Level 8: ก้าวเข้ามาอีกนิดนี่มันไม่ใช่ระดับแค่พอทำได้แล้ว!
ผมไม่ได้อวยพี่ลิงก์เพราะความพิศสวาทส่วนตัวหรอกนะครับ แต่เขาทำอาหารอร่อยจริงๆ ผมกินข้าวห่อไข่จนเกลี้ยงจานในเวลารวดเร็ว
"พี่ทำอาหารอร่อย"
ลิงก์ก็แค่เลิกคิ้วขึ้น แล้วยิ้มบางออกมา ตอนนี้ข้าวไข่ดาวของเขาก็หมดแล้วเหมือนกันครับ
"เหรอ พ่อกูทำอร่อยกว่านี้อีก"มพยักหน้ารับ แล้วอาสาเอาจานทั้งหมดไปเก็บล้างให้เรียบร้อย ภายในห้องครัวของพี่ลิงก์มีอุปกรณ์ครบครันเลยครับ ดูเหมือนว่าเขาจะใช้งานทุกอย่างด้วย
ไม่อยากจะเชื่อจริงๆ
ถ้าผมไม่ได้มาที่นี่ แล้วมีคนบอกว่าพี่ลิงก์ทำอาหารกินเอง ผมก็คงไม่เชื่อ เพราะมาดคุณชายที่หยิบจับอะไรไม่เป็นเสียขนาดนั้นนี่ครับ
หลังจากเดินออกจากห้องครัว ผมก็ไม่เห็นพี่ลิงก์แล้ว สงสัยเขาคงอยู่ในห้องนอน ผมไม่กล้าเดินเพ่นพ่านเลยกลับมานั่งที่โซฟาในห้องรับแขก ก่อนจะกวาดสายตาไปเจอกรอบรูปหนึ่งที่วางอยู่ตรงชั้นที่มีอลิซเฝ้าอยู่
ผมลุกขึ้นไปมองใกล้ๆ ความสูงของชั้นทำให้ผมต้องย่อตัวลง ผมหันไปมองอลิซ ตุ๊กตาหมีสีขาวในชุดกระโปรงลูกไม้ที่ตอนนี้อยู่ในระยะสายตาเดียวกันเล็กน้อย แล้วกลับมาพิจารณารูปภาพตรงหน้าอีกครั้ง
รูปถ่ายในกรอบรูปไม้เป็นภาพของผู้ชายสามคนที่กำลังยืนยิ้มครับ คนที่อยู่ตรงกลางคือพี่ลิงก์สมัยที่ยังหัวเกรียน ส่วนผู้ชายอีกสองคนที่ยืนขนาบข้างก็น่าจะเป็นพ่อกับป๊าของเขานั่นแหละครับ ในภาพนี้นอกจากความหน้าตาดีจนน่าอิจฉาของทุกคนแล้ว พวกเขาก็ยังมีจุดเชื่อมโยงความเป็นเดอะแก๊งด้วยที่คาดผมหูมิกกี้เมาส์
คนหล่อมาทำตัวหน่อมแน้มแล้วน่ารักจังเลยตรับ
ผมอมยิ้มออกมา เท่าที่เคยหาประวัติของพี่ลิงก์ดูหลังจากที่เผลอพูดอะไรไม่เข้าหูอีกฝ่ายที่ร้านอาหารในวันนั้น ผมก็รู้เพิ่มมาว่า นอกจากเขาจะเป็นลูกชายเพียงคนเดียวของนักธุรกิจที่ร่ำรวยแล้ว ป๊าของพี่ลิงก์ก็คบกับผู้ชายครับ ซึ่งก็คงเป็นพ่อที่เขามักบอกเสมอว่า ทำอาหารเก่ง
รูปนั้นถ่ายตอนไปเที่ยวฮ่องกง"
เสียงทุ้มที่ดังขึ้นกะทันหัน ทำให้ผมเผลอสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะเบิกตากว้างกว่าเดิมอีกนิด เมื่อตำแหน่งที่อลิซควรอยู่กลายเป็นพี่ลิงก์แทน เพราะผมมัวแต่เหม่อมากไปเลยไม่รู้ตัวว่า เจ้าของห้องมาอยู่ใกล้มากขนาดนี้
"อ่า...ครับ"
พี่ลิงก์ย่อตัวลงมาให้อยู่ระดับเดียวกับผม แขนข้างหนึ่งของเขากอดคออลิซเอาไว้ราวกับเป็นที่พักแขน นัยน์ตาสีดำเลื่อนมามองผมเล็กน้อยแล้วกลับไปสนใจภาพถ่ายของตัวเองต่อ
"กูสอบเข้ามหา'ลัยได้ ป๊ากับพ่อเลยพาไปเที่ยว คนที่ยืนทางขวาคือป๊ากู ส่วนทางซ้ายก็พ่อกู"
ผมพยักหน้ารับพร้อมกับมองไปยังภาพที่อยู่ตรงหน้าอีกครั้ง หลังจากนั้นก็ละความสนใจมามองคนที่นั่งย่อตัวอยู่ข้างกันแทน เมื่อได้ยินเสียงของเขา
"ไม่ตกใจเหรอ"
"ตกใจอะไรครับ"
ถ้าหมายถึงตอนที่พี่โผล่มาแบบเงียบๆ ล่ะก็ ผมตกใจเสร็จไปแล้วครับ...
"ก็ที่กูมีพ่อสองคน"
"ก็ไม่แปลกอะไรนี่ครับ"
ผมตอบไปตามตรง พี่ลิงก์ก็เลิกคิ้วขึ้นพร้อมกับพูดต่อด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
"พ่อกับป๊ากูเป็นเกย์"
ผมลอบถอนหายใจออกมา เพราะไม่แน่ใจว่า พี่ลิงก์รู้สึกยังไงกับเรื่องนี้ แต่ในความคิดของผม การจะรักใครสักคนก็ไม่เห็นต้องแคร์ว่าเป็นเพศอะไร
แค่เป็นคนที่ดีต่อใจก็พอแล้วไม่ใช่หรือครับ
"ผมยังชอบพี่ที่เป็นผู้ชายเลย แล้วการที่พ่อกับป๊าของพี่เป็นเกย์ก็ไม่เห็นแปลก"
พี่ลิงก์มองผมครู่หนึ่ง แล้วพยักหน้ารับ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้ยิ้มออกมา แต่แววตาที่สดใสขึ้นก็ทำให้ผมโล่งอกที่ไม่ได้พูดอะไรให้อีกฝ่ายไม่พอใจอีก
"เดี๋ยวพาไปเจอเอาป่ะ"
"ไม่เอาครับ"
"ทำไมอ่ะ บู้ไม่อยากเจอเหรอ"
ผมปั้นสีหน้ายาก ก็ไม่ใช่ว่าไม่อยากเจอหรอกนะครับ แต่ไม่พร้อมที่จะเจอมากกว่า แล้วทำไมผมต้องไปเจอบุพการีที่หน้าตาดีของพี่ลิงก์ด้วย ถ้าหากพวกเขารู้ว่า ลูกชายรู้จักกับยาจกอย่างผม จะโดนกีดกันหรือเปล่าก็ไม่รู้
ผมเดาใจคนในสังคมไฮโซไม่ถูกหรอก บางทีพวกเขาอาจจะอยากให้ลูกชายคบค้าสมาคมกับคนที่มีฐานะในระดับเดียวกัน
อย่างพี่พลก็เป็นถึงลูกชายของทหารยศสูงที่มีบทบาทในกระทรวงกลาโหม ส่วนพี่ทีก็เป็นถึงทายาทเจ้าของโรงแรมห้าดาวสุดหรูที่ตอนนี้กำลังขยายกิจการไปยังต่างประเทศด้วย
เอาเป็นว่า...นอกจากพวกเขาอาจจะเลือกคบคนที่หน้าตาแล้ว อาจจะเพราะฐานะที่อยู่ในแวดวงเดียวกันก็เป็นได้
"มึงคงไม่รู้ ป๊ากูเป็นมาเฟีย ส่วนพ่อกูก็เป็นนักฆ่า เขารักกันตอนที่พ่อกำลังจะไปลอบฆ่าป๊า โรแมนติกไหมล่ะ"
ฮะ?!
ผมได้แต่ฟังเรื่องราวด้วยความตกตะลึง พี่ลิงก์ทำหน้าขรึม แล้วเล่าต่ออย่างใจเย็น
"ถ้ามีใครที่พวกเขาไม่ไว้ใจมาป้วนเปี้ยนในชีวิตกู พวกเขาก็จะจัดการ แล้วมันก็เป็นสาเหคุที่ทำให้กูไม่ชอบสุงสิงกับใครมาก"
ผมได้แต่กะพริบตาปริบๆ ด้วยความตกใจ ตอนนี้อึ้งจนพูดอะไรไม่ออกแล้วครับ
"กูไม่แน่ใจว่า พวกเขารู้เรื่องมึงหรือยังนะบู้ ไม่แน่...พวกเขาอาจจะส่งใครสักคนจับตามองมึงอยู่"
เฮ้ย!!!
"ได้ยินว่าคนล่าสุดนี่ก็เอาไปทิ้งไว้ในโกดังร้างมั้งหรือว่าปล่อยในป่าวะ จำไม่ได้แล้ว แต่ที่แน่ๆ จบไม่สวย"
เหี้ย! น่ากลัวได้อีก!
"พี่หลอกผมหรือเปล่าเนี่ย"
ผมไม่เชื่อนะครับ เรื่องพรรค์นี้ แต่ทำไมใจสั่นวะ!
"มันก็ไม่น่าเชื่อจริงๆ นั่นแหละ กูก็แค่เล่าตามที่ได้ยินมา พวกเขาไม่ได้บอกเรื่องพวกนี้ให้กูฟังนักหรอก หรือว่ามึงอยากพิสูจน์? "
เรื่องบางเรื่องก็ไม่ต้องหาคำตอบก็ได้ครับ...
ถึงจะไม่เห็นสีหน้าของตัวเอง แต่ผมก็มั่นใจว่า ตัวเองต้องหน้าซีดไปแล้วแน่ๆ พี่ลิงก์ถอนหายใจออกมา นัยน์ตาของเขาอ่อนแสงลง แล้วผมก็ต้องสะดุ้งเฮือก เมื่อเขาดึงผมเข้าไปกอดเอาไว้พร้อมกับลูบหัวของผมเบาๆ
"ไม่ต้องกลัวนะบู้ จนกว่ากูจะแน่ใจเรื่องป็ากับพ่อ กูจะตามไปรับส่งมึงก่อนก็แล้วกัน"
ผมรู้สึกถึงหัวใจที่เต้นโครมคราม ทว่ามันไม่ใด้มาจากความกลัว แต่เป็นเพราะความเขินล้วนๆ ครับ ถึงแม้ว่าใบหน้าของผมตอนนี้จะบี้กับหัวของอลิซอยู่ก็ตาม
เจ็บ...แต่ก็ดีต่อใจอ่ะครับ
@@@@@@@@@@
ผมไม่แน่ใจว่าพี่ลิงก์คลายกอดไปตอนไหน แล้วสิ่งที่ไม่แน่ใจยิ่งกว่า นั่นก็คือเรื่องที่เขาเพิ่งบอกกับผมไป
เรื่องป็ากับพ่อของเขาน่าตกใจมาก แต่เรื่องที่พี่ลิงก์จะมารับส่งผมนี่คืออะไร?!!!
เขากำลังปกป้องผม?
ผมจะได้นั่งโฟล์คบีเทิลบ่อยขึ้น?
นั่นก็หมายความว่า...เราสองคนจะได้ใช้เวลาและเจอกันมากกว่าเดิม!
ผมได้แต่ครุ่นคิดกับตัวเองอย่างฟุ้งซ่าน ผมไม่อยากเชื่อเรื่องที่พี่ลิงก์บอก แต่ทุกอย่างย่อมมีสองด้าน ไม่แน่ว่าในสังคมปัจจุบันอาจจะมีโลกอีกด้านหนึ่งที่คนทั่วไปไม่รู้ก็ได้ ที่มาของเงินมากมายก็อาจจะมาจากบางแหล่งที่คนอย่างผมคาดไม่ถึง
หวังว่า...ผมจะไม่ถูกฆ่าตายหรือเป็นอะไรไปก่อนวัยอันควรนะครับ
ผมยืนมองวิวมุมสูงผ่านหน้าต่างกระจกบานใหญ่ ตอนนี้เวลาราวแปดโมงเช้าครับ แล้วผมก็ยังไม่รู้ว่าตัวเองมาทำอะไรที่นี่
ผมลอบถอนหายใจออกมา ก่อนจะมองไปทางโซฟาที่ตอนนี้พี่ลิงก์กำลังนอนหนุนตักโจแอนพร้อมกับอ่านหนังสือการ์ตูน โดยที่มีเสียงเพลงที่บรรเลงจากเปียโนฟังสบายคลายความเงียบ
คือ...พี่ลืมผมไปแล้วหรือเปล่าครับ?
ผมเดินมาแอบมองพี่ลิงก์ที่ใส่เสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นธรรมดาดูแปลกตา แล้วอยากจะถ่ายรูปเก็บเอาไว้ แต่ก็เริ่มระแวงจนไม่กล้าทำอะไรอย่างที่ใจคิดครับ
ผมไม่รู้ว่า ภายในห้องนี้จะมีกล้องวงจรปิดแอบมองผมอยู่หรือเปล่า
"มีอะไร"
พี่ลิงก์ลดหนังสือการ์ตูนที่ถืออยู่ลง แล้วมองผมที่กำลังยืนระแวดระวังไปรอบตัวด้วยสายตาสงสัย
"คือ...พี่ให้ผมมาทำอะไรเหรอ"
การที่เรียกให้มาหาแบบนี้ ผมก็พอจะเดาทางออกครับ มันก็คงหนีไม่พ้นมาช่วยทำงานสักอย่าง อาจจะมาทำความสะอาด ทำอาหาร ซักผ้า จัดห้องอะไรเทือกนั้น
ผมเตรียมตัวมาเป็นคนรับใช้พี่ลิงก์เต็มที่แล้วครับ!
"อันที่จริงก็มี แต่เกรงใจมึง"
พี่เกรงใจช้าไปหลายชั่วโมงเลยนะครับ
ผมยิ้มแห้งให้พี่ลิงก์ที่ขยับตัวมานั่ง เขามองผมครู่หนึ่ง ก่อนจะลุกขึ้นจากโซฟา
"รออยู่นี่ก่อน"
พี่ลิงก์เดินไปทางห้องหนึ่งที่ผมเดาว่า น่าจะเป็นห้องนอน หลังจากนั้นเขาก็เดินออกมาวางตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลเข้มสองตัวลงบนโซฟา ก่อนจะเดินไปอีกห้องหนึ่ง แล้วเดินกลับมาพร้อมกับตุ๊กตาหมีสีครีมที่ใส่ชุดกิโมโน
"สองตัวนี่ชื่อ ลอร่ากับลูอิส ส่วนตัวนี้ชื่อยูกิโนะ"
ผมเลิกคิ้วมองตุ๊กตาหมีใส่ชุดกิโมโนอย่างแปลกใจจนเผลอหลุดปากถามกลับด้วยความสงสัย
"ทำไมตัวนี้ชื่อเป็นภาษาญี่ปุ่นล่ะครับ"
"ก็มันใส่ยูคาตะไง"
ยูคาตะ...ผมเองก็แยกกิโมโนกับยูคาตะไม่ค่อยออกเหมือนกันครับ แต่เรื่องนั้นช่างมันเถอะ
"แล้วถ้าใส่ชุดไทย? "
"ชื่อยุพิน"
"ฮะ?! "
เอาจริงดิ!
ผมทำสีหน้าตกใจ แล้วหลุดหัวเราะออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ พี่ลิงก์ที่ตอบหน้าตาย ก็แค่เลิกคิ้วขึ้น ก่อนน้ำเสียงทุ้มที่แฝงแววหาเรื่องจะดังขึ้น
"นี่มึงคิดว่ากูปัญญาอ่อนเหรอ"
พี่ลิงก์จับมือของยูกิโนะมาตบหัวของผมหลายทีเป็นการเอาคืน มันไม่ได้เจ็บนะครับ แต่ผมก็ต้องร้องออกมา ทั้งที่ยังขำอยู่
"โอ๊ยๆ ฮ่าๆ พี่ผมยอมแล้ว"
พี่ลิงก์ชักสีหน้าใส่ผมพร้อมกับเอามือนุ่มๆ ของยูกิโนะมาตีปากของผมทีหนึ่งที่ยังมัวแต่หัวเราะอยู่
"ยูกิโนะก็คือยูกิโนะ จะใส่ชุดอะไรก็คือยูกิโนะ"
ผมพยักหน้ารับทั้งที่พยายามกลั้นยิ้มอย่างเต็มที่ แต่ถึงอย่างนั้นคำถามที่ยังสงสัยก็ยังไม่หายไป
"ตกลงเพราะใส่ชุดญี่ปุ่น ถึงชื่อญี่ปุ่นจริงหรือครับ"
"ก็ซื้อมาจากญี่ปุ่นไง"
ผมเลื่อนสายตาไปมองตุ๊กตาโดยรอบ ไม่ใช่ว่าที่ชื่อฝรั่งทั้งหมดซื้อมาจากต่างประเทศอะไรแบบนั้นหรอกนะครับ!
"สงสัยอะไรอีก"
พี่ลิงก์วางยูกิโนะให้นั่งข้างโจแอน แล้วเมื่อผมส่ายหน้า เขาก็เริ่มอธิบายถึงสิ่งที่ต้องการ
"เดี๋ยวกูเอาชุดมาให้ใหม่ บู้ก็เปลี่ยนให้ทุกตัวเลยนะ"
"เปลี่ยนชุด? "
"ใช่ งงตรงไหนอีก"
ก็งงตรงที่ว่า ทำไมต้องทำอะไรแบบนี้ด้วยนั่นแหละครับ
ดูเหมือนว่าครั้งนี้พี่ลิงก์จะอ่านใจของผมได้ เขาถอนหายใจออกมา แล้วมองผมอย่างจริงจัง
"มึงยังเปลี่ยนชุดทุกวัน คนอื่นเขาก็ต้องเปลี่ยนชุดบ้างดิ"
ผมว่าพี่กำลังสับสนระหว่างคนกับตุ๊กตาอยู่นะ...
ผมได้แต่ยืนนิ่งไม่เถียงอะไร ผมรู้ว่าจินตนาการของพี่ลิงก์ก้าวล้ำเกินกว่าที่ผมจะต้านทานเอาไว้ได้ อะไรที่ทำให้เขามีความสุข ผมก็จะทำครับ
"เดี๋ยวไปหยิบชุดมาให้"
พี่ลิงก์เดินไปอีกห้องหนึ่ง ก่อนจะหอบชุดที่อยู่บนไม้แขวนเสื้อมาเต็มแขน แล้ววางไว้ตรงหน้าของผม
"ไล่เปลี่ยนให้ครบนะบู้ ทำได้ใช่ไหม"
"แล้วตัวไหนใส่ชุดอะไรล่ะครับ"
"บู้ ปีสองแล้วนะ รู้จักคิดเองได้แล้วไม่ใช่เหรอ"
พี่ลิงก์ย้อนถามผมด้วยสีหน้าเรียบเฉย ผมก็พยักหน้ารับอย่างเหนื่อยหน่ายใจ
ผมคิดได้ แต่กลัวไม่ถูกใจพี่ยังไงครับ...
@@@@@@@@@@
ตอนนี้พี่ลิงก์กำลังเปิดหาหนังดูอย่างจริงจัง ในขณะที่ผมกำลังวุ่นวายอยู่กับตุ๊กตาและชุดของพวกมัน อันที่จริงผมก็พอจะแยกได้อยู่ว่า ชุดไหนเป็นของใคร ก็เดาจากสไตล์ชุดเดิม รวมไปถึงขนาดครับ
ผมเริ่มจากตุ๊กตาตัวเล็กที่สุดในกลุ่มนี้ก็คือลอร่ากับลูอิส พอผมถอดชุดเดิมของพวกมันออก ก็เผลอคิดไปว่า ตุ๊กตาสองตัวนี่้คงเป็นฝาแฝดกันแน่ๆ
"ลอร่ากับลุอิสเป็นฝาแฝดกันหรือเปล่าครับ"
พี่ลิงก์หันมามองผมเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับไปสนใจหนังเรื่องหนึ่งที่เพิ่งเลือกได้เมื่อครู่นี้
"ใช่"
เออว่ะ...ผมก็เริ่มบ้าไปแล้ว!
ผมขำตัวเองในใจ แล้วลองแกล้งเปลี่ยนชุดสลับกัน ก็อยากทดสอบว่าพี่ลิงก์จะจำได้หรือเปล่าว่าตัวไหนคือลอร่าตัวไหนคือลูอิส
ผมยกยิ้มกับตัวเอง แล้วหันไปมองยูกิโนะที่นั่งมองผมตาแป๋ว ผมเริ่มแกะชุดยูคาตะของเจ้าหมีสีครีมออกมา
พอมานั่งพิจารณาแต่ละชุด ผมคิดว่ามันต้องสั่งตัดมาแน่นอนเลยครับ แล้วพอผมสังเกตอย่างละเอียด ตรงคอเสื้อหรือชุดจะมีชื่อของตุ๊กตาติดอยู่
สุดยอดเลยว่ะ...
ผมลอบมองพี่ลิงก์ที่ทุ่มทุนเกี่ยวกับตุ๊กตาหมีขนาดนี้ ผมใช้เวลาเกือบชั่วโมงในการไล่เปลี่ยนชุดตุ๊กตาแต่ละตัวภายในห้อง แล้วหยุดตรงโจแอนที่พี่ลิงก์กำลังนอนหนุนตักดูหนังอยู่ครับ
"พี่ครับ ผมจะเปลี่ยนชุดให้โจแอน"
พี่ลิงก์เลื่อนสายตามามองผม ก่อนจะมองไปที่หน้าจอโทรทัศน์ที่กำลังส่งเสียงระเบิดตูมตามต่อไป
"เอาโจแอนไป แล้วใครจะมาให้กูนอนตัก"
แล้วทำไมต้องนอนตักล่ะ?
ผมอยากจะย้อนถามกลับไปแบบนั้น แต่ผมก็เลือกตอบในสิ่งที่คิดว่าเข้าท่ากว่าครับ
"เอายูกิโนะไปแทนก่อนไหมครับ ผมเปลี่ยนชุดแล้ว"
พี่ลิงก์เลื่อนสายตามามองผม ก่อนจะหันไปทางยูกิโนะที่เปลี่ยนเป็นชุดยูคาตะสีเหลืองสดใส แล้วหันไปสนใจหนังต่อ
"ตัวเล็กไป"
"หรือพี่จะเอามอร์แกนล่ะครับ"
ถ้าจะมีตุ๊กตาหมีตัวไหนที่ใหญ่พอๆ กับโจแอนก็มอร์แกนที่เฝ้าอยู่หน้าประตูนี่แหละครับ
"มอร์แกนเฝ้าประตูอยู่ อย่าไปกวนเขาสิ"
ผมว่าพี่กำลังกวนตีนผมอยู่นะครับ
ผมลอบถอนหายใจออกมา ถ้าพี่ลิงก์ยังดึงดันจะนอนหนุนตักโจแอนต่อ ผมก็ห้ามไม่ได้ ก็ผมไม่ใช่เจ้าของห้องนี้นี่ครับ แล้วแต่เขาเลย
ผมไม่ได้ถามอะไรต่อ แล้วรวบรวมชุดที่ถอดทั้งหมดใส่ตะกร้าที่พี่ลิงก์เตรียมเอาไว้ให้ ในขณะที่ผมกำลังเก็บของทุกอย่าง เสียงของพี่ลิงก์ก็ดังขึ้น
"ทำไมไม่เปลี่ยนชุดให้โจแอน"
"ก็พี่หนุนตักอยู่ไง"
พี่ลิงก์ถอนหายใจออกมา เขาขยับตัวลุกขึ้นพร้อมกับบอกคำสั่งที่ทำให้ผมตื่นเต้นและทำตัวไม่ถูก
"บู้มานั่งแทนโจแอน"
"ผม? "
"เร็วๆ "
ผมรู้สึกใบหน้าของตัวเองร้อนขึ้นมาทันที ผมกลั้นลมหายใจเดินไปนั่งแทนโจแอน น้ำหนักจากหัวของพี่ลิงก์ที่อยู่บนตักก็ทำให้ผมตัวเกร็งจนทำอะไรไม่ถูก
"แข็ง"
ตักผู้ชายจะไปเทียบอะไรกับตุ๊กตาล่ะครับ
ผมได้แต่ต่อว่าอีกฝ่ายในใจ ก่อนจะหันไปสนใจตุ๊กตาหมีต่อ ว่าแต่...แล้วผมจะเปลี่ยนชุดให้โจแอนยังไงล่ะครับ
"พี่ ผมไม่ถนัด"
"เปลี่ยนชุดใช้มือไม่ได้ใช้ตักไม่ใช่เหรอ"
ผมถอนหายใจออกมา แล้วก้มมองพี่ลิงก์ที่ยังสนใจหนังตรงหน้าต่อ ด้วยเหตุนี้ผมเลยต้องใช้ความพยายามทั้งหมดในการเอี้ยวตัวเปลี่ยนชุดให่ตุ๊กตาหมียักษ์ที่ใหญ่ที่สุดในห้อง
ลำบาก แต่ทำไมมีความสุขวะ...
ผมอมยิ้มกับตัวเอง แล้วแอบจับผมของพี่ลิงก์เล่นนิดหน่อย แต่เขาคงไม่รู้ตัวเพราะมัวแต่สนใจหนังมากกว่าเลยไม่ได้ว่าอะไร
TBC+++++++++
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
