หัวข้อ: หาเพื่อนนอนสนใจทัก DM ครับ : ตอนพิเศษวันคริสต์มาส [25/12/2019] P.30

[tiger2006]

 

[miikii]

น้องเฟน ใจแม่อ่ะ น๊องงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
นายพระพาย!!!!!!!! 

[NaunaeZaa]

กรี๊ดดดด ร้อนแรงมากเว่ออออออ ตอนหน้าอิพี่พพ.เจอดีแน่!

[songte]

ไม่ๆๆๆๆพระพายแกหยุดเดี๋ยวนี้นะ อย่ามาฉวยโอกาสกับเฟน ม่ายยยยยยยย

[mystery Y]

โธ่ เฟนเสร็จอิพพจนได้

[Pamphlet]

ตอนแรกแอบคิดว่าอิพี่พพจะนกซะแล้ววว ฮ่าๆๆๆ
เป็น nc ที่อ่านแล้วเลือดสาดปนกับเอ็นดูน้องเฟนไปด้วยมากๆ
ตอนหน้ารอจองเตียงให้อิพี่พพค่ะ หัวแตกแน่ๆ

[why yyy]

  ขอบคุณ

[Leenboy]

จองวัดใว้เลยจ้า

[river]

จนจบ พพ ก็ยังไม่รู้ว่าเฟนหมายถึงเจาะหู

[Snowermyhae]

โอ้ยเกลียดความเอาแรงเอานานจนถุงยางแตก เกลียดๆๆๆๆ  555555555555555

[hikkie]

สงสารน้อง ประโยคผิดชีวิตเปลี่ยน

[JanJanIsHappy]

อิพี่จองศาลารอเลยจ้า

[Jiraapp]

น้องเฟนของพี่ช้ำหมดแล้วววววว

[zeit]

พพ ดุ มากจริงๆ แรง และนาน สงสารหนูเฟน
แต่จะสงสารหรือดีใจดี จากเจาะหู กลายเป็น....
รู้แค่ว่าน้องช้ำน่าดู

[Kelvin Degree]

ไม่น่ารอด พพ โดนฟร้องซ์แน่ๆ,,,

[Mengjie_JJ]

 

นัง พพ น้องจะเจาะหู...

นี่มาเจาะน้อง โอยเครียด กุมขมับ

น้องน้อยของชั้น ช้ำไปหมดแล้ว

ขอให้ฟรองซ์มาเจอทีเถอะ แกตายแน่ สวดกี่วันดี

[PrimYJ]

คนละเจาะกันเลยนะ

[skycali]

  น้องช้ำไปหมดแล้ว    สวดมนต์ให้พี่พพ.

[กฤติกา]

เพิ่งเคยเข้ามาอ่านครั้งแรก สนุกมากเลยค่ะ รอนะคะ

[no.fourth]

สายฟ้านี่ตัวปั่นเลย

[JackXy Wu]

บทที่ 25

สู่ขิต




[พระพาย]

“อายุ วัณโณ สุขัง พะลัง…”

“สาธุ”

ผมยกมือไหว้รับพรจากพระหลังตื่นมาใส่บาตรหน้าหอ บรรยากาศตอนเช้าสดชื่น พระอาทิยต์ส่องแสงอ่อนๆ ไม่ร้อนจนเกินไป ผมสูดหายใจเข้าเต็มปอด ควันจากร้านหมูปิ้งด้านข้างทำเอาสำลัก แต่จิตใจผมผ่องใสเกินกว่าจะโกรธเคืองใคร เลยหันไปยิ้มให้ลุงร้านหมูปิ้งจนแกมองด้วยสายตาแปลกๆ ก่อนหันหลังกลับ รู้สึกอิ่มบุญในทุกก้าวที่เดินเข้าหอ

“พระพายลูก”

“ครับป้า” ผมยิ้มรับคำทักทายจากคุณป้าเจ้าของหอ แกยิ้มตอบ แต่สีหน้ากระอักกระอ่วนเล็กน้อยก่อนพูดต่อ

“คือข้างห้องเขาร้องเรียนมา…”

“ครับ?”

“ผนังห้องไม่เก็บเสียงนะลูก” รอยยิ้มผมแข็งค้างไปชั่วขณะหนึ่ง “ยังไงก็...เบาๆ หน่อยนะ ถือว่าเกรงใจข้างห้องหน่อย”

“ครับป้า”

ผมกระแอม ยกมือไหว้ขอโทษแกก่อนหันหลังสาวเท้าจ้ำอ้าวเข้าลิฟต์ที่เปิดพอดี ผมไม่เคยพาใครมากินที่ห้องไง ปกติเวลาดีลคู่นอนได้เรามักจะไปห้องเย็บของผมแถวสยาม เห็นแบบนี้แต่ผมน่ะ #มีห้อง #สายดุ #รุกกล้ามแน่น ไม่ใช่เค่อที่มีแต่ตัวและงวงใหญ่อย่างเดียวนะครับ

และเฟนเป็นคนแรกที่…

อรุ่ม คิดแล้วก็อรุ่ม มันบะลั่กๆ อย่างบอกไม่ถูก : )

ผมเปิดประตูเข้าห้อง เฟนยังนอนซุกตัวอยู่ที่เตียงด้านในซึ่งรอดผ่านสมรภูมิเดือดเมื่อคืนมาได้อย่างเฉียดฉิว เพราะผมเล่นฟัดน้องอยู่แค่ที่เตียงของตัวเอง เอาจริงมั้ย ตื่นมาโคตรตกใจ สภาพมันเละเทะมากจนต้องดึงผ้าปูออกมาซักทำความสะอาดตากไว้ที่ระเบียงห้อง

ส่วนเฟนก็สภาพช้ำพอกันเพราะผมดันหน้ามืดตามัวฟัดน้องแรงไปหน่อย แต่ถามจริงเถอะ ใครมันจะทนไหว มาแก้มแดงปากแดงน้ำตาคลอตัวสั่นเป็นลูกนกแถมยังครางเสียงหวานขนาดนั้น ไม่ทำยันเช้าก็ถือว่าหักห้ามใจตัวเองเก่งแล้ว!

ผมเดินไปหาเฟน นั่งลงที่ขอบเตียง เกลี่ยนิ้วกับแก้มใสนุ่มนิ่ม อยากก้มหน้าลงไปกินแก้มน้องชะมัดแต่ก็กลัวว่าจะเป็นการรบกวน

แต่แหม…

นิดนึงได้มั้ย ไหนๆ พี่ก็ได้หนูแล้ว

ผมก้มหน้ากดจมูกหอมแก้มน้อง แต่ยิ่งหอมก็ยิ่งไม่พอ รู้ตัวอีกทีก็กำลังไซ้คอเฟน ขบเม้มผิวเนื้ออ่อนๆ อย่างมันเขี้ยว ตอนนั้นเองที่เฟนเริ่มรู้สึกตัว น้องส่งเสียงครางอือเบาๆ ในลำคอแล้วดิ้น ผมเลยผละออกแล้วกดจูบลงบนริมฝีปากเขาแทน

“อื้อ!”

ผัวะ!

“โอ๊ยหนู!” ผมร้องเมื่อโดนฟาดเข้าเต็มกกหูจนวิ้ง “หนูบ้องหูพี่ทำไม”

“พี่จะทำอะไรเราอีก!” พอเฟนลืมตาเห็นผมก็เบะปากเหมือนจะร้องไห้ น้องดึงผ้าห่มคลุมมิดคอพร้อมถดตัวหนี แต่แล้วก็หน้าเบ้น้ำตาคลอเบ้า “โอ๊ย!”

“อย่าขยับตัวแรงสิครับ”

“ฮึก…” เขาเม้มปากกลั้นเสียงสะอื้น ใบหน้าเหยเก “พี่...เราเจ็บ”

“โอ๋ๆ นะคะหนู” ผมปลอบเขาเสียงอ่อนเสียงหวาน ถลาเข้าประคองน้องซุกอกตัวเอง กดจมูกหอมหัวเฟนรัวๆ แฟนใครวะน่ารักชิบหาย “ไหนพี่วัดอุณหภูมิตัวเราหน่อย เป็นไข้หรือเปล่า”

ผมแตะหน้าผากน้อง มันร้อนกว่าปกติ ยังไม่ทันได้พูดอะไรก็โดนเฟนทุบอกอั่กๆ

“เพราะพี่พระพายนั่นแหละ นิสัยไม่ดี!”

“หนูจ๋าพี่ขอโทษ” ผมก้มหน้าหอมแก้มน้อง กอดเขาเอาไว้หลวมๆ “ก็เมื่อคืนหนูน่ารักมาก บอกว่าอยากทำกับพี่ตั้งหลายรอบ พี่ก็หน้ามืดตามัวสิ อยากได้หนูมานานแล้ว โอ๊ย!”

“พูดจาหน้าไม่อาย!”

“เอ้า”

“อีกอย่างนะ เราน่ะ…” น้องซุกหน้ากับอกผม เขาอุบอิบเสียงเบาจนต้องก้มหน้าลงไปฟังให้ชัดๆ “ที่บอกว่าอยากทำคือเจาะ…”

“เจาะ?”

“เจาะหู…”

“เจาะ...หู?” ผมทวนคำ คิ้วขมวดแน่นยิ่งกว่าเดิม “ยังไงนะคะหนู?”

“เราหวงพี่ เลยอยากเจาะหูแล้วใส่ต่างหูคู่กับพี่ให้คนอื่นรู้ว่าพี่มีแฟนแล้ว แล้วก็ใส่ต่างหูคู่กับแฟนด้วย” น้องกลั้นใจพูดออกมาทีเดียวแล้วกอดผมแน่น เขาซุกหน้ากับอกไม่ยอมเงยหน้ามาสบตากันเลย “หนูอยากเจาะหู ไม่ใช่ให้พี่มาเจาะหนู!”

“อ้าว…”

“คนนิสัยไม่ดี!” เฟนพูดอู้อี้ ส่วนผมอ้าปากหวอไปแล้ว สมองเริ่มจับสิ่งที่เฟนพูดเมื่อคืนมาปะติดปะต่อกันอีกครั้งและพบว่าตัวเองเข้าใจผิดไปเต็มๆ

“แหะๆ”

“ไม่ต้องมาหัวเราะเลย ฮือออ”

“เอาน่าเฟน พี่ว่ามันก็เจาะหูเหมือนกันน้า” ผมทั้งลูบทั้งหอมหัวปลอบน้อง “แต่เปลี่ยนจากเจาะหูบนมาเจาะหูล่างแทนไง”

“หูล่าง...อะไรอะ” คราวนี้น้องเงยหน้าขึ้นสบตาผม ดวงตาใสแจ๋วกะพริบปริบเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ ให้ตายสิ ผมรักน้องที่อ่อนภาษาไทยแบบนี้จริงๆ ผมยิ้ม ไม่ตอบ แต่เคลื่อนฝ่ามือลงไปบีบก้นน้องทีนึง

“อื้อ! ออกไปเลยนะพี่พระพาย อย่ามาแตะตัวเรา อึก! จะ เจ็บ…”

“มันจะเจ็บกว่านี้อีก” ผมบอกน้อง ไม่ได้ขู่ แต่พูดจริงๆ “หนูมีไข้ด้วย เดี๋ยวพี่เช็ดตัวให้ แล้วค่อยกินข้าวกินยา คราวนี้ห้ามดื้อกับพี่นะคะถ้าไม่อยากเป็นหนักกว่านี้”

เฟนทำท่าจะเถียงแต่พอผมแกล้งทำหน้าดุน้องก็คอตกหน้าหงอย ขานรับเสียงเบาในลำคอ น้องโคตรน่ารักน่าแกล้งให้ร้องไห้ ผมต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการไม่ทำให้ความคิดที่จินตนาการในหัวเป็นความจริงแล้วลุกไปทำโจ๊กมาป้อนน้อง

แต่เฟนงอแงกว่าที่คิด กว่าจะบังคับให้กินจนหมดก็ใช้เวลาไปพอสมควร โชคดีที่น้องยอมกินยาแก้ปวดแต่โดยดี ไม่งั้นผมคงต้องลองทำตามในละครที่พระเอกกระดกน้ำกินยาแทนแล้วจูบป้อน

เอาจริงๆ มันก็น่าลองนะ…

“ต่อไปเช็ดตัวนะ แก้ผ้าเลยครับเฟน”

“เอ่อ เราทำเองได้มั้ยพี่” ตอนนี้น้องกึ่งนั่งกึ่งนอนพิงพนักเตียง ผมวางหมอนซ้อนด้านหลังเขาเอาไว้จะได้ไม่เจ็บ เฟนช้อนตามองผม กำเสื้อเชิ้ตตัวโคร่งที่สวมเอาไว้แน่น เสื้อผมเองแหละ เมื่อคืนหลังน้องสลบไปผมก็จัดการทำความสะอาดและเปลี่ยนเสื้อให้เขา แอบสนองความต้องการตัวเองจับน้องใส่เสื้อเชิ้ตตัวโคร่งกับกางเกงนอนขาสั้น มันเซ็กซี่อย่างที่คิดเอาไว้จริงๆ นั่นแหละ

“ไม่ได้ครับ พี่ทำให้”

“เรา…” น้องหลบตาผม แก้มแดงก่ำ “เราอาย…”

“จะอายทำไมคะ เมื่อคืนพี่ก็เห็นหนูมาทั้งตัวแล้ว” ผมแกล้งพูดเสียงหวาน เฟนได้ยินก็แก้มแดงแจ๋กว่าเดิม น้องดึงผ้าห่มขึ้นมาซุกหน้า เห็นแค่ใบหูที่แดงจัดไม่แพ้แก้ม

“พี่บ้า!”

“มาเร็วเฟน พี่เช็ดตัวให้ครับ ถ้าอายก็หลับตานะ” ผมขยับเข้าใกล้ เฟนหลับตาปี๋ ผมค่อยๆ ดึงผ้าห่มออกจากตัวเขา น้องเม้มปากแน่น สองมือกำผ้าปูที่นอนจนยับ ผมมองท่าทีของน้องแล้วหลุดหัวเราะ ก่อนจะหัวเราะไม่ออกตอนปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตและแหวกสาบเสื้อทั้งสองข้างจนเห็นแผ่นอกขาวเนียนแต่งแต้มไปด้วยรอยดูดรอยกัดจนผิวขาวเป็นจ้ำๆ ไปหมด

ผมลากสายตาไปยังจุดสีชมพูโดดเด่นบนผิวเนื้อขาว มันบวมเต่งเล็กน้อยและรอบฐานมีรอยกัดสีแดงจาง ใช่...รอยกัดของผมเองแหละ ผมสูดลมหายใจลึก บอกกับตัวเองว่าอย่าเพิ่งทำอะไรน้อง ให้เช็ดตัวให้เขาเสร็จก่อนแล้วค่อยทำ…

ไม่ใช่!

หมายถึงเมื่อคืนก็รังแกน้องไปเยอะแล้ว วันนี้ผมไม่ควรทำอะไรเฟนอีก

แต่พอเห็นแผ่นอกขาวที่มีรอยกัดของตัวเองขยับไหวจากการหายใจ สายตาผมก็เหมือนล็อกเป้าโดยอัตโนมัติ ในหัวพร่าเบลอไปหมด รู้แค่อยากสัมผัสเฟนอีกสักครั้ง…

“อื๊อ…” เฟนส่งเสียงร้องเมื่อผมจรดปลายนิ้วลงบนยอดอกน้อง เกลี่ยคลึงความอ่อนนุ่มเบาๆ จนอีกฝ่ายเม้มปากแน่น ส่งเสียงกระท่อนกระแท่นห้าม “พะ พี่...อย่าแกล้ง”

“แกล้งอะไรคะ” ผมแกล้งถาม กดนิ้ววนเขี่ยส่วนยอดจนหน้าอกกระเพื่อมไหวหนักขึ้นตามจังหวะหายใจ

“ฮึก…” น้องสะอื้นเบาๆ ในลำคอก่อนลืมตาขึ้นมองผม ในดวงตาคู่สวยคลอไปด้วยน้ำใสๆ แก้มทั้งสองข้างแดงเรื่อพอๆ กับริมฝีปากที่เผยอหอบ

“ทำไมน่ารักไปทั้งตัวขนาดนี้หืม?”

ผมเหมือนคนบ้าที่ถูกความสวยงามตรงหน้าครอบงำ อยากขย้ำ อยากบีบเค้น อยากทำให้น้องร้องไห้สะอึกสะอื้นแล้วครางเสียงหวานเรียกชื่อผมจนเสียงแหบพร่า

เฟนกัดริมฝีปากตัวเอง น้องเอื้อมมือสั่นๆ มาจับมือผมเอาไว้ ออกแรงดันออกเบาๆ ซึ่งไม่สะเทือนผมเลยสักนิด แต่ที่สะเทือนเห็นจะเป็นคำพูดของเฟนมากกว่า

“พี่แกล้งเรา พี่ไม่รักเราแล้วเหรอ”

“โอ๋หนู รักค่ะ รักคนนี้ที่สุด” ใจผมอ่อนยวบ ยื่นหน้าจุ๊บปากน้องเบาๆ ทีนึงแล้วผละมาส่งยิ้มให้ “ไม่แกล้งแล้วค่ะคนดี เดี๋ยวพี่เช็ดตัวให้นะ”

เฟนพยักหน้ารับเบาๆ สองข้างแก้มยังแดงก่ำ ผมค่อยๆ เอาผ้าขนหนูเปียกน้ำเช็ดตามเนื้อตัวน้อง เฟนนั่งเงียบแต่ผมสังเกตว่าเขาจะสะดุ้งทุกครั้งที่ผมเช็ดไปโดนจุดอ่อนไหวบนหน้าอกเขา แต่จะโทษน้องก็ไม่ได้ เมื่อคืนผมรังแกส่วนนี้ของน้องบ่อยน่าดู มันจะไวต่อสัมผัสมากกว่าปกติก็ไม่แปลก

และจะด้วยเพราะผมขุนน้องดีเกินไปหรืออะไรก็ตามแต่ มันเลยทำให้เนื้อน้องเยอะขึ้นจนหน้าอกมีเนินเนื้อเล็กๆ ให้ผมบีบผมฟัดมันมือขนาดนี้ ยิ่งบรรยายผมก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองโรคจิตแปลกๆ

“หนาวเหรอเฟน?” ผมถามเมื่อเห็นน้องตัวสั่นระริก แถมยังยุกยิกไปมาไม่อยู่สุข พอโดนผมทักเฟนก็สะดุ้งเฮือก จ้องผมตาโตเหมือนกลัวว่าผมจะจับอะไรบางอย่างได้ ก่อนหลุบตาก้มหน้าหนีแล้วส่ายหัวปฏิเสธ

“ปะ เปล่า…”

“แน่ใจนะครับ?”

“อะ อื้อ!”

“ทำไมพี่ไม่เชื่อหนูเลย” ผมขยับเข้าใกล้ กดปลายจมูกคลอเคลียกับหัวไหล่เปลือยเปล่า ไล้ลงมาที่แผ่นอก เกลี่ยจมูกเล่นกับเนินเนื้อเล็กๆ และยอดอกสีหวานจนเฟนผวาเฮือกส่งเสียงครางเครือในลำคอ น้องยกมือดันไหล่ผม แต่มือน้อยๆ ก็สั่นจนแทบจะไม่มีแรง

“พี่พระพาย พะ พอนะ อื้อ นะ ไหนบอกว่าไม่แกล้งเราแล้วไง”

“งั้นหนูช่วยลดความน่ารักลงได้มั้ย” ผมค่อยๆ ดึงเสื้อเชิ้ตที่น้องสวมลงมากองกับข้อศอกอีกฝ่าย ประทับจูบบนผิวเนียนๆ ที่เย็นชื้นจากการเช็ดตัวเมื่อสักครู่ “พี่เมาความน่ารักของหนูจนจะบ้าแล้วเฟน”

“อื้อ! พี่อย่าบีบเอวเรา” น้องประท้วง วางมือบนมือผมที่กำลังบีบนวดเนื้อนิ่มบริเวณนั้นอย่างมันมือ

“พี่รู้นะคะว่าหนูเป็นอะไร”

“อะ อะไร…” เสียงน้องสั่นพอๆ กับตัว ผมหัวเราะหึๆ ผละใบหน้าออกมาสบตาเฟนในระยะประชิด ดวงตาน้องปรือปรอย แววตาสั่นไหว

“หนูมีอารมณ์…” ผมเลื่อนมือลงต่ำ แตะเบาๆ ที่จุดกึ่งกลางลำตัวอีกฝ่าย เฟนสะดุ้ง หลับตาพริ้มหน้าเชิด ปล่อยเสียงครางหวานออกมาเบาๆ “ใช่มั้ยคะ?”

“ฮึก พี่ ไม่เอา…”

“แต่หนูจะไม่สบายตัวนะเฟนถ้าปล่อยไว้แบบนี้”

“เราจัดการ ดะ ได้…”

“แต่พี่ว่าพี่จัดการให้ดีกว่า” ผมยิ้ม ในขณะที่เกี่ยวปลายนิ้วกับขอบกางเกงขาสั้นผ้ายืดที่เฟนสวม ออกแรงดึงนิดเดียวก็หลุดติดมือผมมากองกับเข่าน้องข้างหนึ่ง และใช่ครับ…

เมื่อคืนผมไม่ได้ใส่กางเกงในให้เฟน : )

“พี่!!!”

“ชู่วๆๆ” ผมจรดนิ้วแตะริมฝีปาก มองคนที่หน้าแดงหูแดงรีบเอามือปิดส่วนสงวนของตัวเองอย่างรวดเร็ว “กำแพงไม่เก็บเสียงนะหนู”

“พี่แกล้งเรา!” เฟนด่าผมปนเสียงสะอื้น

“พี่กำลังจะช่วยหนูต่างหาก”

“ไม่เอา อึก!” น้องกัดปากเมื่อผมเอื้อมมือกอบกุมส่วนนั้นของน้องไว้ เฟนอายจนหน้าแดงแจ๋ เขาพยายามขยับตัวหนีแต่ก็ไปไม่รอดเพราะยังเจ็บเสียดจากข้างหลังอยู่ ผมได้โอกาส แทรกตัวนั่งกลางหว่างขาน้อง ขยับรูดรั้งปลุกอารมณ์เขาด้วยจังหวะเนิบนาบจนน้องตัวอ่อนเป็นขี้ผึ้งลนไฟ “อะ อ๊ะ พี่ อือ...ฮึก มันจะเลอะ ตะ เตียง”

“งั้นทำแบบนี้แทนนะคะ จะได้ไม่เลอะ”

“อะไรของ อื๊อ! พี่อย่า อ๊ะ!”

เฟนร้องเสียงหลงเมื่อผมก้มหน้าลงใช้ปากให้เขา ก่อนเสียงประท้วงจะกลายเป็นสะอื้นเบาๆ ปนเสียงหอบหายใจและเสียงครางที่พยายามอดกลั้นไว้แต่ก็หลุดรอดออกมาอยู่ดี ผมตวัดลิ้นโลมเลียส่วนน่ารักที่กระตุกรับและแข็งเกร็งในโพรงปาก ไล้เลียไปตามแนวยาวและกดขยี้ส่วนปลายจนรู้สึกถึงน้ำใสที่เยิ้มออกมา

เฟนจิกหัวผมแน่น ปลายนิ้วเรียวแทรกเข้ามา ขยุ้มเส้นผมของผมเป็นการระบายอารมณ์ หนังหัวผมแสบไปหมด นึกสงสัยว่าถ้าใช้ปากให้น้องบ่อยๆ หัวตัวเองจะล้านมั้ย

น้องขยับสะโพกเบาๆ ตามการชักนำของผม เสียงหวานเจือสะอื้นดังเหนือหัว ผมเหลือบสายตาขึ้น จากมุมนี้ทำให้ผมเห็นภาพที่สวยงามจนเกือบลืมหายใจ

เฟนนั่งพิงพนักเตียง สองขาแยกออกจากกันโดยมีผมก้มหน้าดูดกลืนเขาอยู่ตรงกลาง เนื้อตัวเปลือยเปล่าแดงระเรื่อ บนผิวเนียนมีร่องรอยที่ผมประทับเอาไว้เมื่อคืน เสื้อเชิ้ตสีขาวหลุดรุ่ยกองกับข้อศอก น้องบิดตัวเร่า ดวงตาหยาดเยิ้มและคลอไปด้วยหยาดน้ำใส สองแก้มแดงปลั่ง ริมฝีปากเดี๋ยวก็เผยอ เดี๋ยวก็กัดเม้มกลั้นเสียงร้อง

ผมปวดหนึบที่กลางลำตัว

เร่งจังหวะดูดดึงจนกระทั่งเฟนกระตุกตัวเกร็ง เสียงครางสั่นเครือ ปลดปล่อยอารมณ์ทุกหยดออกมาเต็มปากผมที่กลืนลงไปอย่างไม่นึกรังเกียจ แถมยังเลียทำความสะอาดจนเสร็จเรียบร้อย

เฟนยกสองมือปิดหน้าตัวเอง เขาหุบขาเข้าหากัน คู้ตัวน้อยๆ อย่างน่าเอ็นดู น้องแดงไปทั้งตัว ผมหัวเราะเบาๆ ในลำคอ อยากจับฟัดแต่ต้องยั้งใจเอาไว้ก่อน

“มานี่ค่ะหนู พี่ทายาให้”

“ทะ ทายา ตรงไหน” เสียงเฟนกระท่อนกระแท่น คงเพราะยังเหนื่อยกับการปลดปล่อยเมื่อครู่ น้องมองผมผ่านแยกของนิ้วมือที่ยกปิดหน้า

“เมื่อคืนหนูเจ็บตรงไหนล่ะ…”

“...”

“เจ็บตรงไหนก็ทาตรงนั้นแหละค่ะ : )”

“พี่ ไม่…!”

“พี่ถอดให้นะคะ” ผมขยับเข้าไปดึงกางเกงที่คาอยู่กับเข่าน้องออก โยนทิ้งไปข้างหลังอย่างไม่ใยดี ตอนนี้เฟนเลยมีแค่เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวโคร่งที่คาอยู่ข้อศอก ซึ่งผมบอกเลยว่ามันไม่มีประโยชน์ในการปกปิดเท่าไหร่ “แยกขาออกค่ะเฟน”

“มะ ไม่เอา…” น้องส่ายหน้ายิก หน้าแดงจนไม่รู้จะแดงได้มากกว่านี้อีกมั้ย

“หนูจะทำเองหรือให้พี่ทำให้”

“พี่พระพาย อย่าบังคับหนูเลย…” น้องช้อนตามอง ริมฝีปากเบะน้อยๆ แต่เฟนคงไม่เรียนรู้เลยสักนิดว่ายิ่งแทนตัวอ้อนผมแบบนี้ ตบะผมยิ่งจะแตกมากกว่าเดิม

“แยกขาออกเร็วหนู” ผมยังย้ำคำเดิม ก่อนหรี่ตากระตุกยิ้มร้ายกาจ “ถ้าหนูไม่ทำเอง ปล่อยให้พี่ทำ ไม่รับประกันว่าจะรอดนะคนดี”

เฟนจ้องหน้าผม แววตาหวาดหวั่นผิดกับหน้าดื้อๆ ของเจ้าตัว ยิ่งผมแกล้งใจแข็งไม่ยอมตามใจ เฟนก็ยิ่งหน้าง้ำ น้ำตาคลอเบ้า น้องกัดปากตัวเองก่อนจะค่อยๆ ขยับตัวแยกขาออกจากกันต่อหน้าผม เฟนหันหน้าไปทางอื่น ไม่กล้าสบตาผมตรงๆ ด้วยซ้ำ

“กว้างกว่านี้หนู”

“พอแล้วนะพี่ เรา ระ เราอาย…”

“อยากอายแค่นี้หรืออายมากกว่านี้หืม?”

“อึก...”

เฟนกลั้นใจแยกขาออกกว้างกว่าเดิม ผมมองด้วยความพอใจ หยิบหมอนมารองใต้สะโพกน้องจนมันลอยเด่นเปิดเผยช่องทางลับด้านหลังที่บวมแดงจากการกระแทกเสียดสีเมื่อคืน

“ตรงนี้บวมจังเลยค่ะ” ผมแกล้งกดปลายนิ้วเบาๆ รอบปากทางเข้า เฟนถดสะโพกพยายามจะถอยหนี ปากก็เอาแต่ร้องขอให้ผมหยุดแกล้ง

“พี่พอเลย เราจะทำเองแล้ว อื๊อ!”

เฟนร้องเสียงหลงเมื่อผมฉวยโอกาสตอนที่เขาเผลอกดปลายนิ้วที่แต้มยาทาชนิดเจลเย็นเข้าไปข้างใน น้องกระตุกรับสิ่งแปลกปลอมที่แทรกเข้าไป เขารัดนิ้วผมแน่น ผมขยับนิ้วหมุนวนเชื่องช้า จ้องใบหน้าเฟนตาไม่กะพริบ สังเกตสีหน้าของน้องที่บิดเบี้ยวเหยเก ริมฝีปากเผยอเหมือนจะห้ามแต่ก็เม้มกลั้นเสียงเอาไว้ แววตาหวานเยิ้มปรือปรอยกับแก้มแดงๆ

“เฟนคะ…”

“...ฮึก”

“ถ้ายังทำหน้าแบบนี้อยู่ จะไม่หยุดแค่ทายานะ : )”

เฟนค้อนผมทั้งที่สีหน้ายังไม่สงบ น้องฟาดไหล่ผมก่อนที่มือนั้นจะจิกขยุ้มเสื้อบริเวณไหล่ผมเอาไว้แทน เขาพ่นลมหายใจหนักๆ เชิดหน้าหลับตาปี๋ เสียงครางเบาๆ หลุดรอดมาให้ผมได้ยิน ยิ่งทำให้นิ้วของผมซุกซนสอดแทรกลึก ขยับหมุนวนกดคลึงหาจุดที่ทำให้น้องแทบคลั่งจนเจอ

“อื้อ อื๊อ!”

“ตรงนี้เหรอคะคนดี” ผมแกล้งถามทั้งที่รู้อยู่แล้ว กดนิ้วย้ำช้ำๆ จนสะโพกน้องกระตุกรับ กลายเป็นเฟนซะเองที่ขยับช่วงล่างเสียดสีหมอนใบโต ใบหน้าน่ารักสะบัดไหวไปมา เหงื่อผุดซึมตามไรผม แรงจิกที่ไหล่เพิ่มขึ้นจากเดิม น้องกัดปากแน่นจนผมต้องยื่นหน้าไปจูบเขาเพื่อผ่อนคลาย

“อื้ม…”

เฟนเปลี่ยนมากอดคอผมแน่น น้องพยายามจูบตอบ เสียงครางอือดังในลำคอก่อนเขาจะซุกหน้าลงกับไหล่ผม ตัวสั่นระริก หายใจหอบถี่พอๆ กับสะโพกที่ขยับตอบรับนิ้วผมเร็วกว่าเดิม ปากทางของน้องตอดรัดแน่น ผมรู้ได้ทันทีว่าเฟนใกล้จะเสร็จ

แต่ให้เสร็จง่ายๆ ก็ยังไงอยู่

ผมผ่อนแรงลง เฟนเงยหน้าขึ้นสบตาอย่างไม่เข้าใจ ใบหน้าน้องฉายแววอึดอัดเมื่อผมขยับนิ้วเนิบช้าไม่ยอมให้เสร็จสักที

“พะ พี่...อื้อ ไม่แกล้งสิ”

“แกล้งอะไร ไม่ได้แกล้งสักหน่อย”

“พี่พระพาย อึก…” น้ำตาน้องเหมือนสั่งได้ตามใจชอบ ไม่นานนักหลังจากเขาเรียกชื่อผมเสียงเครือ ดวงตาคู่สวยก็เอ่อไปด้วยน้ำใส ผมมันเขี้ยวจนต้องก้มหน้าฟัดแก้มน้องแรงๆ แล้วงับไหล่เนียน “พี่พระพาย นะ หนูอึดอัด พี่…”

“อึดอัดเหรอคนดี?”

“อึก! อืออ…”

“อยากให้พี่ทำอะไร หืม”

ผมกดนิ้วเนิบนาบจนน้องบิดเร่า ปากทางบีบรัดสลับคลาย เฟนพยายามจะแตะต้องส่วนหน้าเพื่อช่วยให้ตัวเองปลดปล่อย แต่ผมรวบข้อมือทั้งสองข้างของน้องเอาไว้ในมือเดียว ส่วนอีกมือก็ขยับแกล้งน้องต่อไปนั่นแหละ

เคยบอกแล้วไงว่าเฟนน่าแกล้ง : )

น่าแกล้งให้ร้องไห้ตาแดง สะอื้นเบาๆ แล้วเอาแต่ร้องเรียกชื่อผม

“พี่ พี่...ฮือ…”

“อือฮึ ว่าไงเอ่ยคนดี เสียงสั่นจังเลยค่ะ”

“พี่พระพาย พี่พระพาย” น้องเอาแต่เรียกชื่อผม เสียงหวานสั่นระริกเจือสะอื้น ดวงตาเหลือบช้อนขึ้น แววตาน้องเว้าวอนออดอ้อน “อ๊ะ อ๊ะ พี่พระพาย หนูอยาก อยาก…”

“อยากอะไร ไหนบอกพี่ซิ”

“อื๊อ...หนูอยาก สะ เสร็จ ฮึก…” น้ำใสๆ ไหลจากหางตาอาบแก้มเนียน เฟนยื่นหน้ามาจูบผม น้องพยายามอ้อนเอาใจให้ผมเลิกแกล้งเขาสักที ผมเลยให้รางวัลเป็นจูบหนักๆ ลึกซึ้งจนเด็กน้อยที่ทำเป็นใจกล้าเริ่มจูบก่อนหายใจไม่ทันอ่อนระทวยซุกอกผม

“อยากเสร็จแล้วใช่มั้ยคะ”

“อื้อ พี่…” น้องผงกหัวรับ สะโพกกระตุกเบาๆ “นะ ช่วยหนูนะ...อ๊ะๆๆ อื้อ!”

เฟนผวาเฮือก ส่งเสียงครางระงมเมื่อผมเร่งจังหวะและใช้อีกมือรูดรั้งให้จนน้องปลดปล่อยอีกครั้ง ผมค่อยๆ ดึงนิ้วออกจากตัวเฟน ปากทางบวมแดงกว่าเดิมจนผมเผลอนิ่วหน้า จากที่จะทายารักษาอาการดันทำให้เป็นหนักกว่าเดิมซะอย่างนั้น

ส่วนเฟนตอนนี้ตัวอ่อนปวกเปียกทิ้งตัวซบอกผมหายใจหอบจนผมต้องลูบหลังน้องเบาๆ ดึงเสื้อเชิ้ตที่คาอยู่กับศอกน้องขึ้นมาคลุมไหล่ติดกระดุมให้เรียบร้อย รวมถึงใช้ผ้าที่เช็ดตัวเฟนก่อนหน้านี้มาเช็ดทำความสะอาดจุดอ่อนไหวของน้องอีกที

แฟนตัวน้อยของผมหมดแรงเข้าให้จริงๆ ซะแล้ว คราวนี้เขาแทบจะไม่มีแรงต่อต้านผมที่บีบยาเพิ่มและทาบริเวณช่องทางอ่อนนุ่มของเขาอีกครั้ง เฟนทำได้แค่กระตุกตัวรับส่งเสียงร้องอื้อเบาๆ กับอกผมตอนที่ผมบรรจงกดนิ้วเข้าทายาด้านในและถอนออกโดยไม่ทำอะไรเกินเลย

v
v
v

[JackXy Wu]

- ต่อ -

ผมสวมกางเกงกลับให้น้อง ประคองเขานอนบนเตียง ห่มผ้าให้แล้วจุ๊บเบาๆ ที่หน้าผากชื้นเหงื่อ เฟนกระชับผ้าห่มขึ้นคลุมหน้าเหลือแค่ส่วนดวงตา แต่ก็ไม่ยอมสบตากันอยู่ดี ผมเลยก้มลงหอมแก้มแดงๆ เรียกร้องความสนใจ

“หนูโกรธพี่แล้ว…” เสียงแผ่วเบาอุบอิบบอก ผมยิ้มอย่างเอ็นดู

“ง้อได้มั้ยคะ”

“ไม่ต้องมาง้อเลย”

“คนดีอย่าโกรธพี่เลย” ผมลูบหัวน้องเบาๆ เกลี่ยปอยผมที่ตกลงมาปรกหน้าเฟนไปด้านข้าง ยิ้มหวานสบกับดวงตาใสแจ๋วที่แดงเรื่อ “พี่ชอบหนูมากๆ เลยอยากรักหนูเยอะๆ”

“เยอะเกินไปแล้ว…”

“เยอะได้กว่านี้อีก”

“หนูไม่คุยกับพี่แล้ว” เฟนมุดหน้ากับผ้าห่ม เสียงน้องอู้อี้ “ปวดหัว จะนอน พี่พระพายไปเรียนเลย”

“วันนี้พี่จะหยุดอยู่เฝ้าหนู” ผมลูบหัวน้อง “คนดีของพี่ไม่สบายเพราะพี่นี่นา จะทิ้งลงได้ยังไง”

“ฮึ!”

“หนูนอนพักก่อนนะ พี่ไปทำธุระแป๊บนึง”

“ไหนบอกจะอยู่ดูแลเรา แล้วจะไปไหน” น้องโผล่แค่ตาขึ้นมาจ้อง ผมยิ้มตอบ

“ธุระในห้องน้ำครับ”

“...”

“ไม่ใช่หนูคนเดียวที่มีอารมณ์นะเฟน พี่เองก็อยากจัดเราจะแย่” ผมสบตาเขานิ่ง “แต่หนูก็ตัวแค่นี้ เมื่อคืนก็หนักขนาดนั้น แค่พี่สอดนิ้วเข้าไปหนูยังจะไม่ไหวเลย แล้วจะให้พี่เมคเลิฟกับหนูอีกรอบคงได้แห…”

“พอ พอแล้ว ไม่อยากรู้แล้ว!”

เฟนตวัดผ้าห่มคลุมมิดหัวอีกครั้ง น้องกลายเป็นก้อนรังไหมใหญ่ๆ ที่ซุกตัวอยู่บนเตียง ผมหัวเราะ ก้มหน้าจุ๊บหัวน้องผ่านผ้าห่มทีนึงก่อนเดินเข้าห้องน้ำ

พระพายน้อยลูกพ่อ ใช้มือไปก่อนนะลูก รอเฟนหายดีก่อนพ่อจะทบต้นทบดอกให้ : )


ก๊อกๆๆ

“ใครวะ” ผมชะงักมือที่กำลังตักข้าวต้มป้อนมื้อกลางวันเฟนแล้วหันไปมองทางประตู ก่อนเสียงเรียกจะดังขึ้น

“เปิดประตูให้กูหน่อยเว้ย!”

“พี่สายฟ้าเหรอ” เสียงเฟนถาม น้องรีบก้มหน้าสำรวจตัวเองก่อนติดกระดุมเสื้อมิดต้นคอเมื่อเห็นว่าตรงเนินอกมีรอยดูดสีแดงประทับอยู่ “เราแต่งตัวเรียบร้อยหรือยังพี่?”

“เรียบร้อยแล้วครับ”

“พระพายเว้ยยย ถ้าไม่เปิดกูแจ้งตำรวจแล้วนะ!”

“เออๆ กำลังจะเปิดรอแป๊บนึงสิวะ” ผมตะโกนด่าในขณะเดินไปเปิดประตู “กูก็มีธุระต้องทำมั้ย เชี่ย! น้องฟรองซ์?!”

“ถึงผมจะไม่ได้ใช้ภาษาไทยบ่อยๆ แต่ก็พอจะรู้ว่าคำว่าเชี่ยไม่ใช่คำทักทาย” ฟรองซ์หรี่ตาจ้องหน้าผม ข้างๆ เขาคือสายฟ้าที่ยืนทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ตอนผมส่งสายตาคาดคั้น “พิรุธจังเลยนะครับ”

“พิรุธอะไร ฮ่าๆๆๆ ไม่มี บ้า ปกติทั้งนั้น คิดมากไปเองหรือเปล่าน้องฟรองซ์”

“อ้อ…” เขาเลิกคิ้ว เขม็งตาจ้องหน้าผม “แล้วจะไม่เชิญให้เข้าห้องหน่อยเหรอ ไม่รับแขกแบบนี้เสียมารยาทนะ”

“เอ่อ วันนี้พี่ไม่สะดวก…”

“ทำไมไม่สะดวกวะ”

“มึงน่ะเงียบไปเลย” ผมถลึงตาใส่เพื่อนตัวดี มึงมาคนเดียวกูไม่ว่า แต่มึงพาฟรองซ์มาด้วยหลังกูจัดการแอ้มแฝดเขาไปเมื่อคืน ไหนจะหาเศษหาเลยเล็กๆ เมื่อเช้าอีก อีเหี้ย เหงื่อออกเต็มหลังแล้วเว้ย!

“ผมมาหาเฟน พี่หลบไป”

“เฮ้ยๆ นี่พี่เจ้าของห้องนะเว้ย” ผมโวยวาย แต่สุดท้ายก็โดนทั้งสายฟ้าทั้งฟรองซ์ผลักให้พ้นทาง รู้ตัวอีกทีสองคนนั้นก็เบียดตัวแทรกเข้ามาในห้องซะแล้ว

“วันนี้มึงไม่ไปเรียน กูเป็นห่วงเลยบรรจงจดเลคเชอร์กับเก็บชีทงานมาให้”

“อ๋อ ว้าว เยี่ยมไปเลย”

“เกร็งๆ นะมึงน่ะ” สายฟ้าหรี่ตาจ้องผม ส่วนฟรองซ์ตรงรี่ไปหาเฟนที่นั่งกินข้าวต้มอยู่บนเตียง ผมมองแฝดทั้งสองคนคุยกันหนุงหงิง กลัวว่าฟรองซ์จะจับสังเกตอะไรบางอย่างได้ “พระพาย ไอ้สัส กูคุยด้วยไม่มองหน้ากู”

“อ้อๆ ว่าไงมึง นั่งก่อนๆ” ผมลากเก้าอี้หน้าโต๊ะคอมพ์มาให้มันนั่ง สายฟ้าหรี่ตามองผมอย่างจับผิด

“มึงเกร็งจริงๆ นะพระพาย”

“บ้า ไม่เกร็ง”

“เออๆ ไม่ต้องเกร็ง ทำตัวตามสบายเหมือนเป็นห้องมึงก็ได้”

“ก็นี่มันห้องกูอยู่แล้วปะวะ” ผมลากเก้าอี้อีกตัวมานั่งประจันหน้ามัน พยายามเบิกตาสู้สายตาจับผิดของสายฟ้า “ไหนล่ะเลคเชอร์กับชีทที่มึงเอามาให้กู”

“อะ เอาไป” มันโยนแฟ้มงานให้ผมที่รับไว้ทันพอดี “พระพาย กูถามจริงๆ ว่าเมื่อเช้าที่มึงส่งไลน์มาน่ะ…”

“ชู่วๆๆๆ” ผมรีบส่งสัญญาณให้มันเงียบ

“อีเหี้ย…” สายฟ้าสบถเสียงเบาแต่อินเนอร์ไม่เบาตาม มึงถลึงตาจ้องหน้าผม กระซิบกระซาบต่อ “อย่างที่กูคิดใช่มั้ยวะ”

“เออ เงียบไว้ กูยังไม่อยากตาย” ผมกระซิบตอบ

“เหี้ย!”

“เหี้ยก็ผัวน้องไปแล้ว!” ประโยคนี้ผมลดเสียงลงกว่าเดิม คืออยากอวด แต่ก็ยังไม่อยากให้ฟรองซ์ได้ยินจนตัวเองดับอนาถ สายฟ้าทำตาเหลือกใส่ผม มันควักยาดมขึ้นมาสูดพร้อมพึมพำอะไรบางอย่างที่ผมจับใจความไม่ได้ ผมละความสนใจจากมันไปหาคู่แฝดแทน

“ฟรองซ์บอกเฟนแล้วว่าอย่าดื่มเยอะๆ เป็นไงล่ะครับ เข็ดมั้ยเนี่ย?”

“เราขอโทษได้มั้ยล่ะ ก็พี่ต่งชวนชนแก้วตลอดมันก็เลยตามเลยน่ะสิ”

“เฮ้อ เฟนนี่น้า” ฟรองซ์ส่ายหน้า เขาลูบหัวฝาแฝดตัวเองก่อนขมวดคิ้ว “แล้วนี่ติดกระดุมมิดคอเลย ไม่อึดอัดเหรอครับ?”

“อะ เอ่อ ไม่อึดอัดเลยฟรองซ์” เฟนหัวเราะแหะๆ แต่สีหน้าเลิ่กลั่ก “เราหนาว ใช่ๆ เราหนาวเลยต้องติดกระดุมให้มิดชิดหน่อย”

“ถ้าหนาวทำไมไม่ปิดแอร์ล่ะ?” ฟรองซ์หันมาหาผม “ทำไมพี่ไม่ปิดแอร์ เห็นมั้ยว่าเฟนหนาว”

ผมสบตาเฟน น้องแอบพยักหน้ารัวๆ จากด้านหลังฟรองซ์เป็นสัญญาณให้ผมเล่นตามน้ำ

“โอเคๆ ปิดก็ปิด” ผมลุกไปปิดแอร์แล้วเปิดพัดลมแทน ฟรองซ์พยักหน้าอย่างพอใจก่อนหันไปคุยกับเฟนต่อ

“เฟนก็เหมือนกัน จะเกรงใจอะไรนักหนาครับ ถ้าหนาวก็บอกให้เขาปิดแอร์สิ ไม่เห็นยากตรงไหนเลย” ฟรองซ์บีบแก้มเฟนไปทีนึงก่อนยิ้มหวาน “มา คราวนี้ก็ไม่ต้องติดกระดุมมิดคอให้อึดอัดแล้ว ฟรองซ์ปลดกระดุมให้นะ เห็นแล้วอึดอัดแทนเลย”

“มะ ไม่เป็นไรฟรองซ์ เดี๋ยว!” เฟนรีบยกมือห้ามเป็นพัลวัน ด้วยความตกใจน้องเลยกระขยับตัวหนีมือฟรองซ์โดยลืมไปว่าร่างกายตัวเองตอนนี้ถ้าขยับแรงจะกระเทือนด้านล่างมากแค่ไหน “โอ๊ย!”

“เฟนเป็นอะไร เฟน?!” ฟรองซ์เบิกตากว้าง ท่าทางตกใจมาก “หน้าซีดเลยอะ ฟรองซ์ว่าเฟนไม่ไหวแล้วนะ ปลดกระดุมเสื้อออกเถอะจะได้หายใจสะดวกขึ้น”

“เดี๋ยวๆ ฟรองซ์” ผมรีบเข้าไปแทรกกลางระหว่างทั้งคู่ เหงื่อไหลเต็มหลังเต็มมือไปหมด

“สู่ขิตแน่ สู่ขิตแน่ๆ” เสียงสายฟ้าดังจากด้านหลัง ผมอยากหันไปด่า ติดที่ว่ากำลังโดนฟรองซ์หรี่ตาจ้องอย่างไม่พอใจปนจับผิดอยู่

“จะเดี๋ยวทำไม? พี่ไม่หวงเฟนเหรอ หน้าซีดขนาดนั้น เป็นแฟนประสาอะไร”

“ก็เป็นแฟนที่อยู่เฝ้าไข้เฟนมาตั้งแต่เช้านี่แหละครับ” ผมพยายามใจเย็นเข้าสู้ “พี่ว่าฟรองซ์ให้เฟนพักผ่อนก่อนดีมั้ย ยิ่งเสียงดังแบบนี้เฟนจะยิ่งอาการไม่ดีนะ เชื่อพี่เถอะ”

“ถอยไปเลยไป”

ฟรองซ์ดันตัวผมไปด้านข้างก่อนพุ่งเข้าหาเฟน ผมกำลังจะอ้าปากห้ามอีกครั้งแต่ฟรองซ์ก็มือไวใจเร็วเกินไป แค่ผมกะพริบตาทีเดียวฟรองซ์ก็ปลดกระดุมเสื้อเฟนเรียบร้อยแล้ว และตอนนี้เขาก็ยืนนิ่งค้างตาถลนจ้องหน้าอกเฟนที่มีรอยดูดรอยกัดแดงเป็นจ้ำๆ ด้วยความช็อก ส่วนเฟนพอได้สติก็รีบรวบคอเสื้อเข้าหากันแล้วดึงผ้าห่มขึ้นปิดจนมิดคอ ก้มหน้าก้มตาไม่มองใครเลย

เกินความเงียบขึ้นภายในห้อง ผมกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ก่อนสายฟ้าจะทำลายความเงียบนี้ลง

“โอ้แม่เจ้า ทั้งรอยกัดรอยดูดเต็มไปหมด ดุเดือดเลือดพล่านยิ่งกว่าเก้งป่าเดือนสิบสอง!”

“มึงเงียบ มึ้งงงง!”

“ช้ำไปทั้งตัว โอ้พระสงฆ์! ต้องรุนแรงเบอร์ไหน น้องก็ตัวแค่นั้น มึงช่างใจบาปหยาบช้า!”

“อีเหี้ย หยุดปั่น!” ผมยกเท้าถีบมัน แต่สายฟ้ากระโดดหนีทัน มันสบตาผมเหยียดยิ้มพร้อมหัวเราะหึๆ พยักพเยิดให้ผมหันกลับไปมองด้านหลัง ผมสะดุ้งเฮือกเมื่อสบเข้ากับสายตาของฟรองซ์ “น้องฟรองซ์ครับ พี่อธิบายได้ คือเรื่องมันไม่มีอะไรเลย พี่แค่…”

“พี่พระพาย…”

“คะ ครับ…”

“ผมไม่โง่ครับ” ฟรองซ์แสยะยิ้ม ย่างสามขุมเข้าหาผม สายตาประสานจ้องตรงมาไม่ละไปไหน เหงื่อผมไหลยันง่ามนิ้วเท้า ได้แต่ก้าวถอยหลังช้าๆ “ทั้งที่ผมดูแลประคบประหงมเฟนมาเป็นอย่างดี แต่สุดท้าย...แต่สุดท้าย...”

รอยยิ้มของฟรองซ์บิดเบี้ยว แววตาดุดัน ผมอุทานอีเหี้ยในใจตอนที่เขาคว้าโคมไฟบนโต๊ะคอมพ์ผมขึ้นมา

“ความรุนแรงไม่ช่วยอะไรนะฟรองซ์ พี่ว่าเรามาคุยกันดีๆ อันที่จริงเรื่องนี้เป็นเรื่องปกติของคนที่เป็นแฟนกัน พี่น่ะ...เหี้ย!”

ผมหลบวูบตอนฟรองซ์หวดโคมไฟใส่แบบไม่บอกไม่กล่าว มันเฉียดหูผมไปนิดเดียวจนได้ยินเสียงลมแหวกอากาศ

“ครับ พี่น่ะเหี้ย!”

“ฟรองซ์ พอนะ อย่าทำพี่พระพายเลย” เสียงเฟนดังขึ้น ผมซาบซึ้งจนอยากร้องไห้ที่น้องปกป้องผม “ฟรองซ์จะโดนข้อหาทำร้ายร่างกายนะ”

…

เอาน่า อย่างน้อยการที่เฟนเป็นห่วงฟรองซ์ก็ถือเป็นการปกป้องผมทางอ้อมนั่นแหละ

“ฟรองซ์ คุยกันดีๆ” คราวนี้เป็นเสียงสายฟ้า “หรือถ้าอดใจไม่ไหว พี่อนุโลมให้ฟาดได้ทีเดียวโอเคมั้ย”

“สายฟ้า มึงเพื่อนกูนะ!”

“ใช่ กูเป็นเพื่อนที่พร้อมจะอยู่ในทุกช่วงเวลาหายนะของมึงแล้วยิ้มเยาะอยู่ข้างหลัง”

“โว้ยยยย!”

ผมตะโกนออกมาด้วยความอัดอั้น วิ่งวุ่นไปทั่วห้องหลบการโจมตีของฟรองซ์ที่ไม่รู้ไปเอาแรงมาจากไหน ทั้งที่ตัวใหญ่กว่าเฟนนิดเดียวแต่แรงโคตรเยอะ ถึงผมจะหลบการหวดโคมไฟของเขาได้ แต่พวกหมัดพวกเท้านี่หลบไม่เคยจะทัน โดนประเคนเตะต่อยไปทั้งตัว ได้แต่ยกมือปัดป้องไม่กล้าซัดกลับเพราะดันหน้าเหมือนเฟน แถมผมเองก็ยังมีชนักติดหลังที่ไปผิดผีกับแฝดสุดรักสุดหวงของฟรองซ์เพราะเข้าใจผิดเรื่องเจาะหูเป็นเจาะอย่างอื่น เลยได้แต่ก้มหน้ารับมือรับตีน สลับกับวิ่งหนีหัวซุกหัวซุน

กระทั่งผมวิ่งจนขาพันกัน สะดุดล้มหน้าคะมำหัวฟาดเข้ากับขอบโต๊ะเต็มๆ เจ็บจนเห็นดาวลอยไปหมด

“โอ๊ยยย ซี้ดดดด!”

ผมกุมหัวตัวเอง ทรุดนั่งสะบัดหัวด้วยความมึน พอเอามือออกมาก็เห็นของเหลวสีแดงติดมาด้วย

“พอได้แล้วมั้ง หัวแตกแล้ว” สายฟ้ารีบเข้ามาคว้าข้อมือฟรองซ์แล้วดึงตัวเขาออกห่างผม ฟรองซ์ฮึดฮัดแต่ก็ยอมหยุดไม่ตามมาฟาดซ้ำ คงเพราะได้ยินเสียงเฟนเรียกด้วยล่ะมั้ง

รอดไปกู รอดไป

“ไงล่ะมึง” สายฟ้านั่งยองๆ อยู่ตรงหน้าผม มันยื่นม้วนกระดาษทิชชู่มาให้ผมซับเลือดที่หัวก่อนเหยียดยิ้ม “สู่ขิตเลยมั้ย ได้เอาเลือดออก สบายตัวเลยสิ”

“สัสเอ๊ย มึงนะมึงพาศึกเข้าห้องกู”

“ไม่ได้ตั้งใจสักหน่อย” สายฟ้ายักไหล่ “กูจะมาหามึงพอดีเจอฟรองซ์ที่หน้าหอ น้องเป็นห่วงเฟนน่ะ กูเลยพามาด้วยกัน ใครจะรู้ว่าจะมีอะไรสนุกๆ ให้ดูแบบนี้”

“พี่เจ็บมั้ย พี่พระพาย”

“หนู ลงมาทำไมเนี่ย” ผมบ่นเฟนที่ลุกจากเตียงค่อยๆ เดินมาหาผมโดยมีฟรองซ์ประคองอยู่ข้างๆ ไม่วายที่เด็กนั่นจะถลึงตามองผมแล้วแยกเขี้ยวใส่

“ต้องเย็บมั้ยพี่ ฮือ ถ้าสมองพี่กระทบกระเทือนไปมากกว่านี้จะทำยังไง” เฟนนั่งข้างผมแล้วเบะปากงอแง

“หนูจะห่วงพี่หรือหลอกด่าพี่เอาสักอย่าง”

“อย่าว่าเฟนนะ เฟนหลอกด่าใครเป็นที่ไหน” ฟรองซ์ออกตัวปกป้อง

“โอ๋ๆ ไม่เบะสิหนู” ผมลูบหัวน้องเบาๆ ดูซิ เด็กอะไร เอะอะน้ำตาคลอเบ้าได้ตามสั่งตลอด “ไม่เจ็บค่ะ ไม่เจ็บเลยคนดี แผลแค่นี้ไกลหัวใจมากๆ”

“เราขอโทษแทนฟรองซ์ด้วยนะ”

“ฟรองซ์ไม่ได้ทำสักหน่อย พี่เขาล้มหัวฟาดเองต่างหาก”

“แต่ฟรองซ์ก็วิ่งไล่พี่พระพายไง”

“เอาล่ะพอๆ” สายฟ้ายกมือห้ามการทะเลาะกันของสองแฝด “หัวมันก็แตกแล้ว เลิกแล้วต่อกัน แยกๆ อะไรที่ได้กันแล้วมันเอากลับคืนไม่ได้ ฟาดหัวมันให้แบะตายยังไงเฟนก็โดนกินแล้วอยู่ดี”

“พี่สายฟ้า!” เฟนหันไปตีอีกฝ่าย “ไม่ต้องพูดก็ได้”

“เออๆ ไม่พูดก็ไม่พูด ส่วนมึงพระพาย กูว่าไปทำแผล…”

ดื่อดึ๊ง!

ยังไม่ทันที่สายฟ้าจะพูดจบเสียงไลน์ก็ดังแทรกขึ้นกลางวง ตอนแรกมันทำท่าจะพูดต่อ แต่เสียงไลน์ก็ดังรัวๆ จนสายฟ้าขมวดคิ้ว

“อะไรวะ”

“มึงเปิดดูซิ เผื่อเป็นเรื่องด่วน” ผมบอกมันพลางกดทิชชู่ซับเลือดที่หัวตัวเอง สายฟ้าพยักหน้า หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเปิดดู

“จากไอ้รัญ มันทักเข้ามาในกลุ่ม”

“ไหนกูดูด้วย” ผมชะโงกหน้าเข้าไปมอง


วิจัยเฮงซวย SPSS ไปตาย! (3)

Daran : พวกมึงเห็นข่าวนี้หรือยัง

Daran : *ส่งลิงก์*

Daran : @PP งานเข้ามึงแล้วพระพาย

Daran : งานช้างด้วย

Daran : เตรียมแก้ข่าวได้เลย นักข่าวประโคมข่าวกันเต็มเฟซเต็มทวิตไปหมดแล้ว!


“เชี่ยไรวะเนี่ย” สายฟ้าสบถก่อนกดลิงก์ที่ดารัญส่งมา หัวข้อข่าวโดดเด่นกระแทกหน้าเมื่อโหลดหน้าเว็บติด


หลุด! นายแบบหนุ่มหน้าใหม่ น้องชายนางเอกสาวชื่อดังตัวย่อ พ. แท้จริงแล้วมีโลกอีกใบเป็นแอคนัดเย็บในทวิตเตอร์เจ้าของยอดผู้ติดตามเฉียดหลักหมื่น! งานนี้แซ่บแน่ มาดามซุบซิบคอนเฟิร์ม!


ผมขมวดคิ้วแน่นเมื่ออ่านพาดหัวข่าวจบ ไม่ต้องอ่านรายละเอียดข้างล่างต่อก็พอจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร ผมเงยหน้าขึ้นสบตากับสายฟ้าที่ขมวดคิ้วหน้าเครียดไม่แพ้กัน มันสบถออกมา

“คราวนี้สู่ขิตของจริงแล้วมึง...”


เทพท้อกับประชาธิปไตยที่หายไป @LostDemocracyM44

บางหน่วยงานที่หาความโปร่งใสไม่เจอกลับไม่ถูกขุดคุ้ยตรวจสอบ แต่กับเรื่องซุบซิปดาราไร้สาระดันขุดกันถอนรากถอนโคนจะเอาให้ตายคาตีน รู้เรื่องราวชีวิตเขาแล้วประเทศจะเจริญขึ้นกว่าเดิมมั้ย กูว่าไม่ เหอะ!



---------------------------

ก็คือตื่นมาทำบุญตอนเช้าไม่ช่วยอะไร สุดท้ายก็วิ่งหนีฟรองซ์จนล้มหัวแตกแถมยังโดนขุดความลับเรื่องแอคเค่อ เกิดเป็นพี่ พพ นี่มันพระศุกร์เข้าพระเสาร์แทรกสุดๆ ไปเลย กรรมตามสนองที่ยังมาหาเศษหาเลยกับน้องต่อ 5555555 ในส่วนพี่สายฟ้าก็คือรักเพื่อนนะ เป็นห่วงอยู่ แต่ก็เพื่อนรักเพื่อนร้ายอะ กูอยากเห็นมึงเจ็บก่อนค่อยช่วย

อ้อ ดราม่าเบาๆ ค่ะ สีสันกรุบๆ ไม่มีอะไรมาก ทำใจร่มๆ กันเด้อ

#เพื่อนกล่อมนอน

[AkuaPink]

 
 
 

[❣☾月亮☽❣]

   เรื่องดราม่าเลือดสาดจะไม่มีอะไรเลยเพราะน้องเฟนเขาพร้อมจะประกาศให้คนรู้กันแล้วว่า#พี่พระพายเป็นของหนู
แซ่บมากลูกแม่ งื้อออออ

[gackmanas]

5555+

[JanJanIsHappy]

แตกหนึ่ง สวยพี่สวย ปีชงปะพี่พพเอาจริง

[ปกรณ์แทน]

 

[PrimYJ]

งานเข้าเลยพพ. งานใหญ่ซะด้วย

[ืniyataan]

งานเข้าซะงั้น..นนนนนนน   

[Snowermyhae]

สู่ขิตของจริง ทำบาปไว้เยอะ ใส่บาตรครั้งเดียวไม่ช่วย !