หัวข้อ: หาเพื่อนนอนสนใจทัก DM ครับ : ตอนพิเศษวันคริสต์มาส [25/12/2019] P.30

[❣☾月亮☽❣]

น่ารักจิงว้อยยย
หวีดตามอีพี่พพ.
ส่วนพี่สายฟ้าแอบร้ายนะยะ ไปทำความเป็นเจ้าของกันขั้นไหนละนั่น

[B52]

 

[Leenboy]

งุ้ยยยย

[mystery Y]

หวานๆเขินๆ ไม่ชินอ่ะ

[gackmanas]

ทำไม อ่านไปเขินไป ขำไป..
ครบทุกรส.. ชอบจุงง

ไรท์รีบมาาาา.. 

[miikii]

เอาอีกซักแผลมั้ยนายพระพาย 

[why yyy]

  ขอบคุณ

[Snowermyhae]

เหมือนพี่พระพายจะไม่มีวันตายเพราะมีหลายแอคอ่ะ 555555555555
รักฟรองซ์ หนูมูฟออนได้แล้วนะ มีคนมาดูแลเฟนให้แล้วววว กับพี่สายฟ้าคือขอรู้สถานะจะได้รึไม่   

[PrimYJ]

 น่ารักมากๆเลย

[Mengjie_JJ]

จะจบตอนยังไม่วายทิ้งลาย พพ

เลิกเยทั้งอำเภอ 555

[JackXy Wu]

บทที่ 28

ปิดตำนานแอคบิ๊กไซซ์แต่ของใหญ่ยังคงอยู่




[พระพาย]

“ไหวนะมึง?” ดารัญถาม ผมพยักหน้ารับ สาวเท้าไปข้างหน้าอย่างไม่รีบร้อน

“เออ ไหว ชิลๆ”

“ให้มันแน่” สายฟ้าที่เดินขนาบผมอยู่อีกข้างแค่นเสียงเหอะ “ไม่ใช่ซมซานร้องไห้กลับมา กูไม่โอ๋นะ”

“มึงรักกูจะตายสายฟ้า ทำมาพูด”

“ขนลุกไอ้สัส”

“มึงรักมัน” ดารัญเสริม “กูก็รักมันเหมือนมึง ไม่งั้นเราจะมาเดินประกบมันกันขนาดนี้ทำไม”

“บางทีมึงก็ไม่ต้องพูดหมดทุกเรื่องนะไอ้รัญ บรรยากาศมันน่าขนลุกเพราะมึง” สายฟ้าบ่นไปตามประสา ส่วนผมหัวเราะหึๆ ในลำคอ

“ขอบใจพวกมึงมาก”

“แน่ใจนะว่าไม่ให้ไปด้วย”

“มึงอยากเสือกเรื่องภายในครอบครัวกูขนาดนั้นเลยเหรอสายฟ้า”

“ปากมึงมันอย่างนี้ไงพระพาย”

“หยอก ไอ้สัส” ผมตบไหล่มันทีนึง พวกเราเดินมาถึงบริเวณที่ผมจอดรถเอาไว้ ผมหันกลับมาเผชิญหน้าเพื่อนทั้งสองที่เดินขนาบข้างมาส่งถึงรถเพราะไม่อยากปล่อยผมไว้คนเดียวจนเกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดเหมือนเมื่อวาน แต่ว่ากันตามตรง นักข่าวพวกนั้นคงไม่ใจกล้าบุกหาผมเป็นครั้งที่สองหรอก “กูแค่กลับบ้านไปบอกความจริงกับครอบครัว ไม่ได้จะไปออกรบที่ไหน”

“ต่างกันยังไงล่ะวะ เรื่องนี้ก็เหมือนไปออกรบดีๆ นี่แหละ”

“มึงชอบตลกกลบเกลื่อนทั้งที่ข้างในเครียดชิบหาย” ดารัญส่ายหน้าไม่เห็นด้วย ผมชะงัก แต่ไม่ได้แปลกใจที่มันดูออก เราคบกันมานานจนรู้ยันไส้พุงหมดแล้ว

“ก็ดีกว่าเครียดทั้งนอกทั้งใน”

“แล้วไม่เครียดเหรอวะที่ต้องทำเป็นเฮฮาทั้งที่ไม่ได้รู้สึกจริงๆ”

“มึงจะต้อนกูให้ได้เลยน้าไอ้รัญ”

“กับคนอื่นมึงจะเก็กเป็นบ้าเป็นบอยังไงก็เรื่องของมึง แต่กับเพื่อนที่อยู่กับมึงมาตั้งแต่มัธยม มึงจะไม่ไว้ใจให้พวกกูแบ่งเบาหน่อยเหรอวะ”

“ไม่เอาน่ารัญ มึงก็แหม” สายฟ้าตบไหล่ดารัญเบาๆ ก่อนหันมาทางผม “รีบเคลียร์รีบกลับไอ้สัส เดี๋ยวเฟนงอแง หน้าที่กูเหรอก็ไม่ใช่ต้องมาคอยเฝ้าแฟนมึงเนี่ย”

“เออน่า กูฝากดูหน่อย”

“ฝากได้ แต่ไม่นาน เข้าใจมั้ย”

“รู้แล้ว”

“อีกอย่าง” สายฟ้าจ้องหน้าผม มันขมวดคิ้วเล็กน้อย “มึงว่าถึงขั้นที่มึงต้องไปแถลงข่าวมั้ยวะ เฮ้ย กูเตือนเลยนะว่าอย่าไปชกนักข่าว ถึงเขาจะถามจี้อะไรมึงเยอะๆ จนร้อนตัวก็เถอะ”

“ใครจะมารยาทแย่ขนาดลงไม้ลงมือกับคนอื่นแบบนั้นวะ”

“จะให้กูตอบจริงเหรอวะ...”

แววตาสายฟ้าวาววับ ปากสั่นระริกคล้ายอยากจะตะโกนออกมาเต็มแก่

“กลับมาที่ประเด็นเดิมดีกว่า” ดารัญกระแอม “มึงต้องแถลงข่าวมั้ย?”

“กูว่าไม่” ผมพูดตามความคิดตัวเอง “เอาจริงๆ กูแค่ถ่ายแบบไปปกเดียว ไม่ได้เป็นนายแบบดังที่ต้องตั้งโต๊ะแถลงข่าวใหญ่โตเวลามีข่าวฉาวสักหน่อย ที่นักข่าวสนใจเพราะกูเป็นน้องชายพี่พริ้งต่างหาก กูกะว่าเคลียร์กับครอบครัวจบแล้วจะชี้แจงผ่านไอจีพี่พริ้งพอ ให้โซเชียลกระจายข่าวกันไป ใครจะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ช่าง”

“แล้วถ้าสมมุติ…” สายฟ้าลดเสียงลงจนเป็นกระซิบ “มึงปฏิเสธไปแล้วมีคนขุดหลักฐานมาได้ล่ะวะ?”

“มึงบอกกูเองว่าไม่เห็นหน้ากู”

“กูไม่ได้ดู!”

“กูยังไม่ได้ว่าอะไร” ผมยักไหล่ “แต่ก็ไม่อะไรนะถ้ามึงจะเคยดูเพื่อศึกษาลีลา…”

“กูมีลีลาเป็นของตัวเอง ขอบคุณ พวกกระหน่ำซอยไม่ยั้งแถมยังฟาดก้นเขารัวๆ แบบมึงไม่ใช่แนวกู”

“...”

“...”

“ขอบคุณที่พวกมึงรู้ตัวกันสักทีว่าทำบรรยากาศเลิ่กลั่กกระอักกระอ่วนไปหมด” ดารัญกลอกตา มันแย่งรีโมตรถในมือผมไปกดปลดล็อกและเปิดประตูดันผมเข้าไปข้างใน กุญแจรถถูกยัดใส่มืออีกครั้ง เพื่อนรักตบไหล่ผม สบตานิ่ง “โชคดีมึง กูอวยพร มึงก็เหมือนแมลงสาบ ฆ่าไม่ตาย กูเชื่ออย่างนั้น”

“ถึงจะแปลกไปหน่อยแต่ก็ขอบใจ” ผมพยักหน้ารับ เอื้อมมือจะปิดประตูแต่สายฟ้าแทรกตัวขวางไว้ก่อน มันเท้ามือกับขอบประตูรถ จ้องหน้าผมนิ่ง สีหน้าจริงจัง

“มึง คือกู…”

“สายฟ้า” ผมแทรกก่อนมันพูดจบ สบตาอีกฝ่ายด้วยแววตาเข้าใจ “ขอบคุณที่ครั้งนึงมึงเคยติดตามผลงานกู กูจะเก็บความรู้สึกนี้ไว้ในใจตลอดไป”

“...”

“เจอกันพวกมึง”

ผมปิดประตู สบตาดารัญและหันไปทางสายฟ้าที่หน้าเหมือนปลาขาดน้ำ ดีใจที่มีเพื่อนแบบพวกมัน อย่างน้อยตอนนี้ผมก็ได้ผ่อนคลายก่อนเจอกับความจริง


เป็นอีกครั้งที่การกลับบ้านทำให้ผมรู้สึกหนักอึ้งในทุกๆ ก้าวที่เดิน พี่พริ้งไลน์มาบอกว่าทุกคนรวมตัวกันอยู่ที่ห้องรับแขก ผมหยุดที่หน้าประตูห้องนั้น จ้องบานประตูนิ่ง สูดลมหายใจเข้าลึกก่อนเคาะประตูแล้วก้าวเข้าไป

หมดเวลาหนีอดีตและได้เวลาเผชิญหน้ากับสิ่งที่เคยทำไว้สักที

“พ่อแม่สวัสดีครับ” ผมยกมือไหว้พวกท่าน ใจชื้นเล็กน้อยที่ทั้งสองคนรับไหว้ แม่ยิ้มให้ผม ถึงสีหน้าจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่แต่ก็ไม่เหมือนพ่อที่หน้านิ่งจนเดาอารมณ์ไม่ถูก ความกดดันแผ่ออกจากตัวเขาจนผมต้องหนีด้วยการหันไปโบกมือทักทายพี่พริ้งกับพี่เพลิง “ไงพี่ๆ ผมกลับมาแล้ว ให้นั่งตรงไหนดี”

“มานี่สิ” พี่เพลิงกวักมือเรียก เขาตบมือลงพื้นที่ว่างข้างตัวบนโซฟา ผมเดินไปนั่ง ระหว่างนั้นรู้ตัวดีกว่าไม่กล้าสบตาใครสักคน

“พาย” เสียงพี่พริ้งดังขึ้น ตอนนั้นเองที่ผมเงยหน้ามองเธอ

ไม่ได้มีสายตาผิดหวังอย่างที่คิดไว้ มีแค่ความเป็นห่วงที่ผมสัมผัสได้จากพี่สาวตัวเอง

“ครับ”

“พร้อมจะเล่ามั้ย” พี่พริ้งถามผมอย่างระมัดระวัง

“ถ้าพร้อมก็ค่อยเล่า” พี่เพลิงเสริม เขาตบไหล่ผม “พวกเราคุยกันแล้ว อยากให้นายสบายใจที่สุดเท่าที่จะทำได้”

“แม่เป็นห่วงพายนะลูก” คุณแม่ยิ้มให้ ผมเม้มริมฝีปากแน่น เบนสายตาไปทางพ่อ เขาจ้องกลับมานิ่ง ยกแก้วชาขึ้นจิบและวางลง เสียงกระทบของแก้วเซรามิกกับจานรองดังกริก เป็นเสียงเดียวที่ดังชัดในช่วงเวลานี้

“ใช้เวลาคิดทบทวนซะให้พอก่อนพูดออกมา เพราะพ่อต้องการฟังแค่ ‘ความจริง’ จากปากแก”

น้ำเสียงพ่อเรียบพอๆ กับใบหน้า ผมนึกอยากรู้ความรู้สึกเขาสักนิด เสียดายที่ทำแบบนั้นไม่ได้ ความเงียบปกคลุมอยู่พักหนึ่ง บรรยากาศจะว่าหนักก็ไม่ขนาดนั้น แต่มันอึดอัดมากกว่า เหมือนมีคนเอาถุงพลาสติกครอบหัวผมไว้ บังคับให้หายใจภายใต้อากาศที่จำกัด

ยิ่งยื้อต่อไปอากาศยิ่งหมด

“พ่อ แม่ พี่พริ้ง พี่เพลิง” ผมเรียกพวกเขา เงยหน้าสบตาทุกคน หัวใจเต้นถี่ เหงื่อออกเต็มมือไปหมดแต่มือกลับเย็นเยียบ “ข่าวที่ออกมา เป็นผมเองนั่นแหละ”

ผมคาดเดาปฏิกิริยาทุกคนไว้ว่าคงจะลุกขึ้นชี้หน้าด่าไม่ก็ถูกมองด้วยสายตารังเกียจผิดหวัง แย่กว่านั้นพ่ออาจปาแก้วชาใส่หน้า แต่ทั้งหมดที่จินตนาการไว้กลับไม่เกิดขึ้น ไม่สักนิดจนผมต้องย้ำออกไป

“แอคนั้นเป็นของผมจริงๆ จะไม่พูดอะไรกันหน่อยเหรอครับ?”

“จะให้พูดอะไร” พ่อแทรกขึ้นมา เขาสบตาผมนิ่ง “ด่าจนแกเตลิดไปอีกงั้นเหรอ”

“ก็เป็นสิ่งที่พ่อทำมาตลอดนี่ครับ” ผมเผลอหลุดปากพูดออกไป “ขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจ”

“พระพาย บอกแม่ได้มั้ยว่าทำไมลูกถึงทำแบบนั้น”

“ผม…”

“พี่เชื่อว่าทุกการกระทำมีเหตุผล” พี่พริ้งเอื้อมมือบีบขาผมเบาๆ ผมสบตาเธอ อีกฝ่ายยิ้มให้ “ตอนนี้พวกเราอยากฟังเหตุผลของพายนะ”

“จะไม่มีใครซ้ำเติมนาย” พี่เพลิงบอกผม

“ผมไม่ค่อยอยากพูดถึงเหตุผลที่ทำ” ผมถอนหายใจ เบนสายตาสบกับพ่ออีกครั้ง “มันจะแย่ลงกว่าเดิมมั้ยถ้าผมบอกว่าเป็นเพราะพ่อ”

ความเงียบเข้าปรกคลุมพวกเราอีกครั้ง ใจผมเต้นถี่ ความจริงที่ว่าพ่ออาจโกรธผมแวบเข้ามาในหัวอีกครั้ง มันใช้เวลาหลายปีกว่าพ่อจะยอมอ่อนลง ถ้าการกระทำของผมทำให้เขาผิดหวังเสียใจจนกลายเป็นแบบเดิมอีกผมจะไม่โทษใครนอกจากการตัดสินใจของตัวเองในอดีต

“เล่าสิ พ่ออยากฟัง”

“พ่อ…”

“เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้วพระพาย” พ่อโน้มตัวมาประสานมือจ้องหน้าผม “คราวที่แล้วเราเปิดอกคุยกันก็จริง แต่ไม่ใช่ทั้งหมดแกก็รู้ดี ยังมีหลายอย่างในใจของพ่อกับแกที่ถูกซ่อนเอาไว้ เคลียร์ให้จบในวันนี้”

“ครับ” ผมรับคำ ก้มหน้าลงเล็กน้อย รวบรวมกำลังใจก่อนเงยหน้าสบตาเขาแล้วเล่าทุกอย่างไปตามจริง “มันแย่นะที่ต้องฟื้นฝอยหาตะเข็บกับเรื่องที่ทำให้เราผิดใจกัน แต่ที่ผมเปิดแอคนั้นขึ้นมาเพราะผมอยากลองทำอะไรที่อิสระและสุดโต่งบ้าง ผมอยู่ในกรอบของพ่อมาตลอด พ่อสั่งซ้ายผมไม่เคยคิดจะไปขวา ยอมพ่อทุกอย่างเพราะอยากให้พ่อภูมิใจในตัวผมเหมือนพี่เพลิงกับพี่พริ้งที่เก่งแล้วก็โคตรโดดเด่น…”

“พ่อจำได้ใช่มั้ย ผมบอกว่าชอบได้ทั้งสองเพศตอนมอหก เป็นครั้งแรกที่ผมไม่ทำตามที่พ่อสั่ง ไม่ยอมเลิกกับแฟน ดื้อกับพ่อในเรื่องที่เคยยอมให้ คงเพราะตอนนั้นผมโตแล้วและรู้สึกว่าที่ผ่านมาไม่ได้ทำสิ่งที่ตัวเองต้องการจริงๆ ผมทำแต่สิ่งที่พ่อต้องการ ผมไม่มีความสุขสักนิด แต่ผมก็ยอมเรียนบริหารตามที่พ่อสั่ง ผมคิดว่าพ่อจะปล่อยผมบ้างถ้าผมตามใจ แต่ก็ไม่”

“พ่อยังส่งคนตามกดดันแฟนเก่าผม จริงๆ เรื่องนี้ผมก็ไม่โทษพ่อซะทีเดียวหรอก เราห่างๆ กันอยู่ก่อนแล้ว แต่มันคงดีกว่านี้ อย่างน้อยก็กับเขาที่การเลิกของเราเป็นการตัดสินใจแค่เราสองคนไม่ใช่เพราะจากแรงกดดันของพ่ออีกส่วน หลังจากนั้นพ่อน่าจะจำได้ว่าเราทะเลาะกันใหญ่โต ผมไม่ลงให้พ่ออีก ตอนนั้นแหละที่ผมเปิดแอคนั้นขึ้นมา”

“ตัวตนของผมในแอคนั้นไม่มีใครรู้จัก จะทำอะไรก็ได้ มันไม่กระทบทั้งตัวผมหรือนามสกุลของตระกูลที่พ่อกลัวว่ารสนิยมทางเพศของผมจะทำให้มันดูไม่ดี ผมสามารถแสดงความต้องการทางเพศที่ถูก ‘จำกัด’ ออกมาได้ในแอคนั้น ไม่ต้องคีพลุค ไม่ต้องกดดัน เพราะคนที่ฟอลผมก็เป็นพวกเดียวกัน มีรสนิยมเหมือนกัน มันเป็นอิสระที่ผมเพิ่งเคยได้รับ...”

“ผมไม่คิดว่าวันนึงมันจะย้อนกลับมาเล่นงานตัวเอง” ผมถอนหายใจหลังเล่าเรื่องราวยาวเหยียดไม่หยุดพัก ละสายตาจากพ่อไปทางพี่พริ้งและพี่เพลิง “พี่ๆ เลยโดนผลกระทบไปด้วย ผมได้ตั้งใจให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ ไม่ได้อยากให้ชื่อพี่สองคนพ่วงท้ายด้วยคำว่ามีน้องชายที่เปิดแอคเค่อลงคลิป...”

“พระพาย พอเถอะลูก” แม่เรียกผมไว้ เสียงเธอสั่นเครือ น้ำตาคลอหน่วย ผมกัดปากตัวเองแน่น เรื่องของผมทำทุกคนเจ็บปวดได้ขนาดนี้ “ไม่เป็นไรเลย ไม่เป็นไรจริงๆ เชื่อแม่เถอะ”

“ผมขอโทษ” ผมก้มหน้าลง ละอายใจจนไม่กล้าสบตาใคร

“ไม่หรอกพาย” พี่พริ้งกุมมือผมเอาไว้ พอเงยหน้าก็เห็นเธอส่งยิ้มให้ “ถ้าพี่ไม่พาพายเข้าวงการ เรื่องแบบนี้คงไม่เกิด ทั้งที่พี่ก็รู้ดีว่าวงการนี้มันเป็นยังไง”

“อย่าโทษตัวเองเลยพริ้ง” พี่เพลิงแทรกขึ้น “พี่มองว่ายังไงเรื่องของพระพายมันเป็นความลับได้ไม่ตลอดหรอก ถึงน้องมันไม่เข้าวงการ แต่ก็ยังเป็นทายาทคนหนึ่งของตระกูล สักวันอาจถูกขุดเรื่องนี้อยู่ดีถ้าพลาด”

“นั่นสินะ ผมหนีไม่พ้นจริงๆ นั่นแหละพี่” ผมถอนหายใจ ถึงจะเลิกเล่นแอคเค่อไปหลังจริงจังกับเฟน แต่เรื่องแบบนี้ถ้าจะขุดมันก็ไม่ยาก แม้ผมจะมั่นใจว่าเซฟตัวเองในระดับหนึ่งก็ตาม

“พระพาย” พ่อเรียกผมหลังเงียบไปนาน ผมเกร็งเล็กน้อยก่อนสบตาเขา

“ครับ”

“ลำบากมากใช่มั้ยชีวิตที่ผ่านมา”

ผมนิ่งไปอึดใจ สบตาพ่อนิ่ง นึกทบทวนความรู้สึกของตัวเองอยู่สักพักแล้วตอบไปตามตรง

“ครับ ค่อนข้างอึดอัด”

พ่อพยักหน้ารับ เขาหลุบตาลง เงียบไป คนอื่นก็เงียบตามไม่ส่งเสียงขึ้นมาสักนิด ผมนั่งนิ่ง รอให้พ่อตกผลึกความคิดตามที่เขาต้องการ

“ขอบใจที่บอกกันตามตรงว่าพ่อทำให้แกเป็นแบบนี้”

“พ่อ ผม…”

“คิดว่าพ่อจะด่าที่ทำชื่อเสียงตระกูลเสื่อมเสียใช่มั้ย?” เขาถาม ผมเม้มริมฝีปาก พยักหน้ารับน้อยๆ ไปตามตรง “เรื่องแบบนี้ในสายตาพ่อ ให้พูดตามตรง พ่อรับไม่ได้ที่แกถ่ายรูปถ่ายคลิปอะไรแบบนั้นเผยแพร่ให้คนอื่นดู”

ผมหน้าชา ถึงจะเตรียมตั้งรับมาแล้วแต่พอได้ยินจากปากพ่อมันก็อดไม่ได้อยู่ดี

“ผมรู้ ผม…”

“แต่สาเหตุที่แกเลือกทำแบบนั้นมันเป็นเพราะพ่อ การกระทำของพ่อบีบแกมากเลยใช่มั้ยพระพาย” พ่อสบตาผม คำถามของเขาไม่ต้องการคำตอบเมื่อเจ้าตัวพูดต่อทันที “ครั้งนี้พ่อไม่โทษแก พ่อโทษตัวเอง ขอโทษที่บีบแกขนาดนั้น บังคับให้ทำแต่เรื่องที่แกไม่ชอบ พ่อเป็นพ่อที่แย่มากใช่มั้ย?”

ผมนิ่งไป ไม่กล้าตอบอะไร ความรู้สึกผมมันก้ำกึ่งกัน พ่อไม่ได้แย่ขนาดนั้นแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าสิ่งที่พ่อเคยทำมันทำให้ผมไม่ชอบใจ เพราะฉะนั้นความเงียบเป็นคำตอบสำหรับผมตอนนี้ และความเงียบทำให้ผมได้ยินเสียงร้องไห้ของแม่กับพี่พริ้ง และเสียงปลอบทั้งคู่ของพี่เพลิง

“เราเริ่มกันใหม่ได้มั้ยพ่อ ผมไม่อยากพูดถึงเรื่องเก่าๆ แล้ว”

“พระพาย”

“ครับ”

“ความสุขที่พ่อเอามาจากแก ย้อนเวลากลับไปคืนให้ไม่ได้แล้ว” พ่อว่าเสียงเรียบ ก่อนหางเสียงจะอ่อนลงเหมือนกับสายตาของพ่อ “แต่หลังจากนี้พ่อจะไม่ขัดอะไรแกอีก เป็นอย่างที่อยากเป็น ใช้ชีวิตให้มีความสุข ขอโทษสำหรับทุกสิ่งที่ผ่านมา ความเห็นแก่ตัวของพ่อมันส่งผลกระทบในวงกว้างจริงๆ”

“พ่อ…” ผมพูดอะไรไม่ออก เรื่องมันเกินกว่าที่คาดเอาไว้ ไม่สิ มันคนละทางกับที่ผมคาดเอาไว้เลย

“เรื่องข่าวพ่อจะจัดการเอง ขออย่างเดียวแกเลิก…” พ่อเว้นคำพูดเอาไว้ แต่ผมรู้ดีว่าเขาหมายถึงอะไร มันไม่ใช่เรื่องที่ต้องเสียเวลาคิด ผมพยักหน้ารับ

“ผมจะเลิก อันที่จริงผมเลิกมาสักพักแล้ว” พูดถึงตรงนี้ผมก็ยิ้มออกมา “ตั้งแต่ที่ผมคบกับเฟน...หมายถึงแฟนผมตอนนี้ผมก็เลิกทุกอย่างเพื่อเขา พ่อครับ ผมอยากให้พ่อรู้ว่าผมรักเขามากนะ น้องทำให้ผมเปลี่ยนแปลงตัวเองในหลายๆ อย่าง”

“อืม พ่อเข้าใจแล้ว” พ่อพยักหน้า “เคยบอกอยู่ให้พามาทำความรู้จัก”

“น้องน่ารักจริงๆ ค่ะพ่อ” พี่พริ้งเสริม เธอเลิกร้องไห้แล้วแต่ตายังแดงๆ อยู่ “หนูเคยเจอน้อง เขาเป็นแฟนคลับหนูด้วยนะคะ”

“ชักอยากเจอขึ้นมาซะแล้วสิเด็กคนนี้” คุณแม่ยิ้มในขณะที่ปาดน้ำตา

“เคลียร์เรื่องทุกอย่างเสร็จนายก็พาน้องมาเจอพวกเราหน่อยแล้วกัน” พี่เพลิงพูด “นัดล่วงหน้านะ พี่จะเคลียร์ตารางเวลาให้ อยากเจอคนที่ทำให้นายยิ้มได้แบบนี้”

“ขอบคุณครับ ทุกคนเลย” ผมสบตาพวกเขาแล้วหยุดที่พ่อ “ผมดีใจที่วันนี้เราไม่มีอะไรค้างคากันแล้ว”

“พ่อก็ดีใจ”

ผมคิดว่าวันนี้ผมได้ครอบครัวกลับคือมาร้อยเปอร์เซ็นต์แล้วล่ะ

ส่วนแอคบิ๊กไซซ์…

จะลบทิ้งทั้งแอคหรือล้างทวิตแล้วเปลี่ยนเป็นแอคขายของดีวะ ยอดฟอลเยอะซะด้วยกู ขายสู้กับดารัญมัน เผลอๆ รวยไม่รู้เรื่อง แต่คิดอีกทีลบทิ้งไปนั่นแหละดีแล้ว ผมไม่เสียดายหรอก เพราะถึงลบไป…

ของผมก็ยังใหญ่เหมือนเดิม : )


[เฟน]

ทุ่มกว่าแล้วพี่พระพายยังไม่ถึงห้อง เขากลับบ้านไปตั้งแต่ห้าโมงกว่าแล้วเท่าที่ผมรู้จากพี่สายฟ้า ไม่รู้ว่าพี่เขาเป็นยังไงบ้าง ผมไม่กล้าโทรหา ไม่กล้าไลน์ถาม ได้แต่เดินวนไปมาในห้องเป็นหนูติด...ติดอะไรนะ ติดกาวหรือเปล่า ฮื่อ ช่างเถอะ

ตอนแรกพี่สายฟ้ากับพี่ดารัญมาอยู่เป็นเพื่อนผมที่ห้องด้วย ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าพี่พระพายส่งมา ผมเกรงใจมากๆ ยิ่งเขาสั่งไก่สั่งพิซซ่ามาให้ผมก็ยิ่งเกรงใจ ฝืนกินไปไม่กี่คำก็ต้องวางเพราะห่วงพี่พระพายจนกินไม่ลง ก่อนผมจะขอร้องให้พวกพี่เขากลับไปก่อนเพราะผมอยากอยู่คนเดียว อีกอย่างไม่อยากรบกวนด้วย โชคดีที่พี่ๆ เข้าใจ หรือเพราะเห็นผมเบะจะร้องไห้ใส่ก็ไม่รู้เลยยอมกลับแต่โดยดี

ผมพยายามเบี่ยงเบนความสนใจตัวเองด้วยการเปิดเน็ตฟลิกซ์ดูหนัง แต่ดูไม่รู้เรื่อง เหมือนเปิดหนังให้ดูผมมากกว่า สุดท้ายเลยลุกไปอาบน้ำทาแป้งตัวหอมๆ เวลาพี่พระพายกลับมากอดจะได้ชื่นใจ

แต่รอนานแล้ว เมื่อไหร่พี่จะกลับมากอดผมสักทีนะ?

“เราอยากกอดพี่แล้วนะพี่พระพาย”

ผมบ่นกับตัวเองเบาๆ ตอนนั้นเองที่ได้ยินเสียงไขกุญแจหน้าห้อง ผมรีบเด้งตัวลุกจากเตียงทันที พอดีกับที่ประตูเปิด พี่พระพายก้าวเข้ามาในห้อง ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก รู้ตัวอีกทีผมก็โดดเข้าไปกอดพี่เขาแน่นๆ แล้ว

“เฟน?”

“โอ๋นะพี่” ผมกอดเขาแน่นกว่าเดิม ซุกหน้ากับไหล่กว้าง “เราอยู่ตรงนี้นะ พี่ไม่ร้องนะ”

ผมคิดว่าที่เขากลับมาช้าต้องเป็นเพราะเคลียร์กันไม่เข้าใจแน่ๆ เพราะถ้าตกลงกันดีพี่พระพายต้องกลับมากอดผมเร็วกว่านี้หรือไม่ก็ไลน์มาบอกกันสิ แต่ผมจะไม่ถามอะไรให้จี้ใจเขาหรอก แค่กอดพี่พระพายไว้แน่นๆ ให้กำลังใจเขาก่อนก็พอ

“หนู พี่ยังไม่ได้ปิดประตู”

“เราเป็นห่วงพี่มากๆ เลย นั่งรออยู่ตั้งนาน”

“เอ่อ หนู…”

“ไม่เป็นไรนะพี่ เราอยู่กับพี่ตรงนี้นะ” ผมเงยหน้าสบตาเขา พยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล ผมสงสารพี่พระพายมากๆ แต่ถ้าผมร้องไห้ ใครจะเข้มแข็งคอยพยุงพี่เขาล่ะ?

“พี่ไม่เป็นไรเฟน ขอปิดประตูแป๊บนึงนะ” พี่พระพายยิ้มให้ผม เขาขยับตัวเล็กน้อย ผละมือที่โอบเอวผมไว้ไปปิดประตูห้อง ก่อนกลับมายกผมอุ้มเข้าเอวตัวเอง ผมตกใจเลยตวัดขารัดเอวพี่พระพายไว้แน่น แขนก็โอบรอบคอเขา

“พี่?”

“กลับมากอดหนูแน่นๆ แล้วนะคะคนดี”

“ฮืออออ พี่ไม่เป็นไรนะ” สุดท้ายผมก็ทนไม่ไหว น้ำตาไหลแหมะๆ ยิ่งเห็นพี่พระพายยิ้มให้แล้วบอกว่าไม่เป็นไรใจผมก็ยิ่งเจ็บ ทำไมเขายังยิ้มได้อีก หรือเพราะไม่อยากให้ผมไม่สบายใจ

“พี่ไม่เป็นไร หนูน่ะเป็นอะไร?” พี่พระพายมีท่าทีตกใจ เขาอุ้มผมไปนั่งปลายเตียง ส่วนตัวเองนั่งยองๆ กับพื้นยื่นมือปาดน้ำตาให้ผมป้อยๆ “เงียบก่อนคนเก่ง ฮึบๆ ไม่สะอื้น เดี๋ยวคุยไม่รู้เรื่อง”

ผมพยายามฮึบตามที่พี่พระพายบอก ใช้เวลาอยู่สักพักน้ำตาถึงหยุดไหล

“พี่”

“ครับ ว่าไงหนู”

“เราร้องไห้แทนพี่ไปแล้วนะ เพราะพี่เอาแต่ยิ้ม”

“หืม?”

“พี่ไม่ต้องฝืนยิ้มเพราะกลัวจะทำให้เราเป็นห่วงถ้าร้องไห้นะ เราจะปลอบพี่เอง ถึงเราตัวแค่นี้แต่เราเข้มแข็งพอจะปลอบพี่ได้ ไม่เชื่อเราเหรอ”

“หนู…” พี่พระพายยิ้มกว้างกว่าเดิม เขาใช้ปลายนิ้วโป้งปาดน้ำตาผมที่เริ่มซึมหางตาอีกครั้งจากนั้นไล้ปลายนิ้วมาที่แก้ม เกลี่ยเบาๆ “พี่ว่าเราน่าจะเข้าใจไปคนละเรื่องนะ เอางี้ หนูคิดว่าพี่เป็นอะไร?”

“เรา…”

“บอกได้เลยค่ะ ไม่เป็นไร”

“เราคิดว่าพี่เคลียร์กับที่บ้านไม่เข้าใจ” ผมตอบไปตามตรงในขณะสบตาเขา “เพราะพี่กลับมาช้าแถมยังไม่ไลน์บอกอะไรเราเลยสักอย่าง เราคิดว่าพี่ไม่อยากบอกให้เราไม่สบายใจ”

“โธ่ คนดีของพี่ มานี่มา ให้พี่กอดหนูแน่นๆ ก่อน” พี่พระพายลุกขึ้นมานั่งข้างๆ เขาดึงผมเข้าไปกอดแน่นจนหน้าผมซุกกับอกพี่เขา ทั้งหัวทั้งแก้มถูกจมูกโด่งหอมฟอดๆ พี่พระพายลูบหลังผมเบาๆ “ตัวหอมจังเลยค่ะ”

“เราอาบน้ำทาแป้งอย่างดีเลยนะ” ผมอวด

“จริงอะ?”

“อื้อ พี่กลับมากอดเราจะได้หอมๆ”

“น่ารักอีกแล้ว” พี่พระพายก้มหน้าหอมแก้มผมอีกฟอด “เพราะหนูน่ารักแบบนี้พี่เลยมีข่าวดีมาบอก อยากฟังมั้ย?”

“หือ?” ผมผละตัวจากอ้อมกอด เงยหน้าสบตาพี่พระพาย กะพริบตาปริบๆ จ้องเขาที่เอาแต่ยิ้มจนต้องขานรับ “อื้อ เราอยากฟัง พี่บอกเรานะ”

“ข่าวดีก็คือ…” เขาเว้นจังหวะให้ผมใจเต้นเล่นจนน่าตี “พี่เคลียร์กับที่บ้านเรียบร้อยแล้ว ทุกคนเข้าใจและให้อภัยพี่ ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วนะเฟน หนูไม่ต้องร้องไห้แล้ว”

ถึงพี่พระพายจะพูดแบบนั้น…

“ฮือออออ”

“อ้าว ไหงร้องมากกว่าเดิม หนู โอ๋ๆ นะ หนูร้องทำไมเนี่ย พี่ใจบาง หยุดก่อนเร็วคนเก่งของพี่ ไม่ร้องนะคะ”

“กะ ก็เรา เรา…” ผมปาดน้ำตาทิ้งลวกๆ สบตาพี่พระพาย เขามีสีหน้าเลิ่กลั่กเมื่อเห็นผมร้องไห้ “เราโล่งใจนี่นา ฮือออ เป็นห่วงพี่มากๆ เลย พอได้ยินว่าทุกอย่างเรียบร้อยเราเลยดีใจกับพี่มากๆ”

“เฟนเอ๊ย ยัยหนูของพี่” พี่พระพายหัวเราะ เขาดึงผมไปกอดแน่นๆ อีกครั้งแล้วปล่อยออก ดวงตาคมกริบจ้องสบลึกเข้ามาในตาผม “หนูเป็นเด็กที่น่ารักมากๆ รู้ตัวมั้ยเฟน ตัวหนูก็มีแค่นี้แต่ทำไมใจกว้างเท่าจักรวาลเลยหืม?”

“พี่เว่อร์”

“ไม่เว่อร์เลย ความจริงทั้งนั้น” เขาลูบหัวผม แววตาอ่อนโยนรับกับรอยยิ้มบาง “ขอบคุณหนูมากนะเฟนที่อยู่กับพี่ เป็นห่วงพี่ พี่ดีใจที่หนูอยู่ตรงนี้นะ”

“เราก็ดีใจที่เรื่องผ่านไปด้วยดี” คราวนี้ผมเป็นฝ่ายเข้าไปกอดเขา แนบแก้มกับไหล่พี่พระพาย “แล้วเรื่องแก้ข่าว?”

“พี่พริ้งจะจัดการให้พี่เอง ส่วนคำตอบก็คงต้องเลี่ยงไม่บอกความจริงนั่นแหละ ไม่งั้นมันกระทบกันไปหมด ไม่ได้เสียแค่พี่คนเดียว ส่วนเรื่องคนปล่อยข่าวคงเป็นหนึ่งในคนที่เคยมีอะไรกับพี่แล้วจำพี่ได้ เลยขายข่าวเพื่อเงินมั้ง ข่าวฉาวมันราคาแพง พี่เพลิง พี่ชายพี่สืบเรื่องนี้อยู่ แต่สาวไปถึงตัวแล้วจะทำยังไงต่อก็ไม่รู้เหมือนกัน คงต้องแล้วแต่พี่เขา” พี่พระพายลูบหัวผมในขณะที่เล่า “แย่จังเลยพี่เนี่ย ก่อเรื่องไว้แต่ให้คนอื่นตามแก้”

“เก็บไว้เป็นบทเรียนนะพี่” ผมบอกเขา หอมไหล่ปลอบพี่พระพายเหมือนที่เขาเคยหอมผม แล้วเงยหน้าส่งยิ้มตาหยีให้ “อย่างน้อยก็มีเรื่องดีๆ นะ”

“เรื่องอะไรหืมเรา?” เขาก้มหน้ามองผม

“พี่ได้เจอเราไง” พอผมตอบแบบนั้นพี่พระพายก็หัวเราะออกมา “จริงๆ นะ เรานี่แหละเรื่องดีๆ ของพี่”

“เชื่อแล้ว เชื่อที่สุดเลย ดูซิ พูดจาน่ารักใส่พี่อีกแล้ว แกล้งพี่เหรอเรา แต่เดี๋ยวนี้พี่สงบจิตสงบใจไม่ตกหลุมอ้อนเธอง่ายๆ แล้วนะยัยตัวดี”

ผมกะพริบตาปริบ มองพี่พระพายที่ปากบอกว่าอดทนไม่ตกหลุมอ้อนของผมได้แล้วเลยอยากพิสูจน์ ยื่นหน้าเข้าไปใกล้เขา จุ๊บปลายจมูกพี่พระพายเบาๆ

“แต่หนูน่ารักนะ พี่ไหวเหรอ”

“หนูววววววว!!!” พี่พระพายส่งเสียงวี้ดดดดแล้วพุ่งตัวมาฟัดมากอดผม “น่ารักๆๆๆ น่ารักจังเลยค่ะยัยหนูของพี่ มาหอมหัวมาจุ๊บเร็วคนดี โอ๊ยใจบาง อยากจะดุ อยากจะดันเธอให้หัวสั่นหัวคลอนนนน”

“พี่พอก่อน อื๊อ!” พี่พระพายจูบผมหนักๆ จนแทบหายใจไม่ทัน มือก็ล้วงเข้ามาในเสื้อนอน ทั้งบีบทั้งลูบจนผมต้องดิ้นหนีออกมา “พี่อย่าทำกับเราแบบนี้สิ เราอุตส่าห์เป็นห่วงพี่จนกินอะไรไม่ลง พี่จะมากินเราตอนนี้ไม่ได้นะ พี่สายฟ้าสั่งพิซซ่ามาให้กินเรากินไปแค่ครึ่งชิ้นเองเนี่ย”

“เดี๋ยวนะ” พี่พระพายชะงัก เขาจับตัวผมออกมาจ้องหน้ากัน คิ้วขมวดนิดๆ ผมปรับอารมณ์แทบไม่ทัน “หนูยังไม่กินอะไรอีกเหรอ?”

“เอ่อ เรากินสิ บอกแล้วไงว่ากินพิซซ่าไปครึ่งชิ้น”

“แค่นั้น?”

“อ่า กินไก่ไปด้วยอีกชิ้นนึง” ผมหลุบตาลง เสียงเบาลงเรื่อยๆ รู้ตัวแล้วว่าพี่พระพายต้องดุแน่ๆ ที่ไม่ยอมหาอะไรกินให้อิ่มท้อง

“เฟน หนูเป็นห่วงพี่ใช่มั้ย?”

“อื้อ เป็นห่วงมากๆ”

“งั้นหนูรู้ใช่มั้ยว่าพี่ก็เป็นห่วงหนู” พี่พระพายบอก เขาเชยคางผมให้เงยหน้าสบตากัน “อย่าเก็บเรื่องของพี่ไปเครียดจนไม่ดูแลตัวเองแบบนี้สิ ไม่งั้นเด็กดีของพี่จะกลายเป็นเด็กดื้อนะ”

“เราขอโทษ”

“พูดขอโทษพี่ไม่รับค่ะ” พี่พระพายส่ายหน้า ส่วนผมหน้าหงอย “ไปหยิบพิซซ่ามากินให้อิ่มเลย ถ้าท้องไม่ป่องมาให้พี่ฟัดพี่จะไม่หายโกรธ”

“แต่กินเยอะจะอ้วนนะ”

“พี่ชอบที่หนูมีน้ำมีนวลค่ะ” พี่พระพายยิ้มตาเป็นประกายวาววับ “มันเต็มไม้เต็มมือพี่เวลาบีบ หนูก็รู้ : )”

“พี่บ้า!”

“ถ้าจะบ้าก็บ้ารักหนูเนี่ยเฟน ยัยตัวดีของพี่”

แล้วพี่พระพายก็กินแก้มผมอีกครั้งจนแก้มช้ำไปหมด ฮึ : (


วิจัยเฮงซวย SPSS ไปตาย! (3)

Thunder : @PP เป็นไงบ้างมึง เงียบหายไม่ส่งข่าว

Thunder : เพื่อนๆ ให้อภัยมึงแล้ว อัปเดตหน่อยก่อนที่กูจะเป็นบ้า

Daran : เอาจริงๆ กูว่ามึงเป็นบ้าไปแล้ว @Thunder

Daran : มึงอยู่หอเดียวกันก็ลงไปดูมันที่ห้องสิวะ

Thunder : เออว่ะ

PP : ไม่ต้อวมึว

Thunder : ฮะ? อะไรของมึงวะ

PP : ไม่มีอะไน

PP : กูแค่ยัวไมาสะดวกเจอใคร

PP : เดี๋ยสกูบอดอีกที ขอบใตที่เป็นห้วง

Thunder : ไม่พระพาย กูไม่ได้เป็นห้วง กูเป็นห่วง

Thunder : แต่กูเข้าใจ เรื่องนี้อ่อนไหวสำหรับมึง

Thunder : ไว้พร้อมค่อยเล่าให้พวกกูฟังนะเว้ย เช็ดน้ำตาก่อน ลูกผู้ชายอย่าเสียน้ำตาง่ายๆ สิวะ

Thunder : พิมพ์อะไรมาไม่รู้เรื่องแล้ว กูนึกว่าอ่านจอยลดาพาร์ทดราม่าน้ำตาไหลท่วมแป้นพิมพ์

Thunder : อ้าว หายเลย ไอ้เหี้ย

Daran : มันต้องใช้เวลามึง

Daran : ให้เวลามันหน่อย

Daran : @PP พวกกูอยู่ตรงนี้ พร้อมเมื่อไหร่ก็เล่า

Thunder : @PP @Daran จำไว้มึง พระพาย สายฟ้า ดารัญ เพื่อนกัน เพื่อนตาย ตลอดไป!


หนูจ๋ามาสร้างหนุมานกันเถอะจ้ะ @Mylovelyfen

น้องชวนดูเน็ตฟลิกซ์ ตอนแรกก็นึกว่าจะได้ Netflix and Chill ที่ไหนได้ น้องชิลคนเดียวส่วนกูแขนขวาชาดิ๊กเพราะน้องใช้หนุนแทนหมอน กว่ายัยตัวดีจะหลับ กว่าแขนกูจะหายชา แชตเพื่อนมาก็ตอบไม่ถนัด เวรกรรม...

-------------------------

Netflix and Chill เป็นคำสแลง 18+ ความหมายคือชวนไปอะจึ๋งๆ (หรือเจาะหูในภาษาน้องเฟน555)

เนี่ย ไม่ม่า เราไม่ใช่สายดราม่า สบายใจได้ค่า ใกล้จบแล้วนะคะ ใจหายจังเลย หวังว่าจะอยู่ด้วยกันไปจนจบเรื่องนะคะ ขอบคุณมากๆ ค่ะ

ปล.1 สรุปพี่สายฟ้าเคยดูหรือไม่เคยดูคลิปพี่ พพ. ???

ปล.2 พี่สายฟ้าพี่ดารัญห่วงเพื่อนฟรี พี่ พพ ไม่ได้ดราม่าน้ำตาไหลจนรูดแป้น แต่สวีตกับน้องให้น้องนอนหนุนแขนอยู่ เฟรนด์ฟอเอเว่อร์มาก

#เพื่อนกล่อมนอน

[Snowermyhae]

โฟกัสที่พี่สายฟ้าเคยดูคลิปพี่พพ.นี่แหล่ะค่ะ !! 

[NaunaeZaa]

หมดปัญหาเรื่องครอบครัวแล้ววว โล่งอกแทนพี่พพ.เลย ต่อจากนี้ขอสวีทยาวๆนะเคอะ คริคริ
 

[B52]

สบายใจ

[ursleepingxd]

อ้าว จะจบแล้วหรอคะ ทีมสายฟร้องยังไม่ไปถึงไหนเลยยย

เอ๊ะ หรือจะมีเรื่องใหม่กันน้าาาา 

[❣☾月亮☽❣]

หนูเฟนลูก  อยากเอาน้องไปขังไว้ในโหลไม่ให้ใครมากินแก้มกินหัวกินหางน้องได้ หวงๆๆๆ
ยิ่งน่ารักยิ่งเปลืองตัว อิอิ พี่สายฟ้านี่แฟนคลับเลยนิ่
ฟรองซ์ต้องพิสูจน์แนวให้ได้นะ

[ืniyataan]

สายฟ้าดูคลิปแน่นวล...เป็นคำตอบสุดท้าย 

[songte]

ถือว่าทำบุญมาดีนะพี่พระพาย ได้เจอเฟรนนี่ใช้บุญหมดทั้งชีวิตแล้วมั้ย อิจฉาอยากมีเฟนเป็นของตัวเอง

[mystery Y]

มีเฟนคอยฮีลขนาดนี้ พี่พพไม่เป็นไรหรอก

[Kelvin Degree]

ในที่สุดก็เคลียร์กับพ่อได้,,,

[why yyy]

  ขอบคุณ

[pond_sn]

ขอลคุณค่า

[PrimYJ]

 โล่งอกไปที โชคดีที่ครอบครัวพี่พระพายเข้าใจ

[miikii]

ยัยหนูตอนนี้ก็คือน่ารักกว่าตอนที่แล้ว
น่ารักไม่มีที่สิ้นสุด T_________________T
พี่สายฟ้าดูจริงๆสินะ 555555555555555555

[Leenboy]

ทำบุญบ้างนะ พพ  ใช้แต้มบุญจะหมดแล้ว555

[เมื่อนั้นฝันว่า]

ขำสายฟ้าได้ทุกจังหวะจริงๆเลย

[GBlk]

ลงไทยบอยเลิฟ แต่ใส่แอพจอยลดา #กบฏ!

[gackmanas]

 

[Jiraapp]

น่า ๆ ยอมเหน็บกินแขนหน่อยน้องทั้งรักทั้งห่วงขนาดนั้น และพี่สายฟ้า ฮันแหนะ!! เลิ่กลั่กใหญ่

[janamanza]

ตั้งแต่นั่งอ่านมาจนถึงตอนนี้ ในใจนี้ตะโกนเป็นสิบครั้งว่า น้องหนีไป ลูก หนีไป