“พี่ธัช!” เขาหัวเราะ ปวดหัวกับทั้งคู่! “อย่าไปทะเลาะกับแมวสิครับ”
“ดูมันสิ มันไม่อยากให้พี่เข้าใกล้ใบบุญชัดๆ” ชายหนุ่มมองตัวเล็กด้วยสายตาคาดโทษ รอใบบุญเผลอก่อน เขาจะเอามันไปปล่อยให้เข็ด!
“กับแมวก็หึงด้วยหรือครับ”
“หึงหมด พี่ไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับแฟนพี่”
“อยู่ข้างนอกอย่าไปพูดแบบนี้เลยนะครับ” เขาบอก รีบดันแฟนตัวเองให้ลงไปด้านล่าง
“ทำไมพี่จะพูดไม่ได้”
“ก็พี่ธัชเริ่มมีชื่อเสียงมีแฟนคลับ มันคงจะไม่ดีถ้าเขารู้ว่าพี่มีแฟนแล้ว”
“พี่เข้าใจ พี่คุยกับเฮียแล้ว” ชายหนุ่มถอนหายใจ เขารู้ว่าเข้ามาในวงการพอเริ่มมีชื่อเสียงขึ้นมาบ้างจะทำอะไรก็มีแต่คนจับตามอง “ถ้ามีปัญหามากก็ไม่ต้องร้องไม่ต้องออกงาน ทำงานเบื้องหลังก็ได้”
“แต่ว่า”
“ไม่ต้องมากังวลแทนพี่ พี่สิต้องไม่ทำให้เราเป็นกังวล ทำไมพี่ต้องคบกับใบบุญแบบหลบๆซ่อนๆด้วยวะ” เขาเผลอสบถ จนอีกฝ่ายมองเขาด้วยสายตาอ่อนอกอ่อนใจ
“แต่มันเป็นโอกาสที่พี่ได้ ผมไม่อยากให้พี่เสียโอกาสไป”
“ใช่ พี่เคยอยากมายืนตรงจุดนี้” เขาบอก “แต่พี่ก็เสียโอกาสที่จะอยู่กับใบบุญมานานแล้ว ถ้าเขาชอบผลงานของพี่เขาจะต้องยอมรับพี่ต้องนี้ให้ได้”
“เรื่องนี้.. เราค่อยคุยกันดีกว่าครับ” เขาเลือกที่จะเปลี่ยนเรื่อง ชายหนุ่มถอนหายใจ
“เฮ้อ พี่ไม่อยากให้เรากังวล เข้าใจพี่เถอะนะ”
“โอเคไปกินข้าวกันก่อนนะครับ” เขาจับจูงมือหนาเดินลงไปชั้นล่าง ชายหนุ่มไม่พูดอะไรเพียงแต่ประชับมือให้แน่นขึ้น นั่นถือว่าเป็นคำตอบที่ดีสำหรับเขาแล้ว
เขาทำผัดกระเพราทะเลราดไข่ดาวอย่างที่เจ้าตัวชอบ ธัชธรรม์ชอบกินอาหารทะเลมาก โดยเฉพาะปลาหมึก สมัยก่อนที่พ่อยังอยู่บ้านเดียวกันพวกเขาชอบไปทะเล และธัชธรรม์ก็มักจะชวนเขาไปดูพ่อตกหมึกด้วยกันเสมอ จะว่าไปเขาก็ไม่ได้ไปเที่ยวกับธัชธรรม์นานแล้วเหมือนกัน
“มองพี่กินก็อิ่มหรือไง กินเยอะๆเลยนะ”
“แค่มองพี่กิน ผมก็อิ่มแล้ว” เขาตอบก่อนจะยิ้มหวานใส่
“ไม่ได้ ต้องกินให้เยอะกว่านี้นะ”
“จะขุนให้ผมอ้วนหรือครับ”
“ดี.. เต็มไม้เต็มมือดี พี่ชอบนะ”
“คนทะลึ่ง!” เขาพูดเสียงดัง เมื่อไหร่ธัชธรรม์จะเลิกรุ่มร่ามกับเขาสักที “ไม่บ้ากามสักวันจะตายไหม”
“พี่คงขาดใจตายแน่ๆเลย”
“ผมไม่คุยกับพี่แล้ว” เขาเมินหน้าหนี
“โถ่ อย่าใจร้ายสิครับ” ชายหนุ่มรีบลุกขึ้นถือจานไปล้างแล้วตามมาช่วยเขาเช็ดโต๊ะ เขาไม่ได้พูดอะไรอุ้มไอ้ตัวเล็กขึ้นห้องทันที อีกฝ่ายเดินตามเขามาต้อยๆ “ใบบุญ พี่ไม่แกล้งแล้วววว”
“คนทะลึ่งเราไม่ให้เข้าห้องหรอกเนอะตัวเล็ก”
“เมี๊ยวววววววววว” ยิ่งได้ยินเสียงร้องเหมือนดีใจนักหนาของเจ้าแมวตัวแสบ ชายหนุ่มก็อยากจะจับมันใส่กรงขังเอาไว้จริงๆ หรือว่าเขาจะเอาไปฝากไว้กับหิรัญดี
“ถ้าไม่อาบน้ำไม่ให้ขึ้นเตียงนะครับ”
“เรามีนัดดูหนังกันก่อนนอนนะ ใบบุญลืมพี่แล้วหรือครับ”
“จริงด้วยครับ เดี๋ยวอาบน้ำแล้วจะไปรอข้างล่างนะ” เด็กหนุ่มนึกขึ้นได้จึงขอตัวเข้าห้องไปก่อน เขามองตามหลังไปก่อนจะเดินคอตกเข้าห้องตัวเอง แทนที่จะได้เนียนไปห้องของคนรัก แต่ข้าวของดันกลับมาอยู่ที่เดิมทั้งหมดซะอย่างนั้น
ไม่เป็นไร เขาไม่ยอมแพ้ง่ายๆหรอกน่า!
โซฟายาวสีเทาตั้งอยู่หน้าโทรทัศน์แอลซีดีเครื่องใหญ่เขากับธัชธรรม์นั่งอยู่คนละฝั่งโดยมีไอ้ตัวเล็กนอนคั่นอยู่ตรงกลาง หนังสตาร์วอร์ฉายจบไปอีกภาคเขาหันไปมองคนตัวเล็กที่ผล็อยหลับไปแล้ว ค่อยๆสะกิดคนที่หลับคอพับคออ่อนให้ตื่น
“ใบบุญ”
“จบแล้วหรือครับ”
“จบแล้วครับ ไปนอนกันได้แล้วเนอะ” เขาบอกคนรัก ไม่ว่าอีกฝ่ายจะทำอะไรก็รู้สึกเอ็นดูเหลือเกิน
“ฮื่อ พรุ่งนี้วันอาทิตย์ใช่ไหม”
“ใช่” เขาตอบ “ไม่ต้องห่วงหรอกยังมีเวลานอนอีกเยอะน่า” เด็กหนุ่มซุกเข้าแผงอกหนาหาความอบอุ่น เขาสอดมือเข้าที่รองคอและข้อพับขาก่อนจะอุ้มขึ้น พาคนรักขึ้นไปนอนข้างบนปล่อยไอ้ตัวเล็กนอนเฝ้าบ้านอยู่ข้างล่างไปก็แล้วกัน!
“ฝันดีนะครับ” เขาจุมพิตที่หน้าผากขาวนวลเหมือนอย่างเคย ที่แน่ๆเด็กหนุ่มติดสัมผัสจากเขาแล้ว
“พี่ธัช” เด็กหนุ่มตาปรือปรอย มองคนรักที่กำลังยืนอยู่หน้าห้อง “จะไม่นอนกับหนูหรือ”
“พี่กลับไปนอนห้องตัวเองดีกว่า หมอนผ้าห่มอะไรเราก็เอาไปเก็บให้พี่หมดแล้วนี่” ใบบุญได้ยินก็ทำหน้ายู่ รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังตัดพ้อน้อยใจเขาขนาดไหน
“พี่ธัช งอนหรือครับ”
“พี่มีสิทธิ์งอนด้วยหรือครับ”
“ทำไมจะงอนไม่ได้ก็พี่เป็นแฟนของหนูนี่” เพราะรู้ว่าอีกฝ่ายชอบให้แทนตัวแบบไหน ก็รีบอ้อนทำคะแนนไม่อยากให้ธัชธรรม์งอนนาน เพราะลำบากตอนง้อ
“ไม่เป็นไร พี่ไปนอนห้องพี่ดีกว่าครับ”
“พี่ธัช” เขาพูดเสียงเบา อีกฝ่ายหันมามอง “นอนกับใบบุญนะ”
“อย่ามาอ้อนให้มากนัก เดี๋ยวจะเจอดี”
“นะนะ”
“ใบบุญ.. คืนนี้พี่ว่าอย่าดีกว่า”
“ทุกทีก็ยังนอนได้เลย”
“วันนี้ไม่ได้” ธัชธรรม์ลูบหัวคนรัก เจ้าตัวจับมือเขาไปคลอเคลียกับแก้มขาว
“ใจร้าย โกรธอะไรหนูก็บอกสิ”
“ไม่ได้โกรธ” ธัชธรรม์อยากจะบอก แต่เขาก็ไม่อยากให้เด็กหนุ่มมองเขาไม่ดี คิดว่าเขาอยากจะนอนกอดอีกฝ่ายเฉยๆหรือยังไงกัน “นอนได้แล้วนะครับ คนดี”
“…” เจ้าตัวทำแก้มพองลมไม่พอใจเขาอย่างเห็นได้ชัด “วันนี้หนูดูLIVEที่พี่ธัชร้องเพลงด้วย”
“เป็นไง ชอบไหม”
“เท่มาก” ชูนิ้วโป้งให้ชายหนุ่มก่อนจะยิ้มหวานให้ ไม่อยากบอกธัชธรรม์ว่าเขาดูไปเขินไป แทบจิกหมอนขาดอยู่แล้ว
“ดีจัง”
“แต่หนูหวง ทำไมพี่ต้องน่ารักกับคนอื่นด้วย”
“ที่พี่ร้องเพลง พี่ยิ้ม พี่ถ่ายรูปกับแฟนคลับเพราะมันเป็นงาน” เขาเกลี่ยแก้มขาวของคนรัก มองคนตัวเล็กที่อยู่ๆก็งอแง “หนูก็รู้”
“อือ รู้แต่มันอดไม่..อื้อ”
“แต่พี่ทำแบบนี้กับใบบุญคนเดียว..” ชายหนุ่มค่อยๆบดจูบร้อนลงทาบทับริมฝีปากเล็กจิ้มลิ้มที่ชอบพูดเจื้อยแจ้ว อีกฝ่ายส่งลิ้นเข้ามาเงอะงะจนเขาต้องนำทาง กระหวัดเกี่ยวเรียกร้องให้ความต้องการภายในใจลุกโชน
“อ๊ะ.. อื๊อ” มือขาวสอดขึ้นคล้องรอบลำคอชายหนุ่มที่อยู่ด้านบน โดนปล้นจูบจนตาลายไปหมดแล้ว “พะพี่”
“ครับ?” ธัชธรรม์ยิ้มเจ้าเล่ห์อยู่ในความมืด เขาสอดมือหนาเข้าไปในชุดนอนลายหมีพูห์ของอีกฝ่าย ยอดอกสีหวานถูกเขาฉกชิมดูดดึงจนอีกฝ่ายกลั้นเสียงครางไม่ไหว บิดเร่าอยู่ในอ้อมกอดเขา ดวงตาคมเข้มฉายแววไปด้วยความต้องการเขามองเหยื่อตัวน้อยที่กำลังถูกล่อลวง
“ไม่ไหวแล้ว” เสื้อชุดนอนถูกเลิกขึ้นไปกองรอบคอ เขาขบเม้มอกขาวจนขึ้นสี ใบบุญส่ายหัวใหญ่จนเขาต้องขึ้นไปจูบปลอบ “มันรู้สึกแปลกๆ”
“พี่จะทำเบาๆ” เขาบอกก่อนจะก้มลงหยอกล้อกับยอดอกสีหวานอีกครั้ง เด็กหนุ่มครางเครือเริ่มบดเบียดเข้าหาเขามากขึ้น “ใบบุญ.. ไหวนะ?”
“ถ้าทำเบาๆ หนูก็ไหว..”
“ฮึ่ม!” เขาขบอารมณ์พลุ่งพล่าน อยากจะทะนุถนอมคนรักให้มากกว่านี้ “พี่สัญญา”
“อื้อ!” กางเกงนอนขายาวของใบบุญถูกรูดรั้งลงไปกรอมข้อเท้าขาว ชายหนุ่มยกเรียวขาขาวจัดพาดที่ไหล่หนา เขามองภาพต้องหน้าก่อนจะกดข่มอารมณ์รวดร้าว ส่งนิ้วพร้อมเจลหล่อลื่นเข้าไปเบิกทางไว้ก่อน เด็กหนุ่มกระตุกเฮือกผวากอดเขาแน่น
“ไม่ต้องกลัวนะครับ”
“อื้อ” ใบบุญพยักหน้าก่อนจะเอนตัวลงนอนราบไปกับเตียง ชายหนุ่มค่อยๆส่งนิ้วหนาเข้าไปเชื่องช้า พรมจูบไปตามใบหน้าขาวที่มีเหงื่อชื้น สูดกลิ่นสบู่หอมอ่อนๆที่เขาชอบได้กลิ่นเวลาเจ้าตัวเดินผ่านอยู่ในบ้าน “หนู.. เสียว”
“ตรงนี้ใช่ไหม”
“อ๊า!” อกขาวแอ่นขึ้นสูงเมื่อถูกสัมผัสจุดอ่อนไหว น้ำตาคลอหน่วยรื้นขึ้นมาทันทีเมื่อชายหนุ่มสัมผัสจนเกือบถึงจุดฝั่งฝันแต่กลับหยุดมือเสียก่อน “อะ เอาอีก”
“ได้ครับที่รัก” เขายิ้มรับก่อนจะยกตัวเด็กหนุ่มขึ้นนั่งหันหน้าเข้าหาเขา ใบบุญเขินอายหน้าแดงก่ำไม่กล้าสบตาจนเขาต้องปล้นจูบอีกรอบ หลังจากดูดกลืนลมหายใจจนขาดห้วง เขาใช้มือรูดรั้งส่วนอ่อนไหวของเด็กหนุ่มไปด้วย “พร้อมนะ”
“อื้อ!” ใบบุญมองมาที่เขาด้วยดวงตาหวานฉ่ำ เต็มตื้นไปด้วยความรักแม้ไม่มีคำพูดใดๆเอ่ยออกมา ธัชธรรม์เอนร่างคนรักให้นอนอยู่ในท่าที่สบาย ค่อยๆดุนดันส่วนใหญ่โตเข้าสู่ช่องทางคับแคบที่โอบล้อมเขาทุกทาง ชายหนุ่มกัดฟันแน่น เขาพยายามข่มอารมณ์ไม่ให้ตัวเองเผลอทำรุนแรง ค่อยๆขยับสะโพกเชื่องช้าให้คนรักได้ปรับตัว เสียงหอบครางสลับเสียงเตียงกระทบชวนให้อารมณ์ลุกโชน ชายหนุ่มจับสะโพกขาวจัดของคนรักเอาไว้ก่อนจะส่งหยาดเชื้อเข้าไปจนสุดทาง
“ดีไหม?” เขาถามก่อนจะรั้งคนตัวเล็กให้นั่งบนตัวเขาแทน สองมือดันอกเข้าเอาไว้ก่อนจะมองเขาอย่างงุนงง ใบบุญหลีกเลี่ยงการตอบคำถามของเขา แต่มีหรือคนอย่างธัชธรรม์จะยอม
“อื้อ”
“ไม่พูด.. พี่ก็ไม่รู้นะ” เขาค่อยๆดุนดันแก่นกายที่พร้อมรบอีกรอบ แม้เด็กหนุ่มจะมีท่าทางเงอะงะแต่ก็ทาบทับลงมาเชื่องช้า กลืนกินของเขาเข้าไปจนหมด ใบบุญสั่นระริกไปทั้งตัวไม่กล้าขยับเขยื้อนเพราะรู้สึกแน่น เขากัดฟันมองคนที่นอนเอามือรองต้นคอสายตาร้ายกาจที่สุด!
“ใครเขาพูดกันล่ะ หนูเขินนะ”
“ฮ่าๆ” เขาเห็นคนแบะปากก็เอื้อมมาฟัดแก้มขาวด้วยความเอ็นดู “สงสัยวันนี้คงต้องทำให้เขินหลายๆรอบ” ไม่พูดเปล่าก่อนจะกระทุ้งสะโพกจนเด็กหนุ่มครางเครือ กำปั้นเล็กๆทุบเข้าที่อกอย่างไม่แรงนัก
“พี่ธัชบ้าที่สุดเลยยย!” เสียงหัวเราะดังขึ้นพร้อมกันก่อนที่เพลงรักจะเริ่มบรรเลงเพลงต่อไป..
ท่ามกลางบรรยากาสที่อบอวลไปด้วยความรัก ด้านนอกฝนกำลังตกอย่างหนักจนกระทั่งเสียงก็ไม่อาจจะทำให้ชายหนุ่มทั้งสองหลุดออกจากภวังค์ได้ เสียงวิบวับกระพริบถี่อยู่ในความมืด โทรศัพท์มือถือที่ใบบุญวางลืมเอาไว้ในห้องรับแขกสั่นครือคราดอยู่บนโต๊ะก่อนหน้าจอจะดับลงพร้อมข้อความที่เด้งขึ้นมา
‘พรุ่งนี้ว่างไหมครับ.. พี่อยากเจอ-พี่โชกุน’
หัวข้อ: ★ You are my Galaxy ★ [บทส่งท้าย ]27-03-62 ★ P.3 THE END (อ่าน 16895 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก