หัวข้อ: หาเพื่อนนอนสนใจทัก DM ครับ : ตอนพิเศษวันคริสต์มาส [25/12/2019] P.30

[magmild]

น้องฟรองไม่รอดแล้วค่ะลูก5555555555555พี่พพ.ยังคงคอนเสปเดิมได้ดีเยี่ยม ภัยสังคม

Sent from my GT-I8262 using Tapatalk

[miikii]

อยากให้ภาษาไทยน้องแข็งแรงกว่านี้ เอาไว้มาสู้กับอิพี่
 

[Jiraapp]

น้องหึงน่ารักมากกก ส่วนอิพี่พพ.ก็ลามกเสมอต้นเสมอปลายจริง ๆ แต่พูดคะขากับน้อง แล้วน้องแทนตัวว่าหนูนี่คือเขินมากกกก ส่วนคู่พี่สฟ.กับน้องฟรองซ์คืออะไรถ้าได้เครื่องรางหนูจะหายโกรธพี่เค้าเลยเหรอ

[ursleepingxd]

พพพคะ ถ้าใจกาก อย่าปากเก่งค่ะ ให้ได้กินก่อนนะคะแล้วค่อยพูด ถถถถถ

ส่วนพสฟคะ ต้องสู้หน่อยนะคะ น้องเค้าไม่ได้ซื่อหลอกง่ายเหมือนที่หน่วยงานหน่วยงานหนึ่งคิดว่าประชาชนเป็น แค่กก ไม่ได้ซื่อเหมือนน้องเฟนค่ะ แต่เราเชื่อว่าพสฟทำได้ เป็นกำลังใจให้นะคะ 

[NaunaeZaa]

เฟนน่ารักเด้อออ ฟรองซ์ก็น่ารั๊กกกกแสบๆ อิพี่พพนี้หื่นได้โล่จริมๆ

[JackXy Wu]

บทที่ 22

อู๋อี้อะอาย อี๊ดดดด!




“เราเข้าไปกับพี่ได้จริงๆ เหรอ”

ผมขืนตัวไว้เมื่อเรากำลังเดินเข้าสตูดิโอถ่ายแบบ พี่พระพายหันมอง เขาเลิกคิ้วข้างหนึ่ง ไม่รู้พี่เขาจะรำคาญมั้ยเพราะผมถามคำถามนี้ซ้ำมาสิบกว่ารอบแล้ว

“พี่บอกหนูว่าไงเฟน?”

“พี่บอกว่าเข้าได้ พี่พริ้งขออนุญาตทีมงานให้แล้ว”

“แล้วพี่บอกอะไรอีกหืม”

“พี่พัชก็เอาแฟนมานั่งเฝ้าเหมือนกัน” พี่พัชคือพี่นายแบบอีกคนที่จะถ่ายแบบเซตนี้กับพี่พริ้งและพี่พระพาย

“แล้วหนูกังวลอะไรครับ กลัวโดนดุเหรอ” พี่พระพายลูบหัวผมเบาๆ เขายิ้มให้อีกครั้ง “ไม่ต้องกลัวน่า ใครดุเฟนมาบอกพี่เลย เดี๋ยวจัดการให้”

“แต่…”

“แฟนทั้งคน จะปล่อยให้ใครที่ไหนไม่รู้มาดุได้ไงจริงมั้ย?” เขาโจมตีผมด้วยเสียงทุ้มและคำหวาน “อีกอย่าง...พี่อยากดุหนูเองมากกว่า เคยบอกแล้วไงว่าพี่นะดุสุดๆ ไปเลย”

“ทะลึ่ง!”

“อ้าว รู้ความหมายแล้วเหรอ?” พี่พระพายหัวเราะหึๆ ผมเลยฟาดไหล่เขาไปทีนึง

“พี่รัญบอกเราแล้ว”

“เนี่ย จริงๆ นะเฟน พี่ว่าหนูต้องกดออกจากกลุ่มไลน์นั้นแล้วล่ะ”

“พี่จะได้หลอกเราได้ง่ายๆ เหมือนเดิมใช่มั้ย”

“เปล่าสักหน่อยยยย”

“ลากเสียงยาว มีพิรุธ”

“งั้นพี่ลากอย่างอื่นที่ยาวๆ แทนดีมั้ย?” พี่พระพายถาม แววตาวาววับ ผมขมวดคิ้ว เอียงคอเล็กน้อย

“อะไรของพี่อะ?”

“เปล่าครับ” พี่พระพายเปลี่ยนเรื่อง เขาโอบไหล่ผมดึงเข้าชิดตัว “เข้าข้างในกันดีกว่า หายกลัวแล้วใช่มั้ยเรา?”

ผมพยักหน้าให้คำตอบ หลังจากนั้นพี่พระพายก็พาผมเข้าไปข้างใน ผมนึกสงสัย ทั้งที่เขาเองก็เพิ่งจะเคยมาสถานที่แบบนี้แถมยังเป็นงานถ่ายแบบครั้งแรกกับนายแบบมืออาชีพแต่ทำไมพี่พระพายยังดูชิลๆ ได้ขนาดนี้กัน เป็นผมคงสั่นไปหมดแน่ๆ กลัวทำอะไรผิดพลาดแล้วเป็นตัวถ่วง

แต่ว่านะ

พี่พระพายที่เป็นแบบนี้น่ะเท่ที่สุดเลย

“น้องพระพายยยยย” เสียงเรียกดังลั่นจนผมสะดุ้ง พอหันตามเสียงถึงเห็นร่างพี่ผู้หญิงคนหนึ่งสาวเท้าเดินตรงมาทางพวกเรา “น้องพริ้งบ่นใหญ่เลย กลัวพระพายจะเทงาน”

“โธ่พี่เปเป้ ผมไม่ใช่คนไร้ความรับผิดชอบขนาดนั้นสักหน่อย”

“จ้าๆ” พี่เปเป้ยิ้มรับก่อนหันมาทางผม “สวัสดีจ้า น้องเฟนใช่มั้ยเอ่ย”

“ครับ สวัสดีครับพี่เปเป้” ผมยิ้มรับแล้วยกมือไหว้

“น่ารักอย่างที่พริ้งบอกเลยนะเรา”

“ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ” ผมหัวเราะแหะๆ โบกไม้โบกมือปฏิเสธ

“เพราะแฟนผมน่ารักมากกว่านั้นเยอะะะะะ”

“พี่พระพาย!” ผมดุเขาไปทีนึง แต่พี่พระพายก็ยังหัวเราะร่วน ส่วนผมนี่สิอายพี่เปเป้จนไม่รู้จะมุดหน้ากับอะไรแล้ว

“พระพายก็แกล้งน้อง ดูซิ น้องอายซุกไหล่เราใหญ่แล้วนั่น”

“เพราะแบบนี้ผมเลยชอบแกล้งเขาไงครับ”

คนนิสัยไม่ดี!

ผมได้แต่บ่นเขาในใจ ชอบให้ผมซุกอะไรขนาดนั้นอะ ถึงขั้นต้องแกล้งให้เขินบ่อยๆ เพื่อให้ผมซุกเขาเนี่ยนะ เชื่อเลย ถ้าไม่ใช่พี่พระพายก็คงคิดอะไรแบบนี้ไม่ได้แน่ๆ

“น่ารักจริงๆ คู่นี้ แต่แยกกันก่อนเนอะ เดี๋ยวพระพายไปแต่งหน้าแต่งตัวก่อน ส่วนเฟนเดี๋ยวพี่ดูแลให้จ้า” พี่เปเป้โบกมือเรียกสตาฟคนนึงมาและฝากงานเรียบร้อย

“ดูแลดีๆ นะครับพี่เปเป้ คนนี้ผมหวงมาก”

“พี่พระพายเงียบไปเลย” ผมบ่นอุบอิบ เขาหัวเราะ จากนั้นก็เดินตามพี่สตาฟไปห้องแต่งตัวหลังสตูดิโอ

“ส่วนน้องเฟนตามพี่มาเลยจ้า”

พี่เปเป้จูงมือผมเดินไปทางหนึ่งของสตูดิโอที่เซตไว้เป็นโซนรับรองแยกออกจากฉาก ตากล้อง และอุปกรณ์ต่างๆ มากพอสมควร คงกลัวว่าจะไปเกะกะนั่นแหละ ตรงนั้นมีโต๊ะอยู่ตัวหนึ่งกับชุดโซฟารับแขก มีใครบางคนนั่งอยู่ก่อนแล้ว เขาก้มหน้าก้มตาเล่นโทรศัพท์ก่อนเงยหน้าขึ้นเมื่อผมกับพี่เปเป้เดินไปใกล้

อีกฝ่ายน่าจะอายุพอๆ กับผม อาจจะอายุมากกว่านิดหน่อย เขามีผิวสีน้ำผึ้ง เส้นผมหยักศกสีน้ำตาลเข้ม พอเขาสบตาผมก็ส่งยิ้มมาให้ ผมค่อนข้างโล่งใจที่อีกฝ่ายดูเป็นมิตรมากๆ

“น้องเฟนนั่งกับน้องเพียวตรงนี้นะจ๊ะ เดี๋ยวพี่ให้คนเอาขนมกับเครื่องดื่มมาให้ ขาดเหลืออะไรเรียกพี่หรือพี่สตาฟคนอื่นๆ ได้เลย ไม่กัดจ้า”

“ขอบคุณนะครับ” ผมยกมือไหว้อีกรอบด้วยความเกรงใจ พี่เปเป้หัวเราะ เธอโบกไม้โบกมือว่าไม่เป็นไรแล้วหันหลังเดินฉับๆ หายไปกับกลุ่มสตาฟที่เดินสวนกันจอแจ

“สวัสดี” คนที่ชื่อเพียวสะกิดไหล่ผม “ชื่อเฟนใช่มั้ย ฉันชื่อเพียวนะ”

“ใช่ๆ อ่า เราถามได้มั้ยว่าเพียวอายุเท่าไหร่”

“ปีสองอะ เฟนล่ะ”

“เราปีหนึ่ง” ผมตอบ “งั้นเราเรียกพี่เพียวนะ”

“อ้อ ตามสบายๆ” เขายิ้มรับ จากนั้นก็เปลี่ยนสรรพนามแทนตัวเอง “แต่จริงๆ ห่างกันปีเดียวเอง พี่ก็ไม่ได้ซีเรียสอะไรหรอก”

“ไม่ได้สิ คือเราไม่อยากปีนเกลียวพี่ไง”

“ก็กลัวจะเกร็งอะ พี่เห็นนายนั่งตัวแข็งเลย” พี่เพียวเอียงคอเล็กน้อย “ไม่ต้องกลัวหรอก ทีมงานเขาไม่สนพวกเราหรอก งานเยอะกันจะตาย”

“พี่เพียวดูชินจังเลย?” ผมอดถามไม่ได้

“ต้องชินดิ คือพี่อะโดนพี่พัชลากมาเฝ้าตลอดเลย” พี่เพียวหน้ามุ่ยเล็กน้อย “แต่จริงๆ ก็ความผิดพี่ส่วนนึง เมื่อก่อนหวงเขาไง แฟนพี่ทั้งคนนี่นา แล้วยิ่งงานที่พี่พัชรับส่วนใหญ่มีแต่แนวเซ็กซี่ พี่นี่แบบ ฮืออออ ขอร้อง หวงจนไม่รู้จะหวงยังไง เขาเลยลากพี่มาเฝ้าทุกงานจะได้สบายใจ แต่นานเข้าพี่ก็ชินกับงานเขา ไม่ได้หวงเหมือนแรกๆ แล้ว แต่พี่พัชนี่ดิ อะไรนักหนาไม่รู้ พี่ขี้เกียจมาก็จะลากมาให้ได้”

“อ๋อ แบบนี้นี่เอง” ผมพยักหน้ารับ

“เอ๊ย ลืมตัวอะ บ่นให้ฟังซะเยอะเลย”

“ไม่เป็นไรๆ เราฟังได้” ผมรีบโบกมือให้ “จริงๆ วันนี้เราก็โดนพี่พระพายลากมา คือ...สาเหตุก็คล้ายๆ ของพี่เพียวอะ เราเคยบ่นๆ ว่าหวงพี่เขางี้”

“ซะงั้น” พี่เพียวหัวเราะ

“เราก็แค่บ่นไปงั้นๆ เองพี่ เราไม่รู้นี่นาว่าพี่พระพายจะลากเรามานั่งเฝ้าด้วยอะ เรากลัวมาเกะกะพี่ๆ ทีมงานจะตาย”

“อย่างที่พี่บอกอะเฟน ทีมงานเขาไม่สนใจเราหรอก พอเริ่มถ่ายนะ ยุ่งกันเป็นแถวเลย”

“ได้ยินแบบนี้เราค่อยโล่งใจหน่อย”

ผมยิ้ม พี่เพียวเองก็ชวนผมคุยเล่นไปเรื่อยทำให้ไม่เกร็งเหมือนตอนแรก คุยกันไปได้สักพักก็ได้ยินเสียงจ๊อกแจ๊กวุ่นวายดังกว่าเดิม ผมกับพี่เพียวเลยหันไปมองต้นเสียงถึงเห็นว่าพี่พริ้งกับนายแบบทั้งสองพร้อมเข้าฉากแล้ว

ผมไม่รู้ว่าธีมคอนเซปต์ของงานนี้คืออะไร แต่พี่พริ้งในชุดเดรสสีขาวเปิดไหล่สวยมากๆ จนผมละสายตาไม่ได้เลย ทั้งทรงผมกับการแต่งหน้าที่เข้ากันขับให้พี่พริ้งดูโดดเด่น ส่วนพี่พัชนายแบบอีกคนก็หล่อเข้มตาคมมีเสน่ห์จนแทบละสายตาไม่ได้ ผมมองพวกเขาตาค้างอยู่สักพักถึงรู้สึกตัวว่ามีสายตาคู่หนึ่งจ้องอยู่ พอหันไปเท่านั้นแหละ สะดุ้งเลย

พี่พระพายจ้องผมเขม็ง เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย ยกนิ้วชี้หน้าผมแล้วส่ายหัวไปมา เดาว่าคงเพราะผมเอาแต่มองพี่พริ้งกับพี่พัชจนไม่สนใจเขาแน่ๆ แต่พี่พระพายก็หล่อมากๆ เหมือนกัน เส้นผมยาวๆ เซอร์ๆ ของพี่พระพายถูกจัดแต่งทรงใหม่ เปิดให้เห็นรูปหน้าได้ชัดเจนยิ่งขึ้น แถมชุดที่เขาใส่…

หวังว่าผมจะไม่หน้าแดงนะ เพราะมันแหวกจนเห็นกล้ามหน้าอกแน่นๆ สีแทนของเขาเต็มตาเลย

ผมตาโตจ้องกล้ามพี่พระพายอยู่สักพักถึงรู้สึกตัวรีบเงยหน้าขึ้นสบตาเขา แต่เหมือนจะไม่ทันแล้วเพราะพี่พระพายทำเป็นยกสองมือปิดหน้าอกตัวเอง เขาบิดตัวไปมาเหมือนเขินอายแต่สายตาร้ายๆ กับมุมปากที่กระตุกยิ้มนั้นกำลังล้อเลียนผมอยู่ชัดๆ

“คิก” เสียงหัวเราะดังจากพี่เพียวที่นั่งอยู่ข้างผม “แฟนนายตลกดีนะ”

“พี่เขาค่อนข้าง…” ผมเงียบไป ไม่รู้จะใช้คำไหนอธิบายตัวตนของพี่พระพายดี มันยากมาก คงจะจริงอย่างที่พี่สายฟ้าเคยบอกว่าพี่พระพายเป็นสิ่งมีชีวิตที่ค่อนข้างซับซ้อนต่อการวิเคราะห์ของมนุษย์โลก

“คิดนานเชียว?”

“คือ...เราไม่รู้จะนิยามพี่เขาว่ายังไงดี” ผมหัวเราะแห้งๆ “จริงๆ เราอยากบอกว่าเขาบ้าบอนิดหน่อย แต่ไม่รู้ว่าจะหยาบคายหรือเปล่า แบบ...พี่เขาน่ารักกับเรามากนะพี่เพียว เขาตลกแบบบ้าๆ บอๆ ที่ไม่ใช่ในเชิงแย่ๆ อะ”

“อ๋อ...เป็นคนที่ซับซ้อนดีนะ”

“อื้อ เราก็ว่าอย่างนั้น”

ผมพยักหน้ารับ หันกลับไปดูการถ่ายแบบตรงหน้า เสียงตากล้องสั่งโพสต์และสั่งเปลี่ยนท่าพร้อมกับเสียงแฟลชถี่รัว พี่พระพายทำให้ผมประหลาดใจด้วยการทำงานที่ดูเป็นมืออาชีพมาก ทั้งที่เขาน่าจะกดดันไม่น้อยที่ต้องมาถ่ายแบบกับมืออาชีพอย่างพี่พริ้งพี่พัช แต่นี่เขาไม่กลัวกล้องเลยสักนิด

ผมเผลอหลุดยิ้ม

พี่พระพายของผมเก่งที่สุดเลย

นอกจากเก่งที่สุดแล้วก็ยังมีเสน่ห์มากๆ พี่ๆ ทีมงานสาวๆ จ้องกันตรึมไปหมด ผมเผลอขมวดคิ้ว นึกอยากจับพี่พระพายมาแต่งตัวใหม่ติดกระดุมให้เรียบร้อยถึงคอขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

“พี่เพียว”

“หือ ว่าไง?”

“ที่พี่เคยบอกว่าช่วงแรกๆ หวงแฟนพี่อะ” ผมสบตาเขา เกริ่นขึ้นมาเบาๆ พอพี่เพียวขานรับถึงพูดต่อ “พี่มีวิธีจัดการกับความรู้สึกตัวเองยังไงเหรอ”

“แน่ะ หวงแฟนขึ้นมาแล้วล่ะสิ” เขาแซว ผมรู้สึกแก้มร้อนขึ้นมาทันที

“ก็น่าหวงนี่นา แต่เราก็ไม่อยากงี่เง่า”

“ดีแล้ว” พี่เพียวตบไหล่ผมเบาๆ เขายิ้มให้ “หวงได้แหละ หวงไปเหอะ แฟนเราทั้งคนนี่หว่า จะไม่รู้สึกอะไรเลยก็ใจร้ายเกินไป แต่อย่าหวงจนลืมว่ามันเป็นงานเขา หรือมองข้ามความรู้สึกของเขาที่มีให้เราก็พอ เชื่อใจกันไว้มากๆ พี่ทำได้นายก็ต้องทำได้”

ผมสบตาพี่เพียวก่อนหันไปมองพี่พระพายที่ยืนอยู่ท่ามกลางสปอร์ตไลท์และสายตาชื่นชมของทีมงานสาวๆ อีกหลายคน แวบนึงเขาหันหน้ามาทางนี้ เราสบตากัน พี่พระพายส่งยิ้มให้ผม

เป็นรอยยิ้มขี้เล่นที่มีให้กันมาตลอด

นั่นสินะ อย่างที่พี่เพียวบอกนั่นแหละ

ความรู้สึกที่เขามีให้ผมมันสำคัญยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด


“โอเค พักสิบห้านาทีครับ ทีมงานเปลี่ยนฉากเลย”

เสียงพี่ตากล้องดังขึ้น ปลุกผมที่สลึมสลือจะหลับไม่หลับแหล่ให้ตื่นขึ้น การถ่ายแบบมันกินเวลานานกว่าที่ผมคิด พอนั่งนานๆ ไม่รู้จะทำอะไรก็ง่วงขึ้นมาซะอย่างนั้น

“เดี๋ยวพี่มานะ ไปหาพี่พัชก่อน” พี่เพียวบอกผมก่อนลุกไปพร้อมกับขวดน้ำเย็นที่เอามาจากไหนผมก็ไม่รู้เพราะเผลองีบไปพักหนึ่ง “ไปด้วยกันมั้ย นายแบบไปเปลี่ยนชุดสำหรับถ่ายเซตใหม่น่ะ”

“อ่า ไม่ดีกว่า เรานั่งนิ่งๆ อยู่ตรงนี่แหละพี่”

“นึกว่าอยากเอาน้ำไปให้แฟนงี้” พี่เพียวแซว ผมเลยส่ายหน้ารัวๆ

“เราไม่กล้า”

“โอเคๆ งั้นรออยู่นี่แหละ เดี๋ยวพี่มา นั่งเล่นเกมมือถือแก้เขินไป”

ผมพยักหน้ารับหงึกๆ มองตามหลังพี่เพียวที่เดินตรงไปทางห้องแต่งตัวหลังสตูดิโออย่างคล่องแคล่ว เขาคงชินแล้วจริงๆ แหละถึงได้เดินไปทั่วแบบไม่กลัวอะไร ต่างกับผมที่เกร็งมากๆ ไม่กล้ากระดุกกระดิกไปไหนเพราะกลัวเกะกะทีมงานคนอื่นๆ หรือเผลอซุ่มซ่ามไปทำเครื่องไม้เครื่องมือของเขาพังขึ้นมานี่แย่เลย

ผมนั่งเล่นเกมอยู่สักพักก็มีเงาดำทาบทับลงมา ตอนแรกคิดว่าพี่เพียวกลับมาแล้ว แต่เงยหน้าขึ้นไปกลับเจอหน้าพี่พระพายที่ก้มลงมองในระยะประชิดจนผมตกใจสะดุ้งโหยง

“บ้าจริง ความหล่อของพี่ทำให้หนูสะท้านขนาดนี้เชียว?”

“เราตกใจ เราไม่ได้สะท้านความหล่อพี่!”

“นั่งด้วยนะหนู” พี่พระพายเมินคำตอบผมแล้วทิ้งตัวนั่งข้างๆ ผมสังเกตเห็นว่าเขาเปลี่ยนชุดเรียบร้อยแล้ว แต่ถึงชุดจะเปลี่ยน แต่ความแหวกของเสื้อกลับกว้างกว่าเดิมอีก “อ้าว เป็นอะไร จู่ๆ ก็ขมวดคิ้วแน่นเชียว หนูเบื่อเหรอ?”

“เปล่า เรา…” ผมเม้มริมฝีปาก ไม่ได้พูดออกไปในทันที

“หนูทำไมครับ?”

“พี่อะ” ผมเริ่มงอแง

“หน้ามุ่ยเลย ทำไมหื้ม? พี่ทำอะไรให้หนูไม่สบายใจครับ” พี่พระพายประคองแก้มผมไว้ ปลายนิ้วโป้งเขาเกลี่ยผิวแก้มผมเบาๆ พวกเราสบตากัน ผมหน้าบึ้ง ส่วนพี่พระพายยิ้มหวาน

“พี่หล่อ”

“อยู่ๆ ชมกันเฉยเลย เบาหน่อยหนู ใจพี่เหลวไปหมดแล้ว”

“ก็พี่หล่อ” ผมยังย้ำคำเดิม สองมือก็ยื่นไปจับสาบเสื้อพี่พระพายที่แหวกกว้างงงงงงงให้ชิดเข้าหากัน “พี่โชว์โป๊ด้วย เราอยากจับพี่มาตีๆๆๆ โทษฐานแต่งตัวไม่เรียบร้อย”

“หนู” พี่พระพายเรียกผม เสียงเขาเจือหัวเราะ

“อะไร”

“หวงพูดอย่างนี้ครับ”

“หลงตัวเอง ใครหวงพี่ บ้า…” ผมก้มหน้าหลุบตา แต่ยังไม่ปล่อยมือจากเสื้อพี่พระพาย ขืนปล่อยเขาก็โป๊สิ คนต้องมองกันเป็นตาเดียวแน่ๆ

“อ้าว แล้วเมื่อไม่กี่วันก่อนใครกันบอกหวงพี่”

“ฟรองซ์บอก เรากับฟรองซ์สลับตัวกัน” ผมอ้างไปเรื่อย รู้ว่าพี่พระพายไม่เชื่อหรอก แต่ก็ไม่อยากรับตรงๆ นี่นา เขินเป็นนะ ยิ่งหวงเขามากผมก็ยิ่งเขินเขามาก ทำไมต้องสำคัญกับใจผมขนาดนี้ก็ไม่รู้

“ฟรองซ์ไม่มีทางมามุดมาซุกพี่แบบนั้นแน่ๆ” พี่พระพายหัวเราะ ผมหมดทางหนี สุดท้ายก็คอตกยอมรับแต่โดยดี

“อื้อ ก็ได้ หนูหวงพี่ คนมองแฟนหนูเต็มไปหมดไม่ให้หวงได้ไง…”

ผมเม้มปากแน่น ก้มหน้างุดไม่กล้าเงยหน้าสบตาพี่พระพาย กลัวโดนล้อ เดี๋ยวนี้ผมชักติดนิสัยแทนตัวเองว่าหนูเวลาต้องการอ้อนพี่พระพายเข้าให้แล้ว

แต่ก้มหน้าอยู่นานก็ไม่เห็นพี่พระพายจะหือจะอืออะไร ซึ่งมันผิดปกติมาก ถ้าไม่กรีดร้องจนเสียสติที่ผมแทนตัวเองว่าหนูก็น่าจะหงายหลังตกโซฟาไปแล้วหรือเปล่า แต่นี่เงียบเกินไป

ผมตัดสินใจเงยหน้าขึ้นดู

พี่พระพายยังนั่งอยู่ข้างผม ไม่หงายหลังไปไหนทั้งนั้น แถมยังไม่กรีดร้องด้วยเพราะพี่เขาเล่นกำหมัดยัดปากตัวเองกลั้นเสียงกรี๊ดอยู่…

เราสบตากัน

“อู๋อี้อะอาย อี๊ดดดด!”

“เอ่อ…” นานมากกว่าผมจะหาเสียงตัวเองเจอ “พี่เอากำปั้นออกจากปากตัวเองก่อนมั้ย เราฟังพี่ไม่รู้เรื่องนะ”

ผมค่อยๆ จับมือเขาดึงออกจากปาก หยิบทิชชู่เปียกในกระเป๋าตัวเองเช็ดคราบน้ำลายที่ติดบนมือเขาออกจนสะอาดเรียบร้อยแล้วเงยหน้ามอง พี่พระพายจมูกบานอีกแล้ว

“หนู...พี่จะตาย กรี๊ดดดด!”

“พี่ไม่ตายหรอก พี่หายใจเข้าลึกๆ ก่อนนะ ฮึบ!”

“ฮึบ!” เขาสูดหายใจตามที่ผมแนะนำแล้วเป่าปากอยู่อีกสามสี่รอบ

“โอเคหรือยังพี่”

“โอเคแล้วหนู” พี่พระพายพยักหน้ารับ “แต่หนูอะเฟน พี่บอกแล้วไงว่าใจพี่ก็มีอยู่แค่นี้ อ้อนพี่ได้ แต่ถ้าจะแทนตัวว่าหนูเวลาอ้อนให้บอกพี่ก่อนล่วงหน้า ไม่งั้นพี่ตาย พี่จะตายจริงๆ นะเฟน”

“พี่พระพายบ๊อง” ผมหัวเราะ “พี่จะมาตายแค่เราแทนตัวว่าหนูไม่ได้นะ อ่อนตายเลย พี่สายฟ้าต้องล้อพี่แน่ๆ”

“มันจะล้อเพราะมันไม่เคยโดนความน่ารักกระแทกใจแบบพี่ไง”

“เว่อร์” ผมส่ายหัวให้เขา ก่อนหันกลับมาสนใจเรื่องเสื้อผ้าของพี่พระพายต่อ “เฮ้อ...ทำไมต้องโป๊ขนาดนี้ด้วยอะ”

“เปิดนิดๆ หน่อยๆ เองครับ”

“พี่เปิดนิดหน่อยแต่คนมองพี่เยอะ”

“ก็ได้แค่มองรึเปล่า ส่วนหนูน่ะได้จับเลยน้าาา”

“บ้า เราไม่ได้อยากจับนะ” ผมรีบส่ายหัวดิ๊ก เรียกเสียงหัวเราะจากคนขี้แกล้งได้เป็นอย่างดี แต่พอพี่พระพายเห็นผมหน้ามุ่ยเขาก็ลูบหัวลูบแก้มปลอบผมเป็นการใหญ่

“ล้อเล่นค่ะ”

“พูดจาแบบนี้อีกแล้ว”

“อยากเป็นผู้ชายหวานๆ ให้หนูไงคะเฟน” พี่พระพายบีบจมูกผมเบาๆ ก่อนปลายนิ้วเรียวยกจิ้มหน้าผากผม เสียงทุ้มพูดประโยคที่ทำให้ผมรู้สึกตัวเองกำลังจะละลายไปกองกับพื้น “คนดี คนน่ารักของพี่ ไม่ต้องหวงพี่หรอกเพราะพี่ก็มีแค่หนูนี่แหละค่ะเจ้าตัวเล็ก”

“เราไม่ตัวเล็กสักหน่อย” ผมก้มหน้า บ่นอุบอิบกับตัวเอง

“แต่กอดทีจมอกพี่เลยนะ ไม่ตัวเล็กเหรอแบบนี้”

“ก็พี่ตัวใหญ่”

“อย่างอื่นก็ใหญ่” เขาหัวเราะคิกๆ “มโหฬารตระการตาเชียว”

“มุกนี้พี่เคยเล่นกับเราไปแล้ว เราไม่ชงให้พี่เล่นเพิ่มหรอกนะ” ผมเงยหน้าขึ้นส่งค้อน

“ความจำดี๊ดี แฟนใครเนี่ย”

“เราก็ไม่อยากจำหรอก แต่มันฝังใจ พี่ชอบแกล้งเรา เห็นเราหัวช้าหน่อยไม่ได้อะ”

“ก็หนูน่ารักเวลาโดนแกล้ง พี่ก็อดไม่ได้”

“แก้ตัว”

“อยากแก้ผ้ามากกว่าค่ะ” พี่พระพายฉีกยิ้มตาหยี “พี่ชอบเนื้อแนบเนื้อ หรือจะเนื้อแนบหนูพี่ก็ไม่ขัดศรัทธานะคะตัวเล็ก อยากแนบอยากนาบใจจะขาดแล้วค่ะ”

“เรานี่แหละจะเอาเตารีดนาบหน้าพี่ก่อน” ผมขู่ฟ่อๆ ยื่นมือรวบคอเสื้อพี่พระพายแน่นจนรัดคอเขา อีกฝ่ายตาลีตาเหลือกรีบยกสองมือขึ้นยอมแพ้

“หยอกเล่นนะหนู โธ่ หนูก็รู้ว่าพี่ชอบตลกบริโภค พูดไปงั้นแหละ ใจจริงนี่สะอาดยิ่งกว่าน้ำแร่”

“แต่สายตาพี่มันแวววาวมากนะ”

“การแสดงทั้งนั้นนนน”

ผมหรี่ตามองพี่พระพายที่ยิ้มสู้ ผมพูดไปทางไหนพี่พระพายก็ปัดตกไปได้ทุกประเด็นจนสุดท้ายผมเองที่เป็นฝ่ายเหนื่อยเลิกไล่ต้อนเขาแล้วเปลี่ยนเรื่องใหม่

“เราไม่เห็นพี่ตื่นกล้องเลย”

“พี่ทำได้ดีใช่ปะ แฟนหนูเท่เนอะเฟน”

“อื้อ ดีมากเลย ไหนพี่บอกไม่เคยถ่ายอะไรแบบนี้มาก่อน”

“ก็ไม่เคยถ่ายแบบจริงๆ จังๆ งี้เลย” พี่พระพายเริ่มเล่า เขายกนิ้วชี้แตะปาก เหลือบตามองเพดานสตูดิโอ สีหน้าท่าทางครุ่นคิดก่อนเบนกลับมาสบตาผม “จะเคยก็แค่ถ่ายคลิป ถ่ายรูปลงเว็บ สงสัยชินจากตอนนั้นมั้ง?”

“ลงเว็บ?”

“คืออย่างที่หนูรู้ เมื่อก่อนพี่น่ะ…” พี่พระพายกำลังจะเล่าแต่เสียงตากล้องดังขัดขึ้นมาซะก่อน พี่เขาเลยชะงักไป “พี่เขาเรียกแล้ว เดี๋ยวพี่รีบถ่ายรีบเสร็จนะคะ หนูทนรอพี่อีกแป๊บเดียวก็ได้กลับแล้วค่ะ ไม่งอแงเนอะตัวเล็กของพี่”

“อื้ม เรารอนะ”

“น่ารักที่สุดเลยคนนี้” พี่พระพายยิ้ม เขาฉวยโอกาสที่ผมยังไม่ทันตั้งตัวชะโงกเข้ามาหอมแก้มผมไปฟอดใหญ่ พอเห็นผมทำหน้าเหวอก็ไม่รู้สึกผิดอะไรแถมยัง “ฮ้าาา ชื่นใจจังเล้ยยย”

“พี่พระพาย!”

“อุ๊ยๆ ไม่ตีพี่นะหนู ใบหน้านี้ใช้ทำมาหากินหาเงินมาเลี้ยงดูหนูนะเนี่ย”

เขาหัวเราะคิกคักๆ แล้วหันหลังเดินฉับๆ เข้าฉาก หลังจากนั้นใบหน้าที่ยิ้มแย้มกับผมอยู่เมื่อกี้ก็เปลี่ยนเป็นนิ่งขรึมจริงจังอย่างกับคนละคน ผมได้แต่อ้าปากหวอ นี่ถ้าพี่สายฟ้าอยู่ตรงนี้คงหันมาบอกผมว่าพี่พระพายเปลี่ยนสีเก่งกว่ากิ้งก่าแน่ๆ

แต่เอ๊ะ...สมมุติแบบนี้มันเหมือนผมแอบหลอกด่าพี่พระพายเลย ผมไม่ได้มีเจตนานะ แค่ลองคิดในมุมของพี่สายฟ้าเฉยๆ เองอะ

“กว่าจะหยอกกันเสร็จนะ” เสียงพี่เพียวดังขึ้น ผมหันมอง เห็นเขายืนกอดอกอยู่ข้างๆ “ยืนรอตั้งนาน ไม่กล้าเข้าไปขัด นึกว่าจะไม่ได้นั่งซะแล้ว”

“อ้าว เราขอโทษๆ เราไม่เห็นจริงๆ พี่”

“เชื่อว่าไม่เห็น” พี่เพียวหัวเราะหึๆ เขาเดินมานั่งข้างผมเหมือนเดิม “ก็สายตานายเอาแต่มองแฟนตัวเองนี่นา”

“พี่ไม่แซวเราสิ”

“ทำไมเป็นคนน่าแกล้งจังฮะเฟน พี่แซวนิดหน่อยนายก็แก้มแดงแล้ว”

“ฮื่อพี่…”

“โอเคๆ ไม่แกล้งแล้ว” เขาโบกไม้โบกมือเมื่อเห็นผมเริ่มงอแง “ถ่ายอีกเซตเดียวก็เสร็จล่ะ พี่พัชบอกมา เล่นเกมกับพี่ฆ่าเวลามะ?”

“ได้สิ แต่เราขอส่งไลน์แป๊บนึงนะพี่”

พอพี่เพียวพยักหน้าผมก็กดส่งไลน์ถามข้อสงสัยเข้าในแชตกลุ่มทันที


รู้ทันภัยสังคม พพ. (3)

Fennn : พี่ๆ @Thunder @Daran

Fennn : วันนี้เรามาดูพี่พระพายถ่ายแบบ แต่พี่เขาไม่กลัวกล้องเลย

Fennn : เราเลยถามว่าทำไมดูมืออาชีพจังทั้งที่ไม่เคยทำงานพวกนี้มาก่อน

Fennn : พี่พระพายบอกเราว่าเคยถ่ายรูปถ่ายคลิปลงเว็บ พี่ๆ รู้หรือเปล่าว่าลงเว็บอะไร เราอยากดูผลงานพี่เขาบ้าง

Daran : อ้อ…

Daran : @Thunder มึงอยากตอบหรือให้กูตอบน้อง?

Thunder : 555555555555555555555555

Thunder : กูๆ กูตอบเอง อยู่ดีๆ ก็มีเรื่องบันเทิง 555555

Thunder : @Fennn รู้ใช่ปะว่าเมื่อก่อนมันเล่นแอคอะไร

Fennn : เดี๋ยวนะพี่…

Thunder : นั่นแหละ แอคพวกนั้นชอบลงคลิปลงรูปกันเป็นปกติ มันจะรู้มุม ชินกล้องก็ไม่แปลก

Daran : ปั่นสัสๆ

Fennn : เราว่าเราจะหน้ามืดอะพี่

Daran : สงสารน้อง

Thunder : เออ เหมือนกูเกิดมาเพื่อล้างผลาญไอ้ พพ. อะ 555555555555555

Thunder : แต่ถ้าอยากลองเปิดโลกพี่ว่าเอ็งน่าจะรู้นะว่าไปดูได้ที่แอคไหน

Fennn : ……..


หลุมของเรา @MysecretworldFF

เราจะจับพี่มาตีจริงๆ แล้วนะ!

หลุมของเรา @MysecretworldFF

โชว์โป๊อะต้องตีจริงๆ แล้ว ฮึ่ย เราจะฟาดให้พี่ตัวช้ำเขียวเป็นจ้ำๆ จนไม่กล้าถ่ายคลิปโป๊ลงแอคเค่อพี่เลย!


บิ๊กไซซ์ปลงสังขาร @fdhjgjdll24hag

โชคดีที่กูเป็นเด็กกิจกรรมเคยถ่ายคลิปถ่ายรูปโปรโมตคณะลงเว็บมหา’ลัย ไม่งั้นกูตื่นกล้องปล่อยไก่ต่อหน้าน้องหมดสิ้นซึ่งความเท่ไปแล้วแน่ๆ

บิ๊กไซซ์ปลงสังขาร @fdhjgjdll24hag

ว่าแต่น้องฟาดแขนกูทำไม

บิ๊กไซซ์ปลงสังขาร @fdhjgjdll24hag

กูทำไรผิดวะ เป็นงง...



-----------------------------

พี่โชว์โป๊อะ น้องโมโหแล้วนะ จะจับพี่มาตีๆ ให้ตัวช้ำเลย 555555

ส่วนความพี่ พพ อะเนอะ อย่าว่าพี่เขากากเลย เพราะน้องมันน่ารัก อยากกรี๊ดให้ความน่ารักของน้องแต่ระลึกได้ว่าอยู่ในสตูดิโอ จะมากรี๊ดอวยน้องตามปกติก็กลัวจะเสียภาพลักษณ์ เลยอุดปากตัวเองไว้ก่อน...

เจอกันบทหน้าค่ะ ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านนะคะ

#เพื่อนกล่อมนอน

[songte]

พี่พระพายตลกอ่ะ แต่กากได้อีกนะพี่  อย่างว่าละนะเฟนอ้อนทีนี่ก็จะละลายเหมือนกัน

[river]

เจอเพื่อนแกล้งอีกละ

[ืniyataan]

 

[patchylove]

  ตลกอ่ะ พี่พพโดนตีแน่ๆๆ

[kawisara]

น้อง

หนีปายยวว

[❣☾月亮☽❣]

ไหนว่าจะดุใส่น้อง นี่แนะโดนตีเยอะๆเลย 5555

[B52]

 

[Leenboy]

เพื่อน พพ.นี่ดีๆทั้งนั้น5555

[NaunaeZaa]

โอ๊ยยย น้องเฟนโดนเพื่อนพี่พพ.ปั่นซะแล้ว555555

[gackmanas]

พระเอกเรื่องนี้ มันติงต๋องอ่ะ...55+
อิพี่พะพาย บ้าบอ.. 555 

[miikii]

น้องงงงงงง เอ็นดูอ่ะ 555555555555555555555555555
แต่พี่สายฟ้าคือปั่น ระวังบอกอะไรน้องจะไม่เชื่อแล้วนะ
 

[mybear_sr]

ตอนถ่ายแบบอยู่ก็ดีใจว่าเอ้อพระพายมีมุมเท่ๆกับเขาแล้ว แต่พอพี่มันเอามืออุดปากก็คือพรพายคนกากคนเดิม  แถมยังไม่ได้กินน้องอีก เกาะตำแหน่งพระเอกกาก2019แน่นเลยนะคะ55555555555

[magmild]

น้องน่าเอ็นดูมากเลยลูกแม่ พี่พพ.มันจะชอบแกล้งก็ไม่แปลก แต่พี่สายฟ้าคือเกิดมาเพื่อขวางพระพายทุกชาติไป รักเพื่อนมาก 55555555

Sent from my GT-I8262 using Tapatalk

[mystery Y]

ชอบเขาหยอกกัน

[patchylove]

  โดนแน่ๆๆ

[PrimYJ]

น้องเฟนโดนพี่ๆปั่นเลย 555555

[Kelvin Degree]

555 สายปั่นก็มา. สงสัยโดนตีแน่ๆ,,,

[Fiasarinya]

โอ้ยสงสาร โดนเพื่อนปั่น 5555555555555
จริงๆพี่พพ.มันก็แค่ผู้ชายกากๆอะ สงสารมัน

[JackXy Wu]

บทที่ 23

กัมมุนา วัตตะตีโลโก




หลุมของเรา @MysecretworldFF

พอนิตยสารวางแผงแล้วคนชอบพี่เยอะกว่าเดิมจริงๆ ด้วย

หลุมของเรา @MysecretworldFF

เราหึง…

หลุมของเรา @MysecretworldFF

พี่เป็นของหนูนะพี่พระพาย หนูอยากจับพี่ยัดกระเป๋าแล้วรูดซิบไม่ให้ใครเห็นเลย T_T


“ตามสบายนะ ยัดให้เต็มที่ พี่เลี้ยงเว้ย!”

“จะดูป๋ากว่านี้ถ้าเลี้ยงอย่างอื่นที่ไม่ใช่บุพเฟ่ต์หมูกระทะซอยข้างมออะพี่ต่ง กินเยอะแค่ไหนก็จ่ายหัวละ 299 ปะวะ”

“มึงจะแดกมั้ยน้องตั้ม”

“แดกครับพี่”

“มึงนี่เรื่องมาก หัดทำตัวว่านอนสอนง่ายเหมือนเจ้าเฟนมั่ง” พี่ต่งหันมาทางผม ยกนิ้วโป้งให้ “เด็กดีๆ”

“เด็กดีที่พาแฝดมาถลุงเงินพี่เพิ่มอะนะ?” ตั้มถาม ฟรองซ์ที่นั่งอยู่ข้างๆ เลยถองศอกใส่

“ก็บอกว่าว่าง ขอมาด้วยเฉยๆ จะจ่ายเอง นายนี่มันยังไง”

“ศอกใส่กูเหมือนเราสนิทกันมาเป็นปีๆ”

“ใครแขวะฉันก่อนล่ะ”

“พูดถึงเฉยๆ เหอะ”

“พอๆ ทั้งสองคนเลย” ผมรีบห้ามก่อนพวกเขาจะตีกันหนักกว่าเดิม นี่ขนาดทั้งคู่เพิ่งเจอกันครั้งแรกยังทำผมปวดหัวขนาดนี้เลย “ทะเลาะกันอีกทีเราจับตีจริงๆ ด้วย”

“น้องเทคกู คำขู่คำจาน่ากลัวมาก” พี่ต่งหัวเราะ เขาคีบหมูวางบนกระทะ เกิดเสียงซี่ๆ ดังขึ้นเมื่อเนื้อสัมผัสกับความร้อน กลิ่นหอมเริ่มโชยเข้าจมูก ผมเลิกสนใจเพื่อนกับฝาแฝดตัวเองแล้วจัดการปิ้งเนื้อบ้าง

วันนี้พี่ต่งพาน้องเทคอย่างผมกับตั้มมาเลี้ยงหมูกระทะ ส่วนฟรองซ์ยังไม่กลับญี่ปุ่นแล้วเหงาๆ ว่างๆ เลยขอตามมาด้วย ตอนนี้พวกเราสี่คนเลยนั่งหน้ามันอยู่หน้าเตาในร้านหมูกระทะข้างซอยมหาวิทยาลัย แน่นอนว่าสิ่งที่ขาดไม่ได้ตอนกินปิ้งย่างคือเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ พี่ต่งแกจัดเต็มมากเหมือนจะกินให้เมาแล้วหลับคาโต๊ะไม่กลับห้องยังไงยังงั้น

“ผมไม่แบกพี่กลับหอนะบอกไว้ก่อน”

“น้ำใจน่ะนะไอ้น้องตั้ม” พี่ต่งเบ้ปาก “พี่อยู่หอเดียวกับมึงนะเว้ย”

“ไอ้น้ำใจก็มีอยู่ แต่พี่ดูขนาดตัวของผมกับพี่ก่อน จะแบกรอดมั้ยเนี่ย”

“ไม่น่ารอด” ฟรองซ์ออกความเห็น

“กูก็ว่างั้น” ตั้มพยักหน้าเห็นด้วย

“ก็ว่าไป ฮ่าๆๆ”

พี่ต่งหัวเราะร่วน ดูท่าทางกำลังคึกได้ที่ หลังจากนั้นเขาก็ชวนคุยอีกหลายเรื่อง ผมนั่งคีบหมูคีบผักเข้าปาก จิบเครื่องดื่มทีละนิดเพราะกลัวจะเมาเป็นภาระให้เพื่อนไปอีกคน ตอนแรกตั้มดูตกใจที่เห็นผมดื่มเหล้า แต่ผมก็ไม่ได้คอแข็งอะไรมากหรอก พอดื่มเป็นพิธีให้เข้าสังคมได้แค่นั้นแหละ

“อ้าว ดูซิว่าเจอใคร”

เสียงหนึ่งดังขึ้นพร้อมใครบางคนที่นั่งลงข้างๆ ฟรองซ์

“อ้าวพี่สายฟ้า” ผมเรียกชื่ออีกฝ่าย เขามองผม หรี่ตาเล็กน้อย

“กินเหล้าด้วย?”

“อื้อ”

“พระพายรู้มั้ยเนี่ย”

“พี่พระพายรู้ว่าเย็นนี้เราออกมากินเลี้ยงสายเทค” ผมตอบเลี่ยงๆ แต่ระดับพี่สายฟ้าก็คงดูออกแหละ

“อ่าฮะ แต่ไม่บอกว่ากินเหล้าด้วย” เขาพยักหน้า “เดี๋ยวมันก็ร้องไห้เสียใจหรอก ไม่ยอมบอกมันแบบนี้”

“แฟนหรือลูกแหง่” ฟรองซ์กลอกตา

“ปากคอเราะรายตลอดนะคุณน่ะ” พี่สายฟ้าหัวเราะหึๆ ใส่ฟรองซ์ ก่อนพี่ต่งจะขัดขึ้นมา

“ไม่ทักทายกูเลยนะมึง”

“อ้าว” พี่สายฟ้ามองหน้าพี่ต่ง เขาแกล้งทำท่าตกใจ “นี่พี่ยังมีชีวิตอยู่ในมหา’ลัยนี้หลังซิ่วมาสามคณะอีกเหรอ”

“ทักแบบนี้มึงไม่ต้องทักกูก็ได้สายฟ้า”

“หยอกเล่นน่ะพี่” เขาหัวเราะ “พี่ก็แค่ซิ่วจากถาปัดตอนปีสอง มาอยู่บริหารปีนึงแล้วออกไปอยู่สินกำอีกสองปี รวมๆ ก็ห้าปีได้แล้วมั้ง ถามหน่อยว่าห้าปีนี้พี่ได้ทำประโยชน์อะไรให้มหา’ลัยมั้งหรือว่าเรียนไปวันๆ”

“อะ มึงเปิดมาแบบนี้กูบอกเลยว่าประโยชน์ที่มหา’ลัยได้จากกูไปคือค่าเทอมที่ประเมินค่าไม่ได้ แม่กูขายไร่ขายนาส่งกูเรียนมาหลายผืนแล้ว”

“เออ พี่ยังดีจ่ายค่าเทอมให้มหา’ลัย บางคนนะ อยู่มาห้าปีนอกจากไม่ทำอะไรที่มีประโยชน์ยังผลาญงบ…”

“แค่กๆ”

“เป็นไรน้องตั้ม อะไรติดคอ” พี่สายฟ้าถาม

“หมูพี่ หมูติดคอ”

“หมู 44 ล่ะสิ” ฟรองซ์พึมพำ

“ตบมุกเก่งนะเราน่ะ” เป็นอีกครั้งที่พี่สายฟ้าแซวฟรองซ์ ผมไม่รู้ว่าทั้งคู่ดีกันหรือยัง แต่ล่าสุดฟรองซ์เลิกบ่นพี่สายฟ้าให้ผมฟังแล้ว ผมคิดว่าน่าจะดีกันแล้วล่ะมั้ง

“ฝึกมาจากพี่นั่นแหละ”

“โห ดีใจจัง”

“เดี๋ยวก่อนนะ ขอขัดแป๊บ” พี่ต่งยกมือแทรกบทสนทนา เขามองหน้าพี่สายฟ้า “มึงจะนั่งโต๊ะกูอีกนานมั้ยสายฟ้า กูไม่เลี้ยงมึงเพิ่มนะเว้ย”

“ตั้งใจจะมากินเองอยู่แล้วเถอะ มาเจอะโต๊ะพี่พอดีเลยแวะมาทัก” พี่สายฟ้ายักไหล่ “ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ขอนั่งโต๊ะด้วยคนสิพี่ จะให้ผมนั่งปิ้งหมูคนเดียวก็ยังไงอยู่”

“แต่พี่ก็ยังมากินหมูกระทะคนเดียวเนี่ยนะ?” ตั้มถาม เขาขมวดคิ้วแน่น แต่ผมเองก็สงสัยเหมือนกัน “นึกว่าพี่พระพายกับพี่รัญจะมากินกับพี่ซะอีก”

“ไอ้รัญขี้เกียจออกมา ส่วนพระพาย…”

“พี่พระพายติดนัดคุยงานกับพี่เปเป้น่ะ” ผมตอบเสียงเบาแทนพี่สายฟ้า “เหมือนพี่เปเป้มีงานใหม่จะเสนอ…”

“พี่เปเป้นี่ใครนะ” ตั้มถาม

“ผู้จัดการส่วนตัวของพี่พะพริ้ง พี่สาวไอ้พระพายที่เป็นนักแสดงไง” พี่สายฟ้าตอบแทน “นี่ไม่รู้กันเหรอว่าพระพายมันมีพี่สาวเป็นดาราดัง”

“แหม ผมก็ไม่ได้สนิทจนถึงขั้นต้องใส่ใจชีวิตพี่เขามั้ยล่ะ”

“เออจะว่าไป” พี่ต่งกระดกเหล้าดื่มอึกหนึ่งแล้วพูดต่อ “ล่าสุดมันถ่ายแบบลงนิตยสารนี่หว่า เขาพูดถึงกันเต็ม คนรู้จักมากกว่าเดิมไปอีก”

“จริง” พี่สายฟ้าพยักหน้ารับ “พอมีข่าวหลุดออกไปว่ามันเป็นน้องชายของพี่พริ้งคนก็ยิ่งให้ความสนใจไง คราวนี้ไม่ได้รู้จักกันแค่ในมอแล้ว คนนอกก็พลอยจะรู้จักมันไปด้วย ถ้าจะเข้าวงการตามพี่พริ้งผมว่าไม่ยาก”

“แต่บ้านมันก็หน้าตาดีทั้งบ้านล่ะนะ”

ผมฟังพี่ต่งกับพี่สายฟ้าคุยกันก็ชักไม่สบายใจขึ้นเรื่อยๆ หมูกระทะไม่กระตุ้นความอยากของผมอีกต่อไป กลายเป็นว่าคีบเนื้อหมูเข้าปากน้อยลงแต่ยกแก้วแอลกอฮอล์ดื่มถี่ขึ้นเรื่อยๆ โดยไม่รู้ตัว

“กินเยอะเกินไปแล้วเฟน” เสียงฟรองซ์ดังแทรกความคิดของผมที่ตีกันยุ่งเหยิง ผมเงยหน้ามองเขา เบะปากอย่างห้ามไม่อยู่

“ฟรองซ์ เราไม่ชอบเลยอะ”

“ไม่ชอบอะไรครับ ไหนบอกฟรองซ์”

“พี่พระพาย”

“โห งั้นเลิกเลยฟรองซ์เชียร์”

“ไม่ช่ายดิฟรองซ์” ผมเบะหนักกว่าเดิม รู้สึกว่าเสียงตัวเองยานแถมยังงอแงขึ้นเป็นพิเศษ “เราหมายถึงไม่ชอบที่พี่เขามีคนมาชอบเยอะๆๆๆ แบบนี้อ่า เราหงุดหงิดดดด”

“เมาแล้วแน่ๆ” เสียงตั้มพึมพำ

“เรายังมีสติอยู่นะ” ผมแย้ง

“จ้าเพื่อน ตามสบายจ้า”

“ถ้าพระพายรู้ว่าเราหึงมันคงร้องไห้ด้วยความตื้นตันแน่ พี่บอกเลย” พี่สายฟ้าแซว เขายิ้ม ส่ายหัวไปมา “แล้วได้บอกมันมั้ยว่าหึง มันจะได้ไม่รับงานแบบนี้เพิ่มไง”

“เราบอก แต่เรา เราอะ…” ผมยกแก้วดื่มอีกครั้งก่อนกระแทกวางบนโต๊ะ ส่งเสียงฮึดฮัด “เราไม่อยากงี่เง่านี่นาพี่สายฟ้า ถ้าเราวุ่นวายกับพี่พระพายมากเกินไปเขาต้องอึดอัดแน่ๆ”

“เด็กดีจริงๆ น้องเทคกู” พี่ต่งตบไหล่ผมเบาๆ เขามองหน้าผม “เอางี้ดิ แสดงความเป็นเจ้าของหน่อย ให้รู้ว่าไอ้พระพายมันไม่โสด

“หัวข้อนี้ขอไม่แสดงความเห็นนะ” ฟรองซ์บ่นพึมพำแล้วคีบหมูจากกระทะจิ้มน้ำจิ้มเข้าปากเคี้ยวไม่คุยกับใครเป็นการสนับสนุนคำพูดตัวเอง

“ยังไงวะพี่” ตั้มขมวดคิ้ว “พวกใส่แหวนคู่ไรงี้ปะ”

“เออๆ ไอเท็มคู่รักแบบนั้นก็ได้”

“แต่แหวนมันไม่เด่นนะ”

“แต่ส่วนใหญ่ก็นิยมแหวนคู่กันมั้ยล่ะ”

“ไม่พี่” ตั้มส่ายหัว “ผมว่ามันควรจะเป็นอะไรที่เห็นได้ชัดๆ ใครมันจะไปก้มหน้ามองแหวนกัน เขามองหน้าเป็นที่แรกเหอะพี่”

“งั้นเจาะคิ้ว เจาะจมูก?”

“ฟรองซ์ไม่ให้เฟนเจาะคิ้วเจาะจมูกนะครับ” ฟรองซ์ว่าเสียงเข้ม ผมรีบส่ายหน้าทันที

“เราก็ไม่เจาะ”

“เจาะหูสิ” คราวนี้เป็นพี่สายฟ้าที่แนะนำ ผมเอียงคอมองหน้าเขา อีกฝ่ายเลยอธิบายเพิ่ม “อยู่โซนเดียวกับหน้า เวลาถ่ายรูปต้องมีเห็นบ้างแหละ เจาะหูหรือเปล่าล่ะเรา?”

“เราไม่ได้เจาะ แต่ฟรองซ์เจาะ”

“งั้นเจาะสิ”

“เรากลัวเจ็บอะพี่” ผมยกแก้วดื่มอีกครั้ง คราวนี้รู้สึกมึนๆ หนักๆ หัวกว่าเดิม แต่ก็หยุดดื่มไม่ได้ “เรากลัวเข็มจะตายอะ ไม่กล้าเจาะหรอก”

“ครั้งแรกก็เจ็บจริงๆ นั่นแหละ ยิ่งตอนเสียบต่างหูตามนะ เสียวซี้ดเลย แต่ก็นิดเดียวแหละ” พี่สายฟ้าชี้หูตัวเองที่ใส่ต่างหูสีดำเล็กๆ เอาไว้ ก่อนหันไปทางฟรองซ์ เขาหรี่ตา มุมปากอมยิ้มเล็กน้อย “นี่ฟรองซ์ หารต่างหูกันมั้ย ซื้อทีไรใส่ได้แค่ข้างเดียวทุกที ไม่คุ้มเลย”

“แล้วทำไมผมต้องหารต่างหูกับพี่ด้วยไม่ทราบครับ” ฟรองซ์เลิกคิ้ว

“ไม่อยากให้ข้างที่เหลือมันเหงา เลยจะหาเจ้าของให้”

“พี่เจาะเพิ่มอีกข้างก็สิ้นเรื่อง”

“ก็อยากให้” เขายิ้ม แววตาเป็นประกายเจ้าเล่ห์แวบหนึ่ง ผมสั่นหัว เพ่งตามองพี่สายฟ้าอีกครั้ง คราวนี้ประกายเจ้าเล่ห์หายไปแล้ว สงสัยผมจะเริ่มไม่ไหวจริงๆ แฮะ “เครื่องรางสุ่มแจกไปแล้ว เอาต่างหูไปง้อแทนแล้วกัน จะได้ดีกันสักที”

“ก็ไม่ได้โมโหแล้วมั้ยล่ะ”

ผมกะพริบตาปริบๆ มองสองคนคุยกัน แต่ฟังยังไงก็ไม่เข้าใจว่าพูดเรื่องอะไรเลยเลิกสนใจในที่สุดแล้วหันไปปรึกษาพี่ต่งกับตั้มแทน

“สรุปเราเจาะหูดีมั้ย?”

“เจาะเลยมึง”

“ไปเจาะร้านทองมันไม่เจ็บมากนะ เขามีเครื่องเจาะอยู่” พี่ต่งบอก ผมพยักหน้ารับ คิ้วขมวดมุ่น ตัดสินใจแล้วว่าเป็นไงเป็นกัน

“โอเค เจาะก็เจาะ!”

“เยี่ยมมากน้องรัก มา ชน!”

หลังจากนั้นพี่ต่งก็ชวนผมชนแก้วต่ออีกนับไม่ถ้วน รู้ตัวอีกทีก็วูบไปแล้ว…


V
V
V

[JackXy Wu]

* ต่อ *


[พระพาย]

เฟนบอกว่าจะไปกินเลี้ยงสายเทคที่ร้านหมูกระทะข้างมอกับพี่ต่ง รุ่นพี่ที่ผมสนิทด้วยผมเลยวางใจไปเปลาะหนึ่ง เราตกลงกันว่าน้องจะรอให้ผมมารับ ผมเลยไปคุยงานกับพี่เปเป้อย่างสบายใจไร้กังวล แต่พอวกรถกลับมาแวะรับเจ้าตัวดีดันเห็นน้องเมาแอ๋ แก้มแดงตาปรอย แถมโต๊ะนั้นยังมีสายฟ้าไปแจมด้วย

เอาตรงๆ ผมค่อนข้างหงุดหงิดมันนิดหน่อยที่ไม่ดูเฟนให้ผมเลย ปล่อยแฟนเพื่อนเมาหัวทิ่มนี่มันใช้ได้เหรอวะ แต่พอจะบ่นมันก็ชิงบอกว่าจะพาฟรองซ์ไปส่งบ้านแล้วหิ้วคอฝาแฝดของเฟนหายไป ไม่สนใจเสียงโวยวายของอีกฝ่ายว่าห่วงเฟนสักนิด ผมเลยได้แต่แบกน้องพาดบ่าขึ้นรถพากลับหอนี่แหละ

เห็นตัวเล็กๆ แบบนั้นแต่หนักน่าดู คงเพราะผมขุนน้องดีเกินไป

แต่อย่างว่าล่ะนะ ที่น้องตัวหนัก เพราะน้องน่ารักไม่เบาไง บ้าจริง มีแฟนน่ารัก ลำบากใจ เฮ้อ…

“หนู ไหวมั้ยเนี่ย”

“อื้อ พี่…” น้องงึมงำเป็นภาษาอะไรสักอย่างที่ผมฟังไม่ออก น่าจะญี่ปุ่นล่ะมั้ง ไอ้เราก็ไม่รู้จะตอบกลับยังไงเพราะคลังคำศัพท์ในหัวมีแค่คิมูจิอิไตๆ

เฟนกอดผมแน่น เขามุดหน้าซุกอกผมแล้วไถหัวไปมาจนผมยุ่งไปหมด ผมพยายามประคองน้องเดินไปนั่งดีๆ เสียแต่เฟนทำตัวเป็นของเหลว ไม่ยอมก้าวขาเลย เอาแต่กอดผมทิ้งน้ำหนักตัวใส่เต็มๆ เป็นลูกหมีโคอาล่า

“เฟน หนูให้ความร่วมมือพี่นิดนึงได้มั้ย”

“ปวดหัวอ่าพี่…”

“แล้วดื่มเข้าไปเยอะแบบนั้นทำไมฮึ?” ผมถือโอกาสดุเด็กดื้อที่ทวีความดื้อมากกว่าเดิมเมื่อเมา

“พี่ต่ง อึก...พี่ต่งอ่า ชนแก้วๆ ตลอดเลย”

“แล้วหนูไปชนกับพี่มันทำไม”

“มารยาทอ่าพี่ ไม่เข้าใจเราเลยยยยย”

“โอเคๆ” ผมตอบเมื่อเฟนเริ่มงอแงก่อนกระเตงน้องพาเดินไปทางห้องน้ำ สภาพน้องตอนนี้ทั้งกลิ่นเหล้ากลิ่นควันกลิ่นหมูเต็มตัวไปหมด ถ้าไม่จับไปอาบน้ำทำความสะอาดเขาคงนอนไม่สบายแน่ๆ

“พี่”

“ครับ?”

“เราว่า…” น้องเงียบไปครู่หนึ่ง เขาเงยหน้ามองผม คิ้วขมวดแน่น อมลมจนแก้มพอง

“ว่าไงครับ? งอนอะไรพี่อีก อมลมจนแก้มพองเชียว”

“เราไม่ได้งอน เรา...อ่อก!” แล้วน้องก็อ้วกรดตัวผม “...เราแค่อยากอ้วก”

“เฟนนนนนนนนน”

“ฮืออออ พี่ดุเราาาาา”

“โอ๋ๆ พี่ไม่ได้ดุหนู ไม่เบะนะเฟน ไม่ร้องๆ” ผมลูบหัวเขาเบาๆ เฟนช้อนสายตามองผม ดวงตาที่เคยใสแป๋วตอนนี้แดงเรื่อแถมยังมีน้ำตาคลอเบ้า น้องทำหน้าเศร้าและรอบตัวเรามีแต่กลิ่นอ้วก “มา พี่พาหนูไปล้างหน้าล้างตัวก่อน โอเคมั้ย”

เฟนพยักหน้าหงึกๆ ผมพาน้องเข้าไปในห้องน้ำ จับนั่งลงบนฝาชักโครกที่ปิดลงเรียบร้อย บอกให้เขานั่งรอแป๊บนึงก่อนผมจะถอดเสื้อตัวเองที่โดนลูกหลงจนเลอะอ้วกไปล้างน้ำพอให้เศษคราบต่างๆ หลุดออกแล้วแช่ทิ้งไว้ในกะละมัง จากนั้นก็จับน้องมาล้างหน้าล้างตาบ้วนปากแปรงฟันจนสะอาดเรียบร้อย

“พี่” เสียงเฟนอ้อแอ้ เขาช้อนตามองหน้าผมอีกครั้ง “เราอยากอาบน้ำ อยากสระผมด้วย เหม็นหมูกระทะ”

“โอเค งั้นเดี๋ยวพี่ออกไป…”

“พี่อาบให้เราหน่อย”

ผมยิ้มค้าง ตาเบิกโพลงมองเฟนที่ตอนนี้ไขว้มือจับชายเสื้อยืดตัวเองเลิกถอดขึ้นเหนือหัว ผิวเนื้อนวลเนียนขาวกระจ่างปรากฏตรงหน้าจนผมตาพร่า หน้ามืดตาลายวิงเวียนคล้ายจะเป็นลมไปพักหนึ่งก่อนตั้งสติได้

“หนู พี่ว่าไม่ดีมั้ง”

“พี่อาบให้หนูนะ หนูมึนหัว”

เชี่ยๆๆๆๆๆๆๆๆ

“ความอดทนพี่มีจำกัดนะเฟน” ผมเตือนคนเมาที่ดูท่าจะไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าตอนนี้กำลังทำให้ตัวเองเสี่ยงมากแค่ไหน เฟนมองผมตาปรอย ผมเองก็พยายามมองหน้าน้องแทนที่สายตาจะเลื่อนต่ำไปจ้องความชมพูจุดเล็กจุดน้อยที่เด่นล่อตาตรงหน้า

“พี่ก็ถอดเสื้อแล้วอะ อาบกับเราเลยซี่”

“เฟน ใจเย็น”

“เราไม่เย็น เราร้อน” น้องเริ่มกลับมาเบะ เขาถอดกางเกงตัวเองออกเหลือแค่บ็อกเซอร์ตัวเดียว ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากจนผมเองก็ห้ามไม่ทัน รู้ตัวอีกทีก็ถูกเจ้าตัวเล็กคว้าข้อมือพามายืนอยู่ใต้ฝักบัวแล้ว

ซ่า!

“เย็นอะ…”

หนูเย็น แต่พี่ร้อนรุ่ม จะตายแล้วโว้ยยย!

ในหัวผมกำลังกรีดร้องไม่เป็นภาษาแม้ภายนอกจะยังนิ่ง มองเฟนที่จัดการอาบน้ำให้ตัวเอง ฝ่ามือเรียวลูบไล้ร่างกายขาวสะอาดที่พราวไปด้วยสายน้ำจากฝักบัว น้องขยี้เส้นผมตัวเองหลังบีบยาสระผมลงบนนั้น แผ่นอกเล็กๆ แอ่นขึ้นจากการยกมือทำให้จุดรวมสายตาผมหยุดอยู่ที่ยอดอกเล็กๆ สีชมพูอ่อนดูนุ่มนิ่ม

ผมกลืนน้ำลายเอื๊อก

บทสวดสารพัดบทถูกยกขึ้นมาสวดในใจจนแทบไม่เป็นอันทำอะไร ผมตัดสินใจกับตัวเอง ต้องรีบทำอะไรสักอย่างก่อนจะหน้ามืดไปมากกว่านี้

“หนู รีบอาบเถอะ”

“หือ…”

“พี่จะตายแล้ว ขอร้อง” เสียงผมแหบพร่า ว่ากันตามตรงตั้งแต่ตามจีบเฟนผมก็ไม่ได้ไปมีอะไรกับใครอีกเลย ตอนอยากก็แค่ใช้มือช่วยตัวเอง และตอนนี้เฟนกำลังทำให้ผมใกล้จะตบะแตก!

“งั้นพี่ช่วยเราอาบสิ” น้องกะพริบตามองผม หยดน้ำเกาะพราวที่ขนตางอนยาว เส้นผมเปียกลู่แนบกรอบใบหน้า เขาเลื่อนมือลูบร่างกายตัวเองกำจัดฟองยาสระผมที่ไหลลงมา ผมมองตาม เห็นปลายนิ้วเรียวเฉียดผ่านยอดอกเล็กๆ ที่เต่งขึ้นเพราะความเย็นจากสายน้ำ “อื้อ...เย็นจังเลย”

อย่ากัดปากแบบนั้น

อย่าส่งเสียงแบบนั้น

อย่าปรือตายั่วด้วย!

ผมสูดหายใจลึก กลั้นใจยื่นมือเข้าไปช่วยน้อง เริ่มจากล้างฟองยาสระผมที่เหลือออกจากหัวเขา เรายืนประจันหน้ากัน น้องเกาะแขนผมไว้ เขาหลับตาพริ้มเงยหน้าให้ผมจัดการทำความสะอาดได้สะดวกกว่าเดิม ผมกดครีมอาบน้ำใส่มือลูบไล้ทั่วตัวน้อง ผิวเฟนนุ่มลื่นจนผมเผลอออกแรงบีบเค้นเบาๆ เจ้าตัวส่งเสียงอื้ออ้าประท้วงก่อนเอนตัวซบผม ผิวเนื้อเราสัมผัสกัน ความร้อนในตัวผมพุ่งสูงสวนทางกับอุณหภูมิเย็นๆ ของน้ำ

“อื้อ!” เฟนสะดุ้งเมื่อปลายนิ้วผมเผลอปัดผ่านตุ่มไตสีชมพูอ่อนนุ่มบริเวณหน้าอกเขา น้องห่อไหล่ ช้อนตามองผม ริมฝีปากสีระเรื่อเผยอขึ้น แก้มใสขึ้นสีเลือดฝาด หยดน้ำเกาะพราวที่ใบหน้าและขนตา พอน้องกะพริบตาหยดน้ำก็กลิ้งทิ้งตัวไหลผ่านผิวแก้มเนียน เฟนเม้มริมฝีปาก หลุบตาเอียงหน้าหนีสายตาผม ริมฝีปากขมุบขมิบเสียงเบา “พี่อย่ามองเราแบบนั้นสิ มันแปลกๆ…”

พอ ไม่ทนแล้ว!

“อื้ม!”

ผมจับไหล่เฟนดันเข้าชิดผนังห้องน้ำและครอบครองริมฝีปากนุ่มนั้นเอาไว้ ขบเม้มดูดดึงอย่างหน้ามืดตามัว น้องเหมือนจะตกใจในตอนแรกแต่สุดท้ายก็จูบตอบ ผมเลื่อนมือลงสัมผัสผิวเนื้อเนียนละเอียด สะกิดปลายนิ้วกับยอดอกเล็กๆ สัมผัสมันนุ่มมืออย่างที่คิดเอาไว้ เฟนหลุดเสียงครางในลำคอ น้องสะดุ้ง เผลอแอ่นอกเล็กน้อย ผมยิ่งได้ใจกดเน้นย้ำและเขี่ยวนแกล้งเขาจนอีกฝ่ายตัวแดงเรื่อ

“พี่...อื้อ พี่พระพาย อ๊ะ…”

“ทำไมคะ หนูเป็นอะไร?” น้ำเสียงผมแหบพร่า ลมหายใจกระชั้น

“อึก...เรา เรา…” น้องหายใจกระเส่าเมื่อผมถอนริมฝีปากออกมา ปากน้อยๆ เผยอหอบดูยั่วยวนปนเซ็กซี่อย่างบอกไม่ถูก มันบวมขึ้นนิดหน่อย ผมหรี่ตาลง ยกยิ้มมุมปากกับภาพตรงหน้า เฟนเกาะแขนผมเอาไว้แน่น ผมกลัวน้องจะเข่าอ่อนทรุดลงไปกองกับพื้นเลยประคองเอวเขาไว้ แอบลูบแล้วบีบคลึงเบาๆ อย่างมันมือ “อื้อ! พี่อย่าบีบเรา”

“ความผิดใครคะ ความผิดพี่หรือหนูที่ยั่วพี่?”

“เราหนาว…” น้องหลุบตาหนี เบียดตัวเข้ามาชิด

“อยากอุ่นมั้ย พี่ทำให้หนูอุ่นจนร้อนได้เลยนะ” ผมยื่นหน้ากระซิบข้างหูเขา ขบเม้มติ่งหูอีกฝ่ายเบาๆ จนเฟนหดคอพยายามเบี่ยงหน้าหนี แต่ยิ่งทำแบบนั้นก็ยิ่งเปิดช่องให้ผมกดจูบบนลำคอเนียนได้อย่างสะดวกมากขึ้น

“อ๊ะ! พี่…”

“นุ่มไปทั้งตัวเลยนะเรา”

ผมเลื่อนริมฝีปากลงมา จูบที่ไหล่มน ลากต่ำลงมาที่หน้าอก ประทับรอยสร้างความเป็นเจ้าของไว้บริเวณผิวเนื้อเหนือต่ำแหน่งหัวใจ เฟนขยุ้มนิ้วจิกทึ้งหัวผมแน่นเมื่อผมอ้าปากตวัดลิ้นครอบครองความอ่อนนุ่มบนหน้าอกเขา ดูดดึงยอดอกเล็กจนบวมเต่ง เฟนผวาเฮือกเมื่อผมแกล้งขบฟันครูดกับเนื้ออ่อน เสียงครางหวานดังผสานกับเสียงเต้นของหัวใจน้อง

“อ๊ะ อะ ฮึก พี่พระพายไม่เอา”

น้องหลับตาปี๋ดึงตัวเองออกจากการถูกไล้เลียแล้วมุดหน้าลงกับอกผม ตัวสั่นน้อยๆ ไม่รู้ว่าเพราะกลัวหรือหนาวอย่างที่บอก แต่คำว่าไม่เอาของน้องทำให้ผมได้สติขึ้นมาและพึงระลึกได้ว่าเกือบฉวยโอกาสคนเมาเข้าให้แล้ว ผมผละตัวออกห่างจากเขา นับหนึ่งถึงสามสงบสติอารมณ์คว้าผ้าเช็ดตัวที่พาดอยู่บนราวมาคลุมตัวน้องเอาไว้

“หนูรอพี่ในนี้ เดี๋ยวเอาชุดนอนมาให้เปลี่ยน”

เฟนพยักหน้ารับหงึกหงัก กระชับผ้าเช็ดตัวไว้แน่น ใช้เวลาไม่นานผมก็ได้เสื้อยืดคอย้วยกับกางเกงบอลซึ่งเป็นชุดที่น้องชอบใส่นอนบ่อยๆ มาให้เขา ผมปล่อยให้เฟนเปลี่ยนเสื้อผ้า ส่วนตัวเองคว้าม้วนกระดาษทิชชู่ ผ้าเปียกและถุงพลาสติกมาจัดการเก็บกวาดกองอ้วกที่พื้น พอทำความสะอาดเสร็จน้องก็เดินออกจากห้องน้ำพอดี ผมมองหน้าเขา

“หนูโอเคขึ้นหรือยัง?”

“อือ” เฟนพยักหน้ารับ น้องดูได้สติมากกว่าตอนแรก ผ้าเช็ดตัวถูกพาดคลุมหัวเอาไว้ เขาก้มหน้าลง สองข้างแก้มแดงปลั่ง ไม่บอกก็รู้ว่าเขิน เป็นไงล่ะ เพิ่งรู้ตัวล่ะสิว่าเล่นกับไฟ นี่ถ้าผมหน้ามืดตามัวกว่านี้อีกนิดนะ ไม่รอดแน่ บอกเลย

“ง่วงก็นอนไปก่อนเลยครับ พี่จัดการตรงนี้ก่อน” เฟนพยักหน้าอีกครั้ง เขาวิ่งขึ้นเตียงไปนั่งตากพัดลมเช็ดผมไม่พูดไม่จา ผมล่ะอยากแซวให้อีกฝ่ายอายม้วนติดที่ว่าต้องเอาถุงอ้วกน้องออกไปทิ้งถังขยะนอกห้องก่อน

หลังทิ้งถุงเรียบร้อยผมก็กลับเข้ามาในห้อง เช็ดพื้นซ้ำอีกรอบพร้อมฉีดสเปรย์จนห้องกลับมาหอมฟุ้งถึงได้เข้าไปอาบน้ำทำความสะอาดร่างกายต่อจากเฟน พอออกจากห้องน้ำอีกครั้งไฟในห้องก็ปิดเรียบร้อยและเปิดโคมไฟข้างเตียงแทน

เฟนนอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม แต่เขายังไม่หลับ แสงสลัวตกกระทบใบหน้า เจ้าตัวดึงผ้าห่มขึ้นคลุมปิดจนถึงจมูก เหลือให้เห็นแค่ดวงตาใสๆ ที่กะพริบปริบจ้องมาทางผม

“ไงเรา หายซ่าเลยสิ” ผมขึ้นเตียง นอนตะแคงตั้งแขนยกมือเท้าหัวมองหน้าน้อง เฟนหลุบตาลง

“พี่โกรธเรามั้ย”

“เรื่องอะไรครับ” ผมเลิกคิ้ว ค่อนข้างงงนิดหน่อย ต้องเป็นผมสิที่เป็นฝ่ายถามเขาว่าโกรธมั้ยจากเหตุการณ์ในห้องน้ำที่ผ่านมาเมื่อสักครู่ใหญ่ๆ นี้

“เราเมา...นิดนึง”

“เมานิดนึงเนอะ” ผมยิ้ม ยื่นนิ้วเกลี่ยผิวแก้มนุ่มเบาๆ “เป็นห่วงมากกว่าครับ เมาขนาดนั้นถ้าใครมาอุ้มไปจะทำยังไงฮึ? พี่ขาดใจตายพอดี”

“เราไม่ให้ใครอุ้มนอกจากพี่”

“ปากหวาน” ผมหัวเราะ ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ “จูบได้มั้ยคะคนดี?”

“ไม่เอาๆ” น้องดึงผ้าห่มขึ้นคลุมมิดหัว “เราอ้วกอะ เหม็นปาก”

“สะอาดแล้วค่ะ พี่แปรงฟันให้เราแล้วไง” ผมหัวเราะหึๆ “พี่พิสูจน์แล้ว หนูจำไม่ได้เหรอ ในห้องน้ำเมื่อกี้…แถมยังทำมากกว่าจูบอีกนะ”

“ฮือ พี่ไม่แกล้งเราสิ…”

น้องลดผ้าห่มลงโผล่หน้าขึ้นตัดพ้อผมทางสายตา น่ารักน่าฟัดอะไรขนาดนั้นล่ะพ่อคุณเอ๊ย ผมหัวเราะหึๆ ขยับตัวเข้าไปชิด มือสอดเข้าใต้ผ้าห่มวางแหมะอยู่บนสะโพกอีกฝ่าย เฟนสะดุ้งโหยง แต่พอเห็นว่าผมไม่ได้ทำอะไรนอกจากตบก้นกล่อมเขาเหมือนเด็กๆ ก็ผ่อนคลายลดความเกร็งลง

ไม่ด่าก็ถือว่าน้องอนุญาตแล้วกัน

“ถามได้มั้ยคะ”

“ถามอะไร…”

“ทำไมกินจนเมาขนาดนั้นหืม?” ผมสบตาเขาผ่านแสงสลัวของโคมไฟ “มันดูไม่ใช่หนูเลยเฟน มีอะไรอยากบอกพี่มั้ย”

“มันงี่เง่าอะ…”

“พี่อยากฟังครับ” ผมตะล่อมเฟนด้วยโทนเสียงที่อ่อนลง เขาหลุบตาก่อนขยับเข้ามาซุกแล้วพึมพำตอบ

“ช่วงนี้เราหวงพี่มากๆๆๆ เลยพี่รู้ปะ คนชอบพี่เพิ่มเยอะขึ้นกว่าเดิมอีก พี่เปเป้ก็ดูอยากให้พี่เข้าวงการตามพี่พริ้ง เรารู้ว่ามันเป็นโอกาสที่ดีมากๆ แต่เราก็หวงพี่ ไม่อยากให้พี่ไปอยู่ในที่ที่เราเอื้อมไม่ถึง”

“อ๋อ เพราะหวงพี่เลยไปดื่มย้อมใจว่างั้น?” ผมแซว แต่เหมือนเจ้าตัวเล็กจะไม่สนุกด้วย น้องตวัดผ้าห่มออกแล้วลุกขึ้นนั่งจ้องหน้าผม คิ้วขมวดแน่น

“พี่ เราจริงจังมากอะกับเรื่องของพี่เนี่ย”

“เฟน…”

“พี่เป็นใครมาทำให้เราชอบพี่มากๆๆๆ ขนาดนี้” น้องเบะปาก ผมสังเกตว่าเฟนพูดเยอะและพูดตรงกว่าปกติมาก ปกติเขาจะเขินอายที่ต้องพูดความรู้สึกตัวเองออกมา อาจเป็นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ยังไม่หายไปหมดก็ได้เลยทำให้เขากล้าพูดขนาดนี้ “แต่ถึงเราจะชอบพี่มากๆๆๆๆ คนอื่นก็ชอบพี่มากกกกกกเหมือนกัน เราเลยตัดสินใจแล้วว่าจะทำให้พวกเขารู้ว่าพี่อะเป็นของเรา!”

“หืม? ทำยังไงครับ” ผมชักจะสนใจขึ้นมาซะแล้ว นี่ในวงเหล้าที่น้องไปกินเขาสอนอะไรเจ้าตัวเล็กของผมกัน เฟนไม่มีทางคิดอะไรแบบนี้เองแน่ๆ

“ตอนแรกเราก็ไม่กล้าอะ กลัวเจ็บ”

“หืม หนูพูดเรื่องอะไรเนี่ยเฟน”

“พี่สายฟ้าก็บอกเราว่าครั้งแรกมันเจ็บจริงๆ นั่นแหละ ยิ่งตอนเสียบเข้ารูยิ่งเสียวซี้ด แต่ก็แค่แป๊บเดียวเราเลยตัดสินใจว่าจะทำ” ผมมองสีหน้ามุ่งมั่นของน้องแล้วอ้าปากค้างไปแป๊บนึง

“หนู พี่ว่าหนูยังเมาอยู่ พูดอะไรออกมารู้ตัวมั้ย” ผมกลืนน้ำลายลงคอได้ยากเย็นกว่าเดิม สายฟ้ามันสอนอะไรน้อง ไอ้เห็บไร้คุณธรรม!

“รู้ซี่ เรารู้ตัวว่าพูดอะไร” เฟนพยักหน้ารับ สีหน้าเขาจริงจังไม่มีแววล้อเล่นเลยสักนิด “เราว่าจะทำ จริงๆ นะพี่ มันเจ็บแต่เรายอมก็ได้ถ้าทำให้คนอื่นรู้ว่าพี่เป็นของเราอะ”

“หนู เย็นก่อน”

ผมร้องเชี่ยในใจไปล้านครั้ง อะไรดลใจให้น้องพูดเรื่องนี้กับผมแถมยังเป็นฝ่ายพูดขึ้นมาก่อนด้วยว่าอยากทำ ศีลธรรมจรรยาบรรณในตัวผมเริ่มสั่นคลอน เฮ้ย คือน้องเสนอเองนะเว้ย ผมไม่ได้บังคับน้องเลย แต่แม่ง น้องมันเมา ใครจะไปรู้ว่าคำพูดคนเมาจริงจังแค่ไหน บางทีอาจจะแค่อารมณ์ชั่ววูบมั้ย ถ้าผมทำไปพอน้องได้สติแล้วเกลียดผมจะทำยังไง

แต่ให้ตายเถอะ ความรู้สึกตอนได้สัมผัสน้องในห้องน้ำก่อนหน้านี้มันโคตรดีจนอยากทำให้สุดทางเลย พับผ่า!

“ไม่เย็นแล้ว เราจะทำ!”

“เฟน อย่าเพิ่งคิดเรื่องนี้เลย นอนก่อนพรุ่งนี้ค่อยตื่นมาคุยกันใหม่นะครับคนดี” หนูจะมาชวนพี่จ้ำจี้ไม่ได้ กว่าผมจะคุมสติตัวเองอยู่มันยากมากนะเว้ย!

“พี่ไม่อยากให้เราทำใช่มั้ย ไม่อยากให้ใครรู้ว่าเราเป็นแฟนกันเหรอ!?”

“เฮ้ยเฟนใจเย็นๆ”

ผมร้องลั่นเมื่อน้องพุ่งตัวมานั่งคร่อม เขาคว้าคอเสื้อผมเขย่าๆ ปากก็เอาแต่พูดว่าเราจะทำๆๆๆ ไม่หยุด

“เราจะทำ! ทำอะไรก็ได้เราไม่ได้ขอตังค์ใคร!”

“หามาด้วยตัวเองพี่ทำให้แม่ภูมิใจ”

“อย่ามาต่อเพลงกับเรา!”

“เอ้า ก็หนูเริ่มก่อนนะ”

“สรุปพี่จะให้เราทำมั้ย” น้องเขม็งตาจ้องหน้าผม “เราอยากทำจริงๆ นะ พี่ให้เราทำนะๆๆ เราทนเจ็บตอนเสียบได้ เราเก่ง พี่เชื่อเราเถอะ”

“...”

“หนูอยากลองทำ พี่ให้หนูลองสักครั้งนะ”

ปึด!

เหมือนเส้นศีลธรรมผมขาดผึง รู้ตัวอีกทีก็จับน้องพลิกลงล่างและเปลี่ยนมาคร่อมเขาเอาไว้แทน ผมสบตาเฟนที่เงียบไปและเบิกตาโตมองผมอย่างตกใจ ผมจ้องเขานิ่ง ตอบกลับด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ทำก็ทำ หลังจากนี้พี่ไม่หยุดให้แล้วนะครับ”

แล้วผมก็ก้มหน้าจูบน้อง


วิจัยเฮงซวย SPSS ไปตาย! (3)

Thunder : @PP ฟรองซ์ฝากมาบอกว่าอย่าแม้แต่จะคิดฉวยโอกาสกับเฟนตอนเมาเชียวนะ

Thunder : ไม่งั้นมึงโดนตัดจู๋แน่!

Daran : มีอะไรกัน?

Daran : มึงกินหมูกระทะเสร็จยัง

Thunder : เสร็จตั้งแต่สามทุ่มครึ่งล่ะ ไปเจอเฮียต่งเลี้ยงสายเทคพอดี

Thunder : กับพวกน้องเฟน ตั้ม ฟรองซ์ กูเลยไปนั่งด้วย นี่เลยต้องวกมาส่งฟรองซ์ที่บ้านก่อน

Daran : เออ เข้าเกมรอแล้วเนี่ย รีบมาหอกู ฝากแวะเซเว่นด้านล่าง เอาเหมือนเดิม

Thunder : เออๆ เดี๋ยวรีบไป

Thunder : @PP ว่าแต่มึงไม่ตอบแบบนี้ใจกูหวิวๆ ยังไงไม่รู้

Thunder : เอาวะ กัมมุนา วัตตะตีโลโก

Thunder : สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม

Daran : สาธุ รีบมา!



-------------------------

พี่ พพ น้องเฟนหมายถึงอยากเจาะหูค่ะ ไม่ใช่ให้พี่เจาะน้อง ยังไงก็...กัมมุนา วัตตะตีโลโก สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรมนะคะ *ไหว้*

คาดหวังอะไรกันอยู่คะทุกคน 55555555555555

ว่าแต่ตอนหน้านี่จะยังไงดีนะ ได้ไม่ได้? 5555 เจอกันตอนหน้าค่ะ อิอิ

#เพื่อนกล่อมนอน

[ืniyataan]

 

[Fiasarinya]

คือ ตัวปั่นอะ คืออีพี่สายฟ้า
ตั้งแต่ตอนที่แล้วละป่ะ พี่พพ.โดนฟาดแขนจนเป็นงง
รอบนี้มาเสียบๆกับน้องอีก ละน้องก็อย่างบื้อ 5555555
คนที่น่าสงสารสุดก็คงเป็นพพ. มีค้างมั่งแหละโว้ยยนน

[Mengjie_JJ]

เดานะ พพ ไม่ได้หรอก อิอิ

[AkuaPink]