เริ่มหัวข้อโดย: JackXy Wu ที่ 06-01-2019 20:58:59
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฎทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เว็บไซต์แห่งนี้เป็นเว็บไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเว็บไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเว็บไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
*****************************************************************************************
หาเพื่อนนอนสนใจ DM ครับ
by JackXy Wu
by JackXy Wu
"น้อง แท็กเพื่อนนอนไม่ใช่แท็กหารูมเมต มันเป็นแท็กนัดเย..."
พี่แอคเค่อคนหนึ่งตอบผมกลับมาแบบนั้น
พี่แอคเค่อคนหนึ่งตอบผมกลับมาแบบนั้น
ติดแฮชแท็กพูดคุยกันได้ที่แท็กนี้นะคะ >> #เพื่อนกล่อมนอน
อัปเดตข่าวสารได้ที่
Fanpage : Jack O' Lantern : JackXy Wu
Twitter : @0011_noodee
Fanpage : Jack O' Lantern : JackXy Wu
Twitter : @0011_noodee
*****************************************************************************************
บทนำ
แท็กเพื่อนนอนคือแท็กนัดเย...
“เฟนมากินขนมเร็ว ป้าพิมพ์แกเอามาฝาก”
“แป๊บแม่” ผมตะโกนตอบ ก้มหน้าก้มตาพิมพ์ยิกๆ “ผมขอโพสต์หารูมเมตก่อน”
“จะหาได้เหรอ กว่าหนูจะตัดสินใจอยู่หอก็เกือบโค้งสุดท้าย ไม่ใช่ป่านนี้เขาได้รูมเมตกันไปหมดแล้วหรือไง”
แม่ตะโกนตอบกลับมาจากห้องครัว ผมได้แต่นั่งน้ำตาตกบนโซฟาในห้องรับแขก เพราะมันจริงอย่างที่แม่ว่า ผมทั้งถามในไลน์รุ่น โพสต์ในกลุ่มเฟซบุ๊กมหา’ลัย แต่ไม่มีใครทักกลับมาสักคน จะว่าไม่เห็นก็ไม่ใช่ ผมเคยทักไปตอนเขากำลังคุยกันนัวๆ เท่านั้นแหละ แชตกริบ ผมเคว้งไปพักใหญ่เลย
ที่จริงเรื่องหารูมเมตมันไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตายขนาดนั้น ผมหมายถึงสำหรับคนอื่นนะ แต่กับผมนี่ไม่ได้อะ ต้องมีเมต ต้องมีคนนอนด้วย เพราะผมนอนคนเดียวไม่ได้ เคยลองแล้วไม่เวิร์ก กระสับกระส่ายกลัวผีเบิกตามองเพดานทั้งคืนไม่ได้นอน
แล้วก็เหมือนฟ้าจะแกล้งกัน ทำให้ผมสอบติดมหาวิทยาลัยไกลบ้าน เหมือนบังคับทางอ้อมว่าแกต้องอยู่หอนะ เพราะถ้าเรียนเช้าแล้วยังนอนบ้านนี่ไปเรียนไม่ทันแน่ ยิ่งช่วงรับน้องมีกิจกรรมเช้าหลายงาน ถ้าอยู่หอจะสะดวกกว่ามากๆ ตอนแรกผมจะสละสิทธิ์แล้วเข้ามหาวิทยาลัยเอกชนใกล้ๆ บ้านแทน แต่แม่ไม่อนุมัติ แม่มองว่ามันเป็นเรื่องดีที่ผมได้มีโอกาสเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมตัวเอง
นั่นแหละ เลยต้องหารูมเมตไง
แจ้งเตือนในเฟซบุ๊กว่างเปล่า ยังไม่มีใครตอบสักคน ผมถอนใจ คิดไปคิดมาถึงนึกได้ว่ายังไม่ได้ลองโพสต์หาในทวิตเตอร์เลย เอาล่ะ หวังว่าเจ้าแอปพลิเคชันนกฟ้าจะไม่ทำให้ผมนกนะ
ผมจัดการจิ้มเข้าทวิตเตอร์ พิมพ์แบบกระชับสั้นง่ายได้ใจความเพราะมันจำกัดตัวอักษร
แม่ครับเฟนนอนคนเดียวไม่ได้ @Fen_236
หาเพื่อนนอนครับ ปี1-ปี4 ได้หมด แต่ถ้าปี1 เหมือนกันจะพิจารณาเป็นพิเศษ สนใจทัก DM ครับ #Roommate #หารูมเมต #ทีมมอA #เพื่อนนอน
16:06 หลังเที่ยง . xx x.x. xx . Twitter for Android
ติดแท็กเยอะขนาดนี้ น่าจะมีคนเห็นบ้างนะ ผมกดไอคอนรูปซองจดหมาย เลื่อนนิ้วรีเฟรชหน้าจอช่องนั้นไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเห็นแจ้งเตือนว่ามีคนส่งคำขอทางข้อความมาหาผม
“เยส!”
เผลอร้องออกมาด้วยความดีใจก่อนกดเข้าไป จิ้มปุ่มตอบรับคำขอโดยที่ยังไม่ทันได้อ่านชื่อแอคหรือรายละเอียดที่เขาส่งมา พอเลื่อนสายตาขึ้นไปสังเกตเท่านั้นแหละ รูปดิสทวิตฯ เขาสวมบ็อกเซอร์ตัวเดียว มุมมองรูปเหมือนกำลังนอนแล้วตั้งกล้องถ่าย ผมเห็นลอนหน้าท้องเขากับแขนที่เหยียดไปข้างหน้าชูนิ้วกลางใส่เต็มๆ
บิ๊กไซซ์สนใจทักเดม @fdhjgjdll24hag
เอ่อ…
สงสัยทำพาร์ตไทม์ขายไส้กรอกมั้ง…
ผมสะบัดหัว อ่านข้อความที่เขาส่งมา
“สนใจ ขอดูรูปได้มั้ย?”
“ขอดูรูป? หมายถึงรูปเราน่ะเหรอ” ผมพิมพ์ตอบ ใช้เวลาไม่นานอีกฝ่ายก็ตอบมา
“ใช่ ปกติก็ขอดูรูปกันก่อนว่าพอใจมั้ย”
เอ๊ะ ทำไมผมไม่รู้ หรือว่านี่เป็นหนึ่งในวิธีสกรีนรูมเมต เออ น่าจะใช่ เพราะผมเคยได้ยินข่าวว่ามีคนมาทวีตหารูมเมตในทวิตเตอร์แล้วโดนใครที่ไหนไม่รู้แฝงตัวเป็นนักศึกษาตกลงเป็นรูมเมตด้วย วันดีคืนดีก็โดนยกเค้าของมีค่าไปหมดห้องซะงั้น
“แป๊บนะครับ” ผมตอบ จากนั้นกดออกจากแอปฯ มาเซลฟี่หน้าตัวเองที่ยิ้มแฉ่งส่งไปให้เขา แม่สอนไว้ว่าความประทับใจแรกสำคัญ และรอยยิ้มคือก้าวแรกของการสร้างมิตรภาพ เพราะฉะนั้นผมต้องยิ้มหวานๆ เข้าไว้ก่อน “นี่ครับรูปเรา”
“ขาว น่ารักดี รับใช่หรือเปล่า”
“เอ่อ...ขอบคุณครับ” ว่าแต่รับนี่รับอะไร รับเขาเป็นรูมเมตอะนะ คือนี่เขาตกลงแล้วใช่มั้ย ทำไมชอบพิมพ์ไรสั้นๆ เข้าใจยากจังคนนี้ “รับครับ เรารับๆ”
“โอเค แต่ดูหน้าเหมือนไม่เคยมาก่อน?” เขาชวนคุย “ครั้งแรกเหรอ”
“ใช่ ครั้งแรกเลย” ผมตอบกลับ อดทึ่งไม่ได้ว่าเขารู้ได้ยังไงว่าผมไม่เคยนอนหอมาก่อน และเป็นครั้งแรกที่ผมต้องอยู่หอ หรือว่าความกังวลมันแปะอยู่บนหน้าผากผมกัน?
“หึ อยากเปิดประสบการณ์ว่างั้นเถอะ”
“ก็ประมาณนั้นอะครับ”
“ผมก็อยากลองเฟรชชี่ซิงๆ สักครั้งเหมือนกัน”
เอ๊ะ…
มันอะไรยังไงนะคุณ?
“เป็นรุ่นพี่เหรอครับ?”
“อ่าฮะ”
“งั้นเราเรียกพี่นะ”
“ตามสบาย”
“สรุปพี่ตกลงเนอะ แล้วจะย้ายของมาวันไหนครับ”
“ย้ายของ?” ผมสัมผัสได้ถึงความงุนงงของเขาผ่านตัวอักษรยังไงไม่รู้ “ย้ายทำไม นายสะดวกวันไหนก็นัดมา ไม่ต้องย้ายอะไรทั้งนั้นแหละ”
“เอ้า ยังไงนะ เรางงอะ” ผมเกาหัว พิมพ์ตอบกลับ “คือพี่ตกลงเป็นรูมเมตเราแต่ไม่มีข้าวของให้ย้ายเข้าห้องงี้เหรอ? เราคุยเรื่องเดียวกันอยู่มั้ย”
“รูมเมต?”
“พี่งงอะไรของพี่อะ นี่เรางงตามแล้วนะ”
“แป๊บ”
เขาตอบกลับมาแค่นั้นก่อนหายไปสักพัก ผมได้แต่กะพริบตาปริบๆ มองหน้าจอที่การเคลื่อนไหวหยุดชะงัก กระทั่งช่องแชตฝั่งซ้ายขึ้นสามจุดเด้งขึ้นมาว่าอีกฝ่ายกำลังพิมพ์
“สรุปน้องหารูมเมตใช่มั้ย”
“ใช่สิพี่ เราก็บอกแต่แรกแล้ว พี่ดูแท็กที่เราติดก่อน #Roommate #หารูมเมต #ทีมมอA #เพื่อนนอน เนี่ย ชัดเจนกว่านี้ไม่มีแล้ว” ผมขมวดคิ้ว งงหนักกว่าเก่า “ที่พี่ทักเรามาก็เพราะจะหารูมเมตไม่ใช่หรือไง”
“งั้นที่บอกว่าไม่เคยกับเป็นครั้งแรก?”
“ก็เราไม่เคยนอนหอ นี่ครั้งแรกที่ต้องอยู่หอ แม่อยากให้เราหาประสบการณ์ใหม่ๆ ไม่อยากให้เป็นเด็กติดบ้านมากเกินไป” ผมพิมพ์อธิบายยาวเหยียด “พอพี่ถามว่ารับมั้ย เราก็ตอบแล้วไงว่ารับพี่เป็นรูมเมต แล้วคือนี่อะไร พี่จะเทเราเหรอ”
อีกฝ่ายเงียบ
แชตฝั่งซ้ายขึ้นว่ากำลังพิมพ์ก่อนหายไป แล้วก็ขึ้นว่ากำลังพิมพ์อีกครั้ง ผมจ้องมันจนกระทั่งพี่เขาส่งที่พิมพ์มา
“น้อง”
“แท็กเพื่อนนอนไม่ใช่แท็กหารูมเมต”
“มันเป็นแท็กนัดเย…”
ผมเงียบ มือไม้แข็งค้าง มองคำว่านัดเยของพี่เขาแล้วหัวสมองว่างเปล่าไปหมด สิ่งที่พิมพ์ตอบกลับไปมีแค่…
“อ้าว”
“...”
ส่งจุดเสร็จก็ตบท้ายด้วยมีมกบเขียวแหกปากจนภาพสั่นสะเทือน
พอกดออกจากหน้าแชตของพี่คนนั้นที่ตอนนี้ผมพอจะเดาได้ลางๆ แล้วว่าเขาน่าจะเป็นแอคเค่อ ผมเห็นคำขอข้อความอีกประมาณสี่ห้าอันได้ พอกดเข้าไปดูก็แทบหน้ามืดกับคำทักทายที่อ่านแล้วรู้สึกเหมือนกำลังจะเสียตัว ผมรีบกดปิด ลบแชทน่ากลัวทั้งหลายทิ้งไปรวมถึงแชตของพี่แอคเค่อท่านนั้นด้วย
ผมเข้าหน้าทวิตเตอร์ตัวเอง เลื่อนหาทวิตเจ้าปัญหาที่ติดแท็กผิดแล้วกดลบทันที เห็นมีคนมาเมนชั่นต่ออยู่หลายแอคซึ่งผมก็ปล่อยเบลอ ไม่อยากอ่าน กลัวเสียตัวไปมากกว่านี้ ต่อไปสัญญาว่าจะระมัดระวังในการติดแท็กให้มากกว่านี้ ฮือออ
“น้อง”
เชี่ย!
ผมเบิกตามองแจ้งเตือน DM ที่เด้งขึ้นมา พี่แอคเค่อท่านนั้นยังต้องการอะไรจากผมอีก บล็อกเลยดีมั้ย แต่เขาก็ไม่ได้ดูร้ายกาจอะไรเหมือนคนอื่นๆ นะ ยังอุตส่าห์เตือนผมเรื่องแท็กนี่ด้วย
“เอ่อ ครับพี่” ผมตัดสินใจตอบ “คือๆๆๆ เราไม่ได้อยากหาเพื่อนนอนแบบนั้นนะ พี่ไปหาคนอื่นเถอะ เราแค่อยากหารูมเมต”
“ก็นี่ไง ตกลง”
“ไม่ๆ ตกลงอะไร เราไม่นอนกับพี่ พี่เป็นแอคเค่ออะ กลัว”
“พี่ไม่ได้เป็นแอคเค่อเว้ย”
“โห เราเชื่อตายล่ะ พี่เลื่อนไปต้นแชตนะ ยังจะดีลเราไปนอนด้วยอยู่เลย”
“ไม่ๆ เข้าใจผิดแล้ว คนที่คุยกับน้องตอนต้นๆ มันคนละคนกับตอนนี้”
“นี่แอคเพื่อนพี่ๆ”
“เชื่อเปล่า”
“คือพี่คาดหวังคำตอบอะไรจากเราอะ” ผมไม่รู้เหมือนกันว่ากำลังแสดงสีหน้ายังไง “แต่ยังไงก็ขอบคุณแล้วกันครับที่เตือน เราลบทวีตนั้นทิ้งล่ะ เจอคนมาดีลเต็มเลย ฮือ”
“อะ ยอมรับก็ได้ว่าพี่คุยกับน้องมาตั้งแต่ต้น”
“แต่ฟังก่อน พี่อธิบายเรื่องดีลน้องมานอนด้วยได้”
“คือพี่ตงิดใจตั้งแต่แรกแล้วว่าเราน่าจะติดแท็กผิด เลยลองแกล้งๆ ถามดู”
“แต่ถ้าได้จริงก็เอางี้ปะ”
“คุณก็มองผมแง่ลบเกินไป”
“พอรู้ว่าน้องติดแท็กผิดจริงพี่เลยเตือนไง”
“เนี่ย ทำดีแต่ไม่ได้ดี แค่เป็นแอคเค่อก็โดนมองแง่ลบไปกว่าครึ่งแล้ว เสียใจ”
“แอคเค่อก็คน เราแค่มีรสนิยมหาคู่นอนไม่เหมือนกันเฉยๆ มั้ย?”
อ้าว...ดราม่าเฉยเลย
“คือเราก็ไม่ได้ว่าพี่ขนาดนั้น”
“เราก็ขอบคุณนะที่พี่เตือนอะ”
“เอาเป็นว่าเดี๋ยวเราขอตัวก่อน ต้องรีบหารูมเมต”
“ก็บอกแล้วไงว่าพี่สนใจ”
“หมายถึงสนใจเป็นรูมเมต?” ผมถามเพื่อขยายความให้ชัดเจน จะได้ไม่เข้าใจผิดกันเหมือนก่อนหน้านี้
“ใช่ไง คือพี่ตั้งใจจะย้ายหอนานแล้ว”
“น้องลองคิดดูแล้วกัน มาหาเมตเอาช่วงใกล้เปิดเทอมแบบนี้ยากนะ”
“เขาหาเมตกันไปตั้งนานแล้ว”
“เราเชื่อพี่ได้ปะเนี่ยว่าจะไม่ทำอะไรเรา”
“คือชื่อแอคพี่น่ากลัวมากพอรู้ว่าพี่เป็นเค่ออะ”
“ตอนแรกไม่กลัวหรือไง ไม่เอะใจ?”
“ก็มองแง่ดี คิดว่าพี่ทำพาร์ตไทม์ขายไส้กรอกอะ…”
หลังจากนั้นเขาก็รัวเลขห้าส่งมาจนผมตาลายไปชั่วขณะ ผมปล่อยให้เขาหัวเราะจนพอใจ ส่วนตัวเองก็เก็บเศษหน้าโกยไปทิ้งเงียบๆ คือแบบ...ผมก็ไม่ได้โง่ขนาดนั้นนะ แต่มีบางจังหวะที่หัวมันดีเลย์คิดอะไรตามใครเขาไม่ค่อยจะทันเฉยๆ หรอก
“ตลกน้องว่ะ”
“เดี๋ยวเอาแอคหลักฟอลไป”
“ฟอลกลับด้วยนะ”
เขาทิ้งท้ายไว้แค่นั้น สักพักผมก็ได้รับแจ้งเตือน
พพ.ไม่ได้ขายไส้กรอกแต่ให้ฟรีครับ ได้ติดตามคุณ
คือชื่อแอคนี่เพิ่งตั้งมาล้อกันใช่หรือเปล่า รูปดิสเขาเป็นรูปมีมกบเขียวแหกปาก รูปเดียวกับที่ผมส่งไป ผมกดส่องแอคพี่เขา เจ้าตัวเพิ่งเปลี่ยนรูปดิสใหม่หมาดๆ ดูก็รู้ว่าตั้งใจจะแซวผมเพราะผมเองก็ใช้มีมนี้ตั้งเป็นดิสทวิตฯ เหมือนกัน ส่วนยอดผู้ติดตามเขาเยอะมาก ท่าทางจะเป็นคนดังใช่เล่น ดูน่าเชื่อถืออยู่ไม่น้อย ผมรู้สึกว่าตัวเองกำลังทำสีหน้าประหลาดๆ
เออเนาะ คนดังก็เป็นแอคเค่อได้ว่ะ
ผมตัดสินใจทัก DM เขา
“พี่เค่อเหรอครับ”
อีกฝ่ายตอบกลับอย่างรวดเร็ว
“ชื่อพระพายครับ”
“เราชื่อเฟน”
“ชื่อน่ารักจังครับแฟน”
“เฟนครับ สระเอ”
“โทษที นิ้วพี่เบียด”
“5555555”
“สรุปเรื่องรูมเมตนี่อนุมัติให้พี่ยัง? สัญญาว่าจะไม่ทำอะไร”
“มากสุดก็ลูบหัวตบตูดกล่อมน้องเฟนนอน”
“พี่เป็นแอคเค่อที่มีจรรยาบรรณนะรู้เปล่า”
“คือหาตอนนี้ก็ไม่ค่อยมีแล้วใช่มั้ย”
“แหงล่ะ จะเปิดเทอมแล้วครับน้อง ใครจะมัวชะล่าใจ”
“อ้อ เราไง 5555”
“เฮ้อ ก็ได้ครับ แต่ขอร้อง หยุดแซะเถอะ ไหว้แล้ว”
ผมตอบตกลงในที่สุด เท่าที่คุยกันมา พี่พระพายก็ดูไม่ได้เป็นคนเลวร้ายอะไร ถึงเขาจะเป็นแอคเค่อ แต่ก็เป็นแอคเค่อที่มีจรรยาบรรณ(มั้ง) เพราะงั้นผมเลยเลือกเชื่อเซ้นส์ตัวเอง และหวังว่าจะไม่คิดผิด
“ฟอลกลับด้วยสิน้องแฟน”
“เฟน*”
“นิ้วเบียดๆ โทษทีๆ”
“ไม่เป็นไรพี่ เราไม่ถือ”
ผมกดออกจากหน้าแชต กลับไปที่แอคหลักของพี่พระพายจากนั้นกดปุ่มติดตามที่อยู่มุมบนขวา
.
.
.
กำลังติดตาม พพ.ไม่ได้ขายไส้กรอกแต่ให้ฟรีครับ
-----------------------
ฝากพี่พระพายกับน้องเฟนด้วยนะคะ อ่านคลายเครียด ขำๆ กามๆ มุกทะลึ่งสามบาทสิบบาทกันไป
พูดคุยในทวิตฝากติดแท็ก #เพื่อนกล่อมนอน จริงๆ อยากใช้แท็กเพื่อนนอน แต่ก็นั่นแหละค่ะ แอคเค่อและรูปเป็นลำๆ เต็มแท็กไปหมดจนลายตา 5555555555555555
เริ่มหัวข้อโดย: Chompoo reangkarn ที่ 06-01-2019 21:52:27
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 06-01-2019 21:55:16
เริ่มหัวข้อโดย: nevergoodbye ที่ 06-01-2019 22:42:25
มาอัพเร็วๆนะคะ :o8:
เริ่มหัวข้อโดย: 2pmui ที่ 06-01-2019 23:00:08
เริ่มหัวข้อโดย: mijimaria ที่ 06-01-2019 23:40:59
เริ่มหัวข้อโดย: ืnpht ที่ 07-01-2019 15:47:57
Sent from my iPhone using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 07-01-2019 17:26:35
เริ่มหัวข้อโดย: Bradly ที่ 07-01-2019 19:41:43
เริ่มหัวข้อโดย: TheDoungJan ที่ 07-01-2019 20:08:25
เริ่มหัวข้อโดย: onlyplease ที่ 07-01-2019 20:11:26
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 07-01-2019 20:59:06
เริ่มหัวข้อโดย: JanJanIsHappy ที่ 07-01-2019 21:21:33
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 07-01-2019 21:21:53
เริ่มหัวข้อโดย: ReiSei ที่ 07-01-2019 21:33:02
เริ่มหัวข้อโดย: Moose ที่ 07-01-2019 21:36:28
เริ่มหัวข้อโดย: Warapich ที่ 07-01-2019 21:45:57
เริ่มหัวข้อโดย: nxqt ที่ 07-01-2019 21:46:20
Sent from my FLA-LX2 using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: Stmmltww ที่ 07-01-2019 21:52:49
อยากเห็นความมีจรรยาบรรณของแอคเค่อคนนี้555555555 ทำไมสงสารน้องเฟนตงิดๆ หนูซื่อไปแร้ววววว
ขอบคุณมากเลยค่า สนุกมากเลย
เริ่มหัวข้อโดย: nittanid33333 ที่ 07-01-2019 22:03:07
เริ่มหัวข้อโดย: namfonjry ที่ 07-01-2019 22:27:02
เริ่มหัวข้อโดย: skies ที่ 07-01-2019 22:32:15
เริ่มหัวข้อโดย: JackXy Wu ที่ 07-01-2019 22:35:02
ผู้ชายชอบยิ้ม = เป็นมิตร
หลังตกลงเรื่องวันย้ายของเข้าหอเรียบร้อย ผมก็ไม่ได้คุยกับพี่พระพายไม่ได้ขายไส้กรอกอีก แม้ว่าพี่คนนั้นจะชอบมาชวนคุยเล่นในเดมกับเมนชั่นบ่อยๆ ก็ตาม ความจริงเขาก็ไม่ใช่คนเลวร้ายหรือน่ากลัวอะไรจริงๆ นั่นแหละ แต่ไม่รู้สิ ทำไมรู้สึกไม่ค่อยปลอดภัยยังไงชอบกล บางทีผมอาจคิดมากไป
วันนี้เป็นวันย้ายของเข้าหอ ผมได้หอพักใกล้กับมหาวิทยาลัยพอสมควร สภาพห้องดีมากเพราะเป็นหอนอก แน่นอนว่าค่าเช่ารายเดือนแพงสมน้ำสมเนื้อ โชคดีที่มีพี่พระพายหารค่าห้องด้วย ผมลากกระเป๋าและข้าวของสัมภาระขึ้นลิฟต์ไปชั้นห้า แตะคีย์การ์ดเข้าไปในห้องหมายเลข 505 อย่างทุลักทุเล
มันเป็นห้องพักขนาด 40 ตารางเมตร มีห้องน้ำในตัว เฟอร์นิเจอร์ครบ ประกอบด้วยตู้เสื้อผ้า โต๊ะทำงาน เครื่องปรับอากาศ ตู้เย็นมินิ และโทรทัศน์เครื่องนึง ส่วนเตียงเป็นเตียงเดี่ยวสองเตียง มีโต๊ะลิ้นชักตัวนึงตั้งคั่นไว้ โทนห้องเป็นสีน้ำตาลครีม ผมทิ้งกระเป๋าเสื้อผ้าไว้บนเตียงตัวนอก เดินไปสำรวจที่ระเบียง เลื่อนผ้าม่านสีครีมออกด้านข้าง จากตรงนี้สามารถมองเข้าไปในตัวมหาวิทยาลัยได้ชัดเจน หอใกล้ขนาดนี้ถ้ายังไปเรียนสายก็ไม่รู้จะด่าตัวเองว่าอะไรแล้ว
สำรวจห้องเรียบร้อยผมก็เริ่มจัดข้าวของเข้าที่ ใช้สิทธิ์คนถึงห้องก่อนจองเตียงด้านนอกเรียบร้อย เวลาผ่านไปสักพัก ผมได้ยินเสียงเคาะห้องพร้อมกับเสียงตี๊ดดังเบาๆ จากนั้นประตูก็เปิดเข้ามา กระเป๋าลากใบใหญ่ถูกไสเข้าห้องตามด้วยเจ้าของกระเป๋า เขามองซ้ายมองขวา ก่อนเราจะสบตากัน
“ไงน้องแฟน”
พี่พระพายทัก ผมเพิ่งเคยเห็นหน้าเขาเป็นครั้งแรก พี่พระพายตัวสูง แถมไหล่ยังกว้างมากด้วย เขาผิวแทนเหมือนคนเล่นกีฬากลางแจ้งบ่อยๆ ผมหยักศกสีดำสนิทไว้ยาวเคลียไหล่มัดรวบครึ่งหัว ส่วนหน้าตา...บรรยายไม่ถูก เขาหน้าตาดีเลยล่ะ แต่ดูร้ายๆ ยังไงไม่รู้ เหมือนพวกตัวร้ายหล่อๆ ในละครหลังข่าวที่แม่ผมชอบดู โดยเฉพาะแววตาของพี่พระพายที่มองผม เล่นเอาร้อนๆ หนาวๆ กันเลยทีเดียว
“เฟนครับ” ผมกระแอม “สระเอ ฟอฟัน นอหนูครับพี่เค่อ”
“ร้ายนี่หว่า กล้าสวนคืนด้วย” พี่พระพายเลิกคิ้ว เขาเดินมาใกล้ ส่วนผมเผลอขยับเท้าถอยหนีจนพี่เขาหัวเราะออกมา “อ้าว อย่าหนีสิ ผมไม่ได้จะทำอะไรคุณสักหน่อยครับ”
“เปล่า เราไม่ได้หนี” ผมส่ายหน้าดิ๊ก ตาจ้องพี่พระพายอย่างระวังภัย
“อ๋อออ จริงเหรอออ”
“พี่พระพาย!”
“โอเคๆ หยอกเล่นน่ะ” เขาขยิบตาให้พร้อมส่งยิ้ม “สร้างความคุ้นเคยกับรูมเมตเป็นเรื่องที่ควรทำไม่ใช่เหรอ เราต้องอยู่ด้วยกันไปอีกนาน”
“ก็ค่อยๆ สิพี่ อย่ารุกแรง ตกใจ เราตั้งรับไม่ทัน”
“รุกแรง? ถามจริง” พี่พระพายหัวเราะลั่น แววตาเป็นประกายวิบวับรับกับรอยยิ้มมุมปาก “ถ้าเจอพี่รุกแรงจริงๆ รับรองเลยว่าเฟนไม่ได้ยืนต่อปากต่อคำกับพี่แบบนี้แน่ๆ”
“เราจองเตียงด้านนอกนะ” เปลี่ยนเรื่องซะเลย “พี่นอนด้านใน ตู้เสื้อผ้าเราแบ่งที่ไว้ให้ครึ่งนึง ถ้าของพี่ไม่เยอะเกินน่าจะพอแหละ”
“อ่าฮะ”
“รู้แล้วก็จัดของสิพี่” ผมย้ำเมื่อเห็นเขาเดินมาทิ้งตัวนั่งบนเตียงผมแล้วเงยหน้ามองกันด้วยสายตาไม่น่าไว้ใจ “จะมามองหน้าเราทำไม มีอะไรติดหน้าเราเหรอ”
“ตัวจริงขาวแถมยังน่ารักกว่ารูปที่ส่งมาให้อีก”
“พี่อย่าทำให้เรากลัวได้มั้ย ไหว้แล้ว”
“กลัวทำไม คนชมต้องดีใจสิ” พี่พระพายทำหน้าซื่อ เขาตบแปะๆ บนที่ว่างข้างตัว “มานั่งเร็วน้องเฟน มาทำความรู้จักกันดีกว่า พี่อยากรู้จักรูมเมตตัวเองทุกซอกทุกมุมจะแย่แล้ว”
“เอ่อ ไปเก็บของก่อนดีมั้ยครับ”
“ของเก็บตอนไหนก็ได้”
“ทำความรู้จักกับเราก็ทำตอนไหนก็ได้”
“ทำไมเถียงเก่งจังตัวแค่นี้” พี่พระพายส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ เขาหรี่ตามองผม เหยียดยิ้มร้ายกาจเหมือนตัวร้ายในละครหลังข่าว “จะมานั่งดีๆ หรือให้พี่ใช้กำลังบังคับ”
“ใช้กำลังบังคับบ้าอะไรของพี่เนี่ย?!”
“อยากรู้จะลองก็ได้นะ”
“โอ๊ย พอ ไม่ต้องลุกมานะ เรานั่งแล้วนี่ไง!” ผมทิ้งตัวนั่งข้างเขา เว้นระยะห่างพอประมาณ พี่พระพายดูไม่พอใจเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ได้ขยับเข้าใกล้ เขาทำแค่มองผม มองด้วยสายตาเหมือนกำลังประเมินสินค้าว่าผ่าน QC หรือเปล่า จากนั้นก็เอาแต่อมยิ้มกรุ้มกริ่มพยักหน้าพึมพำกับตัวเองว่าใช้ได้ๆ
อะไรคือใช้ได้ ใช้อะไร ไม่เก็ตเท่าไหร่
“อายุเท่าไหร่เรา?”
“เดือนหน้าครบสิบแปด” ผมตอบ เอียงคอมองเขา “เด็กปีหนึ่งก็อายุประมาณนี้ปะพี่”
“ว้า ยังไม่บรรลุนิติภาวะเลย”
“อือ อีกสองปีเราถึงบรรลุนิติภาวะ” ผมพาซื่อพยักหน้ารับ
“ส่วนสูงล่ะ?”
“หนึ่งร้อยเจ็ดสิบห้า”
“กำลังดี”
“ฮะ?”
“น้ำหนักล่ะครับ”
“เจ็ดสิบสอง”
“เพิ่มอีกสักสามโลน่าจะเต็มไม้เต็มมือกว่านี้…”
“ขอโทษนะ แต่เราไม่เข้าใจว่าพี่พระพายกำลังพูดถึงอะไร” ผมเกาแก้มตัวเอง “แต่พี่กำลังบ่นว่าเราผอมอยู่หรือเปล่า?”
“หืม อ้อ…” เขาขานรับ กลอกตานิดหน่อยก่อนคลี่ยิ้มกว้างมองผมตายิบหยีจนไม่เห็นแววตา “ช่ายยย ผอมไปนิดนะเราอะ เพิ่มน้ำหนักให้มากกว่านี้จะได้มีน้ำมีนวลหน่อย เป็นห่วง”
“อ๋อ…”
“ไหนๆ ขอมือหน่อยเร็ว” เขายื่นมือมาตรงหน้า ไอ้เราก็พาซื่ออีกรอบส่งมือให้ พี่พระพายกำรอบข้อมือผมเหมือนกำลังกะขนาด จากนั้นลูบๆ แขนผมไปมา “ผอมไปจริงๆ นั่นแหละ เห็นมั้ยว่าพี่กำข้อมือเฟนมิดเลย แต่ผิวดีมาก ใช้ครีมอะไรเหรอ แนะนำให้พี่มั่งสิ”
“เราไม่ได้ทาครีมนะพี่”
“ถามจริง?” พี่พระพายทำตาโต ยกแขนผมขึ้นดมฟุดฟิด เส้นผมพี่เขาตกลงปรกใบหน้า ผมเลยไม่เห็นแววตาอีกฝ่าย ทันเห็นแค่รอยยิ้มมุมปากแวบเดียวเท่านั้น พอพี่เขาเงยหน้าขึ้นมาก็หายไป “กลิ่นหอมมากเลย พี่นึกว่าเฟนใช้ครีม สงสัยผิวดีนี่เป็นกรรมพันธุ์ใช่มั้ย?”
“เอ่อ เราก็ไม่รู้เหมือนกัน” ผมเกาหัว “สงสัยเพราะครีมอาบน้ำหรือเปล่า เราใช้อยู่ยี่ห้อนึง ดีมากเลย ใช้แล้วผิวไม่แห้ง หลังอาบเสร็จผิวชุ่มชื้นมากเลย”
“โห จริงเหรอๆๆ”
“จริงครับ”
“ว้าววว งั้นขอลองจับดูหน่อยได้มั้ย หลังเฟนอาบน้ำเสร็จ...” พี่พระพายยิ้มให้ผม ปลายนิ้วยังเขี่ยหลังมือกันไม่หยุด “เผื่อว่าถ้าดีจริงพี่จะได้ซื้อมาใช้บ้าง”
“อื้อ ได้สิ”
“น่ารักมาก เป็นเด็กมีน้ำใจแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ นะหนู” พี่พระพายลูบหัวผม
“อย่าเรียกหนู” ผมค้าน “คำว่าหนูเราเก็บไว้ให้แม่เรียก”
“โอเคๆ” พี่พระพายรับคำ เขาจ้องผมสักพัก ปากยังเปื้อนยิ้ม “ว่าแต่หายกลัวพี่หรือยัง ชวนคุยตั้งเยอะแล้วเนี่ย”
“ก็...นิดหน่อย” ผมงึมงำตอบ อดรู้สึกผิดไม่ได้ที่ตั้งป้อมกลัวพี่พระพายขนาดนั้น ทั้งที่เขาก็ดูเป็นมิตร แถมยังห่วงใยสุขภาพผมด้วย มีไม่กี่คนหรอกที่กล้าบอกให้คนที่ตัวเองเพิ่งรู้จักไปเพิ่มน้ำหนักเพราะผอมเกิน พี่พระพายเป็นคนดีคนนึงเลยแหละ แค่เขาเป็นแอคเค่อไม่ได้หมายความว่าเขาจ้องจะสิบแปดบวกผมอย่างเดียวสักหน่อย “ว่าแต่พี่พระพายอยู่ปีไหน คณะอะไรครับ”
“บริหาร สาขาธุรกิจระหว่างประเทศ ปีสามแล้วครับ” พี่พระพายตอบ ผมพยักหน้ารับ รู้สึกว่าเตียงยวบนิดนึงแต่ไม่ได้สนใจ “รู้รึเปล่าว่าโรงอาหารคณะบริหารมีแต่ร้านอร่อยๆ ว่างๆ มากินที่คณะพี่สิ”
“อ้าว คณะอื่นไม่อร่อยเหรอครับ”
“เฟนเรียนคณะไหนถามก่อน”
“สินกำครับ”
“อืม...โรงฯ สินกำก็ดีนะ แต่คณะพี่อร่อยที่สุด บอกเลยว่าคนแน่นตลอด” พี่พระพายคุยโว เตียงขยับยวบอีกครั้ง ผมรู้สึกว่าพี่พระพายเข้ามาใกล้กว่าเดิม “นี่เห็นเป็นน้องเป็นนุ่งเลยแนะนำนะ”
“งั้นถ้าคนแน่นเราไปจะมีที่นั่งกินเหรอ”
“นั่งโต๊ะเดียวกับพี่ไง”
“เราพักตรงกันซะเมื่อไหร่ล่ะครับ” ผมหน้ามุ่ย “แต่ไว้ว่างๆ เราจะลองไปดูแล้วกันนะ แต่ถ้าพี่หลอกเรา พี่โดนแน่”
“ไม่กล้าหลอกหรอก : )”
“เอ่อ อีกเรื่อง พี่ คือเรา…”
“หืม ว่าไง : )”
“คือจะถามพี่พระพายนานแล้ว อย่าโกรธกันนะถ้าพูดตรงไปนิด” ผมเกาแก้ม หลุบตามองพื้นที่ระหว่างเราที่หายไป พี่พระพายขยับมานั่งชิดผมตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ “พี่...ทำไมยิ้มบ่อย?”
“ไม่ดีเหรอ พี่คิดว่ามันจะดูเป็นมิตรซะอีก” ตอบเสร็จพี่พระพายก็ส่งยิ้มให้ผมยืนยันความเป็นมิตรของตัวเอง
“เอาตรงๆ นะเรา...แอบกลัวพี่นิดนึง”
“ฮะ?”
“ยิ้มพี่มันแบบ…”
“...?”
“ดูชั่วๆ”
“ถามจริง?”
“อือ พี่ยิ้มให้เราไม่หุบตั้งแต่ย้ายของเข้าห้อง ถามจริงชอบยิ้มมากเลยเหรอ”
“อ้อ…” พี่พระพายลากเสียง รอยยิ้มที่ปากขยายกว้างกว่าเดิม ส่วนดวงตาฉายประกายแพรวพราว
“...?"
“ช่ายยย พี่ชอบยิ้ม”
“...”
“ส่วนเราก็น่ายิ้ม : )”
โอ้โห พอ พอก่อน ผมรีบเด้งตัวลุกถอยห่างจากพี่พระพายที่นั่งหัวเราะลั่นอยู่บนเตียง เห็นผมเป็นแบบนี้ แต่ผมน่ะรู้นะว่ายิ้มของพี่พระพายมันต้องมีความหมายแปลกๆ แน่!
“ยิ้มในบริบทของพี่เรารู้นะว่ามันไม่ดี แกล้งเราเหรอ”
“โห รู้ด้วย?”
“ระ รู้สิ”
“งั้นไม่ดียังไง” พี่พระพายยักคิ้ว “ตอบมาเร็ว ข้อนี้สิบคะแนน”
“ไม่เอา ไม่ตอบ”
“ฮ่าๆๆๆ งั้นพี่ตอบให้ มันเป็นคำย่อจากนัดยิ้ม” พี่พระพายดูสนุกในการตอบคำถามมากๆ หูตาเขาแพรวพราวไปหมด “แล้วรู้หรือเปล่าว่านัดยิ้มแผลงมาจากคำว่าอะไร”
“แล้วทำไมเราต้องรู้วะพี่?”
“มันแผลงมาจากนัดเย็…”
“พอ!” ผมตาโต ตะโกนห้ามก่อนที่เขาจะพูดจบประโยค
“เหมือนกับแอคเค่อที่แผลงมาจากแอคคว…”
“พ้อออ!”
“เพราะว่าพวกเราส่วนใหญ่ชอบตั้งดิสโชว์คว…”
“พี่ เราขอร้อง!!!”
“อ้าว สาระไง กำลังอธิบายให้ฟัง เก็บไว้เป็นความรู้รอบตัว : )”
ให้ไหว้มั้ย พอแล้ว ยังไม่อยากเรียนสาระ 18+ ตอนนี้!
“พี่แกล้งเรา!”
“แกล้งอะไร”
“แกล้งทำให้เราทำตัวไม่ถูก” ผมเบะปาก ขมวดคิ้วแน่น “ห้ามพี่มาพูดจาสิบแปดบวกใส่เรา ไม่งั้นเราหาเมตใหม่แน่”
“หาได้เหรอถามก่อน”
“ก็…” ผมกลอกตา “หะ ให้แม่มานอนเป็นเพื่อนก่อนจะหาเมตใหม่ได้ก็ได้!”
“โอ๊ย เอ็นดูจัง” พี่พระพายหัวเราะ เขาลุกจากเตียง สาวเท้าตรงมาทางผม หน้าตาขี้โก๊งขี้โกงเหมือนตัวร้ายกำลังคิดแผนหลอกล่อเหยื่อ ซึ่งเหยื่อในที่นี้ไม่น่าจะพ้นผม “โอเค ไม่แกล้งแล้วก็ได้ หิวข้าวยัง เดี๋ยวเลี้ยงไถ่โทษ”
“ตบหัวแล้วลูบหลังเหรอ”
“เปล่า กำลังหวังผลประโยชน์อยู่”
“พี่พระพายว้อย!”
“หยอกกกก” เขาเข้าประชิดตัวผมได้สำเร็จ ฝ่ามือใหญ่วางปุลงบนหัวผม ขยับลูบเบาๆ พี่พระพายย่อตัวลงให้ใบหน้าเราอยู่ในระดับเดียวกัน รอยยิ้มพิมพ์ใจฉบับตัวร้ายแต่งแต้มริมฝีปาก “ปะ กินข้าวกระชับเพศสัมพันธ์กัน”
“กระชับความสัมพันธ์!”
“หยอกไงหยอก อะแต่ช้าแต่” พี่พระพายพลิกมือไปมาเหมือนกำลังล่อเด็ก
“เรายังไม่บรรลุนิติภาวะนะ!”
“รู้น่า รออยู่นี่ไง”
“ไม่ เราหมายถึงพี่จะมาพูดมุกสิบแปดบวกใส่เราแบบนี้ไม่ได้ มันเป็นการคุกคามเยาวชน!”
“เยาวชนในวันนี้ควรเรียนรู้สิ่งดีๆ ในอนาคตไง”
“เราปวดหัวกับพี่แล้วนะ”
ผมเบะปาก อีกนิดจะร้องไห้แล้ว ทำไมพี่พระพายกวนตีนกันขนาดนี้ ขอถอนคำพูดที่ว่าเขาเป็นคนดี คนบ้าไรวะโคตรขี้แกล้ง นี่ขนาดเราเพิ่งรู้จักกันเขายังจัดชุดใหญ่ใส่ขนาดนี้ ไม่อยากคิดถึงวันต่อๆ ไปว่าจะโดนอะไรบ้าง
ไม่น่าติดแท็กผิดเลย ติดแท็กผิดชีวิตเปลี่ยนที่แท้ ตอนนี้ก็ทำอะไรไม่ได้แล้วด้วย
“โธ่ อย่าทำหน้าเป็นแมวหงอยสิ”
“เราไม่ใช่แมว”
“มาๆ มานี่เร็ว มิมิมิ” พี่พระพายทำเสียงเล็กเสียงน้อย รู้ตัวอีกทีก็โดนเขาเอาแขนพาดบ่า พี่พระพายควงพวงกุญแจคีย์การ์ดกับนิ้วชี้ เขาก้มหน้ามองผมพร้อมเหยียดยิ้มตัวโกงใส่ “ปะ กินข้าวกันเถอะหนู เดี๋ยวมื้อนี้ป๋าเลี้ยงเองนะจ๊ะ”
นะจ๊ะโพ่งสิพี่มึง ฮือออ!
----------------------------
เอาพี่พระพายมาส่งแล้วววว คือพี่กะล่อนมาก แต่งไปหมั่นไส้ไป หลอกจับนู่นจับนี่น้องแบบเนียนๆ ในใจกะยิ้มน้องให้ได้ใช่มั้ยพี่ /อุ้มน้องเฟนหนี แม่ๆ น้องเฟนช่วยน้องด้วยนะคะ ฮ่าาา
ติดแท็ก #เพื่อนกล่อมนอน เม้ามอยในทวิตก็ได้ค่า มาคุยกันนน เราเหงาาา ><
เจอกันตอนหน้านะคะ ขอบคุณมากค่ะที่เข้ามาอ่านกัน
เริ่มหัวข้อโดย: Wanna yui ที่ 07-01-2019 23:12:57
น้องเฟนก็น่ารักมากเลยรู้กกซื่อมากอยากหอมหัว
เริ่มหัวข้อโดย: memozy ที่ 07-01-2019 23:18:55
ชวนน้องคุยบ่อยเลยนะแอคเค่อ o13
ขอบคุณและรอติดตามจ้า :o8:
เริ่มหัวข้อโดย: nxqt ที่ 07-01-2019 23:18:56
Sent from my FLA-LX2 using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: fon270640 ที่ 07-01-2019 23:21:39
เริ่มหัวข้อโดย: oohsg94 ที่ 07-01-2019 23:22:22
เริ่มหัวข้อโดย: Gif ที่ 07-01-2019 23:27:36
เริ่มหัวข้อโดย: hongzaa ที่ 07-01-2019 23:31:03
กะล่อนได้ ตลกได้ แต่ถ้าแค่มาหวังฟันลูกเรา //ลับมีด
เริ่มหัวข้อโดย: Carrot_t ที่ 07-01-2019 23:40:46
เริ่มหัวข้อโดย: Fonjae333 ที่ 07-01-2019 23:46:03
เริ่มหัวข้อโดย: wikawee ที่ 07-01-2019 23:54:39
เริ่มหัวข้อโดย: xmchxng ที่ 08-01-2019 00:04:41
โยงเก่งมาก น้องพูดอะไรเข้า18+ได้หมด55555
น้องเฟนก็น่าแกล้ง น่าตบตูดนอนจริงๆ ฮือ :hao5:
เริ่มหัวข้อโดย: tasteurr ที่ 08-01-2019 00:09:31
โอ๋ๆ น้องเฟน เอ็นดูหนูมากเลยลู้กกกก
ยิ่งตอนโดนพี่แกล้งยิ่งน่าเอ็นดู :impress2:
พระพายชวนน้องไปกินข้าวที่คณะ จะเปิดตัวกั๊กไว้ไม่ให้ใครมายุ่งใช่ไหม :hao3:
:pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: mamarin_smile ที่ 08-01-2019 00:12:51
555
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 08-01-2019 01:24:53
เริ่มหัวข้อโดย: Sky ที่ 08-01-2019 01:55:46
เริ่มหัวข้อโดย: Spoypopoy ที่ 08-01-2019 03:16:48
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 08-01-2019 05:38:53
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 08-01-2019 07:59:03
น้องคือน้อนมากๆอะ น้อนเฟนอย่าได้เปิดช่องให้อีพี่มันขึ้นเตียงหนูนะ
เริ่มหัวข้อโดย: no.fourth ที่ 08-01-2019 08:00:05
เริ่มหัวข้อโดย: zeit ที่ 08-01-2019 08:09:46
เอ็นดู นีีถ้าพี่เขาไม่ทักหนูจะทำไงคะ
พี่พระพายเขาเหมือนจะรู้ แต่ถ้าดิลนี่ได้ พี่เขาก็โอเคนะท่าทาง อิพิเขาร้าย เราดูออกนะ
ทีนี่ก็จะย้ายมาอยู่ด้วย จะได้เป็นรูมเมตกันจะวอแวน้องใช่ไหมละ โถ่วววว
น้องเรายังใสๆ มาให้กอดให้หอมเร็ว เดี่ยวกอดปลอบนะ ไม่อยากให้หนูนอนคนเดียว กลัวหนูโดนพี่กินหมดตัว
ชอบตรีมนี้ แนวทวิตเตอร์ แอคหลุมงี้จะมีไว้ทำไม ถ้าไม่ใช่จะซ่อนตัว
Sent from my EVA-L19 using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: bowbeauty ที่ 08-01-2019 09:29:13
เริ่มหัวข้อโดย: ป่ามป๊ามป่ามปาม ที่ 08-01-2019 09:36:45
จะตามพพ.ทันมั้ย
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 08-01-2019 09:41:09
แกล้งน้องสุดอะไรสุด
เริ่มหัวข้อโดย: Gottomon ที่ 08-01-2019 10:09:48
น้องไปไม่เป็นแล้วว สงสารน้องเฟนจริงจริ๊งงง
เขียนสนุกน่าติดตามมากค่าาา ขออนุญาตตามเป็นแฟนคลับเลยเด้ออ คิคิ
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 08-01-2019 11:08:59
ตลกดี
เริ่มหัวข้อโดย: magmild ที่ 08-01-2019 12:17:57
เอ็นดูน้องเฟน หนูลูกของแม่
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 08-01-2019 12:32:02
เริ่มหัวข้อโดย: Leenboy ที่ 08-01-2019 14:04:54
เริ่มหัวข้อโดย: megatef4 ที่ 08-01-2019 14:13:41
เริ่มหัวข้อโดย: dekying kukkig ที่ 08-01-2019 14:36:32
เริ่มหัวข้อโดย: bungg ที่ 08-01-2019 15:25:06
สู้ๆน้าน้องเฟน ขอใหนุ้งอยู่รอดปลอดภัยนะ5555
เริ่มหัวข้อโดย: Foggy Time ที่ 08-01-2019 15:32:24
เริ่มหัวข้อโดย: ก้อนขี้เกียจ ที่ 08-01-2019 15:33:57
เริ่มหัวข้อโดย: samysmile ที่ 08-01-2019 16:24:42
หนีไปน้องเฟนนนน หนีไปลู๊กกกก!! :z10: :z10:
เริ่มหัวข้อโดย: pe-ar ที่ 08-01-2019 18:08:07
เริ่มหัวข้อโดย: oiw08 ที่ 08-01-2019 18:32:46
อย่าไปหลงกลอิพี่พระพายมันลูกกก
เริ่มหัวข้อโดย: มะเขือม่วง ที่ 08-01-2019 18:59:55
เริ่มหัวข้อโดย: JackXy Wu ที่ 08-01-2019 20:30:10
พี่ใหญ่กว่ามาตรฐานชายไทย
แล้วป๋า...หมายถึงพี่พระพายก็ล็อกคอผมพาซ้อนเวสป้าคู่ใจขับมากินข้าวที่ร้านอาหารตามสั่งไม่ใกล้ไม่ไกลจากหอของพวกเรา ป้าเจ้าของร้านทักทายพี่พระพายอย่างสนิทสนม ท่าทางเขาจะเป็นลูกค้าขาประจำ
“กินอะไรดี”
“อะไรก็ได้ครับ”
“เมนูอะไรก็ได้นี่หน้าตายังไง” พี่พระพายตีหน้าซื่อถาม เขาก้มอ่านใบเมนู แล้วหันไปตะโกนถามป้าเจ้าของร้าน “ป้าแจ๋วครับ ร้านป้ามีเมนูที่ชื่ออะไรก็ได้มั้ย”
“เอ็งกวนตีนป้าเหรอพระพาย!”
“หยอกครับคนสวย อย่าดุผมสิ” เขาขยิบตาให้ป้าแจ๋ว จากนั้นหันมาหาผม สีหน้าเปลี่ยนเป็นเห็นใจ “ไม่มีเมนูชื่อนี้เลยครับน้องเฟน หนูเลือกเมนูอื่นแทนได้มั้ยเอ่ย?”
“พี่พระพาย” ผมเรียกเขา พออีกฝ่ายยิ้มรับ ผมก็พูดต่อ “ขอโทษนะครับ แต่พี่กวนตีนเราชิบหายเลย”
“เอ็นดู ทำไมพูดคำหยาบได้น่าเอ็นดูจัง ด่าพี่อีก ขอแรงๆ มันเร้าใจ”
“...” คราวนี้ผมหมดคำจะพูดจริงๆ
“ฮ่าๆๆ ล้อเล่น พี่หยอกๆ” เขาลูบหัวผมเหมือนขยี้หัวหมา “อะ เลือกเมนูได้แล้วบอกพี่ เดี๋ยวไปสั่งให้”
ผมหน้ามุ่ย แต่ก็รับใบเมนูมาดู ไล่สายตาแป๊บๆ ก็เลือกได้ ผมบอกชื่ออาหารที่ต้องการสั่งกับพี่พระพาย เขาจดมันลงกระดาษแผ่นเล็กที่ตัดเสียบกล่องวางไว้เป็นปึกให้ทุกโต๊ะ
“น้ำล่ะ?”
“น้ำเปล่าก็ได้ครับ”
“โอเค” เขาว่ายิ้มๆ ชี้ไปมุมหนึ่งของร้าน “ถ้าน้ำเปล่าที่นี่ฟรี แต่ต้องบริการตัวเอง ตู้กดน้ำอยู่ตรงนั้น ถังน้ำแข็งกับชั้นวางแก้วอยู่ข้างๆ ฝากเผื่อพี่ด้วยแก้วนึง”
“โอเคครับ”
ผมพยักหน้ารับ ลุกจากโต๊ะไปกดน้ำในขณะที่พี่พระพายเอาใบสั่งอาหารไปส่งป้าแจ๋ว กลับมาอีกทีก็เจอพี่พระพายนั่งรออยู่แล้ว เขามองหน้าผม ยิ้มแย้มดูเป็นมิตรเกินไปจน...น่ากลัว
“รอข้าวประมาณสิบห้านาทีนะ”
“โอเคครับ”
“ระหว่างรอ…” พี่พระพายหรี่ตา มุมปากยกยิ้ม “เรามาคุยกันฆ่าเวลาดีกว่า”
ผมชะงักนิ้วที่กำลังไถหน้าจอโทรศัพท์เข้าทวิตเตอร์ กะพริบตาจ้องหน้าพี่เขาตาปริบๆ ผมไม่รู้ว่าจะคุยอะไร พวกเราเพิ่งเจอกัน และผมไม่ใช่พวกคิดหาหัวข้อสนทนาเก่งเท่าไหร่
“คุยอะไรครับ?”
“เรื่องทั่วไป อย่างเช่นเฟนชอบอะไร ไม่ชอบอะไร”
“พี่อยากรู้เรื่องเราไปทำไม”
“อ้าว ก็เป็นเมตกัน” เขาว่าหน้าตาย “พี่จะได้รู้ไงว่าทำอะไรได้บ้าง อันไหนไม่ได้ ไม่ดีเหรอ”
“อ่า…” ผมเริ่มคิดตาม “จริงๆ มันก็ดีแหละ”
“เนอะ งั้นมาแชร์กัน” พี่พระพายยิ้มหวาน ผมเกือบยิ้มตามถ้าไม่ใช่เพราะแววตาวิบวับของเขามันดูน่ากลัวแปลกๆ “พี่ถามเฟนก่อน มีกฎการอยู่ร่วมกันคร่าวๆ มั้ย”
“เราไม่ค่อยเรื่องมากเท่าไหร่หรอกพี่ แค่รักษาความสะอาดบ้าง อย่าปล่อยห้องรกหรือมีกลิ่นอับก็พอ” ผมยกแก้วน้ำขึ้นดูดแก้เก้อเมื่อพี่พระพายเอาแต่มองหน้า ยิ้มพลางพยักหน้าหงึกหงัก “ว่าแต่...พี่สูบบุหรี่หรือเปล่า”
“สูบบ้างแล้วแต่อารมณ์” เขาตอบ ผมเผลอหน้าหงิก
“เราไม่ชอบกลิ่นบุหรี่ แพ้อะพี่ ได้กลิ่นแล้วจมูกตันๆ หายใจไม่ออก” ผมลอบสังเกตสีหน้าเขา กลัวอีกฝ่ายจะคิดว่าผมด่า “แต่ถ้าพี่จะสูบเราก็ไม่ห้ามนะ แต่ไปสูบที่ระเบียงให้กลิ่นหายค่อยเข้าห้องได้เปล่า”
“อ่าฮะ ไม่มีปัญหา”
“อ้าว ยอมง่ายจังเลย”
“ก็หนูแพ้ เห็นพี่ใจร้ายเหรอเรา”
“ก็เปล่า ไม่ได้มองว่าพี่ใจร้ายสักหน่อย” ผมบ่นงึมงัม “แล้วก็บอกว่าอย่าเรียกเราว่าหนู มันตลก”
“น่ารักดีออก”
“ทำไมพูดยากจังพี่พระพาย เดี๋ยวเราต่อยเลย!”
“ดุจังเลยตัวเล็กแค่นี้”
“เราสูงตามมาตรฐานชายไทยนะ!” ผมเถียง จ้องหน้าพี่พระพายอย่างไม่พอใจ “พี่ต่างหากใหญ่เกินไป”
“รู้ได้ไงว่าพี่ใหญ่”
“ก็เห็นอยู่เนี่ย” ผมขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจทำไมพี่พระพายถามแปลกๆ
“โห เห็นของพี่แล้วเหรอ”
“เห็นดิ”
“พี่ใหญ่เนอะ” เขาตาวาววับ รอยยิ้มกว้างกว่าเดิม
“อือ ใหญ่”
“ใหญ่กว่ามาตรฐานชายไทยด้วยจะบอกให้”
“จริงเหรอ?” ผมเบิกตากว้าง จะว่าไปพี่พระพายก็ตัวใหญ่จริงๆ แหละ ไม่รู้ว่าเขาเป็นลูกครึ่งลูกเสี้ยวฝั่งไหนบ้างหรือเปล่า
“จริง อยากดูชัดๆ มั้ย”
“หือ ตอนนี้ก็เห็นชัดอยู่นะ?” นั่งอยู่ตรงข้ามผมแค่นี้ ต้องให้ชัดแค่ไหนอีก งง
“ชัดได้มากกว่านี้อีก” พี่พระพายยักคิ้ว เขายื่นหน้ามาใกล้ ลดเสียงลงจนผมต้องขยับหน้าเข้าไปฟังชัดๆ “เพราะของที่ว่าใหญ่ๆ ของพี่อะอยู่ในกางเกง…”
“ฮะ?”
“ชื่อพระพายน้อย” พี่พระพายจุ๊ปาก “แต่ขนาดไม่น้อยเหมือนชื่อนะ ใหญ่เชียวล่ะ”
ผมนิ่งไป สมองเริ่มประมวลบทสนทนาของพวกเราตั้งแต่เริ่มต้นจนถึงตอนนี้ คำตอบค่อยๆ ปรากฏในหัวพร้อมกับเสียงหัวเราะชั่วร้ายของพี่พระพายและแววตาแพรวพราวไม่น่าไว้ใจ ผมเด้งตัวออกจากเขาทันที อ้าปากพะงาบๆ เมื่อรู้ตัวว่าโดนหลอกให้คุยเรื่องอะไร
“พี่แย่อะ!”
“อันนี้คือด่าแล้วใช่มั้ยหนู?”
“เราไม่รู้จะด่าพี่ด้วยคำไหนดีแล้ว” ผมกุมขมับ “อย่าพาบทสนทนาลากต่ำกว่าเอวได้มั้ยพี่ เราขอ เรายังเป็นเยาวชน ไม่ควรถูกพี่มอมเมาด้วยเรื่องพวกนี้ปะ”
“โห ใช้คำว่ามอมเมาเลยนะเรา”
“หรือมันไม่จริง” ผมย้อนถาม “เรายังไม่อยากใจแตกนะเว้ยพี่!”
“อายุเท่าเฟนคนอื่นๆ เขาตั้มสาวกันไปหมดแล้ว”
“ตั้มอะไรนะ?”
“พี่หมายถึงซั่ม” พี่พระพายอธิบายหน้าตาย “รู้จักคำว่าซั่มมั้ย เอากันน่ะ”
“พี่พระพาย!”
“ก็กลัวไม่เข้าใจ” เขาเฉไฉ ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ว่าพูดอะไรออกมากลางร้านอาหารตามสั่ง ถึงไม่ได้พูดเสียงดังแต่ก็ไม่ควรหรือเปล่า โอ๊ย! “น่าๆ อย่าเครียด เรื่องเพศศึกษาเป็นเรื่องสำคัญ เรียนรู้ไว้ไม่เสียหาย”
“พอแล้วพี่!”
“ถ้าไม่ตั้มใครสักทีระวังจะเป็นฝ่ายถูกตั้มนะหนู”
“ไม่คุยกับพี่พระพายแล้ว ปวดหัว พี่ตั้มไปคนเดียวเหอะ” ผมตัดจบบทสนทนาที่ลงต่ำกว่าหัวเข็มขัดนี่ซะ คือผมก็ไม่ได้ไม่รู้เรื่องอะไรแบบนี้เลยสักหน่อย แค่คิดว่ามันไม่ใช่เรื่องที่เอามาคุยเล่นบนโต๊ะอาหารกับคนที่เพิ่งรู้จักกันหรือเปล่า?
“ข้าวหมูกรอบไข่ดาวกับข้าวผัดกุ้งได้แล้วจ้า”
พี่พนักงานเสิร์ฟวางจานข้าวลงบนโต๊ะ พอมีอาหารหอมๆ อยู่ตรงหน้า เรื่องของพี่พระพายกับท็อปปิก 18+ ก็หายออกไปจากหัวผมทันที ผมเริ่มจัดการข้าวหมูกรอบไข่ดาวของตัวเองด้วยความหิว วันนี้เหนื่อยมากจริงๆ ทั้งย้ายของเข้าหอและจัดของ แถมยังปวดหัวกับคำพูดคำจาของพี่พระพายด้วย ไม่รู้คิดถูกหรือผิดที่ให้เขามาเป็นรูมเมตด้วย เฮ้อ…
“ไม่อิ่มสั่งเพิ่มได้นะ” พี่พระพายพูดขึ้นหลังเงียบไปสักพัก ผมเงยหน้ามองเขา “ร้านป้าแจ๋วมีพวกของหวานด้วย เผื่อชอบ สั่งเลย พี่เลี้ยงเอง”
“พี่ไม่ต้องเลี้ยงก็ได้ เกรงใจ เพิ่งรู้จักกัน”
“น่า กระชับความสัมพันธ์ไง”
“งั้นรอบหน้าเราเลี้ยงคืนนะ”
“ขอเงินแม่อยู่อย่าซ่าเลี้ยงคนอื่นสิหนู”
“พูดเหมือนพี่ไม่ได้ขอ” ผมเถียง
“เห็นงี้พี่ทำงานนะ”
“หือ พี่ทำพาร์ทไทม์ด้วยเหรอ เราคิดว่าปีสามจะงานเยอะ ไม่มีเวลาทำอะไรซะอีก”
“มันก็มีเวลาอยู่บ้าง พี่แบ่งเวลาเก่ง”
“แล้วพี่ทำอะไรเหรอ”
“อ๋อ พี่เป็นผู้ชายขายน้ำ”
“...” มันยังไงนะ?
“หมายถึงทำพาร์ทไทม์ร้านขายน้ำหน้ามอ คิดอะไรเหรอหนู : )”
“...เปล่าครับ รีบกินเถอะ”
ผมสั่นหน้าปฏิเสธ เริ่มเรียนรู้แล้วว่ากับพี่พระพาย อะไรปล่อยได้ก็ปล่อยไปเถอะ อย่าไปเต้นตามนักเลย
รวมถึงปล่อยเขาให้หัวเราะผมเป็นบ้าเป็นหลังแบบนี้ด้วย
สาธุ ขอให้ข้าวติดคอ!
[พระพาย]
เฟนเป็นเด็กตลก ตลกแบบที่ตัวเองไม่รู้ตัว แถมยังชักจูงง่ายมาก ผมไม่ได้บอกว่าน้องโง่หรือหัวอ่อนนะ เฟนแค่ความรู้สึกช้าไปนิดเท่านั้นเอง มันทำให้ผมรู้สึกเอ็นดูอยากแกล้งให้เจ้าหนูนี่ร้องโวยวายบ่อยๆ
ความจริงแล้วผมเองก็พักอยู่หอนี้นี่แหละ หารห้องกับเพื่อนอยู่ชั้นเจ็ด แต่ที่ผมมาเป็นรูมเมตเฟนจะเรียกว่าถูกชะตาก็น่าจะได้ แถมช่วงนี้ผมไม่มีอะไรสนุกๆ ทำแก้เบื่อ การได้รู้จักกับเฟนเลยเป็นเรื่องสนุกสนานที่เข้ามาในชีวิต ผมแทบไม่คิดอะไรตอนบอกน้องว่าจะเป็นรูมเมตด้วย ตอนแรกคิดว่าเฟนจะปฏิเสธซะแล้ว ใครมันจะกล้าเอาตัวเองมาอยู่กับคนที่มีงานอดิเรกแบบผมกัน แต่เฟนกลับตกลง ดูท่าว่าคงไม่กล้านอนคนเดียวจริงๆ
สายฟ้าเพื่อนผมด่ากลับยกใหญ่เมื่อจู่ๆ ผมก็ย้ายออกจากห้อง ทิ้งมันโดยไม่บอกกล่าว มันแทบบีบคอคาดคั้น แต่ผมไม่บอกซะอย่าง ไม่บอกด้วยว่าย้ายลงมาแค่สองชั้นเท่านั้น ไว้มีอารมณ์ค่อยเล่าให้มันฟังอีกที ผมชอบเวลาเห็นมันอยากเสือกเรื่องชาวบ้านแต่หาทางเสือกไม่ได้ ตลกดี
“พี่พระพายอาบน้ำก่อนก็ได้นะ เรายังไม่อาบตอนนี้”
เสียงเฟนดึงผมหลุดจากความคิด ถึงเพิ่งรู้ว่าตัวเองกำลังมองเขาอยู่ เจ้าเด็กนอนคว่ำอยู่บนเตียง หันหัวมาทางปลายเตียง ส่วนขาอยู่หัวเตียง เขาเกยคางกับหมอน ตาจ้องจอโทรทัศน์ ดูละครหลังข่าวท่าทางติดพัน
“ติดละครเหรอเรา?”
“ไม่ติดนะ” เขาส่ายหัว ตายังจ้องจอไม่ละไปไหน แต่ก็ยังใจดีตอบผม “แต่แม่เราชอบนางเอกคนนี้ ตอนอยู่บ้านเลยดูเป็นเพื่อนแม่ ดูไปดูมาเลยติดเฉพาะเรื่องนี้เฉยเลย”
“แล้วชอบนางเอกเหมือนแม่มั้ย?”
“ชอบสิ สวยมากเลย” คราวนี้เขาหันมาทางผม “สเป็กพี่ปะ สวยๆ แบบนี้”
“หึๆๆ ก็สวย แต่เอาไม่ได้น่ะสิ ฟ้าจะผ่า”
“หือ?”
“พี่ไปอาบน้ำก่อน” ผมลุกจากเตียง หยิบผ้าเช็ดตัวพาดบ่า เฟนส่งเสียงอือออตอบรับในลำคอแล้วกลับไปสนใจละครต่อ ผมมองเขา มันเขี้ยวจนต้องแวะบีบแก้มอีกฝ่ายไปทีนึงก่อนหนีเสียงโวยวายเข้าห้องน้ำไป
“ละครจบแล้ว ไปอาบน้ำได้แล้วไป”
ผมไล่เจ้าเฟนที่ละครจบแล้วแต่ยังไม่ยอมอาบน้ำ เอาแต่เข้าแท็กละครในทวิตเตอร์อ่านไปเรื่อยเปื่อย ผมเห็นเขาเซฟรูปนางเอกคนสวยนั้นรัวๆ ดูท่าจะชอบจริง
“อื้อๆ แป๊บนึง”
เฟนว่า เขาก้มหน้าพิมพ์ยิกๆ ก่อนกดปิดหน้าจอ น้องวางมือถือไว้บนเตียง คว้าผ้าเช็ดตัวได้ก็เผ่นเข้าห้องน้ำไป ผมกดปิดทีวี เข้าทวิตเตอร์แอคบิ๊กไซซ์ของตัวเอง ลืมเล่าไปว่าหลังจากวันนั้นผมก็บล็อกแอคของเฟนเอาไว้ กลัวว่าน้องจะเผลอกดมาเจออะไรไม่งามเข้าให้ แต่ถึงผมไม่บล็อกก็คงเป็นเฟนนั่นแหละที่บล็อกผมเอง
เอาเป็นว่าอย่างน้อยเราสองคนก็มีความเห็นตรงกันนั่นคือจะไม่ส่องแอคด้านมืดผม
ถามว่าผมหมกมุ่นด้านนี้มั้ย ก็ไม่ขนาดนั้นหรอก แค่มันเป็นอะไรที่แปลกใหม่ดี เป็นการทำอะไรที่หลุดจากกรอบ ไม่ต้องสนใจสายตาใครเพราะไม่มีใครรู้จักคุณ
มันทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองก็มีอิสระเหมือนกัน
แกร่ก…
เสียงเปิดประตูห้องน้ำทำให้ผมเงยหน้าขึ้นมองโดยอัตโนมัติ ก่อนรู้สึกคล้ายตัวเองตาพร่าไปชั่วขณะ เฟนเดินออกจากห้องน้ำ เนื้อตัวเปล่าเปลือย มีแค่ผ้าเช็ดตัวพันรอบเอวเอาไว้ แล้วอีผ้าเช็ดตัวก็ไม่ได้ผืนใหญ่อะไรนะ ดูโป๊ชิบหายบอกเลย
ผมกลืนน้ำลายอึกใหญ่
ขาวมาก
เนื้อตัวดูนุ่มนิ่มชุ่มฉ่ำนวลเนียน
“พี่พระพาย เป็นไร ตาลอยๆ”
“ชมพู…”
“ฮะ?”
ผมกลืนน้ำลาย ตั้งสติเตือนใจตัวเอง
“ยุบหนอ ขาวหนอ ไม่โด่หนอ”
“นั่นพี่ท่องอะไรน่ะ?”
“เอ่อ…” ผมได้สติ สะบัดหัวอยู่สองสามที พยายามบังคับสายตาตัวเองให้ละจากสีชมพูสองจุดขึ้นมองตาเขา กระแอมไอเรียกเสียงที่แหบแห้งพร้อมทำเสียงเข้ม “คราวหลังแต่งตัวในห้องน้ำนะ อย่าเปลือยบนออกมาแบบนี้”
“เอ้า ทำไม เรางงแล้วนะ พี่เป็นไรอีก”
“พื้น…” ผมกลืนน้ำลาย “พื้นมันจะเปียก พี่ไม่ชอบ”
“แต่พี่ก็เดินโทงๆ ออกจากห้องน้ำแบบนี้เหมือนกันไม่ใช่เหรอ” เฟนสาวเท้าเข้ามาใกล้ ท่าทางจะเถียงให้ชนะให้ได้ ตาผมพร่ากว่าเดิม จุดสีชมพูดนวลเนียนล่อตาจนหาความคิดดีในหัวแทบไม่เจอ ใจผมคิดภาพตัวเองตะครุบเฟนนับร้อยครั้ง แต่ความเป็นจริงคำว่าเยาวชนค้ำคอและทำได้แค่เตือนสติตัวเอง
“หมาตายลอยน้ำ หมาตายลอยน้ำ ไม่ขาว ไม่ชมพู นั่นเยาวชน อนาคตของชาติ!”
“พี่พระพาย พี่เป็นบ้าเหรอ ให้เราโทรเรียกรถพยาบาลมั้ย?”
“พี่จะเป็นบ้าเพราะหนูนั่นแหละ!”
“เดี๋ยว งง เราไปทำอะไรพี่อีก”
“หยุดอยู่ตรงนั้น อย่าเข้ามาใกล้”
“เอ๊า?!” เฟนเกาหัว ขมวดคิ้วจ้องหน้าผม ผมลุกขึ้น ก้าวฉับๆ ผ่านหน้าน้องไปทางห้องน้ำ “พี่จะไปไหนอะ”
“พาพระพายน้อยไปปล่อยน้ำครับ”
“เอ่อ หมายถึงปวดฉี่?”
“น้ำที่ไม่ใช่ฉี่อะครับน้อง…” ผมสบตาเขา ชี้เป้าตัวเองที่เริ่มพองดุนดันกางเกงนอนออกมาจนเห็นรูปร่างชัดเจน “ไม่อยากบอกตรงๆ กลัวตกใจ แต่เรามันความรู้สึกช้าว่ะ พี่โด่เพราะเราเนี่ย ยั่วชิบหาย อย่าคิดว่าเป็นเยาวชนแล้วจะมาทดสอบความอดทนกันแบบนี้ได้นะเว้ย พี่น่ะผู้ชายร้ายๆ นะบอกก่อน”
“...”
“ว่าแต่เสียงดังนิดนะ ไม่ว่าอะไรใช่มั้ย”
เฟนอ้าปากพะงาบๆ สุดท้ายก็ไม่ตอบอะไร ทำแค่หันหลังหนี พุ่งตัวไปทางตู้เสื้อผ้า ใช้เวลาแต่งตัวแทบไม่ถึงนาทีก่อนโดดขึ้นเตียง หยิบเฮดโฟนมาสวมแล้วเปิดเพลงกรอกหูตัวเองดังลั่นจนเสียงทะลุออกมา
ในขณะที่ผมกำลังจะเดินเข้าห้องน้ำนั่นเอง เฟนก็หันกลับมา เขม็งตาจ้องผม ท่าทีดุดันเหมือนลูกแมวที่โดนแย่งขวดนม เขาอ้าปากด่าผม หนึ่งคำสั้นๆ แต่ความหมายสุดลึกล้ำ
“คนจัญไร!”
โอ้ ว้าว...ตรงประเด็นดีจัง
------------------------------
ทุกคนไม่ต้องห่วงน้องเฟนนะคะ น้องแค่ความรู้สึกช้า เราเชื่อว่าน้องจะรับมือพี่ พพ. ได้ 555555
แล้วเจอกันตอนหน้าค่า
ฝากติดแท็ก #เพื่อนกล่อมนอน ด้วยนะคะ ชุ้บบบบ
เริ่มหัวข้อโดย: Veesi3 ที่ 08-01-2019 20:44:13
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 08-01-2019 21:00:02
เริ่มหัวข้อโดย: ก้อนขี้เกียจ ที่ 08-01-2019 21:14:34
เริ่มหัวข้อโดย: jazumine ที่ 08-01-2019 21:16:03
Sent from my BLL-L22 using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 08-01-2019 21:29:35
เริ่มหัวข้อโดย: wikawee ที่ 08-01-2019 21:47:44
เริ่มหัวข้อโดย: stickyyrice ที่ 08-01-2019 22:24:57
เริ่มหัวข้อโดย: Tayniiii ที่ 08-01-2019 22:50:29
เริ่มหัวข้อโดย: zeit ที่ 08-01-2019 22:56:21
มาม่ะลูก เดี่ยวแม่ป้อนนม จะพาลูกหนีอิพี่
ทำเด็กวัยใสๆเสียคน เดี่ยวใจแตกกันพอดี
Sent from my EVA-L19 using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: bowbeauty ที่ 08-01-2019 23:01:55
เริ่มหัวข้อโดย: hongzaa ที่ 08-01-2019 23:17:16
เริ่มหัวข้อโดย: mybear_sr ที่ 08-01-2019 23:20:36
ปล.น้องเฟนอายุ18ก็เสียตัวได้แล้วนะคะ อยากให้รอนานเลย5555555
อยากอ่านต่อแล้วค่าาาาา
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 08-01-2019 23:28:06
เริ่มหัวข้อโดย: ma-prang ที่ 08-01-2019 23:33:40
เริ่มหัวข้อโดย: Chompoo reangkarn ที่ 08-01-2019 23:54:16
เริ่มหัวข้อโดย: Wanna yui ที่ 09-01-2019 00:01:43
เริ่มหัวข้อโดย: Pittabird ที่ 09-01-2019 00:14:14
เริ่มหัวข้อโดย: Sky ที่ 09-01-2019 00:26:24
เริ่มหัวข้อโดย: buathongfin ที่ 09-01-2019 00:33:02
เริ่มหัวข้อโดย: Leenboy ที่ 09-01-2019 00:36:09
เริ่มหัวข้อโดย: taku_kimu ที่ 09-01-2019 01:36:59
เริ่มหัวข้อโดย: mamarin_smile ที่ 09-01-2019 02:02:15
รอน้องบรรลุนิติภาวะก๊อนนนนนน :jul1:
เริ่มหัวข้อโดย: pitsinee5242 ที่ 09-01-2019 02:34:56
เริ่มหัวข้อโดย: เข็มวินาที ที่ 09-01-2019 03:28:07
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 09-01-2019 07:01:54
เริ่มหัวข้อโดย: magmild ที่ 09-01-2019 11:18:45
Sent from my GT-I8262 using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: miwmiwzaa ที่ 09-01-2019 12:14:50
เริ่มหัวข้อโดย: megatef4 ที่ 09-01-2019 12:38:35
เริ่มหัวข้อโดย: BEARx ที่ 09-01-2019 13:50:03
เริ่มหัวข้อโดย: Fat_gril68 ที่ 09-01-2019 14:56:21
เริ่มหัวข้อโดย: no.fourth ที่ 09-01-2019 15:01:47
เริ่มหัวข้อโดย: PAtxxkMxxn ที่ 09-01-2019 15:06:59
เริ่มหัวข้อโดย: didididia ที่ 09-01-2019 15:32:43
เริ่มหัวข้อโดย: Zuunkung ที่ 09-01-2019 16:59:22
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 09-01-2019 17:04:07
เริ่มหัวข้อโดย: Bb nale ที่ 09-01-2019 17:06:37
เริ่มหัวข้อโดย: mab ที่ 09-01-2019 20:25:17
เริ่มหัวข้อโดย: JackXy Wu ที่ 09-01-2019 22:44:38
นอนหออย่าลืมไหว้เจ้าที่
“พี่ปิดไฟแล้วนะครับ”
“อือ พี่ปิดเลย”
ผมขานรับพี่พระพาย พลิกตัวนอนหันหลังให้เขา หลังจากนั้นไฟในห้องก็ดับลง รอบตัวมีเพียงความเงียบและความมืด ผมขยับตัวยุกยิกเนื่องจากแปลกที่แปลกทาง ยิ่งกว่านั้นคือมีรูมเมตแปลกๆ ที่พ่วงตำแหน่งแอคเค่อที่เขาการันตีตัวเองนักหนาว่ามีคุณธรรม ศีลธรรมและจรรยาบรรณ
แต่คือเข้าใจปะ ว่าคนที่เคลมตัวเองว่ามีคุณธรรมอย่างพี่พระพายเพิ่งช่วยตัวเองเสร็จหลังเห็นผมเดินเปลือยท่อนบนออกจากห้องน้ำ
แม่...เฟนว่าเฟนอาจไม่ปลอดภัย
เนี่ย คิดแล้วอยากร้องไห้ แต่ทำได้แค่นอนคู้ตัวเอาผ้าห่มอุดปากกลั้นเสียงร้อง นึกสงสัยในระบบความคิดของตัวเองอีกครั้งว่าอะไรดลใจให้ตอบรับพี่พระพายเป็นรูมเมต มันไม่น่าปลอดภัยตั้งแต่เห็นแท่งๆ ลำๆ ในแอคเขาไหลผ่านตาก่อนผมกดบล็อกแล้วปะ แงงง
แต่ผมคิดว่าตัวเองยังโชคดีที่มีการ์ดเยาวชนอยู่ในมือ เอ่อ...ถ้ามันใช้ได้ผลน่ะนะ
ผมคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยจนเคลิ้มใกล้จะหลับ มันกึ่งอยู่ในความฝัน ผมไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นความจริงหรือเปล่า และผมเองก็ง่วงเกินกว่าจะขยับตัวหรือลืมตาขึ้นดู
มีอะไรบางอย่างมาลูบๆ คลำๆ ที่ตัว ช่วงบริเวณเอวเหมือนโดนบีบเนื้อส่วนนั้นคล้ายมันเขี้ยวกันก่อนผละออก เลื่อนต่ำลงมาที่บั้นท้าย ลูบขึ้นลงจนผมขนลุกก่อนตบแปะอยู่สองสามที บีบทิ้งท้ายหนักๆ ตามด้วยเสียงหัวเราะหึๆ ดังแว่วเข้าโสตประสาท
หลังจากนั้นผมก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย
ผมตื่นขึ้นมาอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงนาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์ หลังควานมือหยิบมันมากดปิดเสียงก็พยายามดึงตัวเองลุกจากที่นอน ผมนั่งโง่ๆ อยู่บนเตียง สมองหลังตื่นนอนใหม่คล้ายกระดาษเปล่า ผมนิ่งอยู่แบบนั้นจนนึกออกว่าตัวเองอยู่หอ และวันนี้คือวันปฐมนิเทศนักศึกษาใหม่
พอนึกออกก็สะดุ้งโหยง รีบลุกหยิบเสื้อผ้าวิ่งเข้าห้องน้ำแทบไม่ทัน ระหว่างที่วิ่งพล่านไปทั่วห้องผมถึงสังเกตว่าบนเตียงอีกเตียงที่ตั้งอยู่ข้างกันว่างเปล่า พี่พระพายหายตัวไปตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ แต่ผมไม่มีเวลามาใส่ใจ ในเมื่อกำหนดการปฐมนิเทศนักศึกษาใหม่นัดเจ็ดโมงตรงที่หอประชุมกลาง
ผมใช้เวลาสิบห้านาทีในการอาบน้ำแต่งตัว เช็กจนแน่ใจว่าถูกระเบียบตั้งแต่หัวจรดเท้าถึงได้คว้ากระเป๋าเป้พาดบ่าวิ่งออกจากห้องไปทันที
ข้อดีของการที่หออยู่ใกล้มหาวิทยาลัยคือผมสามารถไปถึงหอประชุมได้ภายในสิบห้านาที ยังเหลือเวลาอีกครึ่งชั่วโมงก่อนเข้าหอประชุม ผมกวาดตามองลานหน้าหอ หาบูธคณะของตัวเองเพื่อทำการลงทะเบียนและได้ป้ายชื่อมาห้อยคอ
ในขณะที่ผมจัดการทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยและกำลังมองซ้ายมองขวาว่าจะพาตัวเองไปยืนตรงไหนตามประสาคนที่แยกจากเพื่อนๆ มาฉายเดี่ยวตัวคนเดียว แรงสะกิดจากด้านหลังก็ทำให้ผมหันไปมอง
“หวัดดี”
“เอ่อ หวัดดี” ผมทักตอบ มองป้ายชื่อที่ห้อยคอเขา จังหวะเดียวกับที่อีกฝ่ายแนะนำตัว
“ชื่อตั้ม สินกำฯ ปีหนึ่ง เพื่อนทิ้ง มาเป็นเพื่อนกูที”
“ฮะ?”
“ชื่อเฟนใช่มั้ย ยินดีที่รู้จัก” เขาตบบ่าผมป้าบๆ “ทำหน้างงทำไม กูดูจากโหงวเฮ้งก็รู้แล้วว่าเป็นพวกฉายเดี่ยวเหมือนกัน ไม่อยากมีเพื่อนเหรอ หรือกูดูไม่น่าคบ?”
“ไม่ๆ ไม่ใช่อย่างนั้น” ผมรีบปฏิเสธ “กำลังงงอยู่ คือจู่ๆ นายก็เดินมาทักเราแล้วพูดเองเออเองไปกว่าครึ่งนี่นา”
“เราๆ นายๆ อะไรเนี่ย กูมึงเลย กูไม่ถือ”
“นายไม่คิดว่าการพูดคำหยาบกับคนที่เพิ่งรู้จักกันเป็นเรื่องเสียมารยาทเหรอ…”
“...เหมือนโดนด่าว่ะ มึงด่ากูเหรอเฟน”
“หา? เปล่า” ผมส่ายหน้ายิก เบิกตากว้างเมื่อเห็นอีกฝ่ายหรี่ตามอง “เราหมายถึงเราไม่อยากเสียมารยาทกับนาย”
“แล้วไป”
“อย่าเข้าใจเราผิดนะ”
“เออ รู้แล้วน่า” เขากลอกตา ก่อนเลิกคิ้วใส่ผม “ว่าแต่ทำไมทำตัวสุภาพจังฮะ รู้มั้ยว่ามันทำให้มึงดูเป็นคนน่าแกล้ง เดี๋ยวพี่ๆ ก็แกล้งเอาหรอก เฟี้ยวๆ หน่อยสิ”
“เอ่อ...ถ้าเฟี้ยวของนายคือการย้อมหัวชมพู เราไม่เฟี้ยวก็ได้” ผมมองหัวเพื่อนใหม่ มันเป็นสีชมพูแปร๊ดกระแทกตา มองจากตึกคณะมาหอประชุมกลางยังเห็นเลย
“อย่าว่าสีผมกู” เขาส่งเสียงจิ๊จ๊ะ “อีกอย่าง นี่ชื่อตั้มไง เรียกแต่นายๆๆ อยู่ได้ เรียกตั้มบ้างได้มั้ย ถือว่าขอ”
“อ้อ คือ…”
“คือ?”
“ชื่อนายทำให้เราคิดถึงเรื่องไม่ดีเท่าไหร่” ผมอ้อมแอ้ม นึกถึงประโยคตั้มๆ ซั่มๆ สาวของพี่พระพายแล้วรู้สึกเหมือนมีแผลในใจ เขาทำให้คำธรรมดาในชีวิตประจำวันผมแปดเปื้อนเล็กน้อยถึงปานกลาง
“เฮ้ย มันสะเทือนใจขนาดนั้นเลยเหรอ”
“อือ ความหลังฝังใจเรานิดหน่อย”
“ชิบหาย ขอโทษได้มั้ย กูไม่รู้ งั้นมึงเรียกชื่อจริงกูแทน”
“ได้เหรอ”
“ได้สิ”
“แล้วนายชื่อจริงว่าอะไร”
“ภัทรติณณภพ อ่านว่าภัทร - ทะ - ระ - ติน - นะ ภพ”
“...”
“ไม่ต้องเกรงใจ เรียกได้เลย”
“เราว่าเราเรียกตั้มก็ได้” อย่างน้อยก็คงประหยัดคำว่าชื่อจริงเขาล่ะนะ เนี่ย แล้วทำไมผมต้องมาลำบากกับการเรียกชื่อเพื่อนด้วย เพราะพี่พระพายแท้ๆ ที่ยัดคำศัพท์อะไรไม่รู้ใส่หัว
คาดโทษไว้ก่อน อาทิตย์นี้กลับบ้านไปจะฟ้องแม่
ระหว่างรอเข้าหอประชุมผมก็คุยกับตั้มไปพลางๆ เขาเป็นคนนิสัยใช้ได้เลยล่ะ โผงผางแต่ไม่ได้เป็นคนเลวร้ายอะไร เขาสูงกว่าผมนิดหน่อย หน้าตาก็ดูน่ารักดี เสียอย่างเดียวชอบทำตัวเฟี้ยวฟ้าวเหมือนจิ๊กโก๋
“น้องๆ ปีหนึ่งเข้าหอประชุมได้แล้วค่ะ”
เสียงรุ่นพี่ปีสองพูดผ่านโทรโข่ง ผมกับตั้มเลยจบบทสนทนาไว้แค่นั้นแล้วพากันเดินเข้าหอประชุมไป
[พระพาย]
“น้องๆ ปีหนึ่งเข้าหอประชุมกันเรียบร้อยแล้ว พวกพี่วินัยไปประจำที่เลย”
“กูจะประจำด้านใน” ผมรีบพูดก่อนโดนแย่ง เรียกสายตาสายฟ้าเพื่อนรักที่ควบตำแหน่งเฮดวินัยให้หันมามอง “อะไร? กูแค่กระตือรือร้นในหน้าที่การงาน”
“อ๋อเหรอ แน่ใจเหรอพระพาย มึงแน่ใจเหรอ ไม่ใช่ว่าอยากตากแอร์เย็นๆ นะ”
“แหม ท่าทีและน้ำเสียงขึงขังน่ากลัวจัง ไม่เหมือนตอนมาเกาะเตียงขอร้องให้กูเป็นพี่วินัยเลย”
“กูไม่หารนะ” ดารัญเพื่อนสนิทหน้าโหดอีกคนของผมพูดขึ้น และถึงหน้ามันจะโหดแบบนี้ แต่ดันผันตัวไปอยู่ฝ่ายสวัสดิการซะอย่างนั้น
“การเมืองเป็นเรื่องของทุกคนนะมึง” สายฟ้าหัวเราะ มันตบบ่าดารัญสองสามที
“พวกนายเลิกเล่นกันสักทีน่า”
“กลัวแล้วจ้ะจิ๊บจ๋า” ผมแกล้งแซววินัยหญิงหนึ่งเดียวในที่นี้
“เดี๋ยวจะฟาดให้พระพาย”
“กูล่ะเหนื่อยกับพวกมึง” สายฟ้าส่ายหน้า แล้วเดินหนีเข้าหอประชุมไปทันที ผมยักไหล่ ก้าวตามไปอย่างไม่รีบร้อน ส่วนจิ๊บกับดารัญเตรียมงานอยู่ข้างนอกไม่ได้ตามเข้ามา
“มึงจะบอกกูได้หรือยัง” สายฟ้ากระซิบเสียงหนักเมื่อพวกเราเข้ามาในหอประชุม ผมกับเขายืนคุมรุ่นน้องอยู่ในส่วนที่นั่งของเด็กคณะบริหารธุรกิจ ผมเหลือบตามองมันแวบนึง
“บอกอะไร”
“ทำไมจู่ๆ ย้ายหอ”
“เบื่อหน้ามึง”
“เอาดีๆ”
“กู ‘เอา’ ดีๆ ทุกรอบนั่นแหละ”
“กูไม่ได้หมายถึงรสนิยมการเอาของมึง” สายฟ้ากระซิบ ก่อนลดเสียงลงอีกระดับ “ไอ้แอคเค่อ”
“อ๋อเหรอสายฟ้า” ผมเหยียดยิ้มใส่มัน “มาทำเสียงเหยียดกูแบบนี้ มึงดีตายเลยครับ ไอ้แอคเห็บเสี้ยมการเมือง”
“การเมืองเป็นเรื่องของทุกคน”
สายฟ้ายักไหล่ ผมหัวเราะหึๆ พยายามไม่ส่งเสียงดังจนเกินไป แต่ถึงอย่างนั้น เด็กปีหนึ่งส่วนใหญ่ก็ไม่ได้สนใจพวกผมหรอก เพราะเกินกว่าครึ่งหลับไปแล้วระหว่างโชว์แสดงละครต้อนรับน้องใหม่บนเวทีเริ่มไปได้ไม่ถึงสิบนาที โทษไม่ได้ล่ะนะ แอร์เย็นๆ ไฟสลัวๆ แบบนี้น่านอนจะตาย
วกกลับมาที่เรื่องแอคเห็บ ใช่ครับ เพื่อนรักผมเป็นแอคเห็บสายเสี้ยมการเมือง ทำมาแล้วทุกอย่างตั้งแต่ด่า แซะ ตัดต่อรูปล้อเลียน แม้ว่าลุคภายนอกที่เหมือนคุณชายใจดีของมันจะไม่เข้ากับอะไรแบบนี้เลยก็ตาม
“คงมีไอ้รัญคนเดียวที่ปกติสุด”
“เซเลปทวิตเตอร์ฟังดูดีกว่าแอคเค่อกับแอคเห็บจริงๆ นั่นแหละ” สายฟ้าพยักหน้ารับ “แค่ทวีตว่าปวดขี้ ยอดรีฯ ก็พุ่งเป็นพัน หรือเราควรเปลี่ยนสายมารีวิวคาเฟ่ต์เบอเกอรี่น่ารักๆ ลงทวิตเตอร์เหมือนไอ้รัญบ้าง? มันรับรีวิวทีได้ตั้งเยอะ กูก็อยากรับรีวิวบ้างแต่ไม่มีใครจ้างแอคเห็บรีวิว แม่ง...”
“ให้กูรีวิวถุงยางอนามัยยังจะเหมาะกว่า” ผมโคลงหัว ลดเสียงลงอีกครั้ง “ไม่ก็รีวิวขนาดเค่อ การหามุมถ่ายเค่อที่ดีดูมีศิลปะมากกว่าถ่ายแท่งตรงๆ ทื่อๆ…”
“ลงต่ำตลอดนะมึง”
“แอคนัดเย็บมันก็ต้องอยากดูเค่อปะวะ เราก็ต้องตกแต่งลูกชายให้ดูมีศิลปะ ให้คนเห็นรู้สึกแมตซ์…”
“เออ แล้วแต่มึงเถอะ…” สายฟ้าบอกปัด พวกเราเงียบกันไปสักพัก “เดี๋ยวนะ...มึงหลอกให้กูหลุดประเด็นใช่มั้ยไอ้พระพาย!”
“อุ๊ยตาย รู้ทันซะแล้ว”
“ขอซื้อคำว่าอุ๊ยของมึงไปทิ้งได้มั้ย ตอแหลไอ้ห่า”
“คีพลุคหน่อยครับเพื่อน น้องๆ มองมาทางนี้แล้ว” ผมเก็กหน้านิ่ง ตีหน้าดุปรายตามองจนน้องปีหนึ่งคนสวยรีบหลบตาหนี เนี่ย ก็เป็นซะอย่างนี้ หล่อๆ หล่อๆ อย่างผมแล้วใครจะทนไหวเล่า…
“สรุปบอกกูได้หรือยังว่าย้ายหอไปไหน”
“มึงจะรู้ให้ได้เลยใช่มั้ย” กูย้ายลงมาชั้นห้า แต่ไม่บอกมึงหรอก วุ่นวาย
“กูเสือกแม้แต่เรื่องการเมืองที่เขาปิดหูปิดตาประชาชนไม่ให้เสือกได้ นับประสาอะไรกับเสือกเรื่องของมึง”
“เนี่ย บางทีกูก็คิดนะ ว่ามึงอาจไม่ได้แก่ตาย”
“กูยอมอมลูกปืนดีกว่าอมความจริง”
“ประเทศกูมีมั้ยล่ะ”
“มึงพากูนอกเรื่องอีกแล้วนะ”
“ต้องการเสือกอะไรขนาดนั้นวะ” ผมถอนใจ พาออกเรื่องก็หลายรอบยังมีสติวกกลับมาได้ทุกครั้ง “กูเจอเด็กถูกใจเลยย้ายไปอยู่ด้วย พอใจยัง”
“ฮะ?!”
สายฟ้าหันขวับ มันจ้องหน้าผมเหมือนเห็นสิ่งเหนือธรรมชาติ ผมทำเมินมองไปทางอื่น ก่อนสะดุดตากับร่างใครคนนึงที่นั่งสัปหงกอยู่ไม่ไกลจากแถวของเด็กบริหารฯ
อา...โซนของพวกเด็กสินกำฯ
“แป๊บ เดี๋ยวกูมา” ผมบอกสายฟ้าแล้วเดินไปหาเหยื่อ...ผมหมายถึงเป้าหมาย ฟังดูคุกคามน้อยกว่าเดิมมั้ย?
ไม่เหรอ? โอเค ข้ามมันไปแล้วกัน
น้องนั่งอยู่เก้าอี้ริมสุดของแถว หอประชุมเป็นห้องแบบสโลป ผมเดินมาหยุดข้างเขา เจ้าตัวไม่มีทีท่าจะรู้ตัว แต่เพื่อนหัวชมพูของเขาที่นั่งอยู่ข้างๆ หันมาเจอผมพอดีเลยรีบสะกิดปลุกเพื่อนเป็นการใหญ่
“อือ อะไรตั้ม ปลุกเราทำไม”
“พี่วินัยจ้องมึงเขม็งแล้ว” น้องหัวชมพูกระซิบ แต่ผมก็ยังได้ยิน สงสัยความขี้เสือกของสายฟ้าถ่ายทอดมาถึงผม คราวหลังคงต้องอยู่ห่างๆ มันหน่อย
“ฮะ?” เฟนดูงุนงง พอเขาหันมาเห็นผมเท่านั้นแหละ ตาปรือๆ ก็เบิกกว้างทันที ผมแกล้งตีหน้าขรึม สวมมาดพี่วินัยผู้น่าเกรงขามจนเฟนเองก็ดูลังเลที่จะทักทายกัน
“หลับในหอประชุมแบบนี้กลับไปนอนที่หอมั้ยครับ?” ผมพูดเสียงเรียบ เฟนทำหน้าเหลอหลา
“อ่า คือเรา…”
“ไม่ต้องแก้ตัวเลยครับ ผมจะยืนเฝ้าคุณตรงนี้ ถ้าคุณหลับอีกผมจะถือว่าคุณไม่ให้เกียรติรุ่นพี่ทุกคนที่เตรียมการแสดงมาต้อนรับคุณในวันปฐมนิเทศ เข้าใจมั้ยครับ?”
เฟนอ้าปากหวอ ผมใช้ความพยายามทั้งชีวิตในการเก็กหน้านิ่งไม่ให้หลุดขำ ก่อนน้องจะพยักหน้าแล้วตอบรับเสียงเบา
“อือ เราขอโทษนะพี่”
โถ หนูจ๋าาาา น่ารักน่าเอ็นดูจังเลยครับ น่าเอ็นดูจนอยากผวนคำ แต่คุณธรรมดันค้ำคอ
ว่าแต่ผมแกล้งแรงไปหรือเปล่าวะ น้องหงอยเลย ถึงจะนั่งตัวตรงพยายามไม่หลับแล้วดูการแสดงต้อนรับบนเวทีก็ตาม เนี่ย ชิบหายแล้วพระพาย ทำเด็กหงอย แต่ให้ตายเถอะ เด็กอะไรวะ ขนาดหงอยยังน่ารัก อยากลูบหัวกอดปลอบแล้วนัว…
ไม่…แอคเค่อคุณธรรมและมีจรรยาบรรณอย่างผมไม่ควรคิดเรื่องนัวกับน้องตอนนี้
ผมลอบถอนใจ ภายใต้หน้ากากพี่วินัยแบบนี้ค่อนข้างลำบากในการเข้าหาน้องจริงๆ นั่นแหละ ผมมองซ้ายขวาจนแน่ใจว่าไม่มีใครสนใจ แถมเด็กปีหนึ่งในรัศมีที่ผมยืนอยู่ก็ตาลอยหลับกลางอากาศไปหลายคนรวมถึงเด็กหัวชมพูที่นั่งข้างเฟน พอเห็นว่าทางสะดวก ไม่มีทางหลุดมาดพี่วินัย ผมก็แอบสะกิดต้นแขนน้องเบาๆ จนเฟนหันมามอง
ผมเหล่ตามองเขา ก้มตัวลงกระซิบข้างหู
“ไม่ได้โกรธจริงนะ แสดงเฉยๆ หน้าที่พี่วินัยค้ำคอ ดีกัน”
“หือ…”
“ดีกันครับ” ผมเขี่ยนิ้วก้อยกับนิ้วของเฟน เจ้าตัวดูงุนงง เขามองหน้าผม กะพริบตาปริบ แต่สุดท้ายก็เกี่ยวก้อยกับผมแล้วดึงออก
ก็คือนิ้วนุ่มมาก อยากให้น้องจับ ให้น้องทัชผมมากกว่านี้
“พี่พระพาย…”
“ครับ?” ผมก้มหน้าลงฟังน้องพูด เฟนมีสีหน้ากระอักกระอ่วน เขากระซิบตอบเสียงเบา
“เราว่าพี่วินัยไม่ควรยิ้มโรคจิตแบบเมื่อกี้อะ”
“...”
“เอ่อ ต้องคีพลุคใช่มั้ย?”
“ขอบคุณที่เตือนพี่ครับ” ผมตอบรับสั้นๆ พยายามดึงหน้าให้ตึงตามประสาพี่วินัยที่ดี ตอนนั้นเองที่โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงผมสั่น เมื่อหยิบขึ้นมาก็พบแจ้งเตือน DM ทวิตเตอร์จากเพื่อนตัวดี
เทพท้อกับประชาธิปไตยที่หายไป @LostDemocracyM44
“ไอ้โค่ยคุณธรรม แป๊บเดียวพ่อง”
“กูเห็นนะยืนคุยกับเด็ก”
“ขอโทษนะครับ ผมไม่คุยกับแอคเห็บ” ผมพิมพ์ตอบ “เทพท้อไปไกลๆ ตีนเลยครับสัส”
“ถ้ามึงไม่กลับมากูเดินไป”
“ได้กลิ่นแปลกๆ กูว่าเรื่องนี้ต้องมีเงื่อนงำ”
“เงี่ยนงำ”
“เงี่ยนพ่อง แก้ทำไม กูพิมพ์ถูกแล้ว!”
“แอคเห็บก็คือเกรี้ยวกราดแบบนี้ตลอด”
“เออ เดี๋ยวกูเดินไป ไม่ต้องเสนอหน้ามานะ”
“หวงเด็กเหรอ”
“อนาคตของชาติไม่ควรเจอกับมึงกูบอกเลย”
“ขอร้อง มึงก็ไม่ต่างกัน”
ผมเมินข้อความล่าสุดจากสายฟ้า หันไปจะบอกลาน้องเฟนแต่พบว่าเจ้าเด็กน้อยนั่งคอหักคอพับสัปหงกไปอีกรอบแล้ว ผมส่ายหน้า คราวนี้ไม่ได้ปลุก ปล่อยให้น้องนอนแล้วเดินกลับไปหาเพื่อน เจอสายตาจับผิดจ้องมาตั้งแต่ไกลจนเดินมาถึงตัว สายฟ้าพยายามเค้นถาม ผมไม่ตอบ ยืนเก็กตีหน้านิ่งจนมันยอมแพ้ไปเอง
[เฟน]
“ได้พักสักที กูเต้นกล้วยทับจนเอวจะหัก”
“แต่ตั้มก็ดูจะชอบเต้นไม่ใช่เหรอ”
“กูสายปาร์ตี้เลยล่ะบอกไว้ก่อน” เขาถองศอกกับแขนผม “ขึ้นปีสองตำแหน่งเฮดสันฯ ต้องเป็นของกู พูดตรงนี้เลย”
“ยอม เราไม่แย่งด้วยหรอก เหนื่อย”
“มึงยังไม่เข้าถึงจิตวิญญาณแห่งเทพเท้าไฟอะเฟน”
ตั้มบ่นงุ้งงิ้งอยู่ข้างหู ผมพยักหน้าหงึกๆ ทำเป็นฟังแต่ความจริงคือปล่อยผ่านหู ตั้มเป็นพวกพูดมาก พูดได้ทั้งวี่ทั้งวัน ถ้าให้ผมโต้ตอบกับเขาทุกประโยคสงสัยจะน้ำลายแห้งตายก่อน
“ไปหาอะไรกินกันมั้ยตั้ม เราเห็นมีร้านขนมข้างโรงอาหารคณะ” ผมชวนในขณะที่ล้วงกระเป๋าเป้หากระเป๋าสตางค์ แต่กลับต้องขมวดคิ้วเมื่อแตะโดนอะไรบางอย่าง ผมหยิบมันขึ้นมา พอดีกับที่ตั้มหันมาตอบ
“ไปด้วย…” เสียงเขาขาดหาย พอๆ กับผมที่นิ่งมองกล่องสี่เหลี่ยมแบนๆ ในมือ “บอกกูทีว่านั่นไม่ใช่กล่องถุงยาง”
“ตั้ม”
“หือ”
“ทำไมกล่องถุงยางถึงอยู่ในกระเป๋าเรา…”
“ยืดอกพกถุงไม่ใช่เรื่องน่าอายน่า แต่มึงก็อย่าถือโชว์กลางแจ้งแบบนี้มันไม่งาม”
“ไม่ตั้ม มันไม่ใช่ของเรา”
“อ้าว ก็มึงถือ…”
“ตั้มดูขนาดก่อน คนละไซซ์เลย” ผมมองขนาดถุงยางบนกล่อง “ขนาดเท่านี้สวมข้าวหลามหนองมนยังได้เลยตั้ม นายคิดว่าเราใหญ่ขนาดนั้นเลยเหรอ…”
“เอ่อ ก็ไม่”
เขาอ้อมแอ้มเสียงเบา ผมถอนใจ จับมันยัดกลับลงกระเป๋า พอจะเดาได้ว่าเจ้าของที่แท้จริงเป็นใคร แต่ก็ไม่เข้าใจอยู่ดีว่ามันมาอยู่ในกระเป๋าผมได้ยังไง
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดส่งไลน์หารูมเมตตัวเอง
Fennn : พี่ลืมอะไรไว้ในกระเป๋าเราหรือเปล่า
Fennn : กล่องสี่เหลี่ยม กลิ่นสตรอเบอร์รี่แบบขรุขระ
ไม่นานข้อความผมก็ขึ้นว่าอ่านแล้ว
PP : อ้าว อยู่ในกระเป๋าเราเหรอ
PP : ก็ว่าหายไปไหน สงสัยเมื่อเช้าพี่เบลอๆ หยิบใส่ผิดกระเป๋า
PP : กระเป๋าเราวางอยู่ข้างกันนี่นา
Fennn : พี่อยู่ไหน เราจะเอาไปคืน
PP : หนูมาหาพี่ที่อาคารเรียน 2 ชั้นสอง ห้อง 2203 แล้วกัน มาถูกมั้ย?
Fennn : เดี๋ยวเราเดินไป พี่รอแป๊บ
“ตั้ม เดี๋ยวเรามานะ เอาของไปให้พี่ก่อน” ผมหันไปบอกเพื่อน “นายไปรอที่ร้านขนมเลยเดี๋ยวเราตามไป”
“โอเค ไม่ถามแล้วกันว่าเอาอะไรไปคืน เพราะเหมือนกูจะรู้เลย”
เขาโบกมือสองสามทีก่อนเดินแยกไป ส่วนผมเดินไปอีกทาง ใช้เวลาไม่นานก็ขึ้นมาถึงห้องเรียนที่พี่พระพายนัดผมไว้ ผมยืนรออยู่หน้าห้อง ไลน์ตามให้เขาออกมาเพราะไม่กล้าเข้าไป รุ่นพี่อยู่กันเต็มห้อง คงกำลังรอเรียนนั่นแหละ
“มาช้า นึกว่าจะหลงซะแล้ว”
“อะ เอาของพี่ไป” ผมยัดกล่องถุงยางใส่มือเขา “เราไปล่ะ คราวหลังพี่ก็ดูดีๆ ก่อนหยิบอะไรใส่กระเป๋าแล้วกัน”
“เดี๋ยวสิ ใจร้ายจัง ไม่ทักทายกันเลย คืนนี้ให้นอนคนเดียวซะดีมั้ง” พี่พระพายขู่ พอโดนขู่แบบนั้นเลยเผลอกำเสื้อพี่เขาไว้แน่น
“ไม่ได้ดิ พี่ห้ามทิ้งเรา เรานอนคนเดียวไม่ได้พี่ก็รู้ อีกอย่างหอนั่นน่ะ…”
“หืม?”
“เอ่อ พี่คือ…” ผมอ้ำอึ้ง เงยหน้าสบตาเขา “สัญญาก่อนถ้าเราบอกไปแล้วพี่ห้ามทิ้งเรานอนคนเดียวนะ”
“อ่าฮะ สรุปมีอะไรครับ”
“พี่ว่าหอที่เราอยู่มีผีปะ”
“ฮะ?” พี่พระพายขมวดคิ้วแน่น สีหน้างุนงง
“เมื่อคืนตอนเราเคลิ้มๆ เราว่ามีอะไรมาลูบๆ เราอะพี่”
“อ้อ...ยังหลับไม่สนิทเหรอ?”
“อือ” พอผมพยักหน้าตอบพี่พระพายก็มีสีหน้าแปลกๆ ดูล่อกแล่ก เขากลอกตาไปมาก่อนสบตาผม ตีสีหน้าจริงจังเหมือนตอนผู้ใหญ่เล่าเรื่องผีให้เด็กฟัง
“เมื่อคืนหนูไหว้เจ้าที่หรือยัง เจ้าที่มาเตือนหรือเปล่า นอนคืนแรกไม่ไหว้บอกกล่าวงี้”
“เตือนโดยการลูบก้นเราอะนะพี่?” ผมเกาหัวแกร่กๆ
“ใครจะรู้ เอาเป็นว่าคืนนี้อย่าลืมไหว้เจ้าที่ มานอนต่างถิ่นต้องรู้จักบอกกล่าวเข้าใจมั้ย” ได้ทีพี่พระพายก็สั่งสอนผมชุดใหญ่ เขาลูบไหล่ผมไปมา ไม่รู้คิดไปเองหรือเปล่าว่าปลายนิ้วพี่เขามันเขี่ยๆ คลึงๆ ผมผ่านเสื้ออย่างบอกไม่ถูก “โอ๋ๆ นะครับ เสียขวัญน่าดูเลยใช่มั้ยเรา?”
“อื้อ เรากลัวอะพี่ คืนนี้จะเจออีกมั้ย?”
“เอางี้ เลื่อนเตียงเรามาชิดกันมั้ย หนูจะได้อุ่นใจตอนพี่อยู่ใกล้ๆ” พี่พระพายยิ้มให้ น้ำเสียงเขาตอนพูดดูนุ่มนวลกว่าปกติเหมือนกำลังตะล่อม ผมเอียงคอ อดคิดตามไม่ได้ “เฟนเปลี่ยนไปนอนข้างในชิดกำแพง เดี๋ยวพี่นอนกันข้างนอกให้ รับรองว่าไม่มีผีที่ไหนกล้าผ่านพี่ไปลูบหนูแน่ๆ”
“ทางหอเขาจะไม่ว่าเหรอพี่ถ้าเราขยับเตียงเขา”
“ไม่หรอก เชื่อพี่สิ” พี่พระพายยิ้มอีกครั้ง ยิ้มตาหยีจนผมไม่เห็นแววตาเขา
“อือ งั้นเอางั้นก็ได้” ผมพยักหน้า “งั้นเราไปแล้วนะ เพื่อนรออยู่”
ผมทำท่าจะเดินกลับ แต่พี่พระพายดึงแขนรั้งเอาไว้ พอหันมาก็เห็นเขายิ้มหวานหยดย้อยให้ สีหน้าท่าทางเหมือนตอนที่เขากำลังคิดหาเรื่องแกล้งผมไม่มีผิด
“ไม่รู้เคยได้ยินมั้ยแต่เขาว่ากันว่าให้ถุงยางเท่ากับมีใจ” พี่พระพายเขย่ากล่องถุงยางจนเกิดเสียงก๊อกแก๊ก ผมมองกล่องถุงยางตรงหน้าก่อนเบนสายตามองพี่พระพาย “หนูเอาถุงยางมาให้พี่แสดงว่ามีใจ แต่เขินใช่มั้ยเลยเอาแต่จะหนีกลับท่าเดียว”
นั่นไง เขาหาเรื่องแกล้งผมจริงๆ ด้วย
“ใจพี่อยู่ใต้เข็มขัดหรือไง”
“...”
“ถ้าพี่กำหนัดมากนักเราว่าพี่ไปเตะบอลดีมั้ย อย่ามาคุกคามเยาวชนอย่างเราเลย” ผมถอยหลังออกห่างจากพี่พระพายสามก้าว “เกือบดีแล้วพี่ เราไม่ต่อเตียงนอนกับพี่แล้ว ไม่ปลอดภัย”
“อ้าวหนู หนู! ขอโทษได้มั้ย พี่ยอมแล้ว นอนด้วยกันนะ หนูววววว!”
ผมก้าวเท้าฉับๆ ไม่หันหลังตามเสียงเรียก เริ่มคิดจริงจังแล้วว่าตัวเองจะรอดจากพี่พระพายไปจนเรียนจบมั้ย คิดแล้วก็อดนึกถึงหน้าแม่ไม่ได้
เฟนว่าเฟนไม่ปลอดภัยจริงๆ ด้วยแหละแม่ หงึ...
-------------------
ปุจฉา
1.ทำไมสตรอเบอร์รี่ผิวขรุขระถึงมาอยู่ในกระเป๋าน้อง
2.ผีที่มาลูบน้องนั่นเจ้าที่จริงหรือไม่ ใช่หรือมั่ว?
ลองเดากันขำๆ ดูค่ะ บทนี้ยาวหน่อยเพราะมีตัวละครเพิ่มมาหลายคน ฝากพี่สายฟ้าแอคเห็บกับตั้มไว้ด้วยนะคะ ส่วนใครที่ยังไม่รู้ว่าแอคเค่อคืออะไร มันคือแอคนัดยิ้ม aka นัดเย็บ , นัดYed สุภาพหน่อยคือนัดมามีเพศสัมพันธ์ค่ะ
แล้วเจอกันตอนหน้านะคะ เม้ามอยแลกเปลี่ยนคำศัพท์ 18+(?)กันได้ที่แท็ก #เพื่อนกล่อมนอน นะคะ ขอบคุณค่า
เริ่มหัวข้อโดย: คุณซี ที่ 09-01-2019 22:55:40
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 09-01-2019 23:02:37
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 09-01-2019 23:23:11
เอาจริงก็ไม่ค่อยห่วงน้องหนูเฟนสักเท่าไหร่
ถึงน้องจะคิดช้า แต่ก็ตอกกลับอิพี่ได้สมน้ำสมเนื้อดี
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 09-01-2019 23:28:29
เริ่มหัวข้อโดย: mab ที่ 09-01-2019 23:41:55
มาแอบลูบตูดน้อง 5555555 :m20:
เริ่มหัวข้อโดย: Leenboy ที่ 09-01-2019 23:42:08
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 09-01-2019 23:43:39
เริ่มหัวข้อโดย: Chompoo reangkarn ที่ 09-01-2019 23:45:56
2.ผีอำตัวนั้นก็พี่เค่อนั่นแหละ
พระพายช่างเป็นหมาหยอกไก่จะเคลมน้องให้ได้ใช้มั้ย
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 09-01-2019 23:48:40
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 09-01-2019 23:51:21
เริ่มหัวข้อโดย: PsychePie ที่ 09-01-2019 23:58:19
เริ่มหัวข้อโดย: mybear_sr ที่ 10-01-2019 00:10:59
เริ่มหัวข้อโดย: taku_kimu ที่ 10-01-2019 00:15:52
เริ่มหัวข้อโดย: Maxshu ที่ 10-01-2019 01:26:10
เริ่มหัวข้อโดย: savada ที่ 10-01-2019 01:31:48
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 10-01-2019 01:48:57
เริ่มหัวข้อโดย: Spoypopoy ที่ 10-01-2019 01:50:15
เริ่มหัวข้อโดย: เข็มวินาที ที่ 10-01-2019 02:17:56
เริ่มหัวข้อโดย: wikawee ที่ 10-01-2019 06:49:45
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 10-01-2019 06:53:52
โอ้ยยยยยยน้องเฟนนนนนน่าร้ากกกกกกกก
:o8: :-[ :impress2: :o8: :-[ :impress2:
ไม่ให้อีพี่พระพายเอาไปได้ไหมอ่ะ. พี่มึงช่างอ่อยลงใต้เข็มขัดตลอดตลอด
เยาวชนอย่างน้องเฟสน่าถนอมไม่ควรเจอกับแอคเค่อพระพายอ่ะ
สงสารน้อง กลัวน้องโดนกระบอกข้าวหลามกลิ่นสตอเบอร์รี่
:z3: :z2: :z3: :z2: :z3: :z2: :z3: :z2:
……
เริ่มหัวข้อโดย: ก้อนขี้เกียจ ที่ 10-01-2019 07:06:27
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 10-01-2019 07:40:57
เริ่มหัวข้อโดย: ★KVH™★ ที่ 10-01-2019 08:07:55
พระพายคนคุกคามเยาวชน
เริ่มหัวข้อโดย: magmild ที่ 10-01-2019 09:43:35
Sent from my GT-I8262 using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: CRP_N ที่ 10-01-2019 10:47:08
เริ่มหัวข้อโดย: mimasopu ที่ 10-01-2019 11:41:41
เริ่มหัวข้อโดย: Gardenia ที่ 10-01-2019 13:54:59
Sent from my SM-A710F using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: bowbeauty ที่ 10-01-2019 14:03:06
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 10-01-2019 14:31:04
เริ่มหัวข้อโดย: no.fourth ที่ 10-01-2019 16:55:53
เริ่มหัวข้อโดย: hikkie ที่ 10-01-2019 17:18:44
ดูเหมือนน้องเฟนไม่น่ารอดเกินเทอมอิพี่มันร้าย
เริ่มหัวข้อโดย: maddy_moody ที่ 10-01-2019 20:18:59
เริ่มหัวข้อโดย: JoobbieChu ที่ 10-01-2019 22:43:51
เริ่มหัวข้อโดย: magarons ที่ 10-01-2019 23:16:59
เริ่มหัวข้อโดย: magic-moon ที่ 10-01-2019 23:44:44
เริ่มหัวข้อโดย: nevergoodbye ที่ 10-01-2019 23:56:15
เรียกแต่พี่เค่อ พี่โค่ย (ตามพี่สายฟ้า)
:laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: Pakeleiei ที่ 11-01-2019 00:05:04
เริ่มหัวข้อโดย: JackXy Wu ที่ 11-01-2019 00:13:48
ใส่หน้าด้วยได้ไหมคะ เวลามีเยอะๆเเล้วจะได้ตามอ่านง่ายๆ
เดี๋ยวตอนถัดไปใส่หน้าให้นะคะ ขอบคุณสำหรับข้อเสนอแนะค่า
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 11-01-2019 12:11:29
เริ่มหัวข้อโดย: Butter_Cup ที่ 11-01-2019 14:13:36
เริ่มหัวข้อโดย: dekying kukkig ที่ 11-01-2019 15:35:56
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 11-01-2019 16:58:20
เริ่มหัวข้อโดย: kanj1005 ที่ 11-01-2019 18:47:25
เริ่มหัวข้อโดย: JackXy Wu ที่ 11-01-2019 21:29:50
คนเล่นดนตรีเป็นคนมีจิตใจอ่อนโยน
เทพท้อกับประชาธิปไตยที่หายไป @LostDemocracy44
เดบิวต์มาสี่ปี แต่งเพลงไปแล้วเจ็ดเพลง กูถามจริงสังคม ถ้าว่างขนาดนี้ทำไมไม่เอาเวลาไปจัดการเรื่องเ...แค่กๆๆ ค่อกๆ อ่อกๆ อุ่กๆ ถ้ากูหายไป พวกมึงอย่าลืมกูนะ อย่างน้อยเก็บกูไว้ในความทรงจำก็ยังดี #เลื่อนแม่มึงสิ #การเมืองเป็นเรื่องของทุกคน #คัมแบคแล้ววันนี้ทุกหน้าจอทีวี
“ดูอะไรอยู่วะ กลั้นหัวเราะจนไหล่สั่นขนาดนั้น?”
“อ๋อ เราเล่นทวิตฯ น่ะ” ผมตอบตั้ม สูดลมหายใจลึกๆ เรียกสติตัวเองกลับคืนมา “อ่านทวิตฯ ไปเรื่อยเปื่อย เมื่อกี้เจอทวิตฯ นึงตลกดี”
“ไหนดูหน่อย” ตั้มชะโงกหน้ามองก่อนทำหน้าเหยเก “โคตรปั่น จะโดนลากคอก่อนปะวะพี่เห็บแอคนี้”
“ไม่มั้ง เห็นเขาบอกว่าบล็อกแอคลุงไปแล้ว”
“ทั้งทวิตเตอร์มีใครไม่บล็อกลุงมั่งกูถามก่อน”
“เอ่อ ตั้มรู้สึกมั้ยว่าพวกเราควรเปลี่ยนเรื่องคุย”
“เออ นั่นสิ อย่างน้อยกูก็อยากอยู่เรียนจบไปจนถึงปีสี่” ตั้มพยักหน้ารับ เขาบิดขี้เกียจ “ว่าแต่เมื่อไหร่พี่ๆ จะปล่อยวะ กูอยากกลับห้องแล้ว ง่วงมาก เหมือนอาทิตย์นี้กูใช้พลังงานหมดไปแล้วทั้งชีวิต”
“เดี๋ยวก็ปล่อยมั้ง ห้าโมงเย็นแล้วเนี่ย”
ผมยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู ตอนนี้พวกเรานั่งอยู่ลานหน้าคณะ พี่ๆ ปีสองปล่อยให้พักหลังพวกเราโดนพี่วินัยว้ากเรื่องการแต่งตัวและมารยาทไปชุดใหญ่ พี่วินัยเสียงดังแถมยังสั่งให้ก้มหน้าลงไปๆ หูผมชาไปหมด แถมปวดคออีกต่างหาก
“น้องๆ คะ” เสียงพี่ปีสองดังผ่านโทรโข่ง ผมเงยหน้าจากจอโทรศัพท์ขึ้นมองตาปริบๆ “พรุ่งนี้พวกพี่ๆ จะนัดเช้า ขอให้มาเจอกันที่ลานนี้ตอนหกโมงครึ่ง เลทได้ไม่เกินสิบห้านาที แต่งกายให้ถูกระเบียบ รับทราบมั้ยคะ?”
“ทราบครับ / ค่ะ”
“อ้อ อย่าลืมล่าลายเซ็นพี่วินัยด้วยนะคะ สิบคนเป็นอย่างต่ำ ห้าคนจากคณะเรา อีกห้าจากคณะอื่น”
เสียงขานรับอ่อนระโหยโรยแรง ผมแอบเห็นพี่ๆ กลั้นยิ้มกันด้วยแหละ หลังจากนั้นพวกเราก็ลุกแยกย้ายไปหยิบกระเป๋าที่กองไว้บนโต๊ะหินอ่อน มีพี่ๆ ปีสองนั่งเฝ้าให้ไม่ให้ของหาย
“ได้กลับสักทีเว้ย” ตั้มคว้ากระเป๋าพาดบ่าได้ก็กอดคอผมลากออกจากลานนั่นทันที ผมเกือบหันไปไหว้ลาพี่ๆ แทบไม่ทัน “พรุ่งนี้นัดเช้าโคตร กูอยากโดดสุดๆ โดดกันมั้ยมึง”
“ตั้มคาดหวังคำตอบอะไรจากเรา…”
“เออๆ ไม่โดดก็ไม่โดด ไม่ต้องมามองหน้าทำตาละห้อยแบบนั้น”
“นอกจากตั้มเราก็ไม่มีเพื่อนแล้ว ถ้าทิ้งกันนี่ใจร้ายมากนะ”
“ไม่โดดแล้วนี่ไง” ตั้มว่า ก่อนเขาจะชะงักหรี่ตามองไปทางหนึ่ง ผมมองตาม เห็นเงาร่างคุ้นเคยของใครบางคนหลบอยู่หลังต้นไม้ “นั่นใช่พี่วินัยที่รู้จักกับมึงหรือเปล่า?”
“เราคิดว่าใช่นะ…”
“แล้วเขาไปหลบอะไรหลังต้นไม้?”
“เราก็ไม่รู้ระบบความคิดของพี่พระพายเหมือนกัน” ผมส่ายหัว จ้องต้นไม้ต้นใหญ่ที่เห็นแวบๆ ว่าพี่พระพายโผล่หัวออกมาเมื่อกี้ “ตั้มคิดว่าเราควรเดินเข้าไปทักมั้ย”
“เขาดูน่าทักมั้ยล่ะ”
“เราว่าไม่”
“งั้นก็ทำเป็นมองไม่เห็นแล้วเดินผ่านเถอะ” ตั้มออกความเห็น ผมพยักหน้ารับ ก้มหน้าก้มตาเดินผ่านต้นไม้นั้น พวกเราเงียบกันอยู่ครู่หนึ่งก่อนตั้มจะพูดขึ้น “มึง…”
“หือ?”
“รู้สึกเหมือนกูปะ”
“ตั้มรู้สึกอะไร?”
“เหมือนมีคนเดินตาม” เขาตอบ หันมองผมเล็กน้อย “แดดโพล้เพล้แบบนี้ มึงว่าเป็นอะไรวะ”
“อย่าหลอกผีเราได้มั้ย ถ้าพูดอีกนี่จะวิ่งแล้วนะ” ผมขมวดคิ้ว ยังหลอนจากผีเจ้าที่ที่หอไม่หาย วันนั้นพอตกเย็นกลับไปเลยซื้อน้ำแดงกับขนมไปไหว้ศาลหน้าหอ คิดว่าเรื่องจะจบแล้ว แต่ผมก็รู้สึกว่ามีอะไรมาลูบๆ คลำๆ อยู่ดี ถึงจะทิ้งช่วงนานๆ มาทีก็เถอะ มันน่ากลัวมากจนผมไม่กล้าลืมตาดู ได้แต่ท่องนะโมๆ จนหลับไปทุกครั้ง
“กูยังไม่ทันพูดเลยว่าผ…”
หมับ!
“เหวอ!” ผมร้องเสียงดังด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆ ก็มีมือหนึ่งเลื้อยมาล็อกเอวไว้ไม่ให้เดินต่อจากด้านหลัง พอหันไปก็เห็นใบหน้าคุ้นตาของใครบางคน “เล่นบ้าอะไรเนี่ยพี่พระพาย!”
“เดินไม่รอกันเลย”
“ฮะ?”
“พี่อุตส่าห์มารอที่คณะ จะกลับพร้อมเฟน แต่เราไม่รอพี่” เขาตัดพ้อจนผมเริ่มงงว่าตัวเองทำอะไรผิด “เดินผ่านไปไม่ทักทาย หรือความสัมพันธ์ตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ร่วมอยู่กินกันของเรามันไม่แน่นแฟ้นพอครับ?”
“อยู่กินกัน?!” ตั้มทวนคำเสียงสูง พอผมหันไปก็เห็นเขาอ้าปากค้างมองผมสลับกับพี่พระพายไปมาก่อนหยุดลงที่ผม “นี่มึงกับพี่เขา…?!”
จริงด้วย ตั้มไม่รู้ว่าผมกับพี่พระพายเป็นรูมเมตกันนี่นา
“อ๋อ ใช่ อย่างที่ตั้มคิดนั่นแหละ ขอโทษที่ไม่ได้บอกนะ”
ตั้มอ้าปากค้างไปแล้ว ผมไม่โทษเขาหรอก ใครจะรู้ว่าเด็กปีหนึ่งอย่างเราจะมีรูมเมตเป็นพี่วินัยปีสามแบบนี้ได้ ตั้มคงตกใจน่าดู ผมน่าจะบอกเขาก่อนว่าเพราะแบบนี้ผมเลยไม่กล้าโดดรับน้อง กลัวพี่พระพายรู้แล้วเอาไปฟ้องวินัยคณะผม แต่ผมไม่เคยเอาเรื่องที่ตั้มบอกอยากโดดรับน้องอยู่บ่อยๆ ไปบอกพี่พระพายเลยนะ สาบานด้วยเกียรติของความเป็นเพื่อนเลย
“อย่างที่คุณได้ยินนั่นแหละครับ” พี่พระพายหันไปพูดกับตั้ม เขาวางมือโอบไหล่ผม ตบเบาๆ “ผมกับเพื่อนคุณอยู่กินกันมาได้สักพักแล้ว”
“เชี่ย เอ๊ย ขอโทษครับพี่ ผมไม่ได้จะว่าพี่ แต่ไม่คิดว่า…”
“พระพาย!”
เสียงตะโกนจากด้านหลังดังขึ้น พวกเราหันไปมองเป็นตาเดียวและพบว่าคนที่เรียกพี่พระพายไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นพี่สายฟ้า เฮดวินัยคณะบริหารฯ นั่นเอง เขาเดินหน้านิ่งตรงมาทางพวกเราก่อนตวัดสายตามองพี่พระพาย
“มึงไม่เข้าประชุมวินัยคณะ”
“มีธุระนิดหน่อย”
“ไหนธุระที่ทำให้มึงทิ้งความรับผิดชอบมา” พี่สายฟ้าเสียงเย็นเยียบ เขาหันมาทางผมที่พี่พระพายโอบไหล่อยู่แล้วขมวดคิ้วแน่น “น้องคนนี้หรือเปล่าที่เป็นธุระของมึง”
“ก็...เออคนนี้ ที่กูเคยบอก”
“ฮะ?!” คราวนี้พี่สายฟ้าเผลอหลุดเสียงร้องออกมา หน้าที่ดึงไว้ตึงแสดงสีหน้าแปลกๆ จนผมได้แต่กะพริบตามองปริบๆ พี่สายฟ้าจ้องผม จ้องเหมือนจะมองให้ทะลุ “คุณน่ะเหรอที่มันนอนด้วยช่วงนี้?”
“ครับ เราเองที่นอนกับพี่พระพาย”
“นอนนะ นอนแบบ…” เขากลอกตา มาดพี่วินัยเริ่มหายเข้าไปทุกที “นอนน่ะ!?”
“ครับ ก็ตามที่พี่เข้าใจน่ะครับ”
“มึงจะคาดคั้นอะไรน้องไอ้สาย”
“กูชื่อสายฟ้า ไม่ใช่กระสือยายสาย เรียกให้เต็มๆ”
“โอเคไอ้ฟ้า”
“พระพายกูจริงจัง”
“สวัสดีจริงจัง กูพระพาย”
“เมื่อไหร่มุกส้นตีนนี่จะหายไปจากโลกใบนี้วะ”
“เอ่อ พี่ๆ ครับ ผมก็ไม่อยากขัด แต่ว่า…” ตั้มยกมือขึ้นขัดบทสนทนา “เป็นพี่วินัยต้องคีพลุคดึงหน้า ไม่ใช่มาเล่นมุกโบ๊ะบ๊ะสามบาทสิบบาทแบบนี้หรือเปล่า”
พอโดนเตือนสติ พี่พระพายกับพี่สายฟ้าก็เงียบไปชั่วอึดใจก่อนกลับมาตีหน้านิ่งมาดพี่วินัยเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือพี่สายฟ้ามองผมไม่วางตา สายตาเหมือนไม่อยากจะเชื่ออะไรสักอย่างซึ่งผมเองก็ไม่ค่อยเข้าใจ
“มึงอย่ามองน้องแบบนั้น เฟนกลัวมึงแล้ว”
“พระพาย กูถามจริง น้องมันยังไม่บรรลุนิติภาวะด้วยซ้ำ ไหนมึงบอกมึงมีจรรยาบรรณ”
“กูก็มีจรรยาบรรณจริงๆ ไม่เชื่อมึงถามน้องสิว่ากูดีกับน้องมากขนาดไหน” พี่พระพายหันมาทางผม เขายิ้มจนตาโค้ง พูดเสียงอ่อนละมุนละไม “บอกพี่สายฟ้าไปสิครับเฟน”
ผมเอียงคอเล็กน้อย
“อือ กับพี่ก็ดีนะ” ถ้าไม่นับที่เขาชอบแกล้งผมบ่อยๆ พี่พระพายถือว่าเป็นรูมเมตที่ใช่ได้ “ถ้าไม่ติดที่พี่ชอบทำเสียงดังกับทำเลอะเทอะให้เราตามทำความสะอาดหลังเสร็จอะ…”
“ฮะ เสียงดัง!” ตั้มอ้าปากค้าง “ขนาดนั้นเลยเหรอวะ?!”
“อื้ม” ผมขานรับ พี่พระพายเวลากลับห้องมาเหนื่อยๆ พอหลับทีไรก็กรนเสียงดังจนผมสะดุ้งตื่นกลางดึกกลางดื่นทุกที
“ละ แล้วเลอะเทอะนี่มัน…” พี่สายฟ้าเสียงแผ่ว ผมยู่หน้า เผลอถอนใจอย่างปลงตก
“อือ เลอะกระเด็นตลอดเลยพี่สายฟ้า” ไม่รู้ว่าพี่พระพายอยู่มาได้ยังไงจนโตขนาดนี้ แค่ให้เอาจานเอาชามใส่กับข้าวไปล้างที่อ่างล้างหน้าในห้องน้ำยังทำไม่ได้ เศษอาหาร เศษน้ำแกงกระเด็นเลอะเทอะผนังทุกทีจนผมต้องรับอาสาล้างจานเองหลังเรากินข้าวกันเสร็จ
“เฮ้ย ไม่ใส่ถุงเหรอวะไอ้พระพาย!?”
“ตอนแรกก็ใส่ครับ แต่เราบอกให้พี่พระพายแกะออก” เพราะถ้าไม่แกะถุงกับข้าวออกจะกินได้ไงจริงมั้ย พี่สายฟ้านี่พูดอะไรไม่รู้เรื่องอะ สมแล้วที่เป็นเพื่อนกับพี่พระพายได้
“หึหึ ฮ่าๆๆ เฟน...เบาหน่อยหนู” พี่พระพายกลั้นขำจนหน้าเบี้ยว ผมเงยหน้ามองเขา ไม่เข้าใจว่าขำอะไร ยังไม่มีใครเล่าเรื่องตลกให้ฟังสักหน่อย “ไอ้สายฟ้าจะความดันขึ้นแล้ว”
“หา เราทำอะไรเหรอพี่?”
“นี่มึงไม่รู้ตัวเหรอเฟน” ตั้มถามเสียงสูง เขามองผม สีหน้าเหมือนปลาขาดน้ำ “เห็นเงียบๆ กูไม่คิดว่ามึงจะเบอร์แรงขนาดนี้ ให้ตายสิ”
“หือ อะไรแรงนะ?”
“มึงไง”
“เราไม่แรง” ผมส่ายหน้าปฏิเสธ โบ้ยไปทางพี่พระพาย “พี่พระพายต่างหากที่แรง เรารับไม่ไหวทุกที”
แกล้งก็แรง แซวก็แรง ผมนี่ตามไม่ทัน กว่าจะรู้ตัวก็นู่น เกือบตกหลุมพรางแล้ว เฮ้อ…
“กูว่ากูรู้สึกหน้ามืด” พี่สายฟ้ากุมขมับ เขาสบตาผม แววตาเห็นใจ “ทำไมถึงเป็นแบบนี้ได้เนี่ย ไอ้พระพายไม่ได้หลอกเรามาใช่มั้ย?”
“จะอะไรนักหนา พอๆ จบเรื่องนี้” พี่พระพายเข้ามาแทรกกลาง “เราจะยืนคุยกันอีกนานมั้ย กูจะกลับกับน้องแล้ว มึงเลิกซักสักที ซักจนน้องมันจะสะอาดไปทั้งตัวแล้วเนี่ย”
“กูแค่เป็นห่วงความปลอดภัยของเยาวชน”
“อยู่กับกูยังต้องห่วงอะไรอีก”
“บางทีมึงควรส่องกระจกนะไอ้โค…” พี่สายฟ้าชะงักกึก ส่วนพี่พระพายกำลังถลึงตาใส่อีกฝ่าย “เอ่อ โ…”
“สายฟ้า ดีๆ นะมึงนะคนอื่นอยู่ด้วย จะพูดอะไร” พี่พระพายหรี่ตา
“โ…” พี่สายฟ้ากลอกตา “โคอิสุรุ ฟอร์จูนคุกกี้”
แล้วเขาก็เปลี่ยนเป็นร้องเพลง
“มาลุ้นดูสิ อาจจะเจอความหวังที่ยังรออยู่” คราวนี้พี่สายฟ้าพยักพเยิดไปทางพี่พระพายจนอีกฝ่ายถอนใจและรับมุกต่อด้วยน้ำเสียงโมโนโทน
“เห่เฮเฮ้ เห่เฮเฮ้…”
“บางทีผมก็คิดว่าพวกพี่ไม่น่ามาเป็นวินัยอะ หรือว่าตำแหน่งสันทนาการมันเต็มแล้ว” ตั้มมองหน้าทั้งคู่สลับไปมาด้วยสีหน้าไม่อยากเชื่อ “แต่เอาเถอะ ผมจะไม่บอกใครว่าพี่วินัยคณะบริหารฯ มีมุมนี้อยู่ด้วยถ้าพี่ช่วยอะไรพวกผมสักอย่าง”
“อะไรครับ” พี่สายฟ้าเลิกคิ้ว
“ขอลายเซ็นหน่อยครับ” ตั้มควักสมุดล่าลายเซ็นออกมา ช้อนตามองทั้งคู่อย่างมีความหวัง “พี่คณะผมให้ล่าลายเซ็นวินัยคณะอื่นอีกห้าคน พี่ๆ ช่วยผมหน่อยนะ ถือว่าคนกันเอง”
“นะพี่พระพาย เซ็นให้เราหน่อยนะ” ผมเงยหน้าสบตาพี่พระพาย จับชายแขนเสื้อเขากระตุกเบาๆ “พี่บอกว่าพี่เอ็นดูเรา ช่วยเราหน่อยได้มั้ย?”
“โถ หนู...เรื่องแค่นี้สบา…”
“พระพายมึงหยุดเลยนะ” พี่สายฟ้าพูดขัด เขาเดินมาแทรกกลางระหว่างผมกับพี่พระพาย กดเสียงเข้มพูดกับเพื่อนตัวเอง “มึงรู้มั้ยว่าระบบประเทศเราทุกวันนี้มันเละเทะเพราะอะไรถ้าไม่ใช่เรื่องเส้นสายส่งเสริมคนของตัวเองโดยไม่เป็นธรรม”
“เดี๋ยว มึงใจเย็น…”
“ถ้ามึงยอมเซ็นให้น้องเท่ากับมึงกำลังสอนน้องให้ทำตัวไม่มีความซื่อสัตย์สุจริต เล่นทางลัด ขี้โกง ในขณะที่คนอื่นทำตามกติกาแลกลายเซ็นแต่น้องกลับได้ไปง่ายๆ รู้มั้ยว่าเราไม่ควรบ่มเพาะอนาคตของชาติให้ติดนิสัยแบบนี้ ถ้ามึงยังไม่เห็นภาพ กูยกตัวอย่างให้ก็ได้ว่าผลผลิตจากเด็กที่ไม่มีคุณภาพเติบโตมาเป็นผู้ใหญ่แบบไหนในสังคม ใกล้ตัวหน่อยก็นู่น ในรัฐ…”
“สายฟ้า เบาหน่อย กูไม่หารนะ…”
“ฮะ?”
“มึงน่ะ” พี่พระพายกระแอม “เบาหน่อยเพื่อน อย่าติดลม”
“เออว่ะ โทษที ลืมไป” พี่สายฟ้ายักไหล่ เขาหันมาทางผมกับตั้ม “ผมจะเซ็นให้พวกคุณถ้าพวกคุณทำตามที่ผมบอก ไม่ต้องกลัวว่าผมจะสั่งให้ทำอะไรแปลกๆ ผมไม่ชอบเบียดเบียนสิทธิ์คนอื่นอยู่แล้ว สบายใจได้ มหา’ลัยเราเป็นระบบโซตัสแบบมีคุณธรรม ทีนี้อยู่ที่คุณเลือกว่าจะรับข้อเสนอผมมั้ย ผมให้โอกาสคุณได้มีทางเลือก ดีกว่าลุงบางคนที่กีดกันการเลื…”
“สายฟ้า…” พี่พระพายกระแอมอีกครั้ง
“นั่นแหละ ไม่พูดเยอะแล้วนะ อีกนิดก็จะโดนลากคอแล้ว”
อือ พี่เพิ่งรู้เหรอครับ…
“เอ่อ งั้นผมเลือกตามข้อเสนอพี่แล้วกันแต่คงต้องเป็นพรุ่งนี้นะครับ นี่ก็เย็นแล้ว ผมขอกลับหอก่อน” ตั้มว่าก่อนหันมาทางผม “เฟน กูยืมนาฬิกาดูเวลาหน่อย กี่โมงแล้ววะ มือถือกูแบตหมด”
“ยืมนาฬิกาเพื่อนแล้วอย่าลืมคืนนะครับ” พี่สายฟ้าพูดลอยๆ
“สายฟ้า”
“อะไร ก็แค่เรื่องนาฬิกา” พี่สายฟ้าตีหน้าไม่รู้ไม่ชี้ใส่พี่พระพาย “กูไปล่ะไอ้รัญรออยู่ ต้องไปซื้อของ ส่วนมึงพรุ่งนี้อย่าลืมเข้าประชุมวินัย”
“เออ รู้แล้วน่า”
“กูไปแล้วเหมือนกัน” ตั้มโบกมือให้ผม “กลับดีๆ นะมึง เจอกันพรุ่งนี้”
“อือ เจอกันพรุ่งนี้” ผมโบกมือตอบ รู้ตัวอีกทีก็อยู่กับพี่พระพายแค่สองคน ผมเงยหน้ามองเขา “เย็นนี้พี่จะกินที่ร้านป้าแจ๋วหรือซื้อกลับไปกินที่ห้องครับ?”
“เราอยากกินที่ไหนล่ะ” พี่พระพายถามขณะพวกเราเดินไปลานจอดรถที่พี่เขาจอดเวสป้าคู่ใจเอาไว้
“ที่ร้านแล้วกัน เราขี้เกียจล้างจาน พี่พระพายก็ช่วยเราไม่ได้นอกจากทำเลอะเทอะ เราเบื่อ ถุงแกงแกะเสร็จแล้วก็ไม่เอาไปทิ้งดีๆ เราต้องคอยตามเก็บตามเช็ด มดขึ้นจะว่าไง”
“ขี้บ่นจังเลยตัวแค่นี้”
“น่าบ่นมั้ยล่ะ ตอนกลางคืนพี่ก็กรนเสียงดังอะ เราสะดุ้งตื่นบ่อยๆ เลยนะ”
“พี่ก็ตื่นบ่อยเหมือนกัน”
“ตื่นที่ไหน กรนจนห้องสั่นขนาดนั้น”
“เชื่อเถอะว่าพี่ตื่น” พี่พระพายขยิบตา เขายิ้มมุมปาก สายตาแพรวพราว “มองเรานอนหลับตาพริ้มทีไร พี่ตื่นเต็มตัวจนต้องเข้าห้องน้ำก่อนนอนตลอด”
“งงอะ เกี่ยวไรกัน แกทเชื่อมโยงพี่ได้ถึงครึ่งปะ”
“เชื่อเถอะว่าแกทเชื่อมโยงพี่ได้เต็ม” พี่พระพายหัวเราะในลำคอ พวกเราเดินมาถึงรถพอดี เขาหยิบหมวกกันน็อกให้ผมสวม “มาคร่อมพี่เร็วเบ่บี๋ เดี๋ยวพี่จะพาไปกินตับ”
“...”
“หมายถึงก้าวขาขึ้นคร่อมเบาะรถพี่ วันนี้พี่อยากกินตับหวานร้านป้าแจ๋ว” พี่พระพายขยายความเมื่อเห็นผมนิ่ง ผมถอนใจ พยักหน้าหงึกหงัก
“คราวหลังพี่ก็พูดให้เคลียร์สิ อย่าละบางคำแบบนี้ ภาษาไทยมันดิ้นได้พี่ไม่เคยได้ยินเหรอ”
“เพราะมันดิ้นได้นี่แหละพี่เลยชอบ”
“ฮะ”
“แล้วก็อยากเห็นหนูดิ้นด้วย”
“ดิ้น? ทำไมเราต้องดิ้น” ผมถามในขณะที่ขยับตัวนั่งให้เข้าที่ สองมือจับเสื้อพี่พระพายไว้เป็นหลักยึด เขาไม่ตอบอะไรกลับมานอกจากหัวเราะในลำคอก่อนออกรถ แรงลมปะทะใบหน้าบวกกับเสียงเครื่องยนต์บนถนนรอบข้างทำให้ประสาทการได้ยินของผมลดต่ำลง
“ดิ้นตอนพี่กินตับหนูไงครับ”
“หือ พี่ว่าอะไรนะ?” ผมตะโกนถามฝ่าเสียงลม พี่พระพายเลยตะโกนตอบ
“พี่ถามว่ากินตับหวานกับน้ำพริกปลาทูด้วยมั้ย”
“มันเข้ากันเหรอพี่ เราว่ามันไม่ไหวนะ”
“ไม่ลองไม่รู้” พี่พระพายตอบ น้ำเสียงเขาทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ ผมไม่เห็นสีหน้าเขาเลยเดายากกว่าเดิม “ก็เหมือนพี่กับเฟน ที่ยังไม่ได้เข้าจังหวะกันสักที”
“จังหวะอะไร พี่จะเล่นดนตรีเหรอ พูดจาให้ปะติดปะต่อได้มั้ยเรางง”
“ช่ายยย พี่จะเล่นดนตรี เล่นด้วยกันมั้ย”
“เราเป่าเป็นแต่ขลุ่ยนะ”
“ถนัดเครื่องเป่าเหรอเรา” พี่พระพายถาม ผมเลยส่งเสียงอื้อตอบกลับพร้อมพยักหน้ารับแม้เขาจะไม่เห็น “เยี่ยมเลย พี่น่ะถนัดเครื่องดนตรีประเภทสี พี่สีเก่งมากเลยนะ ไว้เรามาผลัดกัน พี่สอนหนูสี ส่วนหนูเป่าให้พี่ดีมั้ย”
“อือ ก็ได้นะ เราก็ไม่ได้เป่าขลุ่ยมานานแล้ว แต่เราไม่ได้เอาขลุ่ยมาหอด้วยอะพี่”
“ไม่เป็นไรๆ พี่มีขลุ่ยให้” มาถึงตรงนี้ผมสังเกตเห็นไหล่พี่พระพายสั่นกึกๆ เสียงที่พูดก็สั่นระริก สงสัยเพราะลมแรงเขาอาจจะหนาว เป็นห่วงเขาจังเลยแฮะ “แต่ขลุ่ยพี่ไซซ์ใหญ่หน่อยนะ เป็นขลุ่ยสำหรับผู้ใหญ่น่ะ”
“ไม่เป็นไร เรารับได้”
“แต่ปากหนูเล็กนิดเดียวเองนะ”
“ก็แค่แตะปากเป่าลมที่ส่วนรูไม่ใช่เหรอพี่ ไม่ได้อมทั้งอันสักหน่อย” ผมถามอย่างสงสัย หรือผมไม่ได้เป่าขลุ่ยนานจนเขาเปลี่ยนวิธีเป่าไปแล้ว? “รูมันเล็กนิดเดียวเอง”
“พรืดดดด! ฮ่าๆๆๆ”
“เฮ้ย พี่เป็นอะไร จู่ๆ หัวเราะขึ้นมาเราตกใจนะ!” ผมสะดุ้งจริงๆ นะเมื่อกี้ “ถ้าเราตกรถไปทำไงเนี่ย!?”
“ขอโทษๆ พี่อดไม่ได้”
“อดอะไร?”
“อดคิดตอนเราเป่ารูไม่ได้”
“แล้วมันขำตรงไหนแค่เป่าขลุ่ย”
“ถ้าเรารู้ว่ามันเป็นขลุ่ยแบบไหน เราจะอ้าปากหวอเลยล่ะ”
“พี่พระพายพูดจางงๆ อีกล่ะ เราไม่คุยด้วยแล้วนะ”
“โอเคๆ แต่อย่าลืมสัญญาเรานะ”
“สัญญาอะไร”
“พี่สีหนู หนูเป่าพี่”
“พี่พระพายหมายถึง พี่สอนเราเล่นเครื่องสี ส่วนเราสอนพี่เป่าขลุ่ยใช่มั้ย?” ผมขยายความตามที่เข้าใจ เพราะพี่พระพายชอบตัดทอนประโยค ไม่รู้ว่าขี้เกียจหรืออะไร
“ครับผม~”
“อือ ก็ได้แหละ สัญญา”
“ห้ามคืนคำนะ”
“ไม่คืนคำสิ ลูกผู้ชายต้องรักษาสัญญา”
“โอเค พี่จะจำไว้ให้ขึ้นใจเลยครับ”
แล้วพี่พระพายก็หัวเราะหึๆ ตบท้าย ผมเผลอห่อไหล่ลง รู้สึกหนาวๆ ขึ้นมานิดหน่อย สงสัยเป็นเพราะโดนลมพัดแน่ๆ เลย คราวหน้าคงต้องหยิบเสื้อคลุมมาด้วยซะแล้ว เดี๋ยวไม่สบายแล้วแย่กันพอดี เฮ้อ...
-------------------------
ถ้าเกิดใครถามว่านิยายเรื่องนี้มีสาระมั้ย เราก็จะตอบกลับไปว่าสาระไม่มี (ในตอนนี้) มีแต่มุกสามบาทสิบบาท ซึ่งจะดีใจมากถ้าทำให้ทุกคนยิ้มได้ค่ะ 555555 ส่วนพี่ พพ จะสีน้องได้มั้ย อันนี้ต้องรอดูในอนาคต แต่ที่รู้ๆ คือน้องสัญญากับพี่ไปแล้วว่าจะ(สอน)เป่าขลุ่ยให้ ส่วนจะได้สีจะได้เป่ากันตอนไหนให้คุกกี้ทำนายกันค่ะ ถ้านิยายเรื่องนี้ไม่ปลิวไปก่อนนะคะ /พี่สายฟ้า มึงคนเดียวเลยพี่ เบาหน่อย!
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเมนต์ทุกฟีดแบ็กในแท็ก #เพื่อนกล่อมนอน นะคะ เห็นทุกคนชอบขนาดนี้เราก็ดีใจ แงงง แม้ว่าในแท็กจะมีคนหลงเอาไปติดแท็กนัดเย็บหาเพื่อนนอนจริงๆ สองสามคนก็ตาม...
เริ่มหัวข้อโดย: ก้อนขี้เกียจ ที่ 11-01-2019 21:46:00
เริ่มหัวข้อโดย: jazumine ที่ 11-01-2019 21:56:36
Sent from my BLL-L22 using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 11-01-2019 22:01:12
ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 11-01-2019 22:06:15
เริ่มหัวข้อโดย: wikawee ที่ 11-01-2019 22:12:07
เริ่มหัวข้อโดย: magmild ที่ 11-01-2019 22:14:00
Sent from my GT-I8262 using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 11-01-2019 22:29:29
เริ่มหัวข้อโดย: ProserpinaW ที่ 11-01-2019 22:32:23
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 11-01-2019 22:35:01
ส่วนพี่สายฟ้า เราก็ไม่หารด้วยนะคะ ฮาาา
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 11-01-2019 22:39:09
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 11-01-2019 22:39:52
เริ่มหัวข้อโดย: OoniceoO ที่ 11-01-2019 22:43:02
เริ่มหัวข้อโดย: Gardenia ที่ 11-01-2019 22:44:51
Sent from my SM-A710F using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: bowbeauty ที่ 11-01-2019 22:57:32
เริ่มหัวข้อโดย: Orange151987 ที่ 11-01-2019 23:05:41
เริ่มหัวข้อโดย: stickyyrice ที่ 11-01-2019 23:10:50
เริ่มหัวข้อโดย: Butter_Cup ที่ 11-01-2019 23:11:46
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 11-01-2019 23:17:51
เริ่มหัวข้อโดย: Ti0590 ที่ 11-01-2019 23:28:23
ไรท์อยากกินอะไรก็บอกได้นะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: no.fourth ที่ 11-01-2019 23:32:50
เริ่มหัวข้อโดย: Chompoo reangkarn ที่ 11-01-2019 23:40:16
เริ่มหัวข้อโดย: Leenboy ที่ 12-01-2019 00:41:14
เริ่มหัวข้อโดย: เข็มวินาที ที่ 12-01-2019 02:48:50
เริ่มหัวข้อโดย: Sky ที่ 12-01-2019 07:56:42
เริ่มหัวข้อโดย: maddy_moody ที่ 12-01-2019 08:14:41
เริ่มหัวข้อโดย: JoobbieChu ที่ 12-01-2019 08:26:43
เริ่มหัวข้อโดย: mab ที่ 12-01-2019 08:32:14
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 12-01-2019 08:37:40
เริ่มหัวข้อโดย: zeit ที่ 12-01-2019 08:58:24
หนูเฟนหนีไป อย่าไปรับปากเขาสิลูก
หนูไม่ผิดที่ไม่ทันนะลูก แต่หนูจะมึึนแบบนี้แม่ว่าหนูจะไม่รอดจากพี่เขา
รักความใสใสของหนู ช่างเป็นเส้นตรง
ดูพูดออกมาแต่ละ คนเขามองหนูไม่เหลืออะไรแล้วนะ หนูกลายเป็นร้อนแรงมีแฟนแซ่บ แต่ลุคภายนอกใสซื่อ
Sent from my EVA-L19 using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: dekying kukkig ที่ 12-01-2019 11:00:08
เริ่มหัวข้อโดย: Moose ที่ 12-01-2019 11:44:58
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 12-01-2019 14:24:40
เริ่มหัวข้อโดย: mybear_sr ที่ 12-01-2019 17:19:16
เริ่มหัวข้อโดย: Wanna yui ที่ 12-01-2019 18:22:49
เริ่มหัวข้อโดย: hikkie ที่ 12-01-2019 19:14:27
เริ่มหัวข้อโดย: Pittabird ที่ 12-01-2019 22:54:04
เริ่มหัวข้อโดย: Mynun ที่ 12-01-2019 23:35:35
จับเลยยยยยย
:katai3:
เริ่มหัวข้อโดย: hongzaa ที่ 13-01-2019 07:49:31
หนูก็เหมือนกันลูก จะเป็นลมตามอิพี่สายฟ้า555
เริ่มหัวข้อโดย: momonuke ที่ 13-01-2019 11:33:33
เริ่มหัวข้อโดย: pwmd ที่ 13-01-2019 18:45:24
พี่สายฟ้าก็น่ากลัวเช่นกัน... กลัวว่าจะติดคุกเนี่ย!!! 555555555
น้องเฟนคือมีความน้อนนนนน น้อนรูกกกกก โถ /ลูบหัว
น้องตามอีพี่พายไม่ทันเลยอะ เอ็นดูววว น้องจะรู้ไหมว่าอีพี่ลากลงต่ำตลอดเว โว้ยยยย
คุนตำหนวดคะไปจับมัน!! 5555555555555
ชอบค่ะอ่านเพลินมากๆกับมุกห้าบาทสิบบาท มุกการเมือง สิบแปดบวกตั่งๆ หัวเราะจนจะเป็นบ้าแร้ววว รอตอนต่อไปนะคะ :)))
เริ่มหัวข้อโดย: Pthassa ที่ 13-01-2019 21:20:54
เริ่มหัวข้อโดย: miikii ที่ 14-01-2019 00:11:59
เริ่มหัวข้อโดย: KoROGeFeE ที่ 14-01-2019 01:26:26
Sent from my iPhone using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 14-01-2019 02:44:32
เริ่มหัวข้อโดย: Rach ที่ 14-01-2019 11:45:32
เริ่มหัวข้อโดย: JackXy Wu ที่ 14-01-2019 22:16:38
อยากจะเบียดตั้งแต่ได้เจอ
Ask.fm ll พี่เทพมีแพลนรวมเล่มทวีตด่าการเมืองมั้ยคะ นู๋ชอบพี่มากๆ เรย เอ้บซีน้าาา ตอบอ้าคนู๋หน่อยค่ะๆๆ ---- อะ น้องต้องเข้าใจก่อนว่าพี่เป็นแค่เห็บในทวิต ไม่ใช่นักเขียน! รวมเล่มทวีตด่าการเมืองอะไร พี่ไม่โดนลากคอก่อนเหรอครับ?! รู้ๆ กันอยู่ว่าอิสระเสรีในการแสดงความเห็นของ ปชช อย่างเรามันไม่เปิดกว้าง นี่ยังกลัวโดนลากคอทุกวันนะเห็นปากเก่งแบบนี้ อีกอย่างขอด่าหน่อย ภาษาไทยได้เกรดอะไร ไปเขียนมาให้ถูกไม่งั้นรอบหน้าไม่ตอบ! คราวนี้อนุโลมให้เพราะใช้ค่ะคะถูกนะเรา
Notice me senpai! @fcpeetepthor
กำลังตอบกลับถึง @LostDemocracy44
ทำไมวันนี้พูดจาไพเราะเพราะพริ้งดูมีสกุลรุนชาติ โดนแฮกหรือเปล่า
เทพท้อกับประชาธิปไตยที่หายไป @LostDemocracy44
กำลังตอบกลับถึง @fcpeetepthor
หลายรอบแล้วนะมึง อีเห็บเด็ก อย่าคิดว่ากูจำแอคมึงไม่ได้ ป่วนกูทุกทวิต ไอ้ชิบหาย!
Notice me senpai! @fcpeetepthor
กำลังตอบกลับถึง @LostDemocracy44
ถ้าไม่มีใจก็บล็อกผมไปสิๆๆๆ
[พระพาย]
“หึๆๆ ฮ่าๆๆ แม่ง สมน้ำหน้า”
ผมกลั้นหัวเราะจนปากสั่นตอนอ่านทวิตสายฟ้าตีกับเห็บเด็กที่มาติดพันมัน สมน้ำหน้า ประสาทแดกไปซะเถอะไอ้เพื่อนเวร นี่ถ้ารู้ว่าน้องเห็บคนนั้นเป็นใครผมจะพาไปเลี้ยงข้าวเป็นรางวัลที่ทำตัวดีมีประโยชน์ยั่วโมโหเพื่อนผมได้ไม่เว้นวัน
“พี่พระพายเป็นไรอะ ขำหน้าดำหน้าแดง”
“อ๋อ พี่ โอ้…”
ผมเงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินเสียงเฟนเรียก ก่อนค้นพบสัจธรรมของชีวิตว่ากางเกงบอลขาสั้นนี่มันเป็นไอเท็มที่ดีที่สุดในโลก!
น้องเพิ่งอาบน้ำเสร็จ เหมือนจะสระผมด้วยเพราะมีผ้าเช็ดตัวผืนเล็กวางอยู่บนหัว วันนี้เฟนใส่เสื้อยืดคอย้วยกับกางเกงบอลขาสั้น โชว์ขาขาวๆ เนื้อหนุบหนับให้ผมได้เห็นชัดๆ เป็นขวัญตา คือปกติน้องมันจะใส่กางเกงวอร์มไม่ก็ชุดนอนขายาวนอนไง ไม่รู้วันนี้นึกคึกอะไรใส่ขาสั้น คุณธรรมในตัวผมนี่สั่นหงึกๆ ไปหมด
“พี่ พี่พระพาย เป็นไร?” เฟนเดินเข้ามาใกล้ผมตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ เจ้าตัวโบกมือไปมาตรงหน้า ผมกะพริบตา เรียกสติตัวเองกลับมาแล้วฉวยจับมือเขาเอาไว้
นุ่มมาก หอมมาก ขอดมสักสองสามฟอดให้พอชื่นใจได้มั้ยคนกันเอง
“เปล่าๆ ไม่ได้เป็นอะไร” แค่ใจมันหายละลายๆ ละลายและไหลไปกับขาขาวๆ ของเธอ เนี่ยตอบน้องแต่ตาเอาแต่มองต่ำ คนอะไรวะ ทำไมขาวจัง บีบนิดจับหน่อยไม่แดงขึ้นเป็นรอยมือเลยเหรอ
“แน่ใจนะ แต่พี่จมูกบานมากเลย หน้าก็แดงๆ” เสียงเฟนฟังดูไม่แน่ใจ “พี่เป็นหวัดหรือเปล่า เสียงหืดๆ หาดๆ ยังไงไม่รู้ หรือเพราะขับรถตากลมเมื่อเย็น เราบอกพี่แล้วใช่มั้ยว่าให้กินยาดักไว้”
“พี่ไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ” แต่ถ้าหนูยังวอแวใกล้พี่อย่างนี้ พระพายน้อยจะโผล่หัวหงึกหงักมาทักทายแล้วนะ!
“แล้วแต่พี่นะ” น้องทำเสียงขึ้นจมูก เขาเดินไปเปิดทีวีแล้วโดดขึ้นนั่งบนเตียง เปิดพัดลมเป่าและเช็ดผมให้แห้ง ผมนอนเหยียดยาวตะแคงข้างเท้ามือกับหัวมองเขา มองไปมองมา สายตาก็ไล่ลงต่ำอีกรอบ กางเกงบอลปกติก็ว่าสั้นแล้ว ยิ่งนั่งขัดสมาธิแบบนี้มันยิ่งร่นขึ้นข้างบน…
ถอดเลยได้มั้ย อย่าปล่อยให้คนตรงนี้เสียแรงจินตนาการไปไกล
“เออพี่” ผมสะดุ้งเมื่อเฟนเรียก เขาหันมาทางเตียงผม เอียงคอเล็กน้อยเมื่อเห็นผมทำตัวเลิ่กลั่ก “เมื่อเย็นอะ ที่เราจะให้พี่ช่วยเซ็นสมุดล่าลายเซ็นให้”
“อาฮะ ทำไมครับ”
“เซ็นให้เราหน่อยสิ ตอนนั้นไม่กล้าพูดต่อ กลัวพี่สายฟ้าดุ”
“แล้วไม่กลัวพี่ดุ”
“พี่พระพายดุเหรอ” น้องมองมาตาใส ถามต่อด้วยน้ำเสียงซื่อๆ “พี่จะดุเรา?”
“เห็นอย่างนี้น่ะ…” ผมลากเสียง หรี่ตาลงเล็กน้อย แอบยิ้มมุมปากเมื่อเห็นเฟนตั้งใจฟัง “แต่พี่ดุมากเลยนะ”
“ดุมากเลยเหรอ”
“ดุมาก เผ็ดมาก พี่เคยดุใส่คนนึง รู้มั้ยว่าเขาเป็นยังไง”
“เขาเป็นไงเหรอพี่” น้องทำตาโต ท่าทางอยากรู้อยากเห็นเต็มที่
“เขาร้องลั่นเลย ทั้งร้องทั้งสะอื้น พี่เห็นแบบนั้นยิ่งมีอารมณ์ว่ะ เลยดุใส่แรงๆ อีกยก”
“โห ทำไมพี่พระพายใจร้าย” เฟนทำตาตก สีหน้าสงสารคนที่ผมเล่า “เป็นพี่วินัยจำเป็นต้องดุน้องปีหนึ่งขนาดนั้นเลยเหรอพี่ สงสารเขา ต้องตกใจมากแน่ๆ เลย”
“พี่ว่าเขาชอบมากกว่านะ” ผมหัวเราะในลำคอ
“ฮะ? ใครจะชอบโดนดุ”
“เดี๋ยวโตขึ้นหนูก็รู้เองแหละครับ : )” ผมยิ้มตาปิด เฟนมีสีหน้างงๆ แต่น้องก็ไม่ได้ซักถามอะไรเพิ่มเติม นอกจากทวงลายเซ็น “เอางี้ดีกว่า ถ้าอยากได้ลายเซ็นพี่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน”
“เซ็นให้เราเฉยๆ ไม่ได้เหรอ”
“ไม่ได้ครับ”
“แต่พี่…” น้องช้อนตาอ้อน ตาใส หน้าซื่อ ปากมุบมิบ จมูกจุ๊บจิ๊บ ทำให้ผมรู้สึกเหมือนกำลังโดนสิ่งมีชีวิตตัวเล็กๆ ออดอ้อน คุณธรรมประจำใจสั่นไหวเหมือนไผ่ต้องลม “พี่ไม่สงสารเราเหรอ”
น่ารักชิบหายน่ารักจนอยากจะทำให้ร้องไห้ บ้าเอ๊ย!
“พี่สงสารเรานะครับ แต่พี่ก็ต้องทำตามหน้าที่” ผมกัดฟันไม่ยอมใจอ่อน เพราะถ้าใจอ่อนน้องก็จะได้ผลประโยชน์คนเดียวส่วนผมขาดทุน ไหนๆ แล้วก็ขอคืนความสุขให้ตัวเองบ้างเถอะ เพราะกว่าลุงแถวนี้จะคืนให้ได้ไม่รู้อีกกี่ปี
อะ เนี่ย กูโดนสายฟ้าคายตะขาบใส่หรือไงวะ ล่อตีนอีกแล้ว
“เฮ้อ แล้วพี่จะให้เราทำอะไร” น้องถาม ขนาดเสียงถอนใจยังน่ารัก
“ต่อเตียงกับพี่”
“นี่ เราว่าเราคุยเรื่องนี้กับพี่เรียบร้อยแล้วนะ” เฟนขมวดคิ้ว “เราไม่ต่อเตียงกับพี่”
“ไม่ต่อใช่มั้ย” ผมถามย้ำ พอเฟนพยักหน้าเลยแกล้งถอนหายใจ “พี่ว่าจะไม่เล่าให้เราฟัง แต่คงไม่มีทางเลือกแล้วล่ะ”
“เล่าอะไร?”
“พี่รู้นะว่าทุกวันนี้เฟนยังรู้สึกอยู่ ว่ามีอะไรมาลูบๆ ตอนกลางคืน” ผมเปิดประเด็น พอเห็นน้องทำตาโตใส่ก็แอบยิ้มไม่ให้เขาเห็น “พี่จะบอกว่าไม่ใช่แค่เฟนหรอกที่โดน พี่ก็โดนเหมือนกัน พี่ไม่อยากให้เราไม่สบายใจเลยไม่บอก แต่เห็นพี่เป็นแบบนี้พี่ก็กลัวนะ พี่โดนหนักกว่าเรามาก ทั้งมานั่งทับตอนกลางคืน มาหัวเราะข้างหู มีอยู่คืนนึงพี่ได้ยินเสียงก๊อกแก๊ก ลืมตาขึ้นมาก็เห็นเขานั่งแกว่งขาอยู่ที่เตียงหนูน่ะ…”
“พี่พระพาย!”
น้องตะโกนลั่น รู้ตัวอีกทีเขาก็กระโดดมาอยู่เตียงเดียวกับผมแล้ว เจ้าตัวเล็กกอดแขนผมแน่น ตัวแทบเกยมาบนตัก ผมฉวยโอกาสนี้โอบเอวน้องไว้ กลิ่นตัวกับกลิ่นยาสระผมหอมกรุ่นจนอยากฝังจมูกหอมแก้มหอมตัวให้ช้ำ
“โอ๋ๆ ไม่กลัวนะคนดี พี่อยู่กับหนูนี่ไง” ผมลูบหลังลูบไหล่ปลอบใจ มืออีกข้างก็ล็อกเอวเฟนไว้แน่น คือหนูโดดเข้าหาพี่ขนาดนี้ พี่ไม่ปล่อยๆ ง่ายๆ นะเว้ย “ตัวสั่นหงึกๆ เลย โธ่ น่าสงสาร”
“ใครใช้ให้พี่เล่าเรื่องอะไรแบบนี้ตอนสี่ทุ่มกว่าฮะ!”
“ก็หนูไม่ต่อเตียงกับพี่”
“ก็ค่อยเล่าวันหลังได้มั้ยล่ะ” น้องเงยหน้าขึ้นเถียง กลายเป็นว่าตอนนี้ผมได้สบตากับเฟนในระยะใกล้กว่าที่เคย หน้าดื้อๆ ของเจ้าเด็กน้อยทำผมมันเขี้ยวจนอยากงับแก้มให้สักที “นิสัยไม่ดีเลย เราโกรธพี่แล้ว!”
ปากบอกว่าโกรธแต่มือนี่กอดแขนผมแน่นไม่ปล่อย มีใจก็บอกมา
“เฟนครับ โอ๋ ไม่เอาไม่โกรธพี่สิ มาคุยกันก่อน” ได้ทีก็ล็อกตัวเด็กขี้งอนขึ้นคร่อมตัก โอ้โห ขนาดนี้แล้วว่ะ เรานี่ก็เนียนใช่ย่อย มึงแม่งเจ๋งมากพระพาย คืนนี้ต้องได้สี! “เนี่ย คือพี่ก็กลัว หนูก็กลัว แล้วทำไมเราไม่ต่อเตียงกันล่ะครับ เฟนไปนอนข้างใน เดี๋ยวพี่นอนกันข้างนอกให้ นอนใกล้กันแบบนี้อุ่นใจกว่านะ พอต่อเตียงเสร็จปุ๊บพี่เซ็นให้เราเลย เดี๋ยวเอาไปให้สายฟ้ากับจิ๊บช่วยเซ็นให้ด้วย เฟนมีแต่ได้กับได้เลยนะ ไม่สนใจเหรอ หืม?”
ผมทอดเสียงอ่อน มือลูบเอวเขาไปมา เฟนขมวดคิ้ว น้องทำหน้าคิดหนักจนไม่ทันสังเกตหรือรู้สึกว่ามือผมค่อยๆ เลื่อนลงต่ำมาวางบนผิวขาวๆ ตรงขาอ่อนเขา
อา...ขาว เนียน และนุ่ม 3 in 1 แบบนี้ไม่ได้มีบ้อยบ่อย
“พี่…”
“ครับ ว่าไงเอ่ย”
“อือ...อย่าบีบเราแบบนี้ เราเจ็บ”
“อ้อ เอ่อ…” เวร น้องรู้ตัวตั้งแต่เมื่อไหร่วะ ผมพลันได้สติ สบตากับน้อง เจ้าตัวเล็กมองผม น้ำตาคลอบางๆ เขาเม้มปากเล็กน้อย เอ็กซ์มาก ในหัวนี่คือหมกหมุ่นไปจนถึงขั้นเปลื้องผ้าโซเดมาคอมแล้วมึงเอ๊ย! “หรือพี่โกรธที่เราไม่ยอมต่อเตียงด้วยเลยบีบขาเราจนแดงไปหมดแล้วเนี่ย เราเจ็บนะ พี่เค้นเนื้อเราเหมือนจะดึงให้หลุดติดมือให้ได้อะ…”
ปุจฉา ผมจำได้ว่าแค่ลูบ นี่กูหน้ามืดไปเค้นเนื้อน้องตอนไหนวะเนี่ย?!
“เอ่อ พี่ขอโทษๆ ไม่ได้ตั้งใจ” ผมรีบชักมือกลับมา เฟนเบะปาก ดิ้นลงจากตักผมไปนั่งอยู่ข้างๆ เหมือนเดิม “พี่ไม่ได้ตั้งใจบีบหนูนะเฟน”
เพราะความจริงแล้วตั้งใจจะทำมากกว่าบีบ จิตใต้สำนึกมันกลืนกินคุณธรรมและจรรยาบรรณพี่ไปชั่ววูบ พี่ก็แค่มนุษย์คนนึงที่ยังละกิเลสและกำหนัดไม่ได้ อยากมาน่ารัก มาขาวเนียนหนึบยั่วตาทำไมวะไอ้ตัวน้องนี่
“ฮึ!”
“แล้วสรุปจะต่อเตียงมั้ยครับ” ผมถามเสียงอ่อนเสียงหวานปะล่อมเหยื่ออีกครั้ง “พี่กลัวจริงๆ ถือว่าช่วยพี่ก็ได้ ถ้าคืนนี้พี่ตื่นมาเจอเขาแกว่งขา…”
“พอ ห้ามพูด!” เฟนขัดขึ้นมา หน้าตาจริงจัง “เรายอมต่อเตียงกับพี่ก็ได้ โอเคมั้ย แล้วเซ็นให้เราตามสัญญานะ”
“ได้เลยๆ พี่พูดแล้วทำตามสัญญาตลอดครับ”
เฟนพยักหน้ารับรู้ แล้วพวกเราก็ช่วยกันเคลื่อนเตียงตัวนอกของน้องให้เข้าไปชิดกับเตียงตัวในของผมจนเรียบร้อย น้องทิ้งตัวนั่งพักเหนื่อยเมื่อจัดการเสร็จ เขาหันหน้าไปทางทีวี
“โห นายแบบคนนี้หุ่นดีจัง”
ผมมองตาม ในทีวีตอนนี้เป็นช่วงข่าวบันเทิงและนักข่าวกำลังสัมภาษณ์นายแบบคนนึงอยู่ ผมไม่รู้จักเขา แต่ฟังที่นักข่าวสาวคนนั้นเรียกน้องแดนอย่างนู้นน้องแดนอย่างนี้เลยเดาเอาว่าหมอนี่น่าจะชื่อแดน
ว่าแต่หุ่นดีตรงไหนวะ ก็งั้นๆ แหละ ผิวก็ซีดอย่างกับคนป่วย
“งั้นๆ แหละหนู”
“งั้นๆ ตรงไหนพี่พระพาย” น้องหันมาเถียง “เรามองแวบแรกคือว้าวเลยนะ”
หยาม รู้สึกเหมือนโดนหยาม!
“อ้าว แล้วพี่จะถอดเสื้อทำไมเนี่ย?”
“พี่ร้อน” ผมโยนเสื้อลงบนเตียง ยักไหล่เล็กน้อย แอบเบ่งๆ กล้ามกับเกร็งหน้าท้องให้ซิกแพ็คขึ้นเป็นลายชัดๆ “ออกกำลังแล้วมันร้อนรุ่ม”
“แต่แอร์เปิด 24 องศานะ พัดลมก็เปิด”
“พี่เป็นพวกขี้ร้อน”
“เราถามจริง?”
“จริง”
“แล้วสั่นทำไมอะ” น้องเอียงคอจ้องหน้ากัน เขาเลื่อนสายตาลงมองตัวผม นั่นยิ่งทำให้ผมเบ่งกล้ามอวดหุ่นตัวเองมากกว่าเดิม ชมสิชม กล้ามก็แน่น ซิกแพ็คก็ชัด ผิวแทนสวย หุ่นดีขนาดนี้หนูต้องเตะตาบ้างแล้วนะ “โอ๊ะ เราเพิ่งรู้ว่าพี่สะดือจุ่น”
ไม่สิ มันต้องไม่เป็นแบบนี้หรือเปล่า…
“ไม่เฟน หนูมองข้ามเรื่องสะดือจุ่นก่อนได้มั้ย?”
“ก็จุ่นจริงๆ นี่นา”
“นอกจากสะดือจุ่นแล้วอย่างอื่นล่ะ” เสียงผมแสดงออกถึงความคาดหวัง อีกนิดจะเอาซิกแพ็คกระแทกหน้าน้องแล้ว ผมยกแขนขึ้น แกล้งบิดขี้เกียจอวดเอวสอบทรงวีเชฟ “ชมเลย ไม่ต้องเกรงใจ”
“อ๋อออ” น้องลากเสียงยาว ตาเป็นประกาย ผมเบิกตามองน้องอย่างลุ้นระทึก “ขนรักแร้พี่ดกมาก อึ๋ย ขมคอเลยอะ”
ผมเกือบหน้าคว่ำลงกับพื้น…
“ไม่สิเฟน หุ่นพี่น่ะหุ่นพี่!” ผมยอมเฉลยอย่างเสียไม่ได้ “หุ่นพี่ไม่ดีเหรอ ไม่เซ็กซี่ขยี้ใจหนูเหมือนไอ้นายแบบในทีวีบ้างหรือไงกัน หรือเราไม่ชอบหนุ่มผิวแทน?!”
“อ้อ…” เฟนขานรับ กวาดตามองผมเร็วๆ อีกรอบ “อื้อ ก็ดีนะ”
น้ำเสียงราบเรียบไร้อารมณ์มาก
“เทียบกับนายแบบคนนั้นเราว่าใครดีกว่า” ผมคาดคั้น เฟนมองผม น้องกะพริบตาปริบ อ้ำอึ้งอยู่พักใหญ่ไม่ตอบสักทีจนความมั่นใจผมลดฮวบ “หนูจะทำกับพี่แบบนี้ไม่ได้นะ คำตอบก็อยู่ตรงหน้าแล้วนี่ไงว่าพี่หุ่นดีกว่า มองดีๆ สิครับ อีกอย่างนะ พี่ทำแบบนี้ได้ด้วย!”
ผมถลาเข้าไปใกล้เฟนที่นั่งอยู่ปลายเตียงจนน้องผงะไปด้านหลัง ผมเกร็งอกตัวเองแล้วแสดงความสามารถพิเศษให้น้องดูอย่างภาคภูมิใจ
“เอ่อ…”
“เป็นไง ไอ้หมอนั่นทำนมดุ๊กดิ๊กแบบพี่ไม่ได้แน่ๆ” ผมแสยะยิ้มอย่างเหนือกว่า กระตุกนมซ้ายทีขวาที “ขวาดุ๊ก ซ้ายดิ๊ก ดุ๊กๆ ดิ๊กๆ แล้วก็ ดิ๊กๆ ดุ๊กๆ”
“...”
เฟนเงียบไปพักใหญ่ น้องสบตาผม ในสายตาคู่นั้นแฝงแววประหลาดที่ผมอ่านไม่ออก ก่อนเขาจะค่อยๆ เคลื่อนตัวออก เดินไปหยิบเสื้อที่ผมถอดทิ้งไว้มา เจ้าตัวเล็กเขย่งตัว สวมเสื้อลงกับหัวผม จากนั้นจับแขนผมสอดใส่แขนเสื้อจนเสร็จเรียบร้อยแล้วเดินไปปิดทีวี
“เราว่านอนดีกว่านะพี่ พรุ่งนี้เราตื่นเช้า” แล้วน้องก็ก้าวขึ้นเตียง คว้าหมอนข้างมาก่ายขาหลับตาพริ้ม “ปิดไฟให้ด้วยนะครับ”
“เดี๋ยวสิ” ผมรีบขึ้นเตียงไปนอนข้างน้อง จิ้มจมูกเล็กๆ ของเขาจนอีกฝ่ายลืมตาทำหน้ามุ่ยใส่ “ยังไม่สี่ทุ่มครึ่งเลย นอนแล้วเหรอ”
“อือ ก่อนที่เราจะเสียสายตากับนมดุ๊กดิ๊กของพี่ไปมากกว่านี้”
นมดุ๊กดิ๊กมันไม่น่าประทับใจตรงไหนวะ…
“แต่…”
“นอนนะพี่พระพาย ไม่ซนนะ”
“แฟนครับ” ผมแกล้งเรียกชื่อเขาผิด ซึ่งก็ได้ผล เฟนลืมตาจ้องหน้าผมเขม็งเลย
“เราชื่อเฟน”
“ฮ่าๆๆ โทษที พี่…”
“อย่ามาเล่นมุกนิ้วเบียดกับเรานะ พี่พระพายพูดไม่ได้พิมพ์สักหน่อย”
“เปล่าครับ”
“อ้าว”
“นิ้วไม่เบียดหรอก ที่เบียดน่ะลิ้น”
“หือ ลิ้นเบียด? ยังไงอะ เราไม่เคยได้ยิน” คราวนี้น้องมองผมตาใส เจ้าตัวเล็กกะพริบตาปริบ ดูไม่เข้าใจจริงๆ ผมหัวเราะหึๆ เจ้าตัวดีทำผมเสียเซลฟ์ไปซะเยอะ ขอเอาคืนหน่อยแล้วกัน
“อยากรู้มั้ยว่าเบียดยังไง มานี่มาพี่สอน : )”
“ฮื้อ เอาหน้ามาใกล้เราทำไม ออกไป!”
เฟนยกมือดันหน้าผมออก ผมเลยจับข้อมือเขาไว้ แกล้งยื่นหน้าทำปากจู๋จะจูบจนน้องโวยวายเสียงดัง เขาดิ้นจนหมอนข้างกระเด็น ไม่มีอะไรกั้นเราไว้อีก ผมยิ้มกริ่ม กำลังจะเกี่ยวเอวน้องมากอดมาฟัดให้เต็มรัก แต่กลับโดนเข่าน้อยๆ กระแทกเข้าลิ้นปี่ จุกจนมือไม้อ่อนไปหมด
“สมน้ำหน้า!”
“นะ หนู…” เสียงผมแหบแห้งไปหมด “เกือบ...เกือบโดนพระพายน้อยแล้วนะครับ”
“อีกรอบมั้ยล่ะพี่ คราวนี้เราเล็งไม่พลาดแน่” น้องเบะปากใส่ ขยับถอยกรูไปชิดผนัง คว้าหมอนข้างขึ้นมากั้นกลางระหว่างเราสองคน “พี่พระพายหื่นกาม!”
“ขอโทษได้มั้ยครับ สำนึกผิดแล้ว” ผมกระดึ๊บๆ เข้าหาน้อง แต่อีกฝ่ายขู่ฝ่อจนต้องหยุด “เดี๋ยวพรุ่งนี้ขับไปส่งที่มอก็ได้เอ้า เป็นการไถ่โทษ”
“ไม่เอา”
“อ้าว ทำไมครับ โกรธพี่ขนาดนั้นเชียว”
“เปล่า เอ๊ย! ก็โกรธๆๆ” น้องว่า เขาทำปากมุบมิบ “แต่ให้พี่ง้ออย่างอื่น ไม่ต้องไปส่งเดี๋ยวเพื่อนๆ ตกใจแล้วถามวุ่นวายว่ารู้จักพี่ได้ยังไง”
“หนูก็บอกไปสิว่าเราอยู่กินกัน”
“ไม่สิพี่ เราอะเพิ่งมาคิดจริงๆ จังๆ” น้องทำหน้าขึงขัง แต่มันดูน่ารักมากกว่าในสายตาผม “พี่คิดว่าคำนี้มันแปลกๆ ปะ เราคลับคล้ายคลับคลาว่าคำนี้มันใช้ในบริบทอื่นแต่เราคิดไม่ออก”
“แปลกตรงไหน ก็เราอยู่ด้วยกันใช่มั้ย”
“อื้อ ก็ใช่”
“กินก็กินด้วยกัน พี่พูดถูกหรือเปล่า”
“ถูก”
“นั่นไง แล้วมันผิดตรงไหนถ้าจะบอกว่าอยู่กินกัน” ผมยิ้มหวาน ค่อยๆ เขยิบเข้าไปใกล้เฟนที่กำลังใช้ความคิดจนลดการระวังภัยลงอีกครั้ง “จะบอกให้นะ พี่เรียนมา เขาบอกว่าเราต้องรู้จักใช้ทุกเวลาทุกนาทีให้เป็นประโยชน์ ภาษาไทยมันยาว บางทีเราก็ต้องตัดทอนคำบางคำออกไปบ้างเพื่อเซฟเวลา เหลือแค่ใจความหลักๆ ก็พอ หนูเก็ตมั้ย?”
“อ๋อ...อย่างนี้นี่เอง”
“สรุปถ้ามีใครมาถามให้บอกเขาไปว่าไงเอ่ย” ผมปะเหลาะ
“เรากับพี่พระพายอยู่กินกัน” เฟนตอบกลับหน้าซื่อตาใสจนผมหลุดยิ้มออกมา
“เก่งมากครับเด็กดี มานี่มาให้พี่หอมหัวที”
ผมฉวยโอกาสยื่นหน้าเข้าใกล้ กดจมูกลงบนหัวน้อง หอมเขาดังฟอดใหญ่แล้วผละออก เฟนส่งเสียงโวยวายอีกครั้ง ผมหัวเราะ พูดขอโทษน้องไปอีกทีแล้วพลิกตัวปิดไฟทำให้ทั้งห้องตกอยู่ในความมืด ได้ยินเสียงน้องคาดโทษงุ้งงิ้งอยู่ข้างๆ สักพักเสียงนั้นก็หายไปกลายเป็นเสียงลมหายใจอย่างสม่ำเสมอแทน
ผมพลิกตัวนอนหงาย หลับตาลง พยายามหลับตามน้อง แต่ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าตื่นเต้นชิบหายที่มีเจ้าตัวน้องน่ารักนอนอยู่ข้างๆ เอาจริงมั้ย ถ้าเป็นคนน่ารักคนอื่นไม่มีทางมานอนบนเตียงกับผมแล้วหลับสบายแบบนี้หรอก มันต้องได้ออกกำลังกายเรียกเหงื่อกันสักสองสามยก ครางกันให้คอแหกไปข้าง ไม่อยากจะนึกว่าถ้าเป็นเฟน…
คิดมาถึงตรงนี้ผมก็รู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงในร่างกายตัวเอง
เพราะนอกจากอาการนิ้วเบียด ลิ้นเบียด…
ก็มีเป้านี่แหละที่เบียดกับเขาด้วย
มันอยากขยับเข้าไปใกล้เธอ อยากจะเบียดตั้งแต่ได้เจอ~ อะ เพลงเขาหวานๆ กุ๊งกิ๊งกูก็เปลี่ยนเนื้อซะจัญรี้จัญไร โอ๊ย หนองมนลูกพ่อ ใจเย็น ยังเบียดตอนนี้ไม่ได้ ฮึบไว้ก่อน!
ผมหลับตา พยายามนึกภาพหมาตายลอยน้ำ หมาตายลอยน้ำตัวอืดลิ้นจุกปาก ได้ยินเสียงคนข้างๆ ขยับตัวเลยเผลอลืมตาหันไปมอง แสงไฟจากระเบียงส่องเข้ามาพอให้เห็นภาพเลือนราง เฟนนอนหันหน้ามาทางผม กอดหมอนข้างหลับตาพริ้ม ขาข้างหนึ่งยกขึ้นก่ายหมอน กางเกงนอนที่สั้นอยู่แล้วยิ่งถกขึ้นจนเกือบถึงขอบกางเกงในแล้วมั้งนั่น!
ความเนียนนี้น้องได้แต่ใดมา
หมาตายลอยน้ำคืออะไรวะ แม่งช่วยไม่ได้แล้ว น้องงานดีมาก แอบลูบๆ นิดนึงได้มั้ย ลูบนิดเดียวแค่ปลายนิ้วถูไถให้พอชุ่มฉ่ำหัวใจ
หยุด!
ผมสูดหายใจลึก ในเมื่อหมาตายลอยน้ำใช้ไม่ได้ผลก็ต้องยกคำว่าเยาวชน อนาคตของชาติเข้าสู้ หายใจเข้าเยาวชน หายใจออกอนาคตของชาติ ลูบปลอบพระพายน้อยเบาๆ ให้สงบลง แต่ยิ่งลูบแม่งยิ่งคึกคักซู่ซ่า สงสัยช่วงนี้ของขาด เพราะตั้งแต่มาอยู่กับเฟนผมก็ไม่ได้ออกไปนัดเย็บนัดแย็บกับใครเลย และเพื่อความปลอดภัยของเยาวชน ผมควรเสียสละตัวเอง เอาล่ะ หยิบมือถือขึ้นมา กดเข้าแอคลับอย่างรวดเร็ว
บิ๊กไซซ์สนใจทักเดม @fdhjgjdll24hag
ของขาด ไบรุกหาเพื่อนนอน พน.สยาม ทุ่มครึ่ง สะอาด มีห้อง ลีลาเด็ด เผ็ชจนต้องร้องขอชีวิต สนใจทักเดมครับ
ทวีตเสร็จก็โยนมือถือวางไว้ข้างๆ พรุ่งนี้ก็ส่วนพรุ่งนี้ แต่คืนนี้ไม่ไหว น้ำรอการระบาย คงต้องพึ่งแม่นางทั้งห้าในการรีดเค้นแก้ขัดไปก่อน ผมขยับตัวลุกช้าๆ ระวังไม่ให้เฟนตื่น หรี่ตาเอานิ้วจิ้มจมูกเจ้าตัวดีไปสองสามทีด้วยความมันเขี้ยว
“บาปนะ ทำตัวน่ารักแบบนี้น่ะ”
“...”
“บรรลุนิติภาวะเมื่อไหร่พี่จะฟัดหนูให้ช้ำเลยคอยดู ป้ายน้ำลายจองแล้ว หึ!”
--------------------
อยากให้ทุกคนอ่านในมุมมองตัวพี่มันบ้างจะได้รู้ว่าเนื้อแท้จริงๆ แล้วของพี่ พพ.น่ะ...ก็จัญรี้จัญไรอยากได้อยากฟัดน้องอย่างที่ทุกคนคิดกันนั่นแหละค่ะ 55555555555 พี่ พพ.ก็จะมีความเพ้อ มีการอ่านกินน้องทางสายตาและมือไม้ไวไปสักเล็กน้อย(มั้ง) แต่ก็ยังพอมีคุณธรรมค้ำใจน้อมนำบทสวดหมาตายลอยน้ำมาท่องอยู่บ่อยๆ เป็นกำลังใจให้พี่ พพ ด้วยนะคะ
ดีใจที่ชอบกันค่ะ มาคุยกันที่แท็ก #เพื่อนกล่อมนอน ได้นะคะ
ปล.พี่สายฟ้าออกนิดเดียวพอ เดี๋ยวโดนลากคอ 555555555
เริ่มหัวข้อโดย: mybear_sr ที่ 14-01-2019 22:39:14
เริ่มหัวข้อโดย: mapuddingg ที่ 14-01-2019 22:42:52
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 14-01-2019 22:49:48
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 14-01-2019 23:09:14
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 14-01-2019 23:14:53
เริ่มหัวข้อโดย: oilzaza001 ที่ 14-01-2019 23:23:49
เริ่มหัวข้อโดย: ursleepingxd ที่ 14-01-2019 23:42:00
เริ่มหัวข้อโดย: Ti0590 ที่ 14-01-2019 23:51:23
อีก 2 ปี น้องบรรลุนิติภาวะ อิพี่มันไม่จับขังอย่ในห้องไม่เห็นเดือนเห็นตะวันเลยเหรอลูกกกกกก
โทร191 แพรพพ
เริ่มหัวข้อโดย: nevergoodbye ที่ 15-01-2019 00:04:27
ของนังพี่ พพ.มาก
เริ่มหัวข้อโดย: Rumraisin ที่ 15-01-2019 00:04:41
แล้วขยับเตียงมาชนกัน เราว่าคนที่จะตายก่อนไม่ใช่ใคร ตัวพี่พระพายเองนั่นแหละ
น้องอยู่ใกล้แค่ปลายจมูกแต่คำว่าเยาวชน และคุณธรรมมันค้ำคอไว้อยู่
ให้กำลังใจนะคะ :hao7: ส่วนพี่ฟ้าน้องไปหารด้วยนะคะ :m23:
ขอบคุณมากค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Chompoo reangkarn ที่ 15-01-2019 00:19:57
เริ่มหัวข้อโดย: Leenboy ที่ 15-01-2019 00:43:35
เริ่มหัวข้อโดย: wikawee ที่ 15-01-2019 01:11:39
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 15-01-2019 02:55:53
เริ่มหัวข้อโดย: mab ที่ 15-01-2019 07:21:50
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 15-01-2019 07:56:54
เริ่มหัวข้อโดย: ก้อนขี้เกียจ ที่ 15-01-2019 07:58:01
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 15-01-2019 08:59:16
น้องไม่น่าชิดเตียงเลย หมาตายลอยน้ำก็ช่วยไรไม่ได้
เริ่มหัวข้อโดย: แมว ที่ 15-01-2019 09:27:53
เริ่มหัวข้อโดย: Rach ที่ 15-01-2019 09:28:23
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 15-01-2019 10:38:42
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 15-01-2019 11:44:36
เริ่มหัวข้อโดย: GBlk ที่ 15-01-2019 12:21:39
เริ่มหัวข้อโดย: JackXy Wu ที่ 15-01-2019 22:28:54
ชาวเราพร้อมใจสวดมนต์
“ตั้มว่าเราหัวอ่อนเกินไปมั้ย?”
ผมถามขึ้นอย่างอดไม่ได้ ตั้มเงยหน้าจากชามก๋วยเตี๋ยว ตอนนี้เรากำลังพักเที่ยงอยู่ที่โรงอาหารของคณะ ตั้มขมวดคิ้ว เขาคีบเส้นก๋วยเตี๋ยวเข้าปากอีกคำใหญ่ พอกินหมดแล้วถึงได้ตอบคำถามผม
“ในฐานะที่รู้จักกันมาแค่อาทิตย์กว่า กูควรรักษาน้ำใจมึงสินะ”
“แค่ตั้มมึงกูใส่หน้าเราตั้งแต่คุยกันคำแรก เราก็คิดว่าตั้มไม่ต้องรักษาน้ำใจเราแล้วล่ะ”
“เหมือนโดนด่า”
“ไม่ ตั้มคิดไปเอง” ผมถอนหายใจ สบตาเพื่อนใหม่หัวชมพูแล้วถามย้ำ “สรุปว่าไง คิดว่าเราหัวอ่อนเกินไปมั้ย”
“มึงไม่เชิงหัวอ่อนหรอก” เขากลอกตา ขมวดคิ้วแน่นคล้ายกำลังหาคำพูดดีๆ “แค่แบบ...ดีเลย์”
“ดีเลย์?”
“มึงตามคนไม่ค่อยทันว่ะ เท่าที่กูสังเกต” ตั้มยื่นมือมาตบไหล่ผมเบาๆ “ว่าแต่ทำไมเพิ่งถาม หรือเพิ่งรู้ตัวเอง”
“ไม่ คือ เอ่อ ก็ใช่ แต่ก็ไม่”
“สรุปยังไง กูโง่ กูตีความที่มึงตอบไม่ออกหรอกนะ”
“คือเราก็พอรู้ตัวว่าเราคิดตามคนอื่นช้าไปนิด ยิ่งมุกอะไรที่ต้องคิดลึกๆ เรายิ่งต้องใช้เวลาวิเคราะห์ ทีนี้เราก็แบบ เออ ขี้เกียจอะ ปวดหัว เลยปล่อยๆ ผ่านไปจนติดเป็นนิสัย” ผมเริ่มเล่าให้เขาฟัง ตั้มพยักหน้าหงึกๆ คว้าซองทาโร่ข้างตัวขึ้นมาฉีกแล้วหยิบปลาเส้นใส่ปาก “ไม่รู้เป็นเพราะเรามีฝาแฝดด้วยหรือเปล่า…”
“หือ มึงมีแฝด?”
“อืม อยู่ญี่ปุ่น” ผมพยักหน้ารับ “แฝดเรานอกจากหน้าที่เหมือนแล้ว นอกนั้นไม่มีอะไรเหมือนเลย เขาหัวไวมาก ตอนอยู่ญี่ปุ่นด้วยกันมีเพื่อนคนนึงเข้าหาเรา แฝดเรามองแป๊บเดียวฟันธงใส่เราเลยว่าเข้ามาจีบทั้งที่คุยกันยังไม่ถึงสองประโยค”
“เดี๋ยวนะๆ ตอนอยู่ญี่ปุ่น?”
“อ๋อ ลืมบอกๆ เราเป็นลูกครึ่ง แม่เป็นคนไทย พ่อเป็นคนญี่ปุ่น แต่เกิดที่ไทยนี่แหละแล้วย้ายไปญี่ปุ่นตอนสี่ขวบ” ผมยิ้มเมื่อนึกถึงครอบครัวตัวเอง “พอสิบสี่เรากับแม่ก็ย้ายกลับมาไทยอีกรอบ”
“แล้วแฝดมึงกับพ่อล่ะ?”
“อ้อ…” ผมเม้มปากเล็กน้อย “พวกเขาอยู่ที่ญี่ปุ่นน่ะ...แม่หย่ากับพ่อ พวกเราเลยแยกกัน”
“เฮ้ยๆ ขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจทำให้เศร้านะ”
“เปล่า ก็ไม่ได้เศร้าหรอก” ผมส่ายหน้าปฏิเสธ “คิดถึงมากกว่า แต่ก็ยังติดต่อกันปกตินะ แค่ไม่ได้อยู่ด้วยกันเฉยๆ เพราะแบบนี้อะ เราเลยไม่ค่อยสันทัดภาษาไทยเท่าไหร่ พวกคำแสลง หรือคำที่มีหลายความหมายงี้ บางทีเราก็ตามไม่ทัน ตอนอยู่ญี่ปุ่นก็ใช้ภาษาญี่ปุ่นเป็นส่วนใหญ่ พูดไทยแค่ตอนอยู่บ้าน พอย้ายกลับมาไทยแม่ก็ให้เราเรียนอินเตอร์ เนี่ย ตั้มเก็ตใช่ปะว่าทักษะภาษาไทยเรามันเลเวลไหน”
“เออ ก็พอเข้าใจ”
“แล้วเมื่อเช้าเราก็เพิ่งนึกออก” เล่ามาถึงตรงนี้ก็เผลอเบะปาก “ว่าเราโดนพี่พระพายแกล้งให้พูดว่าอยู่กินกัน”
“ฮะ?”
“คือเราก็ตงิดใจนะ ว่าคำนี้มันแปลกๆ แต่นึกไม่ออกไง ไม่ค่อยได้ใช้ พอเช้ามาเลยเสิร์ชกูเกิ้ลดู ถึงรู้ว่าโดนแกล้ง”
“อ้าว เดี๋ยว สรุปคือมึงกับพี่เขาไม่ได้อยู่กินกัน?” ตั้มทวนคำถาม สีหน้าสงสัย “กูหมายถึงมีอะไรๆ กัน อะไรๆ ที่แบบลึกซึ้ง…”
“บ้าดิตั้ม เรากับพี่พระพายเป็นแค่รูมเมตกันเฉยๆ” ผมแก้ข่าว และเห็นทีต้องแก้ข่าวกับพี่สายฟ้าด้วย ก็ว่าทำไมวันนั้นเขาทำหน้าเหมือนเห็นผี ไม่รู้จะมองผมเป็นคนแบบไหนไปแล้ว “พี่พระพายชอบแกล้งเราอะ ไม่รู้เป็นอะไร เห็นเราตามไม่ทันแล้วสนุกมั้ง”
“อ๋ออออ เฮ้อออ กูเหรอก็นึกไปว่ามึงเป็นพวกหงิมนอกแซ่บใน ยั่วๆ บดๆ”
“หือ บดอะไรเหรอ”
“เอ่อ อย่ารู้เลย” เขาบอกปัด สีหน้ากระอักกระอ่วน ผมเลยไม่เซ้าซี้ถามต่อ แต่จดคำว่าบดไว้ในใจว่าน่าจะมีความหมายอีกแง่ไม่ดีเท่าไหร่ และถ้ายิ่งออกจากปากพี่พระพาย มันต้องไม่บริสุทธิ์ 100% แน่นอน!
“เราก็พยายามจะคิดตามให้ทันนะตั้ม ไม่อยากถูกพี่เขาแกล้ง”
“เออ เดี๋ยวอยู่ไปเรื่อยๆ มึงก็ซึมซับเอง”
“แต่ถ้าซึมซับจนระบบความคิดเราเหมือนของพี่พระพาย เราว่ามันไม่น่าจะดีนะ” ไม่รู้ในหัวเขามีอะไรอยู่บ้าง แต่ผมคิดว่าต้องน่ากลัวมากแน่ๆ
“หรือไม่ก็ย้ายหอ เปลี่ยนรูมเมต”
“เราจ่ายมัดจำหอไปแล้ว รูมเมตใช่ว่าหาได้ง่ายๆ หรือตั้มจะมาเป็นรูมเมตเรา?”
“โทษที แต่กูชอบนอนคนเดียว”
“ไร้เยื่อใยมากตั้ม” ผมเบะปาก “ส่วนเรานอนคนเดียวไม่ได้ นอนไม่หลับเลย ระแวงไปหมด”
“งั้นก็ต้องยอมรับสภาพล่ะนะ” ตั้มโคลงหัว เขาตบไหล่ผมเบาๆ ให้กำลังใจ “ว่าแต่มึงได้ลายเซ็นพี่วินัยครบหรือยัง ส่งเย็นนี้ตอนเข้ารับน้องนะ”
“เออ ลืมเลย เราฝากพี่พระพายไว้”
“แน่ะ ใช้เส้นเหรอ”
“เปล่าสักหน่อย” ผมส่ายหัวดิ๊ก “งั้นเดี๋ยวเราไปเอาสมุดก่อน ตั้มขึ้นไปห้องเรียนก่อนก็ได้ ฝากจองที่ด้วยเดี๋ยวเราตามไป”
“โอเค งั้นตอนขึ้นห้องมึงซื้อลูกอมเปรี้ยวๆ มาหน่อย กูง่วงตั้งแต่เช้าแล้วเนี่ย กลัวหลับคาห้อง”
“ได้ เดี๋ยวเราซื้อขึ้นไปให้”
พอรับปากแล้วก็แยกกัน ผมแวะเซเว่นข้างๆ คณะเพื่อซื้อลูกอมให้ตั้มกันลืมตอนขากลับ เดินวนอยู่ในนั้นสักพักและตัดสินใจซื้อแซนด์วิชปูอัดสองชิ้น ชามะนาวหนึ่งขวดกับลูกอมเพิ่มอีกหนึ่งถุงใส่แยกกับถุงของตั้ม
คณะบริหารอยู่ไม่ไกลเท่าไหร่ ผมเดินแป๊บเดียวก็ถึง ได้ยินเสียงบูมเชียร์ดังลั่น สงสัยว่ารับกันทั้งคณะไม่ใช่แค่สาขา ผมเคยได้ยินว่าพี่พระพายเป็นวินัยคณะ เพราะงั้นเขาน่าจะอยู่แถวนี้
อะ นั่นไง ยืนหน้าเข้มคุมปีหนึ่งอยู่ตรงนั้น
ผมรีๆ รอๆ ไม่กล้าเข้าไป ได้แต่มองอยู่ห่างๆ จนกระทั่งพี่พระพายหันมาทางผม เขาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย มุมปากเกือบจะยกยิ้มแต่ดีที่เขารู้ตัวแล้วตีหน้านิ่งเหมือนเดิม พี่พระพายหันไปพูดกับพี่สายฟ้าที่ยืนอยู่ข้างๆ ก่อนจะเดินออกมาหาผม
“ไงเรา คิดถึงพี่เหรอ มาหาถึงที่เลย”
“เรามาเอาสมุดล่าลายเซ็นที่ฝากพี่ไว้”
“เย็นชาจังนะครับ พี่ถามว่าคิดถึงพี่เหรอก็ไม่ตอบ เปลี่ยนเรื่องซะอย่างนั้น”
“เรายังไม่ได้คิดบัญชีพี่เรื่องหลอกให้เราพูดคำว่าอยู่กินกันนะ” ผมหน้าบึ้ง เอ่ยคาดโทษเขา “เห็นเราชักจูงง่ายหน่อยก็แกล้ง นิสัยไม่ดีเลยพี่พระพาย”
“อ้าว รู้แล้วเหรอ” เขาหัวเราะ ลูบหัวผมแล้วเปลี่ยนเป็นขยี้จนผมต้องปัดมือเขาทิ้ง “พี่หยอกเล่นนะ อย่าโกรธพี่เลย อะนี่สมุด รู้หรอกว่าหนูไม่คิดถึงพี่หรอก”
“ขอบคุณครับ พี่ให้เพื่อนพี่เซ็นให้เราครบห้าคนแล้วเหรอ”
“เรียบร้อยครับ ไม่โดนลงโทษแน่นอน”
“อื้อขอบคุณนะพี่” ผมเริ่มยิ้มออก ยื่นถุงแซนด์วิชจากเซเว่นให้พี่พระพาย “อะพี่ เราซื้อมาฝาก ตอบแทนที่พี่ช่วยเรา คิดว่าพี่คงต้องยุ่งกับการคุมน้องจนไม่ได้กินอะไรแน่ๆ พี่ๆ ที่คณะเราก็เป็น เราเลยซื้อแซนด์วิชปูอัดมาให้รองท้องไปก่อน อ้อ แล้วก็มีชามะนาวกับลูกอม เผื่อพี่พระพายว้ากแล้วเจ็บคอ”
พี่พระพายยื่นมือมารับไป เขามองหน้าผมอึ้งๆ ท่าทางเหมือนทำอะไรไม่ถูกอยู่ครู่หนึ่งก่อนยิ้มกว้างจนตาหยี ฝ่ามือใหญ่วางบนหัวผม จับโยกไปมาเบาๆ ตบท้ายด้วยการลูบหัว
“ขอบคุณครับ น่ารักจังเลยนะเรา”
“เราน่ารักกับพี่ขนาดนี้ พี่ก็เลิกแกล้งเราด้วยนะ”
“ยิ่งน่ารักพี่ยิ่งอยากแกล้งเนี่ยสิ”
“โห มันต้องไม่ใช่แบบนี้สิพี่” ผมงอแงใส่ พี่พระพายเลยหัวเราะออกมาอีกครั้ง เนี่ย เวลาปกติเขาก็ดูเป็นคนดีนะ ไม่น่ากลัวหรือดูคุกคามเหมือนตอนทำนมดุ๊กดิ๊กเมื่อคืน “อ้อพี่ เย็นนี้พี่กินข้าวไปก่อนเลยนะ ไม่ต้องรอเรา คณะเราเลิกค่ำๆ อะ”
“อ้าว แล้วหนูจะกลับยังไง?”
“เดี๋ยวเราโบกพี่วินกลับหอก็ได้” ผมตอบ “ปกติเวลาไม่ได้กลับกับพี่เราก็โบกพี่วินนะ ไม่มีอะไรหรอก”
“ช่วงเย็นๆ น่ะไม่เป็นไร แต่นี่เลิกค่ำไม่ใช่หรือไง?”
“เรากลับได้ๆ พี่ไม่ต้องห่วง”
“พี่ถามก่อนว่าเฟนเลิกกี่ทุ่ม”
“เรากลับเองได้พี่พระพายยยย” ผมลากเสียง ดูเหมือนพี่พระพายจะสวมวิญญาณพี่วินัยใส่ผมซะแล้ว
“หนูตอบไม่ตรงคำถามพี่นะเฟน”
“เฮ้อ เราเลิกทุ่มครึ่งน่ะพี่ โบกพี่วินกลับหอสิบห้านาทีก็ถึง”
“เดี๋ยวพี่รอรับ”
“หืม? พี่เลิกค่ำเหมือนกันเหรอ”
“เปล่า ห้าโมงเย็นก็ปล่อยน้องๆ กลับบ้านแล้ว”
“อ้าว งั้นพี่ก็กลับห้องไปก่อนเลย” ผมโบกมือไล่เขา “ไม่ต้องรอนะ เสียเวลา เรากลับเองได้จริงๆ โตแล้ว พี่ไม่ต้องเป็นห่วง”
“ปกติหนูไม่ดื้อนะเฟน แต่ทำไมวันนี้ดื้อจังเรา” พี่พระพายขมวดคิ้วใส่ พอผมทำท่าจะอ้าปากพูด เขาก็ยกมือห้าม “ไม่เถียงพี่แล้วนะ เดี๋ยวทุ่มครึ่งพี่มารับ แล้วไปกินข้าวเย็นพร้อมกัน ตามนี้นะครับ”
“แต่พี่…”
“พี่เป็นห่วง”
พอพี่พระพายบอกแบบนั้น ผมเลยได้แต่นิ่ง สุดท้ายก็พยักหน้ารับ ยอมทำตามที่พี่เขาต้องการ
[พระพาย]
เฟนขึ้นเรียนแล้ว ส่วนผมเพิ่งได้พัก สาบานเลยว่าถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ต่อให้ไอ้สายฟ้าจะมาเกาะเตียงขอร้องเสียงอ่อนเสียงหวานให้มาช่วยเป็นวินัยคณะ อย่าหวังเลยว่าจะยอมตกลง!
“ขอกินน้ำหน่อย”
“ของกู” ผมรีบคว้าขวดชามะนาวที่เฟนซื้อมาให้ไปซุกไว้ด้านหลัง สายฟ้าหรี่ตามองก่อนเปลี่ยนเป้าหมาย
“แซนด์วิชก็ได้”
“นี่ก็ของกู”
“งั้นลูกอม”
“ของกูเว้ย!” ผมรวบทุกอย่างใส่ถุงแล้วกอดแนบอกแน่น ถลึงตาจ้องหน้าสายฟ้าไม่ยอมให้มันมาแย่งไปง่ายๆ “เฟนซื้อให้กู มึงเป็นใคร มีสิทธิ์อะไรมาแย่งของที่น้องตั้งใจให้กูด้วยความรัก”
“กูถามจริง หวงขนาดนี้ สรุปน้องเป็นอะไรกับมึงวะ”
“อ้อ…” ผมขานรับ หลุดยิ้มออกมาเมื่อคิดถึงหน้าเฟน “เขาเรียกว่าอะไรนะ เพื่อนนอน?”
“เชี่ย งั้นคนนี้เด็ดมากเลยดิ ปกติมึงไม่มีคู่นอนประจำนี่หว่า มึงมันสายเปลี่ยนแนวแล้วแต่อารมณ์ แถมกับเฟน มึงหวงยิ่งกว่าอะไรดี”
“ใจเย็นนะเพื่อน” ผมตบไหล่มันเบาๆ แล้วเฉลยความจริงในที่สุด “เพื่อนนอนจริงๆ แบบ...นอนเป็นเพื่อน ลูบหัวตบตูดเอ่เอ๊กล่อมให้หลับ”
“...”
“น้องเป็นโรคนอนคนเดียวไม่ได้ว่ะ กูเลยเอ็นดูมากกว่าอยากดูเอ็นน้อง”
“กูถามจริง?”
“โอเค ก็อยากดูเอ็นอยู่นิดหน่อย” ผมยอมรับ เฟนน่ะสเป็คผมเลย รู้สึกถูกชะตาตั้งแต่แรกที่น้องถ่ายรูปส่งมาให้ในเดมตอนนั้นแล้ว ยิ่งมาเจอตัวจริงยิ่งถูกใจ แต่น้องก็ดูใสเกินกว่าที่ผมจะทำอะไรๆ แบบนั้นด้วย เลยได้แต่หักใจตัวเองไว้ “มึง กูว่า...มันแปลกๆ แล้วว่ะ”
“อะไรที่มึงว่าแปลก”
“เมื่อคืนกูมองน้องนอนแล้วพระพายน้อยมันคึกคัก”
“ไม่เห็นแปลกตรงไหน” สายฟ้ามองผม เขาแค่นเสียงเหอะในลำคอ “คนมักมากในกามอย่างมึงถ้าไม่มีอารมณ์กับคนน่ารักแบบนั้นคงตายด้าน”
“ไม่มึง อันนั้นไม่แปลก กูยอมรับ ที่แปลกน่ะหลังจากนั้น” ผมเล่าต่อ “พอกูคึกคัก กูก็นึกว่าตัวเองของขาด ไม่ได้ไปแซ่บๆ กับใครมาพักใหญ่เลยรู้สึกง่ายกว่าปกติ เลยไปดีลมาได้คนนึง นัดคืนนี้สยามทุ่มครึ่ง”
“แล้วไงวะ”
“เมื่อกี้ที่เฟนมาหา น้องบอกน้องเลิกค่ำให้กูกลับไปก่อนเลย พอถามว่ากี่ทุ่ม น้องบอกทุ่มครึ่ง ตรงกับที่กูดีลนัดเย็บไว้” ผมพักหายใจครู่นึง “ที่แปลกคือกูบอกเฟนว่าจะมารับ แล้วกูก็แคนเซิลคนที่ดีลไปเมื่อกี้นี้ก่อนที่มึงจะเดินมานั่งด้วยเนี่ย กูไม่เสียดายด้วยนะ ทั้งที่ควรเสียดาย”
“อะ กูว่ามันเริ่มแปลกแล้ว”
“ใช่มั้ย”
“มึงให้ความสำคัญเฟนมากกว่าพระพายน้อยของตัวเอง” สายฟ้ามองหน้าผมอย่างไม่อยากจะเชื่อ “นี่มึงตัวจริงใช่หรือเปล่าวะ เหมือนที่ผ่านมากูคิดว่ามึงเป็นฝุ่นควันพิษ จู่ๆ กลายเป็นหมอกกิ่วแม่ปาน”
“มึงลากเข้าเรื่องนี้อีกแล้วนะ”
“ไม่ไง ถ้ามึงเป็น PM2.5 เป็นมลพิษต่อน้อง กูจะได้เอาน้ำฉีดไล่มึง”
“แต่นักวิชาการออกมาบอกว่าใช้น้ำฉีดไม่ช่วยอะไร”
“มึงจะจริงจังทำไม ขนาดสวดมนต์ไล่พายุยังได้เลย”
“สวดแล้วช่วย?” ผมเลิกคิ้ว
“มึงไม่ได้อ่านข่าวเหรอ”
“ไม่ ว่าแต่ใครสวด?”
“คนที่มึงก็รู้ว่าใคร”
“โวลเดอร์มอร์?”
“ไม่ โวลเดอร์มอร์ไม่มีจมูก แต่คนนี้เขามีจมูก” สายฟ้าทำหน้าจริงจัง “ชื่อของเขาก็คือ…”
“คือออ?”
“มึงร้องต่อจากท่อนกูนะ เดี๋ยวรู้เลย” สายฟ้ากระแอม “Hit you with that…”
“DDU-DU DDU-DU DU”
“ตื๋ด ตื่อ ตื่อ ดื๊ด ตื่อ ดื๊ด ตื่อ ดื๊ด ดืด ดืด”
“กูต้องอาเย อาเย อาเย อ้าเย่ มั้ย?” ผมกลอกตา “แล้วขอเถอะ คุยกับมึงทีไรพากูเสี่ยงโดนลากคอทุกรอบ กูว่ามึงเล่นแอคนั้นมากเกินไป ปิดๆ ไปได้แล้วมั้ง”
“ไม่ กูมีอุดมการณ์ของกู มึงพูดแบบนี้แสดงว่าไม่ได้อ่านไบโอทวิตกู”
“จะปิดแอคก็ต่อเมื่ออำนาจคืนสู่มือประชาชน” ผมทวนประโยคที่ท่องได้ขึ้นใจ “กูรู้น่า มึงกรอกหูกูมาหลายรอบแล้ว!”
“รู้แล้วยังจะถามนะครับเพื่อน”
“กลับมาที่เรื่องของกู” ผมเคาะโต๊ะเรียกความสนใจ สบตากับเพื่อนสนิท “เฟนมันน่ารัก กูก็อดแทะเล็มไปเรื่อยตามประสาไม่ได้ แต่พอมากไปกูเนี่ยจะบ้าตาย เกือบอดไม่ไหว”
“เอางี้ มึงเอาวิธีนี้ไปใช้”
“วิธีอะไรวะ”
“สวดมนต์”
“นี่เรายังไม่จบกับสวดมนต์อีกเหรอวะ” ผมแทบจะเอาถุงแซนด์วิชฟาดหน้ามัน ติดที่คิดได้ว่าเฟนอุตส่าห์ซื้อให้เลยยั้งมือไว้ทัน
“เออ ถึงกูจะไม่ชอบลุง แต่ในเมื่อลุงพิสูจน์แล้วว่าสวดมนต์ไล่พายุได้ ทำไมจะสวดให้มึงสงบจิตสงบใจไม่ได้ ประเทศเราเป็นเมืองพุทธ ไม่มีอะไรเหมาะไปกว่านี้แล้ว”
“กูก็สวดอยู่นะ แต่ไม่ได้ผล”
“มึงสวดบทไหน”
“หมาตายลอยน้ำ”
“ไม่ พระพาย เราจะไม่สวดบทหมาตายลอยน้ำ” สายฟ้ายื่นคำขาด “มันไม่เด็ดขาดพอ”
“แล้วมึงว่ากูควรสวดบทไหน?”
“ปลงสังขาร”
“ฮะ?!”
“ยามหนุ่มยามสาว หน้าตาแช่มช้อย งามแล้วทุกประการ แก่เฒ่าหนังยานแต่ล้วนเครื่องเหม็น” มันท่องให้ผมฟังเป็นตัวอย่าง สีหน้าจริงจังยิ่งกว่าอ่านสอบ “พอมึงกำหนัดปุ๊บท่องเลยนะ แก่เฒ่าหนังยานล้วนแต่เครื่องเหม็นๆ กูว่าน่าจะช่วยได้มากกว่าหมาตายลอยน้ำตุ๊บป่องของมึง”
“มึงแม่งอัจฉริยะว่ะ กูประทับใจมาก ถ้ามึงลงเลือกตั้งกูจะเลือกมึงเป็นนายก”
“เดี๋ยวกูจะหาเสียงด้วยการแจกหน้ากาก N95 เลย ถูกกว่าแจกเงิ…” สายฟ้าชะงักไป มันส่งเสียงจิ๊จ๊ะ หรี่ตามองหน้าผม “ถุ้ย! เนี่ย บอกกูพาลากเข้าการเมือง มึงเองก็ไม่ต่างกันไอ้เวร”
“ศีลเสมอกันถึงคบกันได้”
“กูสงสารไอ้รัญเลย”
“จริง มันไม่ควรมาคบกับเรา” ผมพยักหน้าเห็นด้วย
“มึงก็รีบกินรีบเสร็จ จะได้ไปคุมน้องต่อ”
“เออๆ”
[เฟน]
“พี่ ไม่ไหวแล้ว ง่วง”
ผมพูดขึ้นเมื่อเห็นหน้าพี่พระพาย เขามารอรับผมจริงๆ ด้วย พี่ปล่อยปุ๊บเดินออกจากลานมาก็เจอเขายืนพิงเวสป้ารออยู่ก่อนแล้ว
“อ้าว พี่ว่าจะพาไปกินกันข้างนอกก่อนค่อยกลับห้อง”
“ไม่ไหวอะพี่ เหนื่อยมาก ซื้อกลับไปกินที่ห้องนะ นะๆๆ” เวลาเหนื่อยๆ งี้ก็กลายเป็นผมอ้อนเขาโดยไม่รู้ตัว
“เบาหน่อยหนู พี่ไม่ไหว”
“อะไรไม่ไหว” ผมเงยหน้าสบตาเขา พี่พระพายทำสีหน้าเลิ่กลั่ก เขาประสานมือกุมตรงเป้าไว้แน่น ริมฝีปากพึมพำอะไรบางอย่างที่ผมจับใจความไม่ได้ “เหนื่อยเหมือนกันเหรอ เนี่ย เราบอกพี่แล้วว่าไม่ต้องรอ พี่ก็ดื้อจะรอเราให้ได้”
“โอเคๆ พี่ผิดเอง ขึ้นรถได้แล้วครับ” พี่พระพายพาดขาขึ้นคร่อมเวสป้าคู่ใจ เขาส่งหมวกกันน็อกให้ ผมรับมาสวมแล้วขึ้นซ้อนท้ายเขา กอดเอวอีกฝ่ายหมับ “เฮ้ย!”
“เป็นไรพี่ ร้องเสียงดังใหญ่โต?”
“หนูกอดพี่ทำไม?!”
“ก็เราง่วงอะ เหมือนจะวูบเลย ถ้าไม่กอดไว้แน่นๆ เราก็ตกสิพี่” ผมอธิบาย หาวหวอดๆ อยู่ในหมวกกันน็อก “พี่รีบขับเถอะ อยากกลับแล้ว”
“แต่มัน…”
“พี่พระพายยยย กลับห้องน้าาาาา”
“โอ๊ยยย เย็นไว้ตัวกู ปลงสังขารๆๆ”
พี่พระพายออกรถ ผมได้ยินเขาพูดอะไรบางอย่าง แต่ฟังไม่ถนัดเพราะเสียงลมตีจนพัดคำพูดเขาหายไปหมด ฟังออกคร่าวๆ แค่ประโยคท้ายๆ ที่ว่า…
“แก่เฒ่าหนังยานแต่ล้วนเครื่องเหม็น ไม่น่ารัก ไม่ขาว ไม่น่ากอดจูบลูบคลำ สังขารไม่เที่ยง…”
“...”
ผมปล่อยให้พี่พระพายท่องอะไรไปเรื่อยเปื่อย ขี้เกียจทำความเข้าใจกับสิ่งที่เขาคิด แต่ฟังพี่พระพายท่องไปท่องมาก็ชักรู้สึกง่วงกว่าเดิม มือที่กอดเอวเขาไว้ค่อยๆ เลื่อนต่ำลง…
“ชิบ! มือ! เฟนมือหนู!” ผมรู้สึกว่ารถเป๋ไปเสี้ยววินาทีนึงก่อนที่พี่พระพายจะประคองให้กลับมาเป็นปกติ เพิ่มเติมคือเขาจับมือผมที่ลงต่ำให้ขึ้นมาเกาะเอวเหมือนเดิม “หนูจะกอดเอวพี่ก็ได้ แต่จะมาสะกิดพระพายน้อยไม่ได้!”
“สะกิดอะไรของพี่อะ” ผมงึมงำ สะบัดหน้าเรียกสติตัวเองแล้วกอดเอวพี่พระพายไว้แน่นอย่างตอนแรก “เดี๋ยวถึงหอเราขออาบน้ำก่อนนะ พี่สั่งพิซซ่ามารอไว้เลย”
“เนี่ย หนูก็เป็นแบบนี้ว่ะเฟน”
ผมปล่อยเขาบ่นไปเรื่อย บ่นอะไรก็ไม่รู้ ฟังไม่เข้าใจ ตอนนี้ผมทั้งง่วงทั้งหิว อยากกลับถึงห้องไวๆ แทบตายอยู่แล้ว…
“ปลงสังขาร ไม่โด่ ไม่กำหนัด แก่เฒ่าหนังยานแต่ล้วนเครื่องเหม็น!ๆๆๆ”
“...”
เฮ้อ เอาที่พี่พระพายสบายใจแล้วกันนะ
-----------------
บ้านใครฝุ่นเยอะอย่าลืมสวด--- อย่าลืมหาซื้อหน้ากากมาใส่ป้องกันกันนะคะ รักษาสุขภาพกันด้วยเด้อ
หื่นฮากันมาก็หลายตอนแล้ว ให้พี่ พพ ดูเป็นคนดีมั่ง เนี่ย พี่แกก็ไม่ได้เลวร้าย แค่เครื่องฟิตสตาร์ทติดง่ายเฉยๆ หลังจากนี้น้องน่าจะปลอดภัยเพราะพี่แกได้บทสวดปลงสังขารมาจากพี่สายฟ้าแล้ว 55555
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคะ มุกแป้กบ้างขำบ้างโบ๊ะบ๊ะไปตามเรื่อง ไม่คิดว่าคนจะอ่านกันเยอะขนาดนี้ พูดจริง เขียนมาก็หลายเรื่อง เรื่องนี้คนอ่านเยอะมากสุดเท่าที่เขียนมาเลย ขอบคุณนะ ทุกคอมเมนต์ และทุกคนที่เล่นแท็กในทวิตเลย หวังว่าจะอยู่ด้วยกันไปจนถึงตอนที่พี่ พพ หายบ้านะคะ
#เพื่อนกล่อมนอน
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 15-01-2019 22:44:01
เราขอตัวไปสวดมนต์บ้างนะ5555
เริ่มหัวข้อโดย: GBlk ที่ 15-01-2019 23:05:18
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 15-01-2019 23:13:33
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 15-01-2019 23:23:14
เริ่มหัวข้อโดย: PsychePie ที่ 15-01-2019 23:37:08
อิติปิสวนจะไหวไหม
เริ่มหัวข้อโดย: wikawee ที่ 16-01-2019 00:07:23
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 16-01-2019 00:22:36
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 16-01-2019 00:26:24
เริ่มหัวข้อโดย: oilzaza001 ที่ 16-01-2019 00:27:49
เริ่มหัวข้อโดย: เข็มวินาที ที่ 16-01-2019 00:48:45
เริ่มหัวข้อโดย: Tiffany ที่ 16-01-2019 04:11:50
เริ่มหัวข้อโดย: Ti0590 ที่ 16-01-2019 07:34:21
เริ่มหัวข้อโดย: ก้อนขี้เกียจ ที่ 16-01-2019 07:44:04
เริ่มหัวข้อโดย: dekying kukkig ที่ 16-01-2019 09:04:03
เริ่มหัวข้อโดย: miwmiwzaa ที่ 16-01-2019 11:18:58
เริ่มหัวข้อโดย: JoobbieChu ที่ 16-01-2019 11:40:29
เริ่มหัวข้อโดย: momonuke ที่ 16-01-2019 12:28:07
เริ่มหัวข้อโดย: gackmanas ที่ 16-01-2019 12:34:34
เริ่มหัวข้อโดย: pj25 ที่ 16-01-2019 13:57:50
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 16-01-2019 14:54:46
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 16-01-2019 15:06:17
เริ่มหัวข้อโดย: magmild ที่ 16-01-2019 15:10:14
Sent from my GT-I8262 using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 16-01-2019 15:58:28
เริ่มหัวข้อโดย: Leenboy ที่ 16-01-2019 16:39:06
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 17-01-2019 20:57:23
เริ่มหัวข้อโดย: JackXy Wu ที่ 17-01-2019 21:47:52
งูน้อยพึงระงับกายา
เทพท้อกับประชาธิปไตยที่หายไป @LostDemocracy44
สวัสดีเช้าวันหยุด วันดีๆ แบบนี้อย่าลืมตื่นมาทำบุญใส่บาตร อุทิศส่วนบุญส่วนกุศลให้กับเจ้ากรรมนายกเวรกันนะครับ สิ่งร้ายๆ จะได้ออกไปและมีสิ่งดีๆ เข้ามาแทน พี่เทพเป็นห่วง
Notice me senpai! @fcpeetepthor
กำลังตอบกลับถึง @LostDemocracy44
นายเวร* ไม่มีกอไก่ นิ้วเบียดเหรอ
10:25 AM
“ยามหนุ่มยามสาว หน้าตาแช่มช้อย งามแล้วทุกประการ”
ผมรู้สึกว่าได้ยินเสียงอะไรบางอย่างพึมพำข้างหู
“แก่เฒ่าหนังยานแต่ล้วนเครื่องเหม็น…”
...อะไรเหม็นๆ นะ?
“แต่นี่ยังไม่แก่ไง หนังไม่ยาน ยังนุ่มมือเต่งตึง…” เสียงนั้นพึมพำไม่หยุด น้ำเสียงติดจะหอบนิดๆ ผมได้ยินเสียงลมหายใจอีกฝ่ายติดขัดในขณะที่หัวไหล่กับเอวเหมือนโดนอะไรลูบวนไปมา สัมผัสนี้คุ้นเคยเหมือนคุณผีที่มาหาผมเกือบทุกคืนไม่มีผิด ผมยังคงหลับตา แต่รู้สึกว่าตัวเองขมวดคิ้ว ไม่แน่ใจว่ากำลังฝันหรือตื่น
“ไม่ๆ อย่าคิดถึงกิเลส หายใจเข้า หายใจออก สังขารไม่เที่ยงล้วนแต่เครื่องเหม็น” เสียงนั้นยังคงท่องบทสวดอะไรบางอย่างต่อไป ผมรู้สึกอุ่นๆ ที่คอ จั๊กจี้เหมือนใครกำลังซุกหน้าลงมา “ไม่เห็นเหม็นเลย หอมจะตายอยู่แล้ว ทั้งหอมทั้งนิ่ม…”
ผมขยับตัวยุกยิก หงุดหงิดที่ถูกรบกวนเวลานอน อยากหลับต่อแทบตายแต่เสียงพึมพำนั้นยังดังกวนใจ ไหนจะอะไรๆ ที่ลูบไหล่ ลูบเอว ซุกคอผมนี่อีก
ในที่สุดผมก็ฝืนความง่วงลืมตาขึ้นมาได้
มุมมองหลังตื่นนอนแปลกไป คล้ายผมอยู่ผิดที่ผิดทาง สายตาผมโฟกัสเข้าที่หน้าอกกว้างของใครบางคนที่ผมนอนหนุนอยู่ มือและเท้าก่ายกอดเขาแทนหมอนข้าง ผมนิ่งคิดไปชั่วอึดใจ สมองหลังตื่นนอนทำงานค่อนข้างช้า มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่มือ...ใช่ ผมคิดว่าน่าจะเป็นมือที่ลูบเอวผมอยู่เลื่อนลงต่ำจนแตะก้นผม…
“พี่พระพายทำอะไร!”
“เชี่ย! หมาตายลอยน้ำ!”
“เราไม่ใช่หมา และเรายังไม่ตาย!” ผมเด้งตัวออกจากพี่พระพาย ขยับถอยไปนั่งชิดกำแพงด้านใน เบิกตาจ้องพี่เขาเขม็ง พี่พระพายชันตัวลุกขึ้น เขาอ้ำๆ อึ้งๆ มองหน้าผมอยู่นานแต่ไม่พูดอะไรสักที สุดท้ายเลยได้แต่เสยผมยุ่งๆ ของตัวเองแก้เก้อแล้วหัวเราะแหะๆ ใส่
“พี่ไม่ต้องมาหัวเราะเลยนะ อธิบายมาเลยทำไมเราถึงไปนอนซุกพี่แบบนั้น”
“พี่ไม่รู้ พี่ไม่ได้ทำอะไรเราจริงๆ นะ” พี่พระพายอธิบายหน้าตาตื่น เขาทำท่าจะขยับเข้ามาหา แต่ผมยกเท้าขึ้นขู่ ถ้าเข้ามาใกล้คือถีบจริงๆ นะ “อูยยย หนูจ๋า ไม่เอาๆ ไม่ยกแข้งยกขา อย่าลืมว่าใส่ขาสั้นนอน มันร่นลงจนเห็นไปถึงไหนต่อไหนแล้ว พี่ใจไม่ดี พี่ปลงสังขารไม่ได้ เห็นใจพี่หน่อยเว้ยเจ้าเฟน”
“พี่ทุเรศ!”
“อย่าว่าพี่ พี่ใจบาง” พี่พระพายกุมใจตัวเอง เขาทำหน้าเศร้าปากเบะใส่ผม “พี่ไม่ได้ทำอะไรเราจริงๆ เว้ย เรานั่นแหละ จู่ๆ ก็กลิ้งมานอนซบนอนก่ายพี่เป็นหมอนข้างเลย พี่เป็นผู้ถูกกระทำนะ”
“แต่พี่ก็กระทำเรา!”
“เฮ้ย พี่ทำอะไร ไม่ได้ทำ”
“แล้วมือที่บีบก้นเราเมื่อกี้มันมือใคร!” ผมโยนหมอนใส่หน้าเขา พี่พระพายรีบยกมือขึ้นกัน “มือผีเหรอฮะ?!”
“พี่แค่เผลอไผล พี่ไม่ได้ตั้งใจ” เขาละล่ำละลัก “พี่ฝันว่าพี่ซิ่วไปเรียนเชฟ พี่กำลังนวดแป้งเตรียมทำซาลาเปา”
“ถ้าตั้งใจพี่จะทำมากกว่านี้สินะ”
“หนูก็กล่าวหาพี่เกินไป พี่ไม่ได้คิดอะไรเลยจริงๆ ไม่ได้มีอารมณ์หรือจะทำมิดีมิร้ายเราสักนิด” พี่พระพายโวยวายใหญ่โต ผมหรี่ตา จ้องหน้าเขา ค่อยๆ ไล่สายตาลงต่ำ พี่พระพายมองตามสายตาผมและหยุดที่เป้ากางเกงตัวเองที่มีซัมติงดุ๊กดิ๊กอยู่ในนั้น “เอ่อ...เรื่องนี้พี่อธิบายได้ ผู้ชายที่สุขภาพดีก็เป็นกันทุกคนตอนเช้า หรือเราไม่เคารพธงชาติ? เฮ้ย แบบนั้นเรื่องใหญ่นะ ถ้าไม่สบายใจยังไงพี่ช่วยเราตรวจ...”
“บ้ากาม!”
“ฮะ…”
“คนบ้ากาม!” ผมคว้าหมอนข้างฟาดใส่พี่พระพายจนอีกฝ่ายยกมือขึ้นกันเป็นพัลวัน “นิสัยไม่ดี แอบมาลูบมาบีบก้นเค้า เราเหรอก็เชื่อใจพี่ ยอมต่อเตียงกับพี่ เห็นใจว่าพี่กลัวผี แล้วนี่คือสิ่งที่พี่ตอบแทนเราเหรอ นี่แน่ะๆๆ”
ผมฟาดไม่ยั้งมือจนพี่พระพายต้องลุกหนี ผมลุกตาม ไล่ฟาดเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย เห็นยอมให้มากหน่อยไม่ได้เลยพี่คนนี้ ต้องตีให้เข็ด คราวหลังจะได้ไม่ทำตัวเป็นภัยสังคมกับน้องกับนุ่ง!
“เดี๋ยวเฟนเดี๋ยว เฮ้ย! อะไรอยู่ข้างหลัง!?”
“พี่ว่ามุกนี้มันเก่ามั้ย เป็นเรา เราไม่เล่นนะ คิดใหม่นิดนึง”
“ไม่ พี่ไม่ได้เล่นมุก มันอยู่ข้างหลังเฟนจริงๆ” พี่พระพายก้าวถอยหลัง สีหน้าดูแหยงๆ เห็นแบบนั้นผมเลยเผลอตัวเชื่อเขาแล้วหันกลับไปมองเพื่อเจอกับ…
“ฮือออ พี่!”
“เฮ้ย อย่ากระโดดเกาะพี่เป็นลูกลิงแบบนี้!”
“ไม่เอาาาา เรากลัวแมลงสาบ พี่ไล่มันที!”
“ไล่บ้าอะไรล่ะหนู พี่ก็กลัวเว้ย!” พี่พระพายตะโกนตอบทั้งที่เราอยู่ใกล้กันแค่เขากระเตงอุ้มผมจากด้านหน้า ผมเกี่ยวขาล็อกเอวพี่เขาไว้ มือกอดคอพี่พระพาย ซุกหน้ากับไหล่กว้าง หลับตาปี๋ “ไม่ต้องมาอ้อนมาซุก เรื่องแมลงสาบเรื่องใหญ่ ความน่ารักของเราก็ช่วยไม่ได้หรอกนะ”
“ฮือออ แต่พี่ก็กอดเอวเราแน่นเลยนะเว้ย!”
“ก็พี่กลัวหนูตก!” พี่พระพายแก้ตัว ก่อนเขาจะร้องลั่นใส่หูผมแล้วพาวิ่งกระเตงจนผมเกือบหน้าหงาย ดีที่กอดคอพี่พระพายเอาไว้แน่น “มันบิน หนู! มันบิ๊น!!! เฮ้ย มันพาเพื่อนมาด้วย มันมีสองตัว หนูวววว!!!”
“หนีออกนอกห้องเร็วพี่!”
“เชี่ย ไม่ได้ว่ะน้อง”
“ทำไมไม่ได้!?” ผมตะโกนถามทั้งที่ยังซุกหน้ากับไหล่พี่พระพาย
“มันเกาะอยู่ที่ประตู!”
ผมเงยหน้าขึ้นมองพอดีกับพี่พระพายตอบ เจ้าปีเตอร์สองตัวเกาะอยู่เหนือประตูทางเข้าที่เป็นทางรอดหนึ่งเดียวของเรา ผมเบะปาก ขนลุกซู่ซ่าขึ้นมาทันที
“เราโดดระเบียงกันมั้ยพี่”
“ถ้าหนูใช้สมองใคร่ครวญสักนิด หนูจะรู้ว่าทำแบบนั้นไม่ได้เว้ยไอ้ตัวน่ารัก!”
“พี่ด่าเราโง่!”
“แต่พี่ก็ชมว่าน่ารัก!”
“ฮืออ พี่ทำไงดี พี่ไปไล่ฟาดมันที พี่เป็นผู้ใหญ่นะ”
“ไม่เอา ขนลุก!”
“พี่ไม่สงสารน้องเหรอ น้องกลัว”
“บอกแล้วไงว่าความน่ารักของหนูมันใช้กับพี่ตอนนี้ไม่ได้” พี่พระพายฟาดก้นผมไปทีนึงจนผมสะดุ้ง ยังไม่ทันได้อ้าปากต่อว่า พี่แกก็หันขวับมาสบตากันซะก่อน “พี่รู้แล้ว!”
“รู้อะไร!”
“รู้ว่าจะให้ใครมาช่วย!”
“ใคร! แล้วเราจะตะโกนใส่หน้ากันแบบนี้อีกนานมั้ย?!”
“ไปเอามือถือมาให้พี่เร็ว วางอยู่ข้างเตียง” พี่พระพายแกะตัวผมออกแล้วดันหลังให้ผมไปหยิบมือถือ ซึ่งมือถือวางอยู่บนโต๊ะข้างเตียง และเตียงใกล้กับประตู
อีพี่บ้า ส่งผมไปเป็นทัพหน้าเนี่ยนะ?!
“พี่!”
“ไปเอามาเร็วก่อนมันจะบินอีกรอบ เห็นมั้ยนั่น มันขยับปีกแล้ว!” พี่พระพายขู่...ความจริงก็ไม่เชิงขู่ เพราะผมเห็นปีเตอร์สองตัวนั้นขยับปีกดุ๊กดิ๊กเตรียมบินอีกครั้ง ผมกลั้นใจก้าวยาวๆ ไปหยิบมือถือพี่พระพายมาส่งให้เจ้าตัวที่รับไปกดเบอร์แทบจะทันที
“ฮัลโหลมึง ช่วยด้วย กูกำลังจะตาย!” พี่พระพายตะโกนใส่ปลายสาย “ไม่ต้องถามมาก ลงมาชั้นห้า ห้อง 505 เร็ว ก่อนที่กูกับน้องจะกอดคอกันโดดระเบียงพิสูจน์รัก!”
“ไหนพี่บอกเราว่าจะไม่โดดระเบียง”
“พี่ขู่ เดี๋ยวมันไม่ยอมมา”
“มันไหน”
“ไอ้สายฟ้า”
“หา พี่เขาอยู่หอนี้ด้วยเหรอ” ผมถาม เพราะเท่าที่อยู่หอนี้มาอาทิตย์กว่ายังไม่เคยเดินสวนหรือเจอกับพี่สายฟ้าเลยสักที “ทำไมเราไม่เคยเห็นเลยล่ะ”
“เออน่า”
“พี่ ตอบ!” ยังไม่ทันที่พี่พระพายจะอ้าปากตอบ เสียงเคาะห้องก็ดังรัวจนผมสะดุ้ง
“เฮ้ยยย คนในนั้นยังมีชีวิตอยู่มั้ย ประตูล็อก มาเปิดที”
“พี่ๆๆ มันบิน! มันบินนนน!” ผมตะโกนเมื่อแรงสั่นสะเทือนจากการเคาะส่งผลให้ปีเตอร์ทั้งคู่กางปีกบินร่อนมาอีกครั้ง ผมยกมือกุมหัว ก้มหน้าวิ่งตัวใครตัวมันกับพี่พระพายที่แหกปากไป แต่ยังพอมีสติวิ่งไปเปิดประตูให้พี่สายฟ้า
“เป็นบ้าอะไรกันวะ เสียงดังลั่นอย่างกับควายถูกเชือด”
“พี่สายฟ้าช่วยด้วย แมลงสาบอยู่ในห้องเรา!”
“มึง มีแมลงสาบอยู่ในห้องกู!”
“ห้องมึง? เดี๋ยวนะ สรุปห้องใคร” พี่สายฟ้าขมวดคิ้วมุ่น เขามองผมสลับกับพี่พระพาย “มึงเป็นเมตน้อง น้องอยู่ห้องนี้ เท่ากับนี่ห้องมึง อ๋อ! ที่แท้มึงย้ายลงมาอยู่ใต้จมูกกูแค่นี้เองสินะ”
“พอก่อนมึง ไล่ปีเตอร์ให้กูก่อน!”
“เดี๋ยวกูคิดบัญชีกับมึงแน่” พี่สายฟ้าคาดโทษพี่พระพาย ผมไม่รู้หรอกว่าเขาสองคนมีเรื่องอะไรกัน แต่ตอนนี้ช่วยไล่ปีเตอร์ไปก่อนได้มั้ย เห็นมันกระพือปีกบินเฉี่ยวหัวทีก็หน้ามืดไปหมดแล้ว “ไหน ไอ้แมลงสาบตัวไหนมันวางอำนาจยึดห้องเพื่อนกู อ๋อ มึงใช่มั้ยอีตัวดี!”
พี่สายฟ้าถอดรองเท้าแตะช้างดาวตัวเองขึ้นมาถือแล้วชี้ไปทางปีเตอร์สองตัวที่เกาะอยู่บนกำแพง
“จะยึดห้องเพื่อนกูเหรอ ตอนมึงมายึดนี่ถามความสมัครใจเพื่อนกูยัง? ห้องนี้เป็นของเพื่อนกู โดยเพื่อนกู แล้วก็เพื่อเพื่อนกู มึงกล้ามาอยู่ได้ยังไง เจ้าของห้องไม่ให้อยู่ยังจะเสนอหน้าอยู่ต่อ!” พี่สายฟ้าไล่ฟาดไปพลางสบถไปพลาง ผมได้แต่มองตามอย่างอึ้งๆ เพราะมาดพี่แกตอนอยู่มอกับตอนนี้เหมือนคนละคนกันเลย “ถ้ามีสมองก็คงคิดนิดนึงแล้วมั้ย ถ้ามีความละอายก็น่าจะหน้าชาบ้างแล้วมั้ย คนเขาเกลียดแกกันทั้งประเทศ ยังไม่รีบสูญพันธุ์ไปอีก จะอยู่บนโลกนี้ต่อทำไม อ๋อออ หรือคิดจะปกครองมนุษย์ด้วยความกลัว ร้ายมากนะไอ้แมลงสาบ กูจะย้ำอีกครั้งว่าห้องนี้ของเพื่อนกู เป็นสิทธิ์ของเพื่อนกูที่จะอาศัยอยู่ในห้องอย่างสบายใจไร้ความกลัว ยัง ยังไม่ไปอีก รู้เลยนะว่ามึงไม่มีทั้งสมอง ทั้งความละอาย อึดทนอย่างกับแมลงสาบ!”
“เอ่อ พี่สายฟ้าครับ ก็นั่นแมลงสาบไง…”
“เฟน อย่าขัดมันเลย” พี่พระพายกระซิบตอบ เขาเกาะไหล่ผมจากด้านหลัง เอาผมเป็นเกราะป้องกันเผื่อตอนแมลงสาบบินผ่านมาทางนี้ “ให้มันได้ใช้จินตนาการอย่างเต็มที่ดีกว่า ประสิทธิภาพการทำลายล้างจะได้รุนแรง”
ผมเงียบ มองพี่สายฟ้าที่เงื้อช้างดาวฟาดๆๆ ใส่แมลงสาบไม่ยั้งพร้อมบ่นเรื่องสิทธิเสรีภาพอะไรสักอย่างไปด้วย จนสุดท้ายแมลงสาบทั้งคู่ก็เหลือแต่ซาก พร้อมทิ้งรอยคราบไว้บนพื้นและผนังห้องอย่างละตัว…
“สายฟ้าเพื่อนรัก มึงเพื่อนตาย”
“เพื่อนตายที่มึงทิ้งกูลงมาอยู่กับเด็ก บักเปรต!”
“เราควรทำความสะอาดซากแมลงสาบกันก่อนมั้ย หรือพี่ๆ ว่าไง” ผมมองหน้าสองคนสลับไปมา พี่พระพายกับพี่สายฟ้าหันมองผมเป็นตาเดียว “อย่าจ้องเราแบบนั้น เราทำอะไรไม่ถูกนะพี่”
“ไหนอธิบายมาซิว่ามึงมาอยู่ที่ชั้นห้านี่ได้ยังไง”
“ก็กูเป็นเมตน้อง”
“เออ กูรู้ แต่ที่มึงยังไม่บอกกูคือมึงย้ายจาก…”
“สายฟ้าเพื่อนรัก กูซาบซึ้งมากที่มึงลงมาช่วยกูแบบนี้” พี่พระพายพูดขัดก่อนพี่สายฟ้าจะได้พูดจนจบประโยค เขาโอบมือพาดบ่าเพื่อนตัวเองแล้วพาลากไปนั่งที่พื้นห้องตรงกลาง ผมมองตามตาปริบๆ เดินตามไปนั่งข้างพี่พระพาย “มาๆ มานั่งพักกินน้ำกินท่าก่อนดีกว่า”
“กูไม่กิน”
“ต้องกิน” พี่พระพายย้ำ เขาหันมาหาผม “เฟนไปเอาน้ำมาให้พี่สายฟ้าสักแก้วหน่อยครับ พี่เขาอุตส่าห์ลงมาช่วยพวกเราจากการยึดครองของหัวหน้าปีเตอร์”
“อื้อ” ผมพยักหน้า ลุกไปเปิดขวดน้ำรินใส่แก้วมาให้พี่สายฟ้าที่รับไปทั้งที่ยังขมวดคิ้วจนหน้ายับ พี่เขามองผมนิ่งๆ อยู่ครู่หนึ่ง
“ไปไงมาไงถึงมาเป็นรูมเมตกับไอ้นี่ได้ พี่ว่าจะถามนานแล้ว ไม่มีโอกาสสักที”
“อ้อ…” ผมหันไปทางพี่พระพายแวบหนึ่งก่อนหันกลับมาสบตาพี่สายฟ้า “คือเราทวีตหารูมเมตในทวิตเตอร์แล้วติดแท็กผิด ไปติดเอาแท็กหาเพื่อนนอน แล้วพี่พระพายก็ทักมา…”
“เริ่มต้นมาก็เห็นคุกรำไร”
“มึงก็ว่าไป กูไม่ได้ขนาดนั้น” พี่พระพายแย้ง เขาเล่าต่อจากผม “คือกูน่ะสงสัยอยู่แล้วว่าน้องมันติดแท็กผิดหรือเปล่า เลยแกล้งๆ ลองทักไปคุย กะว่าถ้าน้องไม่รู้เรื่องแท็กนั้นจริงๆ กูจะได้บอกน้องเขาให้ลบ”
“แต่ถ้าได้จริงมึงก็เอา?”
“กูมีจรรยาบรรณ ศีลธรรม และคุณธรรม”
“มีเยอะจนต้องพึ่งหมาตายลอยน้ำกับปลงสังขารเลยเนอะ” พี่สายฟ้ามองพี่พระพายด้วยสายตาดูแคลน ผมขมวดคิ้ว ไม่รู้ว่าเขาพูดกันเรื่องอะไรอยู่แต่ไม่กล้าถามแทรก
“เออน่า ทีนี้น้องมันเข้าใจผิดจริงๆ กูเลยบอกน้องว่ามันไม่ใช่แท็กหารูมเมต เนี่ย กูทำความดีนะ อย่าด่ากู”
“แต่ก่อนหน้านั้นพี่พระพายดีลเราจริงจังมากเลยพี่สายฟ้า” ผมรีบฟ้อง ชะงักเมื่อนึกอะไรขึ้นมาได้ “เอ่อ เดี๋ยวนะ พี่สายฟ้ารู้เหรอครับว่าพี่พระพายเขาเล่นแอค เอ่อ...แอคนั้นอะ”
“พี่รู้ยันไส้ยันพุงมันทุกขดแล้วครับ อ้าปากมาก็เห็นลิ้นไก่”
“งั้น…” ผมเม้มปาก จ้องหน้าพี่สายฟ้าอย่างไม่แน่ใจ “แสดงว่าพี่ก็เป็น...เอ่อ เป็นเค่อ…”
“พรืดดดดด!”
พี่พระพายหลุดขำออกมาเสียงดัง ส่วนพี่สายฟ้าขมวดคิ้วจนหน้ายับกว่าเดิม เขาจ้องผมเขม็ง ยกนิ้วจิ้มอกตัวเองแล้วถามย้ำเน้นเสียง
“คิดว่าพี่เป็นแบบไอ้พระพายเรอะ?!”
“เอ่อ…”
“พี่ไม่ได้เป็นแบบมัน” พี่สายฟ้าแทบจะยื่นหน้ามาชิดหน้าผม จนพี่พระพายต้องเอื้อมมือมาผลักหัวพี่สายฟ้าออกไป “พี่ไม่ชอบเย็บไปทั่ว น้องเก็ตมั้ย?”
“เย็บ?” ผมทวนคำ
“Yed” พี่พระพายตอบด้วยท่าทีสบายๆ ส่วนผมคล้ายๆ จะหน้ามืด เซ็นเซอร์บ้างก็ได้มั้ย ตรงไปตรงมาเกินไปแล้ว เพื่อนๆ ผมยังไม่เคยมีใครพูดคำนี้ใส่หน้าผมตรงๆ เลยนะ
“พี่...แล้ว เคยอยากเลิกมั่งมั้ย แบบ มันดูไม่ดีปะพี่”
“เห็นแบบนี้แต่พี่เซฟเซ็กส์นะครับ” พี่พระพายตบอกตัวเอง เขายิ้มให้ผม “พี่ยืดอกพกถุง สะอาด มีห้อง ถ้าเฟนไม่เชื่อจะลอง…”
“ไอ้เวร!” พี่สายฟ้าตบหัวพี่พระพายไปทีนึง “เยาวชน อนาคตของชาติ หมาตายลอยน้ำ ปลงสังขาร!”
“เออ ลืม ขอโทษได้มั้ย” พี่พระพายลูบหัวตัวเอง เขาหันมาทางผมอีกครั้ง หัวเราะแหะๆ ทำหน้าซื่อแล้วพูดต่อ “นั่นแหละ พี่เองก็เซฟในระดับนึง วงการนี้มันเข้าแล้วออกยาก เข้าไปปุ๊บก็ตอด จะเอาออกก็รัดแน่นเชียว…”
“เลิกทำตัวจัญไรต่อหน้าเด็กสักที กูขอร้อง ก่อนที่อนาคตของชาติจะแปดเปื้อนไปมากกว่านี้”
“เรางง อะไรตอดๆ รัดๆ พี่ช่วยพูดให้ชัดเจนหน่อย มันเกี่ยวกับเรื่องที่เราคุยกันก่อนหน้านี้ตรงไหน”
“บางทีนะเฟน” พี่สายฟ้ามองหน้าผม แววตาเห็นอกเห็นใจ “ไม่ต้องสงสัยไปทุกเรื่องที่ออกจากปากมันก็ได้ มันเพ้อเจ้อ พูดจาไปเรื่อย”
“อ้อ…”
“ไปๆ มึงกลับห้องไปได้แล้วไป” พี่พระพายโบกมือไล่เพื่อนตัวเอง “ซักน้องซักกูจนสะอาดหมดแล้ว”
“พอกูมีค่าก็พูดจาหวานหู พอกูไร้ค่ามึงก็ผลักไสไล่ส่ง มิตรภาพเรามันเท่านี้จริงๆ ว่ะ”
“ไม่น้อยใจสิ กูรักมึงนะเว้ย”
“ถ้ารักกูมึงจะไม่ทิ้งกูมาเลยพระพาย แค่นี้ก็รู้แล้ว”
ผมมองพี่ทั้งสองคนสลับกันไปมา หนึ่งตัดพ้อ อีกคนง้อ วินาทีนั้นเองเหมือนดวงตาผมบรรลุธรรมอะไรบางอย่าง ที่แท้...ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เองเหรอ มิน่าพี่สายฟ้าถึงได้ชอบมองผมด้วยสายตาเหมือนจะมองให้ทะลุ
“เดี๋ยวกูเลี้ยงชาบูตอบแทนมึงเลยเอ้า!”
“พูดแล้วนะ”
“เออ”
“งั้นวันนี้เลย” พี่สายฟ้าลุกยืน ปัดเนื้อปัดตัวแล้วสบตาพี่พระพายที่นั่งอยู่บนพื้น “กูไปอาบน้ำแต่งตัวก่อน อีกชั่วโมงนึงเจอกันที่รถกู”
“เดี๋ยวๆ ใจเย็น แล้วน้อง…”
“พาน้องมาด้วยสิวะ ถามโง่ๆ”
“เอ้า?!”
“ตามนี้นะ” พี่สายฟ้าสรุปเสร็จสรรพก็เดินดุ่มๆ ออกนอกห้องไป ทิ้งให้ผมกับพี่พระพายนั่งมองตากันปริบๆ
“ก็...ตามนั้น” พี่พระพายยักไหล่ “ไปกินชาบูกัน เดี๋ยวพี่อาบน้ำก่อน…”
“หยุดเลยพี่พระพาย” ผมรีบห้ามเขาไว้ เขม็งตาจ้องอีกฝ่าย “ไม่ต้องมาเนียนหนีไปอาบน้ำแล้วให้เราเช็ดทำความสะอาดซากปีเตอร์เลยนะ เรารู้แผนพี่หรอก หลบหลังเราไม่พอยังจะให้เราเก็บกวาด พี่แย่อะ ต้องให้เราบอกอีกมั้ยว่าที่แมลงสาบมายึดห้องเราเพราะพี่ชอบซุกขยะ แถมยังลืมปิดประตูระเบียงอยู่บ่อยๆ”
“โหหนู พี่ก็ไม่ได้ขนาดนั้น…”
“ไม่รู้ล่ะ เราจะอาบน้ำก่อน ส่วนพี่ทำความสะอาดให้เรียบร้อย พอเราออกมาอย่าให้เห็นว่ายังเลอะเทอะอยู่นะ ถ้ามีเหลือแม้แต่ขาข้างเดียวเราจะเอามันใส่ข้าวให้พี่กิน!”
ผมขู่ทิ้งท้ายแล้วคว้าเสื้อผ้าเดินเข้าห้องน้ำ ได้ยินเสียงพี่พระพายโอดครวญแต่ผมไม่สนใจ เปิดน้ำจากฝักบัวให้ดังกลบแล้วฮัมเพลงอาบน้ำอย่างสบายใจ
คิดอีกทีผมไม่น่าตกลงมากินชาบูกับพี่ทั้งสองคนนี้เลย…
“มึงแย่งเบคอนกู!”
“ก็มึงไม่หยิบ” พี่พระพายเทเบคอนลงหม้อต้มหน้าตาเฉย
“กูกำลังจะหยิบ!”
“พี่ๆ พอสักทีได้มั้ย พี่แย่งกันแบบนี้ตั้งแต่ชั่วโมงแรกจนจะหมดเวลากินอยู่แล้ว เราปวดหัว!” ผมบ่นขึ้นมาในฐานะคนที่นั่งคั่นตรงกลาง อยากเอาหัวจุ่มหม้อต้มให้รู้แล้วรู้รอด และแทบจะจุ่มหัวลงไปในนั้นทันทีที่พี่พระพายกับพี่สายฟ้าตีกันจนจานเลือดหมูที่แย่งกันอยู่กระเด็นตกตรงหน้าผม เลือดหมูชิ้นนึงตกใส่หม้อ น้ำกระเด็นโดนผิวผมเล็กน้อยพอให้แสบๆ คันๆ แต่ไม่เท่ากับเลือดหมูอีกชิ้นที่กระเด็นเลอะเสื้อผม
เสื้อสีขาวด้วยประเด็น…
“เฮ้ย!”
ทั้งสองคนประสานเสียงจนคนรอบด้านหันมามอง ผมปวดหัวตุบ ได้แต่ถามตัวเองว่ามานั่งทำอะไรที่นี่ ระหว่างพี่วินัยปีสามทั้งสองคนที่ทำตัวเหมือนอยู่ปอสาม
“หนู แสบมั้ยพี่ขอโทษ!” พี่พระพายละล่ำละลักถาม เขาลนจนหยิบแก้วน้ำเปล่าเทน้ำราดรอยเลอะบนเสื้อผม “เฮ้ย โทษๆ เวร เลอะกว่าเดิมเลย ทำไงดีวะเนี่ย?!”
“พี่…” ผมจับมือเขาไว้ สูดหายใจลึกมองหน้าอีกฝ่าย “พี่หายใจลึกๆ ก่อนนะ นั่นแหละ ดีครับ แล้วก็ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น แค่ปล่อยเราไปเข้าห้องน้ำ ล้างเนื้อล้างตัว…”
“เดี๋ยวพี่พาไป” พี่พระพายรีบอาสา ผมหน้ามืดขึ้นมาทันที จะห้าม แต่เหมือนไม่ทัน “สายฟ้ามึงอยู่นี่ กูพาน้องไปล้างตัวก่อน”
“โอเคๆ กูรออยู่นี่ มีอะไรให้ช่วยก็โทรมานะ”
แล้วพี่พระพายก็แทบหิ้วผมกระเตงเข้าเอวพาวิ่งไปห้องน้ำข้างนอกที่อยู่ข้างๆ ร้านทันที แต่พอเข้าไปปุ๊บก็พบว่าคนเยอะมากแทบจะเบียดเข้าไปไม่ได้ เลยเปลี่ยนมาเข้าห้องน้ำอีกที่ที่ไกลกว่าเดิมแต่แทบไม่มีคนแทน
“พี่ขอโทษนะ ไม่ได้ตั้งใจ”
“อือ เรารู้” ผมพยักหน้ารับ เปิดก็อกน้ำเอามือรองมาเช็ดๆ รอยเปื้อนที่เสื้อ แต่ยิ่งเช็ดก็ยิ่งเลอะจนต้องถอดมันออกมาซักมันตรงนั้นนั่นแหละ
“เชี่ย หนู!”
“อะไรพี่ ตกใจ” ผมหันไปมองเขา พี่พระพายเบิกตาจ้องผม เขามีท่าทีกระสับกระส่าย แววตาล่อกแล่ก หลุบลงต่ำแล้วสะบัดหน้าไปมาสองสามทีก่อนล็อกสายตาไว้ที่ใบหน้าผม คอแข็ง ตาค้าง ดูน่ากลัวอยู่หน่อยๆ
“ยามหนุ่มยามสาว…”
“พี่ เป็นไร ท่องอะไรอีกแล้ว?”
“แก่เฒ่าหนังยาน…” เขายังคงพึมพำอะไรของตัวเองไปไม่ได้ศัพท์ ก่อนสบถออกมาแล้วยกโทรศัพท์โทรหาพี่สายฟ้า ผมได้แต่มองเขาคุยกับอีกฝ่าย สีหน้าซีเรียสจริงจัง “มึง...กูว่าปลงสังขารไม่ได้ผล”
ปลง...อะไรนะ?
“มึงมีอีกบทเหรอ สงบอะไรนะ สงบกำหนัด ไหนมึงลองส่งไลน์มา เออๆ ขอบใจ” พี่พระพายวางสาย เขาหันกลับมาจ้องผมอีกครั้ง แล้วดันหลังผมเข้าไปในห้องน้ำที่ใกล้ที่สุด ผมสบตาเขาอย่างไม่เข้าใจ “เดี๋ยวพี่ไปซื้อเสื้อมาให้ใหม่ เฟนรออยู่ในนั้นก่อน โอเคมั้ย”
“ฮะ?”
“ทำตามที่พี่บอกน่า คงไม่อยากให้ใครที่มาเข้าห้องน้ำเห็นหนูโป๊ใช่มั้ย?”
“เอ่อ เราใส่กางเกงอยู่ ไม่โป๊นะ…”
“พี่บอกว่าโป๊ก็โป๊น่า” พี่พระพายย้ำ เอามือแตะๆ ดันตัวผมเข้าไปข้างในแล้วปิดประตู เขาสั่งให้ผมล็อกห้องน้ำ พอล็อกเสร็จก็ได้ยินเสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ ตามมาด้วยเสียงแจ้งเตือนไลน์ พี่พระพายเงียบไปครู่หนึ่ง หลังจากนั้นผมก็ได้ยินเขาท่องบทสวดอะไรสักอย่าง ด้วยความสงสัยเลยเอาหูแนบประตูฟัง
อนฺวา กมฺนตฺ โจงฺ ลปฺ
นาคฺโนยฺ พิงฺ รงปฺ กายา
อันว่ากำหนัดจงหลับ
งูน้อยพึงระงับกายา
อนฺวา ราค พิงฺ ลเวนฺ
นาคฺโนยฺ โจงฺ โอตฺโทนฺ ไม โพนฺพิษฺ
อันว่าราคะพึงละเว้น
งูน้อยจงอดทนไม่พ่นพิษ
อนฺวา มนุษฺย ทงฺลายฺ พิงฺ สโงปฺ กมฺนตฺ พิงฺ สโงปฺ จิตฺ สโงปฺ นาคฺโนยฺ
ไม พิงฺ โพนฺพิษฺ ปีฑา พูอินฺ
อันว่ามนุษย์ทั้งหลายพึงสงบกำหนัด สงบจิต สงบงูน้อย
ไม่พึงพ่นพิษเบียดเบียนผู้อื่นเถิด
บางที…
บางทีนะบางที ผมควรจะเชื่อพี่สายฟ้า ไม่ต้องสงสัยไปซะทุกเรื่องที่พี่พระพายพูดหรือแสดงท่าทีแปลกๆ เพราะมันทำให้ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเป็นบ้าเข้าไปทุกที
----------------------
แจ็ค ทอล์ก
ขอบคุณบทสวดจาก น้องซอร่า @Lelouch_cc_sor บทสวดนี้ถอดเสียงตามภาษาเฉยๆ ไม่ตรงกับแกรมม่าใดๆ อ่านเอาเฮฮากันนะคะ และขอบคุณมุกจากน้องตี้ด้วย บทนี้ได้รับความร่วมมือในการคิดมุกจากหลายคนมาก อิชั้นซาบซึ้งใจนัก
เนี่ย งูของพี่ พพ ก็จะคึกคักแบบนี้ หลังบทสวดนี้ไม่รู้จะมาอีกกี่บท เอาเป็นว่าเป็นกำลังใจให้พี่ พพ ด้วยนะคะ ในส่วนของพี่สายฟ้านั้น...เป็นกำลังใจและช่วยกันหารๆ หน่อยก็ได้ค่ะ (ขอบคุณซอร่าอีกรอบที่ช่วยออกไอเดียเพิ่มเติม ให้เครดิตเพราะเผื่อโดนลากคอจะได้มาหารด้วยกัน)
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและหวังว่าจะได้รอยยิ้มกลับไปไม่มากก็น้อยนะคะ
#เพื่อนกล่อมนอน
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 17-01-2019 22:12:56
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 17-01-2019 22:54:11
เริ่มหัวข้อโดย: momonuke ที่ 17-01-2019 23:06:29
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 17-01-2019 23:06:56
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 17-01-2019 23:33:26
เริ่มหัวข้อโดย: Pittabird ที่ 17-01-2019 23:34:46
เริ่มหัวข้อโดย: Ti0590 ที่ 17-01-2019 23:41:44
เริ่มหัวข้อโดย: Leenboy ที่ 18-01-2019 00:18:42
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 18-01-2019 00:26:56
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 18-01-2019 00:30:54
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 18-01-2019 01:13:23
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 18-01-2019 03:27:04
เริ่มหัวข้อโดย: ♥ believeinme ที่ 18-01-2019 04:29:01
เริ่มหัวข้อโดย: ก้อนขี้เกียจ ที่ 18-01-2019 08:37:47
เริ่มหัวข้อโดย: mapuddingg ที่ 18-01-2019 12:22:40
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 18-01-2019 22:14:51
เริ่มหัวข้อโดย: Gardenia ที่ 19-01-2019 09:07:36
มุขปีเตอร์นี่ผ่านนะคะ555555
Sent from my SM-A710F using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 19-01-2019 10:03:44
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 19-01-2019 11:06:00
เริ่มหัวข้อโดย: miwmiwzaa ที่ 19-01-2019 13:13:43
เริ่มหัวข้อโดย: gackmanas ที่ 19-01-2019 13:49:46
เริ่มหัวข้อโดย: JackXy Wu ที่ 19-01-2019 22:41:56
ช่วงนี้ระวังหน่อย น้องงูคึกคักบ่อยๆ
บิ๊กไซซ์สนใจทักเดม @fdhjgjdll24hag
เด็กบ้าอะไรวะ น่าขย้ำชิบหาย ไอ้ตัวน่ารักเอ๊ย! กูสวดมนต์จนอีกนิดจะบวชได้แล้ว!
คลเหงาหาเพื่อน @sgdhcjk
กำลังตอบกลับถึง @fdhjgjdll24hag
เปิดเดมหน่อยคับ จะส่งรูปหั้ย
บิ๊กไซซ์สนใจทักเดม @fdhjgjdll24hag
กำลังตอบกลับถึง @sgdhcjk
ชื่อเฟนก่อนแล้วผมจะเปิดเดมให้
“พี่ เดี๋ยวเราถือเอง”
“ไม่ พี่ถือเอง”
“แต่นั่นมันถุงเสื้อเรา” ผมพยายามแย่งถุงที่ใส่เสื้อตัวเดิมมาถือ แต่พี่พระพายกลับชูมันขึ้นเหนือหัวจนผมเอื้อมไม่ถึง “พี่พระพาย เอามานะ!”
“ตัวแค่นี้ขี้โวยวายจัง” เขาดีดหน้าผากผมไปทีนึง “พี่ถือให้ หนูจะได้เดินสบายๆ ไม่ดีหรือไงหืม?”
“ไม่เอา นั่นถุงใส่เสื้อเราไง เราต้องถือเองถูกแล้ว” ผมพยายามอธิบาย แต่พี่พระพายนอกจากทำเป็นไม่ได้ยินแล้วยังเดินนำหนีไปอีก ผมได้แต่พะงาบๆ มองตามแผ่นหลังเขาไป
“ไอ้นี่มันก็แบบนี้แหละ” พี่สายฟ้าที่เดินอยู่ข้างๆ พูดขึ้น เขาพยักพเยิดไปทางเพื่อนตัวเอง “เป็นวิธีรับผิดชอบความผิดของมัน เห็นบ้าๆ บอๆ แบบนั้นแต่ก็คงรู้สึกไม่ดีนั่นแหละที่ทำเสื้อน้องเปื้อน ให้มันถือๆ ไปเถอะถ้าไม่อยากให้มันคิดมากแล้วเอาแต่วอแวน้อง”
“แค่ซื้อเสื้อให้ใหม่เราก็เกรงใจจะแย่แล้ว” ผมก้มมองเสื้อยืดตัวใหม่ที่ใส่อยู่ เงยหน้าสบตาพี่สายฟ้า “พี่สายฟ้าช่วยพูดให้เราหน่อยสิ เราเกรงใจ ไม่อยากให้พี่พระพายถือของให้แบบนั้น”
ผมจับแขนพี่สายฟ้าเขย่าเบาๆ แต่ยังไม่ทันทำอะไรมากไปกว่านั้นก็โดนแขนใครบางคนพาดคอเกี่ยวไปโอบไว้จนผมต้องถอยห่างจากพี่สายฟ้า
“ไปกวนอะไรพี่สายฟ้าหืม เจ้าตัวดี”
“เราเปล่านะ” ผมสั่นหัวดิ๊ก สบตาพี่พระพายที่ก้มหน้าจ้องลงมา “แค่คุยด้วย ทำไม พี่หวงเหรอ”
“หวงอะไร บ้า…” พี่พระพายเสียงสูง หน้าตาล่อกแล่กเลิ่กลั่ก “นี่ ไม่ต้องมามองตาแป๋วเลยนะ พี่ไม่รู้”
“พี่พระพาย ไม่เนียนเลย”
“อย่ามากดดันพี่นะ” พี่พระพายยกนิ้วดันหน้าผากผมเบาๆ “เดี๋ยวพี่กดๆ ดันๆ กลับแล้วจะหนาว”
“พี่พูดจางงๆ แบบนี้อีกแล้ว” ผมยู่หน้า “จะทำให้เรางงจนเลิกถามล่ะสิ รู้ทันหรอก”
“ถ้ารู้ทันจริงๆ ป่านนี้หนูวิ่งหนีพี่แล้วมั้ง”
“สรุปหวงใช่มั้ย?”
“เอาอะไรมาตัดสินว่าหวง หลงตัวเองนะเราอะ”
“ก็ไม่อยากให้ใกล้กับคนอื่น ก็ต้องหวงสิ ว่าแต่เกี่ยวอะไรกับเราหลงตัวเองเหรอพี่?”
“มันสังเกตเห็นชัดขนาดนั้นเลย?” เขาเลิกคิ้ว
“พี่ เราไม่โง่นะ” ผมจ้องหน้าเขา “มองแป๊บเดียวก็รู้แล้ว”
“งั้น...ถ้าแบบนั้นเรียกว่าหวง ก็คงหวงล่ะมั้ง” เขายักไหล่ ทำเป็นมองทางอื่นหลบสายตาผม ผมเลยมองพี่สายฟ้าที่เดินอยู่ข้างๆ แทน เขาโคลงหัวไม่พูดอะไรก่อนหันหน้าหนีไปอีกทาง
“พี่พระพายๆ” ผมกระซิบเรียกเขา พออีกฝ่ายหันมาเลยถามต่อ “หวงมากเลยเหรอ?”
“แล้วจะอยากรู้ทำไม”
“อยากรู้เฉยๆ”
“ไม่รู้มากมั้ยแต่ไม่อยากให้ไปใกล้คนอื่นนอกจากพี่” นั่นไง ผมว่าแล้ว! พี่พระพายขยี้หัวผม ยิ้มออกมาเล็กน้อย “รู้แล้วก็เข้าใจไว้ด้วย”
“โอเค ต่อไปเราจะไม่ใกล้พี่สายฟ้าก็ได้” ผมพยักหน้ารับ “ถ้าพี่พระพายหวงพี่สายฟ้าขนาดนั้นล่ะก็”
นี่แหละ ต้องใช่อย่างที่ผมคิดแน่ๆ
พี่พระพายกับพี่สายฟ้ามีซัมติงกัน เขาหวงพี่สายฟ้าตอนผมเข้าไปใกล้ พอโดนผมเค้นให้สารภาพก็เขินจนไม่กล้าสบตา แล้วพี่สายฟ้าตอนได้ยินพี่พระพายบอกว่าหวงตัวเองก็เขินเหมือนกันจนหันหน้าหลบตาคนนอกอย่างผมไปอีกทาง
“เดี๋ยว เกี่ยวไรกับมัน?”
“อ้าว ก็พี่พระพายหวงพี่สายฟ้าไง” ผมสบตาเขา อีกฝ่ายมีสีหน้าแปลกๆ “สู้ๆ นะพี่ เราเป็นกำลังใจให้”
“หึๆๆ โทษที” พี่สายฟ้าพยายามกลั้นขำ ผมมองเขา ไม่เข้าใจว่าหัวเราะทำไม “ขมคอเลยว่ะ เด็กนี่มันจินตนาการสูงดี มึงว่ามั้ย”
“ก็พอรู้ว่าน้องมันอ๊อง แต่ไม่คิดว่าจะอ๊องขนาดนี้”
“พี่ๆ พูดเรื่องอะไร นินทาเราเหรอ?”
“เปล่า” พี่สายฟ้าปฏิเสธ เขาเหลือบตามองผมแวบนึง มุมปากยกยิ้ม แล้วหันกลับมองหน้าพี่พระพาย “มึงจะไปไหนต่อมั้ย”
“ไม่รู้ว่ะ คิดว่าจะพาน้องเดินเล่นเรื่อยๆ ก่อนยังไม่อยากกลับหอ มึงล่ะ?”
“ว่าจะกลับไปนอนต่อ ลุงคนนึงบอกไว้ว่าถ้าอากาศไม่ดีก็กลับบ้านไปนอน” เขายักไหล่ “ฟังดูโง่ๆ เหมือนไม่ได้ใช้หัวคิดไปหน่อย แต่ตอนนี้กูว่าบรรยากาศไม่ดีจริงๆ ขมคอเพราะโดนจิ้นกับมึงเนี่ย”
“เออ มึงไปไหนก็ไป เดี๋ยวกูกับน้องกลับเองมึงไม่ต้องรอ”
“ที่จริงกูก็รอได้นะ มึงรู้มั้ยว่าคนไทยรอเก่ง”
“อะไรอีกล่ะคราวนี้”
“เพราะขนาดรอเลือกตั้งมาตั้งสี่ห้าปี เลื่อนแล้วเลื่อนอีกยังรอกันได้เลย”
“ระวังโดนลากคอ”
“ถ้าจะลากคอกันเพราะเห็นต่าง วิจารณ์ตามความจริงไม่ได้ ไม่สามารถแสดงความคิดเห็นอย่างอิสระถึงจะบอกว่าแสดงความคิดเห็นได้ แต่มึงก็เห็น กี่สื่อที่โดนปิด กี่คนที่โดนลากคอ แตะนิดหน่อยไม่ได้ อ่อนไหวไปหมด มันก็ชัดแล้วไม่ใช่เหรอวะว่าเราอยู่ในประเทศที่ปกครองด้วยระบอบเผด็…”
“พอๆ มึงไปไหนก็ไป นิดหน่อยแล้วติดลมตลอดมึงนี่” พี่พระพายโบกมือไล่ พอพี่สายฟ้าหัวเราะหึๆ เขาโบกมือลาสองสามทีแล้วหมุนตัวเดินจากไป ตอนนี้เลยเหลือเราแค่สองคน ผมมองหน้าพี่พระพาย จนเขาหันมาสบตากัน
“เรานึกว่ากินชาบูเสร็จจะกลับกันเลยซะอีก?”
“วันหยุดทั้งทีใจคอหนูจะนอนอยู่แต่ในห้องหรือไง”
“ก็...ใช่”
“น่าเบื่อมากกกก” พี่พระพายลากเสียงยาว เขาทำหน้าเบื่อหน่ายให้เข้ากับน้ำเสียง มือยังพาดไหล่ผมอยู่อย่างนั้น ปลายนิ้วเขี่ยเบาๆ ที่หัวไหล่จนผมรู้สึกจั๊กจี้ “มาเที่ยวกับพี่ดีกว่า เดี๋ยวพี่พาทำอะไรสนุกๆ”
“อะไรสนุกๆ ที่ว่าคือ?”
“เล่นจ้ำจี้มั้ย” พี่พระพายยิ้มหวาน แต่จากประสบการณ์ที่ผ่านมา ผมเรียนรู้ว่ารอยยิ้มแบบนี้ไว้ใจไม่ได้
“พี่ยิ้มแบบนี้ทีไรไว้ใจไม่ได้ทุกที”
“ยิ้มแบบไหนครับ” เขาถามผม น้ำเสียงเจือหัวเราะ แขนที่พาดบ่าออกแรงรั้งตัวผมเข้าไปชิดร่างกายอีกฝ่ายมากกว่าเดิม ผมพยายามขืนตัวไว้แต่สุดท้ายก็ไม่เป็นผล “ยิ้มพี่ออกจะเป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อมน้า”
“ไม่เอา ไม่คุยกับพี่พระพายแล้ว ปล่อยเลย”
“ไม่ปล่อยได้มั้ย ตัวหนูนิ่มน่ากอด”
“ไม่ให้กอด”
“กอดนิดเดียวก็ไม่ได้เหรอ”
“เอ๊ะ ก็เค้าไม่ให้พี่กอด ปล่อยเลย” ผมขยับตัวออกได้สำเร็จ พี่พระพายหัวเราะหึๆ อยู่ด้านข้าง ผมกำลังจะยกมือฟาดเขาสักทีถ้าไม่ใช่เพราะเสียงมือถือดังขัดขึ้น พอหยิบมาดูก็พบว่ามีสายวิดีโอคอลจากคนสำคัญของผม ไม่รอช้า ผมรีบกดรับทันที
“ฟรองซ์ เค้าคิดถึงจังเลยยยย”
“ฟรองซ์ก็คิดถึงเฟน” ใบหน้าที่เหมือนผมตอบกลับพร้อมรอยยิ้ม “เฟนไม่โทรหาฟรองซ์นานเลยนะ เรียนหนักเหรอ?”
“กิจกรรมเยอะน่ะ ขอโทษนะ”
“ไม่เป็นไร เห็นแม่บอกเฟนออกมาอยู่หอ พักกับใครครับ นอนคนเดียวไม่ได้นี่”
“อ้อ เฟนมีรูมเมตๆ” ผมตอบแล้วขยับมือถือให้กล้องจับหน้าพี่พระพายที่แอบส่องผมคุยกับแฝดมาสักพักแล้ว “นี่พี่พระพายเมตเค้าเอง”
“คนนี้เหรอ?” ฟรองซ์ขมวดคิ้วจ้องหน้าพี่พระพายเขม็ง
“สวัสดีครับ ไม่ยักรู้ว่าเฟนมีฝาแฝด” พี่พระพายทักฟรองซ์ เขามีสีหน้าสับสนปนตกใจนิดหน่อย
“เฟน…” ฟรองซ์เรียกชื่อผม ไม่ได้ทักทายพี่พระพายตอบ
“หือ ว่าไง?”
“พี่คนนี้หน้าหื่นกระหายมาก เหมือนภัยสังคม ฟรองซ์ว่าเฟนหาเมตใหม่ดีมั้ย?”
“อ้อ…” ผมเหลือบตามองพี่พระพายที่ช็อกไปแล้วหลังโดนฟรองซ์ประเมิน เขาอ้าปากพะงาบๆ ใส่คนในจอ “ฟรองซ์คิดว่างั้นเหรอ”
“อืม เฟนก็รู้ว่าฟรองซ์ไม่เคยมองคนพลาด”
“แต่เราจ่ายมัดจำค่าหอไปแล้ว…”
“งั้นเฟนต้องระวังตัวนะ ฟรองซ์ไม่อยู่ด้วยยิ่งต้องระวังตัวมากๆ” ฟรองซ์เตือนผมเสียงนุ่ม ก่อนเสียงเปลี่ยนไปเมื่อเขาเหลือบตามองพี่พระพายที่ยืนอยู่ข้างผม “ส่วนพี่น่ะ อย่าให้รู้ว่าทำอะไรเฟน ถ้าผมรู้ว่าพี่คิดไม่ซื่อกับแฝดผม ผมกลับไทยไปปาดคอพี่แน่”
“ฟรองซ์ ใจเย็นสิ ไม่ขู่พี่พระพายนะ”
“เฟน” ฟรองซ์ยิ้มหวานให้ผมและเผื่อแผ่ไปทางพี่พระพาย “ฟรองซ์ไม่เคยขู่ ฟรองซ์พูดจริง”
“อือ เรารู้ แต่อย่าถึงขั้นปาดคอเลย” ผมพยายามเตือนเขา “อย่างคราวของเรย์จิฟรองซ์ก็ทำเขาขาหักอะ เกือบเป็นเรื่องใหญ่แล้ว…”
“ช่วยไม่ได้ มันชอบแกล้งเฟน” ฟรองซ์ยักไหล่ เขาส่งยิ้มให้ผม “เดี๋ยวฟรองซ์ไปก่อนนะ ไว้จะคอลหาบ่อยๆ คิดถึงเฟนนะครับ”
“คิดถึงฟรองซ์เหมือนกัน ว่างแล้วมาไทยบ้างนะ”
“ได้เลย”
แล้วสายก็ตัดไป ผมมองพี่พระพาย เขายังคงช็อกค้างอยู่หลังโดนฟรองซ์ขู่ว่าจะปาดคอถ้าแกล้งผม
“พี่พระพาย?”
“น้องคนนั้น…” เขาพึมพำ สีหน้าเหมือนฟ้าถล่มดินทลาย “น้องคนนั้นใช้ใบหน้าน่ารักๆ ของหนูพูดจาทำร้ายจิตใจพี่”
“โอ๋นะพี่พระพาย ไม่เสียใจนะ”
“พี่เหมือนใจสลาย” เราสบตากัน พี่พระพายคว้ามือผมไปกุมไว้ สีหน้าแววตาเว้าวอน “หนูสัญญากับพี่นะว่าจะไม่พูดจาร้ายกาจแบบนั้นใส่พี่”
“ถ้าพี่ทำตัวดีๆ เราก็ไม่ว่าพี่หรอก”
“จริงนะ”
“อื้อ จริงสิ”
“น่ารักจังเลย พี่ขอกอดทีได้มั้ย” พี่พระพายยิ้มกว้าง เขากางแขนทำท่าจะโถมตัวเข้ามากอดผมไว้ แต่ผมก้มตัวมุดหลบทัน กลายเป็นพี่เขากอดอากาศไปแทน “หนูวววว!”
“เนี่ย พี่ก็เป็นแบบนี้อะ”
ผมตีไหล่เขารัวๆ พี่พระพายหัวเราะ เขาวุ่นวายอยู่กับการจับมือผมเอาไว้ กว่าเราจะรู้ตัวว่ากำลังตีกันอยู่กลางห้างก็ตอนที่ใครคนนึงเดินเข้ามาทักพี่พระพายนั่นแหละ
“พาย”
“หือ…” พี่พระพายหันตามเสียง คนที่เรียกเขาเป็นผู้หญิงร่างสูงโปร่งในชุดเดรสเข้ารูป เธอสวมแมสปิดปากเอาไว้ แต่เห็นแค่ครึ่งหน้าก็รู้แล้วว่าเป็นคนสวยมากแค่ไหน ผมเผลอขมวดคิ้ว รู้สึกคุ้นหน้าเธอนิดหน่อยจนอีกฝ่ายถอดแมสออก “อ้าว พี่พริ้ง”
“อะไรกัน ทำหน้าเหมือนจำพี่สาวตัวเองไม่ได้”
ผมอ้าปากหวอ ไม่รู้จะตกใจอะไรก่อนระหว่างเจอพี่พะพริ้ง นักแสดงสาวชื่อดัง นางเอกตัวท็อปที่ผมชอบ หรือตอนที่พี่พะพริ้งบอกว่าตัวเองเป็นพี่สาวพี่พระพาย
“สวยขึ้นนะ ไปโมหน้าที่เกาหลีอีกหรือเปล่าเนี่ย?”
“ปากเหรอนั่น” พี่พะพริ้งฟาดไหล่พี่พระพายไปทีนึง “พี่ไม่ได้ไปโมหน้าสักหน่อย หน้าเดิมของแท้แม่ให้มา!”
“ไหนตอนนั้นบอกไปร้อยไหม”
“ร้อยไหมไม่นับย่ะ” เธอเบะปาก แล้วหันมาทางผมที่เบิกตากว้าง “แล้วนี่ใครเอ่ย น่าตาน่ารักเชียว สวัสดีค่ะ มากับพระพายเหรอคะ”
“เรา เรา...เอ่อ ผม เอ่อ…”
“น้องเป็นรูมเมตผมน่ะ” พี่พระพายตอบแทน เขาหัวเราะออกมาเมื่อเห็นผมติดอ่าง “เฟนดูละครที่พี่แสดงด้วยนะ เคยบอกกับผมว่าชอบพี่มาก สงสัยช็อกที่เจอพี่ตัวเป็นๆ แบบนี้”
“ว้าว เจอแฟนคลับเหรอเนี่ย” พี่พะพริ้งหัวเราะ เสียงหวานมากจนผมเขินไปหมด ฮืออ พี่อย่ายิ้ม ผมใจไม่ดี เหมือนตัวจะระเบิดเลย “เขินพี่เหรอคะคนดี หน้าแดงหมดแล้ว”
“พี่อย่าเต๊าะน้องได้ปะวะ”
“หืม?” พี่พะพริ้งเอียงคอเล็กน้อย เธอจ้องหน้าพี่พระพายแล้วอมยิ้ม “ว้าว อย่าบอกนะว่า…”
“ยังไม่แน่ใจ อย่าแซวเชียวนะ”
“เขินเหรอ”
“เปล่า กลัวเด็กมันตื่น”
“ร้ายนัก” พี่พะพริ้งย่นจมูกใส่พี่พระพายแล้วหันมาทางผม เธอยิ้มหวานจนผมเผลอยิ้มตอบอย่างเขินๆ “ชื่ออะไรคะคนดี อยู่กับพระพายโดนแกล้งบ้างหรือเปล่าหืม?”
“ชื่อเฟนครับ” ผมตอบ เสียงแอบสั่นเล็กน้อย “อื้อ พี่พระพายชอบแกล้งเราด้วย”
“โห คนดี เดี๋ยวพี่ตีพระพายให้นะคะ” พี่พะพริ้งว่าพลางฟาดไหล่พี่พระพายไปอีกที “นิสัยไม่ดี มุกแกล้งคนน่ารักเรียกร้องความสนใจควรหมดไปได้แล้วนะ”
“ฟังความข้างเดียว แย่ชะมัด”
“ตัดพ้อพี่อีกแล้ว” พี่พะพริ้งส่ายหัวไปมา “เออนี่ ว่างๆ ก็...กลับบ้านหน่อยนะ ทุกคนคิดถึงจะแย่”
“ผมถามจริง?” พี่พระพายหัวเราะ แต่เป็นเสียงหัวเราะที่ค่อนข้างฝืดๆ ผมเผลอหันมองเขา ถึงพี่พระพายจะยังยิ้ม แต่แววตาขรึมลงกว่าเดิม “ถ้าบอกว่าแม่คิดถึงจะเชื่อ แต่บอกว่าทุกคนคิดถึงนี่โกหกตาใสเลยนะพี่พริ้ง”
“พี่เพลิงก็คิดถึงนายนะ”
“คุณพระเพลิงร่างอวตารของพ่อนี่ยิ่งไม่อยากเจอเลย” พี่พระพายเบ้ปาก “เห็นแล้วนึกถึงพ่อ”
“เนี่ย พายก็เป็นซะแบบนี้”
“ก็เป็นแบบนี้นี่แหละ” เขาเสยผม น้ำเสียงหงุดหงิด “เดี๋ยวพอไปเจอพ่อนะ ผมก็โดนเทศน์ยาวอีก อะไรบ้างนะ อ้อ ผมเผ้าตัดซะบ้าง กางเกงขาดๆ นี่ทิ้งไปซะที แล้วเลิกเจียดเวลาไปวาดรูปไร้สาระนั่นได้แล้ว อนาคตแกต้องมาช่วยงานเพลิงที่บริษัท บลาๆ ผมถามจริง แบบนี้มันน่าไปหามั้ย”
“พาย...พ่อแค่เป็นห่วง”
“เรียนก็เรียนตามที่ต้องการให้แล้ว ยังจะห่วงอะไรอีก” พี่พระพายหัวเราะออกมา คราวนี้เขาคว้ามือผมไปจับไว้ “เดี๋ยวผมขอตัวก่อนแล้วกันพี่พริ้ง ว่าจะพาน้องไปดูหนัง ใกล้เวลาหนังเข้าแล้ว ไว้ค่อยคุยกันนะ”
“โธ่ พาย…”
“สบายใจได้พี่ ทั้งบ้านน่ะผมรักพี่พริ้งที่สุดอยู่แล้ว”
พี่พระพายขยิบตาแล้วส่งจูบท่าทีทะเล้นก่อนจูงผมออกจากตรงนั้น ผมหันไปก้มหัวให้พี่พะพริ้งเป็นเชิงบอกลา เธอพยักหน้าให้แล้วส่งยิ้มบางๆ กลับคืนมา
“พี่อยากกลับหอเลยมั้ย” ผมถามเมื่อเราเดินออกมาได้ไกลพอสมควรแล้ว เงยหน้ามองพี่พระพายที่บรรยากาศรอบตัวเขาดูแปลกตาไป “ถ้าไม่สบายใจเราว่ากลับหอกันดีกว่านะ”
“ไม่เชิงไม่สบายใจหรอก” พี่พระพายมองหน้าผม สีหน้าเขาดูเหม็นเบื่อ “ก็แค่มันน่าหงุดหงิดเวลาโดนเอาไปเทียบกับพี่ๆ ที่เก่งกว่าเราไปซะทุกด้าน”
ผมเงียบ ไม่กล้าพูดอะไรขึ้นมา ยอมรับว่าปลอบใจใครไม่เก่ง
“พี่น่ะ เห็นแบบนี้แต่ว่าตอนเด็กๆ อยู่ในกรอบเป็นเด็กดีทำตามทุกอย่างที่พวกเขาต้องการเลยนะ” พี่พระพายเริ่มเล่าในขณะที่พวกเราเดินไปเรื่อยๆ อย่างไม่มีจุดหมาย ผมบีบมือพี่พระพายเบาๆ อยากให้เขารู้ว่าตัวเองไม่ได้โดดเดี่ยว “แต่ยิ่งยอมก็ยิ่งรู้สึกว่าไม่ใช่ตัวเองขึ้นทุกวัน เหมือนขาดอิสรภาพ เรื่องสุดท้ายที่พี่ยอมเขาคือเรื่องเรียนต่อนี่แหละ พ่ออยากให้พี่เรียนบริหาร จะได้ช่วยพี่ชายพี่บริหารธุรกิจของครอบครัวต่อ พี่ก็โอเค เรียนก็เรียนวะ แล้วหลังจากนั้นก็แตกหักกันไปเลย ไม่ยอมแล้วเว้ย ประมาณนั้น”
พี่พระพายเล่าติดตลก แต่ผมคิดว่าในใจเขาคงไม่ตลกเท่าไหร่
“แล้วความฝันพี่อยากเป็นอะไร?”
“โห ลืมแล้วเนี่ยว่าเคยอยากเป็นอะไร” เขาหัวเราะ หันมาทางผม สีหน้าท่าทางกลับไปกรุ้มกริ่มเหมือนเดิม “แต่ตอนนี้อยากเป็นแฟนน้องอะ ได้มั้ย”
“นี่!” ผมตีแขนเขาไปทีนึง “ทำเป็นเล่นอีกแล้ว”
“ก็ไม่อยากให้เครียด”
“ไม่ทันแล้ว” ผมหน้ามุ่ย เงียบไปนิดนึงก่อนตัดสินใจพูดสิ่งที่คิดออกไป “เราไม่เคยโดนเปรียบเทียบกับฟรองซ์ เราเลยจะไม่พูดนะว่าเข้าใจที่พี่เล่ามาอะ แต่เราคิดว่าพี่เองก็เก่งมากๆ เหมือนกันที่ยอมเรียนคณะที่ไม่ชอบมาได้ขนาดนี้ เป็นเราคงไปต่อไม่ไหวหรอก พี่เข้มแข็งมากๆ แล้วก็เก่งในแบบของพี่ เราชมจากใจจริงเลย”
พี่พระพายหยุดเดิน ผมเลยหยุดตาม เขาหันมาสบตาผม นิ่งไปครู่หนึ่งก่อนส่งยิ้มให้ แววตาที่มองมาก็สดใสขึ้น พี่พระพายลูบหัวผมสองสามที เขาหัวเราะ
“ขอบคุณครับ”
“สบายใจหรือยังอะ เราปลอบคนไม่เก่ง”
“นิดนึง”
“แค่นิดนึงเองเหรอ” ผมไหล่ตก อดคิดไม่ได้ว่าตัวเองปลอบคนแย่ขนาดนั้น?
“ถ้าจะให้สบายใจมากๆ หนูต้องดูหนังกับพี่” พี่พระพายยิ้มมุมปาก เขาคลายมือที่จับผมไว้แล้วทำนิ้วปูไต่ขึ้นมาที่แขนและหัวไหล่ผม “ให้เลือกระหว่างดูในโรงกับกลับหอไปดู Netflix and chill กันสองคนจุ๋งจิ๋ง”
“พี่…”
“ครับ ว่าไงเอ่ย เลือกแบบไหนดี” เขายิ้มปะเหลาะ
“เรารู้นะว่า Netflix and chill แปลว่าอะไร” ผมสบตาเขา หน้าบึ้งใส่ “เลิกล่อลวงเราสักที เราเป็นเยาวชนนะ!”
“หยอกๆ ขำๆ นะหนู” พี่พระพายยิ้มหวาน “สบายใจได้พี่ยังไม่ล่อหนูตอนนี้”
“ฮะ?”
“หมายถึงล่อลวงน่ะ ยังไม่ล่อลวงตอนนี้”
“อ๋อ…” ผมขานรับแม้จะยังติดใจอยู่นิดๆ “สรุปพี่จะดูหนังใช่มั้ย ไปซื้อตั๋วสิพี่ เดี๋ยวเราซื้อป๊อบคอร์นกับน้ำให้”
“โอเคครับ อยากดูเรื่องไหนเป็นพิเศษมั้ย”
“ไม่เอาหนังผี”
ผมตอบ พี่พระพายพยักหน้ารับ พวกเราเดินไปถึงโรงหนังก่อนจะแยกกันซื้อตั๋วและป๊อบคอร์นกับน้ำตามที่ตกลงไว้
“หนาว”
ผมบ่นเมื่อเราเข้ามานั่งในโรงเรียบร้อยแล้ว แอร์ในนี้เย็นกว่าข้างนอกมาก คนยังไม่เยอะเท่าไหร่เพราะช่วงนี้ยังเป็นการฉายโฆษณาหนังอยู่
“เอาเสื้อพี่ไปคลุมไป” พี่พระพายถอดเสื้อแจ็กเก็ตแขนยาวให้ผมซึ่งรับมาแต่โดยดี “กลิ่นตัวพี่หอม หนูอย่าเคลิ้มนะครับ”
“บ้า”
แต่ก็ไม่ปฏิเสธนะว่าเสื้อพี่พระพายหอมจริงๆ เป็นกลิ่นน้ำหอมผู้ชายอ่อนๆ ไม่ฉุนเกินไป ในขณะที่ผมกำลังสูดจมูกฟุดฟิด มือข้างขวาก็ถูกคว้าไปจับไว้ ผมมองพี่พระพาย เขาส่งยิ้มให้จนตาหยี
“พี่ก็หนาว”
“งั้นเอาเสื้อพี่คืนไปก็ได้นะ”
“ไม่ๆ เราใช้ไปเถอะ พี่หนาวแค่มือ” พี่พระพายตอบพลางกระชับมือผมไว้ไม่ยอมปล่อย “ขอจับมือหนูไว้แบบนี้แล้วกันเนอะ”
“แล้วเราจะหยิบป๊อบคอร์นกินยังไง” ผมมองถังป๊อบคอร์นที่วางอยู่บนตักพี่พระพาย ถ้าจะให้ใช้มือซ้ายเอื้อมไปหยิบก็ไม่ค่อยสะดวกเท่าไหร่
“เดี๋ยวพี่ป้อน”
“ทำไมชอบทำเรื่องยุ่งยากอะ”
“เพราะเรื่องยุ่งยากมันดีกับใจไงครับ” พี่พระพายยิ้มให้ผมอีกครั้ง โรงหนังมืดๆ ที่มีแค่แสงจากจอภาพยนต์ขนาดใหญ่ทำให้รอยยิ้มของพี่พระพายดูต่างไปจากปกติจนนึกแปลกใจ
“แล้วแต่พี่พระพายละกัน”
“เด็กดี น่ารักมากครับ”
แล้วเขาก็ป้อนป๊อบคอร์นผมจริงๆ แต่ป้อนแบบ...ขี้แกล้งอะ เดี๋ยวก็หยิบป๊อบคอร์นมาจิ้มแก้มจิ้มจมูกผมมั่วไปหมด พอหันไปถลึงตามองก็ลอยหน้าลอยตายิ้มใส่ไม่รู้ร้อนรู้หนาว ผมส่งเสียงฮึในลำคอ รอจนพี่พระพายป้อนตรงกับปากผมจริงๆ ถึงได้ฉวยโอกาสนั้นงับข้อนิ้วเขาไปทีนึง ไม่แรงมากหรอก แต่พี่พระพายดันสะดุ้งโหยงจนผมตกใจไปด้วย
“พี่เจ็บเหรอ เรางับเบาๆ เองนะ?” ผมถาม อดเป็นห่วงไม่ได้เมื่อเห็นพี่พระพายหลับตาแน่น ปากขมุบขมิบพึมพำอะไรบางอย่างพร้อมเป่าปากเป็นจังหวะ ผมขยับหน้าเข้าไปใกล้กว่าเดิม ได้ยินบางอย่างแว่วๆ
“อันว่าราคะพึงละเว้น งูน้อยจงอดทนไม่พ่นพิษ” เขาสูดลมหายใจลึกก่อนปล่อยออกทางปาก “ไม่คิดลึก ไม่คิดไปไกล แค่ฟันน้อยๆ ที่ขบลงมา น้องไม่ได้ตั้งใจยั่ว น้องไม่รู้ น้อง…”
ไม่น่าอยากรู้เลยอะ
ผมหันกลับมา ปล่อยพี่พระพายท่องอะไรไปตามเรื่องตามราวเขา ตาจ้องจอหนังตรงหน้า รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่มีอะไรมายุกยิกๆ ที่หัว ผมหันกลับไปอีกครั้ง พบว่าใบหน้าพี่พระพายอยู่ใกล้มาก...ใกล้เกินไป พอเขาเห็นว่าผมรู้สึกตัวก็หลุบสายตาลงมา ริมฝีปากอมยิ้มกรุ้มกริ่ม
“หัวเหม็นชาบูนะเรา”
“แล้วมาหอมทำไม”
“ใครว่าหอม” พี่พระพายตีหน้าซื่อ “ดมเฉยๆ”
“นั่นแหละ รู้ว่าเหม็นแล้วมาดมทำไม”
“ก็…” ผมเห็นเขากลอกตา ก่อนคลี่ยิ้มออกมา “เห็นว่าเหม็น เลยช่วยดมให้หายเหม็น”
ถามจริง แบบนี้ได้เหรอ?
ยังไม่ทันคิดหาคำตอบให้ตัวเอง แรงกดหนักๆ ที่แก้มก็ทำให้ผมนิ่งค้างไปครู่หนึ่ง ผมสบตาเขา พี่พระพายอมยิ้ม มองหน้าผมด้วยสายตาแพรวพราว ผมสูดหายใจลึก ใจเต้นตึกตักตอนทำใจกล้าถามออกไป
“กะ แก้มเราก็เหม็นชาบูจนต้องดมให้หายเหม็นเหมือนกันเหรอ”
“เปล่าครับ คราวนี้ไม่ได้เรียกว่าดม”
“...”
“เขาเรียกว่าหอม” พี่พระพายจิ้มจมูกผมเบาๆ “แล้วแก้มหนูก็ไม่เหม็นด้วยครับ”
ผมเม้มริมฝีปาก หันหน้ากลับมา ก้มหน้างุด พี่พระพายเกลี่ยปลายนิ้วโป้งกับหลังมือผม เสียงเขากระซิบอยู่ข้างหู
“หอมที่สุดเลยล่ะ : )”
บิ๊กไซซ์สนใจทักเดม @fdhjgjdll24hag
ยั่วนัก กูจับหอมซะเลย ให้เด็กมันรู้ว่าเราไม่ใช่เหยื่อเว้ย!
บิ๊กไซซ์สนใจทักเดม @fdhjgjdll24hag
แต่กลับหอไปกูต้องท่องบทสวด! แม่ง อะไรวะ หอมทีเดียว งูน้อยคึกคักอีกแล้ว หนูวางยาเสน่ห์พี่เหรอวะไอ้ตัวน่ารัก! นี่สรุปว่ากูเป็นเหยื่อจริงๆ ใช่มั้ย?!
บิ๊กไซซ์สนใจทักเดม @fdhjgjdll24hag
อะ ไม่เข็ด โดนหอมแก้มแล้วไม่เข็ด เล่นมือถือในโรงนิดเดียวบ่นกูเฉย ปากจุ๊บจิ๊บมุบมิบอีกล่ะ น่ากลัวตายแหละหนู เดี๋ยวเถอะ เดี๋ยวจับจูบให้!
บิ๊กไซซ์สนใจทักเดม @fdhjgjdll24hag
เออ! กูก็เก่งแค่ในทวิตนี่แหละวะ!
-----------------------------------------
เนี่ย ใครว่าพี่ พพ กาก พี่ไม่กากนะ พี่เป็น ผช ร้ายๆ! พี่แค่ตั้งตัวไม่ทัน 55555 (พพ. อย่าหอมน้อง! : เสียงแม่ๆ น้องเฟน)
บทนี้ก็จะปรับโทนเรื่องมาจริงจังนิดนึง แต่สบายใจได้ เราไม่ถนัดดราม่า เดี๋ยวบทต่อไปก็โบ๊ะบ๊ะตบมุกกันเหมือนเดิม ขอบคุณซอร่าอีกครั้งที่บิ้วการเมืองให้ฟังบ่อยๆ คนจริงไม่ต้องกลัวโดนลากคอ ไปนอนรอสวยๆ ในตารางเลยจ้า
#เพื่อนกล่อมนอน
เริ่มหัวข้อโดย: nisaday ที่ 19-01-2019 23:08:29
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 19-01-2019 23:32:48
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 20-01-2019 00:36:14
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 20-01-2019 00:45:51
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 20-01-2019 00:49:17
เริ่มหัวข้อโดย: TheDoungJan ที่ 20-01-2019 01:12:11
เริ่มหัวข้อโดย: no.fourth ที่ 20-01-2019 01:17:40
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 20-01-2019 01:52:19
เริ่มหัวข้อโดย: Leenboy ที่ 20-01-2019 01:56:28
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 20-01-2019 02:12:51
เริ่มหัวข้อโดย: momonuke ที่ 20-01-2019 02:22:22
เริ่มหัวข้อโดย: Maxshu ที่ 20-01-2019 02:36:09
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 20-01-2019 06:45:09
เริ่มหัวข้อโดย: piiya ที่ 20-01-2019 08:10:35
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 20-01-2019 08:10:55
สงสารคนกากๆเขานะคะ บ้านช่องก็ไม่ยอมกลับ
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 20-01-2019 09:22:07
เริ่มหัวข้อโดย: Foggy Time ที่ 20-01-2019 09:54:25
เริ่มหัวข้อโดย: magmild ที่ 20-01-2019 10:28:21
Sent from my GT-I8262 using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: Gardenia ที่ 20-01-2019 10:51:15
Sent from my SM-A710F using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: JackXy Wu ที่ 20-01-2019 21:59:37
ไส้กรอกบิ๊กไซซ์ใส่มาลองเยส
พี่พระพายไม่สบาย…
ตัวร้อนจนผมต้องบอกให้นอนอยู่หอ แต่พี่เขาก็ดื้อมาก โวยวายจะมาส่งผมที่มอให้ได้ ผมเลยต้องโทรหาพี่สายฟ้าให้ลงมาเทศน์เขาไปชุดใหญ่ คนป่วยถึงยอมนอนพักแต่โดยดี
เนี่ย พี่สองคนนี้มีซัมติงกันจริงๆ นะ ผมบอกแล้วพี่พระพายไม่ฟังอะ แต่พี่สายฟ้าบอก(ด่า)แค่ไม่กี่ประโยค(ชุดใหญ่)พี่พระพายก็ยอมทำตามซะอย่างนั้น แต่ที่ผมไม่เข้าใจ ทั้งที่พี่พระพายชอบพี่สายฟ้า แล้วทำไม…
ผมเผลอยกมือลูบแก้มตัวเองเมื่อนึกถึงวันนั้น วันที่พี่พระพายแกล้งหอมแก้มผมไปฟอดใหญ่
คนนิสัยไม่ดี ถ้าพี่สายฟ้ารู้แล้วโมโหหึงผมไม่ช่วยพูดจริงๆ ด้วย!
“ไม่สบายเหรอวะ หน้าแดงแจ๋” เสียงตั้มทำให้ผมสะดุ้งและหลุดจากความคิดของตัวเอง พอหันมองก็เห็นเพื่อนตัวดีมีสีหน้าสงสัยใคร่รู้สุดๆ “เป็นไรบอกได้นะเว้ย อยากใส่ใจ”
“เปล่า ไม่ได้เป็นอะไร” ผมกระซิบตอบ เพราะตอนนี้เรานั่งอยู่ในห้องเรียน และอาจารย์วิชานี้ดุมาก “ร้อนนิดหน่อย”
“ร้อนเนี่ยนะ?” ตั้มถามย้ำ เขากระชับเสื้อคลุมตัวเองแน่น “แอร์ห้องนี้หนาวอย่างกับห้องดับจิต!”
“ตั้มเคยนอนในห้องดับจิตเหรอถึงรู้”
“กูเปรียบเทียบ อย่ามาหลอกด่ากูตาใสนะนังตัวดี”
“ตั้มชอบด่าเราอะ ไม่คุยด้วยแล้ว ตั้งใจเรียนไปเลย”
ผมหยิกเขาไปทีนึง อีกฝ่ายเตะขาผมกลับ จากนั้นพวกเราก็ตั้งใจเรียนกันต่อ ถ้าไม่ใช่ว่ามือถือผมสั่นขึ้นมาจนต้องละสายตาลงไปกดดู
PP : หนู พี่รู้สึกไม่ดีเลย
Fennn : อ้าว พี่เป็นหนักกว่าเดิมเหรอ
Fennn : ไปหาหมอมั้ย
Fennn : โทรหาพี่สายฟ้าหรือยัง?
PP : ยังเลยหนู...พี่กลัวเป็นไข้จับสั่น
PP : หนูกลับมาเฝ้าไข่พี่ที
ฮะ?...
PP : ไข้*
อ๋อ...
Fennn : พี่รอเราก่อนได้มั้ย วิชานี้เราเลิกบ่ายสามครึ่ง อีกครึ่ง ชม. อะ
Fennn : แล้วเดี๋ยวเราเข้าไปหา แต่ถ้าไม่ไหวโทรหาพี่สายฟ้าเลยนะพี่
PP : พี่รอได้ๆ
PP : หนูอย่าลืมซื้อแมสปิดปากมาใส่ด้วยนะ อยู่ใกล้พี่แล้วเดี๋ยวจะติดไข่จนเป็นไข่จับสั่นอีกคน
ไข่...ไข่อะไรอีกแล้ว...
PP : ไข้สิ***
PP : พี่ตาลาย ขอโทษนะ แป้นก็ไม่ค่อยดี
Fennn : แป้นพิมพ์พี่พังเหรอ เราว่าเอาไปซ่อมดีมั้ย?
PP : 555555 นั่นสิ พี่ก็ว่าจะเอาไปซั่ม
PP : ซ่อม*
PP : เฮ้อ...แป้นมันแย่จริงๆ แหละหนู
PP : แต่ถึงแป้นจะไม่ดี แต่เย็ตดีมากเลยนะ
PP : เน็ต*
อือ...เน็ตน่าจะดีจริงๆ แหละ ส่งมารัวเลย
Fennn : โอเค พี่พระพายนอนพักไปก่อนนะ
Fennn : แล้วจะเอาอะไรมั้ย พี่กินอะไรหรือยัง
Fennn : เดี๋ยวเราซื้อเข้าไปให้
PP : เอ้อ งั้นพี่ฝากซื้อบิ๊กไซซ์ใส่มาลองเยสด้วย
Fennn : บิ๊กไบท์ใส่มายองเนสหรือเปล่าพี่…
PP : นั่นแหละๆ หัวพี่มันเบลอๆ เรียงคำไม่ถูก
Fennn : โอเคครับ เราเรียนต่อก่อนนะ
ผมตัดบทสนทนาไว้แค่นั้นแล้วเงยหน้ากลับมาตั้งใจเรียนต่อ แต่ถึงอย่างนั้น ในหัวกลับมีคำแปลกๆ ลอยวนไปมาเต็มไปหมด ตั้งแต่ไข่จับสั่นยันมาลองเยส…
แป้นพิมพ์พี่พระพายนี่น่ากลัวจริงๆ
พอเลิกเรียนผมก็บอกตั้มว่าวันนี้ไม่เข้ารับน้องเพราะต้องกลับไปดูแลพี่พระพาย ซึ่งเพื่อนผมก็ฉวยโอกาสนี้โดดรับน้องไปด้วยอีกคน ก่อนเข้าหอผมแวะ 7-11 ด้านล่างเพื่อซื้อไส้กรอกบิ๊กไบท์ใส่มายองเนสให้เขาตามที่สั่ง และซื้อเผื่อตัวเองด้วยเพราะผมก็หิวเหมือนกัน พอเดินเข้ามาในหอก็เจอคุณป้าฉวีเจ้าของหอส่งยิ้มมาให้พร้อมกวักมือเรียกให้ไปหาที่เคาน์เตอร์
“ครับ?”
“หนูเฟน อะ ป้าให้ หลานป้ามันเอามาฝากจากสวน แต่เยอะมาก ป้ากินไม่หมด” ป้าฉวีส่งถุงใส่กล้วยหอมสองหวีใหญ่มาให้ผม “แบ่งๆ ไปกินนะลูกนะ ตัวเราน่ะเล็กนิดเดียว”
“ขอบคุณนะครับป้า” ผมยิ้มให้ป้า สองมืออุ้มถุงใส่กล้วยไว้กับอก
“เออ แล้วก็อีกเรื่อง” ป้าฉวียื่นหน้าเข้ามาใกล้ สีหน้าจริงจังปนสงสัย “หลังๆ มานี้เพื่อนข้างห้องเราเขาร้องเรียนป้ามา”
“หือ ร้องเรียนอะไรครับป้า?”
“เขาบอกว่าห้องหนูน่ะเล่นของ”
“เล่นของ?” ผมทวนคำเสียงสูง “เล่นอะไรครับป้า ผมไม่เข้าใจ”
“เขาบอกป้าว่าช่วงดึกๆ ได้ยินเสียงคนท่องบทสวดอะไรบางอย่างที่ไม่ใช่ภาษาไทยคล้ายๆ ภาษาเขมรไม่ก็สันสกฤต ท่องแบบนี้มาอาทิตย์กว่าแล้ว” ป้าฉวียกมือป้องปากตัวเอง “เขาเลยคิดว่าห้องหนูเล่นของเล่นไสยศาสตร์ เลี้ยงผีอะไรทำนองนั้น เขากลัวน่ะ แต่ไม่กล้าไปถาม กลัวโดนเสกหนังควายเข้าท้องเลยฝากเรื่องไว้กับป้า หนูไม่สังเกตเหรอลูกว่าข้างๆ ห้องตัวเองเขาไม่กลับมาอยู่หอหลายวันแล้ว”
“อ้อ…”
“สรุปว่าท่องอะไรกันเหรอลูก?”
“คือ…” ผมกลอกตา พยายามคิดหาคำอธิบายที่ฟังดูดี แม้ผมจะไม่รู้เลยก็ตามว่าที่พี่พระพายท่องอยู่ทุกคืนนี้มันเป็นบทสวดอะไรกันแน่ “พี่พระพายน่ะครับ เขา เอ่อ...มีแพลนว่าจะบวช เลยต้องฝึกท่องบทสวดสำหรับเตรียมบวชน่ะครับ”
“อ๋อ อย่างนี้นี่เอง” ป้าฉวีมีสีหน้าโล่งอก “อนุโมทนาบุญด้วยนะลูก บวชวันไหนบอกป้าหน่อยนะ ป้าอยากทำบุญด้วย”
“ได้ครับป้า”
“งั้นป้าไม่กวนแล้วจ้ะ”
ผมยิ้มให้ป้าแกเล็กน้อยก่อนเดินขึ้นลิฟต์กลับห้อง ข้าวของที่พะรุงพะรังเต็มมือทำให้การเปิดห้องเป็นไปอย่างทุลักทุเล ความจริงผมจะเคาะประตูเรียกให้พี่พระพายมาเปิดก็ได้ แต่ผมไม่อยากรบกวนคนป่วย ให้เขานอนพักสบายๆ ดีกว่า
“พี่พระพายเป็นไงบ้าง?”
ผมทักคนที่นอนไขว่ห้างกระดิกเท้ายิกๆ อยู่บนเตียงพร้อมกับมือถือในมือที่ส่งเสียง อื้อๆๆ อ๊าๆๆ อะไรสักอย่างออกมาดังลั่น พอพี่พระพายเห็นผมก็ตาโตลุกลี้ลุกลนกดปิดเสียงในโทรศัพท์เป็นการใหญ่
“เอ่อ มาเร็วจังเลยหนู”
“ก็เราเป็นห่วงพี่” ผมตอบ เดินไปวางของบนโต๊ะญี่ปุ่นตัวเล็กที่ตั้งอยู่ข้างเตียง ผมหันกลับมาหาพี่พระพาย สบตาเขา “แต่ดูเหมือนพี่จะสบายดีกว่าที่เราคิดเลย”
“พี่ปวดหัว…” พี่พระพายเสียงแหบขึ้นทันตา เขาใช้ปลายเท้าเขี่ยผ้าห่มที่กองอยู่ปลายเตียงขึ้นมาคลุมตัว ช้อนตามองผมด้วยแววตาน่าสงสาร “พี่หนาว แต่เหงื่อไหลเต็มตัวไปหมด”
“เช็ดตัวมั้ยพี่”
“หนูเช็ดให้พี่นะ” แววตาอีกฝ่ายวาวขึ้นแวบนึงก่อนจางหายไป ผมขมวดคิ้ว คิดว่าตัวเองน่าจะตาฝาด
“อื้อ ก็มีแค่เรากับพี่ เราก็ต้องเช็ดให้พี่ไง”
“งั้นเช็ดเลยหนู พี่พร้อมแล้ว” เขาเตะผ้าห่มออกจากตัว นอนแผ่กางแขนกางขาให้ผม “ตัวพี่เป็นของเราแล้ว จะทำอะไรก็ตามสะดวกเลยครับ”
“พูดจาน่ากลัวเหมือนพี่อยากให้เราทำมิดิมิร้ายพี่เลย”
“ก็อยาก…” ปลายเสียงพี่พระพายแผ่วลง เขากระแอมเบาๆ “อยากให้เช็ดตัวให้เร็วๆ รู้สึกเหมือนนอนอยู่ในกองไฟเลยครับหนู”
“งั้นพี่ถอดเสื้อแล้วนอนรอเราบนเตียงนะ” ผมพูดอย่างไม่คิดอะไร “เดี๋ยวเราเอาผ้าเช็ดตัวไปชุบน้ำก่อน...แล้วนั่นพี่เป็นอะไรน่ะ? หน้าแดงกว่าเมื่อกี้อีก พี่? เฮ้ย ทำไมทำจมูกบานแบบนั้นอะ?!”
“เปล่าๆ พี่ไม่ได้เป็นอะไรครับ” พี่พระพายปฏิเสธ ลมหายใจเขาหืดหาดๆ ผมคิดว่าคงเป็นเพราะอาการไม่สบายนั่นแหละที่ทำให้พี่เขาหายใจไม่สะดวก “เดี๋ยวพี่เปลื้องผ้านอนรอเราบนเตียงเนอะ โอ๊ย แค่คิดก็ร้อนรุ่ม”
“ก็ต้องร้อนสิ พี่ไม่สบายไง อุณหภูมิในตัวต้องขึ้นสูงกว่าปกติอยู่แล้ว”
ผมส่ายหัวแล้วเดินเข้าห้องน้ำ ได้ยินเสียงบทสวดเดิมๆ ดังออกจากปากเขาอีกครั้ง หรือพี่พระพายจะเตรียมตัวบวชจริงๆ อย่างที่ผมอ้าง? ช่วงนี้เขาสวดบทแปลกๆ บ่อยมาก จะหันหน้าเข้าสู่ทางธรรมจริงน่ะเหรอ? ผมคิดในขณะที่เดินออกจากห้องน้ำ พี่พระพายถอดเสื้อรออยู่แล้ว เพิ่มเติมคือเขาถอดกางเกงรอด้วย เหลือแค่บ็อกเซอร์ตัวเดียวเท่านั้น
“พี่...ถอดกางเกงทำไม”
“ก็จะได้เช็ดได้ทั่วๆ ตัวไง” เขาตอบกลับตาใส
“เราว่าเช็ดแค่ช่วงตัวข้างบนก็พอแล้วมั้ง”
“เช็ดข้างล่างด้วยดีกว่าหนู” พี่พระพายสบตาผม แววตาวาบวับ ปากเขาสั่นนิดๆ คล้ายพยายามกลั้นยิ้ม แต่กลับไปออกอาการที่จมูกบานๆ แทน “ข้างล่างมันร้อนรุ่มกว่าข้างบนอีก”
“ตามใจพี่แล้วกัน” ผมว่าพลางบิดผ้าให้เปียกหมาดๆ แล้วเช็ดไปตามแขนทั้งสองข้างและบริเวณหน้าอกพี่พระพาย ระหว่างนั้นรู้สึกเหมือนโดนจ้องอยู่ตลอดเวลา แต่ก็ไม่ได้สนใจ ตั้งหน้าตั้งตาเช็ดตัวพี่เขาจนกระทั่ง...
ดุ๊กดิ๊กๆ
“...”
“สวัสดีจ้ะ คิดถึงนมดุ๊กดิ๊กมั้ยจ๊ะหนูจ๋า” ผมมองมือตัวเองที่ถือผ้าเช็ดตรงหน้าอกให้พี่พระพาย รู้สึกได้ถึงแรงขยับดุ๊กดิ๊กใต้ผ้านั้น “ดุ๊กๆ ดิ๊กๆ แล้วก็ดิ๊กๆ ดุ๊กๆ โอ๊ย! หนูอย่าหยิกนมพี่!”
“นี่แน่ะ! เล่นบ้าอะไร น่าเกลียด มานมดุ๊กดิ๊กใส่เค้า พี่บ้า!” ผมออกแรงหยิกหัวนมพี่พระพายจนอีกฝ่ายตีมือผมเพียะๆ พอดิ้นหลุดจากมือผมได้ก็ลุกปุบปับนั่งพิงหัวเตียง สองมือไขว้ปิดหน้าอกตัวเองไว้แน่น สายตาที่มองมาตัดพ้อจนเกือบสงสาร เกือบแล้วแหละ ถ้านมดุ๊กดิ๊กมันไม่ติดตาผมขนาดนั้น
“หนู! พี่เจ็บนม!”
“ก็หยิกให้เจ็บ”
“เราทำแบบนี้กับพี่ไม่ได้นะ พี่อ่อนไหว!”
“ก็พี่ทำเราเสียสายตาก่อน!” ผมเถียงอย่างไม่ยอมแพ้ “ถ้าพี่มาทำนมดุ๊กดิ๊กใส่เราอีก เราจะกัดหัวนมพี่ให้ขาดเลย”
“ซี้ดหนู…” พี่พระพายกัดปากตัวเอง เสียงเขาสั่นเครือเจือแววกระเส่า แววตาลอยๆ เหมือนกำลังจินตนาการอะไรบางอย่าง “อย่าพูดแบบนั้น พี่คิดไปถึงนู่นแล้ว”
“คิดถึงไหนก็เรื่องของพี่ แต่ถ้าพี่ไม่อยู่นิ่งๆ เราไม่เช็ดตัวให้แล้วนะ” ผมขู่ ตีหน้าดุใส่เขา “นี่เราดุพี่อยู่นะ อย่าทำหน้าระรื่นได้มั้ย กลัวเราบ้างสิ!”
“ตัวก็แค่นี้ อย่างกับลูกแมวขู่มิ้วๆๆๆ น่ากลัวจังเลย”
“พี่พระพาย!”
“ยอมแล้วจ้า อะมาๆ เช็ดตัวให้พี่ต่อนะครับ สัญญาว่าจะอยู่นิ่งๆ เป็นเด็กดีแล้ว” พี่พระพายยิ้มหวาน นั่งพิงหัวเตียงกางแขนกางขาให้ผมเช็ดตัวต่อ ผมหรี่ตามองเขาเล็กน้อย พอเห็นว่าอีกฝ่ายไม่มีท่าทีจะแกล้งกันแล้วถึงได้จัดการกับร่างกายพี่เขาต่อ เนี่ย ตัวก็ร้อนแต่ทำตัวเหมือนสบายดี ถ้าคืนนี้ไข้กลับมาจะดุให้ “ลูบขาอ่อนพี่หน่อยครับ อูยยย นั่นแหละๆ วนหน่อย อ่าห์ ดีมากเลยครับ”
“เงียบนะพี่พระพาย!”
“ก็มันสบายตัว ให้พี่ครางหน่อยไม่ได้เหรอ”
“เสียงพี่น่าเกลียด”
“เสียงน่าเกลียดหรือหนูฟังแล้วสยิวกิ้วเอาดีๆ”
“อยากโดนฟาดมั้ย” ผมตีขาอ่อนเขาดังลั่น พี่พระพายซี้ดปาก เขาสบตาผม กัดปากน้อยๆ สีหน้าฟินเวอร์
“ฟาดอีกสิหนู เชิญลงทัณฑ์บัญชาให้สมอุราให้สาแก่ใจ!”
“พอ ไม่เช็ดแล้ว ใส่เสื้อผ้าไปเลย!”
ผมรวบผ้าขนหนูลงกะละมังน้ำใบเล็กแล้วหอบกลับเข้าห้องน้ำ หลังล้างทำความสะอาดเรียบร้อยก็เดินออกมา พี่พระพายแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว พอเห็นผมก็ฉีกยิ้มกว้างให้อยู่บนเตียง ดูท่าทางจะสบายดีแล้วมั้งเนี่ย
“บิ๊กไซซ์พี่ล่ะครับ”
“ถ้าหมายถึงบิ๊กไบท์” ผมเดินไปหยิบจานมาสองใบ จัดการเอาไส้กรอกบิ๊กไบท์ราดมายองเนสวางใส่จานให้ทั้งผมและพี่พระพาย ก่อนเอาจานไปให้พี่เขาที่นั่งรอสบายใจอยู่บนเตียง “นี่ครับ”
“ซื้อมากินเองด้วยเหรอ”
“อื้อ ก็เราหิว” ผมนั่งริมเตียงข้างๆ พี่พระพาย กัดบิ๊กไบท์เข้าปากคำใหญ่ แต่ดูเหมือนว่าของผมจะใส่มายองเนสเยอะไปหน่อยมันเลยเลอะริมฝีปากจนต้องแลบลิ้นเลีย “อ๊ะ เลอะหมดเลย”
“หนู!”
“อะไรพี่ จู่ๆ เสียงดัง เราตกใจนะ” ผมสะดุ้งเมื่อจู่ๆ พี่พระพายก็เรียกซะดังลั่น พอเงยหน้ามองเขา เจ้าตัวก็จ้องผมตาเขม็ง
“พอ เลิกกิน!”
“เอ๊า อะไรของพี่?” ผมขมวดคิ้วแน่น ดึงจานหนีพี่พระพายที่พยายามจะเอื้อมมือมาแย่งไปให้ได้ “จู่ๆ มาห้ามเรากินได้ไง เงินเราก็ซื้อมาอะ”
“ไม่ได้ มันอันตราย เอามานี่ พี่ไม่ให้เรากิน”
“เอ๊ะ พี่เป็นบ้าเหรอ แค่กินไส้กรอกมันจะอันตรายตรงไหน” ผมตีมือเขาที่ยื่นเข้ามา “อ๋อออ รู้แล้ว พี่หวงของกินใช่มั้ย จะแย่งเรากินล่ะสิ แต่นี่ส่วนของเรานะ ของพี่เราก็ซื้อมาให้แล้ว จะมาแย่งเราทำไม ถ้าไม่อิ่มค่อยไปซื้อใหม่ก็ได้”
“มันไม่ใช่อย่างนั้น” พี่พระพายเสยผมตัวเองจนยุ่ง จากนั้นเขาก็ขยี้หัวตัวเองจนกระเซิงไปหมด ดวงตาคมจ้องผมเขม็ง ฉวยโอกาสตอนที่ผมเผลอแย่งจานใส่บิ๊กไบท์ไปจนได้ “ไม่รู้ล่ะ ห้ามกินไส้กรอก!”
“เอาไส้กรอกเราคืนมานะ!”
“ถ้าอยากกินนักก็กินไส้กรอกพี่นี่!”
“มันก็เหมือนกันปะพี่ เป็นไรอะ เรางงแล้วนะ”
“ไม่รู้ ห้ามกิน ห้ามๆๆๆ” พี่พระพายพูดจบก็ยัดไส้กรอกของผมเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ จนแก้มบวม ผมได้แต่อ้าปากค้างมองเขากินของผมอย่างหน้าไม่อาย แถมยังมายักคิ้วให้อีกต่างหาก
“เออ เราไม่กินก็ได้!” ผมเบะปาก ผุดลุกเดินตึงตังไปหยิบกล้วยที่ป้าฉวีฝากมาให้แล้วเดินกลับมานั่งที่เดิม จ้องหน้าเย้ยพี่พระพาย “เรากินกล้วยก็ได้ ป้าฉวีให้เรามา เราไม่แบ่งพี่พระพายแล้ว คนขี้งก กับเค้าที่เป็นน้องก็งกได้ลงคอ!”
“เชี่ย กล้วยก็ไม่ได้ หนู อย่ากินกล้วย!”
“กล้วยเรา พี่ไม่มีสิทธิ์!” ผมรีบยัดกล้วยเข้าปากไปคำใหญ่เพราะกลัวพี่พระพายแย่งของกินไปอีก แต่ผมประเมินพี่พระพายต่ำเกินไป ถึงกล้วยเข้าปากผมแล้วเขาก็ยังจะแย่ง! “อื้อ อี้ๆ อุดอ๊ะ! อันอุกอออะ อื๊อ!” (อื้อ พี่ๆ หยุดนะ! มันจุกคออะ อื๊อ!)
ผมพยายามตีมือพี่พระพายที่ดึงกล้วยออกจากปากผม น้ำตาเล็ดเพราะแค้นใจที่สู้พี่เขาไม่ได้จนกล้วยหลุดติดมืออีกฝ่ายไปในที่สุด ยังไม่ทันได้อ้าปากด่าให้สาสมกับสิ่งที่เขาทำกับผม พี่พระพายก็เกี่ยวเอวผมดึงไปคร่อมตัวเองซะอย่างนั้น
“พี่!”
“เกินไปปะ ตัวแค่นี้ขยันยั่วกันเหลือเกิน” พี่พระพายล็อกเอวผมเอาไว้แน่น เขาฟาดก้นผมไปทีนึง แววตาคมปลาบจ้องเข้ามาในตาผม “ดื้อ ตีซะเลยดีมั้ย ชอบมาทดสอบความอดทนคนอื่นแบบนี้”
“พี่พูดบ้าอะไร เรายั่วอะไรวะพี่ พี่นั่นแหละที่แย่งของกินเรา นิสัยไม่ดี!”
“หนูนั่นแหละนิสัยไม่ดี”
“พี่นั่นแหละ” ผมดิ้น ฟาดไหล่เขารัวๆ “ปล่อยเราเลย ไม่คุยด้วยแล้ว พวกขี้งกของกิน”
“ยัง ยังไม่รู้ความผิดตัวเอง” พี่พระพายทำเสียงฮึ่มฮั่ม เขาออกแรงกอดเอวผมแน่นกว่าเดิมจนตัวเราแนบชิดกัน ผมยกมือยันอกเขาไว้เพื่อรักษาระยะห่าง เราสบตากันนิ่ง ผมได้ยินเสียงลมหายใจของพี่พระพายที่ใกล้กว่าปกติ “อยากกินนักใช่มั้ยไส้กรอก ชอบกินนักใช่มั้ยกล้วย”
“อะไรของพี่อีก?!”
“งั้นจำไว้เลยนะ ว่าไส้กรอกกับกล้วยที่หนูกินได้ มีแค่ไส้กรอกกับกล้วยของพี่เท่านั้น!”
“เราจะกินไส้กรอกกับกล้วยของพี่ได้ยังไง ก็พี่หวงของกินกับเราอะ” ผมถาม แต่ยังไม่ทันได้คำตอบก็รู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่าง ผมสบตาพี่พระพายนิ่ง “พี่...อะไรแข็งๆ ดันก้นเรา”
“อ้อ…” พี่พระพายเหยียดยิ้มรับ เขาตีก้นผมอีกทีนึง “ไส้กรอกกับกล้วยของพี่เอง”
“...”
“ที่บอกว่าหนูกินได้ก็อันนี้แหละครับ : )”
ผมเงียบไป พี่พระพายก็เงียบ เขาเอาแต่ยิ้มแล้วหัวเราะหึๆ ใส่ผมที่ช็อกค้างไปแล้ว ตอนนั้นเองที่ประตูห้องเปิดเข้ามาโดยไม่ให้สุ่มให้เสียง
“พระพายมึง กูเอาเลคเชอร์มาให้...ประชาธิปไตยช่วย!”
ผมหันไปมอง เห็นพี่สายฟ้ายืนอ้าปากหวออยู่หน้าประตูที่ยังไม่ทันได้ปิดสนิทดี บนพื้นเต็มไปด้วยเอกสารที่กระจายออกจากแฟ้มงานและสมุดเล่มบางๆ อีกสองสามเล่ม
“เอ่อ มันไม่ใช่อย่างที่มึงคิด”
“มันจะไม่ใช่ได้ยังไง!?”
“มันไม่ใช่เว้ย!”
“แต่พระพายน้อยของมึงทิ่มตูดน้องอยู่!” พี่สายฟ้าตะโกนลั่น เขาชี้นิ้วสั่นๆ มาทางพวกเรา “กูอยู่มุมนี้ กูเห็น เห็นทุกอย่าง นี่มึงจะพรากผู้เยาว์จริงๆ ใช่มั้ย มึงมันชั่วร้ายไม่ต่างจากพวกที่อยู่ในรัฐ...!”
“กูยังไม่ได้พราก!”
“แต่มึงแข็งขัน!”
“แค่แข็งขันแต่ยังไม่ได้เริ่มรัฐประหาร! โอ๊ย!” พี่พระพายร้องลั่น เขาสะดุ้งสุดตัวเมื่อโดนผมหยิกนมแล้วบิดอย่างแรงจนเผลอคลายอ้อมกอด ผมรีบลุกจากตัวเขา หันซ้ายหันขวา คว้าจานที่ตกอยู่ข้างๆ มาฟาดเข้ากลางลำตัวที่ดุนดันของพี่พระพาย “อ่อกกกกก!!!”
ผมหน้าบึ้ง จ้องมองพี่พระพายที่นอนตัวงอกุมพระพายน้อยของตัวเองหน้าเขียวหน้าแดงสลับกันไปหมด
“พี่มันภัยสังคม!” ตะโกนใส่หน้าเขาแล้วผมก็เดินตึงตังหนีออกจากห้องไปทันที
ฮึ! ผมจะฟ้องแม่ จะฟ้องฟรองซ์ จะให้ฟรองซ์มาปาดคอพี่พระพายให้ขาดไปเลย คนนิสัยไม่ดี : (
เทพท้อกับประชาธิปไตยที่หายไป @LostDemocracy44
บางทีกูก็สงสัย ว่ากูจะโดน ม.44 ลากคอก่อนหรือเพื่อนกูจะโดนคดีพรากผู้เยาว์ก่อน แต่ตอนนี้กูต้องรักษากระเปี๊ยวมันก่อน คอหักคอพับไปหมดแล้วเว้ยไอ้ชิบหาย! พพ.น้อยมึงฟื้นสิ ฟื้น! มึงจะตายก่อนได้เลือกตั้งไม่ได้นะ!
-----------------------------
เป็นกำลังใจให้ พพ น้อยโดยการกด 69 แล้วสาธุนะคะ คงจะคึกคักไม่ได้อีกนาน TT
ขอบคุณซอร่าอีกครั้งที่มาเล่นต่อมุกกันในแชท เราจะสามบาทสิบบาทไม่ได้ถ้าขาดคนตบมุก (ปุจฉา ซอร่าคือใคร ซอร่าคือเพื่อนในจินตนาการของเรา เวลาเหงาๆ ก็จะมีเสียงนางดังขึ้นในหัว /หยอก)
แต่งจบแล้วก็หิว ขอตัวไปหาบิ๊กไซซ์ใส่มาลองเยสกินก่อนนะคะ หวังว่าจะได้รอยยิ้มกลับไปจากเรื่องนี้ค่ะ
#เพื่อนกล่อมนอน
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 20-01-2019 22:44:55
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 20-01-2019 22:51:07
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 20-01-2019 23:01:52
เริ่มหัวข้อโดย: Ti0590 ที่ 20-01-2019 23:09:46
เริ่มหัวข้อโดย: เข็มวินาที ที่ 20-01-2019 23:35:06
เริ่มหัวข้อโดย: Pittabird ที่ 20-01-2019 23:52:41
เริ่มหัวข้อโดย: nevergoodbye ที่ 20-01-2019 23:52:59
คุณทำให้เราพูดว่ามาลอ...แฮ่มม มายองเนสไม่ได้อีกแล้ววว :z3:
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 21-01-2019 00:06:23
เริ่มหัวข้อโดย: M_Y MILD ที่ 21-01-2019 00:08:31
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 21-01-2019 00:09:22
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 21-01-2019 00:46:35
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 21-01-2019 01:11:20
เริ่มหัวข้อโดย: wikawee ที่ 21-01-2019 01:46:33
เริ่มหัวข้อโดย: jannie ที่ 21-01-2019 02:10:44
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 21-01-2019 03:32:16
เริ่มหัวข้อโดย: mybear_sr ที่ 21-01-2019 05:14:27
เริ่มหัวข้อโดย: ก้อนขี้เกียจ ที่ 21-01-2019 07:37:27
เริ่มหัวข้อโดย: Gardenia ที่ 21-01-2019 09:45:57
Sent from my SM-A710F using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: Leenboy ที่ 21-01-2019 11:43:21
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 21-01-2019 17:34:20
เริ่มหัวข้อโดย: magmild ที่ 21-01-2019 17:50:41
Sent from my GT-I8262 using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: Supparang-k ที่ 21-01-2019 18:00:16
เริ่มหัวข้อโดย: momonuke ที่ 21-01-2019 18:06:22
เริ่มหัวข้อโดย: JoobbieChu ที่ 21-01-2019 19:18:27
เริ่มหัวข้อโดย: cnbeer ที่ 21-01-2019 19:41:04
เริ่มหัวข้อโดย: ursleepingxd ที่ 22-01-2019 00:16:09
นี่ว่าเราก็ติดตามทวิตเตอร์คุณนักเขียนอยู่แต่ไม่เห็นคุณซอร่า อ๋อ อย่างนี้นี่เอง
เริ่มหัวข้อโดย: s_sisters19 ที่ 22-01-2019 01:14:50
เริ่มหัวข้อโดย: Maccagadz ที่ 22-01-2019 01:33:32
จะสงสารหรือสมน้ำหน้าพี่ พพ คะ
เริ่มหัวข้อโดย: megatef4 ที่ 22-01-2019 02:13:02
เริ่มหัวข้อโดย: Rach ที่ 22-01-2019 09:25:39
เด็กมันยั่วเลยหลวมตัวไปหน่อย .............
เริ่มหัวข้อโดย: miikii ที่ 22-01-2019 15:07:40
น้องออกมาลูกกกกกกกกกกกกก
เริ่มหัวข้อโดย: PsychePie ที่ 22-01-2019 19:50:26
ปล. อยากเม้าการเมืองกะคุณ สฟ. ท่าจะสนุกดี
เริ่มหัวข้อโดย: rotedump ที่ 23-01-2019 00:28:24
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 23-01-2019 01:22:31
เริ่มหัวข้อโดย: Fiasarinya ที่ 23-01-2019 10:13:53
เริ่มหัวข้อโดย: JackXy Wu ที่ 23-01-2019 22:13:56
หนูจ๋าพี่มาขอคืนดี
เทพท้อกับประชาธิปไตยที่หายไป @LostDemocracy44
อะไรเอ่ยคนจ่ายไม่ได้กิน คนกินไม่ได้จ่าย มา! เดี๋ยวพี่เทพตอบให้ก็ได้ว่าอะไร ก็ภาษีประชาชนไทยกับข้าวเหนียวมะม่วงแจกนักท่องเที่ยวจีนไงไอ้ซัซ! วิธีแก้ปัญหาแบบ rich rich ที่ไม่ cool แต่ดู fool ซะมากกว่า! #ข้าวเหนียวมะม่วง
[พระพาย]
เฟนยังไม่หายงอน…
ปวดกว่า พพ. น้อยคอหักก็การโดนน้องเมินผมนี่แหละ ง้อมาเกือบอาทิตย์แล้วแต่ไอ้ตัวน่ารักไม่ยอมคืนดีด้วยสักที ผมใจหายวาบตอนน้องเก็บข้าวของบอกจะย้ายไปนอนกับเพื่อนหัวชมพูสักพัก ผมนี่แบบ...ฉันกำลังขอร้องอ้อนวอนเธออย่าไป ทิ้งตัวลงคุกเข่ากอดขาเธอเอาไว้ แต่ยังไม่ทันได้พนมสองมือขึ้นกราบกรานเธอโปรดอย่าไปก็โดนเฟนสะบัดขาใส่จนหน้าหันซะก่อน...
บอกแล้วว่าเรื่องมันดาร์ก นึกว่าอยู่ในจักรวาล DC
“มึง”
“ว่า” ผมขานตอบสายฟ้า ในขณะที่สายตาจ้องเขม็งไปยังเหยื่อ
“มึงบอกจะง้อเฟนใช่มั้ย”
“ใช่”
“แล้วทำไมตอนนี้เราถึงต้องมาแอบอยู่ในพุ่มไม้ข้างคณะน้องวะ…”
“เพราะเราต้องพรางตัวไงล่ะ”
“ไม่กูหมายถึง” สายฟ้าถอนหายใจ มันเกาแขนตัวเองยิกๆ เพราะโดนมดกัด “มึงเดินเข้าไปง้อดีๆ สิวะ มาซุ่มแอบมองตอนเย็นย่ำ เวลาผีตากผ้าอ้อมแบบนี้มันน่ากลัว!”
“โหมึง กูอยากเข้าไปง้อแบบคนปกติธรรมดามาก แต่เฟนวิ่งหนีทุกครั้งที่เห็นหน้ากู”
“เป็นกูก็หนี มึงมันภัยสังคม เอางูน้อยไปทิ่มก้นน้อง”
“มึงเคยได้ยินมั้ยว่ายิ่งใกล้กันยิ่งอันใหญ่!”
“ยิ่งใกล้กันยิ่งกลั้นใจเว้ย!”
“เออนั่นแหละ” ผมปัดมือ หันกลับมาหรี่ตาจ้องเฟนที่นั่งทำงานคณะอยู่ใต้ตึก น้องกำลังลงสีบนผ้าผืนใหญ่ ผมเดาว่าคงทำป้ายคณะอยู่ “จังหวะผีผลักพอดี กูก็เล่าให้ฟังแล้ว แถมน้องมันน่ารักไง พอเจ้าตัวน่ารักมันแนบชิดกูแบบนั้นงูน้อยก็คึกคักสิวะ”
“งั้นมึงต้องรู้จักสงบงูน้อยไว้บ้าง ก่อนที่น้องจะกลัวมึง” สายฟ้าทำหน้าแหยงๆ “คนอะไรวะ เอะอะโด่ เอะอะตั้ง”
“เออน่า กูก็พยายามบังคับให้มันสงบแล้ว บทสวดกูก็ท่องทุกคืนจนข้างห้องคิดว่าเล่นของ” ผมเถียง แต่สายฟ้ากลับส่ายหน้าแล้วตอบด้วยน้ำเสียงและสีหน้าจริงจังจนเกินพอดี
“มึงต้องให้มันสงบแบบมีคุณภาพ ไม่ใช่สงบเพราะถูกบังคับให้สงบ แบบนั้นเรียกว่าสร้างภาพ จอมปลอม หลอกตัวเองว่าปกครองได้ดีแต่ความจริงแล้วเต่าถุย!”
“มึงกำลังพูดถึงอะไรอยู่วะ…”
“แน่นอนว่าต้องเป็นงูน้อยของมึง” สายฟ้าตอบกลับหน้าตาย “มึงคิดว่ากูแซะใครเหรอ บ้า คิดมาก บ้านเมืองเราสงบร่มเย็นจะตาย มีอะไรให้แซะกัน”
“กูเห็นทวีตข้าวเหนียวมะม่วงมึงอยู่นะไอ้เทพท้อ”
“แล้วมึงเห็นที่กูทวีตเรื่องปลดป้าย Ad เน็ตฟลิกซ์ Sex Education หรือยัง” มันกลอกตา “สังคมดัดจริต”
“พอๆๆ กลับมาที่ภารกิจง้อน้องของกูก่อน” ผมตัดบทก่อนเรื่องจะออกทะเลไปมากกว่านี้ “กูอุตส่าห์สืบจนรู้ว่าน้องมีทำงานคณะตอนเย็น ไม่งั้นไม่ได้เจอตัวหรอก”
“สืบจากไหนวะ มึงมีคนคบนอกจากพวกกูด้วยเหรอ”
“มีสิวะ”
“ใคร”
“ไอ้ป้อม”
“ที่อยู่ในรั…”
“ไอ้ป้อมเฮดสันฯ ปีสองสินกำฯ เว้ย!”
“อ๋ออออ น้องชายไอ้ต้อมมาเก็ตติ้งอะนะ”
“นั่นแหละ” ผมพยักหน้ารับ “กูเลยมาอยู่ตรงนี้ไง แอบซุ่มเป็นไอ้โม่งเฝ้าหาโอกาสเข้าหาน้อง...เดี๋ยว นั่นมันใครวะบังอาจมาลูบหัวลูบแก้มไอ้ตัวดีของกู”
“เต็มปากเต็มคำเลยนะว่าของมึง”
“กูป้ายน้ำลายจองไว้แล้วเผื่อมึงไม่รู้”
“นอกจากจะเป็นภัยสังคมแล้วยังทำตัวโสโครกน่าขนลุกอีก”
“มึง กูจะไม่ทน มันบีบแก้มเฟน!”
ผมแทบจะแหวกพงหญ้าพุ่งถลาเข้าไปอุ้มเฟนฟาดบ่าพากลับหอ แถมน้องยังยิ้มให้มันอีก อะ เอียงหัวให้ลูบด้วย ออดอ้อนเก่งนักนังตัวดี!
“หายใจเข้าลึกๆ”
“กูทำไรได้บ้าง ไหนมึงเสนอมาหน่อยสายฟ้าเพื่อนรัก”
“รักกูทุกครั้งที่มีผลประโยชน์ ไอ้ห่า” มันด่าผมแถมฟาดหัวมาทีนึงจนหน้าคว่ำ “กูขอเก็บข้อมูลแป๊บ ก่อนหน้านี้มึงง้อน้องยังไงถึงไม่สำเร็จ กูจะได้หลีกเลี่ยง”
“นอกจากเรื่องงูน้อยกูผงาดง้ำค้ำก้นน้อง ก่อนหน้านั้นกูแย่งไส้กรอกบิ๊กไบท์น้อง ไอ้ตัวเล็กก็โกรธไงเพราะคิดว่ากูหวงของกินทั้งที่ความจริงแล้วกูแย่งเพราะตอนเฟนกินไส้กรอกหัวกูมันจินตนาการไปไกล…”
“สมควรไอ้สัส”
“จะฟังต่อมั้ย ขัดอยู่นั่น” ผมด่าแล้วเล่าต่อ “พอเย็นนั้นน้องกลับหอ กูก็ซื้อไส้กรอกบิ๊กไบท์ใส่มายองเนสมาง้อน้อง”
“มึงพูดอะไรบ้างมั้ย”
“เอ่อ…”
“บอกกูมาให้หมดอย่ากั๊ก”
“เออๆๆ คือกูก็อยากให้น้องขำๆ เลยเดินสายฮา”
“ฮาของมึงคืออะไรที่จัญไรแน่ๆ”
“บ้า มันก็ไม่ขนาดนั้นมึง” ผมเสยผมตัวเอง หัวเราะแห้งๆ “กูบอกว่า พี่ซื้อบิ๊กไบท์ใส่มายองเนสมาง้อ แต่ถ้ายังไม่พอเรามาลองเยสกันต่อได้นะจ๊ะ”
“มาลองเยสพ่อมึง!”
“ไม่มึง กูหมายถึงมาลองเยสกู ไม่ใช่พ่อกู…”
“กูด่า!”
“เออ แล้วเฟนก็คว้าถุงบิ๊กไบท์ฟาดหน้ากูเลย”
“น้องไม่เอาไม้เสียบไส้กรอกเสียบปากมึงก็บุญเท่าไหร่แล้ว!” สายฟ้ายกมือกุมหน้าผาก ผมสัมผัสได้ว่ามันรู้สึกสิ้นหวังกับการช่วยผมง้อเฟนเต็มแก่ “มึงลองง้อแบบธรรมดาไม่เป็นเหรอวะ ขอโทษแบบจริงใจจริงจัง แค่นั้นก็จบแล้ว เฟนไม่ได้เป็นเด็กเจ้าคิดเจ้าแค้นขนาดนั้น”
“ก็กูลน พอกูลน…”
“มึงก็กลายเป็นผีบ้าผีบอ กากสัส”
“อย่าด่ากาก กูใจบาง ช่วยกูที”
“มึงต้องทำตัวให้เป็นมนุษย์ปกติ เก็บความบ้าๆ บอๆ ไปก่อน เข้าใจมั้ยว่าคนปกติเขาเป็นกันยังไง”
“กูก็เป็นคนปกติ!”
“ไม่ มึงไม่ปกติ!”
“มึงนี่นะ ด่ากูตลอด แม่ง กูทำตามแผนเดิมก็ได้วะ” ผมส่ายหัว “ตอนแรกกะให้มึงช่วยออกไอเดียง้อน้อง แต่มึงมันไม่ได้ความ นอกจากเป็นเห็บด่าลุงๆ แล้วก็ไม่เก่งสักอย่าง!”
“ให้กูเก่งกว่านี้ก็ต้องแท็กแอคฯ ออฟฟิเชียลลุงตอนด่าแล้วล่ะ” มันกลอกตา “ว่าแต่แผนเดิมมึงนี่ยังไง กูรู้สึกว่าต้องบรรลัย”
“นี่ไง” ผมดึงบางอย่างออกจากกระเป๋า สายฟ้าเลื่อนสายตาลงมองก่อนเบิกตาโพลง ผมกระตุกยิ้ม หัวเราะเบาๆ ในลำคอ “ด้วยสิ่งนี้จะทำให้กูง้อน้องได้”
“ไม่มึง กูว่าไม่เวิร์ก” สายฟ้าส่ายหน้ารัวๆ
“ทำไมจะไม่เวิร์ก มึงเชื่อในตัวกูสิวะ”
“แล้วมึงเห็นผลจากการที่มึงเชื่อในตัวเองหรือยัง น้องหนีมึงไปเพราะอีมุกมาลองเยสโง่ๆ นั่น”
“ผิดเป็นครู ตอนนี้กูเรียนรู้แล้ว” ผมยังยืนกรานคำเดิม จ้องหน้าสายฟ้านิ่ง “น้องบอกไม่อยากเห็นหน้ากู กูเลยเข้าหาน้องไม่ได้ แต่ถ้าได้สิ่งนี้ช่วย น้องก็จะไม่เห็นหน้ากู เท่ากับกูเข้าหาน้องได้!”
“สมองมึงมีปัญหาเหรอวะเนี่ย?!”
“มึงคอยดูแล้วกัน”
“บรรลัย บรรลัยแล้ว!”
สายฟ้ากุมหัว ส่วนผมตบบ่ามันปลอบใจ นึกกระหยิ่มยิ้มย่องกับความปราดเปรื่องของตัวเอง
[เฟน]
“วันนี้ก็จะนอนห้องกูอีกปะ”
“ตั้มจะไล่เราเหรอ…” ผมถามเสียงอ่อยๆ เงยหน้าจากผืนผ้าดิบบนพื้นขึ้นสบตาเพื่อนที่นั่งระบายสีอยู่ข้างกัน “ตั้มก็รู้ว่าเราพึ่งใครไม่ได้แล้ว”
“ไม่ต้องมองกูตาละห้อยแบบนั้นเลยอีทัวเด”
“นะตั้มนะๆๆๆ”
“กลับไปนอนห้องตัวเองได้แล้วไป ทะเลาะอะไรกับพี่เขาก็ดีๆ กันไปซะ ลำบากกูเว้ย!”
“ตั้มทำไมไม่อ่อนโยน…” ผมเบะปาก “เรายังไม่อยากเจอหน้าพี่พระพายนี่นา”
“กูถามว่าทะเลาะอะไรกันก็ไม่ตอบ เนี่ย ไม่ให้กูเสือกแล้วยังจะมานอนห้องกู”
“จิตใจตั้มแค่ต้องการเสือกเรื่องของเราใช่มั้ย”
“มึงด่ากูหน้าซื่อตาใสอีกแล้วนะเฟน”
“เราไม่ได้ด่าสักหน่อย” ผมหน้ามุ่ย แค่ถามเฉยๆ เอง ตั้มน่ะชอบตีความไปไกล ผมรู้ตัวอีกทีเขาก็โวยวายไปนู่นแล้ว ห้ามไม่เคยทันจริงๆ
“มึงด่าแน่ เอ๊ะ…” จู่ๆ ตั้มก็เงียบ เขามองไปด้านหลังผมจนผมต้องหันมองตาม ก่อนสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ และยิ่งตกใจกว่าเดิมตอนตั้มตะโกนอยู่ข้างหู “เชี่ย! ใครปล่อยไอ้โม่งเข้ามาในมอเนี่ย!?”
ผมเงียบ เผลอสบตากับคนที่สวมหมวกไอ้โม่งปิดบังใบหน้าทั้งใบเห็นแค่ดวงตา แต่แววตาเขาคุ้นมาก และเมื่ออีกฝ่ายย่างสามขุมเข้ามาใกล้ ผมก็มั่นใจทันทีว่าเป็นใครตอนเสียงนั้นเอ่ยทัก
“หนู…”
“อย่ามาใกล้เรานะ!” ผมเอาแปรงทาสีชี้หน้าพี่พระพายใต้หมวกไอ้โม่ง “เราไม่อยากเห็น...”
“ไม่อยากเห็นหน้าพี่?” พี่พระพายชิงพูดขึ้นก่อน ผมเงียบไป มองเขาที่ชี้หน้าตัวเอง “ก็นี่ไง ไม่เห็นหน้าพี่แล้ว หรือเราเห็น?”
“...ก็ไม่”
“นั่นไง ไม่เห็นหน้าพี่แล้วก็ไม่จำเป็นต้องไล่พี่ไปไกลๆ แล้วเนอะ”
“เดี๋ยวนะพี่ เราว่ามันไม่ใช่” ผมพยายามจะค้าน แต่พี่พระพายก็ทรุดตัวลงนั่งข้างผมซะก่อน เขาเอาไหล่กระแซะผมเบาๆ “ที่เราบอกไม่อยากเห็นหน้าพี่คือไม่อยากเจอพี่ทั้งตัวอะ”
“งั้นพี่ไปซื้อชุดมาสคอตมาใส่ทั้งตัวเลยดีมั้ย”
“พี่จะบ้าเหรอ!”
“วันนี้พี่ฟังคนด่าพี่บ้ามาหลายรอบแล้ว หนูด่าพี่อย่างอื่นบ้างได้มั้ย เช่นไอ้หน้าหล่อ ไอ้หุ่นระทวย ไอ้งวยเลี่ยมทอง”
“งวยคืออะไร ภาษาอะไรของพี่” ผมชักหัวหมุน พี่พระพายชอบใช้ภาษาประหลาดคุยกับผมตลอด “แล้วทำไมต้องเลี่ยมทอง”
“หนูอยากรู้มั้ยล่ะว่าทำไม”
“ก็พี่พูดให้เราสงสัยก็ต้องอยากรู้สิ”
“งั้นกลับห้องไปกับพี่สิ เดี๋ยวพี่จะพาไปดูว่างวยเลี่ยมทองมันเป็นยังไง : )”
“เอ่อเฟน…” เสียงตั้มแทรกขึ้นมา ผมมองเขา อีกฝ่ายมีท่าทีกระอักกระอ่วน “เดี๋ยวกูไปช่วยงานไอ้แม็กตรงนู้นนะ มึงก็ปรับความเข้าใจกับพี่เขาไปแล้วกัน”
“อ้าว ตั้มอย่าทิ้งเราสิ”
“ไม่ได้อยากทิ้ง แต่กูทนฟังต่อไม่ได้จริงๆ มึง ขอร้อง เห็นใจกูก็ปล่อยกูไปนะ” ตั้มมองผมด้วยสีหน้าอ้อนวอนจนผมใจอ่อน พยักหน้าอนุญาตให้ตั้มไปตามทางที่ตัวเองต้องการ
“หนู...สรุปยังอยากดูงวยเลี่ยมทองมั้ย”
พี่พระพายกระซิบข้างหู ผมสะดุ้ง ไม่รู้ตัวเลยว่าเขาเข้ามาใกล้ขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่
“โอ๊ย พี่พระพายหยุดเลย เนี่ย พี่ชอบพูดให้เราเขว จะหลอกเรากลับไปล่ะสิ เรารู้ทันนะ” ผมดึงมือตัวเองออกหลังเพิ่งรู้ตัวว่าพี่พระพายเนียนหลอกจับเอาไว้สักพักแล้ว “พูดจาแปลกๆ ทำให้เราสงสัย ทั้งที่ความจริงมันไม่มีตัวตนใช่มั้ยไอ้งวยเลี่ยมทองของพี่อะ เราไม่ใช่เด็กที่จะหลอกกันง่ายๆ นะ”
“มันมีตัวตนจริงๆ” พี่พระพายยืนยัน ผมเห็นตาเขาหยีโค้งเป็นประกายวาว ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าภายใต้หมวกไอ้โม่งต้องกำลังยิ้มกริ่มอยู่แน่ๆ “มันมีฉายาด้วยนะ”
“เราไม่อยากรู้”
“งวยเลี่ยมทองจอมผงาดง้ำค้ำโลกา ฟังดูยิ่งใหญ่ใช่มั้ยล่ะ” พี่พระพายยังชวนคุยต่อ “จริงๆ ก่อนหน้านี้มันไม่ได้เลี่ยมทอง แต่ว่ามันได้รับบาดเจ็บเลยจำเป็นต้องเลี่ยมทองดามเอาไว้”
“เราบอกว่าไม่อยากรู้ไงพี่” ผมถอนหายใจ ดันตัวพี่พระพายที่พยายามกระแซะเข้าหาออกไปไกลๆ “ถ้าจะมาพูดจาไร้สาระกวนเราจนไม่ได้ทำงานแบบนี้ก็กลับไปเลยไป”
“โห เย็นชามาก อย่าไล่พี่เลย ยังไม่หายโกรธเหรอครับ”
“แล้วพี่ทำตัวน่าโกรธมั้ยล่ะ” ผมย้อนถาม พี่พระพายหน้าสลด ผมคิดว่างั้นนะจากการมองแววตาเขาที่ซึมลงอย่างเห็นได้ชัด “นี่ อย่าทำเป็นซึมนะพี่ เราไม่หลงกลใจอ่อนนะ”
“พี่น่ะ ง้อใครไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่”
“อย่าดราม่าใส่เราสิพี่!”
“พี่ขอโทษที่แย่งของกินกับเจ๊าะแจ๊ะเราแบบนั้น พี่ผิดไปแล้ว” พี่พระพายยื่นหน้าที่สวมหมวกโม่งเข้ามาใกล้ ผมย่นคอหนี รู้สึกมันน่ากลัวแปลกๆ “ที่เห็นใส่โม่งมาง้อนี่ไม่ใช่ไม่อายนะ พี่โคตรอาย คนมองกันเต็มไปหมด แต่หนูไม่อยากเห็นหน้าพี่ไง พี่เลยต้องหาวิธีปิดมันไว้ เพื่อหนูพี่ทนได้”
ผมเม้มปากแน่น ไม่รู้จะตัดสินใจยังไงดี พี่พระพายขี้แกล้ง ชอบแกล้งผมบ่อยๆ แถมหลังๆ มานี่การแกล้งของพี่เขาก็ทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ มากขึ้นทุกที
“ถ้าเรากลับไปพี่จะแกล้งเราอีกหรือเปล่า?”
“โห ไม่กล้าแล้ว เข็ดเลยเนี่ยทำหนูโกรธ” เขาพูดเสียงอ่อนเสียงหวาน ทำนิ้วปูไต่ๆ มาเนียนจับมือผมอีกครั้ง เขี่ยปลายนิ้วกับหลังมือผมเบาๆ
“เราเชื่อพี่ได้เหรอ” ผมสบตาเขา “พี่ชอบเนียนอะ เนี่ย ไม่ทันไรเนียนจับมือเราอีกแล้ว”
“โธ่ ก็หนูน่ารัก พี่อยากเล่นด้วย”
“ฟังดูแปลกๆ นะพี่”
“แปลกตรงไหน เอางี้ เฟนเคยเห็นเด็กน่ารักๆ แล้วมันเขี้ยวอยากหอมอยากเล่นด้วยมั้ย”
“อื้อ เคยนะ น้องๆ น่ารัก แก้มจ้ำม่ำ เราชอบเด็กอยู่แล้วด้วย” ผมพยักหน้าตอบรับ พี่พระพายดีดนิ้วเป๊าะชี้หน้าผมแล้วกลับไปจิ้มอกตัวเอง
“นั่นแหละ เหมือนกัน พี่กับหนู”
“หมายถึงเราเหมือนเด็กเหรอ” ผมเอียงคอ อดขมวดคิ้วไม่ได้ คือนี่ก็โตแล้วนะ ไม่ได้มีแก้มยุ้ยๆ น่าฟัดเหมือนเด็กตัวเล็กๆ สักหน่อย
“ช่าย…” พี่พระพายยิ้มจนตาหยี “หนูน่ารักไงเฟน พี่เห็นแล้วมันเขี้ยวอยากหอม อยากฟัค...แค่กๆ อยากฟัด ก็คือเอ็นดูล้วนๆ เลยครับ แต่บางทีพี่อาจจะเผลอตัวมากไปหน่อย…”
“อ้าว...แบบนี้เองเหรอพี่ เรานึกว่า…” ผมเงียบไป ไม่กล้าพูดต่อ
“นึกว่าอะไรครับคนดี ไหนบอกพี่หน่อยเร็ว”
“อย่าโกรธเรานะ”
“ไม่โกรธๆ”
“ก็...เรานึกว่าพี่เป็นพวกโรคจิตชอบลวนลามเด็กอะ”
“...”
“เอ้ย พี่นิ่งเลยอะ ไม่คิดมากนะ คือเราขอโทษจริงๆ พี่ที่มองพี่ผิดไป ความจริงพี่แค่มันเขี้ยวเราเฉยๆ เราเข้าใจแล้ว” ผมวางแปรงทาสีลงแล้วกอดพี่พระพายหลวมๆ ตบหลังเขาเบาๆ “โอ๋ๆ นะพี่ เราเองก็ขอโทษเหมือนกัน”
“อ้อ…” พี่พระพายลากเสียง เขาตัวสั่นน้อยๆ หวังว่าคงไม่ได้เสียใจจนสะอื้นนะ? “งั้นดีกันนะครับ เจ๊ากัน พี่ไม่โกรธเรา แล้วเราก็ไม่โกรธพี่เนอะ”
“อื้ม เอางั้นก็ได้ แต่อย่าแกล้งเราแบบนั้นอีกนะ” ผมย้ำอีกรอบ
“ไม่แกล้งครับๆ ไม่ให้รู้ว่าโดนแกล้งแน่นอน” ปลายเสียงพี่พระพายเบาลงคล้ายพึมพำกับตัวเอง ผมจับใจความได้แค่เขาบอกจะไม่แกล้งแล้ว แค่นั้นก็โอเคแล้วล่ะ พี่พระพายลูบหลังผมตอบ แต่เป็นการลูบที่แปลกๆ นิดหน่อย คล้ายเขากำลังวนมือสำรวจแผ่นหลังผมมากกว่า
คิดไปเองล่ะมั้ง?
ผมผละตัวออก เอียงคอมองหน้าพี่พระพายที่ยังคงสวมหมวกโม่งเอาไว้ มันดูตลกและน่ากลัวในเวลาเดียวกัน ผมคิดไม่ออกเลยว่านอกจากพี่พระพายแล้วยังจะมีใครกล้าทำอะไรแปลกๆ อย่างนี้อีก
“พี่...ถอดหมวกนั่นออกดีมั้ย?”
“แต่เฟนไม่อยากเห็นหน้าพี่นี่”
“ก็ดีกันแล้ว” หลบสายตาพี่พระพายเมื่อในดวงตานั้นฉายประกายระยับตอนผมพูด “เห็นหน้าแล้วก็ได้ หมวกโม่งน่ากลัวอะ”
“แน่ะ อยากเห็นหน้าพี่ คิดถึงล่ะสิ”
“ก็บอกว่าหมวกโม่งน่ากลัว” ผมหน้าบึ้ง ฟาดไหล่พี่พระพายไปทีนึง “ไม่อยากถอดก็ตามใจ”
“อะๆ เห็นแก่หนูที่อยากเห็นหน้าพี่” พี่พระพายเมินคำพูดผมแล้วถอดหมวกโม่งออกในที่สุด สิ่งแรกที่ผมเห็นคือรอยยิ้มขี้แกล้งของคนตัวโตที่ส่งมาให้ “มองให้หายคิดถึงได้เลยครับ พี่เป็นของเราแล้ว”
“บ้า”
“แล้วเรายิ้มเพราะคนบ้าทำไมครับ”
ผมหันหน้าหนี ไม่รู้ตัวสักนิดว่าหลุดยิ้มออกไป พี่พระพายหัวเราะอยู่ข้างๆ ผมพยายามไม่สนใจเขาด้วยการตั้งหน้าตั้งตาทำงาน แต่พี่พระพายก็ยังชวนคุยต่ออยู่ดีนั่นแหละ
“แล้วเราจะกลับตอนไหน จะหกโมงเย็นแล้วนะ ยุงชุมแล้วเนี่ย”
“เดี๋ยวเราระบายอีกสองตัวเสร็จก็กลับแล้ว” ผมปาดแปรงทาสีบนผ้าดิบต่อ “พี่กลับก่อนก็ได้ ยุงเยอะ เรากลัวพี่โดนกัด”
“พี่สิต้องกลัวหนูโดนกัด”
“เราฉีดสเปรย์กันยุงแล้ว”
“มันกันได้ 100% ที่ไหนกัน”
“แล้วพี่จะทะเลาะกับยุงเหมือนพี่สายฟ้าทะเลาะกับแมลงสาบหรือไงถ้ามันจะกัดเรา” ผมอดถามไม่ได้ เมื่อเงยหน้าขึ้นมาอีกทีก็เห็นพี่พระพายกำลังมองหน้าผมอยู่ก่อนแล้วในขณะที่มือก็โบกไปมาคล้ายกำลังปัดไล่ยุง
“นั่นไง ยุงกัดพี่แล้วใช่มั้ย พี่ปัดใหญ่เลย กลับก่อนได้นะ” ผมถามด้วยความเป็นห่วงปนเกรงใจ
“พี่ไม่ได้ปัดให้ตัวเองสักหน่อย” เขาสบตาผม มุมปากอมยิ้มนิดๆ ก่อนเงื้อมือตบแปะกลางอากาศ “แน่ะ อียุงตัวดี จะกัดเด็กกูเหรอ”
“เอ่อ...”
“พี่ไล่ยุงให้เรานั่นแหละ” พี่พระพายบีบจมูกผมไปทีนึง “บอกแล้วไงว่าไม่อยากให้ผิวขาวๆ เป็นรอย”
“คือพี่ไม่ต้องลำบาก…”
“เพราะคนเดียวที่ทำรอยบนตัวเราได้คือพี่”
“ฮะ อะไรนะ?” ผมถามย้ำเมื่อพี่พระพายพูดจางึมงัมจนผมจับใจความไม่ได้อีกแล้ว
“พี่บอกว่าเต็มใจทำให้ครับ” คำตอบพี่พระพายทำผมนิ่งไปพักนึง “ถือเป็นบริการพิเศษหลังง้อเสร็จเนอะ”
“งั้น…” เสียงผมเบาลง รู้สึกคันยุบยิบในใจ คันยิ่งกว่าโดนยุงกัดอีก “แล้วแต่พี่นะ”
แล้วผมก็ระบายสีงานตัวเองต่อโดยมีพี่พระพายนั่งอยู่ข้างๆ คอยปัดมือไล่ยุงไล่แมลงให้ มันรู้สึกแปลกนิดหน่อย ผมไม่ชินกับพี่พระพายที่ดูเป็นผู้เป็นคนแบบนี้เลยสักนิด
ในขณะที่ตั้งใจทำงานอยู่นั้น เสียงใครบางคนก็ดังขึ้นจากด้านหลัง
“น้องเฟน ทำถึงไหนแล้ว พี่ซื้อน้ำกับขนมมาให้” ผมเงยหน้าและหันไปมอง
“อ้าว พี่ตินน์ เรานึกว่าพี่กลับไปแล้ว”
“ยังๆ พี่วนๆ อยู่แถวนี้แหละ” พี่ตินน์ยิ้ม เขายื่นแก้วน้ำปั่นมาให้ ผมกำลังจะเอื้อมมือรับ แต่กลับโดนตัดหน้า
“น้องยุ่งอยู่ ฉันรับให้แทนแล้วกัน”
“พี่พระพายจะแย่งของกินเราอีกแล้วเหรอ” ผมหน้ามุ่ย ตาจ้องแก้วน้ำปั่นตาละห้อย
“เปล่า พี่เห็นหนูทำงานยุ่งๆ ไงครับเลยรับไว้ให้” พี่พระพายหันมายิ้มหวาน “ถ้าหนูอยากกินเดี๋ยวพี่ป้อนไง แบบนี้สะดวกกว่าเนอะ”
“แต่…”
“ว่าแต่นี่ใครครับ ไม่เห็นแนะนำให้พี่รู้จักเลย” พี่พระพายถาม เขายังคงยิ้มอยู่แต่แววตาวาววับ “เดี๋ยวนี้มีความลับกับพี่เหรอเรา หืม?”
“อ๋อ นี่พี่ตินน์ พี่รหัสเราเอง”
“สวัสดีครับ” พี่ตินน์ทักพี่พระพาย
“ไง ขอบใจมากที่ช่วยดูแลเฟนในฐานะพี่รหัส” พี่พระพายว่ายิ้มๆ เขาวางมือบนหัวผมจับโยกไปมาเบาๆ สายตาที่มองมาดูหวานกว่าปกติ “แต่มากกว่านี้ไม่เอานะ คนนี้หวง”
“หือ มากกว่านี้อะไรพี่พระพาย” ผมมองหน้าเขา “พี่ตินน์แค่เลี้ยงน้ำเลี้ยงขนมนิดเดียวเอง”
“โห แต่พี่เลี้ยงหนูได้ทั้งชีวิตเลยนะ”
“ตอนนั้นยังแย่งของกินเราอยู่เลย”
“เจ้าคิดเจ้าแค้นจังเลยตัวแค่นี้”
พี่พระพายบีบแก้มผม เขาหัวเราะเมื่อเห็นผมหน้ามุ่ย ก่อนปลายจมูกผมจะโดนปลายนิ้วเขาเขี่ยเบาๆ จนต้องย่นจมูกใส่
“อื้อ ไม่แกล้งเราสิ”
“สีเลอะจมูกต่างหาก พี่กำลังเช็ดให้ไงครับ”
“เช็ดตั้งนานแล้ว ออกยังเนี่ย?”
“ยังไม่ออกเลย ติดแน่นจัง”
“สีอะนะ?”
“เปล่า ความน่ารักของหนูแหละครับ เช็ดยังไงก็ไม่ออกสักที” พี่พระพายจิ้มนิ้วกดปลายจมูกผมแล้วเอาแต่พูดเสียงเล็กเสียงน้อยไม่หยุดจนหน้าผมร้อนเห่อไปหมด “น่ารักๆ น่ารักจังเลยตัวแค่นี้ น่ารักกว่าหนูก็คงเป็นเฟนชุบแป้งทอดแล้วมั้งเนี่ย”
“พี่พระพายบ้า หยุดเลย”
ผมปัดมือเขาออก ก้มหน้างุดระบายสีต่อ ลืมไปเลยว่าตรงนี้ไม่ได้มีพวกเราแค่สองคนตอนที่พี่พระพายพูดขึ้นมาอีกครั้ง
“แล้วนายคนนี้เมื่อไหร่จะไป ส่งน้ำส่งขนมเสร็จหมดหน้าที่พี่รหัสแล้วไม่ใช่เหรอ”
“คือผม…”
“อ๋อ หรือกังวลว่าเฟนจะไม่ได้กิน?” พี่พระพายหัวเราะร่วน เขาโบกมือไปมา “ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวฉันจะดูแลน้องด้วยน้ำกับขนมที่ซื้อมาด้วยน้ำพักน้ำแรงของนายเอง ฉันไม่คิดมากๆ ไม่ต้องกังวล”
“งั้น...เฟน พี่ขอตัวก่อนนะ”
พี่ตินน์กระแอมเบาๆ ก่อนเดินเลี่ยงไป ผมมองตาม ไหล่เขาดูตกๆ ยังไงไม่รู้
“น่ะ มอง มัวแต่มองอยู่นั่น หันหน้ากลับมาแล้วตั้งใจทำงานเร็ว” พี่พระพายจิ้มแก้มผมจนต้องหันมาตีหน้าบึ้งใส่เขา แต่พี่พระพายไม่มีทีท่าจะกลัวกันสักนิด เขาหัวเราะร่วน แววตาเป็นประกายแพรวพราว “ยุงเยอะแล้ว เร็วครับ จะได้กลับห้องไปนอนกอดกันอุ่นๆ”
“เราไม่นอนกอดกับพี่แน่ๆ”
“วันนั้นยังกลิ้งมากอดกันอยู่เลยนะคนเรา”
“ก็รอบนั้นเราไม่รู้ตัว” ผมเถียง ชะงักเล็กน้อยเมื่อพี่พระพายยื่นขนมที่พี่ตินน์ซื้อให้จ่อปาก ผมหลุบตาจ้องมันอยู่ไม่กี่วิฯ ก็อ้าปากรับขนมชิ้นนั้นมาเคี้ยว
ต้องเป็นแผนการของพี่พระพายที่ต้องการให้ผมหยุดบ่นเขาแน่ๆ เลยเอาขนมมาปิดปาก ยิ่งพอสบตาเขา เจอสายตาวิบวับกับรอยยิ้มมุมปากก็ยิ่งมั่นใจ
เนี่ย ร้ายจังเลย : (
หลังจากนั้นผมก็ตั้งใจทำงานโดยมีพี่พระพายป้อนน้ำป้อนขนม(ของคนอื่น) และคอยไล่ตบยุงให้อยู่ข้างตัวจนเสร็จเรียบร้อยดี ผมวางแปรงลงบนถังสี ยืดแขนบิดขี้เกียจอีกหนึ่งที
“เสร็จแล้วเหรอ”
“อื้ม ส่วนของเราเรียบร้อยแล้ว” ผมพยักหน้ารับ หันมองพี่พระพายเล็กน้อย “เดี๋ยวเราไปบอกเพื่อนก่อน แล้วกลับกันนะ”
“โอเคครับ”
พี่พระพายพยักหน้ารับ ผมเลยลุกเดินไปบอกเพื่อนๆ ที่นั่งทำงานอยู่อีกฝั่งของโถงตึก ตั้มเองก็ยังไม่กลับเหมือนกัน
“งานตรงนั้นเราทำเสร็จแล้วนะ เดี๋ยวตากไว้ให้แห้งแล้วเราฝากเก็บหน่อยได้หรือเปล่า”
“ได้ๆ มึงกลับเลย ทางนี้คือมองอยู่นานล่ะ เหม็นความรักมาก อี๋อ๋อสุดเหมือนทั้งโลกมีกันแค่สองคน” ตั้มบ่น ผมเอียงคอเล็กน้อยอย่างไม่เข้าใจ
“พูดถึงใครเหรอ?”
“เปล่าจ้า” ตั้มส่ายหน้า เขาโบกมือไล่ผม “ไปไป๊ กลับไปได้แล้วมึง แล้วพรุ่งนี้อย่าลืมมาขนของมึงที่หอกูกลับไปด้วย”
“อ๋อ โอเค ได้เลย ขอบใจมากนะ”
ผมโบกมือบ๊ายบายเพื่อนเสร็จก็เดินกลับมาที่เดิม พี่พระพายถือกระเป๋าเป้ผมรออยู่ก่อนแล้ว เมื่อผมเดินมาถึงก็ยื่นกระเป๋าให้
“ปะ กลับห้องกัน”
“ไม่แวะกินข้าวก่อนเหรอพี่” ผมเงยหน้ามองพี่พระพายในขณะที่เราเดินอยู่ข้างกัน “จริงๆ เราก็ไม่ได้หิวมากนะ พี่เล่นป้อนน้ำป้อนขนมเราจนเกือบเต็มท้องหมดแล้ว แต่พี่ยังไม่ได้กินใช่มั้ย?”
“เป็นห่วงพี่เหรอเรา”
“ถ้าไม่เป็นห่วงจะถามเหรอ”
ผมกะพริบตามองหน้าพี่พระพาย อีกฝ่ายหัวเราะออกมา ผมคิดว่าเขาคงจะชอบที่ผมบอกว่าเป็นห่วง ก็มันจริงนี่นา เล่นมานั่งเฝ้ากันขนาดนี้ คอยป้อนนู่นป้อนนี่แถมยังไล่ยุงให้อีกต่างหาก ทั้งที่จะกลับไปก่อนก็ได้ ถึงเขาจะบอกว่ามาง้อก็เถอะ แต่มันไม่จำเป็นต้องทำให้กันขนาดนี้ไง
พี่พระพายหยุดเดิน เขาหันมา ก้มหน้ามองผม ดวงตาหรี่ลงเล็กน้อย
“หนูอยากกินอะไร เดี๋ยวสั่งมากินที่ห้อง”
“พี่อยากกินอะไรล่ะ”
“อยากกินเฟน…”
“หือ?”
“เฟรนช์ฟรายส์ พี่อยากกินเฟรนช์ฟรายส์ครับ”
“อ๋อ งั้น KFC แล้วกันเนอะพี่ จะได้สั่งเฟรนช์ฟรายส์เพิ่มด้วย”
“ได้เลยครับ : )”
“ท่าทางพี่จะชอบเฟรนช์ฟรายส์มากเลยนะ” ผมอดถามไม่ได้ “พี่ยิ้มกว้างกว่าเมื่อกี้อีก”
พี่พระพายหัวเราะอีกครั้ง เขาวาดมือโอบไหล่ผมหลวมๆ ก่อนเราจะออกเดินกันต่อ
“ครับ พี่ชอบ : )”
บิ๊กไซซ์สนใจทักเดม @fdhjgjdll24hag
ชอบเรานั่นแหละ ชอบหนูๆๆๆๆ พี่ชอบหนูโว้ยยยย!
บิ๊กไซซ์สนใจทักเดม @fdhjgjdll24hag
ไม่กินแล้วได้มั้ยเฟรนช์ฟรายส์ จะกินหนูอะเฟน จะกินหนู ขอพี่กินได้มั้ย ขอแทะเล็มหน่อยได้รึปะะะะ?!
บิ๊กไซซ์สนใจทักเดม @fdhjgjdll24hag
คือตอนนี้กูดี๊ด๊ามาก แต่ต้องคีพลุค อีเวร!
--------------------
ยาวไปปะ ไม่เนอะ...
จริงๆ แผนง้อน้องของพี่ พพ ก็ไม่ได้บรรลัยเท่าที่พี่สายฟ้าคิดเท่าไหร่นะเนี่ย 55555555 แต่ความพี่อยากกินน้อง อะ กินเฟรนช์ฟรายส์ไปก่อนนะพี่ เฟรนๆ เฟนๆ คล้ายๆ กัน แทนกันได้อยู่ ต่อหน้าคือคีพลุค ลับหลังในทวิตคือพี่มันกำลังกรี๊ดความน่ารักของน้องจนเต็มแอคเค่อไปหมด 55555555
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคะ
#เพื่อนกล่อมนอน
เริ่มหัวข้อโดย: magmild ที่ 23-01-2019 22:38:23
Sent from my GT-I8262 using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: momonuke ที่ 23-01-2019 23:11:33
เริ่มหัวข้อโดย: mybear_sr ที่ 23-01-2019 23:32:42
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 23-01-2019 23:38:42
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 23-01-2019 23:39:02
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 24-01-2019 00:49:16
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 24-01-2019 01:18:17
เริ่มหัวข้อโดย: เข็มวินาที ที่ 24-01-2019 01:35:13
เฟนก็เหมือนกันลูกเอ้ยยย ไอ้ความคิดเราที่ว่าพระพายเป็นพวกโรคจิตชอบลวนลามเด็กอ่ะถูกต้องแล้ว ภัยสังคมสุดๆ คุกแน่ๆพระพาย 55555
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 24-01-2019 02:01:00
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 24-01-2019 04:27:21
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 24-01-2019 06:31:09
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 24-01-2019 06:40:28
เริ่มหัวข้อโดย: ก้อนขี้เกียจ ที่ 24-01-2019 07:10:21
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 24-01-2019 09:29:18
เริ่มหัวข้อโดย: yasperjer ที่ 24-01-2019 14:16:02
เกลียดความนิ้วเบียด ความพูดจากำกวมละน้องคือตามไม่ทัน หนูลูก
เราชอบมุกการเมืองที่เอามาล้อนะคะ สีสันดี ก็มันเรื่องจริงทั้งนั้นอะค่ะ 55555 ติดตามนะค้าา :haun4:
เริ่มหัวข้อโดย: miikii ที่ 24-01-2019 15:37:19
เป็นห่วงหนูจังเลยเฟ๊นนนนนนนนนนนนน
เริ่มหัวข้อโดย: JoobbieChu ที่ 24-01-2019 21:14:13
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 24-01-2019 22:49:33
เริ่มหัวข้อโดย: JackXy Wu ที่ 24-01-2019 23:09:27
อับดุลเอ้ย...เอ้ย!
เทพท้อกับประชาธิปไตยที่หายไป @LostDemocracy44
วันนี้พี่เทพขอเสนอคำว่า ‘เริ่มต้นชีวิตใหม่กับ รฐบ.ชุดใหม่’ ใครที่ยังไม่เคยเลือกตั้ง ไม่ต้องร้องแล้ว เรามาลากคอโวลเดอร์มอร์ลงจากเก้าอี้กัน! 1 สิทธิ์ของพวกคุณสามารถเปลี่ยนแปลง ปท.นี้ได้ ไป ไปเลือกตั้ง! อย่ากลัวว่าเขามี สว.ในมือ250เสียง แสดงพลังของคนรุ่นใหม่ออกมา! #เลือกตั้ง62
“เฟน…”
“...”
“เฟนเว้ย”
“...”
“นังทัวเด!”
“เฮ้ย?!” ผมสะดุ้งโหยงจากอาการสัปหงก หันหน้ามองตามเสียงเรียกอย่างตกใจ ตั้มหรี่ตามอง เจ้าตัวใช้นิ้วชี้จิ้มหน้าผากผมแล้วดันเบาๆ
“ช่วงนี้ไปอดหลับอดนอนจากไหนมา” เขาพูดเสียงเบา เหล่ตามองหน้าห้องเรียนแวบนึงแล้วกลับมาสบตาผม “อาจารย์เหล่มึงหลายรอบแล้ว นั่งสัปหงกหัวโยกซ้ายทีขวาที ถ้ากูไม่ปลุกมึงหัวทิ่มโขกโต๊ะลั่นห้องแน่”
“อ่า…” ผมเกาแก้มตัวเอง หลุบสายตาหนี “ขอโทษที เราง่วงนี่นา”
“กลางคืนไม่นอนหรือไง” ตั้มหรี่ตาเล็กน้อย ก่อนเบิกตากว้าง สีหน้าท่าทางตกใจจนผมงงไปหมด “อย่าบอกนะว่า...กับพี่พระพาย?!”
“หือ…” ผมเอียงคอ “ตั้มรู้ได้ไงน่ะ?”
“เดี๋ยว? จริงเหรอ?!”
“ก็พี่พระพายนั่นแหละ” ผมถอนหายใจ “ทำเราไม่ได้หลับไม่ได้นอน”
“ไหนบอกว่าเป็นแค่รูมเมตกันไง” เสียงตั้มสั่นพอๆ กับหน้าที่เหวอกว่าเดิม “แล้วทำไม...ทำไมถึงได้…!?”
“ตั้มจะตกใจอะไร?”
“แล้วมันน่าตกใจมั้ยล่ะ”
“ไม่เห็นจะน่าตกใจตรงไหน” ผมมองตั้มด้วยสายตางุนงง “แค่ช่วงนี้พี่พระพายติดทำงานวิชาวิจัยจนกลับห้องดึกเฉยๆ แล้วเราดันนอนก่อนไม่ได้ไงเพราะไม่กล้าปิดไฟนอนคนเดียว แต่จะเปิดไฟนอนก็แสบตา”
“...”
“ตั้มคิดอะไรเหรอ ทำไมถึงตกใจขนาดนั้นอะตอนแรก”
“...เปล่า” ตั้มกระแอมเบาๆ เขาหันกลับไปทำทีจดเลคเชอร์ตามสไลด์ “ไม่ได้คิดอะไร ไม่ได้คิดอะไรเล้ย”
“อือ นั่นแหละ เรานอนดึกตื่นเช้าติดกันมาหลายวันแล้ว”
ผมตอบเสียงอ่อย หงุดหงิดตัวเองที่โตขนาดนี้แต่กลับไม่กล้านอนคนเดียวเหมือนคนอื่นสักที มันไม่ได้เดือดร้อนที่ผมคนเดียว แต่พี่พระพายก็ดูจะสังเกตเห็นเหมือนกันว่าผมต้องทนฝืนตาตื่นรอเขากลับห้องก่อนถึงได้นอน หลังๆ มานี่ผมเห็นพี่พระพายกลับเร็วขึ้น(แต่ก็ดึกว่าเวลานอนปกติผมอยู่ดี) เพิ่มเติมคือหอบงานกลับมาทำต่อที่ห้อง ทั้งที่เขาควรจะเคลียร์เสร็จก่อนกลับมา
ผมเกรงใจเขาจะแย่อยู่แล้ว ฮือ…
“นี่ๆ” แรงสะกิดที่ไหล่ทำให้ผมหันไป ตั้มมองผม เขาป้องปากกระซิบ “ที่มึงเคยบอกว่านอนคนเดียวไม่ได้ ระแวงงี้ กลัวผีเหรอวะ”
“แล้วตั้มจะมาใส่ใจเรื่องของเราทำไมเนี่ย?”
“ศัพท์สุภาพของคำว่าเสือกสินะ” ตั้มเบะปาก “คือถ้ามึงกลัวผีกูจะแนะนำยันต์กับสิ่งศักดิ์สิทธิ์ให้มึงบูชาไปประจำห้องไง พอดีพี่ชายกูเขาเปิดร้านเกี่ยวกับพวกนี้”
“อ๋อ จะช่วยพี่ชายขายของ”
“เออ ยอมรับ” ตั้มหัวเราะเบาๆ “กูได้ค่านายหน้าไงประเด็น”
“เราว่าเอามาก็คงไม่ช่วยกันผีอะ”
“ทำไมวะ ศักดิ์สิทธิ์นะเว้ยอย่าพูดไป”
“ของจะเสื่อมเพราะพี่พระพายทำตัวบัดสีในห้องน่ะสิตั้ม” ผมถอนหายใจ ช่วงนี้พี่พระพายดีขึ้นก็จริง แต่พี่พระพายก็คือพี่พระพาย เขายังชอบพูดจาแปลกๆ และทำนมดุ๊กดิ๊กใส่ผมทุกครั้งที่มีโอกาส ผมว่าสิ่งศักดิ์สิทธิ์ท่านคงทนอยู่ในห้องไม่ได้แน่ๆ
“งั้นเอางี้ดิ” ตั้มเอียงหัวมาใกล้ๆ ผมเลยขยับเอียงหูฟัง “มึงรอพี่พระพายอยู่ห้องกว่าเขาจะกลับก็ดึก งั้นทำไมมึงไม่เกาะพี่เขาไปทำงานด้วยเลยวะ ง่วงก็นอนแม่งตรงนั้นเลย ลำบากหน่อยแต่ก็ได้นอน”
“จะดีเหรอ…”
“หรือไม่ก็บอกพี่พระพายให้เขาพาเพื่อนมาทำงานในห้องพวกมึงอะ”
“เอ๊ะ อันนี้น่าสนใจ” ผมเผลอพยักหน้าเห็นด้วย
“ลองเลือกดู กูช่วยเสนอความคิดเห็นได้แค่นี้แหละ” ตั้มตบบ่าผมเบาๆ ก่อนพวกเราจะสะดุ้งเฮือกเมื่อได้ยินเสียงแหลมๆ ดังมาจากหน้าคลาสเรียน
“นักศึกษาสองคนนั้นถ้าไม่เรียนเชิญออกนอกห้องได้นะ อาจารย์ไม่ว่า”
“เรียนครับ!”
ผมกับตั้มขานรับพร้อมกัน หลังจากนั้นเราก็ไม่กล้าคุยกันอีกแม้แต่คำเดียว
ผมกำลังรู้สึกแปลกๆ
เหมือนอยู่ผิดที่ผิดทาง ซึ่งอันที่จริงก็ใช่ เพราะตอนนี้ผมยืนอยู่หน้าตึกคณะบริหารฯ จดๆ จ้องๆ มองคนที่เดินจากตึกเพื่อหาพี่พระพาย มันคงดีกว่านี้ถ้าพี่พระพายตอบไลน์ผม แต่นี่เขาไม่อ่านไม่ตอบเลย ไม่รู้ว่าเป็นอะไร มันผิดปกติมากๆ ผมยืนชะเง้อคออยู่สักพักก็เห็นใครบางคนที่คุ้นหน้าคุ้นตา ผมวิ่งตามหลังเขาไปติดๆ จนเข้าประชิดตัว
“พี่สายฟ้า!”
“ไอ้เหี้ย คส…!” เขาสะดุ้ง หันขวับมาด้านหลังก่อนกะพริบตาเมื่อเห็นว่าเป็นผม “อ้าวเฟน มานี่ได้ไง? แล้วตะโกนเรียกกันซะดัง อยากให้พี่หัวใจวายตายก่อนได้เข้าคูหาไปใช้สิทธิ์หรือไงฮะ?”
“พี่ๆ พี่เห็นพี่พระพายมั้ยครับ”
“นี่เมินกูเหรอน้อง”
“เราไลน์หาพี่พระพายแต่พี่เขาไม่อ่านไม่ตอบเลย”
“เมินกูจริงๆ ด้วย” พี่สายฟ้าถอนหายใจพร้อมกลอกตา เขามองหน้าผม “อาจารย์เรียกมันไปคุย แก้วิจัยน่ะ”
“อ้าว แล้วทำไมพี่ไม่โดนเรียกด้วย นึกว่าพี่สายฟ้าอยู่วิจัยกลุ่มเดียวกับพี่พระพายซะอีก”
“พี่ติดประชุมเฮดวินัยไง ส่วนไอ้รัญ คณบดีเรียกไปใช้งาน พระพายมันว่างคนเดียวเลยซวยต้องเป็นตัวแทนกลุ่มไป”
“อ๋อ…”
“ถามหามันทำไมล่ะเรา?”
“คือๆๆ” ผมกระแอม เงยหน้ามองพี่สายฟ้า กะพริบตาปริบๆ เผื่อเขาจะเห็นใจ “วันนี้พี่ๆ มีนัดทำงานวิจัยกันอีกมั้ยอะ”
“ก็มีนะ ทำไม?”
“คือเราขอไปด้วยได้หรือเปล่าพี่”
“หืม?” พี่สายฟ้าเลิกคิ้ว เขาหรี่ตามองผม “นึกยังไงจะไปเฝ้ามัน”
“ไม่ได้เฝ้าๆ” ผมส่ายหน้า “คือพี่พระพายกลับดึกทุกวัน เรานอนไม่ได้เลยพี่สายฟ้า ไม่กล้านอนคนเดียว เลยจะไปกับพี่พระพายด้วย”
“ไปด้วยก็ไม่ได้นอนอยู่ดีปะวะน้อง?”
“อย่างน้อยก็ไม่ได้อยู่คนเดียวไงพี่” ผมยู่หน้า “หรือพี่ๆ เอางานมาทำที่ห้องเรากับพี่พระพายเลยได้มั้ย”
“พระพายมันไม่ยอมไง”
“หือ?”
“เคยเสนอไปแล้ว” พี่สายฟ้ายักไหล่ เขากอดอกหลุบสายตามองผมที่ยืนกะพริบตาปริบๆ ด้วยความสงสัย “ช่วงหลังมานี่แก้งานบ่อย แล้วกว่าพวกพี่จะประชุมวินัย เคลียร์งานรับน้องกันเสร็จก็มืดแล้วทุกวัน ได้แตะงานอีกทีก็นู่น สองทุ่มเป็นอย่างเร็ว ไอ้พระพายมันก็รู้ว่าเฟนนอนคนเดียวไม่ได้ มันก็เร่งทำส่วนของตัวเองแล้วรีบกลับก่อนตลอดนั่นแหละหรือไม่ทันก็หอบกลับไปทำต่อที่ห้อง พี่กับรัญเลยบอกว่างั้นเอางานไปทำห้องมันเลยแล้วกัน เพราะพี่กับรัญไม่ได้ติดอะไร”
“เหมือนเราเป็นตัวปัญหาเลย…” ผมเสียงอ่อยลง
“เฮ้ย พี่ไม่ได้ตั้งใจจะว่านะ”
“ครับ เรารู้”
“เออ ต่อนะ ทีนี้พระพายมันก็ไม่ยอม กลัวไปรบกวนเฟนนั่นแหละ ทำงานมันต้องเปิดไฟไง ยังไงทางไหนก็ไม่ได้นอนอยู่ดี สู้มันทำหอไอ้รัญ รีบเคลียร์ให้เสร็จแล้วกลับไปอยู่เป็นเพื่อนเรา เฟนยังจะได้พักผ่อนมากกว่าขนกันไปทำงานที่ห้องแล้วลากยาวทั้งคืน เข้าใจมั้ยเนี่ยพูดตั้งเยอะ”
“เราเข้าใจแล้วพี่” ผมพยักหน้ารับ ในใจรู้สึกฟูๆ ขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก อืม...ไม่รู้สิ แต่มันเป็นความรู้สึกที่ดีนะ ดีมากๆ เลยล่ะ
“เข้าใจแล้วก็แยกย้าย โตแล้ว ฝึกนอนคนเดียวซะ”
“แต่พี่…”
“อะไรอีก”
“วันนี้เอางานมาทำที่ห้องเราเถอะ”
“ไหนบอกเข้าใจไงวะ”
“เข้าใจ แต่ก็อยากให้มาอยู่ดี” ผมสบตาพี่สายฟ้า อธิบายสิ่งที่อยู่ในใจให้เขาฟัง “ที่ผ่านมาเหมือนพี่พระพายเหนื่อยอยู่คนเดียวเลย ต้องรีบเคลียร์งานกลับมาอยู่เป็นเพื่อนเรา เราอยากให้พี่พระพายทำงานสบายๆ ไม่ต้องเร่งเพราะห่วงเราบ้างอะ เปิดไฟก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวเราใส่ผ้าปิดตานอนก็ได้”
“...”
“นะพี่ นะๆๆ คุยกับพี่พระพายให้หน่อยนะ”
“เออๆ เดี๋ยวคุยให้ ไม่ต้องมาเขย่าแขน”
“พี่สายฟ้าใจดีที่สุด” ผมยิ้ม เลยถูกพี่สายฟ้าขยี้หัวไปทีนึง “โห หัวยุ่งหมดแล้วพี่”
“ก็ขยี้ให้ยุ่ง แล้วนี่ไม่มีเรียนหรือไง”
“มีครับ คลาสบ่ายสองเลิกห้าโมงเย็นแน่ะ”
“นี่ก็บ่ายครึ่งแล้ว ไปเตรียมตัวเรียนไป” เขาโบกมือไล่ผม “เดี๋ยวบอกพระพายมันให้”
“โอเค ขอบคุณมากนะครับ”
สองทุ่มครึ่งแล้ว แต่พี่พระพายกับเพื่อนๆ ยังไม่มาเลยสักคนเดียว ผมผุดลุกผุดนั่งอยู่บนเตียง ทีวีเปิดอยู่แต่ผมไม่มีสมาธิดูเท่าไหร่ อย่าบอกนะว่าพี่สายฟ้าลืมน่ะ?
ในขณะที่ผมกำลังกังวลอยู่นั้น เสียงก๊อกแก๊กหน้าประตูห้องพร้อมเสียงพูดคุยฟังไม่ได้ศัพท์ก็เรียกความสนใจผมไป ผมเผลอกอดหมอนที่วางอยู่บนตักแน่นขึ้น ตาจ้องประตูที่เปิดเข้ามา
“หนู!”
“หือ?” ผมขานรับพี่พระพายที่หน้าบูดบึ้งหอบกองเอกสารและหนังสือตั้งใหญ่วางบนเตียง เขาจ้องหน้าผม ส่งเสียงฮึดฮัดอยู่สักพัก
“คืนนี้ไม่ได้นอนอย่าโทษพี่นะ จะจัดให้หนัก”
“จัดอะไรอะพี่ งานเหรอ?”
“เออ งานเนี่ยแหละ” พี่พระพายถอนหายใจ เขาโคลงหัวไปทางพี่ผู้ชายหน้าดุอีกคนที่ผมยังไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน “นี่ดารัญ สายโหด อย่าแหยมกับมันเชียว ทุบทีเดียวหนูช้ำทั้งตัว ทางที่ดีหลบหลังพี่ไว้นะ”
“กูไม่ได้จิตใจโหดร้ายขนาดนั้น” พี่ดารัญหันไปจิ๊ปากใส่พี่พระพายแล้วหันมายิ้มให้ผม “สวัสดีครับ พี่ดารัญนะ เรียกพี่รัญก็ได้ หน้าพี่แค่ดุเฉยๆ แต่พี่ไม่ดุอย่างที่พระพายหลอกเรานะครับ”
“แต่พี่ดุนะ หนูลองมั้ย”
“สวัสดีครับพี่รัญ เราเฟนนะ” ผมเมินพี่พระพาย
“เดี๋ยว นี่หนูเมินพี่เพราะมันเหรอ?!”
“ครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะ” พี่ดารัญยิ้มให้ผมอีกครั้ง ไม่สนใจพี่พระพายที่เต้นเร่าๆ ชี้หน้าด่าตัวเอง สายตาที่พี่ดารัญมองผมอ่อนโยนมาก ดูเป็นคนใจดีไม่เหมือนที่พี่พระพายบอกเลยสักนิด
“แยกๆๆ ทักทายกันเสร็จแยก จะยิ้มให้กันอีกนานมั้ย”
“พอดีเป็นคนเป็นมิตรไง” พี่ดารัญยักไหล่
“ออกนอกหน้านอกตามาก” พี่สายฟ้าแค่นเสียงเหอะในลำคอ “มีสิทธิ์หวงมั้ย ก็ไม่อะ กาก”
“ทำงานไอ้สัส”
พี่พระพายผลักหัวเพื่อนคนละที ผมมองพวกเขาลากโต๊ะญี่ปุ่นมากลางห้องแล้ววางโน้ตบุ๊กกับกองเอกสารลงบนนั้น ส่วนพี่พระพายหอบโน้ตบุ๊กของตัวเองขึ้นมานั่งทำบนเตียงโดยวางไว้บนหมอน ตัวเจ้าของก็นั่งขัดสมาธิหันหน้าเข้าหา ผมเห็นพี่ๆ เริ่มทำงานกันแล้วเลยกดลดเสียงทีวีลงจะได้ไม่รบกวนสมาธิพวกเขา
“น้องเฟน”
ผมหันตามเสียงเรียก พี่ดารัญที่นั่งทำงานอยู่บนพื้นกำลังกวักมือเรียกผม
“ครับ?”
“กินขนมมั้ย” พี่เขาเลื่อนจานใส่ขนมเค้กมาตรงหน้าผม “นี่พี่ทำเองเลยนะ ตอนแรกว่าจะเอามาให้พวกมัน แต่เปลี่ยนใจล่ะ ให้น้องเฟนดีกว่า”
“พี่รัญทำเองเลยเหรอ?”
“อ่าฮะ” เขาหัวเราะ “ทำไมครับ มันขัดกับลุคพี่เหรอ”
“ก็ด้วยครับ” ผมยิ้มรับอย่างเขินๆ ที่ถูกจับได้ “แต่หน้าตาขนมสวยมากเลย เรานึกว่าซื้อจากร้านซะอีก”
“ไม่เห็นสวยเลย” เสียงพี่พระพายดังขัดขึ้นมา ผมเงยหน้ามอง พี่พระพายหน้าบึ้ง “มานี่เร็ว มาหาพี่ อย่าไปกวนไอ้รัญมัน เดี๋ยวงานไม่เสร็จ”
“อ๊ะ จริงด้วย…”
“ไม่ต้องไปก็ได้ กินขนมให้เสร็จก่อนสิ” พี่ดารัญแตะข้อศอกรั้งผมเอาไว้ “เอาขนมไปกินบนเตียงระวังมดมาหามนะ”
“งั้นก็ไม่ต้องกิน!”
“ทำไมมึงเป็นคนใจร้ายจังวะพระพาย” พี่ดารัญมองเพื่อนตัวเอง เขาเลิกคิ้ว อมยิ้มมุมปากนิดๆ “น้องเฟนอยากกินขนมแต่มึงบังคับไม่ให้กินเนี่ย บาปนะมึง”
“ไอ้รัญมึงนะมึง” พี่พระพายชี้หน้าพี่ดารัญ ส่วนพี่สายฟ้าตบมือรัวๆ พร้อมส่งเสียงเชียร์ที่ผมไม่เข้าใจ
“วู้ๆๆ เอาเลยเว้ย ตีกันๆๆ”
พี่ๆ พวกนี้แปลกกันจังเลย
“เรากินขนมก่อนได้มั้ยอะพี่” ผมมองพี่พระพายที่จ้องเขม็งจากบนเตียง “พี่อย่าดุเราสิ สัญญาว่ากินเสร็จแล้วจะแปรงฟัน แมงไม่กินฟันแน่ๆ”
“งั้นแปรงให้สะอาดนะ”
“อื้อๆ สะอาดทุกซี่เลย” ผมพยักหน้ารับแข็งขัน
“เสร็จแล้วให้พี่ตรวจด้วย”
“หือ?” ผมเอียงคอ “พี่พระพายไม่ได้เรียนหมอฟันสักหน่อย ตรวจเป็นเหรอ”
“ถึงพี่จะไม่ใช่หมอฟันแต่พี่ก็ฟันเป็นนะ”
“อะไรนะพี่?”
“หมายถึงตรวจดูแลความสะอาดฟันขั้นพื้นฐานเป็นครับ” พี่พระพายกระแอม เขาโบกมือไปมา “รีบกินแล้วรีบมาขึ้นเตียงกับพี่เร็วหนู จะไม่ได้กวนคนอื่นเขา”
“อ้อ โอเคๆ เราจะรีบกิน”
“สายฟ้า” พี่ดารัญหันไปหาเพื่อนตัวเองที่นั่งอยู่ข้างๆ “มันพูดจาแบบนี้กับน้องเฟนตลอดเลยเหรอ”
“อืม ทุกครั้งที่มีช่อง ไม่ปล่อยสักเม็ด”
“สงสารน้อง”
“เวรกรรมใครเวรกรรมมันว่ะมึง พูดยาก”
“น้องเฟนครับ” จู่ๆ พี่ดารัญก็หันมาทางผมที่กำลังเคี้ยวเค้กอยู่เต็มปาก เลยทำได้แค่สบตาเขาแล้วส่งเสียงอื้อขานรับในลำคอแทน “เวลาพระพายพูดอะไรแปลกๆ ให้คิดไว้ก่อนเลยนะว่ามันเป็นคำพูดไม่ดี อย่าไปหลงกลมันเชียว”
“เสือกจังครับดารัญเพื่อนรัก”
“ดีกว่าภัยสังคมแบบคุณนะครับ” พี่ดารัญหัวเราะหึๆ ในลำคอ “น้องยังเด็กนะ เพลาๆ หน่อย หรือกลัวสายฟ้าไม่มีเพื่อนเดินเข้าคุกเลยต้องหาคดีให้ตัวเอง?”
“เนี่ย กูก็ว่ากูอยู่เฉยๆ นะ” พี่สายฟ้าพึมพำในขณะเคาะแป้นคีย์บอร์ดพิมพ์งานรัวๆ
“โดนเป็นเพื่อนกูมั่ง กูโดนจนพรุนแล้วเนี่ย” พี่พระพายบ่น
“กูไม่หาร!”
“บทกู!”
“อ้าวเหรอ” พี่สายฟ้าหัวเราะเบาๆ “โทษๆ จังหวะมันได้ กูต้องตบมุกกลับ”
“จะว่าไปกูก็ดีใจที่ได้เป็นเพื่อนกับมึงสองคน” พี่ดารัญโคลงหัว เขายิ้มน้อยๆ “มันทำให้กูดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นเวลาอยู่ท่ามกลางพวกมึง : )”
“พี่รัญหมายถึงพี่พระพายกับพี่สายฟ้าดูไม่เป็นผู้เป็นคนเหรอครับ?” ผมอดถามไม่ได้
“ครับผม เรียกสั้นๆ ว่าเป็นบ้าน่ะ”
“ไอ้เด็กนี่แปรพรรคเก่งนักนะ รับสินบนเป็นเค้กไปแล้วไม่เห็นหัวกูเลย”
“มึงอย่าว่าน้อง!” พี่พระพายโยนปากกาใส่พี่สายฟ้า “น้องไม่ผิด น้องไม่ได้เจตนา”
“โอ๊ยยย แตะนิดแตะหน่อยไม่ได้ นี่เด็กมึงหรือนา…”
“ทำงานกันต่อดีกว่า” พี่ดารัญตัดบท “ก่อนจะโดนรวบคอกันทั้งห้องเนอะเฟนเนอะ”
“อื้อๆ”
ผมพยักหน้ารับ แม้ไม่รู้เรื่องอะไรเลยก็ตาม
[พระพาย]
“ง่วงหรือยังฮะเรา?”
ผมถามเฟนที่นั่งตาปรือจ้องจอทีวีอยู่ข้างๆ น้องหันมองผม ปากเล็กๆ เบะออกก่อนพยักหน้ารับ ผมกวาดสายตามองเตียงตัวเองกับเฟน มันเต็มไปด้วยกองหนังสือกับเอกสารต่างๆ ที่ผมโยนๆ เอาไว้ตามความเคยชินจนลืมไปว่าน้องแชร์เตียงด้วย มันไม่มีที่ว่างให้เฟนนอนเลยสักนิด ผมกำลังจะลุกเคลียร์พื้นที่ให้น้องนอน แต่ดันปิ๊งไอเดียบางอย่างขึ้นมาก่อน
“เตียงมันรกหมดเลยอะหนู”
“เดี๋ยวเราเก็บให้ก็ได้”
“ไม่ได้ๆ ถ้าเก็บเดี๋ยวพี่หางานไม่เจอ พี่เรียงเอาไว้ตามหมวดหมู่แล้ว” ความจริงคือโยนทิ้งไว้มั่วๆ นั่นแหละ ผมยิ้มให้เฟน เด็กน้อยกำลังง่วง ชักจูงได้ง่ายกว่าปกติ “เอางี้ ข้างๆ ตัวพี่ยังว่าง หนูเอาหมอนมานอนหนุนตักพี่ก่อนก็ได้”
“ไม่ได้ดิ งี้พี่ก็ขยับตัวลำบาก”
“ไม่หรอก คืองี้” ผมแกล้งป้องปาก ทำทีมีความลับ เฟนเลยขยับหน้าเอียงหูมาฟัง “คือพี่กะอู้เว้ย ไอ้พวกนี้มันชอบใช้พี่ไปดูงานให้บ่อยๆ ถ้าหนูนอนตักพี่จะได้อ้างได้ไงว่าเรานอนอยู่ พี่ไม่กล้าขยับตัว นะหนูนะ ช่วยพี่หน่อยนะครับ”
“เอางั้นเหรอพี่”
“เอางี้เลย”
“อื้อ ก็ได้” เฟนพยักหน้ารับ ที่ตกลงง่ายกว่าเดิมคงเพราะง่วง น้องหาวก่อนยกมือขยี้ตาเบาๆ ผมหยิบหมอนมาวางบนตักตัวเอง ส่วนเฟนหยิบที่ปิดตารูปตากบสีเขียวมาสวมก่อนทิ้งตัวนอนลง หัวหนุนหมอนบนตักผม
ผมร้องเยสในใจเบาๆ แอบอาศัยจังหวะนี้ลูบหัวน้อง เจ้าตัวเล็กนี่ก็เคลิ้มๆ อยู่แล้ว พอมีคนลูบหัวกล่อมนอนก็สบายเชียว แป๊บเดียวก็นอนนิ่ง หายใจเข้าออกเป็นจังหวะสม่ำเสมอ
เนี่ย ทำไมน่ารัก
น่ารักเท่าโลกชุบแป้งทอดแล้วเฟนเอ๊ย!
ผมยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ลืมงานตรงหน้าไปชั่วขณะเพราะเพลินกับการลูบหัวกล่อมน้อง อยากตบตูดเอ่เอ๊ด้วยแต่กลัวใจตัวเองจะเผลอลูบๆ บีบๆ ทั้งที่อุตส่าห์ท่องบทสวดห้ามใจตัวเองมาได้ขนาดนี้แล้ว ขืนตบะแตกไปก็เสียเปล่ากันพอดี
“อะแฮ่ม” เสียงกระแอมทำผมหันไปมอง สายฟ้ากับดารัญจ้องผมเขม็งจนผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นผู้ต้องหาที่กำลังโดนสอบสวน “ทำงานหน่อยมั้ย? หรืองานของมึงคือลูบหัวตบตูดกล่อมน้องนอน”
“ก็น่าทำกว่าวิจัยปะวะ”
“มึงดูอ่อนโยนจนน่าขนลุก” ดารัญออกความเห็น
“กูว่านะ มันต้องมีเงี่ยนงำ”
“จริง”
“มึงไม่แก้ให้กูหน่อยเหรอวะรัญ”
“โทษที กูไม่ชอบตบมุกโบ๊ะบ๊ะกับมึงเหมือนพระพาย”
“เออไอ้สัส จำเอาไว้” สายฟ้าบ่นไปตามประสาของมัน ก่อนหันมาจ้องผมอีกครั้ง มันหรี่ตาลง จู่ๆ ก็ทะลุกลางปล้องซะเสียงดัง “อับดุลเอ้ย!”
“อับดุลพ่อมึง เล่นเหี้ยไร น้องนอน” ผมกระซิบเอ็ด
“ตอบกู” สายฟ้าแค่นเสียงด่าผมในลำคอ “อับดุลเอ้ย!”
ผมกลอกตา เอ้า! เล่นกับมันหน่อย ไม่งั้นคงไม่จบ
“เอ้ย!”
“ถามอะไรตอบได้”
“ตอบได้”
“มึงจริงจังกับน้องใช่มั้ย?”
ผมเงียบไป ก้มมองคนที่นอนสวมผ้าปิดตารูปกบเขียวหนุนตักผม ลูบหัวน้องเบาๆ อีกครั้ง หลุดยิ้มออกมาเมื่อเจ้าตัวเล็กส่งเสียงเบาๆ ในลำคอตอนถูกรบกวน ผมเงยหน้าสบตากับสายฟ้าอีกครั้ง มันจ้องผมเขม็ง ดารัญเองก็เหมือนกัน ดวงตาพวกมันหรี่ลงราวกับกำลังประเมินผม
“ชอบมากขนาดนี้…” ผมกระแอม ก้มมองเฟนที่หลับอย่างสบายใจบนตักตัวเอง
“...”
“ก็คงต้องจริงจังแล้วปะวะ”
บิ๊กไซซ์ปลงสังขาร @fdhjgjdll24hag
ใจเต้นแรงมากไอ้เหี้ย! นิ้วหงิกหมดแล้วกู นิ้วหงิกหมดแล้ว ไอ้ สฟ ไอ้สัส! อับดุลพ่อมึง
บิ๊กไซซ์ปลงสังขาร @fdhjgjdll24hag
ตั้งใจถามให้กูเขินล่ะซี่ กูรู้ กูเรียนมา แต่เสียใจด้วยเพื่อนรัก กูไม่เขินให้มึงเห็นแน่ๆ กูฝึกมาแล้ว พพ จะไม่เป็นเหยื่อของมึงอีกต่อไป หึ!
บิ๊กไซซ์ปลงสังขาร @fdhjgjdll24hag
แต่หนูน่ารักจังครับ นอนขดตัวปุ๊กปิ๊กหนุนตักพี่ มันงุ้ยๆ มันงุ้งงิ้ง พี่อยากปั้นหนูเป็นก้อนแล้วแดกลงคอ พี่กินหนูได้มั้ย แต่หนูยังไม่สิบแปด พี่แดกพี่ก็คุกสิครับ T_T
บิ๊กไซซ์ปลงสังขาร @fdhjgjdll24hag
เออ กูชอบเพลงนี้ว่ะ
บิ๊กไซซ์ปลงสังขาร @fdhjgjdll24hag
“พี่ชอบหนูโปรดอย่ารำคาญ ยังต้องเจอพี่ไปอีกนาน” /ท่อนนี้ตรงมากเพราะกูป้ายน้ำลายจองแล้ว!
-----------------
สรุปพระเอกที่แท้จริงคือพี่ดารัญ และใช่ค่ะ เขาปกติที่สุดในเรื่องแล้ว ว่าแต่มันยังไงฮึ พพ จริงจังไม่จิงโจ้นะ 55555555 ตอนนี้ พพ ดูปกติที่สุดเท่าที่จะคีพได้แล้วค่ะ ส่วนในทวิตเตอร์นั้น...โอเค ปล่อยให้เขาพร่ำเพ้อต่อไป ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ อ่านทุกคอมเมนต์เลย ฮือออ ตลกกก 55555555
#เพื่อนกล่อมนอน
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 24-01-2019 23:31:48
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 24-01-2019 23:37:38
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 24-01-2019 23:43:33
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 24-01-2019 23:50:36
เริ่มหัวข้อโดย: momonuke ที่ 24-01-2019 23:56:56
เริ่มหัวข้อโดย: miikii ที่ 25-01-2019 00:00:04
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 25-01-2019 00:04:48
เริ่มหัวข้อโดย: ursleepingxd ที่ 25-01-2019 00:21:44
ขอทำใจก่อนนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: PsychePie ที่ 25-01-2019 00:23:20
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 25-01-2019 00:31:37
เริ่มหัวข้อโดย: เข็มวินาที ที่ 25-01-2019 00:35:50
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 25-01-2019 00:46:39
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 25-01-2019 01:35:30
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 25-01-2019 06:26:53
เริ่มหัวข้อโดย: magmild ที่ 25-01-2019 08:00:49
Sent from my GT-I8262 using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: no.fourth ที่ 25-01-2019 09:46:55
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 25-01-2019 10:15:40
เริ่มหัวข้อโดย: jannie ที่ 25-01-2019 11:04:59
เริ่มหัวข้อโดย: miwmiwzaa ที่ 25-01-2019 11:36:33
เริ่มหัวข้อโดย: winndy ที่ 25-01-2019 11:56:02
เริ่มหัวข้อโดย: Chompoo reangkarn ที่ 25-01-2019 14:16:55
เริ่มหัวข้อโดย: NuNam ที่ 25-01-2019 15:13:39
เริ่มหัวข้อโดย: JoobbieChu ที่ 25-01-2019 18:28:34
เริ่มหัวข้อโดย: GBlk ที่ 25-01-2019 18:35:35
เริ่มหัวข้อโดย: pigarea ที่ 25-01-2019 21:34:42
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 26-01-2019 00:40:49
เริ่มหัวข้อโดย: JackXy Wu ที่ 26-01-2019 22:44:15
เราไม่ได้เขินพี่นะ!
หลุมของเรา @MysecretworldFF
พี่บ้า เรารู้สึกตัวตั้งแต่ตอนพี่สายฟ้าตะโกนอับดุลแล้ว ฮือ!
ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ผมจะหลับให้สนิท หลับให้ลึกจนไม่รู้สึกตัวตื่นตอนพี่สายฟ้าตะโกนอับดุลขึ้นกลางห้อง ตอนแรกแค่เบลอๆ งงๆ ผมกำลังจะหลับต่อถ้าไม่ใช่เพราะคำถามของเขาที่ถามพี่พระพาย รู้ตัวอีกทีผมก็ตื่นเต็มตา ขอบคุณผ้าปิดตาที่ทำให้ผมแกล้งหลับได้อย่างแนบเนียน
พี่พระพายไม่ได้ตอบในทันที เขาเงียบไปครู่หนึ่ง ลูบหัวผมเบาๆ สัมผัสนั้นอ่อนโยนจนน่าตกใจ ไม่คิดว่าจะมาจากคนที่บ้าๆ บอๆ อย่างพี่พระพาย ผมแกล้งส่งเสียงในลำคอเชิงรำคาญที่ถูกรบกวนเวลานอน ตอนนั้นเองที่พี่พระพายตอบคำถามของพี่สายฟ้า
ผมเผลอสะดุ้งเล็กน้อย ฟังเสร็จก็ตัวแข็งเป็นหินไปเลย
เขาบอกว่าชอบผมแถมยังจริงจัง
ตั้งแต่ตอนไหนกัน?
เมื่อคืนนี้ผมเอาแต่คิดวนไปมา นอนนิ่งหนุนตักพี่พระพายไม่กล้าขยับตัวสักนิด จนเคลิ้มหลับไปอีกครั้งและรู้สึกตัวตื่นอีกทีตอนเช้า
หมอนข้างผมหาย และผมกำลังนอนซบอกพี่พระพาย อีกฝ่ายพาดมือกอดเอวผมไว้
โอ้โห หน้าร้อนวาบเลย ความทรงจำเมื่อคืนผุดขึ้นในหัว ผมตัวแข็งก่อนตั้งสติ ค่อยๆ จับมือพี่พระพายออกจากตัว ลุกอย่างเงียบที่สุด หยิบผ้าเช็ดตัวกับชุดนักศึกษาวิ่งเข้าห้องน้ำ จัดการตัวเองด้วยความรวดเร็วก่อนพี่พระพายจะตื่น ผมคิดว่าเมื่อคืนเขาคงนอนดึกน่าดูถึงได้หลับลึกไม่รู้สึกตัวสักนิด ผมเลยยังไม่ต้องเผชิญหน้ากับเขา ไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าจะแสดงสีหน้ายังไงตอนเจอหน้าพี่พระพายอีกครั้ง
ไม่ใช่ครั้งแรกที่มีคนมาชอบผม
แต่เป็นครั้งแรกที่ผมทำตัวไม่ถูกและดูไม่เป็นตัวเองเลยสักนิด
ผมยังไม่อยากเจอหน้าเขาตอนนี้ ผมอยากขอเวลาเตรียมตัวเตรียมใจ แต่เหมือนพระเจ้าจะชอบแกล้งผม ไม่สิ ทุกคนน่ะชอบแกล้งผมกันหมดเลย
“หน้าบูดเป็นตูด”
“เราไม่ได้หน้าเหมือนตูด”
“ก็เนี่ย หน้าตูด” ตั้มหัวเราะ เขาโอบไหล่ผมแล้วตบเบาๆ ในขณะที่เรากำลังเดินรวมไปกับเพื่อนๆ ในคณะ “แค่พี่เขาจะพาไปเอนฯ รวมกับพวกบริหารต้องหน้ามุ่ยขนาดนี้เลยเหรอวะ?”
“ไม่อยากเจอพี่พระพายอะ” ผมตอบตามตรง
“ทะเลาะกันอีกแล้วเหรอ”
“เปล่า”
“อ้าว แล้วทำไมไม่อยากเห็นหน้าเขาล่ะ” ตั้มถามก่อนส่งเสียงแซว “แน่ะ หรือมีอะไรคืบหน้าที่กูยังไม่รู้”
“เนี่ย ตั้มชอบใส่ใจเรื่องของเราอีกแล้ว”
“ขนาดนี้แล้วด่ากูเสือกเลยก็ได้”
“ได้เหรอ”
“ได้ดิ”
“ตั้มเสือก…”
“...”
“ตั้มไม่ร้องดิ เราขอโทษก็ได้” ผมปลอบเมื่อเห็นอีกฝ่ายอ้าปากหวอใส่ “เฮ้อ...แต่ยังไม่อยากเจอหน้าพี่พระพายตอนนี้จริงๆ นะ โดดกันดีมั้ยตั้ม เนี่ย เดี๋ยวแวบออกจากแถวไปกัน”
“กูชวนโดดมาหลายรอบไม่กล้า คราวนี้ปีกกล้าขาแข็งริอ่านชวนโดดคาหนังคาเขา”
“ก็…”
“ไม่ทันแล้ว นู่น พวกบริหารตั้งวงรอแล้ว” ตั้มชี้ให้ผมมองไปลานกว้างข้างหน้า พวกเด็กบริหารยืนล้อมเป็นวงกลมวงใหญ่ ตรงกลางเป็นชุดกลองกับรุ่นพี่ที่รับหน้าที่มือกลองให้จังหวะ “คนเยอะแยะ ไม่เจอหรอกมั้งพี่พระพายของมึงน่ะ”
“ไม่ใช่ของเราสักหน่อย”
“โอ๊ย แต่ดูพี่เขาอยากยัดเยียดตัวเองให้มึงเต็มแก่”
“พูดไรไม่รู้ ไร้สาระแล้วตั้ม”
“ส่วนคนมีสาระก็หน้าแดงขึ้นมาซะงั้น” ตั้มหัวเราะหึๆ ในขณะที่ผมยกสองมือกุมแก้มตัวเองอัตโนมัติ หันไปเบิกตาโตใส่เพื่อนข้างตัว “อะไร แดดร้อนไง กูยังไม่ได้ว่าอะไรเลย”
“ตั้ม!”
“นู่นๆ พี่เรียกไปรวมแล้ว”
ตั้มตัดบท เขาล็อกคอผมพาลากไปยืนล้อมเป็นวงกลมอยู่ข้างในวงของเด็กบริหาร เสียงรัวกลองดังขึ้นพร้อมเสียงตะโกนร้องเพลงทักทายของคณะบริหาร พอพวกเขาจบท่อนคณะผมก็ร้องตอบพร้อมเริ่มเต้นกันหัวสั่นหัวคลอน บรรยากาศคึกคักเต็มไปด้วยเสียงร้องเพลงและเสียงกลองเป็นจังหวะทำให้ผมลืมเรื่องพี่พระพายไปชั่วขณะ คงจริงอย่างตั้มว่า คนตั้งเยอะตั้งแยะผมจะไปเจอพี่พระพายได้ยังไง…
“เอ้ย!?”
ผมหลุดเสียงอุทานเมื่อกวาดตามองไปเรื่อยเปื่อยแล้วเจอร่างสูงของใครบางคนยืนกอดอกอยู่นอกวง พวกเราสบตากัน ผมเหมือนถูกสายตาคู่นั้นล็อกเอาไว้ และโดยปกติแล้วพี่วินัยจะไม่ยิ้ม แต่คราวนี้พี่พระพายที่แต่งตัวถูกระเบียบและเซตผมเป๊ะทุกองศากลับส่งยิ้มให้ผมโดยไม่สนใจเลยว่าตัวเองห้อยป้ายชื่อพี่วินัยเอาไว้อยู่
ผมรีบหลบตา หน้าร้อนวาบพร้อมกับหัวใจที่เต้นแรงไม่หยุด
อาการแบบนี้มัน…
ไม่ๆๆ ผมส่ายหัว ก็แค่ผมกำลังเต้นอยู่กลางแจ้ง แดดมันร้อน และผมก็เหนื่อย หัวใจเลยเต้นแรงเฉยๆ หรอก
ในขณะที่ผมกำลังหาสาเหตุให้กับอาการแปลกๆ ของตัวเองอยู่นั้น เสียงกลองและเสียงเพลงก็ค่อยๆ เบาลงจนเงียบสนิท เมื่อรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงเลยอดเงยหน้ามองไม่ได้ ผมเห็นกลุ่มพี่วินัยสามคนเดินตรงเข้ามาในวง คนนึงเป็นพี่วินัยจากคณะผม ส่วนอีกสองคนคือพี่สายฟ้ากับพี่พระพาย พวกเขามีสีหน้าเรียบนิ่ง
“ขอโทษที่ต้องเข้ามาขัดจังหวะนะครับ” พี่สายฟ้าพูดขึ้น เขากวาดสายตามองโดยรอบ “แต่น้องๆ เหมือนจะไม่สนุกกันเลย หรือว่าอยากให้พี่สันฯ ไปพักแล้วให้วินัยเข้าแทนครับ”
“ไม่ใช่ค่ะ/ครับ”
“ถ้าไม่ใช่ก็กระตือรือร้นกันหน่อยนะครับ” พี่พระพายพูดเสริมหน้านิ่ง ผมไม่ชินกับเขาที่เป็นแบบนี้จริงๆ นะ ผมคิดยังไม่ทันจบดี พี่พระพายก็เบนสายตามาสบกับผม “โดยเฉพาะน้องคนนั้น เดี๋ยวออกมารวมกลุ่มกับเพื่อนๆ ตรงนี้เลยครับ พี่เห็นเราไม่เต้น มาอยู่ให้ใกล้หูใกล้ตาหน่อยน่าจะดีกว่า”
“หา? แต่…”
“ไม่มีแต่ครับ” พี่พระพายตัดบท ผมอ้าปากหวอ ในขณะที่วินัยคณะผมพูดต่อ
“เอาอย่างนี้ดีกว่า บริหารกับสินกำฯ คละรวมกันดีกว่า ไม่ต้องแบ่งคณะใครคณะมัน ไม่งั้นก็ไม่ต่างอะไรกับเอนฯ แยก เราเอนฯ รวมเพื่อสร้างมิตรภาพใหม่ๆ ไม่ใช่เหรอครับ”
“ครับ/ค่ะ”
“รับทราบแล้วก็จัดกลุ่มกันใหม่ครับ”
สิ้นเสียงพี่วินัยคณะผม ลานกว้างตรงนี้ก็ชุลมุนไปสักพัก ผมกำลังอาศัยจังหวะนี้หนีไปให้ไกลจากพี่พระพายคนขี้แกล้ง แต่ยังไม่ทันเดินไปไหน คอเสื้อด้านหลังก็ถูกเกี่ยวเอาไว้ซะก่อน
“จะหนีไปไหนครับน้อง”
“พ พี่พระพาย…”
“ผมบอกให้คุณไปเต้นกับเพื่อนตรงนั้นจำได้มั้ยครับ?” เขาชี้ไปทิศที่ตัวเองยืนคุมน้องๆ อยู่เมื่อกี้ พี่พระพายอมยิ้มน้อยๆ ก่อนตีหน้านิ่ง แต่แววตาเขาเป็นประกายเชียว “คุณจะได้อยู่ในสายตาผมด้วย”
ฮือออ อย่ามาพูดแบบนี้กับน้องดิ ไม่เอา ทำตัวไม่ถูกแล้ว!
ผมเริ่มเบะ แต่พี่พระพายก็ไม่สนใจ เขาแตะข้อศอกผมเบาๆ ดันให้เดินไปตามทิศทางที่ตัวเองต้องการ ผมหน้ามุ่ย อยากฟาดพี่เขาสักทีแต่นั่นแหละ ทำได้ที่ไหนล่ะ นี่พี่วินัยเชียวนะ ผมคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ก่อนดุ้งเล็กน้อยเมื่อลมหายใจร้อนรินรดข้างใบหู
“อย่าโกรธนะ พี่แค่คิดถึงหนูอะ อยากให้มาเต้นใกล้ๆ”
“ออกไปเลย”
ผมหันไปกระซิบดุใส่พี่พระพาย เขาอมยิ้มเล็กน้อยก่อนเดินแยกไป ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ หันไปยิ้มให้เด็กบริหารคนข้างๆ ที่เอ่ยปากทักทาย ก่อนเราจะเริ่มเอนเตอร์เทนกันอีกครั้ง ผมหงุดหงิดพี่พระพายจนเอามาลงกับการเต้น ควงเอวหมุนๆ บดๆ ใส่เต็มแรงไปเลยนี่แน่ะๆๆ
“เชี่ย!” จู่ๆ ผมก็ได้ยินเสียงแว่วดังมาจากด้านหลัง คล้ายจะเป็นเสียงพี่สายฟ้า “มึงก้มหน้าไว้ ก้มหน้าสิวะ! จิ๊บกูขอทิชชู่หน่อย ไม่ก็ผ้าเช็ดหน้าใส่น้ำแข็ง”
“โอ๊ย แล้วมันจะมาเลือดกำเดาไหลอะไรเอาตอนนี้เนี่ย” เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น “ตัวก็ออกจะโตนะพระพาย แดดแรงหน่อยนี่กำเดาไหลแล้วเหรอ”
“กูว่าไม่น่าใช่เพราะแดดแรง”
“แล้วเพราะอะไรยะ”
“น่าจะกำหนัดแรงจนธาตุไฟเข้าแทรกแตกซ่านทะลักทลาย…”
“มึงหุบปากไปเลยน่า!” เสียงอู้อี้นี่น่าจะเป็นเสียงของพี่พระพาย
“คราวนี้บทไหนดีมึง รีบท่อง ไอ้สัส”
ผมยังเต้นต่อไป ไม่รู้ว่าพี่สายฟ้าพูดเรื่องอะไร แต่ก็พอจับใจความได้ว่าพี่พระพายเลือดกำเดาออก ผมอดส่งเสียงขึ้นจมูกไม่ได้
สมน้ำหน้า แกล้งผมดีนัก คุณพระอาทิตย์ลงโทษพี่พระพายเลย!
วันนี้ผมเลิกเย็น แต่ก็เลิกเร็วกว่าพี่พระพาย เลยถือโอกาสนี้ชิ่งกลับหอมาตั้งหลัก และก่อนอื่นเลย ผมว่าผมเก็บเรื่องนี้ไว้คนเดียวไม่ไหว และคนที่ผมวางใจจะเล่าให้ฟังอย่างหมดเปลือกมีแค่คนเดียวเท่านั้น
“เฟนนน ฟรองซ์คิดถึงจังเลยครับ”
ฟรองซ์ยิ้มทักทายมาจากหน้าจอ ผมยิ้มให้เขา พยักหน้ารับรัวๆ
“เฟนก็คิดถึง ฟรองซ์สะดวกมั้ย มีเรื่องจะปรึกษา”
“สำหรับเฟนก็ต้องสะดวกอยู่แล้ว”
“คืออย่างนี้นะฟรองซ์” ผมนอนคว่ำกับเตียง วางมือถือตั้งไว้บนหมอน สบตาฝาแฝดของตัวเองผ่านหน้าจอ “จำพี่พระพายได้มั้ย”
“พี่คนที่ดูเป็นภัยสังคมไม่น่าไว้ใจน่ะเหรอ?”
“อื้อ นั่นแหละ”
“จำได้ เขาเป็นเมตเฟน” ฟรองซ์ฮึดฮัด เขาจ้องหน้าผม เสียงเข้มขึ้น “เขาแกล้งเฟนเหรอ ฟรองซ์ไปจัดการให้มั้ยครับ นี่ฟรองซ์เพิ่งจบคอร์สมวยไทยล่ะ อยากลองวิชาสักหน่อย”
“ไม่ๆ พี่เขาไม่ได้แกล้ง เอ่อ...ก็ไม่ได้แกล้งนั่นแหละ” ผมกระแอม ไม่อยากบอกฟรองซ์ว่าพี่พระพายทำอะไรลงไปบ้าง เดี๋ยวเขาจะโดนฟรองซ์ปาดคอเอา
“แล้วเขาทำอะไรเฟนครับ?” ฟรองซ์เอียงคอเล็กน้อย เขาสบตาผม ส่งยิ้มให้ “เฟนบอกฟรองซ์เร็วครับ สีหน้าไม่สบายใจแบบนี้ฟรองซ์ก็ไม่สบายใจด้วยนะ”
“คือพี่เขา…” ผมหลุบตาลงมองลายบนหมอน ไม่กล้าสบตาฟรองซ์ อุบอิบตอบเสียงเบา “เขาชอบเฟนอะ”
“ฮะ? อะไรนะ!”
“ฮื่อ ฟรองซ์ไม่ตบโต๊ะสิ ใจเย็นนะ” ผมรีบปลอบฟรองซ์ที่ตบโต๊ะดังลั่นแล้วผุดลุกขึ้นหยิบมือถือมาจ่อหน้าตัวเองจนใบหน้าเขาใหญ่เต็มจอไปหมด
“มันบอกเฟนเหรอ ตอนไหน แล้วมันทำอะไรเฟนบ้าง!”
“ฟรองซ์ใจเย็นนนนน ฟังเราๆ เดี๋ยวเล่าให้ฟังละเอียดๆ เลย นั่งก่อนนะๆๆ” ผมทำท่าสูดหายใจลึกๆ แล้วผ่อนออกให้ฟรองซ์ทำตามจนแฝดผมใจเย็นลงถึงเล่าต่อ “เมื่อคืนเพื่อนพี่เขามาทำงานที่ห้อง แล้วเราก็หลับไปแล้ว ทีนี้เหมือนเขาคุยกันเสียงดังจนเราตื่นอีกรอบ แต่พี่ๆ เขาไม่รู้ว่าเราตื่นนะ เราได้ยินพี่สายฟ้าเพื่อนพี่พระพายถามพี่พระพายว่าจริงจังกับเราเหรอ พี่พระพายก็ตอบว่าชอบเรามากขนาดนี้ก็ต้องจริงจังแล้ว”
“...”
“ฟรองซ์ไม่อ้าปากค้างสิ ช่วยเราคิดๆๆ เราจะทำยังไงดีอะ ไม่กล้าสู้หน้าเลย หน้าร้อนไปหมด ใจเต้นด้วย คันยุบยิบเหมือนมีมดมาเดินขบวนพาเหรดข้างในเลยฟรองซ์”
“เฟนชอบเขาเหรอ?”
“บ้าเหรอ! ไม่ได้ชอบ” ผมตอบเสียงสูง ส่ายหน้าปฏิเสธรัวๆ จนฟรองซ์หรี่ตามอง “จริงๆ นะฟรองซ์ ไม่ได้ชอบจริงๆ แค่...ทำตัวไม่ถูก ไม่คิดว่าพี่เขาจะชอบเรา”
“แต่เฟนเขินเขาอะ”
“ไม่ได้เขิน!”
“เขินสิ เฟนบอกใจเต้นคันยุบยิบ” ฟรองซ์เถียง ผมนิ่งไป
“บ้า…”
“ก็พูดแต่คำนี้ จะให้ฟรองซ์คิดว่าไงครับ” เขายิ้มล้อเลียน ก่อนกระแอมแล้วตีสีหน้าจริงจัง “แต่เอาดีๆ นะเฟน แบบนี้อันตรายมากเลย พี่คนนั้นก็ดูร้ายอยู่นะ ฟรองซ์กลัวเขาหลอกทำอะไรเฟน”
“ทำอะไรนี่อะไร?” ผมขมวดคิ้ว “แกล้งเราน่ะเหรอ”
“เอ่อ…” ฟรองซ์กลอกตา เขาลูบจมูกตัวเองเบาๆ แล้วยิ้มให้ผม “ใช่ แกล้งทำอะไรแปลกๆ งี้ สัญญากับฟรองซ์นะว่าจะดูแลตัวเองดีๆ อย่าให้ใครมาแกล้ง”
“อืม เราสัญญา”
“ส่วนเรื่องพี่คนนั้น” ฟรองซ์สบตาผม “เราว่าเฟนคงรู้สึกอะไรกับเขาบ้างไม่มากก็น้อยแหละ ไม่งั้นคงไม่มีอาการแบบนี้ ไม่ต้องรีบคิดนะ ค่อยเป็นค่อยไปสังเกตตัวเองดีๆ อย่าลน เดี๋ยวอาทิตย์หน้าฟรองซ์ไปหา”
“หือ?”
“วันเกิดเราไง อย่าบอกนะว่าลืมว่าเราต้องฉลองด้วยกันทุกปี” ฟรองซ์ทำเสียงน้อยใจ ผมรีบปลอบเขาทันที
“โอ๋ๆ ขอโทษน้า เฟนเรียนหนักอะฟรองซ์เลยเผลอลืมๆ ไปบ้าง แต่ๆๆ เราคิดถึงฟรองซ์นะ คิดถึงมากเลยด้วย ไม่น้อยใจนะ”
“ง้อกันน่ารักขนาดนี้จะน้อยใจลงได้ไง” ฟรองซ์ยิ้ม เขาโบกมือให้ผม “แต่เดี๋ยวฟรองซ์ต้องไปแล้วนะ มีงานค้างน่ะ ไว้เจอกันนะเฟน”
“ไว้เจอกันฟรองซ์”
ผมกดตัดสาย กลิ้งเล่นอยู่บนเตียงสักพักก่อนหยิบผ้าเช็ดตัวกับเสื้อผ้าเข้าห้องน้ำไปจัดการธุระส่วนตัว คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยสุดท้ายก็วนมาที่เรื่องพี่พระพาย ผมกุมหน้าตัวเอง มันร้อนวาบๆ
พี่พระพายปรับอุณหภูมิน้ำจนร้อนเกินไปอีกแล้วแน่ๆ
แอ๊ด…
ผมเด้งตัวลุกจากเตียงเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู พี่พระพายโผล่หน้าเข้ามา เขาหันมองผม ยิ้มเผล่ใส่แล้วตั้งท่าจะเดินเข้ามาหา ผมเลยรีบคว้าหมอนใบเล็กใกล้มือปาใส่เขา
“โอ๊ย! อะไรเนี่ยหนู รุนแรงกับพี่จังเลย”
“อย่ามาใกล้เรา!”
“ทำไมใกล้ไม่ได้” พี่พระพายย่นคิ้ว ก้าวขาเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ผมรีบกลิ้งหนีไปอีกทางทันที “เป็นอะไรเฟน ทำตัวแปลกๆ ไปนะเราน่ะ”
“แปลกอะไร ไม่ได้แปลกนะ” ผมตาโต สั่นหัวยิก
“หรือยังโกรธพี่อยู่ตอนเรื่องรับน้อง” พี่พระพายเดา “โธ่ หนู ก็พี่อยากให้หนูมาอยู่ใกล้ๆ ไงครับ”
“รู้แล้ว พอเลยนะ หยุดตรงนั้นอย่ามาใกล้” คราวนี้ผมวิ่งไปหลบอีกฟากของห้อง พี่พระพายเกาหัว เขามองหน้าผมด้วยสายตางุนงง ผมเองก็ไม่อยากจะทำตัวแบบนี้หรอก แต่...พอเห็นหน้าพี่พระพาย ประโยคที่เขาพูดกับพี่สายฟ้าเมื่อคืนก็ลอยเข้ามาให้หัว ทำให้ผมมีอาการคันยุบยิบที่ใจทุกทีเลย
“ไม่เอาน่าเฟน พี่ขอโทษนะหนู ต่อไปไม่แกล้งแล้วครับ”
“เราไม่ได้โกรธพี่เรื่องนั้นสักหน่อย”
“แล้วหนูเป็นอะไร ทำไมไม่ยอมให้พี่เข้าใกล้?”
“คือ…” ผมกลอกตา กอดหมอนข้างที่หยิบติดมือมาแน่น กลั้นใจเงยหน้าสบตาเขา “ก็พี่ตัวเหม็น!”
“ฮะ?!”
“พี่พระพายตัวเหม็น จั๊กเหม็น!” ผมหลับหูหลับตาอ้างออกไป “เราไม่อยากอยู่ใกล้ด้วย ขมคอ”
พี่พระพายอ้าปากค้าง เขาจ้องผมดวงตาเบิกโพลง อ้าปากพะงาบๆ คล้ายจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็ไม่ได้พูดออกมา เรายืนจ้องตากันอยู่แบบนั้นเงียบๆ ครู่หนึ่งก่อนพี่พระพายจะเดินไปคว้าชุดนอนกับผ้าเช็ดตัววิ่งเข้าห้องน้ำไปด้วยความเร็วจนเกือบมองตามไม่ทัน
ผมกะพริบตาปริบ
ได้ยินเสียงน้ำเปิดซู่ซ่าอยู่ข้างใน ผมเดินกลับไปที่เตียง เปิดทีวีดูให้หายฟุ้งซ่าน แต่ดูจนจบไปหลายเบรกแล้ว พี่พระพายก็ยังไม่ออกมาจากห้องน้ำ ผมมองนาฬิกาบนผนังห้อง นี่เกือบชั่วโมงครึ่งแล้วที่พี่พระพายอยู่ในนั้น ผมชักเริ่มเป็นห่วงจนต้องเดินไปเคาะประตูเรียก
“พี่พระพาย”
“...”
“พี่พระพาย พี่เป็นอะไรหรือเปล่า” ผมถามย้ำอีกครั้งเมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบรับ แต่ยังไม่ทันได้ทำอะไรต่อ ประตูห้องน้ำก็เปิดออก พี่พระพายยืนจังก้าอยู่ตรงหน้า แก้มทั้งสองมีรอยปะแป้งสีขาวแปะไว้เป็นรอยมือ เขาสวมเสื้อผ้าเรียบร้อย ผ้าเช็ดตัวพาดอยู่บนบ่ากว้าง ผมแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก “อาบน้ำอะไรนานขนาดนั้น เรานึกว่าพี่จมน้ำตายไปแล้ว”
“หนู…”
“อะ อะไรพี่” ผมก้าวถอยหลังเมื่อโดนพี่พระพายจ้องเขม็ง เขาก้าวเข้าหาผม ท่าทางคุกคาม “พี่หยุดก่อน เป็นไร เรากลัวนะ”
“พี่อาบน้ำแล้ว”
“เรารู้” ผมตอบรับ ยังก้าวถอยหนีในขณะที่พี่พระพายก้าวเข้าหา
“พี่ขัดขี้ไคลตั้งแต่หัวจรดนิ้วโป้งเท้า”
“เอ่อ…”
“ฟอกสบู่อยู่สิบกว่ารอบ”
“คือเราไม่เข้าใจว่า…”
“สระผมอีกสามรอบ ปะแป้งเย็นตรางูทั่วตัว” เขาว่า กางแขนออกกว้าง “ตอนนี้พี่ตัวหอมแล้ว หนูลองมาดมดูสิ”
“ไม่เอาๆๆ”
ผมก้มหัวหลบพี่พระพายที่ตวัดแขนจะคว้าตัวผมไปกอด พอมุดลอดออกไปได้ก็วิ่งหนีไปอีกฝั่งของห้อง พี่พระพายมองตาม เขาส่งเสียงจิ๊ปากเบาๆ คล้ายไม่พอใจ ดวงตาคมหรี่ลง เขาหันมาหาผมเต็มตัว เดินตรงเข้ามาอีกครั้ง
“หนู พี่หอมแล้ว มาเร็ว มาพิสูจน์”
“ไม่เอา!”
ผมปฏิเสธคำเดิม เพิ่มเติมคือวิ่งวุ่นหนีพี่พระพายไปทั่วห้อง ทั้งโดดขึ้นเตียง กลิ้งตัวลงเตียง หลบหลังพัดลม เกือบจะคลานเข้าไปซุกใต้เตียงแล้วด้วยซ้ำถ้าไม่ใช่ว่าเอวโดนคนตัวโตกว่ารวบกอดเอาไว้แน่นจนแผ่นหลังผมชิดกับหน้าอกของพี่พระพาย และสาบานได้ว่าถ้าเขาทำนมดุ๊กดิ๊กตอนนี้ผมจะทุบให้เละ
“ปล่อยเรานะพี่! ปล่อยๆๆ”
“พี่ไม่ปล่อย หนูดมพี่ก่อน พี่ตัวหอมแล้วจริงๆ”
เขาทิ้งตัวนั่งบนเตียง ออกแรงนิดเดียวก็จับผมนั่งลงบนตักแล้วกอดเอวไว้แน่น มืออีกข้างกดหัวผมให้ซุกลงกับไหล่กว้าง กลิ่นหอมของสบู่และแป้งลอยมาแตะจมูก แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น
“อื้อ! พี่ปล่อยเรานะ!” ผมดิ้น ทุบพี่พระพายอั่กๆ พร้อมเตะขาแรงๆ
“ไม่ปล่อย พี่หอมยังบอกก่อน”
“หอมแล้วๆๆ” ผมยอมตอบตามใจ พี่พระพายจะได้ปล่อยผมสักที “ไม่เหม็นแล้ว พี่ปล่อยเราไปนะๆๆ”
“ถ้าไม่เหม็นแล้วหนูจะหนีพี่ทำไม เนี่ย พิรุธนะเราอะ”
“เปล่า พิรุธอะไร ไม่มี!”
“เสียงสูงด้วย”
“อื๊อ! ปล่อยๆๆๆ” ผมดิ้นอยู่ในอ้อมกอดเขา แต่ยิ่งดิ้นยิ่งฟาด พี่พระพายก็ยิ่งกอดแน่นขึ้นกว่าเดิมจนหน้าผมฝังจมกับอกเขา ผมรู้สึกว่าตัวเองหดเล็กลงในอ้อมกอดเขา สวนทางกับหัวใจที่ขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ จนเท่ากลอง และกำลังมีคนตีมันอยู่ในอกผม
ตึกตักๆๆ
ดังลั่นจนหูอื้อเลย
“หยุดดิ้นสักทีนะเรา” พี่พระพายหัวเราะเบาๆ เขายังกอดเอวผมแน่นในขณะเกยคางลงบนหัวผม “หมดแรงอะดิไอ้ตัวเล็ก ทั้งดิ้นทั้งถีบแถมยังทุบพี่ขนาดนั้น”
“พี่ปล่อยเราเถอะนะ” ผมขอร้องเสียงอ่อย หมดแรงจะสู้กับคนตัวโต
“บอกพี่ก่อนว่าทำไมทำตัวแปลกๆ”
“แปลกอะไร เราปกติ”
“หนูหนีพี่ ไม่ยอมให้เข้าใกล้”
“ปกติเราตัวติดกับพี่นักหรือไง”
“ก็ไม่” พี่พระพายว่า “แต่ก็ไม่หนีนี่ จริงมั้ย?”
“ฮื้อ!”
“หนูเป็นอะไรบอกพี่เร็ว” พี่พระพายกระชับอ้อมกอดแน่นกว่าเดิมจนตัวเราแนบชิดกัน อุณหภูมิตัวพี่พระพายเย็นกำลังพอดีหลังอาบน้ำเสร็จ กลิ่นหอมของสบู่และแป้งตรางูลอยอวลอยู่รอบตัวเรา ผมคล้ายถูกมอมเมา หัวว่างเปล่าไปหมด “ก้มหน้างุดซุกอกพี่ใหญ่ ไหนเงยหน้ามาคุยกัน”
“ไม่เอา”
“เนี่ย เราแปลกไปจริงๆ นะเฟน วันนี้พูดคำว่าไม่ไปกี่ครั้งแล้วฮะ?” พี่พระพายถาม เขาพยายามก้มหน้ามองผม แต่ผมซุกหน้าหนีไม่ยอมให้เขาเห็น “ถ้าไม่เงยหน้ามาคุยกันดีๆ พี่หอมจริงนะ หอมทั้งแก้มทั้งหัวเลย ว่าไง?”
“พี่พระพายอย่าแกล้งเรา” ผมประท้วงเสียงเบา พยายามจะดิ้นให้หลุดอีกครั้งแต่พี่พระพายก็กอดผมไว้แน่นกว่าเก่าไปอีก ผมยันมือกับอกเขา พยายามรักษาระยะห่าง “เราไม่อยากอยู่ใกล้พี่ ไม่อยากมองหน้า ไม่อยากคุย พี่จะมาบังคับเราทำไม”
“โอ้โหหนู พูดซะพี่ดูร้าย”
“ก็ร้าย”
“เป็นห่วงไง สงสัยด้วยว่าเป็นอะไร”
“ก็บอกแล้วไงว่าไม่เป็นอะไร แค่ไม่อยากอยู่ใกล้ ไม่อยากมองไม่อยากคุย”
“เกลียดพี่เหรอ” เขาถาม คราวนี้เสียงนิ่งกว่าเริ่มจนใจผมตุ้มๆ ต่อมๆ ผมส่ายหัวช้าๆ
“เปล่า ไม่ได้เกลียดพี่”
“อาการแบบนี้ ถ้าไม่ได้เกลียด…” พี่พระพายลากเสียง ผมได้ยินเขาหัวเราะเบาๆ ข้างหู เผลอย่นคอเมื่อพี่พระพายก้มหน้าลงมากระชิบ “ก็คือเขิน”
“เราไม่ได้เขินพี่นะ!”
ผมเผลอเงยหน้าขึ้นปฏิเสธเสียงดังลั่น ชะงักไปเมื่อพบว่าใบหน้าพวกเราอยู่ใกล้กันมากกว่าที่คิด ใกล้มากจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของเขา พี่พระพายสบตาผม เขาเลิกคิ้วก่อนหรี่ตาและอมยิ้มมุมปาก
“เฟนครับ”
“อะ อะไร…”
“หนูบอกไม่ได้เขิน”
“ก็...ใช่”
“แล้วทำไมหน้าแดงแปร๊ดเลยหืม?” พี่พระพายคลายมือข้างนึงออกจากเอวผม เขาใช้ปลายนิ้วชี้จิ้มแก้มจิ้มจมูกผมที่กำลังเบิกตาโตคิดหาข้อแก้ตัวไม่ถูก “แก้มก็แดง จมูกก็แดง หูก็แดง”
“เรา เรา…”
“เกลียดพี่?”
“เปล่า!” ผมสั่นหัวแรงๆ ก่อนจะรู้ตัวว่าตกหลุมพรางพี่พระพายก็ตอนที่เขาหัวเราะออกมา
“งั้นก็เขิน”
“ฮื้อ!”
“เขินอะไรพี่น่ะเรา อยู่ดีๆ ก็มาเขินกัน เอ หรือว่า…” พี่พระพายหรี่ตา เขายกยิ้มเจ้าเล่ห์ หูตาเป็นประกายแพรวพราว เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้ ผมพยายามจะหันหนี แต่กลับไม่มีที่ให้ผมหนีได้เลย “...ไปได้ยินอะไรมาครับ : )”
“ดะ ได้ยินอะไร เรา...เราไม่ได้ได้ยินอะไรเลยนะ!”
“หนู…”
“พี่พระพายอย่าเอาหน้ามาใกล้เรา!”
“พี่จะบอกอะไรให้” เขาออกแรงกอดผมดึงให้ชิดกับตัวเอง ผมทนมองสายตาเจ้าเล่ห์คู่นั้นไม่ไหวจนต้องหลุบตาหนี “เมื่อคืนน่ะ ได้ยินใช่มั้ยที่พี่ตอบสายฟ้า”
“มะ ไม่…”
“เราน่ะโกหกไม่เก่งนะเฟน”
“เราโกหกอะไร พี่มั่ว…”
“อย่าคิดว่าพี่ไม่สังเกตว่าตอนพี่ตอบสายฟ้าว่าจริงจังกับเฟน เราน่ะสะดุ้งแล้วตัวแข็งนิ่งไปเลย”
“...”
“ไม่ตอบแสดงว่าจริง” พี่พระพายหอมหัวผมฟอดใหญ่จนผมตัวแข็งค้าง “ส่วนที่เขินนี่แปลว่ามีใจถูกมั้ย? ถ้าไม่ตอบอีกจะถือว่ามีใจจริงๆ นะ”
“พี่บังคับเรา” ผมอุบอิบอยู่กับอกเขา
“หนูก็บังคับพี่”
“เราบังคับอะไรพี่…”
“ก็…” เขาลากเสียง พี่พระพายใช้มือเชยคางผมให้เงยหน้าขึ้นสบตากัน รอยยิ้มของเขาเป็นสิ่งแรกที่ผมเห็น “บังคับพี่ให้มองได้แต่ความน่ารักของหนูไงครับ”
จุ๊บ!
สัมผัสอุ่นแตะลงบนปลายจมูกผมแล้วผละออก
มันรวดเร็วจนไม่ทันตั้งตัว
พอๆ กับความร้อนที่พุ่งขึ้นหน้า
ผมเม้มริมฝีปากแน่น ทำอะไรไม่ได้นอกจากกำเสื้อพี่พระพายแน่น ซุกหน้าหนีรอยยิ้มแพรวพราวและสายตาวาววับกับอกกว้างของพี่พระพาย ถึงอย่างนั้นก็หนีเสียงหัวเราะของพี่เขาไม่ได้อยู่ดี
คนขี้แกล้งกระชับอ้อมกอด
เขาหอมหัวผมอีกฟอด กระซิบเบาๆ ข้างใบหู
“ต่อไปนี้ให้พี่จีบหนูนะครับ : )”
ฮือออ! ฟรองซ์ช่วยเฟนด้วย พาเหรดมดในใจมันขบวนใหญ่ขึ้นกว่าเดิมแล้ว...
เทพท้อกับประชาธิปไตยที่หายไป @LostDemocracy44
หยุดไลน์มากรี๊ดกับกูได้แล้ว ไอ้สัส! รำคาญ! เหม็น!!!
บิ๊กไซซ์ปลงสังขาร @fdhjgjdll24hag
กรี๊ดดดดดดดดดกดเ้่า้าส่น้องส่สวาวางมีวสงดหสใจ!!!สยยะกวสิอืห น่ารักๆๆๆๆๆ ฮือออ น่ารักชิบหายเลย บ้าๆๆๆ พี่ชอบหนู!!!
-----------------
พพ.อย่าเนียนแต๊ะอั๋งน้อง!!!
ตอนนี้ปรับฟีลมาหวานๆ น่ารักๆ กันบ้างนะคะ เสี่ยงคุกกันมานาน แต่เดี๋ยวก็กลับไปเสี่ยงต่อ อะแฮ่ม เราชอบซาชิมิแซลมอนค่ะ ยังไงถ้าหายไปฝากเอาแซลมอนไปเยี่ยมหน่อยนะคะ...
พี่ พพ ก็คือแอบเสียเซลฟ์ น้องบอกตัวเหม็นจั๊กเหม็น ทั้งที่ความจริงแล้วน้องแค่เขินอะพี่ ฮืออ อาบน้ำจนตัวเปื่อยแล้วมั้ง 555
เจอกันตอนหน้านะคะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ
#เพื่อนกล่อมนอน
เริ่มหัวข้อโดย: ursleepingxd ที่ 26-01-2019 23:08:27
แซลมอนซาชิมินะคะ ต แต่วันก่อนก็เพิ่งสั่งมากินไม่ใช่หรอคะ
o22
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 26-01-2019 23:16:48
เริ่มหัวข้อโดย: gackmanas ที่ 26-01-2019 23:20:32
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 26-01-2019 23:25:39
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 26-01-2019 23:38:03
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 26-01-2019 23:41:25
เริ่มหัวข้อโดย: wikawee ที่ 26-01-2019 23:58:59
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 27-01-2019 02:17:13
เริ่มหัวข้อโดย: Janemera ที่ 27-01-2019 04:53:03
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 27-01-2019 08:16:43
เริ่มหัวข้อโดย: magmild ที่ 27-01-2019 09:45:59
Sent from my GT-I8262 using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 27-01-2019 09:55:39
เริ่มหัวข้อโดย: momonuke ที่ 27-01-2019 10:38:45
เริ่มหัวข้อโดย: mybear_sr ที่ 27-01-2019 11:20:49
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 27-01-2019 11:33:39
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 27-01-2019 11:50:43
เริ่มหัวข้อโดย: nisaday ที่ 27-01-2019 12:20:09
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 27-01-2019 14:42:05
เราน่ะโฟกัสแค่ว่าใกล้จะวันเกิดน้องแล้ว แค่นั้นเลย ฮ่าาาาาาา
ใช่ๆ เราว่าวันเกิดน้องแต่อาจจะเป็นวันตายของใครบางคน รอฟร็องซ์มา
เริ่มหัวข้อโดย: JoobbieChu ที่ 27-01-2019 15:28:53
เริ่มหัวข้อโดย: ก้อนขี้เกียจ ที่ 27-01-2019 18:46:09
เริ่มหัวข้อโดย: hikkie ที่ 27-01-2019 19:24:25
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 27-01-2019 21:03:41
เริ่มหัวข้อโดย: เข็มวินาที ที่ 27-01-2019 23:24:30
เริ่มหัวข้อโดย: Rach ที่ 28-01-2019 11:20:22
เริ่มหัวข้อโดย: Psycho ที่ 28-01-2019 11:53:21
เริ่มหัวข้อโดย: Noname_memi ที่ 28-01-2019 17:05:20
เด็กน้อยนั่นอาจเป็นตั้มก็ได้ เพราะเห็นท่าทางชอบแบบเดียวกัน
กะสายฟ้าเลย
เริ่มหัวข้อโดย: Kimmoominn ที่ 28-01-2019 17:13:04
อิจฉาพี่พระพาย ทำไมได้เห็นคนน่ารักๆๆๆ อยู่คนเดียว ไม่ยุติธรรม!
เริ่มหัวข้อโดย: Noname_memi ที่ 28-01-2019 17:17:35
แถมเป็นลูกครึ่งอีก งานดีย์~
เริ่มหัวข้อโดย: Noname_memi ที่ 28-01-2019 17:29:21
เริ่มหัวข้อโดย: Noname_memi ที่ 28-01-2019 18:05:12
เริ่มหัวข้อโดย: JackXy Wu ที่ 28-01-2019 22:43:33
อย่าดูถูกสีเสื้อมงคล
รีวิวครอบจักรวาล แคปทวิตคิด 500 นะครับ @Daran_Review
หายหน้าหายตาไปนานเพราะงานยุ่ง ผมกลับมาเปิดรับออเดอร์แล้วนะครับ ใครสนใจสั่งเค้กอร่อยๆ ให้ตัวเองหรือคนพิเศษ DM มาได้เลยครับ จำกัดที่ 15 ออเดอร์เหมือนเดิม แล้วเดี๋ยวภายในอาทิตย์นี้ผมมาลงรีวิวคาเฟต์แมวเจ้าใหม่ให้ ใครเป็นทาสแมวรับรองว่าฟินแน่นนอน
พพ.ไม่ได้ขายไส้กรอกแต่ให้ฟรีครับ @pp_prapai
กำลังตอบกลับถึง @Daran_Review
ขอเค้กช็อกโกแลตสามชั้นสกรีนหน้ากู เขียนข้างเค้กว่า พี่ - ชอบ - หนู! ชั้นละคำ
[พระพาย]
“ฟังไรอยู่วะ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่”
“เพลง”
ผมตอบ ยังไม่หุบยิ้มจนสายฟ้าขมวดคิ้วสงสัย มันคว้าหูฟังผมข้างหนึ่งไปยัดหูตัวเอง ผมเลยกดย้อนเพลงไปตั้งแต่เริ่มต้นเพื่อให้มันได้ฟังและอินไปพร้อมๆ กัน
‘เมื่อคิดให้ดีโลกนี้ประหลาด บุพเพสันนิวาส ที่ประสาทความรักภิรมย์
คู่ใคร คู่เขา รักยังคอยเฝ้าชม คอยภิรมย์เรื่อยมา
ขอบน้ำขวางหน้า ขอบฟ้าขวางกั้น บุพเพยังสรรค์ประสบ ให้ได้สบพบรักกันได้
ห่างกันแค่ไหน เขาสูงบังกั้นไว้ รักยังได้บูชา…’
“ไอ้สัส!”
“ด่ากูทำไมวะ” ผมมองหน้ามัน “สุนทราภรณ์ไม่ดีตรงไหน?”
“ไม่ใช่ไม่ดี แต่…”
“แต่ไรวะ”
“ช่างเหอะ” สายฟ้าบอกปัด สีหน้าเหนื่อยหน่าย มันโยนหูฟังคืนใส่ผม ก้มหน้าก้มตากดมือถือยิกๆ “สรุปก็คือน้องยอมให้มึงจีบ?”
“มึงถามกูแบบนี้รอบที่ยี่สิบแล้ว”
“ไม่มึง กูแค่ต้องการแน่ใจว่ามันไม่ใช่สิ่งที่มึงคิดเพ้อไปเอง”
“น้องเขินเท่ากับน้องมีใจ” ผมยิ้มหน้าระรื่น “มีใจเท่ากับยอมให้จีบ”
“เฟนบอกมึง?”
“กูสัมผัสได้”
“แสดงว่าน้องไม่ได้ตกลงกับปากเองแน่ๆ” สายฟ้ากลอกตา ผมเห็นมันนวดขมับตัวเองแล้วมองเข้าไปในห้องพักอาจารย์ “เมื่อไหร่ไอ้รัญจะออกมา กูรับมือเรื่องนี้คนเดียวไม่ได้จริงๆ ประสาทจะแดก!”
“เข้าไปตามดิ” ผมโคลงหัว เอนตัวพิงโซฟาตัวยาวที่ตั้งอยู่หน้าห้องพักอาจารย์อย่างเกียจคร้าน “กูนั่งรออยู่ข้างนอกนี่แหละ ขี้เกียจเข้าไปเจอหน้าอาจารย์วิจัย”
“มึงคิดว่ากูอยากเจอด้วยหรือไง”
“งั้นก็รอไปอย่าบ่นสิวะ มันเข้าไปนานแล้ว เดี๋ยวก็ออกมาน่า”
ผมพูดจบประโยคไม่ทันไร ดารัญก็ผลักประตูเปิดออกมา มันมองหน้าผมสลับกับสายฟ้า เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย
“คนนึงหน้าระรื่น อีกคนหน้าเหมือนปวดขี้”
“ไม่มีอะไร” ผมปฏิเสธ ลุกขึ้นจากโซฟา “ปะ แดกข้าวเหอะ”
“เออ วันนี้กูอยากกินก๋วยเตี๋ยวต้มยำร้านพี่พลอย” ดารัญพยักหน้ารับ มันกำลังจะเดินนำ ผมเลยรีบรั้งไว้ก่อนมันเดินไปโรงอาหารคณะ
“ไม่มึง วันนี้ไปกินที่โรงสินกำฯ”
“เดี๋ยวนะ” สายฟ้าแทรก มันจ้องผมเขม็ง “ขอเหตุผลที่กูต้องถ่อไปโรงอาหารสินกำฯ ทั้งที่กูหิวจนท้องบิดด้วย”
“เพราะกูจะไปหาเฟน”
“โรงสินกำฯ ไม่ใช่เล็กๆ มึงจะไปงมเข็มในมหาสมุทรหรือไง” ดารัญถาม
“กูมีสาย”
“ไอ้ป้อมเจ้าเดิม?”
“เหอะ” ผมส่ายหัว ออกเดินนำในขณะที่พูดต่อ “น้องหัวชมพูที่ชื่อตั้ม เพื่อนเฟนน่ะ”
“มึงไปซื้อน้องหัวชมพูไว้ตอนไหนวะ”
“ตอนกูจับได้ว่ามันโดดรับน้องคณะแล้วมาเจอกูตรงหัวมุมตึกพอดี” ผมยิ้ม หัวเราะหึๆ “กูเลยยื่นข้อเสนอให้น้องมันคอยช่วยส่งข่าวเฟนให้กู แลกกับที่กูจะไม่บอกพี่คณะมัน”
“กูก็ว่าอยู่” ดารัญเปรยๆ ขึ้นมา มันเหลือบตามองผม ยิ้มเล็กน้อย “ว่าคนอย่างมึง คงไม่มีใครอยากช่วยเพราะเต็มใจหรอก”
“เหมือนมึงเกลียดกู”
“ไม่ กูรักพวกมึงจะตาย” ดารัญหัวเราะ “บอกแล้วไงว่าอยู่กับพวกมึงแล้วกูดูดีขึ้นกว่าเดิม”
“กูเกลียดมันว่ะ” สายฟ้าบ่น ผมพยักหน้ารับ
“ก็มีแต่มึงที่เข้าใจกู”
“ไม่ กูก็เกลียดมึงด้วย”
“...”
“กูจริงจังมาก”
“สวัสดีจริงจังมาก กู…”
“เล่นมุกเหี้ยนี่อีกทีขอให้จีบเฟนไม่ติด”
หลังจากนั้นผมก็แทบรูดซิปปากไปจนถึงโรงอาหารคณะศิลปกรรมศาสตร์เลยทีเดียว
“น้องเฟนอยู่ไหนล่ะ คนเต็มไปหมด”
“ตั้มบอกว่านั่งอยู่โต๊ะหน้าร้านไก่ทอด” ผมกวาดสายตามองโดยรอบ “นั่นไง กูเห็นล่ะ”
“เดี๋ยวมึง”
“อะไรวะ” ผมมองสายฟ้าที่คว้าคอเสื้อผมเอาไว้ มันก้มมองถุงในมือผมจนต้องก้มมองตาม
“มึงแน่ใจว่าจะเอาไอ้นี่ไปให้น้อง”
“ไม่ดีตรงไหน?”
“มันควรเป็นอย่างอื่นมั้ย อย่างดอกไม้ ขนมเค้ก ช็อกโกแลตอะไรเทือกนั้น”
“อย่าไปขัดมันเลย” ดารัญแทรก มันตบไหล่สายฟ้าเบาๆ “กูเหนื่อยแทน”
“เออ แล้วแต่มึงล่ะถ้าอย่างนั้น”
สายฟ้าโบกไม้โบกมือ ผมเลิกคิ้วมองเพื่อนทั้งสองคนสลับกับถุงในมือ อะไรวะ ออกจะเป็นของจีบที่มีความหมายลึกซึ้งเป็นมงคล ไอ้พวกนี้ชอบมาพูดให้ผมเสียความมั่นใจ ถึงจะเคยเป็นฝ่ายโดนจีบตลอดจนไม่ต้องเสียแรงลงทุนจีบใครก่อน แต่ไม่ได้หมายความว่าผมจะจีบใครไม่เป็นสักหน่อย
รูปก็หล่อ คารมก็เป็นต่อ
เหนื่อยใจเกิดมาเพอร์เฟกต์แบบนี้ บ้าจริง…
คิดอะไรไปเพลินๆ รู้ตัวอีกทีก็เดินมาถึงโต๊ะของเฟนกับเพื่อนแล้ว ตั้มเป็นคนแรกที่เห็นผม เขาสะกิดเฟนยิกๆ แล้วชี้ให้น้องหันมาทางผมกับเพื่อนๆ ที่ยืนอยู่ด้านหลัง
“นั่งด้วยคนนะครับ”
ผมนั่งข้างน้อง ส่วนสายฟ้ากับดารัญนั่งฝั่งตรงข้ามถัดจากตั้ม
“พะ พี่?!”
“ครับผม พี่เอง พี่พระพายคนดีของหนูไง” ผมยิ้มให้น้อง แอบขยับเข้าหาเฟนจนไหล่ชนกันเบาๆ พอให้ไฟฟ้าสถิตยุบยิบหัวใจ เจ้าตัวเล็กตาโต เขารีบขยับออกห่างจากผม ทั้งแก้มทั้งหูกลายเป็นสีแดง เนี่ย น่ารัก รู้สึกอะไรก็แสดงออกทางสีหน้าจนหมด อยากจับมาฟัค แค่กๆๆ ฟัดๆ ฟัดแก้มซ้ายแก้มขวา เอาให้เขินจนต้องซุกหน้าร้องงือๆ กับอกผมเหมือนเมื่อคืนเลย
แต่เอาจริง เมื่อคืนน้องแม่งน้ำตาคลอเบ้าเลยตอนเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง ไอ้เราก็ใจหายแวบ นึกว่าน้องโกรธ โคตรลน กำลังจะขอโทษน้องล่ะถ้าไม่ใช่ว่าเฟนชิงพูดออกมาก่อนว่าแสบตาเพราะแป้งตรางูที่ผมทาอาบไว้ทั่วตัว
พอ เปลี่ยนเลย! ต่อไปไม่ใช้แล้วแป้งตรางู ถึงจะเย็นชื่นใจเวลาเทใส่ กกน.ก่อนสวมก็เถอะ ต่อไปผมจะใช้แป้งเด็กแคร์ อ่อนโยนต่อผิวและกลิ่นหอมละมุนละไม!
“พี่มาทำไม?” เฟนหน้าเหลอหลา น้องมองผมสลับกับสายฟ้าและดารัญ
“มาหาหนูไงครับ”
“นั่นแหละจะมาหาเราทำไม”
“ก็คิดถึง” ผมหยอดไปทีนึง เฟนหน้าเหวอกว่าเดิม น้องค่อยๆ กระดึ๊บออกห่าง ผมเลยขยับเข้าหาใหม่ “อยากกินข้าวด้วยคน นี่ พี่ซื้อนี่มาฝากเราด้วยนะ”
“เอ่อ...ขนมจีบ?”
“เหมือนเวลาไหว้เจ้าเราต้องเลือกอาหารที่มีความหมายมงคล พี่จะจีบหนูก็ต้องใช้ขนมจีบจีบจะได้เป็นมงคลผลออกมาทางบวกไงครับ”
“ไหว้เจ้ากับจีบคนมันไม่เหมือนกันมึง” สายฟ้ากระแอม “ไม่เหมือนเลยสักนิด”
“อร่อยนะเจ้านี้ ลองชิมดู”
ผมเมินคำพูดของมัน ไอ้นี่แม่งขัดเก่ง ขัดได้ขัดดี
“ขะ ขอบคุณนะพี่” เฟนยื่นมือมารับ ผมยิ้มกว้างกว่าเดิมเมื่อน้องยอมรับน้ำใจไมตรี เนี่ย บอกแล้วว่าน้องยอมให้จีบ ถ้าไม่มีใจจะรับขนมจีบผมทำไม
“กูจะไปซื้อข้าวนะ มึงไปกับกูมั้ย” ดารัญลุกจากเก้าอี้ ผมได้ยินเสียงมันถอนหายใจ
“กูไป กูอยู่ตรงนี้ไม่ไหว กูเครียด!”
ผมมองตามเพื่อนสองคนที่เดินหนีไปสั่งข้าว สายฟ้าแม่งชอบเล่นใหญ่ มันจะเครียดอะไรกับเรื่องของผมนักหนา ไม่เห็นเหรอว่าแค่เริ่มต้นก็มีแนวโน้มที่ดีแล้ว ต้องขอบคุณตารางเสื้อผ้าสีมงคลด้วยอีกอย่าง ถึงชุดนักศึกษาจะเป็นสีขาว แต่ผมปรับเอาเป็นใส่กางเกงในสีมงคลตามวันแทน โคตรเสริมดวง เห็นผลทันตา
“เออนี่หนู”
“อะ อะไรอีกพี่” น้องพูดจาตะกุกตะกัก แทบไม่กล้าสบตาผม แก้มใสๆ ยังแดงระเรื่ออยู่เลย “พี่มีอะไรก็รีบพูด ไม่ต้องจ้องหน้าเราขนาดนั้นได้มั้ย”
“วันนี้เลิกกี่โมง”
“ห้าโมงครึ่ง”
“ไม่นี่” ตั้มแทรกขึ้นมา “วันนี้เลิกบ่ายสามครึ่งไม่ใช่เหรอวะ หรือกูดูตารางเรียนผิด?”
“โอ๊ยตั้ม!” เฟนส่งเสียงบ่นอุบอิบขึ้นมา ผมหัวเราะหึๆ ฉวยโอกาสที่น้องเผลอยื่นมือไปบีบแก้มน้อยๆ ทีนึงจนน้องส่งเสียงประท้วง “อย่าบีบแก้มเรา!”
“มันเขี้ยว” ผมสบตาน้อง “ริจะโกหกพี่ก็ไปเตี๊ยมกับเพื่อนก่อนจะได้ไม่โป๊ะ”
“ไม่ได้จะโกหกสักหน่อย” เฟนอุบอิบ เขาหลุบตาไม่กล้ามองหน้าผม “แล้วพี่ถามเราทำไมว่าเลิกกี่โมง”
“จะชวนไปเดต”
“แค่ก!”
เฟนสำลัก ส่วนเพื่อนหัวชมพูของน้องก็หูผึ่งตาโตจนผมสังเกตเห็นชัด เฟนมองหน้าผม น้องเบิกตากว้างเหมือนไม่เชื่อหูตัวเอง น่ารักน่าเอ็นดูจนเผลอยื่นนิ้วเขี่ยจมูกน้อยๆ ของน้องไปทีนึง เขาสะดุ้ง ยกมือกุมจมูกตัวเองแล้วเตะขาผมจากใต้โต๊ะ ตอนนั้นเองที่เพื่อนผมถือจานข้าวกลับมาพอดี สายฟ้าเป็นคนแรกที่สังเกตเห็นปฏิกิริยาของเฟนที่มีต่อผม
“มึงทำอะไรน้อง?”
“เปล่า”
“แล้วไมเฟนพองขนใส่มึงแบบนั้น?”
“ก็แค่ชวนไปเดต” ผมยักไหล่
“พี่พระพาย!” เฟนฟาดไหล่ผมไปทีนึง แสบจนร้องซี้ด น้องจ้องหน้าผมเขม็งทั้งที่แก้มยังแดงจัด “ไปบอกพี่สายฟ้าแบบนั้นเขาจะเสียใจนะ!”
“เดี๋ยว...ทำไมพี่ต้องเสียใจวะ” สายฟ้าเกาหัวแกร่กๆ ส่วนดารัญส่ายหัวไปมาแล้วก้มหน้าก้มตากินข้าวเงียบๆ
“ก็…” เฟนอึกอัก เขามองหน้าสายฟ้าแล้วพูดเสียงเบา “พี่สายฟ้ากับพี่พระพาย...กุ๊กกิ๊กกันไม่ใช่เหรอ”
“น้องมึง…”
สายฟ้ากุมขมับตัวเอง และตอนนี้ดารัญกลั้นหัวเราะไปกินข้าวไปจนไหล่สั่นไปหมด
“พี่กับมันขั้วเดียวกัน ไปกันไม่ได้” ผมบอกน้อง สายรุกไม่กินกันเอง
“แต่...เราก็ขั้วเดียวกับพี่นะ”
“เดี๋ยว พี่ว่าหนูคนละขั้วกับพี่นะ”
“ไม่ๆ เราขั้วเดียวกับพี่สิ” น้องเถียง ส่วนผมเริ่มเครียด หรือน้องจะสายรุกเหมือนกัน รุกประเภทปากแดงก็ผัวเธอ หน้าหวานก็ผัวเธอ ยังไงความสูงก็ไม่มีผลต่อแนวราบ เวร...หรือผมจะได้น้องเป็นผัว? “เนี่ย เป็นผู้ชายเหมือนกัน ขั้วเดียวกัน”
โอเค ตำแหน่งผัวน้องของผมยังไม่สั่นคลอน
เกือบแล้ว เกือบเทิร์นรับให้น้องมันแล้ว!
“นี่ไอ้หนู ฟังนะ พี่ไม่ได้ชอบมัน มันไม่ได้ชอบพี่ เราเป็นเพื่อนกัน หยุดคิดอะไรไปไกลได้แล้ว ไม่งั้นมันจะไปจีบเอ็งทำไมวะ”
“อะ อ้าว…”
“อย่างที่สายฟ้ามันบอก” ผมยิ้ม วางมือลงบนหัวน้องแล้วจับโยกเบาๆ “พี่ชอบแค่หนู แล้วก็จะจีบแค่หนูนี่แหละ”
แล้วเฟนก็เขินจนแทบม้วนตัวลงใต้โต๊ะ
น้องหน้าแดงก่ำ ก้มหน้างุดกินขนมจีบที่ผมซื้อให้ไม่พูดไม่จา ผมมองหูแดงๆ ของน้อง หลุดยิ้มออกมา อยากดึงเขาเข้ามากอดให้จมอก คงให้อารมณ์เจ้าตัวเล็กตัวน้อยในอ้อมกอดน่าดู แต่รู้ดีว่าถ้าทำแบบนั้นน้องต้องโกรธมากแน่ๆ เพราะตรงนี้ไม่ได้มีแค่พวกเราสองคน
“ข้าวน่ะจะแดกมั้ย มัวแต่จ้องน้องมัน”
“สายฟ้า ถ้ามึงไม่พูดอะไรก็ไม่มีใครว่ามึงเป็นใบ้” ผมกลอกตา ทำลายบรรยากาศฟรุ้งฟริ้งกูหมดไอ้ห่า
“มันคงอิ่มแล้วล่ะ” ดารัญเหลือบตาขึ้นมองผมสลับกับเฟน “อิ่มอกอิ่มใจ ชอบเขามากมั้ยมองไปยิ้มไป”
“มึงพอ น้องเขิน”
ผมปรามมัน หัวเราะเบาๆ เมื่อเฟนแทบจะมุดหน้าลงกับโต๊ะ
“เหมือนจะช่วยน้องแต่มึงยิ้มกว้างกว่าเดิม”
“ก็มีความสุขช่วยไม่ได้”
“พี่พระพาย พอ…” เฟนฟาดแขนสลับกับเตะขาผมใต้โต๊ะ “เราไม่อยู่แล้ว พี่แกล้งเรา!”
“ก็น่ารักเองทำไมล่ะ”
“เราผิดเหรอ?!”
“เฟน กูไปซื้อน้ำนะ” ตั้มกระแอม “มึงก็...ตามสบาย”
ว่าจบน้องหัวชมพูก็ลุกเดินหนีไปทันที ทิ้งเฟนที่นั่งตาโตอ้าปากพะงาบๆ จะรั้งเพื่อนไว้แต่ไม่ทันอยู่ข้างๆ ผม ผมขยับเข้าหาน้องอีกครั้ง ยกมือโอบไหล่อีกฝ่ายไว้แล้วยื่นหน้าไปใกล้
“สรุปเย็นนี้ไปเดตกันเนอะ”
“ไม่เอา!”
“พี่อยากซื้อของด้วย จะให้หนูช่วยพี่เลือก”
“ถ้าซื้อของพี่พระพายก็ไปกับเพื่อนพี่สิ” น้องยังคงบ่ายเบี่ยง แถมยังโยนขี้ไปทางเพื่อนๆ ผมอีกแน่ะ
“พี่ไม่ว่างครับเฟน” ดารัญปฏิเสธคนแรก “รับออเดอร์เค้กของลูกค้าไว้ต้องรีบเคลียร์น่ะ”
“พี่ก็ไม่ว่าง” สายฟ้าพูดต่อ “ต้องพาตุ๊ดตู่กับติ๊ดตี่ไปหาหมอ”
“เป็นไรอีกวะ” ผมถาม ตุ๊ดตู่กับติ๊ดตี่คือแฮมสเตอร์ที่สายฟ้ามันเลี้ยงเอาไว้ ตอนผมเป็นเมตกับมันก็คอยช่วยดูแลเจ้าสองตัวนี้บ่อยๆ “ตุ๊ดตู่แก้มเน่าอีกแล้วหรือเปล่า”
“เออ โรคเดิม นิสัยมันแก้ยาก แม่งแดกล้างแดกผลาญแดกบ้านแดกเมืองแถมยังชอบอม อมดะไปหมดเต็มแก้ม ไม่รู้จะโลภอะไรนักหนาอีตุ๊ดตู่ลูกกูเนี่ย ติ๊ดตี่ก็ไม่ได้แย่งอาหารมันด้วยซ้ำ มันต่างหากที่ไปแย่งอาหารติ๊ดตี่ ชอบนักล่ะอะไรที่ไม่ใช่ของตัวเอง”
“แล้วติ๊ดตี่เป็นอะไรถึงพาไปหาหมอด้วย”
“ไม่ได้เป็นอะไร กูแค่จะพาไปตรวจสุขภาพพร้อมกันเลย ขี้เกียจหลายรอบ”
ผมพยักหน้ารับ ก่อนหันกลับไปหาเฟน
“เห็นมั้ยว่าเพื่อนพี่ไม่ว่าง”
“แต่…”
“อีกอย่างนะหนู” ผมยิ้ม บีบจมูกน้องไปทีนึงจนเฟนหลับตาปี๋ใส่ “เรื่องหาซื้อของอะแค่ข้ออ้างไง แต่พี่อยากเดตกับหนูน่ะข้อหลักเลย”
“...”
“หน้าแดงแสดงว่ามีใจ งั้นไปเดตกันเนอะ” ผมส่งยิ้มล่อลวงเต็มที่ ส่วนในใจกำลังอ้อนวอนต่อ กกน.สีมงคลที่ใส่ให้นำพาโชคดีมาให้ผม
“กะ ก็ได้…” เฟนอุบอิบ “แต่...แต่เราไม่ได้ชอบพี่นะ ที่ตกลงเพราะพี่ขี้ตื๊อ พี่อย่ามาโมเม”
“ครับๆ”
เยส! กางเกงในสีเขียวสะท้อนแสงจงเจริญ!
[เฟน]
ตอนแรกผมคิดว่าพี่พระพายคงพาไปเดตที่แปลกๆ ที่ไม่มีใครน่าจะไปกัน แต่ผิดคาด พี่เขาพาผมมานั่งกินขนมเค้กที่ร้านดังในห้างสรรพสินค้าใกล้มหาวิทยาลัยเฉยๆ มันปกติจนผมอดขมวดคิ้วไม่ได้ อย่างพี่พระพายน่ะ นึกว่าจะพาผมไปนั่งร้านขนมจีบซะอีก เห็นชอบนักหนาว่าเป็นอาหารชื่อมงคลในการจีบคน
“พี่…” ผมรวบรวมความกล้าเรียกอีกฝ่าย เงยหน้าขึ้นจากจานเค้ก พี่พระพายมองผมอยู่ก่อนแล้ว ผมหลบสายตาเขา รอยยิ้มกับสายตาที่ส่งมาอันตรายกับอัตราการเต้นของหัวใจเกินไป ผมยังไม่อยากให้ขบวนพาเหรดมดใหญ่ขึ้นกว่าเดิม “ทำไมพี่ชอบเรา...เราหมายถึง เรามีตรงไหนให้พี่ชอบ เราตีพี่ตลอดเลยนะ”
“อืม จะว่าไงดี”
“เอาตามที่พี่รู้สึกอะ” ผมเม้มริมฝีปาก ทำใจกล้าสบตาพี่เขา
“ตอนแรกก็ไม่ได้อะไร เอ็นดูเฉยๆ เราน่ารักดี”
“พี่ชอบแกล้งเรา เราจำได้”
“อย่ามาพองแก้มแถวนี้นะหนู เดี๋ยวอดใจไม่ไหวจับฟัดแก้มให้” พี่พระพายแหย่ ผมเลยเตะขาพี่เขาใต้โต๊ะ “โอเคๆ ก็เราน่ารัก พี่ก็เอ็นดู อยากแกล้งอยากเล่นด้วย ไปๆ มาๆ ก็…”
“ก็?”
“ก็เริ่มถามตัวเอง”
“ถามว่าอะไรล่ะพี่ พี่พูดมาทีเดียวสิ เราเองก็อยากรู้จะแย่แล้ว”
ผมเร่ง อยากรู้จนลืมเขินอายกับสายตาแพรวพราวที่จ้องมา พี่พระพายสบตาผม เขาอมยิ้ม มือที่วางบนโต๊ะขยับเข้ามาใกล้มือผมที่วางอยู่ไม่ไกลกัน เขาเกี่ยวนิ้วก้อยตัวเองกับนิ้วก้อยผม ขยับมือแกว่งเล่นเบาๆ
“พี่ถามตัวเองว่าเฟนก็น่ารักอยู่แล้ว แต่ทำไมพี่ถึงมองว่าหนูน่ารักมากขึ้นเรื่อยๆ ทุกวันได้อีกนะ”
คำตอบของพี่พระพายทำผมก้มหน้างุด หมดความกล้าที่จะทำเป็นเก่งสบตากับเขาอีกต่อไป หน้าผมร้อนผ่าว ไม่ต้องส่องกระจกดูก็รู้ว่าคงแดงแน่ๆ เดาได้จากเสียงหัวเราะของพี่พระพายเลย แถมในใจก็คันยุบยิบ ขบวนพาเหรดมดกำลังยึดครองพื้นที่ในใจผม
“พอ ไม่อยากรู้แล้ว”
“ยังบอกไม่หมดเลย”
“เราไม่อยากรู้แล้วพี่” ผมจะตายอยู่แล้ว ใจรับไม่ไหวแล้ว
“แต่พี่จะบอก” พี่พระพายหัวเราะร่วน เขาดูชอบใจนักแหละที่เห็นผมเขินหนักขนาดนี้ “พอเห็นเราน่ารักขึ้นทุกวันๆ พี่ก็หวงว่ะ หวงความน่ารักของหนู กลัวว่าคนอื่นจะเห็นเหมือนกัน อยากเก็บหนูไว้กับตัวเอง จับปั้นเป็นก้อนแล้วกลืนลงท้องไปเลย”
“พี่!”
“เอ๊า ก็หวงไง”
“แล้วเป็นอะไรมีสิทธิ์มาหวงเค้าเล่า!” ผมแทบมุดหน้าลงกับโต๊ะ พี่พระพายไม่อ่อนโยนกับใจเลย ขี้แกล้งเป็นที่หนึ่งล่ะคนนี้ ฮึ!
“ตอนนี้ยังไม่เป็น เลยต้องจีบก่อน เดี๋ยวพอเป็นอะไรกันแล้วจะหวงให้หนักกว่านี้เลย”
“พี่พระพาย พอนะ” ผมส่งเสียงฮือออกมา ยกมือข้างที่ว่างปิดหน้าตัวเอง “เราไม่ไหวแล้วพี่ พี่ใจดีกับเราบ้างเถอะ”
“แล้วนี่ใจร้ายด้วยตรงไหนครับ”
“พี่แกล้งเราอะ”
“พี่แกล้งอะไร ไหนหนูบอกพี่เร็ว” ผมเหลือบตามองพี่พระพายแวบนึง อีกฝ่ายมองผมยิ้มๆ แววตาก็อ่อนโยนจนผมแทบทนมองไม่ไหว
“เราเขินพี่จนจะตายอยู่แล้ว!”
“หนูก็น่ารักจนพี่จะตายอยู่แล้วเหมือนกันเนี่ย”
พี่พระพายยิ้มกว้าง ส่วนผมรู้สึกเหมือนมีอะไรระเบิดบุ๋งอยู่ในใจ ผมหลบตาเขาอีกครั้ง พยายามสูดหายใจลึกๆ เรียกสติตัวเอง ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงได้เขินพี่พระพายหนักขนาดนี้ ทั้งที่ผ่านมาพี่เขาเอาแต่ทำตัวบ้าๆ บอๆ แกล้งผมไปเรื่อย ดูแล้วไม่น่าจะเขินให้คนแบบนี้ได้สักนิด แต่พอเขาอ่อนโยนกับผมเข้าหน่อย อาการเขินอายมันก็พากันแสดงตัวจนพี่พระพายรู้หมด
“เรายังไม่ได้ชอบพี่นะ” ผมพึมพำ “เราแค่เขินพี่เฉยๆ พี่อย่าได้ใจนะ”
“แล้วเมื่อไหร่ถึงจะได้ใจ”
“ก็…”
“หมายถึงได้ใจหนูน่ะ เมื่อไหร่ครับ : )”
“โอ๊ยพี่…”
“เฟน ไม่มุดโต๊ะสิหนู เงยหน้ามาเร็วเด็กดี คนอะไร เขินแล้วชอบมุด” เขาหัวเราะร่วน ดึงมือผมเบาๆ จนต้องเงยหน้าขึ้นมองทั้งที่ใบหน้ายังร้อนเห่อ “ถ้าอยากมุดมากนักมามุดอกพี่นี่มา”
ผมส่ายหัวแรงๆ ทันทีที่พี่พระพายพูดแบบนั้น เมื่อคืนน่ะผมเผลอซุกอกพี่เขาไป กลายเป็นว่าโดนกอดโดนหอมจนหน้าแดงตัวแดงไปหมด อ้อมกอดของพี่พระพายคือพื้นที่อันตราย ผมจะไม่หลุดเข้าไปตรงนั้นเด็ดขาด!
“งั้น…”
“อะ อะไร…”
“ถ้าหนูไม่มุดอกพี่” พี่พระพายยิ้มหวานจนตาหยีโค้ง เขาโน้มตัวมาข้างหน้า สบตากับผมที่จ้องเขาด้วยท่าทางตื่นๆ “งั้นเปลี่ยนเป็นพี่มุดอกหนูแทนดีมั้ยครับ”
“...”
“มันเขี้ยว อยากฟัดอยากกัดให้แดงทั้งตัวเลย : )”
ทั้งรอยยิ้มและสายตาคู่นั้นแพรวพราวจนผมไม่คิดว่าพี่พระพายพูดเล่น เสียงหัวเราะหึๆ ลอยมาเข้าหู ผมรู้สึกตัวเดี๋ยวนั้นว่าตัวเองอาจจะไม่ปลอดภัย
คุณตำรวจช่วยเฟนด้วย! ตรงนี้มีคนอยากจับเราฟัดอะ ฮือ! : (
บิ๊กไซซ์ปลงสังขาร @fdhjgjdll24hag
อย่าดูถูกสีเสื้อมงคล มันได้ผล อ่านปากกูว่ามันได้ผล!
บิ๊กไซซ์ปลงสังขาร @fdhjgjdll24hag
ขนาดใส่แค่ กกน.สีมงคลผลลัพธ์ยังดีขนาดนี้ ถ้ากูใส่ทั้งตัวคือน้องเป็นฝ่ายเดินมาขอกูคบแน่ๆ
บิ๊กไซซ์ปลงสังขาร @fdhjgjdll24hag
ไม่ได้คนนี้กูก็ไม่เอาใครแล้ว จั้ม!
---------------------------------
น้องแค่เขินนะ น้องยังไม่ได้ชอบพี่สักหน่อย พี่ พพ อย่ามาโมเมว่าน้องชอบ เดี๋ยวฟาดเลย 555555 อิพี่ก็แบบ เอาขนมจีบมาจีบน้องเพราะชื่อมงคลเหมือนตอนไหว้เจ้าต้องใช้อาหารชื่อมงคล อนาคตคือวางน้องไว้บนหิ้งบูชาเช้าเย็นพร้อมท่องบทสวดแน่ๆ
สุดท้ายนี้...อย่าดูถูกสีเสื้อมงคลนะคะ
#เพื่อนกล่อมนอน
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 28-01-2019 23:38:47
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 28-01-2019 23:41:12
เริ่มหัวข้อโดย: momonuke ที่ 28-01-2019 23:45:53
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 28-01-2019 23:58:08
เริ่มหัวข้อโดย: wikawee ที่ 29-01-2019 00:02:50
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 29-01-2019 00:03:38
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 29-01-2019 01:44:22
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 29-01-2019 02:55:48
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 29-01-2019 06:38:55
เริ่มหัวข้อโดย: ก้อนขี้เกียจ ที่ 29-01-2019 08:28:35
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 29-01-2019 09:08:32
เริ่มหัวข้อโดย: magmild ที่ 29-01-2019 09:46:15
Sent from my GT-I8262 using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: Leenboy ที่ 29-01-2019 10:44:19
เริ่มหัวข้อโดย: miikii ที่ 29-01-2019 10:53:04
เริ่มหัวข้อโดย: Chompoo reangkarn ที่ 29-01-2019 11:17:05
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 29-01-2019 20:07:29
เริ่มหัวข้อโดย: Tulip ที่ 29-01-2019 21:40:02
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 29-01-2019 22:22:33
เริ่มหัวข้อโดย: PsychePie ที่ 29-01-2019 22:42:05
เริ่มหัวข้อโดย: Kimmoominn ที่ 30-01-2019 00:11:00
เริ่มหัวข้อโดย: dekying kukkig ที่ 30-01-2019 10:50:30
เริ่มหัวข้อโดย: JackXy Wu ที่ 30-01-2019 22:23:59
หนูจ๋า บดอีก พี่ขอแรงๆ
เทพท้อกับประชาธิปไตยที่หายไป @LostDemocracy44
พ่นน้ำจากตึกใบหยกอาจลดฝุ่นได้เฉพาะที่ แต่ถ้าทั่นพ่นน้ำจากนอกโลกจะช่วยโลกได้ทั้งใบ ไปครับทั่น ออกนอกโลกไปเลยครับ เสียสละตัวเองแล้วอยู่บนนั้นไปเลยไม่ต้องกลับมา หัวขวด!
เทพท้อกับประชาธิปไตยที่หายไป @LostDemocracy44
สร้างสรรค์มากครับ ภูมิใจจริงๆ ที่คิดวิธีนี้ออกมาได้ ปชช.คนธรรมดาไม่มีทางคิดได้นะครับเนี่ย ห้าห้าห้า
เทพท้อกับประชาธิปไตยที่หายไป @LostDemocracy44
อะ ล่าสุดจะลองผสมน้ำตาลในน้ำเพิ่มความหนืดดักจับฝุ่น มดแถวบ้านกูนี่ดี๊ด๊าใหญ่แล้ว เตรียมปาร์ตี้ฝนน้ำตาลเริงร่ากันทั้งรัง กูต้องเปิด EDM ให้มันเต้นด้วยมั้ย อีเวร!
ผมกดปิดทวิตเตอร์หลังเช็กความเคลื่อนไหวข่าวสารช่วงนี้เรียบร้อยก่อนกลับมาตั้งใจทำงานต่อ นาฬิกาบอกเวลาห้าทุ่มสิบห้านาที ผมชักจะง่วงแต่งานตรงหน้ายังไม่เสร็จ ที่จริงงานมันไม่ได้ยากอะไร ผมแค่...ถ่วงเวลารอให้พี่พระพายนอนหลับก่อนแล้วค่อยกระดึ๊บขึ้นเตียงนอนตามไม่ให้เขารู้ตัว
ผมทำแบบนี้มาได้หลายวันตั้งแต่พี่พระพายบอกว่าจะจีบผมแล้ว ทั้งที่ก่อนหน้านี้ผมไม่มีปัญหากับการนอนข้างเขาเลยนะ แต่ทุกอย่างมันก็เปลี่ยนไป และผมรับมือกับมันไม่ถูกเอาซะเลย พี่พระพายน่ะชอบนอนตะแคงมองหน้าผมแล้วก็ยิ้มให้ รอยยิ้มของเขาอันตรายชะมัด พี่พระพายรู้ดีว่าจะทำให้ผมเขินได้ยังไง และพอผมเขิน การนอนหลับทั้งที่ยังมีขบวนพาเหรดมดอยู่ในใจก็ยากขึ้นทุกวัน
เพราะฉะนั้นต้องรอให้พี่พระพายหลับก่อน!
“หนู ดึกแล้วนะ มานอนได้แล้วเร็ว”
“เรายังทำงานไม่เสร็จ” ผมเงยหน้าจากงาน พี่พระพายนอนตะแคงข้างเอามือเท้าหัวตัวเอง เขามองผมที่กางโต๊ะญี่ปุ่นตัวเล็กนั่งทำงานอยู่ข้างเตียง หัวคิ้วขมวดมุ่น
“ทำมาตั้งแต่สองทุ่มครึ่งแล้วนะหนู”
“ก็มันยังไม่เสร็จอะ พี่อย่าเร่งเราสิ”
“แต่เราทำงานดึกมาหลายคืนแล้วนะ” พี่พระพายหน้าบึ้งใส่ “ตัวหนูก็แค่นี้ เกิดไม่สบายหรือน็อกขึ้นมาจะทำยังไง”
“เราแข็งแรงนะ” ผมเถียง
“จริงอะ?”
“จริงสิ”
“พี่ไม่เชื่อหรอก” พี่พระพายยิ้มมุมปาก เขาหรี่ตาลงเล็กน้อย “คนแข็งแรงอะไรกัน โดนจับกอดจมอกแค่นี้ก็ดิ้นไม่หลุด พอโดนหอมทีก็ตัวอ่อนปวกเปียก”
“พี่พระพาย!”
ผมฟาดแขนเขาไปทีนึง แรงพอให้คนตัวโตซี้ดปากหน้าเบ้ได้ พี่พระพายลุกขึ้นนั่ง เขาลูบแขนตัวเองไปมา บ่นงึมงำว่าผมใจร้ายกับเขามั่งแหละ ไม่อ่อนโยนกับเขามั่งล่ะ
พี่พระพายต่างหากที่ไม่อ่อนโยนอะ!
พูดบ้าอะไรก็ไม่รู้ ฮึ่ย!
“เออหนู”
“พี่อย่ากวนเราได้มั้ย ง่วงก็นอนไปก่อนเลย งานเราต้องใช้สมาธินะ” ผมชิงพูดก่อนพี่พระพายจะพูดจบ
“พี่ก็อยากนอนนะหนู แต่นอนไม่หลับเลย”
“อ้าว ทำไมอะ” ผมถาม งี้ถ้าพี่พระพายตาค้างทั้งคืนผมคงไม่ได้นอนกันพอดีน่ะสิ “พี่เป็นอะไร?”
“วันนี้น้องผู้ชายที่คณะเป็นลมตอนรับน้อง พี่กับเพื่อนเลยต้องช่วยกันแบกเขาออกมาปฐมพยาบาล” พี่พระพายเล่าพลางยกมือกดๆ นวดๆ ที่บั้นเอว “แล้วน้องนั่นตัวใหญ่มาก สงสัยพี่ออกแรงผิดท่า เอวเดาะปวดตั้งแต่กลางวันแล้วเนี่ย”
“ปวดมากเลยเหรอพี่” ผมเริ่มลุกลี้ลุกลน “ปวดจนนอนไม่ได้เลยเหรอ”
“สุดๆ เลยหนู”
“ทำไงดีอะพี่”
“ถ้าได้นวดสักทีเส้นน่าจะคลายนะ” พี่พระพายเหลือบตามองผม “หนูเป็นห่วงพี่เหรอ ดูสิ อยู่ไม่สุข นั่งไม่ติดเลยนะเรา พี่เห็นแล้วชื่นใจ”
ผมไม่ได้ตอบอะไรกลับไป ในหัวคิดแค่ว่าถ้าพี่พระพายยังไม่หลับ ผมก็ไม่กล้าขึ้นไปนอนแน่ๆ และสงสัยว่าความกังวลของผมคงแสดงผ่านสีหน้า พี่พระพายถึงได้ดี๊ด๊าแบบนั้นเพราะคิดว่าผมเป็นห่วง
“พี่”
“จ๋าหนู”
“เรานวดให้มั้ย”
“เดี๋ยว พูดจริงเหรอ?” พี่พระพายตาโต ก่อนที่วินาทีต่อมาจะยิ้มกะลิ้มกะเหลี่ยใส่ผม “เกรงใจจังเลย แต่ถ้าหนูเสนอตัวมาแบบนี้ พี่ก็ไม่ปฏิเสธหรอก เดี๋ยวหนูเสียน้ำใจเนอะ”
“พี่มีน้ำมันนวดมั้ย”
ผมมองข้ามสีหน้าและน้ำเสียงดี๊ด๊าของเขา พี่พระพายพยักหน้ารับ เขาเดินไปหยิบกระปุกน้ำมันนวดสมุนไพรยัดใส่มือผมก่อนจับชายเสื้อยืดที่ใส่นอนเลิกขึ้นถอดออกจากตัวแล้วโยนไว้ข้างเตียง ผมสะดุ้ง หลุบตาหนีไปทางอื่นจนกระทั่งพี่พระพายทิ้งตัวนอนคว่ำกับเตียงถึงได้หันกลับมา
ตรงหน้าผมคือแผ่นหลังกว้างสีแทนอย่างคนสุขภาพดี กล้ามเนื้อเขาแน่นตึงดูแข็งแรง ผมยืนเก้ๆ กังๆ อยู่ข้างเตียงจนพี่พระพายเอี้ยวหน้ามามองแล้วส่งยิ้มพร้อมขยิบตา
“คร่อมบนตัวพี่เลยจ้ะเบบี๋”
“ฮะ?”
“หมายถึง…” เขากลอกตา ยกยิ้มมุมปากแล้วตบหลังเอวตัวเองเบาๆ “หนูขึ้นนั่งตรงนี้เลย จะได้ออกแรงกดได้หนักๆ กดจากทางตรงมันลงน้ำหนักได้ดีกว่า”
“เอ่อ จะดีเหรอพี่ เราหนักนะ…”
“ตัวเราก็แค่นี้ สบ๊ายยย”
ผมลังเล แต่ก็อยากรีบๆ นวดให้เส้นพี่พระพายคลาย เขาจะได้นอนหลับ แล้วผมจะได้นอนตามสักที ผมก้าวขึ้นเตียง นั่งคร่อมตรงเอวพี่เขา เลื่อนต่ำลงมาหน่อย ได้ยินเสียงพี่พระพายสูดปากเบาๆ เขาน่าจะปวดมากเลยทีเดียว เพราะเสียงสั่นมาก แถมยังหายใจหืดหาดอีก
ผมเปิดกระปุกน้ำมันนวด ป้ายมันทาบริเวณช่วงเอวของพี่พระพายแล้วออกแรงกดนวดตามจุด ผมเคยนวดให้แม่อยู่บ่อยๆ เลยพอรู้ว่าต้องกดเน้นบริเวณไหนบ้าง
“อื้มมมม ดีมากหนู อ่า...ขอแรงกว่านี้”
“พี่ชอบแรงๆ เหรอ”
“ช่าย พี่ชอบแรงๆ มันถึงใจดี”
ผมพยักหน้ารับ ออกแรงกดแรงเฟ้นหนักกว่าเดิมจนพี่พระพายคำรามฮึมฮัมในลำคอ เขาสูดปากสลับกับเป่าลมออกปาก ลมหายใจหอบกระชั้นทุกครั้งที่ผมเค้นฝ่ามือไปทั่วเอวและแผ่นหลังเขา
“พี่เจ็บเหรอ”
“ปะ เปล่า ไม่ได้เจ็บ”
“อ้าว เราเห็นพี่กำหมอนจนเส้นเลือดปูดไปหมดเลยนึกว่าพี่เจ็บ”
“แล้วหนูรู้มั้ย นอกจากเส้นเลือดที่มือปูดแล้ว เส้นเลือดตรงอื่นก็ปูดด้วยนะ”
“หือ? ตรงไหนอะพี่ แล้วทำไมมันปูด? พี่เป็นเส้นเลือดขอดเหรอ”
“มันปูดเพราะถูกกระตุ้นจนเลือดลมมันเดินไงครับ” พี่พระพายหัวเราะจนไหล่สั่นไปหมด ผมคิดว่าเขาน่าจะสบายตัวกว่าเดิมเพราะดูอารมณ์ดีขึ้นจนสังเกตได้ “แต่พี่บอกไม่ได้หรอกนะว่าตรงไหน เดี๋ยวหนูจะกลัวเอา”
“เส้นเลือดมันปูดจนน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“อย่าให้พี่พูด”
“...”
“ปูดเป็นลำๆ เลยหนู”
“งงอะ ภาษาไทยเราไม่ค่อยแข็งแรงพี่ก็รู้” ผมขมวดคิ้ว ยังออกแรงนวดเฟ้นให้พี่พระพายไปเรื่อยๆ “เส้นเลือดเขาเรียกเป็นเส้นๆ ไม่ใช่เหรอ เส้นเลือดเป็นลำแบบนี้เราไม่เคยได้ยินนะ”
“เป็นลำถูกแล้ว เชื่อพี่ดิ”
“ก็ได้” ผมยอมเพราะไม่อยากทะเลาะกับเขาเรื่องลักษณนามการเรียกสิ่งของ ยังไงพี่พระพายก็อยู่ไทยนานกว่าผม ภาษาไทยเขาต้องแม่นกว่าอยู่แล้ว “แต่ถ้ามันปูดเป็นลำขนาดนั้นจะไม่เป็นอันตรายเหรอ เราฟังแล้วดูน่ากลัวอะ”
“จะว่าอันตรายก็อันตรายนะ แต่จะว่าไม่อันตรายก็ได้”
“สรุปว่าอันตรายหรือไม่ล่ะเนี่ย?”
“ก็…” พี่พระพายลากเสียง เขาครางออกมาเบาๆ ปลายนิ้วจิกหมอนจนขึ้นข้อขาว “มันไม่อันตรายสำหรับพี่ จะมีเอฟเฟกต์ปวดหนึบๆ บ้างเล็กน้อย แต่พอนวดจนมันพ่นพิษออกมาก็หายแล้ว”
“พ่นพิษ?”
“หมายถึงนวดให้เหงื่อระบายออกน่ะครับ”
“อ๋อ…” ผมพยักหน้าเข้าใจ “แล้วที่พี่ว่ามันอันตรายกับคนอื่นนี่มันยังไง”
“ก็ถ้าพี่นวดจนมันพ่นพิษเองก็ไม่เป็นอะไร แต่ถ้าพี่ไปนวดกับคนอื่นแล้วเผลอพ่นพิษใส่เขา มันจะทำให้เขาเหนื่อยจนขยับตัวไม่ไหวแถมยังปวดเอวด้วยน่ะสิ”
“นี่พี่เป็นตัวอะไรเนี่ย เอเลี่ยนเหรอ?!” ยิ่งฟังผมก็ยิ่งไม่เข้าใจเข้าไปทุกที
“ฮ่าๆๆๆ ขำๆ นะหนู ไม่ต้องใส่ใจหรอก”
ผมขมวดคิ้วแน่น รู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้องแต่ก็ไม่รู้ว่าตรงไหน หรือผมควรลงเรียนภาษาไทยเพิ่มเติมดี? จะได้เข้าใจความหมายของภาษาไทยลึกซึ้งขึ้น แม่ไม่น่าส่งผมเรียนอินเตอร์เลยเนี่ย เฮ้อ…
“พี่รู้สึกดีขึ้นหรือยัง” ผมถามเพราะเริ่มง่วงแล้ว แถมยังเมื่อยด้วย
“อื้มมม ดีมากเลยหนู แต่ขออีกนิดนึง พี่ใกล้แล้ว” พี่พระพายว่า ผมเลยออกแรงนวดๆ เค้นๆ ให้เขาต่อ ก่อนที่เสียงโทรศัพท์มือถือพี่พระพายจะดังขึ้น เขาควานมือไปหยิบมากดรับและเปิดลำโพง เนื่องจากตอนนี้นอนคว่ำอยู่เลยจับแนบหูไม่ถนัดเท่าไหร่ “ซี้ด ฮัลโหล ว่าไงมึง”
“มึง รู้ยังพรุ่งนี้มหา’ลัย…”
“อ่า อื้ม...แรงๆ หนู”
“เดี๋ยวนะ...” เสียงปลายสายชะงักไป ผมจำได้ว่าเป็นเสียงพี่สายฟ้า “มึงไม่อยู่ห้องเหรอ ออกไปนัดเย็บเรอะ?”
“อะไร กูอยู่ห้องเนี่ย อูยยย แรงอีกหนู บดๆ หน่อย”
“เชี่ย! มึงพาคนมาที่ห้องเหรอวะ แล้วเฟนล่ะ มึงเอาน้องไปไว้ไหน?!”
“มึงจะเอะอะอะไร น้องก็อยู่ อ่า...ซี้ด กับกูเนี่ย”
“ฮะ?!”
“น้องขึ้นให้กูอยู่ มึงจะโวยวายอะไร”
“ขึ้นให้มึง!?”
พี่สายฟ้าตะโกนจนผมสะดุ้ง ผมไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไร แค่พี่พระพายบอกว่าผมขึ้นนวดหลังนวดเอวให้ทำไมต้องเสียงดังขนาดนั้น
“พี่ พอยังอะ เราเจ็บแล้ว” ผมเริ่มงอแง พี่พระพายใช้ให้ผมนวดจนเจ็บนิ้วไปหมด “เราเหนื่อยแล้วนะ แสบด้วยอะ”
น้ำมันนวดยี่ห้ออะไรก็ไม่รู้ นวดไปนานๆ แล้วแสบร้อนนิ้วสุดๆ
“หนูทนอีกนิดได้มั้ย พี่ใกล้แล้วหนู ขอบดๆ แรงๆ กระแทกกระทั้นเท่าที่แรงหนูจะไหวเลยจ้ะ อูยยย นั่นแหละๆ เค้นพี่หน่อย อ่าห์…”
“พระพาย มึง ไอ้เหี้ยยยยย!”
“แฮ่กๆๆ พี่พระพาย เราจะไม่ไหวแล้วอะ” ออกแรงจนเหนื่อยแล้ว คนบ้าอะไรหนังหนาขนาดนี้ ออกแรงจนสุดตัวกลับบอกว่าแรงอีก ผิวหนังพี่ทำด้วยอะไรถามจริงเถอะ
“หนูใส่น้ำมันเพิ่มอีกนิด จะได้ลื่นๆ พอไม่ฝืดจะได้ไม่เจ็บ”
“พระพายมึง! จัญไร! ไหนมึงบอกว่าตัวเองมีศีลธรรมจรรยาบรรณ นั่นผู้เยาว์! มึงลืมบทสวดที่กูให้ไปแล้วเหรอวะ ไอ้เพื่อนเวร!”
“มึงเป็นบ้าอะไรสายฟ้า พรุ่งนี้มหา’ลัยมีอะไรก็พูดมากูฟังอยู่เนี่ย นอกเรื่องอยู่ได้ ไร้สาระว่ะ”
“มึงจะให้กูพูดในขณะที่มึงครวญครางใส่หูกูเนี่ยนะ?!”
“ก็กูใกล้เสร็จสมอารมณ์หมายแล้ว มึงจะไม่ให้กูส่งเสียงหน่อยเหรอวะ!”
“มึงรออยู่นั่นเลย เดี๋ยวเจอกูแน่!”
ผมได้ยินเสียงโครมครามดังจากปลายสายตามด้วยเสียงปิดประตูดังปังแลtเสียงวิ่งตึงตัง พี่พระพายยังคงส่งเสียงซี้ดซ้าดทุกครั้งที่ผมออกแรงนวดกดเส้นให้เขา
“ตรงนั้นเลยเฟน ย้ำๆ หน่อย”
“ตรงนี้ใช่มั้ยพี่ แฮ่กๆ” ผมถามปนหอบ นวดให้พี่พระพายเหนื่อยยิ่งกว่าไปวิ่งรอบสนามอีก “ย้ำอีกเหรอพี่ เราจะฉีกแล้วนะ!”
ผมอดประชดไม่ได้ ถ้ากดแรงจนเล็บฉีกขึ้นมาจริงๆ จะเรียกร้องค่ารักษาพยาบาลให้เข็ดเลยคอยดู!
ปังๆๆๆๆ
เสียงเคาะประตูทำให้ผมสะดุ้งโหยง พี่พระพายเองก็ตกใจเหมือนกัน ไม่ทันที่พวกเราจะได้คิดอะไร เสียงจากปลายสายก็ดังขึ้นมาพร้อมๆ กับเสียงจากหน้าห้องทำให้รู้ว่าใครมาหา
“มึงเปิดประตูเดี๋ยวนี้ หยุดสิ่งที่กำลังทำซะ มึงจะเข้าคุกก่อนกูไม่ได้ ไอ้ชิบหาย!”
“เป็นบ้าไรวะสายฟ้า กูไม่เปิด กูกำลังจะเสร็จ!”
“มึงไม่เปิดใช่มั้ย ได้!” ผมได้ยินเสียงกึกกักก่อนประตูจะถูกถีบเข้ามา พี่สายฟ้าผมเผ้ายุ่งเหยิงในชุดนอนเสื้อบอลคอย้วยและกางเกงบอลที่ย้วยพอๆ กันยืนจังก้าอยู่ตรงหน้า มือข้างหนึ่งถือโทรศัพท์ อีกข้างถือตะหลิวง้างเตรียมฟาดอะไรบางอย่าง “เฟน เดี๋ยวพี่จะช่วยเอ็ง อ้าว…”
“เอ่อ ดีครับพี่สายฟ้า”
ผมส่งเสียงทักทายเมื่อพี่สายฟ้าเงียบไป เขาอ้าปากหวอมองมาที่ผมกับพี่พระพาย
“หนู ตรงนั้นๆ แรงเลยหนู แรงอีก ใช่!”
กร๊อบ…
ผมได้ยินเสียงกร๊อบเบาๆ หลังออกแรงสุดตัวกดจุดที่เขาต้องการ
“โอยยยย ในที่สุด” พี่พระพายหอบเบาๆ ผมผละออกจากตัวเขา มองอีกฝ่ายที่ลุกขึ้นบิดเนื้อบิดตัวสีหน้าผ่อนคลายกว่าเดิม “เรานี่นวดเก่งที่สุดเลยเฟน เดี๋ยวพี่พาไปเลี้ยงหนมตอบแทนนะ”
“มะ มึงไม่ได้…”
“อ้าว มึงเข้ามาได้ไงวะ” พี่พระพายขมวดคิ้ว “อ๋อ กูรู้ล่ะ มึงเอากุญแจสำรองที่กูเคยให้ไว้คืนมาเลยนะ เห็นกูลืมทวงหน่อยล่ะทำเป็นเนียน”
“นี่มึง…”
“อะไร?”
“...”
“แล้วจะเปิดประตูห้องกูค้างไว้อีกนานมั้ย ความร้อนมันเข้า เปลืองแอร์ห้องกู แล้วถ้ามียุงเข้ามากัดน้องนะมึงโดนแน่สายฟ้ากูบอกเลย”
พี่สายฟ้าอ้าปากพะงาบๆ เขาสูดหายใจลึก ลดตะหลิวในมือลงแล้วใช้เท้าดันประตูปิด พวกเราจ้องหน้ากันนิ่งๆ อยู่พักหนึ่ง ผมเลยฉวยโอกาสที่ห้องกำลังเงียบๆ ก้าวลงจากเตียงไปล้างมือที่เปื้อนยานวดในห้องน้ำจนสะอาดแล้วค่อยออกมาอีกครั้ง พี่สายฟ้ามองหน้าผม
“เมื่อกี้ทำอะไร”
“เรานวดให้พี่พระพาย” ผมเดินไปหยิบขวดยานวดชูให้พี่สายฟ้าดู “พี่พระพายบอกหลังเดาะ ปวดหลังมากนอนไม่หลับน่ะครับ”
“แล้วที่มันบอกให้เอ็งบดแรงๆ กระแทกกระทั้น?”
“ก็ออกแรงนวดไง” พี่พระพายเป็นคนตอบ เขามองหน้าเพื่อนตัวเองอย่างไม่เข้าใจ “เฟนก็ตัวแค่นั้น แรงจึ๋งนึง กูต้องบิ้วอารมณ์ให้น้องมันออกแรงเยอะๆ หน่อย ไม่งั้นไม่หายปวด”
“งั้นที่บอกว่าเจ็บกับแสบ แถมยังหอบแฮ่กๆ?”
“พี่พระพายหนังหนา เราออกแรงนวดจนเจ็บนิ้วไปหมด เหนื่อยจนหอบ” ผมหน้างอ “แถมยานวดนี่ก็แสบมือสุดๆ ไปเลยพี่สายฟ้า”
“ละ แล้วที่ว่าฉีก…”
“เราคิดว่าเล็บเราจะฉีกน่ะสิ พี่พระพายบอกแรงอีกๆ ทั้งที่เราเค้นให้สุดแรงแล้ว เกือบตายแน่ะ” ผมบ่น เดินกลับไปนั่งทำงานที่โต๊ะญี่ปุ่นบนพื้นต่อ
“ทำไมวะมึง แค่ให้น้องนวดนี่กูทำผิดศีลธรรมอะไรขนาดนั้น หรือเพราะว่ากูใช้แรงงานเด็กวะ?”
“ช่างเถอะ” พี่สายฟ้าโบกมือไปมา เขาทรุดตัวนั่งกับขอบเตียง ยกมือนวดขมับตัวเอง ก่อนหันไปทางพี่พระพาย “เออ ที่กูโทรมาเพราะจะบอกว่าพรุ่งนี้มอหยุดนะ คิดว่ามึงไม่น่าจะรู้”
“หยุดเนื่องในวันอะไร?”
“ปัญหาฝุ่นพิษ” พี่สายฟ้ายักไหล่ “ดูข่าวมั้ยล่ะ ที่ว่าจะไปพ่นน้ำบนตึกใบหยก ต่างอะไรกับไฟไหม้ป่าแล้วให้หมาฉี่ดับไฟวะกูถามหน่อย นอกจากไฟจะไม่ดับเจี๊ยวยังจะไหม้อีก”
“เบาหน่อยเพื่อน เบาหน่อย”
“กูเบาสุดแล้ว นี่ยังไม่พูดเรื่องที่จะเอาน้ำตาลไป…”
“เออ แฮมสเตอร์มึงเป็นไงบ้างแล้ว” ผมคิดว่าพี่พระพายจงใจเปลี่ยนเรื่อง
“ตุ๊ดตู่น่ะเหรอ เปลี่ยนจากอมอาหารมาอมน้ำแล้วพ่นใส่ขี้เลื่อยแทนล่ะ” พี่สายฟ้าส่ายหน้าไปมา “ไม่รู้เป็นห่าอะไรกับการพ่นน้ำ พ่นอยู่นั่นแหละ จะพ่นให้น้ำท่วมกรงหรือไงกูถามก่อน เดี๋ยวจะแยกติ๊ดตี่ออกจากตุ๊ดตู่ล่ะ ลูกรักกูขนเปียกเพราะลูกชังหมดแล้ว อยู่ไม่สุขเพราะมันตัวเดียว”
“มึงด่าแต่ก็ทนเลี้ยงมาหลายปีอะนะ”
“เลี้ยงๆ ไป เดี๋ยวก็หมดวาระมันล่ะ เอาบุญมึง”
“มึงต้องใช้คำว่าหมดอายุขัยหรือเปล่าวะ”
“มันก็คล้ายๆ กันแหละมึง” พี่สายฟ้าตบบ่าพี่พระพายไปทีนึง เขาเหลือบตามองผมแล้วหันไปหาพี่พระพาย ผมไม่ได้สนใจอะไรมากนัก “ส่วนมึงก็...หักห้ามใจหน่อยนะ ตอนแรกกูใจตกมาตาตุ่ม”
“ไมวะ”
“ก็กูคิดว่ามึง...น่ะ เข้าใจปะ”
“น่ะไรวะ…” พี่พระพายเงียบไปครู่หนึ่งก่อนร้องอ๋อ ผมได้ยินเสียงเขาหัวเราะหึๆ “บ้า มึงก็คิดมากไป กูบอกแล้วไงว่ากูมีศีลธรรมจรรยาบรรณพอจะหักห้ามใจ”
“กูถามจริง เหยื่ออยู่ตรงหน้าแต่กินไม่ได้ ในหัวมึงไม่คิดอะไรหน่อยเหรอ”
“คิด”
“นั่นไง!”
“ก็แค่คิดปะวะ ยังไม่ได้ลงมือ เท่ากับกูยังมีศีลธรรมและจรรยาบรรณในใจอยู่”
“มึงรู้มั้ย ข้ออ้างมึงก็เหมือนการฉีดน้ำจากตึกใบหยก”
“ยังไงวะ?”
“พยายามแทบตายทั้งที่รู้ว่าไร้ค่า”
“...”
“ถ้าคิดได้แค่นี้ก็อย่าคิดเลยดีกว่า ปัญญาอ่อน มึงชำเราเขาในใจไปกี่ครั้งแล้วเหอะ”
“มึงด่ากูเนอะ”
“คุยอยู่กับมึงสองคนกูจะไปด่าหมาแมวที่ไหนนนนน” พี่สายฟ้าเสียงสูง
“เออ ก็ให้กูได้มีความสุขกับจินตนาการตัวเองหน่อยเถอะ” พี่พระพายบ่นพึมพำ “มึงหมดธุระแล้วก็กลับไปไป๊ กูกับน้องจะนอนแล้ว เออ หยิบเสื้อมาให้กูด้วย หนาวนม”
“ถุ้ย!”
ผมเงยหน้าขึ้นมาพอดีกับที่พี่สายฟ้าโยนเสื้อใส่หัวพี่พระพาย เขาหันมองผมอีกรอบ สายตาดูเป็นห่วง แต่ไม่พูดอะไร ทำแค่ส่ายหัวแล้วคว้าตะหลิวเดินออกจากห้องพวกเราไป
“มาหนู มานอนกันเร็ว ดึกมากแล้วเนี่ย”
“เรายังไม่ง่วง”
“ตาปรือขนาดนั้น พี่ไม่โง่นะเว้ย”
“พี่ก็นอนก่อนสิ” ผมหลบตา ทำเป็นขีดเขียนงาน “งานเรายังไม่เสร็จ...เหวอ!”
ผมร้องออกมาด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆ ก็ถูกรวบเอวอุ้มจนตัวลอย รู้สึกตัวอีกทีก็มานอนบนเตียงข้างๆ พี่พระพายเรียบร้อยแล้ว ผมเบิกตาโตมองเขา กระถดไปนอนชิดในสุด พี่พระพายมองท่าทีของผม เขาหัวเราะเบาๆ ก่อนพลิกตัวไปปิดไฟจนห้องมืดสนิท มีเพียงแสงจากระเบียงห้องที่ลอดผ่านเข้ามาพอเห็นอะไรๆ ได้เลือนราง พี่พระพายหันหน้ามาทางผม สายตาเมื่อปรับเข้ากับความมืดแล้วก็เห็นว่าเขาอมยิ้มน้อยๆ อยู่
“รู้หรอกน่าหนู”
“ระ รู้อะไร”
“รู้ว่าไม่กล้ามานอนด้วย” พี่พระพายจิ้มจมูกผม “เขินอะดิ เวลาพี่นอนมองหน้าใช่ปะ เลยต้องให้พี่หลับก่อนแล้วค่อยเดินดุ๊กดิ๊กขึ้นเตียงมานอนขดตัวกลมป๊อก”
“รู้ได้ไง ยังไม่หลับเหรอ?!” ผมตาโต
“แกล้งหลับไง” เหมือนเขาจะยักคิ้วใส่ ผมมองไม่ถนัดเท่าไหร่ “เป็นไง เนียนกว่าตอนหนูแกล้งหลับมั้ยครับ”
“ไม่คุยด้วยแล้ว หลับไปเลยไป ไม่ต้องมามองหน้าเรา”
“น่ารักขนาดนี้ ถึงไม่อยากมองสายตาก็หันมาหาหนูตลอดนั่นแหละ แหม…”
“พี่นอนไปเลยไป” ผมพลิกตัวหันหลังให้เขา “เราง่วง จะนอนแล้ว”
“หันหลังให้พี่อันตรายกว่าหันหน้าน้า” พี่พระพายลากเสียงเจ้าเล่ห์ ผมสะดุ้งโหยง พลิกตัวหันกลับมาหาเขาแทบไม่ทัน “ว้า หันกลับมาซะแล้ว ยังไม่ทันได้ทำอะไรๆ เลย”
“พี่ เลิกแกล้งเราเหอะ เราง่วงจริงๆ แล้วนะ”
“ก็นอนดิครับหนู”
“ก็พี่มองเราอยู่ เราหลับไม่ลง”
“ทำไม มันตึกตักเหรอครับ”
“บ้า ไม่สักหน่อย” ผมหลุบตาหนี ดึงผ้าห่มคลุมมิดคอแล้วซุกหน้ากับหมอน “ขี้แกล้งขนาดนี้ไม่ตึกตักด้วยหรอก”
“โห แย่เลย คะแนนพี่ติดลบแล้วมั้งเนี่ย เพิ่งจีบได้ไม่เท่าไหร่เอง”
“ติดลบร้อยไปเลย!” ผมส่งเสียงฮึในลำคอ
“งั้นทำยังไงดีถ้าพี่อยากเพิ่มคะแนน”
“ไม่บอก”
“งั้นพี่คิดเองนะ”
ผมไม่ตอบ พยายามข่มตานอนหลับแต่จู่ๆ มือกลับถูกพี่พระพายจับไปกุมไว้ ผมลืมตาอีกครั้ง ยังไม่ทันถามว่าเขากำลังจะทำอะไร เจ้าตัวก็ตอบผ่านการกระทำ
“นวดให้พี่จนเจ็บนิ้วเลยใช่มั้ย งั้นพี่นวดคืนให้เนอะ” พี่พระพายออกแรงนวดมือให้ผมเบาๆ เขากดปลายนิ้วทั้งสิบของผมสลับกันไปมา ผมนิ่งไป ไม่ได้ดึงมือออกอย่างที่คิดจะทำในตอนแรก จะว่าไปมันก็...สบายดีนะ “นิ่งเลย เคลิ้มล่ะสิหนู”
“งะ งั้นๆ อะ”
“ถามจริง”
“จริง”
“ไม่หวั่นไหวหน่อยเหรอ”
“ถ้าพี่ทำหวังผลประโยชน์เราก็ไม่หวั่นไหวหรอก”
“งั้นถ้าทำเพราะอยากให้หนูนอนหลับสบายๆ ไม่เจ็บมือล่ะ” พี่พระพายเกลี่ยปลายนิ้วกับหลังมือผมเบาๆ “ไม่หวังให้หวั่นไหวหรือเพิ่มคะแนนให้ก็ได้ แต่สบายหรือเปล่าถามก่อน”
“กะ ก็สบายดี”
“งั้นก็ดีแล้วเนอะ หนูจะได้หลับฝันดี”
ผมเงียบ พี่พระพายก็ไม่ได้ชวนคุยอะไรอีก เขายังนวดมือนวดนิ้วให้ผมต่อเรื่อยๆ ไม่รู้จะทำไปจนถึงเมื่อไหร่ ผมเม้มริมฝีปาก ความเงียบรอบตัวทำให้เสียงเต้นของหัวใจชัดขึ้นเรื่อยๆ
ใจเต้นแรงขนาดนี้ เรียกว่าหวั่นไหวได้หรือเปล่า?
แย่จังเลย
พี่พระพายขี้โกงที่สุด มาทำคนอื่นใจเต้นแบบนี้ ตัวเองใจเต้นเหมือนเค้ามั้ยก็ไม่รู้
“พี่…”
“หืม?”
“แล้วพี่พระพายตึกตักมั้ย”
“อยากรู้มั้ยล่ะ”
“อือ เราจะได้ไม่รู้สึกเสียเปรียบ” ผมพยักหน้ารับในความมืด รู้สึกได้ว่าพี่พระพายขยับเข้ามาใกล้กว่าเดิม เขาวางมือโอบศีรษะผม ออกแรงดึงให้ขยับลงมานอนแนบอกตัวเอง ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากเกินกว่าจะตั้งตัวทัน
“บอกไปคงไม่เชื่อ ฟังเองเลยแล้วกัน” เสียงทุ้มกระซิบใกล้จนรู้สึกจั๊กจี้
ตึกตักๆๆๆๆ
จังหวะหัวใจของพี่พระพายไม่ต่างจากผมสักนิด เต้นรัวเหมือนมีคนตีกลองอยู่ข้างใน แก้มผมร้อนผ่าว ไม่รู้ว่าเพราะอุณหภูมิจากตัวพี่พระพายส่งผ่านมาหรือเพราะผมกำลังเขินจนหน้าแดง
“พี่”
“ว่าไงครับ?”
“เราว่า...เราไม่เสียเปรียบแล้วแหละ”
“จริงดิ? ไหนพูดให้พี่ฟังหน่อยเร็วว่ามันทำไมครับ”
“ก็ใจพี่เต้นแรงพอๆ กับเราเลย” ผมอุบอิบ ไม่กล้าพูดเต็มเสียง แต่พี่พระพายต้องได้ยินอยู่แล้วเพราะเราอยู่ใกล้กันขนาดนี้ เขาลูบหัวผมเบาๆ
“ดีใช่มั้ยล่ะ?”
ผมเงียบไปครู่หนึ่งแล้วพยักหน้ารับ
“อื้อ เราว่าก็ดีล่ะมั้ง...”
เทพท้อกับประชาธิปไตยที่หายไป @LostDemocracy44
หยุดพ่นน้ำสักทีไอ้แฮมสเตอร์เวร กูนอนไม่หลับ! อิสัสนาโย้กกกกก!
เทพท้อกับประชาธิปไตยที่หายไป @LostDemocracy44
*นาโร้ก!
เทพท้อกับประชาธิปไตยที่หายไป @LostDemocracy44
นิ้วเบียด ให้อภัยกูด้วย...
-----------------------------
สโลแกนนิยายเรื่องนี้คือ "มีตอนใหม่ทุกครั้งที่มีข่าว" พี่สายฟ้าคัมแบคแล้วค่ะ หลายๆ คนน่าจะคิดถึง แต่อย่าลืมว่าพระเอกคือพระพายนะคะ พี่แกร้องไห้แล้ว น้อยอกน้อยใจโดนแม่ๆ น้องเฟนสาดเกลือไล่ 55555555 ไม่รู้จะทอล์กอะไรแล้ว ฮือ เอาเป็นว่าถ้าเราหายไปก็มาเยี่ยมกันหน่อยนะคะ เสียวหลังวาบๆ
/พี่สายฟ้า พี่ทำให้ฉันเสี่ยงคุก!
#เพื่อนกล่อมนอน
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 30-01-2019 22:39:30
เริ่มหัวข้อโดย: tasteurr ที่ 30-01-2019 22:45:26
ดีแล้วที่พี่พพ.เป็นคนบ้าๆบอๆ แง บีบนิ้วเอย ฟังเสียงหัวใจเอย อมยิ้มจนหน้าเบี้ยวแล้วเนี่ย พี่พพ.เวอร์ชั่นนี้ไม่ดีต่อใจเลยซักนิด!
พี่สายฟ้าช่างน่าสงสารเจอแต่เรื่องปวดสมอง
:pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 30-01-2019 22:45:40
เริ่มหัวข้อโดย: Chompoo reangkarn ที่ 30-01-2019 22:48:04
เริ่มหัวข้อโดย: wikawee ที่ 30-01-2019 22:57:30
เริ่มหัวข้อโดย: magmild ที่ 30-01-2019 23:03:43
Sent from my GT-I8262 using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: HappyYaoi ที่ 30-01-2019 23:07:35
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 30-01-2019 23:16:08
เริ่มหัวข้อโดย: TheDoungJan ที่ 30-01-2019 23:16:22
เริ่มหัวข้อโดย: Leenboy ที่ 30-01-2019 23:16:36
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 31-01-2019 01:20:24
เริ่มหัวข้อโดย: Noname_memi ที่ 31-01-2019 02:36:30
เริ่มหัวข้อโดย: ก้อนขี้เกียจ ที่ 31-01-2019 07:20:52
เริ่มหัวข้อโดย: s_sisters19 ที่ 31-01-2019 09:34:23
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 31-01-2019 10:04:18
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 31-01-2019 10:14:45
เริ่มหัวข้อโดย: momonuke ที่ 31-01-2019 11:21:36
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 31-01-2019 11:57:09
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 31-01-2019 20:21:25
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 31-01-2019 20:34:40
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 31-01-2019 21:11:28
เริ่มหัวข้อโดย: Kimmoominn ที่ 31-01-2019 22:20:48
พี่พระพายที่จริงก็อ่อนโยนอยู่เหมือนกันนะเนี่ย จั๊กจี้หัวใจอ่ะ ดูนางรักน้องจริงๆ เด้อ แต่ถ้ามาทำให้ลูกฉันเสียใจ บอกเลยว่าตัด!
....ตัดออกจากกองมรดก
เริ่มหัวข้อโดย: JackXy Wu ที่ 31-01-2019 23:30:24
ลมหายใจเข้า ลมหายใจออก ดอกไม้บาน
เทพท้อ V.2 @TepthorM44
ใครสแปมแอคหลักกู ไอ้หัวขวด! ผมไม่รู้ว่าคุณเป็นคนของใคร แต่ผมจะตามหาคุณ และจะเอารัฐธรรมนูญฟาดหน้าคุณ! อ้อ แต่ฟาดไม่ได้เพราะประเทศนี้มันไม่มีให้ฟาด เฮงซวย!
[พระพาย]
“พี่พระพาย ตื่นเร็ว”
“หนู…” ผมงึมงำ หรี่ตามองนาฬิกาตั้งโต๊ะ มันเพิ่งจะผ่านเก้าโมงเช้ามาได้ไม่ถึงห้านาทีด้วยซ้ำ ผมตวัดผ้าห่มคลุมหัว “ยังเช้าอยู่เลยหนู...วันนี้หยุดนะ ไม่ต้องรีบตื่นหรอก”
เสียงผมอู้อี้ และผมคิดว่าเฟนคงฟังไม่เข้าใจ หรือเข้าใจแต่ทำเป็นไม่ได้ยิน เพราะน้องกระชากผ้าห่มออกจากตัวผมแล้วจับแขนออกแรงดึงให้ลุก
“พี่ ลุกกกกก”
“หนูครับ พี่ง่วง ให้พี่นอนนะ”
“ไม่ได้ ตื่นนน” น้องโวยวายแง้วๆ เหมือนลูกแมวโดนแย่งขวดนม ผมพยายามปรือตามอง โห ขนาดมองผ่านม่านขี้ตาน้องยังน่ารัก “ห้องรกแล้ว ทำความสะอาดกันพี่”
เวร…
เคยบอกหรือยังว่าผมเกลียดการทำความสะอาดห้องน่ะ
“โวยวายจังเลยเฟน” ผมกระตุกแขนทีเดียวน้องก็เสียหลักถลาลงมานอนทับ ผมฉวยโอกาสนี้กอดเอวเขาไว้ พาดขาก่ายเป็นหมอนข้าง แอบหอมหัวเฟนไปอีกสองสามฟอดจนโดนทุบอกอั่กๆ “พรุ่งนี้ค่อยทำไม่ได้เหรอ พรุ่งนี้ก็หยุด พี่ยังไม่ทันได้ตั้งตัวเลย หนูต้องนัดล่วงหน้าสิ”
“พี่ปล่อยเรานะ ตัวเหม็น!”
“แต่หนูตัวหอม” ผมเมินคำด่าของน้อง จุ๊บหัวเขาอีกรอบ “อาบน้ำยังเนี่ย”
“ยังไม่ได้อาบ อย่ามาหอมเรานะ”
“ยากเลยเนี่ย”
“พี่พระพาย เราจะตีพี่แรงกว่าเดิมนะถ้าไม่ปล่อยอะ!”
“โอเคๆ ปล่อยแล้วครับ” ผมหัวเราะ ปล่อยเขาออกจากอก ส่วนตัวเองก็ตื่นเต็มตา เฟนผุดลุกก้าวถอยหลังหนีผม เขาปัดๆ เสื้อตัวเองที่ยับยู่ยี่ให้เรียบร้อย ตาโตๆ ถลึงจ้องผมที่ลุกนั่งอยู่บนเตียง “โห โกรธพี่เหรอ พองขนเชียว”
“วันนี้ต้องทำความสะอาดห้อง” น้องย้ำ
“หยุดทั้งทีเราออกไปกินข้าวดูหนังกันมั้ยหนู” ผมพยายามตะล่อม อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่ทำความสะอาดห้องน่ะ แต่เฟนกลับส่ายหน้า
“พี่ไม่อ่านข่าวเหรอ ฝุ่นหนาขนาดนี้จะออกไปทำไม แล้วถ้าเราขับรถไป ควันจากท่อไอเสียเราก็จะทำให้มันยิ่งหนักกว่าเดิมหรือเปล่า แล้วถ้าจู่ๆ เราโดนลูกหลงจากการฉีดน้ำไล่ฝุ่นระหว่างทางล่ะ”
“นี่หนูอยู่กับสายฟ้ามันมากเกินไปใช่มั้ย?”
“พี่สายฟ้าบอกว่าเรื่องพวกนี้เราควรรู้ไว้ มันเป็นเรื่องของเราทุกคน”
“โอเคครับๆ ไม่ออกก็ไม่ออก” ผมยกมือยอมแพ้ ทำความสะอาดก็ได้วะ ห้องแค่นี้จะยากสักเท่าไหร่กันเชียว “แล้วหนูจะให้พี่ทำอะไร พี่ขออาบน้ำก่อนได้มั้ย”
“พี่จะอาบทำไม เดี๋ยวพอทำความสะอาดห้องตัวก็สกปรกอยู่ดี” น้องเอียงคอ “แค่ล้างหน้าแปรงฟันก็พอแล้ว เร็วเลยพี่อย่าถ่วงเวลา เรารู้นะ”
“รู้ทันให้มันน้อยๆ หน่อยนะเราอะ”
“ให้เรามีเรื่องได้รู้ทันพี่มั่งเถอะ” น้องบ่น ปากน้อยๆ เบะออก “เพราะเรื่องอื่นเราตามพี่ไม่เคยทันเลย พี่แย่อะ ชอบแกล้งเรา”
“อ้าว วนมาเรื่องนี้เฉยเลย” ผมหัวเราะ คุยกับเฟนแล้วมีแต่เรื่องให้ยิ้มให้หัวเราะตลอด ถึงเขาจะบ่นผมก็ตาม
“ไปล้างหน้าแปรงฟันเร็วพี่!”
“ครับๆ ไปแล้วครับ”
ผมยกสองมือยอมแพ้แล้วเดินไปล้างหน้าแปรงฟันแต่โดยดี ออกมาอีกทีก็เห็นเฟนเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นกางเกงบอลสีดำกับเสื้อยืดแขนสั้นสีครีมแทนชุดนอนแล้ว
เชี่ย!
พลาดมาก ทำไมกูไม่ออกมาตอนน้องกำลังเปลี่ยนเสื้อวะ?!
“เดี๋ยวเช็ดฝุ่นตามชั้นวางของก่อนนะพี่” น้องหยิบผ้าชุบน้ำให้ผม “ตรงนั้นที่พี่วางของก็จัดใหม่ด้วย เราเห็นมันรกตลอดเลย พี่ชอบโยนชีทโยนหนังสือเรียนกองๆ ไว้ ฝุ่นเกาะเต็มแล้ว”
“แค่ปัดๆ ฝุ่นเอาก็พอมั้งหนู พี่ขี้เกียจจัดใหม่”
“เราบอกให้พี่จัดใหม่ไง” น้องจ้องหน้าผม ผมสบตาน้อง สุดท้ายก็ยกสองมือยอมแพ้
“โอเค จัดใหม่ก็ได้”
“ก็แค่นี้” เฟนพยักหน้ารับ เขาเดินไปเปิดลิ้นชักหยิบอะไรบางอย่างออกมา พอเห็นชัดๆ ถึงรู้ว่าเป็นหน้ากากปิดปาก น้องยื่นให้ผมซองนึง ส่วนอีกอันน้องฉีกใช้เอง “ใส่ไว้ฝุ่นจะได้ไม่เข้าจมูกนะพี่”
“ขอบคุณครับ” ผมยิ้ม
น้องพยักหน้ารับ ผมมองเขาเดินไปจัดการเอาผ้าคลุมเตียงไว้ไม่ให้ฝุ่นปลิวไปตก ก่อนที่เฟนจะเริ่มต้นเช็ดทำความสะอาดจากทางฝั่งของตัวเอง ผมมองผ้าชุบน้ำในมือ ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ขี้เกียจว่ะ แต่น้องสั่ง ให้ทำไงได้ ถ้าไม่ทำเดี๋ยวเขางอนจนไม่ให้เข้าใกล้จะทำยังไง
ผมเริ่มลงมือทำความสะอาดในส่วนของตัวเอง กองชีทกองของทับสุมกันจนผมอยากกวาดมันลงกล่องใหญ่ๆ สักใบแล้วโยนทิ้งทีเดียวให้เสร็จไป
เฟนปิดแอร์ไปแล้ว พัดลมก็ไม่ได้เปิด มีแค่ลมจากประตูระเบียงห้องที่เลื่อนเปิดทิ้งเอาไว้เท่านั้นที่ทำให้ห้องนี้มีอากาศถ่ายเท ถึงอย่างนั้นเหงื่อผมก็เริ่มไหลท่วมตัว ห้องก็แค่นี้ แต่ทำไมของมันเยอะจังวะ ทำตั้งนานแม่งไม่หมดไม่สิ้นสักที ผมแอบอู้โดยการหันมองเฟน น้องขะมักเขม้นกับการทำงานจนไม่รู้ตัวสักนิดว่าถูกจ้องอยู่ เขาตั้งใจทำงานมาก คิ้วขมวดน้อยๆ ในขณะออกแรงเช็ดข้าวของของตัวเองแล้วจัดเรียงไว้ที่เดิมอย่างเรียบร้อย
ดูเหมือนน้องก็ร้อนเหมือนกัน เพราะผมเห็นเหงื่อซึมเป็นเม็ดบริเวณไรผมเขา เจ้าตัวก็ยกแขนเช็ดเหงื่ออยู่เป็นระยะ ผมไล่สายตาลงมา เสื้อน้องเปียกเหงื่อเชียว โดยเฉพาะด้านหลังที่เปียกเป็นวงใหญ่
แล้วขอโทษเถอะ
ไอ้เสื้อสีครีมนี่มันก็บางไม่ต่างจากเสื้อขาวเลยแม่งเอ๊ย!
ผมสูดลมหายใจลึกๆ ภายใต้หน้ากากปิดจมูก หันกลับมาเพ่งสมาธิตั้งใจทำงานในส่วนของตัวเองต่อ แต่พอได้ยินน้องส่งเสียงร้องออกมาเบาๆ ก็เผลอเงยหน้าขึ้นมอง ตาเกือบถลนหลุดออกจากเบ้าตอนเห็นเฟนจับชายเสื้อตัวเองยกขึ้นขยี้เช็ดตา เผยให้เห็นหน้าท้องขาวๆ ที่ไม่บางเกินไป มันมีเนื้อนุ่มนิ่มล้นออกมานิดๆ จากขอบกางเกง
“โครม!”
“พี่พระพาย?” น้องส่งเสียงเรียกผมที่หน้ามืดจนหงายหลังไปกับพื้น ผมไม่ได้ขานตอบเขา ตาค้างเหม่อลอยจ้องมองเพดานห้อง มันเป็นสีขาว แต่ผมชอบสีขาวโทนเดียวกับผิวน้องมากกว่า “พี่เป็นอะไร ทำไมล้มไปแบบนั้นอะ”
“พี่…”
“พี่ลุกเร็ว ทำงานจนหน้ามืดเหรอ” น้องเข้ามาประชิดตัวผมตอนไหนไม่รู้ เขาก้มต้วลงมา คงอยากจะช่วยผมให้ลุกนั่นแหละ แต่ไอ้เสื้อสีครีมของน้องคอมันย้วยไง ก้มมาแบบนั้นก็เห็นหมดสิวะ! “พี่พระพาย พี่ได้ยินเรามั้ย? หัวพี่ฟาดเหรอ เราต้องเรียกพี่สายฟ้ามาช่วยหรือเปล่า”
ทั้งขาว ทั้งชมพู ไอ้สีชมพูนี่ตัวดีเลย
ลมหายใจเข้า ลมหายใจออก ดอกไม้บาน…
แต่ดอกตรงหน้านี่ยังตูมอยู่เลย ต้องทำไงให้บานวะ เขี่ยๆ สะกิดเบาๆ นี่จะบานมั้ย
เวร หน้าจะมืด คิดอะไรอยู่วะเนี่ย ผมต้องท่องบทสวดด่วนๆ นาทีนี้ มีบทไหนบ้างวะ หมาตายลอยน้ำ ปลงสังขาร สงบกำหนัด แม่งเอ๊ย ใครก็ได้มิกซ์บทสวดให้กูที
“พี่ไม่เป็นไร” ผมลุกขึ้นนั่ง ขอบคุณผ้าปิดปากที่ทำให้น้องไม่เห็นสีหน้าของผมตอนนี้ “ตาฝาด นึกว่าเจอแมลงสาบน่ะหนู”
“แน่ใจนะพี่ว่าตาฝาด” น้องทำเสียงแหยงๆ
“ตาฝาดๆ ไม่มีจริงๆ” ผมยืนยันให้เขาสบายใจ เฟนเลยพยักหน้า
“โอเค ถ้าพี่ไม่เป็นอะไรแล้วงั้นเราไปทำของเราต่อนะ” ผมยกมือทำสัญลักษณ์โอเคให้เขา ทั้งที่ในใจนี่ส่งสัญญาณ SOS รัวๆ
อย่าสงสารคนตายเลยแฮร์รี่ สงสารกูที่อยากขย้ำเหยื่อแต่คำว่าผู้เยาว์ค้ำคอเถอะ!
“เออพี่พระพาย”
“ครับหนู?” ผมขานรับเสียงสั่นจนกลัวว่าน้องจะเห็นพิรุธ แต่โชคดีที่เฟนไม่สังเกตอะไร
“เราว่าใต้เตียงก็รกอะ เดี๋ยวพี่ช่วยเราหน่อยนะ”
“ชะ ช่วยอะไรครับ”
“ไม้กวาดมันเข้าไม่ถึงในสุด เดี๋ยวเราต้องก้มกวาดออกมา พี่เตรียมที่ตักขยะกับถุงดำรอเลยนะ”
ผมขานรับ ลุกไปหยิบถุงดำกับที่ตักขยะมาตามที่น้องต้องการ พอหันกลับมาเท่านั้นแหละ แม่เจ้าประคุณรุนช่องเอ๊ย ใครใช้ให้หนูก้มตัวโค้งก้นใส่พี่แบบนี้ กูจะบ้า สายฟ้าช่วยกูด้วยโว้ยยยย! ก้นกลมป๊อกเลยมึ้งงงง!
แล้วขาขาวๆ ตัดกับกางเกงสีดำชิบหาย!
“ลึกมากอะพี่พระพาย”
“ฮะ อะไรลึกนะ?”
“ใต้เตียงนี่ไงพี่” น้องขยับตัวดุ๊กดิ๊ก ตาผมก็จ้องแต่ก้นน้องเนี่ย ห่าเอ๊ย! “เราแหย่เข้ามาสุดแล้วยังไม่ถึงมุมเตียงเลย แล้วนี่ชีทใครเนี่ย ของพี่พระพายแน่ๆ เราไม่เคยยัดของเข้าใต้เตียงนะ”
แต่พี่อยากยัดหนูแล้วเนี่ย…
ผมลูบหน้าลูบตาตัวเอง มิกซ์บทสวดทั้งสามบทท่องอยู่ในใจพร้อมกับหายใจเข้า หายใจออก ดอกไม้บาน ภูผาใหญ่กว้าง ดุจสายน้ำฉ่ำเย็น ดั่งนภาอากาศอันบางเบา บริหารจิตเข้าไว้ตัวกู อย่าให้เฟนรู้ว่าจิตใจมึงสกปรกแบบนี้
เฟนกวาดของออกจากใต้เตียงมากองไว้ข้างๆ ผมสูดหายใจลึก ขยับไปนั่งยองๆ ข้างเขาแล้วหยิบเศษขยะชิ้นใหญ่ๆ อย่างพวกกระดาษมายัดลงถุง พยายามห้ามสายตาไม่ให้มองก้นกลมกลึงของเฟนที่อยู่ใกล้แค่เอื้อมมือตะปบ
ใกล้แค่เอื้อมมือตะปบ
แค่เอื้อมมือตะปบ
มือตะปบ
ตะปบ
ตะปบแม่งเลย...
หมับ!
“พี่พระพายจับก้นเราทำไม!”
เฟนสะดุ้งเฮือก น้องตะโกนเสียงดังลั่น ผมเองก็เผลอสะดุ้งตาม พอได้สติถึงเห็นว่ามือตัวเองกำลังขย้ำก้นน้องไว้ ผมตาโต แม่งเอ๊ยยยยย!
นุ่มมากกกก!
“ยะ ยุง”
“ฮะ?”
“ยุงจะกัดหนู พี่เลยตบให้”
“แล้วทำไมยังไม่เอามือออก!” น้องพยายามจะขยับตัวออกจากใต้เตียง “อื้อ! ขยี้ทำไมอะพี่พระพาย!”
“พี่กลัวมันไม่ตายเลยต้องขยี้ซ้ำ เนี่ย ซากมันคาก้นหนูเลย พี่ปัดออกให้นะครับ”
เพียะๆๆ
“ปัดบ้าอะไรของพี่เนี่ย นี่มันตีก้นเราชัดๆ เลยนะ!”
“มันติดแน่นมากหนู สงสัยพี่ขยี้แรงเกินไป ต้องปัดออกแรงๆ”
“พอเลย ไม่ต้องแล้ว”
น้องบ่นเสียงดังลั่น เขาขยับออกจากใต้เตียงมานั่งประจันหน้าผม ผมเผ้าน้องยุ่งเหยิง หน้าก็แดงแปร๊ดไปหมด ไม่รู้ว่าโกรธ เขิน หรือว่าเจ็บก้นกันแน่ แต่ที่แน่ๆ น่ะน้องเหงื่อท่วมตัว เสื้อด้านหน้าเปียกโชกตามด้านหลังไปแล้ว และมันทำให้ผมเห็นจุดเล็กๆ เลือนรางที่หน้าอกเขา
เอาเลย ฆ่ากูให้ตายตรงนี้ก็ไม่เสียดายชีวิต!
“พี่มองอะไรน่ะ…”
“เอ่อ…”
ผมได้แต่ส่งเสียงโง่ๆ ออกไป สายตาถูกตรึงที่หน่มน้มน้อง เฟนเลยลากสายตามองตาม น้องตัวแข็งทื่อเมื่อรู้ว่าผมมองอะไร เขาค่อยๆ เงยหน้าขึ้น หน้าแดงก่ำกว่าเดิม ยังไม่ทันได้แก้ตัวอะไรเฟนก็พุ่งเข้าใส่ผมซะก่อน
“พี่พระพายหื่นกาม!”
“โอ๊ยหนู เจ็บๆ อย่าฟาดพี่ โอ๊ย! พี่ขอโทษๆๆ”
“ตีไปพี่ก็ไม่จำ!”
“งั้นก็เลิกตีสิหนู โอ๊ย! อย่าหยิกพี่ ที่ว่าให้เลิกตีไม่ใช่ให้เปลี่ยนมาหยิก พี่เจ็บๆๆ อย่าหยิกนมพี่ หนู!”
ผมไล่จับมือน้องเป็นพัลวัน ก่อนพวกเราจะเสียหลักล้มลงกับพื้น เฟนคร่อมหน้าท้องผมไว้ น้องทั้งฟาดทั้งหยิกไม่ยั้ง แล้วผมอยู่ท่านี้เสียเปรียบไง ขยับตัวอะไรก็ลำบาก กว่าจะเล็งรวบข้อมือเฟนไว้ได้ก็โดนฟาดจนน่วมไปแล้ว แต่บอกเลยนะ…
ถึงผมจะโดนฟาดจนช้ำทั้งตัว แต่ผมก็ยังไม่ตาย!
“ปล่อยเรา!”
“ปล่อยหนูก็ฟาดพี่สิ เรื่องอะไรจะปล่อย” ผมตอบกลับหน้าตาย เฟนฮึดฮัด น้องกระชากมือตัวเองแรงๆ จนผมต้องคลายแรงออกนิดนึงเพราะกลัวเขาเจ็บ แต่ก็ไม่ปล่อยอยู่ดีนั่นแหละ
“พี่แย่อะพี่พระพาย” เฟนหน้าบึ้ง พอสู้ไม่ได้ก็เปลี่ยนมาตัดพ้อผมแทน “ทำไมเป็นคนแบบนี้ฮะ ชอบทำให้เรารู้สึกเหมือนโดนคุกคามอะ”
“โหหนู พี่ก็แค่มอง”
“แล้วไม่มองไม่ได้หรือไงเล่า!”
“คุณครับบบ ผมจะบอกอะไรให้นะ” ผมสบตาเขา ยิ้มมุมปากน้อยๆ เมื่อเฟนเอาแต่หน้าบึ้ง “คนที่ชอบอยู่ใกล้ขนาดนี้ แถมยังน่ารักน่ามอง ใครมันจะไปห้ามใจไหวล่ะ ผมไม่ใช่พระอิฐพระปูนนะครับ”
“พี่เป็นพระพาย” น้องยู่หน้า “พระพายหื่น”
“ปากดีจังเลย จับมาจุ๊บๆ หน่อยดีมั้ยเนี่ย”
“ไม่ให้จุ๊บ!” น้องเม้มปากตัวเองทันที
“หอมยังได้เลย ทำไมจุ๊บไม่ได้ล่ะ”
“กะ ก็…” เฟนหลุบตาหนีผม แก้มใสขึ้นสีแดงระเรื่ออย่างน่าเอ็นดู ปากเล็กๆ มุบมิบพึมพำเสียงเบา “เป็นไรกันถึงจะมาจุ๊บล่ะ จีบก็ยังไม่ติดเลย”
“ยังไม่ติดจริงดิ” ผมเลิกคิ้ว อมยิ้มตอนเฟนก้มหน้างุด
“ไม่ติด”
“ขนาดไม่ติดนะเนี่ย แก้มแดงแจ๋เลย น่ารักน้อยกว่านี้ได้มั้ย พี่หัวใจจะวายแล้ว”
“พี่พระพายก็เลิกหยอดสักที เราก็หัวใจจะวายแล้ว!” น้องเริ่มงอแง เขากระตุกข้อมือตัวเองที่ผมจับรวบเอาไว้ “ปล่อยเราเลย เราจะไปกวาดห้องต่อ พี่ไปเตรียมไม้ม็อบมาถูหลังเรากวาดเสร็จด้วย”
“ถ้าปล่อยแล้วจะฟาดพี่อีกมั้ย”
“ไม่ฟาดแล้ว เจ็บมือ”
“จริงนะ”
“จริงสิ”
“ไม่หลอกนะ”
“เราไม่เล่นต่อเพลงนะพี่พระพาย ถ้าไม่รีบปล่อยเราจะดุพี่แล้วนะ”
ผมหัวเราะลั่นตอนน้องบอกจะดุ จริงๆ ก็อยากให้ดุนะ คนอะไรขนาดดุยังน่ารัก ผมฟังน้องดุได้ทั้งวันเลยล่ะ แต่เดี๋ยวพอจีบติดแล้วค่อยดุน้องคืน
บอกเลยผมดุมาก น้องไม่ไหวแน่ๆ หึ…
ผมยอมปล่อยข้อมือเฟนให้เป็นอิรสะในที่สุด เขาส่งเสียงฮึใส่ทีนึงแล้วลุกจากตัวผมไปคว้าไม้กวาดมากวาดห้องต่อ ส่วนผมเดินไปหยิบไม้ม็อบถูพื้นที่ตั้งพิงไว้ตรงระเบียงห้องเข้าห้องน้ำไป ออกมาอีกทีเฟนก็กวาดเศษขยะกับขี้ฝุ่นมากองไว้ที่กลางห้องเรียบร้อยและกำลังกวาดใส่ที่ตักขยะ ผมหยิบถุงดำขึ้นมาเปิดปากถุงกว้างๆ ให้น้องเทขยะพวกนั้นลงก่อนจัดการมัดปากถุงแล้วถือไม้ม็อบเช็ดห้องเป็นขั้นตอนสุดท้าย
เวลาผ่านไปสักพัก ผมยกแขนปาดเหงื่อบนหน้าผาก มองสภาพห้องที่สะอาดและเป็นระเบียบมากกว่าเดิม ความรู้สึกแรกที่พุ่งเข้ามาในใจคือ
เหนื่อย เหนื่อยชิบหาย!
โคตรเกลียดการทำความสะอาดห้องจริงๆ ให้ตายเถอะ แต่ดูเฟนจะต่างไปจากผม น้องมีสีหน้าเหนื่อยก็จริงแต่ก็ยิ้มดีใจที่จัดการกับห้องรกๆ ได้สำเร็จ ผมมองรอยยิ้มเขา
แล้วก็เผลอยิ้มตามเหมือนทุกครั้ง
“ทำความสะอาดห้องเสร็จแล้ว…” ผมหันไปหาน้อง ยิ้มกว้างให้เขา “งั้นเรามาทำความสะอาดตัวกันดีมั้ยหนู มามะ ช่วยชาติประหยัดน้ำ อาบพร้อมกันดีกว่า”
“พี่พระพาย”
“จ๋าหนู” ผมขานรับเสียงหวาน น้องเรียกผมด้วยโทนเสียงปกติแฮะ นึกว่าจะตะโกนใส่ซะอีก หรือว่ามีลุ้น…
“หื่นกาม”
“...”
“หักคะแนน ติดลบพันไปเลย” พูดจบก็หันหลังให้ผม เฟนหยิบเสื้อผ้าชุดใหม่และผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไป ทิ้งให้ผมยืนยิ้มค้างอยู่กับที่
ติดลบพันคะแนนเลยเหรอ?
หนูจ๋าอย่าทำแบบนี้กับพี่ พี่ขอโทษ ผิดไปแล้วคนดี
ผมได้แต่สำนึกผิดอยู่ในใจ ทำได้แค่ตะโกนบอกน้องว่าจะลงไปซื้อข้าวร้านข้างหอมาให้ก่อนหยิบกุญแจและคีบแตะช้างดาวลงไปข้างล่างทั้งที่ตัวยังเหม็นๆ เหงื่อท่วมหัวยุ่งเหยิงนั่นแหละ ป้าร้านอาหารตามสั่งมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า ปกติผมไม่เคยสภาพเละเทะขนาดนี้ไง แต่โชคดีที่ไม่เจอรุ่นน้องเลยสักคน ไม่งั้นภาพลักษณ์พี่วินัยของผมคงพังทลาย
ผมกลับขึ้นห้องอีกครั้งพร้อมข้าวสองกล่องกับน้ำและขนมที่แวะซื้อจากเซเว่น เฟนยังไม่ออกจากห้องน้ำ ผมเลยวางกล่องข้าวกับถุงขนมไว้บนโต๊ะญี่ปุ่นแล้วเดินไปนั่งรอบนพื้นข้างเตียง ไม่กล้าขึ้นไปนั่งข้างบนเพราะตัวสกปรกชิบหาย เดี๋ยวโดนน้องด่าขึ้นมาล่ะซวยอีก ผมนั่งรอเฟนอาบน้ำไปพลางเล่นเกมในโทรศัพท์รอไปพลาง ก่อนได้ยินเสียงแจ้งเตือนไลน์จากโทรศัพท์เฟนที่ชาร์จอยู่ใกล้ๆ กัน พอเหลือบตาไปดูนี่ขึ้นเลย!
P’Tin : น้องเฟน ว่างมั้ยเย็นนี้ พี่จะเลี้ยงสาย
P’Tin : กินหมูกระทะร้านข้างมอกัน
ผมจำได้ คนชื่อตินน์ที่เป็นพี่รหัสของเฟน มองตาก็รู้แล้วว่าสนใจน้อง ผมกาหัวหมอนี่ไว้ตั้งแต่วันแรกที่เจอหน้า นึกว่าจะยอมวางมือไปแล้วซะอีก วันนั้นผมก็แสดงออกมากอยู่นะว่าเฟนเป็นของผมน่ะ
แกร่ก…
คิดยังไม่ทันเสร็จ เสียงประตูห้องน้ำก็เปิดออก เฟนแต่งตัวเรียบร้อย น้องสวมเสื้อยืดแขนสั้นสีน้ำเงินกับกางเกงบอล เจ้าตัวกำลังใช้ผ้าเช็ดตัวขยี้เส้นผมเปียกๆ ในขณะเดินมาหาผม
“มีคนไลน์มาน่ะ” ผมบอกเขา ไม่ขยับตัวลุกไปอาบน้ำต่อจนน้องเอียงคอใส่
“พี่ไม่ไปอาบน้ำเหรอ?”
“หนู”
“หือ?”
“เขาชวนหนูไปกินหมูกระทะ”
“เดี๋ยว อะไรของพี่ เขาไหน?” น้องทำหน้างง ผมเลยพยักพเยิดไปทางโทรศัพท์ของเขา เฟนมองตาม น้องขมวดคิ้วนิดนึง “พี่แอบอ่านเหรอ”
“เปล่า พี่ไม่ได้แอบอ่านนะ มันเด้งขึ้นมาแล้วพี่เหลือบไปเห็นพอดี”
“เดี๋ยวเราคิดบัญชีกับพี่แน่” น้องคาดโทษ เขาหยิบโทรศัพท์ที่ชาร์จอยู่แล้วนั่งบนขอบเตียง ผมจะลุกไปนั่งข้างๆ เขาแต่โดนน้องชี้หน้าใส่ก่อนเลยต้องนั่งอยู่ข้างเตียงแทบเท้าน้องเหมือนเดิม “พี่ตินน์นี่นา”
“หนู ไม่ไปได้มั้ย พี่ไม่อยากให้ไป”
“ทำไมไม่อยากให้เราไปล่ะ” น้องหลุบตามองผม “พี่เขาเลี้ยงสายเลยนะ ของฟรีพี่จะให้เราปฏิเสธเหรอ”
“แต่หนู หมูกระทะมันไม่ดีเชื่อพี่”
“ไม่ดียังไง”
“ก็เนี่ย ช่วงนี้มีข่าวเรื่องฝุ่นเรื่องควันใช่มั้ย ถ้าหนูไปกินหมูกระทะก็เท่ากับเพิ่มมลภาวะให้กับโลก ดูสิ แบบนี้มันดีที่ไหน พี่รหัสของเราน่ะคิดอะไรก็ไม่รู้ ไม่เห็นใจสภาพบ้านเมืองช่วงนี้เลย”
“ทีตอนแรกพี่พระพายยังจะพาเราไปข้างนอกเพิ่มมลภาวะให้โลกอยู่เลย”
“ก็นั่นมันตอนนั้น นี่มันตอนนี้”
“เหรอ”
“ช่ายยย”
“เรานึกว่าที่พี่ไม่อยากให้เราไป…” น้องเบนหน้าไปทางอื่น ริมฝีปากขมุบขมิบพึมพำเสียงเบา “...เพราะว่าหวงเราซะอีก”
เชี่ย…
น็อกเลยกู เจอแบบนี้เข้าไปนี่น็อกเลย
ผมยิ้ม รู้ตัวเลยล่ะว่ายิ้มกว้างจนปากแทบฉีก ไม่นึกว่าน้องจะพูดประโยคนี้ออกมา ผมกระแซะเข้าไปใกล้คนที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตากดโทรศัพท์ไม่มองกัน สะกิดขาน้องเบาๆ จนเขาหันหน้ามาหา
“หนู”
“อะไร”
“ที่พูดไปเมื่อกี้น่ะข้ออ้าง ความจริงคือหวงหนูล้วนๆ เลยครับ : )”
“ไม่ได้อยากฟังสักหน่อย บอกเราทำไม” เฟนก้มหน้างุด เฮ้อ...เอ็นดูอีกแล้วว่ะ น้องเขินทีไรชอบก้มหน้าชอบมุดไปเรื่อยทุกที “เลิกจ้องหน้าเราได้แล้ว ไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้นะ เราเหม็นพี่”
“เขินล่ะสิเลยไล่”
“ไปเลยไป!”
“ครับๆ ไปแล้วก็ได้” ผมหัวเราะ ฉวยโอกาสที่น้องก้มหน้าไม่ยอมสบตา ยื่นหน้าเข้าไปใกล้เขาแล้วจุ๊บต้นขาขาวๆ ของน้องไปทีนึงจนเฟนสะดุ้งเฮือก ยกขาขึ้นเตียงหนีผม หน้าเน่อแดงก่ำไปหมด ตาแป๋วๆ นี่ก็เบิกซะโตเชียว
“พี่พระพาย!”
“ไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวมาเล่นด้วยนะหนู”
“ฮึ่ย!”
“แล้วห้ามไปกับพี่รหัสเรานะ พี่หวง” ผมทิ้งท้ายแล้วคว้าเสื้อผ้าเดินเข้าห้องน้ำไป
V
V
V
เริ่มหัวข้อโดย: JackXy Wu ที่ 31-01-2019 23:31:12
[เฟน]
ผ่านมาสักพักแล้วแต่ใจผมยังเต้นตึกตักไม่หายเลย ต้นขาตรงที่ถูกพี่พระพายจุ๊บยังร้อนผ่าวเหมือนสัมผัสนั้นเพิ่งเกิดขึ้น ทั้งที่ผ่านไปสิบกว่านาทีแล้ว ผมมุดหน้ากับหมอน กลิ้งไปกลิ้งมาเหมือนที่ทำอยู่ตลอดสิบนาทีที่ผ่านมา พี่พระพายรุกหนักขึ้นทุกวัน ตอนแรกก็หอมหัว หลังๆ มาเนียนหอมแก้ม แล้วเมื่อกี้มาจุ๊บขา ต่อไปไม่หนักกว่านี้หรือไง ขนาดผมพยายามทำตัวให้ไม่เขินเขาเท่าตอนแรกแล้วนะ แต่พอโดนแบบนี้มันก็อดหน้าร้อนใจคันยุบยิบไม่ได้
แกร่ก…
ผมสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูห้องน้ำ รีบลุกนั่งจ้องพี่พระพายที่หัวเปียกชื้นน้ำหยดติ๋งๆ ไม่ยอมเช็ดดีๆ แต่กลับเอาผ้าเช็ดตัวพาดบ่าแทน พี่เขามองหน้าผมสลับกับกล่องข้าวบนโต๊ะ
“อ้าว หนูยังไม่กินข้าวเหรอ”
“เรารอกินพร้อ...เรายังไม่หิว” ผมรีบเปลี่ยนคำทันทีที่เห็นพี่พระพายยิ้มล้อพร้อมยักคิ้วหลิ่วตาใส่ เนี่ย พอให้เขาสำคัญกับผมเข้าหน่อยก็แกล้งให้เขินอยู่ได้ ผมรีบเปลี่ยนเรื่อง “พี่พระพายเช็ดผมดีๆ สิ”
“ขี้เกียจอะหนู ปล่อยไว้งี้แหละ เดี๋ยวก็แห้ง” เขายิ้ม “มากินข้าวกันดีกว่า รอกินพร้อมพี่นี่เนอะ”
“ใครบอก”
“หนูนั่นแหละที่เกือบหลุดปากบอกพี่” พี่พระพายแซว ผมเลยลุกไปจับแขนเขาดึงมานั่งที่เตียง “หืม อะไรเนี่ย เดี๋ยวนี้ใจกล้าดึงพี่ขึ้นเตียงนะเรา”
“เราจะเช็ดผมให้”
“หืมมม?”
“ทิ้งไว้เดี๋ยวไม่สบาย” ผมพูดอุบอิบ แย่งผ้าเช็ดตัวมาจากพี่พระพายแล้ววางแหมะลงบนศีรษะเขาก่อนขยี้เบาๆ “ผมพี่ยาวอะ ทิ้งให้แห้งเองกว่าจะแห้ง”
“เฮ้อ…”
“ถอนหายใจทำไม รำคาญเราเหรอ”
“เปล่าครับ” พี่พระพายหัวเราะ ผมไม่เห็นหน้าเขาเพราะผมคุกเข่าเช็ดผมให้พี่พระพายจากด้านหลัง แต่เดาว่าอีกฝ่ายต้องยิ้มตาพราวอยู่แน่ๆ “แค่คิดว่าหนูก็ตัวเล็กเท่านี้ แต่ทำไมความน่ารักถึงใหญ่เท่าโลกเลย”
“เงียบไปเลย”
ผมงึมงำในลำคอ พี่พระพายแย่ที่สุด ขยันปากหวานใส่ผมแบบนี้ไม่ดีต่อใจเลยจริงๆ นะ โมโหแล้วเนี่ย ขยี้ๆๆ ผมให้แรงๆ เลย นี่แน่ะ!
“ทำไมเขินแล้วต้องมาลงกับหัวพี่ด้วยเนี่ยเฟน” พี่พระพายหัวเราะ เขาพยายามจับมือผมให้เบาแรงแต่ผมยิ่งออกแรงเยอะกว่าเดิม “อีกนิดก็ถอนผมพี่หลุดออกมาเป็นกระจุกแล้วหนู เบาหน่อยครับ”
“พี่อะแหละ เลิกหยอดเราได้แล้ว เลิกๆๆๆ”
“ก็พี่มีความสุขเวลาเห็นหนูเขินนี่”
“แต่เราใจเต้นจนเหนื่อยแล้วนะ พี่ไม่สงสารเราหรือไง”
“โอ๊ย ก็เนี่ย ชอบทำตัวน่ารักใส่พี่ คำพูดคำจาก็น่ารัก ให้พี่ทนไหวเหรอ”
“ฮือ พอแล้วพี่ เราใจบาง เงียบไปเลยนะ!”
ผมเปลี่ยนมาเป็นเขย่าๆ หัวพี่พระพายจนมันสั่นด๊อกแด๊กไปหมด เขาส่งเสียงห้ามผมสลับกับหัวเราะร่วน มือก็ปัดป่ายจะจับผมให้หยุดทำร้ายหัวตัวเอง จนกระทั่งพี่พระพายคว้าข้อมือผมเอาไว้ได้ เขาหันหน้ากลับมา และผมพบว่าใบหน้าเราอยู่ใกล้กันจนเกินความพอดีอีกแล้ว
พี่พระพายรวบข้อมือผมทั้งสองข้างไว้ในมือเดียว ส่วนมืออีกข้างยกขึ้นเสยผมที่เริ่มจะแห้งหมาดๆ ของตัวเองไปด้านหลังจนเห็นใบหน้าชัดเจน ดวงตาคมกริบมองตรงมาที่ผม คิ้วเข้มเลิกขึ้นเล็กน้อยในขณะที่ริมฝีปากยกยิ้ม
“พะ พี่…”
“ครับ ว่าไงเอ่ย?”
“มัน…” ผมเม้มริมฝีปาก หลุบตาไม่กล้าจ้องเขาต่อ “ใกล้เกินไปหรือเปล่า”
“นั่นสินะ”
“พี่ถอยไปหน่อยสิ”
“ไม่อยากถอยเลย อยากมองหน้าคนน่ารักใกล้ๆ” น้ำเสียงเขาเจือหัวเราะ ผมก้มหน้าจนคางแทบชิดอก “เขินแล้วมุดอีกแล้วคนเรา เงยหน้าหน่อยเร็ว เวลาพูดกับใครต้องมองตากันนะครับ เป็นมารยาทที่ดีของคู่สนทนานะ”
“เรามองพี่ไม่ได้” ผมสั่นหน้า สารภาพออกไปตามตรง “เราเขินสายตาพี่”
“ถ้าไม่มองพี่จุ๊บนะ”
“พี่ ไม่เอาาาา”
“งั้นเงยหน้าเร็ว” พี่พระพายหัวเราะ ผมเม้มริมฝีปาก ยังไม่เงยหน้าขึ้นในทันทีเพราะต้องการฮึบๆ ทำใจดีสู้เสือก่อน แต่ดูเหมือนพี่พระพายจะตีความหมายจากการกระทำผมผิดไป “ไม่เงยหน้าสักที อยากโดนจุ๊บจริงๆ เหรอเนี่ย?”
ผมอยากเถียง แต่ริมฝีปากกลับหนักจนพูดไม่ออก พี่พระพายขยับหน้าเข้าใกล้กว่าเดิม ผมสัมผัสได้ ลมหายใจอุ่นเป่ารดข้างแก้ม ผมนับหนึ่งสองสามปลุกใจตัวเองแล้วเงยหน้าขึ้นก่อนพี่พระพายจะเข้าใกล้มากกว่านี้
มันเป็นการตัดสินใจที่พลาดน่าดู
เพราะการมองหน้าคนที่ทำให้เราใจเต้นตึกตักในระยะห่างแค่ฝ่ามือกั้นมันไม่ดีต่อใจของผมเลยสักนิด ลมหายใจผมติดขัด หน้าร้อนกว่าเดิม พาเหรดมดในอกเริ่มเดินขบวนอีกครั้ง
“เฟน” พี่พระพายเรียกผม เขาหลุบตาลงต่ำ จ้องมาที่ริมฝีปากของผม “ได้มั้ยครับ?”
“อะ อะไรได้…” ผมกลั้นใจถามออกไปถึงจะพอเดาได้ก็ตาม พี่พระพายตวัดสายตาขึ้นสบตาผมอีกครั้ง เขายิ้มหวานในขณะที่แตะปลายนิ้วลงบนริมฝีปากผมเบาๆ
“ตรงนี้”
“...”
“จุ๊บได้มั้ยครับ?”
ปลายนิ้วพี่พระพายอุ่นจัด ผมตัวแข็งค้างกับคำขอและแววตาอบอุ่นอ่อนโยนที่มองตรงมา เราสบตากันอยู่อย่างนั้น ผมไม่ได้ให้คำตอบเขา ไม่ใช่ว่าไม่อยากตอบ แต่แค่แรงจะขยับปากพูดยังไม่มีเลย โทษพี่พระพายนั่นแหละ เขาน่ะตัวสูบพลังงานผมเลย
“หนูไม่ตอบ งั้นพี่ตัดสินใจเองแล้วนะ”
พี่พระพายเคลื่อนหน้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ผมหลับตาปี๋ ใจเต้นตุบๆ จนกลัวว่ามันจะหลุดออกจากอก กระทั่งลมหายใจอุ่นเข้ามาแนบชิด ผสมผสานกับลมหายใจของผมจนเป็นหนึ่งเดียว
สัมผัสหนึ่งแตะประทับที่มุมปาก
คงค้างไว้เพียงแค่ช่วงระยะเวลาสั้นๆ และผละออก
ผมลืมตา พี่พระพายมองหน้าผมอยู่ก่อนแล้ว เขาปล่อยมือผมให้เป็นอิสระ ยกมือลูบหัวผมแล้วจับโยกไปมาเบาๆ
“รู้น่าว่ายังจุ๊บไม่ได้ ยังจีบไม่ติดนี่เนอะ”
“...”
“เลยขอจุ๊บมุมปากมัดจำไว้ก่อน ไว้หนูยอมเป็นแฟนพี่เมื่อไหร่ค่อยจุ๊บตรงนี้นะครับ”
พี่พระพายไล้ปลายนิ้วโป้งกับริมฝีปากผมเบาๆ ลมหายใจผมสะดุด
ผมเบนหน้าหนีสายตาเขา หัวใจเต้นแรงจนหูอื้อไปหมด อื้อจนไม่แน่ใจว่าตัวเองพูดอะไรออกไป
“อื้ม เป็นแฟนกันแล้วเราค่อยให้พี่จุ๊บนะ”
แย่จังเลย หัวใจเต้นแรงจนเหนื่อยแล้วนะ : (
บิ๊กไซซ์ปลงสังขาร @fdhjgjdll24hag
ขอยาดม ใครก็ได้ปายาดมมาให้หน่อยสักลัง กูจะตายแล้ว น้องน่ารักมาก ลมหายใจเข้า ลมหายใจออก ดอกไม้บานจนเหนื่อยแล้วเว้ย!
บิ๊กไซซ์ปลงสังขาร @fdhjgjdll24hag
เคยรู้สึกว่าใครน่ารักมากจนน้ำตาจะไหลมั้ย แม่งเอ๊ย น้ำตากูคลอหน่วยเลยเมื่อกี้ เกือบก๊อกแตกต่อหน้าน้องเลยต้องทำเป็นหิวข้าวลุกไปแกะข้าวกล่องใส่จาน เด็กมันงงเลย พี่ขอโทษนะหนู แต่พี่จะร้องไห้เพราะความน่ารักของหนูไงวะ!
บิ๊กไซซ์ปลงสังขาร @fdhjgjdll24hag
คีพคูล!
-------------------
พี่ พพ คีพคูลหน่อยยยยย
พักตลกโปกฮาและเสี่ยงคุกมาหวานกันมั่ง ความสัมพันธ์ทั้งคู่ค่อยๆ พัฒนาแล้วค่ะ แงงง ใจคนเป็นแม่มันหวิวๆ ลูกกำลังจะถูกพรากจากอก (แต่ในใจอิแม่นี่นัวเอ็นซีไปหลายตอนแล้ว แค่ก---)
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคะ
#เพื่อนกล่อมนอน
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 31-01-2019 23:54:50
ผู้ชายร้ายกาจล่อลวงเด็ก
เริ่มหัวข้อโดย: mybear_sr ที่ 01-02-2019 00:10:00
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 01-02-2019 00:15:58
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 01-02-2019 00:22:30
เริ่มหัวข้อโดย: catka12 ที่ 01-02-2019 00:47:58
เริ่มหัวข้อโดย: Leenboy ที่ 01-02-2019 00:52:01
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 01-02-2019 01:12:47
เริ่มหัวข้อโดย: momonuke ที่ 01-02-2019 01:27:25
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 01-02-2019 01:54:55
เริ่มหัวข้อโดย: magmild ที่ 01-02-2019 06:22:35
แต่น้องเฟนน่ารักน่าฟัดน่าบีบจริงๆ นึกไม่ถึงว่าพี่มันจะอดทนได้ขนาดนี้ 5555555555
Sent from my GT-I8262 using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 01-02-2019 06:43:05
เริ่มหัวข้อโดย: my.atty ที่ 01-02-2019 12:45:16
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 01-02-2019 14:37:07
คนเห็นด้วยอ่านแล้วสนุก คนไม่เห็นด้วยอ่านแล้ว.......
พระเอกเรื่องนี้โรคจิตมากกกก. นายเอกใสๆไม่ทันคนแต่น่าร้ากอ่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: TheDoungJan ที่ 01-02-2019 16:28:24
เริ่มหัวข้อโดย: Chompoo reangkarn ที่ 01-02-2019 16:33:52
การเมืองเป็นเรื่องละเอียดอ่อนนะ มีสองขั้วคือมีคนเห็นด้วยและก็ไม่เห็นด้วยคิดเหมือนกันน่าจะเพลาๆหน่อยบทสายฟ้าแสดงออกเรื่องการเมืองมันทำให้อดคิดไม่ได้ว่าผู้เขียนกระทบการเมืองผ่านสายฟ้าเพราะส่วนตัวอยากอ่านนิยายวายที่เป็นวายจริงๆถ้าจะมีสีสันการเมืองบ้างก็ได้ ขนาดชื่อหนูแฮมสองตัวของสายฟ้าเรายังเดาได้เลยหมายถึงใคร
คนเห็นด้วยอ่านแล้วสนุก คนไม่เห็นด้วยอ่านแล้ว.......
พระเอกเรื่องนี้โรคจิตมากกกก. นายเอกใสๆไม่ทันคนแต่น่าร้ากอ่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: PsychePie ที่ 01-02-2019 18:38:07
การเมืองมันมีสองข้างชัดเจนเป็นปกติในโลกครับ มีคนชอบ ก็มีคนไม่ชอบ
สหรัฐยังมีเอาทรัมป์ ไม่เอาทรัมป์ อังกฤษยังมีเอา brexit ไม่เอา brexit
ประเทศเหล่านี้เขายังวิพากษ์วิจารณ์รัฐกันได้อย่างเสรี ทำไมสังคมไทยจะทำไม่ได้ครับ
ในเมื่อผู้เขียนเขามีทัศนคติทางการเมืองแบบนี้ เขาก็เขียนออกมาแบบนี้ ถ้าไม่ตรงจริต รับไม่ได้ก็หลีกเลี่ยง
หรือหาเหตุผลมาโต้ มาหักล้างครับ ถ้าอันไหนคุณเห็นว่าบิดเบือน ไม่จริง ก็เอาข้อมูลจริงมาโพสต์เลยครับ
ไม่เอาแบบใครด่าลุง=ชังชาตินะ อันนั้นไม่เกิดประโยชน์
เริ่มหัวข้อโดย: janamanza ที่ 01-02-2019 20:04:42
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 01-02-2019 20:14:36
เริ่มหัวข้อโดย: janamanza ที่ 01-02-2019 20:50:30
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 01-02-2019 20:54:27
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 01-02-2019 23:05:46
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 02-02-2019 10:20:41
เริ่มหัวข้อโดย: HappyYaoi ที่ 02-02-2019 10:32:44
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 02-02-2019 11:14:05
เริ่มหัวข้อโดย: heymild ที่ 03-02-2019 11:51:01
เริ่มหัวข้อโดย: miwmiwzaa ที่ 04-02-2019 08:04:37
ส่วนเรื่องการเมือง ใครไม่ถูกจริตก็หลีกเลี่ยงไปเนอะ
เริ่มหัวข้อโดย: JoobbieChu ที่ 04-02-2019 13:49:38
เริ่มหัวข้อโดย: mutyamania ที่ 04-02-2019 21:25:42
เริ่มหัวข้อโดย: JackXy Wu ที่ 05-02-2019 22:53:46
คู่สร้างคู่สม
เทพท้อ V.2 แอคหลักปลิวไอ้สัส! @TepthorM44
ทดลองตั้งชื่อเพลงแบบ getsunova ‘ไล่ที่ไม่ออก’ รีแพ็กเก็ตแล้ววันนี้ทั่วประเทศไทย อัลบั้ลรีแพ็กฯ มีสุ่มการ์ดแถมสองลายด้วยนะจ๊ะ ลายเผด็จการ ver. กับ ลายรฐปห ver. ใครได้ลายไหนถ่ายมาอวดกัน #มึงมาไล่ดูสิ #ประชาธิปไตยที่เผด็จการ #ทหารที่เป็นNayok
Notice me senpai! @fcpeetepthor
กำลังตอบกลับถึง @TepthorM44
ไม่ได้แล้วปะแบบนี้? พี่ไปหน้าทำเนียบเลยดิ!
รีวิวครอบจักรวาล แคปทวิตคิด 500 นะครับ @Daran_Review
ทำยังไงให้เพื่อนไม่ออกไปชุมนุมหน้าทำเนียบดีครับ?
พพ.ไม่ได้ขายไส้กรอกแต่ให้ฟรีครับ @pp_prapai
กำลังตอบกลับถึง @Daran_Review
ชวนมันไล่ดูจักรวาลมาร์เวลใหม่ตั้งแต่ Iron Man1 ยัน Infinity War บอกไปว่าจะได้ข้อมูลแน่นๆ เตรียมตัวดูกัปตันมาร์เวลกับ End Game เอาธอร์ล่อไว้ มันรักของมัน
รีวิวครอบจักรวาล แคปทวิตคิด 500 นะครับ @Daran_Review
กำลังตอบกลับถึง @pp_prapai
มันบอกแอสการ์ดล่มสลายแล้ว โลกิก็ตายห่าแล้ว ช้ำใจไม่อยากดู
พพ.ไม่ได้ขายไส้กรอกแต่ให้ฟรีครับ @pp_prapai
กำลังตอบกลับถึง @Daran_Review
ตบหัวมันทีนึง บอกมันว่าแอสการ์ดไม่ใช่สถานที่แต่คือผู้คน! จงศรัทธา!
ผมชอบวันหยุดนะ แต่ไม่ใช่วันหยุดที่ต้องติดอยู่ในห้องกับพี่พระพายสองคนแบบนี้ ยิ่งหลังจากที่เขาจุ๊บผมไปแล้วด้วย โห นี่แทบมุดเข้าผ้าห่มอะ รู้เลยว่าหน้าร้อนที่ไม่ใช่ฤดูมันเป็นยังไง หน้าผมแทบไหม้ มันยิ่งกว่าโดนหอมแก้มอีก แบบ...อีกนิดพี่พระพายก็จะจุ๊บโดนปากผมแล้ว!
ส่วนคนขี้แกล้งพอจุ๊บเค้าได้ก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ตาเป็นประกายหนีไปกินข้าวเฉย ทิ้งให้ผมคว้าหมอนมามุดหน้าระบายความเขินอยู่คนเดียว
พี่พระพายแย่ที่สุด!
กว่าผมจะผ่านช่วงเวลาที่ม้วนตัวซุกหน้ากับหมอนได้ก็ผ่านไปพักใหญ่ พี่พระพายหิ้วคอเสื้อผมไปนั่งกินข้าวด้วยกัน แถมยังจ้องกดดันไม่ยอมให้ผมหนีไปไหนง่ายๆ ผมเลยเปลี่ยนจากซุกหน้ากับหมอนมาซุกหน้ากับจานข้าวแทน
“หนู”
“อือ ว่าไง” ผมตอบโดยไม่เงยหน้ามองพี่พระพาย
“ไม่เคยมีแฟนเหรอ”
“แค่ก!” ผมสำลักข้าวที่กำลังจะกลืน พี่พระพายเลยรีบยื่นแก้วน้ำมาให้ ผมรับไปดื่มอึกใหญ่ก่อนถลึงตาจ้องหน้าเขา “จู่ๆ มาถามอะไรแบบนี้เนี่ย?”
“ก็พี่สงสัย”
“พี่จะสงสัยไปทำไม”
“อยากรู้ว่ามีใครเห็นความน่ารักของเราแบบพี่อีกมั้ย”
“พี่พระพาย พอ!”
“เฮ้อ เนี่ย น่ารักจริงๆ นะ” พี่เขาถอนหายใจ ดวงตาคมกริบจ้องผมไม่วางตา “อยากจับมาหอมหัว จับมากอดให้จมอกเลย โคตรน่ารัก ไอ้เจ้าตัวน่ารักเอ๊ย!”
“ในหัวพี่คิดอย่างอื่นนอกจากจะจับเราไปหอมไปกอดบ้างมั้ยเนี่ย?!”
“คิดสิ”
“เนี่ย คิดอย่างอื่นก็ได้ ไม่ต้องมาหมกหมุ่นอะไรกับเราขนาดนั้น”
“แต่ว่าหนู…”
“ไม่มีแต่”
“ไม่ๆ ที่พี่จะบอกน่ะคือ…” พี่พระพายยิ้มหวาน ดวงตาเขาโค้งลงเป็นจันทร์เสี้ยว “อย่างอื่นที่พี่คิด มันหมกหมุ่นมากกว่าอยากจับหนูกอดกับหอมอีกครับเจ้าเฟน”
“...”
“คิดไว้หลายอย่างหลายท่าเลย แต่ทำได้แค่กอดกับหอมไง”
“พี่บ้า พี่คิดอะไร?!”
ผมเอื้อมมือหยิกแขนเขาทันที หน้าร้อนวาบเมื่อคิดได้ว่าพี่พระพายหมายถึงอะไร แย่อะ คนอะไรเอาแต่คิดเรื่องแบบนั้น เดี๋ยวนี้ผมเริ่มหัวไวกว่าเดิมแล้วนะบอกเลย อยู่กับพี่พระพายน่ะต้องหัดคิดให้ทัน ฮึ่ย!
“เจ็บๆ เฟน อย่าหยิกพี่” พี่พระพายยกมือปัดป้อง เขาขยับตัวหนีจนมือผมเอื้อมตามไม่ถึง “อะไรวะหนู แค่อยากชวนออกกำลังกายด้วยกันต้องหยิกกันขนาดนี้เลยเหรอ?”
“ออกกำลังกายอะไรของพี่?” ผมขมวดคิ้ว “ต้องมีความหมายแฝงแน่ๆ เลยใช่มั้ย พี่อยากโดนเราตีอีกรอบหรือไง”
“ความหมายแฝงอะไรรรร ไม่มีเนี่ย”
“แล้วลากเสียงยาวทำไม”
“หนูจ๋า” พี่พระพายเสียงอ่อนเสียงหวาน เขารีบขยับมานั่งชิดผมจนไหล่ชนกัน พอคนตัวโตเข้ามาใกล้ จากที่เคยใจสู้เมื่อกี้ผมก็ชักจะทำตัวไม่ถูกอีกครั้งแล้ว “คือพี่ไปเห็นคลิปนึงในยูทูป เขาเป็นแฟนกันแล้วเปิดช่องลงคลิปออกกำลังกายด้วยกัน น่ารักมุ้งมิ้งมากเลยนะเฟน พี่เห็นแล้วก็อยากมีโมเมนต์น่ารักๆ กับเราแบบนั้นบ้าง ติดที่ว่ายังไม่เป็นแฟนกันไง พี่ยังจีบหนูอยู่ จะชวนมาทำอะไรแบบนั้นก็ยังไม่เหมาะ”
“อ้าว...เหรอพี่”
“ใช่หนู แต่เนี่ย…” พี่พระพายขยับเข้ามาอีกนิด เขากระแซะไหล่ตัวเองกับไหล่ผม “ไหนๆ หนูก็รู้แล้ว เรามาลองออกกำลังกายกันดีมั้ย”
“ไหนพี่บอกมันไม่เหมาะ…”
“โอ๊ย แค่ซิตอัพเองหนู” เขาหัวเราะร่วน “แบบ...พี่เป็นคนซิตอัพ หนูเป็นคนจับ พอพี่ขึ้นมาปุ๊บหนูก็จุ๊บๆ พี่ทีนึงงี้ โอ๊ย! พี่บอกแล้วไงว่าอย่าหยิกกัน”
“พี่ก็มีแต่จะเอาเปรียบเราอะ”
“พี่ให้หนูเอาพี่ด้วยก็ได้”
“...”
“เอาเปรียบไง เอาเปรียบ” พี่พระพายรีบพูดเมื่อเห็นผมนิ่งไป “ว่าแต่พาพี่ออกนอกเรื่องตลอดเลย ยังไม่ตอบพี่เลยนะว่าเคยมีแฟนหรือเปล่า”
“พี่แน่ใจเหรอว่าเราพาออกนอกเรื่อง”
“นี่ไง บ่ายเบี่ยง พาออกนอกเรื่องอีกแล้ว” เขาจิ้มแก้มผมเบาๆ ผมปัดมือเขาออก
“ก็...ไม่เคยมี”
“ถามจริง คนน่ารักอย่างเราเนี่ยนะไม่เคยมีแฟนเลยสักคน”
“พี่เลิกชมเราน่ารักสักทีได้มั้ย” ผมขอเขา ทนไม่ไหวแล้วเนี่ย ใจเต้นไม่เป็นตัวของตัวเองหมดแล้ว
“งั้นพี่ด่าหนูแทน” เขาตีหน้าดุ “เจ้าตัวน่ารัก อย่ามาน่ารักใส่พี่มากได้ปะ ขยับก็น่ารัก อยู่นิ่งๆ ก็น่ารัก หายใจก็ยิ่งน่ารักทำไมเป็นคนที่น่ารักน่าฟัดได้มากขนาดนี้วะ?”
“พี่พระพายไร้สาระ” ผมเบี่ยงหน้าหนี ทำทีจะเอาจานไปล้าง แต่โดนพี่พระพายคว้าแขนไว้ก่อน พอหันมองเขาก็ส่งยิ้มให้กันอีกครั้ง
“ใจสั่นเลยดิโดนพี่ดุ”
“บ้า”
“แน่จริงด่าบ้าแล้วอย่าหลบตากันดิครับ”
“เราจะล้างจาน”
“สงสาร แก้มแดงหมดแล้วหนู” พี่พระพายแซว เขาแย่งจานข้าวในมือผมไป “เดี๋ยวพี่ล้างให้ครับ เฟนไปกินขนมไป”
แล้วพี่พระพายก็เดินหนีเข้าห้องน้ำพร้อมกับจานข้าว ผมมองตามตาปริบๆ อดสงสัยไม่ได้ว่าเขาจะมาไม้ไหน พี่พระพายขี้เกียจล้างจานจะตาย ทำไมวันนี้ถึงอาสาเอาจานผมไปล้างให้ล่ะ?
แต่ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัวแถมยังไม่ได้คำตอบ ผมเลยหันไปฉีกถุงขนมกินแล้วเปิดทีวีดูแทน สักพักพี่พระพายก็เดินออกจากห้องน้ำ เขามานั่งข้างกัน คว้าถุงขนมจากมือผมไปกินหน้าตาเฉย แถมยังหันมายักคิ้วให้อีกแน่ะ
ฮึ! ขนมของเรานะพี่!
“โอ๊ย ฟาดพี่อีกแล้วเหรอ?!”
“แย่งขนมเรา!”
“ขอกินด้วยก็ไม่ได้ เด็กขี้งก”
“ก็ขอดีๆ สิ พี่แย่งไปจากมือเราเลยนะเว้ย”
“เดี๋ยวนี้พูดวะพูดเว้ยนะ” พี่พระพายตีปากผมเบาๆ ผมตาโต ปัดมือเขาออก “อยู่กับตั้มมากไปแหงๆ รายนั้นอย่างห้าว อย่าไปห้าวตามสิหนู อยู่เป็นเด็กน่ารักๆ ของพี่แบบนี้ต่อไปดีกว่า”
“อย่าว่าตั้มนะ”
“ไม่ได้ว่าสักหน่อย”
“เอาขนมเราคืนมาเลย”
“อันที่จริงขนมพี่นะ” เขายักคิ้วหลิ่วตาใส่ ดูก็รู้ว่าจงใจแกล้งกัน “ตังค์พี่นะหนู ถ้าอยากกินต่อขอพี่ดีๆ เสียงหวานๆ เร็วเข้า แล้วเดี๋ยวป๋าจะให้กินขนมนะจ๊ะ”
“พี่จะเอาใช่มั้ย”
“ถ้าเอาหนูก็อยากเอาอยู่ โอ๊ย เจ็บๆๆ”
พี่พระพายร้องเสียงดังเมื่อผมโถมตัวเข้าใส่ ทั้งหยิกทั้งฟาดพี่แกไม่ยั้ง แต่ไม่ได้ตีแรงนะ กลัวพี่พระพายเจ็บแล้วชกสวนกลับมา แต่ก็ไม่รู้ทำไมพี่พระพายถึงร้องลั่นเหมือนโดนผมฟาดเต็มแรงขนาดนั้น
“โอ๊ย!”
คราวนี้ไม่ใช่เสียงพี่พระพาย แต่เป็นเสียงผมเองนี่แหละ ผมรีบชักมือกลับเมื่อรู้สึกเจ็บจี๊ดที่ปลายนิ้ว ส่วนพี่พระพายนี่ก็ตาเหลือกรีบถลาเข้ามาหาผมแล้วถามซะยกใหญ่
“เฟนเป็นอะไร ร้องเสียงดังเลย หนูเจ็บตรงไหน พี่เผลอทำหนูเจ็บเหรอ?!”
“เปล่าพี่” ผมส่ายหน้าปฏิเสธ ยกนิ้วให้พี่พระพายดู “เราเล็บฉีก สงสัยตอนฟาดพี่แล้วเล็บมันเกี่ยวกับเสื้อ ฉีกเลย เจ็บอะ…”
“โห ก็เนี่ย หนูเล่นไว้เล็บยาวไม่ยอมตัดดีๆ”
“เราก็ว่าจะตัดอยู่แต่ยังหาเวลาไม่ได้ต่างหาก” ผมเถียง กำลังจะลุกไปหากรรไกรตัดเล็บ แต่พี่พระพายเร็วกว่า เขาลุกไปหยิบกรรไกรตัดเล็บที่วางบนชั้นวางของแล้วกลับมานั่งข้างผม
ก่อนผมจะถูกรวบเอวเข้าไปนั่งตักพี่พระพายแบบงงๆ
“พี่!”
“อยู่เฉยๆ เลยเจ้าตัวดี พี่จะตัดเล็บให้”
“เราตัดเองได้”
“แต่พี่อยากตัดให้” พี่พระพายนั่งพิงเตียง ผมนั่งหลังชิดอกเขา สัมผัสถึงอุณหภูมิร่างกายของอีกฝ่ายและแรงเต้นของหัวใจที่ทับซ้อนกับอกซ้ายของตัวเอง พี่พระพายสอดมือโอบผมจากด้านหลัง จับมือผมเอาไว้ ไหล่ผมกลายเป็นที่วางคางชั่วคราวของพี่พระพาย “จะได้กอดหนูไว้แบบนี้ด้วย”
“หวังผลนี่นา!”
“ช่าย พี่หวังหนูนั่นแหละ” เขาหัวเราะคิกคัก ส่วนผมก้มหน้างุดไม่กล้าหันไปมองคนที่เกยคางตัวเองกับไหล่ผม เราอยู่ใกล้กันเกินไปอีกแล้ว
พี่พระพายเริ่มตัดเล็บผม เขาบรรจงตัดช้าๆ ไม่รู้เพราะกลัวพลาดจนตัดเนื้อหรือเพราะต้องการถ่วงให้ช่วงเวลาที่เราอยู่ใกล้กันแบบนี้นานยิ่งกว่าเดิมกันแน่ ผมมองมือตัวเองที่ถูกพี่พระพายประคองจับเอาไว้เงียบๆ พี่พระพายมือใหญ่กว่าผมมาก ผิวเขาสีแทนตัดกับสีผิวของผม มันให้ความรู้สึกประหลาดเมื่อเสี้ยววินาทีหนึ่งผมรู้สึกว่าตัวเองได้รับการปกป้องจากมือคู่นี้
“พี่”
“หืม?”
“พี่จริงจังกับเราจริงๆ เหรอ” ไม่รู้อะไรดลใจให้ถามออกไป และผมแทบนั่งไม่ติดตอนรอฟังคำตอบจากพี่พระพาย เขาเงียบไปแป๊บนึง ผมไม่รู้ว่าเพราะเขาตกใจที่จู่ๆ ผมก็ถาม หรือไม่มีคำตอบที่ชัดเจนกันแน่
“จู่ๆ ก็ถาม พี่ตกใจหมด” เสียงทุ้มกระซิบชิดใบหูผม ลมหายใจร้อนปัดผ่าน ผมย่นคอเล็กน้อย “พี่เกือบตัดนิ้วหนูแล้วนะเฟน”
“ตอบคำถามเราก่อนสิ พี่นอกเรื่องอีกแล้ว”
“จริงจังสิ พี่ดูไม่จริงจังเหรอ”
“ไม่รู้สิ…” ผมส่ายหัว “บางทีพี่ก็ดูเล่นๆ บางทีพี่ก็ดูจริงจัง เราเดาทางพี่ไม่ออกหรอก”
“งั้นก็ไม่ต้องเดาแล้ว พี่บอกตรงนี้ชัดๆ เลยว่าพี่จริงจัง ตอนนี้ก็คุยกับเราคนเดียวครับ”
“แล้ว…” ผมเงียบไป ไม่กล้าถามต่อจนพี่พระพายสะกิดมือผมเบาๆ
“แล้วอะไรครับ?”
“ถามได้เหรอ”
“หนูถามพี่ได้ทุกอย่างเลย”
“ก็…” ผมกลอกตา สูดหายใจลึกๆ “แอคนั้นอะ พี่ยังเล่นอยู่มั้ย”
“แอคนั้น?”
“แอคที่พี่ทักมาดีลเราอะ!”
“อ๋อ…” พี่พระพายหัวเราะร่วน “ก็เล่นอยู่...เฮ้ ฟังให้จบสิหนู จู่ๆ ก็ดิ้นแบบนั้น พี่ตัดพลาดมาเราเลือดออกเลยนะ”
“ก็พี่อะ!”
ผมอดขึ้นเสียงไม่ได้ พูดออกมาได้ไงว่ายังเล่นแอคนั้นอยู่ ไหนบอกว่าคุยกับผมคนเดียว
“ก็พี่อะไรครับ หืม? ฟังให้จบก่อนสิ” เขากดจมูกหอมไหล่ผมไปทีนึง “ที่บอกว่าเล่นคือเล่นแบบแอคหลุมไรงี้ ทวิตไปเรื่อยเปื่อย แต่ไม่ได้ใช้ไปดีลใครมานอนด้วยแล้ว ก็บอกอยู่เมื่อกี้ว่าตอนนี้พี่คุยกับเราคนเดียว”
V
V
V
เริ่มหัวข้อโดย: JackXy Wu ที่ 05-02-2019 22:56:20
“แล้วทำไมไม่บอกให้ชัดเจนตั้งแต่แรก”
“กำลังจะพูดแต่ยังพูดไม่จบ ไอ้ตัวเล็กแถวนี้ก็หึงจนหน้ามืดดิ้นจะออกจากตักพี่ไปก่อนเนี่ย”
“ไม่ได้หึงสักหน่อย”
“แล้วดิ้นหนีทำไม”
“ก็…”
“ก็?”
“เออ ก็ได้ เราแค่หวงพี่ แต่เราไม่ได้หึงนะ!” ผมหลับหูหลับตาพูดออกไป “ก็พี่บอกพี่จีบเราอยู่ พอคิดว่าพี่ยังไปอะไรกับคนอื่นเราก็หวงไง แต่เราไม่ได้หึง”
ผมพยายามอธิบาย ไม่รู้ว่าพี่พระพายเข้าใจมั้ย แต่การที่เขากลั้นหัวเราะจนไหล่สั่นนี่แสดงว่าต้องไม่เข้าใจแน่ๆ ฮึ่ย หวงกับหึงมันต่างกันนี่นา ผมว่าผมเข้าใจถูกนะ
“โอเค หวงเนอะ แค่หวงก็ชื่นใจแล้ว”
“สรุปเลิกแล้วจริงๆ ใช่มั้ย” ผมถามย้ำเพื่อความมั่นใจ
“เลิกแล้วครับ จริงๆ” เขาย้ำอีกครั้ง “คุยกับหนูอยู่พี่ก็ไม่อยากนอกกายนอกใจหนูหรอกน่า เห็นพี่เป็นแบบนี้แต่พี่ก็คิดได้ว่าอะไรควรไม่ควรนะหนู”
“เราจะเชื่อก็ได้” ผมมองเล็บนิ้วกลางของตัวเองที่พี่พระพายกำลังตะไบเก็บคมเล็บด้านข้างให้อยู่ เขามือเบามากจนไม่รู้สึกเจ็บสักนิด “แต่...พี่เคยๆ แบบนั้นมาตลอด จู่ๆ ก็มาหยุดเพราะเรา พี่...ทนไหวเหรอ”
“ทนอะไรหืม? ขยายความให้พี่ฟังหน่อยเร็ว”
“พี่อย่าแกล้งโง่ได้มั้ย?”
“ปากร้ายขึ้นทุกวัน ระวังเหอะ จีบติดเป็นแฟนเมื่อไหร่จะจูบให้ปากเจ่อเลย” พี่พระพายขู่ แต่ผมไม่กลัวหรอก ตราบใดที่ยังไม่ได้ตกลงเป็นแฟนกับเขา พี่พระพายก็น่าจะยังให้เกียรติผมมากพอ “ส่วนเรื่องที่ถามว่าทนไหวเหรอ เอาตรงๆ ของมันไม่เคยขาด พอมาตัดปุบปับก็จะเสี้ยนๆ หน่อย แต่ไม่เป็นไร พี่ทบต้นทบดอกไว้หมดแล้ว…”
“หือ?”
“เปล่าครับ”
“พี่” ผมเรียกเขาอีกครั้ง พอพี่พระพายขานรับก็กลั้นใจถามออกไป “แล้วถ้าเราเป็นแฟนพี่ พี่จะทำอะไรเรามั้ย…”
“ทำไมจู่ๆ ถามแบบนี้”
“เราแค่สงสัย” ผมก้มหน้า ตาจ้องมือตัวเองที่อยู่ในอุ้งมือพี่พระพาย “ว่าถ้าเราไม่พร้อม เราให้พี่ไม่ได้ พี่จะเบื่อเรามั้ย พี่จะทิ้งเราหรือเปล่า”
“หนู...พี่ไม่ได้ชอบหนูเพราะแค่ต้องการเรื่องนั้นนะ”
“เราไม่รู้สิ เรากลัวไว้ก่อนไม่ได้เหรอ ก็พี่เคยบอกเราว่าพี่เป็นผู้ชายร้ายๆ”
“พี่ร้ายแต่พี่ไม่เลวนะ”
“ฮือ พี่อย่าจุ๊บไหล่เราสิ จั๊กจี้” ผมห่อไหล่เมื่ออีกฝ่ายกดจูบลงมา
“พี่น่ะเอาตามตรงก็อยากได้หนู…”
“ตรงเกินไปแล้ว!”
“เอ๊า ไม่ดีเหรอ พี่ไม่มีความลับกับเราไง” เขาหัวเราะอีกครั้งในขณะตัดเล็บนิ้วก้อยผมและตะไบเก็บคมเล็บให้หลังจากนั้น “พี่อยากได้ แต่พี่ก็รอได้แหละถ้าเฟนไม่พร้อม พี่ไม่ชอบบังคับใจใคร มันควรเป็นเรื่องที่ทำแล้วมีความสุข พอใจกันทั้งสองฝ่าย ถ้าทำแล้วพี่ได้แค่ฝ่ายเดียวส่วนเราไม่ชอบพี่ก็ไม่ทำ”
พี่พระพายอธิบายยาวเหยียด ผมเงียบฟัง ไม่ได้พูดแทรกอะไรขึ้นมา เอนหลังพิงหน้าอกกว้างของพี่พระพาย สัมผัสแรงเต้นของหัวใจเขาที่เป็นจังหวะ พี่พระพายที่บ้าๆ บอๆ คนที่ชอบพูดจาแปลกๆ ไม่รู้เรื่องใส่ผม แต่พออีกฝ่ายเข้าโหมดจริงจัง ผมก็สัมผัสได้ถึงความจริงใจ
รู้ตัวอีกทีก็นั่งอมยิ้มอยู่เงียบๆ คนเดียวแล้ว
“พี่”
“ครับ?”
“เราไม่เคยนะ”
“หืม?”
“แต่ถ้าวันนั้นเรายอมพี่ พี่ต้องอ่อนโยนกับเราหน่อยนะ”
“...”
“พี่?” ผมเรียกซ้ำเมื่อพี่พระพายเงียบไป ก่อนเขาจะเปลี่ยนมากอดเอวผมแน่นแล้วซบหน้าลงกับไหล่ผมแทน
“เชี่ย…”
“พี่ด่าเราเหรอ”
“เปล่า พี่แค่…” เขาเงียบไปอีกครั้ง “โอยหนู พี่จะบ้าเลยว่ะ ไม่ไหวแล้ว ทำไมพูดจาอะไรแบบนี้ อยากทดสอบความอดทนของพี่หรือไงเฟน? พี่สวดมนต์จนจะไปบวชได้แล้วนะเว้ย”
“พี่ยังตัดเล็บให้เราไม่เสร็จเลย” ผมเปลี่ยนเรื่องเพราะเริ่มเขินขึ้นมาแล้วเหมือนกัน พอรู้ตัวว่าพูดอะไรออกไปบ้างมันก็จะร้อนๆ ที่หน้าหน่อย แถมหัวใจก็เต้นแรงไม่หยุดจนเหนื่อยไปหมด “เหลือข้างขวา…”
“เนี่ย ก็เป็นแบบนี้ไงคนเรา ทำคนอื่นเขาใจเต้นแล้วเปลี่ยนเรื่อง”
“ก็เราเขินแล้วนี่!”
“ส่วนพี่จะน็อกแล้วเหอะเจ้าตัวน่ารักเอ๊ย”
พี่พระพายหอมหัวผมแรงๆ สองสามทีแล้วจับมืออีกข้างของผมขึ้นมาตัดเล็บต่อ มือพี่พระพายเหงื่อออกนิดๆ พอเขากุมมือผมไว้ก็ให้ความรู้สึกร้อนๆ ชื้นๆ ผมพิงอกเขา ผ่อนคลายยิ่งกว่าตอนแรก มองกรรไกรตัดเล็บที่มือใหญ่ค่อยๆ บรรจงตัดให้ผมทีละนิดทีละนิ้ว
“พี่พระพาย”
“อะไรอีกเจ้าตัวดี จะทำพี่น็อกอีกรอบหรือไง”
“เปล่า เราแค่จะถามว่าพี่เคยมีแฟนมาแล้วกี่คน”
“ทำไมอยากรู้ ถ้าตอบแล้วจะหวงหรือเปล่า”
“ไม่หวงหรอก”
“ใจร้าย”
“ก็เราถามเรื่องในอดีต ส่วนตอนนี้พี่ชอบเราแล้วไง”
“ตัวแค่นี้ร้ายนักนะ” เสียงหัวเราะอารมณ์ดีดังขึ้นข้างหูผมอีกครั้ง “อืม หล่อๆ อย่างพี่ก็มีเยอะพอตัว”
“หนุ่มๆ หรือสาวๆ”
“ทั้งหมดนั่นแหละ”
“พี่”
“หืม?”
“เราว่าเรานิสัยไม่ดีแล้วอะ”
“ทำไมครับ?”
“เราหวงพี่กับคนในอดีต” ผมเบะปาก ทั้งที่ทำเป็นพูดดีไปตอนแรก “ว่าจะไม่หวงแล้วเชียว แย่เลย…”
“น่ารักเก่ง”
“เล่าต่อสิพี่”
“จะหวงอีกมั้ย”
“ไม่รู้ แต่อยากฟัง” ผมตอบ กางนิ้วให้พี่พระพายตะไบเล็บให้ได้สะดวกๆ “อยากรู้เรื่องของพี่อีกเยอะๆ จะได้เก็บเป็นข้อมูลไว้พิจารณา”
“โอเค” เขาตอบกลั้วหัวเราะ “ถ้าไม่นับที่คุยๆ แต่ไม่ได้สานสัมพันธ์กันจริงจัง พี่มีคบเป็นตัวเป็นตนอยู่แค่สามคน สองคนแรกเป็นผู้หญิง ส่วนอีกคนเป็นผู้ชาย พี่จริงจังกับเขายิ่งกว่าสองคนแรกอีก”
ผมนิ่งฟัง รู้สึกคันยุบยิบในใจ แต่ไม่ใช่อาการคันแบบที่เขินพี่พระพาย คราวนี้เป็นฝูงมดนิสัยไม่ดีที่น่าหงุดหงิด
“แต่พ่อพี่เขาไม่ชอบ เขารับไม่ได้ที่พี่ชอบได้ทั้งชายและหญิง เขาเป็นนักธุรกิจ มีหน้ามีตา กลัวเสียชื่อว่าลูกชายคนเล็กมีรสนิยมทางเพศผิดปกติ” พี่พระพายเล่าต่อ เขาปัดเศษเล็บออกไปข้างๆ “ตอนนั้นพี่มอหก ก็เริ่มไม่ค่อยทำตามคำสั่งพ่อเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมาแล้วล่ะ ว่าไงดี คิดว่าตัวเองโตแล้ว อย่างที่เคยเล่าให้ฟังว่าเรื่องสุดท้ายที่พี่ตามใจพ่อคือเรื่องเรียน หลังจากนั้นพี่ก็ตัดสินใจทำทุกอย่างที่พี่อยากทำ พ่อไม่ชอบแฟนพี่ เขาอยากให้พี่กลับไปชอบผู้หญิงอย่างเดียวเหมือนเดิม พี่ก็ไม่ยอมดิ ตอนนั้นพี่ก็รักของพี่นี่หว่า ก็ฝืนคบกันมาจนขึ้นปีหนึ่ง อยู่กันคนละมหา’ลัยนะ จะด้วยเรื่องพ่อพี่ด้วย เรื่องความห่างกันด้วย สุดท้ายเราก็ไปกันไม่รอด”
“พี่เสียใจมากมั้ย”
“โห แทบบ้า รักมากนี่นาตอนนั้นอะ” พี่พระพายหัวเราะอยู่ข้างใบหูผม “พี่มารู้อีกทีคือพ่อส่งคนไปกดดันแฟนเก่าพี่ ทางนู้นเขาก็ไม่ยอมบอกพี่ด้วยกลัวพี่เป็นห่วง แล้วเขาก็เหนื่อยกับอะไรหลายๆ อย่าง เลยตกลงว่าเลิกกันดีกว่า พี่ก็เฮิร์ต ไปๆ มาๆ ก็หาอะไรทำแก้เฮิร์ตจนมาเล่นไอ้แอคเค่อนี่แหละ ตอนแรกก็อารมณ์เหมือนประชดชีวิต ไปๆ มาๆ ก็เออ มันก็ไม่ได้แย่อะไร ก็แค่แอคด้านมืด ทุกคนมีด้านมืด พี่เหมือนได้ปลดปล่อย ทำตามที่ตัวเองชอบ ไม่ต้องสนว่าจะเสียชื่อพ่อมั้ยเพราะก็ไม่ได้เปิดเผยตัวตนอะไร อีกอย่างพี่ก็มีห้อง แล้วก็เซฟข้อมูลตัวเองกับคู่นอนพอสมควร”
“เราขอโทษนะ ไม่น่าถามเลย”
ผมพูดอย่างรู้สึกผิด ไม่คิดว่าพี่พระพายจะผ่านเรื่องน่าเจ็บปวดอะไรมาเยอะขนาดนี้ เขาในสายตาผมเป็นผู้ชายที่เหมือนไม่มีเรื่องเครียดอะไรในชีวิต หรือถึงมีก็ดูเข้มแข็งพอจะผ่านมันไปได้ ผมไม่รู้ว่าพี่พระพายต้องเข้มแข็งมากแค่ไหนถึงเอาเรื่องนี้มาเล่าได้แบบไม่คิดอะไรในวันนี้
“ไม่เป็นไรหรอก พี่ก็อยากให้เรารู้ เพราะพี่เองก็กลัวว่าครั้งนี้พ่อจะไม่ชอบเฟนเหมือนครั้งแฟนเก่าพี่” เขาเงียบไปพักหนึ่ง กุมมือผมแน่นกว่าเดิม “แล้วก็กลัวว่าเฟนจะเหนื่อย จะอึดอัด กดดันจนทิ้งพี่เหมือนเขา”
“เราก็คือเรา เขาก็คือเขา” ผมตีมือพี่พระพายไปทีนึง “เขาไม่สู้กับพี่ ใช่ว่าเราจะไม่สู้เหมือนเขา”
“หนู…”
“เราก็แค่พูดเอาไว้ก่อน ยังไม่ได้ตกลงเป็นแฟนพี่นะ” ผมพูดดัก “แต่อยากให้พี่รู้ไว้เฉยๆ ว่าถึงเราดูเป็นแบบนี้ แต่เราก็เข้มแข็งเพื่อคนสำคัญของเราได้เหมือนกัน ถ้าตอนนั้นพี่เป็นคนสำคัญของเรา เราก็จะสู้ไปกับพี่”
“นอกจากน่ารักเก่งแล้วก็ใจดีเก่งเหมือนกันนี่เรา”
“เราฟังเรื่องของพี่แล้ว พี่อยากฟังเรื่องของเรามั้ย” ผมถามหลังคิดอยู่นาน “ว่าทำไมเราถึงนอนคนเดียวไม่ได้”
“หนูอยากเล่าเหรอ”
“อื้อ อยาก”
“งั้นพี่ตามใจหนู” พี่พระพายตอบพร้อมตะไบเล็บสุดท้ายของผมเสร็จพอดี เขาดันตัวผมออก ก่อนหันมาสอดแขนอุ้มผมขึ้นนั่งบนเตียงให้ห้อยขาลงมา ส่วนตัวเองนั่งขัดสมาธิอยู่บนพื้นเหมือนเดิม “วางเท้าบนเข่าพี่เร็ว”
“พี่จะทำอะไรน่ะ?”
“ตัดเล็บเท้าหนูไง”
“เฮ้ย ไม่ต้องพี่!” ผมรีบชักเท้าหนี แต่พี่พระพายมือเร็วกว่า เขาคว้าเอาไว้ทัน “พี่! ตัดเล็บมือเราไม่ว่า แต่ตัดเล็บเท้าเราแบบนี้ไม่เหมาะนะ เท้าของต่ำ เราตัดเองได้”
“พี่ไม่ถือ”
“แต่เรา…”
“เล่าเร็วสิ เรื่องที่หนูนอนคนเดียวไม่ได้” พี่พระพายเปลี่ยนเรื่อง เขาเริ่มตัดเล็บเท้าให้ผมต่อ “เล็บเท้าก็ยาว รู้มั้ยว่าตอนกลางคืนเราน่ะนอนดิ้น ถีบโดนพี่ทีไรเล็บเท้าก็จิ้มพี่ตลอด”
“แล้วไม่บอกเราล่ะ จะได้ตัดให้”
“ถ้าบอกก็ไม่ได้ตัดเล็บให้หนูแบบนี้สิ”
พี่พระพายหัวเราะ เขาก้มหน้าก้มตาตัดเล็บให้ผม ส่วนผมก็ได้แต่เท้าแขนกับเตียงมองพี่พระพายที่นั่งก้มตัวตัดเล็บให้ตัวเอง ไม่รู้เขาจะเมื่อยมั้ย ผมเกรงใจเขาจริงๆ นะ
“พี่ดื้อจัง”
“หนูก็ดื้อ” เขาเงยหน้าขึ้นมายิ้มแล้วก้มลงไปอีกครั้ง “เล่าเร็ว พี่ฟังอยู่”
“อืม…” ผมขานรับในลำคอ นึกย้อนถึงเรื่องราวในวัยเด็ก “เราเคยบอกพี่หรือยังว่าเราเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่น”
“หืม ไม่นะ หนูไม่ได้บอกพี่ รู้แค่เคยอยู่ญี่ปุ่น” เขาเงยหน้าขึ้นมา จ้องผมตาโต “โห มิน่าล่ะน่ารักจังเลย คาวาอี้มากๆ เลยหนู”
“พี่บ้า มันใช่ประเด็นมั้ย” ผมเอ็ด พี่พระพายอมยิ้ม เริ่มตะไบเล็บให้ผมหลังตัดเล็บนิ้วแรกเสร็จ “ก็นั่นแหละ แม่เราเป็นคนไทย พ่อเป็นคนญี่ปุ่น พ่อเจอกับแม่ที่ไทย เรากับฟรองซ์ก็เลยเกิดที่ไทย แล้วหลังจากนั้นแม่ก็พาย้ายไปอยู่กับพ่อที่ญี่ปุ่นตอนสี่ขวบ”
“อ่าฮะ” พี่พระพายขานรับเป็นระยะ
“เรากับฟรองซ์ตัวติดกันตลอดเพราะเป็นฝาแฝด อยู่ด้วยกันแทบจะยี่สิบสี่ชั่วโมง” ผมยิ้มเมื่อคิดถึงฝาแฝดของตัวเอง ปีนี้ผมยังไม่ได้เจอเขาเลย “ตอนเด็กๆ แม่นอนเป็นเพื่อนเรากับฟรองซ์จนพวกเราโตพอจะอยู่กันได้สองคน เราติดฟรองซ์มากจนแม่กลัวกว่าพวกเราสองคนจะไม่มีเพื่อนคนอื่นๆ เลย แต่เราว่าก็ไม่ขนาดนั้นสักหน่อย”
“อิจฉาฟรองซ์จัง”
“ทำไมอะ?”
“โดนเฟนติด” พี่พระพายปัดเศษเล็บที่ตะไบออกจากเล็บผม เขาไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา ผมเลยไม่รู้ว่าสีหน้าเขาเป็นยังไง “อยากให้เฟนติดพี่แบบนี้บ้าง”
“ไม่ติดหรอก คนขี้แกล้ง” ผมแลบลิ้นใส่ อาศัยจังหวะที่อีกฝ่ายไม่เห็นนี่แหละ “อย่างที่บอกว่าเราติดฟรองซ์มาก ทุกอย่างก็ทำกับฟรองซ์ ไปเรียน เที่ยว เล่น นอน อีกนิดคือแม่จะจับเรามัดรวมกับฟรองซ์แล้ว”
“แล้วเรื่องที่หนูติดแฝดตัวเองเกี่ยวกับเรื่องที่นอนคนเดียวไม่ได้ตรงไหนครับ”
“ก็…” ผมลากเสียง พยายามเรียบเรียงเรื่องเล่าออกมาให้กระชับที่สุด “พ่อเรามีคนอื่นนอกจากแม่ ตอนนั้นเราสิบสาม ก็โตพอจะรู้อะไรๆ แล้วแหละ มันมีหลายเรื่องที่ทำให้เรากับฟรองซ์สังเกตเห็น จนมั่นใจอะว่าพ่อไม่ได้มีแค่แม่…”
“หนู ถ้าไม่ไหวไม่ต้องเล่าแล้วครับ”
พี่พระพายเงยหน้าขึ้นมา ผมสบตาเขา ในแววตาพี่พระพายฉายประกายจริงจังและเป็นห่วง ผมยิ้ม นึกขอบคุณเขาในใจที่เป็นห่วงความรู้สึกของผม
“เล่าได้ ไม่เป็นอะไรแล้ว”
“ไม่โกหกพี่นะ”
“อื้อ เราไม่โกหกพี่หรอก” ผมยิ้มให้เขาเห็นว่าไม่เป็นไร พี่พระพายพยักหน้ารับ ถึงอย่างนั้นผมก็เห็นเขาขมวดคิ้วอยู่ดี “ตอนนั้นเราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าแม่รู้เรื่องหรือเปล่า แต่เราปรึกษาฟรองซ์ว่าอยากบอกแม่ ฟรองซ์ห้ามเราไว้ แต่เราไม่ฟัง เราไม่อยากให้แม่อยู่แบบไม่รู้อะไร เราเอาเรื่องไปบอกแม่ แล้วแม่กับพ่อก็ทะเลาะกัน”
“เราไม่รู้ว่าพวกผู้ใหญ่เขาเคลียร์กันยังไง เพราะแม่ไม่บอกอะไรเราเลย พ่อก็เหมือนกัน เหมือนพ่อจะโกรธเราด้วยแหละตอนนั้น รู้อีกทีเรื่องก็เงียบ ทุกอย่างกลับเป็นเหมือนปกติ แต่เรากับฟรองซ์รู้ดีว่ามันไม่ปกติ หลังจากนั้นปีต่อมาแม่ก็หย่ากับพ่อ แม่พาเรากลับไทยตอนสิบสี่ ส่วนฟรองซ์อยู่ญี่ปุ่นกับพ่อ เป็นครั้งแรกที่เรากับฟรองซ์ห่างกันขนาดนั้น เราไม่ชินเลยพี่ตอนแรกอะ”
“มันยากมากเลยใช่มั้ย”
“ยากมากกกก” ผมลากเสียงยาว “เรานอนคนเดียวแล้วนอนไม่หลับเลยพี่ ไม่กล้าบอกแม่ด้วยกลัวเป็นห่วง เราก็ฝืนพยายามหลับ แต่ก็ตาค้างตลอด ช่วงนั้นปรับตัวเข้ากับโรงเรียนใหม่ด้วย เราไปหลับที่โรงเรียนเกือบตลอดจนอาจารย์เรียกไปเตือนเลย เขาคิดว่าเราไม่ตั้งใจเรียน เป็นเด็กใหม่เข้าสังคมไม่ได้อะไรแบบนั้น แต่เปล่า เราแค่ง่วงอะ”
“หนูเอ๊ย”
“เนี่ย เราก็พยายามปรับตัวนะพี่ แต่สุดท้ายก็ไม่รอด โดนเรียกผู้ปกครองมาพบ เราเลยต้องสารภาพกับแม่ แล้วหลังจากนั้นแม่ก็ต้องมานอนเป็นเพื่อนเราตลอดจนโตเลย จบแล้ว พี่ว่าเหตุผลมันไร้สาระมั้ยอะ…”
“ไม่หรอก”
“จริงนะ”
“จริงครับ” พี่พระพายตัดเล็บสุดท้ายเสร็จเรียบร้อย เขาประคองฝ่าเท้าผมไว้ ตะไบเก็บมุมคมและปัดทำความสะอาดให้เป็นลำดับสุดท้ายก่อนเงยหน้ามองผม “แต่พี่ว่าเราเข้มแข็งมาก ตัวก็แค่นี้ ทำไมต้องแบกอะไรเยอะแยะไว้บนบ่าด้วยฮึเรา?”
“พี่ก็เหมือนกันนั่นแหละ”
“แต่พี่แข็งแรง พี่แบกได้สบาย”
“เราก็แข็งแรง” ผมเถียง ไม่อยากยอมแพ้พี่พระพาย
“โอเค งั้นเราทั้งคู่แข็งแรงเหมือนกัน” เขาอมยิ้ม คว้ามือผมไว้ บรรจงก้มจูบข้อนิ้วผมเบาๆ แล้วสบตากัน แววตาคมกริบวาววับ ผมเห็นเงาสะท้อนตัวเองอยู่ในนั้น มันชัดเจนยิ่งกว่าส่องกระจก “คู่สร้างคู่สมขนาดนี้ พี่ว่าหนูต้องเป็นแฟนพี่แล้วแหละ”
“อย่าเนียน”
“พี่ชอบเรามากขึ้นทุกวัน แล้วเราล่ะชอบพี่มากกว่าเดิมหรือยัง”
ผมเม้มปาก เบนสายตาหนีแววตาหวานของคนตรงหน้า ใจเต้นตึกๆ บรรยากาศรอบตัวเป็นใจจนผมเกือบจะอ้าปากตอบคำถามพี่พระพาย ถ้าไม่ใช่…
ปัง!
ประตูถูกผลักกระทบผนังห้อง ผมสะดุ้งสุดตัว หันมองตามเสียง พี่สายฟ้ากับพี่ดารัญยืนอยู่ตรงนั้น ในมือพี่สายฟ้าหอบกล่อง DVD สูงเป็นตั้ง ส่วนพี่ดารัญกำลังควงพวงกุญแจกับปลายนิ้ว
“มึง เครื่องเล่น DVD ห้องกูเสีย ขอยืมห้องมึงดูหนังหน่อยสิ”
“สายฟ้า ไอ้เวรมึง…เอากุญแจสำรองห้องกูคืนมาเลย!” พี่พระพายกุมขมับแน่น ผมได้ยินเสียงเขาสบถ พี่ดารัญเป็นคนแรกที่เดินเข้ามาในห้อง เขาตบไหล่พี่พระพายเบาๆ
“ใช้เวลาวันหยุดอยู่กับเพื่อนก็ไม่เลวนะมึง”
“กูไม่ได้พิศวาสพวกมึง…”
“ไม่อยากให้กูมาขัดจังหวะเหรอวะ” พี่สายฟ้าเลิกคิ้ว เขาส่งเสียงหึก่อนวางกองแผ่น DVD ลงบนเตียงข้างผม ผมก้มหน้าดูและพบว่าทั้งหมดนี้เป็นหนังเกี่ยวกับจักรวาลมาร์เวลตั้งแต่เริ่มต้นจนล่าสุด “ไม่อยากให้กูอยู่มึงก็มาไล่ดูสิ ไล่ให้ได้สิ กูไม่ได้ท้าทาย แต่กูไม่ไป!”
“ถ้าบอกให้ไล่แล้วมึงไม่ไปจะให้กูไล่ทำไมแต่แรกวะ” พี่พระพายขมวดคิ้ว
“เออ ใช่มั้ยล่ะ หน้าด้านเนอะ”
“มึงใช่มั้ย”
“เปล่า กูหมายถึง…”
“มึงกูเปิดเครื่องแล้ว” พี่ดารัญแทรกขึ้นก่อนพี่สายฟ้าจะพูดจบประโยค “น้องเฟนหยิบไอรอนแมนภาคแรกมาให้พี่หน่อย จะได้เปิดตี้จักรวาลมาร์เวลสักที”
“อ้อ นี่ครับ”
ผมส่งแผ่นหนังให้พี่ดารัญ หลังจากนั้นห้องของผมกับพี่พระพายก็กลายเป็นโรงหนังจำเป็นโดยที่เจ้าของห้องอย่างพวกเราได้แต่กะพริบตาปริบๆ จะไล่ก็ไล่ไม่ได้เลยได้แต่ดูหนังไปกับพวกเขา
พี่พระพายลุกขึ้นมานั่งข้างผม
เขาขยับมือเข้ามาใกล้ สะกิดปลายนิ้วก้อยผมเบาๆ ก่อนเลื่อนมากุมทั้งมือ
ผมไม่ได้ชักมือออก ปล่อยให้พี่พระพายจับไว้แบบนั้น อมยิ้มน้อยๆ แม้ฉากในหนังตรงหน้าโทนี่ สตาร์คกำลังถูกกลุ่มก่อการร้ายจับตัวเข้าถ้ำก็ตาม…
เทพท้อ V.2 แอคหลักปลิวไอ้สัส! @TepthorM44
อีกนิดก็จะสิงกันแล้วไอ้สัส! รักกันมากมั้ย? คิดว่ากูไม่เห็นหรือไงนั่งจับมือกันคาตาแบบนั้น ถุ้ย!
เทพท้อ V.2 แอคหลักปลิวไอ้สัส! @TepthorM44
แต่กูไม่ออก! ถึงจะรู้สึกเป็นส่วนเกินกูก็ไม่ออก กูด้านพอ มึงมาไล่ดูสิ!
เทพท้อ V.2 แอคหลักปลิวไอ้สัส! @TepthorM44
ดอรอ.มึงกับกูเรามาจับมือสู้พวกมันมั้ย
รีวิวครอบจักรวาล แคปทวิตคิด 500 นะครับ @Daran_Review
กำลังตอบกลับถึง @TepthorM44
ประสาทแดกไปแล้วหรือไง...
-----------------------------------
สวัสดีค่ะ ที่หายไปนานเรายังไม่ได้ถูกลากคอนะคะ ขอบคุณทุกความเป็นห่วงค่ะ 55555 แต่เราแค่พักไปเคลียร์หัวตัวเองให้โล่งมา จะด้วยอะไรหลายๆ อย่างที่ทำให้ไม่มั่นใจที่จะเขียนต่อ มันมีเรื่องให้คิดทบทวนในหัว บวกกับเรากลับไปเขียนอีกเรื่องที่ดองค้างไว้ครึ่งเดือน และคิดว่าหลังจากนี้ไปจะแต่งสลับกันสองเรื่อง เพราะงั้นต่อไปก็จะไม่ได้อัปถี่ๆ แบบเดิมแล้วนะคะ
มาช้าไปนิด หวังว่าวลีเด็ดนี้จะยังไม่ตกเทรน 5555 แต่ถ้าขยันมีประเด็นกันทุกวันแบบนี้ก็ไม่ไหวนะคะ เขียนไม่ทัน ยังไงถ้าใครคิดถึงพี่สายฟ้าไปคุยกับบอตพี่สายฟ้าแทนได้นะคะ บอตพี่พระพายกับน้องเฟนเองก็เหมือนกัน มีคนคอยเล่นให้ตลอดค่ะ คุยเล่นรอนิยายอัปได้
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ ยังมีคนรอกันอยู่มั้ยเนี่ย ตอนนี้ยาวหน่อย และพี่ พพ ก็เป็นผู้เป็นคนมากขึ้นทุกวัน ช่วงที่ความสัมพันธ์กำลังพัฒนาอย่าให้พี่เขาบ้าเลยค่ะ เดี๋ยวน้องไม่รับรักสักที 555555 แล้วเจอกันตอนหน้านะคะ
#เพื่อนกล่อมนอน
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 05-02-2019 23:28:13
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 06-02-2019 00:05:34
เริ่มหัวข้อโดย: Leenboy ที่ 06-02-2019 00:27:06
เริ่มหัวข้อโดย: Foggy Time ที่ 06-02-2019 00:30:59
เริ่มหัวข้อโดย: momonuke ที่ 06-02-2019 00:38:40
หรือคนเขียนจะโดนเรียกตัวจริงๆ ขอโทษค่ะ :katai1: :katai1: :katai1:
คิดถึงพี่พะพายกับน้องเฟนมากๆเลยค่ะ แงงงงงงงง
บอกพี่สายฟ้าระวังหน่อยนะคะ ถ้าจะโดนให้พี่สายฟ้าโดนคนเดียวพอ
อย่าเอาคนเขียนไปด้วย คิดถึงมากค่าาาา :hao7: :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: jannie ที่ 06-02-2019 02:21:35
เริ่มหัวข้อโดย: ursleepingxd ที่ 06-02-2019 05:30:36
อย่ายอมนะพสฟ พี่เป็นความหวังหมู่บ้านในการปกป้องน้องเฟนและน้องปชตนะคะ!!
เริ่มหัวข้อโดย: magmild ที่ 06-02-2019 06:34:26
Sent from my GT-I8262 using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 06-02-2019 08:48:48
ดีใจที่พี่ดารัญยังเป็นผู้เป็นคน 555
จักรวาลมาเวลรึจะต้านทานความสัมพันธ์นี้ได้555น้องเฟนลูกหนูจะทำให้คนหัวใจหยุดเต้นบ่อยๆแบบนี้ไม่ได้นะลูก หยุดน่ารักสักวินึงเหอะ
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 06-02-2019 09:23:25
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 06-02-2019 12:00:22
เริ่มหัวข้อโดย: miwmiwzaa ที่ 06-02-2019 13:35:05
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 06-02-2019 14:06:24
เริ่มหัวข้อโดย: kawisara ที่ 06-02-2019 15:24:23
ทำให้พี่สายฟ้าสติแตก
55555555
เริ่มหัวข้อโดย: FrozenSnow2019 ที่ 06-02-2019 18:22:25
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 06-02-2019 23:09:36
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 06-02-2019 23:42:52
เริ่มหัวข้อโดย: Majariga ที่ 07-02-2019 01:23:00
เริ่มหัวข้อโดย: JoobbieChu ที่ 07-02-2019 11:35:38
เริ่มหัวข้อโดย: NaunaeZaa ที่ 07-02-2019 12:53:58
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 08-02-2019 08:07:58
เริ่มหัวข้อโดย: miikii ที่ 08-02-2019 12:04:32
หาซักคนมั้ยพี่
เริ่มหัวข้อโดย: JackXy Wu ที่ 12-02-2019 23:28:01
น้อมนำหลักธรรมสร้างความสมดุล
เทพท้อ V.2 แอคหลักปลิวไอ้สัส! @TepthorM44
“ไม่เอา #รัฐประหาร”
“ไม่เอาเหรอ แต่ถ้าเอารัฐประหารประเทศเราจะก้าวหน้าขึ้นนะ”
“รัฐประหารไม่เคยทำให้ประเทศก้าวหน้า มันเป็นวงจรอุบาทว์ มีรัฐประหาร ร่างรัฐธรรมนูญ แล้วกลับไปรัฐประหาร เพราะแบบนี้ประชาธิปไตยในประเทศถึงไม่แข็งแรงสักทีไง เจ้าหมวกโง่ นายทำให้ประเทศฉันดูแย่!”
เทพท้อ V.2 แอคหลักปลิวไอ้สัส! @TepthorM44
นารีขี่ม้าขาวไม่สามารถลงเล่นการเมืองได้ฉันใด การนำพระพุทธเจ้ามาหาเสียงก็ทำไม่ได้ฉันนั้นนะครับท่าน หลักธรรมคำสอนไม่สามารถโหนใช้ได้กับทุกอย่าง ฝากไว้ให้ครีสสสส #ไทยรัฐเลือกตั้ง62
[พระพาย]
ผมรู้สึกตัวเองกำลังจะบ้า โอเค ปกติผมก็บ้าอยู่แล้ว เรื่องนี้ยอมรับ แต่รอบนี้มันหนักหนาสาหัสกว่าที่ผ่านมา พูดไปอาจฟังดูงี่เง่า เพราะผมน่ะ…
“น้องๆ ครับ พี่ปีสองแจกเอกสารกำหนดการงาน Blue Night ให้เรียบร้อยแล้วใช่มั้ย?”
เสียงของสายฟ้าดึงผมออกจากความคิดฟุ้งซ่าน ผมพบว่าตัวเองกำลังยืนอยู่หน้าแถวรุ่นน้องปีหนึ่ง หน้ารู้สึกตึงๆ เล็กน้อยถึงปานกลาง
“แจกแล้วครับ/ค่ะ”
“โอเค งั้นก็รู้แล้วใช่มั้ยว่าวันนั้นจะมีพิธีปลดระเบียบก่อนงานเลี้ยงคณะตอนเย็น ถ้ายังไงพี่ขอความร่วมมือตามเพื่อนๆ มากันให้ครบหน่อย ครั้งสุดท้ายแล้วครับ ตกลงมั้ย?”
“ได้ค่ะ/ครับ”
สายฟ้าพยักหน้ารับ
“งั้นวันนี้เลิกแค่นี้ครับ หวังว่าจะได้ผูกข้อมือให้พวกน้องๆ ในวันนั้นนะ”
สายฟ้าทิ้งท้าย พวกน้องๆ ปีหนึ่งส่งเสียงตอบรับแล้วแยกย้ายกันไปจนพื้นที่บริเวณรับน้องกลับมาสงบอีกครั้ง ผมเพิ่งรู้ตัวว่าไม่ได้พูดเนื้องานในส่วนของตัวเองออกไปสักคำ เพราะไอ้สายฟ้ามันจัดการพูดแทนหมดแล้ว
โดนด่าแน่กู
“พระพายมึง”
“พอ อย่าด่า กูสำนึกแล้ว” ผมยกมือห้ามมันทันที
“อะไร ใครด่ามึง กูแค่จะถามว่าเป็นอะไร หน้าตึงยิ่งกว่าตอนเป็นวินัยรวมกันทั้งเดือน”
“อ้าว…”
“สรุปเป็นอะไร”
“หงุดหงิดคนนิดหน่อยว่ะ” ผมตอบระหว่างที่พวกเราเดินออกจากตรงนั้น
“ใครวะ? น้องเฟนเหรอ”
“บ้า น่ารักขนาดนั้นกูจะหงุดหงิดลงได้ยังไง”
“มึงตอบเฉยๆ ก็ได้ไม่ต้องอวยน้องทุกๆ ประโยคขนาดนั้น”
“ก็น้องน่ารักน่าอวย กูปล่อยผ่านไม่ได้จริงๆ”
“เออ เรื่องของมึงเลยถ้างั้น” สายฟ้ากลอกตา มันเดินนำผมไปนั่งที่โต๊ะหินอ่อนข้างตึกคณะ สีหน้าแววตาคือพร้อมเสือกเรื่องของผมเต็มที่ “สรุปมึงหงุดหงิดใครวะ”
“กูเรียกโค้ดเนมเขาว่านาย ก.นามสมมุติ คือเรื่องมันเป็นงี้มึง...”
“แม่ง เลวชิบหาย!”
“เดี๋ยว…” กูยังไม่ได้เล่า
“ขยันสร้างปัญหาให้คนอื่นจังวะไอ้นาย ก. เนี่ย”
“มึงใจเย็น กู…”
“เมื่อไหร่จะหายๆ ไปจากบ้านเมืองสักทีวะ!”
“ไอ้สัสหยุด” ผมม้วนชีทเรียนฟาดหัวมันไปทีนึง “กูยังไม่ได้เล่า มึงอินอะไร? นาย ก. มึงกับ นาย ก. กูมันคนเดียวกันมั้ยถามก่อน?”
“อ้าว มึงไม่ได้หมายถึงนาย ก. ที่กอไก่ใกล้ยอยักษ์เหรอวะ?”
“ไม่มึง ไม่ใช่นาย-ก นั้น เราขยับประเด็นออกนอกสภากันสักเรื่องได้มั้ย?” ผมกระแอม ยิ่งใกล้เลือกตั้งเท่าไหร่เพื่อนผมก็ยิ่งคึกคักมากขึ้นเท่านั้น “คือช่วงนี้เฟนคุยกับใครก็ไม่รู้ กูเลยเรียกว่านาย ก.ไปก่อน แล้วน้องมันหัวเราะคิกคักยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ พอกูถามก็ตอบเลี่ยงๆ ดูก็รู้ว่าไม่อยากบอก”
“เออ ก็รู้ตัวนี่นา”
“ตามบทแล้วมึงควรจะให้คำแนะนำกู”
“อ้าว เหรอ โทษทีๆ” มันหัวเราะ ตบไหล่ผมป้าบๆ “น้องคุยกับเพื่อนหรือเปล่า มึงอะคิดมาก”
“คิดมากสิ ก็กูกลัวน้องไม่รักนี่หว่า”
“ตัวก็ใหญ่มึงอย่าใจคิตตี้ มั่นใจในตัวเองหน่อยสิวะ”
“เฮ้อ พูดยากว่ะมึง” ผมถอนหายใจ “คือกูก็รู้ตัวว่าหล่อ หุ่นดี เป็นที่หมายปอง คารมไม่เป็นสองรองใคร แต่พออยู่กับน้องเหมือนความมั่นใจมันลดฮวบลงครึ่งนึงทุกทีเลยว่ะ”
“เอาน่า ใจสู้หรือเปล่า ไหวมั้ยบอกมา”
“มึงร้องให้กำลังใจกูเหรอ”
“เปล่า กูร้องซ้ำเติม”
“อ้าว”
“ถามดิว่าใคร”
“ใครวะ”
“นาย ก.นามสมมุติ”
“ที่กูเล่าให้ฟัง?”
“ไม่มึง เป็นนาย ก. ที่กอไก่ติดกับยอยักษ์” สายฟ้าหัวเราะหึๆ ในลำคอ “กูกำลังภาวนาให้เลือกตั้งครั้งนี้เอา ก. ออกไปไกลๆ จากคำว่านายสักที”
“กูว่าเราควรเปลี่ยนเรื่อง” ผมกระแอม “ขอบใจสำหรับคำปรึกษาที่ไม่ได้ช่วยอะไรกูเท่าไหร่”
“หรือให้กูน้อมนำคำสอนพระพุทธเจ้ามาแก้ไขปัญหาทุกข์ร้อนของมึงดี อะ หายใจเข้า หายใจออก”
“หยุดก่อนสายฟ้า พระพุทธเจ้าไม่ใช่กูรูด้านความรัก มึงจะโหนคำสอนกับทุกเรื่องไม่ได้”
สายฟ้าชะงักไป มันมุ่นคิ้ว
“อ้าวเหรอ แต่กูคุ้นๆ ว่ามีคนบอกจะน้อมนำคำสอนแก้ไขปัญหาทุกข์ร้อนของประชาชน…”
“กูล่ะเหนื่อยกับมึงจริงๆ” ผมส่ายหัว “จะว่าไป พี่พริ้งโทรมาว่ะ บอกว่าพ่ออยากเจอหน้ากู แล้วมัดมือชกนัดกินข้าวเย็นกันวันเสาร์นี้”
“พ่ออยากเจอหน้ามึง?”
“เออ กูแบบถามจริงงงง ทำไมจู่ๆ พ่อถึงอยากเจอลูกนอกคอกแบบกูไม่ทราบ” ผมลากเสียงยาว หรี่ตาลงเล็กน้อย “ว่าแต่มึงช่วยมีอารมณ์ร่วมตกใจกับกูหน่อยได้มั้ย อย่าให้กูเล่นใหญ่อยู่คนเดียว”
“โทษที แต่กูใช้ความตกใจทั้งชีวิตหมดไปเมื่อหลายวันก่อนตอนประกาศแคนดิเดตนายกตอนเช้า ลุ้นระทึกกับ กกต.ตอนบ่ายว่าถอนไม่ถอน แล้วจบด้วยประกาศตอนดึกวันเดียวกันหมดแล้วล่ะ”
“...กูควรตอบอะไรกลับดี”
“ไม่ต้องตอบกูหรอก รอติดตามต่อไปแล้วกันว่าจะเป็นยังไง แต่มึงเข้าใจกูปะ” สายฟ้าถอนหายใจเฮือกใหญ่ “วันนั้นกูแบบคิดมุกไว้หลายมุก ตัดต่อภาพเตรียมลงรัวๆ สุดท้ายไม่ได้ใช้สักอัน กูกำมือแน่นมาก”
“ชีวิตก็จะเศร้าๆ หน่อยนะ”
“ไม่เศร้าเท่าอนาคตประเทศตอนนี้หรอก”
“ไม่เศร้าเท่าเฟนแอบไปคิกคักกับคนอื่นด้วย”
ผมถอนใจเฮือกใหญ่ งอนได้มั้ย ถ้างอนแล้วน้องจะง้อผมมั้ยวะ ก็รู้ว่ายังไม่ได้เป็นอะไรกับเขา เป็นแค่คนคุยไม่มีสิทธิ์ไปก้าวก่ายอะไรขนาดนั้น แต่ผมก็อดรู้สึกค้างคาใจไม่ได้อยู่ดี
“ว่าแต่เรื่องพ่อมึงเอาไง”
“เอาไงได้ ก็ต้องโผล่หัวไปให้เขาเจอหน้าตามสั่งนั่นแหละ”
“จะคุยเรื่องเฟนกับเขาเลยมั้ย” ผมนิ่งไปเมื่อถูกถามแบบนั้น พ่อไม่ชอบที่ผมเป็นแบบนี้ ผมไม่รู้ว่าเวลาที่ผ่านมาเขาเปลี่ยนไปแค่ไหนบ้าง ปล่อยวางกว่าเดิม เหมือนเดิม หรือแย่กว่าเดิม “ไม่รู้สิ กูยังไม่อยากให้เขามายุ่งกับเฟน ถ้าพ่อทำเหมือนครั้งก่อน…”
“แต่ยังไงถ้าวันนึงมึงคบกับน้อง มึงจะปิดกับที่บ้านไปตลอดไม่ได้นะ”
“ให้กูได้คบก่อนเถอะ” ผมหัวเราะ
“หัวเราะฝืดมาก ดูออก”
“กูกำลังแสดงเสน่ห์ด้านที่ซีเรียสจริงจังอยู่” ผมยักไหล่ สบตาเพื่อน แล้วเปลี่ยนเรื่องหนีออกจากตัวเอง “ว่าแต่มึงเถอะ เอาแต่สนใจการเมืองแบบนี้ ไม่คิดหาฟงหาแฟนหน่อยเหรอ หรือมึงหลงรักลุง…”
“หยาบคายไอ้สัส! หน้ากูดูเหมือนไร้หัวคิดแบบนั้นเรอะ?!”
“กูแค่คาดการณ์ เห็นมึงติดตามเขายิ่งกว่าเหาฉลาม” มันตีหน้าตาย “ว่าแต่ถามเล่นๆ สเปคมึงอยากได้แบบไหน”
“กูไม่เรื่องมาก ถ้าไม่ใช่คนที่พร้อมไปชุมนุมกับกู พากันเอาเท้าแหย่คุกแล้วหมุนตัววิ่งหนีท้าทายพี่หัวเกรียน ก็คงเป็นคนที่สามารถหอบเงินมาประกันตัวกูได้ทุกที่ทุกเวลา”
“สเปคมึงแบบ…” ผมหัวเราะเหอะๆ “น่าสงสารแฟนมึง”
“จริง กูเลยยังไม่มองหาดีกว่า”
“บางทีมึงอาจเจอเขาถือป้ายประท้วงอยู่ข้างๆ ในม็อบสักม็อบ”
“เออว่ะ หรือกูควรลองไปประท้วงดี เผื่อเจอรักแท้”
“ไม่มึง กูประชด มึงหยุดความคิดนั้นเลยนะ ไม่งั้นกูบอกรัญแน่ๆ” ผมยกดารัญขึ้นมาขู่ “มึงคงไม่อยากฟังคำด่าเจ็บๆ จากมันใช่มั้ย”
“โอ๊ย กูก็ล้อเล่นมั้ยล่ะ”
“กูเห็นป้ายผ้าในห้องมึงนะบอกไว้ก่อน ซุกไว้ไม่เนียน ดูออก”
“ขำๆ มึง ไม่ได้จะใช้จริงๆ” สายฟ้าหัวเราะร่วน “กลัวเอาไปใช้แล้วโดนยึด อ่อนไหวกันเก่งกับอีแค่ป้ายแซะ นี่ป้ายผ้าหรือระเบิดถามก่อน”
“สรุปกูจะทำยังไงดีเรื่องเฟน” ผมเปลี่ยนเรื่องอีกครั้ง สายฟ้าจิ๊ปาก ผมรู้ว่ามันขัดใจที่ไปขัดคอมัน แต่ก็ยอมเปลี่ยนเรื่องตาม
“เคยแสดงออกมั้ยล่ะว่างอนน้อง”
“ไม่สิวะ” ผมส่ายหน้า “กูก็ไม่อยากให้เขาคิดว่ากูงี่เง่าไง”
“มึงลองแสดงออกดูว่างอน รู้สึกยังไงก็แสดงออกอย่างนั้น” มันยักไหล่ “ก็ดีแหละที่มึงคิดได้ว่าไม่ควรงี่เง่าเกิน แต่ทุกอย่างมันต้องอยู่บนความพอดีเว้ย มึงต้องบาลานซ์ให้ได้”
“งั้น...กูควรงอนน้อง?”
“มึงก็งอนอยู่ แค่ไม่แสดงออก”
“แล้วถ้ากูงอนแต่น้องไม่ง้อล่ะวะ?”
“ก็เลียแผลใจ เจ็บเอง หายเอง โคตรเท่”
“ลูซเซอร์ชิบหาย”
“เฮ้ย แต่ไม่แน่นะ น้องอาจง้อมึงก็ได้ เฟนเป็นเด็กดีจะตาย ถ้าเห็นมึงงอนจริงๆ น้องคงไม่ใจร้ายปล่อยมึงซึมหรอก” สายฟ้าพยายามปลอบ อย่างน้อยก็คิดว่ามันพยายามแล้วน่ะนะ “มึงลองคิดตอนน้องมาอ้อนมาอุ๋งมึงดิ พี่พระพาย พี่เป็นอะไร พี่งอนเราเหรอ งื้อ เราขอโทษน้า งุงิๆ”
“มึงอย่าล้อเลียนน้อง”
“งื้อๆๆๆ”
“งื้อพ่องื้อแม่มึงสิสายฟ้า”
ผมฟาดหัวมันไปทีนึง หลังจากนั้นก็โดนแร็ปด่าจนหูชาว่าด้วยเรื่องไม่สำนึกบุญคุณ แต่เอาเถอะ ด่าได้ด่าไป อย่างน้อยมันก็ช่วยให้ผมคิดได้ว่าจะทำยังไงกับความรู้สึกตัวเองตอนนี้ดี
“พระพายลูก” เสียงป้าเจ้าของหอทักขึ้นในขณะที่ผมกำลังจะกดลิฟต์
“ครับป้า?”
“ก่อนหน้านี้เห็นหนูเฟนบอกว่าพระพายจะบวช นี่ก็ผ่านมานานแล้ว ป้าไม่เห็นแกบวชสักที ยกเลิกแล้วเหรอ?”
“อ๋อ บวช…” ผมกลอกตา นึกได้ว่าเฟนเคยเล่าให้ฟังว่าเขาอ้างกับป้าไปมั่วๆ แบบนั้น “คือช่วงนี้เรียนหนักมากเลยป้า ผมกะว่าจะให้จบปีสามไปก่อนแล้วค่อยบวชช่วงก่อนฝึกงานเทอมสองน่ะครับ”
“อย่างนี้นี่เอง งั้นอย่าลืมบอกป้านะ ป้าอยากทำบุญด้วย”
“ได้ครับป้า”
ผมยิ้ม ก่อนขอตัวออกมา โกหกคนแก่บาปมากมั้ยวะ? แต่ช่างเถอะ
ใช้เวลาไม่นานลิฟต์ก็พาผมขึ้นมาชั้นห้า ผมไขกุญแจเข้าไปในห้อง เฟนนอนคว่ำหน้าตีขาอยู่บนเตียง มือจิ้มโทรศัพท์ยิกๆ ผมหรี่ตามอง น้องกำลังแชตกับใครบางคน ซึ่งใครบางคนนั้นต้องเป็นคนเดียวกับนาย ก. นามสมมุติที่เป็นหนามยอกอกผมอยู่แน่ๆ
“หนู พี่กลับมาแล้ว”
“อื้อ” น้องขานรับสั้นๆ โอ้โห ใจจะพัง เหมือนโดนเมิน แบบ...น้องไม่ใส่ใจกูเลย จะมาจะไปก็เรื่องของพี่มึงงี้ พี่มันของตายปะหนู?
“กินข้าวเย็นหรือยังครับ”
“อื้ม เรากินแล้วพี่” น้องพยักหน้าหงึกหงัก แต่ไม่ได้หันมองผมสักนิด ผมรอให้น้องถามบ้าง แต่เฟนกลับหัวเราะคิกคักพิมพ์ตอบแชตคนในมือถือแทน
จะงอนแล้วนะ
“หนู”
“หืม?”
“เปล่าครับ”
โอเค งอนเลย งอนมันตรงนี้แหละ ผมวางกระเป๋าไว้บนเตียง เปิดตู้เสื้อผ้าหยิบชุดนอนกับผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำชำระร่างกายให้สดชื่น แต่ใจนี่เฉามาก พอออกมาก็ต้มมาม่าคัพกินประทังชีวิตแล้วเปิดโน้ตบุ๊คทำงานต่อเงียบๆ ขยันเหรอ? เปล่า...หางานให้ตัวเองทำใจจะได้ไม่ฟุ้งซ่าน
และเหมือนเฟนจะสังเกตเห็นความผิดปกติของผมแล้ว
“พี่”
“ครับ”
“พี่ทำไมเงียบ” น้องถาม ผมได้ยินเสียงเขาขยับลงจากเตียงมานั่งข้างผมบนพื้นด้านล่าง ผมเหลือบตามองแวบนึงแล้วกลับมาจ้องจอโน้ตบุ๊คบนโต๊ะญี่ปุ่นเหมือนเดิม
โกรธน้องเหรอ?
เปล่า
น่ารักจนเกือบหายงอน เจ้าเด็กบ้า! หนูทำให้พี่ดูกาก!
“พี่ทำงานครับ”
“แต่ปกติพี่ไม่เงียบขนาดนี้นี่นา พี่ชอบคุยกับเรา”
“พี่เห็นหนูมีเพื่อนคุยแล้วไง” ผมตอบเสียงเรียบๆ ตาจ้องจอคอมเขม็ง สะกดจิตตัวเองในใจว่าอย่าหันไปๆ เจ้าตัวเล็กมันมีพลังความน่ารักสูงมาก เดี๋ยวจะหายงอนง่ายๆ กันพอดี “พี่ก็เลยไม่อยากรบกวน”
“พี่…”
“อ่าฮะ?”
“พี่งอนเราเหรอ”
“...”
“พี่พระพาย” น้องขยับเข้ามาใกล้กว่าเดิม ปลายนิ้วจิ้มแขนผมเบาๆ “พี่โกรธจนไม่อยากมองหน้าเราเลยเหรอ พี่...พี่มองเราหน่อยสิ”
ออดอ้อนเหลือเกิน เกินใจของคนจะทน บ้าเอ๊ย ขอเหลือบมองนิดนึงแล้วกัน
ผมมองหน้าน้อง เจ้าของดวงตาใสแป๋วจ้องหน้าผม สีหน้าเฟนไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ตาปรอยๆ หางคิ้วตก แถมปากก็เบะออกนิดๆ เฟนเปลี่ยนมาจับแขนเสื้อผมแล้วกระตุกเบาๆ
“พี่ไม่โกรธเราได้มั้ย เราขอโทษ”
“หนูขอโทษพี่ทำไม ผิดตรงไหนเหรอ?”
“ก็…”
“ถ้าหนูไม่ผิดก็ไม่ต้องขอโทษ”
“เราผิด” น้องก้มหน้าเล็กน้อย เส้นผมสีน้ำตาลเข้มตกลงปรกหน้าผาก ผมอดใจไม่ไหว ใช้ปลายนิ้วเกลี่ยมันออกไปไม่ให้บดบังหน้าผากมนๆ น่าจุ๊บของเฟน “เราไม่สนใจพี่จนพี่งอนเราใช่มั้ย”
“พี่มีสิทธิ์งอนหนูเหรอเฟน?”
“อื้อ งอนได้สิ”
“แต่พี่ไม่ได้เป็นอะไรกับหนูนะครับ” ผมแกล้งถาม เฟนเงยหน้าทำตาโต น้องเม้มปาก สายตาหลุกหลิกไม่อยู่นิ่ง ก่อนพึมพำเบาๆ
“เราไม่ได้...เป็นคนคุยกันเหรอพี่”
“...”
“พี่อย่าเงียบสิ เราใจไม่ดี” น้องเขย่าแขนผมเบาๆ เจ้าตัวน้อยช้อนตาขึ้นอ้อน ส่วนผมคือใจเหลวไปแล้ว ที่เงียบไปนี่ช็อกกับคำพูดน้องอยู่ น่ารักจนอยากจะร้องไห้ ไอ้บ้าเอ๊ย พระพายตั้งสติก่อน!
“ครับ เป็นคนคุยกัน” ผมพยายามกลั้นยิ้มสุดฤทธิ์ “เฟนพูดแบบนี้หมายความว่าพี่งอนหนูได้ใช่มั้ย”
“พี่งอนเราได้ เราขอโทษ”
“งั้นพี่งอนหนู”
“พี่พระพาย ไม่งอนเราแล้วได้มั้ย” น้องเสียงอ่อนใส่ ยิ่งหน้าใสๆ กับตาแป๋วๆ เงยหน้ามองก็ยิ่งอยากจับมาฟัด รู้ตัวใช่มั้ยว่าน่ารักถึงขยันอ้อนกันขนาดนี้ “เราบอกก็ได้ว่าคุยกับใคร”
“แล้วเราคุยกับใครครับ?”
“กับฟรองซ์ เขาจะมาไทยวันเกิดเราเสาร์นี้ แต่ฟรองซ์ไม่อยากให้เราบอกพี่ ว่าจะมาแบบลับๆ แล้วแกล้งสลับตัวกับเราแกล้งพี่อะ”
โห เด็กพวกนี้มันร้าย กะหลอกผมกันทั้งคู่เลยนี่หว่า แต่ความจริงที่ได้รู้ทำให้ผมสบายใจไปหนึ่งเรื่องว่าน้องไม่ได้คุยกับใครที่ไหน หรือมีใครมาเนียนจีบน้อง
“เฟนรู้มั้ยว่าพี่คิดมากเรื่องเราสุดๆ ไปเลย” ผมพูดสิ่งที่ติดอยู่ในใจให้น้องฟัง “พี่ยังไม่ได้เป็นแฟนหนู พี่ไม่รู้ว่าพี่มีสิทธิ์หวงหนูได้มากแค่ไหน พี่อยากงี่เง่าหวงเรา แต่พี่ก็กลัวเฟนอึดอัด”
“พี่…”
“เฟน” ผมสบตาน้อง “พี่จีบเราติดหรือยัง หนูรู้สึกกับพี่มากพอจะเป็นแฟนพี่ได้มั้ย?”
“...”
“เป็นแฟนพี่ได้มั้ยครับ?”
มันผิดแผนไปหมด ผมไม่ได้ต้องการจะเร่งรัดเขา แต่อารมณ์ในใจตอนนี้ผลักดันให้ผมพูดออกไป เฟนนิ่ง คล้ายน้องยังอึ้งอยู่ที่โดนผมขอคบโดยไม่ทันตั้งตัว เฟนเม้มริมฝีปาก สีหน้าคิดหนัก ผมมองเจ้าตัวเล็กที่ก้มหน้าหลบตากัน ใจผมหล่นวูบไปกองที่ข้อเท้า
“ตอนนี้เรายังตอบไม่ได้”
“ไม่เป็นไร พี่…”
“แต่พี่มาถามเราอีกทีได้มั้ย วันเสาร์นี้วันเกิดเรา” น้องสบตาผม ริมฝีปากเล็กๆ ขมุบขมิบเสียงเบาหวิว “พี่ค่อยมาขอเราเป็นแฟนวันนั้นนะ”
“ถ้าขอวันนั้นคำตอบจะเป็นยังไงครับ” ผมแกล้งถาม พอเห็นแก้มเฟนแดงขึ้นมาอีกก็ใจชื้นขึ้นเป็นกอง
“ไม่บอก”
“ว้า แย่จังเลย” ผมแกล้งทำเสียงเสียดาย “บอกก่อนก็ไม่ได้ แถมใครก็ไม่รู้เพิ่งสารภาพว่าวางแผนกับฟรองซ์แกล้งพี่ งอนกว่าเดิมดีหรือเปล่า?”
“ไม่เอาสิพี่” เฟนขมวดคิ้วมุ่น “พี่จะให้เราทำอะไรก็ได้ แค่พี่หายงอนเรานะ อย่างอนเพิ่มด้วย”
“ทำอะไรก็ได้เหรอ”
“อื้ม อะไรก็ได้”
น้องรับคำสีหน้าจริงจัง คงกลัวว่าผมจะไม่เชื่อ แต่แหม...เข้าทางเลย หวานปากกูเลยมารูทนี้ อย่าหวังว่าจะปล่อยไปง่ายๆ ผมหรี่ตาลง กระตุกยิ้มมุมปากมองเจ้าตัวเล็กตัวน้อยที่เดินเตาะแตะมาเข้าปากเสือด้วยตัวเอง
“จริงๆ พี่ก็น้อยใจเรามาสักพักแล้วแค่ไม่แสดงออก ถ้าวันนี้พี่ไม่เงียบ เฟนจะถามพี่มั้ยครับว่าพี่เป็นอะไร จะรู้ตัวมั้ยเอ่ยว่าเราเผลอทำพี่น้อยใจ”
“ก็เราเห็นพี่ยังเหมือนเดิม เราก็เลยไม่รู้ตัวอะ” น้องก้มหน้านิ่ง เขายกนิ้วก้อยเกี่ยวกับนิ้วก้อยผมแล้วขยับเบาๆ “พี่ดีกับเรานะ เราง้อๆ พี่นะครับ”
“แค่เกี่ยวก้อยเองเหรอ” ผมเลิกคิ้ว ยิ้มกับความน่ารักของคนที่พยายามจะง้อกัน ผมงอนิ้วเกี่ยวนิ้วก้อยเฟนเอาไว้ “ยังไม่พอเลย เราบอกว่าให้พี่ขออะไรก็ได้ใช่มั้ย?”
“ใช่ พี่จะขออะไรเราล่ะ เราทำให้ได้นะ เราอยากง้อพี่จริงๆ”
“งั้น…” ผมแกล้งลากเสียงยาว เหลือบตามองเฟนที่เม้มปากแน่น ตาโตจ้องผมอย่างลุ้นๆ เฮ้อ...ก็น่ารักน่าเอ็นดูซะขนาดนี้จะให้ปล่อยรอดมือไปได้ยังไงล่ะ “หอมพี่ก่อน”
“หา?!”
“ไม่ต้องหา ไม่มีอะไรหาย”
“ไม่ใช่ นั่นคำอุทานของเรา”
“พี่รู้ พี่เล่นมุก ทำไมหนูไม่เก็ต” ผมมันเขี้ยวจนเผลอยื่นมือบีบจมูกน้อง เฟนหลับตาปี๋ ส่งเสียงอื้อในลำคอประท้วงผมเบาๆ “เร็วหนู ถ้าอยากให้พี่หายงอนก็หอมพี่ก่อนเร็ว เผื่อพี่จะใจอ่อน”
“ไม่เอา เราอาย” เฟนส่ายหน้าดุ๊กดิ๊ก แก้มใสๆ ขึ้นสีแดงระเรื่อลามไปถึงใบหู
“ไหนบอกให้ทำอะไรก็ได้”
“แต่ไม่เอาแบบนี้ไงพี่ พี่อยากเห็นเราตัวระเบิดตายหรือไง!”
“งั้นพี่ก็ไม่หายงอน”
“พี่…”
“เร็วครับ เลือกว่าจะหอมพี่หรือปล่อยพี่งอนไปแบบนี้” ผมแกล้งหันหน้าหนีกลับมาทำงานต่อ ปล่อยนิ้วก้อยน้องที่เกี่ยวเอาไว้ออกไป “แต่ไม่ต้องสนใจพี่มากก็ได้ พี่ก็แค่คนคุยของหนู ปล่อยพี่ไปเดี๋ยวพี่ก็หายเอง พี่งอนเราได้ไม่นานหรอกครับ”
ผมนับถอยหลังในใจ ได้ยินเสียงสูดหายใจลึกจากคนตัวเล็ข้างกาย จากนั้นสองมืออุ่นๆ ก็ประกบใบหน้าผมไว้ ออกแรงให้ผมหันหน้ามามองเขา
“แค่หอมนะ”
“ครับ แค่หอม” ผมอมยิ้ม มองใบหน้าของเฟนที่แดงก่ำไปหมด
“พี่พระพายหลับตาก่อน”
“พี่มองไม่ได้เหรอ”
“ไม่ได้!” น้องเสียงดังใส่ เขาถลึงตามองผม “หลับตาเลยครับ”
“โอเคๆ หลับก็หลับ”
ผมปิดเปลือกตาลง ไม่นานก็รู้สึกได้ว่าเฟนขยับเข้ามาใกล้ ผมได้กลิ่นสบู่จากตัวน้อง ลมหายใจอุ่นที่ตกกระทบกับแก้ม ใจผมเต้นรัวเหมือนย้อนกลับไปตอนเพิ่งเคยมีแฟนครั้งแรก
สัมผัสเบาๆ กดลงบนแก้ม
ไม่ทันถึงเสี้ยววินาทีก็ผละออก
ผมลืมตาขึ้นและพบว่าเฟนขดตัวซุกหน้ากับอกผม ผมไม่เห็นใบหน้าเขา เห็นแค่ใบหูที่แดงแจ๋
“เฟนครับ”
“พี่ เราไม่ไหวอะ”
“เป็นอะไรหืม?” ผมถามเสียงนุ่ม เฟนยิ่งซุกหน้ากับอกผมมากกว่าเดิม
“ใจเต้นแรงมาก เราคิดว่าตัวเรากำลังจะระเบิด” เฟนพูดเสียงอู้อี้ “เราไม่กล้ามองหน้าพี่แล้วด้วย เราเขิน พี่พระพายนิสัยไม่ดี!”
“เงยหน้าขึ้นมาคุยกันก่อนเฟน”
“ไม่เอา”
“ถ้าไม่เอาพี่หอมหนูแทนนะ” ผมแกล้งพูด แต่มันได้ผลเพราะเฟนแทบจะเงยหน้าขึ้นมาทันที ถ้าผมเบี่ยงหน้าหนีไม่ทันคงโดนหัวน้องกระแทกคางเข้าให้แล้ว
“พี่พระพาย!”
“โห เห็นหูแดงแล้ว หน้ายิ่งแดงแปร๊ดเลย”
“พี่ พอแล้ว!” เฟนเบะปาก ผมหัวเราะ วางมือบนหัวเขาแล้วออกแรงโยกเบาๆ
“แต่พี่ยังไม่หายงอนเลยเนี่ย หนูหอมพี่ไปจิ๊ดเดียวเอง”
“ยะ อย่าบอกเรานะว่าพี่…” เฟนตาโต อ้าปากพะงาบๆ ผมทั้งสงสารทั้งเอ็นดู เจ้าตัวน้อยส่ายหน้าหวือจนเส้นผมสะบัด “ไม่เอาๆ เราไม่ไหวพี่ เราอายจริงๆ”
“เฟนครับ”
“พี่…”
ผมตะล่อมน้องเสียงอ่อน แต่เฟนก็ส่งเสียงอ้อนขอความเห็นใจกลับ เล่นเอาผมเกือบวูบ น้องก้มหน้างุดคางชิดอก ผมก้มหน้าลงไป แตะปลายคางน้อยๆ ให้เงยหน้าขึ้นมองกัน ผมสบตาเขา ดวงตาใสแจ๋วสั่นระริก น้องย่นจมูกน้อยๆ จนผมยั้งมือไม่อยู่ ใช้ปลายนิ้วถูไถจมูกน่ารักๆ นั่นไปมา
“นะครับเฟน หอมพี่อีกครั้งนะครับ”
“พี่อย่าอ้อนเราแบบนี้”
“หนู…”
“ฮื่อ!”
“ไม่งั้นไม่ปล่อยนะ กอดไว้แบบนี้ทั้งคืนเลย” ผมว่าพลางกระชับกอดเจ้าตัวเล็กแน่นกว่าเดิม เฟนยกมือปิดหน้าตัวเอง เขาส่งเสียงอู้อี้อยู่ในลำคอก่อนแยกปลายนิ้วออกพอเป็นช่องเล็กๆ แล้วใช้ตาสายแป๋วๆ จ้องผม
“เราต้องหอมพี่อีกกี่ครั้งพี่ถึงจะพอใจ”
“หอมให้พี่ใจเต้นเขินหนูจนจะตายได้มั้ย”
“เราจะตายก่อนพี่น่ะสิ”
“ลองดูก่อนครับ เร็ว” ผมยิ้มหวานให้น้อง ล่อลวงเขาด้วยเสียงนุ่มๆ เฟนหลุบตาลง “แต่พี่ไม่หลับตาแล้วนะ อยากเห็นเวลาคนน่ารักหอมพี่”
“โอ๊ยพี่…”
“เอาตรงนี้ก่อนเร็ว” ผมพองแก้มขวา ยกนิ้วจิ้มแก้มตัวเองเบาๆ เหลือบตามองเฟนที่เม้มปากแน่นแก้มแดงแจ๋ “มาเร็วหนู หอมพี่ให้แก้มช้ำไปเลยครับ”
ผมรออยู่ไม่นานนักเฟนก็ยื่นหน้าเข้ามาหอมแก้มผมเร็วๆ อีกฟอด
“เอาอีก” ผมยิ้ม เอียงแก้มซ้ายให้น้องต่อ
“พี่พระพาย!”
“เดี๋ยวมันไม่สมดุลนะหนู เคยได้ยินมั้ย ศาสตร์แห่งความสมดุล ถ้าเทียบกับหลักธรรมทางพุทธศาสนาคือหลักมัชฌิมาปฏิปทา เดินทางสายกลาง ไม่มากไปหรือน้อยไป ตอนนี้แก้มขวาพี่มีความสุขแล้ว แต่แก้มซ้ายพี่ยังร้องไห้อยู่เลย เนี่ยหนู ทำให้แก้มพี่มีความสุขทั้งสองข้างเท่ากับสร้างความสมดุล ได้บุญนะจะบอกให้”
“พี่ เราว่ามันดูไม่เกี่ยวกัน แต่ทำไมพี่พูดให้มันเกี่ยวกันได้”
“เพราะมันเกี่ยวกันไงครับ” ผมยิ้มตะล่อมน้อง อมลมจนแก้มซ้ายป่องกว่าเดิม “มาเร็วหนู เรามาสร้างความสมดุลกัน ก่อนที่พี่จะดุนดันหนูแทน”
“อะไรดุนๆ ดันๆ นะพี่?”
“ความสมดุลไงหนู พี่พูดถึงหลักความสมดุลอยู่”
เฟนมองหน้าผมอย่างใช้ความคิด ก่อนหลับตาปี๋ยื่นหน้ากดจมูกหอมแก้มซ้ายผมไปอีกฟอดหนึ่ง
“จุ๊บจมูกพี่ด้วย” ผมแตะจมูกตัวเองต่อ
จุ๊บ!
“หน้าผากอีกที่ๆ”
“มันจะมากไปแล้วนะพี่!” เฟนเริ่มโวยวายเมื่อผมชี้ไปทั่วใบหน้าตัวเองให้น้องไล่หอม
“แต่พี่ยังไม่รู้สึกใจเต้นแล้วเขินจนจะตายเลย”
“อยากเขินตายเลยใช่มั้ยพี่!” น้องฮึ่มฮั่มใส่ ดูท่าจะหงุดหงิดมากกว่าอายแล้ว
“ช่าย เอาให้พี่ตายคาอกหนูเลย”
ผมหัวเราะคิกคัก จนไม่ทันสังเกตว่าเฟนเงียบไป รู้ตัวอีกทีก็ตอนน้องประกบสองมือกับแก้มผมเอาไว้ ตาจ้องเขม็งมาแม้ใบหน้าจะแดงก่ำ ผมยังไม่ทันประมวลความคิดตัวเอง ใบหน้าของเฟนก็ยื่นเข้ามาใกล้
จุ๊บ!
ทันทีที่ริมฝีปากนุ่มกดทับลงมาที่ปากผมแล้วผละออกภายในเสี้ยววินาทีเดียวกัน หัวผมก็เหมือนช็อตตายไปเลย ผมเบิกตากว้างจ้องหน้าเฟนที่แดงก่ำ น้องขมวดคิ้วแน่น ก่อนค่อยๆ คลายออก สายตาที่มีแววหงุดหงิดเริ่มเปลี่ยนไปเมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไร
เราจ้องหน้ากันอยู่แบบนั้น
ก่อนผละตัวออกหันหลังให้กัน ต่างฝ่ายต่างยกมือขึ้นปิดหน้าตัวเองเอาไว้
…
แม่งเอ๊ย!
ใจเต้นรัวเหมือนกำลังจะตายเลย!
บิ๊กไซซ์ปลงสังขาร @fdhjgjdll24hag
ทำไมชีวิตกูต้องมีโมเมนต์ที่เขินจนต้องวิ่งหนีเข้าห้องน้ำขังตัวเองเอาไว้ครึ่งชั่วโมงแบบนี้ด้วยวะ…
บิ๊กไซซ์ปลงสังขาร @fdhjgjdll24hag
หนู พี่ว่าพี่จะตาย
บิ๊กไซซ์ปลงสังขาร @fdhjgjdll24hag
@TepthorM44 มึง ถ้ากูหายไป ศพอยู่อยู่ในห้องน้ำนะ เรียกกู้ภัยให้ด้วย กูเหมือนจะหัวใจวาย
เทพท้อ V.2 แอคหลักปลิวไอ้สัส! @TepthorM44
กำลังตอบกลับถึง @fdhjgjdll24hag
เชี่ยอะไรของมึ้งงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!
--------------------------
หายไปนาน ยังไม่ถูกลากคอนะคะ 555555555 อย่างที่แจ้งว่ากลับมาเขียนสลับกันสองเรื่องเลยต้องแบ่งเวลาใหม่นิดนึง แต่จะพยายามไม่ให้นานเกินหนึ่งอาทิตย์ต่อหนึ่งตอนค่ะ เม้าช่วงที่ผ่านมาหน่อย ทวิตเตอร์คึกคักมาก ข่าวรัวมาโบ้มๆ พลิกมาพลิกไปและอีกหลายๆ ประเด็น ลบแก้ ลบแก้ อัปเดตมุกใหม่กันหัวหมุนค่ะ สุดท้ายก็คลอดออกมาแล้ว หวังว่าจะถูกใจกันนะคะ
บทนี้ขอบคุณซอร่าเมียพี่สายฟ้าสำหรับไอเดียมุกและอื่นๆ ในเรื่อง ซอร่าฝากบอกว่าไม่ใช่เพื่อนในจินตนาการนะคะ มีตัวให้ลูบให้คลำได้ แก้ข่าวให้นางหน่อย 555555
#เพื่อนกล่อมนอน
เริ่มหัวข้อโดย: momonuke ที่ 12-02-2019 23:53:04
พัฒนาขึ้นอีกขั้นแล้วว เขินแทนน้อนนนนนนนนนน :ling1:
เริ่มหัวข้อโดย: Leenboy ที่ 12-02-2019 23:58:07
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 13-02-2019 00:00:57
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 13-02-2019 00:46:55
เริ่มหัวข้อโดย: miikii ที่ 13-02-2019 00:57:03
ยัยหนูน่ารักที่สุดเลย T_____T
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 13-02-2019 01:47:26
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 13-02-2019 02:18:40
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 13-02-2019 02:29:31
เริ่มหัวข้อโดย: mybear_sr ที่ 13-02-2019 02:54:12
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 13-02-2019 04:50:40
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 13-02-2019 07:45:54
เริ่มหัวข้อโดย: JoobbieChu ที่ 13-02-2019 09:44:14
เริ่มหัวข้อโดย: kawisara ที่ 13-02-2019 11:28:25
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 13-02-2019 16:53:25
o13 o13 o13 o13 o13
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 13-02-2019 21:45:20
เริ่มหัวข้อโดย: miwmiwzaa ที่ 13-02-2019 21:52:00
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 13-02-2019 23:06:45
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 13-02-2019 23:58:46
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 14-02-2019 00:28:06
เริ่มหัวข้อโดย: เข็มวินาที ที่ 14-02-2019 00:59:33
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 14-02-2019 06:18:47
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 14-02-2019 12:18:01
เริ่มหัวข้อโดย: Majariga ที่ 14-02-2019 12:57:44
ไหงหนีน้องเฟนไปขังตัวเองในห้องน้ำอ่ะ :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: magmild ที่ 14-02-2019 20:56:45
Sent from my GT-I8262 using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: NaunaeZaa ที่ 14-02-2019 21:42:52
เริ่มหัวข้อโดย: Zinub ที่ 18-02-2019 23:43:26
สนุกทุกตอน o13 ชอบทวิตแทรกการเมืองฉบับสายฟ้า ฮาได้อีก
ช้อบชอบ :katai2-1:
เริ่มหัวข้อโดย: enas290843 ที่ 20-02-2019 18:41:18
เริ่มหัวข้อโดย: Leenboy ที่ 24-02-2019 01:58:00
เริ่มหัวข้อโดย: TheDoungJan ที่ 24-02-2019 09:51:15
เริ่มหัวข้อโดย: JackXy Wu ที่ 24-02-2019 23:16:16
ทำบุญร่วมชาติ ตักบาตรร่วมรัก
เทพท้อกับประชาธิปไตยที่หายไป @LostDemocracy44
ขอบคุณพิธียัญดาวจักรวาลที่ทำให้ผมกู้คืนแอคหลักกลับมาได้ แต่ถ้าจะสวดขอให้ใครอยู่ในตำแหน่งต่อคงยากพอๆ กับการกู้แอสการ์ดที่ล่มสลายให้กลับมารุ่งเรืองนั่นแหละ หึ!
[พระพาย]
ผมยังมีชีวิตรอดหลังขังตัวเองในห้องน้ำหนึ่งชั่วโมงเต็ม วันนั้นมันสาหัสจริงๆ ครับ ใครมันจะไปรู้วะว่าน้องตัวน้อยๆ ขี้เขินขี้อายจะใจกล้ามาจุ๊บผมก่อน จุ๊บเสร็จก็มาหน้าแดงใส่ ใจคนมองอย่างผมแทบศีลขาด ในหัวมโนภาพจับน้องโยนลงบนเตียงแล้ว *ตั๊บ*(เซ็นเซอร์) ก่อนจะ *ตั๊บ*(เซ็นเซอร์) ตามด้วย *ตั๊บ*(เซ็นเซอร์)
ว่าแต่เสียงเซ็นเซอร์มันใช่เสียงนี้หรือเปล่า?
เอาเป็นว่าคืนนั้นผมออกจากห้องน้ำเพราะเฟนไปตามสายฟ้ามาช่วยทุบประตูเรียก แตกตื่นกันไปทั้งชั้น และผมผ่านคืนนั้นไปด้วยการสวดมนต์สงบสติอารมณ์และกำหนดลมหายใจเข้าออก
พอจิตใจสงบถึงเพิ่งนึกได้ว่าวันเสาร์ที่เป็นวันเกิดน้อง คือเสาร์เดียวกับที่พ่อเรียกตัวผมไปกินมื้อเย็นที่บ้าน นั่นหมายความว่าวันเกิดเฟนผมจะไม่ได้อยู่กับเขา แต่ต้องไปนั่งจ้องตาปริบๆ กับคุณพ่อสุดที่รักแทน ถึงจะเป็นแค่มื้อเย็นแต่ผมรู้ดีว่าพี่พริ้งต้องลากคอผมกลับบ้านตั้งแต่เช้าแน่ และผมก็ไม่รู้ว่าพ่อจะคุยเรื่องอะไรมั่ง ถ้าแกบ่นลากยาวอีกกว่าผมจะได้กลับห้องก็นู่น ค่ำมืดกันพอดี
ผมเลยอยากฉลองวันเกิดให้น้องล่วงหน้า โชคดีที่วันศุกร์พวกเราว่างตรงกัน ผมกับเฟนไม่มีเรียนเลยถือโอกาสนี้พาน้องไปทำบุญวันเกิดที่วัดในจังหวัดกาญจนบุรีแบบไปเช้าเย็นกลับ จะได้พาเขาเที่ยวด้วย
แต่ก่อนอื่นต้องไปยืมรถไอ้สายฟ้าก่อน ให้น้องซ้อนเวสป้าไปโดนแดดเลียผิวไหม้ลมพัดหน้าแห้งกันก่อนพอดี ตอนนี้ผมเลยมายืนอยู่ที่ชั้น 7 หน้าห้อง 711 ซึ่งเป็นห้องของสายฟ้าหรือว่าง่ายๆ ก็คือห้องเก่าของผมก่อนผมจะทิ้งมันไปอยู่กับเด็กที่ชั้นห้า
ผมไขกุญแจห้องเข้าไปโดยไม่เคาะประตู สิ่งแรกที่เห็นคือไอ้สายฟ้าที่นุ่งผ้าขาวม้าถือขันใส่แปรงสีฟันยาสีฟันเดินออกมาจากห้องน้ำพอดี มันสะดุ้งตอนเห็นผม
“ไอ้สัส ไม่เคาะประตู!”
“โวยวายอะไรกันวะ...” เสียงงัวเงียดังมาจากเตียง พอหันไปก็เห็นดารัญกำลังลุกนั่งขยี้หัวฟูๆ หยีตามองผม “คนจะหลับจะนอน มารยาทมีมั้ย?”
“ทีมึงไปห้องกูก็ไม่เคาะ” ผมทำเมินคำด่าของดารัญ “เออ ยืมรถหน่อยสิมึง”
“เอาไปทำไร”
“ขับ”
“อ๋อ นึกว่าเอาไปพาย ถุ้ย!” มันโยนหลอดยาสีฟันใส่ผม โชคดีที่ยกมือรับได้ทัน “กูหมายถึงจะขับไปไหน ทำไมไม่เอาพี่สายหยุดมึงไป”
“กูจะพาเฟนไปทำบุญวันเกิด แล้ววัดที่จะไปอยู่กาญฯ ให้น้องซ้อนพี่สายหยุดไปแดดแดกผิวน้องไหม้กันพอดี”
“มึงเนี่ยนะจะเข้าวัด?”
“ทำไมกูจะเข้าวัดไม่ได้”
“วัดไม่ใช่ที่ของมึงว่ะ กูนึกภาพมึงเดินสำรวมเข้าวัดไม่ออก” ดารัญมองเหยียดผมมาจากเตียง สายตาคือทิ่มแทงเหยียดหยามยิ่งกว่าอะไรดี
“แต่จะว่าไปนะพวกมึง” สายฟ้าขัดขึ้นมา “ขนาดทหารยังเข้ามาอยู่ในสภาได้เลย…”
“พ่อแม่มึงยังอยากเห็นมึงรับปริญญาอยู่นะ” ดารัญหัวเราะเหอะๆ
“กูก็ตั้งใจเรียนอยู่นี่ไง”
“ยัง ยังไม่รู้ตัว”
“อะไรของมึงไอ้รัญ กูอุตส่าห์ให้ที่ซุกหัวนอนตั้งคืนหลังมึงมาดูบอลห้องกู มีสิทธิ์มาปรายตามองกูแบบนั้นเรอะ?”
“พอก่อน สรุปจะให้กูยืมมั้ยรถเนี่ย”
“เออๆ ขากลับเติมน้ำมันให้กูด้วย” สายฟ้าเดินไปหยิบกุญแจรถโยนให้ผม “แล้วก็อย่าลืม ห้ามซิ่ง ห้ามแว้น ห้ามชน ห้ามปาด อ้อ แล้วก็ห้ามกินข้าวบนรถ”
“อะไรวะ แค่กินข้าวบนรถก็ไม่ได้”
“กลิ่นมันแขวนลอยข้างใน กูเหม็น! ถ้าลำบากขนาดต้องมานั่งกินในรถก็ไม่ต้องแดก!”
“แล้วจะตะโกนใส่หน้ากูทำไม มึงอินอะไรนักหนา!”
“เปล่า!” มันเถียง “รับปากกูว่าจะไม่กินข้าวในรถ”
“เอออออออ”
“กูขอแบบจริงใจหน่อย”
“ครับผม ทราบครับคุณสายฟ้า กระผมจะปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัด” ผมกระแทกเสียงใส่ ก่อนหันไปทางดารัญที่หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดเล่นไม่สนใจการโต้เถียงของผมกับสายฟ้า “เออไอ้รัญมึง แล้วเค้กกูล่ะ ทำหรือยัง”
“เค้กอะไรนะ?” มันเงยหน้าขึ้นมา คิ้วขมวดแน่น
“เค้กสามชั้นสกรีนหน้ากูที่กูไปสั่งในทวิตฯ ตอนมึงเปิดรับออเดอร์ไง”
“เดี๋ยวนะ” เพื่อนผมยกมือห้าม “มึงเอาจริง?”
“เอาจริง” ผมพยักหน้ารับ
“สามชั้นเลยน่ะนะ?”
“เออ ทั้งสามชั้น ทั้งสกรีนหน้ากูด้วย” ผมย้ำเผื่อมันตกหล่นรายละเอียด “พรุ่งนี้วันเกิดเฟน กูจะเซอร์ไพรส์เค้กน้องแล้วขอเป็นแฟน”
“น้องจะไม่เป็นแฟนกับมึงเพราะเค้กหน้าเหี้ยนี่แหละ”
“หน้ากูไม่ใช่หน้าเหี้ย” ผมแย้งสายฟ้า
“ก็หน้ามึงอะแหละเหี้ย” มันหัวเราะหึๆ เดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าแต่งตัวหลังนุ่งผ้าขาวม้าผืนเดียวอยู่นาน “งั้นเสาร์นี้เฟนก็อายุครบสิบแปดพอดีน่ะสิ?”
“ใช่มึง สิบแปดปีเต็ม”
“แต่มึง…” ดารัญแทรกขึ้น ผมเห็นมันก้มหน้ามองจอโทรศัพท์ในขณะที่อ่านออกเสียง “มาตรา 283 ทวิ ผู้ใดพาบุคคลอายุเกินสิบห้าปีแต่ยังไม่เกินสิบแปดปีไปเพื่อการอนาจาร แม้ผู้นั้นจะยินยอมก็ตาม ต้องระวางโทษจำคุกไม่เกินห้าปีหรือปรับไม่เกินหนึ่งแสนบาท หรือทั้งจำทั้งปรับ”
“ขีดเส้นใต้ตรง ‘แต่ยังไม่เกินสิบแปดปี’ นะมึง” สายฟ้าสมทบ “เท่ากับว่าถึงน้องสิบแปดมึงก็ยังเสี่ยงคุกอยู่ดี”
“ไม่สิวะ”
“มึงจะแย้งตรงไหน ไม่เคลียร์หรือไง”
“กูน่ะศึกษามาแล้ว” ผมยืดอก “ตาม ป.พ.พ. มาตรา 16 บัญญัติว่าการนับอายุบุคคลให้เริ่มนับแต่วันเกิด เช่น มึงเกิด 1 มค. 25xx มึงจะอายุครบหนึ่งปีในวันที่ 31 ธค ปีเดียวกัน ไม่ใช่ 1 มค ปีถัดไป เพราะฉะนั้นหัวสมองอันชาญฉลาดของกูสรุปได้ว่า เฟนอายุครบสิบแปดตามหลักการนับอายุตามกฏหมายวันนี้เรียบร้อย ไม่ใช่พรุ่งนี้”
“มึงกำลังจะบอกกูว่า…”
“พรุ่งนี้ที่เป็นวันเกิดน้องก็ถือว่าน้องอายุสิบแปดปีหนึ่งวัน”
“ทำไมกูกลัวคำว่าหนึ่งวันของมึง”
“สรุปคือเกินสิบแปดมาหนึ่งวันก็ถือว่าอายุเกินสิบแปดปี” ผมพยักหน้าสรุป “กูจะไม่มีความผิดทางอาญาฐานพรากผู้เยาว์เพราะเฟนอายุเกินสิบแปดแล้ว”
“…”
“ส่วนทางแพ่งถ้าน้องยินยอมกูไม่ถือเป็นการละเมิด”
“คนอย่างมึงนี่มัน…” สายฟ้าอ้าปากพะงาบๆ มันชี้หน้าผม แต่ไม่มีคำด่าอื่นหลุดออกมา ผมยิ้มเย้ย ยักคิ้วกวนตีนมันกลับ
“จะด่ากูเหรอ ทำไม แล้วมันผิดตรงไหน กูไม่เห็นมันผิดตรงไหน”
“ผิดตรงมึงมุ่งมั่นจริงจังกับการค้นคว้าอะไรที่ตัวเองได้กำไรนี่แหละ ทีตอนเรียนกฏหมายธุรกิจปีสองไม่เห็นจะใส่ใจขนาดนี้” สายฟ้าแค่นเสียงเหอะใส่ผม “มึงมันภัยสังคม หนักแผ่นดิน!”
“เท่าไหร่ถึงเรียกว่าหนัก?”
“250”
“กิโล?”
“เหอะ” มันส่ายหน้า “250 เสียง”
“ถุ้ย!” คราวนี้ผมถุยใส่มันบ้าง “เดี๋ยวกูไปล่ะ น้องรอนานแล้ว รัญมึงอย่าลืมเค้กของกู ต้องใช้พรุ่งนี้ ทำเสร็จแล้วฝากแช่ตู้เย็นห้องมึงก่อน กูกลับจากบ้านเดี๋ยวมาเอา ถ้าทำไม่ทันกูจะไปสแปมแอคมึง”
“แอคเค่อกากๆ ของมึงจะทำอะไรแอคเซเลปกูได้”
“กูเอาแอคมึงส่งให้กลุ่มเพื่อนเค่อกูไปดีลได้แล้วกัน” ผมแกล้งแหย่เลยโดนดารัญโยนหมอนอัดหน้า “ไปล่ะ เส้นทางสายบุญรอกูอยู่ พวกมารอย่างมึงก็ขัดขวางไม่ได้”
“ถ้ามึงยังส่งมีมพระลงกรุ๊ปไลน์บ่อยๆ ก็อย่ามาอ้างบุญเลยไอ้คนบาป” ดารัญหัวเราะเหอะๆ ในลำคอ
“เดี๋ยวกูทำพิธียัญดาวจักรวาลดึงพลังศักดิ์สิทธิ์จากเบื้องบนอธิษฐานให้มึงรอดคุกรอดตารางแล้วกัน” สายฟ้าเดินมาตบไหล่ผม
“เฮ้ย ได้ผลเหรอวะวิธีนี้?”
“บางทีอะไรที่ดูปัญญาอ่อนก็เป็นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจได้นะมึง”
“ทำไมกูฟังแล้วเอ๊ะหน่อยๆ”
“ไม่หรอก มึงคิดไปเอง”
“เหรอวะ”
“จ้ะเพื่อน”
“เออ ขอบใจที่หวังดีกับกูนะพวกมึง” ผมโบกมือลาพวกมันก่อนเดินออกจากห้อง คล้ายๆ ได้ยินเสียงสายฟ้าพูดพึมพำตามหลังมาแว่วๆ
“อีโง่”
สงสัยมันด่าดารัญมั้ง…
[เฟน]
พี่พระพายพาผมมาทำบุญก่อนวันเกิดหนึ่งวันที่วัดในจังหวัดกาญจนบุรี เราออกกันมาตั้งแต่แปดโมงเช้า แต่เพราะการจราจรที่ติดขัดในกรุงเทพฯ ทำให้กว่าจะมาถึงแดดก็จ้ากลางหัวแล้ว ผมยกมือป้องแสงอาทิตย์ที่ส่องแยงตา แดดประเทศไทยไม่ปรานีกันบ้างเลย ถ้าตอกไข่ใส่หัวผมคงได้ไข่ดาวหนึ่งใบ
“เฟน”
“หือ?”
“เอาหมวกพี่ไปใส่ครับ” พี่พระพายถอดหมวกแก๊ปตัวเองมาสวมหัวผม มันหลวมจนปีกหมวกตกลงปิดตาผมจนต้องดันขึ้น “หัวเล็กจังเลย”
“ก็หัวพี่ใหญ่”
“ช่าย หัวพี่ใหญ่มากด้วย”
“พี่พระพาย…” ผมหันมองเขา เบะปากเล็กน้อย “เราอยู่ในวัดต้องสำรวมคำพูดคำจานะ”
“เฮ้ย หนูเข้าใจเหรอ?!”
“เปล่า เราเดาเอา” ผมกะพริบตา “เวลาพี่ลากเสียงช่ายแล้วยิ้มกรุ้มกริ่มกับคำพูดไม่ขยายความ มันเป็นเรื่องไม่ดีทุกทีเลย”
“ประทับใจว่ะ หนูรู้ทันพี่”
“พี่สายฟ้ากับพี่รัญเทรนเรามาดี” ผมยักคิ้วอวด
“เดี๋ยวนะ นี่ไปคุยแยกกับพวกมันตอนไหน”
“ก็พี่สายฟ้าเชิญเราเข้ากลุ่มไลน์” ผมกดเปิดหน้าไลน์ยื่นให้พี่พระพาย เขาหรี่ตาก้มหน้าอ่านออกเสียง
“รู้ทันภัยสังคม พพ. เดี๋ยวนะ...นี่มันชื่อกลุ่มอะไรวะเนี่ย?!” พี่พระพายเริ่มโวยวายเป็นหมีกินผึ้ง “หนูกดออกเลย มันจะล้างสมองเรา”
“ไม่เอา” ผมดึงโทรศัพท์กลับมาเก็บเมื่อพี่พระพายทำท่าจะแย่งไป
“หนู”
“อยู่ในวัดจิตใจต้องสงบ” ผมเตือนเขา “ห้ามโมโหจนจมูกบาน ฮึบเลยนะพี่พระพาย”
“แต่…”
“ฮึบ!”
“ฮึบก็ฮึบ”
พี่พระพายส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ สุดท้ายก็เลิกโมโหจมูกบานสักที เขาพาดแขนโอบไหล่ผมพาเดินเข้าไปในตัวพระอุโบสถ ข้างในนี้ให้ความรู้สึกสงบและอากาศเย็นกว่าภายนอกมาก พระพุทธรูปสีทองสว่างองค์ใหญ่ตั้งอยู่ข้างหน้า ล้อมด้วยเครื่องตกแต่งต่างๆ ที่ผมไม่รู้จักชื่อ รอบด้านคือภาพจิตกรรมฝาผนัง เพดานด้านบนก็เหมือนกัน ผมตาโตกับความสวยงามที่ค่อนข้างแปลกตาจนได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ จากคนข้างตัว
“อ้าปากค้างหมดแล้วหนู”
“พี่อย่าล้อเราสิ” ผมตีแขนเขาไปทีนึง บ่นอุบอิบเสียงเบา “ก็เราไม่ค่อยได้มาที่แบบนี้นี่นา”
“โอเคครับ ไม่ล้อก็ได้ มา ไหว้พระกันก่อน” พี่พระพายดันหลังผมให้เดินไปหน้าพระประธาน เราทั้งสองนั่งลง ตรงหน้าผมเป็นแท่นบทสวดบูชา ผมถอดหมวกออกจากหัว สะดุ้งนิดหน่อยตอนพี่พระพายยื่นมือมาจัดทรงผมให้ พอหันมองเขา เจ้าตัวก็ส่งยิ้มมา “ผมหนูงอเป็นตูดเป็ดเลย”
“ก็หมวกมันทับอะ” ผมลูบๆ หัวตัวเองซ้ำรอยพี่พระพาย “น่าเกลียดมั้ย หายหรือยังพี่?”
“ไม่น่าเกลียดสักหน่อย”
“หือ?”
“น่ารักจะตายอยู่แล้ว”
เขายิ้มหวานให้ผมอีกครั้ง เอื้อมมือบีบจมูกผมเบาๆ แล้วผละออก ผมเม้มริมฝีปาก ก้มหน้าลูบจมูกตัวเองแล้วพึมพำเปลี่ยนเรื่อง
“เราจะสวดมนต์แล้ว”
“ครับๆ สวดมนต์กันเนอะหนู”
ผมไม่ได้ตอบพี่พระพาย แต่หันกลับมาพนมมือสวดมนต์ตามบทสวดบนป้าย มีคนอื่นๆ ที่เข้ามาไหว้พระในนี้ไม่น้อย แต่ผมกลับรู้สึกว่าสถานที่นี้เงียบสงบไม่วุ่นวายทั้งที่คนก็เยอะ พี่พระพายสวดมนต์เสร็จแล้ว เขาก้มลงกราบ ผมเองก็ทำตามเขาติดๆ ก่อนอีกฝ่ายจะหันมา
“ทำบุญวันเกิดมั้ยเฟน”
“เอาสิพี่”
“โอเค พี่เห็นตรงนั้นมีตู้ให้บริจาคถวายปัจจัยค่าน้ำค่าไฟ” เขายิ้ม ลูบหัวผมเบาๆ ไปทีนึง “ไปบริจาคกันเนอะ”
“อื้อ”
“ชาติหน้าจะได้เกิดมาคู่กันอีก” เขาไม่วายหยอด ผมหน้าร้อนขึ้นมาทันที “หน้าแดงเก่งจังเลยตัวก็เท่านี้”
“อย่าแซว!”
“กิ๊วๆ”
“พี่พระพายไม่แซวน้องนะ” ผมกระซิบเสียงดุ
“เฮ้ยขี้โกงว่ะ ใครสอนเนี่ย แทนตัวว่าน้องแบบนี้พี่ก็แย่สิ” พี่พระพายทำท่ามันเขี้ยว แต่ไม่ได้โวยวายเสียงดังเพราะเรายังอยู่ข้างในตัวอุโบสถ
“ไม่คุยกับพี่แล้ว” ผมขยับลุกเดินออกจากตรงนั้น ก้มตัวเล็กน้อยเมื่อผ่านคนอื่นที่ยังนั่งสวดมนต์และบางคนที่นั่งสมาธิอยู่ พี่พระพายตามมาติดๆ เขาพาดแขนกับไหล่ผม โอบเข้าไปชิดตัวเขา “พี่พระพายนี่ในวัด สำรวมหน่อย”
“แล้วพี่ทำอะไรไม่สำรวมฮึเจ้าตัวดี”
“ก็มือพี่อะ”
“โอบนิดเดียวเอง” เขาตีหน้าซื่อแล้วพาผมเดินไปอีกทาง “มาถ่ายรูปกันก่อนๆ จิตกรรมฝาผนังที่นี่สวยมาก พี่อ่านรีวิวแล้วคนมาถ่ายเก็บไว้เป็นที่ระลึกกันเต็มเลย”
“อยากถ่ายรูปกับเราล่ะสิ”
“เดี๋ยวนี้รู้ทันเก่ง สายฟ้ากับรัญมันสอนอะไรเราบ้างเนี่ย?”
“เยอะแยะเลย” ผมอวด
“เยอะแค่ไหน ไหนบอกพี่หน่อย”
“ก็…” ผมชะงัก รีบยกมือปิดปากตัวเอง หรี่ตามองพี่พระพาย เขาอมยิ้มอยู่ตรงหน้า “เนี่ย พี่จะล้วงความลับจากเรา เรารู้ทัน ไม่บอกพี่หรอก”
“หนูก็มองพี่ในแง่ร้ายเกินไป”
“พี่จะบอกว่าไม่อยากล้วงความลับเรา?”
“ไอ้อยากล้วงก็อยากล้วง” เขาว่าในขณะยื่นหน้าเข้าใกล้ ดวงตาพี่พระพายหยีโค้งรับกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “แต่ไม่ได้อยากล้วงความลับนะ อยากล้วงอย่างอื่น”
“...”
“หมายถึงล้วงรู้หัวใจหนู”
“พี่หมายถึงล่วงรู้หัวใจเราหรือเปล่า” ผมแก้คำให้ “ล่วงกับล้วงคนละความหมายนะพี่ ถึงเราอ่อนภาษาไทยแต่คำง่ายๆ แค่นี้เรารู้นะ”
“อ้าวเหรอ…” พี่พระพายกะพริบตา น้ำเสียงและคำพูดต่อมาฟังดูรื่นไหลเป็นธรรมชาติจนผมอดคิดไม่ได้ว่าระแวงพี่เขามากเกินไปหรือเปล่า “บางทีภาษาไทยก็ซับซ้อนเข้าใจยากเนอะเฟน เสียงมันใกล้ๆ กันแบบนี้”
“พี่”
“ครับ?”
“ไม่ว่าในหัวพี่จะคิดอะไรอยู่ก็ตาม เราอยากเตือนพี่อีกครั้งว่านี่มันในวัดนะ” ผมสบตาเขา “มันบาปนะพี่ พี่จะตกนรก”
“งั้นพี่จะคิดดีทำดีแทน”
“ดีแล้วที่พี่คิดได้…”
“เพราะพี่อยากพาหนูขึ้นสวรรค์แทนไงครับ”
ผมนิ่งไปอย่างใช้ความคิด สีหน้าพี่พระพายกะลิ้มกะเหลี่ยมาก คำพูดเขาต้องมีความหมายแฝงแน่ๆ แต่คำว่าพาขึ้นสวรรค์มันก็ไม่ได้ดูชั่วร้ายสักหน่อย คนดีเท่านั้นถึงจะได้ขึ้นสวรรค์ไง เฮ้อ บางทีผมก็ปวดหัวที่ต้องมาคอยพิจารณาคำพูดของพี่พระพายทุกประโยคแบบนี้
“สรุปพี่จะถ่ายรูปมั้ย?” ผมเปลี่ยนเรื่องหนีซะเลย รอบนี้ขอยอมแพ้ไปก่อน
“ถ่ายครับ”
พี่พระพายพยักหน้ารับ น้ำเสียงเขาเจือหัวเราะ ผมถูกโอบไหล่เข้าชิดพี่พระพายมากกว่าเดิมตอนอีกฝ่ายเปิดกล้องหน้าของมือถือเพื่อถ่ายเซลฟี่ ผมยิ้มชูสองนิ้ว ส่วนพี่พระพายเอียงหัวมาชิดหัวผม
แชะ!
“สวยมาก” เขาพูดตอนดูรูป ผมชะโงกหัวเข้าไปดูแล้วพยักหน้าเห็นด้วย
“อื้อ รูปวาดสวยจริงๆ”
“ไม่ พี่หมายถึงหนูน่ะยิ้มสวยมาก” เป็นอีกครั้งที่ผมโดนคนขี้แกล้งหยอดใส่ในระยะประชิดแบบไม่ทันให้ตั้งตัว แก้มผมถูกปลายนิ้วพี่พระพายสะกิดเบาๆ “แก้มแดงอีกแล้วคนเก่ง ฮึบเร็ว”
“เราจะไปทำบุญ”
ผมปัดมือพี่พระพายออกเบาๆ แล้วหมุนตัวเดินหนีไปทางตู้บริจาค ควักแบงค์ร้อยออกจากกระเป๋าสตางค์ได้ก็หลับตาพับแบงค์พนมมืออธิษฐาน ขณะนั้นผมรู้สึกว่ามีคนเดินเข้ามาใกล้ มือหนึ่งวางลงบนไหล่ ผมลืมตาเงยหน้าขึ้นมอง พี่พระพายยืนอยู่ข้างผม เขายักคิ้วให้ทีนึงก่อนควักแบงค์ร้อยขึ้นมาพนมมืออธิษฐานเหมือนผม แป๊บเดียวก็ยื่นแบงค์นั้นมาให้
“พี่ทำบุญกับหนูด้วยนะ”
“อื้ม ได้สิ” ผมรับเงินมาจากเขาแล้วพับรวมกับเงินของตัวเองหยอดลงตู้บริจาคค่าน้ำค่าไฟ อดหันไปหาพี่พระพายอีกครั้งไม่ได้ “พี่อธิษฐานอะไรเหรอ?”
“อยากรู้เหรอ”
“พี่อยากบอกเราหรือเปล่าล่ะ” ผมถาม เผื่อเป็นเรื่องส่วนตัวผมจะได้ไม่ก้าวก่ายเขาไปมากกว่านี้ แต่พี่พระพายก็แค่ยิ้มแล้วพยักหน้า
“บอกได้ เพราะพี่ขอให้หนูนั่นแหละ”
“หือ?”
“พี่ขอให้เฟนมีความสุข เป็นเด็กดี น่ารักสดใสแบบนี้ไปตลอดครับ”
ผมเงียบไป ไม่รู้จะพูดอะไรเพราะในใจมันฟูไปหมด พอตั้งสติได้ สิ่งแรกที่ทำคือหลบตาพี่พระพายแล้วอุบอิบเสียงเบาจนนึกหงุดหงิดตัวเอง
“พี่จะขอให้เราทำไม ขอให้ตัวเองมีความสุขไปสิ”
“ก็ถ้าหนูมีความสุขพี่ก็มีความสุขด้วยไง เนี่ย วิธีขอพรครั้งเดียวได้นกสองตัว พี่ฉลาดล่ะสิ”
“ไม่คุยด้วยแล้ว”
“บอกไม่คุยด้วยๆ สุดท้ายหนูก็ใจดีคุยกับพี่ต่อทุกทีนั่นแหละ”
“งั้นต่อไปไม่ใจดีแล้ว”
“เขาถึงบอกไว้ว่าคนน่ารักมักใจร้าย”
“พี่จะตัดพ้อแล้วหยอดเราในประโยคเดียวแบบนี้ไม่ได้นะ” ผมอยากจะทุบคนแพรวพราวสักตุ้บสองตุ้บ ติดที่โดนโอบไหล่ไปชิดตัวพี่เขาซะก่อนจนง้างมือไม่ทัน “พี่ชอบแกล้งเราจังเลยเนี่ย”
“ผู้ชายแกล้งแปลว่าผู้ชายชอบครับ”
“เราอยากไปเดินดูรอบๆ วัดแล้ว” ผมพูดไปอีกเรื่อง ส่วนพี่พระพายก็ใจดียอมให้ผมเปลี่ยนเรื่องอีกครั้ง ต่อไปผมจะจำไว้ว่าถ้าเขินพี่พระพายให้ชวนเขาเปลี่ยนเรื่องซะ ถึงอีกฝ่ายจะรู้ดีก็เถอะว่าผมเขินน่ะ
“โอเคครับ ไปเดินดูรอบๆ กัน”
พี่พระพายจับมือผมเอาไว้ ผมอดสงสัยไม่ได้ อากาศร้อนจะตาย จับมือกันแบบนี้ถ้าเหงื่อออกเต็มมือไม่รู้สึกอึดอัดบ้างหรือไง แต่ผมก็สงสัยตัวเองเหมือนกันที่ไม่ดึงมือออกแถมยังจับมือพี่พระพายตอบ
บางทีกับเรื่องง่ายๆ ไม่ซับซ้อนเราก็หาคำอธิบายไม่ได้เหมือนกันแฮะ…
V
V
V
เริ่มหัวข้อโดย: JackXy Wu ที่ 24-02-2019 23:21:10
วัดที่พี่พระพายพาผมมากว้างขวางมาก ผมคิดว่าเขาทำเป็นกึ่งสถานที่ท่องเที่ยวของจังหวัด เราสองคนเดินดูนู่นนี่จนเกือบทั่ว มีส่วนที่ทางวัดจัดเป็นโซนนรก สวรรค์ด้วย ผมถ่ายรูปจนเต็มเครื่องไปหมด ส่วนพี่พระพายเอาแต่พึมพำสวดอะไรไม่รู้ตอนเราเดินชมส่วนของโซนนรกกัน
แอบส่งไลน์ถามพี่สายฟ้ากับพี่ดารัญ พี่สายฟ้าตอบกลับมาแค่ ‘เงี้ยแหละ คนมันคิดบาปก็จะร้อนๆ หน่อย’
“กินเสร็จยังเรา เอาไม้มาใส่ถุงนี่เดี๋ยวพี่เอาไปทิ้งให้”
พี่พระพายสะกิดผมที่กำลังกินหมูปิ้งกับข้าวเหนียวที่ซื้อจากร้านในวัด ลืมบอกไปว่าเรานั่งพักกันที่โต๊ะหินอ่อนใต้ต้นหูกวางต้นใหญ่ มันบังแดดตอนเที่ยงให้เราได้พอดี ผมกัดหมูปิ้งกับข้าวเหนียวคำสุดท้ายแล้วเอาไม้กับถุงข้าวเหนียวเปล่าๆ ใส่ลงในถุงพลาสติกที่พี่พระพายกางรออยู่ก่อนแล้ว
“เดี๋ยวพี่มา หนูรอพี่อยู่ตรงนี้อย่าเดินหนีไปไหนนะ”
“พี่ เราไม่ใช่เด็กสามขวบ”
“รู้ครับ แต่ห่วงไง”
“เราไม่เดินไปไหนหรอกน่า” ผมบอก “แต่พี่ เราเห็นรถเข็นไอติมกะทิตรงนู้นอะ”
“อยากกินเหรอครับ”
“อื้อ เราฝากพี่ซื้อให้หน่อยสิ” ผมทำท่าจะควักเงินให้พี่พระพาย แต่เขายกมือห้ามก่อน “ให้เราจ่ายมั่งเถอะพี่ พี่จะเลี้ยงเราทุกอย่างไม่ได้มั้ยล่ะ”
“ได้สิทำไมจะไม่ได้”
“ทำไมพี่ดื้อเนี่ย”
“เพราะว่าที่แฟนพี่ดื้อไงคะพี่เลยต้องดื้อมากกว่า”
“มาคะขาอะไร เราเป็นผู้ชาย” ผมขมวดคิ้ว “อยากพูดคะขาด้วยก็ไปจีบผู้หญิงไป”
“เสียงแข็งเลย โอ๋เอ๋นะครับ”
“ไม่ต้องมาลูบหัว มือจับหมูปิ้ง หัวเราเหม็นหมด”
“ไหนเหม็นจริงมั้ยมาพิสูจน์” พี่พระพายทำท่าจะก้มหน้าลงหอมหัวผม ผมเลยรีบเบี่ยงตัวหนี
“หยุดเลย พี่จะหลอกหอมหัวเรา ดูออก”
“พี่เชื่อในหลักวิทยาศาสตร์ไงหนู มันต้องมีการพิสูจน์หาข้อเท็จจริง”
“แล้ววอลโฟนเรียกทรัพย์ของพี่นั่นอะไร”
“พี่แค่ศรัทธาในรสพระธรรมเลยตั้งรูปพระ มันไม่ได้เกี่ยวกับพี่เกิดวันอาทิตย์เลยต้องตั้งรูปพระสงฆ์เอาเคล็ดสักหน่อย” พี่พระพายอธิบายซะยืดยาว ผมถอนหายใจ โบกมือไล่เขา
“เราจะได้กินไอติมกะทิมั้ยพี่วันนี้”
“จ้าหนู พี่ไปแล้วครับบบ”
พี่พระพายหัวเราะร่วน เขาหยิบถุงขยะเดินไปทิ้งถังขยะที่ตั้งอยู่ไกลออกไปก่อนแวะร้านรถเข็นที่ขายไอติมกะทิ ผมมองแผ่นหลังเขาที่อยู่ห่างออกไปก่อนหลุดยิ้มออกมา
พี่พระพายเป็นคนแปลกๆ นั่นเป็นความรู้สึกแรกตอนผมเพิ่งรู้จักเขา แต่พอเราเริ่มใกล้ชิดกันมากกว่าเดิม...ผมก็คิดว่าพี่พระพายเป็นคนแปลกจริงๆ นั่นแหละ แต่ผมไม่ได้รู้สึกกลัวเขาเหมือนตอนแรก พี่พระพายไม่ได้เลวร้ายอะไรขนาดนั้น เวลาเขาทำตัวปกติก็เป็นผู้ชายที่น่ารักอบอุ่นคนนึง ผมไม่คิดด้วยซ้ำว่าคนอย่างเขาจะพาผมมาทำบุญวันเกิดแบบนี้
พี่พระพายกับวัดเป็นอะไรที่ค้านกันแปลกๆ
“เมี้ยวววว”
ผมหลุดจากความคิดเมื่อเสียงแหลมๆ ดังขึ้นพร้อมกับสัมผัสนุ่มที่เสียดสีตรงข้อเท้า พอก้มลงไปก็เห็นเจ้าเหมียวขนสั้นสีเทาอยู่ตรงนั้น ผมก้มตัวลงค่อยๆ ลูบหัวมัน พอเห็นว่าเจ้าเหมียวไม่มีท่าทีจะกัดหรือข่วนถึงได้กล้าลูบเต็มมือกว่าเดิมแถมยังเกาคางให้มันด้วย มันส่งเสียงครางเบาๆ ในลำคอแล้วเดินปัดหางไปอีกทาง ผมมองตาม พอมันเดินไปถึงจุดนึงก็มีลูกแมวตัวเล็กวัยกำลังซนอีกสี่ตัววิ่งล้อมหน้าล้อมหลัง พวกมันน่ารักจนผมอดใจไม่ไหวต้องลุกเดินไปเล่นกับมัน
แม่แมวเชื่องมาก แถมลูกๆ ของมันก็ไม่กลัวคนแปลกหน้า คงจะมีนักท่องเที่ยวแวะมาเล่นกับมันบ่อยถึงได้ชินกับคนแบบนี้ ผมเล่นกับมันสักพักก็เหลือบเห็นรถเข็นติดป้ายขายขนมปังสำหรับปลาตั้งอยู่ไม่ไกล
“เฟน”
“ครับ?” ผมเงยหน้าตามเสียงเรียก พี่พระพายยืนถือถ้วยไอติมกะทิอยู่ข้างหลัง ผมเห็นเขาขมวดคิ้วนิดหน่อย ด้วยความร้อนตัวกลัวโดนดุเลยรีบพูดออกไป “เราไม่ได้เดินหนีออกมาไกลจากตรงนั้นเลยนะ พี่จะดุเราเหรอ”
“พี่ยังไม่ทันพูดอะไรเลย” พี่พระพายคลายหัวคิ้วที่ขมวดไว้ เขาส่งยิ้มให้ผม “รีบดักก่อนเลยนะเรา เอ้านี่ไอติมที่หนูอยากกิน บอกลาน้องแมวแล้วลุกได้แล้วครับ”
“ยังอยากเล่นกับน้องๆ อยู่เลย”
“ไว้เดี๋ยวพี่พาไปคาเฟ่ต์แมว”
“จริงนะ” ผมตาโต ไม่เคยไปคาเฟ่ต์แมวสักครั้งเลยอดตื่นเต้นไม่ได้ “พี่อย่าหลอกเรานะ”
“ไม่หลอกครับ จะพาไปฉลองตอนเป็นแฟนกัน” พี่พระพายยิ้มกรุ้มกริ่ม “ถ้าอยากไปคาเฟ่ต์แมว คำตอบพรุ่งนี้ต้องเป็นตกลงเท่านั้นนะ ไม่งั้นอด”
“ขู่เราเป็นเด็กๆ ไปได้” ผมลุกขึ้น หลบสายตาเขาแล้วคว้าถ้วยไอติมกะทิมาก่อนออกเดินนำไปทางร้านขายขนมปังให้ปลา “เราอยากให้อาหารปลา”
“ครับ ให้อาหารปลาแก้เขินเนอะ”
“พี่พระพาย!”
คนโดนดุหัวเราะ เขาขยี้หัวผมจนยุ่งแล้วเดินนำผมไปที่ร้านขายขนมปังสำหรับปลา พอผมเดินไปถึงพี่พระพายก็จัดการซื้อขนมปังมาถุงนึงเรียบร้อยแล้ว พวกเราเดินไปยังริมน้ำ นั่งลงตรงขั้นบันได ผมมองถ้วยไอติมในมือสลับกับถุงขนมปัง ลังเลว่ากินให้หมดก่อนดีหรือให้อาหารปลาก่อนดี
“เอามานี่พี่ป้อน ส่วนหนูก็ให้อาหารปลาไป”
“ไม่ต้อ…”
พูดไม่ทันจบคำพี่พระพายก็คว้าถ้วยไอติมกะทิในมือผมไปแล้วยัดถุงขนมปังใส่มือผมแทน ผมย่นจมูกใส่เขา แต่ก็ไม่โต้แย้งอะไร อ้าปากรับไอติมกะทิที่พี่พระพายป้อนแล้วก้มหน้าแกะยางรัดถุงออก บิขนมปังเป็นชิ้นเล็กๆ โยนลงน้ำ ปลาตัวใหญ่พากันว่ายมาแย่งจนน้ำกระเซ็น
“พี่”
“ครับ?”
“ที่พี่บอกเราว่าพรุ่งนี้ไม่ว่างอะ” ผมเริ่มชวนเขาคุย “พี่ไปไหนเหรอ”
“หนูน้อยใจเหรอที่พี่ไม่อยู่วันเกิด” พี่พระพายป้อนไอติมผมอีกคำ ผมส่ายหัว โยนขนมปังอีกชิ้นลงน้ำ มองดูปลาหลายตัวที่ว่ายมาแย่งขนมปังชิ้นนั้นจนไม่กี่วินาทีต่อมามันก็หายไป
“เปล่าสักหน่อย”
“ถามจริง?”
“เราแค่สงสัยนิดเดียวเอง” ผมหันกลับมาจีบมือให้พี่พระพายดูว่ามันนิดเดียวจริงๆ
“แบบนี้เขาเรียกน้อยใจครับ” พี่พระพายโยกหัวผมเบาๆ “พี่มีนัดกับที่บ้าน พ่อเขาอยากเจอพี่น่ะ ไม่รู้จะคุยเรื่องอะไร จริงๆ นัดทานข้าวเย็นกัน แต่พี่พริ้งเห็นพี่ไม่ได้กลับบ้านนานแล้วเลยอยากให้ใช้เวลาด้วยกันเยอะๆ พี่เลยต้องกลับบ้านตั้งแต่เช้าเลย”
“อ๋อ…” ผมพยักหน้ารับ หายคาใจสักที “แล้ว...กับพ่อพี่ โอเคมั้ย”
“แค่ไปกินข้าว ฟังเขาบ่นนิดๆ หน่อยๆ พี่โอเค รับมือได้สบายอยู่แล้ว”
“แล้วพี่จะบอกเรื่องเรากับพ่อพี่มั้ย”
ผมมองเขาด้วยสายตาแบบไหนไม่รู้ แต่พี่พระพายนิ่งไปไม่ได้ตอบผมในทันที วินาทีนั้นผมรู้สึกเหมือนหัวใจตัวเองเป็นลูกโป่งที่จู่ๆ ก็โดนปล่อยลมให้ค่อยๆ ฟีบลง
ก่อนพี่พระพายนั่นแหละจะเป็นคนสูบลมกลับเข้าไปอีกครั้ง
“ตอนแรกว่าจะไม่บอก ไม่อยากให้พ่อมาวอแวกับหนู แต่คิดอีกทีบอกเลยดีกว่า ก็คนเก่งที่ไหนไม่รู้เนอะบอกว่าจะสู้ไปกับพี่ พอคิดแบบนี้ก็มีกำลังใจขึ้นเยอะเลย”
“ยังไม่ต้องบอกก็ได้” ผมอุบอิบ “เราไม่ได้จะเร่งรัดพี่ทั้งที่ยังไม่ได้ตอบรับพี่สักหน่อย”
“เดี๋ยวยังไงหนูก็ตอบรับพี่อยู่ดี บอกไปเลยนี่แหละ”
“โห มั่นใจจังเลย”
“หรือไม่จริง” พี่พระพายเลิกคิ้ว เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้ผม ริมฝีปากกระตุกยิ้มน้อยๆ “หนูจะปฏิเสธพี่เหรอครับคนดี?”
“ใกล้ไปแล้วพี่”
“ใกล้ๆ สิดีจะได้หอมแก้มได้”
“นี่ในวัดนะพี่” ผมหยิกแขนพี่พระพายไปทีนึง “การมาวัดไม่ช่วยให้จิตใจพี่บริสุทธิ์ขึ้นเลย”
“...ทำไมหนูว่าพี่แบบนี้” พี่พระพายเหวอไปเลย ผมหลุดหัวเราะคิก “หนูแกล้งพี่เหรอ”
“เปล่า อันนี้พี่ดารัญพิมพ์บอกมาในไลน์ เราแค่เอามาพูดตามเฉยๆ”
“พี่ว่าหนูออกจากกลุ่มไลน์นั้นเถอะ”
“ไม่เอา คุยกับพี่ๆ เขาสนุกดี”
“แล้วคุยกับพี่ไม่สนุกเหรอครับ”
“คุยกับพี่ปวดหัว เราต้องใช้ความคิดตีความมากกว่าปกติ” ผมแกล้งว่า พี่พระพายเลยทำหน้าคล้ายจะร้องไห้ใส่ผม “เราล้อพี่เล่น อยู่กับพี่ก็สนุกดี”
“ดีใจที่ได้ยินแบบนั้น อย่างน้อยหนูก็ยังอ่อนโยนกับพี่”
“พี่”
“แน่ะ เรียกแบบนี้จะแกล้งอะไรพี่อีก” พี่พระพายหรี่ตาลง ดูท่าทางไม่ไว้ใจ
“เปล่า เราจะขอบคุณพี่” ผมยิ้มให้เขา ยิ้มจากใจ พี่พระพายสบตาผม เขามีรอยยิ้มประดับใบหน้าระหว่างฟังสิ่งที่ผมพูด “ขอบคุณที่พาเรามาทำบุญวันเกิดนะ เราประทับใจมากเลย ไม่คิดว่าพี่จะทำให้เราขนาดนี้”
“งั้น…” พี่พระพายวางถ้วยไอติมลงข้างๆ เขาจับมือผมไปกุมไว้แล้วมองเข้ามาในตาผม สัมผัสอ่อนโยนจากปลายนิ้วที่เกลี่ยหลังมือทำให้ผมรู้สึกว่าหัวใจตัวเองกำลังเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ “ประทับใจพี่แล้ว...ประทับกายพี่ต่อเลยมั้ยหนู ขนาดนี้แล้วเรามาประทับกันดีกว่าเนอะ อรุ่ม : )”
“...”
“หนู?”
“พี่…”
“จ๋า”
“เราเตะพี่ลงบ่อปลาได้นะ”
“โธ่หนู”
“เกือบดีแล้วพี่ ทำไมชอบทำเสียบรรยากาศอะ” ผมหน้างอ พี่พระพายเลยหลุดหัวเราะออกมา “เนี่ย ชอบแกล้งเรา ว่าจะบอกเรื่องสำคัญให้ฟัง เราไม่บอกแล้ว”
“โหยหนู พี่หยอกเล่น ไหนๆ มีอะไรจะบอกพี่ครับ รอฟังอยู่เนี่ย ตั้งใจฟังมากกกก”
“ไม่บอก”
“หนูจ๋าาาา”
“ไม่ต้องมาอ้อนเรา”
“หนูเฟนตัวเล็กๆ ปุ๊กปิ๊กมุกมิกของพี่พระพายคร้าบบบ บอกพี่หน่อยนะคร้าบ” พี่พระพายเนียนเอาหัวมาซบไหล่ผมแล้วถูกไถไปมา แถมยังแอบจุ๊บไหล่ผมด้วย ผมฟาดแขนเขาไปทีนึงแล้วดันหัวพี่พระพายออก
“เลิกไถเรานะ!”
“แมวไถไงหนู หนูชอบแมวนี่นา”
“พี่ไม่ใช่แมวสักหน่อย”
“อะๆ ไม่ใช่แมวก็ได้ แล้วเป็นอะไรดี?” พี่พระพายถาม ก่อนอมยิ้มกรุ้มกริ่ม “เป็นเสือดีมั้ย จะได้ลากหนูไปขย้ำ”
“แป๊บนะพี่” ผมยกมือห้าม หยิบมือถือขึ้นมาพิมพ์คำถามลงกรุ๊ปไลน์ ไม่นานก็ได้คำตอบจากพี่ๆ อีกสองคน ผมเงยหน้ามองพี่พระพาย “เรารู้แล้วว่าจะให้พี่เป็นอะไร”
“เป็นอะไรครับ แล้วเมื่อกี้หนูไลน์คุยกับใคร” พี่พระพายมีสีหน้าสงสัย
“คุยกับพี่รัญ พี่รัญบอกเราว่าพี่เป็นสิ่งมีชีวิตที่มีชื่อจริงสี่พยางค์ ชื่อเล่นพยางค์เดียว”
“หนูกำลังจะบอกอะไรพี่ครับ”
ผมกดเปิดข้อความเสียงที่พี่ดารัญส่งมา เร่งเสียงขึ้นดังๆ ให้พี่พระพายได้ยินชัดเจน
[มึงเป็นเหี้ย ได้ยินมั้ยไอ้เหี้ย!]
“พี่ว่าหนูออกจากกลุ่มไลน์นั่นเถอะ มันต่ำตมเกินไป” พี่พระพายขบฟันกรอดๆ ผมหัวเราะคิก มองพี่พระพายหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาไลน์ด่าพี่ดารัญ ที่ผมรู้เพราะพี่ดารัญแคปจอส่งมาในกลุ่มไลน์ที่ผมอยู่กับเขานี่แหละ
“พี่พระพายพอแล้ว เลิกด่าพี่รัญน่า”
“หนูรู้ได้ไง”
“เรารู้แล้วกัน” ผมตัดบท ดึงโทรศัพท์ออกจากมือเขา “ถ้าพี่ด่าพี่รัญอีกเราไม่บอกพี่นะว่าเราจะบอกอะไร”
“โอเค พี่ไม่ด่าแล้ว” เขายกสองมือขึ้นเหมือนผู้ร้ายที่ยอมตำรวจ สีหน้าแสดงออกว่าอยากรู้มากๆ จนผมขำ “หนูบอกพี่เร็วๆ ไม่บอกพี่ไม่ขับรถพากลับหอนะเอาสิ”
ผมหลุดขำออกมาอีกครั้งกับสิ่งที่พี่พระพายขู่ ไม่ได้น่ากลัวเลย พี่เขาคิดว่าผมหารถกลับเองไม่เป็นหรือไงกัน แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ผมขยับเข้าไปใกล้พี่พระพาย ยกมือป้องปากจนอีกฝ่ายขยับตัวเอียงหูเข้ามาใกล้ เว้นจังหวะนิดนึงให้เขาอยากรู้ก่อนจะ…
“พี่”
“...”
“เรา - ก็ - ชอบ - พี่”
รู้ทันภัยสังคม พพ. (3)
Fennn : พี่ๆ @Thunder @Daran
Fennn : เมื่อกี้พี่พระพายจะโดดบ่อปลาสวาย
Fennn : เราทำอะไรผิด เราแค่ทำตามที่พี่ๆ แนะนำ
Daran : น้องเฟนไม่ได้ทำอะไรผิดหรอกครับ
Thunder : เพื่อนพี่มันกากเอง
Fennn : …
Daran : วันหลังน้องเฟนลองแทนตัวเองว่าหนูดูถ้าอยากเห็นอะไรตลกๆ
Thunder : อีเหี้ย บันเทิ้งงงงง 55555555555555555555
หลุมของเรา @MysecretworldFF
ขอบคุณลุงร้านขายขนมปังปลาที่ช่วยจับพี่พระพายไม่ให้โดดบ่อปลาสวาย เฮ้อ…
หลุมของเรา @MysecretworldFF
เราสิต้องเขินพี่อะ พี่จะเขินอะไรเราขนาดนั้น
หลุมของเรา @MysecretworldFF
แต่เราก็ชอบพี่ที่เป็นแบบนี้แหละ พี่ตลกอะ 5555555
--------------------
หายไปนาน ยังไม่ได้โดนลากคอค่า ฮือออ กลับมาอัปแล้ว ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคะ แล้วขอพื้นที่ตรงนี้ชี้แจงอีกรอบเด้อว่าถ้าไม่โอเคกับการเสียดสีการเมืองผ่านได้นะคะ ขอบคุณจ้า ไว้เจอกันบทหน้านะคะ
#เพื่อนกล่อมนอน
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 24-02-2019 23:28:55
เริ่มหัวข้อโดย: enas290843 ที่ 24-02-2019 23:56:40
เริ่มหัวข้อโดย: Fiasarinya ที่ 24-02-2019 23:59:47
แค่โดนบอกชอบถึงกับจะโดดบ่อปลาสวาย แง้
น้องลองทำตาทพี่รัญนะ แทนตัวเองว่าหนึ
อยากเห็นพพ.ช็อคตาย ฮ่าๆ
เริ่มหัวข้อโดย: Kimmoominn ที่ 25-02-2019 00:17:15
เริ่มหัวข้อโดย: miikii ที่ 25-02-2019 00:27:39
น้องน่าจะปล่อยให้พี่เขาโดดบ่อปลาสวายนะดับจิตดับใจมั่ง
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 25-02-2019 01:45:13
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 25-02-2019 01:54:03
เริ่มหัวข้อโดย: JoobbieChu ที่ 25-02-2019 02:23:20
เริ่มหัวข้อโดย: Leenboy ที่ 25-02-2019 02:31:23
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 25-02-2019 02:45:39
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 25-02-2019 03:35:25
เริ่มหัวข้อโดย: gackmanas ที่ 25-02-2019 11:53:09
รีบมาต่อนะคะ..
เราจะตามอ่านและเมนท์คุณทุกแอพ ทุกเวปที่ลง 55+
เริ่มหัวข้อโดย: magmild ที่ 25-02-2019 13:44:26
ปล. คิดถึงนะคะและอยากเห็นน้องเฟนแทนตัวเองว่าหนู อยากเห็นคนคลั่ง55555555
Sent from my GT-I8262 using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 25-02-2019 19:00:55
วอนอย่าโชนชามมาม่าบ้านพ่อพพ.มาเลยนะคะ น้อนน่ารักเราสงสารน้อน
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 25-02-2019 20:26:49
เริ่มหัวข้อโดย: momonuke ที่ 25-02-2019 22:09:14
เริ่มหัวข้อโดย: Majariga ที่ 25-02-2019 23:34:16
ถ้าน้องเฟนแทนตัวเองว่า “หนู” เพื่อนๆแกคงได้ปั๊มหัวใจให้แน่ๆ :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: mybear_sr ที่ 26-02-2019 01:44:02
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 26-02-2019 09:22:33
เริ่มหัวข้อโดย: suikajang ที่ 26-02-2019 16:42:44
ขอชื่นชมว่ามุกนิทันมากกับพี่เทพท้อเนี้ย ถึงมันจะเสี่ยงอยู่หน่อยๆ ก็เถอะ
สนุกทุกคนขำความกาก ความหื่น ความไม่ปกติของ พพ. ส่วนน้องเฟนก็น่ารักใสๆ ไป
รอชมความป่วนในตอนต่อไป จะฮาน้ำตาเล็ดขนาดไหน
:L1: :pig4: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 26-02-2019 21:24:00
เริ่มหัวข้อโดย: NaunaeZaa ที่ 26-02-2019 22:24:01
เริ่มหัวข้อโดย: miwmiwzaa ที่ 27-02-2019 02:38:26
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 02-03-2019 09:12:24
เริ่มหัวข้อโดย: JackXy Wu ที่ 05-03-2019 22:06:30
ปลาปั๊กกะปวยเป็นสัตว์มีพิษ
เทพท้อกับประชาธิปไตยที่หายไป @LostDemocracy44
นาย ก.สร้างโลกขึ้นมาสองใบ ใบหนึ่งคือเจ้าหน้าที่รัฐ ใบสองคือบุคคลสาธารณะ เพราะฉะนั้นเราสามารถวิจารณ์บุคคลสาธารณะได้มั้ยครับ? โอ๊ะ แต่บุคคลสาธารณะคนนี้มี #พรบไซเบอร์ คุ้มครองอยู่นี่นา ห่าราก!
Notice me senpai! @fcpeetepthor
กำลังตอบกลับถึง @LostDemocracy44
พี่ต้องเปลี่ยนชื่อเป็น เทพท้อ [rest] แล้วนะ ไม่งั้นโดนปลดกลางอากาศแน่ๆ
เทพท้อกับประชาธิปไตยที่หายไป @LostDemocracy44
กำลังตอบกลับถึง @fcpeetepthor
กูว่าสั่งปิดทวิตเตอร์ไปเลยง่ายกว่าปลดกูคนเดียว
เทพท้อกับประชาธิปไตยที่หายไป @LostDemocracy44
เอาอีกแล้วครับ นาย ก. คัมแบคครั้งนี้กับซิงเกิลใหม่ #วันใหม่ ที่ไม่ใช่น้องสาวเฮียบอยปกรณ์ แหม่...เห็นแบบนี้แล้วก็นึกอยากแต่งเพลงไปสู้สักหน่อย...
เทพท้อกับประชาธิปไตยที่หายไป @LostDemocracy44
เฝ้าใฝ่ฝัน วันใหม่มาถึง ให้ตราตรึง ประวัติศาสตร์ชาติไทย สู่เส้นทางเผด็จกา...เอ๊ย ประชาธิปไตย แหม ร้องผิดไปนิดนึงอย่าถือสากันนะครับลุง #วันใหม่ #วันใหม่ที่ไร้เผด็จการByพี่เทพท้อ
Notice me senpai! @fcpeetepthor
กำลังตอบกลับถึง @LostDemocracy44
โดนปลดแน่ เชื่อผม
Notice me senpai! @fcpeetepthor
“เฟน”
“เรากำลังขึ้นเครื่องนะครับ ซื้อขนมไปฝากเยอะเลย”
“ทำไมใช้แอคนี้ทักมาอะฟรองซ์”
“นึกว่าเลิกเล่นไปแล้ว”
“ก็เล่นอยู่พอดี 5555”
“เจอกันนะ คิดถึงเฟนมากเลย”
“โอเค เรารอนะ ตอนบ่ายๆ เจอกัน”
“เจอกันครับ”
วันนี้วันเกิดผม ถึงเมื่อวานพี่พระพายจะพาไปทำบุญที่วัดแล้วแต่ผมก็ยังตื่นเช้ามาใส่บาตรหน้าหอพักอยู่ดี ตอนแรกกะมาคนเดียวเงียบๆ เพราะพี่พระพายเหมือนจะเหนื่อย แต่แค่ผมขยับตัวนิดเดียวพี่เขาก็รู้สึกตัวแล้ว สุดท้ายเลยกลายเป็นพวกเราลงมาใส่บาตรพร้อมกันทั้งคู่
แม่โทรมาแฮปปี้เบิร์ดเดย์ผมตอนช่วงแปดโมงกว่าๆ พร้อมคุยเรื่องของฟรองซ์ไปด้วย วันนี้ไฟลท์บินฟรองซ์ลงช่วงบ่าย ผมเลยไม่ต้องรีบไปรอรับเขา แต่หลังจากนั้นพวกเราจะไปเยี่ยมแม่ด้วยกัน พี่พระพายได้ยินที่ผมคุยโทรศัพท์พอดีเขาเลยเสนอจะไปส่งผมที่สนามบิน แถมตอนแรกจะรอรับฟรองซ์กับผมแล้วพาไปส่งที่บ้านแม่ด้วยซ้ำ แต่ผมห้ามไว้เพราะรู้ว่าพี่พระพายกำลังถ่วงเวลาไปตามนัดกับที่บ้าน เราเลยเจอกันครึ่งทางที่เขาจะไปส่งผมที่สนามบินเท่านั้น
“หนูอะ”
“ไม่งอแงสิพี่”
“พี่ไม่ได้รีบกลับบ้านขนาดนั้น” เขายังบ่นอย่างต่อเนื่องในขณะสาวเท้าเดินข้างผม ตอนนี้เราอยู่ข้างนอกครับ พี่พระพายบอกจะพาผมไปนั่งกินเค้กที่ร้านคาเฟ่ต์ฝั่งตรงข้ามมหาวิทยาลัย “พี่ไปส่งหนูได้จริงๆ นะเฟน ให้เรากับฟรองซ์กลับเองจากสนามบินลำบากจะตาย เดี๋ยวก็โดนแท็กซี่โกงมิเตอร์หรอก เอะอะให้เหมาๆ อยู่นั่น ถ้าแบบนั้นก็โยนมิเตอร์ทิ้งเถอะ”
“ไม่เป็นไรจริงๆ มีฟรองซ์อยู่ด้วย ฟรองซ์จัดการได้”
“หนูพูดเหมือนฟรองซ์จะกินหัวแท็กซี่”
“อื้อ” ผมพยักหน้ารับ มองพี่พระพายตาใส “ปีที่แล้วฟรองซ์เคยฟาดกับแท็กซี่ไปทีนึง แท็กซี่คิดว่าฟรองซ์กับเราเป็นนักท่องเที่ยวเพราะได้ยินเราพูดญี่ปุ่นกันเลยจะโกงมิเตอร์…”
“...”
“เพราะงั้นพี่หายห่วงได้เลย”
“แต่พี่ก็ยังไม่วางใจอยู่ดีอะหนู”
“พี่ดื้อกับเราจังเลยวันนี้” ผมตั้งข้อสังเกต พี่พระพายเลยทำเสียงกระซิกๆ ใส่
“ก็นี่มันวันเกิดหนูไงเฟน พี่อยากอยู่กับหนูทั้งวันเลย”
“พี่ก็รู้ว่าไม่ได้” ผมเตือนความจำเขา ก่อนปลอบอีกฝ่ายเมื่อพี่พระพายทำหน้าเศร้าใส่ “แต่ช่วงเช้าเราก็ยกเวลาให้พี่แล้วนี่ไง ไม่งั้นจะออกมากับพี่เหรอ”
“กะพริบตาทีเดียวก็หมดแล้วปะ”
“งั้นพี่ก็ไม่ต้องกะพริบตาสิ”
ผมแกล้งเขา พี่พระพายหน้าบูดไปหมด จากนั้นก็บ่นงุ้งงิ้งอะไรไม่รู้อยู่คนเดียว จับใจความได้คร่าวๆ ว่าพี่สายฟ้ากับพี่ดารัญยัดอะไรไม่รู้ใส่หัวผมจนปากคอเราะร้าย ฮึ...ผมไม่ได้ปากคอเราะร้ายสักหน่อย พี่พระพายอะมั่ว
ผมคิดอะไรเพลินๆ รู้ตัวอีกทีพวกเราก็ก้าวลงจากสะพานลอยแล้ว พอเดินต่อไปอีกนิดก็เจอกับร้านคาเฟ่ต์ ผมเงยหน้ามองป้ายชื่อร้าน Over The Moon จะว่าไปร้านนี้คนค่อนข้างเยอะมากเหมือนกัน ไม่รู้จะมีที่นั่งมั้ย
กรุ้งกริ๊ง
เสียงกระดิ่งเหนือประตูดังเมื่อพี่พระพายผลักมันเข้าไปในร้าน แอร์เย็นปะทะใบหน้าพร้อมกลิ่นหอมหวานของขนมและเครื่องดื่ม ภายในตกแต่งด้วยโทนสีเย็นสบายตาและจัดร้านได้น่านั่งมากๆ พนักงานหญิงคนหนึ่งผายมือให้ผมกับพี่พระพายไปนั่งที่โต๊ะใกล้กับเคาน์เตอร์บาร์ที่มีพี่ผู้ชายคนหนึ่งง่วนกับการชงเครื่องดื่มอยู่
“ไงพี่มายด์ สรุปลาออกจากงานมาทำร้านเต็มตัวแล้วเหรอ”
พี่พระพายยกมือทักพี่คนนั้น พอเขาเงยหน้าขึ้นมาผมก็เผลอมองตาค้างเพราะพี่เขาดูดีมาก มากๆ แบบกอไก่ล้านตัว เป็นคนที่ดูดีในลุคคุณชายสะอาด ดวงตาเรียวสีน้ำตาลอ่อนฉายประกายอ่อนโยน จมูกโด่งสวย ริมฝีปากกระจับคลี่รอยยิ้มใจดี ลุคต่างกับพี่พระพายที่เซอร์ตั้งแต่หัวจรดเท้า
“พระพายครับ...” แถมเขายังสุภาพมากๆ ด้วย
“ว่าไงพี่?”
“ไม่ยุ่งเรื่องคนอื่นได้มั้ยครับ”
“...”
“คนที่จู่ๆ ก็พักงานแล้วหายหัวไปเป็นเดือนๆ อย่างมึ...อย่างเรามีสิทธิ์มายุ่งเรื่องของพี่หรือเปล่าเอ่ย : )”
“กับน้องกับนุ่งพี่มึงไม่ต้องแอ๊บสุภาพก็ได้นะ” พี่พระพายกลอกตา ดูไม่สะทกสะท้านสักเท่าไหร่ ผมมองสองคนสลับไปมา ก่อนสบตาเข้ากับพี่ผู้ชายที่น่าจะเป็นเจ้าของร้าน เขาส่งยิ้มให้ผม ออร่าใจดีแผ่ออกจากตัวจนผมแสบตาไปหมด
“สวัสดีครับ พี่ชื่อมายด์นะ”
“สวัสดีครับ เราชื่อเฟน”
“แทนตัวเองน่ารักนะเรา” เขาหัวเราะ “แล้วนี่กับพระพาย เป็นอะไรกันเหรอ พี่แนะนำว่ารีบหนีตอนนี้ยังทันนะ”
“พี่มายด์หยุด พี่มึงเงียบไปเลย” พี่พระพายตบโต๊ะโวยวาย “ไม่งั้นผมยุเจซจริงๆ นะว่าพี่แอบมีบ้านเล็กบ้านน้อย”
“ขี้ใส่ใจเรื่องชาวบ้านจังนะพระพายนะ”
“ผมล่ะเกลียดเวลาพี่อยากด่าผมแต่ต้องแอ๊บทำเป็นคนดียิ้มไปด่าแบบแฝงความนัยไปแบบนี้จริงๆ” พี่พระพายส่ายหน้า เขาหันมาหาผม “หนู นี่พี่มายด์ เป็นรุ่นพี่ที่คณะพี่แต่เขาอยู่โลจิสฯ เพิ่งจบไปเมื่อปีที่แล้ว ตอนนั้นที่พี่เคยบอกหนูว่าพี่ทำพาร์ทไทม์ร้านขายน้ำก็ร้านไอ้พี่มายด์นี่แหละ”
“อ๋อ” ผมพยักหน้ารับ แต่อดดุพี่พระพายไม่ได้ “พี่มายด์เป็นรุ่นพี่นะ พี่พระพายอย่าพูดคำหยาบกับพี่เขาสิ ไม่น่ารักเลย เราไม่ชอบ”
“แต่หนู ไอ้พี่มายด์มันร้าย”
“พี่พระพาย…” ผมกดเสียง
“หนูอย่าโดนออร่าคนดีของพี่มันหลอกสิ!”
“เราจะไม่พูดซ้ำนะพี่”
“หนู!”
“ที่น้องเฟนพูดก็ถูกนะ พี่รู้สึกใจสลายทุกครั้งที่พระพายหยาบคายกับพี่” พี่มายด์หน้าเศร้า เขาถอนหายใจเบาๆ ก่อนกลับมาคลี่ยิ้มบางอีกครั้ง “แต่ไม่เป็นไรครับ พี่คงไม่น่านับถือในสายตาพระพาย ถึงพี่จะให้โอกาสเราทำงานหาเงินใช้ตอนมีปัญหากับที่บ้านจนถูกตัดเงินก็เถอะ”
“พี่มึง…”
“พี่ก็ไม่ค่อยมีบุญคุณกับเราเท่าไหร่หรอกพระพาย แค่เราทำงานกับพี่จนถอยเวสป้ามาได้คันนึงน่ะนะ”
“เออๆๆ โอเค ขอโทษครับคุณพี่ชายที่แสนประเสริฐ ผมมันผิดเองที่อกตัญญู แต่รบกวนพี่ช่วยเลิกค่อนแคะผมทั้งที่ยิ้มแอ๊บหน้าเป็นคนดีแล้วเอาเมนูมาเสิร์ฟลูกค้าอย่างผมจะเป็นพระคุณมาก”
ผมเห็นพี่มายด์หัวเราะจนตาหยี ขนาดหัวเราะเขาก็ยังดูดี หลังจากนั้นใบเมนูก็ถูกนำมาให้ถึงโต๊ะ พี่พระพายเลื่อนมาตรงหน้าผม
“หนูเลือกเลย ถือซะว่าเป็นเค้กวันเกิดเรา”
“พี่เลือกให้เราสิ” ผมสบตาเขา “ถ้าเราเลือกเองก็เหมือนเราซื้อให้ตัวเอง...เราอยากให้พี่เลือกให้ ความรู้สึกมันต่างกันนะ”
“พี่กลัวหนูไม่ถูกใจไงครับ”
“เราถูกใจหมดนั่นแหละ”
“แล้วถูกใจพี่ด้วยหรือเปล่า : )” พี่พระพายยื่นหน้ามาใกล้ รอยยิ้มของคนขี้แกล้งน่าตีที่สุด ผมย่นจมูก ข่มแรงเต้นตุบๆ ในใจแล้วสู้กลับ
“ถ้าพี่ถูกใจเรา เราก็ถูกใจพี่เหมือนกัน”
หลังจากนั้นพี่พระพายก็ฟุบหน้ากับโต๊ะแล้วตบโต๊ะป้าบๆ จนพี่มายด์ชะโงกหน้าดู เขาหันมาทางผม เลิกคิ้วเล็กน้อยเป็นเชิงถาม ผมเลยส่ายหัวตอบ
“เหนื่อยหน่อยนะครับน้อง” พี่มายด์แสดงสีหน้าเห็นใจ ผมเลยยิ้มแหยๆ ในขณะเดียวกันก็สะกิดพี่พระพายให้เงยหน้าก่อนจะเป็นเป้าสายตาคนในร้านไปมากกว่านี้
“หนูอะ ไม่อ่อนโยนกับใจพี่เลย”
“เราไม่ได้ทำอะไรพี่สักหน่อย”
“หนูทำ” พี่พระพายสีหน้าขึงขังขึ้นกว่าเดิม “หนูน่ะ...มาเล่นให้ใจพี่เต้นแบบนี้ พี่ว่าหนูก็มีอาการใช่มั้ย ใจมันเต้นมันเต้นเป็นจังหวะรัก แล้วหนูละอะเป็นจังหวะยังไง”
“เลิกร้องเพลงแล้วเลือกเค้กให้เราเถอะพี่” ผมตัดบท พี่พระพายเลยหัวเราะ เขายื่นมือข้ามโต๊ะมาขยี้หัวผมเบาๆ ก่อนก้มหน้าก้มตาเลือกเค้กให้ผม
หลังสั่งเค้กกับเครื่องดื่มเรียบร้อยเราก็คุยนู่นนี่กันฆ่าเวลา ช่วงขณะนั้นในหัวผมมีคำถามขึ้นมา วันนี้วันเกิดผม วันที่ผมบอกพี่พระพายให้เขาขอผมเป็นแฟนวันนี้ แต่เขาก็ไม่เห็นมีท่าทีจะพูดเรื่องนี้เลย ผมเองก็ไม่กล้าถามเหมือนกันได้แต่เหลือบๆ ตามองพี่เขาจนอีกฝ่ายสังเกตเห็นเข้าให้นั่นแหละ
“มีอะไรหรือเปล่าหนู”
“เอ่อ เปล่าสักหน่อย” ผมส่ายหัว ก้มหน้าหลบตาพี่พระพาย
“แน่ใจนะ”
“อื้อ”
ผมขานรับในลำคอ ทำเป็นหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเล่นแต่สัมผัสได้ว่าพี่พระพายจ้องผมอยู่ ในขณะที่ผมกลัวว่าจะถูกเค้นความลับ เค้กกับเครื่องดื่มก็มาเสิร์ฟซะก่อน พี่พระพายเลยหันความสนใจจากผมไปที่เค้กแทน ผมเห็นเขาก้มหน้าล้วงอะไรสักอย่างจากกระเป๋า พอชะโงกมองก็พบว่ามันเป็นเทียนวันเกิดรูปตัวเลขสองตัวคือ 1 กับ 8 พี่พระพายปักมันลงบนเค้กก่อนหยิบไฟแช็กจุดเทียน
เขาเงยหน้าขึ้นมา พอเราสบตากันพี่พระพายก็ยิ้มใส่ผม
“สุขสันต์วันเกิดครับ ครบสิบแปดปีแล้วนะหนู”
“เมื่อวานพี่ก็บอกเราแล้วไง” ผมอุบอิบ หลุบตาจ้องเปลวไฟบนไส้เทียนที่ไหวระริก
“ก็อยากบอกอีก” ดวงตาคมกริบจ้องผมไม่ละไปไหน แววตาพี่พระพายทำให้ผมรู้สึกวูบวาบที่ใบหน้า โดยเฉพาะประโยคต่อมา “พี่อยากบอกสุขสันต์วันเกิดหนูทุกปีเลยครับเฟน”
“เราก็ไม่ได้ห้ามพี่สักหน่อย”
“แต่จะบอกสุขสันต์วันเกิดได้ทุกปีก็ต้องมีฐานะพิเศษหน่อยเนอะ” พี่พระพายหัวเราะเมื่อเห็นผมหน้าตาตื่น เขาชี้เค้กตรงหน้า “อธิษฐานแล้วเป่าเทียนเร็วหนู”
“อื้ม”
ผมจ้องเทียนวันเกิด หลับตาอธิษฐานอยู่แป๊บนึงก็ลืมตาแล้วเป่าลมใส่มันจนดับในรวดเดียว พี่พระพายดึงเทียนออกวางไว้ข้างจาน
“เชิญเจ้าของวันเกิดตัดเค้กก่อนเลยครับ”
“พี่ก็เว่อร์อะ” ผมบ่น แต่ก็หลุดหัวเราะจนได้
“พี่เว่อร์ได้กว่านี้อีกถ้าเป็นเรื่องของหนูน่ะเฟน”
“เหมือนที่พี่จะกระโดดบ่อปลาสวายอะนะ” ผมแกล้งว่า พี่พระพายถึงกับสำลักกลางอากาศ เขาหน้าแดงแจ๋แถมคิ้วยังขมวดมุ่น
“พี่ก็เป็นแค่กับเรานั่นแหละ”
“อย่าให้เราจับได้ว่าเป็นกับคนอื่นด้วย”
“ไม่มีแล้วคนอื่น มีแค่หนูคนเดียวนี่แหละครับ”
“บ้า”
ผมพึมพำเสียงเบา ก้มหน้าตักเค้กเข้าปาก ทำเมินแววตาแพรวพราวกับรอยยิ้มกรุ้มกริ่มของคนขี้แกล้ง แต่พี่พระพายก็พยายามเรียกร้องความสนใจเหลือเกิน พอผมทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้กับแววตาหวานๆ ของเขา อีกฝ่ายก็แกล้งจะเอาส้อมจิ้มแย่งสตรอเบอร์รี่ไปจากผม
“พี่!”
“ป้อนครับ อ้าปากเร็ว” เขาทำเสียงอ้า ยื่นส้อมที่จิ้มสตรอเบอร์รี่ครึ่งลูกมาทางผม ผมส่ายหน้าดิ๊ก
“ไม่เอา เราอาย”
“พี่ไม่เห็นอาย”
“แน่สิ ก็พี่สายฟ้าบอกเราว่าพี่ด้านอะ”
“หนูอย่าไปฟังอะไรมันมากเลย เดี๋ยวเป็นเด็กก้าวร้าวกันพอดี” เขาเบะปาก “อ้าปากเร็ว ไม่งั้นพี่กินเองนะ”
“พี่พระพายไม่แกล้งเรานะ”
“ไม่ต้องมาทำตัวน่ารักอ้อน รู้ทัน โดนมาหลายรอบล่ะ”
ผมส่งเสียงฮึในลำคออย่างขัดใจ สุดท้ายก็ได้แต่หลับหูหลับตาอ้าปากงับสตรอเบอร์รี่ที่พี่พระพายป้อน รสชาติหวานอมเปรี้ยวกระจายในปาก ผมเผลออมยิ้มกับความอร่อยนี้
กรุ้งกริ๊ง
เสียงกระดิ่งเหนือประตูร้านดังขึ้นอีกครั้ง ผมมองตามสัญชาตญาณและพบว่าคนที่เข้ามาใหม่เป็นผู้ชายคนหนึ่ง เขาน่าตาน่ารักแบบตี๋ๆ ตาเรียวหางตาตกนิดหน่อย แต่แก้มป่องมากๆ เขาเดินตรงมาทางเคาน์เตอร์และเกือบจะเดินเข้าหลังร้านไปแล้วถ้าไม่ใช่ว่าหันมาทางโต๊ะพวกเราก่อน
“อ้าวพระพาย มึงกลับมาทำงานแล้ว?”
“ไงเจซ” พี่พระพายยกมือทักทาย “พี่มายด์หนีไปอู้หลังร้านว่ะ”
“เจซ” คราวนี้เป็นเสียงพี่มายด์ที่เดินออกมาจากหลังร้านพอดี เขายิ้มให้คนที่ชื่อเจซ “น้องอย่าไปฟังพระพายมัน พี่ไม่ได้อู้นะ พี่ตั้งใจทำงานหาเลี้ยงน้องอยู่ต่างหาก”
“พระพายมันเชื่อถืออะไรไม่ได้อยู่แล้ว ผมไม่หูเบาขนาดนั้น”
“เฮ้ นี่นั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้ นินทาเสียงดังไม่เกรงใจกันเล้ย”
“กูเคยเกรงใจมึงเหรอพระพาย” พี่เจซพูดขึ้น (ผมเดาว่าเป็นรุ่นพี่เพราะเขาพูดคำหยาบกับพี่พระพาย)
“หนูจ๋า พี่โดนบุลลี่” คราวนี้พี่พระพายหันมาออดอ้อนผมแทน “เนี่ย เวลาคู่นี้อยู่ด้วยกันทีไรชอบรวมทีมแกล้งพี่ตลอดเลย พี่มันหัวเดียวกระเทียมลีบไร้ทางตอบโต้”
“แต่เราเห็นพี่กวนเขาก่อนนะ”
“หนูต้องเข้าข้างพี่สิ”
“เชื่อกูเถอะ ถ้าจะมีใครเข้าข้างมึงก็คงเหลือแค่ตัวมึงคนเดียว”
“อ้าว สวยดิเจซ ซ่านักเหรอนิเทศฯ ตรงนี้มีบริหารฯ สองคนนะ ถิ่นใครให้มันรู้”
“แต่บังเอิญว่าหนึ่งในบริหารฯ นั่นเป็นแฟนกูอะ” พี่เจซยักคิ้วใส่ก่อนหันมาทางผม “แล้วนี่…?”
“น้องชื่อเฟน อยู่สินกำปีหนึ่ง” พี่พระพายเป็นคนแนะนำตัวผม
“สวัสดีครับพี่เจซ”
“สวัสดีๆ เป็นอะไรกับพระพายมันอะ รีบหนีไปดีกว่านะเชื่อพี่ มันเป็นมนุษย์จัญไร เราดูเป็นคนดีอะเฟน พี่ว่าเราไม่ควรเข้ามาอยู่ในวงโคจรที่เสี่ยงโดนราหูอมแบบนี้”
“เจซ มึงแค้นอะไรกูปะ”
“เปล่าจ้า ไปดีกว่า” พี่เจซหัวเราะแล้วเดินหนีเข้าหลังร้าน ส่วนพี่มายด์เดินตามไปติดๆ ผมได้ยินเขาเรียกพี่เจซว่าน้องอย่างนู่น เจ้าเด็กอย่างนี้ เป็นสรรพนามที่ฟังแล้วน่ารักจนหลุดยิ้ม
“เขาดูรักกันจังพี่”
“ครับ รักกันจนพี่เหม็นความรัก”
“น่ารักเนอะ”
“อยากมีบ้างมั้ยล่ะ?”
“หือ?”
“แฟนน่ารักๆ แบบนี้อะ” พี่พระพายสบตาผม มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้ม ผมหลบสายตาเขา พึมพำตอบเสียงเบา
“ก็...รอบางคนขออยู่เนี่ย”
“คืนนี้นะครับ พี่ขอไปจัดการคุณพ่อสุดที่รักก่อน” พี่พระพายยิ้ม แววตาเขาวิบวับตอนสบตาผม “เตรียมใจไว้ให้ดีเลย คืนนี้พี่ไม่ปล่อยให้หนูโสดแน่ๆ”
“พี่พระพายบ้า ไม่คุยด้วยแล้ว”
ผมเปลี่ยนเรื่องหนี เบี่ยงเบนความสนใจตัวเองไปที่เค้ก แต่เสียงหัวเราะของพี่พระพายก็ยังไม่หายไปสักที แก้มผมร้อนไปหมด แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ารู้สึกดี
ขี้โกงจังเลยพี่คนนี้ ทำใจผมฟูอีกแล้ว : (
[พระพาย]
บ้านที่ผมกลับมาไม่ค่อยให้ความรู้สึกผูกพันเท่าไหร่ มันกว้าง ใหญ่ แต่ผมกลับอึดอัดแปลกๆ คงเพราะรู้ดีว่าที่นี่ตัวตนของผมไม่ได้รับการยอมรับ อาจไม่ทุกคน แต่แค่พ่อคนเดียวก็ทำให้บรรยากาศไม่น่าเหยียบเท้ากลับมาแล้ว
“พาย!”
“โอ๊ย พี่จะตะโกนทำไม” ผมรีบยกมือห้ามพี่พะพริ้งที่ทำท่าจะโผกระโดดกอดจนเธอหน้างอ “ไม่ต้องมาเบะใส่ผมนะ แสดงละคร รู้ทันเหอะ”
“ชิ” พี่พะพริ้งจิปาก เธอค้อนผมทีนึง “พายนะพาย พี่ก็บอกแล้วไงว่าให้มาเร็วๆ แต่นี่เล่นหายไปเลย โผล่มาอีกทีตอนเย็นใกล้เวลานัดแบบนี้พี่นึกว่านายจะชิ่งแล้ว”
“พี่เพลิงล่ะ” ผมชะโงกหน้ามองหาพี่ชายคนโตเพื่อเปลี่ยนเรื่อง
ความจริงแล้วผมไปส่งเฟนที่สนามบินเสร็จตั้งแต่บ่ายโมงครึ่งแล้วอยู่ต่อเป็นเพื่อนเขาถึงบ่ายสองถึงได้ออกจากสนามบิน แต่ผมไม่ได้ตรงมาที่บ้านแต่แวะไปเดินห้างดูหนังฆ่าเวลาก่อนขับรถ(ที่ยืมมาจากสายฟ้าเพื่อนยาก)กลับบ้านนี่แหละ
ยอมรับว่าจงใจยื้อเวลา ผมไม่อยากอยู่ในบ้านนี้นานเท่าไหร่ นัดกินข้าวเย็นก็มาตอนเย็นไปเลย พ่อจะได้มีเวลาด่าผมน้อยกว่าเดิม
“เปลี่ยนเรื่องอีกแล้วนะ”
“ก็คิดถึงพี่เพลิง”
“แน่ใจเหรอ” คราวนี้ไม่ใช่เสียงพี่พะพริ้ง แต่เป็นเสียงทุ้มต่ำของพี่พระเพลิงที่เดินเข้ามาสมทบ ผมเลิกคิ้ว ปรายตามองชุดที่เขาสวม คือถ้าเอาสูทมาใส่ทับก็ชุดไปทำงานดีๆ นี่เอง ให้เดาคือเพิ่งกลับจากบริษัทแน่ๆ
“ไม่ให้ผมคิดถึงพี่ชายคนโตกับพี่สาวคนสวยแล้วจะให้ผมไปคิดถึงใครที่ไหนครับ”
พี่พระเพลิงกลอกตาเมื่อได้ยินผมตอบแบบนั้น แต่ก็ยังเดินมากอดแล้วตบหลังผมป้าบๆ ผมผละตัวออกมาสบตาพี่เขาอีกครั้ง พี่พระเพลิงกับผมหน้าตาคล้ายกันเกือบ 90% แต่นิสัยเราต่างกันเหมือนฟ้ากับเหว ในขณะที่พี่พระเพลิงสุขุมมาดเนี้ยบ ผมกลับฉีกกรอบทุกอย่างออกมา เพราะแบบนี้พ่อเลยไม่ชอบใจเท่าไหร่และมักเปรียบเทียบผมกับพี่พระเพลิงทุกครั้ง
เป็นความรู้สึกที่น่าหงุดหงิดดี
ออกตัวก่อนว่าไม่ได้เกลียดพี่ชายตัวเอง มีบ้างที่นึกอิจฉา ไม่อยากอยู่ใกล้ แต่ก็เพราะผมไม่ชอบที่โดนเอาไปเปรียบเทียบ และถึงพ่อจะพยายามให้ผมเอาการเอางานเหมือนพี่พระเพลิงขนาดไหนผมก็ยังทำหูทวนลมอยู่ดี ทำไมต้องทำตัวเหมือนใครในเมื่อการเป็นตัวของตัวเองไม่ได้ผิดตรงไหน
“เข้าข้างในกันเถอะ” พี่พะพริ้งควงแขนผม เธอออกแรงกระตุกเบาๆ
“ไม่อยากเจอหน้าพ่อเลย”
“อย่าพูดแบบนั้นน่า” พี่พระเพลิงปราม ผมกลอกตา
“แหงสิ พี่ลูกรักผมลูกชังนี่หว่า”
“เปิดใจมั่งพาย” เขาตบไหล่ผมเบาๆ
“พี่บอกให้พ่อเปิดใจรับรสนิยมทางเพศของผมก่อนดีกว่า”
ผมแค่นหัวเราะ ก่อนเป็นฝ่ายเดินนำเข้าไปข้างใน
บรรยากาศบนโต๊ะอาหารโคตรอึดอัดเลยเว้ย แล้วถามหน่อยใครจัดให้ผมนั่งตรงข้ามกับพ่อ ตาต่อตาฟันต่อฟัน ถ้าพ่อโมโหที่ผมพูดไม่ถูกหูขึ้นมาไม่ลุกขึ้นเอาส้อมทิ่มปากผมเหรอวะ แม่ง แล้วคือชามต้มยำกุ้งอยู่ตรงหน้าพ่อ อยากกินแต่ก็ไม่อยากยื่นมือไปใกล้แก บ้าบอปะ?
“ลูกไม่ค่อยกลับบ้านเลยนะพาย”
“ปีสามแล้วครับแม่ งานก็ยุ่งแบบนี้แหละ รายงาน วิจัยยิบย่อย”
“ยุ่งหรือไม่อยากกลับกันแน่” เสียงแหบห้าวดังขึ้น ผมเหลือบตามองพ่อ ยักไหล่กวนแกไปทีนึง
“ว้าว พ่อเดาเก่งจัง”
“พาย” พี่พะพริ้งกระซิบปรามผมจากด้านซ้าย
“พูดจาดีๆ นายโตแล้วนะ” ส่วนพี่พระเพลิงร่างโคลนนิ่งของพ่อก็เตือนผมจากด้านขวา ผมกลอกตา อาศัยจังหวะนั้นจิ้มกุ้งตัวโตจากชามมายัดปากเป็นสัญญาณว่าจะกิน ไม่ขอพูดหรือออกความเห็นอะไรทั้งนั้น
“คิดไว้หรือยังว่าจะฝึกงานที่ไหน” แต่เหมือนพ่อจะไม่ละความพยายาม ผมมองเขา ยกน้ำขึ้นดื่ม
“ยังไม่ได้คิดครับ กำลังมองหาอยู่”
“มาฝึกที่บริษัทเรา”
“อันนี้พ่อเสนอความเห็นหรือสั่งครับ?” ผมย้อนถาม
“จบมาแกก็ต้องช่วยเพลิงบริหารงาน ถือเป็นการเรียนรู้ระบบบริษัทก่อนเข้ามาทำงานจริงๆ”
“โอเค สรุปคือสั่ง” ผมพยักหน้ารับกับตัวเอง
“พาย พ่อหวังดีนะลูก” แม่ผมพยายามช่วยพูด “ลูกจะได้ไม่ต้องลำบากหาที่ฝึกงานเหมือนคนอื่น ประหยัดเวลาตรงนี้ไปทำอย่างอื่นได้อีกเยอะ”
“แล้วก็ถูกพ่อควบคุมพฤติกรรมตลอดไป” ทั้งโต๊ะเงียบ ผมเลยหันไปทางพี่พระเพลิง “ไม่ได้ว่าพี่นะ อย่าเข้าใจผมผิด”
“พี่ก็ยังไม่ได้ว่าอะไรนาย”
“เอ่อ นี่ๆ พาย” พี่พะพริ้งพยายามเปลี่ยนเรื่อง “พี่มีเรื่องอยากให้พายช่วยหน่อย”
“อะไรครับ?”
“คือพี่มีงานถ่ายแบบกับนายแบบสองคน รู้จักพัชมั้ย? ที่เป็นนายแบบอิสระลูกชายเจ้าของนิตยสาร Real Men กับแดนนายแบบจากค่าย A-Plus น่ะ”
“แล้ว?” ผมเลิกคิ้ว คุ้นๆ ชื่อแดนอะไรนี่นิดหน่อย จำได้ว่าเฟนเคยชมหุ่นหมอนั่น ถ้าคนเดียวกันนี่คิ้วกระตุกแล้วนะ หมั่นไส้ ขาวๆ ตี๋ๆ แบบนั้นหล่อตรงไหน คมเข้มแบบผมสิหล่อ
“ทีนี้แดนเขาลื่นตกบันไดจนกระดูกแขนร้าว…”
“พี่กำลังจะบอกอะไรผมกันแน่ ขอแบบเนื้อๆ”
“พี่เปเป้เลยเสนอให้มาลองติดต่อพายไปถ่ายแบบแทนส่วนของแดน คือก็รู้ใช่มั้ยว่าผู้จัดการพี่เล็งพายมานานแล้ว พี่เห็นว่ามันไม่ได้เสียหายอะไร อีกอย่าง…” พี่พะพริ้งหัวเราะอายๆ “คือพี่เป็นแฟนคลับพัชน่ะ พี่เขินเขา ให้พี่ถ่ายกับเขาแค่สองคนงานล่มแน่พาย นะ ช่วยพี่หน่อย อย่างน้อยมีเราอยู่ด้วยพี่จะได้ไม่เขินมาก”
“จะเอาผมไปเป็นก้างทำไม สองต่อสองสิดี พี่จะได้จีบเขาไปเลย”
“เขามีแฟนแล้วเหอะ อีกอย่างพี่ชอบแบบปลื้มๆ เฉยๆ ไม่ได้ชอบอยากได้เป็นแฟน”
“พี่เพลิงไง”
“พี่อยู่ในบอร์ดบริหาร ให้ไปถ่ายแบบนั้นไม่เหมาะ” พี่ชายผมรีบปฏิเสธทันที ผมกลอกตาอีกครั้ง ส่วนพี่พะพริ้งก็กะพริบตาปริบๆ ส่งเสียงอ้อนไม่หยุด
“แม่ว่าก็น่าสนใจดีนะพาย ลองดูก็ไม่เสียหายนะลูก”
“แล้วพ่อล่ะครับ คิดว่าไง” ผมแกล้งหันไปถามพ่อ อยากรู้ว่าเขามีความคิดเห็นแบบไหน พ่อเหลือบตามองผม เขาถอนใจเบาๆ
“อยากทำก็ทำ ไม่ทำก็ไม่ต้อง ปีกกล้าขาแข็งแล้วนี่”
V
V
V
เริ่มหัวข้อโดย: JackXy Wu ที่ 05-03-2019 22:09:44
“รวมถึงเรื่องอื่นๆ ในชีวิตผมด้วยหรือเปล่า” ผมสบตาเขา บรรยากาศที่พี่พะพริ้งพยายามทำให้ผ่อนคลายกลับมาเคร่งเครียดอีกครั้ง “เรื่องเรียน เรื่องงาน รสนิยมทางเพศ”
“พ่อไม่ได้นัดแกมาเพื่อชวนทะเลาะ”
“ผมก็ไม่ได้ชวนทะเลาะแต่ถามจริงๆ”
“พายลูก แม่ว่า…” แม่พยายามจะห้าม แต่ผมส่ายหน้าให้แม่
“ผมไม่รู้นะว่าพ่อเปลี่ยนไปแค่ไหนในช่วงที่ผมทำตัวห่างออกไป แต่ถ้าพ่อแค่เรียกผมมาเพื่อคุยเรื่องที่ฝึกงานแล้วจะบังคับให้ผมฝึกงานที่บริษัทโดยไม่มีสิทธิ์เลือกเองผมต้องปฏิเสธ ก็อย่างที่เคยบอกว่าผมจะเรียนบริหารเพื่อพ่อเป็นอย่างสุดท้าย นอกนั้นผมขอทำตามสิ่งที่ผมต้องการ”
“แล้วถ้าไม่ได้เรียกมาแค่นั้นล่ะ” พ่อเลิกคิ้ว “ถ้าบอกว่าแค่อยากเห็นหน้าลูกชายคนเล็กที่ไม่ได้เจอมานานจะคิดว่าพ่อโกหกรึเปล่า”
ผมเงียบไป ยอมรับว่าไปต่อไม่ถูก ผมไม่ได้เตรียมใจรับมือกับพ่อเวอร์ชั่นนี้ พ่อในความทรงจำหัวแข็ง อีโก้สูง เขายึดความคิดตัวเองเป็นที่หนึ่งและไม่ยอมอ่อนให้ใครก่อน การที่พ่อพูดออกมาแบบนี้ผมเลยรู้สึกเหมือนบางอย่างผิดไป เมื่อพ่อเห็นผมเงียบเขาก็พูดต่อ
“เวลาผ่านไปนานพระพาย นานพอที่อะไรๆ สามารถเปลี่ยนแปลง”
“รวมถึงตัวพ่อด้วยมั้ย”
“อาจจะ” เขาโคลงศีรษะ ดวงตาปรากฏแววเหนื่อยล้า
“พ่อ” ผมตัดสินใจเรียกเขา พ่อสบตาผม เขาพยักหน้าเป็นเชิงให้พูดต่อ ผมสูดหายใจ รวบรวมความกล้าพูดออกไป ภายนอกผมเหมือนแข็งข้อ แต่ภายในยังไงก็ยังกลัวคำตอบอยู่ลึกๆ ว่าจะไม่ได้รับการยอมรับอย่างที่เคยเป็นมา “แต่ผมยังเป็นเหมือนเดิม เป็นในแบบที่พ่อไม่ชอบ”
“พ่อรู้”
“แล้วรู้ด้วยหรือเปล่าว่าผมมีคนที่ชอบใหม่แล้ว” ผมสบตาเขานิ่ง “น้องเป็นผู้ชาย พ่อบอกพ่ออาจจะเปลี่ยนไป งั้นคราวนี้พ่อไม่ต้องเข้ามาขัดความความสัมพันธ์ของผมกับน้องเหมือนครั้งที่ผมคบกับแฟนเก่าได้มั้ย?”
ทั้งโต๊ะเงียบลงอีกครั้ง แม่กับพี่พะพริ้งมองหน้ากันเลิ่กลั่ก ส่วนพี่พระเพลิงวางมือบนบ่าผมแล้วตบเบาๆ ให้กำลังใจ พ่อสบตาผมอยู่นาน สีหน้าเขาแสดงความรู้สึกหลากหลายอารมณ์ผสมปนเป ก่อนเขาจะวางช้อนกับส้อมลงบนจาน เกิดเสียงกระทบดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ พ่อประสานมือ เขาพูดขึ้นเรียบๆ
“ถ้าว่างก็พามาให้ที่บ้านทำความรู้จักบ้าง”
“เดี๋ยว? พ่อหมายความว่า…”
“กินข้าวต่อเถอะ”
พ่อตัดบท เขากลับไปกินข้าวต่ออย่างที่บอก ผมเบนหน้าไปสบตาแม่ อีกฝ่ายยิ้มให้แล้วพยักหน้ารับ
“ลูกไม่ค่อยกลับมาหาพวกเราเท่าไหร่ พ่อเลยไม่มีโอกาสบอกลูกสักทีว่าเขาเปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนมากแค่ไหน” แม่ตักกุ้งตัวใหญ่วางลงบนจานผม “แต่ที่ไม่เปลี่ยนคือเขาจำได้ว่าลูกชอบต้มยำกุ้ง” ผมเหลือบมองพ่อ อยากรู้ว่าเขาจะมีปฏิกิริยาแบบไหนกับคำพูดของแม่ แต่พ่อก็ทำแค่ก้มหน้าก้มตาทานอาหารเงียบๆ “แล้วก็รถของลูกนะ เอากลับไปขับเถอะ ไม่ต้องห่วงว่าจอดทิ้งไว้นานเครื่องจะรวน พ่อเขาเอาไปตรวจสภาพให้ทุกรอบตรวจเลยนะลูก”
“พี่เคยบอกนายแล้วไง” พี่พระเพลิงพูดเสริม “สักวันพ่อจะเข้าใจ”
“ว่าแต่…” พี่พะพริ้งสะกิดแขนผม พอหันไปมอง เธอก็กะพริบตาปริบๆ “สรุปจะไปถ่ายแบบกับพี่มั้ยพาย”
“ไว้ผมคิดดูอีกทีแล้วกัน”
“รีบบอกภายในวันจันทร์นะ”
“ครับๆ”
“พระพาย” เสียงพ่อดังขึ้นอีกครั้ง ผมมองเขา “เล่าเรื่องเรียนให้ฟังหน่อย เป็นไงบ้าง แม่เขาอยากรู้”
“แหมคุณคะ” แม่ปิดปากหัวเราะ “คุณเองก็อยากรู้อย่ามาอ้างฉันหน่อยเลย”
“เฉยๆ น่าคุณ” พ่อเอ็ดเสียงเข้ม เขาพยักพเยิดมาทางผมอีกครั้ง “เล่าสิ”
“ก็ไม่มีอะไรมากครับ แค่…”
ผมเริ่มต้นบทสนทนาด้วยประโยคคลาสสิค มันเป็นบทสนทนาที่ผมไม่ค่อยชินเท่าไหร่ ผมกับพ่อไม่ได้คุยกันอย่างนี้นานมากแล้ว ก็ตั้งแต่ที่ผมคิดแข็งข้อ ถ้าไม่ประชดใส่กันก็ถามคำตอบคำ แต่ผมหวังว่าครั้งนี้มันจะผ่านไปด้วยดี อย่างน้อยก็ดีกว่าหลายปีที่ผ่านมา
ผมมีพี่ชายเป็นนักธุรกิจรุ่นใหม่ที่โคตรเก่งและเป็นที่จับตามอง
มีพี่สาวเป็นนางเอกนักแสดงแถวหน้าของเมืองไทย
ส่วนผมที่เป็นน้องชายคนสุดท้องไม่มีอะไรที่น่าอวดเหมือนพี่ๆ เท่าไหร่ ถ้ามีอะไรสักอย่างที่รู้สึกภูมิใจ…
...ก็คงเป็นยอดฟอลเฉียดหลักหมื่นในแอคเค่อของตัวเองนี่แหละ
มื้อเย็นกับครอบครัวผ่านไปอย่างราบรื่นกว่าที่ผมคิดไว้ พอกลับถึงหอก็ตรงดิ่งขึ้นชั้นเจ็ดเพื่อเอาเค้กที่สั่งดารัญทำและมันฝากแช่ไว้ในห้องของสายฟ้า ไอ้เพื่อนตัวดีพอเห็นผมก็บ่นว่าผมใช้ห้องมันเหมือนห้องส่วนรวม ผมคว้าถุงใส่กล่องเค้กวันเกิดให้เฟนได้ก็ปิดหูเดินหนีออกจากห้อง ไม่สนใจเสียงด่าไล่หลัง
ตอนนี้ผมยืนอยู่หน้าห้องตัวเอง สูดหายใจเข้าลึกๆ เรียกความกล้า มันไม่ใช่แค่ผมจะเซอร์ไพรส์วันเกิดน้อง แต่ผมจะขอเขาเป็นแฟนด้วย และเพื่อความเป็นสิริมงคลในชีวิต ผมได้ทำการเปลี่ยนเสื้อตัวใหม่เป็นเสื้อสีมงคลสำหรับวันเสาร์เรียบร้อยตั้งแต่อยู่ที่บ้านแล้ว(เสื้อก็ซื้อใหม่ตอนไปเดินห้างฆ่าเวลานั่นแหละ)
วันเสาร์ สีชมพูเขาว่าเสริมดวงให้สำเร็จสมปรารถนา หวานแหววไปนิดแต่คิดว่าน้องน่าจะชอบผู้ชายหวานๆ มันก็พอถูไถได้อยู่ ผมเปิดประตูเข้าไปข้างใน เห็นเฟนนั่งหันหลังจิ้มโทรศัพท์อยู่ยิกๆ บนหัวสวมเฮดโฟนเอาไว้ ผมปิดประตู วางกล่องเค้กไว้บนเตียงแล้วย่องเข้าหาเขา น้องคงเปิดเพลงเสียงดังจนไม่ได้ยินเสียงเปิดประตู ผมกางแขนแล้วกอดหมับเข้าให้
“หนูจ๋าาาา อ่อก!”
ความจุกแล่นไปทั่วท้องน้อยตอนน้องแทงศอกเข้าใส่ ผมตัวงอ เซไปข้างหลังสามก้าว เฟนหันหน้ากลับมา ผมยังไม่ทันได้พูดอะไรน้องก็เงื้อหมัดเสยปลายคางผมจนหน้าหัน เฟนมองผมตาขวาง เขาปัดเฮดโฟนลงคล้องคอ ถกแขนเสื้อขึ้น ท่าทางเหมือนนักเลงหน้าปากซอย
“หนู หนูเป็นอะไร พี่ขอโทษไม่ได้จะทำให้ตกใจ”
อีกฝ่ายไม่ตอบรับ ก้าวอาดๆ เข้ามากระทืบเท้าผมแล้วขยี้จนเจ็บจี๊ด ผมยื่นมือจะห้ามเขา ไม่รู้ว่าเฟนโดนอะไรเข้าสิง แต่น้องกลับจับมือผมไว้แล้วพลิกหักไขว้ด้านหลัง ผมได้ยินเสียงกระดูกตัวเองลั่นกร๊อบ ก่อนที่หลังจะถูกเข่า(ผมคิดว่าน่าจะเป็นเข่านะ)แทงอัดเข้ามาจนผมหน้าทิ่มลงกับเตียง เฟนคร่อมตัวผมเอาไว้โดยยังไม่ปล่อยแขนผมที่จับไขว้หลังและแรงกดจากเข่าที่ยันผมไว้ไม่ให้ลุก
“ลุงนี่มันภัยสังคมจริงๆ” เสียงเฟนทุ้มกว่าปกติ แถมคำพูดคำจายังแปลกไปจากเดิม
“หนู…”
“หนูผีหนูบ้านอะไรของลุง!”
ในขณะที่ผมกำลังสับสนกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของเฟน ประตูห้องน้ำก็เปิดพร้อมกับเฟนที่ก้าวออกมา ผมอ้าปากหวอทั้งที่หน้ายังบี้แนบกับเตียง เฟนมองผมที่โดนเฟนอีกคนซ้อม น้องเอียงคอมอง
“เราก็ว่าเสียงดังอะไรกัน”
“หนู…”
“แล้วพี่พระพายทำอะไรฟรองซ์เนี่ย?”
พี่จะทำอะไร้! หนูเห็นโพสิชั่นที่พี่โดนกดมั้ยเฟน หนูเห็นมั้ยว่าพี่กำลังจะเสียเอกราชและดินแดน!?
[เฟน]
พี่พระพายกับฟรองซ์ยังแง่งๆ ใส่กันไม่เลิก ผมต้องคอยห้ามไม่ให้ทั้งคู่ตีกัน หรือบางทีอาจเป็นฟรองซ์ที่ตีพี่พระพายฝ่ายเดียว ยิ่งมองริมฝีปากพี่เขาที่แตกและเริ่มช้ำผมก็ยิ่งรู้สึกผิด
“ฟรองซ์อะ คุยกันดีๆ ก็ได้ไม่เห็นต้องลงไม้ลงมือกันเลย”
“เฟนครับ ฟรองซ์มีเหตุผล” ฟรองซ์เสียงอ่อนลง เขาลูบหัวผมเบาๆ “ก็ลุง เอ๊ย! พี่คนนี้อยู่ๆ เขาก็มาจู่โจมฟรองซ์จากด้านหลัง ฟรองซ์ตกใจ มือมันไปเอง ก็แค่ป้องกันตัวเองขั้นพื้นฐานครับเฟน”
“ทั้งหมัด ศอก เข่าเนี่ยนะ?!” พี่พระพายโวยวายขึ้นมา เขากำลังประคบน้ำแข็งกับมุมปาก “อีกนิดก็ก้านคอพี่แล้วหรือเปล่าวะน้อง?”
“ช่วยไม่ได้ ก็การกระทำพี่มันไม่น่าไว้ใจนี่ครับ” ฟรองซ์หันไปเถียง เขาแค่นเสียงเหอะ “อีกอย่างผมเดาไว้ไม่ผิดว่าพี่มันภัยสังคม ถ้าตรงนั้นไม่ใช่ผมแต่เป็นเฟนที่สู้ใครไม่เป็นจะเกิดอะไรขึ้น พี่ไม่จับแฝดผมแดกเข้าไปทั้งตัวเลยเหรอวะ!”
“เฮ้ อย่าใช้หน้าตาน่ารักๆ ของเฟนพูดคำหยาบนะ!”
“ทำไมครับ พี่จะอกแตกตายเหรอถ้าผมพูดคำว่าเหี้ย สัส คว…”
“หยุ้ด!”
“ยังพูดไม่จบเลยนะครับ” ฟรองซ์แสยะยิ้ม ส่วนพี่พระพายยกมือปิดหูแน่น สีหน้าเหมือนฟ้าถล่มดินทลาย อีกนิดน่าจะร้องไห้ ผมเห็นท่าไม่ดีเลยลุกไปนั่งข้างเขา ลูบไหล่อีกฝ่ายไปมาเบาๆ
“นั่นฟรองซ์ นี่เรา เราไม่ได้พูดคำหยาบกับพี่สักหน่อย ไม่ร้องสิ”
“แต่หนู ใจพี่มันปวดร้าวไปหมด”
“โอ๋ๆ ไงพี่ ตัวก็โตอย่างอแงสิ”
“เสแสร้ง เรียกร้องความสนใจปะครับพี่ ผมต้องหัวเราะมั้ย คิกค้ากกก”
“ฟรองซ์” ผมหันไปดุเขาเบาๆ ฟรองซ์เลยหน้างอใส่ผมแทน
“เฟนดุฟรองซ์แล้วไปโอ๋พี่มันแบบนี้ฟรองซ์น้อยใจนะ” ผมเริ่มเหงื่อตกเมื่อแฝดตัวเองตัดพ้อ “ทั้งที่ฟรองซ์กับเฟนต่างกันขนาดนี้ ฟรองซ์สูงกว่าเฟนตั้งสิบเซ็นฯ แต่ทำไมพี่มันไม่สังเกต แยกเราสองคนไม่ออกแบบนี้แสดงว่าไม่มีความใส่ใจ แล้วเฟนจะไปใส่ใจพี่มันทำไมครับ”
“ขอโทษนะ แต่นายน่ะนั่งหันหลังให้พี่ จะให้พี่แยกส่วนสูงออกได้ไงวะ ยังไม่ทันได้คุยกันสักคำก็แทงศอกซัดหมัดใส่หน้า ล็อกแขนแทงเข่ายันพี่ไว้กับเตียง ถามจริง พี่ถามจริง?!”
“พี่พระพายไม่สติแตกนะ ฮึบก่อน ฮึบ”
“หนูก็ดูสิ”
“เราดูอยู่ๆ” ผมรีบรับคำเขา พยักหน้าหงึกๆ “ดูอยู่เต็มสองตาเลยเนี่ย”
“ไม่หนู พี่หมายถึงดูที่ฟรองซ์ทำกับพี่ พี่เป็นผู้เสียหาย พี่โดนกระทำ หนูต้องจัดการให้พี่!”
“ก็คือพี่จะมีเรื่องให้ได้ใช่ปะ” ฟรองซ์ผุดลุก เขาถกแขนเสื้อยกมือตั้งการ์ดเตรียมพร้อม “ก็มาดิค้าบบบ ตัวๆ เลยได้นะครับ”
“อย่าคิดว่าไม่กล้านะ ตัวเท่าลูกหมา”
“ลูกหมาที่หน้าพี่อะ”
“เออ ที่หน้าพี่นี่แหละ!”
“พอแล้ววววว” ผมเข้าไปแทรกกลางขวางทั้งคู่ “เห็นแก่เราเถอะ อย่าทะเลาะกันนะ เสียงดัง ข้างห้องจะตกใจเอา”
“แต่ว่า!”
“หนู!”
“ถ้าพี่พระพายไม่หยุดเราจะขึ้นไปตามพี่สายฟ้าลงมาบ่นใส่หูพี่นะ” ผมหันไปขู่พี่พระพายก่อนแล้วหันกลับมาหาฟรองซ์ที่ยักคิ้วเย้ยพี่พระพาย “ฟรองซ์ก็ด้วย ถ้ายังไม่หยุดพรุ่งนี้เราไม่ไปกับฟรองซ์นะ”
“ไม่เอาสิเฟน นานๆ ทีเราจะได้อยู่ด้วยกันนะครับ”
“พรุ่งนี้หนูก็จะทิ้งพี่เหรอเฟน”
แม่ เฟนปวดหัว…
ผมแทบกุมขมับ ไม่รู้จะตอบใครก่อนดี แต่เหมือนโชคจะเข้าข้างเมื่อเสียงโทรศัพท์มือถือของฟรองซ์ดังขึ้น เขาละความสนใจจากผมไปรับโทรศัพท์
“ครับแม่? อ้าว...โอเคๆ เดี๋ยวฟรองซ์รีบกลับ ครับ แล้วเจอกันครับ”
“มีอะไรเหรอฟรองซ์”
“ห้องครัวหลอดไฟขาดอะ แม่ฝากซื้อหลอดไฟไปเปลี่ยนขากลับ” ฟรองซ์มีสีหน้าลำบากใจ เขามองผมสลับกับพี่พระพายที่เริ่มยิ้มออก “เฟนไปกับฟรองซ์นะ คืนนี้กลับไปนอนบ้านกัน ยังไงพรุ่งนี้ก็วันหยุดไม่ต้องรีบตื่นไปเรียนสักหน่อย”
“คือ…”
“ไม่ได้” พี่พระพายขัดขึ้นก่อนผมจะได้พูด “พี่ไม่ให้เฟนไป”
“กักขังหน่วงเหนี่ยวพรากผู้เยาว์!”
“พี่ยังไม่ได้พราก ยังไม่ได้ทำอะไรเลย!”
“แล้วจะขึ้นเสียงใส่ผมทำไม พี่ร้อนตัวเหรอ!”
“โอ๊ยพอ!” ผมตะโกนขึ้นมาอีกครั้งแล้วหันไปหาฟรองซ์ “ฟรองซ์กลับไปก่อนนะ เราอยู่ได้ พี่พระพายไม่กล้าทำอะไรเราหรอก จริงๆ เชื่อสิ”
“แน่ใจเหรอเฟน” ฟรองซ์มีสีหน้าไม่สบายใจ ผมเลยพยักหน้ารับ
“อื้ม” ไม่งั้นครั้งนั้นพี่พระพายคงไม่ขังตัวเองไว้ในห้องน้ำหรอก
“งั้นฟรองซ์กลับนะ” น้ำเสียงฟรองซ์คล้ายไม่วางใจจะให้ผมอยู่กับพี่พระพาย ก่อนขึงตาจ้องพี่พระพายเขม็งพร้อมหักนิ้วดังกร๊อบ “ถ้ามีอะไรเฟนโทรหาฟรองซ์นะ เลือดวิชามวยไทยมันร้อนน่ะครับ”
“อื้อๆ ถ้ามีอะไรเราโทรหาฟรองซ์คนแรกเลย” ผมดันหลังเขาไปทางประตู โบกมือบ๊ายบายสองสามที “เจอกันพรุ่งนี้นะฟรองซ์”
“โอเคครับเฟน”
ผมปิดประตู หลังจากนั้นก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ แต่ยังไม่ทันได้หายใจหายคอ เสียงโอดโอยของพี่พระพายก็ดังขึ้นซะก่อน
“โอ๊ยหนู ซี้ด...พี่เจ็บปากมากเลย”
“เมื่อกี้ยังดีๆ อยู่เลย?”
“ก็พี่ตะโกนเถียงกับฟรองซ์ไงครับ” พี่พระพายมีสีหน้าเจ็บปวด เขาแตะปากตัวเอง “เนี่ย ตอนนั้นโมโหไงเลยไม่รู้สึกเจ็บ พอหายโมโหแล้วถึงรู้ตัวว่าเจ๊บเจ็บเลยหนู ไม่เชื่อมาดูใกล้ๆ”
“ไหน เราดูให้”
ผมเดินไปทิ้งตัวนั่งบนเตียงข้างพี่พระพาย ยื่นหน้าเข้าไปใกล้เขาเพื่อตรวจดูบาดแผลบนริมฝีปากอีกฝ่ายว่ามันแตกกว่าเดิมหรือเปล่า แต่มองยังไงก็ไม่ได้ดูแย่กว่าเดิมนี่นา
“หนู”
“หือ?”
“น่ารักจังเลย”
“พี่พระพาย!” ผมฟาดไหล่เขาไปทีนึงเมื่ออีกฝ่ายเอียงหน้ากดจมูกหอมแก้มผมฟอดใหญ่ แต่คนเจ็บกลับไม่สะทกสะท้านสักนิด เขาหัวเราะชอบใจ แม้จะสลับไปซี้ดปากเป็นบางครั้งเพราะมันกระเทือนแผลก็เถอะ “แกล้งเราอะ!”
“ยอมรับความผิดครับ” พี่พระพายยิ้มร่าตาวาว เขาเอี้ยวตัวไปหยิบกล่องอะไรบางอย่างที่วางอยู่บนเตียงมาวางไว้ตรงกลางระหว่างเรา ผมก้มหน้ามองอย่างสงสัย พอพี่พระพายเปิดกล่องผมก็ไม่รู้จะทำสีหน้ายังไง มันก่ำกึ่งระหว่างขำกับเหนื่อยใจแปลกๆ “สุขสันต์วันเกิดอีกครั้ง พี่บอกหนูไปกี่รอบแล้วก็ไม่รู้ แต่รอบนี้พิเศษตรงเค้กก้อนใหญ่กว่าเมื่อเช้านะ”
“แล้วก็สกรีนหน้าพี่เก็กหล่อด้วยเนี่ยนะ?”
ผมกะพริบตามองใบหน้าพี่พระพายที่อยู่บนเค้กตาปริบๆ
“เค้กธรรมดาพี่กลัวหนูไม่ประทับใจ”
“คือ เอ่อ…” ผมคิดหาคำพูดไม่ออกจริงๆ “เราประทับใจมาก ยังไงก็ขอบคุณนะพี่ วันเกิดเราพี่ให้เราหลายอย่างมากเลย เราไม่รู้จะตอบแทนยังไงดีแล้วเนี่ย”
“หนูอยากตอบแทนพี่เหรอครับ”
“ก็...เกรงใจนี่นา”
“งั้น…” พี่พระพายลากเสียง เขาเก็บกล่องเค้กวางไว้ข้างๆ เหมือนเดิม ดวงตาคมกริบหยีโค้งรับกับรอยยิ้มของเขา แววตาพี่พระพายแวววาววิบวับจนผมแสบตา “ถ้าหนูอยากตอบแทนพี่ พี่ขอคำตอบของคำถามเมื่อหลายวันก่อนได้มั้ยครับ”
“...”
ผมกลืนน้ำลายลงคอ เสียงหัวใจเต้นดังลั่นจนหูอื้อ ขบวนพาเหรดมดกลับมาตบเท้าเดินเล่นในใจผมอีกครั้ง ผมคิดว่าตัวเองรู้ว่าพี่พระพายจะพูดอะไร เขาจับมือผมไว้ ความอบอุ่นจากฝ่ามืออีกฝ่ายส่งผ่านมาที่ผม ลามขึ้นบนใบหน้าจนแก้มร้อนไปหมด
“พี่ชอบหนู เป็นแฟนพี่นะครับเฟน”
ผมเม้มริมฝีปาก ไม่กล้าสบตาพี่พระพายต่อ อะไรจะมองกันตาหวานขนาดนั้นอะ ขี้โกงที่สุดเลย
“เฟนครับ”
“อื้อ…”
“อะไรนะ พี่ไม่ได้ยินเลย เมื่อกี้หนูพูดอะไรครับ” เขาแกล้งว่า ผมรู้สึกเหมือนมีใครเอาไฟมาสุมหน้าตัวเอง ก็คืออีกนิดควันจะขึ้นแล้วอะ!
“เราบอกว่าอื้อ” ผมขมุบขมิบปากพูด
“อื้ออะไรครับ หูอื้อ?”
“พี่อย่าแกล้ง!”
“ก็พี่ไม่รู้ หนูก็พูดมาให้ชัดๆ สิ” พี่พระพายหัวเราะร่วน เขาดูชอบใจ เจ้าตัวเขี่ยปลายนิ้วกับคางผมแล้วพูดเสียงเล็กเสียงน้อยให้ผมเงยหน้าสบตาเขา พอผมไม่ยอม นิ้วซนๆ นั่นก็จิ้มแก้มปัดจมูกผมยุกยิกไปทั่วหน้าจนต้องไล่จับนิ้วพี่พระพายเอาไว้ “เขินใหญ่ๆ เขินแล้วมาหลอกจับมือเค้าเหรอเตง”
“พี่อะ!”
“สรุปยังไง ขยายความคำว่าอื้อให้พี่เร็ว”
“ก็อื้ออะ” ผมเริ่มเบะปากเมื่อโดนแกล้งไม่เลิก “อื้อที่แปลว่าตกลงไงพี่พระพาย”
“ตกลงอะไรครับ”
“แล้วพี่ถามอะไรเราล่ะ”
“ก็อยากได้ยินจากปากหนูไงเฟน พูดให้พี่ชื่นใจหน่อยไม่ได้เหรอคนดี คนน่ารักของพี่” พี่พระพายเสียงอ่อนเสียงหวาน อ่อนโยนจนผมแทบไปไม่เป็น ผมสบตาเขา สูดหายใจเข้าลึกๆ
“ก็ตกลงเป็นแฟนพี่พระพาย”
“ใครตกลงเอ่ย”
“...”
“ใครตกลงเป็นแฟนพี่น้า ไม่ระบุชื่อแบบนี้พี่งงแย่เลย”
พี่พระพายขี้แกล้ง ยอมให้ขนาดนี้แล้วก็ยังจะแกล้งกันให้เขินจนตัวระเบิดเลยใช่มั้ย ยอมรับว่าตอนนี้เขินพี่เขามากๆ แต่ผมจะไม่ยอมเขินคนเดียวแน่!
“หนู…” ผมเปลี่ยนสรรพนามแทนตัวเอง ช้อนตามองหน้าพี่เขา “หนูเป็นแฟนพี่พระพาย”
โครม!
“พี่?!”
“มะ ไม่เป็นไร พี่ไม่เจ็บ…” ผมชะโงกหน้ามองคนที่หงายหลังตกเตียงไปซะดื้อๆ พี่พระพายรีบลุกขึ้นนั่งบนเตียงเหมือนเดิม เขาลูบบั้นเอวตัวเองสีหน้าเหยเก “ใครสอนหนูให้แทนตัวเองแบบนี้”
“พี่รัญ…”
“พี่ชอบนะ แต่...เบาหน่อย ให้พี่ตั้งตัวก่อน ใจบางไปหมดแล้ว”
“พี่เขินเรา” ผมหัวเราะจนตาหยี ดีใจที่เอาคืนพี่พระพายได้ “เขินเราล่ะสิ พี่เขินหนู”
“เฟนนนนน” พี่พระพายเหมือนจะบ้าไปแล้ว
“พี่เรียกหนูทำไม”
“นี่เจ้าตัวดีมันจะมาก…”
“หนูๆๆๆ” ผมยังแกล้งเขาไม่หยุด เรียกว่าได้ใจจนไม่ทันสังเกตแววตาของพี่พระพายว่ามันฉายประกายอันตราย รู้ตัวอีกทีก็ถูกดึงเข้าไปใกล้ มือใหญ่เชยปลายคางผมให้เงยหน้าขึ้น ผมชะงัก หยุดพูดไปซะเฉยๆ
“เดี๋ยวนี้เก่งนะ แกล้งพี่ได้”
“อะ เอ่อ…”
“แต่ตอนนี้พี่เป็นแฟนหนูแล้ว พี่ไม่ปล่อยหนูเหมือนครั้งก่อนๆ นะครับ เด็กดื้อต้องถูกลงโทษ”
“...”
“พี่ขออนุญาตนะ”
โทนเสียงพี่พระพายทุ้มนุ่มกว่าที่ผมเคยได้ยิน และเมื่อใบหน้าอีกฝ่ายขยับเข้ามาใกล้มากกว่าที่เคยเป็นผมก็หลับตาลง ได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นดังกว่าครั้งไหนๆ และสัมผัสนุ่มที่ประทับลงบนริมฝีปากก็ชัดเจนยิ่งกว่าอะไร
“เดี๋ยว!” ผมผลักอกพี่พระพายออกในเสี้ยวนาทีนั้น เขาเหวอไปเลย “แป๊บนะพี่”
“หนู?”
ผมไม่ตอบ แต่รีบวิ่งไปกดล็อกประตูห้องน้ำจากด้านในแล้วปิดมันไว้ หมุนเช็กอีกสองสามทีว่าไม่มีทางเปิดเข้าจากข้างนอกได้แน่ๆ ถึงกลับไปนั่งจุ้มปุ๊กอยู่ตรงหน้าพี่พระพายเหมือนเดิม เขามองผม สีหน้างงงวย
“ทำอะไรของเราเนี่ย?”
“เราล็อกประตูห้องน้ำ”
“ล็อกไว้ทำไมครับ?”
“ก็…” ผมกลอกตา “เดี๋ยวพี่พระพายเขินแล้ววิ่งหนีเข้าห้องน้ำอีกอะ”
พี่พระพายมองผมอย่างอึ้งๆ เขาหลุดหัวเราะออกมา ก่อนทุกอย่างจะดำเนินต่อจากเมื่อกี้
จูบของพี่พระพายไม่ต่างจากตัวตนของเขา ช่างแกล้ง ช่างเย้าแหย่และเรียกร้อง ปลายนิ้วอุ่นเกลี่ยผิวแก้มผมในขณะที่เบียดริมฝีปากคลอเคลียกัน ผมหลุดเสียงร้องออกมาเบาๆ เมื่อโดนฟันคมขบริมฝีปากล่าง ส่วนคนขี้แกล้งก็หัวเราะหึๆ ในลำคอ ผมยกมือยันอกกว้างเอาไว้เมื่อลมหายใจใกล้จะหมดเต็มที พี่พระพายเลยผละออกเล็กน้อยให้ผมได้ตักตวงอากาศเข้าปอด แต่ก็ไม่วายยื่นหน้ามากดจุ๊บบนปากผมรัวๆ
“พี่ พอ…”
“ยังไม่พอเลย”
“แต่...อื๊อ!”
เสียงประท้วงของผมถูกริมฝีปากของพี่พระพายดูดกลืนไปอีกครั้ง รสจูบครั้งนี้เร่งเร้ากว่าครั้งที่แล้ว จังหวะหายใจของเราทั้งคู่กระชั้นหนักกว่าเดิม ผมคิดว่าปากตัวเองต้องบวมแน่ถ้าพี่พระพายไม่เลิกบดเบียดดูดดึงเหมือนมันเป็นเยลลี่แบบนี้
“อ๊ะ…” ผมเผลอเผยอริมฝีปากเมื่อเรียวลิ้นชื้นแตะสัมผัสกับรอยแยก ยังไม่ทันได้คิดอะไรเขาก็แทรกปลายลิ้นเข้ามา ผมหลับตาปี๋ หัวหมุนกับจูบที่ลึกซึ้งกว่าเดิม ผมถูกไล่ต้อน ได้แต่ขยับไปตามที่พี่พระพายชักนำอย่างเก้ๆ กังๆ
เขามอมเมาผมด้วยรสจูบ
รู้ตัวอีกทีหลังตัวเองก็นอนราบลงกับเตียงแล้ว ส่วนมือพี่พระพายสอดเข้ามาใต้กางเกงนอนขาสั้นของผมตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ผมรู้แค่ผิวเนื้อบริเวณขาอ่อนตัวเองกำลังถูกบีบเฟ้นอย่างหนักหน่วง คนตัวใหญ่กว่าแทรกตัวเข้ากลางหว่างขาผม ปลายนิ้วเกี่ยวขอบกางเกงในผมไว้ ในจังหวะที่กำลังจะดึงลงผมก็เรียกสติตัวเองกลับมาทัน
ผลัก!
“อ่อก!”
นั่นเป็นเสียงพี่พระพายที่โดนผมแทงเข่าเข้าเต็มท้อง เขาเซออกจากตัวผม ส่วนผมรีบลุกขึ้นนั่งถลึงตาจ้องเขา พี่พระพายสบตาผมเขายิ้มแหย ก่อนรอยยิ้มนั้นจะบิดเบี้ยว
“หนู…”
“...”
“หนูรู้จักปลาปักเป้ามั้ย” ผมค่อนข้างงงๆ กับบทสนทนาที่ไม่มีต้นมีปลาย แต่ก็พยักหน้ารับ
“รู้จักสิ”
“คือพี่น่ะ…” พี่พระพายก้มมองต่ำ ผมเลยมองตามสายตาเขา “ปลาปักเป้าของพี่มันพองตัว”
“...”
“พี่คิดว่าพี่ต้องไปรีดพิษ หนู เอ่อ...รอแป๊บนึงนะ” พูดจบเขาก็รีบกุมเป้าตัวเองวิ่งไปทางห้องน้ำ แต่เหมือนพี่พระพายจะลืมอะไรบางอย่างไป “หนู! ประตูมันล็อก!”
เขาว่าหน้าตาตื่น
“เอ่อ ใช่ เราล็อกเอง”
“กุญแจ! หนูเอากุญแจมาให้พี่!” พี่พระพายดูใกล้สติแตกไปทุกที ผมมองซ้ายมองขวาแล้วหันไปตอบเขาแบบจนใจจะช่วยจริงๆ
“พี่...เราไม่มีกุญแจห้องน้ำกันนะ”
“แล้วพี่จะรีดพิษได้ที่ไหน หนู! พี่ไม่ไหวแล้ว มันต้องรีดออก!”
“พี่ฮึบก่อนนะ ฮึบ!”
“แต่พี่ปวด!”
“ปวดอะไร?!” พอพี่พระพายเริ่มลนลาน ผมเลยชักจะลนตามจนถามอะไรที่ไม่น่าถามออกไป พี่พระพายจ้องผม เขากุมเป้าตัวเองไว้แน่น
“ปวดปวย!”
“ฮะ!?”
“พี่หมายถึงปลาปั๊กกะปวย!”
“...” เราจ้องตากันอยู่สักพัก ทั้งห้องเงียบสนิทจนเข็มตกพื้นก็น่าจะได้ยิน พี่พระพายลูบเป้าตัวเองไปมา สีหน้ามุ่งมั่นจริงจังแปลกๆ จนผมผวา
“หนูทำปลาปั๊กกะปวยพี่พอง หนูต้องให้พี่รีดพิษใส่แล้วล่ะ!”
แล้วพี่พระพายก็ย่างสามขุมเข้ามา…
เทพท้อกับประชาธิปไตยที่หายไป @LostDemocracy44
ส้วมห้องกูไม่ใช่ส้วมสาธารณะให้ใครมาช่วยตัวเองนะเว้ย!
เทพท้อกับประชาธิปไตยที่หายไป @LostDemocracy44
แม่งเอ๊ย ครางไม่เกรงใจกูเลยอีเวรรรร!
เทพท้อกับประชาธิปไตยที่หายไป @LostDemocracy44
ทำไมต้องเป็นกูตลอดวะ หรือนี่เป็นผลกรรมที่กูด่านาย ก. บ่อยๆ อีเหี้ย!
บิ๊กไซซ์ปลงสังขาร @fdhjgjdll24hag
แค่ขอรีดพิษใส่ ทำไมต้องปารีโมตกระแทกปากพี่ซ้ำรอยชกด้วย นอกจากพิษจะแตกแล้วปากกูก็แตกหนูเอ๊ย!
หลุมของเรา @MysecretworldFF
นี่เราเป็นแฟนกับคนแบบนี้จริงๆ เหรอ...
--------------------------------
ตอนนี้ยาวมากกก 17-18 หน้าได้ ก็ถือซะว่าชดเชยที่หายไปนานนะคะ ตอนแรกว่าจะตัดเป็นสองตอน แต่หาจุดตัดไม่ได้ก็เลยอัปเต็มๆ ตอนไปซะเลย หวังว่าจะไม่ยาวไปจนตาลายกันนะคะ เป็นกำลังใจให้พี่พระพายกันค่ะ ส่วนพี่สายฟ้า...รับกรรมไปนะคะมีเพื่อนแบบนี้ ในส่วนของเฟนลูกรักของทุกคน ต่อจากนี้ไประวังตัวดีๆ นะหนู เพราะถ้าเผลอล่ะก็น่าจะโดนรวบหัวรวบหางกินกลางตลอดตัว...
#เพื่อนกล่อมนอน
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 05-03-2019 22:52:04
เริ่มหัวข้อโดย: Zinub ที่ 05-03-2019 23:12:32
:m20: :m20: :m20:
เริ่มหัวข้อโดย: Leenboy ที่ 06-03-2019 00:00:38
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 06-03-2019 02:54:33
เริ่มหัวข้อโดย: magmild ที่ 06-03-2019 08:13:43
Sent from my GT-I8262 using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 06-03-2019 09:52:20
เริ่มหัวข้อโดย: JoobbieChu ที่ 06-03-2019 13:33:54
เริ่มหัวข้อโดย: miikii ที่ 06-03-2019 15:51:22
แต่ฟรองซ์เป็นเอฟซีเทพท้ออ่ะ :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: kawisara ที่ 06-03-2019 16:11:26
ความนก
ยังอยู่คู่พี่พระพายเสมอ
ทำไมเราชอบพี่พระเพลิง
ทั้งๆที่เขาออกมาฉากเดียว
บอกเขาทีฉันรักเขา
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 06-03-2019 16:19:08
เริ่มหัวข้อโดย: mybear_sr ที่ 06-03-2019 17:01:35
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 06-03-2019 17:15:37
แล้วนี่ฟรองซ์กะพี่สายฟ้า? :z3:
เริ่มหัวข้อโดย: junlifelove ที่ 06-03-2019 17:55:30
น้องเฟนลูกหนูยังจะปลอดภัยอยู่ใช่ไหมเนี่ย 555555
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 06-03-2019 21:08:52
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 06-03-2019 21:30:04
เริ่มหัวข้อโดย: patchylove ที่ 06-03-2019 22:17:38
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 06-03-2019 23:07:48
เริ่มหัวข้อโดย: สีหราช ที่ 07-03-2019 09:22:49
เริ่มหัวข้อโดย: momonuke ที่ 07-03-2019 10:48:19
เริ่มหัวข้อโดย: Trystan ที่ 12-03-2019 17:19:44
เริ่มหัวข้อโดย: Fiasarinya ที่ 18-03-2019 02:53:04
เริ่มหัวข้อโดย: Majariga ที่ 18-03-2019 12:57:20
เริ่มหัวข้อโดย: Kelvin Degree ที่ 22-03-2019 00:08:56
เริ่มหัวข้อโดย: sailom_orn ที่ 23-03-2019 00:55:13
เริ่มหัวข้อโดย: AkuaPink ที่ 23-03-2019 15:04:34
:katai2-1:
:pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: JackXy Wu ที่ 23-03-2019 22:45:42
ใครเพื่อนมึง
เทพท้อกับประชาธิปไตยที่หายไป @LostDemocracy44
ตั้งตัวเป็นพ่อคนอื่น ถามความเห็นเขาหรือยังว่าอยากได้พ่อแบบลุงมั้ย ถุ้ย! เป็นทั้งทหาร นาย ก. เจ้าหน้าที่รัฐ บุคคลสาธารณะ นักแต่งเพลง โอ้โห กูนึกว่าอยู่ในหนังเรื่อง Split มีหลายบุคคลิกในตัวอะไรขนาดนั้นถามก่อน #ใครลูกมึง
“กว่าแบบร่างจะผ่าน แม่ง กูแก้แล้วแก้อีก”
“ก็ผ่านแล้วนี่ไง” ผมปลอบใจตั้มในขณะเดินลงจากตึกคณะ เขาบ่นเรื่องแบบงานมาสักพักแล้ว “เนี่ย ต่อไปก็แกะลงกระเบื้องยางต่อเลย แต่ของตั้มลงรายละเอียดเยอะมาก เราว่าต้องเมื่อยมือแน่ๆ”
“ไม่อยากลงละเอียดแบบนี้หรอก แต่มึงก็เห็นอะเฟน จารย์แกชอบแบบนั้น ถ้ากูไม่ทำ แก้อีกสิบรอบก็ไม่ผ่าน”
“ตั้มเลยประชดใส่ไปเยอะๆ เลยใช่มั้ย?”
“เอ่อ...ก็ใช่” เขาหัวเราะแหะๆ ผมส่ายหัว หลุดยิ้มออกมา “อะ ขำใหญ่ ได้ทีแล้วขำใหญ่ ใช่ซี่ คนที่แบบผ่านตั้งแต่ครั้งแรกคงไม่เข้าใจว่าการแก้งานซ้ำซากเป็นยังไง”
“ตั้มก็เว่อร์ไป” ผมหัวเราะ
“เออ แล้วจะไปไหนต่อมั้ย?” เขาถามตอนเราเดินมาถึงโถงล่างตึกพอดี “ถ้าไม่ได้จะไปไหนกูจะชวนมึงไปนั่งทำงานอะ จะขอยืมไม้แกะด้วย กูยังไม่ได้ซื้อเลย”
“อ่า…” ผมเกาแก้มเบาๆ เผลอก้มหน้าอมยิ้มกับตัวเอง “มีนัดแล้วน่ะตั้ม ขอโทษนะ”
“กับใคร?”
“ก็…”
“เดี๋ยวๆ อย่าเพิ่งบอก” ตั้มยกมือห้าม เขาหรี่ตา สีหน้าครุ่นคิด “ให้กูเดา พี่พระพายถูกมั้ย?”
“อื้ม” ผมพยักหน้ารับ
“แหม ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ มีความเขินอายหน้าแดง มันอะไรยังไง”
“ก็ไม่อะไร”
“กูก็อยากเชื่อนะถ้ามึงไม่เขินจนแทบจะม้วนตัวแบบนี้” ตั้มส่งเสียงจิ๊จ๊ะ เขาหยิกแขนผมเบาๆ “ทำมาเกาะแขนมามุดหน้ากับไหล่กู น่ารักตายแหละไอ้ตัวดี สารภาพมาเลย ปิดบังอะไรเพื่อนมึงไว้ฮึ?”
“ตั้มไม่ไล่บี้เราสิ มันเขินนนน”
“เขินตอนนี้หรือจะให้กูตะโกนถามดังๆ อีกที”
“ตั้มมมมม”
“ขอโทษที ลูกอ้อนมึงใช้ไม่ได้ผลกับทุกคน ถึงพี่พระพายจะแพ้ลูกอ้อนมึงแต่ไม่ใช่กับกู บอกเลยว่าความเสือกยืนหนึ่ง กูเกิดมาเพื่อรู้เรื่องของมึงและมนุษย์ทั่วโลก!”
“ถ้าตั้มตั้งใจมุ่งมั่นกับการเรียนเหมือนที่อยากรู้เรื่องของเราก็คงดีอะ”
“ด่ากูตาใสอีกแล้วไอ้ตัวดี!”
“อย่าตีเรา โอ๊ย! บอกแล้ว ไม่หยิกแก้มเราสิตั้ม!” ผมตีมือเขาที่หยิกแก้มผมแล้วจับยืดออก ตั้มส่งเสียงเหอะ เขาเอนตัวพิงกำแพงหรี่ตาจ้องผม “ก็...แบบว่า เรากับพี่พระพายอะ จะว่าไงดี”
“จะว่าไงก็รีบว่ามั้ย เล่นตัวนัก”
“ก็...คบกันแล้ว” ผมก้มหน้าลง ไม่กล้าสบตาเพื่อน กลัวโดนล้ออะ
“กูว่าแล้ว!” ตั้มตบมือตัวเองดังลั่น “มึงมาเรียนด้วยออร่าสีชมพูเปล่งประกายขนาดนี้ เรดาห์กูดังตั้งแต่เช้า แหมๆๆ ถ้ากูไม่ถามนี่จะบอกมั้ย อุบอิบเก่งนัก”
“ก็ต้องบอกอยู่แล้ว เราแค่ยังหาจังหวะไม่ได้ไง”
“แล้วคบกันตอนไหน”
“วันเสาร์ที่ผ่านมานี้อะ”
“ได้กันยังอะ”
“ตั้ม!” ผมฟาดแขนเขาเต็มแรงจนอีกฝ่ายร้องลั่นลูบแขนตัวเองรัวๆ “น่าเกลียด พูดจาอะไร เห็นเราเป็นคนยังไงเนี่ย!?”
“กูน่ะไม่ได้เห็นมึงเป็นคนแรดหรือไวไฟอะไรเว้ย” เขารีบแก้ตัว “แต่พี่พระพายต่างหาก รายนั้นน่ะร้าย กูกลัวว่ามึงจะโดนเขารวบหัวรวบหางจับกินตั้งแต่ตกลงเป็นแฟนกันต่างหาก”
“พี่พระพายไม่ได้ทำสักหน่อย” ผมอุบอิบเสียงเบา ก็แค่...เกือบรีดพิษใส่ผม
“ก็ดีแล้วมึง เพิ่งคบกันเอง อย่าไปไวไฟนัก รักนวลสงวนตัวไว้ก่อน พี่มันได้ง่ายๆ ก็ทิ้งง่ายๆ นะเว้ย”
“พี่พระพายไม่ใช่คนแบบนั้นสักหน่อยตั้ม” ผมอดแก้ตัวแทนไม่ได้
“ก็เผื่อไว้ก่อน อะไรก็ไม่แน่นอนปะ”
“แต่เรา…”
“หนูเฟนนนน”
ผมหันไปตามเสียงเรียก สายตาปะทะเข้ากับร่างสูงโดดเด่นของพี่พระพายที่ยิ้มร่าโบกมือมาให้แต่ไกล ผมยิ้มตอบ แอบยกมือโบกกลับนิดนึง
“ระริกระรี้จังเพื่อนกูเนี่ย”
“เปล่าสักหน่อยตั้ม”
“เออ งั้นกูไปล่ะ” ตั้มโบกมือลา เขามองหน้าผมอยู่สักพักก่อนถอนหายใจ “อย่าลืมล่ะ ที่กูเตือนอะ เป็นห่วงนะเว้ย พี่มันดูร้ายๆ ส่วนมึงก็เด๋อด๋าตาใสแบบนี้อะ”
“อื้อ ขอบใจนะตั้ม”
“เค เจอกันพรุ่งนี้เว้ย” ตั้มเดินแยกไปอีกทางพอดีกับที่พี่พระพายเดินมาถึงผม
“เพื่อนทิ้งเหรอเรา”
“เปล่าสักหน่อย” ผมแก้ต่าง เผลอหดคอตอนพี่พระพายวางมือบนหัวแล้วลูบเบาๆ “ไม่ลูบหัวสิ ผมเรายุ่งหมดแล้วพี่”
“ก็คิดถึงหนู” เขาหยอดพร้อมกับยิ้มตาเป็นประกาย เล่นเอาผมเขินหน้าร้อนก่อนหลบตาเมื่อเขาพูดประโยคต่อมา “คิดถึงแฟนอะครับ”
“พูดอะไรก็ไม่รู้”
“หนูรู้”
“ไม่รู้จริงๆ”
“ถ้าไม่รู้จริงๆ แล้วหน้าแดงทำไม” พี่พระพายก้มหน้าลงมา เขาพยายามจะมองหน้าผมให้ได้ “หนูรู้ว่าพี่พูดอะไรไม่งั้นจะเขินพี่ทำไม เด็กน้อย โกหกไม่เก่งนะเราน่ะ”
“พี่แกล้งเราอะ”
“พอสู้ไม่ได้ก็โวยวาย แฟนใครเนี่ย”
“พี่จะย้ำคำนี้อีกนานมั้ย พี่อยากให้เราเขินตายหรือไง”
“จะย้ำจนกว่าหนูจะเขินแล้วม้วนมาซุกอกพี่นี่แหละครับ” พี่พระพายยิ้มร่า เขากางแขนออก แอ่นอกจนเกือบกระแทกหน้าผม ผมส่ายหัวดิก ก้าวถอยหลังหนีอีกคนทันที
“น่ากลัวอะ”
“พี่เหรอ?”
“นมพี่อะน่ากลัว”
“อะ พูดแบบนี้แสดงว่ากำลังดูหมิ่นนมดุ๊กดิ๊ก” เขาหรี่ตา “เอาเลยมั้ยล่ะ พี่ดุ๊กดิ๊กใส่ตรงนี้เลย”
“ไม่เอา หยุดเลยนะพี่พระพาย! ห้ามทำนมดุ๊กดิ๊กในที่สาธารณะนะ!”
“ล้อเล่นน่า” เขาหัวเราะ จับหัวผมโยกไปมาแล้วก้มหน้าจนสายตาเราอยู่ในระดับเดียวกัน แววตาพี่พระพายฉายประกายขบขันรับกับรอยยิ้มขี้แกล้ง “พี่ไม่ทำหรอก นมดุ๊กดิ๊กอะพี่ให้หนูดูได้คนเดียว”
“เราควรดีใจใช่มั้ย”
“ใช่สิครับ เป็นคนพิเศษเลยน้า”
“พี่อะ บ้าบอ” ผมหลุดหัวเราะออกมาจนได้
“แต่ก็ชอบใช่มั้ยล่ะคนบ้าเนี่ย หัวเราะใหญ่ สดใสกว่าพระอาทิตย์ก็หนูนี่แหละเฟน” พี่พระพายโอบไหล่ผมก่อนเราสองคนจะพากันเดินออกจากใต้ตึก “ว่าแต่เราหอบอะไรมาเยอะแยะเลยเนี่ย?”
“งานอะพี่ ตอนนี้เราเรียนภาพพิมพ์ อุปกรณ์ที่ใช้เรียนเลยเยอะหน่อย”
“อ๋อ ที่ต้องแกะลายแล้วพิมพ์หมึกลงกระดาษอะไรแบบนั้นใช่มั้ย”
“อื้อ เนี่ย วันนี้เราแกะจนเมื่อยมือไปหมด”
“เรื่องเมื่อยมือนี่พี่เข้าใจเลย”
“พี่เคยทำเหรอ” ผมเงยหน้ามองเขา พี่พระพายหันมาสบตา เขายิ้มให้ผม
“เปล่าครับ พี่เคยทำอย่างอื่น เมื่อยมือเหมือนกัน”
“ใช้แรงข้อมือเยอะเหรอพี่?” อย่างงานแกะลายนี่ผมต้องเกร็งข้อมือเวลาแกะพวกลายที่ละเอียดๆ เหมือนกัน เพราะถ้าแกะพลาดแฉลบไปต้องทำใหม่หมดเลย
“ครับ ใช้บ่อย แต่ต่อไปคงไม่ต้องใช้มือแล้วแหละ :)”
“หือ?” ผมกะพริบตาปริบ ไม่เข้าใจว่าพี่พระพายจะสื่ออะไร เลยได้แต่เดามั่วๆ “อย่างเมื่อก่อนเขียนรายงานแต่เดี๋ยวนี้เปลี่ยนมาพิมพ์ในคอมแทนงี้เหรอ?”
“ช่าย เปลี่ยนมาใช้นิ้วแทน สองนิ้วบ้าง สามนิ้วบ้างแล้วแต่ความแน่น”
“อีกแล้วอะ พี่ลากเสียงกับพูดจางงๆ อีกแล้ว” ผมมุ่นคิ้ว ขืนตัวจากแขนพี่พระพายที่โอบไหล่ตัวเอง “ต้องมีลับลมคมในในประโยคแน่ๆ เราดูออก”
“หนูคิดมากไป”
“ยิ่งอยู่กับพี่เรายิ่งต้องคิดมากๆ คิดลึกๆ”
“โห ถึงขั้นคิดลึกๆ เลยเหรอ” พี่พระพายหลุดหัวเราะพรืด เขาเหล่ตามองผม ริมฝีปากกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์ “เรื่องคิดลึกพี่ถนัดนะ ให้พี่สอนมั้ย พี่จะสอนให้ ‘ลึกๆ’ เท่าที่หนูอยากรู้เลยครับ”
“ไม่เอา!”
“ทำไมอะ”
“พี่น่ากลัว”
“น่ากลัวก็แฟนหนูนะเฟน”
“เอ๊ะ พี่พระพายนี่…” ผมตั้งท่าจะบ่น แต่เสียงโทรศัพท์มือถือดังขัดขึ้นมาก่อน หยิบออกมาถึงเห็นว่าฟรองซ์โทรหา ผมเลยหยุดรับสายเขาก่อน “ฮัลโหลฟรองซ์ หือ...อ๋อ ยังๆ แต่เกือบจะออกแล้ว อะไรนะ เอ่อ...เรามีนัดกับพี่พระพายอะฟรองซ์…”
“เฟนไม่ว่างครับ ว๊าย มาทีหลัง จองตัวเฟนไม่ทัน น่าสงสาร”
“พี่พระพาย!” ผมตีเขาโทษฐานแกล้งฟรองซ์จนฝาแฝดผมส่งเสียงโวยวายลั่นทำปวดหูไปหมด “ฮัลโหลฟรองซ์ อื้อ เอาไงอะ...เอาแบบนั้นเหรอ แต่...เฮ้อ ก็ได้ๆ ฟรองซ์หยุดตัดพ้อเราได้แล้ว เดี๋ยวเรารออยู่ที่ลานจอดรถประตูสามนะ มาถูกมั้ย โอเคๆ ถ้าหาไม่เจอก็โทรมานะ อื้ม บาย”
“หนู” พี่พระพายสะกิดไหล่ผมเบาๆ ผมเงยหน้าจากโทรศัพท์มองเขา อีกฝ่ายทำสีหน้าแปลกๆ “อย่าบอกพี่นะว่าฟรองซ์จะมาหา”
“อ่า...ใช่ครับ” ผมพยักหน้ารับ “ฟรองซ์จะไปด้วยอะพี่”
“แต่เราจะไปเดตกันนะหนู”
“เรารู้ เราพยายามปฏิเสธแล้วแต่เราก็ไม่อยากทิ้งฟรองซ์ไว้” ผมกะพริบตาอ้อนพี่พระพายที่ดูไม่สบอารมณ์นิดหน่อย “เรารู้จักนิสัยฟรองซ์ดี ยอมเขาไปก่อนนะ แล้วเดี๋ยวเราค่อยพูดให้อีกทีนึง พี่พระพายไม่โกรธนะ เราโอ๋พี่ก็ได้”
“เปลี่ยนจากโอ๋เป็นอย่างอื่นได้มั้ย”
“พี่อยากได้อะไรอะ”
“อยากได้หนู”
“เดี๋ยวเราฟาดให้สูญพันธุ์เลยนี่!”
“หนู พี่ยังสูญพันธุ์ไม่ได้ ใจเย็น”
“ทำไม!”
“เพราะพี่ยังไม่ได้ขยายพันธุ์!”
“...”
“อยากขยายพันธุ์กับหนูเนี่ย ขอนะคนดี โอ๊ย!”
“ไม่เอางี้สิ” ผมหน้ามุ่ย พยายามตีหน้าดุทั้งที่เริ่มทำตัวไม่ถูกกับสายตาร้ายกาจของคนขี้แกล้ง มองกันขนาดนี้ ถ้าจับผมกินเข้าไปทั้งตัวได้คงไม่รอให้เสียเวลาแน่
“อืม...งั้นเอาเป็น” เขาทำท่าคิด “คืนนี้ขอจุ๊บๆ”
“ก็ให้จุ๊บอยู่แล้วไม่ใช่หรือไง” ผมก้มหน้าหลบสายตากรุ้มกริ่ม
“ขอนอนกอดด้วย”
“ก็กอดกันทุกคืนอยู่แล้ว”
“งั้นเหลืออย่างเดียวแล้ว” พี่พระพายหัวเราะหึๆ “ขอกดได้มั้ยจ๊ะหนูจ๋าาาา”
ป้าบ!
“ตีอีกแล้ว เจ็บนะหนู!” พี่พระพายสูดปากทันทีที่ผมง้างมือฟาดเต็มกลางหลังเขา “ล้อเล่นนิดเดียวเอง มือหนักจังเลยเว้ยตัวก็ปุ๊กปิ๊กแค่นี้”
“ล้อเล่น? แต่ถ้าเราเคลิ้มจากล้อเล่นพี่จะเล่นล่อเราน่ะสิ!”
“ใครสอนคำว่าล่อให้หนูเนี่ย”
“เราซึมซับมาจากพี่นั่นแหละ!”
“ซะงั้น” พี่พระพายหัวเราะอีกครั้ง “โอเค ให้ฟรองซ์มาด้วยก็ได้ พี่ว่าพี่มีแผนล่ะ”
“หือ แผนอะไร?”
“คอยดูแล้วกัน”
คนขี้แกล้งหัวเราะคิกคักในขณะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพิมพ์ยิกๆ ผมอยากรู้แต่ไม่กล้าชะโงกหน้าดูเดี๋ยวพี่พระพายจะหาว่าไม่มีมารยาท เลยได้แต่ยืนรอเงียบๆ ดูว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อไป
“ไหนบอกจะเลี้ยงขนม แล้วนี่ยืนรออะไรอยู่หน้าร้านไม่ทราบครับพี่ครับ”
“ฟรองซ์” ผมสะกิดฝาแฝดตัวเอง “ไม่เอาสิ พูดแบบนี้ไม่น่ารักเลยนะ”
“เฟนก็เอาแต่เข้าข้างพี่เขา”
“เราเปล่าสักหน่อย” ผมพยายามง้อฟรองซ์ที่เริ่มหน้ามุ่ยอย่างเห็นได้ชัด “ไม่งอนเรานะฟรองซ์ เฟนรักฟรองซ์จะตายอยู่แล้วเนี่ย”
“คนที่มาขัดขวางคนเขาจะเดตกันนี่มีสิทธิ์มางอแงเหรอถามก่อน”
“เฮ้ย พี่จะเอาให้ได้ใช่ปะ!”
“เอาสิ เอาแน่ แต่เอา…” พี่พระพายละสายตาจากฟรองซ์มาที่ผมก่อนคลี่ยิ้มหวานจัด ส่วนฟรองซ์ไม่รู้เป็นอะไร เขารีบเข้ามายืนขวางหน้าผมเอาไว้แล้วชี้หน้าด่าพี่พระพายทันที
“ภัยสังคม!”
“ก็นายถามพี่ว่าจะเอาใช่มั้ย”
“หมายถึงจะมีเรื่องกับผมใช่มั้ย!” ฝาแฝดผมหักนิ้วขยับคอตัวเองดังกร๊อบ ผมไม่เห็นสีหน้าของฟรองซ์ แต่คิดว่าเขาคงกำลังถลึงตาใส่พี่พระพายอยู่แน่ๆ “ไม่ใช่ให้มาทำตัวลามกชีกอใส่เฟน!”
“โอเค งั้นพี่ชีเปลือยใส่เฟนแทน เรื่องเปลือยๆ นี่ของถนัด”
“นี่!”
“เสียงดังอะไรกันวะ” เสียงหนึ่งแทรกขึ้นกลางวง ผมหันมองก่อนพบพี่สายฟ้าเดินตรงมาที่กลุ่มพวกเรา เขาขมวดคิ้ว มองหน้าผมสลับกับฟรองซ์ก่อนหันไปทางพี่พระพาย “กูแทบไม่ต้องพยายามมองหาเลย เดินตามเสียงทะเลาะมาก็เจอแล้ว”
“เออ มึงมาก็ดีแล้ว ครบสักที”
“สรุปเลี้ยงนะ?”
“เออ”
“ว่ะ ลาภปาก” พี่สายฟ้าหัวเราะร่วน เขาเดินนำเข้าไปในร้าน ส่วนผมมองหน้าพี่พระพายอย่างไม่เข้าใจ จนอีกฝ่ายขยิบตาให้แล้วโอบไหล่ผมเดินเข้าไปในร้านท่ามกลางเสียงโวยวายของฟรองซ์ที่พยายามจะแกะแขนพี่เขาออกจากผมให้ได้
“ผมจะนั่งข้างเฟน”
“แต่พี่นั่งข้างเฟนแล้ว” พี่พระพายพยักพเยิดหน้าไปทางเก้าอี้ข้างพี่สายฟ้า “นายก็นั่งข้างสายฟ้ามันไปแล้วกัน”
“แต่…”
“รีบนั่งเถอะน่า จะได้รีบสั่ง ผมก็หิวเป็นนะครับคุณ” พี่สายฟ้าคว้าแขนฟรองซ์จับดึงทีเดียวเขาก็ตัวปลิวลงไปนั่งตุบลงข้างๆ พอดี “เอ้า นั่งกันเรียบร้อยแล้ว น้องครับ ขอเมนูหน่อย” พี่สายฟ้าโบกมือเรียกพนักงาน ส่วนฟรองซ์ยังนั่งหน้าเหวออยู่ พี่พระพายไม่ต้องพูดถึง เขากลั้นขำจนไหล่สั่นอยู่ข้างๆ ผมเนี่ย “ขอบคุณครับ จะสั่งแล้วผมเรียกอีกทีนะ”
“มึงแม่งเพื่อนตายสอพลอ”
“สอฟอ? มึงจะย่อชื่อกูทำไมวะ”
“กูไม่ได้ย่อชื่อ กูด่ามึงสอพลอ”
“อีสัส กูมาช่วยมึงน้า มึงยิงผิดคนแล้วน้า”
“หยอกเว้ย” พี่พระพายหัวเราะ เขารับใบเมนูมาพลิกๆ แล้วจิ้มเลือก “หนูเอาไรครับเฟน อันนี้มั้ย เห็นบ่นอยากกินงุ้งงิ้งๆ อยู่ข้างหูพี่เมื่อคืน”
“ข้างหู!?” ฟรองซ์ตบโต๊ะลั่น เขาจ้องผมตาโต “เฟน?!”
“ช่ายยยย” พี่พระพายลากเสียง เขายิ้ม ส่งเสียงหัวเราะหึๆ ในลำคอ “คือนอนข้างกันไงครับฟรองซ์ มันก็เลี่ยงไม่ได้อะนะที่ต้องใกล้ชิดแนบสนิทกัน โอ๊ย!”
“พี่พระพายเป็นอะไร!?” ผมสะดุ้งเมื่ออีกฝ่ายร้องลั่น
“หึ!” ฟรองซ์แค่นเสียงหัวเราะ มุมปากยกยิ้มสีหน้าสะอกสะใจ ผมเดาได้เลยว่าฟรองซ์ต้องเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้
“พี่โดนฟรองซ์เตะหน้าแข้ง”
“ผมไม่ได้ตั้งใจเตะนะ ขามันกระตุกไปเองต่างหาก” ฟรองซ์ลอยหน้าลอยตาตอบ ส่วนผมเริ่มปวดหัวจนอยากกุมขมับ
“หนู พี่เจ็บ” พี่พระพายเสียงอ่อนเสียงเศร้า เขาเอนตัวมาทางผม ทิ้งหัวซบไหล่ทำให้ผมไม่เห็นสีหน้าของเขา แต่ดูจากปฏิกิริยาตอบรับของพี่สายฟ้ากับฟรองซ์ที่นั่งอยู่ตรงข้ามแล้ว...
“นี่กูอยู่ในละครหลังข่าวที่นางร้ายแกล้งร้องไห้ซบไหล่พระเอกแล้วส่งสายตาร้ายกาจใส่กล้องใช่มั้ยวะ”
“มารยาสาไถ!” ฟรองซ์มองเหยียด
“พอๆ ทุกคนเลย” ผมรีบห้ามก่อนเรื่องมันจะวุ่นวายไปมากกว่านี้ “เสียงดัง เราอายโต๊ะอื่น หิวแล้วด้วย เราสั่งขนมมาแล้วกินกันอย่างสงบๆ ไม่ได้เหรอ”
“แต่…”
“ฟรองซ์เราขอ...นะ”
“ฮึ่ย ก็ได้!”
“คิกค้าก”
“พี่พระพายก็เหมือนกัน” ผมหันไปดุคนที่ซบอยู่บนไหล่ แล้วผลักหัวเขาออกไป อีกฝ่ายมองผมหน้ามุ่ย “พี่ก็ชอบแกล้งฟรองซ์ เรารู้นะ”
“แต่หนู…”
“ไม่ต้องมีแต่เลย ไม่งั้นเราหนีกลับจริงๆ ด้วย” ผมกอดอก ตีหน้าดุที่สุดเท่าที่จะทำได้ พี่พระพายกับฟรองซ์มองหน้ากัน ผมเหมือนเห็นกระแสไฟฟ้าปะทุระหว่างพวกเขา จากนั้นทั้งคู่ก็ส่งเสียงเหอะขึ้นมาพร้อมกัน
“ก็ได้!”
“ก็ได้!”
“กูขำตอนนี้จะโดนด่ามั้ยวะ” พี่สายฟ้าพยายามกลั้นยิ้ม เขาหันไปทางฟรองซ์ “หวงแฝดขนาดนั้นเลยเหรอเรา?”
“ถ้าพี่มีแฝดเด๋อด๋าตาใสไม่ทันคนแล้วต้องมารู้จักกับคนแบบเพื่อนพี่ เป็นพี่ พี่จะหวงจะห่วงเขามั้ย?”
“ก็พูดเกินไปปะ พี่ไม่ดีตรงไหน” พี่พระพายพยายามจะกอบกู้ชื่อเสียงตัวเอง
“ทุกตรง โดยเฉพาะตรงที่เป็นภัยสังคม”
“อันนี้กูเห็นด้วยกับฟรองซ์”
“มึงเป็นเพื่อนกูต้องเข้าข้างกูสิวะ”
“ใครเพื่อนมึง ยัดเยียดตัวเองเป็นเพื่อนกูเฉยเลยนะ คราวหลังก่อนคิดว่าใครเป็นเพื่อนถามเขาก่อนนะว่าอยากมีเพื่อนอย่างมึงมั้ย แต่กูบอกให้ว่าทั้งประเทศมี 68 ล้านคนไม่มีใครอยากเป็นเพื่อนมึงสักคน หึ!”
“เหมือนมึงด่ากูแต่ก็คล้ายแซะใครอีกคน กูเป็นสนามอารมณ์อีกแล้วถูกมั้ย?”
“ถ้าไม่สั่งกันสักทีเราสั่งเลยนะ” ผมพูดจบก็ยกมือเรียกพนักงานมารับออเดอร์ ไม่รู้ว่าใครจะเอาอะไรเพิ่มจากที่คุยกันเมื่อกี้มั้ย แต่ผมไม่ถามซ้ำหรอกนะ มัวแต่ตีกันอยู่นั่นแหละ ลงโทษซะเลย ฮึ!
“ไม่หน้างอสิหนู เดี๋ยวไม่น่ารักนะ”
“เราไม่น่ารักพี่พระพายก็ไม่ต้องมองสิ”
“ห้ามได้ที่ไหน” พี่พระพายหัวเราะ เขาเขี่ยปลายนิ้วกับแก้มผมเบาๆ “เพราะขนาดไม่น่ารักยังน่ารักจนคับโลกได้เลย มันเขี้ยว แฟนใครก็ไม่รู้เนอะ”
“เลี่ยน แหวะ”
“เป็นอีกครั้งที่กูเห็นด้วยกับฟรองซ์” พี่สายฟ้าทำหน้าพะอืดพะอม
“รุมกูกันเข้าไป แหม”
“พี่ก็เลิกหยอดเฟนสักทีสิ ขัดหูขัดตา”
“ขอโทษนะครับน้องฟรองซ์ครับ ไม่ให้พี่หยอดแฟนตัวเองแล้วจะให้พี่ไปหยอดใครครับ ไอ้สายฟ้าเหรอ?”
“ขนลุกไอ้สัส!”
“ก็ไม่ เห็นมะ” พี่พระพายยักไหล่ เขากระตุกยิ้มเมื่อเห็นฟรองซ์หน้าบึ้งฮึดฮัดอยู่คนเดียว แขนยาวยกพาดไหล่ผมแล้วโอบเข้าหาตัว “แต่ก็เข้าใจนะ คนโสดก็จะอิจฉาตาร้อนต่อความรักที่พี่มีให้เฟนแบบนี้แหละ อืมๆ”
“ไม่ได้อิจฉาเลยว้อยพี่!”
“อยากเอาคืนมันมั้ยล่ะ” พี่สายฟ้าหันไปหาฟรองซ์ “ย้ายมาอยู่ไทยถาวรเลยสิ แล้วไปเป็นเมตกับเฟน แค่นี้ไอ้พระพายก็หมาหัวเน่าดีๆ นี่เอง”
“สายฟ้า มึงพวกใครกันแน่เนี่ย”
“พวกมึง แต่ก็หมั่นไส้มึงด้วย จบมั้ย”
“น่าสงสารจังเลย เพื่อนไม่รัก” ฟรองซ์หัวเราะเย้ย พี่พระพายทำท่าจะเถียงกลับแต่ผมตีขาปรามเขาทัน คนตัวใหญ่เลยได้แต่นั่งหน้ามุ่ยจับมือผมไปบีบเล่นแทน “ส่วนเรื่องที่พี่สายฟ้าบอก ความจริงผมก็เคยคิดนะ แต่เห็นรัฐบาลชุดปัจจุบันแล้วเลยคิดว่าอยู่ญี่ปุ่นไปก่อนดีกว่า รอให้ผลัดเปลี่ยนรัฐบาล ประชาธิปไตยกลับมาศักดิ์สิทธิ์อีกครั้งผมค่อยกลับมาอยู่ไทยก็ได้”
“เชี่ย นี่มันร่างแยกไอ้สายฟ้า!”
พี่พระพายปิดปากอุทานด้วยจริตเดดพูล ส่วนพี่สายฟ้ามองหน้าฟรองซ์ตาเป็นประกาย
“พี่ชอบว่ะ ใจแม่งได้” เขาหัวเราะ “แล้วนี่อยู่ไทยยาวเลยมั้ย จะกลับวันไหน”
“อยู่จนวันเลือกตั้งเลย” ฟรองซ์ตอบ “กลับมาไทยรอบนี้ มาหาเฟนแล้วก็มาเลือกตั้งด้วยนี่แหละ ไม่อยากลงทะเบียนเลือกตั้งนอกประเทศ กลัวบัตรเลือกตั้งหาย ขนาดเพื่อนผมเลือกตั้งนอกเขตลงทะเบียนไว้แล้วแต่กลับไม่มีชื่อเลย”
“แย่เนอะ ประชาธิปไตยหายไปยังไม่พอ บัตรเลือกตั้งใบเล็กๆ หนึ่งสิทธิ์หนึ่งเสียงของพวกเรายังจะหายตามไปด้วย ไม่รู้จัดการกันยังไง เฮงซวยว่ะ”
“บ่นไปก็เท่านั้นแหละพี่ บัตรมันหายไปแล้วทำอะไรไม่ได้”
“ใช่มั้ย ทีคนที่ควรจะหายไปอย่างนาย ก. กลับไม่หายไปสักที โคตรสิ้นหวัง”
“กูขอคั่นรายการได้มั้ย ท็อปปิกโต๊ะเรามันสุ่มเสี่ยงมาก”
“พูดเรื่องจริงมึงจะกลัวทำไม”
“โดนเผด็จการกดหัวจนไม่กล้าแสดงความคิดเห็นเหรอครับคุณพี่”
“สนามอารมณ์ก็คือกูคนเดียวอีกล่ะ” พี่พระพายกลอกตา เขาหันมาส่งเสียงอ้อนผม “หนูดูนะว่าพี่โดนรุมหัวแกล้ง พี่ก็ตัวแค่นี้ หัวเดียวกระเทียมลีบจะไปสู้อะไรเขาได้”
“พี่ก็ไม่ต้องสู้สิ”
“แต่พี่โดนแกล้งนะ”
“งั้นเราปกป้องพี่เองก็ได้” พอผมพูดแบบนั้นพี่พระพายก็ยิ้มตาเป็นประกาย
“โอ๋กันเข้าไป เฟนนะเฟน ฟรองซ์บอกแม่แน่ครับ”
“ฟรองซ์อะ”
“เอ้อ” พี่พระพายพูดแทรกขึ้นมา “เดี๋ยวขอตัวแป๊บ เพิ่งรู้ว่าลืมกระเป๋าสตางค์ไว้บนรถ กูไปเอาแป๊บนึง กินกันไปก่อนเลยถ้าเขามาเสิร์ฟแล้ว”
พูดจบพี่พระพายก็ลุกเดินลิ่วๆ ออกจากร้าน ผมมองตาม อดคิดไม่ได้ว่าพี่เขาลืมกระเป๋าสตางค์จริงๆ หรือน้อยใจที่โดนพี่สายฟ้ากับฟรองซ์รวมหัวกันแกล้ง
“ทำไมชอบแกล้งพี่พระพายกันจังเลยสองคนนี้”
“หมั่นไส้” ฟรองซ์ยักไหล่ “พี่มันมาแย่งเฟนไปจากฟรองซ์นี่ครับ”
“เวลาแกล้งมันแล้วปฏิกิริยามันตลกดี” พี่สายฟ้าพูดต่อจากฟรองซ์ “ถามไอ้รัญสิ รายนั้นก็ชอบแกล้งพระพายมัน”
“สงสารพี่เขาออก” ผมหน้ามุ่ย “พี่พระพายต้องน้อยใจมากๆ แน่เลยพี่สายฟ้า”
“โอ๊ย นี่ก็เด็กดีซะเหลือเกิน หัดปากร้ายเหมือนแฝดเรามั้งเถอะ”
“อ้าว นี่พี่หลอกด่าผมอยู่หรือเปล่า?” ฟรองซ์หันขวับหรี่ตาจ้องหน้าพี่สายฟ้า
“บ้า คิดมาก ผมจะด่าคุณทำไมครับน้องฟรองซ์”
“ไม่รู้ล่ะ พี่เป็นเพื่อนพี่ภัยสังคม บางทีอาจภัยสังคมพอๆ กัน”
“เชื่อเถอะว่าพี่เป็นภัยน้อยกว่าลุงคนนั้น”
“อืม นั่นสินะ…”
ในขณะที่ฟรองซ์กับพี่สายฟ้าคุยกันอยู่โทรศัพท์ผมก็มีสายเรียกเข้า เป็นพี่พระพายนั่นเอง พอกดรับยังไม่ทันได้พูดอะไรฝ่ายนั้นก็รัวมาซะก่อน
“เฟน มาหาพี่ที่รถหน่อย พี่จะเป็นลม”
“หา พี่เป็นอะไร?”
“สัญญาก่อนว่าจะไม่บอกฟรองซ์ ไม่งั้นพี่โดนล้อแน่ แค่นี้พี่ก็น้อยใจจนอยากโดดบ่อปลาสวายวันละร้อยรอบ” น้ำเสียงพี่พระพายตัดพ้อมาก ผมรีบส่งเสียงอื้อรับปากเพราะกลัวเขาน้อยใจไปโดดบ่อปลาสวายจริงๆ ถ้าพี่เขาจมน้ำตายไปแล้วใครจะอยู่ให้ผมชอบอะ ไม่เอานะ “คืองี้หนู ตอนพี่กำลังหากระเป๋าสตางค์อยู่ จู่ๆ ปีเตอร์ตรงลานจอดรถมันก็บินมาเกาะขาพี่ พี่โคตรตกใจรีบสะบัดทิ้งจนเสียหลักหน้าคะมำฟาดกับขอบหลังคารถหัวแตกเลือดไหลซิบๆ ตอนนี้แข้งขาพี่อ่อนแรงนั่งง่อยเป็นผักอยู่ในรถไม่กล้าออกไปไหน หนูมาหาพี่หน่อยได้มั้ยครับ”
“โอเคๆ พี่รออยู่นั่นนะ เดี๋ยวเราไปหา”
“รีบๆ มานะหนู พี่ไข่สั่นหมดแล้ว”
“ไข่?”
“หมายถึงใจ ใจสั่นน่ะหนู กลัวมากเลย”
“อ๋อ โอเคพี่”
“ขอบคุณนะครับ เนี่ย สั่นอีกแล้ว”
“หมายถึงไข่เหรอ”
“ใจสิหนู ใจ!” พี่พระพายแก้คำให้ ส่วนผมหลุดหัวเราะ “ตลกเก่งนะเราเดี๋ยวนี้”
“ก็ได้พี่มานั่นแหละ แบร่” ผมกดตัดสายก่อนพี่พระพายจะได้พูดอะไรต่อ พอเงยหน้าขึ้นก็เห็นสายตาสองคู่มองมา ผมเลยรีบส่งยิ้มให้พวกเขา “พี่พระพายหากระเป๋าสตางค์ไม่เจออะ เดี๋ยวเราไปช่วยพี่เขาหาแป๊บนึง ฟรองซ์อยู่กับพี่สายฟ้าไปก่อนนะ”
“ไม่เอา ฟรองซ์ไปด้วย ไม่ไว้ใจ”
“ไม่ไว้ใจเราเหรอ”
“ไม่ไว้ใจพี่พระพายของเฟนต่างหากล่ะครับ”
“อะ พอๆ ฟรองซ์อยู่นี่แหละ ส่วนเฟนก็รีบไปลากคอมันกับกระเป๋าตังค์มา” พี่สายฟ้าคว้าข้อมือฟรองซ์ไว้ เขาพยักพเยิดให้ผมรีบไป ผมพยักหน้ารับ หันไปยิ้มขอโทษฟรองซ์อีกทีนึงก่อนเดินออกจากร้านไปหาพี่พระพายที่ลานจอดรถ
ลืมบอกไปว่าพี่พระพายเปลี่ยนจากขับพี่สายหยุด...หมายถึงเวสป้าคันนั้นเป็นเอารถยนต์จากที่บ้านกลับมาใช้แล้วหลังเลิกใช้ไปเพราะทะเลาะกับคุณพ่อ วันนี้เราเลยได้นั่งรถตากแอร์เย็นๆ กันมาแทน เพราะถ้าให้ฟรองซ์มาซ้อนสามบนเวสป้าก็คงไม่น่าจะไหว
V
V
V
เริ่มหัวข้อโดย: JackXy Wu ที่ 23-03-2019 22:47:33
ไม่นานผมก็เดินมาถึงช่องจอดรถที่พี่พระพายจอดเอาไว้ ผมเห็นเขานั่งอยู่ฝั่งคนขับ ผมเลยเคาะกระจกเรียกเขา พี่พระพายหันมา เขายิ้มให้ ดูๆ แล้วก็ปกติดีนี่นา ไหนเลือดหัวซิบๆ อะ?
คิดยังไม่ตกเสียงปลดล็อกรถก็ดังขึ้น ผมเปิดเข้าไปข้างใน ก่อนโดนพี่พระพายคว้าข้อมือดึงเข้าไปกอดทั้งตัว เขาเอื้อมแขนมาปิดประตูรถให้ผมพร้อมกับล็อกรถเรียบร้อย
อะไรอะ งงแล้วนะ!?
“อยากกอดหนูแน่นๆ แบบนี้มาตั้งนานแน่ะ แต่ไม่มีโอกาสเลย” พูดไปก็ฝังจมูกหอมหัวผมสามสี่ฟอดจนผมต้องออกแรงผลักอกพี่พระพายเพื่อดันตัวเองออกมา
“อะไรเนี่ยพี่ ไหนบอกเราว่าหัวฟาดขอบรถเลือดออกซิบๆ”
“หายแล้วไงครับ” เขายิ้มร่า
“หลอกเรานี่!” ผมตีไหล่พี่พระพายไปทีนึง นอกจากอีกฝ่ายจะไม่เจ็บแล้ว มือก็ยังเกาะเอวผมแน่นกว่าเดิมอีก “ขี้โกหก คนเค้ารีบมาหาเพราะเป็นห่วงนะ นิสัยไม่ดีเลย”
“ถ้าไม่ทำแบบนี้เราจะได้อยู่ด้วยกันสองคนเหรอครับเฟน”
“พี่วางแผนไว้แต่แรก?”
“ครับผม” ดูเขานะคนเรา พยักหน้ายอมรับกันง่ายๆ แบบนี้เลย “ที่พี่เรียกสายฟ้ามาก็เพราะเรื่องนี้แหละ เห็นพี่ตีกันแบบนั้นก็แค่เบี่ยงความสนใจฟรองซ์หรอก”
“ทำไมร้ายกาจแบบนี้เนี่ย”
“ร้ายได้มากกว่านี้อีก” พี่พระพายกระตุกยิ้ม เขายื่นหน้ามาใกล้ผม “ก็อยากอยู่กับแฟนสองคนนี่นา”
“บ้า” ผมหลุบตาก้มหน้าหนี ก่อนโดนคนตัวโตขโมยหอมแก้มฟอดใหญ่ แถมข้างเดียวยังไม่พอ ฟัดแก้มซ้ายแล้วย้ายไปแก้มขวาตบท้ายด้วยหอมหัวผมไปอีกที “ฮือพี่ พอแล้ว เราเขินนนนน”
เนื้อตัวเราจุดที่โดนจุ๊บโดนหอมคือร้อนไปหมดแล้ว ตัวก็อ่อนปวกเปียกไปหมดเหมือนโดนสูบแรงเลย ฮือ แล้วแบบนี้เราจะสู้กับพี่พระพายได้ยังไงล่ะ!
“ก็หนูน่ารัก แก้มใสๆ นี่ก็นุ่มนิ่ม ให้พี่อดใจไหวเหรอ”
“แต่...แต่แก้มหนูช้ำหมดแล้วพี่พระพาย” ผมพูดเสียงเบา เผลอแทนตัวเองว่าหนูเพราะโดนเรียกแบบนั้นบ่อยๆ ซึ่งเป็นความคิดที่ผิดมากเพราะมันทำให้พี่พระพายคลั่งยิ่งกว่าเดิม
“ให้ตายเถอะเฟน อยากให้พี่ตายหรือไง สั่นไปหมดแล้วเนี่ย”
พี่พระพายหน้าแดงไปหมด ขนาดเขาผิวแทนผมยังเห็นว่าหน้าเขาแดงลามไปยันหู ผมหลับตาปี๋ตอนพี่พระพายยื่นหน้ามาหอมแก้มจุ๊บจมูกผม ปากก็พึมพำว่ามันเขี้ยวๆ คือ....มันเขี้ยวผมแล้วต้องงับแก้มผมแบบนี้ด้วยเหรอ
“พี่อย่ากินแก้มเรา”
“งั้นกินอะไรแทนดี” พี่พระพายแกล้งถาม “กินตัวหนูดีมั้ยครับ”
“ไม่เอาาาาา”
“งั้นมาจูบก่อนเร็ว”
“แต่พี่...อื้อ!” ผมห้ามไม่ทัน พี่พระพายประทับริมฝีปากลงมาเร็วกว่าที่คิด ผมหลับตาปี๋ ปล่อยให้เขาเป็นฝ่ายชักนำ พี่พระพายประคองใบหน้าผมไว้ เขาเกลี่ยปลายนิ้วกับแก้มผม ส่วนมืออีกข้างประคองท้ายทอยให้ผมเงยหน้ารับจูบจากเขา ริมฝีปากผมถูกคนตัวโตรังแก จะเบี่ยงหน้าหนีก็ไม่ได้
พี่พระพายชอบจุ๊บเบาๆ เวลาที่ผมดื้อไม่ยอมเปิดปากให้ พอโดนจุ๊บเข้าซ้ำๆ ก็เผลอตัวเผยอริมฝีปากให้จนได้ แก้มผมร้อนวาบ ถึงหลับตาอยู่ก็รู้ว่าพี่พระพายกำลังยิ้มชิดริมฝีปากผม เราอยู่ใกล้กันจนผมสัมผัสได้ถึงขนาดนี้เลยล่ะ
“พี่ พอ…” ผมดันอกพี่พระพายเบาๆ หอบแฮ่กตอนช้อนตาขึ้นสบกับดวงตาคมกริบวาววับ พี่พระพายเป็นผู้ล่า ส่วนผมเป็นเหยื่อตัวเล็กที่กำลังขอความเมตตาจากเขา “น่ะ...หนูหายใจไม่ทัน ปากจะละลายเป็นไอติมแล้ว”
พี่พระพายหรี่ตาจ้องหน้าผม
“หนูรู้มั้ยว่าสภาพตัวเองตอนนี้เป็นยังไง”
“อะ อะไรพี่ เราไม่รู้”
“ช้อนตามองพี่น้ำตาคลอ แก้มแดงๆ ปากเล็กๆ ขยับมุบมิบอ้อนพี่แต่บอกให้หยุดนี่ไม่ใจร้ายเกินไปเหรอเฟน”
“ฮือ พี่เห็นใจเรานะ” ผมกะพริบตาปริบๆ เลยโดนพี่พระพายเอียงหน้างับแก้มไปทีนึง “อื้อ! บอกว่าอย่ากินแก้มเรา!”
“แก้มใสๆ เวลาเขินมันแดงแปร๊ดน่ากินนี่คะ”
“คะอะไรของพี่ แล้วพี่จะแซวเราอีกนานมั้ยเนี่ย” ผมมุดหน้าซุกกับอกพี่พระพาย เขินจนจะม้วนอยู่แล้วยังยิ้มแกล้งกันอยู่ได้ คนขี้แกล้ง อยากจะโกรธจังเลยแต่ทำไม่ลงเพราะชอบพี่พระพายมากๆ เหมือนกัน
“ก็หนูขี้เขิน พี่อดแกล้งไม่ได้ทุกที”
“ก็เราชอบพี่ ถ้าเราไม่ชอบพี่เราไม่เขินพี่หรอก!”
“พูดมาแบบนี้ยิ่งอยากแกล้งเข้าไปใหญ่” พี่พระพายลูบมือกับเอวผมแล้วบีบเบาๆ “อยากแกล้งให้แดงไปทั้งตัวไม่ใช่แค่ที่แก้มแล้วเนี่ย”
“เรายังเด็กอยู่นะ!”
“แต่ก็โตพอที่จะทำอะไรๆ แบบผู้ใหญ่ได้แล้วน้า”
“เลิกคิดจะล่อลวงเราสักที”
“คิดจะลวงน่ะไม่เคย แต่คิดจะล่อนี่ทุกชั่วขณะลมหายใจเลยจ้ะหนูจ๋า”
“ไม่อยู่กับพี่แล้ว เราจะกลับไปหาฟรองซ์กับพี่สายฟ้า” ผมดันตัวออกจากอกพี่พระพาย แต่ลืมไปว่าพี่พระพายมือเหนียวยิ่งกว่ากาว เขากอดเอวผมไว้แน่น แถมมือไม่อยู่นิ่งลูบเนื้อลูบตัวผมไปมาอยู่นั่นแหละ “พี่อย่าบีบก้นเรา!”
“นุ่มไปทั้งตัวเลยเนอะ”
“พี่!”
“หนูไม่ต้องกลับไปหาสองคนนั้นหรอกครับ” พี่พระพายหอมหัวผมอีกฟอด “เพราะเดี๋ยวเราจะไปหาที่เดตใหม่กันสองคน ส่วนฟรองซ์ปล่อยให้อยู่กับสายฟ้าไปนั่นแหละ”
“แต่…”
“ไม่มีแต่ครับ”
“ฟรองซ์จะโกรธเรานะพี่”
“ฟรองซ์ไม่โกรธเฟนหรอก เพราะฟรองซ์จะด่าพี่แทนฐานลักพาตัวหนู” พี่พระพายหัวเราะร่วน เขาลูบหัวผมไปมา “ว่าไงเรา ไม่อยากอยู่กับพี่เหรอ แต่พี่อยากอยู่กับหนู ไปเดตกับหนู เราเป็นแฟนกันนะครับเฟน พี่ชอบหนูมากๆ ขนาดนี้แล้วนะ รับผิดชอบความรู้สึกพี่ด้วยสิ”
ผมทนมองรอยยิ้มของพี่พระพายไม่ไหวจริงๆ เลยได้แต่หลุบตาลงต่ำ หัวใจเต้นรัวพอๆ กับอุณหภูมิบนใบหน้าเพิ่มขึ้นสูงนั่นแหละ
“งั้น…” ผมกระแอม “ฝากให้พี่สายฟ้าไปส่งฟรองซ์ที่บ้านได้มั้ย”
“พี่บอกมันเรียบร้อย ไม่ต้องเป็นห่วงครับ”
ผมเม้มริมฝีปาก ช้อนตาขึ้นสบกับพี่พระพาย
“ถ้างั้นก็ได้”
“อะไรก็ได้ครับ”
“เราไปกับพี่พระพายก็ได้”
พอบอกไปแบบนั้นพี่พระพายก็ยิ้มหวาน แววตาเป็นประกายวิบวับ
“น่ารักที่สุดเลยครับคนนี้”
[สายฟ้า]
“จอดตรงนี้ใช่มั้ย” ผมถามคนที่เอาแต่นั่งหน้าบึ้งคิ้วขมวดมาตลอดทาง ฟรองซ์พยักหน้าให้
“ตรงนี้เลย ขอบคุณมากพี่”
“ไม่เป็นไร” ผมเลิกคิ้วเล็กน้อย อดพูดไม่ได้ “เรื่องพระพายน่ะ มันไม่ได้เลวร้ายอะไรขนาดนั้นหรอก รู้ว่าห่วงเฟน พี่ก็คอยดูให้อยู่ เห็นแบบนั้นมันก็เป็นสุภาพบุรุษอยู่นะ”
“เพื่อนกันก็แก้ต่างให้กันได้ดิ”
“ตามใจแล้วกัน” ผมยักไหล่ “เอาถุงขนมที่กินหมดแล้วลงไปทิ้งด้วย อย่ามาเนียนทิ้งไว้”
“รู้แล้วน่า”
ฟรองซ์คว้าถุงขนมแล้วลงจากรถไป ผมมองตามจนเห็นเขาเข้าบ้านเรียบร้อยถึงวนรถขับออกจากหมู่บ้าน เลี้ยวแวะปั๊มเติมน้ำมัน ซื้อน้ำซื้อขนมจากร้านสะดวกซื้อในนั้นก่อนกลับจะได้ไม่ต้องแวะเซเว่นหน้าหอ หาที่จอดยากเข้าไปอีก
ในขณะที่ผมกำลังเก็บของเข้ารถ เสียงแจ้งเตือนไลน์ก็ดังขึ้น เป็นไอ้พระพายเพื่อนรักที่ทักมา
PP : เยกันยังวะ
Thunder : โทษนะ เย เย่อ อะไรของมึง
PP : แยกกันยัง*
PP : นิ้วเบียดไปกดสะเอ แป้น ก. ก็กดไม่ค่อยติด กูเป็นเศร้า
Thunder : เออ เรื่องของแป้นมึง สรุปมีอะไร กูแยกกับฟรองซ์เมื่อกี้
Thunder : แวะเติมน้ำมันอยู่ปั๊มข้างหมู่บ้านเขาเนี่ย
PP : ฟรองซ์โทรมาหาเฟนเมื่อกี้บอกมือถือหาย โทรเข้าไม่มีคนรับ เห็นว่าปิดเสียงไว้
PP : น่าจะตกบนรถมึง ดูให้หน่อยว่าเจอมั้ย
Thunder : เออ แป๊บนึง
ผมอ้อมมาฝั่งข้างคนขับ ตบเบาะหามือถือให้ฟรองซ์ก็ไม่เจอเลยก้มลงมองตรงที่วางเท้าแทน สายตาสะดุดเข้ากับอะไรบางอย่างที่ตกอยู่ในซอกระหว่างแผ่นยางรองพื้นรถกับรถผม พอเลิกแผ่นยางขึ้นมาก็ชัดเลย โทรศัพท์มือถือของฟรองซ์แน่ๆ ผมหยิบมันขึ้นมา อีกมือก็พิมพ์ไลน์ตอบพระพาย
Thunder : เจอแล้ว บอกเฟนให้บอกฟรองซ์ว่าเดี๋ยวเอาไปคืนให้
PP : โอเค
ผมวางโทรศัพท์ฟรองซ์ไว้บนคอนโซลหน้ารถแต่วางผิดมุมไปหน่อยมันเลยลื่นจะตก ผมรีบตะครุบไว้ มือดันเผลอไปโดนปุ่มเปิดหน้าจอ อีกฝ่ายไม่ได้ล็อกรหัสไว้ผมเลยเห็นว่าเขาเปิดค้างไว้หน้าทวิตเตอร์พอดี ตอนที่กำลังจะกดออกเพราะไม่อยากเสียมารยาท สายตาผมก็เหลือบไปเห็นดิสทวิตฯ ที่คุ้นเคยเข้าให้ซะก่อน รู้ตัวอีกทีก็กดดูหน้าโปรไฟล์เขาเข้าให้ซะแล้ว
วินาทีแรกผมตกใจกับสิ่งที่เห็น
วินาทีต่อมาดันเผลอกระตุกยิ้มเข้าให้ซะงั้น
เทพท้อกับประชาธิปไตยที่หายไป @LostDemocracy44
หน้าเหวอเชียว ตกใจเหรอครับคุณ : )
Notice me senpai! @fcpeetepthor
人の携帯を内緒で覗いて、失礼だとまだわからないのですか。笑ってるのはどう言う意味ですか。！！！
------------------------------------------------
มาอัปแล้วค่ะ ฮืออ ขออภัยหายไปนาน งานยุบยับมาก ขอบคุณที่ยังรอกันนะคะ ในส่วนของทวิตน้องฟรองซ์นั้น [แอบดูมือถือคนอื่น ไม่คิดว่ามันเสียมารยาทเหรอ แล้วที่ยิ้มน่ะหมายความว่ายังไง!!!] ขอบคุณที่ปรึกษาด้านภาษาญี่ปุ่นทั้งสองท่านที่เราไปรบกวนด้วยนะคะ
ในส่วนของพี่พระพายนั้น...ก็ยังไม่ได้แอ้มน้องสักที แต่หมายตาไว้แล้ว ยิ่งน้องมาน่ารักใส่ทุกวันๆ แบบนี้ ฮึ่ม เป็นกำลังใจให้พระเอกของเราด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ
ปล.พรุ่งนี้อย่าลืมไปเลือกตั้งกันนะคะ
#เพื่อนกล่อมนอน
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 23-03-2019 23:14:24
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 24-03-2019 00:29:08
เริ่มหัวข้อโดย: mybear_sr ที่ 24-03-2019 02:00:11
เริ่มหัวข้อโดย: kawisara ที่ 24-03-2019 07:24:15
น้องเฟนนู๋อย่าใว้ใจ
อิ พพ นักอิพี่มันเป็นคนเลว
หนีปายยยยยยย
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 24-03-2019 08:10:48
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 24-03-2019 08:18:59
อีพี่พพ.หื่นมากไม่ไหวจะน้วยแล้ว
เฟนอันตรายมากๆ ต้องรบกวนตั้มมาเตือนบ่อยๆ
เริ่มหัวข้อโดย: magmild ที่ 24-03-2019 10:12:18
Sent from my GT-I8262 using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 24-03-2019 13:52:34
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 24-03-2019 14:47:04
เริ่มหัวข้อโดย: Leenboy ที่ 24-03-2019 16:37:57
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 24-03-2019 18:11:41
เริ่มหัวข้อโดย: Kelvin Degree ที่ 24-03-2019 23:36:12
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 25-03-2019 00:43:12
เริ่มหัวข้อโดย: miikii ที่ 25-03-2019 01:16:47
แต่พี่พระพายคือร้ายมาก!!!!!!! น้องอย่ายอม แงงงงงงงงงงงงงง
เริ่มหัวข้อโดย: JackXy Wu ที่ 29-03-2019 22:15:28
.
.
.
บทที่ 21
แก้ม (คำนาม.) อวัยวะที่น่าขย้ำให้แดง
Ignore me senpai! @fcpeetepthor
人の携帯を内緒で覗いて、失礼だとまだわからないのか。笑ってるのはどう言う意味?！！！
เทพท้อกับประชาธิปไตยที่หายไป @LostDemocracy44
กำลังตอบกลับถึง @fcpeetepthor
Thai language please : )
ตั้มเคยบอกว่าพี่พระพายเสน่ห์แรง ตอนแรกผมก็ไม่ค่อยสนใจหรอก แต่พอข่าวผมคบกับพี่พระพายกระจายเป็นวงกว้าง ผมก็รับรู้ถึงสายตาคนรอบตัวที่มองมา บางคนไม่อะไร แต่บางคนน่ากลัวมาก จ้องผมเขม็งจนตัวเกือบหด ฮือ ผมไม่ได้ไปแย่งพี่พระพายมาจากใครนะ
ผมน่ะ...เพิ่งจะมาสังเกตจริงๆ จังๆ แหละว่าคนเข้าหาพี่พระพายเยอะมากเวลาเขาอยู่ที่มอ อย่างหลายวันก่อนเรานัดกินข้าวเที่ยงด้วยกัน ตอนผมเดินไปถึงโต๊ะก็เห็นสาวๆ พากันรุมล้อมรอบโต๊ะ ได้แต่ชะเง้อคอมองไม่กล้าเข้าไปจนพี่พระพายสังเกตเห็นผมแล้วกวักมือส่งเสียงเรียกนั่นแหละวงล้อมพี่สาวคนสวยถึงเปิดออกให้ผมเดินตัวลีบเข้าไปหาพี่พระพาย
แต่กลัวก็ส่วนกลัว หวงก็ส่วนหวง ตอนแรกกลัวใช่ว่าตอนหลังจะไม่หวงนี่ พอผมเจอแบบนั้นบ่อยๆ เข้าก็นึกหมั่นไส้พี่พระพายจริงๆ นะ เสน่ห์แรงแบบนี้ผมก็ลำบากสิ ยิ่งพอปลดวินัยพี่เขาก็ไม่ต้องเก๊กหน้าดุแล้ว คนก็ยิ่งกล้ากว่าเข้าหามากกว่าเดิม
ผมน่ะ ผมน่ะนะ…
หวงพี่พระพายที่สุดเลย ฮึ!
พอหวงเขามากๆ ผมก็ย้อนกลับมาดูตัวเอง อดคิดไม่ได้ว่าพี่พระพายที่ฮอตซะขนาดนั้นกับผมที่ธรรมดาซะขนาดนี้ ถ้าวันนึงเขาเจอคนน่าสนใจกว่าผมจะทำยังไง ในหัวผมฟุ้งซ่าน รู้ตัวอีกทีก็เดินมาถึงตึกบรรณาสารเรียบร้อย วันนี้ผมเลิกช้า พี่พระพายเลยมานั่งทำรายงานรอผมที่ตึกบรรณฯ เรานัดกันเจอกันที่นี่ก่อนกลับหอ
ผมขึ้นลิฟต์ไปชั้นสี่ มองซ้ายขวาหาพี่พระพาย ใช้เวลาไม่นานก็เห็นเขานั่งอยู่ที่โต๊ะมุมด้านในที่ค่อนข้างเงียบสงบและเป็นส่วนตัวกว่าจุดอื่น หนังสือเล่มหนากองเป็นตั้ง พี่พระพายสวมแว่นสายตากรอบใส เขาจะใส่มันเฉพาะตอนทำงาน ตอนนี้ก็เหมือนกัน เพราะเขากำลังจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กเขม็งพร้อมรัวนิ้วพิมพ์อย่างคล่องแคล่วโดยไม่ต้องดูแป้น
ผมไม่ได้เดินเข้าไปหาในทันที แต่แอบมองอยู่สักพักหนึ่ง ผมชอบเวลาพี่พระพายกำลังตั้งใจทำงานอย่างมีสมาธิแบบนี้ ใบหน้าเขาดูจริงจัง มันมีเสน่ห์ต่างจากตอนพี่พระพายทำตัวบ้าๆ บอๆ ในเวลาปกติ แต่ถ้าถามว่าผมชอบพี่พระพายเวอร์ชั่นไหนมากกว่า
อืม…
ชอบหมดเลยแหละ
แต่จะไม่ชอบตรงที่เงยหน้าไปยิ้มใจดีให้ใครก็ไม่รู้ที่เดินมาขอนั่งที่โต๊ะด้วยนี่แหละ คือโต๊ะอื่นก็ว่างไง งงอะ ทำไมพี่สาวคนนั้นต้องมานั่งกับพี่พระพาย หรือโต๊ะตรงนั้นฮวงจุ้ยดีเหมาะแก่การอ่านหนังสือเหรอ
ผมพยายามปรับสีหน้าตัวเองไม่ให้มุ่ยไปมากกว่านี้แล้วเดินเข้าไปหาพี่พระพายที่โต๊ะ พอเขาเห็นผมก็ยิ้มกว้างส่งเสียงทักทาย
“อ้าวหนู”
“เราหาพี่ตั้งนาน” ผมนั่งลงข้างเขา รู้สึกได้เลยว่ามีสายตาของพี่ผู้หญิงมองมาแต่ผมทำเป็นไม่สนใจ ยื่นหน้ามองจอโน้ตบุ๊กของพี่พระพาย “โห อะไรเนี่ย ดูยุ่งยากจังเลย”
“วิชาวิจัยครับ” พี่พระพายบอก เขาลูบหัวผม “พี่จะตายแล้วหนู อะไรก็ไม่รู้ปวดหัว อยากได้กำลังใจ”
“อ่า งั้นสู้ๆ นะพี่”
“โห แค่นี้เองเหรอ”
“พี่จะเอาแค่ไหนอะ” ผมเอียงคอถาม ก่อนรีบดักเมื่อเห็นคนเจ้าเล่ห์ยิ้มกรุ้มกริ่มตาพราว “ห้ามแกล้งเรา รู้ทันนะ”
“รู้ทันเก่งจังเลย ไหนใครสอนมาคะ สายฟ้าหรือรัญเอ่ย”
“เราไม่ชอบตอนพี่ปะเหลาะเราเลย”
“ทำไมล่ะหืม”
“เราเขิน” ผมก้มหน้าหลบสายตาเขา แอบชำเลืองมองพี่ผู้หญิงคนนั้น เธอทำเป็นจดงานในสมุดแต่ตาก็ลอบมองพวกเราเป็นระยะ
“หนูเขินพี่ก็ดีแล้วไง พี่เป็นแฟนหนูนะ ถ้าไปเขินคนอื่นนี่ไม่ยอมจริงๆ ด้วย”
“ก็ไม่เคยไปเขินคนอื่นสักหน่อย”
ผมก้มหน้าบ่นอุบอิบ ได้ยินเสียงเลื่อนเก้าอี้พร้อมกับพึมพำขอตัว ก่อนพี่ผู้หญิงที่นั่งร่วมโต๊ะกับพวกเราจะเดินจากไป ผมแอบยิ้มกับตัวเอง แต่ก็ต้องร้องโอ๊ยเมื่อแก้มถูกดึงโดยไม่ทันตั้งตัว
“เดี๋ยวนี้ร้ายจังเลย”
“เจ็บๆๆ พี่อย่าดึงแก้มเรา”
“งั้นเปลี่ยนจากดึงเป็นหอมได้มั้ยคะ”
“ฮื่อพี่ ไม่เอา” ผมกระซิบเสียงเบา ดันหน้าเขาออกเลยโดนหอมฝ่ามือไปฟอดใหญ่แทน “อีกอย่างเลิกลงท้ายคะขาสักที เราเป็นผู้ชายนะ พี่จะมาคะขากับเราทำไม”
“น่าเอ็นดูออก ดูเป็นผู้ชายหวานๆ หนูไม่คิดแบบนั้นเหรอ”
“พี่คิดว่าระบบความคิดเราเหมือนของพี่หรือไง”
“เหมือนหนูด่าพี่เลย” พี่พระพายมีสีหน้าครุ่นคิดก่อนยิ้มกว้าง “แต่ช่างเถอะ หนูด่าแสดงว่าหนูรักพี่”
“เรารักพี่ แต่เราไม่ได้ชอบด่าพี่เป็นการแสดงความรักนะ”
“แล้วหนูทำอะไรเป็นการแสดงความรักกับพี่ล่ะหืม?”
“...”
“แล้วอยากรู้มั้ย…” พี่พระพายคลี่ยิ้มจนตาหยีโค้ง สีหน้าเริ่มไม่น่าไว้ใจตอนพูดประโยคถัดมา “ว่าพี่ทำอะไรเป็นการแสดงความรักกับหนู”
“พี่ไม่ทำงานเหรอ” ผมเปลี่ยนเรื่อง “เอาเวลามาแกล้งเราไปทำงานดีกว่า เดี๋ยวก็นอนดึกอีกอะ”
“เป็นห่วง?”
“ก็เป็นแฟน” ผมตอบอุบอิบ “เลยเป็นห่วง”
“ฮึ่ย มันน่านักกกก” พี่พระพายทำท่าจะเข้ามาฟัด ผมเลยทำตาดุใส่ แต่เหมือนจะดุไม่พอเพราะสุดท้ายก็โดนจับมือไปหอมฟอดๆ ซะเสียงดัง
“พี่ พอ!”
“หยอดพี่แล้วก็รับผิดชอบหน่อยสิ”
“เราไม่ได้หยอดดดดด”
“หนูหยอดดด” พี่พระพายเถียง เขาดัดเสียงเล็กเสียงน้อยฟังดูน่าหมั่นไส้ ดวงตาคมกริบใต้กรอบแว่นฉายประกายแวววาว “ไม่งั้นใจพี่จะเต้นตุ๊บๆ อยากฟัคหนูแบบนี้เหรอ”
“ฟัดก็พอ!”
“อุ๊บส์ ขอโทษครับ ลิ้นพี่เบียด”
“ข้ออ้างน่าเกลียดอะ” ผมย่นจมูก ดึงมือออกจากการเกาะกุมของพี่พระพาย คราวนี้เขายอมปล่อยแต่โดยดี “พี่ทำงานสิ เดี๋ยวเรานั่งเป็นเพื่อน”
“กลับไปทำที่หอก็ได้ เดี๋ยวพี่ยืมหนังสือไป”
“มันจะลำบากพี่น่ะสิ” ผมส่ายหน้า มองสบตาพี่พระพาย “พี่ทำที่นี่สะดวกกว่าไม่ใช่เหรอ จะหอบกลับหอให้วุ่นวายทำไม”
“อันที่จริงทำที่นี่ไม่สะดวกนะหนู”
“หือ ยังไง?”
“ก็มันเงียบ คนก็เยอะ ทำที่นี่เสียงดังไม่ได้นะ ห้ามเลอะด้วย”
“เอ้า แล้วพี่จะเสียงดังไปทำไมล่ะ” ผมเกาหัว ไม่เข้าใจ หรือว่าพี่พระพายอยากตะโกนระบายอารมณ์ตอนหงุดหงิดกับงาน แต่ถ้าทำที่นี่มันตะโกนไม่ได้เลยอยากกลับไปทำที่ต้องจะได้เสียงดังได้ตามใจ? ส่วนห้ามเลอะนี่ยังไงนะ อยากทำไปด้วยกินขนมไปด้วยใช่มั้ย แต่ห้องสมุดห้ามกินขนมไง ต้องเป็นแบบนี้แน่ๆ
“เวลาฟินๆ เราเก็บเสียงไม่ได้หรอกหนู”
“หือ?”
“มันจะแบบ ฮึ่มฮั่มๆ โฮกฮาก อื้ออ้า อ๊าส์โดยอัตโนมัติ”
“พี่ เราว่าเราเริ่มไม่เข้าใจแล้ว” ผมส่ายหัวน้อยๆ “แต่ตอนแรกเราว่าเราเข้าใจพี่นะ พี่อยากตะโกนดังๆ เวลาทำงานไม่ได้ดั่งใจใช่มั้ยเลยอยากกลับไปทำที่หอมากกว่า แถมที่นี่เอาของกินเข้ามาไม่ได้ด้วยเดี๋ยวเลอะ กลิ่นนลอยคลุ้ง”
พี่พระพายฟังผมพูดจบก็พ่นหัวเราะออกมาเสียงดังจนต้องยกมือตะครุบปากตัวเองไว้ นานทีเดียวกว่าเขาจะสงบสติอารมณ์มาตอบผมได้
“แบบนั้นเลยหนู แบบนั้นเลย ฮ่าๆ อุ๊บ...งั้นเรากลับห้องกันดีกว่าเนอะ”
“ไม่เอาๆ ทำนี่แหละพี่ เราว่าพี่กลับไปทำที่ห้องคงได้แต่ตะโกนโวยวายสลับกับกินขนมจนงานไม่เสร็จแน่ๆ เรารู้ เราอยู่กับพี่มานานแล้ว” ผมยืนยันหนักแน่น ตีหน้าดุทำเสียงขึงขังให้พี่พระพายรู้ว่าจริงจัง
“ก็เดี๋ยวหนูรอ” พี่พระพายยิ้ม แววตาคล้ายจะเอ็นดูผม
“รอได้”
“ไม่เบื่อเหรอ?”
“ม่ายยย” ผมส่ายหัว ยิ้มให้พี่พระพายสบายใจ “เราจะทำงานเป็นเพื่อนพี่ด้วย ตึกบรรณฯ แอร์เย็น ทำนี่แหละจะได้ประหยัดค่าไฟที่ห้อง”
“เสียดายนิดๆ แต่ก็โอเค พี่ตามใจหนูอยู่แล้ว”
ผมพยักหน้ารับหงึกหงัก พี่พระพายยิ้ม เขาขยี้หัวผมอีกทีก่อนกลับไปทำงานต่อ ส่วนผมก็หยิบการบ้านที่อาจารย์สั่งขึ้นมาทำ เป็นวิชาทั่วไปที่ไม่ต้องแกะต้องแซะหรือทำอะไรเสียงดังจนรบกวนคนอื่นๆ ที่นี่
แต่ดูเหมือนคนอื่นที่ชอบมารบกวนพวกเราอะ
มีคนแวะมาทักทายพี่พระพายที่โต๊ะทุกๆ สิบนาทีโดยประมาณ พี่พระพายเองก็อัธยาศัยดีเกินไป ยิ่งพอไม่ต้องสวมมาดพี่วินัยแล้วก็เงยหน้าคุยกับเขาไปเรื่อย ผมมองแล้วมองอีกก็ไม่รู้ตัวนะคนเรา เสน่ห์แรงเกินไปมั้ย กลับไปตีหน้าดุเป็นพี่วินัยเหมือนเดิมเลยนะ คนจะได้ไม่ต้องเข้าหาแบบนี้อะ!
“หืม?” พี่พระพายส่งเสียงออกมาเมื่อจู่ๆ ผมก็ขยับเก้าอี้เข้าไปนั่งชิดตัวเขาแล้วแนบแก้มเกยไหล่อีกฝ่าย
“หนาว” ผมตอบสั้นๆ เอียงหน้าช้อนตามองพี่เขา “เราซบพี่ไม่ได้เหรอ”
“ทำไมจะไม่ได้” พี่พระพายหัวเราะ “แค่แปลกใจเฉยๆ ปกติหนูไม่ค่อยมาซุกพี่เวลาเราอยู่ข้างนอกไง”
“ก็วันนี้เราจะซุก”
“ครับๆ ซุกเลยครับ ยังไงพี่ก็กำไร”
“พี่”
“ครับ ว่าไงเอ่ย?”
“เราชวนพี่คุยได้มั้ย” ผมกอดกระเป๋าเป้ตัวเองเอาไว้แน่น ที่ว่าหนาวก็คือหนาวจริง แอร์ตกเต็มๆ หัวเลย “แต่ถ้าชวนคุยแล้วพี่ไม่มีสมาธิทำงานก็ไม่เป็นไร”
“แล้วหนูไม่ทำงานต่อเหรอ”
“ไม่ทำแล้ว ขี้เกียจ” อันที่จริงคือไม่มีสมาธิทำงานเพราะมัวแต่มองคนที่มาทักพี่พระพายแล้วยิ้มหวานให้เขานี่แหละ ฮึ่ย หวงๆๆๆ
“กลายเป็นเด็กขี้เกียจตั้งแต่เมื่อไหร่ฮึเรา?” พี่พระพายเขกหัวผมทีนึง มันไม่ได้เจ็บหรอก แต่ผมดันหลับตาปี๋ซะอย่างนั้น “ชวนคุยได้ครับ ไหน มีอะไรจะคุยกับพี่”
“พี่รู้จักคนเยอะจังเลย”
“พี่เป็นเด็กกิจกรรมไง” เขาตอบในขณะที่หันกลับไปพิมพ์งานต่อ “ช่วงปีหนึ่งปีสองพี่ยังปรับตัวกับวิชาเรียนของคณะตัวเองไม่ได้เลยหันมาทำพวกกิจกรรมปลอบใจตัวเองที่ต้องเรียนคณะที่ไม่ได้ชอบ ไปๆ มาๆ ดันรู้จักคนเยอะไปหมด”
“มิน่า…”
“มิน่าอะไรครับ?”
“เปล่า” ผมส่ายหน้ากับไหล่พี่พระพาย ขยับเข้าซุกเขามากกว่าเดิมเมื่อแอร์ตกกระทบตัวจนเย็นไปหมด แต่แก้มผมกลับอุ่นเมื่อซบอยู่บนไหล่พี่เขา “เราแค่คิดว่าพี่เข้ากับคนอื่นได้ง่ายจังเลย คนชอบพี่เยอะด้วย”
“เป็นธรรมดาของคนหล่ออะหนู พี่ก็ลำบากใจนิดหน่อย แต่พอคิดว่าเออ ไอ้เรามันก็หล่อเหลาคารมคมคายขนาดนี้ คนจะชอบเยอะก็ไม่แปลก”
“ฮึ ไม่อยากให้พี่หล่อแล้ว”
“หืม อะไรนะหนู”
“เปล่า…”
“ได้ยินนะครับ” พี่พระพายหัวเราะหึๆ ผมหลบตาเขาวูบ ซุกหน้ากับไหล่อีกฝ่ายนิ่งๆ “ไม่อยากให้พี่หล่อเหรอ ทำไมอะ มีแฟนหล่อๆ แบบพี่ไม่ดีเหรอเรา?”
“ไม่ดี”
“ยังไง”
“คนชอบพี่เยอะ”
“คนชอบพี่เยอะแล้วยังไงครับ” พี่พระพายไล่ถามไม่หยุด พอผมไม่ตอบก็จี้ซ้ำ “หรือหนูอยากให้คนอื่นเกลียดพี่ ว้า...ทำไมถึงอยากให้คนอื่นเกลียดพี่ล่ะ แปลกๆ นะเนี่ย”
“พี่พระพายแกล้งเรา” ผมตัดพ้อ ฟังดูก็รู้แล้วว่าพี่พระพายรู้ยังจะมาถามเอากับผมอีก
“พี่แกล้งอะไรหนู”
“...”
“หนูคะ”
“ฮื่อ...ไม่เอาหนูคะ” ผมประท้วง มุดหน้ากับไหล่กว้างไม่ยอมเงยขึ้นมาแม้พี่พระพายพยายามจะเชยคางผมขึ้นให้สบตากันก็ตาม “มันจั๊กจี้”
“ถ้าไม่บอกพี่ดีๆ พี่ก็จะพูดแบบนี้ต่อไปค่ะ”
“พี่พระพายยยยย”
“ทำไมคะ เรียกชื่อพี่ทำไมเอ่ย”
“ฮือออ”
“เร็วค่ะ บอกพี่เร็วว่าหนูเป็นอะไร” น้ำเสียงทุ้มพยายามล่อลวงผม พอๆ กับฝ่ามืออุ่นที่ละจากแป้นพิมพ์มาลูบแก้มผมเบาๆ “ไม่งั้นพี่จูบ”
“...”
“จับจูบกลางตึกบรรณฯ นี่จริงๆ นะคะ”
“ไม่เอาพี่” ผมส่ายหน้าจนผมเผ้ายุ่งเหยิง ได้ยินเสียงหัวเราะของพี่พระพายอยู่เหนือหัว ผมสูดลมหายใจลึก ค่อยๆ เงยหน้าช้อนตาขึ้นมอง พอได้สบตากับเขา ใจผมก็เต้นตุ๊บๆ ด้วยความอายกับสายตารู้ทันนั้น
“ไม่เอาก็บอกมาเร็ว”
“ก็เรา…” ผมหลุบตาลง
“มองตาพี่เวลาพูดด้วยสิเฟน”
“ฮื่อ…”
“หนู...ไม่ดื้อสิคะ”
“อื้อ ก็เรา…” ผมเม้มปาก กลั้นใจสบตากับพี่พระพาย คนขี้แกล้งแววตาเป็นประกายระริก “...เราหวงพี่นี่นา เราไม่อยากให้คนชอบพี่เยอะเพราะเราหวงพี่จนจะบ้าอยู่แล้วเนี่ย!”
“หวงพี่?”
“เราพูดไม่ชัดเหรอ”
“เปล่า พี่แค่อยากฟังอีกรอบ” พี่พระพายว่ากลั้วเสียงหัวเราะ ปลายนิ้วซุกซนเริ่มจิ้มแก้มจิ้มจมูกผมไปทั่ว “ไหนพูดให้พี่ชื่นใจอีกรอบเร็วครับ”
“ไม่เอา…”
“เขินเหรอ”
“พี่พระพายก็รู้ยังจะแกล้งเราอยู่ได้” ผมปัดนิ้วพี่พระพายออกจากใบหน้าตัวเอง แต่เขาก็ยังตามมาจิ้มแก้มบีบจมูกผมเล่นเหมือนเดิมอยู่ดี “อื้อ! พี่จะอะไรนักหนากับหน้าเราเนี่ย”
“ก็น่ารักเองนี่ โทษตัวเองไปเลยอย่ามาโทษพี่”
“มันไม่ใช่ความผิดเราสักหน่อย”
“ความผิดหนูเต็มๆ เลยแหละเฟน” พี่พระพายแตะปลายนิ้วชี้กับจมูกผมแล้วคลึงเบาๆ “ทำไมเป็นคนที่น่ารักน่าเอ็นดูไปหมดทุกส่วนแบบนี้ฮึ? ดูสิ จมูกก็น่ารัก เวลางอนชอบย่นใส่พี่เหมือนลูกแมวเลย ตาก็ใสแป๋ว ขนตาหนูยาวแบบนี้เวลากะพริบปริบๆ อ้อนทีนึงใจพี่เหลวไปกองที่ตาตุ่ม แก้มก็ใสกิ๊ง ตอนเขินพี่นี่แดงแปร๊ดอย่างกับมะเขือเทศสุก เนี่ย หนูน่ารักขนาดนี้ ไม่ให้พี่ชอบวอแวหนูได้ไงไหวล่ะครับเฟน”
พี่พระพายพูดพลางเลื่อนปลายนิ้วไปตามตำแหน่งต่างๆ ปลายนิ้วอุ่นเกลี่ยสลับคลึงเบาๆ เคล้าเสียงชมจนหน้าผมร้อนเห่อไปหมด ไม่รู้เลยว่าตัวเองในสายตาพี่พระพายมันจะอะไรขนาดนั้น ผมว่าผมก็เป็นตัวผมตามปกตินะ พอได้ยินเขาบรรยายมาแบบนี้มันก็รู้สึกเขินแปลกๆ คันยุบยิบในใจ มือไม้พาลไม่รู้จะวางไว้ตรงไหน
“พูดไม่ทันขาดคำ แก้มแดงอีกแล้ว”
“ฮื่อพี่ ไม่เอา” ผมยกมือดันอกพี่พระพายไว้เมื่อเขาทำท่าจะขยับเข้ามาใกล้ เงยหน้าซ้อนตาส่งเสียงขอร้องออกไป “ไม่กินแก้มเราในนี้นะ คนเยอะ ไม่เอาๆๆ”
“รู้ได้ไงว่าพี่จะกินแก้มหนู” เขาถาม ดวงตาเป็นประกาย
“ก็…”
“พี่จะกินปากหนูต่างหาก”
พี่พระพายฉวยโอกาสตอนผมยังประมวลคำพูดของเขาไม่ออกโอบคอผมขยับเข้าหา ก่อนกดจูบลงมาโดยมีหน้าจอโน้ตบุ๊กบังพวกเราไว้จากสายตาคนอื่น ทุกอย่างเกิดขึ้นภายในเสี้ยววินาที ตอนที่ผมกำลังตกใจก็ถูกขบเม้มริมฝีปาก บดเบียดเคล้าคลอเบาๆ ลมหายใจอุ่นเป่ารดผิวในระยะประชิด หลังจากนั้นแก้มซ้ายขวาก็ถูกจับหอมข้างละฟอด
“พี่!”
“ชู่ว ไม่เสียงดังสิ อยากให้คนหันมามองพวกเราเหรอ”
“พี่อะ!” ผมเม้มริมฝีปากแน่น หดตัวมุดหน้ากับไหล่พี่พระพาย “ขี้แกล้ง นิสัยไม่ดี”
“งั้นหนูก็อย่ามาอ้อน มาซุก มาซบพี่แบบนี้สิเฟน ถึงพี่ไม่ใช่พระอิฐพระปูนแต่พี่ก็แข็งได้นะหนู”
“อะ อะไรแข็ง” ผมเผลอเงยหน้าขึ้นถาม พี่พระพายกระตุกยิ้มดวงตาหยีโค้ง เขากระซิบตอบผมด้วยน้ำเสียงทุ้มที่แหบพร่ากว่าปกติ
“ความเป็นชายครับ”
“...”
“ตอนนี้แก่นกายพี่ร้อนผ่าวน่าดู”
“...”
“อยากจะชูปี้ดับปี้ดู...อ่อก!”
พี่พระพายงอตัวทันทีที่ผมทุบเข้าเต็มท้องเขา คนหื่นเม้มปากแน่น สายตาพี่พระพายฉายประกายตัดพ้อ ผมยังไม่สาแก่ใจเลยอ้าปากงั่มแขนเขาไปอีกทีนึง
“ซี้ดหนู พี่เจ็บๆๆ พอก่อนๆ”
“เจ็บแล้วพี่จำบ้างมั้ย ลามกใส่เราอยู่ได้” ผมยอมหยุดตามที่เขาขอ พี่พระพายเบะปากลูบแขนป้อยๆ เขามองผมตาปรอยส่งเสียงกระซิกกระซี้
“อย่าเรียกลามกสิเฟน ดูไม่ดีเลย”
“แล้วพี่จะให้เราเรียกอะไร”
“เรียกว่ากระหายใคร่สำรวจเรือนร่างของหนูจะดีกว่านะครับ”
“น่าเกลียดกว่าเดิมอีกอะ” ผมย่นจมูก พี่พระพายหัวเราะ เขาดึงตัวผมเข้าไปกอดแล้วโยกซ้ายโยกขวา หน้าผมจมอยู่กับอกเขา ภาวนาให้พี่พระพายไม่กระตุกนมใส่หน้า “พี่ปล่อยเรา อื้อ!”
“มันเขี้ยว อยากจับหนูฟัด”
“นี่ในตึกบรรณฯ นะ!”
“แสดงว่ากลับห้องไปแล้วทำได้?”
“พูดอย่างกับกลับห้องไปแล้วพี่สงบเรียบร้อยไม่กินแก้มเราจนช้ำอย่างนั้นล่ะ” ผมดึงตัวออกจากอ้อมกอดพี่พระพายได้สำเร็จ แม้จะแลกมาด้วยการที่ผมเผ้ายุ่งเหยิงชี้ฟูจนคนที่เป็นต้นเหตุต้องมาลูบหัวจัดแต่งทรงผมให้ใหม่ก็ตาม
“ก็พูดเกินไป”
“เราพูดจริงทั้งนั้นเลย”
“อะๆ จริงก็จริง” พี่พระพายยอมให้ผมอีกครั้ง คราวนี้เขาหันมาหาผมเต็มตัว ทิ้งงานกับโน้ตบุ๊กไว้ไม่สนใจ ดวงตาคมกริบหรี่ลงเล็กน้อยในขณะที่มุมปากยกยิ้ม “จะว่าไปพี่บอกหนูหรือยังเฟน”
“หือ? บอกเรื่องอะไรเหรอพี่”
“พี่รับงานถ่ายแบบไว้”
“ฮะ?” ผมขมวดคิ้ว “ถ่ายแบบอะไรของพี่”
“ผู้จัดการของพี่พริ้งเขาเสนองานให้พี่น่ะ” พี่พระพายเล่าให้ผมฟัง นิ้วก็ลูบปอยผมผมแล้วเกี่ยวทัดหูให้เรียบร้อย “นายแบบคนเดิมที่วางตัวไว้เขาลื่นตกบันไดกระดูกแขนร้าว ต้องเปลี่ยนตัวกะทันหัน ผู้จัดการของพี่พริ้งเขาเล็งพี่มานานแล้วไงหนู พี่พริ้งก็ขอร้องอีกเสียงเลยตกลงไป”
“อ๋อ…” ผมพยักหน้ารับ เงียบไปนิดนึงจนพี่พระพายแตะคางเชยหน้าผมขึ้น
“เป็นไรหืม เงียบไปเลย”
“เรา…” ผมเม้มปาก จับมือพี่พระพายมาเล่นนิ้วเขาเพื่อหาข้ออ้างหลุบสายตาหนี “ถ้าพี่ถ่ายแบบ ต่อไปคนต้องรู้จักพี่เยอะขึ้นแน่ๆ เลย”
“ก็หล่ออะเนอะช่วยไม่ได้”
“ฮึ!”
“ทำไมครับ” น้ำเสียงเขาเจือแววหยอกล้อ พี่พระพายรู้แล้วแน่ๆ ว่าผมรู้สึกอะไรอยู่
“บอกแล้วไง”
“บอกอีกเร็ว อยากฟัง”
“หวง…” ผมกำนิ้วชี้พี่พระพายแล้วเขย่าแรงๆ “หนูหวงพี่ไง”
“ใจพี่ก็มีอยู่แค่นี้ เฟนเอ๊ย ปรานีพี่บ้าง”
เสียงพี่พระพายสั่นนิดๆ ผมเงยหน้ามองถึงเห็นว่าพี่เขาหน้าแดงแปร๊ดแถมยังทำหน้าแปลกๆ คล้ายจะยิ้มแต่ก็พยายามกลั้นไว้จนจมูกบานไปหมด ผมหลุดหัวเราะออกมาทันที พี่พระพายชอบเสียอาการเวลาผมแทนตัวเองว่าหนู เขาชอบบอกว่าผมน่ารักอย่างนั้นอย่างนี้ ไม่รู้ว่าพี่พระพายรู้ตัวมั้ยว่าตัวเองก็น่ารักมากๆ เหมือนกัน
ก๊อกๆ
เสียงเคาะโต๊ะเบาๆ ทำให้ผมกับพี่พระพายหันไปตามเสียงพร้อมกัน พี่สายฟ้ายืนเอามือเท้าโต๊ะพวกเราไว้ เขาเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง
“ไม่รู้ว่ามาขัดจังหวะอะไรมั้ย...”
“ขัด ไอ้สัสไม่ต้องมาขอโทษ มันสายไปแล้ว”
“กูไม่ได้จะขอโทษ กูแค่เกริ่นตามมารยาท คิดว่ากูแคร์มึงขนาดนั้นเหรอพระพาย” แล้วพี่สายฟ้าก็หันมาทางผม “ไม่ได้ว่าเรานะเฟน พี่ด่ามันคนเดียว”
“เรารู้พี่ แต่ฟรองซ์อะด่าพี่ ไม่รู้เป็นอะไร ตอนนั้นยังเข้ากันอยู่เลย”
“อ๋อ” พี่สายฟ้าหัวเราะ เขายักคิ้วให้ผม “ไม่มีอะไรหรอก ว่าแต่ขอไลน์ฟรองซ์หน่อยสิเฟน”
“อ่า ฟรองซ์จะว่าเรามั้ย…” ผมลังเล
“ไม่ว่าหรอก เดี๋ยวเฟนส่งคอนแทร็กมาในไลน์พี่เลยนะ ขอบคุณครับ” พี่สายฟ้าขยิบตาให้ก่อนหันไปทางพี่พระพาย ผมเลยหมดโอกาสจะปฏิเสธ
“ว่าแต่มึงมาที่โต๊ะกูทำไม ช่วยรัญมันติวบัญชีให้น้องๆ เสร็จแล้วเหรอ”
“ยัง แต่จะมาขอยืมเครื่องคิดเลขหน่อย”
“ของมึงก็มีนี่ ติวมาตั้งนานเพิ่งจะมายืม?”
“ก็มันเพิ่งตายไปเมื่อกี้” พี่สายฟ้าเปลี่ยนมากอดอกเอียงตัวพิงขอบโต๊ะ “สงสัยใช้งานสมบุกสมบันไปหน่อย จะไปใช้ของน้องๆ มันก็ไม่ได้ว่ะ สับมือกันไปมาไม่สะดวก”
“แล้วคิดว่ากูพก?”
“พกปะล่ะ”
“พกดิ”
“เครื่องคิดเลข?”
“เหอะ ถุงยาง”
“เนี่ย มึงก็แบบนี้ไงพระพาย กูชงให้แต่มึงไม่ต้องตบทุกมุกก็ได้”
“กลัวมึงเหงา” พี่พระพายหัวเราะหึๆ เขาล้วงกระเป๋าหยิบเครื่องคิดเลขส่งให้พี่สายฟ้า
“ขอบใจ” อีกฝ่ายยื่นมือมารับก่อนส่งเสียงหึ “ยืมเครื่องคิดเลขมันก็ไม่ได้ยากตรงไหนนี่หว่า แล้วทำไมหน่วยงานนั้นถึงอ้างว่าไม่มีเครื่องคิดเลขอยู่ได้ ขนาดลุงคนนู้นยืมแหวนยืมนาฬิกาที่แพงกว่าเครื่องคิดเลขยังยืมได้เลย โด่”
“พอๆ เลี้ยงข้าวกูด้วย อุตส่าห์ให้ยืม”
“เงินกูจะหมดแล้ว ไม่ได้งอกเพิ่มได้เหมือนบัตรเลือกตั้งนะครับเพื่อน”
“เนี่ยสายฟ้า กูพามึงออกนอกคูหาแต่มึงก็ยังจะวนกลับไปอยู่ได้”
“ก็กูเกิดมาเพื่อสิ่งนี้ องค์ในตัวกูบอกมา”
“มึงมีองค์ด้วยเหรอ”
“มีสิ อย่าหาว่ากูมูฯ เลย”
“อ้าว กูก็มีองค์”
“องค์ไรวะ ไม่เคยเห็นมึงบอก”
“องคชาติ”
“มึงไปเล่นมุกส้นตีนไกลๆ กูเลยนะพระพายนะ”
“ขำขัน”
“เอ้กอี้เอ้กอะนะ”
“มุกมึงก็ส้นตีนพอๆ กับกูอะเพื่อน” พี่พระพายนวดขมับ เขาโบกมือไล่พี่สายฟ้า “มึงได้เครื่องคิดเลขแล้วก็ไปสักที กูจะทำงานต่อ SPSS กำลังทำกูตาลาย อีกนิดคงต้องหยุดไปนอนให้น้ำเกลือในโรงพยาบาล”
“มึงหยุดไปให้น้ำเกลือได้ แต่มึงจะหยุดทำงานไม่ได้”
“แล้วจะให้กูทำยังไง”
“มึงก็หอบเสากับถุงน้ำเกลือมาทำงานต่อสิวะ เรื่องง่ายๆ คิดไม่ได้เหรอ”
“กูไม่เห็นประโยชน์ที่เราจะฝืนสังขารตัวเองว่ะ”
“เอาหน้ามั้ง แบบให้ดูเป็นคนทุ่มเทกับการงานอะไรเทือกๆ นั้น” พี่สายฟ้ายักไหล่ เขากระตุกยิ้ม “ว่าแต่กู มึงเองก็ชงมาให้กูตบเหมือนกันนั่นแหละ”
“สงสารมึงกว่าจะลำบากหาช่องแซะได้”
“ชีวิตเห็บๆ มันก็จะลำบากหน่อยมึง” พี่สายฟ้าหัวเราะหึๆ ส่วนผมขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจว่าจู่ๆ เราพูดถึงเห็บกันทำไม หรือใครเลี้ยงหมาเหรอ… “แต่ไม่ลำบากเท่าหน่วยงานที่ต้องเค้นสมองบัญญัติคำใหม่เพื่อเลี่ยงนู่นนี่หรอก อะไรนะ? บัตรเขย่ง กูถามจริง อาจารย์วิชาภาษาไทยกูร้องไห้แล้วเนี่ย บัตรมันมีขาเหรอวะ อยากด่าบัดซบแต่ก็เกรงใจ”
ผมกะพริบตาปริบมองซ้ายทีขวาที เหมือนจะเข้าใจที่พวกพี่ๆ พูดกันแต่ก็ไม่ หันไปหันมาก็ชักเมื่อยคอเลยเผลอเอียงหน้าซบกับไหล่พี่พระพายตามความเคยชิน ส่วนพี่พระพายเองก็โอบหัวผมไว้แล้วลูบเบาๆ ในขณะที่คุยกับพี่สายฟ้าต่อ
ทุกๆ การกระทำมันเกิดขึ้นอย่างเป็นธรรมชาติ พี่พระพายคุ้นชินกับสัมผัสของผม ส่วนผมก็คุ้นกับสัมผัสพี่เขา
“ต่อหน้ากูก็ไม่เว้น”
“อิจฉาล่ะสิ”
“ขนลุกมากกว่า” พี่สายฟ้าตอบแล้วหันมาทางผม “ว่าแต่พระพายเลี้ยงดีมากเลยใช่มั้ยเนี่ยเฟน แก้มฟูหมดแล้ว ยิ่งเอ็งเอาแก้มแนบไหล่มันแก้มก็ยิ่งล้น”
“น่ารักจะตาย อย่ามาว่าแฟนกู” พี่พระพายจิ้มแก้มผมทีนึง ส่วนผมขมวดคิ้ว ยกหัวตัวเองออกจากไหล่พี่พระพาย สองมือประกบแก้มเอาไว้ บีบเบาๆ
“พี่สายฟ้าว่าเราอ้วนขึ้นเหรอ?”
“ก็มีน้ำมีนวลขึ้นนะ”
“ดีแล้วหนู เต็มไม้เต็มมือดี”
“หือ เต็มมือ?”
“หมายถึงมีแก้มแล้วน่ารัก เวลาจับแก้มเราแล้วเต็มไม้เต็มมือพี่ดีจ้ะ”
“การแสดงถ้าเฟคมันดูออก” พี่สายฟ้าพูดขึ้นลอยๆ
“กลับโต๊ะมึงไปไป๊”
“เถียงไม่ได้ก็ไล่ ตอบไม่ได้ก็ลุกหนี หึ!”
“กูยังไม่ได้ลุกหนีมึงเลยนะ”
“กูก็ไม่ได้หมายถึงมึงเหมือนกัน” พี่สายฟ้าตีหน้าซื่อ เขาหันมายิ้มให้ผม “เอ็งก็ระวังไว้เฟน พี่บอกให้ว่าเต็มไม้เต็มมือของมันน่ะ…”
“สายฟ้ากูบอกว่าแก้มก็แก้ม”
“แก้มบนหรือแก้มล่างกูถามก่อน”
“มึงไปเลยนะ ไปเลย ชิ่ว!”
“ไปก็ได้”
พี่สายฟ้าโบกมือให้ผมแล้วหมุนตัวเดินหนีไป ผมกะพริบตาปริบ หันมองพี่พระพายอย่างไม่เข้าใจ คนเรามีแก้มแค่สองข้างไม่ใช่เหรอ แล้วแก้มบนแก้มล่างนี่มันยังไง?
“ไม่มีอะไรหรอกหนู มันชอบปั่นไปเรื่อย”
“บางทีเราก็ไม่เข้าใจพวกพี่เลยจริงๆ นะ”
“ไม่เข้าใจก็ดีแล้วครับ”
พี่พระพายยิ้ม เขาลูบหัวผมอีกสองสามทีก่อนขอทำงานต่อ ผมพยักหน้าอนุญาตหงึกๆ ก่อนนั่งกอดกระเป๋าเป้เอียงตัวซุกพี่พระพายหลบลมหนาวของแอร์ ในหัวก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยอย่างเรื่องแก้มบนแก้มล่าง แต่คิดให้ตายก็ยังหาคำตอบไม่ได้อยู่ดี
เฮ้อ...
บิ๊กไซซ์ปลงสังขาร @fdhjgjdll24hag
พี่ไม่ได้หลอกนะที่บอกว่าแก้มเต็มไม้เต็มมือน่ะ แต่พี่แค่บอกไม่หมดว่าหมายถึงแก้มก้น…
บิ๊กไซซ์ปลงสังขาร @fdhjgjdll24hag
อะฮึ่ม บ้าเอ๊ย แค่คิดก็อยากจะชูปี้ดับปี้ดูแล้วว่ะ ขาวๆ นุ่มๆ เต็มไม้เต็มมือ ขย้ำแล้วแดงเถือก ฟาดแล้วเป็นรอยมืองี้ ฮื้มมมม ต้องได้แล้วปะ ขนาดนี้กูต้องได้เมียแล้วปะ!?
บิ๊กไซซ์ปลงสังขาร @fdhjgjdll24hag
จินตนาการสำคัญกว่าความจริง เพราะความจริงกูโดนถีบออกทุกครั้งที่เข้าไปนัว /กำหนัด!
บิ๊กไซซ์ปลงสังขาร @fdhjgjdll24hag
*กำหมัด!
เทพท้อกับประชาธิปไตยที่หายไป @LostDemocracyM44
เนื่องจากรายการของลุงข้างบ้านออกอากาศเป็นตอนสุดท้าย (สักทีไอ้สัส!) มาครับ ผมมีของมาแจกแก้บน เครื่องรางมงคลเรียกทรัพย์จากศาลเจ้าญี่ปุ่น รีอย่างเดียวไม่ต้องฟอล สุ่มผู้โชคดีพรุ่งนี้สามทุ่มครับ
Notice me senpai! @fcpeetepthor
กำลังตอบกลับถึง @LostDemocracyM44
ขอฟรีอันนึงแล้วจะหายโมโห
---------------------
*มูฯ ย่อมาจากมูเตลู ความเชื่อในเชิงไสยศาสตร์ เครื่องรางของขลัง ทรงเจ้าอะไรเทือกๆ นั้นค่ะ
**SPSS เป็นโปรแกรมสำหรับกรอกข้อมูลตัวเลขสถิติค่ะ
รอบนี้ลัดคิวมาอัปเร็ว หวังว่าพี่พระพายกับน้องเฟนจะทำให้อมยิ้มได้ในวันที่การเมืองเผ็ดร้อนแบบนี้นะคะ ปกติไม่ค่อยเก็ตการที่เมะพูดคะขากับเคะที่เป็น ผช เหมือนกัน แต่วันนี้เก็ตแล้วค่ะว่ามันงุ้ยมาก ฮือออ ส่วนพี่เขาจะได้งาบน้องตอนไหนนั้น...อะฮึ่ม ใกล้แล้วค่ะ อีกนิดนึง ตอนนี้ก็ให้พี่แกตัดพ้อโชคชะตาไปก่อน ไว้เราจะคืนความสุขให้พี่ พพ. โดยที่ไม่ต้องเสียเวลาถึงห้าปี อิอิ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ
#เพื่อนกล่อมนอน
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 29-03-2019 22:38:49
น้องฟร๊องอย่างอนพี่เขาเลยนะลูกนะ
้องเฟนหนีไม่ทันละ โดนฟัดแน่ๆ อรุ่ม
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 29-03-2019 22:52:10
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 29-03-2019 23:09:31
เริ่มหัวข้อโดย: Fiasarinya ที่ 29-03-2019 23:34:45
รอจนจะเหี่ยวแบบ...พี่พพแล้ว
อัพแต่ละตอน ขานี่ก้าวรอในคุกแล้วข้างนึง
ไม่เป็นไรค่ะ เราจะก้าวไปพร้อมไรท์ 5555555555555
เริ่มหัวข้อโดย: Leenboy ที่ 30-03-2019 00:22:46
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 30-03-2019 06:26:24
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 30-03-2019 09:15:30
เริ่มหัวข้อโดย: mybear_sr ที่ 30-03-2019 09:37:26
เริ่มหัวข้อโดย: magmild ที่ 30-03-2019 21:36:52
Sent from my GT-I8262 using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: miikii ที่ 31-03-2019 02:36:40
o8
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 31-03-2019 17:24:44
เริ่มหัวข้อโดย: ursleepingxd ที่ 01-04-2019 22:31:47
ส่วนพสฟคะ ต้องสู้หน่อยนะคะ น้องเค้าไม่ได้ซื่อหลอกง่ายเหมือนที่หน่วยงานหน่วยงานหนึ่งคิดว่าประชาชนเป็น แค่กก ไม่ได้ซื่อเหมือนน้องเฟนค่ะ แต่เราเชื่อว่าพสฟทำได้ เป็นกำลังใจให้นะคะ :katai2-1:
เริ่มหัวข้อโดย: NaunaeZaa ที่ 02-04-2019 00:22:18
เริ่มหัวข้อโดย: JackXy Wu ที่ 04-04-2019 21:28:33
อู๋อี้อะอาย อี๊ดดดด!
“เราเข้าไปกับพี่ได้จริงๆ เหรอ”
ผมขืนตัวไว้เมื่อเรากำลังเดินเข้าสตูดิโอถ่ายแบบ พี่พระพายหันมอง เขาเลิกคิ้วข้างหนึ่ง ไม่รู้พี่เขาจะรำคาญมั้ยเพราะผมถามคำถามนี้ซ้ำมาสิบกว่ารอบแล้ว
“พี่บอกหนูว่าไงเฟน?”
“พี่บอกว่าเข้าได้ พี่พริ้งขออนุญาตทีมงานให้แล้ว”
“แล้วพี่บอกอะไรอีกหืม”
“พี่พัชก็เอาแฟนมานั่งเฝ้าเหมือนกัน” พี่พัชคือพี่นายแบบอีกคนที่จะถ่ายแบบเซตนี้กับพี่พริ้งและพี่พระพาย
“แล้วหนูกังวลอะไรครับ กลัวโดนดุเหรอ” พี่พระพายลูบหัวผมเบาๆ เขายิ้มให้อีกครั้ง “ไม่ต้องกลัวน่า ใครดุเฟนมาบอกพี่เลย เดี๋ยวจัดการให้”
“แต่…”
“แฟนทั้งคน จะปล่อยให้ใครที่ไหนไม่รู้มาดุได้ไงจริงมั้ย?” เขาโจมตีผมด้วยเสียงทุ้มและคำหวาน “อีกอย่าง...พี่อยากดุหนูเองมากกว่า เคยบอกแล้วไงว่าพี่นะดุสุดๆ ไปเลย”
“ทะลึ่ง!”
“อ้าว รู้ความหมายแล้วเหรอ?” พี่พระพายหัวเราะหึๆ ผมเลยฟาดไหล่เขาไปทีนึง
“พี่รัญบอกเราแล้ว”
“เนี่ย จริงๆ นะเฟน พี่ว่าหนูต้องกดออกจากกลุ่มไลน์นั้นแล้วล่ะ”
“พี่จะได้หลอกเราได้ง่ายๆ เหมือนเดิมใช่มั้ย”
“เปล่าสักหน่อยยยย”
“ลากเสียงยาว มีพิรุธ”
“งั้นพี่ลากอย่างอื่นที่ยาวๆ แทนดีมั้ย?” พี่พระพายถาม แววตาวาววับ ผมขมวดคิ้ว เอียงคอเล็กน้อย
“อะไรของพี่อะ?”
“เปล่าครับ” พี่พระพายเปลี่ยนเรื่อง เขาโอบไหล่ผมดึงเข้าชิดตัว “เข้าข้างในกันดีกว่า หายกลัวแล้วใช่มั้ยเรา?”
ผมพยักหน้าให้คำตอบ หลังจากนั้นพี่พระพายก็พาผมเข้าไปข้างใน ผมนึกสงสัย ทั้งที่เขาเองก็เพิ่งจะเคยมาสถานที่แบบนี้แถมยังเป็นงานถ่ายแบบครั้งแรกกับนายแบบมืออาชีพแต่ทำไมพี่พระพายยังดูชิลๆ ได้ขนาดนี้กัน เป็นผมคงสั่นไปหมดแน่ๆ กลัวทำอะไรผิดพลาดแล้วเป็นตัวถ่วง
แต่ว่านะ
พี่พระพายที่เป็นแบบนี้น่ะเท่ที่สุดเลย
“น้องพระพายยยยย” เสียงเรียกดังลั่นจนผมสะดุ้ง พอหันตามเสียงถึงเห็นร่างพี่ผู้หญิงคนหนึ่งสาวเท้าเดินตรงมาทางพวกเรา “น้องพริ้งบ่นใหญ่เลย กลัวพระพายจะเทงาน”
“โธ่พี่เปเป้ ผมไม่ใช่คนไร้ความรับผิดชอบขนาดนั้นสักหน่อย”
“จ้าๆ” พี่เปเป้ยิ้มรับก่อนหันมาทางผม “สวัสดีจ้า น้องเฟนใช่มั้ยเอ่ย”
“ครับ สวัสดีครับพี่เปเป้” ผมยิ้มรับแล้วยกมือไหว้
“น่ารักอย่างที่พริ้งบอกเลยนะเรา”
“ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ” ผมหัวเราะแหะๆ โบกไม้โบกมือปฏิเสธ
“เพราะแฟนผมน่ารักมากกว่านั้นเยอะะะะะ”
“พี่พระพาย!” ผมดุเขาไปทีนึง แต่พี่พระพายก็ยังหัวเราะร่วน ส่วนผมนี่สิอายพี่เปเป้จนไม่รู้จะมุดหน้ากับอะไรแล้ว
“พระพายก็แกล้งน้อง ดูซิ น้องอายซุกไหล่เราใหญ่แล้วนั่น”
“เพราะแบบนี้ผมเลยชอบแกล้งเขาไงครับ”
คนนิสัยไม่ดี!
ผมได้แต่บ่นเขาในใจ ชอบให้ผมซุกอะไรขนาดนั้นอะ ถึงขั้นต้องแกล้งให้เขินบ่อยๆ เพื่อให้ผมซุกเขาเนี่ยนะ เชื่อเลย ถ้าไม่ใช่พี่พระพายก็คงคิดอะไรแบบนี้ไม่ได้แน่ๆ
“น่ารักจริงๆ คู่นี้ แต่แยกกันก่อนเนอะ เดี๋ยวพระพายไปแต่งหน้าแต่งตัวก่อน ส่วนเฟนเดี๋ยวพี่ดูแลให้จ้า” พี่เปเป้โบกมือเรียกสตาฟคนนึงมาและฝากงานเรียบร้อย
“ดูแลดีๆ นะครับพี่เปเป้ คนนี้ผมหวงมาก”
“พี่พระพายเงียบไปเลย” ผมบ่นอุบอิบ เขาหัวเราะ จากนั้นก็เดินตามพี่สตาฟไปห้องแต่งตัวหลังสตูดิโอ
“ส่วนน้องเฟนตามพี่มาเลยจ้า”
พี่เปเป้จูงมือผมเดินไปทางหนึ่งของสตูดิโอที่เซตไว้เป็นโซนรับรองแยกออกจากฉาก ตากล้อง และอุปกรณ์ต่างๆ มากพอสมควร คงกลัวว่าจะไปเกะกะนั่นแหละ ตรงนั้นมีโต๊ะอยู่ตัวหนึ่งกับชุดโซฟารับแขก มีใครบางคนนั่งอยู่ก่อนแล้ว เขาก้มหน้าก้มตาเล่นโทรศัพท์ก่อนเงยหน้าขึ้นเมื่อผมกับพี่เปเป้เดินไปใกล้
อีกฝ่ายน่าจะอายุพอๆ กับผม อาจจะอายุมากกว่านิดหน่อย เขามีผิวสีน้ำผึ้ง เส้นผมหยักศกสีน้ำตาลเข้ม พอเขาสบตาผมก็ส่งยิ้มมาให้ ผมค่อนข้างโล่งใจที่อีกฝ่ายดูเป็นมิตรมากๆ
“น้องเฟนนั่งกับน้องเพียวตรงนี้นะจ๊ะ เดี๋ยวพี่ให้คนเอาขนมกับเครื่องดื่มมาให้ ขาดเหลืออะไรเรียกพี่หรือพี่สตาฟคนอื่นๆ ได้เลย ไม่กัดจ้า”
“ขอบคุณนะครับ” ผมยกมือไหว้อีกรอบด้วยความเกรงใจ พี่เปเป้หัวเราะ เธอโบกไม้โบกมือว่าไม่เป็นไรแล้วหันหลังเดินฉับๆ หายไปกับกลุ่มสตาฟที่เดินสวนกันจอแจ
“สวัสดี” คนที่ชื่อเพียวสะกิดไหล่ผม “ชื่อเฟนใช่มั้ย ฉันชื่อเพียวนะ”
“ใช่ๆ อ่า เราถามได้มั้ยว่าเพียวอายุเท่าไหร่”
“ปีสองอะ เฟนล่ะ”
“เราปีหนึ่ง” ผมตอบ “งั้นเราเรียกพี่เพียวนะ”
“อ้อ ตามสบายๆ” เขายิ้มรับ จากนั้นก็เปลี่ยนสรรพนามแทนตัวเอง “แต่จริงๆ ห่างกันปีเดียวเอง พี่ก็ไม่ได้ซีเรียสอะไรหรอก”
“ไม่ได้สิ คือเราไม่อยากปีนเกลียวพี่ไง”
“ก็กลัวจะเกร็งอะ พี่เห็นนายนั่งตัวแข็งเลย” พี่เพียวเอียงคอเล็กน้อย “ไม่ต้องกลัวหรอก ทีมงานเขาไม่สนพวกเราหรอก งานเยอะกันจะตาย”
“พี่เพียวดูชินจังเลย?” ผมอดถามไม่ได้
“ต้องชินดิ คือพี่อะโดนพี่พัชลากมาเฝ้าตลอดเลย” พี่เพียวหน้ามุ่ยเล็กน้อย “แต่จริงๆ ก็ความผิดพี่ส่วนนึง เมื่อก่อนหวงเขาไง แฟนพี่ทั้งคนนี่นา แล้วยิ่งงานที่พี่พัชรับส่วนใหญ่มีแต่แนวเซ็กซี่ พี่นี่แบบ ฮืออออ ขอร้อง หวงจนไม่รู้จะหวงยังไง เขาเลยลากพี่มาเฝ้าทุกงานจะได้สบายใจ แต่นานเข้าพี่ก็ชินกับงานเขา ไม่ได้หวงเหมือนแรกๆ แล้ว แต่พี่พัชนี่ดิ อะไรนักหนาไม่รู้ พี่ขี้เกียจมาก็จะลากมาให้ได้”
“อ๋อ แบบนี้นี่เอง” ผมพยักหน้ารับ
“เอ๊ย ลืมตัวอะ บ่นให้ฟังซะเยอะเลย”
“ไม่เป็นไรๆ เราฟังได้” ผมรีบโบกมือให้ “จริงๆ วันนี้เราก็โดนพี่พระพายลากมา คือ...สาเหตุก็คล้ายๆ ของพี่เพียวอะ เราเคยบ่นๆ ว่าหวงพี่เขางี้”
“ซะงั้น” พี่เพียวหัวเราะ
“เราก็แค่บ่นไปงั้นๆ เองพี่ เราไม่รู้นี่นาว่าพี่พระพายจะลากเรามานั่งเฝ้าด้วยอะ เรากลัวมาเกะกะพี่ๆ ทีมงานจะตาย”
“อย่างที่พี่บอกอะเฟน ทีมงานเขาไม่สนใจเราหรอก พอเริ่มถ่ายนะ ยุ่งกันเป็นแถวเลย”
“ได้ยินแบบนี้เราค่อยโล่งใจหน่อย”
ผมยิ้ม พี่เพียวเองก็ชวนผมคุยเล่นไปเรื่อยทำให้ไม่เกร็งเหมือนตอนแรก คุยกันไปได้สักพักก็ได้ยินเสียงจ๊อกแจ๊กวุ่นวายดังกว่าเดิม ผมกับพี่เพียวเลยหันไปมองต้นเสียงถึงเห็นว่าพี่พริ้งกับนายแบบทั้งสองพร้อมเข้าฉากแล้ว
ผมไม่รู้ว่าธีมคอนเซปต์ของงานนี้คืออะไร แต่พี่พริ้งในชุดเดรสสีขาวเปิดไหล่สวยมากๆ จนผมละสายตาไม่ได้เลย ทั้งทรงผมกับการแต่งหน้าที่เข้ากันขับให้พี่พริ้งดูโดดเด่น ส่วนพี่พัชนายแบบอีกคนก็หล่อเข้มตาคมมีเสน่ห์จนแทบละสายตาไม่ได้ ผมมองพวกเขาตาค้างอยู่สักพักถึงรู้สึกตัวว่ามีสายตาคู่หนึ่งจ้องอยู่ พอหันไปเท่านั้นแหละ สะดุ้งเลย
พี่พระพายจ้องผมเขม็ง เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย ยกนิ้วชี้หน้าผมแล้วส่ายหัวไปมา เดาว่าคงเพราะผมเอาแต่มองพี่พริ้งกับพี่พัชจนไม่สนใจเขาแน่ๆ แต่พี่พระพายก็หล่อมากๆ เหมือนกัน เส้นผมยาวๆ เซอร์ๆ ของพี่พระพายถูกจัดแต่งทรงใหม่ เปิดให้เห็นรูปหน้าได้ชัดเจนยิ่งขึ้น แถมชุดที่เขาใส่…
หวังว่าผมจะไม่หน้าแดงนะ เพราะมันแหวกจนเห็นกล้ามหน้าอกแน่นๆ สีแทนของเขาเต็มตาเลย
ผมตาโตจ้องกล้ามพี่พระพายอยู่สักพักถึงรู้สึกตัวรีบเงยหน้าขึ้นสบตาเขา แต่เหมือนจะไม่ทันแล้วเพราะพี่พระพายทำเป็นยกสองมือปิดหน้าอกตัวเอง เขาบิดตัวไปมาเหมือนเขินอายแต่สายตาร้ายๆ กับมุมปากที่กระตุกยิ้มนั้นกำลังล้อเลียนผมอยู่ชัดๆ
“คิก” เสียงหัวเราะดังจากพี่เพียวที่นั่งอยู่ข้างผม “แฟนนายตลกดีนะ”
“พี่เขาค่อนข้าง…” ผมเงียบไป ไม่รู้จะใช้คำไหนอธิบายตัวตนของพี่พระพายดี มันยากมาก คงจะจริงอย่างที่พี่สายฟ้าเคยบอกว่าพี่พระพายเป็นสิ่งมีชีวิตที่ค่อนข้างซับซ้อนต่อการวิเคราะห์ของมนุษย์โลก
“คิดนานเชียว?”
“คือ...เราไม่รู้จะนิยามพี่เขาว่ายังไงดี” ผมหัวเราะแห้งๆ “จริงๆ เราอยากบอกว่าเขาบ้าบอนิดหน่อย แต่ไม่รู้ว่าจะหยาบคายหรือเปล่า แบบ...พี่เขาน่ารักกับเรามากนะพี่เพียว เขาตลกแบบบ้าๆ บอๆ ที่ไม่ใช่ในเชิงแย่ๆ อะ”
“อ๋อ...เป็นคนที่ซับซ้อนดีนะ”
“อื้อ เราก็ว่าอย่างนั้น”
ผมพยักหน้ารับ หันกลับไปดูการถ่ายแบบตรงหน้า เสียงตากล้องสั่งโพสต์และสั่งเปลี่ยนท่าพร้อมกับเสียงแฟลชถี่รัว พี่พระพายทำให้ผมประหลาดใจด้วยการทำงานที่ดูเป็นมืออาชีพมาก ทั้งที่เขาน่าจะกดดันไม่น้อยที่ต้องมาถ่ายแบบกับมืออาชีพอย่างพี่พริ้งพี่พัช แต่นี่เขาไม่กลัวกล้องเลยสักนิด
ผมเผลอหลุดยิ้ม
พี่พระพายของผมเก่งที่สุดเลย
นอกจากเก่งที่สุดแล้วก็ยังมีเสน่ห์มากๆ พี่ๆ ทีมงานสาวๆ จ้องกันตรึมไปหมด ผมเผลอขมวดคิ้ว นึกอยากจับพี่พระพายมาแต่งตัวใหม่ติดกระดุมให้เรียบร้อยถึงคอขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
“พี่เพียว”
“หือ ว่าไง?”
“ที่พี่เคยบอกว่าช่วงแรกๆ หวงแฟนพี่อะ” ผมสบตาเขา เกริ่นขึ้นมาเบาๆ พอพี่เพียวขานรับถึงพูดต่อ “พี่มีวิธีจัดการกับความรู้สึกตัวเองยังไงเหรอ”
“แน่ะ หวงแฟนขึ้นมาแล้วล่ะสิ” เขาแซว ผมรู้สึกแก้มร้อนขึ้นมาทันที
“ก็น่าหวงนี่นา แต่เราก็ไม่อยากงี่เง่า”
“ดีแล้ว” พี่เพียวตบไหล่ผมเบาๆ เขายิ้มให้ “หวงได้แหละ หวงไปเหอะ แฟนเราทั้งคนนี่หว่า จะไม่รู้สึกอะไรเลยก็ใจร้ายเกินไป แต่อย่าหวงจนลืมว่ามันเป็นงานเขา หรือมองข้ามความรู้สึกของเขาที่มีให้เราก็พอ เชื่อใจกันไว้มากๆ พี่ทำได้นายก็ต้องทำได้”
ผมสบตาพี่เพียวก่อนหันไปมองพี่พระพายที่ยืนอยู่ท่ามกลางสปอร์ตไลท์และสายตาชื่นชมของทีมงานสาวๆ อีกหลายคน แวบนึงเขาหันหน้ามาทางนี้ เราสบตากัน พี่พระพายส่งยิ้มให้ผม
เป็นรอยยิ้มขี้เล่นที่มีให้กันมาตลอด
นั่นสินะ อย่างที่พี่เพียวบอกนั่นแหละ
ความรู้สึกที่เขามีให้ผมมันสำคัญยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด
“โอเค พักสิบห้านาทีครับ ทีมงานเปลี่ยนฉากเลย”
เสียงพี่ตากล้องดังขึ้น ปลุกผมที่สลึมสลือจะหลับไม่หลับแหล่ให้ตื่นขึ้น การถ่ายแบบมันกินเวลานานกว่าที่ผมคิด พอนั่งนานๆ ไม่รู้จะทำอะไรก็ง่วงขึ้นมาซะอย่างนั้น
“เดี๋ยวพี่มานะ ไปหาพี่พัชก่อน” พี่เพียวบอกผมก่อนลุกไปพร้อมกับขวดน้ำเย็นที่เอามาจากไหนผมก็ไม่รู้เพราะเผลองีบไปพักหนึ่ง “ไปด้วยกันมั้ย นายแบบไปเปลี่ยนชุดสำหรับถ่ายเซตใหม่น่ะ”
“อ่า ไม่ดีกว่า เรานั่งนิ่งๆ อยู่ตรงนี่แหละพี่”
“นึกว่าอยากเอาน้ำไปให้แฟนงี้” พี่เพียวแซว ผมเลยส่ายหน้ารัวๆ
“เราไม่กล้า”
“โอเคๆ งั้นรออยู่นี่แหละ เดี๋ยวพี่มา นั่งเล่นเกมมือถือแก้เขินไป”
ผมพยักหน้ารับหงึกๆ มองตามหลังพี่เพียวที่เดินตรงไปทางห้องแต่งตัวหลังสตูดิโออย่างคล่องแคล่ว เขาคงชินแล้วจริงๆ แหละถึงได้เดินไปทั่วแบบไม่กลัวอะไร ต่างกับผมที่เกร็งมากๆ ไม่กล้ากระดุกกระดิกไปไหนเพราะกลัวเกะกะทีมงานคนอื่นๆ หรือเผลอซุ่มซ่ามไปทำเครื่องไม้เครื่องมือของเขาพังขึ้นมานี่แย่เลย
ผมนั่งเล่นเกมอยู่สักพักก็มีเงาดำทาบทับลงมา ตอนแรกคิดว่าพี่เพียวกลับมาแล้ว แต่เงยหน้าขึ้นไปกลับเจอหน้าพี่พระพายที่ก้มลงมองในระยะประชิดจนผมตกใจสะดุ้งโหยง
“บ้าจริง ความหล่อของพี่ทำให้หนูสะท้านขนาดนี้เชียว?”
“เราตกใจ เราไม่ได้สะท้านความหล่อพี่!”
“นั่งด้วยนะหนู” พี่พระพายเมินคำตอบผมแล้วทิ้งตัวนั่งข้างๆ ผมสังเกตเห็นว่าเขาเปลี่ยนชุดเรียบร้อยแล้ว แต่ถึงชุดจะเปลี่ยน แต่ความแหวกของเสื้อกลับกว้างกว่าเดิมอีก “อ้าว เป็นอะไร จู่ๆ ก็ขมวดคิ้วแน่นเชียว หนูเบื่อเหรอ?”
“เปล่า เรา…” ผมเม้มริมฝีปาก ไม่ได้พูดออกไปในทันที
“หนูทำไมครับ?”
“พี่อะ” ผมเริ่มงอแง
“หน้ามุ่ยเลย ทำไมหื้ม? พี่ทำอะไรให้หนูไม่สบายใจครับ” พี่พระพายประคองแก้มผมไว้ ปลายนิ้วโป้งเขาเกลี่ยผิวแก้มผมเบาๆ พวกเราสบตากัน ผมหน้าบึ้ง ส่วนพี่พระพายยิ้มหวาน
“พี่หล่อ”
“อยู่ๆ ชมกันเฉยเลย เบาหน่อยหนู ใจพี่เหลวไปหมดแล้ว”
“ก็พี่หล่อ” ผมยังย้ำคำเดิม สองมือก็ยื่นไปจับสาบเสื้อพี่พระพายที่แหวกกว้างงงงงงงให้ชิดเข้าหากัน “พี่โชว์โป๊ด้วย เราอยากจับพี่มาตีๆๆๆ โทษฐานแต่งตัวไม่เรียบร้อย”
“หนู” พี่พระพายเรียกผม เสียงเขาเจือหัวเราะ
“อะไร”
“หวงพูดอย่างนี้ครับ”
“หลงตัวเอง ใครหวงพี่ บ้า…” ผมก้มหน้าหลุบตา แต่ยังไม่ปล่อยมือจากเสื้อพี่พระพาย ขืนปล่อยเขาก็โป๊สิ คนต้องมองกันเป็นตาเดียวแน่ๆ
“อ้าว แล้วเมื่อไม่กี่วันก่อนใครกันบอกหวงพี่”
“ฟรองซ์บอก เรากับฟรองซ์สลับตัวกัน” ผมอ้างไปเรื่อย รู้ว่าพี่พระพายไม่เชื่อหรอก แต่ก็ไม่อยากรับตรงๆ นี่นา เขินเป็นนะ ยิ่งหวงเขามากผมก็ยิ่งเขินเขามาก ทำไมต้องสำคัญกับใจผมขนาดนี้ก็ไม่รู้
“ฟรองซ์ไม่มีทางมามุดมาซุกพี่แบบนั้นแน่ๆ” พี่พระพายหัวเราะ ผมหมดทางหนี สุดท้ายก็คอตกยอมรับแต่โดยดี
“อื้อ ก็ได้ หนูหวงพี่ คนมองแฟนหนูเต็มไปหมดไม่ให้หวงได้ไง…”
ผมเม้มปากแน่น ก้มหน้างุดไม่กล้าเงยหน้าสบตาพี่พระพาย กลัวโดนล้อ เดี๋ยวนี้ผมชักติดนิสัยแทนตัวเองว่าหนูเวลาต้องการอ้อนพี่พระพายเข้าให้แล้ว
แต่ก้มหน้าอยู่นานก็ไม่เห็นพี่พระพายจะหือจะอืออะไร ซึ่งมันผิดปกติมาก ถ้าไม่กรีดร้องจนเสียสติที่ผมแทนตัวเองว่าหนูก็น่าจะหงายหลังตกโซฟาไปแล้วหรือเปล่า แต่นี่เงียบเกินไป
ผมตัดสินใจเงยหน้าขึ้นดู
พี่พระพายยังนั่งอยู่ข้างผม ไม่หงายหลังไปไหนทั้งนั้น แถมยังไม่กรีดร้องด้วยเพราะพี่เขาเล่นกำหมัดยัดปากตัวเองกลั้นเสียงกรี๊ดอยู่…
เราสบตากัน
“อู๋อี้อะอาย อี๊ดดดด!”
“เอ่อ…” นานมากกว่าผมจะหาเสียงตัวเองเจอ “พี่เอากำปั้นออกจากปากตัวเองก่อนมั้ย เราฟังพี่ไม่รู้เรื่องนะ”
ผมค่อยๆ จับมือเขาดึงออกจากปาก หยิบทิชชู่เปียกในกระเป๋าตัวเองเช็ดคราบน้ำลายที่ติดบนมือเขาออกจนสะอาดเรียบร้อยแล้วเงยหน้ามอง พี่พระพายจมูกบานอีกแล้ว
“หนู...พี่จะตาย กรี๊ดดดด!”
“พี่ไม่ตายหรอก พี่หายใจเข้าลึกๆ ก่อนนะ ฮึบ!”
“ฮึบ!” เขาสูดหายใจตามที่ผมแนะนำแล้วเป่าปากอยู่อีกสามสี่รอบ
“โอเคหรือยังพี่”
“โอเคแล้วหนู” พี่พระพายพยักหน้ารับ “แต่หนูอะเฟน พี่บอกแล้วไงว่าใจพี่ก็มีอยู่แค่นี้ อ้อนพี่ได้ แต่ถ้าจะแทนตัวว่าหนูเวลาอ้อนให้บอกพี่ก่อนล่วงหน้า ไม่งั้นพี่ตาย พี่จะตายจริงๆ นะเฟน”
“พี่พระพายบ๊อง” ผมหัวเราะ “พี่จะมาตายแค่เราแทนตัวว่าหนูไม่ได้นะ อ่อนตายเลย พี่สายฟ้าต้องล้อพี่แน่ๆ”
“มันจะล้อเพราะมันไม่เคยโดนความน่ารักกระแทกใจแบบพี่ไง”
“เว่อร์” ผมส่ายหัวให้เขา ก่อนหันกลับมาสนใจเรื่องเสื้อผ้าของพี่พระพายต่อ “เฮ้อ...ทำไมต้องโป๊ขนาดนี้ด้วยอะ”
“เปิดนิดๆ หน่อยๆ เองครับ”
“พี่เปิดนิดหน่อยแต่คนมองพี่เยอะ”
“ก็ได้แค่มองรึเปล่า ส่วนหนูน่ะได้จับเลยน้าาา”
“บ้า เราไม่ได้อยากจับนะ” ผมรีบส่ายหัวดิ๊ก เรียกเสียงหัวเราะจากคนขี้แกล้งได้เป็นอย่างดี แต่พอพี่พระพายเห็นผมหน้ามุ่ยเขาก็ลูบหัวลูบแก้มปลอบผมเป็นการใหญ่
“ล้อเล่นค่ะ”
“พูดจาแบบนี้อีกแล้ว”
“อยากเป็นผู้ชายหวานๆ ให้หนูไงคะเฟน” พี่พระพายบีบจมูกผมเบาๆ ก่อนปลายนิ้วเรียวยกจิ้มหน้าผากผม เสียงทุ้มพูดประโยคที่ทำให้ผมรู้สึกตัวเองกำลังจะละลายไปกองกับพื้น “คนดี คนน่ารักของพี่ ไม่ต้องหวงพี่หรอกเพราะพี่ก็มีแค่หนูนี่แหละค่ะเจ้าตัวเล็ก”
“เราไม่ตัวเล็กสักหน่อย” ผมก้มหน้า บ่นอุบอิบกับตัวเอง
“แต่กอดทีจมอกพี่เลยนะ ไม่ตัวเล็กเหรอแบบนี้”
“ก็พี่ตัวใหญ่”
“อย่างอื่นก็ใหญ่” เขาหัวเราะคิกๆ “มโหฬารตระการตาเชียว”
“มุกนี้พี่เคยเล่นกับเราไปแล้ว เราไม่ชงให้พี่เล่นเพิ่มหรอกนะ” ผมเงยหน้าขึ้นส่งค้อน
“ความจำดี๊ดี แฟนใครเนี่ย”
“เราก็ไม่อยากจำหรอก แต่มันฝังใจ พี่ชอบแกล้งเรา เห็นเราหัวช้าหน่อยไม่ได้อะ”
“ก็หนูน่ารักเวลาโดนแกล้ง พี่ก็อดไม่ได้”
“แก้ตัว”
“อยากแก้ผ้ามากกว่าค่ะ” พี่พระพายฉีกยิ้มตาหยี “พี่ชอบเนื้อแนบเนื้อ หรือจะเนื้อแนบหนูพี่ก็ไม่ขัดศรัทธานะคะตัวเล็ก อยากแนบอยากนาบใจจะขาดแล้วค่ะ”
“เรานี่แหละจะเอาเตารีดนาบหน้าพี่ก่อน” ผมขู่ฟ่อๆ ยื่นมือรวบคอเสื้อพี่พระพายแน่นจนรัดคอเขา อีกฝ่ายตาลีตาเหลือกรีบยกสองมือขึ้นยอมแพ้
“หยอกเล่นนะหนู โธ่ หนูก็รู้ว่าพี่ชอบตลกบริโภค พูดไปงั้นแหละ ใจจริงนี่สะอาดยิ่งกว่าน้ำแร่”
“แต่สายตาพี่มันแวววาวมากนะ”
“การแสดงทั้งนั้นนนน”
ผมหรี่ตามองพี่พระพายที่ยิ้มสู้ ผมพูดไปทางไหนพี่พระพายก็ปัดตกไปได้ทุกประเด็นจนสุดท้ายผมเองที่เป็นฝ่ายเหนื่อยเลิกไล่ต้อนเขาแล้วเปลี่ยนเรื่องใหม่
“เราไม่เห็นพี่ตื่นกล้องเลย”
“พี่ทำได้ดีใช่ปะ แฟนหนูเท่เนอะเฟน”
“อื้อ ดีมากเลย ไหนพี่บอกไม่เคยถ่ายอะไรแบบนี้มาก่อน”
“ก็ไม่เคยถ่ายแบบจริงๆ จังๆ งี้เลย” พี่พระพายเริ่มเล่า เขายกนิ้วชี้แตะปาก เหลือบตามองเพดานสตูดิโอ สีหน้าท่าทางครุ่นคิดก่อนเบนกลับมาสบตาผม “จะเคยก็แค่ถ่ายคลิป ถ่ายรูปลงเว็บ สงสัยชินจากตอนนั้นมั้ง?”
“ลงเว็บ?”
“คืออย่างที่หนูรู้ เมื่อก่อนพี่น่ะ…” พี่พระพายกำลังจะเล่าแต่เสียงตากล้องดังขัดขึ้นมาซะก่อน พี่เขาเลยชะงักไป “พี่เขาเรียกแล้ว เดี๋ยวพี่รีบถ่ายรีบเสร็จนะคะ หนูทนรอพี่อีกแป๊บเดียวก็ได้กลับแล้วค่ะ ไม่งอแงเนอะตัวเล็กของพี่”
“อื้ม เรารอนะ”
“น่ารักที่สุดเลยคนนี้” พี่พระพายยิ้ม เขาฉวยโอกาสที่ผมยังไม่ทันตั้งตัวชะโงกเข้ามาหอมแก้มผมไปฟอดใหญ่ พอเห็นผมทำหน้าเหวอก็ไม่รู้สึกผิดอะไรแถมยัง “ฮ้าาา ชื่นใจจังเล้ยยย”
“พี่พระพาย!”
“อุ๊ยๆ ไม่ตีพี่นะหนู ใบหน้านี้ใช้ทำมาหากินหาเงินมาเลี้ยงดูหนูนะเนี่ย”
เขาหัวเราะคิกคักๆ แล้วหันหลังเดินฉับๆ เข้าฉาก หลังจากนั้นใบหน้าที่ยิ้มแย้มกับผมอยู่เมื่อกี้ก็เปลี่ยนเป็นนิ่งขรึมจริงจังอย่างกับคนละคน ผมได้แต่อ้าปากหวอ นี่ถ้าพี่สายฟ้าอยู่ตรงนี้คงหันมาบอกผมว่าพี่พระพายเปลี่ยนสีเก่งกว่ากิ้งก่าแน่ๆ
แต่เอ๊ะ...สมมุติแบบนี้มันเหมือนผมแอบหลอกด่าพี่พระพายเลย ผมไม่ได้มีเจตนานะ แค่ลองคิดในมุมของพี่สายฟ้าเฉยๆ เองอะ
“กว่าจะหยอกกันเสร็จนะ” เสียงพี่เพียวดังขึ้น ผมหันมอง เห็นเขายืนกอดอกอยู่ข้างๆ “ยืนรอตั้งนาน ไม่กล้าเข้าไปขัด นึกว่าจะไม่ได้นั่งซะแล้ว”
“อ้าว เราขอโทษๆ เราไม่เห็นจริงๆ พี่”
“เชื่อว่าไม่เห็น” พี่เพียวหัวเราะหึๆ เขาเดินมานั่งข้างผมเหมือนเดิม “ก็สายตานายเอาแต่มองแฟนตัวเองนี่นา”
“พี่ไม่แซวเราสิ”
“ทำไมเป็นคนน่าแกล้งจังฮะเฟน พี่แซวนิดหน่อยนายก็แก้มแดงแล้ว”
“ฮื่อพี่…”
“โอเคๆ ไม่แกล้งแล้ว” เขาโบกไม้โบกมือเมื่อเห็นผมเริ่มงอแง “ถ่ายอีกเซตเดียวก็เสร็จล่ะ พี่พัชบอกมา เล่นเกมกับพี่ฆ่าเวลามะ?”
“ได้สิ แต่เราขอส่งไลน์แป๊บนึงนะพี่”
พอพี่เพียวพยักหน้าผมก็กดส่งไลน์ถามข้อสงสัยเข้าในแชตกลุ่มทันที
รู้ทันภัยสังคม พพ. (3)
Fennn : พี่ๆ @Thunder @Daran
Fennn : วันนี้เรามาดูพี่พระพายถ่ายแบบ แต่พี่เขาไม่กลัวกล้องเลย
Fennn : เราเลยถามว่าทำไมดูมืออาชีพจังทั้งที่ไม่เคยทำงานพวกนี้มาก่อน
Fennn : พี่พระพายบอกเราว่าเคยถ่ายรูปถ่ายคลิปลงเว็บ พี่ๆ รู้หรือเปล่าว่าลงเว็บอะไร เราอยากดูผลงานพี่เขาบ้าง
Daran : อ้อ…
Daran : @Thunder มึงอยากตอบหรือให้กูตอบน้อง?
Thunder : 555555555555555555555555
Thunder : กูๆ กูตอบเอง อยู่ดีๆ ก็มีเรื่องบันเทิง 555555
Thunder : @Fennn รู้ใช่ปะว่าเมื่อก่อนมันเล่นแอคอะไร
Fennn : เดี๋ยวนะพี่…
Thunder : นั่นแหละ แอคพวกนั้นชอบลงคลิปลงรูปกันเป็นปกติ มันจะรู้มุม ชินกล้องก็ไม่แปลก
Daran : ปั่นสัสๆ
Fennn : เราว่าเราจะหน้ามืดอะพี่
Daran : สงสารน้อง
Thunder : เออ เหมือนกูเกิดมาเพื่อล้างผลาญไอ้ พพ. อะ 555555555555555
Thunder : แต่ถ้าอยากลองเปิดโลกพี่ว่าเอ็งน่าจะรู้นะว่าไปดูได้ที่แอคไหน
Fennn : ……..
หลุมของเรา @MysecretworldFF
เราจะจับพี่มาตีจริงๆ แล้วนะ!
หลุมของเรา @MysecretworldFF
โชว์โป๊อะต้องตีจริงๆ แล้ว ฮึ่ย เราจะฟาดให้พี่ตัวช้ำเขียวเป็นจ้ำๆ จนไม่กล้าถ่ายคลิปโป๊ลงแอคเค่อพี่เลย!
บิ๊กไซซ์ปลงสังขาร @fdhjgjdll24hag
โชคดีที่กูเป็นเด็กกิจกรรมเคยถ่ายคลิปถ่ายรูปโปรโมตคณะลงเว็บมหา’ลัย ไม่งั้นกูตื่นกล้องปล่อยไก่ต่อหน้าน้องหมดสิ้นซึ่งความเท่ไปแล้วแน่ๆ
บิ๊กไซซ์ปลงสังขาร @fdhjgjdll24hag
ว่าแต่น้องฟาดแขนกูทำไม
บิ๊กไซซ์ปลงสังขาร @fdhjgjdll24hag
กูทำไรผิดวะ เป็นงง...
-----------------------------
พี่โชว์โป๊อะ น้องโมโหแล้วนะ จะจับพี่มาตีๆ ให้ตัวช้ำเลย 555555
ส่วนความพี่ พพ อะเนอะ อย่าว่าพี่เขากากเลย เพราะน้องมันน่ารัก อยากกรี๊ดให้ความน่ารักของน้องแต่ระลึกได้ว่าอยู่ในสตูดิโอ จะมากรี๊ดอวยน้องตามปกติก็กลัวจะเสียภาพลักษณ์ เลยอุดปากตัวเองไว้ก่อน...
เจอกันบทหน้าค่ะ ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านนะคะ
#เพื่อนกล่อมนอน
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 04-04-2019 22:28:52
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 04-04-2019 22:51:17
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 04-04-2019 22:52:57
เริ่มหัวข้อโดย: patchylove ที่ 04-04-2019 22:58:07
เริ่มหัวข้อโดย: kawisara ที่ 04-04-2019 23:03:55
หนีปายยวว
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 04-04-2019 23:08:37
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 04-04-2019 23:17:13
เริ่มหัวข้อโดย: Leenboy ที่ 05-04-2019 03:47:17
เริ่มหัวข้อโดย: NaunaeZaa ที่ 05-04-2019 06:40:22
เริ่มหัวข้อโดย: gackmanas ที่ 05-04-2019 09:29:34
อิพี่พะพาย บ้าบอ.. 555 :katai2-1: :katai2-1:
เริ่มหัวข้อโดย: miikii ที่ 05-04-2019 10:23:16
แต่พี่สายฟ้าคือปั่น ระวังบอกอะไรน้องจะไม่เชื่อแล้วนะ
:laugh: :laugh: :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: mybear_sr ที่ 05-04-2019 16:10:20
เริ่มหัวข้อโดย: magmild ที่ 05-04-2019 17:57:20
Sent from my GT-I8262 using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 06-04-2019 08:34:39
เริ่มหัวข้อโดย: patchylove ที่ 06-04-2019 12:57:59
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 06-04-2019 22:53:06
เริ่มหัวข้อโดย: Kelvin Degree ที่ 08-04-2019 23:55:12
เริ่มหัวข้อโดย: Fiasarinya ที่ 09-04-2019 17:04:13
จริงๆพี่พพ.มันก็แค่ผู้ชายกากๆอะ สงสารมัน
เริ่มหัวข้อโดย: JackXy Wu ที่ 11-04-2019 21:52:24
กัมมุนา วัตตะตีโลโก
หลุมของเรา @MysecretworldFF
พอนิตยสารวางแผงแล้วคนชอบพี่เยอะกว่าเดิมจริงๆ ด้วย
หลุมของเรา @MysecretworldFF
เราหึง…
หลุมของเรา @MysecretworldFF
พี่เป็นของหนูนะพี่พระพาย หนูอยากจับพี่ยัดกระเป๋าแล้วรูดซิบไม่ให้ใครเห็นเลย T_T
“ตามสบายนะ ยัดให้เต็มที่ พี่เลี้ยงเว้ย!”
“จะดูป๋ากว่านี้ถ้าเลี้ยงอย่างอื่นที่ไม่ใช่บุพเฟ่ต์หมูกระทะซอยข้างมออะพี่ต่ง กินเยอะแค่ไหนก็จ่ายหัวละ 299 ปะวะ”
“มึงจะแดกมั้ยน้องตั้ม”
“แดกครับพี่”
“มึงนี่เรื่องมาก หัดทำตัวว่านอนสอนง่ายเหมือนเจ้าเฟนมั่ง” พี่ต่งหันมาทางผม ยกนิ้วโป้งให้ “เด็กดีๆ”
“เด็กดีที่พาแฝดมาถลุงเงินพี่เพิ่มอะนะ?” ตั้มถาม ฟรองซ์ที่นั่งอยู่ข้างๆ เลยถองศอกใส่
“ก็บอกว่าว่าง ขอมาด้วยเฉยๆ จะจ่ายเอง นายนี่มันยังไง”
“ศอกใส่กูเหมือนเราสนิทกันมาเป็นปีๆ”
“ใครแขวะฉันก่อนล่ะ”
“พูดถึงเฉยๆ เหอะ”
“พอๆ ทั้งสองคนเลย” ผมรีบห้ามก่อนพวกเขาจะตีกันหนักกว่าเดิม นี่ขนาดทั้งคู่เพิ่งเจอกันครั้งแรกยังทำผมปวดหัวขนาดนี้เลย “ทะเลาะกันอีกทีเราจับตีจริงๆ ด้วย”
“น้องเทคกู คำขู่คำจาน่ากลัวมาก” พี่ต่งหัวเราะ เขาคีบหมูวางบนกระทะ เกิดเสียงซี่ๆ ดังขึ้นเมื่อเนื้อสัมผัสกับความร้อน กลิ่นหอมเริ่มโชยเข้าจมูก ผมเลิกสนใจเพื่อนกับฝาแฝดตัวเองแล้วจัดการปิ้งเนื้อบ้าง
วันนี้พี่ต่งพาน้องเทคอย่างผมกับตั้มมาเลี้ยงหมูกระทะ ส่วนฟรองซ์ยังไม่กลับญี่ปุ่นแล้วเหงาๆ ว่างๆ เลยขอตามมาด้วย ตอนนี้พวกเราสี่คนเลยนั่งหน้ามันอยู่หน้าเตาในร้านหมูกระทะข้างซอยมหาวิทยาลัย แน่นอนว่าสิ่งที่ขาดไม่ได้ตอนกินปิ้งย่างคือเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ พี่ต่งแกจัดเต็มมากเหมือนจะกินให้เมาแล้วหลับคาโต๊ะไม่กลับห้องยังไงยังงั้น
“ผมไม่แบกพี่กลับหอนะบอกไว้ก่อน”
“น้ำใจน่ะนะไอ้น้องตั้ม” พี่ต่งเบ้ปาก “พี่อยู่หอเดียวกับมึงนะเว้ย”
“ไอ้น้ำใจก็มีอยู่ แต่พี่ดูขนาดตัวของผมกับพี่ก่อน จะแบกรอดมั้ยเนี่ย”
“ไม่น่ารอด” ฟรองซ์ออกความเห็น
“กูก็ว่างั้น” ตั้มพยักหน้าเห็นด้วย
“ก็ว่าไป ฮ่าๆๆ”
พี่ต่งหัวเราะร่วน ดูท่าทางกำลังคึกได้ที่ หลังจากนั้นเขาก็ชวนคุยอีกหลายเรื่อง ผมนั่งคีบหมูคีบผักเข้าปาก จิบเครื่องดื่มทีละนิดเพราะกลัวจะเมาเป็นภาระให้เพื่อนไปอีกคน ตอนแรกตั้มดูตกใจที่เห็นผมดื่มเหล้า แต่ผมก็ไม่ได้คอแข็งอะไรมากหรอก พอดื่มเป็นพิธีให้เข้าสังคมได้แค่นั้นแหละ
“อ้าว ดูซิว่าเจอใคร”
เสียงหนึ่งดังขึ้นพร้อมใครบางคนที่นั่งลงข้างๆ ฟรองซ์
“อ้าวพี่สายฟ้า” ผมเรียกชื่ออีกฝ่าย เขามองผม หรี่ตาเล็กน้อย
“กินเหล้าด้วย?”
“อื้อ”
“พระพายรู้มั้ยเนี่ย”
“พี่พระพายรู้ว่าเย็นนี้เราออกมากินเลี้ยงสายเทค” ผมตอบเลี่ยงๆ แต่ระดับพี่สายฟ้าก็คงดูออกแหละ
“อ่าฮะ แต่ไม่บอกว่ากินเหล้าด้วย” เขาพยักหน้า “เดี๋ยวมันก็ร้องไห้เสียใจหรอก ไม่ยอมบอกมันแบบนี้”
“แฟนหรือลูกแหง่” ฟรองซ์กลอกตา
“ปากคอเราะรายตลอดนะคุณน่ะ” พี่สายฟ้าหัวเราะหึๆ ใส่ฟรองซ์ ก่อนพี่ต่งจะขัดขึ้นมา
“ไม่ทักทายกูเลยนะมึง”
“อ้าว” พี่สายฟ้ามองหน้าพี่ต่ง เขาแกล้งทำท่าตกใจ “นี่พี่ยังมีชีวิตอยู่ในมหา’ลัยนี้หลังซิ่วมาสามคณะอีกเหรอ”
“ทักแบบนี้มึงไม่ต้องทักกูก็ได้สายฟ้า”
“หยอกเล่นน่ะพี่” เขาหัวเราะ “พี่ก็แค่ซิ่วจากถาปัดตอนปีสอง มาอยู่บริหารปีนึงแล้วออกไปอยู่สินกำอีกสองปี รวมๆ ก็ห้าปีได้แล้วมั้ง ถามหน่อยว่าห้าปีนี้พี่ได้ทำประโยชน์อะไรให้มหา’ลัยมั้งหรือว่าเรียนไปวันๆ”
“อะ มึงเปิดมาแบบนี้กูบอกเลยว่าประโยชน์ที่มหา’ลัยได้จากกูไปคือค่าเทอมที่ประเมินค่าไม่ได้ แม่กูขายไร่ขายนาส่งกูเรียนมาหลายผืนแล้ว”
“เออ พี่ยังดีจ่ายค่าเทอมให้มหา’ลัย บางคนนะ อยู่มาห้าปีนอกจากไม่ทำอะไรที่มีประโยชน์ยังผลาญงบ…”
“แค่กๆ”
“เป็นไรน้องตั้ม อะไรติดคอ” พี่สายฟ้าถาม
“หมูพี่ หมูติดคอ”
“หมู 44 ล่ะสิ” ฟรองซ์พึมพำ
“ตบมุกเก่งนะเราน่ะ” เป็นอีกครั้งที่พี่สายฟ้าแซวฟรองซ์ ผมไม่รู้ว่าทั้งคู่ดีกันหรือยัง แต่ล่าสุดฟรองซ์เลิกบ่นพี่สายฟ้าให้ผมฟังแล้ว ผมคิดว่าน่าจะดีกันแล้วล่ะมั้ง
“ฝึกมาจากพี่นั่นแหละ”
“โห ดีใจจัง”
“เดี๋ยวก่อนนะ ขอขัดแป๊บ” พี่ต่งยกมือแทรกบทสนทนา เขามองหน้าพี่สายฟ้า “มึงจะนั่งโต๊ะกูอีกนานมั้ยสายฟ้า กูไม่เลี้ยงมึงเพิ่มนะเว้ย”
“ตั้งใจจะมากินเองอยู่แล้วเถอะ มาเจอะโต๊ะพี่พอดีเลยแวะมาทัก” พี่สายฟ้ายักไหล่ “ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ขอนั่งโต๊ะด้วยคนสิพี่ จะให้ผมนั่งปิ้งหมูคนเดียวก็ยังไงอยู่”
“แต่พี่ก็ยังมากินหมูกระทะคนเดียวเนี่ยนะ?” ตั้มถาม เขาขมวดคิ้วแน่น แต่ผมเองก็สงสัยเหมือนกัน “นึกว่าพี่พระพายกับพี่รัญจะมากินกับพี่ซะอีก”
“ไอ้รัญขี้เกียจออกมา ส่วนพระพาย…”
“พี่พระพายติดนัดคุยงานกับพี่เปเป้น่ะ” ผมตอบเสียงเบาแทนพี่สายฟ้า “เหมือนพี่เปเป้มีงานใหม่จะเสนอ…”
“พี่เปเป้นี่ใครนะ” ตั้มถาม
“ผู้จัดการส่วนตัวของพี่พะพริ้ง พี่สาวไอ้พระพายที่เป็นนักแสดงไง” พี่สายฟ้าตอบแทน “นี่ไม่รู้กันเหรอว่าพระพายมันมีพี่สาวเป็นดาราดัง”
“แหม ผมก็ไม่ได้สนิทจนถึงขั้นต้องใส่ใจชีวิตพี่เขามั้ยล่ะ”
“เออจะว่าไป” พี่ต่งกระดกเหล้าดื่มอึกหนึ่งแล้วพูดต่อ “ล่าสุดมันถ่ายแบบลงนิตยสารนี่หว่า เขาพูดถึงกันเต็ม คนรู้จักมากกว่าเดิมไปอีก”
“จริง” พี่สายฟ้าพยักหน้ารับ “พอมีข่าวหลุดออกไปว่ามันเป็นน้องชายของพี่พริ้งคนก็ยิ่งให้ความสนใจไง คราวนี้ไม่ได้รู้จักกันแค่ในมอแล้ว คนนอกก็พลอยจะรู้จักมันไปด้วย ถ้าจะเข้าวงการตามพี่พริ้งผมว่าไม่ยาก”
“แต่บ้านมันก็หน้าตาดีทั้งบ้านล่ะนะ”
ผมฟังพี่ต่งกับพี่สายฟ้าคุยกันก็ชักไม่สบายใจขึ้นเรื่อยๆ หมูกระทะไม่กระตุ้นความอยากของผมอีกต่อไป กลายเป็นว่าคีบเนื้อหมูเข้าปากน้อยลงแต่ยกแก้วแอลกอฮอล์ดื่มถี่ขึ้นเรื่อยๆ โดยไม่รู้ตัว
“กินเยอะเกินไปแล้วเฟน” เสียงฟรองซ์ดังแทรกความคิดของผมที่ตีกันยุ่งเหยิง ผมเงยหน้ามองเขา เบะปากอย่างห้ามไม่อยู่
“ฟรองซ์ เราไม่ชอบเลยอะ”
“ไม่ชอบอะไรครับ ไหนบอกฟรองซ์”
“พี่พระพาย”
“โห งั้นเลิกเลยฟรองซ์เชียร์”
“ไม่ช่ายดิฟรองซ์” ผมเบะหนักกว่าเดิม รู้สึกว่าเสียงตัวเองยานแถมยังงอแงขึ้นเป็นพิเศษ “เราหมายถึงไม่ชอบที่พี่เขามีคนมาชอบเยอะๆๆๆ แบบนี้อ่า เราหงุดหงิดดดด”
“เมาแล้วแน่ๆ” เสียงตั้มพึมพำ
“เรายังมีสติอยู่นะ” ผมแย้ง
“จ้าเพื่อน ตามสบายจ้า”
“ถ้าพระพายรู้ว่าเราหึงมันคงร้องไห้ด้วยความตื้นตันแน่ พี่บอกเลย” พี่สายฟ้าแซว เขายิ้ม ส่ายหัวไปมา “แล้วได้บอกมันมั้ยว่าหึง มันจะได้ไม่รับงานแบบนี้เพิ่มไง”
“เราบอก แต่เรา เราอะ…” ผมยกแก้วดื่มอีกครั้งก่อนกระแทกวางบนโต๊ะ ส่งเสียงฮึดฮัด “เราไม่อยากงี่เง่านี่นาพี่สายฟ้า ถ้าเราวุ่นวายกับพี่พระพายมากเกินไปเขาต้องอึดอัดแน่ๆ”
“เด็กดีจริงๆ น้องเทคกู” พี่ต่งตบไหล่ผมเบาๆ เขามองหน้าผม “เอางี้ดิ แสดงความเป็นเจ้าของหน่อย ให้รู้ว่าไอ้พระพายมันไม่โสด
“หัวข้อนี้ขอไม่แสดงความเห็นนะ” ฟรองซ์บ่นพึมพำแล้วคีบหมูจากกระทะจิ้มน้ำจิ้มเข้าปากเคี้ยวไม่คุยกับใครเป็นการสนับสนุนคำพูดตัวเอง
“ยังไงวะพี่” ตั้มขมวดคิ้ว “พวกใส่แหวนคู่ไรงี้ปะ”
“เออๆ ไอเท็มคู่รักแบบนั้นก็ได้”
“แต่แหวนมันไม่เด่นนะ”
“แต่ส่วนใหญ่ก็นิยมแหวนคู่กันมั้ยล่ะ”
“ไม่พี่” ตั้มส่ายหัว “ผมว่ามันควรจะเป็นอะไรที่เห็นได้ชัดๆ ใครมันจะไปก้มหน้ามองแหวนกัน เขามองหน้าเป็นที่แรกเหอะพี่”
“งั้นเจาะคิ้ว เจาะจมูก?”
“ฟรองซ์ไม่ให้เฟนเจาะคิ้วเจาะจมูกนะครับ” ฟรองซ์ว่าเสียงเข้ม ผมรีบส่ายหน้าทันที
“เราก็ไม่เจาะ”
“เจาะหูสิ” คราวนี้เป็นพี่สายฟ้าที่แนะนำ ผมเอียงคอมองหน้าเขา อีกฝ่ายเลยอธิบายเพิ่ม “อยู่โซนเดียวกับหน้า เวลาถ่ายรูปต้องมีเห็นบ้างแหละ เจาะหูหรือเปล่าล่ะเรา?”
“เราไม่ได้เจาะ แต่ฟรองซ์เจาะ”
“งั้นเจาะสิ”
“เรากลัวเจ็บอะพี่” ผมยกแก้วดื่มอีกครั้ง คราวนี้รู้สึกมึนๆ หนักๆ หัวกว่าเดิม แต่ก็หยุดดื่มไม่ได้ “เรากลัวเข็มจะตายอะ ไม่กล้าเจาะหรอก”
“ครั้งแรกก็เจ็บจริงๆ นั่นแหละ ยิ่งตอนเสียบต่างหูตามนะ เสียวซี้ดเลย แต่ก็นิดเดียวแหละ” พี่สายฟ้าชี้หูตัวเองที่ใส่ต่างหูสีดำเล็กๆ เอาไว้ ก่อนหันไปทางฟรองซ์ เขาหรี่ตา มุมปากอมยิ้มเล็กน้อย “นี่ฟรองซ์ หารต่างหูกันมั้ย ซื้อทีไรใส่ได้แค่ข้างเดียวทุกที ไม่คุ้มเลย”
“แล้วทำไมผมต้องหารต่างหูกับพี่ด้วยไม่ทราบครับ” ฟรองซ์เลิกคิ้ว
“ไม่อยากให้ข้างที่เหลือมันเหงา เลยจะหาเจ้าของให้”
“พี่เจาะเพิ่มอีกข้างก็สิ้นเรื่อง”
“ก็อยากให้” เขายิ้ม แววตาเป็นประกายเจ้าเล่ห์แวบหนึ่ง ผมสั่นหัว เพ่งตามองพี่สายฟ้าอีกครั้ง คราวนี้ประกายเจ้าเล่ห์หายไปแล้ว สงสัยผมจะเริ่มไม่ไหวจริงๆ แฮะ “เครื่องรางสุ่มแจกไปแล้ว เอาต่างหูไปง้อแทนแล้วกัน จะได้ดีกันสักที”
“ก็ไม่ได้โมโหแล้วมั้ยล่ะ”
ผมกะพริบตาปริบๆ มองสองคนคุยกัน แต่ฟังยังไงก็ไม่เข้าใจว่าพูดเรื่องอะไรเลยเลิกสนใจในที่สุดแล้วหันไปปรึกษาพี่ต่งกับตั้มแทน
“สรุปเราเจาะหูดีมั้ย?”
“เจาะเลยมึง”
“ไปเจาะร้านทองมันไม่เจ็บมากนะ เขามีเครื่องเจาะอยู่” พี่ต่งบอก ผมพยักหน้ารับ คิ้วขมวดมุ่น ตัดสินใจแล้วว่าเป็นไงเป็นกัน
“โอเค เจาะก็เจาะ!”
“เยี่ยมมากน้องรัก มา ชน!”
หลังจากนั้นพี่ต่งก็ชวนผมชนแก้วต่ออีกนับไม่ถ้วน รู้ตัวอีกทีก็วูบไปแล้ว…
V
V
V
เริ่มหัวข้อโดย: JackXy Wu ที่ 11-04-2019 21:53:01
[พระพาย]
เฟนบอกว่าจะไปกินเลี้ยงสายเทคที่ร้านหมูกระทะข้างมอกับพี่ต่ง รุ่นพี่ที่ผมสนิทด้วยผมเลยวางใจไปเปลาะหนึ่ง เราตกลงกันว่าน้องจะรอให้ผมมารับ ผมเลยไปคุยงานกับพี่เปเป้อย่างสบายใจไร้กังวล แต่พอวกรถกลับมาแวะรับเจ้าตัวดีดันเห็นน้องเมาแอ๋ แก้มแดงตาปรอย แถมโต๊ะนั้นยังมีสายฟ้าไปแจมด้วย
เอาตรงๆ ผมค่อนข้างหงุดหงิดมันนิดหน่อยที่ไม่ดูเฟนให้ผมเลย ปล่อยแฟนเพื่อนเมาหัวทิ่มนี่มันใช้ได้เหรอวะ แต่พอจะบ่นมันก็ชิงบอกว่าจะพาฟรองซ์ไปส่งบ้านแล้วหิ้วคอฝาแฝดของเฟนหายไป ไม่สนใจเสียงโวยวายของอีกฝ่ายว่าห่วงเฟนสักนิด ผมเลยได้แต่แบกน้องพาดบ่าขึ้นรถพากลับหอนี่แหละ
เห็นตัวเล็กๆ แบบนั้นแต่หนักน่าดู คงเพราะผมขุนน้องดีเกินไป
แต่อย่างว่าล่ะนะ ที่น้องตัวหนัก เพราะน้องน่ารักไม่เบาไง บ้าจริง มีแฟนน่ารัก ลำบากใจ เฮ้อ…
“หนู ไหวมั้ยเนี่ย”
“อื้อ พี่…” น้องงึมงำเป็นภาษาอะไรสักอย่างที่ผมฟังไม่ออก น่าจะญี่ปุ่นล่ะมั้ง ไอ้เราก็ไม่รู้จะตอบกลับยังไงเพราะคลังคำศัพท์ในหัวมีแค่คิมูจิอิไตๆ
เฟนกอดผมแน่น เขามุดหน้าซุกอกผมแล้วไถหัวไปมาจนผมยุ่งไปหมด ผมพยายามประคองน้องเดินไปนั่งดีๆ เสียแต่เฟนทำตัวเป็นของเหลว ไม่ยอมก้าวขาเลย เอาแต่กอดผมทิ้งน้ำหนักตัวใส่เต็มๆ เป็นลูกหมีโคอาล่า
“เฟน หนูให้ความร่วมมือพี่นิดนึงได้มั้ย”
“ปวดหัวอ่าพี่…”
“แล้วดื่มเข้าไปเยอะแบบนั้นทำไมฮึ?” ผมถือโอกาสดุเด็กดื้อที่ทวีความดื้อมากกว่าเดิมเมื่อเมา
“พี่ต่ง อึก...พี่ต่งอ่า ชนแก้วๆ ตลอดเลย”
“แล้วหนูไปชนกับพี่มันทำไม”
“มารยาทอ่าพี่ ไม่เข้าใจเราเลยยยยย”
“โอเคๆ” ผมตอบเมื่อเฟนเริ่มงอแงก่อนกระเตงน้องพาเดินไปทางห้องน้ำ สภาพน้องตอนนี้ทั้งกลิ่นเหล้ากลิ่นควันกลิ่นหมูเต็มตัวไปหมด ถ้าไม่จับไปอาบน้ำทำความสะอาดเขาคงนอนไม่สบายแน่ๆ
“พี่”
“ครับ?”
“เราว่า…” น้องเงียบไปครู่หนึ่ง เขาเงยหน้ามองผม คิ้วขมวดแน่น อมลมจนแก้มพอง
“ว่าไงครับ? งอนอะไรพี่อีก อมลมจนแก้มพองเชียว”
“เราไม่ได้งอน เรา...อ่อก!” แล้วน้องก็อ้วกรดตัวผม “...เราแค่อยากอ้วก”
“เฟนนนนนนนนน”
“ฮืออออ พี่ดุเราาาาา”
“โอ๋ๆ พี่ไม่ได้ดุหนู ไม่เบะนะเฟน ไม่ร้องๆ” ผมลูบหัวเขาเบาๆ เฟนช้อนสายตามองผม ดวงตาที่เคยใสแป๋วตอนนี้แดงเรื่อแถมยังมีน้ำตาคลอเบ้า น้องทำหน้าเศร้าและรอบตัวเรามีแต่กลิ่นอ้วก “มา พี่พาหนูไปล้างหน้าล้างตัวก่อน โอเคมั้ย”
เฟนพยักหน้าหงึกๆ ผมพาน้องเข้าไปในห้องน้ำ จับนั่งลงบนฝาชักโครกที่ปิดลงเรียบร้อย บอกให้เขานั่งรอแป๊บนึงก่อนผมจะถอดเสื้อตัวเองที่โดนลูกหลงจนเลอะอ้วกไปล้างน้ำพอให้เศษคราบต่างๆ หลุดออกแล้วแช่ทิ้งไว้ในกะละมัง จากนั้นก็จับน้องมาล้างหน้าล้างตาบ้วนปากแปรงฟันจนสะอาดเรียบร้อย
“พี่” เสียงเฟนอ้อแอ้ เขาช้อนตามองหน้าผมอีกครั้ง “เราอยากอาบน้ำ อยากสระผมด้วย เหม็นหมูกระทะ”
“โอเค งั้นเดี๋ยวพี่ออกไป…”
“พี่อาบให้เราหน่อย”
ผมยิ้มค้าง ตาเบิกโพลงมองเฟนที่ตอนนี้ไขว้มือจับชายเสื้อยืดตัวเองเลิกถอดขึ้นเหนือหัว ผิวเนื้อนวลเนียนขาวกระจ่างปรากฏตรงหน้าจนผมตาพร่า หน้ามืดตาลายวิงเวียนคล้ายจะเป็นลมไปพักหนึ่งก่อนตั้งสติได้
“หนู พี่ว่าไม่ดีมั้ง”
“พี่อาบให้หนูนะ หนูมึนหัว”
เชี่ยๆๆๆๆๆๆๆๆ
“ความอดทนพี่มีจำกัดนะเฟน” ผมเตือนคนเมาที่ดูท่าจะไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าตอนนี้กำลังทำให้ตัวเองเสี่ยงมากแค่ไหน เฟนมองผมตาปรอย ผมเองก็พยายามมองหน้าน้องแทนที่สายตาจะเลื่อนต่ำไปจ้องความชมพูจุดเล็กจุดน้อยที่เด่นล่อตาตรงหน้า
“พี่ก็ถอดเสื้อแล้วอะ อาบกับเราเลยซี่”
“เฟน ใจเย็น”
“เราไม่เย็น เราร้อน” น้องเริ่มกลับมาเบะ เขาถอดกางเกงตัวเองออกเหลือแค่บ็อกเซอร์ตัวเดียว ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากจนผมเองก็ห้ามไม่ทัน รู้ตัวอีกทีก็ถูกเจ้าตัวเล็กคว้าข้อมือพามายืนอยู่ใต้ฝักบัวแล้ว
ซ่า!
“เย็นอะ…”
หนูเย็น แต่พี่ร้อนรุ่ม จะตายแล้วโว้ยยย!
ในหัวผมกำลังกรีดร้องไม่เป็นภาษาแม้ภายนอกจะยังนิ่ง มองเฟนที่จัดการอาบน้ำให้ตัวเอง ฝ่ามือเรียวลูบไล้ร่างกายขาวสะอาดที่พราวไปด้วยสายน้ำจากฝักบัว น้องขยี้เส้นผมตัวเองหลังบีบยาสระผมลงบนนั้น แผ่นอกเล็กๆ แอ่นขึ้นจากการยกมือทำให้จุดรวมสายตาผมหยุดอยู่ที่ยอดอกเล็กๆ สีชมพูอ่อนดูนุ่มนิ่ม
ผมกลืนน้ำลายเอื๊อก
บทสวดสารพัดบทถูกยกขึ้นมาสวดในใจจนแทบไม่เป็นอันทำอะไร ผมตัดสินใจกับตัวเอง ต้องรีบทำอะไรสักอย่างก่อนจะหน้ามืดไปมากกว่านี้
“หนู รีบอาบเถอะ”
“หือ…”
“พี่จะตายแล้ว ขอร้อง” เสียงผมแหบพร่า ว่ากันตามตรงตั้งแต่ตามจีบเฟนผมก็ไม่ได้ไปมีอะไรกับใครอีกเลย ตอนอยากก็แค่ใช้มือช่วยตัวเอง และตอนนี้เฟนกำลังทำให้ผมใกล้จะตบะแตก!
“งั้นพี่ช่วยเราอาบสิ” น้องกะพริบตามองผม หยดน้ำเกาะพราวที่ขนตางอนยาว เส้นผมเปียกลู่แนบกรอบใบหน้า เขาเลื่อนมือลูบร่างกายตัวเองกำจัดฟองยาสระผมที่ไหลลงมา ผมมองตาม เห็นปลายนิ้วเรียวเฉียดผ่านยอดอกเล็กๆ ที่เต่งขึ้นเพราะความเย็นจากสายน้ำ “อื้อ...เย็นจังเลย”
อย่ากัดปากแบบนั้น
อย่าส่งเสียงแบบนั้น
อย่าปรือตายั่วด้วย!
ผมสูดหายใจลึก กลั้นใจยื่นมือเข้าไปช่วยน้อง เริ่มจากล้างฟองยาสระผมที่เหลือออกจากหัวเขา เรายืนประจันหน้ากัน น้องเกาะแขนผมไว้ เขาหลับตาพริ้มเงยหน้าให้ผมจัดการทำความสะอาดได้สะดวกกว่าเดิม ผมกดครีมอาบน้ำใส่มือลูบไล้ทั่วตัวน้อง ผิวเฟนนุ่มลื่นจนผมเผลอออกแรงบีบเค้นเบาๆ เจ้าตัวส่งเสียงอื้ออ้าประท้วงก่อนเอนตัวซบผม ผิวเนื้อเราสัมผัสกัน ความร้อนในตัวผมพุ่งสูงสวนทางกับอุณหภูมิเย็นๆ ของน้ำ
“อื้อ!” เฟนสะดุ้งเมื่อปลายนิ้วผมเผลอปัดผ่านตุ่มไตสีชมพูอ่อนนุ่มบริเวณหน้าอกเขา น้องห่อไหล่ ช้อนตามองผม ริมฝีปากสีระเรื่อเผยอขึ้น แก้มใสขึ้นสีเลือดฝาด หยดน้ำเกาะพราวที่ใบหน้าและขนตา พอน้องกะพริบตาหยดน้ำก็กลิ้งทิ้งตัวไหลผ่านผิวแก้มเนียน เฟนเม้มริมฝีปาก หลุบตาเอียงหน้าหนีสายตาผม ริมฝีปากขมุบขมิบเสียงเบา “พี่อย่ามองเราแบบนั้นสิ มันแปลกๆ…”
พอ ไม่ทนแล้ว!
“อื้ม!”
ผมจับไหล่เฟนดันเข้าชิดผนังห้องน้ำและครอบครองริมฝีปากนุ่มนั้นเอาไว้ ขบเม้มดูดดึงอย่างหน้ามืดตามัว น้องเหมือนจะตกใจในตอนแรกแต่สุดท้ายก็จูบตอบ ผมเลื่อนมือลงสัมผัสผิวเนื้อเนียนละเอียด สะกิดปลายนิ้วกับยอดอกเล็กๆ สัมผัสมันนุ่มมืออย่างที่คิดเอาไว้ เฟนหลุดเสียงครางในลำคอ น้องสะดุ้ง เผลอแอ่นอกเล็กน้อย ผมยิ่งได้ใจกดเน้นย้ำและเขี่ยวนแกล้งเขาจนอีกฝ่ายตัวแดงเรื่อ
“พี่...อื้อ พี่พระพาย อ๊ะ…”
“ทำไมคะ หนูเป็นอะไร?” น้ำเสียงผมแหบพร่า ลมหายใจกระชั้น
“อึก...เรา เรา…” น้องหายใจกระเส่าเมื่อผมถอนริมฝีปากออกมา ปากน้อยๆ เผยอหอบดูยั่วยวนปนเซ็กซี่อย่างบอกไม่ถูก มันบวมขึ้นนิดหน่อย ผมหรี่ตาลง ยกยิ้มมุมปากกับภาพตรงหน้า เฟนเกาะแขนผมเอาไว้แน่น ผมกลัวน้องจะเข่าอ่อนทรุดลงไปกองกับพื้นเลยประคองเอวเขาไว้ แอบลูบแล้วบีบคลึงเบาๆ อย่างมันมือ “อื้อ! พี่อย่าบีบเรา”
“ความผิดใครคะ ความผิดพี่หรือหนูที่ยั่วพี่?”
“เราหนาว…” น้องหลุบตาหนี เบียดตัวเข้ามาชิด
“อยากอุ่นมั้ย พี่ทำให้หนูอุ่นจนร้อนได้เลยนะ” ผมยื่นหน้ากระซิบข้างหูเขา ขบเม้มติ่งหูอีกฝ่ายเบาๆ จนเฟนหดคอพยายามเบี่ยงหน้าหนี แต่ยิ่งทำแบบนั้นก็ยิ่งเปิดช่องให้ผมกดจูบบนลำคอเนียนได้อย่างสะดวกมากขึ้น
“อ๊ะ! พี่…”
“นุ่มไปทั้งตัวเลยนะเรา”
ผมเลื่อนริมฝีปากลงมา จูบที่ไหล่มน ลากต่ำลงมาที่หน้าอก ประทับรอยสร้างความเป็นเจ้าของไว้บริเวณผิวเนื้อเหนือต่ำแหน่งหัวใจ เฟนขยุ้มนิ้วจิกทึ้งหัวผมแน่นเมื่อผมอ้าปากตวัดลิ้นครอบครองความอ่อนนุ่มบนหน้าอกเขา ดูดดึงยอดอกเล็กจนบวมเต่ง เฟนผวาเฮือกเมื่อผมแกล้งขบฟันครูดกับเนื้ออ่อน เสียงครางหวานดังผสานกับเสียงเต้นของหัวใจน้อง
“อ๊ะ อะ ฮึก พี่พระพายไม่เอา”
น้องหลับตาปี๋ดึงตัวเองออกจากการถูกไล้เลียแล้วมุดหน้าลงกับอกผม ตัวสั่นน้อยๆ ไม่รู้ว่าเพราะกลัวหรือหนาวอย่างที่บอก แต่คำว่าไม่เอาของน้องทำให้ผมได้สติขึ้นมาและพึงระลึกได้ว่าเกือบฉวยโอกาสคนเมาเข้าให้แล้ว ผมผละตัวออกห่างจากเขา นับหนึ่งถึงสามสงบสติอารมณ์คว้าผ้าเช็ดตัวที่พาดอยู่บนราวมาคลุมตัวน้องเอาไว้
“หนูรอพี่ในนี้ เดี๋ยวเอาชุดนอนมาให้เปลี่ยน”
เฟนพยักหน้ารับหงึกหงัก กระชับผ้าเช็ดตัวไว้แน่น ใช้เวลาไม่นานผมก็ได้เสื้อยืดคอย้วยกับกางเกงบอลซึ่งเป็นชุดที่น้องชอบใส่นอนบ่อยๆ มาให้เขา ผมปล่อยให้เฟนเปลี่ยนเสื้อผ้า ส่วนตัวเองคว้าม้วนกระดาษทิชชู่ ผ้าเปียกและถุงพลาสติกมาจัดการเก็บกวาดกองอ้วกที่พื้น พอทำความสะอาดเสร็จน้องก็เดินออกจากห้องน้ำพอดี ผมมองหน้าเขา
“หนูโอเคขึ้นหรือยัง?”
“อือ” เฟนพยักหน้ารับ น้องดูได้สติมากกว่าตอนแรก ผ้าเช็ดตัวถูกพาดคลุมหัวเอาไว้ เขาก้มหน้าลง สองข้างแก้มแดงปลั่ง ไม่บอกก็รู้ว่าเขิน เป็นไงล่ะ เพิ่งรู้ตัวล่ะสิว่าเล่นกับไฟ นี่ถ้าผมหน้ามืดตามัวกว่านี้อีกนิดนะ ไม่รอดแน่ บอกเลย
“ง่วงก็นอนไปก่อนเลยครับ พี่จัดการตรงนี้ก่อน” เฟนพยักหน้าอีกครั้ง เขาวิ่งขึ้นเตียงไปนั่งตากพัดลมเช็ดผมไม่พูดไม่จา ผมล่ะอยากแซวให้อีกฝ่ายอายม้วนติดที่ว่าต้องเอาถุงอ้วกน้องออกไปทิ้งถังขยะนอกห้องก่อน
หลังทิ้งถุงเรียบร้อยผมก็กลับเข้ามาในห้อง เช็ดพื้นซ้ำอีกรอบพร้อมฉีดสเปรย์จนห้องกลับมาหอมฟุ้งถึงได้เข้าไปอาบน้ำทำความสะอาดร่างกายต่อจากเฟน พอออกจากห้องน้ำอีกครั้งไฟในห้องก็ปิดเรียบร้อยและเปิดโคมไฟข้างเตียงแทน
เฟนนอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม แต่เขายังไม่หลับ แสงสลัวตกกระทบใบหน้า เจ้าตัวดึงผ้าห่มขึ้นคลุมปิดจนถึงจมูก เหลือให้เห็นแค่ดวงตาใสๆ ที่กะพริบปริบจ้องมาทางผม
“ไงเรา หายซ่าเลยสิ” ผมขึ้นเตียง นอนตะแคงตั้งแขนยกมือเท้าหัวมองหน้าน้อง เฟนหลุบตาลง
“พี่โกรธเรามั้ย”
“เรื่องอะไรครับ” ผมเลิกคิ้ว ค่อนข้างงงนิดหน่อย ต้องเป็นผมสิที่เป็นฝ่ายถามเขาว่าโกรธมั้ยจากเหตุการณ์ในห้องน้ำที่ผ่านมาเมื่อสักครู่ใหญ่ๆ นี้
“เราเมา...นิดนึง”
“เมานิดนึงเนอะ” ผมยิ้ม ยื่นนิ้วเกลี่ยผิวแก้มนุ่มเบาๆ “เป็นห่วงมากกว่าครับ เมาขนาดนั้นถ้าใครมาอุ้มไปจะทำยังไงฮึ? พี่ขาดใจตายพอดี”
“เราไม่ให้ใครอุ้มนอกจากพี่”
“ปากหวาน” ผมหัวเราะ ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ “จูบได้มั้ยคะคนดี?”
“ไม่เอาๆ” น้องดึงผ้าห่มขึ้นคลุมมิดหัว “เราอ้วกอะ เหม็นปาก”
“สะอาดแล้วค่ะ พี่แปรงฟันให้เราแล้วไง” ผมหัวเราะหึๆ “พี่พิสูจน์แล้ว หนูจำไม่ได้เหรอ ในห้องน้ำเมื่อกี้…แถมยังทำมากกว่าจูบอีกนะ”
“ฮือ พี่ไม่แกล้งเราสิ…”
น้องลดผ้าห่มลงโผล่หน้าขึ้นตัดพ้อผมทางสายตา น่ารักน่าฟัดอะไรขนาดนั้นล่ะพ่อคุณเอ๊ย ผมหัวเราะหึๆ ขยับตัวเข้าไปชิด มือสอดเข้าใต้ผ้าห่มวางแหมะอยู่บนสะโพกอีกฝ่าย เฟนสะดุ้งโหยง แต่พอเห็นว่าผมไม่ได้ทำอะไรนอกจากตบก้นกล่อมเขาเหมือนเด็กๆ ก็ผ่อนคลายลดความเกร็งลง
ไม่ด่าก็ถือว่าน้องอนุญาตแล้วกัน
“ถามได้มั้ยคะ”
“ถามอะไร…”
“ทำไมกินจนเมาขนาดนั้นหืม?” ผมสบตาเขาผ่านแสงสลัวของโคมไฟ “มันดูไม่ใช่หนูเลยเฟน มีอะไรอยากบอกพี่มั้ย”
“มันงี่เง่าอะ…”
“พี่อยากฟังครับ” ผมตะล่อมเฟนด้วยโทนเสียงที่อ่อนลง เขาหลุบตาก่อนขยับเข้ามาซุกแล้วพึมพำตอบ
“ช่วงนี้เราหวงพี่มากๆๆๆ เลยพี่รู้ปะ คนชอบพี่เพิ่มเยอะขึ้นกว่าเดิมอีก พี่เปเป้ก็ดูอยากให้พี่เข้าวงการตามพี่พริ้ง เรารู้ว่ามันเป็นโอกาสที่ดีมากๆ แต่เราก็หวงพี่ ไม่อยากให้พี่ไปอยู่ในที่ที่เราเอื้อมไม่ถึง”
“อ๋อ เพราะหวงพี่เลยไปดื่มย้อมใจว่างั้น?” ผมแซว แต่เหมือนเจ้าตัวเล็กจะไม่สนุกด้วย น้องตวัดผ้าห่มออกแล้วลุกขึ้นนั่งจ้องหน้าผม คิ้วขมวดแน่น
“พี่ เราจริงจังมากอะกับเรื่องของพี่เนี่ย”
“เฟน…”
“พี่เป็นใครมาทำให้เราชอบพี่มากๆๆๆ ขนาดนี้” น้องเบะปาก ผมสังเกตว่าเฟนพูดเยอะและพูดตรงกว่าปกติมาก ปกติเขาจะเขินอายที่ต้องพูดความรู้สึกตัวเองออกมา อาจเป็นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ยังไม่หายไปหมดก็ได้เลยทำให้เขากล้าพูดขนาดนี้ “แต่ถึงเราจะชอบพี่มากๆๆๆๆ คนอื่นก็ชอบพี่มากกกกกกเหมือนกัน เราเลยตัดสินใจแล้วว่าจะทำให้พวกเขารู้ว่าพี่อะเป็นของเรา!”
“หืม? ทำยังไงครับ” ผมชักจะสนใจขึ้นมาซะแล้ว นี่ในวงเหล้าที่น้องไปกินเขาสอนอะไรเจ้าตัวเล็กของผมกัน เฟนไม่มีทางคิดอะไรแบบนี้เองแน่ๆ
“ตอนแรกเราก็ไม่กล้าอะ กลัวเจ็บ”
“หืม หนูพูดเรื่องอะไรเนี่ยเฟน”
“พี่สายฟ้าก็บอกเราว่าครั้งแรกมันเจ็บจริงๆ นั่นแหละ ยิ่งตอนเสียบเข้ารูยิ่งเสียวซี้ด แต่ก็แค่แป๊บเดียวเราเลยตัดสินใจว่าจะทำ” ผมมองสีหน้ามุ่งมั่นของน้องแล้วอ้าปากค้างไปแป๊บนึง
“หนู พี่ว่าหนูยังเมาอยู่ พูดอะไรออกมารู้ตัวมั้ย” ผมกลืนน้ำลายลงคอได้ยากเย็นกว่าเดิม สายฟ้ามันสอนอะไรน้อง ไอ้เห็บไร้คุณธรรม!
“รู้ซี่ เรารู้ตัวว่าพูดอะไร” เฟนพยักหน้ารับ สีหน้าเขาจริงจังไม่มีแววล้อเล่นเลยสักนิด “เราว่าจะทำ จริงๆ นะพี่ มันเจ็บแต่เรายอมก็ได้ถ้าทำให้คนอื่นรู้ว่าพี่เป็นของเราอะ”
“หนู เย็นก่อน”
ผมร้องเชี่ยในใจไปล้านครั้ง อะไรดลใจให้น้องพูดเรื่องนี้กับผมแถมยังเป็นฝ่ายพูดขึ้นมาก่อนด้วยว่าอยากทำ ศีลธรรมจรรยาบรรณในตัวผมเริ่มสั่นคลอน เฮ้ย คือน้องเสนอเองนะเว้ย ผมไม่ได้บังคับน้องเลย แต่แม่ง น้องมันเมา ใครจะไปรู้ว่าคำพูดคนเมาจริงจังแค่ไหน บางทีอาจจะแค่อารมณ์ชั่ววูบมั้ย ถ้าผมทำไปพอน้องได้สติแล้วเกลียดผมจะทำยังไง
แต่ให้ตายเถอะ ความรู้สึกตอนได้สัมผัสน้องในห้องน้ำก่อนหน้านี้มันโคตรดีจนอยากทำให้สุดทางเลย พับผ่า!
“ไม่เย็นแล้ว เราจะทำ!”
“เฟน อย่าเพิ่งคิดเรื่องนี้เลย นอนก่อนพรุ่งนี้ค่อยตื่นมาคุยกันใหม่นะครับคนดี” หนูจะมาชวนพี่จ้ำจี้ไม่ได้ กว่าผมจะคุมสติตัวเองอยู่มันยากมากนะเว้ย!
“พี่ไม่อยากให้เราทำใช่มั้ย ไม่อยากให้ใครรู้ว่าเราเป็นแฟนกันเหรอ!?”
“เฮ้ยเฟนใจเย็นๆ”
ผมร้องลั่นเมื่อน้องพุ่งตัวมานั่งคร่อม เขาคว้าคอเสื้อผมเขย่าๆ ปากก็เอาแต่พูดว่าเราจะทำๆๆๆ ไม่หยุด
“เราจะทำ! ทำอะไรก็ได้เราไม่ได้ขอตังค์ใคร!”
“หามาด้วยตัวเองพี่ทำให้แม่ภูมิใจ”
“อย่ามาต่อเพลงกับเรา!”
“เอ้า ก็หนูเริ่มก่อนนะ”
“สรุปพี่จะให้เราทำมั้ย” น้องเขม็งตาจ้องหน้าผม “เราอยากทำจริงๆ นะ พี่ให้เราทำนะๆๆ เราทนเจ็บตอนเสียบได้ เราเก่ง พี่เชื่อเราเถอะ”
“...”
“หนูอยากลองทำ พี่ให้หนูลองสักครั้งนะ”
ปึด!
เหมือนเส้นศีลธรรมผมขาดผึง รู้ตัวอีกทีก็จับน้องพลิกลงล่างและเปลี่ยนมาคร่อมเขาเอาไว้แทน ผมสบตาเฟนที่เงียบไปและเบิกตาโตมองผมอย่างตกใจ ผมจ้องเขานิ่ง ตอบกลับด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ทำก็ทำ หลังจากนี้พี่ไม่หยุดให้แล้วนะครับ”
แล้วผมก็ก้มหน้าจูบน้อง
วิจัยเฮงซวย SPSS ไปตาย! (3)
Thunder : @PP ฟรองซ์ฝากมาบอกว่าอย่าแม้แต่จะคิดฉวยโอกาสกับเฟนตอนเมาเชียวนะ
Thunder : ไม่งั้นมึงโดนตัดจู๋แน่!
Daran : มีอะไรกัน?
Daran : มึงกินหมูกระทะเสร็จยัง
Thunder : เสร็จตั้งแต่สามทุ่มครึ่งล่ะ ไปเจอเฮียต่งเลี้ยงสายเทคพอดี
Thunder : กับพวกน้องเฟน ตั้ม ฟรองซ์ กูเลยไปนั่งด้วย นี่เลยต้องวกมาส่งฟรองซ์ที่บ้านก่อน
Daran : เออ เข้าเกมรอแล้วเนี่ย รีบมาหอกู ฝากแวะเซเว่นด้านล่าง เอาเหมือนเดิม
Thunder : เออๆ เดี๋ยวรีบไป
Thunder : @PP ว่าแต่มึงไม่ตอบแบบนี้ใจกูหวิวๆ ยังไงไม่รู้
Thunder : เอาวะ กัมมุนา วัตตะตีโลโก
Thunder : สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม
Daran : สาธุ รีบมา!
-------------------------
พี่ พพ น้องเฟนหมายถึงอยากเจาะหูค่ะ ไม่ใช่ให้พี่เจาะน้อง ยังไงก็...กัมมุนา วัตตะตีโลโก สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรมนะคะ *ไหว้*
คาดหวังอะไรกันอยู่คะทุกคน 55555555555555
ว่าแต่ตอนหน้านี่จะยังไงดีนะ ได้ไม่ได้? 5555 เจอกันตอนหน้าค่ะ อิอิ
#เพื่อนกล่อมนอน
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 11-04-2019 23:34:05
เริ่มหัวข้อโดย: Fiasarinya ที่ 12-04-2019 00:01:17
ตั้งแต่ตอนที่แล้วละป่ะ พี่พพ.โดนฟาดแขนจนเป็นงง
รอบนี้มาเสียบๆกับน้องอีก ละน้องก็อย่างบื้อ 5555555
คนที่น่าสงสารสุดก็คงเป็นพพ. มีค้างมั่งแหละโว้ยยนน
เริ่มหัวข้อโดย: Mengjie_JJ ที่ 12-04-2019 00:05:31
เริ่มหัวข้อโดย: AkuaPink ที่ 12-04-2019 00:08:49
:3123:
เริ่มหัวข้อโดย: magmild ที่ 12-04-2019 00:33:17
เริ่มหัวข้อโดย: Leenboy ที่ 12-04-2019 00:43:20
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 12-04-2019 01:02:24
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 12-04-2019 09:54:16
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 12-04-2019 16:36:46
เริ่มหัวข้อโดย: NaunaeZaa ที่ 12-04-2019 22:45:50
เริ่มหัวข้อโดย: miikii ที่ 13-04-2019 00:56:34
อันตร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 13-04-2019 07:00:28
เริ่มหัวข้อโดย: ursleepingxd ที่ 13-04-2019 08:47:42
เริ่มหัวข้อโดย: Kelvin Degree ที่ 14-04-2019 00:10:23
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 14-04-2019 00:59:02
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 14-04-2019 17:02:53
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 14-04-2019 21:41:29
เริ่มหัวข้อโดย: JackXy Wu ที่ 15-04-2019 20:39:49
แตก...ในหลายๆ ความหมาย
เราก็แค่อยากเจาะหู ทำไมพี่พระพายไม่เข้าใจ!?
“ไม่เย็นแล้ว เราจะทำ!” ผมเริ่มโวยวายเมื่อถูกพี่พระพายห้าม
“เฟน อย่าเพิ่งคิดเรื่องนี้เลย นอนก่อนพรุ่งนี้ค่อยตื่นมาคุยกันใหม่นะครับคนดี”
“พี่ไม่อยากให้เราทำใช่มั้ย ไม่อยากให้ใครรู้ว่าเราเป็นแฟนกันเหรอ!?” ผมกระโจนขึ้นนั่งคร่อมตัวพี่พระพาย คว้าคอเสื้อเขาได้ก็จับเขย่าแรงๆ ปากก็ตะโกนว่าจะทำๆ ไม่หยุด พี่พระพายหัวสั่นหัวคลอน เขายกสองมือขึ้น พยายามห้ามผม
“เฮ้ยเฟนใจเย็นๆ”
“เราจะทำ! ทำอะไรก็ได้เราไม่ได้ขอตังค์ใคร!”
“หามาด้วยตัวเองพี่ทำให้แม่ภูมิใจ”
“อย่ามาต่อเพลงกับเรา!”
“เอ้า ก็หนูเริ่มก่อนนะ”
“สรุปพี่จะให้เราทำมั้ย” ผมจ้องหน้าพี่พระพายตาเขม็ง อยากให้เขาเห็นว่าจริงจังนะ พูดออกมาเนี่ยกลั่นกรองดีแล้วไม่ใช่เพราะเมา ตอนนี้ผมพอจะรู้ตัวอยู่ ไม่ได้ขาดสติเหมือนตอนแรกสักหน่อย “เราอยากทำจริงๆ นะ พี่ให้เราทำนะๆๆ เราทนเจ็บตอนเสียบได้ เราเก่ง พี่เชื่อเราเถอะ”
“...”
“หนูอยากลองทำ พี่ให้หนูลองสักครั้งนะ”
ผมลองเปลี่ยนมาใช้ไม้อ่อน แทนตัวด้วยสรรพนามที่พี่พระพายได้ยินทีไรเป็นต้องยอมใจอ่อนให้ แต่ครั้งนี้มันต่างไป พี่พระพายหรี่ตาลง แววตาของเขาเปลี่ยนจนผมสะดุ้ง รู้ตัวอีกทีก็ถูกจับพลิกลงไปนอนใต้ร่างของพี่พระพายซะแล้ว ผมหุบปากฉับ เบิกตาโตมองพี่พระพายที่คร่อมอยู่ด้านบน เขาจ้องหน้าผมนิ่ง น้ำเสียงและแววตาที่ไม่เหมือนเดิมทำให้ผมรู้สึกสับสนว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
“ทำก็ทำ หลังจากนี้พี่ไม่หยุดให้แล้วนะครับ”
แล้วพี่พระพายก็ก้มหน้าจูบผม เป็นรสจูบที่ต่างไปจากทุกครั้ง มันร้อนแรงขึ้น เรียกร้องขึ้น ผมถูกพี่พระพายบดจูบจนหัวสมองเบลอไปหมด ได้แต่หลับตาปี๋ขยับริมฝีปากและลิ้นตอบรับสัมผัสของเขาตามที่อีกฝ่ายชักนำ
ฝ่ามือใหญ่บีบเค้นหัวไหล่ผมก่อนเลื่อนลงต่ำ ลากผ่านหน้าอก ปลายนิ้วปัดผ่านจุดเล็กๆ ที่ไวต่อความรู้สึกจนผมหลุดเสียงครางในลำคอ แต่ยิ่งผมมีปฏิกิริยาตอบรับมากเท่าไหร่ พี่พระพายก็ยิ่งบดปลายนิ้วนวดคลึงยอดอกผมผ่านผิวผ้าแรงขึ้นเท่านั้นจนความรู้สึกแปลกๆ เริ่มก่อตัวในช่องท้อง ลมหายใจผมถี่กระชั้น ร่างกายบิดเร้าตอบรับสัมผัสที่ไม่เคยได้รับมาก่อน เสียงร้องของผมยังคงถูกกักไว้ในลำคอเพราะพี่พระพายไม่ถอนจูบสักที ผมได้แต่ยกแขนโอบรอบลำคอเขาไว้ จิกปลายนิ้วลงกับกล้ามเนื้อแน่นตึงจนนิ้วขึ้นข้อขาว
ในที่สุดพี่พระพายก็ถอนริมฝีปากออก ผมหายใจเฮือก ปรือตามองหน้าพี่เขา สายตาพี่พระพายตอนนี้ทำใจผมเต้นไม่เป็นส่ำ มันวาวโรจน์และร้ายกาจ พี่พระพายกระตุกยิ้มมุมปาก ดวงตาคมกริบหรี่ลงในขณะที่ฝ่ามือเขาเคลื่อนลงต่ำ ขยับนวดเฟ้นผิวเนื้อบริเวณเอวผมช้าๆ ก่อนตวัดนิ้วเกี่ยวชายเสื้อผมขึ้นมากองเหนือหน้าอก ทุกการกระทำนั้นพี่พระพายไม่ละสายตาไปจากตาผมสักแวบเดียว ผมเหมือนถูกสะกดเอาไว้ ไม่ขัดขืนหรือปัดป้องใดๆ
สะดุ้งสุดตัวอีกครั้งเมื่อปลายนิ้วเรียวยาวยื่นสะกิดหน้าอกผมอีกครั้ง ผมยกสองมือปิดปากกลั้นเสียงร้องที่น่าอาย ร้อนวาบทุกวินาทีที่เขากดคลึงปลายนิ้วกับความอ่อนนุ่ม ลูบวนไปมาโดยไม่ได้สัมผัสผ่านเนื้อผ้าอีกต่อไป อีกมือวางทาบหน้าอกผมอีกข้าง เขาออกแรงบีบเบาๆ เหมือนกำลังนวดก้อนแป้ง
“อ๊ะ อื้อ…” ผมเม้มปากแน่นเมื่อเผลอหลุดเสียงร้อง พี่พระพายหัวเราะในลำคอ เขาก้มหน้าลงมากระซิบชิดหูผม ลมหายใจร้อนเป่ารดซอกคอ น้ำเสียงแหบพร่าทำให้ผมใจสั่นและมึนงง
“ตรงนี้ของหนู…” ปลายเล็บจิกเบาๆ ที่ยอดอก ผมสะดุ้งแอ่นตัวและครางอืออย่างห้ามไม่ได้ “ทั้งนุ่มทั้งน่ารัก”
“พี่ พี่...อ๊ะ!”
“หนูชอบมั้ย”
“เรา อะ อึก…” ผมพูดไม่เป็นภาษา “เรารู้สึก อื้อ! แปลกๆ”
“เขาเรียกเสียว” พี่พระพายขบเม้มใบหูผม ปลายจมูกโด่งเคลื่อนต่ำลงมาที่ซอกคอ ริมฝีปากร้อนกดจูบประทับ ขบเม้มดูดดึงจนแสบจี๊ด “ต่อไปถ้ารู้สึกแบบนี้อีก ให้บอกพี่ว่าหนูเสียวนะคะคนดี”
คนบ้า ใครจะไปพูดแบบนั้น!
ผมได้แต่ประท้วงในใจ ก่อนสะดุ้งโหยงเมื่อพี่พระพายซุกหน้าลงกับอกผม เรียวลิ้นร้ายตวัดเลียหัวนมที่ตั้งชัน เขาเลียไปทั่วจนผมร้อนวูบวาบก่อนจะครอบริมฝีปากลงและดูดดึงจนผมสะท้าน หน้าอกแอ่นรับสัมผัสร้อนจากโพรงปาก ผมหลับตาปี๋ เชิดหน้าไปด้านหลัง ใบหน้าเหยเก สองมือจิกทึ้งเส้นผมพี่พระพายแน่น ระบายความรู้สึกที่กำลังโดนปลุกปั่น เขาเล็มเลียเหมือนหน้าอกผมเป็นขนมหวานที่ยิ่งเสพก็ยิ่งติด
“อ๊ะ พี่...ระ เรา ฮึก...หนู…” ลิ้นผมพันกันไปหมด ร่างกายร้อนยิ่งกว่าเดิม เหงื่อผุดซึมตามแผ่นหลัง ผมบิดตัวไปมา สองขาหนีบเข้าหากันแน่นเมื่อสัมผัสได้ว่าร่างกายช่วงล่างกำลังเกิดปฏิกิริยา นิ้วเท้าผมหงิกเกร็ง ได้แต่เสียดสีฝ่าเท้าระบายความเสียวซ่านกับผ้าปูที่นอนบนเตียงจนยับย่น
“หนูทำไมหืม?”
“ฮึก…”
“บอกพี่เร็วคนดี” น้ำเสียงแหบพร่าล่อลวงผม เขายกหน้าขึ้นจูบผมอีกครั้ง มอมเมาผมด้วยสัมผัสที่ลึกซึ้งร้อนแรงจนหัวผมขาวโพลน ได้แต่ตอบรับไปตามการชักนำ
“หนู…” ผมสะอื้นในลำคอ ช้อนดวงตาที่คลอไปด้วยน้ำใสมองพี่พระพาย ความรู้สึกมันรุนแรงเกินกว่าที่เคยได้รับ “หนู...ส...เสียว ฮึก!”
พี่พระพายยิ้มรับตาพราว เขากดจมูกหอมแก้มผมหนักๆ
“เดี๋ยวต่อไปจะเสียวกว่านี้นะเด็กดี”
“อื้อ! พี่เดี๋ยว เรา...อ๊ะ!”
เสื้อนอนถูกถอดออกจากตัวผม พี่พระพายโยนมันทิ้งอย่างไม่ไยดี ผมได้แต่อ้าปากหวอมองตามเสื้อตัวเองที่หายวับไปกับตา ยังไม่ทันได้คิดอะไรก็สะดุ้งวาบเมื่อริมฝีปากร้อนๆ ไล่จูบไปทั่วทุกตารางนิ้วบนตัวผม ในขณะที่ฝ่ามือก็ลูบไล้บีบเค้นอย่างหนักหน่วง
“หนูแดงไปทั้งตัวแล้วนะเฟน”
“ระ เราไม่ได้อยากรู้” ผมหอบหนัก เบนหน้าหนีไปทางอื่น อายเกินกว่าจะสบตากับเขา
“แต่พี่อยากบอกหนู”
“ไม่เอา เราไม่อยากฟัง…”
“หนูจะได้รู้ว่าตอนนี้ตัวเองน่าเอามากแค่ไหน”
ผมยกสองมือปิดหน้าทันทีที่พี่พระพายพูดจาลามกออกมาได้หน้าตาเฉย เสียงหัวเราะดังขึ้นท่ามกลางความเงียบที่มีเพียงเสียงหึ่งๆ ของเครื่องปรับอากาศ ได้แต่ถามตัวเองว่าทำไมเหตุการณ์ถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้ ผมไม่รู้ว่าตัวเองไปจุดเชื้อไฟพี่พระพายติดตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมครั้งนี้เขาไม่สวดมนต์สักบทหรือวิ่งหนีเข้าห้องน้ำ ผมไม่รู้เลยจริงๆ ผมก็แค่อยากเจาะหู...
“พี่พยายามห้ามตัวเองตลอดนะเฟน แต่หนูไม่ให้ความร่วมมือกับพี่เลยค่ะ”
เขากดจูบบนหน้าผาก สองมือผมถูกจับรวบยกไว้เหนือหัว เราสองคนสบตากัน ผมหายใจหอบ มองใบหน้าพี่พระพายที่เหงื่อเริ่มผุดซึมบริเวณหน้าผาก แสงสลัวจากโคมไฟส่องกระทบใบหน้าเขา แววตาพี่พระพายส่องประกายวาววับ เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกว่าเขาเหมือนนักล่า และผมเป็นเหยื่อที่ตกอยู่ใต้กรงเล็บ
“เรา...เราไปทำอะไรพี่ตอนไหน”
“หนูบอกพี่เองไม่ใช่หรือไงว่าอยากทำ”
“ฮะ?”
“พี่พยายามอดทน อดกลั้น พี่สวดมนต์ในใจจนครบทุกบทแล้วเฟน” พี่พระพายคลี่ยิ้มหวานจนตาหยีโค้ง “แต่หนูก็ยังยืนยันว่าจะทำ พี่ก็เลย...ไม่ทนแล้ว : )”
เดี๋ยว เราว่ามันต้องมีอะไรผิดพลาด
“พี่ เราว่า…อื้อ!”
พี่พระพายปล่อยมือผม เขาแทรกตัวเข้ากลางหว่างขา จับเข่าผมแยกออกจากกัน ผมรีบยื่นมือปิดบังส่วนนั้นของตัวเองจนมิด หน้าร้อนวาบ ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าแก้มแดงแจ๋ พี่พระพายหัวเราะหึๆ เขาดึงมือผมออก มันง่ายดายขนาดนั้นเชียวล่ะ สายตาคมกริบหลุบลงจ้องส่วนนั้นด้วยสายตาโลมเลีย ผมอายจนอยากจะร้องไห้ออกมาดังๆ
“ขนาดนี้แล้ว หยุดไม่ได้แล้วนะครับ”
“ฮือ พี่…”
“พี่เองก็หยุดไม่ได้แล้วเหมือนกันเฟน” พี่พระพายสบตาผม เขาหลุบตาลงอีกครั้ง คราวนี้ผมเผลอมองตามก่อนเบิกตากว้างเมื่อเห็นสิ่งที่ดุนดันอยู่ภายใต้กางเกงนอนของพี่พระพาย “มันโตเต็มวัยแล้วหนู…”
“พี่ เราอธิบายได้นะ ที่เราบอกว่าอยากทำอะ เราแค่...ฮะ!”
ผมผวาเฮือกเมื่อพี่พระพายวางมือลงบนเป้ากางเกงผมแล้วกอบกุมส่วนที่ตื่นตัวไว้เต็มมือ เขาสบตาผมในขณะขยับมือรูดรั้งมันผ่านกางเกงนอน ผมพยายามบิดสะโพกหนี แต่สุดท้ายกลายเป็นฝ่ายดันสะโพกเข้ารับสัมผัสจากมือพี่พระพายเองซะอย่างนั้น เมื่ออารมณ์ถูกกระตุ้นจนพุ่งสูง ผมหลงลืมทุกสิ่ง มีเพียงสัมผัสจากพี่พระพายที่ชัดเจนในความรู้สึก
ผมหอบหายใจหนัก ฝ่ามือใหญ่ยังคงรูดรั้งให้ด้วยจังหวะและเทคนิคที่ทำผมตาลาย อากาศรอบตัวร้อนระอุ เหงื่อผมแตกพลั่กทั้งที่แอร์เย็นเฉียบ ได้แต่จิกมือขยุ้มผ้าปูเตียงสะบัดใบหน้าส่งเสียงครางอืออย่างทนไม่ไหว
อีกนิด อีกนิดเดียวเท่านั้น…
แต่จู่ๆ พี่พระพายก็หยุด
ผมค้างเติ่งกลางอากาศ ปรือตามองหน้าพี่เขาอย่างไม่เข้าใจ รอยยิ้มร้ายปรากฏขึ้นที่มุมปาก พี่พระพายถอดเสื้อออกจากตัว แผงอกแน่นกับซิกส์แพ็คปรากฏตรงหน้า ผมเบนตาหนี ไม่กล้าจ้องเขาตรงๆ
“ไม่มองกันหน่อยเหรอครับ”
“มะ ไม่เอา”
“ไม่งั้นพี่ไม่ให้เสร็จนะ” เขาขู่แกมหัวเราะ ผมเม้มปากแน่น หุบขาหนีบหากัน ขยับเสียดสีไปมาด้วยความอึดอัด พี่พระพายจับขาผมแยกออกจากกันอีกครั้ง เขาโน้มตัวทาบทับผมเอาไว้ กดจูบหนักๆ จนผมถูกเบี่ยงเบนความสนใจจากนั้นก็ถอดกางเกงผมออก ความเย็นปะทะส่วนล่าง ผมสะดุ้งจะหุบขาตัวเองตามสัญชาตญาณแต่ก็ทำไม่ได้เพราะพี่พระพายจับรั้งเอาไว้
“พี่อย่ามองเรา! เราอาย”
“ของหนูสีน่ารักจะตาย อายทำไม”
“ฮือออ ไม่เอาพี่” ผมเอามือปิดส่วนที่ชูชันของตัวเองไว้ อายจนหน้าจะไหม้อยู่แล้ว พี่พระพายคนบ้า!
“เอาค่ะ” เขายิ้ม สบตาผมนิ่ง ฝ่ามือคว้าหมับเข้าจุดกึ่งกลางตัวจนผมอ่อนระทวย อุณหภูมิจากฝ่ามือเขาทำลังหลอมละลายผม เหมือนโดนสูบแรงไปซะดื้อๆ “พี่จะเอาหนู เอาตรงนี้ และเอาเดี๋ยวนี้”
แล้วเขาก็ขยับมืออีกครั้ง
“อะ อ๊ะ พะ พี่พระพาย...ฮึก!”
“มองหน้าพี่” เขาสั่ง แต่ผมหลับตาปี๋ ส่ายหัวจนผมเผ้ากระเซิง “หนูคะ มองหน้าพี่หน่อยค่ะคนดี”
“พะ พี่พระพาย บะ บ้า!”
“ยอมรับว่าพี่บ้า เพราะพี่อยากเห็นหน้าหนูตอนเสร็จ”
“ฮึก…!”
“...นะคะ : )”
คล้ายกับโดนคำหวานล่อลวง ผมปรือตาขึ้นมองหน้าเขา เราสบตากันในระยะใกล้กว่าที่เคย ผมเผยอริมฝีปาก หอบหายใจกระเส่า สะโพกเสียดสีขยับรับตามจังหวะการชักนำ แววตาของพี่พระพายดูพออกพอใจ เขาขยับมือเร่งความเร็วจนกระทั่งตัวผมกระตุกเกร็งปลดปล่อยความอัดอั้นทั้งหมดออกมาเลอะมืออีกฝ่าย
“ปล่อยออกมาเยอะเลย ไม่ค่อยได้ช่วยตัวเองเหรอเรา”
“เรา เราไม่พูดกับพี่แล้ว!”
“เนอะ แค่ครางอย่างเดียวก็พอ”
“อ๊ะ พี่จะทำอะไร พี่พระพาย อื้ม!” เสียงผมโดนพี่พระพายดูดกลืนไปอีกครั้ง ปลายลิ้นชื้นตวัดไล้เลียและสอดแทรกเข้ามาในโพรงปาก กวาดต้อนผมจนจนมุม ปลายนิ้วอุ่นที่ชโลมด้วยน้ำหล่อลื่นแตะลงบริเวณช่องทางด้านหลัง ผมสะดุ้งวาบ ดิ้นแรงกว่าเดิมเพราะไม่คุ้นชินจนพี่พระพายต้องจูบแก้มแล้วกระซิบปลอบ
“พี่จะทำเบาๆ ครับ หนูไม่ต้องกลัวนะ”
“เราไม่เคย” เสียงผมสั่นหวิว พี่พระพายจูบหน้าผากผมอีกครั้ง
“งั้นพี่จะค่อยๆ สอนโอเคมั้ย?”
“...”
“ถ้ารู้สึกไม่ดี พี่ให้หนูเสียบคืนเลยครับ”
“ดะ เดี๋ยว...อ๊ะ พี่ อย่านะ ตรงนั้น…!”
พี่พระพายไม่ฟังกันสักนิด ปลายนิ้วเขาแตะลงบนช่องทางด้านหลัง ขยับไล้ขึ้นลงตามร่องเนื้อจนผมขนลุกซู่ ตัวสั่นระริก ก่อนค่อยๆ กดแทรกปลายนิ้วเข้าไปข้างในช้าๆ ผมอ้าปากค้าง ตาหรี่ปรือ คล้ายเสียงหายไปดื้อๆ ความรู้สึกวูบวาบต้อนรับสัมผัสแปลกปลอมที่สอดแทรก
“อย่าเกร็ง”
“ฮึก…”
“ของหนูรัดนิ้วพี่แน่นแบบนี้ก็เข้าไม่ได้สิครับเฟน”
พี่พระพายขมวดคิ้วแน่น มือข้างหนึ่งจับขาผมแยกออกกว้างกว่าเดิม ในขณะที่มืออีกข้างสาละวนกับการขยับแทรกเข้าไปในตัวผม เสียงทุ้มแหบพร่าพร่ำปลอบผมสลับกับก้มลงจูบ
สัมผัสอ่อนหวานนุ่มนวลที่คุ้นเคยทำให้ผมคลายความกังวลลง พี่พระพายอาศัยจังหวะนี้ขยับนิ้วเข้ามาทีเดียวจนสุด ผมสะดุ้ง เสียงร้องอู้อี้ดังอยู่ในลำคอเพราะเขายังคงครอบครองริมฝีปากผมไว้
มันเป็นความรู้สึกที่ประหลาด ผมพยายามผ่อนลมหายใจเผื่อความเสียดแน่นจากข้างล่างจะบรรเทาลง เขาเริ่มขยับนิ้วช้าๆ โดยที่เรายังจูบกันอยู่ ฝ่ามืออีกข้างลูบไล้สะกิดหน้าอกผม
แรงครูดจากด้านในทำผมผวาเฮือกโอบแขนคว้าคอพี่พระพายกอดไว้แน่น พี่พระพายผละจูบออก เขาสบตาผม กัดฟันกรอดจนกรามขึ้นเป็นสัน ดวงตาฉายประกายความต้องการชัดเจน ผมเผยอปาก หอบหายใจกระเส่า ปรือตามองหน้าเขา
“อื้ม พี่ เรา…”
“เจ็บมั้ยเฟน”
“มะ ไม่” ผมส่ายหัว ซุกหน้ากับไหล่กว้างชื้นเหงื่อ “ไม่เจ็บ แต่เรา อ๊ะ ตรงนั้น พี่อย่าสะกิด อ๊า! พี่พระพายเราบอกว่ายะ อย่า ฮึก!”
ผมครางไม่เป็นภาษาเมื่อพี่พระพายกดปลายนิ้วสะกิดจุดหนึ่งข้างใน มันทำให้ผมเสียววาบ ตัวสั่นระริกอย่างควบคุมไม่อยู่ มือไม้อ่อนแรง แข้งขาสั่นไปหมด
“สองนิ้วแล้วนะคนเก่ง”
“พี่ เราอึดอัด” ผมบิดตัวเร่า จิกปลายเล็บลงบนผิวเนื้อสีแทน “ฮึก หนูไม่ไหวแล้วพี่พระพาย หนูสะ เสียว อ๊ะๆๆ”
กรอด!
ผมได้ยินเหมือนเสียงขบฟันกรอด ก่อนที่ต่อมาพี่พระพายจะสบถไม่เป็นภาษา เขาอุ้มผมขึ้นนั่งคร่อมตักตัวเองไว้ ปลายนิ้วยังคงค้างอยู่ข้างใน เพิ่มเติมคือเขาแทรกนิ้วที่สามเข้าไปติดๆ
มันทั้งอึดอัด คับแน่นไปหมดจนอยากให้เขาเอาออกไป แต่พอพี่พระพายขยับงอนิ้วครูดเสียดสะกิดจุดอ่อนไหวมันก็รู้สึกดีจนแทบจะตายให้ได้
สมองผมเบลอและสับสนไปหมด ได้แต่ปล่อยร่างกายให้เลยตามเลย เพราะถ้าจะหยุดตอนนี้ก็ทำไม่ได้แล้ว ทั้งผมทั้งเขานั่นแหละ
“ฮึ่ม เฟน หนูรู้ตัวมั้ยว่าทำอะไรอยู่”
“น...หนูไม่รู้” ผมส่ายหน้ากับไหล่ หอบหายใจกระเส่า ร้อนวาบไปทั้งตัว
“หนูกำลังบดสะโพกกับของพี่ รู้ตัวมั้ยคะ” พี่พระพายฟาดก้นผมไปทีนึง เสียงเผียะดังก้อง มันเจ็บแปล๊บจนผมน้ำตาคลอ พี่พระพายไม่หยุดแค่นั้น เขาขย้ำบั้นท้ายผมอย่างแรง ทั้งบีบทั้งเค้นสลับกับฟาด เหมือนเขาเก็บกด เหมือนรอเวลาที่จะได้ลงโทษเด็กดื้ออย่างผมมานาน
ปลายนิ้วข้างในยังคงกดย้ำจนผมเสียววาบยันปลายนิ้วเท้า ได้แต่เกร็งจิกมันกับผ้าปูที่นอนจนไม่มีพื้นที่เหลือให้ยับแล้ว ส่วนอ่อนไหวของผมแนบสนิทกับลอนหน้าท้องแข็งแรง อารมณ์ที่ถูกกะรตุ้นจนหน้ามืดตามัวทำให้ผมขยับมันเสียดสีกับหน้าท้องเขา
“เฟน อา! หนูจะโดนหนักนะแบบนี้” พี่พระพายกัดฟันกรอด
“อะ อึก อย่างกับพี่…” ผมพยายามเถียงแม้การออกเสียงจะยากลำบาก “จ...จะไม่ทำเราหนักๆ อ้ะ!”
“หนูท้าพี่เองนะเฟน!”
พี่พระพายคำรามลั่นในลำคอ เขากระชากนิ้วออกจากตัวผม ความวูบโหวงทำให้ผมรู้สึกแปลกประหลาด ช่องทางด้านหลังขมิบรัดราวกับต้องการบางสิ่งมาเติมเต็ม ร่างกายผมไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป
ผมถูกจับนอนราบกับเตียงอีกครั้ง สองขาแยกออกกว้างด้วยฝีมือพี่พระพาย เขาจับขาผมข้างหนึ่งพาดไหล่ ส่วนอีกข้างดึงมาแนบชิดเอวตัวเอง
ผมสบตาเขา รอยยิ้มพี่พระพายร้ายกว่าทุกที เขาเหยียดยิ้มมุมปาก จับข้อเท้าผมที่พาดบ่าไว้แน่น ดวงตาคมหรี่ลง เรายังคงสบตากันแม้กระทั่งตอนที่พี่พระพายเอียงหน้ากดจูบลงบนข้อเท้าผม
“พี่!”
ผมร้องอย่างตกใจกับการกระทำของเขา
“ครับ พี่ฟังอยู่” เขาขานรับอย่างไม่ใส่ใจเพราะมัวแต่พรมจูบข้อเท้าผมก่อนอ้าปากงับฝังรอยกัดลงมา ผมสะดุ้ง เจ็บนิดหน่อยแต่ไม่มาก ปลายลิ้นร้อนตวัดเลียรอยกัดนั้น แล้วพี่พระพายก็ไล่กดจูบตามเรียวขาผม
ที่น่อง
ขาอ่อน
กระทั่งตรงขาหนีบ
เขาจูบ กัด ไล้เลียและขบเม้มสร้างร่องรอยความเป็นเจ้าของ ในขณะที่ผมได้แต่ยกมือปิดปากกลั้นเสียงตัวเองเอาไว้
“อึก พี่อย่ากัด”
“หนูเป็นของพี่เฟน” เขาพึมพำ ก้มหน้าชิดผิวเนื้ออ่อนใกล้ขาหนีบ ลมหายใจร้อนรินรดจนขนลุกวาบ เขาขบเม้มดูดดึงตรงนั้นทิ้งรอยแดงเอาไว้ก่อนตวัดสายตาขึ้นสบ “ของพี่คนเดียวเข้าใจมั้ยครับ?”
“ฮึก! หนูช้ำไปทั้งตัวแล้ว” ผมประท้วง ร่างกายบิดเร้าอย่างน่าอาย
“แต่ตรงนี้หนูยังไม่ช้ำเลยนะ” ปลายนิ้วแตะลงที่ปากทางเข้า ถูไถบดคลึงไปมาแต่กลับไม่ทำอะไรมากกว่านั้น พี่พระพายกำลังปั่นหัวผม และผมคิดว่าเขาทำสำเร็จทีเดียว
“ฮึก” ผมมองหน้าเขา น้ำตาคลอจากความเสียวและความต้องการที่ก่อตัวขึ้นอีกครั้งจากการเล้าโล้ม
“ตาแดงหมดแล้วค่ะคนเก่ง”
“พี่นิสัยไม่ดี!”
“หนูอยากให้พี่ทำอะไรล่ะเฟน” เขาถามเสียงทุ้มต่ำเจือแหบพร่า แววตาฉายประกายเจ้าเล่ห์ร้ายกาจ “บอกพี่สิคนดี พี่อยากได้ยินจากปากหนู”
ผมเม้มปากแน่น เขม็งตาจ้องพี่พระพาย อยากจับคนขี้แกล้งมาฟาดให้เขียวทั้งตัว เขาคิดว่าตัวเองปั่นหัวผมได้คนเดียวหรือไง คิดว่าผมไม่กล้าเอาคืนเขาเหรอ
ผมอาย แต่ตอนนี้มันอายจนไม่มีอะไรจะเสียแล้ว!
“พี่พระพาย” ผมเรียกชื่อเขา ริมฝีปากเผยอหายใจหอบ ดวงตาที่คลอด้วยหยาดน้ำใสช้อนขึ้นสบกับดวงตาคมกริบ ผมยกปลายนิ้วชี้ขึ้นกัด สะอื้นฮักในลำคอ “หนูอึดอัด พะ พี่ ฮึก...ไม่แกล้งหนูนะ”
“เฟน!”
V
V
V
เริ่มหัวข้อโดย: JackXy Wu ที่ 15-04-2019 20:40:49
เขาคำรามลั่น ขบกรามขึ้นเป็นสัน ลากขาผมเข้าหาตัวจนเป้ากางเกงเขาแนบชิดกับของผม พี่พระพายร่นกางเกงตัวเองลง บางสิ่งดีดผึ่งออกมา ผมตาโตค้าง จ้องมันอย่างไม่อยากเชื่อสายตา
“พี่บอกหนูแล้วไง ว่าบิ๊กไซซ์”
ก็ไม่คิดว่าจะบิ๊กขนาดนี้มั้ยล่ะ!?
ในขณะที่ผมกำลังตกตะลึง พี่พระพายก็เอี้ยวตัวเปิดลิ้นชักหัวเตียงฝั่งเขาแล้วหยิบอะไรบางอย่างออกมากองข้างตัว เมื่อเห็นชัดๆ ผมถึงกับอุทานออกมา
“น่ะ นี่พี่เตรียมของพร้อมมานานแค่ไหนแล้ว!?”
“ตั้งแต่หนูอายุครบสิบแปดนั่นแหละ”
เขาตอบอย่างไม่ปิดบัง หยิบซองถุงยางมาฉีกและสวมให้ตัวเองอย่างคล่องแคล่วว่องไว กะพริบตาทีนึงพี่เขาก็เซฟเซ็กส์เรียบร้อย ก่อนหยิบหลอดเจลมาเปิดแล้วบีบใส่มือ
“ครั้งแรกมันจะเจ็บหน่อยอย่างที่หนูบอกนั่นแหละเฟน แต่คนเก่งของพี่ทนได้ใช่มั้ยครับ?”
“หา ระ เรา อันนั้นเราหมายถึง…” ผมพยายามจะบอกความจริง
“แล้วก็ที่หนูบอกว่าเสียวตอนเสียบ…” เขาเว้นจังหวะ ลูบไล้เจลเนื้อเย็นลงบนปากทางเข้าของผมจนชุ่มฉ่ำแล้วฉีกยิ้มกว้าง “เชื่อมือพี่ได้เลย รับรองว่าเสียวจนสะโพกไม่ติดเตียง : )”
“พี่เราหมายถึงเจาะหะ อื้อ!”
ผมเม้มปากกลั้นเสียงร้องเมื่อพี่พระพายค่อยๆ กดตัวตนเข้ามา ถึงจะผ่านขั้นตอนเตรียมพร้อมแล้วแถมยังชุ่มชื้นไปด้วยเจล แต่ครั้งแรกสำหรับผมมันก็ลำบากอยู่ดี ผมรู้สึกได้ว่าตัวเองเกร็งจนพี่พระพายต้องเคลื่อนใบหน้ามาจูบพร้อมรูดรั้งส่วนข้างหน้าให้ผมผ่อนคลาย เสียงทุ้มกระซิบปลอบในขณะค่อยๆ ดันตัวเองเข้ามาเรื่อยๆ
มันอึดอัด แถมยังเจ็บแปลบจนน้ำตาคลอ ผมสะอื้น พยายามผ่อนลมหายใจไม่เกร็งไปมากกว่านี้ จนกระทั่งพี่พระพายใส่เข้ามาได้หมด เรากอดกันแน่น ผมจิกนิ้วกับไหล่เขา มันแน่นไปหมด จุกไปทั้งช่วงท้องจนไม่กล้าขยับ ใบหน้าพี่พระพายซุกกับไหล่ผม มือหนึ่งยึดเอว อีกมือจับข้อเท้าผมที่พาดบ่าเขาไว้ เสียงหอบหายใจของเราสองคนดังผสานกัน ไอความร้อนแผ่ออกมาจากตัวเราทั้งคู่
“โอเคมั้ยเฟน?”
“อะ อื้อ…”
“พี่จะขยับแล้วนะเด็กดี”
พี่พระพายหอบกระเส่า เขาจูบแก้มผม คลอเคลียปลายจมูกกับซอกคอ เป่าลมร้อนจนผมขนลุก ฝ่ามือยึดกระชับเอวผมแน่นในขณะเริ่มขยับตัวช้าๆ เพื่อให้ผมได้ปรับตัวจนคุ้นชิน ก่อนเอวสอบจะเร่งจังหวะเร็วขึ้นเรื่อยๆ ผมผวาเฮือกเมื่อจุดหนึ่งในร่างกายถูกกระแทกย้ำ ความรู้สึกเสียบวาบแล่นริ้วไปทั่วจนสั่นทั้งตัว ผมหลับตาแน่น จิกไหล่ตรงคนหน้าเป็นหลักยึด สะบัดใบหน้ากับหมอน ริมฝีปากเผยอส่งเสียงร้องอย่างกลั้นไม่อยู่อีกต่อไป ร่างกายผมสั่นคลอน กระเด้งกระดอนตามจังหวะที่พี่พระพายเป็นคนกระทำ
“ฮึกๆ อะ พี่ อึก เบาหน่อย หนู...อื้อ!”
“เฟน…” พี่พระพายเรียกชื่อผม เสียงเขาก้องคล้ายกำลังคำรามในลำคอ “เฟน หนูแน่นมาก รัดพี่จนแทบขยับไม่ได้เลย ชอบของพี่มากขนาดนี้เลยเหรอคะ”
“บะ บ้า!” ผมฟาดไหล่เขาไปทีนึง พี่พระพายหัวเราะ เขาสบตาผมในขณะที่เอวยังไม่หยุดขยับไหว
“ค่ะ ส่วนหนูก็เป็นเมียคนบ้าแล้วนะคะ”
“พี่!”
หน้าไม่อาย ทำไมเป็นคนหน้าไม่อายได้ขนาดนี้นะ!
“ในนี้อุ่นจังเลย หนูจะเอาให้ของพี่ละลายคาตัวหนูเหรอคะ”
พี่พระพายหัวเราะอย่างชอบใจที่เห็นผมอายจนหน้าแดงแปร๊ด เขากระชับมือดึงตัวผมเข้าไปใกล้ กระแทกเน้นย้ำที่จุดนั้นราวกับรู้ดีว่ามันทำให้ผมแทบเป็นบ้าได้เลย ผมกัดปากกลั้นเสียง แม้มันจะไม่ค่อยได้ผลก็ตาม เพราะสุดท้ายแล้วก็ถูกเขากระแทกใส่จนร้องครางไม่เป็นภาษา
“พะ พี่จะทำอะไร อื้อ พี่!”
ผมร้องด้วยความตกใจเมื่อถูกจับตัวพลิกคว่ำโดยที่ส่วนนั้นของพวกเรายังไม่แยกออกจากกัน มันบดคว้านในตัวผมในจังหวะหมุนตัว คลื่นอารมณ์พุ่งทะยานมาจนสุดปลาย สาดกระจายเต็มที่นอน
“อึก!”
“เสร็จไม่รอพี่เลยนะเรา” พี่พระพายฟาดก้นผมไปทีนึง จับผมนั่งคุกเข่าหันหลังให้เขาก่อนแยกเข่าผมออกกว้าง แผ่นหลังผมโดนกดให้ก้มตัวลงต่ำจนสะโพกลอยเด่น สองมือผมวางเท้ากับเตียงนอนนุ่ม พี่พระพายโน้มตัวลงมา หน้าอกแน่นตึงและช่วงหน้าท้องเป็นลอนแนบสนิทกับแผ่นหลังผม ส่วนที่เชื่อมต่อกันถูกดันเข้าลึกกว่าเดิมจนผมตัวสั่น ได้แต่เชิดหน้าหอบหายใจหนัก
“อึก อือ!”
“ตื่นเต้นเหรอคะ รัดพี่แน่นกว่าเมื่อกี้อีก?”
“มะ ไม่ อ๊ะๆๆ” ผมร้องลั่นเมื่อพี่พระพายกระแทกตัวด้วยจังหวะเนิบนาบเป็นการกลั่นแกล้ง เขาหัวเราะ ก้มหน้าจูบหลังคอผมสลับกับขบกัดดูดดึง จูบไล่ลงไปที่แผ่นหลังและช่วงเอว สองมือบีบขย้ำบั้นท้ายผม จับมันแยกออกจากกันแล้วดันสะโพกเข้าออกถี่รัว ผมกำมือจิกผ้าปูที่นอนแน่น ซบหน้าลงครางกับหมอนจนเสียบแหบแห้ง แต่พี่พระพายก็ขยับขึ้นมาช้อนปลายคางผมให้เงยหน้าขึ้น เขาเอี้ยวตัวมาจูบ บดคลึงดูดดึงจนลมหายใจแทบไม่เหลือ มืออีกข้างลากผ่านหน้าอก สะกิดดึงจุดอ่อนไหวจนมันบวมเต่งกว่าเดิม
“น่ารักจังเลยค่ะ น่ารักไปทั้งตัว” เขากอดผม หอมผม กัดและขบไปทั่วทุกพื้นที่บนร่างกาย ผมถูกพี่พระพายทำให้ปลดปล่อยอีกเป็นครั้งที่สาม ในขณะที่เขายังไม่เสร็จสักครั้งและดูเหมือนจะยังมีความสุขกับการรังแกร่างกายผมอยู่
“พี่ น...หนูเหนื่อย” เสียงผมแผ่วเบาคล้ายเสียงกระซิบ เค้นเสียงได้เท่านี้จริงๆ เพราะร้องมานานจนเจ็บคอไปหมด
“พี่ยังไม่เหนื่อยเลยนะ”
“ฮึก พี่มันไม่ใช่คนอะ!”
“มานั่งตักพี่มา” พี่พระพายออกแรงทีเดียวผมก็ปลิวมานั่งคร่อมตักเขา ผมนิ่วหน้า กัดปากแน่น ท่านี้มันทำให้พี่พระพายเข้ามาลึกกว่าเดิมจนผมมวนท้องไปหมด เขายิ้มหวาน ยื่นหน้าจูบจมูกผมเบาๆ “ขย่มให้พี่หน่อยได้มั้ยเฟน”
“บะ บ้า! เราไม่เคย”
“นี่ไง พี่สอน คนเราต้องเปิดใจเรียนรู้สิ่งใหม่ๆ นะครับ”
“พี่ เราว่ามะ ไม่ใช่ อ๊ะ พี่เดี๋ยว อื้อ!” ผมหลับตาแน่นเมื่อพี่พระพายประคองเอวผมให้กดน้ำหนักลงไปบนแท่งเนื้อของเขา ผมได้แต่ยึดไหล่พี่พระพายเอาไว้ แข้งขาสั่นไปหมด ตอนแรกพี่พระพายเป็นคนนำก่อนจะละมือจากเอวแล้วเคลื่อนฝ่ามือไปบีบคลึงบั้นท้ายผมเล่นปล่อยให้ผมขยับขึ้นลงเองคนเดียว
“อย่างนั้นหนู…” พี่พระพายครางฮึ่มในลำคอ แรงขย้ำที่บั้นท้ายหนักมือกว่าเดิม เขาซุกหน้ากับอกผม ตวัดลิ้นแลบเลีย รังแกหัวนมผมที่แดงช้ำ ปลายลิ้นตวัดรัวสลับดูดดึง ทุกการกระทำของเขาเร้าอารมณ์ผมให้สูงขึ้นอีกครั้งแม้ว่าร่างกายจะเหนื่อยจนอยากพักแล้วก็ตาม “มันบวมขึ้นหรือเปล่าหืม โดนพี่เค้นพี่ดูดไม่กี่ทีก็เป็นซะขนาดนี้แล้ว?”
“พี่ อ๊ะ สะ อื้อ เสียว ฮึก...เสียวไป!” ผมสะอื้นฮัก จิกหัวพี่พระพายแน่น เขาส่งเสียงอืออาตอบรับในขณะที่เล่นกับหัวนมและบั้นท้ายผม
สะโพกผมขยับขึ้นลง มันหยุดไม่ได้ ยิ่งเป็นฝ่ายทำผมยิ่งรู้ดีว่าควรขยับยังไงให้เติมเต็มความต้องการได้ถูกจุด ผมเร่งจังหวะเร็วขึ้นกว่าเดิมเมื่อเห็นแสงสว่างอยู่ปลายทาง แต่แล้วโลกก็พลิกอีกครั้งเมื่อผมถูกพี่พระพายดันตัวให้นอนราบกับเตียง สองขาโดนจับยกสูงจนเข่าแทบชิดอก ผมสบตาเขา แววตาพี่พระพายคมกริบ เขากัดปาก ผ่อนลมหายใจปนเสียงคำราม ก่อนรัวสะโพกเข้าออกใส่ด้วยจังหวะถี่กระชั้นและรุนแรงกว่าเดิม แผ่นหลังผมเสียดสีกับเตียงนอนจนแสบไปหมด
ความรู้สึกที่ได้รับตอนนี้มันมากเกินไป มากเกินกว่าจะรับไหว ผมหน้าเบ้ บิดเบี้ยวไปหมด ไม่รู้จะทำอะไรก่อนระหว่างหอบหายใจเอาอากาศเข้าปอดหรือส่งเสียงครางระบายความรู้สึกเสียวซ่านที่แทบล้นทะลัก
“พี่รักหนูนะเฟน รักมากๆ” พี่พระพายสบตาผม แววตาเขาจริงจังมั่นคงจนผมเต็มตื้นอยู่ในอก
“อึก อือ...หนูก็...ระ รักพี่เหมือนกัน”
พี่พระพายเอื้อมมือรูดรั้งให้ผมพร้อมกระแทกตัวเข้ามา ทั้งข้างหน้าข้างหลังผมถูกปรนเปรอตรงจุด ความสุขสมแล่นพล่านไปทั่วตัว ผมร้อนวาบ สะบัดหน้ากับหมอนครางเครือไม่เป็นภาษา ร่างกายกระตุกเกร็งปลดปล่อยความต้องการออกมาจนเลอะหน้าท้องตัวเอง พี่พระพายกระแทกต่ออีกไม่กี่ทีเขาก็คำรามต่ำในลำคอ กดแช่ส่วนนั้นของตัวเองไว้ในตัวผม มันกระตุกสั่น ก่อนความอุ่นวาบเฉอะแฉะจะฉีดออกมาจนล้นทะลัก
เดี๋ยว ผมว่ามันมีอะไรไม่ถูกต้อง...
“ชิบหายแล้วหนู”
“อะ อะไรชิบหาย…” ผมถามเสียงแผ่ว หอบหายใจเพราะเหนื่อยจากกิจกรรมเมื่อครู่ มองพี่พระพายที่ชักของตัวเองออกมาแล้วถอดถุงยางที่ไม่มีอะไรอยู่ในนั้นชูตรงหน้าผม
“หนู…”
“...”
“ถุงยางแตก”
“...”
“สงสัยเอาแรงไป” เขาหัวเราะแหะๆ “กลายเป็นปล่อยในเลย…”
“พี่!!!”
ด้วยความโมโหหรืออะไรก็แล้วแต่ มันทำให้ผมลืมไปว่าร่างกายตัวเองตอนนี้บอบช้ำไร้เรี่ยวแรงขนาดไหน แต่รู้ตัวอีกทีก็ผุดลุกแล้วโขกหัวตัวเองเข้าเต็มๆ ปลายคางพี่พระพายแล้ว
“โอ๊ย! หนู ซี้ด! ปากพี่แตกแล้ว พี่ขอโทษๆ อย่าทำพี่” เขาปัดป้องใบหน้าตัวเองเป็นพัลวัน ก่อนจับตัวผมล็อกเอาไว้ ดวงตาคมกริบหรี่ลง ผมชะงัก สัมผัสได้ถึงความไม่ปลอดภัย “ยังมีแรงเหลือนี่ อีกรอบดีมั้ยหนู”
“มะ ไม่เอา” ผมส่ายหัวรัวๆ เบะปากใส่พี่พระพาย “เราไม่ไหวแล้วพี่ พี่ปล่อยเราไปนะ นะพี่”
“อย่าอ้อนถ้าไม่อยากเจ็บ”
“ฮืออ พี่ ปล่อยหนู หนูเหนื่อย พี่ทำหนูจนช้ำหมดแล้วนะ คนนิสัยไม่ดี!”
“เนี่ย เราก็เป็นแบบนี้อะเฟน” เขากดผมลงกับที่นอน แทรกตัวเข้ากลางหว่างขา ผมเบิกตากว้าง มองใบหน้าเจ้าเล่ห์ของอีกคน “คำพูดหนูมันชวนให้พี่อยากย่ำยีเรา”
“หนูไม่ไหวจริงๆ พี่”
“ทำไมไม่ไหวคะ” เขายิ้ม
“กะ ก็…” ผมหลุบตา พึมพำเสียงเบา “พะ พี่ดุ หนูไม่ไหว…”
“แล้วหนูรู้มั้ย…” เขาลากเสียง กระชับขาผมขึ้นพาดบ่า มือกุมส่วนที่เพิ่งปลดปล่อยของผม รูดรั้งปลุกเร้าช้าๆ จนร่างกายร้อนวาบขึ้นอีกครั้ง ดวงตาหรี่ลง เขาเหยียดยิ้มมุมปาก “พี่ดุได้มากกว่านี้อีกค่ะ แต่คิดว่าหนูคงไม่เชื่อ เลยอยากให้ลอง”
“อะ ดะ เดี๋ย…!”
“ครั้งนี้ถุงยางก็น่าจะขาดอีก เพราะพี่มันเอาแรง เอานาน…” เสียงหัวเราะทุ้มต่ำแหบพร่าดังขึ้น “เพราะงั้นรอบนี้ไม่ใส่แล้วกันเนอะ พี่ตรวจเลือดประจำ หายห่วงนะหนู ถือซะว่าให้พี่ได้ตักตวงหน่อย ให้สมกับที่พี่สวดมนต์มาเกือบสิบบทเพื่อรอให้หนูโตเต็มตัวเนี่ย”
“พี่ พี่ อื้อ!”
“รอบนี้จะเอาให้สลบเลยคนเก่ง”
หลังจากนั้นพี่พระพายก็ทำการทบต้นทบดอกจนผมเหนื่อยสลบคาอกเขาจริงๆ
วิจัยเฮงซวย SPSS ไปตาย! (3)
22:20 PM.
Thunder : @PP ว่าแต่มึงไม่ตอบแบบนี้ใจกูหวิวๆ ยังไงไม่รู้
Thunder : เอาวะ กัมมุนา วัตตะตีโลโก
Thunder : สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม
Daran : สาธุ รีบมา!
- READ -
08:48 AM.
PP : @Thunder มึง คดีแพ่งนี่ไม่ติดคุกเนอะ...
Thunder : ฮะ? อะไรนะ
Thunder : @PP มึงจะมาพูดแบบนี้แล้วหายไปไม่ได้โว้ยยยยย!!!
Daran : @Thunder บางทีการปล่อยวางน่าจะเหมาะกับพวกเราตอนนี้ มึงว่ามั้ย?
บิ๊กไซซ์ปลงสังขาร @fdhjgjdll24hag
นี่เป็นครั้งแรกที่รอมาเนิ่นน้านนนน! /เสียงอันนา
บิ๊กไซซ์ปลงสังขาร @fdhjgjdll24hag
เพิ่งสังเกต น้องช้ำไปทั้งตัว รอยกัดรอยดูด อีเหี้ยกูทำอะไรลงไป!
บิ๊กไซซ์ปลงสังขาร @fdhjgjdll24hag
ยั้งไม่อยู่จริงๆ ว่ะ มาน้ำตาคลอ เผยอปากใส่แถมยังครางหวานขนาดนั้น เนื้อตัวก็แดงเรื่อน่าฟัดน่าขย้ำให้จมเขี้ยว เวรเอ๊ย! หนูทำของใส่พี่ปะวะ?!
บิ๊กไซซ์ปลงสังขาร @fdhjgjdll24hag
แม่ง ฟรองซ์ฆ่ากูแน่
บิ๊กไซซ์ปลงสังขาร @fdhjgjdll24hag
สวดกุสะลาธัมมาเลยแล้วกัน...
---------------------
ว่าด้วยเรื่องชื่อตอนมาจาก ตบะแตก ถุงยางแตก ปากแตก และอะไรแตกอีกนับไม่ถ้วนค่ะ 555555 ทำไมมีแต่คนเดาว่าพี่ พพ ต้องนกอะ พี่มันดูไม่ได้เรื่องขนาดนั้นเลยเหรอ แง้
พูดถึงตอนนี้หน่อย ไม่เคยเขียน NC สายน้องแบบนี้เลย ค่อนข้างกังวลค่ะ ส่วนใหญ่เขียน NC แต่เรื่องที่เมะชนเมะ เป็นงานกันทั้งคู่ ตอนนี้เลยเป็นตอนที่ลำบากสำหรับเรามากทีเดียว หวังว่าจะไม่ทำให้เสียอรรถรสนะคะ ขอบคุณค่ะ
#เพื่อนกล่อมนอน
เริ่มหัวข้อโดย: Chk~a ที่ 15-04-2019 21:03:50
พี่ก็ดุเหลือเกิน
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 15-04-2019 21:12:03
เริ่มหัวข้อโดย: nittanid33333 ที่ 15-04-2019 21:27:12
เริ่มหัวข้อโดย: o_ishi ที่ 15-04-2019 21:40:59
เริ่มหัวข้อโดย: mybear_sr ที่ 15-04-2019 21:54:01
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 15-04-2019 21:56:39
เริ่มหัวข้อโดย: amisezmin ที่ 15-04-2019 22:07:23
เริ่มหัวข้อโดย: gackmanas ที่ 15-04-2019 22:08:20
เกียมตัว โดนฟรองค์ เจื๋อนจวยได้เยยยย.. 55+
เริ่มหัวข้อโดย: แพรวฐา ที่ 15-04-2019 22:29:30
เริ่มหัวข้อโดย: normalplayer ที่ 15-04-2019 22:33:13
เริ่มหัวข้อโดย: Fiasarinya ที่ 15-04-2019 22:52:05
พี่มันดุสมคำร่ำลือจริงๆวุ้ยยย
เริ่มหัวข้อโดย: กาลณัฐ ที่ 15-04-2019 22:59:24
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 15-04-2019 23:28:18
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 16-04-2019 00:35:41
เริ่มหัวข้อโดย: ursleepingxd ที่ 16-04-2019 00:54:34
หรือไม่ก็เป็นหมันไปเลย
โชคดีนะพี่
เริ่มหัวข้อโดย: tiger2006 ที่ 16-04-2019 01:19:22
เริ่มหัวข้อโดย: miikii ที่ 16-04-2019 01:49:09
นายพระพาย!!!!!!!! :ling2:
เริ่มหัวข้อโดย: NaunaeZaa ที่ 16-04-2019 08:09:48
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 16-04-2019 08:18:39
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 16-04-2019 09:26:11
เริ่มหัวข้อโดย: Pamphlet ที่ 16-04-2019 10:08:10
เป็น nc ที่อ่านแล้วเลือดสาดปนกับเอ็นดูน้องเฟนไปด้วยมากๆ
ตอนหน้ารอจองเตียงให้อิพี่พพค่ะ หัวแตกแน่ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 16-04-2019 10:54:18
เริ่มหัวข้อโดย: Leenboy ที่ 16-04-2019 13:45:16
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 16-04-2019 16:24:00
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 16-04-2019 16:52:09
เริ่มหัวข้อโดย: hikkie ที่ 16-04-2019 17:04:24
เริ่มหัวข้อโดย: JanJanIsHappy ที่ 16-04-2019 17:28:17
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 16-04-2019 21:10:56
เริ่มหัวข้อโดย: zeit ที่ 16-04-2019 22:47:53
แต่จะสงสารหรือดีใจดี จากเจาะหู กลายเป็น....
รู้แค่ว่าน้องช้ำน่าดู
เริ่มหัวข้อโดย: Kelvin Degree ที่ 16-04-2019 23:59:57
เริ่มหัวข้อโดย: Mengjie_JJ ที่ 17-04-2019 01:20:38
นัง พพ น้องจะเจาะหู...
นี่มาเจาะน้อง โอยเครียด กุมขมับ
น้องน้อยของชั้น ช้ำไปหมดแล้ว
ขอให้ฟรองซ์มาเจอทีเถอะ แกตายแน่ สวดกี่วันดี
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 17-04-2019 23:57:55
เริ่มหัวข้อโดย: skycali ที่ 18-04-2019 13:27:01
เริ่มหัวข้อโดย: กฤติกา ที่ 18-04-2019 22:17:49
เริ่มหัวข้อโดย: no.fourth ที่ 19-04-2019 21:02:43
เริ่มหัวข้อโดย: JackXy Wu ที่ 20-04-2019 21:14:21
สู่ขิต
[พระพาย]
“อายุ วัณโณ สุขัง พะลัง…”
“สาธุ”
ผมยกมือไหว้รับพรจากพระหลังตื่นมาใส่บาตรหน้าหอ บรรยากาศตอนเช้าสดชื่น พระอาทิยต์ส่องแสงอ่อนๆ ไม่ร้อนจนเกินไป ผมสูดหายใจเข้าเต็มปอด ควันจากร้านหมูปิ้งด้านข้างทำเอาสำลัก แต่จิตใจผมผ่องใสเกินกว่าจะโกรธเคืองใคร เลยหันไปยิ้มให้ลุงร้านหมูปิ้งจนแกมองด้วยสายตาแปลกๆ ก่อนหันหลังกลับ รู้สึกอิ่มบุญในทุกก้าวที่เดินเข้าหอ
“พระพายลูก”
“ครับป้า” ผมยิ้มรับคำทักทายจากคุณป้าเจ้าของหอ แกยิ้มตอบ แต่สีหน้ากระอักกระอ่วนเล็กน้อยก่อนพูดต่อ
“คือข้างห้องเขาร้องเรียนมา…”
“ครับ?”
“ผนังห้องไม่เก็บเสียงนะลูก” รอยยิ้มผมแข็งค้างไปชั่วขณะหนึ่ง “ยังไงก็...เบาๆ หน่อยนะ ถือว่าเกรงใจข้างห้องหน่อย”
“ครับป้า”
ผมกระแอม ยกมือไหว้ขอโทษแกก่อนหันหลังสาวเท้าจ้ำอ้าวเข้าลิฟต์ที่เปิดพอดี ผมไม่เคยพาใครมากินที่ห้องไง ปกติเวลาดีลคู่นอนได้เรามักจะไปห้องเย็บของผมแถวสยาม เห็นแบบนี้แต่ผมน่ะ #มีห้อง #สายดุ #รุกกล้ามแน่น ไม่ใช่เค่อที่มีแต่ตัวและงวงใหญ่อย่างเดียวนะครับ
และเฟนเป็นคนแรกที่…
อรุ่ม คิดแล้วก็อรุ่ม มันบะลั่กๆ อย่างบอกไม่ถูก : )
ผมเปิดประตูเข้าห้อง เฟนยังนอนซุกตัวอยู่ที่เตียงด้านในซึ่งรอดผ่านสมรภูมิเดือดเมื่อคืนมาได้อย่างเฉียดฉิว เพราะผมเล่นฟัดน้องอยู่แค่ที่เตียงของตัวเอง เอาจริงมั้ย ตื่นมาโคตรตกใจ สภาพมันเละเทะมากจนต้องดึงผ้าปูออกมาซักทำความสะอาดตากไว้ที่ระเบียงห้อง
ส่วนเฟนก็สภาพช้ำพอกันเพราะผมดันหน้ามืดตามัวฟัดน้องแรงไปหน่อย แต่ถามจริงเถอะ ใครมันจะทนไหว มาแก้มแดงปากแดงน้ำตาคลอตัวสั่นเป็นลูกนกแถมยังครางเสียงหวานขนาดนั้น ไม่ทำยันเช้าก็ถือว่าหักห้ามใจตัวเองเก่งแล้ว!
ผมเดินไปหาเฟน นั่งลงที่ขอบเตียง เกลี่ยนิ้วกับแก้มใสนุ่มนิ่ม อยากก้มหน้าลงไปกินแก้มน้องชะมัดแต่ก็กลัวว่าจะเป็นการรบกวน
แต่แหม…
นิดนึงได้มั้ย ไหนๆ พี่ก็ได้หนูแล้ว
ผมก้มหน้ากดจมูกหอมแก้มน้อง แต่ยิ่งหอมก็ยิ่งไม่พอ รู้ตัวอีกทีก็กำลังไซ้คอเฟน ขบเม้มผิวเนื้ออ่อนๆ อย่างมันเขี้ยว ตอนนั้นเองที่เฟนเริ่มรู้สึกตัว น้องส่งเสียงครางอือเบาๆ ในลำคอแล้วดิ้น ผมเลยผละออกแล้วกดจูบลงบนริมฝีปากเขาแทน
“อื้อ!”
ผัวะ!
“โอ๊ยหนู!” ผมร้องเมื่อโดนฟาดเข้าเต็มกกหูจนวิ้ง “หนูบ้องหูพี่ทำไม”
“พี่จะทำอะไรเราอีก!” พอเฟนลืมตาเห็นผมก็เบะปากเหมือนจะร้องไห้ น้องดึงผ้าห่มคลุมมิดคอพร้อมถดตัวหนี แต่แล้วก็หน้าเบ้น้ำตาคลอเบ้า “โอ๊ย!”
“อย่าขยับตัวแรงสิครับ”
“ฮึก…” เขาเม้มปากกลั้นเสียงสะอื้น ใบหน้าเหยเก “พี่...เราเจ็บ”
“โอ๋ๆ นะคะหนู” ผมปลอบเขาเสียงอ่อนเสียงหวาน ถลาเข้าประคองน้องซุกอกตัวเอง กดจมูกหอมหัวเฟนรัวๆ แฟนใครวะน่ารักชิบหาย “ไหนพี่วัดอุณหภูมิตัวเราหน่อย เป็นไข้หรือเปล่า”
ผมแตะหน้าผากน้อง มันร้อนกว่าปกติ ยังไม่ทันได้พูดอะไรก็โดนเฟนทุบอกอั่กๆ
“เพราะพี่พระพายนั่นแหละ นิสัยไม่ดี!”
“หนูจ๋าพี่ขอโทษ” ผมก้มหน้าหอมแก้มน้อง กอดเขาเอาไว้หลวมๆ “ก็เมื่อคืนหนูน่ารักมาก บอกว่าอยากทำกับพี่ตั้งหลายรอบ พี่ก็หน้ามืดตามัวสิ อยากได้หนูมานานแล้ว โอ๊ย!”
“พูดจาหน้าไม่อาย!”
“เอ้า”
“อีกอย่างนะ เราน่ะ…” น้องซุกหน้ากับอกผม เขาอุบอิบเสียงเบาจนต้องก้มหน้าลงไปฟังให้ชัดๆ “ที่บอกว่าอยากทำคือเจาะ…”
“เจาะ?”
“เจาะหู…”
“เจาะ...หู?” ผมทวนคำ คิ้วขมวดแน่นยิ่งกว่าเดิม “ยังไงนะคะหนู?”
“เราหวงพี่ เลยอยากเจาะหูแล้วใส่ต่างหูคู่กับพี่ให้คนอื่นรู้ว่าพี่มีแฟนแล้ว แล้วก็ใส่ต่างหูคู่กับแฟนด้วย” น้องกลั้นใจพูดออกมาทีเดียวแล้วกอดผมแน่น เขาซุกหน้ากับอกไม่ยอมเงยหน้ามาสบตากันเลย “หนูอยากเจาะหู ไม่ใช่ให้พี่มาเจาะหนู!”
“อ้าว…”
“คนนิสัยไม่ดี!” เฟนพูดอู้อี้ ส่วนผมอ้าปากหวอไปแล้ว สมองเริ่มจับสิ่งที่เฟนพูดเมื่อคืนมาปะติดปะต่อกันอีกครั้งและพบว่าตัวเองเข้าใจผิดไปเต็มๆ
“แหะๆ”
“ไม่ต้องมาหัวเราะเลย ฮือออ”
“เอาน่าเฟน พี่ว่ามันก็เจาะหูเหมือนกันน้า” ผมทั้งลูบทั้งหอมหัวปลอบน้อง “แต่เปลี่ยนจากเจาะหูบนมาเจาะหูล่างแทนไง”
“หูล่าง...อะไรอะ” คราวนี้น้องเงยหน้าขึ้นสบตาผม ดวงตาใสแจ๋วกะพริบปริบเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ ให้ตายสิ ผมรักน้องที่อ่อนภาษาไทยแบบนี้จริงๆ ผมยิ้ม ไม่ตอบ แต่เคลื่อนฝ่ามือลงไปบีบก้นน้องทีนึง
“อื้อ! ออกไปเลยนะพี่พระพาย อย่ามาแตะตัวเรา อึก! จะ เจ็บ…”
“มันจะเจ็บกว่านี้อีก” ผมบอกน้อง ไม่ได้ขู่ แต่พูดจริงๆ “หนูมีไข้ด้วย เดี๋ยวพี่เช็ดตัวให้ แล้วค่อยกินข้าวกินยา คราวนี้ห้ามดื้อกับพี่นะคะถ้าไม่อยากเป็นหนักกว่านี้”
เฟนทำท่าจะเถียงแต่พอผมแกล้งทำหน้าดุน้องก็คอตกหน้าหงอย ขานรับเสียงเบาในลำคอ น้องโคตรน่ารักน่าแกล้งให้ร้องไห้ ผมต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการไม่ทำให้ความคิดที่จินตนาการในหัวเป็นความจริงแล้วลุกไปทำโจ๊กมาป้อนน้อง
แต่เฟนงอแงกว่าที่คิด กว่าจะบังคับให้กินจนหมดก็ใช้เวลาไปพอสมควร โชคดีที่น้องยอมกินยาแก้ปวดแต่โดยดี ไม่งั้นผมคงต้องลองทำตามในละครที่พระเอกกระดกน้ำกินยาแทนแล้วจูบป้อน
เอาจริงๆ มันก็น่าลองนะ…
“ต่อไปเช็ดตัวนะ แก้ผ้าเลยครับเฟน”
“เอ่อ เราทำเองได้มั้ยพี่” ตอนนี้น้องกึ่งนั่งกึ่งนอนพิงพนักเตียง ผมวางหมอนซ้อนด้านหลังเขาเอาไว้จะได้ไม่เจ็บ เฟนช้อนตามองผม กำเสื้อเชิ้ตตัวโคร่งที่สวมเอาไว้แน่น เสื้อผมเองแหละ เมื่อคืนหลังน้องสลบไปผมก็จัดการทำความสะอาดและเปลี่ยนเสื้อให้เขา แอบสนองความต้องการตัวเองจับน้องใส่เสื้อเชิ้ตตัวโคร่งกับกางเกงนอนขาสั้น มันเซ็กซี่อย่างที่คิดเอาไว้จริงๆ นั่นแหละ
“ไม่ได้ครับ พี่ทำให้”
“เรา…” น้องหลบตาผม แก้มแดงก่ำ “เราอาย…”
“จะอายทำไมคะ เมื่อคืนพี่ก็เห็นหนูมาทั้งตัวแล้ว” ผมแกล้งพูดเสียงหวาน เฟนได้ยินก็แก้มแดงแจ๋กว่าเดิม น้องดึงผ้าห่มขึ้นมาซุกหน้า เห็นแค่ใบหูที่แดงจัดไม่แพ้แก้ม
“พี่บ้า!”
“มาเร็วเฟน พี่เช็ดตัวให้ครับ ถ้าอายก็หลับตานะ” ผมขยับเข้าใกล้ เฟนหลับตาปี๋ ผมค่อยๆ ดึงผ้าห่มออกจากตัวเขา น้องเม้มปากแน่น สองมือกำผ้าปูที่นอนจนยับ ผมมองท่าทีของน้องแล้วหลุดหัวเราะ ก่อนจะหัวเราะไม่ออกตอนปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตและแหวกสาบเสื้อทั้งสองข้างจนเห็นแผ่นอกขาวเนียนแต่งแต้มไปด้วยรอยดูดรอยกัดจนผิวขาวเป็นจ้ำๆ ไปหมด
ผมลากสายตาไปยังจุดสีชมพูโดดเด่นบนผิวเนื้อขาว มันบวมเต่งเล็กน้อยและรอบฐานมีรอยกัดสีแดงจาง ใช่...รอยกัดของผมเองแหละ ผมสูดลมหายใจลึก บอกกับตัวเองว่าอย่าเพิ่งทำอะไรน้อง ให้เช็ดตัวให้เขาเสร็จก่อนแล้วค่อยทำ…
ไม่ใช่!
หมายถึงเมื่อคืนก็รังแกน้องไปเยอะแล้ว วันนี้ผมไม่ควรทำอะไรเฟนอีก
แต่พอเห็นแผ่นอกขาวที่มีรอยกัดของตัวเองขยับไหวจากการหายใจ สายตาผมก็เหมือนล็อกเป้าโดยอัตโนมัติ ในหัวพร่าเบลอไปหมด รู้แค่อยากสัมผัสเฟนอีกสักครั้ง…
“อื๊อ…” เฟนส่งเสียงร้องเมื่อผมจรดปลายนิ้วลงบนยอดอกน้อง เกลี่ยคลึงความอ่อนนุ่มเบาๆ จนอีกฝ่ายเม้มปากแน่น ส่งเสียงกระท่อนกระแท่นห้าม “พะ พี่...อย่าแกล้ง”
“แกล้งอะไรคะ” ผมแกล้งถาม กดนิ้ววนเขี่ยส่วนยอดจนหน้าอกกระเพื่อมไหวหนักขึ้นตามจังหวะหายใจ
“ฮึก…” น้องสะอื้นเบาๆ ในลำคอก่อนลืมตาขึ้นมองผม ในดวงตาคู่สวยคลอไปด้วยน้ำใสๆ แก้มทั้งสองข้างแดงเรื่อพอๆ กับริมฝีปากที่เผยอหอบ
“ทำไมน่ารักไปทั้งตัวขนาดนี้หืม?”
ผมเหมือนคนบ้าที่ถูกความสวยงามตรงหน้าครอบงำ อยากขย้ำ อยากบีบเค้น อยากทำให้น้องร้องไห้สะอึกสะอื้นแล้วครางเสียงหวานเรียกชื่อผมจนเสียงแหบพร่า
เฟนกัดริมฝีปากตัวเอง น้องเอื้อมมือสั่นๆ มาจับมือผมเอาไว้ ออกแรงดันออกเบาๆ ซึ่งไม่สะเทือนผมเลยสักนิด แต่ที่สะเทือนเห็นจะเป็นคำพูดของเฟนมากกว่า
“พี่แกล้งเรา พี่ไม่รักเราแล้วเหรอ”
“โอ๋หนู รักค่ะ รักคนนี้ที่สุด” ใจผมอ่อนยวบ ยื่นหน้าจุ๊บปากน้องเบาๆ ทีนึงแล้วผละมาส่งยิ้มให้ “ไม่แกล้งแล้วค่ะคนดี เดี๋ยวพี่เช็ดตัวให้นะ”
เฟนพยักหน้ารับเบาๆ สองข้างแก้มยังแดงก่ำ ผมค่อยๆ เอาผ้าขนหนูเปียกน้ำเช็ดตามเนื้อตัวน้อง เฟนนั่งเงียบแต่ผมสังเกตว่าเขาจะสะดุ้งทุกครั้งที่ผมเช็ดไปโดนจุดอ่อนไหวบนหน้าอกเขา แต่จะโทษน้องก็ไม่ได้ เมื่อคืนผมรังแกส่วนนี้ของน้องบ่อยน่าดู มันจะไวต่อสัมผัสมากกว่าปกติก็ไม่แปลก
และจะด้วยเพราะผมขุนน้องดีเกินไปหรืออะไรก็ตามแต่ มันเลยทำให้เนื้อน้องเยอะขึ้นจนหน้าอกมีเนินเนื้อเล็กๆ ให้ผมบีบผมฟัดมันมือขนาดนี้ ยิ่งบรรยายผมก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองโรคจิตแปลกๆ
“หนาวเหรอเฟน?” ผมถามเมื่อเห็นน้องตัวสั่นระริก แถมยังยุกยิกไปมาไม่อยู่สุข พอโดนผมทักเฟนก็สะดุ้งเฮือก จ้องผมตาโตเหมือนกลัวว่าผมจะจับอะไรบางอย่างได้ ก่อนหลุบตาก้มหน้าหนีแล้วส่ายหัวปฏิเสธ
“ปะ เปล่า…”
“แน่ใจนะครับ?”
“อะ อื้อ!”
“ทำไมพี่ไม่เชื่อหนูเลย” ผมขยับเข้าใกล้ กดปลายจมูกคลอเคลียกับหัวไหล่เปลือยเปล่า ไล้ลงมาที่แผ่นอก เกลี่ยจมูกเล่นกับเนินเนื้อเล็กๆ และยอดอกสีหวานจนเฟนผวาเฮือกส่งเสียงครางเครือในลำคอ น้องยกมือดันไหล่ผม แต่มือน้อยๆ ก็สั่นจนแทบจะไม่มีแรง
“พี่พระพาย พะ พอนะ อื้อ นะ ไหนบอกว่าไม่แกล้งเราแล้วไง”
“งั้นหนูช่วยลดความน่ารักลงได้มั้ย” ผมค่อยๆ ดึงเสื้อเชิ้ตที่น้องสวมลงมากองกับข้อศอกอีกฝ่าย ประทับจูบบนผิวเนียนๆ ที่เย็นชื้นจากการเช็ดตัวเมื่อสักครู่ “พี่เมาความน่ารักของหนูจนจะบ้าแล้วเฟน”
“อื้อ! พี่อย่าบีบเอวเรา” น้องประท้วง วางมือบนมือผมที่กำลังบีบนวดเนื้อนิ่มบริเวณนั้นอย่างมันมือ
“พี่รู้นะคะว่าหนูเป็นอะไร”
“อะ อะไร…” เสียงน้องสั่นพอๆ กับตัว ผมหัวเราะหึๆ ผละใบหน้าออกมาสบตาเฟนในระยะประชิด ดวงตาน้องปรือปรอย แววตาสั่นไหว
“หนูมีอารมณ์…” ผมเลื่อนมือลงต่ำ แตะเบาๆ ที่จุดกึ่งกลางลำตัวอีกฝ่าย เฟนสะดุ้ง หลับตาพริ้มหน้าเชิด ปล่อยเสียงครางหวานออกมาเบาๆ “ใช่มั้ยคะ?”
“ฮึก พี่ ไม่เอา…”
“แต่หนูจะไม่สบายตัวนะเฟนถ้าปล่อยไว้แบบนี้”
“เราจัดการ ดะ ได้…”
“แต่พี่ว่าพี่จัดการให้ดีกว่า” ผมยิ้ม ในขณะที่เกี่ยวปลายนิ้วกับขอบกางเกงขาสั้นผ้ายืดที่เฟนสวม ออกแรงดึงนิดเดียวก็หลุดติดมือผมมากองกับเข่าน้องข้างหนึ่ง และใช่ครับ…
เมื่อคืนผมไม่ได้ใส่กางเกงในให้เฟน : )
“พี่!!!”
“ชู่วๆๆ” ผมจรดนิ้วแตะริมฝีปาก มองคนที่หน้าแดงหูแดงรีบเอามือปิดส่วนสงวนของตัวเองอย่างรวดเร็ว “กำแพงไม่เก็บเสียงนะหนู”
“พี่แกล้งเรา!” เฟนด่าผมปนเสียงสะอื้น
“พี่กำลังจะช่วยหนูต่างหาก”
“ไม่เอา อึก!” น้องกัดปากเมื่อผมเอื้อมมือกอบกุมส่วนนั้นของน้องไว้ เฟนอายจนหน้าแดงแจ๋ เขาพยายามขยับตัวหนีแต่ก็ไปไม่รอดเพราะยังเจ็บเสียดจากข้างหลังอยู่ ผมได้โอกาส แทรกตัวนั่งกลางหว่างขาน้อง ขยับรูดรั้งปลุกอารมณ์เขาด้วยจังหวะเนิบนาบจนน้องตัวอ่อนเป็นขี้ผึ้งลนไฟ “อะ อ๊ะ พี่ อือ...ฮึก มันจะเลอะ ตะ เตียง”
“งั้นทำแบบนี้แทนนะคะ จะได้ไม่เลอะ”
“อะไรของ อื๊อ! พี่อย่า อ๊ะ!”
เฟนร้องเสียงหลงเมื่อผมก้มหน้าลงใช้ปากให้เขา ก่อนเสียงประท้วงจะกลายเป็นสะอื้นเบาๆ ปนเสียงหอบหายใจและเสียงครางที่พยายามอดกลั้นไว้แต่ก็หลุดรอดออกมาอยู่ดี ผมตวัดลิ้นโลมเลียส่วนน่ารักที่กระตุกรับและแข็งเกร็งในโพรงปาก ไล้เลียไปตามแนวยาวและกดขยี้ส่วนปลายจนรู้สึกถึงน้ำใสที่เยิ้มออกมา
เฟนจิกหัวผมแน่น ปลายนิ้วเรียวแทรกเข้ามา ขยุ้มเส้นผมของผมเป็นการระบายอารมณ์ หนังหัวผมแสบไปหมด นึกสงสัยว่าถ้าใช้ปากให้น้องบ่อยๆ หัวตัวเองจะล้านมั้ย
น้องขยับสะโพกเบาๆ ตามการชักนำของผม เสียงหวานเจือสะอื้นดังเหนือหัว ผมเหลือบสายตาขึ้น จากมุมนี้ทำให้ผมเห็นภาพที่สวยงามจนเกือบลืมหายใจ
เฟนนั่งพิงพนักเตียง สองขาแยกออกจากกันโดยมีผมก้มหน้าดูดกลืนเขาอยู่ตรงกลาง เนื้อตัวเปลือยเปล่าแดงระเรื่อ บนผิวเนียนมีร่องรอยที่ผมประทับเอาไว้เมื่อคืน เสื้อเชิ้ตสีขาวหลุดรุ่ยกองกับข้อศอก น้องบิดตัวเร่า ดวงตาหยาดเยิ้มและคลอไปด้วยหยาดน้ำใส สองแก้มแดงปลั่ง ริมฝีปากเดี๋ยวก็เผยอ เดี๋ยวก็กัดเม้มกลั้นเสียงร้อง
ผมปวดหนึบที่กลางลำตัว
เร่งจังหวะดูดดึงจนกระทั่งเฟนกระตุกตัวเกร็ง เสียงครางสั่นเครือ ปลดปล่อยอารมณ์ทุกหยดออกมาเต็มปากผมที่กลืนลงไปอย่างไม่นึกรังเกียจ แถมยังเลียทำความสะอาดจนเสร็จเรียบร้อย
เฟนยกสองมือปิดหน้าตัวเอง เขาหุบขาเข้าหากัน คู้ตัวน้อยๆ อย่างน่าเอ็นดู น้องแดงไปทั้งตัว ผมหัวเราะเบาๆ ในลำคอ อยากจับฟัดแต่ต้องยั้งใจเอาไว้ก่อน
“มานี่ค่ะหนู พี่ทายาให้”
“ทะ ทายา ตรงไหน” เสียงเฟนกระท่อนกระแท่น คงเพราะยังเหนื่อยกับการปลดปล่อยเมื่อครู่ น้องมองผมผ่านแยกของนิ้วมือที่ยกปิดหน้า
“เมื่อคืนหนูเจ็บตรงไหนล่ะ…”
“...”
“เจ็บตรงไหนก็ทาตรงนั้นแหละค่ะ : )”
“พี่ ไม่…!”
“พี่ถอดให้นะคะ” ผมขยับเข้าไปดึงกางเกงที่คาอยู่กับเข่าน้องออก โยนทิ้งไปข้างหลังอย่างไม่ใยดี ตอนนี้เฟนเลยมีแค่เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวโคร่งที่คาอยู่ข้อศอก ซึ่งผมบอกเลยว่ามันไม่มีประโยชน์ในการปกปิดเท่าไหร่ “แยกขาออกค่ะเฟน”
“มะ ไม่เอา…” น้องส่ายหน้ายิก หน้าแดงจนไม่รู้จะแดงได้มากกว่านี้อีกมั้ย
“หนูจะทำเองหรือให้พี่ทำให้”
“พี่พระพาย อย่าบังคับหนูเลย…” น้องช้อนตามอง ริมฝีปากเบะน้อยๆ แต่เฟนคงไม่เรียนรู้เลยสักนิดว่ายิ่งแทนตัวอ้อนผมแบบนี้ ตบะผมยิ่งจะแตกมากกว่าเดิม
“แยกขาออกเร็วหนู” ผมยังย้ำคำเดิม ก่อนหรี่ตากระตุกยิ้มร้ายกาจ “ถ้าหนูไม่ทำเอง ปล่อยให้พี่ทำ ไม่รับประกันว่าจะรอดนะคนดี”
เฟนจ้องหน้าผม แววตาหวาดหวั่นผิดกับหน้าดื้อๆ ของเจ้าตัว ยิ่งผมแกล้งใจแข็งไม่ยอมตามใจ เฟนก็ยิ่งหน้าง้ำ น้ำตาคลอเบ้า น้องกัดปากตัวเองก่อนจะค่อยๆ ขยับตัวแยกขาออกจากกันต่อหน้าผม เฟนหันหน้าไปทางอื่น ไม่กล้าสบตาผมตรงๆ ด้วยซ้ำ
“กว้างกว่านี้หนู”
“พอแล้วนะพี่ เรา ระ เราอาย…”
“อยากอายแค่นี้หรืออายมากกว่านี้หืม?”
“อึก...”
เฟนกลั้นใจแยกขาออกกว้างกว่าเดิม ผมมองด้วยความพอใจ หยิบหมอนมารองใต้สะโพกน้องจนมันลอยเด่นเปิดเผยช่องทางลับด้านหลังที่บวมแดงจากการกระแทกเสียดสีเมื่อคืน
“ตรงนี้บวมจังเลยค่ะ” ผมแกล้งกดปลายนิ้วเบาๆ รอบปากทางเข้า เฟนถดสะโพกพยายามจะถอยหนี ปากก็เอาแต่ร้องขอให้ผมหยุดแกล้ง
“พี่พอเลย เราจะทำเองแล้ว อื๊อ!”
เฟนร้องเสียงหลงเมื่อผมฉวยโอกาสตอนที่เขาเผลอกดปลายนิ้วที่แต้มยาทาชนิดเจลเย็นเข้าไปข้างใน น้องกระตุกรับสิ่งแปลกปลอมที่แทรกเข้าไป เขารัดนิ้วผมแน่น ผมขยับนิ้วหมุนวนเชื่องช้า จ้องใบหน้าเฟนตาไม่กะพริบ สังเกตสีหน้าของน้องที่บิดเบี้ยวเหยเก ริมฝีปากเผยอเหมือนจะห้ามแต่ก็เม้มกลั้นเสียงเอาไว้ แววตาหวานเยิ้มปรือปรอยกับแก้มแดงๆ
“เฟนคะ…”
“...ฮึก”
“ถ้ายังทำหน้าแบบนี้อยู่ จะไม่หยุดแค่ทายานะ : )”
เฟนค้อนผมทั้งที่สีหน้ายังไม่สงบ น้องฟาดไหล่ผมก่อนที่มือนั้นจะจิกขยุ้มเสื้อบริเวณไหล่ผมเอาไว้แทน เขาพ่นลมหายใจหนักๆ เชิดหน้าหลับตาปี๋ เสียงครางเบาๆ หลุดรอดมาให้ผมได้ยิน ยิ่งทำให้นิ้วของผมซุกซนสอดแทรกลึก ขยับหมุนวนกดคลึงหาจุดที่ทำให้น้องแทบคลั่งจนเจอ
“อื้อ อื๊อ!”
“ตรงนี้เหรอคะคนดี” ผมแกล้งถามทั้งที่รู้อยู่แล้ว กดนิ้วย้ำช้ำๆ จนสะโพกน้องกระตุกรับ กลายเป็นเฟนซะเองที่ขยับช่วงล่างเสียดสีหมอนใบโต ใบหน้าน่ารักสะบัดไหวไปมา เหงื่อผุดซึมตามไรผม แรงจิกที่ไหล่เพิ่มขึ้นจากเดิม น้องกัดปากแน่นจนผมต้องยื่นหน้าไปจูบเขาเพื่อผ่อนคลาย
“อื้ม…”
เฟนเปลี่ยนมากอดคอผมแน่น น้องพยายามจูบตอบ เสียงครางอือดังในลำคอก่อนเขาจะซุกหน้าลงกับไหล่ผม ตัวสั่นระริก หายใจหอบถี่พอๆ กับสะโพกที่ขยับตอบรับนิ้วผมเร็วกว่าเดิม ปากทางของน้องตอดรัดแน่น ผมรู้ได้ทันทีว่าเฟนใกล้จะเสร็จ
แต่ให้เสร็จง่ายๆ ก็ยังไงอยู่
ผมผ่อนแรงลง เฟนเงยหน้าขึ้นสบตาอย่างไม่เข้าใจ ใบหน้าน้องฉายแววอึดอัดเมื่อผมขยับนิ้วเนิบช้าไม่ยอมให้เสร็จสักที
“พะ พี่...อื้อ ไม่แกล้งสิ”
“แกล้งอะไร ไม่ได้แกล้งสักหน่อย”
“พี่พระพาย อึก…” น้ำตาน้องเหมือนสั่งได้ตามใจชอบ ไม่นานนักหลังจากเขาเรียกชื่อผมเสียงเครือ ดวงตาคู่สวยก็เอ่อไปด้วยน้ำใส ผมมันเขี้ยวจนต้องก้มหน้าฟัดแก้มน้องแรงๆ แล้วงับไหล่เนียน “พี่พระพาย นะ หนูอึดอัด พี่…”
“อึดอัดเหรอคนดี?”
“อึก! อืออ…”
“อยากให้พี่ทำอะไร หืม”
ผมกดนิ้วเนิบนาบจนน้องบิดเร่า ปากทางบีบรัดสลับคลาย เฟนพยายามจะแตะต้องส่วนหน้าเพื่อช่วยให้ตัวเองปลดปล่อย แต่ผมรวบข้อมือทั้งสองข้างของน้องเอาไว้ในมือเดียว ส่วนอีกมือก็ขยับแกล้งน้องต่อไปนั่นแหละ
เคยบอกแล้วไงว่าเฟนน่าแกล้ง : )
น่าแกล้งให้ร้องไห้ตาแดง สะอื้นเบาๆ แล้วเอาแต่ร้องเรียกชื่อผม
“พี่ พี่...ฮือ…”
“อือฮึ ว่าไงเอ่ยคนดี เสียงสั่นจังเลยค่ะ”
“พี่พระพาย พี่พระพาย” น้องเอาแต่เรียกชื่อผม เสียงหวานสั่นระริกเจือสะอื้น ดวงตาเหลือบช้อนขึ้น แววตาน้องเว้าวอนออดอ้อน “อ๊ะ อ๊ะ พี่พระพาย หนูอยาก อยาก…”
“อยากอะไร ไหนบอกพี่ซิ”
“อื๊อ...หนูอยาก สะ เสร็จ ฮึก…” น้ำใสๆ ไหลจากหางตาอาบแก้มเนียน เฟนยื่นหน้ามาจูบผม น้องพยายามอ้อนเอาใจให้ผมเลิกแกล้งเขาสักที ผมเลยให้รางวัลเป็นจูบหนักๆ ลึกซึ้งจนเด็กน้อยที่ทำเป็นใจกล้าเริ่มจูบก่อนหายใจไม่ทันอ่อนระทวยซุกอกผม
“อยากเสร็จแล้วใช่มั้ยคะ”
“อื้อ พี่…” น้องผงกหัวรับ สะโพกกระตุกเบาๆ “นะ ช่วยหนูนะ...อ๊ะๆๆ อื้อ!”
เฟนผวาเฮือก ส่งเสียงครางระงมเมื่อผมเร่งจังหวะและใช้อีกมือรูดรั้งให้จนน้องปลดปล่อยอีกครั้ง ผมค่อยๆ ดึงนิ้วออกจากตัวเฟน ปากทางบวมแดงกว่าเดิมจนผมเผลอนิ่วหน้า จากที่จะทายารักษาอาการดันทำให้เป็นหนักกว่าเดิมซะอย่างนั้น
ส่วนเฟนตอนนี้ตัวอ่อนปวกเปียกทิ้งตัวซบอกผมหายใจหอบจนผมต้องลูบหลังน้องเบาๆ ดึงเสื้อเชิ้ตที่คาอยู่กับศอกน้องขึ้นมาคลุมไหล่ติดกระดุมให้เรียบร้อย รวมถึงใช้ผ้าที่เช็ดตัวเฟนก่อนหน้านี้มาเช็ดทำความสะอาดจุดอ่อนไหวของน้องอีกที
แฟนตัวน้อยของผมหมดแรงเข้าให้จริงๆ ซะแล้ว คราวนี้เขาแทบจะไม่มีแรงต่อต้านผมที่บีบยาเพิ่มและทาบริเวณช่องทางอ่อนนุ่มของเขาอีกครั้ง เฟนทำได้แค่กระตุกตัวรับส่งเสียงร้องอื้อเบาๆ กับอกผมตอนที่ผมบรรจงกดนิ้วเข้าทายาด้านในและถอนออกโดยไม่ทำอะไรเกินเลย
v
v
v
เริ่มหัวข้อโดย: JackXy Wu ที่ 20-04-2019 21:15:50
ผมสวมกางเกงกลับให้น้อง ประคองเขานอนบนเตียง ห่มผ้าให้แล้วจุ๊บเบาๆ ที่หน้าผากชื้นเหงื่อ เฟนกระชับผ้าห่มขึ้นคลุมหน้าเหลือแค่ส่วนดวงตา แต่ก็ไม่ยอมสบตากันอยู่ดี ผมเลยก้มลงหอมแก้มแดงๆ เรียกร้องความสนใจ
“หนูโกรธพี่แล้ว…” เสียงแผ่วเบาอุบอิบบอก ผมยิ้มอย่างเอ็นดู
“ง้อได้มั้ยคะ”
“ไม่ต้องมาง้อเลย”
“คนดีอย่าโกรธพี่เลย” ผมลูบหัวน้องเบาๆ เกลี่ยปอยผมที่ตกลงมาปรกหน้าเฟนไปด้านข้าง ยิ้มหวานสบกับดวงตาใสแจ๋วที่แดงเรื่อ “พี่ชอบหนูมากๆ เลยอยากรักหนูเยอะๆ”
“เยอะเกินไปแล้ว…”
“เยอะได้กว่านี้อีก”
“หนูไม่คุยกับพี่แล้ว” เฟนมุดหน้ากับผ้าห่ม เสียงน้องอู้อี้ “ปวดหัว จะนอน พี่พระพายไปเรียนเลย”
“วันนี้พี่จะหยุดอยู่เฝ้าหนู” ผมลูบหัวน้อง “คนดีของพี่ไม่สบายเพราะพี่นี่นา จะทิ้งลงได้ยังไง”
“ฮึ!”
“หนูนอนพักก่อนนะ พี่ไปทำธุระแป๊บนึง”
“ไหนบอกจะอยู่ดูแลเรา แล้วจะไปไหน” น้องโผล่แค่ตาขึ้นมาจ้อง ผมยิ้มตอบ
“ธุระในห้องน้ำครับ”
“...”
“ไม่ใช่หนูคนเดียวที่มีอารมณ์นะเฟน พี่เองก็อยากจัดเราจะแย่” ผมสบตาเขานิ่ง “แต่หนูก็ตัวแค่นี้ เมื่อคืนก็หนักขนาดนั้น แค่พี่สอดนิ้วเข้าไปหนูยังจะไม่ไหวเลย แล้วจะให้พี่เมคเลิฟกับหนูอีกรอบคงได้แห…”
“พอ พอแล้ว ไม่อยากรู้แล้ว!”
เฟนตวัดผ้าห่มคลุมมิดหัวอีกครั้ง น้องกลายเป็นก้อนรังไหมใหญ่ๆ ที่ซุกตัวอยู่บนเตียง ผมหัวเราะ ก้มหน้าจุ๊บหัวน้องผ่านผ้าห่มทีนึงก่อนเดินเข้าห้องน้ำ
พระพายน้อยลูกพ่อ ใช้มือไปก่อนนะลูก รอเฟนหายดีก่อนพ่อจะทบต้นทบดอกให้ : )
ก๊อกๆๆ
“ใครวะ” ผมชะงักมือที่กำลังตักข้าวต้มป้อนมื้อกลางวันเฟนแล้วหันไปมองทางประตู ก่อนเสียงเรียกจะดังขึ้น
“เปิดประตูให้กูหน่อยเว้ย!”
“พี่สายฟ้าเหรอ” เสียงเฟนถาม น้องรีบก้มหน้าสำรวจตัวเองก่อนติดกระดุมเสื้อมิดต้นคอเมื่อเห็นว่าตรงเนินอกมีรอยดูดสีแดงประทับอยู่ “เราแต่งตัวเรียบร้อยหรือยังพี่?”
“เรียบร้อยแล้วครับ”
“พระพายเว้ยยย ถ้าไม่เปิดกูแจ้งตำรวจแล้วนะ!”
“เออๆ กำลังจะเปิดรอแป๊บนึงสิวะ” ผมตะโกนด่าในขณะเดินไปเปิดประตู “กูก็มีธุระต้องทำมั้ย เชี่ย! น้องฟรองซ์?!”
“ถึงผมจะไม่ได้ใช้ภาษาไทยบ่อยๆ แต่ก็พอจะรู้ว่าคำว่าเชี่ยไม่ใช่คำทักทาย” ฟรองซ์หรี่ตาจ้องหน้าผม ข้างๆ เขาคือสายฟ้าที่ยืนทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ตอนผมส่งสายตาคาดคั้น “พิรุธจังเลยนะครับ”
“พิรุธอะไร ฮ่าๆๆๆ ไม่มี บ้า ปกติทั้งนั้น คิดมากไปเองหรือเปล่าน้องฟรองซ์”
“อ้อ…” เขาเลิกคิ้ว เขม็งตาจ้องหน้าผม “แล้วจะไม่เชิญให้เข้าห้องหน่อยเหรอ ไม่รับแขกแบบนี้เสียมารยาทนะ”
“เอ่อ วันนี้พี่ไม่สะดวก…”
“ทำไมไม่สะดวกวะ”
“มึงน่ะเงียบไปเลย” ผมถลึงตาใส่เพื่อนตัวดี มึงมาคนเดียวกูไม่ว่า แต่มึงพาฟรองซ์มาด้วยหลังกูจัดการแอ้มแฝดเขาไปเมื่อคืน ไหนจะหาเศษหาเลยเล็กๆ เมื่อเช้าอีก อีเหี้ย เหงื่อออกเต็มหลังแล้วเว้ย!
“ผมมาหาเฟน พี่หลบไป”
“เฮ้ยๆ นี่พี่เจ้าของห้องนะเว้ย” ผมโวยวาย แต่สุดท้ายก็โดนทั้งสายฟ้าทั้งฟรองซ์ผลักให้พ้นทาง รู้ตัวอีกทีสองคนนั้นก็เบียดตัวแทรกเข้ามาในห้องซะแล้ว
“วันนี้มึงไม่ไปเรียน กูเป็นห่วงเลยบรรจงจดเลคเชอร์กับเก็บชีทงานมาให้”
“อ๋อ ว้าว เยี่ยมไปเลย”
“เกร็งๆ นะมึงน่ะ” สายฟ้าหรี่ตาจ้องผม ส่วนฟรองซ์ตรงรี่ไปหาเฟนที่นั่งกินข้าวต้มอยู่บนเตียง ผมมองแฝดทั้งสองคนคุยกันหนุงหงิง กลัวว่าฟรองซ์จะจับสังเกตอะไรบางอย่างได้ “พระพาย ไอ้สัส กูคุยด้วยไม่มองหน้ากู”
“อ้อๆ ว่าไงมึง นั่งก่อนๆ” ผมลากเก้าอี้หน้าโต๊ะคอมพ์มาให้มันนั่ง สายฟ้าหรี่ตามองผมอย่างจับผิด
“มึงเกร็งจริงๆ นะพระพาย”
“บ้า ไม่เกร็ง”
“เออๆ ไม่ต้องเกร็ง ทำตัวตามสบายเหมือนเป็นห้องมึงก็ได้”
“ก็นี่มันห้องกูอยู่แล้วปะวะ” ผมลากเก้าอี้อีกตัวมานั่งประจันหน้ามัน พยายามเบิกตาสู้สายตาจับผิดของสายฟ้า “ไหนล่ะเลคเชอร์กับชีทที่มึงเอามาให้กู”
“อะ เอาไป” มันโยนแฟ้มงานให้ผมที่รับไว้ทันพอดี “พระพาย กูถามจริงๆ ว่าเมื่อเช้าที่มึงส่งไลน์มาน่ะ…”
“ชู่วๆๆๆ” ผมรีบส่งสัญญาณให้มันเงียบ
“อีเหี้ย…” สายฟ้าสบถเสียงเบาแต่อินเนอร์ไม่เบาตาม มึงถลึงตาจ้องหน้าผม กระซิบกระซาบต่อ “อย่างที่กูคิดใช่มั้ยวะ”
“เออ เงียบไว้ กูยังไม่อยากตาย” ผมกระซิบตอบ
“เหี้ย!”
“เหี้ยก็ผัวน้องไปแล้ว!” ประโยคนี้ผมลดเสียงลงกว่าเดิม คืออยากอวด แต่ก็ยังไม่อยากให้ฟรองซ์ได้ยินจนตัวเองดับอนาถ สายฟ้าทำตาเหลือกใส่ผม มันควักยาดมขึ้นมาสูดพร้อมพึมพำอะไรบางอย่างที่ผมจับใจความไม่ได้ ผมละความสนใจจากมันไปหาคู่แฝดแทน
“ฟรองซ์บอกเฟนแล้วว่าอย่าดื่มเยอะๆ เป็นไงล่ะครับ เข็ดมั้ยเนี่ย?”
“เราขอโทษได้มั้ยล่ะ ก็พี่ต่งชวนชนแก้วตลอดมันก็เลยตามเลยน่ะสิ”
“เฮ้อ เฟนนี่น้า” ฟรองซ์ส่ายหน้า เขาลูบหัวฝาแฝดตัวเองก่อนขมวดคิ้ว “แล้วนี่ติดกระดุมมิดคอเลย ไม่อึดอัดเหรอครับ?”
“อะ เอ่อ ไม่อึดอัดเลยฟรองซ์” เฟนหัวเราะแหะๆ แต่สีหน้าเลิ่กลั่ก “เราหนาว ใช่ๆ เราหนาวเลยต้องติดกระดุมให้มิดชิดหน่อย”
“ถ้าหนาวทำไมไม่ปิดแอร์ล่ะ?” ฟรองซ์หันมาหาผม “ทำไมพี่ไม่ปิดแอร์ เห็นมั้ยว่าเฟนหนาว”
ผมสบตาเฟน น้องแอบพยักหน้ารัวๆ จากด้านหลังฟรองซ์เป็นสัญญาณให้ผมเล่นตามน้ำ
“โอเคๆ ปิดก็ปิด” ผมลุกไปปิดแอร์แล้วเปิดพัดลมแทน ฟรองซ์พยักหน้าอย่างพอใจก่อนหันไปคุยกับเฟนต่อ
“เฟนก็เหมือนกัน จะเกรงใจอะไรนักหนาครับ ถ้าหนาวก็บอกให้เขาปิดแอร์สิ ไม่เห็นยากตรงไหนเลย” ฟรองซ์บีบแก้มเฟนไปทีนึงก่อนยิ้มหวาน “มา คราวนี้ก็ไม่ต้องติดกระดุมมิดคอให้อึดอัดแล้ว ฟรองซ์ปลดกระดุมให้นะ เห็นแล้วอึดอัดแทนเลย”
“มะ ไม่เป็นไรฟรองซ์ เดี๋ยว!” เฟนรีบยกมือห้ามเป็นพัลวัน ด้วยความตกใจน้องเลยกระขยับตัวหนีมือฟรองซ์โดยลืมไปว่าร่างกายตัวเองตอนนี้ถ้าขยับแรงจะกระเทือนด้านล่างมากแค่ไหน “โอ๊ย!”
“เฟนเป็นอะไร เฟน?!” ฟรองซ์เบิกตากว้าง ท่าทางตกใจมาก “หน้าซีดเลยอะ ฟรองซ์ว่าเฟนไม่ไหวแล้วนะ ปลดกระดุมเสื้อออกเถอะจะได้หายใจสะดวกขึ้น”
“เดี๋ยวๆ ฟรองซ์” ผมรีบเข้าไปแทรกกลางระหว่างทั้งคู่ เหงื่อไหลเต็มหลังเต็มมือไปหมด
“สู่ขิตแน่ สู่ขิตแน่ๆ” เสียงสายฟ้าดังจากด้านหลัง ผมอยากหันไปด่า ติดที่ว่ากำลังโดนฟรองซ์หรี่ตาจ้องอย่างไม่พอใจปนจับผิดอยู่
“จะเดี๋ยวทำไม? พี่ไม่หวงเฟนเหรอ หน้าซีดขนาดนั้น เป็นแฟนประสาอะไร”
“ก็เป็นแฟนที่อยู่เฝ้าไข้เฟนมาตั้งแต่เช้านี่แหละครับ” ผมพยายามใจเย็นเข้าสู้ “พี่ว่าฟรองซ์ให้เฟนพักผ่อนก่อนดีมั้ย ยิ่งเสียงดังแบบนี้เฟนจะยิ่งอาการไม่ดีนะ เชื่อพี่เถอะ”
“ถอยไปเลยไป”
ฟรองซ์ดันตัวผมไปด้านข้างก่อนพุ่งเข้าหาเฟน ผมกำลังจะอ้าปากห้ามอีกครั้งแต่ฟรองซ์ก็มือไวใจเร็วเกินไป แค่ผมกะพริบตาทีเดียวฟรองซ์ก็ปลดกระดุมเสื้อเฟนเรียบร้อยแล้ว และตอนนี้เขาก็ยืนนิ่งค้างตาถลนจ้องหน้าอกเฟนที่มีรอยดูดรอยกัดแดงเป็นจ้ำๆ ด้วยความช็อก ส่วนเฟนพอได้สติก็รีบรวบคอเสื้อเข้าหากันแล้วดึงผ้าห่มขึ้นปิดจนมิดคอ ก้มหน้าก้มตาไม่มองใครเลย
เกินความเงียบขึ้นภายในห้อง ผมกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ก่อนสายฟ้าจะทำลายความเงียบนี้ลง
“โอ้แม่เจ้า ทั้งรอยกัดรอยดูดเต็มไปหมด ดุเดือดเลือดพล่านยิ่งกว่าเก้งป่าเดือนสิบสอง!”
“มึงเงียบ มึ้งงงง!”
“ช้ำไปทั้งตัว โอ้พระสงฆ์! ต้องรุนแรงเบอร์ไหน น้องก็ตัวแค่นั้น มึงช่างใจบาปหยาบช้า!”
“อีเหี้ย หยุดปั่น!” ผมยกเท้าถีบมัน แต่สายฟ้ากระโดดหนีทัน มันสบตาผมเหยียดยิ้มพร้อมหัวเราะหึๆ พยักพเยิดให้ผมหันกลับไปมองด้านหลัง ผมสะดุ้งเฮือกเมื่อสบเข้ากับสายตาของฟรองซ์ “น้องฟรองซ์ครับ พี่อธิบายได้ คือเรื่องมันไม่มีอะไรเลย พี่แค่…”
“พี่พระพาย…”
“คะ ครับ…”
“ผมไม่โง่ครับ” ฟรองซ์แสยะยิ้ม ย่างสามขุมเข้าหาผม สายตาประสานจ้องตรงมาไม่ละไปไหน เหงื่อผมไหลยันง่ามนิ้วเท้า ได้แต่ก้าวถอยหลังช้าๆ “ทั้งที่ผมดูแลประคบประหงมเฟนมาเป็นอย่างดี แต่สุดท้าย...แต่สุดท้าย...”
รอยยิ้มของฟรองซ์บิดเบี้ยว แววตาดุดัน ผมอุทานอีเหี้ยในใจตอนที่เขาคว้าโคมไฟบนโต๊ะคอมพ์ผมขึ้นมา
“ความรุนแรงไม่ช่วยอะไรนะฟรองซ์ พี่ว่าเรามาคุยกันดีๆ อันที่จริงเรื่องนี้เป็นเรื่องปกติของคนที่เป็นแฟนกัน พี่น่ะ...เหี้ย!”
ผมหลบวูบตอนฟรองซ์หวดโคมไฟใส่แบบไม่บอกไม่กล่าว มันเฉียดหูผมไปนิดเดียวจนได้ยินเสียงลมแหวกอากาศ
“ครับ พี่น่ะเหี้ย!”
“ฟรองซ์ พอนะ อย่าทำพี่พระพายเลย” เสียงเฟนดังขึ้น ผมซาบซึ้งจนอยากร้องไห้ที่น้องปกป้องผม “ฟรองซ์จะโดนข้อหาทำร้ายร่างกายนะ”
…
เอาน่า อย่างน้อยการที่เฟนเป็นห่วงฟรองซ์ก็ถือเป็นการปกป้องผมทางอ้อมนั่นแหละ
“ฟรองซ์ คุยกันดีๆ” คราวนี้เป็นเสียงสายฟ้า “หรือถ้าอดใจไม่ไหว พี่อนุโลมให้ฟาดได้ทีเดียวโอเคมั้ย”
“สายฟ้า มึงเพื่อนกูนะ!”
“ใช่ กูเป็นเพื่อนที่พร้อมจะอยู่ในทุกช่วงเวลาหายนะของมึงแล้วยิ้มเยาะอยู่ข้างหลัง”
“โว้ยยยย!”
ผมตะโกนออกมาด้วยความอัดอั้น วิ่งวุ่นไปทั่วห้องหลบการโจมตีของฟรองซ์ที่ไม่รู้ไปเอาแรงมาจากไหน ทั้งที่ตัวใหญ่กว่าเฟนนิดเดียวแต่แรงโคตรเยอะ ถึงผมจะหลบการหวดโคมไฟของเขาได้ แต่พวกหมัดพวกเท้านี่หลบไม่เคยจะทัน โดนประเคนเตะต่อยไปทั้งตัว ได้แต่ยกมือปัดป้องไม่กล้าซัดกลับเพราะดันหน้าเหมือนเฟน แถมผมเองก็ยังมีชนักติดหลังที่ไปผิดผีกับแฝดสุดรักสุดหวงของฟรองซ์เพราะเข้าใจผิดเรื่องเจาะหูเป็นเจาะอย่างอื่น เลยได้แต่ก้มหน้ารับมือรับตีน สลับกับวิ่งหนีหัวซุกหัวซุน
กระทั่งผมวิ่งจนขาพันกัน สะดุดล้มหน้าคะมำหัวฟาดเข้ากับขอบโต๊ะเต็มๆ เจ็บจนเห็นดาวลอยไปหมด
“โอ๊ยยย ซี้ดดดด!”
ผมกุมหัวตัวเอง ทรุดนั่งสะบัดหัวด้วยความมึน พอเอามือออกมาก็เห็นของเหลวสีแดงติดมาด้วย
“พอได้แล้วมั้ง หัวแตกแล้ว” สายฟ้ารีบเข้ามาคว้าข้อมือฟรองซ์แล้วดึงตัวเขาออกห่างผม ฟรองซ์ฮึดฮัดแต่ก็ยอมหยุดไม่ตามมาฟาดซ้ำ คงเพราะได้ยินเสียงเฟนเรียกด้วยล่ะมั้ง
รอดไปกู รอดไป
“ไงล่ะมึง” สายฟ้านั่งยองๆ อยู่ตรงหน้าผม มันยื่นม้วนกระดาษทิชชู่มาให้ผมซับเลือดที่หัวก่อนเหยียดยิ้ม “สู่ขิตเลยมั้ย ได้เอาเลือดออก สบายตัวเลยสิ”
“สัสเอ๊ย มึงนะมึงพาศึกเข้าห้องกู”
“ไม่ได้ตั้งใจสักหน่อย” สายฟ้ายักไหล่ “กูจะมาหามึงพอดีเจอฟรองซ์ที่หน้าหอ น้องเป็นห่วงเฟนน่ะ กูเลยพามาด้วยกัน ใครจะรู้ว่าจะมีอะไรสนุกๆ ให้ดูแบบนี้”
“พี่เจ็บมั้ย พี่พระพาย”
“หนู ลงมาทำไมเนี่ย” ผมบ่นเฟนที่ลุกจากเตียงค่อยๆ เดินมาหาผมโดยมีฟรองซ์ประคองอยู่ข้างๆ ไม่วายที่เด็กนั่นจะถลึงตามองผมแล้วแยกเขี้ยวใส่
“ต้องเย็บมั้ยพี่ ฮือ ถ้าสมองพี่กระทบกระเทือนไปมากกว่านี้จะทำยังไง” เฟนนั่งข้างผมแล้วเบะปากงอแง
“หนูจะห่วงพี่หรือหลอกด่าพี่เอาสักอย่าง”
“อย่าว่าเฟนนะ เฟนหลอกด่าใครเป็นที่ไหน” ฟรองซ์ออกตัวปกป้อง
“โอ๋ๆ ไม่เบะสิหนู” ผมลูบหัวน้องเบาๆ ดูซิ เด็กอะไร เอะอะน้ำตาคลอเบ้าได้ตามสั่งตลอด “ไม่เจ็บค่ะ ไม่เจ็บเลยคนดี แผลแค่นี้ไกลหัวใจมากๆ”
“เราขอโทษแทนฟรองซ์ด้วยนะ”
“ฟรองซ์ไม่ได้ทำสักหน่อย พี่เขาล้มหัวฟาดเองต่างหาก”
“แต่ฟรองซ์ก็วิ่งไล่พี่พระพายไง”
“เอาล่ะพอๆ” สายฟ้ายกมือห้ามการทะเลาะกันของสองแฝด “หัวมันก็แตกแล้ว เลิกแล้วต่อกัน แยกๆ อะไรที่ได้กันแล้วมันเอากลับคืนไม่ได้ ฟาดหัวมันให้แบะตายยังไงเฟนก็โดนกินแล้วอยู่ดี”
“พี่สายฟ้า!” เฟนหันไปตีอีกฝ่าย “ไม่ต้องพูดก็ได้”
“เออๆ ไม่พูดก็ไม่พูด ส่วนมึงพระพาย กูว่าไปทำแผล…”
ดื่อดึ๊ง!
ยังไม่ทันที่สายฟ้าจะพูดจบเสียงไลน์ก็ดังแทรกขึ้นกลางวง ตอนแรกมันทำท่าจะพูดต่อ แต่เสียงไลน์ก็ดังรัวๆ จนสายฟ้าขมวดคิ้ว
“อะไรวะ”
“มึงเปิดดูซิ เผื่อเป็นเรื่องด่วน” ผมบอกมันพลางกดทิชชู่ซับเลือดที่หัวตัวเอง สายฟ้าพยักหน้า หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเปิดดู
“จากไอ้รัญ มันทักเข้ามาในกลุ่ม”
“ไหนกูดูด้วย” ผมชะโงกหน้าเข้าไปมอง
วิจัยเฮงซวย SPSS ไปตาย! (3)
Daran : พวกมึงเห็นข่าวนี้หรือยัง
Daran : *ส่งลิงก์*
Daran : @PP งานเข้ามึงแล้วพระพาย
Daran : งานช้างด้วย
Daran : เตรียมแก้ข่าวได้เลย นักข่าวประโคมข่าวกันเต็มเฟซเต็มทวิตไปหมดแล้ว!
“เชี่ยไรวะเนี่ย” สายฟ้าสบถก่อนกดลิงก์ที่ดารัญส่งมา หัวข้อข่าวโดดเด่นกระแทกหน้าเมื่อโหลดหน้าเว็บติด
หลุด! นายแบบหนุ่มหน้าใหม่ น้องชายนางเอกสาวชื่อดังตัวย่อ พ. แท้จริงแล้วมีโลกอีกใบเป็นแอคนัดเย็บในทวิตเตอร์เจ้าของยอดผู้ติดตามเฉียดหลักหมื่น! งานนี้แซ่บแน่ มาดามซุบซิบคอนเฟิร์ม!
ผมขมวดคิ้วแน่นเมื่ออ่านพาดหัวข่าวจบ ไม่ต้องอ่านรายละเอียดข้างล่างต่อก็พอจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร ผมเงยหน้าขึ้นสบตากับสายฟ้าที่ขมวดคิ้วหน้าเครียดไม่แพ้กัน มันสบถออกมา
“คราวนี้สู่ขิตของจริงแล้วมึง...”
เทพท้อกับประชาธิปไตยที่หายไป @LostDemocracyM44
บางหน่วยงานที่หาความโปร่งใสไม่เจอกลับไม่ถูกขุดคุ้ยตรวจสอบ แต่กับเรื่องซุบซิปดาราไร้สาระดันขุดกันถอนรากถอนโคนจะเอาให้ตายคาตีน รู้เรื่องราวชีวิตเขาแล้วประเทศจะเจริญขึ้นกว่าเดิมมั้ย กูว่าไม่ เหอะ!
---------------------------
ก็คือตื่นมาทำบุญตอนเช้าไม่ช่วยอะไร สุดท้ายก็วิ่งหนีฟรองซ์จนล้มหัวแตกแถมยังโดนขุดความลับเรื่องแอคเค่อ เกิดเป็นพี่ พพ นี่มันพระศุกร์เข้าพระเสาร์แทรกสุดๆ ไปเลย กรรมตามสนองที่ยังมาหาเศษหาเลยกับน้องต่อ 5555555 ในส่วนพี่สายฟ้าก็คือรักเพื่อนนะ เป็นห่วงอยู่ แต่ก็เพื่อนรักเพื่อนร้ายอะ กูอยากเห็นมึงเจ็บก่อนค่อยช่วย
อ้อ ดราม่าเบาๆ ค่ะ สีสันกรุบๆ ไม่มีอะไรมาก ทำใจร่มๆ กันเด้อ
#เพื่อนกล่อมนอน
เริ่มหัวข้อโดย: AkuaPink ที่ 20-04-2019 21:27:54
:3123:
:pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 20-04-2019 22:00:12
แซ่บมากลูกแม่ งื้อออออ
เริ่มหัวข้อโดย: gackmanas ที่ 20-04-2019 22:23:21
เริ่มหัวข้อโดย: JanJanIsHappy ที่ 20-04-2019 22:26:05
เริ่มหัวข้อโดย: ปกรณ์แทน ที่ 20-04-2019 22:28:50
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 20-04-2019 23:36:51
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 20-04-2019 23:53:10
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 21-04-2019 00:51:28
เริ่มหัวข้อโดย: miikii ที่ 21-04-2019 02:34:44
ว่าแต่ใครขุดทวิต
เริ่มหัวข้อโดย: mybear_sr ที่ 21-04-2019 03:17:32
เริ่มหัวข้อโดย: ursleepingxd ที่ 21-04-2019 08:54:01
สู้นะพพพ ชีวิตแค่โดนทำร้ายย
แต่พสฟก็ปั่นเก่งนะคะ ปั่นมาหลายตอนละเนี่ย 555555 น่ารักจริงๆ สมกับเป็นพสฟของเรา เนี่ยดูไว้นะพิ อย่าทำให้ฟรองซ์โกรธ 55555555 ไม่รู้ถึงเวลานั้นพี่จะโดนหนักกว่าพพพ หรือพี่จะมีวิธีจัดการฟรองซ์ 5555
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 21-04-2019 12:21:04
เริ่มหัวข้อโดย: Tiffany ที่ 21-04-2019 13:05:55
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 21-04-2019 14:08:38
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 21-04-2019 14:12:34
เริ่มหัวข้อโดย: juthamart ที่ 21-04-2019 17:29:02
เริ่มหัวข้อโดย: JackXy Wu ที่ 21-04-2019 21:40:40
พระศุกร์เข้า พระเสาร์แทรก ผมโดนแหกแต่ยังไม่ตาย!
[พระพาย]
“ครับพี่เปเป้ ได้ครับ ฝากบอกพี่พริ้งด้วยว่าเดี๋ยวเล่าให้ฟัง สวัสดีครับ”
ผมวางสายโทรศัพท์จากพี่เปเป้ พอมีข่าวฉาวของผมออกมาปุ๊บ ไม่นานหลังจากนั้นพี่เปเป้ก็โทรมาปั๊บพร้อมเนื้อหาใจความว่าพี่พริ้งรู้ข่าวแล้ว เธอเป็นห่วงผมมาก และต้องการรู้เรื่องราวทั้งหมดว่าเป็นมายังไง ผมยังไม่พร้อมเลยบอกปัด รอให้พี่พริ้งกลับจากถ่ายละครที่ต่างจังหวัดแล้วจะเล่าให้ฟังพร้อมกันทีเดียวทั้งครอบครัว
“เอาไงดีมึงคราวนี้” สายฟ้าถาม มันนั่งอยู่บนเตียงตัวเอง นิ้วเลื่อนไถหน้าจอโทรศัพท์อ่านข่าวของผมสลับกับเงยขึ้นมามอง
“กำลังคิดอยู่” ผมนั่งขัดสมาธิกับพื้น กินขนมปังนมสดที่ดารัญซื้อมาให้ระหว่างคิด ตอนนี้ผมกับเพื่อนๆ ย้ายกันมาที่ห้องของสายฟ้า ปล่อยให้สองแฝดอยู่ที่ห้องของผม ส่วนแผลที่หัวดารัญจัดการปฐมพยาบาลให้แล้ว สมกับที่มันอยู่ฝ่ายสวัสดิการ แผลไม่ลึกมากเลยไม่ต้องถึงขั้นเย็บ
“มึงอย่าเพิ่งเคลื่อนไหวอะไรในทวิตนะ” ดารัญเตือน มันจ้องผมนิ่ง “ไม่งั้นคนเขาจะจับสังเกตได้ว่าแอคเค่อของมึงเคลื่อนไหวตอนมีข่าวพอดี”
“รู้แล้วน่า”
“แต่ล็อกแอคไว้หน่อยก็ดีมั้ย?” สายฟ้าเสนอ “ถึงยอดฟอลมึงจะเยอะจนล็อกไปก็ไม่ค่อยมีประโยชน์เท่าไหร่ถ้าคนที่ฟอลมึงไว้จะแคปอะไรออกมา แต่ก็ดีกว่าปล่อยให้พวกนักข่าวเข้ามาขุดคลิปมึงไปแฉปะวะ”
“แบบนั้นจะดูร้อนตัวไปหรือเปล่า” ดารัญแย้งขึ้น มันขมวดคิ้วแน่นพอๆ กับสายฟ้า “ในข่าวไม่ได้เอ่ยเจาะจงว่าเป็นแอคไหน ส่วนในทวิตก็ยังเดาสุ่มกันอยู่ จู่ๆ มึงมาล็อกแอคไม่กลายเป็นเผยพิรุธหรือไง”
“อันที่จริง” ผมกระแอม “กูล็อกแอคไว้นานแล้วเว้ย”
“อ้าว เหรอวะ” สายฟ้าถาม “หรือมึงรู้ว่าถ้าเข้าวงการจะโดนคุ้ยเลยชิงล็อกไว้ก่อนเพื่อความปลอดภัย?”
“ไม่ๆ ที่บอกว่าล็อกไว้นานแล้วคือนานแล้วจริงๆ”
“ตั้งแต่ตอนไหนล่ะ?” ดารัญเลิกคิ้ว ผมเกาแก้มตัวเองเบาๆ จะว่าไปเรื่องนี้มันก็…
“ตั้งแต่ที่กูไม่รู้จะระบายความน่ารักของเฟนยังไง กูเลยล็อกแอคแล้วหวีดน้องในนั้น…”
“...”
“สามสิบทวิตในหนึ่งนาทีอะมึง”
“แล้วพวกคลิป?”
“ทยอยลบทิ้งหมดไปนานแล้ว” ผมยักไหล่ “เฉพาะพวกคลิปที่เอากัน ส่วนคลิปโชว์หุ่นโชว์กล้ามวับๆ แวมๆ กูก็คาไว้เหมือนเดิม กูเริ่มไล่ลบทิ้งทั้งแต่ช่วงที่รู้ตัวว่าจริงจังกับเฟน พอมาเห็นคลิปเก่าๆ ในแอคตัวเองมันก็แบบ...ยังไงดีวะ เหมือนกูนอกใจนอกกายน้องทั้งที่มันเป็นเรื่องก่อนที่กูจะเจอเฟนด้วยซ้ำ”
“ไอ้รัญ กูรู้สึกน้ำตาจะไหล” สายฟ้าแม่งเล่นใหญ่จนผมต้องกลอกตาใส่
“เว่อร์ ไอ้สัส!”
“น้องอาจไม่ได้โชคดีที่มาเจอคนอย่างมึง” ดารัญออกความเห็นด้วยสีหน้าเรียบนิ่งตามแบบฉบับมัน “แต่กูว่ามึงโชคดีที่ได้เจอน้อง”
“เหมือนมึงหลอกด่า แต่ครั้งนี้กูเห็นด้วย” ผมพยักหน้ารับ “กูก็แค่อยากเป็นคนดีพอให้น้องไม่อายที่มีกูเป็นแฟนแค่นั้นแหละ”
“หล่อมากซีนนี้ หล่ออยู่ซีนเดียวนอกนั้นเป็นบ้า”
“ถึงมึงกัดกูทุกวันรัฐบาลใหม่ก็ไม่จัดตั้งเร็วขึ้นหรอก”
“บทกู แอคเห็บกูสั่นระริกไปหมดแล้ว สัสเอ๊ย!”
“ตลกกันพอแล้วมั้ง” ดารัญปรามก่อนลากกลับมาประเด็นจริงจัง มันมองหน้าผม “คราวนี้งานช้าง ทั้งที่บ้านมึง ไหนจะพวกนักข่าวอีก”
“มึงจะตอบรับแมนๆ หรือเลี่ยง?” สายฟ้าเสริม
“อนาคตมึงเลยนะพระพาย คิดดีๆ”
“กูบอกตามตรงนะพวกมึง” ผมกินขนมปังนมสดชิ้นสุดท้ายจนหมด มองหน้าพวกมันสองคนสลับไปมา “กูไม่ได้สนเรื่องอนาคตในวงการบันเทิงอยู่แล้ว เพราะกูไม่ได้อยากเข้าตั้งแต่แรก ที่ไปถ่ายแบบก็เพราะพี่พริ้งกับพี่เปเป้ชวน พอเขาเสนองานใหม่ให้กูไปแคสกูก็ปฏิเสธแล้ว”
“ไหงงั้นวะ?”
“กูไม่อยากให้เฟนไม่สบายใจ”
“กูไม่ชินที่มึงเป็นแบบนี้เลย” ดารัญขมวดคิ้ว แต่สุดท้ายก็ยิ้มแล้วส่ายหัวไปมา
“ไม่ชินที่ตัวเองเป็นแบบนี้เหมือนกัน” ผมหัวเราะหึๆ “แต่รักน้องมากก็แคร์มากปะวะ เห็นเฟนนิ่งๆ ไม่ค่อยงอแงแบบนั้นแต่หวงกูจะตาย”
“อันนี้คืออวดถูกมั้ย?”
“รู้ทันสมกับเป็นเพื่อนกู” ผมทำท่าถูกต้องนะค้าบบบ ใส่หน้าสายฟ้า “แล้วเรื่องนี้...กับที่บ้านกูคงต้องบอกไปตามจริงนั่นแหละ”
“พ่อมึงจะไม่เม้งแตกไล่มึงออกจากกองมรดกอีกเหรอวะ” สายฟ้านิ่วหน้า “มึงกับพ่อเพิ่งจะกลับมาคุยกันดีๆ ด้วย…”
“อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด กูห้ามได้ที่ไหน” ผมยักไหล่ ทำเป็นไม่สนใจ แต่เอาเข้าจริงในใจมันไม่ได้สงบเหมือนกับที่แสดงออกหรอก “ส่วนพวกนักข่าวคงหาทางตอบเลี่ยงไป ใครมันจะไปอยากตอบให้คนทั้งประเทศรู้วะว่าเป็นแอคนัดเย ถ่ายคลิปเสียวลงทวิต เรื่องในมุ้งกูทั้งนั้นเสือกอยากรู้กันจัง อีกอย่างกูไม่อยากให้เรื่องของกูกระทบชื่อเสียงพี่พริ้ง พี่เพลิง ตระกูลกูอีก สัสเอ๊ย ตัวกูคนเดียวไม่เท่าไหร่หรอก”
“ค่อยๆ คิดไปมึง” ดารัญตบไหล่ผมหนักๆ ทีนึง
“อย่างน้อยคลิปมึงที่เคยถ่ายไว้ก็ไม่เห็นหน้า” สายฟ้าถอนหายใจ “ถึงใครเซฟไว้ทันก็ไม่รู้หรอกว่ามึง”
“สายฟ้า”
“หือ” มันขานรับในลำคอ
“มึงดูคลิปกูเหรอวะ…” สายฟ้าสีหน้าเลิ่กลั่ก ผมถามต่อ “เป็นไง เด็ดมั้ย?”
“...”
เกิดความเงียบขึ้นชั่วขณะหนึ่ง ก่อนดารัญจะกระแอม
“ข้ามเรื่องกระอักกระอ่วนนี่กันเถอะ”
“โอเค กูจะทำเป็นเรื่องเมื่อกี้ไม่เคยเกิดขึ้น” ผมพยักหน้ารับ พอดีกับที่เสียงโทรศัพท์ดัง พอเห็นชื่อหน้าจอก็ต้องถอนหายใจออกมาแรงๆ “พี่เพลิงว่ะ”
“จะรับมั้ย?”
“ถ้าไม่รับพี่แกคงขับรถบึ่งมาเค้นคอกูถึงหอนี่แหละ” ผมตัดสินใจสไลด์หน้าจอรับสาย “ฮัลโหลพี่ อย่าเพิ่งถามอะไรเลย ผมรู้ว่าพี่โทรมาเรื่องข่าวนั่น เดี๋ยวจะเล่าให้ฟังพร้อมกันทีเดียวตอนพี่พริ้งกลับจากถ่ายละครที่ต่างจังหวัด...อืม ใช่ รวมทั้งพ่อกับแม่ด้วย เอาให้ครบทีเดียวผมไม่อยากพูดหลายรอบ รู้แล้วพี่ ขอบคุณ แค่นี้ก่อนนะ ครับ บายพี่”
“พี่เพลิงด่ามั้ยวะ”
“ไม่ เขาแค่...โอ๊ย โทรมาอีกแล้ว รอบนี้ใครอีก” ผมมองหน้าจอโทรศัพท์ “แม่ว่ะรอบนี้ ฮอตเหลือเกินมึง ไอ้พระพายเอ๊ย!”
ผมได้แต่บ่นกับตัวเอง กดรับสายแม่แล้วตอบแบบเดียวกับที่ตอบพี่เพลิง เสียงแม่ฟังดูกังวลจนผมสัมผัสได้ ความรู้สึกผิดตีตื้นขึ้นจุกอก ผมวางสายแม่ไปในขณะที่ใจหนักอึ้ง
“นัดเยไม่ใช่เรื่องผิดหรอกมึง” สายฟ้าโยนขนมปังให้ผมอีกห่อ “มึงเต็มใจ คู่นอนมึงก็เต็มใจ ได้กันจนพอใจแล้วแยก ไม่ได้ไปฉุดใคร”
“แค่สังคมสมัยนี้ขี้เสือก” ดารัญเสริม “มึงดันมาเริ่มมีชื่อเสียงด้วยพอดี ธรรมดาของวงการบันเทิง ข่าวฉาวๆ มันขายได้มากกว่า”
“คงงั้นล่ะมั้ง” ผมถอนหายใจ โทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง ผมกำลังจะบ่นด้วยความหงุดหงิดแต่พอเห็นชื่อบนหน้าจอก็ชะงัก ผมลุกขึ้น หันไปบอกเพื่อนๆ “กูไปคุยโทรศัพท์ที่ระเบียงนะ เฟนโทรมา”
“เออ ตามสบาย”
สายฟ้าปัดมือไล่ ผมเดินออกมายืนตรงระเบียงนอกห้อง บรรยากาศข้างนอกร้อนวูบต่างจากข้างในที่สายฟ้าเปิดแอร์เอาไว้ ผมสูดหายใจ กระแอมปรับน้ำเสียงตัวเองแล้วกดสไลด์หน้าจอรับสายน้อง
“แหม คิดถึงพี่เหรอหนู ห่างกันแป๊บเดียวเองนะเรา โทรตามซะแล้ว”
“พี่…”
“ครับ ว่าไงเอ่ย?”
“เราเป็นห่วงพี่นะ…” เสียงของเฟนจริงจังและจริงใจจนผมสัมผัสได้ ผมเงียบไปจนน้องต้องพูดซ้ำ “พี่ก็รู้ใช่มั้ยว่าเราอยู่ข้างพี่เสมอ ไม่ว่าพี่จะเจอกับอะไร”
“เฟน…” ผมเรียกชื่อน้อง เงียบไปพักนึง เฟนไม่ได้แทรกขึ้นมา เขารอให้ผมพูดต่ออย่างใจเย็น “หนูเห็นข่าวแล้วคิดว่าไง รังเกียจพี่มั้ยที่พี่เคยทำอะไรแบบนั้น”
“พี่เครียดจนบ๊องไปแล้วเหรอ”
“อ้าว ไหงมาด่าพี่ล่ะเนี่ย?”
“พี่ลืมไปแล้วเหรอว่าเรารู้จักกันได้ยังไง” น้องเตือนความจำผม “เราหารูมเมตแล้วติดแท็กผิดจนพี่ที่เป็นแอคเค่อทักมาดีลเรา หมายความว่าเรารู้จักพี่ในด้านนั้นตั้งแต่แรกแล้ว เรารู้ว่าแอคเค่อเป็นยังไง แล้วเราก็รู้ด้วยว่าตัวตนจริงๆ ของพี่เป็นแบบไหน”
“...”
“แต่เราก็ยังชอบพี่มากๆ ชอบทุกอย่างที่พี่ดูแลเรา ทำให้เราสบายใจเวลาอยู่กับพี่ ถึงจะขี้แกล้งเราไปหน่อยแต่พี่ก็รักเรามากๆ เรารู้ เราแค่อยากบอกพี่ว่าเราไม่ได้รังเกียจพี่เลยนะ พี่ยังเป็นพี่พระพายคนเดิมที่เรารู้จักเสมอนั่นแหละ”
“พี่อยากเป็นคนที่ดีพอให้หนูคบได้แบบไม่อายใคร” ผมบอกความรู้สึกตัวเองออกไป เฟนหัวเราะเสียงใส
“เราไม่อายที่คบกับพี่ พี่ดีที่สุดในใจเราเลย”
ผมยิ้มออกเมื่อได้ยินน้องพูดแบบนั้น ใจที่หนักอึ้งผ่อนคลายลง ผมเท้าแขนกับราวระเบียง สายตามองออกไปไกล เห็นการจราจรที่วุ่นวายบนถนน ก่อนหน้านี้ในใจผมก็เป็นแบบนั้น วุ่นวายยุ่งเหยิง แต่พอได้คุยกับเฟนทุกอย่างก็เปลี่ยนไป น้องเป็นคนที่ฮีลลิ่งผมได้จริงๆ นั่นแหละ
“หนูก็น่ารักที่สุดในใจพี่เหมือนกัน”
“อื้ม...คิดถึงพี่แล้ว อยากกอด” น้องพูดเสียงเบาลงกว่าเดิม คงอยากอ้อนแต่ก็อายผมนั่นแหละ “พี่ลงมากอดหนูได้แล้ว ฟรองซ์ให้อภัยพี่แล้วนะรู้ยัง”
ผมหลุดหัวเราะลั่นเมื่อได้ยินแบบนั้น พยักหน้ารับแม้น้องจะไม่เห็น
“งั้นหนูเตรียมแก้มรอเอาไว้เลยค่ะ เดี๋ยวพี่จะลงไปหอมเป็นรางวัลให้คนน่ารัก :)”
“พี่รอหนูอยู่หน้าตึกบริหารนะเฟน เสร็จแล้วรีบมานะครับ”
ผมกดวางสายโทรศัพท์จากน้องหลังเจ้าตัวรับคำเรียบร้อย มองซ้ายขวาหาที่นั่งก่อนพาตัวเองไปนั่งรอที่โต๊ะหินอ่อนใกล้ๆ นั้น ผมหยิบโทรศัพท์มากดเล่นไปเรื่อยระหว่างรอน้อง ข่าวเรื่องนายแบบหน้าใหม่ที่เป็นแอคเค่อยังไหลผ่านไทม์ไลน์แอคหลักผมมาเป็นระยะๆ แต่โชคยังดี เท่าที่เห็นยังไม่มีใครเดาว่าเป็นแอคนั้นของผมเลย
หลังข่าวถูกปล่อยผมก็ไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่ามาเรียนตามปกติ รู้สึกว่าตัวเองเป็นเป้าสายตามากกว่าเดิม ต่างกันก็แค่เมื่อก่อนคนมองผมเพราะเป็นเป็นเด็กกิจกรรมและติดโผจัดอันดับหนุ่มหน้าตาดีประจำมหาวิทยาลัย แต่ตอนนี้สายตาที่มองมามีแต่ความสงสัยใคร่รู้
เป็นความรู้สึกที่แปลกใหม่ดี ผมเองก็เบื่อแล้วเหมือนกันเวลามีแต่คนมองเพราะหล่อ ลองมีคนมองเพราะข่าวฉาวก็ไม่เลว โชคดีหน่อยที่ข่าวมันค่อนไปทางเชิงซุบซิบไม่ได้มีการเปิดเผยหรือลงรูปแฉระบุตัวตน ถ้าขนาดนั้นผมคงไม่รอดโดนคณบดีเรียกพบแหงๆ
แต่ถ้าจะแฉกันจริงๆ ผมฟ้องแน่ จะเอาให้ล้มละลายกันไปข้าง
บ้านกูรวยนะบอกไว้ก่อน
อำนาจเงินน่ะเคยได้ยินมั้ย?
ผมหัวเราะหึๆ กับความคิดตัวเอง ก่อนรู้สึกว่ามีคนเดินมาใกล้ ตอนแรกผมคิดว่าเป็นเฟน แต่พอเงยหน้าขึ้นถึงเห็นเป็นคนกลุ่มหนึ่งที่ดูไม่เหมือนนักศึกษาเอาซะเลย แถมในมือที่มีไมค์กับเครื่องบันทึกเสียงพร้อมกับตากล้องนั่นอีก ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ นึกรู้ชะตากรรมตัวเองทันทีที่สบสายตาเข้ากับหนึ่งในนั้น
“น้องพระพายคะ พี่ขอรบกวนเวลาสัมภาษณ์หน่อยค่ะ!”
ยังไม่ทันอ้าปากอนุญาตพี่แกก็ทิ่มไมค์เข้ามาจนเกือบเสยปากผมพร้อมๆ กับสามไมค์ โห ขนาดนี้ไม่ต้องถามกันก็ได้ปะวะ
“ขอโทษนะครับ ผมไม่สะดวก” ผมลุกขึ้นตั้งท่าจะเดินเลี่ยงแต่ก็ถูกล้อมหน้าล้อมหลัง แม่งเอ๊ย พี่ยามปล่อยนักข่าวเข้ามาในมอได้ไงวะ
“แต่น้องพระพายคะ ตอนนี้ชาวโซเชียลอยากรู้มากๆ เลยว่านายแบบหน้าใหม่ที่เป็นแอคเค่อในข่าวใช่น้องหรือเปล่าคะ?”
“น้องพระพายคิดยังไงกับเรื่องนี้คะ”
“ได้คุยเรื่องนี้กับคุณพะพริ้งหรือยังครับ?”
และอีกสารพัดคำถามที่ยิงใส่ผมรัวๆ ไม่ทันให้ตั้งตัว ตอนนี้ผมกับกลุ่มนักข่าวบันเทิงกำลังกลายเป็นจุดสนใจ คนอื่นๆ ที่อยู่แถวนี้ยกมือถือขึ้นถ่ายกันเป็นแถว ผมชักคิดถึงเพื่อนรักทั้งสองที่ตัวเองทิ้งให้พวกมันคุยงานกับอาจารย์แล้วชิ่งหนีมาก่อนชะมัด หรือนี่จะเป็นเวรกรรมแบบสี่จีติดจรวดมาตามสนองผมวะ?
“นี่พวกคุณหยุดเลยนะ!”
จู่ๆ เสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นพร้อมร่างเล็กๆ ของใครบางคนแหวกฝูงนักข่าวเข้ามาประชิดตัวผม เขายกกระดานวาดรูปแผ่นใหญ่ขึ้นบังผมออกจากกล้องและไมค์ที่จ่อมา
“เฟน?”
“พี่ๆ จะมารุมกันแบบนี้ไม่ได้นะครับ พี่พระพายไม่สะดวกให้สัมภาษณ์ อีกอย่างที่นี่ไม่ใช่สถานที่ที่พวกพี่จะมาทำแบบนี้นะ ไม่ให้เกียรติสถานที่กันเลย”
น้องเอาตัวมายืนขวางผมเอาไว้โดยมีกระดานวาดรูปเป็นโล่กั้นอีกชั้นหนึ่ง ผมไม่เห็นสีหน้าของเฟน แต่แค่น้ำเสียงของเจ้าตัวเล็กก็พอจะบอกให้รู้แล้วว่าเฟนไม่พอใจที่นักข่าวพวกนี้มารุมผม พอน้องโดนนักข่าวชักสีหน้าใส่ที่มาขวางเสียงเล็กที่เหมือนลูกแมวก็ขู่ออกไป
“ผมเรียกพี่ รปภ.มาแล้ว พี่ๆ จะออกไปดีๆ หรือจะให้โดนลากไปโทษฐานบุกรุกสถานศึกษาครับ?” พอโดนขู่ไปแบบนั้นพวกเขาก็เริ่มหน้าเสีย สงสัยพากันแอบเข้ามาจริงๆ นั่นแหละ เฟนฉวยโอกาสนั้นจับมือผมไว้แน่นแล้วออกแรงดึง “ไปกันเถอะพี่พระพาย เราหิวแล้ว”
จากนั้นเฟนก็ลากผมออกจากกลุ่มนักข่าวได้สำเร็จ โชคดีอีกอย่างที่พวกเขาไม่ตามมาเพราะ รปภ.ที่น้องเรียกมากักตัวพวกเขาเอาไว้พอดี ผมมองมือเฟนที่จับมือผมไว้แน่น น้องจ้ำเท้าเร็วๆ เดินนำหน้า แผ่นหลังเล็กๆ นั้นเหมาะแก่การถูกปกป้องมากกว่าการปกป้องคนอื่น
แต่คราวนี้น้องปกป้องผม
ความกล้าหาญของเขาใหญ่ยิ่งกว่าตัวของผมซะอีก
“เฟน” ผมกระตุกมือเบาๆ เป็นสัญญาณ น้องหยุดเดินแล้วหันหน้ากลับมา เราสบตากัน ผมยิ้มให้เขา “ขอบคุณครับคนดีของพี่”
“พี่น่าจะวิ่งหนีออกมาเลย” น้องหน้ามุ่ย “รู้มั้ยว่าเราตกใจมากแค่ไหนที่เห็นพี่โดนรุมแบบนั้นอะ คนอื่นก็เอาแต่ถ่ายรูปถ่ายคลิปกันสนุกเลย ไม่มีใครเข้าไปช่วยพี่สักคน”
“มันไม่ใช่เรื่องของเขาอะเนอะ จะมาช่วยพี่ทำไม” ผมยักไหล่เบาๆ
“แล้วพี่รัญกับพี่สายฟ้าล่ะ?”
“มันคุยงานกับอาจารย์อยู่บนตึกน่ะ พี่ลงมาก่อน” ผมตอบน้อง ยกมือโอบพาดไหล่เขา เราสองคนออกเดินอีกครั้ง “รู้งี้น่าจะลงมาพร้อมพวกมัน พี่ไม่ชินกับกล้องกับไมค์เหมือนพี่พริ้งเวลาโดนนักข่าวรุมซะด้วย”
“คราวหลังเกาะติดพี่รัญกับพี่สายฟ้าแน่นๆ เลยนะ”
“เอางั้นเลย?”
“อื้อ เรามาช่วยพี่ทุกครั้งไม่ได้หรอกนะ”
“จ้า คนเก่งของพี่” ผมหอมหัวน้องเร็วๆ ทีนึงจนโดนฟาดไหล่โทษฐานแสดงความรักในที่สาธารณะ “ต่อไปพี่จะเกาะติดเพื่อนแน่นๆ ไม่ให้นักข่าวหน้าไหนเข้ามารุมเลยโอเคมั้ย?”
“อื้ม…” เฟนพยักหน้ารับ น้องเงยหน้ามองผม “พี่พระพาย”
“ครับ ว่าไงเรา?”
“วันนี้เปลี่ยนจากไปกินข้าวดูหนังที่ห้างไปที่อื่นได้มั้ย?”
“หนูอยากไปไหนล่ะ พี่พาไปได้หมดแหละ”
“เราอยากพาพี่ไปบ้าน” น้องตอบ เขายิ้มน้อยๆ แก้มแดงขึ้นกว่าเดิมตอนพูดประโยคต่อมา “อยากพาพี่ไปแนะนำกับแม่ว่านี่แฟนเรา”
“หนู…”
“หือ?”
“เบาหน่อย พี่ใจบางไปหมดแล้ว” ผมแกล้งทำเป็นกุมใจตัวเอง เฟนหลุดหัวเราะจนตาหยี ผมลูบหัวน้องเบาๆ พยักหน้ารับคำขอเขา “เอาสิ พี่ก็อยากเจอแม่หนูเหมือนกัน แต่ว่า…”
“ทำไมเหรอพี่?”
“แม่เฟนจะโอเคมั้ย ช่วงนี้ข่าวพี่มัน…”
“อ๋อ ไม่เป็นไรเลยพี่พระพาย” เฟนส่งยิ้มน่ารักให้ผมอีกครั้ง “แม่ชอบดูละครอย่างเดียวแต่ไม่ชอบตามข่าวบันเทิงซุบซิบอะไรพวกนี้ แม่ไม่รู้หรอก”
“งั้นก็โอเคครับ พี่ไม่ติดอะไรแล้ว วันนี้เราไปบ้านหนูกัน” ผมเคลื่อนมือลงมากุมมือน้องไว้ กระชับแน่น “อยากบอกคุณแม่แทบแย่แล้วว่าชอบลูกชายคุณแม่มากขนาดไหน”
“บ้า”
เจ้าตัวเล็กเขินจนหน้าแดง ผมหัวเราะ จับมือน้องไม่ปล่อย ไม่ว่าจะตอนนี้หรือตอนไหนก็ไม่ปล่อยเด็ดขาด
รักมากขนาดนี้แล้วนี่นา
v
v
v
เริ่มหัวข้อโดย: JackXy Wu ที่ 21-04-2019 21:41:24
“คิดถึงแม่จังเลยยยยย”
เจ้าตัวเล็กพอเปิดประตูเข้าบ้านได้ก็กระโดดเกาะคุณแม่ตัวเองจนเธอผงะไปเล็กน้อย ผมพยายามกลั้นหัวเราะเอาไว้ตอนเฟนโดนจับบีบแก้มจนยืด
“หนูจะมาทำไมไม่บอกแม่เลย” คุณแม่บ่นอย่างไม่จริงจังนักก่อนหันมาทางผม รอยยิ้มใจดีถูกส่งมาให้ ผมยกมือไหว้เธอพร้อมยิ้มหวานที่สุดเท่าที่จะทำได้ “พ่อหนุ่มคนนี้ใครล่ะเนี่ย หล่อเหลาระดับพระเอกละครเชียว”
“สวัสดีครับคุณแม่ ผมชื่อพระพาย” ผมทำเนียนเรียกแม่เหมือนเฟน ไหนๆ ก็จะมาเป็นลูกเขยบ้านนี้แล้ว เรียกแบบนี้คงไม่ผิด “ผมเป็น…”
“พี่พระพายเป็นแฟนเฟนครับแม่” เฟนรีบแทรกขึ้นก่อนผมพูดจบ ผมมองน้อง ค่อนข้างแปลกใจที่เขาชิงตอบซะเอง ส่วนคุณแม่เลิกคิ้วเล็กน้อย ท่าทางแปลกใจ ดูเหมือนฟรองซ์จะไม่ได้บอกแม่ว่าเฟนมีแฟนตามที่เขาเคยพูดไว้
“แฟนหนูเหรอลูก?”
“ครับคุณแม่” ผมตอบรับแทนน้องตัวเล็กที่แก้มแดงแจ๋น่าเอ็นดู ขยับเข้าไปยืนข้างเฟน ส่งยิ้มให้คุณแม่อีกครั้ง “ผมกับเฟนเราคบกันมาสักพักแล้วครับ เลยถือโอกาสมาไหว้คุณแม่ฝากเนื้อฝากตัว”
“แม่ตกใจนิดหน่อย แป๊บนึงนะลูก”
“แม่จะเป็นลมมั้ย เฟนมียาดม”
“เจ้าลูกคนนี้ เป็นลมอะไรกัน” คุณแม่บีบจมูกเฟนไปทีจนจมูกน้องแดง “แม่แค่ต้องตั้งหลักก่อน จู่ๆ ลูกชายแม่มาบอกว่ามีแฟนแล้วแถมยังพาแฟนมาไหว้ไม่ให้แม่ตั้งตัวอีก”
“คุณแม่โอเคมั้ยครับที่ผมเป็นผู้ชายเหมือนน้อง” ผมกลั้นใจยิงคำถามไป ถึงคุณแม่จะดูใจดีแต่ผมก็อดคิดมากเรื่องนี้ไม่ได้ เหมือนเธอจะสังเกตเห็นสีหน้ากังวลของผมเลยยิ้มให้อีกครั้ง
“แม่ตกใจนิดหน่อยลูก แต่สมัยนี้มันเป็นเรื่องปกติใช่มั้ย? แม่เคยดูซีรี่ส์วายด้วยนะ”
“เราบอกพี่แล้วว่าแม่ไม่ว่าอะไรหรอก”
“จ้าหนู ก็พี่กังวลนี่ครับ”
“อยู่ๆ มาหวานกันต่อหน้าแม่เฉยเด็กพวกนี้” คุณแม่แซว ผมกับเฟนเลยได้แต่ยิ้มเขิน “มาๆ มานั่งกันก่อน ยืนคุยกันแบบนี้เมื่อยแย่”
คุณแม่เดินนำไปยังห้องรับแขก ผายมือเชื้อเชิญให้ผมนั่งซะดิบดีก่อนขอตัวไปเอาน้ำเอาขนมมาให้ ตอนแรกผมอาสาจะช่วยแต่คุณแม่ก็ยืนยันว่าให้ผมอยู่นั่งคุยกับน้องไป หน้าที่รับแขกเป็นของแม่อยู่แล้ว เธอว่างั้น
“ตื่นเต้นเหงื่อออกเต็มมือไปหมดแล้วหนู”
“พี่ก็เว่อร์อะ” เฟนหัวเราะ
“ไม่เว่อร์สักหน่อย” ผมเถียง “มาไหว้ฝากเนื้อฝากตัวกับแม่แฟนทั้งคนนี่นา”
“พอแล้วพี่” เฟนยกมือขึ้นพัดหน้าตัวเอง แก้มกลับมาแดงแปร๊ดอีกครั้ง “ใจเราก็มีอยู่เท่านี้ ขยันทำให้เขินอยู่ได้ เราจะหายใจไม่ทันเอานะ”
“น่ารักจังเลยค่ะ” ผมหัวเราะ จ้องหน้าน้องยิ้มๆ “ไว้พี่เคลียร์กับที่บ้านเรียบร้อยแล้วจะพาหนูไปไหว้พ่อกับแม่พี่บ้าง จริงๆ ก็คิดจะพาไปเปิดตัวอยู่ แต่รอให้หนูหายเจ็บก่อน โอ๊ย ฟาดแขนพี่ทำไม?”
“เรื่องไหนข้ามได้พี่ก็ข้ามเถอะน่า” เฟนค้อนใส่ผม
“ครับๆ แหม แซวนิดหน่อยไม่ได้เลยนะเราน่ะ” ผมหยิกแก้มใสไปทีนึง “เสียดายเนอะที่มีเรื่องนี้เข้ามาก่อน จังหวะไม่ดีเลย ไม่รู้ด้วยว่าหลังจากนี้พ่อจะกลับมาโกรธพี่อีกมั้ยที่ทำชื่อเสียงตระกูลเสียแบบนี้”
“เราไม่ห้ามพี่ไม่ให้คิดมากหรอกนะ”
“อ้าว นึกว่าจะปลอบ”
“ไม่ๆ ฟังให้จบซี่ เรากำลังจะปลอบอยู่” เฟนจับมือผม น้องออกแรงแกว่งเบาๆ ในขณะเงยหน้าสบตากัน “เรารู้ว่าเรื่องมันใหญ่มากสำหรับพี่ พี่จะคิดมากก็ถูกแล้ว มันเป็นสิ่งที่ห้ามไม่ได้นี่นา แต่เราก็จะบอกพี่เหมือนที่บอกตลอดนั่นแหละว่าพี่ยังมีเรานะ เราอยู่ข้างๆ พี่ ถ้าพี่เครียดมากๆ ต้องการกำลังใจก็มาเอากับเราได้ เรามีให้พี่ไม่จำกัดเลย”
“ให้ไปเอากับหนูได้เหรอครับ?”
“อื้อ มาเอากับเราเลย”
“เอาเยอะๆ ได้เลยใช่มั้ย” ผมพยายามกลั้นหัวเราะจนปากสั่นระริก เฟนมองตอบกลับมาตาใสซื่อ
“เอาได้เยอะๆ เท่าที่พี่ต้องการเลย”
“หนูจะไหวเหรอ”
“ไหวซี่”
“แต่พี่เอาดุนะ”
“เอ๊ะ…?” น้องชะงักไป เอียงคอจ้องผมตาใส ผมกลั้นหัวเราะจนไหล่สั่นไปหมด ตอนนั้นเองที่แววตาเฟนสว่างวาบเมื่อรู้ทัน น้องเม้มปากแน่น ง้างมือฟาดเข้าเต็มไหล่ผมดังเผียะ “พี่พระพาย!”
“อ้าวๆ ทะเลาะอะไรกันลูก แม่ไม่อยู่แป๊บเดียว”
“เปล่าครับแม่” ผมตอบกลั้วเสียงหัวเราะ หันมองน้องที่หน้าแดงแจ๋แถมคิ้วยังขมวดมุ่น “น้องแค่เขินน่ะครับ”
“แกล้งอะไรลูกชายแม่หืมพระพาย”
“เปล่านะครับคุณแม่”
คุณแม่ถามกึ่งเล่นกึ่งจริง เธอวางน้ำกับถาดขนมลงบนโต๊ะรับแขก ผมพูดขอบคุณก่อนเอื้อมหยิบขนมมาจ่อปากเล็กๆ น่ารักของเฟน
“ไม่เอา”
“โอ๋นะคะ พี่ป้อน” ผมพูดเสียงหวาน เฟนส่งเสียงฮึดฮัดนิดหน่อยแต่ก็ยอมอ้าปากรับขนมไปเคี้ยวหงุบหงับ
“มัวแต่ป้อนน้อง พระพายลองชิมดูมั่งสิ” คุณแม่ทรุดตัวนั่งตรงข้ามผม พยักพเยิดให้ลองชิมขนม “แม่อบเองเลยนะ เจ้าเฟนน่ะกินบ่อยจนคุ้นรสแล้วล่ะ”
“งั้นไม่เกรงใจแล้วนะครับ” ผมหยิบขนมขึ้นมากินชิ้นหนึ่ง ก่อนตาโตเอ่ยปากชมคุณแม่ไม่หยุด “อร่อยมากเลยครับแม่ อร่อยกว่าร้านดังๆ ในห้างอีก”
“ชมเกินไปหรือเปล่าเนี่ย อย่าหลอกให้คนแก่ดีใจสิ”
“ผมพูดจริงๆ ครับ”
“ถ้างั้นก็ทานเยอะๆ นะ ถ้าติดใจเดี๋ยวแม่ห่อกลับให้ เอาไปกินกันที่หอ” คุณแม่จ้องหน้าผม ยิ้มนิดๆ “เป็นรูมเมตเฟนด้วยนี่ใช่มั้ย?”
“ใช่ครับ” ผมใจหายลงไปตาตุ่มตามประสาคนที่มีคดีความติดตัว
“แม่ฝากน้องด้วยนะพระพาย น้องไม่เคยมีแฟนมาก่อน” ยิ่งคุณแม่พูดผมก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองทำผิดบาปไว้อย่างหนักหน่วง “ถนอมลูกชายแม่หน่อยนะลูก เฟนก็ตัวนิดเดียว”
“ฮ่าๆๆ ได้ครับคุณแม่ ผมจะดูแลน้องอย่างดี” ผมตอบไปปาดเหงื่อไป
“พี่พระพายชอบแกล้งเฟนแหละแม่” เจ้าน้องตัวเล็กฟ้องแม่ทันทีที่มีโอกาส ผมเลยรีบโอดครวญขอความเป็นธรรมให้ตัวเอง
“โธ่หนู ก็พี่เอ็นดูเราไง”
“ข้ออ้างอะ”
“ตีกันเก่งจริงๆ นะคู่นี้”
“น้องตีผมเก่งครับ แต่ผมไม่กล้าตีกลับหรอก ตัวนิดเดียวเอง” ผมรีบพูดเอาใจ
“พี่ไม่ตีแต่พี่…” เฟนชะงักไปแล้วเม้มปากแน่น พวงแก้มใสขึ้นสีแดงเรื่อ เนี่ย ออกพิรุธเก่งนะเรา รู้เลยว่าคิดถึงเรื่องอะไรอยู่ เดี๋ยวคุณแม่จับสังเกตได้ก็แพ่นกบาลพี่หรอกหนูเอ๊ย “ไม่รู้แหละ พี่ชอบแกล้งเรา”
“พี่ก็ให้หนูตีกลับแล้วไงคะ”
“ถ้าจะง้อเฟนแม่บอกเคล็ดลับให้เอามั้ยพระพายลูก” คุณแม่พูดขึ้นยิ้มๆ
“ดีเลยครับคุณแม่”
“เวลาเฟนงอนแม่นะ แม่จับมาหอมแก้มซ้ายแก้มขวาสามสี่ฟอดก็ยิ้มตาหยีหายงอนแม่แล้ว”
“แม่!” น้องเรียกคุณแม่เสียงหลง หน้าเน่อหูตาแดงไปหมด “มันไม่เหมือนกันสักหน่อย”
“พระพายก็ลองดูนะลูก”
ผมยิ้มรับคำคุณแม่ ไม่อยากบอกว่าทำมากกว่าฟัดแก้มน้องไปแล้ว
เวิร์บช่องสองของฟัดก็คือฟัคดีๆ นี่เอง…
“เฟนว่าเราเปลี่ยนเรื่องคุยดีกว่า” เฟนแทรกขึ้น “ฟรองซ์ไม่อยู่เหรอแม่ บ้านเงียบมากเลย”
ผมสะดุ้งเบาๆ เมื่อได้ยินชื่อฟรองซ์ รู้สึกเจ็บหัวแปล๊บๆ ทั้งที่แผลไม่ได้สดแล้วอย่างบอกไม่ถูก
“ฟรองซ์ออกไปซื้อของฝากให้เพื่อนที่ญี่ปุ่นน่ะลูก เดี๋ยวจะกลับอาทิตย์นี้แล้ว”
“เฟนต้องคิดถึงฟรองซ์แน่ๆ”
“ปิดเทอมหนูก็บินไปหาฟรองซ์ไงลูก” คุณแม่ว่าก่อนหันมาทางผม “ว่าแต่เย็นนี้ถ้าไม่ติดอะไรอยู่ทานข้าวเย็นด้วยกันมั้ย แม่กำลังจะเข้าครัวพอดี”
“จะไม่รบกวนคุณแม่เหรอครับ”
“ไม่หรอกลูก ดีซะอีกแม่จะได้ไม่เหงา เราจะได้ทำความรู้จักกันเพิ่มด้วย”
“งั้นก็ได้ครับคุณแม่ ผมสะดวก ไม่ได้ติดอะไร”
“ดีเลยจ้ะ งั้นแม่ไปทำกับข้าวก่อน เฟนก็นั่งคุยเป็นเพื่อนพี่เขาไปนะลูก เปิดทีวีดูกันตามสบายเลยจ้ะ”
“ให้ผมไปช่วยมั้ยครับแม่” ผมออกตัว จะให้นั่งเฉยๆ รอกินก็ยังไงอยู่
“ไม่เป็นไรลูก พระพายเป็นแขก นั่งรอสบายๆ กุ๊กกิ๊กกับน้องไปนั่นแหละดีแล้ว”
“แม่!”
“ลูกคนนี้ขี้เขินจัง แซวนิดแซวหน่อยก็หน้าแดง” คุณแม่ปิดปากหัวเราะคิกคักก่อนเดินหายเข้าหลังบ้าน ทิ้งพวกเราสองคนไว้ที่ห้องรับแขก
“คุณแม่หนูใจดีจังเลยค่ะ”
“เราก็บอกพี่อยู่ พี่อะขี้กลัวไปได้”
“ดูคำพูดคำจา พี่มันเขี้ยวแล้วนะ” ผมฉวยโอกาสยื่นหน้าหอมแก้มน้องฟอดใหญ่ เฟนตาโต รีบดันหน้าผมออก
“พี่ เดี๋ยวแม่เห็น”
“คุณแม่เชียร์พี่ค่ะ ดูออก แม่ไม่ว่าหรอก”
“พี่อะ!”
“หอมไม่ได้เหรอคะ อยากได้กำลังใจแล้ว” ผมลูบแก้มน้องเบาๆ เฟนเอียงหน้าแนบกับมือผม ดวงตาใสแจ๋วช้อนขึ้นมอง “ไหนว่าให้พี่เอาได้ไม่จำกัดไงคนดี”
“เอากำลังใจ” น้องเสริมคำที่ผมจงใจพูดกำกวม
“ฮ่าๆๆ นั่นแหละๆ เอากำลังใจ” ผมขยับเข้าหาน้อง ดึงเฟนเข้ามากอด เกยคางกับหัวหอมๆ และเส้นผมนิ่ม “พรุ่งนี้พี่พริ้งจะกลับจากถ่ายละครที่ต่างจังหวัดแล้ว”
“พี่นัดกับที่บ้านไว้พรุ่งนี้เลยใช่มั้ย?”
“ครับ อยากรีบเคลียร์ให้เสร็จเป็นเรื่องๆ ไป” ผมก้มหน้ากดจมูกหอมหัวน้องเพิ่มกำลังใจให้ตัวเอง “จะเป็นยังไงก็ไม่รู้เนอะ ตื่นเต้นแล้วเนี่ย”
“ให้เราไปเป็นเพื่อนมั้ย”
“คุณพ่อพี่ดุนะ หนูไม่กลัวเหรอ”
“หนูกลัวพี่พระพายดุมากกว่า” เฟนอ้อมแอ้ม “ดุแบบนั้นอะ…”
“ดูซิคนเรา กล้าเล่นมุกแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ตั้งแต่ตอนนี้นี่แหละ” น้องตอบ ซุกหน้ากับอกผม แถมยังกอดกันแน่น “ไม่อยากให้พี่เครียดมากไปนี่นา”
“งั้นพี่ขอกำลังใจเยอะๆ เลยได้มั้ยคะ”
“อื้อ ได้สิ”
“หนูปลอบพี่หน่อยสิเฟน” ผมกระซิบเสียงหวานข้างใบหูเขา จูบเบาๆ บนขมับอีกฝ่าย “ปลอบยังไงก็ได้ค่ะให้ในหัวพี่มีแต่หนู เลิกคิดเรื่องอื่นไปเลย”
เฟนนิ่งไปแป๊บนึงก่อนผละตัวออก น้องเงยหน้าขึ้น เราสบตากันอยู่สักพักก่อนเฟนจะเลื่อนมือโอบรอบคอผมแล้วโน้มใบหน้าผมลงไปใกล้เขา
ริมฝีปากน้อยๆ กดประทับมอบจูบที่ไร้เดียงสาให้ เฟนไม่ใช่คนที่จูบเก่งหรือมีลีลาน่าเร้าใจอะไร จูบของน้องเป็นแค่การเอาปากแตะปาก ขยับเม้มเบาๆ ตามประสาแต่กลับทำให้ใจผมพองฟูและเต้นถี่ยิ่งกว่าวิ่งรอบสนามบอลมหาวิทยาลัย เฟนผละใบหน้าออก น้องเปลี่ยนมาจูบแก้มผมทิ้งท้ายแล้วก้มหน้าซุกไหล่ กอดแน่นจนเนื้อตัวเราแนบสนิทกัน ผมสัมผัสถึงแรงเต้นตุบๆ ที่อกข้างซ้ายของน้อง
มันเต้นเป็นจังหวะเดียวกับผมไม่ผิดเพี้ยน
“หนูทำได้แค่นี้นะ” เฟนอุบอิบเสียงเบา “หนูเขินพี่…”
“แค่นี้ก็พลังงานล้นหลอดแล้วค่ะ”
“จริงนะ?”
“จริงที่สุดเลย” ผมหอมหัวเฟนอีกครั้ง ไม่รู้เป็นอะไร มันเอ็นดู มันอยากหอมหัว “พรุ่งนี้มีพลังพร้อมรบแล้ว เฟนรอพี่อยู่ที่หอนะ พี่ไม่อยากให้หนูลำบากไปด้วย บรรยากาศมันต้องมาคุมากแน่ๆ แต่พี่จะรีบเคลียร์รีบกลับมากอดหนูแน่นๆ นะคนดี”
“พี่เอางั้นเหรอ” น้องเงยหน้าขึ้นมอง ยังคงกอดผมไว้แน่น
“เอางี้เลยครับ”
“รีบกลับมากอดหนูนะ” เฟนสบตาผม สายตาเป็นห่วงกันชัดเจน “ไม่ว่าผลจะเป็นยังไงก็ต้องกลับมากอดหนูแน่นๆ นะพี่พระพาย”
“ครับ พี่สัญญาเลย”
พอผมบอกสัญญา เฟนก็ยกนิ้วก้อยขึ้นมา ผมไม่รอช้าเกี่ยวก้อยตอบน้องเลยได้รับรอยยิ้มสดใสส่งมาให้จนกำลังใจที่ล้นอยู่แล้วกลายเป็นท่วมท้นไปหมด
เฟนเป็นทั้งกำลังใจและโลกทั้งใบของผมจริงๆ
----------------------
แค่มีเฟนอยู่ข้างๆ พี่ พพ ก็สู้ตายจ้าาาา กำลังใจล้นหลอดขนาดนี้
ว่าแต่ปริศนาธรรม พี่สายฟ้าดูคลิปพี่ พพ จริงหรือไม่ (10 คะแนน)
#เพื่อนกล่อมนอน
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 21-04-2019 22:01:44
เริ่มหัวข้อโดย: เมื่อนั้นฝันว่า ที่ 21-04-2019 22:16:40
เริ่มหัวข้อโดย: o_ishi ที่ 21-04-2019 22:28:02
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 21-04-2019 22:58:15
กด 2 ดูแน่นวล...ลลลลลล :hao7: :hao7: :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: tasteurr ที่ 21-04-2019 23:00:59
พี่พพ.เนี่ยเห็นกากๆแต่ก็ไม่ได้รักเฟนไปวันๆ พยายามทำสิ่งดีๆ ใส่ใจน้องตลอด เป็นคู่ที่น่ารักมากๆเลย
แต่ไม่อยากให้ฟรองซ์กลับญป.เลยค่ะ เดี๋ยวพี่พพ.จะยิ่งได้ใจ ฮา อีกอย่างกับพี่สายฟ้ายังไม่ชัดเจนเลย ฟรองซ์จะหนีกลับไม่ได้นา เดี๋ยวพี่สายฟ้าไม่มีใครให้แกล้ง :-[
:pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 21-04-2019 23:03:12
ส่วนพี่สายฟ้า พี่ไปดูมาจริงๆใช่ไหม !!!
เริ่มหัวข้อโดย: Emmaline ที่ 22-04-2019 00:17:31
ฟรองซ์ไม่น่ารักเลย มีสิทธิ์อะไรจะไปทำร้ายร่างกายคนอื่นหรอ พระพายกับเฟนก็เป็นเฟนกัน ถามน้องตัวเองก่อนไหมว่าเขาเต็มใจหรือเปล่า เคารพการตัดสินใจน้องหน่อยเหอะ อย่าห่วงจนบ้า ไม่น่ารักมากๆอะ ส่วนอิพี่พระพายคือกากเหมือนเดิม หัวแตกเพราะความกากของตัวเองเลย แต่ถ้าโดนแฉจริงก็ยืนอกรับไปเลยอิพี่แค่นัดเยเฉยๆคนฟอลแค่หลักพันเอง ไม่ได้หากินจากแอคนั้นด้วย ชิลๆแก5555555555555
เห็นด้วยค่ะ ไม่ถามน้องตัวเองสักคำว่าเรื่องเป็นมายังไง น้องก็โตแล้ว มาทำร้ายร่างกายกันแบบนี้ ไม่น่ารักเลย ไม่ชอบ คนที่หวงจนก็ไม่ฟังเหตุผลใดๆ
เริ่มหัวข้อโดย: miikii ที่ 22-04-2019 01:11:14
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 22-04-2019 01:28:35
เริ่มหัวข้อโดย: Leenboy ที่ 22-04-2019 02:16:01
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 22-04-2019 02:37:55
เริ่มหัวข้อโดย: mybear_sr ที่ 22-04-2019 05:04:04
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 22-04-2019 11:09:22
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 22-04-2019 14:27:16
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 23-04-2019 00:04:57
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 23-04-2019 13:35:43
ปล.พี่สายฟ้าดูคลิปพี่พพ.เพื่อศึกษาไว้เหรอคะ อรุ่มมมมม
เริ่มหัวข้อโดย: JackXy Wu ที่ 23-04-2019 22:58:29
เลิกเยทั้งอำเภอเพื่อเธอคนเดียว
[พระพาย]
มื้อเย็นผ่านไปด้วยดี ผมคิดว่างั้น เพราะอย่างน้อยฟรองซ์ที่กลับบ้านมาเห็นผมนั่งหน้าแป้นแล้นร่วมโต๊ะอาหารด้วยก็ไม่คว้าอะไรมาฟาดหัวผมเพิ่มนอกจากขมวดคิ้วใส่น้อยๆ
“แล้วนี่จะกลับกันเลยมั้ยลูก?”
“ยังอยากอยู่กับแม่ต่ออ่า เฟนคิดถึง” น้องอ้อนแม่เสียงหวาน เนี่ย เป็นเด็กน่าเอ็นดูจริงๆ แฟนผม
“คิดถึงแม่ก็ค้างสิ ฟรองซ์ก็อยากนอนกับเฟน” ฟรองซ์เสนอ
“แต่พรุ่งนี้เราเรียนเช้าน่ะสิฟรองซ์” เฟนมีสีหน้าเสียดาย
“แต่ฟรองซ์จะกลับญี่ปุ่นแล้วนะครับ อยากอยู่กับเฟนนี่นา”
“เด็กๆ ตกลงกันไปก่อนนะลูกว่าค้างไม่ค้าง เดี๋ยวแม่ขอตัวไปล้างจานก่อน” พอได้ยินแบบนั้นผมก็รีบลุกช่วยคุณแม่รวบรวมจาน เขี่ยเศษอาหารทิ้งตามประสาว่าที่ลูกเขยที่ดีจนโดนชมเปาะ “น่ารักจังเลย แม่ขอบใจนะลูก แค่นี้ก็พอจ้ะ เดี๋ยวแม่ยกไปหลังบ้านเอง”
“แต่ผมอยากช่วยนะครับ”
“ไม่เป็นไรลูก แม่จะใช้งานแขกได้ไง”
“งั้นเฟนไปช่วยแม่ล้างจานนะ” น้องรีบยกมือเสนอตัว
“ไม่ได้รีบกลับเหรอลูก พรุ่งนี้เรียนเช้านะ กลับมืดๆ ค่ำๆ เกรงใจพี่เขา”
“ไม่เป็นไรครับ ให้น้องอยู่ต่อสักพักก็ได้ผมไม่รีบ” ช่วงนี้เฟนงานเยอะ ผมเห็นน้องหอบงานกลับมาทำที่ห้องตลอด วันหยุดเสาร์อาทิตย์เลยไม่ค่อยได้กลับบ้านเหมือนช่วงแรกแล้ว วันนี้น้องได้กลับบ้านผมก็อยากให้เขาอยู่กับครอบครัวนานๆ หน่อย
เพราะผมรู้ดีว่าเวลาคิดถึงครอบครัวมันเป็นยังไง
“นะแม่ ให้เฟนช่วย”
“จ้า อ้อนเก่งจังลูกคนนี้”
“เย่”
น้องส่งเสียงร้องดีใจก่อนช่วยคุณแม่ยกจานชามเดินไปหลังบ้าน ผมมองตามแผ่นหลังเฟน ปกติเขาก็สดใสร่าเริงอยู่แล้ว แต่พอได้กลับบ้านน้องยิ่งดูสดใสกว่าเดิมจนผมอดยิ้มไม่ได้
“นี่” เสียงเรียกของฟรองซ์ทำสะดุ้ง ผมหันมอง
“อะไร พี่ยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ”
“ผมก็ยังไม่ได้จะว่าอะไรพี่”
“อ้าว”
“แต่ร้อนตัวแบบนี้มันน่าสงสัย” เขาหรี่ตามองผมด้วยสายตาจับผิด
“โอ้โห ก็สามวันก่อนคุณเล่นทำผมหัวแตก ไม่ให้ระแวงได้ไง”
“ที่จริงพี่ขาพันกันแล้วล้มหัวฟาดเองไม่ใช่หรือไง”
“แต่ต้นเหตุก็คือนายวิ่งไล่พี่”
“จะให้ผมย้อนไปที่ต้นเหตุจริงๆ มั้ย” เสียงฟรองซ์เย็นขึ้นอีกระดับ ผมเสียวสันหลังวาบ
“ไม่ต้อง ยอมแพ้ ไม่เถียง ว่าแต่เรียกพี่มีอะไร”
“ขอคุยด้วยหน่อย”
“เรื่องเฟน?”
“ก็มีอยู่เรื่องเดียว” ฟรองซ์พยักหน้ารับ เขาพยักพเยิดไปทางห้องรับแขก “ไปคุยตรงนั้น โต๊ะกินข้าวมันใกล้ห้องครัว เดี๋ยวแม่กับเฟนได้ยิน”
ผมพยักหน้ารับ เดินตามหลังฟรองซ์ไปนั่งบนโซฟาห้องรับแขก ฟรองซ์นั่งตรงข้ามผม เขาใช้ใบหน้าที่เหมือนเฟนมองมาแต่บรรยากาศรอบตัวกลับต่างกันลิบลับ พวกเราเงียบใส่กันครู่หนึ่งฟรองซ์ถึงเปิดประเด็น
“ไม่น่ารักเลยใช่มั้ย?”
“ฮะ?” ผมขมวดคิ้วงงกับคำพูดที่ไม่มีต้นสายปลายเหตุ ฟรองซ์ถอนหายใจ
“ที่ผมทำกับพี่ ทุกการกระทำที่แสดงออกไป ไม่น่ารักเลยใช่มั้ยล่ะ”
“เรื่องนี้มันก็…”
“ผมรู้ตัวว่าเป็นคนนิสัยไม่ดีเท่าไหร่” เขาแทรกก่อนผมจะทันได้ตอบ ฟรองซ์สบตาผมนิ่ง “แต่เพราะผมห่วงเฟนมากๆ มากเกินกว่าที่พี่จะรู้ด้วย เราผ่านอะไรกันมาเยอะ”
“อยากเล่าให้ฟังมั้ย?”
“ไม่ได้อยากเล่า แต่คิดว่าควรเล่า”
“พี่ฟังอยู่”
“เฟนเคยเล่าเรื่องสมัยเด็กให้ฟังมั้ย” ฟรองซ์ถาม “เรื่องที่ทำไมเราถึงแยกกันแบบนี้”
“อืม เฟนเคยเล่าให้ฟังอยู่” ผมตอบรับ ฟรองซ์พยักหน้าเข้าใจ
“เฟนน่ะเป็นคนดี เห็นอกเห็นใจคนอื่นตลอด จนบางทีความดีของเขาก็ทำให้ถูกเอาเปรียบอยู่บ่อยๆ” ฟรองซ์เริ่มเล่า ส่วนผมนิ่งฟัง ตั้งใจซึมซับทุกรายละเอียด “เมื่อก่อนก็ยอมคนง่ายอยู่แล้ว ยิ่งช่วงที่พ่อกับแม่...ช่วงคลื่นลมสงบก่อนหย่านั่นแหละ เฟนก็ยิ่งทำตัวดีกว่าเดิม ดีเกินไป เขาฝังใจว่าทุกอย่างเป็นเพราะเขาเรื่องมันเลยแย่ ต้องไม่สร้างปัญหาอะไรเพิ่มให้พ่อแม่ไม่สบายใจไปมากกว่านี้”
“เวลามีเรื่องโดนเพื่อนแกล้งที่โรงเรียนเฟนก็ไม่ยอมบอกพ่อกับแม่ โดนเพื่อนเอาเปรียบใช้ให้ทำงานก็ยิ้มรับ บอกว่าดีเหมือนกันได้ทบทวนความรู้ไปในตัว มีแค่ผมที่รู้ทุกอย่างที่เฟนโดน ผมเคยจะบอกที่บ้านแต่เฟนโกรธมาก เขาไม่อยากให้เรื่องของเขาทำให้พ่อกับแม่กลุ้มใจ ผมเลยทำได้แค่ปกป้องดูแล” ฟรองซ์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ หลุบตามองมือตัวเองที่ประสานและบีบแน่น “แต่เราเรียนคนละห้อง ผมไม่สามารถปกป้องเขาได้ตลอดเวลา เฟนเองก็ไม่บอกผมหรอกนะว่าโดนอะไรบ้าง ชอบให้ผมไปสืบจนรู้เองตลอดนั่นแหละ มันน่าหงุดหงิดพี่ว่ามั้ย ที่ผมรู้ว่าเฟนโดนอะไรบ้างก็หลังจากเรื่องนั้นเกิดขึ้นแล้ว ทั้งที่อยู่ใกล้กันที่สุดแต่กลับช้าไปก้าวนึงตลอด”
“นายทำดีที่สุดแล้วน่า”
“มันควรดีได้มากกว่านี้” ฟรองซ์ส่ายหัว “ยิ่งพวกที่ชอบเอาเปรียบเฟนเห็นเฟนยอมมากกว่าแต่ก่อนก็ยิ่งไม่เกรงใจกัน ผมโคตรหงุดหงิดอะ อยากซัดเรียงตัวแต่เฟนห้ามไว้ จนวันที่เกิดเรื่อง…”
“เกิดเรื่อง?” ผมทวนคำ ขมวดคิ้วแน่น “เกิดเรื่องอะไรฟรองซ์”
“แกล้งกันนั่นแหละ” สีหน้าฟรองซ์ดูไม่ดีสักนิด คล้ายเขาไม่อยากพูดถึงเรื่องนั้น “แกล้งกันจนเลยเถิดเป็นลวนลาม วันนั้นเฟนมีเวรทำความสะอาดห้อง เขาให้ผมไปรอหน้าโรงเรียนแล้วจะตามมาหลังทำเวรเสร็จ แต่ผมรออยู่นานจนผิดสังเกตเขาก็ยังไม่มา โทรไปไม่รับ ผมร้อนใจจนต้องย้อนกลับขึ้นตึกเรียนไปตาม เจอพวกมันสองคนกับเฟน เฟนตัวแค่นั้นอะพี่จะไปสู้ใครได้วะ ตอนผมไปเจอคือพวกนั้นกำลังทึ้งเสื้อผ้าเฟน ผมเลือดขึ้นหน้า คว้าแจกันในห้องได้ก็จับฟาดแม่งหัวแตกไปคน อีกคนพอเห็นว่ามีคนอื่นรู้ก็รีบวิ่งหนี”
ใจผมหล่นวาบลงตาตุ่มหลังได้ฟังเรื่องที่ฟรองซ์เล่า ไม่เคยคิดว่าคนที่มีรอยยิ้มสดใสได้ขนาดนั้นจะมีเรื่องราวในอดีตที่ยากลำบากขนาดนี้ ผมเผลอกำมือตัวเองแน่น
“ความอดทนผมขาดตรงนั้น ยังไงเรื่องนี้ก็ต้องบอกที่บ้าน ต้องเอาเรื่องให้ได้ ไม่รู้เพราะตอนนั้นผมโกรธหนักจนเฟนไม่กล้าแย้งหรือคิดได้ว่าเรื่องมันหนักเกินมองข้าม เขาถึงยอม แล้วหลังจากนั้นผมก็เกาะติดเฟนแจ คอยดูแลปกป้องเขายิ่งกว่าที่ผ่านมาจนกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตไปแล้ว”
“ตอนพ่อกับแม่หย่าเราต้องแยกกัน ผมโคตรอยากตามมาด้วย ไม่อยากห่างเขาเลย เฟนก็รู้ว่าผมเป็นห่วงเขาเลยสัญญาว่าจะไม่ยอมให้ใครมาแกล้ง จะไม่ปิดบัง จะเล่าให้ฟังทุกเรื่อง กลายเป็นเฟนที่ผมคอยปกป้องมาตลอดต้องมาปลอบผมให้หยุดร้องไห้ในวันที่เราแยกกัน วันนั้นผมถึงรู้ว่าคนที่ผมคิดว่าอ่อนแอกลับเข้มแข็งได้ขนาดนั้น เฟนโตขึ้นแล้วแต่ผมยังติดอยู่ที่เดิม มองเขาเป็นคนที่ต้องปกป้องเสมอ”
“เพราะแบบนี้นายถึงได้โกรธมากใช่มั้ย วันนั้นน่ะ” ผมถาม ฟรองซ์พยักหน้า
“มันทำให้ผมคิดถึงเรื่องวันนั้น มันฝังใจ ยอมรับ ไม่ได้คิดว่าเฟนเต็มใจหรือเป็นเรื่องปกติของคนเป็นแฟนกัน” ฟรองซ์เงียบไปพักนึง เขาเงยหน้ามองผม สบตานิ่ง “มันอาจดูเป็นการกระทำที่เกินเหตุในสายตาพี่ ผมไม่เถียง แต่ในมุมของผม ประสบการณ์ที่ผมเจอมาทำให้ผมทำแบบนั้น จะโกรธผมก็ได้ ไม่มีอะไรแก้ตัว”
“ช่างเถอะ” ผมบอกปัด “ยังไงก็แตกไปแล้ว”
“หัว?”
“อย่างอื่นก็ด้วย”
“เพราะแบบนี้ไงผมเลยอยากฟาดหัวพี่สักที” ฟรองซ์กลอกตา “ผมน่ะดูแลเฟนมาเหมือนไข่ในดิน...”
“ในหิน” ผมแก้ “ไม่สันทัดภาษาไทยเหมือนเฟนเลยนะนายน่ะ”
“มันก็เหมือนกันมั้ย?” เขาขมวดคิ้ว “สุภาษิตไทยทำไมไม่ค่อยเมคเซ้นส์เท่าไหร่เลย ไข่บ้าอะไรไปอยู่ในหิน”
“แล้วไข่อยู่ในดินมันเมคเซ้นส์หรือไง”
“พี่ไม่เคยเห็นไข่เต่าเหรอ”
“นั่นมันอยู่ในทราย”
“มันก็คล้ายๆ กันนั่นแหละ”
“นี่ ถ้าเรายังคุยเรื่องไข่ต่อ มันจะเรทขึ้นเรื่อยๆ นะ” ผมหัวเราะหึๆ เลยโดนฟรองซ์ถลึงตาใส่ “เอาเถอะ ยังไงก็ขอบใจที่ยอมเปิดใจคุยกัน พี่รู้ว่านายห่วงเฟนมาก ยิ่งกับพี่ที่มีข่าวเรื่องนั้นอีก”
“ประเด็นนั้นน่ะช่างมันเถอะ” ฟรองซ์ปัดมือในอากาศ “เฟนเล่าให้ฟังแล้วว่ามันก่อนที่พี่จะมาจีบเฟน แต่พี่ก็เลิกแล้วนี่ใช่มั้ย?”
“ใช่”
“แล้วเมื่อก่อนป้องกันบ้างมั้ย ตรวจเลือดบ้างหรือเปล่า”
“เห็นแบบนี้แต่พี่เซฟเซ็กส์สุดๆ นะเว้ย” ผมตบอกตัวเองป้าบใหญ่ ยืดอกพกถุง ตรวจเลือดประจำ
“ดีแล้ว ได้ยินแบบนี้ผมก็โล่งใจ”
“งั้นสรุปว่า…” ผมค่อยๆ เลียบเคียงถาม “นายให้พี่ผ่านแล้วใช่มั้ย จะไม่มีการขัดขวางหรือหาอะไรฟาดหัวพี่อีกแล้วนะ?”
“ก็พี่เป็นความสุขของเฟน” เขาตอบรับสั้นๆ ทิ้งตัวพิงพนักโซฟา กอดอกแหงนหน้ามองเพดานแล้วถอนหายใจ “คงถึงเวลาที่ผมต้องมูฟออนออกมาจากจุดเดิม ยอมรับว่าเฟนโตขึ้น มีชีวิตเป็นของตัวเอง อีกอย่าง...”
“อีกอย่าง?”
“เห็นแล้วล่ะ สายตาพี่เมื่อกี้...” ฟรองซ์กลับมาสบตาผมอีกครั้ง “ตอนที่มองตามหลังเฟนไป สายตาพี่ทำให้ผมเชื่อแล้วว่าจริงจังกับเฟน”
“กับคนนี้จริงจังมานานแล้ว”
“อืม ดีแล้ว ผมจะได้กลับญี่ปุ่นอย่างหมดห่วง” ฟรองซ์พึมพำกับตัวเอง สีหน้าเศร้าลงแวบหนึ่งก่อนกลับเป็นปกติ
“จะว่าไป…” ผมเกริ่น ฟรองซ์มองหน้าผม เขาเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถาม “กับสายฟ้านี่ยังไงนะ?”
“ฮะ?”
“มีซัมติงกันใช่ปะ ดูออก”
“อะไรของพี่วะ”
“ก็นั่นไง” ผมแตะติ่งหูตัวเองแต่พยักพเยิดไปทางเขาเป็นเชิงว่าหมายถึงฟรองซ์ “ต่างหูที่นายใส่อยู่น่ะ พี่จำได้ว่าเป็นของสายฟ้า มันให้มาเหรอ”
“ต่างหูมีแค่อันเดียวในโลกหรือไง”
“สรุปว่าไม่ใช่ของมัน?”
“ของเพื่อนพี่นั่นแหละ” ฟรองซ์ยักไหล่ “แค่ให้มาเฉยๆ ไม่มีอะไร”
“อ๋ออออออ”
มึงโดนกูล้อแน่สายฟ้า!
“ไม่ต้องมาทำหน้าล้อเลียนผม มันไม่มีอะไรในกอหญ้าทั้งนั้นแหละ”
“กอไผ่”
“พี่จะขัดอะไรผมนักหนาเนี่ย!”
ฟรองซ์ฟาดโต๊ะ หน้าแดงเล็กน้อย ไม่รู้เพราะอายที่พูดผิดต่อหน้าผมหรือเพราะโกรธที่ผมชอบขัดกันแน่ แต่เดาแล้วน่าจะเป็นอย่างหลังมากกว่า ผมนี่เตรียมวิ่งแล้วถ้าฟรองซ์จะพุ่งมาซัดกันอีก แต่โชคดีชะมัดที่เฟนเดินเข้ามาพอดี
“เราไม่อยู่แป๊บเดียวทะเลาะอะไรกัน?”
“หนูจ๋า ฟรองซ์จะตีพี่” ผมรีบวิ่งไปหลบหลังน้อง ส่วนฟรองซ์ยืนชี้นิ้วใส่ผมอ้าปากพะงาบๆ
“พี่พระพายแกล้งอะไรฟรองซ์อีกหรือเปล่า”
“โธ่หนู พี่ก็ตัวแค่นี้…”
“ผมกับเฟนรวมกันยังใหญ่ไม่เท่าพี่” ฟรองซ์กลอกตา
“จริง อันนี้พี่เห็นด้วย เพราะพี่ใหญ่มาก”
“ก็รู้ตัวนี่นาว่าใหญ่ ยังจะมาบอกว่าตัวแค่นี้”
“คนเราก็ต้องมีถ่อมตัว”
“ถ่อมไปก็เท่านั้นเห็นๆ อยู่ว่าพี่ใหญ่”
“เนอะ ใหญ่มาก บิ๊กๆ กำไม่มิด...”
“เอ่อ ฟรองซ์…” เฟนกระแอมเรียกชื่อแฝดตัวเอง “เราคิดว่าเรารู้ว่าตอนนี้บทสนทนามันไปเรื่องไหน เราว่าเปลี่ยนเรื่องเถอะ”
“ฮะ? ยังไงนะเฟน”
“จริงๆ นะฟรองซ์ เฟนว่าเราควรไปลงเรียนภาษาไทยเสริมกันเวลาจะคุยกับพี่พระพาย”
“เริ่มรู้สึกแปลกๆ แล้วล่ะ” ฟรองซ์ขมวดคิ้ว เขาหรี่ตามอง “เมื่อกี้หลอกให้ผมพูดอะไรไม่ดีใช่มั้ย”
“ฮ่าๆๆ บ้า แหม คิดไปเอง” ผมหัวเราะแห้งๆ รีบเปลี่ยนเรื่องหันไปถามเฟน “ว่าแต่หนูจะเอายังไงหืมเฟน จะค้างมั้ย หรือกลับหอ”
“แต่พรุ่งนี้เรียนเช้านะพี่”
“ตัดเรื่องนั้นไปก่อน หนูอยากค้างมั้ย พี่ถามแค่นี้” เฟนมองหน้าผมสักพักก่อนพยักหน้ารับ เขาส่งเสียงอื้อเบาๆ ผมยิ้ม ลูบหัวน้อง “งั้นก็ค้างได้ค่ะ แต่ต้องตื่นเช้านะ ไม่งั้นไปเรียนไม่ทัน”
“ไม่ลำบากพี่ใช่มั้ย” เฟนถาม ดวงตาใสแจ๋วช้อนขึ้นมอง “เราจำได้ว่าพี่เรียนบ่าย พี่เลยต้องตื่นเช้าเพราะไปส่งเราเลย…”
“ตื่นได้น่า ไม่ได้ลำบากสักหน่อย”
“พี่เขาบอกว่าได้ก็ได้สิเฟน” ฟรองซ์เสริม
“เอางั้นก็ได้” ในที่สุดน้องก็ยอมตกลง เฟนหันมาหาผม ยิ้มหวานให้จนตาหยีแล้วโผเข้ากอดก่อนยื่นหน้าจุ๊บแก้มผมไปทีนึง “เราให้รางวัล พี่ใจดีกับเราอีกแล้ว”
“เฟน เดี๋ยวฟรองซ์ตีเลย ต่อหน้าต่อตาเลยนะ! เฮ้ย แล้วนั่นพี่เป็นอะไรเนี่ย!?”
“น่ารัก น่ารักจังเลยหนูจ๋า…”
ผมเพ้อออกมาในขณะเฟนและฟรองซ์ช่วยกันหิ้วปีกหลังผมทรุดลงไปกองกับพื้น
“อะไรวะเนี่ย?”
“ไม่มีอะไรหรอกฟรองซ์” เฟนยิ้ม “ฝากฟรองซ์บอกแม่หน่อยนะว่าเราจะค้าง เดี๋ยวพี่พระพายค้างกับเราด้วย”
“แล้วพี่เขาจะนอนไหน”
“ห้องนอนแขกก็ได้ แม่บอกว่าทำความสะอาดไว้ตอนฟรองซ์จะกลับแต่ฟรองซ์ไม่นอนจะนอนกับแม่” เฟนกอดแขนผมไว้ “เดี๋ยวเราพาพี่พระพายไปห้องเอง”
“แล้วเฟนมานอนกับฟรองซ์กับแม่นะ”
“อื้อ ได้สิ”
อ้าว เดี๋ยวสิ ผมก็อยากนอนกับน้องนะ ได้แต่คิดในใจเพราะโดนฟรองซ์หันมาจ้องกดดันเลยต้องหุบปากเอาไว้ เฮ้อ เอาเถอะ ที่ให้น้องค้างก็เพราะอยากให้เขาได้อยู่กับครอบครัวไม่ใช่หรือไง เพราะงั้นผมนอนคนเดียวก็ได้ ไม่เป็นอะไรอยู่แล้ว...
v
v
v
เริ่มหัวข้อโดย: JackXy Wu ที่ 23-04-2019 22:59:06
ขอถอนคำพูด!
คิดถึงเฟนชิบหายเลยเว้ยยยยยย!!!
ผมนอนพลิกตัวไปมาในห้องตั้งแต่แยกย้ายกับเฟนช่วงห้าทุ่ม เด็กตาใสยิ้มหวานให้ผม โบกมือบ๊ายบายแล้วเดินไปอีกห้อง ทิ้งผมไว้ที่ห้องนอนแขก จากตอนนั้นก็น่าจะผ่านมาเกือบชั่วโมงครึ่งแล้ว และผมยังไม่สามารถข่มตาหลับได้
คิดถึงเฟน อยากนอนกอดแฟน หอมแก้มนุ่มๆ หอมหัวหอมๆ กอดตัวอุ่นๆ ของน้อง ยิ่งคิดยิ่งฟุ้งซ่าน ผมเปลี่ยนจากนอนตะแคงมานอนหงาย นี่เป็นการเปลี่ยนท่านอนครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าพรุ่งนี้ผมต้องตื่นเช้าเพื่อไปส่งน้องเรียนให้ทัน ขืนไม่ได้พักผ่อน พรุ่งนี้ท่าจะแย่ ผมยังไม่อยากหลับในแล้วไปเสยตูดรถใครนะ
“เอาล่ะใจเย็น” สูดลมหายใจเข้าลึกแล้วผ่อนออก หลับตาลงช้าๆ ผ่อนคลาย
เยี่ยม!
หลังผ่อนคลายเรียบร้อยผมก็งัดเคล็ดลับก้นหีบขึ้นมาใช้ สะกดจิตตัวเองโดยการนับ...ไม่ ไม่ใช่นับแกะ แบบนั้นมันเชยไปแล้ว ที่ผมนับน่ะคือ...
เฟนคนที่หนึ่ง
ภาพเฟนในชุดเสื้อเชิ้ตตัวโคร่งกับกางเกงขาสั้นจุ๊ดกระโดดโลดเต้นผ่านหน้าผมไป ในจิตนาการนั้นน้องยิ้มหวานจนตาหยี น่าฟัดเหลือเกินพ่อคุณของพี่
เฟนคนที่สอง
คราวนี้น้องอยู่ในชุดนักเรียนกางเกงน้ำเงินขาสั้น ใบหน้าและแววตาใสซื่อมองมาทำให้ผมรู้สึกคึกคัก ถ้าขืนเป็นแบบนี้ต่อคงนอนไม่หลับ เผลอๆ จะตื่นซะมากกว่า แบบ...ตื่นในหลายๆ ความหมาย
เฟนคนที่สาม
ผมไม่รู้ว่าในหัวตัวเองมีอะไรอยู่บ้าง แต่มันโคตรจะแฟนตาซีที่ในจินตนาการเห็นน้องมีหูมีหางแมวฟูๆ กำลังคลานเตาะแตะมาหาผมพร้อมคลี่ยิ้มยั่วเย้า นางแมวยั่วสวาทก็คือเธอ ระวังไว้เถอะจะเจอโจรปล้นสวาทอย่างพี่
เฟนคนที่สี่ดาเมจรุนแรง น้องเล็กๆ ในชุดเดรสสั้นสีขาวฟูฟ่องลายสตรอร์เบอร์รี่นอนคว่ำหน้าเท้าแขนตีขามองผมอยู่บนเตียง คอเสื้อหย่อนลงมาเล็กน้อยทำให้เห็นผิวเนื้อขาวๆ กับจุดเนื้อนิ่มสีชมพูเล็กวับๆ แวมๆ
เนี่ย คือไม่น่าจะได้นอนแล้วล่ะ จินตนาการมึงไปสุดขนาดนี้
“แอ๊ด…”
เสียงเปิดประตูดังเข้าหู ผมนึกสงสัย จำได้ว่าตัวเองล็อกประตูห้องเรียบร้อยก่อนดับไฟนอน ผมยังนิ่ง ไม่ได้ขยับตัว แกล้งทำเป็นหลับ เสียงฝีเท้าดังเข้ามาใกล้เตียงเรื่อยๆ ตอนนั้นเองในหัวผมนึกถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมา
เชี่ย…
หรือว่าบ้านน้องจะมีผี
ไม่สิ...ก่อนนอนผมยังไม่ได้ไหว้พระสวดมนต์บอกเจ้าที่เลย หรือว่านี่จะเป็นการเตือนจากสิ่งที่มองไม่เห็น สวดมนต์ในใจตอนนี้ทันมั้ย? ท่านเจ้าที่ครับผมไม่ได้มีเจตนาจะลบหลู่ใดๆ ผมแค่ขอนอนที่นี่คืนนึงเท่านั้นเองนะครับ ถึงจิตใจผมจะสกปรกคิดไม่ดีไม่งามกับลูกชายเจ้าของบ้านนี้ไปบ้างแต่ผมก็ยังยืนยันว่าไม่มีเจตนาร้ายใดๆ คือผม…
พื้นที่บนเตียงข้างตัวยวบลง มันส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดตามจังหวะการทิ้งน้ำหนัก ผมตัวแข็งทื่อไม่กล้าขยับ ได้แต่สวดมนต์ในใจ เหงื่อแตกพลั่กๆ ในขณะที่สิ่งลี้ลับทิ้งตัวนอนลงข้างผม สอดตัวเข้ามาในผ้าห่มผืนเดียวกัน ขยับเข้ามาใกล้ คู้ตัวซุกหน้ากับไหล่
เดี๋ยวก่อน…
ทำไมท่านเจ้าที่ตัวหอมแบบนี้ แถมยังนุ่มนิ่มให้ความรู้สึกที่คุ้นเคยจังวะ
ผมค่อยๆ หรี่ตามองผ่านความมืด ใช้เวลาปรับสายตาให้เข้ากับความมืดสักพัก โชคดีที่ม่านหน้าต่างเปิดเอาไว้ แสงไฟจากด้านนอกเลยส่องเข้ามาให้ผมเห็นว่าใครกันที่แอบปีนขึ้นเตียงมานอนซุกไหล่
แฟนตัวน้อยของผมนั่นเอง
ผมเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ มองน้องที่นอนซุก มือเล็กๆ กำชุดคลุมอาบน้ำที่ผมสวมนอนเพราะไม่มีเสื้อเปลี่ยน ผมหลุดยิ้มออกมาจนได้ ยิ้มจนปากจะยกถึงหูอยู่แล้ว แกล้งขยับตัวเล็กน้อยแต่ยังไม่เฉลยว่ารู้สึกตัว ก่อนเคลื่อนมือวางพาดบนเอวน้องดึงเขาเข้าใกล้ กอดแน่นจนใบหน้าเฟนมุดกับอกผม ส่วนปลายคางผมเกยอยู่บนหัวน้อง กลิ่นแชมพูสระผมหอมๆ ลอยเข้าจมูก อยากหอมหัวน้องชิบหายเลยแม่ง
เฟนตัวแข็งไปครู่หนึ่ง คงกลัวว่าผมจะรู้สึกตัว พอเห็นว่าผมไม่ได้ทำอะไรนอกจากจับกอดเขาก็ผ่อนคลายลง สงสัยคิดว่าผมคิดว่าเขาเป็นหมอนข้างล่ะมั้ง ผมกลั้นหัวเราะจนจมูกบาน เคลื่อนมือลงต่ำจนถึงสะโพก แอบลูบเบาๆ น้องขยับตัวยุกยิก พยายามจะถดหนีสัมผัสผม ได้ยินเสียงกระซิบบ่นกับตัวเองเบาๆ
“ขนาดละเมอยังหื่นเลย พี่บ้า”
นินทากันเผาขนขนาดนี้เลยนะยัยตัวดี ลงโทษเลยนี่แน่ะ!
ฟอด!
“อื๊อ!”
หมับ!
“อ๊ะ นี่!” คราวนี้เฟนฟาดมือใส่อกผมเต็มแรง เจ็บจนหลุดไออ่อกๆ ออกมา “พี่ยังไม่หลับใช่มั้ย แกล้งเราเหรอ!?”
“ว้า โดนจับได้ซะแล้ว”
“หอมเราน่ะไม่เท่าไหร่ แต่บีบก้นเราแบบนี้อะ…” เฟนเงยหน้ามองผม น้องเบะปากนิดหน่อย “เราเจ็บนะ พี่ชอบจับเราแรง ตัวเราก็มีอยู่แค่นี้ ช้ำหมดแล้ว”
“ยิ่งหนูพูดแบบนี้พี่ยิ่งอยากบีบหนูให้ช้ำเลยค่ะ” ผมหัวเราะ กดจมูกหอมหัวน้องรัวๆ อย่างที่อยากทำมาตั้งแต่เจ้าตัวเล็กเบียดซุกขอนอนด้วย “ว่าแต่เดี๋ยวนี้ร้ายนะเรา”
“อะไร เราร้ายตรงไหน?”
“แอบย่องเข้าห้องพี่เหรอคะ ปีนขึ้นเตียงผู้ชายก่อนเลยนะเนี่ย ใจกล้าจัง”
“กะ ก็…”
“ก็อะไรหืม?”
ผมหลุบตามองเฟน เขากำเสื้อผมแน่นกว่าเดิม น้องมุดหน้า อิงแก้มนิ่มๆ ทาบกับอกผม
“เรานอนไม่หลับ” น้องสารภาพ
“หืม?”
“งงมากเลย ปกติเรานอนกับแม่กับฟรองซ์ก็หลับสบายตลอด แต่วันนี้มันไม่ยอมหลับ” เฟนบ่นงึมงำกับอกผม ผมยกมือลูบหัวเขาเบาๆ สลับกับจูบหน้าผากเนียนและหอมหัว “เราพลิกไปมาตั้งหลายรอบจนกลัวจะปลุกแม่กับฟรองซ์ตื่น เลยมาหาพี่ เพราะ…”
“เพราะ?”
“พี่อย่าล้อเรานะถ้าเราบอก”
“ไม่ล้อครับ ไหนบอกพี่เร็วคนดี”
“ก็...เราคิดว่าที่นอนไม่หลับเพราะเราติดนอนกับพี่แล้วแน่ๆ เลย” เฟนสารภาพ น้องพาดมือกอดผมแน่น “เราชอบนอนกอดพี่แบบนี้ ตัวพี่อุ่น แล้วก็ชอบให้พี่กอดเรา ลูบหัวกล่อมเรานอนแบบทุกๆ คืน”
“ติดพี่แล้วนี่เอง”
“ฮื่อ ไม่ล้อสิ ก็พี่แฟนหนูนะ ไม่ให้ติดพี่แล้วจะให้ไปติดใคร”
“พูดจาน่ารักแบบนี้รู้มั้ยว่าจะโดนอะไร”
“รู้”
“แต่ก็ยังพูด”
“อื้อ ก็อยากโดนเลยพูด”
เอาว่ะ เด็กมันร้ายว่ะ ต้องจัดให้หน่อยแล้วมั้ยแบบนี้น่ะ?
“งั้นเงยหน้าขึ้นมาเลยคนดี” ผมแตะปลายคางน้องให้เงยหน้าขึ้น กระตุกยิ้มมุมปากส่งให้เขา “ปากแบบนี้ต้องโดนจูบสักหน่อย”
“อื้อ!”
เฟนครางอือในลำคอเมื่อผมกดจูบปิดปากน้อง บดคลึงความนุ่มหยุ่นจนพอใจแล้วแทรกปลายลิ้นเข้าโพรงปาก ตวัดต้อนรุกไล่กับลิ้นเล็กที่ไร้เดียงสา ผมประคองใบหน้าเฟนเอาไว้ให้เขาเงยหน้ารับสัมผัสได้ถนัดมากว่าเดิม เสียงลมหายใจเราดังผสานกัน ผมขบฟันลงบนเรียวปากนุ่ม ดึงรั้งเบาๆ ราวกับมันเป็นเยลลี่แสนอร่อยจากนั้นประกบปากจูบอีกครั้ง เฟนทำให้ผมหลงใหลจนไม่อยากหยุด
“พะ พี่...พอก่อน หนูหายใจ มะ ไม่ทัน” เฟนประท้วงเสียงเบา ถึงจะเสียดายแต่ผมก็ยอมทำตามที่น้องขอ ริมฝีปากอีกฝ่ายเผยอหอบน้อยๆ ผมเปลี่ยนเป้าหมายไปจูบแก้มน้องแทน
“ทำไมแก้มนุ่มจังเลยคะ”
“ฮื่อ เราไม่รู้”
“คอหนูก็หอม” ผมคลอเคลียปลายจมูกกับซอกคอน้อง รอยที่ทำไว้เริ่มจางแล้ว ใจผมอยากตีตราประทับเพิ่มแต่ก็กลัวว่าถ้าพรุ่งนี้คนที่บ้านน้องเห็นมันจะดูไม่ดี โดยเฉพาะฟรองซ์อาจจะอยากเขวี้ยงจานใส่หัวผมอีกสักรอบได้
“พี่ เราจั๊กจี้”
“หนูจั๊กจี้ ส่วนพี่อยากจ้ำจี้”
“มะเขือเปาะแปะเหรอ” น้องถามเสียงซื่อ “เราเคยเล่นกับเพื่อนนะ แต่มืดๆ แบบนี้เราว่าเล่นไม่ได้หรอก มองไม่เห็น”
“มืดๆ นี่แหละหนู เวลาเล่นจ้ำจี้เลย”
“ไม่เอา ไม่เล่น” น้องปฏิเสธ เขาดันตัวผมที่เริ่มลุกมาคร่อมให้ทิ้งตัวนอนข้างๆ เหมือนเดิม “ดึกแล้ว ถ้าพี่กับเรายังไม่รีบนอนพรุ่งนี้ต้องตื่นสายแน่ๆ”
“ก็ได้ครับ” ผมหัวเราะ ดึงเฟนเข้ามากอด “หนูรู้มั้ย ก่อนหนูจะเข้ามาพี่ก็นอนไม่หลับเหมือนกัน”
“แปลกที่เหรอ?”
“นิดนึง แต่ที่นอนไม่หลับเป็นเพราะพี่นอนคนเดียวไม่ได้แล้วน่ะสิ”
“...”
“เวลาไม่มีหนูให้กอดแล้วนอนไม่หลับเลยค่ะ” ผมสบตาน้องในความมืดที่มีเพียงแสงสลัวจากไฟนอกหน้าต่าง เกลี่ยปลายนิ้วกับแก้มใสเบาๆ “ไม่ใช่แค่หนูที่ติดพี่ พี่ก็ติดหนูเหมือนกัน แพ้ให้คนนี้ทุกทางจริงๆ ค่ะ”
“หยุดพูดได้แล้วน่า”
“ทำไมคะ”
“เราเขิน พี่ก็น่าจะรู้” น้องยิ้มอายๆ ใส่หน้าผมแล้วหลุบตาหนี
“หนูน่ารักใส่พี่อีกแล้วนะเฟน” ผมจูบหน้าผากน้องอีกครั้ง “เห็นหนูยิ้มแล้วพี่นึกถึงเพลงๆ นึง อยากฟังมั้ย?”
“จะร้องให้เราฟังเหรอ”
“กล่อมเด็กดีนอนไงคะ”
“อื้อ งั้นฟังก็ได้” เฟนพยักหน้ารับ น้องจ้องผมตาแป๋ว ผมลูบหัวเขาในขณะร้องเพลงท่อนนึงขึ้นมาเบาๆ เราสบตากันไม่ละไปไหน
“ไม่รู้ว่าต้องโตท่ามกลางหมู่ดอกไม้มากมายขนาดไหน เธอจึงได้ครอบครอง รอยยิ้มที่สวยงามขนาดนี้ ทำให้รักใครไม่ได้อีกเลย”
แค่เฟนยิ้ม แค่รอยยิ้มเล็กๆ ของน้องแต่กลับทำให้โลกของผมสดใสได้มากขนาดนั้น มองเพลินไม่รู้เบื่อ
“วินาทีที่เธอเจอกับฉัน มันทำ ทำให้ความเดียวดายสลายเพราะได้เจออะไรที่คู่ควร ฉันขอบคุณและให้คำสัญญา ว่าจะรักษาไว้”
ยังจำวันแรกที่เจอกับน้องได้ ผู้ชายตัวเล็กที่ตั้งท่าระแวงผมเหมือนลูกแมวพองขนขู่แง้วๆ ไม่ได้น่ากลัวสักนิด กลับกันมันน่ารัก แถมความซื่อของเฟนยังทำให้ผมยิ้มได้ทุกครั้งที่คุยด้วย
“ฉันไม่ต้องการใครอีก ดวงดาวทั้งฟ้าต้องเสียใจและ ไม่มีสิ่งไหนสวยงามต่อไป ตราบที่โลกนี้มีคนอย่างเธอ”
แค่มีเฟนคนเดียวผมก็เหมือนกับมีแหล่งกำลังใจชั้นดีเป็นของตัวเอง เติมเต็มจนพลังงานล้นหลอด
“และฉันคือคนโชคดี เมื่ออ่านความหมายทุกคำกวี ไม่มีบทไหนงดงามอีกแล้ว ตราบที่โลกนี้ยังมีชื่อเธอ”
เฟน แค่ได้ยินชื่อนี้ก็ทำผมยิ้มได้เหมือนคนบ้า
“ได้โปรดให้ฉันเป็นคนสุดท้าย ได้ไหม”
ผมมองลึกเข้าไปในดวงตาของเฟน แววตาน้องสั่นไหวก่อนเขาจะหลุบตาลง ผมเกลี่ยเส้นผมที่ปรกหน้าทัดหูน้อง
“เธอคือชีวิตและลมหายใจ”
ผมยื่นหน้าเข้าใกล้ กดจูบบนหน้าผากเนียนแล้วเคลื่อนหน้าผากตัวเองแตะกับหน้าผากน้อง ขยับใบหน้าให้ปลายจมูกเราสองคนเกลี่ยกัน ตอนนั้นที่เฟนช้อนสายตาขึ้นมอง หนึ่งวินาทีที่สบตา ภาพเรื่องราวที่ผ่านมาย้อนเข้าในหัว ตั้งแต่วันแรกที่รู้จักและเจอกัน จนกระทั่งความสัมพันธ์พัฒนา มันเป็นช่วงเวลาที่ไม่นานเท่าไหร่ แต่ความสุขที่ได้รับกลับมากกว่าที่เคยได้ทั้งชีวิต
“พี่พระพาย”
“ครับ”
“ขอบคุณนะที่รักเราขนาดนี้” น้องยื่นใบหน้ามาจูบปลายคางผมแล้วผละออก ดวงตาหยีลงรับกับรอยยิ้มหวาน “เราจะรักพี่ให้มากๆ เหมือนกัน”
“พี่ก็ขอบคุณหนูเหมือนกันที่เลือกพี่ อยู่ข้างๆ พี่” ผมกระชับกอดแน่นกว่าเดิม รู้สึกสบายใจเมื่อมีเจ้าตัวน้อยในอ้อมกอด “หนูทำให้พี่เปลี่ยนแปลงตัวเองรู้มั้ย พี่เลิกทุกอย่างจริงๆ นะเฟน มีแค่หนูคนเดียว อดีตพี่กลับไปแก้ไขไม่ได้ แต่พี่จะทำปัจจุบันให้ดี”
“เราเชื่อพี่”
“เด็กดีของพี่” ผมหอมหัวน้อง ลูบหลังเขาเบาๆ “ดึกแล้ว นอนได้แล้วค่ะ”
“อื้ม ฝันดีนะพี่พระพาย”
“ฝันดีเหมือนกันเจ้าตัวเล็กของพี่”
เฟนซุกตัวนอนขดในอ้อมกอดผม ไม่นานหลังจากนั้นลมหายใจน้องก็เข้าออกสม่ำเสมอเป็นสัญญาณว่าเขาหลับสนิทเรียบร้อย ผมระบายยิ้มออกมา ต่อให้พรุ่งนี้ต้องเจอกับอะไรก็ไม่กลัวแล้ว เพราะผมรู้ว่าถึงเกิดอะไรขึ้นก็ตามผมจะยังมีน้องอยู่ตรงนี้...
...ตรงพื้นที่ข้างตัวผมเสมอไป
หนูจ๋ามาสร้างหนุมานกันเถอะจ้ะ @Mylovelyfen
พี่ทำทุกอย่างเพื่อหนูเหมือนน้ำทำทุกอย่างเพื่อพี่โชน ถึงพี่ไม่ได้ไปคัดนางรำ เล่นละครเวทีหรือเป็นดรัมเมเยอร์ แต่พี่ก็เลิกเยทั้งอำเภอเพื่อเยเธอคนเดียวนะหนูจ๋า
--------------------------------
ใครอยากฟังเพลงเต็มๆ ชื่อเพลง "เวลาเธอยิ้ม" ของ POLYCAT นะคะ ขอบคุณนักอ่านที่น่ารักที่ทำลิสต์เพลงเพราะๆ สำหรับนิยายเรื่องนี้ไว้ให้ค่ะ เพราะทุกเพลงเลย
บทนี้เล่าเรื่องฝั่งของฟรองซ์บ้างนะคะ น้องอาจห้วนๆ ห้าวๆ ไม่น่ารักไปบ้าง แต่อย่ารำคาญน้องกันเลยนะคะ และสุดท้ายฟรองซ์ก็เคลียร์กับพี่พระพายเรียบร้อย เย่ พักความตลกมาฮีลลิ่งหวานๆ เบาๆ กันหน่อย ส่วนบทถัดไป...ดราม่านิดนึงเนาะ
ปล.พี่พระพายมีหลายแอค หวีดแอคนั้นไม่ได้มาหวีดแอคใหม่ก็ได้
ปล.2 หนุมานเป็นลูกของพระพายกับนางสวาหะ ชื่อแอคนี้เลยหมายถึงการชวนน้องเฟนทำลูกค่ะ...
เริ่มหัวข้อโดย: o_ishi ที่ 23-04-2019 23:18:38
ปล. "เจ้าตัวเล็กของพี่" มันเหมาะกับน้องเฟนมากกก หอมหัวนะลูก
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 23-04-2019 23:29:20
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 24-04-2019 00:23:18
หวีดตามอีพี่พพ.
ส่วนพี่สายฟ้าแอบร้ายนะยะ ไปทำความเป็นเจ้าของกันขั้นไหนละนั่น
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 24-04-2019 02:20:12
เริ่มหัวข้อโดย: Leenboy ที่ 24-04-2019 05:29:13
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 24-04-2019 09:10:29
เริ่มหัวข้อโดย: gackmanas ที่ 24-04-2019 09:49:17
ครบทุกรส.. ชอบจุงง
ไรท์รีบมาาาา.. :katai4:
เริ่มหัวข้อโดย: miikii ที่ 24-04-2019 15:53:15
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 24-04-2019 20:09:53
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 24-04-2019 23:49:41
รักฟรองซ์ หนูมูฟออนได้แล้วนะ มีคนมาดูแลเฟนให้แล้วววว กับพี่สายฟ้าคือขอรู้สถานะจะได้รึไม่ :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 25-04-2019 08:15:50
เริ่มหัวข้อโดย: Mengjie_JJ ที่ 26-04-2019 02:50:32
เลิกเยทั้งอำเภอ 555
เริ่มหัวข้อโดย: JackXy Wu ที่ 26-04-2019 20:02:59
ปิดตำนานแอคบิ๊กไซซ์แต่ของใหญ่ยังคงอยู่
[พระพาย]
“ไหวนะมึง?” ดารัญถาม ผมพยักหน้ารับ สาวเท้าไปข้างหน้าอย่างไม่รีบร้อน
“เออ ไหว ชิลๆ”
“ให้มันแน่” สายฟ้าที่เดินขนาบผมอยู่อีกข้างแค่นเสียงเหอะ “ไม่ใช่ซมซานร้องไห้กลับมา กูไม่โอ๋นะ”
“มึงรักกูจะตายสายฟ้า ทำมาพูด”
“ขนลุกไอ้สัส”
“มึงรักมัน” ดารัญเสริม “กูก็รักมันเหมือนมึง ไม่งั้นเราจะมาเดินประกบมันกันขนาดนี้ทำไม”
“บางทีมึงก็ไม่ต้องพูดหมดทุกเรื่องนะไอ้รัญ บรรยากาศมันน่าขนลุกเพราะมึง” สายฟ้าบ่นไปตามประสา ส่วนผมหัวเราะหึๆ ในลำคอ
“ขอบใจพวกมึงมาก”
“แน่ใจนะว่าไม่ให้ไปด้วย”
“มึงอยากเสือกเรื่องภายในครอบครัวกูขนาดนั้นเลยเหรอสายฟ้า”
“ปากมึงมันอย่างนี้ไงพระพาย”
“หยอก ไอ้สัส” ผมตบไหล่มันทีนึง พวกเราเดินมาถึงบริเวณที่ผมจอดรถเอาไว้ ผมหันกลับมาเผชิญหน้าเพื่อนทั้งสองที่เดินขนาบข้างมาส่งถึงรถเพราะไม่อยากปล่อยผมไว้คนเดียวจนเกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดเหมือนเมื่อวาน แต่ว่ากันตามตรง นักข่าวพวกนั้นคงไม่ใจกล้าบุกหาผมเป็นครั้งที่สองหรอก “กูแค่กลับบ้านไปบอกความจริงกับครอบครัว ไม่ได้จะไปออกรบที่ไหน”
“ต่างกันยังไงล่ะวะ เรื่องนี้ก็เหมือนไปออกรบดีๆ นี่แหละ”
“มึงชอบตลกกลบเกลื่อนทั้งที่ข้างในเครียดชิบหาย” ดารัญส่ายหน้าไม่เห็นด้วย ผมชะงัก แต่ไม่ได้แปลกใจที่มันดูออก เราคบกันมานานจนรู้ยันไส้พุงหมดแล้ว
“ก็ดีกว่าเครียดทั้งนอกทั้งใน”
“แล้วไม่เครียดเหรอวะที่ต้องทำเป็นเฮฮาทั้งที่ไม่ได้รู้สึกจริงๆ”
“มึงจะต้อนกูให้ได้เลยน้าไอ้รัญ”
“กับคนอื่นมึงจะเก็กเป็นบ้าเป็นบอยังไงก็เรื่องของมึง แต่กับเพื่อนที่อยู่กับมึงมาตั้งแต่มัธยม มึงจะไม่ไว้ใจให้พวกกูแบ่งเบาหน่อยเหรอวะ”
“ไม่เอาน่ารัญ มึงก็แหม” สายฟ้าตบไหล่ดารัญเบาๆ ก่อนหันมาทางผม “รีบเคลียร์รีบกลับไอ้สัส เดี๋ยวเฟนงอแง หน้าที่กูเหรอก็ไม่ใช่ต้องมาคอยเฝ้าแฟนมึงเนี่ย”
“เออน่า กูฝากดูหน่อย”
“ฝากได้ แต่ไม่นาน เข้าใจมั้ย”
“รู้แล้ว”
“อีกอย่าง” สายฟ้าจ้องหน้าผม มันขมวดคิ้วเล็กน้อย “มึงว่าถึงขั้นที่มึงต้องไปแถลงข่าวมั้ยวะ เฮ้ย กูเตือนเลยนะว่าอย่าไปชกนักข่าว ถึงเขาจะถามจี้อะไรมึงเยอะๆ จนร้อนตัวก็เถอะ”
“ใครจะมารยาทแย่ขนาดลงไม้ลงมือกับคนอื่นแบบนั้นวะ”
“จะให้กูตอบจริงเหรอวะ...”
แววตาสายฟ้าวาววับ ปากสั่นระริกคล้ายอยากจะตะโกนออกมาเต็มแก่
“กลับมาที่ประเด็นเดิมดีกว่า” ดารัญกระแอม “มึงต้องแถลงข่าวมั้ย?”
“กูว่าไม่” ผมพูดตามความคิดตัวเอง “เอาจริงๆ กูแค่ถ่ายแบบไปปกเดียว ไม่ได้เป็นนายแบบดังที่ต้องตั้งโต๊ะแถลงข่าวใหญ่โตเวลามีข่าวฉาวสักหน่อย ที่นักข่าวสนใจเพราะกูเป็นน้องชายพี่พริ้งต่างหาก กูกะว่าเคลียร์กับครอบครัวจบแล้วจะชี้แจงผ่านไอจีพี่พริ้งพอ ให้โซเชียลกระจายข่าวกันไป ใครจะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ช่าง”
“แล้วถ้าสมมุติ…” สายฟ้าลดเสียงลงจนเป็นกระซิบ “มึงปฏิเสธไปแล้วมีคนขุดหลักฐานมาได้ล่ะวะ?”
“มึงบอกกูเองว่าไม่เห็นหน้ากู”
“กูไม่ได้ดู!”
“กูยังไม่ได้ว่าอะไร” ผมยักไหล่ “แต่ก็ไม่อะไรนะถ้ามึงจะเคยดูเพื่อศึกษาลีลา…”
“กูมีลีลาเป็นของตัวเอง ขอบคุณ พวกกระหน่ำซอยไม่ยั้งแถมยังฟาดก้นเขารัวๆ แบบมึงไม่ใช่แนวกู”
“...”
“...”
“ขอบคุณที่พวกมึงรู้ตัวกันสักทีว่าทำบรรยากาศเลิ่กลั่กกระอักกระอ่วนไปหมด” ดารัญกลอกตา มันแย่งรีโมตรถในมือผมไปกดปลดล็อกและเปิดประตูดันผมเข้าไปข้างใน กุญแจรถถูกยัดใส่มืออีกครั้ง เพื่อนรักตบไหล่ผม สบตานิ่ง “โชคดีมึง กูอวยพร มึงก็เหมือนแมลงสาบ ฆ่าไม่ตาย กูเชื่ออย่างนั้น”
“ถึงจะแปลกไปหน่อยแต่ก็ขอบใจ” ผมพยักหน้ารับ เอื้อมมือจะปิดประตูแต่สายฟ้าแทรกตัวขวางไว้ก่อน มันเท้ามือกับขอบประตูรถ จ้องหน้าผมนิ่ง สีหน้าจริงจัง
“มึง คือกู…”
“สายฟ้า” ผมแทรกก่อนมันพูดจบ สบตาอีกฝ่ายด้วยแววตาเข้าใจ “ขอบคุณที่ครั้งนึงมึงเคยติดตามผลงานกู กูจะเก็บความรู้สึกนี้ไว้ในใจตลอดไป”
“...”
“เจอกันพวกมึง”
ผมปิดประตู สบตาดารัญและหันไปทางสายฟ้าที่หน้าเหมือนปลาขาดน้ำ ดีใจที่มีเพื่อนแบบพวกมัน อย่างน้อยตอนนี้ผมก็ได้ผ่อนคลายก่อนเจอกับความจริง
เป็นอีกครั้งที่การกลับบ้านทำให้ผมรู้สึกหนักอึ้งในทุกๆ ก้าวที่เดิน พี่พริ้งไลน์มาบอกว่าทุกคนรวมตัวกันอยู่ที่ห้องรับแขก ผมหยุดที่หน้าประตูห้องนั้น จ้องบานประตูนิ่ง สูดลมหายใจเข้าลึกก่อนเคาะประตูแล้วก้าวเข้าไป
หมดเวลาหนีอดีตและได้เวลาเผชิญหน้ากับสิ่งที่เคยทำไว้สักที
“พ่อแม่สวัสดีครับ” ผมยกมือไหว้พวกท่าน ใจชื้นเล็กน้อยที่ทั้งสองคนรับไหว้ แม่ยิ้มให้ผม ถึงสีหน้าจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่แต่ก็ไม่เหมือนพ่อที่หน้านิ่งจนเดาอารมณ์ไม่ถูก ความกดดันแผ่ออกจากตัวเขาจนผมต้องหนีด้วยการหันไปโบกมือทักทายพี่พริ้งกับพี่เพลิง “ไงพี่ๆ ผมกลับมาแล้ว ให้นั่งตรงไหนดี”
“มานี่สิ” พี่เพลิงกวักมือเรียก เขาตบมือลงพื้นที่ว่างข้างตัวบนโซฟา ผมเดินไปนั่ง ระหว่างนั้นรู้ตัวดีกว่าไม่กล้าสบตาใครสักคน
“พาย” เสียงพี่พริ้งดังขึ้น ตอนนั้นเองที่ผมเงยหน้ามองเธอ
ไม่ได้มีสายตาผิดหวังอย่างที่คิดไว้ มีแค่ความเป็นห่วงที่ผมสัมผัสได้จากพี่สาวตัวเอง
“ครับ”
“พร้อมจะเล่ามั้ย” พี่พริ้งถามผมอย่างระมัดระวัง
“ถ้าพร้อมก็ค่อยเล่า” พี่เพลิงเสริม เขาตบไหล่ผม “พวกเราคุยกันแล้ว อยากให้นายสบายใจที่สุดเท่าที่จะทำได้”
“แม่เป็นห่วงพายนะลูก” คุณแม่ยิ้มให้ ผมเม้มริมฝีปากแน่น เบนสายตาไปทางพ่อ เขาจ้องกลับมานิ่ง ยกแก้วชาขึ้นจิบและวางลง เสียงกระทบของแก้วเซรามิกกับจานรองดังกริก เป็นเสียงเดียวที่ดังชัดในช่วงเวลานี้
“ใช้เวลาคิดทบทวนซะให้พอก่อนพูดออกมา เพราะพ่อต้องการฟังแค่ ‘ความจริง’ จากปากแก”
น้ำเสียงพ่อเรียบพอๆ กับใบหน้า ผมนึกอยากรู้ความรู้สึกเขาสักนิด เสียดายที่ทำแบบนั้นไม่ได้ ความเงียบปกคลุมอยู่พักหนึ่ง บรรยากาศจะว่าหนักก็ไม่ขนาดนั้น แต่มันอึดอัดมากกว่า เหมือนมีคนเอาถุงพลาสติกครอบหัวผมไว้ บังคับให้หายใจภายใต้อากาศที่จำกัด
ยิ่งยื้อต่อไปอากาศยิ่งหมด
“พ่อ แม่ พี่พริ้ง พี่เพลิง” ผมเรียกพวกเขา เงยหน้าสบตาทุกคน หัวใจเต้นถี่ เหงื่อออกเต็มมือไปหมดแต่มือกลับเย็นเยียบ “ข่าวที่ออกมา เป็นผมเองนั่นแหละ”
ผมคาดเดาปฏิกิริยาทุกคนไว้ว่าคงจะลุกขึ้นชี้หน้าด่าไม่ก็ถูกมองด้วยสายตารังเกียจผิดหวัง แย่กว่านั้นพ่ออาจปาแก้วชาใส่หน้า แต่ทั้งหมดที่จินตนาการไว้กลับไม่เกิดขึ้น ไม่สักนิดจนผมต้องย้ำออกไป
“แอคนั้นเป็นของผมจริงๆ จะไม่พูดอะไรกันหน่อยเหรอครับ?”
“จะให้พูดอะไร” พ่อแทรกขึ้นมา เขาสบตาผมนิ่ง “ด่าจนแกเตลิดไปอีกงั้นเหรอ”
“ก็เป็นสิ่งที่พ่อทำมาตลอดนี่ครับ” ผมเผลอหลุดปากพูดออกไป “ขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจ”
“พระพาย บอกแม่ได้มั้ยว่าทำไมลูกถึงทำแบบนั้น”
“ผม…”
“พี่เชื่อว่าทุกการกระทำมีเหตุผล” พี่พริ้งเอื้อมมือบีบขาผมเบาๆ ผมสบตาเธอ อีกฝ่ายยิ้มให้ “ตอนนี้พวกเราอยากฟังเหตุผลของพายนะ”
“จะไม่มีใครซ้ำเติมนาย” พี่เพลิงบอกผม
“ผมไม่ค่อยอยากพูดถึงเหตุผลที่ทำ” ผมถอนหายใจ เบนสายตาสบกับพ่ออีกครั้ง “มันจะแย่ลงกว่าเดิมมั้ยถ้าผมบอกว่าเป็นเพราะพ่อ”
ความเงียบเข้าปรกคลุมพวกเราอีกครั้ง ใจผมเต้นถี่ ความจริงที่ว่าพ่ออาจโกรธผมแวบเข้ามาในหัวอีกครั้ง มันใช้เวลาหลายปีกว่าพ่อจะยอมอ่อนลง ถ้าการกระทำของผมทำให้เขาผิดหวังเสียใจจนกลายเป็นแบบเดิมอีกผมจะไม่โทษใครนอกจากการตัดสินใจของตัวเองในอดีต
“เล่าสิ พ่ออยากฟัง”
“พ่อ…”
“เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้วพระพาย” พ่อโน้มตัวมาประสานมือจ้องหน้าผม “คราวที่แล้วเราเปิดอกคุยกันก็จริง แต่ไม่ใช่ทั้งหมดแกก็รู้ดี ยังมีหลายอย่างในใจของพ่อกับแกที่ถูกซ่อนเอาไว้ เคลียร์ให้จบในวันนี้”
“ครับ” ผมรับคำ ก้มหน้าลงเล็กน้อย รวบรวมกำลังใจก่อนเงยหน้าสบตาเขาแล้วเล่าทุกอย่างไปตามจริง “มันแย่นะที่ต้องฟื้นฝอยหาตะเข็บกับเรื่องที่ทำให้เราผิดใจกัน แต่ที่ผมเปิดแอคนั้นขึ้นมาเพราะผมอยากลองทำอะไรที่อิสระและสุดโต่งบ้าง ผมอยู่ในกรอบของพ่อมาตลอด พ่อสั่งซ้ายผมไม่เคยคิดจะไปขวา ยอมพ่อทุกอย่างเพราะอยากให้พ่อภูมิใจในตัวผมเหมือนพี่เพลิงกับพี่พริ้งที่เก่งแล้วก็โคตรโดดเด่น…”
“พ่อจำได้ใช่มั้ย ผมบอกว่าชอบได้ทั้งสองเพศตอนมอหก เป็นครั้งแรกที่ผมไม่ทำตามที่พ่อสั่ง ไม่ยอมเลิกกับแฟน ดื้อกับพ่อในเรื่องที่เคยยอมให้ คงเพราะตอนนั้นผมโตแล้วและรู้สึกว่าที่ผ่านมาไม่ได้ทำสิ่งที่ตัวเองต้องการจริงๆ ผมทำแต่สิ่งที่พ่อต้องการ ผมไม่มีความสุขสักนิด แต่ผมก็ยอมเรียนบริหารตามที่พ่อสั่ง ผมคิดว่าพ่อจะปล่อยผมบ้างถ้าผมตามใจ แต่ก็ไม่”
“พ่อยังส่งคนตามกดดันแฟนเก่าผม จริงๆ เรื่องนี้ผมก็ไม่โทษพ่อซะทีเดียวหรอก เราห่างๆ กันอยู่ก่อนแล้ว แต่มันคงดีกว่านี้ อย่างน้อยก็กับเขาที่การเลิกของเราเป็นการตัดสินใจแค่เราสองคนไม่ใช่เพราะจากแรงกดดันของพ่ออีกส่วน หลังจากนั้นพ่อน่าจะจำได้ว่าเราทะเลาะกันใหญ่โต ผมไม่ลงให้พ่ออีก ตอนนั้นแหละที่ผมเปิดแอคนั้นขึ้นมา”
“ตัวตนของผมในแอคนั้นไม่มีใครรู้จัก จะทำอะไรก็ได้ มันไม่กระทบทั้งตัวผมหรือนามสกุลของตระกูลที่พ่อกลัวว่ารสนิยมทางเพศของผมจะทำให้มันดูไม่ดี ผมสามารถแสดงความต้องการทางเพศที่ถูก ‘จำกัด’ ออกมาได้ในแอคนั้น ไม่ต้องคีพลุค ไม่ต้องกดดัน เพราะคนที่ฟอลผมก็เป็นพวกเดียวกัน มีรสนิยมเหมือนกัน มันเป็นอิสระที่ผมเพิ่งเคยได้รับ...”
“ผมไม่คิดว่าวันนึงมันจะย้อนกลับมาเล่นงานตัวเอง” ผมถอนหายใจหลังเล่าเรื่องราวยาวเหยียดไม่หยุดพัก ละสายตาจากพ่อไปทางพี่พริ้งและพี่เพลิง “พี่ๆ เลยโดนผลกระทบไปด้วย ผมได้ตั้งใจให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ ไม่ได้อยากให้ชื่อพี่สองคนพ่วงท้ายด้วยคำว่ามีน้องชายที่เปิดแอคเค่อลงคลิป...”
“พระพาย พอเถอะลูก” แม่เรียกผมไว้ เสียงเธอสั่นเครือ น้ำตาคลอหน่วย ผมกัดปากตัวเองแน่น เรื่องของผมทำทุกคนเจ็บปวดได้ขนาดนี้ “ไม่เป็นไรเลย ไม่เป็นไรจริงๆ เชื่อแม่เถอะ”
“ผมขอโทษ” ผมก้มหน้าลง ละอายใจจนไม่กล้าสบตาใคร
“ไม่หรอกพาย” พี่พริ้งกุมมือผมเอาไว้ พอเงยหน้าก็เห็นเธอส่งยิ้มให้ “ถ้าพี่ไม่พาพายเข้าวงการ เรื่องแบบนี้คงไม่เกิด ทั้งที่พี่ก็รู้ดีว่าวงการนี้มันเป็นยังไง”
“อย่าโทษตัวเองเลยพริ้ง” พี่เพลิงแทรกขึ้น “พี่มองว่ายังไงเรื่องของพระพายมันเป็นความลับได้ไม่ตลอดหรอก ถึงน้องมันไม่เข้าวงการ แต่ก็ยังเป็นทายาทคนหนึ่งของตระกูล สักวันอาจถูกขุดเรื่องนี้อยู่ดีถ้าพลาด”
“นั่นสินะ ผมหนีไม่พ้นจริงๆ นั่นแหละพี่” ผมถอนหายใจ ถึงจะเลิกเล่นแอคเค่อไปหลังจริงจังกับเฟน แต่เรื่องแบบนี้ถ้าจะขุดมันก็ไม่ยาก แม้ผมจะมั่นใจว่าเซฟตัวเองในระดับหนึ่งก็ตาม
“พระพาย” พ่อเรียกผมหลังเงียบไปนาน ผมเกร็งเล็กน้อยก่อนสบตาเขา
“ครับ”
“ลำบากมากใช่มั้ยชีวิตที่ผ่านมา”
ผมนิ่งไปอึดใจ สบตาพ่อนิ่ง นึกทบทวนความรู้สึกของตัวเองอยู่สักพักแล้วตอบไปตามตรง
“ครับ ค่อนข้างอึดอัด”
พ่อพยักหน้ารับ เขาหลุบตาลง เงียบไป คนอื่นก็เงียบตามไม่ส่งเสียงขึ้นมาสักนิด ผมนั่งนิ่ง รอให้พ่อตกผลึกความคิดตามที่เขาต้องการ
“ขอบใจที่บอกกันตามตรงว่าพ่อทำให้แกเป็นแบบนี้”
“พ่อ ผม…”
“คิดว่าพ่อจะด่าที่ทำชื่อเสียงตระกูลเสื่อมเสียใช่มั้ย?” เขาถาม ผมเม้มริมฝีปาก พยักหน้ารับน้อยๆ ไปตามตรง “เรื่องแบบนี้ในสายตาพ่อ ให้พูดตามตรง พ่อรับไม่ได้ที่แกถ่ายรูปถ่ายคลิปอะไรแบบนั้นเผยแพร่ให้คนอื่นดู”
ผมหน้าชา ถึงจะเตรียมตั้งรับมาแล้วแต่พอได้ยินจากปากพ่อมันก็อดไม่ได้อยู่ดี
“ผมรู้ ผม…”
“แต่สาเหตุที่แกเลือกทำแบบนั้นมันเป็นเพราะพ่อ การกระทำของพ่อบีบแกมากเลยใช่มั้ยพระพาย” พ่อสบตาผม คำถามของเขาไม่ต้องการคำตอบเมื่อเจ้าตัวพูดต่อทันที “ครั้งนี้พ่อไม่โทษแก พ่อโทษตัวเอง ขอโทษที่บีบแกขนาดนั้น บังคับให้ทำแต่เรื่องที่แกไม่ชอบ พ่อเป็นพ่อที่แย่มากใช่มั้ย?”
ผมนิ่งไป ไม่กล้าตอบอะไร ความรู้สึกผมมันก้ำกึ่งกัน พ่อไม่ได้แย่ขนาดนั้นแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าสิ่งที่พ่อเคยทำมันทำให้ผมไม่ชอบใจ เพราะฉะนั้นความเงียบเป็นคำตอบสำหรับผมตอนนี้ และความเงียบทำให้ผมได้ยินเสียงร้องไห้ของแม่กับพี่พริ้ง และเสียงปลอบทั้งคู่ของพี่เพลิง
“เราเริ่มกันใหม่ได้มั้ยพ่อ ผมไม่อยากพูดถึงเรื่องเก่าๆ แล้ว”
“พระพาย”
“ครับ”
“ความสุขที่พ่อเอามาจากแก ย้อนเวลากลับไปคืนให้ไม่ได้แล้ว” พ่อว่าเสียงเรียบ ก่อนหางเสียงจะอ่อนลงเหมือนกับสายตาของพ่อ “แต่หลังจากนี้พ่อจะไม่ขัดอะไรแกอีก เป็นอย่างที่อยากเป็น ใช้ชีวิตให้มีความสุข ขอโทษสำหรับทุกสิ่งที่ผ่านมา ความเห็นแก่ตัวของพ่อมันส่งผลกระทบในวงกว้างจริงๆ”
“พ่อ…” ผมพูดอะไรไม่ออก เรื่องมันเกินกว่าที่คาดเอาไว้ ไม่สิ มันคนละทางกับที่ผมคาดเอาไว้เลย
“เรื่องข่าวพ่อจะจัดการเอง ขออย่างเดียวแกเลิก…” พ่อเว้นคำพูดเอาไว้ แต่ผมรู้ดีว่าเขาหมายถึงอะไร มันไม่ใช่เรื่องที่ต้องเสียเวลาคิด ผมพยักหน้ารับ
“ผมจะเลิก อันที่จริงผมเลิกมาสักพักแล้ว” พูดถึงตรงนี้ผมก็ยิ้มออกมา “ตั้งแต่ที่ผมคบกับเฟน...หมายถึงแฟนผมตอนนี้ผมก็เลิกทุกอย่างเพื่อเขา พ่อครับ ผมอยากให้พ่อรู้ว่าผมรักเขามากนะ น้องทำให้ผมเปลี่ยนแปลงตัวเองในหลายๆ อย่าง”
“อืม พ่อเข้าใจแล้ว” พ่อพยักหน้า “เคยบอกอยู่ให้พามาทำความรู้จัก”
“น้องน่ารักจริงๆ ค่ะพ่อ” พี่พริ้งเสริม เธอเลิกร้องไห้แล้วแต่ตายังแดงๆ อยู่ “หนูเคยเจอน้อง เขาเป็นแฟนคลับหนูด้วยนะคะ”
“ชักอยากเจอขึ้นมาซะแล้วสิเด็กคนนี้” คุณแม่ยิ้มในขณะที่ปาดน้ำตา
“เคลียร์เรื่องทุกอย่างเสร็จนายก็พาน้องมาเจอพวกเราหน่อยแล้วกัน” พี่เพลิงพูด “นัดล่วงหน้านะ พี่จะเคลียร์ตารางเวลาให้ อยากเจอคนที่ทำให้นายยิ้มได้แบบนี้”
“ขอบคุณครับ ทุกคนเลย” ผมสบตาพวกเขาแล้วหยุดที่พ่อ “ผมดีใจที่วันนี้เราไม่มีอะไรค้างคากันแล้ว”
“พ่อก็ดีใจ”
ผมคิดว่าวันนี้ผมได้ครอบครัวกลับคือมาร้อยเปอร์เซ็นต์แล้วล่ะ
ส่วนแอคบิ๊กไซซ์…
จะลบทิ้งทั้งแอคหรือล้างทวิตแล้วเปลี่ยนเป็นแอคขายของดีวะ ยอดฟอลเยอะซะด้วยกู ขายสู้กับดารัญมัน เผลอๆ รวยไม่รู้เรื่อง แต่คิดอีกทีลบทิ้งไปนั่นแหละดีแล้ว ผมไม่เสียดายหรอก เพราะถึงลบไป…
ของผมก็ยังใหญ่เหมือนเดิม : )
[เฟน]
ทุ่มกว่าแล้วพี่พระพายยังไม่ถึงห้อง เขากลับบ้านไปตั้งแต่ห้าโมงกว่าแล้วเท่าที่ผมรู้จากพี่สายฟ้า ไม่รู้ว่าพี่เขาเป็นยังไงบ้าง ผมไม่กล้าโทรหา ไม่กล้าไลน์ถาม ได้แต่เดินวนไปมาในห้องเป็นหนูติด...ติดอะไรนะ ติดกาวหรือเปล่า ฮื่อ ช่างเถอะ
ตอนแรกพี่สายฟ้ากับพี่ดารัญมาอยู่เป็นเพื่อนผมที่ห้องด้วย ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าพี่พระพายส่งมา ผมเกรงใจมากๆ ยิ่งเขาสั่งไก่สั่งพิซซ่ามาให้ผมก็ยิ่งเกรงใจ ฝืนกินไปไม่กี่คำก็ต้องวางเพราะห่วงพี่พระพายจนกินไม่ลง ก่อนผมจะขอร้องให้พวกพี่เขากลับไปก่อนเพราะผมอยากอยู่คนเดียว อีกอย่างไม่อยากรบกวนด้วย โชคดีที่พี่ๆ เข้าใจ หรือเพราะเห็นผมเบะจะร้องไห้ใส่ก็ไม่รู้เลยยอมกลับแต่โดยดี
ผมพยายามเบี่ยงเบนความสนใจตัวเองด้วยการเปิดเน็ตฟลิกซ์ดูหนัง แต่ดูไม่รู้เรื่อง เหมือนเปิดหนังให้ดูผมมากกว่า สุดท้ายเลยลุกไปอาบน้ำทาแป้งตัวหอมๆ เวลาพี่พระพายกลับมากอดจะได้ชื่นใจ
แต่รอนานแล้ว เมื่อไหร่พี่จะกลับมากอดผมสักทีนะ?
“เราอยากกอดพี่แล้วนะพี่พระพาย”
ผมบ่นกับตัวเองเบาๆ ตอนนั้นเองที่ได้ยินเสียงไขกุญแจหน้าห้อง ผมรีบเด้งตัวลุกจากเตียงทันที พอดีกับที่ประตูเปิด พี่พระพายก้าวเข้ามาในห้อง ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก รู้ตัวอีกทีผมก็โดดเข้าไปกอดพี่เขาแน่นๆ แล้ว
“เฟน?”
“โอ๋นะพี่” ผมกอดเขาแน่นกว่าเดิม ซุกหน้ากับไหล่กว้าง “เราอยู่ตรงนี้นะ พี่ไม่ร้องนะ”
ผมคิดว่าที่เขากลับมาช้าต้องเป็นเพราะเคลียร์กันไม่เข้าใจแน่ๆ เพราะถ้าตกลงกันดีพี่พระพายต้องกลับมากอดผมเร็วกว่านี้หรือไม่ก็ไลน์มาบอกกันสิ แต่ผมจะไม่ถามอะไรให้จี้ใจเขาหรอก แค่กอดพี่พระพายไว้แน่นๆ ให้กำลังใจเขาก่อนก็พอ
“หนู พี่ยังไม่ได้ปิดประตู”
“เราเป็นห่วงพี่มากๆ เลย นั่งรออยู่ตั้งนาน”
“เอ่อ หนู…”
“ไม่เป็นไรนะพี่ เราอยู่กับพี่ตรงนี้นะ” ผมเงยหน้าสบตาเขา พยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล ผมสงสารพี่พระพายมากๆ แต่ถ้าผมร้องไห้ ใครจะเข้มแข็งคอยพยุงพี่เขาล่ะ?
“พี่ไม่เป็นไรเฟน ขอปิดประตูแป๊บนึงนะ” พี่พระพายยิ้มให้ผม เขาขยับตัวเล็กน้อย ผละมือที่โอบเอวผมไว้ไปปิดประตูห้อง ก่อนกลับมายกผมอุ้มเข้าเอวตัวเอง ผมตกใจเลยตวัดขารัดเอวพี่พระพายไว้แน่น แขนก็โอบรอบคอเขา
“พี่?”
“กลับมากอดหนูแน่นๆ แล้วนะคะคนดี”
“ฮืออออ พี่ไม่เป็นไรนะ” สุดท้ายผมก็ทนไม่ไหว น้ำตาไหลแหมะๆ ยิ่งเห็นพี่พระพายยิ้มให้แล้วบอกว่าไม่เป็นไรใจผมก็ยิ่งเจ็บ ทำไมเขายังยิ้มได้อีก หรือเพราะไม่อยากให้ผมไม่สบายใจ
“พี่ไม่เป็นไร หนูน่ะเป็นอะไร?” พี่พระพายมีท่าทีตกใจ เขาอุ้มผมไปนั่งปลายเตียง ส่วนตัวเองนั่งยองๆ กับพื้นยื่นมือปาดน้ำตาให้ผมป้อยๆ “เงียบก่อนคนเก่ง ฮึบๆ ไม่สะอื้น เดี๋ยวคุยไม่รู้เรื่อง”
ผมพยายามฮึบตามที่พี่พระพายบอก ใช้เวลาอยู่สักพักน้ำตาถึงหยุดไหล
“พี่”
“ครับ ว่าไงหนู”
“เราร้องไห้แทนพี่ไปแล้วนะ เพราะพี่เอาแต่ยิ้ม”
“หืม?”
“พี่ไม่ต้องฝืนยิ้มเพราะกลัวจะทำให้เราเป็นห่วงถ้าร้องไห้นะ เราจะปลอบพี่เอง ถึงเราตัวแค่นี้แต่เราเข้มแข็งพอจะปลอบพี่ได้ ไม่เชื่อเราเหรอ”
“หนู…” พี่พระพายยิ้มกว้างกว่าเดิม เขาใช้ปลายนิ้วโป้งปาดน้ำตาผมที่เริ่มซึมหางตาอีกครั้งจากนั้นไล้ปลายนิ้วมาที่แก้ม เกลี่ยเบาๆ “พี่ว่าเราน่าจะเข้าใจไปคนละเรื่องนะ เอางี้ หนูคิดว่าพี่เป็นอะไร?”
“เรา…”
“บอกได้เลยค่ะ ไม่เป็นไร”
“เราคิดว่าพี่เคลียร์กับที่บ้านไม่เข้าใจ” ผมตอบไปตามตรงในขณะสบตาเขา “เพราะพี่กลับมาช้าแถมยังไม่ไลน์บอกอะไรเราเลยสักอย่าง เราคิดว่าพี่ไม่อยากบอกให้เราไม่สบายใจ”
“โธ่ คนดีของพี่ มานี่มา ให้พี่กอดหนูแน่นๆ ก่อน” พี่พระพายลุกขึ้นมานั่งข้างๆ เขาดึงผมเข้าไปกอดแน่นจนหน้าผมซุกกับอกพี่เขา ทั้งหัวทั้งแก้มถูกจมูกโด่งหอมฟอดๆ พี่พระพายลูบหลังผมเบาๆ “ตัวหอมจังเลยค่ะ”
“เราอาบน้ำทาแป้งอย่างดีเลยนะ” ผมอวด
“จริงอะ?”
“อื้อ พี่กลับมากอดเราจะได้หอมๆ”
“น่ารักอีกแล้ว” พี่พระพายก้มหน้าหอมแก้มผมอีกฟอด “เพราะหนูน่ารักแบบนี้พี่เลยมีข่าวดีมาบอก อยากฟังมั้ย?”
“หือ?” ผมผละตัวจากอ้อมกอด เงยหน้าสบตาพี่พระพาย กะพริบตาปริบๆ จ้องเขาที่เอาแต่ยิ้มจนต้องขานรับ “อื้อ เราอยากฟัง พี่บอกเรานะ”
“ข่าวดีก็คือ…” เขาเว้นจังหวะให้ผมใจเต้นเล่นจนน่าตี “พี่เคลียร์กับที่บ้านเรียบร้อยแล้ว ทุกคนเข้าใจและให้อภัยพี่ ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วนะเฟน หนูไม่ต้องร้องไห้แล้ว”
ถึงพี่พระพายจะพูดแบบนั้น…
“ฮือออออ”
“อ้าว ไหงร้องมากกว่าเดิม หนู โอ๋ๆ นะ หนูร้องทำไมเนี่ย พี่ใจบาง หยุดก่อนเร็วคนเก่งของพี่ ไม่ร้องนะคะ”
“กะ ก็เรา เรา…” ผมปาดน้ำตาทิ้งลวกๆ สบตาพี่พระพาย เขามีสีหน้าเลิ่กลั่กเมื่อเห็นผมร้องไห้ “เราโล่งใจนี่นา ฮือออ เป็นห่วงพี่มากๆ เลย พอได้ยินว่าทุกอย่างเรียบร้อยเราเลยดีใจกับพี่มากๆ”
“เฟนเอ๊ย ยัยหนูของพี่” พี่พระพายหัวเราะ เขาดึงผมไปกอดแน่นๆ อีกครั้งแล้วปล่อยออก ดวงตาคมกริบจ้องสบลึกเข้ามาในตาผม “หนูเป็นเด็กที่น่ารักมากๆ รู้ตัวมั้ยเฟน ตัวหนูก็มีแค่นี้แต่ทำไมใจกว้างเท่าจักรวาลเลยหืม?”
“พี่เว่อร์”
“ไม่เว่อร์เลย ความจริงทั้งนั้น” เขาลูบหัวผม แววตาอ่อนโยนรับกับรอยยิ้มบาง “ขอบคุณหนูมากนะเฟนที่อยู่กับพี่ เป็นห่วงพี่ พี่ดีใจที่หนูอยู่ตรงนี้นะ”
“เราก็ดีใจที่เรื่องผ่านไปด้วยดี” คราวนี้ผมเป็นฝ่ายเข้าไปกอดเขา แนบแก้มกับไหล่พี่พระพาย “แล้วเรื่องแก้ข่าว?”
“พี่พริ้งจะจัดการให้พี่เอง ส่วนคำตอบก็คงต้องเลี่ยงไม่บอกความจริงนั่นแหละ ไม่งั้นมันกระทบกันไปหมด ไม่ได้เสียแค่พี่คนเดียว ส่วนเรื่องคนปล่อยข่าวคงเป็นหนึ่งในคนที่เคยมีอะไรกับพี่แล้วจำพี่ได้ เลยขายข่าวเพื่อเงินมั้ง ข่าวฉาวมันราคาแพง พี่เพลิง พี่ชายพี่สืบเรื่องนี้อยู่ แต่สาวไปถึงตัวแล้วจะทำยังไงต่อก็ไม่รู้เหมือนกัน คงต้องแล้วแต่พี่เขา” พี่พระพายลูบหัวผมในขณะที่เล่า “แย่จังเลยพี่เนี่ย ก่อเรื่องไว้แต่ให้คนอื่นตามแก้”
“เก็บไว้เป็นบทเรียนนะพี่” ผมบอกเขา หอมไหล่ปลอบพี่พระพายเหมือนที่เขาเคยหอมผม แล้วเงยหน้าส่งยิ้มตาหยีให้ “อย่างน้อยก็มีเรื่องดีๆ นะ”
“เรื่องอะไรหืมเรา?” เขาก้มหน้ามองผม
“พี่ได้เจอเราไง” พอผมตอบแบบนั้นพี่พระพายก็หัวเราะออกมา “จริงๆ นะ เรานี่แหละเรื่องดีๆ ของพี่”
“เชื่อแล้ว เชื่อที่สุดเลย ดูซิ พูดจาน่ารักใส่พี่อีกแล้ว แกล้งพี่เหรอเรา แต่เดี๋ยวนี้พี่สงบจิตสงบใจไม่ตกหลุมอ้อนเธอง่ายๆ แล้วนะยัยตัวดี”
ผมกะพริบตาปริบ มองพี่พระพายที่ปากบอกว่าอดทนไม่ตกหลุมอ้อนของผมได้แล้วเลยอยากพิสูจน์ ยื่นหน้าเข้าไปใกล้เขา จุ๊บปลายจมูกพี่พระพายเบาๆ
“แต่หนูน่ารักนะ พี่ไหวเหรอ”
“หนูววววววว!!!” พี่พระพายส่งเสียงวี้ดดดดแล้วพุ่งตัวมาฟัดมากอดผม “น่ารักๆๆๆ น่ารักจังเลยค่ะยัยหนูของพี่ มาหอมหัวมาจุ๊บเร็วคนดี โอ๊ยใจบาง อยากจะดุ อยากจะดันเธอให้หัวสั่นหัวคลอนนนน”
“พี่พอก่อน อื๊อ!” พี่พระพายจูบผมหนักๆ จนแทบหายใจไม่ทัน มือก็ล้วงเข้ามาในเสื้อนอน ทั้งบีบทั้งลูบจนผมต้องดิ้นหนีออกมา “พี่อย่าทำกับเราแบบนี้สิ เราอุตส่าห์เป็นห่วงพี่จนกินอะไรไม่ลง พี่จะมากินเราตอนนี้ไม่ได้นะ พี่สายฟ้าสั่งพิซซ่ามาให้กินเรากินไปแค่ครึ่งชิ้นเองเนี่ย”
“เดี๋ยวนะ” พี่พระพายชะงัก เขาจับตัวผมออกมาจ้องหน้ากัน คิ้วขมวดนิดๆ ผมปรับอารมณ์แทบไม่ทัน “หนูยังไม่กินอะไรอีกเหรอ?”
“เอ่อ เรากินสิ บอกแล้วไงว่ากินพิซซ่าไปครึ่งชิ้น”
“แค่นั้น?”
“อ่า กินไก่ไปด้วยอีกชิ้นนึง” ผมหลุบตาลง เสียงเบาลงเรื่อยๆ รู้ตัวแล้วว่าพี่พระพายต้องดุแน่ๆ ที่ไม่ยอมหาอะไรกินให้อิ่มท้อง
“เฟน หนูเป็นห่วงพี่ใช่มั้ย?”
“อื้อ เป็นห่วงมากๆ”
“งั้นหนูรู้ใช่มั้ยว่าพี่ก็เป็นห่วงหนู” พี่พระพายบอก เขาเชยคางผมให้เงยหน้าสบตากัน “อย่าเก็บเรื่องของพี่ไปเครียดจนไม่ดูแลตัวเองแบบนี้สิ ไม่งั้นเด็กดีของพี่จะกลายเป็นเด็กดื้อนะ”
“เราขอโทษ”
“พูดขอโทษพี่ไม่รับค่ะ” พี่พระพายส่ายหน้า ส่วนผมหน้าหงอย “ไปหยิบพิซซ่ามากินให้อิ่มเลย ถ้าท้องไม่ป่องมาให้พี่ฟัดพี่จะไม่หายโกรธ”
“แต่กินเยอะจะอ้วนนะ”
“พี่ชอบที่หนูมีน้ำมีนวลค่ะ” พี่พระพายยิ้มตาเป็นประกายวาววับ “มันเต็มไม้เต็มมือพี่เวลาบีบ หนูก็รู้ : )”
“พี่บ้า!”
“ถ้าจะบ้าก็บ้ารักหนูเนี่ยเฟน ยัยตัวดีของพี่”
แล้วพี่พระพายก็กินแก้มผมอีกครั้งจนแก้มช้ำไปหมด ฮึ : (
วิจัยเฮงซวย SPSS ไปตาย! (3)
Thunder : @PP เป็นไงบ้างมึง เงียบหายไม่ส่งข่าว
Thunder : เพื่อนๆ ให้อภัยมึงแล้ว อัปเดตหน่อยก่อนที่กูจะเป็นบ้า
Daran : เอาจริงๆ กูว่ามึงเป็นบ้าไปแล้ว @Thunder
Daran : มึงอยู่หอเดียวกันก็ลงไปดูมันที่ห้องสิวะ
Thunder : เออว่ะ
PP : ไม่ต้อวมึว
Thunder : ฮะ? อะไรของมึงวะ
PP : ไม่มีอะไน
PP : กูแค่ยัวไมาสะดวกเจอใคร
PP : เดี๋ยสกูบอดอีกที ขอบใตที่เป็นห้วง
Thunder : ไม่พระพาย กูไม่ได้เป็นห้วง กูเป็นห่วง
Thunder : แต่กูเข้าใจ เรื่องนี้อ่อนไหวสำหรับมึง
Thunder : ไว้พร้อมค่อยเล่าให้พวกกูฟังนะเว้ย เช็ดน้ำตาก่อน ลูกผู้ชายอย่าเสียน้ำตาง่ายๆ สิวะ
Thunder : พิมพ์อะไรมาไม่รู้เรื่องแล้ว กูนึกว่าอ่านจอยลดาพาร์ทดราม่าน้ำตาไหลท่วมแป้นพิมพ์
Thunder : อ้าว หายเลย ไอ้เหี้ย
Daran : มันต้องใช้เวลามึง
Daran : ให้เวลามันหน่อย
Daran : @PP พวกกูอยู่ตรงนี้ พร้อมเมื่อไหร่ก็เล่า
Thunder : @PP @Daran จำไว้มึง พระพาย สายฟ้า ดารัญ เพื่อนกัน เพื่อนตาย ตลอดไป!
หนูจ๋ามาสร้างหนุมานกันเถอะจ้ะ @Mylovelyfen
น้องชวนดูเน็ตฟลิกซ์ ตอนแรกก็นึกว่าจะได้ Netflix and Chill ที่ไหนได้ น้องชิลคนเดียวส่วนกูแขนขวาชาดิ๊กเพราะน้องใช้หนุนแทนหมอน กว่ายัยตัวดีจะหลับ กว่าแขนกูจะหายชา แชตเพื่อนมาก็ตอบไม่ถนัด เวรกรรม...
-------------------------
Netflix and Chill เป็นคำสแลง 18+ ความหมายคือชวนไปอะจึ๋งๆ (หรือเจาะหูในภาษาน้องเฟน555)
เนี่ย ไม่ม่า เราไม่ใช่สายดราม่า สบายใจได้ค่า ใกล้จบแล้วนะคะ ใจหายจังเลย หวังว่าจะอยู่ด้วยกันไปจนจบเรื่องนะคะ ขอบคุณมากๆ ค่ะ
ปล.1 สรุปพี่สายฟ้าเคยดูหรือไม่เคยดูคลิปพี่ พพ. ???
ปล.2 พี่สายฟ้าพี่ดารัญห่วงเพื่อนฟรี พี่ พพ ไม่ได้ดราม่าน้ำตาไหลจนรูดแป้น แต่สวีตกับน้องให้น้องนอนหนุนแขนอยู่ เฟรนด์ฟอเอเว่อร์มาก
#เพื่อนกล่อมนอน
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 26-04-2019 20:44:08
เริ่มหัวข้อโดย: NaunaeZaa ที่ 26-04-2019 20:50:51
:z1:
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 26-04-2019 21:00:27
เริ่มหัวข้อโดย: ursleepingxd ที่ 26-04-2019 22:33:24
เอ๊ะ หรือจะมีเรื่องใหม่กันน้าาาา :katai2-1:
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 26-04-2019 22:44:08
ยิ่งน่ารักยิ่งเปลืองตัว อิอิ พี่สายฟ้านี่แฟนคลับเลยนิ่
ฟรองซ์ต้องพิสูจน์แนวให้ได้นะ
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 26-04-2019 22:52:31
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 26-04-2019 23:15:01
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 26-04-2019 23:33:48
เริ่มหัวข้อโดย: Kelvin Degree ที่ 26-04-2019 23:35:46
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 26-04-2019 23:55:55
เริ่มหัวข้อโดย: pond_sn ที่ 27-04-2019 00:02:50
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 27-04-2019 00:33:21
เริ่มหัวข้อโดย: miikii ที่ 27-04-2019 01:42:17
น่ารักไม่มีที่สิ้นสุด T_________________T
พี่สายฟ้าดูจริงๆสินะ 555555555555555555
เริ่มหัวข้อโดย: Leenboy ที่ 27-04-2019 03:44:52
เริ่มหัวข้อโดย: เมื่อนั้นฝันว่า ที่ 27-04-2019 09:04:49
เริ่มหัวข้อโดย: GBlk ที่ 27-04-2019 12:50:46
เริ่มหัวข้อโดย: gackmanas ที่ 27-04-2019 15:49:17
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 28-04-2019 01:43:42
เริ่มหัวข้อโดย: janamanza ที่ 01-05-2019 10:13:29
เริ่มหัวข้อโดย: JackXy Wu ที่ 01-05-2019 20:51:03
สื่อการเรียนการสอน
เรื่องพี่พระพายผ่านไปด้วยดี พี่พริ้งเคลียร์ให้เรียบร้อยพร้อมขู่ฟ้องทุกสำนักข่าวที่พยายามขุดต่อ พี่พระพายแอบมากระซิบบอกผมว่าพี่เพลิงเองก็สืบเรื่องจนเจอคนปล่อยข่าวและทำการ ‘ขอความร่วมมือ’ จนทุกอย่างกลับมาเป็นปกติ อย่างน้อยผมก็คิดแบบนั้นนะ แต่ก็ดีแล้วล่ะ เพราะตอนนี้เข้าช่วงสอบมิดเทอมพอดี พี่พระพายจะได้ไม่ต้องกังวลกับเรื่องพวกนั้น เพราะแค่เนื้อหาวิชาวิจัยก็ทำพี่พระพายสติหลุดเยอะแล้ว
ส่วนฟรองซ์กลับญี่ปุ่นไปเมื่อสามวันก่อน มีอะไรแปลกๆ นิดหน่อยให้ผมเก็บมาคิด เพราะนอกจากพี่พระพายที่ตามผมไปส่งฟรองซ์แล้ว พี่สายฟ้าก็ยังมาส่งฟรองซ์ด้วย แถมตอนฟรองซ์จะเข้าเกตผมเห็นพี่สายฟ้าจูงมือฟรองซ์ไปคุยอะไรกันไม่รู้สองคน เห็นแค่ฟรองซ์หน้าแดง รีบหมุนตัวเดินเข้าเกต ส่วนพี่สายฟ้าหัวเราะตามหลัง
พี่พระพายบอกสองคนนี้จีบกันอยู่ แต่ก็โดนพี่สายฟ้าโบกหัวไปทีนึง ผมสงสัยมากๆ เลยทักไปถามฟรองซ์ แต่เขาเลี่ยงจะตอบผมเลยถอดใจ เพราะปกติก็คาดคั้นคนอื่นไม่เก่งอยู่แล้ว เดี๋ยวถ้าฟรองซ์อยากเล่าเขาคงเล่าให้ฟังเองนั่นแหละ
แต่ตอนนี้มีอย่างอื่นที่น่าสงสัยมากกว่า เช่น…
“เฟนลูก มีพัสดุมาส่งห้องหนูอีกแล้ว” คุณป้าเจ้าของหอกวักมือเรียกผมให้แวะที่เคาน์เตอร์ กล่องพัสดุขนาดกลางถูกส่งมาให้ หน้ากล่องประทับชื่อร้าน NekoCosplay Shop มีรอยปากกาเมจิกเขียนข้อความในวงเล็บข้างชื่อร้านว่า (สื่อการเรียนการสอน) “ของพระพายเขาน่ะ ป้าฝากหนูรับไปเลยแล้วกันนะ”
“ได้ครับป้า”
ผมพยักหน้า เซ็นชื่อรับของเรียบร้อยก็หอบหิ้วกล่องพัสดุของพี่พระพายขึ้นห้อง เอามันไปวางกองกับกล่องอื่นๆ ที่ถูกส่งมาก่อนหน้านี้ที่มุมห้อง ผมนับดูแล้ว นี่เป็นกล่องที่สิบพอดี ทุกกล่องถูกแกะเช็กของข้างในและแปะเทปไว้เหมือนเดิม ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไร...หมายถึงจากชื่อร้านผมรู้ว่ามันคืออะไร แต่ไม่รู้ว่าของข้างในเป็น ‘แบบไหน’ มากกว่า พี่พระพายไม่เคยเปิดให้ผมเห็น และผมก็ไม่กล้าไปเปิดของเขา มันดูไม่มีมารยาท
พี่พระพายมีท่าทีลับๆ ล่อๆ ตอนของพวกนี้มาส่งช่วงแรก เขาพยายามไม่ให้ผมเห็นชื่อร้านบนกล่อง แต่สุดท้ายผมก็เห็น แต่ไม่ได้ว่าอะไร หลังจากนั้นพี่พระพายก็สั่งบ่อยขึ้น ของมาส่งเยอะขึ้น จากการสังเกตผมคิดว่าพอจะรู้แล้วว่าเขาสั่งมาทำไม แต่ก็ยังถ่ายรูปส่งไลน์ให้พี่สายฟ้ากับพี่ดารัญดูเพื่อยืนยันความคิดตัวเอง
พี่ดารัญส่งจุดสามจุดมาให้แล้วหายไปครึ่งชั่วโมงก่อนตอบกลับมาอีกข้อความว่า ‘มันคงอยากแก้เครียดจากช่วงสอบล่ะมั้ง’ ส่วนพี่สายฟ้าบอกว่า ‘อย่าเข้าไปใกล้กล่องพวกนั้นนะ หนีไป เชื่อพี่!!!’
ชัดเลย
ต้องใช่อย่างที่ผมคิดแน่ๆ
แอ๊ด…
เสียงเปิดประตูห้องดังขึ้นขัดความคิดผม พี่พระพายกลับมาแล้ว เขาดูตกใจที่เห็นผมยืนนิ่งอยู่หน้ากองพัสดุของเขา อีกฝ่ายรีบเดินเข้ามาใกล้
“ป้าบอกว่าฝากพัสดุพี่ขึ้นมากับหนู?”
“อ้อ นี่ไงพี่” ผมชี้กล่องล่าสุด สบตาเขา “เพิ่งมาวันนี้ เราเลยเอามาวางไว้กับกล่องอื่นๆ”
“หนู…” พี่พระพายชะงักไปนิด เขาอ้อมแอ้มถาม “ยังไม่ได้เปิดดูอะไรใช่มั้ย?”
“หือ? เราไม่เปิดดูหรอก เสียมารยาทจะตาย”
“พี่ไม่ได้จะว่าหนูนะเฟน”
“ไม่ๆ เราก็ไม่ได้โกรธ” ผมรีบโบกมือปฏิเสธเมื่อเห็นพี่พระพายหน้าตาตื่น “เราแค่บอกเฉยๆ ว่าพี่ไม่ต้องกังวลนะ เราโอเคกับรสนิยมพี่ทุกอย่างนั่นแหละ”
“เดี๋ยว…” พี่พระพายขมวดคิ้วแน่น “หนูรู้แล้วเหรอ?”
“รู้สิ” ผมพยักหน้ารับแรงๆ ยิ้มให้พี่พระพาย “ไม่ได้เดายากสักหน่อย”
“งั้น…” พี่พระพายหรี่ตาลง เขาถูมือไปมา แลบลิ้นเลียริมฝีปาก ลมหายใจดังฟึดฟัดๆ ค่อยๆ ย่างเท้าก้าวเข้าหาผม “ถ้าพี่จะลอง…”
“ตามสบายเลยพี่ เราโอเค เรารักพี่นะ รับได้ทุกอย่างนั่นแหละ” พอผมตอบไปแบบนั้นพี่พระพายก็ตาวาว เสียงลมหายใจดังหืดหาดมากกว่าเดิม ปีกจมูกบานออกเล็กน้อยเหมือนพยายามจะกลั้นยิ้ม “เดี๋ยวเราขอไปอาบน้ำก่อนนะ เหนียวตัวมากเลย พี่จะแกะเช็กของก็ตามสบาย เราไม่แอบดู สัญญาเลย”
ผมยิ้มให้พี่พระพายอีกครั้งแล้วเดินไปหยิบชุดนอนกับผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำไป ได้ยินเสียงตะโกนร้องเยสดังๆ หลังปิดประตู อดยิ้มไม่ได้ พี่พระพายคงดีใจที่ผมเข้าใจรสนิยมของเขาและไม่ห้าม
ตอนอยู่ญี่ปุ่นเรื่องแต่งคอสเพลย์หรือครอสเดรสเป็นเรื่องปกติจะตาย ถ้าพี่พระพายจะแต่งบ้างผมว่าก็น่ารักดี ช่วงสอบมันเครียดซะขนาดนี้ หาอะไรทำเป็นงานอดิเรกผ่อนคลายได้ผมก็สนับสนุนนะ ไม่ได้มองว่าแปลกอะไร
พี่พระพายยังฮัมเพลงไม่หยุด
เขาคงมีความสุขจริงๆ นั่นแหละที่จะได้แต่งครอสเดรส
พี่พระพายกำลังมองผม อันที่จริงผมรู้ตัวมาสักพักแล้วว่าโดนแอบมอง แต่พอหันหน้าไปเขาก็ทำเป็นก้มหน้าหนี พี่พระพายเป็นอะไรไปอีกแล้วก็ไม่รู้ ผมเลยปิดหนังสือสอบที่กำลังอ่าน ลุกจากเตียงเดินไปหาพี่พระพาย เขานั่งพิมพ์งานอยู่ที่โต๊ะทำงานข้างเตียง
“พี่…” ผมชะโงกหน้ามองพี่พระพาย “พี่แอบมองเรามาตั้งนานแล้ว มีอะไรไม่พูดกันตรงๆ ล่ะ?”
“คือว่าพี่…”
พี่พระพายสายตาลอกแล่ก สุดท้ายก็ถอนหายใจ หมุนเก้าอี้มาหาแล้วดึงตัวผมไปนั่งตักกอดเอวเอาไว้หลวมๆ ผมเอนตัวพิงอกเขา เอี้ยวหน้าไปด้านหลังมองอีกฝ่าย
“หนูพูดจริงใช่มั้ยเฟน ที่บอกว่ารับได้”
“โธ่ เราก็นึกว่าเรื่องอะไร” ผมหลุดหัวเราะ พยักหน้ารับให้เขามั่นใจ “รับได้สิ เราจะโกหกพี่ไปทำไม”
“ก็เผื่อหนูเปลี่ยนใจงี้ พี่ดีใจเก้อเลยนะ” พี่พระพายก้มหน้าหอมแก้มผมฟอดหนึ่งแล้วเกยคางกับหัวผม “ตอนแรกพี่คิดว่าหนูจะโกรธด้วยซ้ำที่พี่คิดอะไรแบบนี้”
“เราจะโกรธพี่ทำไม มันเป็นรสนิยมส่วนบุคคล”
“เพราะหนูน่ารักกับพี่แบบนี้ไงเฟน” พี่พระพายหอมหัวผมรัวๆ สองแขนแข็งแรงกอดเอวผมแน่นขึ้น “งั้นลองวันนี้เลยได้มั้ยเฟน”
“เอางั้นเลยเหรอพี่?”
“เอางี้เลย พี่ตื่นเต้นจะตายอยู่แล้ว”
ฟังจากน้ำเสียงผมก็เชื่อแล้วว่าพี่พระพายตื่นเต้นขนาดไหน เห็นเขาดีใจขนาดนี้ผมเลยพยักหน้าอนุญาต พี่พระพายเลยอุ้มผมออกจากตักแล้วรีบวิ่งไปขนกล่องพัสดุทั้งหลายมากองไว้กลางห้อง จากนั้นกวักมือเรียกผมไปดู สีหน้าท่าทางกระตือรือร้นมากๆ
พี่พระพายต้องเก็บกดไม่กล้าครอสเดรสเพราะกลัวผมไม่โอเคมานานแค่ไหนเนี่ย เขาน่าสงสารจริงๆ
“อันนี้เป็นชุดแรกที่พี่สั่งมา น่ารักมั้ยเฟน”
พี่พระพายสะบัดชุดมินิเดรสสายเดี่ยวสีขาวกางตรงหน้าผมที่นั่งมอง มันมีลายสตรอเบอร์รี่สีแดงเล็กๆ ประดับ ช่วงเอวเป็นจั๊มพ์ยางยืด ชายกระโปรงบานออกเล็กน้อย ผมขมวดคิ้วกับขนาดของมัน พอมองสลับกับตัวพี่พระพายแล้ว นึกไม่ออกว่าเขาจะยัดตัวเองเข้าไปในชุดนี้ได้ยังไง
“เอ่อ ก็น่ารักดีนะพี่”
“ใช่มั้ยล่ะ เหมาะมากๆ เลย” พี่พระพายยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ผมเม้มปาก อยากจะบอกว่าลายนี้ไม่เหมาะกับพี่เลย มันตัวเล็กกุ๊กกิ๊กไป พี่ใส่ไม่ได้หรอก แต่ก็กลัวเขาจะเสียใจเลยได้แต่เงียบปากเอาไว้
“แล้วตัวนี้ล่ะหนู”
ตัวที่สองเป็นเสื้อครอปสีดำกับมินิสเกิร์ตลายสก็อตสีแดงดูเซ็กซี่ มันสวยนะ แต่ขนาดของมันพี่พระพายก็ใส่ไม่ได้อยู่ดี
“...ก็เซ็กซี่ดีนะพี่ พี่ชอบแบบนี้เหรอ?”
“ก็ชอบ แต่พี่ชอบแนวที่ใส่แล้วรู้สึกบริสุทธิ์ไร้เดียงสามากกว่า” เขาก้มหน้าก้มตาตอบในขณะแกะกล่องพัสดุกล่องถัดไป “ไม่ก็อะไรที่แฟนตาซีหน่อย แบบอันนี้”
“เซ็ตคอสเพลย์น้องแมว?”
“ถูกต้องนะครับบบ” พี่พระพายขยิบตาให้ผม เขาหยิบหูแมวนุ่มฟูสีขาวกับหางฟูๆ สีเดียวกันขึ้นมาถือไว้ “พี่สั่งตอนมีโปรโมชั่นแถมอุ้งมือแมวพอดี ไม่งั้นต้องซื้อแยกนะเนี่ย”
“แกะกล่องต่อไปดีกว่าพี่”
“ใจร้อนจังเลยหนู แต่พี่เข้าใจ มันตื่นเต้นกว่าปกติเนอะแบบนี้อะ”
ผมได้แต่พยักหน้ารับแม้จะไม่ค่อยเข้าใจอะไรเท่าไหร่ มองพี่พระพายที่หยิบชุดนู้นชุดนี้ขึ้นโชว์ ตั้งแต่ชุดนักเรียนหญิงญี่ปุ่นกระโปรงแดง ชุดเมดฟูฟ่อง ชุดผ้ากันเปื้อนสีขาวแขนเป็นจีบระบายและเว้าเปลือยหลัง แล้วนั่นอะไร...ชุดหนูน้อยหมวกแดง?
นอกจากนี้ก็มีชุดคอสเพลย์โคนันที่กางเกงขาสั้นจุ๊ดคืบครึ่งน่าจะได้ กับเซ็ตสัตว์น้อยน่ารัก (พี่พระพายบอกมาแบบนี้) นอกจากหูแมวแล้วก็มีหูกระต่ายกับหางกลมๆ ปุกปุย
รู้ตัวอีกทีรอบตัวผมก็เต็มไปด้วยเสื้อผ้าหลายชุดวางเรียงเข้าเซ็ตอย่างเป็นระเบียบ พอหันมองพี่พระพายก็เห็นเขายิ้มกว้างจนเอามุมปากห้อยกับหูได้เลย
“มันน่ารักดีนะพี่ เราโอเค แต่เราติดปัญหานิดนึง”
“อะไรเหรอหนู?”
“พี่ว่าไซซ์มันเล็กไปมั้ย”
“ไม่นี่ พี่ว่าพอดีเลยนะ” พี่พระพายขมวดคิ้วแน่น เขาจ้องหน้าผมอย่างงงๆ “ใส่พอดีเลย สายตาพี่กะไม่เคยพลาด”
“ถ้าใส่แล้วมันจะแตกมั้ยพี่” ผมลูบๆ ตรงตะเข็บผ้า ไม่รู้ว่าตัดเย็บดีแค่ไหน ถ้าพี่พระพายฝืนยัดตัวเองลงไปตะเข็บจะแตกมั้ยนะ?
“แตกสิหนู ยิ่งเห็นใส่ชุดพวกนี้พี่ยิ่งแตกทะลักทลาย”
“อ้าว งั้นจะดีเหรอพี่” ผมเงยหน้ามองเขา “ถ้ามันแตกพี่ไม่เสียดายเหรอ”
“พี่ผลิตได้ใหม่เรื่อยๆ เลยครับ ไม่ต้องห่วงพี่นะ”
พี่พระพายยิ้มหวาน ส่วนผมงงไปแล้ว ผลิตได้เรื่อยๆ ในความหมายพี่พระพายนี่ยังไง ซื้อใหม่ได้เรื่อยๆ ถ้าตัวเก่าขาดเหรอ หรือผลิตแบบซ่อมได้ ถ้าตะเข็บแตกก็จะเย็บเองแบบนี้ ผมว่าช่วงหลังๆ ก็แม่นภาษาไทยมากกว่าเดิมนะ หรือเพราะเป็นคำพูดของพี่พระพายผมเลยจับใจความไม่ค่อยได้กันแน่?
“ถ้าพี่ว่างั้นเราก็ไม่มีอะไรแล้วล่ะ”
“หนูเลือกสิ ชอบตัวไหน”
“ให้เราเลือกเหรอ” ผมคิดว่าเขาคงเลือกไม่ถูกเพราะชอบหมดแน่ๆ เลยหันกลับมาเลือกชุดให้พี่พระพาย พยายามหาชุดที่เขาน่าจะยัดตัวลงไปได้โดยตะเข็บเสื้อไม่ปริแตกซะก่อน “ตัวนี้แล้วกันพี่”
“ใจตรงกันเลย” พี่พระพายยิ้ม เขาหยิบมินิเดรสสายเดี่ยวตัวแรกขึ้นมา มือลูบเนื้อผ้าเบาๆ ในขณะหรี่ตาจ้องหน้าผมแล้วยื่นมาให้ “อะ หนูเปลี่ยนเลย”
“หือ? เราว่าพี่เปลี่ยนเองน่าจะถนัดกว่านะ”
“หนูอยากให้พี่ใส่ให้เหรอ” พี่พระพายตาโต ริมฝีปากสั่นระริก รับกับจมูกที่เดียวก็ฟีบเดี๋ยวก็บานตามจังหวะการกลั้นยิ้ม “อรุ่ม แค่คิดก็อรุ่มแล้วหนู ยั่วยวนพี่ขนาดนี้จะไปไหนรอด มาค่ะ ถอดเสื้อเลยคนดี พี่จะเปลี่ยนให้”
“เดี๋ยวพี่พระพาย!” ผมตาโตรีบยกมือห้ามเขาแล้วถดตัวหนี “พี่หมายความว่ายังไงที่ให้เราถอดเสื้อ?”
“ก็หมายความตามนั้นไงหนู”
“ฮะ?”
“ก็พี่จะเปลี่ยนเสื้อให้หนูไง หนูเลือกเสร็จแล้วนี่” ไม่ว่าเปล่า พี่พระพายชี้มาที่มินิเดรสในมือผม “อย่าบอกนะว่าจะเปลี่ยนใจ? ไม่ได้เลยนะเฟน หนูบอกพี่แล้วว่ารับได้ พี่ถามย้ำตั้งหลายทีหนูก็พยักหน้าหงึกๆ บอกรับรสนิยมพี่ได้ถ้าพี่อยากให้หนูครอสเดรส”
“พี่...ไม่ใช่ เราว่าเข้าใจผิดไปใหญ่แล้ว!” ผมส่ายหน้ารัวๆ จนผมยุ่งไปหมด เบิกตาโตจ้องหน้าพี่พระพาย “เรานึกว่าพี่พระพายจะครอสเดรสเองต่างหากล่ะ!”
“พี่?” เขาชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง สีหน้ายับย่นไปหมด “จะครอสเดรส...หมายถึงหนูคิดว่าพี่ซื้อชุดพวกนี้มาใส่เอง?”
“ก็...ใช่ เราคิดแบบนั้น”
“...”
“ก็นึกว่าพี่เครียดกับเรื่องเรียน…” ผมหลบสายตาเขา ยกนิ้วเกาแก้มตัวเอง รู้สึกอายนิดหน่อยที่เดามั่วไปไกล “แถมพี่ยังไม่อยากให้เราเห็นของในกล่อง เราเลยนึกว่าพี่กลัวว่าเราจะไม่โอเคที่พี่อยากใส่ชุดกระโปรงน่ารักๆ”
“...แล้วหนูไม่คิดว่าที่พี่ไม่อยากให้เห็นเพราะกลัวหนูฟาดหัวพี่แบะถ้ารู้ว่าพี่ซื้อมาให้หนูใส่บ้างเหรอ”
“เราขอโทษที่มองพี่ในแง่ดีเกินไป...”
“ไม่เป็นไร พี่ไม่เจ็บ” พี่พระพายหน้ากระตุกน้อยๆ เขาค่อยๆ คืบคลานเข้ามาหาผม แววตาเปล่งประกาย “แต่หนูตกลงแล้ว ถึงจะคุยกันคนละเรื่องก็เถอะ…”
“เอ่อ พี่ เราว่ามัน…”
“ถือซะว่าทำบุญทำทานให้พี่นะเฟน” คราวนี้พี่พระพายหน้าเศร้าลง แววตาแดงก่ำมีน้ำตาคลอ “หนูรู้มั้ยว่าพลังชีวิตพี่ถูกวิจัยสูบไปจนจะหมดแล้ว ไม่รวมวิชาอื่นๆ อย่างน้อยก่อนที่พี่จะตายคาห้องสอบ พี่ขอหนูแค่นี้ได้มั้ยคะคนดี สานฝันพี่ที แลกกับอะไรก็ยอม”
“แลกกับอะไรก็ยอมเหรอ”
“ใช่หนู นะ ขอพี่แบบจุกๆ หน่อย”
ผมเม้มริมฝีปาก ชั่งใจเล็กน้อย มองมินิเดรสสายเดี่ยวในมือตัวเอง อย่างที่บอกว่าเรื่องคอสเพลย์สำหรับผมที่เห็นมาตั้งแต่เด็กๆ มันปกติ ถึงแม้จะไม่เคยคอสฯ เองแต่ก็...อืม คงไม่แย่มั้ง?
“งั้น...เราใส่ให้พี่ดูก็ได้ แต่มีข้อแลกเปลี่ยน” ผมรีบพูดขึ้นเมื่อเห็นพี่พระพายตาวาวตั้งตาจะโดดเข้ามาขย้ำผม “พี่ต้องใส่เป็นเพื่อนเรา”
“...” รอยยิ้มพี่พระพายแข็งค้าง นานทีเดียวกว่าเขาจะพูดออกมา “หนู…”
“พี่บอกเราว่าแลกกับอะไรก็ยอม”
“แต่…”
“พี่ยังอยากเห็นเราใส่เลย ทำไมพี่ใส่ให้เราดูบ้างไม่ได้ล่ะ ความเท่าเทียมอยู่ตรงไหนเหรอ” ผมกะพริบตาจ้องหน้าพี่พระพาย “ใส่แค่กระโปรงนักเรียนสีแดงกับหูกระต่ายก็ได้”
“พี่นึกภาพแล้วแบบ…” พี่พระพายหน้ายับไปแล้ว “พี่ไม่ได้น่ารักแบบหนูนะเฟน หนูจะมีภาพหลอนติดตานะคนดี อีกอย่างพี่ซื้อมาแต่ไซซ์หนู ถ้าให้พี่ยัดตัวเองลงไป…”
“กระโปรงเป็นขอบยางยืดฟรีไซซ์นะพี่”
“...”
“แล้วแต่พี่นะ ถ้าไม่อยากเห็นเราใส่เดรสสั้นๆ พลิ้วๆ ก็ไม่ต้อง…”
“ใส่ พี่จะใส่!”
“พี่หื่นอะ” ผมหลุดหัวเราะเมื่อเห็นแววตาวาววับของเขา หยิบหูกระต่ายกับกระโปรงนักเรียนสีแดงให้พี่พระพาย “พี่เปลี่ยนก่อนแล้วเราจะเปลี่ยนตาม”
“เปลี่ยนพร้อมกันสิหนู ไหนเมื่อกี้ใครถามหาความเท่าเทียม หนูเห็นพี่เปลี่ยนก่อนก็ได้เปรียบสิ” พี่พระพายดัดเสียงเล็กเสียงน้อย เขายกสองมือไขว้ปิดอกบิดตัวไปมา กะพริบตาปิ๊บๆ ใส่ผม พอโดนย้อนแบบนี้ผมก็ได้แต่เม้มปากแน่น เถียงไม่ออก ได้แต่พยักหน้ารับ
“เปลี่ยนพร้อมกันก็ได้” แล้วผมก็ถอดเสื้อยืดที่สวมนอนออกตรงนั้นและสวมเดรสทางหัว ได้ยินเสียงสูดหายใจเฮือกพร้อมเสียงปังสั้นๆ พอหัวโผล่พ้นเสื้อเลยเห็นพี่พระพายกำลังโขกหัวตัวเองกับขอบเตียงอยู่ ส่วนสายตาก็จ้องผมเขม็ง “เอ่อ พี่?...”
“ขาวหนอ ชมพูหนอ”
“...”
“น่าดูดหนอ…”
“พี่พระพาย!” ผมโยนชุดน้องเมดใส่หน้าเขา อีกฝ่ายสะดุ้ง “ไหนบอกเปลี่ยนพร้อมกัน ใส่กระโปรงไปเลยนะ”
“จ้าๆ แหม เขี้ยวจังเลย” พี่พระพายบ่นแต่ก็ยอมยัดตัวเองลงไปในกระโปรงสีแดงจนได้ทั้งที่ยังใส่กางเกงนอนขายาวอยู่ ก่อนหยิบที่คาดผมหูกระต่ายมาสวม “พอใจหนูแล้วใช่มั้ยเฟน ไหนคราวนี้หนูลุกให้พี่ดูเต็มๆ ตัวหน่อย”
ผมอายนิดหน่อย แต่ก็ลุกยืนให้พี่พระพายดู สายเดี่ยวที่สวมทำให้รู้สึกโป๊ๆ แถมเย็นวาบ ดีที่วันนี้ผมสวมกางเกงนอนขาสามส่วน ข้างล่างเลยไม่หวิวไปด้วย พี่พระพายหรี่ตาจ้องผมตั้งแต่หัวจรดเท้า เขาขมวดคิ้ว
“ถอดกางเกงหน่อยหนู มันแลบออกมา ไม่สวย”
“แต่พี่…”
“อะ พี่ถอดเป็นเพื่อนหนูเลย!” พี่พระพายว่าอย่างใจปล้ำ เขาลงมือถอดกางเกงตัวเองออกทันที ทำให้ตอนนี้เขาสวมกระโปรงสีแดงตัวเดียว(แต่ข้างในน่าจะใส่บ็อกเซอร์อยู่นะ)ซึ่งมันยาวไม่ถึงเข่าเขาด้วยซ้ำ ผมเผลออ้าปากหวอมองกล้ามขาและขนหน้าแข้งพี่พระพายกับกระโปรงสีแดงและหูกระต่ายบนหัวเขา เจ้าตัวก็นั่งเรียบร้อยเหลือเกิน ขัดสมาธิจนกระโปรงร่นขึ้น ท่านั่งแมนมากพี่ แต่แบบ ฮืออ พี่จะโป๊นะ หุบๆ หน่อย “ตาหนูถอดแล้วเฟน”
พี่พระพายเร่ง ผมสูดหายใจลึก บอกตัวเองสู้ๆ ก่อนถอดกางเกงนอนออก ตอนนี้ผมเหลือแค่กางเกงในตัวเดียวเท่านั้นที่ใส่ไว้ข้างใน มินิเดรสตัวนี้สั้นมาก จากเอวลงมาน่าจะสองคืบครึ่งได้ ผมรู้สึกเย็นๆ หวิวๆ จนต้องแอบดึงชายกระโปรงลงมาเล็กน้อย
“น่ารักจังเลยค่ะหนู” เขาตาวาว
“มันโป๊อะพี่” ผมหน้ามุ่ย ยังไม่ทันได้อ้าปากบ่นต่อก็โดนพี่พระพายรวบตัวอุ้มขึ้นแล้วจับโยนลงบนเตียงพร้อมกับคร่อมทับด้วยความรวดเร็ว ผมตาโต จับกระโปรงที่เปิดขึ้นดึงลงปิดของตัวเอง “พี่!”
“ขอได้มั้ยคะคนดี หนูเร้าอารมณ์พี่มากเลย”
“หะ หา?”
“เอากันนะคะหนู!”
“พี่ อื๊อ!”
v
v
v
เริ่มหัวข้อโดย: JackXy Wu ที่ 01-05-2019 20:55:31
[พระพาย]
ขอตั้งชื่อตอนนี้ว่ากระโปรงแดงตัวร้ายเผด็จศึกนายมินิเดรส!
ผมจูบเฟนจนน้องตัวอ่อนยวบหายใจหอบเมื่อผมผละใบหน้าออก ดวงตาใสช้อนขึ้นมอง จากนั้นเขาก็หลุดหัวเราะพรืดออกมาตัดอารมณ์จนผมงง
“พี่พระพายใส่หูกระต่ายน่ารัก”
“หนู ไม่ล้อสิ” ผมหน้ามุ่ย ก้มลงไปฟัดแก้มน้องแรงๆ จนเฟนยกมือดันอกผมไว้ แต่แรงแค่นี้จะห้ามอะไรได้ ผมซุกไซ้ลำคอน้อง สูดดมกลิ่นตัวหอมๆ ไล้ปลายจมูกลงมาวนเวียนกับหัวไหล่มนเปลือยเปล่า อ้าปากกัดเบาๆ พอให้ขึ้นรอยแดง ตวัดสายตาขึ้นสบกับแววตาหวานเยิ้มของน้อง “กระต่ายแล้วไงหืม รู้มั้ยว่ากระต่ายติดสัดตลอดทั้งปีนะ เดี๋ยวจะเอาให้ยืนไม่ได้เลย”
“ลามก อ๊ะ! พี่ พอก่อน อย่าล้วง...”
เฟนยันตัวขึ้นนั่ง พยามยามตะครุบห้ามมือผมที่ล้วงเลื้อยเข้าใต้กระโปรง เกี่ยวปลายนิ้วกับขอบชั้นในแล้วดึงลง ระหว่างนั้นผมจ้องหน้าเฟนนิ่ง สังเกตทุกการเปลี่ยนแปลงของสีหน้าเขา ตั้งแต่ตกใจจนเขินอาย หน้าแดงแจ๋ตอนปราการด้านในถูกผมถอดแล้วโยนทิ้งข้างเตียง
“คราวนี้ถ้าหนูดิ้นแรง กระโปรงเปิดจะโป๊นะคะ”
“พี่พระพายบ้า เราจะใส่ให้ดู ไม่ได้ตกลงให้พี่กินเราสักหน่อย!” น้องพยายามหุบขาเข้าหากัน แต่กระโปรงสั้นๆ ก็ไม่ช่วยปกปิดเท่าไหร่ ขาอ่อนนวลเนียนแทบจะกลืนกับชายกระโปรงสีขาว ยิ่งเฟนพยายามกระถดตัวหนี มองผมด้วยสายตาเหมือนเหยื่อตัวน้อย ผมยิ่งอยากรังแกให้น้องร้องไห้
มึงก็เป็นแบบนี้อะพระพาย สารชั่ว!
“แต่พี่ไม่ได้กินหนูมานานแล้วนะ” ผมทำเสียงอ้อน ขยับเข้าไปจูบน้อง บดคลึงริมฝีปากนิ่มให้เผยอออก สอดแทรกลิ้นเข้าไปตวัดเกี่ยวกับลิ้นเฟน เจ้าตัวเล็กจูบเก่งกว่าแต่ก่อน แถมยังเป็นงานมากขึ้น ผมอาศัยจังหวะที่น้องกำลังเคลิ้มกับรสจูบเกี่ยวสายเดี่ยวเขาลงจากไหล่ ส่งผลให้เสื้อน้องร่นลงตามจนเห็นผิวเนื้อขาวๆ และยอดอกสีหวานประดับบนนั้น
ผมไล่จูบตั้งแต่ลำคอ หัวไหล่ เรื่อยลงมาถึงแผ่นอกที่กระเพื่อมไหวตามจังหวะการหายใจหอบถี่ ตวัดสายตาขึ้นมองน้อง เฟนสบตาผมในขณะเผยอปากหอบ ผมกระตุกยิ้ม ตวัดลิ้นแลบเลียจุกนมนิ่มของเขาจนคนน่ารักแสดงสีหน้าเสียวซ่านออกมา และยิ่งผมครอบปากดูดดึงติ่งเนื้ออ่อน ละเลงลิ้นรัวปาดไปมา ใบหน้าเฟนก็ยิ่งบิดเบี้ยว น้องหลับตาปี๋ คิ้วขมวดแน่นเชิดหน้าขึ้น เสียงครางหวานดังสลับกับเสียงหอบหายใจ น้องจิกหัวผมไว้ หน้าอกแอ่นรับสัมผัสอย่างลืมตัว
“อ๊ะ อื๊อ พี่…”
“ชอบมั้ยคะ” ผมถาม กดลิ้นคลึงวนดูดดึงเอาใจ ส่วนอีกข้างก็ไม่ปล่อยว่าง ผมขยับนิ้วสะกิดเขี่ยให้ไม่น้อยหน้ากัน “กระตุกใหญ่เลยนะเฟน”
“ฮึก พี่…” เฟนกัดริมฝีปาก เขาขยับตัวเสียดสีช่วงล่างกับเตียง “หนูอึดอัด”
“ตรงไหนคะ บอกพี่เร็ว ให้พี่ช่วยหนู” ผมเริ่มตะล่อม เวลาเฟนมีอารมณ์น้องจะว่าง่ายเป็นพิเศษ อย่างตอนนี้ก็เหมือนกัน น้องขยับแยกขาจากกันโดยไม่ต้องรอให้ผมบอก มือที่จิกขยุ้มหัวผมออกแรงกดให้ผมก้มต่ำลงจากหน้าอกตัวเองที่เริ่มแดงช้ำและบวมเต่งชูชัน
“หนูอึดอัดตรงนี้” เสียงน้องกระเส่าปนหอบ
ผมหลุบสายตามองภาพตรงหน้า เฟนนั่งชันเข่าและตอนนี้น้องแยกขาออกจากกัน กระโปรงสั้นๆ เลยพากันทิ้งตัวลงไปกองกับหน้าตักน้อง ปิดบังส่วนที่ชูชันดุนเนื้อผ้าจนเห็นเป็นรูปร่าง
ผมวางมือลงบนขาอ่อนเปลือยเปล่า ลูบไล้เบาๆ แล้วเปลี่ยนเป็นบีบขย้ำจนขึ้นรอยแดง เฟนหลุดเสียงครางเบาๆ เมื่อผมก้มหน้าลง แกล้งตวัดลิ้นเลียจุดกึ่งกลางลำตัวน้องผ่านเนื้อผ้า แอบเหลือบตาสังเกตท่าทางอีกฝ่าย เฟนตัวสั่นระริก มือข้างหนึ่งจิกหัวผมไว้ ส่วนอีกข้างเล่นกับหัวนมตัวเอง ใบหน้าเหยเก ดวงตาหวานเยิ้มรับกับแก้มแดงก่ำ
โคตรเอ็กซ์ โคตรเร้าอารมณ์!
“พี่ ไม่แกล้ง อึก! นะพี่พระพาย”
“ถ้าไม่อยากเจ็บตัวอย่ายั่วใส่พี่”
ผมคำรามฮึ่ม จับกระโปรงน้องถกขึ้นไปกองที่เอว ส่วนอ่อนไหวชูชันดีดผึง ผมกอบกุมมันไว้ ขยับรูดรั้งเรียกเสียงครางระงมจากเจ้าของ สะโพกเล็กๆ กระทั้นขึ้นรับจังหวะมือของผมอย่างลืมตัว นิ้วเท้าน้องจิกเกร็งกับผ้าปูที่นอน ขยับเสียดสีจนยับย่น แรงจิกที่หัวผมเดี๋ยวหนักเดี๋ยวเบาตามอารมณ์ของน้อง ผมเลียริมฝีปาก ก้มหัวครอบปากรับเอาตัวตนของเฟนไว้จนน้องหลุดเสียงร้องลั่นชั่วขณะหนึ่งก่อนจะกลายเป็นเสียงอู้อี้เมื่อเขาละมือจากหัวผมขึ้นไปปิดปากตัวเองไว้
“พี่ อื๊อ! จะออก…!”
เฟนบอกผมเสียงกระท่อนกระแท่น ผมยิ่งเร่งจังหวะเล้าโลมเขาหนักหน่วงกว่าเดิม ดูดดึงและเลียสุดความยาว ตวัดเน้นที่ส่วนปลาย เฟนพยายามดันหัวผม พอผละออกได้ไม่เท่าไหร่น้องก็กระตุกเกร็งปลดปล่อยออกมาจนเลอะเทอะ เสียงหอบหายใจดังถี่ สภาพน้องตอนนี้ไม่เรียบร้อยเอาซะเลย สองขาแยกออกจากกัน สั่นระริก กระโปรงถูกเลิกขึ้นกองที่เอว เปิดเผยส่วนลับสู่สายตาอย่างไม่ปิดบัง ช่วงบนของเฟนเสื้อถูกดึงลงจนเห็นหน้าอกเล็กๆ ทั้งสองข้าง น้องหน้าแดง หอบหนัก น้ำตาคลอ
น่าย่ำยี…
“พี่ไม่ไหวแล้ว หนูทำให้พี่บ้างได้มั้ยคะ” ผมตะล่อมน้อง พยุงตัวที่อ่อนปวกเปียกของเฟนให้ขยับมาหาตัวเอง กระตุกยิ้มมุมปากเมื่อน้องดูไม่มีท่าทีต่อต้าน “ปวดไปหมดแล้วค่ะ อยากให้หนูใช้ปากให้มั่ง”
“แต่...เราไม่เคย” เฟนช้อนสายตาขึ้นมองในขณะที่ผมกดไหล่น้องให้ค้อมตัวลงต่ำ ใบหน้าจ่ออยู่กึ่งกลางเป้าตัวเอง เฟนกัดปาก เขาหลุบสายตาลงแล้วตวัดขึ้นมองผมอีกครั้ง “อีกอย่างมัน...ใหญ่มาก”
“มันจะดีใจจนใหญ่กว่าเดิมเพราะหนูชมนะ”
“ฮือพี่อะ!”
“นะคะหนู” ผมยิ้มหวาน กระชากไอ้หูกระต่าย กระโปรงแดง และถอดเสื้อออกจากตัวจนเหลือแค่บ็อกเซอร์สีดำที่สวมไว้ข้างใน ซึ่งตอนนี้มันรัดแน่นกว่าเดิมเพราะบางอย่างขยายจนคับกางเกง เฟนดูลังเล แต่สุดท้ายก็ขยับเข้ามาใกล้ สองมือเกี่ยวขอบบ็อกเซอร์ผม ค่อยๆ ดึงลงจนไอ้หนูผมดีดผึงขึ้นตั้งตระหง่าน
เยี่ยมมากลูกพ่อ ประกาศศักดาให้โลกรู้ว่าแกใหญ่แค่ไหน!
ผมอาศัยจังหวะที่น้องตาโตจ้องของผมเขม็งรีบดึงบ็อกเซอร์ออกจนหลุดจากขา โยนทิ้งไว้ข้างเตียง วางมือบนหลังคอเฟน ขยับเกลี่ยปลายนิ้วเบาๆ บนผิวเนื้อน้องแล้วค่อยๆ กดศีรษะอีกฝ่ายลง เฟนเหลือบตามองผมอีกครั้งอย่างขอความมั่นใจก่อนหลุบตาลง ริมฝีปากเล็กเผยอออก น้องเริ่มด้วยการแลบลิ้นเลียเบาๆ ที่ส่วนปลายของผม มันกระตุกหงึกรับสัมผัสชื้นที่แตะลงมา
“ซี้ด อย่างนั้นหนู ค่อยๆ ครอบปากลงมา อย่าให้โดนฟันนะคนดี”
“อื๊ม!”
น้องส่งเสียงอึกอักในลำคอ ริมฝีปากเล็กๆ กลืนกินไม่หมดด้วยซ้ำ แต่นับว่าเฟนหัวไวเพราะเขาใช้มือรูดรั้งส่วนที่เหลือให้โดยที่ผมไม่ต้องบอก ผมวางมือบนหัวน้องขยับช่วยเขาจับจังหวะการขึ้นลง มืออีกข้างลูบไล้ไปตามหัวไหล่ แผ่นหลัง และหยุดลงที่บั้นท้ายกลมแน่นเหมาะมือ ออกแรงขย้ำบีบตามอารมณ์ที่พุ่งขึ้นสูง เนื้อน้องแน่นจนผมมันเขี้ยวอดฟาดให้ไม่ได้
“อื้อ!”
เฟนส่งเสียงประท้วงเมื่อนิ้วผมเลื่อนแตะที่ช่องทางลับ กดคลึงความนุ่มหยุ่นรอบด้านและแทรกนิ้วเข้าข้างใน ขยับขยายช่องทางให้พร้อมรองรับสิ่งที่ใหญ่กว่านั้น น้องตัวกระตุก สั่นเกร็งและหยุดขยับริมฝีปาก ผมเลยกระตุ้นด้วยการกระทั้นเอวเข้าปากน้องจนอีกฝ่ายสำลักตวัดสายตาขึ้นจ้องอย่างงอนๆ
“วนลิ้นตรงนั้นหน่อยหนู”
ผมบอกเขา คำรามเบาๆ ในลำคอเมื่อเฟนวนลิ้นที่ส่วนปลายและดูดดึงจนได้ยินเสียงหยาบโลน ผมแทรกปลายนิ้วที่สองเข้าไปในตัวน้อง ขยับนิ้วแยกขยายด้านในและงอนิ้วครูดผนังอ่อนนุ่มจนแตะเข้าที่จุดกระสัน เฟนกระตุก สะโพกน้องแอ่นขึ้นรับ ผมดันใบหน้าน้องออกจากตัวเอง สายน้ำลายยืดเป็นเส้น ริมฝีปากน้องบวมแดง หอบกระเส่าปนสำลัก
ไม่ปล่อยให้เฟนรอนาน ผมอุ้มน้องขึ้นคร่อมตักทั้งชุดเดรสที่จะหลุดแหล่ไม่หลุดแหล่นั่นแหละ เฟนโอบรอบคอผมเอาไว้ สีหน้าตื่นตกใจ
“ยะ อย่าบอกนะว่าพี่จะให้เราขึ้น อะ อื้ม!”
ผมจูบปิดปากที่ส่งเสียงเจื้อยแจ้วนั้น สองมือขย้ำก้อนเนื้อกลมนิ่มทั้งสองแรงๆ อย่างมันมือและฟาดดังเพียะ เฟนพยายามส่งเสียงประท้วงเมื่อผมจูบเขาหนักหน่วงจนอีกฝ่ายหายใจไม่ทัน มือที่โอบคอผมอยู่เปลี่ยนมาฟาดไหล่ ผมเลยผละริมฝีปากออกให้น้องหายใจ ก่อนเปลี่ยนเป้าหมายไปที่ซอกคอหอมๆ ซุกไซ้ปลายจมูกสูดดมกลิ่นกาย อ้าปากกัดอย่างมันเขี้ยวสลับกับดูดดึงสร้างรอยที่ช่วงหัวไหล่
เพียะ!
“พี่ มันเจ็บ อะ อ๊ะ!” เฟนร้องเสียงหลงเมื่อผมดูดกลืนยอดอกเขาเข้าไปในปาก มือทั้งสองข้างยังขย้ำบั้นท้ายน้องแรงๆ และแกล้งปั่นอารมณ์อีกฝ่ายโดยการแหย่ปลายนิ้วเข้าข้างใน ขยับเข้าออกรัวๆ สะกิดจุดกระสันจนคนโดนกระทำสั่นไปทั้งตัว
เฟนอารมณ์พุ่งสูงจนเริ่มทิ้งความอาย ผมรู้เพราะตอนนี้น้องกำลังบดสะโพกลงมา กระทั้นตัวให้ของน้องถูไถกับซิกแพ็คผม ดวงตาหวานฉ่ำเยิ้มคลอด้วยน้ำตา สองแก้มแดงปลั่ง ริมฝีปากเผยอหอบส่งเสียงครางหวานๆ กระตุ้นอารมณ์ผมให้โหมกระพือ ผมจูบน้องแรงๆ อีกทีนึง เอื้อมมือคว้าหลอดเจลมาบีบใส่มือ ชะโลมให้ทั่วช่องทางของน้องที่ขมิบรับสัมผัสจากปลายนิ้วที่ลากผ่าน
“พี่ อ๊ะ อือออ หนู อา ทำหนูเลยได้มั้ย”
“ซี้ด เฟน อย่ายั่วพี่!”
“ฮึก ไม่ไหวแล้ว อึก” น้องช้อนสายตาขึ้นสบ ริมฝีปากสั่นระริก “หนูอยาก…”
ผมสบถเมื่อได้ยินเฟนพูดแบบนั้น ถุงยงถุงยางช่างแม่งแล้ว ตอนนี้ผมหน้ามืดตามัวจนจับเฟนขึ้นคร่อม จ่อของตัวเองกับช่องทางของน้องแล้วกดตัวอีกฝ่ายลงมาโอบรับผมเข้าไป เฟนกอดคอผมแน่น น้องซุกหน้าลงกับไหล่ ส่งเสียงเจือสะอื้นเบาๆ ในลำคอจนกระทั่งผมเข้าไปในตัวเขาได้หมด
ข้างในตัวน้องทั้งอุ่นทั้งนุ่ม ผมค้างไว้แบบนั้นสักพักเพื่อให้เฟนปรับตัวก่อนวางมือจับเอวน้อง ช่วยเขาให้ขยับขึ้นลงจนเฟนควบคุมจังหวะเองได้ผมถึงเคลื่อนมือไปประคองบั้นท้าย บีบเค้นอย่างเมามัน บางทีก็จับยึดเป็นหลักเวลากระแทกตัวสวนใส่จนอีกฝ่ายแหงนหน้าครางลั่น สายตาจ้องหน้าเฟนที่ตกอยู่ในห้วงอารมณ์เร่าร้อน
น้องใบหน้าเหยเก แต่ก็เคลิบเคลิ้ม แววตาหวานเยิ้มรับกับริมฝีปากสีระเรื่อที่หอบหายใจถี่สลับกับกัดกลั้นเสียงครางหวานๆ เหงื่อเม็ดเล็กพราวเต็มหน้าผาก มันรวมตัวกันและทิ้งตัวไหลผ่านกรอบใบหน้าแดงจัดลงมาที่ลำคอ ผ่านยอดอกเล็กและซึมลงกับเนื้อผ้าที่กองคาอยู่ใต้รอบอก
“พี่ หนูเมื่อย ฮึก…” น้องสะอื้น คงเพราะอารมณ์ตีตื้นจนทนไม่ไหว “ของพี่สั่นอยู่ในตัวหนูจนจะบ้าแล้วนะ อื๊อ!”
“ใครสอนให้หนูพูดแบบนี้คะ” ผมตีก้นน้องไปทีนึง งับเข้าที่ซอกคอจนเฟนสะดุ้ง
“กะ ก็พี่ พี่พระพายนั่นแหละ”
“เหรอคะ” ผมหัวเราะหึๆ ในลำคอ สองมือกอบกุมก้อนเนื้อนิ่มแน่นจนเนื้อขาวๆ ทะลักตามร่องนิ้ว ขยับเอวสวนสะโพกใส่น้องตามจังหวะคำพูด “แล้วพี่สอนหนูบดสะโพกหมุนควงใส่พี่ แบบ - นี้ - มั้ย?”
“อ๊ะ อ๊ะ อื๊อออ!”
“เมื่อยแล้วใช่มั้ยคะ เดี๋ยวพี่เอาหนูต่อเองคนดี”
ผมกระตุกยิ้ม หรี่ตามองเฟนในชุดมินิเดรสหลุดลุ่ย ผลักน้องจนหงายหลังนอนราบกับเตียงนอนแล้วคร่อมทับโดยที่ส่วนนั้นยังไม่แยกจากกัน แถมท่านี้ยังทำให้ผมกระแทกลึกเข้าไปในตัวเขาได้มากกว่าเดิม ผมหลับตาลง สูดปากเมื่อช่องทางเล็กขมิบรัดจนแน่น ก่อนสาวสะโพกช้าๆ จากนั้นเร่งจังหวะเร็วขึ้น ผมจับขาเฟนยกขึ้นสูงจนเข่าชิดอก สะโพกขาวลอยเด่น จนเห็นไอ้หนูของผมที่ยังเสียบคาอยู่ในช่องทางน้อง
“อ๊ะ พี่ ยะ อย่าแหย่นิ้วเข้ามา อื้อ แน่น!” เฟนประท้วงเมื่อผมแกล้งแหย่นิ้วเข้าไป หมุนวนตามส่วนรอบพร้อมๆ กับกระแทกสะโพก
“รัดแน่นจริงๆ พี่เห็นด้วย”
“อะ อื้ม พี่…”
“จะไม่ออมแรงแล้วนะหนู” เสียงผมหอบกระเส่า จับขาเฟนอ้าออกกว้างอีกครั้งแล้วกระแทกตัวเข้าหาไม่ยั้ง เสียงเตียงดังเอี๊ยดอ๊าดตามจังหวะ เฟนหัวสั่นหัวคลอน สองมือยกปิดปากตัวเอง เขาหลับตาปี๋ สะบัดหน้าไปมาจนผมกระจาย “อา รักพี่มากมั้ยคนดี รัดพี่แน่นขนาดนี้ ไม่อยากให้พี่เอาออกใช่มั้ย”
“บะ บ้า อื๊อ ตะ ตรงนั้นมันเสียวจัง อ้ะ…” เฟนเผยอปากหอบหายใจ สะโพกเล็กขยับกระทั้นตัวสวนใส่ผม “อือ พี่ แรงๆ หนูขอแรงๆ อ๊ะ เสียว ฮึก!”
“พี่อยากเอาหนูแรงๆ จนร้องไห้เลยค่ะ”
“ระ โรคจิต!”
“โรคจิตได้มากกว่านี้อีก หนูอยากลองมั้ย” ผมถาม ไม่รอให้เขาตอบก็จับน้องพลิกตัวนอนตะแคง ยกขาเขาข้างหนึ่งขึ้นพาดบ่าแล้วซอยสะโพกใส่ช่องทางเล็กที่ขมิบรัดรัวๆ “แรงถึงใจหนูหรือยัง เสียวมั้ยคนดี พี่เสียวจนจะแย่แล้วหนู อื้ม รัดแน่นจังตัวก็แค่นี้”
“พี่พระพาย เร็วไป อื๊อ!” เฟนซุกหน้ากับหมอน มือกำผ้าห่มแน่น ปล่อยเสียงครางเป็นระยะตามจังหวะการกระแทก ยิ่งผมกระแทกย้ำลงบนจุดกระสันในตัว น้องก็ยิ่งครางถี่กว่าเดิมจนเสียงแหบแห้ง “จะ จะเสร็จแล้ว อื้อพี่ อ๊ะๆๆ”
“อยากเสร็จท่าไหนหืม บอกพี่เร็ว” ผมยื่นหน้าไปกระซิบข้างหูน้องโดยที่ยังไม่หยุดซอยสะโพก ตวัดลิ้นเลียติ่งหูนุ่มและเกี่ยวมันมาขบเม้มแรงๆ จนแดงเถือก เฟนหันหน้ามาหาผม น้ำตาซึมหางตาไหลอาบแก้มจากอารมณ์ที่ยังไม่ได้ปลดปล่อย เขายื่นหน้าเข้ามาจูบผม เฟนส่งเสียงครางอืออึงในลำคอ น้องผละใบหน้าออก หอบหายใจผ่านริมฝีปาก
“หนูอยากเห็นหน้าพี่…”
“...”
“อยากเห็นหน้าพี่ตอนเสร็จ อื๊อ!”
ผมคล้ายได้ยินสติตัวเองขาดผึง สิ้นเสียงของเฟนผมก็จับน้องพลิกนอนหงาย จับยกขาขึ้นจนสะโพกลอยเด่นแล้วรัวสะโพกไม่ยั้ง เฟนครางกระเส่า น้องยื่นมือมาขยับรูดรั้งของตัวเอง เราสองคนสบตากันไม่ละไปไหน เก็บเกี่ยวทุกสีหน้าในห้วงอารมณ์นี้เอาไว้ จนกระทั่งน้องกระตุกเกร็งปลดปล่อยความต้องการออกมาเลอะชายกระโปรงแล้วทิ้งตัวหอบแฮ่ก ผมขยับตัวอีกไม่กี่ครั้งก็ปลดปล่อยตามน้อง ของเหลวสีขุ่นฉีดพุ่งเต็มช่องทาง มันกระฉอกออกมาเมื่อผมถอนตัวตน ไหลหยดลงกับเตียงตามจังหวะการขยับรัดของปากทางแดงช้ำ
“รักหนูจังเลยเฟน”
ผมหายใจหนัก ก้มตัวลงไปกอดน้องเอาไว้ ซบใบหน้าลงบนไหล่ที่เต็มไปด้วยรอยแดงจากการดูดและบีบเค้น เฟนโอบแขนกอดคอผมเอาไว้ น้องส่งเสียงงึมงำในลำคอ
“ข้างล่าง…”
“หืม?”
“ข้างล่างมัน...ยังไม่หยุดพ่นของพี่ออกมาเลย” เสียงเฟนแหบพร่าปนหอบหนัก ผมขบฟันแน่น กดอารมณ์ตัวเองเมื่อโดนเฟนกระตุ้นด้วยถ้อยคำลามก ดูเหมือนน้องจะไม่รู้ตัวสักนิดว่าพูดแบบนี้มันเร้าอารมณ์ดิบผมมากแค่ไหน
“งั้นเดี๋ยวพี่เอาออกให้นะคนเก่ง” ผมยิ้ม ถดตัวลงล่าง “อ้าขาหน่อยค่ะเด็กดี หนูพ่นของพี่ออกมาจนเลอะเทอะไปหมด แบบนี้ต้องโดนลงโทษนะ”
“กะ ก็พี่ไม่ใส่ถุงยาง” น้องโต้กลับหน้าแดงแจ๋ ขยับแยกเรียวขาออกจากกัน
“ว้า งั้นรอบนี้พี่ผิดก็ได้” ผมหยิบทิชชู่จากกล่องมาวางรองใต้สะโพกน้องก่อนกดปลายนิ้วแทรกเข้าไปในช่องทางบวมแดงเพื่อเอาน้ำของตัวเองออก น้องบีบรัดนิ้วผมทุกครั้งที่ขยับเข้าไปข้างใน เสียงครางผะแผ่วเหมือนลูกแมวทำผมมีอารมณ์อีกครั้ง ผมกลั้นเอาไว้ แม้ว่าจะโพกขาวๆ อวบๆ ตรงหน้าจะขยับรับอย่างลืมตัวก็ตาม
“พะ พี่พระพาย”
“คะหนู ว่าไงเอ่ยคนดี” เสียงผมแหบแห้งพอๆ กับลำคอ อยากรีบทำรีบเสร็จก่อนตัวเองจะขาดสติจัดน้องอีกรอบ แต่จะรีบไปก็ไม่ได้กลัวน้องจะเจ็บ เพราะตอนผมทำน้องก็เอาหนักเอาแรงอยู่
“น่ะ หนู…” น้องเงียบไปแป๊บนึงก่อนขยับตัวลุกขึ้น ผมเงยหน้ามองด้วยความแปลกใจ พบว่าเฟนหน้าแดงเถือก น้องดันตัวผมให้นอนราบแล้วขยับคร่อม จากนั้นก็ถอดเดรสขึ้นเหนือหัวเหวี่ยงมันทิ้ง เปิดเปลือยเนื้อตัวขาวโพลนและยอดอกสีสดที่ชูชันโดดเด่น ผมหลุบสายตาลง มองแก่นกายน้องที่ตั้งโด่ก่อนตวัดสายตาขึ้นสบตาน้องอีกครั้ง “นิ้วพี่ทำหนูมีอารมณ์อีกแล้วพี่พระพาย...”
“...” ผมตะโกนคำว่าเชี่ยในใจดังลั่น หูอื้อตาลายตอนน้องโน้มตัวลงมา แนบแก้มนุ่มกับอกแล้วตวัดลิ้นเลียหัวนมผมเบาๆ เหมือนลูกแมวกำลังกินนม สายตาน้องจ้องผมนิ่ง เฟนหน้าแดงยันใบหู แต่เขาก็พูดสิ่งที่อยู่ในใจออกมา
“หนูอยากให้พี่ทำหนูอีก”
“...”
“พี่ดุมาก แต่หนูไหวแล้วนะ”
“เฟน!”
ผมคำรามฮึ่ม ไม่รู้เจ้าตัวดีกล้าขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่เมื่อน้องขอมาและผมเองก็ไม่เคยพอแค่ครั้งเดียวเลยไม่คิดจะปฏิเสธ ผมพลิกตัวเฟนลงใต้ร่าง หรี่ตาจ้องหน้าเจ้าลูกแมวตัวเล็กที่ริอ่านทำใจกล้ารุกผมเมื่อสักครู่
ก็ดีเหมือนกัน ผมยังมีอีกหลายท่าแล้วก็หลายชุดที่อยากลองกับน้อง
บอกเลยว่าอย่าท้า ของมันแรง สะกิดนิดเดียวเครื่องติด
พี่เป็นแอคเค่อเก่านะเผื่อหนูลืม : )
หลุมของเรา @MysecretworldFF
เราเกลียดชุดเมด มันทำพี่พระพายคลั่งกว่าเดิมอีก...
หลุมของเรา @MysecretworldFF
ตอนนั้นไหว แต่ตอนนี้ลุกไม่ขึ้น ฮืออออ
เดมไม่ตอบเมนชั่นเลยค่ะ @NekoCosplayShop
เอาใจสาวกคอสเพลย์ เซ็ตโลลิต้าล็อตใหม่เข้าแล้วนะคะ รูปเพิ่มเติมในรีพลายด้านล่างเลยจ้า
หนูจ๋ามาสร้างหนุมานกันเถอะจ้ะ @Mylovelyfen
กำลังตอบกลับถึง @NekoCosplayShop
ตอบเดมหน่อยครับ
เดมไม่ตอบเมนชั่นเลยค่ะ @NekoCosplayShop
ผมเอาชุดนี้กับชุดนี้ครับ
*ส่งรูป*
ส่งแบบ EMS ครับ ที่อยู่เดิมเลยครับ
*ส่งรูป*
ส่งแบบ EMS ครับ ที่อยู่เดิมเลยครับ
รับทราบค่ะ
รวมยอดโอนทั้งหมด 3600 บาทค่ะ
*ส่งรูป*
แจ้งโอนครับ
แจ้งโอนครับ
ขอบคุณที่อุดหนุนค่า
ให้วงเล็บบนกล่องว่าสื่อการเรียนการสอนเหมือนเดิมมั้ยคะ?
ครับผม รบกวนด้วยครับ
ยินดีค่า
ทางร้านก็มีลูกค้าที่แต่งครอสเดรสมาอุดหนุนบ่อยๆ แต่ไม่อยากให้ใครรู้
เลยเข้าใจมากๆ เลยค่ะ ร้านยินดีช่วยเหลือเต็มที่นะคะ
เอ่อ คือผม…
ที่จริงแล้ว
ที่จริงแล้ว
คะ?
ไม่มีอะไรครับ
ขอบคุณนะครับ
ขอบคุณนะครับ
---------------------------------------
พี่ พพ ไม่ได้อยากครอสเดรสสส แต่พี่มันอยากจับน้องแต่งตัว 5555555
ตอนหน้าตอนจบแล้วนะคะ แต่จะมีตอนพิเศษลงให้อ่านในเว็บอีกประมาณ 3-4 ตอนค่ะ นอกนั้นขออุบไว้ในเล่มน้า หวังว่าจะอ่านตอนนี้กันอย่างสนุกนะคะ ถือเป็นเซอร์วิสส่งท้ายเล็กๆ ก่อนจะจบเรื่อง ขอบคุณค่ะ
#เพื่อนกล่อมนอน
เริ่มหัวข้อโดย: AkuaPink ที่ 01-05-2019 21:23:18
:katai2-1:
เริ่มหัวข้อโดย: Chk~a ที่ 01-05-2019 21:25:03
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 01-05-2019 22:43:25
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 01-05-2019 23:01:04
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 01-05-2019 23:44:36
เริ่มหัวข้อโดย: Mamamapp ที่ 02-05-2019 00:07:41
เริ่มหัวข้อโดย: Mengjie_JJ ที่ 02-05-2019 00:18:57
เฟน หนูคงอยู่กับพี พพ เยอะไป
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 02-05-2019 02:05:46
เริ่มหัวข้อโดย: mijimaria ที่ 02-05-2019 06:37:51
เริ่มหัวข้อโดย: JanJanIsHappy ที่ 02-05-2019 07:48:43
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 02-05-2019 08:54:00
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 02-05-2019 08:54:19
เริ่มหัวข้อโดย: o_ishi ที่ 02-05-2019 09:14:00
เริ่มหัวข้อโดย: normalplayer ที่ 02-05-2019 11:46:41
เริ่มหัวข้อโดย: gackmanas ที่ 02-05-2019 12:59:17
เริ่มหัวข้อโดย: Ashita ที่ 02-05-2019 13:16:04
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 02-05-2019 15:07:36
เริ่มหัวข้อโดย: miikii ที่ 02-05-2019 16:20:19
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 02-05-2019 16:57:48
เริ่มหัวข้อโดย: Kelvin Degree ที่ 02-05-2019 23:36:31
เริ่มหัวข้อโดย: Rumraisin ที่ 03-05-2019 10:28:29
เริ่มหัวข้อโดย: เมื่อนั้นฝันว่า ที่ 03-05-2019 18:22:55
เริ่มหัวข้อโดย: JackXy Wu ที่ 03-05-2019 21:01:29
อาวุธวิเศษผงาดง้ำ
“อดทนอีกนิดพวกมึง อย่าเพิ่งตายกันไปก่อน”
เสียงพี่ดารัญปลุกใจพี่พระพายกับพี่สายฟ้าที่นอนพะงาบๆ ไหลกองกับพื้นให้โงหัวลุกขึ้นมาอีกครั้ง สีหน้าพี่ทั้งสองคนซีดเซียวในขณะขยับเข้าหาคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊คที่วางอยู่กลางห้อง ข้างๆ เป็นกองหนังสือเล่มใหญ่และปึกเอกสารแบบสอบถามสำหรับการทำวิจัยวางเกลื่อน
“กูไม่ไหวแล้ว” พี่พระพายส่งเสียงโหยหวน
“กูเกลียดวิจัยพอๆ กับลุงบางคนที่ยังไม่ยอมลงจากตำแหน่ง!” พี่สายฟ้าขบฟันกรอด “แต่อย่างน้อยสูตร SPSS ก็ยังเที่ยงตรงกว่าสูตรคำนวณคะแนนเลือกตั้ง…”
“แต่ถ้าพวกมึงทำรูปเล่มไม่เสร็จ ทำสไลด์พรีเซ้นส์ของพรุ่งนี้เช้าไม่ทัน มึงได้ลงเรียนใหม่อีกปีแน่”
“มึงมันหยาบคายว่ะรัญ”
“แต่หยาบคายน้อยกว่าคนที่ตะคอกใส่สื่อเพราะโดนไล่บี้”
“มึงปล่อยวางบ้างได้มั้ย” พี่พระพายยกเท้ายันพี่สายฟ้าจนตัวเอียง อีกฝ่ายถลึงตาใส่
“กูไม่ปล่อย ไม่วางด้วย มึงดูนะ จนจักรวาลมาร์เวลรู้บทสรุป จนมึงเป็นแฟนกับเฟน จนมึงได้น้องเขาแล้ว แต่ผลคะแนนเลือกตั้งยังไม่ออก บ้านเมืองโดนแช่แข็งอยู่กับที่ไม่ก้าวหน้า ปากบอกว่าเศรษฐกิจดีๆ ถามว่าเอาข้อมูลจากที่ไหน ดันบอกมาได้ว่าดูสิคนซื้อรถมากขึ้น กูถามจริงเถอะวะ! ไม่ใช่เพราะระบบขนส่งมวลชนมันสมถุยแบบนี้เหรอคนถึงแห่ไปซื้อรถอำนวยความสะดวกให้ตัวเอง บีทีเอสก็ขึ้นราคา รถเมล์ก็เสือกขึ้นตาม ยิงกูดิ!”
“มึงจะโดนยิงถ้ามึงทำสไลด์พรีเซ้นส์ไม่เสร็จ” พี่ดารัญย้ำคำเดิม
“พักหาอะไรกินกันก่อนมั้ย” พี่พระพายเสนอ “ทำงานยิงยาวที่ห้องกูตั้งแต่ห้าโมงเย็นยันทุ่มนึงแล้ว พักเหอะ กูโคตรล้า แรงใจแรงกายหด อย่างเดียวที่ไม่หดก็จู๋กูเนี่ย”
“มึงเลิกคีพคาร์แอคเค่อสักที กูขอ”
“ทีมึงยังคีพคาร์แอคเห็บได้เลย”
“กูปวดหัวกับพวกมึงจริงๆ” พี่ดารัญส่ายหน้า
“เอ่อ” ผมแทรกขึ้นเบาๆ แต่แค่นั้นก็พอให้พวกพี่ๆ หันขวับมาทางผมที่นั่งเล่นหนูแฮมเตอร์ของพี่สายฟ้าอยู่บนเตียง “งั้นเราลงไปซื้อของกินที่เซเว่นมาให้พวกพี่ดีมั้ย?”
“ทำไมหนูจ๋าของพี่น่ารักจังเลย” พี่พระพายยิ้มหวาน เขาทำท่าจะพุ่งเข้ามากอดผมแต่โดนพี่สายฟ้ารั้งคอเสื้อเอาไว้
“ไอ้นี่ ระวังหน่อย น้องมันเล่นหนูกูอยู่”
“แต่กูอยากให้น้องเล่นหนูกูมากกว่า”
“พี่พระพายมีหนูด้วยเหรอ” ผมถามเมื่อได้ยินเขาว่าแบบนั้น แต่ไม่เคยเห็นพี่พระพายเล่าให้ฟังเลย ถ้าพี่เขาเลี้ยงหนูไว้ก็ดีสิ ผมชอบสัตว์ตัวเล็กๆ แบบนี้ที่สุด มันน่ารักดี
“มีสิ หนูของพี่ตัวใหญ่กว่าตุ๊ดตู่ของสายฟ้าอีก”
“พี่เลี้ยงไว้ที่บ้านเหรอ เราไม่เคยเห็นพี่บอกว่าเลี้ยงหนู”
“เลี้ยงไว้ที่หอนี่แหละจ้ะ”
“หือ? เราไม่เห็นเลยนะ”
“ไม่เห็นได้ไง หนูยังจับๆ บีบๆ มันอยู่เลย”
“ฮะ?”
ป้าบ!
“โอ๊ย ไอ้เหี้ย ตบหัวกูทำไมวะสายฟ้า”
“จัญรี้จัญไร” พี่สายฟ้าด่าพี่พระพาย “กูฟังมึงล่อลวงน้องแล้วแสลงหู”
“บางทีมึงต้องยอมรับให้ได้สายฟ้า” พี่ดารัญพูดขึ้นในขณะที่ยังรัวมือพิมพ์บนแป้นคีย์บอร์ด สายตาจ้องหน้าจอไม่ละไปไหน “ว่าเพื่อนเรามันกู่ไม่กลับแล้ว ภัยสังคมเกินเยียวยา”
“แต่พวกมึงก็ยังคบกูถูกมั้ย?” พี่พระพายยิ้ม เขายักคิ้วกวนๆ ใส่เพื่อน พี่สายฟ้าเลยจุ๊ปากใส่
“ไม่มึง ถ้ากูไม่คบมึงมึงก็ไม่มีใครคบแล้วต่างหาก กูสงสารมึงเลยยอมคบ”
“อันที่จริงกูต้องเป็นฝ่ายพูดคำนั้นนะสายฟ้า” พี่ดารัญเหลือบตาขึ้นมอง “เพราะกูปกติที่สุดในกลุ่ม”
“พี่ๆ ดูรักกันจัง” ผมหัวเราะ “หยอกกันน่ารักดี เราชอบความสัมพันธ์ของพวกพี่นะ”
“แต่พี่ชอบความสัมพันธ์ระหว่างเราสองคนมากกว่านะหนู” พี่พระพายปีนขึ้นเตียงมานั่งข้างๆ เขาโอบไหล่ผมไว้แล้วยื่นหน้าเข้ามาหอมแก้มฟอดใหญ่
“พี่!”
“เอาเลย ไม่ต้องเกรงใจ”
“โห ให้กูเอาตรงนี้เลยเหรอสายฟ้า”
“ไม่ใช่ให้เอาแบบนั้นไอ้สันขวาน!”
“กูหยอกจ้าาา”
“พอเลยพี่พระพาย” ผมดันตัวเขาออก จับตุ๊ดตู่วางไว้บนมือเขา มันร้องจี๊ดๆ อย่างเกรี้ยวกราดที่โดนโยกย้าย “เราจะลงไปซื้อข้าวกล่องกับขนมขึ้นมาให้ พี่ตั้งใจทำงานเถอะ”
“เฮ้ย ไม่ต้องๆ” พี่พระพายห้ามเอาไว้ “หนูนั่งเล่นนอนเล่นไปเฟน จะลำบากทำไม เดี๋ยวพี่โทรสั่งให้เขาขึ้นมาส่งให้”
“เอางั้นเหรอ” ผมขมวดคิ้ว
“เอางี้แหละ ไอ้พวกนี้ก็ไม่อยากให้หนูลำบากขนข้าวขนน้ำขึ้นมาให้หรอก ใช่มั้ยวะ” ประโยคหลังเขาหันไปถามเพื่อนๆ พี่สายฟ้ากับพี่ดารัญเลยพยักหน้ายืนยัน
“ก็ได้ เราแค่กลัวพี่หิวจนตาลายทำงานไม่ไหวอะ”
“น่ารักจังเลยค่ะ มาหอมอีกฟอดเร็ว”
“ไม่เอา!” ผมรีบคว้าตุ๊ดตู่กลับคืนแล้วขยับหนีไปนั่งไกลๆ พี่พระพาย อีกฝ่ายมองผมตาละห้อย หลังจากนั้นเขาก็ถูกพี่ดารัญลุกขึ้นคว้าคอเสื้อลากไปทำงานต่อ ส่วนพี่สายฟ้าเป็นคนโทรสั่งอาหาร ระหว่างรอคนขึ้นมาส่งพวกเขาก็พักมือจากงานคุยเล่นกัน
“พวกมึงส่งเอกสารฝึกงานหรือยัง” พี่ดารัญเปิดประเด็น
“กูส่งแล้ว” พี่สายฟ้าตอบ “เพิ่งส่งไปเมื่อวานสดๆ ร้อนๆ”
“กูก็ส่งแล้ว” พี่พระพายยักไหล่ “สรุปกูฝึกบริษัทพ่อตามที่เขาเคยเสนอมานั่นแหละ”
“อ้าว เขาบังคับมึงอีกแล้วเหรอวะ?”
“ไม่ๆ รอบนี้กูตัดสินใจเอง” พี่พระพายหันมองผม เขายิ้มให้ “บริษัทพ่ออยู่แถวนี้พอดี กูจะได้ไปกลับบริษัทกับหอได้ ไม่ต้องย้ายไปอยู่บ้านพักของบริษัท”
“มึงรักหอขนาดนั้น?”
“รักคนที่อยู่หอด้วยมากกว่า”
“อ๋อ รักกูนี่เอง”
“ไอ้สัส ขมคอ กูหมายถึงเฟน!”
“หยอกไง กูไม่สนมึงหรอก”
“กูรู้ มึงสนเด็กญี่ปุ่น” พี่พระพายขยิบตาล้อ ส่วนพี่สายฟ้ายักไหล่
“เออ กูสนเฟน”
“อ้าว ไอ้เพื่อนทรยศมึงตีท้ายครัวกูเหรอ!”
“สามบาทสิบบาทพวกมึงก็ยังจะชงจะตบกันยันหยดสุดท้ายเลยนะ” พี่ดารัญถอนหายใจ “ว่าแต่มึงได้ฝึกที่ไหนวะสายฟ้า”
“สถานีโทรทัศน์วีทีวี”
“ไม่ไปฝึกที่เอ็นทีวีวะ ใกล้มอดี”
“กูอกแตกตายพอดี ทัศนคติไปกับเขาไม่ได้” พี่สายฟ้ากลอกตา “แล้วมึงล่ะรัญ ฝึกที่ไหน”
“สนามกอล์ฟใกล้ๆ มอนี่แหละ แต่กูทำในส่วนของสปอร์ตคลับ ไม่แผนกจัดซื้อก็มาร์เก็ตติ้ง เดี๋ยวเขาแจ้งกูอีกที”
ผมฟังพี่ๆ คุยเรื่องฝึกงานไปเรื่อย อดคิดไม่ได้ว่าหลังจากเริ่มฝึกงานช่วงเทอมสองของปีสาม ผมคงไม่ได้เจอหน้าพวกเขาบ่อยๆ แล้ว มันคง…
เหงาน่าดู
“เฟน เป็นอะไรเรา?” พี่พระพายทักเมื่อเห็นสีหน้าผม
“เราคิดอะไรนิดหน่อยน่ะพี่”
“คิดอะไรครับ หน้านิ่วคิ้วขมวดเชียวหนู เล่าให้พี่ฟังได้มั้ย”
“อื้อ” ผมพยักหน้ารับ มองหน้าพี่พระพายกับเพื่อนๆ “เรากำลังคิดว่าช่วงที่พวกพี่ไปฝึกงานเราคงไม่ได้เจอพี่ๆ บ่อยๆ แล้ว พอคิดแบบนั้นก็รู้สึกเหงาขึ้นมานิดหน่อย”
“รักพวกพี่ขนาดนี้เชียว?” พี่พระพายหัวเราะ เขากวักมือเรียก ผมเลยจับตุ๊ดตู่ที่เริ่มโวยวายหลังไม่ยอมให้ขนมมันต่อเข้ากรงไปอยู่กับติ๊ดตี่แล้วลงไปนั่งข้างพี่พระพาย
“รักสิ พี่ๆ ใจดีกับเราจะตาย” ผมตอบตามความรู้สึก พี่พระพายลูบหัวผมเบาๆ เขาชมผมว่าน่ารัก แต่ตอนนี้ผมมีภูมิต้านทานคำชมของพี่พระพายแล้ว ไม่เขินให้ได้ใจบ่อยๆ หรอก “อีกอย่างเรารู้สึกว่าตอนพวกพี่แยกกันไปฝึกงานคนละที่ต้องคิดถึงกันน่าดู”
“ก็จริงอย่างที่น้องเฟนว่า” พี่ดารัญพยักหน้า เขายิ้มมุมปากเล็กน้อย “ถึงพวกนี้มันจะบ้าไปหน่อยแต่พี่ก็คงคิดถึงพวกมัน”
“มึงอย่ามาทำซึ้งนะกูไปไม่เป็น” พี่สายฟ้ารีบเบรก
“กูก็ไปไม่เป็น แต่เอาตามตรงกูก็คงคิดถึงพวกมึงล่ะวะ” พี่พระพายดึงผมเข้าไปกอด เขาเกยคางกับหัวผมแล้วพูดต่อ “เรียนกับพวกมึงมาตั้งแต่มัธยมยันมหา’ลัย คบกันอยู่แค่นี้ ถึงพวกมึงจะชอบบุลลี่กูก็เถอะ แต่จะหาใครที่ด่ากูแต่ก็หวังดีกับกูเท่าพวกมึงคงไม่มี”
“มึงก็เว่อร์ไป แค่ฝึกงาน ไม่ได้ย้ายประเทศจนไม่ได้เจอกันอีก”
“แต่กูว่าสักวันมึงน่าจะได้ย้ายประเทศ” พี่ดารัญเหล่มองหน้าพี่สายฟ้า
“กูไม่ย้าย กูไม่หนี กูจะอยู่ที่นี่ ประเทศไม่ผิด ผิดที่ผู้น…”
“พอ มึงก็เป็นซะอย่างนี้” พี่ดารัญส่ายหัว “อย่าโดนรวบก่อนฝึกงานเสร็จล่ะ”
“ระดับนี้”
“โดนรวบแน่?” พี่พระพายเดา
“เออ ถูก”
“มึงอย่าตัดมุกกูสิวะ” พี่พระพายออกอาการเซ็ง ผมหลุดหัวเราะเบาๆ จนโดนพี่เขาฟัดแก้ม “หัวเราะพี่เหรอตัวดี นี่แน่ะ จะหอมให้แก้มช้ำ”
“พอแล้วพี่ จั๊กจี้ พี่พระพายอย่าเอาหนวดมาไถเราาาา” ผมดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมกอดอุ่น พยายามเบี่ยงหน้าหนีพี่พระพายที่เอาปลายคางมาถูแก้มผม
“สวีตกันไม่เกรงใจ ฮัลโหล ในห้องนี้ยังมีพวกกูอยู่ครับ”
“พี่สายฟ้าช่วยเราด้วยยยย”
“พี่ไม่ยุ่งเรื่องผัวเมียครับน้อง”
“พี่รัญช่วยเราที” ผมขอความช่วยเหลือจากอีกคนแทน พี่ดารัญมองผม เขาส่งยิ้มให้น้อยๆ จนหน้าดุๆ อ่อนโยนลงกว่าเดิม
“น้องเฟนหันไปหอมแก้มมันทีนึงเดี๋ยวก็ช็อกจนปล่อยตัวน้องเองแหละครับ”
“เฮ้ย หยามเหรอ กูไม่ได้อ่อนขนาด…”
จุ๊บ!
“...”
แล้วผมก็ดิ้นหลุดออกจากอ้อมกอดพี่พระพายที่แข็งค้างไปแล้ว
“อ่อนจริงๆ ด้วย” พี่สายฟ้าพยักหน้ารับ ส่วนพี่ดารัญหัวเราะหึๆ ผมขยับหนีไปนั่งหลังพี่ทั้งสองคน พอพี่พระพายได้สติก็ชี้หน้าคาดโทษผม
“คืนนี้โดนแน่หนู พี่บอกเลยว่าไม่รอด”
“ถ้าพี่จะแกล้งเรา เราจะหอมพี่ให้แก้มช้ำเลยนะ สู้เหรอ” ผมขู่
“ได้หนู เดี๋ยวพวกมันกลับแล้วเจอเลย”
ผมแลบลิ้นใส่พี่พระพาย เขาฮึ่มฮั่มในลำคอแต่ไม่ทันได้ทำอะไรเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นพร้อมเสียงตะโกนว่าข้าวมาส่ง พี่พระพายลุกไปจ่ายตังค์ ผมเลยรอดไปอีกครั้ง
“รีบกินรีบทำงานให้เสร็จ แล้วไสตูดกลับห้องตัวเองไป กูจะใช้ห้องทำโทษแฟนต่อ”
“มึงบอกตัวเองดีกว่าพระพาย” พี่ดารัญชี้ส้อมใส่หน้า “กูทำสไลด์พรีเซ้นส์จะเสร็จแล้ว มึงน่ะรูปเล่มเสร็จหรือยัง”
“ส่วนกูเหลือแค่สไลด์” พี่สายฟ้าอวด
“ได้ พวกมึงคอยดู เดี๋ยวกูจะทำแซงหน้าพวกมึง” พี่พระพายชี้หน้าพี่ทั้งสองก่อนตั้งหน้าตั้งตากินข้าว เขาชะงักไปนิดนึงแล้วเงยหน้าขึ้น “แม่ง...จู่ๆ กูก็คิดว่าพอฝึกงานพวกเราคงไม่ได้มาล้อมวงทำงาน กินข้าว ด่ากันแบบนี้อีกตั้งสองเดือนครึ่ง”
“สองเดือนครึ่งเองมึง ไม่ร้อง” พี่สายฟ้าบอก
“ฝึกไว้มึง คนเราต้องโต” พี่ดารัญยักไหล่ “จบจากฝึกงานก็คือชีวิตการทำงาน ต่างคนต่างแยกกันในระยะยาวแต่ไม่ใช่ว่าจะกลับมานัดเจอกันไม่ได้”
“ก็จริงของมึง” พี่พระพายพยักหน้ารับ “ถึงตอนนั้นคงไม่ได้ยินไอ้สายฟ้าด่าการเมืองกลอกหูทุกวัน หรือฟังมึงบ่นเรื่องโดนแคปคอนเทนต์ในทวิตไปลงเฟซแล้ว”
“แต่มึงก็จะคิดถึงกูทุกครั้งที่ฟังข่าวการเมือง” พี่สายฟ้ายิ้ม
“เหมือนที่พวกมึงจะคิดถึงกูทุกครั้งที่เห็นคลิปโป๊ปะวะ?”
“กูเกลียดมึงวะ” พี่ดารัญส่ายหัว ถึงเขาจะว่าอย่างนั้นแต่กลับหัวเราะ พี่สายฟ้าเองก็เหมือนกัน
ผมมองพวกพี่ๆ แล้วหลุดยิ้ม
ผมชอบความสัมพันธ์ของพวกเขา และคิดว่าพี่พระพายโชคดีที่มีเพื่อนๆ น่ารักแบบนี้
เพื่อนที่อยู่กับเราในทุกช่วงชีวิต ไม่ว่าจะทุกข์หรือสุขก็ไม่เคยหายไปไหน
ถึงในอนาคตจะแยกย้ายไปตามทางของตัวเอง
แต่ก็ยังอยู่ในความทรงจำของกันและกันตลอดไป
“พี่เหมือนโดนสูบพลังชีวิต”
“แต่สุดท้ายก็เสร็จนี่นา” ผมลูบหัวพี่พระพายที่นอนอยู่บนตัก เส้นผมเขาเปียกชื้นจากการสระ ส่วนพี่ๆ คนอื่นกลับห้องไปหมดแล้ว พี่พระพายพลิกตัวจากนอนหงายหันหน้าเข้าหา สองมือกอดเอวผมแล้วซุกหน้ากับหน้าท้อง “อย่าซุกเราสิพี่ จั๊กจี้”
“ขอเติมพลังหน่อยค่ะคนดี”
“ทำไมเดี๋ยวนี้พี่อ้อนเราเก่งจัง” ผมถาม เกลี่ยปอยผมพี่พระพายที่ยาวปรกหน้าปรกตาขึ้นทัดหูเขา “เนี่ย แล้วก็ไม่เช็ดผมให้เรียบร้อย จะว่าไปผมพี่ยาวขึ้นแล้วนะ ตอนเจอกันแรกๆ ยังไม่ยาวเท่านี้เลย”
“นอกจากผมยาว อย่างอื่นก็ยาวนะหนู”
“หือ?”
“ไม่มีอะไรค่ะ” พี่พระพายหัวเราะ คว้ามือผมไปจุ๊บ “อยากให้พี่ตัดมั้ย?”
“ไม่รู้สิ พี่อยากตัดมั้ยล่ะ?”
“ก็ถ้าหนูไม่ชอบ รู้สึกว่ามันรุงรัง พี่ไปตัดก็ได้”
“ไม่หรอก เราชอบทุกอย่างที่เป็นพี่นั่นแหละ”
“ปากหวานจัง มาจุ๊บเร็ว” พี่พระพายไม่พูดเปล่า เขาเด้งตัวลุกขึ้นจุ๊บริมฝีปากผมทีนึงแล้วเอียงหน้าหอมแก้มผมอีกฟอดใหญ่ จากนั้นผละออกมายิ้มให้ “ว่าแต่...ไหนใครบอกจะหอมแก้มพี่ให้ช้ำ ไม่เห็นทำตามที่พูดเลย”
“พี่อย่าท้าเรานะ”
“กล้าอ๊ะเปล่า โธ่”
“เรากล้านะ” ผมจิ๊ปาก ประกบใบหน้าพี่พระพายไว้ด้วยสองมือ “อยู่นิ่งๆ เลยพี่ เราจะหอมพี่พระพายให้แก้มช้ำเดี๋ยวนี้แหละ”
พี่พระพายยังส่งยิ้มท้าทาย ผมเลยยื่นหน้าหอมแก้มซ้ายแก้มขวาเขาแรงๆ แถมจุ๊บจมูกให้ด้วย ผมรู้ว่าพี่เขาแพ้อะไรแบบนี้ พอกำลังจะหอมแก้มซ้ำอีกครั้งก็โดนล็อกใบหน้าไว้ซะก่อน ผมกะพริบตา มองหน้าเขา พี่พระพายหน้าแดงนิดหน่อย
“เบาก่อนหนู ใจบางหมดแล้ว”
“นั่นไง พี่เขินเราล่ะสิ” ผมแกล้งแซวเขา
“ก็หนูน่ารัก เหมือนลูกแมวตัวเล็กๆ มาจุ๊บแก้มจุ๊บจมูกแล้วร้องมิ้วๆ ใส่”
“เราน่ารักขนาดนั้นเลยเหรอ” ผมอดถามไม่ได้ ส่องกระจกมองหน้าตัวเองมาตั้งแต่เด็กๆ ก็ไม่คิดว่าน่ารักอะไรขนาดนั้นนะ
“เหมือนพระเจ้าสร้างหนูขึ้นมาด้วยน้ำตาล เครื่องเทศ และสารพัดของกุ๊กกิ๊ก”
“นั่นมันพาวเวอร์พัฟเกิร์ลหรือเปล่า”
“หนูน่ารักกว่าพาวเวอร์พัฟเกิร์ลอีกเฟน” พี่พระพายยิ้มจนตาหยี “พี่ดีใจนะที่ได้รู้จักหนู”
“อื้ม เราก็ดีใจที่ได้รู้จักพี่”
“ถามจริงๆ?” พี่พระพายเลิกคิ้ว ผมหลุดหัวเราะ
“ตอนแรกก็กลัวพี่นิดหน่อย แต่หารูมเมตไม่ได้แล้วเลยจำใจเอาพี่เป็นรูมเมต”
“โห นี่ก็ตรงเกิน” เขาหัวเราะ “ตอนแรกพี่ดูหื่นกระหายจนหนูกลัวเลยเหรอ?”
“ตอนนี้พี่ก็ยังหื่นกระหาย” ผมบอกเขา เราสบตากัน “แค่เราชินกับพี่แล้วเฉยๆ”
“หลอกด่าพี่นี่นาเรา ทำโทษดีมั้ย”
“ไม่เอา พี่ทำโทษเราแรง”
“แน่ะ พูดมาแบบนี้เหมือนเชิญชวน”
“พี่คิดไปเองอีกแล้วนะ” ผมดันอกเขาออก เผลอไม่ได้เลยพี่คนนี้ เอะอะเข้าประชิดตัวแล้วเนียนนัวเนียตลอด “พรุ่งนี้มีพรีเซ้นส์เช้านี่นา พี่น่าจะรีบนอนเอาแรง”
“พี่เห็นด้วยเรื่องนอนเอาแรง” เขาพยักหน้ารับ แววตาเป็นประกาย “แบบ...นอนเอาหนูแรงๆ โอ๊ย!”
“ทะลึ่ง!”
“ทำมาเป็นว่าพี่ ตอนนั้นใครบอกขอแรงๆ...เดี๋ยวๆ อย่าง้างมือ พี่ยอมแล้ว ขอโทษครับคนดี ไม่ฟาดพี่นะ” พี่พระพายรีบยกมือขึ้นกันไว้เมื่อผมง้างมือทำท่าจะฟาดใส่ พอเห็นผู้ชายตัวใหญ่ๆ งอตัวยกมือปัดป้องตัวเองเพราะกลัวโดนตีผมก็หลุดหัวเราะ
“พี่พระพาย”
“ครับ ว่าไงหนู ไม่ตีพี่แล้วใช่มั้ย” เขาค่อยๆ โผล่หน้าขึ้นมาดู ดวงตาหยีเล็กน้อย
“ไม่ตีแล้ว” ผมตอบ “แค่จะบอกว่าพี่น่ารักจังเลย เราถึงชอบพี่ไง เหมือนเพิ่งรู้จักพี่แป๊บๆ แต่พอนั่งนับดูก็ผ่านมาหลายเดือนเหมือนกันนะตั้งแต่วันแรกที่เราย้ายของเข้ามาในห้องนี้แล้วมีพี่เป็นรูมเมต”
“ย้อนไปตอนนั้นแล้วคิดถึงเนอะ”
“อื้ม มากๆ เลย มันเป็นจุดเริ่มต้นของอะไรหลายๆ อย่าง” ผมพยักหน้ารับ ยอมให้พี่พระพายดึงไปกอด “เหมือนเราสองคนไม่น่าชอบกันได้ พี่ว่ามั้ย พี่ทำแต่เรื่องแปลกๆ ส่วนเราตามพี่ไม่ค่อยทัน โดนพี่แกล้งพูดอะไรไม่รู้ใส่อยู่เรื่อย”
“เหมือนหนูหลอกด่าพี่อะเฟน” เขาหัวเราะ ก้มหน้ากดจมูกหอมหัวผมฟอดๆ
“เรากำลังจะชมต่อ พี่ฟังให้จบก่อน” ผมจับมือพี่พระพายขึ้นกุมเอาไว้ แกว่งไปมาเบาๆ “ถึงพี่จะทำตัวแปลกๆ ขี้แกล้ง พูดจาสองแง่สองง่ามใส่เรา แต่พี่ก็ดูแลเราดีนะ...พี่เทคแคร์เก่ง ถึงเหมือนอยากจะฟัดเราบ่อยๆ แต่พี่ก็ห้ามตัวเองไว้ได้ตลอด ถึงต้องทำอะไรแปลกๆ อย่างท่องบทสวดสงบจิตใจ วิ่งหนีขังตัวเองในห้องน้ำอะไรอย่างนั้นก็เถอะ เรามองว่าพี่ให้เกียรติเรา ไม่นับที่พี่ชอบจับๆ ลูบๆ ตัวเราเล็กๆ น้อยๆ อันนั้นเราไม่ถือ”
“เพราะหนูไม่เหมือนคนอื่นไงเฟน พี่ไม่อยากทำตามใจตัวเองแล้วทำให้หนูเสียหายหรือกลัวพี่”
“อื้อ เราเลยใจเต้นตุ๊บตอนพี่บอกพี่สายฟ้าว่าจริงจังกับเรา”
“แต่พี่ใจเต้นกว่าตอนเริ่มจีบหนู”
“งั้นเราก็ใจเต้นมากกว่าตอนโดนพี่จีบ”
“รอบนี้พี่ชนะแน่เพราะพี่ใจระเบิดบุ๋งเลยตอนจีบติดแล้วหนูตกลงเป็นแฟนพี่” พี่พระพายยิ้ม เขาวางมือบนแก้มผม ปลายนิ้วอุ่นเกลี่ยไปมาเบาๆ “ชอบหนูมากๆ เลยคนดี ไม่เคยจีบใครแล้วใจเต้นเท่าจีบหนูนะเฟน พี่บอกไว้ตรงนี้”
“พี่ทำเราเขิน” ผมก้มหน้าหลบสายตาเขา
“รู้ค่ะว่าเขิน แก้มแดงหมดแล้ว”
“เราต้องเหงาแน่ๆ ช่วงพี่ฝึกงาน อีกไม่กี่เดือนเอง” ผมกอดพี่พระพายเอาไว้ แนบแก้มกับไหล่กว้าง “ปกติจะเจอพี่ที่มอ พี่ชอบมารับเราไปกินข้าวกลางวันด้วยกัน ตอนเย็นถ้าเลิกพร้อมกันพี่ก็จะมารับเรา แต่ถ้าพี่ไปฝึกงานเราคงไม่เจอพี่ที่มอแล้ว เวลากลับหอเราก็คงต้องเดินกลับคนเดียว”
“แต่เดี๋ยวก็ได้มาเจอกันที่ห้องไงคะ”
“ได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันนิดเดียวเอง”
“แต่ถ้าใช้ให้คุ้ม ทุกนาทีจะมีค่านะหนู”
ผมเงยหน้ามองพี่พระพาย สบกับแววตาอ่อนโยนและรอยยิ้มใจดีจนต้องยิ้มตาม จริงอย่างที่เขาว่า ยิ่งเรามีเวลาอยู่ด้วยกันน้อย เรายิ่งต้องใช้ทุกนาทีให้คุ้มค่า
“อืม พี่เองตอนไปฝึกงานอย่าไปหลงสาวๆ ที่ออฟฟิศนะ เราหึงจริงๆ ด้วย”
“มีแค่หนูคนเดียวเนี่ยเฟน คนอื่นไม่อยู่ในสายตาเลย”
“แต่พี่เสน่ห์แรง ต้องอยู่ในสายตาคนอื่นเยอะแน่ๆ”
“เฟน”
“หือ?”
“รู้มั้ยพระพายแปลว่าอะไร” จู่ๆ พี่พระพายก็เปลี่ยนเรื่อง ผมนิ่งคิดไปสักพักก่อนตอบ
“ลมใช่มั้ย?”
“ครับ พระพายแปลว่าสายลม ปกติสายลมรักอิสระ มันพัดไปทั่วไม่หยุดอยู่ที่ไหนนานๆ แต่สายลมนี้จะไม่พัดไปไหน จะหมุนวนอยู่รอบตัวหนู เป็นพี่พระพายของหนูคนเดียว ไม่ต้องคิดมากนะเฟน”
ผมยิ้มออกมาอีกครั้ง ยิ้มจนเมื่อยแก้มไปหมดแล้ว พี่พระพายน่ารักกับผมมากๆ ขนาดคำปลอบยังน่ารักเลย ผมพยักหน้า กอดพี่เขาแน่นๆ แล้วหอมแก้มเป็นรางวัล
“เราเชื่อพี่”
“ส่วนหนู พี่ไม่อยู่คุมก็ห้ามให้ใครมาจีบนะ บอกเขาไปเลยว่ามีแฟนแล้ว หล่อมาก ขี้หวงด้วย”
“อื้อ ได้เลยพี่” ผมหัวเราะกับสีหน้าพี่พระพายที่ทำเป็นดุดัน พอโดนผมหัวเราะใส่พี่พระพายเลยบีบจมูกผมเบาๆ ทีนึง
“จริงจังนะเนี่ย”
“รู้แล้วน่าพี่พระพาย”
“จะว่าไป ก่อนหน้านี้พูดถึงพระพาย หนูรู้มั้ยว่าพระพายมีลูกด้วยนะ ชื่อหนุมาน” จู่ๆ พี่พระพายก็วกกลับมาเรื่องนี้ ผมเอียงคอเล็กน้อย
“เหมือนเราเคยเรียนผ่านๆ” ผมนึกย้อนความทรงจำ ด้วยความที่ผมเรียนอินเตอร์เลยไม่ได้เรียนพวกวรรณคดีไทยอะไรแบบนี้มากเท่าไหร่ พอจะรู้คร่าวๆ แค่นั้น
“แล้วหนูจำได้มั้ยว่าหนุมานเกิดขึ้นมาได้ไง”
“เราลืมไปแล้วพี่”
“ไม่เป็นไร พี่บอกให้ หนุมานเกิดจากอาวุธวิเศษที่พระพายซัดเข้าปากนางสวาหะ”
“อ๋อ…” ผมขานรับอย่างงงๆ งงยิ่งกว่าเดิมเมื่อแววตาพี่พระพายเปลี่ยนไปกลายเป็นวิบวับ แถมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์นั่นอีก ผมเผลอขมวดคิ้ว
“แล้วหนูรู้มั้ยว่าพระพายคนนี้…” พี่พระพายชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง เขายิ้มหวาน “ก็มีอาวุธวิเศษเหมือนกันน้า”
“พี่...กำลังจะบอกอะไรกับเราหรือเปล่า” ผมเริ่มตงิดๆ ในใจ
“เฟน…” พี่พระพายดันตัวผมออกเล็กน้อย เขาลุกขึ้นคุกเข่านั่งกางขาคร่อมตัวผมไว้
“อะ อะไรพี่?”
“คืนนี้เรามาสร้างหนุมานกันเถอะ” พี่พระพายสีหน้าจริงจังจนผมไม่กล้าคิดว่าเขาพูดเล่น “เดี๋ยวหนูอ้าปากกว้างๆ พี่จะควักอาวุธวิเศษขึ้นมาให้”
“หา? อาวุธวิเศษอะไร แล้วนั่นพี่จะถอดกางเกงทำไม”
“นี่ไงคะอาวุธวิเศษ” สิ่งนั้นกวัดแกว่งอยู่ตรงหน้าผมตามจังหวะการส่ายเอวร่อนของพี่พระพาย เขาประสานมือไว้หลังหัว ควงเอวไม่หยุด นมดุ๊กดิ๊กกระตุกอยู่ใต้เสื้อ ฮัมเพลงเป็นทำนองแปลกๆ “ป๋อง ติงปอง ติ่งป๋อง ป๋อง ติงปอง…”
ผมคิดว่าสิ่งนี้จะติดตาผมไปอีกนาน
ก่อนเขาจะคว้ามันหมับ จับชี้หน้าผม ดวงตาหรี่ลงรับกับรอยยิ้มมุมปาก
“จะซัดอาวุธวิเศษแล้วน้าาาา”
“พี่! เดี๋ยว!”
ผมเพิ่งได้สติ เบิกตากว้าง กำลังจะถดตัวหนี...
“อุ๊บ อ่อก อื้อ!”
หลุมของเรา @MysecretworldFF
ปวดปากไปหมด ฮือออ!
หนูจ๋ามาสร้างหนุมานกันเถอะจ้ะ @Mylovelyfen
กูโดนรีโมตฟาดอีกแล้ว คอพับคอหักสั่นหงึกๆ ระหว่างพิมพ์ตอนนี้ก็ยังจุกไม่หาย หนูไม่อ่อนโยนกับพี่เลย
หนูจ๋ามาสร้างหนุมานกันเถอะจ้ะ @Mylovelyfen
พี่แค่อยากสร้างหนุมาน…
เทพท้อกับประชาธิปไตยที่หายไป @LostDemocracyM44
อากาศนี่ก็ร้อนจริงโว้ย! อีพระอาทิตย์เฮงซวย คิดว่ามีอำนาจมากเหรอมึงน่ะ ความอดทนกูมีจำกัดนะ อวดเบ่งสร้างความเดือดร้อนให้บ้านเมืองอยู่ได้! กูจะรอวันที่มึงหมดพลังอำนาจกลายเป็นแค่ขยะอวกาศโง่ๆ แล้วกูจะฟ้องร้องให้สาสมกับที่มึงทำลายล้างประเทศมาหลายปี!!!
Notice me senpai! @fcpeetepthor
แต่ที่ญี่ปุ่นตอนนี้อากาศดี มาเที่ยวสิ ไม่ได้ชวนนะ ทวิตลอยๆ
รีวิวครอบจักรวาล แคปทวิตคิด 500 นะครับ @Daran_Review
อันนี้พลาดไม่ได้ ร้าน 3rd Cat Cafe ดีมาก ร้านกว้างขวาง เค้กกับเครื่องดื่มอร่อยใช้ได้ ราคาไม่แพง ที่สำคัญคือน้องแมวเป็นมิตรน่ารักทุกตัว ใครเป็นทาสแมวลองแวะไปดูได้ พิกัดเดี๋ยวผมลงให้ในรีพลายด้านล่างครับ
หนูจ๋ามาสร้างหนุมานกันเถอะจ้ะ @Mylovelyfen
แต่ถึงหนูจะฟาดอาวุธวิเศษพี่จนหัก พี่ก็ยังรักหนูนะคนดี
หลุมของเรา @MysecretworldFF
รู้แล้วว่าพี่รักเรา
หลุมของเรา @MysecretworldFF
แล้วก็รู้ด้วยว่าพี่เล่นแอคนั้น แต่เราไม่บอกพี่หรอก เห็นพี่หวีดเรื่องของเราในนั้นแล้วน่ารักดี
หลุมของเรา @MysecretworldFF
จากนี้ไปก็ขอฝากตัวด้วยนานๆ เลยนะ คุณสายลมของเรา
The End
--------------------------
เริ่มต้นด้วยความกาม จะจบแบบธรรมดาได้ไงจริงมั้ยคะ เลยขอจบแบบตราตรึงใจกับอาวุธวิเศษของพี่พระพายและความเอวดีของเขาแล้วกันค่ะ
จบแล้วค่ะ ใจหายมากเหมือนกันอยู่กับเรื่องนี้มานาน หวังว่าทุกคนจะได้รับรอยยิ้มกลับไปไม่มากก็น้อยนะคะ และถ้าบางส่วนของนิยายเรื่องนี้ทำให้รู้สึกแย่ต้องขอโทษไว้ตรงนี้ด้วยค่ะ เจตนาเราแค่อยากเขียนอะไรตลกๆ แบ่งปันรอยยิ้มกับทุกคนเท่านั้น
นิยายเรื่องนี้เกิดขึ้นจากความฟุ้งซ่านตอนดึกที่เรานอนไม่หลับ พลิกไปพลิกมา คิดถึงเรื่องในอดีตสมัยเรียนมหา'ลัยปนกับเรื่องนั้นเรื่องนี้ไปเรื่อยจนเกิดเป็นพล็อตนี้ เริ่มแรกไม่คิดว่าจะได้รับการตอบรับมากมายขนาดนี้เลยค่ะ เลยรู้สึกตกใจมากๆ ที่เห็นคนเข้ามาอ่านเยอะหลังจากที่คุณหมีเอาไปรีวิวให้ พอคนอ่านเริ่มเยอะช่วงแรกเรากดดันจนเขียนไม่ค่อยออก กลัวไม่ตลก กลัวแป้ก บวกกับมีดราม่าเบาๆ เรื่องประเด็นการเมืองในเรื่องทำให้เราไม่กล้าจะเขียนอะไรโดยไม่คิดให้ถี่ถ้วนซะก่อน แต่เราผ่านจุดนั้นมาได้ด้วยกำลังใจจากทุกคน ต้องขอบคุณมากๆ ที่คอยอยู่ข้างกันนะคะ อยากกอดทุกคนแน่นๆ มาก
และที่ไม่ขอบคุณไม่ได้คือซอร่า เพื่อนในจินตนาการ...หยอก น้องสาวที่น่ารักที่จะเรียกว่านักเขียนอีกคนในพาร์ทพี่สายฟ้าก็ได้ ที่คอยเสนอไอเดียให้เวลาเราตัน ช่วยปรับแก้จนออกมาดีที่สุด และที่สำคัญช่วยคิดบทสวดให้พี่พระพายด้วย 5555
ขอบคุณเพื่อนๆ ทุกคนที่อยู่ข้างกัน ณัฐ เอล พี่โอ๊ค เด็กๆ ในแชตซ่อง และอื่นๆ ที่ไม่ได้กล่าวถึง
ขอบคุณคุณหมีที่รีวิวนิยายเรื่องนี้ให้จนทุกคนเข้ามาอ่านมากกว่าเดิม
ขอบคุณนักอ่านทุกคนที่คอมเมนต์ สกรีมแท็ก เราตามอ่านหมดเลยนะคะ จำแอคจำไอดีได้ ขอบคุณมากๆ ที่เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของนิยายเรื่องนี้ ขอให้เก็บเกี่ยวรอยยิ้มไปให้ได้มากที่สุดนะคะ
หลังจากนี้หวังว่าพี่พระพาย พี่สายฟ้า พี่ดารัญ น้องเฟน น้องฟรองซ์จะกลายเป็นความทรงจำดีๆ ที่เมื่อนึกถึงกี่ครั้งก็ทำให้ยิ้มได้ค่ะ ส่วนบอททั้งสามในทวิต (พี่พระพาย พี่สายฟ้า น้องเฟน) เราคงจะเปิดไว้แบบนั้นนะคะ ไว้ใครเหงาๆ ไปชวนพวกเขาคุยได้จนกว่าจะไม่มีใครคุยด้วยนั่นแหละค่ะ 55555
พิมพ์มายาวเหยียดเหมือนจะไม่ได้เจอกันอีก แต่ยังมีบทพิเศษลงให้อ่านอีก 3-4 ตอนนะคะ ใครเป็น FC พี่สายฟ้าพลาดไม่ได้เด้อ เดี๋ยวเว้นวันนึงแล้วจะมาอัปให้ค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ
#เพื่อนกล่อมนอน
เริ่มหัวข้อโดย: คุณซี ที่ 03-05-2019 21:30:48
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 03-05-2019 21:41:38
อย่าลืมตอนพาน้องเฟนไปไหว้พ่อแม่กับสายฟ้าอินเจแปนนะจ๊า
ขอบคุณมากๆเลยค่ะรักนิยายเรื่องนี้
เริ่มหัวข้อโดย: tasteurr ที่ 03-05-2019 21:42:44
:pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 03-05-2019 21:56:56
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 03-05-2019 22:01:55
เริ่มหัวข้อโดย: ursleepingxd ที่ 03-05-2019 22:11:49
พพพก็คือธรรมดาโลกไม่จำจริงๆ คงเป็นหมันสักวันอะค่ะ คิดว่า
รอพสฟกับน้องฟรองซ์อยู่นะ พี่ดารัญเหงามั้ยคะ เดี๋ยวเราดูแลเองนะ
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 03-05-2019 22:33:26
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 03-05-2019 22:45:46
ชอบความงุงิของคู่นี้มากเลยอ่ะ น่ารักมากมากกกกกก
ขอบคุณที่แต่งนิยายน่ารักๆคิ้วๆให้อ่านกันนะคะ รักแหละ :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: gackmanas ที่ 03-05-2019 22:49:02
ตลกด้วยอ่ะ..
ผมอินนะ เผื่อคุณไม่รู้..
เริ่มหัวข้อโดย: Pittabird ที่ 03-05-2019 23:11:03
เริ่มหัวข้อโดย: o_ishi ที่ 03-05-2019 23:25:48
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 03-05-2019 23:37:31
เริ่มหัวข้อโดย: Kelvin Degree ที่ 04-05-2019 00:09:37
เริ่มหัวข้อโดย: Leenboy ที่ 04-05-2019 00:11:32
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 04-05-2019 00:18:19
หื่นคงเส้นคงวาจริงพี่พระพาย5555
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุก ๆ เรื่องนี้ค่ะ :pig4: :pig4: /จะรอเล่มนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: Leenboy ที่ 04-05-2019 00:22:12
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 04-05-2019 00:46:18
เริ่มหัวข้อโดย: Bernini ที่ 04-05-2019 01:52:12
จเสงสารหรือสมน้ำหน้าดี โดนน้องฟาดเข้าให้ 55555555555
เริ่มหัวข้อโดย: miikii ที่ 04-05-2019 02:57:53
เริ่มหัวข้อโดย: NaunaeZaa ที่ 04-05-2019 07:29:48
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 04-05-2019 10:01:28
เริ่มหัวข้อโดย: เลยร์มุจา ที่ 04-05-2019 11:36:41
เริ่มหัวข้อโดย: ammchun ที่ 04-05-2019 22:09:14
เริ่มหัวข้อโดย: Mengjie_JJ ที่ 05-05-2019 01:42:22
รักเรื่องนี้มาก สนุกมากค่ะ
พพ ก็ยังเสื่อมเสมอต้นเสมอปลาย 555
เริ่มหัวข้อโดย: Wanwann ที่ 05-05-2019 17:47:04
เริ่มหัวข้อโดย: JackXy Wu ที่ 05-05-2019 21:08:14
เพื่อนนอนคุก
(สายฟ้า X ฟรองซ์)
[สายฟ้า]
ว่าด้วยเรื่องแอคเห็บ แอคเห็บคืออะไร? ผมก็ไม่แน่ใจความหมายของมันเท่าไหร่ แต่ขอนิยามแอคเห็บว่าคือแอคฉอด ฉอดสิ่งที่ในชีวิตจริงมึงไม่กล้าฉอดเพราะต้องรักษาภาพลักษณ์ ใจป๊อด กลัวคุกหรืออะไรก็ตามแต่
เห็บมีหลายระดับ ผมเห็นตั้งแต่เห็บฉอดธรรมดายันฉอดพ่น Hate Speech และ Cyberbullying คนอื่นหาเรื่องไปทั่วไม่เลือก ถ้าถามผมว่าผมเป็นเห็บแบบไหน ผมคงจัดให้ตัวเองเป็นเห็บที่มีอุดมการณ์
ไม่ปฏิเสธว่าไม่เคย Hate Speech หรือ Cyberbullying ใครเพราะผมทำจริง
ส่วนทำใคร…
นู่น ลุงๆ กลุ่มนั้นไงที่ผมด่าเช้าเย็นไม่เว้นวัน
เมื่อก่อนผมไม่ได้สนใจการเมืองเข้าขั้นขนาดนี้ ผมเป็นแค่วัยรุ่นที่คิดว่าการเมืองเป็นเรื่องไกลตัว เป็นเรื่องของผู้ใหญ่กับพวกผู้นำ ผู้บริหารประเทศ จนกระทั่งผมได้เปิดหูเปิดตา เห็นปัญหาอะไรหลายๆ อย่างที่ไม่เคยคิดสนใจและพบว่ามันแย่และส่งผลกระทบกว่าที่คิด
ตอนนั้นที่ผมตัดสินใจเปิดแอคทวิตเตอร์ในชื่อ ‘เทพท้อกับประชาธิปไตยที่หายไป’ ไว้ฉอดระบายอารมณ์ แต่คนฟอลดันมาจากไหนไม่รู้เต็มไปหมด ผมกลายเป็นแอคเห็บฉอดการเมืองอย่างงงๆ ครับ เห็บก็เห็บวะ
เศรษฐกิจดีงั้นเหรอ?
เหอะ!
เศรษฐกิจดีพ่อง ธุรกิจบ้านกูซบเซาจะตายห่า!
ชีวิตแอคเห็บผมเป็นไปด้วยดี เล่นมาหลายปียังไม่ถูกลากคอไปปรับทัศนคติ แต่ช่วงหลังๆ ผมสังเกตเห็นแอค ‘เอฟซีเทพท้อ’ มารีพลายกวนตีนผมอยู่บ่อยๆ บางทีก็กวนประสาทจนอดเขม่นไม่ได้ พอส่องทวิตเห็นว่าสายเดียวกันผมเลยปล่อยผ่าน แต่เห็บเด็กนั่นก็วอแวผมซะเหลือเกิน บางทียั้งไม่อยู่ก็พิมพ์ด่าบ้าง แต่เหมือนฝั่งนั้นจะชอบใจที่ผมยอมคุย(ด่า)ด้วยสักทีเลยยิ่งมากวนผมใต้ทวิตบ่อยกว่าเดิม
อย่าให้กูรู้เรียลนะมึง จะดีดกะโหลกสั่งสอนให้
ผมเคย DM ไปขู่เขาเล่นๆ แต่ใครจะรู้ว่าโลกมันกลมกว่าที่คิด วันนึงผมดันรู้ ‘เรียล’ ของแอคเอฟซีเทพท้อเข้าโดยบังเอิญ
“รบกวนพี่แล้ว ขอบคุณที่เอามาคืนครับ”
เสียงของฟรองซ์ ฝาแฝดของเฟนดังขึ้นเมื่อผมลงจากรถหยิบโทรศัพท์มือถือที่เขาทำตกมาคืนให้ที่หน้าบ้าน ฟรองซ์ยื่นมือข้ามรั้วมารับ แต่ผมแกล้งยกมือขึ้นสูงจนอีกฝ่ายหยิบไม่ถึง ฟรองซ์มองโทรศัพท์ตัวเองในมือผมแล้วตวัดสายตามาสบกัน แววตาฉายประกายไม่เข้าใจว่าทำไมผมถึงไม่คืนให้ดีๆ
“แสบนักนะเรา” ผมว่ายิ้มๆ
“ฮะ?”
“กวนตลอด ป่วนพี่ทุกทวิต”
“นี่พี่พูดอะไรของพี่เนี่ย?” ฟรองซ์ขมวดคิ้วแน่น เขาพยายามกระโดดแย่งโทรศัพท์มือถือคืน แต่ผมชูขึ้นสูงกว่าเดิม “คืนโทรศัพท์ผมมานะ ขอโทษที่ไม่ระวังทำตกไว้จนต้องเสียเวลาเอามาคืน จะแกล้งกันทำไม”
“แล้ว ‘เอฟซีเทพท้อ’ แกล้งป่วนเทพท้อทำไมครับ?”
ฟรองซ์เบิกตากว้าง ผมกระตุกยิ้มมองคนที่อ้าปากหวออยู่ครู่หนึ่ง เขามองหน้าผมสลับกับโทรศัพท์ตัวเองก่อนใบหน้าจะฉายแววไม่พอใจ
“นี่พี่แอบดูโทรศัพท์คนอื่นเหรอ เสียมารยาท!”
“ไม่ได้ตั้งใจแอบดู แค่มือไปโดนแล้วเราเปิดหน้าทวิตค้างไว้พอดีต่างหาก” ผมยักไหล่ ลดมือลงเพื่อส่งโทรศัพท์คืนให้ฟรองซ์ เขาหน้านิ่วคิ้วขมวดใส่ผม “อะ คืนให้ครับ แล้วก็เลิกป่วนเทพท้อบ่อยๆ ได้แล้ว”
“แล้วพี่มายุ่งอะไรด้วยถ้าผมจะป่วนเขา”
“จะไม่ยุ่งได้ไง” ผมสบตาเขา คลี่ยิ้มโน้มตัวเท้าแขนกับรั้วบ้านอีกฝ่าย ยื่นใบหน้าไปใกล้จนฟรองซ์ถอยหลังหนีไปหนึ่งก้าว “ผมเป็นผู้เสียหายที่โดนคุณป่วนนะครับฟรองซ์”
“เดี๋ยว ยังไงนะ?”
“ไม่ยังไงหรอกครับ...เห็บเด็ก” เป็นประโยคสั้นๆ ที่เขาน่าจะคุ้นเพราะ ‘เทพท้อ’ เรียกเขาด้วยคำนี้บ่อยๆ ฟรองซ์เบิกตาโตกว่าเดิม เขาอ้าปากพะงาบๆ เหมือนจะพูดอะไรสักอย่างแต่พูดไม่ออก ผมโคลงศีรษะตัวเอง ฉวยโอกาสที่ฟรองซ์ยังช็อกอยู่ดีดนิ้วเข้าที่หน้าผากอีกฝ่ายดังป๊อก
“โอ๊ย!”
“เคยบอกแล้วไงว่าถ้าเจอตัวจะดีดให้สักที” ผมหัวเราะ “ทำตามสัญญาแล้วนะ”
“นี่ เดี๋ยวก่อนสิ!”
เขาตะโกนไล่หลัง แต่ผมไม่หันกลับ พอขึ้นรถได้ก็ขับออกมาและฮัมเพลงตลอดทาง
นี่มัน...น่าสนใจมากๆ เลยไม่ใช่หรือไง : )
Ignore me senpai! @fcpeetepthor
人の携帯を内緒で覗いて、失礼だとまだわからないのか。笑ってるのはどう言う意味?！！！
เทพท้อกับประชาธิปไตยที่หายไป @LostDemocracy44
กำลังตอบกลับถึง @fcpeetepthor
Thai language please : )
ผมหัวเราะหึๆ กับตัวเองหลังส่องทวิตและพบว่าอีกฝ่ายไม่ยอมตอบเหมือนเคย ผมไม่รู้ภาษาญี่ปุ่นที่เขาทวิตว่าแปลว่าอะไร แต่ขอบคุณระบบแปลภาษา ถึงพอกดแปลแล้วมันจะแปร่งๆ ไปนิดแต่พอจับใจความได้ว่าอีกฝ่ายไม่พอใจผม เพราะแบบนั้นผมถึงขอไลน์เขาจากเฟนและเริ่มทำการง้อเด็กดื้อ
Thunder : ไง
Thunder : ได้ข่าวว่างอนผม?
F : นี่เอาไลน์ผมมาจากไหน
F : ไปหลอกถามจากเฟนใช่มั้ย
F : แย่มาก คนไม่อยากคุยด้วยยังไม่รู้
F : อีกอย่างไม่ได้งอน โมโหต่างหาก โมโห!
Thunder : ใจเย็นหน่อยคุณ
Thunder : รัวมาซะตอบไม่ทัน
Thunder : รู้ว่าโมโห เลยทักมาขอโทษ คุณไม่อ่านเดมผมนี่
F : ทีอย่างนี้ทำเป็นพูดดี ในทวิตขึ้นไอ้ขึ้นอี
Thunder : ก็เด็กแถวนี้กวนประสาทเก่ง ยั่วโมโหเก่ง
F : นี่ไง ไม่กวนแล้ว เลิกยุ่งเลย
Thunder : ไม่ครับ
F : พี่นี่ยังไง พูดไม่รู้เรื่องเหมือนเพื่อนพี่เลย
F : แล้วก็เลิกแทนตัวแบบนี้ได้แล้ว ไม่ชิน คุณๆ ผมๆ อะไรก็ไม่รู้
Thunder : อ๋อ อยากให้เรียกอีเห็บเด็กเหมือนเดิม?
F : ผมก็มีชื่อนะ เรียกฟรองซ์สิ แล้วก็แทนตัวเองว่าพี่เหมือนวันนั้นยากตรงไหน
Thunder : โอเค
Thunder : สรุปฟรองซ์หายโมโหพี่แล้วใช่มั้ย
F : ใช่ที่ไหน
Thunder : ก็เห็นคุยด้วย
F : ไม่ได้อยากคุยด้วยสักหน่อย
F : ยังโมโหอยู่
Thunder : โอเค งั้นก็จะง้อไปเรื่อยๆ แล้วกัน ตอบไลน์พี่บ่อยๆ ล่ะฟรองซ์ : )
F : ไม่คุยด้วยแล้ว ง่วง จะนอน
โอเค วันนี้หนีได้ วันอื่นจะหนีได้เหมือนวันนี้มั้ย ผมหัวเราะหึๆ ส่งสติ๊กเกอร์ปิดบทสนทนา อีกฝ่ายขึ้นว่าอ่านแล้วแต่ไม่มีการตอบกลับ
เด็กมันดื้อ ดื้อจนน่าปราบให้หายพยศ
“นี่ฟรองซ์ หารต่างหูกันมั้ย ซื้อทีไรใส่ได้แค่ข้างเดียวทุกที ไม่คุ้มเลย” ผมพูดขึ้นกลางวงหมูกระทะ ในขณะที่เฟน พี่ต่ง น้องตั้มกำลังปรึกษาหารือยุให้เฟนเจาะหูเพื่อใส่ต่างหูคู่รักคู่กับพระพายเพื่อนผม ฟรองซ์หันมา เขาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย
“แล้วทำไมผมต้องหารต่างหูกับพี่ด้วยไม่ทราบครับ”
“ไม่อยากให้ข้างที่เหลือมันเหงา เลยจะหาเจ้าของให้” ผมยักไหล่ ตอบกลับด้วยน้ำเสียงสบายอารมณ์ ถึงจะรู้สึกว่าสายตาของฟรองซ์กำลังประเมินผมอยู่ก็ตาม
“พี่เจาะเพิ่มอีกข้างก็สิ้นเรื่อง”
“ก็อยากให้” ผมยิ้ม จ้องหน้าฟรองซ์ด้วยสายตาที่ทำให้เขาชะงักไปเล็กน้อย “เครื่องรางสุ่มแจกไปแล้ว เอาต่างหูไปง้อแทนแล้วกัน จะได้ดีกันสักที”
“ก็ไม่ได้โมโหแล้วมั้ยล่ะ”
เขาพึมพำ เฉไฉหยิบแก้วโค้กขึ้นดื่ม ผมหัวเราะหึๆ จ้องมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของอีกฝ่าย รู้หรอกว่าฟรองซ์ไม่ได้โมโหผมเรื่องแอบดูโทรศัพท์จนรู้เรียลเขาแล้ว เพราะหลังจากผมทักไลน์เขาไปวันนั้น ผมก็ขยันทักไปอีกเรื่อยๆ จนรู้สึกว่าฟรองซ์อ่อนลงและคุยกับผมมากขึ้น
เรื่องง้อเด็กผมถนัดจะตาย ไม่อยากจะคุยหรอก แต่ผมคิดว่าตัวเองมีศิลปะในการเข้าหาคนอื่นน่าดู อย่างฟรองซ์ที่ท่าทางหัวแข็งดื้อดึงแบบนี้ ยิ่งแข็งใส่เขายิ่งไม่ยอม แต่ถ้าอ่อนให้ พูดดีๆ สุภาพหน่อยอีกฝ่ายก็ใจอ่อนเองนั่นแหละ
ยิ่งคุยก็ยิ่งสนใจ
“พี่จะมองหน้าผมอีกนานมั้ย” ฟรองซ์หันกลับมาถาม เขาขมวดคิ้วแน่น “เวลาคนโดนจ้องมันรู้ตัวนะ เผื่อพี่ไม่รู้ เลิกมองได้แล้ว”
“ถ้าไม่เลิกล่ะ?”
ฟรองซ์ถลึงตาใส่ผม เขาไม่ตอบคำถามแต่หันไปปิ้งหมูกินต่อ ผมหัวเราะและกลับเข้าร่วมวงสนทนาตรงหน้า เฟนกับพี่ต่งเมาไปเรียบร้อยแล้ว ส่วนตั้มกำลังกุมขมับตัวเองอยู่
จากนั้นไม่นานไอ้พระพายเพื่อนตัวดีก็ขับรถโฉบมารับเฟนกลับหอ พอเจอแฟนมันเมาแล้วเห็นผมอยู่ด้วยแต่ไม่ช่วยดูให้ก็ตั้งท่าจะสวดชุดใหญ่ ผมเลยหนีโดยอ้างไปส่งฟรองซ์ แล้วลากเด็กดื้อที่โวยวายไม่หยุดเพราะเป็นห่วงเฟน ไม่กล้าปล่อยไว้กับพระพายสองคนให้มากับตัวเอง
“พี่ปล่อยผมเลยนะ!”
“จะไปส่งที่บ้าน มันมืดแล้ว”
“คืนนี้จะนอนกับเฟน เฟนเมาพี่ก็เห็น” ฟรองซ์สีหน้ากังวลใจ “ถ้าเพื่อนพี่ทำอะไรเฟนล่ะ”
“ยังไงก็แฟนกัน” พระพายมันยืนยันดิบดีว่ารอดคุกแล้ว ไม่โดนคดีอาญาแน่ๆ ถ้าจะโดนก็โดนทางแพ่ง แต่ถ้าน้องสมยอมก็รอดตัว อีกอย่างผมคิดว่ามันน่าจะยับยั้งใจตัวเองได้ ก่อนหน้านั้นยังทำได้เลย และเพื่อนผมไม่ใช่พวกชอบฉวยโอกาสกับคนเมา ผมเลยค่อนข้างวางใจ
“ไม่ได้สิ!”
“คาดเข็มขัดดีๆ” ผมแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน ยืดตัวไปคาดเข็มขัดนิรภัยให้ฟรองซ์ รู้สึกว่าอีกฝ่ายเกร็งตัวทันทีที่ผมขยับเข้าใกล้ ผมแกล้งอ้อยอิ่งอย่างนั้นสักพักจนเห็นอีกฝ่ายก้มหน้างุดถึงได้ผละออก กลั้นหัวเราะไว้แต่ไม่สามารถกลั้นรอยยิ้มที่มุมปากได้
น่ารักก็เป็นนี่ นึกว่าจะเป็นเด็กแสบได้อย่างเดียว
“ถ้าเพื่อนพี่ฉวยโอกาสกับเฟนตอนเมา เพื่อนพี่โดนตัดแน่!”
“ตัดอะไร” ผมแกล้งถามในขณะขับรถจากที่จอด
“ตัดจู๋!”
“ตรงไปตรงมาจังเลยคุณ”
“พี่พูดมากจัง เงียบๆ เลย ผมปวดหัว จะนอนแล้ว” ว่าจบฟรองซ์ก็หลับตาไม่พูดไม่จาอะไรอีก ผมเหล่มองเขา อีกฝ่ายตัวสั่นเล็กน้อย ผมอาศัยช่วงรถติดไฟแดงเอี้ยวตัวคว้าเสื้อคลุมจากเบาะหลังโยนใส่เขา ฟรองซ์ลืมตามองอย่างงงๆ
“ห่มไว้ แอร์มันเย็น พี่ขี้ร้อน ไม่เบาแอร์ให้หรอกนะ”
“ขอบคุณ”
ฟรองซ์พึมพำ เขากระชับเสื้อคลุมผมไว้ไม่มีท่าทีจะโยนทิ้งหรือขัดขืน ผมยิ้ม ขับรถฮัมเพลงไปตลอดทาง
“ถึงแล้ว” ผมเขย่าปลุกคนข้างตัวที่หลับคอพับคออ่อนให้ตื่น ฟรองซ์งัวเงียลืมตา พอเห็นผมยื่นหน้ามองเขาในระยะประชิดก็สะดุ้งถอยหลังจนหัวโขกกระจกรถ “เฮ้ ระวังหน่อย”
“พี่จะเอาหน้าเข้ามาทำไม ผมตกใจ!”
“จะดูว่าเด็กแถวนี้น้ำลายยืดใส่เสื้อของพี่หรือเปล่า” ผมตอบหน้าตาย
“ไร้สาระ ผมไม่เคยนอนน้ำลายไหล!”
“แน่ใจ?” ผมเลิกคิ้ว ยื่นหน้าไปใกล้กว่าเดิม ทำทีเป็นหลุบตามองริมฝีปากเขา ยื่นนิ้วแตะเบาๆ ที่มุมปากอีกฝ่าย “ให้พี่ดูชัดๆ ก่อน”
“อะ ออกไปเลย” ฟรองซ์เสียงสั่น เขาเบี่ยงหน้าหนีสัมผัสผม “ปลดล็อกประตูให้หน่อย”
“ยังไม่ปลดได้มั้ย?”
“ผมจะเข้าบ้าน” ฟรองซ์กลั้นใจเงยหน้าขึ้นสบตา ผมยิ้ม ปลดเข็มขัดนิรภัยของตัวเองเพื่อขยับเข้าใกล้เขามากกว่าเดิม ผมวางมือลงบนเบาะที่ฟรองซ์นั่ง กักเขาไว้จนอีกฝ่ายต้องขยับหนีจนหลังชิดประตูรถ ฟรองซ์ตวัดสายตามองผม เขาขู่เสียงแข็ง “ขยับออกไปนะพี่สายฟ้า”
“ไม่ครับ”
“นี่!”
“ก็ยังอยากอยู่ด้วยนานๆ” ผมยิ้ม วางมืออีกข้างลงบนไหล่ ฟรองซ์สะดุ้ง เกร็งตัวเล็กน้อยแต่ยังเขม็งตาจ้องสู้ผมไม่ยอมแพ้ เขาเหมือนกระต่ายป่าที่ยังไม่เชื่อง ดูน่ารักไม่อันตรายแต่ดุชิบหาย
“นานขนาดไหน ห้าปีเลยมั้ย?” เขาประชด
“ถ้าฟรองซ์เต็มใจให้อยู่นานขนาดนั้นก็จะอยู่” ผมตอบหน้าตาย “แต่ถ้าไม่เต็มใจก็ไม่อยู่ พอดีไม่ได้หน้าด้านขนาดนั้น คนเขาไม่อยากให้อยู่ต่อยังจะดื้อดึง”
“พูดถึงผมกับพี่ถูกมั้ย?”
“แล้วจะให้พูดถึงใคร ตรงนี้ก็มีแค่พี่กับฟรองซ์” ผมยักคิ้ว กระตุกยิ้มแกล้งเขา “แต่ถ้าให้อยู่ถึงห้าปีจริงอย่ามาไล่นะ เพราะพี่ไม่ออก จะอยู่ต่อไปอีกหลายๆ ปี”
“แล้วทำไมต้องอยากอยู่ด้วย”
“ฟรองซ์รู้ว่าพี่หมายความว่ายังไง” พอตอบแบบนั้นฟรองซ์ก็ชะงัก ถ้าผมมองไม่ผิด จากแสงสว่างอันน้อยนิดของเสาไฟข้างทางที่ส่องเข้ามาด้านใน ผมคิดว่าฟรองซ์หน้าแดง
“จะจีบผมเหรอ”
เข้าเรื่องตรงประเด็นมาก ผมชอบ
“สนใจ” ผมตอบ เลื่อนมือขึ้นเกลี่ยติ่งหูเขาเบาๆ สัมผัสรอยบุ๋มเล็กๆ จากการเจาะบนนั้น ลมหายใจฟรองซ์สะดุด เขายังคงสบตาผมแม้สายตาจะสั่นไหวเล็กน้อย “อยากจีบ อนุญาตให้จีบมั้ยล่ะครับ?”
“คิดบ้าอะไรของพี่ เร็วเกินไป”
“ก็ไม่เร็วนะ ผมก็คุยกับคุณมาหลายวันแล้ว” ผมเปลี่ยนสรรพนามแทนตัว รู้ดีว่าพูดสุภาพแบบนี้ทำให้คู่สนทนาใจเต้นกว่าเดิม ผมยิ้มใส่ฟรองซ์ มือยังเกลี่ยติ่งหูนิ่มเล่น “ยิ่งคุยก็ยิ่งชอบ เราคุยกันถูกคอจะตาย คุณไม่คิดอย่างนั้นเหรอฟรองซ์?”
“ผมจะเข้าบ้านแล้ว”
“เปลี่ยนเรื่องเก่ง”
“ปลดล็อก ผมจะลง ดึกแล้วแม่เป็นห่วง”
“รีบทำไม ยังไม่สี่ทุ่มเลย ไหนตอนกินหมูกระทะบอกคุณแม่ไว้ว่ากลับสี่ทุ่มครึ่ง” ผมยกคำที่เขาพูดขึ้นมาขัด ฟรองซ์ชะงัก คิ้วขมวดแน่น ผมแกล้งยกข้อมือตัวเองให้เขาดูนาฬิกา “ไม่เชื่อเหรอ อะ ให้ยืมนาฬิกาดูก่อนก็ได้ แต่ดูเสร็จแล้วคืนด้วยนะ พวกที่ยืมนาฬิกาคนอื่นไปแล้วไม่คืนแถมยังบอกว่าคนให้ยืมตายหมดแล้วแม่งโคตรแย่ ผมไม่อยากให้คุณติดนิสัยแบบนั้นมา เยาวชนรุ่นใหม่ควรมีคุณภาพมากกว่านั้น”
“พี่เชื่อเถอะถึงผมจะอายุแค่นี้แต่ก็มีหัวคิด ท่องโตไปไม่โกงทุกวัน”
“จริง คุณน่ารักจะตาย เราเข้ากันได้ดีขนาดนี้อยู่คุยกับผมนานๆ แล้วค่อยเข้าบ้านดีกว่าน่า”
“ที่แท้ก็เป็นแผนของพี่” ฟรองซ์หรี่ตา “ชวนผมนอกเรื่องตลอด ปลดล็อกเลย จะไปแล้ว”
“เฮ้อ ทางนี้เอะอะก็จะลง จะไปให้ได้ ส่วนอีกทางคนเขาไล่แทบตายแต่ไม่ไปซะอย่างใครจะทำไม”
“ไม่ต้องมาทำผมเขว พี่สายฟ้าถอยออกไป”
ฟรองซ์ทำใจกล้ายกมือขึ้นดันอกผม แต่แรงแค่นั้นไม่พอให้ผมขยับออกได้หรอก ผมคว้าข้อมือเขาไว้ ดึงมาจูบเบาๆ ที่ข้อนิ้วเรียว สายตาไม่ละจากใบหน้าอีกฝ่าย ฟรองซ์ตัวแข็งทื่อ ตอนนี้เองที่เกมจ้องตาของเราได้ผู้ชนะเมื่อฟรองซ์ดึงมือออก เขาก้มหน้าหลบสายตา ผมหัวเราะ ลูบหัวกระต่ายป่าตัวน้อยเบาๆ
“ผมชอบคุณครับ อยากจีบ”
“ทำไมมาชอบกันง่ายๆ ไม่เชื่อหรอก พี่จะมาชอบผมได้ไง ผมไม่ได้นิสัยน่ารักเหมือนเฟน พูดจาก็ห้วนแถมยังดื้อ”
“รู้ตัวนี่นา?”
“พี่สายฟ้า!” ฟรองซ์ผลักไหล่ผมแรงๆ ทีนึง เขาหน้าบึ้ง “ไม่ต้องย้ำก็ได้ รู้ตัวอยู่แล้ว ถึงบอกว่าพี่จะมาชอบผมได้ยังไง”
“สเป็คคนเราต่างกันนะฟรองซ์” ผมตอบเขา แกล้งดีดหน้าผากอีกฝ่ายทีนึงจนฟรองซ์ร้องโอ๊ย ยกมือลูบหน้าผากป้อยๆ “สำหรับผม ชอบที่เราคุยการเมืองกันรู้เรื่อง ทัศนคติแนวคิดเราไปด้วยกันได้ ผมเลยสบายใจว่าถ้าเราติดคุก เราคงติดไปด้วยกัน...”
“ไม่เอาแบบนั้นสิ” ฟรองซ์หน้ามุ่ย “พี่จะจีบผมเพราะแค่อยากหาเพื่อนนอนคุกด้วยเนี่ยนะ”
“อ้าว งั้นผมติดคุกคนเดียวก็ได้ คุณมาช่วยประกันตัวผมแล้วกัน” ผมหัวเราะ ลูบแก้มฟรองซ์เบาๆ หรี่ตาลง อมยิ้มมุมปาก “หรือให้ผมประกันตัวคุณก็ได้นะ ถือเป็นสินสอดเลย”
“นี่ ผมยังไม่ให้พี่จีบนะ จะข้ามไปสู่ขอเลยหรือไง”
“อืม ได้มั้ยล่ะ?”
“พี่บ้าพอๆ กับเพื่อนพี่เลย” ฟรองซ์ส่ายหน้า
“บ้าได้มากกว่านี้อีก” ผมยักไหล่ ยื่นหน้าเข้าใกล้เขากว่าเดิมจนจมูกเราเกือบชนกัน “ว่าไงครับ ให้จีบได้หรือยัง คุณเองก็ไม่ได้รู้สึกรำคาญที่คุยกับผมนี่ใช่มั้ย?”
“ผมดื้อนะ นิสัยไม่น่ารัก วันนึงพี่ทนไม่ได้ทิ้งผมใครจะรับผิดชอบ”
“อ้อ…” ผมพยักหน้า กระตุกยิ้มมุมปากก่อนเอียงหน้ากระซิบเบาๆ ข้างใบหูอีกฝ่าย “ลืมบอกไปว่าผมชอบเด็กดื้อ...มันน่าปราบให้หายพยศคุณว่างั้นมั้ยฟรองซ์? : )”
“พี่สายฟ้าขยับออกไป อึดอัด!”
ฟรองซ์ดันอกผมแรงกว่าเดิม แต่ผมขืนตัวไว้ รวบข้อมือทั้งสองข้างไว้ด้วยมือเดียว ฟรองซ์เงยหน้ามอง สีหน้าแววตาดื้อดึงระคนเขินอาย แก้มเขาแดงเถือกไปหมด ผมมันเขี้ยวจนอดบีบจมูกเจ้าตัวไม่ได้ ก่อนเลื่อนปลายนิ้วไปแตะติ่งหูฟรองซ์เบาๆ แล้วลากสายตามาสบเขา
“อยากให้มาใส่ต่างหูคู่กันจริงๆ นะ”
“ปล่อยผมพี่สายฟ้า” ฟรองซ์ขู่ “ไม่งั้นผมทำพี่เจ็บขึ้นมาอย่าหาว่าไม่เตือน”
“เหมือนที่คุณทำกับพระพาย?”
“ใช่!” กระต่ายป่าขู่แฟ่ น่ารักมากกว่าน่ากลัว
“งั้นผมบอกอะไรให้ฟังอย่างนึง” ผมสบตาฟรองซ์ “พระพายยอมคุณเพราะเกรงใจเฟน ส่วนผมไม่ใช่พระพาย ไม่ใจดีแบบมันคุณน่าจะเดาออก”
“...”
“ผม ‘ร้าย’ แบบที่คุณคาดไม่ถึงเลยล่ะ : )”
“พี่สายฟ้าผมจะเข้าบ้าน” ฟรองซ์ดันตัวผมออกอีกครั้ง เขาเงยหน้าสบตาผมเขม็ง “พี่จะกักตัวผมไว้แบบนี้ไม่ได้ พี่กำลังจำกัดสิทธิและเสรีภาพของผม”
ผมหัวเราะ คราวนี้ยอมถอยแต่โดยดี กดปลดล็อกรถให้เขา
“ตอบไลน์ผมด้วยนะ”
“ทำไมต้องตอบ”
“อ๋อ คุณเขินที่ผมบอกจะจีบจนไม่กล้าตอบ เข้าใจแล้ว”
“ไร้สาระ” ฟรองซ์เปิดประตูรถ เขาชะโงกหน้าเข้ามาข้างในอีกครั้งก่อนไป หน้าบึ้งแต่แก้มแดงก่ำ “อยากไลน์ก็ไลน์มา ไม่ได้กลัวสักนิด ผมไม่ใช่พวกที่โดนจี้นิดหน่อยก็โวยวายเปลี่ยนเรื่องสักหน่อยเพื่อพี่จะเข้าใจผิด”
“ครับผม”
เสียงปิดประตูรถดังปัง ถ้าเป็นไอ้พระพายหรือคนอื่นปิดแรงขนาดนี้ผมคงเปิดประตูลงไปด่าพ่อแล้ว แต่นี่ฟรองซ์ เว้นไว้ให้เขาคนนึงแล้วกัน
ผมหรี่ตา มองแผ่นหลังคนที่รีบสาวเท้าเดินเร็วๆ จนเกือบกลายเป็นวิ่งเข้าบ้านไปโดยไม่หันหลังกลับมาสักนิดแล้วหลุดขำ ฟรองซ์ภายนอกดูแข็งๆ ห้าวๆ แบบนั้นแต่ความจริงแล้วก็ขี้อายน่าดู
ไม่ไหวบอกไหวที่แท้
กระต่ายดื้อมันน่ารักจังวะ : )
------------------------
พี่สายฟ้ามาแย้วววว บทนี้ยาวมากเลยแบ่งอัปสองพาร์ทนะคะ วันนี้อัปครึ่งแรกก่อน พรุ่งนี้จะมาอัปครึ่งหลังให้ค่ะ
ไทม์ไลน์ของคู่นี้จะคล้ายๆ เก็บตกรายละเอียดในเนื้อเรื่องหลักที่ไม่ได้พูดถึงค่ะ หวังว่าจะชอบพี่สายฟ้ากับน้องฟรองซ์กันเยอะๆ นะคะ
ปล.พี่สายฟ้า 'ร้าย' จริงมั้ย มาหาคำตอบไปพร้อมๆ กันค่ะ : )
#เพื่อนกล่อมนอน #เพื่อนนอนคุก
เริ่มหัวข้อโดย: fammi50 ที่ 05-05-2019 21:20:57
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 05-05-2019 21:24:42
เริ่มหัวข้อโดย: nnoii2538 ที่ 05-05-2019 21:52:19
เริ่มหัวข้อโดย: ursleepingxd ที่ 06-05-2019 01:12:42
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 06-05-2019 01:57:36
เริ่มหัวข้อโดย: Wanwann ที่ 06-05-2019 10:53:53
เริ่มหัวข้อโดย: MaidenQueen ที่ 06-05-2019 14:54:58
เริ่มหัวข้อโดย: JackXy Wu ที่ 06-05-2019 21:40:42
เพื่อนนอนคุก 1.2
(สายฟ้า X ฟรองซ์)
รู้ทันภัยสังคม พพ. (3)
Fennn : พี่ๆ @Thunder @Daran
Fennn : ก่อนหน้านี้พี่พระพายโดนนักข่าวแอบเข้ามอมารุม
Fennn : เราฝากพี่ๆ ช่วยคอยอยู่กับพี่พระพายหน่อยได้มั้ยช่วงนี้ เราเป็นห่วง
Daran : รุมในมอนี่เหรอ ตอนไหน?
Thunder : ถามจริง นี่กล้าขนาดเข้ามาในมอเลยเหรอวะ
Fennn : จริงพี่ ตอนพี่พระพายนั่งรอเราที่หน้าคณะ เราเห็นพี่เขาโดนรุมพอดีเลยเข้าไปช่วยทัน
Thunder : โอเค ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวตามประกบให้
Daran : เหมือนช่วงนี้มันดวงไม่ค่อยดี พาไปทำบุญหน่อยนะน้องเฟน
Thunder : ว่าแต่ตอนนี้อยู่ไหนกัน โอเคแล้วใช่มั้ย
Fennn : โอเคแล้วพี่ ตอนนี้อยู่บ้านเรา เราพาพี่เขามาไหว้แม่ แม่เลยชวนอยู่กินข้าวเย็นด้วย
Thunder : จะไม่ตีกับฟรองซ์ก่อนได้กินข้าวเหรอ?
Fennn : ฟรองซ์ไม่อยู่บ้านอะ แม่บอกฟรองซ์ออกไปซื้อของฝากกลับญี่ปุ่นให้เพื่อนๆ
Fennn : กลับเย็นๆ เลย น่าจะซื้อเยอะ เรายังห่วงอยู่ว่าจะขนกลับมายังไง
Thunder : โอเค ขอบใจมาก
“กูรู้นะสายฟ้า”
“อะไร” ผมละสายตาจากหน้าจอโทรศัพท์ขึ้นมองหน้าเพื่อนตัวเอง ดารัญหรี่ตาจ้องผม มันยิ้มอย่างรู้ทัน “เกลียดรอยยิ้มมึงว่ะ มีอะไรก็พูดมาเลย”
“ก็ไม่มีอะไร แต่คิดว่ามึงคงไม่อยากไปร้านบุพเฟ่ต์เปิดใหม่กับกูแล้วมั้ง”
“พูดซะเสียหาย เห็นกูเป็นคนชอบเทนัดเพื่อนขนาดนั้นหรือไง”
“เหรอ นึกว่าจะไปช่วยใครถือของซะอีก” ดารัญสบตาผม มันโคลงหัวเล็กน้อย “กูรู้ว่ามึงสนใจฝาแฝดของเฟน”
“ดื้อดี กูชอบ”
“ความคิดเสี่ยงคุกเหมือนมึงด้วยเท่าที่มึงเล่าให้ฟัง” ดารัญยักไหล่ “ก็นะ เอฟซีเทพท้อก็ต้องคิดเหมือนเทพท้ออยู่แล้ว มึงถูกใจเขาเพราะเรื่องนี้ด้วยใช่มั้ยล่ะ”
ผมยิ้ม ไม่ตอบอะไร แต่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งไลน์หาคนที่อยู่ในบทสนทนาแทน
Thunder : อยู่ไหนครับ
รอไม่นานเขาก็ตอบ
F : พี่มีอะไร
F : ผมซื้อของอยู่ ไม่ว่างคุย
Thunder : แล้วมีคนช่วยถือของหรือยัง
F : อะไรของพี่อีก?
Thunder : คุณซื้อของอยู่ไหน ผมจะไปหา
F : ไม่ต้องมา มาทำไม
Thunder : ไปช่วยถือของ
Thunder : อันนี้ข้ออ้าง
Thunder : จริงๆ อยากเจอหน้าคุณ
F : อยู่ดีๆ ไม่ชอบ อยากมาถือของให้เหนื่อย อะไรของพี่วะ
Thunder : ทำไมชอบแกล้งมองข้ามข้อความสำคัญอยู่เรื่อยเลย
F : อยู่ห้าง A อยากใช้แรงงานนักก็รีบมา
Thunder : ได้ อยากเจอ เดี๋ยวจะรีบไป : )
[ฟรองซ์]
ผมมองแผ่นหลังกว้างของคนตรงหน้า พอเจอกันพี่สายฟ้าก็แย่งรถเข็นไปเข็นเอง ห้ามเท่าไหร่ก็ไม่ฟัง ผมไม่ชินกับอะไรอย่างนี้สักนิด เลยได้แต่เดินหน้านิ่วคิ้วขมวดตามหลัง
“เอาอะไรเพิ่มอีกมั้ย?” พี่สายฟ้าหันมาถาม ผมชะโงกมองของในรถเข็น นึกทบทวนอยู่ในใจว่ายังขาดอะไรอีก จนแน่ใจว่าครบแล้วเลยส่ายหน้า
“ไม่เอาแล้ว ครบแล้ว”
“โอเค งั้นไปจ่ายเงิน”
“ผมจ่ายเองนะ พี่ห้ามจ่าย” ผมรีบดักคอไว้ก่อน พี่สายฟ้ามองหน้าผม เขาเลิกคิ้วแล้วหัวเราะ
“นี่ ผมไม่ได้สายเปย์ขนาดนั้นนะคุณ”
“จะ จะไปรู้มั้ยเล่า!”
หน้าแตก แตกแบบละเอียดยิบ ผมคว้ารถเข็นจากมือเขาได้ก็เข็นลิ่วไปแคชเชียร์ ได้ยินเสียงพี่สายฟ้าหัวเราะตามหลัง รู้สึกหน้าร้อนวาบ ได้แต่บอกกับตัวเองในใจว่าต่อไปจะไม่คิดเองเออเองแบบนี้อีกแล้ว ก็เห็นเพื่อนๆ ที่มีคนมาจีบชอบออกค่านู่นค่านี่ให้บ่อยๆ นี่นา อย่างพี่พระพายนั่นก็เหมือนกัน ออกเงินซื้อของให้เฟนบ่อยๆ จนเฟนเกรงใจต้องทักมาปรึกษาผม ผมก็นึกว่าพี่สายฟ้าจะเป็นแบบนั้นด้วย
“นี่คุณ”
“อะไร”
“จ่ายเงินเสร็จแล้วไปหาอะไรกินกัน”
“ผมอยากรีบกลับบ้าน” ผมปฏิเสธอ้อมๆ ไม่ได้หันหน้ากลับไป ก่อนรู้สึกว่ามีใครขยับมาชิด พร้อมสองมือที่เอื้อมมาจับราวรถเข็นโดยที่ตัวผมอยู่ตรงกลาง ผมหันกลับไป เงยหน้าขึ้นสบตาพี่สายฟ้าที่กักผมไว้ในอ้อมกอดกลายๆ แต่กลับทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้ “ขยับออกไปนะพี่สายฟ้า”
“ไม่ขยับได้มั้ย? อยากอยู่ใกล้ๆ เพื่อเด็กแถวนี้หวั่นไหว”
“พูดจาอะไรของพี่” ผมหันหน้ากลับ เม้มปากแน่น ลอบสูดหายใจลึกๆ เมื่อเผลอใจเต้นผิดจังหวะไปกับคำพูดนั้นของเขา
“เขินล่ะสิ”
“ไร้สาระ!”
“แต่หูแดงมากเลยนะ” เสียงทุ้มกระซิบชิดใบหู สัมผัสถึงลมหายใจอุ่นที่เป่ารดราวกับจะแกล้งกัน ผมรีบยกมือขึ้นปิดหูตัวเอง พอดีกับคิวก่อนหน้าคิดเงินเรียบร้อยแล้ว ผมเลยมุดหนีลอดใต้แขนพี่สายฟ้าออกจากอ้อมกอดนั้น หยิบของที่ซื้อฝากเพื่อนขึ้นเรียงบนสายพานแคชเชียร์โดยไม่พูดอะไรกับพี่สายฟ้าอีก
ผู้ชายคนนี้อันตราย ผมต้องระวังตัวให้มากกว่านี้
“สั่งสิ คราวนี้ผมเลี้ยง”
พี่สายฟ้าดันเมนูมาตรงหน้า ตอนนี้เราอยู่ในร้านคาเฟ่ต์เบเกอรี่ในห้าง ทั้งที่ตอนแรกผมยืนยันจะกลับบ้านแท้ๆ แต่สุดท้ายก็โดนน้ำเสียงนุ่มๆ กับใบหน้าหล่อๆ ล่อลวงมาจนได้
ผมแพ้คนพูดเพราะ เขาต้องรู้แน่ๆ เลยขยันพูดเพราะใส่ผม ไม่กลับไปแทนตัวเองว่าพี่แล้ว ผมหยิบใบเมนูขึ้นเปิด กวาดสายตามองรายการขนมและเครื่องดื่มต่างๆ ก่อนเหลือบสายตาขึ้นมองพี่สายฟ้าที่นั่งอยู่ตรงข้าม เขาก้มหน้ามองใบเมนูอยู่ พอมองเขาแบบนี้ผมก็นึกแปลกใจว่าอีกฝ่ายคือ ‘เทพท้อกับประชาธิปไตยที่หายไป’ จริงๆ หรือเปล่า
พี่สายฟ้าตรงหน้าผมหล่อเนี้ยบใบหน้าเกลี้ยงเกลาให้อารมณ์เหมือนพวกคุณชาย โครงหน้าเขาคมชัด ดวงตาเรียวแต่ไม่ตี่ คิ้วเข้ม จมูกโด่ง ริมฝีปากสวยแถมยังพูดเพราะ ดูมีเสน่ห์มากๆ ส่วนพี่สายฟ้าในร่างเทพท้อด่าเก่ง แซะเก่ง หยาบคายเป็นเกรียนคีย์บอร์ด เกรี้ยวกราดจนน่าแกล้งกวนประสาทให้สติแตก เพราะแบบนี้ผมถึงชอบจนสร้างแอคเอฟซีเทพท้อขึ้นมาติดตามเขาและหาเรื่องกวนจนโดนด่าอีเห็บเด็กอยู่บ่อยๆ
ความสัมพันธ์ระหว่างเทพท้อกับเอฟซีเทพท้อโคตรต่างจากผมกับพี่สายฟ้าตอนนี้เลย
ไม่ชิน ยังไงก็ไม่ชิน
“ถ้าแอบมองกันนานกว่านี้ผมจะคิดว่าคุณมีใจนะฟรองซ์”
“อะ อะไร!?” ผมสะดุ้งเฮือกเมื่อจู่ๆ พี่สายฟ้าก็เงยหน้าขึ้นจากเมนูมาสบตา เขายกยิ้มมุมปาก สายตาเป็นประกายรู้ทัน ผมเลิ่กลั่ก ก้มหน้าจิ้มมั่วๆ ไปในใบเมนู “เอาอันนี้กับอันนี้ พี่รีบสั่งสิไม่ใช่มามัวแต่ยิ้มใส่ผม”
“ร้อนรนมาก กลัวผมไม่เห็นพิรุธหรือไง?”
“พี่สายฟ้า!”
“โอเคครับ ไม่แกล้งก็ได้” พี่สายฟ้ายกสองมือยอมแพ้ เขากวักมือเรียกพนักงานมารับออเดอร์ พอเสร็จเรียบร้อยก็วางศอกกับโต๊ะเท้าคางมองหน้าผมยิ้มๆ
“เมื่อกี้คิดอะไรอยู่ตอนมองผม”
“ไม่ได้คิด”
“ว้าว ไม่ปฏิเสธแล้วแฮะว่าไม่ได้มอง”
“ไม่ได้มอง!”
“ไม่ทันแล้วครับ” เขาหัวเราะอย่างอารมณ์ดี “มองก็มองสิ ผมอนุญาต ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย”
“ไม่มองแล้ว”
“งั้นผมมองคุณแทน?”
“ห้ามพี่มองผมด้วย มองคนอื่นไปเลยไป”
“ห้ามกันได้เหรอ” เขาเลิกคิ้ว อมยิ้มเล็กน้อย ดวงตาเรียวหรี่ลงฉายประกายเจ้าเล่ห์ “คนที่ชอบนั่งอยู่ตรงหน้า ยังไงก็ดึงดูดให้น่ามองกว่าคนอื่นรอบตัวไม่ใช่หรือไง”
อันตราย
พี่สายฟ้าอันตรายเหมือนชื่อจริงๆ นั่นแหละ
ผมก้มหน้าลง นึกหงุดหงิดตัวเองที่ใจเต้นไปกับคำหวานนั้น แถมยังหน้าร้อนผ่าว ไม่ต้องส่องกระจกก็รู้ว่ามันแดงแปร๊ดแน่ๆ ทำไมผมถึงเป็นได้ขนาดนี้ นี่มันไม่ใช่ตัวผมสักนิด
“ฟรองซ์”
“พอ พอก่อน” ผมยกมือขึ้นห้ามพี่สายฟ้าทั้งที่ยังก้มหน้าไม่ยอมสบตาเขา “ขอผมตั้งตัวนิดนึง แบบนี้ไม่ไหว จะตายแล้ว พี่บ้านี่!”
“ทำไมครับ เขิน?”
“...”
“ฟรองซ์ครับ” ผมได้ยินเสียงหัวเราะของพี่สายฟ้า พร้อมมือที่ยื่นมาเชยคางให้เงยหน้าขึ้น เราสบตากัน แววตาพี่สายฟ้าวิบวับเป็นประกาย “เขินก็บอกว่าเขิน”
“เออ เขิน! พอใจหรือยังพี่สายฟ้า!” ผมหลับหูหลับตาพูดออกไป พอกันที แกล้งกันอยู่นั่นแหละ ฮึ่ย!
“คุณน่ารัก : )”
“บอกว่าพอไง!” หน้าผมร้อนไปหมด ส่วนพี่สายฟ้าก็เอาแต่ยิ้มมองผมอยู่ได้ และก่อนผมจะเขินจนทำตัวไม่ถูกไปมากกว่านี้พนักงานก็ยกเค้กและเครื่องดื่มที่สั่งมาเสิร์ฟพอดี ผมรีบเบนความสนใจตัวเองไปหาของกิน ไม่พูดไม่จา ไม่เงยหน้าสบตาใครทั้งนั้น
“กินเลอะ”
“หยุดเลยพี่สายฟ้า” ผมรีบชี้นิ้วห้ามคนที่ทำท่าจะเอื้อมมือมาหา เขาชะงัก เลิกคิ้วเล็กน้อย “รู้ว่าจะทำอะไร หยุดอยู่ตรงนั้นเลยนะ ผมเช็ดเองได้”
“ว้า โดนรู้ทัน”
ผมค้อนใส่ หยิบทิชชู่เช็ดปากแล้วกินต่อเงียบๆ ความจริงก็ไม่อยากให้มันเงียบแบบนี้หรอก น่าอึดอัดจะตาย แต่ถ้าพูดกับพี่สายฟ้า เขาคงหยอดจนผมต้องบ้าตายแน่ๆ เพราะงั้นป้องกันไว้ก่อนเพื่อความปลอดภัย
“จะกลับญี่ปุ่นวันไหน” แต่กลายเป็นพี่สายฟ้าเปิดบทสนทนาขึ้นแทน ผมเงยหน้า ตอบกลับไป
“กลับอาทิตย์นี้แล้ว”
“ผมไปส่งด้วยได้มั้ย?”
“ถ้าห้ามแล้วจะฟังมั้ยล่ะ” ผมถาม พี่สายฟ้ายักไหล่ ผมเลยกลอกตาใส่ “นั่นไง ห้ามไปพี่ก็ไม่ฟัง แล้วจะมาขอทำไม”
“ก็ถามความสมัครใจก่อน พี่ไม่เหมือนลุงคนนั้นนะที่นึกจะทำอะไรก็ทำ ไม่ถงไม่ถามความเห็นประชาชนสักคำ”
“ถ้าถามแล้วโดนต่อต้าน ใครจะถาม ในเมื่อมีอำนาจมากพอจะยึดอยู่แล้ว” ผมเบะปาก
“เนี่ย ผมชอบคุณเพราะอย่างนี้นี่แหละ” พี่สายฟ้ายิ้มให้อีกครั้ง และเป็นอีกครั้งที่ใจผมเต้นผิดจังหวะ ผมเฉไฉโดยการหันไปดูดน้ำจากแก้ว กระแอมเบาๆ มองหน้าเขา
“พี่สายฟ้า”
“อ่าฮะ?”
“จริงจังเหรอ”
“หมายถึงเรื่องของคุณ?”
“มีเรื่องไหนอีกล่ะ” ผมย้อนกลับ สูดหายใจลึก กลั้นใจถามไปตรงๆ อีกครั้ง “นี่พี่สายฟ้า ตอบผมมาตรงๆ พี่จริงจังกับผมเหรอ เราเพิ่งเจอเพิ่งรู้จักกันไม่นาน บางทีพี่อาจไม่ได้รู้สึกแบบนั้นจริงๆ ก็ได้”
“ฟรองซ์ฟังผมนะ” แววตาพี่สายฟ้าเปลี่ยนเป็นจริงจัง ผมเงียบไป แทบไม่กล้าหายใจ “ถ้าผมไม่แน่ใจ ผมจะไม่บอกใครเด็ดขาดว่าชอบ ผมไม่ชอบให้ความหวัง แต่ถ้าผมแน่ใจ ถึงระยะเวลามันจะสั้นจนคุณไม่มั่นใจ ผมก็จะบอก เหมือนที่ผมบอกคุณไงฟรองซ์ว่าสนใจคุณ”
“...”
“อีกอย่าง…” คราวนี้พี่สายฟ้ากระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์ เขาเท้าแขนกับโต๊ะ โน้มตัวเข้ามาจนใบหน้าหล่อๆ ห่างจากผมไม่เท่าไหร่ “จริงที่คุณบอกเราเพิ่งเจอกัน แต่เรื่องเพิ่งรู้จักกันไม่นานผมขอค้าน”
“...”
“เพราะสำหรับผม รู้จักคุณตั้งแต่คุณเริ่มมาป่วนทวิตผมแล้วฟรองซ์ : )”
ขี้โกง…
มาทำให้คนอื่นใจเต้นแรงจนเหนื่อยแบบนี้มันขี้โกงชัดๆ เลย : (
“นั่นรถเพื่อนพี่ไม่ใช่หรือไง?”
ผมขมวดคิ้วมองรถยนต์ที่จอดขวางอยู่หน้าบ้านตัวเอง ผมเคยขึ้นรถพี่พระพายตอนไปขัดขวางเขาเดตกับเฟน ถึงจะแค่ครั้งเดียวแต่ก็จำแม่น
“อืม เห็นเฟนบอกว่าพามันมาไหว้แม่แล้วคุณแม่ชวนอยู่ทานมื้อเย็นด้วย”
“ชิ” ผมส่งเสียงจิ๊ปากไม่พอใจ “ช่างเถอะ ขอบคุณที่มาส่ง พี่ไม่ต้องช่วยขนของนะ แค่เปิดหลังรถให้ผมก็พอ”
“เดี๋ยวสิ”
“อะไรอีกพี่” ผมมองหน้าเขา เราสบตากัน พี่สายฟ้าถอนหายใจเบาๆ
“เรื่องพระพายน่ะ ให้โอกาสมันหน่อย”
“ผมไม่ให้โอกาสเขาตรงไหน” ผมย้อนถาม “โอเค วันนั้นผมอาจลงไม้ลงมือจนดูนิสัยไม่ดีไปบ้าง แต่เรื่องที่เพื่อนพี่หัวแตกก็เพราะเขาสะดุดล้มเองนะ ผมก็ไม่ได้จะซ้ำ…”
“ถามจริง?”
“ก็ได้ๆ” ผมยกมือยอมแพ้ต่อสายตารู้ทัน “ก็แค่จะฟาดเบาๆ ส่งท้ายทีนึง ไม่ได้จะเอาให้หัวแบะสักหน่อย ผมก็โกรธของผมมั้ยล่ะ ดูเพื่อนพี่ทำกับเฟนสิ แฝดผมเลี้ยงมากับมือ ดูแลดีขนาดไหน สุดท้าย…”
“เอาน่า เขาแฟนกัน”
“รู้ เพราะรู้เลยไม่อะไรแล้วไง” ผมถอนหายใจ “อีกอย่างพี่เขาก็โดนข่าวเล่นงานขนาดนั้น ก็ไม่ค่อยชอบหน้าอยู่นิดๆ แต่ก็ไม่ใจร้ายพอจะซ้ำเติมสักหน่อย”
“ปากร้ายแต่ใจดีนะคุณน่ะ”
“จะด่าหรือชมกันแน่”
“ชมดีกว่า” พี่สายฟ้าโคลงหัว เขาปลดเข็มขัดนิรภัย แล้วหันมาทางผม แขนยกพาดพวงมาลัยรถเอาไว้ เราสบตากันอีกครั้ง “พระพายเห็นมันเป็นแบบนั้นแต่โคตรรักเฟนเลย เรื่องนี้ผมรับประกันได้ ลองเปิดใจคุยกับมันดู คุณติดขัดไม่พอใจตรงไหนบอกมันตรงๆ หาทางปรับแก้ ยิ่งคุณตั้งท่าไม่ชอบหน้ามันคนที่ลำบากใจที่สุดไม่ใช่ใครที่ไหน คุณรู้ใช่มั้ยผมหมายถึงใคร”
“หมายถึงเฟน รู้น่า” ผมก้มหน้ามองมือตัวเอง “ไม่ได้อยากให้เฟนไม่สบายใจ…”
“งั้นก็คุยกับมัน พระพายมันคุยด้วยง่าย บ้าๆ บอๆ ไปบ้างแต่ก็เข้าใจภาษาคน”
“เหมือนพี่รักเพื่อน แต่ก็เกลียดเพื่อนด้วย”
“เพื่อนรักเพื่อนร้ายไง” เขายิ้ม
“อืม ขอบคุณ เดี๋ยวจะลองคุยดู ผมไปล่ะ”
“เดี๋ยว” คราวนี้พี่สายฟ้าคว้าต้นแขนผมไว้ ผมขมวดคิ้ว มองหน้าเขาอย่างไม่เข้าใจ “มีอีกเรื่อง อันนี้เรื่องของเรา”
“ผมกับพี่มี ‘เรื่องของเรา’ ตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย?”
“ตั้งแต่ผมจะจีบคุณ”
“โอเค พี่มีอะไร” ผมรีบเข้าเรื่อง ไม่ปล่อยให้เขาหยอดไปมากกว่านี้ พี่สายฟ้าหัวเราะหึๆ มองผมด้วยสายตารู้ทันก่อนเปิดลิ้นชักหน้ารถหยิบอะไรบางอย่างออกมา มันเล็กมากจนผมต้องเขม่นตามอง “อะไรน่ะ?”
“ที่เคยบอกไว้” พี่สายฟ้าเปิดไฟในรถ ผมถึงเห็นสิ่งที่อยู่ในมือเขาชัดเจนกว่าเดิม
“ต่างหู?”
ผมมองต่างหูที่มีลักษณะกลมแบนสีดำอันเล็กๆ มันมีลายสายฟ้าสีเงินสลักอยู่ตรงกลาง
“ใส่คู่กับผมไง” พอพี่สายฟ้าพูดอย่างนั้นผมถึงเบนสายตามองหูเขา อีกฝ่ายใส่ต่างหูหน้าตาเหมือนกับอันนี้เปี๊ยบ
“ไม่ได้หรอกพี่สายฟ้า” ผมส่ายหน้าปฏิเสธ ด้วยอะไรหลายๆ อย่างทำให้ไม่กล้ารับสิ่งที่เขาให้ ทั้งสิ่งของหรือความรู้สึกทุกอย่างดูเร็วไปหมด
“แค่อยากให้ ใส่เล่นๆ อย่าคิดว่ามันผูกมัดคุณ”
“พี่ก็พูดง่ายสิ”
“งั้นคิดซะว่าผมฝากคุณไว้ เดี๋ยวมาเอาคืนวันที่ประเทศเป็นประชาธิปไตยอย่างแท้จริงแล้วกัน”
“แบบนั้นก็...อีกนานสิ?”
“แปลกดี คราวนี้ผมชอบที่มันนาน”
พี่สายฟ้ายิ้ม เขาสบตาผม ดึงแป้นออกจากขาต่างหู ขยับเข้ามาใกล้จนผมสัมผัสถึงไออุ่นจากตัวเขา กลิ่นน้ำหอมผู้ชายอ่อนๆ และลมหายใจร้อนเป่ารดผิวแก้มตอนเขายื่นหน้ามาใกล้เพื่อใส่ต่างหูให้
ผมควรขยับตัวหนีถ้าไม่ต้องการ แต่สุดท้ายกลับนั่งนิ่ง ติ่งหูถูกปลายนิ้วเกลี่ยเบาๆ พี่สายฟ้าค่อยๆ ใส่ต่างหูให้ผมและติดแป้นล็อกด้านหลังไว้เรียบร้อย
“สะ เสร็จแล้วก็ขยับออกไปสิ”
“ฟรองซ์”
“หะ หือ?”
“ตัวคุณหอม” น้ำเสียงนุ่มกระซิบข้างใบหู หัวใจผมเต้นตึกตัก ตัวแข็งทื่อเมื่อพี่สายฟ้ากดจมูกลงบนแก้มผมเบาๆ “ส่วนแก้มคุณก็หอมอย่างที่ผมคิดไว้เหมือนกัน…”
ผมนั่งนิ่ง ในหูอื้ออึงไปหมด สัมผัสข้างแก้มติดแน่นทั้งที่พี่สายฟ้าผละใบหน้าออกไปแล้ว ผมได้แต่จ้องตาเขา พูดอะไรไม่ออก หน้าร้อนผ่าว
“สรุปวันกลับญี่ปุ่นให้ผมไปส่งด้วยได้มั้ย?”
ผมเม้มริมฝีปากแน่น เบนหน้าหลบสายตาเขา พยักหน้าและส่งเสียงตอบรับเบาๆ
“อืม”
“เด็กดี ขอบคุณครับ”
ฝ่ามือใหญ่วางลงบนหัว พี่สายฟ้าลูบหัวผมเบาๆ ก่อนผมจะพึมพำขอตัว ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก ผมก้าวออกมา คว้าข้าวของจากท้ายรถพี่สายฟ้าเรียบร้อยก็เดินลิ่วๆ เข้าบ้านไม่หันหลังกลับไปสักนิด สติเหมือนยังไม่กลับเข้าร่าง จนกระทั่ง...
“อ้าวน้องฟรองซ์” พี่พระพายส่งเสียงทักทาย เขานั่งกดมือถือยิกๆ อยู่บนโซฟาห้องรับแขก ท่าทางสบายเหมือนอยู่บ้านตัวเอง “กลับมาแล้วเหรอ แล้วนั่นเป็นอะไร หน้าแด๊งแดง เป็นลมพิษเหรอ”
“ลมพิษบ้านพี่สิ!”
พี่พระพายผงะไปเล็กน้อย ก่อนเขาจะตัดพ้อใส่ผมแล้วสะบัดร่างใหญ่ๆ เดินหายไปหลังบ้าน
“อะจ้ะ สนามอารมณ์ของทุกคนคือพี่ เอาเลย เอาให้สาแก่ใจเธอ ไปหาหนูจ๋าของพี่ช่วยคุณแม่ทำกับข้าวดีกว่า”
ผมถลึงตามองตามหลังเขาไป อยากตะโกนให้ลั่นบ้านว่าเพราะเพื่อนพี่นั่นแหละที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้ ฮึ่ย!
v
v
v
เริ่มหัวข้อโดย: JackXy Wu ที่ 06-05-2019 21:44:09
[สายฟ้า]
“ทำไมวันนี้เงียบจัง” ผมถามเด็กที่นั่งอยู่เบาะข้างๆ ได้ยินเขาแค่นเสียงเหอะกลับมาทีนึง
“ก็ไม่มีอะไรจะพูด”
“อย่างน้อยก็ด่าหน่อย”
“ที่จู่ๆ พี่ก็บุกบ้านแล้วบอกแม่ว่านัดผมไว้น่ะเหรอ?” ฟรองซ์ถามกลับ ผมเหล่มองเขาเล็กน้อยแล้วกลับไปมองถนนตรงหน้าต่อ แต่แค่นั้นก็พอทำให้เห็นกระต่ายบางตัวกำลังหน้าบึ้ง จมูกย่นยุกยิกไม่พอใจ “ก็ด่าตั้งแต่เจอหน้าพี่จนเหนื่อยจะด่าแล้วเนี่ย จะนัดก็บอกกันล่วงหน้าสิ ผมตั้งตัวไม่ทันนะ โดนแม่ดุว่าตื่นสายเลยทั้งที่ผมก็ไม่รู้ว่าพี่จะมา!”
“ตอนโดนดุหน้าเป็นกระต่ายหงอยเลย” ผมหัวเราะ “ผมชอบว่ะ มันเขี้ยว อยากบีบแก้มคุณ”
“ไม่ให้บีบ!”
“หอมยังหอมมาแล้ว แค่บีบเองจะหวงทำไม”
“พี่สายฟ้า!”
“ถึงแล้ว” ผมแกล้งทำเมินเสียงตะโกนของฟรองซ์ เลี้ยวรถหาที่จอดใกล้ร้าน 3rd Cat Cafe ที่ดารัญรีวิวว่าดีนักหนาเรียบร้อยก็ดับเครื่อง หันไปสบตาฟรองซ์ที่เหมือนจะยังงอนผมอยู่ “ขอโทษที่จู่ๆ ก็ไปรับคุณออกมา แต่วันมะรืนคุณก็กลับญี่ปุ่นแล้ว วันสุดท้ายก่อนกลับผมคิดว่าคุณน่าจะอยากอยู่กับครอบครัว วันนี้ผมเลยขอขโมยตัวคุณสักวัน...ได้มั้ยครับ?”
“ถะ ถามอะไรอย่างนั้น” ฟรองซ์เม้มริมฝีปาก ท่าทางเงอะงะแต่ไม่ยอมละสายตาหนี ผมชอบที่เขาเป็นคนไม่ยอมแพ้ทั้งที่เขินแทบตายแบบนี้แหละ “รับก็รับมาแล้ว มาขอตอนนี้ก็ไม่ทันแล้ว”
“ก็จริง” ผมพยักหน้า หรี่ตาอมยิ้ม “ขโมยตัวมาได้แล้ว เหลือขโมยใจ เมื่อไหร่จะได้ก็ไม่รู้”
“ระ ไร้สาระ” ฟรองซ์แก้มแดงจัด เขาปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วเปิดประตูรถจากรถ ผมเดาะลิ้นมองตามแผ่นหลังฟรองซ์ เขาเดินจ้ำอ้าวเข้าไปในร้านโดยไม่รอกันสักนิด
คราวหลังไม่รีบปลดล็อกรถดีกว่า กระต่ายได้ทีหนีเลย
ผมตามเขาเข้ามาในร้าน ล้างไม้ล้างมือทำความสะอาดถอดรองเท้าเรียบร้อย เห็นฟรองซ์นั่งอยู่ที่โต๊ะเตี้ยริมในสุดใกล้กับเคาน์เตอร์ร้าน ผมเดินไปหาเขา นั่งลงบนเบาะฝั่งตรงข้าม มองกระต่ายป่าจอมเซี้ยวเล่นกับแมวเหมียวขนฟูสีขาวสะอาด
“น่ารัก” ผมชม ฟรองซ์พยักหน้ารับโดยไม่เงยหน้าขึ้นมาเพราะมัวแต่สนใจแมวบนตักตัวเอง
“อื้ม แมวน่ารักมากๆ เลย”
“เปล่า”
“ฮะ?” คราวนี้เขาเงยหน้ามองเมื่อผมปฏิเสธ ผมอมยิ้มตอนเห็นใบหน้าอีกฝ่ายเหรอหรา
“หมายถึงคุณที่น่ารัก”
พอบอกไปแบบนั้นหน้าดื้อๆ ของฟรองซ์ก็แดงก่ำ เขาถลึงตาใส่ผม พึมพำตอบกลับ
“ไร้สาระ”
“สั่งอะไรหรือยัง” ผมเปลี่ยนเรื่องเมื่อเด็กตรงหน้าแทบจะมุดหนีสายตาผมเข้าใต้พุงแมว พยักพเยิดไปทางสมุดเมนูที่วางนิ่งอยู่บนโต๊ะ ฟรองซ์เหลือบตาขึ้นมอง เขาส่ายหน้า
“รอพี่”
“รอผม?”
“ก็ไม่รู้ว่าพี่ชอบอะไร จะสั่งเผื่อได้ไง”
“อ๋อ ผมชอบฟรองซ์” ผมยักคิ้วใส่เขา “ขอฟรองซ์ที่นึงครับ”
แล้วกระต่ายป่าก็แก้มแดงใส่ผมอีกครั้ง…
เข้าใจพระพายมันแล้วว่าทำไมชอบทำให้เฟนเขินบ่อยๆ เวลาเด็กพวกนี้เขินโคตรน่ามันเขี้ยว
“ไร้…”
“ไร้สาระ” ผมต่อประโยคให้เขา ฟรองซ์เลยทำจมูกย่นใส่ เขาเหมือนกระต่ายจริงๆ นั่นแหละ
หลังจากนั้นพวกเราก็หยิบสมุดเมนูมาสั่งขนมและเครื่องดื่ม พอสั่งเสร็จเรียบร้อยฟรองซ์ก็หันไปเล่นกับแมวต่อ ไม่สนใจผมเลยสักนิด แต่ผมไม่ว่าเขาหรอก เด็กมันเขิน ดูออก ปล่อยให้พักตัวพักใจแป๊บนึงค่อยหยอดต่อ
“เมี้ยวววว” เสียงแมวอีกตัวร้องในขณะเดินเข้ามาคลอเคลียผม มันก้าวขึ้นนอนบนตัก ส่งเสียงครืดคราดในลำคออย่างสบายใจ ผมก้มหน้า ลูบหัวมันเบาๆ
แชะ!
“อ๊ะ…”
“หืม...แอบถ่ายรูปผมเหรอคุณ?” ผมหรี่ตามองฟรองซ์ เขาดูตื่นตระหนกแต่พยายามเก็บอาการ เชิดหน้าขึ้น เถียงกลับอย่างไม่ยอมจำนน
“ถ่ายแมวต่างหาก”
“แต่คุณยกกล้องมาทางผม”
“ก็ถ่ายแมวที่อยู่บนตักพี่ไง” เขาว่า “จะส่งรูปให้เฟน เฟนชอบแมว”
“อ๋อ...ไหนขอดูรูปหน่อย”
“ไม่เอา!”
“เนี่ย คุณมีพิรุธ ดูออก”
“ไม่ใช่นะ ผมน่ะ ไม่ได้ทำแบบนั้นจริงๆ นะ!” เจ้าเด็กเถียงคอเป็นเอ็นก่อนอุ้มแมวขึ้นมากอดแล้วเอาหน้าซุก ผมได้ยินเสียงพึมพำเบาๆ ของฟรองซ์แต่จับใจความไม่ได้ เด็กแสบมันน่าเอ็นดูจังวะ
“โอเคๆ เชื่อแล้วก็ได้” ผมยอมให้เขา ก่อนฟรองซ์จะมุดหน้ากับพุงแมวจนขาดอากาศไปก่อน พอน้องได้ยินแบบนั้นก็เงยหน้าขึ้นมา มองผมด้วยแววตากังขา “เชื่อจริงๆ ว่าแต่ถ่ายรูปให้ผมหน่อยสิคุณ ถ่ายคู่กับแมวตัวนี้ น่ารักดี”
ฟรองซ์หรี่ตาเล็กน้อย คล้ายเขากำลังประเมินว่าผมจะมาไม้ไหน พอเห็นว่าผมไม่ได้มีพิรุธอะไรก็เลยพยักหน้าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปให้ตามที่ขอ
“เดี๋ยวผมส่งให้ในไลน์” เขาบอก
“ส่งรูปก่อนหน้านั้นมาด้วยก็ดีนะ”
“พี่สายฟ้า!”
ผมหัวเราะ ส่วนฟรองซ์กลับไปหน้าแดงอีกครั้ง ไม่รู้เพราะเขินหรือโกรธกันแน่ ไม่ก็ทั้งสองอย่างรวมกัน แต่ก่อนที่กระต่ายป่าจะกระโดดข้ามโต๊ะมาตะกุยหน้าผม ขนมกับเครื่องดื่มก็ยกมาเสิร์ฟพอดี เราสองคนเลยละความสนใจจากน้องแมวชั่วคราว
“เออนี่” ผมเปิดบทสนทนาเมื่อเห็นว่าเงียบเกินไป ฟรองซ์เหลือบตามอง เขาเลิกคิ้วเล็กน้อย “ที่ญี่ปุ่นมีที่ไหนน่าเที่ยวบ้าง?”
“ก็เยอะ” เขาตอบ “พี่เสิร์ชกูเกิลสิ”
“อยากฟังคำแนะนำจากเจ้าถิ่นมากกว่า หลังฝึกงานเสร็จมีช่วงวันหยุดยาวก่อนขึ้นปีสี่ ผมว่าจะไปหาคุณ”
“พี่จะไม่ติดคุกก่อนมาหาผมใช่มั้ย?” เขาแกล้งถาม ผมหัวเราะหึๆ
“ไม่เป็นไร”
“...”
“เพื่อนผมรวย ถ้าติดเดี๋ยวให้มันมาประกันตัวให้” ผมหัวเราะ สบตาฟรองซ์ไม่ละไปไหน “แต่จริงๆ ติดคุกก็ไม่เลวนะถ้าคุณอยู่ห้องข้างๆ เราเดตกันในคุกก็ได้ แหวกแนวไม่เหมือนใคร”
“เราจะไม่เดตกันในคุกพี่สายฟ้า” ฟรองซ์กุมขมับ “คิดได้ไงเนี่ย”
“ก็…”
ผมกำลังจะอ้าปากตอบ แต่เสียงโวยวายจากพนักงานหลังร้านดังขึ้นมาก่อน ผมได้ยินชัดเพราะโต๊ะพวกเราอยู่ใกล้กับเคาน์เตอร์มาก
“คุณติคะ เปียกปูนแอบหนีออกไปนอกร้านอีกแล้วค่ะ!”
“งั้นผมรบกวนพี่เอื้อยเฝ้าแคชเชียร์แทนทีนะครับ” ผู้ชายที่ประจำอยู่บริเวณเคาน์เตอร์ถอนหายใจ เขาถอดผ้ากันเปื้อนออกวางพาดกับเก้าอี้ก่อนเดินหายไปทางหลังร้าน ถ้าให้ผมเดา เปียกปูนที่ว่านี่คงเป็นหนึ่งในแมวของคาเฟ่ต์นี้แน่ๆ
ผมหันกลับมาที่โต๊ะตัวเองหลังไม่มีอะไรให้น่าเสือก...หมายถึงไม่มีอะไรให้น่าสนใจแล้ว ฟรองซ์กำลังก้มหน้าก้มตาพิมพ์อะไรสักอย่าง เขายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ สักพักก็ได้ยินเสียงผู้ชายดังออกจากโทรศัพท์เขา ผมฟังไม่ออกเพราะเป็นภาษาญี่ปุ่น แต่ฟรองซ์หัวเราะคิก ผมเห็นเขากดส่งข้อความเสียงตอบกลับไปด้วยภาษาเดียวกัน
“ฟรองซ์”
“หือ?” เขาเงยหน้าเมื่อผมเรียก
“มากับผมแต่คุยกับผู้ชายคนอื่นแบบนี้ใช้ไม่ได้เลยนะ” ผมแกล้งดุ ฟรองซ์เลยหน้ามุ่ยใส่
“แค่คุยกับเพื่อน”
“เพื่อนเดี๋ยวก็ได้กลับไปหา” ผมสบตาเขา “ส่วนผมเหลือเวลากับคุณแค่วันนี้นะฟรองซ์”
“ไหนพี่บอกจะไปส่งผมวันกลับด้วยไง”
“โอเค” ผมยกสองมือยอมแพ้ มองหน้าเขาตรงๆ “ผมหึง”
“ฮะ?”
“คุณคุยกับผู้ชายคนอื่น ผมหึง”
“มะ ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อยมาหึงได้…”
“ไม่ได้เป็นอะไรกัน แต่ผมชอบคุณไง หรือผมไม่มีสิทธิ์หึง?” ผมตอบไปตามตรง ฟรองซ์อ้าปากพะงาบๆ พูดอะไรไม่ออก “อยากข้ามไปตอนจีบติดเป็นแฟนคุณแล้วเนี่ย จะได้มีสิทธิ์”
“เร็วไป!”
“แต่ตอนนี้คุณก็ดูหวั่นไหวกับผมนะ”
“พี่สายฟ้า!”
“เรียกบ่อยขนาดนี้ต้องเป็นแฟนกันแล้วมั้ย?”
“พี่…” ฟรองซ์เม้มปาก ท่าทางเหลืออด ก่อนจะยืดตัวข้ามโต๊ะมาตีปากผมเบาๆ ทีนึง ไม่สิ เรียกตีไม่ได้ด้วยซ้ำ เหมือนมาแปะๆ มากกว่า “พูดมาก เงียบไปเลย”
“แต๊ะอั๋งผมล่ะสิ”
“นี่!”
“เอาดีๆ หวั่นไหวกับผมบ้างหรือยัง”
“ยังไม่บอกพี่ตอนนี้หรอก”
“แล้วจะให้คำตอบผมเมื่อไหร่?”
“จนกว่าจะรู้ผลเลือกตั้งมั้ง”
“นานไป”
“งั้นจนกว่าจะได้รัฐบาลชุดใหม่”
“ฟรองซ์ คุณอยากให้ผมโสดไปจนแก่ตายหรือไง?” ผมมันเขี้ยวเด็กแสบจนอยากจับมาบี้แก้มบี้จมูกซะให้เข็ด ฟรองซ์หัวเราะ เขาแลบลิ้นใส่ผม
“ทนไม่ได้ก็ไม่ต้องจีบ”
“ใครบอกผมทนไม่ได้” ผมเลิกคิ้ว “ถ้าผมทนรัฐบาลชุดนี้มาห้าปีได้ ผมก็ทนทุกอย่างบนโลกนี้ได้”
“จริงหรือเปล่…”
“แต่ทนความน่ารักของคุณไม่ได้ แย่จัง”
หยอดหนึ่งดอกไปแบบไม่ให้ฟรองซ์ตั้งตัว เจ้ากระต่ายป่าของผมอ้าปากค้าง แล้วแก้มก็แดงขึ้นอีกครั้งลามยันใบหู ขี้เขินเก่งพอๆ กับเฟนเลย สมแล้วที่เป็นฝาแฝดกัน
หลังจากนั้นฟรองซ์ก็ก้มหน้างุดกินเค้กเล่นกับแมวไม่ยอมเงยหน้ามาสบตากันอีกเลย
มันเขี้ยวว่ะ อยากหอมหัว
[ฟรองซ์]
“แม่ต้องคิดถึงฟรองซ์มากแน่ๆ เลยลูก”
“ฟรองซ์ก็คิดถึงแม่” ผมกอดแม่แน่น ตอนนี้พวกเราอยู่ที่สนามบิน ผมกำลังจะบินกลับญี่ปุ่น “ไว้ปิดเทอมแล้วฟรองซ์จะมาเยี่ยมแม่นะ”
“หนูไปๆ มาๆ เหนื่อยแย่ เอางี้” แม่ยิ้ม ลูบหัวผมเบาๆ “ไว้แม่ไปเยี่ยมฟรองซ์ที่ญี่ปุ่นมั่งดีกว่า แม่สะสมวันพักร้อนไว้ไม่ค่อยได้ใช้ เอามาใช้บินไปหาลูกคุ้มกว่าเนอะ”
“แม่รอเฟนปิดเทอมก่อนสิ จะได้ไปด้วยกัน” เฟนเดินมากอดผมแน่น “ฟรองซ์มารอบนี้อยู่ยาวจนเราไม่อยากให้กลับแล้วเนี่ย ขโมยตัวจากพ่อมาอยู่ไทยเลยได้มั้ย”
“เฟนครับ” ผมหัวเราะกับความคิดเขา ลูบหัวอีกฝ่ายเบาๆ “ฟรองซ์ยังต้องเรียนหนังสือนะ”
“มาเรียนกับเราสิฟรองซ์”
“ต้องสอบใหม่หมดเลยนะสิ”
“อยากอยู่กับฟรองซ์ คิดถึง ถ้าฟรองซ์เรียนที่เดียวกับเราจะได้นอนด้วยกันไง”
“หนูจ๋า พี่ว่าไม่ดีมั้งงงง” พี่พระพายแทรกขึ้นมา เขารีบเดินมาหาเฟนที่กอดเอวผมไว้แน่น “ถ้าหนูนอนกับฟรองซ์แล้วพี่จะนอนกับใคร พี่นอนคนเดียวไม่ได้ ติดหนูแล้วเนี่ยหนูก็รู้”
“พี่ ผมขอร้อง” ผมกลอกตา “จะอ้วก!”
“มึงก็กลับมานอนกับกูเหมือนเดิม” คราวนี้เป็นเสียงพี่สายฟ้า ผมเหลือบตามองเขาเล็กน้อยก่อนแกล้งทำเป็นมองอย่างอื่น
“สายฟ้าเพื่อนรัก คิดดูให้ดีๆ จะเอากูไปทำไมครับเพื่อน” พี่พระพายกัดฟันแน่น เขากระซิบเบาๆ แต่ผมดันได้ยิน “ถ้าฟรองซ์ย้ายมาเรียนที่นี่ มึงก็ให้ฟรองซ์ไปนอนกับมึง กูนอนกับเฟน วินๆ ไอ้สัส อย่าโง่”
“อะแฮ่มๆ” คราวนี้คุณแม่กระแอม เธอหันมองพี่พระพายกับพี่สายฟ้า หัวเราะน้อยๆ “เบาหน่อยลูก วัยรุ่นสมัยนี้ไฟแรงกันจัง แม่ตั้งตัวไม่ทัน ว่าแต่ฟรองซ์คบกับพี่สายฟ้าเหรอลูก?”
“ไม่ใช่สักหน่อยแม่!” ผมสะดุ้ง ร้องเสียงหลง แม่ทำหน้าแปลกใจ
“อ้าว แม่นึกว่าคบกัน เห็นใส่ต่างหูเหมือนกัน วันก่อนเขาก็มารับฟรองซ์ไปเที่ยว วันนี้ก็มาส่ง”
“ไม่มีอะไรในกอหญ้าเลยแม่!”
“กอไผ่ลูก กอไผ่”
“นั่นแหละแม่ เหมือนกัน” ผมบอกปัด รีบเปลี่ยนเรื่อง “ถึงญี่ปุ่นแล้วเดี๋ยวฟรองซ์ไลน์มาบอกนะ แม่อยู่คนเดียวก็ดูแลตัวเองดีๆ เฟนก็เหมือนกันนะครับ อย่าให้ใครเอาเปรียบได้นะ”
“ถ้าจะมองกันด้วยสายตากินเลือดกินเนื้อขนาดนั้น น้องฟรองซ์ระบุชื่อพี่เลยก็ได้ครับ” พี่พระพายเหล่มอง ผมเลยถือโอกาสนี้ขู่เขาก่อนกลับ
“พี่รู้ตัวก็ดีแล้ว ถ้าผมรู้ว่าพี่เอาเปรียบหรือทำเฟนเสียใจนะ” ผมทำท่ายกนิ้วปาดคอตัวเอง “ถึงติดเรียนอยู่ผมก็จะบินกลับมาไทยเพื่อจัดการพี่ให้สาสม!”
“สายฟ้ามึงจัดการดิ้ ขู่กูเก่งจังแต่กับมึงนี่แสนจะเรียบร้อย”
“ถ้าเราทำตัวให้น่าเคารพ น้องเขาก็จะเคารพมึง”
“พี่สายฟ้ากำลังจะบอกว่าพี่พระพายไม่น่าเคารพเหรอ” เฟนถามตาใส เขาไม่มีเจตนาจะซ้ำเติมหรอกผมรู้ดี แต่ฟังแล้วอดหัวเราะไม่ได้ ยิ่งเห็นพี่พระพายหน้าเบะเหมือนจะร้องไห้ผมยิ่งชอบใจ
“เอาล่ะเด็กๆ ลากันพอหอมปากหอมคอนะ เดี๋ยวจะตกเครื่องเอา” คุณแม่เตือน ผมเลยก้มดูนาฬิกา
“ฟรองซ์รักแม่นะ” ผมกอดแม่อีกครั้ง
“รักฟรองซ์เหมือนกันลูก”
“บายนะเฟน” ผมโบกมือให้ฝาแฝดตัวเองที่ยิ้มรับจนตาหยีแล้วโบกมือตอบ แล้วหันไปทางพี่อีกสองคน “บายพี่ๆ แล้วเจอกัน”
พี่พระพายพยักหน้ารับ แววตาเขาเป็นประกายจนน่าหมั่นไส้ ถ้าเกิดแม่ไม่อยู่ตรงนี้เขาคงตะโกนร้องเยสที่ก้างขวางคออย่างผมจะกลับไปสักที ระริกระรี้นัก ดูออก
“เดี๋ยวฟรองซ์” พี่สายฟ้าจับมือรั้งผมเอาไว้ เขาสบตาผม ดวงตาเรียวฉายประกายบางอย่างที่ผมอ่านไม่ออก “ขอคุยด้วยแป๊บนึง”
“เร็วๆ นะ” ผมบอก พี่สายฟ้าพยักหน้ารับ เขาหันไปขออนุญาตคุณแม่ก่อนจูงมือผมเดินห่างออกไปประมาณนึง “พี่มีอะไรรีบเข้าประเด็นเลย ผมไม่อยากตกเครื่อง”
“โอเค” พี่สายฟ้าไหวไหล่ เขามองหน้าผม สายตาหยุดอยู่ที่หู ไม่ต้องเดาก็รู้ว่ามองอะไร ผมเห็นพี่สายฟ้ายิ้ม แววตาฉายประกายพอใจที่ผมยังใส่ต่างหูเอาไว้ไม่ถอดทิ้ง ก่อนสายตาคมจะตวัดกลับมาสบตาผมเหมือนเดิม “ผมแค่อยากจะย้ำให้คุณมั่นใจว่าที่ผมสนใจคุณนั่นจริงจัง ที่จะจีบก็จริงจังเหมือนกัน ผมไม่สนเรื่องระยะทาง มันทำอะไรไม่ได้ถ้าผมคิดจะจีบใครสักคน บอกไว้เผื่อคุณกังวล”
“รู้แล้วน่า” ผมก้มหน้าตอบรับอุบอิบ
“เรื่องต่างหู ผมเคยบอกว่าฝากไว้ใช่มั้ย”
“ทำไม พี่จะเอาคืนเหรอ” ผมถาม รู้สึกใจหายขึ้นมาวูบหนึ่ง
“เปล่า คุณใส่ไว้นั่นแหละ ถือว่าเป็นตัวแทนผมตอนคุณอยู่ญี่ปุ่นแล้วกัน ระหว่างนั้นก็ให้ผมจีบไปเรื่อยๆ แล้วผมจะไปหาคุณเพื่อเอาคำตอบเอง”
“ไม่ลงทุนไปหน่อยหรือไง”
“อ๋อ พอดีช่วงนั้นน่าจะต้องลี้คดีด้วย”
“...”
“ล้อเล่น”
“พี่นี่มัน...”
“จนกว่าจะถึงตอนนั้น ตอนที่ผมยืนอยู่ต่อหน้าคุณเพื่อขอคำตอบ” พี่สายฟ้าสบตาผมนิ่ง บรรยากาศเปลี่ยนเป็นจริงจัง แววตาเขาอ่อนโยนรับกับรอยยิ้มบางบนริมฝีปาก “ถ้าคุณตกลง คุณเก็บต่างหูนั้นไว้ แต่ถ้าไม่…” พี่สายฟ้าเงียบไปครู่หนึ่ง เขาเกลี่ยเส้นผมผมทัดหู ลากปลายนิ้วผ่านต่างหูที่ผมใส่อยู่เบาๆ “อย่าปฏิเสธผม แค่ถอดต่างหูคืนก็พอ โอเคมั้ย?”
“พี่เตรียมใจไว้เท่าไหร่”
“ถ้าบอกจะหาว่ามั่นหน้าเกินไปมั้ย” เขาถามหน้าตาย ผมหลุดหัวเราะ
“งั้นไม่ต้องบอก”
“อ่าฮะ เดินทางปลอดภัยฟรองซ์” พี่สายฟ้าอวยพร เขายื่นหน้ากระซิบข้างใบหูผม “ถ้าแม่คุณไม่อยู่ตรงนี้ ถ้าเราไม่อยู่ในที่สาธารณะ ผมคงจูบลาคุณสักทีนึง”
“ไร้สาระ!”
ผมผลักอกเขาออก หมุนตัวคว้ากระเป๋าเดินจ้ำหนีเข้าเกต ได้ยินเสียงหัวเราะจากคนขี้แกล้งไล่หลัง แต่ถึงผมจะโดนแกล้งขนาดนั้น แต่ทำไมปากมันยกขึ้นเป็นรอยยิ้มขนาดนี้กันนะ?
ผมหยิบโทรศัพท์ออกมา กดดูรูปที่ถ่ายตอนไปคาเฟ่ต์แมว เลื่อนผ่านรูปที่พี่สายฟ้ายิ้มให้กล้องไปรูปที่เขาก้มหน้าลูบหัวแมวลายบนตักด้วยสีหน้าและรอยยิ้มอ่อนโยนจนผมอดแอบถ่ายรูปเก็บไว้ไม่ได้
ให้ตายเถอะ!
ชักอยากกลับมาเรียนที่ไทยซะแล้วสิ…
[สายฟ้า]
ผมมองตามแผ่นหลังฟรองซ์ที่เดินหายเข้าไปในเกต หลุดยิ้มออกมาอีกครั้งเมื่อคิดถึงสีหน้าของเขาเมื่อสักครู่ตอนผมแกล้งบอกว่าจะจูบ
ไม่สิ…
ไม่ได้แกล้ง อยากจะจูบจริงๆ นั่นแหละแต่มันคงเร็วไป ผมยังไม่อยากให้กระต่ายป่าตัวนี้ตกใจจนกระโดดหายไปจากผม การรอคอยมักให้ผลลัพธ์ที่ดีเสมอ ผมเชื่ออย่างนั้น
เจอคนถูกใจตรงสเป็คขนาดนี้ จะเสี่ยงปล่อยให้หลุดมือไปได้ไงจริงมั้ยครับ? : )
เทพท้อกับประชาธิปไตยที่หายไป @LostDemocracy44
อะไรจะเกิดก่อนกันระหว่างผมจีบเขาติดกับประเทศได้รัฐบาลชุดใหม่ที่มาจากเสียงของประชาชนจริงๆ
หนูจ๋ามาสร้างหนุมานกันเถอะจ้ะ @Mylovelyfen
กำลังตอบกลับถึง @LostDemocracy44
แล้วมาว่ากูเพ้อ มึงก็ไม่ต่างกัน
เทพท้อกับประชาธิปไตยที่หายไป @LostDemocracy44
กำลังตอบกลับถึง @Mylovelyfen
สั้นๆ นะ เสือก!
-----------------------------
อัปพาร์ทสุดท้ายตอนพิเศษฟ้าฟรองซ์แล้วนะคะ หวังว่าจะชอบกันค่ะ เฉลยเบื้องหลังที่ฟรองซ์คุยเปิดใจกับพี่พระพายเพราะได้พี่สายฟ้าช่วยพูดให้นี่เอง พี่สายฟ้าเวลาอยู่กับเพื่อนคือเกรียนมาก(แต่ก็ห่วงเพื่อนนะ) แต่เวลาจีบคนที่ชอบคือแสนสุภาพแต่ก็แอบกวน+ขี้แกล้งหน่อยๆ แล้วแบบนี้น้องกระต่ายป่าอย่างฟรองซ์จะใจแข็งได้แค่ไหนกัน 55555
บทพิเศษตอนต่อไปกลับไปที่พี่ พพ.กับน้องเฟนนะคะ พี่ พพ จะพาน้องไปเปิดตัวกับครอบครัว ผลจะเป็นยังไงมาลุ้นกันค่ะ
#เพื่อนกล่อมนอน #เพื่อนนอนคุก
เริ่มหัวข้อโดย: Majariga ที่ 06-05-2019 23:20:58
เจอ!! จีบ!! จอง!! จุ๊บ!! :sad4:
ดีนะที่ฟรองซ์กลับญี่ปุ่นก่อนไม่งั้นโดนคีสสสสแน่ๆ :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 06-05-2019 23:28:44
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 07-05-2019 02:23:52
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 07-05-2019 08:11:48
เริ่มหัวข้อโดย: NaunaeZaa ที่ 07-05-2019 08:49:09
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 07-05-2019 09:22:38
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 07-05-2019 16:14:54
เริ่มหัวข้อโดย: JackXy Wu ที่ 07-05-2019 21:38:36
พระพายคนนี้หวังดีกับเธอ
[พระพาย]
“เฟน ถ้าหนูไม่โอเคบอกพี่ได้นะ พี่อยู่ข้างหนู อย่ากลัวนะครับ”
“เอ่อ พี่…”
“หายใจเข้าลึกๆ ไม่สั่นนะ ตั้งสติ”
“พี่พระพาย…”
“ทุกอย่างต้องผ่านไปด้วยดี พ่อพี่จะต้องชอบหนู แม่พี่กับพี่พริ้งพี่เพลิงด้วย หนูไม่ต้องกังวลเลยนะเฟน พี่…”
“พี่พระพาย พอก่อน” เฟนยกสองมือตะปบแก้มผมไว้ น้องจ้องหน้าผมยิ้มๆ ในขณะขยำขยี้แก้มผม ตอนนี้พวกเราอยู่ในรถของผมที่จอดอยู่ข้างทางก่อนถึงบ้าน ผมตั้งใจพาน้องมาพบครอบครัว แต่ดันประสาทแดกเข้าซะก่อนจนต้องจอดพักเพื่อตั้งสติ “เราว่าพี่ควรบอกตัวเองนะพี่พระพาย พี่ดูสติแตกกว่าเราอีก เรายังไม่ได้อะไรเลยเนี่ย มีแต่พี่ที่พูดไม่หยุด”
“อ้าว เหรอ…”
“พี่ติงต๊องอีกแล้ว โอ๊ย ฮ่าๆๆ” น้องหัวเราะจนตาหยี ผมเลยจัดการลงโทษเจ้าตัวดีโดยการหอมแก้มแรงๆ ซ้ายขวา “พี่พระพาย เจ็บ! ไม่โกนหนวดอีกแล้ว ขึ้นเป็นตอเลย”
“นอกจากนวดที่ขึ้นเป็นตอ อย่างอื่นก็ตั้งเป็นตอด้วยนะหนู”
“จากเรื่องหนวดพี่พูดไปเรื่องไหนอีกแล้วเนี่ย!?” เฟนฟาดไหล่ผมเต็มแรง หน้าน้องแดงแจ๋ สงสัยเด็กมันรู้ทันมุกพวกนี้แล้วเพราะเล่นบ่อยจนเดาทางได้ คราวหลังผมต้องหามุกใหม่กว่านี้ที่ไม่เหมือนใครและไม่มีใครอยากเหมือน
“กระปุกเกียร์จ้ะหนู พี่หมายถึงกระปุกเกียร์”
“ไม่ต้องเลย”
“หนูน่ารัก พี่ชอบหยอก” ผมจิ้มไหล่น้องไปทีนึง
“หยอดแต่มุกสัปดนนะพี่อะ”
“ใครสอนคำนี้ให้เราฮึเฟน?” ผมขมวดคิ้ว ศัพท์ยากเกินไปแบบนี้น้องไม่เคยใช้
“พี่รัญสอน” เฟนตอบตาแป๋ว “เขาบอกว่าใช้คำนี้มันได้อารมณ์มากกว่า”
“งั้นเดี๋ยวพี่สอนคำที่ได้อารมณ์แบบนี้ให้อีกดีมั้ยคะ” ผมหัวเราะหึๆ มองเฟนที่เบิกตาดูมีท่าทีสนใจ แฟนผมเป็นเด็กที่ชอบเรียนรู้คำศัพท์ใหม่ๆ อยู่ตลอดเวลาครับ เคยถามแล้วน้องตอบว่าจะได้รู้ทันพี่พระพาย คำตอบแสนจะน่ารักปุ๊กปิ๊ก เพราะอย่างนี้เขาเลยกระตือรือร้นทุกครั้งที่ได้เรียนศัพท์ใหม่ๆ
“เอาสิพี่ เดี๋ยวเราเตรียมจดเลย”
“อยากได้แบบมีอารมณ์ระดับไหนดีเอ่ย ธรรมดา หรือขั้นจุดสุดยอด”
“มีหลายระดับเลยเหรอพี่”
“มากค่ะ” ผมยิ้ม กลั้นหัวเราะหึๆ ในลำคอ “อย่างระดับธรรมดาเช่น ‘อ๊า ลึกๆ’ หรือถ้าระดับสุดยอดหนูลองคำนี้ค่ะ ‘จะถึงแล้ว อ๊า พี่พระพายขาแตกใ…’ โอ๊ย!!!”
ผมร้องเสียงหลงเมื่อฝ่ามือน้อยๆ ฟาดเข้าเต็มอก แสบจนน้ำตาเล็ด ผมไอค่อกแค่ก หดตัวยกมือตั้งการ์ดป้องกันตัวเองเมื่อน้องเงื้อมือทำท่าจะฟาดอีกครั้ง
“พี่พระพายหื่นกับเราอีกแล้วนะ!”
“พี่ขอโทษค่ะคนดี พี่อดไม่ได้” ผมสารภาพเสียงอ่อย เฟนมุ่ยหน้าใส่ผม
“เฮ้อ พี่อะ สติแตกทีไรชอบเล่นมุกแบบนี้ตลอด”
“พอหนูพูดคำว่าแตกพี่ก็คิดขึ้นมาได้อีกมุก…”
“พี่จะเอาทุกหยดเลยหรือไง”
“จริงๆ ต้องพูดว่า ‘จะเอาทุกเม็ดเลยหรือไง’ แต่ถ้าเอาทุกหยดนี่พี่คิดดีไม่ได้เลยค่ะ เพราะพี่เคยกินของหนูทุกหยดจริงๆ”
“พี่พระพาย!”
“พี่ขอโทษหนู พี่สติแตกจริงๆ” ผมไหล่ห่อคอตก จ้องหน้าน้อง สีหน้าหงอยๆ หวังว่าอีกฝ่ายจะเห็นใจแฟนสติแตกคนนี้บ้าง ซึ่งเฟนก็ใจดีเหมือนทุกครั้ง น้องถอนหายใจ ขยับเข้ามากอดผมไว้แล้วโยกตัวโอ๋ มือผมเลื่อนกอดเอวเฟนไว้โดยอัตโนมัติ ก่อนเจ้าลูกแมวมิ้วจะเงยหน้าขึ้นจุ๊บคางจุ๊บจมูกผม ตบท้ายด้วยจูบเบาๆ ที่ริมฝีปาก
ผมจูบตอบ ไล้เล็มริมฝีปากนุ่มอย่างหลงใหล เฟนก็แสนจะเป็นเด็กดี ยอมให้ผมเอาแต่ใจจนตัวเองหอบแฮ่ก ผละใบหน้าออกมาตาปรอย
“โอ๋ๆ นะพี่พระพาย พี่ไม่สติแตกสิ ทุกอย่างต้องผ่านไปด้วยดี พี่อย่าคิดมาก ขนาดเรายังไม่คิดมากเลย ยิ่งพี่เป็นแบบนี้จากที่เราไม่กังวลก็จะกังวลนะ พี่อยากให้เราเป็นแบบนั้นเหรอ”
“ไม่เลยหนู”
“งั้นพี่ต้องฮึบ” น้องผละตัวออกมา เขาสบตาผม ทำสีหน้าจริงจังขึงขัง ซึ่งแม่งโคตรเป็นสีหน้าจริงจังขึงขังที่น่ารักน่าเอ็นดูชิบหาย “ฮึบ!”
“ฮึบ!” ผมพูดตามน้อง ก่อนเราสองคนจะหลุดหัวเราะออกมาพร้อมกัน
“สบายใจหรือยังพี่?”
“นิดนึงครับ”
“ก็ดีกว่าเมื่อกี้เนอะ” เฟนยิ้มหวาน “เราสู้ไปกับพี่นะ เผื่อพี่ลืม”
“ขอบคุณนะหนู น่ารักที่สุดเลยแฟนพี่คนนี้”
“ปะพี่ ออกรถต่อ เราจอดอยู่ตรงนี้นานแล้วนะ”
“โอเคครับ”
ผมพยักหน้ารับ ขับรถออกจากข้างทางมุ่งหน้าไปบ้านตัวเอง ระหว่างทางก็สวดมนต์ในใจไปด้วย ขอให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี ขอให้ทุกคนเอ็นดูเฟน ขอให้พ่อเปิดใจรับเขาจริงๆ ด้วยเถอะ สาธุ
“สวัสดีครับคุณลุง คุณป้า” เฟนยกมือไหว้พ่อกับแม่แล้วหันไปทางพี่เพลิงกับพี่พริ้ง “สวัสดีครับพี่เพลิงพี่พริ้ง”
“ไหว้พระนะลูก”
แม่รับไหว้และยิ้มให้อย่างใจดี ส่วนพ่อผมไม่พูดอะไร ทำแค่รับไหว้และพยักหน้ารับให้เท่านั้น บรรยากาศในห้องรับแขกไม่ถึงกับผ่อนคลายแต่ก็ไม่อึดอัดเหมือนคราวก่อนที่ผมมาสารภาพความจริง
“สวัสดีครับน้องเฟน” พี่เพลิงพยักหน้ารับน้อยๆ
“ดีจ้าน้องเฟน จำพี่ได้ใช่มั้ย” พี่พริ้งถามยิ้มๆ
“จำได้สิครับ ผมชอบพี่พริ้งมากๆ เลย” แววตาเฟนเป็นประกายวาว มือไม้ไม่อยู่สุข จับๆ บีบๆ ขาตัวเองไปมาบ่งบอกว่าเขาชอบพี่สาวผมและตื่นเต้นจริงๆ ที่ได้เจอเธอ ไม่ใช่แค่พูดเอาใจ “ผมดูละครกับหนังพี่พริ้งทุกเรื่องเลยครับ”
“น่ารักจังเลยแฟนคลับตัวน้อยของพี่” พี่พริ้งยิ้มจนแก้มจะแตก เธอรีบหันไปอวดพ่อเพื่อสร้างบรรยากาศให้ผ่อนคลาย “พ่อดูสิคะ แฟนคลับหนูน่ารักที่สุด”
“อืม ดูชอบพริ้งจริงๆ นั่นแหละ” พ่อพยักหน้ารับเห็นด้วย ผมใจเต้นตุ้มๆ ต่อมๆ ตอนเห็นสายตาที่พ่อมองเฟน พ่อกำลังประเมินแฟนผมอยู่ ผมอ่านสายตาเขาออก แต่เฟนไม่มีท่าทีตื่นกลัวสักนิด น้องนั่งส่งยิ้มหวานให้พ่อตาแป๋ว “ไปเจอกันได้ยังไงสองคนนี้ ไหนเราเล่าให้ลุงฟังหน่อย”
เล่าดีๆ นะหนู อย่าไปบอกพ่อพี่นะว่าพี่ไปดีลหนูเพราะคิดว่าหนูหาเพื่อนนอนแบบนัดเย็บน่ะ…
“ได้ครับคุณลุง” เฟนยิ้มรับตาหยี “ผมเจอพี่พระพายตอนทวิตหารูมเมตน่ะครับ คือผมเป็นพวกนอนคนเดียวไม่ได้ แต่สอบติดมหา’ลัยไกลบ้าน พี่พระพายทักมาพอดีว่าอยากย้ายหอ ผมกับพี่เขาเลยตกลงเป็นรูมเมตกัน”
“ย้ายหอเหรอ?” พี่เพลิงแทรกขึ้นมา เขามองหน้าผม “นายก็ยังอยู่หอเดิมไม่ใช่เหรอพระพาย”
“เอ่อ พี่…จุ๊ๆ” ผมส่งซิกให้พี่เพลิงหยุดพูด ผมยังไม่ได้บอกเฟนว่าจริงๆ แล้วผมอยู่หอนั้นอยู่แล้วแต่ย้ายหนีไอ้สายฟ้าลงมาจากชั้นเจ็ด เพราะเด็กมันขาว มันน่ารัก
“ก็เลยรู้จักกันตั้งแต่ตอนนั้น ลุงพูดถูกมั้ย?”
“ครับคุณลุง”
“แล้วอยู่กันยังไงถึงชอบกันได้ล่ะ” พ่อผมยิงคำถามตรงประเด็น เฟนเงียบไปเล็กน้อย น้องหันมองผมแล้วยิ้มให้ก่อนหันกลับไปสบตาพ่อ
“ตอนแรกผมไม่คิดว่าเราจะชอบกันได้เลยครับคุณลุง พี่พระพายขี้แกล้งมากๆ แกล้งผมตลอดเลย”
“อ้าวหนู พูดแบบนี้ผิดแผนหมดสิ” ผมแย้ง
“พระพายเงียบเลยลูก” แม่ดุผม “ที่แท้ก็แกล้งน้องไว้เยอะนี่เอง ยังจะไม่ให้น้องพูดอีก”
“แต่แม่…”
“เล่าต่อสิ ลุงฟังอยู่” คุณพ่อพูดเสียงนิ่ง สายตาเขาจ้องหน้าเฟนไม่ละไปไหน ผมกลัวน้องจะประหม่าเลยขยับไปใกล้เขา กุมมือน้องเอาไว้ พ่อปรายตามา กระแอมเล็กน้อย “พ่อไม่ได้จะดุแฟนแกสักหน่อย”
ผมส่งยิ้มแห้งๆ ส่วนเฟนหัวเราะเบาๆ น้องเล่าต่อ
“ครับ พี่พระพายขี้แกล้ง…”
“เราควรมูฟออนจากประเด็นนี้มั้ยหนู?”
“พระพาย” พ่อเสียงเข้มใส่ผม “อย่าขัดน้อง”
“ขอโทษครับ”
“เอ่อ ถึงพี่พระพายจะขี้แกล้งแต่พี่เขาก็ดีกับผมมากๆ เลยนะครับ” เฟนเล่าต่อ น้ำเสียงน้องกระตือรือร้นอยากให้ที่บ้านรับรู้ถึงความดีของผม “ตอนนอนหอผมไม่ชินเลย กลัวด้วย คืนแรกผมเจอผีด้วยนะครับ มาลูบๆ มาจับๆ ไปทั่วตัวเลย ผมกลัวมากจนไม่กล้าลืมตาดู พอตื่นเช้าเล่าให้พี่พระพายฟังพี่พระพายก็ให้คำแนะนำผมว่าต้องสวดมนต์ทุกคืนก่อนนอน พี่พระพายใจดีแถมยังพึ่งพาได้จริงๆ นะครับ”
“สวดมนต์แล้วผีหายมั้ยล่ะลูก” คุณแม่ถามด้วยสีหน้าแปลกๆ เล็กน้อย เฟนทำท่าคิด ส่วนผมเหงื่อออกเต็มหลัง
“ตอนแรกก็ไม่หายครับคุณป้า ยังเจออยู่ทุกคืนจนพี่พระพายบอกให้เลื่อนเตียงชิดกันแล้วนอนเป็นเพื่อนใกล้ๆ ผมผีถึงหาย ตอนนั้นผมรู้สึกขอบคุณพี่เขามากเลยครับ พี่พระพายใจดีกับผมมากจริงๆ ทั้งที่ไม่ต้องลำบากขนาดนั้นก็ได้”
ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ สายตาของพ่อ แม่ พี่พริ้ง พี่เพลิงมองผมเป็นตาเดียว เป็นสายตารู้ทันกึ่งตำหนิ ผมขยับตัวเล็กน้อย กระแอมเบาๆ
“อะไร มองผมทำไม”
“พระพาย” พี่เพลิงขมวดคิ้วแน่น “นายหากินกับความซื่อของน้อง”
“...”
“พาย...น้องซื่อขนาดนั้นทำไมถึงทำได้ลงคอ”
“พระพายลูก…” แม่คล้ายจะพูดอะไรบางอย่างแต่สุดท้ายทำได้แค่ถอนหายใจ ส่วนพ่อจ้องผมตาเขม็ง คิ้วขมวดแน่นจนเกือบผูกโบว์ได้
“ทุกคนเป็นอะไรกันเหรอครับ” เฟนหน้าเหรอหรา น้องมองซ้ายมองขวาอย่างไม่เข้าใจ “อย่าว่าพี่พระพายเลยนะครับ ตอนแรกพี่เขาคงคิดว่าแค่สวดมนต์ก็หาย ไม่งั้นคงเลื่อนเตียงมานอนกับผมตั้งแต่วันแรกๆ แล้ว พี่เขาไม่ได้ตั้งใจปล่อยให้ผมโดนผีหลอกอยู่หลายวันหรอกครับ”
“หนูเฟนลูก” คุณแม่มองน้องด้วยสายตาสงสาร “ป้าจะปกป้องหนูเอง ไม่ต้องกลัวนะ”
“ครับ? อ๋อ ตอนนี้ไม่เจอผีแล้วครับคุณป้าไม่ต้องกังวลนะครับ”
“พี่เพลิง พริ้งรู้สึกอยากอุ้มน้องหนีพาย…”
“พริ้งไม่ได้รู้สึกคนเดียวหรอก พี่ก็รู้สึกเหมือนกัน”
“นอกจากเรื่องนี้มีเรื่องไหนอีกมั้ยที่พระพาย ‘ใจดี’ กับเราน่ะ” พ่อถามอีกครั้ง เขาเน้นเสียงคำว่าใจดีในขณะจ้องหน้าผมแล้วหันกลับไปมองเฟน พอโดนถามน้องก็ยืดตัวตรงดูตื่นเต้นที่จะได้เล่า ส่วนผมนั่งเหงื่อแตกเต็มหลัง นึกทบทวนความใจดีของตัวเองใน ‘สายตาน้อง’ ซึ่งก็คือความจัญไรหลอกแต๊ะอั๋งใน ‘มุมมองผม’ ดีๆ นี่เอง
“มีอีกเยอะเลยครับคุณลุง”
“เล่าให้ลุงฟังทั้งหมดเลยนะ ลุงอยากรู้”
โอ๊ย พ่อจะอยากรู้อะไร ไม่ต้องรู้แล้วววว!
“ได้ครับ” เฟนพยักหน้ารับ “อย่างช่วงนี้ร้อนมาก พี่พระพายเลยซื้อเสื้อกล้ามกับกางเกงขาสั้นให้ผมใหม่ตั้งหลายชุดเอาไว้ใส่ตอนอยู่หอ เพราะผมไม่ยอมซื้อใหม่เองสักที”
“เสื้อกล้าม…” พี่พริ้งทวนคำ
“กางเกงขาสั้น…” พี่เพลิงกุมขมับ
“ครับ เนื้อผ้าบางใส่สบายมากเลย” เฟนหน้าซื่อยิ้มรับตาใส ส่วนผมตัวพรุนไปหมดเพราะโดนพ่อกับแม่จ้องเขม็ง
“ลูกเราไปหลอกลูกบ้านอื่นเขามาแน่ๆ เลยค่ะคุณ” คุณแม่หันไปกระซิบกับพ่อที่หน้าเครียดพยักหน้ารับ แต่คือผมได้ยินนะแม่ ผมไม่ได้หลอกเฟนสักหน่อย!
“ผมรู้แล้วคุณ”
“น้องเฟนอยากย้ายหอมั้ยคะ เดี๋ยวพี่ดูหอใหม่ให้” พี่พริ้งเสนอ ส่วนเฟนกะพริบตางงๆ ว่าวกมาเรื่องย้ายหอได้ยังไง ผมรีบแทรกทันที
“พี่พริ้ง ไม่เอาน่า”
“พาย พี่รับไม่ได้ น้องซื่อขนาดนี้แต่พายกลับ…”
“พี่พริ้ง ผมไม่ได้มีเจตนาไม่ดีเลยนะ”
“ใช่ครับพี่พริ้ง” เฟนพยายามช่วยผม “พี่พระพายหวังดีกับผมมากๆ พี่พริ้งอย่าดุพี่พระพายเลยนะครับ”
“สรุปเราชอบพระพายเพราะเขาใจดีกับเราใช่มั้ย” พ่อถามเฟน น้องเลยพยักหน้ารับ
“ใช่ครับคุณลุง พี่พระพายใจดี เทคแคร์เก่งแล้วก็ให้เกียรติผมมากๆ พอพี่เขาบอกว่าชอบผม ผมเลยให้โอกาสเขาครับ” น้องหันมายิ้มให้ผม ตาแป๋วๆ หยีโค้งน่ารักน่าเอ็นดู ใจผมอ่อนยวบไปหมด น่ารักที่สุดค่ะคนดี ถ้าพี่ซื้อคำว่าน่ารักได้พี่จะซื้อคำนี้ไว้ให้หนูใช้คนเดียว “พอคบกับพี่พระพายเขาก็ยิ่งดูแลผมดีมากๆ เราไม่เคยทะเลาะกันหนักเลยนะครับ เวลามีเรื่องอะไรก็จะคุยกันให้รู้เรื่อง ไม่โกรธกันนานเลย”
“แล้วเรารู้เรื่องพระพายมั้ย ที่เขา…” พ่อละคำพูดเอาไว้ อันที่จริงพ่อก็น่าจะรู้ว่าน้องรู้ ผมเคยบอกให้พ่อฟังอยู่ว่าน้องรับได้ แต่คราวนี้พ่อคงอยากฟังจากปากของเฟนเองมากกว่า
“อ่า เรื่องนั้นที่เป็นข่าวใช่มั้ยครับ?” น้องถาม พอพ่อพยักหน้ารับเฟนก็ตอบกลับ “ผมรู้ครับคุณลุง พี่พระพายไม่ได้ปิดผมเรื่องนี้ แต่ผมไม่มีปัญหานะครับ ไม่ได้คิดมากเลย เพราะตอนพี่เขาบอกจะจีบผม พี่พระพายก็เลิกทุกอย่างเลยเพื่อให้ผมสบายใจ”
“อืม” พ่อพยักหน้า “ได้ยินว่าเรารับได้ลุงก็สบายใจ เป็นเด็กใจกว้างนะรู้ตัวมั้ย”
เฟนยิ้มรับ แก้มแดงเมื่อถูกชม ส่วนผมรีบอวดแฟนทันทีที่ได้ช่อง
“เห็นเฟนตัวเท่านี้นะพ่อ แต่ใจกว้างเท่าจักรวาลเลย”
“ขนาดนั้นเลยนะลูก” แม่หัวเราะ
“ที่เรียกมาวันนี้กลัวลุงบ้างหรือเปล่าเรา?”
“ก็…” น้องหัวเราะแหะๆ “ก็กลัวครับ”
“แต่ดูพูดจาฉะฉาน ยิ้มเก่งเหมือนไม่กลัวเลยนะ”
“ก็พี่พระพายน่ะสิครับคุณลุง เขากลัวแทนผมจนผมไม่กล้ากลัวเลย” เฟนหัวเราะ น้องมองหน้าผมยิ้มๆ “ผมเลยต้องฮึบไว้พี่พระพายจะได้สบายใจ”
“ตัวแค่นี้แต่เก่งจังนะหนู” ผมขยี้หัวน้องด้วยความมันเขี้ยว ได้ยินเสียงหัวเราะจากคนอื่นเบาๆ
“เป็นเด็กใจกล้านะ ลุงชื่นชมตรงนี้” ในที่สุดพ่อก็ยิ้มออก เขาทอดสายมองเฟน แววตาอ่อนลง “หนูน่าจะรู้ว่าลุงกับพระพายเคยมีปัญหากันเรื่องนี้ แนวคิดลุงกับแนวคิดลูกชายลุงคนละช่วงวัย ว่ากันตามตรงลุงรับไม่ค่อยได้ มันไม่ใช่เรื่องปกติในสมัยของลุง ลุงบังคับเขาจนเราทะเลาะกันและลุงคิดได้ว่าแบบนี้มันไม่ดีสักนิด”
“ตอนนี้ลุงกำลังพยายามเปิดใจ หนูเองก็เป็นเด็กดี สุภาพมีมารยาท เท่าที่ลุงคุยด้วยก็พอจะรู้นิสัยคร่าวๆ ของหนู ที่เรียกมาวันนี้ไม่ได้จะกดดันหรือทำให้รู้สึกไม่ดี ลุงแค่อยากพูดคุยทำความเข้าใจกับความสัมพันธ์ระหว่างทั้งคู่เท่านั้น”
“ผมเข้าใจครับคุณลุง”
“รู้น่าแล้วพ่อ” ผมยิ้มรับ สบตาเขา “สรุปว่าไงครับ พ่อชอบเฟนมั้ย ให้ผ่านหรือเปล่า”
“ถ้าไม่ให้ผ่านก็คงจะใจร้ายกับเด็กคนนี้เกินไป” พ่อตอบผมแต่กลับหันไปยิ้มให้เฟน เลยได้รับรอยยิ้มหวานจนตาหยีของน้องกลับไปเต็มๆ
“ขอบคุณครับคุณลุงที่ให้โอกาสผม” น้องว่าเสียงใส “พี่พระพายจะได้เลิกกังวล ผมปลอบพี่เขาตั้งแต่ออกจากหอแล้ว พี่พระพายกลัวคุณลุงไม่ชอบผม”
“พ่อดูใจร้ายขนาดนั้นหรือไง” คราวนี้พ่อหันมาถามผม
“ก็...แหม” ผมเลือกไม่ตอบ แต่พ่อก็คงรู้แหละว่าผมยังฝังใจกับเรื่องเขานิดหน่อย พ่อเลยเปลี่ยนเรื่องให้บรรยากาศไม่ขุ่นมัว
“เราก็ไม่ต้องรีบกลับล่ะเดี๋ยวอยู่ทานข้าวเย็นด้วยกันก่อน”
“ไม่รบกวนเหรอครับ?” น้องถาม
“ไม่หรอก” พ่อตอบ เขาพยักพเยิดไปทางกลุ่มพี่ๆ ของผม “เพลิงกับพริ้งอยากทำความรู้จักกับเราเหมือนกัน อยู่คุยเล่นกับพี่ๆ เขาก่อน วันนี้วันอาทิตย์ ไม่ติดขัดอะไรใช่มั้ย”
“ไม่ครับ ยินดีมากๆ เลยครับ”
พ่อพยักหน้าเมื่อน้องตอบรับ ก่อนจะขอตัวไปสะสางเอกสารในห้องทำงานของตัวเองต่อ ส่วนแม่มีนัดกับสมาคมคุณนายช่วงบ่ายสองเลยขอตัวไปตามๆ กัน เหลือผมกับเฟนแล้วก็พี่เพลิงพี่พริ้งเท่านั้น
สายตาพี่ๆ ทั้งสองมองผมเป็นตาเดียว
ผมรู้สึกเย็นวาบที่แผ่นหลัง แต่พยายามคิดบวก
คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง…
v
v
v
เริ่มหัวข้อโดย: JackXy Wu ที่ 07-05-2019 21:42:41
[พระเพลิง]
ครั้งแรกที่ผมเห็นหน้าเฟนก็นึกชื่นชมสเป็คของน้องชายอยู่ในใจ แฟนของพระพายคนนี้น่ารักแถมยังยิ้มเก่ง ขนาดผมเป็นคนยิ้มยากพอเฟนส่งยิ้มตาหยีมาให้ยังอดยิ้มตอบไม่ได้ ยิ่งได้คุยก็รู้สึกว่าน้องเป็นเด็กดี ความคิดไม่ซับซ้อนและซื่อมาก ซื่อจนผมอดคิดไม่ได้ว่าพระพายมันไปล่อลวงลูกคนอื่นเขาด้วยวิธีไหนเฟนถึงดูรักดูชอบมันมากขนาดนี้
“ทานขนมกันค่ะน้องเฟน” พริ้งยกถาดขนมมาวางบนโต๊ะ เธอทิ้งตัวนั่งข้างเฟนที่ยืดตัวนั่งหลังตรงมองน้องสาวผมตาโตด้วยสายตาตื่นเต้นที่ปิดไม่มิด
“ขอบคุณครับ”
“อ้าว พอพี่มานั่งด้วยเราเกร็งเฉยเลย อึดอัดหรือเปล่า เดี๋ยวพี่ไปนั่งที่อื่น…”
“ไม่ใช่ครับๆ” เฟนส่ายหัวจนผมกระจาย แก้มน้องแดงขึ้นจนผมสังเกตเห็นชัดจน เขาจ้องพะพริ้งด้วยดวงตาใสแป๋ว “คือผมชอบพี่พริ้งมากๆ เลย...ฮือออ ตื่นเต้นอะ อยากร้องไห้แล้ว”
“เป็นงั้นไปเจ้าตัวเล็ก เจอพี่ตั้งสองครั้งแล้วยังไม่ชินเหรอ” พะพริ้งหัวเราะลั่น เธอส่งยิ้มหวานให้จนแก้มเฟนแดงเถือกกว่าเดิม “พี่ก็ชอบหนูเหมือนกันค่ะ เจ้าคนน่ารัก”
“พี่พริ้งพอเลย” เสียงพระพายดังขึ้นพร้อมกับร่างของน้องชายผมที่ขยับลุกนั่งแทรกกลางระหว่างพะพริ้งกับเฟน สีหน้าเขาบูดบึ้ง “พี่หว่านเสน่ห์ใส่เฟน ผมดูออก ขยับเลยๆ คนนี้ของผม”
“เอ๊ะ อะไรกันพาย มาเบียดทำไม”
“พี่พระพายไม่ดื้อสิ” เฟนท้วง น้องเป็นฝ่ายขยับออกมานั่งใกล้ผมแทน
“หนูน่ะหน้าแดงกับพี่คนเดียวก็พอ”
“แต่เราก็ชอบพี่พริ้งด้วยเหมือนกันนะ” เฟนตอบ น้องทำหน้าดื้อ “ชอบพี่พริ้งมานานก่อนเจอพี่พระพายอีก ตามละครมาทุกเรื่องเลย”
“ว้าย แพ้อะ คิก” พะพริ้งแกล้งหัวเราะใส่
“อ้าวพี่ พริ้งแบบนี้ก็สวยสิ!”
“พี่สวยอยู่แล้วย่ะ!”
แล้วน้องชายกับน้องสาวผมก็เริ่มตีกันโดยมีเฟนนั่งมองอยู่ห่างๆ น้องพยายามจะหาช่องแทรกเพื่อห้าม แต่ทั้งคู่ก็ไม่เปิดช่องเลยสักนิด ผมนั่งมองอยู่สักพักถึงสะกิดแขนเฟนเบาๆ จนเขาหันมา
“ปล่อยไปก่อน เดี๋ยวก็เลิกตีกันเอง”
“แต่ว่า…” เฟนลังเล เขามองพวกนั้นอีกครั้งแล้วกลับมาสบตาผม “พี่พระพายกำลังโดนพี่พริ้งบิดนม…”
“สองคนเขาเล่นกันแบบนี้ตั้งแต่เด็กแล้ว” ผมพยายามพูดให้เฟนสบายใจ แต่คิ้วอีกฝ่ายก็ยังขมวดแน่น ผมมองซ้ายขวา เห็นจานคุกกี้วางอยู่บนโต๊ะถึงหยิบมาชิ้นนึงยื่นให้เฟน “อร่อยนะ ชิมดู”
“อ๊ะ ขอบคุณครับพี่เพลิง”
เฟนรับไปทาน ตาโตๆ เบิกกว้างก่อนยิ้มตาหยีเมื่อได้ชิมคุกกี้ฝีมือคุณแม่บ้านมือหนึ่งประจำครอบครัวเรา ไม่นานนักคุกกี้ชิ้นนั้นก็หมดลงอย่างรวดเร็ว น้องมองจานคุกกี้ก่อนหันมองผมเป็นเชิงขออนุญาต รู้ตัวอีกทีผมก็หยิบคุกกี้ให้เขาอีกชิ้น
มองเด็กตาแป๋วกินมันอย่างเอร็ดอร่อย
ผมหยิบชิ้นที่สามส่งให้เขาทันทีที่เฟนทานชิ้นที่สองหมด น้องตาวาวเป็นประกาย
เขาเหมือนสิ่งมีชีวิตตัวเล็กๆ ที่น่าเอ็นดู
ผมหยิบคุกกี้ให้อีกชิ้น
และอีกชิ้น
แก้มกลมๆ พองออก เศษคุกกี้เปื้อนปากจนต้องยื่นนิ้วไปเขี่ยออกให้ เฟนมองหน้าผม ตาโตเล็กน้อยอย่างตกใจก่อนยิ้มหวานจนตาหยีแล้วพูดขอบคุณครับ
เด็กมันน่ารักเอาเรื่องเหมือนกันแฮะ...
ลูบหัวได้มั้ย?
อืม...ช่างเถอะ เพราะมือผมเอื้อมไปลูบหัวอีกฝ่ายตั้งแต่วินาทีแรกที่คิดแล้ว
“เฮ้ยๆ พี่เพลิง” เสียงพระพายโวยวายลั่น ก่อนที่เฟนจะถูกรวบเอวอุ้มหนี มือผมชะงักค้างกลางอากาศ สบตากับน้องชายที่มองมาตาแข็ง “ฉวยโอกาสเหรอพี่”
“แค่ลูบหัว” ผมยักไหล่ สบตาพระพายนิ่งๆ “เฟนยังไม่เดือดร้อน นายจะโวยวายทำไม”
“พี่พระพายเสียงดัง ไม่น่ารักเลยนะ” เฟนดุพระพาย แต่มองแล้วเหมือนลูกแมวตัวเล็กกำลังขู่มากกว่า ไม่ได้น่ากลัวสักนิด แต่น้องชายผมกลับหงอ ไหล่งอคอตกตาปรอย
“หนูจ๋า…”
“เมื่อกี้เราเกือบสำลักตอนพี่อุ้ม พี่จะฆาตกรรมเราเหรอ”
“พี่ไม่ได้ตั้งใจ พี่หวงหนู”
“จะหวงทำไม หนูไม่ได้ไปไหน”
แทนตัวเองว่าหนูด้วย
อา น่ารัก…
ผมพยายามห้ามมือตัวเองไม่ให้ยื่นออกไปยืดแก้มเฟน หนึ่งคือกลัวน้องตกใจ และสองพระพายอาจหึงจนหน้ามืดตามัว สาบานได้ว่าผมไม่ได้คิดจะตีท้ายครัวน้องชายตัวเอง แต่เฟนน่ารัก เขาเป็นน้องชายในไทป์ที่ไม่เหมือนกับพระพายสักนิด ไม่แปลกถ้าผมจะรู้สึกเอ็นดูขนาดนี้
เชื่อแล้วว่าทำไมน้องชายผมถึงรักซะเหลือเกิน ก็น่ารักได้ขนาดนี้
“พี่รักหนูไงคะ หวงหนูกับพี่เพลิงจะตายอยู่แล้วเนี่ย” พระพายทำเสียงเล็กเสียงน้อย ลูบแก้มบีบจมูกเฟนจนอีกฝ่ายหน้าแดงแจ๋ “ถึงพี่จะหล่อกว่าพี่เพลิงมากๆ จนไม่ต้องกังวลอะไรก็เถอะ แต่พี่ก็หวงหนูอยู่ดีค่ะ”
“เอาที่นายสบายใจแล้วกัน” ผมกลอกตา
“พี่เพลิงสู้สิคะ อย่าให้พายได้ใจ” พะพริ้งพยายามหาพวก ผมหลุดหัวเราะเบาๆ
“พี่โตแล้ว จะให้ไปเล่นเป็นเด็กๆ แบบพวกเราได้ยังไง”
“พี่เพลิงยังดูหนุ่มอยู่เลย” เฟนมองผมตาโต “ดูอายุไม่น่าเกินยี่สิบห้า”
“พี่ยี่สิบแปดแล้วครับ”
“พี่ดูดีมากๆ เลยนะครับ” พอเฟนชมผม พระพายก็ออกอาการอีกครั้ง เขากอดน้องแน่น จ้องผมเขม็งจนเฟนต้องตีแขนอีกฝ่ายให้ปล่อย เห็นแล้วก็ชักหมั่นไส้ ขอแกล้งสักทีแล้วกัน
“เฟนครับ”
“ครับ?”
“เลิกกับพระพายเมื่อไหร่ รับพี่ไว้พิจารณาหน่อยนะ เราตรงสเป็คพี่เหมือนกัน”
“ไอ้พี่เพลิง!”
ดี ตะโกนแบบนั้นแหละ ค่อยสบายใจหน่อย
ผมหัวเราะหึๆ มองน้องชายตัวเองที่ฟึดฟัดเป็นหมาบ้าหลังโดนผมแกล้งปั่นใส่ ส่วนเฟนก็มองซ้ายมองขวาทำอะไรไม่ถูก สุดท้ายก็เลือกไปโอ๋พระพายให้ใจเย็นๆ โดยมีพริ้งหัวเราะอยู่ข้างๆ
วันนี้เป็นวันที่สนุกดี ผมคิดอย่างนั้นนะ
[พะพริ้ง]
น้องเฟนน่ารัก น่ารักมากๆ จนฉันชักไม่อยากปล่อยกลับไปกับพระพายซะแล้ว เด็กอะไรไม่รู้หน้าใส ตาแป๋ว น่าจับมาหอมหัวที่สุด พูดจาก็เพราะ นิสัยน่ารัก แถมยังเป็นแฟนคลับฉันด้วย เอ็นดูจนไม่รู้จะเอ็นดูได้มากกว่านี้อีกหรือเปล่า
“รูปนี้พี่พริ้งสวยมากเลย”
ฉันว่าฉันได้คำตอบแล้ว ปากหวานขนาดนี้คงเอ็นดูน้องได้อีกไม่มีวันสิ้นสุดแน่ๆ
ตอนนี้ฉันแอบขโมยตัวน้องพามาเดินดูบ้าน โชคดีที่พี่เพลิงกับพระพายถูกพ่อเรียกตัวไปคุยเรื่องฝึกงานของเจ้าน้องชายคนเล็ก เลยไม่มีใครมาแย่งตัวน้องไปจากฉัน
เฟนยืนมองกรอบรูปขนาดใหญ่ของฉันซึ่งติดอยู่บนผนัง มันเป็นรูปที่ฉันถ่ายแบบในธีมชุดไทย น้องทำตาโต ชมเปาะไม่หยุดจนฉันที่ชินกับคำชมมากมายยังรู้สึกเขินจนอดยิ้มกว้างไม่ได้
พระพายนี่ตาแหลม เลือกแฟนได้ถูกใจคนเป็นพี่สาวอย่างฉันจริงๆ
“ขอบใจจ้ะที่ชมพี่”
“ผมกับแม่ชอบพี่มากๆๆ” น้องบอกฉันอีกครั้ง ไม่รู้ว่าครั้งที่เท่าไหร่แล้ว แต่ฉันก็ดันยิ้มกว้างรับเหมือนคนบ้าทุกครั้งเลย เฟนหันมา แววตาน้องเป็นประกาย “พี่แสดงเก่งที่สุด ถ้าแม่รู้ว่าผมรู้จักพี่ต้องกรี๊ดแน่ๆ”
“งั้นถ่ายรูปไปอวดคุณแม่มั้ยคะ?”
“เอ๋ ได้เหรอครับ?” เฟนดูตื่นเต้น ฉันพยักหน้ารับ
“ได้สิคะ มาเซลฟี่กันค่ะ”
ฉันหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเปิดกล้องหน้า ขยับเข้าไปใกล้น้อง เฟนยิ้มแฉ่งให้กล้องจนตาหยี ฉันรีบรัวชัตเตอร์เก็บความน่ารักของเจ้าเด็กนี่จนนิ้วเกือบล็อก เข้าใจเลยว่าทำไมพระพายหวงนักหวงหนา ถ้าฉันมีแฟนน่ารักแบบนี้ก็คงหวงเหมือนกัน เผลอๆ จะจับปั้นเป็นก้อนกลืนลงท้องไม่ให้ใครเห็นแน่ๆ
“อ่า แล้วพี่พริ้งจะส่งรูปให้ผมยังไงดี” เฟนเกาแก้ม สีหน้าครุ่นคิดก่อนดีดนิ้วแล้วยิ้มกว้างมองฉัน “รู้แล้ว ผมฝากพี่พริ้งส่งเข้าไลน์พี่พระพายได้มั้ยครับ เดี๋ยวให้พี่พระพายส่งให้ผมอีกทีนึง”
“แล้วทำไมหนูไม่เอาไลน์มาให้พี่ส่งหาหนูโดยตรงเลยล่ะคะ”
“เอ๋ ได้เหรอครับพี่พริ้ง” เฟนดูไม่แน่ใจ “คือ...ไลน์พี่น่าจะ...ส่วนตัวหรือเปล่า เอามาให้คนนอกแบบผม…”
“คนนอกที่ไหนกัน” ฉันรีบค้าน แอบฉวยโอกาสนี้ลูบหัวน้องไปทีนึง “เฟนเป็นครอบครัวเดียวกับพี่แล้วนะ แฟนของพระพายก็เหมือนเป็นน้องชายพี่อีกคนนั่นแหละค่ะ”
พอฉันบอกแบบนั้นเฟนก็แก้มแดงใส่ ต้องห้ามใจตัวเองนานเชียวล่ะไม่ให้บีบแก้มเขา ฉันแบมือขอโทรศัพท์จากน้องแล้วแอดไลน์ก่อนส่งรูปที่ถ่ายเมื่อกี้ให้ถึงยื่นคืน
“ขอบคุณนะครับพี่พริ้ง”
“ไม่เป็นไรค่ะ หนูน่ารัก ขออะไรพี่ยอมหมดเลย”
“พี่พริ้งพูดเหมือนพี่พระพายเลย” เฟนหัวเราะ “พี่พระพายพูดแบบนี้บ่อยมาก”
“อย่างนั้นเหรอคะ” ฉันทวนคำ พาน้องเดินดูรอบๆ บ้านต่อ จุดหมายต่อไปคือสวนดอกไม้หน้าบ้าน ถ้าจับเฟนถ่ายรูปตรงนั้นต้องออกมาสวยมากแน่ๆ ฉันจะอัดกรอบไว้หลายๆ รูปเลย “ว่าแต่พระพายไม่ได้แกล้งหนูบ่อยใช่มั้ยเฟน”
“ตอนนี้ก็ไม่ค่อยบ่อยแล้วครับ พี่พระพายใจดี”
“แต่หนูตัวเท่านี้ ถ้าพระพายจะเอาเปรียบคงสู้ไม่ได้แน่ๆ เลยใช่มั้ย”
“ผมสู้นะ”
“จริงเหรอคะ?”
“ผมบอกความลับให้พี่พริ้งฟังเอามั้ย” น้องหันมาจ้องฉัน สีหน้าท่าทางอยากบอกมากๆ จนฉันต้องพยักหน้ารับ เฟนยื่นหน้ามาใกล้ ป้องปากกระซิบ “ผมน่ะอยู่บนพี่พระพายนะ”
“...”
“พี่พระพายสู้ผมไม่ได้หรอก พี่พริ้งสบายใจได้เลย” เฟนหัวเราะคิกคัก ฉันมองหน้าซื่อๆ ตาใสๆ ของน้องแล้วไม่เห็นแววว่าอีกฝ่ายโกหกเลยสักนิด
อยู่บน?
ตำแหน่งของน้องเฟนอยู่บนงั้นแสดงว่า…
พระพายเป็นรับ!?
พระเจ้า นี่สินะเขาถึงบอกว่าส่วนสูงไม่มีผลต่อแนวราบ ฉันคงต้องปรับเปลี่ยนมุมมองใหม่ซะแล้ว…
[เฟน]
“หนูคะ…”
“หือ ว่าไงพี่พระพาย” ผมขานรับในขณะคาดเข็มขัดนิรภัย มื้อเย็นกับครอบครัวพี่เขาผ่านไปด้วยดี คุณลุงคุณป้า พี่พริ้งพี่เพลิงน่ารักกับผมมากๆ
“หนูว่าพี่พริ้งมองพี่แปลกๆ ไปมั้ย?”
“ยังไงเหรอพี่?” ผมถามย้ำ ไม่ค่อยเข้าใจว่าเขาจะสื่ออะไร “เราไม่ได้สังเกตเลย แต่เราว่าทุกอย่างปกติดีนะ”
“งั้นเหรอ” เขาขานรับ “อืม สงสัยพี่คิดมากไป ว่าแต่วันนี้เป็นไงบ้างเรา ไหนเล่าให้พี่ฟังหน่อย”
“วันนี้เหรอ อืม…” ผมแกล้งลากเสียง เหลือบมองพี่พระพายที่ขับรถอยู่ เห็นแค่เสี้ยวหน้าด้านข้างก็ดูออกว่าพี่เขากำลังตั้งใจฟัง “วันนี้ดีมากเลยพี่ ตอนแรกเรากังวลนิดหน่อย แต่เราฮึบไว้เพราะพี่สติแตกมากกว่าจนเราไม่กล้าสติแตกตาม”
“อย่าล้อพี่สิหนู”
“ไม่ได้ล้อสักหน่อย รู้ว่าที่พี่เป็นแบบนั้นเพราะห่วงเรา” ผมหัวเราะเบาๆ “ตอนเจอคุณลุงนะ โห เรานี่มือเย็นเจี๊ยบ คุณลุงหน้านิ่งอะ เราแอบเกร็งเลย กลัวพูดผิดพูดถูกด้วย พี่ก็รู้ว่าภาษาไทยเราอ่อนแอ ขืนเลือกใช้คำผิดความหมายคงแย่แน่ๆ แต่พอคุยด้วยสักพักเราก็ผ่อนคลาย คุณลุงใจดีมากๆ เลยพี่พระพาย”
“โชคดีของหนูที่เจอพ่อพี่เวอร์ชั่นนี้ ถ้าเป็นเมื่อก่อนนะ โห ไม่อยากจะคิด ดราม่าเป็นละครช่องเจ็ดแน่ๆ”
“เพราะเราเป็นคนถูกที่ถูกเวลาของพี่พระพายไง”
“พูดจาน่ารักอีกแล้วค่ะ ถ้าไม่ติดว่าขับรถอยู่จะจับฟัดแก้มแล้วนะคะ” พี่พระพายยิ้มมุมปาก เขาเหลือบตามองผมเล็กน้อยแล้วตั้งใจขับรถต่อ
“ว่าแต่พี่ไปคุยเรื่องฝึกงานกับคุณลุงเป็นยังไงบ้าง?”
“ก็ไม่ยังไงนะ พ่อก็บอกรายละเอียดพี่ว่าจะให้ฝึกแผนกไหน ใครเป็นคนดูแล ส่วนพี่เพลิงพ่อเขาให้คอยประเมินพี่อีกขั้น ปกตินักศึกษาฝึกงานจะให้หัวหน้าแผนกนั้นๆ ประเมินแค่คนเดียวพอ แต่ของพี่พิเศษหน่อย งี้แหละ ดันพ่วงนามสกุลเจ้าของบริษัทไว้นี่หว่า”
“พี่พระพายสู้ๆ นะ เก่งอยู่แล้ว”
“สู้อยู่แล้วค่ะ มีกำลังใจดีแบบนี้” พี่พระพายหัวเราะ “ว่าแต่หนูเป็นไงบ้าง พี่ทิ้งให้อยู่กับพี่พริ้งแค่สองคน คุยอะไรกันมั่งเนี่ย ไม่ใช่มัวแต่เขินพี่พริ้งจนนั่งเงียบหน้าแดงอย่างเดียวนะ”
“ใช่ที่ไหนล่ะพี่” ผมย่นจมูกใส่เขา “มีโอกาสได้คุยกับพี่พริ้งทั้งทีเราไม่เงียบหรอก พี่พริ้งพาเราเดินดูรอบบ้านเลย ไปดูรูปพี่พริ้งที่ถ่ายแบบด้วย”
“พี่พริ้งใจดีกับหนูมั้ยเฟน”
“ใจดีมาก พี่พริ้งให้เราเซลฟี่กับพี่พริ้งด้วย” ผมรีบอวด “ได้แลกไลน์กันด้วยนะ”
“โห ดีใจใหญ่เลยนะเจ้าตัวเล็ก แค่พี่ฟังเสียงก็รู้แล้ว” พี่พระพายหัวเราะเบาๆ “แล้วพี่พริ้งนินทาพี่ให้หนูฟังมั้ยเนี่ย ไม่ค่อยไว้ใจเลยแฮะ”
“พี่พริ้งแค่ถามว่าพี่พระพายชอบเอาเปรียบเรามั้ย แล้วเราสู้ได้หรือเปล่า”
“หนูตอบว่าไงคะ”
“เราบอกว่าเราสู้พี่พระพายได้” ผมเล่าตามที่เคยตอบพี่พริ้ง “บอกด้วยว่าเราอยู่บนพี่พระพาย พี่สู้เราไม่ได้ ให้พี่พริ้งสบายใจได้ พอตอบแบบนั้นพี่พริ้งอึ้งไปเลยคงนึกไม่ถึงแน่ๆ ว่าเราสู้พี่ไหว”
“เดี๋ยวหนู อยู่บนอะไร”
“ก็อยู่บนอะ ข้างบน” ผมพยายามอธิบาย นั่งนึกคำอยู่นานก่อนคิดออก “ที่แปลว่ามีอำนาจมากกว่าพี่”
“หนู…”
“หือ?”
“คำที่ถูกต้องต้องพูดว่า ‘อยู่เหนือกว่า’ ต่างหาก…”
“อ๋อ นั่นแหละๆ” ผมตบเข่าตัวเอง “ก็ว่าตอนตอบไปเรารู้สึกว่าคำมันแปลกๆ นิดนึง แต่ก็น่าจะใช้แทนกันได้นะพี่พระพาย ความหมายมันแปลว่าข้างบนเหมือนกัน”
“ไม่หนู บริบทนี้พี่ว่าไม่ได้…”
“หือ?”
“กูว่าแล้ว ว่าแล้วว่าต้องมีอะไรภายใต้สายตานั้น” พี่พระพายบ่นอะไรบางอย่างกับตัวเอง ผมมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของเขา พี่พระพายมีสีหน้าแปลกๆ “ทั้งเดินมาตบไหล่แล้วบอกว่าเข้าใจ โอ๊ย เข้าใจอะไรกันล่ะ คุยกันไปคนละเรื่องแล้ว!”
“พี่เป็นอะไรอะ บ่นอะไรคนเดียว”
“...”
“พี่พระพาย”
“เปล่าจ้ะหนู พี่แค่…” ผมคล้ายได้ยินเสียงพี่พระพายสะอื้นในลำคอ เสียงเขาสั่นนิดๆ ตอนตอบผม “พี่โอเค ถึงตำแหน่งพี่จะผกผันตามคำพูดของหนูแต่พี่ก็โอเค”
“พี่...เราไม่เข้าใจ”
“หนูจะให้พี่อธิบายจริงๆ เหรอ”
“มันเป็นเรื่องที่เราไม่ควรรู้เหรอ?” ผมถาม แกล้งทำเสียงเศร้า “แต่ถ้าพี่พระพายไม่อยากบอก เราไม่รู้ก็ได้ เราแค่...อยากเข้าใจไว้ว่าเราทำผิดตรงไหนจะได้ไม่ทำอีก”
“หนู หนูน้อยใจพี่เหรอคะคนดี” เสียงพี่พระพายร้อนรน ผมแอบยิ้มเล็กน้อย “ก็ได้ค่ะ พี่อธิบายให้หนูฟังก็ได้ ที่หนูพูดแบบนั้นทำพี่พริ้งเข้าใจผิดนะคะ”
“เข้าใจผิดยังไงเหรอพี่?”
“ก็หนูบอกว่าหนูอยู่บนพี่ พี่พริ้งก็นึกว่าหนูเป็นฝ่ายรุกพี่น่ะสิ ไม่ใช่ในความหมายที่หนูเหนือกว่าพี่แบบที่เข้าใจนะเฟน” พี่พระพายตอบข้อข้องใจจนผมอ้าปากหวอ ไม่คิดว่าคำพูดของตัวเองจะถูกตีความไปได้ไกลขนาดนั้น “มิน่าพี่พริ้งถึงมองพี่แปลกๆ คงคิดว่าพี่เป็นรับให้หนู จริงๆ ส่วนสูงกับขนาดตัวมันก็ไม่มีผลในแนวราบนะ อะไรก็เกิดขึ้นได้ถ้ามีปาปริก้า แต่แหมหนู พี่ก็รุกมาทั้งชีวิต จู่ๆ ให้สลับโพเป็นรับพี่ทำไม่ได้ พี่ฟิกโพหนูเข้าใจมั้ย”
“อ่า…”
“แต่พี่ไม่โทษหนูนะ ภาษาไทยหนูอ่อนแอพี่เข้าใจ”
“แต่พี่” ผมเรียกเขา “ที่เราพูดไป ตีความอีกทางมันก็จริงนะ”
“หมายถึงความหมายของคำว่า ‘บน’ กับคำว่า ‘เหนือ’ เหมือนกันน่ะเหรอ”
“เปล่าพี่ คือ…”
“คือ?”
“เราก็อยู่บนพี่จริงๆ”
“...”
“พี่ชอบให้เราขึ้นให้อะ…”
“หนู!” พี่พระพายคำรามฮึ่ม เขาทำปากซี้ดซ้าด เหลือบตามองผมเป็นพักๆ สลับกับแลบลิ้นเลียริมฝีปากเหมือนผีปอบอยากจกไส้คนในละคร “พูดแบบนี้ไม่รอดแน่ กลับห้องไปเจอจัดหนักแน่ ขยันยั่วอารมณ์พี่เหลือเกินนะเจ้าตัวดี!”
“อ้าว…”
“อ้าวนักใช่มั้ย เดี๋ยวพี่จับหนูถอดจนล่อนจ้อนให้หายอ้าวเลยค่ะ รอก่อน พี่จะซิ่งแล้ว”
“ซะ ซิ่งทำไม”
“จะได้ถึงห้องเร็วๆ ไงคะ ซิ่ง ซั่ม ซั่ม ผันเวิร์บประจำวันต่อจาก ฟัด ฟัค ฟัค จำให้ขึ้นใจเลยหนู”
“เราว่ามันไม่ใช่!”
ผมค้านเสียงดังลั่นรถ แต่พี่พระพายหน้ามืดตามัวไปแล้ว พอกลับถึงห้องเขาก็จัดการ ‘ผันเวิร์บ’ ผมตามที่ได้พูดเอาไว้
ผมน่ะ…
แค่อ่อนภาษาไทยเองนะ ทำไมต้องทำกันขนาดนี้ด้วย ฮึ! : (
--------------------------
ความพ่อแม่เอ็นดู ความพี่เพลิงพี่พริ้งเอ็นดู และความคุยคนละเรื่องเดียวกันกับพี่พริ้งที่ยังไม่เก็ตระดับภาษาไทยของน้อง 5555
น้องน่ารัก แต่สุดท้ายน้องก็ไม่รอดจากการผันเวิร์บของอิพี่ พพ ค่ะ 555555
เหลือตอนพิเศษบทหน้าอีกบทเดียวแล้วนะคะที่จะอัปลงเว็บให้อ่านกัน นอกนั้นจะเป็นสเปฯ เฉพาะในเล่มค่า สเปฯ ในเล่มมี 4-5 ตอนนะคะ เรายังไม่แน่ใจ แต่เดี๋ยวมาอัปเดตให้ค่ะ หวังว่าจะอ่านกันอย่างสนุกนะคะ ขอบคุณมากค่ะ
#เพื่อนกล่อมนอน
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 07-05-2019 22:12:46
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 07-05-2019 22:42:30
เอ็นดูบ้านพี่พรพายที่ละลายไปกับน้องเฟนจนอยากอุ้มน้องหนีพพ
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 07-05-2019 23:11:25
เริ่มหัวข้อโดย: patchylove ที่ 08-05-2019 01:00:59
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 08-05-2019 05:54:32
ตอนพิเศษ2 พี่สายฟ้าจีบน้องฟรองซ์จนเขินลามมายันคนอ่านเลยค่า :-[
ตอนพิเศษ3 เอ็นดูน้องเฟนมากทั้งชมความใจดีของพี่พระพาย ทั้งใช้คำผิดกับพี่พริ้งจนความหมายเปลี่ยน :hao7: อยากกลืนน้องลงท้องจริง ๆ นั่นแหละ
เริ่มหัวข้อโดย: Gatjang_naka ที่ 08-05-2019 08:29:19
เริ่มหัวข้อโดย: Piima ที่ 08-05-2019 09:55:54
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 08-05-2019 12:36:27
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 08-05-2019 20:12:39
เริ่มหัวข้อโดย: JackXy Wu ที่ 08-05-2019 21:45:42
พระพาย สายฟ้า ดารัญ เพื่อนกันเพื่อนตายตลอดไป!
[ดารัญ]
ผมมีเพื่อนสนิทอยู่สองคน
คนนึงเป็นอดีตแอคเค่อกลับใจที่ชีวิตเฉียดคุกเพราะเกือบพรากผู้เยาว์
อีกคนเป็นแอคเห็บฉอดการเมือง ไม่รู้จะรอดอีกนานเท่าไหร่ก่อนโดนลากคอ
การอยู่ท่ามกลางคนบ้าๆ บอๆ สองคนทำให้ผมที่ค่อนข้างมั่นใจว่าตัวเองปกติฉุกคิดว่าหรือแท้ที่จริงผมไม่ปกติกันแน่ เพราะคำว่าศีลเสมอกันถึงคบกันได้นั่นแท้ๆ ที่ทำให้ผมคิดมาก แต่ช่างเรื่องนั้นไปก่อน เพราะตอนนี้ผมใกล้จะประสาทแดกเต็มที
“กู จะ เต้น เต่า งอย!”
“ไม่! กู จะ ทำ สะ ภา โจ๊ก!”
“ส่วนกูปวดหัว!” ผมโพล่งขึ้นอย่างอดไม่ไหวอีกต่อไป พระพายกับสายฟ้าหันมองผมเป็นตาเดียว
“มึงเลือก!”
“ทีอย่างนี้สามัคคีพร้อมใจประสานเสียง” ผมกลอกตา ถอนหายใจด้วยไม่รู้จะพูดยังไงดี “กูไม่น่ารับเป็นประธานรุ่นต่อจากไอ้หนึ่งที่หนีไปบวชแก้ชงเลย ถ้ารู้ว่าต้องมารับผิดชอบงานบายเนียร์พี่ปีสี่กับพวกมึงแบบนี้”
“กูก็ช่วยมึงอยู่นี่ไง” พระพายเอื้อมมือตบบ่าผมที่นั่งพิมพ์รายละเอียดลงคอมพ์ซึ่งตั้งอยู่บนโต๊ะทำงานในห้อง มันมองมา แววตาจริงจัง “เพื่อนตายไม่ทิ้งกัน กูไม่ปล่อยให้มึงทำงานคนเดียวเหมือนไอ้สายฟ้าหรอก”
“ถุยเถอะ!” คนถูกกล่าวถึงนั่งอยู่ปลายเตียงผม สายฟ้ายกเท้ายันเก้าอี้ที่พระพายนั่งอยู่จนมันเกือบหงายหลัง ดีที่อีกฝ่ายตีปีกทรงตัวไว้ได้ทัน “มึงช่วยอะไรบ้างนอกจากเถียงกับกูเรื่องการแสดงในงาน สถานที่กูก็ไปช่วยดู เรื่องอาหารกูก็ช่วยรัญมันลิสต์!”
“มึงพูดแบบนี้ไม่ได้สายฟ้า ธีมงานกูก็ช่วยคิด แถมการแสดงในงานมันก็สำคัญไม่แพ้กันเลยนะเว้ย!”
“เต่างอยเนี่ยนะ?!”
“ดีกว่าสภาโจ๊กมึงแล้วกัน” พระพายทุบโต๊ะ ถลึงตาจ้องสายฟ้า “มึงอยากถูกรวบทั้งสาขาหรือไง”
“สีสันออกมึง”
“กูนึกออกสีเดียว”
“สีไรวะ”
“สีเสื้อนักโทษ”
“...”
“เก็ตนะมึง”
“แต่กูไม่เต้นเต่างอย” สายฟ้ายังคงยืนกราน “มึงจะเต้นอะไรก็ได้แต่ไม่ใช่เต่างอย!”
“เต่างอยไม่ดีตรงไหนวะ กูชอบทำนองมันจะตาย ท่าเต้นก็สนุก” ไม่ว่าเปล่า พระพายยกมือประกบกันเป็นจงอยแหลมทำท่าเต่างอยเด้งๆ ของมันใส่หน้าสายฟ้าที่เริ่มมีสีหน้าเหยเก ส่วนผมนั่งนวดขมับตัวเองเงียบๆ
“มึงไปเด้งไกลๆ กูเลยไป อุจาดลูกตา”
“แหมๆ หยาบคายกับกูจัง” พระพายบีบเสียงเล็กเสียงน้อยใส่ “ทีตอนคอลไลน์คุยกับ ‘น้องคนนั้น’ ล่ะคุณอย่างนั้น ผมอย่างนี้ มาดนุ่มสุขุมเชียวนะไอ้ตอแหล!”
“ก่อนที่มึงจะด่ากูตอแหล กูถามก่อนว่าไอ้หนูคะ หนูขา หนูจ๋าของมึงไม่ตอแหลเลยเนอะ จะอ้วก!”
“ก็กูเป็นผู้ชายหวานๆ มึงหาเรื่องกูเหรอ จะเอาใช่ปะ!”
“มึงพร้อมก็มาดิครับบบ!”
“พอ! พอให้หมดทุกคน!” ผมม้วนชีทเรียนฟาดกับโต๊ะทำงานก่อนชี้มันใส่หน้าเพื่อนทั้งสอง “ถ้าพวกมึงยังเสียงดังโวยวายข้ามหัวกูอยู่แบบนี้กูจะแช่งให้เด็กแฝดไม่รักพวกมึง”
พอประกาศไปแบบนั้น ทุกอย่างก็กลับคืนสู่ความสงบ โสตประสาทผมเหมือนได้รับการเยียวยาหลังทนฟังเสียงโวยวายของเพื่อนทั้งสองอยู่นาน ผมยิ้มอย่างพอใจมองหน้าพระพายสลับกับสายฟ้า
“อย่างแรกเลยนะ” ผมยกนิ้วชี้ขึ้น สบตากับสายฟ้า “ร้านที่มึงไปดูมาใช้ไม่ได้”
“ทำไมวะรัญ”
“เราจะไม่จัดบายเนียร์กันที่ร้านบุพเฟ่ต์ทะเลเผา” ผมตอบสั้นๆ ส่วนเพื่อนผมทำหน้าเซ็ง “มึงจะให้อาจารย์กับเพื่อนๆ ลากชุดราตรีไปย่างกุ้งหรือไง”
“โห สายฟ้า มึงคิดว่าเงินสาขามีมากขนาดจะบินไปจัดบายเนียร์ที่พม่าหรือไง” พระพายโวยวาย “มึงถามเหรัญญิกอย่างกูหรือยังว่าเก็บเงินสาขาได้เท่าไหร่”
“คนละย่างกุ้งไอ้สัส!” สายฟ้าฟาดหัวพระพายไปทีนึง
“ก็กูไม่รู้ คนไม่รู้ไม่ผิด”
“มึงก็เหมือนกันพระพาย” ผมหันมาเล่นงานมันต่อ “ธีมงานที่มึงเสนอมาไม่ผ่าน”
“มึงเอาให้อาจารย์ดูหรือยังเหอะ”
“ไม่ต้องถึงมืออาจารย์ แค่กูรู้ก็ไม่ให้ผ่านแล้ว”
“ธีมคอสเพลย์ไม่ดีตรงไหนวะ” มันพึมพำ “คาวาอี้ดีออก เฟนยังชอบเลย”
“มึงจะให้อาจารย์คอสเป็นเซเลอร์มูนหรือไง” สายฟ้าค่อนแคะ
“ย้อนวัยไงมึง” เพื่อนผมหัวเราะลั่น ไม่พอยังท่องบทยาวเหยียด “ฉันคือนักสู้สาวน้อยน่ารักในชุดกะลาสีผู้พิทักษ์ความรักและความยุติธรรม ตัวแทนแห่งดวงจันทร์...”
“จะลงทัณฑ์มึงเอง!” แล้วพระพายก็โดนสายฟ้าฟาดหัวไปอีกทีนึง “พอได้แล้ว!”
“เดี๋ยวมึงเจอท่าไม้ตาย!”
“พวกมึง…” ผมยกมือหนึ่งขึ้นห้าม ส่วนอีกมือนวดขมับตัวเอง ยิ่งคุยทำไมยิ่งออกนอกเรื่อง เดี๋ยวก็จะไปพม่า เดี๋ยวก็จะแปลงร่าง อะไรดลใจให้ผมคบกับไอ้พวกนี้ตั้งแต่มัธยมปลายโดยไม่เลิกคบไปก่อนวะ “กูจะแช่งให้เด็กแฝดไม่รักพวกมึงจริงๆ นะ”
“...”
“...”
“ขอบคุณที่ยังฟังกันอยู่บ้าง ไม่งั้นกูจะคิดว่ากะโหลกพวกมึงหนาเกินกว่าคำพูดกูจะแทรกซึมเข้าไปได้”
“ปากร้ายตลอด” พระพายบ่น
“ลูกอีช่างแซะ” สายฟ้าเหน็บ
“พวกกินเด็ก” ผมตอกกลับเสียงเรียบ มองหน้าพวกมันนิ่งๆ ดูสีหน้าเลิ่กลั่กของพระพายสายฟ้าที่หันไปมองหน้ากันโดยอัตโนมัติ โดยเฉพาะสายฟ้าที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกยิ่งกว่าพระพาย เพราะก่อนหน้านี้มันประนามพระพายแทบตายว่าล่อลวงเด็กแต่ตัวเองกลับเป็นซะเอง “เลิกเล่นไร้สาระแล้วช่วยกูดูสถานที่ก่อน ต้องรวบรวมเข้าประชุมสาขาศุกร์นี้แล้ว จะได้เลือกที่จัดงานแล้วคิดธีมงานต่อสักที”
“กูดูพวกโรงแรมให้แล้วกัน” สายฟ้าออกตัว
“งั้นกูดูร้านอาหาร” พระพายพึมพำ “เอาแบบติดแอร์ ไม่งั้นหน้าพวกผู้หญิงคงเยิ้มกันแหง”
ผมพยักหน้ารับ หันกลับไปพิมพ์กำหนดการงานคร่าวๆ ลงคอมพ์เรียบร้อยแล้วช่วยพวกมันเสิร์ชหาสถานที่จัดงานที่เดินทางสะดวกและอยู่ใกล้มหาวิทยาลัย ที่สำคัญคือราคาต้องไม่แรงมาก ไม่งั้นเงินสาขาที่เก็บกันมาคงไม่พอจ่าย ต้องเก็บเพิ่มแล้วจะดราม่าตีกันเองในสาขาอีก
เวลาผ่านไปสักพักพวกเราก็เอาสถานที่จัดงานที่เลือกไว้มารวมกันแล้วคัดห้าลำดับแรกที่น่าสนใจ ผมเคาะปากกากับกระดาษจด เงยหน้ามองเพื่อนทั้งสองคน
“ไปดูสถานที่ตอนนี้เลยแล้วกัน”
“เดี๋ยว มึงไม่โทรไปก่อนเหรอวะ” พระพายถาม
“วอร์กอินเข้าไปเลย” ผมตอบ ลังเลเล็กน้อยก่อนถาม “พวกมึงจะไปกับกูมั้ย?”
“ไปได้” สายฟ้าตอบ ก้มมองนาฬิกาข้อมือตัวเอง “บ่ายสองครึ่งแล้ว ถ้าจะไปก็รีบตั้งแต่ตอนนี้ จะได้ดูครบห้าที่วันนี้เลย”
“โอเค”
ผมพยักหน้ารับ ลุกจากเก้าอี้ คว้าเอกสารต่างๆ ยัดลงแฟ้มก่อนใส่ลงกระเป๋าเป้อีกที ตรวจเช็กความเรียบร้อยจนพร้อมก็พากันออกจากห้อง แต่ก่อนที่ผมจะได้ปิดประตูนั้น…
จุ๊ จุ๊ จุ๊
“จิ้งจกทักว่ะมึง” พระพายบอก มันเงยหน้ามองจิ้งจกตัวอ้วนบนเพดานที่จ้องหน้าเราสามคนเขม็ง “โบราณว่าจิ้งจกทักจะเป็นลาง…”
“มึง” สายฟ้าเรียก สีหน้ามันดูเอือมๆ “ไร้สาระ”
“เฮ้ย อย่าว่าไปนะ ไม่มีตูดหมาไม่ขี้”
“ไม่มีมูลหมาไม่ขี้” สายฟ้าแก้ “ช่วงนี้สำบัดสำนวนเพี้ยนบ่อยนะมึง”
“เออ กูติดเฟนมา” พระพายยักไหล่ มันเหล่ตามองสายฟ้าแล้วกระตุกยิ้มมุมปาก “มึงเองก็เหมือนกันน้า ช่วงนี้ติดคำว่า ‘ไร้สาระ’ จัง ใครพูดให้ฟังบ่อยๆ เหรอ?”
“ไร้สาระ”
“อะแน่ะ”
ผมกลอกตา ปิดประตูล็อกเรียบร้อยแล้วดันพวกมันสองตัวให้ออกเดิน อีกอย่างนะ ถึงจิ้งจกไม่ร้องทัก แต่ถ้ามีพวกมันสองคนแท็คทีมกัน ผมก็เห็นถึงแววหายนะมาแต่ไกลแล้ว
“สวัสดีค่ะน้องๆ พี่ชื่อเก๋นะคะ” พี่ผู้หญิงในยูนิฟอร์มโรงแรมขนาดกลางที่พวกผมเลือกเดินเข้ามาทักทายด้วยใบหน้ายิ้มแย้มหลังผมแจ้งเรื่องกับรีเซฟชั่นและนั่งรออยู่ในส่วนรับรองแขกของทางโรงแรม
“สวัสดีครับ” พวกเราลุกขึ้นยืนและไหว้ทักทายตามมารยาทที่ดี “ผมดารัญ ส่วนนี่พระพายกับสายฟ้า พวกผมกำลังหาสถานที่จัดงานบายเนียร์ แล้วสนใจสถานที่ของทางโรงแรมเลยอยากขอดูห้องจัดเลี้ยงกับคุยรายละเอียดบัดเจตคร่าวๆ น่ะครับ”
“ยินดีค่ะ” เธอยิ้มหวาน ผายมือเชิญและเดินนำพวกผมไปในขณะชวนคุยต่อ “โรงแรมเรามีห้องจัดเลี้ยงอยู่ห้าห้อง สองห้องใหญ่ กับสามห้องกลางนะคะ”
“ครับ” ผมพยักหน้า พิมพ์รายละเอียดลงในโทรศัพท์
“ราคาเช่าจะค่อนข้างสูงนิดนึง พี่รบกวนถามบัดเจตที่ทางน้องๆ ตั้งไว้ได้มั้ยคะว่ามีงบกันเท่าไหร่ พี่จะได้แนะนำถูกค่ะ”
“ได้ครับ” ผมหันไปทางพระพายที่พ่วงตำแหน่งเหรัญญิก มันพยักหน้ารับอย่างรู้งานผมเลยส่งไม้ต่อไปที่มัน
“บัดเจตที่พวกผมตั้งไว้อยู่ที่…” พระพายบอกจำนวนตัวเลขที่พวกเราตั้งไว้พร้อมกับสเป็คงานคร่าวๆ “พี่ว่าพอไหวมั้ยครับ?”
“อืม…” เธอมีสีหน้าครุ่นคิดก่อนหยุดเดินกะทันหัน พวกเราเลยหยุดตาม “ถ้าตามที่น้องว่ามาก็พอเช่าห้องจัดเลี้ยงขนาดกลางได้นะคะ แต่จากจำนวนคนที่น้องประมาณไว้พี่ไม่แน่ใจว่ามันจะอึดอัดมั้ยกับห้องขนาดเท่านั้น เอางี้ค่ะ ถ้าพวกน้องไม่จำกัดว่าต้องเป็นห้องแอร์ พี่เสนอเป็นจัดกลางแจ้งดีมั้ยคะ ราคาเช่าสนามจัดข้างโรงแรมจะถูกกว่านิดนึง แต่พื้นที่กว้างขวางกว่ามาก งานเริ่มช่วงเย็นอากาศไม่ร้อน และทางโรงแรมมีพัดลมไอน้ำบริการด้วยค่ะ”
“น่าสนใจนะมึง” สายฟ้าออกความเห็น “ไปดูก่อนก็ได้มั้งแล้วค่อยขึ้นไปดูแบบห้องข้างบน”
“เออ คราวนี้กูเห็นด้วยกับมึง” พระพายพยักหน้า
“งั้นไปดูสนามที่จัดก่อนแล้วกันครับพี่เก๋”
“ได้ค่ะ น้องๆ ตามพี่มาทางนี้เลย”
เธอยิ้มรับแล้วพาเดินออกไปข้างนอกโรงแรม ไม่นานก็มาถึงสนามกลางแจ้งสำหรับจัดงาน มันกว้างขวางและน่าจะพอจุคนทั้งสาขาปีหนึ่งถึงปีสี่เท่าที่ลงชื่อร่วมงานได้ พื้นหญ้าถูกตัดแต่งอย่างเรียบร้อย ตรงกลางประดับน้ำพุรูปหงส์สยายปีกสีขาวดูสวยงาม รอบด้านเป็นต้นไม้และพุ่มดอกไม้ขนาดเตี้ยสีสันสดใสล้อมรอบรูปปั้นกรีกโบราณซึ่งผมคิดว่าน่าจะเป็นของทำเลียนแบบตั้งประดับ รูปปั้นนี้มีทั้งชายและหญิง วางตั้งอยู่สี่คู่ประจำสี่มุมของสนาม
สายฟ้าเริ่มต้นถ่ายรูปเก็บรายละเอียดสถานที่ ส่วนผมกับพระพายรับหน้าที่คุยรายละเอียดเพิ่มเติมกับพี่เก๋ต่อ ทุกอย่างเป็นไปได้สวย ผมค่อนข้างพอใจมากทีเดียว ก่อนพี่เก๋จะขอตัวเมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เธอเดินออกไปคุยห่างจากตรงนี้พอประมาณแถมยังหันหลังให้ เปิดโอกาสให้เพื่อนๆ ผมเริ่มวิ่งพล่านจับนู่นจับนี่ไปทั่ว
“มึงๆ ดูนี่สิวะ”
“อะไรของมึงอีกพระพาย” สายฟ้าบ่นแต่ก็เดินไปตามเสียงเรียก ส่วนผมรีบจ้ำเท้าตามไปติดๆ ไม่ใช่อยากรู้ว่าเพื่อนเรียกทำไม แต่ลางสังหรณ์มันร้องเตือนอยู่ในหัวให้ผมรีบเข้าไปห้ามอะไรก็ตามที่มันคิดจะทำ
“จู๋อย่างเล็กว่ะมึง ฮ่าๆๆ” มันหัวเราะร่า มือก็ลูบๆ คลำๆ จับอวัยวะเพศของรูปปั้นชายอย่างสนุกมือ
“มึง อย่าจับมั่วซั่ว” ผมเตือน แต่มันฟังมั้ย? ก็ไม่
“ของกูใหญ่กว่าเยอะเลย”
“มึงจะขิงของตัวเองกับรูปปั้นให้ได้อะไรวะ” สายฟ้าขมวดคิ้ว “อีกอย่างนะ เผื่อมึงไม่อ่านหนังสือ ผู้ชายที่ดีในสมัยนั้นต้องฉลาดมีหลักการ มีความเป็นผู้นำไม่หมกมุ่นเรื่องเซ็กส์ อวัยวะเพศเขาถึงเล็กลงเพื่อเพิ่มขนาดสมองงงง” สายฟ้าจิ้มนิ้วใส่หัวพระพายแล้วออกแรงเฉดทิ้งจนอีกฝ่ายหน้าหงาย
“อ้าว มึงด่ากูเหรอสายฟ้า!”
“ส่วนรูปปั้นที่มีอวัยเพศใหญ่ ยาว หมายถึงคนโง่ หมกมุ่นในตัณหา ใช้กับรูปปั้นปีศาจ ซาตาน พวกอนารยชน”
“อนา...อะไรนะ?”
“อนารยชน” สายฟ้าพูดซ้ำ “หมายถึงคนที่ยังไม่เจริญ พวกป่าเถื่อนอะว่าง่ายๆ เผื่อมึงไม่เก็ต”
“มึงด่ากู!”
“อะไร กูเอ่ยชื่อมึงหรือยัง ร้อนตัว”
“แหงล่ะก็ของกูใหญ่!” พระพายโต้จนเอ็นขึ้นคอ มือออกแรงกำอวัยวะเพศของรูปปั้นแล้วจับเขย่าระบายอารมณ์ที่ถูกสายฟ้าหลอกด่า “มึงเล็กเหมือนรูปปั้นนี้ใช่มั้ยถึงปกป้องมันจัง อิจฉากูเหรอไอ้เห็บ!”
ป๊อก!
เสียงปริศนาดังขึ้นพร้อมบางสิ่งที่หักติดมือพระพายออกมา
พวกเราเงียบ เงียบจนได้ยินเสียงคุยโทรศัพท์ของพี่เก๋ที่อยู่ไกลออกไปและพร้อมใจกันก้มมองของกลางในมือเพื่อนตัวเอง
“เหี้ย!” ผมสบถ
“หักคามือยกพวง” สายฟ้าอ้าปากหวอ ส่วนพระพาย…
“จู๋หัก อิแม่ย้อย!”
มันอุทานดังลั่นจนสายฟ้าต้องรีบตะปบมือปิดปากมันเอาไว้ พระพายตาโต มองสิ่งที่ถือไว้ มือสั่นระริก ผมตั้งสติได้คนแรก รีบชี้ให้มันแปะชิ้นส่วนกลับเข้าที่เดิม
“มันไม่ติดเว้ยไอ้รัญ” พระพายลนลานละล่ำละลัก “มึงพกกาวตราช้างมั้ยวะ!?”
“กูจะพกกาวทำไม!?”
“พวกมึง พี่เก๋เดินกลับมาแล้ว!” สายฟ้ากระซิบ พระพายยิ่งลนหนักกว่าเดิมมันพยายามกดชิ้นส่วนของรูปปั้นให้ติดอยู่กับที่ แต่กดให้ตายมันก็ไม่ติดหรอก
“ขอโทษทีนะคะน้องๆ พี่คุยงานนานไปนิดนึง” เสียงพี่เก๋ดังจากด้านหลัง ผมหันไปเห็นเธอจ้องมาทางนี้พอดี คิ้วเรียวของอีกฝ่ายขมวดเข้าหากัน “เอ่อ ทำอะไรอยู่คะ?”
ผมหันกลับมาที่เพื่อนๆ สภาพตอนนี้ทำเอาอยากตบหน้าผากตัวเองแรงๆ แล้วย้อนเวลากลับไปตอนชวนพวกมันมาด้วยกัน รู้อย่างนี้มาดีลงานคนเดียวยังจะดีซะกว่า
พระพายส่งยิ้มแหย มือกอบกุมอยู่ที่อวัยวะเพศของรูปปั้นและคาไว้อย่างนั้น เพราะถ้าเอามือออกชิ้นส่วนนั้นคงได้ร่วงลงมาต่อหน้าต่อตาพี่เก๋แน่ๆ แต่การที่มันยืนกุมเป้ารูปปั้นเต็มไม้เต็มมืออยู่แบบนี้โคตรดูโรคจิตอย่างบอกไม่ถูก ผมสบตาพระพาย อีกฝ่ายจ้องตอบ
‘เอาไงดีวะ!?’ ผมอ่านสายตามันได้อย่างนี้
‘มึงคิดจะทำอะไรก็รีบๆ ทำ!’ ผมตอบกลับทางสายตา อีกฝ่ายนิ่งไปนิดแล้วเพ่งกลับมา สีหน้าเลิ่กลั่ก
‘แต่สิ่งที่กูคิดมันประสาทแดกมากๆ นะเว้ย!’
‘พวกมึงเลิกคุยกันทางกระแสจิตแล้วทำอะไรสักอย่างเถอะ!’ ส่วนนี่คือสายตาของสายฟ้าที่เขม็งจ้องผมสลับกับพระพาย
‘เอาวะ!’ สายตาของพระพายทำผมรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่
“เอ่อ น้องๆ คะ?”
กึกๆๆๆๆ
จู่ๆ ตัวของพระพายก็สั่น เริ่มจากน้อยๆ จนสั่นแรงไปทั้งตัว ผมเห็นมันหลับตาปี๋ คิ้วขมวดแน่น เสียงถูกดัดให้แหบแห้งคล้ายเสียงคนแก่ดังจากปากมัน
“แรงมาก ข้าสัมผัสได้ พลังหยินหยางของที่นี่แรงมาก!”
“เอ่อ น้อง…” พี่เก๋ขยับถอยหลัง เธอมีสีหน้าแปลกๆ และยิ่งแปลกไปกว่าเดิมเมื่อสายฟ้ารับมุกต่ออย่างลื่นไหล
“องค์ท่านสมิงประทับ องค์ท่านสมิงประทับแล้ว!” มันทรุดตัวลง ยกมือขึ้นไหว้ น้ำเสียงสั่นไปหมด “ท่าน เอ่อ ท่าน...สมิงแขมดำ! สัมผัสได้แล้วใช่มั้ยครับ!?”
แขมดำบ้าอะไรวะ!?
“น้องดารัญ นี่มันอะไรกันคะ” พี่เก๋หันมาทางผม เธอดูสงสัยและไม่ไว้ใจ ไม่ใช่คิดว่าพวกผมเป็นแก๊งสิบแปดมงกุฏแล้วนะ? ผมหันไปมองเพื่อนๆ อีกครั้ง พระพายแอบลืมตาข้างหนึ่งมาส่งซิกให้ผม สายฟ้าเองก็เหมือนกัน ผมถอนหายใจ หันกลับมาส่งยิ้มให้พี่เก๋ราวกับไม่มีเรื่องประสาทแดกอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น
“พี่เก๋ใจเย็นๆ นะครับ พอดีว่า…” ผมพยายามสะกดจิตตัวเองไม่ให้หันหน้าไปด่าเพื่อน “พระพายมันมีองค์สมิง…” ผมกัดฟัน “...แขมดำ”
“องค์...อะไรนะคะ?”
“คือมันเป็นคนมีองค์ครับ” ผมหลีกเลี่ยงจะพูดชื่อองค์นั่นกันออกเสียงผิดเพี้ยน สบตาพี่เก๋แล้วยิ้มให้เธอสบายใจ เทคนิคการคุยกับคู่สนทนา การสบตาจะช่วยเพิ่มความน่าเชื่อถือ “เอาแน่เอานอนไม่ได้ แต่ไม่เป็นอันตรายนะครับข้อนี้ผมรับรอง องค์...องค์ท่านแค่ประทับเพื่อตรวจเช็กมวลพลังหยินหยางของสถานที่ว่าเป็นมงคลเหมาะสมกับการจัดงานมั้ยเท่านั้นเองครับ ช่วงแรกที่รู้จักกันผมก็ตกใจ แต่นานๆ ไปเริ่มชิน เอาเป็นว่าเดี๋ยวปล่อยสองคนนี้ไว้สักพักนะครับ”
“เอางั้นเหรอคะ” พี่เก๋เหลือบตามองพระพายที่ยังสั่นไม่หยุด มือกุมเป้ารูปปั้นแน่นกว่าเดิมเพราะกลัวมันหลุดกับสายฟ้าพนมมือไหว้ส่งเสียงรีแอคปลอมๆ ไม่หยุด “พวกเขาจะไม่เป็นอะไรแน่ๆ นะคะ”
“เอ่อ ครับ” ผมพยักหน้ารับ เหลือบมองเพื่อนแวบนึง คิดอะไรขึ้นมาได้พอดีเลยหันกลับมาทางพี่เก๋ “ก่อนเราแยกไปคุยงานกันต่อผมขอไปดูเพื่อนแป๊บนึงนะครับ พี่เก๋...เอ่อ ถอยห่างออกหน่อยก็ดีครับ องค์ท่านค่อนข้างเกรี้ยวกราด เดี๋ยวพี่จะเจออะไรแปลกๆ ติดตามไป”
“ว้าย! ได้ค่ะๆ พี่ไปรอตรงนั้นนะคะ” แล้วพี่เก๋ก็สาวเท้าวิ่งไปยืนอยู่ห่างจากพวกเราประมาณห้าเมตรได้ ผมรีบเดินเข้าไปหาเพื่อนๆ ทั้งสองคน
“มึงสั่นต่อไปอย่าหยุด” ผมสั่งพระพาย มันทำตามแต่โดยดี แต่ยังไม่วายคร่ำครวญตัดพ้อ
“องค์สมิงแขมดำเหี้ยอะไรของมึงสายฟ้า คิดชื่อดีๆ กว่านี้ไม่ออกเหรอวะ!”
“ก็กูหันไปเห็นรูปปั้นผู้หญิงตัวข้างๆ ตะไคร่ดำๆ ขึ้นตรงจิ…”
“พอๆ มึงไม่ต้องอธิบายแล้ว” ผมห้ามก่อนสายฟ้าจะพูดจบ ล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบหมากฝรั่งยัดใส่มือมัน “เอาไป”
“มึง กูไม่มีอารมณ์กินหมากฝรั่งตอนนี้”
“กูหมายถึงให้มึงเคี้ยวหมากฝรั่งให้เหนียวแล้วเอาไปใช้แทนกาว!”
“อีเหี้ย!” สายฟ้าตาวาววับ “มึงแม่งจีเนียสว่ะ”
“รีบๆ นะมึง กูถ่วงเวลาให้”
“ได้มึง ขอบใจมาก”
“สัสเอ๊ย กูซาบซึ้งว่ะ” พระพายพูดออกมาทั้งที่ยังแอคหลับตาตัวสั่นหงึกๆ มือกุมเป้ารูปปั้น “แก๊งเราแม่งเพื่อนกันเพื่อนตายตลอดไปจริงๆ ว่ะรัญ”
แต่กูไม่อยากตายกับพวกมึงไอ้ประสาทแดก!
ผมหันหลังเดินจากความอุบาทตามาหาพี่เก๋ที่ชะโงกหน้ามองอยู่ห่างๆ อย่างห่วงๆ เธอคล้ายอยากจะถามอะไรบางอย่างแต่ไม่กล้า ผมเองก็ไม่เปิดโอกาสให้เธอพูดเรื่องอื่น รีบดึงเข้างานทันที โชคดีที่พี่เก๋หันหลังให้สองคนนั้น ส่วนผมหันหน้าเข้าเลยเห็นสิ่งที่เพื่อนทั้งสองทำได้อย่างชัดเจน
ไอ้สายฟ้าแกะหมากฝรั่งจากซองได้ก็โยนเข้าปากเคี้ยวอยู่สักพักก่อนคายออกมาแปะกับชิ้นส่วนอวัยวะเพศรูปปั้นในมือพระพาย จากนั้นพวกมันก็ช่วยกันจับชิ้นส่วนนั้นประกบติดเข้าที่เดิม ผมเหลือบมองอย่างลุ้นๆ และโล่งอกที่คราวนี้พระพายเอามือออกแล้วไอ้นั่นไม่หลุดติดมาด้วย ทั้งสองหันมาสบตาผม ฉีกยิ้มกว้างยกนิ้วโป้งให้เป็นเชิงว่าเรียบร้อย ผมพยักหน้ารับน้อยๆ ไม่ให้พี่เก๋สังเกตเห็น และส่งซิกให้เพื่อนทั้งสอง
“พระพาย พระพายเพื่อนรัก!” เสียงสายฟ้าโวยวายอย่างตระหนก ส่วนพระพายแสร้งทำเป็นล้มพับไปนั่งกุมหัวกับพื้นหญ้าโดยมีสายฟ้าประคองไหล่และเขย่าตัวเรียกสติ “มึงโอเคมั้ยเพื่อนรัก ยาดมหน่อยหรือเปล่า ช่วยด้วยครับ ใครมียาดมบ้างครับ!?”
“ว้ายตายแล้ว!” พี่เก๋ได้ยินแบบนั้นก็ลนลานคุ้ยหาอะไรบางอย่างในกระเป๋าสะพายใบเล็กที่สะพายติดมาด้วย ผมเห็นเธอหยิบยาดมขึ้นมาและวิ่งตรงไปหาทั้งสองคน ผมเลยรีบก้าวตามไปติดๆ “นี่ค่ะยาดม ไหวมั้ยคะ เข้าไปนั่งพักข้างในก่อนมั้ย?”
“ขอบคุณครับพี่เก๋” เสียงพระพายอ่อนระโหยโรยแรง มันรับยาดมไปสูดสองสามทีแล้วค่อยๆ ลุกขึ้นโดยมีสายฟ้าคอยช่วยพยุงด้วยสีหน้าเป็นห่วงเป็นใยจนผมอยากจะอ้วกออกมาตรงนั้น “ผมไม่เป็นอะไรแล้ว มันเกิดอะไรขึ้นเหรอครับ จู่ๆ ผมก็มึนหัวแล้วล้มไปเลย” สีหน้าเพื่อนผมเหรอหรา ก่อนจะเปลี่ยนเป็นตกใจอย่างเสแสร้ง “พระเจ้า! ยะ อย่าบอกนะว่า…!?”
“ใช่แล้วเพื่อนรัก” สายฟ้าสบตามัน พยักหน้ารับ “องค์ท่านสมิงแขมดำประทับมึงเมื่อกี้”
“อีกแล้วเหรอวะ” พระพายกุมขมับตัวเอง ส่งเสียงครางต่ำในลำคอ “องค์ท่านนึกจะมาก็ไม่บอกกล่าว บ้าจริง! ทำขายหน้าให้พี่เก๋เห็นเข้าซะแล้วสิ”
มึงพูดให้เป็นธรรมชาติหน่อยก็ไม่มีใครว่าหน่อยนะ อย่างกับท่องบทละคร…
“ไม่เป็นไรค่ะ น้องไม่เป็นไรก็ดีแล้ว” พี่เก๋ยิ้มรับ เธอดูโล่งอกอย่างที่ว่าจนผมรู้สึกผิดที่เล่นละครลิงกับพวกนี้หลอกเธอ “ถ้าอย่างนั้นมาคุยเรื่องรายการอาหารต่อดีมั้ยคะ เมื่อกี้พี่คุยกับน้องดารัญไปส่วนนึงแล้ว”
“ครับๆ คุยต่อได้เลยครับ” ผมพยักหน้ารับ อยากรีบเสร็จและรีบกลับจะแย่
ในระหว่างที่เหตุการณ์กลับมาปกติเหมือนเดิมและพี่เก๋กำลังอธิบายรายละเอียดในส่วนของคอร์สอาหาร สายตาผมก็เหลือบไปเห็นว่า ‘ไอ้นั่น’ ของรูปปั้นค่อยๆ ยืดหลุดลงมาโดยมีเส้นหมากฝรั่งสีชมพูเป็นสิ่งเชื่อมต่อมันกับฐาน ผมรีบตบไหล่พระพายให้หันมอง พอมันเห็นว่าเกิดอะไรขึ้นก็หลุดร้องเสียงดัง
“เชี่ย ไอ้แม่ย้อย!”
แม่ไม่ย้อย แต่ไข่ย้อย!
ไข่ย้อยที่ไม่ใช่เพื่อนของดากานดาด้วย!
“คะ?” พี่เก๋เงยหน้าขึ้นจากจอไอแพดที่แสดงรายการเมนูอาหาร เธอมองตามพระพายที่พุ่งฉิวผ่านหน้าวิ่งไปตะปบมือกับอวัยวะเพศรูปปั้นอีกครั้งด้วยสายตางงงวย “น้องพระพายคะ?”
“สายฟ้าเอ็งมานี่!” เสียงแหบต่ำคล้ายคนแก่ของร่างทรงปลอมๆ ดังขึ้นอีกครั้ง สายฟ้าสบถ ‘ไอ้แม่เย็*’ เบาๆ ข้างหูผมก่อนปรับสีหน้าเป็นตื่นตระหนกวิ่งเข้าไปหาพระพายอีกครั้ง
“องค์ท่านประทับอีกแล้ว มีอะไรให้ผมรับใช้ครับ!?”
“แรงมาก แรงมากๆ แรงจนข้าร้อนรุ่มไปหมดไม่อาจอยู่เฉยได้!” พระพายตัวสั่นกึกๆ มือขยับบดเบียดถูไถส่วนนั้นของรูปปั้นหนักๆ มืออีกข้างโอบจับบั้นท้ายรูปปั้นเป็นหลักยึดดันให้หมากฝรั่งติดกับฐานแน่นกว่าเดิม แต่ในสายตาของพี่เก๋ ผมคิดว่าภาพที่เธอเห็นคือพระพายกำลังบีบเค้นลูบคลึงจู๋รูปปั้นอย่างมันมือพร้อมคำรามเสียงต่ำในลำคอโคฟเป็นองค์สมิงอะไรนั่น...
อืม วิตถารสุด…
“พี่เก๋ ขอโทษนะครับ” ผมรีบดึงความสนใจเธอกลับมาอีกครั้งโดยการแกล้งทำเป็นปัดเศษใบไม้ที่ติดอยู่บนศีรษะเธอเบาๆ แล้วยิ้มให้จนอีกฝ่ายหน้าแดง “เศษใบไม้ติดผมพี่น่ะครับ ผมเห็นพอดีเลยถือวิสาสะปัดออกให้ ถ้ามันดูเสียมารยาทผมขอโทษนะ”
“อะ เอ่อ มะ ไม่เลยค่ะ” พี่เก๋สั่นหัวปฏิเสธ เธอยิ้มน้อยๆ ให้ผมแล้วหลบตาหนี “พี่ไม่ถือค่ะ”
“หน้าพี่แดงจังเลยครับ” ผมทักยิ้มๆ
“เอ๊ะ อ่า คือพี่…”
“เอางี้มั้ยครับ” ผมยิ้มหวานกว่าเดิม ผายมือไปทางประตูเข้าโรงแรม “เราเข้าไปคุยกันต่อข้างในดีกว่าครับ ข้างนอกแดดร้อน เดี๋ยวพี่เป็นลมขึ้นมาจะแย่”
“แล้ว...สองคนนั้น?”
“เดี๋ยวองค์ออกสายฟ้าจะจัดการเองครับ” ผมตอบอย่างลื่นไหล “มันรับมือกับพระพายมาหลายรอบแล้ว ไม่น่าเป็นห่วงเท่าไหร่”
“อ๋อ…”
“มีแต่พี่นี่แหละครับที่ผมเป็นห่วง” เธอหน้าแดงเมื่อผมพูดแบบนั้น “พี่ตัวเล็กแค่นี้เป็นลมไปคงแย่ ถึงผมจะอุ้มพี่ไหว แต่ก็ไม่อยากเห็นพี่เป็นลมหรอกนะครับ”
“เอ่อ ค่ะ ขอบคุณนะคะน้องดารัญ” เธอก้มหน้างุดไม่ยอมสบตาผม รีบเก็บแฟ้มเอกสารมาถือแนบอก “งั้นเราไปคุยกันต่อข้างในนะคะ”
“ครับผม” ผมยิ้ม เดินตามเธอไปติดๆ ระหว่างนั้นก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาพิมพ์ไลน์ส่งไปในกลุ่ม
วิจัยเฮงซวย SPSS ไปตาย! (3)
Daran : พวกมึงจัดการจู๋รูปปั้นเสร็จแล้วไสหัวกลับไปทั้งคู่เลยนะ
Daran : กูจะจัดการต่อเอง
Daran : ไม่ต้องช่วยอะไรทั้งนั้น ขอบใจ
Daran : ไม่สิ
Daran : พวกมึงช่วยอยู่เฉยๆ อย่างสงบกูก็รู้สึกขอบคุณมากแล้ว
Daran : พวกไร้อารยะ!
หลายวันต่อมา
“มึงๆ กูรู้แล้วว่าการแสดงในงานเอาเป็นอะไรดี”
“คราวนี้กูกับพระพายปรึกษากันมาแล้ว ไม่ตีกันให้มึงปวดหัวแน่ๆ”
“พวกมึงอย่าบุกรุกห้องกู…”
“เดี๋ยวกูสาธิตให้ดูคร่าวๆ” พระพายหันไปพยักหน้ารับกับสายฟ้า “พร้อมนะมึง สาม สี่…”
“LET KILL THIS LOVE!”
มันสองคนยืนหันข้าง ทำท่ายกมือขึ้นยิงปืนใส่ผมที่นั่งทำงานอยู่บนเตียง แล้วเวฟโค้งตัวไปด้านหลังเป็นสะพานโค้ง
“แถ่ด แถ่แด๊ด แถ่ด แถ่แด๊ดดด”
“เย้ เย้ เย้ เหย่ เย่”
“รอปอภอ ปอภอ ป่อผอออ!”
“แบล็กพิงค์อินยัวะแอรียะห์!”
พระพายสายฟ้าสลับกันร้องคนละท่อน ผมสูดหายใจเข้าลึกวางโน้ตบุ๊กที่ทำงานค้างไว้ข้างตัว ลุกจากเตียงเดินไปทางประตูห้อง เปิดแล้วดันหลังเพื่อนทั้งสองคนให้ออกไปก่อนปิดประตูตามหลังดังปัง ไม่สนใจเสียงโวยวายของพวกมันทั้งนั้น ผมเดินกลับมาที่เตียง ทิ้งตัวนั่งอย่างเหนื่อยใจ หยิบโทรศัพท์ขึ้นต่อสายหาอาจารย์ที่ปรึกษา ไม่นานปลายสายก็รับ
“สวัสดีครับอาจารย์ ผมดารัญ ปีสาม สาขาธุรกิจระหว่างประเทศที่อาจารย์เป็นที่ปรึกษาฝึกงานให้ครับ” พอปลายสายตอบรับว่าจำผมได้ ผมก็รีบพูดธุระของตัวเองทันที “ผมอยากเลื่อนฝึกงานไปเป็นตอนปีสี่แทนครับ”
ปลายสายถามยาวเหยียดว่าผมมีปัญหาอะไรหรือเปล่า หรือไม่สะดวกตรงไหนให้บอก ผมถอนหายใจเฮือก
“เปล่าครับอาจารย์ ผมแค่…”
“...”
“ผมแค่อยากบวช”
“...”
“จิตใจผมช่วงนี้หม่นหมอง...ครับ ครับ ขอบคุณมากครับอาจารย์”
ผมกดวางสาย ทิ้งตัวนอนแผ่บนเตียง เงยหน้ามองเพดานห้องเงียบๆ คนเดียว
ย้อนกลับไปคำถามแรกที่เคยถามตัวเอง
ทำไมผมถึงคบพวกมันมาได้ตั้งแต่มอปลายโดยไม่ประสาทแดกตายไปก่อนกันนะ?
-------------------------
ตอนพิเศษตอนสุดท้ายที่จะอัปลงเว็บแล้วค่ะ จบตอนนี้คงต้องบอกลากันอย่างเป็นทางการแล้ว หวังว่าจะได้รับความสุขไปไม่มากก็น้อยนะคะ
พี่ดารัญไม่ค่อยได้ออกเพราะค่าตัวแพง เลยยกตอนพิเศษนี้ให้พี่เขาทั้งตอนเป็นการชดเชยค่ะ สำหรับใครที่สงสัยว่าวันหนึ่งๆ ของพี่ดารัญต้องเจออะไรบ้าง ก็อืม...นี่แหละค่ะ วุ่นวายกันไปหมดจนอยากหนีไปบวช 5555555
ส่วนตอนพิเศษในเล่มจะแวะมาสปอยล์เมื่อเขียนครบนะคะ ขอบคุณมากค่ะ
#เพื่อนกล่อมนอน
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 08-05-2019 22:16:38
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 08-05-2019 22:37:53
เริ่มหัวข้อโดย: didididia ที่ 09-05-2019 00:23:04
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 09-05-2019 01:17:14
เริ่มหัวข้อโดย: wetter ที่ 09-05-2019 01:31:53
ส่วนหนูเฟนน่ารักมากกกก น่าจับปั้นเป็นก้อนแล้วกลืนลงท้อง ชอบเวลาสองคนนี้เขาคุยกันสุดๆ หนูๆๆ :o8:
สายฟ้ากับฟรองซ์ก็แอบมาแรง จะมีเรื่องต่อมั้ยหรือจะติดคุกก่อน55555
สนุกมากค่ะ เป็นเรื่องสบายหัวอ่านคลายเครียดจริงๆ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 09-05-2019 08:43:17
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 09-05-2019 09:17:52
เริ่มหัวข้อโดย: Majariga ที่ 09-05-2019 09:57:20
เริ่มหัวข้อโดย: มนุษย์บิน ที่ 09-05-2019 15:05:04
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 09-05-2019 16:43:54
เริ่มหัวข้อโดย: meepoohyoyo ที่ 09-05-2019 16:51:41
ภาษาลื่นไหลดี แล้วก็เนื้อเรื่องสนุกมากๆเลย
o13 o13
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 09-05-2019 21:38:32
เริ่มหัวข้อโดย: คุณซี ที่ 10-05-2019 00:57:06
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 10-05-2019 13:18:53
เริ่มหัวข้อโดย: ReiiHarem ที่ 11-05-2019 19:28:52
เริ่มหัวข้อโดย: Calvadoz ที่ 11-05-2019 21:33:32
เริ่มหัวข้อโดย: Kelvin Degree ที่ 12-05-2019 00:39:40
เริ่มหัวข้อโดย: fida ที่ 13-05-2019 17:06:06
คาแรคเตอร์เป็นแบบสายน้องที่ไม่แบ๊วเกิน
แถมยังยั่วนิดๆ ลงตัวมากๆ
ส่วนอีพี่พระพาย
ขอจัดเข้าทำเนียบพระเอกสายเสื่อมเลยเถอะ
ไม่ไหวๆ คำพูดแต่ละประโยค
แต่ที่น่าอับอายที่สุดคือ เราเข้าใจทุกมุกของนางอ่ะ :m20:
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 13-05-2019 23:21:32
เริ่มหัวข้อโดย: Ac118 ที่ 14-05-2019 12:18:33
น้องเฟนตัวเร้กๆหนูน่าฟัดน่ำบีบมากลู๊กก
หนูใสมากตามไม่ค่อยจะทันความเสื่อม หื่นกามของอิพี่ แต่หนูก็สู้ ถึงพี่จะดุ หนูก็ไหวแล้ว โอ้ยย หนูววววววววว ยั่วเก่ง ทั้งแบบไม่รู้ตัว และจงใจยั่วบดๆเพราะจับทางได้ล่ะว่าอิพี่มันโคตรกากกก 555555555 แล้วประเด็นคือเราดันเก็ททุกความจัญรี้จัญไร หื่นกามของอิพี่มัน อิเวนนนนนน :m20:
พี่สาย(ล่อ)กับน้องฟร้อง จีบกันน่ารักกก
พี่ดารัญ แต้มบุญคงน้อย ถึงได้มาคบกับเพื่อนบ้าเพื่อนบอสองคนนี้ ปวดหัวแทนพี่จริงๆ งานบวชอิสองตัวนี่รู้เข้ามันตามไปป่วนแน่55555
จดใส่ในลิสไว้เลยว่าเรื่องนี้จะเป็นอีกเรื่องที่จะกลับมาอ่านวนซ้ำ เวลาที่เราอยากฮีล
อยากยิ้มหัวเราะไปกับพวกเขา ขอบคุณค่ะ เป็นกำลังใจให้และจะติดตามเรื่องต่อๆไปนะคะ :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: บีเวอร์ ที่ 14-05-2019 16:40:10
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 17-05-2019 04:33:27
เริ่มหัวข้อโดย: Emmaline ที่ 18-05-2019 01:12:25
เริ่มหัวข้อโดย: weapons_space ที่ 18-05-2019 23:52:24
เริ่มหัวข้อโดย: Emmaline ที่ 19-05-2019 23:18:35
เริ่มหัวข้อโดย: aoihimeko ที่ 20-05-2019 19:27:49
เริ่มหัวข้อโดย: houkuto ที่ 20-05-2019 19:51:26
น้องเฟน น่ารักมากกกก #วิ่งไปกรี๊ดโดยเอามืออุดปาก
น้องตะเร็กกก ของพี่ :-[
เริ่มหัวข้อโดย: nisaday ที่ 20-05-2019 22:53:06
มีเพื่ินดีจนหนีบวช
เริ่มหัวข้อโดย: BabyGB ที่ 21-05-2019 02:49:25
เริ่มหัวข้อโดย: gibari ที่ 21-05-2019 06:27:22
กากแค่นิสัย แต่เรื่องอื่นต้องยกนิ้วให้เลยค่ะ
สนุกมากเลย ขอบคุณมากนะคะ
ปล. คอมเม้นท์เฉยๆ ขออนุญาตไม่หารกับพี่สายฟ้านะคะ 55555
เริ่มหัวข้อโดย: KKKwanGGG ที่ 21-05-2019 13:29:13
ขอบคุณครับ
เริ่มหัวข้อโดย: pamhicc ที่ 23-05-2019 21:32:09
แต่น้องเฟนน่ารักจริงๆ อยากบีบหนูๆ ขอบคุณมากค่าา :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: ladyzakura ที่ 26-05-2019 06:43:24
พพ. คือทั้งหื่น โรคจิต และกากก ส่วนน้องนั้นก็ซื่อเกิ๊นนน 5555
เริ่มหัวข้อโดย: konfaibint ที่ 29-05-2019 17:39:21
เริ่มหัวข้อโดย: MaTazz ที่ 20-07-2019 10:06:32
น้องเฟนคือน่ารักไม่ไหวแล้ว อยากอุ้มหนีพี่พะพาย
น้องก็ตัวแค่เนี่ย ทำไมเจอความหื่นพะพายไปเยอะจังรู้กกกก
เริ่มหัวข้อโดย: Emmaline ที่ 24-07-2019 16:40:56
เริ่มหัวข้อโดย: ตัวยุ่ง ที่ 04-08-2019 15:29:30
เริ่มหัวข้อโดย: mellowshroom ที่ 05-08-2019 20:21:33
ชอบมากกกกกกกกกกก 55555
เนื้อเรื่องน่ารัก ตลก ภาษาดี ชอบความแซะ
คลายเครียดได้ดีมากๆ รักกกกกก
ขอบคุณคนเขียนเน้อออออ o13
เริ่มหัวข้อโดย: wawa_piya ที่ 07-08-2019 01:32:47
เริ่มหัวข้อโดย: Kaamnutt ที่ 08-08-2019 14:26:10
อยากได้ๆๆๆๆ สงสารพี่ดารัญ ที่สุด555
เริ่มหัวข้อโดย: Prema ที่ 18-08-2019 21:55:31
เริ่มหัวข้อโดย: RiyaKwon ที่ 16-11-2019 11:31:17
หลงพาหมาป่าเข้าห้องซะแล้ว คิคิ
เริ่มหัวข้อโดย: RiyaKwon ที่ 16-11-2019 15:14:30
เริ่มหัวข้อโดย: RiyaKwon ที่ 16-11-2019 15:39:42
เริ่มหัวข้อโดย: RiyaKwon ที่ 16-11-2019 16:01:42
เริ่มหัวข้อโดย: RiyaKwon ที่ 16-11-2019 16:17:54
เริ่มหัวข้อโดย: RiyaKwon ที่ 16-11-2019 16:34:17
เริ่มหัวข้อโดย: RiyaKwon ที่ 16-11-2019 21:39:54
เริ่มหัวข้อโดย: RiyaKwon ที่ 16-11-2019 23:23:32
เริ่มหัวข้อโดย: RiyaKwon ที่ 17-11-2019 23:45:29
แบบแพ้ทางน้องสุดๆอะ 555
เริ่มหัวข้อโดย: chaoyui ที่ 18-11-2019 02:14:51
เริ่มหัวข้อโดย: Khratiin ที่ 18-11-2019 13:17:18
Sent from my ASUS_Z012DB using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: RiyaKwon ที่ 18-11-2019 22:03:34
เริ่มหัวข้อโดย: RiyaKwon ที่ 18-11-2019 22:34:04
โถถัง กะละมังความกากกกกกกกกก
55555555555
เริ่มหัวข้อโดย: RiyaKwon ที่ 18-11-2019 23:47:39
เริ่มหัวข้อโดย: RiyaKwon ที่ 19-11-2019 00:28:10
เริ่มหัวข้อโดย: neno.jann ที่ 20-11-2019 13:06:43
เริ่มหัวข้อโดย: RiyaKwon ที่ 20-11-2019 23:12:11
เริ่มหัวข้อโดย: RiyaKwon ที่ 22-11-2019 17:04:23
เพราะเป็นอีกเรื่องที่อ่านแล้วมีความสุขมากๆ
เริ่มหัวข้อโดย: Purewing ที่ 23-11-2019 04:39:58
รอปอภอ ปอภอ ป่อผอออ! 55555+ :jul3:
เริ่มหัวข้อโดย: JackXy Wu ที่ 25-12-2019 21:26:58
ตอนพิเศษวันคริสต์มาส
ของขวัญชิ้นใหญ่จากซานต้า ใหญ่จนจุก ใหญ่จนต้องร้องขอชีวิ้ดดดด!
ของขวัญชิ้นใหญ่จากซานต้า ใหญ่จนจุก ใหญ่จนต้องร้องขอชีวิ้ดดดด!
หลุมหลบเมีย @Papai_naverdie
สวัสดีวันคริสต์มาส วันนี้ผมมีความฝัน และผมจะทำมันให้สำเร็จ!
[พระพาย]
ในที่สุดวันที่ผมเฝ้าโหยหารอคอยก็มาถึง วันคริสต์มาสที่บรรยากาศรอบตัวกุ๊งกิ๊งจิงเกอเบลแม้อุณหภูมิประเทศไทยจะร้อนบัดซบและอุดมด้วยฝุ่นควันแทนหิมะ แต่ช่างมันไปก่อน วันนี้ยอดชายนายพระพายมีภารกิจพิเศษให้ทำ บอกเลยว่าวางแผนมานานนมทันทีที่เห็น ‘สิ่งนั้น’ ในเว็บขายชุดคอสเพลย์ออนไลน์
แค่คิดก็รู้สึกอ่อกๆ อยากลองของเต็มแก่
ผมหัวเราะคิกคักกับตัวเอง ระริกระรี้อยู่ในห้องเล็กๆ ของหอพัก วันนี้เฟนไม่อยู่ห้อง น้องมีนัดทำงานกับเพื่อนๆ ตอนแรกผมก็งอแง วันคริสต์มาสทั้งทีก็อยากอยู่กับแฟน อยากพาหนูจ๋าไปเที่ยวลั้ลลาตามประสาคนรักกัน แต่คิดอีกที ให้น้องไปทำงานกับเพื่อนนั่นแหละดีแล้ว ผมจะได้ใช้โอกาสนี้จัดเตรียมเซอร์ไพรส์ชุดใหญ่รอเฟนกลับมา
ว่าแล้วก็ทักหาหนูจ๋าก่อน ไม่รู้ตอนนี้เป็นไงบ้าง
PP : หนูจ๋า
PP : ทำงานถึงไหนแล้วคะคนดี
Fennn : ยังไม่เสร็จเลยพี่พระพาย อีกตั้งเยอะแน่ะ
PP : คิดถึงหนู
PP : คิดถึงจนปวดไข่
PP : ปวดใจ**
PP : แป้นพิมพ์มันเสนอคำอัตโนมัติมาค่ะ ขอโทษที
PP : คนดีของพี่อย่าหักโหมนะคะ เดี๋ยวจะไม่มีแรงสำหรับคืนนี้
Fennn : หือ
Fennn : ยังไงนะพี่พระพาย คืนนี้เราต้องใช้แรงอีกเหรอ
Fennn : อ๋อ รู้แล้ว!
PP : เฮ้ย รู้ได้ไง พี่เปล่านะ พี่ไม่เไส่เาาวก้สกว
Fennn : งง
Fennn : พี่พระพายเป็นอะไร
Fennn : เราไม่โกรธพี่หรอกนะ
PP : จริงเหรอหนู
Fennn : อื้อ จริงสิ
Fennn : พี่จะใช้ให้เราซักผ้าให้อีกใช่มั้ย
Fennn : แย่เนอะ เครื่องซักผ้าใต้หอซ่อมไม่เสร็จสักที
PP : …
PP : เอ่อ ใช่จ้ะ
PP : พี่อยากให้หนูมาช่วยชัก
PP : ซัก*
PP : บ้าจริง นิ้วเบียดอีกแล้ว
PP : ใหญ่เกินไปก็ลำบากนะหนู
Fennn : สงสารพี่จังเลย
Fennn : โอ๋นะพี่พระพาย
Fennn : เดี๋ยวเราทำงานเสร็จจะรีบกลับไปหานะ จะได้ฉลองคริสต์มาสด้วยกัน
PP : ได้จ้ะหนู พี่จะรอนะคะคนดี
PP : รับรองว่าคริสต์มาสปีนี้หนูจะไม่มีทางลืมเลยค่ะ :)
ผมหัวเราะคิกค้าก กดออกจากหน้าแชตไลน์น้อง เบนสายตาไปยังสิ่งที่วางพาดไว้บนเตียงแล้วอดยิ้มไม่ได้ คืนนี้ผมจะสร้างความทรงจำที่เฟนจะไม่มีทางลืมได้ลง!
20:46 น.
Fennn : พี่พระพาย เราใกล้ถึงหอแล้วนะ อีกสิบห้านาทีได้
PP : โอเคหนู
PP : มาไวๆ นะ จู่ๆ พี่ก็รู้สึกไม่สบาย
PP : วิงเวียนศีรษะ
PP : หน้ามืดคล้ายอยากโดนอม
PP : อยากจะเป็นลม***
PP : แป้นพิมพ์บ้า แกเลิกเสนอคำอัตโนมัติสักที!
Fennn : อ้าว แล้วพี่ไหวมั้ย ให้เราแวะซื้อยาเข้าไปให้หรือเปล่า
PP : ไม่ต้องจ้ะหนู แค่หนูรีบกลับมาหาพี่ก็พอ
Fennn : โอเคพี่ เราจะรีบกลับไปหานะ รอเราแป๊บนึง
“เยส!”
ผมหัวเราะฮ่าๆ กับตัวเองอีกครั้ง จัดการปิดไฟทั้งห้องให้อยู่ในความมืด เตรียมตัวเซอร์ไพรส์เฟนที่ใกล้จะกลับมาถึงห้อง ในหัววาดภาพเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นในอนาคตอย่างอารมณ์ดี คิดแล้วก็ได้แต่ขำคิกคักกับตัวเองจนสั่นไปทั้งตัว
คืนนี้ยอดชายนายพระพายจะรันวงการ จำ!
[สายฟ้า]
รู้ทันภัยสังคม พพ. (3)
Fennn : พี่ๆ @Thunder
Fennn : พี่สายฟ้าอยู่หอมั้ย
Thunder : อยู่ เล่นเกมอยู่กับรัญมันที่ห้องเนี่ย มีอะไรเฟน
Fennn : เราฝากพี่ลงไปดูพี่พระพายหน่อยได้มั้ย พี่เขาทักไลน์มาบอกจู่ๆ ก็ไม่สบาย เวียนหัว
Fennn : เราออกมาทำงานกับเพื่อนกำลังจะกลับ แต่รถติด กลัวพี่พระพายเป็นหนัก เราเป็นห่วง
Daran : มันไม่ตายง่ายๆ หรอกครับเฟน
Thunder : เออ กูเห็นด้วย
Fennn : พี่ๆ น้าาา เราฝากไปดูพี่พระพายหน่อยนะ ;----;
Daran : เดี๋ยวให้สายฟ้าลงไปดูให้แล้วกันครับ
Fennn : เย่ ขอบคุณพี่รัญกับพี่สายฟ้ามากๆ เลย
Fennn : กุญแจสำรองซ่อนอยู่หลังยันต์หน้าประตูห้องน้าพี่สายฟ้า
“หาเรื่องให้กูอีกล่ะ” ผมถอนหายใจ
“สงสารเด็กมัน” ไอ้รัญว่า มันสบตาผม สีหน้าครุ่นคิด “อีกอย่างมึงไม่คิดว่ามันแปลกๆ เหรอวะ ก่อนหน้านี้กูลงไปเซเว่นข้างล่าง ผ่านห้องไอ้พระพายยังได้ยินเสียงมันฮัมเพลง joy to the world อยู่เลย จู่ๆ ไม่สบายเนี่ยนะ ตลกล่ะ”
“มึงกำลังจะบอกกูว่า…?”
“กูว่าพระพายมันกำลังจะเล่นอะไรแผลงๆ”
“เป้าหมายคือเฟนงี้?”
“หรือมึงว่าไงล่ะ” ดารัญย้อนถาม ผมขมวดคิ้วแน่น ชักเริ่มไม่ไว้ใจไอ้พระพายขึ้นมาหน่อยๆ ยิ่งฟรองซ์ที่กลับญี่ปุ่นไปฉลองคริสต์มาสกับพ่อฝากผมดูแลเฟนไว้แล้วด้วย ผมจะปล่อยให้มันทำอะไรแปลกๆ กับเฟนไม่ได้เด็ดขาด
“ลงไปดูมันก็ได้วะ”
“ถือว่าทำบุญแล้วกัน” ดารัญตบไหล่ผม “เพราะถ้ามันคิดจะทำอะไรเฟนจริงๆ มึงจะได้รับหน้าก่อน ถือว่าช่วยเด็กมันไม่ให้มีความทรงจำน่ากลัวในวันคริสต์มาสแบบนี้”
“ส่วนกูรับเคราะห์แทน” ผมกรอกตา “เยี่ยม!”
ดารัญไม่พูดอะไรต่อ แต่โบกมือไล่ผมให้รีบลงไปดูใจไอ้พระพายแทน เอาจริงนะ ผมว่ามันตอแหลอย่างที่ดารัญมันว่านั่นแหละ ไอ้เพื่อนคนนี้มันมารยาสาไถ เด็กซื่ออย่างเฟนจะไปทันอะไรมัน
ผมคิดไปเรื่อยในขณะเดินลงมาห้องไอ้พระพาย สอดมือหยิบกุญแจสำรองที่ซ่อนอยู่หลังยันต์สีแดงหน้าห้องมาไขประตู ทันทีที่เปิดเข้าไปข้างใน ผมก็เห็นเพียงความมืดสนิท มีแค่แสงรางๆ จากระเบียงห้อง บนเตียงมีร่างหนึ่งนอนขดอยู่ใต้ผ้าห่มดูเหมือนก้อนอะไรบางอย่าง ผมเห็นมันสั่นน้อยๆ
หรือแม่งไม่สบายจริงๆ วะ ตัวสั่นขนาดนั้น?
ผมเดินเข้าไปใกล้ แตะมือลงบนส่วนหนึ่งของร่างกายมันที่กะๆ เอาแล้วน่าจะเป็นช่วงไหล่ กำลังจะอ้าปากถามว่ามึงไหวมั้ย เป็นเหี้ยอะไรมากหรือเปล่า แต่ยังไม่ทันได้เปล่งเสียงออกไป ไอ้พระพายก็ทะลึ่งตัวคว้าข้อมือผมหมับแล้วฉุดกระชากด้วยแรงมหาศาลจนผมที่ไม่ทันตั้งตัวเซถลาลงไปกองบนเตียง
แล้วเงาทะมึนก็พลิกขึ้นคร่อมผม…
มันสวมอะไรบางอย่างลงบนหัวผม ขอเดาว่าคงเป็นที่คาดผม ก่อนผมจะถูกดึงเข้าไปกอด หน้าแนบเนื้อมันเน้นๆ ไม่มีอย่างอื่นผสม
ไม่มีแม้กระทั่งเสื้อผ้า...
“เมอรี่คริสต์มาสจ้ะหนูจ๋า ยินดีต้อนรับสู่ค่ำคืนหรรษากับซานต้าสุดเปลี่ยว ฮิ้ววว!”
แล้วกล้ามเนื้ออกมันก็กระตุกดุ๊กดิ๊กกระแทกหน้าผมที่ฝังกับอกมัน
เหี้ยไรวะเนี่ย!?
“ว่าแต่หนูจ๋าวันนี้ดูตัวล่ำกล้ามบึกขึ้นนะ ไปทำอะไรมาคะคนดี เล่นเวทเหรอ” เวทแม่มึง! ผมตัวสั่นปากสั่นไปหมด ไอ้เหี้ย! ช็อกจนพูดไม่ออก “กลิ่นก็แปลกๆ คุ้นๆ เหมือนกลิ่นน้ำหอมใครบางคนที่พี่เหม็นขี้หน้ามันเลย แต่ช่างเถอะหนู คืนนี้เรามาสนุกกันเถอะ เพลงมา!”
ติ๊ด!
Joy to the world, the Lord is come~
“พลั่ก!”
Let earth receive her King~
“อ่อก!” เสียงพระพายร้องด้วยความจุกเมื่อโดนผมง้างเท้ายกถีบเข้ากลางลำตัวเต็มๆ จนมันกระเด็นหงายหลังตกเตียง “น...หนูถีบพี่ ทะ ทำไมคะ…”
Let every heart prepare Him room~
“หนูก็เหี้ย!” ผมสบถ ผุดลุกขึ้นนั่ง ถูหน้าตัวเองด้วยความขนลุก ร่างเงาตะคุ่มๆ ของพระพายผงะไป มันลุกขึ้นก้าวถอยหลังพรวดจนแผนหลังแนบชิดผนังห้อง มือหนึ่งยกขึ้นปิดอกตัวเอง อีกมือชี้นิ้วสั่นๆ มาทางผมที่อยู่บนเตียง
And Heaven and nature sing~
“ฮะ!? ใครวะนั่น!”
And Heaven and nature sing~
“กูสายฟ้า!”
And Heaven, and Heaven, and nature sing~
“...”
“อีพระพาย อีหน้าสัส!” ผมตะโกนด่ามันอีกรอบ คราวนี้ได้ยินเสียงกรี๊ดพร้อมเสียงวิ่งถลาไปเปิดไฟ ทันทีที่ไฟสว่างพรึ่บ สิ่งที่ผมเห็นตรงหน้าก็ทำเอาอยากควักลูกตาตัวเองแล้วขว้างทิ้งไปให้ไกล
พระพายสวมหมวกซานต้าครอส ช่วงบนใส่เสื้อคลุมตัวยาวสีแดง แต่งขอบด้วยขนเฟอร์ปุยๆ สีขาวเหมือนชุดซานต้าคลอสเวอร์ชั่น 18+ มันเป็นเสื้อคลุมที่ไม่มีกระดุมด้านหน้า โชว์แผงอกและกล้ามหน้าท้องเต็มตา ข้างล่างสวมแค่บ็อกเซอร์สีเขียวสะท้อนแสงตัวเก่งของมันตัดกับสีแดงของชุด และอย่าให้ผมบรรยายเลยว่ากางเกงมันรัดแน่นแนบเนื้อขนาดไหน
ไอ้ชิบหาย สงสารลูกกะตาตัวเอง!
“มึงเข้ามาในห้องกูได้ไงสายฟ้า!” คราวนี้พระพายมันยกสองมือขึ้นไขว้ปิดหน้าอกตัวเอง สีหน้าหวาดผวา ดวงตาสั่นระริก พอๆ กับริมฝีปาก สองขาหนีบเข้าหากันแน่น เพลง Joy to the world ยังคงบรรเลงเป็น BGM ต่อไป “อีเหี้ย อีเพื่อนไม่จริง มึงจะลักหลับกูเหรอ!?”
“ลักหลับก็เหี้ย มึงฉุดกูก่อนนะไอ้สัส!” ผมยกนิ้วชี้หน้าด่ามัน กัดฟันกรอดๆ “ละ แล้วมึงก็ดึงกูไปกอด เอานมมึงแนบหน้ากู แถมยังกระตุกใส่ดิ๊กๆ…”
“เหี้ย…!”
“กูมั้ยที่ต้องร้องเหี้ย!” ยิ่งพูด ขนอ่อนทั่วตัวผมก็ยิ่งลุกพึ่บพั่บ ผมตัวสั่น ขยับตัวจะลุกออกจากเตียง แต่มือกลับไปโดนอะไรบางอย่างเข้าซะก่อน มันปุกปุย แต่บางส่วนก็เป็นโลหะเย็นๆ ไวกว่าความคิด ผมหยิบมันขึ้นดู นิ่งอึ้งไปนานจนพระพายกระแอม
“เอ่อ มึง...ช่วยวางมันลงได้มั้ย”
“นี่มึง…”
“บางทีรสนิยมเซ็กส์กูก็แฟนตาซีไปบ้าง แต่มึงไม่ต้องเข้าใจกูหรอก…” มันพยายามแก้ตัว ส่วนผมมองเซ็กส์ทอยแบบ...เอ่อ แบบเสียบที่ปลายเป็นหางกวางนุ่มๆ ผมเดาว่าเป็นหางกวางเพราะไอ้พระพายมันคอสเพลย์เป็นซานต้า เพราะฉะนั้นมันต้องจับเฟนแต่งตัวเป็นกวางเรนเดียร์แน่ๆ
เดี๋ยวนะ…
ผมค่อยๆ คลำบนหัวตัวเอง หยิบสิ่งที่พระพายสวมให้เพราะคิดว่าผมเป็นเฟนออกมาดู มันเป็นที่คาดผมอย่างที่คิด และใช่ มันคือที่คาดผมเขากวาง
อีเหี้ย!
“สายฟ้า วางมันลง บัตปลั๊กอันนี้กูซื้อมาแพง” พระพายพยายามต่อรอง “มันลิมิเต็ดดุ๊กดิ๊กได้ อิสัส!”
กูไม่ได้อยากรู้ฟังก์ชั่นการทำงานมันเลยอีเวรรรร!
“กูจะบอกเฟน”
“ไม่มึง มึงจะไม่บอกเฟน”
“กูจะไม่ปล่อยให้มึงจับเฟนไปแปลงเป็นเรนเดียร์ ไอ้สัส!” ผมด่ามันอีกครั้ง ขยับจะลงจากเตียง แต่มือก็ไปจับโดนซองอะไรบางอย่างเข้าให้อีกอย่าง และใช่ ผมหยิบมันขึ้นดูท่ามกลางสายตาเหมือนอยากปาดคอตัวเองตายของพระพาย “พระพายมึง…”
“หยุด อย่าด่ากู เป็นเรื่องดีปะวะที่กูยืดอกพกถุง เซฟเซ็กส์”
“แล้วทำไมต้องเป็นถุงยางเรืองแสงแบบขรุขระเป็นพิเศษ…”
“...”
“พระพาย อีสัส!”
“โอ๊ย! มึงก็เห็น กูคอสเพลย์เป็นซานต้าแล้ว พระพายน้อยของกูก็ต้องคอสเพลย์ด้วยสิวะ!” มันตะโกนตอบผมอย่างเหลืออด ผมไม่อยากถามเลยว่ามันคิดจะให้พระพายน้อยของมันคอสเป็นอะไร แต่แม่งก็เสือกอ้าปากบอกผมก่อน “วันคริสต์มาสทั้งที มีซานต้าแล้ว มีเรนเดียร์แล้ว แล้วจะขาดต้นคริสต์มาสไปได้ไงจริงปะ”
“มึงอย่าบอกนะ...”
“ใช่…”
“เหี้ย!”
“กูจะคอสฯ จู๋ตัวเองเป็นต้นคริสต์มาสเรืองแสงมันผิดเหรอวะ”
“กูจะแจ้ง! เฟนต้องรู้เรื่องนี้ไอ้เหี้ย มึงคิดจะทำจัญไรใส่น้อง!” ผมตะโกนลั่น ผุดลุกจากเตียงวิ่งไปเปิดประตูออกจากห้องมันทันทีพร้อมของกลางในมือ ส่วนไอ้พระพายก็ส่งเสียงร้องห้ามพร้อมวิ่งเข้ามาฉุดแขนผมไว้ มันถลึงตาใส่ผม
“มึงมีใบเหรอมาแจ้งกู สายฟ้ามึงหยุด! หยุดเดี๋ยวนี้! หยุดทันที! คืนของกูมา!”
“กูไม่คืน!” ผมกระชากแขนตัวเองกลับ เดินตึงๆ ไปทางบันได ให้กดลิฟต์ตอนนี้คงไม่ทันใจ ส่วนไอ้พระพายก็โวยวายล้อมหน้าล้อมหลังผมอยู่นั่น โชคดีที่วันคริสต์มาสแบบนี้คนไม่อยู่หอกันเพราะออกไปฉลอง ไม่งั้นคงมีคนเปิดห้องออกมาด่าหัวพวกผมสองคนแล้วแน่ๆ “กูทำใจเห็นมึงทำกับเฟนแบบนั้นไม่ได้ กูต้องทำอะไรสักอย่าง!”
“มึงจะทำอะไรก็ได้ แต่มึงฟ้องเฟนไม่ได้”
“ปล่อยกูเลยพระพาย ไม่ต้องมารั้ง ไม่ต้องมาบีบน้ำตา”
“นี่กูขอร้องมึงดีๆ แล้วนะ มึงอย่าให้กูต้องร้ายนะ!”
“มึงจะทำอะไรกู”
“หึ! กูจะทำอะไรมึงงั้นเหรอ?” มันมองหน้าผม หัวเราะหึๆ อย่างย่ามใจ “กูจะเชียร์เผด็จกา…”
“ไปตาย!”
พลั่ก!
ยังไม่ทันที่พระพายจะพูดจบ ผมก็เลือดขึ้นหน้าเมื่อได้ยินคีย์เวิร์ดต้องห้าม ง้างเท้ายันมันเต็มแรงจนลืมไปว่าพวกเราอยู่ตรงบันได ไอ้พระพายมันเสียหลักจากแรงยัน ก้าวถอยหลังเซแถ่ดๆ ไปสองสามก้าวก่อนจะ...
ขลุกขลักๆ ตึงๆๆ
ป๊อก!
“อ่อก!”
ผมเบิกตามองภาพตรงหน้า พระพายกลิ้งตกบันไดลงไปนอนแบ็บกับชานพัก เพลง Joy to the world ดังลอดจากห้องพระพายออกมาข้างนอก บรรยากาศฟรุ้งฟริ้งกรุ่นกลิ่นวันคริสต์มาสขัดกับภาพเพื่อนผมที่ชักแหง่กๆ อยู่ตรงหน้า
ผมได้สติ แหกปากขอความช่วยเหลือเสียงดังลั่นหอ
“ไอ้รัญ! ไอ้รัญญญ!! ลงมาด่วนเลย!! พระพายตกบันไดดดดดดด๊!!!”
[ดารัญ]
“ไอ้รัญ! ไอ้รัญญญ!! ลงมาด่วนเลย!! พระพายตกบันไดดดดดดด๊!!!”
เสียงตะโกนโหวกเหวกดังขึ้นมาจากชั้นล่างทำให้คิ้วผมกระตุก ผมพยายามทำเมิน แต่เสียงของสายฟ้าก็ดังขึ้นเรื่อยๆ แถมไม่มีท่าจะหยุดง่ายๆ ผมหลับตาลง ขมวดคิ้วแน่น ขบฟันสะกดกั้นอารมณ์ในใจ คว้าหมอนมาหนึ่งใบ ยกขึ้นกดหน้าตัวเองแล้วแหกปากตะโกนอัดหมอนระบายอารมณ์ที่สะสมอยู่ข้างในจนรู้สึกดีกว่าเดิมถึงเงยหน้าขึ้น ลุกจากเตียงเพื่อไปจัดการเคลียร์เรื่องชิบหายวายป่วงที่เพื่อนเวรทั้งสองทำเอาไว้
ไม่รู้ทำเวรทำกรรมอะไรไว้ถึงต้องคอยมาตามเช็ดขี้เช็ดเยี่ยวไอ้พวกนี้
คบเพื่อนผิดคิดจนตัวตายจริงๆ
หลุมของเรา @MysecretworldFF
สมน้ำหน้า จะจับเราแต่งเป็นเรนเดียร์ ตัวเองได้แต่งเป็นมัมมี่พันผ้าไปทั้งตัวเลย แต่แอบสงสารนิดหน่อย ขาเดี้ยงจนต้องเข้าเฝือกเลยแฮะ ฮือออ โอ๋นะพี่พระพาย เป็นคุณมัมมี่แทนคุณซานต้าไปสักพักแล้วกัน
เทพท้อกับประชาธิปไตยที่หายไป @LostDemocracyM44
น่ากลัวว่างูเห่าแปรพรรคก็ไอ้เพื่อนจัญรี้จัญไรของกูนี่แหละ ภาพติดตาชิบหาย ถ้ากูจับไข้จนหายไม่ทันไปวิ่งไล่ลุงจะทำยังไง มึงจะรับผิดชอบกูมั้ยไอ้หัวขวด!
รีวิวครอบจักรวาล แคปทวิตคิด 500 นะครับ @Daran_Review
ใครมีปัญหาเรื่องเพื่อน อยากเลิกคบแต่ไม่รู้จะเลิกยังไง รอสักพักนะครับ ผมกำลังหาทางอยู่ ถ้าได้วิธีเฟดตัวดีๆ เมื่อไหร่จะมารีวิวให้ลองเอาไปใช้กันดู
หลุมหลบเมีย @Papai_naverdie
ขาเดี้ยงแต่พระพายน้อยยังไม่เดี้ยง ไหนๆ ก็มาตีมมัมมี่แล้ว พี่กดสั่งชุดคอสเพลย์คลีโอพัตราให้หนูแทนแล้วนะคะคนดี เพราะพี่มีความฝัน และพี่จะทำมัน จัม!
-------------------
ใครจะให้อิพี่ พพ มันสมหวังได้ขี่น้องเฟนง่ายๆ กันอะ 555555 แต่ไม่ค่ะ นางก็ไม่สำนึกหรอก
เนื่องในวันคริสต์มาสเลยแวบมาเขียนตอนพิเศษให้อ่านกันสั้นๆ ค่ะ คิดถึงเรื่องนี้มาก หวังว่าทุกคนจะชอบนะคะ
#เพื่อนกล่อมนอน
เริ่มหัวข้อโดย: tasteurr ที่ 25-12-2019 22:09:54
สงสารพี่สายฟ้าคงขมคอและหลอนติดตาไปอีกนาน สู้ๆนะคะ
ส่วนพี่รัญอยากจะแนะนำให้พี่ไปบวชแต่นึกขึ้นมาได้ว่าพี่บวชแล้วนี่นา งั้นพี่ก็สู้ๆด้วยนะคะ อาจจะมีสักวันที่พี่พระพายกับพี่สายฟ้าใจดีปล่อยพี่ไป :laugh:
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะคะ สนุกมากๆเลย merry christmas and happy new year ค่ะ
:mc3:
เริ่มหัวข้อโดย: Rumraisin ที่ 25-12-2019 22:23:23
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 25-12-2019 22:53:56
เริ่มหัวข้อโดย: skies ที่ 26-12-2019 07:44:46
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 26-12-2019 09:02:27
เริ่มหัวข้อโดย: Areya ที่ 26-12-2019 21:32:36
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 26-12-2019 22:14:15
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 26-12-2019 22:29:45
เริ่มหัวข้อโดย: piakunaa ที่ 27-12-2019 13:25:21
เริ่มหัวข้อโดย: piakunaa ที่ 27-12-2019 13:58:16
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 28-12-2019 19:06:13
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 28-12-2019 22:22:42
เริ่มหัวข้อโดย: mareeyah ที่ 04-01-2020 20:10:23
เริ่มหัวข้อโดย: OmleteO. ที่ 11-01-2020 13:03:51
สนุกดีค่า ตลกพระพายหลอกน้องงงงง หากินกับความซื่อของน้องสุดดดดดด 55 น่ารักดีค่า
เริ่มหัวข้อโดย: mellowshroom ที่ 31-01-2020 07:53:07
Sent from my iPhone using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: AgotoZ ที่ 24-02-2020 21:50:37
เริ่มหัวข้อโดย: hardened-boy ที่ 14-03-2020 16:17:46
เริ่มหัวข้อโดย: nOn†ღ ที่ 15-04-2020 09:57:57