8
ถ้ารู้ว่ามันดีขนาดนี้ เขาทำไปตั้งนานแล้ว
เป็นไปตามคาด….วันนี้ภัทรตื่นขึ้นมาพร้อมกับปวดเนื้อปวดตัว ตัวร้อนรุม ๆ คล้ายจะเป็นไข้ หลังเมื่อคืนเขาเพิ่งรบราเรื่องบนเตียงกับคุณภาสกรไป ในตอนนี้ภัทรอยู่ในสภาพเปลือยเปล่า มีเพียงกางเกงชั้นในตัวบางเท่านั้นที่ปกปิดช่วงล่างเอาไว้
ภัทรค่อย ๆ ลุกขึ้นพร้อมกับคลึงข้างขมับที่กำลังปวดตึบ ๆ ไปด้วย ก่อนที่จะยกแขนของคุณภาสกรที่กำลังวางพาดอยู่กลางลำตัวออกแล้วลุกขึ้นไปปลุกนาฬิกาอย่างทุลักทุเล
“ภัทร….คุณควรจะนอนพักสักวัน” หลังรู้สึกว่าคนข้างกายเขยิบตัว คุณภาสกรก็เรียกหาภัทร พลางเอามือคลำข้างตัวสะเปะสะปะไปตามพื้นที่ว่างที่ภัทรฝากความอุ่นไว้ตลอดทั้งคืน
“ไม่เป็นไรครับ ผมไปทำงานไหว” ภัทรว่าอย่างดื้อรื้น เขาไม่พูดเปล่า แต่ภัทรยังลุกขึ้น คว้าผ้าเช็ดตัว หมายจะเข้าห้องน้ำเพื่อทำกิจวัตรประจำวันอย่างเช่นในทุกวัน
เป็นครั้งแรกที่ภัทรรู้สึกว่าการเดินเหินเป็นเรื่องที่ยากลำบากสำหรับเขา เพราะท่าเดินที่ดูผิดแปลกไป ทำให้ภัทรก้มมองขาและสภาพส่วนล่างของตัวเอง ทันทีที่เห็นเขาทั้งตลกและสงสารตัวเองไปในเวลาเดียวกัน สงสัยเมื่อคืนเราเล่นกันเยอะไปแล้ว ตื่นมาภัทรถึงได้เดินขากางเช่นนี้ แต่ถึงท่าทางในตอนนี้มันจะตลกเพียงไร ภัทรก็ต้องยอมรับว่ายังแอบเจ็บอยู่ไม่น้อยและรู้สึกวูบอยู่ตลอดเวลา
“ภัทร….”
ก่อนที่ภัทรจะก้าวเท้าเข้าห้องน้ำ คุณภาสกรก็เรียกชื่อภัทรอีกครั้ง ทำให้เจ้าของชื่อหันไปมองคนเรียกที่นั่งอยู่บนเตียง ภัทรมองหน้าคุณอาทิตย์พลางเลิกคิ้วสูงเชิงถามว่าอีกฝ่ายเรียกชื่อทำไม แต่คุณเขากลับมองหน้าภัทรนิ่ง ๆ
สภาพของคุณภาสกรในตอนนี้ อีกฝ่ายก็ดูไม่จืดเหมือนอย่างภัทร สภาพเราต่างฝ่ายต่างเหมือนเพิ่งผ่านสมรรบมา ผมเผ้าชี้ฟู หน้าตามองปราดเดียวก็รู้ว่าพักผ่อนน้อย แต่ถึงอย่างนั้นคุณเขาก็ยังดูดีในสายตาภัทรเสมอ
ผมเผ้ายุ่ง ๆ บวกกับหน้าตาหล่อ รวมถึงท่อนบนที่เปลือยเปล่า อุดมไปด้วยมัดกล้ามบ่งบอกถึงความมีสุขภาพดี มีเพียงแค่ผ้าห่มผืนหนาที่ปกปิดร่างกายท่อนล่างของคุณเขาเอาไว้ ทำให้อีกฝ่ายดูเหมือนกำลังถ่ายแบบคอนเซ็ปต์ตื่นขึ้นมาก็หล่อเลยอะไรเถือกนั้น สงสัยนี่ต้องเป็นความภาคภูมิใจของภัทรแล้วที่ได้ครอบครองผู้ชายหล่อ ๆ ไว้ตลอดทั้งคืน
“มีอะไรครับ” เมื่อเห็นว่าคุณเขายังเงียบ สุดท้ายภัทรก็ต้องเปิดฝ่ายเปิดปากถามก่อน
“วันนี้คุณต้องลา” คุณภาสกรว่าเสียงเข้มคล้ายจะยื่นคำขาดให้กัน “ส่วนเรื่องใบลา เดี๋ยวผมจะให้เลขาจัดการให้”
“ไม่เอาครับคุณอาทิตย์ ผมไปทำงานได้” ภัทรยังยืนยันคำเดิม ก่อนจะยิ้มออกมารู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก หลังคุณเขาแสดงความเป็นห่วงเป็นใยต่อกัน
“ทำไมคุณดื้อ”
“ไม่ได้ดื้อนะครับ แต่ผมรู้ว่าตัวเองไหวเลยอยากไปทำงาน เก็บโควตาไว้ลาพักร้อนช่วงปลายปีดีกว่า” ภัทรว่า เขาเดินออกไปหาคุณภาสกรที่เตียง ก่อนจะจุ๊บริมฝีปากของคุณเขาด้วยความเอ็นดู
“…..”
“….เถอะนะครับ เอางี้แล้วกัน ถ้าผมรู้ว่าตัวเองไม่ไหว ผมจะรีบโทรคุณโอเคไหมครับ?” ภัทรยื่นข้อตกลง นั่นทำให้คุณภาสกรมีท่าทีน้อยลงเล็กน้อย
“คุณพูดแล้วนะ เฮ้อ….ผมไม่ได้อยากเว่อร์หรอก แต่เมื่อคืนเราหนักกันทั้งคู่ผมเป็นห่วงคุณนะ รู้ใช่ไหม?” คุณภาสกรว่า ก่อนจะดึงภัทรเข้าไปหอมแก้มและซุกไซ้ซอกคอสูดดมกลิ่นหอมจาง ๆ ที่ยังติดผิวอยู่
“ผมรู้ครับ…ผมรู้ว่าคุณเป็นห่วงผม ถ้าผมไม่โอเค ผมจะรีบโทรหาคุณทันทีนะครับ” ภัทรพูดเสียงอู้อี้ ปล่อยให้คุณเขาคลอเคลียซุกไซ้ตามซอกคอตัวเองตามอำเภอใจ เขารู้สึกชอบอะไรแบบนี้อย่างบอกไม่ถูก มันเหมือนภัทรไม่ได้ถูกทิ้งขว้าง หลังให้สิ่งที่คุณเขาปรารถนามาโดยตลอด เขารู้สึกดีกว่าการหลังจากเสร็จกิจแล้วแยกย้ายกันไป
“ผมไปอาบน้ำก่อนนะครับ เดี๋ยวจะไปทำงานสาย” ภัทรว่าเสียงสั่นพร้อมกับดันหนน้าคุณภาสกรเอาไว้ หลังรู้สึกว่าทุกอย่างกำลังจะเถิดเลยอีกครั้ง หากเขาไม่คิดจะหยุดยั้งการกระทำของคุณเขาในตอนนี้ ยิ่งเราอยู่ในสภาพเกือบจะเปลือยเปล่ากันทั้งคู่ ความรู้สึกมันยิ่งไวมากกว่าปกติ
“ภัทร…..” จังหวะที่ภัทรจะเข้าห้องน้ำเป็นหนที่สอง คุณภาสกรก็รั้งเขาไว้ด้วยชื่ออีกครั้ง
“ครับ?”
“วันนี้ให้ผมไปส่งคุณ…..”
“……”
“สักสามร้อยเมตรก่อนถึงบริษัทก็ได้….นะครับ” คุณภาสกรว่าต่อ คงกลัวว่าภัทรจะปฏิเสธอีกเช่น ถึงได้พูดด้วยน้ำเสียงเชิงอ้อนกันเท่านั้นยังไม่พอ คุณเขายังสบตาภัทรอย่างเว้าวอนอีก ทำเอาเขาถึงกับฉีกยิ้มกว้าง รู้สึกดียิ่งกว่าเดิม
“ตามใจคุณครับ” ภัทรว่า เขยิบตาให้คุณเขาหนึ่งทีก่อนปิดประตูห้องน้ำ
หลังมาถึงบริษัทภัทรก็เดินมาประจำแผนกตัวเองด้วยหน้ายิ้มระรื่น เพราะอารมณ์ดีมากเป็นพิเศษ เขาจึงเดินผิวปากระหว่างเดินมาถึงแผนกด้วย ท่าเดินแปลก ๆ ของภัทรยังคงเป็นอยู่ มันดีขึ้นกว่าตอนที่เขาเพิ่งตื่น แต่ก็ยังดูผิดแปลกอยู่ดี ภาวนาว่าอย่าให้ใครสังเกตมันก็พอ
ความอารมณ์ดีอย่างไม่มีที่มาที่ไปของภัทร ต่างสร้างความแปลกใจให้กับเหล่าพี่พนักงานในแผนกเดียว อดใจอยากรู้ไม่ไหว แต่พอถามถึงสาเหตุอะไรที่ทำให้เจ้าตัวยิ้มหน้าบานเช่นนี้ น้องเล็กประจำแผนกก็กลับอุบอิบไม่ยอมบอกเหตุผล
“นี่ทุกคน! วันนี้คุณภาสกรกับเลขาเข้าจะมาเดินตรวจแผนกนะ เตรียมแฟ้มงานไว้ให้เจ้านายตรวจด้วย เผื่อคุณภาสกรเขาอยากตรวจสอบ”
ในช่วงสองชั่วโมงก่อนพักเที่ยง จู่ ๆ พี่ชาติผู้เป็นหัวหน้าแผนกก็เรียกประชุมด่วน หลังได้รับสารจากเลขาของผู้เป็นเจ้านายว่าวันนี้จะมีการเดินตรวจเยี่ยมพนักงานตามแผนกต่าง ๆ
“ครับ?” ภัทรอุทานมายังงุนงง ทำไมไม่เห็นเคยแจ้งมาก่อนเลย ไม่มีใครเคยพูดถึงด้วย เขาเพิ่งรู้ว่ามีตรวจเยี่ยมแผนกด้วย
“อะไรภัทร? มันกะทันหันใช่ไหมล่ะ เนี่ย….พี่ก็เพิ่งรู้เหมือนกัน เลขาคุณภาสกรเขาเพิ่งแจ้งมาครึ่งชั่วโมงก่อนนี่เอง” พี่ชาติว่าพร้อมกับถอนหายใจออกมา
“สงสัยคุณภาสกรคงไม่อยากแจ้งตั้งแต่แรกนั่นแหละ ประกาศวันที่จะตรวจนี่แหละ ป้องกันพวกผักชีโรยหน้า” พี่นัทออกความเห็น
“คงงั้นมั้ง เอาล่ะทุกคนอย่าลืมแฟ้มงานไว้ให้คุณภาสกรล่ะ”
“ครับ/ค่า”
หลังพี่ ๆ ในแผนกทยอยสลายตัว เดินกลับไปยังโต๊ะที่ทำงานของตัวเองแล้ว ภัทรจึงแอบเอาโทรศพท์ยังมาส่งข้อความหาคุณภาสกรในทันที
“วันนี้จะมาเดินตรวจแผนก ทำไมไม่เห็นบอกกันเลยล่ะครับ?”
“สุ่มวันเอาครับ วันนี้ว่างเลยตัดสินใจวันนี้เลย”
“น่าจะบอกผมสักนิด”
“ถ้าบอกก่อน จะตื่นเต้นได้ไง คุณทำงานไม่เสร็จเหรอ?”
“บอกก่อนนะ เรื่องงานผมไม่ใจดีเหมือนกับเรื่องบนเตียงหรอกนะครับ”
“ไม่มีงานค้างครับ มาตรวจตอนนี้ได้เลย”
ภัทรท้าทายคุณเขา ก่อนจะพิมพ์ตอบประโยคถัดมาอย่างรวดเร็ว หลังจากส่งไปและคุณเขาเปิดอ่านทั้งหมดเรียบร้อยแล้ว ภัทรก็รู้สึกหน้าร้อนผ่าวทั้ง ๆ ที่นี่ไม่ใช่ฤดูร้อน
“คุณอาทิตย์อย่ามาพูดเลยครับ เรื่องบนเตียงคุณก็ไม่ใจดีกับผมเหมือนกันแหละน่า”
“:D”
เพราะความสัมพันธ์ของเรายังคงเป็นความลับ ไม่ใช่ช่วงเวลาที่ดีหากคิดจะเปิดเผยตอนนี้ ทำให้ทุกคนที่เราสนทนากัน ภัทรต้องระวังข้างหลังเสมอ หากว่านี่เรียกว่าการระแวงก็คงไม่ผิดอะไร เนื่องด้วยภัทรไม่มีงานค้างและคุณภาสกรก็ว่าง เตรียมจะลงมาตรวจพนักงานอย่างเดียว ทำให้เรามีเวลามากพอที่จะแช็ตกัน
จากตอนแรกที่คุยกันเรื่องงาน คุณภาสกรถามไถ่ถึงร่างกายว่าภัทรเป็นอย่างไรบ้าง ก็เริ่มเปลี่ยนเป็นบทสนทนาอีกแทน ซึ่งมาจบกันที่การคุยแบบ Dirty talk อีกครั้ง….
ภัทรตื่นเต้นปนลุ้นระทึกที่มาคุยเรื่องใต้สะดือในที่ทำงานเช่นนี้ แต่ก็ต้องยอมรับว่ามันสนุกดี ใครจะคิดเล่าว่าคนที่มีตำแหน่งใหญ่โตในบริษัท จะมาคุยเรื่องทำนองนี้กับพนักงานน้องใหม่ประจำแผนกอย่างภัทร
เพราะเราไม่มีอะไรที่เรียกว่าความลับต่อกันแล้ว ต่างคนต่างรู้จักมุมมืดส่วนหนึ่งของตัวเอง เราต่างเปิดเผยตัวจริงกันทั้งคู่ ทำให้การพูดคุยเชิงทำนองนี้ มันไม่เหมือนกับตอนที่ภัทรคุยกับคุณภาสกรในนามของคุณพี
ภัทรเลียริมฝีปาก ดวงตาของเขาจดจ้องอยู่แค่ช่องแช็ตของคุณภาสกรอย่างลุ้นระทึกว่าคุณเขาจะตอบกลับมาด้วยประโยครูปแบบไหนกันแน่ หลังภัทรนึกสนุก เพิ่งส่งรูปถ่ายท่านั่งมุมต่ำไปให้คุณเขาดู
หากว่ากันตามจริงผู้ชายนั่งทำงาน มันไม่ใช่ท่านั่งพิเศษชวนให้คิดอย่างว่าหรอก แต่สำหรับภัทรถ่ายส่งแบบนั้นไปให้คุณเขา มันธรรมดาเกินไป ภัทรจึงจัดการท่าทางใหม่นั่งอ้าขาเล็กน้อย ตั้งกล้องถ่ายรูปจากใต้โต๊ะ ใช้เวลาจับภาพในระยะเวลาอันสั้น เพื่อป้องกันมีคนจับได้
คุณภาสกรเงียบหายไปเกือบสิบนาที ก่อนจะตอบกลับมาที่ทำให้ภัทรถึงกับยิ้มกริ่ม แม้เมื่อคืนมันจะค่อนข้างหนัก แต่ภัทรไม่เข็ดหรอก เพราะยังอยากได้อีกซ้ำ ๆ
“มาเจอผมที่ห้องน้ำชาย ชั้นสิบห้า”
จากคำอธิบายของพี่ชาติ ภัทรจึงคำนวณเวลาว่าเขายังพอมีเวลาว่างประมาณครึ่งชั่วโมง หลังจากอ่านข้อความสุดท้ายจากคุณภาสกรเสร็จ ภัทรก็รีบเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกง ทำทีจะไปเข้าห้องน้ำตามปกติ แต่หนนี้เขาไปเข้าห้องน้ำไกลกว่าทุกครั้ง
ถึงจะทำงานที่นี่มาได้พักใหญ่ ๆ แล้ว แต่ภัทรยังไม่ค่อยคุ้นชินอยู่ดี บางชั้นเขาก็ไม่เคยขึ้นมา อย่างเช่นชั้นสิบห้า ภัทรเคยมาที่นี่ครั้งแรกและครั้งล่าสุดก็ตอนที่คุณภาสกรเรียกพบเขา คุยเรื่องรูปหลุดที่เคยทำพิษให้ภัทรกินไม่ได้นอนไม่หลับอยู่หลายคืน
ครั้งนั้นเขาเครียดมากจนไม่ทันได้สังเกตอะไร คราวนี้มีโอกาสได้ขึ้นมาอีกครั้ง เพราะคุณภาสกรเรียกหาและนัดเจอกันที่ห้องน้ำชาย ภัทรจึงถือโอกาสสำรวจมอง ๆ รอบชั้นทำงานของคณะผู้บริหาร สิ่งแรกที่ภัทรสังเกตเห็นความแตกต่างก็คือที่นี่ค่อนข้างเงียบสงบ ไม่วุ่นวายเหมือนชั้นที่มีเหล่าพนักงานตามแผนกต่าง ๆ คอยเดินประสานงานกันตลอดทั้งวัน
ภัทรเลิกสนใจสิ่งรอบตัว หลังตระหนักได้ว่าหายังชักช้า อะไรที่น่าจะทันก็อาจไม่ทัน เมื่อคิดได้เช่นนั้น เขาจึงเดินลัดเลาะไปตามทางที่มีป้ายแจ้งว่าห้องน้ำไปทางไหนเป็นระยะ ๆ และเมื่อเห็นทางเข้าห้องน้ำชายแล้ว ภัทรจึงไม่รีรอ เขาจัดเนคไท ขยับปกเสื้ออยู่ครู่หนึ่งแล้วรีบเดินเข้าไป
ในตอนแรกภัทรคิดว่าตัวเองจะเป็นฝ่ายต้องรอคุณภาสกรที่ห้องน้ำ แต่พอเขาเดินเข้าไปแล้ว ภัทรก็เห็นคุณเขากำลังทำท่าล้างมืออยู่ที่ซิงค์ จังหวะเดียวกันนั้นคุณภาสกรก็เงยขึ้นมามองภัทร เราสบตากันผ่านกระจก วินาทีนั้น...ภัทรก็เกิดอาการเงอะงะทำตัวไม่ถูก เขายิ้มเล็กน้อยอย่างไม่สามารถเก็บอาการได้
เพราะรู้ ๆ กันว่านี่ไม่ใช่ความบังเอิญ ก่อนที่ภัทรจะเป็นฝ่ายเดินเข้าไปในห้องน้ำขนาดย่อย ที่มีไว้สำหรับถ่ายหนักและคุณภาสกรก็เดินตามเข้ามาติด ๆ พร้อมกับลงกลอนประตูเสร็จสรรพ
เพียะ!
“อ๊ะ! คุณอาทิตย์....”
“จะฆ่าผมให้ได้หรือไงภัทร”
“ผมทำอะไรผิดกัน” ภัทรเอ่ยถามคุณภาสกรเสียงอ่อน พลางใช้มือถูสะโพกตัวเองไปด้วย เพราะทันทีที่เข้ามาถูกคุณเขาตีอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ทั้งเจ็บทั้งตกใจ
“ถ่ายรูปแบบนั้นส่งมาให้ผมคิดอะไรอยู่” คุณภาสกรว่า
“ทำไมครับ?”
“.......”
“ผมถ่ายไปแล้วคุณอาทิตย์เห็นแล้วเกิดอารมณ์ใช่ไหมครับ คุณเลยหงุดหงิด” พอเดาสาเหตุคร่าว ๆ ได้ว่าทำไมคุณภาสกรถึงตีสะโพก ภัทรก็เกิดความกล้าย้อนถามกลับ เขาอมยิ้มเล็กน้อย เมื่อคุณภาสกรยังคงนิ่ง สงสัยข้อสันนิษฐานของภัทรคงเป็นความจริง
“ผมจะลงโทษคุณ”
“ได้ไงครับ คุณอาทิตย์อ่านแช็ตเลยนะ ใครกันแน่ที่เริ่มก่อน” ภัทรว่า หลังคุณภาสกรปิดฝาโถส้วม นั่งลงแล้ว ภัทรก็ทิ้งตัวลงนั่งตักคุณเขาโดยหันหน้าเข้าหากัน พร้อมคล้องคอแกร่งอย่างรู้หน้าที่
พออยู่ในรูปแบบความสัมพันธ์ลับ ๆ ในสถานที่ลับ ๆ อะไรก็ดูน่าตื่นเต้นไปเสียหมด แม้กระทั่งการจูบ เราจูบกันหลายครั้งหลายครา ถึงเนื้อถึงตัวกันก็บ่อย แต่ครั้งนี้ภัทรกลับรู้สึกใจเต้นแรงลุ้นระทึกยิ่งกว่าทุกครั้ง
พอถึงตอนนี้ภัทรก็พอเข้าใจแล้วว่าทำไมคุณเขาถึงเรียกให้เขามาที่นี่ ห้องน้ำชั้นอื่นอาจมีพนักงานจะแวะเวียนเข้ามาห้องน้ำบ่อย แต่ชั้นสิบห้ากลับไม่ใช่เช่นนั้น มันเงียบสงบมาก....จนทำให้เรากล้าที่ทำอะไรที่คนอื่นไม่กล้าทำ
“คุณอาทิตย์ครับ...ตอนบ่ายผมยังต้องทำงานต่อ”
“......”
“อย่าทำให้เสื้อผ้าผมยับนะ”
เพราะครึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้มันดีมาก พอกลับมาถึงแผนกภัทรจึงไม่สามารถหุบยิ้มได้ เขาพยายามเก็บอาการให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพื่อไม่ให้ใครสงสัยว่าทำไมการไปห้องน้ำของภัทรครั้งนี้ ถึงได้รับรอยยิ้มกลับมา ภัทรพยายามแล้วจริง ๆ แต่ก็มิวายยังมีคนจับได้อยู่ดีและคน ๆ นั้นก็ไม่ใช่คนไกลที่ไหน
“วันนี้ยิ้มตั้งแต่เช้าเลย ไปเข้าห้องน้ำกลับมาก็ยังยิ้มอีก ไปเข้าห้องน้ำจริงใช่ไหมเนี่ย” พี่นัทเอ่ยถามพร้อมกับหรี่ตาทำท่าจะจับผิด แต่ภัทรรู้ว่าอีกฝ่ายก็แค่ทำท่าแซวเล่นเท่านั้น ตอนแรกเกือบจะเก็บอาการได้แล้วเชียว แต่พอถูกแซว ภัทรก็ถึงกับหลุดหัวเราะออกมา เสียงครางต่ำของคุณเขาที่คอยเคลียอยู่ข้างหู ยังตราตรึงอยู่ในความจำภัทรจนถึงตอนนี้
“ไปเข้าจริงสิครับ จะโกหกทำไม” ภัทรว่า
ภัทรไม่ได้โกหก เขาไปเข้าห้องน้ำจริง ๆ เพียงแค่ว่าไม่ได้ไปถ่ายหนัก ถ่ายเบาหรือไปล้างมืออย่างที่คนทั่วไปทำ แต่แวะไปออกกำลังกายนิดหน่อย ๆ ตามประสาคนเริ่มอยากดูแลสุขภาพบ้างเป็นบ้างครั้ง
“แต่เหงื่อออกเยอะเชียว ห้องน้ำมันร้อนเหรอจ๊ะ” ทันทีที่ถูกท้วงเช่นนั้น ภัทรรีบแตะตามกรอบหน้าทันที เมื่อรู้สึกว่าตัวเองเผลอทิ้งหลักฐานเอาไว้ พอตระหนักได้ว่าตามกรอบหน้าตัวเองเต็มไปด้วยเหงื่อ ภัทรก็รีบคว้าทิชชูมาซับมันออก เพื่อทำลายหลักฐานทันที
“ใช่ครับ” คราวนี้ภัทรตอบเสียงแผ่ว ดูไม่มั่นใจเหมือนอย่างทุกที
หากว่ากันตามจริงในห้องน้ำชั้นสิบหน้าไม่ค่อยร้อนเท่าไร อากาศค่อนข้างปลอดโปร่ง แต่ที่ภัทรเหงื่อออกเช่นนี้ ก็เพราะว่า มีช่วงหนึ่งที่มีคนเข้าห้องน้ำพอดีและจังหวะนั้นพวกเขาก็กำลังถึงพริกถึงขิง เร่งเดินหน้าสุดกำลัง แต่พอมีคนเข้ามา ทุกอย่างก็ถูกหยุดไปครู่หนึ่ง มันค้าง ๆ คา ๆ ไม่เสร็จสักที กว่าผู้ใช้ห้องน้ำรายนั้นจะออกไปให้ เราสองคนก็เกือบแย่
“ไปเข้าห้องน้ำจริง ๆ นะครับ“
“แหม่...จ้ะ ๆ เข้าห้องน้ำก็เข้าห้องน้ำ ว่าแต่เราแฟ้มเตรียมเสร็จแล้วเหรอ”
“เรียบร้อยหมดแล้วครับ พร้อมให้ตรวจแล้ว” ภัทรลอบถอนหายใจเล็กน้อย หลังรุ่นพี่ประจำแผนกเปลี่ยนเรื่องคุยเป็นหัวข้ออื่น
“เร็วมากกก ไม่ได้การล่ะพี่ต้องเร่งมือ เดี๋ยวไม่ทัน” พี่นัทอยู่คุยกับภัทรได้ไม่นาน เธอก็ทำท่าวี๊ดว้าย หมุนเก้าอี้กลับไปรับผิดชอบงานในส่วนของตัวเองต่อ
การเดินตรวจเยี่ยมแผนกครัง้นี้ไม่ได้มีขึ้นเพื่อพบปะกับผู้บริหารแล้วจบไป แต่มันมีผลต่อเงินเดือนและการพิจารณาการเลื่อนตำแหน่งด้วย ทำให้เหล่าพนักงงาน มนุษย์เงินเดือนที่ต้องการความก้าวหน้า ไม่สามารถมองผ่านไปได้
เพราะบรรยากาศรอบตัวค่อนข้างกดดัน ภัทรที่ยังไม่เคยมีประสบการณ์ในด้านนี้ จึงแอบกดดันไปด้วย ภัทรเจอแต่คุณเขาแค่ตอนนอกเวลางานเท่านั้น จึงไม่รู้ว่าคุณภาสกรในโหมดเจ้านายจะดุแค่ไหน ลึก ๆ ก็ยังแอบกังวล กลัวว่าคุณภาสกรจะแกล้งถามเขาต่อหน้าพี่ ๆ ในแผนกด้วย
“ยืนหน้าเครียดเชียว ไม่ต้องเครียดนะ คุณภาสกรเขาก็แค่ถามแหละ ถ้าเขาอยากจะถาม” พี่นัทที่เห็นว่าภัทรยิ้มไม่ออกอีกต่อไป รีบเอ่ยปลอบใหญ่พร้อมกับตบบ่าภัทรปุ ๆ เพื่อให้กำลังใจ เมื่อใกล้ถึงเวลาที่คุณภาสกรจะเวียนมาตรวจเยี่ยมแผนกที่ภัทรประจำอยู่แล้ว
“คุณภาสกรเขาไม่ดุใช่ไหมครับ” ภัทรถามรุ่นพี่ที่อยู่มาก่อนด้วยน้ำเสียงกังวล อาการต่างจากหนึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้ลิบลับ
“ไม่เลยจ้ะ เราเคยคุณภาสกรตอนอยู่ในห้องประชุมแล้วนี่ เขาเป็นแบบนั้นแหละ”
พี่นัทโกหก!
.ใครว่าคุณภาสกรในโหมดทำงานไม่ดุ ภัทรจะโกรธให้เลย เพราะเขาเห็นคุณภาสกรหน้าบึ้งมาตั้งแต่ไกล ใบหน้าหล่อ ๆ ของคุณเขาไม่มีรอยยิ้มประดับบนหน้าเลยสักนิด ดูไม่เหมือนคนขี้เล่นตอนที่อยู่กับภัทรบนเตียงเลยด้วยซ้ำ ทำเอาคนที่เคยว่าคุณภาสกรใจดีแค่ไหนแอบใจเสียเบา ๆ
ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไรที่การแสร้งทำเหมือนไม่รู้จักกัน เป็นเรื่องท้าทายสำหรับเรา...
เพราะเราอยู่ต่อหน้าทุกคนจึงเก็บอาการ มีหลายสายตาจับจ้องเราทั้งคู่เอาไว้ ภัทรจึงห้ามแสดงออกนอกหน้านอกตาว่ารู้จักกันเด็ดขาด
แม้คุณภาสกรจะไม่ได้เอ่ยปากหรือพูดถึงเรื่องนี้ ภัทรก็รู้หน้าที่นี้ดี อีกอย่างหนึ่งเขาไม่ปรารถนาที่จะให้คุณภาสกรมีเป็นหัวข้อให้พูดถึง นินทาหรืออะไรก็ตามที่เรียกว่าเรื่องส่วนตัวด้วย ภัทรไม่อยากให้คุณเขาตกเป็นขี้ปากของใคร
“......” ภัทรเม้มปากเล็กน้อย เมื่อคุณภาสกรใกล้เดินมาถึงที่โต๊ะที่ภัทรประจำอยู่ทุกขณะ เขาเลือกที่จะมองพื้นเพื่อเลี่ยงที่จะเงยหน้าขึ้นเพื่อสบตากับคุณเขา เพราะกลัวว่าตัวเองจะเก็บอาการไม่อยู่
ไม่รู้คนอื่นจะรู้สึกเหมือนกันหรือเปล่า แต่ภัทรคิดว่าระหว่างคนที่ไม่ได้คิดอะไรกับเจ้านายและคนที่มีเบื้องหลังกับเจ้านาย คนจะสามารถแยกมันได้ เพียงแค่อาศัยการมองและใช้ความสัญชาตญาณ ภัทรคิดว่ามันน่าจะมีรังสีบางอย่างแผ่ออกมารอบตัวให้คนอื่นสามารถจับสังเกตได้
คุณภาสกรไม่ได้เอ่ยถามหรือหยิบแฟ้มงานของภัทรขึ้นไปดูอย่างที่เขากังวล อีกฝ่ายแค่เดินผ่านไปเท่านั้น ภัทรคิดว่าคุณภาสกรเองก็แสดงละครได้ดี เป็นนักแสดงที่สมบทบาท เพราะอีกฝ่ายไม่ได้ปฏิบัติตัวให้ดูน่าสงสัยเลยแม้แต่นิด แต่จังหวะที่คุณเขาใกล้พ้นบริเวณโต๊ะทำงานภัทรไปแล้ว จู่ ๆ คุณภาสกรก็หยุดเดินแล้วหันมามองเขา
“นายน่ะ ชื่ออะไรนะ?” คุณเขาถามชื่อภัทร
“ช—ชื่อธนภัทรครับ” ภัทรที่ไม่คิดว่าคุณภาสกรจะหันมาถามชื่อตัวเอง จึงตอบไปด้วยน้ำเสียงกระตุกกระตัก
“ที่ฉันไปส่งนายตอนไปฉลองหลังประชุมเสร็จหรือเปล่า?” คุณเขาว่า แสดงท่าทางเหมือนคุ้น ๆ หน้าภัทร
“....ใช่ครับ”
“อ๋อ....จำได้แล้ว” คุณเขาขานรับคำตอบแล้วเดินผ่านไปตรวจแผนกอื่น
___________________
สกรีมแท็ก #ภูมิแพ้ลูกไม้
เนียนกว่าแป้งตลับ ก็ต้องคุณภาสกรเด้อค่า
เก็บตังด้วยน้า ใกล้จบแล้ว (ทั้งเรื่องมีประมาณ10-14บท)
น่าจะจบภายใน1-2อาทิตย์นี้แหละ เร่งมือนิดนึง
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
