“ผมก็นึกว่าคุณก็แค่จะมาค้างบ้านผมเฉย ๆ”
“ก็ใช่ไงครับ”
“แล้วชุดพวกนี้....”
“ก็ตามที่เราคุยกันไว้ในตอนแรกไงครับ” เมื่อได้ยินคุณภาสกรว่าเช่นนั้น ภัทรถึงกับถอนหายใจออกมา เขามองชุดที่ถูกวางไว้บนเตียงอย่างพินิจพิจารณา ก่อนจะหยิบมันขึ้นมาดูให้ชัด ๆ
ภัทรว่าแล้วเชียว คุณภาสกรไม่มีทางมานอนค้างบ้านเขาอย่างเดียวแน่นอน มันต้องมีความไม่ชอบมาพากลบางอย่างและมันก็เป็นอย่างที่เขาคิดไว้จริง ๆ ด้วย
หลังจากที่เราเข้ามาในห้องนอนแล้ว คุณเขาก็ไม่รีรอที่จะเปิดกระเป๋าสัมภาระ เอาเสื้อผ้า ของใช้ส่วนตัวออกมาวางไว้และควักชุดผ้าลูกไม้เนื้อบางซึ่งคงเตรียมการมาตั้งแต่คอนโด มาวางไว้บนเตียงรอให้ภัทรลองสวมใส่
ภัทรหยิบชุดลายลูกไม้ขึ้นมาดู พลิกหน้าพลิกหลังราวกับหาอะไรบางอย่าง หากแต่ไม่พบความผิดปกติอะไรนอกจากเนื้อผ้าที่บางเฉียบทั้งส่วนหน้าและหลัง เรียกได้ว่าแทบไม่มีส่วนไหนของร่างกายที่ถูกปกปิดเลยด้วยซ้ำ ยกเว้นส่วนข้างหน้าที่พอให้ได้หายใจหายคอ
ท่าทางอึ้ง ๆ ของภัทร ผู้ที่ขึ้นชื่อว่าเชี่ยวชาญ ชำนาญเรื่องการรีวิวชุดลูกไม้และเครื่องประดับมาโชกโชน ทำเอาคนที่เตรียมชุดมาจากคอนโดถึงกับหลุดหัวเราะออกมา
“หัวเราะอะไรกันครับ” ภัทรถามหน้ายุ่ง
“ผมจริงจังอยู่นะ ไม่ทันได้เตรียมใจด้วยว่าจะต้องมาลองชุดให้คุณวันนี้” เขาว่าต่อ หลังเห็นรายละเอียดของชุดที่คุณเขาเตรียมไว้ให้แล้ว ภัทรก็แอบกังวลอยู่ไม่น้อย ไม่ใช่อะไรหรอก เขาก็แค่กลัวว่าใส่ออกมาแล้ว ความงดงามของชุดจะถูกลดทอนลง
ชุดนี้ถูกออกแบบมาเพื่อให้ผู้ชายสวมใส่โดยเฉพาะ สังเกตได้จากส่วนล่างของชุดที่ออกแบบมาเพื่อผู้ชาย ชุดที่คุณภาสกรเตรียมมาให้เป็นวันพีชลูกไม้สีดำทึบทั้งตัว ด้านบนถูกออกแบบให้เป็นสายเดี่ยว ด้านหน้าของชุดเป็นผ้าลูกไม้ทั้งหมด มีโชว์ความเซ็กซี่ด้วยการเปิดเผยตั้งแต่ช่วงหน้าท้องต่ำลงไปจนถึงช่วงล่าง ด้านหลังมีลูกไม้เป็นส่วนประกอบแค่ขอบล่างของชุด ส่วนตรงหน้าหลังก็เป็นแค่ผ้าเนื้อบาง คล้ายตาข่ายสีดำซึ่งไม่ได้ปกปิดอะไรเลย
“ผมไม่มั่นใจเลยครับ” ในที่สุดภัทรก็พูดมันออกไป
“จะกลัวอะไร ผมบอกแล้วไงว่าร่างกายคุณสวย”
“ก็คุณไม่ได้ใส่นี่ พูดกันตรง ๆ ตอนนี้ผมไม่มีความมั่นใจเลยนะครับ ผมอายคุณ” เขาสารภาพมันออกไป
ตอนแรกก็คิดว่ามันเป็นงานง่าย ๆ นั่นแหละเลยตกปากรับคำแบบไม่ทันได้คิดให้ดี แต่พอเอาเข้าจริง ๆ ภัทรกลับรู้สึกว่าเขาไม่สามารถทำมันได้ มันยากเกินไปและดีไม่ดีอาจทำให้คุณภาสกรผิดหวังในตัวเขาได้
“อายทำไมกัน ครั้งแรกก็เป็นแบบนี้ แต่อีกหน่อยคุณก็ชิน....” คุณภาสกรว่า อีกฝ่ายถือวิสาสะลูบแก้มภัทรเบา ๆ พร้อมกับระบายรอยยิ้มจาง ๆ คุณภาสกรไม่ใช่ภัทร อีกฝ่ายจะไปกังวลอะไร ภัทรมองหน้าคุณเขาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะนึกอะไรได้
“ก็ได้ครับ ผมจะใส่มันให้คุณดู.....” คำตอบของภัทร ทำเอาคนฟังถึงกับฉีกยิ้มกว้างอย่างพึงพอใจ....แต่นั่นก็แค่ครู่หนึ่งเท่านั้น
“แต่เราต้องมีข้อแลกเปลี่ยนกัน” ผู้เป็นเจ้าของบ้านว่าต่อ ภัทรจะไม่มีทางยอมเสียเปรียบอยู่ฝ่ายเดียวแน่ เดี๋ยวคุณภาสกรจะได้ใจเกินไป แค่การยอมหยุดเล่นแอคเคานต์ลูกไม้ป่าตามคำขอร้องของคุณเขา ภัทรก็ว่าตัวเองยอมมากพอแล้ว
“ทำไมต้องแลกเปลี่ยนกันครับ? คุณอย่าลืมสิว่าสาเหตุที่คุณทำให้ต้องลองชุดให้ผมเพราะอะไร” คุณภาสกรว่า เขาขมวดคิ้วมองภัทรอย่างไม่เข้าใจ
“ครับ...ผมเข้าใจดีว่าทำไมผมต้องลองชุดนี้ ผมก็จะทำตามที่เราตกลงกันแล้วไงครับ” ภัทรตอบคุณภาสกร ยิ่งเห็นคุณภาสกรคิ้วขมวดเพราะยังไม่เข้าใจ ภัทรก็ยิ่งสนุกเข้าไปใหญ่
เป็นคนยอมถูกเอาเปรียบอยู่ฝ่ายเดียว มันจะไปสนุกอะไรจริงไหม?
“งั้นข้อแลกเปลี่ยนของคุณคืออะไร”
“ระหว่างที่ผมลองชุดของคุณ....คุณห้ามปล้ำผม คือแม้กระทั่งเหวี่ยงผมลงเตียง คุณอาทิตย์ทำได้หรือเปล่าครับ?” ช่วงท้ายประโยค ธนภัทรยกยิ้มเล็กน้อย ยิ่งเห็นว่าคุณเขามีสีหน้าที่ไม่พอใจ ภัทรก็ยิ่งสะใจอย่างบอกไม่ถูก อย่าคิดว่าเขาจะไม่รู้ทันอีกฝ่ายเชียว
“......”
“....ว่าไงครับ ตกลงทำได้หรือเปล่า ขนาดผมยังทำตามข้อตกลงของคุณเลยนะ”
“โธ่....ภัทร เล่นแบบนี้เลยเหรอ คุณไม่คิดว่านั่นจะเป็นการใจร้ายกับผมไปเหรอครับ?” คุณภาสกรพูดด้วยน้ำเสียงตัดพ้อกึ่งเว้าวอน แต่น่าเสียดายที่ภัทรไม่ได้รู้สึกใจอ่อนหรือมีท่าทีคล้อยตามแต่อย่างใด
“ไม่ครับ....นี่ไม่เรียกว่าใจร้ายเลย ระหว่างที่ผมอยู่ในข้อตกลงของคุณ ผมก็ต้องมีสิทธิ์ปกป้องตัวเองสิ เรียกว่าใจร้ายตรงไหนกัน” ภัทรตอบ เขาแสร้งทำหน้างง
“.......”
“ถ้ารู้ว่าทำตามข้อตกลงแล้ว ตัวเองยังเสียเปรียบคุณอยู่ คุณคิดว่าผมควรทำต่อไหมครับ? เพราะในเมื่อทำไป ยังไงผมก็ยังเสียเปรียบคุณอยู่ดี” ภัทรเอาเหตุผลมากล่าวอ้าง
“ก็ได้....ก็ได้ภัทร ถ้าคุณต้องการอย่างนั้น ผมยอมคุณแล้ว”
“งั้นก็ตกลงตามนี้นะครับ ขอผมอาบน้ำก่อนแล้วจะใส่ออกมาให้คุณดู” ภัทรว่า คราวนี้เขาสามารถเผยรอยยิ้มอย่างผู้ชนะออกมาอย่างไม่ปิดบัง ก่อนจะเดินไปคว้าผ้าเช็ดตัวโดยไม่ลืมหยิบชุดลูกไม้ของคุณเขาเข้าไปด้วย
ภัทรใช้เวลาอาบน้ำจัดการตัวเองราว ๆ ยี่สิบนาที หลังจากอาบน้ำเสร็จเขาก็มาคลี่ดูชุดลูกไม้ของคุณภาสกรอีกครั้ง ถึงจะต่อรองกับคุณเขาเพื่อให้ตัวเองรู้สึกปลอดภัยมากขึ้นยามสวมใส่ชุดนี้ ภัทรก็ยังแอบกังวลอยู่ดี
นี่นับว่าเป็นครั้งแรกในชีวิตที่ภัทรจะได้ใส่เสื้อผ้าแนวนี้ให้คนอื่นได้ดู เขาใส่แนวชุดลูกไม้ ถุงน่องลูกไม้หรือเครื่องแต่งกายที่ประกอบด้วยผ้าลูกไม้บ่อยก็จริง แต่ทุกครั้งที่ภัทรใส่ มีแค่กล้องตัวเดียวเท่านั้นที่จับภาพเขา จึงไม่ต้องมารู้สึกเขินอายอะไร ภัทรสามารถควบคุมให้ใครเห็นอะไร ไม่เห็นอะไรได้ ไม่เหมือนตอนนี้ นี่เป็นครั้งแรกมีคนมาตั้งหน้ารอดูและเพราะว่ามันคือครั้งแรก ภัทรจึงอดประหม่าไม่ได้
เขาใช้เวลามองตัวเองในกระจกอยู่หลายนาที ยังทำใจที่จะออกไปเจอคุณภาสกรพร้อมกับเจ้าชุดลูกไม้นี่ไม่ได้ ภัทรกังวลว่ามันจะไม่ดูดีพอในสายตาของคุณเขา แม้ว่าอีกฝ่ายจะพร่ำพูดว่าร่างกายเขาสวย....แต่เจ้าของร่างกายกลับไม่มั่นใจเอาเสียเลย กังวลไปหมด ดีที่คุณภาสกรไม่ได้เร่งอะไร ไม่งั้นภัทรอาจมีสติแตกแน่
“เอาว่ะ!” ภัทรพูดกับตัวเองเบา ๆ แล้วคว้าเอาผ้าเช็ดตัวผืนเมื่อครู่มาพันช่วงล่างไว้พอหลวม ๆ เพราะว่ามันเป็นวันพีชด้วยนี่แหละ เขาจึงไม่มั่นใจ รู้สึกหวิว ๆ เย็น ๆ ตรงแถวช่วงล่างอย่างบอกไม่ถูก ถ้าหากคุณเขาบอกให้ถอดมันออก ค่อยว่ากันอีกทีแล้วกัน
ภัทรค่อย ๆ เปิดประตูห้องน้ำและแง้มมันออกอย่างเบาเสียง เขามองไปรอบ ๆ ห้องนอน หาตัวการที่ทำให้เขาต้องอยู่ในชุดนี้ ก่อนจะเห็นคุณภาสกรกำลังนอนหลับตา เอามือรองหัวอยู่บนเตียง
ฝั่งภัทรเอง เมื่อเห็นเช่นนั้นก็เริ่มมีความกล้าขึ้นมาบ้างนิดหน่อย หลังในตอนแรกภัทรคิดว่าคุณเขาจะนั่งรออยู่ปลายเตียง จ้องประตูห้องน้ำ รออย่างใจจดจ่อ แต่ดูเหมือนภัทรจะสำคัญตัวผิดไป
ภัทรเดินอย่างเบาเสียงจนคล้ายเขากำลังย่องอยู่ทั้ง ๆ ที่มันเป็นบ้านของเขา...ตลกดีเหมือนกัน ภัทรยืนอยู่ปลายเตียงครู่หนึ่ง ลังเลว่าจะปลุกคุณเขาขึ้นมาดีไหม แต่สุดท้าย....เขาก็เลือกที่จะไม่ทำ ถ้าคุณภาสกรแค่หลับตารอเฉย ๆ ก็ดีอยู่หรอก แต่ถ้าหลับไปแล้วจริง ๆ ภัทรมีโกรธแน่ กว่าเขาจะทำใจออกมาจากห้องน้ำ มันง่ายนักหรือไง?
ภัทรไม่แน่ใจว่าคุณภาสกรหลับไปแล้วจริง ๆ หรืออีกฝ่ายก็แค่หลับตาเฉย ๆ เขาจึงพิสูจน์ความจริงโดยการขึ้นเตียงแล้วนั่งคร่อมกลางลำตัวของคุณเขาเอาไว้อย่างมาดมั่น
“คุณอาทิตย์ครับ....” ภัทรกระซิบข้างใบหูเรียกชื่อเล่นคุณภาสกรเสียงแผ่วพลางขยับช่วงล่างของตัวเองเบา ๆ
ภัทรไม่แน่ใจว่าคุณภาสกรหลับจริงหรือหลับหลอก แต่ที่แน่ ๆ ตอนนี้คุณเขานอนนิ่งมาก แม้ว่าจะถูกภัทรนั่งทับกลางลำตัวแล้วก็ตาม เมื่อยังเห็นว่าคุณเขายังนิ่งอยู่ ภัทรก็ไม่รีรอที่จะลองขยับตัวเองอีกครั้ง คราวนี้เขาขยับด้วยจังหวะเนิบนาบกว่าเดิมแล้วโน้มตัวลงกระซิบเรียกชื่อคุณเขาอีกรอบ
ไม่ต้องให้มีหนที่สาม คุณภาสกรก็ลืมตาขึ้นมาเสียก่อน อีกฝ่ายคว้าหมับเข้าที่เอวภัทรทันควัน ทำเอาคนที่นั่งทับกลางลำตัวถึงกับตกใจแล้วหลุดหัวเราะในเวลาต่อมา
คุณภาสกรพยายามลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล ตอนแรกภัทรจะลุกออกแล้วเพื่อที่คุณเขาจะขยับตัวได้ถนัดขึ้น แต่คุณภาสกรกลับไม่ยอมปล่อยมือจากเอวเขา จึงกลายเป็นว่าตอนนี้ภัทรกำลังนั่งตักคุณเขาโดยหันหน้าเข้าหา
“คุณมันแสบมาก ตั้งใจยั่วขนาดนี้ แต่กลับห้ามไม่ให้ผมปล้ำคุณ”
“แสบอะไรกันครับ ผมก็นึกว่าคุณอาทิตย์หลับก็เลยปลุกเฉย ๆ” ภัทรเถียงตาใส ในเวลานี้ร่างกายของเราสองคนแนบชิดกันมากและความใกล้ชิด ท่าทางที่ล่อแหลมนี้ก็ทำให้ภัทรใจเต้นแรง แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังคงปากเก่ง โต้ตอบคุณเขาอย่างไม่มีใครยอมใครอยู่ดี
“....ระวังจะเกมพลิกนะครับ”
“ผมก็หวังว่ามันจะเป็นอย่างนั้นเหมือนกันครับ” ภัทรว่าพร้อมกับฉีกยิ้มกว้าง
“ไหน มาให้ดูซิ ใส่ชุดแล้วเป็นยังไง” คุณภาสกรเอ่ยถาม หลังเห็นว่าภัทรอยู่ในชุดที่เตรียมมาให้ลองแล้ว ฝั่งภัทรเองพอคุณเขาวกกลับมาพูดเรื่องนี้ ความประหม่าที่หายไปอยู่ครู่หนึ่งก็กลับมาเยือนอีกครั้ง ตอนนี้ภัทรเปิดเผยแค่ชุดส่วนบนให้คุณภาสกรได้เห็น แต่ส่วนล่างเขายังพันผ้าเช็ดตัวเอาไว้อยู่
“ทำไมถึงพันผ้าเช็ดตัวไว้ล่ะครับ” คุณภาสกรถามพร้อมกับขมวดคิ้วไปด้วย
“ก็แอร์ในห้องมันเย็นครับ ผมหนาวเลยหาผ้ามาพันไว้ก่อน”
“นึกว่าจะอายเสียอีก” คุณเขาว่าพลางยิ้มเล็กน้อยคล้ายจะล้อเลียน
“ก็มีส่วนครับ” ภัทรยอมรับอย่างซื่อตรง
พอได้ลองใส่แล้วภัทรก็รู้สึกชอบชุดนี้นะ มันมีความเซ็กซี่และนำเสนอความเป็นลูกไม้ได้ดี เรียกได้ว่าผ้าลูกไม้เป็นตัวเอกของชุดเลยด้วยซ้ำ เพราะมีการนำมาผ้าลูกไม้เป็นส่วนประกอบของชุด สามารถใส่ดีเทลต่าง ๆ ได้โดยไม่ทำให้รู้สึกว่ายัดเยียดมากเกินไป ดูแล้วไม่อึดอัดสายตา แม้มันจะวาบหวิวไปหน่อยก็ตาม
“เอาล่ะ ยืนขึ้นให้ผมดูหน่อยครับ” หลังจากพูดหยอกกันพอหอมปากหอมคอแล้ว ก็ถึงเวลาที่เราต้องจริงจังกันเสียที คุณภาสกรผละวงแขนออกจากเอวภัทร เป็นสัญญาณที่ให้อีกคนลุกขึ้นไปยืนอยู่ปลายเตียงดี ๆ หันหน้ามาทางนี้ เพื่อที่จะได้เห็นภัทรอยู่ในชุดวันพีชลายลูกไม้อย่างเต็ม ๆ ตาเสียที
ฝั่งภัทรเองก็มีท่าทีอิดออดอย่างเห็นได้ชัด อาการปากเก่งที่มีในตอนแรก พอถึงเวลาที่คุณเขาเอาจริงกลับไม่กล้าแสดงออกอย่างที่ควรจะทำ แม้ว่าคุณภาสกรจะผละวงแขนที่โอบกอดกันเอาไว้ออกแล้ว ภัทรกลับยังนิ่ง นั่งหันหน้าเข้าหาคุณเขาเช่นเดิม แล้วเอาหน้าซุกกับแผ่นอกของคุณภาสกรคล้ายกับจะอ้อน ทำเอาคนที่ถูกอ้อนถึงกับตาพร่าไปครู่หนึ่ง
“คุณอาทิตย์ครับ...ผมอายจริง ๆนะ” ภัทรว่าเสียงแผ่ว
“......”
“ไม่ออกไปยืนไม่ได้เหรอ”
“แล้วจะให้ผมมองยังไง”
“ก็มองกันบนเตียงไงครับ....”
“......”
“ถ้ามองกันบนเตียง....คุณก็เห็นชุดได้เหมือนกันนี่”
“ตกลงจะไม่ลุกขึ้นไป?”
“......”
“ก็ได้....ถ้าให้มองกันบนเตียง จะหาว่าผมรังแกทีหลังไม่ได้นะครับ เพราะสถานที่มันได้” คุณภาสกรว่า
“แต่เราตกลงกันแล้วว่าคุณจะไม่ปล้ำผม”
“คุณเองก็ไม่ได้ทำตามสัญญาอะไรขนาดนั้นนี่ ....ยอมลองชุดให้ก็จริงแต่กลับไม่ไปยืนให้ผมดูดี ๆ” คุณภาสกรเถียง ก่อนจะหลุดหัวเราะออกมาเบา ๆ และกอดภัทรไว้อย่างหลวม ๆ เช่นเดิมพลางเอาคางวางไว้บนศีรษะของภัทร
“จะอายอะไรกันครับ หืม?”
“ผมอายเพราะสายตาคุณนั่นแหละ....โคตรไม่น่าไว้วางใจเลย”
“โธ่....ไม่ไว้ใจอะไรกัน คุณอย่าลืมสิว่าผมเป็นคุณที่คุย Dirty talk กับคุณทั้ง ๆ ที่เรานอนหันหลังให้กันนะ” คุณภาสกรว่าต่อพร้อมกับกลั้วหัวเราะเล็กน้อย โยนตัวคนที่อยู่ในโอบแขนไปมาเบา ๆ ส่วนภัทรเอง พอได้ยินคุณเขาพูดถึง ก็คิดถึงคืนนั้นขึ้นมาเช่นกัน เพราะมีอะไรหลาย ๆ อย่างเกิดขึ้นภายในคืนเดียว เป็นคืนที่ภัทรจำตราตรึงมาถึงทุกวันนี้
“แต่คืนนั้นเราก็เกือบได้กันไม่ใช่เหรอครับ แต่มาติดตรงที่ว่า....”
“ถุงยางผมอยู่บนรถ”
“.......”
“แต่วันนี้ผมพกใส่กระเป๋าตังค์มาด้วยนะ”
“คุณอาทิตย์.....”
“ก็ไว้ใช้ในสถานการณ์ฉุกเฉินไงครับ” คุณภาสกรว่า สายตาดูวิบวับทำเอาผู้เป็นเจ้าของบ้านรู้สึกหน้าร้อนผ่าว ภัทรรู้หรอกว่าคุณเขาคาดหวังว่ามันจะเกิดขึ้น แต่ภัทรไม่แน่ใจว่าคุณเขาจะได้อย่างที่หวังหรือเปล่า
เพราะบางที....คืนนี้มันอาจไม่เกิดขึ้นก็ได้
“สรุปไม่ลุกออกไปแน่นะ”
“แล้วผมทำอย่างนั้นได้หรือเปล่าล่ะครับ”
“ได้ครับ ถ้าคุณไม่อยากออกไปเพราะอาย ผมก็จะไม่บังคับคุณ” เมื่อได้ยินคุณภาสกรว่าเช่นนั้น ภัทรก็รู้สึกว่าตัวเองตกหลุมรักผู้ชายแบบนี้อีกครั้ง แขนเล็กตวัดโอบรอบคอคุณภาสกร ก่อนจะจูบที่ปลายคางอีกฝ่ายเบา ๆ เพื่อให้รางวัลในความน่ารัก
“ขอบคุณมาก ๆ ครับ น่ารักมาก” ธนภัทรว่า
“ผมน่ารักได้กว่ามากกว่านี้อีก” คุณภาสกรไม่ปฏิเสธ มิหนำซ้ำยังเขยิบตาให้ภัทรหนึ่งทีด้วย ทำเอาคนที่เอ่ยชมถึงกับฉีกยิ้มกว้าง รู้สึกหลงคุณเขามากกว่าเดิมอีก
ในเมื่อภัทรเลือกที่จะไม่ไปยืนดี ๆ ตามคำขอของคุณภาสกร เขาจึงต้องนอนเพื่อให้คุณเขาได้สังเกตแทน ภัทรคิดว่าแค่คุณเขาเห็นท่อนบนก็น่าจะพอแล้ว แต่นั่นยังไม่เป็นที่พอใจของคุณเขา คนที่อยู่ในวันพีชลายลูกไม้ผ่อนลมหายใจของตัวเองเล็กน้อย เพื่อเพราะหวังว่าจะมันช่วยลดความประหม่าลง
ดวงตาเรียวจับจ้องแค่ใบหน้าของคุณภาสกร หลังถูกอีกฝ่ายผลักให้นอนลงเตียง ภัทรไม่เคยคิดเลยว่าครั้งหนึ่งในชีวิต เขาจะต้องมาทำอะไรแบบนี้ ที่นอนอยู่บนเตียงปล่อยให้คนอื่นมาใช้สายตาสำรวจร่างกายเขาที่กำลังอยู่ในชุดลูกไม้ ภัทรไม่คิดเลย...แต่ตอนนี้มันได้เกิดขึ้นแล้ว
คุณภาสกรไม่ได้แสดงท่าทีคุกคามหรือแสดงความหื่นกระหายออกมาอย่างที่ภัทรกลัวในตอนแรก นั่นทำให้เขารู้สึกสบายใจขึ้นมาก เพราะมันไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิดไว้ อีกฝ่ายก็แค่ใช้สายตาไล่มองตั้งแต่ส่วนบนจนถึงกลางลำตัวด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง มีเพียงแค่ภัทรเท่านั้นที่ตื่นเต้นเป็นบ้าเป็นหลังเช่นนี้
“ผมขอปลดผ้าเช็ดตัวคุณนะ” คุณภาสกรเอ่ยขอ หลังรู้สึกทุกอย่างมันดีหมดแล้ว แต่มาติดแค่ผ้าเช็ดตัวที่พันส่วนล่างของภัทรไว้นี่แหละ มันจึงดูสวยไม่สุด
“ค—ครับ” นานนับนาทีที่ภัทรจะตัดสินใจ เขาพยักหน้ายินยอมแล้วปล่อยให้คุณเขาใช้มือคลายผ้าเช็ดตัวของตนเองออกอย่างช้า ๆ ในขณะเดียวกันนั้น ภัทรเองก็มองมือของคุณเขาที่กำลังปลดเปลื้องผ้าเช็ดตัวให้ด้วยอาการใจระส่ำ
“สวย” หลังไม่มีผ้าเช็ดตัวเป็นอุปสรรคแล้ว คุณภาสกรก็เอ่ยชมภัทรด้วยคำสั้น ๆ แต่ได้ใจความ ทำเอาคนที่เป็นหุ่นให้ถึงกับหน้าร้อนผ่าวอีกครั้งในรอบวัน ไม่ว่าจะถูกชมกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง คำชมของคุณภาสกรก็มีอิทธิพลต่อความรู้สึกภัทรเสมอ มันคล้ายกับอาการโบยบิน หลังจากได้รับคำชมจากผู้ใหญ่ยังไงยังงั้น
“ไม่น่าเกลียดใช่ไหมครับ” ภัทรเอ่ยถามอย่างอาย ๆ ก่อนจะยกมือปิดหน้า ไม่อยากรับรู้ว่าคุณภาสกรกำลังมองส่วนไหนของตัวเองอยู่
“ไม่ครับ....ไม่เลย” คุณเขายืนยัน
“.......”
“ร่างกายคุณสวยที่สุดแล้วรู้ไหม ธนภัทร”
__________________
สกรีมแท็ก #ภูมิแพ้ลูกไม้
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
