35
ระเบิดที่ออกัสทิ้งไว้ได้ผลเกิดคาด คำพูดของเขาทำให้พี่อู๋หงุดหงิดงุ่นง่านแทบจะตลอดช่วงวันหยุดแม้กระทั่งขับรถมาส่งก้องเกียรติที่หอ ผมคิดว่าพี่อู๋จะออกคำสั่งไม่ให้ยุ่งกับออกัสอีกแต่เปล่าเลย คุณอิศรินทร์ไม่ก้าวก่ายหรือบงการให้เลิกคบเพื่อน เขายังคงทำตัวตามปกติ มีแค่สีหน้าและแววตาหงุดหงิดเล็กๆเท่านั้นที่ปิดบังผมเอาไว้ไม่ได้
“ตั้งใจเรียนนะ”
พี่อู๋บอกเหมือนเช่นทุกครั้งที่มาส่ง ผมยกมือไหว้สวัสดีเขาก่อนจะสะพายกระเป๋าเป้ลงจากรถ ยืนโบกมือบ๊ายบายวีออสร้ายๆจนสุดสายตา จังหวะที่กำลังหมุนตัวจะขึ้นห้อง ผมก็เหลือบเห็นออกัสยืนอยู่หน้าหอ มือหนึ่งถือโกโก้ปั่นที่ผมชอบ ส่วนอีกมือถือถุงข้าวกล่องจากร้านสะดวกซื้อ เรายืนจ้องหน้ากันอยู่นานเกือบนาทีโดยไม่มีใครพูดอะไร จนสุดท้ายออกัสต้องเป็นฝ่ายชวนคุยด้วยการถามว่าไง กลับมาแล้วเหรอ
“อืม” ผมตอบห้วนๆ “มึงไม่กลับหอหรือไง?”
“กำลังจะกลับ แต่แวะมาคุยกับมึงก่อน”
ผมพยักหน้าเป็นเชิงบอกว่าคุยสิ คุยเลย อยากพูดอะไรก็พูดมา แต่ถ้าคำพูดของมึงเห็นแก่ตัวหรือฟังแล้วไม่เข้าหูก็เตรียมรับคำด่าเถอะ คราวนี้ผมเอาจริงแน่
“มึงโกรธกูเรื่องเมื่อวันก่อนใช่ไหม?”
“ก็นิดนึง” ผมตอบ “มึงทำแบบนี้ทำไมวะออกัส?”
เน็ตไอดอลไม่ให้คำตอบในทันทีราวกับว่าสิ่งที่อยู่ในหัวของมันไม่เหมาะจะพูดออกมาตรงๆเท่าไหร่ แต่ไม่กี่อึดใจออกัสก็ยอมพูดตรงๆ เพราะเลี่ยงไปก็เท่านั้น ยังไงเราคงกลับมาสนิทกันเหมือนเดิมไม่ได้อีกแล้ว
“กูคิดว่ามึงแอบชอบกูเสียอีก”
“กูไม่ได้ชอบมึง” ผมย้ำด้วยน้ำเสียงเด็ดขาดเหมือนที่เคยบอกทราย “ไม่รู้ว่ามึงคิดไปเองได้ยังไง แต่กูไม่เคยชอบมึงในแง่นั้นเลย”
“งั้นกูขอโทษก็แล้วกันที่คิดไกล” ออกัสบอกด้วยสีหน้านิ่งๆ “ส่วนกระแสกัสก้อง กูไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้ แฟนคลับเขาชอบกันเอง พอมีคนหวีดมากๆกูก็อยากถ่ายมึงบ่อยๆเพราะคนชอบเยอะ”
“เขาชอบแต่กูไม่ชอบ”
“กูรู้ แต่มึงจะให้กูทำยังไงในเมื่อกัสก้องมันไปไกลแล้ว” ออกัสถาม “มีคนติดต่อให้เราเล่นโฆษณาด้วย เป็นโฆษณาปากกา มึงอยากเล่นไหม?”
“ติดต่อจ้างกูกับมึงเหรอ?”
“ใช่”
“ไม่เอา กูไม่ถ่ายอะไรทั้งนั้นอ่ะ ไม่ต้องมายุ่งกับกู”
ผมปฏิเสธตรงๆไม่อ้อมค้อม ไม่ถนอมน้ำใจเพราะเห็นว่าคนอย่างออกัสต้องเด็ดขาด ถ้ายอมใจอ่อนช่วยเป็นตัวเรียกกระแส วันข้างหน้ากระแสที่ว่าจะกลับมารัดคอผมตาย ส่วนออกัสเมื่อเห็นว่านายก้องเกียรติไม่ชอบ ไม่อยากมีส่วนร่วมก็ถอนหายใจ สีหน้าดูเสียดายโอกาส แต่ขอโทษนะ -- ถ้าต้องเสียความเป็นส่วนตัวเพื่อช่วยให้เพื่อนมีชื่อเสียง ผมขอบายดีกว่า ไม่เอาด้วยหรอก
“มึงรังเกียจที่ต้องเป็นคู่จิ้นกับกูขนาดนั้นเลยเหรอ?” ผมส่ายหน้าแทนคำตอบ “ถ้าไม่ได้รังเกียจ – ทำไมกัสก้องถึงเป็นไปไม่ได้วะ?”
ออกัสยังกล้าถามอีกเหรอว่าทำไมกัสก้องถึงเป็นไปไม่ได้ เพราะเราไม่ได้ชอบกันไง ผมบอกมันว่าเราไม่ได้ชอบกันจริงๆแล้วจะสร้างกระแสทำไม ถ้าวันหนึ่งแฟนคลับจับได้ว่ามันเป็นเรื่องโกหก งานจะเข้ามึงนะออกัส ไม่เคยเห็นดาราโดนจับโป๊ะเหรอ ถึงวันนั้นมึงบีบน้ำตาร้องไห้ก็ไม่มีใครสงสารมึงหรอกนะ
“ที่มึงไม่โอเคกับกูเพราะพี่อู๋หรือเปล่า?”
“พี่อู๋ทำไม?”
“เขาจีบมึงอยู่ไม่ใช่หรือไง?”
“มึงรู้ได้ไงว่าเขาจีบกู?”
“เดาง่ายจะตาย ตั้งแต่รู้จักกันมา มีซักครั้งไหมที่มึงไม่พูดถึงพี่อู๋ อะไรๆก็พี่อู๋ นั่นก็พี่อู๋ นี่ก็พี่อู๋ จะไปไหนก็ต้องโทรรายงานเขาเหมือนแฟน จะกินข้าว จะไปเที่ยวบ้านเพื่อนก็ยังต้องแจ้งเหมือนเป็นผู้คุม อีกอย่าง -- ผู้ปกครองที่ไหนมันแวะมาค้างถึงหอบ้างวะ พ่อแม่กูยังไม่เคยมาเลย”
“ก็เขาเป็นผู้ปกครอง” ผมเถียง
“ผู้ปกครองที่ไม่ใช่ญาติมันมีอยู่อย่างเดียวเท่านั้นแหละ”
“แล้วมึงเสือกอะไรนักหนาวะออกัส? มึงโกรธที่กูไม่อินกัสก้องเหรอ? มึงจะโกรธทำไมในเมื่อมึงไม่ได้ชอบกู มึงไม่ได้สนใจอะไรกูเลย ที่มึงทำอยู่ตอนนี้เหมือนเด็กงอแงจะเอาของเพื่อนอ่ะ ไอ้สัส!”
“มึงไม่คิดบ้างเหรอว่าบางทีกูอาจจะชอบมึงจริงๆก็ได้!” ออกัสตะคอกเสียงดังจนผมสะดุ้ง ไม่มีอีกแล้วใบหน้าที่เอาแต่ส่งยิ้มขี้เล่นเรียกเรทติ้ง เหลือแค่ใบหน้าบึ้งตึงของเด็กหนุ่มที่กำลังไม่พอใจสุดๆเท่านั้น
“มึงจะชอบกูได้ยังไง เรายังไม่เคยคุยกันจริงๆจังๆเลยด้วยซ้ำ” ผมถามกลับ “มึงอย่าคล้อยตามกระแสคู่จิ้นสิวะ ในเมื่อระหว่างเราไม่ได้มีอะไรตั้งแต่แรก มึงจะหวังให้มันเป็นจริงคงเป็นไปไม่ได้”
ผมรู้ว่าออกัสกำลังโกรธมาก เผลอๆอาจจะอยากต่อยหน้านายก้องเกียรติซักหมัดโทษฐานไม่เล่นด้วยกับกระแส #กัสก้อง ตามความต้องการของเจ้าตัว แต่จะให้ผมพูดอะไรได้อีกเพราะทุกอย่างก็ชัดเจนตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ผมกับออกัสเป็นแค่เพื่อนกันมาโดยตลอด พอวันหนึ่งมีกระแส #กัสก้อง ออกัสอาจจะหวั่นไหวตามแรงเชียร์ของแฟนคลับ แต่ผมไม่ใช่ ผมแยกแยะได้ว่าแบบไหนคือความรู้สึกชอบจริงๆ แบบไหนแค่หลงคำอวย เพราะถ้าชอบจริงๆจะเป็นแบบพี่อู๋ รายนั้นกู่ไม่กลับแล้ว เมื่อคืนเขาเอาแต่บ่นว่าอยากลางานมาเที่ยวลาดกระบังซักวัน ผมว่าอาการหนักว่าออกัสในตอนนี้อีก
“ทำไมมึงไม่ให้โอกาสกูล่ะ? ไม่แน่วันนึงมึงอาจจะรักกูก็ได้”
ผมขมวดคิ้วมุ่น “กัสก้องมันสำคัญสำหรับมึงขนาดนั้นเลยเหรอ?”
ออกัสพูดสวนขึ้นมาทันทีว่าสำคัญสิ รู้ไหมว่าตั้งแต่มีกระแสกัสก้อง งานโฆษณาติดต่อมาเยอะมาก กูได้เล่นโฆษณาทีวีครั้งแรก ได้เห็นรูปตัวเองโปรโมทสินค้าตามที่ต่างๆ ได้โอกาสใหม่ๆเพิ่มขึ้นจาก #กัสก้อง ภายในเวลาแค่เดือนกว่า มึงก็รู้ว่ากูอยากเป็นนักแสดง กูอยากได้งานแสดงมาตลอดถึงต้องการกระแสของเรามาช่วยไง ตอนนี้คนเริ่มรู้จักกูบ้างแล้ว แถมยังมีคนชอบคู่เราเยอะแยะ ทำไมมึงไม่ทำตรงนี้ให้เป็นประโยชน์วะ เงินก็มี ความนิยมก็ได้ มันวินวินกับเราทั้งสองฝ่ายนะเว้ย
“แบบนี้ไม่เรียกว่าวินวิน มึงได้ประโยชน์อยู่คนเดียวเพราะกูไม่อยากเป็นกระแสอะไรกับใคร กูอยากอยู่เฉยๆตามประสากูอ่ะกัส มึงเข้าใจกูไหม?” ผมถามด้วยความไม่พอใจ “ที่มึงหงุดหงิดอยู่ตอนนี้ไม่ใช่เพราะมึงชอบกูหรอก มึงแค่โกรธที่มันไม่เป็นดั่งใจ”
“กูชอบมึงจริงๆ”
“ไม่ มึงไม่ได้ชอบ”
ผมมั่นใจ เพราะรู้ว่าอาการของคนที่ชอบมันต้องเป็นยังไง อย่างออกัสก็แค่ชอบเพราะโดนแซวบ่อยๆทุกวันๆจนสะกดจิตตัวเองว่าชอบนายก้องเกียรติ แต่ถ้าถามจริงๆมันไม่ได้ชอบผมหรอก คนมันไม่เคยคุยจริงๆจังๆจะชอบกันได้ไง เห็นหน้าแล้วชอบเลยยิ่งเป็นไปไม่ได้เพราะผมไม่ใช่คนหล่อหรือดูดีเหมือนใครเขา ออกัสก็แค่หลงกระแสในอินเทอร์เน็ตเท่านั้น
“พอเถอะนะออกัส อย่าทำแบบนี้อีก มึงอย่าใช้ชีวิตด้วยการหลอกตัวเอง หลอกแฟนคลับเลย เริ่มต้นด้วยคำโกหกไม่เคยจบสวยซักราย สุดท้ายถ้ามีคนจับได้ว่ามันไม่จริง มึงอาจจะโดนรุมแหกจนหมดอนาคตนะ”
ผมบอกออกัสเป็นครั้งสุดท้ายและยืนรอว่าเพื่อนจะพูดอะไร แต่ออกัสกลับหันหลัง โยนโกโก้ทิ้งถังขยะและเดินจากไปไม่บอกลาซักคำ ทิ้งให้นายก้องเกียรติยืนหนักใจอยู่คนเดียวกับความกระอักกระอ่วนที่เกิดขึ้นระหว่างเรา
แต่นี่คือสิ่งที่ถูกต้องแล้ว
ถ้าไม่เด็ดขาดวันนี้ #กัสก้อง ก็คงเรื้อรังไปอีกพักใหญ่ๆ ขืนเป็นแบบนั้นพี่อู๋คงประสาทแดกตายก่อนอายุขึ้นเลขสี่ ลำพังแค่พ่อโทรไปกวนใจเขาทุกอาทิตย์ก็หนักพอแล้ว หากมีเรื่องเด็กในปกครองกับความสัมพันธ์ปลอมๆอีก พี่อู๋ต้องฟิวส์ขาดอยากใส่เดี่ยวออกัสแน่ๆ
ผมถอนหายใจก่อนจะหมุนตัวเตรียมขึ้นห้อง จู่ๆก็ได้ยินเสียงดัง แชะ! ผมจึงรีบเงยหน้าดูว่าใครที่ไหนมาขอถ่ายรูปอีก ปรากฏว่าคนลั่นชัตเตอร์ไม่ใช่แฟนคลับหรือสาวๆที่เป็นสาวก #กัสก้อง แต่เป็นสมาร์ท ลูกพี่ลูกน้องของพี่อู๋ที่ไม่ได้เจอกันนานเลยต่างหาก
แหม เรียนมาจะครบเทอมไม่เคยแม้แต่เดินชนไหล่ อยู่หอเดียวกันแท้ๆก็ไม่เคยเห็นแม้กระทั่งเงาหัว มาวันนี้กลับโผล่มาจ๊ะเอ๋ ยกโทรศัพท์ถ่ายรูปเหมือนสตอล์คเกอร์โรคจิตไปได้
“แหะๆ”
แหะเหี้ยอะไรฮะสมาร์ท เอาโทรศัพท์มาเดี๋ยวนี้เลยนะ นี่มึงก็ติ่ง #กัสก้อง อีกคนเหรอ
“พี่อู๋ให้ไปเคาะห้องเมื่อกี๊อ่ะ เห็นก้องไม่อยู่ก็เลยเดินลงมาหา”
“มานานหรือยัง?”
ผมทำหน้าเซ็งและแบมือขอโทรศัพท์ สมาร์ทส่งให้แต่โดยดี ในคลังภาพมีรูปนายก้องเกียรติกำลังหันหลังยืนเหมือนเด็กถูกทิ้งประมาณสองสามรูป นอกนั้นเป็นรูปของกินที่เจ้าตัวถ่ายเก็บไว้ สงสัยบ้านนี้จะสายกินยกบ้าน เพราะในโทรศัพท์พี่อู๋ก็มีแต่ร้านรีวิวของอร่อยจากอินเทอร์เน็ต รูปเซลฟี่ดีๆหล่อๆไม่เคยมีซักรูปเหมือนกัน
“ก็ได้ยินหมดแล้วอ่ะ สรุปเป็นอะไรกับออกัสคิ้วท์บอยเหรอ?”
“ไหนว่าได้ยินหมดแล้วไง?”
“ได้ยินแต่ไม่เก็ทอ่ะ ไม่เข้าใจว่าคุยอะไร” สมาร์ทตอบด้วยท่าทางซื่อๆ ผมจึงบอกว่าไม่มีอะไรหรอก กับออกัสก็เป็นเพื่อนในกลุ่มนี่แหละ แค่แวะมาคุยเฉยๆ สมาร์ทเหล่ตามองเหมือนไม่เชื่อแต่สุดท้ายก็ปล่อย เพราะเขาไม่ใช่พวกขี้เสือกเท่าไหร่ “พี่อู๋รู้ไหมเนี่ยว่ามีคนมาวอแว?”
รู้สิ ทำไมจะไม่รู้ ก็พี่อู๋นี่แหละที่หัวร้อนอยากเจอออกัสอยู่ตั้งหลายวัน ผมบอกสมาร์ทแค่นั้นแต่ไม่ลงรายละเอียด รู้สึกว่า #กัสก้อง ไม่ใช่หัวข้อน่าคุยหรือควรเล่าให้ใครฟังก็เลยเก็บเป็นเรื่องส่วนตัว ผมถามสมาร์ทว่าเมื่อกี๊ถ่ายรูปนายก้องเกียรติทำไม สายสืบคนไหนบงการให้ตามติดเป็นสตอล์คเกอร์อีก แน่นอนว่าคำตอบไม่ผิดคาดเท่าไหร่ พี่อู๋เป็นคนสั่ง เมื่อกี๊เขาโทรมาบอกว่าลืมให้เงินค่าขนมก้องก็เลยฝากเราเอามาให้
สมาร์ทหยิบเงินออกมาจากกระเป๋าสตางค์หนึ่งพันบาทส่งให้ก้องเกียรติ ผมรับเงินมาเก็บก่อนจะบอกว่าขอบใจแล้วเตรียมตัวขึ้นห้องเสียทีหลังจากเดินหมุนไปหมุนมาหลายรอบ แต่พอจะเดินเข้าตึกสมาร์ทก็เรียกไว้อีก ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ เห็นทีชาตินี้คงไม่ได้ขึ้นห้องไปนอนพักแล้ว มีแต่คนอยากคุยอยู่นั่นแหละ
“ตกลงเป็นแฟนกับพี่อู๋ยังอ่ะ?”
“ยัง!” ไอ้นี่ก็รู้เยอะจริงโว้ย
“เออเค ก็ว่าทำไมพี่อู๋หวงจัง”
สมาร์ทบ่นงึมงำๆแล้วเดินจากไป ปล่อยให้นายก้องเกียรติได้นอนในห้องสมใจอยาก ผมโยนสัมภาระที่แบกอยู่ทิ้งไป เหนื่อยแล้ววันนี้ ไม่อยากลุกขึ้นมาทำอะไรอีกนอกจากนอนเฉยๆจนกว่าจะเช้า คิดแบบนั้นก็เลยไปล้างเท้าและกระโดดขึ้นเตียง นาฬิกาบอกเวลาว่าสองทุ่มสิบหกนาที นายก้องเกียรติที่ตั้งใจว่าจะจัดกระเป๋าไปเรียนกลับนอนหลับปุ๋ย ไม่ได้ยินเสียงไลน์จากคนแปลกหน้าที่แอดมาถามเรื่องค่าตัวสำหรับจ้างให้โปรโมทนมถั่วเหลืองซักข้อความเดียว
☁
ผมปฏิเสธไปทั้งหมด นมถั่วเหลือง ปากกา ขนมต่างๆที่จ้างให้ถ่ายคลิปร่วมกับออกัส ผมไม่รับงานทั้งหมดเพราะอยากอยู่เงียบๆ ไม่อยากเป็นจุดสนใจ ผมไม่รู้จริงๆนะว่า #กัสก้อง ขายออกได้ยังไงบนพื้นฐานที่มีแต่เรื่องโกหก คนจ้างเขาไม่รู้เหรอว่ามันปลอมเปลือก ไม่ได้ถามออกัสบ้างเหรอว่าก้องเกียรติคิดเห็นยังไง หรือว่าพวกเขารู้แต่ไม่สนใจ เพราะกระแสตอนนี้มันดีและขายได้ก็เลยถือสุภาษิตน้ำขึ้นให้รีบตักว่างั้น
จนถึงตอนนี้ผมกับออกัสยังเข้าหน้ากันไม่ติด แม้เวลาเรียนจะอยู่กลุ่มเดียวกันแต่เราไม่คุยกันเลย ไม่มองหน้า ไม่พูดไม่จา ทำเหมือนเป็นคนไม่รู้จักที่ไม่อยากคบค้าสมาคมด้วย คนที่รู้เรื่องนี้ละเอียดที่สุดคือทราย ทรายจึงคอยเป็นคนกลาง ทำตัวเกะกะขวางทางไม่ให้ใครแอบถ่ายรูปไปฟินว่าเรามีโมเม้นต์ด้วยกันอีก ทุกวันผ่านไปด้วยความรู้สึกกระอักกระอ่วนจนทุกคนสัมผัสได้ ตอนไปกินข้าวกันก็ไม่สนุกเหมือนเคย ผมเมินเฉยออกัสจนโบ้ทถามว่าทะเลาะอะไรกันหรือเปล่า ผมโกหกว่าเปล่าหรอก ไม่ได้ทะเลาะกัน แค่ไม่รู้จะพูดอะไรเฉยๆ
พี่อู๋บอกว่าถ้าออกัสไม่มารุ่มร่ามก็ไม่ต้องพูดถึงเรื่องวันก่อนอีก แค่ใช้ชีวิตของตัวเองต่อไปตามปกติ หากมีคนเข้ามาขอถ่ายรูปก็ยอมให้ถ่ายไปเถอะจะได้จบๆ แต่ถ้าจำนวนคนยังเยอะเหมือนเดิมก็เริ่มปรามหน่อย บอกแฟนคลับออกัสบ้างว่าไม่สะดวก ไม่พร้อม หน้าเป็นสิว ไม่มั่นใจในตัวเองก็ว่าไป แต่ผมก็ไม่เคยปฏิเสธจริงๆจังๆเพราะกลัวถูกนินทาว่าหยิ่ง ดังนั้นรูปใหม่ๆของนายก้องเกียรติยังคงอัปเดตเรื่อยๆใน #กัสก้อง ทุกสัปดาห์
ผมคิดว่าพี่อู๋คงรู้ เขาต้องรู้อยู่แล้วเพราะเขาก็เล่นทวิตเตอร์ จึงไม่น่าแปลกหากเห็นเขาหงุดหงิดอารมณ์เสียทุกครั้งที่จับโทรศัพท์ ทั้งๆที่ผมควรดีใจที่มีคนคอยหึงไม่อยากให้ยุ่งกับผู้ชายคนไหน แต่ลึกๆแล้วผมเสียใจมากกว่าที่ทำให้พี่อู๋กลายเป็นแบบนี้มากกว่า ถ้าผมให้คำตอบเขาจริงจังได้ว่าสรุปแล้วเราจะมีโอกาสคบกันไหม พี่อู๋ก็คงไม่ต้องกังวลและไม่ต้องเจ็บใจทุกครั้งที่เห็นคนเชียร์ #กัสก้อง บนโลกออนไลน์อย่างทุกวันนี้
ถามว่าทำไมผมถึงไม่ให้คำตอบเขาเหรอ?
เพราะส่วนเล็กๆในตัวของผม – ไม่อยากยอมรับว่าตัวเองเป็นเกย์ไง
ผมรักพี่อู๋นะ รักเขามาก รักมากที่สุดเท่าที่จะรักใครได้ในตอนนี้แล้ว แต่พอคิดว่าสิ่งที่เขาคาดหวังอยากให้เป็นคือการพัฒนาความสัมพันธ์มากไปอีกขั้น ผมก็รู้สึกกังวลและไม่มั่นใจ ตลอดชีวิตของผมไม่เคยมีแฟนมาก่อนเลย ไม่เคยมีความรักถึงขนาดอยากตกลงปลงใจคบกับใครซักคน แต่ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนโดนพี่อู๋กดดันให้รีบทำสถานะของเราให้ชัดเจน เขาอยากรู้ว่าตกลงนายก้องเกียรติจะเอายังไงกันแน่
ซึ่งแน่นอนว่าผมรักพี่อู๋นะ แต่ --
มันมีคำว่า แต่ เสมอทุกครั้งที่ตั้งคำถามกับตัวเอง
ผมไม่ได้เจตนากั๊กสถานะไม่ให้พี่อู๋มูฟออน แต่ผมก็ให้คำตอบตัวเองไม่ได้ว่าอยากหยุดมันไว้แค่นี้จริงหรือเปล่า วูบหนึ่งผมทำใจได้ว่า โอเค -- ผมจะคบกับเขา ผมจะมีแฟนเป็นผู้ชายอย่างเป็นทางการ แต่อีกวูบก็ระแวงว่าคนอื่นจะคิดยังไง ถ้าเพื่อนๆรู้ พวกเขาจะล้อเลียนหรือแซวด้วยถ้อยคำที่ทำให้อึดอัดไหม ผมค่อนข้างกังวลเรื่องนี้พอสมควรเพราะขนาดทรายที่เป็นสาวมั่นยังโดนแซวเรื่องนิ้วเย็นๆหรือจะสู้เอ็นอุ่นๆจนมันรำคาญ แล้วเกย์มือใหม่อย่างผมล่ะ? เกย์อย่างผมจะโดนล้อว่าอัดถั่วดำจนเรียนจบไหม นั่นต่างหากคือสิ่งที่ผมกังวล
ความผิดอีกอย่างหนึ่งของผมคือการปล่อยให้ #กัสก้อง โลดแล่นบนอินเทอร์เน็ตโดยไม่คิดจะออกสื่อแก้ตัว ผมนึกเอาเองว่าวันหนึ่งถ้าไม่มีรูปนายก้องเกียรติกับออกัสออกมา พวกแฟนคลับก็คงจะเลิกจิ้นไปเอง แต่ปรากฏว่ากระแสกัสก้องไม่แผ่วลงเลย แถมกระพือขึ้นมากกว่าเดิมด้วยเมื่อออกัสรับงานหนังสั้นโฆษณายารักษาสิว แฟนคลับของมันออกมาบ่นเสียดายที่บริษัทโฆษณาเลือกใช้ผู้ชายอีกคนเป็นนักแสดงคู่ ทำไมไม่แคสเอาก้องเกียรติที่เป็นสิวเหมือนกันมาเล่นล่ะ #กัสก้องisreal #กัสก้องตลอดไป อ่านตรงนี้แล้วผมได้แต่หน้าสั่น ไม่รู้ว่าแฟนคลับของออกัสหวังดีหรือหวังร้ายกันแน่ถึงแซวสิวบนหน้าจนผมเสียความมั่นใจขนาดนี้
ถ้าคิดว่านั่นคือพีคแล้ว ผมขอบอกว่ายังมีพีคกว่านี้อีก คืนหนึ่งออกัสไลฟ์สดในอินสตราแกรมตอบคำถามแฟนคลับตามประสา มีแฟนคลับคนหนึ่งถามออกัสว่าทำไมไม่ค่อยมีรูปคู่กับก้องออกมาเหมือนเมื่อก่อน ไม่ถ่ายรายการด้วยกันแล้วเหรอคะ ออกัสอมยิ้มก่อนจะตอบด้วยประโยคเป็นกลางที่สุดเพื่อไม่ให้แฟนคลับรู้ว่าคู่จิ้นที่พวกเขาเชียร์ให้คบกันนักหนา ตอนนี้เข้าหน้ากันไม่ติดจนแทบไม่คุยกันซักคำ
“อ๋อ – ก้องเป็นคนขี้อายครับ เขาไม่อยากออกกล้อง ถ้าเจอกันข้างนอกพยายามอย่าเข้าไปขอถ่ายรูปนะ ก้องเขิน”
แต่ประโยคชี้แจงที่เรียบง่ายและธรรมดาก็ยังถูกเข้าใจผิดว่าเป็นความหึงหวงของออกัสที่มีต่อก้องเกียรติ ผมอยากจะบ้าตาย ถึงตอนนี้คงโทษออกัสได้ไม่เต็มปากเพราะถือว่ามันบอกแฟนคลับให้เลิกขอผมถ่ายรูปแล้ว แต่กระแสมันแรงจนห้ามไม่ได้จริงๆ เมื่อรวมการพูดถึงทั้งหมดกับหนังสั้นโฆษณาเจลแต้มสิว คืนนั้น #กัสก้อง จึงติดเทรนด์ทวิตเตอร์ และทรายก็ตื่นเต้นมากจนต้องแคปมาให้ดู ผมว่าพี่อู๋ก็คงเห็นแล้วเหมือนกัน
“ติดเทรนด์ได้ยังไงวะ? แค่ไอ้ออกัสพูดว่าอย่าถ่ายรูปกูอีกนี่มันมีอะไรให้คิดอีกเหรอ? กูว่าประโยคมันก็ตรงตัวแล้วนะ”
ผมโวยวายด้วยความโมโห ไม่เข้าใจว่าต้องขยับตัวไปทิศทางไหน #กัสก้อง ถึงจะหายไปจากโลกใบนี้ รู้ไหมว่าการมีอยู่ของแฮชแท็กบ้านี่ทำให้ผมกับพี่อู๋ไม่สนิทใจเหมือนเดิม เขาอึดอัดและไม่พอใจทุกครั้งที่ออกัสทำตัวเหมือนเป็นเจ้าของตัวจริงนายก้องเกียรติทั้งๆที่ในชีวิตจริงเราแทบไม่คุยกันด้วยซ้ำ
“ทำไมพี่อู๋ต้องไม่พอใจด้วยวะ? มันไม่ใช่เรื่องของเขาไม่ใช่เหรอ?”
ทรายถามงงๆ ถึงตรงนี้ผมคงต้องเล่าเรื่องของตัวเองให้เพื่อนฟังเสียที ไม่งั้นมันก็อึนๆมึนๆปะติดปะต่อแนะนำไม่ตรงจุดอยู่นั่นแหละ ผมตัดสินใจเล่าให้ทรายฟังคร่าวๆว่าเราเจอกันได้ยังไง ผมเป็นใคร พี่อู๋เป็นใคร เรื่องของเราเริ่มต้นจากตรงไหน และตอนนี้ระหว่างเรากำลังมีปัญหาอะไร พอรู้ว่าผมกับพี่อู๋มีความรู้สึกดีๆต่อกัน ทรายก็กรี๊ดๆๆและพูดว่ากูนึกแล้วเชียว! กูคิดไว้แล้ว! กูว่าแล้วว่ามึงต้องมีคนที่ชอบอยู่แน่ๆไม่งั้นคงไม่หงุดหงิดตอนเห็นกระแสกัสก้องหรอก! มันกรี๊ดดีอกดีใจจนผมต้องบอกให้พอก่อน หูกูจะแตกแล้ว กรี๊ดอย่างกับดูหนังผี ชีวิตกูไม่ได้สยองขวัญขนาดนั้น ไม่ต้องกรี๊ด
“งั้นปัญหาของมึงคืออะไรกันแน่? ในเมื่อมึงรู้สึกดีกับพี่อู๋และไม่ได้ชอบออกัส กูว่ามึงไม่มีอะไรต้องกังวลนะ ทำให้มันชัดเจนก็คงจบ”
“มันไม่ง่ายแบบนั้นอ่ะดิ”
“ทำไม?”
“กู – กูไม่รู้ว่ากูรักเขาแบบไหน” ผมบอกทรายตรงๆ “กูไม่รู้ว่าที่รักเขาอยู่ตอนนี้คือรักแบบพ่อ แบบพี่ชาย หรือรักแบบสำนึกบุญคุณที่เขาชุบชีวิตใหม่ให้ กูเลยไม่กล้าเป็นแฟนกับเขา”
“แล้วพี่อู๋ว่ายังไง?”
“เขาบอกว่าเขารอได้”
“รอมึงอ่ะนะ?”
“ใช่”
“มึงแม่งแย่ว่ะก้อง” ทรายว่าตรงๆ “มึงกั๊กสถานะไม่ให้พี่อู๋ได้ไปต่อเลย คนรอเขามีจิตใจ เขาท้อเป็นนะ”
“ก็กูไม่รู้จะทำยังไง กูรักเขานะ แต่ --”
“แต่อะไร?”
“แต่กูไม่อยากเป็นแฟนกับเขา กูกลัวว่ามันจะแย่ไปกว่านี้ว่ะทราย”
เพื่อนสนิทของผมถอนหายใจก่อนจะเล่าว่าเมื่อก่อนช่วงก้ำกึ่งระหว่างตัดสินใจว่าจะคบกับพี่กิ๊บดีไหม ทรายเองก็ไม่ค่อยมั่นใจเหมือนกัน แต่พี่กิ๊บบอกว่าคงไม่มีอะไรแย่กว่าการคุยกันไปเรื่อยๆแบบไม่มีสถานะแล้ว แบบนั้นมันไม่แฟร์กับคนคุยเพราะเขามูฟออนต่อไม่ได้ ไม่รู้ว่าเราเห็นเขาเป็นแฟนหรือแค่คนคุยฆ่าเวลาเล่นๆขำๆ อย่างน้อยช่วยให้ความชัดเจนเลยเถอะว่าในอนาคตเราพอมีโอกาสได้คบกันบ้างไหม ถ้าไม่ก็ปล่อยเขาไปคุยกับคนใหม่ อย่าแกล้งให้เขาเสียเวลาเสียความรู้สึกเลย
“ฟังนะก้อง -- ถ้ามึงโอเค มึงคิดว่ามึงรักพี่อู๋จริง มึงอยากเปิดใจให้เขาซักครั้งก็ลองให้โอกาสพี่อู๋ แต่ถ้ามึงคิดว่าไม่ไหว มึงไม่ได้ชอบเขามากเท่าที่เขาชอบมึง มึงก็บอกพี่อู๋ไปตรงๆเถอะก้อง กูว่าเขาใจกว้างพอจะไม่ทวงบุญคุณอะไรจากมึงนะ”
“เรื่องเงินกูตั้งใจจะคืนพี่อู๋อยู่แล้วทราย แต่ที่กูกลัวมันมีหลายเรื่องมาก กูกลัวในอนาคตระหว่างเราจะเปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิม”
“มันเปลี่ยนแน่นอน เปลี่ยนทุกคน ทุกคู่ พี่กิ๊บก็เปลี่ยนเพราะเขาโตขึ้น ขนาดกูยังเปลี่ยนไปเลย แต่ของแบบนี้มันปรับตัวเข้าหากันได้” ทรายบอก “ในเมื่อมึงไม่รู้ว่ารักพี่อู๋แบบไหนก็ลองให้โอกาสเขาเป็นแฟนมึงซักเดือนดีไหม? ถ้าคบกันแล้วไม่โอเคก็ค่อยเลิก”
“ถ้าเลิกกันจริง กูก็เข้าหน้าพี่อู๋ไม่ติดสิ”
“มึงจะห่วงอนาคตทำไม? ห่วงตัวเองตอนนี้เถอะ อีกหน่อยก็คงเข้าหน้ากันไม่ติดทั้งหมดเพราะไอ้ออกัสเนี่ยแหละ”
ผมถามทรายว่าสรุปควรแก้ปัญหาทั้งหมดตรงไหน ถ้าอย่างแรกคือการคุยกับออกัสให้จัดการแฟนคลับและเลิกสร้างกระแสคู่จิ้นทางอ้อม อย่างที่สองคืออะไร ทรายตอบด้วยน้ำเสียงสบายๆว่าให้โอกาสพี่อู๋ อย่างน้อยผมจะได้เลิกสับสนว่าตกลงรักเขาแบบไหนกันแน่ ลองคบกับพี่อู๋ซักเดือนสองเดือนเดี๋ยวก็รู้ว่ารักเขาในแง่ไหน เผลอๆผมอาจจะมีความสุขที่ได้เป็นแฟนเขามากกว่าเป็นแค่เด็กในปกครองก็ได้ อย่าคิดว่ามันจะเหมือนเดิมสิ อย่าลืมนะว่าแฟนสามารถทำสิ่งที่เด็กกับผู้ปกครองไม่สามารถทำได้
“ทำอะไรวะ?”
ผมสงสัย เพราะปกติเราอยู่ด้วยกันจนชิน ที่พี่อู๋บอกว่าจะจีบก็ไม่เห็นจีบหรือขยันขายโปรโมชั่นอะไรซักอย่าง ทรายด่าผมว่าอีก้อง อีควาย ที่พี่อู๋ไม่มีโปรโมชั่นเพราะพี่อู๋เป็นคนเสมอต้นเสมอปลายไง บางทีเขาอาจจะดูแลมึงดีที่สุดเท่าที่คนตามจีบจะทำได้แล้ว เหลือแค่อย่างเดียวนี่แหละที่ไม่ได้ทำ
“ก็บอกมาซักทีสิว่าอะไร?”
“make love ไง” ทรายโพล่งออกมา นังหน้าไม่อาย “อย่าซื่อไปหน่อยเลย กูรู้นะว่ามึงนั่งหน้าร้อนอยู่”
“ไม่ได้เขิน!”
“แน๊ – กูไม่ได้บอกว่าเขิน กูบอกว่าหน้าร้อนเฉยๆ แสดงว่ามึงเขินจริงๆอ่ะดิ”
“กูไม่คุยกับมึงแล้ว ปวดกบาล”
ผมตัดสายก่อนจะโยนโทรศัพท์ลงข้างหมอน พอล้มตัวลงนอนเรื่องของพี่อู๋ก็วนเวียนในหัวจนพาลคิดจัดการเรื่องอื่นไม่ได้ บางทีอย่างแรกที่ผมต้องทำคือให้โอกาสพี่อู๋ แต่จะเริ่มต้นยังไงเพราะผมอายเกินกว่าจะพูดออกไปตรงๆ พอคิดไม่ตกผมก็ไลน์หาทรายอีกครั้งว่าควรขอพี่อู๋เป็นแฟนด้วยวิธีไหนดี ทรายบอกให้ซื้อลูกโป่งเยอะๆไปเซอร์ไพรส์เหมือนดารา แล้วเขียนใส่กระดาษว่า pen fan gan na ตามวิถีเซเลปไฮโซ
ผมด่าทรายว่าความคิดเฉิ่มมาก เฉิ่มขนาดนี้มึงเก็บไว้เป็นมุขขอพี่กิ๊บแต่งงานเถอะ ทรายพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังว่าไม่ได้หรอก จะใช้มุกนี้อีกไม่ได้ เพราะตอนพี่กิ๊บขอเป็นแฟน มันก็ได้ข้อความภาษาคาราโอเกะมาแล้วรอบนึง มันไม่อยากเขียนประโยค tang ngan gan na บนกระดาษเอสี่เย็บแม็กอีก สะเหล่อเสียไม่มี ไม่รู้กูตกลงคบกับพี่กิ๊บได้ยังไง เอ้า ดราม่าเฉยเลย
“แล้วมึงอยากเริ่มยังไงล่ะ?”
“อยากให้มันเรียบๆ”
“ก็โทรหาเขาเลยตอนนี้”
“ไม่ได้! กูเขิน!” ผมแว้ดใส่ทรายที่หัวเราะคิกคักสบายใจ “ถ้ากูเขียนจดหมายให้เขาอ่ะ?”
“เขียนเป็นภาษาญี่ปุ่นไหม? พี่อู๋ต้องประทับใจน้ำตาไหล”
“มึงเห็นกูฉลาดขนาดนั้นเหรอ?”
“ไม่หรอกก้อง มึงไม่ฉลาด เพราะถ้ามึงฉลาด มึงจะนึกได้ว่าโลกนี้มีกูเกิ้ลทานสะเหลด”
เออว่ะ
“อีควาย – อุ๊ย เดี๋ยวแค่นี้ก่อนนะ พี่กิ๊บโทรมา”
ผมตอบเออๆก่อนจะกดวางสาย บางทีมันคงจริงอย่างที่ทรายว่า ไม่ลองคบกันก็ไม่รู้หรอกว่าเราเหมาะจะอยู่ในสถานะไหน แต่สิ่งที่ยากกว่าการตกลงเป็นแฟนคือการยอมรับว่าตัวเองเป็นเกย์ ทันทีที่ขอพี่อู๋เป็นแฟนและเขาตอบตกลง เท่ากับว่านายก้องเกียรติไม่สามารถหนีความจริงที่ว่าผมเป็นพวกรักเพศเดียวกันได้อีก สิ่งที่ทำได้มีแค่ยอมรับ แต่ลึกๆในใจมันยังต่อต้าน ยังรู้สึกรับไม่ได้หากใครซักคนพูดว่าก้องเกียรติเป็นเกย์
ผมเองก็ไม่เข้าใจว่าความรู้สึกต่อต้านอย่างนี้เกิดขึ้นได้ยังไง ผมหวาดกลัวกับคำตัดสินของสังคม กลัวถูกตีมูลค่าให้ด้อยว่าชายหญิงแค่เพราะผมรักผู้ชาย น่าแปลกที่ผมไม่เคยรังเกียจทรายที่มีแฟนเป็นผู้หญิง แต่พอคิดว่าตัวเองเป็นเกย์มันก็เกิดความรู้สึกจั๊กจี้ ไม่อยากยอมรับอย่างเปิดเผยว่า ใช่ ผมเป็นเกย์ ผมชอบผู้ชาย เพราะผมมันขี้ขลาด ผมกลัวถูกล้อ กลัวว่าจะกลายเป็นตัวตลกที่มีภาพจำว่าเกย์อัดถั่วดำ เกย์ขุดทอง เกย์ถังขี้ สารพัดคำล้อทุเรศไร้หัวคิดจากคนอื่นเหมือนอย่างที่ทรายเคยโดน
แล้วแบบนี้ผมควรทำยังไงดี?
ผมควรปรึกษาใครในเมื่อคุยกับพี่อู๋ก็กลัวเขาเสียใจ คุยกับทรายก็กลัวเพื่อนคิดว่ารังเกียจ แต่ไม่เลย ผมไม่ได้รังเกียจเกย์ ผมแค่ไม่อยากเป็นเกย์ ไม่อยากถูกล้อ ไม่อยากฟังคำพูดแซวเล่นจากคนรอบข้างที่ผมไม่สนุกด้วย เห็นทีความรักของนายก้องเกียรติคงถึงทางตันตั้งแต่ยังไม่ขอพี่อู๋เป็นแฟน เพราะในอนาคตมันต้องเกิดปัญหาแน่ๆตราบใดที่ผมยังรับในสิ่งที่ตัวเองเป็นไม่ได้
TBC
________________
#เขาบอกผมว่าไม่ใช่วันนี้
สวัสดีวันจันทร์ค่ะ ตอนนี้เป็นตอนที่ค่อนข้างสั้นเมื่อเทียบกับตอนก่อนหน้า แต่จริงๆความยาวประมาณ 4-5000 ตัวอักษรคือความยาวที่เหมาะสำหรับเนื้อหาในหนึ่งตอนค่ะ ที่ผ่านมาคือยาวเฟื้อย พี่จ๋าอาจจะอ่านจนเหนื่อย เราเลยขอตัดให้พอดีๆจะได้ไม่เลี่ยนจนเกินไปน้า
นอกจากอัปน้องก้องแล้วยังมีข่าวร้ายจะแจ้งให้ทราบด้วยค่ะ เนื่องจากช่วงนี้ถึงกลางเดือนหน้าเรามีกำหนดส่งงานฟรีแลนซ์ที่รับมาทำ ซึ่ ดังนั้นน้องก้องอาจจะอัปช้าลงกว่าปัจจุบันนะคะ แต่ไม่ต้องกังวลค่ะ วันจันทร์หน้าน้องก้องจะมาเหมือนเดิมเพราะเราตัดพาร์ทหลังอีก 5000 คำเพื่ออัปในสัปดาห์ถัดไปแล้ว ถ้าเราปิดจ็อบเสร็จเมื่อไหร่ น้องก้องจะกลับมาอัปทุกวันจันทร์เวลาสองทุ่มตรงเหมือนเดิมนะคะ
ขอบคุณที่รักน้องก้องและอยู่ด้วยกันจนถึงตอนนี้ ทุกคนใจดีและเป็นแฟนนิยายที่น่ารักมากๆค่ะ ขอบคุณสำหรับกำลังใจทุกช่องทาง และทุกอย่างนะคะ จะตั้งใจเขียนให้สุดฝีมือเช่นเคยเพื่อไม่ให้ทุกคนรักนิยายเรื่องนี้น้อยลงค่ะ
ด้วยรัก
Ms.Ambiguous
หัวข้อ: เขาบอกผมว่าไม่ใช่วันนี้ | Not today, he said. [ตอนพิเศษ] 05/10/20 (อ่าน 125552 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก