Qipao
เคย์ part
เช้าวันเสาร์อันสดใส ผมกำลังยืนอยู่หน้าตู้เสื้อผ้าของตัวเอง เพ่งหาเสื้อผ้าที่เหมาะกับการใส่ออกไปงานอีเว้นต์วันนี้
ใช่แล้วครับ
วันนี้ผมจะตามไปดูจินคอสเพลย์
คือถึงผมจะเป็นคุตัวพ่อ แต่สารภาพว่าผมไม่เคยไปงานอีเว้นต์อนิเมที่ไหนมาก่อนเลย สาเหตุเป็นเพราะผมเปลี่ยนแปลงตัวเองตอนขึ้นม.ปลายและสาบานว่าจะปกปิดตัวตนให้เงียบเชียบที่สุด ทำให้ตัวผมไม่มีเพื่อนคนไหนที่มีความชื่นชอบเหมือนกันพอจะพากันไปงานอีเว้นต์แบบนี้ได้ ตัวผมเองก็เขินเกินกว่าจะไปเดินเองคนเดียว เพื่อนทั้งหมดที่เคยคุยก็อยู่ในอินเตอร์เน็ต อยู่คนละจังหวัดไปเลยงี้
แต่วันนี้เป็นวันพิเศษ
เพราะจินเอาโฟโต้บุ๊คไปขาย!!!
ผมยังไม่เคยเห็นเลยน่ะเว้ย!!!!!!! โฟโต้บุ๊คอะไรนั่นนะ!!
ถ่ายตอนไหนผมยังไม่รู้เลย มีรูปอะไรบ้าง เห็นส่วนไหนของร่างกายจินบ้าง ผมแม่งโคตรกังวลเลยว่ะ ถ้าแม่งเป็นโฟโต้บุ๊ครวมเล่มแล้วมีขาอ่อนขาวๆนั่นผมจะแทงทุกคนที่แม่งซื้อของของแฟนผมไปอ่ะบอกเลย
ว่าแล้วก็เกียมมีดใส่กระเป๋าแปบ
แค่ก! ไม่ใช่
คือผมก็มีทวิตเตอร์เล่นเหมือนกัน ถึงจะไม่เคยบอกเขาก็เถอะ มีอยู่สองแอคที่ผมฟอลเท่านั้นแหละ คือแอคที่ลงรูปกับแอคลั--- แค่ก!
เอาเป็นว่าไม่ค่อยได้เปิดเพราะเปิดทีไรก็เจอคลิปที่ทำให้หน้าร้อนๆทุกที ไม่ค่อยชอบดูเท่าไรแต่ต้องยอมรับว่าจินตั้งกล้องได้มุมดีสุดๆ โคตรอีโรติคขนาดไม่ค่อยเห็นอะไรมากแถมคลิปสั้นๆแค่นาทีเดียวอีกต่างหาก เห็นแค่ชุดกั---
พอ!
สรุปคือผมเปิดทวิตเตอร์ตามปกติ และเห็นว่าแอคคอสเพลย์ของจินลงไว้ว่าจะไปขายโฟโต้บุ๊คในวันนี้ มีพรีวิวมานิดหน่อย อันนั้นยังพอรับได้…แต่ที่กลัวคือในเล่มที่ไม่มีพรีวิวให้คนเห็นนี่สิ
ผมหยิบเสื้อฮู้ดสีดำธรรมดาๆออกมา ก่อนจะส่ายหน้าแล้วเก็บมันกลับเข้าไปในตู้
งานนี้ผมต้องกลมกลืนกับคนอื่น!
มือผมสั่นขณะเอื้อมมือไปยังจุดที่ลึกสุดของตู้เสื้อผ้าใบใหญ่ หยิบเอาชุดที่น่าจะทำให้ผมพรางตัวไปกับอีเว้นต์แบบนั้นได้มากที่สุด
เสื้อที่มาพร้อมกับการพรีบลูเรย์มาโด* (เซ็นเซอร์เผื่อติดลิขสิทธิ์ ผมไม่มีตังจ่าย)
ผมใส่เสื้อสีขาวที่สกรีนลายเด็กผู้หญิงลงไปอย่างมั่นใจ ไปเมืองตาหลิ่วต้องหลิ่วตาตาม!
แต่เมื่อเดินไปหยุดที่หน้ากระจก ผมก็แทบหน้าเหี่ยว ร่างควายๆในเสื้อไซส์ใหญ่ที่มีลายเด็กผู้หญิงสกรีนติดไว้นี่มัน…
ภัยสังคมครับ ภัยสังคมชัดๆเลย
ผมหยิบหมวกสีดำมาปิดหน้า ยัดเสื้อฮู้ดใส่กระเป๋าเป๋เผื่อไปเปลี่ยนในกรณีที่ทนความอับอายไม่ไหว พกกระเป๋าเงินกับโทรศัพท์รวมถึงมี--- ไม่ใช่!
เอาเป็นว่าตอนนี้น่าจะพร้อมแล้ว ผมเปิดประตูห้องด้วยความฮึกเหิม แต่ทันทีที่ก้าวเท้าออกมาก็พบว่ามีหญิงสาวคนหนึ่งออกมาจากห้องของเธอเช่นกัน เธอกวาดตามองผมก่อนจะเดินผ่านไป แต่ผมรู้สึกหน้าร้อนขึ้นมาทันทีเพราะการแต่งตัวที่โคตรแสดงออกว่าเป็นคุ
ปับ
ผมก้าวเข้าห้อง ปิดประตูห้องลงเบาๆ
ค่อยออกไปตอนที่ไม่มีคนอยู่ก็ได้ว่ะ
ถึงจะใช้ความกล้าชนิดที่ขุดเอาความหน้าด้านทั้งหมดในชีวิตออกมา แต่พอมายืนอยู่บนรถไฟฟ้า ผมก็เหงื่อแตกพลั่กทันที ตัวผมลีบจนแทบชิดสนิทเป็นเนื้อเดียวกับผนังรถ รู้สึกกังวลกับสายตาคนโน่นคนนี้แบบบอกไม่ถูก
ผมพยายามทำไม่สนใจ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาไถ ประตูรถไฟฟ้าเปิดออกเมื่อถึงสถานีและครอบครัวหนึ่งที่ประกอบไปด้วยคุณแม่และลูกสาวอีกสองคนก้าวขึ้นมาบนรถไฟฟ้า เด็กน้อยเดินเข้ามาจะมาพิงตัวข้างๆผม แต่แม่ของเธอจับแขนเธอไว้พร้อมกับสาดสายตามาทางผมทันที
ผมที่แกล้งไถมือถือนิ่งๆได้แต่เหงื่อตก
คุณแม่ครับ! ผมไม่ใช่ภัยสังคม
นี่น่ะ! ถึงจะเป็นตัวการ์ตูนเด็กผู้หญิงแต่เนื้อเรื่องมันโคตรดาร์กเลยครับ! คุณมามิของผมโดนเชือดแบบไม่ทันตั้งตัวด้วยซ้ำ!
ผมดึงหมวกให้ลงมาปิดหน้าอีกนิดหนึ่งพร้อมกับบ่นตัดพ้อโชคชะตาภาวนาให้รถไฟฟ้าไปถึงจุดหมายเร็วขึ้นอีกนาทีก็ยังดี
มาถึงงานอีเว้นต์เรียบร้อย ผมซื้อบัตรเข้างาน สาดสายตามองซ้ายมองขวาหาร่างเล็กๆของแฟนผม แทบอยากต่อยตัวเองเมื่อมาแล้วเห็นว่าก็มีคนแต่งตัวธรรมดาๆมางานเหมือนกัน
แล้วโอตาคุตัวพ่อแต่ใหม่ในวงการอีเว้นต์ก็ออกเดินสำรวจงานทันที
บูธแต่ละบูธมีทั้งโดหลากหลายแบบขาย เหมือนว่าจะจัดเป็นโซนๆ คราวนี้สิ่งที่ผมต้องหาคือโซนคอสเพลย์ที่ขายโฟโต้บุ๊ค ผมเดินไปเรื่อยจนสังเกตเห็นบูธที่มีคิวยาวพอสมควรกับคนตัวเล็กที่มองทันทีก็รู้ว่าเป็นแฟนผม
ทันทีที่ผมเห็นจิน ผมนี่วิ่งสี่คูณร้อยเข้าไปหาทันที
เพราะอะไรน่ะหรือครับ?
เพราะ-จิน-ใส่-ชุด-กี่เพ้า-ไง!
เว้ย! อะไรว่ะ! ชุดนั่นมาถึงเมื่อไร ผมยังไม่เคยเห็นเลยเหอะ!
ละชุดก็โคตรของโคตรแหวกขา ขาขาวๆนั่นออกมาทักทายคนเต็มไปหมดแล้ว แหวกแม่งถึงต้นขา อะไรว่ะ!!!
ผมแทรกตัวเข้าไปหาแฟนผมได้อย่างรวดเร็ว ใช้ร่างใหญ่ๆบังเขาจากสายตาโลมเลียนั่นแล้วอุ้มเขาแนบอกไปยังห้องน้ำชายทันที
ปฏิบัติการลักพาตัวแฟนใช้เวลาเพียงเสี้ยววิ ทิ้งไว้เพียงความงงงันของคนรอบข้าง
“มาได้ยังไง” คนตัวเล็กขู่ฟ่อ กอดอกมองผมตาขวาง แต่มัน..
น่ารักมากๆ! น่ารักโคตร! ใจสั่นไปหมดแล้วบอกตรงๆ!
ผมแทบกุมจมูกไม่ให้เลือดกำเดาไหล กี่เพ้าสีดำนั่นตัดกับผิวขาวผ่องของเขา ตัวผ้าเปิดเปลือยด้านหลังแถมยังแหวกข้างหลังจนลึกขึ้นมาถึงก้น เวลาก้าวขาหรือขยับตัวทีผ้าขาวๆนั่นจะบังสัดส่วนได้รูปและในขณะเดียวกันก็เปิดเผยจนอยากกระโจนเข้าไปฉีกทึ้งเพื่อดูความสวยงามภายใต้พื้นผ้าให้เต็มตา โบว์สีดำใหญ่ๆที่ผูกเอวไว้นั่นยิ่งทำให้ร่างเล็กๆดูเหมือนตุ๊กตามากขึ้นไปอีก ไหนจะแต่งตาเฉี่ยวๆที่ทำให้โคตรมาดราชินี
คือเหลือเพียงกายหยาบแล้วบอกตรงๆ
แต่ดีน่ะที่จินใส่กางเกงขาสั้นสีดำข้างในไว้แล้วเรียบร้อย ไม่งั้นผมคงสติหลุดอุ้มเขากลับบ้าน
ไม่สิ ตอนนี้เอาจริงๆก็สติหลุดแหละ ผมโคตรๆไม่พอใจความเปิดนู่นนั่นนี่เลยวะ
แต่ผมไม่อยากเป็นแฟนที่มานั่งคอนโทรลชีวิตแฟนจนเขารู้สึกอึดอัด จะแต่งตัวอะไรมันก็สิทธิ์ของเขา ถ้าเขาพอใจ
แต่ผมไม่พอใจอ่ะ!
โคตรอยากงอแงให้คนตรงหน้ารู้ อยากจะบอกให้กลับบ้านไปเลย เลิกขายโฟโต้บุ๊คซะ! เลิกเดินไปมาในชุดแบบนี้ด้วย!
แต่แม่งไม่อยากเป็นคนงี่เง่าในสายตาจินเลย
ผมทำหน้าหงอยจนคนตัวเล็กต้องเอือมมือมาแปะๆหัวผมสองสามที ก่อนทีจินจะดันร่างผมเข้าไปในห้องน้ำอย่างแรง
“เหวอ!” ผมเซจนนั่งแปะลงบนฝาชักโครก เออ ใครปิดไว้ว่ะ จังหวะโคตรได้
ผมกำลังจะเงยหน้าขึ้นถามเขา แต่ผมก็ได้เห็นรอยยิ้มยั่วเย้าของปีศาจพร้อมกับมือที่ลงกลอนห้องน้ำปิดล็อกสนิท ร่างขาวๆนั่นเดินเข้ามานั่งบนตักผม ยกแขนโอบรอบคอผม ขยับยิ้มซุกซนพร้อมขยับหน้าเข้ามาใกล้จนรู้สึกได้ถึงลมร้อนๆ
ผมหลุบตาลงต่ำ ก่อนจะรู้สึกว่าคิดผิดเมื่อได้เห็นขาขาวๆที่โผล่พ้นเนื้อผ้าออกมาตามรอยแหวก และเพราะเขานั่งบนตักผม ผมจึงต้องรีบประคองเขาทันที แต่ตอนจับหมับที่ก้นจินถึงได้ระลึกว่าเนื้อผ้ามันแหวกลึกถึงก้น ทำให้ตอนนี้ผมวางมือแปะลงบนก้นลูกพีชนั้นเต็มๆถึงแม้ว่าจะมีกางเกงขาสั้นแนบเนื้อสีดำขวางกั้นอยู่ก็ตาม
แต่คือแบบ
โคตรนุ่มเลยวะ
เฮ้ย! ไม่ได้ เดี๋ยวโดนข้อหาอนาจารในที่สาธารณะพอดี
ผมกำลังจะอ้าปากเตือนจินตอนที่เขาตัดสินใจจูบผม
แม่ง ขี้ยั่ว
ผมสบถในใจก่อนจะจูบตอบเขาอย่างร้อนแรง มือเริ่มฟ้อนเฟ้นเนื้ออิ่มๆนั้นอย่างแรง
ก็รู้อยู่ว่าตอนมีอะไรกันผมยั้งตัวเองไม่ค่อยจะอยู่ แต่ก็ขี้ยั่วกันซะเหลือเกิน
“ไม่ชอบให้มึงใส่แบบนี้ให้คนอื่นเห็นเลย” ผมตัดพ้อเมื่อเราหยุดการจูบ มือชักจะซุกซนจนไล่ไปทั่วร่างเล็กๆเท่าที่เนื้อผ้าจะสามารถแหวกให้ผมสอดนิ้วเข้าไปได้
“กูชอบคอสแบบนี้มึงก็รู้” จินยักไหล่ก่อนจะกระซิบชิดริมฝีปากผมจนสัมผัสได้ถึงความนุ่มยามเขาพูดถ้อยคำเหล่านั้นออกมา
“คนพวกนั้นได้แค่มอง แต่มึง…ได้เอากูในชุดแบบนี้เลยน่ะ ไม่ดีหรือ”
ตึกตัก!
คือจะพูดแบบภัยสังคมก็ได้แต่ลูกชายผมแม่งตั้งแรงพอๆกับเสียงหัวใจเลยอ่ะ
แค่จินตนาการถึงภาพจินในชุดกี่เพ้าแหวกก้น นั่งรอผมเป็นเด็กดีอยู่บนเตียง ยิ้มให้ผมตอนที่ผมสาวเท้าเข้าไปหาเขา
คอสเพลเยอร์ที่โด่งดังในด้านสายแทรปจนเป็นอันดับหนึ่งในทวิตเตอร์นั่นเป็นของผม วิดีโอลามกทั้งหมดนั่น คนที่ฟอลก็ได้แค่ดูรูปร่างเขาในชุดตัวสวยกำลังถูกย่ำยีโดยผม
แต่ผมได้เห็นทั้งหมด ได้สัมผัสความอ่อนนุ่ม ผิวที่ขึ้นสีระเรื่อยามชื้นเหงื่อ ใบหน้าบิดเหยเกเพราะความเสียว ปากเล็กๆที่พร่ำอ้อนวอนผม
นั่นเป็นของผมทั้งหมด
ผมเกือบจะทำอะไรๆต่อตอนนี้เสียงเคาะประตูห้องน้ำดังสนั่น
ปัง! ปัง!
“ออกมานะเว้ยไอ้ภัยสังคม!” คนข้างนอกตะโกนเสียงดัง แถมยังถีบประตูดังโครมๆอีกต่างหาก ผมรีบปล่อยจินให้เขาลุกขึ้นยืน ก่อนจะแทรกตัวไปเปิดประตูชนคนที่อยู่ข้างหน้าพอดี
“โอ๊ย!” ร่างท้วมๆล้มลงกับพื้น แต่ยังไม่วายกระโจนขึ้นมาใส่ผม ผมจัดการเหวี่ยงคนคนนั้นไปอีกทางทันที
“เชี่ยไรวะ” ผมสบถ สวรรค์อยู่ตรงหน้าแล้วแท้ๆ!
มันเงยหน้าขึ้นมองผมด้วยความคับแค้นใจ
“มึงอย่าคิดมาลวนลามท่านฮิเมะของกูนะเว้ย!” มันตั้งตัวลุกขึ้นมาได้ในที่สุด มือของเขาขยับแว่นบนหน้าให้ได้องศา พอได้เพ่งมองดูดีๆผมจึงค้นพบว่าไอ้คนตรงหน้า…แม่งโคตรคุ้นเลยว่ะ
“ไอ้ชาญ!!”
ไอ้ชาญชัยคู่หูคู่ยากตอนมัธยมต้นผู้พาผมเข้าวงการโอตาคุครับ ก่อนที่แม่งจะย้ายออกจากโรงเรียนทิ้งผมให้อยู่คนเดียวจนต้องปฏิวัติตัวเองมาเป็นคนใหม่ ผมยังคุยกับมันผ่านบอร์ดรวมคนรักอนิเมบ้างบางครั้งแต่ไม่เคยนัดพบกันเป็นเรื่องเป็นราว
“มึงเป็นใคร! รู้จักกูได้ยังไง! อย่าคิดนะเว้ยว่ากูไม่รู้ มึงพยายามจะล่อลวงฮิเมะซามะ!!”
เหี้ยยย คุยกันไม่รู้เรื่องแล้วมั้ง!!
“กูเคย์ไงวะ จำไม่ได้เหรอ” ผมตบอกตัวเองปุๆ
ร่างท้วมๆหรี่ตาลง จ้องมองผมก่อนจะต่อยเข้ามาเต็มแรง ดีที่ผมปัดป้องได้
“ไอ้เหี้ยเคย์ มึง!! บังอาจทรยศสายเลือดของเราเหรอวะ”
ดูเหมือนมันจะไม่ชอบที่ผมตัวใหญ่กล้ามใหญ่ มันเคยประกาศไว้อย่างแน่วแน่ว่ามันอยากเป็นสายนีท! อยู่บ้านเฉยๆไม่ต้องทำอะไร เจ้าพวกที่ไหลตามกระแสสังคม อยากทำตัวแมสน่ะคือพวกหลงระเริง
ใช่แล้ว ขอโทษนะพวก แต่ฉันสลัดคราบคนเก่าทิ้งแบบโคตรหมดจด
“ถ้ากูปล่อยให้ฮิเมะซามะของกูถูกดูแลโดยคุอย่างมึง กูยอมเอามีดแทงตัวเองดีกว่า”
ผมถลึงตาใส่ทันที
มึงไม่คุเลย! พูดไม่ดูตัวเองเลยว่ะเพื่อน เกรงใจลายอิ*ยาที่อยู่บนเสื้อมึงด้วยเว้ย!!
แล้วมาบังอาจบอกว่าผมละทิ้งสายคุได้ยังไงวะ วันนี้อุตส่าห์เอามาโดกะออกจากตู้เสื้อผ้าทั้งๆที่เก็บไว้โคตรดีเลยนะเว้ย!
ผมกอดคอมัน กระซิบเสียงเหี้ยม
“กูกับมึงมีเรื่องต้องคุยกันหน่อยแล้ววะ”
ผมกำชับให้ชาญรอผมอยู่ข้างหน้า ในขณะที่หันกลับมาจัดการร่างเล็กข้างหลังให้เรียบร้อย ผมดึงชุดกี่เพ้าที่ยับย่นให้คืนรูป
ถอนหายใจพลางหยิบเข้มกับด้ายออกมาจากกระเป๋าแล้วจัดการจับจินหันหลัง ผมสอดด้ายเข้ารูแล้วเย็บข้างหลังไปแบบชั่วคราว เอาแค่ให้ปิดก้นน่ารักๆนี่ก็พอ
“ขอละ ไม่อยากเป็นแฟนจู้จี้ แต่ขอปิดไว้เท่านี้ได้มั้ย” ผมทำหน้าจริงจัง แต่คนที่ยืนกอดอกทำหน้ามุ่ยไม่ตอบ ไม่รู้ว่าอารมณ์เสียเพราะโดนขัดจังหวะหรือเพราะผมไปยุ่งกับชุดของเขากันแน่
“เหลือโฟโต้บุ๊คไว้ให้กูเล่มนึงด้วยอย่าลืมล่ะ” สั่งเสร็จก็พาคนตัวเล็กไปส่งคืนที่โต๊ะก่อนจะหันหน้าเหี้ยมๆมาหาเพื่อนที่ขัดการไปสวรรค์ของผม
แต่จริงๆก็หวิดข้อหาอนาจารในที่สาธารณะไปจริงๆนั่นแหละ
ผมส่ายหน้ายามสนทนาเรื่อยเปื่อยกับชาญชัย สองตายังคงจับจ้องจินที่คุยกับแฟนๆด้วยรอยยิ้ม
“ถ้าไม่เพราะว่าฮิเมะซามะบอกว่าไม่โดนมึงทำอะไร กูไม่อยู่เฉยอย่างนี้หรอก” มันขู่ฟ่อ
ผมเบ้ปาก
“นั่นแฟนกูอย่ายุ่ง”
“ไหนบอกไม่ชอบสาวซึน ชอบสาวไทป์หัวดำไง?” มันยกคิ้วแซะ “เป็นไงละ เคยบอกว่าชอบสี่เทพสาวซึนไปได้ยังไง ไอ้ห่า ตอนนี้หลงจนโงหัวไม่ขึ้น”
ผมยกมือไหว้
“ขอโทษครับท่านปรมาจารย์”
เข้าใจแล้วว่าคนปากไม่ตรงกับใจแม่งโคตรๆน่ารักเลย ยิ่งตอนพูดประโยคร้ายๆด้วยหน้าแดงแปร๊ดแบบนั้น ยิ่งทำให้ผมอยากแกล้ง
แถมตอนได้เห็นคนปากแข็งน้ำตาซึม อ้อนวอนขอร้องผม ใจผมนี่โคตรฟู
แค่ก! ทำไมหัวข้อสนทนามันติดเรทอีกแล้วว่ะ
กำลังจะโฟกัสกับโค้กในมือ จินก็โบกมือเรียกผม ร่างใหญ่ๆนี่พุ่งเข้าไปอย่างเชื่อฟังทันที
“ครับ มีอะไรครับ”
“หมดแล้ว อ่ะ อันสุดท้าย ให้” เขายื่นโฟโต้บุ๊คมาให้ผม ใบหน้าหวานเสไปด้านข้างไม่มองผมสักเสี้ยว แต่ใจนี่คันยิบๆด้วยความน่ารักจนส่งยิ้มตายีไปให้พร้อมรับเล่มในมือนั้นมา
“จินจะอยู่ต่อมั้ย เดี๋ยวรออยู่ตรงโน้น” ผมเสนอ
ใบหน้าเขาขึ้นสีเรื่อนิดๆตอนตอบผมว่า
“ขายเสร็จแล้ว จะสละเวลาไปเดินงานด้วยแล้วกัน”
ไม่ทันจะจบประโยคดีเขาก็เดินหนีผมไปแล้ว ผมส่ายหางดุ๊กดิ๊กวิ่งตามเจ้าของไปอย่างไว
จิน part
จบงานเสียที โคตรเหนื่อย แต่ก็โคตรๆมีความสุข ได้เจอแฟนๆเยอะแยะ มีแฟนที่บินมาจากสิงคโปร์เพื่อมาเอาโฟโต้บุ๊คของผมและพูดคุยกัน ทั้งๆที่จะรอชิปปิ้งก็ได้เพราะผมส่งทั่วโลกอยู่แล้ว
ใจอิ่มสุดๆ
ตอนนี้ทั้งผมกับเคย์ยืนอยู่บนรถไฟฟ้า ตัวผมใส่เสื้อฮูดดำของเคย์เพราะกระเป๋าเสื้อผ้าผมโดนขโมย หรือไม่ก็หาย งงๆเหมือนกันเพราะหายังไงก็หาใม่เจอ ดีที่ของมีค่าในกระเป๋าทั้งหมดยกให้เคย์ถือไปเรียบร้อยแล้ว เสียดายก็แต่เครื่องสำอางในนั้นนั่นแหละ
อยู่ดีๆเคย์ก็ก้าวเข้ามาประชิดตัวผม เขาหรี่ตาลงมองหนุ่มออฟฟิศคนหนึ่งซึ่งจ้องเขม็งมาทางนี้ เขาเอาตัวมาบังผมไว้ในมิดชิด เข้าใจว่าคงหวงขาขาวๆที่โผล่พ้นเสื้อฮู้ดออกมานั่นแหละ
เพราะกระเป๋าเสื้อโดนขโมยไป ทำให่ไม่มีชุดเปลี่ยน ตอนนี้นอกจากชั้นในต่างๆแล้วไม่มีอะไรภายใต้เสื้อฮู้ดตัวนี้เลยสักนิด
จ้องกันไปกันมาสักพัก หนุ่มออฟฟิศก็เดินเข้ามากระชากแขนเคย์
“ขอโทษนะครับ แต่ผมไม่คิดว่าการลวนลามผู้หญิงเป็นเรื่องดี” เขากล่าวเสียงจริงจังจนผมกับเคย์ทำหน้าเหรอหรา
“หะ ลวนลาม” มันน่าจะช็อคจนหูตั้งไปหมด ผมพิจารณา อาจจะเพราะว่าตัวโตๆแบบหมีควายที่ถ้าใส่เสื้อปกติจะดูเท่มากๆ แต่พอใส่เสื้อที่สกรีนรูปเด็กผู้หญิงแล้วมัน
ผมพอจะเข้าใจหนุ่มออฟฟิศน่ะ
ดูยังไงก็ภัยสังคมชัดๆ
ผมส่ายหน้าก่อนจะบอกฮีโร่คนนั้นอย่างชัดถ้อยชัดคำ
“ขอบคุณนะคะที่เป็นห่วง แต่คนนี้เป็นแฟนเราเองค่ะ” ว่าจบก็โปรยยิ้ม ดีน่ะที่วันนี้ดัดเสียงทั้งวันจนชินปาก หนุ่มออฟฟิศคนนั้นหน้าม้านหนีไปโบกี้อื่น ผมรู้สึกผิดไม่น้อย คนที่กล้าเข้ามาช่วยเหลือคนอื่นแบบฮีโร่คงโดนตัดหน้า ไม่รู้ว่าจะยังกล้าทำแบบนี้อีกมั้ย
แต่ร่างใหญ่ๆที่ก้มหน้าห่อไหล่ทำตัวลีบๆจนน่าสมเพชนั้นน่าเป็นห่วงมากกว่า
ผมเลื่อนมือเข้าไปกุมมือเคย์ ส่งยิ้มให้เล็กน้อยจนเห็นหางกระดิกแล้วค่อยก้มลงเล่นโทรศัพท์โต้ตอบกับแฟนๆในวันนี้
เคย์ที่กลัวคนอื่นรู้ว่าเป็นโอตาคุ หลีกเลี่ยงงานพวกนี้ตลอด ใส่ใจสายตาคนอื่นยิ่งกว่าใคร วันนี้ถึงกับยอมใส่เสื้อตัวนั้นบุกมาถึงงานอีเว้นต์เพื่อมาเฝ้าผมที่คอสเพลย์
จะไม่บอกใครหรอกว่ากลั้นยิ้มจนปวดหน้าแล้ว
หยอดไว้สำหรับตอนหน้า
ร่างใหญ่ๆของเคย์กำลังทำท่าทางที่น่าขันมากๆ เขาเกร็งมือจนเห็นเส้นเลือด เหมือนอยากจะฉีกโฟโต้บุ๊คผมทิ้งแต่ในขณะเดียวกันก็อยากทะนุถนอมมันไว้
แสดงว่าเห็นคอลเลคชั่นในนั้นแล้วละสิ
“จิน…” เขามือสั่น “ให้ใครถ่ายรูปพวกนี้ให้นะ”
“คนรู้จัก” ผมตอบอ้อมๆ และสะดุ้งเมื่อเห็นสีหน้าถมึงทึงของเจ้าหมาโง่
“แปลกดีเนอะที่ไม่เคยเห็นชุดพวกนี้เลย” เขายิ้มโชว์เขี้ยวขณะโบกโฟโต้บุ๊คของผมไปมา “อยากเห็นจัง กูเป็นแฟนนัมเบอร์วันของมึงเลยน่ะจิน”
“…” ผมเหงื่อตกเมื่อเห็นหางฟูๆของโกลเด้นเปลี่ยนเป็นหางหมาป่า
“เอาชุดทั้งหมดออกมาสิ เดี๋ยวกูจะ’ใส่’และ’ถอด’ให้มึงด้วยตัวเองเลย ให้เกียรติแฟนนัมเบอร์วันคนนี้หน่อยน่ะครับ”
------------------------------------------------------------------------------
รู้น่ะว่าอยากอ่านฉากอะไรกัน
ถ้าเดาชื่อตัวละครได้ รู้ว่าคุณมามิเป็นใคร สี่เทพสาวซึนเป็นใคร
ยืนดีด้วยค่ะ คุณเป็นคนประเภทเดียวกับเจ้าหมาโง่
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
