ชุดสาวน้อยเวทมนตร์
content warning!! : มีการใช้คทาเวทมนตร์ผิดจุดมุ่งหมาย, non-con, role-play
Cosplay 10 : สาวน้อยเวทมนตร์
K part
“เฮ! เฮ!” เสียงเชียร์ดังลั่นไปทั่วบริเวณ กลุ่มคนจำนวนมากอัดกันในฮอลล์แคบๆจนได้กลิ่นเหงื่อประจำตัวของพวกชายฉกรรจ์ จนชายหนุ่มคนหนึ่งถึงขั้นต้องย่นจมูกอย่างหงุดหงิด
เห็นได้ชัดว่าคนในฮอลล์ถูกอัดแน่นไปด้วยชายรูปร่างท้วมจำนวนมาก พวกเขาล้วนใส่แว่นและเสื้อยืดสาวน้อยพะยี่ห้อโอตาคุมาอย่างเต็มเปี่ยม ยิ่งปลอกหมอนสกรีนลายสาวน้อยเวทมนตร์ที่เสื้อผ้าหลุดลุ่ยยิ่งทำให้คนพวกนี้ดูเหมือนมนุษย์คลั่งเข้าไปใหญ่
ใช่แล้ว ที่นี่คือโอนลี่อีเว้นท์ของอนิเมเรื่องมาเป็นสาวน้อยเวทมนตร์ด้วยกันเถอะ~
และท่ามกลางพวกบุคคลที่พะยี่ห้อโอตาคุทั้งหลาย มีผู้ชายคนหนึ่งกำลังยืนกอดอกทำหน้าดุร้าย ชนิดที่ว่าคนในฮอลล์ถึงขั้นยืนห่างจากเขาเป็นวงกลม
“ใครน่ะ” ใครบางคนกระซิบถาม
“พวกตำรวจป่ะวะ แม่งไม่เหมือนคนมาโอนลี่อีเว้นท์เลย”
พวกคนที่ยืนรอบๆซุบซิบอย่างไม่ไว้วางใจ แหงล่ะสิ ใครมันจะไปวางใจไอ้บ้าตัวสูงโย่งที่รูปร่างเหมือนคนในโลกอีกฝั่งหนึ่งกัน
โอตาคุที่ไหนเขาจะออกกำลังกายจนแขนมีมัดกล้าม! ไหนจะทรงผมปาดทันสมัยกับใบหน้าคมดุที่ดูยังไงก็แตกต่างออกมาจากชนชั้นโอตาคุอย่างพวกเขากัน!
ขอโทษทีนะ แต่โอตาคุก็มีศักศรีดิ์ของโอตาคุ เพราะงั้นไอ้บ้าห้าร้อยที่ทำตัวแตกต่างจากพวกเขามายืนในสถานที่ศักสิทธิ์อย่างโอนลี่อีเว้นท์น่ะ ออกไปเลย!
“โรคจิตแฟนของคอสเพลเยอร์คนไหนหรือเปล่า”
“ไม่ได้การ! เราต้องบอกพวกสตาฟแล้ว หมอนี่น่าสงสัย!”
คนที่น่าสงสัยน่ะมันคุณคนแรกเลยโว้ย!
นั่นคือสิ่งที่ผมคิด แต่ไม่ได้พูดออกไปหรอกนะ ที่ผมทำมีแค่ยืนกอดอกทำตาดุต่อไปเท่านั้น
ใช่ครับ ผมชื่อเคย์ ตอนนี้เป็นนักศึกษาคณะนิติปี2 และยังเป็นโอตาคุตัวพ่อสำหรับวงการแอบคุอยู่บ้าน
แต่สาเหตุที่ผมต้องลากเท้าออกมาในงานโอนลี่อีเว้นท์ที่น่ากลัวว่าจะมีคนที่รู้จักผมอยู่นั่นก็เพราะว่า…
วันนี้แฟนผมออกมารับอีเว้นท์คอสเพลย์ที่นี่น่ะสิ!!
ใครมันจะพลาดโอกาสกัน ผมเคลียร์เมมมือถือมาเพื่อถ่ายเขาอย่างเดียวเลยนะ
ท่ามกลางเหล่าแฟนที่กำลังรอคอยคอสเพลเยอร์อย่างใจจดใจจ่อ ผมทำได้แค่ตีหน้าขรึมเหมือนทั้งหมดนี่ไม่มีอะไรเกี่ยวกับผมเท่านั้นเอง
แต่ทันใดนั้น ไฟก็ดับลง พร้อมกับสปอตไลท์ที่ฉายชัดไปยังเวที
“ไปสู่ดวงดาวนั้นกันเถอะ~ วิ้ง! เพราะเราคือสาวน้อยเวทมนตร์~” เสียงร้องเพลงเปิดOPของอนิเมดังขึ้นพร้อมกับเหล่าคอสเพลเยอร์ที่ค่อยๆเดินออกมา
“ซายะจังงงงงง”
“โอ้ ท่านฮิเมะซามะ!”
“แทร็ปจงเจริญ!!!!”
ทันทีที่สาวน้อยเวทมนตร์ผมสีชมพูในชุดซึ่งมีสายรัดหนังตามตัวเดินออกมาจากหลังเวที เสียงโห่ร้องก็ดังขึ้นอย่างถล่มทลาย สาวน้อยคนนั้นมีใบหน้าเย่อหยิ่ง มองคนข้างล่างเวทีเหมือนมองมดปลวก
ผมกัดริมฝีปาก อุดเสียงร้องตัวเอง
น่ารักเกินไปแล้วววว บ้าเอ๊ย เซ็กซี่มากเลย สายรัดหนังเหรอ รองเท้าบู๊ตส้นสูงนั่นมันอะไรกัน ดาเมจเกินไปแล้ว ตรงถุงน่องสีดำนั่นล้อแสงไฟจนเห็นผิวเนื้อข้างใต้ลางๆ
อนิเมเรื่องมาเป็นสาวน้อยเวทมนตร์กันเถอะ~ ทำเพื่อขายโอตาคุชายโดยเฉพาะ ทั้งๆที่ตัวลายเส้นอนิเมควรขายได้ทั้งชายและหญิง ยังไงก็ตาม เพราะอย่างนั้นตัวร้ายของอนิเมเรื่องนี้จึงเป็นสาวน้อยเวทมนตร์ที่มีความดาร์คในตัวเองสูง แถมยังใส่เสื้อผ้าวับๆแวมๆชวนให้จิตใจเต้นตึกตักจนน่าโมโห แถมทั้งๆที่เสื้อผ้าน่าเซนเซอร์แต่มันกลับอยู่บนร่างของสาวน้อยที่ตามข้อมูลออฟฟิเชียลแล้วยังไม่ถึง18
หน้าอกแบนราบของจินไม่ได้รับการเสริมแต่ง เพราะตามบทเทียร่าที่เป็นตัวร้ายค่อนข้างขึ้นชื่อเรื่องอกแบน แถมใบหน้าน่ารักของเจ้าตัวยังเหมือนเวอร์ชั่นปกติจนน่าแปลก
แต่ก็ไม่แปลก จินเหมือนเทียร่าถอดแบบออกมาชัดๆ
“หุบปากนะเจ้าพวกไพร่ มดปลวกอย่างแกมีสิทธิ์อะไรเปล่งเสียงออกมาให้ฉันฟัง น่ารำคาญ”
“ว้ากกกกกกกกก” คราวนี้ผมร้องอย่างบ้าคลั่งเมื่อแฟนผมใช้สายตาหยามเหยียดแถมยังพูดประโยคนั้นผ่านไมโครโฟน
เหล่าโอตาคุรอบๆตัวผมก็ส่งเสียงอย่างบ้าคลั่ง หันมายกนิ้วโป้งให้ผม
อ่า นายก็เป็นคนของโลกทางนี้ใช่มั้ยสหาย
ผมได้ยินเสียงจากในใจของโอตาคุซึ่งตบไหล่ผม
ใช่แล้วล่ะสหาย
ผมตอบเขาด้วยสายตา
พวกเรากอดคอกันมองจินซึ่งเดินบนเวทีด้วยกายเหยียดตรง เสื้อรัดรูปกับกระโปรงพลีทสีชมพูตัวสั้นกุดทำเอาพวกผมกลืนน้ำลายเอื๊อกทุกครั้งที่เขาเดิน
หะ…หวงเว้ย!
ผมมองชายกระโปรงซึ่งแค่พอปิดก้นด้วยอาการจ้องจนเส้นเลือดในตาแทบจะขึ้น ต่างจากคนข้างๆที่มองตาเป็นประกาย
อย่างมองนะไอ้โอตาคุหื่นกาม!
บ้าเอ๊ย แต่พูดอย่างนั้นก็เข้าตัว ผมมันก็โอตาคุหื่นกามเหมือนกัน
“หึ ปกติแล้วฉันน่ะไม่ยอมมาทำแบบนี้ให้ใครดูหรอกนะ ถือเป็นบุญตาของพวกแกแล้วเจ้าหมูสกปรก” จินซึ่งอยู่บนเวทีเท้าสะเอว สวมบทบาทได้อย่างไรที่ติ เจ้าตัวถือคทาเวทมนตร์ของตัวเองโบกไปมา
ผมได้ยินเสียงโห่ร้องของคนในฮอลล์ สมกับที่เขาเคลมตัวเองว่าเป็นคอสเพลเยอร์อันดับหนึ่ง นี่มันอย่างกับโอนลี่อีเว้นท์แฟนๆของจินชัดๆ
คอสเพลเยอร์บนเวทีเริ่มร้องเพลง ในขณะที่เทียร่า สาวน้อยเวทมนตร์ตัวร้ายที่ได้รับความนิยมจากแฟนๆที่สุดเริ่มหมุนด้วยท่าทางอันเป็นเอกลักษณ์ในตอนแปลงร่าง จนในที่สุดเขาก็ทรุดนั่งลงไขว้ห้างที่ขอบเวทีแล้วใช้รองเท้าบู้ตเชยคางโอตาคุคนหนึ่งที่ยืนโบกแท่งไฟอย่างบ้าคลั่ง
“จงเป็นเกียรติที่ฉันคนนี้ยอมให้เจ้าหมูสกปรกไร้ค่าอย่างแกแตะโดนรองเท้าบู้ตของฉัน”
Jin part
หลังจากที่ทำงานเสร็จแล้ว ผมก็ถึงเวลาบอกลาเพื่อนๆชาวคอสเพลย์ พร้อมกับเดินออกจากหลังประตู สอดส่ายตาหาเจ้าหมาเคย์ที่บอกว่าจะมารอพร้อมกับชุดสำหรับเปลี่ยนและสัมภาระทั้งหมดที่เจ้าตัวอาสาแบกให้
แต่จนแล้วจนรอดผมก็ไม่เห็นใครจนหงุดหงิด แต่แล้วอยู่ดีๆรถตู้สีดำคันหนึ่งก็พุ่งเข้ามาหยุดตรงหน้าผม ชายตัวสูงใหญ่คนหนึ่งเดินลงมาจากรถ แขนข้างเดียวของเขาโอบเอวผมอย่างรวดเร็ว
ผมตั้งสติไม่ทัน รู้ตัวอีกทีก็โดนหิ้วขึ้นมาบนรถแล้ว ผมมองคนข้างๆซึ่งบัดนี้เข้าใกล้จนเงาร่างบดบังผมไปเรียบร้อยแล้ว
นี่ผม…โดนลักพาตัวเหรอ
ชายหนุ่มคนนั้นใช้มือข้างเดียวก็กดให้ผมอยู่ใต้อาณัติเขาได้สบายๆ ผมยกขาตีอีกฝ่าย แต่ด้วยรูปร่างที่ต่างกันเกินไปทำให้เขาไม่สะเทือนแม้แต่น้อย
“หยุดก่อน! นายเป็นแฟนโรคจิตเหรอ ผมไม่ใช่เทียร่านะเจ้าบ้าเอ๊ย!” ผมเคยได้ยินเรื่องของแฟนตัวละครโรคจิตที่อยากทำอะไรกับตัวละครแต่ไปลงกับเลเยอร์มาเยอะ
แต่ว่าเขากลับทำเหมือนไม่ได้ยินผม แถมยังโถมตัวใหญ่ๆทาบทับตัวผมไว้จนกระดิกตัวไม่ได้
“เฮ้ ขับรถไปตรงเปลี่ยวๆนะ” เสียงจากข้างหน้าดังขึ้นก่อนที่รถจะเคลื่อนตัว
มีสองคนเหรอ
ผมเหงื่อตก มองชายหนุ่มตัวสูงใหญ่ซึ่งกำลังบดเบียดกายแนบตัวผมอยู่ แถมอะไรๆของเจ้าหมอนี่ก็กำลังร้อนแถมยังเบียดต้นขาผมอีก
“เงียบๆไว้แล้วจะไม่เจ็บตัวมาก” ลมร้อนๆพร้อมกับถ้อยคำถูกกระซิบข้างหูผม
“เอ้า กูจอดไว้ตรงนี้นะ ไปก่อนล่ะ” หลังจากที่ได้ยินเสียงจากข้างหน้าอีกรอบ ก็มีเสียงเปิดประตูรถและคนเดินลงไป หลังจากนั้นก็เหลือแค่เราสองคนในรถตู้ข้างหลังซึ่งมีพื้นที่เหมือนไว้ใช้คนของ
ไม่สิ ในกรณีนี้คือรถตู้ที่ไว้ใช้ลักพาตัวต่างหาก
คนบนตัวผมหยัดกายขึ้นเล็กน้อย แท่งเนื้อภายใต้กางเกงของเจ้าตัวดูใหญ่เสียจนนูนชัดขึ้น เขาปลดมันออก ดีดผึงจนตีกับต้นขาผม
ผมขดตัวยามอีกฝ่ายเลียใบหูผมพร้อมกับเอาไอ้นั่นมาถูตรงต้นขาด้านในจนรู้สึกถึงความเปียกแฉะที่ต้องเป็นคราบบนถุงน่องแน่ๆ
“นี่! เดี๋ยว! จะทำอะไรน่ะ” ผมประท้วงเมื่ออีกฝ่ายหยิบเอาคทาเวทมนตร์ซึ่งเป็นพร็อบออกมาพร้อมกับขวดเจล เจ้าคนลักพาตัวไม่ตอบอะไร เพียงแค่เปิดขวดเทเจลนั่นชโลมทั่วด้ามของคทา
ผมเห็นท่าไม่ดี จึงกระถดตัวหนี แต่กลับโดนกระชากข้อเท้าพรืดเดียวลากให้มานอนหงายใต้ร่างคนตัวใหญ่เหมือนเดิม
“สาวน้อยเวมทนตร์ก็ต้องคู่กับคทาสิเนอะ” เจ้าโจรจับหัวคทาชูขึ้นมาด้วยท่าทางน่ากลัว มือใหญ่ๆของเขาสอดเข้าใต้กระโปรงของผม สัมผัสต้นขาผมอย่างจาบจ้วง เขาดึงทึ้งถุงน่องผมอย่างแรงจนได้ยินเสียงดังแควก
“หยุด!” มือทั้งสองข้างของผู้บุกรุกกำลังล้วงเข้าใต้กระโปรงคอสเพลย์ฟู่ฟ่อง ผมมองไม่เห็นข้างล่างแต่จู่ๆก็รู้สึกถึงความเย็นของโลหะกับเจลแตะตรงแท่งเนื้อของตัวเองจนต้องหุบขาเข้าหากัน แต่มือแข็งแรงก็จับขาผมฉีกออกอีกครั้งซ้ำยังเล่นสนุกกับข้างล่างของผมด้วยสีหน้าโรคจิตจนผมต้องปิดหน้าตัวเองหนีความจริง
ชายหนุ่มนักลักพาตัวใช้ด้ามคทาหยอกล้อกับส่วนนั้นที่ชูชันของผม ทั้งเขี่ยหัวเล่น ไล่ปลายโลหะเย็นเฉียบไปตามความยาวในขณะที่มืออีกข้างก็ขยำเนื้อตรงขาอ่อนไม่หยุด มันจับเท้าผมให้จ่อตรงแท่งเนื้อตัวเอง
“ใส่แพนตี้ตัวแค่นี้? จริงๆแล้วคงอยากให้แฟนคลับเห็นล่ะสิ”
ผมขยับเท้าปรนเปรอท่อนเนื้ออีกฝ่ายด้วยความชำนาญ อารมณ์พุ่งสูงหลังจากได้ยินคำดูถูก
“คง…หวังให้มีแฟนคลับโรคจิตสักคนลากกูมาข่มขืนมั้ง?”
ชายหนุ่มตัวโตฉีกยิ้ม บอกไม่ถูกว่าแง่ดีหรือไม่ดี เขารูดแพนตี้ผมทิ้ง พลิกตัวผมให้นอนคว่ำแล้วเอาคทาโลหะเย็นๆซึ่งถูกชโลมด้วยเจลถูไปตามร่องก้นจนทางเข้าผมเยิ้มแฉะ
“ตรงนี้ดูท่าจะเข้าง่ายเชียว?”
“ไม่ได้ง่ายขนาดจะเอาทั้งหมดนั้นเข้าไปครั้งเดียวนะ! อ๊า!....อึก” ผมยังไม่ทันประท้วงเสร็จเขาก็กระทุ้งคทานั้นเข้ามาในตัวผม ผมแหงนหน้าเริ่ด ทั้งเจ็บทั้งเสียวบอกไม่ถูก
“ไม่ได้? แต่เหมือนตรงนี้ก็รับมันเข้าไปหมดได้ทีเดียวนะ” เขาว่าแล้วขยับมือใช้คทาคว้านภายในตัวผม ปลายเท้าผมจิกเกร็ง สูดหายใจลดความอึดอัด
“เดี๋ยวก่อน…อ๊ะ…ขยายมากกว่านี้หน่อย…อย่าเพิ่--!!” ผมอ้าปาก แต่ไร้เสียงออกมา ตัวสั่นเมื่อคนข้างหลังกระทุ้งคทาเข้าไปลึกมากขึ้นจนโดนจุดจุดนั้น
“ตรงนี้?” เขาขยับหมุนแท่งเหล็กนั่นให้ย้ำจุดนั้นซ้ำๆ ความรู้สึกเสียวตีรวนจนน้ำตารื้นไปหมด ผมส่ายหน้าเป็นเชิงไม่ไหว พยายามคลานหนีไปทางประตูรถจนรู้สึกได้ว่าแท่งเหล็กมันค่อยๆเลื่อนหลุดออกไปทีละน้อย แต่ยังคลานหนีได้ไม่เท่าไร มารร้ายข้างหลังก็ไม่ยอมปล่อยให้ผมไปไหน
มือแข็งเหมือนคีมเหล็กจับข้อเท้าผมลากกลับมาที่เดิม เจ้าคทาเหล็กที่เกือบจะเลื่อนหลุดถูกเสียบเข้ามาลึกขึ้น
“อ๊ะ…อ้า…สะ…เสียว มัน….” ผมซบหน้ากับพื้นรถ ไม่สามารถขยับเขยื้อนตัวได้ รู้สึกอับอายที่มีอารมณ์เพราะเพราะโดนบังคับ หนำซ้ำสภาพตอนนี้ที่สวมชุดคอสเพลย์ โดนถลกกระโปรงขึ้นโก่งโค้งโชว์ก้นเปล่าเปลือยซึ่งมีคทาเสียบขยับคว้านไปมาคงน่าสมเพชดูชม
นักลักพาตัวข้างหลังไม่ปล่อยให้ผมพัก เขาค่อยๆรูดรั้งแท่งเนื้อของผมไปพร้อมๆกับกดย้ำจุดข้างหลังด้วยของเล่น ชักแท่งเหล็กเข้าออกอย่างเร็วจนได้ยินเสียงแฉะของเจลจนเหมือนช่องทางของผู้หญิงเวลาฉ่ำเยิ้ม
ปลายคทายังคงผลุบเข้าออกช่องทาง มันยังคงกลืนกินตอดรัดแท่งเหล็กเย็นเฉียบ และคนที่เห็นจังหวะบีบรัดเวลามันกดย้ำจุดเสียวในตัวผมซ้ำๆก็ไม่รอช้าที่จะกระซิบข้างหู
“นี่ดูสิ…ถ้ากูกระทุ้งตรงนี้” ว่าพลางหมุนคทาควานในตัวผม กดจุดจุดหนึ่งที่ทำให้ผมแอ่นหลังเป็นคันธนู
“อ๊ะ!...อ้า! สะ…อึก เสียว”
“ช่องมึงก็จะบีบเป็นจังหวะเหมือนของผู้หญิงเลย หรือจริงๆแล้ว…มันบอกว่าร่างกายมึงอยากโดนชมเชยโดยผู้ชายมาตลอด ใช่มั้ยล่ะ อยากโดนอะไรเสียบเข้าไป ปั่นป่วนร่างกายจากภายในให้เหมือนผู้หญิง ทำให้มึงเสร็จจากแค่ข้างใน”
เคย์ขยับยิ้มหัวเราะ โยกหัวผมอย่างเอ็นดูต่างจากข้างล่างที่เจ้าตัวดึงแท่งเหล็กออกรวดเดียวจนผมเสียวตัวงอ
รูมเมทผมไม่รอช้า ยกเอวผมขึ้นแล้วดันตัวตนเข้ามาในช่องทางของผมรวดเดียว ซ้ำยังดึงผมยาวจนหน้าผมแหงนเริ่ด
ผมคลานเข่าในท่าหมา เคย์ใช้อีกมือประคองช่วงเอวของผมไว้ กดเอวผมให้กลืนกินแท่งเนื้อของเขาจนก้นผมบดเบียดกับหน้าขาอีกฝ่าย
พั่บ! พั่บ! พั่บ! พั่บ!
เขารัวเอวสาวเข้าออกช่องทางของผมอย่างแรงจนเนื้อเรากระทบกันส่งเสียงหยาบโลนคับรถตู้ ผมถึงกับแอ่นหลังโค้ง ซบหน้ากับพื้นอย่างเหนื่อยอ่อน ครางเสียงแผ่วอยู่กับพื้นรถในขณะที่เอวถูกจับหมุนควงปรนเปรอแท่งเนื้ออีกฝ่าย
เข่าผมเสียดสีกับพื้นหยาบๆของหลังรถจนเจ็บไปหมด กระโปรงที่สวมก็สั้นจนช่วยอะไรไม่ได้ แถมยังถูกร่นไปกองตรงเอว
มือของเคย์ค่อยๆเลื่อนไปตามร่างกายผม แม้จะเป็นการสัมผัสผ่านเสื้อผ้าแต่กลับทิ้งรอยร้อนผ่าวไว้ เขาขย้ำหน้าอกผมอย่างแรง มันนุ่มหยุ่นเล็กน้อยเพราะผมยัดฟองน้ำลงไป
เมื่อขย้ำผ่านผ้ามันก็ไม่ต่างอะไรจากนมจริงๆ เคย์ยังคงกระแทกเอว แท่งเนื้ออีกฝ่ายย้ำจุดเสียวของผมซ้ำๆกระทั่งผมไม่มีแรงครางทั้งๆที่รู้สึกโคตรเสียว ได้แต่อ้าปากสูดหายใจน้ำตารื้นร้องไห้ และในขณะเดียวกันก็ขย้ำนมผมจนมีแวบหนึ่งผมคิดว่าตัวเองเป็นผู้หญิงจริงๆไปเสียแล้ว
รูมเมทผมครางเสียงต่ำ ก่อนจะปลดปล่อยน้ำเชื้ออุ่นร้อนจนคับคั่งเต็มช่องทาง เขาจับตัวผมนอน ลุกขึ้นไปหาผ้ามาเช็ดตัว
ผมขยับขาอย่างอึดอัด รู้สึกได้ว่าช่องทางข้างหลังพ่นน้ำเชื้อส่วนเกินไหลออกมาเปรอะเปื้อนกระโปรงไม่น้อย
ผมปลดปล่อยรอบสองโดยที่ไม่รู้สึกตัว
เคย์กลับมาพร้อมผ้าเปียก เขาเช็ดหน้าเช็ดตาให้ผมอย่างแผ่วเบา แล้วจึงค่อยๆเลิกกระโปรง เช็ดไปตามขาด้านในของผม ทั้งเจลทั้งน้ำเชื้อ หนำซ้ำตอนกระแทกเข้าไปซ้ำๆเจลชุ่มๆนั่นยังกลายเป็นฟองสีขาว
“เดี๋ยว…ให้เพื่อนกูขับรถกลับไปที่ลานจอดรถ”
ผมคว้าหมับเข้าที่คางอีกฝ่าย บีบแน่นจนไม่น่าเชื่อว่าเมื่อครู่ยังนอนแบ๊บกับพื้น
“ถ้ามึงบังอาจพาใครเข้ามาเห็นกูในสภาพนี้ก็เตรียมตัวลงนรกได้เลย”
รูมเมทผมหน้าซีด หันรีหันขวาง ก่อนจะถอดเสื้อตัวเองชุบน้ำเช็ดแทน ซ้ำยังเอามารองคราบอะไรต่อมิอะไร
“ทิ้งไปซะไอ้เสื้อตัวนี้” ผมสั่ง ไม่รู้จะทำหน้ายังไงถ้าเจ้าหมาโง่นี่เอามาซักแล้วผมต้องเห็นมันแขวนอยู่ตรงระเบียงห้อง
สุดท้ายแล้วเคย์ต้องใส่เสื้อสกรีนลายสาวน้อยเวทมนตร์เทียร่าของเพื่อนใส่กลับบ้าน ส่วนผมเองสภาพชุดยับยู่ยี่เกินจะใส่ไปให้แฟนคลับเห็น ไม่สิ ใครก็คงเดาออกหลังจากเห็นสภาพนั้น ผมเลยต้องเปลี่ยนชุดกลับบ้านอย่างเสียไม่ได้
“อีเว้นท์แบบนี้ก็ดีนะ” เคย์เปรย สีหน้าวิ้งวับต่างกับผมที่เหนื่อยอ่อนจนแทบหลับ
“ครั้งหน้ามึงไม่ต้องไป” ผมประกาศชัดเจน
“เอ๋!? เดี๋ยวก่อน! ไม่ได้นะ!” เจ้าหมาโง่โถมตัวทับผม ออดอ้อนขอให้ผมเปลี่ยนคำสั่งใหญ่
แต่ไม่เฟ้ย!
ผมไม่ต้องการแฟนคลับโรคจิตมาลากผมเข้ามุมอีกรอบหรอกนะ!!
-----------------------------------------------------
อย่าใช้คทาแบบนี้กันนะทุกคน!
ปล.เล่มอีบุ๊คกำลังทำอยู่นะคะ NC 97หน้าจุกๆกันไปเลย มีตั้งแต่เสื้อชุดกะลาสี ชุดเมดที่เขียนใหม่ น้องบันนี่ เสื้อแฟน ผ้ากันเปื้อน น้องแมวเหมียวซึ่งต้องใส่content warningเยอะมากๆมีทั้งขังทั้งล่าม กรี๊ดดดด แล้วก็ชุดตำรวจ ชุดกี่เพ้าที่เขียนใหม่
เอาเป็นว่าขอปิดมู้ไว้ตรงนี้ ฝากน้องไว้ในอ้อมอกด้วยนะคะ
ปล.เนื้อหาบางส่วนในมู้เดี๋ยวขอลบทิ้ง เพราะไม่สอดคล้องกับเนื้อเรื่องหลักค่ะ ฮา
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
