หัวข้อ: [เรื่องสั้น] Cosplayer ชุดสาวน้อยเวทมนตร์ P.14 จบ[3/08]

[manami1155]

นุ้งจินลูกกกกกก
เคย์หื่นมากกกกกกกก
ลูกจินจะช้ำหมดแล้ว
ว่าแต่นอกสถานที่แบบนี้ก้เร้าใจอยู่นา
อิอิ

[Petit.K]

  ชอบๆๆๆน้องจินรู้กกกกกกกก

[TheDoungJan]

เจ้าหมาาา

[ongard25]

เราหวงแผนอกอันเปล่าเปลือยของจิน อ๊ากกกก

[yunnutjae]

   

[Noname_memi]

กรี๊ดดดด    พาร่างอันโชกเลือดกลับห้อง เหิก

[puiiz]

 

[MeiHT]

ขออนุญาตลบออกเพราะขัดกับเรื่องหลักค่ะ

[ืniyataan]

 

[theindiez]

น้องจินคือแซ่บนัวมากค่ะ  แซ่บทุกชุดไม่มีชุดก็แซ่บ 5555

[AeAng11]

ขอบคุณมากนะคะทุกชุดของน้องทำเอาเจ้าเคย์ไปไม่เป็นเลยหมาโง่ของเรา

[Kx0806]

 

[puiiz]

 

[yunnutjae]

ขอบคุณไรท์เช่นกันค่ะ น้องจินนี่แซ่บจริงๆ 
ถ้ามีโอกาสก็มีตอนพิเศษๆ มาในช่วงเทศกาลอะไรงี้ก็ได้นะคะ 

[ongard25]

สรุปคือมันจบแล้วเหรอคะ เสียดาย... แต่ถ้ามีเป็นเรื่องยาวก็ดีคะ จะติดตามอ่านนะคะ ชอบบบบบ 

[CLShunny]

เป้นที่มาของคนไว้ใจร้ายที่สุดงี้ป่ะ5555

[Snowermyhae]

เราจะรอนะคะ ยังมีอีกหลายชุดที่อยากให้น้องแต่งให้ดู   

[Noname_memi]

พีคไปหมดด  แต่ฮาตรงจินสติแตกวิ่งเข้าหานพนี่แหละ 

งานนี้ต้องรีบขอโทษกันต์อย่างไวเลยที่เคยคิดว่าคือโรคจิตคนนั้น

[sripaerrr]

ตอนแรกไม่เข้าใจคำว่าสายแทรป พอเสิร์จหาเท่านั้นแหละ วู้วววววว รอเรื่องยาวเลยค่าาาา
ชอบจินนนน น้องเป็นตัวเองแม้ใครจะไม่เข้าใจไม่พอน้องยังทำให้เคย์กล้าที่จะเป็นตัวเอง ไม่ต้องสนใจสายตาใคร ใช้ปากร้ายปกป้องได้ทันทีที่มีใครมาแตะต้องคนของตัวเอง เรางี้อู้ววววเลยค่ะ
ความชอบคือความชอบ รสนิยมส่วนตัวคือรสนิยมส่วนตัว บอกเราได้อย่างนึงคือเราควรให้เกียรติกัน ควรรู้และจำไว้ว่ามันไม่ใช่เรื่องของตัวเอง อย่าตัดสินกันง่ายดายขนาดนั้นเพราะไม่เข้าใจ รักนะคะ เป็นกำลังใจให้ในชุดต่อไป

[drasil]

ยังอยากอ่านอีกหลายชุดเลยเหมือนกัน ปีหน้าก็รอค่าา

ป.ล.อยากเห็นน้องในส้นสูงสีแดงง

[skies]

เฮ้อ จบสักที เสียเวลาสวีทน้องหมด!

[van16]

สนุกมากๆ บรรยายเห็นภาพ น้องจินน่ารักมากๆ 
หมาโง่ก็น่ารัก หื่นด้วย 

[ursleepingxd]

สนุกมากๆเลยค่ะ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ

เราจะรอการกลับมาของน้องและหมาโง่น้าาา 

[whistle]

อ่าาา.....เสียดายอ่ะ
รอชุดอื่นๆอยู่..... กับอยากรู้ว่าพ่อของจินเป็นใคร.......

[มะยองมะแยง]

ขอบคุณสำหรับนิยายค่า รออ่านน้องจินอีกหลายๆชุดนะคะ ปีหน้าเรารอได้

[Stmmltww]

รอชุดคำตำหนวดค่า55555

[MeiHT]

บทที่ 1 :

   กฎงี่เง่า

   และหอนี่ก็เฮงซวยมากๆ

   ผมแทบสบถเมื่อเพิ่งรู้ตัวว่าต้องมีรูมเมทอาศัยอยู่ในห้องด้วย อาจเพราะช่วงปิดเทอมที่ผ่านมาผมค่อนข้างยุ่งกับการทำเรื่องต่างๆและใช้เวลาเที่ยวต่างประเทศนานจนลืมไปว่ายังต้องหาหอใกล้มหาลัย จนกระทั่งเท้าแตะพื้นดินที่ไทยก็เป็นช่วงที่มหาลัยใกล้เปิดแล้วและหอนอกก็เต็มหมด สิ่งที่ผมทำได้มีเพียงแค่การลงชื่อในหอใน ซึ่งนั่นทำให้ผมต้องมาติดแหงกในห้องสี่เหลี่ยมที่ไม่นานจะมีรูมเมทของผมย้ายเข้ามาอยู่ด้วย

   นี่มันจะกลายเป็นรูหนูแคบๆ ที่มีหนูสองตัวอาศัยอยู่ที่นี่

   ผมไม่ได้เกลียดการอยู่ร่วมกับคนอื่น แต่แน่นอนว่าต้องไม่ใช่การอยู่ร่วมกัน 24 ชั่วโมง ผมชินกับการอยู่คนเดียวมากเกินกว่าจะมีคนร่วมห้องแล้ว ดังนั้นตอนนี้ที่ผมทำได้มีเพียงการหวังว่ารูมเมทของผมจะไม่อยู่ในห้องบ่อยนัก

   ผมเลือกตู้เสื้อผ้าของตัวเองซึ่งเป็นตู้ที่ติดกำแพง และเลือกนอนเตียงด้านใน ถึงแม้ว่าเตียงมันจะติดกันและไม่มีความหมายอะไรก็เถอะ ผมภาวนาอย่างแรงกล้าขอให้คนที่เดินผ่านเข้าประตูนั่นมาเป็นพวกที่เว้นช่องว่างให้คนอื่นและไม่ขี้เจ๊าะแจ๊ะ
หลังจากเอนตัวลงนอนได้ไม่นาน ประตูก็มีเสียงกุกกัก จากนั้นผู้มาใหม่ก็เดินเข้ามาในห้อง

   ผมเหลือบตามองเขา กล่าวทักทายเบาๆ

   “สวัสดีครับ”

   “อ่า…สวัสดีครับ” เขาชะงักไปเล็กน้อยก่อนก็ตอบกลับมา คงจะตกใจที่มีคนนอนเอกเขนกอยู่ในห้องเรียบร้อยแล้ว
รูมเมทผมเป็นผู้ชายรูปร่างใหญ่เหมือนคนเล่นกีฬาเป็นประจำ กล้ามเนื้อเรียงตัวสวย แผ่นอกเรียบตึงไหล่กว้าง ดูท่าว่าจะสูงเฉียด 190เซนติเมตร

   หน้าตาเขาค่อนข้างดีทีเดียว จะว่ายังไงดีล่ะ…เป็นเหมือนคนประเภทนั้น พวกนักเรียนหลังห้องที่มักจะโดดเรียนบ่อยๆและเปลี่ยนแฟนเป็นว่าเล่น เหมือนคนที่มักจะอยู่ในร้านเหล้า ชอบปาร์ตี้และแลกเปลี่ยนเบอร์โทรกับผู้หญิง

   ผมสังเกตหน้าตาคมๆของเขา ผมจัดทรงแฟชั่นแบบที่น่าจะใช้เวลาเซ็ตอยู่นานในตอนเช้าแต่กลับทำได้ดูธรรมชาติสุดๆเหมือนกับว่าทำจนชิน ดูไม่ประดักประเดิดเหมือนคนที่เพิ่งเรียนรู้วิธีการดูแลตัวเองใหม่ๆ คิ้วเฉียงๆนั่นทำให้เขาดูเหมือนคนจริงจัง ปากสีคล้ำเหมือนคนสูบบุหรี่และหูที่เจาะตุ้มหู4รูนั่นบ่งบอกได้ว่าเขามีความเป็นขบถในตัวเอง

   ดูเหมือนผมจะโชคดีได้รูมเมทที่ไม่ค่อยอยู่ห้องเสียแล้ว หลังจากอาทิตย์นี้เดาได้เลยว่าเขาอาจจะเริ่มออกไปข้างนอกห้องบ่อยๆเพื่อสังสรรค์ และเพราะกฎของหอในที่กลับช้ากว่าเที่ยงคืนไม่ได้ บางทีเขาอาจจะไปค้างหอเพื่อนหรือไม่ก็หอแฟนบ่อยๆ

   เท่ากับว่าห้องเป็นของผมแล้ว

   เขาลากกระเป๋าใบใหญ่เข้ามาในห้อง ยิ้มแห้งๆให้ผมก่อนจะหันไปจัดการเอาของเก็บเข้าตู้เสื้อผ้าด้านที่ว่าง โชคดีที่รูมเมทของผมไม่ได้ทักทวงอะไรเรื่องการเลือกที่ก่อน

   “เราชื่อจิน แล้วนายชื่ออะไรล่ะ” ผมเป็นฝ่ายเริ่มบทสนทนาก่อน อย่างไรซะ จนกว่าผมจะหาที่อยู่ใหม่ได้ก็ควรจะทำความรู้จักกับเขาเสียหน่อย

   รูมเมทของผมหันมาหา ยิ้มที่มุมปากเหมือนคนโดนบังคับให้ยิ้มก่อนจะตอบว่า

   “ผมชื่อเคย์ครับ เรียนนิติ”

   “อ้อ เราเรียนบัญชีน่ะ”

   “ครับ…”

   อึดอัดเป็นบ้า…

   ผมพยายามเมินความรู้สึกอึดอัดที่แผ่กระจายไปทั่วห้องด้วยการหยิบมือถือขึ้นมาเข้าสู่โลกส่วนตัว อีกฝ่ายเห็นดังนั้นจึงจัดของต่อไปโดยที่ไม่ได้รบกวนอะไรผมอีก เป็นการรู้กันว่าเราจะไม่ต่อบทสนทนากัน
 
        ผมกดเข้าแอพสีฟ้าที่เด้งการแจ้งเตือนมากมาย

   อ่า..ลืมบอกไป

   ผมเป็นคอสเพลเยอร์

   ไม่ใช่คอสเพลเยอร์ธรรมดา ผมเป็นสายแทรปด้วย

   สายแทรปคืออะไรเหรอ? ก็คือผู้ชายที่แต่งตัวเป็นผู้หญิงเนียนจนไม่มีใครคิดว่าเป็นผู้ชายยังไงล่ะ

   ไม่พอ ผมค่อนข้างลงรูปวาบหวิวเน้นรูปร่าง โครงผมเป็นคนตัวเล็ก กระดูกเล็กและผอม บวกกับส่วนสูง170เซนติเมตร นั่นทำให้รูปร่างผมคล้ายผู้หญิง

   ผมยกยิ้มกับจำนวนฟอลโลเวอร์ที่เพิ่มขึ้นมาในวันนี้ ดูเหมือนว่าแฟนๆจะต้องการภาพใหม่ออกมาถึงได้เมนชั่นหาผมไม่หยุดหย่อน หลังจากที่ผมหายไปเที่ยวต่างประเทศมาเป็นเวลานานพอสมควร

   แต่แค่เหลือบไปมองรูมเมทที่ก้มๆเงยๆอยู่กับตู้เสื้อผ้า ผมก็แทบถอนหายใจออกมา

   ในเมื่อมีคนอยู่ด้วยแล้วงานอดิเรกแต่งหญิงของผมจะทำยังไงวะ

   อ่า…ใจเย็นไว้ๆ รอเปิดเทอมเมื่อไร นายคนนี้ก็จะติดเพื่อนและหายไปจากห้องนี้โดยสมบูรณ์

   ที่ผมทำก็แค่ต้องรอเวลา


   รอกะผีสิ!

   ผมมองรูมเมทตัวเองที่กลับมานั่งหัวโด่อยู่ในห้องตั้งแต่5โมงเย็น ร่างใหญ่ๆนั่นกินพื้นที่ในห้องจนทำให้ห้องที่ดูเล็กอยู่แล้วดูมีพื้นที่น้อยลงไปอีก

   “จินกินข้าวมารึยัง” คนตัวโตถามผม เขาอยู่ในสภาพที่อาบน้ำแล้วสังเกตได้จากผมที่ลู่ลงด้วยความชื้นและการชำระเจลออกไปเรียบร้อย

   “อ่า ยังเลย”

   “ไปกินข้าวกันมั้ย” เขายิ้ม ผมเพิ่งสังเกตเมื่อครู่ว่าเขามีเขี้ยวข้างเดียวซึ่งค่อนข้างเห็นชัดเลยทีเดียว

   “อ้อ ได้สิ” ผมพยักหน้า พวกเราจึงเดินลงไปข้างล่างด้วยกัน

         หลังจากวันที่ย้ายเข้าหอก็ผ่านมาหลายสัปดาห์ ตอนนี้พวกเราเปิดเทอมกันเรียบร้อย การเป็นน้องใหม่ค่อนข้างยุ่งพอสมควร มีกิจกรรมกับรุ่นพี่หลายอย่าง ไหนจะทำความรู้จักกับเพื่อนๆ ผมจึงกลับห้องดึกเกือบทุกวัน แต่ที่น่าแปลกใจก็คือ ทุกวันที่ผมเปิดประตูเข้ามาก็มักจะพบรูมเมทตัวเองนอนอยู่บนเตียงอยู่แล้วในสภาพที่อาบน้ำเสร็จเรียบร้อย

   วันๆหมอนี่ทำอะไรบ้างว่ะ

   ถึงจะอยู่ห้องเดียวกันแต่พวกเราไม่ได้สนทนาอะไรกันมากนัก ผมยังรู้สึกอึดอัดเวลาอยู่กับเขา เคย์เองก็ไม่ได้พูดอะไรกับผมมากเช่นกัน ส่วนใหญ่ที่เราคุยมีเพียงเรื่องวันนี้ทำอะไรก็เท่านั้น เรียกได้ว่าแม้พวกเราจะอยู่พื้นที่เดียวกันแต่เหมือนอยู่กันคนละโลก

   ผมที่ลงมานั่งในร้านก๋วยเตี๊ยวข้างนอกได้แปบเดียวก็ต้องกระพือคอเสื้อเพราะหงุดหงิดเล็กน้อยกับอากาศร้อนๆของประเทศไทยที่แม่งไม่เคยจะมีความหนาวเย็นให้กูสักวัน รับรู้ได้ว่าตัวเองหน้าเหวี่ยงตาขวางใส่คนรอบๆอย่างไม่ได้ตั้งใจ

   “อ่า พี่ครับ ขอโค้กที” คนตรงข้ามผมยกมือสั่ง ก่อนที่แก้วใส่น้ำแข็งเย็นๆกับโค้กจะถูกวางลงตรงหน้าผม

   ผมเลิกคิ้วมองเขา

   “ร้อนใช่มั้ยล่ะ กินโค้กหน่อยสิ”

   โอ๊ะ…อย่างน้อยหมอนี่ก็ใส่ใจคนอื่นแหะ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาสังเกตเห็นอารมณ์ของผม เคย์เป็นคนที่เซ้นส์ไหวพอสมควร ถึงแม้ผมไม่ได้พูดอะไรแต่อีกฝ่ายก็มักจะเข้าใจได้เสมอว่าผมต้องการอะไร

   นับตั้งแต่อาศัยอยู่ร่วมกัน ผมมีเรื่องที่เรียนรู้เกี่ยวกับเขาไม่กี่อย่าง แต่เรื่องนี้คงต้องลิสต์ไว้ในรายการ

   เรื่องที่เรียนรู้เกี่ยวกับรูมเมทเรื่องที่ 3 : เทคแคร์คนอื่นเก่ง

   ผมเทโค้กใส่แก้ว ดูดฟืดอย่างชื่นใจ ความหวานซ่าของน้ำสีดำๆทำให้ผมลืมกฎเรื่องการลดน้ำหนักไปสักระยะ

   ตอนนี้รายการเรื่องที่ผมรู้เกี่ยวกับรูมเมทมีเพียง

   1.เคย์เป็นพวกตื่นเช้าและเข้านอนไว

   ซึ่งต่างจากผมแบบตรงกันข้าม ผมชอบนอนดึกแล้วตื่นสายๆมากกว่า แต่เพราะเกรงใจรูมเมทตัวเองช่วงนี้เลยต้องปรับเปลี่ยนพฤติกรรมเป็นเข้านอนไวและตื่นเช้าบ้าง ซึ่งผมค้นพบแล้วว่ามันค่อนข้างทำให้กระปรี้กระเปร่าพอสมควร ผิดกับช่วงชีวิตนกฮูกที่ทำให้ผมเหนื่อยเป็นตายเหมือนกับซอมบี้

   2.เขากลับห้องไวมากๆ

   ชนิดที่ผมนั่งถามตัวเองทุกวันว่าหมอไม่ออกไปเที่ยวที่ไหนบ้างรึไง

   ช่วงนี้ของมหาลัยนับว่าเป็นช่วงหาพวก หรือจะเรียกได้ว่าเป็นช่วงที่คนพยายามหาเพื่อนและหากลุ่มอยู่ ถ้าพ้นช่วงนี้ไปแล้ว การหากลุ่มในมหาลัยจะค่อนข้างยากพอสมควร แต่ก็นั่นแหละ ปีแรกกลุ่มมันยังขยับไปได้เรื่อยๆ สิ่งที่ผมต้องทำตอนนี้ก็มีแค่เป็นมิตรกับทุกคนก็เท่านั้น

   ผมโคลงศีรษะมองคนตรงหน้าที่ค่อนข้างดึงดูดสายตาคนอื่นพอตัว ด้วยใบหน้าคมเข้มซึ่งมีกลิ่นอายความเป็นผู้ชายฉายชัดกับทรงผมทันสมัยรวมถึงหุ่นดูดีนั่น ทำให้เขาดูแตกต่างจากคนธรรมดาทั่วไปจริงๆ

   “จิน ถ้ามึงชอบโค้กทำไมเราไม่ซื้อไปเก็บไว้บนห้องเลยล่ะ” เขาถามเมื่อเห็นผมเทโค้กเป็นแก้วที่สอง

   “ไม่ได้ กูไม่อยากกินของไม่มีประโยชน์มาก” อันที่จริงคือผมกำลังไดเอ็ตอยู่ต่างหาก น้ำอัดลมเป็นของต้องห้ามสำหรับคนรักษาหุ่นอย่างผมเชียวนะ

   “…เป็นคนจริงจังน่าดูเลยนะ”

   ผมหัวเราะพลางมองน้ำแข็งที่ลอยอยู่ท่ามกลางน้ำซ่าๆ ดันก้อนสี่เหลี่ยมให้จมลงไปลึกสุดของแก้วด้วยปลายหลอด

   “ว่าอย่างนั่นก็ได้มั้ง”


   วันนี้เป็นอีกวันที่ผมคุยกับเพื่อนอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย หลังจากแยกกับกลุ่มเพื่อนผู้หญิงที่ทำความรู้จักกันมาได้หลายสัปดาห์ ผมก็ลากเท้ากลับมาถึงห้องของตัวเองได้เสียที ผมเหนื่อยเสียจนไม่อยากยกกุญแจขึ้นไขประตูเสียด้วยซ้ำ แต่ครั้นจะยกมือเคาะประตูเพื่อเรียกให้เคย์ออกมาเปิดให้เหมือนเคย ผมก็สังเกตเห็นว่ามีแม่กุญแจคล้องประตูอยู่

   อ้าว…วันนี้หมอนั่นยังไม่กลับมาเรอะ

   ผมก้มหน้ามองนาฬิกาที่ตัวเองสวม

   สี่ทุ่ม…

   เป็นครั้งแรกที่เคย์กลับห้องดึกขนาดนี้

   แต่ช่างมันเถอะ…ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับผมนี่

   ผมล้วงกุญแจขึ้นไข เปิดประตูเข้าไปแล้วทิ้งตัวล้มลงบนฟูกอย่างเหนื่อยอ่อน การมาเรียนมหาลัยครั้งแรกทำให้รู้ว่าเวลาเรียนสามชั่วโมงนี่มันเหนื่อยกว่าเรียนทั้งวันสมัยมัธยมอีก

   นอนตีขาอยู่สักพักประตูห้องก็ถูกไขอีกรอบด้วยรูมเมทตัวสูงของผม เขาทักทายผมสั้นๆ สีหน้าท่าทางดูเหนื่อยอ่อนยิ่งกว่าผมเมื่อครู่

   เคย์ทิ้งกระเป๋าเป้ลงกับพื้น หยิบเสื้อออกมาจากกระเป๋า โยนใส่ตะกร้าซักผ้าอย่างแม่นยำ จากนั้นคนตัวโตก็หยิบผ้าเช็ดตัวพาดบ่าเข้าห้องน้ำไป

   จะว่าไป นี่เป็นครั้งแรกที่ผมกลับห้องก่อนเขาเลยก็ว่าได้

   ผมไม่เคยมาทันเขาอาบน้ำ เพราะทุกครั้งหลังผมกลับถึงห้อง เขาก็อยู่ในชุดนอนแบบเสื้อบาสกางเกงบอลพร้อมนอนแล้วตั้งแต่แรก เขาคงจะเป็นประเภทพวกอาบน้ำทันทีหลังกลับถึงห้อง

   ใช้เวลาเพียงไม่นาน เคย์ก็เดินออกมาจากห้องน้ำในสภาพผ้าเช็ดตัวผืนเดียวพันร่างกายท่อนล่าง ร่างสูงใหญ่นั้นสมส่วนพร้อมด้วยหน้าท้องแข็งๆซึ่งทำเอาผมที่นอนไถทวิตอยู่ถึงกับตาค้าง

   ตึกตัก…

   เฮ้ย! เสียงอะไรว่ะ

   ผมยกมือขึ้นจับหัวใจตัวเอง

   เมื่อกี้…เสียงอะไร

   นี่ผมใจเต้น??

   แล้วผมจะจ้องหน้าท้องเขาตาค้างทำไมว่ะ

   คิดได้แล้วผมก็เบือนหน้ามองทวิตเตอร์ตัวเองต่อทันที แต่ก็ยังไม่วายเหลือบตามองตามร่างสูงที่เดินร่อนทั่วห้องโชว์ร่างกายของตัวเอง แล้วในตอนนั้นที่เคย์หยิบน้ำจากตู้เย็นขึ้นดื่ม หยดน้ำซึ่งเกาะพราวอยู่บนผิวสีขาวก็ค่อยๆไหลลงมาลามเลียช่วงอกแข็งตึงและผ่านหน้าท้องที่เซ็กซี่เป็นบ้าแล้วหายไปใต้ผืนผ้า

   เดี๋ยว…

   อะไรน่ะ ผมคิดว่าหน้าท้องนั้นมันเซ็กซี่เหรอว่ะ

   โอ้..พระเจ้า

   นี่ผมเป็นเกย์ใช่มั้ย

   ผมเอาหมอนอุดหน้าตัวเอง ร้องอ๊ากอย่างไร้เสียง อยู่ดีๆก็ค้นพบเพศตัวเองตอนจ้องรูมเมทเกือบเปลือยงี้เหรอ บ้าชัดๆ!
ตัวผมเองอาศัยอยู่กับแม่มาตั้งแต่เล็ก เพราะฉะนั้นจึงโตมากับความเป็นผู้หญิงอย่างแท้จริง แม้ได้เจอหน้าพ่อบ้างแต่มันก็แค่เพียงชั่วข้ามวัน ยิ่งตอนที่ผมมาสนใจงานอดิเรกแต่งหญิงยิ่งทำให้ผมหลงใหลในโลกของความน่ารักหนักเข้าไปใหญ่

   แต่ถึงอย่างนั้นผมก็คิดว่าผมเป็นผู้ชาย ไม่มีสักครั้งที่อยากตัดไอ้นั่นทิ้งหรือพยายามกินยาคุมเพื่อเพิ่มหน้าอก

   ผมเคยสงสัยตัวเอง ถึงขั้นหาอัตลักษณ์ทางเพศ แต่ก็ล้มเหลว แม้จะเปิดหนังโป๊เกย์ดูหรือเปิดหนังโป๊ชายหญิง สิ่งที่ผม
รู้สึกมีอย่างเดียวคือร้องขนาดนั้นตกลงแล้วเจ็บหรือมีความสุขกันว่ะ

   “จิน เป็นอะไรหรือเปล่า” น้ำเสียงเป็นห่วงดังขึ้นมาใกล้ๆหู ผมจึงเงยหน้าขึ้นเพื่อบอกเขาว่าไม่เป็นไร แต่สายตาดันปะทะเข้ากับร่างสมส่วนซึ่งเพิ่งใส่กางเกงแค่ตัวเดียวอยู่ใกล้ๆจนสัมผัสได้ถึงไอร้อนจากน้ำร้อนที่เขาอาบ

   อ่า…เวร

   ผมจะโทษไอร้อนที่ทำให้หน้าผมร้อนไปด้วย

   “มะ…ไม่เป็นไร” ผมตอบตะกุกตะกัก ทั้งยังเบือนหน้าหนีอีกฝ่าย

         เคย์ขมวดคิ้วยุ่งเล็กน้อยเหมือนเป็นห่วง มือที่แต่เดิมวางไว้ข้างลำตัวค่อยๆเอื้อมมาทาบหน้าผากผม

   “หน้าร้อนๆน่ะ”

   “ก็บอกว่าไม่เป็นไรไง!” ผมขึ้นเสียงอย่างตกใจกับสัมผัสนั้น

   มือที่เคยทาบหน้าผากผมพลันถอยห่างไปทันที ดวงตาคมๆนั้นเบิกขึ้นเล็กน้อย คาดว่าคงอึ้งไปแล้ว เขาละล่ำละลักขอโทษก่อนจะผุดลุกขึ้นไปใส่เสื้อ

   เวร

   ผมไม่น่าพูดอย่างนั้นไปเลย

   นิสัยเสียส่วนตัวนี่มันแก้ไม่หายจริงๆ

   บรรยากาศอึดอัดแผ่กระจายปกคลุมทั่วทั้งห้อง ผมหายใจไม่ทั่วท้องเหมือนกับว่าหากสูดหายใจแรงๆจะทำให้กำแพงบางอย่างพังลงมา ทั้งผมและเขาต่างก็เงียบด้วยกันทั้งคู่แถมยังนั่งทิ้งระยะห่างระหว่างกัน

   ผมรู้ตัวดีว่าควรจะเป็นฝ่ายขอโทษเขาก่อน แต่ผมเป็นคนปากหนักจนน่าโมโห ขนาดคำพูดจุกอยู่ที่คอหอยแล้วแท้ๆแต่กลับพูดออกไปไม่ได้ด้วยซ้ำ

   เหลือบตามองเคย์ที่ย้ายตัวเองไปนั่งอยู่บนเก้าอี้โต๊ะเขียนหนังสือ มือใหญ่ๆนั่นคลิกเม้าส์ดูอะไรไปเรื่อยเปื่อยบนแลปท็อปเหมือนกับเมื่อครู่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่บรรยากาศหม่นหมองรอบๆตัวทำเอาผมมองข้ามมันไปไม่ได้เลยจริงๆ

   ผินหน้ากลับมาสนใจหน้าจอตัวเองบ้าง หน้าจอซึ่งเปล่งแสงสีฟ้ามีทั้งข้อความตลกขบขัน เล่นมุกหรือแม้กระทั่งชวนให้โมโห แต่น่าแปลกที่ผมกลับจับใจความอะไรในทวีตไม่ได้เลย

   รู้สึกผิดชะมัด

   นั่งต่อสู้กับตัวเองได้สักพัก ผมก็ลุกขึ้นไปสะกิดคนตัวใหญ่

   “เอ่อ…” ผมค้นหาคำพูดในสมองตัวเอง และเป็นอีกครั้งที่คำพูดซึ่งติดอยู่ปลายลิ้นกลับไปยอมออกมาอย่างที่ใจคาดหวัง

   บอกว่าขอโทษ…บอกว่าไม่ได้ตั้งใจ…พูดออกไปสิ!

   “หิวอ่ะ อยากไปกินขนมปังสังขยาข้างล่างด้วยกันมั้ย”

   ไม่ใช่แล้ว!

   เขาคงจะไปหรอกจิน นายพึ่งตวาดเขาไปเอง

   แต่ผิดคาด คนตัวใหญ่ส่งรอยยิ้มเห็นฟันเขี้ยว พร้อมกับตอบมาว่า

   “ไปดิ”


   ผมนั่งกระสับกระส่ายอยู่ที่ร้านขนมปังสังขยาได้ตั้งนานแล้ว แม้จะเป็นเวลากลางคืนแต่ในร้านก็มีคนแน่นพอสมควร เมื่อครู่ที่ผมกับเขาเดินลงมาข้างล่างด้วยกัน เราแค่เดินข้างกันเงียบๆโดยไร้บทสนทนาเสียจนน่าอึดอัด ยิ่งกว่านั้นผมยังเหงื่อออกเพราะมัวแต่บังคับตัวเองให้พูดคำว่าขอโทษออกไป แต่ยังหาจังหวะดีๆให้ตัวเองไม่ได้

   ไม่สิ ผมแค่ไม่อยากพูดมันต่างหาก

   ผมเงยหน้าอ้าปาก จะบอกอะไรหลายทีแต่แล้วก็หุบปากไป ต่อสู้กับตัวเองในใจจนกระทั่งมีคนกลุ่มใหญ่เดินเข้ามาทักทาย
เคย์

   “วันนี้ขึ้นก้ำกันป่าวเคย์” กลุ่มผู้ชายตัวสูงชวนเขา ผมเพียงหันไปมองพวกเขานิ่งๆ
กลุ่มคนพวกนี้แต่งตัวกันเหมือนจะไปท่องราตรีแบบเห็นได้ชัด ไม่ใช่เพราะชุดที่สวมใส่หรอกนะ แต่เป็นเพราะเมคอัพบนหน้าสาวๆ
สองคนนั้นแน่นมากต่างหาก

           สมกับที่เป็นเพื่อนเคย์ พวกออร่าออกเหมือนกันนี่เอง

          ออร่าอะไรน่ะหรือ

   ก็ประมาณพวกเสือผู้หญิงไง

   เหล่าสาวๆที่มากับพวกเขาส่งเสียงเห็นด้วย บางคนเดินเข้ามาดึงแขนเคย์อย่างหยอกๆพลางส่งเสียงเชียร์ให้ไปด้วยกัน

   ไปแหง

   ผมคิดคำนวณในใจ ปฏิเสธไม่ได้ว่าแม้จะมีเพื่อนกลุ่มๆใหญ่ๆซึ่งออร่าจับอยู่ล้อมรอบ เคย์ยังคงเป็นคนที่ดูน่าดึงดูดที่สุดในนั้นอยู่ดี

   ที่เขาว่ากันว่าคนพวกเดียวกันจะดึงดูดพวกเดียวกันนี่ท่าจะเป็นความจริงได้อีกตราบเท่าที่อารยธรรมของมนุษย์ยังคงหลงเหลืออยู่

   ผมลองเดาเล่นๆว่าในนั้นจะเป็นใครกันที่เคย์จะควงในวันนี้ อาจจะเป็นแม่สาวตาโตไม่ย้อมผมซึ่งกำลังหยอกล้อเขา หรืออาจจะเป็นแม่สาวย้อมผมบลอนด์ซึ่งปิดปากหัวเราะ

   “อ่า ขอโทษน่ะ คือเรามากินปังสังขยาเป็นเพื่อนรูมเมทน่ะ”

   สิ้นประโยคนั่น ความสนใจทั้งหมดก็ย้ายมาที่ผมทันที หลังจากที่ถูกจ้องโดยสายตาหลายคู่ ผมก็ต้องค้อมหัวเล็กน้อยเป็นการทักทาย

   เมื่อเห็นเพื่อนปฏิเสธ พวกเขาก็เพียงบอกให้เคย์อย่าลืมมาในครั้งหน้า ก่อนจะออกตัวเดินไป ผมเหลียวหลังมองตามพวกเขา อดปฏิเสธไม่ได้ว่าบุคลิกอย่างเคย์นี่เหมาะกับร้านเหล้ามากกว่าร้านขนมปังสังขยาตอนห้าทุ่มเหลือเกิน

   “ไม่ไปกับพวกนั่นล่ะ” ผมถาม

   “ไม่ล่ะ” เขายิ้มแหยๆ “วันหลังดีกว่า”

   แล้วบรรยากาศก็กลับมาอึดอัดอีกครั้ง ผมเองก็แทบภาวนาอยากให้เขาไปกับกลุ่มคนพวกนั้นจะแย่ จะได้ไม่ต้องมานั่งอึดอัดกันอย่างนี้ บางทีหลังจากเขากลับมาแล้วเราอาจจะทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็ได้

   ในหัวสมองผมคิดบทสนทนามากมายที่จะช่วยทำลายบรรยากาศอันมืดครึ้มรอบๆเราได้ ต้องเป็นบทสนทนาที่ทำให้เขาพอใจ และอย่างเดียวที่ผมคิดออกในตอนนี้ก็คือบทสนทนาเกี่ยวกับผู้หญิง

   “สนใจใครในกลุ่มนั้นหรือเปล่า” ผมกระเซ้าเย้าแหย่พร้อมทั้งเท้าคางโน้มตัวเข้าไปหา

   “เปล่า” เขาสะดุ้งสุดตัว

   “สาวๆกลุ่มนั้นสวยดีนะ เอาน่า ไม่ต้องอายหรอก เล็งคนผมบลอนด์หรือคนผมดำ คนผมบลอนด์ก็สวยนะ”

   “สวยทั้งคู่แหละ” เขาตอบกลับมาหน้าตานิ่ง มุมปากเรียบตึง นั่นไม่ใช่ปฏิกิริยาที่ผมหวังไว้ ผมจึงรู้ว่าตัวเองควรหุบปาก

   แปลกแหะ ผมทำอะไรพลาดไปงั้นเหรอ เวลาที่อยู่กับกลุ่มเพื่อนผู้ชาย พวกเขามักจะพูดถึงผู้หญิงคนนั้นคนนี้อย่างสนุกปากไม่ใช่รึไง ผมก็ลอกเลียนแบบพวกเขามาทั้งนั้น นึกว่าจะสร้างบรรยากาศได้เสียอีก

   นั่งเท้าคางหลบเลี่ยงสายตาที่มองมาอย่างไม่คิดปิดบังได้สักพัก ขนมปังสังขยาก็ถูกเสิร์ฟบนโต๊ะ

   ผมได้ทีรีบตักขนมปังเข้าปาก หลบเลี่ยงบทสนทนาหรือเรื่องอะไรก็ตามที่เราต้องคุยกันต่อ กลั้นใจกลืนให้เสร็จๆจะได้กลับห้องไปนอนพักผ่อนเสียที

   การอยู่อาศัยกับคนโดยไม่มีเรื่องกระทบกระทั่งกันนี่ยากชะมัด

   เกลียดการมีรูมเมทจริงๆให้ตายเหอะ

   ผมกำลังอ้าปากรับขนมปังตอนที่เขาพูด

   “ขอโทษที ไม่ได้โกรธน่ะ แค่ไม่อยากให้พูดถึงผู้หญิงเขาแบบนั้น”

   ผมคิดว่าผมเกือบสำลัก

   “อ่า…” ไม่รู้จะพูดอะไรออกไปเลยได้แต่ตอบรับ ตาเบิกกว้างมองผู้ชายที่หน้านิ่วคิ้วขมวดตรงหน้าเหมือนกับว่าเป็นสิ่งมีชีวิตที่ไม่เคยเจอมาก่อน

         คำตอบน่าประทับใจชะมัด หมอนี่มีความเป็นสุภาพบุรุษที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็นมาเลย

   “อ้อ…แล้วที่บอกว่าไม่เป็นไรหมายถึงทั้งเรื่องบนห้องนั้นก็ด้วย ขอโทษนะที่เข้าไปยุ่งตอนกำลังอารมณ์ไม่ดี”

   คราวนี้ผมเป็นฝ่ายหลุบตาจากคนที่มองมาอย่างจริงใจ สุดท้ายผมก็ปล่อยให้อีกฝ่ายขอโทษก่อนจนได้

   “อือ ไม่หรอก” เลียปากลดความประหม่ายามพูดต่อออกไป “ขอบคุณที่เป็นห่วงนะ”

   เหมือนว่ารูมเมทผมคนนี้จะนิสัยไม่เหมือนที่คิดสักเท่าไหร่

   …แต่ไม่ใช่ไม่ชอบหรอกนะ

---------------------------------------------------------------------------------------
ใช่แล้วค่ะ คัมแบคแค่ตอนเดียวแล้วหายไปยาวๆอีกรอบ ฮา เริ่มเนื้อเรื่องหลักในทู้เดียวกันไปเลยยย ไม่กามน้า ไปกามตอนพิเศษกันดีกว่า
ตอนแรกๆก็จะอึดอัดกันหน่อย ให้เวลาเขาชอบกันนนน
--------
มารีไรท์เล็กน้อยคะ อ่านแล้วก็รู้สึกว่าตัวเองเขียนอะไรลงไปเนี่ย ช่วงนั้นอ่านหนังสือไทยน้อยจริงๆ สำนวนอะไรพังหมดเลย

[puiiz]

 

[ืniyataan]

จินดุอ่ะ   

[TheWanFah]

จินอย่าดุเคย์