รบเจน VS เคลจุ้น
**เป็นเหตุการณ์ที่เกิดหลังจากที่ตัวจุ้นที่หนีไปกลับมาแล้วอะคับ
คือก็มีคิดไว้ว่ามันอาจจะเป็นแบบนี้…แต่ไม่คิดว่าเป็นเช่นนี้จริงๆ
“มึงคิดเหมือนกูไหมวะ บี1” เจนหันไปถามคู่หูที่สูงกว่า 2 เซนติเมตร
“กูก็คิดเหมือนกันว่ะ บี2” ตัวจุ้นเห็นด้วยอย่างไม่มีข้อโต้แย้ง คิดถึงเมื่อตอนที่อยู่ด้วยกันแล้วต้องออกมาเจอเจนก็ยังมีท่าทีอิดออดอยู่นะ แต่พอเจอคนที่คุยถูกคอด้วย
เราสองคนก็เหมือนจะไม่มีตัวตนไปเลย
“ผมเห็นด้วยว่าธุรกิจพลังงานน่าสนมากๆ โดยเฉพาะพลังงานทางเลือก”
“ใช่ครับ ทางรัตนสกุลก็มีการลงทุนตรงนี้อยู่เหมือนกัน”
“ทางคูเปอร์จับธุรกิจด้านแฟชั่นมากกว่า แต่ผมเองก็มีการซื้อหุ้นพวกนี้ไว้เหมือนกัน” ก็ไม่ใช่ว่าเจนกับจุ้นไม่มีความรู้ความสามารถในสิ่งที่สองหนุ่มคุยกัน แต่…
ไม่รู้จะแทรกตรงไหนเลยทีเดียว
“พวกเรานี่มาเป็นก้างขวางคอเขาหรือเปล่านะ” เจนหันไปชนแก้วไวน์กับตัวจุ้น เราดื่มกันมาสักพักแล้วตั้งแต่มื้อเย็น ซึ่งเจนก็ยั้งมือยั้งปากไว้บ้าง สภาพตัวเองตอนเมาน่าดูที่ไหนกัน ส่วนตัวจุ้นเองก็ไม่ได้ดื่มเยอะ ไม่ใช่ว่าคออ่อนหรอก แต่แค่ไม่อยากก็เท่านั้น
ตอนนี้เราอยู่ที่บ้านคูเปอร์ ทานอาหารพร้อมหน้าพร้อมตากันทั้งครอบครัว และถือโอกาสที่คุณรบมาตามกันจึงได้แนะนำเขยใหม่แกะกล่องให้เลย ซึ่งน่าแปลกมาก เจนไม่เคยกระตือรือร้นจะพาแฟนมาแนะนำตัวเพราะไม่เคยคิดว่าตนจะอยู่รอดตลอดฝั่ง จึงเลี่ยงจะพาครอบครัวมาผูกพันกับคนรัก กับวิลเลี่ยมก็เคยจะพามาพบผู้ใหญ่ที่บ้านแล้ว แต่สุดท้ายดันไปจับได้ก่อนว่าเขามีเมีย ทุกวันนี้คุณรบเลยกลายเป็นคนแรกที่เจนพามาเปิดตัวอย่างเป็นทางการ และแน่นอนว่าเป็นที่ชื่นชอบจนน่าหมั่นไส้
ผู้ใหญ่ของทางบ้านก็ได้ขึ้นไปนอนที่ห้องแล้ว เหลือแต่พวกเด็กๆที่ยังคงดื่มกินพูดคุยกัน จริงๆเจนก็ไม่ได้เจอตัวจุ้นนาน เราก็ควรจะมีอะไรมาคุยอัพเดทกันบ้าง แต่ไม่เลย เหม็นขี้หน้ามาก ด่ากันในไลน์มาเยอะแล้ว ไม่คิดอยากจะคุยกันอีก ตัวจุ้นยังแอบเคืองเจนไม่หายที่เป็นคนพาพี่เคลมาหา ทั้งๆนี้สุดท้ายแล้วคนที่ฟินสุดก็มันนี่แหละ ทำมาเป็นสะดีดสะดิ้ง
“กับพี่เคลนี่เปิดตัวได้แล้วใช่ไหม”
“เปิดอะไร”
“อ้าว….วันก่อนพี่เขาพูดเองนะว่าอยากอยู่กับแฟน มึงไม่ได้อยู่กับเขารึไง”
“ไม่ได้อยู่!” แล้วเถียงหน้าดำหน้าแดงทำไม เจนหรี่ตามองอย่างไม่ไว้ใจ และแน่นอน ไม่เชื่อใจเลยสักนิด ที่คอมันเนี่ย…รอยอะไรหึ
“……….”คนพี่ที่ไม่มีความเชื่อถือกันอยู่จัดการเขี่ยปกเสื้อของน้องชาย เผยให้เห็นร่องรอยที่ลำคอ
“ยุงตัวใหญ่เนอะ”
“………..”
“กัดซะช้ำเลย รุนแรงกันจิ๊งงงง คนสมัยนี้”
“เจน….” ยิ่งพูด ก็ยิ่งขึ้น….
และพอขึ้นแล้วอะไรก็หยุดไม่ได้ สองหนุ่มที่นั่งบนโซฟาจะก่อสงครามกันรอมร่อ ตัวจุ้นจ้องมองพี่ชายด้วยสายตาเหยียบเย็น ทว่าคนพี่แคร์ที่ไหน ยังคงยิ้มลอยหน้าลอยตาไม่รู้สึกรู้สาอะไร ด้วยความหมั่นไส้ทั้งหมดที่ตัวจุ้นพอจะมี เจ้าของร่างบางได้พุ่งเข้าใส่ก่อนจะถลกเสื้อของเจนรักษ์ขึ้นมา เผยให้เห็นร่องรอยแมลงกัดไม่ต่างกันเต็มแผ่นอก การที่คุณรบใจดีไม่ทำที่คอไว้ ไม่ได้หมายความว่าในร่มผ้าจะไม่มีนะ เจนยังจำได้ว่าที่ต้นขาของตัวเองนั้นเต็มไปด้วยร่องรอยสัปดนของเมื่อคืนวาน
“ไงล่ะคนเรา” ก็ไม่ได้ต่างกันหรอก ตัวจุ้นเหยียดยิ้มอย่างพอใจที่เอาคืนได้สำเร็จ เจนนั้นหน้าแดงออกมา ทั้งโกรธทั้งอาย แต่ก็เสตาไปมองคนทำ และเมื่อเจนมองไปที่โต๊ะอาหารตรงนั้น ตัวจุ้นก็มองตาม….
ก่อนจะพบว่าต่อให้แก้ผ้าตรงนี้…ก็ไม่มีใครสนใจ….
“………..”นายก็คิดเหมือนฉันใช่ไหม B1
“………..” คิดอยู่เหมือนกันเลยอ่ะ B2
ได้เวลาเรียกผู้ชายกลับห้องแล้ว!
แต่ผู้ชายที่ถูกกล่าวถึงกลับไร้เงื่อนงำว่าตอนนี้คนรักได้หายไปไหนกันสองคน ก็มันน่าน้อยใจไหม ตีกันจะเป็นจะตาย แทบจะถอดเสื้อออกมาสะบัดใส่หน้ากันก็แล้วยังไม่มีใครลุก งานนี้คู่อาฆาตอย่างเจนกับจุ้นจึงขอจับมือกันไม่ทน เดินขึ้นห้องปล่อยแฟนหนุ่มของตนทั้งสองคนนั่งคุยกันต่อไป บอกเลยว่าเจนจุ้นไม่อ่อนโยน เดี๋ยวเรารู้กัน ได้ๆ…
ตัดภาพมาที่ชายหนุ่มทั้งสองที่ยังคงแลกเปลี่ยนทัศนะจนไม่รับทราบว่าเจ้าลูกแมวสองตัวของพวกเขาอยู่ที่ไหน เศรษฐกิจการเมืองรอบโลกถูกนำมาพูดคุยจนคิดว่าอีกนิดคงต้องพาลไปถึงเศรษฐกิจดาวพลูโตแล้วหากจะคุยกันยาวขนาดนี้ นักรบหยิบมือถือขึ้นมาดูนาฬิกา นี่มันก็ดึกมากแล้วจริงๆ แล้วพรุ่งนี้ก็ต้องกลับแล้วด้วย เขากำลังจะบอกกับพี่ชายของคนรักเลยว่าคงต้องไปแล้ว ทว่ามือถือกลับส่งสัญญาแจ้งเตือนบางอย่าง
ไม่ใช่แค่ของเขา แต่ของเคลวินก็ด้วยเช่นกัน….
“………..” นายก็คิดเหมือนฉันใช่ไหม B1
“………..”อย่าเอาไว้เลยนะ B2
ได้เวลาไปจัดการกับเด็กชอบเรียกร้องความสนใจแล้ว…
เจนกำลังคิดว่าที่ตนทำไปเพราะแรงอารมณ์นี่จะส่งผลเสียใดๆหรือเปล่า อย่างไรพรุ่งนี้ก็ต้องกลับประเทศ กำลังหาเรื่องไม่ให้กลับดีอยู่ใช่ไหม แต่นี่ก็เป็นพวกยุขึ้นไง แล้วไอ้จุ้นก็ยุเก่งมากๆแบบมากๆด้วย รู้ตัวอีกทีก็ส่งรูปไปหาด้วยความสะใจ ก่อนจะมานั่งเป่าผมสำนึกผิดอยู่ตรงนี้ พลางคิดว่าคงไม่มีอะไรหรอก ติดลมบนคุยกันยันดึกดื่นนี่คุณรบคงเหนื่อยจนไม่สนใจอะไรแล้ว อายุอานามก็ไม่ใช่น้อยๆ คงไม่คึกแบบนั้นหรอก
“พี่เคลรี้ดแล้วอ่ะมึง” ตัวจุ้นที่นอนอยู่ปลายเตียงทั้งชุดคลุมอาบน้ำได้พูดขึ้นมา และนั่นทำให้เจนวางไดร์เป่าผมลงและหันมาให้ความสนใจกับข้อความที่เพิ่งส่งไป ก็น่าดีใจอยู่หรอกที่เขาเปิดอ่านเร็วขนาดนี้ แต่นี่มันเร็วไปเว้ย ยังสำนึกไม่ทันเลย
“คุณรบก็รี้ดแล้ว” เจนพูดก่อนจะได้ยินเสียงเคาะประตู ถ้าถามว่านี่ห้องใครก็ควรจะให้คนนั้นไปเปิดใช่ไหม แต่ตัวจุ้นมันยักไหล่ไม่สนใจ มันก็เป็นแบบนี้ไง เดี๋ยวพี่เคลก็พังห้องเข้ามาหาให้ ถ้ามีการสอบสวนว่าใครเริ่ม เจนจะใส่ความมันก่อนเป็นคนแรกเลย นึกคึกบ้าอะไรมายุกันก็ไม่รู้…
ปึงๆๆ! เสียงเคาะประตูยังคงดังอย่างต่อเนื่อง คนเคาะกำลังมีอารมณ์อย่างเห็นได้ชัดและมันทำให้เจนกลืนน้ำลายอึกใหญ่ จนคิดได้ว่าไม่ควรปล่อยให้ใครรอนาน จะโทษก็โทษไอ้จุ้นเลย เจนไม่เกี่ยว… นึกบทพูดของตนไว้ ก่อนจะเดินทำใจกล้าไปเปิดประตู ทางอีกฝั่งคงตกลงกันไม่ได้ว่าใครควรจะยื่นหน้าเข้ามาก่อนกัน เขาจึงยืนอยู่ข้างๆกันและยิ้มให้
อึก…เป็นยิ้มที่ดูเหี้ยมเกรียมจนต้องกลืนน้ำลาย
“ง่วงหรือยังครับเจน” พี่เคลถาม
“เอ่อ ก็…”
“วันนี้เจนจะนอนที่นี่” เสียงตอบนั้นดังมาจากเตียงนอนข้างใน ไอ้เจ้าของห้อง มึงไม่ต้องเสนอหน้ามาตอบแทนเลย!
“เอางั้นจริงๆเหรอครับ”
“พี่เคลนอนคุยกับคุณรบไปก่อนก็ได้นะ เจนกับจุ้นจะนอนด้วยกันที่ห้องนี้” ก็ยังชิงตอบแทนไปอี้กกกกก คนบ้าอะไรไม่กลัวตาย บอกแล้วไงว่าชีวิตไอ้ตัวจุ้นนั้นไม่เคยทำให้ตัวเองปลอดภัย
“เจนจะนอนกับตัวจุ้นจริงๆเหรอ” คราวนี้เป็นคุณรบที่ถาม
“เจน…ไหนมึงบอกจะนอนกับกูไง”
“มะ…มึง” กูพูดตอนไหน…
กูพูดว่าจะลงอ่างไปเซลฟี่กับมึง….ไม่ได้จะนอนด้วย!!!
“งั้นคุณเคลวิน เราออกไปดื่มกันต่อข้างนอกดีกว่า เห็นคุณบอกว่ามีสถานที่ดีๆอย่างแนะนำ” คราวนี้คุณรบได้ตัดเจนออกจากบทสนทนาและหันไปคุยกับคู่หูใหม่ที่เพิ่งได้รู้จักกันอย่างเป็นทางการในวันนี้
“ใช่…ร้านนั้นดีมากๆเลย ปกติตัวจุ้นไม่ให้ผมไปคนเดียว แต่ถ้ามีคุณรบไปด้วยก็คงไม่เป็นไร” คำว่าไม่ยอมให้ไปคนเดียวทำให้เจนจุ้นหูตั้งขึ้นมา ร้านแบบไหนกันนะที่ไม่ยอมให้เขาไปคนเดียว เชี่ยเอ้ย!…คิดดีไม่ได้เลยทีเดียว…
ที่คิดได้ตอนนี้คือ strip club….หรือคลับเปลื้องผ้า….
“……….”
“……….”
“ขอไปกับคุณเคลนะครับ เจน” คุณรบยิ้ม ทั้งปากแล้วแววตา ซึ่งเจนอยากจะสวนขึ้นมาว่าไม่ได้ ทว่าตัวจุ้นกับปรี่มาเอามือปิดปากกันก่อน
“เชิญครับ แล้วกลับมาดีๆนะ” ตัวจุ้นพูดออกมาก่อนจะคลอเคลียอยู่ที่ใบหู ริมฝีปากบางของคนเป็นน้องกัดกกหูบนของเจนเบาๆเป็นการยั่วเย้า ไม่ต้องเดาเลยว่ามีประสิทธิภาพดีแค่ไหน “ส่วนเจน…เดี๋ยวผมดูแลให้” ก่อนจะทิ้งท้ายอีกคำที่บาดใจคุณรบไว้ เจนมองตาเขาที่มองมา ก่อนจะขยิบตาให้ทีนึง บอกแล้วไงว่ายุเก่ง ยุขึ้น คุณรบมองเราสองคนด้วยแววตาเย็นชา ทว่ามีอีกคนที่ไม่มองอะไรอีกต่อไปแล้ว
“ชักจะมากเกินไปแล้วล่ะ” เป็นพี่เคลที่ดึงตัวจุ้นออกมาจากเจน ก่อนจะแบกน้องชายนิสัยเสียคนเล็กของบ้านขึ้นบ่า แล้วพาไปที่ห้องนอนของเขา ในตอนนี้เหลือเพียงแค่เจนกับคุณรบที่ยังคงมองตากัน….
“……….” เกิดเป็นความเงียบชั่วครู่หลังจากการท้าทายครั้งยิ่งใหญ่ ยังคงไม่มีใครพูดอะไรและยังคงจ้องตากันแบบนั้น เจนโกรธเขาอยู่บ้างแต่ทำตัวไม่ถูกมากกว่าเมื่อเจอะเจอกับสถานการณ์แบบนี้…
และต้องมีใครที่หยุดมัน…
“เฮ้อ…” เป็นเขาที่ยอมหยุดและเดินถอยออกมาก่อน คุณรบคงจะกลับไปที่ห้องนอนและไม่ได้ไปในสถานที่ที่เจนไม่ชอบให้ไปจริงๆ แต่มันจะเป็นอย่างนี้จริงๆนะเหรอ ตอนนี้เองเจนได้มาทบทวนสิ่งที่กระทำลงไปทั้งหมด แม้จะบอกว่าตัวจุ้นชวน แต่เจนก็เป็นคนทำ….
ภาพของเจนในมือถือที่ถูกเขาเปิดอ่านนั้นเป็นรูปที่จงใจถ่ายส่งไปให้ดู เมื่อครู่เจนกับจุ้นพากันขึ้นห้องมาเพื่อเริ่มดำเนินแผนการเรียกคนรักกลับห้องด้วยการลงไปแช่ในอ่างอย่างแนบชิด เจนนั้นนั่งซ้อนหลังกับจุ้นในสภาพเปลือยเปล่าแบบมีกางเกงบ็อกเซอร์ติดตัว แต่ภาพที่ถ่ายออกมามันเหมือนว่าไม่ได้ใส่อะไร แถมยังเอาแก้มชิดกันแบบนั้น คุณรบเห็นแล้วจะไม่รู้สึกอะไรมันก็ไม่ใช่แล้วล่ะ…
แต่ก็ไม่ชอบที่เขาอ้างว่าจะไปนั่นนี่แบบที่รู้ว่าเจนต้องโกรธแบบนั้น แม้จะรู้ว่าเขาคงโกหกแต่ใจของเจนมันคิดไม่ดีไปแล้ว ในตอนนี้เป็นเขาไม่ใช่เหรอที่ควรจะง้อกัน ไม่ใช่เจนที่ต้องมาเป็นฝ่ายโดนเมินใส่แบบนี้ คิดได้แล้วก็ปิดประตูห้องของตัวจุ้น และกลับไปนั่งบนเตียง เอากับเขาสิ….แผนการพาคุณรบกลับห้องนอนได้สำเร็จอย่างยอดเยี่ยม คุณรบกลับห้องไปแล้ว…แบบที่ไม่มีเจนในห้องนั้นด้วย
“……….”ให้ตายเหอะ…
นี่เราเพิ่งจะคืนดีกันเองไหม!!!
นักรบกลับไปห้องที่ทางคูเปอร์จัดให้พักในวันนี้เพียงคนเดียวโดยไร้เงาของคนรักที่คิดแผนการไม่น่ารักมาเรียกกันกลับห้อง เขาไม่ได้หึงตัวจุ้นกับเจนหรอก ยังไงสองคนนั้นก็ไม่ได้ดูจะไปด้วยกันได้ในทางนั้นเลย มองแล้วก็ดูขัดลูกตาอยู่บ้าง แต่เขาไม่ได้หึง แค่รู้สึกโกรธๆที่เจนงอนไม่เข้าเรื่องแบบนี้ บางทีถ้าอีกฝ่ายอยากให้เขาขึ้นห้องก็แค่เดินมาบอกกันดีๆเขาก็พร้อมจะไปด้วยแล้ว เคลวินเองก็เหมือนกัน ถ้าเจนกับตัวจุ้นมาเรียก เราย่อมพร้อมจะจบบทสนทนาและขึ้นมานอนกอดกันแล้ว ป่านนี้
เรายอมรับว่าคุยเพลินเพราะนักรบอยากจะสนิทสนมกับครอบครัวของเจนให้ได้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ และเคลวินเองก็ให้ความร่วมมือตามนั้น ทว่าเรื่องมันเกินมือไปนิด ทันทีที่เห็นภาพของเจนกับตัวจุ้น เขามีขัดเคืองอยู่บ้างเพราะเด็กสองคนนั้นงอนได้น่าตีมาก แต่ยิ่งเล่นกันแรงเท่าไหร่ เขายิ่งเห็นว่าควรเงียบให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ตอนนี้อะไรๆก็ใช้แต่อารมณ์ เดี๋ยวพอเย็นลงก็คงกลับไปคุยกันได้ อย่างน้อยเขาก็ว่าจะอาบน้ำก่อน และค่อยไปตามเจนกลับห้องมานอน พรุ่งนี้เราต้องบินกลับไทยกันด้วย
แต่ดูเหมือนว่าเขาไม่จำเป็นต้องรอนานขนาดนั้น….
“……….”
“……….”
“เจนมานอนแล้ว” แล้วคิดว่าเขาควรจะให้กลับมาดีๆไหม ไม่รู้สิ เด็กดื้อก็ไม่ควรได้รับการให้อภัยเร็วแบบนั้น
“พี่นึกว่าเจนจะนอนห้องตัวจุ้นแล้วซะอีก”
“ก็ตัวจุ้นไม่นอนแล้ว เจนจะนอนทำไม”
“กลายเป็นคนติดนอนกับคนอื่นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน เจนของพี่ออกจะเก่ง” เขายังคงพูดคำประชดประชันออกมา และมันทำให้เจนสะท้านในความเย็นชาที่ถูกปั้นแต่งนี้ ก็รู้ว่าคุณรบไม่พอใจ แต่อย่าโกรธนานได้ไหม เราเพิ่งจะรักกันดีๆเองนะ
“เจนไม่เห็นจะเก่งเลย”
“……….”
“ถ้าเก่งเจนคงไม่ทะเลาะกับพี่รบหรอก”
“ครับ…”
“ขอเจนเข้าไปนอนในห้องนั้นด้วยไม่ได้เหรอ” เจ้าของดวงตาโตเศร้าๆนั้นช้อนมองกันอย่างขอความเห็นใจ และดูกันว่านักรบจะใจแข็งไปได้สักแค่ไหน
“……….” เขาว่าจะแข็งอีกสักหน่อย
“นะ…”
“……….”
“เจนยอมให้พี่รบทำโทษเลย”
“ครับ” อะ….ลองพูดข้อเสนอมา
“ตีก้นเจนก็ได้ เจนเป็นเด็กไม่ดี” ต้องตีเลยใช่ไหม ตีเพี้ยะๆ
เด็กไม่ดีจะได้หลาบจำ….
xxx
ตัดภาพที่ห้องของลูกชายตัวจริงของเจ้าของบ้านหลังนี้….
“ปล่อยนะพี่เคล!”
“จะร้องให้พ่อกับแม่มาได้ยินเลยใช่ไหม อยากเปิดตัวแรงแบบนั้นจริงๆเหรอ” เขาถามความเห็นของคนขี้โวยวาย และได้ตามนั้น ตัวจุ้นเงียบแบบที่ไม่เคยเงียบในชีวิตนี้เลยเมื่อฉุกคิดขึ้นได้
เขาแบกร่างบางมายังห้องนอนของเขา และมันจะเป็นห้องนอนของเราในคืนนี้ ยั่วกันเก่งดีนัก ก็อยากจะรู้ว่าจะยั่วกันต่อไหม คนจริง ต้องเก่งจริง และต้องกล้าพอจะเผชิญหน้ากับฝ่ายตรงข้ามอย่างตรงไปตรงมาสิ ทำอะไรเอียงๆไปตลอดแบบนั้นแล้วเมื่อไหร่จะชนะเขากัน คิดว่าเอาเจนมากอดไว้จะช่วยอะไรได้ ให้รู้กันไปเลยว่าเคลวินกับนักรบ มีวิธีจัดการร้อยพันที่เจ้าเจนกับตัวจุ้นจะต้องหลาบจำอย่างแน่นอน
หากจะพูดถึงเราสองคนแล้วต้องเรียกว่าคุยได้ถูกคอ หรือถ้าไม่คุยแต่ถ้าเป็นเรื่องของเจนสำหรับคุณรบ หรือเรื่องของตัวจุ้นสำหรับเขา ดูเหมือนว่าเราไม่จำเป็นต้องพูดออกมา แค่มองตากันก็เข้าใจถึงวิธีการ ในวันนั้นที่เขาได้รับโทรศัพท์ขอความช่วยเหลือในการตามหาเจน เขาก็วางแผนไว้แล้วว่าเจนจะต้องอยากอยู่ประนีประนอมให้เขาและตัวจุ้นที่ทำผิดรุนแรง หรือเรียกง่ายๆว่าก้างขวางคอนั่นแหละ พอนักรบติดต่อมา เขาเลยรีบส่งเจนไปให้โดยไม่เหลือหนทางให้มาขัดจังหวะได้ และนักรบก็ดูเหมือนจะทราบและยอมทำตามอย่างดี ทั้งนี้เขาคนนั้นก็คงยอมให้เจนทำเขาเสียเวลารวบรัดไม่ได้หรอก บอกแล้วว่าเราเข้าใจกันมากกว่าที่คิด
เผื่อๆพรุ่งนี้สองคนนั่นอาจจะได้เลื่อนไฟลท์กลับจริงๆ…
“ทำอย่างนี้ต่อหน้าแขกได้ที่ไหนกัน แย่ที่สุด” ตัวจุ้นกระชับชุดคลุมที่ตัวเองใส่ไว้หลังจากที่ลงมานั่งบนเตียงของเขา อายเจนก็อาย กับคุณรบนี่ไม่ต้องพูดถึงเลย….ขอไม่เจอหน้าอีกสักสามปีจะได้ไหม…
“แล้วจุ้นชวนเจนทำกับแขกของเราแบบนั้นได้ไง ไหนคิดคำตอบไว้รึยัง”
“จุ้นจะทำอะไรก็เรื่องของจุ้น ใช่เรื่องของพี่เคลที่ไหน” เจ้าของใบหน้าหยิ่งยโสเชิ่ดใส่ เขายิ้มให้กับท่าทางเก่งกล้านั่นที่อีกไม่กี่นาทีต้องเปลี่ยนสีหน้าราวฟ้าเหว
“ถ้าไม่ใช่เรื่องของพี่แล้วจะเป็นเรื่องของใครกันล่ะ”
“เรื่องของจุ้น”
“นี่ก็คิดว่าเรื่องของจุ้นเป็นเรื่องของพี่มาตลอดเลยนะ”
“……….”
“ถ้าพี่คิดไปเองก็ขอโทษด้วย งั้นพี่จะไม่ตามจุ้นไปไหน จุ้นจะอยู่ที่ห้องของพี่หรือไม่ก็จะไม่สน จะเก็บของย้ายออกก็จะไม่ว่า ต่อไปก็ไม่ต้องคอยบอกว่าจะไปไหนเพราะจุ้นคงไม่โกรธ” เขาคิดว่าตัวจุ้นโดนสปอยล์มาหนักเกินไปและเป็นเขานี่แหละที่ชอบสปอยล์น้องเหลือเกิน ไม่แปลกเลยที่จะดูเหมือนของตายของเจ้าจิ้งจอกตาใสนี่ ตัวจุ้นเห็นเขาเป็นใครกันนะ นี่เคลวิน คูเปอร์ไง….คิดว่าเขาเป็นคนที่จะชี้ไม้เป็นนกได้จริงๆนะเหรอ??
“……….”
“จะกลับห้องก็ได้นะ เดี๋ยวพี่ก็จะออกไปแล้วเหมือนกัน”
“จะไปไหน…” ในตอนนี้ความรู้สึกไม่ดีเริ่มตีกัน และมันก็เริ่มจะพอกพูนขึ้นเรื่อยๆ
“กลับที่พักครับ” แล้วที่บ้านนี้พักไม่ได้หรือไงถึงต้องไปพักที่อื่น ไม่อยากเจอหน้ากันขนาดนั้นเลยหรือไง
“แน่ใจนะว่ากลับที่พัก”
“แล้วพี่ไปไหนมันเรื่องของตัวจุ้นหรือครับ”
“……….”
“ขนาดเรื่องของเรายังไม่ใช่เรื่องของพี่เลย” จะเอาอย่างนั้นจริงๆใช่ไหม
ไหนใครบอกว่าขอโอกาสให้ได้เป็นของตัวจุ้นกัน!!
“……….”
“……….”
“งั้นพี่ไปก่อนนะ” ในตอนนี้ตัวจุ้นหันหน้าไป ไม่คิดจะมองเขาแล้วแม้แต่น้อย เคลวินลุกขึ้น เขากำลังจะเดินออกไปจากประตูห้อง สายสัมพันธ์ของเราแน่นนัก บางทีวันนี้เขากลับไป ตัวจุ้นก็คงแกล้งลืมว่าวันนี้เกิดอะไรขึ้นและตีเนียนมาซบอกออเซาะกันเหมือนเดิม ซึ่งเขาไม่เป็นไร ยังไงก็ได้ เพราะต่อให้ตัวจุ้นไม่อยู่ใกล้ๆ ทุกๆอย่างก็ดูเหมือนจะอยู่ในความควบคุมได้อยู่ แค่เขาชอบ….ที่จะได้มีจอมเจ้าเล่ห์ในอ้อมกอดมากกว่าก็เท่านั้นเอง…
“จุ้นก็รักกวินนะ”
“……….”
“……….” อะไรนะ…เมื่อครู่
ตัวจุ้นบอกว่ารักเขางั้นเหรอ???
“……….”
“ไหน หันหน้ามาคุยกันหน่อยสิ” เป็นเขาที่กลับไปหาก่อน กลับไปหาเช่นนี้ทุกที ตายรังแบบซ้ำๆทุกการเยื้อย่างต่างๆของเด็กคนนี้ที่อยู่ในการปกครองของเขาตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า เป็นเขานั่นเองที่ตกเป็นทาสอย่างที่พาตัวเองกลับมาไม่ได้ ตอนนี้เขาพร้อมจะอยู่ที่ปลายเท้าของอีกฝ่ายแล้ว ขอเพียงตัวจุ้นเอ่ยปากมา เขาพร้อมจะคุกเข่ามันตรงนี้!
“จะคุยอะไรนักหนาน่ะ” เสียงที่ดูตัดรำคาญนั้นมีไว้เพียงแค่แก้เขิน เขารู้ดีว่าน้องไม่ได้โกรธเหมือนเสียที่เกรี้ยวกราดในตอนนี้ และเป็นเขาที่เชยคางให้น้องหันมามองกัน
“ครับ…เมื่อกี๊พูดว่าอะไรนะ”
“……….” ของอย่างนี้…คนเราอยากจะฟังซ้ำหลายๆครั้งทำไมกัน
“ไหนพูดให้พี่ฟังอีกครั้งสิ เด็กดี…” คำตอบของเขาคือนับครั้งไม่ถ้วน ต่อให้ตัวจุ้นพูดอะไรไม่ได้อีกต่อไป เขาก็ขอยกเว้นคำหนึ่งเอาไว้ให้ตัวจุ้นได้รับสิทธิ์ในการพูดจา….คำนั้นคือคำว่า ‘รัก’
“ระ…รักกวิน”
“ครับ”
“ก็พูดไปแล้ว”
“เก่งมากครับ” และเด็กดีที่ดื้อซนวันนี้ ควรจะได้รับรางวัลใช่ไหม เขาไม่รอให้น้องถามหามัน
เพราะตอนนี้ได้ครอบครองริมฝีปากที่บอกคำว่ารักไว้แล้วทั้งหมด….
หัวข้อ: เ จ น ไ ม่ น ก (ลูกชุบของอัศวิน : 7) 23.1.2019 P.36 ตอนจบ (อ่าน 172791 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก