หัวข้อ: เ จ น ไ ม่ น ก (ลูกชุบของอัศวิน : 7) 23.1.2019 P.36 ตอนจบ

[duckka]

กบน้อยของพี่เจน เอาชนะใจคุณรบ แต่กว่าคุณรบจะรู้ใจตัวเองก็ทำให้ลุ้นไปกับพี่เจน เรื่องนี้ชอบกบน้อยที่สุดมีความน่ารัก

[unicorncolour]

หลายหลากอารมณ์ ชอบ ๆ 

[aisies.J]

ตอนแรกก็คิดว่าเรื่องนี้สนุกน่าติดตามดี แต่พอมาเจอเจนตอนที่หลังจากไปหารดาแล้วก็กลับเมกาไปดื้อๆเลยตัดสินใจเลิกอ่าน เจนที่ดูเพ้อเจ้อและมั่นใจในตัวเองตอนแรกมันหายไป คาแรคเตอร์เปลี่ยนไปมากเหมือนคนเขียนคนละคนหรือแต่งไว้สักพักแล้วกลับมาแต่งใหม่ทำให้ไม่อินกับคาแรคเตอร์และหงุดหงิดกับนิสัยเจนมาก ขอโทษที่ทำให้คนเขียนหมดกำลังใจนะคะ 

[w-for-winnie]

ชอบเรื่องนี้มากๆเลยค่ะ ยอมถ่างตาอ่านจนดึกดื่น 55555
คุณรบก็ซึนไปอีก แต่ไหงไปๆมาๆกลายเป็นแจกอ้อยทั้งสวน
ส่วนเจนก็เปรี้ยวไปอีก มีความเป็นแม่บ้านแม่เรือน

รออ่านตอนพิเศษนะคะ ขอ nc ด้วยถ้าเป็นไปได้นะคะ 555555 น้องเจนฮ็อตซะขนาดนี้

ขอบคุณนักเขียนนะคะ

ป.ล. จะแต่งเรื่องของจุ้นกับพี่เคลด้วยหรือเปล่าคะ

[JanTi]

ขอบคุณนะคะ ชอบทั้งสองคู่เลย เหล่าชิปอายุมากทุกคนด้วย 

[twinmonkey0311]

 

[Piima]

อ่านจนจบเลย สนุกมากๆ ค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ

[skylover☁]

ลิตเติ้ลอัดชะวินกับเจนและคนหน้าดุของเขา
น้อง5ขวบแล้ว ตอนที่ 1
#เจนเป็นของน้อง

เจนเป็นของน้อง น้องมาก่อน


คือสิ่งที่น้องอยากบอกคุณป๋ามาก เพราะทุกคนพูดเหมือนกันหมดเลยว่าเจนรักน้องก่อนจะรักคุณป๋าอีก ทว่าตั้งแต่ยังจำอะไร ไม่ได้จนจำได้บ้าง คุณป๋าก็บอกกันว่าเจนเป็นของป๊ะป๋าและแสดงหลักฐานโดยการกอดโชว์ แต่น้องมีพยานบุคคลเต็มไปหมด ทุกคนในบ้านพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าเจนเป็นของน้องมาก่อน และมาเป็นของคุณป๋าได้ นั่นแปลว่าคุณป๋ามาแย่งไป!


“คุงป๋าแย่งของน้อง”  น้องวินในวัย 5ขวบที่มานอนตักพี่เจนที่ถ่ายทอดเรื่องราวการเจอกันของเราพอเห็นเจ้าตัวเล็กของคุณรบงอนคุณป๋าแบบนี้ พี่เจนที่เลี้ยงมาตั้งแต่ยังเรียกกันว่า ‘เจะเจเจ’ ก็ได้แต่ยิ้ม เวลามันผ่านไปเร็วขนาดที่ เจ้าตัวเล็กโตขนาดนี้แล้ว พี่เจนอุ้มจะไม่ขึ้นแล้วเนี่ย!


“คุณป๋าแย่งคนเดียวไม่ไปหรอกนะ พี่เจนก็ใจง่าย”


“ใจง่ายนี่คืออะไย มันมีใจยากไหม”  ถึงน้องวินจะพูดจาฉะฉานเหมือนผู้ใหญ่แต่บางทีเจนก็ต้องยอมรับว่าน้องยังเป็นแค่เด็กที่อายุแค่ 5ขวบ และน้องยังไม่เข้าใจคำยากๆหรือความซับซ้อนของโลก


เอาเป็นว่า…..


“เจนเป็นของน้อง” จะยังไงก็เป็นของน้อง และเพราะขี้อ้อนแบบนี้ตั้งแต่เด็กๆน่ะสิ เจนถึงไปไหนไม่พ้นกับเขา เจ้าตัวเล็กนั้นซุกหน้าอยู่ที่พุง ปล่อยให้เจนลูบหัวไปมา


น้องวินดูคล้ายภาพของคุณรบในทุกช่วงวัย ยิ่งโตยิ่งเหมือนจนแม้แต่คนพ่อยังหลอนกลัวว่าลูกจะมีปัญหาด้านการแสดงออกแบบที่เขามี ซึ่งเจนก็คอยปลอบเสมอมาว่าไม่หรอก เพราะมีคนเลี้ยงชื่อเจนรักษ์นี่ น้องวินของคุณป๋าไม่มีทางโตมาเป็นคนแข็งกระด้าง นิสัยเสีย เย็นชา ไม่มีอะไรดีแบบที่เขา(เคย)เป็น และแน่นอนว่าพอพูดออกไป คุณรบก็แทบจะบีบคอให้ตายตรงนั้นเลย ไม่ต้องมีชีวิตมาเลี้ยงลูกให้เขาแล้ว!


ปกติน้องวินจะไม่แทนตัวแบบนี้ แต่กับคนในครอบครัวที่เรียกกันมาแบบนี้ก็จะแทนตัวเองน่ารักๆ เพราะเจนสอนเสมอว่าความน่ารักสามารถชนะทุกอย่างได้ และเพราะน้ำตาของน้องไม่ศักดิ์สิทธิ์เหมือนตอนเป็นเจ้าลูกกบอีกต่อไปแล้ว จะสู้กับคุณป๋าก็ต้องไปหาเทคนิคมาใหม่ และน้องก็เก่งพอจะรู้ด้วยตัวเองว่าทำแบบไหนคุณป๋าจะแพ้


กับคำเรียกว่าคุณป๋าก็เหมือนกัน ก่อนนี้ก็เรียกป๊ะป๋าอยู่ดีๆหรอก แต่พอเริ่มโตก็เขินไม่อยากเรียก เลยมาถามเจนว่าเรียกป๊ะป๋ายังไงดี ด้วยคิดไม่ออก เจนเลยบอกว่าเรียกคุณป๋าไหม เติมคำว่าคุณไปให้ดูสุภาพ น้องก็เชื่อและยึดตามนั้นมาตลอดหลายเดือน ทำคุณรบที่ชอบความโมเอ้ต้องใจสลาย แต่ก็ต้องยอมรับเพราะพระเอกไม่ได้สิทธิ์ที่จะงอแงกับเรื่องแบบนี้


เห็นไหมว่าใครเป็นทาสลูก ทาสเมีย ทว่าสะใจได้ไม่นาน ก็ค้นพบว่าน้องวินก็ไม่เรียกกันพี่เจนแล้ว ย่อเหลือแค่เจน ทำเอาอ้าปากค้างไปเกือบวันเหมือนกัน


เจนกับคุณรบช่วยกันเลี้ยงให้น้องเติบโตมาแบบที่เราต้องการจะเป็น น้องได้สิทธิ์วิ่งเล่นและร่ำเรียนพิเศษพอสมควร ทั้งนี้เราก็หาเวลาพาน้องไปเที่ยวเล่นหรือเรียนรู้ในสิ่งที่ไม่มีใครสอนได้ด้วยความรักที่เราสองคนพยายามจะมอบให้ น้องจึงเติบโตมามีใบหน้าเหมือนเด็กชายนักรบ แต่ได้รับสิทธิ์ให้มีความสุขแบบที่เด็กชายนักรบและเด็กชายเจนรักษ์อยากจะมี ทั้งนี้เพราะน้องก็คือความรักของเราสองคน


ตอนนี้น้องวินเข้าโรงเรียนแล้ว ในทุกวันเจนจะขับรถไปส่ง ฟัดแก้มแรงๆและกอดแน่นๆเหมือนกับไม่อยากให้น้องไป น้องก็จะขัดขืนหน่อยๆเพราะอาย แต่จริงๆแล้วชอบมากๆ ก่อนจะให้คุณครูจูงมือเข้าไป เจนจะยืนรอโบกมือบ้ายบายอยู่อย่างนั้น แต่น้องรู้ว่าบางวันเจนแอบไปหลบอยู่ไม่ไกลและแอบดูกัน เจนตัวเล็กนะ แต่เสามันไม่ได้ใหญ่ก็แค่นั้น น้องรู้ น้องเห็น…


วันที่มาส่งกันเข้าโรงเรียนวันแรกก็ร้องไห้แงๆ จนน้องที่อยากจะร้องไห้ถึงกับร้องไม่ออก อาจจะเพราะเจนขโมยน้ำตาไปร้องแทนหมดแล้ว แถมยังมารอรับกลับบ้านตั้งแต่เที่ยง แต่อย่าไปบอกเจนล่ะ เดี๋ยวเจนเขิน และเจนเขินทีไร ก็งอนทุกทีงอนแล้วก็ชอบทุบคุณป๋าด้วย คุณป๋าไม่เข้าใจ น้องวินก็ไม่เข้าใจแต่สะใจ…


“เมื่อไหร่น้องวินจะปิดเทอมกันน้า พี่เจนขี้เกียจไปส่งแล้วรู้ไหมเนี่ย”  เจนชอบบ่นอย่างนี้ แต่ไม่ใช่ว่าเจนขี้เกียจหรอก เจนเหงาไม่มีคนเล่นด้วย คุณป๋าที่ยึดเจนตลอดเวลาก็ต้องไปทำงาน เหลือเจนให้เดินลอยไปลอยมาอยู่แต่ในบ้าน ฟุ้งซ่านจนต้องกระโดดไปของานคุณป๋าทำบ่อย แต่พอเจนไปหาคุณป๋าก็ไม่ค่อยทำงาน ทำไปทำมาเจนเลยมารอน้องหน้าโรงเรียนแทน


“น้องก็ไม่อยากเรียน น้องอยากอยู่กับเจน”  เจนเป็นของน้องแทนไหมล่ะ ถ้าเจนเป็นของน้อง น้องไม่ต้องไปเรียนแล้วก็ได้ เดี๋ยวให้คุณป๋าหาเงินให้เราสองคนใช้ก็ได้เนาะ


“ไม่ได้ เพราะเดี๋ยวพอคุณป๋าแก่ทำงานไม่ไหวแล้ว ก็เป็นน้องวินที่ต้องมาทำงานเลี้ยงพี่เจน และน้องวินจะทำงานได้ก็ต้องเรียน รู้ไหมครับ”  น้องไม่รู้ ยิ่งไม่รู้เข้าไปใหญ่เจนไล่ให้ไปเรียนแต่ก็ยังไปแอบเฝ้า เจนไม่ไปเรียนบ้างหรือไง?


วันนี้วันอาทิตย์แต่คุณป๋าก็ต้องไปทำงานเพราะเป็นช่วงที่ยุ่งมากๆ ปล่อยเจนให้เป็นของน้องวินครึ่งวันก่อนที่พี่เจนจะไปช่วยงานช่วงบ่าย แต่น้องรู้ว่าเขาจะต้องมาทวงคืนกันในตอนกลางคืนแน่ๆ ขนาดเรานอนด้วยกันทุกคืนสามคน น้องยังไม่รู้สึกเลยว่าเจนเป็นของน้อง เพราะคุณป๋าตัวใหญ่แย่งกอดหมด พอเราจะไปกอดด้วย ก็โดนกอดแบบรวบสอง น้องอึดอัด น้องไม่ชอบ น้องยอมให้เจนกอดได้คนเดียว


ไม่ใช่น้องไม่รักคุณป๋านะ ยามสงบเราก็รักกันดี แต่ยามรบเราก็ตีกันเก่งสมชื่อนักรบกับอัศวิน แต่ถ้ามีคนอื่นอยากมารบกับเรา แน่นอนว่าคุณจะหาทีมเวิร์คที่ไหนดีกว่านี้ไม่ได้ เราสองพ่อลูกก็ได้พิสูจน์สมรรถภาพในการเขี่ยศัตรูให้พ้นทางมาแล้ว และนั่นทำให้รู้ว่าเราพ่อลูกรักกันมากกว่าที่คิด โดยเฉพาะถ้าเป็นเรื่องของเจน


นอนเอื่อยกันสักพัก พี่เจนก็พาน้องไปหาคุณป๋าที่ทำงานเพื่อช่วยงานที่วุ่นวายช่วงนี้ คุณป๋าใช้คุ้มเลยแหละ เป็นคนรักด้วย เป็นคนงานด้วยในยามจำเป็น น้องก็นั่งเล่นนอนเล่นไปเรื่อยจนนอนหลับไปจริงๆในห้องทำงานของคุณป๋า ตื่นมาก็เห็นแต่บิดาของตัวเองยุ่งหัวฟู ส่วนพี่เจนนี่คงหนีไปสงบสติอารมณ์ร้านกาแฟแต่ไปซื้อเค้ก ตอนเครียดๆก็ต้องกินของหวานนั่นแหละ


ทว่าน้องตื่นมางอแงหาพี่เจน และคุณป๋าคงเพิ่งนึกได้ว่านี่มันผ่านไปสักพักแล้วจึงลงไปตาม ก็อุ้มกะเตงกันลงไปนั่นแหละ เจ้าตัวเล็กซุกใบหน้ากับไหล่กว้างของเขา ยังซึมเพราะนอนไม่พอ เราสองคนพ่อลูกเดินลงมาตามคนรักของเราที่แอบอู้หนีมากินเค้กคนเดียว และเมื่อเดินมาถึงจุดหมาย ภาพตำตาก็ทำให้ชาไปทั้งตัว


แน่นอนว่าทั้งพ่อและลูกด้วย


“…” นายคิดเหมือนฉันไหม B1


“…”  มันไม่โอเคจริงๆงะ B2


กล้ามาจีบเจนของเราพ่อลูกได้ยังไง!


“เอาเลยตัวแสบ”  เขาหันไปส่งสัญญาณให้กับลูกที่พลันหายซึม ตอนนี้ไฟแค้นกำลังลุกโชน ประหนึ่งสงครามระหว่างกันถูกยุติเมื่อมีมือที่สามจากไหนไม่รู้พุ่งมา แย่งเจนกันเองได้ แต่ห้ามใครมาแย่งแล้ว สงครามนี้มีแค่นักรบและอัศวินก็เพียงพอ หมูหมากาไก่อะไรก็ไม่จำเป็น!


ตัดภาพมาที่เจนรักษ์ซึ่งงงในงงกับเอกสารบริษัทคุณรบ ช่วยมาเป็นปีก็ยังงงในงงอยู่ดี อาจจะเพราะทำไม่สม่ำเสมอด้วยมั้งเลยยังมึนๆถึงทุกวันนี้ แต่ช่วยไม่ได้ในเมื่องานหลักคือเลี้ยงลูกให้เขานี่นา จนป่านนี้เจนก็ยังได้เงินเดือนประหนึ่งคนทำงานคนนึง ทว่าทางความรู้สึกเราก็รู้กันดีว่าที่เจนอยู่เพราะอะไร ไม่ใช่แค่ว่าเป็นพี่เลี้ยงของน้องหรอก ที่อยู่เนี่ยเพราะรักน้อง และรักพ่อน้องมากด้วยไง


แต่งานวันนี้ดูจะไม่เสร็จเลย บางทีอาจจะต้องขอให้คนที่บ้านมารับตาหนูกลับไปนอนดีๆที่บ้าน ส่วนเจนคงต้องลุยงานช่วยคุณรบไม่งั้นได้กลายเป็นซอมบี้จริงๆแน่ เดี๋ยวแฟนไม่หล่อ เจนยอมไม่ได้ ทว่าพอมาช่วยจริงๆก็ยอมแพ้ ไฟยังไม่มา เลยหนีทั้งพ่อและลูกมานั่งกินเค้ก ทว่าไม่ทันกินดีๆ ก็มีคนเข้ามาทัก ซึ่งแน่นอนเราเป็นคนอัธยาศัยดีเจอคนบอกว่ารู้จัก เราก็เซย์ไฮกลับ แต่เอาจริงๆป่ะ


ใครวะ? จำไม่ได้


“Hi Jen! Long time no see. How are you doing?” ไง เจน เป็นไงบ้าง


“Ah….I’m fine”  ก็…ดีนะ…  ว่าแต่นั่นใครล่ะเนี่ย


เราคุยกันสักพัก เจนเริ่มจะจำได้ว่าเขาคือลูกค้าคนหนึ่งสมัยเจนทำงานอยู่ที่อเมริกา ฟังเขาที่ถือวิสาสะย้ายมานั่งด้วยก็ได้ทราบว่าเจ้านายเก่าเจนถูกเด้งออกจากบริษัทและหายหัวไปไหนแล้วก็ไม่รู้ เอาจริงๆเจนก็ไม่ได้สนใจนัก แต่แค่หาช่องจากไปไม่ได้ เค้กก็สั่งมานั่งกินไง แล้วจะทำไงล่ะ ไม่กินงั้นเหรอ ไม่ได้สิ….งกอ่ะ…


ยิ่งคุยยิ่งอึดอัด ถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะแปะป้ายว่ามีเจ้าของแล้วบนหน้าผากเหมือนกันคนจะได้ไม่มาจีบ ถ้าเป็นปกติก็คงอดไม่ได้อยากเช็คเรทติ้ง แต่นี่คือหิวและโหยมาก อยากกินต้องทำไง เอาโปะหน้ามันไปเลยแล้วซื้อใหม่ดีไหม อย่าชวนคุยมาก นี่อู้งานมา เดี๋ยวแฟนจับได้เข้าใจไหม เจนพยายามส่งสัญญาณทางสายตาแบบพอมีมารยาทกึ่งๆขับไล่ แต่มันไม่เป็นผล ขอร้องล่ะตอนนี้ใครก็ได้ช่วยที….


“มามี๊”  เออนี่มันวันอะไรของเจนวะ เจอคนมาก่อกวน และเจอเด็กที่ไหนก็ไม่รู้มาเกาะขา ไม่เข้าใจกันเลยหรือไง ว่าลูกคุณไม่ได้น่ารักสำหรับทุกคนน่ะ!


“……..”


“เค้กๆ” 


“What!? Who is your mom?”  อะไร ใครแม่นาย? คู่สนทนาที่เจนจำชื่อไม่ได้ถามเจ้าตัวเล็กที่เดินมาเกาะขาเจนเสียงดัง และนั่นทำให้เจนหันควับ โอเค! ลูกคุณอาจจะไม่น่ารักสำหรับทุกคน


แต่น้องวินน่ารักสำหรับเจนมากๆเว้ย!


“น้องวินลงมาได้ไงครับเนี่ย”


“Mommy. Give me just one bite, please”แม่จ๋า ให้น้องหนึ่งคำ น้า… เราคุยกันสองภาษาในบ้าน ไม่แปลกที่บางทีน้องวินจะพูดภาษาอังกฤษออกมาได้ ซึ่งบางทีก็พูดเก่งกว่าภาษาไทยบางประโยคด้วยซ้ำ เจนอุ้มน้องขึ้นมานั่งตัก ตัดขาดคนไม่รู้จักออกไปจากโลกของตนอย่างสิ้นเชิง


“No, we already talked” ไม่ครับ เราคุยกันแล้ว


“But Papa said that you will give it to me”  แต่คุณป๋าบอกว่าเจนจะให้น้อง….นี่ไงความอวยของคุณป๋าที่ออกจากปากน้อง ยามรบเราสามัคคีกันได้ขนาดนี้ พี่เจนอยากจะลุกขึ้นมาแห่นางแมวขอบคุณสวรรค์สักสามรอบ


“You already got your ice-cream. Remember?”  แต่น้องวินได้ไอศกรีมไปแล้ว ลืมไปแล้วเหรอ เจนถามกลับ เล่นแง่เก่งนะเราน่ะ


“One bite, please”  หนึ่งคำ น้า…ดูสิ ขี้อ้อน ขี้ต่อรอง ได้ใครมาจะไปหยิกให้เนื้อเขียวเลย เห็นแก่ความน่ารักและความดีความชอบที่เข้ามาตอนนี้ เจนเลยตักให้กินหนึ่งคำตามขอ ท่าทางสนิทสนมราวแม่ลูกทำให้คนนอกถึงกันอึ้งไปเลย และตอนนี้คนนอกก็คือคนนอกอย่างแท้จริง เพราะสวรรค์ได้ส่งรุ่นจูเนียร์มาลองเชิง


ทีนี้ให้รุ่นซีเนียร์เขามาทวงบ้าง


“Sorry to keep you guys waiting”  ขอโทษที่ทำให้รอนะ…เจ้าของร่างสูงของนักรบที่เดินถือกาแฟและน้ำหวานนั้นค่อยๆก้มตัวลงประทับจูบที่แก้มซ้ายของเจน อย่างนั้นเลยแหละ ต่อหน้าทุกคนในที่นั่นเลยแหละ ไม่แคร์สายตาใครก็ควรแคร์สายตาเจนบ้าง แทบจะถลนออกมานอกเบ้าอยู่แล้ว


“คุณรบ”  มาให้หยิกจริงๆสักที


“รอนานไหมครับ ว่าแต่…เพื่อนเหรอ”  เขาหันไปให้ความสนใจกับบุรุษที่สามซึ่งถูกลืมไปแล้วด้วยรอยยิ้ม ซ่อนความอยากฆ่าคนด้วยรอยยิ้มอย่างแนบเนียน


“เอาจริงๆ เจนก็ใม่รู้อ่ะ น่าจะคู่ค้าตอนอยู่บริษัทเก่า”  เจนอธิบายสั้นๆแต่ชัดเจน เขาหันไปยิ้มให้อีกฝ่ายอีกครั้ง


“Sorry about my son and nice to meet you. My name is Nakrob Rattanasakul”ขอโทษเรื่องลูกชายและยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมนักรบ รัตนสกุล…เขาพูดก่อนจะยื่นมือไปเช็คแฮนด์กับอีกฝ่ายที่ยังงงๆ ก่อนจะเอ่ยประโยคถัดมาเพื่อสร้างความชัดเจน “I’m Jen’s husband”  ผมเป็นสามีของเจน โห…ชัดเลยไหม


ไม่เข้าใจก็เชิญเอาหัวไปจุ่มท่อไป๊!


ในตอนนี้อะไรก็หยุดมือไม้ที่เลื้อยไปมาของสองพ่อลูกตระกูลนักสู้นี่ไม่ได้ เรื่องแสดงความเป็นเจ้าของต่อผู้อื่นละเก่งนะ แต่เจนชอบเลยไม่ได้สะบัดสะบิ้งอะไร อยากกอดกันนักใช่ไหม? เจนจัดให้ด้วยการเกี่ยวเอวเขามากอดไว้ และเจ้าลูกกบนี่ก็อยากกอดกันนักก็แถมหอมให้อีกฟอด พันกันเป็นเถาวัลย์เลยทีนี้ เอาให้รู้ไปว่าเจนเป็นของใคร!


“Can we go now?”  เจ้าตัวเล็กที่เอาใบหน้ามาเอียงซบอกถาม ท่าทางดูสะลึมสะลือเหมือนนอนไม่พอนี่ไม่รู้ทีเล่นทีจริง แต่คุณรบไม่รอช้า รีบตบมุก


“Sorry again…He is so sleepy but he cannot sleep if my Jen won’t be next to him”ขอโทษอีกครั้งครับ เด็กนี่ง่วงนอนแต่นอนไม่ได้ถ้าไม่มีเจนของผมอยู่ข้างๆเจนอยากจะแหมถึงดวงจันทร์ ดูแต่ละคำของพ่อคุณสิ! เจนของผม ผมเป็นสามีของเขา โอ้ยคุณรบไม่อ่อนโยนเลย เดี๋ยวเจนละลายก่อนได้ไปกล่อมลูกคุณรบนอนหรอก แม่งเอ้ย!


“Oh, I understand”   โอ้ ผมเข้าใจครับ…อีกฝ่ายดูเข้าใจง่ายทันทีที่เจนมีผัวและลูกเป็นของตัวเองยามนี้ รัตนสกุลที่เป็นทีมเวิร์คที่สุดในรอบปีสมควรได้รับรางวัลออสการ์ทั้งพ่อและลูก เจนจะอุ้มเจ้าตัวเล็กขึ้นแต่เป็นเขาที่รับจอมแสบไปอุ้มเอง ก็ดูมีจะงอแงอยู่หน่อย แต่พอคุณพ่อบอกว่าจะเลี้ยงช็อคโกแลตปั่นกับขนมเค้กอีกชิ้นก็สงบเสงี่ยมเรียบร้อยราวกับไม่เคยเป็นเด็กดื้อมาก่อนในชีวิต


เราสามคนพ่อแม่ลูก(?) ซื้อของที่ต้องการและกลับมาที่ออฟฟิศของคุณรบ เจ้าของร่างสูงที่สวมบทบาทผัวขี้หึงเมื่อครู่เข้าชาร์ตใส่โต๊ะทำงานราวกับว่าไม่ได้เจอกันมาเนิ่นนาน  ส่วนเจนก็พาเจ้าลูกกบไปนั่งกินขนม ในส่วนตรงนี้ก็ดูเหมือนจะไม่เคยง่วงมาก่อน ขัดกับท่าทางที่จะนอนให้ได้เมื่อตอนอยู่ร้านกาแฟเมื่อครู่มาก น้องวินมาถึงขั้นนี้ได้ยังไง ตีบทแตกขนาดเจนที่เก่งเรื่องตีสองหน้ายังจับไม่ได้ไล่ไม่ทัน


“เกือบจะทำตัวไม่น่ารักแล้วนะ”


“น้องหล่อ ไม่น่ารักหรอก”  โอ้ยยยยยยจ้า พ่อคนหล่อ หล่อได้ใครล่ะเนี่ย โดนคุณรบเป่าหูว่าเราสองพ่อลูกหน้าดีที่สุดในจักรวาลนี้มาใช่ไหม ต้องใช่แน่ๆ เจนคิดถึงคนอื่นไม่ได้อีกแล้ว


“พี่เจนหมายถึงแกล้งทำเป็นงอแงเมื่อกี๊นี้”


“น้องเปล่างอแง”  น้องแค่เรียกร้องจะกินเค้กและน้องก็ง่วงตอนนั้น แต่ตอนนี้ไม่ง่วงแล้ว กะล่อนได้พ่อ หรือได้เลขาของพ่อ?


เจนออกไปช่วยคุณรบทำงาน แต่ก็ทำอะไรไม่ได้มากหรอก เพราะต้องพาคุณลูกของคุณรบกลับบ้านไปนอน วันนี้คุณรบคงน้องๆโต้รุ่ง แต่ไม่…เขาเห็นสายตาของเด็กชายอัศวินที่เคยผูกเป็นพันธมิตรนั้นไม่ธรรมดาเอาเสียเลย ให้ตายวันนี้ก็จะกลับไปกอดลูกกอดเมียที่บ้านแม้งานการจะไม่ค่อยปราณีกันสักเท่าไหร่ก็ตาม เขาไม่ได้กลัวเจนจะรักลูกมากกว่าหรอก ก็ยอมรับว่าเจนรักน้องวินมาก่อน แต่มันเป็นรักคนละแบบกัน อันนั้นก็รู้ดี แต่ถามว่าที่ทำไปทั้งหมดนี่เพื่ออะไร…


เพื่อสนองตัณหาความหมั่นไส้ลูกชายล้วนๆเลย


มันอาจจะเป็นวิธีการแสดงความรักแบบแปลกๆระหว่างลูกผู้ชาย การหยอกให้ลูกงอนถือเป็นการแสดงความรักได้อย่างนั้นหรือ จริงๆแล้วมันมีไว้เพื่อความใกล้ชิดต่างหาก นักรบไม่ใช่คนที่แสดงความรักเก่ง การหยอกลูกแบบนี้ก็ช่วยทำให้เขาได้ใกล้ชิดลูกมากขึ้น อย่างน้อยตอนที่เจนกอดน้องวินอยู่ เขาก็สามารถเดินไปกอดทั้งคู่ได้เลย เพราะคนทั้งสองต่างก็ให้ความหมายของความรักและความต้องการปกป้องคนละแบบจากเขา


“คุงป๋า บ้ายบาย”  เจ้าตัวแสบยืนโบกมือบ้ายบายให้ เรียกความสนใจของเขาจากงานไปทั้งหมด เขาเดินไปอุ้มลูกจะเอากลับไปเล่นด้วยที่โต๊ะทำงาน และได้ผล น้องวินของทุกคนก็โวยวายออกมา


“ช่วยคุณป๋าทำงานก่อนสิครับ ไหนใครบอกอยากโตมาเก่งๆนะ”


“น้องยังไม่โต คุงป๋าเลี้ยงน้องก่อน งื้ออออ น้องจะกลับกับเจน”


“พี่รบเอาคืนมาเดี๋ยวนี้”  เจนย่างสามขุมจะเดินมาหา


“ไม่รักคุณป๋าเหรอ ไหนใครแอบอุ้มพาไปกินไอติมวันก่อนนะ”  ได้ทีก็ทวงบุญคุณ ห้ามบอกเจนนะว่าน้องไปอ้อนคุณป๋าให้พาไปกิน เดี๋ยวโดนดุ


“น้องก็รักคุงป๋า แต่คุงป๋าต้องทำงานเยอะๆ”


“คุณป๋าเหนื่อย มาช่วยกันก่อน”


“เอาไว้น้องพาไปกินไอติมละกัน จะได้หายเพี้ยงๆ”  และก็เป่าลมใส่หน้าเขา ให้ตายสิอ้อนได้แสบและกะล่อนได้ใคร เขาว่ามันต้องมาจากเจนรักษ์อย่างแน่นอน พาเขาไปกินไอติมเหรอ ได้ทั้งขึ้นทั้งล่องเลยนะ


และในที่สุดเจนก็ไปทวงน้องวินออกมาจากอ้อมแขนของคุณนักรบได้ จูบลาเขาตามคำสั่งไปที และก็ถูกน้องวินที่ไม่ยอมน้อยหน้าหอมแก้มไปทีเป็นครอบครัวที่วุ่นวายจริงๆ กว่าจะกลับถึงบ้านรัตนสกุล เจนแทบหมดแรง แต่น้องวินยังคงดูคึกคัก วันนี้คงนอนอิ่มแล้วจริงๆ น่ากลัวว่าตอนกลางคืนจะไม่ยอมหลับยอมนอนอีก เจนส่ายหน้าเบาๆคิดถึงความเหนื่อย ก่อนจะตรวจเช็คข้อความที่คุณรบส่งมา ในที่สุดวันนี้ก็จะกลับบ้านมาให้ได้



ต่อข้างล่าง

[skylover☁]

Nakrob Rattanasakul :พี่จะกลับบ้านนะ เหลือของกินไว้ให้ด้วย


จ้า….เจนคงทำอะไรไม่ได้จริงๆเกี่ยวกับเรื่องนี้


ใกล้เวลาที่คุณรบจะกลับมาแล้ว เจนหันไปมองอาหารที่ใส่ตู้เย็นรอให้เขามาอุ่น พาน้องวินไปอาบน้ำแต่งตัวแล้ว เจนก็ไปอาบน้ำบ้าง เลยได้แต่สั่งให้น้องวินอยู่เฉยๆและรีบอาบน้ำด้วยความเร็วเหมือนวิ่งผ่าน พอแต่งตัวเสร็จก็ออกมาพบเห็นเด็กป่วยหนึ่งอัตรา…


“เจน….”


“เป็นอะไรครับเนี่ย”  เจนเดินเข้าไปหา เด็กน้อยจอมแสบที่นอนแผ่อยู่บนเตียงท่าทางอ่อนโรยไร้เรี่ยวแรง แตกต่างจากเมื่อครู่ที่ยังร่าเริงสดใส


“น้องตัวร้อนจี๊ ไม่มีแยงเยย”  ไม่มีแรงเลยเหรอ? มันเป็นอะไรละเนี่ย


“ตัวร้อนจริงๆด้วย”  เจนสัมผัสหน้าผากของตาหนูเบาๆ มันร้อนจริงๆ แบบร้อนเกินไป ผิดปกตินัก


“เจนนอนกับน้องนะวันนี้ น้องป่วย”


“ไปหาหมอไหม”


“ไม่อาว เจนอยู่กับน้องนะ”


“พี่เจนก็อยู่กับน้องวินทุกคืนไงครับ เรานอนกันสามคนตลอดนะ ลืมแล้วเหรอ”


“ให้คุงป๋าไปนอนห้องอื่น เดี๋ยวคุณป๋าป่วย”


“…”


“นะเจน…น้องเป็นห่วงคุงป๋ามากๆ”  มันอย่างนี้นี่เอง เจ้าตัวแสบนี่ เจนถอนหายใจออกมา อยากจะขำในความคิดอันบรรเจิดของเด็ก 5 ขวบที่วางแผนไล่พ่อตัวเองไปนอนที่อื่น ให้มันได้อย่างนี้สิสองคนนี้ ไอ้ที่ตัวร้อนนี่ไม่ใช่เจนไม่รู้เลยนะ ก็ตอนเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่นี่คล้ายๆว่าจะได้ยินเสียงไดร์เป่าผมไง ว่าจะออกมาดู เสียงก็หายไปแล้ว น่าตีนัก ใครใช้ให้เล่นเครื่องใช้ไฟฟ้าแบบนี้!


“ก็ได้ครับ งั้นเรามานอนกันเถอะนะ”  เจนยอมตกลงในเบื้องต้นไป เห็นแก่ความพยายามของเด็กดื้อละกัน แต่ในส่วนคุณรบจะยอมไหม ก็ให้เป็นในส่วนของคุณพ่อ ถ้ายังงอแงกันทั้งคู่ งั้นนี่เลย….เจนไปเอง รักกันให้ดีๆล่ะ


เจ้าตัวแสบที่เห็นเจนยอมกันง่ายๆก็กระยิ่มยิ้มย่องในใจ คืนนี้เจนเป็นของน้องแล้ว คุณป๋าจะต้องร้องไห้แงๆที่ไม่ได้นอนกอดเจนแน่ๆ ให้เจนกับน้องบ้าง คุณป๋ายึดไปบ่อยแล้ว เราต้องแบ่งกันไง จำได้ไหม เป็นเด็กดีต้องแบ่งปัน คุณครูสอนน้องมา แต่ว่าถ้าคุณป๋าดื้อ น้องก็ไม่จำเป็นต้องขอดีๆใช่ไหม แล้วพี่เจนก็บอกว่าเด็กฉลาดชาติเจริญคุณป๋าเข้าใจน้องเนอะน้องกำลังทำเพื่อชาติอยู่


ทว่าคนเป็นพ่อที่ไม่ทราบเรื่องอะไรก็กลับมาตามที่เขาได้บอกไว้ เจนนั้นส่งสัญญาณไม่ให้เสียงดัง จะให้น้องวินรู้ไม่ได้ว่าคุณป๋ามาแถวนี้ เดี๋ยวได้งอแงไม่ยอมนอนอีก โชคดีที่หลับไปสักพักแล้ว แต่ก็ไม่รู้จริงๆว่าจะตื่นมาหรือเปล่า เจนนั้นย่องออกไปยืนเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟัง คุณรบจะขำก็ขำไม่ออก อะไรจะอยากยึดพี่เจนจากพ่อขนาดนี้นะเจ้าลูกกบ ถ้าไม่ให้จะงอแงขนาดไหนนี่ ก็เล่นซะใหญ่ปานนั้น


“พี่จะต้องคุยกับลูกล่ะ”


“ลูกอายุ 5 ขวบเองนะพี่รบ”


“พี่ก็คุยดีๆสิ จะไปดุลูกทำไม เห็นพี่เป็นคนยังไงเนี่ย”  นักรบหรี่ตามองเจนที่ทำหน้าที่แม่ของลูกได้ดีเกินไป เรื่องสปอยล์ตาหนูจนติดกันสุดๆนั้นยกให้คนนี้เขาล่ะ โอ๋กันมาตั้งแต่เป็นลูกกบ จนตอนนี้อุ้มไม่ไหวแล้ว หนัก…


เขาก็ยังยืนกรานจะนอนกับจอมแสบต่อไปนั่นแหละ และตอนเช้าก็ออกมานอนอีกห้องเพื่อไม่ให้เกิดประเด็นจนงอแงคุยกันไม่รู้เรื่อง ทว่าเพราะนอนหลับไม่สนิทตลอดคืนด้วยต้องระวังลูกมาเห็น คุณนักรบในตอนเช้าหลังจากโหมงานอย่างหนักหน่วงจึงมีสภาพเหมือนซอมบี้มากกว่า เจนจึงสั่งงดกาแฟและให้กินอาหารอ่อนๆในตอนเช้าเพื่อปล่อยกลับไปนอนดีๆอีกครั้ง


“คุงป๋าไม่สบายเหยอ”


“อื้อ”  เขาตอบสั้นๆ มองแววตาของเด็กน้อยที่ดูเป็นห่วงกันแล้วพูดอะไรไม่ออก


“จะหายไหม”


“หายสิ” เจนที่เห็นพ่อลูกซักถามอาการกันและกันก็นึกสนใจ น้องวินไม่ได้ใจร้ายกับคุณป๋าหรอก จริงๆก็รักเขามากแต่แสดงออกไม่เก่งกับคนประเภทเดียวกันนี่แหละ มาดูตอนนี้สิ เอาแต่จ้องคุณป๋าตาโหลใหญ่เลย ท่าจะเป็นห่วงจริงๆ


“น้องวินไม่สบายรู้สึกดีขึ้นรึยังครับ”  เจนหันไปถามน้อง จอมแสบดูลุ่กลิ่กอย่างเห็นได้ชัด


“หายแล้วคับ”


“ดีแล้วลูก”  นักรบนั้นลูบหัวจอมแสบที่หัดโกหกเบาๆ เขาควรจะทำอย่างไรดีนะ ลูกทำผิดแต่ทำไมเขากลับไม่รู้สึกว่ามันร้ายกาจเกินอภัยเลย หรือคนเป็นพ่อเป็นแม่คือสิ่งมีชีวิตที่เกิดมาเพื่อรักลูกอย่างเดียวกัน


“คุงป๋าไม่สบายเป็นอะยัย”


“คุณป๋านอนไม่ค่อยหลับครับ”  เขาตอบความจริง


“เพราะไม่ได้กอดพี่เจนเหรอ”


“เอ่อ…”


“งั้นน้อง…แบ่งพี่เจนให้ก็ได้”  ทั้งนักรบและเจนรักษ์เคยถามตัวเองมาตลอดว่าเราจะปล่อยน้องวินไปนอนคนเดียวได้ตอนไหน และในตอนนี้ก็ยังไม่มีคำตอบนั้น อาจจะเพราะเราไม่อาจจะปล่อยมือตาหนูที่น่าเอ็นดูขนาดนี้ของเราไปได้จริงๆ


“คุงป๋าไม่ได้นอนไม่หลับเพราะไม่ได้กอดพี่เจนหรอกครับ”  นักรบอธิบาย และเจนก็ยิ้มออกมา “แต่คุณป๋านอนไม่หลับเพราะไม่ได้นอนกับพี่เจนกับน้องวินต่างหาก”  นี่คือความจริงที่มากกว่า


หากเป็นเช่นนี้แล้วเขาต้องแยกไปนอนคนเดียวล่ะก็ เขาคงนอนไม่หลับจริงๆ ไม่รู้ว่ามันกลายเป็นอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ทว่าพื้นที่เตียงมันดูกว้างเกินไป เขาไม่อาจจะทนไหวอีกต่อไปแล้วหากมันจะไร้การเติมเต็ม เจนยิ้มให้กับคำตอบของเขาและหันไปลูบหัวเจ้าลูกกบที่ไม่พูดอะไรอีก เขาดึงลูกมานั่งที่ตักก่อนจะหอมแก้มซ้ายเบาๆ รู้สึกดีใจกว่าอะไรทั้งปวงที่ได้เห็นว่าลูกมีความห่วงใยให้กัน ตาหนูเองก็กอดเขากลับ ทำตัวน่ารักดีมาก


“ต่อไปนี้นอนกับน้องก็ได้”  เขายิ้ม เจนยิ้ม สรุปผลลัพธ์ของการนอนไม่หลับคือท่าทีที่อ่อนลงของลูกชายสินะ


เจนจึงคิดได้ว่าน้ำขึ้นต้องรีบตัก…


“น้องวินเก่งมากเลยครับ”  เจนชม ก่อนจะกล่าวต่อ  “งั้นวันนี้พ่อลูกนอนด้วยกันดีๆนะ พี่เจนจะไปนอนกับย่าไพ”


“เจน!!!!”  และสองชายหนุ่มตระกูลรัตนสกุลก็สามัคคีลุกมาโวยวายพร้อมกัน คือมันไม่ควรเป็นแบบนี้นี่!


“ทำไม! พ่อลูกอยากนอนด้วยกันมันก็ดีไม่ใช่เหรอ แล้วเจนจะไปนอนกับแม่บ้างไม่ได้หรือไง”  ผู้ชายพวกนี้ลืมกันไปแล้วเหรอว่าเจนก็เป็นลูกมีพ่อมีแม่กับเขาเหมือนกัน ยึดกันไปนอนด้วยตั้งหลายปี ถ้าเจนไม่ท้วงเรื่องนี้คงไม่มีใครคิดได้ เผื่อๆต่อให้คิดก็ไม่ให้ไปง่ายๆ เพราะฉะนั้นเจนต้องใช้มุกนี้


และคนที่ได้รับผลประโยชน์ที่สุดจากเด็กแกล้งป่วยกับผู้ใหญ่นอนไม่หลับคือเจนรักษ์นั่นเอง!


ทว่านอนไปได้แค่คืนเดียวก็โดนอุ้มกลับมานอนด้วยกัน และตอนนี้เจนก็อยู่ระหว่างพ่อลูกเจ้าปัญหา ตะแคงไปข้างใดข้างนึงก็ไม่ได้ เดี๋ยวอีกคนงอน แล้วนี่ควรจะทำยังไงดีล่ะ มองซ้ายทีคุณรบก็จ้องอยู่ มองขวาทีตาหนูก็จ้องไม่เลิกราเช่นกัน ถามจริง…นี่เราจะนอนจ้องกันไปตลอดทั้งคืนเลยหรือไง!


“เอางี้ละกัน”  ในที่สุดเจนก็ตัดสินใจได้ คนตัวเล็กจับน้องวินให้มานอนคั่นกลางระหว่างเรา อย่างนี้ล่ะดีที่สุดแล้ว คุณรบได้กอดทั้งลูกและเจน และเจนก็ได้กอดทั้งน้องวินและคุณรบ ทำอย่างนี้จะได้ไม่มีใครว่าใครได้อีก เมื่อจัดการได้ลงตัว เจนก็หลับตาลงพร้อมรอยยิ้ม น้องก็ยิ้ม คุณป๋าก็ยิ้ม และทุกคนก็ยิ้ม รัตนสกุลที่เป็นแบบนี้


มันดีที่สุดจริงๆ…



Talk: ขอโทษที่ให้รอตอนพิเศษมากเลยนะคะ ตอนนี้เรากำลังติดพันสิ่งอื่นอยู่ แต่ต้องขอขอบคุณทุกความสนใจในเจนไม่นกนี้ด้วยนะคะ ได้ยินว่ามีคนไปถามที่บูทของเฮอร์มิทในงานหนังสือ น้องยังไม่ได้ออกเล่มเลย ปีหน้ามาแน่นอน ช่วยรอหน่อยนะคะ



จริงๆยังมีอีกหลายสิ่งที่ยังไม่ได้ลงเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ขอเราเคลียร์หลายสิ่งนั้นก่อนนะคะ ยังมีตอนพิเศษที่ทั้งจะลงให้อ่านในนี้(แต่ยังไม่ได้ลง) และที่มีให้อ่านเฉพาะในเล่ม นอกจากเพชรพระพายที่ลงในนี้จนจบ(เปิดเป็นอีกเรื่อง) เคลจุ้นที่เป็นเรื่องสั้นยังไม่มา ก็จะมีเรื่องสั้นคู่ของน้องวินด้วยนะคะ ยังไงช่วยรอกันหน่อยน้า จะมาให้หายคิดถึงแน่นอน



ตอนนี้แอบไปเปิดเรื่องใหม่มาด้วย แต่ยังไม่ได้ไปต่อเพราะว่าอยากแต่งให้ได้เยอะๆก่อนจะได้ลงแบบถี่ๆไปเลย สำหรับคนที่รอติดตามอ่าน finding the twilight ที่เป็น mpreg ของเรา เรื่องนั้นต้องมีเด็กแน่นอนค่ะ แต่ตอนที่เท่าไหร่นี่ยังแต่งไม่ถึงเบย55555 ถ้าใครสนใจเชิญไปติดตามไว้ก่อนได้นะคะ จะรีบคลอดตอนต่อไปให้อ่านค่ะ

ทางจิ้มไปเรื่องใหม่ที่เปิดไว้ >> https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68747.msg3902764;topicseen#msg3902764

 

[panpang]

 

[sompong]

เป็นกำลังใจให้นะเด็กชานอัศวิน

[rainiefonnie]

น้องวินร้ายยยยยยนะนั่น55555555

[มนุษย์บิน]

เจ้าลูกกบของป้าโตแย้ววววววน่าฟัดมากกกกกกกนี่ตอนเป็นหนุ่มจะน่ารักแค่ไหนจะมีชายไหนมาจีบให้คุณป่ากับแม่เจนหวงไหมเนี่ยยยยยยยยยยสนใจมีภาคต่อไหมคะ 5555555 หรือจะเมะน้าาาาป้าอยากรู้แล้ววว

[B52]

 

[JustWait]

เจ้าลูกกบน่ารักมากกก

[JokerGirl]

ลูกกบนี่เจ้าเล่ห์แต่เด็กเลยนะแต่ก็น่ารักจนใจอ่อนตลอด

[airicha]

เจ้าลูกกบนี่แสบจริงๆ 5555+

[PrimYJ]

เจ้าลูกกบนี่แสบแต่เด็กเลยนะ

[Bb nale]

ครอบครัวอบอุ่นมาก น้องวินลูกโตมาต้องได้ทั้งพ่อทั้งพี่เจนมาแน่สอนมาดี แสบมาก555 น่าหยิก เพชรพระพายนี่เข้าใจกันได้ดี ขอบคุณคนเขียนมากเลย

[skylover☁]

ปี้ยบกับน้องเจง

ใครๆล้วนก็ต้องเคยเกิดเป็นเด็ก


“ด้า!”  เหมือนน้องวินที่กำลังยกมือแกว่งเจ้าตุ๊กตายีราฟในมือไปมา ใครๆก็ต้องเคยเป็นเด็กใช่ไหม และเด็กแบบน้องวินอาจจะโตมาเหมือนพ่อของเขามากกว่าที่เราคิดก็ได้ เพราะแค่นี้ก็ได้เค้าหน้าที่คล้ายกันจนน่าใจหายแล้ว เมื่อมองสลับกัน ต้องพูดออกมาเลยว่าดีเอ็นเออยู่บนหน้าจริงๆ


“มีอะไรครับ”  คุณรบที่อ่านหนังสืออยู่บนเบาะของลูกโดยมีผ้าห่มลายการ์ตูนของน้องวินบนตักทำให้เจนต้องยิ้มออกมา พอผมฟูเหมือนกันก็ยิ่งเหมือน สมกับเป็นพ่อลูกกันจริงๆ


“แค่มองว่าวันนี้แฟนเจนไม่หล่อเลย”  เจนค่อยๆคลานไปหาและจัดแต่งส่งผมของคนที่เพิ่งตื่นนอนให้เรียบร้อย อย่างแรกของวันที่ทำของเรานั้นคือการตื่นมาเล่นกับลูก ช่างให้ความรู้สึกที่อบอุ่นจริงๆ


“เจง เจ!” น้องวินเรียก ตอนนี้น้องเดินเริ่มคล่องแล้วเลยลุกเดินมาหา ก่อนจะมาโถมตัวเข้าใส่อย่างที่ไม่กลัวเจนหงายหลัง


“โอ้ยยยย เจ้าลูกกบ จะไม่ให้พี่เจนแตะต้องพ่อเราเลยเหรอเนี่ย”  หวงมาก หวงจริงๆ ไหนฟัดแก้มหน่อย ทำไมเป็นเด็กขี้หวงแบบนี้


“คิก อ๋า… เจ ปา ปา”  หลังจากฟัดจนพอใจก็ซุกพุงนุ่ม สูดดมกลิ่นหอมของนมและแป้งเด็กที่เป็นเอกลักษณ์ของเด็กในวัยนี้ เจนไม่อยากจะคิดเลยว่าตนก็คงจะมีช่วงเวลาที่มีกลิ่นเหล่านี้ติดตัวเหมือนกัน และตนก็จำอะไรไม่ได้ แม้แต่เรื่องที่ว่าครั้งหนึ่งเจนกับคุณรบเคยเจอกันมาก่อน มันก็ไม่มีหลงเหลือในความทรงจำ ผละออกจากพุงน้อง ก็อุ้มเจ้าตัวเล็กขึ้นมากอดไว้ และพิงร่างกับไหล่ของคนพ่อที่ทำตัวสบายๆในวันพักผ่อน นักรบมองคนทั้งสองอย่างฉงนใจเล็กน้อย ก่อนจะส่ายหน้า จอมขี้เกียจเอ้ย!


“พี่รบ”


“ครับ”


“พี่รบจำเจนตอนเด็กๆได้ไหมอ่ะ”


“นึกอะไรอยู่ครับเนี่ย”


“ก็เจนจำพี่รบไม่ได้”


“จะเอาที่ไหนมาจำล่ะคนเรา ตอนนั้นเจนยังพูดไม่ชัดเลยมั้ง”


“นั่นนะสิ แต่เจนสงสัยไง”


“สงสัยอะไรครับ”


“สงสัยว่าพี่รบจำเจนได้หรือเปล่า”


“…”


“ว่าแต่จำได้ไหม”


“ถ้าบอกว่าจำไม่ได้จะโกรธไหม”


“ก็….ไม่มีสิทธิ์โกรธหรอกเนาะ”  เจนมองหน้าเขาอย่างไม่คิดอะไร มันไม่ใช่เรื่องที่ควรจะน้อยใจเพราะต่างก็เด็กทั้งคู่ อีกอย่างคุณนักรบที่เจนรู้จักมา ก็ไม่ใช่คนที่ถนัดการจดจำเรื่องของใครเท่าไหร่ กับเด็กคนหนึ่งก็คงไม่ได้สำคัญอะไรที่เขาจะต้องมาจดจำ คุณรบเป็นเช่นนี้มาตลอดตั้งแต่รู้จัก และตอนนี้เจนก็เพิ่งได้ก้าวเข้ามาเป็นคนสำคัญของเขา เพราะฉะนั้นเรื่องราวต่อจากนี้ที่จะต้องจดจำต่างหากล่ะที่สำคัญ


นักรบมองคนรักที่ถามคำถามนั้นและได้รับคำตอบที่ดูไม่เหมือนในเทพนิยาย เขาขยับตัวเปลี่ยนท่านั่งไปซ้อนหลังของอีกคนที่กำลังอุ้มลูกเขาอยู่ ก่อนจะก้มลงหอมหัวของคนที่ถามคำถามกันแบบนั้น มันก็ไม่ใช่เขาจำไม่ได้หรอก ซึ่งปกติเขาก็ไม่ได้ชอบจำอะไรพวกนั้นนัก แต่เจนคงเป็นข้อยกเว้นอยู่บ้าง เพราะในความทรงจำของเด็ก 8 ขวบ มันมีเจนอยู่ในนั้นจริงๆ จากวันนั้นที่เรามานั่งดูรูปสมัยเด็กๆกัน มันเลือนลางแต่มีอยู่ และเมื่อเจนเข้ามาเพิ่มระดับความสำคัญ มันก็ค่อยๆชัดเจนขึ้น ใครจะไปคิดว่าเจ้าเด็กนกฮูกตาขวางๆขี้อ้อนในวันนั้น


จะกลายมาเป็นหวานใจของเขาในวันนี้….
.
.
.




“ไหว้คุณหญิงก่อนสิลูก ธุจ้าสิจ้ะ”  คุณอำไพที่เพิ่งไปรับเจนมาจากอ้อมอกของน้องสาวได้บอกกับลูกชายตัวน้อยของเธอเช่นนั้น เพราะน้องมีธุระที่กรุงเทพเลยถือโอกาสพาหลานและลูกเข้ามาหา และเธอก็ได้ร้องขอให้เจนมาอยู่ที่นี่ด้วยระหว่างที่เธอไปทำธุระ ตอนนี้เจ้าตัวเล็กที่หน้าหวานอย่างกับเด็กผู้หญิงก็นั่งกับพื้นงกๆเงิ่นๆ ยกมือธุจ้าอย่างงงๆให้คนนั้นทีคนนี้ที เจ้าลูกนกดูน่าเอ็นดูในสายตาของผู้ใหญ่ในบ้านทันทีที่ได้พบเห็น


“นี่น้องเจนลูกของอำไพเหรอเนี่ย น่ารักจังเลย” คุณหญิงเธอชอบเด็กตัวเล็กๆ ไม่แปลกเลยที่จะให้ความเอ็นดูจอมดื้อตัวน้อย


“บอกคุณหญิงท่านไปสิลูก หนูชื่ออะไร”  อำไพบอกลูก และเจนก็ยังคงงงๆอยู่


“หนูชื่อเจง”  เจ้าตัวเล็กพูดด้วยเสียงเบา ยังตื่นคนอยู่ บ้านหลังนี้ดูใหญ่และสะอาดสะอ้านจนทำตัวไม่ถูก ขนาดแม่อยู่ด้วยตรงนี้ก็ยังประหม่า คุณอำไพส่ายหน้าให้กับความพูดไม่ชัดของเด็กน้อย


“ไหนมาหาฉันหน่อยสิ เข้ามาๆ”  เธอกวักมือเรียก แล้วจอมดื้อก็เดินเข้าไปหาแต่โดยดี คุณผู้หญิงผู้ใจดียกเจ้าตัวเล็กขึ้นไปนั่งบนตัก เจนตัวเล็กมากจริงๆ มากกว่านักรบตอนที่อายุเท่ากันด้วยซ้ำ


“หนูตัวไม่หนักนะจ้ะ”  เพราะถูกล้อแซวบ่อยๆเวลาที่ขอให้ยายอุ้ม เจนจึงหันไปบอกคุณหญิงแต่เนิ่นๆไว้ก่อน เรียกเสียงหัวเราะจากผู้ใหญ่ตรงนั้นกับความซื่อหมดจดของเจ้าลูกนกตัวเบานี่


“เทียบกับนักรบของฉัน เจนไม่หนักเลยลูก มาพอดีเลยนักรบ มาหาแม่หน่อย”  ตอบรับเจ้าตัวเล็ก แต่เมื่อเหลือบไปเห็นเจ้าตัวใหญ่ของเธอ คุณพรรณีก็จัดการกวักมือเรียกลูกชายที่เพิ่งทำการบ้านเสร็จ นักรบเดินมาหาแม่อย่างว่าง่าย ตาไม่หยุดมองจ้องเด็กที่แม่ของเขาโอบกอดไว้อยู่


“ครับ คุณแม่”


“นี่ลูกของแม่ไพไงจ้ะ”  คุณหญิงพรรณีแนะนำให้เสร็จสรรพ เด็กชายนักรบจ้องมองใบหน้าของคนน้องด้วยสายตานิ่งเรียบ เขาเพียงพยักหน้ารับทราบไม่ได้กล่าวอะไรออกมา ทำให้บุคคลซื่อใสยิ่งไม่เข้าใจ


“หนูชื่อเจง”


“ครับ”  ชื่อ….เจง??


“ปี้จ๋าชื่ออะไย”  เจ้าตัวเล็กเอียงคอน้อยๆ อยากจะเห็นหน้าพี่ชายคนนี้ให้ชัดขึ้นอีกหน่อย เขาใส่แว่นด้วย เจงก็อยากใส่แว่น จะได้เท่ๆเหมือนกัน


“ชื่อนักรบ”


“ยักยบ”


“นักรบ”


“ยัก….ง่า…หนูจำไม่เก่ง”  สองพยางค์นี่มันยาวเกินไปสำหรับเด็กเล็กหรือนี่ เขาถอนหายใจออกมาก่อนจะตัดรำคาญ


“เรียกว่าพี่รบ”


“ปี้ยบ”


“พี่รบ”


“ปี้ยบได้ไหม” เจ้าตัวเล็กย่นคิ้วทำปากจู๋ คำว่าพี่รบมันเรียกยากไป เกิดเป็นลูกนกลิ้นไก่สั้นแต่ติดจะพูดมากเลยมาขอต่อรอง ตอนนั้นเจ้าของตักกลั้นขำจนไหล่สั่นไปหมดแล้ว นักรบจ้องมองแม่ของตนอย่างไม่พอใจเท่าไหร่ สำหรับเขามันไม่มีอะไรตลกเลย เอาจริงๆเขาไม่อยากให้เรียกอะไร และมาสนใจกันด้วยซ้ำ ช่างเป็นเด็กที่ไม่เป็นมิตรต่อเด็กที่อายุน้อยกว่า สตรี หรือคนชราสักนิด


“อยากเรียกอะไรก็เรียกๆไปเถอะ”  เขาจะถือว่านั่นไม่ใช่ชื่อเขาจริงๆล่ะกัน ทะเลาะกับเด็กไปก็ไม่ได้ความอะไร คิดได้ดังนั้นเลยคิดว่าจะออกไปหาอะไรกินและอ่านหนังสือต่อสักหน่อย


“ปี้ยบๆปายหนาย”


“………….”


“คุงป้าคงฉวย ปี้ยบปายหนาย”  พอเห็นคนพี่ไม่ตอบก็เลยเงยหน้าไปถามเจ้าของตัก


“เจน”  แม่เรียก เจ้าเด็กนี่มันชักจะปีนเกลียวเกินไปแล้ว แต่คุณพรรณีห้ามไว้ ให้เรียก ‘พี่รบ’ ดีๆ ยังออกมาเป็น ‘ปี้ยบ’ แล้วกับคำว่าคุณหญิงหรือคุณท่าน เจ้าลูกนกนี่จะเรียกออกมาได้ไง เธอยิ้มออกมาอย่างเอ็นดู ถ้ามีเจ้าตัวเล็กน่ารักแบบนี้วิ่งรอบบ้านก็คงจะดี แต่อำไพได้เลือกที่จะให้ลูกอยู่ไกลเพราะกลัวจะรบกวนคุณรบนั่นแหละ เธอรับผิดชอบต่อหน้าที่ได้ดี แต่อาจจะขาดไปบ้างในฐานะแม่จริงๆ


“ไปกับพี่เขาสิลูก ตารบพาน้องไปเล่นในสวนสิจ้ะ อำไพจ้ะ เอาขนมกับน้ำหวานไปให้เด็กๆหน่อยสิ”  และเพราะประกาศิตของแม่ คนพี่เลยเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องพาเจ้าตัวเล็กลูกพี่เลี้ยงของเขามาด้วย เจ้าเด็กเจงเดินเตาะแตะตามกันมาหน้าระรื่น ขัดกับท่าทางยินดีของลูกชายเจ้าของบ้านเป็นอย่างมาก


นักรบเป็นลูกคนเดียว รอบตัวเขาไม่มีเด็กในวัยเดียวกันอยู่รอบตัวและก็ใช้ชีวิตอย่างเคร่งครัดไปกับการศึกษา เขาอาจจะได้เล่นเกมหรือเพลิดเพลินอยู่บ้าง แต่นั่นก็มักจะเป็นกิจกรรมที่ทำคนเดียวหรือเล่นกับผู้ใหญ่ได้ มนุษย์นกเด็กนี่จึงเป็นเด็กเล็กๆคนแรกในชีวิตของเขา น้องไม่ได้ดูบอบบางให้ต้องทะนุถนอม และเขาก็ไม่ได้รู้สึกอยากจะประคบประหงมแต่อย่างใด


“นี่นะ นี่นะ เจงจะได้ไปดูฮิปโปโปด้วย พี่รบไปกับเจงไหม”


“ไม่ไป”  เพราะมีเรียนเปียโนและภาษาจีน


“มียีราฟคอย๊าวยาวด้วยนะ


“………..”  คนพี่ชักสงสัย….ว่าที่น้องมันว่ามา คือคำถามหรือแค่ประโยคบอกเล่าเพราะมันไม่ฟังอะไรเลย


“แล้วมีช้างตัวหย่ายๆ” รำคาญมีความหมายอย่างไร วันนี้เพิ่งได้เข้าใจ


นักรบเร่งฝีเท้า เขาอยากจะเดินหนีเจ้าเด็กที่เอาแต่พูดเป็นต่อยหอยจะตายอยู่แล้ว อยู่บ้านไม่มีคนคุยด้วยเหรอถึงพูดไม่หยุดแบบนั้น แล้วนี่ไม่รู้จักกาละเทศะเลยหรือไง ถึงได้ทำตัววุ่นวายใส่คนที่เพิ่งรู้จักแบบนี้ พ่อแม่ไม่สั่งสอนเหรอว่ามาบ้านคนอื่นให้ทำตัวดีๆ น่ารำคาญจริงๆ วันนี้เขาสัมผัสคำว่าน่ารำคาญเยอะมากเป็นพิเศษจริงๆ


“ปี้ยบอย่าวิ่ง เดี๋ยวหกโล้ม อ๊ะ!”  นั่นไงคนเรา….บอกห้ามไม่ให้คนอื่นวิ่งหนี


แล้วจะวิ่งตามทำไม!


“…………”  เขาหยุดเพื่อหันไปมองเจ้าตัวเล็กที่ล้มลงไปกับพื้นหลังจากวิ่งตามกัน ยังไม่ทันขาดคำของเจ้าตัวเลยเห็นไหม เห็นแล้วมันน่ารำคาญจริงๆ แต่ถ้าปล่อยไว้เขาก็อาจจะถูกแม่ดุได้ และอีกอย่าง….ก็ไม่รู้แม่ไพจะว่ายังไงด้วยที่ให้ลูกมากับเขาแล้วเจ้าตัวก็มาล้มได้แผลแบบนี้ ก็ใครใช้ให้ปล่อยมากัน…..เขามันไม่ใช่คนนิสัยดีอะไรเลย….


และเป็นคนที่ไม่อยากวุ่นวายกับเด็กโง่เง่าขี้แยด้วย….


“…………..”  เขาเดินไปหยุดนิ่งอยู่ข้างหน้า จ้องมองเจ้าตัวเล็กที่ก้มมองเข่าของตัวเอง ไหล่เล็กสั่นสะท้าน


แต่ไม่ยักจะมีเสียงร้องสักแอะ….


“เจงไม่ย้อง”


“………….”


“ฮึบ เจงจะ…ฮึก….ไม่ย้อง”  แต่เจงเจ็บ เขาส่ายหน้าให้ความย้อนแย้งดังกล่าวของคนที่บอกกับตัวเองว่าจะไม่ร้อง ทั้งๆที่อยากจะร้องไห้จะแย่อยู่แล้ว เจงยังเอาแต่กลั้นสะอื้น มันยิ่งน่าหงุดหงิดกว่าเดิมหลายเท่า แต่ทำไมต้องแคร์ด้วย มันไม่ได้มีอะไรน่าสนใจเลย


“เจ็บมากไหม”  เขาถามเสียงเรียบ นักรบไม่ใช่เด็กที่อ่อนโยน เขาดูนิ่งเกินไปเหมือนผู้ใหญ่คนหนึ่ง แต่นั่นมันก็แค่ภายนอกเท่านั้น จะอย่างไรเขาก็เป็นแค่เด็กปากแข็ง จริงๆเห็นแล้วก็รู้สึกผิด และรู้สึกห่วง แต่ไม่อยากยอมรับว่าตนคือต้นเหตุที่ทำให้ลูกของพี่เลี้ยงที่รักต้องเจ็บตัว เขานึกภาพออกว่าเมื่อแม่ไพเห็นก็คงจะยิ้มให้เขาเหมือนเดิม แต่ก็อาจจะน้อยใจว่าลูกของเธอไปทำให้ลูกเจ้านายไม่พอใจ เขาไม่อยากทำร้ายจิตใจแม่ไพที่เลี้ยงกันมา จึงรู้สึกผิดและหงุดหงิดกับมันมากพอตัว


“ฮึก ไม่เจบ”


“เจ็บก็บอกว่าเจ็บสิ”


“ไม่เจบ ถ้าเจบ เจงก็ต้องร้องห้ายแงๆ” แล้วที่เป็นอยู่ไม่ได้ร้องไห้แงๆอยู่เหรอ เงยหน้ามาเถียงกันหน้าดำหน้าแดงทั้งที่น้ำตาคลอแบบนั้น


มีใครเคยสอนเด็กนี่ไหมหนอว่าเป็นเด็กไม่ควรโกหกผู้ใหญ่ (?)


“ถ้าเจงร้องห้าย แม่จ๋าก็จะไม่กลับบ้านเราอีก”


“………….”


“แม่จ๋าบอกร้องห้ายไม่น่ายัก แม่จ๋าบอกเจงสู้ๆ”  ในความเป็นจริงแม่ของเจ้าลูกนกคงบอกกันว่าอยากให้เข้มแข็งไว้ ทุกครั้งที่อำไพจะกลับมาทำงานที่บ้านรัตนสกุล เธอมักจะต้องจากลาลูก ด้วยความเป็นแม่ หากลูกอ้อนก็คงยากที่จะทานทน ดังนั้นเธอจึงบอกให้เจนเข้มแข็งเอาไว้ อย่างน้อยก็เพื่อเจนเองที่ต้องพบเจอการจากลาอย่างนี้ในทุกวันหยุดเทศกาล และเพื่อตัวเธอเองที่จะไม่ต้องเห็นน้ำตาของลูกให้เจ็บช้ำใจ แต่อย่างนี้มันเป็นผลดีกับใครกัน


เป็นผลดีกับเด็กชาย นักรบ รัตนสกุลไง….


“อย่าเอามือมาลูบหน้า”  เขาร้องบอกหลังจากที่เจงสะกดน้ำตาตัวเองได้แล้ว อาการเจ็บยังมีอยู่ แต่เห็นว่าพี่รบไม่ไปไหนมันทำให้สบายใจมากกว่า


“เจงคันแก้ม”


“มือเลอะ”  ก็เมื่อกี๊เพิ่งล้มไม่ใช่หรือไง


“มันยุบยิบ”  ใบหน้าน่ารักแสดงออกว่าขัดใจ แต่ถึงอย่างไรเด็กรักสะอาดอย่างเขาก็ไม่อาจจะยอมรับได้จริงๆ


แต่จะไปว่าน้องว่าพ่อแม่ไม่สั่งสอนไม่ได้….


“เกาแก้มให้เจงหน่อย”


“……..”


“งือออออ”  ก็ได้ ก็ได้….เอางั้นก็ได้


“พอใจหรือยัง”  เขาถาม ใช้ปลายนิ้วเขี่ยแก้มน้องตามที่เจ้าตัวร้องขอ เขาเพิ่งเคยได้สัมผัสแก้มเด็กคนอื่นเป็นครั้งแรก และค้นพบว่าแก้มของเด็กเล็กมันนุ่มนิ่มดีจัง โดยเฉพาะเด็กที่แก้มเยอะเป็นพิเศษแบบเจ้าลูกนกตัวนี้


เขาอุ้มจอมแสบไปทำแผล ต้องเรียกว่าอุ้มเลย แม้นักรบจะไม่ใช่เด็กตัวใหญ่ แต่แค่ยกตัวเจ้าตัวเล็กขึ้นมาอุ้มเข้าไปในบ้านเขาก็พอทำได้แม้จะตะกุกตะกักเสียหน่อย เขาวางน้องกับพื้นห้องน้ำ ล้างขาแข้งให้ก่อนจะจูงเดินไปนั่งในห้องอ่านหนังสือใกล้ๆ นักรบเดินไปหยิบกล่องยาที่จำได้ว่าแม่ไพเก็บไว้แถวนี้มา หยิบขวดนั้นจับขวดนี้มาพิจารณาแต่ว่าก็ไม่เข้าใจเท่าไหร่ว่าควรทำยังไงเรื่องนี้มันยากไปสำหรับเด็กจริงๆ….เขาเพิ่งเห็นความไร้ประโยชน์ของตัวเองในวันนี้


“คุณรบทำอะไรอยู่เหรอคะ”  อำไพที่เดินไปหาที่สวนเพื่อเอาขนมไปให้แต่ไม่เจอนั้นตามหาทั่วบ้าน เห็นประตูห้องหนังสือที่เป็นห้องโปรดของคุณหนูเปิดทิ้งไว้ เธอจึงเดินเข้ามา นักรบสะดุ้งน้อยๆหันมามองกันด้วยความตกใจ


“แม่จ๋า….”  เจนเรียกแม่เสียงละห้อย น้ำตาในตาเหมือนจะไหลกลับมา ที่สะกดจิตไม่ให้ร้องแม่จะได้ไม่โกรธนั้นไร้ค่าเหลือเกิน


“ไหนบอกจะไม่ร้องไง”  เขาถาม ไม่รู้ว่าตนเองอ่อนโยนขนาดนี้ได้ยังไง แต่เขาเห็นความพยายามที่ไร้ค่านั้นดูน่าเอ็นดูขึ้นมา อย่างที่บอกว่าเขาอาจจะรู้สึกผิดจริงๆ และเพราะเขายึดแม่ไพมาจากเจ้าตัวน้อยนี่ไม่ใข่เหรอ มันถึงได้มีตรรกะเรื่องการร้องไห้แปลกๆแบบนั้น


“เป็นอะไรไปลูก”  อำไพเดินมาหาลูกชาย เธอเห็นกล่องยา และเมื่อสำรวจดีๆก็เห็นแผลถลอกที่หัวเข่าของเจ้าลูกนก


“เจง….เจง….”


“ผมเดินเร็วไปครับ น้องตามไม่ทันเลยล้ม”


“แล้วเดินเร็วทำไมเล่า เราเนี่ย” อำไพหันไปดุลูกชาย แม้เจนจะยังเล็กแต่ก็ไม่ได้หมายความจะตักเตือนไม่ได้


“ฮึก…เจง เจง” แต่น้องจะเข้าใจรึเปล่ามันก็อีกเรื่อง เขามองเจ้าลูกนกที่ทั้งเจ็บทั้งกลัวแม่โกรธอย่างสงสาร ก่อนจะพูดออกมา


“อย่าว่าน้องเลยครับ ผมผิดเอง”


“คะ?”


“ผมวิ่งหนีน้อง น้องเลยวิ่งตามครับ”  และก็อย่างที่เห็น จะเอาอะไรกับการให้เด็กน้อยวิ่ง


“ลูกของแม่ไพ ทำให้อึดอัดหรือเปล่าคะ”  อำไพหน้าเสีย และนั่นทำให้นักรบยิ่งเสียใจ


“ผมแค่….ไม่ชิน”  ในตอนนี้นักรบเองก็รู้สึกว่ามันยากที่จะยอมรับความรู้สึก ใช่….เขาเคยไม่ชอบน้อง ตอนนี้ก็ไม่แน่ใจว่ารู้สึกต่อน้องแบบไหน ที่แน่ๆ…..คือไม่ชอบตัวเองยิ่งกว่า….


“แม่จ๋า อย่าตีปี้ยบน้า”


“…………”


“เจง….เจง ไม่ดื้อ ไม่ดื้อ”  เจนจะไม่ดื้อ เจ้าลูกนกคงอยากจะพูดแบบนี้ เธอสงสารลูกใจจะขาด เอ็นดูมากๆด้วย ส่วนคุณรบเธอก็ไม่โกรธ เพราะเด็กชายไม่ได้ตั้งใจ และเพราะเธอเลี้ยงมา….จึงรู้ว่ามันยากต่อคุณรบที่จะรับมือกับความเปราะบางแบบนี้ได้แค่ไหน


คุณรบเป็นผู้ใหญ่เกินตัวก็จริง แต่ดูเหมือนว่าต่อให้เขาจะโตขึ้นแค่ไหน เรื่องที่อยากที่สุดก็คือการฝากฝังให้ดูแลคนอื่น เพราะเขาไม่เคยต้องดูแลใครมาก่อนในชีวิต และเพราะเป็นลูกคนเดียวที่ไม่เคยรู้สึกขาดแคลน การได้มาเจอกับเด็กที่สดใสและร่าเริงจนเกินไปอย่างเจน มันก็คงยากจะรับมือ อำไพเข้าใจและน้อยใจไม่ลงเมื่อได้เห็นว่าคุณนักรบพยายามดีที่สุดแล้วที่จะแก้ไขตัวเอง ในตอนนี้เขาไม่มีมาดเด็กชายผู้หยิ่งยโสที่อยากจะเดินหนีเจ้าลูกนกอีกต่อไปแล้ว…..


ในที่สุดเธอก็ต้องใจอ่อนให้เด็กทั้งคู่และส่ายหน้าออกมา ยอมรับในคำแก้ตัวและความช่วยเหลือทุกอย่างก่อนจะบอกว่าไม่เป็นไร เธอทำแผลให้เจ้าลูกนกที่กลั้นน้ำตาจนสุดความสามารถ และทุกครั้งที่รู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมา ร่างเล็กก็จะสะดุ้งโหยง และคนพี่ที่ไม่รู้ว่าอ่อนโยนขนาดนี้ได้ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็จับมือน้องไว้ เอาทิชชู่เช็ดน้ำตาที่ไหลออกมา ช่วยเจนที่ไม่อยากร้องไห้ให้สบายใจขึ้นเพราะไม่มีน้ำตาหลงเหลือที่น้ำตา


“เปี้ยงๆ เจงไม่เจ็บ ไม่เจ็บ”


“ไม่เจ็บแล้วลูก”  อำไพลูบหัวทุยนั่นเบาๆ เอ็นดูเจ้าลูกนกที่แสร้งทำเป็นเก่งและยิ้มทั้งที่น้ำตาคลอ เธอเอากล่องเครื่องมือปฐมพยาบาลไปเก็บ ตั้งใจที่จะพาเจ้าตัวเล็กออกมาห่างๆคุณหนูเพราะไม่อยากให้คุณหนูรำคาญอีก ทั้งนี้เธอไม่ได้รู้สึกน้อยใจอะไรคุณรบที่ไม่เอ็นดูลูกชายของเธอ เพียงแค่คิดว่าคงจะดีกว่าหากแยกออกจากกัน ทว่าเมื่อกลับมาก็ได้เห็นว่าคุณรบ….ได้อนุญาตให้เจ้าเจนไปนั่งข้างๆขณะที่กำลังเล่นเปียโนอยู่


เด็กคนหนึ่งกำลังบรรเลงเพลงตามที่เขาได้เรียนมา ส่วนเด็กอีกคนที่ไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้ในชีวิตจริงมาก่อนก็ได้แต่ตื่นตาตื่นใจกับเครื่องดนตรีชิ้นใหญ่ที่เรียกว่าเปียโน เจนไม่ดื้อไม่ซนแบบที่บอกไว้ เจ้าลูกนกไม่ได้แตะต้องของของคนพี่ที่มีราคาแพง ที่จะทำคือปรบมือเปาะแปะและจ้องมอง ‘ปี้ยบ’ ด้วยความอึ้งทึ่งและชื่นชมในความสามารถ


“ปี้ยบเก๊งเก่ง” คำชมของเด็กน้อยทำให้เขาส่ายหน้า ก็ยังคงเรียกกันว่าปี้ยบอยู่ดีสินะคนเรา


“ต้องฝึกถึงจะเก่ง”


“เจงเล่นไม่ได้ เจงโง่”


“ใครบอกกันว่าเราโง่ ไหนลองกดลงไปสิ”  เขาพูดอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร่ ก่อนจะจับมือน้องมากดทีละโน้ต เจ้าตัวน้อยเกร็งอย่างเห็นได้ชัด


“คุงน้าบอกว่าเจงโง่ เจงก็โง่สิ”


“เจงไม่โง่หรอก”  เขาส่ายหน้า ลูบหัวเจ้าตัวเล็กที่มีความคิดอะไรผิดๆกับตัวเอง นักรบโตมากับคำชมมากมาย เขาไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองโง่ และไม่เคยคิดว่ามีใครสมควรกับคำนั้น โดยเฉพาะเด็กตัวเล็กๆที่แค่พูดยังไม่ชัด


“ปี้ยบใจดี ยูบหัวเจง”


“แค่ลูบหัวก็ใจดีแล้วหรือไง”  เขาบอกไว้ก่อนจะขยี้หัวทุยนั่นแรงๆอย่างมันเขี้ยว แต่น้องไม่ได้ทำหน้ายู่ไม่ชอบใจกับการกระทำนั้น เจ้าลูกนกทำได้แค่ยิ้มกว้างๆ ยิ้มโง่ๆแต่มันทำให้เวลาของเด็กชายที่โตกว่าเหมือนจะหยุดหมุนไปชั่วคราว เขาเพิ่งได้รู้ว่าคำว่าเด็กน่ารัก….มันคือเด็กแบบนี้….


เจ้าลูกนกถลามากอดเขาไว้ ใช้แก้มของตนเองลูบแขนของเขาอย่างถือวิสาสะ แต่เด็กก็ทำอะไรไปตามเด็ก และเจนที่เป็นเด็กขี้อ้อนก็ทำไปตามความต้องการของหัวใจโดยไร้ซึ่งเหตุผลแอบแฝง ใครดีมาก็ดีตอบ และปี้ยบของเจงก็ดีกับเจงมาก เขาอุ้มเจงมา พูดปกป้องเจงกับแม่ และยังพามาเล่นเปียโนนี่อีก ในชีวิตของเจงที่เพิ่งผ่านมาไม่กี่ปี ก็เพิ่งเคยเจอคนที่สุภาพและใจดีแบบเขานี่แหละ….ที่บ้านนอกไม่เห็นมีใครสักคนแบบพี่เขาเลย ทุกคนเดินหนีเจงเพราะเจงไม่มีพ่อไปหมด….เล่นกับยายก็ไม่สนุกเลย….ตัวจุ้นก็ยังเด็กไปเล่นแรงๆก็ไม่ได้….


นักรบที่ถูกออดอ้อนกะทันหันทำอะไรไม่ถูก เขาไม่ใช่เด็กที่คุ้นชินกับการถูกทำแบบนี้ และรอบตัวก็ไม่เคยมีเด็กเล็กๆใกล้ๆมาก่อน ชั่ววูบเขาคิดว่าชอบสัมผัสนุ่มนิ่มแบบนี้จนนึกอยากมีน้อง แต่ก็ไม่แน่ใจว่าน้องของตัวเองจะน่ารักได้เท่าเจ้าลูกนกนี่หรือเปล่า และเมื่อคิดได้ว่าแบบนี้คงหาทั่วไปไม่ได้ก็กอดตอบ อยากจะรับรู้ความรู้สึกที่หายากนี่ให้คุ้มค่าเหลือเกิน


เจนไม่ได้ดื้อซนแบบที่ใครคิด เจ้าเด็กน้อยตามคนพี่ในทุกสิ่งที่เขาทำ ทั้งเล่นเปียโน อ่านหนังสือ ดูการ์ตูน จนในที่สุดก็หลับไป  ได้เวลาที่ต้องล่ำลากันแล้ว ในตอนนั้นเองนักรบกับน้องยังคงนอนอยู่ในห้องนั่งเล่นของที่บ้าน เขาไม่เคยนอนเวลานี้มาก่อน มันน่าแปลกที่วันนี้อะไรๆในชีวิตของเด็กชายนักรบต่างก็ไม่เหมือนเดิม แม่ของเจนเดินเข้ามา เธอค่อยๆอุ้มเจ้าตัวดีที่หลับใหลอยู่อย่างเงียบเฉียบด้วยกลัวจะตื่นมางอแง


อำไพจ้องมองคุณนักรบเพียงนิด ยิ้มพึงใจในความอ่อนโยนของเด็กน้อยที่เธอเลี้ยงมากับจอมซนที่เธอไม่ได้เลี้ยงแต่ช่างน่ารักน่าชังน่าฟัด น่าเสียดายที่เด็กสองคนมีเวลาน้อยไปจริงๆ หากเจนอยู่กับเขานานกว่านี้ บางทีชีวิตของนักรบคงมีสีสันมากกว่านี้ ทว่าชะตาได้ลิขิตไว้แล้วว่าพวกเขาต้องมีความจำเป็นเพื่อแยกจากเพื่อเป็นคนอื่นของกันและกัน วันพรุ่งนี้ของเจงจะไม่มีปี้ยบ และปี้ยบ….ก็จะกลับมาเป็นคุณนักรบแบบที่เป็นเหมือนในทุกวัน และทุกวัน….โดยที่ไม่มีเจง….


เพื่อที่ว่าวันหนึ่งพวกเขาจะกลับมาพบกันโดยมีน้องวินเป็นริบบิ้นผูกสัมพันธ์
.
.
.



“………..”  เขามองเจนในอ้อมกอดด้วยความรู้สึกหลากหลาย ความทรงจำมากมายชัดเจนขึ้นแม้จะยังเลือนรางอยู่ เขาพอจะจำได้แล้วว่าได้เจอกับเจนอย่างไร และเกิดอะไรขึ้นในหนึ่งวันอันแสนแปลกประหลาดของเขา น่าเสียดายที่ตื่นมาก็ไม่ได้ใส่ใจกับการหายไปของเจนนัก อาจจะเพราะวันเดียวมันไม่พอจะสร้างความผูกพันอะไร แต่บางทีเขาอาจจะเสียดายแต่จำไม่ได้ก็ได้….ที่เจ้าลูกนกบินหนีไปในตอนนั้น ลูกนกที่ทำให้เขารู้สึกเหมือนไม่ใช่นักรบในทุกวัน


“แฟนพี่รบน่ารักมากไหมถึงได้เอาแต่มองแบบนั้น”  เจนที่นั่งอยู่ที่หว่างขาของเขาพูดขึ้น ทั้งที่ไม่เห็นแต่ก็ยังจะคิดไปเองว่าเขามองอยู่ ขี้มโนนะเราอ่ะ แต่ใช่….เขามองอยู่จริงๆ


“ไม่น่ารักมั้ง”  เขาตอบก่อนจะดันร่างเจนให้เอนไปอีกด้านทั้งๆที่ยังกอดน้องวินอยู่ จับแก้มของเจนมาบีบจนปากจู๋ก่อนจะจูบแรงๆด้วยความมันเขี้ยว เจนของเขาในวันนี้ ยังคงน่ามันเขี้ยวเหมือนน้องเจงในวันนั้น


“ปี้ยบ! เอ็บ!” เจ็บ!


“………..”


“เอาอือออกไอ!”  เอามือออกไป! บีบมาได้นะคนเรา


“เรียกใหม่สิ”


“หืม”


“เรียกปี้ยบใหม่สิเรา”


“แล้วไม่ได้ชื่อรบหรือไง”  เจนถาม ทั้งงงทั้งรำคาญ เจ้าลูกกบเอาของเล่นตีคนพ่อ งี่เง่าและยังวุ่นวายจริงๆ


“เรียกสิ”


“พี่รบ”


“ปี้ยบสิ”  ก็ยังจะเอาให้ได้


“ปี้ยบ”  เรียกก็ได้วะ แล้วเมื่อเขาได้ยินสิ่งที่พอใจก็ยิ้มกว้าง หอมแก้มเจนดังฟอดหลายฟอดจนต้องยู่หน้ารำคาญ


“น่ารักมากเจ้าลูกนก”


“เป็นบ้าอะไรของพี่เนี่ย”  เจนถาม หรือว่าจะทำงานหนักไปจริงๆ แต่เจนไม่รู้อะไรเพราะตอนนั้นยังเด็กมาก นักรบอยากจะโอนถ่ายความทรงจำในหัวของเขาให้อีกฝ่ายจะแย่แต่ก็ต้องตัดใจ เขาจูบหน้าผากเนียนแผ่วเบา รู้สักรักและเอ็นดูคนรักมากขึ้นในวันนี้ เมื่อคิดดูแล้วเจนสร้างความประทับใจให้กับเขาได้เสมอ บางทีมันก็เกิดขึ้นมานานแล้วตั้งแต่วันวาน


และไม่ว่าจะเมื่อไหร่ก็มีโอกาสจะเกิดขึ้นได้เสมอไป….


“แต่ก่อนเจนเรียกตัวเองว่าเจงกับหนูแล้วเรียกพี่ว่าปี้ยบ”


“……..”


“ลิ้นไก่สั้นนะเรา มีมาต่อรองพี่ด้วยว่าเรียกพี่รบยากไป เรียกปี้ยบได้ไหม”


เจนเขิน ไม่อยากเชื่อเขาเพราะถ้าเป็นจริงนี่มันน่าอายมากๆ แต่ก็เด็กอะเนอะ น่ารักจะทำอะไรก็ไม่ผิด และเจนก็ไม่เคยผิดเพราะเจนน่ารัก และนักรบคงคิดเช่นนั้น เขาค่อยๆผละออกมาและจูบลงบนหัวเข่าของเจนที่เคยหกล้มยามวิ่งตามเจนมองการกระทำนั้นอย่างงุนงง เขาที่เงยหน้าขึ้นมามองคนที่เอียงคอสงสัยก็ยิ้มให้


“โชคดีที่ไม่มีแผลเป็น ไม่งั้นคงต้องยกขั้นหมากไปสู่ขอกันแต่แรกเลย”  นี่ก็พร่ำเพ้ออะไรไม่รู้ เจนงง แต่เจนไม่ได้โง่นะ


“ไม่มีแผลแล้วจะทำไม ไม่มาขอเหรอคนบ้า เอาลูกเขามานอนกกอย่างงี้แล้วไม่รับผิดชอบนะ”แล้วใครกันเอาลูกกบของชาวบ้านไปนอนกกเป็นแม่ไก่แบบนี้ เขาหรี่ตามอง อยากจะเคลมกลับใจจะขาด แต่ไม่ดีกว่า แม่ไก่อาจจะหยิกกลับจนเนื้อเขียว


“เดี๋ยวให้น้องวินพาพ่อยกขันหมากไปขอเลย เรียกร้องมากนักก็บอกมาว่าเอาสินสอดเท่าไหร่”  เจนหรี่ตามองพ่อคนรวยที่คลานเข้ามาชิดก่อนจะกอดเจนที่กอดลูกเขาอยู่อีกครั้ง สินสอดเหรอเจนไม่เคยคิดเลย เอาเป็นทองหนักตามอายุของเจนดีไหม อื้ม…มันก็ดูจะน้อยไปหน่อย เห็นแก่ความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันมานาน ถ้าจะเรียกร้องขอให้กอดกันตลอดไปนี่จะเยอะไปไหม แต่ให้น้อยกว่านี้ไม่ยอมแน่ๆ เจ้าลูกนกจะไม่ยอมนกอีกแล้ว!


“เป็นปี้ยบของเจงตลอดไปละกันนะ”  เจนพูดอย่างน่ารักก่อนจะเอียงซบกันอย่างออดอ้อน มันทำให้เขายิ้มออกมา และคิดได้ว่าพรหมลิขิตมันคงมีอยู่จริงๆและเขาไม่นึกเสียดายเวลาเลยที่เจ็บปวดมาเพื่อได้รับความสุขที่มากมายในวันนี้มันช่างคุ้มค่าเหลือเกิน


เพราะเขาได้เจงของปี้ยบคืนมาในอ้อมกอดจริงๆแล้ว….



Talk:  ยังไม่ลืมเจนกันใช่ไหม ไม่ได้มานานแล้วเพราะเรามัวแต่นอน5555 นอนเก่งค่ะ อ่านนิยายก็เก่ง ดูหนังเก่ง แต่ทำงานไม่เก่งและแต่งนิยายไม่เก่งเบย ฮืออออออออออ555555 ยังมีคนรอตอนพิเศษของเจน เรื่องเต็มของน้องวิน และอาทิตย์ศศิอยู่ไหม อย่าเพิ่งลืมเรานะ เราก็จะพยายามไม่ลืมและขุดตัวเองมานั่งเขียนให้ได้เลยค่ะ

สำหรับที่คุงน้าที่เจนพูดถึง คือน้องยังเด็กเลยไม่ได้อธิบายชัดว่าน้าไหน จริงๆแล้วเจนพูดถึงน้าเขยที่ชอบใช้ความรุนแรงนะคะ น้องค่อนข้างจะซึมซับและมีอคติแบบที่เราเห็นในตอนโต ทั้งนี้มันเพราะเขาถูกทรีทมาตั้งแต่วัยเท่านี้เลย แต่เจนนี่เป็นคนมองโลกในแง่ดีมากๆโดนด่าว่าโง่น้องก็ยังมองงงๆ เอ๊ะหรือโง่จริงๆ จริงๆก็ไม่โง่หรอกค่ะแต่ยังเด็กก็ต้องใจเย็นกันหน่อยเนาะ โตมาก็ออกจะเก่งเนอะ เก่งแบบเอ๋อๆเด๋อๆไปหน่อย

ยังไงก็ยังขอฝากเรื่องนี้ไว้ต่อนะคะ ยังไม่จบเลยจริงๆแล้ว มีตอนพิเศษที่ต้องลงอีก และยังมีเรื่องเต็มของพ่อหนุ่มน้อยอีกเรื่องอีก ช่วยรอกันหน่อยนะคะ ขอเราไปเฆี่ยนอีกเรื่องก่อนน้าๆๆๆๆๆๆๆๆ

[มนุษย์บิน]

โธ่หนูเจงกับปี้ยบในที่สุดก็ได้สร้างครอบครัวที่สมบูรณ์ของตัวเองละน้าาาาา

[Billie]

 

คิดถึงครอบครัวนี้

[sompong]

คิดถึงเด็กวิน

[❣☾月亮☽❣]

เคมีแรงมาตั้งแต่เล็ก
ชอบมาก

[rainiefonnie]

น่ารักกกกกกกกกกกกก

[puiiz]

 

[B52]

  ช่างน่าเอ็นดู

[songte]

 

[JokerGirl]

เรื่องนี้คือไม่ว่าอ่านตอนไหนก็มีความสุขตลอดเลย รอค่ะ

[skylover☁]

ลิตเติ้ลอัดชะวินกับเจนและคนหน้าดุของเขา
น้อง5ขวบแล้ว ตอนที่ 2
#วันแม่ของน้อง

จะรูปแบบการใช้ชีวิตแบบไหน มันก็ย่อมต้องมีปัญหาเกิดขึ้น เจ้าลูกกบโตขึ้นทุกวัน และปัญหาต่อจากนี้ที่ต้องเผชิญคือวันแม่แห่งชาติ ซึ่งเจนประสบปัญหาตั้งแต่เด็กตลอดช่วงอยู่ในไทย ไม่ได้อยากให้ยกเลิกวันแม่ แต่อยากให้ยกเลิกธรรมเนียมประเพณีบ้าบอคอแตกบางอย่างออกไปจากชีวิตเด็กสักที มันก็ไม่จำเป็นต้องตอกย้ำใส่เด็กบางคนที่เขาไม่มีแม่…


อย่างน้องวินเป็นต้น!


“เดี๋ยวพี่เจนพาน้องวินไปเที่ยวดีกว่า เรามาลาหยุดกันเถอะเนอะ”  ก็ไม่รู้ว่าเจนคิดแทนน้องเกินไปหรือเปล่า  แต่เจนจำตัวเองที่ร้องไห้ทุกครั้งในพิธีไหว้แม่ในวันแม่ของโรงเรียน คือมันไร้สาระมากแต่ก็ทำให้ใจชอกช้ำมากเช่นกัน เออ…แม่เจนไม่ได้ตาย แต่ก็ไม่ได้อยู่ด้วยกัน แล้วจะคิดถึงบ้างไม่ได้หรือไง!


การเห็นคนอื่นทำซึ้งไหว้แม่ในวันนั้นมันสนุกตรงไหน ซึมมากนี่ผ่านมาหมดแล้วบอกเลย! และอวยน้องวินมากๆด้วยเช่นกัน เพราะฉะนั้นในชีวิตน้องจะต้องลาหยุดทุกวันแม่อ่ะบอกไว้เลย จัดเป็นวาเคชั่นของครอบครัว ลาหยุด 1 วัน และมีวันหยุดราชการอีกวันไปเที่ยว ครูคนไหนมาวอแวใส่น้อง นี่ก็จะเดินไปฟาดฟันใส่ให้หมดอ่ะ แม่งเอ้ย!


“เจนจะอยู่กับน้องทั้งวันไหม” 


“แน่นอนสิ”  ไปลากน้องมาหยุดแล้วไม่อยู่กับน้องก็ดูจะหมาเกินไป เจนทำไม่ได้บอกตรงๆ เพราะงั้นเรามาหยุดแล้วไปเที่ยวด้วยกันนี่แหละ ทุกๆวันแม่ในชีวิตน้องวินจะต้องมีเจนอะบอกเลย ไม่ได้อินกับการเป็นแม่ แต่รับผิดชอบเรื่องสั่งให้ลาหยุด เป็นผู้ใหญ่ภาษาอะไรก็ไม่รู้เนอะ งี่เง่าอ่ะ แต่อย่างน้อยก็รอให้น้องโตมาอีกสักหน่อยดีกว่า รู้ความแล้วคุยกันรู้เรื่อง จะไปเข้าร่วมพิธีนี่ก็จะไม่ว่าอะไร ขออย่างเดียว…น้องห้ามน้อยใจที่ไม่มีแม่นะ  พี่เจนจะเสียใจมากจริงๆ


เจนรู้ว่าไม่สามารถทดแทนให้น้องได้ในส่วนตรงนี้ แม้จะทุ่มเทและทิ้งชีวิตส่วนตัวที่ควรจะรุ่งโรจน์ในอีกแบบมาเลี้ยงลูกให้คุณรบแค่ไหน แต่ในความเป็นจริงคือไม่มีใครแทนที่คุณรดาได้ เจนไม่ได้คลอดมา แถมยังไม่ได้ใกล้เคียงกับการเป็นเพศที่คลอดน้องออกมาได้ด้วยซ้ำ ดังนั้นตนจึงไม่คิดจะหวังให้น้องมองกันเป็นแม่เพียงเพราะเป็นคนรักของพ่อ ทุกวันนี้แค่รู้ว่าน้องรักและหวงกันมากมายก็ปลื้มจนไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว


“แต่น้องอาจจะไม่ได้คิดเหมือนเจนก็ได้นะลูก อยู่ๆก็ให้น้องวินหยุดนี่ มันจะดีเหรอ”  อำไพท้วงลูก เธอไม่เห็นด้วยแม้จะเห็นใจกับสิ่งที่เจนต้องเจอ แต่อย่าลืมสิ คนเราไม่เหมือนกันเสียหน่อยทว่าคนมีประสบการณ์ตรงยิ่งไม่สนใจ ก็คนมันอคตินี่จะทำอะไรได้ ส่วนนักรบที่ไม่ค่อยเข้าร่วมกิจกรรมเหมือนชาวบ้านนักจึงเฉยๆอยู่แล้ว ที่เรียนจบมาได้เพราะรวยล้วนๆ


“น้องวินอยากไปโรงเรียนไหมครับ” เจนหันไปถาม


“น้องอยากอยู่กับเจน” ให้มันได้อย่างนี้สิลูกใคร!


“ไปกันใหญ่แล้วเนี่ย”  อำไพที่กังวลต่ออนาคตของรัตนสกุลนั้นส่ายหัว จริงๆไม่มีใครค้านอะไรเจนหรอก มีแค่เรื่องนี้ที่เจนเอาแต่ใจ ส่วนวันอื่นๆก็เห็นกระตือรือร้นล่อลวงเจ้าลูกกบไปโรงเรียนดี เรียกว่าพี่เจนว่าไงน้องก็ว่างั้น ชี้ไม้เป็นนกสุดๆไปเลยล่ะคนนี้


“น้องมีของมาฝากย่าๆทุกคนด้วย”  น้องวินที่เพิ่งกลับจากโรงเรียนนั้นหยุดการมีปากเสียงในบ้านด้วยการเรียกความสนใจของทุกคน เจ้าตัวเล็กค่อยๆนั่งลงกับพื้น เปิดกระเป๋าและหยิบของบางอย่างออกมาให้ ก่อนจะเดินไปหาคุณย่าพรรณีที่นั่งอยู่ที่โซฟา


“ตาหนู…ลูก…”เธอถึงกับพูดไม่ออก


“ดอกมะลิฉวยๆให้คุณย่าครับ”  ครั้งล่าสุดที่เธอได้รับมันคือตอนที่นักรบเด็กๆ ไม่คิดเลยว่าจะได้มีโมเมนท์นี้อีก เธอรับมันมาก่อนจะหอมแก้มซ้ายขวา จริงๆทำแบบนี้มันช่างอบอุ่นนัก สำหรับเจนที่ยิ้มจนแก้มแทบแตกนั้นชอบแบบนี้มากกว่าไปทำซึ้งที่โรงเรียนเสียอีก


ทว่าน้องยังไม่หยุดแค่นี้..


“น้องมีมาให้ย่าไพกับย่าจินด้วย”  ในตอนนี้อดีตพี่เลี้ยงของคุณป๋าและผู้ใหญ่อีกคนต่างก็พากันตกใจไปพร้อมๆกัน เจ้าตัวเล็กวิ่งไปคว้าเข็มกลัดดอกมะลิในกระเป๋าอีกสองดอกมาและทรุดตัวลงนั่งตรงหน้าคุณย่าทั้งสอง น้ำตาแตกจริงๆทั้งคนได้รับทั้งคู่และคนมองอย่างเจนรักษ์…


เจนเลี้ยงน้องมาดีจริงๆ ภูมิใจกับตัวเองยิ่งนัก


“ตังค์น้องหมดแย้ว”  คาดว่าวันนี้เจ้าตัวดีคงไม่ได้กินขนมที่ตนชอบแต่พี่เจนแสนชังในคุณภาพที่ไม่เหมาะสมกับโภชนาการที่ควรได้รับ อดทนได้ดีมากเจ้าลูกกบ เอ็นดูเสียอยากจะขับรถพาไปกินบิงซูในตอนนี้เลยจริงๆ


“ขอบคุณมากค่ะน้องวิน ขอให้หนูมีแต่ความสุขความเจริญนะลูก”  น้าจินกล่าวอวยพรให้ น้องยิ้มร่า กอดคนนั้นทีคนนี้ที ก่อนจะวิ่งกลับมาหอมแก้มคุณย่าพรรณีอีกครั้ง ถึงจะซนแต่เป็นเด็กดีมีคุณภาพจริงๆ


“เป็นเด็กดีมากเจ้าลูกชาย”  นักรบเองที่ได้เห็นก็ปลาบปลื้ม เขาจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเคยทำอะไรแบบนี้ แต่ในทุกๆปีที่อยู่ไทย เขามักจะพาทุกคนในบ้านไปทานข้าวข้างนอกอยู่แล้ว อาจจะไม่ได้พูดว่าสำหรับวันอะไร แต่ก็หวังให้ทุกคนเข้าใจในความพูดน้อยนี้ เขายิ้มก่อนจะหันไปลูบหัวเจนที่ต้องยื่นมือไปหยิบทิชชู่มาซับน้ำตา


“เห็นแล้วดีใจจัง”  เจนพูดเช่นนั้นพลางซับปลายหางตา


“น้อยใจไหมเนี่ย”


“น้อยใจทำไม ดีใจมากด้วยที่น้องเป็นเด็กดีแบบที่เจนหวังไว้” 


“แบบที่เราหวังไว้เลยล่ะ”  สำหรับเขา เจนอาจจะไม่ใช่แม่ของน้อง แม้จะมีสถานะพ่วงเป็นคนรักของเขา แต่เจนเป็นมากกว่านั้น และเขาก็เชื่อว่าลูกชายก็รักเจนอาจจะเหมือนกับที่นักรบรักคุณพรรณีแบบนั้น


“เจน!”  ทว่ายังไม่ทันได้น้ำตาแห้งเลย น้องวินก็วิ่งร่าเข้ามาหากัน เจนยิ้ม อุ้มน้องมานั่งตัก


“น่ารักมากครับวันนี้”


“แต่ตังค์น้องหมดแย้ว”


“เดี๋ยวพี่เจนเลี้ยงไอติมเอง”


“เย้ๆ อันนี้ให้เจนนะ”  แค่ได้ยินคำว่าไอติม เด็กตะกละก็ส่งเสียงดีใจ ทว่าก็ไม่ลืมที่จะยื่นของสำคัญให้ เป็นถุงผ้ารูดเชือกที่ใส่ของใช้จุกจิกของน้องไปโรงเรียน เจนเป็นคนซื้อมาให้เอง เด็กนี่นะ ตังค์หมดแล้วเลยมาหลอกเงินยายซื้อขนมยายเหรอ ทว่าเมื่อคลายเชือกและเปิดดูของภายใน…


เจนก็พูดอะไรไม่ออก


“เจนชอบอันนี้ น้องเลยไปซื้อมาให้ แต่น้องไม่มีตังค์อ่ะเลยได้แค่ดอกเดียว” ดอกกุหลาบสีขาวกับการ์ดทำมือนะเหรอ? ที่น้องวินทำมาให้


เจนไม่ใช่แม่…น้องเองก็ไม่รู้ว่าคนเป็นแม่ต้องทำยังไงบ้าง ทว่าทั้งชีวิตนี้ตนมีเจนเป็นเหมือนทุกอย่างที่เข้าใจ เรียกว่าเป็นตัวตนของคนที่ขาดไม่ได้ ขาดไปแล้วจะคิดถึงมากๆดีกว่า และเพราะเจนไม่ชอบดอกมะลิเท่าไหร่เพราะมีความรู้สึกฝังใจกับวันแม่ ท่าทางที่ไม่ชอบนั้นทำให้เจ้าตัวน้อยรู้สึกว่าต้องให้อะไรบางอย่างที่พิเศษกว่าก็เลยแอบไปขอซื้อกุหลาบขาวมาดอกนึงที่ร้านขายดอกไม้แถวโรงเรียน คนขายที่เห็นและเอ็นดูจึงลดราคาให้พร้อมตัดก้านและหนาม ก่อนจะจัดให้อยู่ในสภาพคงทนที่สุดจนกว่าจะถึงมือผู้รับ และตอนนี้เจนก็ได้รับมันมาแล้ว


น้องคงเห็นว่าเจนชอบมองกุหลาบขาวร้านนั้นบ่อยๆ ความรู้สึกที่เกิดขึ้นเมื่อได้รับดอกไม้นี่มันไม่สามารถบรรยายออกมาได้ รับรู้ถึงความรู้สึกรักของน้อง ทว่าด้วยความไม่เคยคาดหวังอะไรแบบนี้ทำให้ตนไปต่อไม่ถูก นักรบที่พลาดให้แก่ลูกชายในวันนี้ทำได้แค่คว้ากล่องทิชชู่มาไว้ใกล้มือ ก่อนจะดึงและยื่นให้คนที่กำลังจะเขื่อนแตกอีกรอบ


“ใจเย็นๆ มีอะไรค่อยๆพูดค่อยจา”  เขาบอก ยิ้มให้กับคนรักและลูกชายที่น่ารักของตัวเอง เอาเป็นว่าเขาจะยกให้เจ้าลูกกบซักครั้งนึงละกัน


“เจนเป็นอะไร”  น้องถาม เจนนั้นคว้ากันไปกอดรัดแน่นขึ้น ไม่เคยรับรู้ถึงความรู้สึกแช่มชื่นใจ แบบนี้ในวันแม่มาก่อน ทว่าน้องก็ทำให้เห็นได้ว่าวันนี้ในทุกๆปีของเจนต่อจากนี้จะเปลี่ยนไปตลอดการณ์ เจนไม่ใช่แม่ แต่ก็ดีได้เทียบเท่าแม่ของน้องแล้วใช่ไหม น้องไม่รู้สึก ก็ทั้งชีวิตไม่เคยมีแม่เลยนี่นา มีแต่เจนเสมอมา และคนอื่นๆในครอบครัวที่รักน้อง ดังนั้นมันไม่สำคัญหรอกว่าน้องจะแสดงความรักให้แม่ได้ที่ไหนในวันนี้ เพราะวันที่เกี่ยวข้องกับความรัก ก็ควรแสดงความรักต่อคนที่มีอยู่ใกล้ๆนี่สิ


“ฮึก พี่เจนรักน้องวินมากๆนะครับ”  พูดไปพลางสะอึกสะอื้นไป นักรบทำได้แค่ช่วยเช็ดน้ำตา


“โอ๋ๆนะ น้องก็รักเจนมากเท่าฟ้าเล้ย”  พูดพลางลูบหัวให้ เป็นภาพที่จะว่าซึ้งก็เผลอขำออกมาจริงๆ แต่อย่างนี้มันดีแล้วล่ะ เป็นบ้านรัตนสกุล เป็นครอบครัวที่อบอุ่นแบบนี้มันดีพอแล้วล่ะ ต่อจากนี้ไปบ้านหลังนี้คงมีแต่รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ เคล้าคลอกับเสียงสะอื้นต่อไป แต่ทั้งหมดทั้งมวล สะท้อนให้เห็นว่าเรารักกันมากแค่ไหน


ขอบคุณที่น้องวินได้เกิดมา
ขอบคุณเจนที่ก้าวเข้ามาหา
และขอบคุณนักรบที่ไม่เคยย่อท้อ
ต่อจากนี้เรามามีความสุขกันต่อๆไปจากนี้เถอะนะ!

xxx

“แล้วไม่มีของคุณป๋าเหรอ”  นักรบถาม นึกอยากแซวเจ้าลูกกบที่ตอนนี้ปลอบเจนจนหยุดร้อง


“ไม่มี…”


“เดี๋ยวคุณป๋าให้ตังค์ไปซื้อมาให้”


“น้องไม่ซื้อ”


“….”


“ใครให้ดอกมะลิคุณป๋าในวันแม่กัน รอวันพ่อก่อนสิน้องจะเก็บตังค์ซื้อให้”


“ตาหนู”


“ใจร้อนจังคุงป๋านี่ อ๊ะ!อย่ามาหอมนะ!!!!”  และไม่ต้องเดาเลยว่าใครคว้าน้องวินจากอกแม่นกไป เป็นพ่อกบแน่แท้แล้วที่ทั้งมันเขี้ยวและเอ็นดูเจ้าลูกชายคนนี้ ขอบคุณจริงๆที่เกิดมามอบความสุขอันมากมายให้กับเขา และขอบคุณมากๆที่รักกัน


แม้เราจะรัก…ในแบบของเรามากๆก็ตาม…

xxx

“ขำคุณรบกับน้องวินจัง หวงพี่เจนจนเข้าไปขัดขาแบบนั้น”  พระพายหัวเราะออกมา สิ่งที่ตนได้เห็นในร้านกาแฟตอนพี่เจนมีคนมาจีบนั้นช่างน่าขัน จนอดไม่ได้ต้องมาเล่าให้คนรักฟังโดยกำชับว่าครั้งนี้ไม่ควรจะเพชรรู้โลกรู้เหมือนเคย


“ถ้ามีคนมาจีบพระพายพี่ก็เข้าไปแน่นอนครับ”  เพชรจะทำให้มั่นใจว่าจะไม่มีใครแย่งน้องไปจากเขาได้


“จะเข้าไปแบบคุณรบเหรอครับ”  เข้าไปทำหน้าซื่อแต่กดดันชาวบ้านและพูดข่มทุกคำแบบนั้นนะเหรอ น่าสนแฮะ ทำให้หึงสักทีดีไหมเนี่ย


“ไม่เหมือน เพราะพี่ไม่ใช่คุณรบ”  เขาไม่อาจจะเป็นแบบเจ้านายได้ ถ้าน้องโดนจีบคงไม่ทำแบบนั้นเพราะมันอาจจะไม่ให้ผลชะงัก


“แล้วจะทำไงครับ”  พระพายถาม ดวงตาวิบวับอยากรู้อยากเห็น


“อยากรู้เหรอครับ”  เพชรถาม เขาตาเป็นประกายอยากสาธิต น้องก็พยักหน้าอย่างกระตือรือร้น

   
เขาจึงเขยิบไปควงแขนพระพาย


“พี่จีบผัวหนูเหรอคะ”  และแสดงให้ดูว่าควรทำเช่นไรในสถานการณ์นี้ๆ พระพายนิ่งอึ้งไปกับสีหน้าและท่าทางแบบนั้นที่จู่ๆก็เปลี่ยนไปของคนรัก


อย่าบอกนะว่า…


“อย่ามายุ่งกับผัวหนูนะ แต่ถ้าเหงา จีบหนูได้นะคะ จุ๊บๆ”  โหยยยยยยยย นี่มัน….


คนเราต้องลงทุนสร้างอินเนอร์ให้ตัวเองเบอร์นี้เลยเหรอ


“งั้นพระพายจะพยายามไม่ให้ตัวเองโดนจีบ พี่เพชรจะได้ไม่ลำบาก”  น้องค่อยๆจับแขนของเขาที่คล้องกันออกไปอยู่ใกล้ๆแล้วขนลุกอย่างบอกไม่ถูก ว่าแต่วิธีนี้ มันคูลกว่าการหวงก้างแบบคุณรบและลูกกบตรงไหน


“น้องพระพายจะไหวเหรอคะ ให้พี่เพชรช่วยไหม”  นั่น…ยังคงอินกับบทบาทอยู่นะ แล้วท่ายืนแอ่นตูดบิดขาอะไรนั่นล่ะ ใครเขาเสี้ยมสอนกันเอ๊ะ!หรือว่าเป็นอยู่แล้ว


ก็ปล่อยให้เรื่องนี้เป็นปริศนาธรรมกันต่อไป…


- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -


Talk: 
จริงๆนี่ดองเรื่องนี้ไว้นานมากและคงจะลงลำดับเรื่องผิดเอาเจนกับปี้ยบขึ้นก่อนอีก ฮือออออออ ความอดนอนนี่
แอบมีเพชรพระพายในนี้มาด้วย หวังว่ายังมีคนจำพระเอกที่ชื่อพี่เพชรได้5555
น้องวินก็จะขี้บ่นแบบเจนนิดหน่อย ตรงนี้ต้องรู้ว่าใครเลี้ยงมาด้วยนะคะ5555
ต่อจากนี้ไปยังมีตอนพิเศษเคลจุ้นที่จะลงในนี้อีกรวมถึงเรื่องเดี่ยวของน้องวิน ยังไงฝากติดตามด้วยนะคะ
สำหรับเรื่องที่แต่งและลงประจำช่วงนี้อยู่จะมีเรื่อง finding the twilight #อาทิตย์ศศิ ที่เป็นแฟนตาซีออกพีเรียดที่จริงจังมากอยู่ ตอนนี้เริ่มทยอยลงมาถึงตอนที่ 6 แล้ว ไปตามอ่านระหว่างรอกันได้นะคะ แต่เป็น mpreg นะคะ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68747.msg3902764;topicseen#msg3902764



ใกล้จะหนาวแล้ว(เหรอ)
รักษาสุขภาพกันด้วยนะคะ
#เจนไม่นก
@reallyuri