เ จ น ไ ม่ น ก (ลูกชุบของอัศวิน : 7) 23.1.2019 P.36 ตอนจบ
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: เ จ น ไ ม่ น ก (ลูกชุบของอัศวิน : 7) 23.1.2019 P.36 ตอนจบ  (อ่าน 170014 ครั้ง)

ออฟไลน์ skylover☁

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 178
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +177/-2
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสต์หรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฎทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17



เว็บไซต์แห่งนี้เป็นเว็บไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเว็บไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเว็บไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสต์หรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฎทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
Share This Topic To FaceBook
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 23-01-2019 18:48:29 โดย skylover☁ »

ออฟไลน์ skylover☁

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 178
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +177/-2
เ จ น ไ ม่ น ก




ขอให้โลกนี้ไม่มีความนกอีกต่อไป
ด้วยรักจากเจน*





((เนื้อเรื่องแบบย่อมากเลยทีเดียว))

เรื่องของเจนที่เริ่มต้นด้วยความนก
และจบลงที่ความรัก







และขอฝากผลงานสองเรื่องที่จบแล้วในบอร์ดนี้หน่อย

lเรื่องสั้นจบแล้วl เรื่องเล่าในวันศุกร์ที่ฝนตกหนัก (ณวัฒน์xธรณ์)
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67038.0


lเรื่องสั้นจบแล้วl ช่อดอกไม้และ20cmของเรา (กานต์xฐา)
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=66964.0


lเรื่องสั้นจบแล้วl 'คนเดิม' (เพชรxลูกตาล)
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=66617.0


lเรื่องสั้นจบแล้วl Delicious kiss (Akira and Navin) l Creme Bulle's kiss
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67217.0


lเรื่องยาวยังไม่จบl ☼ ☽ เมื่อทินกรลับฟ้า ยามจันทราดับแสง (mpreg) ☼ ☽ #อาทิตย์ศศิ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67216.0









บทนำ
#เจนไม่นก
เวลคั่มคนนกสู่ประเทศบางกอก















ท้องฟ้าของกรุงเทพมหานครไม่เคยมืดครึ้มได้ขนาดนี้มาก่อนในความรู้สึกของเจนรักษ์….

 

 

ครืน…….เปรี้ยงงงงง!!!!!!!

 

 

แต่ฟ้าไม่ต้องประทานสายฟ้าฟาดลงมาหรอก ก็แค่บ่นในใจเฉยๆไม่จริงจัง…นะจ้ะ….

 

 

ชีวิตของเจนรักษ์ที่พ้นพานเบญจเพสตามความเชื่อของคนไทยมาสักพักแล้วยังมีขาลงได้มากกว่านี้หรือไม่ หรือจริงๆแล้วยังสามารถซวยได้ยิ่งกว่านี้ และเรื่องซวยล่าสุดก็คือการได้ลากกระเป๋าตากฝนมาเช็คอินที่โรงแรม ทั้งๆที่กะเวลาแล้วว่ามาบ่ายๆฟ้าคงไม่มืดนัก แต่อะไรๆที่ไม่ค่อยจะได้ดั่งใจในช่วงนี้ก็ดลบันดาลให้ฟ้ามืดครึ้มด้วยฝนและฟ้าร้องต้อนรับการกลับมาในรอบสิบกว่าปีอย่างอบอุ่นจนหนาวสั่น จนทำให้ตระหนักว่าเกิดเป็นเจนรักษ์ช่างโชคดีนัก

 

 

 

เหยียบแผ่นดินไหนก็ชุ่มช่ำไปหมด….

 

 

“Yes, I’m alive”  เออ…ยังมีชีวิตอยู่
ทันทีที่เชื่อมต่อสัญญาณอินเตอร์เน็ต ก็ได้รับการติดต่อมาจากเพื่อนที่ตอนนี้อยู่กันคนละฟากโลก
 
“Do you mean… arrived?”  หมายถึงไปถึงใช่ปะวะ
 

“kind of….maybe”  ก็ประมานนั้น
 
 
“Oh….Don’t  be so dramatic. A person who stronger than Titanium won’t  be killed by broken heart.”  อย่ามาดราม่าว้อย คนแบบมึงที่แกร่งกว่าไทเทเนี่ยมไม่ถูกฆ่าเพราะอกหักหรอก
 
 
“I just need some attention”  กูก็ต้องการความสนใจบ้าง
 
 
“Not from me! Go to the bar. Order something. Get drunk then you get all attention เข้าใจไหม!”  ไม่ใช่จากกูแน่นอน ไปที่บาร์ สั่งสักอย่าง เมาแล้วเดี๋ยวก็ได้รับความสนใจเอง เข้าใจไหม!

 

 

“กูไม่เข้าใจอะไรทั้งนั้น”

 

 

“ไม่เข้าใจผัวเก่าเหรอ ไปถามมันสิ อย่าถามเพื่อน กูบอกแล้วว่าอย่าไปอ่อยเจ้านาย”

 

 

“บอกตอนไหนวะ”

 

 

“ตอนที่มึงบอกว่าจะซื้อคอนแทคเลนส์ตุนไว้เพราะจะเลิกใส่แว่นนั่นแหละ!”

 

 

“จำไม่ได้ว่ะ”  อะไรที่รูดด้วยบัตรเครดิตก็จำไม่ได้ทั้งนั้น

 

 

“แล้วที่ไทยเป็นไงบ้าง”

 

 

“ฝนตก ฟ้าร้อง แดดไม่ออก”

 

 

“วันนกๆ สมกับคนนกๆดี”

 

 

“ถามจริงใครบัญญัติคำว่านกๆมาเพื่อกู”  เจนนั้นไม่ได้อยู่ไทยมานาน แต่คำใหม่ๆเขาก็พอจะได้รับการอัพเดทบ้าง โดยเฉพาะคำนี้ที่เหมือนจะสร้างมาเพื่อคนชื่อเจนรักษ์

 

 

“ทวิตเตอร์มั้ง ว่าแต่จะกลับไปหาแม่ไหม”

 

 

“ก็ต้องไปเจออยู่แล้วแหละ แต่ยังไม่ได้โทรบอกเป็นกิจจะลักษณะเลย”

 

 

“ไปหน่อยเหอะ ไม่ได้เจอเขามาเป็นสิบปีแล้วไม่ใช่หรือไง”

 

 

“……….”

 

 

“เอาหน้านกๆไปให้แม่ดูหน่อย ให้แม่ได้เห็นว่าลูกชายที่โดนผัวชาวบ้านทิ้ง และตกงานเพราะผัวชาวบ้านที่ว่าเป็นคนอนุมัติเงินเดือนมีหน้าตาเป็นยังไง”

 

 

“ขยี้เก่ง บ้านมึงเปิดร้านซักแห้งรึไง”

 

 

“คนล้มต้องเหยียบซ้ำ”

 

 

“อย่าล้มนะมึง กูกระทืบให้จมดิน”

 

 

“เดี๋ยวพี่จะให้ดูว่าใช้ชีวิตไม่นกทำไงนะน้องเจน ไปหาแม่บ้างล่ะอย่าอกตัญญูให้มาก”

 

 

“เออรู้แล้ว”

 

 

“แค่นี้นะ เสียเว….ติ้ด”

 

 

เป็นเจนที่ชิงตัดสาย เสียเวลาทำมาหากินหากจะฟังให้หมดประโยค เรื่องที่เพื่อนหรือญาติผู้เพื่อนที่อายุเกือบจะเท่ากันอย่างตัวจุ้นแนะนำให้ไปเจอแม่นั้นเข้ามาในความคิดแทนเรื่องนกๆของวันนี้ เป็นเจนที่ไม่มีเวลาไปหาแม่เลย ทันทีที่ยายตาย เขาก็ถูกส่งไปอยู่กับน้าสาวที่แต่งงานใหม่กับชาวอเมริกันด้วยความไม่พร้อมของครอบครัว ตั้งแต่เด็ก….เจนก็ไม่เคยพบหน้าพ่อ ซึ่งเอาจริงๆก็ไม่ดราม่าเพราะไม่ได้รู้สึกขาดแคลนอยากมีอย่างใครเขา วันๆเอาแต่คิดเรื่องความนกเก่งของตัวเองที่หนียายไปเล่นน้ำเต้าปูปลาเพื่อพบว่า ยังไม่ทันได้ถึงคิวจับฉลากก็ได้เปลี่ยนมาวิ่งแข่งมาราธอนหนีตำรวจแทน จึงไม่มีเวลาเศร้ากับเรื่องที่ควบคุมไม่ได้เช่นนั้น เฮ้อ….ยังไม่ทันได้คืนทุนเล้ย!!!!
 

 

กลับมาต่อที่ความไม่พร้อม….แม่ของเจนรักษ์เข้ามาทำงานในกรุงเทพ  ในแต่ละปีจะกลับมาเยี่ยมบ้านสองครั้งคือต้นปีกับกลางปี ความสนิทสนมก็ดีระดับหนึ่งเลยด้วยเพราะเทคโนโลยีที่ดีขึ้นทุกวัน เจนไม่ใช่คนประเภทจะมานั่งดราม่าว่าแม่ไม่รักหนูและไปเลี้ยงลูกคนอื่น ใช่….แม่ของเจนเลี้ยงลูกคนอื่นเป็นอาชีพ แต่เจนได้เงินจากการทำงานของแม่มาใช้ จึงไม่มีเหตุผลให้มาดราม่าเป็นตัวร้ายหรือเป็นเด็กมีปัญหาเหมือนในละครทีวี เขากับแม่รักกันดีและไม่มีปมอะไร

 

 

กลับมาที่ความไม่พร้อมอีก….แม่ฝากเขาไว้กับยายและส่งเงินให้ใช้ แต่เมื่อยายตาย เจนก็ไม่มีใครดูแลต่อ คร้านจะไปอยู่กับแม่ก็ไม่สะดวกด้วยหลายเหตุผล น้าสาวของเขาที่พอจะมีกำลังก็เลยรับไปอยู่ด้วยตามความสมัครใจของทุกคน ในช่วงนั้นสิ่งเดียวที่เขาดราม่าในช่วงนั้นก็มีแค่เรื่องยายที่เลี้ยงดูกันมาป่วยและจากไป  ไม่มีด้วยซ้ำที่จะไม่เข้าใจว่าทำไมใครๆก็ผลักไสหนู!

 

 

สรุปง่ายๆ…เจนไม่อินกับต้นฉบับหนังไทยใดๆทั้งนั้น

 

 

กลับมาที่ความไม่พร้อมภาคสุดท้าย…..เขาเรียนไปด้วย ทำงานหาเงินบ้าง ใช้ชีวิตอยู่ที่อเมริกามาตั้งแต่เริ่มเรียนมัธยมปลาย ศึกษาต่อระดับมหาวิทยาลัย ทำงาน และไม่ได้กลับมาไทยในระหว่างนั้นเลย จะว่าเพราะงกก็ได้ แต่จริง….เขาไม่ค่อยมีเวลา…..ด้วยความที่สำเหนียกตัวดีเสมอว่านอกจากเป็นนกแล้ว ตนยังเกาะชาวบ้านเขาเก่งกว่าปลิง เราจึงจะเป็นปลิงที่น่าชื่นชมโดยการพัฒนาตัวเองขึ้นเป็นสัตว์ชนิดอื่นๆที่ดีขึ้น เจนจึงมุ่งมั่นทำงาน หาเงิน เก็บเงิน สร้างตัวมาเรื่อยๆจนแทบไม่มีเวลา และแน่นอนการนั่งเครื่องหลายสิบชั่วโมงมาไทยนั้นตัดไปได้เลย นอนได้เยอะสุดคือเจ็ดชั่วโมง….เท่านั้นเอง….

 

 

และจู่ๆคือมีเวลาเหรอถึงได้กลับมาไทย /ขออนุญาตยื่นไมค์ให้ตัวเอง

 

 

คำตอบคือ ‘มี’ และมีเยอะเลยด้วยไม่อยากจะอวด!  การเป็นพนักงานเงินเดือนมาหลายปีทำให้เจนที่รู้ลึกรู้ดีเรื่องการเงินมีเงินก้อนระดับหนึ่งที่ใช้ได้สักพักสบายๆ และมีทรัพย์สินบางอย่างที่คิดอยู่ว่าขายดีหรือไม่ขายดี/นกเก่งก็ต้องเล่นตัวเก่งด้วย ความพร้อมในการใช้ชีวิตที่เจนมี ประจวบกับความซวยที่จับได้ว่าแฟนของตนมีชู้ ซึ่งจริงๆความรู้ใหม่คือเขาไม่ได้มีชู้….แต่ไอ้เจนนี่แหละที่ไปเป็นชู้เขา!

 

 

และวิลเลี่ยมที่คบเจนเป็นชู้ก็คือสาเหตุแห่งความว่างของเจนในตอนนี้

 

 

ความซวยที่ซวยจนไม่รู้จะยังไงก็คือเจนนั้นเริ่มคบกับไอ้เฮงซวยนั่นมาได้แปดเดือน หลังจากที่เจ้านายเก่ารีไทร์และมีการโยกย้ายตำแหน่งภายใน เจนที่ประจำตำแหน่งเลขาใครก็ได้ไม่เรื่องมาก เลยกลายมาเป็นเลขาของวิลเลี่ยมที่ถูกส่งมาที่สำนักงานใหญ่ในนิวยอร์ค โอละพ่อ….ความเป็นมืออาชีพของเจนได้มลายหายไปเพราะพิษรักแรงอ่อยของเจ้านายคนใหม่ คบกันมาได้หลายเดือนจึงทราบว่าเขามีอีกคน….

 

 

เห็นไหมที่ว่าใส่หรือไม่ใส่แหวนมันพิสูจน์อะไรไม่ได้จริงๆ

ขนาดถุงยางยังเชื่อไม่ได้ร้อยเปอร์เซ็นเลย!

 

 

จริงๆตั้งใจจะบวกผู้หญิงที่เข้ามาแย่งแฟนชาวบ้านแล้ว แต่สติคูลๆที่เจนรักษ์มีอยู่รั้งไว้  รู้เขารู้เรา รบพันครั้งชนะพันครั้ง…คตินี้ทำให้เจนถอยออกมาสืบเสาะหาข้อมูลเกี่ยวกับเรื่องราวที่เกี่ยวข้องก่อนจะวิ่งชูธงรบเอาเท้าไปตบหน้าคน แต่ยิ่งสืบยิ่งเจอความจริง…ความจริงที่ทำให้รับไม่ได้จนถึงตอนนี้ นั่นก็คือเจนไม่ได้มาที่หลัง….เพราะคำว่าที่หลังใช้ไม่ได้เมื่อเขาจูงมือลูกชายอายุแปดขวบไปโรงเรียนด้วยกัน!

 

 

“……….”  และเจนแปดเดือนล่ะ….จะเหลือเหรอ….

 

 

ไม่เหลือสิ เลิกเป็นเลิก เจนหน้าตาดีขนาดนี้จะอยู่เป็นชู้มันให้เกย์รุกทั้งโลกเสียดายเหรอ! แน่นอนว่าไม่ และเพราะการเลิกราที่ดุเด็ดเผ็ดมันส์ได้เกิดขึ้น เจนที่เป็นลูกน้องเขาจะเอาหน้าที่ไหนไปอยู่ต่อ และเพราะตนสวยและรวยมากแบบนี้ จะง้อทำไม….เอานาฬิกามันไปขายและตีตั๋วบินมากรุงเทพซิ….เราต้องใช้ชีวิตชิคๆท่ามกลางแสงแดดริมทะเล ให้ทะเลดูแลหัวใจสิ!

 

 

แต่นี่จะไปสวนสยามเพื่อฝากทะเลกรุงเทพช่วยดูแล…ฝนก็ดันตกมาได้….

 

 

ซู่……

 

 

แม่….เจนเหนื่อย…..เจนเจ็ทแลค

 

 

ซู่…..

 

 

ฝนไม่หยุดตกเลยแม่…..

และทะเล…จะเยียวยาใจเราได้ไง…..

 

 

“ฮึก…แม่….”  ในที่สุดก็ทนไม่ได้ บ่นกับตัวเองคนเดียวจะไปได้เรื่องอะไร นอกจากจะได้ตีตั๋วไปพบแพทย์จริงๆ….ต้องลำบากให้แม่มารับฟังสิถึงจะถูก ไหนๆก็ซื้อซิมส์และเติมเงินแล้ว ใช้สิ จะรอให้วันมันหมดอายุเหรอ! เจนไม่สนับสนุนการใช้งานโปรโมชั่นไม่คุ้มค่าหรอกนะ อะไรดี…เจนก็ว่าดีทั้งนั้น…

 

 

“เจน…เจนเหรอลูก”

 

 

“แม่…แม่ฮะ”

 

 

“แค่นี้ก่อนนะเจนแม่ยังไม่ว่าง”

 

 

“มะ…แม่…”

 

 

“แม่กินมะม่วงน้ำปลาหวานอยู่ เดี๋ยวโทรศัพท์เลอะ แล้วโทรมาใหม่นะลูก ตึ้ด”  โอ้โห….ไม่โทรกลับนะ…ให้โทรมาใหม่ด้วย…. สงสัยต้องคิดใหม่ทำใหม่เสียล่ะ….แม่ไม่รักเจน….แม่รักลูกคนอื่นมากกว่าเจน

 

 

อย่างว่าแหละ…

เขาก็ว่าละครนะ….สร้างจากเรื่องจริงทั้งนั้นแหละ ไอ้เจนเอ้ย….





tbc



















talk:

แงงงงงงเปิดเรื่องใหม่ทั้งๆที่เรื่องเก่าไม่จบเป็นเรื่องปกติฉันใด

เราก็หวังว่าน้องนกจะไม่ถูกดองฉันนั้น

มาร่วมกันเป็นกำลังใจให้น้องเจนไม่นกกันด้วยนะคะ

 ตราบใดที่ #เจนไม่นก #คนแต่งก็จะไม่นกเช่นกัน #เจนไม่นก





 

« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 05-09-2018 20:33:14 โดย skylover☁ »

ออฟไลน์ skylover☁

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 178
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +177/-2
ขออนุญาตทำสารบัญอย่างย่อตรงนี้

#เจนไม่นก
ตอนที่ Intro-5 หน้าที่ 1
ตอนที่ 6-8 หน้าที่ 2
ตอนที่ 9-11 หน้าที่ 3
ตอนที่ 12 หน้าที่ 4
ตอนที่ 13-14 หน้าที่ 5
ตอนที่ 15-16 หน้าที่ 6
ตอนที่ 17 หน้าที่ 7
ตอนที่ 18-19 หน้าที่ 8
ตอนที่ 20 หน้าที่ 9
ตอนที่ 21-22 หน้าที่ 10
ตอนที่ 23 หน้าที่ 11
ตอนที่ 24 หน้าที่ 12
ตอนที่ 25 หน้าที่ 13
ตอนที่ 26 หน้าที่ 14
ตอนที่ 27-28 หน้าที่ 15
ตอนที่ 29 หน้าที่ 16
ตอนที่ 30-31 หน้าที่ 17
ตอนที่ 32 หน้าที่ 18
ตอนที่ 33-34 หน้าที่ 19
ตอนที่ 35-36 หน้าที่ 20
ตอนที่ 37-39 หน้าที่ 21
ตอนที่ 40 หน้าที่ 22
ตอนที่ 41-43 หน้าที่ 23
ตอนที่ 44-45 หน้าที่ 24
ตอนที่ 46-47 หน้าที่ 25 จบคู่รบเจน
ตอนพิเศษ พี่เลี้ยงคนใหม่ของน้องวิน หน้าที่ 29
ตอนพิเศษ2 คนหน้าดุของน้อง หน้าที่ 31
ตอนพิเศษ3 เจนเป็นของน้อง หน้าที่ 32
ตอนพิเศษ4 ปี้ยบกับน้องเจง หน้าที่ 32
ตอนพิเศษ5 วันแม่ของน้อง หน้าที่ 32
ตอนพิเศษ5 รบเจน VS เคลจุ้น หน้าที่ 33

#เพชรพระพาย
ตอนที่ Intro-1 หน้าที่ 26
ตอนที่ 3 หน้าที่ 27
ตอนที่ 4-7 หน้าที่ 28
ตอนที่ 8-9 หน้าที่ 29
ตอนที่ 10-13 หน้าที่ 30
ตอนที่ 14 หน้าที่ 31 ตอบจบคู่เพชรพระพาย


#ลูกชุบของอัศวิน
ตอนที่ Intro หน้าที่ 33
ตอนที่ 1 หน้าที่ 34



#เจนไม่นก
ตอนที่ 1 : เจน….นังลูกคนใช้!



ถ้าคิดว่าเจนจะงอนแม่นานๆ
จะบอกว่าคุณนะคิดผิดแล้ว


เจนเฝ้ารอแม่กินมะม่วงอย่างใจเย็น โดยคาดการณ์ไว้ว่าสักครึ่งชั่วโมงกำลังดี ในขณะที่กำลังต่อสู้กับแรงโน้มถ่วงของโลกที่หนังตา จากที่นั่งกอดอกสัปปะหงก เจนก็สะดุ้งสุดตัวเมื่อพบว่ามีคนโทรเข้ามา และด้วยเหตุนี้….พจมานก็มายืนอยู่หน้าบ้านหลังนี้โดยไม่ได้ถือชะลอม ฉันจะมาทวงสิทธิ์ของฉันคืน….ก็ไม่ใช่ล่ะ ในความเป็นจริงคือนี่เจนเอง ไม่ใช่พจมาน สว่างวงศ์ที่ไหน โชคดีนี่แค่คิดนะ คิดเบาๆคนเดียวได้ คิดดังกว่านี้คงถูกหามไปพบแพทย์แน่


“เจน มาแล้วเหรอลูก”  ร่างของหญิงร่างท้วมดูคุ้นตานั้นเดินมาหา ดูจากเครื่องแบบแล้วตอกย้ำได้ดีถึงสถานะของเจนต่อบ้านหลังนี้ ไม่ใช่แบบพจมานที่มีเชื้อสายตรงแบบนั้นแน่นอน….แต่เป็นลูกคนใช้ของบ้านอย่างไรเล่า…


ไม่ดราม่านะ เจนชอบแซวตัวเองขำๆ


“แม่ หวัดดีฮะ”  หลังจากที่ทักทายแม่ออกไป เจนก็พาผู้ให้กำเนิดมากินอาหารตามสั่งที่หน้าปากซอย  กว่าเขาจะมาถึงนี่ได้ เรียกว่าประเดิมความนกของวันด้วยการนั่งรถเมล์ผิดฝั่งจนจะเข้าอู่อยู่แล้วเพิ่งรู้ตัว เพราะใช้เวลากับการเดินทางมากเกินไปหน่อย ทำให้ความต้องการที่มีต่อกะเพราแท้ไม่มีถั่วฝักยาวนั้นรุนแรงจนอดใจไม่ไหวที่จะขอให้บทสนทนาอันชื่นมื่นระหว่างแม่ลูกเกิดขึ้นตรงหน้าโถพริกน้ำปลา แม่นั้นกระพริบตาปริบๆ มองเจนที่เผลอทำจมูกบาน สำหรับแม่แล้ว….เจนถือเป็นเด็กผู้ชายที่หน้าตาน่ารักเลยทีเดียว แต่นิสัยที่แสดงต่อหน้าบางทีก็ขาดเกินไปไม่ใช่น้อย


“ลางานมาเหรอลูก”


“ลาออกจากงานมาฮะแม่”  เจนเป็นคนตรงๆ ตกงานก็ว่ากันไป


“หะ!”  อย่าปล่อยให้ความสงสัยเกิดขึ้นในระหว่างที่กำลังคนโถน้ำปลาพริกแบบฟินๆอย่างนี้ เจนท่องสุภาษิตอดเปรี้ยวไว้กินหวานดังลั่นในใจ ก่อนจะวางช้อนส้อมลงและอธิบายเรื่องราวที่เกิดขึ้นแบบไม่มีกั๊ก ซึ่งแม่เองทั้งเวทนา สงสาร อยากด่า และชื่นชมในคราวเดียว อย่างน้อยเจนก็เลือกที่จะไม่สานต่อความสัมพันธ์และไม่แม้แต่จะตั้งคำถามว่าสุดท้ายวิลเลียมจะเลือกใคร…..อาจจะดูดราม่าไปนิด แต่เจน….ก็เป็นลูกไม่มีพ่อ แม้จะบอกว่าไม่มีผลต่อการดำเนินชีวิต แต่มันก็ไม่ใช่เหตุผลที่จะไปแย่งพ่อใครเขามาจริงๆ


โดยเฉพาะพ่อที่เป็นผัวเลวๆของใครสักคน เราก็ไม่ควรเอามาทำผัวเลวๆของเราด้วยเช่นกัน


“แล้วนี่ตกงานเลยกลับมาหาแม่สินะ”


“จริงๆผมตั้งใจจะพักผ่อน นอนตีพุง เที่ยวทะเล นอนดูดาว ก่อนจะหางานใหม่น่ะ”


“แม่จะไม่ห้ามแกล่ะกัน”


“แต่ถ้าแม่อยากมาอยู่กับผม ผมว่าผมสามารถหาซื้อห้องคอนโดหรือบ้านสักหลังให้เราได้นะ”


“แกมีเงินเหรอเจน”


“ก็มีบ้างนะแม่”  แต่ตัวเลขในบัญชีไม่ใช่สิ่งที่จะให้ผู้ปกครองทราบได้


“แม่ยินดีกับแกด้วย แต่ไม่ล่ะ แม่จะทำงานต่อตราบที่เขาไม่ไล่ออก”


“แต่ลูกเจ้านายแม่เขาโตแล้วนี่”


“ตอนนี้แม่ช่วยเขาเลี้ยงหลานอยู่”


“หะ! นี่แม่เลี้ยงลูก แล้วยังต้องมาเลี้ยงลูกของลูกเขาอีกเหรอ”  กรรมของเวร นี่คุณอำไพแม่ของไอ้เจนจะต้องเลี้ยงลูกของลูกเจ้านายอีกเหรอ


“พูดเหมือนแกจะมีลูกให้ฉันเลี้ยงได้ละ เจ้าเจน”


“ง่า….เจนชอบเด็กนะแม่ แต่เจน แต่เจน….”  ละไว้ในฐานที่เข้าใจ แต่ไม่เป็นไร แม่ของเจนเข้าใจง่ายจะตาย เนอะแม่เนอะ


“เอาเถอะ แกกินข้าวได้แล้ว เดี๋ยวมันเย็นหมด”  ในที่สุดแม่ก็ปิดเรื่องโดยการให้เจนที่เอาแต่ยกมือไม้ปัดแมลงวันให้ได้ทานกะเพราเสียที เราพูดคุยกันถามสารทุกข์สุกดิบมากมายในระหว่างนั้น ว่าไปถึงมะม่วงที่มีเยอะเกินไปจนกินไม่หมด และน้ำปลาหวานที่แม่ทำไว้มากมาย ในระหว่างที่กำลังเขี่ยใบกะเพราอยู่นั้น เจนก็เผลอกลืนน้ำลายเปรี้ยวปากขึ้นมา ฮืออออออออออออ ความตะกละ


ไม่ว่าจะด้วยแววตาของคนที่ใจจะขาดรอนๆหรืออะไรก็ตาม คุณอำไพที่เห็นลูกซึ่งไม่ได้เจอกันนานอยากกิน ประจวบกับมีเหลือกินจนอาจจะต้องทิ้งได้ การห่อให้เจนเอากลับไปกินที่โรงแรมบ้างก็คงจะไม่ใช่เรื่องหนักหนาหรือทำให้ขนหน้าแข้งคุณผู้หญิงแห่ง ‘รัตนสกุล’ ร่วงลงมาหรอก และอีกอย่าง….ไหนๆก็มาแล้ว เธอก็อยากจะแสดงความรักที่มีต่อลูกชายบ้างเพราะตลอดหลายปีตั้งแต่ที่เจนเกิดมา โอกาสที่เราจะอยู่ด้วยกันมันน้อยนิดเหลือเกิน อำไพยังไปกับลูกตามคำชวนไม่ได้ ส่วนหนึ่งก็เพราะตนไม่อยากเป็นภาระให้ลูกเลี้ยงดูทั้งๆที่ไม่เคยดูแลใกล้ชิด แม้จะส่งเงินให้ แต่สำหรับคนเป็นแม่อย่างไรมันก็ไม่พอ และบุญคุณของรัตนสกุลที่ค้ำหัว ทำให้ต้องปฏิเสธคำชวนของเจนในตอนนี้


“แม่ๆ ถ้าเราเจอคนในบ้าน ผมต้องทำไง”  ระหว่างทาง เราคงจะหมดเรื่องคุยแล้ว เจนจึงถามด้วยอยากจะสานต่อบทสนทนา แม้คำถามมันจะโง่เหลือเกิน….ต้องทำไงล่ะ แปลงร่างเป็นนกอย่างที่เป็นบ่อยๆโชว์เขาไหม….


“ต้องทำอะไร ก็ทักทาย มือไม้ให้อ่อน เขาถามอะไรก็ตอบๆไป”


“นี่แม่มีความคิดอยากจะอวดลูกบ้างไหมอ่ะ” 


“อย่างเจนนี่มีอะไรให้แม่เอาไปอวดเหรอ”  อ้าว…จบเมืองนอกเมืองนา มีเงิน อะไรก็ว่าไปสิ


“ผมหน้าตาดีไงแม่”  แต่เจนก็คิดว่าการเอาหนังหน้าเข้าสู้ก็ชนะได้ไม่ยาก อวดรวยนั้นบ้านคนรวยเป็นเรื่องที่คนโง่ทำเท่านั้น


“แม่คิดว่าของอย่างนั้นเขาเห็นเบ้าก็รู้ เราไม่จำเป็นต้องอวดตัวหรอกลูก”


“เอางั้นเหรอแม่”


“แต่เราก็ไม่ต้องไปโกหกใคร เขาถามก็ตอบความจริงไปล่ะกัน”


“แม่จะไม่โดนเพื่อนร่วมงานหมั่นไส้ หาว่าอวดลูกเหรอ”


“งั้นแม่จะตัดปัญหาโดยการบอกทุกคนว่าเจนเป็นใบ้ ดีไหม”


“เห็นเบ้าเขาก็รู้แล้วมั้งว่าเจนพูดมาก”  ให้แปลงร่างเป็นนกอาจจะดูง่ายกว่าให้เป็นใบ้


หลังจากที่เข้ามาในรั้วของบ้านรัตนสกุลที่ไม่ได้โอ่อ่าระดับบ้านทรายทองแต่บ่งบอกถึงรสนิยมของผู้อยู่อาศัยได้ดี บ้านที่มีที่ดินสำหรับสวนที่กว้างขวางในระดับหนึ่ง มีสระว่ายน้ำ และพื้นที่สำหรับกิจกรรมภายนอก กับตัวบ้านที่ดูไม่เก่าจนเกินไปเพราะได้รับการซ่อมแซมอยู่เสมอ ขนาดและองค์ประกอบรวมทั้งทำเลที่ตั้ง ทำให้เจนรู้ว่าเจ้านายของแม่….ไม่ได้รวยแต่เขือจริงๆ เอ๊ะ…แต่ของแบบนี้ต้องดูไปนานๆ ถ้าไม่ได้เห็นเอกสารทางการเงิน ก็คงไม่มีอะไรจะเชื่อถือได้


“พี่อำไพ ไปไหนมาล่ะนั่น”  เป็นคุณน้าคนหนึ่งที่กำลังกวาดพื้นบริเวณสระน้ำที่ถามขึ้นมา เจนหันไป สวัสดีด้วยท่าทางที่พยายามทำให้นอบน้อมที่สุด


“แล้วนั่นใครล่ะนั่น”  เจ้าของคำถามขมวดคิ้ว ใบหน้าบอกไม่ถูกว่าจะเป็นมิตรหรือไม่


“อ่อนี่ไอ้เจน ลูกชายฉันเอง”


“อ๋อ ที่ไปฝากคนอื่นเลี้ยงนะหรือ”


“ใช่….มันแวะมาหาเลยให้มาเอามะม่วงกลับไป”  ตอนที่ได้ฟังคำว่าฝากคนอื่นเลี้ยง เจนสังเกตเห็นว่าแววตาของแม่ดูหมองลง ใจหนึ่งก็อยากจะจับมือเพื่อให้กำลังใจและบอกว่าไม่เป็นไร อีกใจก็ไม่แน่ใจว่าควรหรือไม่


แต่ไม่ชอบ….ให้ใครมาทำให้แม่ใจเสียเลย


ยุบหนอพองหนอ….เจนรักษ์ท่องกับตัวเอง หากเหวี่ยงวีนอะไรไปแม่เราก็จะเห็นด้านมืด มิหนำซ้ำ แม่ยังจะอยู่ที่นี่ยากขึ้นไปอีก เจนรู้เจนเรียนมา และเจนต้องอดทน! แต่ก็อดไม่ได้จะจิกตามองตามประสาสัตว์ปีกสายพันธุ์เดียวกับนก แม่พาเจนมายังสวนหลังบ้านที่มีการปลูกผักและผลไม้เล็กๆน้อยๆ ต้นมะม่วงลูกดกอย่างที่แม่ว่าจริงๆ แค่เห็นก็เปรี้ยวปากอยากตะโกนกู่ร้องให้ดังถึงอเมริกาและออกเสียงซี้ดตบท้าย  ของกินเยียวยาได้ทุกสิ่งจริงๆ ไม่ตกงาน….ไม่ได้แดกเลยนะเนี่ย! มะม่วงน้ำปลาหวานเนี่ย!


“ยังสอยมะม่วงเป็นใช่ไหมลูก เดี๋ยวแม่ไปเอาไม้สอยมาให้”


“โหยไม่ต้องหรอกแม่ ถึงเจนจะหน้าตาดูดีมีสกุล แต่เจนยังปีนต้นไม้ได้อยู่นะ”  จริงๆก็ไม่ได้ปีนมานานแล้ว แต่เจนมั่นใจว่าเอาอยู่

   
หลังจากที่โดนมองแรงใส่โดยแม่ตัวเอง คุณอำไพก็แค่ส่ายหัวและเดินจากไป เจนรักษ์มองต้นมะม่วงตรงหน้าด้วยหมายมั่นใจ มองซ้ายขวาเพื่อให้มั่นใจว่าไม่มีใครอยู่แถวนี้ก่อนจะค่อยๆปีน ทำตัวยิ่งกว่าโจรก็ลูกคนใช้บ้านนี้นี่แหละ……และการขึ้นต้นมะม่วงไม่ใช่เรื่องยากเหมือนที่คิด ด้วยเพราะความเป็นเด็กต่างจังหวัดหล่อหลอมให้ไอ้เจนทำตัวห้าวกว่าลูกสาวกำนัน เรื่องปีนป่ายต่อยตีนั้นเป็นเรื่องปกติที่ต้องเจอ


และเจนก็ยังจำกำพืดของตัวเองได้ดีจนถึงวันนี้ ยิ่งเมื่อได้ปีนต้นไม้ขึ้นมาอยู่บนที่สูงยิ่งทำให้ระลึกถึงความสุขสงบที่เคยมีในวันวาน ไอ้เจนเด็กบ้านนอกโกอินเตอร์ในวันนั้นต้องเจอกับอะไรมามากเพื่อที่จะเป็นเจนรักษ์ที่แข็งแกร่งอย่างวันนี้ เพียงแค่นึกหวนอดีต ภาพความสุขและความทุกข์ที่เคยมีและต้องเผชิญหลั่งไหลเข้ามาในหัวจนทำให้ริมฝีปากอิ่มยักยิ้มออกมาน้อยๆ ทุกความผิดพลาดที่เจนเคยทำ ในวันนี้มันเป็นเรื่องเล็กๆเด็กๆขนาดนี้ไปได้อย่างไรนะ และเจนคนนั้น เติบโตมาเป็นเจนรักษ์ที่ดีอย่างที่เคยคาดหวังไว้หรือเปล่านะ


“เฮ้อ….โคตรฟิน”  แค่ได้ปีนต้นไม้เท่านั้นก็ฟินได้ขนาดนี้ คงจะดีถ้าซื้อบ้านสักหลังที่มีพื้นที่ให้ปีนป่ายซนทโมนได้ แต่ฟินกับตัวเองได้ไม่นานก็ได้ยินเสียงร้องที่ดังมาไม่ไกลจากอีกด้าน


เสียงร้องของเด็ก………


“แงงงงงงงงงงงงง”  แม้จะไม่เห็นตัวเด็กเพราะหลังคารถเข็นบังไว้ แต่การได้ยินเสียงร้องปริ่มขาดใจก็ทำให้ต้องขมวดคิ้ว เจนไม่ชอบอะไรแบบนี้เลยจริงๆ ยิ่งไม่ชอบเมื่อเห็นคนที่พาเด็กมาข้างนอกแบบนี้เอาแต่ถ่ายรูปเซลฟี่อยู่อย่างนั้นยิ่งหงุดหงิด เจนรักษ์อาจจะดูเหมือนคนไม่สนใจใครและเอาตัวเองเป็นที่ตั้ง พราะตนก็เป็นอย่างนั้นจริงๆน่ะแหละจึงไม่เถียง แต่เจนไม่เคยรังแกเด็ก คนท้องและคนชรา แน่นอนว่าต่อหน้าก็ไม่ชอบเห็นคนทำเช่นนี้ใส่ ดี!...ชอบถ่ายรูปนักใช่ไหม….ได้….เจนก็ชอบเหมือนกัน!


“โอ้ยยยยยรำคาญ ไอ้เด็กเวรนี่!!!!”  สาวเจ้าที่เอาแต่ถ่ายรูปในที่สุดก็ทำอย่างอื่นบ้าง แต่อย่างอื่นที่ทำลงไปช่างไม่ถูกใจคนมองจากที่สูงเอาเสียเลย


“บอกให้หยุดร้องไง”  ยิ่งอุดปากเด็ก เจ้าหนูยิ่งร้องลั่น เจนที่ได้ยินเสียงร้องอู้อี้ก็ยิ่งนิ่วหน้า เส้นความอดทนขาดผึง มือเก็บมือถือก่อนจะเด็ดมะม่วงลูกที่เลือกแล้วว่าไม่ค่อยสวยเท่าไหร่ เล็งนิดหน่อย คลาดว่าไม่น่าพลาดเป้าไป และ….


อุ้ย…หลุดมือ แย่จุง


“โอ้ย!!! ใครน่ะ”


“…………”


“ใครโยนมะม่วงมา!!!”  เจนโยนเอง เจนโยนเอง ตะโกนกู่ร้องในใจก่อนที่จะกระโดดลงจากต้นมะม่วงและเดินเข้าไปหา บีบน้ำตาให้ดูสมจริงหรือเกินจริง ประคองมะม่วงในมืออย่างหวงแหนสุดชีวิตและช้อนตามองนิดหน่อย 


“ขอโทษครับ เจ็บมากไหม”  อีกฝ่ายชะงักเล็กน้อยที่คู่กรณีซึ่งไม่คุ้นหน้าเดินปรี่เข้ามาหา ท่าทางที่เคยกร่างเมื่อครู่ถูกลบหายไป…..ไหนละคนจริงกระทิงแดง….


“แกโยนมาเหรอ”


“เปล่าครับ ลมมันพัดหลุดมือ”  เชื่อก็โง่แล้วหลุดมือไปไกลระดับพายุลงแล้วนั่น แต่เจนก็ยังปั้นหน้าใสซื่อให้อีกฝ่ายโกรธเคืองจนหน้าแดง ยอมรับว่าชอบเหลือเกินเรื่องแบบนี้ แอ๊บเป็นคนดีต่อหน้าวิลเลี่ยมมานานพอได้คืนสู่วงการดาวร้าย เจนรักษ์ก็ไม่มีท่าทีจะหันหลังกลับ


“แก….อย่ามาตอแหล”


“ผมไม่ได้ตอแหลครับ ตอแหลไม่ดี”  ดูเหมือนว่าเราจะลืมอะไรไปสักอย่างหนึ่ง วัตถุรูปก้อนที่นอนอยู่ในรถเข็นเด็กนั่นไงที่หยุดร้องแล้ว จะว่าไปก็หยุดร้องตั้งแต่เจนประเคนมะม่วงลงหัวผู้หญิงคนนี้ ดูจากท่าทาง เจนก็คิดว่าอีกฝ่ายคงเป็นคนงานที่นี่ แต่การที่แสดงท่าทางกร่างไม่ใช่น้อยแบบนั้น แสดงว่าจะต้องมีคนหนุนหลังดีอยู่แน่นอน


เมื่อนึกมาถึงตรงนี้…..


ไอ้ฉิบหายแล้วคุณอำไพของไอ้เจนล่ะ!


“……….”   เหงื่อเริ่มออกที่หลัง แต่ใบหน้ายังเปื้อนยิ้ม เมื่อคิดอย่างละเอียดถี่ถ้วนว่าความยุติธรรมต่อเด็ก คนท้องและคนชราของตนเองอาจจะทำให้แม่ลำบากได้ เจนรักษ์เริ่มหาทางเอาตัวรอดเผื่อคุณอำไพที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร ความนกของไอ้เจน….จะส่งต่อให้แม่อย่างนี้ไม่ได้นะ มึงจะนก…ก็นกไปคนเดียวสิ! แต่ถึงกระนั้น….ก็ไม่สามารถทนมองเหตุการณ์แบบนั้นได้


ใบหน้าของเจนที่นิ่งสนิทบ่งบอกถึงความไม่ต่อความแต่ไม่ยอมใครทำให้คู่กรณีเดือดผล่าน และยิ่งเจนไม่มองหน้าเธออีกต่อไปเพราะหันไปมองเด็กน้อยที่มีคราบน้ำตาติดแก้ม ความรู้สึกสงสารพุ่งจุกอก แต่ก็รู้สึกผิดต่อแม่ไม่น้อยที่ใช้อารมณ์และเหตุผลไม่ถี่ถ้วน แต่ในตอนนั้นเจนจะทำอย่างไรได้อีกในเมื่อไม่รู้จักใครเลยในทีนี้ จะให้เห็นเด็กร้องต่อจนขาดใจตายอย่างนั้นเหรอ บอกตรงๆว่าทำไม่ได้จริงๆ



ในจังหวะนั้นเองเจนได้ยินเสียงเรียกของแม่ที่เดินเร็วๆมาหา กลืนน้ำลายอึกใหญ่ด้วยนึกคำอธิบายใดๆไม่ออก คู่กรณีหายแวบหายราวกับถูกดูดไปลงนรกเสียแล้ว หันซ้ายหันขวาไร้ซึ่งตัวช่วย มีเพียงเด็กคนเดียวที่นอนมองกันตาแป๋ว เจนรักษ์ถอนหายใจออกมากะว่าจะด้นสด แต่ยังไม่ทันได้ทำอะไรก็ถูกแม่ดึงให้เดินตามไปจนต้องรั้งไว้และรีบไปคว้ารถเข็นที่ถูกทิ้งไว้ให้เดียวดายตรงนี้ ไม่รู้จะสงสารใครก่อนดี ระหว่างเจ้าหนูนี้กับชีวิตของไอ้เจนรักษ์!


“แม่ เราทิ้งน้องไม่ได้”


“แม่ไม่ได้จะทิ้ง แค่จะลากมาถามว่าเกิดอะไรขึ้น”  คุณอำไพกลัวว่าเสียงดังจะทำให้เด็กน้อยตกใจ เธอจึงฉุดเจนให้เดินห่างออกมา


“ผม….ผม”


“ไม่ต้องอธิบายแล้ว”


“……”


“แม่ว่าคุณผู้หญิงต้องเรียกพบเราแน่ แม่ว่าเราไปกันก่อนเลยเถอะ”


อย่างที่คิดไว้…เหตุการณ์นั้นก็ดังถึงหูของผู้เป็นใหญ่ในบ้านเสียแล้ว….


ทันทีที่มาถึง ภาพตรงหน้านั้นเหมือนฉากหนึ่งในละคร….เหล่าบรรดาคนใช้และลูกคนใช้ก็ถูกเรียกให้มาพร้อมกันที่ห้องรับแขก คุณหญิงพรรณีที่นั่งอยู่บนโซฟานั้นไม่ได้มีใบหน้าใจดีแบบที่แม่เคยกล่าวอ้าง ยามนี้เมื่อหันไปมองแม่ที่ยืนก้มหน้า ไอ้ตัวก่อเรื่องอย่างเจนก็รับทราบได้ทันทีถึงความเวรความกรรมที่ได้ก่อไว้ วันนี้แม่เพิ่งยื่นคำขาดว่าจะไม่ไปไหน ปกป้องอุดมการณ์ยิ่งกว่ารัฐบาลชุดใดๆ พอพาลูกชายที่ไม่ได้เจอหน้ามาสิบปีเข้าบ้านเจ้านายแค่สิบนาที….ตู้ม….ประตูบ้านไปทางไหน อยากจะพาแม่ออกไปทางนั้น


“เราน่ะ….ใคร”  คุณผู้หญิงได้ถามออกมา ในบรรดาทุกคนในบ้าน แกะดำไม่ใช่ใครเลย ไอ้เจนนี่แหละ ไอ้เจนนี่ไง!


“ผะ…ผม…เจนรักษ์ครับ เป็นลูกของแม่อำไพ”  เนื้อเสียงตะกุกตะกักไม่น้อยพอๆกับที่นึกสงสารแม่ แม้จะประกาศกร้าวว่าแม่คนเดียวก็เลี้ยงได้ แต่การให้แม่ผิดใจกับคุณหญิงที่ทำงานกันมานานกว่าอายุไอ้เจนนั่นก็อีกเรื่อง เห็นบ้าๆบอๆแต่เจนรักษ์ก็รู้ว่าทำไมถูกต้อง


“นี่….เจนรักษ์ของแม่อำไพเองหรอกรึ”


“ค่ะคุณท่าน”   ในที่สุดคุณอำไพก็ได้มีปากมีเสียง


“แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมคุณครูกบเขาถึงได้เจ็บตัวอย่างนั้น”  เจนรักษ์กลับมาสะดุ้งอีกครั้ง เออใช่เป็นเจนเองแหละที่ทำ


“คือ….ผม คือ….มะม่วง”  อยู่ๆก็ไข้ขึ้น ปากสั่นเสียงั้น


“ว่าไงเจนรักษ์ ทำอะไรแล้วไม่กล้ารับหรือเรา”  ในเมื่อโดนดักคอมาอย่างนี้ ไอ้เจนจะเป็นคนจริงให้ทุกคนได้เห็นเอง ชายหนุ่มในชุดเสื้อยืดย้วยๆกับกางเกงแค่เข่าถอนหายใจออกมาเมื่อถึงทางตัน แล้วยังไงรู้ไหม….เมื่อเจนรักษ์ต้องพบสถานการณ์ที่เป็นตายแบบนี้


จากนก เจนก็เป็นหมาได้เหมือนกัน พ่อจะกัดไม่เลี้ยงเลย แง่ม!!!


“เจนเห็นคุณเขาไม่สนใจเด็กร้อง แล้วยังดุด่าอีกก็เลยเขวี้ยงไปเองครับ”  หน้าตรงหลังยืด แววตาไม่ยอมใคร จากคนที่เอาแต่ลุกลิกเมื่อครู่นั้นกลับมาแข็งกร้าวอย่างเห็นได้ชัด แม้แต่คนเป็นแม่ยังตกใจที่ลูกพูดออกมา แต่ไม่แปลกหรอก….คุณอำไพยังไม่เคยเจอฤทธิ์ไอ้เจนมันนี่

 
“เธอว่าอะไรนะ!”


ผม เขวี้ยง เอง ครับ”  ขยี้หนักๆไปเลยไอ้เจน แมนๆกล้าทำต้องกล้ารับ ริจะโยนมะม่วง ถ้าหัวไม่แตกอย่าได้กล้ามาแหกอกไอ้เจน!


“แกโกหก ฉันไม่ได้ทำอะไรอย่างนั้น”  แต่กลายเป็นคู่กรณีตัวจริงที่หวีดร้องขึ้นมา ตอนนั้นเจนรักษ์เริ่มรู้ตัวว่าตนเขวไปผิดประเด็น เอ…หรือถูกหว่า


“เจน ลูกพูดอะไรน่ะ”  แม้แต่แม่เองก็ยังหันมามองตาวาว อีหยังวะ!


“เจนบอกว่าคุณเขาเอาแต่ถ่ายรูปตอนน้องร้อง พอน้องร้องไม่หยุดยังมาด่าน้องแถมยังทำเหมือนอุดปากน้อง เจนเลยเขวี้ยงมะม่วงใส่ไงแม่”  ตัวการหน้าซีดเผือด คนอย่างเจนรักษ์จะตายต้องตายแบบมีคุณธรรม จัมวรั้ย!


“เจน เรื่องที่เราพูดมามันร้ายแรงรู้ไหม”  แม่พยายามเอ่ยเตือนไม่ให้ลูกชายของตนเองใส่สีตีไข่ แม้เธอจะได้ยินเสียงเด็กร้อง แต่เมื่อวิ่งมาดูก็เห็นเจนกำลังทะเลาะกับคู่กรณี จากนั้นภาพก็ตัดมาที่ถูกเรียกให้มาพบคุณหญิงเพราะอีกฝ่ายวิ่งสี่คูณร้อยมาฟ้องจนลืมรถเข็นเด็กไป เป็นเจนที่เข็นเดินตามไปพบคุณหญิง และยืนสงบเสงี่ยมได้สักแป็ปหนึ่งก่อนจะออกฤทธิ์เดชอย่างที่เห็น แต่ถึงเธออยากจะเชื่อในสิ่งที่เห็นว่าเจนไม่ได้ร้ายกาจ แต่ก็อดไม่ได้ว่าเจนจะโกหกเพื่อช่วยแม่ อำไพเสียใจจริงๆที่เธอไม่ได้เลี้ยงลูกมา ไม่เช่นนั้นเธอคงรู้ใจลูกชายดีกว่านี้


“มันร้ายแรงสิแม่ เด็กทั้งคนนะเลี้ยงแบบนั้นได้ยังไง เจนทนไม่ไหวหรอก”


“ไม่จริงค่ะคุณท่าน ไอ้เด็กนี่มันโกหก กบไม่ทำอย่างนั้นแน่ค่ะคุณท่าน”  เธอหันไปแก้ตัวกับผู้มีอำนาจ และนั่นทำให้เจนหันควับ นอกจากเป็นมือเขวี้ยงแล้ว….ยังเป็นมืออัดและมือซูมด้วยนะ


“ผมไม่ได้โกหกนะ ถ้าไม่เชื่อผมจะย้ำความทรงจำคุณก็ได้”  ร่างบางของเจนย่างสามขุมเข้าไปหา ในมือกำมือถือแน่น แม้เจนรักษ์จะไม่จัดเป็นผู้ชายตัวใหญ่น่าเกรงขาม แต่รังสีที่คุกคามซึ่งแผ่จากตัว ก็ทำให้คนมองอดกลืนน้ำลายไม่ได้ เจนหลบตาเพียงครู่เพื่อไปเสียเวลาสไลด์มือถือในมือนิดหน่อย ก่อนจะเปิดเสียงดังๆให้เจ้าตัวตรงหน้าได้ยินได้เห็น ภาพที่แอบถ่ายจากที่สูงทำให้คู่กรณีตาโต และเสียงที่เปิดดังที่สุดเท่าที่ไอโฟนรุ่นใหม่ของเจนรักษ์จะอำนวย ก็ช่วยให้ผู้คนในห้องส่งได้ลุ้นไปพร้อมๆกัน


“นี่มันอะไรกัน!!!!”  เป็นเสียงของคุณผู้หญิงที่ดังขึ้น ใบหน้าของเธอแดงด้วยความโกรธ ซึ่งเจนรักษ์ก็ไม่แน่ใจว่าโกรธตัวเองหรือเปล่าที่ตลกยิ่งกว่าปาหี่ แต่ช่างเหอะ! พจมานก็มีศักดิ์ศรีของตนเองในฐานะเชื้อสายของสว่างวงศ์ ลูกคนใช้อย่างเจนรักษ์เองก็เช่นกัน! จะไม่ยอมให้ใครมาข่มเหงแม่และตนเองทั้งนั้นแหละ!


ใบหน้าหวานเชิ่ดรั้นอย่างหยิ่งทะนง กดรีรันคลิปที่ถ่ายมาอย่างตั้งใจและซูมในจุดที่ต้องสงสัยว่าเด็กในรถเข็นกำลังถูกอุดปากไว้อย่างดี แม้จะเก็บภาพไม่ได้มากนักเพราะจิตวิญญาณของพลเมืองดีที่ตนมีนั้นสุดจะทนแล้ว แต่การถ่ายทอดภาพเหตุการณ์ก็ชัดเจนว่าสิ่งที่เจนเห็นและพูดคือความจริง ต้องขอบคุณนิสัยมนุษย์ป้าเอะอะอัดคลิปที่ไม่รู้ได้จากใครมา แต่วันนี้มันเป็นประโยชน์จนนึกขอบคุณตัวเองที่ชอบเสือกและเสือกเก่งนัก!


“คุณกบ!”


“คะ….คุณท่าน”  และในตอนนั้นเหตุการณ์จะเป็นอย่างไร เจนรักษ์ก็ไม่ได้สนใจสิ่งใดแล้ว เจ้าของร่างเล็กที่สูงไม่ถึง 170 เซนติเมตรเดินไปหาแม่ของตนเองและพาออกไปข้างนอก  เป็นแค่คนใช้เขาเราคงไม่ต้องถึงกับยื่นใบลาออกหรอกมั้ง เจนรู้เจนดูหนังมา คุณอำไพก็เดินตามลูกชายมาอย่างงงๆ จนกระทั่งกำลังจะเดินออกจากรั้วบ้านรัตนสกุลนั่นแหละสติจึงกลับคืน


“เจน….นี่ลูกจะไปไหนนะ”  แม่มีท่าทีพะว้าพะวง ดวงตากลมโตของเจนรักษ์มีหยาดน้ำตาคลอ เรื่องก่อวอร์อาจจะเป็นความชื่นชอบส่วนตัว แต่ก็ยอมรับว่าบางทีตนเองก็รับมือกับมันได้ไม่ดีนัก ยิ่งเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับความรู้สึกแม่โดยตรง จะให้เจนเชิ่ดหน้ายิ้มเต้นระบำในห้องไม่รับแขกนั่นก็คงไม่ไหว ใจบางไปหม้ดดดดดดดดดดดด


“ผมจะพาแม่ออกไปจากที่นี่”


“แม่ไปไหนไม่ได้ เจนก็เห็น”


“เห็นอะไร ผมเห็นว่าผมก่อเรื่องไว้ แล้วแม่ยังจะอยู่ได้เหรอ”  เจนกระชับมือที่จับแม่ไว้ให้แน่นขึ้น


“เจน….ฟังแม่นะ แม่ไปไหนไม่ได้”


“ไม่…ผมไม่ยอมให้แม่กลับไป”  อย่าให้เจนบีบน้ำตานะแม่!


“เจน แม่ต้องกลับ”


“แล้วแม่จะเอาหน้าไว้ที่ไหน ผมก่อเรื่องไว้ขนาดนั้น”


“เจน…สิ่งที่ลูกทำมันไม่ได้เลวร้าย โอ้ย!ไอ้ลูกคนนี้ มโนอะไรของเอ็งอยู่!”  ในที่สุดแม่ก็สุดทนจนต้องร้องออกมา ยิ่งเห็นแอคติ้งน้ำตาคลอของคนเป็นลูก ยิ่งเห็นว่ามันไม่เข้าที่เข้าทางไปใหญ่


“ไม่เลวร้ายยังไง เจนทำร้ายร่างกายคนนะแม่”


“เหอะ แค่นั้นนะน้อยไปสิ”


“หะ….”


“เออ เขวี้ยงทำไมลูกเดียว วันหลังอย่างก เห็นอย่างนั้นต้องเขวี้ยงสักโหล เข้าใจไหม เจนรักษ์!”  จริงๆเจนต้องห้ามใจหนักมากที่จะไม่เขวี้ยงรังมดแดงใส่ แต่เดี๋ยวนะ! เฮ้ย! อีหยังวะ!


“แม่ เจนงงไปหมดแล้ว”


“งงก็เดี๋ยวไว้คุยกัน แม่ต้องรีบเข้าไป”


“หะ!”


“โอ้ย ไอ้เจน นี่แกเข้าใจอะไรยากจัง คุณหญิงจะไล่ยัยครูนั่นออกแล้ว”


“อะ…อา….”


“เจน! ปล่อยแม่ได้แล้ว แม่ต้องไปดูแลคุณหนูเล็ก แกเข้าใจไหม!”  ไม่เข้าใจ


หน้ากูเนี่ย ไม่เข้าใจอะไรเลยมึง!!!!!!!!!!!!!!


Tbc


Talk:  เจนรักษ์บ่นขิงบ่นข่าเก่ง แถมยังแซะตัวเองเก่งด้วย ตอนนี้น้องเอ๋อนิดหน่อย แต่ต่อไปอาจจะเอ๋อมากกว่านี้55555 เอาใจช่วยน้องนะคะ โดเนทวิตามินให้เจนที

พระเอกค่าตัวแพงนิดหน่อย แต่เดี๋ยวจะรีบให้มาค่ะ:)
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 31-12-2018 22:40:31 โดย skylover☁ »

ออฟไลน์ เพียงเพื่อน

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 175
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +8/-1
ตลก 555555555555555555555 #เพราะเจนนกeveryday  :laugh: :laugh:

ออฟไลน์ cavalli

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5378
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +195/-19

ออฟไลน์ กาแฟมั้ยฮะจ้าว

  • Let me hug you tight, and I’ll make you feel how important you are.
  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 920
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +570/-0

ออฟไลน์ B52

  • เป็ดZeus
  • *
  • กระทู้: 13216
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +420/-26
จากลูกคนใช้จะกลายเป็นคุณนายของบ้านแทน

ออฟไลน์ Pe_no

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 375
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +5/-0
ติดตามนะคะ  :mew2:

ออฟไลน์ sirin_chadada

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4110
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +114/-8
เจนรักษ์คนขี้บ่น(ในใจ) ฮา

ออฟไลน์ Billie

  • "Let come what comes, let go what goes and see what remains. That is what is real"
  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3333
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +78/-6
 :L2: :pig4:

ตลกดี

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ skylover☁

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 178
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +177/-2
#เจนไม่นก

เจน….งงไปหมดแล้ว!


 

เจนรู้จักแม่น้อยไป….

อย่างน้อยเจนก็ไม่เคยรู้ว่าแม่วิ่งเร็วขนาดนี้มาก่อน!

 

                                                                                                                                                                                     

นี่มันอะไรกัน เจนงงไปหมดแล้ว แต่ถามก็ไม่ได้ ที่ทำได้คือเดินเอ๋อๆตามแม่ไป อิหยังมันวุ่นวายแท้หนอ บ้านรัตนสกุลคืออะไรที่เจนรักษ์เข้าไม่ถึงจริงๆ แต่ก็จำเป็นต้องเข้าไปในบ้านเขาอีกครั้ง และเมื่อปรากฏกายอีกครั้ง คนก็หันมามองราวกับเขาเป็นไดโนเสาร์ที่ไม่เคยพบเจอ เออเมื่อกี๊เจนก่อเรื่องเองแหละ แต่แม่บอกว่าสิ่งที่ทำลงไปนั่นมันสมควรนะ หรือเขารอให้เราวิ่งไปเอามะม่วงมาเขวี้ยงอีก 11 ลูกให้ครบโหลนึงวะ

 

 

“แม่ลูกไปคุยกันแล้วสินะ”  เป็นคุณหญิงเจ้าของบ้านเอ่ยขึ้น แน่นอน….ไม่ยิ้มเหมือนเดิม

 

 

“ค่ะคุณท่าน”  ในตอนนั้นเองที่เจนได้ยินเสียงนอบน้อมของแม่ ตนเองก็ลังเลอยู่มากว่าควรจะลงไปนั่งกับพื้นเพื่อหมอบกราบให้แน่ใจว่าควรทำตัวเป็นคนมีมารยาทแบบบทคนใช้ในละครไทยหรือไม่ แต่เห็นคนอื่นไม่ทำนี่ก็เลยได้แต่ก้มหน้ามองเล็บขบตัวเองต่อไป

 

 

“เราน่ะ…มานี่สิ เจนรักษ์”  เมื่อเสียงเรียกชื่อของตัวเองดังขึ้นจากปากผู้มีอำนาจ คนที่คิดว่าตัวเองมีชนักปักหลังก็เด้งใบหน้าที่เอาแต่ก้มมองพื้นของตนขึ้นมา ไม่ต้องเดาเลยว่าไอ้เจนทำหน้าตลกแค่ไหนออกไป

 

 

“ผมหรือครับ”  ชี้หน้าตัวเองเพื่อถามย้ำ ขี้หน้าแบบนี้ใช่ไหมที่คุณผู้หญิงท่านเรียก

 

 

“แล้วจะเป็นใครซะล่ะ มานี่สิ”  เอาวะไอ้เจน ท่านคงไม่เรียกไปตบให้หน้าหันหรอก คิดดูแล้วคงไม่มีใครในชีวิตจริงทำตัวระยำใส่กันขนาดนั้นกับคนที่เพิ่งรู้จักมักจี่ เจนรักษ์ค่อยๆเดิน ก่อนจะคุกเข่าและคลานไปหา ไอ้เราก็ทำตัวไม่ถูกเสียด้วยสิ นี่เจนควรทำตัวอย่างไรให้สมกับเป็นลูกคนใช้หว่า…..

 

 

“ถึงขนาดหมอบคลานมานั่งพับเพียบเรียบร้อยอย่างนี้เลยเหรอ ลูกแม่อำไพนี่นะ”

 

 

“ผมเห็นว่าไม่ควรจะยืนค้ำหัวผู้ใหญ่นะครับ”  แล้วไอ้เจนผิดตรงไหนเนี่ย โอ้ย…กูทำอะไรก็ผิด

 

 

“ขึ้นมานั่งข้างๆสิ ฉันอนุญาตแล้ว ให้ผู้ใหญ่ปวดคอก้มมองได้อย่างไรกัน”  ถือว่าอนุญาตแล้วนะขอรับ ไอ้เจนไม่รอช้ารีบลุกมานั่งข้างๆที่โซฟา

 

 

“คุณผู้หญิงมีอะไรหรือครับ”  เจนรักษ์ที่พยายามไม่ประหม่าเท่าตอนแรกนั้นถามออกไปตรงๆ ใบหน้านิ่งแต่ไม่ติดหยิ่งยโสเหมือนตอนแรก

 

 

“ขอบคุณเธอมากที่ช่วยตาวินหลานฉัน”

 

 

“ไม่เป็นไรครับ” เอาจริงๆนี่ไอ้เจนก็เพิ่งรู้ว่าเด็กที่แหกปากร้องดังไปแปดบ้านแต่คนในบ้านนี้ไม่มีใครรู้เห็นสักคนคือหลานชายของคุณหญิงที่แม่เคยบอกว่าต้องดูแล

 

 

“ฉันจัดการไล่ออกไปแล้ว ใช้ไม่ได้เลย ไอ้เราก็นึกว่าจ้างคนที่จบครูจะช่วยดูแลลูกหลานเราอย่างดี ต้องขอบคุณที่เธอจัดการทุกอย่างให้ทั้งๆที่ไม่รู้จักกันมาก่อน ช่างน้ำใจงามจริงๆ” หน้าตาก็งามด้วยครับไม่อยากจะขาย

 

 

“ผมรู้ครับ เอ้ยไม่ใช่! ผมยินดีครับ”  แม้จะเป็นความจริงที่เจนเป็นคนคลีนๆเป็นมิตรต่อเด็ก คนท้อง และคนชรา แต่การยอมรับหน้าด้านๆก็ทำให้ราคาค่าตัวดูตกต่ำไปน้อย โชคดีที่พลิกลิ้นเก่ง ตอนนี้ก็ยิ้มกลบเกลื่อนไปก่อน

 

 

พูดคุยกันเล็กน้อยให้บรรยากาศดีขึ้นในความรู้สึกของคุณหญิง เจนรักษ์ทำได้แค่หัวเราะเฝื่อนบ้างไม่เฝื่อนบ้างแล้วแต่โอกาส แต่โดยรวมความหวาดเกรงที่มีต่อผู้ใหญ่ซึ่งมีอำนาจสูงสุดของบ้านก็จางหายไปหลายส่วน เรื่องที่เคยคิดว่ามันเลวร้ายกลับกลายมาว่ามันดี ดูเหมือนคุณผู้หญิงจะไม่ได้ติดใจเรื่องทำร้ายร่างกาย หากแต่มองว่าเป็นโอกาสที่ดีเสียมากกว่า

 

 

ว่าแต่โอกาสดีๆอะไรฟะ….

 

 

จำได้ว่าเมื่อกี๊ยังยืนบีบน้ำตาคุยกับแม่จะเอาแม่ออกจากบ้านรัตนสกุลให้ได้ แต่ในตอนนี้เจ้าตัวแสบอย่างเจนรักษ์กลับได้มานั่งในห้องทานข้าว ก็พอจะเข้าใจหรอกว่าเขาไม่ใช่คนงานในบ้าน แต่จะให้มานั่งร่วมโต๊ะด้วยมันก็งงๆอยู่นะ เฮ้ย….นี่ลูกคนใช้นะเว้ย ไม่ต้องให้เกียรติกันขนาดนี้ก็ได้นะ ทำตัวไม่ถูกนิดหน่อย ที่เรียนมามันไม่ใช่แบบนี้นี่หว่า

 

 

“วันนี้ฉันมีเพื่อนกินข้าวด้วยอีกคน ลองชิมฝีมือแม่อำไพนะหนูเจน”  จากเจนรักษ์กลายเป็นหนูเจน งุ้ยยยยยไอ้เจนไม่ได้ดูตะมุตะมิน่ารักน่าบีบขนาดนั้นเลยคุณท่าน ก็เข้าใจว่าเอ็นดู แต่ขนอ่อนไอ้เจนก็ลุกทั้งตัวอย่างไม่นัดหมายเช่นกัน ดูสิ อาหารวางตรงหน้ามากมายชวนน้ำลายสอ ทั้งแกงเผ็ด ต้มยำ ปลาทอด แต่เชื่อไหม….นี่กระเดือกไม่ลงเลยครับ….

 

 

ผ่านมาก็หลายชั่วโมงแล้ว แต่เจนก็ยังทำตัวไม่ถูก คนตัวเล็กหันไปมองแม่ผู้ซึ่งนั่งอยู่ข้างๆกัน แม่ดูเป็นธรรมชาติราวกับว่านั่งที่ตรงนี้บ่อยจนชิน นี่คนใช้อีหยังวะ ทำไมได้นั่งกินข้าวกับเจ้านายแบบนี้ แม่ไอ้เจนทำของใส่คุณหญิงท่านไว้เหรอ ถึงได้มีสิทธิ์มีเสียงมาเทียบนายบ่าวได้อย่างไม่กลัวเกรง

 

 

“เจนรักษ์….อย่าเพิ่งคิดเยอะ”  แต่เหมือนแม่จะเดาทางของเจนที่ต่อสู้กับความคิดของตัวเองไปไกล คุณอำไพพูดดักเอาไว้พร้อมกับส่งสายตาซ่อนความนัยอันลึกซึ้ง และแม้มันจะแปลว่าอะไรก็ตาม

 

 

ไอ้เจนก็จะถามแม่หลังจากนี้อยู่ดีว่า ว้อดเดอะฟัคนี่มันเกิดอะไรขึ้น

 

 

“ว่าแต่เจนเพิ่งมากรุงเทพเหรอลูก”  คุณหญิงยังคงเป็นผู้ถามที่ดี นี่เป็นครั้งแรกที่เจนรักษ์ไม่ได้ตั้งคำถามอะไรตามประสาเจ้าหนูจำไม หากแต่เป็นตนที่กำลังโดนจับราดไฮเตอร์ซัก!

 

 

“ครับ เพิ่งมาถึง”  เมื่อวานไม่นับ ตลอดเวลาที่อยู่บนเครื่อง เจนนอนน้อยกว่าแอร์โฮสเตสบนเครื่องบินด้วยซ้ำ ฝืนยกหนังตาคุยกับแม่ได้สองนาทีหัวก็ปักหมอนเหมือนคนตายไม่มีทางฟื้น แม่งกากก็รู้ตัวอยู่

 

 

“แล้วนี่พักที่ไหนล่ะครับ”

 

 

“อ่อ….ห้องเช่าครับ”  เจนยิ้ม แต่เหงื่อนี่ไหลเต็มหลังคอ ชื่อโรงแรมก็จำไม่ได้ อีกอย่างโรงแรมมันก็เป็นห้องที่เราจ่ายตังค์เช่าเป็นวันๆละวะ! ความหมายเดียวกัน นี่ไม่ได้โกหกใคร มันบาป

 

 

“อ้าว เพิ่งมาแล้วมีห้องเช่าแล้วหรือนี่”

 

 

“เผอิญญาติๆเขาแนะนำมาน่ะครับ”  ก็เป็นจุลภาคญาติผู้เพื่อนนั่นแหละที่จองให้ ก็เพราะเจนมาแบบกระทันหันจองตั๋วปุ๊ปไม่ถึงวันก็บินอย่างนี้ คงมีปัญญาไปวิ่งจองห้องเองได้ยังไง ระหว่างที่ฟังลุงข้างๆนอนกรนบนเครื่องบินนั่นแหละ ก็ได้ ‘ไอ้ตัวจุ้น’ เป็นคนจองตั๋วให้อะไรให้

 

 

“แล้วมาอยู่นานไหม”  ถามไปชิงโชคกับโออิชิเหรอครับ

 

 

“ก็คงสักพักเลยมั้งครับ”  จริงๆคือไม่รู้ครับ ขโมยนาฬิกาเขาไปขายแบบนั้นคงรอให้หมดคดีความก่อนแล้วค่อยกลับมั้ง

 

 

“แล้วก็จะอยู่ห้องเช่านั่นไปน่ะเหรอ”

 

 

“เอ่อ….”  จริงๆผมเล็งจะซื้อบ้านที่มีต้นมะม่วงไว้ปีนเล่นอยู่ครับ แต่คิดอีกทีไปอยู่ป่าดีกว่า ต้นไม้ก็มีให้ปีนเยอะแยะ จะได้ไม่ต้องลำบากกระเป๋าเงิน

 

 

“นี่แม่อำไพ ให้ลูกมาอยู่ที่บ้านเราก็ได้ ยังมีห้องว่างอยู่ไม่ใช่เหรอ”

 

 

“อย่าเลยค่ะคุณท่าน เกรงใจ”  แม่ตอบอย่างนอบน้อม ส่วนเจนรักษ์นี่แทบจะหมอบกราบ

 

 

“เกรงใจอะไรกัน นี่ก็บอกให้เอามาตั้งแต่เมื่อสิบปีก่อนนั้น เราก็เอาไปฝากญาติเลี้ยงซะงั้น เกรงใจทำไม คนกันเองแท้” อะหือออออออ กันเอง นี่กูขาสั่นไปหมดล่ะเนี่ย!!

 

 

“อย่าเลยครับ ผมสุขสบายดี”

 

 

“จะไปสุขสบายได้ไง ห้องเช่าปลอดภัยไหมก็ไม่รู้ ตัวก็เล็กนิดเดียว”  แต่แข้งผมหนักมากครับ อย่าให้เตะใครโชว์ ว่าแต่คุณหญิงนี่อีหยังวะ เอะอะชง เอะอะยัด ไม่อยู่เว้ย!

 

 

“ขอบคุณคุณหญิงท่านที่กรุณามากครับ” แต่วิจารณ์ได้ไหม ก็ไม่ปะวะ รู้ตัวว่าป็อด

 

 

“แล้วนี่งานการล่ะเรา ทำอะไรอยู่รึ”

 

 

“ผมว่างงานอยู่ครับ”

 

 

“อ้าว….”

 

 

“เอ่อ…กำลังคิดว่าจะหาอยู่เหมือนกันครับ คุณผู้หญิงไม่ต้องห่วงไอ้เจนหรอกนะครับ”  แต่ไม่ให้ห่วงได้ไงในเมื่อท่านขมวดคิ้วเป็นรูปโบว์โชว์แล้ว ว่าแต่จะห่วงอะไรกูนักหนา ไอ้เจนยังไม่ห่วงตัวเองเลย

 

 

“แล้วนี่ไปเช่าห้องอยู่ทั้งที่ตกงานนะเหรอ”

 

 

“อา…ผมพอมีเงินเก็บนะครับ”

 

 

“สิ้นเปลืองเปล่าๆ เราจะไปเช่าทำไม เงินทองหายากนะรู้ไหม”

 

 

“ครับ”  รู้สิ กว่าจะมั่นหน้ามั่นโหนกยื่นใบลาออกนี่เลือดตาก็กระเด็นไปหลายแกลลอนเหมือนกันนะ

 

 

“แล้วมีไปยื่นเอกสารทำงานที่ไหนไว้บ้างหรือเปล่า”

 

 

“เอ่อยังเลยครับ คือ….ผมเพิ่งมาถึง”

 

 

“งานการหายากนะเดี๋ยวนี้”

 

 

“ทราบครับ”  ก็ถ้าเอาตัวไม่รอดก็กลับไปให้ตัวจุ้นเลี้ยง และเจนรักษ์มีหุ้นร้านอาหารที่อเมริกากับตัวจุ้นด้วย ถ้าไม่รู้จะทำอะไร เป็นเด็กเสิร์ฟก็ได้ไม่เรื่องมาก

 

 

“มาอยู่กับฉันไหม”

 

 

“อ๋อ ครับ หา!”   ดูเหมือนว่าจะเพิ่งวิเคราะห์คำถามได้ แต่เดี๋ยวนะ คนเขาเป็นลูกมีพ่อมีแม่ปะวะ

 

 

“ไหนๆเราก็ไล่ครูพี่เลี้ยงของน้องวินแล้ว แม่อำไพก็คงจะเลี้ยงเด็กเล็กไม่ไหว หนูเจนก็ไม่น่าจะติดอะไรใช่ไหมจ้ะ”  ก็..จ่ะ….บ้านก็ไม่มี งานก็ไม่มี ทางเทคนิคมันก็ไม่น่าติดอะไร  เฮ้ย! แต่เจนรักษ์ไม่ง่ายนะเว้ย! เห็นแบบนี้เป็นคนมีหนทางและแนวทางเป็นของตัวเองชัดเจน อย่ามาเหมาว่าเห็นหน้าซื่อๆแล้วจะคล้อยตามง่ายๆนะ

 

 

ถึงบางทีจะชอบทำตัวไม่ยากก็ตาม

 

 
xxx

 

 

“จวบบบบบบบ”  เสียงดูดนิ้วของคนตัวเล็กที่ทำให้แม่ต้องมองค้อน ไหนนักเรียนนอกที่บอกแม่ว่าแพคใส่กล่องเอาไปอวดได้ ก็แค่ไอ้เด็กเจนที่ปีนกำแพงไปขโมยมะม่วงบ้านข้างๆหรือเปล่า คุณอำไพมองลูกชายคนเดียวของตนที่ดูจะไม่เจริญอาหารที่โต๊ะเสียเท่าไหร่ เลยต้องหิ้วมาพากินมะม่วงน้ำปลาหวานในห้องครัว

 

 

“แม่ น้ำปลาหวานเหมือนที่ยายทำเลยอ่ะ”

 

 

“งั้นเหรอลูก”

 

 

“เดี๋ยวใส่ถุงให้ผมเลยนะ แล้วไอ้มะม่วงนั่น เดี๋ยวผมแบกกลับเอง จองแล้ว”

 

 

“เออ อย่าท้องเสียซะล่ะ ไม่ได้กินอะไรแบบนี้นานแล้วไม่ใช่เหรอ”

 

 

“เออก็นะ เดี๋ยวคืนนี้รู้เรื่องเลย”  เจนรักษ์พูดอย่างไม่ยี่ระ ท่าทางแข็งเกร็งเมื่อครู่หายไปราวกับไม่เคยมีอยู่

 

 

“แล้วนี่ ที่คุณท่านชวน แกจะมาไหม”

 

 

“ผมก็นะ….ตั้งใจจะไปหางานทำอะแหละ แต่ตอนนี้คิดไม่ออก ว่าจะกินๆนอนๆสักพัก”

 

 

“แต่ที่คุณท่านพูดก็มีส่วนถูก เจนจะลอยไปลอยมาอย่างนี้ไม่ได้ งานการมันหายากนัก”  ข้อเท็จจริงนี้เจนรู้ดี แต่ก่อนจะลาออก ซึ่งจริงๆแม้จะออกปุบปับ แต่เจนก็พึงคิดเสมอถึงหนทางไปต่อโดยไม่รอให้เรื่องร้ายๆเกิดขึ้นในชีวิต ชีวิตนกๆของเจนเจอะเจอมาแล้วซึ่งเหตุการณ์ไม่คาดฝันมากมาย ทำให้ตนค่อนข้างจะมีสติและรอบคอบกับการใช้ชีวิตจนติดระแวง แต่แม่งบุญกรรมที่ทำมาคงเสริมส่งให้มาเกิดเป็นพญานกตั้งแต่เด็ก ต่อให้เก่งแค่ไหนแต่เรื่องนกๆก็ควบคุมได้ยากมากมาย เจนรักษ์จึงทั้งกังวลและมั่นใจในตัวเองไปพร้อมๆกัน

 

 

“แล้วแม่อยากให้เจนมาอยู่นี่ไหมล่ะ”

 

 

“………….”

 

 

“แม่โอเคเหรอ”

 

 

“แม่…..”

 

 

“จริงๆถ้าแม่บอกว่าจะมาอยู่กับเจนถ้าเจนมีความมั่นคงมากกว่าเดินวิจัยฝุ่นแบบนี้ แม่เชื่อไหมว่าเจนทำให้แม่ได้” ใบหน้าที่มักจะขี้เล่นเสมอของเจนรักษ์นั้นจริงจังโน้มน้าวให้คนเป็นแม่รู้สึกเชื่อถือ ลูกของเธอ….เติบโตเป็นผู้ใหญ่ขนาดนี้แล้วหรือนี่

 

 

“………….”

 

 

“แต่เจนเห็นแม่มองคุณหนูเล็กนั่นแล้ว เจนรู้ ถึงแม่อยากอยู่กับเจนแต่ก็ไม่กล้าไปหรอก”  แม่อาจจะบอกเจนว่ามีหน้าที่เลี้ยงดูคุณหนูวินหลานชายของคุณพรรณี แต่ว่าจริงๆแม่ไม่ได้ทำหน้าที่นั้นโดยตรง แม่อยู่ที่นี่เพื่อดูทุกอย่างให้เรียบร้อยเป็นเหมือนตัวแทนสอดส่องให้คุณผู้หญิง และนั่นเป็นพันธะทางจิตใจที่แก้ยากสำหรับบางคน เจนไม่ได้น้อยใจที่แม่เลือกงานมากกว่า เพราะตนเองก็เลือกงานมาตลอดสิบปีและมีข้ออ้างมากมายเสมอเมื่อเป็นเรื่องของงานกับครอบครัว บางทีเราก็เหมือนกันมากกว่าที่คิด และเจนเพิ่งตระหนักได้

 

 

“เจนก็เห็น….ใครๆก็ไว้ใจไม่ได้”  ในบ้านหลังนี้ซึ่งเป็นอาณาจักรของแม่มาหลายสิบปี การทำให้ทุกคนในบ้านพึงพอใจ และได้ผลตอบรับเป็นเงินเดือน คำชม และความไว้วางใจทำให้แม่ไม่อยากไปไหน เจนพอจะดูออกและไม่ได้ตำหนิอะไร เพราะเท่าที่ดูคุณผู้หญิงเองก็ไม่อยากจะเสียแม่ไปด้วยซ้ำ เมื่อเห็นว่าวันนี้เจนรักษ์มาที่บ้าน และเมื่อเปิดช่องโอกาส

 

 

ก็เลยรีบผูกมัดเอาไว้….

 

 

สายตาที่เต็มไปด้วยการประเมินตั้งแต่แว่บแรกที่ได้เจอทำให้รู้สึกประหม่าไม่น้อย เจนต้องสงบปากสงบคำไมใช่แค่เพราะกลัวว่าจะเสียมารยาท แต่จริงๆเจนแค่กลัวว่าตนจะพูดเรื่องของตนเองเยอะเกินไป คุณผู้หญิงไม่ได้มีเป้าหมายเป็นเจนรักษ์หรอก ที่ชวนมาทำงานก็เพราะต้องการจะผูกมัดแม่ไว้ต่างหาก…..ใช่….ตั้งแต่เมื่อสิบปีก่อนแล้ว…..

 

 

เรื่องที่คุณผู้หญิงชวนไปอยู่ เจนที่ยังเรียนม.3ก็รับทราบดี แต่ตนสะดวกใจที่จะไปอยู่กับญาติที่สนิทสนมกันมากกว่า อีกทั้งมีตัวจุ้นซึ่งเป็นเด็กวัยเดียวกันอยู่ด้วย เจนจึงปฏิเสธคำชวนของแม่ที่มาบอกกล่าวความต้องการของคุณหญิงให้ ทั้งนี้เจนไม่มีอคติอะไร แค่เห็นว่าอย่างไหนอยู่แล้วสบายใจกว่าจึงเลือกอย่างนั้น

 

 

การผูกมัดที่แม่โดนอยู่ เจนไม่ได้บอกว่ามันไม่ดี….คุณพรรณีให้เกียรติคุณอำไพดีกว่าแม่บ้านคนอื่นๆ สถานะของแม่คือการเป็นหัวหน้าของคนงานทุกคนในบ้านหลังนี้ อีกทั้งรายได้ของแม่ก็เรียกว่ามากมายเมื่อเปรียบเทียบกับตำแหน่งเดียวกัน มันเป็นค่าน้ำใจและความไว้ใจ เจนรักษ์คิดเช่นนั้น และเพราะเจ้าบ้านให้เกียรติกับแม่มากมายขนาดนี้ เจนที่ไม่ได้อยู่ดูแลแม่มาตลอดหลายปีคงไม่มีหน้าไปตัดสินใจอะไรแทนหรือบังคับให้แม่ทำอย่างที่เขาต้องการ เพราะอย่างไรสิ่งที่สำคัญที่สุด

 

 

ก็คือความต้องการของแม่เอง….

 

 

“แม่เลี้ยงมา เห็นมาแต่อ้อนแต่ออก แม่ก็รัก ไม่ได้หมายความว่าแม่ไม่รักเจนนะ”

 

 

“เจนเข้าใจแม่ เจนเห็นหน้าคุณหนูน้องวินแล้วยังเอ็นดูเลย แม่ไม่ต้องคิดมากนะ” จริงๆก็มีสะอึกกับประโยคเมื่อครู่นิดหน่อย แต่ช่างเหอะ ความจริงคือสิ่งไม่ต่าง เจนต้องยอมรับ และแม้เจนจะชอบแซะตัวเองว่าเป็นลูกคนใช้ แต่จริงๆเจนนับถือทุกวิชาชีพ การทำงานแลกเงิน อย่างไรก็ถือว่ามีศักดิ์ศรี ยิ่งเงินของแม่บ้านที่แม่ให้มา มันช่วยชุบเลี้ยงให้เด็กบ้าบอคนนี้เติบโตขึ้นมาในสังคมอย่างเต็มภาคภูมิ

 

 

“แล้วเจนจะมาทำงานที่นี่ไหม”  แม่ถาม ทั้งนี้แม่ไม่ได้คาดคั้นหรือคาดหวังไปในทางใดทางหนึ่ง เจนนิ่ง คิด จมอยู่กับตัวเอง….ไม่แปลกที่แม่จะไม่กล้าไปไหน เพราะขนาดคนที่จ้างมาอย่างดีเพื่อให้ดูแลยังทำเช่นนั้น จากนี้บ้านหลังนี้คงไม่ไว้ใจใครง่ายๆแล้ว ที่เจนเป็นข้อยกเว้น นั่นก็เพราะวีรกรรมที่โดดเด้งนั้นต่างหาก

 

 

และคงจะดีถ้าเจนจะได้ดูท่าทีของบ้านหลังนี้ไปอีกสักพัก….

 

 

“ก็ได้ฮะแม่” ก็เอาสิ…..ไหนๆก็อยากเป็นคนตกงานที่มีเวลาอยู่กับแม่อยู่แล้วนี่…..

 

 

งั้นก็มาทำงานรับเงินเดือนอยู่กับแม่ที่นี่เลยล่ะกัน…..

 

 

XXX

 

 

แต่เจนคงลืมข้อเท็จจริงไปข้อนึง

นั่นคือเด็กมันไม่ได้เกิดมาจากกระบอกไม้ไผ่….

 

 

ว่าคุณพรรณีกดดันเก่งอย่างกับที่ทับกระดาษแล้ว อีตาคุณ ‘นักรบ’ อะไรนี่มันเท้าช้างเหยียบแล้วล่ะ! หลังจากที่เดินมาคุยกับคุณหญิงถึงผลการตัดสินใจว่า ‘เราเลือกคุณ’ ใบหน้าที่เคยมองกันดุๆนั้นก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มดีใจ เราดูคุณออกเถอะ แหม่มมมมมมมมม แต่เจนไม่ได้เอ่ยปากออกแซวออกไปให้คุณผู้หญิงท่านหน้าตึง แต่ก็เป็นท่านที่เป็นสาเหตุให้เจนหน้าตึงเสียเองเมื่อท่านได้โทรศัพท์บอกลูกชาย เกริ่นตั้งแต่ว่าไล่พี่เลี้ยงเด็กคนเก่าออก และได้คนใหม่มาแล้ว คาดว่ายังไม่ทันพูดจบประโยค ปลายสายก็ชิงตัดสายและถ่อมาดูขี้หน้าขี้ข้าคนใหม่ของบ้านหลังนี้

 

 

และเฟิร์สอิมเพรสชั่นที่เจนมีต่อคุณนักรบคือผู้ชายที่มองกันตั้งแต่หัวยันเล็บขบ!

 

 

อีหยังวะ จ้องซะอย่างกับอยากจะเข้ามาตัดเล็บให้  ไม่ต้องเกรงใจนะ เดี๋ยวไอ้เจนยกขาหน้าให้เอง! แน่นอนว่านั่นเป็นแค่ความในใจที่ไม่อาจจะบอกให้ใครได้รับรู้ เจนรักษ์ยังคงนั่งยิ้มเป็นคนดีข้างๆแม่ ทั้งๆที่ในใจนี่ร้อนอย่างกับโดนไฟเผา อย่าได้คิดว่าไอ้เจนกำลังกลัวใคร  ไม่! นี่อยากจะเดินไปกระชากคอเสื้อลูกคนหญิงแล้วถามมันตรงๆว่ามองหน้าหาพ่องเหรอ แต่ที่คิดก็คือที่คิด คนไม่มีสิทธิ์ไม่มีเสียงย่อมทำอะไรไม่ได้เดี๋ยวโดนแม่ด่า….

 

 

ใช่ซี่…..เขาเลี้ยงกันมาตั้งแต่เด็ก ความถือหางก็ย่อมมีโอนเอียงไปให้มากอยู่แล้ว ตอนแรกก็ไม่อยากจะอะไรเท่าไหร่เพราะเห็นว่าคนเราไม่ต้องมาเดินร่วมทางกันเสมอไป อย่างไรลูกในไส้ก็คือลูกใสไส้ แต่วันนี้เมื่อได้สบตาแล้วก็พบว่าก็คนมันไม่ถูกขี้หน้าเรา แล้วเราจะไม่ชอบมันทำไมละวะ เจนรักษ์จึงกำหนดความสัมพันธ์ให้ว่าที่เจ้านายใหม่โดยยังไม่ฟังเขาเปิดปากแต่อย่างใด ไม่รู้ล่ะ…กูก็เกลียดขี้หน้ามัน

 

 

“คุณแม่ไล่คุณครูกบออกเหรอครับ”

 

 

“ก็ใช่นะซิ”

 

 

“แต่ครูกบคือคนที่คุณอาของรดาแนะนำมา”

 

 

“และก็เป็นคนที่ด่าทอ อุดปาก และทิ้งหลานชายฉันไว้ในสวนเหมือนกัน”  ใช่ฮะคุณหญิงแม่ คนแบบนี้เราอย่าไปยอมมัน!

 

 

“ถ้างั้นเรายิ่งไม่ควรไล่ครับ ควรจะแจ้งความก่อน”  อ้าวเฮ้ย! ไม่เหมือนที่คุยกันไว้นี่

 

 

มนุษย์นักรบทำให้เจนรักษ์ที่เพิ่งประกาศตัวว่าไม่ถูกขี้หน้านึกรัวมืออยู่ในใจ นี่แหละ! คือสิ่งที่คนมีอารยะพึงจะทำ ไล่ออกจากบ้านแล้วจะตามตัวได้ที่ไหน ต้องลากไปโรงพัก นัดนักข่าว แชร์คลิปในเน็ตเรียกไลค์ /เอ่อมนั่นก็เกินไป แต่ที่พูดมาทั้งหมด ใช่แล้ว ควรจะให้ตำรวจมาเกี่ยวข้อง สิ่งที่เกิดขึ้นมันเข้าข่ายทำร้ายร่างกายเลยนะ เจนหันไปพยักหน้าให้คนเสนอไอเดียเมื่อสายไป อยากจะยกนิ้วโป้งให้ แม้ว่าเขาจะไม่แม้แต่ปรายตามองกันเลยก็ตาม

 

 

“ถ้าแม่ทำอย่างนั้น ไม่ใช่แกรึที่จะโกรธเคืองแม่ นั่นคนของรดาเชียวนะ”  คนชื่อรดานี่มันไผฟะ! เสือกไม่ถนัด ควรมีซับไตเติ้ลประกอบให้ด้วย

 

 

“เป็นคนของคุณอาของรดาเท่านั้นครับ ไม่ใช่คนของรดา”  แต่เมื่อกี๊ก็พูดเหมือนคุณอาอะไรนั่นสำคัญอยู่นะ

 

 

“แล้วอาของรดาไม่สำคัญหรือไง เห็นแกอะไรๆก็รดาๆ แม่ล่ะเอือมระอาจะตายอยู่แล้ว”  ใช่ๆ อันนี้ก็อยากเข้าใจด้วย

 

 

“ อาของรดาไม่สำคัญเท่าครับ ผมแยกแยะได้”  อีหยังวะ ไอ้เจนแยกแยะไม่ได้

 

 

“แม่จะไปรู้กับแกหรือไง!”  เจนก็ไม่รู้ อย่าถามเจน

 

 

“ช่างเถอะครับ เดี๋ยวผมให้คนไปจัดการเอง”  อ้าวไม่เถียงกันต่อเหรอ แย่จัง ผู้ชมทางบ้านที่เกาะหน้าจออย่างเจนรักษ์นั้นนึกเสียดาย แต่คงจะลืมคิดไปว่าตนเองก็เป็นหัวข้อถัดมาของบทสนทนาอันเกรี้ยวกราดของแม่ลูกคู่นี้

 

 

ไอ้หยา…………

 

 

“แล้วนั่นใครครับ”

 

 

“เจนรักษ์ ลูกของอำไพ”

 

 

“ครับ”  แค่นี้เหรอ ฮ่วย! นี่ใจกูเต้นแรงเพื่อ!

 

 

“ต่อจากนี้จะมาอยู่กับเราในฐานะพี่เลี้ยงคนใหม่”  ขอบคุณสำหรับการแนะนำ ความสนใจกลับมาที่เจนอีกครั้ง และก็ได้รับสายตาไม่ไว้วางใจยิ่งกว่าตอนดูรัฐบาลอภิปรายมาหนึ่งอัตรา โห่ยยยยยย จะมองแรงเพื่อ…..

 

 

“ใครนะครับ”  คนหน้าตาดีเอง หูไม่ดีเรอะ!

 

 

“แม่บอกว่านี่คือเจนรักษ์ ลูกของอำไพที่แม่เคยจะให้มาอยู่กับเราเมื่อสิบปีก่อนไง”  หลังจากการแนะนำครั้งที่สองเสร็จสิ้น มุมน้ำเงินก็นั่งหลังตรงและยกมือพนมไว้มุมแดงที่ยังคงนิ่งเหมือนน้ำแข็งก้อน

 

 

“ผมเจนรักษ์ครับ”

 

 

“ผมไม่อนุญาต”  ชนะน็อค ดีครับ ผมก็ไม่อนุญาตตัวเองให้อยู่ที่นี่แล้วเหมือนกัน

 

 

“แต่แม่เลือกแล้ว เจนรักษ์เป็นคนช่วยตาวินจากยัยครูอะไรนั่น และยังเป็นลูกของอำไพที่แม่ตั้งใจจะให้มาอยู่กับเรานานแล้ว จากนี้เจนจะมาช่วยอำไพดูแลลูกของรบ เพราะอำไพต้องทำอย่างอื่นด้วย”

 

 

“ผมว่าเรายังพอมีเวลาหาคนใหม่ คุณแม่จะให้ลูกแม่ไพอยู่กับเราก็ได้ แต่ไม่จำเป็นต้องเป็นตำแหน่งนี้”  หูววววแม่ไอ้เจนรักษ์นี่ศักดิ์เป็นแม่ไพของลูกชายเจ้าของบ้านด้วย ไอ้เจนยังไม่เคยเรียกแม่ว่าแม่ไพเลยนะ

 

 

“เพราะอะไรแกถึงได้ตั้งแง่เก่งอย่างนี้!”  งี่เง่าเก่งด้วย บอกเลย

 

 

“ผมไม่ได้ตั้งแง่ แต่คิดว่าคนที่จะมาทำหน้าที่เลี้ยงลูกของผมควรผ่านการตรวจสอบให้ดี”

 

 

“แล้วตรวจสอบภาษาอะไรยัยครูนั่นถึงผ่านมาได้”  ใช่! คนล้มเราอย่าข้ามครับ ต้องเหยียบให้มิด

 

 

“ตรงนั้นผมถือเป็นความผิดของผมเอง แต่เพื่อทำให้ดีขึ้น ผมจึงคิดว่าเราควรจะคัดเลือกให้ดีกว่านี้”  แล้วไอ้เจนนี่มันไม่ดีตรงไหนหะ เออ! กูนกเก่ง แต่ไปทำรังบนหัวใครไหม! ยิ่งคิดยิ่งขึ้นนะนี่

 

 

“ผมว่าที่คุณเขาพูดก็ถูกนะครับ การเลี้ยงเด็กมันสำคัญ”  เจนรักษ์เอ่ยขึ้นมา ยอมเป็นหมากลับคำพูดก็คราวนี้ แต่กูไม่เป็นแม่งแล้วพี่เลี้ยงให้ลูกชายของไอ้บ้านี่!

 

 

“คนอื่นเขาคุยกันอยู่ ไม่มีมารยาทหรือไง”  นี่ไอ้เจนยังไม่ได้เริ่มงานเลยนะครับคุณเจ้านาย

 

 

“แล้วที่วิจารณ์คนอื่นต่อหน้า มีมารยาทมากเลยนะครับ”  ไอ้ฉิบหาย คิดดังไป!

 

 

“…………..”

 

 

“เอ่อ ผม…”   ผมอะไรดี ผมยอมรับว่านกเก่งครับ เป็นตัวซวยระดับนานาชาติ อย่าจ้างผมเลยครับ เดี๋ยวจะพานกทั้งบ้าน เหตุผลนี้มันใช้ได้ปะวะ เออ…รู้งี้น่าจะถามแม่ก่อนว่าบ้านนี้เขาอินฮวงซุ้ยไหม จะได้หัดทำหน้าเป็นกาลกิณีมาหา  เอ๊ะ…..แต่จะทำหน้าเป็นกาลกิณีทำไม  แค่นี้เขาก็ขยะแขยงยิ่งกว่าเป็นแมลงสาบไปไต่รูจมูกเขาอยู่แล้ว!

 

แต่ไอ้เจนเป็นนกเว้ย ไม่ใช่แมลงสาบ!





tbc





talk: รู้สึกมันมือเวลาแต่งเรื่องนี้มาก บางทีนี่อาจจะเป็นความในใจของคนนกเก่งอย่างเรา รู้สึกได้ปลดปล่อยจริงๆ5555

เรื่อง #อาทิตย์ศศิ ที่แต่งลงพร้อมๆกันอยู่ก็ปั่นอยู่เช่นกันค่ะ แต่เรื่องนี้แต่งง่ายกว่าเลยเหมือนจะลงได้ถี่กว่า ต้องขอโทษคนรออีกเรื่องด้วยนะคะ


ฝาก #เจนไม่นก ด้วยนะคะ และใครอยากคุยเราเล่นทวิตด้วยนะคะ>< @reallyuri



m(._.)m
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 13-06-2018 20:44:36 โดย skylover☁ »

ออฟไลน์ Billie

  • "Let come what comes, let go what goes and see what remains. That is what is real"
  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3333
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +78/-6
 :L2: :pig4: :L1:

แรงส์  ต้องทันกันแบบนี้สิ

ปล เราก็เพลินกันความคิดของคนเขียนนะ  ความคุ้นชินที่บางที่เราก็สงสัยเหมือนกัน แบบ ใช่หรอว่ะ 55

ขอบคุณสำหรับตอนใหม่

ออฟไลน์ B52

  • เป็ดZeus
  • *
  • กระทู้: 13216
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +420/-26

ออฟไลน์ Grey Twilight

  • Moderator
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 392
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +171/-17
เขียนสนุกจนไม่น่าเชื่อคือคนเขียนคนเดียวกับเรื่องอาทิตย์ศศิเลยครับ เพราะเรื่องนั้นสำนวนต้องค่อนข้างแฟนตาซีและแนวจักรๆวงศ์ๆมาก ตัวพล็อตกับอีเวนท์ก็จะออกแนวไปทางสมัยโบราณ แต่พอเป็นเรื่องนี้ เรียกได้ว่าโทนเรื่องพลิกกลับกัน 360 องศาเลยทีเดียวครับ แถมคุณเขียนออกมาได้ดีด้วยนะครับ! ภาษาบรรยายของเจนสนุกมาก ฮามาก เป็นคนที่ดูรู้เลยว่ามีความนก และเป็นคนดี อาจจะบ๊องๆบวมๆไปนิดนึงแต่ก็ถือเป็นสีสันของเรื่องได้ดีทีเดียวครับ การบรรยายผ่านเจนที่ทำให้เห็นท้องเรื่องที่ดำเนินไป ก็ถือว่าทำออกมาลื่นไหลใช้ได้ อ่านเพลินดีครับ

ออฟไลน์ MayA@TK

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4992
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +51/-7

ออฟไลน์ skylover☁

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 178
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +177/-2
#เจนไม่นก
เจนอยากนก








ขณะที่เจนไม่รู้จักแม่ดีพอ  ในที่นี่ก็ไม่มีใครรู้จักเจนเหมือนกัน!
เออก็กูเพิ่งจะเคยมานี่เนอะ….


“เจน!”  แม่หันมา เออไอ้เจนรู้แล้วว่าพูดแบบนั้นกับคุณนักรบเขาไม่ได้ แต่ความคิดมันดันหลุดออกมาจากปากแล้วนี่ ให้เขาไล่ออกเลยได้ไหม จะได้ไม่ต้องต่อความยาวสาวความยืด


“ผมขอโทษครับ”  แต่เจนที่ไม่เคยยอมใครในความคิดก็ยอมก้มหัวง่ายๆ ไม่ใช่ว่าตนไม่มีศักดิ์ศรี เจนแค่ขี้เกียจต่อความกับคนแบบนี้ คนประเภทที่อย่าเป็นศัตรูด้วยดีกว่า…น่าจะเหนื่อย…..ไม่หาปัญหาใส่ตัวให้มากเกินไป คือกฎหลักในการใช้ชีวิตแบบนกๆของเจนอง


แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่เข้าใจการส่งสารที่ส่งไปสั่วๆ แต่ก็เสียแรงปั้นหน้าเสียใจไปหลายส่วนของเจนรักษ์เท่าไหร่ หรือไม่ก็เรียกว่าเขานั้นรู้ทันนั่นแหละ เจ้าของร่างสูงอย่างนักรบเมื่อได้มายืนตรงหน้า ก็ช่วยยืนยันว่าถ้าต้องต่อยกันคนที่ล้มก่อนคือไอ้เจนแน่นอน  ส่วนสูง170เซนติเมตรยังมิอาจเอื้อมถึงของเจนนี่หรือ ที่ริจะไปสู้กับคนที่สูงเกิน180แบบยักษ์ปักลั่นแบบเขา  คิดว่าเดินเข้ามาหาเรื่องแล้วจะกลัวเหรอวะ เออกลัวก็ได้! แต่คนมีอารยะที่แท้ทรูเขาไม่ได้ต่อยกันหรอกเว้ย! เป็นชาวถ้ำหรือไง! นี่ก็ถ้ำนะ….ถ้ำมองเก่งรองมาจากนกเก่ง….


“นายชื่ออะไรนะ”


“เจนรักษ์ครับ”  จะให้สะกดให้ฟังเลยก็ได้ แต่คิดดูแล้วกลัวว่าเขาจะเอาไปใช้ทำคุณไสย


“เรียนจบอะไรมา”


“เอ่อ…มัธยมต้นครับ”  แน่นอนว่าไอ้เจนโกหกครับ ในเมื่อกลับไปแกล้งบอกชื่อผิดก็ไม่ได้ งั้นก็แกล้งบอกการศึกษาผิดๆไปแทน แต่เดี๋ยว….ทำคุณไสยสมัยนี้เขาไม่ได้ใช้ระดับการศึกษาปะวะ?


“เธอคิดว่าเด็กที่จบแค่ ม.ต้นจะสามารถเลี้ยงลูกคนอื่นได้ไหม”


“ไม่ได้ครับ”  นี่ก็ไม่เลี้ยงแล้วไง เลี้ยงไม่ได้ มีพ่องี่เง่าอย่างนี้เลี้ยงไม่ได้หรอกครับ ไอ้เจนไม่อยากเลี้ยง….


“เข้าใจอะไรง่ายดีนี่”  ริมฝีปากของเขาหยักขึ้นอย่างพอใจ แต่นั่นก็ยังดูหยิ่งยโสในสายตาคนมองอยู่ดี  ช่างเหอะ ต่อให้ยิ้มจนปากฉีกไปอยู่หลังหูก็ไม่เกี่ยวอะไรด้วย เอาเป็นว่าการว่าจ้างถือเป็นโมฆะแล้วก็โอเค


“แต่แม่ไม่เห็นด้วย”  อีหยังวะ!  ร่างเล็กของเจนรักษ์หันขวับไปทางต้นเสียง เป็นนายเหนือหัวของบ้านที่ถือหางข้างเจนรักษ์มากที่สุด โถ…..เก็บความเป็นห่วงของคุณนายเถอะครับ ไอ้เจนจะหายใจไม่ออกเพราะคุณนักรบอะไรนี่ขยันแย่งอากาศหายใจเก่งเหลือเกิน


“แต่เจนรักษ์เขาพูดแล้วนี่ครับ ว่าเขาไม่มีความมั่นใจ”  ทว่าคนลูกกลับตอบแบบสบายๆ เออ….เจนรักษ์แม่งเปิดทางให้ขนาดนั้นด้วยชัดเจนขนาดนี้ เขาสามารถอ้างอิงได้เต็มอัตราศึก  นี่พยักหน้างึกงักเห็นด้วยอยู่ข้างหลังนี่มีใครเห็นบ้างไหม อ๋อ…ไม่…180 กว่าของคุณนักรบบัง 160 กว่าของเจนรักษ์ซะมิดเลย รู้สึกผิดต่อนมโรงเรียนที่จ่ายเงินแต่ไม่เคยกินขึ้นมาซะงั้น…


“เขาจะเห็นด้วยหรือไม่นั่นก็อีกเรื่อง แต่การที่ลูกอ้างการศึกษาไม่เหมาะสมนั้นไม่ได้”


“คุณท่านครับ ไม่เป็นไรเลยครับ”  รางวัลตุ๊กตาทองต้องส่งไลน์แมนมาให้เจนรักษ์ถึงมือ! นี่ลงทุนบีบน้ำตาให้เวทนายอมปล่อยกันไปเลยนะ


“โถลูก…ร้องทำไมกัน ตารบ! เห็นไหมว่าน้องร้องเพราะเราพูดจาไม่ดีด้วย”  ฟ้าคคคคคค ไม่ใช่ว้อย


“เจน…”   แม่หันมาสะกิด แน่นอนว่าคนเป็นแม่ย่อมไม่เชื่อว่าน้ำตาที่หลั่งรินของลูกชายนั้นมาจากความบริสุทธิ์ใจ เออ! ใจไอ้เจนนะมันอกุศล แต่อย่าตีเจตนารมณ์กันผิดได้ไหม ช่วยเสียดายน้ำตาและน้ำลายที่เสียไปของไอ้เจนบ้าง! โห้ย!


“นักรบฟังแม่นะ”


“………..”


“เธอไม่เกรงใจแม่ ไม่เกรงใจเจนรักษ์ แต่ช่วยเกรงใจแม่ไพด้วย”


“…………”


“เธอรู้ว่าอะไรควรไม่ควรนะ ส่วนเรื่องเจนรักษ์ แม่ยังยืนยันอย่างนั้น แต่ถ้าลูกไม่สบายใจก็ลองยื่นข้อเสนอดีๆกว่าเรื่องอ้างการศึกษา เธอรู้ดีว่ามันไม่ควร”  อะไรที่ไม่ควรวะ…..


เจนแอบมองแม่ อยากจะถามใจจะขาด แต่บางอย่างก็ทำให้เข้าใจได้ อย่างที่คุณพรรณีว่า เรื่องที่คุณนักรบพูดมาจะถูกหรือไม่ก็เป็นเรื่องที่ไม่สมควร ในเมื่อเขายังเติบโตมาได้ด้วยฝีมือของคุณไพ ไม่ว่าจะโตมาเป็นแบบไหน แต่คุณไพที่เลี้ยงมาก็ไม่ได้ทำให้เขาเลวร้ายขนาดที่จะดูถูกตัวเองลง ไม่สิ….คนแบบเขาไม่ใช่แค่ไม่ดูถูกตัวเอง แต่ยังภูมิใจในสิ่งที่เป็นมากๆ และแม่ของเจนก็ไม่ได้เรียนมาสูงเหมือนกัน แต่ยังเลี้ยงให้เขาเติบโตมาอย่างที่เขาภูมิใจในตัวเองได้ ประเด็นทางด้านการศึกษาจึงไม่น่าพูดถึงเพราะนอกจากมันจะจะพิสูจน์อนาคตของเด็กคนไหนไม่ได้


มันยังเป็นการดูถูกคนที่เลี้ยงมาในอีกทางหนึ่งด้วย


“ผมขอโทษครับแม่ไพ”  ไม่ให้รอนาน เมื่อถูกเตือนว่าทำผิด คุณนักรบที่ไม่น่าจะยอมอะไรใครง่ายๆกลับก้มหัวขอโทษแม่ของไอ้เจน แน่นอนว่าเขาไม่ได้ดูถูกแม่และสมควรจะขอโทษเจนมากกว่า แต่เป็นเช่นนี้เจนรักษ์ก็พอใจ จริงๆคนแบบเจนไม่ได้คาดหวังอะไรจากเขาอยู่แล้ว ในเมื่อตนเองก็ไม่อยากจะยุ่งเกี่ยว จะไปสนทำไมกับแค่คำขอโทษ แต่เมื่อได้เห็นว่าเขาแคร์แม่ของตนแค่ไหน ความขุ่นเคืองในใจก็เหมือนจะลดลงมานิดนึง


“ไม่เป็นไรเลยค่ะคุณรบ คุณรบไม่ได้ตั้งใจนี่คะ”  ความตั้งใจนะมี แต่ไม่ได้มีให้กับแม่ต่างหากล่ะวู้ววววว ไอ้เจนอยู่นี่เอง ไอ้เจนยืนเป็นหมาอยู่นี่ไง


“ไม่ได้ครับแม่ไพ เรื่องนี้ผมอคติจนลืมคิดไปจริงๆว่าแม่ไพเลี้ยงดูผมมาดีแค่ไหนเหมือนกัน”  ถ้าไม่ติดว่าวางตัวไม่ถูก ไอ้เจนที่คุณเขาเกลียดขี้หน้าก็อยากจะปรบมือให้กับความลูกผู้ชายตัวจริงกระทิงแดงนี่เหมือนกัน


โอเค….นี่ก็คนจริงเหมือนกันไง ต้องยอมรับว่าปัญหาระหว่างเราคือระหว่างเรา และเจนไม่สนใจความรู้สึกคุณนักรบนี่เหมือนกัน แต่ก็ไม่อยากมีเรื่องเพราะไม่นิยมสร้างศัตรูที่มีจริยธรรมระดับหนึ่งแต่พร้อมบวกอีกหลายระดับเช่นเขา ชีวิตของเจนที่ผ่านมาบวกคนมาเยอะจนเหนื่อยพอแล้วจึงอยากหาความสงบให้ตัวเองในช่วงนี้เพราะรู้ว่ามันจะไม่ยืนยงตามประสาคนคิดไม่ดีแบบดังๆ เกิดเป็นเจนรักษ์แค่คิดก็ผิดแล้ว….ผิดที่ไม่เก็บไว้แค่คิดและติดจะปากหมาเปรี้ยวตีนคนอื่นเก่งพอๆกับที่นกเก่งนั่นแหละ


“เรื่องเจนรักษ์”  เอาไงครับ เวียนเทียนมาถึงไอ้เจนจนได้


“คุณรบ คุณรบไม่ต้องอะไรก็ได้นะคะ เดี๋ยวแม่ไพจะช่วยดูคุณหนูให้ ไม่ต้องเกรงใจนะคะ”


“ไม่ครับ แม่ไพงานเยอะ จะมาดูตาวินอย่างเดียวไปพร้อมๆกับดูบ้านและคุณแม่ไม่ไหวหรอกครับ”  หูยยยยย เจ้านายผู้มีศีลธรรมสูงส่ง


“แต่คุณรบไม่สะดวก และเจนเองก็ไม่เคยดูแลเด็กมาก่อน….อาจจะไม่เหมาะ…..”  ดีมากแม่! เป่าหูหนักๆ เชียร์ให้ใหญ่ๆไปเลย ไอ้เจนเลี้ยงลูกเขาไม่ได้หรอก เพราะพ่อแม่งงี่เง่า เอ้ย! ไม่ใช่ เจนมันงัว เจนมันควาย พูดไปเยอะๆเลยแม่ พูดให้หมด เจนมันไม่มีอะไรดี๊!


“ตกลงครับเราจะให้เจนรักษ์ดูตาวิน”


อ้าว….


“ในระหว่างนี้ผมจะคอยจับตามองไปด้วย”


อันนี้กูยิ่งไม่เอาใหญ่เลย ใครจะมาทนแววตาโรคจิตคิดเยอะแบบนี้ได้….


“ถ้าไม่ผ่านโปรค่อยว่ากันครับ สะดวกเริ่มงานเมื่อไหร่ก็แจ้งได้เลย ผมจะให้คุณเพชรติดต่อมาคุยรายละเอียด”


 อิหยังวะมึ้ง!!!!!!!!!!!! ตัวละครลับเยอะจริงโว้ยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!


xxx


ทำไมงานนี้ไอ้เจนไม่นก…..
ปกติกูต้องนกสิโว้ยยยยยยยยยยยยยยยย


“เจน”  แม่เรียก ตอนนี้พวกเรามานั่งที่สวน แม่คงเข้าใจว่าเจนต้องการสถานที่สงบสติอารมณ์ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นวันนี้มีแต่อีเว้นท์อีเวนพีคๆจนใจไอ้เจนบางเป็นกระดาษซับมันแล้ว


ทำไมเจนไม่นกวะ ปกติต้องนกสิ จะมาไม่นกตอนนี้ได้ไง ขัดต่อความชอบธรรมและจรรยาบรรณพญานกของเจนรักษ์มากมาย และอีกอย่าง….นี่เป็นครั้งแรกหรือเปล่าวะที่อยากจะนกมากมายขนาดนี้ สวรรค์ไม่เห็นใจ เรื่องที่ไม่อยากนกก็ส่งให้นกจั้งงงงงง ไอ้เรื่องที่นกไปเหอะอย่างงานเลี้ยงเด็กของบ้านนี้นี่ทำไมไม่นก อย่าเอาแต้มบุญที่ไม่ค่อยมีของไอ้เจนมาใช้กับของไร้สาระแบบนี้ได้ไหม ต่อไปชีวิตน้อยๆของนกแต้มบุญต่ำอย่างไอ้เจนไม่ต้องเดาเลยว่ามีแต่ความฉิบหายแน่นอน

ก่อนเริ่มงานนี่ต้องรีบไปถวายสังฆทานอุทิศบุญกุศลให้เจ้ากรรมนายเวร! สะกดชื่อ ‘นักรบ รัตนสกุล’  ให้ดังขึ้นใจในฐานะความฉิบหายวายวอดของไอ้เจนไตรมาสใหม่นี่ (มีวิลเลี่ยมเป็นเจ้ากรรมนายเวรในไตรมาสปัจจุบันที่กำลังจะจบลง) ขอให้บุญกุศลที่ทำช่วยดลใจให้คุณนักรบท่านไล่ไอ้เจนออกด้วยเหอะ ไม่อยากอยู่ใกล้ว่าหนักแล้ว….นี่ยังให้เขาสามารถจับตามองตลอดเวลาเพื่อประเมินผลงานได้ ขอกันมากขนาดนี้ มาเกาะหลังกูไหม จะได้สบายใจ


“เจนควรทำไงบ้างให้เขาไล่ออกอะแม่”


“……”  คำตอบคือทำงานไม่ดี ซึ่งงานนี้คือการเป็นพี่เลี้ยง มันง่ายที่จะโดนไล่ออก หากแต่วิธีก็ขัดกับศีลธรรมเหลือเกิน แม่ไม่ตอบออกมา และเจนก็เหมือนจะรู้ตัวดี ทำไมมันยากได้ขนาดนี้วะ เจนรักษ์ไม่เคยลำบากใจที่จะทำตัวเลวได้ขนาดนี้มาก่อน แต่อีกฝ่ายไม่ใช่แค่ไอ้คุณนักรบนั่นไง….


หมากของเจนคือน้องวินที่ไม่รู้อะไรคนนั้นเลยนะ


“ช่างเหอะแม่ ผมว่าคุณรบเขาหาทางไล่ผมออกเองแหละ”  ความไม่ชอบขี้หน้าชัดอยู่บนใบหน้าหยิ่งยโสเอาโล่ห์ของอีกฝ่ายขนาดนั้น บางทีต่อให้ทำดีแค่ไหนก็หาเรื่องมาไล่กันออกได้อยู่ดี ของแบบนี้บางทีเจนไม่ต้องทำอะไรเลย เขาก็อาจจะหาจังหวะเล่นงานกันก็ได้  เออ!  นกยังไงก็นก ไม่นกวันนี้ก็นกวันหน้าอยู่ดีละวะ….ไอ้เจนคิดไม่ดังมากในใจเพราะกลัวคนอื่นตกใจ แต่บทสรุปที่คิดมาได้กะทันหันก็ทำให้พอใจอยู่มาก  แม้มันจะเป็นความหวังลมๆแล้งๆ แต่ชีวิตต้องมีความหวังเว้ย แล้วนี่ก็หวังให้เขาไล่ออกอยู่ ไล่กูไปที ไล่สิ ไล่เบย ชิ้วๆ ฮือออออออออออออออ


“ทำใจให้สบายนะลูก เอาที่สบายใจล่ะกันเนอะ”  ทำไมมันเหมือนการให้กำลังใจที่ไม่ให้อะไรเลยวะ  มันแปลว่าเอ็งกำลังซวยทำใจซะเถอะ อะไรแบบนี้หรือเปล่า….แปลให้เจนที


“เจนจะพยายามนะแม่”  แต่ถึงจะพูดไปอย่างนั้น ไอ้เจนก็ยังไม่รู้เลยว่าจะเอาตัดรอดไปวันๆไม่ให้เขาลุกมาฆ่ากันได้หรือไม่ เอาจริงๆคุณนักรบไม่ชอบขี้หน้ากันมาแต่ชาติปางไหนนี่ก็ยังไม่เข้าใจ สาเหตุก็ยังไม่รู้ แล้วจะรับมือไงดีวะ เอาน่า….เขาคงไม่ทำอะไรรุนแรงมากนักหรอก….


แต่อาจจะทำรุนแรงมาก…ก็เป็นได้…


xxx


สมพรปากมากไอ้เจนเอ้ย….


ถ้าย้อนเวลากลับไปได้จำตัวให้เห้กว่านี้สักร้อยล้านพันเท่าเอาให้สังคมรังเกียจกันไปข้าง แต่มันก็ไม่ทันแล้วไง พอไอ้เจนกลับโรงแรมไปขนข้าวของ นอนอีกหนึ่งคืนให้คุ้มราคา และเช็คเอ้าท์เพื่อก้าวเข้าสู่บ้านทรายทองอย่างเต็มภาคภูมิอีกครั้ง คำสั่งจากเบื้องบนที่เป็นดั่งประกาศิตก็ดังทันที ระดับลูกคนใช้อย่างไอ้เจนไม่ได้ห้องนอนส่วนตัวในเรือนคนใช้เหมือนคนอื่นหรอก แต่แบบนี้….ให้ไปนอนที่คอกหมูก็ยังยินดีซะกว่า ถึงนกกับหมูมันจะไม่ใช่สายพันธุ์เดียวกันก็เถอะ


“ข้าวของเราก็เอาไว้ห้องแม่ เอาไปแต่ที่จำเป็นล่ะกัน” 


“แม่….ผมขอรีวิวสัญญาว่าจ้างไม่อีกครั้งได้ไหม”


“ของแบบนี้ไม่มีหรอกนะเจน”  อย่างนี้ก็ทางสะดวกเลยสิ หนีกลับเมกาเลยดีกว่า อย่างน้อยที่นั่นก็ยังเป็นประชาธิปไตยมากกว่าที่นี่ ผมหมายถึงเฉพาะในบ้านหลังนี้เนาะ ไม่ได้แซะใคร


เจนรักษ์ได้รับคำสั่งให้ไปนอนที่ห้องของคุณหนูน้องวิน หรือคุณ ‘อัศวิน’ นั่นเท่ากับว่าเขามีงานที่ต้องทำตลอด24ชั่วโมงในฐานะพี่เลี้ยง กำลังคิดอยู่ว่าจะไปต่อรองเรื่องขอบเขตงานอีกครั้งกับคุณหญิงท่าน แต่ก็ดันถูกสกัดขาหยุดก่อนจะก้าวต่อไป ชายหนุ่มเจ้าของรอยยิ้มที่ดูทะแม่งๆนั้นหยุดกันไว้ก่อนที่เจนจะได้เข้าไป ใช้หางตามองก็แล้ว สับขาหลอกก็แล้ว ยักษ์ปักลั่นอีกตัวที่ได้พบในช่วงนี้ก็ไม่แสดงท่าทางอนุญาตให้ได้ไปต่อ ฮ่วย! เดี๋ยวก็เดินออกจากบ้านซะนี่!


“ขอเชิญคุณเจนรักษ์ไปพบคุณนักรบครับ” 


“ก็บอกกันแต่แรกก็ได้นี่ครับ”  แค่นั้นก็จบแล้วป่ะ หลอกกูวิ่งเพื่อ! ถึงเจนจะไม่อยากเจอเจ้านายสายตรงคนนั้น แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะดื้อด้านมากความขัดคำสั่ง แยกแยะได้นะเห็นอย่างนี้ และอยากจะแยกคุณนักรบอะไรนั่นและคุณผู้ช่วยอะไรนี่ใส่ถังขยะเปียกและถีบออกไปนอกโลกเหมือนกัน


เจนรักษ์เดินตามพี่ยักษ์ปักหลั่นเอื่อยๆด้วยความไม่เต็มใจแต่ก็ไม่ได้ชักช้าเพราะก็เต็มใจมาส่วนหนึ่ง งงไหม….และอย่างที่คิด จากประสบการณ์ที่เจนรักษ์พอจะมีในฐานะเลขาผู้บริหารมาหลายปี คุณ ‘เพชร’ คนนี้เป็นเลขาของคุณนักรบที่น่าจะได้รับความไว้ใจมากพอควรเพราะดูจากท่าทางสบายๆที่เขาแสดงออกมาแม้เจ้านายจะเย็นชาเหมือนเอลซ่าแสดงพลังนำแข็งแค่ไหนก็ตาม คุณเพชรอะไรนี่ไม่ได้ดูมีมาดเยอะแต่ก็อาจจะเด็ดขาดในเรื่องของการทำงาน เพราะคุณเจ้านายนักรบอะไรนั่นขนาดยังไม่ได้ทำงานด้วยกันยังชิงชังประหนึ่งเคยทำกาแฟหกใส่ก่อนมาสัมภาษณ์  คุณเพชรนี่ก็คงจะใช้เวลานานพอสมควรที่ได้พิสูจน์ตัวเอง ฃจนเป็นที่ยอมรับให้อยู่ใกล้ระดับที่เอาไม้ตบยุงหวดได้แบบนี้


“ขออนุญาตครับ”  หลังจากเคาะประตูห้องจนอีกฝ่ายตอบรับ คุณเพชรก็เปิดประตูให้เจนได้เข้าไปราวกับให้เข้าสู่สนามรบ ในห้องทำงานที่ถูกตกแต่งแบบทันสมัยเรียบๆด้วยโทนสบายตา เจ้าของห้องนั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานตัวใหญ่ มีแฟ้มเอกสารประมาณ 3-4  แฟ้มวางอยู่ไม่ไกลมือ คาดว่าเขากำลังจัดการมันอยู่และถูกขัดจังหวะด้วยเสียงเคาะประตูเมื่อครู่ แต่เหมือนกับว่าเรื่องของผู้มาใหม่จะสำคัญกว่า เพราะเขากำลังรออยู่ รอที่จะเผชิญหน้าและดูว่าเจนรักษ์คนนี้จะมาไม้ไหน


ไอ้เจนจะมาไม้ไหนได้ ในเมื่อพ่อคุณเตรียมเอาไม้หน้าสามฟาดแบบนี้…..


“เชิญนั่ง”  เขากล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบๆเช่นเคย หากเป็นคนอื่นที่มีระดับความรู้จักเขาแค่ผิวเผินก็คงจะหวั่นๆใจในอารมณ์ของอีกฝ่ายอยู่บ้าง แล้วไอ้เจนล่ะ….เออนี่ก็หวั่น ก็แหมมมมมมมม รู้จักแค่เมื่อวาน แถมยังปากหมาเปรี้ยวตีนไม่ดูตาม้าตาเรือแบบนั้น ไม่ให้หวั่นจะให้อะไรได้อีก ใจไอ้เจนบางเฉียบเป็นผ้าอนามัยสูตรสำหรับกลางวันที่มาไม่มากไปหมดแล้ว


“คุณนักรบเรียกผมมา มีอะไรหรือครับ”  ไล่ออก ไล่ออก ไล่ออก เจนรักษ์ภาวนาในใจ


“ชี้แจงรายละเอียดงาน”


“เอ่อ ไม่ต้องลำบากหรอกครับ ให้คนอื่นบอกผมก็ได้นะครับ”


“นั่นลูกผม ถ้าไม่จำเป็นก็ไม่ได้อยากให้คนอื่นทำ”  คำว่าคนอื่นนี่มันแทงจุกเข้าไปที่หน้าของเจนรักษ์ เออ….ถ้าเขาเลี้ยงเองได้ คงไม่มา ‘ว่าจ้าง’ ให้ ‘คนอื่น’ อย่าง ‘ไอ้เจน’ ทำหรอกจริงไหม


“ว่าแต่รายละเอียดมีอะไรบ้างครับ”


“คร่าวๆก็เลี้ยงดูอัศวินตั้งแต่ตื่น ยันนอน แน่นอนว่าตอนกลางดึกเขาอาจจะมีตื่นมางอแงบ้าง แต่ก็ถือว่าน้อยเท่าที่ผ่านมา”  เจนรักษ์พยักหน้ารับทราบความเข้าใจ อย่างที่บอกว่างานเลี้ยงเด็กของครอบครัวนี้ค่อนข้างจะหนักเลย แต่ก็พอจะเข้าใจได้ เท่าที่ดู….คุณน้องวินนั้นเหมือนจะไม่มีแม่ เพราะตั้งแต่ก้าวมาที่บ้านรัตนสกุล เจนก็ยังไม่ได้เห็นเลยว่าแม่เด็กอยู่ที่นี่ด้วย แต่นั่นมันเรื่องส่วนตัวเจ้านาย จะให้ถามตอนนี้ก็ดูจะไม่รู้ว่าจะไปสะกิดแผลหรือสะกิดเท้าเขาเข้า ความรักตัวกลัวตายเลยผลิตสารยับยั้งความอยากรู้อยากเห็นได้ทันควัน
 

ไม่เป็นไร…เดี๋ยวไปสืบเอาทีหลัง…


“คุณจะมีสิทธิ์หยุดได้สัปดาห์ล่ะ 1 วัน ทั้งนี้รายละเอียดอื่นๆจะอยู่ในเอกสาร ลองอ่านดู” ปลายนิ้วเรียวยาวของเขาเลื่อนเอกสารมาไว้ที่ข้างหน้า ในเวลาหนึ่งวัน เขาได้เตรียมเอกสารเหล่านี้ไว้ อาจจะเอาอันเก่าที่เคยใช้กับพี่เลี้ยงคนเก่ามาแก้ไข เพราะคงรับรู้ได้ด้วยตนเองแล้วว่าควรจะรอบคอบตรงจุดไหน ซึ่งนั่นเป็นเรื่องที่ดีนะ แต่ในฐานะผู้ถูกจ้างรายถัดไปก็ไม่รู้จะเจอเงื่อนไขผีแค่ไหนจากนายจ้างได้อีก


เจนค่อยๆอ่านสัญญา….คิ้วสวยขมวดมุ่น ไม่ใช่ไอ้เจนโง่ เออก็โง่แหละวะ แต่มันก็เป็นเรื่องปกติใช่ไหม  กะอีแค่สัญญาว่าจ้างใช่ว่าไม่เคยอ่าน จะสัญญาเช่าซื้อ สัญญาซื้อขายบ้าบอคอแตกก็ผ่านตามาหมดและตีกลับเป็นว่าเล่นมาแล้ว แต่คนที่อ่านมาจนถึงบรรทัดนี้แม้จะอ่านข้ามเพราะทนเจนเวิ่นไม่ไหวได้ลืมไปหมดแล้วหรือ….ว่าไอ้เจนโกอินเตอร์ตั้งแต่ขึ้นมัธยมปลายน่ะ จากนั้นไอ้เรื่องมีสาระในชีวิตน้อยๆของลูกนกตัวนี้ก็ไม่เคยมีภาษาไทยอยู่ในนั้นอีกเลย  แต่ไอ้เรื่องสก็อยๆขอให้ถาม ถ้าออกสอบเจนต้องได้เกียรตินิยมอันดับ 1 อ่ะคุณ


“ผมขอเวลาอ่านนานๆได้ไหมครับ”  ไม่ไหว ยิ่งเพ่งสมาธิก็ยิ่งกดดัน แค่คิดว่าเขากำลังจ้องมองกันก็ยิ่งจะบ้าตาย คิดว่ามันง่ายนักเหรอ เออแม่งยากฉิบหายจนอยากร้องขอเวอร์ชั่นภาษาอังกฤษ


“ต้องการเวลาแค่ไหน”


“สักวันนึงได้ไหมครับ เจนอ่านแล้วงงๆ อยากให้แม่ช่วยดู”  หรือให้แม่ช่วยแปลไทยเป็นไทยให้นั่นแหละ


เขาพยักหน้าหลังจากที่ถอนหายใจออกมา บางทีคุณนักรบอาจจะนึกขึ้นมาได้แล้วว่าเด็กนี่ไม่ได้เรียนสูง ยิ่งเป็นแบบนี้เจนยิ่งไม่กล้าพูดเรื่องของวุฒิการศึกษาของตนออกมา ไม่ได้กลัวคุณเขาอึ้ง กลัวคุณเขาสมเพชมากกว่า คนจบปริญญาตรีไม่ควรโง่ไง แต่ไอ้เจนอะวัวควายมาก ที่อ่านเมื่อกี๊ยังแยกไม่ออกเลยครับว่าใคร ‘ลูกจ้าง’ ใคร ‘นายจ้าง’ ส่วนแรกยังไปไม่ถึงไหน ถ้านั่งอ่านตรงนี้เกรงว่ารากแก้วงอกออกมาแล้ว ไอ้เจนก็ยังอ่านไม่จบหน้าครับ ขอเวลาเถอะ ขอไปตั้งตัวตั้งใจ


“ถ้ายังไงก็ขอให้อ่านจบในวันนี้ ถ้าติดจุดไหนก็บอกคุณเพชร”


“ครับ”  เจนตอบรับด้วยท่าทางเกรงใจ หยิบแฟ้มเอกสารลุกขึ้น ก้มหัวให้เล็กน้อย และเดินออกไปจากห้อง ก่อนที่ประตูจะปิดลง….เจนรักษ์มั่นใจว่าเขาคงจะถอนหายใจออกมาอีกครั้งที่คุยกันจบสักที ครับ….ไม่เป็นไรครับ เอาที่คุณนักรบถอนหายใจออกจากปอดให้หมดจนตายห่าไปเลยก็ได้ครับ ไอ้เจนไม่ว่า เพราะเจนแม่งกากเองไม่โทษใคร แต่มึงจะตายก็เรื่องของมึงเลยไม่เกี่ยวกับกู


“เซ็นแล้วหรือครับ”  คุณเพชรที่ยืนรอหน้าห้องนั้นถามออกมา ดวงตาหยุดมองที่เอกสารซึ่งเจนเอาออกมาด้วย


“แฮ่….”   ไม่ต้องเดาเลยว่าตอนนี้คนถูกถามทำสีหน้าแบบไหน สีหน้าโง่ๆไง


“มีอะไรให้ช่วยไหมครับ”


“อ่อ ไม่มีหรอกครับ เอาเป็นว่าผมขอไปอ่านก่อนล่ะกัน”


“ถ้าติดอะไรก็สอบถามได้เลยนะครับ จะเดินมาถามหรือโทรเข้ามาตามนามบัตรนี่ก็ได้ ผมอยู่ที่ห้องทำงานนี้กับคุณรบ ถ้าคุณเจนมีปัญหาก็เชิญเลยครับ”  วิธีที่ถูกต้องที่จะเลี่ยงปัญหาคือไม่เสนอหน้าไปเจอคุณเพชรในห้องนั้นที่อยู่กับคุณนักรบหรือเปล่าครับ ไอ้เจนเห็นเป็นคนแบบนี้ก็ฉลาดนะครับ แค่กูงงสับไปสับมาระหว่าง ‘ลูกจ้าง’ กับ ‘นายจ้าง’ เอง


“ขอบคุณมากครับ ถ้างั้นผมขอตัวก่อนนะ”  ไปสิครับ ไม่ต้องก้มเก็บเศษขี้หน้าที่แตกในห้องนั้นหรอก ไอ้เจนขอไปนั่งทำสมาธิและอ่านอย่างละเอียดอีกครั้งและจะกลับมาอย่างภาคภูมิใจราวได้ไปกู้ชาติมา


เมื่อแยกจากกันก็ได้แอบขอมานั่งอยู่ในห้องนอนของแม่ที่กำลังดูแลความเรียบร้อยของบ้านใหญ่ จริงๆสัญญาพวกนี้ไม่ใช่เรื่องยากที่จะเข้าใจหรอก แค่ภาษากฎหมายของไทยนั้นเจนยังไม่คุ้นชินเท่าไหร่ก็แค่นั้นเอง ใช้เวลาไม่นานปะติดปะต่อความรู้กับเวอร์ชั่นที่เคยเห็นผ่านตาก็เข้าใจ มานึกดูอีกทีนี่กูสับสนคำว่า ‘ลูกจ้าง’ กับ ‘นายจ้าง’ ไปได้ไง ภาษาอังกฤษแม่งปราบเซียนกว่าเยอะ แต่เสือกแยก ‘Employer’ กับ ‘Employee’ ในแต่ละประโยคออกได้ทันที เจนรักษ์นี่ไม่นับว่าโง่เหมือนควายหรอกครับ แต่เรียกฉลาดขั้นเทพไม่เข้าใจภาษาคนมากกว่า….


“เงื่อนไขโอเคเลยนี่”  พึมพำกับตัวเอง ให้มันหลุดออกมาบ้างเถอะครับความคิดน่ะ ละเมอเพ้อพกจนใกล้บ้าทุกวัน หลังจากอ่านสัญญาไปเรื่อยๆ เจนก็พบว่าคุณนักรบอะไรนี่ทำสัญญาที่ไม่ได้อิงประโยชน์ส่วนตัวจนเกินไป รายได้ที่ให้สมกับที่เขาอยากจะมั่นใจว่าลูกจะได้รับการดูแลอย่างดีที่สุด เพราะมันสูงเกินกว่ามาตรฐานที่เจนเคยคิดไว้เสียอีก แต่ถึงกระนั้นเจนรักษ์ก็คงเป็นพี่เลี้ยงให้ลูกเขาจนโตไม่ได้ ตั้งใจอ่านไปเรื่อยๆเพื่อดูเงื่อนไขเกี่ยวกับการลาออกต่างๆนานา ก่อนจะพบว่าจริงๆแล้วมันมีเงื่อนไขที่เหมาะสมกับคนอยากชิ่งในเร็วๆนี้ที่สุด


เจนยิ้ม….เออ เจนยิ้มออกมา บางทีสัญญาฉบับนี้อาจจะแฟร์มากๆสำหรับนายจ้างที่อยากว่าจ้างและลูกจ้างที่อยากถูกจ้าง แต่เราสองคนมีบางสิ่งที่ประสบร่วมกันอยู่ นั่นคือคนหนึ่งไม่อยากจ้างแต่ขัดแม่ไม่ได้ ส่วนอีกคนนี่อย่าว่าแต่อยากถูกจ้างเลย ให้อยู่ใกล้นี่เอาเงินฟาดหัวยังไม่เอา แต่ก็ขัดแม่ของเขาไม่ได้เช่นกัน ดังนั้นเงื่อนไขตรงนี้อาจจะเหมาะสมนัก และเราก็จะใช้มันให้เป็นประโยชน์


กระนั้นจะพูดว่าเราก็ไม่ถูกเพราะคุณนักรบไม่ได้ยอมรับ แต่ไอ้เจนรู้! คุณนักรบคิด นี่เห็นไหม ยังไม่ทันเซ็นสัญญาเป็นขี้ข้าเขา ไอ้เจนก็โมเมว่ารู้ใจเจ้านายไปแล้ว ก็ฝึกไว้เฉยๆ ถ้าไม่รู้ใจจะรับมือได้ไงจริงไหม? ดังนั้นไม่เป็นไรนะคุณนักรบ เจนจะให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี๊!


ในช่วงติดโปรสามเดือนต่อจากนี้
คุณนักรบจะได้หาเรื่องมาไล่เจนออกแน่!


Talk:

ลงนิยายสองวันสองเรื่อง อยากขยันทำงานได้มากแบบนี้บ้างจัง5555 สำหรับเจนตอนที่3ก็ยังคิดเยอะเหมือนเดิม เนื้อเรื่องเหมือนไม่ได้ขยับไปไหนมากเพราะแค่เจนบ่นคนเขียนก็เหนื่อยไปหมดล้าว555555 อย่าถามว่าเมื่อไหร่จะรักกัน เรายังนึกภาพไม่ออกเลยค่ะ คุณรบจะมารักน้องเจนที่มโนเก่งเถียงเก่งเด๋อเก่งได้ไง แต่เอาใจช่วยน้องเจนให้ไม่นกอีเวนท์ใหญ่ๆกันนะคะ ขอบคุณมากค่ะ: )

Twitter: @reallyuri




















« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 17-06-2018 12:45:54 โดย skylover☁ »

ออฟไลน์ B52

  • เป็ดZeus
  • *
  • กระทู้: 13216
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +420/-26
เจนเวิ่นเว้อมาก

ออฟไลน์ แม่น้องเปา

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 209
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +6/-0
ชอบมากค่าาาา สนุกมากเลย ภาษาดี ตลกสุดๆ ชอบการมโน+คิดเยอะแยะในใจของยัยน้องเจนมาก ไม่สะดุดเลยค่ะ คล่องคอเหมือนกินต้มจืดวุ้นเส้นลื่นปรืดๆ มาต่ออีกนะคะ อ่านแล้วรู้สึกแฮปปี้มาก  o13

ออฟไลน์ ma-prang

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 473
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +18/-1
เอ็นดูน้องเจนนนนน

ออฟไลน์ Ampaiem33

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 19
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
ชอบจ้า

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ insomniac

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1483
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +111/-3
สนุกมากๆ ครับ เอาพล๊อตพ่อลูกติดกับพี่เลี้ยงเด็กมาเขียนได้แหวกแนวและฮาสุดๆ บุคลิกตัวละครก็มีสีสรรมาก

ออฟไลน์ skylover☁

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 178
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +177/-2
#เจนไม่นก
เจนต้องอ่อย






‘นับแต่วันทำสัญญานี้เป็นต้นไป โดยระหว่างระยะเวลาทดลองงาน หากนายจ้างพบว่าผลการปฏิบัติงาน หรือความประพฤติใด ๆ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการพนัน ชู้สาว ยาเสพย์ติดให้โทษ สุขภาพ หรือทัศนคติของลูกจ้างที่ไม่เหมาะสมกับการทำงานตามการพิจารณาของนายจ้าง ให้ถือว่าลูกจ้างขาดคุณสมบัติการเป็นลูกจ้างของนายจ้าง’


เสร็จไอ้เจนแน่….


หลังจากที่อ่านทวนซ้ำไปซ้ำมาและคิดว่าไม่น่าจะผิดพลาด บางทีต่อให้เจนไม่ทำอะไรคุณนักรบผู้แสนดีก็อาจจะใช้เหตุผลยกอ้างในเรื่องทัศนคติขึ้นมาในการยกเลิกการจ้างงาน และเจนเองก็คงไม่สามารถใช้คุณหนูน้องวินเป็นหมากสำหรับแผนการนี้ ดังนั้นเพื่อให้มั่นใจว่าเจนจะต้องถูกให้ออก รายละเอียดที่เขียนอยู่ในสัญญานี้จึงน่าสนใจไม่น้อย แต่จะให้เสพย์ยาก็ดูจะลงทุนเอาสุขภาพไปเสี่ยงแล้วเอาหัวไปไว้ในตารางจนเกินไป หัวข้อที่เจนเลือกไว้สำหรับแผนการ ‘มาไล่เจนออกจากบ้านกันเถอะเย้’ ของตนจึงลงไว้ที่ว่า


เจนจะต้องอ่อยใครสักคน….


คุณนักรบ….เป็นชื่อแรกที่เจนรักษ์ลบออกไปจากบัญชีหนังหมา คุณนักรบไม่สมควรถูกอ่อยโดยไอ้เจน! แค่คิดก็สยองแล้ว แม้เจนรักษ์จะยอมรับมาตั้งแต่ต้นเรื่องว่าเคยอ่อยเจ้านายจนเกือบได้เป็นฝั่งเป็นฝาถ้าไม่ติดว่ามาจับได้ว่าเขามีเมียอยู่แล้ว เรื่องการอ่อยเจ้านายที่ดูโสดไม่ใช่เรื่องที่ยอมรับไม่ได้ แต่กับคุณนักรบนี่แถมบ้านหลังนี้ให้ทั้งหลังก็ไม่เอา ไม่ต้องพูดถึงเขาไม่เอาเรา เราต้องชิงไม่เอาเขาก่อนสิถึงจะถูก


จะให้อ่อยใครได้อีกล่ะ ที่เหลือก็มีแต่คนงานที่ไม่ได้สร้างอิมแพคอะไรมากมาย แถมเท่าที่ทราบมาพวกผู้ชายก็มีเมียลูกกันหมดแล้ว ส่วนผู้หญิงก็ไม่ใช่แนว ดังนั้นบ้านหลังนี้ก็เหลือชายโสดแค่เพียงน้องวิน….ที่แค่เอ่ยชื่อก็ไอดังคุก พ่อน้องวิน ที่แค่เอ่ยชื่อก็ไปลงนรก และ….


เลขาพ่อน้องวิน……


แต่จะให้เดินไปอ่อยเลยก็ช่างไม่มีชั้นเชิง เจนไม่ใช่นกง่ายๆ แต่ตั้งใจจะไปอ่อยเลขาของเจ้านายก็ไม่ได้ดูเป็นนกที่ยากอะไรเลยว่ะ ของอย่างนี้ปรบมือข้างเดียวมันดังที่ไหน ที่คบกับวิลเลี่ยมนั่นก็อีกฝ่ายเริ่มก่อนอีกนั่นแหละ ถึงอย่างไรเจนก็ยึดมั่นในอาชีพที่จ่ายเงินเดือนให้กันมากกว่า เพราะฉะนั้นจึงพูดได้ว่าถ้าอีกฝ่ายไม่เริ่มก่อน เจนก็อาจจะยังเป็นแค่เลขาที่ทำงานวุ่นๆให้กับวิลเลี่ยมอยู่ และคงไม่มีเรื่องอะไรแบบนั้นเกิดขึ้นเพราะเจนคงไม่มีวันไม่หาเรื่องตกงานด้วยการอ่อยเจ้านายแบบนั้น


แต่ดูหน้าอีตาคุณเพชรวันนี้อย่าว่าแต่ปรบมือข้างเดียวเลย ให้ไปตีฉาบข้างๆหูมันก็อาจจะไม่หันมามองด้วยซ้ำ เจ้านายลูกน้องบ้านนี้เป็นอะไรไปหมด ทำไมดูไม่มีใครน่าคบหาสมาคมด้วยเลยฟะ พ่อแม่เลี้ยงมาเป็นเด็กมีปัญหาหรือไง วู้วววว อยากด่า แต่ด่าไม่ได้ หนึ่งในนั้นก็เด็กที่แม่ไอ้เจนเลี้ยงมากับมือตั้งแต่ตีนเท่าฝาหอยจนวันนี้ตีนเหยียบหน้าลูกชายเขาได้แล้ว


รอดูลาดเลาไปก่อนเถอะเจน ยังพอมีเวลา ผลีผลามทำอะไรใช่ว่าจะดี การที่แกจะถูกไล่ออกมันเรื่องขี้หมามาก แต่อย่างไรแม่ไพที่ต้องอยู่ต่อจะทำหน้าอย่างไรถ้าเจนทำอะไรถ่อยๆกากๆไม่ค่อยเนียนทิ้งไว้ให้ดู นี่ไม่ได้กลัวแม่อายที่ลูกแรด แต่กลัวแม่อายที่มีลูกโง่มากกว่า


เจนเชื่อมั่นในทฤษฎีที่ว่าแม่กับลูกคนละคน และแม่ก็ไม่ได้เลี้ยงเจนมาตั้งแต่เด็กเพราะฉะนั้นทุกคนต้องแยกแยะได้ โดยเฉพาะคุณนักรบที่รักตัวเกลียดไข่ขนาดนั้น เมื่อเขาจับได้หรือคุณเพชรไปฟ้อง บางทีอาจจะไล่ตะเพิดไอ้เจนในวินาทีนั้นเลยก็เป็นได้ ดังนั้นเจนอาจจะสร้างเรื่องอื้อฉาวโดยการอ่อยคุณเพชร ตราบใดที่ยังทำในขอบเขตที่พอดี ก็คงไม่มีใครมาพูดอะไรให้แม่เสียใจ แล้วนี่จริงๆก็ไม่ได้คิดว่าแม่จะแคร์ขี้ปากใครกับเรื่องแบบนี้มาก เพราะอะไรนะเหรอ….


ก็คิดว่าเจนได้นิสัยโนสนโนแคร์แบบนี้มาจากไหนกันล่ะ!


“เจน แม่เข้าไปนะลูก”  กำลังคิดถึงก็มา แม่เรานี่บางทีก็เหมือนจะมีพรายกระซิบ


“จะแม่”  เจนขานรับ หันไปมองประตูห้องที่ถูกเปิดออก
 

“ไงลูก อ่านแล้วเป็นไงบ้าง”  ตอนแรกแม่ก็ไม่คิดว่าจะมีสัญญาอะไรแบบนี้เพราะระหว่างรัตนสกุลกับคุณอำไพก็ไม่ได้ทำสัญญาว่าจ้างกันเป็นกิจจะลักษณะเพราะอยู่กันด้วยใจมาตลอดกว่า 20 ปีที่ผ่าน จะให้ทำสัญญาตอนนี้ก็ไม่มีใครกล้า ไม่ใช่ว่ามีใครขยาดอำไพแบบนั้น แต่ทุกคนกลัวความรู้สึกของเธอไปหมด ก็อย่างว่า….มาดูแลลูกคนอื่นตลอดจนลูกตัวเองต้องเอาไปฝากคนอื่นเลี้ยง แม้ที่ทำจะได้เงิน แต่ที่เสียไปคือเวลาและความรู้สึกที่ไม่สามารถเรียกกลับได้


เธอลูบหัวเจนรักษ์เบาๆ ไม่คิดฝันเลยว่าจะได้มีโอกาสมาอยู่กับลูกแบบนี้ แม้จะรู้ว่าเจนต้องฝืนใจทำงานที่ตนเองไม่ได้ชอบเป็นพิเศษ แต่อีกใจก็ดีใจเหลือเกินที่ต่อไปนี้เราจะได้กินข้าวด้วยกันทุกวัน แม้ไม่ได้มีโอกาสเลี้ยงตอนเจนยังเป็นเด็กตัวเล็กๆน่ารักกินข้าวเลอะๆจนต้องมีคนป้อน มาเลี้ยงตอนนี้ก็คงไม่สายเกินไป ถึงในวันนี้เจนจะสามารถยืนดาหน้าเผชิญทุกปัญหาในชีวิตได้ด้วยตนเองอย่างเต็มภาคภูมิแล้ว ลึกๆในใจ เจนก็ยังคงเป็นเด็กน้อยที่มองกันตาแป๋วไม่พูดอะไรตอนมองส่งเธอกลับมาทำงานหลังจากพักยาวช่วงเทศกาล แววตาของลูกติดตรึงในความรู้สึกของแม่เสมอ ต้องใช้ความพยายามมากมายที่จะตัดใจแค่ไหน ใครจะรู้บ้าง


แม้อำไพจะเป็นผู้หญิงที่จัดได้ว่าใจแกร่งคนหนึ่ง แต่แววตาของลูกที่คงมีเป็นร้อยพันคำยามมองมานั้นก็ทำให้เธอเกือบถอดใจและกลับมากอดเจ้าตัวเล็กเอาไว้ อำไพอาจจะเอ็นดูคุณรบเพราะความผูกพัน กับเจนแม้ไม่ได้กอดได้อุ้มหรือกล่อมนอน แต่เธอรับรู้อยู่เสมอ ถึงความผูกพันพิเศษแบบที่เราไม่อาจจะเข้าใจได้ คำว่าแม่กับลูก….มันลึกซึ้งเหลือเกิน และไม่คิดเลยว่าลูก….จะเป็นฝ่ายตามใจกันขนาดนี้ เพียงยื้อเวลาเล็กน้อย เจนก็เลือกที่จะป่วนอยู่ใกล้ๆ


“เจนจะเซ็นแล้วล่ะแม่ เดี๋ยวคงเอาไปให้คุณเพชร”


“ตอนนี้คุณเพชรน่าจะคุยงานกับคุณรบ ว่าแต่สัญญานี่เจนรับได้ใช่ไหม”


“เจนรับได้แม่ เงื่อนไขโอเค เงินเดือนก็ถือว่าดีเลย”


“งั้นก็ดีนะสิ”


“แต่เจนอยู่ไม่ได้แม่เข้าใจไหม”


“เจนไม่ชอบคุณรบขนาดนั้นเลยเหรอ”


“เจนตอบไม่ได้หรอก เขาก็ดูเหมือนจะไม่ชอบเจน เจนเองก็ไม่อยากทำงานกับคนที่ไม่ชอบกัน”


“แม่ขอโทษด้วยนะลูก”


“ขอโทษทำไมแม่ มันเป็นเรื่องของเจนกับเขา และอีกอย่าง บางทีเขาอาจจะมองเจนดีขึ้นก็เป็นได้ แต่เจนก็อยู่ไม่ได้อยู่ดี”


“ทำไมล่ะลูก”  ถึงเธอจะไม่ได้มีความต้องการให้ลูกทำที่นี่ตลอดไป แต่ก็อยากรู้เจตนารมณ์ของเจนรักษ์ให้มากขึ้น เผื่อที่ว่าเธอจะได้สนับสนุนต่อๆไป


“เจนคงออกไปทำงานเหมือนที่เคยทำ ตอนนี้เจนอยากหยุดการเป็นพนักงานออฟฟิศแค่นั้น แต่เจนยังเสียดายสิ่งที่เรียนมา จะให้อยู่ที่นี่ตลอดไปหรืออยู่นานๆแบบแม่ เจนนึกภาพตัวเองไม่ออกเลย”  อำไพพยักหน้าเข้าใจ เจนเรียนจบมาดีๆจากเมืองนอกเมืองนา จะให้ใช้ความรู้ความสามารถวนติดอยู่แต่ในบ้านหลังนี้ก็น่าเสียดาย เธอเดาออกว่าเจนคงจะวางแผนทำอะไรสักอย่างไว้เพื่อที่จะได้เป็นอิสระต่องานที่ไม่ได้อยากทำ แต่เจนคงยังไม่ทำอะไรวันนี้ เพราะอย่างไรสองแม่ลูกก็คงอยากจะซื้อเวลาร่วมกันสักพัก เราไม่เคยได้อยู่ใกล้ชิดตามประสาแม่ลูกด้วยกันเลย เพราะฉะนั้นนี่คงเป็นโอกาสดีที่เราจะทดลองใช้ชีวิตด้วยกันก่อนที่อำไพจะเกษียรตัวเอง….


ใช่….เธอคงทำงานไปตลอดชีวิตไม่ได้ แต่ก็ไม่เคยคิดว่าจะต้องมาอยู่กับลูกหรือให้ลูกดูแล….


“………”  เพราะเธอไม่เคยได้ดูแลเจนรักษ์เลย ลึกๆลูกคงน้อยใจอยู่บ้าง แม้เจนจะชอบคิดมากมายหาเหตุผลมาอ้างนั่นนี่ถึงเรื่องราวที่ผิดพลาดหรือไม่สมดั่งใจ แต่ลึกๆมนุษย์ทุกคนมีอารมณ์อยู่เหนือเหตุผล ต่อให้มีสติดึงเอาเหตุผลมาใช้อธิบายความโกรธเกรี้ยวหรือความน้อยใจ แต่ในส่วนลึกทุกคนย่อมมีอารมณ์ร่วมไปกับความผิดหวังเหล่านั้นแน่ๆ และเจนรักษ์เองก็คงหนีไม่พ้นอะไรแบบนั้น


จนกระทั่งเจนมาบอกว่าไปอยู่ด้วยกันได้ ใจของคนเป็นแม่ลิงโลดดีใจ แต่ที่ไม่ไปส่วนหนึ่งก็เพราะภาระงานที่ไม่เข้าที่ทางในช่วงนี้และความผูกพันที่มีอยู่ แต่อีกส่วนนั้นมันก็เกี่ยวข้องกับตัวเจนโดยตรง คุณอำไพไม่เคยคิดหรือหวังจะมีอนาคตที่ได้อยู่ร่วมกันกับเจนรักษ์เพราะตลอดสิบปีที่ผ่านมาลูกก็ไม่เคยมาเยี่ยมเยียนกันเหมือนกัน เธอเข้าใจเหตุผลและยอมรับมันได้ หากแต่บางทีก็มีอารมณ์น้อยใจบ้าง แต่ก็ดึงสติกลับมาคิดว่ามันก็สมแล้วกับแม่ที่ปีนึงได้เจอหน้าลูกไม่ถึง 20 วัน ด้วยเหตุผลดังนี้จึงทำให้คุณอำไพลังเลไม่แน่ใจและไม่เข้าใจเมื่อเจนกลับมาหาและบอกว่าพร้อมที่จะทำให้เราอยู่ด้วยกันได้


มันไม่มีอะไรให้คิดเยอะเลย แต่เพราะมันไม่เคยคิด พอได้เจอก็เลยรับมือไม่ถูกสินะ…..


“มีอะไรจะปรึกษาแม่ก็บอกได้นะ”


“พูดได้เหรอแม่”


“ได้สิ เจนปรึกษาแม่ได้นะ”


“ถ้างั้น”  แค่ได้ยินว่าลูกชายจะปรึกษาอะไร อำไพก็รู้สึกดีใจขึ้นมา ตั้งแต่เด็กยันโต ลูกไม่เคยเอาเรื่องทุกข์ใจมาเล่าให้ฟัง ส่วนนึงมันก็ดี แต่มีใครไหนเล่าที่ไม่มีเรื่องทุกข์ใจ และเธอก็อยากเริ่มต้นกับลูกทั้งสุขและทุกข์ต่อจากนี้จริงๆ และเพื่อให้ได้ใช้ชีวิตแบบนั้น


เธอต้องเริ่มที่จะเปิดใจรับฟัง


“เจนว่าจะอ่อยคุณเพชร”


“…….”  อำไพแทบไม่เชื่อหูตัวเอง


“เนี่ย ว่าจะอ่อยคุณเพชรอยู่ แม่ว่าดีไหม”


“แม่”  แม่พูดไม่ออกเลย


“เนี่ย ว่าจะไปหลอกถามเรื่องสัญญากับคุณเพชรด้วยเนี่ย”


“เจน….ชอบคุณเพชรเหรอลูก”  ได้ยินว่าเจนเพิ่งจะเลิกกับแฟนหนุ่มเพราะจับได้ว่าเขามีเมียอยู่แล้ว แต่นี่มันเร็วไปไหมที่จะมีรักใหม่กับผู้ชายที่เพิ่งเจอวันนี้ด้วยนี่นะ


“หึ ไม่ได้ชอบหรอกฮะ”


“อ้าว”


“ก็เนี่ยสัญญามันบอกว่าถ้ามีเรื่องชู้สาวเขาจะไล่ออก เจนก็ต้องสร้างเรื่องมาช่วยหาข้ออ้างให้คุณนักรบไล่เจนออกสิแม่”


“……..”


“แม่โอเคไหมถ้าเจนอ่อยคุณเพชร แม่จะ….ลำบากไหมถ้าเจนถูกไล่ออกเพราะเหตุผลนี้”


“ไม่ แม่ไม่ลำบากเลย”  จริงๆคนใช้ในบ้านหลังไหนก็ขี้นินทาทั้งนั้น แต่สำหรับอำไพแล้วเธอไม่แคร์เลยว่าจะโดนคนอื่นต่อว่าเรื่องที่ลูกชายทำเช่นนั้น แต่มันออกจะโลดโผนเกินกว่าที่เธอคิดไปสักหน่อย แม้ว่าเธอจะอุ้มท้องเจนคนเดียวโดยไม่ได้ดูแลเหมือนแม่คนอื่นๆจึงโดนสังคมรุมเข้าหาโดยไม่ได้ร้องขอและผ่านมันมาได้โดยไร้ซึ่งรอยแผลใดๆ แต่หากจะบอกว่านิสัยไม่สนไม่แคร์ใครของเธอกับเจนนั้นเหมือนกัน ไอ้นิสัยที่มากล้นของลูกเธอเนี่ย….


มันเอามาจากไหนกัน!!!!!!!!!


“แต่อย่าทำอะไรแปลกๆกับคุณเพชรล่ะกันเจน”


“……..”


“แม่สงสารคุณเพชร”  และไม่คิดว่าคุณเพชร….


จะไม่ชอบเด็กกากๆแบบเจนลงด้วย!


xxx
[/b]


ต่อให้แม่จะพูดอย่างไรแต่ของแบบนี้ไม่ลองไม่รู้หรอก


ว่าแต่จะอ่อยยังไงให้ดูคลาสซี่แบบเนียนๆ เจนรักษ์พกพาเอาเอกสารที่ตั้งใจจะเอาไปถามกับคุณเพชรไว้แนบอก มีแผนการมากมายเต็มหัวกะเอามาใช้เต็มที่ด้วยความหวังว่าจะเนียนแบบที่ใครๆก็ดูไม่ออก แต่เจนรู้ว่ามันยาก ในใจจึงชั่งดูส่วนนั่นนี่มากมายเป็นพิเศษ ถ้าคุณเพชรหน้าตาดูโง่ๆกว่านี้สักนิดก็คงจะดี อย่างน้อยก็จะได้ทำให้เจนมีความมั่นใจในการอ่อยใส่สักหน่อย แต่นี่นอกจากหน้าไม่โง่แล้วยังดูฉลาดผิดมนุษย์มนา คาดว่าแค่เจนอ้าปากออกมาก็เห็นไปถึงตับไตไส้พุงหมดแล้ว ดังนั้นจะรุกหนักไม่ได้ ต้องค่อยๆอ่อย ส่วนผลคุณเพชรจะว่าไงก็ช่างหัวมัน ค่อยๆอ่อย ต่อเวลาไปสักพัก ใกล้ๆเดดไลน์แล้วค่อยลุยเต็มกำลังให้ไล่ออก อ่อยติดไม่ติดช่างมัน เดี๋ยวค่อยหนีไปกบดานที่เมกาให้ตัวจุ้นเลี้ยง


จนกระทั่งมาหยุดยืนอยู่หน้าห้องทำงานที่ได้มาโชว์อ่านภาษาไทยไม่ออกก่อนนี้ เจ้าของภารกิจอ่อยโลกต้องไม่ลืมก็จำต้องยืนนิ่งสงบทำใจ ถ้าคุณเลขาตัวติดกับเจ้านายแบบนั้นแล้วจะแยกเขาออกมาจากคุณนักรบอย่างไรดี หรือจะเปลี่ยนเป้าหมายไปอ่อยคนอื่นที่ง่ายๆกว่านี้ แต่ในความเป็นจริงมันมีใครให้ไอ้เจนอ่อยไหมล่ะ หรือว่าเจนจะฉีกสัญญามันตรงนี้ทั้งๆที่ยังไม่ได้เซ็นก่อนจะวิ่งหนีไปให้ไกลที่สุด สมองอันลึกล้ำนึกภาพตัวเองกระโดดเกาะหลังคารถระหว่างถูกไล่ล่า ดังนั้นจึงยังไม่ทันได้ทำอะไรแม้แต่เคาะประตู คิดบ้าคิดบออยู่นานจนจะทึ้งหัวตัวเอง จนกระทั่งประตูห้องก็เปิดผึงออกมา


ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าหน้าเจนเด๋อแค่ไหนที่เห็นเขา….


“ทำไมไม่เข้ามา”  นักรบถาม เขาเห็นผ่านวงจรปิดสักพักแล้วว่าเด็กนี่ยืนทำหน้าประหลาดๆเดี๋ยวก็ยิ้มเดี๋ยวก็ขมวดคิ้ว คุณนักรบอาจจะไม่ค่อยเข้าใจเลยตัดสินใจลุกเดินออกมาถาม ถ้าไม่เสียมารยาทจนเกินไปเจนรักษ์เดาว่าเขาคงอยากถามว่าเป็นบ้าหรือเปล่า และอาจจะเรียกร้องให้ไปตรวจสุขภาพจิตมาแนบเอกสารพวกนี้ ในระหว่างนั้นเขาอาจจะขอไปเช็คประวัติอาชญากรรมเพิ่มเติม ว่าแต่กับเรื่องที่ว่าเจนรักษ์ยืนทำหน้าไม่สมประกอบอยู่หน้าห้องเขานี่ต้องเปิดประตูมาดูเองเลยเหรอ เลขามีทำไมไม่ใช้วะ จะได้ฉุดไปอ่อยถนัด


เว้นเสียแต่ว่าเลขาไม่อยู่แล้ว…..


“……..”  ฉายานักนกของเจนนั้นไม่ได้มีแค่ชื่อจริงๆ ตั้งใจมาอ่อยถึงที่ เจ้าตัวเป้าหมายก็ไม่อยู่รอให้อ่อยจนได้


“อ่านสัญญาจบแล้วใช่ไหม”  เป็นเขาที่พูดขึ้นหลังจากที่เจนเงียบงันทันทีที่เข้ามา ดวงตาเขาจ้องจับที่แฟ้มเอกสารที่เจนถือในมือ


“ครับ อ่านจบแล้ว”  แต่เจนไม่อยากคุยเรื่องนี้กับคุณ เจนจะคุยกับคุณเพชร เจนจะอ่อยคุณเพชร!


“ถ้าติดปัญหาอะไรสงสัยก็ถามได้นะ”  เจนไม่ถามคุณ เจนจะถามคุณเพชร เจนจะอ่อยคุณเพชร!


“ไม่มีครับ”


“ถ้างั้นก็เซ็นซะสิ”


“ง่า”


“ว่าไง ติดอะไร”


“คือแบบถ้าผมมีติดราชการลับในเวลางาน เอ้ย! คือถ้าผมต้องไปติดต่อหน่วยงานราชการหรืออะไรก็ตามอย่างด่วนในเวลางานนี่ผมทำไงได้บ้างอะครับ”  เจนอยากรู้ เจนมีสิทธิ์อู้งานโดยเอาธุระมาอ้างได้ไหม และแม้เจนจะไม่มีเพื่อนเป็นคนกรุงเทพเลยเพราะดำรงตัวเป็นคนบ้านนอกในประเทศนี้มาตลอด แต่เจนก็อยากมีสังสรรค์บ้าง ชวนน้องวินกับพ่อน้องวินก๊งเหล้ากันไม่ได้ จริงมะ….


“จริงๆถึงจะให้ทำงานแทบตลอดเวลา แต่ทางเราก็ไม่ได้เข้มงวดขนาดนั้น ถ้านายมีธุระและพอจะฝากตาหนูกับแม่ของผมหรือแม่ไพได้ก็ไปทำธุระเสียเถอะ รายละเอียดเรื่องการลางานหลังจากผ่านการทดลองงานคงได้อ่านแล้วใช่ไหม”


“ครับได้อ่านแล้ว”


“มีข้อสงสัยอะไรอีกไหม”


จริงๆก็ไม่มีหรอก….แต่สักหน่อยละกัน


“ระยะเวลาในการทดลองงานนี่ 3 เดือนใช่ไหมครับ”


“ใช่”  เขาตอบสั้นๆ แต่เป็นคำตอบที่ทำให้ไอ้ตัวแสบยิ้ม ได้เลยครับคุณนักรบ


“งั้นฝากตัวด้วยนะครับ”  คุณนักรบครับ ในระยะเวลาสามเดือนนี้….รีบหาข้ออ้างมาเลิกจ้างกันให้ได้เร็วๆนะครับ


อย่าให้ไอ้เจนต้องเหนื่อยเลย….


หลังจากตวัดปลายปากกาเซ็นเอกสารแล้วยื่นให้อีกฝ่ายเสร็จสรรพ เจนรักษ์ก็เพิ่งมารับรู้ได้ว่าถูกคุณนักรบจ้องมองมาโดยตลอด มิน่าละไอ้เจนแม่งร้อนจนเหงื่อออกเหมือนโดนแม่บังคับไปเข้าวัดเลยเพราะคุณนักรบมองกันนี่เอง ส่งยิ้มให้เจื่อนๆไปทีก็เป็นตาเขาที่จะจรดปลายปากกาลงไปในฐานะนายจ้างบ้าง เหลือช่องพยานที่ยังไม่ได้รับการเซ็น แต่ก็คงจะไม่พลาดเป็นคุณเพชรล่ะมั้ง ว่าแต่หนีไปตายที่ไหนแล้วฟะ!


“เอ่อ แล้วคุณเพชรละครับ”


“กลับไปที่ออฟฟิศแล้ว”  เจ้านายสายตรงของคุณเพชรอธิบายสั้นๆ แฟ้มสามสี่แฟ้มที่เคยได้เห็นวันนี้ได้หายไป คาดว่าคนที่ไม่อยู่นั่นแหละเอากลับออฟฟิศไปด้วย ที่คุณนักรบอยู่เป็นปู่โสมเฝ้าทรัพย์ในบ้านหลังนี้ก็เพราะรอไอ้เจนเซ็นสัญญานั่นแหละ ทว่ายังไม่ทันได้ขานรับหรือถามอะไรอีกเจ้าของห้องก็ลุกขึ้นและส่งสัญญาณให้เดินตาม โชคดีที่เจนเป็นคนฉลาดเลยตามทัน ถ้าแค่มองตาแล้วเขาจะเข้าใจว่าทุกคนต้องปฏิบัติตามแล้วล่ะก็ แนะนำให้ซื้อนกหวีดมาเป่าด้วยนะ เพื่อวันหลังไอ้เจนจะไม่เข้าใจภาษาใบ้ที่ใช้แค่ตาสื่อของเขา


เราสองคนหยุดมาอยู่ที่ห้องซึ่งเจนจะต้องใช้ทำงานและหลับนอนกันในบ้านใหญ่ จริงๆก็เคยมาครั้งหนึ่งแล้วแต่ตอนนั้นเหมือนสมองไม่เปิดรับข้อมูลอะไรเท่าไหร่นัก เมื่อมองไปที่เบาะที่ถูกทำคอกกั้นก็ได้จะเห็นกบตัวน้อยผิวขาวจั๊วหน้าเหมือนถอดแบบกันมากับผู้ชายตัวสูงอีกคนที่เดินนำกันเมื่อครู่ ดีเอ็นเอมันอยู่ที่หน้าจริงๆครับคุณผู้ชม หวังว่าดีเอ็นเอจะไม่ถอดแบบมาหมดแม้กระทั่งนิสัยนะครับนายน้อย แค่นี้ไอ้เจนก็รับมือคุณพ่อไม่ค่อยจะไหวแล้ว อย่าให้หมั่นไส้คุณลูกด้วยเลย


“เซ็นสัญญากันแล้วหรือตารบ”  คุณพรรณีเอ่ยปากถาม เธอกำลังนั่งอยู่ในเบาะกับคุณหนูเล็ก คงช่วยกันดูในระหว่างที่ไร้ซึ่งคนมาดำรงตำแหน่งพี่เลี้ยง


“ครับ เซ็นสักที”  เอ๊ะ! บอกทีว่านี่ไม่ได้แซะกู


“มานี่สิเจน จะได้แนะนำให้รู้จักกันสักที”  ไอ้เจนต้องลงไปกราบคุณอัศวินเจ้านายสายตรงที่สุดจริงๆไหมล่ะครับ แน่นอนว่าถ้าทำต้องมีคนอยากถีบในความเล่นใหญ่ ดังนั้นเจนจึงทำแค่ค่อยๆนั่งลงไม่ไกลจากตัวคุณพรรณีและยิ้มให้กับคุณอัศวินที่จ้องมองกันตาแป๋ว ไม่มีคำทักทาย มีแต่น้ำลายที่ไหลยาวยืด


“ตาวิน นี่พี่เจนนะลูก”  จ้า ไหว้พระเถอะ แน่นอนว่าคุณน้องวินไม่ได้ยกมือขึ้นไหว้ หากแต่รอยยิ้มกว้างโชว์เหงือกไม่มีฟันสักซี่ทำให้คนชื่อพี่เจนต้องยิ้มตาม นี่คงเป็นครั้งแรกที่ได้เห็นใบหน้าเจ้านายยิ้มออกมา เพราะก่อนนี้ที่ได้เจอใบหน้าน้องวินเปื้อนคราบน้ำตา ความเอ็นดูพุ่งขึ้นจากร้อยเป็นพัน ไม่น่าเชื่อว่าหน้าตาพิมพ์เดียวกันจะให้ความต่างขนาดนี้ เปลี่ยนใจจากอ่อยคุณเพชรมาอ่อยน้องวินได้ไหม ง่อววววววน่ารักจนจะทำให้ไอ้เจนเข้าไปหลงในคุก


คุณอำไพที่อยู่ไม่ไกลนั้นหยิบผ้าอ้อมที่พาดอยู่บนบ่าตัวเองมาพาดให้กับเจนในทันที เธอส่ายหัวให้กับรอยยิ้มโง่ๆของลูกชายที่ยิ้มตอบน้องวินอยู่เฉยๆ หากเป็นคนอื่นคงเข้าไปหยอกเล่นแล้วถ้าเจอยิ้มอ้อนขนาดนี้ มีแต่เจนนั่นแหละที่ยังอยู่เฉยได้ เป็นความสามารถพิเศษของคนมโนเก่งจริงๆ คิดเยอะ คิดมากแต่ปฏิบัตินี่ง่อยจนต้องถอนหายใจใส่ จนป่านนี้ยังทำแค่มองไม่รีบปรี่เข้าไปทำคะแนนกับนายน้อยคนใหม่อีก!


“เอาไว้เช็ดให้คุณน้องวิน”  เธออธิบายการใช้งานให้ลูกชายเข้าใจง่ายๆ อีกฝ่ายพยักหน้างึกงักก่อนจะคลานเข้าไปหาน้องวินที่คลานดิ้นอยู่คนเดียว ก่อนจะนอนราบลงให้อยู่ในระดับความสูงพอๆกันและเช็ดคราบน้ำลายของอีกฝ่าย ดูแก้มล้นๆนั่นฉิ ง่อวววววไอ้เจนยอมไปหมดแล้วครับคุณชาย


“ถ้างั้นผมกลับไปทำงานก่อนนะครับ”  เหมือนถูกฉุดออกมาจากทุ่งลาเวนเดอร์ของน้องวิน คุณนักรบพูดออกมาทำให้เจนนึกได้ว่าเขาเห็นทุกอย่างรวมถึงหน้าตาปัญญาอ่อนของตนที่ทำใส่ลูกชายเขาตลอดเวลา แต่เจนมั่นใจว่าเพราะความหน้าตาดีของตนนั้นไม่ว่าจะทำหน้าแบบไหนก็ไม่น่ากลัวแต่อย่างใด ร่างเล็กค่อยๆลุกขึ้นนั่งเพื่อกล่าวลานายจ้างอย่างมีมารยาท แต่กลับได้รับหางตาเย็นชามาหนึ่งอัตรา อยากจิ้มให้ตาบอดนัก แต่ก็อยากให้เขาเซ็นเช็คจ่ายเงินให้ก่อนอยู่ดี


“จา จา จา”  ในระหว่างที่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยซึ่งส่วนใหญ่เป็นการนินทาเจ้านาย ลูกเจ้านายก็มาตบตักของเจนแปะๆให้รู้ตัวว่าให้กลับมาทำงานทำการสักที แต่คุณหนูของบ่าวครับ ไอ้เจนก็เพิ่งเคยทำงานเป็นพี่เลี้ยงเด็กนี่แหละ ขอเวลาไปเปิดยูทู้บศึกษาก่อนได้ไหมว่างานแบบนี้ต้องทำอะไรบ้าง จะให้เข้าหมวดเอ็นเตอร์เทนเลยผมก็ว่ามันดูไร้สาระไปนะ แต่จะให้เข้าหมวดวิชาการ บอกตรงๆว่าคุณน้องวินนี่อายุกี่เดือน เจนก็ยังไม่รู้เลยครับ…..


“แม่ คุณน้องวินนี่อายุเท่าไหร่อ่ะ”


“จะ 7 เดือนแล้ว”


“ยังเดินไม่ได้ใช่ไหม”


“ถ้าเดินได้ เจนไม่ได้นั่งอย่างนี้แล้วแหละ”  น่าจะได้วิ่งจับ เจนเคยได้ยินเพื่อนผู้หญิงที่มีลูกแล้วบอกเหมือนกันว่าเลี้ยงเด็กมันเหนื่อยกว่าทำงานออฟฟิศอีก โดยส่วนตัวเจนยังไม่เคยคลอดลูกเลยไม่ค่อยเข้าใจความเหนื่อยยากของแม่ลูกอ่อนนัก แต่ตอนนี้คงต้องเรียนรู้แล้ว ไม่ใช่ว่าจะไปออกลูกที่ไหน แต่เพื่อเอาตัวรอดในวิชาชีพนี้อย่างมืออาชีพที่สุด แหงล่ะ ไอ้เจนท้องได้ก็ออกลูกเป็นควายแล้วครับ พ่อเด็กในท้องต้องไม่ใช่คน แต่เป็นบุฟเฟต์เนื้อย่างที่กินไปเมื่อวาน


เจนยกคุณหนูขึ้นอุ้มมองหน้า ต่อจากนี้เด็กคนนี้จะได้เป็นเจ้านายสายตรงของไอ้เจน ในช่วงไม่ถึงสามเดือนอาจจะดูสั้นๆแต่เจนคงมีเวลาให้ได้แค่นี้ก่อนจะต้องแยกจาก แต่เวลาไม่ว่าจะนานแค่ไหน ความสัมพันธ์ระหว่างนายจ้างและลูกน้องเบื้องต้นก็จะต้องมีการทักทายกัน มือเล็กนุ่มนิ่มของเด็กน้อยแปะลงที่แก้มใสของเจนรักษ์ ดวงตาโตกลมสุกสกาวนั้นจ้องมองอย่างเป็นมิตร ปากเล็กๆที่เคลือบน้ำใสที่เจนรักษ์ไม่นึกรังเกียจสักนิดจนแปลกนั้นพึมพำภาษาต่างดาวที่ผู้ใหญ่ไม่เข้าใจ แต่สิ่งเดียวที่รู้ได้คือคุณหนูน้อยอัศวินนั้นพอใจในตัวบ่าวคนใหม่ไม่น้อยเพราะไม่มีท่าทีงอแงหรือไม่ยอมให้จับทั้งๆที่เพิ่งเจอกัน เจนรักษ์เองก็พอใจในตัวเจ้านายใหม่ที่ไม่เหมือนใครในประวัติการจ้างงานที่ผ่านมาก่อนนี้เลย คุณอัศวินพิเศษจริงๆ


แต่เราต้องมาทำข้อตกลงก่อนนะ เพราะเจนคงอยู่ไม่นาน….
เพราะฉะนั้นอย่ามาหลงรักกันให้มากเลยนะครับ หนูวิน…..


Tbc


Talk:
เป็นเรื่องที่แต่งมันส์และมาได้บ่อยจริงๆฮืออออรู้สึกผิดกับพี่อาทิตย์กับศศิอยู่บ้างที่เอ็นดูน้องเจน อาจจะมีคนสงสัยว่าเจนกับคุณรบจะรักกันได้ไง เออนั่นสิ เราก็คิด55555 หรือพระเอกเป็นคุณพี่เพชรน่าจะดีกว่าไหนๆน้องเจนก็จะอ่อยแล้ว ให้เล่นตัวนิดหน่อยก็จบได้เลยนะเนี่ย(หลอกๆ)  ไม่ได้สิ คุณรบอุตสาห์เปิดตัวอลังการตั้งแต่ตอนเจอเจนครั้งแรกเลยนะ55555 ต่อไปนี้ก็มาดูกันค่ะว่าแผนอ่อยคุณเพชรแต่ตกได้คุณรบของเจนจะเป็นไง ต่อไปอาจจะมีบางช่วงที่ลงจุดดราม่าหน่อยแต่จะพยายามฟื้นเร็วเพื่อรักษาความฟีลกู้ดของน้องเจนนะคะ ฝากติดตามด้วยค่ะ

สามารถติดตามสปอย ท้วงถามได้ที่ #เจนไม่นก ในทวิตเตอร์นะคะ

@reallyuri


ออฟไลน์ Billie

  • "Let come what comes, let go what goes and see what remains. That is what is real"
  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3333
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +78/-6

ออฟไลน์ B52

  • เป็ดZeus
  • *
  • กระทู้: 13216
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +420/-26

ออฟไลน์ แม่น้องเปา

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 209
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +6/-0
โง้ววววว...น้องวินน่ารัก ไม่ได้พ่อรอลูกโตก็ได้เนอะ
 :hao6: ไอคลุกๆ รออ่านตลอดนะคะชอบความมโนของยัยน้องเจน รอวันคุณพ่อน้องวินหลงความมโนของนาง  :laugh:

ออฟไลน์ ♥►MAGNOLIA◄♥

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7538
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +193/-11
ชอบบบบบบ สนุกกกกกก  :katai2-1:
เหมือนเจนเป็นพจมานเลย
แต่เจนคนนี้ดีกรีจบนอกมานะ
สงสัยเจน ได้ทำงานเกินพี่เลี้ยงคุณน้องวินแน่ๆ

อืมมมม..... เจนไม่นก
คนอ่านก็ไม่นกเหมือนกัน :mew1:

นักรบxเจนรักษ์  :กอด1: :กอด1: :กอด1:
       :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

ออฟไลน์ MayA@TK

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4992
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +51/-7
เลี้ยงต้อยน้องวินเอาไ้ว้เลย

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

ออฟไลน์ singalone

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 381
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +24/-2
จบนอกมาเลี้ยงเด็ก น้องเจนเอเยยยยยยย 5555555555  :hao6:

ออฟไลน์ sompong

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 355
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +4/-0
อะไรของเจนๆๆๆเป็นแม่ชะงั้นไป

ออฟไลน์ skylover☁

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 178
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +177/-2
#เจนไม่นก
เจนมือตบ








การเริ่มงานในฐานะพี่เลี้ยงเด็กได้เริ่มต้นอย่างเป็นทางการ

ไอ้เจนเริ่มรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นจิ้งโจ้ที่ไม่ได้กระโดด บทเรียนแรกหลังจากที่นอนเล่นด้วยกันคือการพาคุณหนูน้องวินขึ้นเป้อุ้ม ทุลักทุเลสำหรับครั้งแรกแต่ก็ผ่านมาได้โดยไม่ได้ทำให้หนูทดลองกิตติมศักดิ์ร่วงลงไปหัวแตกที่พื้นให้พ่อเขามาแหกอกไอ้เจน และสิ่งต่อมาที่ต้องทำคือการแนะนำทุกซอกทุกมุมในบ้างโดยคุณหัวหน้าผู้ดูแลบ้าน และนั่นไม่ใช่ใคร…..แม่ไอ้เจนเองอีกเช่นกัน


“รู้สึกผิดเลยนะเนี่ยถ้ารีบออก”  เจนพูด ในกรณีที่คุณหัวหน้าแม่บ้านเป็นคนมาแนะนำให้อย่างละเอียดทั้งๆที่รู้กันดีแบบนี้ ก็อดจะเกรงใจไม่ได้


“ไม่เป็นไร คิดมากอะไรเนี่ย”  จริงๆแล้วสำหรับอำไพเรื่องแบบนี้ไม่ใช่เรื่องน่ารำคาญเลย แม้จะรู้ว่าเจนคงหาทางให้อยู่ไม่นาน แต่การได้ใช้เวลางานกับลูกถือเป็นเรื่องที่ดี มากกว่าการแนะนำบ้านหลังนี้ในฐานะหัวหน้าแม่บ้าน เธอกลับรู้สึกเหมือนได้แนะนำสถานที่ทำงานให้ลูกได้รู้จักมากกว่า


ถึงอำไพจะทำงานที่ใครเรียกง่ายๆว่าคนใช้ก็ตาม แต่เธอก็อยากถ่ายทอดความภาคภูมิใจของตัวเองให้เจนได้รับรู้ โชคดีแค่ไหนที่เจนเติบโตมาในสังคมที่ดี แม้จะไม่ได้อยู่ด้วยกันและลูกต้องไปอยู่ในสังคมของคนมีฐานะที่มากกว่าเธอ แต่ลูกก็ไม่เคยดูถูกอาชีพนี้ให้ต้องรู้สึกเสียใจ และแม้ว่าแม่จะส่งเสียได้ตามระดับความสามารถ แต่เจนแสดงให้แม่เห็นเสมอว่าภูมิใจกับตัวแม่และนั่นก็ทำให้เธอภูมิใจในสิ่งที่ทำ เหมือนกับที่ภูมิใจในตัวเจนเสมอมา


“ตรงนั้นเป็นห้องครัว เดี๋ยวเราจะต้องสอนให้เจนทำอาหารให้น้องด้วย”


“แม่จะสอนเจนเองเหรอ”


“อืม พอทำครัวได้ใช่ไหมเรา”


“ก็พอทำได้บ้าง”  เจนทำอาหารได้ตั้งแต่เด็ก ทั้งนี้เพราะต้องช่วยยายที่แก่แล้ว และตั้งแต่ย้ายไปอยู่ต่างประเทศก็มีความจำเป็นที่จะต้องทำบ่อยๆกับคนในครอบครัวใหม่ที่นิยมทำอาหารกินเอง จนเรียนจบมีงานทำก็ยังต้องสละเวลาไปดูร้านอาหารที่ลงหุ้นกับตัวจุ้นบ้าง


สกิลทำครัวของเจนอาจจะไม่เรียกว่าเอาไปเปิดร้านอาหารเองคนเดียวได้สบาย แต่เรียกว่ากินได้อร่อยในระดับหนึ่งเลยทีเดียว แต่ทั้งนี้เรื่องรสชาติมันก็อยู่ที่คนทานด้วย สำหรับเจนและตัวจุ้น ฝีมือเจนถือว่าอร่อย แต่กับคนอื่นที่ต้องมากิน อันนี้มันก็แล้วแต่คนชิมอีกนั่นแหละ เอาเป็นว่ากินแล้วไม่ตายแค่นี้คุณนักรบคงพอรับได้ เพราะเจนจะให้ความสำคัญกับความปลอดภัยกับกระเพาะของลูกชายเขาละกัน อีกอย่างน้องวินคงไม่ลุกมาบอกอยากกินเสต็กหรอก เด็กทารกจะไปกินอะไรมากมายวะ….


“ตอนคุณครูกบอยู่เขาก็เป็นคนเตรียมอาหารเหรอแม่”  แต่เจนสงสัย บางทีการเตรียมอาหารจากคนแบบนั้น พัฒนาการทางกระเพาะของน้องวินอาจจะไม่ปกติแล้วก็ได้


“ตอนแรกก็เตรียมแหละ แต่ไปๆมาๆก็ให้คนในบ้านทำให้”


“เฮ้ยได้ไงอ่ะ ในสัญญามันระบุนะว่าต้องทำด้วย”


“แม่ไม่รู้เรื่องสัญญาหรอกนะ แต่บางเรื่องเขาก็พออนุโลมกันได้ล่ะมั้ง ยิ่งถ้าคุณหนูงอแงมากก็คงต้องดูแลตลอด”


“แล้วน้องวินงอแงขนาดนั้นเลยเหรอ”


“………..”


“เลิกจ้างไปดีแล้วจริงๆอะแหละ”  เจนเบ้ปากออกมา แต่มันทำให้แม่ส่ายหัว


“พูดเหมือนจะอยู่นานอย่างนั้นแหละ”  เจนสะดุ้งโหยง จริงว่ะ แต่จริงกว่าว่าถ้าเจนไม่ก้าวเข้ามาลูกของคุณนักรบอาจจะไม่มีโอกาสได้โตก็เป็นได้ ทำไมคนเราถึงได้กล้าทำเรื่องแบบนั้นได้ลงคอเชียวนะ


คุณอำไพอธิบายเกี่ยวกับอุปกรณ์ในครัวและอาหารของเด็กทารกอีกหน่อย เจนรักษ์พอจะเคยได้ยินจากเพื่อนมาบ้างแต่ไม่คิดว่าแม่เองก็จะให้ความเห็นที่ทันสมัยขนาดนี้ อาจจะเพราะเป็นแม่บ้านหัวใหม่และหาความรู้เสมอ ทำให้เป็นที่ชื่นชอบของเจ้านายล่ะมั้ง และเพราะเหตุนี้คุณพรรณีจึงไม่กล้าปล่อยไป หากไม่มีคุณวิน มันก็อาจจะง่ายที่จะตัดใจ แต่เพราะบ้านหลังนี้มีเด็กเล็กเลยทำให้บ้านจำเป็นต้องมีผู้ใหญ่เก่งๆสักคนไว้คอยปกป้องล่ะมั้ง


แต่เจนรักษ์ก็อาจจะคิดไปเองอีกแหละ คิดเก่ง มั่วเก่ง


“ส่วนนมของคุณน้องวินเราแช่ในตู้นี้”  อะไรเอ่ยไม่เข้าพวก ก็ไอ้ตู้เย็นอันนี้น่ะสิ คาดว่าถูกเอามาตั้งทีหลังเพราะมันช่างดูไม่เข้ากับการตกแต่งของบ้าน ถ้าให้เดาคือตอนออกแบบไม่ได้คิดว่าจะมีมันอยู่ด้วย และเมื่อเปิดออกมาก็ถึงบางอ้อ เพราะในตู้นี้เต็มไปด้วยถุงเก็บนมแม่ของน้องวิน


“เออแม่….นมพวกนี้นี่หาซื้อมาจากไหนเหรอ”  ไอ้เจนจะไปหาซื้อมาให้ลูกตัวเองกินไปหรือไง ขนลุกชะมัด


“ก็คุณเลขาไปขอซื้อต่อจากคุณแม่ที่เขามีนมเหลือเยอะๆอะนะ จะมีส่วนหนึ่งก็มาจากคุณรดาบ้างแต่ก็น้อย ได้ยินว่าเธอไม่ค่อยมีน้ำนมน่ะ”  น้ำเสียงของแม่ที่พูดถึงส่วนหลังนั้นดูเปลี่ยนไป ชื่อนี้เด้งขึ้นมาในความทรงจำให้ต่อมเสือกตื่นตัวอีกครั้ง แต่ไหนๆแม่ก็เปิดทางให้ขนาดนี้ ไม่พาตัวเองเข้าไปก็ไม่ใช่เจนรักษ์แล้วล่ะครับ


“คุณรดานี่ใครเหรอแม่ แม่คุณหนูน้องวินเหรอ”


“อืม จะพูดอย่างนั้นก็ใช่”  บ๊ะ แล้วจะไม่ใช่ได้ไง แบ่งกันคลอดคนละครึ่งตัวกับคุณนักรบเหรอ เพิ่งรู้ว่ามนุษย์แบ่งเซลล์ได้ขนาดนั้น…..ถุ้ยยยยย ถ้าทำงั้นได้ไอ้เจนก็มีมดลูกแล้วล่ะครับ


“อ๋อมิน่าล่ะ วันนั้นเห็นคุณนักรบพูดถึงอะไรๆรดาๆ” 


“อย่าพูดดังไปเจน”


“อย่าบอกนะว่าในบ้านหลังนี้มีคนใช้ที่เป็นสายลับให้คุณรดาด้วย”  ดวงตาของเจนวาวระยับเหมือนกับตอนได้ยินว่ามีหนังน้ำเน่าเรื่องใหม่ให้ดู คุณต้องเข้าใจว่าอยู่เมกามันไม่ได้หาดูหนังยาก แต่เวลาที่กลับกันบางทีก็ได้รับอุปสรรคจากการรีรันหนังบ้างในบางที โอกาสที่จะได้ถ่ายทอดสดในบ้านรัตนสกุลมาถึงแล้ว ถ้าไอ้เจนพลาดอย่ามาเรียกนกเจน เรื่องตัวเองอาจจะนกเก่ง แต่เรื่องคนอื่นบอกให้รู้เลยว่าไม่เคยเสือกเรื่องใครแล้วนกเลยเว้ย!


“ให้มันได้อย่างนี้สิ”  แม่ส่ายหัวระอา จากคุณเจนรักษ์นักเรียนนอกปรับตัวกับสถานะ ‘เด็กในบ้าน’ รัตนสกุลได้อย่างรวดเร็วจนน่าตกใจ จากที่เคยเป็นห่วงตอนนี้เธอเริ่มรู้สึกว่าที่คิดเผื่อไว้นั้นอาจจะไม่จำเป็น เจนต้องรับมือได้กับการรับน้องจากคนใช้เก่าๆที่บ้านหลังนี้ เพราะต่อให้ได้ชื่อว่าเป็นคนโปรดของคุณผู้หญิง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าคุณอำไพจะปกป้องลูกได้จริงๆ


“ว่าแต่คุณรดาอยู่ไหนอะแม่ ตั้งแต่เจนมายังไม่เห็นเลย” 


“เขาไม่ได้อยู่ที่นี่ นานทีจะติดต่อมาน่ะ”


“อ้าว ทำงานไกลเหรอ” ฉลาดจริงๆลูกคนนี้ ไม่ถามตรงๆแต่เลียบเคียงถามได้เก่งนัก


“เขาไม่ได้อยู่ด้วยกัน”


“หย่ากันแล้ว”  เข้าทางความเสือกไอ้เจนนักล่ะ คนเป็นแม่ยิ้มระอาก่อนจะพยักหน้าให้ เธอไม่ได้กะจะเก็บเรื่องคุณรดาไม่ให้เจนรู้ เพราะอย่างไรก็คงต้องเล่า แม้เจนรักษ์อาจจะอยู่ไม่นาน แต่เรื่องของคุณรดาก็เหมือนจะเกี่ยวข้องกับสายงานโดยตรงเพราะเธอเป็นแม่ของคุณอัศวิน กะว่าถ้าว่างๆได้อยู่ด้วยกันในที่ปลอดคนเธอจะเล่าให้หมด แต่เจนถามตอนนี้เลยพยายามเลี่ยงตอบบ้าง พวกชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านมีเต็มไปหมดแหละ


รอบๆบ้านนี้….


“อ้าว พี่อำไพมีอะไรในครัวหรือเปล่า”  เสียงเรียกและโทนเสียงห้วนๆนั้นทำให้เจนหันกลับไปมอง ดวงตาที่จ้องมาทางเราแม่ลูกไม่ได้ทำให้เจนอยากจะยกมือไหว้แม้แต่น้อย และเจนก็เลือกที่จะไม่ใช่เด็กนอบน้อมแต่แรก ยิ่งถ้าแม่ไม่พูดอะไรเจนก็จะคงไว้ซึ่งการเป็นคนทรามไร้มารยาทเช่นนี้ อีกฝ่ายหน้าตึงที่เห็นแววตาของเจนที่มองมา มันอาจจะไม่ได้ดูท้าทายหาเรื่องแต่ก็รู้ได้ว่าถือตัว เหมือนกันทั้งแม่ทั้งลูก พวกขี้ข้าหัวสูง…..


“ไม่มีอะไรหรอกจินตนา ก็แค่พาเจนกับคุณหนูมาเดินดูรอบบ้านน่ะ”


“อ่อ พี่เลี้ยงคนใหม่ของคุณหนู” น้ำเสียงที่ดูไม่เป็นมิตรทำให้เจนหน้าตึง  ทั้งๆที่เจ้านายตัวน้อยอยู่กับอกเจนตอนนี้อีกฝ่ายก็ไม่ได้มีท่าทีจะกลัวเกรง เออก็จริงที่คุณหนูตัวเล็กอ่ะยังไม่รู้ความ แต่มารยาทของคนไม่รู้จักกันน่ะ ไม่คิดจะมีสักหน่อยเหรอ เออไอ้เจนก็มารยาททราม ทรามเก่งด้วย กับคนที่ไม่จำเป็นต้องรักษามารยาทมากนี่ยิ่งเก่งใหญ่


“อื้ม เดี๋ยวพี่พาลูกไปดูตรงอื่นต่อ”  แม่อยากจะจบประเด็น เห็นทีเจนจะรู้แล้วว่าใครคบไม่ได้ในบ้านนี้


“ว่าแต่นี่ลูกพี่ที่เลี้ยงไว้ที่บ้านนอกเหรอ”


“……….”


“เนี่ยเสียดายเมื่อวันก่อนฉันไม่อยู่ เด็กในบ้านคนอื่นมันเอามาเล่าให้ฟังว่ามีคนมาก่อเรื่องให้ครูกบโดนไล่ออก”  โอ้โห ปึ้ดเลยครับ แล้วแววตาดูแคลนนั่นอะไร เอาไว้มองจิ้งเหลนเหรอป้า


“ครับ เผอิญมีเรื่องนิดหน่อย”


“เจน”  แม่พยายามจะห้าม ไม่อยากให้ลูกไปต่อความยาวกับคนอื่น ยิ่งนี่เป็นวันแรกของการเริ่มทำงาน ถึงเจนจะไม่แคร์อะไรและอยากออกไป แต่แม่ก็ไม่อยากให้คุณหญิงมองเจนเป็นเด็กไม่น่ารักตั้งแต่วันนี้ อย่างน้อยเธอก็เอ็นดูเจนอยู่บ้าง คนทำงานด้วยกันมานานมองตากันก็พอเดาออก


จริงๆแล้วแม่ก็ไม่ได้อยากให้เจนใช้วิธีไหนที่จะออกไปจากบ้านตามเงื่อนไขสัญญาทั้งนั้น เพราะมันอาจจะทำให้ความรู้สึกของคุณหญิงที่มีต่อเจนเป็นไปในแง่ลบ แต่ในเมื่อพูดตรงๆว่าไม่อยากอยู่ที่นี่ด้วยก็จะทำให้คุณหญิงเสียใจเพราะเธอก็มีเมตตาต่อครอบครัวเราอยู่หลายครั้ง ก็เลยเลือกใช้เรื่องชู้สาวของเด็กๆที่ทำให้เกิดปัญหาผิดสัญญาต่อกัน ซึ่งวิธีนี้ยังพอเป็นเรื่องที่เข้าใจได้โดยที่อำไพหวังว่าเจ้านายจะเข้าใจและไม่คิดโกรธเกลียดอะไร เพราะมันก็มองได้ว่าเรื่องของความรู้สึกมันทำอะไรไม่ได้ก็ต้องยอมปล่อย อำไพอยากให้คุณหญิงเอ็นดูลูกของเธอบ้าง เผื่อที่ว่าวันหนึ่งเจนออกไปแล้ว จะยังได้มีโอกาสกลับมาเยี่ยมกัน อย่าให้ต้องโกรธเกลียดกันเลย เพราะอำไพคงเลือกเจนอยู่แล้วในท้ายที่สุด แม้เธอจะแคร์เจ้านายทุกคนในบ้านแค่ไหนก็ตาม


“ทำร้ายร่างกายคนอื่นนี่ไม่หน่อยล่ะมั้ง”


“พูดถึงที่ผมที่ปามะม่วงใส่หัวคน หรือพูดถึงคุณครูที่พยายามอุดปากคุณหนูน้องวินล่ะครับ”


“……..”


“ถ้าน้องหายใจไม่ออกขึ้นมาใครจะรับผิดชอบดีล่ะครับ เป็นผมที่ปีนต้นไม้เก็บมะม่วงแล้วเห็นทุกอย่าง หรือฆาตกรที่กระทำความผิดโดยไม่ได้ตั้งใจแต่เจตนาทำร้ายร่างกายก่อน” เจนรักษ์เลือกที่จะใช้คำและน้ำเสียงโต้ตอบ เพราะบ้านหลังนี้ไม่มีใครรู้จักที่มาของตน ประโยชน์ตรงนี้เจนรักษ์จะนำมันมาใช้เป็นแต้มต่อในการทำให้คนหมั่นไส้เอง


“พี่อำไพ สอนลูกซะบ้างนะว่าอย่าให้มันมากนัก”  เมื่อเถียงไม่ได้ก็เล่นมุกเกิดก่อนต้องได้รับความเคารพเลยหรือนี่ เอะอะก็ฟ้องนะ แต่เจนกลัวที่ไหนกะอีพวกที่แก่ไร้ประโยชน์จะลงโลงไม่รู้จักสร้างคุณงามความดี


“เจน”


“ครับแม่”  คนที่เรียกร้องความยุติธรรมยิ้มในใจ อย่างไรคนเป็นแม่ก็ต้องต่อว่าลูก


แต่ไม่ใช่คุณอำไพ


“ทำดีแล้ว ไปกันเถอะ” แงะ!


ให้รู้ไว้ว่านิสัยไอ้เจนได้ใครมา!


เจนรักษ์และแม่ไม่มีใครรู้หรอกว่าอีกฝ่ายทำหน้าแบบไหนตอนที่เราเดินหันหลังให้ แต่มีใครสนไหม โหถ้าสนแต่แรกไม่ก่อวอร์ใส่ขนาดนั้นหรอกครับ ไอ้เจนนี่ถ้ากลัวมากก็ก้มลงไปกราบตีนแล้วศักดิ์ศรีมันกินไม่ได้หรอก แต่มีไว้บ้างอย่ารีบแบไต๋ออกหมด เดี๋ยวอดดูของสนุกต่อจากนี้ อีกอย่าง….คำว่าทำดีแล้วของแม่ไม่ได้บอกว่าสิ่งที่เจนทำเมื่อครู่ดีสักหน่อย อาจจะอ้างอิงเรื่องเมื่อวันก่อนที่ช่วยเจ้าหนูวินที่กำลังมองกันตาแป๋วจากเป้อุ้มเด็กคนนี้ก็เป็นได้ เลี้ยงง่ายเหมือนกันนะเรา เสียอย่างเดียว….อ้วนเหมือนกันนะ…ชักจะหนัก….


“เปลี่ยนมาให้แม่อุ้มแทนไหม”


“ไม่เป็นไรแม่”


“งั้นเราไปหาที่พักกัน เดินมารอบแล้วเจนคงพอรู้อะไรบ้างล่ะ”  แม่เชื่อว่าเจนหัวไว เพราะในหนึ่งวินาทีเจนสามารถมโนได้ไปถึงหลักจักรวาล กับให้แค่จดจำว่าอะไรอยู่ไหนอย่างไร เรื่องแค่นี้ไม่คณามือเจนหรอกถ้าให้ความตั้งใจ


และแม่ก็เห็นว่าสถานที่ที่ดีที่สุดคือสวนหลังบ้านอันเงียบสงบ แม้จะอยู่ใกล้ๆกับบ้านพักคนงาน แต่ในเวลานี้ที่ทุกคนอยู่ที่บ้านใหญ่กัน ถ้าพูดกันเบาๆก็อาจจะไม่มีใครได้ยิน คุณหนูตัวเล็กนั้นหาวออกมา คงจะง่วงแล้ว คุณอำไพจึงช่วยเจนถอดเป้อุ้มออกมา โอบคุณหนูไว้แนบอกและตบหลังเบาๆ คุณอำไพตกใจไม่น้อยที่เจนดูคล่องจนไม่น่าจะใช่ครั้งแรกที่อุ้มเด็ก


“เคยช่วยเพื่อนเลี้ยงลูกตอนอยู่ที่นั่นน่ะแม่”  เจนอธิบายสั้นๆ พอจะรู้เรื่องเลี้ยงเด็กบ้างแต่ถ้าไม่แน่ใจก็ไถ่ถามได้ เอลลิสซ่าเพื่อนสนิทสมัยมหาลัยเองก็มีลูกที่โตกว่าน้องวินอยู่หน่อย เพราะฉะนั้นประสบการณ์ตรงจากเอลคือสิ่งที่เจนคาดหวังและได้โทรไปเกริ่นไว้แล้วว่าจะต้องมาทำงานด้านนี้ ซึ่งเจ้าตัวก็ยินดีจะให้ความช่วยเหลือพร้อมแชร์ลิงค์มากมายที่เป็นบทความวิชาการมาให้ จนคิดว่านี่….คิดว่าเรากำลังทำทีสิสกันอยู่เหรอ…..


“แม่จะเตือนเจนเรื่องคุณรดาไว้ก่อน แต่แม่รู้ว่าเจนจะไม่ก่อเรื่อง” 


“เอ่อม…แม่พูดเหมือนเจนจะไปก่อเลยอ่ะไอ้เรื่องที่ว่านี่”  นี่แม่เชื่อจริงๆหรือประชด…เจนยังไม่รู้จักคุณรดาอะไรนั่นเลย พูดอย่างกับว่าโอกาสจะได้วอร์กันสูงมาก นี่ละครน้ำเน่าที่กะจะเกาะขอบจอดู กลายเป็นว่ามีคนคาดหวังให้ลงไปเล่นด้วยเหรอนี่ เอาไงดี….เป็นพี่กิ๊ก สุวัจนีล่ะกัน!


“เปล่า แม่แค่พูดเผื่อว่าเรื่องของเจ้านายเราอย่าไปยุ่ง” กลับมาเป็นอีเย็นแทน….


“เจนไม่ยุ่งหรอก”  เจนผู้รักสงบ


“แต่ถ้าเขามายุ่งกับเจน เจนก็ไม่ไว้หน้าใครใช่ไหม”  แต่ถึงรบไม่ขลาด กำลังจะพูดต่อเลย….ทำไมรู้ทันเก่ง….


“แม่….เจนเองก็ไม่อยากมีเรื่องเน้อ”


“แต่อีกฝ่ายเขาพร้อมมี”


“เดี๋ยวนะ นี่เขาจ้างผมเป็นพี่เลี้ยงเด็กหรือให้มาเป็นมือตบ”  เจนขมวดคิ้ว ในสัญญาไม่มีบอกว่าให้ไปตบใครนี่


“ไม่ใช่ คือ…แม่จะพูดยังไงดี”


“คุณรดาเธอขี้หึงเหรอ”  แบบ….ตามแบบฉบับพี่เลี้ยงคนใหม่ของลูกชายที่กะจะเคลมพ่อเด็กเหมือนในละครใช่ไหม โอโหแค่คิดก็สยองตีนคุณนักรบแล้ว ไอ้เจนแอบไปวัดไว้…มิดหน้ากูอย่างไม่ต้องสงสัยเลยทีเดียว


“ไม่….แม่ว่าเธอไม่ได้ขี้หึงเท่าไหร่นะ”  แม่ก้มหน้า ครุ่นคิดจากท่าทีของคนที่มีชื่ออยู่ในบทสนทนาที่ผ่านมา จะว่าอย่างไรดีล่ะ บางทีปัญหาอาจจะไม่ได้เกิดจากคุณรดาโดยตรง แต่นี่เป็นพลอตละครแบบใหม่ที่ไอ้เจนไม่ได้อัพเดทเหรอนี่ แล้วใครล่ะที่จะพร้อมตบกับเจน


“แล้วผมต้องระวังใครล่ะแม่” 


“คุณรัชนีนุช คุณอาของคุณรดา”


“เดี๋ยวนะ ใช่คนที่แนะนำยัยครูกบให้บ้านหลังนี้ใช่ไหม”


“ใช่….เธอเป็นคนแนะนำให้คุณนักรบ”


“เหอะ….สรุปคุณชะนีนุชอะไรนั่นหรือคุณรดากันแน่ที่เป็นเมียคุณรบของแม่” จะเป็นทั้งคู่ไม่ได้นะเว้ย กูงง


“เขาชื่อรัชนีนุช เรียกดีๆ และคุณรดาเป็นแม่ของคุณอัศวิน เธอเคยแต่งงานกับคุณรบและหย่ากันแล้ว”


“อ่อ พ่อไม้ลูกติดที่แอบมีความสัมพันธ์กับอาของเมียเก่า”


“ไอ้เจน ทะลึ่งใหญ่แล้วนะ คุณรัชนีนุชเธอก็แค่เข้ามายุ่งกับเรื่องของคุณอัศวินบ้าง”


“น้ำเสียงแม่ดูไม่จริงใจในช่วงท้ายเลยนะ”  แถวบ้านเรียกผีเห็นผี


“………….”


“เล่ามาเหอะแม่ มาถึงขั้นนี้แล้ว”


“เธอพยายามให้คุณรดากับคุณรบกลับมาคืนดีกันอีกครั้ง”  ไอ้เจนนั่งหลังตรงเลยครับ อะไรนะ บันเทิงล่ะ ถ้าเจนเอาไปแต่งนิยายเองจะมีช่องไหนขอซื้อไปทำละครไหม น่าสนใจจริงๆ ไหนๆก็จะตกงานอีกครั้งอยู่แล้วก็อยากจะมีรายได้เสริม เขียนบทละครก็ดี ถ้าจะรุ่ง


“อ้าวแล้วเขาเลิกกันเพราะอะไรล่ะแม่”


“…..เจน….”


“แม่เล่าไม่หมดอ่า”


คนเป็นแม่ส่ายหน้าให้กับความกระตือรือร้นของลูก เธอเล่าให้เจนฟังเท่าที่รู้และได้รับความสนใจแบบที่ไม่มีพูดแทรกของอีกฝ่ายราวกับคนที่นั่งฟังอยู่นี่ไม่ใช่เจนรักษ์ที่เธอรู้จัก ถ้ามีปากกากระดาษเจนคงเอามานั่งจดแล้วเพราะดูจะให้ความใส่ใจถึงปานนั้น สำหรับอำไพที่เป็นแค่คนรับใช้ในบ้านคนหนึ่ง เธอไม่ค่อยอยากจะรับรู้เรื่องของเจ้านายจนเกินพอดีผิดแผกจากคนใช้คนอื่นๆที่เห็นว่าเรื่องพวกนี้เป็นเรื่องสนุกจนเอาไปพูดกันให้เป็นขี้ปากชาวบ้าน แต่เจนคงไม่เอาไปพูดต่อเพราะแค่นี้ก็เห็นตั้งท่าจะเป็นศัตรูกับคนเกือบทุกคนที่ได้เจอในบ้านหลังนี้ เพราะฉะนั้นต่อให้พูดไป….ก็คงทำได้แค่ระบายในหัวของตัวเองแบบที่ชอบเป็น


เรื่องมันมีอยู่ว่าคุณนักรบกับคุณรดาแต่งงานกันโดยการคลุมถุงชน หากเป็นละครทั่วไปพระเอกกับนางเอกได้แต่งงานกันแบบนี้คงไม่แคล้วทะเลาะกันหรือตั้งตัวเป็นศัตรูในตอนแรก แต่ไม่ใช่เลย….คุณนักรบรักคุณรดาด้วยใจจริง รักมาตั้งแต่เมื่อไหร่เธอก็ไม่ทราบ บางทีอาจจะตั้งแต่ตอนที่คุณรบพ้นสายตาผู้ดูแลอย่างเธอไปเรียนต่อที่เมืองนอกนั่นแหละ การแต่งงานที่ถูกจัดขึ้นโดยการคลุมถุงชนจากทั้งสองฝ่ายที่มีความรักเป็นองค์ประกอบน่าจะออกมาดีกว่านี้ ถ้าหากคุณรดารู้สึกเหมือนกันกับที่คุณรบรู้สึก


แต่ไม่เลย…เธอไม่ได้รู้สึกอย่างนั้น


สำหรับคุณรดา…คุณรบเป็นผู้ชายคนหนึ่งที่เข้ามาในชีวิตเธอเหมือนคนอื่นๆ เขาอาจจะรวยทั้งรูปลักษณ์และรูปทรัพย์แต่ไม่ใช่ทุกอย่างที่เธอต้องการ กระนั้นเมื่อต้องแต่งงานเธอก็ไม่จำเป็นต้องต่อต้านอะไรก็ได้เพราะฝ่ายชายก็พร้อมจะดูแลประคบประหงมเธออย่างเต็มที่ ทว่าคุณรดาทำใจรับไม่ได้ เธอมีคนที่เธอรักอยู่เต็มหัวใจอยู่แล้ว….


ฟังเหมือนคุณรบเป็นตัวร้ายที่ไปแย่งนางเอกมาจากชายที่รัก แต่ในสายตาอำไพ….เด็กผู้ชายที่เธอเลี้ยงมาไม่มีทางเป็นคนร้ายกาจได้อย่างนั้นแน่ คุณนักรบอาจจะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ครอบครองผู้หญิงที่เขารักเพราะความหลงที่เข้าครอบงำในขณะหนึ่ง แต่ก็ในตอนหลังเขาก็ยอมปล่อยเธอไปท่ามกลางความไม่พอใจของญาติอีกฝ่ายที่ทั้งกีดกันความรักของคุณรดาและหวังในสายสัมพันธ์กับรัตนสกุล


คุณรดาจะไม่ได้ออกจากบ้านหลังนี้ไปง่ายๆเลยถ้าเธอไม่ได้ก่อเรื่องร้ายกาจเอาไว้ หากคุณคิดว่าความดีจะเอาชนะทุกอย่างได้นั้นมันไม่จริงเลย ความรักทำให้คุณรดายอมทำทุกอย่างเพื่อให้คุณนักรบปล่อยเธอไป ในสภาพที่เป็นต่อ เธอทำให้คุณนักรบต้องยอมรับข้อตกลงที่จะหย่าเพื่อให้เธอรักษาลูกเอาไว้ให้เขาเลี้ยง ใช่…คุณรดาเอาน้องวินที่ยังอยู่ในท้องเป็นตัวประกันเพื่อแลกอิสรภาพ และเพราะเหตุนี้ ต่อให้คุณรบรักเธอมากแค่ไหนก็ต้องยอมปล่อยไป เพราะน้องวินที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขที่ยังไม่เคยได้เห็นหน้ากันก็สำคัญต่อเขาเช่นกัน


“……….”  เจนนิ่งเงียบ ถูกอย่างที่คุณนักรบคิด ต่อให้เขารักอีกฝ่ายมากแค่ไหน พิสูจน์ตัวจนสูญเสียไปเท่าไหร่ แต่มันก็เท่านั้นเพราะความพยายามของคนเราต่อให้มากมายก็ไม่ได้หมายความว่าจะได้รับการยอมรับจากอีกคนที่เขาไม่เห็นค่า สุดท้ายแล้วถ้าไม่ยอมรับก็จะมีแต่ตัวเองที่เจ็บ


ดังนั้นไม่ว่าเป็นใครก็ต้องเลือกเด็กที่อยู่ในท้องคุณรดาอยู่แล้ว เพราะนั่นคือพยานรักของเขากับคนที่เขารัก และอีกอย่าง….เด็กที่ไม่รู้ความและไม่ได้ทำอะไรผิด ไม่ควรต้องมาประสบกับเรื่องร้ายๆที่ผู้ใหญ่ทำไว้เลย คุณนักรบจึงยอมเฉือนหัวใจตัวเองทิ้ง และประคองหัวใจก้อนเล็กๆหนึ่งก้อนที่ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าในอนาคตจะทำให้เขาได้เป็นพ่อที่ดีหรือไม่ เมื่อเจนรักษ์คิดตามถึงในสิ่งที่แม่พูดมาทั้งหมด ทัศนคติที่มีต่อคนหน้าดุเย็นชาก็เหมือนจะอ่อนลงนิดหน่อย บางทีสิ่งที่เป็นตัวตนของใครสักคนที่แสดงออกมาต่อผู้อื่นอาจจะไม่ถูกใจทุกคนบนโลก แต่นั่นก็เพราะทุกคนบนโลกรวมทั้งเจนรักษ์….ไม่รู้เลยว่าเขาได้พบเจออะไรมาบ้างในตลอดช่วงชีวิตที่ผ่านมา……..


“เห็นแกนิ่งไปแม่ก็แอบกลัวใจนะนี่”  อำไพมองเจนที่กำลังมองน้องวินนอนหลับอย่างสงบซบแขนของตัวเอง แววตาของลูกยากจะอ่านออก ความคิดของลูกก็ยากที่จะเข้าใจในบางที


“คุณรดานี่เขาร้ายกาจขนาดนั้นเลยเหรอแม่”


“เขาแค่ไม่ชอบคุณรบ ถูกบังคับมากๆเขาก็เลยเริ่มที่จะเกลียด คนเราน่ะลูก…พอเราเอาความรู้สึกของตัวเองเป็นที่ตั้งต่อให้ใครทำดีกับเราแค่ไหน เราก็ไม่เห็นค่าเขาหรอก”  ใช่…สิ่งที่แม่พูดมาถูกทุกอย่าง อย่างแรกคือภาพลักษณ์ของคุณรบนั้นติดลบในสายตาคุณรดาแล้วตั้งแต่ตอนที่เขาร่วมเข้าไปบีบบังคับให้คุณรดาต้องยอมแต่งงานด้วย และการมีความสัมพันธ์แบบไม่เต็มใจจนมีน้องวินออกมา ฝ่ายผู้หญิงคงไม่พอใจมากๆ และบางทีก็คงทำใจรับไม่ได้แม้กระทั่งเด็กที่ตัวเองอุ้มท้องมาด้วย น้องวินที่เจนรักษ์อุ้มอยู่ตอนนี้ ดูน่าสงสารกว่าที่คิด การที่เขาเกิดมาในบ้านที่มีคุณย่าน่ารัก คุณพ่อที่รักเขา ครอบครัวที่มีฐานะเพียบพร้อมทั้งชื่อเสียงเงินทองและอำนาจ ไม่ได้ทำให้น้องวินดูน่าสงสารน้อยลงเลยเมื่อได้ทราบว่าเด็กคนนี้ต้องเจออะไรมาบ้างตั้งแต่ยังอยู่ในท้อง


เคยถูกแม่ใช้เป็นข้อต่อรอง….
ถ้าไม่ได้ตามนั้นก็ไม่รู้จะถูกเอาออกก่อนได้เกิดมาจริงๆหรือเปล่า
เคยถูกพี่เลี้ยงเอามืออุดปาก
เพราะร้องไห้เสียงดังไปก็เท่านั้น


“เจน”  น้ำตาเจนไหลออกมา เมื่อคิดได้ว่าสิ่งที่ตนเห็นในวันนั้นมันแค่ส่วนเสี้ยวที่เกิดขึ้นในชีวิตไร้เดียงสา น้องวินเลี้ยงง่ายขนาดนี้ ตั้งแต่เจอกันยังไม่มีร้องไห้ให้เห็นแถมยังยิ้มแย้มน่ารักเอ็นดูให้ไอ้เจนมากมายขนาดนี้ เรื่องร้ายๆแบบไหนกันที่น้องวินเผชิญบ้าง ในอนาคตเด็กคนนี้อาจจะจำไม่ได้ แต่คนที่รับรู้….ปวดใจแทนนัก…. น้ำตาที่ไหลจากดวงตาคู่สวยของเจนหยดกระทบลงแก้มของคุณหนูน้อย ความไร้เดียงสาแต่ดูเข้มแข็งของอีกฝ่ายทำให้ใจบางยวบ จากที่เคยบอกว่าคุณหนูวินอย่ารักไอ้เจนเลย วันนี้คงต้องพูดออกมาใหม่เสียแล้วล่ะ


เจนเอ้ย….อย่าไปรักคุณหนูวินให้มากกว่านี้เลยนะ
ไม่งั้นต้องเป็นเอ็งๆที่มานั่งร้องไห้ให้เด็กมันปลอบใจแทนแน่ๆ….


tbc


Talk: เจนเป็นมือตบ(มุก)ที่อ่อนโยนค่ะ รักเด็กเป็นงานหลัก รักพระเอกอาจจะได้เป็นงานรอง5555 ฝากติดตามเจนต่อไปด้วยนะคะ นางอาจจะเวิ่นเยอะไปหน่อยจนคนเขียนหาทางเข้าเนื้อเรื่องหลักแทบไม่ได้ แต่ฝากนางหน่อยค่ะ นางจะพยายามมีเป้าหมายในการใช้ชีวิตค่ะ555














 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด