อัศวินของลูกชุบ 7
END
หลังจากนั้นลูกชุบก็อยู่ในการดูแลของรัตนสกุลมาตลอด…
จนเรียนจบ ทำงาน ก็ยังไปมาหาสู่กับที่บ้านของน้องวิน มิหนำซ้ำยังได้เป็นพนักงานบริษัทในแผนกมาร์เก็ตติ้งที่นี่ด้วย และเพราะว่าเทคโนโลยีที่ดีขึ้นเรื่อยๆ ทำให้การติดต่อสื่อสารไม่ใช่เรื่องยากลูกชุบได้พูดคุยกับเขาบ่อยครั้ง ทั้งเห็นหน้าและไม่เห็นหน้า บางครั้งก็เปิดเครื่องทิ้งไว้ระหว่างทำธุระ แม้ไม่ได้พูดคุย แต่เพื่อให้รู้สึกถึงการมีอยู่ที่ข้างกาย
แต่พอไปแล้ว…เขาก็ไม่เคยกลับมา
ลูกชุบก็เข้าใจ และไม่เคยเรียกร้องงี่เง่าจนเกินไป มีกระเง้ากระหงอดใส่บ้างแต่ไม่ได้งอนให้อีกฝ่ายหนักใจ ลูกชุบทราบดีว่าน้องวินจำเป็นต้องทำงานไปด้วยและเรียนไปด้วย เขาเลยยุ่งมาก และไม่ได้กลับมาที่ไทยเพราะช่วงที่ว่างก็ทำงานตลอด เราจะได้คุยกันบ้างเล็กน้อย ให้พอรู้ว่ายังมีกันและกัน
ก็ไม่รู้ว่าเรื่องราวมันดำเนินอย่างนี้มาได้อย่างไร เพราะการช่วยเหลือของรัตนสกุล ทำให้ลูกชุบที่ไร้ญาติขาดมิตรยังเหลือใครบางคนบนโลกที่อยู่เคียงข้าง ในวันหยุด บางทีก็จะมาพบคุณหญิงย่าและพี่เจนบ้าง มันเหมือนการทำประโยชน์ให้กับน้องวินทางอ้อม อยู่ไปอยู่มา ก็สนิทสนมกันขึ้นไปอีก
ตอนนี้พวกแม่เลี้ยงก็ได้ย้ายออกไปแล้ว ลูกชุบกลับไปอาศัยอยู่ที่บ้านอย่างปลอดภัย ไม่มีเรื่องอะไรให้กังวล ที่กังวลก็มีแค่เรื่องของน้องวินนั่นแหละ เราไม่ได้เป็นอะไรกัน แต่เหมือนมีสถานะพิเศษที่ไม่เคยมีใครเอ่ยออกมาเป็นคำพูด มันไม่ใช่เพื่อนแต่ยังไม่ถึงคนรัก ก็แค่คนที่ถ้าโทรมาและไม่ติดอะไรก็ต้องรับ ไปไหนไกลๆก็ต้องบอก เท่านั้นเอง…
“จะไปกินข้าวกับพวกสายรหัสหน่อยนะ” สายของลูกชุบนั้นค่อนข้างสนิทกันมาก แม้จะเรียนจบมา 3 จะ 4 ปีแล้ว แต่ก็ยังติดต่อ ไปมาหาสู่กันอยู่เรื่อยๆ ลูกชุบเป็นคนที่มนุษย์สัมผัสดีแค่ไหน ทำไมน้องวินจะไม่รู้!
“ไปอีกแล้วเหรอ” แต่เขามันคนมนุษย์สัมพันธ์ยอดแย่! เลยไม่ชอบให้ลูกชุบสนิทกับใครไปเรื่อยงั้นเหรอ?
“อื้ม ไม่ได้เจอกันหลายเดือนแล้ว” จะต้องเจออะไรกันนักหนา เขาเอาใบหน้าของตนออกห่างจากจอมือถือ ส่ายหน้าอย่างหงุดหงิด ตอนนี้กำลังเฟซไทม์คุยกันขณะที่กำลังทำนั่นทำนี่อยู่ เราใกล้ชิดสนิทกัน แต่เพราะอยู่ห่างไกล อะไรๆก็ย่อมควบคุมยาก และเพราะเขาอยู่ตรงนี้ โอกาสจะเคาะกะโหลกคนซื่อบื้อเลยเป็นศูนย์
“ใครไปบ้าง”
“มีพี่กิต”
“ไอ้นั่นอีกแล้วเหรอ”
“น้องวินพูดไม่เพราะเลย เขาโตกว่าน้องวินอยู่หลายปีเลยนะ”
“อืม” แล้วไง…โตกว่าแต่ไม่ได้เป็นแม้คนรู้จักนี่ต้องเรียกพี่ด้วยเหรอ เขาไม่มีวันไปอยากสนิทสนมกับคนแบบนั้นหรอก คนแบบไหนนะเหรอ คนที่จีบลูกชุบแบบนั้นนะสิ
อัศวินมีสิทธิ์โทรหาหรือรับสายลูกชุบที่โทรมา แต่ไม่มีสิทธิ์หึงหวงหรือไปสั่งไม่ให้ลูกชุบทำอย่างนั้นอย่างนี้ จริงๆเราควรเป็นได้มากกว่า แต่ในขณะที่ห่างไกลกัน เขาไม่มีความกล้าที่จะกล่าวขออะไรที่เห็นแก่ตัวแบบนั้น แม้บางทีจะห้ามตัวเองไม่ให้พูดอะไรเป็นเชิงหึงหวงไม่ได้ก็ตาม
“ช่วงนี้งานยุ่งไหม” ลูกชุบถาม พับผ้าไปด้วย คุยไปด้วย
“ก็ยุ่งเป็นปกตินะแหละ”
“เห็นวันก่อนอาเพชรบอกว่ากำลังช่วยหาข้อมูลเรียนต่อโทให้”
“อืม”
“อีกสองปีสินะ”
“เรียนแค่ปีเดียว”
“ก็อีกปีสินะ”
“….” ทำไมล่ะลูกชุบ
พูดออกไปสิว่าคิดถึงจะแย่อยู่แล้ว!
จริงๆน้องวินไม่เคยบ่นว่าเขาเหนื่อยหรือไม่ แต่เป็นพี่เจนที่มักจะพูดให้ลูกชุบได้ยินเสมอถึงความนอนน้อยและทำงานหนักของอีกฝ่าย น้องวินอยากไล่ตามคุณรบให้ได้ และเขาต้องพยายามมากมายเพื่อทำให้ดีกว่า น้องไม่ได้ถูกเลี้ยงดูอย่างเข้มงวดนัก เลยกังวลว่าตนจะช้ากว่าที่ควรเป็นเลยหันมาเข้มงวดกับตัวเองตั้งแต่จบมัธยม และนั่นทำให้ลูกชุบเป็นห่วง
ไทม์โซน ภาระ ทุกอย่างที่กั้นเราไม่ให้เจอกันมันอาจจะทำให้ใครบางคนยอมแพ้ได้ แต่ตรงนี้ใจของเราต่างรั้งเอาไว้ จริงๆลูกชุบอยากถาม อยากให้เขาพูดระบายถึงสิ่งที่หนักหนาออกมาบ้าง แต่ก็กลัวว่าเขาจะตระหนักได้ว่าถ้าฝืนทำหลายๆอย่างเกินไป สู้ตัดมันทิ้งบ้างบางอย่างจะดีกว่า และสิ่งที่น้องอาจจะตัดทิ้งคือสิ่งที่ไร้ค่าที่สุด
นั่นคือตัวลูกชุบเอง
“พี่ชุบจะไปหาพี่เจนแล้ว”
“ไปทำไม”
“วันนี้พี่เจนชวนไปกินข้าวกับคุณย่าและนอนค้าง” เดี๋ยวนี้สนิทกันขนาดนี้แล้วเหรอเนี่ย แผนฝากไว้กับเจนนี่มันมีข้อดีอยู่อย่าง อัศวินโตแล้ว ไม่ว่างมาเล่นด้วย งั้นเล่นกับลูกชุบไปก่อนล่ะกัน และลูกชุบก็ดูจะชอบวนเวียนอยู่รอบๆบ้านเขา ซึ่งดี ต่อไปจะได้ไม่เคอะเขิน
“อืม ถ้างั้นก็ไปเถอะ เดี๋ยวไม่ทันมื้อเย็น”
“น้องวินก็นอนเยอะๆนะ เดี๋ยวตาดำ ไม่หล่อ” คนตัวเล็กพูด แสร้งทำเป็นพับผ้าแต่เขารู้หรอกว่าอาย ถ้าเขินแล้วจะแซวทำไมนะคนเรา
“ดีออก จะได้ดูน่าสงสาร”
“ลูกชุบสงสารแล้วทำอะไรไม่ได้ อย่าทำให้สงสารได้ไหม”
“ถ้างั้นเดี๋ยววางแล้วนอนเลย” ทั้งๆที่เขาเพิ่งตื่นนี่แหละ ตื่นปุ๊ปก็คอลหาปั๊ป
“งั้นพี่ชุบไปแล้วนะ”
“อืม”
“วางก่อนสิ”
“ถ้าจะไปก็วางเอง”
“ง่า…” แล้วลูกชุบจะใจแข็งทำได้ยังไง
“ว่าไง” น้องวิน…ไม่ดีต่อใจเลยจริงๆ
แต่แล้วอัศวินก็วางให้ เพราะเจนโทรมาจิกเรื่อยๆ วันนี้มีนัดกันจริงๆและเจนก็ทำแต่ของโปรดลูกชุบเอาไว้ให้ เอะอะอะไรก็ลูกชุบ เอ็นดูกว่าน้องวินแล้วมั้งเนี่ย ช่วงนี้เจนไม่ค่อยคอลหาเลย คาดว่าเอาแต่คิดเรื่องขุนลูกชุบของเขาให้อ้วน กลับไปอาจจะกอดแล้วนิ่มก็เป็นได้ พอคิดถึงตรงนี้ก็นึกได้ว่าไม่เคยกอดลูกชุบจริงๆ ตอนลากันก็แค่โบกมือลา
เวลาของเราที่ไม่ได้เจอกันมันยาวนาน และก็พิสูจน์ได้แล้วว่าเขาไม่สามารถลืม หรือเพิกเฉยลูกชุบลงได้ เจ้าตัวจะรู้ไหมว่าความบ้าบอมันถึงขั้นที่ว่าไปที่ไหนเห็นอะไรก็คิดถึงไปหมด ไม่อย่างนั้นจะซื้อส่งไปให้บ่อยๆแบบนั้นเหรอ นี่ขนาดยับยั้งชั่งใจไว้แล้วด้วย แต่เมื่อไหร่เขาจะได้ยื่นมันให้ด้วยมือตัวเองเสียที
“เฮ้อ” อัศวินถอนหายใจออกมา ที่บอกลูกชุบว่าจะไปนอนก็ไม่ เขาวุ่นวายกับการดูเอกสารศึกษาต่อปริญญาโทอยู่ และภาระบนโต๊ะทำงานก็ยังมีอีกเยอะ จริงๆมันก็เยอะอยู่แล้ว แต่ช่วงนี้มันเยอะพิเศษ
ถ้าไม่ติดต่อไปบ่อยเท่าเดิม จะมีคนงอนไหมหนอ…
ช่วงนี้น้องวินก็จะยุ่งหน่อยๆ และมันก็เป็นมาหลายสัปดาห์จนนับเป็นเดือนได้แล้ว เขาไม่แม้แต่จะเฟซไทม์ทิ้งไว้และทำธุระ แต่ไม่สามารถติดต่อกันได้เลยในบางวันและหลายๆวัน มันก็จะคิดถึงมากหน่อย ถึงแม้เราจะไม่ได้คุยกันทุกวัน แต่มันก็ไม่นานขนาดนี้ เขาก็บอกแหละว่าช่วงนี้ยุ่ง แต่คงเป็นลูกชุบเองที่เหงาแต่เรียกร้องอะไรไม่ได้
“จะไม่กลับไทยมาปีนี้จริงๆเหรอ” ไหนบอกว่าไปแค่นี้ไง จะเรียนต่อปริญญาโทเลยเหรอ
แต่มันจำเป็นนี่นา…ลูกชุบก็พยายามจะเข้าใจ แต่แค่น้อยใจนี่ เราก็จะไม่มีสิทธิ์เลยเหรอ ถึงน้องวินจะเป็นคนเงียบๆและถนัดจะฟังมากกว่าพูดจ้อก็ตาม แต่การที่ได้ยินเสียงหัวเราะน้อยๆ เสียงตอบรับในลำคอ เท่านี้ก็เหมือนมอบพลังมากมายให้กันแล้ว อย่าลืมสิ…ชีวิตของลูกชุบเปลี่ยนไปขนาดนี้ก็เพราะเขาเลยนะ
“วันนี้ก็ทำโอทีเหรอลูกชุบ” เพื่อนร่วมรุ่นในแผนกที่กำลังจะกลับบ้านหันมาถามกัน แต่ลูกชุบยังเอาแต่จ้องจอคอมพ์
“อืม” กลับไปก็วุ่นวายอยู่กับความคิดของตัวเอง กลับไปก็ยังไม่ถึงเวลาที่น้องวินกลับที่พักด้วย
“อย่าทำงานหนักมากนะ ซูบจะแย่” นี่ก็ว่าอ้วนขึ้นนะ เจอพี่เจนทีไรแทบจะจับป้อนใส่ปากทุกที แต่ลูกชุบก็ผิด พอได้ยินว่าเป็นของโปรดของน้องวิน ก็เผลออ้าปากงับอยากชิมไปทุกอย่างไม่ได้คิดเลยว่าจะโดนโกหกหรือเปล่า แต่อย่างไรก็ดูซูบอยู่ดี ไม่รู้จะซูบอะไรนักหนา
ช่างเถอะ…น้องวินไม่ได้อยู่ไทย จะมาดุกันได้ยังไง ลูกชุบถอนหายใจออกมา ก่อนจะกลับมาสนใจกับงาน ทำให้เสร็จทั้งๆที่ไม่เรียบร้อย เงยหน้าขึ้นมามองนาฬิกา เก็บของและกลับบ้าน ก่อนนอนก็จะกลิ้งรอโทรศัพท์ กดเข้าไปดูแอพพลิเคชั่นที่ใช้สื่อสาร ไม่มีการเคลื่อนไหว รอเป็นชั่วโมงก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น วันนี้คงไม่มาแล้วแหละ…
Lukchub : คิดถึงแล้วอ่ะ
ในที่สุดก็ตัดสินใจทิ้งข้อความไว้ ไม่ไหวแล้ว คิดถึงจะแย่ ถ้าเห็นข้อความแล้วไม่ตอบกลับมา ลูกชุบคงเสียใจ อัศวินสำคัญต่อกันมาก พอหายไปแบบนี้ เลยยิ่งรู้ตัวว่าอีกฝ่ายสำคัญแค่ไหน ไม่ต้องคุยหรือโทรกลับมาหรอก แค่ส่งสติ๊กเกอร์กลับมาก็ดีแล้วจริงๆ อย่างน้อยลูกชุบจะได้เชื่อว่าตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิดไป
“หน้าตาดูไม่ดีเลย ทำงานไม่เสร็จเหรอ” เพื่อนร่วมงานที่ลงไปกินอาหารเที่ยงด้วยกันถาม ลูกชุบเพียงช้อนตามองก่อนจะยัดหลอดน้ำฝรั่งเข้าปากและดูดต่อ ไม่อธิบายดีกว่า คนอื่นอาจจะไม่เข้าใจว่าคิดถึงมากมีอาการเป็นเช่นไร
“ตาขวางแล้ว ยังไม่หมดเวลาพัก จะนอนก็ขึ้นไปนอนก่อนได้นะ” และลูกชุบขอจองห้องประชุมเล็กไว้เลย! เมื่อวานนอนไม่หลับเพราะบางคนไม่โทรมา ก่อนเริ่มทำงานช่วงบ่ายถ้าสภาพยังเป็นแบบนี้หัวได้ปักแป้นพิมพ์แน่ แล้วกินกาแฟไม่เป็นด้วย มันขมอ่ะ
ร่างเล็กที่ทิ้งตัวลงบนโซฟาเบาๆนั้นมองเพดานก่อนจะถอนหายใจออกมา ผ้าห่มนี่ก็ได้มาจากพี่เจน เห็นว่าน้องวินซื้อฝากคุณป๋ามาให้เพราะได้ยินว่าลูกชุบชอบหนีไปงีบตอนกลางวัน คลุมมันจนถึงจมูก ก่อนจะสูดดมกลิ่นหอมที่ตนเป็นคนเลือกน้ำยาปรับผ้านุ่มเองให้เต็มปอด คิดถึงจนจะบ้า มันเป็นแบบนี้เอง
ถ้าวันนี้ไม่คอลมา ลูกชุบจะทำไงดี ส่งไลน์ไปบอกว่าคิดถึงก็แล้ว อีกฝ่ายก็ยังไม่ตอบอะไรด้วย อย่าให้ถึงขนาดต้องไปตามทวงคำตอบที่นู่นเลย ลูกชุบลางานช่วงนี้ไม่ได้ จะว่าไปก็ไม่มีสักครั้งที่จะไปหาแม้อยากจะไป เพราะเข้าใจว่าภาระเขาเยอะ เลยไม่คิดว่าจะได้เที่ยวด้วยกันเท่าไหร่ ถ้าไปก็คงไม่พ้นเป็นภาระอีกฝ่ายไปด้วย เลยไม่เคยเอ่ยปากอยากไปหา แต่ถ้าวันนี้ได้คุยกันจะลองพูดดู ดวงตากลมค่อยๆปิดสนิท สักครึ่งชั่วโมงก็ยังดี ให้ลูกชุบชาร์ตพลังไปสู้ต่อนะ ถ้ายังไงวันนี้
ลูกชุบจะโทรไปบอกว่าคิดถึงมากและอยากเจอด้วยตนเอง…
‘ไหนบอกว่าคิดถึงไหน’
‘งืม คิดถึงสิ’
‘นี่ก็คิดถึงเหมือนกัน’ เขายิ้ม ‘อย่าขี้เซานักสิ’
เสียงนาฬิกาปลุกที่ดังเบาๆปลุกให้ลูกชุบตื่นขึ้นมา อีกไม่ถึงห้านาทีจะเริ่มงานแล้ว ควรจะลุกไปเก็บผ้าห่มและกลับไปที่โต๊ะเสียที แต่ก็อยากจะเอื่อยเฉื่อยอีกนิด เมื่อกี๊กำลังฝันดีๆอยู่เลย มันต้องเป็นเพราะคิดถึงมากเกินไปแน่ๆ ก็เลยทำให้ฝันว่าเขามาอยู่ใกล้ๆแค่ตรงนี้ แต่ลูกชุบเหนื่อยมาก ความตั้งใจสวนทางกับพลังงานที่มีอยู่จริง คิดอยากจะโถมกอดแต่กลับทำอะไรไม่ได้เลย
“ตื่นแล้วเนอะเด็กขี้เซา” หัวหน้าทีมสาวที่เห็นลูกทีมเดินออกมาจากห้องประชุมเล็กเอ่ยทัก ลูกชุบดูเหมือนเด็กๆตอนที่กอดผ้าห่มลายการ์ตูนและขยี้ตาไปด้วย ผมก็ยุ่งไม่สมกับเป็นพนักงานออฟฟิศเอาเสียเลย
“ชุบง่วง” เห็นหน้าก็รู้แล้วว่าง่วง คนอื่นในทีมหันมายิ้มให้ ลูบหัวคนละทีสองทีก่อนจะกลับมาทำงานอย่างจริงๆจังๆ วันนี้ทุกคนยุ่งๆดูเงียบแปลกๆ
“อีกสิบนาทีเข้าประชุมกับทางผู้บริหาร เสนอโปรเจ็คนะ” หัวหน้าทีมพูดเตือนความพร้อม ลูกชุบหาวออกมา ก่อนจะตัดสินใจเดินไปล้างหน้า ครึ่งชั่วโมงคงมากไป มันไม่ได้ช่วยทำให้ตื่น มันทำให้ง่วงหนักกว่าเดิม!
กลับมาที่โต๊ะก็พบว่าคนอื่นกำลังจะออกไปประชุมกันแล้ว ลูกชุบก็หยิบนั่นนี่ตามเขาไป ตนไม่ใช่คนพรีเซ็นต์แต่มีหน้าที่ซัพพอร์ตต่างๆ กับคุณรบนั้นก็คุ้นเคยดีในระดับหนึ่ง และลูกชุบก็ทำงานมาสักพักแล้ว มันจึงไม่มีอะไรน่าตื่นเต้น
“สมาชิกมากันครบแล้วใช่ไหม” ผู้ใหญ่สักคนเอ่ยถาม ลูกชุบมองไปรอบๆ ก็เหมือนจะครบแล้วล่ะนะ ผู้จัดการหันมาพยักหน้าให้ “เริ่มเลยนะคะ คุณนักรบ” ท่านถามย้ำอีกที และคำตอบคือการพยักหน้าหนึ่งครั้งของเจ้านายสูงสุด
“เริ่มไปก่อนเลยก็ได้ครับ” คำพูดคำจาที่ดูเรียบนิ่งแต่คลุมเครือนั้นผ่านหูของลูกชุบไปเลย ตอนนี้คนขี้เซาเข้าโหมดเป็นการเป็นงานแล้ว สิ่งที่อยู่ตรงหน้ามีโน้ตบุคและเอกสารมากมายที่เตรียมมาอย่างดี การเสนอโปรเจ็คได้เริ่มต้นขึ้นอย่างที่ควรจะเป็น
การนำเสนอดำเนินไปอย่างราบรื่นสมกับที่ทุกคนเตรียมพร้อมมาอย่างดี ลูกชุบยิ้มจนแก้มปริที่สีหน้าของผู้ใหญ่หลายๆท่านดูพอใจ ในฐานะคนเตรียมงานก็พลอยจะเป็นปลื้ม หัวหน้าที่นำเสนอข้อมูลเรียบร้อยกล่าวจบการนำเสนอ ก่อนจะเข้าสู่ช่วงถามตอบและฟังความคิดเห็นอย่างเป็นทางการ คำถามที่คิดว่าจะมี ได้ถูกถามออกไปและลูกชุบก็ได้เตรียมข้อมูลประกอบไว้ให้ ตอบไปได้สัก 2 คำถามก็เห็นได้ถึงแนวโน้มของผลงานในวันนี้
ก่อนที่ประตูจะเปิดออกอีกครั้ง…
“ขออนุญาตครับ” เจ้าของร่างสูงของผู้มาใหม่นั้นกล่าวอย่างมีมารยาทก่อนจะเดินเข้ามา ทั้งนี้เขาไม่ได้แต่งตัวแบบเป็นทางการนัก แต่เสื้อคอโปโลสีกรมท่ากับลายแทบสีแดงที่พาดตัวเสื้อนั้นดูดีบนตัวเขามากเลยทีเดียว เป็นผู้ชายที่ดูดีทั้งๆที่ไม่ได้ปรุงแต่งอะไร เขาไม่ได้เหมือนวันแรกที่ได้พบ เพราะดูจะตัวใหญ่ขึ้น เขาเคยเป็นเด็กหนุ่มตัวสูงที่ดูเก้งก้างกว่านี้
และเขาก็ทำให้ความรู้สึกที่ได้พบอีกครั้งแตกต่างออกไป
“ช้ามากนะ อัศวิน” มันเข้าช่วงท้ายแล้ว เขาสายไปมาก ท่านประธานได้เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงขรึมๆ
“ขอโทษด้วยครับ เพิ่งจัดการได้” ก็ไม่รู้หรอกว่าจัดการอะไร แต่มาสายเลยทีเดียว
ช้าไปสำหรับความคิดถึงตั้ง 6 ปี
น่าแปลกที่ลูกชุบไม่ได้ตะโกนโหวกเหวกหรือทำตัวตื่นเต้นแบบที่ควรจะเป็น อาจจะเพราะหลายปีที่ผ่านมา คนเราก็ย่อมโตขึ้นและมีบุคลิกนิสัยเปลี่ยนไปบางตามบทบาทต่างๆที่มีเพิ่ม เพื่อเลี่ยงที่จะสบตา ลูกชุบหันไปสนใจคำถามและเอกสารเพิ่มเติมของตนต่อไป จนกระทั่งจบการประชุมนั่นแหละ
พี่ๆในแผนกต่างส่งยิ้มมาให้ คงจะยินดีที่วันนี้ทำงานเสร็จเสียที อุตส่าห์เตรียมกันมาหลายวัน คนตัวเล็กยิ้มกลับ เก็บข้าวของโดยพยายามจะไม่สนใจผู้เข้ามาใหม่ในช่วงหลัง บางทีแค่มองหน้า แข้งขาก็พาลจะอ่อนยวบแล้ว ความรู้สึกตอนนี้เป็นยังไงนะเหรอ? มันชาไปหมด จับความรู้สึกไม่ได้ ราวกับไม่เป็นตัวของตัวเองเท่าไหร่ นี่เหรอผลลัพธ์ของคำว่าคิดถึงมาก?
ปกติลูกชุบความรู้สึกช้าอยู่แล้ว? หรือว่าช่วงนี้อ๋องๆนอนน้อยเลยช้าผิดปกติเข้าไปอีก? แม้แต่ตัวเองยังสงสัย ว่าอะไรทำให้คีพคูลตั้งแต่ห้องประชุมใหญ่ จนถึงโต๊ะทำงานของตัวเองตอนนี้ แต่น้องวินก็ไม่เห็นจะทักกันเลยนี่นา เออ…แล้วน้องจะมาทักได้ไง ผู้ใหญ่อยู่ตรงนั้น มันไม่งามเลยจริงๆ ลูกชุบก็แค่พนักงานคนหนึ่งเองด้วย เขาเป็นถึงลูกชายคุณรบเชียวนะ
“ลูกชุบยังไม่ตื่นเหรอ” พี่ที่นั่งโต๊ะข้างๆหันมาถามพลางดีดนิ้ว น้องไม่ใช่หมา ทำไมเรียกแบบนี้!
“อื้ม รู้สึกชาๆมึนๆ”
“ไม่สบายหรือเปล่า”
“ตัวไม่เห็นร้อนเลย”
“งั้นลืมอะไรหรือเปล่า” ลืมอะไรหรือเปล่า… ลืมอะไรเหรอ? “เช่นลืมสติทิ้งไว้ที่ห้องประชุม” ใช่…ลืมไปแล้วจริงๆ
ลืมไปว่าคิดถึงมากๆ แล้วต้องทำยังไง!
“ชุบไปห้องน้ำก่อน!” กว่าจะรู้ตัวว่าตนเอ๋อคิดอะไรไม่รู้อยู่นานมาก ก็รู้เสียทีว่าสิ่งที่ควรทำที่สุดหลังจากได้เจอคนที่คุยกันเกือบทุกวันแต่ไม่ได้เห็นหน้ามาหลายปีนั้นคืออะไร ลูกชุบแทบจะวิ่งขึ้นไปชั้นผู้บริหารถ้าหากลิฟท์ไม่เปิดก่อนให้ตนเบรกจนหน้าแทบคว่ำ ถ้าน้องวินรู้ว่าวิ่งอาจจะโกรธกันก็เป็นได้ แต่ยอมให้โกรธเลย ขอให้พี่ชุบได้คุยด้วยสักนิดก่อนก็ยังดี
ในระหว่างที่ลิฟท์กำลังขึ้นไปเรื่อยๆ คนที่เหงื่อเริ่มจะแตกก็พลันคิดนั่นนี่ ทำไมน้องวินไม่ติดต่อมา ไม่อ่านไลน์ หรือว่ามีอะไรเกิดขึ้นระหว่างนี้ แต่การจะเข้าถึงตัวน้องวินในชั้นผู้บริหารอาจจะไม่ง่าย ลูกชุบทำอะไรผลีผลามไม่ได้ จึงจำเป็นต้องคิดให้ดี เริ่มจากเดินตัวตรงช้าๆไปแจ้งเลขาคุณรบอย่างอาเพชร หรือจะดีให้เจอพี่พระพายจะรับมือได้ง่ายกว่า อาเพชรขี้แกล้งอ่ะ!
แต่เพราะคิดเพลินจึงทำให้ลิฟท์ดีดลงไปที่ชั้น G เพราะลืมกดชั้นจุดหมาย! เป็นอะไรนี่วันนี้ แม้แต่ตัวเองยังรู้สึกโมโหตัวเอง แต่ละวินาทีมีค่ามาก ลูกชุบรู้สึกว่าถ้าเสียไปอีกแม้แต่น้อย โอกาสที่จะได้เจอก็ยิ่งห่างออกไป คนเราพอแยกกันไปนานๆ ความกลัวในใจก็จะเกิดขึ้นมาแบบนี้ เพราะฉะนั้นไม่สำคัญแล้วว่าจะชวนน้องคุยอะไร ถ้าเจอหน้าแล้วสิ่งที่ต้องทำคือกอดไว้ กอดไว้ให้แน่นเลย!
ติ๊ง!
“….” เมื่อประตูลิฟท์เปิด ดวงตาของลูกชุบก็โตขึ้น เมื่อสายตาของเราประสานกันมันเหมือนจะเกิดประกายไฟรุนแรง “น้องวิน!” นี่คือสิ่งที่คนตื่นเต้นช้าเอ่ยปากออกมา ก่อนจะถลาเข้าไปกอดคนที่ยืนอยู่หน้าลิฟท์ ให้ตายสิ!
“มาช้า” เขายืนรอตรงนี้มาครึ่งชั่วโมงแล้ว ทั้งๆที่คิดว่าจะเป็นฝ่ายรอให้รุ่นพี่ผู้ซื่อบื้อมาหาเองที่นี่ ก็เกือบถอดใจไปหลายยกเหมือนกัน นี่อ่อยแค่ไหนแล้วอัศวิน มายืนรอเขาหน้าลิฟท์ในชั้นทำงานผู้บริหารนี่นะ อีกนิดถ้าไม่มาคงไปรอหน้าโต๊ะจริงๆ
“มาได้ไง ทำไมไม่บอก” ทีลูกชุบยังบอกเลยว่าจะไปไหนมาไหน เรื่องใหญ่อย่างนี้ทำไมไม่บอก!
“ยุ่งมาก เลื่อนตั๋วกลับด้วยเลยต้องเคลียร์งานเยอะมาก”
“อย่างน้อยก็น่าจะบอก ปล่อยพี่ชุบไลน์ไปหา นอนมองจอโทรศัพท์ตั้งนาน” เขายิ้มออกมา คนขี้บ่นทำขนาดนั้นเลยเหรอ แค่เขาไม่ติดต่อมาก็รอแบบนั้นเลยเหรอ?
บอกไม่ถูกจริงๆว่าสงสารหรือดีใจ เพราะแค่เข้ามากอดกันแบบที่ไม่เคยทำมาก่อนก็ทำให้ใจเต้นแรงแล้ว ถูกว่าก็ถือว่าคุ้ม จริงๆเขาก็คิดถึงมากไม่แพ้กันแต่งานมันยุ่ง ถ้าการไม่ได้คุยจะทำให้เราสะสมความคิดถึงเอาไว้ขนาดนี้แล้วระเบิดออกมาอย่างตรงไปตรงมา ก็อาจจะเรียกว่าคุ้มมากจริงๆ
“ขอโทษ” เขาเอ่ยออกมา ก่อนจะดันลูกชุบออกนิดหน่อย ไม่ใช่ว่าไม่อยากกอดนะ แต่อยากเห็นหน้าและแววตาคู่นั้นที่มองกัน
อัศวินปิดการแจ้งเตือนไว้เพราะอยากสนใจแค่งาน และเพราะบอกไปแล้วว่ายุ่งคงไม่ค่อยได้มา เลยคิดว่าอีกฝ่ายคงเข้าใจและไม่รอกัน กว่าจะได้เปิดอีกทีก็ตอนที่ลงเครื่องมาแล้ว และคำว่าคิดถึงของใครบางคนที่ได้เปิดอ่าน ก็ทำให้เขาไม่แม้แต่จะโทรตามให้ที่บ้านมารับ แต่นั่งรถเช่าจากสนามบินมาเลย พอเจนรู้ถึงได้เคืองมาก ไม่ใช่แค่ลูกชุบที่เพิ่งรู้หรอก ทุกคนในบ้านรัตนสกุลก็เช่นเดียวกัน
“แล้วทำไมไม่บอกหน่อยล่ะว่าจะกลับมา” ลูกชุบยังคงถาม
“ยุ่งด้วย อยากเซอร์ไพรส์ที่บ้านด้วย”
“แม้แต่พี่ชุบก็บอกไม่ได้เหรอ” จริงๆลูกชุบถามผิด ขนาดคนที่บ้านเขายังไม่รู้ แล้วตัวเองเป็นใคร?
“บอกไม่ได้ กะว่าจะมาดูว่าอู้งานไหม” ตั้งใจจะจับผิดสินะ!
“แล้วอู้ไหมล่ะ” ลูกชุบออกจะตั้งใจทำงาน อันนี้มั่นใจมากว่าถ้ามาดูวันนี้ ไม่มีหรอกที่จะอู้!
“เห็นแค่นอนได้น่าลักหลับมาก เลยจับไม่ได้ว่าอู้ไหม” ก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้อู้!
“…” แต่เดี๋ยวนะ…
“ช้าอีกแล้ว กินน้ำมันตับปลาบำรุงสมองบ้างไหมเนี่ย”
“น้องวิน!” มันก็ใช้เวลาคิดนานหน่อยเพราะสิ่งที่ได้ยินมันทั้งคลุมเครือและชัดเจน ชัดก้องในใจมาก แต่น้องวินเคยพูดอย่างนี้ที่ไหน!
“เรียกซะเสียงดังแบบนี้ เคืองที่เป็นห่วงอยากให้กินของมีประโยชน์หรือเคืองที่ไปแอบดูตอนหลับเหรอ” ทุกเรื่องเลยได้ไหม ทำไมโตมาเป็นเด็กแบบนี้นะ ถ้าลูกชุบระเบิดตัวตายไม่ต้องโทษใครเลยจริงๆ เป็นห่วงอะไร พูดจาไม่ดีต่อใจเลย อย่างนี้มันประสงค์ร้ายชัดๆ
อย่าบอกนะว่าเขาแวะไปหาตอนที่ลูกชุบหลับอยู่ ตอนนั้นก็หลับซะลึกเชียว มีคนเดินเข้ามาก็ไม่รู้ตัว แล้วนี่ผ่านเข้ามาถึงห้องนั้นได้ยังไง อย่าบอกนะว่าคนในทีมอนุญาตให้เข้ามา งั้นก็หมายความว่าทุกคนรู้แล้วนะสิว่าเป็นใครและทำอะไรน่าอายแบบนั้น มิน่า…วันนี้คนยิ้มให้เยอะมาก ไอ้เราก็คิดว่าเรื่องงาน ที่ไหนได้ แซวเก่งอ่ะ!
“แล้ว..เจอพี่เจนยัง” พอเขินก็เปลี่ยนเรื่อง ถือว่าสกิลใช้ได้
“เจอแล้ว” ก่อนเข้าไปดูลูกชุบประชุมเลย พอเขาเห็นข้อความชวนยุบยิบหัวใจก็จัดการให้สนามบินหารถให้ และโทรหาคุณป๋าว่าจะมา คาดว่าคุณป๋าคงโทรหาเจนให้มาเจอที่ออฟฟิศเพื่อเตรียมบ่นลูกชายที่ไม่บอกกล่าวเรื่องกลับ พอถึงออฟฟิศ อาเพชรก็พาไปหาลูกชุบทันทีตามประสาคนแก่หัวใจวัยรุ่น
พอเข้าไปยืนมองคนขี้เซาได้สักพัก พี่เลี้ยงที่คุมทั้งพ่อและทุกสิ่งในบ้านก็องค์ลงมาลากออกไปปรับทัศนคติข้างนอก นานพอตัว จนเข้าประชุมสายเลย ตอนนั้นยอมรับว่าหูชาไปแล้วจริงๆ ไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้นนอกจากเสียงหัวใจตัวเอง
“ว่าแต่จะกลับมานานแค่ไหน” หลังจากยิงคำถามรัวๆ ก็เริ่มจะรู้สึกตัวได้ว่าถามมาเยอะมากแถมกอดเขาแน่นเชียว ตอนนี้เอวของตนก็ยังถูกประคองจับไว้หลวมๆ ความเขินอายคงทำให้กดใบหน้าลงมองพื้น แค่เห็นรองเท้าของเราที่ประจันหน้ากันอย่างใกล้ชิดก็ทำให้หน้าแดงขึ้นไปอีก เขาอยู่ตรงนี้แล้วจริงๆ
“อยากให้อยู่นานๆไหม”
“น้องวินต้องเรียนต่อปริญญาโทนี่เนอะ” อืม อาเพชรหาข้อมูลเรียนต่อให้จริง
แต่ไม่ได้คิดจะไปตอนนี้หรอก
“อยากให้ผมอยู่ไหมล่ะ” เขากระซิบเสียงเบาแต่ดังชัดเจน บีบคั้นให้ลูกชุบยอมรับว่าจักรวาลในตอนนี้มีแค่เราหน้าลิฟท์
“น้องวิน”
“ผมตามใจลูกชุบเลยนะ”
“ถ้าให้อยู่ที่นี่อีกสักสามเดือนอ่ะ” อยู่กับลูกชุบอีกสักพักได้ไหม หวังมากไปหรือเปล่า
“ผมจะไม่กลับ”
“ไหนว่าจะตามใจไง” แต่หัวใจกลับเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆกับคำปฏิเสธที่ดูไม่รักษาสัญญา
“เพราะใจลูกชุบไม่ได้บอกนี่ว่าอยากให้กลับ”
“ขี้ตู่ รู้ได้ไง” เขาบอกจะตามใจ ไม่ได้จะตามปากเสียหน่อย แล้วมารู้ดีได้ไงว่าใจของคนอื่นคิดยังไง
คำตอบนั้นไม่ยากเลย…
“ก็ใจเรามันคิดตรงกันมานานแล้วนี่นา”
เขาปล่อยลูกชุบกลับไปทำงานแต่โดยดี รั้งไว้นานกว่านี้คงไม่ได้กลับไปทำแล้วจริงๆ และอย่างที่คิดไว้ว่าทุกคนคาดเดากันไปเองแต่ถูกต้องว่าลูกชุบมีคนมาปักป้ายจองถึงที่ ในตอนนี้ไม่มีหน้าไปมองใครแล้วทั้งสิ้น งานการจะทำต่อไหวหรือเปล่าก็ไม่รู้
เป็นพี่เจนที่ดักรอเราตอนเลิกงาน วันนี้ต้องต้อนกลับบ้านรัตนสกุลให้ได้ทั้งคู่ จะยังไม่ยอมให้ไปสวีทกันสองคนหรอก ทำให้คนอื่นเป็นห่วง มันไม่ถูกต้อง วันนี้คุณรบจึงนั่งข้างคนขับ และลูกชายของเขา กับใครสักคนที่ใกล้ชิดนั่งอยู่แถวหลังของรถยุโรปคันหรู เรามาถึงบ้านที่คุ้มครองกันมานานแสนนาน พอดีกับมื้อเย็นที่พวกคุณย่าและแม่บ้านรุ่นใหม่ๆทำรอไว้อยู่
ต่อข้างล่าง
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
