หัวข้อ: ## Destiny love ท้าชะตาเปลี่ยนรัก บทที่32 8/7/2018 หน้า8

[Kei]

วั้ยสองตอน

[WaterProof]

  สั้นเหลือเกินค่ะ ฮือๆๆๆ ขอยาววววววววๆๆๆๆๆๆๆ

[แมวดำ]

รอออ

[MayA@TK]

รอวันที่กานดาจะเผยโฉมความร้ายกาจต่อหน้าทุกคน


 

[fc_fic]

 

[Duangjai]

……


คราวนี้น้องจิเป็นคนแมนคนจริงคนเก่ง2018ซะแล้ว อิ อิ

เออออ. แล้วบุกเข้าไป2คน กับเพทาย ไม่ใช่หรือ. ไม่เห็นบทเพทายเลยอ่ะ

จริงๆ เพทายเป็นองครักษ์พิทักษ์น้องจินิน่า…ต้องมีฝีมือบทบู๊ประจันบานหน่อยนะ

แล้วตำร่งตำรวจต้องมีดิ จับพวกอิโมให้หมด. อ้อ ยกเว้นนักข่าวเพราะเราต้องปิดข่าว

เอ่อออ แต่น้องน้ำหวานไลฟ์สดไปแล้ว รู้กันไปทั่วละ

น้องดารันจะโดนคุณพ่อคุณแม่ลงโทษยังไงบ้าง. จะเข้าใจเหมือนแม่พี่จิระไหม…ตอบเลยว่าไม่

555.  คิดบทให้เสร็จสรรพเลยนะเนี่ย


         



……


.

[onlyplease]

สนุกอ่ะ จิระพอเป็นคนดีนี่คูลมากๆอ่ะ
อยากอ่านต่ออีกกก 

[lucifer miumiu]

บทที่19

น้ำไม่ใช่ชื่อจริงของเขา และหน้าที่หลักที่ต้องทำคือการจับตาดูพฤติกรรมภรรยาน้อยของลูกมหาเศรษฐีคนหนึ่ง ห้าปีมานี้เขาเฝ้าติดตามหล่อนไปทุกที่ จนเมื่อสามปีก่อนก็ได้รับคำสั่งจากนายให้แฝงตัวเข้ามาเป็นลูกศิษย์ในตำหนักหลวงปู่สมิง

องค์กรที่เขาสังกัดเป็นองค์กรที่มีอำนาจ นายใหญ่ทำธุรกิจร่วมกับเพื่อนสมัยเด็ก อีกทั้งยังเลี้ยงมือปืนไว้มากมาย น้ำภาคภูมิใจที่ได้รับหน้าที่สำคัญจากนายใหญ่ ถึงแม้จะอิจฉาเพื่อนร่วมอุดมการณ์ของตัวเองมากกว่าที่ได้แฝงตัวเป็นหนึ่งในเมียน้อยของทางฝั่งสามีซึ่งน่าจะได้รับการปรนเปรออย่างสุขสบาย

อันที่จริงเขาในตอนนี้ก็มีสภาพใกล้ๆ กัน เป็นเมียเก็บคนหนึ่งของร่างทรงหลวงปู่สมิงในขณะที่ฉากหน้าคือลูกศิษย์ที่ร่างเลี้ยงไว้

เป้าหมายของเขามาพักอาศัยที่อาศรมของร่างได้เกือบหนึ่งอาทิตย์แล้ว ฉากหน้าคือมาเพื่อฝึกกรรมฐานแต่แท้จริงมาเพราะกามกำหนัดมันเรียกร้อง

เมียน้อยมหาเศรษฐีผู้นี้ติดใจในรสกาม หลงใหลอย่างหนักและให้เงินสนับสนุนร่างให้มีกินมีใช้อย่างสุขสบาย หญิงชั่วชายโฉดคู่นี้ไม่ได้รู้ว่าพฤติกรรมเลวทรามอยู่ในสายตาของนายใหญ่ของเขาแล้ว

วันนี้ก็เหมือนทุกทีน้ำเข้าไปทำความสะอาดห้องให้ร่าง ภายในห้องภรรยาน้อยของมหาเศรษฐีพูดคุยอิงแอบแนบชิดโดยไม่สนใจการมีอยู่ของเขา

“น้องไปตรวจครรภ์มาแล้ว น่าจะท้องได้สองเดือนแล้วค่ะ”

“อืม...งั้นรึ...ตาแก่ที่บ้านเธอคงดีใจน่าดูสิ”

“แน่นอนค่ะพี่เมฆ เขาต้องดีใจแน่ๆ เผลอๆ คุณพ่ออาจให้เงินทำขวัญหลานจำนวนมากอีกด้วย เอาไว้น้องจะเอามาแบ่งพี่เมฆนะคะ”

เมฆหัวเราะชอบใจทั้งยังลูบหัวเมียรักอย่างทะนุถนอม เขากับหล่อนติดต่อกันมานานตั้งแต่ก่อนหล่อนเป็นเมียเก็บของลูกมหาเศรษฐี การที่หล่อนได้เป็นใหญ่เป็นโตก็เพราะการช่วยเหลือมากมายของเขา

ดังนั้นหล่อนจะทั้งรักทั้งหลงและทุ่มเงินมากมายมาให้เขาก็ไม่แปลกใจ อีกทั้งสามีร่ำรวยของหล่อนลีลาทำรักนั้นเรียกได้ว่าน่าเบื่ออย่างบัดซบ คงสนองอะไรผู้หญิงที่ร้อนแรงเหมือนกระดังงาเช่นหล่อนไม่ได้

“คราวนี้เป็นลูกของใคร ลูกของสามีเธออีกหรือเปล่า”

“ถ้านับการตกฟากแล้วอาจไม่ใช่ลูกของคุณสามี แต่น้องไม่หวั่นใจหรอกค่ะ คนที่บ้านหลังนั้นโง่กันออกจะตาย ไม่มีใครรู้หรอกว่าเด็กคนนี้เป็นลูกใคร”

น้ำหลังจากเก็บที่นอนเรียบร้อยก็ค่อยๆ ออกมาก่อนจะหลบหาที่เงียบๆ ฟังการสนทนาของชายโฉดหญิงชั่วผ่านทางลำโพงเล็กๆ บนนาฬิกาข้อมือ

“ลูกชายคนโตของเธอเป็นไงบ้าง คราวก่อนบอกว่านายผู้เฒ่ากับสามีของเธอรักใคร่เอ็นดูดีนี่” เมื่อเมฆพูดถึงลูกชาย หล่อนก็ระบายยิ้ม

“เด็กคนนั้นเชื่อฟังในโอวาทดี ถึงจะมีเอียงๆ ไปกับเรื่องไร้สาระบ้าง ถ้าหากลูกนังนั่นยังทำตัวเลวๆ ต่อไปเรื่อยๆ ยังไงคุณพ่อก็ต้องให้ลูกชายของน้องเป็นผู้สืบทอดอยู่แล้ว”

“อืม...” เมฆตอบรับและยังคงลูบหัวเมียเก็บอย่างอ่อนโยน

“ถ้า...ลูกชายของน้องได้เป็นทายาท น้องของเขาที่อยู่ในท้องนี่ก็จะสบายไปด้วย นอกจากนั้นพี่เมฆก็จะสุขสบายเช่นกัน”

กล่าวจบหล่อนก็โถมตัวกอดรัดเมฆแล้วระดมจูบลงไปบนใบหน้าหล่อเหลา แม้ผัวของหล่อนคนนี้จะอายุมากแล้วแต่ก็ยังมีหน้าตาอ่อนวัยกว่าความเป็นจริงมากนัก

“น่าสงสารผัวเศษฐีของหล่อนจริง...จิ๊ง...” น้ำพึมพำก่อนจะไปที่ตู้โทรศัพท์สาธารณะที่เหลืออยู่น้อยเต็มที ติดต่อหานายใหญ่รายงานความคืบหน้า



หลังจากเหตุการณ์ระทึกขวัญจบลงไม่นานนักสารวัตรคนสนิทที่เพทายแจ้งเอาไว้ก็พาชุดตำรวจมาที่เกิดเหตุ ไม่เพียงแค่ตำรวจเท่านั้น ที่ไวพอกันคือเหยี่ยวข่าวซึ่งหูตาจมูกดีเป็นปกติ

ดารันเดินเกาะเกี่ยวจิระราวกับลูกน้อย เขารู้สึกอบอุ่นเมื่อได้ทำแบบนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อจิระไม่ได้ผลักไส ดังนั้นน้องชายคนนี้จึงยิ่งใช้พี่ชายต่างมารดาเป็นที่พึ่งพิง

จิระไม่เพียงให้เขากอดแขนและซบลงบนไหล่ยังคอยปลอบขวัญด้วยการชวนคุยและจับมือเขาไว้แน่น ไม่คิดมาก่อนเลยว่าจะมีวันนี้

ดารันไม่มีทางคาดเดาได้ซักนิดว่าวันที่พี่น้องซึ่งเกลียดกันและแข่งขันกันมาโดยตลอดจะเดินเคียงกันจับมือทั้งยังปลอบขวัญกันอย่างสนิทสนมเช่นนี้

“พี่จิระ ผมว่าผมคงโดนคุณปู่กับคุณพ่อลงโทษขนานหนักแน่ๆ เลย”

“ฉันจะช่วยนายเอง จะไม่ปล่อยให้นายโดนด่าคนเดียวแน่”

ดารันฟังแล้วบีบมือจิระแน่นขึ้น รู้สึกแปลกๆ ก็จริงที่จิระเอาใจใส่ แต่นานแล้วที่ไม่ได้มีสายสัมพันธ์ที่ดีกับใครในครอบครัว แม้แต่กับแม่ของเขาเอง

คิดถึงคุณแม่สีหน้าก็สลดลง “คุณแม่คงไม่ให้อภัยผม”

จิระเห็นสีหน้าเศร้าๆ ของดารันก็เข้าใจ ดารินเกลียดเขากับแม่และเสี้ยมสอนให้ดารันชิงดีชิงเด่นกับพวกเขามาตลอด วันนี้ดารันพลาดท่าแถมยังเป็นข่าวใหญ่ไม่รู้ว่าดารินคนนั้นจะเล่นงานดารันยังไง

“ถ้ามันจะทำให้นายสบายใจ ต่อหน้าแม่ของนายเราเล่นละครเป็นคนที่เกลียดกันเหมือนเดิมก็ได้ แต่ลับหลังเราจะเป็นพี่น้องที่ปรองดองกัน”

ดารันขมวดคิ้ว นั่นมันไม่ดีกับจิระซักนิด ถ้าทำอย่างนั้นเขาก็เป็นคนเห็นแก่ตัว “ฉันไม่อยากโกหกตัวเองหรือใครอีกแล้ว”

“งั้นก็ต้องสู้นะ เพื่อตัวเอง อย่ายอมแพ้ ฉันจะคอยช่วยนายเอง”

หลังจากเดินมาพ้นอาคารคอนโด นักข่าวก็ทำท่าจะเข้ามาสัมภาษณ์จิระกับดารัน แต่ว่าเพทายช่วยกันทั้งสองเอาไว้เสียก่อน

“ขอโทษนะครับ พวกเขายังเป็นเยาวชนยังไม่พร้อมให้สัมภาษณ์”

พูดถึงความเป็นเยาวชน จิระอายุเพียง18 และดารันแค่17เท่านั้น เหล่านักข่าวจึงเปลี่ยนเป้าหมายขอสัมภาษณ์เพทายซึ่งเป็นหนึ่งในคนที่บุกเข้าไปช่วยดารันแทน

“ขอโทษนะครับๆ ทุกท่าน คนเหล่านี้ต้องกลับไปสอบปากคำที่โรงพัก ช่วยงดสัมภาษณ์ไว้ก่อนนะครับ” สารวัตรตำรวจที่สนิทกับเพทายเข้ามาจัดการ ดังนั้นพวกนักข่าวจึงไม่ได้สัมภาษณ์ผู้ร่วมเหตุการณ์โดยตรง ทำเพียงแค่ถ่ายรูปแล้วรายงานเหตุการณ์คร่าวๆ



จากจอโทรทัศน์ ภาพดารันกับจิระเดินอิงแอบกันท่ามกลางตำรวจทั้งจินดาและคมสันก็ได้รับทราบข่าวในครั้งนี้แล้ว ดังนั้นสองสามีภรรยาจึงรีบมุ่งหน้าไปยังสถานีตำรวจ แม้ว่าจะต่างคนต่างไปก็ตาม

จินดามาถึงก็พบว่าลูกชายของเธอกับดารันนั่งซบกันอยู่ตรงเก้าอี้บนสถานีตำรวจ ดูเหมือนว่าพวกเขาจะสอบปากคำเสร็จแล้ว

“จิระ ดารัน”

เจ้าของชื่อทั้งสองหันไปมองจินดา เป็นอย่างที่คาดคุณจินดามาถึงเป็นคนแรกจริงๆ

“ไม่เป็นไรใช่ไหมดารัน” จินดาเข้าไปสำรวจเนื้อตัวดารันก่อนลูกชายของเธอเสียอีก เธอไม่ได้คิดซับซ้อนอะไร แค่เข้าใจว่าดารันเป็นคนเจ็บถูกทำร้ายกักขังน่าจะอยู่ในอาการหวาดกลัวมากกว่าจิระที่เป็นคนอาละวาดต่อยตี

“ผมไม่เป็นไรครับคุณจินดา” ดารันคาดไม่ถึงว่าจะได้รับการห่วงใยแบบนี้ นี่ยิ่งเป็นข้อเปรียบเทียบซึ่งแตกต่างกับคุณแม่อย่างเด่นชัด

“ไม่เป็นไรแล้วนะดารัน ไหนเล่ามาให้แม่ใหญ่ฟังซิว่าเกิดอะไรขึ้น”

ดารันเผลอบีบมือของจิระที่ยังกุมเอาไว้แน่นขึ้น เขาไม่รู้ว่าถ้าเล่าความเหลวแหลกของตนเองออกไปคุณจินดาจะเลิกใจดีกับเขาหรือเปล่า

“ผม...”

“จิระ ดารัน” เสียงตวาดของคมสันดังทั่วโรงพัก ดารันกับจิระมองดูคนเป็นพ่อย่างสามขุมเข้ามาหา ใบหน้าดุดันบอกชัดว่ากำลังโกรธจัด

“ทำงามหน้านักนะ ดารัน” คมสันวาดมือขึ้นหมายตบสั่งสอนดารัน คนที่รู้ตัวว่าจะถูกลงมือหลับตาปี๋ ใครจะคาดคิดว่าจิระเข้ามารับตบแทนน้องชายต่างมารดาอย่างเขา

จิระลูบเสี้ยวหน้าข้างที่ถูกตบ คมสันนิ่งงันด้วยไม่คิดว่าคนอย่างจิระจะปกป้องดารัน การที่พี่น้องปรองดองกันมันก็ดี แต่ไม่ควรให้ท้ายกันในเวลาที่ทำผิด หรือออกหน้ารับแทนทั้งที่น้องควรถูกลงโทษ

แต่ว่าสายตาของจิระที่มองมาอีกทั้งดารันที่เข้ามากอดรัดจิระแล้วคนเป็นพี่ก็กอดตอบความรักของพี่น้องการปกป้องกันจากความโกรธของเขาในครั้งนี้ ทำเอาคมสันรู้สึกว่าตัวเองเป็นพ่อที่แย่และทำเกินกว่าเหตุ

“เอาไว้เราไปพูดกันที่บ้าน”

คมสันที่สงบสติอารมณ์แออกคำสั่งเป็นเวลาเดียวกับที่เพทายออกจากห้องสอบปากคำพอดี

“แก...” คมสันถลึงตาใส่เพทาย ปากอ้าจะด่าอะไรซักอย่างแต่ก็หุบปากฉับ

“ดีนักนะ แทนที่จะแจ้งตำรวจกลับพาจิระบุกเข้าไปสู้กับพวกขี้ยา”

“ผมขอรับความผิดอันนี้ไว้เองครับ” เพทายก้มหัวให้คมสัน

ก็ยังดีที่รู้ว่าทำอะไรผิด ถึงแม้คมสันจะเกลียดชังเพทายเข้าไส้ แต่เรื่องที่ช่วยลูกชายทั้งสองคนเอาไว้ก็คือช่วย คมสันแยกบุญคุณความแค้นออกจากกันชัดเจน

“กลับ ฉันจะให้คุณพ่อตัดสินเกี่ยวกับเรื่องนี้”

ดังนั้นทุกคนจึงพากันขึ้นรถกลับบ้านมกรธวัช คมสันไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมดารันถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้ ก็ในเมื่อดารินเลี้ยงดูให้อยู่ในโอวาทเป็นอย่างดี

ก็ถ้าเป็นเจ้าจิระเขาจะไม่แปลกใจ เพราะจินดาก็ไม่ใช่แม่ที่ดีเท่าไหร่ ปวดหัว อุตส่าห์หลบไปบ้านเล็กเพื่อผ่อนคลายความเครียดแล้วแท้ๆ แต่กลับต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ของพวกลูกชาย

จะไม่ให้เขาได้พักผ่อนเลยหรือไงวะ



เสียงเรียกมือถือดังขึ้นระหว่างที่เพทายขับรถ ดั้งนั้นเขาจึงเสียบหูฟังแล้วเปิดบลูทูทเพื่อเริ่มบทสนทนา

<” เห็นข่าวนั่นแล้วนะ ไม่อยากรักษาภาพลักษณ์นักธุรกิจมาดคุณชายแล้วหรือไง” >

” ที่โทรมานี่เพื่อจะเหน็บแนมหรือสิบทิศ”

<” เปล่าเลย นี่ฉันอุตส่าห์แบ่งเวลาที่เอาไว้อยู่กับคนรักมารายงานความคืบหน้าให้นายฟังเชียวนะ” >

“ว่ามา”

จากนั้นสิบทิศก็รายงานความคืบหน้าต่างๆ ให้เพทายฟังอย่างละเอียด





++++++++++++++++++++

เหมือนยิ่งเขียนยิ่งน้อยลง5555 ขออำภัย

จริงๆ มีพลอตในหัว แต่เวลาเขียนออกมามันค่อนข้างยาก

บางทีต้องใช้เวลาในการเขียนยาวๆ ลบๆ แก้ๆ 

และนี่กะแบบชอบตัดตอนประมาณ5หน้าเอสี่เป็นหนึ่งตอน 

บางที่อาจจะ7-8หน้าแล้วแต่เวลาที่ว่างกับความหัวแล่น ขออำภัยที่มาน้อยเน้อ

แสดงความคิดเห็นเป็นกำลังใจกันบ้างนะคะ

[maekkun]

 

[onlyplease]

สนุกมากกกกกก มาต่ออีกเยอะๆ วันนึงอยากอ่านประมาณ10ตอนนนน  ไรท์แต่งทันป่ะะะ

[loveview]

คือดูเหมือน้นื้อเรื่องมันซับซ้อนมากกก

[Kei]

ดารันใช่ลูกคมสันไหมอ่า

[puiiz]

 

[WaterProof]

ค้าง

[MayA@TK]

เพื่อนเพทายนี่เป็นนายของน้ำหรือเปล่า

 

[Tiffany]

สนุกน่าติดตาม เนื้อเรื่องซับซ้อนซ่อนเงื่อนมาก

[lucifer miumiu]

บทที่20

“คุณพ่อให้อภัยดารันเถอะนะคะ ถ้าจะโทษก็ต้องโทษที่ลูกสอนดารันไม่ดี”

ดารินร้องห่มร้องไห้ใหญ่โตท่ามกลางเหล่าผู้คนในบ้าน ส่วนดารันผู้เป็นจำเลยได้แต่นั่งก้มหน้าโดยไม่พูดอะไร

“เรื่องออกนอกลู่นอกทางคบหาเพื่อนผิดๆ ใครๆ ก็ต้องมีซักครั้งในชีวิต แต่เด็กที่อยู่ในโอวาทมาตลอดอย่างดารันคงมีเหตุผลที่ทำแบบนั้น ไหนลองเล่ามาให้ปู๋ฟังซิ”

“ขณะที่จะอ้าปากเล่าจู่ๆ ดารินก็พะอืดพะอมจะอ้วกเอาให้ได้ ดังนั้นพวกคนใช้จึงรีบเอากระโถนมาให้ จินดาเป็นคนแรกเลยที่รู้ไวกว่าใครเธอตั้งข้อสังเกตทันที

“ดารินหรือว่าเธอท้อง”

“ค่ะ...คุณพี่จินดา”

ดูเหมือนว่าคนที่ทั้งตกใจและดีใจที่สุดกลับเป็นคมสัน อายุเขาปูนนี้แล้วมีลูกหลงมาอีกคนไม่ให้ดีใจได้อย่างไร แต่ก็ไม่ลืมเรื่องของดารินเขาพยายามสงวนท่าที

“ถ้าอย่างนั้นผมพาดารินไปพักผ่อนก่อนดีกว่านะครับคุณพ่อ” คมสันเข้าไปพยุงดารินแต่เธอผลักไสออก

“ถ้าน้องไม่อยู่เดี๋ยวจะไม่มีใครปกป้องดารัน”

“เอาล่ะให้ดารินอยู่เถอะ” เมื่อเป็นคำสั่งของวศินคมสันก็ไม่กล้าขัด ได้แต่พยุงดารินซึ่งกำลังท้องให้นั่งลงอย่างช้าๆ

“เล่ามาให้ปู่ฟังสิดารัน”

ดารันก้มหน้าก้มตาไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาก่อนจะเริ่มพูดในสิ่งที่ตนอึดอัดเพียงเสี้ยวเดียวเท่านั้น ไม่รวมถึงเรื่องที่คุณแม่กดดันเขาตลอดเวลา

“พวกเพื่อนที่โรงเรียนไม่มีใครจริงใจกับผม ทุกคนนินทาว่าผมผยองทั้งที่เป็นแค่ลูกเมียน้อย”

ดารินฟังแล้วพลุ่งพล่านทันที ไอ้เด็กบ้าที่ไหนนะมันกล้านินทาแบบนี้ นี่มันเหมือนกับดูถูกเธอไปด้วยนะ

“ในโรงเรียนไม่มีใครจริงใจกับผมเลย พวกเขาเข้ามาประจบทำทีคบด้วยเพราะผมเป็นหลานปู่ที่มีเงินทองและอำนาจ ผมเบื่อสังคมพวกนั้น ผมเลยคิดแค่ว่าอยากหาเพื่อนที่ไม่สนใจฐานะชาติตระกูลของผม พวกนีโอเขาไม่สนใจเลยว่าผมเป็นลูกหลานของใคร”

วศินฟังเงียบๆ และมีสีหน้าเคร่งขรึม ในขณะที่จิระพึ่งรู้เป็นครั้งแรกเลยว่าดารันต้องทนกดดันเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขารู้สึกว่าน้องชายน่าสงสาร ยิ่งเห็นสภาพของดารันที่นั่งก้มหน้าหลบตาคนในครอบครัวทั้งกำมือเอาไว้แน่นด้วยความหดหู่ เขาก็อดทนเงียบต่อไปไม่ไหว

“แต่ดารันเขาเลิกคบกับเด็กอีโมพวกนั้นไประยะหนึ่งแล้วนะครับ ผมเป็นพยานได้ ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่ไปลงคอร์ทเรียนการแสดงและให้ผมไปรับไปส่งทุกวัน”

ดารินพึ่งรู้ข่าวสารนี้เป็นครั้งแรกเลย ถึงว่าสิทำไมดารันถึงมีท่าท่าทีสนิทสนมกับจิระ ที่แท้แอบสานสัมพันธ์พี่น้องลับหลังเธอ เฮอะ...ไอ้เด็กไม่มีอะไรดีอย่างจิระนะหรือจะคิดเรื่องดีๆ กับดารัน นี่คงพยายามชักจูงให้ลูกของกระด้างกระเดื่อง พยายามกำจัดคู่แข่งด้วยชี้นำไปในทางผิดๆ เรียนการแสดงงั้นหรือ นี่เจ้าดารันมันยังไม่เลิกฝันไร้สาระอีกหรือนี่

“จิระ...นี่แกออกนอกลู่คนเดียวไม่พอ ยังเสี้ยมสอนให้น้องเหลวแหลกตามแกด้วยหรือไง” คนที่โวยวายก่อนใครเลยคือคมสัน คนอย่างดารันถ้าไม่มีตัวแสบที่ไหนผลักดันมีหรือจะกล้าทำเรื่องแย่ๆ แบบนี้

“พอเถอะครับคุณพ่อ” จู่ๆ ดารันก็ตะโกนออกมา ตอนนี้เขาไม่ได้ก้มหน้าอีกต่อไปแล้ว คมสันเห็นแววตามุ่งมั่นเด็ดเดี่ยวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนของลูกชายคนเล็ก

ทำไมเขาไม่เคยเห็นดวงตาเช่นนี้ของดารันเลยนะ คมสันยิ่งคิดยิ่งไม่เข้าใจ เพราะอะไรลูกๆ ถึงได้พากันออกนอกลู่นอกทางไปหมด

“การเป็นนักแสดงเป็นความฝันของผม คุณแม่ก็รู้ดี ไม่จำเป็นต้องให้ใครผลักดัน แต่ผมคิดเองว่าถ้าจะเอาเวลามามั่วสุมกับคนไม่ดี สู้ตั้งใจทำตามฝันของตัวเองจะดีกว่า”

“เพราะอย่างนั้นก็เลยเลิกคบกับพวกเด็กไม่ดีพวกนั้นสินะ”

“ครับคุณปู่” ดารันมองสบตาวศินไปตรงๆ

จริงๆ เรื่องของดารันนั้น สารวัตรที่สืบสวนคดีนี้โทรมารายงานให้เขาฟังแล้ว อีกอย่างได้ฟังเพิ่มเติมคร่าวๆ จากเพทายด้วยเหมือนกัน

เหมือนว่าเด็กเกเรพวกนั้นจะไม่พอใจที่ดารันตีตัวออกห่าง เด็กที่เป็นผู้นำชอบดารันจึงพยายามทุกวิถีทางให้หลานชายคนเล็กของเขากลับไปคบหาด้วยเช่นเดิม

“คุณพ่อให้อภัยดารันที่ทำเรื่องไม่เข้าท่าด้วยนะคะ ดาราอะไรนั่น พวกเด็กเกเรอะไรนั่น ลูกสัญญาว่ามันจะไม่เกิดขึ้นอีก” ดารินร้องอ้อนว้อนอีกทั้งกดหัวให้ดารันคำนับขอโทษวศิน

“เอ้าดารัน สัญญากับคุณปู่สิลูกว่าจะไม่ข้องแวะกับเด็กเลวรวมถึงเรื่องดาราอะไรเทือกนั้นอีก”

ดารันที่ถูกกดหัวขืนตัวพยายามเงยหน้าขึ้น เขาส่งสายตามุ่งมั่นไปหาคุณปู่

“ผมจะไม่คบเพื่อนเลวๆ อีก แต่ผมไม่มีทางเลิกการฝึกฝนเพื่อเป็นนักแสดงเด็ดขาด”

ดารินอยากจับลูกชายหน้าโง่เขย่าไปมานัก ไอ้ลูกโง่นี่ไม่เคยกล้าขัดขืนคำสั่งของเธอมาก่อน อดไม่ได้ที่จะถลึงตาใส่จินดาและจิระตามลำดับ

จินดามองเมินทำเป็นไม่สนใจ ส่วนจิระไม่ได้สนใจดารินด้วยซ้ำ

“คุณปู่” จิระเอ่ยปากหวังจะช่วยดารัน แต่วศินยกมือขึ้นปราม

“เรื่องคบกับเพื่อนไม่ดีจนเกิดปัญหาก็อีกอย่าง เรื่องอยากฝึกฝนเป็นนักแสดงก็อีกอย่าง”

วศินกวาดสายตามองไปที่ลูกหลานทีละคนจนหยุดอยู่ที่ดารัน

“จริงๆ ถูกลักพาตัวกักขังแบบนั้นก็น่าจะขวัญหายมากพอแล้ว นี่ถือว่าเป็นครั้งแรกปู่จะหักค่าขนมรายเดือนของเราให้น้อยลง ส่วนเรื่องเรียนการแสดง ในเมื่อเราอยากทำปู่ก็จะให้ทำ เดี๋ยวจะมีคนนินทาหาว่าปู่ลำเอียงรักหลานไม่เท่ากัน เอาเป็นว่าปู่จะให้จิระช่วยคุมความประพฤติของหลาน ให้พี่ชายเขาคอยไปรับไปส่งจนกว่าปู่จะเห็นว่าเราดีขึ้นแล้ว อ้อ...ให้เพทายช่วยดูด้วยอีกคนแล้วกัน”

วศินหันไปส่งสายตาถามความเห็นเพทายที่นั่งอยู่ข้างๆ “พอมีเวลาว่างไหม”

“จริงๆ ที่คุณดารันอยากเป็นนักแสดง ก็ให้เขาเข้าสังกัดโมเดลลิงของท่านจินดาก็ได้นี่ครับ เป็นครอบครัวเดียวกันน่าจะดูแลผลประโยชน์ให้กันได้ดี อีกอย่างถ้าเข้าสังกัดก็สามารถให้ผู้จัดการตามติดควบคุมความประพฤติได้เหมือนกัน”

“ว่าไงแม่จินดา ฝากหลานชายของฉันเอาไว้ให้เธอดูแลอีกคนได้ไหม”

จินดาปลายมองไปยังดารินและคมสัน สีหน้าสามีของเธอดูอึดอัดใจ ส่วนดารินนั้นถึงแม้ยิ้มแต่ก็เป็นยิ้มที่ดูไม่เป็นธรรมชาติ

“ก็ถ้าดารินไม่รังเกียจนะคะ” จินดาแบ่งรับแบ่งสู้

“พูดอะไรอย่างนั้นล่ะคะคุณพี่จินดา น้องฝากดูแลดารันด้วยนะคะ”

“งั้นก็ตามนี้” หลังจากวศินได้ข้อสรุป เขาก็ชักชวนเพทายให้กลับไปที่บริษัทอีกครั้ง คมสันกลัวว่าเพทายจะประจบประแจงวศินจนได้อะไรไปอีกลับหลังตนจึงรีบตามทั้งคู่ไปติดๆ

“ดารัน...ช่วยมาพยุงแม่ไปพักผ่อนทีสิจ๊ะ”

“ครับ” ดารันพยุงดารินไปยังห้องนอน จิระมองตามหลังไปอย่างเป็นห่วง

“เป็นห่วงน้องหรือลูก” จิระพยักหน้า

“ถึงเราเป็นห่วงแต่ทำอะไรไม่ได้มากนัก อย่าลืมว่าดารันยังมีแม่ของเขาอยู่นะลูก”

ก็รู้ว่าก้าวก่ายไม่ได้ แต่ก็ยังเป็นห่วงอยู่ดี ทำไงได้ล่ะ

“แม่ว่าเราออกไปหาอะไรทานนอกบ้านคลายเครียดกันดีไหม”

จินดาพยายามทำให้จิระร่าเริงที่สุด แม้จะไม่ค่อยได้ผลเท่าไหร่ก็ตาม



ทันทีที่ประตูปิดลงดารินก็ตบหน้าดารันหนึ่งฉาดทันที ทว่ายังไม่ทันได้เอาเรื่องเพิ่มเธอก็พะอืดพะอมจนไปอ้วกในห้องน้ำเสียก่อน

ดารันมองดูแม่ของเขาหายเข้าไปในห้องน้ำ เขามีคำถามมากมายที่อยากได้คำตอบจากดาริน มันเป็นเรื่องที่คอขาดบาดตายเอามากๆ

“นั่นใช่ลูกของคุณพ่อหรือเปล่าครับ”

ดารันถามคนที่พึ่งออกมาจากห้องน้ำ ผลที่ได้คือถูกตบอีกหนึ่งฉาด









“แกพูดพล่อยๆ แกรู้อะไรมาดารัน” ดารินจิกเล็บลงบนไหล่ลูกชายแล้วเขย่าไปมาอย่างแรง “แกต้องไม่พูดพล่อยๆ แบบนี้อีก แกอยากให้แม่กับน้องของแกลำบากหรือไง แกอยากออกไปอยู่ข้างนอกใช้ชีวิตลำบากเหมือนเมื่อก่อนหรือไง แกตั้งใจทำลายชีวิตแม่กับน้องแกใช่ไหมถึงได้พูดจาร้ายกาจแบบนี้”

ดารันถูกโยกไปมาจนหัวสั่นหัวคลอน เขาเจ็บแต่เจ็บที่ใจมากกว่า ตั้งแต่สมัยที่คุณพ่อยังไม่ยอมรับพวกเขาเข้ามาในบ้าน ดารันก็พบว่ามีคุณลุงคนหนึ่งแวะเวียนมาหาคุณแม่เสมอ จนเดี๋ยวนี้การที่ดารินหายไปนั่งวิปัสสนาบ่อยๆ ดารันก็ยังไม่ไว้ใจและอดคิดไม่ได้ว่าคุณแม่ยังติดต่อกับผู้ชายคนนี้อยู่

จะไม่ให้คิดอย่างนั้นได้ยังไง คุณแม่เคยพูดกับผู้ชายคนนั้นว่าเขาเป็นผู้ชายคนเดียวที่แม่รัก ดารันแอบได้ยินนานแล้ว

เขารู้ว่าข้อสันนิษฐานอันนี้เป็นคำปรักปรำอันร้ายกาจ แต่ผู้ชายคนนั้นยังวนเวียนอยู่รอบตัวแม่ไม่ผิดแน่ คิดอย่างนี้ดารันก็เศร้าสลดใจขึ้นมา เขาไม่รู้ว่าจะทนเก็บงำความลับของแม่ไปได้อีกนานเท่าไหร่ ถึงอย่างนั้นก็ไม่กล้าพูดมันออกไป ถ้าทำแบบนั้นเขาจะกลายเป็นลูกที่เนรคุณที่สุด

ไม่สิถ้าไม่พูดเขาก็เป็นลูกสารเลวของคุณพ่ออยู่ดี

“คุณแม่” น้ำตาของดารันเอ่อคลอทั่วดวงตาเพราะความอึดอัดเสียใจหลายๆ อย่าง ดารินเห็นท่าไม่ดีจึงรีบฉีกยิ้มหวานเอาน้ำเข้าลูบลูกชายคนโตของตัวเอง

“แม่ไม่รู้นะว่าลูกเข้าใจอะไรผิดไป แต่แม่ไม่มีผู้ชายคนอื่นนอกจากพ่อของเราอีกแล้ว น้องของลูกที่อยู่ในท้องก็ต้องเป็นลูกของคุณพ่อ อย่ากังวลไปเลยนะรัน”

ดารินกอดลูกชายอย่างทะนุถนอม ดารันกอดแม่ตัวเองตอบ น้ำตาที่หลั่งออกมาไม่มีท่าทีว่าจะหยุดง่ายๆ

“ดูสิ ร้องไห้ใหญ่โตทำไมเล่า เอาล่ะ ถึงจะไม่ชอบเท่าไหร่ แต่อยากเป็นดาราก็เอา แม่ไม่ห้ามเราแล้ว”

ดารันผละออกจากดารินอย่างแทบไม่อยากจะเชื่อ เขาเห็นคุณแม่ส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้

“ยังไงก็ตาม...แม่ยังหวังให้ลูกเอาชนะจิระกับนังจินดา ไม่ว่าเรื่องไหนๆ ลูกก็ต้องชนะ ตำแหน่งผู้สืบทอดลูกก็ต้องได้ เป็นดาราก็ต้องทำได้ดีกว่าจิระมันอยู่แล้ว”

คุณแม่ยังเป็นคนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง แม้จะพยักหน้าอย่างว่าง่าย แต่ดารันยังไม่คลายใจเรื่องชาติกำเนิดของน้องที่กำลังถือกำเนิด

<เราควรทำอย่างไรดี ควรเลิกคิดหรือหาข้อพิสูจน์ดีนะ>

“ไป...กลับไปพักผ่อนซะ พรุ่งนี้เราต้องไปเรียนไม่ใช่หรือไง”

ดารันเดินออกจากห้องไป หลังจากประตูปิดลง ดารินเผยโฉมหน้าที่แท้จริง เธอกำลังหงุดหงิดกับความไม่เอาอ่าวของลูกชาย แต่จะทำอย่างไรได้เล่า เธอพึ่งดารันเพียงได้คนเดียว

เพราะเด็กนี่คือลูกของคมสัน บ่อเงินบ่อทองที่จะนำมาซึ่งความร่ำรวยและสุขสบายในอนาคต



+++++++++++++++++++++++++++

                 ปมมันเยอะเขียนไปเขียนมากะมีงงๆ 5555

                 แสดงความคิดเห็นเป็นกำลังใจกันบ้างนะคะ

[maekkun]

ดารันน่าสงสาร

[puiiz]

 

[loveview]

ถ้าดารันดีพอก็ควรจะบอกนะ

[Tiffany]

เห็นใจดารันที่สุดเลย

[MayA@TK]

ถ้าดารันเป็นลูกคมสันจริงๆก็ดีไปเพราะอย่างน้อยยังทำให้ดารินเกรงๆบ้างไม่งั้นดารันคงน่าจะโดนทุบโดนตีไม่น้อย

 

[แมวดำ]

อิแม่เลว

[Kei]

เดือดมาก

[gayraygirl]

สนุกมากอ่ะ อ่านรวดเดียวเลย รอตอนต่อไปจ้า

[lucifer miumiu]

บทที่21

“ทำไมนายถึงมาที่นี่แต่เช้า” จิระงงงันเมื่อเห็นภาคินมาหาเขาที่บ้านมกรธวัชแต่เช้า

“ฉันให้เขามารับแกเอง” คนที่ตอบคำถามคือคมสัน จิระหันไปมองครุ่นคิดว่าพ่อซึ่งเคยไม่พอใจที่เขาคบผู้ชายมาตลอดทำไมถึงสนับสนุนภาคินแบบนี้

“แกไปกับเขาจิระ” คมสันออกคำสั่งก่อนจะหันไปยิ้มให้ภาคิน “ฝากน้องด้วยนะภาคิน”

“ครับคุณพ่อ” ภาคินตอบแล้วหันมาส่งยิ้มให้จิระ “ฉันต้องพาดารันไปส่งที่โรงเรียนก่อนใช่ไหม มาเถอะเดี๋ยวไปสายทั้งคู่หรอก”

จิระช่างในชั่วครู่ ถ้าเกิดขัดคำสั่งพ่อก็รำคาญเกรงว่าจะเข้ามาวุ่นวายไม่เลิก ยังไงก็แค่ไปส่งเดี๋ยวตอนเย็นค่อยสลัดให้หลุดก็พอ

หลังจากส่งดารันเรียบร้อยก็เหลือเพียงภาคินและจิระในรถ พลอยชมพูขับรถอีกคันไล่ตามมาติดๆ เนื่องจากจิระรำคาญภาคินระหว่างเดินทางจึงหันไปมองนอกหน้าต่างไม่ได้สนใจอีกฝ่ายแต่อย่างใด

“วันนี้เหมือนเธออารมณ์ไม่ดี”

“ก็ถ้าต้องมาติดแหงกกับแฟนเก่า ใครก็อารมณ์ไม่ดีทั้งนั้น” จิระขยับตัวหันไปมองภาคิน “นี่ถามจริงๆ เถอะ ทำไมถึงกลายเป็นคนพูดไม่รู้เรื่องไปได้”

จิระอยากได้คำตอบ ภาคินอมยิ้มเขายังคงตั้งใจขับรถและตอบคำถามโดยไม่หันมามอง

“เพราะว่ารู้ตัวแล้วน่ะสิว่าเธอเป็นคนสำคัญ”

“ไม่ใช่ว่าแค่อยากเอาชนะหรอกหรือ” จิระถาม

“นั่นก็ส่วนหนึ่ง ฉันเคยพิชิตเธอมาแล้วครั้งหนึ่ง แถมยิ่งมีคู่แข่งฉันยิ่งรู้สึกว่ายอมแพ้ไม่ได้”

“ทุเรศ...นายไม่ได้รักฉันซักนิดแค่อยากเอาชนะ”

“อย่าน้อยใจไปสิ” ภาคินหันมายิ้ม “เรื่องที่ฉันรักเธอก็เป็นความจริงที่เราสองคนปฏิเสธไม่ได้นะ เราคบกันมาตั้งหลายปีต่างคนต่างรู้ความจริงข้อนี้ดีนี่”

<ทำไมมันเห็นแก่ตัวอย่างนี้วะ หน้าด้านหน้าทนอย่างเหลือเชื่อ>

จิระคร้านที่จะพูดด้วยจึงหันหน้าออกไปข้างทางอีกครั้ง ภาคินอมยิ้มปฏิกิริยาโต้ตอบของคนรักเก่ายังเดาได้ง่ายเสมอ

“งอน...”

“เกลียดต่างหาก” จิระตอบ

“ที่เป็นแบบนี้เพราะคุณพี่เลี้ยงคนนั้นหรือเปล่า นายเพทายคนนั้น”

“ไม่เกี่ยวกับนายนี่ อย่าจุ้นจ้านเรื่องของฉันอีกจะดีที่สุด อ้อ...อย่าคิดว่าเข้าทางพ่อของฉันแล้วจะได้อะไรไป ที่ฉันตามนายมานี่ก็แค่ไม่อยากทะเลาะกับพ่อเท่านั้น คราวหลังอย่าหวังว่าจะตามมาแบบนี้อีก”

ภาคินหัวเราะอารมณ์ดี จิระไม่รู้ว่าอีกฝ่ายหัวเราะทำไม แต่ท่าทางร่าเริงนั้นสร้างความขุ่นเคืองใจให้เขาท้วมท้น

“ถามอะไรหน่อยได้ไหม”

“......”

“เธอสนิทสนมกับน้องชายต่างแม่คนนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่”

“จะรู้ไปทำไม”

“เธอทำตัวเป็นฮีโร่มันก็เป็นผลดีกับเธอ แต่ไม่กลัวนักข่าวเข้ามาขุดคุ้ยงั้นหรือ”

จิระแค่นเสียง “คุณปู่บอกฉันว่าได้ยื่นคำขาดไปยังทุกสื่อว่าไม่สะดวกให้ฉันกับดารันให้สัมภาษณ์เรื่องนี้ ดังนั้นพวกเขาไม่มีทางมาสร้างความวุ่นวายให้รำคาญใจ”

“แต่ก็ไม่ได้หมายรวมถึง ข่าวอื่นๆ นี่ เป็นดารานี่มีแต่เปลืองเนื้อเปลืองตัวได้ไม่คุ้มเสียหรอกนะ”

“เอ๊ะ” จิระหันกลับไปมองภาคินอีกครั้ง “นี่นายพูดเหมือนพ่อฉันเข้าไปทุกทีแล้วนะ เป็นร่างอวตารของพ่อหรือไง เราไม่ได้เป็นอะไรกันอีกแล้ว อย่ามาก้าวก่ายได้ไหม”

คราวนี้ภาคินฉีกยิ้มกว้างอารมณ์ดียิ่งกว่าเดิมอีก

บ้าหรือไงวะ ในเวลานั้นจิระยังคิดไม่ถึงว่าภาคินอารมณ์ดีเรื่องอะไรกว่าจะรู้ก็เป็นหลังจากเลิกกองในวันนั้นแล้ว



เมื่อกานดาเห็นภาคินมากับจิระความไม่พอใจก็พลุ่งพล่านอย่างที่สุด ไม่เข้าใจว่าทำไมภาคินถึงไล่ตื่อจิระนักอาจเป็นเพราะว่าไอ้หมอนั่นมันเดินเกมถูกแกล้งทำเป็นงอนให้ง้อเรียกร้องความสนใจ

ช่วงนี้กานดาอารมณ์ไม่ค่อยดีนัก ปกติเวลาไปด่าจิระในกระทู้ต่างๆ หรือปลุกปั่นความเกลียดชังก็มักมีคนเข้าข้างเป็นลูกคู่ให้เสมอ แต่นับจากจิระมันสร้างภาพฮีโร่ช่วยน้องชาย

ไอ้พวกหน้าโง่ก็พากันตั้งกระทู้ชมทั้งเอาคลิปบ้าๆ นั่นมาเผยแพร่จนจิระมันมีภาพลักษณ์เป็นพี่ชายที่แสนดี มันจะสนุกตรงไหนหากลงมือไปแล้วผลที่ได้ยังไม่บรรลุ

ตอนนี้จุดอ่อนที่เด่นชัดที่สุดของจิระก็คือภาคิน ยังไงต้องแย่งมาให้ได้ ถ้าทำได้คงได้เห็นจิระน้ำตาไหลพรากๆ แค่คิดถึงกานดาก็อมยิ้มออกมา

ดังนั้นหลังจากถ่ายฉากของตัวเองครบ ก็ฉวยโอกาสที่จิระยังต้องถ่ายต่อเดินตามภาคินที่ออกจากกองถ่ายไป

“พี่ภาคินไปไหนหรือครับ”

“พี่จะไปซื้อน้ำให้จิระ จิระเขาไม่ชอบดื่มน้ำหวาน เขาชอบชาไร้น้ำตาล แต่ในกองถ่ายดันไม่มี”

จู่ๆ กานดาที่เดินไปด้วยกันก็ทำหน้าสลด “ผมอิจฉาจิระเหลือเกิน ทั้งที่ผมเองก็ชอบพี่เหมือนกันแต่ไม่ว่าจะพยายามเท่าไหร่พี่ก็ยัง....รักจิระอยู่ดี”

“นายควรตัดใจ” ภาคินพูด กานดาเงยหน้าขึ้นมองด้วยสีหน้าตกตะลึง แววตาคู่สวยไหวระริกและเริ่มมีน้ำเอ่อคลอทั้งสองข้าง

“เราร้องไห้ตอนนี้เถอะ ดีกว่าร้องไห้ที่หลัง พี่กำลังจะหมั้นกับจิระ อย่าเสียเวลากับพี่เลย”

กานดาร้องไห้ออกมาจริงๆ ภาคินไม่รู้จะทำอย่างไรจึงกอดปลอบอีกฝ่ายไม่ให้ร้องไห้ เขาไม่ได้รู้ตัวเลยว่าหลายต่อหลายครั้งที่มีปฏิสัมพันธ์กับเด็กคนนี้ ภาพการอยู่ร่วมกันมักถูกบันทึกเอาไว้เป็นหลักฐาน จากคนที่เขาคิดว่าใสซื่อเป็นคนจ้างวานมา

จิระเปลี่ยนเสื้อผ้าหลังจากถ่ายทำจนครบทุกฉากของวัน พอเดินกลับมาจะไหว้ลาผู้กำกับ พัชรก็ยื่นซองสีขาวมาให้

“อะไรหรือครับ”

“บัตรเชิญไปงานวันเกิดของฉัน ทุกคนได้รับตั้งแต่เมื่อวานแล้วเหลือแต่นาย”

“อ๋อ...” จิระรับมาจากมือพัชร

“ฉันเห็นแล้วนะคลิปวันนั้น นายดูเท่มากจริงๆ ถ้าเป็นไปได้ลองมาแคสบทให้หนังเรื่องใหม่ของฉันด้วยนะ”

“เอ๊ะ” จิระยังประมวลผลไม่ทัน แต่เมื่อคิดสะระตะดีแล้วก็ยิ้มจนแกล้มปริ

ชาติที่แล้วเคยคาดหวังอย่างมากให้พัชรเรียกไปแสดงหนังของคนคนนี้ แต่กลับผิดหวังทุกครั้งไป ไม่ว่าจะพยายามฝึกฝนหรือทำตัวให้โดดเด่นแค่ไหน ก็ดูเหมือนไม่สามารถกลบข่าวฉาวที่ตัวเองสร้างและคนอื่นสาดใส่จนทำให้ไม่เป็นที่สนใจและยังถูกพัชรเกลียดขี้หน้า

“จริงๆ หรือครับ ผู้กำกับอย่างให้ผมไปแคสเรื่องใหม่จริงๆ”

พัชรไม่คิดว่าจิระจะดีใจขนาดนั้น มันทำให้เขาอดหัวเราะและแสดงความสนิทสนมด้วยการเอื้อมมือไปยีหัวอีกฝ่ายไม่ได้

“นายนี่มันน่ารักกว่าที่คิดนะ เอ้า...กลับบ้านไปพักผ่อนซะ พรุ่งนี้ยังต้องทำงานหนักอีก”

จิระจากมาด้วยรอยยิ้มกว้างจนแก้มแทบปริ พอเจอหน้าภาคินที่รออยู่เขาก็หุบยิ้มทันที

“คุณพ่ออยากคุยด้วยแนะ” ภาคินยื่นมือถือมาให้ จิระคุยกับคนในสาย

“มีอะไรครับ”

<” ภาคินบอกว่าแกถ่ายหนังในส่วนของวันนี้เสร็จแล้ว กลับมาพร้อมภาคิน ฉันกับปู่แกรออยู่ที่โรงแรม” >

<โรงแรม พวกคุณปู่ไปทำอะไรที่นั่น> จิระไม่ได้ถาม ทำแค่ตอบตกลงออกไป “ครับ”

หลังจากวางสายไปจิระมองดูภาคินด้วยสายตาหวาดระแวง ภาคินดูอารมณ์ดี เขาต้องทำอะไรลงไปซักอย่าง จิระเริ่มเดาได้รางๆ เมื่อเดินทางไปถึงที่และพบกับวิชุดาหม่อมแม่ของภาคิน

“สวัสดีครับหม่อมแม่” จิระไหว้อย่างมีมารยาท วิชุดายิ้มจนแก้มปริ

“มาๆ มานั่งสิลูกทั้งภาคินทั้งจิระ”

จิระเลือกที่จะไปนั่งข้างๆ คุณปู่เขามองหาเพทายแต่ก็ไม่พบ รู้สึกใจไม่ดีเลย

“ท่านวศิน ดาก็คิดว่าน่าจะได้เวลาแล้วนะคะ ภาคินกับจิระก็คบหากันมานานแล้ว”

จิระเกร็งตัวทันที <หรือว่า> “ไม่...ผมจะไม่หมั้นหรือแต่งงานกับภาคินทั้งนั้นแหละ”

ทุกคนในห้องตกตะลึงเว้นแต่ภาคินกับวศินเท่านั้นที่สงบนิ่งเหมือนเดิม

“แกยังเด็กไม่มีสิทธิตัดสินใจนะจิระ” คมสันตะคอกเสียงดัง จิระยอมแพ้ที่ไหนเขาโต้เถียงด้วยการพูดความจริง

“ภาคินเขานอกใจผมก่อน แค่ผมยอมเจอหน้าเขายอมพูดดีด้วยก็มากเกินพอแล้ว”

“แก...จิระ...” คมสันไม่รู้จะทำอย่างไรกับจิระ เขารู้นิสัยไอ้ลูกคนนี้ดี เวลามันดื้อขึ้นมามันไม่ฟังใครทั้งนั้น

“นี่มันอะไรกันคะ ไหนใครช่วยอธิบายให้แม่ฟังที่สิ จิระหรือภาคินก็ได้”

หม่อมวิชุดางงไปหมด เธอยังเข้าใจว่าความสัมพันธ์ของจิระกับภาคินยังแน่นแฟ้น จิระเหมาะสมกับลูกชายของเธอทุกอย่าง ไม่ว่าหน้าตาชาติตระกูลทรัพย์สิน ไม่มีคู่รักคู่ไหนเหมาะสมกันไปมากกว่านี้อีกแล้ว

“ก็ให้ลูกของคุณแม่อธิบายเถอะครับ ยังไงก็แล้วแต่ผมไม่ยอมหมั้นกับหรือแต่งกับภาคินแน่ๆ”

กล่าวจบจิระก็ลุกขึ้นพรวด สาวเท้าเดินออกจากโรงแรมที่ด้านนอกเขาพบว่าเพทายรออยู่

“เพทาย” จิระเดินเข้าไปหาก่อนจะโถมกอดอีกฝ่ายเอาไว้

“ทำไมถึงทิ้งฉันเผชิญหน้ากับภาคินแค่คนเดียว”

“ผมเข้าไปไม่ได้ เพราะงั้นถึงได้มารอคุณอยู่ที่หน้าโรงแรม”

“นายรู้อยู่แล้วหรือว่าภาคินจะพาแม่มาขอหมั้นฉัน”

“ผมรู้แล้ว”

จิระฟังคำตอบแล้วก็เกิดทั้งงอนและไม่พอใจ ส่งสายตาเขียวปั๊ดให้อีกฝ่าย

“นายจะไม่ทำอะไรซักอย่างเลยหรือไง”

“ผมทำแล้ว ตั้งแต่เมื่อหลายปีก่อน ท่านวศินกำลังรอดูและตัดสินใจความเหมาะสมระหว่างคุณกับผม และท่านรับปากกับผมแล้วว่าถึงหม่อมวิชุดาจะมาเจรจาขอหมั้นคุณ ท่านวศินจะทำเพียงแค่รับพิจารนาไว้เท่านั้น”

“แบบนี้มันไม่ได้ยืนยันซักหน่อยว่าเราจะได้อยู่ด้วยกัน”

“ค่อยเป็นค่อยไปนะครับ ทั้งผมแล้วก็คุณ เรายังมีเวลาอีกมากให้ศึกษากันและกัน และท่านวศินยังต้องการเวลาพิสูจน์ความสามารถของผม ผมคงไม่มีหน้าเป็นคนรักของคุณถ้าไม่ได้รับการยอมรับจากท่านวศิน”

พอเพทายบอกว่าให้ค่อยเป็นค่อยไป จิระก็เกิดละอายขึ้นมา จะว่าไปเพราะปักใจเชื่อว่าเพทายกลับมาเกิดใหม่ ดังนั้นความรู้สึกของเขาจึงเดินหน้าไปอย่างรวดเร็ว

แต่เพทายก็ไม่ได้ปฏิเสธนี่ว่าเขาไม่ได้กลับมาเกิดใหม่ การกระทำของคนคนนี้ทำให้จิระปักใจไปแล้วว่ายังไงเพทายต้องมีความทรงจำของสามีในชาติที่แล้วอย่างแน่นอน

“นายมีลับลมคมในตลอด ชาติที่แล้วไม่เห็นเป็นแบบนี้เลย ไม่สิหรือว่าฉันยังไม่รู้จักนายดีพอ”

เพทายไม่ตอบเขาจูงมือจิระเดินไปตามทางเดินเท้า “เดินเล่นกันซักหน่อย แล้วไปรับคุณดารันไปหาของกินกันเถอะครับ”

<เฉไฉอีกแล้ว> แต่พอเห็นรอยยิ้มหวานๆ ของเพทาย ก็คิดว่าช่างมันไปก็ได้ จิระกุมมือของอีกฝ่ายแน่น พวกเขาใช้เวลาเดตสั้นๆ ด้วยการเดินดูร้านรวงข้างทาง

ถ้าได้เดตด้วยกันกว่านี้บ่อยๆ จะดีมาก แต่ก็เข้าใจดีว่าเพทายต้องทำงานเขาเองก็ทำงานเช่นกัน หากเป็นเมื่อก่อนสมัยที่ยังคบกับภาคิน จิระไม่มีทางเข้าใจเรื่องนี้ง่ายๆ แน่ เพราะมีความคิดเด็กๆ อย่างเช่น คนรักต้องเจอหน้ากันทุกวันหรือคุยกันตลอด 24 ช.ม แบบนี้ละมั้งที่ทำให้ภาคินเบื่อหน่าย



แม่ว่าอายุของพัชราภาจะล่วงไปถึงสี่สิบ แต่เธอยังคงความงามไว้ได้เหมือนคนวัยสามสิบเท่านั้น ในสังคมชั้นสูงทุกคนต่างรู้จักเธอดี เธอเป็นทายาทสนพ.ซึ่งผลิตทั้งนิตยสารชั้นนำและหนังสือพิมพ์มานาน

ในรุ่นของพ่อเธอธุรกิจของครอบครัวอยู่ในสภาพร่อแร่ แต่พอเธอขึ้นมากุมอำนาจเธอก็นำความรุ่งเรืองมาสู่ธุรกิจในมืออีกครั้ง

ใครๆ ก็เชิดชูเธอว่าเป็นยอดหญิงแห่งวงการสื่อ แต่ข่าวแง่ลบในการเปลี่ยนผู้ชายเป็นว่าเล่นหรือเห็นผู้ชายเป็นของเล่นก็อยู่คู่ชื่อเสียงในด้านดีของเธอด้วยเช่นกัน

เธอไม่สนไม่แคร์ เธอมีเงินจะหาผู้ชายมาปรนเปรอเท่าไหร่ก็ได้ หนึ่งในนั้นคนที่เธอเลี้ยงดูมาอย่างยาวนานและทำตามความคาดหวังของเธอได้ดีที่สุดคือปราบดา

เธอส่งเสียให้เขาเรียนให้เงินให้เงินไปมากมายจนเขาถีบตัวเองขึ้นมาเป็นหัวหน้าบรรณาธิการของเธอ ด้วยใบหน้าหล่อเหลาและหัวคิดอันชาญฉลาดรู้กาละเทศะ ทำให้เธอคิดว่านี่แหละคือผู้ชายที่เข้าท่ามากที่สุดในบรรดาเด็กเลี้ยงที่มีทั้งหมด

ปกติใครๆ จะคิดว่าเธอเป็นคนใจกว้าง แต่ทุกคนคิดผิด เธอเลี้ยงผู้ชายมากมายให้รองรับอารมณ์เธอ นั่นหมายถึงเธอต้องการเป็นฮ่องเต้หญิง นั่นหมายความว่าผู้ชายในฮาเร็มจะมีคนอื่นลับหลังเธอไม่ได้

หลังจากดื่มดำกับการทำรักจนถึงสวรรค์หลายครั้ง เธอก็ทิ้งตัวลงนอนเพื่อพักผ่อน แต่ไหนแต่ไรเธอเป็นคนประสาทสัมผัสดีใครขยับหรือลุกไปทำอะไรเธอจะตื่นทันที ทว่าเธอมักจะแกล้งหลับ

ระยะหลังมานี้เพราะปราบดาทำตัวเข้าท่ามากๆ เธอถึงเรียกเขาให้มาหาบ่อยๆ เพราะแบบนี้ละมั้งถึงได้รู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากล เธอปลายมองปราบดาที่ย่องออกไปทำอะไรบางอย่างที่ระเบียง

Kanda : ผมคิดถึงคุณมาก คิดถึงที่สุด

ปราบดา : เอาไว้ฉันจะไปหา เธอนี่น้ายังขี้อ้อนเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน

Kanda : จริงสิคุณช่วยผมหน่อยได้ไหม เหมือนทุกทีเรื่องง่ายๆ

กานดาส่งไฟล์บางอย่างแนบมาให้ปราบดา เขาเปิดดูแล้วเข้าใจความต้องการของกานดาในทันที

ปราบดา : ฉันช่วยก็ได้ แต่เธอต้องสมนาคุณฉันอย่างงามนะ แล้วถ้าได้เป็นใหญ่เป็นโตก็อย่าลืมผัวที่ส่งเสียเธอมาตลอดคนไปเสียล่ะ

Kanda : แน่นอนครับ ผมไม่ลืมคุณแน่ๆ




+++++++++++++++++++++

ค่าตัวเพทายแพง

นอกจากจะออกมาน้อยแล้วยังประหยัดคำด้วย

แสดงความคิดเห็นเป็นกำลังใจกันบ้างนะคะ

[แมวดำ]

รอออ

[suikajang]

ภาพกานดากับภาคินใช่ป่าว ถ้าลงมันก็เป็นผลดีอะสิจะได้ยืนยันว่านอกใจจริงๆ
ตัวละครผุดมาอีกแล้ว แล้วเพทายยังไง โอ๊ย...จะไปยังไงต่อ ลุ้นมาก 
    

[MayA@TK]

ลุ้นกับเพทายเนี่ยว่าสรุปแล้วชาตินี้จะได้เป็นสามีจิระไหม

 

[WaterProof]

แงงงงงงงงง คิดถึง