บทที่32
เหล่าแฟนคลับของกานดาคอยลุ้นผลตรวจdnaอย่างเงียบๆ แล้ววันนี้ก็มาถึงจินดาเป็นตัวแทนไปรับผลตรวจกลับมายังบ้านมกรธวัช
เวลานี้ทุกคนต่างอยู่กันพร้อมหน้า ยกเว้นคมสัน กานดานั่งรอฟังผลตรวจอย่างสงบแต่นั่นแค่ภายนอกเท่านั้น ไม่มีใครรู้หรอกว่าเขากะวนกะวายมากแค่ไหน เขาเครียดจัดจนเมื่อคืนนอนแทบไม่หลับ ทั้งที่ความจริงผลตรวจไม่น่าเป็นอื่นไปได้
กานดามั่นใจว่าตนเองต้องเป็นลูกของคุณพ่อแน่ๆ ก็คุณแม่พร่ำบอกเขาอย่างนั้นมาโดยตลอด
จินดายื่นซองผลตรวจให้วศิน เธอไปรับมาให้ก็จริงแต่ไม่ได้ถือวิสาสะเปิดผนึกอ่าน คนรับของไปค่อยๆ เปิดเอกสารด้านในดูอย่างละเอียดโดยไม่ปริปากซักคำ กานดาลุ้นระทึกจนนั่งแทบไม่ติดที่
“กานดาเจ้ามาอ่านเองเถอะ” วศินยื่นซองให้กานดาเดินมารับไป
เมื่อรับของมากานดายังไม่กล้าคลี่กระดาษอ่าน เขายืนลังเลอยู่สองสามนาที
“เจ้าอ่านเถอะ นี่คือความจริงที่เจ้าควรรับรู้”
กานดาประสานสายกับวศิน จากนั้นตัดสินใจอ่านทั้งที่ก็กลัวไม่น้อย เขาไล่อ่านผลตรวจจากด้านบนลงไปข้างล่าง ข้อความที่อยู่ในกระดาษทำเอากานดาแทบหมดแรง
หลังจากรู้ผลตรวจชัดแจ้ง กานดารู้สึกเหมือนหน้าจะมืด เขาเอนตัวโงนเงนคล้ายจะเป็นลม โชคดีที่จิระเข้ามาพยุงทันเสียก่อนแล้วช้อนอุ้มกานดาขึ้นในท่าเจ้าหญิง
<หมอนี่ตัวเบาชะมัด> จิระคิดในใจ คนถูกอุ้มอยู่ในอาการไม่ดีนักเพราะตกใจ ดังนั้นจึงปล่อยให้จิระอุ้มไปส่งถึงห้องได้อย่างสะดวก เมื่อไปถึงห้องจิระวางกานดาลงบนเตียง
จิระสังเกตเห็นว่าในมือของกานดายังกำผลตรวจเอาไว้แน่น เขารู้อยู่แล้วว่ามันจะออกมาเป็นยังไง แต่ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะตกใจและเสียใจขนาดนี้
“ฉันไม่ใช่ลูกของคุณพ่อ” กานดามองเหม่อไปยังเพดานด้านบน “นายคงดีใจสินะที่ฉันไม่ใช่”
จิระอดไม่ได้ที่จะยืนเท้าเอวมองดูคนที่อาการร่อแร่เพราะกำลังเสียใจ ท่าทางของกานดาดูชัดเจน การสูญเสียสิ่งที่ยึดติดส่งผลให้เป็นแบบนี้ จิระเคยอยู่ในลักษณะนี้มาก่อน
“บอกตามตรงนะกานดา ฉันไม่รู้สึกอะไรเท่าไหร่หรอก เรื่องของนายฉันไม่สนใจซักนิด”
กานดาขย้ำผลตรวจในมือแน่น ตวัดสายตามองดูจิระอย่างแค้นเคือง หมอนี่กำลังจะบอกว่าเขาเป็นแค่ก้อนกรวดที่ไม่มีค่าให้สนใจหรือไง
“นายเห็นฉันเป็นก้อนกรวด ใช่สิ แต่ไหนแต่ไร ฉันเป็นแค่ก้อนหินที่ตำเท้านายเสมอ จริงไหมล่ะ”
“นายเป็นก้อนกรวดงั้นรึ นายก็รู้ตัวเองดี ว่านายเป็นหินที่สวยงามกว่าหินก้อนไหน แล้วตอนนี้ในวงการนักแสดงนายเป็นอัญมณีที่ส่องประกายกว่าฉัน ฉันล่ะสงสัยจริงๆ ว่าทำไมนายไม่มุ่งมั่นทำในสิ่งที่เป็นความฝันของนายให้ดีต่อไป แทนที่จะมาสนใจคนอื่นอย่างฉัน”
“เพราะว่าฉันอิจฉานายมาโดยตลอดไงล่ะ เพราะงั้นถึงได้ขัดแข้งขัดขานายตลอด” กานดาตะโกนใส่จิระ เขาส่งสายตาดุดันทั้งยังเตรียมพร้อมที่จะรับหมัดของจิระ จงใจกวนโมโหให้อีกฝ่ายแสงธาตุแท้ออกมาให้ได้
“ฉันก็เหมือนกัน ฉันอิจฉานาย นายเรียนเก่ง เป็นที่รักของอาจารย์และคนทั่วไป เป็นเด็กดีในสายตาผู้ใหญ่แม้กระทั่งแฟนเก่าของฉันเขายังเห็นว่านายดี เอาจริงๆ หากไม่มีนายเป็นคู่แข่ง ฉันคงไม่ตั้งใจเรียนทำกิจกรรมอย่างเอาเป็นเอาตาย ตอนนี้ก็รู้สึกขอบคุณนายนิดๆ นะ ถึงแม้ว่าทุกครั้งที่แข่งกันฉันจะได้ที่สองตลอด”
กานดามองดูจิระอย่างไม่อยากจะเชื่อ หมอนี่มันพูดบ้าอะไร ทำไมถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้เพราะอะไร “อะไรกันที่เปลี่ยนแปลงนายไป ไหนบอกฉันซิ” กานยกมือขึ้นนวดขมับไปมา เขาสับสนไปหมด
“ชีวิตฉันพังมาเยอะแล้ว แค่ไม่อยากกลับไปตกต่ำอีกเท่านั้นเอง”
คนอย่างจิระนี่นะที่คิดได้ คนที่ใช้กำลังมากกว่าสมองอย่างจิระ กานดาบอกความรู้สึกตนเองไม่ถูกเลย เขารู้สึกเหมือนกำลังถูกจิระทอดทิ้ง นี่เขาถูกทิ้งให้วิ่งแข่งเพียงลำพัง แถมสิ่งที่เชื่อมาทั้งหมดกลับพังทลายไม่มีชิ้นดี เขาไม่อยากอยู่ที่นี่อีกแล้ว
คิดได้อย่างนั้นกานดาก็ลุกขึ้นเก็บกระเป๋า จิระยืนดูเงียบๆ จวบจนทุกอย่างเรียบร้อย กานดาเดินผ่านร่างจิระไปโดยไม่มองหน้าและไม่พูดซักคำ
“ขอให้โชคดีนะ จากนี้ไปก็ต่างคนต่างพยายามล่ะ”
กานดาเม้มปาก จิระกำลังอวยพรให้เขาหรือนี่ รสชาติบัดซบนี่มันอะไรกัน เขาขมขื่นใจอย่างบอกไม่ถูก การเป็นผู้แพ้มันเป็นอย่างนี้นี่เอง
กานดาออกจากบ้านมกรธวัชมาอย่างเงียบๆ เขารู้สึกเหงาและอ้างว้าง ดังนั้นจึงอดไม่ได้ที่จะต่อสายไปหาปราบดา แต่ฝ่ายนั้นกลับไม่รับสาย เขาไม่เข้าใจว่าทำไมถึงติดต่อไม่ได้
ความกังวลเครียดและอ้างว้าง ทำให้กานดาไปดื่มเหล้าในผับแห่งหนึ่งทั้งที่อายุไม่ถึง ก็ไม่มีอะไรประหลาด ผับพวกนี้แค่จ่ายเงินต่อให้เป็นเด็กมัธยมต้นก็สามารถแอบเข้าได้เหมือนกัน
กานดาดื่มจนเมามาย เขาคิดถึงคำพูดของจิระวนเวียนอยู่ในหัว จิระคนนั้นพูดว่าเหนื่อยบ้างล่ะ ให้ต่างคนต่างพยายามบ้างล่ะ เป็นคำพูดที่มหัศจรรย์มากๆ เมื่อออกมาจากปากจิระ
มันจบลงแล้วอย่างนั้นรึนี่มันจบลงแล้ว เขาไม่ใช่ลูกคุณพ่อ สิ่งที่เพียรทำมาทั้งหมดมันสูญเปล่า เขาในตอนนี้แทบไม่เห็นทางเดินเลย แม้แต่คู่แข่งที่วิ่งในเส้นทางเดียวกันอย่างจิระก็มาทิ้งเขาไป
กานดารู้สึกอยากร้องไห้แล้วก็ร้องไห้ออกมาจริงๆ เมา วันนี้เขาอยากเมา ไม่ต้องการรับรู้อะไรทั้งนั้น คิดได้อย่างนั้นกานดาก็ดื่มเข้าไปแก้วแล้วแก้วเล่าจนเมามาย
อยากกลับบ้านแล้ว กานดาเลิกดื่มเดินโซเซแหวกทางฝูงคนที่ดิ้นกันมันหยด แต่เพราะเมานั้นแหละจึงเดินชนคนเข้าอย่างจัง
“เฮ้ น้องชายไปสนุกกับพี่ไหมจ๊ะ” คนถูกชนทำท่าลวนลาม กานดาปัดมือของอีกฝ่ายที่ลูบไล้เสี้ยวหน้าตนออก
“ไปให้พ้นไอ้ชาติหมา อย่ามายุ่งกับฉัน”
“อ้าวปากดีนะไอ้เหี้ย” กานดาไม่เห็นว่าอีกฝ่ายชักมีดออกมา ก็เขาเมาแทบไม่รู้เรื่องแถมยังโมโหสุดๆ
“มึงสิเหี้ยหลีกทางไปให้พ้น”
ใครจะไปคิดว่าอีกฝ่ายจะกรีดมีดลงมาบนใบหน้า กานดาสะดุ้งเพราะความแสบร้อนเขามีสติชึ้นมานิดหน่อยทรุดลงกับพื้นกุมบริเวณที่เลือดไหลโกรกออกมา
เสียงตะโกนโหวกเหวกด้วยความตกใจของผู้คนดังขึ้น ทุกคนห้อมล้อมเข้ามามุงดู แต่เจ้าตัวการหลังฝากรอยไว้ก็รีบหนีไปทันที หลังจากนั้นกานดาจำไม่ได้ว่าเขาถูกใครหามส่งโรงพยาบาลมา
เมื่อลืมตาตื่นขึ้นคนแรกที่เห็นดันกลายเป็นจิระเสียนี่ กานดาไม่อยากเห็นหน้าอีกฝ่ายเขาขยับตัวจะพลิกกายหันหลังให้ก็รู้สึกเจ็บที่ใบหน้าเสียเหลือเกิน
เมื่อวานเขาถูกคนเมาในผับกรีดหน้า พอจะจำได้เลาๆ จริงๆ หากต้องการรักษาแผลก็พอมีเงินอยู่บ้าง แต่เดี๋ยวนี้เขาเหนื่อยเหลือเกิน ดังนั้นจึงไม่สนใจหน้าตาที่มีรอยแผลของตนเองอย่างที่ควรเป็น
“คุณปู่บอกว่าจะออกค่ารักษาแผลบนใบหน้าของนายให้”
กานดาหันหลังให้ไม่ตอบและไม่ไหวติง
“คุณปู่รู้ว่านายคงเสียใจ สองอาทิตย์ที่ผ่านมาท่านตามนักสืบตรวจสอบเรื่องของนาย”
ร่างกายของกานดาไหวระริก จิระยังคงพูดต่อไปโดยไม่สนใจ “ท่านบอกว่ามันไม่ใช่ความผิดของนาย เพื่อเป็นการเยียวยาความรู้สึก ท่านจะโอนเงินค่าชดเชยให้นายด้วย แต่ถึงยังไงเราก็แถลงการณ์ให้นักข่าวทราบเรื่องผลตรวจdnaไปแล้ว...รีบรักษาตัวให้หาย นายยังมีงานรออยู่อีกเยอะไม่ใช่หรือไง” จิระหยุดคิดครู่หนึ่ง ตามจริงอยากปลอบกานดาให้มากกว่านี้ แต่คิดว่ากานดาคงไม่ต้องการ
“สู้ๆ นะ ฉันเองก็จะสู้เหมือนกัน วงการนี้ยังต้องการเพชรอย่างนาย พวกแฟนคลับก็รออยู่นะ”
หลังจากพูดจบจิระก็จากไป กานดาค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งมองดูกระเช้าเยี่ยมที่จิระนำมา เขาหลั่งน้ำตาออกมาอย่างเงียบๆ คนที่เขาเกลียดที่สุดกลับเป็นคนแรกที่มาเยี่ยมเขาที่โรงพยาบาล
จิระคนนั้นบอกว่ามีแฟนคลับรอเขาอยู่ กานดาอดที่จะใช้มือถือเข้าไปดูในโลกโซเชียลไม่ได้
ป้าข้างบ้านz02 : กานดาคงช็อคน่าดูเรื่องตรวจdnaไม่อย่างนั้นเขาคงไม่ไปเมาจนถูกทำร้าย#กานดาnumber one
ป้าข้างบ้านz02 : ฉันอยากไปเยี่ยมเขาที่โรงพยาบาล เขาตัวคนเดียวคงรู้สึกเหงาแน่ๆ #กานดาnumber one
Ssnumber: จริงของป้า เรารวมตัวกันไปเยี่ยมกานดากันดีกว่า อยากให้เขารู้ว่าถึงเขาจะล้มลงก็ยังมีพวกเราเคียงข้างนะ#กานดาnumber one
สองแฟนคลับตัวเอ้ของเขาจัดทัพเพื่อจะมาเยี่ยมเยียนที่โรงพยาบาล กานดาซาบซึ้งจนน้ำตาไหลพราก จริงอย่างที่จิระพูดจริงๆ ใช่ว่าเขาจะหมดสิ้นไปเสียทุกอย่าง คำพูดหลายประโยคของจิระที่ชวนให้คิดวนเวียนอยู่ในหัว
<ชีวิตของฉันยังมีสิ่งที่ต้องทำอีกมาก ถ้าเกิดต้องมานั่งเสียเวลาคิดว่าใครเกลียดตัวเองแล้วหาวิธีตอบโต้ หรือนั่งอิจฉาจนวางแผนรังแก มันก็เสียเวลาชีวิตน่ะนะ>
จิระพูดทำนองนี้ เขาเองก็จำได้ไม่หมด แต่หมอนั่นบอกว่าเบื่อแล้วใช่ไหมนะ ตอนนี้เขาเองก็เริ่มเบื่อแล้วเหมือนกัน
ป้าข้างบ้านz02 : ทำยังไงดีได้ข่าวว่ากานดาถูกทำร้ายที่ใบหน้า ถ้าเสียโฉม เขาจะได้กลับมาทำงานสายนักแสดงอีกไหม ไม่นะ ฉันรักเด็กคนเน้นนนน#กานดาnumber one
Ssnumber: ป้าอย่าพูดงั้นสิ มาเรามารวบรวมกองทัพไปเยี่ยมกานดากัน ไปกันให้หมดนี่แหละ#กานดาnumber one
มีผู้คนมากมายในโลกโซเชียลอยากมาเยี่ยมเยียนเขา กานดารู้สึกว่าเขาอยากทำตามความคาดหวังของผู้คนที่สนับสนุนตนเอง ถ้าหากว่ารักษาใบหน้าจนหาย เขาเองก็อยากจะเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง ไม่รู้ว่ายังช้าไปหรือเปล่า
“ผมแปลกใจจริงๆ ว่าทำไมคุณถึงรบเร้าให้ท่านวศินดูแลค่าใช่จ่ายแผลบนใบหน้าของกานดา แต่พอมาคิดดูแล้วคนจิตใจดีอย่างคุณจะสงสารเขาก็ไม่แปลก”
คนรักยังไม่ตอบคำถามของเพทาย อีกฝ่ายยืนมองดูทะเลอยู่ริมหาด สายลมเย็นๆ พัดมาจนเส้นผมปลิวไสว จิระหันมาหาแล้วใช้มือเสยผมที่ถูกลมตีจนกระจัดกระจาย ดวงตาคู่สวยมองจ้องมาอย่างต้องการค้นหาบางอย่างจากตัวเขา
“นายเป็นคนสั่งให้คนไปกรีดหหน้ากานดาล้างแค้นให้ฉันหรือเปล่า”
“ผมไม่ได้สั่ง แต่ก็เป็นส่วนหนึ่งที่ช่วยกระตุ้นให้คนร้ายลงมือ”
“นายทำเพื่อฉันสินะ”
“ผมยินดีทำเพื่อคุณทุกอย่าง” เพทายคว้ามือจิระมากำเอาไว้แล้วจุมพิตลงไป
“นายบอกว่ากานดาจะร้ายกาจขึ้นเรื่อยๆ แต่ไม่ได้เล่าละเอียดว่าชาติที่แล้วเขาทำยังไง ไหนลองอธิบายสิ่งที่ทำให้นายต้องเหยียบย่ำหมอนั่นขนาดนี้ทีสิ”
“ในชาติก่อน กานดาทำเรื่องแบบเดียวกันกับชาตินี้ แต่เขาร้ายกว่านั้นเยอะมาก ชาติที่แล้วดารินและคมสันติดคุกเพราะวางแผนฆ่าผม ส่วนดารันก็วนเวียนอยู่กับยาเสพติดจนถูกตัดออกจากตระกูล กานดาเขารู้อยู่แล้วว่าตัวเองไม่ใช่ลูกท่านคมสัน แต่เอาผลตรวจdnaของดารันมาหลอก พวกเขาสี่คนรวมหัวกันพื่อให้ได้เงิน แต่พอถูกผมจับได้กานดาคนนั้นก็เข้ามายั่วยวนผม สร้างภาพและเหตุการณ์มากมายเพื่อให้สัมคมเข้าใจผิดเพื่อบังคับให้ผมแต่งงานกับเขา ตอนนั้นผมมีอำนาจในมือจนล้นสิ่งที่ผมทำคือกดดันนายทุนและบริษัทต่างๆ ให้แบนกานดาออกจากสื่อจนเขาไม่มีงานทำ เท่านั้นไม่พอผมยังเปิดโปงความเหลวแหลกที่เขาเอาตัวเข้าแลกเพื่อให้ได้งาน จนเขาไม่สามารถรักษาภาพลักษณ์ดาราผู้บริสุทธิ์เอาไว้ได้เท่านั้นเอง”
“งั้นรึ” จิระพึมพำก่อนหันกลับไปมองทะเลอีกครั้ง
“ผมทำร้ายกาจเกินไปหรือไง” เพทายไม่กล้าพูดว่าชาติที่แล้วเขายังส่งคนไปทำลายโฉมของกานดาอีกด้วย เขาเหยียบย่ำกานดาจนกลายเป็นผ้าขี้ริ้ว
“ทุกอย่างมันจบลงแล้วใช่ไหม” จิระถาม
“ก็ถ้าเขายังไม่เข็ดอีก ชาตินี้ผมจะทำให้เขาจำยิ่งกว่าชาติก่อน”
จิระหันมามองแล้วใช้แขนคล้องคอเพทาย เขาส่งจูบไปป้อนให้ชายหนุ่มถึงที่ พวกเขาแลกจุมพิตกันเนินนานไม่ได้สนใจว่าใครจะแอบถ่ายเอาไว้หรือเปล่า
“ชาตินี้ถ้าไม่มีนายคอยปกป้อง ฉันคิดว่า...ฉันคงไม่ได้สบายอย่างนี้ ขอบคุณนะ” จิระซบหน้าลงบนแผ่นอกของเพทาย คนถูกซบกอดร่างเล็กกว่าในอกอย่างแนบแน่น
“เพราะผมรักคุณและมันยิ่งมากขึ้นหลังจากถูกคุณทิ้งให้โดดเดี่ยว”
“ฉันจะไม่ทิ้งนายให้โดดเดี่ยวอีก ฉันสัญญา จากนี้ไปขอฝากตัวด้วยนะ”
“ผมก็เหมือนกัน”
เพทายกับจิระจูบกันอีกครั้ง คราวนี้ยาวนานกว่าเดิม พวกเขาต่างแลกคำสาบานว่าจะดูแลปกป้องกันด้วยความรักไปตลอดชีวิต
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
มาซะดึกแถมยังจบสั้นห้วนมาก มีตอนพิเศษนะคะ รอรีโหลดกันหน่อยนะ
ว่าจะเปิดพรีออเดอร์แต่ตอนนี้หาคนวาดปกอยู่ น่าจะไม่นาน
นี่กำลังคิดอยู่ว่าตอนพิเศษมีอะไรต้องเขียนเพิ่มเขียนเฉลยที่ยังขาดไปบ้าง5555
แสดงความคิดเห็นเป็นกำลังใจกันบ้างนะคะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
