ตอนพิเศษ : ตอน ถ้าผมมีน้องแมว
คำเตือน เนื้อหาจะมีความแฟนตาซีเล็กน้อยถึงปานกลาง
“กลับมาแล้วครับ”
ร่างสูงเปิดประตูบ้านออก พร้อมส่งเสียงเรียกบอกคนที่รออยู่ จะเรียกว่าคนก็คงไม่ถูกเท่าไหร่ เพราะคนที่ไหนจะมีหูกับหางกันละ
ร่างเล็กเดินมาหาเขาด้วยรอยยิ้มแฉ่งจนตากลายเป็นขีดเดียว หูสีขาวกระดิกไปมาด้วยความดีใจ มือเล็กเดินมาแย่งกระเป๋าของเขาไปถือ
“เดี๋ยวพี่ถือเองครับ น้องถือไม่ไหวหรอก”
“อิณถือให้”
แล้วเจ้าตัวก็แย่งไปถือ พร้อมวิ่งเข้าไปในบ้านจนเขาอดไม่ได้ที่จะยิ้มตาม
น้องเป็นลูกครึ่งคนกับแมว เพราะแบบนั้นเลยเป็นเด็กผู้ชายที่ตัวเล็กกว่าเด็กคนอื่น ขนาดโตเต็มที่แล้วยังสูงแค่อกเขาเอง น้องมีหูสีขาวเหมือนผิวเจ้าตัว หางสีขาวแต่ปลายหางสีน้ำตาล
เจ้าตัวไม่สามารถแปลงร่างเป็นแมวได้ แต่ก็ยังมีนิสัยเหมือนแมว ชอบกินปลาทุกชนิด ชอบเล่นซน บางทีก็ขึ้นไปยืนเล่นบนโต๊ะ ทั้งๆที่ตัวก็ไม่ได้เล็กเลย เวลานอนก็ชอบให้ลูบคาง เกาหูเกาหางให้ ดึกหน่อยก็มานอนอยู่บนตัวทุกที
“ไทม์จะกินข้าวเลยไหม อิณทำเสร็จแล้ว”
“ไหนวันนี้น้องอิณทำอะไรให้พี่กินครับ”
“ก็มี ปลาทอดสามรส ต้มส้มปลานิล แล้วก็ผัดผักใส่ปลา”
“หน้าพี่จะเป็นปลาอยู่แล้ว”
เสียงหัวเราะสดใสทำให้เขาหายเหนื่อยจากงาน ตั้งแต่แต่งงานกันมา เขาก็กลายเป็นคนติดบ้านมาตลอด เลิกงานแล้วรีบกลับบ้าน เป็นแบบนี้มา 5 ปี แล้ว
เรานั่งกินข้าวพร้อมกับแลกเปลี่ยนเรื่องราวว่าอีกฝ่ายทำอะไรมาบ้างวันนี้ ปากเล็กเจื้อยแจ้วไปมาจนคนร่วมโต๊ะเผลอมองแล้วอมยิ้มตลอด พอเขาพูดบ้างอีกฝ่ายก็พยักหน้าหงึกหงักเป็นตุ๊กตา น่ารักขนาดนี้จะไม่ให้รักได้ยังไงไหว
แก้มกลมๆเคี้ยวตุ้ยๆไปมาจนเขานึกอยากจับมาบีบๆ ยิ่งมีหูมีหางยิ่งอยากจับจูบให้ช้ำ แต่สงสัยสายตาเขาจะเจ้าเล่ห์เกินไป แมวน้อยเลยรู้ตัว
“อิ่มแล้วก็ไปอาบน้ำสิ”
“อาบด้วยกันไหม”
“ไม่ ไม่ ไม่ ไทม์นอนดึกมาหลายวันแล้วนะ รีบไปอาบน้ำเลย” น้องส่ายหน้าจนผมฟู
“ก็พี่ต้องทำงาน คืนนี้ก็ต้องทำ ขออยู่ด้วยก่อนไม่ได้หรอครับ”
“แต่ไทม์จะนอนดึก”
น้องพูดเสียงอ่อนลงแล้วเริ่มเบะปาก พอเป็นเรื่องห่วงเขาทีไร เจ้าตัวก็อ่อนไหวง่ายตลอด ล่าสุดก็ร้องไห้จ้าเพราะเขาโดนประตูหนีบมือแล้วเผลอร้องเสียงดัง
แล้วพอเห็นเด็กเบะปากก็อดจะใจอ่อนไม่ได้ สุดท้ายก็ช่วยเก็บอาหารบนโต๊ะแล้วรีบไปอาบน้ำ
ห้องทำงานของเขาอยู่ชั้นล่างของตัวบ้าน เขานั่งทำงานดึกดื่นอยู่หลายคืน ไอ้เขาน่ะไม่เป็นไรหรอก ที่แย่คือพอเขายังไม่นอนอีกคนก็พลอยจะไม่ยอมนอนไปด้วย แมวน่ะมันต้องนอนเยอะๆ แต่แมวของเขาน่ะมันแมวดื้อ พอนอนน้อยบ่อยๆก็ป่วยทุกที
เขาละอยากจะลาออกจากงานให้มันรู้แล้วรู้รอด ขัดขวางเวลาครอบครัวชะมัด แต่เพราะตำแหน่งดันเป็นหัวหน้าคนอื่นเขา จะเลี่ยงงานยังยาก จะลาออกก็ยิ่งยาก
เสียงแง้มประตูห้องพร้อมหูขาวๆโผล่ออกมา สายตาดุมองเขาบ่งบอกว่าตอนนี้เที่ยงคืนแล้ว แล้วน้องก็มาเพื่องอแงให้เขากลับไปนอนสักที
คนตัวเล็กเดินเข้ามาหาเขาพร้อมมุดแขนเข้ามานั่งบนตัก จนต้องโอบเอวไว้ไม่ให้ตก กลิ่นหอมๆทำให้เขายิ่งอยากทิ้งงานตรงหน้าแล้วไปนอนกอดคนรักแทน
“ไทม์ เที่ยงคืนแล้ว”
เสียงที่พยายามดุทำให้เขายิ้มแล้วก้มลงไปหอมแก้ม อีกฝ่ายส่งเสียงฮึดฮัดขัดใจ แต่ก็ไม่ได้ลุกหนี นั่นทำให้เขาก้มลงไปหอมอีกข้าง
“อีกสิบนาทีนะ จะเสร็จแล้วครับ”
น้องพยักหน้าแล้วเอนตัวพิงอกเขา แมวซนนั่งนิ่งไม่ได้ก่อกวน แต่สักพักมือก็เริ่มยุกยิกไปตามตัวเขา เขี่ยไปเขี่ยมาบ้างละ วาดรูปเล่นบ้างละ เขาก็ไม่ได้ว่าอะไร ชอบด้วยซ้ำ เวลาน้องทำตัวยุบยิบใส่
“สิบนาทีแล้ว ไปนอนกัน”
“งานพี่ยังไม่เสร็จเลยคนเก่ง ไปนอนก่อนนะ ไม่ต้องรอ เสร็จแล้วพี่จะรีบไปนะครับ”
“ไม่เอา ไทม์นอนน้อย พรุ่งนี้ต้องตื่นเช้า ต้องขับรถ นอนน้อยไม่ได้”
“พี่ต้องทำงานก่อน ไปนอนก่อนนะ ห้ามดื้อ”
“ไม่นอน อิณจะรอ”
“ไม่ดื้อนะ”
“แต่ว่า...”
ร่างสูงส่งสายตาดุๆ ไปหาอีกฝ่าย สุดท้ายน้องก็ยอมแพ้ ทำหน้างอแงใส่เขาแล้วรีบลุกออกไป หางฟูๆสะบัดไปมาแสดงความไม่พอใจ ขออีกแป๊ปเดียว แล้วเดี๋ยวเขาจะรีบไปง้อเลย ก็เขาอยากให้น้องได้นอน ไม่อยากเห็นอีกฝ่ายล้มป่วยอีกแล้ว
และแป๊ปเดียวที่ว่าก็ล่วงเลยมาจนตีหนึ่ง ร่างสูงปิดคอมเตรียมจะลุกขึ้นออกจากห้อง แต่เสียงแก้วแตกจากนอกห้องก็ดังออกมาซะก่อน จนเขาต้องรีบวิ่งออกไปดู
ที่มาของเสียงก็ไม่ใช่จากใครที่ไหน มาจากแมวดื้อของเขาเอง เขารีบไปอุ้มเด็กดื้อออกจากกองเศษแก้วมาวางบนเคาน์เตอร์ รีบสำรวจตามเนื้อตัวว่าเจ็บตรงไหนรึเปล่า แต่เจ้าตัวก็ไร้ร่องรอยบาดเจ็บ
“อิณไม่ได้ทำแก้วแตกนะ หนูมันทำ หนูมันวิ่งมา”
เสียงสารภาพร้อนรน ทำให้เขาเผลอถอนหายใจด้วยความโล่งอก ชีวิตนี้สิ่งเดียวที่เขาห่วงยิ่งกว่าตัวเองก็คือแมวน้อยตรงหน้า เขาคงไม่รู้จะทำยังไงถ้าอีกฝ่ายเป็นอะไรไป ท่าทางหางลู่หูตก กลัวจะถูกดุ ทำให้มือหนาต้องลูบที่ใบหูนิ่มปลอบเบาๆว่าไม่ได้โกรธ
แค่ได้ยินคำว่า หนู เขาก็เข้าใจที่มาของทั้งหมดแล้ว ก็ไม่ใช่แมวทุกตัวหรอกนะที่จะชอบจับหนูน่ะ ยกเว้นแมวตัวนี้ไว้สักตัวแล้วกัน นอกจากจะไม่ชอบจับหนูแล้ว ยังกลัวหนูยิ่งกว่าอะไร เห็นทีถ้าไม่กระโดดขึ้นโต๊ะ ก็ต้องวิ่งหนี ไม่ก็ซุกมุมห้อง หนูมันก็ตัวนิดเดียว ไม่รู้กลัวอะไร
“พี่ไม่ได้จะดุครับ เราไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว”
“.....”
“แต่พี่จะลงโทษเด็กดื้อที่ไม่ยอมนอน”
“ก็ไทม์ยังไม่นอน”
“เฮ้อ.. เรานี่นะ”
เขาถอนหายใจ ถ้าสุดท้ายแล้วน้องป่วยมันก็คงเป็นเพราะเขาเอง แต่อีกฝ่ายเหมือนจะเข้าใจผิด น้องก้มหน้าไม่ยอมสบตา หูขาวแทบจะลู่ไปกับผม มือหนาเลยรีบคว้าอีกฝ่ายเข้ามากอดจนจมอก หูขาวๆคลอเคลียอยู่ที่ปลายคางเขา
“ไทม์รำคาญอิณแล้วหรอ”
“พี่ไม่ได้รำคาญ ไม่เคยรำคาญ พี่แค่ไม่อยากทำให้เราป่วย เพราะต้องมานั่งรอพี่ดึกๆ”
“ไม่รำคาญจริงนะ”
เสียงอู้อี้จากอกเขา ยังเจือด้วยความน้อยใจ เขาเลยโยกตัวอีกฝ่ายไปมา เหมือนกล่อมเด็ก
“จริงสิครับ”
สุดท้ายเพื่อย้ำความมั่นใจ เขาเลยงัดอีกฝ่ายที่เอาแต่มุดอกเขาให้เงยหน้า แล้วก้มลงจูบ น้องตอบรับจูบอย่างคุ้นเคย เขาเลยกดท้ายทอยให้ริมฝีปากแนบแน่นมากขึ้นอีก เราจูบกันเนิ่นนานจนบางอย่างก่อตัว
จริงๆเรื่องนั้นก็ไม่ได้ทำนานแล้ว
เพราะงั้น การจูบเลยเริ่มจะดูดดื่มขึ้นเรื่อยๆ พอน้องเริ่มหมดลมหายใจเขาก็ผละออกมาแล้วกดจูบลงไปใหม่ซ้ำๆ สถานการณ์เหมือนจะไม่จบง่ายๆ เราผละออกมาสบตากัน แล้วน้องก็เอาขาเกี่ยวเอวเขาไว้อย่างรู้งาน มือหนาเลยช้อนใต้สะโพก อุ้มคนตัวเล็กจนตัวลอย
บทเพลงรักเริ่มต้นบนโซฟาตัวใหญ่ในห้องรับแขก ร่างสูงสอดมือเข้าไปใต้เสื้อ ลูบไล้ผิวเนียนนุ่มของน้อง เขาหลงใหลอีกฝ่ายทั้งตัวทั้งใจ ปากก็ดูดคลึงซอกคอขาว ไล่มาจนยอดอกสีชมพูน่ารัก น้องหลุดเสียงครางเบาๆ ใบหน้าขึ้นสีแดง ยิ่งกระตุ้นอารมณ์เขา เผลอกัดแรงจนน้องต้องขยุ้มผมเขาจนแน่น
“พรุ่งนี้ต้องไปทำงานนะ”
“ช่างหัวงานมันเถอะครับ”
งานที่ไหนจะไปสำคัญเท่าคนตรงหน้า ริมฝีปากบวมเจ่อจากการจูบ เสื้อผ้าหลุดลุ่ย ยอดอกคัดแน่นบวมแดงเพราะแรงกัด แล้วใครมันจะไปทำงานอีกวะแบบนี้ มีวันหยุดให้ลา ก็ต้องใช้ซะบ้าง
สุดท้ายเขาก็เดินหน้าต่อไม่ได้สนใจเสียงทักท้วงใต้ร่าง หางสีขาวสะบัดไปมา ยิ่งทำให้เขาร้อนใจอยากจะฟัดไวๆ เขาจับหางนุ่มให้ปัดป่ายไปมาบริเวณหน้าท้องจนน้องเผลอเกร็งท้องแล้วแอ่นอกให้เขา มือหนาเลยล้วงเข้าไปจับก้อนนุ่มนิ่มสองก้อนใต้กางเกง ก่อนจะชะงัก เพราะรู้สึกเจ็บที่หน้าผาก
แรงเจ็บมากขึ้นเหมือนกำลังถูกตี
ทันใดนั้นภาพตรงหน้าก็เริ่มเลือนราง กลายเป็นสีขาว
แทนที่ด้วย
.
.
.
.
.
.
“โอ๊ย!”
แรงเจ็บจากหน้าผากทำให้ไทม์ลืมตาตื่น
หืม?
เมื่อกี๊ฝันหรอ
ภาพที่เขาเห็นคือน้องหมวยนอนอยู่บนเตียง กำลังสายตาไม่พอใจใส่เขาพร้อมหน้าแดงๆ เสื้ออีกฝ่ายเปิดจนถึงหน้าอก ยอดอกเป็นรอยแดงเหมือนถูกขบกัด มือข้างนึงของเขากุมหน้าผากตัวเองอยู่ ส่วนอีกข้าง
ก็อยู่บนก้นนุ่มนิ่มของอีกฝ่าย
“ตื่นซะทีนะพี่ ลุกออกไปจากตัวผมเลยนะ!”
น้องโวยวายอะไรสักอย่างที่เขายังไม่รู้เรื่อง รู้สึกเหมือนยังตื่นไม่เต็มที่ แล้วหูขาวๆหายไปแล้ว เขาเผลอจับหัวอีกฝ่ายเพื่อหาหู ส่วนอีกข้างก็คลำไปใต้กางเกงเพื่อหาหาง แต่ก็ไม่มี
“หูกับหางไปไหนแล้ว”
“หางอะไรของพี่ เลิกจับก้นผมได้แล้ว! ไอ้พี่บ้า”
แล้วเขาก็โดนทั้งตบหน้าผาก ทั้งดึงหูจนแดงไปหมด กว่าจะตื่นเต็มตา เขากระพริบตาปริบๆใส่อีกฝ่าย ที่เอาแต่โวยวาย แต่ก็หนีไม่ได้เพราะโดนเขาทับอยู่
“ฝันแต่อะไรหื่นๆ จู่ๆก็มาดูดหน้าอกผมจนผมตื่น แล้วยังมาล้วงกางเกงผมอีก จะมาโทษที่ผมตีไม่ได้นะ”
“ขอโทษที พี่ไม่ได้ตั้งใจ”
“ตื่นแล้วก็เอามือออกจากกางเกงผม แล้วลุกออกไปได้แล้ว มันหนัก”
“แต่ในฝันน้องหมวยมีหูกับหางน่ารักมากเลยนะ”
เขาพูดพร้อมขยำก้อนนุ่มทั้งสองข้าง จนอีกฝ่ายสะดุ้ง
“จะทำอะไรของพี่ เอามือออกไปเลย”
“พี่ว่า เราซื้อหางมาให้น้องลองใส่ก็น่าจะดี” เขาพูดเสียงอ่อน พร้อมส่งนิ้วไปวนเวียนช่องทางด้านหลัง จนน้องเผลอเกร็ง
“ไอ้พี่ลามก!”
ผลจากความหื่นคือเขาโดนน้องหมวยถีบจนเกือบตกเตียง แล้วเจ้าตัวก็ฟึดฟัดเดินออกไป แต่หลังจากวันนั้นเขาก็ตั้งปณิธานในใจแล้วว่า ต้องเห็นหางของจริงจากน้องให้ได้!
*******************************
ตอนนี้ก็เป็นความคิดถึงจากเราเองค่ะ บอกตามตรงว่าสนองนี้ดตัวเองล้วนๆ คืนนี้ฝันดีนะคะ
#พี่ไทม์น้องหมวย
แถมแฟนอาร์ตจากเราเช่นเคย
สำหรับเล้าเป็ด เราไม่สามารถลงรูปได้ สามารถดูได้จากลิงค์
https://writer.dek-d.com/Girin/writer/viewlongc.php?id=1792259&chapter=29
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
