หัวข้อ: ⛵____ร.เรือ ร.รัก ร.ฤกษ์____⛵ [อัพตอนพิเศษ 2] ร.รุก ร.รับ ร.รูม 06.05.19| P.9

[dukdikdukdik]

สนุกจังค่ะ รอตอนต่อไปนะคะ

[Cloudnine]

 

[นางร้าย]

กระสุนนัดที่ 31
ร.รู

[สายธาร]

เขาเคยฆ่าคน

ฆ่าคู่หมั้นสาวที่ชื่อลินกับชู้ของเธอ ยิงแม่งทั้งคู่! และเขาไม่ได้พูดเล่นเหมือนทุกครั้ง ผมรู้จักน้ำเสียงแบบนี้ดี เสียงทุ้มต่ำและแหบแห้ง คล้ายกับดังผ่านแผลเหวอะหวะจากข้างใน

ถ้าเขาพูดเรื่องนี้ในเวลาอื่นผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะรู้สึกอย่างไร แต่ตอนนั้นทั้งฤทธิ์แอลกอฮอล์ ทั้งบาดแผลของตัวผมเองที่เปิดกว้างเต็มที่ ผมเลยรู้สึกว่าเราเป็นพวกเดียวกัน...เป็นคนที่ถูกความไม่ยุติธรรมขยี้จนไม่มีชิ้นดี

เรือใบมีสิทธิ์ที่จะทำอะไรสักอย่างเพื่อทวงความยุติธรรมของเขา ซึ่งการยิงทั้งคู่มันร้ายแรงเกินไปมั้ย ผมบอกไม่ได้ บอกได้แค่ว่าถ้าผมเห็นไอ้หมอนั่นเอามีดเสียบพี่ภาณต่อหน้าต่อตา ผมก็คงฮึดสู้สุดใจเหมือนกัน และสุดท้ายอาจจะลงเอยโดยไม่ใช่แค่พี่ภาณที่ต้องจากไปเพียงลำพัง

ผมไม่รู้ว่ามองเขาเปลี่ยนไปหรือเปล่า ไม่อยากคิดให้ปวดหัวด้วย

การใช้ชีวิตให้เป็นปกติน่าจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด และผมพบว่ามันไม่ได้ยากอย่างที่คิด

เขาลากผมไปสระว่ายน้ำที่ชั้นสิบหก เขาเล่นทีเผลอผลักผมลงสระ ผมเลยเอาคืนด้วยการแกล้งจมน้ำ ซึ่งเขาก็กระโดดลงมาช่วยทันที ไม่รู้เพราะอะไรผมเกือบจะปล่อยให้เขาประกบปากลงมาผายปอดแล้ว แต่ถ้าเขาไปรู้เอาตอนนั้นว่าผมแกล้ง...ก็ไม่รู้จะเป็นยังไง อย่างน้อยผมคงโดนบ่นจนหูชาแน่ ผมเลยลืมตาเต็มที่ในจังหวะที่เขาโน้มหน้าลงมา จากนั้นเราก็เล่นน้ำกันต่อ เสร็จแล้วกลับมาทำอาหารง่ายๆ กินกัน ตามด้วยตะลุยดูซีรี่ส์จนเกือบเช้า

สามวันหลังจากนั้นทุกอย่างยังดูปกติ ตื่นสาย สั่งอาหารบางมื้อ บางมื้อทำกินเอง แยกกันไปงีบ แล้วกลับมานั่งตัวติดกันดูซีรี่ส์

นี่คือชีวิตปกติหรือเปล่า...

ก็ใช่ คือชีวิตปกติของคนตกงานและขาดเป้าหมายไงล่ะ

แต่มันไม่เหมือนเดิมซะทีเดียว แทนที่จะอ่านหนังสือหรือนอนข้ามวันแบบไม่แคร์โลก ทำไมผมต้องลุกขึ้นมาทำท่อนแยมทอดให้เขาด้วย แถมริมฝีปากยังคอยแต่จะยิ้มเองอยู่ตลอด

มันอะไรกัน

“ทำไรวะ” เสียงเรือใบฉุดผมจากภวังค์ ผมไม่ต้องตอบ เพราะเขาเข้ามาประชิดข้างหลังแล้วและยื่นหน้าข้ามไหล่ผมมามองด้วยตัวเอง “หอม”

หมายถึงสิ่งที่อยู่ในกระทะใช่มั้ย แต่ปากเขาอยู่ใกล้เกินไปจนผมต้องเบือนหน้าหลบ

“เกะกะ”

“กูไม่ได้บอกให้ทำนี่”

ผมเอียงหน้ากลับมา แล้วแก้มก็เกือบชนกับจมูกเขาอีก นี่จะใกล้ไปไหนวะ ตอนเด็กขาดความอบอุ่นเหรอ “ไม่กินก็เททิ้ง”

“รีบตักใส่จานเลย”

ผมทำตามนั้น ไม่ใช่เชื่อฟังคำสั่ง แต่เพราะถ้าปล่อยไว้นานกว่านี้มันก็จะไหม้แล้ว

เรือใบใช้มือหยิบไปชิ้นหนึ่งส่งเข้าปาก “ร้อนๆๆ” ทำเขาหน้าเหยเก ขยับกระพุ้งแก้มซ้ายทีขวาที

“เอ้า ก็ค่อยๆ กินสิ จะรีบเพื่อ”

“กูต้องไปข้างนอก”

“ไปไหน” ผมเพิ่งสังเกตว่าเขาแต่งตัวพร้อมออกไปเรียบร้อยแล้ว

“เฮียยอช์ตน่ะ แกนัดเอารถไปเปลี่ยน” เขางับส่วนที่เหลือเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ ก่อนจะหยิบอีกชิ้นและเดินไปที่ประตู

“ไม่กินให้เรียบร้อยก่อนล่ะ ถ้าชืดแล้วไม่อร่อยนะ”

“เฮียแม่งเร่ง ถ้ามึงหิวก็หาไรกินไปก่อนเลยนะ กูอาจจะกินกับเฮีย”

“อืม”

“อยากได้ไรมั้ย เดี๋ยวตอนกลับกูแวะซื้อ”

“ไม่”

“ถ้าเหงาก็โทรมาได้ตะ...”

“ไม่เหงา” ผมพูดแทรก “ผมจะเหงาอะไร ไปนานๆ เลยยิ่งดี คืนนี้ไม่ต้องกลับก็ได้”

เขายิ้ม “ไม่กลับได้ไง ซีรี่ส์กำลังมัน ให้นึกอีกทีไม่อยากได้อะไรแน่นะ”

“ไม่”

“มึงยังไม่นึกเลย”

“ไหนบอกรีบไง ลีลาอยู่นั่นแหละ”

“ฮ่าๆ โอเค” เขาหัวเราะ ก่อนจะหันกลับมาและเปลี่ยนน้ำเสียงเป็นจริงจัง “อย่าออกไปไหนนะ”

“ไปได้แล้ว”

“รับปากก่อน”

“อือ”

“ให้รับปาก ไม่ใช่ให้ทำเสียงครางเป็นกบ”

“เออๆ จะไม่ไปไหน แล้วก็จะล็อกห้องอย่างดีครับท่าน”

“ดีมาก เหลือท่อนแยมไว้ให้ด้วย”

เขายิ้มส่งท้าย แล้วก็เปิดประตูออกไป

ผมถอนหายใจพลางเอาจานท่อนแยมทอดไปเก็บ หรือทิ้งไปเลยจะดีกว่า แล้วถ้ามาอ้อนขอให้ทำอีกก็อย่าฝันเลย อยากกินก็ทำเองละกัน

เหงาก็โทรไปได้ตลอดงั้นเหรอ ใครเหงา นี่แหละชีวิตที่ต้องการ จะมีอะไรดีกว่าการได้อยู่คนเดียวเงียบๆ แบบนี้...เหมือนที่เป็นมาตลอด

ถ้าเปิดซีรี่ส์ดูต่อคนเดียว ก็คงโดนด่าอีกใช่มั้ย แล้วผมก็ต้องทนนั่งดูตอนเดิมๆ กับเขาใหม่

ทีแรกคิดว่าจะอ่านหนังสืออย่างที่เคยเป็นมา แต่ในเมื่อได้อยู่คนเดียวหน้าคอมแล้ว ลองดูๆ หน่อยก็ไม่เสียหาย ผมกดเข้าเว็บกูเกิล พิมพ์ในช่องค้นหาว่า หางาน แล้วไล่ดูรายการที่เด้งขึ้นมาช้าๆ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

ดูได้แค่สองสามเว็บก็มีเสียงขัดจังหวะ ผมกดปิดหน้าจอทันทีแล้วหันมองประตู เขาคงลืมของมั้ง หรือไม่ก็ยกเลิกนัดกับเฮียยอช์ต

ผมลุกก้าวยาวๆ ไปที่ประตู แต่ความคิดวาบผ่านทำให้ต้องหยุดชะงัก

ก๊อก ก๊อก

แต่เขามีคีย์การ์ดอยู่แล้ว หรือต่อให้ลืม คนอย่างเรือใบไม่เคาะอย่างเดียวหรอก เค้าต้องด่าหรืออย่างน้อยก็ต้องปล่อยความหยาบคายสักอย่างออกมา

ผมลงฝีเท้าเบาๆ เข้าหาประตูโดยหวังว่าอีกฝ่ายจะไม่รู้ตัว จากนั้นก็แนบใบหน้าเข้ากับช่องตาแมว

เป็นคนแปลกหน้าจริงๆ ด้วย

[นางร้าย]

กระสุนนัดที่ 32
ร.รีบ

[เรือใบ]

ผมขู่เด็กฮิปในห้องน้ำผับไปว่าโคตรเกลียดคนที่ไม่ตรงต่อเวลา แต่ความจริง ผมเป็นคนยืดหยุ่นกับเรื่องนี้สุดๆ แล้ว จะกิน จะนอน จะขี้ ขึ้นอยู่กับอารมณ์เป็นหลัก ยิ่งไม่ได้ทำงานทำการประจำแบบนี้ยิ่งไม่ต้องพูดถึง

ผมมาถึงร้านอาหารที่นัดไว้ช้าไปสิบกว่านาที แต่เฮียยอช์ตวิวัฒนาการไปไกลกว่านั้น ผมรออยู่เป็นชั่วโมงเฮียยังไม่โผล่มา พอโทรไปตามก็บอกรถติด

เบื่อว่ะ

สายธารทำอะไรอยู่นะ

โทรหาดีมั้ย แต่อยากให้เขาเป็นฝ่ายโทรมามากกว่า ไกด์ไว้ให้แล้วว่าถ้าเหงาก็โทรมาได้ตลอด

หรือแชตไลน์ไปดี ผมยังไม่ได้ขอเพิ่มเขาเป็นเพื่อนในลิสต์ แต่เห็นแล้วว่าสามารถกดเพิ่มเพื่อนจากหมายเลขโทรศัพท์ได้ ผมเป็นพวกไม่ชอบสิงในโซเชียลซะด้วย ไม่รู้ว่าตัวเองตกยุคตกสมัยไปไกลแค่ไหนแล้ว ตอนนี้สติกเกอร์อะไรฮิตบ้างวะ สวัสดีวันจันทร์ ไรงี้เหรอ

“รอนานมั้ยเรือ” จู่ๆ เฮียยอช์ตก็โผล่มาและนั่งลงตรงข้ามผม

ผมเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋า “ไม่มาตอนผมอายุเจ็ดสิบเลยล่ะเฮีย”

“รถติด แล้วกว่าจะเรียกแท็กซี่ได้อีก”

“อ่าว ไหนบอกจะเอารถมาเปลี่ยน”

“รถเฮียเสียพอดี เลยว่าจะเอารถเรือไปใช้นี่แหละ ส่วนที่จะเอามาเปลี่ยนลูกน้องมันกำลังขับตามมา...”

“จะเอารถผมไปใช้ แล้วก็เช่ารถเก่าๆ มาให้ผมใช้แทนใช่มั้ย นี่คือมาตรการความปลอดภัยของพยานเหรอ”

“ตามนั้นเลย สั่งอะไรบ้างรึยัง หิว...น้องครับ น้อง ขอเมนูหน่อย”

เฮียยอช์ตสั่งอาหารตามใจตัวเอง ผมก็สั่งตามสไตล์ผม ทีแรกเรานั่งกินกันเงียบๆ ในแบบที่ไม่เรียบร้อยเท่าไหร่ ถ้าเฮียยอช์ตกินเร็วกว่านี้อีกนิดก็จะเข้าขั้นมูมมามแล้ว

“ซ้อมแข่งกินวิบากเหรอเฮีย ใจเย็น”

“เออๆ หิวว่ะ” เฮียยอช์ตจิบน้ำ ลดสปีดขากรรไกรลงมาอีกสองระดับ พลางเหลือบมองอาหารจานหลักของผม “นายนี่ยังชอบกินเหมือนตอนเด็กๆ เลยนะ ไม่เผ็ด ไม่เอาถั่วงอก”

“ที่เรียกมานี่ เพื่อมาวิจารณ์รสนิยมการกินของผมเหรอ”

“เปล่า”
“ไม่ใช่แค่เปลี่ยนรถแน่ๆ มีไรก็ว่ามา”

“นี่เซนส์ตำรวจเก่าเหรอ”

“จับคนร้ายได้แล้ว?”

“เป็นงั้นก็ดีสิ”

“งั้นอะไร”

เฮียยอช์ตถอนหายใจ “ได้คุยกับป๊าบ้างมั้ย”

“ไม่ค่อย”

“ป๊าถามว่าเมื่อไหร่เราจะไปช่วยกิจการสักที โดยเฉพาะนาย”

“เรื่องนี้คุยกันหลายทีแล้วนะ ผมขอเวลา...”

“อาจจะไม่มีเวลาแล้วนะเรือ”

ผมหยุดชะงัก “ทำไม...ป๊าเป็นไร”

“...”

“มะเร็งเหรอ หรือว่าอุบัติเหตุอะไร...เฮีย”

“ไข้หวัดใหญ่”

“โห เฮีย นึกว่าเป็นอะไร ปูมาซะน่ากลัว”

“นายไม่เห็นหน้าป๊านานแค่ไหนแล้ว” เสียงเฮียยังดูขรึมเศร้า “ป๊าแก่ไปเยอะแล้วนะ วันนี้เป็นไข้หวัด วันต่อไปไม่รู้จะเป็นอะไรร้ายแรงบ้าง ร่างกายแกคงโทรมเร็วเพราะโหมงานหนัก แล้วก็ทุกข์ใจที่มีลูกอย่างเรา”

“พูดซะเว่อร์”

“เรือ”

“ผู้จัดการลูกน้องป๊าเก่งๆ เยอะแยะ”

“ยังไงก็ไม่ดีกับใจเท่าลูกชายเต็มใจรับช่วงมั้ง”

“เออๆ ขอเวลาอีกหน่อยละกัน”

“พูดแบบนี้กี่รอบแล้วล่ะ”

“เอาไว้จบเรื่องสายธารก่อน”

“ดี เฮียจะเร่งให้จบเร็วๆ นี้แหละ” เฮียยอช์ตยิ้มออก ราวกับว่าก่อนหน้านี้เล่นบทดราม่าเพื่อบีบคั้นผม แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้โวยวายอะไรต่อ โทรศัพท์เฮียก็ดังขึ้น

“ไงจ่า” เฮียกดรับสาย “เออ...อยู่ในร้าน เข้ามาเลย”

ไม่ถึงอึดใจ ผู้ชายรูปร่างสันทัดหน้าตาพื้นๆ ก็เดินเข้ามาที่โต๊ะ เขายื่นกุญแจให้เฮียยอช์ตด้วยท่าทีนอบน้อม แทบจะเหมือนกับทาสปฏิบัติกับเจ้าขุนมูลนายสมัยเก่า

“นั่งก่อนจ่า กินไรยัง”

“ก็...กินมานิดๆ ครับ”

“งั้นก็กินอีก นี่กับข้าวเยอะแยะ เออ นี่เรือใบ แต่จ่าก็เคยเห็นแล้วนี่นะ” จ่ายกมือไหว้ ผมรีบรับไหว้แทบไม่ทัน “นี่ จ่าวิชัย เรือก็เคยเห็นแล้วเหมือนกัน”

ผมมองหน้าเขาแล้วขมวดคิ้ว ไม่คุ้นหน้าเลย นึกยังไงก็นึกไม่ออก “จ่าเพิ่งย้ายมาหลังจากผมลาออกรึเปล่า”

“น่าจะใช่ครับ”

“แต่เรือก็เห็นตอนที่จับได้ว่าจ่าไปเฝ้าที่คอนโดไง”

หืม คนนี้คือคนไปเฝ้าเหรอ ไม่ใช่คนขายลูกชิ้นปิ้งนั่นแน่ๆ

หัวใจผมหล่นวูบไปถึงตาตุ่ม แต่ยังคงเก็บอาการไว้ “จ่าไปเฝ้าคนเดียวใช่มั้ย”

“ครับ เห็นคุณเรือกับพยานเดินไปเซเว่นหลายครั้ง อ้อ แล้วก็เห็นพยานลงมาครั้งหนึ่ง เห็นหิ้วกระเป๋าเหมือนจะไปไหน แต่พอหันมาเห็นผมสูบบุหรี่อยู่เขาก็กลับขึ้นไป นึกว่าจะโดนจับได้ซะแล้ว”

หูได้ยิน แต่สมองคล้ายกับจับใจความไม่ได้ ขาข้างหนึ่งเริ่มอยู่ไม่สุขจนต้องเขย่าเบาๆ

ผมหยิบแก้วน้ำมาจิบ ในที่สุดก็พูดขึ้น “ผมไปดีกว่า”

“อ้าว อิ่มแล้วเหรอ”

ผมเอื้อมไปคว้ากุญแจรถคันใหม่ “รถจอดอยู่ตรงไหน”

“หน้าร้านเลยครับ ฮอนด้าซีวิคสีขาว”

“รีบไปไหนน่ะ เรือ เดี๋ยวสิ”

“คิดถึงพยาน ไปละเฮีย ไว้โทรคุยกัน จ่ามากับผมหน่อย ผมขอหยิบของในรถแป๊บนึง”

ว่าแล้วผมก็พุ่งตัวออกจากร้าน เปิดประตูรถคันเดิมเพื่อหยิบปืนลูกโม่ที่ผมซ่อนไว้ใต้เบาะ จ่าก้าวตามมาทันพอดี ผมเลยโยนกุญแจให้เขา แล้วกระโดดขึ้นฮอนด้าซีวิคที่จ่านำมาเปลี่ยนและขับออกไป

จ่าวิชัยไม่ใช่คนขายลูกชิ้นปิ้ง

ผมพลาดได้ยังไง มือตกมาก สนิมเกาะกลีบสมองขนาดนี้เลยเหรอวะ ไม่ว่าไอ้หมอนั่นจะเป็นใครมันก็รู้ที่อยู่ผมกับสายธารแล้ว แถมยังได้รูปทะเบียนรถไปเรียบร้อย เผลอๆ อาจจะเคยเดินสวนกันแถวนั้นด้วยซ้ำ

กลางอกผมจุกแน่นขึ้นมาเมื่อนึกเห็นภาพสายธารเปิดประตูให้คนแปลกหน้า หรือไม่ก็อาจโดนเล่นงานริมถนน หลายครั้งแล้วที่เขาแอบลงมาซื้อของในเซเว่นคนเดียว จ่าวิชัยยังบอกว่าสายธารเคยจ๊ะเอ๋กับเขาจังๆ ที่ข้างล่างด้วย

ใจเย็น

นี่อยู่ใจกลางกรุง พวกมันคงไม่ลงมือหรอก

ที่สำคัญ ไอ้หนุ่มนั่นอาจจะเป็นแค่คนขายลูกชิ้นจริงๆ ก็ได้ พ่อค้ามือใหม่ที่ขายไม่รู้เวล่ำเวลา และเป็นแฟนคลับโตโยต้าคัมรี่จนต้องยกมือถือถ่ายไว้เป็นที่ระลึก

เย็นไว้ ตอนนี้เราเปลี่ยนรถเรียบร้อยแล้ว

ตั้งใจขับรถไป ไม่มีอะไรหรอก

แต่...

แม่ง ยังไงไอ้หมอนั่นก็ดูท่าทางแปลกๆ อยู่ดี

การจราจรนรกทำให้ผมกลับถึงคอนโดช้าไปราวๆ ห้าสิบปี ถ้าส่องกระจกตอนนี้เส้นผมอาจจะหงอกเต็มหัวแล้ว ลิฟต์ก็ไม่รู้เป็นอะไร ดูเหมือนจะช้ากว่าปกติ ทุกอย่างช้าไปหมด

ยิ่งลิฟต์เลื่อนสูงขึ้นหัวใจผมก็ยิ่งเต้นแรง

ปืน Glock 19 ซึ่งเปรียบเหมือนลูกน้องที่ซื่อสัตย์อยู่ในห้องนอน ผมจะพกกระบอกนั้นแค่ตอนกลางคืนในสถานการณ์เสี่ยง ส่วนปืนลูกโม่ที่ปกติจะเก็บไว้ใต้เบาะรถ ตอนนี้เหน็บมันติดตัวขึ้นมาด้วย

ติ๊ง

ประตูลิฟต์เปิดออกที่ชั้นยี่สิบ ผมก้าวออกไปสบายๆ รู้สึกล่อนจ้อนอย่างบอกไม่ เมื่อนึกว่าตอนนี้ผมมีแค่ปืนลูกโม่ กับความหวังที่คล้ายจะหล่นเรี่ยราดตามโถงทางเดิน

ประตูห้องปิดสนิท มีเสียงทีวีดังแว่วๆ จากข้างใน

สายธารไม่ชอบทีวี

ผมหยิบคีย์การ์ดออกมาปลดล็อกประตู จับก้านเหล็กบิดเปิดเบาๆ ซึ่งให้ความรู้สึกไม่ต่างจากปลดชนวนระเบิด โซ่ประตูไม่ได้คล้องอยู่กับตัวล็อก อากาศเย็นฉ่ำภายในห้องเล็ดลอดออกมาทักทาย ผมแทรกตัวผ่านประตูเข้าไปอย่างเงียบกริบ โชคดีที่เสียงทีวีช่วยกลบอีกแรง

คนที่นั่งอยู่บนโซฟายังไม่รู้ตัว จนกระทั่งผมเซถอยหลังและเผลอหลุดเสียงพูดออกมา

“ลิน...”





___________________

หลังจากนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
ขอให้อยู่ข้างๆ เรือใบนะคะ รักเขาเยอะๆ
ขอให้อยู่เคียงข้างเขา จนเขาล่องไปถึงสุดทางนะคะ <3

ขอบคุณมากๆ เลยค่ะที่อ่านมาถึงตรงนี้
เราอ่านคอมเมนต์วนซ้ำไปซ้ำมา ทั้งยิ้ม ทั้งหัวเราะกับตัวเอง ชอบอ่านมากๆ เลย
มันมีค่ากับใจเรามากจริงๆ ค่ะ

ขอบคุณอีกครั้งนะคะ ^ ^


นางร้าย

10.08.18

[Snowermyhae]

เอ้า ลินยังไม่ตายเหรอ แล้วน้องไปไหนคะะะ พี่เขากลับมากินท่อนแยมแล้วววว 

[Carrot_t]

หื้มมมม อะไรยังไงนะะ ไม่นะะอิพี่อย่าทำให้น้องเสียใจ 

[areenart1984]

แล้วธารไปไหน 

[piiya]

กรี๊ดดดดด อ่านทันแล้วแล้ว แต่ดันมาถึงตอนนี้ซะได้

[k2blove]

 

[นางร้าย]

กระสุนนัดที่ 33
ร.รอคอย

[สายธาร]

ก๊อก ก๊อก ก๊อก   

“เรือคะ อยู่หรือเปล่า” เสียงคนแปลกหน้าดังแว่วผ่านประตูพอให้จับความได้

ก๊อก ก๊อก

ผมจะทำเฉยเหมือนไม่มีคนอยู่ซะก็ได้ แต่ความอยากรู้อยากเห็นสั่งให้ผมเปิดประตูแง้มออก โดยที่โซ่ยังคล้องอยู่ คนที่รออยู่หน้าประตูเป็นผู้หญิง หน้าตาสะสวย แต่งตัวดี กระเป๋าที่คล้องอยู่กับแขนนั่นราคาอาจจะห้าหรือหกหลัก

“เรือใบไม่อยู่ครับ”

“อ๊ะ คุณเป็นใคร”

จะตอบยังไงดี คู่ขา งั้นเหรอ นั่นไม่ใช่จิตวิทยาพื้นฐานที่เธออยากฟังหรอกมั้ง

“เพื่อนเรือใบครับ แล้วคุณเป็น...”

“คู่หมั้นเขา”

คู่หมั้นงั้นเหรอ...

“แล้วนี่ทำไมเพิ่งมาเปิด ฉันเคาะตั้งนาน...คุณ”

“ผม เอ่อ...หลับอยู่ โทษที”

“เรือเขาไปไหนล่ะ”

“ไปข้างนอก เดี๋ยวก็มา”

“เปิดประตูสิ ฉันจะได้เข้าไปรอข้างใน”

ผมชั่งใจว่าควรเปิดมั้ย แต่ไหนๆ ก็มาถึงขั้นนี้แล้ว อีกอย่างเธอก็เป็นผู้หญิงตัวผอมๆ ไม่น่าจะบุกเข้ามากอดปล้ำรำแม่ไม้มวยไทยใส่ผม หรือถ้าจะชักปืนมายิงก็คงต้องคิดหนักหน่อย เพราะที่ล็อบบี้มีกล้องวงจรปิดอยู่

“เอ้า รออะไรล่ะ เปิดสิ ฉันเมื่อย”

“ครับ”

ผมงับประตู ปลดโซ่ออก แล้วเปิดให้เธอเข้ามา

ท่าเดินของผู้หญิงคนนี้ดูเริ่ดเชิดราวกับนางแบบ แถมยังสวมเสื้อเปิดไหล่และกระโปรงสั้นแนบเนื้อเปรี้ยวจี๊ดอีก แม้แต่ผมที่ไม่ได้สนใจผู้หญิงมาแต่ไหนแต่ไรยังอดมองตามไม่ได้

เธอมาหยุดอยู่ที่กลางห้อง พอยต์เท้าข้างหนึ่งขณะมองรอบตัว “ยังเหมือนเดิม แต่รกขึ้น” เธอเยื้องย่างต่อ เอากระเป๋าถือวางบนโซฟาที่นอนประจำของผม จากนั้นก็เดินไปรินน้ำที่ตู้เย็นดื่มเอง

ผมรีบไปเก็บหนังสือและของจุกจิกแถวๆ โซฟาให้เป็นระเบียบเท่าที่จะทำได้ ทำให้เธอมีแก่ใจพอจะมานั่งลงข้างกระเป๋าตัวเองพร้อมกับน้ำดื่ม เธอเอนหลังและไขว่ห้างทันที ส่วนผมเลี่ยงไปนั่งที่เก้าอี้โต๊ะกินข้าว

“ปกติเรือโลกส่วนตัวสูงนะ ไม่ค่อยให้เพื่อนมาค้าง”

“พอดีผมเดือดร้อนเรื่องที่อยู่น่ะ”

ดวงตากลมโตภายใต้ขนตาปลอมมองสำรวจผม “ดูอายุน้อยกว่าเรือกับฉันนะ เป็นเพื่อนเรือมานานแล้วเหรอ”

“ไม่นาน”

“ฉันชื่อลิน นายชื่ออะไร”

ลิน คู่หมั้นเรือใบ

แล้วที่เขาบอกว่า ยิงแม่งทั้งคู่ หมายความว่ายังไงล่ะ

“สายธาร” ผมตอบเสียงเบาหวิว

“นี่จงใจตั้งชื่อให้คล้องจองกันรึเปล่า”

“...” ผมไม่รู้จะพูดอะไร

“ตกลงว่าเขาออกไปไหน ได้บอกไว้รึเปล่า”

“ทำไมคุณไม่โทรหาเขาล่ะ”

“ขอเบอร์เขาหน่อยสิ”

“คุณไม่มีเบอร์เขา?”

“เอามาเถอะน่ะ”

ถ้าไม่ให้เธอก็คงเซ้าซี้อยู่ดี ผมหยิบมือถือตัวเองมาเลื่อนหาเบอร์แล้วส่งให้เธอดู เธอกดบันทึกชื่อเขาอย่างรวดเร็วและส่งกลับ

“ไม่โทรเหรอ”

“คิดอีกที รอเขากลับมาดีกว่า จะได้เซอร์ไพรส์” ว่าแล้วเธอก็หยิบรีโมตมากดเปิดทีวี “นายจะทำอะไรก็ไปทำเถอะ”

ผมเกลียดเสียงทีวี

จะให้ทำอะไรล่ะ ในเมื่อโซฟาที่ประจำของผมถูกเธอยึดครองไปแล้ว แถมรัศมีที่เธอแผ่ออกมายังชวนให้ถอยห่างด้วย สุดท้ายผมเลยหยิบโน้ตบุ๊กเดินเข้าห้องเรือใบไป ก่อนจะปิดประตูยังเห็นว่าเธอเหลือบมองมาด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตรเท่าไหร่

ปกติแล้วผมไม่อยากเข้ามายุ่มย่ามในห้องเขาหรอก แต่ตอนนี้มันจำเป็น เหมือนกับว่าความร้อนแรงของผู้หญิงคนนั้นเผาออกซิเจนในห้องโถงไปจนไม่พอให้หายใจ

ผมทิ้งตัวนั่งลงบนขอบเตียงพร้อมกับหายใจเข้าเฮือกใหญ่

คู่หมั้นของเรือใบ

ลิน...

บางทีอาจไม่ใช่เพราะความเซ็กซี่หรือการปรากฏตัวของเธอที่ทำให้ผมหายใจไม่ออก แต่เป็นคำโกหกต่างหาก คำโกหกเล่นงานผมเหมือนหมัดหนักๆ จนจุก

ทุกอย่างที่เกี่ยวกับเขาอาจจะเป็นเรื่องหลอกลวงทั้งสิ้น

รวมถึงจูบนั่นด้วย

ผมนึกไม่ออกว่าหลังจากนี้จะพูดหรือวางตัวกับเขายังไง และเขาจะพูดอะไรยังไงกับผม คืนนั้นกูเมาก็พูดไปเรื่อยเปื่อย นี่มึงคิดว่ากูจะยิงคู่หมั้นที่แซ่บขนาดนี้จริงๆ เหรอ ผมได้ยินเสียงขำๆ กึ่งเหนื่อยหน่ายของเขาในหัว ใช่ มันอาจจะง่ายๆ อย่างนั้นเลย

แต่อย่าคิดถึงมันดีกว่า

ผมหยิบโน้ตบุ๊กมาวางที่โต๊ะข้างหัวเตียงและกดเปิดเครื่อง ตาจ้องภาพพื้นหลังอยู่สักพัก ก่อนจะกดเข้าไปดูซีรี่ส์เรื่องที่ดูค้างกับเขาอยู่ต่อ ต้องตั้งใจอ่านซับกว่าปกติเพราะเสียงมันตีกับเสียงทีวีที่ดังแว่วๆ จากข้างนอก

เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้

จนกระทั่งมีเสียงเคลื่อนไหวและเสียงพูดคุยอยู่ในห้องโถง

ผมกดปุ่มหยุดชั่วคราว แล้วเงี่ยหูฟัง...

“สายธารไปไหน”

ช่วยไม่ได้

มีคนเรียกชื่อผม ผมก็ต้องเปิดประตูโผล่หน้าออกไป






______________________



เดี๋ยวพรุ่งนี้มาอัพอีกตอนต่อนะคะ
จะพาอิพี่เรือไปล่องในชามมาม่า ^ ^
ขอบคุณทุกคนมากๆ เลยนะคะที่อ่านมาถึงตรงนี้

เราอ่านทุกคอมเมนต์ แต่ละเมนต์ไม่ต่ำกว่า 3 รอบ
ชอบมากๆ เลยค่ะ ขอบคุณจริงๆ นะคะที่คอยคอมเมนต์ให้ตลอดๆ เลย T___T

ใครที่อ่านแล้วไม่เคยแสดงตัว มาพูดคุยกันได้นะคะ ^ ^
หรือไปคุยในโซเชียลติดแท็ก #รรรเรือ ก็ได้ค่ะ
อยากทำความรู้จักเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ เพิ่มอีกเยอะๆ เลยค่ะ ^ ^

ขอบคุณอีกครั้งนะคะ


นางร้าย
12.08.18

[Rungsai]

ทำไมรู้สึกโล่งอกที่คู่มั่นคุณเรือใบยังไม่ตาย
แบบมันก็สะท้อนให้เห็นเเหละว่าถึงจะโกรธเเค้นว่าที่ภรรยาแค่ไหน
แต่คุณเขาก็ไม่ใจร้ายขนาดฆ่าใครตาย
เราคิดว่าบางทีวันนั้นคุณเรือใบแค่พูดออกมาจากส่วนลึก
ที่แบบอยากให้เขาตายไปจากใจอะไรแบบนี้ปะ ฮือ

แต่ที่บอกว่าเตรียมรับดราม่านี่ 
เกียมทิชชู่ด่วนนนนนนน 

[BloodyBlue]

โอเอ็มจี! อ่านทันแล้วและค้างมากว่าแล้วว่าจะต้องค้างแต่ไม่คิดว่าจะแบบนี้

[areenart1984]

ใช้อะไรยิง ทำไมชะนีไม่ตาย 

[singalone]

เดี๋ยววววว เรือใบหลอกน้องเหรอ โดนโกรธแน่ๆ สายธารโกรธให้หนักๆเลยนะ จนมันยอมบอกความในใจไปเลย

[PoLAxNwdYB]

คุณเรือใบจะบอกน้องสายธารยังไงดีคะเนี่ย โอ้ยยย ตื่นเต้นๆ ติดตามต่อไปนะคะ 
คุณไรท์ก็สู้ ๆ นะคะ ขอบคุณที่เขียนเรื่องสนุก ๆ ให้ได้อ่านเช่นกันค่ะ จะติดตามต่อไปน้า ~♡ 

[BloodyBlue]

รออยู่น้าาาา

[k2blove]

อะไรกันนี่ มานิดเดียว มาต่อเร็วๆ เลยนะ
 

[นางร้าย]

กระสุนนัดที่ 34
ร.ร่องรอย

[เรือใบ]

“ลิน” ผมพูดซ้ำอีกครั้ง และยังไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง

เจ้าของชื่อผุดลุกขึ้นยืน “เรือ”

“นี่...มาอยู่นี่ได้ยังไง”

“ลินมารอเรือ ออกไปไหนมาเหรอ นานมากเลย”

“เราถาม...” ไม่ แบบนี้มันเหมือนวันเก่าๆ เกินไป ผมเลยเปลี่ยนสรรพนามให้ฟังดูเป็นทางการและห่างเหิน “ผมถามว่าคุณมาอยู่นี่ได้ยังไง”

เธอก้าวเข้าหาผมพร้อมกับรอยยิ้มเจื่อน “เพิ่งกลับจากอเมริกาเมื่อวานน่ะ ลินโทรหาเรือแต่เรือเปลี่ยนเบอร์แล้ว ก็เลยมาหาที่นี่ คิดว่าเรือยังอยู่ที่เดิม และก็ใช่จริงๆ...เรือ”

รอยยิ้มของเธออยู่ใกล้เกินไป และสัมผัสเบาๆ ที่ต้นแขนนั้นก็เตือนให้ผมรู้ว่าเธอเข้าถึงตัวผมแล้ว

“สายธารไปไหน” ผมสะบัดมือเธอออก ก้าวเข้าไปมองรอบห้องโถง

“เดี๋ยวสิ”

“บอกมา สายธารไปไหน!”

ยังไม่ทันที่ลินจะได้ตอบประตูห้องนอนก็เปิดออก สายธารโผล่หน้าออกมา สีหน้าเรียบเฉย นัยน์ตาง่วงซึมหรืออาจจะเหนื่อยหน่าย เขากะพริบตาใส่ผม ก่อนจะเดินเนิบๆ มาที่ตู้เย็น

“ธาร”

“เรือ” ลินเข้ามาเกาะแขนผมอีก ทำตัวอย่างกับนางร้ายในละครหลังข่าว “กำลังจะบอกว่าเพื่อนเรือก็อยู่ในห้องแหละ แต่เรือดูไม่เปลี่ยนเลยนะ นี่ถ้าลินไม่ได้มาเห็นกับตาก็คง...”

“ลิน” ผมแกะมือเธอออก หันมาเผชิญหน้ากับเธอ “อย่าเพิ่ง ไปนั่งรอก่อนไป ไว้ค่อยคุย” พอหันมาอีกทีสายธารก็กลับเข้าห้องไปแล้ว ผมรีบตามเข้าไปและล็อกประตูตามหลัง ลินเคาะประตูเรียกอย่างที่คิด ต้องรอสักพักเธอถึงยอมล่าถอยออกไป

สายธารดูซีรี่ส์อยู่ราวกับผมไม่ได้อยู่ในห้องด้วย

“ธาร”

“...”

“สายธาร”

เขากดหยุดซีรี่ส์ไว้ แล้วหันมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“เราต้องคุยกัน”

“ท่อนแยมอยู่บนโต๊ะ แต่มันคงชืดแล้วล่ะ”

“กูไม่สนใจหรอก”

“อ้อ”

“กูหมายถึงไม่ได้สนใจของกินตอนนี้ แต่เรื่องผู้หญิงข้างนอกนั่นต่างหาก”

“อ้อ”

“นั่นลิน อดีตคู่หมั้นกู”

“อือฮึ”

สีหน้าเขายังเรียบเฉย ดูไม่ทุกข์ร้อน ไม่สงสัยใคร่รู้อะไร ราวกับเขาขังจิตใจไว้ในโลกส่วนตัวที่มีกำแพงแน่นหนากว่าทุกครั้ง หรือไม่ก็ใจเขาอยู่ตรงนี้แหละ แต่เรื่องนี้ไม่ได้ส่งผลใดๆ กับเขา

“มึงต้องฟังกูอธิบาย”

“อะฮะ”

“เรื่องมันตั้งนานมาแล้ว มันควรจบๆ ไปแล้วด้วยซ้ำ กูไม่คิดว่าลินจะ...”

“...”

“มึงไม่ได้ฟังกูพูดเลย”

เขาเบิกตาขึ้นเล็กน้อยทำเป็นสนใจ “แล้ว...”

แล้วผมก็พูดอะไรไม่ออก มันยากเกินไป พอนึกว่าผู้หญิงคนนี้นั่งอยู่ในคอนโดผมมันก็จุกจนไม่มีคำพูดอะไรเกี่ยวกับเธอเล็ดลอดออกมาอีก

“แม่ง”

“ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมจะดูต่อละ” สายธารยิ้มขำ เป็นรอยยิ้มที่เกือบจะเข้าขั้นสังเวช แล้วเขาก็หันไปกดปุ่มดูหนังต่อ

“มึงรอนี่แหละ เดี๋ยวกูจัดการกับลินแล้วจะมาคุย”

ผมพูดเสียงดัง แต่เขาก็คงไม่ได้ยินแล้วเพราะมีหูฟังอุดหูอยู่



_____________________


รุงรังกว่าพี่เรือ ก็ร.ลินนี่ละค่ะ

ช่วงหลังๆ ต่อจากนี้ตัดจบแนวนี้ทุกตอนเลยค่ะ #อย่าตีเก๊า
จะพยายามมาอัพให้ถี่ๆ นะคะ
อยู่ด้วยกันกับพี่เรือแบบนี้ไปเรื่อยๆ เลยนะคะ
ขอบคุณมากๆ เลยค่ะ ^ ^

ขอบคุณทุกคอมเมนต์อีกครั้งนะคะ
ขอบคุณบ่อยมากเลย อย่าเพิ่งเบื่อกัน เพราะซาบซึ้งใจจริงๆ ค่ะ T T

นางร้าย
13.08.18

[suck_love]

คิดว่าแล้วคงไม่ได้ยิง ไม่งั้นคงเข้าคุกไม่ได้มาดูแลน้องสารธารหรอก

แต่มันเกือบจะทำให้สายธารเปิดใจแล้วเชียว ฮืออออ จะปิดใจมากกว่าเก่าไหมลูก 

[BloodyBlue]

 

[ลูกกุญแจ]

ม่ายยยยยยยยยย

[PoLAxNwdYB]

 
จิ้มๆ รอคุณไรท์ 

[ciaiwpot]

รออยู่นะคะ
อุตสาทำลายกำแพงได้

[BloodyBlue]

 :z13:มาสะกิดๆ

[นางร้าย]

กระสุนนัดที่ 35

ร.รอน

[สายธาร]

ผมไม่ได้เดินหนี ไม่ได้ปิดประตูใส่หน้าเขา หรือแกล้งหลับ ผมให้โอกาสเขาอธิบายแล้ว แถมยังหันหน้าไปตั้งใจฟังด้วย

แต่ไหนล่ะ คำอธิบาย

นั่นลิน อดีตคู่หมั้นกู

เรื่องมันนานมาแล้ว มันควรจบๆ ไปแล้ว กูไม่คิดว่าลินจะ...

หลังจากเขาเดินออกประตูไปก็มีเสียงพูดคุยอยู่ข้างนอก ผมเดินตามไปหยุดตรงประตูและเงี่ยหูฟัง แต่จับใจความได้ยาก เสียงเรือใบเหมือนหัวเสีย เสียงผู้หญิงดูจะพยายามออดอ้อนออเซาะ

มีเสียงเปิดและปิดประตู จากนั้นก็เหลือแค่ความเงียบ

ผมรออยู่สักพัก แล้วค่อยเปิดประตูออกมาที่ห้องโถง พวกเขาไปกันแล้ว ท่อนแยมทอดยังวางอยู่บนโต๊ะ มันดูเย็นชืดซังกะตายจนหมาก็อาจจะเมิน ผมมานั่งที่โซฟาที่ประจำของตัวเอง ทว่ากลับไม่รู้สึกคุ้นเคยกับสถานที่แห่งนี้อีกแล้ว กลิ่นน้ำหอมของผู้หญิงคนนั้นยังฝังอยู่ในพนักพิง กลิ่นคำโกหกของเรือใบลอยฟุ้งในอากาศ

ยิ่งหายใจเข้ายิ่งรู้สึกแย่

ผมอยากโทรหาแม่ คุยกันไว้แล้วว่าจะกลับบ้าน แต่ผมก็ยังไม่ได้ยืนยันว่าจะเป็นวันไหน แต่พอคิดอย่างนั้นโทรศัพท์ก็ดังขึ้นราวกับนัดกันไว้ แต่คนที่โทรมาไม่ใช่แม่

“ว่าไงมิก”

[ทำไรอยู่วะ]

“ไม่ได้ทำไร”

[อยู่กับพี่เรือใช่ปะ แล้วตอนนี้เขาทำอะไรอยู่]

“กูอยู่คนเดียว ส่วนเขาจะไปทำอะไรก็ช่างเขาเถอะ ทำไม มึงมีไร”

[ทำไมเสียงมึงเป็นงั้นวะ เป็นไรเปล่า]

“เปล่านิ กูปกติดี คนที่เสียงแปลกๆ คือมึงต่างหาก”

[อืม]

“ตกลงว่าไง”

[ตกลงว่าพี่เรือไม่อยู่?]

“เออ มึงนี่ยังไงวะ”

[...]

มิกกี้ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ผมรอฟัง แต่เจ้าตัวก็เงียบ

“มิกกี้ เฮ้ย”

[กูมีปัญหานิดหน่อยว่ะ ออกมาเจอกันหน่อยได้ป่ะวะ]

“เกิดไรขึ้น เป็นไร”

[เล่าทางโทรศัพท์ไม่ได้]

“โอเค”

[แต่ถ้าพี่เรือว่า...]

“เขาไม่มีสิทธิ์อะไรมาว่ากูหรอก กูกำลังเบื่อๆ อยากออกข้างนอกอยู่พอดี แล้วให้ไปเจอที่ไหน”

[ที่หอมึง]

น้ำเสียงของมิกกี้ทำให้ผมขมวดคิ้ว “นี่เรื่องใหญ่ใช่มั้ย”

[มาแล้วค่อยคุยกัน]

หลังจากวางสาย ความคิดแรกที่แวบเข้ามาคือมิกกี้คงจะทำผู้หญิงท้อง หรือไม่ก็พ่อแม่ของผู้หญิงตามมาจับโป๊ะแตกเข้าให้ จะเป็นเรื่องอะไรได้ล่ะ ผมคงช่วยอะไรไม่ได้มาก แต่ก็อย่างที่บอก กลิ่นคำโกหกอวลอยู่ทั่วห้องจนผมแทบทนไม่ไหวแล้ว จะว่าไปผมไม่ควรใช้ชีวิตอยู่ที่นี่มานานขนาดนี้ด้วยซ้ำ

ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม ผมไม่ควรอยู่ที่นี่ต่อ

ผมลุกไปอาบน้ำแต่งตัว เก็บเสื้อผ้า เขียนโน้ตสั้นๆ ทิ้งไว้บนโต๊ะ แล้วออกจากห้องลงมาข้างล่าง คราวนี้ไม่เห็นมีใครท่าทางน่าสงสัยอยู่ที่ไหนอีก แท็กซี่ก็บริการในระดับอุดมคติ เรียกคันเดียวได้เลย แถมคนขับยังไม่เปิดวิทยุรายการฟุตบอลหรือชวนคุยอะไรบ้าบอด้วย

ภายในห้องโดยสารมีแค่ความเงียบกับแรงสั่นสะเทือนจากใต้ท้องรถ ไม่มีเสียงเพลงจังหวะหนักๆ ไม่มีเสียงพูดจากวนประสาทจากเรือใบ ซึ่งผมควรจะชอบ แต่กลับรู้สึกหวิวโหวงคล้ายกับขาดบางอย่างไปชอบกล

ผมทำถูกหรือเปล่า

เขาช่วยชีวิตผม ให้ที่กินที่นอนอย่างสบาย แต่ผมกลับหนีมาโดยทิ้งไว้แค่โน้ตสั้นๆ

เขาปากหมาอย่างกับพวกกุ๊ย แต่มาถึงตอนนี้ผมไม่แน่ใจว่าตัวเองชอบฟังถ้อยคำแบบนั้นไปแล้วรึเปล่า

เขาทำให้ผมลุกขึ้นมาทำอาหาร ทั้งที่สองปีมานี้ แค่ต้มมาม่าให้ตัวเองยังไม่อยากจะทำ

เขาทำให้ผมลุกมามองหางาน โดยไม่ต้องพูดหรือถามเรื่องงานสักคำ

เขาทำให้ผมหัวเราะในเวลาที่ไม่อยากหัวเราะ แต่จะว่าไป สองปีมานี้ก็ไม่มีเวลาไหนที่ผมอยากหัวเราะอยู่แล้ว

เขาทำให้ผมเหม็นขี้หน้า แต่ทำไมตอนนี้ถึงนึกเห็นใบหน้าแบบต่างๆ ของเขาได้ง่ายนัก ทั้งสีหน้าตอนดุ อารมณ์เสีย กวนประสาท ยิ้ม หัวเราะ หรือแม้แต่ใบหน้าสงบนิ่งในตอนหลับ

นี่เขาทำอะไรผม

ผมทำถูกหรือเปล่า...

“น้อง...ใช่มั้ย น้อง”

“ครับ อะไรนะ”

“ใช่ซอยหน้านี้มั้ย”

“ใช่ครับ เลี้ยวเข้าซอยเลย”

แท็กซี่มาจอดที่หน้าหอพัก พอจ่ายเงินผมก็ลงมายืนมองรอบตัวอยู่ครู่หนึ่ง ทั้งตัวตึกและสภาพแวดล้อมยังเหมือนเดิมทุกอย่าง แต่ผมกลับรู้สึกไม่คุ้นเคยแปลกๆ

ลุงยามฟุบหลับอยู่ที่โต๊ะเหมือนเคย เจ้าชาเย็นกระดิกหางเดินเหยาะๆ เข้ามาหาผม ดูท่ามันจะหิว เล่นเอารู้สึกผิดที่ไม่ได้แวะซื้อขนมติดตัวมาสักอย่าง โต๊ะม้าหินอ่อนใต้ตึกไม่มีคนนั่ง สภาพโดยรวมทั้งตึกก็เงียบเชียบ คงเพราะเป็นช่วงปิดเทอม นักศึกษาส่วนใหญ่เลยถือโอกาสกลับบ้านกัน

“นี่ก็หิวเหมือนกัน ใจเย็นๆ รอก่อนนะ ไว้เดี๋ยวหาของกินให้” ผมขยี้หัวเจ้าชาเย็น แล้วขึ้นไปชั้นบน

หลายห้องประตูปิดเงียบ แต่ห้องผมมีเสียงทีวีแว่วๆ จากข้างใน ผมใช้วิธีเคาะประตูแทนที่จะใช้กุญแจไขเหมือนวันแรกที่เรือใบมาที่นี่ ตอนที่มิกกี้กำลังปฏิบัติภารกิจอยู่พอดี มิกกี้เปิดประตูออกช้าๆ หลังเสียงเคาะ ภายในห้องปิดไฟมืด มีแค่แสงวูบวาบจากหน้าจอทีวี

“ทำไมไม่เปิดไฟวะ” ผมก้าวเข้าไปในห้อง

“กูขอโทษ”

“หืม?”

“มึงไม่น่ามาเลยว่ะ”

“อะ...”

ประตูเหวี่ยงปิดดังปัง เงาของใครคนหนึ่งเคลื่อนไหวอยู่ข้างหลังผมราวกับภูตผี ท่อนแขนหรืออะไรก็ตามตวัดหมับรัดรอบคอผม แรงกดบีบหนักๆ บริเวณใต้กกหูแน่นจนดิ้นไม่หลุด

สายตาพร่าเลือนลงอย่างรวดเร็ว

จากนั้นไม่กี่วินาที...

ห้องที่มืดอยู่แล้วก็พลันมืดยิ่งกว่าเดิม







______________________

น้องธารรอพี่เรืออยู่นะ </3


ขอบคุณมากๆ เลยที่อ่านมาถึงตรงนี้นะคะ
ขอบคุณจริงๆ ค่ะ จากใจเลย
ขอบคุณสำหรับคอมเมนต์มากเลยนะคะ
รู้สึกดีมากจริงๆ ค่ะ


นางร้าย
16.08.18

[k2blove]

 

[ciaiwpot]

อ้าว
ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ
ไม่นะ
ช่วยธารด้วย

[fc_fic]

 
(ท่อนแยม คืออะไร หน้าตาเป็นอย่างไร)

[Snowermyhae]

อ้าว ทำไมมิกทำงี้อ่ะ 

[ลูกกุญแจ]

ม่ายยยบยยยย