กระสุนนัดที่ 44
ร.ร้ายกาจ
[เรือใบ]ผมทำตัวไม่ค่อยถูก รู้สึกแปลกที่แปลกทาง ก็เลยทำตัวยังไงก็ได้ตามที่อยากจะทำ อย่างเช่น ยกเท้าขึ้นมาเกยบนเข่าอีกข้างเพื่อผูกเชือกรองเท้า ต่อยหมอน วิดพื้น ลองชักปืนจากลิ้นชัก และอื่นๆ
สักพักก็กลายเป็นว่า คนที่มาติดต่อสื่อสารกับผมทำตัวไม่ถูกซะเอง
ดูไม่น่าจะมีปัญหาอะไร
ผมปรับตัวได้เร็วอยู่แล้ว
แต่เสียงเคาะประตูวันนี้กลับทำให้อาการแปลกที่แปลกทางกลับมาครอบงำผมอีก ผมยังเถียงกับตัวเองไม่เสร็จเลยว่าจะทำสีหน้ายังไงดี ผู้หญิงนี่ช่างจุกจิกไม่รู้เวล่ำเวลาจริงๆ ชอบชักใบให้เรือเสียอยู่เรื่อย
“สวัสดีครับ” แขกของผมเอ่ยทัก
ผมหมุนเก้าอี้ไปเผชิญหน้ากับเขา “บ้าชิบ...” เหล่าคำสบถที่จับกลุ่มกันอยู่ในหัวเผลอถีบเพื่อนผ่านปากออกมาคำนึง ผมรีบตั้งสติแล้วพูดต่อ “โทษที ผมไม่รู้ว่าคุณมาแล้ว สวัสดีครับคุณสายธาร เชิญนั่งครับ”
“...”
“รู้สึกกระแดะปากไงไม่รู้นะ พวกทำงานออฟฟิศทนพูดกันอย่างนี้ทั้งปีทั้งชาติได้ไงวะ”
“...”
“อ่ะ ยังอึ้งแดก”
“เรือใบ”
“เออ ก็ลองจำกูไม่ได้ดิ”
หมาหลุดจากปากไปแล้ว เป็นลูกหมาตัวเล็กๆ และตอนนี้ก็ไม่มีอะไรเหมือนอย่างที่คิดไว้สักอย่าง
งั้นก็ช่างแม่งเถอะ
“คุณมาอยู่นี่ได้ไง”
“นั่งดิ...” ผมประสานมือไว้ระหว่างต้นขาและเอานิ้วโป้งเคาะกันเล่น จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นนั่งกอดอก แต่สายธารก็ยังยืนหัวโด่อยู่เหมือนเดิม ทีแรกผมคิดว่าเขาหลุดเข้าไปในโลกส่วนตัว แต่ไม่ใช่ ตายังจ้องผมอยู่ เหมือนกับท้าทายให้ผมไขปริศนาชนเผ่ามายัน ไม่ใช่แค่ตอบคำถามว่าผมมานี่ได้ไง “...กูก็เดินเข้ามาเหมือนมึงนั่นแหละ คิดว่ากูวาร์ปเหรอ”
ถ้าจะจ้องขนาดนี้ ไม่ขอกูแต่งงานเลยล่ะ
“โอเค งั้นยืนคุย” ผมลุกขึ้น
แล้วเขาก็เลื่อนเก้าอี้นั่งลง
“กวนตีน” ผมนั่งลงอีกครั้ง
“กระดากปาก” สายธารพูด
“ฮะ?”
“เมื่อกี้น่ะ คุณต้องพูดว่ากระดากปาก ไม่ใช่กระแดะปาก”
ผมห้ามรอยยิ้มไม่ได้อีกต่อไป ซึ่งก็ไม่รู้ว่าจะห้ามทำไมตั้งแต่แรก “กระแดะปากคืออาการหนักกว่ากระดาก มึงไม่รู้เหรอ กูว่ามึงต้องกลับไปเรียนภาษาไทยใหม่แล้ว”
สายธารถอนหายใจ แต่ผมสาบานได้ว่าเห็นมุมปากเขากระตุกไปข้างหลังแวบนึง
ความเงียบย่องเข้ามาคั่นกลางระหว่างเรา
ผมยังยิ้มอยู่
ส่วนเขาก็ยังมองผมด้วยสายตาตั้งคำถาม
“ไม่เจอแค่สองอาทิตย์มึงดูเจริญอาหารขึ้นนะ”
“ส่วนคุณดูผอมลง”
“แหงดิ ไม่มีใครทำท่อนแยมทอดให้กิน”
“ไม่ทำเองล่ะ”
“ลองแล้ว ครัวแทบระเบิด”
คราวนี้ไม่ใช่แค่ยิ้มมุมปาก แต่สายธารเกือบจะหัวเราะพรืดออกมา “คุณต้องใช้ไฟอ่อนๆ ค่อยๆ ทอด”
“ไงอีก”
“ก็ไม่ไงอีก แค่นี้ ค่อยๆ ทอด”
“ทำไมมันบานออก แม่ง อย่างกับไข่ดาว”
“คุณม้วนไม่ดีน่ะสิ”
“มึงทำให้กินง่ายกว่า”
“ก็ผมไม่ได้อยู่กับคุณแล้ว”
“ก็ไปอยู่ดิ”
“...”
“...”
ความเงียบย่องเข้ามาอีก แต่สายธารไม่ปล่อยมันไว้นาน
“สรุปยังไง ทำไมคุณมาอยู่นี่”
“มึงนี่มันตัวทำลายบรรยากาศจริงๆ” ผมถอนหายใจ ก่อนจะเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ “โรงแรมป๊ากู เฮียยอช์ตไม่ยอมลาออกจากตำรวจ กูก็เลยต้องมา กำลังเป็น GM ฝึกงานอยู่”
“อ้อ” สายธารมองหน้าผม แล้วมองไปรอบๆ “ดีแล้ว งานสบาย”
“สบายห่าไร มีแต่เรื่องน่าปวดหัว ให้กระทืบคนยี่สิบต่อหนึ่งยังง่ายกว่า”
“ก็ดีกว่าออกไปเสี่ยงตาย แล้วทำไมคุณแต่งตัวแบบนี้ อย่าบอกว่าคุณยังเป็นสายตำรวจอยู่แล้วก็จะออกไปป่วนหาเรื่องตามผับอีก”
ใส่สูทผูกไทไม่ใช่แนวผมอยู่แล้ว
แต่พอก้มมองตัวเอง ผมก็ต้องยอมรับว่าคิดถึงไอ้เด็กนี่มากแค่ไหน เพราะเสื้อผ้าที่สวมมาวันนี้คือชุดเดียวกับวันที่เจอเขาหลังผับคืนนั้นเป๊ะเลย
“ก็ยังเป็นอยู่ นี่งานถนัดกู” ผมมองหน้าเขา “ทำไม เป็นห่วงกูเหรอ”
“สำคัญตัวเองไปแล้ว ใครเป็นห่วงคุณ”
“ก็มึงไง เมื่อกี้ได้ยินเต็มหูเลย ไม่อยากให้กูทำงานเสี่ยงตาย”
“ผมแค่พูดตามเนื้อผ้า ก็งานนี้มันสบายกว่าจริงๆ ถึงมันจะ...” เขามองสภาพผม “ดูไม่ค่อยเข้ากับคุณเท่าไหร่ก็เถอะ”
“งานสบายใช่มะ ได้ งั้นลองทำ” ผมยิ้มและเปลี่ยนท่าที “งั้นเรามาเริ่มสัมภาษณ์กันเลยดีกว่านะครับคุณสายธาร คำถามแรก มึงหนีกูมาทำไม”
“ผมไม่ได้หนี”
“มึงหนี”
“ผมแค่กลับบ้าน คิดถึงพ่อแม่”
“แล้วทำไมต้องเปลี่ยนเบอร์ เพื่อนฝูงก็ไม่ติดต่อ”
“แถวบ้านไม่มีสัญญาณ”
“นี่คิดว่าตลกแล้วเหรอ”
สายธารขยับตัวอย่างอึดอัด “เดี๋ยวผมก็จะติดต่อพวกมัน แค่หลบมาพักคิดอะไรนิดหน่อย”
“นั่นไง มึงหลบ ตอบงี้แต่แรกก็สิ้นเรื่อง คำถามต่อไป...มึงคิดถึงกูมั้ย”
“ฮะ?”
พูดออกไปแล้ว!
เอาเข้าจริงก็ไม่ยากเท่าไหร่
วันนี้ฤกษ์ดีจริงๆ คำพูดคำจาคล่องปากผิดปกติ อย่างนี้ต้องรุกให้หนัก
“คิดถึงกูมั้ย”
“อะไร นี่คำถามสัมภาษณ์งานเหรอ”
“ใช่ นี่แหละสัมภาษณ์ จะเปลี่ยนคำให้แม่งสวยๆ ก็ได้” ผมโน้มตัวไปข้างหน้า มองเข้าไปในนัยน์ตาเขาและพูดชัดถ้อยชัดคำ “ผมถามว่า คุณคิดถึงผมมั้ยครับ คุณสายธาร”
“...”
อึ้งแดกไปอีกรอบ
“กรุณาตอบคำถามด้วยครับ”
“ก็...”
“ก็อะไร เอ้า มัวโอ้เอ้ เวลาแม่งมีค่านะคุณ”
“ก็คิด...มั้ง”
“ดูคุณไม่ค่อยแน่ใจนะ”
“อือ คิด” สายธารตอบ พร้อมกับเบือนหน้าไปทางอื่น
ผมเอนหลังพิงพนักเก้าอี้อีก ยกมือขึ้นมาลูบคางเบาๆ เหมือนทำท่าครุ่นคิด แต่จริงๆ คือพยายามบังรอยยิ้มที่ห้ามไม่อยู่
“โอเค ผมรับคุณเข้าทำงาน”
“ใครบอกผมจะทำกับคุณ ผมกลับไปหางานที่กรุงเทพฯ ดีกว่า”
“เวร หนีกูจากกรุงเทพฯ มานี่ กูตามมาถึงนี่ก็จะกลับกรุงเทพฯ ทำไมวะ มีปมเหรอ ตอนเด็กเพื่อนไม่ให้เล่นซ่อนหาด้วยงี้เหรอ”
“อย่าบอกนะว่า ที่เรียกมาสัมภาษณ์นี่ก็คือคุณเป็นคนจัดการ เพราะผมไม่ได้สมัครตำแหน่งอะไรที่นี่เลย”
“ถูก”
“...”
“ทำไม กูไม่บุกไปบ้านมึงก็ดีแค่ไหนละ”
“คุณรู้จักบ้านผมงั้นเหรอ”
“อย่าว่าแต่บ้าน ชื่อพ่อแม่ตายายมึงกูก็รู้”
“อะไรของคุณเนี่ย”
“สรุปเลยละกัน ทำงานกับกูนี่แหละ ตำแหน่งผู้ช่วยกู อยากได้เงินเดือนเท่าไหร่”
“...”
“เจ็ดแปดหมื่น?”
“ฮะ?”
“งั้นก็แสนนึง โบนัสอีกสิบเดือน”
“คุณจะบ้าเหรอ ผมไม่มีประสบการณ์”
“กูก็ไม่มีประสบการณ์ ทำไม ก็กูจะจ้างเรทนี้”
“เพื่อนร่วมงานได้เขม่นผมตายดิ ตามโครงสร้างบริษัททั่วไปผมได้ไม่ถึงสองหมื่นแน่นอน”
“เป็นผู้ช่วยกู จะเจอเพื่อนร่วมงานไหนวะ”
“คิดว่าทั้งโรงแรมมีแค่คุณกับผมสองคนเหรอ”
“มึงนี่เรื่องมากชิบหาย งั้นก็ตามโครงสร้างบริษัท ที่เหลือกูเอาเงินส่วนตัวจ่ายให้ครบแสน”
“นี่คุณคิดจะใช้เงินซื้อผมเหรอ”
“ไม่ใช่แค่เงิน กูจะใช้ทุกอย่าง”
“...”
“...”
ผมพูดอะไรของผมวะ
เหมือนตอนปากหมา พอหมาหลุดไปได้สักตัว เพื่อนๆ มันเป็นฝูงก็จะตามออกมาจนห้ามไม่อยู่ ไอ้คำพูดชวนจั๊กกะดึ๋ยพวกนี้ก็เหมือนกัน
เห็นสายธารยังเงียบ ผมเลยเสริมแบบขำๆ ไปอีก
“หรือกูอาจจะเอาปืนจ่อหัวคนในครอบครัวมึงก็ได้ กูทำได้หมดแหละถ้าอยากจะทำ”
“คุณมันบ้า”
“เออ ตกลงตามนั้น” ผมยิ้มอย่างครึ้มอกครึ้มใจ แต่มองเผินๆ อาจจะดูสะใจด้วยก็ได้ “มึงเริ่มงานตอนนี้เลย งานแรก เข้าครัวไปทำท่อนแยมทอดมาให้กูกิน”
“ผมยังไม่ได้ตกลงอะไร”
“ใส่ไส้แยมเยอะๆ แล้วก็ขอกรอบ...”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูดังขัดจังหวะ
คำสบถเต้นอยู่ในหัวผมก่อนที่ประตูจะเปิดออก เจ้ตุ๊กตาผู้จัดการฝ่ายบุคคลโผล่หน้าเข้ามา ผมเอือมหน้าสวยๆ ของเจ้แกจริงๆ แต่ก็อย่างว่า ตามสายงานแล้วผู้จัดการทุกแผนกขึ้นตรงกับผม ติดต่องานกับผม จุกจิกจู้จี้อย่างกับว่าแต่ละคนมีป้าเป็นไก่
“ขออนุญาตค่ะ”
“ทำไมไม่โทรเบอร์ภายในล่ะเจ้ ไม่เห็นต้องเดินมาเคาะ”
สายธารชักสีหน้าใส่ผมตั้งแต่พูดยังไม่จบประโยค แต่ผมทำเป็นไม่สนใจ
“โทรแล้วค่ะ แต่ไม่ติด คุณเรืออาจจะวางหูไม่สนิทน่ะค่ะ”
อ้อ ไม่สนิทอยู่แล้ว เพราะผมยกหูมันออกวางไว้ข้างตัวเครื่องเลย แต่ลืมไปแล้วว่าทำอย่างนั้น
“แล้วมีไร”
“ไม่ทราบว่าคุณเรือสัมภาษณ์น้องเสร็จรึยังคะ พอดีว่า คุณวิชิตมารอแล้วค่ะ”
“วิชิตไหน”
“ที่จะโค้ชเรื่อง GM ไงคะ”
“ผมยังสัมภาษณ์ไม่เสร็จ บอกให้เฮียแกรอก่อนละกัน ขอเวลาอีกสามชั่วโมง”
“สามชั่วโมง” เจ้ตุ๊กตาเลิกคิ้วโก่งๆ ขึ้น “เกรงว่าไม่น่าจะได้นะคะ อีกสักยี่สิบนาทีก็น่าจะเต็มที่แล้วค่ะ”
“เออน่ะ เสร็จแล้วผมจะบอก ยิ่งเจ้มาขัดจังหวะก็ยิ่งเสียเวลา”
“ค่ะ ยังไงรบกวนรีบนิดนึงนะคะ”
พอเจ้แกเปิดประตูออกไป สายธารก็หันมาทำหน้าไม่สบอารมณ์ใส่ผม
“นี่คุณ ไปพูดกับพี่เขาอย่างนั้นได้ไง”
ผมยิ้มตอบ “กูกำลังคิดอยู่ว่าจะหาเรื่องทำให้ที่นี่เจ๊ง กูจะได้กลับไปทำงานเป็นสายเต็มๆ เหมือนเดิม”
“คุณจะบ้าเหรอ โรงแรมระดับนี้จะให้เจ๊งได้ไง แล้วก็เลิกคิดได้ละ เรื่องสายเสยอะไรนั่นน่ะ”
“ถ้าอยากให้กูเลิกงานสายตำรวจ มึงก็มาทำงานที่นี่กับกู”
“เกี่ยวอะไรกับผม”
“ตามนั้น นี่เริ่มงานแล้วนะ ไหนล่ะท่อนแยม กูหิวแล้ว”
“คุณนี่มัน...” เหมือนจะนึกหาคำไม่ออก สุดท้ายสายธารก็ถอนหายใจ “ผมกลับละ ไว้จะคิดดู คุณไปพบคุณวิชิตเถอะ อย่าให้เขารอนาน”
ว่าแล้วเขาก็ลุกขึ้นหันหลังจะเดินไป
“เดี๋ยว” ผมรีบลุกขึ้นเดินอ้อมโต๊ะออกมา และคว้าแขนเขาไว้
หมับ
สายธารหันกลับมา ขณะที่ผมจับข้อมือเขาพลิกดู
“ทำไมมึงไม่ใส่นาฬิกาเรือนนั้นแล้ว”
“ถ่านหมด แล้วก็...มันคงอยากพักผ่อนแล้ว”
“อยู่ก่อน กูมีเรื่องสำคัญจะบอกมึง” น้ำเสียงและท่าทีของผมเปลี่ยนเป็นจริงจังโดยไม่ตั้งใจ แค่นึกถึงว่าจะบอกเขาเรื่องนี้ผมก็เหมือนจะกลืนน้ำลายไม่ลงแล้ว
“อะไร”
“เรื่องพี่ภาณ”
สายธารตัวเกร็ง แต่ก็แค่ชั่วครู่เดียว จากนั้นเขาก็ลดแขนข้างที่ผมจับอยู่ลง และผมก็รู้สึกไม่มีแรงพอที่จะแค่กำรวบแขนเขาไว้ต่อไปได้ เขาก้มหน้าลง แล้วเดินเบี่ยงออกไปยืนตรงผนังกระจก ปล่อยให้ม่านอากาศห่อคลุมตัว ทอดสายตามองเลยสวนหย่อมออกไปไกล
ผมไปยืนข้างเขาเงียบๆ คำพูดที่เตรียมไว้ไม่รู้หายไปไหนหมด
“เรื่องพี่ภาณทำไมครับ” เขาเป็นฝ่ายถามขึ้นก่อน น้ำเสียงราบเรียบจนน่าแปลกใจ
“ก็...”
“ก็อะไร เวลามีค่านะ”
หืม? นี่เขากำลังเล่นมุกย้อนศรอยู่เหรอ
เวลานี้เนี่ยนะ
“จับคนร้ายได้แล้ว”
“ใครจับ คุณ?”
“มันไปสารภาพกับตำรวจเอง”
“หลังจากผ่านมาสองปีเนี่ยนะ”
“กูไปเตือนความจำมันนิดหน่อย” บอกแค่นี้พอ ไม่จำเป็นต้องบอกว่าไปเตือนความจำมันที่ไหน “ญาติๆ มันก็ตัดหางปล่อยวัดแล้ว มึงไปเยี่ยมมันในคุกได้นะ กูพาไป”
สายธารเงียบ
แล้วมุมปากเขาก็คลี่ออกเล็กน้อย เป็นรอยยิ้มที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน
“ช่างมันเถอะ มันผ่านไปแล้ว รู้แค่ว่าคนร้ายถูกจับได้ พี่ภาณก็คงพักผ่อนได้อย่างสบายใจแล้ว”
ไม่เสียงสั่นเครือ
ไม่ดูแตกสลาย
เขาดูมั่นคงและเป็นผู้ใหญ่เกินวัย ชั่วแวบนึงผมรู้สึกว่าเขาอายุหกสิบบวกด้วยซ้ำ และที่สำคัญ บรรยากาศผ่อนคลายกว่าที่คิดไว้เยอะ
“ผิดคาดแฮะ” ผมพึมพำกับตัวเอง แต่เขาก็ได้ยิน
“ยังไง”
“มึงเป็นใคร แล้วทำอะไรสายธาร” ผมทำท่าตกใจ
“ไม่ตลก”
ผมมองเขาตั้งแต่หัวจดเท้า “ไหนเรียกชื่อกูอีกชื่อนึงดิ๊”
“พี่เรือ?”
“อีกชื่อ แบบที่สาวๆ ชอบเรียกอ่ะ”
“ก็อะไรล่ะ...ป๋าเรือสำราญ งี้เหรอ”
“เฮ้ย นี่มึงจริงๆ เหรอวะ เมื่อกี้กูนึกว่าวิญญาณคนอายุหกสิบมาสิง”
สายธารถอนหายใจและส่ายหัว แต่มุมปากแอบมีรอยยิ้ม จากนั้นท่าทีเขาก็เปลี่ยนเป็นจริงจังอีก “ผมมีเรื่องสำคัญจะบอกคุณเหมือนกัน”
“หือ?”
คราวนี้เป็นเขาที่หันมองหน้าผมตรงๆ มองสบตาจนผมอดที่จะเบี่ยงสายตาไปด้านข้างไม่ได้
“ว่ามาดิ กูฟังอยู่”
“อืม...ขอบคุณ”
“เรื่องไร เงินเดือนกับโบนัส?”
“ที่ช่วยชีวิตผมไว้ตั้งสองครั้ง”
“อ้อ” ทำตัวไม่ถูกเลยเว้ย “ไม่ต้องคิดมาก กูแค่ช่วยเฮียยอช์ตทำงาน ต่อให้ไอ้หมอนั่นจะยิงหมาแมวกูก็จะโดดไปช่วยเหมือนกัน”
“ถือว่าผมพูดแล้วนะ ผมกลับละ คุณไปพบคุณวิชิตเถอะ”
เขาหมุนตัวตั้งท่าจะไปอีก
และแน่นอน มือผมกลับมามีเรี่ยวแรงแล้ว
หมับ!
“กูยังสัมภาษณ์ไม่เสร็จ”
“อะไรอีกล่ะ”
“มีเทสให้มึงทำนิดหน่อย...จะเป็นผู้ช่วยกู ต้องแก้ท่านี้ให้ได้ก่อน”
ฟึ่บ!
แล้วผมก็รวบตัวกอดเขาจากข้างหลัง ท่าเดียวกับตอนสอนต่อสู้ประชิดตัวให้เขาที่คอนโด ที่แตกต่างก็มีแค่ ผมเกือบจะหอมแก้มเขาแล้ว
“อะไรของคุณเนี่ย”
“จำการบ้านได้มั้ย แก้ให้ได้สิ”
“ปล่อย”
“ก็รู้อยู่ ดิ้นแบบเดิมยังไงก็ไม่หลุด”
“เดี๋ยวใครเข้ามาเห็นหรอก”
“งั้นต้องรีบหาทางแก้”
“คุณนี่มันไอ้...”
“ไอ้อะไร พูดให้ดี”
“ไอ้คุณพี่เรือ ปล่อยผม”
“เกือบเพราะแล้ว”
“พี่เรือ ป๋าเรือสำราญ พอใจยัง ปล่อยผม”
“น้องสังฆทาน นอกจากพี่จะไม่ปล่อยแล้วนะ โจทย์มันจะยากขึ้นอีกนิดด้วย”
ผมใช้แขนข้างหนึ่งล็อกตัวเขาไว้แน่น และใช้มืออีกข้างจิ้มๆ ไปที่จุดอ่อนไหวตามร่างกาย
“ฮ่าๆๆ โอ๊ย...เดี๋ยว นี่คุณ หยุด”
“แก้ดิ”
“ฮ่าๆๆ ขอหะ...หายใจก่อน”
ผมกลับมารวบกอดเขาสองแขนเหมือนเดิม ไอ้เด็กนี่บ้าจี้สุดๆ ถ้าไม่เว้นจังหวะให้หายใจคงขาดใจตายจริงๆ ระหว่างที่เขาหายใจอย่างกับคนเป็นโรคหอบกำเริบอยู่นั้น ความเงียบก็แอบย่องเข้ามาอีก
“...”
“...”
อะไรบางทำให้ผมไม่อยากเล่นจิ้มเอวเขาต่อ
แค่อยากกอดเขา และเกยคางไว้บนไหล่เฉยๆ แบบนี้
สายธารก็นิ่งไปเหมือนกัน เขาก้มหน้าลงคล้ายกับทุ่มความสนใจทั้งหมดไปที่มือผมที่รวบเอวเขาอยู่ แล้วเขาก็ยกมือตัวเองขึ้น...ไม่ใช่พยายามแกะออก แต่วางมือตัวเองทาบลง แล้วนิ้วโป้งก็เริ่มวนบนหลังมือผมเบาๆ
ชิบหาย ชักไม่ดีแล้ว
หรือดีวะ...
ระหว่างที่ผมกำลังมึนงงอยู่นั้น สายธารก็เงยหน้าขึ้นและเอี้ยวมาเล็กน้อย ปลายจมูกของเขาสัมผัสใต้คางผม อ้อมแขนผมคลายออกเล็กน้อยขณะเขาหมุนตัวกลับมา ตาสบตาในระยะประชิด แววตาเขาดูแปลกประหลาดแบบที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน มันดูเหมือนมีอะไรบางอย่างเผาไหม้อยู่ในส่วนลึก ขณะที่ความฉ่ำเยิ้มฉาบเคลือบอยู่ภายนอก
ทุกอย่างดูเบลอๆ ไปเมื่อเขาตะแคงศีรษะและเขย่งตัวขึ้น
นี่เป็นภาษากายที่ยากจะปฏิเสธราวกับถูกมนต์สะกด และผมก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากตะแคงศีรษะไปอีกด้าน
จากนั้นก็...
ปึก!
เขาผลักตัวผมออกอย่างแรง
“แก้ได้แล้ว”
“ฮะ? อย่างนี้ก็ได้เหรอวะ”
“ก็แก้ได้ละกัน จบนะ การบ้านบ้าๆ ของคุณ ผมกลับละ”
หมับ!
คราวนี้ผมดึงตัวเขากอดจากด้านหน้า กดเอวแน่นจนตัวแนบชิดกัน “แก้ได้ที่ไหน แบบนี้มึงผูกปมให้มันแน่นขึ้นกว่าเดิมอีก” ผมฉีกยิ้มเหี้ยมเกรียม “อีกอย่าง มึงนี่ขาดความรับผิดชอบสุดๆ เริ่มอะไรไว้ ต้องทำให้มันจบรู้มั้ย แบบนี้...”
สายธารสะดุ้งทันทีที่ริมฝีปากผมบดลงไปหนักๆ ที่ริมฝีปากเรียวบางของเขา แต่อย่าฝันว่าจะผละออกได้ มือผมกดต้นคอไว้เรียบร้อยแล้ว เขาขัดขืนแค่ช่วงแรก ก่อนจะโอนอ่อนตาม เพราะนี่เป็นภาษากายที่ยากจะต้านทานยิ่งกว่ามนต์สะกดซะอีก
ความรู้สึกของผมเอ่อล้น ทะลักทลาย ทำให้มันกลายเป็นจูบที่ดุดัน หนักหน่วง และร้อนแรงที่สุดในชีวิต...
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ขอโทษนะคะคุณเรือใบ คือคุณวิชิตเขา...อุ๊ย”
ไม่แน่ใจว่าผมสามารถบุกรุกเข้าไปถึงใจกลางโลกที่เงียบเหงาของเขา
หรือเป็นเขาที่หลุดเข้ามาในโลกที่มักจะเดือดดาลของผม
ไม่สิ มันคือการพบกันครึ่งทางมากกว่า เปรียบเหมือนดาวสองดวงที่ดวงหนึ่งเต็มไปด้วยน้ำแข็งและอีกดวงไม่มีอะไรนอกจากภูเขาไฟพุ่งเข้าชนกัน และตอนนี้เราก็กำลังพลิกตีลังกาลอยเคว้งคว้างไปด้วยกัน ท่ามกลางเกล็ดน้ำแข็งเย็นฉ่ำ ละลองร้อนแรงของลาวา และเศษซากตัวตนเก่าๆ ของเราเอง
เสียงที่แทรกเข้ามาทำให้สายธารทำท่าจะหลุดไปจากวงโคจรที่ไร้รูปแบบของเรา ผมฉวยโอกาสนั้นรุกเขาต่อ ปลุกภูเขาไฟลูกเล็กๆ ให้ระเบิดด้วยลิ้นร้อนผ่าวของผมจนตัวเขาอ่อนยวบ แล้วค่อยผละริมฝีปากออกช้าๆ
จากนั้นค่อยหันไปมองเจ้ตุ๊กตาที่กำลังทำหน้าอย่างกับเห็นผีกลางวันแสกๆ
“บอกเขาให้รอก่อน อีกชั่วโมงนึง” สายธารแอบหยิกแขนผม ผมเลยแก้คำพูดใหม่ “เอาเป็นอีกยี่สิบนาทีละกัน...ไปบอกเขาสิครับเจ้ รออะไร”
“ค่ะๆ ไปเดี๋ยวนี้ค่ะ”
หลังจากเจ้ตุ๊กตาออกไปผมก็หันกลับมาสนใจเขาต่อ
สายธารก้มหน้าอยู่และเบือนสายตาไปด้านข้าง หน้าผากเขาจดอยู่กับหน้าอกผมนิ่งๆ
“วันหลังล็อกประตูดีกว่า ติดตั้งระบบเปิดล็อกด้วยการสแกนม่านตาแม่งเลย”
“คุณมันบ้า”
“เออ รู้งี้กูน่าจะบ้าใส่มึงตั้งนานแล้ว”
“แล้วงี้ผมจะมองหน้าพี่ตุ๊กตายังไง คนอื่นๆ ที่พี่เค้าจะเอาไปเล่าต่อด้วย”
“ไม่อยากมองหน้า กูไล่ออกได้”
“ถ้าบริหารแบบนี้ โรงแรมพ่อคุณได้เจ๊งสมใจแน่ ปล่อยผมได้แล้ว ผมจะกลับ”
“อยู่นี่แหละ เดี๋ยวกูคุยกับไอ้วิชิตอะไรนี่แป๊บนึง แล้วเดี๋ยวกูขับไปส่งบ้าน จะได้เจอพ่อแม่มึงด้วย”
“เจอพ่อผม?” สายธารเงยหน้าขึ้นมาอย่างลืมตัว แล้วก้มลงอีก “เจอทำไม ไม่ต้อง”
“ทำไมไม่ต้อง”
“คุณไม่รู้จักพ่อผม”
“เออดิ พ่อมึงก็ยังไม่รู้จักกู”
“ไม่ใช่แบบนั้น พ่อผมหัวโบราณ เดี๋ยวเขาก็โวยวายอีก”
“พ่อมึงมีปืนมั้ย”
“มี ลูกซองยาว”
“เดี๋ยวกูเอาไปฝากสักสองสามกระบอก รับรอง คุยกันรู้เรื่อง”
“เขาจะใช้ไอ้กระบอกที่เอาไปฝากนั่นแหละยิงแสกหน้าคุณ”
“ก็เอาไปฝากแต่ปืนดิวะ อย่าเอาลูกปืนไป”
“คุณนี่...” เผลอเงยหน้า แล้วก็หลบไปอีก
ผมตะแคงศีรษะตามพยายามสบตาเขา “งั้นกูไปในฐานะเจ้านายมึงที่เพิ่งร่วมงานกัน ไปเจอพ่อแม่มึงหน่อย แล้วค่อยพามึงออกไปแรดกับเพื่อนเดอะแก๊งของมึงที่ผับ”
“เดอะแก๊ง?”
“เออ กูแจกแพ็กเกจทัวร์ฟรีให้ครบทุกคน ตอนนี้ก็นอนตีพุงอยู่บนห้องในโรงแรมนี่แหละ”
“...”
“เอ๊ะ หรือปล่อยให้เดอะแก๊งไปเมา แล้วมึงอยู่กับกูแค่สองคนดี”
“จะบ้าเหรอ ลากพวกมันมา แล้วแยกตัวได้ไง”
“งั้นก็ตามนั้น”
“เออๆ รีบไปหาคุณวิชิตได้ละ ผมจะไปหาอะไรรองท้อง ยังไม่ได้กินข้าวเที่ยง”
“อยากกินอะไรไปสั่งที่ห้องอาหารเลย แต่เดี๋ยวก่อน” ผมรั้งตัวเขาไว้ต่อ “วันนี้ฤกษ์ดี เงยหน้าขึ้นซิ”
“อะไรอีก”
“เงย”
“...”
“นี่มึงเขินเหรอ”
ผมได้ยินเสียงเขาแอบสูดหายใจคล้ายกับรวบรวมความกล้า ก่อนจะยกศีรษะขึ้น “อ่ะ เงยแล้ว อะไรอีก”
อะไรบางอย่างที่ลุกไหม้อยู่ในดวงตาเขาก่อนหน้านี้ดูไม่ร้อนแรงแล้ว แต่มันคล้ายกับจะคุกรุ่น หลอมละลาย และสั่นไหว
ผมแอบสูดหายใจเข้าเพื่อรวบรวมความกล้าเหมือนกัน “เรื่องสำคัญ กูจะบอกว่ากู...”
นิ้วเรียวยาวของเขาแตะริมฝีปากผมไว้ได้ทันท่วงที
“ไม่ต้องบอกหรอก ผมรู้”
คำพูดของเขาเป็นราวกับกุญแจที่ไขเปิดลิ้นชักลึกลับในตัวผม ซึ่งในนั้นบรรจุความรู้สึกที่แท้จริงของผมเอาไว้
“ไม่...” เสียงแผ่วๆ หลุดจากปากผม “มึงไม่รู้หรอก ต่อให้กูบอกมึงก็ไม่รู้ กูเพิ่งเข้าใจเมื่อกี้เองว่าความรู้สึกกูแม่งไม่มีคำพูด ถ้าจะให้มึงรู้ก็มีแต่ต้องแบบนี้เท่านั้น...”
ผมประคองใบหน้าเขาไว้ จูบเบาๆ ที่มุมปากแล้วขยับเลื่อนมาประกบริมฝีปากเต็มๆ คราวนี้เป็นจูบที่นุ่มนวล อ่อนโยน และชวนผ่อนคลาย ความรู้สึกจากลิ้นชักลึกลับของผมเอ่อท้นซึมซ่านผ่านปลายลิ้นไปสู่ตัวเขา ขณะเดียวกันผมก็รับรู้ถึงความรู้สึกของเขาที่ส่งทอดกลับมาด้วยวิธีเดียวกัน
โดยไม่ต้องเอ่ยคำพูดต่อกันสักคำ แต่สัมผัสนี้ก็ทำให้ผมรู้ชัดว่า...
ผมคือเรือใบของเขา
และเขาคือสายธารของผม ________________________
TALKจบเนื้อหาหลักแล้วค่ะทุกคนนนน \(T___T)/ ใจหายแวบๆ แฮ่
จากวันแรกที่ลงนิยายเรื่องนี้ มาถึงตอนนี้ล่องเรือมากันไกลมากๆ เลยค่ะ > <
ดีใจมากเลยที่นิยายเรื่องนี้ทำให้ได้มาเจอทุกคนนะคะ
แต่ละวันที่ได้อ่านคอมเมนต์มีความสุขมากๆ เลยค่ะ T T
รวมทั้งเวลาเข้าไปอ่านแท็ก #รรรเรือ ในทวิต ยิ้มแก้มบานเลยค่ะ > <
ดีใจมากจริงๆ นะคะ ขอบคุณจากใจอีกครั้ง
ขอบคุณที่ให้โอกาสกันนะคะ T_________T
อ่านจบแล้วเป็นยังไงแชร์ให้ฟังได้ตลอดเลยนะคะ
รักที่สุด /กอดซบบบบ
________________________
แจ้งเกี่ยวกับตอนพิเศษเนื้อหาพารท์หลักจบแล้ว แต่ว่าจะมีส่วนของตอนพิเศษอีก 4 ตอนนะคะ
ซึ่งจะมีสองตอนที่มีในเล่ม และอีกสองตอนที่ไม่มีในเล่มนะคะ ดังนี้
1. ร.เรือ ร.รัก ร.เรา [1] [พาร์ทสายธารเล่า มีเฉพาะในเล่ม]
2. ร.เรือ ร.รัก ร.เรา [2] [พาร์ทเรือใบเล่า มีเฉพาะในเล่ม]
3. ร.รุก ร.รับ ร.เรือ [NC สายธารเล่า]
4. ร.รุก ร.รับ ร.รูม [NC เรือใบเล่า]
ทีแรกสุดตั้งใจว่าจะนำส่วนของตอนพิเศษที่มีเฉพาะในเล่มมาลงให้อ่านกันด้วย แต่ทางสนพ. ไม่อยากให้นำมาลงเว็บน่ะค่ะ เพราะจะกระทบกับเรื่องลิขสิทธิ์ (อดเลย แง) T__________T ขอโทษมากๆ เลยนะคะและขอบคุณที่เข้าใจนะคะ (T/\T)
แต่เพื่อแทนคำขอโทษที่ไม่สามารถทำความตั้งใจได้ และเพื่อขอบคุณที่ทุกคนตามเอาใจช่วยเรือใบสายธารมาจนถึงปลายทาง เราเลยเขียนตอนพิเศษเพิ่มอีกสองตอน ซึ่งจะไม่มีในเล่มนะคะ เพราะเขียนขึ้นภายหลังจากที่ต้นฉบับผ่านการพิจารณาแล้ว และจะเอาลงให้อ่านกันในนี้ยาวๆ เลยคับผม ที่สำคัญคือเป็น NC ค่ะ บทแรกสายธารเล่า บทที่สองเรือใบเล่า แง /ปิดหน้า
เพื่อความต่อเนื่องไม่มีสะดุดและฟินเต็มที่ แนะนำให้อ่าน NC หลังจากอ่านบทพิเศษทั้ง 2 ตอนในเล่มนะคะ > <
เลยจะนำบทพิเศษ NC มาลงให้อ่านกันหลังจากหนังสือวางแผงนะคะ (หลังวันที่ 17 ต.ค.) ถ้าใครที่ชอบอ่าน รออ่านกันนะคะ (เป็นเรื่องแรกในชีวิตที่เขียน NC เลยค่ะ จริงๆ คืออยากฝึกเขียนด้วย ฮ่ะๆ /เขิน) ส่วนถ้าใครไม่สันทัด nc ไม่เป็นไรเลยนะคะ ไม่อ่านก็ได้ค่า เพราะเนื้อหาฉากไม่กระทบกับเนื้อเรื่องหลักและตอนพิเศษที่มีในเล่มเลย เป็นแค่ฉากฟินๆ ร้อนๆ เกี่ยวกับชีวิตหลังจากที่จบในเล่มแล้วค่า สองตอนนี้จะอัพทิ้งไว้นะคะ เข้ามาอ่านได้ตลอดเลย ^ ^
ถ้าอ่านเรื่องนี้แล้วชอบ อยากเก็บพี่เรือใบแบบเล่มๆ ไว้ สามารถรับพี่เรือใบมาไว้ที่บ้านได้ตั้งแต่วันที่ 17 ตุลาคม ตามร้านหนังสือชั้นนำทั่วประเทศนะคะ เดี๋ยวมาแจ้งรายละเอียดรูปเล่มอีกทีนะคะ ขอบคุณมากเลยค่า Appreciate มากจริงๆ ค่ะ T__T (รายได้ส่วนนึงจากหนังสือเล่มนี้ จะนำไปบริจาคเข้าโครงการจัดซื้อเครื่องมือแพทย์ เพื่อสถาบันการแพทย์จักรีนฤบดินทร์ จะได้ทำบุญร่วมกันกับพี่เรือและน้องธารกันนะคะ > <)
ขอบคุณทุกคนมากๆ นะคะ ถ้ามีอะไรอยากแชร์อยากเสนอแนะบอกได้เลยค่า
รักมากๆ เลย
สุดท้ายนี้ มีเซอร์ไพรส์ค่า! แจกโปสการ์ดพี่เรือใบกับน้องสายธารฟรีๆ ค่า กดเข้าไปรับในนี้ได้เลยนะคะ <3
http://bit.ly/Postcard_Ruabai (ปิดฟอร์มล็อตที่ 1 วันที่ 17 ต.ค. นะคะ)
หรือใครสะดวกมารับโปสการ์ดที่งานหนังสือก็ได้นะคะ
มีไปแจกลายเซ็น
วันที่ 28 ต.ค. 2561 เวลา 14.00 - 15.00
ที่งานหนังสือ ณ ศูนย์ประชุมแห่งชาติสิริกิตติ์
ที่บูธ everY HallA Y05 ค่า
มาหากันได้นะคะ อยากเจอออ > <
ถ้าอ่านเรื่องนี้แล้วเป็นยังไง ฝากแชร์ความคิดเห็นด้วยนะคะ > <
ชอบอ่านมากๆ เลยค่ะ มีความสุขมากๆ ทุกครั้งที่ได้อ่านเลย ❤❤❤
แล้วก็ฝากติดตามนิยายเรื่องใหม่ด้วยนะคะ ชื่อว่า
ขอ Touch ที (แปะลิงค์เรื่องไว้ให้นะคะ)
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68642.0เป็นแนวเฮฮา สาระไม่ค่อยมีค่า > <
ขอบคุณนะคะ เจอกันตอน NC นะคะ ❤
หัวข้อ: ⛵____ร.เรือ ร.รัก ร.ฤกษ์____⛵ [อัพตอนพิเศษ 2] ร.รุก ร.รับ ร.รูม 06.05.19| P.9 (อ่าน 71573 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก