หัวข้อ: [จบแล้ว] Sugar Daddy เล่น||ของ||สูง(อายุ) 4 years later [6-2-63] คห.951

[miikii]

รักพี่เขามากเลยซัน 
เห็นเวลามีนาโดนขู่แล้วก็สงสาร อย่าทำน้องงงงงง ฮือออออออออออออ

[Leenboy]

สงสารหนูมีน~

[วายซ่า]

วิบากกรรมน้องมีนคงไม่หมดง่ายๆ  แต่ของพี่ภัทรน่าจะจบแล้ว

สู้ สู้นะคะไรท์ 

[Diyosa]

อยากว๊าปไปวันเกิดนุ้งมีนแล้วค่ะ งานวันเกิดคุณเสี่ยก็ได้ เผื่อมีนจะได้แฮปปี้ขึ้นสักที

[Hoya]

  อยากให้ถึงวันที่ 14 ไวไว 

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

งุ้ยยยยยยย น้องซันมันน่ารักอะไรอย่างงี้ๆๆๆ
สงสารน้องมีนจัง กลัวเวลาซันกับพายุรู้เรื่องน้องกับคุณเชษ

[kms]

เฮ้อ มีนก็น่าสงสาร ซันก็น่าสงสาร ไม่ชอบธารธาราเลย นิสัยแบบแย่มาก

[mystery Y]

สงสารมีนอย่างต่อเนื่อง

[littlepig]

Chapter 34: ทำคะแนน



“จัดอยู่เป็นชั่วโมงแล้วยังไม่เสร็จอีกเหรอ?”



มีนาที่นั่งจัดกระเป๋าเดินทางอยู่บนพื้นสะดุ้งเล็กน้อยเมื่ออ้อมแขนแกร่งโอบรอบร่างของเขาพร้อมกับร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มลูกครึ่งรัสเซียที่นั่งซ้อนเขาไว้จากด้านหลัง เด็กหนุ่มในตอนนี้นั่งอยู่ระหว่างขายาวๆของอีกฝ่ายบนพื้น ร่างเล็กถูกกักขังไว้ด้วยร่างของธีรเชษฐ์จากทุกๆด้าน



หากเป็นเมื่อก่อน ธีรเชษฐ์อาจจะรู้สึกรำคาญท่าทีหวาดกลัวราวกับเขาเป็นยักษ์มารของเด็กหนุ่ม แต่เมื่อเห็นคนในอ้อมกอดเริ่มผ่อนคลายลงและเอนพิงเขาโดยไม่รู้ตัว ร่างสูงกลับรู้สึกถูกใจการเปลี่ยนแปลงนั้นขึ้นมา



“ก็ผมไม่รู้นี่ครับว่าต้องเอาอะไรไปบ้าง” มีนาตอบอย่างเป็นกังวล



“แค่เสื้อผ้าก็พอน่า ขาดเหลืออะไรค่อยไปซื้อที่นู่นก็ได้”



ริมฝีปากได้รูปคลอเคลียที่หลังใบหูขาว ลมหายใจอุ่นๆที่รินรดบนต้นคอและเขี้ยวคมที่งับลงมาบนใบหูเล็กเรียกให้ขนอ่อนทั่วร่างของมีนาลุกชัน เด็กหนุ่มยกมือขึ้นปิดปากสะกดกลั้นเสียงน่าอาย ใบหน้าเนียนขึ้นสีเลือดฝาดลามไปถึงคอ



“คะ…คุณเชษฐ์…”



“มา…ฉันช่วย” มือใหญ่สอดเข้ามาใต้เสื้อยืดตัวบางแล้ววางพักไว้บนหน้าท้องแบนราบ แม้จะไม่ได้ซุกซนลูบไล้ไปทั่วอย่างทุกวัน แต่ความอบอุ่นที่แผ่จากฝ่ามือใหญ่ก็มากพอที่จะทำให้มีนาก้มหน้างุดกลบเกลื่อนความเขินอาย ร่างสูงเกยคางลงบนไหล่บาง มองข้าวของในกระเป๋าเดินทางพร้อมขมวดคิ้ว “ทำไมไม่มีเสื้อผ้าของเธอ?”



“ผมแยกใส่เป้ไว้น่ะครับ” มีนาตอบ



“แยกไปทำไม?เหลือที่ว่างตั้งครึ่งกระเป๋า” ชายหนุ่มถามอย่างไม่เข้าใจ



“ผม…ใส่ในกระเป๋าใบเดียวกับคุณเชษฐ์ได้เหรอครับ?” มีนาถามเสียงแผ่ว ดวงตากลมโตฉายแววไม่มั่นใจ



“คิดว่าฉันจะใจไม้ไส้ระกำขนาดนั้นเลยรึไง?”เสียงทุ้มเอ็ด มือใหญ่อีกข้างเคาะหน้าผากใสเบาๆเป็นการลงโทษ “ไปเอาของมา เร็ว”



มีนารีบลุกขึ้นตามคำสั่งของร่างสูง ก้อนเนื้อในอกพองโตอย่างมีความสุขกับความใจดีเล็กๆที่ได้รับ เขาไม่อยากจะทำตัวให้คุ้นชินกับมัน แต่นับวันเขาก็ยิ่งคาดหวังความอบอุ่นนั้นให้คงอยู่ต่อมากขึ้นทุกที



และการใช้คำศัพท์ที่หากลูกชายคนเล็กมาได้ยินคงทำหน้างงหันซ้ายแลขวาหาตัวช่วยก็ทำให้มีนาแอบหลุดขำออกมา




ร่างเล็กกลับออกมาพร้อมกระเป๋าเป้ของตน มีนาทรุดตัวลงนั่งแล้วเปิดกระเป๋าเพื่อเอาเสื้อผ้าที่พับไว้อย่างเป็นระเบียบออกมา ธีรเชษฐ์เลิกคิ้วเมื่อเห็นเสื้อผ้าที่อีกฝ่ายเลือกในการไปเที่ยวครั้งนี้



เสื้อผ้าทั้งหมดของมีนามีแต่กางเกงขาสั้นและเสื้อตัวบางที่ชายหนุ่มยอมรับว่าในตอนแรกที่ซื้อมา ส่วนหนึ่งเพื่อประชดประชันร่างบางให้ใส่แต่เสื้อผ้าน่าอายอวดเนื้อหนังที่อีกฝ่ายดูจะหวงหนักหนา ร่างสูงพยายามมองหาเสื้อแขนยาวหรือกางเกงขายาวผ้านิ่มที่เขาจำได้ว่าเคยซื้อให้อีกฝ่ายก่อนหน้านี้แต่ไม่พบ นัยน์ตาคมตวัดมองคนข้างกายอย่างไม่เข้าใจ



“ฉันคิดว่าเธอไม่ชอบเสื้อผ้าพวกนี้ซะอีก”



“ก็…ที่นั่นตอนนี้อากาศร้อนไม่ใช่เหรอครับ...” คนที่ปกติขี้หนาวจนทำเหมือนอุณหภูมิในห้องเป็นขั้วโลกเหนือตอบอ้อมแอ้ม เบือนหน้าหลบสายตาจับพิรุธของธีรเชษฐ์



ตีให้ตายมีนาก็ไม่มีทางยอมบอกความจริง ว่าที่เขาเตรียมชุดพวกนั้นไปในครั้งนี้ เป็นเพราะทริปในครั้งนี้นอกจากการประชุมแล้ว ธีรเชษฐ์ยังเลือกที่จะอยู่พักผ่อนต่อหลังจากนั้นในช่วงวันหยุดยาวของมหาวิทยาลัยของมีนา เขาเลยอยากเอาใจคนที่นานๆจะลาหยุดพักผ่อนด้วยการแต่งตัวแบบที่อีกฝ่ายชอบ และที่ไหนจะน่าทำไปกว่าที่ี่เขาไม่มีทางเจอคนรู้จักแบบนี้
แต่ดูจากคิ้วเข้มที่ขมวดเข้าหากันกับคำตอบของเขา ดูท่ามีนาคงจะทำอะไรผิดอีกแล้ว



“ไม่ร้อนขนาดนั้นหรอกน่า คนขี้หนาวอย่างเธอมาเดือดร้อนอะไร” ธีรเชษฐ์เอ่ยเสียงห้วน “ไปเอาพวกชุดที่ฉันให้เธอเลือกมา
แล้วชุดพวกนี้ เก็บไว้ใส่ให้ฉันดูในห้องนี้ก็พอ เข้าใจมั้ย?”



มีนาพยักหน้าอย่างว่าง่าย แก้มแดงเรื่ออย่างเขินอายกับความหมายที่แฝงอยู่ในคำพูดนั้น




“เอาเสื้อกันหนาวมาด้วย” ชายหนุ่มสริม มีนาทำหน้าประหลาดใจ เขาเช็คมาก่อนหน้านี้เพื่อจัดเสื้อผ้าให้ธีรเชษฐ์แล้วว่าอากาศจะร้อน เสื้อกันหนาวจึงเป็นสิ่งที่เด็กหนุ่มไม่ได้คิดถึง “ที่สนามบินมันหนาว บนเครื่องบินก็หนาว เดี๋ยวจะหวัดกินซะก่อน”



“แต่ผมไม่มีเสื้อกันหนาว...” ร่างเล็กแย้งเสียงเบาด้วยกลัวจะโดนอีกฝ่ายดุ แต่ธีรเชษฐ์เพียงแค่พยักหน้าตามอย่างครุ่นคิด



“จะไปพรุ่งนี้ ออกไปซื้อก็คงไม่ทันแล้ว ถ้าอย่างนั้นเอาเสื้อหนาวบางๆของฉันไปซักตัวแล้วกัน”



ไม่พูดเปล่า ชายหนุ่มลุกขึ้นจากพื้นตรงไปยังตู้เสื้อผ้าของตัวเองเพื่อค้นหาเสื้อกันหนาวตัวที่ว่า มีนาหยิบเสื้อผ้าเซ็ทใหม่ของตัวเองออกมานั่งพับเพื่อจัดใส่กระเป๋าเดินทาง ก่อนจะรู้สึกถึงเนื้อผ้าเนียนลื่นที่แม้จะดูเบาบางแต่กลับให้ความอบอุ่นได้เป็นอย่างดีคลุมลงบนไหล่ของตน



“ใส่ตัวนี้ไปแล้วกัน” ชายหนุ่มเอ่ยอย่างพึงพอใจในตัวเลือกของตน มีนาลูบเนื้อผ้าลื่นมือนั้นอย่างเพลินมือ ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเป็นกังวล



“คุณเชษฐ์อย่าให้ผมยืมของแพงๆแบบนี้เลยครับ ผมกลัวทำหาย”



“ตัวนี้ได้มาฟรี หมอกเขาซื้อให้ฉันวันเกิดปีที่แล้วน่ะ” ธีรเชษฐ์ว่า ไม่ได้สังเกตสีหน้าที่สลดลงของเด็กหนุ่มเมื่อได้ยินชื่อที่มีนายังคงไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงต้องได้ยินจากปากอีกฝ่ายทุกวี่ทุกวัน “ถ้าหายขึ้นมาก็ไปบอกเขาเอาเองแล้วกัน”



“ไม่เป็นไรครับ หนาวแค่ไม่กี่ชั่วโมง ผมทนได้”



มีนาดึงเสื้อคลุมแขนยาวสีครีมออกจากไหล่ตัวเองแล้วยื่นให้ร่างสูง เมื่ออีกฝ่ายไม่มีท่าทีจะรับไว้จึงเปลี่ยนมาวางลงบนเตียงแล้วลุกขึ้นจากพื้น สีหน้าของเด็กหนุ่มที่ธีรเชษฐ์เริ่มคิดว่าตนดูออกบ้างในตอนนี้เหมือนมีกำแพงบางอย่างขวางกั้นจนเขาไม่รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไรอยู่



“ผมไปอาบน้ำนะครับ”



“เดี๋ยวสิ มีน...”



ร่างสูงเอ่ยรั้งคนที่แทบจะพุ่งตัวเข้าไปในห้องน้ำไว้ไม่ทัน ธีรเชษฐ์เกาศีรษะแกรกๆอย่างไม่เข้าใจ นั่งลงบนพื้นแทนที่เด็กหนุ่มแล้วพับเสื้อตัวนั้น ก่อนจะจัดเก็บเสื้อผ้าของมีนาที่ยังคงพับวางไว้บนพื้นลงในกระเป๋าเดินทาง แม้ว่าจะยังไม่เข้าใจสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นก็ตาม



เด็กนั่น...โกรธอะไรเขารึเปล่านะ?










มีนารู้ว่าตัวเองไม่ควรทำตัวแบบนั้น



ไม่สิ...คงต้องบอกว่าเขาไม่มีสิทธิ์ทำตัวแบบนั้นถึงจะถูก



แต่สุดท้ายเขาก็ยังทำ ทั้งที่บอกตัวเองว่าจะเป็นเด็กดี ไม่ทำให้ธีรเชษฐ์ต้องหงุดหงิดใจในการไปเที่ยววันหยุดครั้งนี้ แต่มีนากลับทำให้ร่างสูงอารมณ์เสียตั้งแต่ยังไม่ก้าวออกจากห้องด้วยซ้ำ



เด็กหนุ่มปล่อยให้สายน้ำเย็นๆชะล้างความรู้สึกหนักอึ้งในใจออกไป ก่อนจะคว้าผ้าเช็ดตัวมาซับหยดน้ำตามร่างกาย แต่งตัวเตรียมพร้อมเผชิญกับบทลงโทษใดก็ตามสำหรับกิริยาไม่เหมาะสมของตน...



แน่นอน...คำว่าเตรียมพร้อมของเขาไม่ได้รวมถึงการเห็นร่างสูงนั่งจัดเก็บเสื้อผ้าที่เหลือของเขาใส่กระเป๋าเดินทางอย่างระมัดระวังราวกับกลัวว่าจะทำให้มันยับย่น



“คุณเชษฐ์...ไม่ต้องเก็บให้ผมก็ได้ครับ...” มีนารีบปรี่เข้ามาช่วยอีกฝ่ายถึงแม้ว่าธีรเชษฐ์จะปิดกระเป๋าเดินทางไปแล้วก็ตาม ร่างสูงส่ายหน้า



“ให้เธอทำพรุ่งนี้คงไม่เสร็จ”



 คนโดนว่าหน้าสลดลงทันทีที่ได้ยิน แต่มือใหญ่ที่ขยี้กลุ่มผมนุ่มเบาๆบ่งบอกว่าร่างสูงไม่ได้คิดอะไรจริงจังกับคำพูดนั้น



“แล้วนี่วางแผนรึยังว่าอยากไปไหน?”



“วางแผน...?” เด็กหนุ่มทำหน้าฉงนกับคำถามนั้น เขาคิดว่าตัวเองจะมีหน้าที่แค่เดินตามธีรเชษฐ์ไปทุกที่เท่านั้น



“ไปเที่ยวตั้งหลายวัน เธอไม่คิดอยากจะไปไหนเลยเหรอ?” ธีรเชษฐ์ขมวดคิ้ว มีนารีบส่ายหน้า



“แค่คุณเชษฐ์พาผมไปด้วย ผมก็ดีใจแล้วครับ”



“ไปตั้งหลายวัน ลองดูสิว่าอยากไปไหน” ร่างสูงว่า หยิบแท็บเล็ตของมีนาที่ร่างเล็กวางไว้บนโต๊ะหนังสือให้เด็กหนุ่ม “ฉันซื้อหนังสือนำเที่ยวไว้ในแท็บเล็ตเธอแล้ว ไว้ค่อยดูพรุ่งนี้ก็ได้”



“แต่ว่า...”


“ยังไม่เข้าใจอีกเหรอ?” ชายหนุ่มถอนหายใจ ก้มลงมาระดับเดียวกับร่างเล็ก ดวงตาสีควันบุหรี่จ้องลึกลงไปในดวงตากลมโตที่ยังคงดูสับสนของมีนา “ฉันไม่ได้ไปเที่ยวที่นั่น....ฉันพาเธอไปเที่ยว”



“….” มีนารู้ตัวว่าใบหน้าของตัวเองแดงก่ำ ชนิดที่ต่อให้ปิดยังไงอยีกฝ่ายก็ยังคงเห็นความแดงที่แผ่ซ่านลงมาตามใบหูและลำคอขาว และจากรอยยิ้มมุมปากของธีรเชษฐ์ อีกฝ่ายรู้ดีว่ากำลังทำให้หัวใจของเขาปั่นป่วนแค่ไหน



“นอนได้แล้ว พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า”



มือใหญ่ปัดปอยผมที่ปรกลงมาบังดวงตาบางส่วนของมีนาออก ริมฝีปากได้รูปประทับลงอย่างเนิบนาบบนหน้าผากใส



คืนนั้น แม้ว่ามีนาจะพยายามข่มตาหลับแค่ไหน เสียงหัวใจที่ดังก้องอยู่ในอกก็ยังคงไม่ยอมให้เขาได้พักผ่อน สิ่งสุดท้ายที่มีนารู้สึกคืออ้อมกอดของธีรเชษฐ์ที่ดึงเขาเข้าไปหลังการพลิกไปพลิกมาของคนตัวเล็กดำเนินมานานเกินกว่าหนึ่งชั่วโมง
ฝ่ามือใหญ่ตบลงบนบั้นท้ายกลมกลึงผ่านเนื้อผ้าเบาๆเป็นจังหวะ



ทั้งที่หัวใจยังคงเต้นระรัวอย่างบ้าคลั่ง แต่ความอบอุ่นที่คุ้นเคยและแรงสั่นสะเทือนเบาๆที่มักจะทำให้เขาผ่อนคลายลงเสมอทำให้มีนาค่อยๆจมสู่ห้วงนิทราในที่สุด









แต่น่าแปลกที่การนอนหลับเพียงไม่กี่ชั่วโมงกลับไม่ทำให้มีนารู้สึกเพลียสักนิดในเช้าวันรุ่งขึ้น ความตื่นเต้นในการได้ออก
นอกประเทศเป็นครั้งแรกทำให้เด็กหนุ่มเด้งตัวขึ้นจากเตียงวินาทีที่นาฬิกาปลุกดัง ธีรเชษฐ์พลิกตัวหนีเสียงนาฬิกาปลุก ครางเสียงต่ำในลำคออย่างหงุดหงิดที่ถูกรบกวน มีนาเลือกที่จะลุกไปอาบน้ำ ปล่อยให้คนข้างๆที่ถูกเขากวนทั้งคืนได้มีโอกาสงีบต่ออีกสักพักแล้วค่อยมาปลุกอีกฝ่ายไปอาบน้ำต่อ



เด็กหนุ่มกำลังเปิดฝักบัวเพื่อชำระล้างร่างกายเมื่อเขาได้ยินเสียงประตูห้องน้ำเปิดออก มีนาหันไปทางต้นเสียงเพื่อบอกธีรเชษฐ์ว่าตนกำลังอาบน้ำอยู่ แต่เสียงของเด็กหนุ่มถูกกลืนหายไปในลำคอพร้อมกับใบหน้าหวานที่รีบหันกลับมาเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มไม่มีเสื้อผ้าสักชิ้นติดกายในตอนนี้



“อาบด้วยสิ”



“ตะ..แต่ว่า...”



“เดี๋ยวไม่ทัน” ชายหนุ่มอ้าง ก้าวเข้ามาในห้องอาบน้ำที่แม้จะไม่ได้เล็ก แต่อีกฝ่ายกลับขยับเข้ามายืนซ้อนด้านหลังของร่างเล็กที่ไม่มีทางหนีทีไล่ ถึงมีนาจะไม่ได้หันกลับไปมอง แต่บางสิ่งที่ขยับแนบชิดทักทายสะโพกกลมกลึงก็มากพอที่จะทำให้เด็กหนุ่มสะดุ้งเล็กน้อย “รีบอาบสิ”




“คุณ…คุณเชษฐ์ขยับหน่อยสิครับ” มีนาพึมพำเสียงสั่น แต่นั่นดูเหมือนจะยิ่งทำให้คนขี้แกล้งขยับใกล้เข้ามาอีก




“แบบนั้นฉันก็ไม่โดนน้ำสิ”




มีนาอยากจะหันไปบอกว่ายิ่งทำแบบนี้พวกเขายิ่งจะอาบน้ำเสร็จช้าลง แต่ทันทีที่เขาเอี้ยวคอเงยหน้ามองร่างสูง อีกฝ่ายที่รอจังหวะอยู่ก็โฉบลงมาครอบครองริมฝีปากรูปกระจับอิ่มน้ำ สัมผัสจาบจ้วงที่นับวันยิ่งจะทำให้มีนาโหยหาทำให้แขนเรียวยกขึ้นโอบรอบลำคอแกร่งอย่างรู้งาน เรือนร่างทั้งสองแนบติดกันจนมีนารับรู้ได้ถึงทุกสัดส่วนของร่างกายอีกฝ่าย โดยเฉพาะความโกรธขึงที่นาบชิดก้อนเนื้อกลมกลึงราวกับเกลียดมาแต่ชาติปางไหน



“อื้อ...พะ...อืม...พอก่อนครับคุณเชษฐ์...” เด็กหนุ่มขอร้องเสียงสั่น คนที่กำลังเพลิดเพลินกลับสัมผัสนุ่มของโพรงปากอุ่นและริมฝีปากนุ่มหยุ่นส่งเสียงฮึดฮัดในลำคออย่างขัดใจ แต่ก็ยอมปล่อยอีกฝ่ายเป็นอิสระแต่โดยดี



แม้ว่าร่างสูงจะไม่ได้รบกวนมีนาอีกตลอดเวลาในห้องน้ำ แต่กว่าคนขี้อายจะรวบรวมสติสตังค์ได้มากพอจะอาบน้ำต่อโดยไม่สนใจอุณหภูมิกายของคนข้างหลังก็ใช้เวลาอยู่นาน เรียกได้ว่าสายจากเวลาที่พวกเขาตั้งใจจะออกจากคอนโดไปโข โชคดีที่พวกเขาออกมาตั้งแต่เช้ามืด ทำให้ตลอดระยะทางที่ไปสนามบินแทบไม่มีรถขวางทางพวกเขาอยู่เลย



“หิวมั้ย?”



ธีรเชษฐ์ถามหลังจากโหลดสัมภาระเสร็จ มีนาส่ายหน้า ขาสั้นๆพยายามก้าวตามคนข้างหน้าให้ทันในสนามบินที่มีผู้คนพลุกพล่าน ธีรเชษฐ์ลอบสังเกตคนที่ดูลุกลี้ลุกลนผิดปกติตั้งแต่เข้ามาในสนามบิน คิ้วเรียวขมวดมุ่นอย่างเป็นกังวล ดวงตากลมโตจ้องมองเขาไม่วางตาราวกับกลัวว่าหากละสายตาแม้แต่วินาทีเดียว ธีรเชษฐ์จะถูกกลืนหายไปในฝูงชน เขาเห็นว่ามือเล็กเผลอยกขึ้นมาจะจับชายเสื้อนอกเขาอยู่หลายครั้งแต่ห้ามตัวเองไว้ทันทุกครั้ง และนั่นทำให้ชายหนุ่มตัดสินใจที่จะเอื้อมมือไปจับมือเล็กไว้แล้วดึงให้เด็กหนุ่มมาเดินข้างกาย



“คุณเชษฐ์ครับ...คน...”



“กลัวหลงไม่ใช่รึไง?” ธีรเชษฐ์เลิกคิ้วถาม มีนาพยักหน้า แต่ดวงตากลมโตยังคงสอดส่ายไปมาอย่างหวาดระแวง กลัวว่าจะมีคนสังเกตเห็นมือที่สอดประสานกันของพวกเขาทั้งคู่ “ไม่มีใครสนใจเราหรอกน่า ทุกคนก็มีที่ที่ต้องไปทั้งนั้น”



คำพูดของร่างสูงดูจะคลายความกังวลใจของมีนาลงได้บ้าง แม้ว่าเด็กหนุ่มจะยังคงไม่หยุดเหลือบมองรอบกายเป็นระยะอย่างกระวนกระวายใจ



“เราต้องไปไหนต่อเหรอครับ?”



“ตรวจคนเข้าเมือง เข้าเครื่องแสกน แล้วเดี๋ยวฉันพาไปนั่งกินอะไรรอเวลาเปิดเกทที่เลาจน์” นักธุรกิจหนุ่มอธิบายแผนการในหัว “แต่ถ้าเธออยากเดินดูของ หลังกินเสร็จเดี๋ยวฉันพาลงมา”



“มะ…ไม่เป็นไรครับ” มีนารีบพูดอย่างเกรงใจ ซึ่งธีรเชษฐ์นั้นทำได้เพียงลอบถอนหายใจกับคำตอบนั้น




เขารู้อยู่แล้วว่านี่จะเป็นการไปเที่ยวที่เสียเงินน้อยที่สุดในชีวิตของเขา แต่ชายหนุ่มไม่คิดจะปล่อยให้มีนากลับบ้านมือเปล่าเพียงเพราะความขี้เกรงใจของเจ้าตัว



พวกเขาต่อคิวที่ช่องพาสปอร์ตไทย ธีรเชษฐ์ดันให้มีนามายืนอยู่ข้างหน้าตัวเอง เผื่อว่าหากอีกฝ่ายเกิดเรื่องขัดข้องอะไร เขาจะได้สามารถช่วยได้อย่างไม่วุ่นวายมากนัก



“Excuse me, sir?(ขอโทษนะครับคุณ)” ชายหนุ่มด้านหลังสะกิดเขาเบาๆ ธีรเชษฐ์หันไปตามเสียงเรียกอย่างงุนงงเช่นเดียวกับมีนา “Foreign passport is that way.(พาสปอร์ตต่างประเทศไปทางนั้นครับ)”



ธีรเชษฐ์นึกอยากจะถอนหายใจออกมาแรงๆกับการโดนทักแบบนี้ทุกครั้งที่ผ่านด่านตรวจคนเข้าเมือง แม้ว่าเขาจะมีมารดาเป็นคนไทยเชื้อสายจีน แต่ชายหนุ่มที่ได้รับพันธุกรรมมาจากบิดาอย่างเต็มเปี่ยมนั้นมักจะถูกทักว่าเป็นชาวต่างชาติอยู่บ่อยครั้ง



“คนไทยครับ” ร่างสูงตอบเสียงเรียบ หันกลับไปสนใจแถวด้านหน้าของตัวเองต่อ



“น้องคนนี้ก็คนไทยเหรอครับ?” แต่ที่น่าแปลกคือประโยคที่คนข้างหลังเขาถามต่อจากนั้น ธีรเชษฐ์พินิจพิจารณาใบหน้าของเด็กหนุ่มตัวเล็กตรงหน้าของเขา แม้มีนาจะมีโครงหน้าที่ดูเอเชียแท้ๆไม่มีอย่างอื่นเจอปน แต่ดวงตากลมโตหวานกับผิวพรรณขาวเนียนละเอียดของเด็กหนุ่มทำให้ชายหนุ่มไพล่นึกไปถึงนามสกุลของร่างเล็ก


‘มีนา โอคุระ’



อา...บางทีีธีรเชฐ์ก็คิดว่าตัวเองซื่อบื้อกว่าที่คิด



“มีน เธอเป็นลูกครึ่งเหรอ?”


นั่นเป็นคำถามแรกที่ธีรเชษฐ์ถามหลังจากพวกเขาผ่านเข้ามาในเขตปลอดภาษี มีนาพยักหน้าหงึกหงัก เหลือบมองเขาอย่างไม่มั่นใจว่าทำไมจู่ๆเรื่องนี้ถึงได้เป็นประเด็นขึ้นมา



“ครับ ลูกครึ่งญี่ปุ่น”



“แล้วพ่อเธอ...”



“ทิ้งแม่ผมไปตั้งแต่ผมอายุไม่กี่เดือนแล้วครับ” มีนาตอบเสียงเรียบ บรรยากาศรอบตัวของเด็กหนุ่มเหมือนมีกำแพงค่อยๆก่อตัวขึ้นรอบกายเมื่อได้ยินคำถามนั้น “เขาต้องกลับประเทศไปหาคู่หมั้นของเขา”



“….” ร่างสูงไม่รู้ว่าตัวเองควรมีปฏิกิริยาอย่างไรกับข้อมูลของอีกฝ่ายที่เขาไม่เคยรับรู้ หรือหากจะพูดให้ถูกคงต้องบอกว่าเป็นข้อมูลที่เขาไม่เคยนึกถาม สภาพความเป็นอยู่ที่ยิ่งกว่าอัตคัดของบ้านมีนา การที่เด็กหนุ่มไม่เคยพูดถึงสมาชิกครอบครัวคนอื่นนอกจากแม่และยาย “เพราะแบบนี้ใช่มั้ย เธอถึงอยากให้ฉันคืนดีกับธาร”



“ผมน่ะ ไม่รู้หรอกนะครับว่าคนคนนั้นเขาอยากให้ผมเกิดมารึเปล่า ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าแม่อยากให้ผมเกิดมามั้ย” มีนายิ้มขื่น แม้ว่าทุกครั้งหญิงสาวจะบอกว่าเขาเป็นสิ่งที่ล้ำค่าที่สุดในชีวิตของเธอ แต่ลึกๆแล้ว เด็กหนุ่มยังคงรู้สึกว่าตัวเองเป็นจุดเริ่มต้นของรอยแยกที่ทำให้คนรักของมารดาเลือกที่จะเดินจากไป “แต่ถ้าผมได้เจอเขาอีกครั้ง ผมก็อยากที่จะรู้จักเขา ดีกว่ามานั่งเสียใจที่ชีวิตนี้ผมไม่ได้ใช้เวลากับคนที่ทำให้ผมเกิดมาบนโลกใบนี้ ผมไม่อยากให้คุณหรือคุณธารมองย้อนกลับมาในช่วงเวลานี้แล้วนึกเสียใจที่ไม่เคยลองปะรอยร้าวในความสัมพันธ์ทั้งที่อยู่ใกล้กันแค่นี้”



“ฉันว่า...บางครั้งการตัดคนเลวๆออกไปจากชีวิตก็ไม่ใช้เรื่องเลวร้ายเท่าไหร่หรอกนะ” ธีรเชษฐ์เอ่ยด้วยสีหน้าเหม่อลอย มีนาบีบมือที่ยังจับเขาไว้ไม่ปล่อยเบาๆ



“ผม…ไม่คิดว่าคุณเป็นคนที่ควรตัดออกไปจากชีวิตหรอกนะครับ”



“ดี…” ชายหนุ่มขยับยิ้มมุมปาก ก้มลงกระซิบข้างหูของร่างเล็ก “เพราะเธอคงตัดฉันออกไปไม่ได้ง่ายๆหรอกนะ มีนา”



“ก็ไม่ได้คิดจะตัดอยู่แล้วนี่ครับ”


เด็กหนุ่มก้มหน้าพึมพำไม่เต็มเสียง คนหูดีที่ได้ยินทุกคำพูดอย่างชัดเจนหัวเราะเสียงต่ำข้างหูของเขาแล้วผละจากร่างเล็กแม้ว่าจะยังคงไม่ปล่อยมือจากมีนา




และมีนาก็ไม่คิดอยากให้อีกฝ่ายปล่อยมือจากเขาแม้แต่วินาทีเดียว










“ดื่มก่อนขึ้นเครื่องแบบนี้จะดีเหรอครับ?”



 มีนาหลุดถามออกมาเมื่อเห็นบริกรสาววางแก้วไวน์ลงตรงหน้าอีกฝ่าย



ในเลาจน์นี้มีอาหารให้บริการตัวเองมากมายและในส่วนของเครื่องดื่มแอลกอฮอล์จะมีพนักงานมาเสิร์ฟให้ในปริมาณที่จำกัด แต่คนที่กำลังจะต้องติดอยู่บนนกเหล็กยักษ์ที่บินด้วยความสูงหลายพันฟุตเหนือระดับน้ำทะเลเป็นเวลามากกว่าสองชั่วโมงเป็นครั้งแรกของชีวิตต้องการนั่งข้างใครสักคนที่มีสติสัมปชัญญะเต็มร้อยโดยไม่มีแอลกอฮอล์ในเลือดมาเบียดบังการตัดสินใจ



เด็กหนุ่มยกมือขึ้นปิดปากตัวเองทันทีที่ตระหนักว่าหลุดถามอะไรออกไป แต่นอกจากธีรเชษฐ์จะไม่ถือสาแล้ว ยังวางแก้วไวน์ที่กำลังจะจรดริมฝีปากกลับลงไปบนโต๊ะอย่างง่ายดาย



“คุณเชษฐ์...คือผมไม่ได้....”


“ถ้าเธอยอมเลือกซื้ออะไรซักอย่างที่ตัวเองชอบหนึ่งชิ้นตอนไปถึงที่นั่น ฉันจะดื่มลดลงหนึ่งแก้ว”



ชายหนุ่มยื่นข้อเสนอ เงื่อนไขพิลึกพิลั่นที่ดูอย่างไรอีกฝ่ายก็มีแต่เสียกับเสียทำเอามีนาปั้นหน้าไม่ถูก



“คือ…”



“ว่าไง ตกลงมั้ย?” ธีรเชษฐ์เลิกคิ้ว



มีนาพยักหน้าช้าๆ เขารู้ดีว่านั่นเป็นการเอาเปรียบอีกฝ่าย แต่ในตอนนี้เขายอมทำทุกอย่างไม่ให้ร่างสูงมีแอลกอฮอล์อยู่ในกระแสเลือดจนกว่าพวกเขาจะเท้าแตะพื้นที่จุดหมายปลายทาง



“คุณเชษฐ์...เป็นนักธุรกิจจริงๆเหรอครับ?”



บริษัทของอีกฝ่ายเติบโตมาจนถึงขนาดนี้ด้วยททักษะการเจรจาของอีกฝ่ายได้อย่างไรยังคงเป็นปริศนาที่มีนาแก้ไม่ตก



“แน่นอน” คนถูกด่าทางอ้อมยิ้ม “เพราะสุดท้าย...ฉันก็ได้สิ่งที่ฉันต้องการเสมอ”




มีนาพยายามสุดความสามารถที่จะไม่รู้สึกหมั่นไส้รอยยิ้มมั่นอกมั่นใจของอีกฝ่าย  เด็กหนุ่มตักข้าวต้มร้อนๆเข้าปากเป็นการตัดบทสนทนา แม้ว่าท้องไส้ของเขาจะปั่นป่วนจากความตื่นเต้นและกระวนกระวายใจที่ตีกันอยู่ภายใน



“ร้อน!” คนตัวเล็กสะดุ้งกับความร้อนของข้าวต้มที่ตนลืมเป่า พยายามเป่าอาหารในปากให้ไอร้อนที่ระอุอยู่ข้างในทุเลาลง ธีรเชษฐ์ส่ายหัวยิ้มๆ หยิบแก้วน้ำให้คนที่แลบลิ้นที่แดงพองจากความร้อนของตัวเองพร้อมน้ำตาคลอหน่วยอย่างน่าสงสาร



“นานๆทีก็ทำตัวเป็นเด็กๆเป็นเหมือนกันนี่”



ชายหนุ่มแซวคนที่นั่งร้อยมาลัยเป็นงานอดิเรก ตัวหอมฟุ้งไปด้วยกลิ่นน้ำอบอยู่ตลอดเวลาและชื่นชอบการทำงานบ้านเป็นชีวิตจิตใจ



“ผมไม่ใช่เด็กแล้วนี่ครับ...” มีนาแย้งเสียงอ่อยหลังจากดื่มน้ำที่ร่างสูงยื่นให้จนหมดแก้ว ธีรเชษฐ์ยิ้มมุมปาก แววตาของชายหนุ่มเข้มขึ้นกับคำพูดนั้น



“ฉันรู้...ฉันนับถอยหลังอยู่ทุกวัน”



“คุณเชษฐ์!” เด็กหนุ่มรีบหันซ้ายแลขวาเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ในรัศมีการได้ยิน แต่นอกจากพวกเขาแล้ว ในเลาจน์มีเพียงบริกรสาวที่ยืนอยู่อีกฟากของห้อง



“เรียกทำไม...ซ้อมไว้เหรอ?” เจ้าของชื่อยิ้มกวน รู้สึกถูกใจที่ทำให้เด็กน้อยว่าง่ายของตัวเองดื้อขึ้นมาได้แม้เพียงเล็กน้อย



“ไม่ต้องห่วงน่า ถึงเวลาฉันจะให้เรียกจนไม่มีเสียงเลย”



“ผม…ผมไปห้องน้ำก่อนนะครับ!”



มีนาผุดลุกจากที่นั่งอย่างรวดเร็ว รีบจ้ำอ้าวไปยังประตูทางออกโดยไม่คิดจะหันกลับไปมองคนขี้แกล้ง แม้จะรู้สึกถึงแววตาของอีกฝ่ายที่มองตามแผ่นหลังของตนอย่างขบขันจนลับสายตา



คุณเชษฐ์...คนนิสัยไม่ดี

------------

แอบวาร์ปมาลงให้เร็วๆ ถือว่าไถ่โทษที่ลลงแต่เรื่องนี้แล้วกันเน้อ5555

[kms]

นับถอยหลังวันเกิดน้องมีนนนนน 555555

[sailom_orn]

  เรานี่นับถอยหลังตามคุณเชษฐ์เลย

[miikii]

อันตรายกับน้องมากขึ้นทุกวันเลยคุณเชษฐ์!!!!

[B52]

 

[HISY]

คนแก่ขี้หื่น
มานับถอยหลังวันเกิดน้องไปพร้อมกับคนแก่จ้า คริๆ

[Diyosa]

รอไปพร้อมคุณเชษฐ์ 

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

คุณเชษเอ้ยยยยยยยยย นับวันรอวันเกิดน้องมีนนนนนน

[bpyt]

มานับถอยหลังเป็นเพื่อน​คุณเชษฐ์ค่าาา

[BABYBB]

นานๆทีจะมีบรรยากาศผ่อนคลายแบบนี้

[areenart1984]

ทำบ่อย ๆ นะ หนูมีนตอนนี้ยังไม่ชิน 

[mystery Y]

รอๆ

[Leenboy]

แหมๆๆๆ คุณเชษฐ์ล่ะก็ 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

 

[วายซ่า]

ลุงเชษฐ์จะรอไม่ไหวแล้วหรือเปล่า 

[พระสนมฝ่ายซ้าย]

เขินคุณเชษฐ์ตอนท้ายๆมากเลยค่ะ ><
คนอ่านก็นับวันรอเช่นกันค่ะ

[เป็ดอนุบาล]

       มีนาก็คือมีน่าตามไม่ทันลุงเค้าหรอกลูก
รออ่านตอนต่อไปนะค่ะ

[u_cosmos]

ถึงขั้นนับวันรอแล้วรู้สึกใจคอไม่ค่อยจะดี
ระหว่างนี้ก็ออกกำลัง ทำร่างกายให้แข็งแรงนะมีนา จะได้ไม่เจ็บไม่ป่วย ><

[littlepig]

Chapter 35: ผู้ชายของเธอ




มีนาสะดุ้้งโหยงทันทีที่เครื่องบินลำยักษ์ค่อยๆเคลื่อนตัว ธีรเชษฐ์เลิกคิ้วมองคนข้างกายที่นั่งไม่นิ่งมาตั้งแต่ก้าวขึ้นเครื่องมธุวันจองที่นั่งชั้นธุรกิจให้เขากับมีนาแม้ว่าจะเป็นเที่ยวบินระยะใกล้ ซึ่งแม้ธีรเชษฐ์จะไม่ถือการนั่งชั้นประหยัดแต่เขารู้ว่าด้วยภาพลักษณ์ของบริษัทการนั่งชั้นธุรกิจก็เป็นหนึ่งในข้อดีของการเป็นผู้บริหาร



ที่เขารู้สึกขอบคุณเลขาของตัวเองเป็นเพราะอีกฝ่ายเลือกที่จะจองที่นั่งให้มีนาเช่นกัน เลขาของเขามีประวัติศาสตร์อันยาวนานกับคนที่ธีรเชษฐ์ควงแทบทุกคน และชายหนุ่มก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ารสนิยมการเลือกคู่นอนของเขาไม่ได้มีเรื่องของอุปนิสัยและมารยาทเข้ามาเกี่ยวข้องเท่าไหร่ แม้ว่ามธุวันจะทำตามคำสั่ง...ไม่สิ คำขอของธีรเชษฐ์ทุกครั้ง แต่เลขาหนุ่มมัก
จะอดไม่ได้ที่จะเอาคืนคนของเขาสำหรับความยุ่งยากที่ตนต้องพบเผชิญทุกครั้ง ทั้งดอกไม้ที่จงใจเขียนชื่อคนรับผิด กระเป๋าและรองเท้าที่ผิดไซส์ผิดแบบจากที่เจ้าหล่อนต้องการ และที่น่าปวดหัวที่สุดคือการจองที่นั่งบนเครื่องบินคนละส่วนหรือคนละไฟล์ทกับเขา ซึ่งส่วนใหญ่แล้วธีรเชษฐ์มักจะปล่อยให้เลขาของตนได้เล่นสนุกโดยไม่ห้าม เพราะถึงอย่างไรอีกฝ่ายก็สำคัญกับเขามากกว่าคู่นอนคนไหนๆ



อย่างน้อยก็ก่อนที่เขาจะมาเจอกับมีนา



ในความเป็นจริงแล้วธีรเชษฐ์จะใช้เครื่องบินส่วนตัวของตัวเองก็ย่อมได้ แต่เขาอยากให้คนตัวเล็กฝึกขึ้นเครื่องบินพานิชย์ให้เป็นก่อน เผื่อว่าในวันหนึ่งที่อีกฝ่ายต้องเดินทางโดยไม่มีเขา ธีรเชษฐ์จะได้ไม่ต้องเป็นห่วงมากนัก




ในวันที่ไม่มีเขา...




ธีรเชษฐ์รู้ว่าถึงแม้จะมีปาฏิหาริย์ทำให้มีนายอมทนอยู่เคียงข้างเขาไปตลอดอย่างที่หวัง แต่ด้วยอายุและความเสี่ยงในภารกิจที่ร่างสูงกำลังแบกรับ ธีรเชษฐ์มีความมั่นใจเกือบเต็มเปี่ยมว่าไม่ว่าอย่างไรมีนาก็จะต้องมีช่วงชีวิตที่ไม่มีเขาอยู่ตรงนั้นในอนาคต



เขาได้แต่หวังว่าอีกฝ่ายจะไม่ได้รู้สึกโล่งใจกับความคิดนั้นมากนัก




“คุณเชษฐ์ครับ...”



“หืม? มีอะไรเหรอ?” คนที่นั่งเหม่ออยู่นานหันมาหาคนข้างกายที่นั่งหน้านิ่วคิ้วขมวด มีนาพยักเพยิดไปทางพนักงานต้อนรับบนเครื่องบินที่กำลังสาธิตวิธีการเอาตัวรอดหากเกิดเหตุฉุกเฉินด้านหน้าของตัวเครื่อง



“ผมมองไม่เห็น...”



“ไม่เป็นไรหรอกน่า อ่านแผ่นพับเอาก็ได้” ร่างสูงหยิบแผ่นพับยื่นให้เด็กหนุ่ม แต่มีนายังคงมีสีหน้าไม่สบายใจ “โอเคๆ ฉันจะตั้งใจดูให้ โอเคมั้ย ถ้ามีอะไรฉันจะดูแลเธอเอง”



ชายหนุ่มเสนอทางเลือกใหม่ให้แม้ว่าตนจะเห็นการสาธิตนี้มานับไม่ถ้วนแทบจะท่องบทได้แล้ว คนฟังมีสีหน้าผ่อนคลายลงเล็กน้อย พยักหน้าให้เขาพร้อมรอยยิ้มน่ารักที่แต่งแต้มมุมปาก




เจอแบบนี้ธีรเชษฐ์รู้สึกว่าการหันกลับไปดูการสาธิตของพนักงานสาวเป็นเวลาไม่กี่นาทีนั้นช่างคุ้มค่าเสียยิ่งกว่าคุ้ม




ดวงตากลมโตของเด็กหนุ่มจดจ้องอยู่ที่ถุงกระดาษสำหรับการเมาเครื่องบินตรงหน้าของตัวเองไม่วางตา มือเรียวเล็กกำที่เท้าแขนไว้แน่นราวกับเป็นเครื่องยึดเหนี่ยวเพียงหนึ่งเดียวของตน




ธีรเชษฐ์ไม่ได้คิดว่าตัวเองจำเป็นจะต้องเป็นผู้ชนะตลอดเวลา แต่การพ่ายแพ้ให้กับเก้าอี้โดยสารก็ยังคงเจ็บปวดอยู่ดี
ชายหนุ่มเอื้อมไปแย่งมือของมีนาจากที่เท้าแขนนั้นมาเกาะกุมไว้เอง มีนาเหลือบมองเขาด้วยสีหน้าประหลาดใจ ก่อนจะรีบ
บีบมือเขาไว้แน่นอย่างลืมตัวเมื่อนกเหล็กขนาดยักษ์พุ่งทะยานขึ้นสู่ฟ้าในที่สุด



“ไม่ต้องกลัว...ฉันอยู่ตรงนี้” ชายหนุ่มกระซิบข้างหูของคนที่หลับตาปี๋อย่างหวาดกลัว มีนาซุกกายเข้าใกล้ร่างสูงเท่าที่เข็มขัดนิรภัยของตนจะเอื้ออำนวย ร่างเล็กสั่นงกๆเหมือนลูกนกตากฝนทำให้ธีรเชษฐ์โอบแขนอีกข้างรอบไหล่บาง ลูบต้น

แขนเรียวเล็กขึ้นลงอย่างปลอบประโลม




ชายหนุ่มเอื้อมมือมาปลดเข็มขัดนิรภัยให้ร่างเล็กทันทีที่สัญญาณแจ้งรัดเข็มขัดดับลง กลัวว่ามีนาจะอึดอัดจนทนไม่ไหวเสียก่อน แม้มีนาจะยังคงตัวสั่นอยู่บ้าง แต่สีหน้าของเด็กหนุ่มดูดีขึ้นมากหลังจากที่เครื่องบินรักษาระดับอยู่บนอากาศได้แล้ว



“เห็นมั้ย...ไม่เห็นมีอะไรต้องกลัวเลย” ธีรเชษฐ์อ่ยด้วยน้ำเสียงเดียวกับที่ใช้ปลอบประโลมเด็กน้อยที่กำลังหลงทาง ดึงผนังคั่นระหว่างพวกเขาออกเพื่อให้อีกฝ่ายมีที่ขยับร่างกาย มีนาพยักหน้า แม้ว่าเด็กหนุ่มจะยังขมวดคิ้วเหมือนมีเรื่องอะไรในใจ กัดริมฝีปากอิ่มของตัวเองจนธีรเชษฐ์กลัวว่าอีกฝ่ายจะได้เลือด “เป็นอะไรรึเปล่า?”



“ผม…ขอโทษนะครับ ทั้งที่คุณเชษฐ์ตั้งใจจะมาพักผ่อนแท้ๆ แต่ผมกลับมีแต่เป็นภาระให้คุณ” เด็กหนุ่มเอ่ยอย่างขอโทษขอโพย ธีรเชษฐ์ถอนหายใจ ตัวสั่นขนาดนี้ยังมีกะจิตกะใจมาห่วงเขาอีก



“แล้วนี่โอเคแล้วรึยัง? กินอะไรหน่อยมั้ยเผื่อจะดีขึ้น?”



“ไม่เป็นไรครับ...” มีนาชะงักก่อนจะเอ่ยต่อด้วยสีหน้าเกรงใจ “...คือ...ผมหูอื้อมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว”



“ฉันไม่มีหมากฝรั่งซะด้วยสิ” ร่างสูงขมวดคิ้ว “ลองอ้าปากหาวดู เผื่อจะปรับความดันในหูได้”



มีนาทำตามอย่างว่าง่าย ริมฝีปากสีสดเผยออ้าเล็กน้อยพร้อมกับเสียง’ฮ้าว...’เบาๆ  ธีรเชษฐ์ส่ายหน้า



“อ้ากว้างอีก” มีนาทำตามอีกครั้ง แต่ยังคงไม่รู้สึกอยากหาวขึ้นมา ร่างสูงเลิกคิ้ว ก้มลงกระซิบข้างหูเด็กหนุ่มด้วยน้ำเสียง
ขบขัน “อ้าปากแบบที่เธอทำให้ฉันเมื่อคืนก่อน ทำได้มั้ยมีน?”



“คุณเชษฐ์!” คนโดนแกล้งรีบหุบปากฉับ ใบหน้าเรียวแดงก่ำกับคำพูดไม่อายผีสางเทวดาของอีกฝ่าย



“หรือว่าต้องมีตัวช่วย?” ชายหนุ่มถามด้วยสีหน้าใสซื่อ “ห้องน้ำข้างหน้าว่างนะ สนใจมั้ย?”



“ผม…ผมง่วงแล้วครับ ราตรีสวัสดิ์” มีนาไม่สนแสงจากพระอาทิตย์ที่ลอดหน้าต่างมา ปรับที่นั่งของตัวเองให้กลายเป็นเตียงนอนแล้วแกะหมอนกับผ้าห่มออกจากซองพลาสติก แม้ใจจะนึกอย่างแกล้งอีกฝ่ายต่อ แต่ธีรเชษฐ์ก็ปล่อยให้คนขี้อายมุดตัว
หนีลงใต้ผ้าห่มไป



อย่างน้อยแบบนี้มีนาก็คงลืมความกลัวของตัวเองไปได้สักพักล่ะนะ








“โห…”



ดวงตากลมโตสีน้ำตาลกวาดมองไปทั่วสนามบินอย่างตื่นตาตื่นใจ เขาไม่อยากเชื่อว่าในตอนนี้ตัวเองอยู่ในอีกประเทศหนึ่ง ได้ออกนอกประเทศอย่างที่เขาไม่เคยคิดฝันว่าจะได้มา เด็กหนุ่มนึกอยากจะวีดีโอคอลหามารดาของตัวเองแล้วถ่ายทอดทุกอย่างให้อีกฝ่ายได้เห็นจากห้องพักผู้ป่วย แต่รู้ดีว่านั่นเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้



เขาบอกแม่ว่าเป็นโครงการของคณะให้นักศึกษามาแลกเปลี่ยนระยะสั้นโดยไม่มีค่าใช้จ่าย มารดาของเขาเพียงแต่พยักหน้ารับทราบคำอธิบายนั้น ไม่คิดทวงถามหาเอกสารหรือแผนการเดินทางอย่างที่มีนานึกกังวล แต่เด็กหนุ่มไม่รู้จริงๆว่าเขาจะสามารถโกหกผู้หญิงที่ให้กำเนิดเขามาไปได้อีกสักกี่น้ำ



“ดิวตี้ฟรีขาเข้าไม่ค่อยมีอะไรหรอก เดี๋ยวหาอะไรกินกันที่นี่แล้วค่อยไปที่โรงแรมก็แล้วกัน”



ธีรเชษฐ์หันไปพูดกับคนข้างกายที่ยังคงหันซ้ายแลขวาอย่างตื่นตาตื่นใจกับสิ่งแวดล้อมรอบกาย มีนาหันมาพยักหน้าให้เขา เอื้อมมือไปจับมือของธีรเชษฐ์โดยอัตโนมัติทันทีที่ร่างสูงเริ่มออกก้าว ร่างสูงแสร้งทำเป็นไม่สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงนั้น ด้วยกลัวว่าเด็กขี้อายข้างๆจะปล่อยมือหายไปจากเขา



ตัวยิ่งเล็กๆอยู่ ปลิวไปนี่ท่าจะหายแล้วหายเลย



“อ๊ะ…” เสียงร้องเบาๆของเด็กหนุ่มเรียกให้ธีรเชษฐ์หันไปมองตาม บูธความงามที่เป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้ในสนามบินไม่ว่าจะเป็นส่วนไหนของท่าอากาศยานมีเคาท์เตอร์แบรนด์เครื่องสำอางแบรนด์หนึ่งตั้งอยู่ และที่ด้านหน้าของบูธนั้น คือลิปกลอสหลอดสีทองวาวหลายเฉดสีนับสิบแท่งที่วางเรียงรายเด่นหรา บ่งบอกว่าเป็นสินค้าขายดีอันดับหนึ่งของแบนชรนด์ ธีรเชษฐ์ไม่ได้สันทัดอะไรเรื่องเครื่องสำอาง แต่เขาจำได้ดีว่ามันคือลิปกลอสที่มีนาขยันทาเหลือเกินหลังจากได้มาจากเพื่อนที่เป็นช่างแต่งหน้า



และเขาก็ชอบมันมากพอๆกับเด็กหนุ่มเสียด้วยสิ


“‘Made for your man.’…หืม ไม่ยักรู้นะว่าฉันเป็นผู้ชายของเธอ”



ธีรเชษฐ์ยักคิ้วหลิ่วตาให้เด็กหนุ่มที่อายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ก่อนจะดึงข้อมือผอมให้อีกฝ่ายเดินตามเข้าไปในร้าน



“คุณเชษฐ์...จะ...จะทำอะไรครับ?”



“ซื้อไปตุนเพิ่มไง” ร่างสูงตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง กวาดตามองลิปกลอสหลากสีตรงหน้าอย่างสนใจ “ว่าไง เธอชอบสีไหน?”



“ผมไม่ได้อยากได้...”


“แต่ฉันอยากได้ ยังไงซะ...มันก็ทำมาเพื่อฉันไม่ใช่เหรอ?” ชายหนุ่มหันไปหาร่างเล็กที่ยังคงก้มหน้างุดไม่ยอมสบตาเขาลูกเดียว “ฉันให้เวลาสิบวินาที บอกฉันมาว่าชอบสีไหนบ้าง”



มีนาเม้มปากแน่นอย่างดื้อดึง ไม่ยอมให้ธีรเชษฐ์ได้คำตอบโดยง่าย



แต่นั่นไม่เคยเป็นปัญหาสำหรับร่างสูง



“สาม..สอง...หนึ่ง...หมดเวลา” ชายหนุ่มก้มลงให้ใบหหน้าของตนอยู่ในระดับเดียวกับคนที่ยังคงสนใจขี้ฝุ่นบนพื้นมากกว่าเขา “ว่าไงมีนา โอกาสสุดท้ายแล้วนะ ไม่อยากเลือกลิปกลอสให้ผู้ชายของเธอหน่อยเหรอ?”



มีนาปฏิเสธที่จะเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่าย ความอับอายที่มีในตอนนี้ไม่สามารถแบกรับอะไรเพิ่มได้อีกแล้ว
“ตามใจ” ธีรเชษฐ์ไหวไหล่ ก่อนจะหันไปหาพนักงานสาวที่ยืนมองพวกเขาอยู่ไม่ไกล “Can we have one of each color, please?(พวกเราเอาทุกสีอย่างละแท่งแล้วกันครับ)”



“Certainly! Right this way, sir. (แน่นอนค่ะ! เชิญทางนี้เลยค่ะ)” พนักงานสาวตาลุกวาว รีบเชื้อเชิญให้ลูกค้าทั้งสองเดินไปที่เคาท์เตอร์แล้วกุลีกุจอหยิบสินค้าทั้งหมดตามมา



“เยอะไปแล้วครับคุณเชษฐ์...” มีนาท้วงเสียงเบา



“ไม่เยอะหรอกน่า” ธีรเชษฐ์ปัดด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “ถ้าทาใหม่ทุกครั้งที่ชิม แป๊บเดียวก็หมดแล้ว”



มีนาไม่รู้ว่าอะไรที่ดลใจให้ร่างสูงชอบแกล้งให้เขาทำตัวไม่ถูกอยู่เรื่อยๆในช่วงไม่กี่สัปดาห์ที่ผ่านมา แต่เขาอยากจะให้สิ่งนั้นเมตตาหัวใจดวงน้อยๆแล้วปล่อยให้เขาได้อยู่อย่างสงบสุขบ้างสักพักก็ยังดี










มีนาไม่สนด้วยซ้ำว่าตัวเองเหมือนสุนัขตัวน้อยที่กระดิกหางเกาะขอบหน้าต่างรถลีมูซีนของโรงแรมมองทิวทัศน์ภายนอกอย่างตื่นตาตื่นใจ ริมฝีปากรูปกระจับพึมพำอย่างตื่นเต้นกับตัวเอง ดวงตากลมโตวาววับไม่ละไปจากนอกหน้าต่างตั้งแต่ขึ้นรถมา



“นี่ ไม่คิดจะสนใจฉันหน่อยเหรอ?”



คนโดนเมินถามขึ้นอย่างอดรนทนไม่ไหว มีนาชะงักก่อนจะหันกลับมายิ้มเจื่อนๆให้เขา



“ขอโทษครับ ผมแค่กลัวคุณเชษฐ์จะรำคาญ”



“ถ้ารำคาญแล้วฉันจะบอก” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงห้วน ทำเอาคนตัวเล็กใจเสีย แต่มีนานั้นพัฒนามาไกลจากเด็กน้อยขี้กลัวในวันวาน แม้จะยังตื่นกลัวสีหน้าไม่สบอารมณ์ของธีรเชษฐ์อยู่บ้าง แต่มีนาเริ่มเรียนรู้ที่จะเชื่อสัญชาตญาณของตัวเองแล้วเขยิบเข้าไปใกล้ร่างสูง ร่างเล็กๆเอนซบกับต้นแขนหนาภายใต้เสื้อสูทราคาแพงแล้วสอดแขนคล้องกับอีกฝ่ายเงียบๆ



เด็กหนุ่มลอบยิ้มกับตัวเองเมื่อเริ่มรู้สึกว่าร่างสูงเริ่มผ่อนคลายลงแม้จะยังไม่ยอมหันมาพูดกับเขาก็ตาม



พวกเขามาถึงโรงแรมไม่นานหลังจากนั้น มีนายังคงเกาะชายเสื้อของร่างสูงไว้อย่าางเหนียวแน่นแม้ว่าผู้คนรอบกายจะบางตาลงกว่าที่สนามบินมากก็ตาม



ร่างเล็กเงยหน้ามองเพดานโค้งสูงลวดลายสวยงามของโรงแรม ตัวโรงแรมสร้างขึ้นเลียนแบบสถาปัตยกรรมยุโรปซึ่งยิ่งทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างดูมีมนต์ขลัง ข้างน้ำพุขนนาดยักษ์ที่ตั้งอยู่กลางลอบบี้มีชายหนุ่มในชุดโค้ทยาวบรรเลงเพลงคลาสสิคบนแกรนดืเปียโนสีดำตัวใหญ่ขับกล่อมแขกที่มาเข้าพัก



“มองอะไร?” ธีรเชษฐ์ขมวดคิ้วเมื่อเห็นมีนาหยุดมองนักดนตรีหนุ่มตาแป๋ว ร่างเล็กเกาแก้มเขินๆ สารภาพด้วยสีหน้าเอียงอาย



“ผมแค่คิดว่าคนที่เล่นเปียโนเป็นนี่...เท่มากๆเลยน่ะครับ”


“…แค่เปียโน ฉันก็เล่นเป็น”



มีนาเงยหน้ามองคนอายุมากกว่าที่พึมพำออกมาอย่างหงุดหงิดด้วยสีหน้าประหลาดใจ เขาไม่เคยรู้มาก่อนว่าอีกฝ่ายเล่นเปียโนได้



“คุณเชษฐ์เก่งจังเลยครับ”



คนโดนชมอย่างไม่ทันตั้งตัวเบือนหน้าหนี ไม่อยากเสียเชิงให้เด็กรู้ว่าตัวเองกำลังหน้าร้อนเห่อกับคำชมของอีกฝ่าย



“กีต้าร์ กลอง ไวโอลิน ขิม ระนาด ฆ้องวง กู่เจิ้ง โคโตะ ฉันเล่นได้หมดนั่นแหละ”


มีนาเงยหน้ามองคนข้างกายตาโตด้วยสีหน้าประทับใจ ธีรเชษฐ์ยกหลังมือขึ้นถูจมูกแก้เขินแล้วรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติก่อนที่จะถูกคนตัวเล็กจับได้



พนักงานยกกระเป๋านำทางพวกเขาขึ้นไปยังห้องพักของตัวเองหลังจากเช็คอันเสร็จ ทันทีประตูห้องเปิดออก มีนารู้สึกเหมือนตัวเองหลุดเข้ามาอยู่ในเทพนิยายที่เขาเคยนั่งดูภาพประกอบกับมารดาในห้องสมุดเมื่อครั้งยังเป็นเด็ก ห้องนอนของพวกเขามีขนาดพอๆกับคอนโดของธีรเชษฐ์ ตกแต่งด้วยโทนสีทองอมชมพูตัดกับสีขาวสะอาดตาของผ้าปูเตียง แสงไฟสีส้มสบายตาทำให้ห้องทั้งห้องดูเหมาะสมกับการพักผ่อน แต่สิ่งที่ทำให้มีนาอ้าปากค้างคือห้องน้ำที่ผนังด้านที่ติดกับห้องนอนกลับเป็นกระจกใส มีเพียงม่านผืนบางที่สามารถรูดปิดให้คนข้างนอกพอจะมองเข้ามาไม่เห็น



“ตกใจอะไร?” ธีรเชษฐ์เลิกคิ้ว



“ห้องมันดู....”



“ฮันนีมูนสวีทก็แบบนี้แหละ” ร่างสูงไหวไหล่ กระตุกยิ้มมุมปากเมื่อคนที่ได้ยินชื่อห้องหันขวับมามองเขาด้วยสีหน้าตกใจ



“อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ หมอกเขาเป็นคนจอง ไม่ใช่ฉัน”




และธีรเชษฐ์ก็ตอบแทนความหวังดีของเลขาตัวเองด้วยการจองห้องแบบเดียวกันที่สำหรับทริปไปญี่ปุ่นของอีกฝ่ายกับลูกชายคนโตของตนเป็นที่เรียบร้อย



“…ผมจัดของก่อนนะครับ” มีนาเปลี่ยนเรื่อง เดินไปลากกระเป๋าเดินทางใบโตไปยังตู้เสื้อผ้าบิวท์อินกินพื้นที่ส่วนใหญ่ของผนังฟากที่ติดกับห้องน้ำ



จะให้เขาทำอย่างไร ในเมื่อขนาดตัวอยู่ห่างกันเป็นประเทศ แต่ธีรเชษฐ์ยังคงไม่หยุดหยิบยกชื่อเลขาคนสนิทขึ้นมาพูดในบทสนทนา




เมื่อเห็นคนอย่างมธุวันที่ทั้งที่ไม่ได้คิดจะพยายามแต่ยังเป็นที่รักของธีรเชษฐ์ขนาดนี้  คนที่กำลังพยายามแค่ให้อีกฝ่ายเอ็นดูก็อดรู้สึกท้อไม่ได้



“ฉันช่วย”



“เอ๊ะ? ไม่ต้องก็ดะ....” ริมฝีปากที่กำลังขยับพูดถูกคนเอาแต่ใจช่วงชิงไปด้วยริมฝีปากของตัวเอง ธีรเชษฐ์ดันร่างเล็กติดประตูตู้เสื้อผ้า แขนทั้งสองข้างเท้ากับบานประตูปิดทางหนีทีไล่ของเด็กหนุ่ม มีนาหลับตาพริ้ม เผยอริมฝีปากให้ลิ้นร้อนสอดแทรกตักตวงความหวานเท่าที่ใจปรารถนา เสียงครางแว่วหวานที่เล็ดลอดออกจากริมฝีปากของมีนายิ่งทำให้คนอายุมากกว่าเบียดกายแนบชิดกับร่างเล็ก สัมผัสรุกเร้าจากคมเขี้ยวที่ขบดึงริมฝีปากของเด็กหนุ่มอย่างหยอกเย้าสลับกับลิ้นร้อนที่ไล้ปลอบประโลมประกอบกับเนื้อผ้าของเสื้อสูทสั่งตัดและอุณหภูมิกายที่ส่งผ่านมาถึงเขาทำให้มีนาเริ่มยืนไม่อยู่ แต่ธีรเชษฐ์กลับผละไปจากเด็กหนุ่มเพียงเท่านั้น ร่างสูงยกยิ้มอย่างพอใจเมื่อเห็นคนโดนกระทำแทบจะไหลลงไปกองกับพื้นเพียงแค่เพราะจูบของตน



“ค่าช่วยจัดของ”



มีนานึกอยากจะประท้วงออกไปว่าตนไม่ได้ขอให้อีกฝ่ายช่วยเสียหน่อย แต่เขารู้ดีว่าพูดอะไรไปตอนนี้ก็มีแต่เสียกับเสีย ธีรเชษฐ์ก้มลงช้อนร่างที่อ่อนปวกเปียกอยู่บนพื้นขึ้นอุ้มแล้ววางเด็กหนุ่มลงบนเตียงขนาดยักษ์อย่างเบามือ



“คุณเชษฐ์...”



“เก็บค่าจ้างแล้ว เดี๋ยวฉันทำเอง” เสียงทุ้มเอ่ยแกมหยอกเย้า มีนาทำท่าจะเอ่ยเถียง แต่มือใหญ่กดไหล่บางไว้ไม่ให้ลุกกลับขึ้นมาอีกครั้ง “นอนพักซักงีบไป ตั้งแต่บนเครื่องก็ไม่ได้นอนไม่ใช่เหรอ?”



เขาเห็นอีกฝ่ายนอนพลิกไปพลิกมาอยู่ข้างกายตลอดทางบนเครื่องบิน มีนาขมวดคิ้วอย่างไม่สบายใจ แต่ก็ยอมนอนลงไปตามคำสั่งของร่างสูงแต่โดยดี



พอไม่ดื้อแล้วน่ารักชะมัด




กระต่ายน้อยของเขาดูจะไม่ได้รู้เลยว่าตัวเองทำคนแก่ใจบางไปแค่ไหน ธีรเชษฐ์ผละจากเด็กหนุ่มบนเตียงเล็กน้อยเพื่อจะกลับไปยังกระเป๋าเดินทางของพวกเขา แต่มือเรียวเล็กที่เอื้อมมาคว้ามือของเขาเอาไว้อย่างกล้าๆกลัวๆทำให้ธีรเชษฐ์หันกลับไปหาอีกฝ่ายอย่างงุนงง




“คือ…คุณเชษฐ์....” มีนากัดริมฝีปาก ดวงหน้าขาวขึ้นสีแดงระเรื่อน่ามอง “นอนข้างๆผมก่อนได้มั้ยครับ...พอไม่มีคุณเชษฐ์แล้วผม...นอนไม่หลับ”




ถามแบบนี้คิดว่าจะมีคนปฏิเสธได้มั้ย?



“ใครสั่งใครสอนให้อ้อนแบบนี้?” ธีรเชษฐ์นวดขมับตัวเองที่ปวดตุบขึ้นมา มีนามีสีหน้าสลดลง ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างโล่งใจเมื่อร่างสูงทรุดตัวลงข้างตัวเองบนเตียงนุ่ม ธีรเชษฐ์ถอดเสื้อนอกของตัวเองโยนไปบนเก้าอี้อย่างไม่ใส่ใจแล้วเอนตัวลงข้างร่างเล็กอย่างที่อีกฝ่ายขอ “นอนได้แล้ว ตื่นแล้วจะพาไปหาอะไรกิน”



มีนาพยักหน้าอย่างว่าง่าย สอดตัวลงใต้ผ้าห่มผืนหนาแล้วข่มเปลือกตาให้ปิดลง ไม่นานนัก เสียงลมหายใจสม่ำเสมอของเด็กหนุ่มก็บ่งบอกว่าอีกฝ่ายเข้าสู่ห้วงนิทราเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ภาพตรงหน้าทำให้ธีรเชษฐ์ยิ้มออกมาอย่างเอ็นดู เอื้อมมือไปปัดเส้นผมสีน้ำตาลที่ปรกหน้าใบหน้าของอีกฝ่ายให้พ้นทางแล้วโน้มลงมาประทับริมฝีปากบนหน้าผากใส





เด็กคนนี้จะรู้บ้างมั้ยนะว่าตัวเองทำอะไรกับหัวใจเขาไว้บ้าง


--------

ใจบางกันไปข้าง วะฮ่าๆๆๆๆ

[mystery Y]

หูย~ ฮันนีมูนสวีท

[miikii]

ไม่ได้เลยคุณเชษฐ์ ต้องเป็นคนเก่งของน้องทุกอย่างเลย 55555555
พูดถึงคุณเลขาทีน้องก็หงอยที บอกน้องได้แล่ว 

[sailom_orn]

  คุณเชษฐ์นี่ก็เหมือนเด็กเนอะ กลัวน้องมีนไม่สนใจ