หัวข้อ: [3P] Sugar daddy ❤️ #พริ้มกับdaddy แจ้งข่าว

[singalone]

โอ้ยยยย ชิวิตพริ้ม น่าสงสารเว่รอ์ ผช 2 คนนั้นก็ช่วยชัดเจนทีเถอะ ละพอฟ้ากลับมานะ สองคนนี้ก็คงหันไปสนใจฟ้า ทิ้งพริ้มอีก อยากให้จบแบบพริ้มหายไปเลย แล้วปล่อยให้สองคนนั้นรู้ใจทีหลังแต่ทำอะไรไม่ได้แล้ว ถ้าจบแบบนี้คือแฮปปี้เอนด์ของเราที่สุดสำหรับเรื่องนี้แล้ว 5555555555

เป็นกำลังใจให้คนแต่งจ้าา

[papapoope]

พริ้มลูก น่าสงสารที่สุด
นี่รอคุณฟ้าอยู่อยากรู้เค้าเป็นคนยังไง เห็นมีชื่อมาหลายตอนแล้ว5555

[M_Y MILD]

สนุกดีค่ะ แต่อ่านไปอ่านมารู้สึกตัวเองจะเป็นไบโพลาเลย ตามอารมพริ้มไม่ทัน ทำตัวเป็นของเล่นเขา ตัดก็ตัดไปเลยลูก หนูไม่ใช่ของเล่นของใคร ให้กาลมันอยากได้มากๆจนอกแตกตายไป

[Tennyo_Y]

แปลว่าคุณท่านตกหลุมพริ้ม แต่ธิวาออกแนวรู้สึกผิดหรอ อ่านไปอ่านมา รู้สึกคุณท่านรังเกียจที่จะเอาพริ้ม แต่เอ็นดู บอกไม่ถูก แต่ที่แน่ ๆ พริ้ม เขาไม่เอาก็หาเลี้ยงตัวเองดิ ที่ทำมาสองปีไม่สำนึกคิดเลย หรือนอนอ้าขามันสบาย ?? แต่ที่โดนมาแต่ละเรื่อง หาตังเลี้ยงตัวเองมันดีกว่ามะ หนักจนเกือบเอาชีวิตไปทิ้งปะวะ งงใจ

[mystery Y]

เฮ้อ~

[kanj1005]

คุณท่านน่ะเป็นพวกปากแข็ง
กลัวเสียฟอร์มถ้าจะบอกว่าชอบสไตล์หมีควายแบบพริ้ม(คุณท่านมองว่าพริ้มเป็นพวกตัวใหญ่)

แต่ชอบไม่ชอบ  ตั้งแต่ลองพริ้มครั้งแรก คุณท่านก็ตัดใจไม่ขาด จนต้องกลับมารับเลี้ยงพริ้ม

[แม่พิเสือ]

ตอนที่ 19


ชีวิตช่วงสอบของนักศึกษามหาวิทยาลัยอย่างผมเป็นชีวิตที่ไม่มีอะไรตื่นเต้นเอาเสียเลย วันๆทำแต่กิจวัตรประจำวันเดิมๆ…ตื่นนอน ไปเรียน อ่านหนังสือวนๆไป


ตะบี้ตะบันอ่านจนเหลือเวลานอนแค่วันละ 2-3 ชั่วโมงยังทำข้อสอบไม่ได้เลย เศร้าใจ บางทีเห็นข้อสอบแล้วนึกออกว่าคำตอบมาจากชีทไหน อยู่มุมซ้ายหรือมุมขวาของหน้ากระดาษ แต่ดันจำสิ่งที่เขียนอยู่ในนั้นไม่ได้ สงสัยสมองผมจะเท่าเม็ดถั่วเขียว


ผมเดินสะโหลสะเหลเหมือนซอมบี้ออกจากห้องสอบ ตอนลงบันไดรู้สึกเหมือนหัวจะทิ่ม


“พี่พริ้มไหวไหมเนี่ย”น้องนัทช่วยประคองผมที่กำลังจะร่วงลงไปกองที่พื้น พยุงมานั่งที่โต๊ะประจำที่นั่งกินข้าวกันทุกวัน


“ไหวๆ”ผมตอบน้องเสียงยานคางด้วยความเหนื่อยอ่อน


“แต่หน้าพี่นี่ไหวนะ”


“ง่วงอะ หิวด้วย เมื่อเช้ากินข้าวไม่ทัน”


“งั้นไปกินข้าวกันไหมพี่ รอพวกนั้นออกจากห้องสอบอีกสักพักก็หมดเวลาละ”


“ไปไม่ได้อะ เดี๋ยวมีคนมารับ นัทพี่ขอฟุบหน่อยนะ เฝ้ามือถือให้ด้วย ถ้ามีคนโทรเข้าก็ปลุกได้เลย”


“ได้พี่ เดี๋ยวผมดูให้”


ยังไม่ทันที่ผมจะฟุบหน้านอนลงบนโต๊ะแล้วหลับสนิท น้องนัทก็สะกิดว่ามีคนมารับแล้ว ผมลืมตาสะลึมสะลือเห็นน้องกดวางโทรศัพท์แล้วก็งงๆ เสียงโทรศัพท์ดังตอนไหนนะ ทำไมผมไม่ได้ยิน


ผมข้ามถนนหน้าคณะไปฝั่งตรงข้ามที่มีรถคุณชัยจอดรออยู่ ยกมือไหว้สวัสดีคุณชัยเหมือนที่ทำทุกวันแล้วขออนุญาตนั่งหลัง


ผมทิ้งตัวนอนลงบนเบาะหลังด้วยความง่วง พยายามเหยียดขายาวแต่ก็ติดประตูรถ ต้องนอนคุดคู้งอขา ผมหันหน้าซ้ายขวา ขมวดคิ้วกับสัมผัสที่ไม่คุ้นชิน


นอนแล้วรู้สึกแข็งๆยังไงไม่รู้ ด้วยความขี้เกียจลืมตา ผมใช้มือคลำหาแทนว่านอนทับอะไรอยู่รึเปล่า เบาะรถมันต้องนุ่มสิ นี่นอนทับอะไรอยู่นะ ทำไมมันแข็งๆกล้ามๆ


คลำหาเท่าไหร่ก็หาคำตอบไม่ได้ จนต้องลืมตาขึ้นมานั่นแหละ ถึงได้เห็นว่านอนทับขาคุณท่าน แถมยังเผลอคลำโดนโคนขาด้านในจนเกือบถึงจุดยุทธศาสตร์อีก ผมนี่ปล่อยมือแทบไม่ทัน


ผมรีบลุกจากตักด้วยความตกใจ แต่ด้วยความซวยที่คุณท่านก้มมาพอดี head-shot ตายไปเลยผม


ผมนอนมึนเห็นดาวล้านดวงในดวงตา นอกจะเจ็บตัวแล้วต้องโดนคุณท่านด่าแน่เลย


“ทำไมไร้สติขนาดนี้พริ้ม”เสียงดุๆเสียงเดิมๆเริ่มเทศนาสั่งสอนผม


“ก็ผมไม่คิดว่าคุณท่านจะก้มลงมา”


“ก็ชั้นอยากดูให้ชัดๆว่านี่ใช่เด็กชั้นจริงๆรึเปล่า หน้าตาดูไม่ได้ ตาคล้ำ ถุงใต้ตาก็ใหญ่ สิวก็ขึ้น นี่ไม่ดูแลตัวเองเลยรึไง”


“ก็ผม…”


“ไม่ต้องมาเถียง”


ผมเม้มปาก ไม่เถียงก็ไม่เถียง คุณท่านถูกเสมอนั่นแหละ ผมพลิกตัวเข้าหาคุณท่าน เอาหน้าฝังไว้ที่กล้ามเนื้อหน้าท้องแน่นๆของคุณท่าน อยากบ่นอะไรก็บ่นไป ผมจะนอน ขี้เกียจฟัง…เหนื่อย ง่วงด้วย


“ไม่ต้องมาหลับตาหนี คดียังไม่ได้ชำระ”ผมอ้าปากค้างด้วยความงงงวย คดีอะไร?....ช่วงสอบก็ไม่ได้เจอกัน ผมไปก่อคดีตรงไหน


“วันนั้นเข้ามารับแจกันแทนธิวาทำไม?”เพลียใจ เรื่องเก่าสมัยปีละโว้ ยังขุดมาพูดได้อีก คนแก่นี่ชีวิตย้ำคิดแต่เรื่องเก่าๆรึไง


“อย่าทำอีก…อย่าเห็นใครสำคัญกว่าชั้น ชั้นเป็นเจ้าของชีวิตเธอ ถ้าวันนั้นชั้นไม่ไปช่วย เธอคงตายเป็น ‘ศพ’ ไปแล้ว อย่าใช้ชีวิตที่ชั้นมอบให้ไปเพื่อคนอื่น”



ผมฟังคำคุณท่านแล้วได้แต่ครุ่นคิด คุณท่านเห็นแก่ตัว ดีแต่จะเรียกร้องจากผม แต่ไม่เคยให้สิ่งที่ตัวเองเรียกร้องกับผมเลยแม้แต่น้อย


“เงียบทำไม ชั้นพูดภาษาคนนะพริ้ม มันเข้าใจยากตรงไหน?” ทุกตรงนั้นแหละ


“ป่าวครับ ผมจะจำไว้”


“ดี”


.
.
.
ผมเดินสะโหลสะเหลเข้าห้องตัวเอง ทักทายเจ้าแคคตัสที่ผลิดอกสวยงาม ก่อนจะล้มตัวลงนอนบนเตียง ยังไม่ทันจะหลับตาก็มีมารความสุขมาผจญ


“พริ้ม ลุกขึ้นมาอาบน้ำ”ผมส่ายหน้ายู่ คว่ำหน้าลงกับหมอน


พริ้มจะน๊อนนนนนน…คุณท่านเลิกยุ่งกับผมสักชั่วโมงเถอะ


“ลุกขึ้น”คุณท่านเปลี่ยนโทนเสียงเป็นเสียงที่ดุขึ้น ผมหันหน้ามาลืมตามองเห็นคุณท่านยืนพิงกรอบประตูด้วยสะโพกแกร่งอยู่ คิดว่ากอดอกแล้วยืนท่านี้มันเท่อ่อ…เอออ เท่ ยอมรับ


“ไม่ต้องมาทำดื้อตาใส สภาพซกมก ดูไม่ได้ ไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้เลย”


“คุณท่าน พริ้มไม่ไหวจริงๆ”ผมยกมือไหว้ปลกๆก่อนจะหลับตาลง


“คุณท่าน ปล่อยผม”ผมโวยวายที่คุณท่านดึงคอเสื้อผมให้ลุกจากที่นอน ตอนแรกจะบ่นงุ้งงิ้งมากกว่านี้ แต่พอเห็นหน้าตาไม่สบอารมณ์ สุดท้ายเลยต้องยอมเงียบปาก เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวกับชุดคลุมอาบน้ำแล้วไปอาบน้ำแต่โดยดี


เดินเข้าไปในห้องน้ำ ก็เห็นน้ำในอ่างอาบน้ำถูกรองไว้เต็ม ฟองสบู่สีเรนโบว์ส่องประกายสดใจจากกลิตเตอร์เม็ดเล็กๆ มองแล้วรู้สึกสดชื่นขึ้นนิดนึง อุณหภูมิน้ำก็อุ่นกำลังดี


ถึงจะไม่รู้ว่าใครเตรียมให้แต่ก็ขอบคุณนะครับ ผมจะนอนแช่ให้สบายใจ


ด้วยความที่ผมใช้ร่างกายอย่างหนักหน่วงตลอดช่วงสอบ พอได้นอนแช่ในน้ำอุ่นๆ ผมก็ผลอยหลับไป


“พริ้ม ชั้นให้มาอาบน้ำ ไม่ได้ให้มาเปลี่ยนที่นอน”ผมสะดุ้งตื่น หันไปตามเสียงเห็นคุณท่านเดินเข้ามาในห้องน้ำ กำลังจะเอามือขยี้ตา ก็โดนตีมือซะก่อน “มือเลอะฟองสบู่ ขยี้ตาเดี๋ยวก็แสบพอดี”


“แช่น้ำมาจะชั่วโมงแล้วนะพริ้ม ลุกไปอาบน้ำดีๆไป”โดนดุแล้วก็อยากจะเถียง ว่าคุณท่านนั่นแหละที่บังคับให้ผมมาอาบน้ำ ทั้งๆที่ปากผมพึ่งบอกหยกๆว่า ไม่ไหว คนมันง่วงงงงง! ไม่เข้าใจวัยรุ่นเลย แก่แล้วก็งี้ สอบครั้งล่าสุดคงสัก 20 ปีก่อน


ผมลุกจากอ่างอาบน้ำ ก้าวลงพื้น แต่ด้วยความลื่นของสบู่ทำให้ผมไถลไปกับพื้น ดีที่หน้าไม่คว่ำเพราะคุณท่านดึงไว้ทัน “เซ่อซ่า เฟอะฟะจริงๆพริ้ม รีบไปอาบน้ำ ชั้นให้เวลา 5 นาที”


ผมพยักหน้ารับรู้ รีบไปอาบน้ำสระผม อาบเสร็จ ออกจากห้องน้ำก็เจอคุณท่านนั่งรออยู่บนเตียง กวักมือเรียกให้ไปหา ฝ่ามือหนาตบลงบนตัก ผมนั่งหันหน้าคร่อมลงบนตักคุณท่านทั้งๆที่ใส่ชุดคลุมอาบน้ำอยู่ ชายผ้าแหวกจนเห็นถึงขาอ่อน


ผมจุ๊บเบาๆที่สันกรามคุณท่านก่อนจะซบหน้าลงที่ซอกคอ ปล่อยให้ริมฝีปากหนาของคุณท่านลากเลื่อนมาตามแนวสันคอ ประทับรอยจูบจนเต็มพื้นที่ “อื้อ…คุณท่าน”


ฝ่ามือหนากระตุกเชือกที่รัดชุดคลุมอาบน้ำออก ทุกๆสัมผัสที่ลูบไล้ไปทั่วกายสร้างความรู้สึกหวาบหวิว ปวดมวนในท้องน้อยได้ไม่น้อย


นิ้วเรียวสวยเชยคางผมขึ้น ก่อนจะประทับจูบลงมาอย่างดุดัน เอาแต่ใจ ลิ้นหนาสอดประสานเข้ามาในริมฝีปากผม พร้อมจะดูดดึง กลืนกินทุกอย่าง แม้แต่จิตวิญญาณผมถ้าเอาไปได้คงเอาไปแล้ว


“อื้อ…”ผมมองคุณท่านด้วยแววตาฉ่ำวาว ไฟปรารถนาถูกปลุกให้ลุกโชนได้โดยง่ายด้วยสัมผัสที่คุ้นชิน ร่างกายของผมเหมือนไม่ใช่ของผมอีกต่อไป คุณท่านขยับแตะตรงไหนก็เหมือนมีไฟฟ้าสถิต จุดติดไฟปรารถนาได้ทุกที่


ฝ่ามือหนาสอดเข้ามาใต้ชุดคลุมอาบน้ำ กอบกุมเจ้าก้อนเนื้อนุ่มสองข้าง เค้นคลึงจนพอใจ ผมบดสะโพกลงที่แก่นกายกลางลำตัวของคุณท่านด้วยแรงอารมณ์ที่ถูกปลุก


ผมแนบริมฝีปากลงบนริมฝีปากหยุ่น “คุณท่าน…” ผมครางเบาๆชิดริมฝีปากของคุณท่าน คนตัวสูงกดไหล่ผมลงต่ำเป็นสัญญาณว่าต้องการอะไร


ผมเลื่อนตัวลงไปนั่งกองกับพื้น จัดการปลดเข็มขัด รูดซิบลง ทันทีที่ดึงชั้นในสีดำเข้มลง เจ้ามังกรยักษ์ที่แข็งขืนก็ดีดออกมาเกือบจะตีหน้า ผมครอบปากลงไปที่ส่วนปลาย ดูดกลืนแท่งสวรรค์อย่างเอร็ดอร่อยเหมือนอาหารชั้นเลิศ


ไล้เลียตามแนวแก่นกายที่ปูดโปนด้วยเส้นเลือด ก่อนจะครอบครองทั้งหมดเข้ามาในปาก ผมแทบสำลักกับความใหญ่โตของมัน ไม่ว่าจะได้ลิ้มชิมรสกี่ครั้งก็ยังไม่ชิน คุณท่านจับท้ายทอยผมตรึงไว้ ความรู้สึกอึดอัดเหมือนเคยเข้ามาแทนที่ ผมหายใจไม่ออกจนน้ำตาซึมที่บริเวณหางตา


“อึก…บ๊วบ…อื้อ…”ผมห่อปากให้คุณท่านขยับสะโพกเข้าออกตามแรงอารมณ์ ยิ่งใกล้ปลดปล่อย ยิ่งแรงและดุดันมากขึ้น ผมใช้มือดันหน้าท้องแกร่งที่เกร็งจนเป็นมัดกล้ามเนื้อเป็นลอนๆเพื่อชะลอความเร็ว แต่ก็ไม่เป็นผล


ผมเงยหน้ามองคุณท่านทั้งๆที่ท่อนเนื้อยาวยังคาอยู่ในปาก ริมฝีปากผมแดงและเห่อร้อนด้วยแรงเสียดสี


“หน้าตาเธอนี่มันร่ายKจริงๆเลยพริ้ม”คุณท่านดึงเจ้าท่อนเนื้อยักษ์ออกจากช่องปากผม จัดการเอาท่อนเนื้อฟาดไปที่แก้มและริมฝีปาก ผมลงลิ้นที่รูสวรรค์ตรงส่วนปลายอย่างรู้งาน


คุณท่านครางต่ำๆในลำคออย่างพึงใจ สาวมือสองสามทีก่อนจะยัดมันกลับเข้ามาในริมฝีปากผมอีกครั้ง “อึก…” ครั้งนี้ซอยอีกไม่เท่าไหร่ น้ำกามสีขาวข้นฉีดเข้ามาในลำคอผม ปริมาณของมันมากจนเอ่อล้นออกมานอกช่องปาก


คุณท่านลูบหัวผม “เดี๋ยวนี้เก่งขึ้นเยอะเลยนี่ ธิวามันสอนมาดีละสิ” ผมมองคุณท่านด้วยสายตาไม่เข้าใจ จะประชดประชันกันแบบนี้ไปเพื่ออะไร


คุณท่านดึงตัวผมขึ้นจากพื้นแล้วโยนลงบนเตียง ร่างหนาจับผมหันข้างก่อนนอนซ้อนทับจากด้านหลัง เจ้าท่อนเนื้อยักษ์ถูกดันแทรกเข้ามาในช่องทางอ่อนนุ่ม ผมขมิบต้อนรับมัน


“อืออ…แน่นจริงๆ นี่ขนาดผ่านมาหลายคนยังแน่นขนาดนี้”ผมซบหน้าลงกับที่นอน ไม่อยากให้คุณท่านเห็นน้ำตา คำพูดแบบนี้ไม่ต่างจากมีดคมๆที่กรีดใจผมให้เหวอะหวะ


ผมที่ไม่เคยเสียเอกราชทางด้านหลังให้ใคร แต่กลับต้องเสียมันให้กับผู้ชายมากหน้าหลายตา มันไม่ใช่เพราะคุณท่านรึไง ที่ยัดเยียดท่อนเนื้อน่ารังเกียจพวกนั้นเข้ามาในรูผม


ผมหมดสติไปด้วยความอ่อนเพลียหลังจากคุณท่านตักตวงความสุขอย่างเต็มที่จากร่างกายผม ไม่รู้ว่าไปอดอยากมาจากไหน 


ถึงผมจะปลดปล่อยออกมาหลายครั้งพร้อมๆกับคุณท่าน แต่ใจผมไม่รู้สึกถึงความสุขเลยสักนิด คำพูดคำนั้นยังวนเวียนอยู่ในความคิด ไม่เข้าใจว่าจะพูดออกมาเพื่อทำร้ายกันทำไม


ถ้าผมสกปรกอย่างปากว่าจริง แล้วจะมา ‘เอา’ กันให้แปดเปื้อนทำไม

.
.
.

ผมสะลึมสะลือปรือตามองคุณท่านที่ลุกขึ้นมาแต่งตัวตั้งแต่ฟ้ายังไม่สางอย่างงงๆ


“ชั้นจะไม่อยู่อาทิตย์นึง มีอะไรก็ติดต่อชัย ห้ามติดต่อชั้นเด็ดขาด เข้าใจไหม”ผมพยักหน้ารับด้วยความเหนื่อยอ่อน


“เงินเดือนเดือนนี้ ชั้นจะให้ชัยจัดการ ส่วนนี่บัตรเครดิตของเธอ อยากซื้ออะไรก็ซื้อ”ผมมองบัตรเครดิตสีดำในมือคุณท่าน “รับไปสิ”


“คุณท่านจะไปไหนครับ”


“ไม่ใช่เรื่องที่เธอจะต้องรู้”คุณท่านตอบพร้อมกับโยนบัตรเครดิตลงบนเตียงตรงหน้าผม ความรู้สึกมันพังทลายอย่างบอกไม่ถูก ถึงจะตัดสินใจขายเองก็เถอะ แต่พอเขาเอาเงิดฟาดหัวแล้วก็เจ็บแปลบๆ ผมกำบัตรสีดำในมือแน่น


“ผมอยากซื้ออะไรก็ได้เหรอครับ ถ้าผมรูดซื้อบ้าน ซื้อรถ…”


“อยากซื้ออะไรก็ซื้อ เธอมีปัญญารูด ชั้นก็มีเงินจ่าย”คุณท่านชักสีหน้ารำคาญพร้อมกับติดกระดุมเสื้อเชิ้ตไปด้วยผมลุกขึ้นจากที่นอน ผ้าห่มสีดำร่นลงไปกองอยู่ที่เอว เผยให้เห็นอกที่เต็มไปด้วยรอยฟันที่โดนขบกัดจนช้ำเป็นจ้ำๆ ผมลูบรอยฟันคมๆที่มีเลือดซึมนิดๆ


คุณท่านรุนแรงกับผมเสมอ ไม่เคยปรานีกันสักนิด


“เจ็บหน้าอก หายใจไม่ออกรึเปล่า”ผมส่ายหน้าตอบ “โทษที ชั้นรุนแรงไปนิด ถ้ามีอาการก็ให้ธิวาดูละกัน อ่อ...นี่กุญแจรถของเธอ จอดอยู่ชั้น B1 ล็อค 3”ผมมองกุญแจรถที่มีตัวอักษรเขียนว่า mini อย่างเหม่อลอย


เป็นเด็กเลี้ยงมันดีแบบนี้สินะ…แต่ทำไมผมถึงไม่รู้สึกดีใจกับวัตถุสิ่งของที่คุณท่านปรนเปรอให้สักนิด


“ส่วนเรื่องบ้าน เธอก็ไปดูๆมาแล้วกันว่าอยากได้แบบไหน แล้วก็ให้ชัยจัดการให้ได้เลย”คุณท่านสวมนาฬิกา ฉีดน้ำหอมเสร็จแล้วก็เดินมาหยิบมือถือที่โต๊ะข้างเตียง


“ชั้นไม่อยู่ก็ทำตัวดีๆ อย่าก่อเรื่องเพราะถ้าเธอก่อเรื่องอีก แม้แต่ชีวิตเธอเอง ชั้นก็จะไม่รักษาไว้ เข้าใจไหมพริ้ม”ผมพยักหน้าเข้าใจอย่างว่าง่าย


คำพูดแบบนั้นบวกกับโทนเสียงดุดัน มันตีความได้ว่าผมกำลังถูกขู่ฆ่าอยู่รึเปล่านะ


ผมนั่งนิ่งทบทวนตัวเองอยู่บนเตียงที่มีกลิ่นกายคุณท่าน กลิ่นน้ำหอมที่คุณท่านฉีดยังคงอบอวนอยู่รอบตัว คำถามที่ผมสงสัยแล้วเอ่ยปากถามไป มันได้คำตอบไม่ยากเลยสักนิดว่าคุณท่านไปไหน ทำไมถึงห้ามติดต่อ คำตอบเดียวคือไปหาคุณฟ้าคราม ‘คนรัก’ของคุณท่านตามที่เคยสัญญาไว้


ผมว่าตัวเองควรหยุดเพ้อเจ้อที่จะรู้สึกดีๆกับคุณท่านได้แล้ว ถึงคุณท่านจะเคยช่วยชีวิตผมไว้ ช่วยใช้หนี้ให้ แต่สิ่งที่เขาทำมันก็แลกกับความสุขบนเตียง รสนิยมบนเตียงทีมีแต่ความดุดัน รุนแรงที่เขาคงไม่สามารถทำกับคนรักของเขาแบบนี้ได้ มันเป็นความสัมพันธ์ที่ต่างคนต่างได้ผลประโยชน์


ผมได้เงินทองของมีค่า ส่วนคุณท่านได้ปลดปล่อย


คิดจะเป็น ‘อีตัว’ ก็ใช้ชีวิตให้สมกับเป็น ‘อีตัว’ สิพริ้ม
ผมมองบัตรเครดิตสีดำในมืออย่างหมายมาด เอาสิ อยากจ่ายดีนัก จะรูดให้สลิปยาวเป็นหางว่าวเลย


.
.
.
ผมตื่นนอนด้วยความอ่อนเพลีย ก้าวลงจากเตียงด้วยความเหนื่อยอ่อน อาการเจ็บแสบที่ช่องทางด้านหลังตอนอาบน้ำเป็นความทรมานอย่างบอกไม่ถูก แต่ยังโชคดีที่ผมยังมียาเก่าเหลืออยู่ เอามาทาบรรเทาอาการได้บ้าง


หลังจากทานข้าวเช้าที่พี่มะลิเตรียมไว้ให้ ผมก็ลงไปที่ลานจอดรถ มองรถที่จอดอยู่ตรงหน้าอย่างพินิจพิจารณา ขับรถก็ขับไม่เป็น ออกถนนใหญ่ก็ไม่เคย เคยแต่แอบช่วยพี่รับรถที่คลับขับรถลูกค้าไปจอดบ้างบางครั้ง จะขับได้รึเปล่าก็ไม่รู้


แต่พอเห็นรถจอดอยู่ตรงหน้าแล้วคิดว่าจะขับออกไปใช้ไม่ได้ มันรู้สึกเหมือนพ่ายแพ้ยังไงไม่รู้ เอาวะ ลองกันสักตั้ง


ผมกดปุ่มสตาร์ทรถ จับพวงมาลัยแล้วเหยียบคันเร่งเบาๆ ผมขับออกจากที่จอดด้วยความระวัง เพราะถ้าขับไปเฉี่ยวรถคุณท่านที่จอดอยู่ข้างๆนี่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะมีเงาหัวเหลืออยู่ไหม


ผมมองรถซ้ายขวาด้วยความระวังก่อนจะเลี้ยวออกจากคอนโด โชคดีที่รถคันเล็กเลยขับให้อยู่ในเลนได้ง่าย ขับๆไปก็เจอคุณตำรวจยืนอยู่ คุณตำรวจครับ…ยืนเฉยๆพอนะครับ อย่ามาโบกรถขอดูใบขับขี่เป็นพอ เพราะผมไม่มีให้


ผมเปิดเพลงฟังฆ่าเวลารอไฟเขียว บางทีผมก็สงสัยว่าทำไมคนชอบขับรถมาห้างในเมืองกันจัง ทั้งๆที่รถติดจนทรมานขนาดนี้ ทำไมไม่ใช้รถไฟฟ้าแทน สบายกว่าตั้งเยอะ


จากคอนโดคุณท่านขับมาถึงห้าง ใช้เวลาเกือบชั่วโมง นี่ขนาดวันเสาร์ รถยังติดขนาดนี้ จะมีที่จอดรถรึเปล่านะ
ตอนแรกคิดว่าต้องวนหาที่จอดนาน แต่จริงๆไม่ใช่เลย แค่พนักงานเห็นรถที่ขับมาก็รีบโบกให้จอด รถแพงๆมันมีประโยชน์แบบนี้เองสินะ


ถึงตอนแรกผมจะตั้งใจรูดบัตรคุณท่านให้ล้มละลายกันไปข้าง แต่สุดท้ายผมก็ไม่ทำแบบนั้น ของที่ซื้อทั้งหมดเป็นของที่ผมซื้อให้น้อง ทั้งกระดาษชานอ้อยสำหรับทำโมเดล ปากกาโคปิกที่น้องชอบใช้ แล้วก็อุปกรณ์อื่นๆที่น้องชอบใช้ให้ผมไปซื้อมาเก็บไว้ที่หอให้ ส่วนของอย่างอื่นก็มีพวกซื้อผ้า รองเท้าสองคู่ที่ผมซื้อให้น้อง อ่อมีของในซุปเปอร์อีกที่ผมซื้อเป็นเสบียงเก็บไว้ให้น้อง ด้วยปริมาณของที่หยิบมาจนเต็มรถเข็นน่าจะอยู่ได้สักสามเดือนโดยที่ไม่ต้องซื้ออะไรเพิ่ม


ผมยัดของทั้งหมดใส่รถแทบไม่พอ ไม่เข้าใจว่าทำไมคุณท่านเลือกซื้อรถเล็กๆแบบนี้มาให้ แพงก็แพงแต่บรรทุกของได้นิดเดียวเอง


ผมยิ้มกับตัวเอง น้องต้องดีใจแน่ๆที่ได้ของพวกนี้
ผมนี่มันเป็นพี่ที่แน่จริงๆที่สปอยน้องขนาดนี้ แต่มันก็ห้ามตัวเองไม่ได้ ผมแค่อยากให้เขาสุขสบายเหมือนตอนที่พ่อแม่ยังอยู่

.
.
.
ผมขับรถมาหาน้องที่หอ พยายามจะจอดรถโดยเอาหลังเข้าด้วยใจตุ้มๆต่อมๆ พยายามมองภาพจากกล้องที่ติดหลังรถ แต่สุดท้ายก็พลาด เอาตูดไปเฉี่ยวเสาจนได้


ผมหยิบของบางส่วนที่เป็นของใช้สำหรับเรียนขึ้นไปให้น้องก่อน จริงๆวันนี้ผมไม่ได้บอกน้องว่าจะมาหา กะจะมาเซอร์ไพรส์ แต่ไม่รู้ว่าห้องจะเละเทะเหมือนคราวที่แล้วเป็นการเซอร์ไพรส์ผมแทนรึเปล่า


ผมขมวดคิ้วอยู่หน้าห้อง ยังไม่ทันไขประตูเปิดเข้าไป ก็ได้ยินเสียงครางเหมือนคนมีอะไรกัน หรือจริงๆผมหูฝาด หรือน้องอาจจะกำลังดูหนังโป๊ ช่างเถอะ คิดไปก็เท่านั้น


ผมไขประตูเปิดเข้าไปในห้อง กลิ่นเหล้า กลิ่นบุหรี่ลอยคละคุ้งทั่วห้องอ ผมพยายามสูดหายใจเข้าลึกๆไม่โมโห น้องมันยังวัยรุ่น จะสูบ จะกินบ้างก็ไม่ใช่เรื่องแปลก


แต่สิ่งที่ผมรับไม่ได้เลย คือซากผงสีขาวๆ เศษฟอยสีเงิน เข็มฉีดยาและไฟแช็คที่วางเกลื่อนอยู่บนพื้นห้อง และที่มากกว่านั้น คือ ยังมั่วเซ็กส์กันอีกสองคู่ ผมเปิดประตูเข้ามายืนดูตั้งนานก็ยังไม่ยอมหยุด


ผมโยนกระดาษชานอ้อยใส่น้องด้วยรู้สึกสุดจะทน หันมาเห็นผมยืนหัวโด่ก็ยังไม่หยุดขยับสะโพกใส่คู่ขาที่อยู่ด้านล่างลำตัว


“พี่พริ้ม ผมเจ็บ โยนมาทำเหี้ยอะไร”ผมกำหมัดแน่น ยังอีก ยังไม่รู้ตัวอีก


ผมหยิบกระบอกสีดำที่ปกติน้องใช้ใส่งานไปส่งไล่หวดน้อง สุดท้ายวงแตกกระเจิง หาเสื้อผ้าใส่กันแทบไม่ทัน


หลังจากวิ่งไล่ตีจนเหนื่อย ผมมานั่งกอดอกอยู่บนเก้าอี้ กัดริมฝีปากตัวเองระงับความโกรธจนเลือดซึมเหม็นคาวคละคลุ้งไปทั้งปาก


“เล่นมานานเท่าไหร่แล้ว”


“พี่มึงอย่าหัวโบราณได้ปะ ก็แค่เล่นสนุกๆ ไม่ติดหรอกหน่า พี่จะซีเรียสทำไม”


“เงินที่ให้เท่าไหร่ก็ไม่พอนี่เอามาเล่นยาใช่ไหม” ทำไมผมถึงไม่เอะใจเลยนะ


“นิดหน่อยหน่าพี่ ก็แค่เศษเงินสำหรับพี่ไม่ใช่เหรอ นอนอ้าขาให้เสี่ยสักน้ำสองน้ำก็ได้เงินแล้วนี่”


“ไอ้น้องเหี้ย”ผมกระชากหัวน้องด้วยความโกรธ แต่มันยังไม่สำนึก ทำสีหน้าเย้ยหยันผม


“ตั้งแต่เมื่อไหร่ กูถามว่ามึงรู้ตั้งแต่เมื่อไหร่”


“หึ ผมคนนะไม่ใช่ควาย ถ้าพี่ไม่ขายตัวแลกเงินจะมีปัญญาหาเงินที่ไหนมาใช้หนี้ แถมยังหาเงินให้ผมได้ทีละหลายหมื่น ใครมันก็ต้องคิดได้ปะ คิดว่าแยกไปอยู่แล้วผมจะไม่รู้รึไงว่าพี่ขายตัว”


“กูแม่งเป็นพี่ที่เหี้ยๆจริงๆ เหี้ยที่ให้มึงปอกลอกเงินจากกู กูเสียสละ ยอมทิ้งทุกอย่างแม้แต่อนาคตตัวเองก็เพื่อให้มึงอยู่สบาย ตั้งใจเรียน มีการมีงานทำดีๆในอนาคต แต่มึงกลับทำเหี้ยๆเอาเงินที่กูขายศักดิ์ศรีความเป็นคนแลกมาไปเล่นยา กูพอกับมึงแล้วจริงๆ นับตั้งแต่วันนี้มึงจะไม่ได้อะไรจากกูอีก แม้แต่สตางค์แดงเดียว”ผมปาดน้ำตาที่ไหลออกมาด้วยความโกรธ อยากจะระบายด้วยการตีมัน แต่คิดอีกทีน่าจะเสียมือเปล่า


“เก่งกล้าสามารถนัก มึงก็หาเลี้ยงตัวเองแล้วกัน กูส่งเสียให้เรียนดีๆไม่ชอบ ไอ้น้องเหี้ย”ผมผลักมันลงบนพื้นด้วยแรงทั้งหมดที่มี


“นับตั้งแต่วันนี้กูกับมึงขาดกัน”


“พี่มึงทำไม่ได้หรอก”


“ถ้ามึงเหี้ยกับกู กูก็เหี้ยกับมึงได้มากกว่าที่มึงคิด ไอ้น้องเวร เป็นบุญของกูแล้วจริงๆที่เข้ามาหามึงวันนี้”


ผมปิดประตูห้องเสียงดังลั่นจนประตูแทบพัง จัดการขนของทุกอย่างที่อยู่ในรถออกมาให้น้องจนหมด “นี่คือสิ่งสุดท้ายที่กูจะให้มึง”


ผมขับรถออกจากหอน้องด้วยความรู้สึกทั้งเสียใจ ผิดหวังและโกรธ
ผมเป็นพี่ที่แย่จริงๆที่คิดว่าการหาเงินมาให้น้องมีกินมีใช้คือสิ่งที่ดีที่สุด แต่จริงๆมันไม่ใช่เลย ผมควรจะดูแลเขาให้มากกว่านี้ ควรจะสนใจเขาให้มากกว่านี้ นี่น้องเล่นยามั่วเซ็กส์มาตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมยังไม่รู้เลย


ผมปาดน้ำตาที่ไหลออกมา โกรธจนปวดใจไปหมด พอกันทีกับความอ่อนแอ ความใจดี สุดท้ายสิ่งพวกนั้นมันก็ย้อนกลับมาทำร้ายผมทั้งนั้น


ผมว่าผมทำเพื่อน้องมามากเกินพอแล้ว ทั้งยอมเป็นเด็กเสี่ย ยอมขายออนไลน์จนเกือบถูกหลอกไปฆ่าข่มขืน ใช้ชีวิตทุกวันนี้แบบไร้ศักดิ์ศรีบนโลกบิดๆเบี้ยวๆ


ผมอยากหยุดทุกอย่างไว้แค่นี้
พอกันทีกับความเหนื่อยล้าที่สั่งสมมา


ผมขับรถไปตามทางเรื่อยๆจนมาถึงสะพานพระรามแปด ผมจอดรถไว้ข้างทาง ทิ้งรถไว้แบบนั้นแล้วเดินไปเกาะราวสะพาน ก้มหน้าลงไปมองในน้ำที่มืดมิดดำสนิท


แม่น้ำเจ้าพระยามันลึกแค่ไหนกันนะ ถ้าผมกระโดดลงไป ผมจะตายรึเปล่า


แต่ถ้าตายก็ดี…ในเมื่อวันนี้ผมไม่มีบ่วงอะไรให้ต้องรับผิดชอบอีกต่อไป
ที่เคยสัญญากับพ่อแม่ตอนเอากระดูกไปลอยอังคารไว้ว่าจะใช้หนี้ให้หมด ไม่ให้เป็นภาระกับน้องก็ทำแล้ว
สัญญาว่าจะส่งน้องเรียน ก็ทำแล้ว ถึงน้องจะยังเรียนไม่จบก็ไม่ถือว่าผิดสัญญาละกัน เพราะน้องมันไม่รักดีเอง ถ้ามันใฝ่รู้ใฝ่เรียนจริง มันคงไม่เล่นยา


ผมกอดราวสะพานแล้วตัดสินใจอยู่เกือบชั่วโมง
.
.
.
ผมเหนื่อย…เหนื่อยทั้งกายและใจ
ผมไม่อยากจะรู้สึกอะไรอีกแล้ว


สกรีมในทวิตได้นะคะ

#พริ้มกับdaddy

[fullfinale]

ให้พริ้มหลุดจากบ่วงพวกนี้ทีเถอะ คุณท่านก็หนีออกมาได้แล้ว

สงสารจริงๆ

[tasteurr]

ตอนนี้ก็กลายเป็นว่าพริ้มเป็นเด็ก2ป๋าไปแล้ว ใครต้องการก็มาหางี้เหรอ....
ยังไม่เข้าใจคุณท่านเหมือนเดิม แสดงออกดีๆไม่เป็น ไบโพล่าร์ หรือว่าเป็นคนเห็นแก่ตัวกันแน่
ส่วนน้องของพริ้มคือเลวจริงๆ หวังว่าจะไม่มาสร้างความเดือดร้อนอะไรให้พริ้มอีก แล้วพริ้มก็ตัดน้องออกจากชีวิตได้จริงๆ

ตอนนี้ชีวิตพริ้มมีทางเลือกอะไรที่ดีบ้าง ถ้ากระโดดลงไปแล้วรอด คุณท่านลงโทษหนักแน่ เห้อ...

[bun]

หนีไปตั้งต้นใหม่ดีกว่าไหม

[papapoope]

พริ้มอย่าฆ่าตัวตายเลยนะ

[areenart1984]

ดูอย่างไงก็มองไม่เห็นความสุขของพริ้มเลย

[B52]

แนะนำให้โดด

[kanj1005]

พริ้มเด็กดี
ไม่ทำร้ายตัวเอง  เพื่อคนอื่น นะพริ้ม

นี่อ่านแล้วก็ยังสงสัยเหมือนเดิมว่า คุณท่านกับพี่ธิวา น่าจะเป็นอะไรกัน
คุณท่านถึงยอมให้พริ้มไปอยู่ด้วย และยังบอกพริ้มถ้ามีอาการ ให้หาธิวา

[Tennyo_Y]

ถ้าเราเป็นพริ้มเราโดดอะ ขอตายดีกว่ามีชีวิตอยู่ คือมันที่สุดแล้ว ในเมื่อยังไงก็เหมือนตายทั้งเป็นอยู่ดี มันทรมานและเหนื่อยเกินกว่าจะหายใจ เหมือนที่ทำมาโคตรไร้ค่าเลย

พริ้ม ถ้าโดดต้องตายนะ จะได้มีความสุขสักที ไม่เป็นบ้าก็บุญแล้ว

[mystery Y]

T^T

[Tiffany]

ปวดใจไปกับพริ้ม

[iiduckii]

ฮรือออออออออ เพิ่งเข้ามาอ่าน ตามอ่านตั้งแต่แรกจนตอนล่าสุด ยังไม่เห็นความสุขของพริ้มเลย สงสารพริ้มมากอ่ะ ถ้าพริ้มเลือกโดดแม่น้ำ เราขอสนับสนุนเลย ในเมื่อทุกทางในชีวิตมันไม่มีอะไรให้มีความสุขเลย 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ตัดขาดไอ้น้องชั่ว เลววว  ให้ขาดอย่างที่พูดให้ได้จริงๆนะพริ้ม
น้องเชี่ยมาก รู้ทั้งรู้ว่าพี่หาเงินมาให้ตัวเองใช้นั้น
ต้องผ่านอะไรมาบ้างยังพูดแบบดูถูก ดูหมิ่น ไม่แยแส ไม่เห็นค่า
น้องแบบนี้ ตัดพี่ตัดน้องไม่เสียใจเลย
หาที่อยู่ใหม่ เปลี่ยนเบอร์ อย่าให้ตามตัวเจอ
ไปอยู่คนละมุมเมิองเลย
คุณท่าน ก็ประหลาดๆ มีแต่หื่น บ้าเซ็กซ์ 
       
 

[Leenboy]

สงสารพริ้มอ่าา

[Blackbone]

พริ้ม โดดไปเลยลูก

[nuum]

รอตอนต่อไปครับ


       

[2gether4ever]

พระรามแปด...บ้านเราเลยนะพริ้ม //วิ่งไปหาที่สะพาน
ตัด ๆ ไปรักตัวเองให้รอดก่อนน ขอบคุณจ้า

[meteexp]

 

[little_munoi]

เอาเลยแก ให้มันจบๆไป
ไม่ไหวเหมือนกัน
ชีวิตแบบนี้ ไม่ไหวจะทน

[SoSweetCB]

เม้นท์ตอน 8
คือคุณท่านไม่น่ารักอ่ะ เหมือนจะถูกใจน้องมากแต่ทำรุนแรงไป
สงสารน้องมากเลย แล้วเรื่องว่ายน้ำสำหรับคนว่ายไม่เป็นเลยมันยากนะ
ตอนเราเริ่มเรียนแค่ฝึกหายใจใต้น้ำครูเขาก็ให้ฝึกหลายวันกว่าจะปรับตัวได้นะคะ
อันนี้โหดมากเลยที่น้องว่ายน้ำได้ภายในไม่กี่ชม. 555555
ตอนที่ผ่านมาอ่านไปก็จะร้องไห้ตามน้อง ทำไมต้องแบกรับทุกอย่าง น้องขายไม่ช่วยอะไรเลย

[SoSweetCB]

อ่านถึงหน้า 6 จะร้องไห้แล้วววว สงสารน้อง T.T
ทำไมอยู่ๆ คุณท่านก็กลับมาใจร้ายอ่ะ คิดจะทำอะไรน้อง

[badbadsumaru]

โห อ่านจนถึงตอนนี้แล้วปวดหัวเลยอ่ะ
ภาระมันมากเกินกว่าที่คนๆนึงจะรับไหวจริงๆ
ถ้าน้องชายเป็นงี้ ตัดเหอะ เสียเวลาเปล่าๆ
ส่วนคุณท่านกับพี่ธิวานี่โนคอมเม้นต์ว่ะ เหมือนเด็กที่แข่งกันชนะงี้ เห้อ

[SoSweetCB]

คือแบบ สุดดด น้องเหี้ยสุดดดด ไม่ต้องไปห่วงใยมันแล้ว
คุณท่านก็เลวเกิ้น เหมือนจะดีก็ไม่ใช่
ไหนว่าถูกใจเขา เขาคือข้อยกเว้น  จริงๆก็ชอบเขาแต่ก็ยังทำเลวอ่ะ
ตอนนี้น้องเป็นได้แค่เงาฟ้าครามจริงๆ สงสารมากเลย

[Hananijinji]

เราเข้าใจพริ้มนะ แต่เสี่ยนี่เหมือนจะหลุดคาแร็กเตอร์ไปเยอะหน่อย เรางงมากๆๆๆ