หัวข้อ: [3P] Sugar daddy ❤️ #พริ้มกับdaddy แจ้งข่าว

[kanj1005]

คุณท่านเหมือนพวกตัณหากลับมากกว่าคนมีเสน่ห์นะ
นิสัยคุณท่านก็ไม่น่ารัก     ยิ่งเอากับคู่ควงคนใหม่แบบนี้ยิ่งลดเกรดคุณท่าน
ถ้าเราเป็นพริ้มคงไม่รักและเสียน้ำตาให้ผู้ชายคนนี้
จะทนอยู่แค่คบสัญญาแล้วไป  จะดีกว่า   นะพริ้มนะ
เด็กขายก็จริง แต่ไม่ใช่ทาส มาด่าเป็นหมางี้  ไม่ไหว โดดถีบคุณท่านแมร่งเลย
เรื่องนี้ลูกน้องคุณท่านน่ารักทุกคน....ขอไป3Pกับคุณชัยยังดีกว่า 

[●GreenTEA●]

 

[B52]

เช็ดน้ำตาปรอยๆ

[JustWait]

 

[มายาป่าฝน]

ทำไมใจร้ายกับพริ้มจัง

[areenart1984]

พริ้มต้องทุกข์ใจ ทุกข์กายมากเพียงไหน ถึงจะหลุดพ้นจากคุณท่านไปได้นะ 

[แม้วธวัลหทัย]

ทำไมนะ
เคราะห์ซ้ำกรรมซัดจริงๆ ลู๊กเอ๊ยยย
แม่กอดนะลูกนะ

แม่บอกแล้ว ให้ขนผ้าขนผ่อนมาอยู่กับแม่

[W2P5]

ทำไมเสี่ยทำกับน้องแบบนี้

[Supparang-k]

ถ้าพริ้มไม่ได้ติดภาระเรื่องน้อง เราว่าพริ้มคงพร้อมที่จะหายไปพร้อมกับรอยยิ้มเศร้าๆนั้นได้ทุกเมื่อ   แข็งใจไว้นะพริ้ม

[swasdee]

  ตกลงต้องการอะไรจากพริ้มกันแน่ สงสารพริ้มอ่ะ เมื่อไหร่จะหลุดพ้นจากความทุกข์บ่วงบ้าๆแบบนี้สักที

[papapoope]

อยากดึงพริ้มออกมาจากสถานการณ์แบบนี้
สงสาร

[fullfinale]

จะบ้าตายกับคุณท่าน

[♥lvl♀‘O’Deal2♥]

ดราม่าหนักมาก

[tasteurr]

จะมีโอกาสที่จะได้เข้าใจคุณท่านไม่เนี่ย
พริ้มรักคุณท่านไปแล้วหรือแค่กลัวถูกทิ้งง่ะ

[magic-moon]

อีคุณท่าน

[Nus@nT@R@]

หนีๆไปเถอะพริ้ม

[cocoaharry]

สงสารน้องงง

[suikajang]

  
ยิ่งอ่านยิ่งน้ำตาไหล
      

[Minty]

สงสารพริ้ม คุณท่านใจร้ายมากๆเลย

[PKT]

อีคุณท่าน วันไหนพริ้มทนไม่ไหวนะ อยากจะให้หายไปแบบไม่รู้ตัวเลย

[tiew93]

  ฮืออออ ใจร้ายจังเลย ไม่รู้สึกอะไรกับน้องเลยหรอ....

[myd3ar]

คุณท่านนี่ร้ายกับน้องตลอด

[kanj1005]

รอค่าาาาา คิดฮอดคุณท่านกับพริ้มแล้ว
อยากรู้จะไปยังไง

[แม่พิเสือ]

ตอนที่ 14


ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นขยะ เป็นของไม่มีค่า ไม่มีราคา ไม่มีประโยชน์
ผมปล่อยเวลาทั้งวันไปอย่างเสียเปล่า ต่อให้ผมพยายามตั้งใจเรียนแค่ไหน ผมก็เรียนไม่รู้เรื่อง ภาพสุขสมของคุณท่านเมื่อคืนกับเหตุการณ์เมื่อเช้ายังคงวนเวียนในใจผม ผมหยุดคิดไม่ได้สักที
ผมไม่ชอบตัวเองเลยที่เป็นแบบนี้


“พี่พริ้มเย็นนี้ไม่ไปติวจริงๆเหรอพี่”น้องนัทเดินกลับมาถามผมอีกรอบ ทั้งๆที่ตอนแรกก็บอกลากันแล้ว


“พี่ปวดหัวอะ ไม่ไหวจริงๆ”


“อย่าหักโหมอ่านหนังสือมากนะพี่ ขอบตาคล้ำเป็นหมาแพนดี้แล้ว”


“ฮ่าๆ ก็ไม่ขนาดน้านนน”ผมหลุดขำกับมุขของน้อง


“ผมไปแล้วนะพี่”ผมพยักหน้ารับโบกมือไล่ให้น้องรีบไป


ใต้ชีวิตน่าสงสารของผมที่ต้องเจอคนแบบคุณท่าน ก็ยังโชคดีที่ฟ้ายังพอมีตาส่งเพื่อนแบบกลุ่มน้องนัทมาให้
ผมนวดคลึงข้างขมับตัวเอง อาการปวดหัวเริ่มแสดงตั้งแต่เมื่อเช้า น่าจะเป็นเพราะเมื่อคืนผมไม่ได้นอน


ตอนแรกผมจะอดทนไม่กินยา แต่สุดท้ายพอเวียนหัวมากๆ อาการพะอืดพะอมอยากอาเจียนก็ตามมา สุดท้ายผมก็ทนไม่ไหวต้องเดินไปเซเว่น ซื้อพารามากิน


“คุณพริ้ม”ยังไม่ทันจะกลืนพาราเม็ดที่สองลงคอ คุณชัยก็เปิดกระจกรถเรียกผม


“ครับๆ”ผมกำพาราไว้ในมือ รีบวิ่งไปขึ้นรถก่อนที่รถคันข้างหลังจะบีบแตรด่าคุณชัย


“คุณชัย สวัสดีครับ”ผมยกมือไหว้คุณชัย หยิบพาราในมือใส่ปากแล้วดื่มน้ำตาม


คุณชัยขมวดคิ้วมองผมก่อนจะถาม “คุณพริ้มกินยาอะไรครับ”


“พาราครับ ผมปวดหัวนิดหน่อย”พอรู้ว่าเป็นพารา สีหน้าคุณชัยก็ดูโล่งขึ้น


“คุณพริ้มนอนก่อนก็ได้ครับเดี๋ยวถึงคอนโดแล้วผมปลุก”


“ครับ”ผมปรับเบาะให้เอนนอน “คุณพริ้มหมอนผ้าห่มอยู่ด้านหลัง”ผมพยักหน้ารับ เอื้อมมือไปหยิบหมอนผ้าห่มสีชมพูลายคิตตี้มา “รสนิยมนี้ก็ไม่บอกนะคุณชัย”ผมแซวขำๆ


“ของลูกผมครับคุณพริ้ม ขอประทานโทษที”ผมยิ้มขำออกมา คลี่หมอนผ้าห่มแล้วเอามาคลุมตัว พยายามข่มตานอน แต่ก็ไม่หลับสักที


“ช่วงนี้คุณนอนไม่หลับเหรอครับ”คุณชัยหันมาถามผมขณะที่รถติดไฟแดง เอาจริงๆก็ติดไฟแดงแยกนี้อยู่เกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว


“…”ผมไม่ตอบคุณชัย ไม่อยากจะให้ใครมาเป็นกังวลกับอาการของผม


“พรุ่งนี้ไปหาหมอกันนะครับ”ผมส่ายหน้าปฏิเสธ


“คุณจะพึ่งยานอนหลับตลอดไปไม่ได้หรอกนะครับคุณพริ้ม”


“ผม…”


“ผมจะบอกคุณท่าน ยังไงพรุ่งนี้คุณก็ต้องไปหาหมอ”ผมเบือนหน้าหนีคุณชัย บอกคุณท่านไปก็เท่านั้น เดี๋ยวนี้คุณท่านไม่ใส่ใจผมแล้ว


ผมนอนหลับตานิ่งๆ ตอนแรกคิดจะแค่พักสายตาเพราะขี้เกียจเถียงกับคุณชัย แต่สุดท้ายก็ผลอยหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้


ผมตื่นมาอีกทีก็ตอนที่คุณชัยปลุกให้ลงจากรถ ผมลุกขึ้นมาตาปรือ
อยากนอนต่อชะมัด


“คุณพริ้มครับ วันนี้คุณท่านมีแขกนะครับ”ผมพยักหน้ารับรู้ คำว่า ‘มีแขก’ ของคุณชัยคงเป็นการพยายามบอกผมอ้อมๆว่าอย่าออกมาเผ่นพ่านนอกเรือนกระจกโดยไม่จำเป็น


“ขอบคุณนะครับที่มาส่ง”ผมไหว้ขอบคุณ แล้วเดินเข้าคอนโด


ผมเดินเข้ามาในห้องคุณท่านผ่านห้องรับแขก เจอเพื่อนคุณท่านนั่งอยู่ตรงนั้น
ทุกสายตาหันมาจับจ้องผมเป็นตาเดียว ผมรีบยกมือไหว้ก่อนจะเลี่ยงเดินไปที่เรือนกระจก


ผมเข้ามาในเรือนกระจก จัดการเก็บของให้เรียบร้อย ปลดกระดุมแขนเสื้อนักศึกษาพับขึ้นมาถึงข้อศอก
แล้วเสียงท้องร้องของผมก็ดังขึ้น หิวข้าวจัง…นิ่งเป็นหลับ ขยับเป็นกินเลยจริงๆ


ผมโผล่หน้าออกไปดูต้นทาง เมื่อมองไม่เห็นใคร ผมรีบเดินเลียบริมสระน้ำทะลุผ่านห้องดนตรีเพื่อจะไปห้องครัวแต่ผมก็ต้องชะงักเมื่อเจอผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่หลังแกรนด์เปียโน


เขาหยุดเล่นเพลงที่กำลังบรรเลงอยู่ทันทีที่ผมก้าวเข้ามาในห้อง ดวงตาที่หันมามองผมฉายแววฉงน สงสัย เศร้าสร้อยและไม่พอใจ…สงสัยจะไม่พอใจที่ผมมารบกวนเวลาเล่นเปียโน


“ขอโทษครับ”ผมรีบยกมือไหว้แล้วเดินทะลุออกไปห้องครัว


“พี่มะลิ สวัสดีครับ”ผมทักทายพี่มะลิที่กำลังหัวหมุนทำกับข้าวหลายอย่างเหมือนจะเลี้ยงคนทั้งหมู่บ้าน


“กลับมาแล้วเหรอคะคุณพริ้ม หิวไหมคะ”ผมพยักหน้ารับ มือกำลังจะหยิบขนมปังกระเทียมเข้าปากก็ถูกพี่มะลิตีมือ


“ไม่ได้ค่ะ เมื่อเช้าก็โดนดุไปรอบนึงแล้วนะคะ”


“ชิ้นเดียวก็ไม่ได้เหรอครับ”ผมมองขนมปังกระเทียมหน้าหมูสีสวยน่ากินที่อยู่ตรงหน้าแล้วน้ำลายสอ
งรื้อ…หิว


“ทานนมรอก่อนนะคะ”พี่มะลิหยิบนมวนิลลาในตู้เย็นรินให้ผม


ผมเหลือบตาไปเห็นพุดดิ้งที่วางในตู้เย็น “ขอพุดดิ้งด้วยได้ไหมครับ”ผมส่งสายตาวอนขอพี่มะลิ


“ถ้าคุณพริ้มโดนดุคราวนี้พี่ไม่รู้ด้วยนะคะ”ผมยักไหล่ ทำถูกก็โดนดุ ทำผิดก็โดนดุ ผมไม่อยากจะใส่ใจแล้ว
ขอท้องอิ่มก่อนดีกว่า


ผมกินพุดดิ้งรสวนิลลาอย่างมีความสุข ผมชอบความหอมและหวานของกลิ่นวนิลลา อดแปลกใจนิดๆไม่ได้ที่ตู้เย็นคุณท่านมีขนมมากมาย ทั้งพุดดิ้ง ทั้งไอติมถังใหญ่
เพราะชอบกินของหวานแบบนี้นี่เอง ถึงได้ ‘ดุ’ เป็นพิเศษ
ผมเปล่าว่าคุณท่านเป็น ‘หมา’ นะ อย่าไปฟ้องละ!


“มะลิ ตั้งโต๊ะได้แล้วนะ”คุณท่านเดินเข้ามาสั่งพี่มะลิ ก่อนที่สายตาดุๆจะตวัดมองพุดดิ้งในมือผม


“แค่กๆ”ผมสำลักพุดดิ้งที่กำลังกลืนลงคอ ผมทุบอกตัวเองเบาๆ พี่มะลิรีบรินน้ำส่งให้ผมแล้วเข้ามาช่วยลูบหลัง
คุณท่านยืนพิงกรอบประตู สีหน้าท่าทางตีความไม่ออกว่ากำลังรู้สึกอะไร


“ขอโทษครับ”สุดท้ายก็เป็นผมอีกเช่นเคยที่พ่ายแพ้ในเกมส์จ้องตาครั้งนี้


“เธอนี่เหมือนวัวเหมือนควาย ดุด่ายังไงก็ไม่เคยจำ”คุณท่านทิ้งคำพูดไว้เท่านั้นแล้วเดินออกไป


กินข้าวก่อนก็ผิด กินขนมก็ไม่ได้
ชีวิตลำบากจริงๆ วันหลังเลิกเรียนแล้วจะแอบกินบนรถคุณชัยก็แล้วกัน


“คุณพริ้มคะ ออกไปทานข้าวได้แล้วค่ะ อย่าให้ท่านรอ”พี่มะลิวิ่งเข้ามาตามผมหลังจากยกกับข้าวออกไปหมดแล้ว


“จะให้ผมไปนั่งร่วมโต๊ะด้วยเหรอครับ”ผมชี้นิ้วมาที่ตัวเองอย่างงงๆ


“ใช่ค่ะ รีบออกไปเถอะค่ะคุณพริ้ม เดี๋ยวคุณท่านจะโมโหนะคะ”ผมพยักหน้ารับแล้วรีบเดินตามพี่พริ้มออกไป


“เพื่อนชั้น สวัสดีสิ”ผมรีบยกมือไหว้ ไล่สายตามาเรื่อยจนมาสะดุดที่คนสุดท้าย คนเมื่อคืนนี่นา…


“นั่งสิจ๊ะ”คุณเขาปรายตามองเก้าอี้ที่อยู่ตรงกลางระหว่างคุณท่านกับเขา


“ชั้นชื่อแพท เงินไม่พอใช้ก็โทรหาชั้นนะ”คุณแพทพูดแล้วขยิบตาข้างเดียวให้ผม


“เด็กในปกครองชั้น ชั้นดูแลเองได้ คงไม่ต้องพึ่งเธอ”คุณท่านปรายตามองคุณแพทด้วยแววตาเย็นเยียบ
ผมนั่งเกร็งตัวอยู่ท่ามกลางบรรยากาศมาคุตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ
อะไรกัน…เมื่อคืนยังเอากันอยู่เลย


ไม่รู้ว่าหน้าตาผมฉายแววสงสัยจนคุณแพทสมเพชเวทนารึไง ถึงได้มากระซิบบอกคำตอบในสิ่งที่ผมสงสัยข้างหู “Friend with benefits อะรู้จักไหมหนู” ผมตกใจจนสะดุ้งลุกขึ้นยืนเมื่อคุณแพทไม่ทำแค่กระซิบแต่งับเบาๆที่ใบหูผมด้วย ช้อนส้อมบนจานลอยขึ้นแล้วตกลงมากระทบโต๊ะเสียงดัง


“ขอโทษครับ”ผมยกมือไหว้ขอโทษ “เมื่อเย็นผมทานขนมไปเยอะเลยไม่ค่อยหิว ขอตัวนะครับ”ยังไม่ทันที่ผมจะเดินเลยพ้นโต๊ะอาหารออกไป คุณท่านก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง คว้าแขนผมไว้


“ไปนั่งที่ชั้น”ผมยอมนั่งลงแทนที่คุณท่านอย่างปฏิเสธไม่ได้


“เด็กนายนี่หวงเนื้อหวงตัวจริงๆ”คุณแพทบ่นกระปอดกระแปด แต่คุณท่านไม่ได้สนใจ “มะลิ ตักข้าว”


“ค่ะ คุณท่าน”พี่มะลิรีบตักข้าวให้คุณท่านและผองเพื่อนอย่างรวดเร็ว
เพื่อนคุณท่านแต่ละคนดูเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราว ต่อให้ใบหน้ามีรอยยิ้มยังไง แต่มันก็ดูไม่จริงใจสักนิด
คงมีแต่ผู้ชายคนนั้นในห้องเปียโนที่นั่งนิ่ง ไม่สนทนาอะไร


ประเด็นบนโต๊ะอาหารมีตั้งแต่เรื่องดินฟ้าอากาศทั่วไป ไปจนถึงเรื่องหุ้น เรื่องลงทุน เรื่องธุรกิจที่ผมฟังไม่รู้เรื่อง


“พริ้มทำไมเงียบละจ๊ะ”คุณแพทหันมายิ้มหวานถามผม แต่ผมรู้สึกว่ามันเหมือนรอยยิ้มอาบยาพิษยังไงชอบกล ทุกสายตาหันมาจับจ้องผมแทนที่ถ้วยกาแฟที่พี่มะลิกำลังเสิร์ฟหลังอาหาร


“ผมปวดหัวนิดหน่อยหนะครับ ขอตัวนะครับ”


“จะรีบไปไหนละจ๊ะ เป็นพ่อหนุ่มเนื้อทองเหรอ ถึงแตะต้องไม่ได้”


“ไม่ใช่แบบนั้นครับ…”


“หน้าตา ผิวพรรณก็ไม่ได้ดีอะไร ทำไมกาลไปคว้าก้อนกรวดมาเคี้ยวเล่นแทนเพชรที่มีอยู่แล้วละ”คุณแพทจบประโยควาจาเฉือดเฉือนด้วยรอยยิ้มร้ายกาจ
ผมว่าผมกำลังโดนเล่นงานที่ทำให้เธอไม่พอใจเรื่องย้ายที่นั่งหนีแล้วละ


“ไม่เอาหน่าแพท”คุณกาย เพื่อนของคุณท่านที่นั่งฝั่งตรงข้าม เอ่ยขัดคุณแพทพร้อมกับส่งสายตาปราม


“ทำไมละกาย ก็แพทอยากรู้นี่ หรือว่าลีลาจะเด็ด”คุณแพทมองผมด้วยสายตาดูถูก


“เด็ดหรือไม่เด็ดก็ไม่ใช่เรื่องที่เธอจะต้องใส่ใจ”ผมเงยหน้ามองคุณท่านที่ตอบด้วยน้ำเสียงนิ่ง
อืม ผู้ดีเขาด่ากันว่า ‘เสือก’ แบบสุภาพอย่างนี้นี่เอง


“แหม ก็แพทแปลกใจนี่ ปกติกาลไม่ได้รสนิยมนี้ ถามกาลไม่ได้…งั้นแพทถามไทม์ดีกว่า รสนิยมเหมือนๆกันนี่”


“แพท!”คุณกายและเพื่อนคนอื่นเรียกชื่อคุณแพทออกมาพร้อมกัน
ผมมองบรรยากาศตรึงเครียดตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ
คุณท่านกับคุณไทม์จ้องตากันแบบไม่มีใครยอมใคร หรือว่าจะเคยแย่งคนรักกัน…


“ไหนๆเด็กมันก็ขาย ลองแบ่งให้ไทม์ชิมบ้างสิ ไทม์จะได้ให้คำตอบแพทได้ว่าน้องเขาเด็ดพอที่กาลจะเอาก้อนกรวดมาแทนที่เพชรเม็ดงามที่มีอยู่”สิ้นเสียงคุณแพท คุณกายก็ลุกขึ้นยืนจนเก้าอี้ล้ม


“ชั้นว่ามันมากไปแล้วนะแพท”คุณกายมองคุณแพทอย่างไม่สบอารมณ์
ผมว่าเรื่องนี้มันจะแปลกๆหน่อยๆแล้วละ
ดูเหมือนสิ่งที่คุณแพทยกขึ้นมาพูดให้มันมีประเด็นจะไม่ใช่แค่ต้องการดูถูกผม แต่มันต้องมีอะไรมากกว่านั้น


“ชั้นไม่ขายให้ใครทั้งนั้น”คุณท่านจบประโยคของคุณแพทด้วยการสั่งให้พี่มะลิเก็บโต๊ะ เป็นการไล่ทุกคนกลับอย่างอ้อมๆ


“หวงน่าดูเลยน้า ท่าทางจะมันส์กว่าน้องฟ้า”คุณกายเดินมาลากคุณแพทออกไปทันทีที่ชื่อคุณฟ้าหลุดออกมาจากปากคุณแพท


ผมมองคุณไทม์ที่กำมือแน่น ขบฟันแน่นจนสันกรามนูนเด่นออกมา


“ใจๆหน่อยสิกาล ไทม์มันยังเคยให้นายลองของๆมันเลย”ผมอ้าปากค้างกับคำพูดของคุณแพท นี่ผมยังเป็นคนอยู่รึเปล่า หรือเป็นแค่วัตถุทางเพศ


“ของฟรีไม่มีในโลก”ผมมองคุณท่านด้วยสายตาตัดพ้อ พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง? ถ้ามีคนมาซื้อผม คุณท่านก็พร้อมที่จะขายต่อยังงั้นเหรอ ไม่ยุติธรรมเลย ทำไมไม่ถามผมสักคำว่าผมเต็มใจ ‘ขาย’ ให้เขาไหม


“คืนละแสนมากพอไหม ชั้นจะซื้อให้ไทม์ลองซะหน่อย จะได้รู้ว่ารสนิยมพวกนายสองคนยังเหมือนกันไหม”


ผมมองคุณท่านน้ำตาคลอ ไม่นะ…ถึงจะรังเกียจกันยังไงก็แค่ยกเลิกสัญญาสิ อย่าขายผมให้ใครเด็ดขาด
ถึงคุณท่านจะมีบุญคุณที่มอบชีวิตให้ผม ช่วยผมหลายอย่าง ทั้งใช้หนี้ ให้เรียนหนังสือ ให้ที่อยู่ ให้ข้าวกิน แต่การขายผมมันเป็นเรื่องที่เกินจะรับไหว…นี่มันไม่ใช่สมัยกรุงศรีอยุธยานะ ที่จะค้าทาสกันได้


ผมปล่อยให้น้ำตาที่คลอหน่วยอยู่ในดวงตาให้ไหลรินออกมา เมื่อคุณท่านไม่เอ่ยคำปฏิเสธใดๆ


“ทำงานให้คุ้มค่าตัวละ”หลังจากคุณท่านตบปากรับคำ คุณแพทก็หันมายิ้มเย้ยผม “อย่าสำคัญตัวผิดเพราะเขาเอานายมาเลี้ยง ถ้านายสำคัญจริง เขาคงไม่ขาย”


ผมทรุดตัวนั่งลงบนพื้น น้ำตาไหลอาบแก้ม ไม่มีแรงแม้แต่จะสะอื้น


“กาย พาแพทไปสงบสติอารมณ์”คุณทีเพื่อนอีกคนของคุณท่านเข้ามาประคองผมให้ลุกขึ้น


ผมมองคุณแพทดิ้นและกรีดร้องเสียงดัง ไม่ยอมออกไปจากห้องของคุณท่านอย่างสมเพชเวทนา
ความสวยหรูดูแพงของคุณแพทมันดูด้อนค่าด้อนราคาไปทันทีเมื่อเธอแสดงกิริยาแบบนั้น


ผมไม่รู้จริงๆว่าที่คุณแพททำแบบนี้เพราะโกรธผมเรื่องย้ายที่นั่งหนีหรือเกลียดผมที่เป็นเด็กของคุณท่าน


“ไปเก็บของเถอะ”ผมเงยหน้ามองคุณไทม์อย่างไม่เข้าใจ คุณแพทกำลังเล่นเกมส์บ้าอะไรถึงยอมเสียเงินแสนเพื่อให้ผมนอนกับคุณไทม์กันแน่


ผมเก็บของไป น้ำตาไหลไป สุดท้ายก็เก็บไม่เสร็จสักที จนคุณไทม์รอไม่ไหว เข้ามาตามแล้วจับชุดนักศึกษายัดใส่เป้ ผมโดนคุณไทม์ลากออกจากห้องคุณท่านแบบไม่มีสติรู้ตัว ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าขึ้นรถมาตอนไหนแล้วกำลังจะไปที่ไหน


ผมโอบกอดตัวเองแน่นเมื่อลมเย็นๆปะทะร่างเมื่อคุณไทม์เปิดประทุนรถทันทีที่พ้นเขตกรุงเทพ คุณไทม์ขับรถเร็วจนเกือบแตะ 200 กม./ชม. ผมเลิกเศร้าทันทีที่เห็นเข็มหน้าปัดบอกความเร็วหน้ารถ ตอนนี้สวดมนตร์ภาวนาขอให้ถึงที่หมายโดยไม่เกิดอุบัติเหตุน่าจะเป็นสิ่งที่ควรทำมากกว่าการร้องไห้เสียใจ


ผมหยิบมือถือมาเสิร์จว่าต้องท่องคาถาอะไร สุดท้ายก็หาไม่เจอ ได้แต่ท่องนะโมตัสสะ
เวรกรรมของไอพริ้มจริงๆ ทำไมชีวิตถึงได้แขวนอยู่บนเส้นด้ายตลอดเวลานะ


“สาธุ”ผมยกมือไหว้ท่วมหัวทันทีที่คุณไทม์จอดรถที่บ้านพักริมทะเลอย่างปลอดภัย


“หึ ทำอะไรของเธอ”คุณไทม์มองผมแล้วยิ้มขำ


“คุณขับรถเร็วอย่างกับกำลังท้านรก”


“แค่นี้เด็กๆ”คุณไทม์ปิดประทุนรถแล้วเดินเข้าบ้าน


ผมมองสำรวจรอบๆบ้านพบว่าบ้านหลังนี้ถูกตกแต่งด้วยกระจกทั้งหลัง สีที่ใช้เป็นโทนฟ้าขาวดูเย็นตา สบายใจ
แต่ผมไม่สบายใจด้วยหรอกนะ ไม่รู้คืนนี้จะโดนอะไร...


“อยากดื่มอะไร”คุณไทม์ตะโกนถามผมมาจากในห้องครัว


“ขอน้ำเปล่าสักขวดก็พอครับ”


“ขอบคุณครับ”ผมยกมือไหว้ขอบคุณ รับขวดน้ำเปล่ามาเปิดแล้วดื่มแก้กระหาย การสวดมนตร์ตลอดชั่วโมงที่ผ่านมาทำเอาผมคอแห้งไปไม่น้อย


“เบียร์หน่อยไหม”คุณไทม์ถามผมขณะนั่งเอนกายที่โซฟา ผมรีบส่ายหน้าปฏิเสธ “ไม่ครับ ขอบคุณ”


“อายุยังไม่ถึงเลยกินไม่ได้?”คุณไทม์เลิกคิ้วถาม โถพ่อคุณ นี่ผมดูหน้าเด็กกว่า 18 ปีอีกเหรอนี่…


“ไม่ใช่ครับ พรุ่งนี้ผมมีเรียน”


“เหรอ”คุณไทม์เลิกคิ้วถามผม “แต่พรุ่งนี้ชั้นลา”ผมอ้าปากค้างกับความกวนประสาทของคนตรงหน้า
เออ...ให้มันได้แบบนี้ นึกจะมาทะเลก็มา ไม่ได้สนใจคนที่หนีบติดรถมาด้วยเลย


“ถ้างั้นพรุ่งนี้รบกวนไปส่งผมที่คิวรถตู้ได้ไหมครับ”


“ไม่ได้”ผมอ้าปากค้างอีกครั้งกับคำตอบที่ได้รับและใบหน้ายียวนกวนประสาท
นี่ใช่คนเดียวกับคนที่ทำหน้านิ่ง เล่นเปียโนเพลงเศร้าในห้องคุณท่านจริงๆรึเปล่าเนี่ย


“ผมต้องไปเรียน”


“ลากิจสิ”


“กิจอะไรไม่ทราบครับ”


“กิจธุระ…ขายตัวไง”จบประโยคร่างผมก็ถูกกดจนจมโซฟา


“ไม่ขายครับ ผมไม่อยากและไม่เต็มใจ”ผมเบี่ยงหน้าหนีเมื่อคุณไทม์เลื่อนหน้าเข้ามาใกล้


“แต่ชั้นอยาก นายจะให้เพื่อนชั้นเสียเงินแสนฟรีๆเพื่อพานายมานอนกกริมทะเลรึไง ไม่เอาหน่า อย่าลีลาอัพค่าตัวหน่อยเลย ชั้นไม่จ่ายมากไปกว่านี้แน่”ผมอ้าปากค้างกับถ้อยคำร้ายกาจจากปากคุณไทม์ เพื่อนกันนี่มันออสโมซิสความร้ายกาจให้กันได้ด้วยจริงๆ


“อยากมากนักก็ทำเลยครับ เอากับท่อนไม้คงสนุกพิลึก”


“ปากดี”


#พริ้มกับdaddy

[●GreenTEA●]

เรื่องชักจะไปกันใหญ่

[แม้วธวัลหทัย]

 
ในหัวมีแต่อีตัวกระต่ายนี้
โว้ยยยยยยยย
อิคุณท่านไบโพล่าร์

อิคุณแพทก็ยังไงวะ

งุ้ยยยยย
แม่บอกให้มาอยู่กับแม่ไงลูกสาว

[fullfinale]

หึ้ เรื่องนี้มันยังไง คุณท่านนนนสน

[areenart1984]

ทะเลาะกันเอง แต่พริ้มกลับต้องเดือดร้อน ไอ้พวกคนรวยในเรื่องนี้มันเป็นอะไรของมันฟ่ะ 

[B52]

 

[W2P5]

เราก็ได้แต่หวังว่าคนนี้จะดีกว่าคุณท่าน