หัวข้อ: [3P] Sugar daddy ❤️ #พริ้มกับdaddy แจ้งข่าว

[Supparang-k]

ชีวิตมันยุ่งยากจริงๆสินะ เดี่ยวถูกโยนไปนั่นโยนไปนี่  ยิ่งอ่านยิ่งมึนตามพริ้ม  อืดท้องกับมาม่าชามโตของพริ้มละเกิน

[fullfinale]

อะไรกันเนี่ยย ย ทุกคนจะเอาไงกับพริ้มกันแน่

[papapoope]

ชีวิตพริ้มคือแบบวุ่นวายมาก เมื่อไหร่พริ้มจะได้อยู่อย่างมีความสุขบ้างน้อ

[mystery Y]

รอตอนต่อไป~

[Leenboy]

งานนี้มีมาม่า มาม่าสิบซองด้วยจ้า555

[แม้วธวัลหทัย]

แด๊ดดี้ไม่น่ารักแล้ว!!!!!
ลูกสาวก็เป็นคนช่างประชดชีวิต

งื้อออออออ รอตอนต่อไปจ้า

[van16]

สงสารพริ้มจัง 
กินมาม่าอืดมาก อยากได้ของหวานบ้างอ่ะ 

[magic-moon]

อือ ยิ่งอ่านยิ่งแปลก ออกทะเลไปไกล ตัวละครมีเหตุผลที่่ป่วยเกินหรือเปล่า ดูไม่สมเหตุสมผล คาแรกเตอร์ไม่คงที่เลย แถมยัดเยียดดราม่าเกิน ถ้ามันไร้เหตุผลแต่แรก ตอนคลายปมมันก็ไม่มีวันเมคเซนส์ตามต้นเรื่องอะแหละ สุดท้ายนี้ นังฟ้า นังใจฬ่านเลเวลร้อยขนาดนี้ มีดีอะไรทำไมคนรักหลง ยัดเยียดมากอ่ะตรงนี้ ปมนี้อ่ะ ทำให้ ตัวละครอื่นมีความคิดที่ปัญญาอ่อนมาก น่าตบกะโหลก
สุดท้ายของสุดท้าย นักเขียนสู้

[bun]

ถ้าคิดว่าไม่มีใครต้องการ ไม่ลองย้อนไปก่อนหน้านี้ที่ทำงานหาเงินให้น้องมาตั้งนานยังอยู่ได้
เพื่อที่จะได้เข้มแข็งขึ้นอีกซักนิด

[lalun]

 

[alt1991]

  ชิส์..พอรังเกียจก็เอามาทิ้ง  พอคึดถึงก็วิ่งมาหา 

[ous_p]

ผู้ชาย  2 คนก็ดูจะผีเข้าผีออก ทำแบบนี้ปล่อยน้องไปจะง่ายกว่า

[hikkie]

ถ้าเฉลยตอนสุดท้ายว่าคุณท่านมีแฝด นี่ก็จะเชื่อเพราะดูแปลกๆเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย

[♥►MAGNOLIA◄♥]

พริ้ม อารมณ์หม่นมากกกกกกกกก
ดูถูกตัวเอง เด็กขาย ก็ขาย จะเศร้าหม่นไรนักหนา
หลงไปกับความแปรปรวนของคุณท่าน
แรกๆดูพริ้ม  เป็นคนใจแข็ง ที่ไหนได้ดูอ่อนแอมากกกกกก   

พริ้มใจอ่อน กับน้องก็ตามใจซะเหลวไหล ไม่ได้เรื่อง
จมไม่ลง ทั้งที่ไม่มีรายได้
ต่อไปต้องทำปัญหาให้พริ้มแน่

ที่คุณชัยทำท่าว่าพริ้มสำคัญต่อคุณท่าน ตรงไหน ????? 
แตะต้องพริ้มก็ไม่แตะ แต่ไปฟัดๆเร่าร้อนกับนังแพท ไม่มีอาย
กาล เดี๋ยวโหด เดี๋ยวดี สองบุคลิกปะ

นังแพท เหมือนรู้อะไรๆ อิจฉาพริ้มที่สำคัญกับกาลสินะ
สำคัญมากกว่าตัวเอง ยุแยง ให้ธิวาได้พริ้มไป
กาล ก็ทำเป็นไม่ใส่ใจ ไหนว่าหวง ของๆข้าห้ามใครมายุ่ง
ก็ตัวเองแหละทำโทษพริ้มให้การ์ดข่มขืนพริ้มซะเอง
แล้วขายพริ้มให้แพทที่ซื้อให้ธิวาอีก หวงบ้าหวงบอแล้ว   

แล้วฟ้าครามนี่ยังไงกัน
ทั้งกาล ทั้งธิวา หัวหมุนตามๆกัน จะเอาไงกันแน่
       
 

[nuum]

หายไปนานเลยครับ
รออ่านอยู่นะครับ

           

[kanj1005]

รออ่านเหมือนกัน
ยังเฝ้ารอคุณท่าน เหมือนพริ้ม เสมอ

[kawaiineko]

แอบรออ่านอยู่นะจ้ะ...เทอไม่รู้บ้างเลย แอบส่งใจให้นิดๆ ดูเทอช่างเฉยเมย..เอาล่ะเตรียมใจไว้หน่อย มันจะหัวก้อยต้องเสี่ยงกัน..เย้..อิ..เย่..อิ...เย่~

[Leenboy]

หายไปนานจัง  อย่าเทเรื่องนี้นะ

[แม่พิเสือ]

ขอโทษนะคะที่หายไปนานเลย

ช่วงที่หายไปคือช่วงที่เปิดเทอมครบ 1 เดือนพอดีเลยค่ะ

ชีวิตช่วงนี้เหนื่อยแบบ beyond มากจริงๆค่ะ

จะกลับมาต่อแน่นอนนะคะ ไม่ทิ้งแน่นอน

อย่าพึ่งทิ้งน้องพริ้มกับแด๊ดดี้ไปไหนนะคะ

คอมเม้นท์ติชมที่เขียนกันมาเราจะนำไปปรับปรุงนะคะ

สุดท้าย ขอบคุณที่ยังรอกันนะคะ

ป.ล. มีคนทักเรื่องชื่อเรื่องมา เราขอเปลี่ยนแล้วกันเนอะ

[Leenboy]

รอนะคะ

[kanj1005]

เปลี่ยนชื่อเรื่องแล้ว   ขออยู่ทีมคุณท่านน๊า

[แม่พิเสือ]

ตอนที่ 18


ความเชื่อที่ว่า ‘ฟ้าหลังฝนมักสวยงามเสมอ’ มันก็แค่คำพูดหลอกเด็ก


หลังจากพบจิตแพทย์แล้ว ผมรู้สึกเหมือนยกภูเขาที่หนักอึ้งอยู่ในอกออกไป แต่มันก็เป็นแค่ความสบายใจชั่วลมหายใจ เพราะเมื่อกลับมาถึงบ้าน…รถคุณท่านก็จอดรออยู่แล้ว


ไม่อยากจะคาดเดาจริงๆว่าคุณท่านมาทำไม หรือจะมาดูซากหมาหัวเน่าที่ถูกทิ้ง


ผมนั่งเท้าคางอย่างเบื่อๆ มองผู้ชายสองคนที่นั่งจ้องกันเขม็งอยู่คนละฝากโซฟามาสักพักใหญ่ มีอะไรทำไมไม่พูดกันสักที จะนั่งจ้องหน้ากันอีกนานไหม เห็นแบบนี้แล้วอึดอัดแทน


“มาทางไหนก็ไสหัวกลับไปทางนั้น บ้านนี้ไม่ต้อนรับพวกไร้มนุษยธรรม”พี่ธิวาเป็นคนพ่ายแพ้ในเกมส์จ้องตาครั้งนี้เพราะอดรนทนไม่ไหว ยอมพูดออกมาก่อน


สำหรับเกมส์นี้คุณท่านเก็บแต้มนำไปก่อน
คุณท่าน : พี่ธิวา = 1 : 0


“มนุษยธรรมเป็นยังไงเหรอครับคุณ คุณมีไหม? ไหนเอามาโชว์หน่อยสิ อย่าดีแต่ออกเสียงคำว่า ‘มนุษยธรรม’ เป็น แต่ตัวเองไม่มี”


“ชั้นเบื่อจะพูดกับนายจริงๆ วันหลังอย่าเอาน้องมาทิ้งไว้แบบนั้นอีก น้องต้องนอนรอข้างถนนตั้งนาน”


“เป็นหมาเหรอพริ้ม ถึงต้องนอนรอข้างถนน”ผมอ้าปากค้างกับคำพูดของคุณท่าน เอามาทิ้งไว้แบบนั้น ไม่ให้รอข้างถนนแล้วให้ปีนเข้าบ้านพี่ธิวารึไง


“พอใจแล้วนี่ที่ให้เห็นหน้าน้อง กลับไปได้ละ”พี่ธิวาเอ่ยปากไล่คุณท่านอีกเป็นครั้งที่สอง


“ชั้นไม่ใช่เด็ก 18 ที่เห็นหน้าเด็กแล้วใจชุ่มชื้น ถ้ามาหา มันแปลได้แค่ว่า อ ย า ก เ อ า”


“บ้านกูไม่ใช่ม่านรูด”


“ความรู้ใหม่นะเนี่ย ไม่ใช่ม่านรูดแต่เป็นโรง ‘เชือด’ ใช่ไหมละ ตอนนั้นฟ้ายังเล่าให้กูฟังเลยว่าเห็นมึงเอากับเด็กตั้งไม่รู้กี่ท่าต่อกี่ท่า”


“ไอเหี้ย”พี่ธิวาลุกจากโซฟา แขนยาวเอื้อมมือทีเดียวกระชากคอเสื้อคุณท่านจนตัวลอยขึ้นมาจากโซฟา ผมว่าคนที่จะแพ้เกมส์ในวันนี้คงเป็นพี่ธิวาแน่ ถ้ายังโดนคุณท่านปั่นหัวอยู่แบบนี้


พี่ธิวาถูกคุณท่านเอาจุดอ่อนมาปั่นประสาทอีกแล้ว
ไม่รู้จะต้องแพ้กี่รอบ ถึงจะรู้ตัวสักที
คุณท่าน : พี่ธิวา = 2 : 0


“หึ! มึงมันก็แค่เต่าที่หดหัวอยู่ในกระดอง ฟ้าก้าวข้ามมึงไปเท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ แต่มึงยังย่ำอยู่ในโคลนตมเน่าๆเหมือนเดิม”ผมว่าวันนี้คุณท่านพูดดี พี่ธิวายังยึดติดอยู่กับความรู้สึกเดิมๆจริงๆนั่นละ


“ถ้าฟ้าก้าวไปข้างหน้า มึงคงถอยหลังลงคลอง อะไรเหี้ยๆกูเคยทำกับฟ้า มึงก็กำลังทำมันกับพริ้ม”


“กูทำอะไร?”คุณท่านสบัดข้อมือพี่ธิวาที่กำปกคอเสื้อจนยับยู่ยี่ออก


“ตอนอยากได้ก็บังคับให้ได้มา พอรู้ว่าตัวเองกำลังตกหลุมที่ขุดไว้ ก็รีบตะเกียกตะกายดันทุรังจะหนี แต่สุดท้ายก็หนีไม่พ้น”


“กูหนีไม่พ้นตรงไหน”


“ตรงที่มึงทิ้งพริ้มได้ไม่ถึงวัน สุดท้ายก็ต้องเสนอหน้ามาหาพริ้มถึงบ้านกูนี่ไง”


“กูไม่ได้มาหามัน กูมา ‘เอา’ มันให้คุ้มกับเงินที่กูจ่าย”


“ก็แค่เศษเงินแสน ถ้ามึงเสียดายมาก กูจ่ายคืนให้สิบเท่าเลย แล้วช่วยเอาหน้าเหี้ยๆของมึงออกไปจากชีวิตกูกับพริ้มสักที”


“มึงแน่ใจนะว่าจะจ่ายให้กูสิบเท่า”คุณท่านยิ้มร้ายอย่างพอใจ


“เงินแค่นั้นไม่กระทบเศษขี้ตีนกูหรอกไอกาล มึงอยากได้ก็เอาไป แล้วไสหัวไปซะที กูหวังว่าชาตินี้กูกับมึงจะหมดเวรหมดกรรมกันสักที ไอ้สันดารหมา แค่เห็นเป็นรูก็อยากเอาไปหมด ไม่สนว่ามันจะเหม็นคาวน้ำกามเพื่อนสักนิด”พี่ธิวาด่าคุณท่านไป เซ็นต์เช็คไป เซ็นต์เสร็จก็โยนเช็คใส่หน้าคุณท่าน ส่วนคนได้รับก็สะบัดเช็คในมืออย่างอารมณ์ดี


“ด่ากูไม่ดูตัวเองเลยนะเพื่อน มึงก็เอาพริ้มต่อจากกูเหมือนกัน เป็นไงละ รูพริ้มมันคาวน้ำกามกูไหมละ”


“ไอ้เหี้ยกาล”พี่ธิวาตวาดเสียงดังลั่น หน้าตาโกรธจัดจนแทบฆ่าคนได้ ฟันกรามขบกัดกันแน่นจนเป็นสัน


“เช็คที่มึงให้มามันก็แค่เศษเหรียญ ถ้าจะให้แค่นี้ กูรอเก็บเหรียญจากปากมึงยังดีกว่า”


“ไม่รู้สิ ไม่รู้ว่าใครจะได้เก็บเหรียญจากปากใครกันแน่ ช่วงนี้ถูกหมายหัวอยู่ไม่ใช่รึไง อยู่ดีไม่ว่าดีดันอยากแกว่งตีนไปเอาสัมปทานรังนกของนายหัวมา”


ผมว่ายกนี้พี่ธิวาน่าจะชนะ ประเมินจากหน้าตาคุณท่านที่ไม่สบอารมณ์
คุณท่าน : พี่ธิวา = 2 :1


“ไม่ใช่เรื่องที่มึงต้องสอดตีนมายุ่ง เอาเวลาไปกกเด็กค่าตัวร้อยล้านของกูเถอะ วันไหนหลงมันหน้ามืดตามัวแล้วค่อยเซ็นเช็คใหม่มาไถ่รูมันก็แล้วกัน”คุณท่านพูดพร้อมกับฉีกเช็คมูลค่าหนึ่งล้านบาทให้กลายเป็นแค่เศษกระดาษไร้ค่าชิ้นเล็กชิ้นน้อย


“ขอกูเอาเลือดชั่วๆออกจากหัวมึงหน่อยเถอะ”ผมมองคนสองคนที่เริ่มตีกันจนสะบักสะบอมอยู่ห่างๆ ดูยังไงก็ไม่มีทีท่าว่าจะเลิกตีกัน ผมเดินเลี่ยงจะขึ้นห้องไปอาบน้ำนอน แต่ยังไม่ทันพ้นหางตา ก็เห็นคุณท่านหยิบแจกันคริสตัลใบใหญ่เตรียมจะฟาดหัวพี่ธิวาที่นอนฟุบหน้าอยู่ที่พื้น


ผมไม่รู้ว่าตัวเองเสียสติไปแล้วรึไง ถึงได้หาเรื่องใส่ตัวรีบวิ่งลงบันไดไปยื้อแขนคุณท่านไว้ พี่ธิวาเงยหน้าขึ้นมาจากพื้น เลือดอาบแก้มจากคิ้วที่แตกไปแล้วข้างหนึ่ง


“ปล่อย นี่ไม่ใช่เรื่องของเธอ”


“ถือว่าผมขอเถอะครับ อย่าทำร้ายกันจนตายเลย”


“มันเป็นผัวเธอรึไง ถึงได้มาเดือดร้อนแทนมัน”


“คุณท่านอย่าถามคำถามที่ทราบคำตอบดีอยู่แล้วเลยครับ เพราะคุณท่านเป็นคนยัดเยียดสถานะนั้นให้พี่ธิวาเอง”


“โธ่เว้ย”คุณท่านสะบัดจนผมลงไปกองที่พื้น แจกันคริสตัลใบงามถูกขว้างลงพื้นตามลงมา แจกันใบสวยแตกเป็นเศษแก้วไร้ค่าอยู่ที่พื้น


เมื่อได้ทำลายข้าวของจนพอใจ คุณท่านถึงกลับได้ แต่ก็ยังไม่วายหันกลับมาพูดกับพี่ธิวา “เด็กนี่เป็นของกู”


ผมช่วยพยุงพี่ธิวาให้ลุกขึ้น ถึงพี่ธิวาจะตัวพอๆกับคุณท่านแต่พละกำลังนี่สู้ไม่ได้เลย คุณท่านไม่มีแม้แต่รอยเลือดสักนิดบนใบหน้า เกมส์นี้พี่ธิวาพ่ายแพ้อย่างหมดท่าจริงๆ การใช้กำลังตัดสินปัญหา บางทีมันก็แค่ทางเลือกโง่ๆของคนไร้สติ 


“มองหน้าพี่ด้วยสายตาแบบนี้ ก็ด่าออกมาเลยดีไหม”พี่ธิวาดีดหน้าผากผม


“ถ้าไม่บอกนี่ไม่รู้เลยนะครับว่าคนตีกันเมื่อกี้แก่แล้ว คิดว่าเด็กวัยรุ่นเลือดร้อนที่ไหนซะอีก”


“ปากดี”พี่ธิวาลูบริมฝีปากผมก่อนจะดึงเข้าไปจูบ ริมฝีปากผมถูกดูดจนเห่อช้ำไปหมด ผิวเนื้อข้างลำคอถูกขบกัดจนเป็นรอยฟัน ทับด้วยรอยดูดซ้ำๆอยู่ที่บริเวณเดิม


“พี่ธิวา ผมเจ็บ”ผมโวยวายประท้วงเพราะรับแรงอารมณ์ดุดันนี่ไม่ไหวแล้ว


“พริ้มเป็นของพี่ ไม่ใช่ของมัน”ผมถอนหายใจ คุณท่านกับพี่ธิวานี่เหมือนเด็กน้อยสองคนที่ตีกันแย่ง ‘ของเล่น’ เอาเถอะ ตอนเด็กๆคงแย่งรถบังคับ พอโตมาหน่อยก็แย่ง ‘อีตัว’ กัน


“ทำแผลไหมครับ”ผมชี้ไปที่หางคิ้วพี่ธิวาที่เลือดไหลซึมลงมาอาบหน้า


“ไปอาบน้ำเถอะ พี่จัดการตัวเองได้”


ผมยอมไปอาบน้ำตามที่พี่ธิวาบอก หันมามองตอนขึ้นบันไดก็เห็นคนตัวสูงนั่งพิงพนักโซฟาอย่างเหนื่อยอ่อนอยู่ ไม่รู้จะโทษใคร ก็หาเรื่องใส่ตัวเองทั้งนั้น


ผมอาบน้ำเสร็จแล้วมานอนรอพี่ธิวาบนเจียง นอนพลิกไปพลิกมาอยู่นานมาก พี่ธิวาถึงเข้าห้องมา คนตัวสูงถอดเสื้อโยนลงตะกร้า เผยให้เห็นแผ่นหลังที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม…กล้ามขนาดนี้ก็ยังสู้คุณท่านไม่ได้ กล้ามไม่ช่วยอะไรอะ บอกเลย


ผมที่นอนหลับตาอยู่รู้สึกถึงแรงยวบจากอีกฝั่งหนึ่งของเตียง หันไปมองก็เห็น พี่ธิวานอนก่ายหน้าผาก หน้าตาครุ่นคิดถึงบางสิ่ง


“ไล่ให้มานอนตั้งนานแล้วยังไม่หลับอีก ดึกแล้วนะครับ”


“เจ็บไหมครับ”ผมไล้ไรคิ้วของพี่ธิวาเบาๆด้วยปลายนิ้ว พลาสเตอร์ลายแองกรี้เบิร์ดนี่ก็ตลกจัง


“เจ็บครับ นอนได้แล้ว”พี่ธิวาดึงมือผมออกจากแผล


“พี่ธิวา…”


“หื้ม?...”พี่ธิวาเลิกคิ้วถามผม ผมขยับตัวเข้าไปนอนพิงอกพี่ธิวา ใกล้จนได้ยินเสียงหัวใจเต้นดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ


พี่ธิวาดึงผมไปกอด เกยคางไว้บนศรีษะทุยสวยของผม ฝ่ามือนุ่มลูบหลังเบาๆ “นอนได้แล้วเด็กดี” พี่ธิวาค่อยๆหรี่ไฟในห้องให้สว่างน้อยลงจนเหลือเพียงแค่แสงสลัวๆ ผมเกาะแขนพี่ธิวามือสั่น รู้สึกไม่ดีเลย


“นอนเถอะนะคนดี…”พี่ธิวาลูบหัวผม พร้อมกับเสียงเพลงบรรเลงเพลงกล่อมเด็กที่ค่อยๆดังขึ้นคลอเบาๆ “ไม่มีอะไรที่พริ้มต้องกลัว ถ้าพี่ยังอยู่ตรงนี้”


ผมพยายามข่มตาหลับ แต่สุดท้ายก็ไม่หลับ เป็นพี่ธิวาที่ชิงหลับไปก่อน ผมนอนจ้องหน้าพี่ธิวาแล้วก็ได้แต่สงสัย ผู้ชายรูปร่างหน้าตาดีขนาดนี้ ทำไมยังเป็นหนุ่มโสดจนถึงทุกวันนี้นะ


อาจเป็นเพราะเจ้าตัวไม่พร้อมจะเปิดใจรับใครเข้ามา เพราะในนั้นมีแต่ ‘คุณฟ้า’

[meteexp]

 

[loveview]

โอ้คุณท่านปล่อยไม่สุด

[ous_p]

พี่ธิวา เป็นยังไงแน่น๊า

[♥►MAGNOLIA◄♥]

คุณท่าน ตกหลุมพริ้มแล้ว
เดี๋ยวคุณธิวา ก็ตกหลุมพริ้มตามไปด้วย 

คุณท่าน ทำเป็นเรียกเงินสิบเท่า
เอาเข้าจริงพอได้ก็ฉีกเช็คซะและ
แสดงว่าไม่ยอมปล่อยพริ้มจริงๆสินะ   

แอบคิดว่าไรท์ เขียนชีวิตพริ้มภาคผู้ชาย
ภาคหญิงก็ อีพริ้ง.......คนเริงเมือง ไง 
       
 

[Leenboy]

คราวหน้าพริ้มคงต้องซื้อนวมใว้สักคู่555

[areenart1984]

อยากเจอฟ้าจังเลย 

[nuum]

 ดีใจที่มาต่อนะครับ


               

[btoey]

คุณฟ้า ทำไมค่าตัวเเพงงจัง มีชื่อทุกตอนแต่ตัวอยู่หน่ายย