เขยช่างไฟสะใภ้ช่างยนต์
{11}
“แล้วเจอกันที่โรงอาหารนะมึง” พอร์ชบอกหลังจากที่เดินมาส่งโซ่ถึงหน้าตึกช่างไฟ
ที่ไม่มีเด็กช่างยนต์คนไหนกล้าฉายเดี๋ยวมาคนเดียวอย่างเจ้าตัวแน่นนอน เพราะมันไม่คุ้มเลย
กับส้นตีนหลายร้อยคู่ที่รออยู่ แต่จะทำยังไงได้ล่ะ ในเมื่อเขาอยากเป็น ‘เขยช่างไฟ’ ก็ต้องลอง
เสี่ยงกันดูสักตั้ง ทั้งหมดนี้ก็เพื่อคำว่าแฟนอ่ะเข้าใจไหม? แฟนที่แบบว่าเดินแนบกันมาตั้งแต่
โรงรถจนมาถึงตึกช่างไฟที่อยู่ลึกสุดของวิทยาลัย มันก็ได้ใช้เวลาร่วมกันเพิ่มอีกหน่อย
แต่ความหวาน(?)นั้นเต็มเปี่ยม เพราะตลอดทางโซ่ไม่มีท่าทีต่อต้านเลยแม้แต่น้อย
จะหยิบ(กระเป๋า)ก็ไม่ด่า จะจับ(ชายเสื้อช็อป)ก็ไม่ว่ากัน เพิ่งเข้าใจคำว่า…ฟินแลนด์~
ของสาวๆก็ตอนนี้นี่แหละ โอ้ย…เขินว่ะ!
“เออ เกี๊ยวน้ำต้มยำพิเศษ เพิ่มเครื่องไม่เพิ่มเกี๊ยว ไม่ใส่ผมชูรสกับลูกชิ้นปลา…น้ำเปล่าขวด”
พยักหน้ารับคำ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าอาจารย์ชอบปล่อยช้าเกือบครึ่งชั่วโมง ทั้งที่วิชานี้วิชาเดียวก็กินเวลา
เรียนคาบเช้าสี่ไปชั่วโมงเต็ม หันกลับมาสั่งเมนูที่ตัวเองจะทานเป็นมื้อกลางวัน พร้อมกับส่งเงินค่าอาหาร
ให้พอร์ชไปด้วยเลย จะได้ไม่ต้องไปหิ้วท้องรอที่โรงอาหารอีก เผลอๆอาจจะอด เพราะข้าวหมดเหมือนทุกที
สั่งเสร็จก็หันหลังกลับไปเดินเข้าตึกไปแบบที่ไม่มีการบอกลา ทิ้งให้พอร์ชยืนเอ๋ออยู่ที่เดิมตรงนั้น
เพราะตามความคิดและอารมณ์ของโซ่ไม่ทันจริงๆ
“มึงควรเรียนสถาปัตย์หรือไม่ก็ศิลปกรรมมากกว่าช่างไฟไอ้นิ่ง แม่งติสฉิบหาย” เก็บเงินของ
โซ่ใส่กระเป๋าเสื้อช็อป แล้วแอบนินทาเจ้าของเงินเบาๆ ก่อนที่จะหันหลังเตรียมตัวเดินกลับแผนกตัวเอง
แต่ติดตรงที่ว่าโดนเด็กช่างไฟกว่าสิบคนยืนล้อมไว้นี่แหละประเด็น!
“มีปัญหา?” พอร์ชเลิกคิ้วถามอย่างกวนๆ ไม่มีท่าทางเกรงกลัวใดๆทั้งสิ้น ทั้งที่ตนเองกำลัง
ตกที่นั่งลำบาก เป็นรองในทุกๆด้าน ไม่ว่าจะเรื่องสถานที่หรือจำนวนคน
“มึงคิดว่ามึงแน่นักหรอวะถึงได้กล้าเหยียบเข้ามาถิ่นกูคนเดียวแบบนี้ห้ะไอ้พอร์ช!” หนึ่งใน
กลุ่มช่างไฟเอ่ยถามด้วยท่าทางคุกคามอย่างเห็นได้ชัด เพราะถือว่าตัวเองพวกเยอะกว่า
“แน่ไม่แน่ก็ไปถามแม่มึงเองแล้วกัน” ว่าจบพอร์ชก็กระโดดถีบกลางอกไอ้คนที่ถาม
เป็นการแหวกทางให้ตัวเอง ก่อนที่จะวิ่งฝ่าดงตีน หนีให้พ้นจากเขตช่างไฟ เพราะรู้ดีว่าตัวเอง
คนเดียวสู้สิบคนนี้ไม่ได้แน่ๆ แล้วก็ไม่ต้องไปพูดถึงพวกฝูงแร้งแถบฟ้าที่รอรุมทึ้งเขาอยู่รอบๆ
บริเวณนั้นหรอกนะ
ขอโทษทีเถอะครับ! ไอ้พอร์ชคนนี้ ถึงจะบ้า…แต่ไม่ได้โง่นะเว้ย ไม่อยู่ให้พวกมึง
กระทืบหรอกครับพี่น้อง!
“นั่นพวกไอ้คิวมันมุงอะไรอยู่วะ…เหมือนจะมีกันเรื่องเลย” ไม่ต้องรอให้ใครถามตอบอะไรกันต่อ
โซ่ก็คว้ากระเป๋าลุกวิ่งออกจากห้องเรียนทันที เมื่อหันไปดูยังจุดที่เพื่อนในห้องกำลังให้ความสนใจ…
ตำแหน่งเดียวกันกับที่พอร์ชมายืนส่งตนเองขึ้นห้อง
“จะไปไหนครับคุณโซ่” บุญล้อมเรียกเพื่อนเสียงหลง เมื่อจู่ๆโซ่ก็วิ่งกระโจนออกจากห้องเรียน
แบบไม่มีการบอกกล่าว และด้วยความเป็นห่วงเพื่อนบุญล้อมเองก็รีบเก็บของส่วนตัวบนโต๊ะใส่กระเป๋า
แล้วรีบวิ่งตามโซ่ไปอีกคน นั่นจึงเป็นสาเหตุที่ทำให้ความวุ่นวายเล็กๆกลายเป็นเรื่องใหญ่ เมื่อนักศึกษา
แผนกช่างไฟปีหนึ่งห้องสองพากันโดดเรียนยกห้อง ไปวิ่งไล่ตีรุ่นพี่แผนกเดียวกัน ข้อหารุมทำร้าย
‘เพื่อนเขย’ คนล่าสุดของห้อง
“คิดว่าจะหนีพ้นหรอวะไอ้ลูกหมา!” วิ่งหนีได้ไม่เท่าไหร่พอร์ชก็ล้มลง เมื่อโดนถีบจากทาง
ด้านหลัง แล้วก็ต้องตัวงอ นอนกองอยู่ตรงนั้น เมื่อถูกพวกที่ตามมาทีหลังรุมกระทืบ ซึ่งนับๆดูแล้ว
พวกรุ่นพี่ช่างไฟน่าจะมีพวกมาสมทบเพิ่มอีกหลายคน นับจากพื้นรองเท้าที่กระหน่ำลงมาบน
ร่างกายของตน ที่ไม่มีช่องว่างให้เขาตั้งตัวเลยแม้แต่น้อย
แต่เพียงแค่ครู่เดียวเท่านั้น กลุ่มคนที่รุมทำร้ายพอร์ชก็แตกฮือไปคนละทาง หลังจากที่
หนึ่งในนั้นโดนโซ่กระโดดถีบจนหัวทิ่มดินไปนอนกองอยู่ข้างกายของพอร์ชที่ตอนนี้มีสภาพสะบักสะบอมพอสมควร
“ใครถีบกูวะ!” เมื่อลุกขึ้นกลับมาตั้งตัวได้ รุ่นพี่ที่โดนโซ่ถีบตวาดถามเสียงดั่งลั่น
“กู” โซ่เดินแหวกเข้าไปยืนอยู่ข้างกายของพอร์ชที่พยายามจะลุกยืนด้วยตัวเองอยู่
“มึงกล้าถีบกูหรอไอ้โซ่! กูรุ่นพี่มึงนะ!” เขาตวาดเสียงกร้าว เดินเข้ามาจ้องชิดติดหน้าโซ่
ในขณะที่คนอื่นๆเริ่มตีวงแคบ เดินมารุมล้อมโซ่กับพอร์ชไว้
“แล้วไง? ไม่ใช่พ่อกูสักหน่อย” เหยียดยิ้มตอบเสียงเรียบ บีบมือส่งสัญญาณให้พอร์ช
รู้จากทางด้านหลัง แล้วยกเท้าขึ้นยันหน้ารุ่นพี่คนเดินจนหงายหลังลงไปกับพื้น ส่วนคนอื่นๆก็
วงแตกกระจาย เมื่อพวกบุญล้อมที่ตามมาที่หลังกระหน่ำซ้ำพวกรุ่นพี่อย่างไม่ปราณี ไม่เหลือซึ่งความเคารพใดๆ
แต่ตีกันได้ไม่นานเสียงนกหวีดประจำตัวของอาจารย์ฝ่ายปกครองก็ดังขึ้น เพราะพื้นโล่ง
ตรงนี้มันติดกับห้องปกครองที่อยู่ข้างตึกช่างยนต์ของพอร์ช ทำเอารุ่นพี่คนเก่งวงแตกฮือ วิ่งหนีไป
คนละทิศละทาง เหลือแต่กลุ่มช่างไฟรุ่นน้องห้องของโซ่ที่ยืนอยู่ที่เดิม
“พาไอ้พอร์ชมุดรูหมาหลังแผนกออกไปไอ้โซ่ รถกูจอดอยู่ฝั่งโน้น บ่ายๆค่อยกลับมา”
เพื่อนคนนึงของโซ่ร้องบอกพร้อมกับโยนกุญแจรถยนต์ของตนเองที่จอดอยู่ในพื้นที่สนามกีฬา
กลางจังหวัดที่อยู่ทางด้านหลังวิทยาลัย
“พวกมึง” แม้ว่าจะรับกุญแจรถของเพื่อนมาแล้ว แต่โซ่ก็ยังคงยืนอยู่ที่เดิม ไม่ขยับไปไหน
เพราะไม่อยากให้เพื่อนๆมารับหน้าเดือดร้อนเพราะเรื่องของตน
“ออกไปก่อนเถอะครับคุณโซ่ คุณกับคุณพอร์ชเพิ่งจะพ้นทัณฑ์บนรอบแรกมา อย่าเพิ่งเสี่ยง
รอบสองเลยนะครับ อีกสองปีที่เหลือยังไงเราก็หนีเรื่องพวกนี้ไม่พ้นอยู่ดี” บุญล้อมประคองพอร์ชไป
ส่งให้โซ่ เตือนสติให้โซ่ได้คิด ถึงความเสี่ยงที่มีติดตัวอยู่ เพราะรู้ดีว่าการเรียนอยู่ในแหล่งรวม
เสือสิงห์กระทิงแรดแบบนี้มันหนีไม่พ้นเรื่องประร่างกายกันหรอก แต่ยังไม่ทันพ้นเทอมแรก
โซ่กับพอร์ชก็เก็บแต้มทัณฑ์หนึ่งในสามไปแล้วอย่างนี้จะไม่เสี่ยงได้ยังไง ในเมื่อยังเหลืออีก
สามปีห้าเทอมที่จะต้องใช้ชีวิตอยู่ภายในรอบรั้วของวิทยาลัยแห่งนี้
“ไว้เจอกัน” โซ่พักหน้ารับความหวังดีจากเพื่อนๆ ยกแขนพอร์ชขึ้นพาดบ่า เดินประคอง
กลับไปยังทางเดิมที่ตนวิ่งมา พาอ้อมไปยังแนวพุ่มไม้ที่อยู่ทางด้านหลังตึก มองหาช่องกำแพงที่
(น่าจะ)ถูกทุบเป็นช่องขนาดพอดีตัวคนลอดได้ มุดออกไปอีกฝั่งที่เป็นส่วนของสนามกีฬากลาง
กดรีโมทในมือ มองหารถเพื่อนที่น่าจะจอดอยู่ไม่ไกลจากตรงนี้สักเท่าไหร่ พอเจอแล้วก็ปลดล็อค
ส่งพอร์ชเข้าไปนั่งในตำแหน่งคนขับ เพราะตนขับรถไม่เป็น
“รุ่นพี่มึงแม่งแน่ฉิบหาย มาเป็นสิบรุมกูคนเดียว” พอร์ชพูดกระแทกเสียงเขียว คิดแค้น
พวกที่มารุมทำร้ายตัวเอง
“ก็แค่หมา เจออีกเมื่อไหร่…กระทืบให้ตาย” คำตอบจากโซ่ทำเอาพอร์ชสะดุ้ง มาเรียบๆเงียบๆ
แต่เน้นหนัก ชัดทุกถ้อยคำ
“เอาไง ไปไหนต่อดี” พอเห็นท่าไม่ดี พอร์ชก็เปลี่ยนเรื่องคุยทันที เมื่อสังเกตสีหน้า แววตา
และรังสีอาฆาตที่ยังคงวนเวียนอยู่รอบกายของโซ่ เลยไม่อยากเอาชีวิตที่เพิ่งจะรอดพ้นจากดงตีนเมื่อครู่นี้
ไปเสิร์ฟเป็นของหวานให้กระทืบระบายอารมณ์ต่ออีกยกหรอกนะ…มันไม่คุ้ม
“ไปไหนก็ได้ที่มีตู้กดเงิน” โซ่บอก
“หลังจากนั้น?” พอร์ชถามต่อ
“ไปเดท”
“ห้ะ! เดท?” พอร์ชร้องถามเสียงหลง ด้วยความตกใจ ไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้ยินคำๆ
นี้ออกมาจากปากคนซึนอย่างโซ่
“เออ…เอาโทรศัพท์มึงมา พากูไปหาที่กดเงิน แล้วไปแม็คโครกัน” ยืนยันคำตอบตัวเอง
กระดิกนิ้วขอโทรศัพท์มือถือพอร์ช ด้วยสีหน้าท่าทางที่ดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะอารมณ์ดี(?)ในแบบแปลกๆ
ทำเอาพอร์ชเริ่มระแวง
“คนที่บ้านมึงกินจุหรอวะ ถึงได้ซื้อของเข้าบ้านทีเยอะแยะขนาดนี้” พอร์ชถาม พอมาถึง
แม็คโครโซ่ที่พุ่งตรงไปหารถเข็นใส่ของ สั่งให้พอร์ชลากตามมาอีกคัน หลังจากนั้นเจ้าตัวก็ขนข้าว
สารขนาดห้ากิโลกยี่สิบถุงใส่ในคันของพอร์ช ก่อนที่จะเลือกซื้ออาหารแห้งและอาหารสำเร็จรูปที่
เก็บไว้ได้นานๆอีกหลายอย่างมาใส่รถของตน
“กูไม่เคยซื้อของเข้าบ้าน” โซ่บอกในขณะที่กำลังยกอาหารสุขนัขและอาหารแมวขนาด
ยี่สิบห้ากิโลกรัมใส่รถเข็นของพอร์ชอีกอย่างละสี่กระสอบ
“บ้านมึงคงไม่ได้เลี้ยงหมาเลี้ยงแมวหรอกใช่ไหม?” พอเห็นอย่างนั้นแล้วพอร์ชก็ถามต่อ
“แล้วมึงเคยเห็นรึไง หุบปากแล้วมาช่วยกูหยิบแชมพูอาบน้ำสีแดงแกลลอนใหญ่ใส่รถ
ให้กูอีกสิบดิ๊!” ว่าจบก็ชี้นิ้ว สั่งให้พอร์ชไปหยิบของที่ตนต้องการใส่รถเข็นตามจำนวน
“เดี๋ยววนรถเข้าไปจอดตรงร้านข้าวสารหน้าตลาดด้วย” โซ่บอกกับพอร์ชในขณะที่นั่ง
ตรวจสอบรายการของใช้และค่าใช้จ่ายในใบเสร็จสินค้าที่ได้รับมาจากห้างเมื่อครู่นี้
“ซื้ออะไรอีกวะ? แถวนั้นเขาไม่ให้จอดรถนะเว้ย มันขวาง” พอร์ชถาม เพราะถ้าไม่จำเป็น
เขาไม่อยากจะวนรถกลับเข้าไปในตลาดอีก รถมันเยอะ ถนนก็แคบ
“จอดร้านข้าว ซื้อปลาทูมั้ง ถามโง่ๆนะมึง” โซ่ว่า
“ก็กูเห็นมึงซื้อข้าวมาแล้วนี่” พอร์ชบอก เพราะเห็นว่าโซ่ซื้อข้าวสารมาแล้ว อีกทั้งร้านข้าว
นี้ยังอยู่ตรงข้ามกับตลาดสดอีกด้วย จึงเดาว่าโซ่น่าจะอยากซื้อของในตลาดเสียมากกว่า
“อันนั้นข้าวคน อันนี้ข้าวหมา” พูดจบก็เปิดประตูลงรถไปทันที เพราะถึงหน้าร้านขายข้าวสารที่ว่านั่นพอดี
“แวะบ้านกูแปปนึงนะ จะให้คนเอารถไปคืนเพื่อนมึงที่วิ’ลัย เปลี่ยนเอารถที่บ้านกูไปดีกว่า
เผื่อกลับช้า จะได้ไม่ต้องระแวงว่าเพื่อนมึงจะคอย” พอร์ชบอก เมื่อโซ่กลับขึ้นมานั่งประจำที่ เพราะ
ถัดจากตรงนี้ไปไม่กี่คูหาก็จะถึงร้านของพอร์ชแล้ว
“แกไปมีเรื่องมาอีกแล้วใช่ไหมเจ้าพอร์ช!” แม่ของพอร์ชแหวลั่นเมื่อเห็นลูกชายเดินเข้า
ร้านมาด้วยสภาพเละพอสมควร โดยเฉพาะใบหน้าที่มีรอยช้ำใหญ่ๆอยู่หลายจุด เพราะเธอถือคติที่
ว่าหนีเรียนแม่ไม่ว่า แต่มีเรื่องแม่ไม่ยอม
“ใจเย็นดิแม่ นี่ลูกโดนรุมกระทืบมาเนี่ย ไม่ได้ไปหาเรื่องใครเขาเลย” พอร์ชรีบเข้าไป
กอดประจบคนเป็นแม่ ก่อนที่ระเบิดจะลงกลางร้าน
“ใช่หรอ? คนอย่างแกเนี่ยนะ? แล้วเพื่อนๆแกหายไปไหนกันหมดถึงได้ปล่อยให้แก
โดนรุมกระทืบอย่างนี้” เธอถามอย่างไม่อยากจะเชื่อนัก เพราะรู้นิสัยเพื่อนลูกดี อีกทั้งสองคู่หู
เพื่อนซี้เป้แวนก็ไม่เคยปล่อยให้เจ้าตัวคาดสายตาสักครั้ง แล้วอย่างนี้เธอจะเชื่อได้หรือ
“จริงๆนะแม่ หนูแค่เดินไปส่งไอ้นิ่งที่แผนกเฉยๆ ไอ้พวกห่านั่นอยู่ดีๆก็พากันมารุม
กระทืบหนู…โคตรเจ็บเลย” ความจริงก็ไม่ได้หนักหนาสาหัสอะไรขนาดนั้นหรอก เพราะมาก
กว่านี้ก็เคยโดนมาแล้ว แต่เพื่อความอยู่รอดของตัวเอง และป้องกันไม่ให้ระเบิดลงกลางร้าน
พอร์ชเลยเพิ่มสกิลการอ้อนอีกนิด
เชื่อเถอะเขาเถอะว่า…นอนนิ่งๆรอให้ไอ้พวกนั้นรุมกระทืบ ยังไม่เจ็บเท่าโดนแม่ฟาด
ด้วยยางในรถหรอก! คุณนายเขาสายโหด
“ฉันเชื่อแกได้แค่ไหนเนี่ยเจ้าพอร์ช” แม้ว่าจะยังไม่เชื่อร้อยเปอร์เซ็น แต่เธอก็
ใจเย็นลงกว่าเมื่อครู่นี้มาก เมื่อได้ฟังคำอธิบายจากลูกชาย
“จริงครับ” ไม่ใช่พอร์ช แต่กลับเป็นโซ่ที่เดินตามพอร์ชมาที่หลังเป็นฝ่ายยืนยันคำตอบ
“อ้าว…น้องโซ่ มาด้วยหรอลูก” พอเห็นหน้าโซ่ เธอก็ละจากลูกชาย เดินเข้าไปกอด
ทักทายโซ่ทั้งที่เพิ่งจะแยกจากกันเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้ว หลังจากที่ทานมื้อเช้าเสร็จ ทำเอาพอร์ช
เหวอไปเลย เพราะไม่คิดว่าแม่ของตนจะชอบโซ่มากถึงขนาดนี้ ทั้งที่เพิ่งจะรู้จักกัน อีกทั้งคนอย่าง
โซ่ก็ไม่น่าจะตรงสเปคผู้ใหญ่ชอบนักเพราะเจ้าตัวนิ่งและเงียบเกินไป ประจบใครไม่เป็น แต่พอมา
คิดดูอีกที จะไปแปลกอะไร ในเมื่อแม่ของเขาต่างจากคำว่า ‘ปกติ’ ไปมากโข
“สวัสดีครับ” ทักทายกับแม่พอร์ชเสร็จก็หันไปยกมือไหว้ทักทายพ่อของพอร์ชที่กำลังเดิน
ตรงเข้ามาบริเวณนี้
“ไงไอ้เสือ พากันโดดเรียนรึ?” พ่อของพอร์ชถามลูกชาย
“พ่อก็! เจ็บขนาดนี้จะไปเรียนได้ไง ช่างมัน เดี๋ยวแม่จัดการโทรไปลาให้ เดี๋ยวเย็นนี้ข้าม
ไปให้ลุงหมอเขาตรวจหน่อย แล้วพรุ่งนี้ค่อยเอาใบรับรองแพทย์ไปยื่น” เธอเอ็ดสามี ตรวจดูรอย
ฟกช้ำของโซ่ที่มีอยู่น้อยนิดอย่างเบามือ แบบไม่คิดที่จะเหลียวมองลูกชายแท้ๆของตนเองที่เจ็บ
หนักกว่า มีแผลมากกว่าโซ่แม้แต่น้อย
“แม่เขาคิดว่าไอ้นิ่งเป็นลูกแล้วผมเป็นเด็กข้างบ้านรึเปล่าวะป๋า” พอร์ชกระซิบถามเบาๆ
“ไม่รู้อะไรก็เงียบปากไปไอ้ลูกหมา” นอกจากแม่จะไม่สนใจแล้ว พอร์ชยังโดนพ่อยัง
โดนพ่อทอดทิ้งอีก เพราะหลังจากใช้หลังมือโบกศีรษะลูกชายเสร็จ พ่อของพอร์ชก็เดินไป
พูดคุยกับลูกค้าในร้านต่อ
“อะไรของมึงวะไอ้พอร์ช แม่ก็ไม่รักป๋าก็ไม่แคร์” แซะตัวเองจบ พอร์ชก็เดินไปหา
พนักงานในร้านที่ว่างอยู่ ไหว้วานให้พนักงานคนดังกล่าวเอารถยนต์ไปคืนเพื่อนโซ่ แล้วเอา
ดูคาติของตนเองกลับมาเก็บที่บ้าน เพราะดูจากข้าวของที่โซ่ขนซื้อมาแล้ว…วันนี้ยังอีกยาวไกล
“แล้วนี่จะไปไหนกัน” แม่ของพอร์ชถาม หลังจากที่ยืนดูพอร์ชกับโซ่ช่วยกันแพค
ของลงกล่อง แล้วย้ายลงไปไว้ที่รถคันของที่บ้านอยู่นานสองนาน
“ไปทำบุญครับ” โซ่เป็นฝ่ายตอบ เพราะพอร์ชเองก็ยังไม่รู้ถึงจุดหมายปลายทางของวันนี้
“ที่ไหนล่ะ แม่ไปด้วยได้ไหม” เธอถามพร้อมรอยยิ้มกว้าง เพราะรู้สึกดี ไม่คิดว่า
เด็กสมัยนี้จะรู้จักทำบุญทำทาน โดยเฉพาะกับเด็กช่างนิสัยห่ามๆแบบสองคนนี้
“แถว…ครับ มีป้าอยู่คนนึงเขาเลี้ยงหมากับแมวจรจัดไว้สองร้อยกว่าตัว ยิ่งพอเป็น
ข่าวดังก็ยิ่งแย่ มีแต่คนเอาหมาแมวไปทิ้งเพิ่ม แต่ไม่ค่อยมีใครเอาอาหารไปเพิ่มให้ ก็เลยพา
กันแย่ทั้งหมาแมวแล้วก็คนเลี้ยง” โซ่บอก เขายังจำได้ดีว่าครั้งแรกที่ได้ไปยืนอยู่ท่ามกลาง
ฝูงหมาแมวเหล่านั้นมันเป็นยังไง รู้สึกดีแค่ไหนที่ได้เห็นพวกมันกินอาหารที่เขาเอาไปให้
“ก็ยังคิดอยู่ว่าจะไปไหนกัน อาหารหมาอาหารแมวเต็มหลังรถ” ยิ่งได้ฟังคำพูดของ
โซ่เธอก็ยิ่งรู้สึกดี ไม่คิดว่าเด็กหนุ่มตรงหน้าจะมีความละเอียดอ่อน รู้จักเห็นใจและแบ่งปัน
ต่างจากภายนอกที่ดูแข็งทื่อ ไร้ความอ่อนโยน
“คุยกันเสร็จรึยังคุณ ไปร้านเฮียเม้งเป็นเพื่อนผมหน่อยสิ หลวงพ่อท่านโทรมาบอกว่า
เด็กที่ร้านเอาของไปส่งให้ไม่ครบ” คุยกันได้ไม่เท่าไหร่ พ่อของพอร์ชก็เดินเข้ามาตามภรรยาคู่ชีวิต
ชักชวนให้ไปร้านขายอุปกรณ์ก่อสร้างเป็นเพื่อน
“เฮ้อ…แม่ไปด้วยไม่ได้ซะแล้ว ยังไงฝากเงินไปทำบุญกับป้าเขาด้วยนะ” เธอบอกพร้อม
กับหยิบเงินในกระเป๋าสตางค์ของสามีส่งให้โซ่ไปห้าพัน เพื่อสมทบทุน
..
..
..
“อ้าว…ไปไงมาไงล่ะน้องโซ่” หญิงเจ้าของบ้านเอ่ยทักทายโซ่อย่างเป็นกันเอง
เพราะคุ้นหน้าคุ้นตากันดี
“เอาอาหารมาให้เด็กๆครับ แต่วันนี้อยู่ช่วยอาบน้ำไม่ได้นะครับ พอดีมีธุระต้องไปต่อ”
โซ่บอก เพราะปกตินอกจากจะเอาอาหารมาให้แล้ว เขาจะอยู่ช่วยอาบน้ำ และทำแผลให้หมา
แมวอีกพักใหญ่ กว่าจะกลับก็เย็นๆโน่นแหละ
“ไม่เป็นไรหรอก ว่าแต่ทำไมเที่ยวนี้เอามาเยอะจัง แล้วน้องยศไม่มาด้วยหรอ” เธอถาม
เพราะสองสามเดือนโซ่กับยศจะมาเสียที และเอาอาหารหมาอาหารแมวมาให้อย่างละกระสอบ
“น้องสาวมันป่วยครับเลยมาไม่ได้ ส่วนเงินนี่คุณนายเจ้าของร้านรถ…ในตลาดเขาฝากมา
เป็นค่ายาน้องๆครับ” ขนของลงจากรถเสร็จโซ่ก็หยิบเงินที่แม่ของพอร์ชส่งไปให้กับเจ้าของบ้าน
ผู้ดูแลสุนัขและแมวจรจัดเหล่านี้
“พี่ต้องขอบคุณโซ่แล้วก็ฝากขอบคุณคุณนายเขามากเลยมากเลยนะโซ่ สองสามเดือนมา
นี้มีคนเอาหมาแมวมาทิ้งทุกวันเลย พี่ล่ะเป็นทุกข์ กลัวพวกมันจะอดตาย” เพราะช่วงกลางวันเธอกับ
สามีต้องเข้าสวนทำไร่ไถ่นา จะกลับมาดูหมาแมวก็ตอนพักเที่ยงกินข้าว เลยไม่มีคนอยู่บ้าน ซึ่งจังหวะ
นั้นเองที่พวกคนใจร้ายชอบเอาหมาแมวมาปล่อย เธอมาทันก็ดี มาช้าจนมันกัดกันตายก็มี เพราะ
เรื่องแบบนี้มันต้องใช้เวลา กว่าหมาแมวมันจะคุ้นกัน อยู่ดีๆจะมาปล่อยเข้าไปรวมกันอย่างนี้มันไม่ได้
“@$^&*&#.....สัตว์นรก! แน่จริงก็อย่าหนีวะไอ้เหี้ยเอ้ย!” เสียงตะโกนด่าทอของพอร์ช
ที่ดังมาจากด้านนอกทำเอาโซ่ต้องรีบวิ่งออกไปดู
“มึงเป็นบ้าอะไรไอ้พอร์ช เสียงดังทำ…” โซ่พูดค้างไว้เพียงเท่านั้น ก่อนที่จะวิ่งพุ่งเข้าไป
ดูร่างโชกเลือดเล็กๆที่อยู่ในอ้อมแขนของพอร์ช
“มีคนเอาไอ้ตัวเล็กนี่มาขว้างใส่หัวกู” เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันบอกอย่างแค้นเคียง นึกไปถึง
เหตุการณ์เมื่อครู่ ตอนที่เขาโทรคุยเรื่องคืนรถกับบุญล้อมที่อยู่ในวิลัย แล้วจู่ๆก็มีคนขี่รถมอเตอร์
ไซค์ใส่หมวกกันน็อคเต็มใบมาขว้างลูกแมวโชกเลือดตัวจิ๋วนี้ใส่หัวเขา
โซ่ตะใช้นิ้วเปิดเปลือกตาเจ้าแมวตัวเล็กที่มีลูกดอกเสียบอยู่บนลำตัว กัดฟันข่มความ
โกรธแค้น ตะแคงหูฟังเสียงหัวใจเจ้าลูกแมวโชคร้ายในอ้อมแขนพอร์ชอย่างตั้งใจ
“ไปโรงพยาบาลสัตว์…เดี๋ยวนี้!” ถอดเสื้อยืดตัวเองออกใช้ห่อร่างแมวน้อย ยกออกจาก
อ้อมแขนของพอร์ชมาอุ้มไว้เอง วิ่งไปเปิดประตูรถนั่งประจำที่ แล้วตะโกนสั่งให้พอร์ชพาไปโรงพยาบาลสัตว์
“ชู่ว…ไม่ร้องนะไม่ร้อง สู้นะตัวเล็ก หายแล้วมาอยู่ด้วยกัน” โซ่ยกร่างแมวน้อยขึ้นแนบอก
เปลือยเปล่าของตัวเอง ประคองลำตัวลูกแมวไว้อย่างถนอม พยายามไม่ให้กระทบกระเทือนบาดแผล
ที่มีลูกดอกปักอยู่อีกข้าง ลูบหัวพูดปลอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน จนพอร์ชรู้สึกตกใจ เพราะไม่คิดว่าภาย
ในไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา ตนจะได้เห็นโซ่หลากหลายมุมขนาดนี้ แล้วก็ไม่รู้ว่าเป็นโชคดีหรือโชคร้าย
ที่ได้มาเห็นเจ้าชายน้ำแข็งอย่างโซ่ร้อนเป็นไฟอย่างนี้
‘ตัวตนที่แท้จริงของมึงเป็นแบบไหนกันแน่วะ…โซ่’
TBC.
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
