Chapter 27
“ขับให้มันเร็วๆ หน่อยได้ไหม ฮะ!?”
เอรีสตวาดเสียงดังลั่นรถ
มานพ คนขับรถที่ทำงานด้วยกันมานานนสะดุ้งลนลาน ใจก็คิดว่าคงถึงคราวดวงกุดถึงถูกผู้เป็นเจ้านายขึ้นเสียงใส่ ชายวัยกลางคนมองผ่านกระจกมองหลังแล้วเห็นใบหน้าถมึงทึงเหมือนอารมณ์เสียมาร้อยปี ก็ยิ่งชวนให้สยดสยองเข้าไปใหญ่
“เอ่อ ได้ครับ”
มานพรับคำ แล้วกระแทกเท้าเหยียบคันเร่งเพิ่มความเร็วตามที่ผู้เป็นเจ้านายสั่ง อันตรายอะไรไม่สน ทั้งปาดซ้ายแซงขวา หนักเข้าก็ฝ่าไปแดงไปหลายแยกแต่ก็ยังโดนเร่งจากคนที่อยู่ด้านหลังอยู่ดี
ระหว่างนั้นเอรีสก็ต่อสายหาคนโน้นคนนี้อยู่หลายรอบ จนได้รับการบอกเล่าว่าปัถย์ยังพอมีสติ แต่มีอาการเบลอๆ อยู่บ้างเล็กน้อย เอรีสฟังแล้วก็ยังรู้สึกไม่สบายใจเท่าไร คงต้องรอผลการตรวจอาการโดยละเอียดเสียก่อน
“คุณกรวิทย์ ถ้ามีอะไรรีบโทร.หาผมเลย อีกไม่เกินสิบนาทีผมจะไปถึง” เอรีสสั่งความ ก่อนหันมาเร่งมานพอีกครั้ง “มานพ ขับให้มันเร็วกว่านี้”
“นี่ก็เร็วที่สุดแล้วครับคุณเอรีส ผ่านแยกหน้าไปก็ถึงโรง’บาลแล้วครับ”
“นั่นละ ให้ไวเลย”
ตั้งแต่ได้รับโทรศัพท์ สมองของเขาก็เบลอไปหมด คิดอะไรก็ไม่ปะติดปะต่อ ใจก็ร้อนเป็นไฟ ทั้งโกรธทั้งเป็นห่วงไปสารพัด ยิ่งไม่ได้ข้อมูลอะไรที่แน่นอนมันยิ่งทรมาน
“จอดตรงนี้ ฉันเดินไปเอง”
เอรีสเปิดประตูแล้วกระโจนออกจากรถ สองเท้ายาวๆ กึ่งเดินกึ่งวิ่งไปจนถึงหน้าห้องฉุกเฉินนจนกระทั่งเห็นพนักงานของบริษัทอยู่สองคนกำลังนั่งหน้าเครียด รอคอยข่าวจากด้านใน ส่วนกรวิทย์ที่พอเงยหน้าตามเสียงมาเห็นเอรีสก็หน้าซีด ตาโต ยกมือไหว้แบบเก้ๆ กังๆ แต่ผู้เป็นเจ้านายแค่เพียงพยักหน้าส่งๆ กลับไป
“ปัถย์ล่ะ ปัถย์อยู่ไหน!” เอรีสร้องถามด้วยอารามร้อนใจ พร้อมกับที่ขายาวๆ ก็ก้าวเข้าไปหา “หมอบอกว่าปัถย์เป็นยังไงบ้าง”
สีหน้าเอรีสดูไม่ดีเท่าไร เต็มไปด้วยความตึงเครียดและความกังวล
“อยู่ข้างในครับ ตอนนี้ยังไม่ได้ข่าวอะไรเลย”
เอรีสทำเสียงจิ๊อย่างขัดใจ แกว่งมือแก่วงไม้อย่างคนที่ทำอะไรไม่ได้
“เกิดเรื่องแบบนี้ได้ยังไง ผมขอคำอธิบาย เอาแบบที่ชัดเจน”
เขาข่มใจให้เย็นลง ลดน้ำเสียงให้ใกล้เคียงปกติที่สุด เมื่อคิดแล้วว่าโวยวายไปก็คงจะไม่รู้เรื่อง รังแต่จะทำให้สถานการณ์ยิ่งตึงเครียดไปเปล่าๆ
“เอ่อ...ผมก็ยังงงๆ อยู่ครับ ระหว่างที่เราดูงานกันอยู่ จู่ๆ นั่งร้านที่กำลังเก็บงานสีก็โค่นลงมา คุณปัถย์ยืนคุยงานตรงนั้นพอดีเลยโดนลูกหลง แต่เหตุการณ์แบบนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนเลยนะครับ แต่ผมสั่งให้เจ้าหน้าที่เช็กดูอุปกรณ์แล้วว่าชำรุดหรือว่าเป็นความประมาทกันแน่”
กรวิทย์อธิบายอย่างร้อนๆ หนาวๆ ความวัวยังไม่ทันหาย ความควายก็เข้ามาแทรก ทำงานมาก็นานแต่ไอ้ที่ซวยติดๆ กันแบบนี้ยังไม่เคยเกิด
การเกิดอุบัติเหตุในไซต์งานก่อสร้างเป็นเรื่องที่ต้องระมัดระวังเป็นพิเศษ เพราะหมายถึงประวัติความปลอดภัยในการทำงาน ซึ่งจะนำมาประเมิณคุณภาพของบริษัทและใช้เป็นข้อมูลในการทำงานกับหน่วยงานต่างๆ ต่อไป ดังนั้นเจ้าหน้าที่ความปลอดภัยจะต้องกำกับดูแลด้วยความเข้มงวด ไม่ให้เกิดอุบัติเหตุ แต่ครั้งนี้ไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงได้เกิดเรื่องรุนแรงเช่นนี้ขึ้นได้
ผู้เป็นเจ้านายถอนใจ ยกมือขึ้นนวดขมับ สันกรามแกร่งเกร็งเครียดคลายออกหลังจากนั้นอีกหลายนาที
ดวงตาคมเลื่อนไปมองหน้าประตูห้องฉุกเฉินที่ปิดสนิทอีกครั้ง ก่อนหันมาถามลูกน้องที่ยืนสงบนิ่งอยู่ข้างๆ
“นอกจากปัถย์แล้ว มีคนอื่นบาดเจ็บอีกหรือเปล่า”
“มีช่างอีกสองคนครับ แต่ไม่ได้รับเจ็บหนักอะไร ก็แค่รอยถลอกทั่วไป เคล็ดขัดยอกตามแขนขา หมอทำแผลให้แล้วผมเลยให้กลับไปพัก เรื่องค่าใช้จ่ายทางประกันจัดการเรียบร้อยแล้วครับ”
“เรื่องเกิดตอนไหน”
”บ่ายสองโมงครึ่งครับ”
“เรื่องด่วนขนาดนี้ ผมควรรู้เป็นคนแรก”
ถ้าเกิดกับคนอื่นเอรีสอาจไม่จำเป็นต้องรู้ก่อน แต่นี่คือปัถย์คนที่ใกล้ชิดที่สุดของเขา เขาจะรู้ช้าไม่ได้
“เอ่อ...ผมฝากเรื่องไว้กับคุณฐิติครับ เห็นว่าคุณเอรีสมีแขกสำคัญ ผมเลยไม่กล้า...”
“โอเค ช่างเถอะ” เอรีสกล่าวตัดความรำคาญ
ต่อให้อยากจะอาละวาดหรือแผดเสียงเพียงใด แต่ด้วยวุฒิภาวะและความเป็นผู้นำ เขารู้ว่าไม่อาจใช้อารมณ์ได้ ถ้าคนที่อยู่ในตำแหน่งสูงสุดทำแบบนั้น ใครจะกล้าอยู่ร่วมงานกับเขา
จริงอยู่ที่เขาสมควรโมโห แต่เอาไว้ให้คนเจ็บหายดี ค่อยชำระความเรื่องของความสะเพร่า กับความไม่รอบคอบในความปลอดภัยของการทำงานก็ยังไม่สาย
ปัถย์ต้องไม่เจ็บตัวฟรี
“อืม ฝากดูแลเรื่องคนเจ็บด้วย ค่าใช้จ่ายต่างๆ บริษัทจะดูแลให้เอง แล้วพรุ่งนี้ให้คนที่อยู่หน้างานเข้ามาคุยกันที่ออฟฟิศด้วย ฉันไม่ต้องการให้เกิดเรื่องแบบนี้อีก”
“ครับคุณเอรีส”
เอรีสไล่ลูกน้องให้ไปหาข้าวกิน เพราะนี่ก็ใกล้ค่ำแล้ว ส่วนเขายืนนิ่งอยู่เช่นนั้น แม้จะผ่านไปนับชั่วโมแล้ว สายตาของเขาไม่ละไปจากประตูกระจกสองบานที่เปิดไปสู่ห้องที่ปัถย์รักษาตัวอยู่
จนเมื่อกรวิทย์กลับมาอีกครั้งแต่ยังรักษาระยะห่างเพราะเข้าหน้าผู้เป็นเจ้านายไม่ติด แต่ยังไม่ทันที่เอรีสจะพูดอะไรต่อ แพทย์ก็เดินออกจากห้องฉุกเฉินมาหาเพื่อแจ้งอาการ
“ญาติคุณปัถย์ เรืองวิทย์ หรือเปล่าครับ”
เอรีสเดินเข้าไปหาในทันทีด้วยความร้อนใจ
“ใช่ครับ ผมเอง อาการของปัถย์เป็นยังไงบ้างครับคุณหมอ”
“ตอนนี้คนไข้ปลอดภัยแล้วนะครับ อาการต่างๆ โดยรวมไม่ได้บาดเจ็บร้ายแรงอะไร ผลเอกซ์เรย์ก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง สมองไม่ได้รับการกระทบกระเทือนอะไร” คนเป็นหมอเปิดชาร์ตผ่านๆ
“ที่หนักที่สุด...ก็คงจะเป็นแขนขวาที่กระดูกร้าว แต่ก็โชคดีที่ไม่ถึงกับหัก หมอใส่เฝือกให้ ระหว่างนี้คนไข้จะลำบากในการใช้ชีวิตประจำวันนิดหน่อย แต่อีกเดือนสองเดือนก็น่าจะถอดออกได้ ก็ต้องดูการสมานตัวของกระดูกอีกที ส่วนรอยฟกช้ำตามร่างกายจากการถูกของหนักกระแทก ก็จะมีตรงแผ่นหลังกับหน้าอกซึ่งหมอดูแล้วสักสัปดาห์รอยฟกช้ำก็คงจะหาย อาการอย่างอื่นก็ปกติดีครับ” แพทย์ประจำห้องฉุกเฉินอธิบาย อาการของคนเจ็บอย่างละเอียดทำให้เอรีสหายใจได้ทั่วท้องมากขึ้น
“ไม่มีอาการกระทบกระเทือนหนักใช่ไหมครับ”
“เบาใจได้ครับ คนไข้ไม่ได้มีอาการบาดเจ็บร้ายแรง แต่ในช่วงสองสามวันนี้อาการปวดที่แขนกับแผลฟกช้ำอาจทำให้มีไข้จากการอักเสบของกล้ามเนื้อ แต่ก็เป็นอาการข้างเคียงธรรมดา เดี๋ยวหมอจัดยาปฏิชีวนะลดการอักเสบกับยาระงับปวดไปให้ หมอขอให้คนไข้นอนพักดูการการสักคืนก่อนนะครับจะได้มั่นใจว่าไม่มีอาการอื่นแทรกซ้อน”
เมื่อหมอพูดแบบนี้ เอรีสก็มีสีหน้าสบายใจขึ้น รู้สึกหายใจได้โล่งปอด
“ครับ”
“หมอขอตัวก่อนนะครับ เดี๋ยวพยาบาลคงจะพาคนไข้ไปที่ห้อง น่าจะอีกสักยี่สิบนาที”
“ขอบคุณครับคุณหมอ”
หนึ่งชั่วโมงให้หลัง เอรีสจึงสามารถเข้าเยี่ยมปัถย์ได้ คนที่ร้อนรนอยู่นับชั่วโมงคลายความเครียดลงกว่าครึ่งเมื่อเปิดประตูเข้ามาแล้วได้เห็นหน้าของคนที่ห่วงแสนห่วง
“เป็นยังไงบ้าง”
เขาเอ่ยถามทันทีเมื่อสบตากับคนเจ็บที่นอนเอนหลังหน้าเซียวอยู่บนเตียงสำหรับผู้ป่วย
ปัถย์ทำแค่เพียงยิ้มแหยกลับมา เพราะความเจ็บที่แขนกับซี่โครงทำให้เจ้าตัวหมดพลังไปมาก หายใจแรงหน่อยก็รู้สึกเจ็บจี๊ดๆ พอขยับตัวลุกนั่งก็ต้องนิ่วหน้า แต่ฝืนกลั้นเสียงครางไว้
เอรีสรีบเดินเข้ามาประคองคนเจ็บที่ทำท่าจะลุกด้วยความทุลักทุเล
“ค่อยๆ”
“ขอบคุณครับ”
สายตาคมไม่ละไปจากแขนที่มีเฝือกอ่อน มองไปก็ถอนใจไป ทั้งสงสาร ทั้งปวดใจ
ตอนแรกที่รู้ว่าปัถย์เกิดอุบัติเหตุก็บังเกิดเกิดความกลัวจับขั้วหัวใจ แต่ที่เลวร้ายที่สุดคงเป็นวินาทีที่รออยู่หน้าห้องฉุกเฉิน แม้จะแค่ไม่กี่นาทีแต่ก็เหมือนกับนานชั่วกัปชั่วกัลป์ เพิ่งรับรู้ความรู้สึกของคนที่กลัวจนตัวสั่น เหงื่อออกตามมือจนเปียกมันเป็นยังไง
จะว่าไปเขาไม่กล้าแม้แต่จะเดินไปเข้าห้องน้ำด้วยซ้ำ เพราะกลัวว่าถ้าหมอเดินออกมาจะคลาดกัน หรือหากเกิดเรื่องฉุกเฉินร้ายแรงอะไร
นี่ก็โชคดีแค่ไหนที่ไม่ถึงขั้นสาหัส ถ้าปัถย์เป็นอะไรไป...เขาคงขาดใจตายไปตรงนั้น
เอรีสยกมือหนาสัมผัสเบาๆ ที่แก้ม ดันใบหน้าซีดของปัถย์ให้เงยขึ้นสบตา ดวงตาสีเทาควันบุหรี่ฉายแววอ่อนโยนเป็นห่วง
“ปวดไหม?”
ปัถย์พยักหน้าน้อยๆ ไม่โกหกว่าไม่เจ็บ
ตอนแรกมันก็ยังชาๆ มึนๆ อยู่หรอก แต่พอผ่านไปหลายชั่วโมงอาการเจ็บก็เริ่มมากขึ้นทุกที พอเอียงตัวเร็วเกินไปก็สะเทือนไปถึงแขนจนต้องทำ่หน้ายู่ ซี้ดปาก รีบใช้มืออีกข้างประคองแขนข้างที่เจ็บไว้
“ระวัง ค่อยๆ นะ ต้องระวังหน่อยนะช่วงนี้”
มือของเขาก็กุมมือข้างที่ไม่เจ็บของปัถย์ไว้ ลูบเบาๆ อย่างปลอบประโลม ท่าทางราวกับโอ๋เอาใจเด็กเล็กๆ ตอนขวัญเสีย หรือไปเล่นซนมาจนต้องเจ็บตัว
เอรีสลูบหัวคนเจ็บเบาๆ อีกครั้ง แล้วยกนาฬิกาขึ้นดู เมื่อเห็นว่าเป็นเวลาทุ่มกว่าแล้วจึงร้องถาม
“หิวหรือเปล่า”
ปัถย์สั่นหน้า “ตื้อๆ ครับ ไม่น่าจะกินอะไรลง”
“ยังไงก็ต้องกิน แล้วจะได้รีบกินยาแก้ปวด ไม่อย่างนั้นคืนนี้นายนอนไม่ได้แน่ แต่ยาพวกนี้มันแรง ถ้าไม่กินข้าวรองท้อง มันจะกัดกระเพาะ”
เอรีสบอกอย่างเป็นห่วง ก่อนช่วยให้ปัถย์นั่งในท่าสบายด้วยการเอาหมอนอีกใบมารองหลัง การขยับแต่ละครั้งก็ทำได้อย่างเชื่องช้าและต้องระมัดระวังไม่ให้สะเทือนแผล ทุกขั้นตอนอยู่ภายใต้การดูแลเอาใจใส่ของเอรีสที่ประกบติดไม่ห่าง
จากนั้นร่างสูงก็กุลีกุจอำเลื่อนโต๊ะปรับระดับสำหรับผู้ป่วยที่มีชามข้าวต้มที่พยาบาลเตรียมไว้ให้มาตรงหน้า และหยิบช้อนมาวางเตรียมไว้ ก่อนหันไปรินน้ำใส่แก้ว
ปัถย์ยื่นมือข้างที่ไม่เจ็บหยิบช้อน แต่อีกฝ่ายกลับขัดเสียก่อน
“ไม่ต้อง นั่งเฉยๆ ครับ เดี๋ยวป้อน” มือหนาตักข้าวต้มหอมกรุ่นขึ้นมาเป่าให้หายร้อน ก่อนยื่นไปจ่อปากของคนที่นั่งอยู่บนเตียง
ปัถย์จำต้องอ้าปากอย่างขัดไม่ได้ การที่มีเอรีสคอยป้อนข้าวป้อนน้ำเป็นอะไรที่แปลกใหม่ แต่ก็ชวนให้หัวใจพองโตไม่หยอก
“คุณทานข้าวหรือยังครับ” คนเจ็บอยู่ไม่วายถามอย่างเป็นห่วงคนข้างตัว
“ยัง ไว้ให้นายกินเสร็จก่อน”
เอรีสตอบก่อนหยิบทิชชู่มาซับปากให้อย่างเอาใจใส่ เล่นเอาคนเจ็บหน้าแดงด้วยความเขิน
ปัถย์หลบตา แล้วแก้เก้อด้วยการบ่นพยาบาลสุดหล่อ “ป่านนี้แล้ว คุณไปหาข้าวทานก่อนเถอะครับ ไม่ต้องห่วง ผมกินเองได้ครับ ส่งช้อนมาให้ผมกินเองดีกว่าครับ”
“ไม่ห่วงได้ยังไง นายนอนแบ็บอย่างนี้ ใครจะไปกินอะไรลง เอ้า อ้าปากเร็วครับ” เอรีสกระตุ้น และตักข้าวต้มป้อนอย่างไม่เสียจังหวะเลย “อร่อยหรือเปล่า หรืออยากกินอย่างอื่น เดี๋ยวฉันไปซื้อให้ อยากกินอะไร หืม”
อาหารโรงพยาบาลจืดจะตาย ไม่มีความอร่อยเลยสักนิด แต่ปัถย์ก็พยักหน้าเบาๆ เพราะไม่อยากให้เอรีสวุ่นวายไปมากกว่านี้
“กินได้ครับ ว่าแต่มีคนอื่นบาดเจ็บไหมครับ”
“สองคน แต่อาการไม่น่าห่วง แค่แผลถลอกธรรมดา หมอให้กลับบ้านไปแล้ว เหลือก็แต่นายนี่ละที่ต้องนอนเล่นที่นี่คืนนึง แต่ไม่ต้องห่วงนะ พรุ่งนี้ก็ได้กลับแล้วละ”
เอรีสหันไปหยิบแก้วน้ำดื่มจ่อปากให้คนเจ็บโดยที่ยังช่วยประคองหลังไว้ไม่ห่าง จนคนป่วยดื่มไปอึกใหญ่ถึงหันไปลากเก้าอี้มานั่งใกล้ๆ เพื่อตั้งท่าป้อนข้าวต่อ
“เฮ้อ!”
“ถอนหายใจทำไม เจ็บแขนเหรอ” ถามอย่างเป็นห่วง
ปัถย์ส่ายหน้า
“แล้วเป็นอะไรครับ”
“เซ็งที่มาเดี้ยงตอนที่งานพีกขนาดนี้” ปัถย์หลุบตามองที่แขน เบ้หน้าอย่างขัดอกขัดใจ
“ไม่เอาน่า แค่นายไม่เป็นอะไรมากฉันก็โล่งใจแล้ว ไม่ต้องคิดเรื่องงานให้มันเยอะนัก พักให้หายก่อนเถอะนะคนเก่ง เรื่องงานไว้ให้เอรีสคนนี้จัดการเอง”
“จะต้องส่งราคาประมูลแล้ว ผมยังทำไปไม่ถึงไหน”
“อีกคำครับ ช่างมัน สุขภาพนายสำคัญกว่า นายกับงาน มันเทียบค่ากันไม่ได้หรอก เสียงานไปฉันก็หาโครงการใหม่มาแทนได้ แต่ถ้าเสียนายไป จะมีใครมาแทน”
ดวงตาเอรีสฉายแววจริงจังขณะพูด มาถึงตอนนี้เขารู้แล้วว่าของสำคัญที่ไม่อาจปล่อยให้หลุดมือไปได้คือคนที่กำลังอยู่ตรงหน้าตอนนี้
ช่วงเวลาไม่กี่ชั่วโมงที่เขาเฝ้ารออยู่หน้าห้องฉุกเฉินช่วยเตือนสติเขาได้ว่าใครคือคนที่สำคัญ ใครที่เขาควรปกป้องดูแล
แค่ไม่กี่ชั่วโมงกลับทำให้เขารู้ใจตัวเองว่าปัถย์คือคนที่เขารัก...รักอย่างไม่ต้องสงสัย
ที่ผ่านมาคำว่ารักคือวลีต้องห้าม และเป็นสิ่งที่เขาเลี่ยงที่จะข้องแวะด้วยมาตลอด อดีตอาจทำให้คนอย่างเขาช้ำหนักจนขยาดไม่กล้าเฉียดใกล้ แต่ถึงตอนนี้เขาไม่อาจหลีกเลี่ยงสิ่งนั้นได้อีกแล้ว เพราะความรักมันกำลังเดินมาเคาะประตูอยู่ตรงนี้ รอแค่เขากล้าพอที่จะเปิดรับสิ่งนั้นให้เข้ามาเติมเต็มความมืดมิดให้มีพลังแห่งแสงสว่างขึ้นอีกครั้ง
แค่ปัถย์ยังอยู่ด้วยกันในทุกๆ วันนั่นเพียงพอแล้ว ขอแค่ปัถย์ปลอดภัย ต่อให้ต้องแลกกับอะไรเขาก็ยอม
“เลิกคิดเรื่องงานได้แล้ว กินข้าวเร็ว” เอรีสเอ็ดเบาๆ เมื่อเห็นว่าคนเจ็บเอาแต่จ้องหน้าเขาแล้วน้ำตาคลอ
“อิ่มแล้วครับ”
“ไม่ได้ อย่างอแงสิ ต้องกินให้หมดครับ อีกแค่สองคำเอง” พยาบาลหน้าหล่อตักข้าวต้มใส่ปากคนเจ็บจนกระทั่งคำสุดท้าย “อิ่มไหม อยากกินผลไม้หรือเปล่า ส้มมั้ย หรืออยากกินองุ่น”
“พอแล้วครับ แค่นี้ก็อิ่มจะแย่แล้ว คุณน่ะ ไปทานข้าวเถอะครับ เดี๋ยวปวดท้อง”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันกินส้มกับองุ่นของนายนี่ละ”
“จะอิ่มเหรอครับ”
“ตอนเย็นแค่นี้ก็พอ” เอรีสบอกก่อนปอกเปลือกส้มสายน้ำผึ้งแล้วส่งเข้าปากให้คนเจ็บสบายใจ
“ขอโทษนะครับที่ทำให้วุ่นวาย”
“ขอโทษทำไม ฉันสิที่ต้องขอโทษ ถ้าฉันไปเอง นายก็ไม่ต้องเจ็บตัวแบบนี้”
“อุบัติเหตุน่ะครับ ไม่เกี่ยวกับคุณหรอก ก็ถือว่าโชคดีที่ช่างคนอื่นไม่เป็นอะไร”
“ต่อไปหน้างาน นายไม่ต้องไปแล้วนะ” เอรีสใช้น้ำเสียงเฉียบขาด จนคนถูกสั่งได้แต่ทำหน้าอ่อนใจ
“จะเป็นแบบนั้นได้ยังไงครับ” คนมีเหตุผลแย้ง
“ได้สิ ก็ฉันสั่ง” เอรีสเสียงขรึม ดวงตาหม่นลงจนปัถย์ใจหาย “รู้หรือเปล่าว่าฉันจะเป็นจะตายเพราะนาย การที่นายได้เลือดมันทำให้ฉันแทบเป็นบ้า”
“ผมปลอดภัยดี“
พอเห็นตาแดงๆ อย่างคนที่กำลังสะกดอารมณ์คนเจ็บจึงต้องรีบพูดปลอบ ไม่อย่างนั้นเอรีสจะหัวร้อนจนใครต่อใครอาจเข้าหน้าติด
“ก็ใช่ไง ถ้านายเป็นอะไรไป ไม่มีใครรับผิดชอบไหวแน่ เล่าหน่อยว่ามันเกิดเรื่องได้ยังไง”
“ก็คงเป็นปัญหากับการติดตั้งอุปกรณ์น่ะครับ ที่จริงพื้นที่ตรงนั้นก็ไม่ได้อันตรายอะไร ผมว่าคงตั้งนั่งร้านไม่ดี”
“ฉันจะกำชับทุกคนพรุ่งนี้เอง”
“อย่าใช้อารมณ์นะครับ มันแค่อุบัติเหตุ”
ปัถย์รู้ทันว่าบอสของเขาคงเล่นใหญ่กับเรื่องที่เกิด เอรีสเป็นคนจริงจัง และคอยกำชับอยู่เสมอเรื่องสวัสดิภาพในการทำงาน คอยดูเถอะงานนี้ต้องมีคนโดนลงดาบกับความเลินเล่อกันถ้วนหน้า
“ปล่อยให้เป็นหน้าที่ฉันเถอะ ต่อให้เป็นแค่อุบัติเหตุ ฉันก็จะต้องถามหาความรับผิดชอบ”
“ไม่มีใครอยากให้ใครเจ็บตัวหรอกครับ จะทำอะไรก็คิดถึงอนาคตพวกเขาบ้าง อย่าถึงกับให้ออก ผมขอร้องนะครับ”
เอรีสพยักหน้าเข้าใจ ดวงตาเขาจับจ้องที่ปัถย์ เป็นดวงตาที่วูบไหวเกินบรรยาย
“เลิกเครียดได้แล้วครับ ผมแค่แขนเจ็บ อีกไม่กี่วันก็หาย”
“ปัถย์”
“ครับ”
เอรีสแนบหน้าผากกับขมับของคนบนเตียง ก่อนครางงึมงำหลายคำที่ปัถย์ฟังรู้ความบ้าง ไม่รู้ความบ้าง แต่ก็สามารถรับรู้ได้ว่าคนตรงหน้าเป็นห่วงเขามากเพียงใด และเขามีสถานะก้าวหน้าไปมากเพียงใด
“ขอบคุณที่ปลอดภัย แล้วก็ขอโทษที่ดูแลนายไม่ดี”
เสียงที่พูดติดจะสั่น แต่ปัถย์ไม่มีโอกาสได้เห็นสีหน้าเอรีสตอนนี้เป็นยังไง เพราะเอรีสฝังหน้าอยู่ระหว่างศีรษะกับหลังคอ ก่อนจะเลื่อนใบหน้ามาที่ข้างแก้ม จากความรู้สึกอันเต็มตื้นปัถย์รับรู้ได้ถึงความเปียกชื้นนิดๆ ระหว่างขมับและโหนกแก้ม
“บอกแล้วไงครับ ไม่ใช่ความผิดคุณ”
คงไม่ใช่ว่า...เอรีสกำลังร้องไห้หรอกนะ
“อย่าทำให้ตกใจแบบนี้อีกนะ ได้โปรดเถอะปัถย์ อย่าให้ฉันมายืนรอฟังอาการจากหมอว่านายปลอดภัย อย่าให้ฉันกลัวจนตัวสั่นอย่างวันนี้อีกเลย”
น้ำเสียงแหบ สั่นเครือ ทั้งเว้าวอนและตัดพ้อไปพร้อมกัน
“...”
“ได้โปรดหายเร็วๆ นะครับ”
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
