หัวข้อ: ผู้มาเยือนยามวิกาล

[Huo_To]

น้ำหยด ตัวเองไม่คิดถึงผู้มาเยือนมั่งเหรอ 

เค้าเป็นคนอ่านเค้ายังคิดถึงเลย   

[บุหรง]

ตอนที่ ๒๐

   เสียงสัญญาณบอกเวลาหมดคาบเรียนวิชาแรก ในช่วงบ่ายของวันศุกร์ดังขึ้น สักพักใหญ่ๆ ก็มีนักศึกษาพากันเดินลงจากบันได ออกมาจากตึกคณะมนุษยศาสตร์ ส่วนใหญ่เดินไปยังรถจักรยานที่จอดเรียงรายกันอยู่ในบริเวณข้างตึก พากันนำรถจักรยานของตัวเองออกมา หลายคนจับกลุ่มกันเดินช้าๆออกไปจากบริเวณตึก ชายหนุ่มร่างสันทัดค่อนข้างสูง ในชุดลำลองสีสดใส ยืนพิงรถสปอร์ตสีแดงเลือดหมู ที่จอดอยู่บริเวณด้านหน้าของตัวตึก ขยับแว่นกันแดดเพ่งมองดูนักศึกษาที่ทยอยเดินออกมา แล้วก็ต้องยิ้มที่มุมปาก เมื่อมองเห็นคนที่เขาต้องการพบ

   “น้ำ...น้ำหยด” ชายหนุ่มตะโกนเรียก พลางโบกมือให้ มืออีกข้างหนึ่งถอดแว่นกันแดดใส่ลงไปในกระเป๋าเสื้อ ทำให้เห็นใบหน้าที่ประดับด้วยคิ้วดกหนา ดวงตาคมเข้ม เมื่อรวมกับจมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากรูปกระจับที่เป็นสีแดงเรื่อ ยิ่งดูน่ามอง
   “น้ำทำไมหน้าซีดอย่างนั้นล่ะ แล้วนั่นใครน่ะ ที่เรียกนายอยู่” แขกถามด้วยความสงสัย
   “คนรู้จัก แล้วไว้เจอกันวันจันทร์นะ” น้ำหยดโบกมือให้เพื่อนๆ แล้วเดินไปหาตั๊กช้าๆ

   “พี่ตั๊กมานี่ได้ยังไง” น้ำหยดทักทายด้วยน้ำเสียงหวาดๆ
   “ทำไมทำเสียงแบบนั้นล่ะ เหมือนไม่ดีใจเลยที่เจอกัน พอดีพี่ผ่านมาก็เลยแวะเข้ามาดู เผื่อเจอจะได้ขออาศัยค้างคืนหน่อย” ตั๊กมองน้ำหยดด้วยสายตาแวววาว เอื้อมมือไปวางไว้ที่ไหล่น้ำหยดแล้วลูบเบาๆ “ขึ้นรถสิ พักที่ไหนพี่จะไปส่ง” ตั๊กยิ้มกริ่ม
   “ไม่เป็นไรครับ ผมนัดเพื่อนไว้ เดี๋ยวจะมารับไปท่ารถ เข้ากรุงเทพฯด้วยกัน” น้ำหยดขยับตัวถอยไปข้างหลัง ทำให้มือของตั๊กหลุดจากไหล่ไปอย่างสุภาพ แต่มือนั้นกลับเปลี่ยนมาจับข้อมือของน้ำหยดแทน
   “ทำไมทำเย็นชากับพี่แบบนี้ล่ะ อย่างน้อยเราก็เคยเป็น ... เป็นเพื่อนกันมาก่อนไม่ใช่เหรอ น้ำหยด” ตั๊กไล้นิ้วโป้งไปตามหลังมือของน้ำหยด

   ... เพื่อนเหรอ ถ้าเป็นเพื่อนคงไม่ทำอย่างนั้นหรอก ... น้ำหยดคิดในใจ

   หมูถีบจักรยานช้าๆอย่างอารมณ์ดี ตลอดมาเขาไม่ค่อยแน่ใจว่าน้ำหยดคิดอย่างไรกับเขากันแน่ แต่ตอนที่เขาไม่สบายเมื่อสัปดาห์ก่อน ทำให้เขารู้สึกว่าน้ำหยดคงมีใจให้เขาเหมือนกัน เพราะเฝ้าดูแลเขาอย่างดีเสียเหลือเกิน ถึงมันอาจจะยังไม่มากพอที่จะเรียกว่า ‘รัก’ ก็ตาม ซึ่งคนรุ่นเขาไม่ค่อยมีใครพูดถึงสิ่งนี้กันอย่างจริงจังมากนัก เพียงแค่ความ ‘พึงตาต้องใจ’ นิดหน่อย ก็จูงมือไปหาความสุขด้วยกันได้ไม่ยาก หากถูกใจกันมากก็อาจจะคบหาเป็นแฟนกัน พอเบื่อหรือเจอคนใหม่ ก็เลิกลากันไป ไม่เว้นแม้แต่ตัวเขา ซึ่งมีประสบการณ์ในเรื่องทำนองนี้ มาตั้งแต่เริ่มเรียนอยู่ในระดับชั้นมัธยมปลาย

   สำหรับน้ำหยด แน่นอนว่า ‘พึงตา’ เขาตั้งแต่แรกเห็น ยิ่งท่าทาง ‘เอาเรื่อง’ เมื่อตอนที่ถามถึงแฟนเก่า ยิ่งทำให้เขา ‘ต้องใจ’ แล้วเพียงแค่สัมผัสแรกในคืนที่มีงานรับน้องของมหาวิทยาลัย เขาแน่ใจได้เลยว่าน้ำหยดนั้น ‘เอาเรื่อง’ เฉพาะท่าทางภายนอกเท่านั้น แต่ความจริงกลับ ‘ไร้เดียงสา’ เสียจนเขารู้สึกแปลกใจ

   หมูเบรครถจักรยาน เอาเท้ายันพื้นไว้ จ้องมองไปที่รถเก๋งสีแดงเลือดหมู ชายหนุ่มท่าทางดีคนหนึ่ง ที่เขาไม่เคยเห็นหน้า กำลังคุยอยู่กับน้ำหยด แต่มือของชายหนุ่มคนนั้นจับข้อมือน้ำหยดไว้

   ... หึง ??? ...

   คงใช่ ... หมูบอกกับตัวเองถึงอาการที่เขารู้สึก เพราะดูจากท่าทางแล้ว ชายหนุ่มคนนี้คงไม่ใช่แค่เพื่อนธรรมดาของน้ำหยดแน่ หมูใช้เท้าเตะขาตั้งรถออกมา จอดรถจักรยานไว้ตรงนั้น แล้วเดินเข้าไปหาคนทั้งคู่

   “น้ำ” หมูส่งเสียงเรียก น้ำหยดหันหน้ามา มีสีหน้าตกใจนิดหน่อย รีบดึงมือออกจากมือของตั๊ก
   หมูเดินไปถึงก็โอบไหล่น้ำหยดไว้
   “นี่เหรอ เพื่อนที่น้ำหยดนัดไว้น่ะ” ตั๊กพูดยิ้มๆ แต่หมูรู้สึกว่ารอยยิ้มนั้น เหมือนจะเยาะเย้ยอย่างไรอยู่
   “ครับ นี่หมูเพื่อนน้ำเอง แล้วนี่พี่ตั๊ก เป็นพี่ชายของเพื่อนเรา” น้ำหยดแนะนำทั้งสองคนให้รู้จักกัน
   “น่าเสียดายนะที่น้ำหยดจะกลับบ้าน ไม่งั้นคืนนี้เราคงได้อยู่คุยกันยาว” ตั๊กมองน้ำหยดด้วยสายตากรุ้มกริ่ม “แล้วน้ำหยดพักที่ไหนล่ะ คราวหน้าพี่จะได้แวะไปหาที่ที่พัก”
   “เราสองคนอยู่หอนอกด้วยกันครับ บอกไปพี่คงหาไม่เจอหรอก ทางมันวกวน” หมูตอบทันที ทำเอาน้ำหยดหันไปมองหน้าหมูงงๆ
   “เหรอครับ” ตั๊กมองหมูแล้วยิ้มเหยียดๆที่มุมปาก หมูเองก็ยิ้มตอบด้วยรอยยิ้มแบบเดียวกัน
   “ขอตัวก่อนนะครับ พวกเราคงต้องรีบไปแล้ว วันนี้มีนัดทานข้าวเย็นที่บ้านน้ำเค้า” หมูพูดแล้วก็หันไปทางน้ำหยดที่กำลังทำหน้างุนงง “ป่ะน้ำ เราอยากกินข้าวเย็นฝีมือแม่น้ำเต็มทีแล้ว ไม่รู้วันนี้จะทำอะไรให้เรากิน คราวก่อนอร่อยจนเรากินซะพุงกางเลย”
   พูดจบหมูก็พาน้ำหยดเดินไปที่รถจักรยาน แล้วถีบรถจักรยานออกไปจากบริเวณคณะมนุษยศาสตร์ด้วยความรวดเร็ว

..............................................................
...........................

    “ตกลงนายตั๊กนี่เป็นใคร” หมูถามน้ำหยด ระหว่างทางที่นั่งรถทัวร์เข้ากรุงเทพฯ
   “ก็บอกแล้วไงว่าพี่ชายของเพื่อนเรา” น้ำหยดตอบ สายตายังคงมองทิวทัศน์นอกหน้าต่าง
   “แค่นั้นเหรอ” หมูยื่นหน้าเข้าไปถามใกล้ๆ
   “จะเอาคำตอบให้ได้เหรอ” น้ำหยดหันหน้ามาตอบ น้ำเสียงอ่อนๆ
   “ทำไมล่ะ เราแค่อยากรู้เท่านั้นเอง เราไม่ได้ว่าอะไรซะหน่อย ดูจากท่าทางเราก็รู้แล้ว นายตั๊กนั่นน่ะ แฟนเก่าของนาย”
   น้ำหยดมองดูหมูด้วยใบหน้าเศร้าๆ ไม่ตอบอะไร แต่กดปุ่มให้พนักเก้าอี้เอนไปข้างหลังอีกเล็กน้อย แล้วหลับตาลง

[อิง]

^
^

จิ้ม 

เดี๋ยวมาอ่าน

+++++++++++++++++

ก่อนอื่น  :เตะ1:  :เตะ1:  :เตะ1: ให้นายตั๊ก

ส่อแววชั่วมาเลย นายนี่แน่ ๆ ที่สร้างรอยแผลในจิตใจของน้ำหยด 

นายหมูเริ่มมีความดีความชอบนิดหน่อยตอนที่มาขวางหนูน้ำกับนายตั๊กเนี่ยะแหล่ะ

แต่ยังไงก็เชียร์ผู้มาเยือนอยู่ดี 

[toeyz12]

มาจิ้มด้วยคับบ 

[modi]

สรุปแล้วหมูกับน้ำหยดเป็นอะไรกันเนี่ย

พี่ตั๊กโผล่มาแวปนึง เค้าก็ไม่ค่อยชอบแล้วอ่ะ

[→Yakuza★]

ป่อย~

พี่ตั๊กจะโพล่มาไมเนี่ย มีแค่หมู กับ ผู้มาเยือนยามวิกาลก็พอละว้อยยย


ออกไป!!!!   :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1:

[DeShiWa]

 

อ่าครับผม หมูมีหึงด้วยน่ารักนะเนี้ย อิ อิ

[Tetjinen]

หรือคนนี้คือคนที่สร้างแผลในใจน้ำหยด 

[LiliLiN]

แค่เปิดตัวมาก็หมั่นไส้สุดๆละ ไอ้พี่ตั๊ก  :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1:



.
.
.


ผู้มาเยือนหายไปหนายยยย... 

แล้วน้ำหยดไม่ตามไปสืบเสาะหาหนุ่มลึกลับสาขาพละศึกษาแล้วหรอเนี่ย 

[sakiko]

เหมือนรางม่าดี จามาเรยแฮะ


 

[zandwizz]

  กำ

[mist]

อีพี่ตั๊กนี่ มันต้องเกี่ยวข้องกับอดีตอันเลวร้ายของน้ำหยดแน่ ๆ อย่างมิต้องสงสัย 

[maabbdo]

   ด้วยคน

ทำไมมันช่างลึกลับ  คนนี้เองเหรอ คืออดีตของน้ำหยด

กลับมาทำไมเนี่ย  

[บุหรง]

แหม...แหม...แหม ขอที่ให้ตัวร้ายหน่อยจิ๊ 
ขอออกมาซักฉากน่านะ 
ไม่งั้นไม่มีตัวโยงเรื่องอะ ... 

[THIP]

ถ้าตั๊กเป็นอดีตของน้ำหยดละก็ รับนี่ไปก่อนเลย  :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: เกลียดจริงๆ ไอ้พฤติกรรมแบบนี้นี่

 :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1:

[nana]

ลางร้ายโผล่มาแล้ว

[maabbdo]

อยากให้โลกนี้ไม่มี...."ตัวร้าย"

 

[hunkung11]

พี่ตั๊กคือคนที่เคย 'ข่มขืน'

น้ำแน่เลยใช่ม๊าย ยยย !!

บอกมาซะดีๆ คุนคนเขียน 555+

[christiyaturnm]

 
เจ็บ...
อย่างที่น้ำรู้สึก

สามคน ที่ไม่ได้มีอะไร เกี่ยวข้องกัน
กลับโยงน้ำหยดไว้ เป็นบ่วงที่ ทำให้น้ำหยด เจ็บ
เจ็บที่จะต้องบอก
เจ็บที่จะต้องเผชิญ
และเจ็บ
ที่ต้องรู้สึกกับสิ่งที่สวนทางกับจิตใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า
 

[sun]

แล้วตัวร้าย ที่เป็นอดูด อันมืดมน ของน้ำหยด ก้อโผล่ออกมาซ้าที  เหอๆ 

จะโยงไปไหนคะคุนบุหรง โยงไปหา ผู้มาเยือนยามวิกาลหรือเปล่าคะ   

[Poes]

 :เตะ1: ด้วยคนตั๊กคงเป็นคนทำให้น้องน้ำเป็นแบบนี้แน่เลย


อีกที  :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1:

[Plabu]

อ๊ากกก
ไอเลวตั๊กกก
มันมาได้งายยยยยยย
 :เตะ1:แล้วมันจะมาทำอะไรน้ำหยดอีกล่ะ
ไอนี่นิ..เด๋วปั๋ด..เหนี่ยวไส้แตก :เตะ1: :เตะ1:
กร๊ากก
 

[Prince-Faluke]

ง่ะ....ชื่อเรื่องนี่ผู้มาเยือนยามวิกาลนะ

แล้วผู้มาเยือนไปไหนซะล่ะ...ปล่อยนายตั๊กมาเกาะแกะน้องน้ำได้ไง

ไม่ยอมๆๆๆๆ  เอาผู้มาเยือนคืนมาาาาาาาาาาาาาาาา





ปล.  วันนี้มาต่อตอนเดียวเองอ่ะครับ  ผิดปกตินะเนี่ย

[pongsj]

อดีตแย่ๆของน้ำหยดอีกมั้ยเนี่ย

[thaitanoi]

   มารอลุ้นด้วยคนครับ แต่ก็สงสารน้ำหยดนะครับ

[ka[ze]na]

เหอะๆๆ นายตั๊ก ที่จริงแค่นี้ :เตะ1:ยังน้อยไป ถ้าเป็นไปได้อยากแตะให้ขาดสองท่อนไปนานและ
มาถึงไม่ทันไร ทำตัว??? น่าฆ่าให้ตายจริงๆ 

จ๊วบๆๆ คิดถึงน้ำหยด
แต่คิดถึงพี่ ผีผ้าห่มมากกว่า อิๆๆๆ

[panang]

จิ้มกัน เดี๋ยวแวะมาใหม่

[singsayam]

ลุงตามมาอ่านทันแล้วละหลานบุหรง


+1 ให้แล้วนะหลาน

ว่าแต่...ลุงละ...หืม...รมณ์เสียมากๆ กับตอนหลังๆ

กับเจ้าตั๊กอ่ะ...รมณ์เสีย

[both^^]

ฮาฮ่า

จากรีบนๆ  ตั๊กน่วมไปแล้ว

โดดถีบกระจุย

กร๊ากกกกกกกกกกกกกก

[บุหรง]

จะมีใครถือมือตบมาตบไล่ตั๊กมะเนี่ย ...
(แอบขอ additional smileys เป็นรูปมือตบ)