-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามโพสต์ข้อความที่ไม่เหมาะสมและเกิดความขัดแย้ง
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0%E0%B8%B5%E0%B9%88)
อนึ่ง นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นจากจินตนาการ ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับบุคคล คณะบุคคล หรือองค์กรใดทั้งสิ้น
************************************************************
ห้อง๓๑๕ของหอชาย๙ ไม่มีคนอยู่มาถึง๓เทอม
คนที่เข้ามาอยู่ต่างย้ายออกหมด
ไม่มีสักคนที่บอกถึงเหตุผล
น้ำหยด หรือ ธารา นักศึกษาชั้นปีที่๒ คณะมนุษยศาสตร์
ที่ย้ายวิทยาเขตมา และเข้าพักในห้อง๓๑๕ของหอชาย๙
ทุกอย่างดูจะดำเนินไปด้วยดี จนกระทั่งมีคนแปลกหน้าเข้ามาในยามค่ำคืน
‘ผู้มาเยือนยามวิกาล’ ที่ไม่มีโอกาสได้เห็นเห็นแม้แต่ใบหน้า
รู้เพียงแต่ว่าเป็นนักศึกษาชั้นปีที่๔
เขาเป็นใครกันแน่ มาหาน้ำหยดเพื่ออะไร และทำไม
น้ำหยดได้แต่สงสัย จนกระทั่ง ...........
*** ขออนุญาตแก้ไขคำห้อยท้ายของชื่อเรื่อง เพื่อลดความรุงรังของหัวข้อ แต่หากผู้แต่งมีเรื่องแจ้งเพิ่มเติม ก็สามารถแก้ไขชื่อเรื่องได้ตามปกติค่ะ
ทิพย์โมบอร์ดนิยาย
-
:m4: :m4: :m4: มาเจิมเป็นคนแรกค๊าบ...... พี่ตั้ม :m4: :m4:
จะรออ่านนะค๊าบ.......
+1 ไปด้วยเลย
-
อุอุ กุ๊กกุ๊กกู๋เหรอ ชอบ ชอบ อุอุ :m18:
-
เกริ่นมาซะน่ากลัว มารอว่าจะใช่อย่างที่คิดอะป่าว
(ไปอ่านวิหารจันทราให้จบดีกว่า)
-
:m32:
แวะมาดู แล้วรีบออกไป อยู่นานไม่ได้ กลัว
-
:m29:ออกแนวน่ากลัวนะครับ แต่ก็จะรออ่าน :a12:
-
เกริ่นได้น่าสนใจมาก
รอๆ อ่าน o13
-
ชอบบบบบ แนวเนี้ยะ
หึหึ
-
Intro ได้หลอนมากค่ะ จนอยากอ่านต่อแล้วละ :oni2:
-
:m32: :m32: :m32:
แนวลึกลับอย่างนี้ชอบนักแล
ว่าแต่ผู้มาเยือนจะหื่นมั้ยหว่า :o8:
-
น่ากลัว
:m22: :m22:
ต้องแอบเข้ามาอ่าน
:m32: :m32:
-
ตอนที่ ๑
กริ้ง~~~~~
เสียงนาฬิกาปลุกที่วางไว้บนโต๊ะเล็กๆตรงหัวเตียงดังขึ้น เด็กหนุ่มเอื้อมมือไปกดปุ่มให้เสียงเงียบลง ร่างที่นอนคว่ำอยู่ขยับเล็กน้อย ศรีษะยังซบอยู่บนหมอน เพราะไม่อยากลุกออกจากที่นอน สักพักก็ควานหาผ้าแพรสีแดงเลือดหมู ขึ้นมาคลุมร่างกายที่เปลือยเปล่าไว้ตามความเคยชิน พลางพลิกตัวนอนหงาย จากนั้นก็ยันตัวลุกขึ้นนั่ง หันหน้ามองไปยังเตียงว่างเปล่าที่ตั้งอยู่อีกฟากหนึ่งของห้อง ถอนหายใจยาว เด็กหนุ่มลุกขึ้นยืน แล้วเดินไปหยิบผ้าขนหนูบนราวเล็กๆมาพันร่างกายท่อนล่างไว้ จากนั้นก็ส่องกระจกใบย่อมที่แขวนอยู่บนผนัง ดูว่ามีร่อยรอยอะไรผิดปรกติบนร่างกายหรือไม่ ก่อนจะหยิบผ้าขนหนูอีกผืนมาคลุมไหล่ไว้
คิ้วเรียวเข้มของเด็กหนุ่มขมวดเข้าหากัน ริมฝีปากบางเชิดขึ้นเล็กน้อย แววตาส่อแววสงสัย การรุกรานจากคนแปลกหน้า ที่มาเยือนในยามวิกาลเป็นครั้งที่สามเมื่อคืนนี้ ไม่ทิ้งร่อยรอยผิดปรกติอันใดไว้บนผิวสีน้ำตาลของเขาแม้แต่น้อย ไม่มีแม้แต่รอยคราบเปื้อน หรือกลิ่นแปลกปลอม จะมีก็แต่ความรู้สึกเจ็บปวดแปร๊บๆ อยู่ในบางส่วนของร่างกาย และปวดในกล้ามเนื้อบางที่เท่านั้น เด็กหนุ่มถอนหายใจยาวอีกครั้ง ก่อนที่จะหยิบแปรงสีฟันในแก้วน้ำบนโต๊ะปลายเตียงขึ้นมา พร้อมกับหยิบหลอดยาสีฟันขึ้นมาบีบยาสีฟันลงไป แล้วหันไปหยิบขันน้ำที่มีกล่องสบู่อยู่ข้างใน ที่วางรวมอยู่กับถังน้ำและกาละมังข้างๆราวตากผ้า ไม่ลืมที่จะหันไปหยิบพวงกุญแจเล็กๆ ที่มีลูกกุญแจประตูร้อยอยู่กับลูกกุญแจตู้ จากนั้นก็เปิดประตูออกจากห้อง ตรงไปยังห้องอาบน้ำ เพื่อจะกลับเข้ามาแต่งตัวออกจากหอพักไปยังโรงอาหาร ก่อนจะไปเรียนในคาบวิชาแรกในตอนเช้า
..........................................................
..............................
“น้ำ ทางนี้” เสียงเรียกของเด็กสาวตัวเล็กๆ ทำให้ ธารา หรือ น้ำหยด ที่เพื่อนเรียกสั้นๆว่า น้ำ หันไปมองยังโต๊ะยาวที่นั่งไว้ด้วยหนุ่มสาว ๕-๖ คนในชุดนักศึกษา “เดี๋ยวมานั่งนี่นะ”
เด็กหนุ่มหันไปโบกมือให้ เป็นสัญญาณรับรู้ แล้วเดินไปซื้อข้าวราดแกงจากร้านอาหาร จากนั้นก็เดินไปซื้อน้ำกระเจี๊ยบจากร้านเครื่องดื่ม แล้วเดินเข้าไปนั่งกับกลุ่มเพื่อน
“เป็นไง หลับสบายป่ะ” ไก่ ที่นั่งอยู่ข้างๆทักขึ้น
“อื้อ” น้ำหยด รับคำ พลางตักข้าวเข้าปาก
“แน่เหรอ แล้วทำไมเหมือนตาโหลๆ” นุชเด็กสาวร่างเล็ก ที่นั่งอยู่ตรงข้ามถามขึ้นบ้าง
“ก็ ...” เด็กหนุ่มอึกอัก “มันยังไม่คุ้นที่มั๊ง กว่าจะหลับได้เลยดึกไปหน่อย”
“โห จะสองอาทิตย์แล้ว ยังไม่คุ้นอีกเหรอ” นุชถามด้วยความเป็นห่วง
“อื้อ บางทีตื่นมายังงงๆอยู่เลย ว่าห้องครายยยย”
น้ำหยดหัวเราะเบาๆแล้วก็ก้มตักข้าวเข้าปากอีก ในขณะที่เพื่อนๆต่างชวนกันคุยโน่นคุยนี่ไปเรื่อยๆ จนได้เวลาที่ควรจะไปยังห้องเรียน ก็พากันลุกขี้นเดินออกจากโรงอาหารไป
..........................................................
..............................
“นายก็ไม่กลับบ้านเหรอ”
เสียงถามมาจากคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างๆ ในขณะที่นั่งดูโทรทัศน์อยู่ในห้องพักผ่อน บริเวณชั้นหนึ่งทางด้านหน้าของตึกที่เป็นหอพัก เมื่อหันไปมองก็พบกับใบหน้าขาวๆ รูปหน้ายาวรี คิ้วหนาเข้ม ดวงตาใต้เปลือกตาชั้นเดียวไม่โตนัก แววตาสดใสกำลังมองมาพร้อมกับรอยยิ้ม
“อื้อ ... พรุ่งนี้ที่คณะมีรับน้องพิเศษ แล้วก็จับฉลากพี่เทค” น้ำหยดหันไปบอกแล้วก็ยิ้มให้
“เหรอ เราได้พี่เทคตั้งแต่สัปดาห์ที่แล้ว ว่าแต่นายชื่ออะไร เราชื่อ หมู” เด็กหนุ่มแนะนำตัว
“เราชื่อน้ำหยด เรียกเรา น้ำ เฉยๆก็ได้นะ” พอบอกชื่อตัวเองแล้วก็ต้องหัวเราะ เมื่อเห็นใบหน้าที่แสดงความสงสัยของอีกฝ่าย
“ทำไมต้อง น้ำหยด ด้วย ทำไมไม่เป็น น้ำไหล น้ำตก น้ำขัง น้ำ...”
“พอๆ” น้ำหยด ขัดจังหวะ “ไม่ชื่อ น้ำคลำ ก็ดีแล้ว”
“แล้วชื่อนายมีความหมายพิเศษรึเปล่า” หมูส่งสายตาเป็นมิตรให้
“มี” น้ำหยดยิ้มตอบ ยกนิ้วชี้มาแตะริมฝีปาก เป็นสัญญาณเหมือนห้ามพูด “แต่พระท่านว่า ... บอกไม่ได้” พูดแล้วก็หัวเราะอีก พร้อมกับยิ้มจนตาหยี
“นายนี่ยิ้มง่ายเน๊อะ เห็นทีไร ต้องเห็นนายยิ้มทุกทีเลย แต่เราไม่ค่อยเห็นนายอยู่ที่หอเลย”
“เราชอบไปนั่งที่หอสมุดอะ บางทีก็ไปนั่งเล่นที่ห้องเพื่อน ไม่ก็ที่สวนหย่อม”
เขาหมายถึงบริเวณสนามหลายแห่งที่มีต้นไม้ร่มรื่น ในบริเวณด้านหลังของมหาวิทยาลัย ซึ่งมีสนามกีฬาอยู่หลายสนาม และเป็นทางเชื่อมต่อระหว่างตัวมหาวิทยาลัย กับบริเวณด้านหลังที่เป็นบ้านพักของคณาจารย์ และบุคลากรของมหาวิทยาลัย
“นายอยู่คณะอะไร เราอยู่วิทยาฯ” หมูถามเพราะวันพรุ่งนี้มีคณะที่จัดกิจกรรมอยู่ ๓ คณะคือ มนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์ และศึกษาศาสตร์
“น้ำ ... ไปกินขนมกันเร็ว” มีเสียงเรียกมาจากด้านหน้าของห้องนั่งเล่น ก่อนที่เด็กหนุ่มจะตอบคำถามเพื่อนใหม่ ทั้งสองคนมองออกไปด้านนอก ก็มองเห็นรถจักรยาน ๔ คัน จอดเป็นกลุ่มอยู่หน้าตึกกับคนอีก ๕-๖ คน ในแสงเลือนรางของหลอดไฟด้านข้างของตึก ที่อยู่ตรงประตูทางเข้าทางด้านข้างของห้องพักผ่อน
“เราไปก่อนนะ มาตามกันและ”
น้ำหยดหันไปบอกเพื่อนใหม่ แล้วหยิบรองเท้าแตะใต้เก้าอี้ลุกขึ้นจากเก้าอี้ กึ่งเดินกึ่งวิ่งออกไปหาเพื่อนๆที่อยู่ด้านนอก เด็กสาวตัวเล็กเลื่อนตัวจากเบาะนั่ง ลงไปนั่งอยู่บนเบาะหลัง น้ำหยดตรงเข้าไปนั่งลงบนเบาะของจักรยานคันนั้น แล้วกลุ่มรถจักรยานก็เคลื่อนขบวนออกไปจากหอชาย๙
-
เรื่องใหม่คุณบุหรง การี๊ดดด :oni2:
จิ้มเอาไว้ก่อน เดี๋ยวไปรวบรวมสมาธิมาอ่าน
+ 1 เป็นกำลังใจให้ไว้ก่อนนะคะ
.................................................
อ่านจบแล้ว นิยายสยองขวัญเหรอคะ แค่ชื่อก็หลอนแล้ว :o
แล้วตอนกลางคืนใครทำอะไรน้ำหยด หุ หุ ทำแบบไหนอะ ถึงได้รู้สึกเจ็บบางส่วน :m25:
รอลุ้นตอนต่อไปนะคะ เรื่องน่าติดตามมากเลย
-
>>>วันนี้คงได้ตามอ่าน นิยายของเขาจริง...คุณบุหรง
อ่านแล้วรู้สึกเห็นภาพหมดเลยอ่ะครับ อธิบายละเอียด(ชอบ)
ผมเองพึ่งได้อ่านเรื่องนี้เรื่องแรก และจะอ่านต่อๆไป
ปล. :กอด1:
-
รออ่านตอนต่อไปนะคับ
:oni2: :oni2:
-
ต๊ายยยยยย ผีตัวนี้ลามกชะมัดเลยแฮะ
มิน่าล่ะ ถึงอยู่กันไม่รอด เพราะถึงไม่กลัวผีหลอก ก็กลัวถูกผีปล้ำนี่เอง :t2:
-
น้ำหยด - ธารา = ทั้งชื่อจริงชื่อเล่น เป็นน้ำหมด เอิ้กๆ
เรื่องใหม่...เนื้อเรื่องน่าสนใจค่ะ
ใครกันหนอ ที่มาเยือนหนุ่มน้ำยามวิกาล โฮ่ะๆ :t2:
คงมิใช่ เดวิล ซิมิคะ ( คิด ซะน่ากลัว) :o
+1 ให้กับเรื่องใหม่ค่า :oni2:
-
โอ๊ย อยากรู้ :oni2: น้ำหยด โดนทำอะไรค้า :o8:
ว่าแต่หอนี้หลอนอ่ะ o21
-
มาลงชื่อเป็นสมาชิกเรื่องใหม่ค่ะ
ขออ่านก่อนนะคะ ซัก2-3 ตอน ก่อนแสดงความคิดเห็นค่ะ
:L2: :L2: :L2:
-
สนุกน่าติดตามดีจัง
น้ำหยด ชื่อน่ารัก (เหมือนเรา) กร๊ากกกกกกกกกกซ์
:oni1: :oni1: :oni1:
-
:m24: :m32: :m24: :m32: น่ากลัว ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
-
อ่า ไม่ได้เห็นหน้า ไม่ได้พูดคุยกัน ทำไมรู้ว่าผีตัวนี้อยู่ปี 4 ล่ะคะ :m28:(ตีความว่าเป็นผีไปแล้ว บรึ๋ยส์)
ลึกลับน่าติดตามดี ชอบค่ะ
-
เรื่องใหม่ :oni2:
:L2:
-
:sad3: ชอบแนวนี้จริงๆ นานๆจะมีมา
-
:mc4: เข้ามาเป็นสมาชิกเรื่องนี้ด้วยคน +1 เป็นค่าสมาชิกนะครับ
เรื่องจะน่ากลัวหรือไป ต้องตามต่อไป :bye2:
-
ก่อนอื่นต้องขอบคุณทุกคนนะครับ ที่เข้ามาติดตามผลงานและให้กำลังใจ
พอดีเข้ามาอ่านคอมเมนท์ ก็คิดว่าน่าจะตอบบางอันเสียหน่อย ขออนุญาตตอบรวมๆนะครับ
น้ำหยด ... เป็นชื่อหนึ่งในหลายๆชื่อของตั้มเอง อิ อิ :o8:
ตั้ม ตั่้มติ๊ น้ำหยด ตั้มเหมียว แล้วก็ อีกหลายๆฉายาแล้วแต่ความหนิดหนมเช่น ไอ้ม๋าตั้ม พี่ครูตั้ม
เหมือนจะูถูกมองว่าเป็นเรื่องสยองขวัญไปเสียแล้ว แล้วยังมีคนสงสัยกันมากว่า น้ำหยดเจออะไรกันแน่ ถึงได้มีอาการเจ็บบางที่ อิ อิ อิ อันนี้คงต้องติดตามกันต่อปายยยย :oni3:
บางคนสงสัยว่า เอ๊ะ! ไม่ได้เห็นหน้าไม่ได้พูดคุย ทำไมรู้ว่าอยู่ปี๔ ... o2
ครือว่า......
‘ผู้มาเยือนยามวิกาล’ ที่ไม่มีโอกาสได้เห็นเห็นแม้แต่ใบหน้า
รู้เพียงแต่ว่าเป็นนักศึกษาชั้นปีที่๔
บอกแต่ว่าไม่ได้เห็นหน้าเท่านั้นอะครับ แหะๆๆ o7
-
อ่าว..ตกลงไม่ใช่เรื่องสยองขวัญเหรอ แงๆๆๆๆๆ o9
-
ยังไงก็จะรอลุ้นตอนต่อไปนะคะ :oni2: พี่ครูตั้ม :man1:
-
อ่าว..ตกลงไม่ใช่เรื่องสยองขวัญเหรอ แงๆๆๆๆๆ o9
ตัวเองสยองยังไม่พอเหรอ..
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
อ่าว..ตกลงไม่ใช่เรื่องสยองขวัญเหรอ แงๆๆๆๆๆ o9
ตัวเองสยองยังไม่พอเหรอ..
กี๊ซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ
ว่าคนสวยแบบนี้ได้ไงเคอะ
:beat: :beat: :beat: :beat:
:m19:
:a14:
-
ติดตามกันไปอย่างต่อเนื่องและเหนียวเหนอะ..เอ้ย เหนียวแน่น
o13
-
แนวลึกลับ (จริงปะ?)
ติดตาม ๆ :oni1:
เป็นกำลังใจให้นะคะ :oni2:
-
:sad3: คง...ไม่...ใช่...ผี...บ้า...กาม...น่ะ...
:m23:
-
รออ่านด้วยคน
ถ้าเรื่องเร้นลับล่ะแหล่มเลย
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ตอนที่ ๒
น้ำหยดไม่ค่อยรู้จักใครในหอชาย๙นี้นัก ไม่ว่าจะเป็นรุ่นพี่ รุ่นน้อง หรือพวกปี๒ด้วยกัน ตามปรกติก็ไม่ค่อยได้ใช้เวลาอยู่ภายในหอพักมากนัก นอกจากเวลาค่ำ หอพักหลังนี้เป็นหอพักที่นักศึกษาคณะศึกษาศาสตร์ และคณะวิทยาศาสตร์ อยู่กันเป็นส่วนใหญ่ ส่วนนักศึกษาคณะมนุษยศาสตร์นั้น จะกระจายกันอยู่ภายในหอชาย๕ และหอชาย๖ มีอีกจำนวนหนึ่งที่พักอยู่ในหอชาย๑๐ อีกสาเหตุหนึ่งที่ทำให้น้ำหยดไม่ค่อยรู้จักใครนัก คงเป็นเพราะเขาเพิ่งจะย้ายวิทยาเขตเข้ามาอยู่ในวิทยาเขตแห่งนี้ ยังโชคดีอยู่บ้าง ที่มีห้องว่างของหอพักภายในมหาวิทยาลัยเหลืออยู่สำหรับเขา แต่ก็น่าแปลกอยู่เหมือนกัน เพราะตามปรกติห้องพักหนึ่งห้อง จะมีนักศึกษาพักอยู่ได้๒คน แต่เตียงนอนอีกเตียงหนึ่งภายในห้อง รวมทั้งตู้เสื้อผ้าอีกตู้ ยังคงว่างเปล่า ไร้วี่แววว่าจะมีใครเข้ามาพักร่วมเป็นรูมเมทกับเขา
ประตูห้องแบบมีลอคในตัว กุญแจห้องทั้ง๓ดอกนั้น ปรกติจะเก็บไว้กับ ‘อาจารย์หอ’ ตอนนี้ดอกหนึ่งอยู่กับเขา การจะเข้ามาภายในห้องที่ลอคจากด้านในได้ ต้องใช้ลูกกุญแจที่เหลืออีก๒ดอกนั้น ไขเข้ามาจากภายนอกเท่านั้น รูปร่างของคนที่เข้ามาในห้องทั้งสามครั้งที่ผ่านมา ไม่ใช่ ‘อาจารย์หอ’ อย่างแน่นอน เพราะรูปร่างของคนคนนั้น ตรงกันข้ามกับรูปร่างอ้วนเตี้ยของ ‘อาจารย์หอ’ อย่างสิ้นเชิง
“หรือว่าจะเป็นนายหมูคนนี้” น้ำหยดรำพึงกับตัวเองในความมืด เมื่อนึกไปถึงรูปร่างที่คงจะค่อนข้างสูง เมื่อคาดคะเนจากระดับความสูงที่นั่งอยู่ และค่อนข้างจะสมส่วนทีเดียว ถ้าจะมองจากต้นแขนที่โผล่พ้นแขนเสื้อออกมา และไหล่ดูกว้างผึ่งผายนั้น
“เฮ้อ...” น้ำหยดถอนหายใจ ก่อนจะค่อยๆหลับตาลง แล้วหลับไปในที่สุด
..........................................................
..........................
“นายน้ำ ออกไปบูมด้วยเร็ว” รุ่นพี่ปี๓หันมาสั่ง
“หา...ไมอะพี่” น้ำหยดถามด้วยสีหน้างงๆ
“ไปเลย ไม่ต้องถาม ไม่จับรับน้องกับเค้าด้วยก็บุญแล้ว” รุ่นพี่อีกคนทำเสียงดุ
“ครับผม” น้ำหยดยืนตัวตรง ยกมือขึ้นทำท่าวันทยหัตถ์ แขนอีกข้างแนบลำตัว “รับทราบ ปฏิบัติ ครับพ้มมมม...”
พูดจบก็กำมือทั้งสองไว้ระดับหน้าอก วิ่งออกไปจากกลุ่ม แทรกตัวเข้าไปกอดคอกับรุ่นน้องปี๑ ที่ล้อมวงเป็นวงอยู่หลายชั้น แล้วตะเบ็งเสียงออกมาอย่างเพร้อมเพรียงกันดังสนั่น
“เดี๋ยวกินข้าวกลางวันกันแล้ว มารวมกันอีกทีตอนบ่ายครึ่งนะ เข้าใจมั๊ย” ว๊ากเกอร์ปี๒ พูดเสีงดัง น้องๆตอบรับกันเสียงดังไม่แพ้กัน
“อ้อ แล้วห้ามใช้รถจักรยานนะ ให้เดินไป อย่าให้เห็นเชียวนะ จะโดนซ่อมเดี่ยว นายน้ำด้วยนะ” ว๊ากเกอร์ หันไปบอกน้ำหยด เพื่อนๆพากันหัวเราะชอบใจ
“ครับพ้มมมมมม...” น้ำหยดตะโกนตอบไป พลางยิ้มจนตาหยี
ระยะทางจากตึกคณะไปยังโรงอาหาร กินระยะทางไม่กี่ร้อยเมตร แต่เมื่อรวมเข้ากับแสงแดดในยามเที่ยง มันไม่ใช่การเดินที่สบายเลย แต่ยังดีอยู่ที่รุ่นพี่ยอมให้ใช้ทางลัด ที่ตัดผ่านไปทางตึกคณะวิทยาศาสตร์ ซึ่งร่มรื่นไปด้วยเงาของต้นหูกวาง แซมด้วยต้นมะพร้าวเป็นระยะ
“น้ำ...น้ำหยด...น้ำหยดติ๋งๆ” เสียงเรียกดังมาจากด้านในของตึกคณะวิทยาศาสตร์ ทำให้คนที่เดินอยู่หลายคนอมยิ้ม
น้ำหยดหันไปตามเสียงเรียก ก็เจอร่างสูงๆยืนอยู่ที่ระเบียงตึก
“อ้าว! หมูเองเหรอ ทำไรอยู่อะ”
“ยืนตะโกนอยู่” หมูตอบแล้วหัวเราะร่วน “จะไปไหนกัน เดินกันเป็นขบวน บอกได้ป่ะ หรือคราวนี้ พระท่านไม่ให้บอกอีก” หมูยักคิ้ว สีหน้ายียวน
“บอกได้สิ งานนี้พระไม่เกี่ยว” น้ำหยดพูดกลั้วหัวเราะ
“แล้วจะยกพวกข้ามไปตีกับพวกศึกษาฯ ที่รับน้องกันอยู่เหรอ” หมูยื่นหน้าเข้าไปถามเบาๆ
“ฮึ่ย ตีเตออะไรกัน โดนต้อนไปกินข้าว” น้ำหยดเดินเข้าไปหาหมูแล้วพูดเสียงเบาลง “รุ่นพี่จอมโหดน่ะดิ ให้เดินไปโรงอาหาร แล้วเดี๋ยวให้เดินกลับด้วย เราไปก่อนนะ”
“อื้อ แล้วไว้เจอกันที่หอ”
เด็กหนุ่มใบหน้าบอกยี่ห้อว่ามีเชื้อสายจีนอยู่ในสายเลือด มองตามหลังเด็กหนุ่มตัวสูงได้มาตรฐานชายไทย รูปร่างพอๆกับเขา แล้วอมยิ้มเมื่อคิดถึงใบหน้าสีน้ำตาล ดูอ่อนโยนแบบคนไทยใจดี ที่ยิ้มจนดวงตากลมโตนั้นหยีลงกว่าครึ่ง ริมฝีปากสีชมพูเข้มที่ฉีกกว้าง มองแล้วเหมือนหน้าของพระสังขจาย แล้วหมุนตัวเดินไปหาเพื่อนๆที่โต๊ะหินใต้ต้นหูกวางข้างตึกคณะ
“ใครวะ” อ้วนถามเมื่อหมูนั่งลงบนเก้าอี้หิน
“เพื่อนที่หอ คงอยู่มนุษย์ เดินกันมาจากทางนั้นนี่” หมูตอบยิ้มๆ เปิดสมุดงานที่วางอยู่บนโต๊ะ เตรียมจะทำงานต่อ
“น่ารักดีนี่หว่า ชื่อไรวะ” ต้อยถามขึ้นบ้าง
“น้ำ ... น้ำหยด” หมูยิ้มนึกในใจว่า น้ำหยดน่ารักจริงๆอย่างที่ต้อยพูด แต่คิดอีกที ทำไมต้อยไม่ใช้คำว่า ... หล่อ???
“น้ำหยด” ต้อยทวนคำ เปลี่ยนสายตามองตามหลังเด็กหนุ่ม ที่เดินคุยกับกลุ่มคนที่เดินอยู่ด้วยกัน อย่างร่าเริง “ชื่อประหลาดหว่ะ มีความหมายอะไรรึเปล่าวะ”
“เค้าบอกว่ามี”
“แล้วมันหมายความว่าอะไรวะ น้ำหยดเนี่ย” อ้วนถามบ้าง
หมูยกนิ้วชี้แตะที่ริมฝีปาก ทำเสียงจุ๊ๆ
“พระท่านว่า ... บอกไม่ได้” พูดแล้วหมูก็หัวเราะด้วยความขบขัน แต่อ้วนกับต้อยมองหน้ากันด้วยความงุนงง
-
มาต่อแล้ว
จิ้มไว้ก่อน :oni2:
.......................
ลุ้น ๆ ใครจะเป็นรูมเมทคนนั้นน๊า ที่สามารถเข้าห้องของน้ำหยดได้
ขอเดาว่าไม่ใช่หมูอะ ดูโผล่มาง่ายไป :jul3: (เดามั่วซั่วซะจริง)
รอตอนต่อไปนะคะคุณบุหรง :L2:
-
อ่านะ หนูน้ำหยด น่ารัก
รอตอนตอไปนะ
+ 1 ให้คับ
-
รอตอนต่อไป
อิอิ
:a4: :a11: :a4: :a11: :a4: :a11:
-
อะร๊ายยยยย โดนไปสามครั้งแล้ว :o
แบบว่าอยากอ่านตอนโดน จะได้มีโอกาสไหมเนี้ย :impress:
บวกให้อีกหนึ่งแล้วกันครับ เพราะโดยรวม เนีืืื้อเรื่องน่ารักดี
-
มาตอนละนิดเดียวเอง ไม่ถึงใจเลยค่า :m15:
ว่าแต่มีหอชายตั้ง 10 หอ แสดงว่านักศึกษาชายต้องมีเยอะมากกกกกกกกกก :m13:
อิจฉาวุ้ย อยากอยู่มั่ง :serius2: :sad2:
-
:m22: แอบเข้ามาดู
:m23:
-
จิ้มๆอะไรกันอ่ะครับเปิดตัวมานายเอกเราเสียเอกราชไปตั้ง3รอบแล้วเหรอ :m30:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:oni2: :oni2: :oni2:
หรือว่า หนูน้ำจะโดนผีข่มขืนคะ
อร๊ายยยยยยยยยยย
กรี๊ซซซซซซซซซซซซ
หออยู่แถวไหนคะ
หนูจะย้ายไปอยู่แถวนั้น
อร๊ายยย
-
:m13:
มารอจ้า
-
ตรงความหมายชื่อของ น้ำหยดนี่แล่ะอ่านแล่ะขำทุกที พระท่าน...ไม่ให้บอก ฮ่าๆๆ :jul3:
กลัวจะเป็นผีผ้าห่มอ่าจิ ลักหลับ นู๋น้ำอ่ะ เอิ้กๆ :t2:
-
มารอตอนต่อไป :bye2:
-
อ่านไปอ่านมา ชักไม่อยากรีบรู้ตัวผีผ้าห่มที่มาลักหลับนู๋น้ำขึ้นมาซะงั้น เก็บไว้เป็นปริศนานานๆก็ลุ้นดีนะค้า :oni2: (นู๋น้ำอาจเปื่อยซะก่อน โดนบุกทุกคืน เหอๆๆ)
-
ลุ้น ๆ ๆ :oni2:
-
:mc4: มาเป็นแฟนคลับเรื่องใหม่ของน้องตั้มด้วยคน
ไม่อยากสารภาพเลย :o8: ว่าเพิ่งอ่านวิหารจันทราจบไปวันก่อนเอง (เชื่องช้าจริงๆเรา)
น้องน้ำหยดน่ารักอ่ะ อิอิ
จุดอ่อนของช๊านนน อยู่ที่นายเอกน่ารัก อ่อนหวานนี่แหล่ะ หุหุ
ปล. แล้วจะได้อ่านตอนผู้บุกรุกยามวิกาล รุกรานน้องน้ำของเราป่าวเนี่ย
เพราะน้องตั้มเราเขียนฉาก :m25: มะเป็น :jul3:
-
เข้ามาลุ้นด้วยคน :t2:
-
ก็ยังสงสัยต่อไป .........
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ลุ้น ๆ ใครจะเป็นรูมเมทคนนั้นน๊า ที่สามารถเข้าห้องของน้ำหยดได้
ขอเดาว่าไม่ใช่หมูอะ ดูโผล่มาง่ายไป :jul3: (เดามั่วซั่วซะจริง)
รอตอนต่อไปนะคะคุณบุหรง :L2:
ทำให้คิดถึงตอนแรกที่ตั้งชื่อเรื่องนี้ ตอนแรกจะตั้งชื่อเรื่องว่า The Room-mate
แต่เขียนไปได้ซักพัก คิดว่ามันไม่น่าใช่
เลยเปลี่ยนชื่อเรื่องดีกว่า :oni1:
อะร๊ายยยยย โดนไปสามครั้งแล้ว :o
แบบว่าอยากอ่านตอนโดน จะได้มีโอกาสไหมเนี้ย :impress:
บวกให้อีกหนึ่งแล้วกันครับ เพราะโดยรวม เนีืืื้อเรื่องน่ารักดี
ตอนแรกบอกว่าเรื่องเราหลอน ... กลายเป็นน่ารักซะแล้ว o2
:mc4: มาเป็นแฟนคลับเรื่องใหม่ของน้องตั้มด้วยคน
ไม่อยากสารภาพเลย :o8: ว่าเพิ่งอ่านวิหารจันทราจบไปวันก่อนเอง (เชื่องช้าจริงๆเรา)
น้องน้ำหยดน่ารักอ่ะ อิอิ
จุดอ่อนของช๊านนน อยู่ที่นายเอกน่ารัก อ่อนหวานนี่แหล่ะ หุหุ
ปล. แล้วจะได้อ่านตอนผู้บุกรุกยามวิกาล รุกรานน้องน้ำของเราป่าวเนี่ย
เพราะน้องตั้มเราเขียนฉาก :m25: มะเป็น :jul3:
โหยแล้วหายไปไหนมาอะ ยังคิดๆอยู่ทำไมไม่มีเม้นท์เลยในเรื่องวิหารจันทรา
แล้วก็ที่หลายๆคนถามมา ว่าจะมีฉากน้ำหยดโดนรุกรานหรือเปล่า
ขอตอบว่า.................................................................................มีฮับ :o8:
เคยบอกไว้ในรีพลายของวิหารจันทราว่าจะลองเขียนดู เขียนเยอะๆเลย :laugh3:
ตรงความหมายชื่อของ น้ำหยดนี่แล่ะอ่านแล่ะขำทุกที พระท่าน...ไม่ให้บอก ฮ่าๆๆ :jul3:
กลัวจะเป็นผีผ้าห่มอ่าจิ ลักหลับ นู๋น้ำอ่ะ เอิ้กๆ :t2:
ประโยคที่ว่า พระท่านว่าบอกไม่ได้ จำไม่ได้แล้วว่าไปจดจำมาจากหนังจีนเรื่องไหน คิดว่าน่าจะเป็นกำเนิดเจ้าแม่กวนอิม
เรื่องนี้เลยขอเอาประโยคนี้มาใช้หน่อย
คนที่อ่านฉากที่เป็นที่มาของคำนี้ในเรื่อง ที่เคยทำเป็น signature ไว้คงพอจำได้นะฮับ o8
-
:เฮ้อ: กำ
-
เอาละเฟ้ย อ่านทันแระ :laugh: ส่วนเรื่องอื่นยังตามอยู่น้าคุณบุหรง :m13:
-
เข้ามารอดูฉากน้ำโดนรุกราน :o8:
-
อ้าววววววววว
มะมีผีเหยอ
อิอิ
ใครเป็นนายเอกน๊า
-
ตอนที่ ๓
คืนวันเสาร์ กว่าที่ธารา หรือน้ำหยด จะกลับถึงหอพัก ก็เป็นเวลา๔ทุ่มกว่าแล้ว เด็กหนุ่มอาบน้ำชำระกาย ผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนอนสีน้ำเงินเข้ม เป็นกางเกงแพรขายาว และเสื้อเขนสั้นตัวหลวมกว้าง นั่งลงที่โต๊ะเขียนหนังสือตรงปลายเตียง พลางคิดถึงวันแรกที่เข้ามาอยู่ภายในห้อง๓๑๕ ของหอชาย๙แห่งนี้
หอพักชาย๙ เป็นหอพักที่ตั้งอยู่ภายในวิทยาเขตแห่งนี้ ตัวอาคารสวยงาม เพราะทางมหาวิทยาลัยให้การดูแลรักษาเป็นอย่างดี ระหว่างหอพักที่เรียงรายกันอยู่ คั่นไว้ด้วยสนามหญ้าเขียวขจี มีต้นหูกวางปลูกเรียงรายอยู่ระหว่างทางเดิน ใต้ต้นหูกวางเหล่านั้น มีชุดโต๊ะเก้าอี้ หล่อจากซีเมนต์ที่มักเรียกกันว่าโต๊ะหินบ้าง เป็นชุดโต๊ะไม้โครงเหล็กบ้าง กระจายกันอยู่ทั่วไป จากสภาพที่เห็นภายนอก นับว่าร่มรื่นน่าอยู่มากทีเดียว เมื่อน้ำหยดเดินเข้าไปในหอ ก็เห็นพื้นกระเบื้องยางสีครีมสะอาดตา เพียงมองก็รู้ว่าได้รับการเช็ดถูอย่างดี ป้ายหน้าประตูมีตัวอักษรตัวใหญ่ทีเดียวว่า ‘กรุณาถอดรองเท้า’ ทำให้น้ำหยดอดยิ้มออกมาไม่ได้ น้ำหยดถอดรองเท้าผ้าใบ ถือรองเท้าและกระเป๋าใบย่อมเดินเข้าไปภายใน แล้วขึ้นบันไดไปยังห้อง๒๐๑ ซึ่งเป็นห้องของ ‘อาจารย์หอ’ ผู้ดูแลหอพัก
เมื่อได้รับกุญแจมาแล้ว ก็ตรงไปยังห้องของตัวเอง ห้องขนาด๔คูณ๔เมตร มีตู้เสื้อผ้าแบบฝังอยู่ในผนังสองตู้ เตียงมีฟูกพร้อมหมอน และโต๊ะเก้าอี้สำหรับเขียนหนังสืออย่างละ๒ชุด ราวตากผ้าขนาดเล็ก ซึ่งด้านล่างสามารถใช้เป็นชั้นวางของเล็กๆน้อยๆได้ นับว่าเป็นห้องที่กว้างขวางมากทีเดียว สำหรับหอพักภายในมหาวิทยาลัย น้ำหยดวางกระเป๋าเดินทางใบย่อมลงกับพื้น เปิดตู้เสื้อผ้าออกดู ก็เห็นว่าภายในตู้นั้น ด้านหนึ่งแบ่งออกเป็นช่องเล็กๆ เพื่อใช้สำหรับจัดเก็บของให้เป็นระเบียบได้มากขึ้น กลิ่นอับเล็กน้อยที่กระจายออกมา ทำให้คิดว่า ควรเปิดทิ้งไว้สัก๒-๓วัน เพื่อให้หมดกลิ่นอับ แล้วค่อยหาไม้แขวนเสื้อมาจัดเสื้อผ้าเข้าตู้ ถ้าจะให้ดี ควรหาการบูรมาช่วยดับกลิ่น ก็คงจะดีไม่น้อย จัดของนิดหน่อยเสร็จแล้ว น้ำหยดก็เดินไปเบิกผ้าปูที่นอนและปลอกหมอน จากห้องของพ่อบ้านประจำหอพัก
“ห้อง๓๑๕ครับ” น้ำหยดบอกพ่อบ้านอายุราวๆ๕๐กว่าปี พลางยิ้มให้
พ่อบ้านมองเด็กหนุ่มด้วยความฉงน เหมือนกับสายตาของ ‘อาจารย์หอ’ ตอนที่เขาไปรายงานตัวและเบิกกุญแจห้อง แต่ก็ส่งเอกสารการเบิกของ ให้น้ำหยดลงลายมือชื่อ เมื่อเรียบร้อยแล้วก็ยื่นผ้าปูที่นอนพร้อมปลอกหมอนให้๒ชุด น้ำหยดรับไว้พลางคิดว่า ดีเหมือนกัน เขาจะเก็บไว้ให้คนที่จะมาเป็นรูมเมทด้วย จะได้ไม่เสียเวลามาเบิกอีกครั้ง แล้วน้ำหยดก็ออกไปซื้อของใช้จำเป็นบางอย่างที่สหกรณ์ ซึ่งอยู่ภายในบริเวณมหาวิทยาลัย เขาใช้เวลาเกือบทั้งวันกับการทำความสะอาดห้องพัก และจัดของให้เข้าที่ และใช้เวลาในช่วงเย็น เดินเล่นไปจนถึงบริเวณสนามกีฬาทางด้านหลังของมหาวิทยาลัย ที่มีสวนหย่อมและบึงน้ำ กระจายอยู่หลายแห่ง ตั้งแต่ภายในบริเวณตึกคณะต่างๆ ไปจนสุดเขตทางด้านหลังของมหาวิทยาลัยนี้เอง น้ำหยดชอบบึงน้ำที่มีต้นไม้ใหญ่อยู่รอบๆนี้มาก โดยเฉพาะบึงน้ำขนาดใหญ่ ที่มีต้นชมพูพันทิพย์ปลูกอยู่รายรอบในบริเวณนี้
ยังมีเวลาอีก๒วัน กว่ามหาวิทยาลัยจะเปิดภาคเรียนอย่างเป็นทางการ แต่ก็มีนักศึกษาเข้ามาอยู่ในหอพักกันบ้างแล้ว โดยเฉพาะนักศึกษาชั้นปี๑ เวลากลางคืนจึงคึกคักพอสมควร โดยเฉพาะห้องพักผ่อนของหอพัก มีคนนั่งดูรายการโทรทัศน์กันอยู่เต็มห้อง แต่น้ำหยดเลือกที่จะนั่งอ่านหนังสือ หรือฟังเพลงอยู่ภายในห้อง เพราะยังรู้สึกขัดเขินอยู่บ้าง ถ้าต้องไปอยู่ท่ามกลางคนที่ไม่รู้จักจำนวนมากแบบนี้
ดึกพอสมควร น้ำหยดเริ่มง่วงนอน เอาที่คั่นหนังสือคั่นหน้าที่อ่านค้างไว้ วางหนังสือลงบนโต๊ะ แล้วเดินไปปิดไฟ ลอคประตูห้อง เดินไปล้มตัวนอนบนเตียง หยิบผ้าแพรสีแดงทับทิมผืนบาง ขึ้นมาคลุมหน้าอกไว้ด้วยความเคยชิน กว่าจะหลับลงได้ก็พลิกตัวกระสับกระส่ายอยู่นานพอดู ด้วยความแปลกที่ จนกระทั่งหลับไปในที่สุด
เวลาผ่านไปนานเท่าไรไม่รู้ น้ำหยดตกใจตื่นขึ้นมา เพราะรู้สึกอึดอัด เหมือนร่างกายถูกของชิ้นใหญ่ทับไว้ อะไรบางอย่างที่เปียกชื้นสัมผัสอยู่บนลำคอ แล้วเลื่อนสูงมาหยุดอยู่ที่ริมฝีปาก
“อืม...” เสียงครางเบาๆดังขึ้น พร้อมกับริมฝีปากที่ถูกปิด สิ่งที่เปียกชื้นนั้น ล่วงล้ำเข้ามาในปาก ดันลิ้นของน้ำหยดด้วยสัมผัสแผ่วเบา แล้วค่อยๆรุกรุนแรกขึ้น นั่นเองน้ำหยดถึงได้รู้ว่า ตัวเองถูก ‘ลักหลับ’ เข้าเสียแล้ว
น้ำหยดพยายามดิ้นรน แต่ไม่เป็นผล ริมฝีปากของบุคคลลึกลับนั้น เลื่อนมาซอกซอนไปตามใบหน้า ลำคอ ความสากชื้นของลิ้นที่ลากผ่าน ทำให้รู้สึกปั่นป่วน และสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิที่สูงขึ้น จากร่างของตัวเอง และร่างของคนที่ทาบทับอยู่ จากสัมผัสของอุณหภูมิที่กระจายอยู่นั่นเอง ทำให้รู้ว่าร่างกายของทั้งสองล้วนเปลือยเปล่า ริมฝีปากของน้ำหยดถูกปิดด้วยริมฝีปากอุ่นๆอีกครั้งหนึ่ง คราวนี้ถูกขบเบาๆสลับกันไปมาทั้งริมฝีปากบนและริมฝีปากล่าง ก่อนที่จะถูกประกบไว้เบาๆ แล้วไล้เลียด้วยลิ้นสากชื้น พร้อมกันการดูดดุนเป็นระยะ มันช่างเป็นจูบที่อ่อนโยนและรุนแรง ปนกันอยู่ในความรู้สึกของน้ำหยด
ไหล่ทั้งสองข้างถูกลูบไล้เบาๆด้วยมือหนาใหญ่ มือนั้นลูบลงมาที่สีข้าง จนมาถึงตะโพก ก่อนจะวกไปบีบคลึงก้อนเนื้อนุ่มทางด้านหลังเบาๆ สัมผัสจากมือและริมฝีปาก ทำให้น้ำหยดเริ่มเคลิบเคลิ้ม ก่อนที่จะสะดุ้งสุดตัว เพราะช่องทางของร่างกายท่อนล่าง เริ่มถูกรุกรานด้วยนิ้วมือหยาบใหญ่ ความรู้สึกฝังใจจากประสบการณ์ครั้งแรกเมื่อหลายปีก่อน ทำให้น้ำหยดดิ้นรนอีกครั้ง ด้วยความไม่ยินยอม แต่การรุกรานไม่หยุดแค่นั้น น้ำหยดจึงเริ่มใช้มือทุบไปบนไหล่ของคนที่ทาบทับอยู่
“ฮึ่ม! เก่งนักเหรอ” เสียงแหบห้าวคำรามเบาๆในลำคอ มือของน้ำหยดถูกจับไว้ตรงบริเวณข้อมือ แล้วถูกบีบอย่างแรง จากนั้นก็ถูกมัดไว้ด้วยอะไรสักอย่างที่เหมือนกับเป็นผ้าชิ้นใหญ่ จากสัมผัสเรียบลื่น คงเป็นเสื้อหรือกางเกงของเขานั่นเอง
“ช่วย....”
น้ำหยดตะโกนออกมาได้เพียงคำเดียว ก็ต้องถูกปิดปากไว้ด้วยมือใหญ่ แล้วก็ต้องยิ่งตกใจ เมื่อปากถูกปิดไว้ด้วยผ้าอีกชิ้นหนึ่ง ปมผ้าถูกมัดไว้ตรงบริเวณท้ายทอย น้ำหยดเริ่มตัวสั่นเทาด้วยความกลัว เมื่อคิดถึงความเจ็บปวดที่จะตามมา
-
อ๊ากกกกกกกกกก
คุณบุหรง อิงไม่ได้แทรกใช่มั้ยคะ
ค้าง ค่ะค้าง ต่อค่ะต่อ คุณครูพี่ตั้ม :serius2:
ปล.คุณบุหรงคะ อันนี้ค่ะ "น้ำค้างเริ่มตัวสั่นเทาด้วยความกลัว" หมายถึงน้ำหยดหรือเปล่าคะ แหะ
-
อ๊ากกกกกกกกกก
คุณบุหรง อิงไม่ได้แทรกใช่มั้ยคะ
ค้าง ค่ะค้าง ต่อค่ะต่อ คุณครูพี่ตั้ม :serius2:
ปล.คุณบุหรงคะ อันนี้ค่ะ "น้ำค้างเริ่มตัวสั่นเทาด้วยความกลัว" หมายถึงน้ำหยดหรือเปล่าคะ แหะ
ง่า ... พิมพ์ผิด o7
เพราะตอนที่พิมพ์คุยกับน้ำค้างอยู่ เอิ๊กๆๆๆๆ :laugh:
เว้นไว้ให้จิ้นกันเล่นๆว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง
เชือกหนัง แส้ เทียนไข ขวดโค๊ก :o
-
สุดยอด ชอบหื่น ๆ อิอิ
อยากให้เป็นผีอ่ะ ชอบๆ
:t2:
ปล. น้ำครำ ครับ
-
เว้นไว้ให้จิ้นกันเล่นๆว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง
เชือกหนัง แส้ เทียนไข ขวดโค๊ก :o
...........เอื๊อกกกก..........(ปาดน้ำลาย)
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด น้ำหยด โดนผีผ้าห่ม ข่มขืน :jul1:
ลุงแกทำหน้าฉงน...ห้องนี้มีอะไรที่เป็นลับลมคมใน หรือเปล่า โฮ่ะๆ น่าคิดโนะ :a5:
**เชือกหนัง แส้ เทียนไข ขวดโค๊ก << จะทันได้ใช้เหรอคะ อิอิ
-
ง่าค้างค้าบบบบบบไหงมาลักหลับเค้าอ่ะเง้อ
ห้องนี้ช่างน่ากลัวแต่ที่มาลักหลับเนี่ยคนจิงๆๆหรือผีกานค้าบ
-
ย๊ากก.....ผ่านไปสองวัน คุณตั้มลงไปสามตอนแล้ว ทำไมขยันอย่างงี้เนี่ย :m4: :L2: :L2:
ไม่ได้การ....ต้องรีบไปอ่านซะแล้ว :oni1: :oni1:
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
มาอ่านใหม่ครับผม
ชอบมากเลยครับ ลึกลับดี
ว่าแต่นายคนนั้นเป็นใครอ่าครับ
ตอนนี้คิดไรไม่ออก ขอคิดว่าเป็นผีละกัน อิอิ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
ค้างๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
มาต่อ ด่วนเรย :m16:
-
ต่อด่วนม้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย o7
ลุ้นๆๆ ค่า
-
น่ากลัวอ่ะ ใคร.........มา........ :sad2:
-
โฮะ ๆๆๆ ไอ้มัดปาก มัดมือ นี่ เห็นจะไม่ใช่ ปี๋ แล้วล่ะค่า ท่านผู้ชม :laugh:
-
:jul1:โอไร้คำบรรยาย :jul1:
-
:เฮ้อ: กำ รอบสอง
-
ู
:เฮ้อ: กำ รอบสอง
^^^^^^^^^^^
จากำอะไีร ๒ รอบและ
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
:m32:
-
จากผีกลายเป็นโจรข่มขืนไปแล้ววววววววววววววววววววว
-
:m13:
และแล้วน้ำหยดก็ติดเอดส์...
-
หอ หึ หึ.... :t4:
:jul1:
-
:o สงสัยเดียวกล้องหมุนไปทางโคมไฟข้างเตียง
-
:m13:
และแล้วน้ำหยดก็ติดเอดส์...
เวง .... จะต่อดีมะนี่ :o211:
เดี๋ยวได้กลายเป็นนิยายส่งเสริมการป้องกันโรคเอดส์ซะดีมะ :sad3:
-
จิ้มคนแต่งก่อน
รีบมาต่อเหอะ อยากรู้จังว่าผีนักข่มขืนทำอะไรน้ำหยดบ้าง หุหุหุหุ
-
หุหุ
หยดน้ำเจอดีเระ
อิอิ
:sad2: :sad2:
-
เข้ามาดูอีกรอบ ลุ้น ๆ :a4:
-
:m32:
ลึกลับดี
-
ตอนที่ ๔
น้ำหยดถูกจับให้นอนหงายลง ขาทั้งสองถูกแยกออก ช่องทางของร่างกายส่วนล่างเริ่มถูกลุกล้ำอย่างช้าๆ ด้วยสิ่งที่ไม่ใช่นิ้วมืออีกแล้ว ความแข็งแกร่งที่ใหญ่โตและคับแน่น น้ำหยดรู้สึกอึดอัดปนไปด้วยความเจ็บปวด จนต้องหายใจแรงขึ้น น้ำตาเริ่มไหล และมีเสียงสะอื้นแผ่วออกมาจากริมฝีปาก
“อย่าเกร็งสิ ทำตัวสบายๆจะได้หายอึดอัด” ร่างหน้าโน้มตัวมากระซิบ เมื่อได้ยินเสียงสะอื้น มือหนาใหญ่เสยปอยผมบนหน้าผากของน้ำหยดเบาๆ แล้วริมฝีปากเปียกชื้นก็จูบลงมาอย่างแผ่วเบา ไล่ลงมาเล็มเลียน้ำตาที่ไหลอยู่ ผ้าที่มัดปิดปากไว้ถูกแก้ออก น้ำหยดรับรู้ถึงสัมผัสของการจูบอย่างแผ่วเบาอีกครั้ง น้ำหยดพยายามผ่อนคลายร่างกายให้หายเกร็ง แต่ยังคงรู้สึกอึดอัดอยู่ภายใน
“นั่นแหละ ... ดี” ริมฝีปากนั้นเลื่อนมากระซิบที่ริมหู แล้วขบเม้มใบหูของน้ำหยด มือหนาข้างหนึ่งเปลี่ยนมาเกาะกุมท้ายทอยน้ำหยดไว้ อีกมือหนึ่งลูบไล้เบาๆที่ไหล่ ร่างหนักๆที่ทาบทับอยู่ด้านบนเริ่มขยับร่างกายท่อนล่างเบาๆ บุรุษลึกลับเริ่มหายใจแรงขึ้น ริมฝีปากคลอเคลียไปตามลำคอ คาง แก้ม และริมฝีปากของน้ำหยด สลับกันไปเรื่อยๆ จนน้ำหยดเริ่มเกิดความวาบหวามขึ้นมาอีก ผ้าที่มัดมือไว้ถูกแก้ออกเมื่อไหร่นั้น น้ำหยดไม่รู้ รู้แต่ว่าน้ำหยดตวัดแขนโอบร่างที่ทาบทับไว้อย่างแนบแน่น เริ่มจูบตอบไปโดยไม่รู้ตัว น้ำหยดพรมจูบไปตามลำคอและไหล่หนาและกว้าง ของร่างกายที่เคลื่อนไหวเร็วขึ้น และรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ สักพักก็เกร็งกระตุก แล้วก็นิ่งสงบอยู่บนร่างของน้ำหยด
สิ่งที่คิดว่าจะดุดัน รุนแรง เหมือนในอดีตที่เคยพบมาของน้ำหยด กลับกลายเป็นความนุ่มนวลอย่างคาดไม่ถึง ร่างหนาหนักที่ทาบทับอยู่เบื้องบน กลับทำให้รู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก มือที่ลูบเบาๆบนศรีษะ ริมฝีปากกับจมูกที่คลอเคลียไปทุกสัดส่วนบนใบหน้าของน้ำหยด ราวกับรักและถนอมเขานักหนา ทำให้น้ำหยดผลอยหลับไปด้วยความอบอุ่น และความอ่อนเพลีย
.........................................................
.................................
กิจกรรมตามหาพี่เทคที่ผ่านมาเมื่อวานนี้ สนุกสนานพอสมควร การจับฉลากที่มีข้อความบอกถึงเอกลักษณ์พิเศษของรุ่นพี่ ทำเอาน้องปี๑หลายคนถึงกับเวียนหัวทีเดียว ถ้าสามารถหาพบด้วยการถามไถ่ได้เพียงครั้งเดียว ก็ถือว่าโชคดีไป แต่ถ้าไม่ใช่ น้องปี๑ก็ต้องถูกลงโทษ ตามแต่ที่รุ่นพี่คนที่ตนทักผิดจะสั่งว่าให้ทำอะไร
สารพัดวิธีที่รุ่นพี่สั่งให้ทำ ดูจะขบขันเสียเหลือเกิน แต่บางอย่างมันก็น่าอับอายสำหรับน้องปี๑ โดยเฉพาะรุ่นน้องผู้หญิง และผู้ชาย ที่หน้าตาดี แต่บางคำสั่งก็เป็นคำสั่งที่เอาไว้แกล้งเพื่อนร่วมชั้นปี๒ด้วยกันก็มีเยอะ อย่างที่น้ำหยดโดน
เก๋เพื่อนสาวสุดแสบ สั่งให้รุ่นน้องผู้ชายที่ทักผิด มาหอมแก้มน้ำหยด เรียกเสียงฮาได้มากมายทีเดียว น้ำหยดก็เลยสั่งให้รุ่นน้องผู้หญิงไปหอมแก้มเก๋บ้าง แต่ก็ไม่สามารถเรียกเสียงเฮฮาได้เท่ากับที่เก๋ทำ แล้วดูเหมือนทุกคนจะสนุกไปกับเก๋ด้วย รุ่นน้องอีกหลายคนถูกสั่งให้มาทำอะไรประหลาดๆกับน้ำหยด แต่น้ำหยดก็มองเป็นเรื่องสนุกสนานมากกว่าการกลั่นแกล้ง จึงเล่นสนุกไปกับเพื่อนๆด้วยตามสมควร
เมื่อกิจกรรมเสร็จสิ้นลงในเวลาเที่ยง เพื่อนของน้ำหยดหลายคนพากันกลับบ้าน น้ำหยดจึงใช้เวลาในช่วงบ่าย หาหนังสืออ่านอยู่ภายในห้องสมุด วันอาทิตย์เช้านี้ก็เช่นกัน หลังจากกินอาหารเช้าแล้ว น้ำหยดก็เดินไปห้องสมุดที่อยู่ไม่ไกลจากโรงอาหารของมหาวิทยาลัยนัก
“อ่านอะไรอยู่” เสียงทักทายดังขึ้น เก้าอี้ข้างตัวถูกลากออกมา แล้วร่างสูงๆก็นั่งลงไป
“อ้าว หมู เราอ่านนิยายอยู่” น้ำหยดหันไปยิ้มให้
“จะเที่ยงแล้ว ไปกินข้าวด้วยกันมะ”
“เราว่าจะออกไปกินตอนบ่ายๆหน่อย”
“ห้องสมุดมันปิดเที่ยงนะ วันนี้วันอาทิตย์ เปิดแค่ครึ่งวัน” หมูพูดกลั้วหัวเราะ
“อ้าว! เหรอ” น้ำหยดทำหน้าเหรอหรา “งั้นเราไปหยิบหนังสือไปทำเรื่องยืมก่อนนะ”
พูดจบน้ำหยดก็ผลุนผลันเดินไปที่ชั้นหนังสือ หยิบหนังสือเล่มหนาออกมา๒เล่ม เดินกลับมาที่โต๊ะ หยิบหนังสือที่อ่านค้างไว้ ถือรวมกับหนังสือที่หยิบมา เดินตรงไปที่เคาเตอร์ธุรการของห้องสมุด เพื่อทำเรื่องยืมหนังสือ หมูลุกจากเก้าอี้เดินเข้าไปหา เมื่อเห็นน้ำหยดเดินออกมาจากเคาเตอร์ แล้วเดินลงจากชั้นสอง ตรงไปยังประตูทางออก
“แล้วตกลงว่าไง” หมูถามยิ้มๆ
“อะไรเหรอ” น้ำหยดถาม พลางยื่นหนังสือในมือ ให้เจ้าหน้าที่ตรวจ
“ก็กินข้าวกลางวันด้วยกันไง ไปด้วยกันนะ”
“อ๋อ ... ได้สิ โรงอาหารแล้วกันนะ ใกล้ๆดี”
“งั้นนายรอหน้าหอสมุด เราไปเอาจักรยานก่อน”
“เราเดินไปเลยดีกว่า ใกล้ๆแค่นี้เอง” น้ำหยดมองไปที่หลังคาโรงอาหาร ที่อยู่ห่างไปไม่น่าจะเกิน๖๐เมตร
“ก็ได้ งั้นเดี๋ยวเจอกันที่โรงอาหารนะ”
พูดจบ ก็เดินแยกออกไปทางด้านขวา ไปยังที่จอดรถของห้องสมุด ส่วนน้ำหยดก็เดินไปทางซ้าย ตรงไปยังโรงอาหาร
-
สาว ๆ หอมกันไม่น่าฮือฮาหรอกครับ :laugh:
-
คนลึกลับคนนั้นเป็นใครหนอ :m32:
ขอให้เป็นหมูเถอะ :oni3:
ว่าแต่น้องน้ำเคยมีประสบการณ์กะใครหว่า เมื่อไหร่ ยังไง ที่ไหนเนี่ย :angry2:
-
ใครกันหว่า คนที่มาลักหลับน้องน้ำหยด
อยากรู้ๆ :serius2:
-
อ้าวววววววววววววววว สรุปแล้วคนนั้นคือใคร
-
ที่แย้มๆมาว่านู๋น้ำหยดมีประสบการณ์ไม่ดีกับครั้งแรกเนี่ย เพราะโดน....รึเปล่าคะ
ว่าแต่ ถ้าคนลักหลับอยู่ปี 4 งั้นก็ไม่น่าใช่หมูดิ เอ๊ะรึป่าว หรือว่าหมูอยู่ปี 4 ไม่รู้ดิคุณบุหรงไม่น่าจะเปิดตัวพระเอกไวขนาดนั้นนะ แล้วก็ไม่งั้นนู๋น้ำต้องจำเสียงหมูได้แล้วดิ :confuse:
ไม่รู้ละ ยังคงลุ้นว่าพระเอกยังไม่โดนเปิดตัวต่อไป อิๆๆ
-
:เฮ้อ: สงสัยต้องไปจ้างหน่วย CSI มาสืบหาซะแล้ว
-
นักเขียนขยันอย่างนี้ คนอ่านก็ต้องพยายามเหมือนกัน สู้โว้ย :a2:
-
เหอๆๆ... น่าจะลักหลับกันทุกคืนเลยนะครับ หุหุหุ
-
สาว ๆ หอมกันไม่น่าฮือฮาหรอกครับ :laugh:
น้ำหยดเค้าสุภาพบุรุษ อยากแกล้งให้รุ่นน้องชายไปทำเหมือนกัน แต่กลัวโดนฟ้อนเล็บ :laugh:
คนลึกลับคนนั้นเป็นใครหนอ :m32:
ขอให้เป็นหมูเถอะ :oni3:
ว่าแต่น้องน้ำเคยมีประสบการณ์กะใครหว่า เมื่อไหร่ ยังไง ที่ไหนเนี่ย :angry2:
ใครกันหว่า คนที่มาลักหลับน้องน้ำหยด
อยากรู้ๆ :serius2:
อ้าวววววววววววววววว สรุปแล้วคนนั้นคือใคร
ที่แย้มๆมาว่านู๋น้ำหยดมีประสบการณ์ไม่ดีกับครั้งแรกเนี่ย เพราะโดน....รึเปล่าคะ
ว่าแต่ ถ้าคนลักหลับอยู่ปี 4 งั้นก็ไม่น่าใช่หมูดิ เอ๊ะรึป่าว หรือว่าหมูอยู่ปี 4 ไม่รู้ดิคุณบุหรงไม่น่าจะเปิดตัวพระเอกไวขนาดนั้นนะ แล้วก็ไม่งั้นนู๋น้ำต้องจำเสียงหมูได้แล้วดิ :confuse:
ไม่รู้ละ ยังคงลุ้นว่าพระเอกยังไม่โดนเปิดตัวต่อไป อิๆๆ
น้ำหยดก็อยากรุ้เหมือนกันว่าครายยยยยย ... ใช่หมูรึเปล่าหนอ :confuse:
:เฮ้อ: สงสัยต้องไปจ้างหน่วย CSI มาสืบหาซะแล้ว
งั้นเลยนะ ... :o10:
นักเขียนขยันอย่างนี้ คนอ่านก็ต้องพยายามเหมือนกัน สู้โว้ย :a2:
ง่า.....สู้อารายยยยย o22อะ
เหอๆๆ... น่าจะลักหลับกันทุกคืนเลยนะครับ หุหุหุ
อยากให้มีทุกตอนอะจิ :laugh3:
-
:m1: :m1: ไหน ๆ ก็มาตอบรีแล้ว ก็ต่ออีกซักตอนจิ :t2: :t2:
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
อ่าครับผู้มาเยือนในยามวิกาล เป็นใครหนอ.....
อยากรู้ๆๆๆ แต่ที่รู้แน่ๆและชัวร์ที่สุด คือ เป็นพระเอก อิอิ
เป็นพระเอกปะสาไรมาลักหลับนายเอก กร๊ากกก คิดแล้วสนุก...
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:angry2:>>>>>>อย่ามาทำเป็นค้างงงง...คุณพี่บุหรง
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด....
มีคนเอาตรีนทีบฉ่านนนนนนนนนน
:laugh:
-
อิอิ น้ำหยดน่าร้ากกกก เหมือนตั้มเลย :oni1: :oni1:
-
นู๋น้ำหยดโดนสามรอบยังไม่พอ ยังเคยโดนมาก่อนหน้านั้นอีก
นี้และน้า ภัยของคนหน้าตาดี เราเข้าใจ หัวอกเดียวกัน เพราะเราหน้าตาดีโดนYesเยอะเหมือนกัน
:laugh:
-
เย้ๆๆๆ เรื่องเก่าจบ ก็ตามมาเรื่องใหม่เลย
เรื่องนี้น่าติดตามมากมาย
น้ำหยดจะรู้ไหมนี่ว่าโดนใครเข้าหา
ปล.ถามพี่ตั้มหน่อย มหาลัยที่ว่านี่"ม.บู"อ่ะเปล่า
แบบว่าคุ้นๆ เลยลองถามดู
+ 1 ให้ด้วย สำหรับความขยัน
:L2: :กอด1:
-
ปล.ถามพี่ตั้มหน่อย มหาลัยที่ว่านี่"ม.บู"อ่ะเปล่า
แบบว่าคุ้นๆ เลยลองถามดู
จ๊ากกกกกก ... :o
ทำไมคิดว่าเป็น ม.บูรฯ
-
ก็แบบว่าม.บูมีต้นชมพูพันทิพย์เยอะไง
แล้วแบบไม่รู้ซิ อาจจะเพราะเรียนม.บูมั้ง
เลยมั่วๆเอา 5555
:laugh: :laugh:
แล้วตกลงมันใช่หรือไม่ใช่ล่ะนี่
-
ก็แบบว่าม.บูมีต้นชมพูพันทิพย์เยอะไง
แล้วแบบไม่รู้ซิ อาจจะเพราะเรียนม.บูมั้ง
เลยมั่วๆเอา 5555
:laugh: :laugh:
แล้วตกลงมันใช่หรือไม่ใช่ล่ะนี่
ง่า ... ขอยืมฉากมาใช้น่ะ อิ อิ อิ :try2:
ฉากในเรื่องเป็น ม.บูรฯ นั่นเอง ตอนนี้คงเปลี่ยนไปเยอะแล้ว ไม่ได้ไปมาหลายปี ไม่รู้เหมือนกันว่าอะไรอะไรมันจะอยู่ที่เดิมหรือเปล่า พูดแล้วก็คิดถึงนิ
เมื่อยามสาย้นห์เย็นย่ำ ทั่วฝั่งน้ำ ทะเลว้าเหว่อาลัย............................... :o8:
-
เย้ๆๆๆๆ กระจ่างแจ้ง
อ่านไปเห็นภาพไป
ปล.คิดถึงมหาลัยเหมือนกัน เพิ่งไปนั่งทานอาหารริมหาดมา
บรรยากาศดี เพลงเพราะ เพื่อนๆเฮฮา
:กอด1: :กอด1:
-
:m13:
และแล้วน้ำหยดก็ติดเอดส์...
^
^
แย๊กกกส์ ข้อสันนิษฐานน่ากลัวสุดๆ
-
โอ้วววว คน ๆ นั้นเป็นใครน๊า ลุ้น ๆ ผู้ชายในเงามืด มาตอนมืด ๆ :laugh:
แต่ยังไงก็แล้วแต่ ไม่อยากให้เป็นหมูอะ กร๊ากกกก
เป็นกำลังใจให้คุณครูพี่ตั้มนะค๊า :กอด1:
-
มาจิ้นมั่ง...
-
เค้ามาจากไหน...เค้าเป็นใครหนอ...♪
-
อย่าหาว่างั้นงี้เลยนะ
น้ำหยดไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ
เหมือนเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับตัวเองอย่างนั้น.... จากที่อ่านตอนที่ 1 นะ
สงสัยอ่ะ สงสัย
แล้วก็ตอนที่ 4 บอกว่าเป็นบุรุษลึกลับ... คงไม่ใช่ผีแล้วล่ะม้าง.... สงสัยต้องเป็นเมตที่เรียนคณะไรสักอย่างแหงมๆ พาณิชย์นาวีรึเปล่า วิศวะ หรือเปล่า
เดานะครับ เดาส่งๆไป
-
อ่านไปอ่านมาสงสัยจะเปงผีผ้าห่มแฮะ :man1:
น้ำหยดต้องโดนลักหลับอีกกี่ครั้งเนี่ยถึงจะรู้ว่าใครเปงผีผ้าห่ม :jul3:
-
น้ำหยดไมทำเหมือนไม่เกิดอารายขึ้นเลยอ่ะโดนลักหลับน่ะหนู
รออ่านตอนต่อไปคับมาลักหลับทุกคืนก็ดีน่ะชอบบบบบ
-
:oni3: มาอีกๆ
-
โอววว
ชอบๆ
ลึกลับดีอ่ะ หึหึ :o8:
-
อย่าหาว่างั้นงี้เลยนะ
น้ำหยดไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ
เหมือนเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับตัวเองอย่างนั้น.... จากที่อ่านตอนที่ 1 นะ
สงสัยอ่ะ สงสัย
แล้วก็ตอนที่ 4 บอกว่าเป็นบุรุษลึกลับ... คงไม่ใช่ผีแล้วล่ะม้าง.... สงสัยต้องเป็นเมตที่เรียนคณะไรสักอย่างแหงมๆ พาณิชย์นาวีรึเปล่า วิศวะ หรือเปล่า
เดานะครับ เดาส่งๆไป
น้ำหยดไมทำเหมือนไม่เกิดอารายขึ้นเลยอ่ะโดนลักหลับน่ะหนู
รออ่านตอนต่อไปคับมาลักหลับทุกคืนก็ดีน่ะชอบบบบบ
รู้สึกน่ะคงรู้สึกครับ แต่ยังไม่เขียน
แล้วเรื่องแบบนี้จะให้ทำยังไงครับ
โวยวายเหรอ
หรือไปเคาะห้องคนอื่นแล้วถาม...เมื่อคืนแกรึเปล่าที่มาปล้ำฉัน
หรือเดินผ่านใครก็จ้องหน้า ... ใช่ไอ้คนนี้รึเปล่าวะ
หรือไปเล่าให้เพื่อนฟัง
..
..
..
เดี๋ยวอ่านๆไปก็รู้ครับ
ทุกอย่างมันคงไม่สามารถบอกได้ในไม่กี่ตอน.........................แถมตอนสั้นๆอีกตะหาก :laugh:
-
:m23: เลยไม่กล้าถาม หรือ เดาเลย ตั้ม ตอบได้แรงมาก :a2:
มารอตอนต่อไปดีกว่า ว่าเมื่อไหร่ หยดน้ำ ถึงจะหาคำตอบได้ว่า ผู้มาเยือนยามวิกาลเป็นใคร :L2: :bye2:
-
:m23: เลยไม่กล้าถาม หรือ เดาเลย ตั้ม ตอบได้แรงมาก :a2:
มารอตอนต่อไปดีกว่า ว่าเมื่อไหร่ หยดน้ำ ถึงจะหาคำตอบได้ว่า ผู้มาเยือนยามวิกาลเป็นใคร :L2: :bye2:
:o :o :o :o :o
กรรม ...
งั้นต้องขอโทษนะครับ ถ้ารู้สึกว่าคำตอบมันแรงไป o1
ไม่ได้ตั้งใจอะครับ ... แบบว่า ... ตั้มเป็นคนพูดอะไรตรงไปตรงมา
... บางทีก็ตรงเกินไป ... เพื่อนว่าหลายหนและ :sad2:
-
มารอตอนต่อไปด้วยคน
เมื่อไหร่เรื่องมันจะกระจ่างหว่า
เพิ่งลงไปแค่ 4 ตอนเอง
:oni1: :oni1:
-
เสร็จโจร :a5:
-
น้องบุหรงขยันมากๆ
ลงเรื่องใหม่อีกแล้วแม่คุณทูนหัว
เจ้อ่านนิยายไม่ทันแล้วคะ
ใครก็ได้ ช่วยเจ้ด้วย o7
-
ตอนที่ ๕
น้ำหยดหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกง เมื่อรู้สึกได้ถึงการสั่นสะเทือนจากระบบสั่น เมื่อมีสายเรียกเข้า
“แม่โทรมา” น้ำหยดหันไปบอกหมูที่นั่งอยู่ข้างๆ หลังจากมองดูชื่อที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอ กดปุ่มรับสายด้วยระบบแฮนด์ฟรี แล้ววางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ
“ขณะนี้ น้ำหยดกำลังรับประทานอาหาร ไม่สะดวกในการรับสาย กรุณาฝากข้อความไว้หลังเสียงสัญญาณ”
“ไม่ต้องเลยนะตาน้ำ” เสียงดังออกมาจากลำโพงของระบบแฮนด์ฟรี
“แหม ... ก็น้ำทานข้าวอยู่นี่ครับแม่” พูดจบก็ตักข้าวคำเล็กๆเข้าปาก เคี้ยวตุ้ยๆ
“กับสาวๆเหรอไง ถึงได้คุยกับแม่ไม่ได้น่ะ” เสียงพูดกลั้วหัวเราะ
“หนุ่มตะหากล่ะแม่ แต่ถึงจะอยู่กับสาว ก็คุยกับแม่ได้ค๊าบบบบ” พูดแล้วก็ยิ้มจนตาหยี
“ทันสมัยนะแก ควงหนุ่มด้วยกันเอง ว่าแต่หล่อรึเปล่าฮึ ไม่หล่อห้ามควงมาให้แม่เห็นนะ”
“ก็หล่อนะแม่ แต่น้อยกว่าน้ำเยอะเลย น้ำน่ะหล่อที่สุดอยู่แล้ว ลูกแม่นี่นา” พูดแล้วก็หันไปยิ้มให้คนข้างๆ “แล้วแม่มีอะไรเหรอครับ” พูดจบก็ตักข้าวเข้าปากไปอีกคำ
“ไม่มีอะไรแล้วโทรไม่ได้เหรอยะ” น้ำเสียงแสดงความหมั่นไส้อย่างปิดไม่มิด จนน้ำหยดทำหน้าแหย “หรือกลัวว่าหนุ่มของแกเค้าจะว่าเอา”
“โห...แม่ เพื่อนน้ำเค้าไม่ว่าหรอก แต่น้ำกินข้าวอยู่ คุยไม่ถนัด” พูดไปก็เคี้ยวข้าวไปช้าๆ
“แกก็หยุดกินก่อนสิ” เสียงตอบมาแฝงไว้ด้วยความเอ็นดู “แม่จะโทรมาถามว่า สะตุ้งสตางค์น่ะพอใช้มั๊ย ต้องซื้อของใช้อะไรเพิ่มอีกรึเปล่า แล้วเรื่องรถจักรยานน่ะว่ายังไง แล้วสัปดาห์หน้าจะกลับบ้านรึเปล่า แล้ว ...”
“แม่ ... แม่ ทีละเรื่องดิ ถามเยอะขนาดนี้ น้ำตอบไม่ทันอะ” น้ำหยดหน้าเบ้โอดครวญผ่านสายโทรศัพท์
หมูฟังคำโต้ตอบระหว่างแม่ลูกอยู่นาน รู้สึกเขินๆตอนได้ยินคำว่า ‘หนุ่มของแก’ ดังออกมา ฟังเพลินอยู่นาน จนต้องขมวดคิ้ว เมื่อได้ยินคำพูดประโยคต่อมาของน้ำหยด
“สุดหล่อ สุดที่รักของผมสบายดีรึเปล่าแม่ อาทิตย์นี้ไม่ได้กลับบ้านไปเจอหน้า คิดถึงจัง”
“เดินมาอยู่ข้างๆแม่พอดี แกจะคุยด้วยมั๊ยล่ะ”
“เอาดิ๊แม่ ขอคุยกับที่รักของผมหน่อย”
รอยยิ้มสดชื่น จนหมูรู้สึกขวาง
“ปีโป้เป็นไง นี่น้ำหยดเองน๊า คิดถึงปีโป้จังเลย” เสียงออดอ้อนจนหมูรู้สึกหมั่นไส้นิดๆ เงี่ยหูฟังก็ไม่มีเสียงตอบกลับมาแต่อย่างใด
“ปีโป้ งอนน้ำหยดเหรอ ไม่ได้เจอกันสัปดาห์เดียวเองนะ ปีโป้ลืมน้ำหยดแล้วเหรอ ปีโป้” น้ำหยดลากเสียงยาวเมื่อเรียกชื่ออีกฝ่าย
“โฮ่งๆ ... โฮ่งๆ” เสียงดังตอบมา ทำเอาหมูหัวเราะพรืด
“นั่นแน่ คิดถึงน้ำหยดเหมือนกันช่ายม๊า เดี๋ยววันศุกร์จะกลับไปหา รอหน่อยนะ สุดที่รักของน้ำหยด”
หมูฟังแล้วก็อดขำไม่ได้ เสียงหัวเราะดังพอที่จะทำให้น้ำหยดหันมาแลบลิ้นใส่ แล้วกลับไปให้ความสนใจกับการสนทนาทางโทรศัพท์ ที่เปลี่ยนเป็นเสียงของแม่เขาต่อไปอีกพักใหญ่
“งั้นสวัสดีครับแม่ ฝากบอกพ่อด้วยนะครับว่าน้ำหยดคิดถึง”
กดปุ่มวางสายโทรศัพท์แล้ว ก็ตักข้าวเข้าปากไปอีกคำใหญ่ พลางหันไปมองหมูที่กินข้าวเสร็จไปสักพักแล้ว
“หัวเราะไร”
“ก็นึกว่าจะคุยกับแฟน เห็นเรียกชื่อซะสวีทเชียว ที่แท้ก็...”
“หมา” น้ำหยดต่อให้ทันที แล้วหัวเราะคิกคัก
“แล้วตกลงว่าน้ำมีแฟนรึยัง” หมูถามเบาๆ
“ตอนนี้ไม่มีแล้ว” หยุดพูดเพียงแค่นั้น เพราะวูบหนึ่งคิดไปถึงชายลึกลับ ที่เข้ามาหาในยามค่ำคืน
“ตอนนี้ไม่มี แปลว่าเคยมีอะดิ๊”
“อื้อ” น้ำหยดเอาช้อนเขี่ยข้าวที่เหลืออยู่ในจาน พลางรู้สึกไม่อยากกินต่อ เมื่อนึกถึงคนที่เคยเป็น ‘แฟน’
“ทำไมถึงเลิกกันล่ะ” หมูถามพลางขยับตัวเข้าไปใกล้
น้ำหยดถอนหายใจยาว รวบช้อนส้อมทันที รู้สึกพูดไม่ออก
“ก็ พอคบกันสักพัก รู้สึกว่าเข้ากันไม่ได้ ก็เลยเลิกกันไป เท่านั้นแหละ” น้ำหยดตอบเลี่ยงๆไป
“งั้นเราถามอีกอย่างได้มะ”
“ลองถามมาก่อน” น้ำหยดพูดเบาๆ เริ่มเอามือกอดอก หมูยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ
“แฟนเก่านายนี่ ผู้หญิงหรือผู้ชาย”
“กล้าถามเราก็กล้าตอบ” น้ำหยดเหยียดริมฝีปากยิ้มแปลกๆ “เราไม่ปิดบังหรอก แล้วเราก็ไม่อายด้วย ที่จะบอกว่า เรามีแฟนเป็นผู้ชาย” น้ำหยดตอบแล้วหันไปยิ้มให้หมู สายตาและรอยยิ้มของน้ำหยด ทำให้หมูคิดว่า เพื่อนใหม่คนนี้คงจะเก่งกล้าเอาเรื่องเลยทีเดียว
“น้ำ ไหนๆก็ถามแล้ว เราถามอีกอย่างนะ”
“เราตอบนายล่วงหน้าก่อนนายถามเลยก็ได้นะ” น้ำหยดมองหน้าหมูนิ่ง “ใช่ ... เราเป็นเกย์”
-
:laugh:
มันแน่วะเฮ้ย กล้าตอบดีใช้ได้ ไอ้น้ำหยด
ท่าทางบีโป้ จะเป็นลาบราดอว์ เดาเอานะครับ :laugh:
-
หมูจีบแหงมเลย
:laugh:
-
o7 ช่างตอบได้ชัดเจนดีจริงๆ ว่าแต่หมูสงสัยทำไมเำหรอ หรือว่าจะจีบน้ำ :m1:
-
นายแน่มาก
:a2: :a2: :a2:
-
น้ำหยดน่ารักมาก! ต้องอย่างงี้ซิ! :กอด1:
เพิ่งเริ่มมาอ่านครับ ขอรายงานตัวเลยละกัน หุหุหุ
มาอัพบ่อยๆน่ะครับ :กอด1:
-
:o น้ำหยดมั่นมาก ยกตำแหน่งหนุ่มมั่นแห่งปีให้เลย
ว่าแต่พระเอกเป็นใครหว่า
-
o13ความมั่นใจเกิน100 :laugh:
-
เป็นกำล้งใจให้ครับ
-
:m13: :m13: :m13: เหวอ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ :jul1: :jul1:
-
ใจกล้าดีแท้เนอะน้ำหยด
o13 o13
-
:oni1:
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
อ่าครับ แล้วแบบนี้หมูจะจีบว่างั้น
แล้วคนนั้นใครหนอที่มาตอนกลางคืนอ่า
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
หลงรักน้ำหยดเข้าแล้วล่ะ
อิอิ :t4:
-
:a2: :a2:
-
บุรุษยามวิกาลเป็นใคร :oni3:
-
วาจาช่าง ฉะฉาน
o13
-
น้ำหยดกล้าดีแท้ๆ ไม่ขี้อายเลยแฮะ
-
ขอบคุณทุกคนที่ติดตาม และทุกกำลังใจที่มีให้ครับ :impress:
เรื่องการอัฟเดท ถ้าใครติดตามเรื่องของตั้มเป็นประจำ ก็คงทราบว่า อัฟทุกวันอย่างน้อยวันละ ๑ ตอน
ยกเว้นวันที่มีงานด่วนเข้ามา มีประชุม หรือมีสัมมนา อาจจะไม่ได้เข้ามาอัฟ o16
.
.
.
ดูเหมือนทุกคนจะเห็นตรงกัน ว่าน้ำหยดช่าง 'กล้า' o14
แหม...ก็ดูคุณแม่ซิครับ ถามมาด้ายยยย...หนุ่มของแก...ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น :laugh3:
เรื่องความอายของน้ำหยดน่ะ คงไม่ใช่เรื่องคำถาม-คำตอบในเรื่องแบบนี้หรอกครับ
ส่วนจะอายในเรื่องอะไร ... ติดตามกานต่อปายยย
แล้วใครจะเป็นพระเอก คนที่บุกรุกเข้าห้องน้ำหยดเป็นใคร ไว้รอติดตามกันครับ
ส่วนนายหมู จะทำอะไรต่อนั้น เดี๋ยวคงได้รู้ในไม่กี่ตอนนี้แหละครับ
o1 o1 o1
-
คุณแม่มั่นมาก สุดยอดโชคดีจริง ๆ ที่มีแม่แบบนี้
น้ำหยดเลยได้ความมั่นใจมาจากคุณแม่เต็ม ๆ เลย
ประกาศออกไปเลยว่า "ตรูเป็นเกย์" กร๊ากกก มั่นสุด ๆ เยี่ยม o13
ขอบคุณคุณบุหรงนะคะที่มาต่อเรื่องอย่างสม่ำเสมอ
รอติดตามตอนต่อไปค่ะ :L2: :กอด1:
-
:a2: น้ำหยด เป็นนายเอกที่มั่นมาก ๆ
แต่นายหมู ทำไมถึงอยากรู้นัก สงสัยจะจีบละเซ ถ้าจะจีบ ก็รีบจัดการผู้มาเยือนยามวิกาลก่อน :t2:
หรือว่า เป็นเองก็ไม่รู้ มารอตอนต่อไปดีกว่า ขอบคุณครับเป็นกำลังใจให้นะ
+1 ให้เป็นค่าความขยัน :L2: :bye2:
ปล. ไม่ต้องกังวลนะครับ เรื่องที่ผม รีไว้นะ แค่อารมณ์แซวมันพาไป ไม่โกรธกันน้า ตั้ม
-
น้ำหยดช่างกล้าตอบเนอะ
สุดยอดดดดดดดดดดดด
งานนี้นายเอกกล้ามาากกกกกชอบบบบบ :m12:
-
นู่น้ำหยด ช่างปากกล้า และเปิดเผยดีแท้ นู่เอ๊ย ...แต่คุณแม่น่ารักเนาะ ดู ท่าทางคุณแม่จะขาลุยนะคะ เอิ้กๆ :t2:
น้องปีโป้ สุดที่รักของน้ำหยด ฮ่าๆ น้องหมา นี่เอง :m20:
ได้รู้อีกอย่าง น้ำหยด คุยก่าน้องหมารู้เรื่องด้วย เอิ้กๆ :jul3:
ส่วนพระเอกไม่อยากเดาค่า ...รอให้โผล่มาเเบบสว่างๆดีกว่า
ไม่ใช่มากับความมืดนะ มองไม่เห็น :laugh:
-
:jul3: น้ำหยดมั่นจริงๆ
-
โฮ๊ะๆ พ่อช่างกล้าทั้งคู่เลย :m30:
-
ตอนที่ ๖
... เมื่อกลางวัน เขาเสียมารยาทไปหรือเปล่านะ ...
น้ำหยดกึ่งนั่งกึ่งนอน หลังพิงผนังด้านหัวเตียง คิดพลางหยิบที่คั่นหนังสือมาคั่นหน้าที่อ่านค้างไว้ ก่อนที่จะปิดหนังสือลง แล้ววางลงข้างๆตัว คิดถึงเหตุการณ์เมื่อตอนกลางวัน
“ใช่ ... เราเป็นเกย์” น้ำหยดพูดกับหมูที่ทำหน้างงๆ
พอเห็นสีหน้าคล้ายคนตกใจแบบนั้น น้ำหยดก็หยิบกองหนังสือนิยาย ที่วางอยู่ข้างๆตัวบนเก้าอี้ยาวมาถือไว้ ลุกขึ้นเดินออกจากโต๊ะ ออกไปจากโรงอาหาร
“เป็นไรไปวะ จู่ๆก็อารมณ์ไม่ดีขึ้นมาซะงั้น” หมูพึมพำพลางยักไหล่ “ไว้เจออีกทีค่อยเคลียร์ก็ได้”
แต่คำพูดของหมูนั้นน้ำหยดไม่ได้ยิน ในใจกลับคิดไปอีกอย่างหนึ่ง
... ดูทำหน้าเข้า รังเกียจนักก็ไม่ต้องเป็นเพื่อนกัน ไม่เห็นเป็นไรเลย ไม่ใช่เรื่องน่าอายหรือความผิดซะหน่อย ที่เป็นแบบนี้ ถ้าปิดบังหรือปฏิเสธ แล้วให้คนอื่นจับได้ที่หลังนี่สิ ถึงจะน่าอาย ... น้ำหยดคิดในใจขณะที่เดินออกไปจากโรงอาหาร
“นอนดีกว่า” พูดกับตัวเองแล้วก็ลุกขึ้น เอาหนังสือไปวางไว้บนโต๊ะปลายเตียง เดินไปลอคประตูห้องแล้วปิดไฟ จากนั้นก็เดินกลับไปล้มตัวนอนบนเตียง คว้าผ้าแพรมาคลุมตัว สักพักก็หลับไป
น้ำหยดรู้สึกตัวอีกครั้ง ตกใจอยู่บ้างกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น แต่ด้วยความรู้สึกที่เริ่มจะคุ้นเคย กับสัมผัสที่เคยเกิดขึ้นหลายครั้ง ทำให้ไม่คิดว่าคนที่ทาบทับร่างของตนอยู่เป็นคนอื่น นอกจากบุคลคนคนเดิม ความตกใจในตอนแรกเริ่มลดน้อยลง ร่างกายเกิดความรู้สึกที่เสียวซ่านขึ้นมาแทน จนต้องโอบแขนรอบร่างหนา ที่ทาบทับอยู่ด้านบนไว้ พลางซอกซอนจมูกและริมฝีปาก ไปบนไหล่กว้างของผู้มาเยือนในยามวิกาลผู้นี้
“อืม...” เสียงครางเบาๆในลำคอของคนที่ไม่เคยเห็นใบหน้า มือแข็งแรงประคองใบหน้าของน้ำหยดไว้ แล้วริมฝีปากก็ประกบลงไปบนริมฝีปากสีแดงคล้ำอย่างแนบแน่น ริมฝีปากของน้ำหยดถูกขมเม้มเบาๆ ก่อนจะถูกดูดดุนด้วยริมฝีปากและปลายลิ้นของอีกฝ่าย จูบนั้นทำเอาน้ำหยดครางด้วยความพึงใจ
มือใหญ่เปลี่ยนมาลูบไล้ที่โคนขาอวบแน่น แล้วจับแยกออก ร่างแข็งแรงขยับตัวลงต่ำ แล้วน้ำหยดก็รู้สึกได้ถึงสิ่งที่ชำแรกเข้ามาในร่างกาย ครั้งนี้ความเจ็บปวดน้อยลงไปมาก แต่ก็ยังทำให้น้ำหยดขยับตัวหนีตามสัญชาติญาณ ร่างหนายันตัวขึ้นสูง มือหยาบใหญ่เปลี่ยนมาจับไหล่ของน้ำหยดไว้ไม่ให้ขยับ แล้วค่อยๆดันร่างกายอย่างช้าๆจนสุดตัว จากนั้นจึงทาบทับร่างกายลงไปบนร่างของน้ำหยดอีกครั้ง แล้วประทับจูบลงไปบนริมฝีปาก ก่อนที่จะขยับร่างกายท่อนล่างเป็นจังหวะ
น้ำหยดรับรู้ความรู้สึกจากสัมผัสของริมฝีปาก ที่คลอเคลียไปตามใบหน้าและซอกคอ รวมทั้งสิ่งที่เคลื่อนไหวอยู่ภายในร่างกายท่อนล่าง ด้วยความรู้สึกวาบหวิว น้ำหยดยกมือลูบไล้ไปตามแผ่นหลัง ที่สัมผัสได้ถึงความตึงแน่น แข็งแรง และความเรียบลื่นของผิวกายที่เริ่มชื้นไปด้วยเหงื่อ เริ่มเรียนรู้ที่จะเคลื่อนไหวร่างกายของตัวเอง ให้สอดคล้องกับการเคลื่อนไหวของอีกฝ่าย ที่เริ่มเคลื่อนไหวเป็นจังหวะรุนแรงขึ้น และรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ จนถึงจุดที่ความรู้สึกของคนทั้งสอง เดินทางไปถึงจุดหมายเกือบจะพร้อมเพรียงกัน
เสียงหอบหายใจดังแผ่วเบาอยู่ริมหู น้ำหยดยกมือขึ้นลูบเบาๆไปบนต้นแขน ที่แกร่งไปด้วยกล้ามเนื้อ จมูกของอีกฝ่ายคลอเคลียอยู่ที่แก้ม และมือใหญ่ลูบเบาๆที่ศรีษะของน้ำหยด
“คุณชื่ออะไรครับ” น้ำหยดถามออกไปเบาๆ แต่ก็ไม่ได้รับคำตอบ
“ผมชื่อธารานะครับ เรียกผมน้ำหยดหรือน้ำเฉยๆก็ได้” น้ำหยดจึงบอกชื่อของตัวเองไป
“น้ำเหรอ” เสียงทุ้มห้าวทวนชื่อของน้ำหยดเบาๆ
“ครับ แล้วคุณจะไม่บอกชื่อให้ผมรู้หน่อยเหรอครับ”
ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา แต่มือนั้นยังคงลูบศรีษะของน้ำหยดอย่างแผ่วเบา น้ำหยดถอนหายใจ หลับตาลง สัมผัสอันอ่อนโยนทำให้น้ำหยดผลอยหลับไปโดยไม่รู้ตัว
...................................................................
.................................
“น้ำ ...จะไปไหน” เสียงเรียกดังขึ้นขณะที่น้ำหยดนั่งอยู่บนขั้นบันไดทางเข้าหอพัก กำลังผูกเชือกรองเท้าผ้าใบอยู่ พอเงยหน้าขี้นมอง ก็เห็นหมูในชุดนักศึกษาเช่นกัน นั่งอยู่บนรถจักรยาน
“กินข้าวที่โรงอาหาร” น้ำหยดพูดพลางผูกเชือกรองเท้าไปด้วย
“ไปด้วยกันดิ๊”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวเราเดินไปได้”
น้ำหยดหยิบกระเป๋าเป้สะพายไว้บนไหล่ แล้วลุกขึ้นยืน หมูลงจากรถจักรยาน เตะขาตั้งจอดรถจักรยานไว้ เดินเข้าไปจูงมือน้ำหยดมาที่รถจักรยาน
“มาเหอะน่า ไปด้วยกัน กินเสร็จแล้วจะได้ไปเรียนพร้อมกัน” หมูปล่อยมือน้ำหยด เก็บขาตั้งรถจักรยานแล้วนั่งลงบนเบาะหน้า
“แล้วเช้านี้นายเรียนตึกไหน” น้ำหยดพูดพลางนั่งลงบนเบาะหลัง
“เรียนวิชาเดียวกันกับนายน่ะแหล่ะ จับดีๆนะ เราซิ่งแล้ว” พูดไม่ทันจบก็ถีบจักรยานออกตัวด้วยความรวดเร็ว จนน้ำหยดตกใจ ยกแขนโอบรอบเอวหมูไว้
“จับดีๆนะ เดี๋ยวหล่นลงไป” หมูพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริง
“โหย ... ขืนหล่นลงไปก็เสียชื่อแย่ดิ” น้ำหยดตะโกนตอบพลางหัวเราะเสียงใส
-
น้องน้ำขาทำไมไม่สู้มันล่ะค่ะคุณน้อง :oทำไมไม่จดจำใบหน้าหรือรายละเอียดล่ะครับแล้วที่สำคัญทำไมไม่ล็อคห้อง :oอ่านแล้วหน้ามืดผับผ่าสิ :a5:
-
น้องน้ำขาทำไมไม่สู้มันล่ะค่ะคุณน้อง :oทำไมไม่จดจำใบหน้าหรือรายละเอียดล่ะครับแล้วที่สำคัญทำไมไม่ล็อคห้อง :oอ่านแล้วหน้ามืดผับผ่าสิ :a5:
“นอนดีกว่า” พูดกับตัวเองแล้วก็ลุกขึ้น เอาหนังสือไปวางไว้บนโต๊ะปลายเตียง เดินไปลอคประตูห้องแล้วปิดไฟ จากนั้นก็เดินกลับไปล้มตัวนอนบนเตียง คว้าผ้าแพรมาคลุมตัว สักพักก็หลับไป
ส่วนเรื่องไม่สู้ สงสัยจาติดจายยยยยย :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
เริ่มคุ้นชินแล้วเหรอ
หุหุ
เป็นพี่นะจะบีบให้หน้าเขียวเลย
จะบอกไม่บอก
55555 :laugh: :laugh:
-
ทำไมน้องน้ำไม่ลุกไปเปิดไฟหลังเสร็จกิจล่ะคะ o12
หรือว่าแอบพกไฟฉายไว้ใต้หมอน แล้วตอนกะลังเข้าจังหวะก็คว้ามาส่องดูก็น่าจะได้อยู่นา :m16:
ยังไงก็คิดว่าผู้มาเยือนไม่ใช่หมูแน่นอน ใช่มั้ยเอ่ย :m23:
-
ยังเป็นความลับต่อไป :a1:
-
ทำไมน้องน้ำไม่ลุกไปเปิดไฟหลังเสร็จกิจล่ะคะ o12
หรือว่าแอบพกไฟฉายไว้ใต้หมอน แล้วตอนกะลังเข้าจังหวะก็คว้ามาส่องดูก็น่าจะได้อยู่นา :m16:
ยังไงก็คิดว่าผู้มาเยือนไม่ใช่หมูแน่นอน ใช่มั้ยเอ่ย :m23:
หูย ... คิดไม่ทันอะ
อย่างว่านะ ... คนที่มองดู บางทีเห็นอะไรชัดว่า :laugh: :laugh: :laugh:
ยังเป็นความลับต่อไป :a1:
ช่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย......................เลย
ไม่งั้นเขียนต่อไม่ได้ คงต้อง จอ โอ๊ะ บอ ........จบ :o :o :o
-
น้องน้ำขาทำไมไม่สู้มันล่ะค่ะคุณน้อง :oทำไมไม่จดจำใบหน้าหรือรายละเอียดล่ะครับแล้วที่สำคัญทำไมไม่ล็อคห้อง :oอ่านแล้วหน้ามืดผับผ่าสิ :a5:
“นอนดีกว่า” พูดกับตัวเองแล้วก็ลุกขึ้น เอาหนังสือไปวางไว้บนโต๊ะปลายเตียง เดินไปลอคประตูห้องแล้วปิดไฟ จากนั้นก็เดินกลับไปล้มตัวนอนบนเตียง คว้าผ้าแพรมาคลุมตัว สักพักก็หลับไป
ส่วนเรื่องไม่สู้ สงสัยจาติดจายยยยยย :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
คนเขียนไม่ยอมบอกบทให้สู้ :m14:
-
เป็นนายเอกที่เรื่อยๆเฉื่อยๆมาก :jul3: :jul3:
-
น้องน้ำแนะนำตัวเองแล้ว :oni2: ว่าแต่ตาคนลักหลับนี่ยังไง เจ้าของห้องเค้าล็อคประตูแล้วยังไขเข้ามาได้อีก หรือจะเป็นประธานหอเลยมีกุญแจเสริม (เริ่มเดามั่วซั่ว) เมื่อไหร่จะได้เห็นแวบๆตอนกลางวันมั่งอ่าเนี่ย
-
น้องน้ำหยดใจง่ายอ่ะ
ไปยอมมันได้ไง เป็นใครก็ไม่รู้ แล้วยังทำท่าทางคุ้นชินอีก
โอ้ววว พระเจ้า ถ้าเป็นลูกจะตีให้ตายเลย
:o :o
-
น้ำหยดนี่คงหูตึงและประสาทช้ามากๆ :m29:
-
:กอด1: กอดคนในเงามืดไว้ หุหุ
-
พระเอก นิเป็นคนที่มีชีวิต ใช่ป่าวครับ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
จากน้ำหยดที่น่ารัก กลายเป็นนายมั่นใจ
...ตอนนี้กลายเปงใจง่ายไปซะและ :sad2:
-
:m29: ไม่เอ๊ะอ๊ะซักนิดเลยเหรอตาน้ำหยดเนี่ย
-
“ปีโป้ งอนน้ำหยดเหรอ ไม่ได้เจอกันสัปดาห์เดียวเองนะ ปีโป้ลืมน้ำหยดแล้วเหรอ ปีโป้” น้ำหยดลากเสียงยาวเมื่อเรียกชื่ออีกฝ่าย
“โฮ่งๆ ... โฮ่งๆ” เสียงดังตอบมา ทำเอาหมูหัวเราะพรืด
ชอบมาก ๆ ครับ น่ารักสุด ๆ คิดถึงหมาของผมที่เพิ่งตายไปเลยอ่ะ
ตอนนี้รู้สึกให้บรรยากาศ คิวปิด ไซซีดีจังครับ อย่าเพิ่งเปิดไฟเลย
เซ็กส์ในความมืดกับคนที่เราไม่รู้จักตื่นเต้นดีออก
(ฮ่าๆๆ คล้าย ๆ ห้องมืดอีกอย่างนะนี่)
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
อ่าครับผม ใครอ่าที่มาลักหลับน้ำหยด
อยากรู้จังเลย อิอิ และเชื่อว่าทุกคนก็อยากรู้ครับผม
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
ตอนที่ ๗
๑๓.๐๐ น. วันพฤหัสบดี สัปดาห์ที่สามของการเปิดภาคเรียน
หลังจากเสร็จสิ้นพิธีไหว้ครูประจำปีของมหาวิทยาลัยไปแล้วในช่วงเช้า เสียงของบรรดาฉิ่ง ฉาบ กลอง ดังไปทั่วบริเวณสนามหน้าคณะต่างๆ ภายในมหาวิทยาลัย รวมทั้งบางส่วนของสนามกีฬา นักศึกษาชั้นปีที่๑ของคณะต่างๆ จับฉลากแบ่งเป็นกลุ่มย่อยตามหมายเลข แล้วไปรวมตัวกันเป็นกลุ่มใหญ่กับเพื่อนๆจากคณะอื่น เพื่อการ ‘รับน้อง’ ใหญ่ของมหาวิทยาลัย ในช่วงบ่ายของวันพฤหัสบดี ซึ่งตามปรกติแล้วจะไม่มีการเรียนการสอน เพราะเป็นช่วงเวลาที่ทางมหาวิทยาลัย จัดไว้เป็นช่วงเวลาหรับหรับการจัดกิจกรรมต่างๆของนักศึกษา
รุ่นน้องปี๑ ต้องวนไปตาม ‘ฐาน’ ในคณะต่างๆ เพื่อให้รุ่นพี่ได้ทำการ ‘รับน้อง’ ตามแต่ว่า 'ฐาน' ไหนจะจัดให้มีการจัดกิจกรรมอย่างไร ซึ่งได้มีการประชุมกันก่อนล่วงหน้า เพื่อไม่ให้มีกิจกรรมที่ซ้ำซ้อนกัน น้ำหยดมองดูกิจกรรมนั้นอยู่ข้างๆสนามหญ้า ที่อยู่ด้านข้างของสนามกีฬา เพราะตึกคณะมนุษยศาสตร์ แยกตัวออกไปอยู่อีกด้านหนึ่งของมหาวิทยาลัย จึงต้องย้ายมาสถานที่นี้ เพื่อให้ ‘ฐาน’ ของคณะมนุษยศาสตร์อยู่ไม่ไกลกับ ‘ฐาน’ อื่นมากนัก ด้วยความตื่นเต้นและสนุกสนาน ที่เห็นน้องปี๑ถูกเรียกออกมาเต้นแร้งแต้นกา ท่าทางตลกๆ ตามที่รุ่นพี่บอก แล้วยังมีอะไรที่อยู่ในข่าย ‘พิเรน’ อีกหลายอย่าง ที่น้ำหยดไม่เคยเจอในการรับน้องของวิทยาเขตที่ย้ายมา เมื่อหมดเวลาครึ่งชั่วโมงตามที่กำหนดไว้ น้องปี๑ก็จะถูกกวาดต้อนไปยังฐานใหม่ และไม่นานน้องปี๑กลุ่มใหม่ก็จะเข้ามาแทนที่ แล้วกิจกรรมแบบเดิมก็จะวนมาเริ่มต้นขึ้นใหม่อีกครั้งหนึ่ง
“ไอ้คนนั้นไง ที่มันรับส่งไอ้น้ำอยู่” ไก่บอกกับเพื่อนๆที่เป็นว๊ากเกอร์ เมื่อกิจกรรมดำเนินไปได้ครู่ใหญ่
“ไหนๆ” ชูถามพลางยืดคอมองไปในกลุ่มน้องปี๑
“นั่นไง ไอ้ตี๋เสื้อดำนั่นน่ะ” ไก่ชี้ให้เพื่อนๆดู
“เดี๋ยวเราจัดการเอง” แขก หัวหน้าว๊ากเกอร์หญิง พูดแล้วยิ้มกวนๆ เดินเข้าหาน้องกลุ่มนั้นที่เพิ่งทำกิจกรรมเสร็จก่อนเวลาที่กำหนด จึงไห้นั่งพักกันก่อนที่จะถึงเวลาย้าย ‘ฐาน’
“เฮ๊ย! ไอ้ตี๋โย่งเสื้อดำนั่นน่ะ ออกมานี่เด๊ะ” แขกชี้ไปที่รุ่นน้องคนนั้น ซึ่งก็เดินออกมาตามที่ถูกเรียก
“เห็นพี่คนนั้นมั๊ย ที่ใส่กางเกงยีนส์ซีดๆ เสื้อเชิตสีโกโก้ แขนยาวพับแขนเสื้อนั่นน่ะ” แขกชี้ไปทางกลุ่มรุ่นพี่ที่ยืนอยู่ข้างสนามหญ้า คนที่แขกชี้ไปนั้นยืนหันหลังคุยกับเพื่อนอยู่ จึงไม่เห็นว่าทางนี้ทำอะไรกัน “ไปจูงมือมา” แขกสั่งห้วนๆ
น้องปี๑คนนั้น วิ่งออกจากกลุ่ม เพื่อทำตามคำสั่ง
“พี่ครับ พี่ที่ใส่เสื้อสีโกโก้อะครับ” เสียงเรียกอย่างสุภาพ ทำให้น้ำหยดหันตัวไปหา
“อ้าว! หมู ... มีไรเหรอ” น้ำหยดถามเมื่อมองเห็นว่าคนที่เรียกตัวเองเป็นใคร
“อ้าว! น้ำ” หมูอุทานด้วยความงุนงง “มายืนทำไรอยู่ตรงนี้ ไม่ไปรับน้อง”
“เราอยู่ปี๒” น้ำทำหน้างงไม่แพ้กัน แล้วก็ยิ้มออกมา “จริงดิ๊ ไม่เคยถามกันเลยนี่เน๊อะ”
“เฮ๊ย! นานไปแล้ว ไม่ได้ให้ไปยืนคุยกันนะ” แขกตะโกนมา
“แขกเค้าให้หมูทำอะไรเหรอ” น้ำถามพลางมองไปทางแขก
“เค้าให้เรามาเรียกน้ำไปหา”
“เหรอ ... งั้นป่ะ” น้ำหยดพยักหน้ารับรู้ แล้วเดินตามหมูไป
“ใครให้เดินมาเฉยๆแบบนั้น บอกให้จูงมือมาไง” แขกตะโกนสำทับอีกครั้ง
หมูหันมายิ้มแหยๆให้น้ำหยด แล้วจับมือพาเดินเข้าไปบริเวณที่น้องปี๑นั่งกันอยู่
“จะไปไหน มานี่ก่อน” แขกตะคอกเสียงดัง เมื่อหมูทำท่าจะเดินกลับไปนั่ง หมูเลยต้องยืนอยู่ข้างๆน้ำหยดแบบนั้น พวกน้องปี๑เริ่มซุบซิบกัน โดยเฉพาะน้องผู้หญิง
“ชั้นว่าสูสีหว่ะ ไม่แพ้กัน หล่อกันคนละแบบ” สาวน้อยกระซิบบอกเพื่อน
“เป็นชั้นนะ ชั้นจะกินรวบแบบฉลากกินแบ่ง” สาวน้อยอีกคนหัวเราะคิกคัก พลางมองไปที่สองหนุ่มสองมุมมอง ที่มีรูปร่างสูงหนาพอๆกัน เพียงแต่คนหนึ่งผิวขาวเหลืองแบบคนจีน หน้ารูปยาวรี ผมเส้นเล็กละเอียดยาวระต้นคอ คิ้วหนาเข้ม เปลือกตาชั้นเดียว ดวงตาเรียวยาวเป็นประกาย จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากที่ค่อนข้างหนานั้นแดงจัดเหมือนลูกเชอรี่ ในขณะที่อีกคนหนึ่งผิวสีน้ำตาลอ่อนแบบคนไทย ใบหน้ารูปไข่ คิ้วเข้มแต่เรียวยาว เปลือกตาสองชั้น ดวงตากลมโต ปากนิดจมูกหน่อย ริมฝีปากบางเป็นสีแดงคล้ำ แต่ดูชุ่มฉ่ำแบบคนสุขภาพดี ผมหยักศกเส้นหนา ตัดสั้นจนแลเห็นหน้าผากโหนกกว้าง ทำให้ใบหน้ายิ่งดูสะอาดสะอ้านมากขึ้น
“ไปจูงมือพี่เค้ามาแบบนี้ ต้องรับผิดชอบ” แขกพูดดังๆพอจะได้ยินกันทั่ว
... รับผิดชอบอะไรวะ ก็สั่งให้กูทำ ... หมูเถียงอยู่ในใจ
“เลือกเอาว่าจะเป็นสะใภ้หรือเป็นเขยคณะนี้” พอแขกพูดจบก็มีเสียงเฮ ปนกับเสียงหัวเราะทั้งจากกลุ่มน้องที่นั่งกันอยู่ และรุ่นพี่ดูกิจกรรมกันอยู่รอบๆสนาม
“เป็นเขยดีกว่าครับ” หมูตอบแล้วหันไปยิ้มกวนๆให้น้ำหยด ซึ่งกำลังทำหน้าเหว๋อสนิท
“งั้นก่อนอื่นนะ ไอ้น้องเขยในอนาคต” ไก่พูดพลางเดินไปตบไหล่หมู “เอ็งต้องขอความรักก่อน”
“เฮ๊ย! เล่นอะไรกันวะ” น้ำหยดโวยวายเมื่อตั้งสติได้
“เอาน่า ... น้องเค้าจะขอความรักแล้ว เดี๋ยวพวกเราเป็นพยานให้” ชูเดินมาพูดกับน้ำหยด แล้วหันหน้าไปทางน้องปี๑ที่นั่งรวมกันอยู่ “เอ้า พวกเรา ปรบมือให้กำลังใจเพื่อนหน่อยเร็ว”
“เฮ ...” น้องปี๑ส่งเสียงและปรบมือกันเกรียวกราว พวกรุ่นพี่ก็ตบมือส่งเสียงกับเขาด้วย
“น้ำ เราชอบนายมานานแล้ว ขอความรักนายให้เราได้ป่ะ” หมูเดินเข้าไปพูดกับน้ำหยดเบาๆ
“ไม่ได้ยิน พูดดังๆ” แขกตะคอก
“น้ำ เราชอบนายมานานแล้ว ขอความรักนายให้เราได้ป่ะ” คราวนี้หมูตะโกนลั่นจนหน้าแดง
“เออ” น้ำหยดตะโกนเสียงดังไม่แพ้กัน พลางกลั้นหัวเราะจนหน้าแดงไปอีกคน
-
จิ้มมมมมมมมมม
จะมีโอกาสได้เห็นรุ่นพี่ที่มาลักหลับนู๋น้ำเร็วๆนี้มะเนี่ย
-
โอ๊ะโอ๋ ขอความรักกันกลางสนาม ในหมู่เพื่อนพ้องน้องพี่อย่างงี้เลย เล่นแรงจัง แต่ :a2:
คนถูกขอ ก็ตอบอย่างเด็ดเดี่ยว ไม่รู้ว่าทั้งสองตอบแบบผสมความจริงลงไปด้วยหรือเปล่า
มารอตอนต่อไปครับ :L2: :bye2:
-
:m1:
มาขอกันรโหฐานอย่างนี้ก็เขิลแย่อะดิ๊
-
:m1: เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ มาตามเรื่องใหม่ อิอิ
:a12: นอนรอ คุคุ
:L2:
:กอด1:
-
อ๊ากกกก ได้อ่านสองตอนเลย :oni2:
เอ่อ อ่านแล้วเพิ่งรู้เหมือนกันว่าน้ำหยดเป็นเด็กปีสอง เอิ๊กกกก
แต่เล่นขอความรักกันต่อหน้าสาธารณชนขนาดนี้ แล้วน้ำหยดยังตอบรับไปอีก ระวังเน้อกลางคืนน้ำหยดจะไม่รอด :o8:
รอตอนเวลากลางคืน บุรุษผู้มากับความมืด กรี๊ดดดด :jul3:
เป็นกำลังใจให้คุณบุหรงนะคะ :กอด1:
-
เรื่องนี้จะเหมือนนิทานกรีกเริ่อง ไซคี รึป่าว
ที่พอ นางเอกเห็นหน้าพระเอก
พระเอกก็หนี ไปอะ o7
แต่ไม่เอาอย่างงี้นะ หึๆๆๆ
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
อ่าครับผม ชอบจังเลยครับฉากขอความรักฉากนี้
ผมอ่านแล้วซึ้งนะครับ ถึงจะออกตลกๆไปก็เถอะครับ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
:a6:.....ตามมาจนทันล่ะ
-
น่าน....มาขอความรักกันแบบนี้
เหอๆๆๆๆ หวังว่าคนที่ย่องเข้าหาน้ำหยดคงจะไม่ใช่ "หมู" นะ
เพราถ้าเป็นหมู แอบรับไม่ได้
อยากให้เป็นคนอื่นมากกว่า...
:oni1:
-
อ้อมกอดที่อบอุ่นในความมืด
กับสัมผัสที่เริ่มคุ้นเคย... นู๋น้ำเลยไม่อยากสลัดมันออกชิมิคะ อิอิ
รุ่นพี่ เข้าใจเล่นนะ
บอกรักกันกลางสนาม เอิ้กๆ :laugh:
ว่าแต่ ผู้ชายในความมืด เมื่อไหร่จะโผล่น๊า .... :confuse:
แอบคิดว่า มิใช่นายหมูอ่ะ รูปร่างหน้าตาก้อพอฟัดพอเหวี่ยงกัน
ไม่น่าจะรุก นู๋น้ำนะ ฮ่าๆ :jul3:
ปริศนาดำมืด ของชายหนุ่มลึกลึกลับ ผู้ที่ลักหลับนู่น้ำ ก้อยังเป็นความลับต่อไป อิอิ :o9:
-
:m30: ขอความรักกันแล้ว! แบบนี้จะกินรวบยังไงอ่ะ :m29:
-
เข้ามาสอดรู้สอดเห็น.... :m22:
อ๊ะ!!!รู้แล้ว....ผู้คุมหอใช่มะอะ...:teach:
เพราะกุญแจมีแค่สามดอก...หนึ่งดอกที่น้ำ อีกสองอยู่ที่ผู้คุมหอ...
ไม่งั้นก็เป็น ลูกผู้คุมหอ...แอบลักกุญแจมา.... o16
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ชอบๆ....หมูน่ารัก... :m1: แต่น้ำคงไม่ชอบเด็กกว่าหรอก....
ที่สำคัญ...น้ำไม่ขัดขืน...เพราะคุณแม่ขอร้องไง... :laugh:
-
:o8: :o8:
อร๊ายยยยย หนูน้ำหยด ถูกขอควารมรักในที่สาธารณะ
กรี๊ซซซซซซซซซซซซ
ว่าแต่อยากโดนผีอำ แบบน้ำหยดมั่งจัง
หอที่ไหนจตะมีแบบนี้มั้งน้า
อยากย้ายไปอยู่
กรี๊ซซซซซซซซซ
เขิลลล
:laugh: :laugh:
-
คราวนี้หมูเป็นแฟนน้ำหยดไปแล้ว...ถ้าหมูไม่ใช่หนุ่มปริศนา งานนี้จามีหึงโหดรึเปล่าน๊าาา :oni1:
-
:m1: :m1: ให้ความรักคนอื่นแบบนี้
เดี๋ยวคืนนี้ก็โดนบุรุษลึกลับ ทำโทษหรอก........
-
อะโห สักขีพยานเพียบเลย :laugh:
-
ขอบคุณทุกคนที่ติดตาม และให้ึความคิดเห็น รวมทั้งกำลังใจทุกกำลังใจนะครับ
เหมือนน้ำหยดจะเรียกคะแนนคืนจากตอนที่แล้วได้เยอะเลย :o8:
และทุกคนดูจะชอบฉากขอความรักในตอนรับน้อง อันนี้เอามาจากตอนสมัยผมเรียนอยู่ปี๓เอง คิดขึ้นมาทีไรยังขำไม่หาย คือน้องที่มาขอความรักเค้าออกสาวอย่างแรง แต่เค้าก็ตลกดี
-จะเอาไปทำไมความรักน่ะ เมื่อกี้เห็นไปขอมาหลายคนแล้วนี่ -
-แหมพี่ นู๋จะเอาไปหยดกระปุกไง ไ้ด้เยอะๆจะไปฝากธนาคาร - :oak:
ตอนนั้นก็อึ้งๆไปเหมือนกัน แต่รอบวงขำกันเกรียว (เอ๊ะยังไง เกรียวๆนี่ใช่คนเหรอ :laugh:)
คนที่เคยคงพอนึกออก ถ้าคิดทันอยากแกล้งน้อง ก็คงยื้อพูดอะไรไปเรื่อยๆ
แต่คนที่คิดอะไรไม่ทัน หรืออาย หรืออยากช่วยน้องก็คงรีบๆตอบรับ :try2:
แต่แหมน้ำหยดก็เหลือเกิน ขอความรักแค่ประโยคเดียว ตอบรับไปซะแล้ว :undecided:
แบบนี้มีเหรอเพื่อนๆจะยอมมมมมมม................... o17
ส่วนจะ้เกิดอะไรขึ้นก็ โปรดติดตามตอนต่อไปฮับ o1
ขอตอบเป็นพิเศษอันนึง
ว่าแต่ ผู้ชายในความมืด เมื่อไหร่จะโผล่น๊า .... :confuse:
แอบคิดว่า มิใช่นายหมูอ่ะ รูปร่างหน้าตาก้อพอฟัดพอเหวี่ยงกัน
ไม่น่าจะรุก นู๋น้ำนะ ฮ่าๆ :jul3::
เคยเห็นนะคนที่เป็นแฟนกัน พระเอกสูง160 นายเอก180
นี่แค่หุ่นพอๆกันเองน๊าาาาาา :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
:jul3: น้ำหยดใจง่ายอีกแย้ววววววว ยอมรับง่ายๆได้ไงเนี่ย
เออ...เรื่องความสูงเนี่ย เคยเห็นเหมือนกัน รู้จักน้องคนนึง แต่น้องเค้าเป็นโบ๊ท จริงๆน้องเค้าก็เป็นรุกแล่ะ แต่ด้วยความสูงที่ไม่ถึง160 ก็เลยมักจะถูกบังคับให้เป็นรับมาตลอด แต่กับแฟนคนปัจจุบันของน้องเค้า....ที่สูงเกือบ180 น้องเค้าได้กลับมาเป็นรุก :laugh: น้องบอกถึงไซส์จะเล็กแต่คุณภาพคับแก้วนะฮะ :o8:
-
ทำไมยอมรับง่ายจังค๊าบ บบ ?
ต้องเล่นตัวหน่อยดิๆๆ ๆๆๆ ๆ 555+
แล้วก้เรื่องคนลักหลับนี่. ..
น้ำหยดกะขนาดเอาม่ะได้หรอคับ ว่าน่าจาเปนใคร *
^______________________^
ปล.รออ่านต่องับ :]]
-
หมูเอาจริงป่าวเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย 555
-
หุหุหุ สวรู้ร่วมคิดกันทั้งคณะเลยนี้หว่า ~ :laugh:
-
น้ำหยดร่าเริงดีจัง
แล้วผู้มาเยือนยามวิกาลอ่ะ ใครหว่า รอ รอ
-
...งั้นคุนบุหรง ก้อรีบมาไขข้อข้องใจ ซะเลยสิคะ อิอิ :t2:
รอลุ้น หนุ่มปริศนาในเงามืดอยู่ค่ะ เอิ้กๆ :laugh:
แต่คู่ ที่พอฟัดพอเหวี่ยงกันก้อมีเยอะแยะค่ะ ไม่ใช่ไม่มี
แต่สูงกัน เกือบ 180 ทั้งนั้น หรือไม่ก้อ 180 อัพ นิดหน่อยเอิ้กๆ
ในความรู้สึกตอนนี้ นายหมูไม่น่าจะใช่หนุ่มปริศนาในเงามืดคนนั้นอ่ะ ( แต่ถ้าหน้าแตก เด๋วจะมาเก็บนะคะ) โฮ่ะๆ :jul3:
-
น้องตั้มอย่าเพิ่งรีบเฉลยนะ :m12: ให้มีตัวเลือกออกมาเยอะกว่านี้อีกหน่อยก่อน จะได้ลุ้นๆ
ตอนนี้มีเข้าเค้าอยู่ก็แค่หมูคนเดียวเอง
แล้วถ้าเฉลยช้า จะได้อ่านฉากผู้บุกรุกอีกหลายๆตอนไง :m25: (เอิ๊กกกซซซ เค้ามะได้หื่นน้า)
-
ทำไมยอมรับง่ายจังค๊าบ บบ ?
ต้องเล่นตัวหน่อยดิๆๆ ๆๆๆ ๆ 555+
แล้วก้เรื่องคนลักหลับนี่. ..
น้ำหยดกะขนาดเอาม่ะได้หรอคับ ว่าน่าจาเปนใคร *
^______________________^
ปล.รออ่านต่องับ :]]
:o กะขนาดอารายยยย
......ร่างกายชะมะ :laugh:
หุหุหุ สวรู้ร่วมคิดกันทั้งคณะเลยนี้หว่า ~ :laugh:
น้ำหยดร่าเริงดีจัง
แล้วผู้มาเยือนยามวิกาลอ่ะ ใครหว่า รอ รอ
บรรยากาศงานรับน้องมหาวิทยาลัย ก็คงเป็นแบบนี้แหละครับ มันสนุกจนบางทีถึงจะรู้ตัวว่าถูกแกล้ง แต่ก็อดจะสนุกสนานไปด้วยไม่ได้ แล้วเหตุการณ์ที่โดนเพื่อนหักหลัง หรือรวมหัวกันแกล้ง มันก้เรื่องปรกติในชีวิตนักศึกษาแหละครับ :impress:
น้องตั้มอย่าเพิ่งรีบเฉลยนะ :m12: ให้มีตัวเลือกออกมาเยอะกว่านี้อีกหน่อยก่อน จะได้ลุ้นๆ
ตอนนี้มีเข้าเค้าอยู่ก็แค่หมูคนเดียวเอง
แล้วถ้าเฉลยช้า จะได้อ่านฉากผู้บุกรุกอีกหลายๆตอนไง :m25: (เอิ๊กกกซซซ เค้ามะได้หื่นน้า)
แหมๆๆๆ ... ไม่ค่อยมั่นใจในการเขียนฉากแบบนี้เท่าไรเลย จะพยายามฮับ :-[
-
^
^
^
โหม่งคุณบุหรง
-
ตอนที่ ๘
“โอ๊ย ไม่เอา ไม่เอา ขอความรักทั้งทีแค่นี้เองเหรอ” แขกหัวหน้าว๊ากเกอร์หญิงประจำคณะโวยวาย “เอาใหม่ ดีๆหน่อย แล้วดูดิ๊ ขอความรักนี่เค้ายืนทื่อกันแบบนี้เหรอไง ไม่เคยขอความรักสาวเหรอ ไอ้น้อง”
“ไม่เคยครับเพ่” หมูทำเสียงกวนๆ “ปรกติมีแต่สาวๆมาขอความรักผม มีหนุ่มๆหลงมาบ้างประปราย” คำพูดของหมูเรียกเสียงหัวเราะได้ไม่น้อย
“งั้นเวลาหนุ่มๆเค้ามาขอความรักเอ็งเค้าทำยังไง ก็ทำอย่างนั้นแหละ เร็วๆ เดี๋ยวหมดเวลาแล้วยังขอความรักไม่สำเร็จ จะโดนซ่อมเดี่ยว” ไก่ส่งเสียงขู่
หมูหันไปยิ้มกริ่มให้น้ำหยด ซึ่งกำลังทำหน้าแหยๆ แล้วเดินไปกุมมือทั้งสองข้างของน้ำหยดไว้ เรียกเสียงกรี๊ดกร๊าดได้อีกรอบหนึ่ง
“น้ำครับ น้ำหยดเข้ามาในใจผมทุกวัน จนหัวใจผมเริ่มกร่อนแล้ว ด้วยความรักที่มีต่อน้ำ”
สารพัดเสียงดังขึ้น ทั้งเสียงกรี๊ด เสียงเป่าปาก เสียงโห่ฮา
“น้ำรับรักผมนะ ไม่อย่างนั้นหัวใจผมคงต้องพังทลาย เพราะความรักที่มีต่อน้ำ ที่หยดมาในใจผมทุกวัน น้ำคิดดูนะหินยังกร่อนได้เพราะน้ำหยด แล้วหัวใจผมแค่นี้จะเหลืออะไร” หมูขยับตัวเข้าไปใกล้น้ำหยดจนเกือบชิด “นะครับน้ำของผม”
น้ำหยดรู้สึกร้อนๆบนใบหน้า จนต้องก้มหน้าลงมองพื้นอย่างไม่รู้ตัว หมูเองก็จ้องใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นสีแดงกล่ำของน้ำหยด อย่างไม่วางตา พลางยิ้มกริ่ม
“เอ้าว่าไง หนุ่มเค้าบอกรักซะหวานจ๋อยขนาดนี้แล้ว ยังใจแข็งได้อยู่อีกเหรอ” ชูตะโกนแซว
น้ำหยดขยับตัวเข้าไปกระซิบอะไรบางอย่างที่หูของหมู จากนั้นก็ดึงมือออกจากการเกาะกุม แล้วกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกไปจากกลางสนามด้วยความรวดเร็ว
“พี่เค้าเขินน่ะครับ แต่เค้ารับรักผมแล้ว” หมูหันไปตะโกนบอกพรรคพวก พลางกำมือทำท่ากระทุ้งศอกไปข้างหลัง แล้วชูมือทำสัญลักษณ์ตัววี
เสียงเป่าปากและเสียงปรบมือดังลั่น จนแขกต้องหยิบโทรโข่งขึ้นมาใช้
“เอ้าพอกันได้แล้ว นายกลับไปนั่งได้”
หมูวิ่งกลับเข้าไปนั่งอมยิ้ม นึกถึงคำพูดที่น้ำหยดกระซิบที่ข้างหูเมื่อสักครู่นี้
... เลี่ยนหว่ะ คิดได้ไงวะ ไอ้หมูบ้า ...
.............................................................
................................
“ยังงอนอยู่อีกเหรอ แค่เล่นกันหนุกๆน่ะ ไม่เห็นต้องคิดมากเลย” เก๋พูดขึ้น เมื่อเห็นน้ำหยดเอาแต่ก้มหน้าก้มตากินข้าว ไม่พูดกับใคร ท่าทางไม่สนใจทำให้เก๋นึกหมั่นไส้ จนต้องเอื้อมมือไปตีไหล่น้ำหยดที่นั่งอยู่ข้างๆอย่างแรง
“โอ๊ย ... เจ็บซะที่ไหนกันล่ะนี่” น้ำหยดหันมาโวยวาย
“ร้องอย่างนี้เจ็บหรือไม่เจ็บแน่ย่ะ” เก๋ทำตาโต
“อยากรู้ลองตีตัวเองดูดิ” น้ำหยดตอบแล้วก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อ
“นี่โกรธจริงๆเหรอไง” เก๋ยังไม่หยุดถามเรื่องเดิม
“เปล่า” น้ำหยดตอบ “เราแค่ไม่ชอบเอาเรื่องอย่างนี้มาล้อเล่นกัน”
“ทำไม หวั่นไหวเหรอไง” นุชชะโงกหน้าจากฝั่งตรงข้ามมาถาม พลางหันไปหัวเราะกับแขกที่นั่งอยู่ข้างๆ
“ถ้าเป็นเธอล่ะ สูงยาวขาวตี๋หล่อล่ำ มาทำแบบนี้ จะหวั่นไหวบ้างมะ” น้ำหยดพูดแล้วยิ้มกวนๆ
“มีหลงมาบ้างก็ดีน่ะสิ ที่มีหลงมา ทั้งดำทั้งเตี้ย” แขกพูดแล้วคิดไปถึงหนุ่มตัวเล็กๆที่มาตามจีบเธออยู่ เพราะชอบใจในความห้าวหาญของเธอ เมื่อภาคเรียนที่แล้ว
“นี่ๆ น้ำ” น้ำหยดหันหน้าไปหาเก๋ ตามเสียงเรียก “อยู่ที่หอน่ะ เจออะไรประหลาดๆมั่งมะ”
“อะไรเหรอ” น้ำหยดขมวดคิ้ว
“ก็ห้อง๓๑๕ที่นายอยู่น่ะ มันว่างมาตั้งแต่ปีที่แล้ว เห็นว่าว่างมาก่อนหน้านั้นอีก” เก๋พูดเบาๆ
“อ้าว! ทำไมมันเป็นอย่างนั้นล่ะ”
ทั้ง๓คนมองหน้ากันไปมา เหมือนจะลงความเห็นกันว่าใครควรจะเป็นคนเล่าดี
“เอ้า สาวๆกินข้าวกันเสร็จรึยัง” เสียงไก่ทักขึ้น พลางนั่งลงข้างๆน้ำหยด พร้อมกับเพื่อนๆอีกหลายคน ที่ทยอยนั่งลงบนเก้าอี้ยาว
“แล้วพวกนายล่ะ” น้ำหยดหันไปถาม
“เรียบร้อยแล้ว ไปกินกันข้างนอก นี่ว่าจะไปกินขนมตรงแยกสาธิต ไปมะ กินเสร็จแล้วค่อยไปงานที่หอประชุม ตอนนั้นงานคงเริ่มพอดี”
ไก่หมายถึงงานรับน้องประจำปีของมหาวิทยาลัย ในช่วงกลางคืน เป็นงานรื่นเริงจัดขึ้นภายในหอประชุมใหญ่ มีขนมและเครื่องดื่มบริการตลอดงาน มีการแสดงของนักศึกษาแต่ละชั้นปีในคณะต่างๆ สลับกันขึ้นไปแสดงบนเวที เพื่อเพิ่มบรรยากาศให้น้องปี๑ได้สนุกสนานกัน หลังจากผ่านการรับน้องที่ ‘หฤโหด’ มาในช่วงบ่าย
“ว่าแต่เมื่อตอนบ่ายได้ใจจริงๆเลยหว่ะ ไอ้น้ำหยด” โดม เพื่อนอีกคนหนึ่งหันมาหัวเราะ
“เรื่องไร” น้ำหยดถามพลางรวบช้อน เพราะกินข้าวหมดจานพอดี แล้วยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม
“แฟนเอ็งไง น้ำหยดลงมาในใจผม โอ๊ย...” โดมยกมือกุมหน้าอก แหงนหน้าร้องโอดโอย ทำเอาเพื่อนๆหัวเราะกันครืน
“แฟนเฟินอะไรวะ พวกนายหาเรื่อง” น้ำหยดโวยวาย
“อ้าว! ถึงตอนนี้ไม่ใช่ก็คงอีกไม่นานหรอก” นุชพูดแล้วยกมือขึ้นหิดปาก หัวเราะคิกคัก
“นั่นดิ เทียวรับเทียวส่งกันทุกวันแบบนั้น” เก๋พูดพลางยักคิ้ว ตามแบบสาวห้าวไม่แพ้แขก
“โหย ... แค่คนเค้ามีน้ำใจ อยู่หอเดียวกัน เห็นเราไม่มีรถจักรยาน อีกอย่าง” น้ำหยดเว้นจังหวะหายใจ
“อีกอย่างอะไรวะ” ชูถามบ้าง
“เค้าคิดว่าเราเป็นพวกปี๑เหมือนกัน เลยเข้ามาสนิทสนมด้วย ไม่ได้คิดอะไรอย่างพวกนายหรอก” น้ำหยดพยายามอธิบาย แต่ดูจากสีหน้าที่ออกสีแดงเรื่อแล้ว คงไม่มีใครเชื่อ
-
จิ้มๆ ก่อนเดียวมา อ่าน :laugh:
-
อยากรู้ตอนต่อไปแล้วง่ะ :oni2: :oni2:
-
เหอๆ ค้างคาใจ
ตกลง คนรึเปล่า :m29:
-
หน้าแดง ๆๆๆ :laugh:
-
อยากให้มืดเร็วๆจัง
ฮี่ๆ
-
จิ้มด้วยคน น นน *
555+
สรุปหนุ่มยามวิกาลคือใครล้ะคับเนี่ย ยย ?
น้ำหยดลองกะขนาดปิกาจูดูสิคับ ^^
ปล.รอตอนต่อปาย ยย ย !!
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
จิ้มด้วยคน น นน *
555+
สรุปหนุ่มยามวิกาลคือใครล้ะคับเนี่ย ยย ?
น้ำหยดลองกะขนาดปิกาจูดูสิคับ ^^
ปล.รอตอนต่อปาย ยย ย !!
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
:o :o :o :o :o
กรรม แล้วจะไปพิสูจน์ว่าเป็นครายยางงายยยยยยยยยยยยยยยยยยย.....
o2 o2 o2 o2 o2
-
เราก็ชอบตอนมืด ๆ เหมือนกันเลย
รอคอยฉากตอนนอนอ่ะ มันเป็นปริศนาดี :o8:
-
... เลี่ยนหว่ะ คิดได้ไงวะ ไอ้หมูบ้า ...
^
^
เลี่ยนด้วยคน :m30:
นายหมู ช่างกล้าพูดนะเค่อะ ฮ๋าๆ :t2:
-
เข้ามาลงชื่อไว้ก่อน จะรีบตามมาอ่านทีหลังนะจ้ะ :m1:
แบบว่าหายไปนานมากมาย เรื่องเก่ายังอ่านค้างไว้อยู่เลย :sad2: :sad2:
-
:jul3: เสี่ยวได้อีก
-
มานอนคอยนะ :a12:
-
อยากให้มืดเร็วๆจัง
ฮี่ๆ
หมั่นไส้คนตอบรีพลายนี้ คิดอะไรๆๆๆ :laugh:
-
น้ำหยดอย่างงี้มีหวั่นไหว หมูอ่ะสุดยอดดดดคิดได้ไงเลี่ยนมากกกกกกกกกกกกก
แล้วคนนานมานเป็นใครล่ะเนี่ยเง้อน้ำหยดไหงโอนอ่อนให้เค้าอ่ะ
อยากรู้จิงๆๆๆๆๆๆๆๆมาบอกไวไวน่ะค้าบมาเค้าเป็นคราย
-
มีแต่คนรอให้ถึงตอนกลางคืน
..............
........
.....
...
.
เพราะตั้มจะไ้ด้มาอัฟตอนใหม่ซะที อิ อิ อิ :laugh: :laugh: :laugh:
-
ไม่ได้เขามา ๒ วัน ถึงตอนที่ ๘ แล้ว
อัพแบบ Hispeed จริงๆ
มาบอกว่ารอ(ฉาก)ตอนกลางคืนด้วยคน
ก็มารอคนแต่งมาอัพไง ไม่ได้คิดอะไรนะ :เฮ้อ:
-
มาปูเสื่อรอ....
-
น้ำหยดน่ารักง่ะ :กอด1:
หวังว่าคนในยามวิกาลคงจะไม่ใช่กุ๊กกุ๊กกู๋ น่ะ :m29:
-
แหมๆๆๆ น้ำหยดอย่าใจอ่อนไปกับคำหวานของหมูนะ
ไม่เอาอ่ะ ไม่อยากให้หมูเป็น "ผู้มาเยือนฯ" อ่ะ
แงๆๆ หวังว่าจะไม่ใช่หมูนะ
:a11: :a4:
-
คืนนี้เจ็บแบบลุกไม่ไหวแน่ๆ ปีศาจยามค่ำคืนเค้าจะทำยังไงล่ะทีนี้
เหอะๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ตอนที่ ๙
หมูมองเห็นน้ำหยดเดินเข้ามาในห้องประชุม พร้อมกับเพื่อนกลุ่มใหญ่ ทางประตูด้านหลังของหอประชุม บางคนถือแก้วน้ำกับจานกระดาษบรรจุขนมหลายชนิด จากนั้นก็แยกเป็นกลุ่มเล็กๆ เข้าไปนั่งปนกับน้องปี๑ ที่นั่งล้อมกันเป็นวงอยู่บนพื้น กระจัดกระจายกันอยู่ทั่วพื้นที่ภายในห้องประชุม ซึ่งส่วนใหญ่จะจับกลุ่มกันอยู่กับเพื่อนในคณะของตัวเอง บนเวทีกำลังมีการแสดงให้ชมกันอยู่อย่างสนุกสนาน หมูมองดูน้ำหยดที่ยิ้มบ้าง หัวเราะบ้าง บางทีก็พูดโต้ตอบกับคนที่อยู่รอบข้าง รอยยิ้มกว้าง และดวงตาที่หยีเล็กลงปรากฏอยู่บนใบหน้า ในยามที่อยู่กับกลุ่มเพื่อนรุ่นเดียวกัน และเพื่อนต่างรุ่นในยามนี้ ช่างน่าดูจนเขาอดจ้องมองไม่ได้
“มองอะไรค้างอยู่วะ” มิตรถามแล้วมองตามไป คนในกลุ่มอีก๒-๓คนก็มองตามไปบ้าง
“โธ่! นึกว่ามองใคร” ต้อยหันกลับมาพูดกลั้วหัวเราะ
“หมูมันมองสาวคณะไหนอยู่” ชมพู่ เด็กสาวที่นั่งอยู่อีกข้างหนึ่งของหมูหันไปถามมิตร
“พี่น้ำไง คณะมนุษย์ฯ” อ้วนเป็นคนตอบคำถามของชมพู่
“น้ำไหน” ชมพู่ถามอีก
“น้ำที่หยดลงมาในใจผม จนหัวใจผมกร่อน เพราะความรักที่มีต่อน้ำ” มิตรพูดจบก็หัวเราะขึ้น พร้อมกับคนในวงอีกหลายคน ที่เห็นเหตุการณ์เมื่อตอนบ่าย
“โหยยี่เกหว่ะ นายคิดได้ไง” ชมพู่เบ้หน้า
“ไอ้นี่ตะหากที่คิด” มิตรชี้ไปที่หมู ซึ่งนั่งอมยิ้มไม่พูดอะไร
“หมูมันเป็นเขยมนุษย์ไปแล้วนะเว๊ย เอ็งหมดสิทธิ์” ต้อยหันไปพูดกับชมพู่
“นั่นดิ มันบอกรักเค้าต่อหน้าพยานหลายสิบ” มิตรพูดแล้วก็หัวเราะเสียงดัง ชมพู่หันไปมองหน้าหมู
“จริงอะ หมูชอบคนชื่อน้ำนั่นเหรอ” ชมพู่ทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ จ้องมองวงหน้าที่ดูสะอาดสะอ้านของหมูแน่วนิ่ง
“ถ้าใช่แล้วทำไมล่ะ”
หมูตอบด้วยท่าทางไม่ค่อยสนใจนัก ตายังเหลือบมองไปทางน้ำหยดบ่อยๆ ทำให้ชมพู่ขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ พลางพยายามมองตามสายตาของหมูไป
“คนไหนน่ะ” ชมพูถามพรรคพวก
“เฮ๊ย! กูว่าดูคนที่เต้นอยู่บนเวทีดีกว่า เซกซี่หว่ะ” ต้อยพูดจบ ทุกคนก็เปลี่ยนไปสนใจการแสดงบนเวทีแทน ยกเว้นชมพู่ ที่ส่งสายตาขุ่นเขียวไปให้ต้อย
การแสดงหลายชุด ผลัดเปลี่ยนเวียนกันขึ้นไปแสดงบนเวที จนใกล้ถึงเวลาที่งานจะเลิก หมูหันไปมองดูน้ำหยดอยู่บ่อยๆ แต่ไม่รู้จะปลีกตัวเข้าไปหาได้อย่างไร แล้วหมูก็เห็นเด็กหนุ่มคนหนึ่ง คงจะเป็นเพื่อนร่วมชั้นของน้ำหยดนั่นเอง มาเรียกให้น้ำหยดไปนั่งรวมกับกลุ่มผู้ชายกลุ่มเล็กๆราวๆ๕-๖คน หมูเห็นหนึ่งในนั้นยื่นแก้วน้ำให้น้ำหยด ซึ่งรับไว้แล้วยกขึ้นดม ทำหน้าเบ้ ทำท่าเหมือนปฏิเสธที่จะดื่มเครื่องดื่มแก้วนั้น
“นี่มันเหล้านี่หว่า” น้ำหยดยกแก้วขึ้นดม แล้วขมวดคิ้ว “เดี๋ยวก็โดนอาจารย์ว่าหรอก”
“มันก็มีปนๆอยู่ทั้งงานนี่แหละ นิดหน่อยเอง อาจารย์ไม่ว่าหรอก อย่าให้เมาจนเป็นเรื่องแล้วกัน” โดมพูดพลางยกแก้วของตัวเองขึ้นดื่ม น้ำหยดยังลังเลที่จะดื่มเครื่องดื่มในแก้วของตัวเองลงไป
“ไมวะน้ำ รังเกียจที่จะดื่มกับเพื่อนเหรอไง” ไก่หันมาถาม
“เปล่า” น้ำหยดร้องเสียงดัง ทำหน้ายุ่งๆ “เรากินเหล้าไม่เป็นหว่ะ เดี๋ยวเมาแล้วเป็นเรื่อง จะโดนกันหมดอะดิ”
“งั้นยิ่งต้องกินให้เมา เมาแล้วหลับไปเลย หลับแล้วจะได้ไม่กลัวเกิดเรื่อง เดี๋ยวพวกเราพากลับเอง” ชูบอก
“เอางั้นเลยเหรอ งั้นส่งเราให้ถึงห้องนะเว๊ย ไม่ใช่เอาไปโยนไว้ข้างทาง”
“เออ ไว้ใจดิ๊วะ เดี๋ยวเราส่งถึงเตียงเลย” โดมพูดยิ้มๆ น้ำหยดฟังแล้วก็ไม่ได้คิดอะไร เพราะโดมพูดจาหยอกล้อแบบนี้มาตั้งแต่รู้จักกันใหม่ๆ ซึ่งก็ไม่มีอะไรมากไปกว่าการหยอกล้อแบบเพื่อนเท่านั้น
น้ำหยดยังลังเลนิดหน่อย ก่อนจะยกแก้วขึ้นจิบ
“แหวะ” น้ำหยดทำหน้าเหย “ขมปี๋เลยหว่ะ”
“ฮ่าๆๆ จิบแบบนั้นก็ขมซิวะ เทลงคอไปเลย มันจะได้ไม่รู้สึกขม” ไก่บอกแล้วหัวเราะ
“เอางั้นเลยเหรอ” น้ำหยดถาม แล้วมองหน้าเพื่อนๆที่กำลังยิ้มให้ สักพักก็ตัดสินใจกรอกเครื่องดื่มในแก้ว เข้าปากตัวเองแล้วกลืนลงคอด้วยความรวดเร็ว
“อย่างงั้นซิวะ ไอ้น้ำ” ไก่หัวเราะชอบใจ
“อี๋ ...” น้ำหยดหลับตาปี๋ ทำหน้าเบ้ “ขมฉิบ ไม่เห็นเหมือนที่บอกเลย”
“ฮ่าๆๆ” เพื่อนๆพากันหัวเราะ
“แก้วแรกก็อย่างนี้แหละ” โดมบอก พลางยื่น ‘เครื่องดื่ม’ อีกแก้วให้น้ำหยด
“อีกเหรอ” น้ำหยดคราง พลางมองแก้วใบใหม่ที่อยู่ในมือ
“ไม่เมาไม่เลิกเว๊ย” โดมบอกแล้วชนแก้วกับน้ำหยด “ชนแก้วเว๊ย กรอกให้หมด”
เวลาผ่านไปนานพอสมควร พร้อมกับ ‘เครื่องดื่ม’ ที่ดื่มหมดไปสามแก้ว น้ำหยดก็เริ่มรู้สึกมึนหัว
“เราพอก่อนนะ มันมึนๆ” น้ำหยดบอกเพื่อนๆ
“ถ้าจะอ๊วกก็บอกกันก่อนนะเฟร้ย จะได้พาออกไปข้างนอก” ไก่หันมาบอกน้ำหยด
“คงไม่ถึงกับอ๊วกหว่ะ แต่ตอนนี้ตาจะปิดแล้ว” น้ำหยดพูดเสียงยืด
“อย่าเพิ่งพับนะเว๊ย งานกำลังจะเลิก เดี๋ยวเราพาไปส่งเอง” โดมขยับตัวเข้ามาบอกใกล้ๆ
-
o12 โอ มีมอมเหล้ากันด้วย
แบบนี้กว่าโดมจะลากน้ำไปห้อง จะค่ำรึยังน้อ
แล้วจะได้จ๊ะเอ๋กะผู้มาเยือนรึป่าวน้า :laugh:
-
โดมจาทำอะร้ายยยยยยย
น่าเป็นห่วงสวัสดิภาพของนู๋น้ำคืนนี้แฮะ o3
-
:laugh:
เดี๋ยวโดมจะได้มีเรื่องกะผู้มาเยือนยามวิกาลหรอก
:laugh:
-
โดมมอมเหล้าน้ำหยดเหรออออออ o2
มีแผนป่ะ :laugh:
งานนี้โดมเจอหมูแง๋มๆ 555 o12
-
อิอิ โดม....คือผู้มาเยือนเปล่า
แหมถ้าใช่ ชื่อ โดม เท่ไปเลย
ชอบๆๆๆๆ
:laugh: :laugh:
-
เวงกำโดนมอมเหล้าซะแล้ว ว ว
โดนอีกแน่เลยน้ำหยด -*-
สงสารจังโดนทุกวัน ไม่เหนื่อยมั่งหรืองัยเน้อ ?
555+
ปล.ตอนต่อไปมาด่วน มันค้างคับบ บบ :p
-
โดนมอมแย้วววว ไม่อยากจะจิ้นต่อ :jul3:
-
เอ้ย ไอคุณโดม นี่มันยังไงหว่า
-
น้ำหยดเมาแล้วอ่า โดมคิดอะไรเนี่ย
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยย o12 :o :serius2:
ไอพวกนี้กำลังจะมอมเหล้า o2น้องน้ำ :angry2: :angry2: :angry2:
ไปทำอะไรๆแน่เลย :o12: :o12: o7
:a6:พ่อคนแปลกหน้าอยู่หนายยยยยยยยย :serius2: :angry2: :oni3:
มาช่วยน้องน้ำเร๊ววววววววว :a6: :angry2:
น้องหมูก็ได้ไปช้วยน้องนำ้ที :oni3: :o12:
:bye2: :bye2: :bye2:
-
:m31:อ๊ากกก เปนผีป่าวเนี่ย
-
:o จึ๊ย... นายเอกของเราโดนมอมเหล้า ซะแล่ะ
แล้วอย่างนี้ จะมีพระเอกขี่ม้าขาวมาช่วยในยามวิกาลอ๊ะป่ะ o7
-
สนุกครับ มาต่อเร็วๆนะ
ค้างอย่างแรง
-
เง้อน้ำหยดโดนเพื่อนมอมเหล้า
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
โดมมานคิดอารายป่าวเนี่ย :serius2:
-
โดมตัวจริงนี่เท่ห์มั๊กๆ ขอบอก เดี๋ยวไว้นึกออกว่าหน้าคล้ายใครแล้วจะมาบอกอีกที
ตัวสูง บอดี้ตัววีเลย
ชอบใส่กางเกงยีนส์ เสื้อยืดคอกลม สร้อยเชือกร้อยหินบนคอ แหวนเงินวงใหญ่ที่นิ้วกลางมือขวา ข้อมือซ้ายใส่เลสทำเอง ทำจากซ่อมเอามางอ o13
เป็นคนที่ประทับใจมากเนื่องจากวีรกรรม แย่งเหล้าที่กำลังจะกรอกเข้าปากเราไปดื่มแทน
..............
.......
...
.
แต่ไหงในเรื่องนี้ มามอมเหล้าน้ำหยดฟร๊ะ :laugh: :laugh: :laugh:
-
ลองจิ้นตามดู ท่า่ทางจะเท่ห์แฮะ บอดี้ตัววี :m1: อ๊าคคคคคคคคคคคคคคคคส์
-
o12 o12 ค้าง ๆ ๆ ๆ ๆ
-
อ๊ายยยยยยยยยย จิ้นตามแล้วแบบ
นี่เลย เอาโดมเป็นผู้มาเยือนได้ป่ะ
นะนะนะนะ :o8:
:oni1: :oni1:
-
อ้าวววววววววววววววววววววว โดนมอมซะแล้ว
-
เอา แล้วไง
โดน มอม เหล้าซะงั้น
o12
-
ค้างงงง มาต่ออย่างด่วนเลยค่ะ :serius2: :serius2:
-
กรีสสส จิ้นๆๆ
ถ้าน้ำหยดเมาไม่รู้เรื่อง ก็ไม่ต้องปิดไฟ :m24:
แล้ว แล้ว คนเขียนก็จะบรรยายภาพ ผู้มาเยือนได้อย่างละเอียดแล้วใช่มั้ยค่ะ :m13:
-
:laugh: :laugh:
-
:oจะถึงห้องมั้ยเนี่ย :laugh:
-
:m23: น้ำหยด จะได้เพิ่มอีก 1 หรือเปล่า คอยติดตามดีกว่า :bye2:
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
ชอบในความเด็ดเดียวของหมู..นะครับ
ถ้าไม่ติดอยู่ที่ชายลึกลับที่มาลักหลับพี่น้ำละก็
เชียร์หมูเลย อิอิ
แล้วโดมนี่แปลกๆนะครับ ต้องแอบชอบพี่น้ำแน่นอน
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
เอาล่ะสิ ตอนนี้ผู้อ่านเริ่มแบ่งเป็นสามฝ่าย
ฝ่ายแรก ลุ้นให้กำลังใจผู้มาเยือนยามวิกาล(ลุ้นให้...) :laugh:
ฝ่ายที่สอง ลุ้นหมู
ฝ่ายที่สาม ลุ้นโดมผู้จองหอง เอ๊ย...มะช่าย โดมเฉยๆ
ทำโพลซะดีมะนี่ o3
-
โห เลวอ่ะ เพื่อนกัน ทำกันได้ลงคอ o12
-
ตอนที่ ๑๐
“เฮ๊ย น้ำ ลุกขึ้นเร็ว งานเลิกแล้ว เดี๋ยวเราไปส่งที่หอ” โดมพยุงน้ำหยดให้ลุกขึ้น น้ำหยดพอจะรู้สึกตัวอยู่บ้าง แต่ใกล้จะหมดสภาพเต็มที
“ไม่ไหวเลยหว่ะ แค่สามแก้วก็จอดซะแล้ว” ไก่เท้าสะเอวส่ายหน้าดิ๊กๆ “เราช่วยมะ”
“พอไหวหว่ะ แต่ท่าทางไอ้น้ำใหล้หมดสภาพแล้ว” โดมพูดแล้วกลั้วหัวเราะ
“พวกแกส่งมันดีๆนะ อย่าทำอะไรมันล่ะ พวกชั้นเคืองจริงๆด้วย” นุชพูดจบก็ปิดปากหัวเราะคิกคัก
“ทำไมยะ จะหวงไว้คั่วเองเหรอไง” ไก่ทำหน้าตาล้อเลียน
“บ้าดิ เป็นห่วงเฉยๆเว๊ย น้ำมันไม่ใช่พวกแบบนั้น แกก็อย่าทำอะไรมันแล้วกัน” เก๋สำทับ
“พวกแกนี่ มองพวกเราเป็นไอ้เสือไปได้ ยังไงกับเพื่อนกับฝูงก็ไม่ทำแบบนั้นหรอกเว๊ย” โดมพูดด้วยหน้าตาจริงจัง
“ถ้าเพื่อนไม่โอเค” ชูต่อคำแล้วหัวเราะเสียงดัง แล้วก็ต้องเงียบลงเมื่อมือของโดมตบลงมาบนศรีษะเสียงดังเพี๊ยะ ทำเอาเพื่อนๆพากันหัวเราะไปด้วย
งานรับน้องช่วงกลางคืนภายในหอประชุมจบลง นักศึกษาพากันทยอยเดินออกจากหอประชุม โดมเดินกอดเอวน้ำหยดไว้ ดึงแขนข้างหนึ่งของน้ำหยดมาโอบรอบคอตัวเอง ค่อยๆเดินออกไปจากหอประชุม
“น้ำเป็นอะไรไปน่ะ” หมูเดินมาขวางไว้ เมื่อโดมพยุงน้ำหยดออกมาได้ระยะหนึ่ง “พี่เอาอะไรให้น้ำกิน ถึงได้เป็นแบบนี้” หมูถามด้วยน้ำเสียงเอาเรื่อง
“ดื่มกันนิดหน่อยน่ะ ไม่มีอะไรหรอก น้ำมันไม่เคยก็เลยพับ เดี๋ยวพวกพี่พาไปส่งให้ถึงห้องเลย” ไก่ตอบยิ้มๆ เมื่อเห็นว่าคนที่มาขวางไว้เป็นใคร
“น้ำเป็นไงบ้าง กลับกับเรานะ เราพากลับห้องเอง” หมูเดินเข้าไปพยุงน้ำหยดไว้ โดมเองพอเห็นแบบนั้น ก็ปล่อยมือออก ส่งตัวน้ำหยดให้หมู
“งั้นฝากด้วยนะ หอ๙ ห้อง๓๑๕” โดมบอกหมู
“ห้องอะไรนะ” หมูถามอีกครั้งเหมือนไม่แน่ใจว่าได้ยินหมายเลขห้องถูกต้อง
“๓๑๕ ห้องนั้นแหละ” โดมบอกอีกครั้ง
หมูทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ หันไปมองหน้าน้ำหยดแน่วนิ่ง ใบหน้าของน้ำหยดแดงเรื่อ ตาหรี่ปรือมีรอยยิ้มน้อยๆอยู่ที่ริมฝีปาก
“ไปกันได้แล้ว” ไก่ตบไหล่โดม แล้วหันไปพูดกับน้ำหยด “น้ำ ... พรุ่งนี้ตื่นไปเรียนด้วยนะ”
“อื้อ” น้ำหยดรับคำ เพราะยังรู้สึกตัวอยู่บ้าง
หมูกอดเอวน้ำหยดไว้ พยุงให้เดินไปด้วยกันช้าๆ น้ำหยดก็พอจะรู้สึกตัวอยู่บ้าง แต่ความมึนจากฤทธิ์เหล้า ทำให้รู้สึกเหมือนขาลอยๆ เดินไม่ค่อยมั่นคงนัก
“น้ำยืนรอเราเดี๋ยวนึงไหวม๊ะ เราไปเอาจักรยานก่อน” หมูถามด้วยความเป็นห่วง
“ไหวๆ” น้ำหยดตอบไม่ค่อยเต็มเสียง
หมูปล่อยมือออกจากเอวน้ำหยด รีบเดินไปไขกุญแจที่คล้องโซ่ลอคล้อรถจักรยาน แล้วจูงรถจักรยานมาใกล้ๆน้ำหยด
“ขึ้นรถดิ๊” พอน้ำหยดได้ยิน ก็ขยับตัวเดินไปนั่งคร่อมบนเบาะหลังของรถจักรยาน พอหมูเห็นว่านั่งเรียบร้อยดีแล้ว ก็ขึ้นนั่งบนเบาะหน้า
“กอดเราไว้ด้วย เดี๋ยวตก” หมูหันไปบอก
“งั้นเราขอจับเอวไว้หน่อยนะ” พูดแล้วน้ำหยดก็ยกมือขึ้นขับเอวหมูไว้หลวมๆ
หมูขยับมือน้ำหยดให้รวบเข้ามากอดเอวกอดเอวตัวเองแน่นขึ้น ทำให้ศรีษะของน้ำหยดแทบจะซบลงบนหลังของหมู
“กอดแน่นๆ เราจะไปแล้ว” หมูหันหน้ามาบอก แล้วใช้เท้าถีบไปที่พี้น ให้รถจักรยานออกตัว แล่นออกไปจากบริเวณหอประชุม
“นั่นหมูมันไปเอาใครมาซ้อนท้ายมันน่ะ” ชมพู่หันไปถามเพื่อนๆ
“อ๋อ ... นั่นแหละพี่น้ำ ที่หมูมันรับส่งอยู่ทุกวันไง” อ้วนหันมาบอก
“ผู้ชายนี่นา” ชมพู่พูดเหมือนจะถามทุกคน แต่ไม่มีใครตอบ
หมูพยุงน้ำหยดเดินมาถึงห้อง๓๑๕ ยืนนิ่งอยู่หน้าห้อง ขมวดคิ้วคิดว่าจะทำอย่างไรดี
“น้ำ ... กุญแจห้องล่ะ”
หมูหันหน้าไปถาม น้ำหยดไม่ตอบ เพราะมึนหัวเต็มที่ หมูจึงจับตัวน้ำหยดให้ยืนพิงฝาผนังไว้ ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงด้านขวา พบแต่โทรศัพท์มือถือ กับเหรียญอีกจำนวนหนึ่ง จึงเปลี่ยนไปล้วงมือลงในกระเป๋ากางเกงด้านซ้าย ก็เจอกับกระเป๋าสตางค์และพวงกุญแจ หมูเก็บกระเป๋าสตางค์ลงไปที่เดิม หันไปใช้ลูกกุญแจไขลอคประตูออก แล้วเลื่อนบานประตูให้เปิดไปด้านข้าง ผลักประตูมุ้งลวดเข้าไป ควานมือหาปุ่มสิวตช์แล้วกดเปิดไฟ จากนั้นก็ออกมาพยุงตัวน้ำหยดเข้าไปในห้อง พาไปนอนลงบนเตียงนอน เสร็จแล้วก็เดินมาปิดประตูห้อง กดตัวลอค แล้วปิดประตูมุ้งลวดอีกทีหนึ่ง
หมูเดินไปนั่งลงบนเตียง มองดูน้ำหยดที่นอนอยู่ข้างๆ พลางคิดถึงเรื่องที่เขาได้ฟังมาจากรุ่นพี่บางคนในหอ
... ห้อง๓๑๕มันแปลกหว่ะ ใครมาอยู่ได้ไม่กี่วันก็เผ่นหมด อย่างมากเดือนนึง อยู่คนเดียวออกคนเดียว อยู่สองคนทยอยกันออกทีละคน แล้วไม่มีใครยอมบอกด้วยนะ ว่าเกิดอะไรขึ้น เป็นอย่างนี้มา๓เทอมแล้ว ไม่รู้เหมือนกันว่าคนที่มาอยู่คราวนี้ จะอยู่ได้กี่วัน ...
หมูหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกงของน้ำหยดอีกครั้ง กดปุ่มเปิดเครื่อง รอจนเข้าสู่ระบบพร้อมใช้งาน นิ้วมือไล่กดหมายเลขที่จำได้ขึ้นใจ แล้วกดปุ่มส่งสัญญาณโทรออก แนบโทรศัพท์กับหู ได้ยินเสียงสัญญาณโทรติดดังขึ้น๒-๓ครั้ง พร้อมกับอาการสั่นของมือถือในกระเป๋ากางเกงของตัวเอง แล้วจึงกดปุ่มวางสาย พลางยิ้มกริ่ม
-
:m23:
แล้วไงต่อ นายหมูจะทำอย่างไรต่อ
:m32:
ลุ้นๆๆๆ
-
หึๆๆๆๆๆ
สนุกแน่งานนี้ มีอันได้ยุ่งอีกยาวว :o
-
o12หมูทำไรอ่ะ
-
:m23:
แล้วไงต่อ นายหมูจะทำอย่างไรต่อ
:m32:
ลุ้นๆๆๆ
o12หมูทำไรอ่ะ
ไหนไหนก็ไหนไหนแล้ว
...............
.........
.....
...
..
.
เล่นเกมส์ในโทรศัพท์มือถือของน้ำหยดซะจนสว่างแล้วกัน :laugh: :laugh: :laugh:
-
กำตอนแรกนึกว่าโดมจาทำไรซะอีก -*-
กลายเปนหมูทำเองสะงั้น 555+
แล้วห้อง 315 นี่มันคืออารัยล้ะนี่ ?
ปริศนาเยอะจิงวุ้ยเรื่องนี้ :p
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
เป็นเอามากนะพี่หมู แอบรักเค้าก็แบบนี้ละ
เนี้ยถ้าไม่ติดที่บุคคลลึกลับนะ
เชียร์ขาดใจไปแล้ว
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
ฮั่นแน่ หมูจะนอนเฝ้าเลยรึป่าว เดี๋ยวเป็น 3some นะ :m4:
-
เฮ่อ โล่งใจ ที่ไม่มีกรณีเพื่อนรักหักเหลื่ยมโหด เกิดขึ้น
ป.ล.
... ห้อง๓๑๕มันแปลกหว่ะ ใครมาอยู่ได้ไม่กี่วันก็เผ่นหมด อย่างมากเดือนนึง อยู่คนเดียวออกคนเดียว อยู่สองคนทยอยกันออกทีละคน แล้วไม่มีใครยอมบอกด้วยนะ ว่าเกิดอะไรขึ้น เป็นอย่างนี้มา๓เทอมแล้ว ไม่รู้เหมือนกันว่าคนที่มาอยู่คราวนี้ จะอยู่ได้กี่วัน ...
ก็ใคร๊ จะกล้าบอก ว่าโดน ปี๋ ปล้ำล่ะ ปี๋ ผู้ชายอีกต่างหาก เหอ ๆๆ
-
เดี๋ยวเราเอาเลขห้องไปแทงหวยดีฝ่า เพื่อฟลุ๊ค :laugh:
-
เจ้าเล่ห์เหมือนกันนั
นายหมู
o13
-
:m4:
:กอด1:
:L2:
-
:m4: ตัวละครใหม่เต็มเลย
-
เง้อแล้วจริงๆๆแล้วห้องนี้มันยังไงกันแน่เนี่ย :serius2:
-
แหมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
หมู :m12:
แสดงว่า...อิคนนั้นไม่ใช่หมู
-
ลุ้น...ซะ นึกว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น เอิ้กๆ :laugh:
ที่แท้... ก้อ นายหมูนั่งเล่นเกมส์ในมือถือน้ำจนเช้าจริงอ่ะ คุนบุหรง ฮ่าๆ :jul3:
-
ลุ้น...ซะ นึกว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น เอิ้กๆ :laugh:
ที่แท้... ก้อ นายหมูนั่งเล่นเกมส์ในมือถือน้ำจนเช้าจริงอ่ะ คุนบุหรง ฮ่าๆ :jul3:
ให้หมูใช้มือถือของน้ำหยดถ่ายรูปตัวเองไว้ แล้วเซทเป็นรูปหน้าจอ
ถ่ายรูปน้ำหยดตอนหลับด้วยมือถือของตัวเอง เซทเป็นรูปหน้าจอเหมียนกานนนน ......
..... น่ารักไปมั๊ง :sad3:
-
เง้อ...ไรอ่ะ ยังหวังในตัวโดมอยู่นะ
ผู้มาเยือนไม่ใช่หมูแล้ว
เพราะแค่ห้องยังไม่รู้ว่าอยู่ห้องไหน
จะมาเยือนได้ไง เนอะๆๆๆๆ ใช่ม๊ะ
:oni1: :oni1:
-
:m29:...ไม่ใช่จับเปลือยแล้วถ่ายรูปไว้นะ...
กร๊ากกกกกกกกกกกกกก...ถ้าทำก็ส่งมาให้ด้วยนะ :laugh:
คืนนี้ต้องมีสามพีชัวร์ o13
-
หุหุ งานนี้เชียร์ผีดีกว่า :oni1: :oni1: :oni1:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ตอนที่ ๑๑
หมูหันกลับไปมองใบหน้าที่หลับพริ้มอยู่บนเตียงของน้ำหยด ใบหน้าที่แดงเรื่อเพราะฤทธิ์เหล้า เหมือนจะมีรอยยิ้มน้อยๆอยู่ที่มุมปาก หมูเอื้อมมือไปปัดปอยผมบนหน้าผาก ค่อยๆก้มหน้าลงไปใช้ริมฝีปากสัมผัสแก้มของน้ำหยดอย่างแผ่วเบา
“อื้อ” น้ำหยดส่งเสียงออกมา แล้วขยับใบหน้าเล็กน้อย เหมือนคนที่ถูกก่อกวนนิทราอันแสนสุข
หมูถอดเสื้อยืดของน้ำหยดออกทางศรีษะ น้ำหยดที่เหมือนจะหลับไปแล้ว ไม่ได้แสดงอาการขัดขืน ตามด้วยกางเกงและกางเกงใน โยนไปกองรวมกับอยู่บนพื้นข้างเตียง ลุกขึ้นยืนถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกอย่างรวดเร็ว โยนไปกองรวมกันกับเสื้อผ้าของน้ำหยด แล้วกลับไปนั่งลงบนเตียง หมูมองดูผิวสีน้ำตาลอ่อนของน้ำหยดที่นอนอยู่บนเตียง ด้วยสายตาชื่นชม หายใจแรงขึ้นด้วยความตื่นเต้น ตอนนี้ร่างกายของหมู ‘ตื่น’ไปทุกส่วนสัด หมูเอื้อมมือไปประคองศรีษะของน้ำหยดไว้ แล้วโน้มตัวไปประทับจูบลงบนริมฝีปากสีแดงคล้ำของน้ำหยดเบาๆ ก่อนจะค่อยๆบดเบียดริมฝีปากแรงขึ้น
“อืม” เสียงครางเบาๆออกมาจากปากของน้ำหยด ที่เริ่มจะรู้สึกตัวขึ้นมา แต่ฤทธิ์เหล้าที่กระจายอยู่ในร่างกาย ทำให้ลืมตาไม่ขึ้น แขนขาไร้เรี่ยวแรงที่จะขยับขัดขืน
หมูขยับตัวลงไปนอนทาบทับลงบนตัวน้ำหยด ปากเลื่อนจากริมฝีปากมาซอกซอนไปตามลำคอ แล้วไล่ลงมาที่แผงอก ผลัดจูบไล้ดูดดุนติ่งเนื้อน้อยๆทั้งสองข้างสลับกันไปมา จนมันขยายตัวขึ้นและแข็งเป็นตุ่มตูม น้ำหยดครวญครางเบาๆ ยกแขนขึ้นอย่างยากเย็น หวังจะผลักร่างของหมูออกไป แต่กลับถูกดึงให้เข้าไปโอบรอบตัวหมูไว้หลวมๆ หมูเลื่อนตัวขึ้นไปจูบปากน้ำหยดอีกครั้งอย่างดูดดื่ม พลางขยับร่างกายท่อนล่าง ให้ ‘ร่างกาย’ เสียดสีกันไปมา จนเริ่มจะทนไม่ไหว หมูจึงลุกขึ้นนั่ง แยกขาน้ำหยดออก แล้วแทรกตัวไปนั่งอยู่ระหว่างกลาง บ้วนน้ำบ่อน้อยใส่นิ้วมือ แล้วป้ายไปที่ช่องทางของน้ำหยด บ้วนน้ำบ่อน้อยออกจากปากอีกครั้ง ป้ายไปที่สัดส่วนอันแข็งแกร่งของตัวเอง แล้วค่อยๆสอดใส่มันเข้าไปในร่างของน้ำหยด ความรู้สึกของหมูนั้น ทั้งคับแคบ ตึงแน่น และบีบรัดจนหมูต้องสูดปากด้วยความเสียวซ่าน
“โอ๊ย ...” น้ำหยดร้องเบาๆ ใบหน้าเหยเก แต่ก็ไม่มีสติพอที่จะขัดขืน หมูถอนตัวออกมาเมื่อรู้สึกว่า การลุกล้ำคงทำไม่สำเร็จ ตัดสินใจลุกขึ้นจากเตียงตรงไปเปิดตู้เสื้อผ้าของน้ำหยด แล้วมองหาว่าพอจะมีอะไร ‘ช่วยเหลือ’ เขาได้บ้าง แล้วก็พบกับขวดเบบี้โลชั่น หมูยิ้มอย่างพอใจ หยิบขวดเบบี้โลชั่นออกมา เดินกลับไปที่เตียง เปิดฝาแล้วเทโลชั่นลงบนมือ ทาไปที่ช่องทางของน้ำหยด และ ‘ส่วนนั้น’ ของตัวเองจนชุ่ม แล้วปิดฝาขวดโยนไปที่หัวเตียง หมูเริ่มการรุกรานอีกครั้งหนึ่ง มันง่ายดายกว่าครั้งแรกเพระความชุ่มฉ่ำจากโลชั่น คราวนี้หมูสามารถล่วงล้ำเข้าไปได้จนสุดตัว หมูเริ่มขยับตัวช้าๆ หายใจแรงขึ้น สักพักก็ขยับตัวแรงขึ้น เร็วขึ้น
น้ำหยดรู้สึกได้ถึงสัดส่วนอันแข็งแรง ที่ล่วงล้ำเข้ามาในร่างกายอย่าง พยายามลืมตาขึ้นมอง แต่ก็หรี่เปลือกตาขึ้นได้เพียงเล็กน้อย จึงเห็นเพียงเลือนลางเท่านั้น ร่างกายไม่มีเรี่ยวแรงพอจะขยับตัวหนีจากความคับแน่น และความเจ็บปวดจากการเสียดสี เมื่อผ่านไปนานพอสมควร มันกลับกลายเป็นความเสียวซ่าน น้ำหยดเริ่มบิดตัวไปมา พลางส่งเสียงครางเบาๆ
หมูเหลือบมองเห็นใบหน้าแดงเรื่อของน้ำหยด ดวงตาหรี่ปรือ ริมฝีปากเผยอเล็กน้อย เสียงครวญครางแผ่วๆ จึงหยุดการเคลื่อนไหว โน้มตัวลงไปซอกซอนริมฝีปากไปตามลำคอ แล้วเลื่อนมาจูบเคลียที่ไหล่ น้ำหยดรู้สึกได้ถึงน้ำหนักที่กดทับลงมา ก็ถอนหายใจแรงๆ ยกแขนโอบกอดหมูไว้อย่างลืมตัว ร่างกายท่อนล่างของหมูเริ่มขยับอีกครั้ง เริ่มจากจังหวะที่เนิบช้า แล้วค่อยๆเร่งเร็วขึ้น เร็วขึ้น เสียงหอบหายใจของคนทั้งสอง ดังประสานกันจนแทบจะแยกไม่ออก
“อ๊า...” หมูส่งเสียงครางหนักๆ เมื่อถึงจุดสุดท้ายของความอดทน ร่างกายเกร็งแน่นไปทุกส่วนสัดด้วยความเสียวซ่าน ความสุขสมถูกสูบฉีดออกจากร่างกายของหมู ถ่ายทอดเข้าไปสู่ภายในร่างกายของน้ำหยดจนหยาดสุดท้าย ความสุขสมของน้ำหยดเองก็ทะลักทลายออกมาจากร่างกาย ทั้งสองรู้สึกและสัมผัสได้ถึงความชุ่มฉ่ำของความสุขภายในร่างกาย และบางส่วนบนร่างกายภายนอก หมูซบร่างหอบหายใจอยู่สักพัก ก็พลิกร่างลงมานอนหงายอยู่ข้างๆน้ำหยด มองฝ้าเพดานแล้วยิ้มอย่างสุขสม สักครู่ใหญ่ๆก็ลุกขึ้นจากที่นอน เดินไปปิดไฟ กลับมาล้มตัวนอนลงข้างๆน้ำหยด ซักพักก็หลับไป
................................................................
.......................
“น้ำ ... น้ำ” น้ำหยดได้ยินเสียงเรียกอยู่ข้างๆตัว “ตื่นเหอะ เดี๋ยวไปเรียนไม่ทันนะ”
น้ำหยดยกมือขยี้ตา หรี่ตาขึ้นมอง ก็มองเห็นหมูนั่งอยู่บนเตียง กำลังจ้องมองเขาอยู่
“ตื่นไหวรึเปล่า”
“อื้อ” น้ำหยดรู้สึกเย็นๆ พอเลื่อนมือไปตามลำตัว ก็พบว่าร่างกายเปลือยเปล่า มีผ้าแพรคลุมตัวไว้
“งั้นเดี๋ยวเราไปอาบน้ำแต่งตัวก่อน น้ำเองก็รีบลุกมาอาบน้ำได้แล้ว” หมูพูดยิ้มๆ ไม่ได้ใส่ใจกับสีหน้าที่แสดงความประหลาดใจของน้ำหยด “เดี๋ยวน้ำรอเราอยู่หน้าหอนะ ไปกินข้าวด้วยกัน แล้วเราจะไปส่งที่คณะ”
พูดจบ หมูก็โน้มใบหน้าลงมาจูบที่ปากน้ำหยดเบาๆ แล้วยิ้มให้ ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกจากห้องไป โดยไม่ลืมปิดประตูไว้อย่างเรียบร้อย ปล่อยให้น้ำหยดกุมขมับเพราะความปวดหัว พลางคิดทบทวนว่ามีอะไรเกิดขึ้นบ้างเมื่อคืนนี้
-
จิ้มๆๆๆคนแต่ง :m1:
:jul1: เสร็จหมูเจรงๆด้วย
-
ฮั่นแน้ หมูจิ๊กเบอร์น้ำไปซะแร้ว
อย่าบอกว่าคนในยามวิกาลเป็น กู๊กกุ๊กกู๋จริงๆ :m29:
น้ำเสร็จหมูซะแร้ว :o
-
:o ผู้มาเยือนหายไปไหนกัน
ทำไมๆๆๆๆ มะคืนไม่โผล่มาล่ะ
.
.
.
.
หรือว่าหมูคือผู้มาเยือนหว่า :เตะ1:
-
:a5: ไหงเป็นงี้ไปได้หว่า เจ้าหมูนะเสียแรงไว้ใจ ฉวยโอกาสนี่หว่า :angry2:
-
:o น้ำโดนหมูลักหลับ :a5: รับผิดชอบเลย :angry2:
-
หมูทำงี๊ได้ไงอ่า
-
:m16: :m31:
ไอ้หมูนี่
เดี๊ยะเถอะ อย่าอยู่เลย :เตะ1:
เสียแรงที่ไว้ใจ
ทำกันได้
-
อ่า.....งานนี้หมูจะโดนผู้มาเยือนยามวิกาลเล่นงานมะเนี่ย
ต่อได้อีกๆๆๆ คนอ่านยังมะเสถียรเลยอ่ะ
-
:jul1: :jul1:
อร๊ายยยยยยยย
กรี๊ซซซซซซซซซซซซซซว
นังหนูน้ำ
อร๊ายยย
เสร็จนังหมูแล้วอ่ะ
อร๊ายยยยยยยยยย
อร๊ายยยยยยยยยยยยยย
อารมณ์เสีย
:serius2: :serius2:
-
ขอบคุณทุกกำลังใจนะครับ และขอบคุณทุกคนที่ติดตามผลงานของผมด้วยครับ o1
เห็นหมูเป็นที่ชื่นชอบ ก็เลยจัดห้าย ..... :laugh3:
..
..
..
..
..
แหะๆ ปล่าวหรอกครับ เขียนไว้แบบนี้ตั้งนานแล้ว :laugh:
ความจริงตอนพลอตเรื่องไว้ไม่มีตัวละครตัวนี้หรอกครับ แต่พอเขียนไปแล้วโผล่มาได้ไงมะรู้ o2
ก็เลย ... เลยตามเลย ... แล้วก็จะกลายเป็นตัวละครสำคัญไปในที่สุด ทำให้เรื่องราวมีรสชาดเข้มข้นขึ้นอีกติ๊ดนึง
ตอนนี้กำลังเขียนตอนท้ายๆเรื่องอยู่ ที่ต้องลงทีละตอนเพราะว่า บางครั้งก็ต้องวนกลับมาแก้ตอนต้น ให้เนื้อเรื่องส่งเหตุผลพอที่จะ้เกิดเนื้อเรื่องในตอนท้าย แก้ไปแก้มา ก็เลยลงช้าหน่อย
เดี๋ยวไปเขียนต่อก่องนะค๊าบบบ o19
-
หมู..... :m29:
ยังเชื่อมั่นว่าผู้มาเยือนยามวิกาลไม่ใช่หมูต่อไป :a2:
-
อ้าววววววววววววววววววววววววววววววววววว.......หมู
-
เย้ย...ทำไมเป็นหมู
หรือว่าหมูเป็นผู้มาเยือนตลอด
แบบเข้ามาแต่ไม่เคยรู้ว่าคนที่อยู่ห้องนี้คือน้ำหยด
แต่คราวที่แล้วก็แนะนำตัวไปแล้วนี่
โอ๊ยยยยยยยยย
:a5: :a5:
-
หุหุ สงสัยผู้มาเยือนกำลังจะมา แต่เห็นหมูทำหน้าที่แทนแล้ว เลยไม่มา :t2: :t2:
-
:a5: จ๊ากกกกส์.... นายหมู หม่ำ น้ำหยดไปแล้ว :sad2:
แล้ว ชายหนุ่มปริศนา ผู้ที่มาหาน้ำหยด ยามวิกาลล่ะ เป็นปู้ใดกันหนอ?
-
งงมากๆๆๆๆคับ ?????
สรุปหมูคือผู้มาเยือนยามวิกาล ?????
ไม่จิ๊ง งง งง !!!
อ๊ากกก ทำไมกลายเปงงั้นไปด้าย ย ย -*-
-
อีกไม่กี่ตอนก็รู้ล่ะครับ ว่าหมูกับผู้มาเยือนยามวิกาลจะเป็นคนเดียวกันรึเปล่า :teach:
ขอตัวไปนอนก่อนและครับ พรุ่งนี้มีสัมมนาแต่เช้า
แล้วจะรีบกลับมาอัฟตอนต่อไป
แต่ถ้าถูกลากตัวไปสังสรรค์ ก็จะมาอัฟดึกหน่อยนะคร๊าบบบบบ :o11:
-
:angry2:...ลักหลับ...ลักหลับคนเมาซะด้วย...หมูบ้า....
:serius2:....ปวดหัวแทนน้ำเลย.....
แล้วใครคือบุรุษยามราตีอะ...
เป็นอย่างนี้ หมูก็มัดมือชกน้ำแล้วอะจิ..... :sad2:
ปล.แล้วไหงไม่ยักกะมีสามพี..อุตส่าลุ้น..กร๊ากกกกกกก :laugh:
-
ไอ้หมูบ้าทำอย่างงั้นได้ยังไงฮะ :m31:
-
ลุ้นๆๆๆๆๆๆๆๆ......ต่อไป
-
ยังอ่านไม่ทันเลยค่ะ
แต่ขอลงชื่อไว้ก่อน
ไปรีบอ่านต่อแล้วนะค้า
:oni1:
-
หึหึ ข้อสันนิษฐานของคุณ maabbdo น่าสนใจครับ
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกก :a5:
ไอหมูหยอง :angry2: :angry2:
ทำงี้กับหนูน้ำได้ไงฟระ :angry2: :angry2:
ไอคนฉวยโอกาส :angry2: :angry2:
ว๊อย... :serius2:
แล้วไอผู้มาเยือนมันหายไปไหนว้า :angry2: :angry2:
ไม่มาช่วยหนูน้ำ :angry2: :o12: o7
ว๊อยย.. o12
ขัดใจ :m31: :m31: :m31: :m31:
:bye2: :bye2:
-
:oni2:...ตั้งหน้าตั้งตารอ
-
ตอนที่ ๑๒
“น้ำ” หมูคว้าแขนน้ำหยดไว้ ค่อยๆเลื่อนมาจับที่มือแล้วบีบเบาๆ “เช้านี้เรียนถึงกี่โมง แล้วเดี๋ยวเปลี่ยนตึกเรียนรึเปล่า”
“วันนี้เราเรียนที่คณะทั้งวันแหละ ตอนเช้ามีสองวิชา” น้ำหยดตอบด้วยสีหน้างงๆว่าหมูถามทำไม ทำท่าจะดึงมือออก แต่หมูจับเอาไว้จนแน่น
“งั้นเที่ยงเรามารับไปกินข้าวด้วยกันนะ” หมูยิ้มให้ บีบมือน้ำหยดเบาๆอีกครั้ง แล้วปล่อยมือ ถีบจักรยานออกไปจากบริเวณหน้าคณะมนุษยศาสตร์
น้ำหยดมองตามหมูแล้วถอนหายใจยาว สักพักก็ค่อยๆเดินช้าๆไปหาเพื่อนๆ ซึ่งนั่งกันอยู่ที่โต๊ะหิน ใต้ต้นกระถินณรงค์ต้นใหญ่ต้นหนึ่ง ในหมู่กฐินณรงค์ที่เรียงรายกันอยู่รอบๆตึกคณะ
“เป็นไงวะ เดินอ่อนระโหยโรยแรงมาเชียว” ไก่ทักพลางขยับตัวให้น้ำหยดนั่งลงข้างๆ
“มึนๆแบบนี้ เรียกว่าแฮงค์รึเปล่าวะ” น้ำหยดตอบพลางยกมือขยี้ตรงขมับ พยายามนั่งอย่างไม่ให้ใครจับได้ ว่าเขามีอาการเจ็บในบางส่วนของร่างกาย
“แค่มึนเองเหรอ” เก๋ถามยิ้มๆ “เห็นเดินขาขวิดมาเชียว”
“แก ... ขาขวิดมันใช้กันคนเดินเร็วๆเฟร้ย” น้ำหยดตอบ “จะว่าไปมันปวดๆไปทั้งตัวเลย”
“โดนไปกี่ยกล่ะวะ เมื่อคืนน่ะ” โดมยื่นหน้าเข้ามาถาม
“อะไรของนาย ... กี่ยก” น้ำหยดทำเป็นไม่รู้เรื่อง
“อย่าทำไก๋น่า พวกเราเห็นกันทุกคนแหละ นายนั่นน่ะหิ้วปีกนายกลับหอไปด้วยกัน ชื่ออะไรนะ” ไก่ถาม
“หมูน่ะเหรอ” น้ำหยดหันไปตอบ “อาจารย์มาโน่นแล้ว ไปกันเหอะ” น้ำหยดรีบเปลี่ยนเรื่อง เมื่อเห็นรถของอาจารย์ผู้สอนวิชาแรกในคาบเช้า ค่อยๆแล่นเข้ามาจอดในบริเวณตึกคณะ
.....................................................
........................
“กลับไปหอก่อนนะ เราลืมของไว้” หมูบอกเมื่อถีบรถจักรยานตรงเข้าไปในหอชาย๙ แล้วจอดรถจักรยานไว้ข้างตัวตึก
“เร็วๆล่ะ เราหิวข้าวแล้ว” น้ำหยดบอกเมื่อหมูยืนนิ่งไม่ยอมเดินไปไหน
“เราลืมของไว้ที่ห้องน้ำ”
“ก็ไปดิ๊ แล้วเบาหรือหนัก ถ้าหนักเดี๋ยวเราเดินไปเรื่อยๆก่อน ขี้เกียจรอ”
“ไม่ช่าย” หมูเกาหัว พลางหัวเราะเบาๆ “เราหมายถึง เราลืมของไว้ที่ห้องนายน่ะ”
น้ำหยดพยักหน้า ทำท่าเข้าใจ ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงข้างซ้าย ล้วงพวงกุญแจขึ้นมา แล้วยื่นให้หมู
“นายไปเปิดห้องให้เราดีกว่า” หมูบอกยิ้มๆ
น้ำหยดทำหน้าสงสัย แต่ก็ลุกจากเบาะหลังของรถจักรยาน เดินเข้าไปในหอ ถอดรองเท้าออก ถือเดินเข้าไปด้านใน หมูไขกุญแจลอคล้อรถจักรยานไว้ แล้วยิ้มกริ่ม เดินตามน้ำหยดไปจนถึงห้องที่เปิดประตูเรียบร้อยแล้ว เมื่อหมูเดินเข้าไปในห้อง ก็เห็นน้ำหยดกำลังพับกางเกงยีนส์ ใส่ลงในกระเป๋าเป้ แล้วเก็บของกระจุกกระจิก๒-๓อย่าง ใส่ลงไปในถุงผ้าเล็กๆ ก่อนจะใส่ลงไปในกระเป๋าเป้อีกทีหนึ่ง
“เก็บของทำไมน่ะ” หมูถามด้วยความสงสัย
“ไหนๆเข้ามาแล้ว เก็บของเลยไง จะได้ไม่เสียเวลา เดี๋ยวเรียนเสร็จจะได้ไปขึ้นรถกลับบ้านเลย”
“กลับบ้าน” หมูอุทาน “ทำไมอะ”
“อ้าว ก็หยุดตั้งสองวัน ก็ต้องกลับบ้านดิ๊ สัปดาห์ที่แล้วไม่ได้กลับ คิดถึงคนที่บ้าน” น้ำหยดปิดตู้ แล้วคล้องกุญแจไว้ หันกลับมามองดูหมู ที่ยังยืนอยู่ตรงประตู “แล้วนี่หมูเจอของที่ลืมไว้รึยัง”
หมูไม่ตอบได้แต่ยิ้ม หันไปปิดประตูลง กดลอคห้อง แล้วเดินเข้าไปหาน้ำหยดที่มองดูอย่างงงๆ แล้วโดยที่ไม่ทันตั้งตัว หมูก็รวบร่างน้ำหยดเข้าไปกอดไว้ ฝังจมูกลงไปบนแก้ม
“ไหนว่าลืมของไง” น้ำหยดพูดเสียงอู้อี้ พยายามดิ้นให้หลุดจากการถูกกอดรัด
“เปล่า ไม่ได้ลืมอะไรหรอก แต่ตอนนี้อยาก” หมูกระซิบที่หู แล้วกัดใบหูของน้ำหยดเบาๆ
“อึ๊ย...”น้ำหยดผลักหมูเบาๆ “อย่าน่า”
หมูถอยตัวออกมานิดหนึ่ง แต่ยังกอดเอวน้ำหยดไว้หลวมๆน้ำหยดก็หยุดดิ้นรน
“วันนี้อย่าเพิ่งกลับได้เปล่า พรุ่งนี้ค่อยกลับนะ”
“โหย เราบอกแม่ไว้ตั้งแต่วันอาทิตย์ หมูก็ได้ยินนี่ ขืนไม่กลับโดนเล่นงานแย่” น้ำหยดตอบไป “แต่ตอนนี้หิวข้าวอะ ไปกินข้าวเหอะ เดี๋ยวมีเรียนตอนบ่ายอีก" น้ำหยดพยายามเดินไปที่ประตู
“งั้นเราขอมัดจำไว้ก่อนนะ”
พูดจบ หมูดึงตัวน้ำหยดเข้ามากอดอีกครั้ง แล้วประกบปากลงไปบนริมฝีปากของน้ำหยด ไม่สนใจกับอาการตกใจและร่างที่เกร็งแน่น หมูดูดดุนริมฝีปากของน้ำหยดอยู่สักพัก พยายามแทรกลิ้นเข้าไปด้านใน ซอกซอน ดุนดัน ตวัดหยอกล้อกับชิ้นเนื้อด้านใน จนน้ำหยดถึงกับสั่นสะท้านด้วยความวาบหวิวต่อสัมผัสนั้น หมูดันร่างของน้ำหยดให้ค่อยๆเดินถอยหลังไปที่เตียง
จ๊อก~~~~~~
เสียงท้องร้องดังขึ้น จนหมูต้องถอนริมฝีปากออก มองน้ำหยดอย่างงงๆ น้ำหยดเองก็ยิ้มแหยๆ
“เห็นมะ บอกแล้วว่าหิวข้าว” น้ำหยดโอดครวญ
“ฮ่าๆๆ ป่ะๆ ว่าแต่เรียนเสร็จแล้วไปท่ารถยังไง”
“เดี๋ยวเรากลับพร้อมเพื่อนที่คณะหลายคน นัดกันไว้แล้ว หมูไม่ต้องไปส่งหรอก”
“งั้นก็ได้ แต่…” หมูมองตาน้ำหยดด้วยแววตาวาววับ “รีบกลับมานะ”
-
เอา แล้ว ไง
เจอ ตัว การของชื่อเรื่อง แล้ว
รึป่าว หว่า
ร้านนะนาย หมู ร้ายลึก
ซะด้วย
o13
-
:m1:ไอ้หมูนี่มันปากว่ามือถึงดีว่ะ
:กอด1: :L2:
-
น้ำคงโดนบ่อย ตื่นมาถึงไม่ได้รู้สึกถึงความแตกต่าง :laugh:
-
:m29: ท่าทางน้ำหยดเองก็มีใจอยู่นะนั่น
ผู้มาเยือนรีบๆโผล่มาซะที หมูคาบน้ำไปแล้วว :serius2:
-
:m23: ทำไมน้ำหยดยอมอะไรง่าย ๆ อย่างงั้นละ o2
แต่ก็ดี ไม่ต้องมาลุ้นเป็นหนังอินเดีย มารอตอนต่อไปดีกว่าว่าเมื่อไหร่ผู้มาเยือน
จะปรากฎตัวให้เห็นตัวเป็น ๆ เป็นกำลังใจให้นะครับ :L2: :bye2:
-
ตกลงใครเปงตัวจริง ใครเปงตัวปลอม o2
-
:m29: ท่าทางน้ำหยดเองก็มีใจอยู่นะนั่น
ผู้มาเยือนรีบๆโผล่มาซะที หมูคาบน้ำไปแล้วว :serius2:
:m23: ทำไมน้ำหยดยอมอะไรง่าย ๆ อย่างงั้นละ o2
แต่ก็ดี ไม่ต้องมาลุ้นเป็นหนังอินเดีย มารอตอนต่อไปดีกว่าว่าเมื่อไหร่ผู้มาเยือน
จะปรากฎตัวให้เห็นตัวเป็น ๆ เป็นกำลังใจให้นะครับ :L2: :bye2:
น้ำหยดมาววววว...มะมีแรงขัดขืน กาซิก กาซิก :sad2:
แต่ที่ว่ามีใจอยู่บ้างคงเป็นไปได้นิ หน้าแดงตั้งหลายทีตอนโดนแซวนี่นา :laugh:
-
อ้าววววววววววววววว
ไรเนี่ย
โดนหมูด้วยหรอ
หรือกะคนๆ นั้นคนเดียวกัน
งงแระ
-
โอ้โห ปล้ำในห้อง
ชอบปริศนาเรื่องนี้จัง รอดูต่อ
-
อยากรู้เจงจิ๊งงงงงง... ผู้มาเยือนยามวิกาลนั่นอ่ะ
จริงๆแล้วมันเป็นแค่ความฝันของน้ำหยดหรือเปล่า... น่อ
เพราะทุกครั้งไม่เคยทิ้งรอยอะไรไว้บนร่างกายนี่นา อิอิ
และนายหมู เป็นคนแรกที่ได้เปิดซิง นู๋น้ำหยดในห้องนั้น ชิมิ
แต่ว่า นู๋น้ำโดนอะไรมาก่อนหน้านั้น ไม่นับ ฮ่าๆ :t2:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
อารายกานหว่า งงไปหมดและ
-
...ปริศนาบุรษเงาดำในห้องปิดตาย...
เปลี่ยนชื่อเรื่องให้ใหม่ซะเลย....ไม่ยอมบอกดีนัก...นึกว่ากะลังอ่านโคนันอยู่... :laugh:
แง่มๆ...ไม่เอาอะ...เขาไม่อยากได้หมู..
เขาอยากได้..... :a5:....ใครอะ...ยังไม่เห็นใครเลยนอกจากหมู.....?!?
:serius2:
-
น้ำหยดนี่ยังไง
ตกลงว่าน้ำหยดยังไงก็ได้กะทุกคนหรือไง
วุ๊ยยยยยยย :a6: :a6:
-
ลักหลบกันไม่บอกอย่างนี้นี่ มารู้ทีหลังมีเคืองนะค้าบบบบ
-
อะไรกันนี่ .... บุรุษปริศนา กับ นายหมู
น้ำหยดจะเลือกใครล่ะ :เฮ้อ:
-
หมูแรงโคดอ้ะ 555+
จาเอากลางวันแสกๆเลยเรอะ ?
สรุปเชียร์ใครดีหว่า ผู้มาเยือน หรือ หมู *
^__________________^
-
น้ำหยด อย่าใจดีเกินสิ ขัดขืนซะบ้าง
นายหมู ทำงี้ได้ไง
-
:serius2: :serius2: :serius2:
อร๊ายยยยยยยยย
นังหนูน้ำ
ไปยอมพวกเหล่าชายพายเรือได้กะไรคะ
อร๊ายยย
ไม่เป็นกุลเกย์เอาเสียเลย
อร๊ายยย
เจ๊ผิดหวัง
เจ๊ผัดหวังในตัวคุณ
อร๊ายยยยยยยยยยย
คุณพระ ...อกอิแป้นจะทะลุ
กรี๊ซซซซซซ
อร๊ายยยย
แล้วผีบ้ากามของเจ๊ไปไหนแล้วคะ
อร๊ายยย
ตามไปหักคอนังหมูให้ตายคาหอไปเลยนะค้า
อร๊ายยยยย
กรี๊ซซซซซซซซซซซซ
-
:o แล้วตกลงใครจาเป็นผู้มาเยือนนี่ หายไปนานแล้วด้วย แถมหมูยังได้กินน้ำอีก :serius2:
:a12: นอนรอแบบใจจะขาด :jul3:
-
:laugh: หมูนี่ร้ายจริง ๆ
-
น้ำหยดยอมหมูมานง่ายเหลือเกินอิอิแต่แอบเชียร์หรือว่าหมูคือผู้มาเยือน o2
-
งึม ... งึม ...งึม o2
น้ำหยดโดนกระหน่ำอีกแล้ว เรื่องเดิม :laugh:
ผู้มาเยือนยามวิกาล ไม่ได้หายไปไหนหรอกครับ แต่ไม่ได้มาทุกวันเท่านั้นเอง เดี๋ยวตอนต่อไปก็จะมาให้คนเชียร์ได้เชียร์กันต่อ :laugh:
ส่วนหมู มีทั้งคนรักและคนชัง แต่พออ่านต่อๆไป อาจมีหลายคนเปลี่ยนความรู้สึก อย่างที่บอกครับ หมูจะกลายเป็นตัวละครสำคัญทีเดียว o13
น้ำหยด ทำไมยอมหมูง่ายๆ ... ในตอนที่ผ่านมาลองจับอาการของน้ำหยดดูนะครับ บางทีมันเป็นกิริยาเล็กๆน้อยๆเท่านั้นเอง ไม่รู้ว่าพอจะสะท้อนอารมณ์ หรือความรู้สึกบางอย่างของน้ำหยดได้บ้างหรือเปล่า เพราะผมไม่ได้เขียนบรรยายอะไรถึงความรู้สึกไว้เลย แล้วอาจจะพอเข้าใจน้ำหยดมากขึ้นหน่อย ส่วนความรู้สึกนั้นมีให้อ่านแน่ๆครับ แบบเต็มๆ ยาวๆเลยทีเดียว แต่ขอให้เหตุการณ์ต่างๆผ่านไปถึงจุดของมันก่อนนะครับ :o8: :o8:
-
รอลุ้นต่อไป :a1:
-
น้ำคงโดนบ่อย ตื่นมาถึงไม่ได้รู้สึกถึงความแตกต่าง :laugh:
ลืมปายยยย.... ว่าจะตอบอันนี้โหน่ย
อันนี้ต้องว่าคนเขียน จิ้นมะออก ว่ามันเปงงาย :laugh: :laugh: :laugh:
:o แล้วตกลงใครจาเป็นผู้มาเยือนนี่ หายไปนานแล้วด้วย แถมหมูยังได้กินน้ำอีก :serius2:
:a12: นอนรอแบบใจจะขาด :jul3:
นอนรอผู้มาเยือนยามวิกาลหรือฮับ :oni3: :oni3: :oni3:
-
อ่านทันแล้วค่า ดีใจ
แต่มาเห็นไอ้เนี่ย เนี่ย คำแนะนำอันเนี๊ยะ
V
V
V
V
น้ำหยด ทำไมยอมหมูง่ายๆ ... ในตอนที่ผ่านมาลองจับอาการของน้ำหยดดูนะครับ บางทีมันเป็นกิริยาเล็กๆน้อยๆเท่านั้นเอง ไม่รู้ว่าพอจะสะท้อนอารมณ์ หรือความรู้สึกบางอย่างของน้ำหยดได้บ้างหรือเปล่า เพราะผมไม่ได้เขียนบรรยายอะไรถึงความรู้สึกไว้เลย แล้วอาจจะพอเข้าใจน้ำหยดมากขึ้นหน่อย ส่วนความรู้สึกนั้นมีให้อ่านแน่ๆครับ แบบเต็มๆ ยาวๆเลยทีเดียว แต่ขอให้เหตุการณ์ต่างๆผ่านไปถึงจุดของมันก่อนนะครับ :o8: :o8:
เลยกลับไปอ่านใหม่อีก แต่ก็ยัง...
:serius2:
สงสัยต้องต้องอ่านตอนน้ำหยดโดน...อีก ถึงจะเข้าใจน้ำหยดมากขึ้น :laugh:
-
อ่านไปอ่านมา หาทางออกให้นู๋น้ำได้แระ ควบสองเลยละกัน กลางวันคบหมู กลางคืนคบกับกุ๊กกู๋ (ไม่เห็นตัวเป็นๆซักที ตั้งชื่อนี้ให้ไปก่อนละกัน) :a4:
วิธีนี้น้ำหยดได้กำไรเต็มๆ โอ้ว น่าอิจฉา :laugh:
-
อ่านไปอ่านมา หาทางออกให้นู๋น้ำได้แระ ควบสองเลยละกัน กลางวันคบหมู กลางคืนคบกับกุ๊กกู๋ (ไม่เห็นตัวเป็นๆซักที ตั้งชื่อนี้ให้ไปก่อนละกัน) :a4:
วิธีนี้น้ำหยดได้กำไรเต็มๆ โอ้ว น่าอิจฉา :laugh:
เห็นด้วยอย่ายิ่ง o13
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
ไมพี่น้ำไม่ต่อต้านอ่าครับ
เหมือนยอมๆหมู่นะนั่น
ถึงแอบเชียร์หมู่อยู่ลึกๆๆ
แต่มานไม่ถูกต้องที่ทำกันแบบนี้ อิอิอิอิ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
ความรู้สคกของน้ำหยดเหรอ
อยากจจะมีคนรักเหมือนดังใครๆ....เหรอ
ยังคิดไม่ออก แต่ไม่อยากให้หมูเป็นผู้มาเยือนฯ
ทำไมไม่เป็นโดมอ่ะ แง่ๆๆๆ
จะเอาโดมอ่ะ :m1:
-
เรื่องราวก็ยังคงเป็นปริศนาต่อไป
-
... ห้อง๓๑๕มันแปลกหว่ะ ใครมาอยู่ได้ไม่กี่วันก็เผ่นหมด อย่างมากเดือนนึง อยู่คนเดียวออกคนเดียว อยู่สองคนทยอยกันออกทีละคน แล้วไม่มีใครยอมบอกด้วยนะ ว่าเกิดอะไรขึ้น เป็นอย่างนี้มา๓เทอมแล้ว ไม่รู้เหมือนกันว่าคนที่มาอยู่คราวนี้ จะอยู่ได้กี่วัน ...
สงสัยไอ้ห้องเนี๊ยอ่ะ
คือไอ้คนที่มายามวิกาลเนี๊ยมันล่อหมดทุกคนที่เข้ามาอยู่ห้องนี้เลยหรอ??
มาคนเดียวมันก็ล่อคนเดียว มาสองคนมันก็ล่อทีละคน ให้คนนึงไปแล้วก็เล่นอีกคนตามลำดับ เพราะทยอยออกทีละคน สาเหตุที่คนมาอยุ่แล้วออกไปไม่ยอมบอกคนอื่นว่าเกิดอะไรขึ้นเนี๊ย เพราะคนก่อน ๆ ไม่ใช่เกย์รึเปล่าถึงยอมรับไม่ได้ว่าตัวเองโดนคนปริศนาข่มขืนเอา??
ถ้าเป็นยังงั้นจริงน่ะ ไอ้คนที่มายามวิกาลเนี๊ยมันก็ o12
อีกอย่าง กลัวใจเจ้าหมูว่ามันแค่แบบเอามันส์เข้าว่า ไม่ได้รักจริง สมใจ พอใจแล้วก็ไป ประมาณนั้น ถ้าจริงล่ะมีเฮ
FC เจ้าหมูกัดมีกัดลิ้นตายแหง๋ม ๆ
แต่ยังไงตอนนี้ก็เชียร์หมูไว้ก่อนล่ะ อย่างน้อยมันก็มีตัวตน ส่วนอีกคนเป็นใครก็ไม่รู้นิ
-
กลัวใจคุณน้ำหยดจริงๆ :m25:
-
ตอนที่ ๑๓
คืนวันอาทิตย์ น้ำหยดกลับถึงหอพักราวๆสามทุ่ม เมื่อวางกระเป๋าเป้ลงบนเตียงแล้ว ก็ออกจากหอพักไปอีกครั้ง เพราะรู้สึกหิวขึ้นมาเล็กน้อย
“ชวนพวกไก่ไปกินขนมดีกว่า” น้ำหยดพูดกับตัวเอง ระหว่างที่เดินไปตามทางเดิน ที่อยู่ใต้เงามืดของต้นหูกวาง ซึ่งปลูกเรียงรายอยู่ตามทางเดินระหว่างหอพัก ไปยังหอชาย๕
.........................................................
.........................
“อ้าวหมู ไหนว่าจะไปนอนที่ห้องเพื่อนไง” เอก รูมเมทรุ่นพี่ปี๔ คณะศึกษาศาสตร์ สาขาวิชาพละศึกษา เงยหน้าจากโต๊ะทำงาน ถามออกไป เมื่อมองเห็นหมูเปิดประตูเข้ามาในห้อง
“ก็ว่าอย่างนั้นแหละพี่ แต่ไม่รู้เค้าหายไปไหน” หมูตอบเร็วๆ เดินไปล้มตัวนอนลงบนเตียง
“ยังไม่กลับมั๊ง”
“จะห้าทุ่มแล้วนะพี่ รถคันสุดท้ายมันสองทุ่มครึ่ง”
“รถพัทยายังมีนี่หว่า กว่าจะหมดตั้งเที่ยงคืน”
หมูทำท่าเหมือนคิดอะไรได้ ลุกขึ้นไปเปิดตู้เสื้อผ้า หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา เปิดเครื่องแล้วรอให้เครื่องหาสัญญาณ เมื่อเครื่องเชื่อมต่อสัญญาณเรียบร้อยแล้ว ก็กดหารายชื่อ พอพบแล้วก็กดปุ่มโทรออก สักพักก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคย
“ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก”
หมูหงุดหงิดขึ้นมาทันที เก็บโทรศัพท์มือถือเข้าไปในตู้เสื้อผ้าตามเดิม เดินกลับไปล้มตัวนอนลงบนเตียง หลับตาเอามือก่ายหน้าผาก ซักพักก็ผลอยหลับไป
เอกมองดูรูมเมทรุ่นน้อง พลางส่ายหน้า แล้วหันกลับไปทำงานที่ค้างไว้
.........................................................
.........................
น้ำหยดมัวแต่เพลินอยู่กับเพื่อนๆ ที่ห้องพักของไก่ในหอชาย๕ กว่าจะกลับมาที่ห้องพักของตัวเอง ก็เป็นเวลา๕ทุ่มแล้ว หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ก็รื้อชุดนักศึกษาในกระเป๋าเป้ออกมา แขวนกับไม้แขวนเสื้อ แล้วแขวนไว้กับราวในตู้เสื้อผ้า จากนั้นก็เดินไปลอคประตูห้อง ปิดไฟ เดินไปล้มตัวนอนลงบนเตียง ดึงผ้าแพรขึ้นมาคลุมตัวถึงหน้าอก ค่อยๆผลอยหลับไป
น้ำหยดรู้สึกตัวอีกครั้ง เมื่อร่างกายท่อนบนถูกยกขึ้นให้อยู่ในท่านั่ง เสื้อที่สวมอยู่กำลังถูกถอดออก ส่วนกางเกงถูกถอดออกไปแล้วตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ ร่างกายถูกดันไปข้างหลัง จนหลังพิงอยู่กับผนังตรงหัวเตียง ขาทั้งสองถูกยกขึ้นพาดลงไปบนต้นขาของอีกคนหนึ่ง มือหยาบใหญ่เอื้อมมาประคองศรีษะน้ำหยดไว้ แล้วลูบเบาๆบริเวณท้ายทอย มืออีกข้างหนึ่งลูบเบาๆที่ต้นแขนของน้ำหยด เหมือนจะปลอบให้หายจากความตกใจ แล้วริมฝีปากเปียกชื้นก็ประกบริมฝีปากของน้ำหยดแผ่วเบา ก่อนที่จะถูกขบเบาๆที่ริมฝีปาก แล้วถูกบดขยี้อย่างหนักหน่วง
รูปร่างของเงาตะคุ่มที่อยู่ในความมืด สัมผัสจากฝ่ามือและรสจูบนี้เอง ทำให้น้ำหยดพอจะแยกแยะออก ว่าคนคนนี้เป็นใคร ระหว่างคนสองคน
“จะไม่บอกชื่อให้น้ำรู้หน่อยเหรอครับ” น้ำหยดหอบหายใจ แล้วถามออกไป เมื่อริมฝีปากเป็นอิสระ ไม่มีคำตอบนอกจากเสียงหายใจหนักๆ และมือที่เริ่มลูบไล้ไปบนแผ่นหลัง และใบหน้าที่คลอเคลียอยู่ไม่ห่างจากใบหน้าของน้ำหยด
“อย่างนั้นพอจะบอกได้มั๊ยครับ ว่าเรียนอยู่ปีไหน” น้ำหยดถามอีกครั้ง
“ปี๔” เสียงหนักๆตอบมาเบาๆ พร้อมกับจูบลงที่หน้าผาก
“แล้วเอกอะไรเหรอครับ” น้ำหยดถามอีก ด้วยความอยากรู้
“พละ” น้ำหยดรู้ว่ามีเพียงคณะเดียว ที่มีภาควิชานี้เป็นวิชาเอก
เจ้าของเสียงทุ้มห้าวตอบสั้นๆ แล้วก็รวบตัวน้ำหยดเข้าไปกอดแนบแน่น ก่อนจะซุกจมูกลงไปตามลำคอและไหล่ของน้ำหยด มือแกร่งลูบไล้ต่ำลงมาจนถึงก้อนเนื้อนุ่ม ร่างของน้ำหยดถูกผลัก ให้กลับไปพิงอยู่กับกำแพงตรงหัวเตียงอีกครั้ง แล้วช่องทางเบื้องล่างของน้ำหยดก็เริ่มถูกรุกราน ถึงแม้จะรู้สึกตึงแน่นและเจ็บปวด แต่มันก็ผ่านเข้าไปในร่างกายของน้ำหยดได้ อย่างง่ายดายจนน่าประหลาดใจ ราวกับมีการเตรียมพร้อมไว้อย่างดีก่อนหน้านี้แล้ว
น้ำหยดรับรู้ได้ถึงการเคลื่อนไหวภายในร่างกาย เอื้อมมือไปลูบต้นแขนแกร่งหนานั้นเบาๆ น้ำหยดครางเสียงเผ่วเบา เพราะมือใหญ่ป่ายปะอยู่บนหน้าอก สร้างความซ่านเสียวจนต้องหอบหายใจหนักขึ้น สักพักมือนั้นก็รวบตัวน้ำหยดไว้ ดึงเข้าไปกอดไว้แนบแน่น น้ำหยดซบหน้าลงบนไหล่กว้าง เคลื่อนไหวร่างกายเบาๆให้รับกับจังหวะของการรุกราน
“อ๊า...” เสียงห้าวๆครางออกมา เมื่อถูกน้ำหยดหันหน้าไปขบติ่งหู แล้วจูบเคลียไปที่ลำคอและไหล่ที่แข็งแรง ก่อนจะเลื่นริมฝีปากไปจูบคนลึกลับอย่างแผ่วเบา แต่ก็ถูกตอบโต้กลับด้วยการดูดดุนริมฝีปากอย่างรุนแรง
ร่างของน้ำหยดถูกผลักให้นอนลง แล้วร่างหนาหนักก็ทาบทับตามลงมา ส่วนสัดที่สัมผัสกันของคนทั้งสอง บดเบียดกันไปมา ร่างกายท่อนล่างของคนลึกลับขยับเร็วและแรงขึ้น หนักหน่วงขึ้น จนถึงจุดที่ทั้งสองหยุดการเคลื่อนไหว แต่กลับกอดกระหวัดกันแนบแน่น ราวกับจะผนึกร่างกายเป็นหนึ่งเดียวกัน หลงเหลือเพียงเสียงหอบหายใจเบาๆอยู่ในอณูของอากาศ
น้ำหยดซึมซับสัมผัสแผ่วเบาจากผ่ามือหยาบใหญ่ ที่ลูบไล้แผ่วๆอยู่ตามส่วนสัดต่างๆของร่างกาย รู้สึกเหมือนได้รับการปลอบประโลม ให้หายตระหนกจากการรุกรานของคนที่ไม่รู้แม้แต่ชื่อ ผู้ไม่เคยแม้แต่จะได้เห็นเพียงเงาของเสี้ยวหน้า สัมผัสในตอนนี้ และสัมผัสที่ผ่านมา ราวกับจะบอกว่า ‘ผู้มาเยือนยามวิกาล’ ผู้นี้ทะนุถนอมเขาเสียนักเหลือเกิน มันเป็นสัมผัสที่ทำให้น้ำหยดอบอุ่นไปถึงหัวใจ
-
^
^
^
โหม่งคุณบุหรง
-
^
^
^จิ้มไม่ทันอะ..... :sad2:
งั้นจิ้มทะลุทะลวงงงงงงง :a1:
-
:a11: ใกล้เข้าไปอีกนิด ปี 4 เอกพละ มาดูต่อไปว่ากว่าน้ำหยดจะรู้ว่าใครคือผู้มาเยือนยามวิกาล
จะโดนแบบนี้อีกนานหรือเปล่า :L2: :bye2:
-
:a6:..........งไม่อยากจะคิดเรยว่าเป็นใคร
-
อุกรี๊ดดดด รู้รายละเอียดกุ๊กกู๋มากขึ้นแล้ว เอาเลยน้ำ ไปสืบหาตัวโลด!! :oni2:
-
ตกลง "เธอคือใคร..."
อยากรู้จริงๆเลย แต่ก็ดีนะ เค้าดูถนอมน้ำหยดดีอ่ะ
เอ...ตกลงคนผู้นั้นคือ "พี่เอก" เหรอ
แต่ทำไมพี่เอกต้องทำแบบนี้ แล้วก็ต้องทำกะหลายคน
ไม่งั้นเค้าจะออกจากห้องนั้นกันทำไม
วุ้ย...คิดมากไปเปล่าเรา
:a6: :a6:
-
ตามหาด่วน :m31:น้ำหยดนี้ไงกันเนี้ย :m30:
-
ได้เบาะแสทีละนิดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ปริศนามากมายเหลือเกิน
ถ้าผู้มาเยือนอยู่ปี4 แล้ว อาถรรพ์ห้อง315 มีมา 3 เทอม
แสดงว่าลงมือ"ลักหลับ"ตั้งแต่ปี 2 เทอม 2 สิเนี่ย :o
ช่างกล้า... :m4:
อยากรู้เร็วๆจัง :serius2:
-
^
^
^
งั้นทะลวงมันทุกเม้นถึงเจ้าของกระทู้ :laugh:
เมื่อไหร่จะรู้สักที่ว่า ผู้มาเยือนยามวิกาล มันเป๋นไผ๋ :serius2:
-
โอ๊ย!!~ ได้โปรดเถอะครับ เมื่อไรน้ำหยดจะรู้ซักที
ผมอยากรู้จนนอนไม่หลับแล้วครับ
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก!!~~~~~ ต่อเด๋วนี้
-
:a6: ยามวิกาล น้ำหยดโดนอีกแล้ว เหอๆ
เลิกเดาแล่ะ รออ่านอย่างเดียว เอิ้กๆ :laugh:
ไม่อยากเก็บ เศษๆหน้าตัวเองที่มาทำแตกไว้แถวนี้ แหะๆ :m23:
-
เอก รูมเมทหมู :o น่าสงสัยๆ
-
โอ้ย
คนอ่านเคลียด
ครายนิ คราย
โว้ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
โอ๊ะโอ หนูน้ำหยด แยกแยะ จูจุ๊บออก :o8:
หรือว่าติดใจ โอ๊ย :m3:
-
จากการสันนิษฐานของผมแล้ว. ..
คุนบุหรงจาทำให้คนอ่านไขว้เขว่ว่า
ผู้มาเยือนยามวิกาลคือ "พี่เอก" แน่เลยใช่ป่าว ?
แต่ผมว่าไช่หรอก ไม่งั้นมันง่ายไป
ใช่ม่ะค๊าบบคุนบุหรง ^^
ถูกม่ะถูกบอกด้วยจิ อิอิๆ ๆๆๆ
-
มึนนนนน ตกลงเป็นคนชิมิ แล้วไมโดนกันทุกคนเลยอ่ะ โรคจิตแง๋ๆ o2
-
โอ้ย!!! :serius2:
คนอ่านอยากจะบร้า~~~~ :m31:
หมูไม่ใช่แล้วเป็นใครอ่ะ.... :laugh:
มาต่อซะดี ๆ o12 ~~~~~~~~
-
อยากรุ้~~~~~
ต่อมอยากรู้ขังเคลื่อนเต็มพิกัด :o
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
กรี๊ดดดดดดดดด
อยากรู้อ่ะ o12
แง่มๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :a2:
-
นึกถึงเรื่อง ไซคี กะ คิวปิดในบัดดล..
ถ้าเอาไฟส่องดูหน้า แล้วจะหนีหายให้วิ่งไปตามแบบในหนังอินเดียมะ? ฮัดช่าๆ
:oni1:
-
:o8: :o8: :o8:
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยย
กรี๊ซซซซซซซซซ
อยากทำแบบนั้นมั่งจัง
อร๊ายยยยยย
ถ้าเจ้ไปนอนแถวป่าช้าวัดป่า
อร๊ายยยย
คงโดนเรียงคิวทั้งคืนแน่เลย
อร๊ายยยยยยย
คิดแล้วเปรี้ยวปาก
อร๊ายยยย
ลัล ลัล ล้า ๆๆ
อร๊ายยไปเตรียมตัวดีกว่าคืนนี้จะไปนอนป่าช้า
อร๊ายยยย
:o8: :o8:
-
ตกลง "เธอคือใคร..."
อยากรู้จริงๆเลย แต่ก็ดีนะ เค้าดูถนอมน้ำหยดดีอ่ะ
เอ...ตกลงคนผู้นั้นคือ "พี่เอก" เหรอ
แต่ทำไมพี่เอกต้องทำแบบนี้ แล้วก็ต้องทำกะหลายคน
ไม่งั้นเค้าจะออกจากห้องนั้นกันทำไม
วุ้ย...คิดมากไปเปล่าเรา
:a6: :a6:
คิดอย่างเดียวกันเลย นายเอกปีสี่เข้าค่าย
เพราะรู้จักอยู่คนเดียว :o
อืมมม ที่เข้าออกห้องนี้ เพราะมีกุญแจสำรอง แอบปั๊มไว้แหงมๆ
ไอ้น้ำหยดก็อีกคน แยกแยะออกแต่ก็กะกินรวบ สองคนเลยรึไง
คนเรา... บางครั้งก็พูดยากเนอะ เหตุผล ที่ยอมไปอย่างนั้น เพราะอะไร.................. :a5:
-
:m29:
-
:a2: ตามทันแล้ว
คงไม่ใช่รูมเมทของหมูนะ นั้นก็ปี 4 เอก พละ ด้วย :m21:
แต่งานนี้น้องน้ำโดนสองคนเลยหรอ แอร๊ยยยส์ :a5:
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
ที่แท้ก็ไม่ใช่ผี พี่เอกนี่เอก
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
“อ้าวหมู ไหนว่าจะไปนอนที่ห้องเพื่อนไง” เอก รูมเมทรุ่นพี่ปี๔ คณะศึกษาศาสตร์ สาขาวิชาพละศึกษา เงยหน้าจากโต๊ะทำงาน ถามออกไป เมื่อมองเห็นหมูเปิดประตูเข้ามาในห้อง
กรรมเลย ... ว่าจะตัดวรรคที่เป็นตัวสีแดงออก แล้วลืม ... o2
แต่ไหนๆก็ไหนๆ ... ทิ้งไว้ก็ดี เอิ๊กๆๆๆๆ :laugh: :laugh: :laugh:
-
ถ้ายังคิดว่าผีอยู่ จะว่าเราโง่มั๊ยนี่ :jul3: :jul3:
-
โฮะๆๆๆ เรียนพลศึกษา ถึงว่า นักกีฬา แรงเยอะ เอื๊ออกกกก ชอบบบบบบ :haun5:
-
“อ้าวหมู ไหนว่าจะไปนอนที่ห้องเพื่อนไง” เอก รูมเมทรุ่นพี่ปี๔ คณะศึกษาศาสตร์ สาขาวิชาพละศึกษา เงยหน้าจากโต๊ะทำงาน ถามออกไป เมื่อมองเห็นหมูเปิดประตูเข้ามาในห้อง
กรรมเลย ... ว่าจะตัดวรรคที่เป็นตัวสีแดงออก แล้วลืม ... o2
แต่ไหนๆก็ไหนๆ ... ทิ้งไว้ก็ดี เอิ๊กๆๆๆๆ :laugh: :laugh: :laugh:
ยังไงคะเนี่ย ยังไง
พูดอย่างนี้ แสดงว่าตาพี่เอกอะไรนี่ก็เข้าข่ายสิคะ
หรือจะเป็นผู้มาเยือน เพราะจากคำให้การของน้ำหยด เราตัดนายหมูออกได้แล้วชิมิคะ
(เอ๊ะหรือว่าไม่ได้)
คนอ่านเครียดค่ะ อยากรู้มากกกกกกกกกกก
-
เป็นการบอกใบ้ให้รึเปล่าค่ะนี้ :laugh:
-
โดนอีกแล้วเหรอ :o
-
ตกลงมันคืออะไรครับ "ดิลโด้ต่างดาว" เหรอ :m22:
[wma=300,50]http://host.asis.co.th/lordhunter/SavingAllMyLove2.wma[/wma]
-
โอ๊ะโอ หนูน้ำหยด แยกแยะ จูจุ๊บออก :o8:
หรือว่าติดใจ โอ๊ย :m3:
:laugh: :laugh: :laugh:
ไม่รู้เหมือนกันนะฮับว่ามันจริงหรือเปล่า
นานมาแล้ว รุ่นพี่ที่ทำงานอ่านข่าวประมาณว่าผัวพาเพื่อนมากินเหล้าที่บ้าน ผัวเมาหลับเพื่อนเลยเข้าหาเมีย ตื่นเช้ามาเมียบอกว่าคิดว่าผัว เพราะมันมืดแยกไม่ออก ... พี่เค้าบอกว่า อิตอแหล
ผัวทั้งคน อยู่กันมาไม่รู้กี่ปี แค่ลีลาส่ายสะโพกก็น่าจะแยกออกแล้ว
:laugh: :laugh: :laugh:
แล้วอ่านนิยายหลายเรื่อง พอสังเกตบทจูบ ... มันก็ต่างกันจริงๆด้วย
เลยคิดว่าเรื่องนี้ก็คงเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวเหมือนกัน
เหมือนตอนเราเด็กๆ เวลาผู้ใหญ่หอมแก้ม ก็ต่างแบบ บางคนหอมแก้มข้างเดียว บางคนหอมสองข้าง บางคนหอมที่หน้าผาก บางคนหอมที่ไหล่
...ก็เลยสร้างนิสัยให้ตัวละครซะเลย :o8:
-
“อ้าวหมู ไหนว่าจะไปนอนที่ห้องเพื่อนไง” เอก รูมเมทรุ่นพี่ปี๔ คณะศึกษาศาสตร์ สาขาวิชาพละศึกษา เงยหน้าจากโต๊ะทำงาน ถามออกไป เมื่อมองเห็นหมูเปิดประตูเข้ามาในห้อง
กรรมเลย ... ว่าจะตัดวรรคที่เป็นตัวสีแดงออก แล้วลืม ... o2
แต่ไหนๆก็ไหนๆ ... ทิ้งไว้ก็ดี เอิ๊กๆๆๆๆ :laugh: :laugh: :laugh:
o12 น่ะ ..เข้าใจวางระเิบิดน่ะ ไงเนี๊ย...
ครั้นจะอ่านแล้วไม่คิดตามก็ไม่ได้
พออ่านแล้วคิดตามมันก็อินเกินไป เครียดซ่ะงั้น
ประทุษร้่ายเลยซ่ะดีมั๋ย.... o12
-
ปวดจิตอย่างแรงครับ :เตะ1:
-
o12 ค้างสุดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:serius2: อยากรู้ ๆๆๆๆๆๆๆๆ
:m21: เอ๋ มาคิดๆดู 1.เอกพละ 2. ปี4 ง่ะ :o
:interest: ขอเดาคำตอบ เมท คุงหมูแน่ๆเลย อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก :serius2: จะเป็นไงต่อไปนี่
:a12: เห็นไหมพี่ตั้ม นอนรอแล้วมาเลย 55+ แต่ค่องๆๆๆๆๆ มาต่อเร็วๆน้า :oni1:
:m29: นู๋น้ำนี่แรงเหมือนกันนะนี่ หุหุ มีถามอีก เหอๆ
:a12: นอนรออีก (อย่าตื่นเต้น และค่องใจมั่กๆ
:L2:
:กอด1:
-
:m29: นู๋น้ำนี่แรงเหมือนกันนะนี่ หุหุ มีถามอีก เหอๆ
:a12: นอนรออีก (อย่าตื่นเต้น และค่องใจมั่กๆ
:L2:
:กอด1:
เป็นใครจะไม่อยากรู้ล่ะ ... ก็ต้องถามจิ ไม่เห็นหน้า ได้รู้ชื่อก็ยังดี ... จริงมะ :o10:
เดี๋ยวอ่านๆไปคงพอจับนิสัยได้ น้ำหยดไม่ใช่คนเซ้าซี้ ถามแล้วไม่ตอบก็ไม่ถามอีก แต่จะค่อยๆหาวิธีไปเรื่อยๆ แต่วิธีประเภท ซ่อนไฟฉายไว้ใต้หมอน ไม่กล้าครับ เพราะว่า ... ต่อไปคงรู้เอง o22
-
เหอๆๆๆ อ่ะนะ
อยากอ่านต่อ อยากรู้ว่าใคร
:laugh:
-
ตอนที่ ๑๔
เช้านี้ฝนตกปรอยๆ น้ำหยดจึงออกจากหอพักเร็วกว่าปรกติราวๆสิบห้านาที น้ำหยดกางร่มคันเล็กๆ เดินออกจากหอพักไปยังโรงอาหาร เมื่อไปถึงก็พับร่มเก็บ แล้วเดินไปซื้อข้าวต้มหมูจากร้านประจำ เมื่อได้มาแล้ว ก็เดินไปนั่งกินที่โต๊ะยาวตัวหนึ่งภายในโรงอาหารนั่นเอง
“ไงยะ ทำไมฉายเดี่ยวล่ะวันนี้” เสียงทักทายดังขึ้น แล้วนุชกับเก๋ก็นั่งลงตรงข้ามกับน้ำหยด
“หือ ... ฉายเดี่ยวอะไร” น้ำหยดถามทั้งๆที่ยังก้มหน้ากินข้าวต้มอยู่
“ก็ทุกทีเห็นมากับหนุ่มวิดยา แล้วไหงวันนี้มาคนเดียว” นุชพูดแล้วใช้ตะเกียบคีบลูกชิ้นเข้าปาก
“หมูน่ะเหรอ” น้ำหยดเงยหน้าขึ้นมองไปในชามก๋วยเตี๋ยวของทั้งสองคน
“เกี๊ยวกรอบน่ากินนี่หว่า เค้าขายเปล่าๆมะ”
“แกนี่ชอบเปลี่ยนเรื่อง ตอบมาก่อน วันนี้นายหมูของแกหายไปไหน” เก๋ดักคอ
“เดี๋ยวมา” น้ำหยดทำไม่รู้ไม่ชี้ ลุกขึ้นเดินไปร้านขายก๋วยเตี๋ยว สักพักก็เดินกลับมา พร้อมกับจานเล็กๆในมือ มีเกี๊ยวกรอบอยู่๕ตัว
“เฮ๊ย! ได้ไงเนี่ย ปรกติเค้าไม่ขายนี่หว่า” นุชทำตาโต
“เราบอกว่า ถ้าไม่ได้กินตอนนี้คงน้ำลายสอจนตาย แล้วจะเป็นผีมาแอบกินให้หมดตู้เลย” น้ำหยดพูดกลั้วหัวเราะ หยิบเกี๊ยวกรอบเข้าปาก เคี้ยวดังกร๊อบๆ แล้วตักข้าวต้มคำเล็กๆเข้าปาก
“สองคนน่ะ ระวังเหอะ ... อย่าเผลอนะ เดี๋ยวเกี๊ยวหาย” น้ำหยดพูดแล้วยักคิ้วให้ทั้งสองคน มองเกี๊ยวกรอบในชามก๋วยเตี๋ยวของทั้งคู่ตาเป็นมัน พลางหยิบเกี๊ยวกรอบเข้าปากอีกชิ้น
เพื่อนสาวทั้งสองพร้อมใจกันทำตาโต แลบลิ้นใส่น้ำหยด แล้วรีบใช้ตะเกียบ คีบเกี๊ยวกรอบในชามของตัวเองเข้าปากอย่างพร้อมเพรียง พลางจ้องมองเกี๊ยวกรอบที่ยังเหลืออยู่ในจานเล็กๆ ราวกับนัดกันไว้
“อ๊ะ ... ยกให้ก็ได้” น้ำหยดพูดแล้วใช้ช้อนตักเกี๊ยวกรอบ ใส่ลงไปในชามก๋วยเตี๋ยวของทั้งสองคนชามละตัว แล้วหยิบชิ้นสุดท้ายเข้าปาก เคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย
อีกมุมหนึ่งของโรงอาหาร หมูที่เพิ่งจะเดินเข้ามา จ้องมองดูการกระทำของน้ำหยดด้วยสีหน้าไม่พอใจ
............................................................
..........................
เอกเหลือบมองหมูที่นั่งเคาะปากกากับสมุดงานอยู่นานแล้ว สักพักหมูก็ลุกจากเก้าอี้ลงไปนอนบนเตียง เอามือประสานกันรองศรีษะไว้ หน้านิ่วคิ้วขมวด มองฝ้าเพดานนิ่ง แล้วยังถอนหายใจเป็นระยะ
“ทะเลาะกับแฟนมาเหรอไง ทำหน้าบูดเชียว พี่เห็นเป็นแบบนี้มาหลายวันแล้วนะ” เอกหันไปถามรูมเมทรุ่นน้อง ที่นอนมองฝ้าเพดานอยู่ ด้วยสีหน้ายุ่งเหยิง
“ว่าไงหมู ทะเลาะกับแฟนเหรอไง” เอกลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินเข้าไปถามใกล้ๆ เมื่ออีกฝ่ายไม่ตอบ
“แฟนเฟินอะไรกันพี่” หมูแค่นเสียงตอบ ยันตัวลุกขึ้นนั่ง
“ยังมีหน้ามาเถียงอีก เสียงแบบนี้ ...แหงๆ” เอกหัวเราะ “หงุดหงิดนัก ทำไมไม่ไปเคลียร์ซะให้รู้เรื่องล่ะ” หยุดพูดแล้วหันไปมองดูนาฬิกา เข็มของมันบอกเวลา ๓ทุ่ม๕๕
“สงสัยไปไม่ทันแล้วมั๊ง หอหญิงปิด๔ทุ่มนี่นา” เอกหันกลับมาพูดกับหมู
“หอหญิงปิดแล้วเกี่ยวไรอะพี่” หมูถามด้วยใบหน้าหงุดหงิดเช่นเคย
“อ้าว! แฟนไม่ได้อยู่หอหญิงเหรอ หรือว่าอยู่หอนอก” คราวนี้สีหน้าของเอกแสดงความสงสัยบ้าง
“ไม่ใช่ทั้งหอในหอนอกแหละพี่” หมูตอบพลางลุกจากที่นอน เดินไปหยิบพวกกุญแจบนโต๊ะ
“ผมไปห้องเพื่อนนะพี่ ถ้าพี่ง่วงก็ลอคห้องนอนไปเลยก็ได้ ผมกลับมาก็เอากุญแจไขเข้ามาเอง” หมูเดินไปที่ประตู
“รีบจนลืมรองเท้าเหรอไงหมู”
“ไม่ได้ลืมหรอกพี่ เพื่อนผมอยู่ชั้น๓นี่เอง ไปนะพี่”
พูดจบ หมูก็เดินออกจากห้อง๒๐๗ ไม่ลืมที่จะปิดประตูมุ้งลวดให้เรียบร้อย เดินขึ้นบันไดจากชั้น๒ไปยังชั้น๓ แล้วเดินไปหยุดอยู่หน้าห้อง๓๑๕ ประตูห้องปิดอยู่ แต่ไฟในห้อง ที่ส่องผ่านช่องลมด้านบนออกมานั้นสว่างไสว หมูยกมือเคาะประตูห้องเบาๆ แต่ไม่มีคนเปิดประตู หมูจึงยกมือเคาะประตูอีกครั้งให้แรงขึ้น ไม่นานนักก็มีเสียงเปิดประตูมุ้งลวดด้านใน ตามมาด้วยบานประตูทีเลื่อนเปิดออกไปทางด้านข้าง
“หมูเองเหรอ ว่าไง” น้ำหยดทักทาย ใบหน้ามีรอยยิ้มเล็กน้อย
“ขอเข้าไปหน่อยได้ป่ะ”
น้ำหยดขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วเบี่ยงตัวให้หมูเดินเข้ามาในห้อง พลางพึมพำเบาๆ ก่อนจะเลื่อนปิดบานประตู
“ถามประหลาด”
หมูเองก็ได้ยินแว่วๆ แต่ไม่ได้สนใจ เดินไปนั่งลงบนเตียง ส่วนน้ำหยดก็เดินไปนั่งลงที่โต๊ะเขียนหนังสือ ที่อยู่ปลายเตียง แล้วหยิบปากกาขีดเขียนอะไรลงในสมุดงานที่วางอยู่บนโต๊ะ ซึ่งดูเหมือนจะเขียนอะไรค้างเอาไว้ เพราะน้ำหยดเขียนด้วยความรวดเร็ว ปากก็ขยับเหมือนพึมพำอะไรไปด้วย ขณะที่เขียนอยู่
-
หมูหึง :jul3:
-
:oอะไรของเขา นายหมูเนี่ย :laugh:
-
รออ่านตอนต่อไปนะคะ :oni2:
-
ตอนนี้สั้นมากกก..........และค้างงงงง :serius2: :serius2:มาต่อด่วนเลยค่ะ
อย่าบอกนะว่าน้ำหยดนั่งเขียนนิยาย....แล้วเรื่องทั้งหมดของหนุ่มผู้มาเยือนเป็นเรื่องในจินตนาการ
ถ้าเป็นอย่างนั้น......คนเขียนอย่าอยู่เลย :m31: :m31:
-
อย่าบอกนะว่าน้ำหยดนั่งเขียนนิยาย....แล้วเรื่องทั้งหมดของหนุ่มผู้มาเยือนเป็นเรื่องในจินตนาการ
ถ้าเป็นอย่างนั้น......คนเขียนอย่าอยู่เลย :m31: :m31:
ประเด็นนี้ตัดทิ้งคร๊าบพี่น้องงงงงงงงงงงง......... :angry2: :angry2: :angry2:
-
:m15:ทำไมมาวางยาไว้หล่ะ รออ่านอยู่นะ
-
ค้างคาอ่ะครับผม :m15:
-
เย่ๆ ตามอ่านทันแล้วววววววววววววว
o13
-
:oni2: วันนี้มีลงอีกตอนสองตอนใช่ม๊าาา :oni2:
-
น้ำอย่าไปสนใจหมูนะ :serius2:
-
วางยากันเลย เฮือกกกก :sad2:
-
หมูนะหมู อะไรของหมูอ่ะ
:a6:
-
หมูนะหมู อะไรของหมูอ่ะ
:a6:
ผีเข้าผีออก ไม่ก็... วัยหมดประจำเดือน o16
-
ยิ่งอ่านแล้วยิ่งงง !!
เห้อ ปลง *
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
โอ๊ะโอ หนูน้ำหยด แยกแยะ จูจุ๊บออก :o8:
หรือว่าติดใจ โอ๊ย :m3:
:laugh: :laugh: :laugh:
ไม่รู้เหมือนกันนะฮับว่ามันจริงหรือเปล่า
นานมาแล้ว รุ่นพี่ที่ทำงานอ่านข่าวประมาณว่าผัวพาเพื่อนมากินเหล้าที่บ้าน ผัวเมาหลับเพื่อนเลยเข้าหาเมีย ตื่นเช้ามาเมียบอกว่าคิดว่าผัว เพราะมันมืดแยกไม่ออก ... พี่เค้าบอกว่า อิตอแหล
ผัวทั้งคน อยู่กันมาไม่รู้กี่ปี แค่ลีลาส่ายสะโพกก็น่าจะแยกออกแล้ว
:laugh: :laugh: :laugh:
แล้วอ่านนิยายหลายเรื่อง พอสังเกตบทจูบ ... มันก็ต่างกันจริงๆด้วย
เลยคิดว่าเรื่องนี้ก็คงเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวเหมือนกัน
เหมือนตอนเราเด็กๆ เวลาผู้ใหญ่หอมแก้ม ก็ต่างแบบ บางคนหอมแก้มข้างเดียว บางคนหอมสองข้าง บางคนหอมที่หน้าผาก บางคนหอมที่ไหล่
...ก็เลยสร้างนิสัยให้ตัวละครซะเลย :o8:
คือว่า มันแตกต่างกันทุกอย่างอ่ะครับ
ผมเคยมีเซ็กส์ในห้องมืดมาก็หลายครั้ง
มีครั้งหนึ่งไปเจอคนที่เคยมีอะไรกันมาก่อน ตอนแรกคลำ ๆ ดู
เอ๊ะ คุ้น ๆ ว่ะ พอจูบกันนี่จำได้เลย
ลีลาจูบของแต่ละคนนี่ไม่เหมือนกันจริง ๆ ครับ ยิ่งตำแหน่งไซ้ด้วยยิ่งแตกต่างกัน
ผมไม่ได้แนะนำให้คุณบุหรงไปลองทำจริงนะ แต่ลองถามเพื่อน ๆ ที่เคยบ่อย ๆ ดูดิ ฮ่าๆๆๆ
สู้ ๆ ครับ ปริศนากวนใจมากเลย ว่าใครกันแน่ที่เป็นผู้มาเยือน
-
^
^^^
^^^^^
รีบน ... ผู้ชำนาญการมาเองเลย..เอิ๊กๆๆๆๆ
-
ตอนที่ ๑๔
“หมูเองเหรอ ว่าไง” น้ำหยดทักทาย ใบหน้ามีรอยยิ้มเล็กน้อย
“ขอเข้าไปหน่อยได้ป่ะ”
น้ำหยดขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วเบี่ยงตัวให้หมูเดินเข้ามาในห้อง พลางพึมพำเบาๆ ก่อนจะเลื่อนปิดบานประตู
“ถามประหลาด”
:m12: กำกวมๆ
-
พี่เอกหรอ
อืมมมม
-
ต่ออีกๆๆๆๆ
อยากรุแล้วว่าผู้มาเยือนยามวิกาลเปงใคร
ด่วนเลยครับๆๆ
-
คนอ่านทรมาน
งง
งง
งง
งง
งง
:a5: :a6: :เตะ1:
-
ตอนที่ ๑๕
ผ่านไปกว่า๑๐นาที งานวิเคราะห์เรื่องสั้นที่จะต้องส่งในวันพรุ่งนี้จึงได้เสร็จลง น้ำหยดจึงปิดโคมไฟบนโต๊ะ เก็บสมุดและเครื่องเขียนลงในกระเป๋าเป้ แล้วชูแขนทั้งสองขึ้นสูง พลางบิดขี้เกียจไปมา พอมองไปที่เตียง ก็เห็นหมูล้มตัวลงนอนหลับตาอยู่บนเตียงของเขา น้ำหยดอมยิ้ม ลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินไปหยิบผ้าแพรจากปลายเตียงคลี่ออก คลุมลงไปบนตัวหมู แล้วหันหลังกำลังจะเดินไปปิดไฟ แต่ก็ต้องชะงัก เพราะข้อมือถูกจับไว้
“น้ำ” หมูลุกขึ้นนั่ง จับข้อมือน้ำหยดไว้หลวมๆ พลางดึงตัวน้ำหยดให้นั่งลงบนเตียง
น้ำหยดมองหน้าหมู ที่ทำหน้านิ่วคิ้วขมวด ไม่ยอมพูดอะไร
“เป็นไรน่ะ ปวดอึเหรอ” น้ำหยดเลิกคิ้ว ทำตาโต แต่หมูยิ่งขมวดคิ้วแนบแน่นมากขึ้น
เมื่อหมูไม่ยอมพูดอะไร น้ำหยดก็เลยเงียบบ้าง แต่เหลือบสายตาไปมองที่พื้นแทน
“เมือวันอาทิตย์กลับมากี่โมง” ในที่สุดหมูก็เริ่มพูดก่อน น้ำหยดจึงเงยหน้าขึ้นมาตอบ
“ไม่รู้ดิ๊ จำไม่ได้ แต่มันมืดแล้ว คงสามทุ่มมั๊ง เพราะเราหิวพอดี เลยออกไปกินขนมกับพวกไก่กับชู”
“แล้วปิดโทรศัพท์ทำไม”
“โทรศัพท์เหรอ” น้ำหยดทำท่าคิด “แบตหมดมั๊ง เรายังไม่ได้ดูเลย จริงดิ๊ ชาร์จแบตเลยดีกว่า ทิ้งไว้หลายวันแล้ว”
พูดจบ น้ำหยดก็ดึงมือออกมาจากมือของหมู เดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า หยิบสายชาร์จออกมา แล้วเดินไปหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋าเป้ จัดการต่อสายชาร์จ แล้ววางโทรศัพท์มือถือลงบนโต๊ะ
“ขอบใจนะที่เตือน” น้ำหยดหันไปยิ้มให้หมู แล้วนั่งลงบนเก้าอี้
“แล้วเมื่อเช้าวันจันทร์ ทำไมไม่รอเรา” หมูถามอีก
“รอ” น้ำหยดทวนคำงงๆ “รอทำไมอ๊ะ”
“ก็รอออกไปกินข้าวพร้อมกันไง” หมูทำเสียงไม่พอใจ
“อ๋อ” น้ำหยดทำหน้าเหมือนเพิ่งคิดได้ “ก็เราเห็นฝนมันตก ก็เลยออกไปเร็วหน่อย แต่ปรกติเราก็ไม่ได้นัดกันว่าจะรอนายนี่ ทำไมนายมาว่าเราว่าไม่รอนายล่ะ”
หมูอ้าปากค้าง จริงอย่างที่น้ำหยดพูด เขาไม่เคยนัดหมายอะไรน้ำหยดเลย ทุกครั้งเขาทำให้มันเหมือนเรื่อง ‘บังเอิญ’ มากกว่าความจงใจ
“ห้าทุ่มแล้ว เราจะนอน ... ง่วง” น้ำหยดพูดตาปรือ
“นายไล่เราเหรอ” หมูพูดเสียงอ่อย
“วันนี้นายเป็นอะไรน่ะหมู” น้ำหยดทำหน้าเบื่อหน่าย “ไม่เจอกันตั้งหลายวัน พอเห็นหน้า ก็สอบสวนเราซะละเอียดยิบ เมื่อตอนจะเข้ามาในห้อง ไม่เห็นต้องถามเลยว่าได้ ... ไม่ได้ แล้วนี่เรายังไม่ได้ไล่นายเลยซักคำ”
“ก็บอกไล่อยู่นี่ไง” หมูไม่ยอมแพ้
“ที่เราบอกว่าเราง่วงแล้วน่ะ หมายความว่าให้นายขยับที่ให้เรานอนหน่อย อยู่แบบนั้นเราจะนอนได้ไง ถ้านายจะนอนไปนอนเตียงโน้น หรือถ้านายจะนอนเตียงนี้เดี๋ยวเราไปนอนเตียงโน้นเอง” หน้าของน้ำหยดเหมือนคนที่ง่วงนอนเต็มที่
“งั้นเดี๋ยวเราปิดไฟให้ น้ำมานอนเหอะ” หมูพูดพลางลุกขึ้นจากเตียงด้วยสีหน้าระรื่น
น้ำหยดไม่พูดอะไร โผจากเก้าอี้ที่อยู่ปลายเตียงดึงผ้าแพรขึ้นมาคลุมตัวถึงหน้าอก หมูกดลอคประตูห้อง ปิดประตุมุ้งลวด แล้วปิดไฟ เดินไปหยิบหมอนจากเตียงอีกหลังหนึ่ง มาวางลงบนเตียงแล้วลงไปนอนเบียดกับน้ำหยด
“อื้ม ...” น้ำหยดส่งเสียงเหมือนรำคาญ รู้ว่าคงห้ามไม่ได้ ก็ขยับตัวให้หมูนอนด้วยอีกคนหนึ่ง
หมูนอนตะแคง มองดูใบหน้าของน้ำหยดที่นอนหงายอยู่ในความมืด ยกแขนพาดไปบนตัวน้ำหยดวางมือไว้บนตะโพก แล้วลูบเบาๆ ดูเหมือนน้ำหยดจะสะดุ้งเล็กน้อย สักพักหมูก็ขยับตัวเข้าไปใกล้แล้วจูบเบาๆที่ไหล่ เริ่มรู้สึกว่าอดใจไว้ไม่ไหวอีกแล้ว จึงยันตัวขึ้น โน้มตัวลงจูบที่ปาก น้ำหยดเบี่ยงหน้าหลบเมื่อริมฝีปากถูกสัมผัส หายใจแรงขึ้นเล็กน้อย หมูเปลี่ยนเป็นไล้ริมฝีปากไปตามแก้มเบาๆ ร่างของน้ำหยดสั่นเทา หมูคิดว่าน้ำหยดคงตื่นเต้น เพราะร่างกายที่ขืนเกร็ง และริมฝีปากเม้มแน่น เมื่อเขาจูบลงไปอีกครั้ง
แต่น้ำหยดกำลังกลัว ... ความเจ็บปวดเพราะการขัดขืน ยังคงอยู่ในความทรงจำของน้ำหยด ถึงแม้จะผ่านมาหลายปีแล้ว ใครจะรู้ท่าทีที่อ่อนโยนของหมู เมื่อยามไม่พอใจจะกลายเป็นความดุดันป่าเถื่อน แล้วความรุนแรงทั้งหลายจะมาลงที่ตัวเขา เหมือนที่คนเหล่านั้นทำหรือเปล่า
“น้ำไม่ต้องกลัวนะ” มือของหมูลูบเบาๆที่ไหล่ จูบเบาๆที่หน้าผาก รั้งศรีษะของน้ำหยดให้แนบกับอกเขา จมูกของหมูคลอเคลียอยู่ที่ขมับและกกหู มือก็วนเวียนลูบแผ่วๆอยู่บนไหล่ที่สั่นเทาของน้ำหยด
หมูคิดว่าเขาควรรออีกสักนิด
แล้วไม่นานนักร่างของน้ำหยดก็เริ่มผ่อนคลาย หมูจูบลงไปเบาๆอีกครั้งบนหน้าผาก แล้วไล่ริมฝีปากลงมาตามสันจมูก จนสัมผัสกับริมฝีปากของน้ำหยด เขาประทับจูบลงไปเบาๆ ไม่รีบเร่ง ... นิ่งนาน ... จนมั่นใจว่า น้ำหยด ‘พร้อม’ สำหรับเขา
เมื่อไม่มีอาการต่อต้านขัดขืนอีก หมูก็บดริมฝีปากแรงขึ้น พลางแทรกลิ้นซอกซอนเข้าไปในปาก โลมเลียริมฝีปากด้านใน แล้วดูดดุนชิ้นเนื้อในปากเบาๆ จนตัวของน้ำหยดสั่นสะท้าน หมูถอนริมฝีปาก ค่อยๆเลื่อนไล้ไปตามซอกคอ มือก็ไม่หยุดนิ่ง ดึงผ้าแพรที่ห่มตัวน้ำหยดออก ปลดกระดุมเสื้อนอนของน้ำหยดออกทีละเม็ดจนหมด ริมฝีปากก็เลื่อนมาซอกซอนไล้เลียไปทั่วแผ่นอก อ้าปากงับติ่งเนื้อเล็กๆ ดูดดุนจนร่างของน้ำหยดบิดไปมา พลางส่งเสียงครางในลำคอเบาๆ หมูเลื่อนผีปากต่ำลงอีก ไล้เลียไปเรื่อยๆ ถึงแพรไหมนุ่ม ถึงแก่นกาย หมูไล้เล็มช้าๆ จนตะโพกของน้ำหยดไม่อาจอยู่นิ่งได้ หมูลองครอบครองมันไว้ แล้วดูดดุนเบาๆ น้ำหยดถึงกับร้องคราง บิดตัวเร่า
อาการของน้ำหยดทำให้อารมณ์ของหมูยิ่งกระเจิดกระเจิง จึงลุกขึ้นถอดเสื้อผ้าของตัวเอง โยนออกไปโดยไม่สนใจว่ามันจะไปอยู่ตรงไหน แล้วเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า เปิดตู้ออก สายตามองฝ่าความมืดที่พอจะมองเห็นอะไรได้เลือนลาง แล้วก็พบกับสิ่งที่ต้องการ หมูหยิบขวดโลชั่นออกมาแล้วเดินกลับมาที่เตียง บีบโลชั่นป้ายไปที่ส่วนนั้นของน้ำหยดจนชุ่ม ปิดขวดโลชั่นหันไปวางขวดลงบนโต๊ะ แล้วหันกลับมาเริ่มการบุกรุกอย่างช้าๆ จนสามารถเข้าไปได้จนสุดตัว หมูเริ่มเคลื่อนไหวร่างกายอย่างรุนแรงตั้งแต่เริ่มต้น เพราะหักห้ามใจไม่อยู่ และความสะดวกจากความชุ่มชื้นของโลชั่น แต่มันก็สร้างความเจ็บปวดให้น้ำหยดไม่น้อย แต่เมื่อผ่านไปสักพัก ร่างกายภายในของน้ำหยดก็เริ่มตอบรับต่อการเคลื่อนไหวของหมู
“อ๊ะ...โอ๊ะ...น้ำ...น้ำ...เราไม่ไหวแล้ว”หมูครางเสียงกระเส่า แล้วร่างก็เกร็งกระตุก ชั่วครู่ก็ฟุบตัวลงไปบนร่าง แนบแก้มไว้กับใบหน้าของน้ำหยด สักพักก็ ‘ถอนตัว’ ลงมานอนอยู่ข้างๆแล้วผลอยหลับไปในที่สุด
-
แต่น้ำหยดกำลังกลัว ... ความเจ็บปวดเพราะการขัดขืน ยังคงอยู่ในความทรงจำของน้ำหยด ถึงแม้จะผ่านมาหลายปีแล้ว ใครจะรู้ท่าทีที่อ่อนโยนของหมู เมื่อยามไม่พอใจจะกลายเป็นความดุดันป่าเถื่อน แล้วความรุนแรงทั้งหลายจะมาลงที่ตัวเขา เหมือนที่คนเหล่านั้นทำหรือเปล่า
น้ำหยดเคยโดนข่มขืนเหรอ
:m13: :m13:
-
อ๋อ เข้าใจแล้ว
ที่น้ำหยดสมยอมเพราะว่ากลัวจะเจ็บถ้าขัดขืน
เหอๆๆ คนที่เคยมีแผลมาก่อนก็งี้เนอะ
และแล้วเราก็เริ่มสงสารน้ำหยด
:กอด1: :กอด1:
-
ชัวร์เยย สงสัยน้ำหยดต้องเคยโดนข่มขืนนนนนน :o12:
-
อย่าเศร้ามากนะ :m15:
-
สงสารน้ำหยด :m15:
เริ่มมีเบาะแสทีละนิดๆๆๆ ๆ ๆ
^______________^
-
และแล้วน้ำหยดก้อโดนนายหมูหม่ำเป็น รอบที่สอง :a6:
รอลุ้นต่อไปค่า หนุ่มในยามวิกาล จะเปิดเผยโฉมหน้าออกมาเมื่อไหร่ คึคึ :t2:
-
กึ๊ดๆๆๆๆ.....อยากจะกรี๊ด
หมูจะจ๊ะเอ๋กับผู้มาเยือนป่ะเนี่ย
ขอให้ป๊ะกันทีเถอะ สาธุ
-
เข้าใจแล้วว่าทำไมน้ำหยดถึงยอมหมูและผู้มาเยือน
น่าสงสารนะ :m13:
-
แล้วสาเหตุ ก้เป็นอย่างงี้ นี่เอง
คัย น้อ ใจ ร้าย ทำน้ำ ได้ลง
คอ เหอ........
-
ย๊ากสสสส ในที่สุดเราก็โพสต์ได้ซักที :a1:
คอมเจ๊ง แถมเนทยังเน่าอีก ชีวิตบัดซบเจงๆเล๊ยยยย
สงสารน้องน้ำหยดจัง :กอด1:
ยังว่าอยู่ ทำไมน้ำยอมคนง่ายๆ ที่แท้มีอดีตฝังใจนี่เอง
บางคนโดนงูกัด ยังกลัวเชือกหรือไรที่เป็นเส้นๆ ไปเป็นปีๆเลย
ปล. น้องตั้มจ๋า :m13: อย่าจบเศร้านะ เจ๊ขอร้อง.....
-
o2 น้ำน่าสงสารจัง :o12:
-
ใครใจร้ายกับน้ำหยดได้ ชั่วจริงๆ
ไม่ต้องห่วงน่ะ น้ำอยากให้หมูหรือ พี่ปี 4 คนนั้นปลอบใจ
ไปบอกคนแต่งเลย ... :laugh:
-
อร๊ายยยยยย
กรี๊ซ
น้องน้ำขอ 2 อร๊ายยยนังหนูน้ำชาติที่แล้วทำบุญมาด้วยอะไรคะ
อร๊ายยย
เจ๊จะได้ทำมั่งเผื่อชาติหน้าเกิดมาจะได้แบบนี้
อร๊ายย
ทั้งคนทั้งผี
กรี๊ซซซซซซซซซซซซซ
:jul3: :jul3: :jul3:
อิอิ
อร๊ายยยยย
-
หรือว่าเล่าอดีตสลับปัจจุบัน เอ๊ะยังไง งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
ไอ้คุณผู้มาเยือน..มันคงไม่บังเอิญมาคืนนี้หรอกน่ะ
-
:o12:
เข้าใจความรู้สึกน้ำหยดนะ
-
เอ้ออออออ ชีวิต
เหอะๆๆ
เกินคำบรรยาย
แง่มๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
มีอดีตที่เจ็บปวดนี่เอง :m15:
-
โหยยยยยยยยย :a5:
จะได้นอนหลับดีๆ สักคืนม้ายยยยยยยยยย
น้ำหยด...โถ
-
ที่แท้น้ำหยดมีปมสองเด้ง ทั้งแอบชอบหมู ทั้งกลัวถูกทำร้าย แหะแหะ
-
ไมนายเอกเราโดนแบบนี้ฟะ :a6: คนไหนตัวจริงเนี่ย
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
ตอนนี้เข้าใจแล้วว่าทำไมพี่น้ำถึงยอม
แล้วยอมทำไมละครับ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
กระจ่างเรย
ไม่ขัดขืนเพราะกลัวจะเจ็บตัว
เฮ้อๆๆๆๆๆๆๆ
รางไม่ดีชักมาแฮะ
อย่า เศร้านร้า :serius2:
-
ประสบการณ์เก่าของหยดน้ำคงย้ำแย่มาก ๆ เพราะคนเขียนบอกว่า "คนเหล่านั้น" คงไม่ใช่คนเดียวแน่ ๆ
-
ตอนที่ ๑๖
กริ๊ง~~~~
เสียงนาฬิกาปลุก ทำงานของมันอย่างตรงเวลาเหมือนกับทุกวัน น้ำหยดเอื้อมมือไปกดปุ่มหยุดเสียงกริ่ง งัวเงียอยู่ครุ่หนึ่ง จึงลุกขึ้นนั่งห้อยขาลงมาจากขอบเตียง มองดูเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้น เอื้อมมือไปหยิบกางเกงนอนมาสวมไว้ แล้วหันหน้ากลับไปที่เตียง
ร่างขาวของหมูนอนทอดกายเปลือยเปล่าอยู่บนเตียง สัดส่วนบางส่วนมีอาการตามธรรมชาติ ของผู้ชายที่มีสุขภาพดีในยามเช้า น้ำหยดมองดูแล้วส่ายหน้าเบาๆ ไม่สงสัยเลยว่าทำไมถึงได้รู้สึกอึดอัดนัก ยามที่ส่วนนั้นเคลื่อนไหวอยู่ภายในร่างกายของเขา เหลือบมองขึ้นไปตามผิวขาวสะอาดอมชมพู จากหน้าท้องเนียนราบ มีลอนกล้ามอยู่เล็กน้อย แผงอกกว้าง ไปจนถึงใบหน้าที่หลับตาพริ้มอยู่ คิดถึงความอ่อนโยนที่ผ่านมาเมื่อคืนนี้ อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้
“หมู ... ตื่นเหอะ” น้ำหยดเรียก ใช้มือบีบจมูกคนที่นอนหลับเบาๆ
“หมู” น้ำหยดเรียกอีกครั้ง เพราะคนที่ถูกเรียกยังหลับตานิ่ง ไม่ยอมขยับ
แล้วจู่ๆข้อมมือของน้ำหยดก็ถูกรวบไว้ พร้อมกับร่างที่ถูกโอบรั้งเข้าไปโอบกอดไว้ในอ้อมแขนของหมู ที่ทะลึ่งตัวลุกขึ้นนั่งด้วยความรวดเร็ว
“ตื่นแล้วจ้า” หมูพูดกลั้วหัวเราะ
น้ำหยดปล่อยให้หมูกอดไว้แบบนั้น โดยไม่ขัดขืน รู้สึกได้ถึงจมูกและริมฝีปาก ที่คลอเคลียอยู่บริเวณใบหู
“ไปอาบน้ำแต่งตัวเหอะ เดี๋ยวไปเรียนสายนะ” น้ำหยดพูดเบาๆ
“อื้อ” หมูตอบ แต่ไม่ยอมปล่อยน้ำหยดออกจากวงแขน
น้ำหยดรีบผละตัวออกจากอ้อมกอดของหมูอย่างรวดเร็ว เมื่อรู้สึกว่าวงแขนที่โอบอยู่ผ่อนแรงกอดรัดลง ลุกขึ้นจากเตียง หยิบเสื้อผ้าบนพื้นโยนไปให้หมู ซึ่งรับไว้แล้วลุกจากเตียงมาแต่งตัวอย่างช้าๆ มองดูน้ำหยดเปลี่ยนมานุ่งผ้าขนหนู แล้วหยิบผ้าขนหนูอีกผืนมาคลุมไหล่ไว้ ท่าทางเหมือนไม่สนใจของน้ำหยด ทำให้หมูอารมณ์ไม่ดีขึ้นมาทันที เดินขมวดคิ้วตรงไปที่ประตู
“จะให้รอออกไปพร้อมกันรึเปล่า” น้ำหยดถามขึ้นมาขณะที่หมูกำลังเปิดประตู
“อื้อ” หมูอารมณ์ดีขึ้นมาทันที “รอเราหน้าหอนะ”
น้ำหยดมองดูหมูเดินออกจากห้องไปอย่างอารมณ์ดี ก็อมยิ้มแล้วส่ายหน้าเบาๆ
..........................................................
.............................
“ไอ้หมู กินอะไรวะ” มิตรเดินเข้ามาตบไหล่หมู แล้วนั่งลงบนเก้าอี้ยาวข้างๆหมู ส่วนต้อย อ้วน และชมพู่ เดินอ้อมโต๊ะไปนั่งอยู่อีกฟากหนึ่งของโต๊ะยาว
“คนนี้รึเปล่า ที่ชื่อน้ำ” ชมพู่ถาม มองดูใบหน้าของน้ำหยดที่มีรอยยิ้มน้อยๆ กำลังเคี้ยวข้าวอยู่อย่างช้าๆ พลางพิจารณารูปหน้านั้นอย่างละเอียด นึกเปรียบเทียบกับหมู ที่นั่งอยู่ข้างๆ ต้อยเองก็มองหน้าน้ำหยดนิ่งไปเหมือนกัน
“เรียกพี่น้ำดิ๊วะ พี่เค้าอยู่ปี๒” อ้วนติง
“แล้วไหงมาสนิทกับหมูได้ล่ะ คนละชั้นปีกันไม่ใช่เหรอ คนละคณะกันด้วย ถ้าคณะเดียวกันยังว่าไปอย่าง” ชมพู่ไม่สนใจคำของอ้วน ทั้งท่าทางและน้ำเสียงบอกชัดเจนว่าไม่เป็นมิตรกับน้ำหยด
“หมู ... เราไปนั่งกับเพื่อนทางโน้นนะ” พูดจบน้ำหยดก็หยิบกระเป๋าเป้ขึ้นสะพายไหล่ ลุกออกจากเก้าอี้ แล้วยกจานข้าวกับแก้วน้ำ ถือเดินไปยังโต๊ะที่อยู่ถัดไปหลายตัว ที่โต๊ะนั้นมีเพื่อนของน้ำหยดนั่งกันอยู่หลายคน
“ไม่มีมารยาทเลย ถามก็ไม่ยอมตอบ แล้วยังลุกหนีอีก” ชมพู่เบ้หน้า
“แต่เราว่านะ …” ต้อยหันไปมองหน้าหมู ซึ่งมีสีหน้าไม่พอใจ แล้วหันไปพูดกับชมพู่ “พี่เค้าทำอย่างนี้น่ะ สุภาพกว่าตอบแกอีกหว่ะ”
“เอ็งรู้เหรอ ว่าน้ำเค้าจะตอบว่าอะไร” หมูมองหน้าต้อย ถามยิ้มๆ
“เออดิ มึงก็รู้เหมือนกันช่ายมะ” ต้อยถามกลับ
“กูก็พอจะรู้หว่ะ” อ้วนพูดขึ้นบ้าง แล้วทั้งสามคนรวมทั้งมิตรก็หัวเราะออกมา
ชมพู่ คงเป็นคนเดียวที่ไม่เข้าใจ เพราะทั้งสี่คนเข้าใจตรงกันว่า คำตอบของน้ำหยด ถ้าจะตอบอย่างสุภาพ คงจะประมาณว่า ชมพู่เกี่ยวอะไรด้วย หรือถ้าภาษาชาวบ้านก็คงเป็นคำว่า ... เสือก
“โดนไล่มาล่ะสิ พรรคพวกเค้ามาเต็มโต๊ะ” นุชทักขึ้น แต่ดูจากสีหน้าท่าทางแล้ว เหมือนจะเป็นการหยอกล้อ มากกว่าการเยาะเย้ย
“อื้อ” น้ำหยดวางจานข้าวกับแก้วน้ำลงบนโต๊ะ แล้วนั่งลงกินข้าวต่อ
“เฮ๊ย! คนไหนวะ มันบังอาจ เดี๋ยวแม่จับซ่อมซะนี่” เก๋พูดด้วยน้ำเสียงเอาเรื่อง
“ช่างเหอะ เสียงนกเสียงกา” น้ำหยดพูดพลางกินข้าวด้วยความรวดเร็ว
“แล้วทำไมนายนั่นถึงมาติดแกซะแน่นหนึบขนาดนี้ล่ะวะ” แขกถามด้วยสายตามีเลศนัย
“นั่นดิ ว่างๆช่วยไปถามให้เราหน่อย เราก็อยากรู้เหมือนกัน แต่ไม่อยากถาม” น้ำหยดตอบเหมือนไม่สนใจ แต่ใครจะรู้ว่าในใจน้ำหยดคิดอะไรอยู่ เพราะน้ำหยดมองดูกลุ่มนักศึกษาหนุ่มรุ่นพี่ ตัวสูงใหญ่ที่เดินผ่านโต๊ะไป แล้วถอนหายใจยาว
“เป็นอะไร ถอนใจซะดัง” นุชถาม
“เปล่า สงสัยไม่สบายมั๊ง มันครั่นเนื้อครั่นตัว เหมือนจะเป็นไข้”
“งั้นกินข้าวเสร็จไปซื้อยากกินซะ” แขกพูดเหมือนสั่ง
“เมื่อคืนโดนกวนจนไข้ขึ้นเลยเหรอ” นุชพูดแล้วหันไปหัวเราะคิกคักกับแก๋
น้ำหยดไม่ตอบ ก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อ โดยไม่ได้สนใจว่าเพื่อนๆเงียบเสียงลงราวกับสับสวิชต์ เพราะมองเห็นหน้าที่เปลี่ยนเป็นสีแดงเข้มของน้ำหยด
-
:เฮ้อ:
น้ำหยดคงอึดอัดน่าดู ที่มีอะไรอยากพูด อยากบอก แต่ก็บอกใครไม่ได้ ต้องเก็บไว้ในใจคนเดียว
-
สงสัยน้ำจะยังคิดถึงเรื่องเก่าๆอยู่
-
บุคคลิกของน้ำเหมือนกับไม่แคร์โลกเลยอ่ะ ไม่สนใจคำพูด สีหน้า ท่าทาง เรียบเฉย
เก็บความรู้สึกเก่งมาก
แต่ในใจ ทำไมมันวุ่นวายนัก :เฮ้อ:
-
นายหมูปล่อยให้ยัยชมพู่เน่า มาซักน้ำยังงี้ได้ไง o12
อืมม อยากรู้จักรุ่นพี่ตัวสูงใหญ่ที่เดินผ่านไปจัง :oni2:
-
ปริศนาทั้งเรื่อง !!
-*-
-
มีเรื่องให้สงสัยตลอดเวลา
ต้องอ่านแบบเก็บทุกเม็ด
คิดตามทุกตอน
บริหารสมองอย่างแรง (แต่ยังคิดไม่ออก เพราะเนื้อสมองมีน้อย :laugh: )
ขอบคุณคุณบุหรงค่า
:กอด1:
-
สงสารหนูน้ำจัง :o12:
ท่าทางจะมีอะไรในชีวิตเยอะแยะไปหมด เหมือนคนเก็บกดเลยอะ
หมูก็เหมือนจะดีกับน้ำนะ แต่ดูแล้วก็เหมือนจะ งง ๆ อยู่ ว่าจะเอาไงยังไงแน่ เฮ้อ
แล้วผู้มาเยือนจะเป็นใคร ปี 4 เอกพละ ใครอะ
เบื้องหลังอันแสนเจ็บปวดของน้ำอีก ยังคลุมเครืออยู่ดี :serius2:
รอลุ้นและเป็นกำลังใจให้น้ำต่อไปนะคะ
เป็นกำลังใจให้คุณบุหรงด้วยนะคะ :L2:
-
คิดอะไรกันอ่ะ.......จิตใจมนุษย์ ซับซ้อนจริง ๆ
-
เฮ้อ -*-
อยากรู้อ่ะ คนที่มาหาน้ำหยดกลางคืนเป็นใครง่ะ :serius2:
รีบมาต่อนะคับบบ
-
:o รอดูต่อไป
-
เรื่องนี้มันชั่งลึกลับซับซ้อน
ปริศนาทั้งเรื่อง :try2:
อ่านเรื่องนี้จบคงมีรอยหยักในสมองเพิ่มขึ้นมาก55
คิดตามจนปวดหัวแว้ววววว o2
-
งงน้ำ งงหมู งงพี่ปี4 งงตัวเอง :a6: :a6: :a6:
-
มองหาพี่ปี4 เอ๊ะยังไง
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
อ่าครับ ชอบมากเลย มาอัพให้ทุกวัน
แบบนี้+1 เลยครับผม ชอบๆๆ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
โห ไม่ได้เข้ามาหลายวันได้อ่านหลายตอนเลย
กำ มีไรกับสองคนเลยหรือ :m22: :m22:
ขอบคุณนะคับที่มาต่อ รออ่านตอนต่อไปน๊า......
-
หรือว่าเล่าอดีตสลับปัจจุบัน เอ๊ะยังไง งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ง่า...ตรงไหนอะที่สลับกัน :confuse:
บุคคลิกของน้ำเหมือนกับไม่แคร์โลกเลยอ่ะ ไม่สนใจคำพูด สีหน้า ท่าทาง เรียบเฉย
เก็บความรู้สึกเก่งมาก
แต่ในใจ ทำไมมันวุ่นวายนัก :เฮ้อ:
คงแบบนั้นจริงๆครับ ตอนต่อๆไปคงจะพอเข้าใจบุคลิคของน้ำหยดมากขึ้น เพราะจะมีคนมาอธิบาย :laugh3:
หมูก็เหมือนจะดีกับน้ำนะ แต่ดูแล้วก็เหมือนจะ งง ๆ อยู่ ว่าจะเอาไงยังไงแน่ เฮ้อ
แล้วผู้มาเยือนจะเป็นใคร ปี 4 เอกพละ ใครอะ
เบื้องหลังอันแสนเจ็บปวดของน้ำอีก ยังคลุมเครืออยู่ดี :serius2:
รอลุ้นและเป็นกำลังใจให้น้ำต่อไปนะคะ
เป็นกำลังใจให้คุณบุหรงด้วยนะคะ :L2:
หมูน่ะ ไม่ได้ งง กับตัวเองหรอกครับ เดี๋ยวเค้าจะมาบอกแล้ว ว่าเค้า งง อะไร :-[
ส่วนผู้มาเยือน ... ติดตามต่อปายยยยยยยยยยยยยย :try2:
-
^
^
^
เด้งๆๆๆ
-
แง่ม....น้ำไม่ชอบแสดงออกทางคำพูด
แต่ชอบแสดงออกทางงงงง....
หน้าตาใช่มะ... :o8:
แล้วเมื่อไหร่...คนในเงามืดจะออกมาเจอแสงซักทีอะ....
คนอ่านลุ้นจนเหนื่อยแล้วอะ...... :sad2:
-
ง่ะ...กลุ่มรุ่นพี่ที่เดินผ่าน ใช่กลุ่มผู้มาเยือนป่ะเนี่ย
โอ๊ย..น้ำหยดทำไรอยู รู้ขนาดนี้แล้วตามสืบไปเลยดิ๊
อ๊ากกก...ขัดใจๆๆๆ
-
ง่ะ...กลุ่มรุ่นพี่ที่เดินผ่าน ใช่กลุ่มผู้มาเยือนป่ะเนี่ย
โอ๊ย..น้ำหยดทำไรอยู รู้ขนาดนี้แล้วตามสืบไปเลยดิ๊
อ๊ากกก...ขัดใจๆๆๆ
เอ่อคิดคล้าย ๆ กันอะ แต่คิดว่ารุ่นพี่กลุ่มที่เดินผ่านคือกลุ่มที่เคยทำร้ายน้ำหยดอ๊ะเปล่าหรอก
เอาแบบมั่วซั่ว เหวี่ยงแหไปทั่ว จะได้ปลาซักกะตัวมั้ยเนี่ยะ :serius2:
รอคุณบุหรงต่อไป
-
:a6: รออ่านต่อ สงสัยกว่าจะกระจ่างไม่จบเรื่องรึเนี่ย
-
:oni2:
แต่งได้สนุกสนานทุกเรื่องเลยยยยยย...ติดเรื่องนี้ด้วยคนนนนน :t2:
ความรู้สึกของน้ำในตอนนี้จะพูดไงดีล่ะ...ประทับใจกับสัมผัสจากคนในเงามืด
แต่ก็รู้สึกดี ๆ กับคนที่มีตัวตนอย่างนายหมู ให้เลือกก็เลือกไม่ถูกเหมือนกัน :m20:
ตามลุ้นด้วยคน...ใครกันนะจะเป็นตัวจริง และคนในเงามืดจะเผยตัวเมื่อไหร่...
:L2:
-
ถ้าเป็นน้ำหยดคงอึกอัดใจตายไปแล้ว
ทำอะไรก็ไม่ได้ พูดอะไรก็ไม่ค่อยได้
แถมเพื่อนก็ขยันแซวกันเหลือเกิน
ไม่มีอะไรชัดเจนในความรู้สึกสักอย่างเลย
:a6: :a6:
-
ตอนที่ ๑๗
“แล้ววันนี้ มึงไม่ไปขลุกอยู่กับพี่น้ำเค้าเหรอวะ” ต้อยถามระหว่างที่กำลังก้มหน้าก้มตาทำงานกันอยู่ ที่โต๊ะหิน ใต้ต้นหูกวางบริเวณตึกคณะวิทยาศาสตร์
“เค้าไปรับน้องคณะที่ต่างจังหวัด” หมูตอบโดยที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาจากสมุดงานที่กำลังเขียนอยู่
“แล้วนี่ถ้าเค้าไม่ได้ไปรับน้อง เอ็งจะไปอยู่กับเค้ามั๊ยวะ” ต้อยยังไม่เลิกถาม
“วันหยุดแบบนี้ น้ำเค้ากลับบ้าน รายนี้กลับบ้านทุกอาทิตย์แหละ”
“เหรอ” ต้อยทำท่านเหมือนคิดอะไรอยู่
“แต่ถึงไม่ได้กลับบ้าน ก็คงไม่ค่อยอยากให้กูไปเกาะอยู่กับเค้าตลอดเวลาหรอก”
“แล้วพี่น้ำ นิสัยเค้าเป็นไงมั่งวะ” ต้อยถามพลางเคาะปากกาในมือเล่น
“มึงถามทำไม”
“กูก็แค่อยากรู้ ว่าเพื่อนกูไปคบอยู่กับคนแบบไหน มึงเล่นไม่พามาให้เพื่อนฝูงรู้จักคุ้นเคยกันมั่งเลยนี่หว่า ตัวมึงเองก็เหอะ ไม่เข้าไปทำความรู้จักกับเพื่อนๆพี่เค้ามั่งเหรอวะ”
“ตกลงมึงจะให้กูตอบอะไรก่อน เล่นถามซะหลายคำถาม กูเลือกตอบไม่ถูก”
“งั้นเอาคำถามแรกก่อน พี่น้ำเค้าเป็นคนยังไงวะ” ถามแล้วต้อยก็นั่งนิ่ง ทำท่าเหมือนตั้งอกตั้งใจรอฟังคำตอบของหมู
“ไม่รู้หว่ะ”
“เชี๊ยะนี่” ต้อยโวยวาย “ทำลูกเล่นนะเมิง”
“ก็กูบอกไม่ถูกจริงๆนี่หว่า” หมูเลิกทำงาน เงยหน้าขึ้นมาจับปากกาหมุนไปหมุนมา “ดูๆก็เป็นคนร่าเริงดี ไม่ค่อยคิดอะไรมาก ยิ้มง่าย หัวเราะง่าย ไม่ค่อยโวยวายเวลามีเรื่อง ไม่เซ้าซี้ถามไม่หยุด บางทีเหมือนจะสนใจอะไรรอบตัวไปหมด แล้วจู่ๆก็นิ่งเหมือนไร้สภาพ บางทีทำท่าเหมือนรำคาญเวลากูไปหา แต่กูว่าอะไรก็ว่าตาม บางทีเหมือนไม่สนใจกูเลย แต่เวลากูขยับก็รู้ว่ากูจะทำอะไร บางทีกูก็สงสัยเหมือนกันว่าเค้าคิดอะไรอยู่กันแน่ เพราะบางครั้งกูเห็นเค้าเหมือนเหม่อลอยยังไงพิกล หลังๆนี่กูมองว่าเค้าเป็นคนเก็บความรู้สึกอะไรไว้มากพอดู เห็นยิ้มๆแบบนั้น บางทีเหมือนมีอะไรในใจเต็มไปหมด”
“น่าค้นหาว่าในใจเป็นยังไง ... น่าขุดคุ้ยว่างั้นเหอะ”
“มั๊ง”
“แล้วมึงขุดบ่อยแค่ไหนวะ” ต้อยยักคิ้ว ถามด้วยน้ำเสียงกวนๆ
“มีโอกาสกูก็ขุดหว่ะ บางวันกูขุดหลายรอบด้วย” พูดจบทั้งสองคนก็พากันหัวเราะ
“เป็นไงมั่งวะ ดีมั๊ย ... ถ้าดีเผื่อกูขอขุดมั่ง” ต้อยจ้องหน้าหมู
“มึงหมายความว่ายังไง” หมูขมวดคิ้ว
“ฮ่าๆๆ กูหมายถึงขุดนิสัยเว๊ย” ต้อยหัวเราะกลบเกลื่อน “แล้วเรื่องพาพี่น้ำมาเข้ากลุ่มกับพวกเราบ้าง เอ็งว่าไง”
“จะดีเหรอวะ วันก่อนไม่เห็นเหรอไง ชมพู่มันกัดขนาดไหน” หมูทำท่าเหมือนไม่เห็นด้วย
“ก็ชมพู่มันแอบชอบมึงอยู่นี่หว่า มันก็เลยหึงออกนอกหน้าไปหน่อย” ต้อยพูดจบก็เห็นหมูเบ้หน้า
“แล้วอย่างนี้ มึงจะให้กูพาน้ำมาเข้ากลุ่มอีกเหรอไง กูน่ะไม่เท่าไหร่ อย่างมากก็ไม่สนใจยัยชมพู่ แต่น้ำน่ะ กูคิดไม่ออกเลยว่า ถ้าเค้าไม่ทนขึ้นมา มันจะเป็นยังไง” หมูคิดไปถึงตอนที่น้ำหยดตอบเขาเรื่องแฟน มันช่างเป็นคำพูดที่ตรง เสียจนหากคนบางคนได้ฟังคงแทบกระอัก
“เอางี้ มึงชวนพี่เค้ามากินข้าวเย็นกับพวกกูซักวัน เดี๋ยวกูดูฤกษ์ปลอดชมพู่ให้”
“มึงจะทำแบบนี้ทำไมวะ”
“ไอ้หมู คนเราจะคบกันน่ะ คิดแต่ว่าเป็นเรื่องของคนแค่สองคนมันไม่ใช่นะเว๊ย อย่างน้อยนะ รอบๆตัวเอ็งก็มีเพื่อน รอบๆตัวพี่เค้าก็มีเพื่อน แล้วเพื่อนนี่แหละตัวสำคัญ ถ้าเข้ากับเพื่อนของอีกฝ่ายไม่ได้ บางทีมันจะสร้างปัญหาได้ในวันข้างหน้านะเว๊ย”
...............................................................
...............................
“พี่น้ำว่าไอ้หมูมันเป็นยังไงบ้าง” ต้อยถามยิ้มๆ ระหว่างที่กินข้าวด้วยกัน
หมูพาน้ำหยดมากินข้าวเย็นกับเพื่อนเขา ในร้านอาหารเล็กๆร้านหนึ่งข้างรั้วมหาวิทยลัย มีเพียงต้อยและอ้วนที่มาร่วมโต๊ะกินข้าวมื้อนี้ กับข้าวเป็นผัดผัก๒จาน ผัดเผ็ด๑จาน และต้มยำไก่ สร้างความเอร็ดอร่อยได้ตามสภาพของร้านอาหารราคาย่อมเยา สำหรับนักศึกษาที่พากันเข้ามาใช้บริการไม่ขาดสาย
“ยังไงเหรอ” น้ำหยดถามยิ้มๆ
“พี่ชอบมันตรงไหน” ต้อยแกล้งถามตรงประเด็นไม่มีการอ้อมค้อม พลางจ้องหน้าเหมือนจะค้นหาความจริง น้ำหยดหันไปมองหมูที่นั่งยิ้มอยู่ข้างๆ แล้วหันกลับมาที่ต้อย
“ไม่ได้คิดจะชอบหรอก แต่โดนประกบจนหนีไปไหนไม่ได้” น้ำหยดตอบพลางอมยิ้ม
“ตกลงประกบร่างกันไปเรียบร้อยแล้วเหรอพี่” อ้วนถามแล้วหันไปหัวเราะกับต้อย ส่วนหมูอมยิ้มหันไปมองหน้าน้ำหยดที่ไม่พูดอะไร แต่หน้าแดงกล่ำ
“หมูมันบอกว่าพี่อยู่หอเดียวกับมันเหรอ” ต้อยถามขึ้นอีก
“อื้อ” น้ำหยดตอบสั้นๆเหมือนเดิม แต่ยังยิ้มน้อยๆที่มุมปาก
“ห้องไหนเหรอพี่ เผื่อว่างๆพวกผมจะได้ไปนั่งคุยกับพี่บ้าง” ต้อยถามต่อ
“๓๑๕”
“พี่อย่าหลอกพวกผมน่า” อ้วนหัวเราะอย่างคนอารมณ์ดีเป็นนิจ “รุ่นพี่ผมเล่าให้ฟังว่าห้องนั้นน่ะ ไม่มีใครอยู่ได้หรอก”
“เอ๊ะ! ทำไมล่ะ อยู่มาตั้งเดือนกว่าแล้ว ไม่เห็นมีอะไรนี่” น้ำหยดสงสัย
“ไม่มีจริงๆเหรอพี่” ต้อยถามย้ำ
“อื้อ ... ไม่มี”
น้ำหยดตอบอย่างไม่ค่อยเต็มเสียงนัก พลางนึกไปถึง ‘ผู้มาเยือน’ ที่รู้แต่เพียงว่า เป็นนักศึกษาชั้นปีที่๔ คณะศึกษาศาสตร์ เอกสาขาวิชาพละศึกษาเท่านั้น
-
จิ้มคุณบุหรงไว้ก่อน
กลับบ้านค่อยอ่าน :laugh:
+++++++++++
กลับมาอ่านแล้ว
ยิ่งอ่านยิ่งเห็นถึงความรันทดของน้ำอะ ยิ่งอ่านยิ่งสงสาร เก็บทุกสิ่งทุกอย่างไว้ลึกสุดใจจริง ๆ o7
จะผิดมั้ยที่ไม่ชอบต้อยกับอ้วนเลย อะไรดูไร้มารยาทจริง ๆ พูดจาจาบจ้วง :angry2:
ยังไงก็เชียร์ชายหนุ่มที่มายามวิกาลอยู่ดี ออกมาจากเงามืดซะทีเหอะ รอนานแล้ว :serius2:
แต่ถ้าออกมาจริง ๆ เดี๋ยวก็จบกันพอดี งั้นอนุญาตให้อยู่ในเงามืดต่อไปอีกหน่อยแล้วกัน แต่ช่วยมาแย่งเวลาของน้ำกับหมูหน่อยเหอะ ไม่ไหวแล้ว o12
+ 1 เป็นกำลังใจให้คุณบุหรงนะคะ :L2:
-
โอ้ว..เพื่อนก็ถามซะ ประกบร่าง....
น้ำหยดนี่เก็บจริงๆๆ เก็บทุกอย่างเลย
อ่านแล้วก็คิดถึงคุณตั้มในเรื่องแรกที่ได้อ่าน
เป็นแบบเด๊ยวกันเลยอ่ะ
เอ...หรือคิดไปเอง???
:oni1:
-
ง่า...สั้นเหลือเกิน :angry2:
ดูเหมือนน้ำหยดเองก็ไม่ได้อะไรมากกับหมูนี่นา มีแต่หมูที่เข้าหาและเสนอตัว :m14:
เมื่อไหร่น้อ น้ำหยดจะตามหาผู้มาเยือนเจอ :m13:
-
:m16: นายหมู พาน้ำหยดมาสมัครงานหรือเปล่าครับ ถูกสัมภาษณ์ ซะ
มารอตอนต่อไปดีกว่า แต่ว่าไป น้ำหยดเป็นคนเก็บทุกอย่างทุกเม็ดจริงหรือเปล่า ถ้าใช่ น่าสงสารมาก :o12:
รออยู่นะครับ :bye2:
-
สั้นเหลือเกินน น *
แต่ +1 ให้คนเขียน ^^
เนื่องจากขยันอัพมากมาย :laugh:
-
น้ำหยดเป็นคนมีอดีตนี่เอง แต่ก็ยังร่าเริงได้ ดีจัง
แล้วใครคือผู้มาเยือนหว่า..ยังสงสัยอยู่
-
น้ำหยดดูเก็บกดกว่าที่คิดแฮะ :m13:
-
นี่หนูน้ำหยด เจ๊แนะนำให้ไปเดินคณะที่มีเอกพละ แล้วเล็งว่ามีใครตัวสูงใหญ่บ้าง จดไว้ในลิสต์เลยนะ
แล้วเข้าไปประชิดตัว จับจูบเรียงตัวซะเลย ก็หนูจำได้นี่ว่าจูบแแบบไหนเป็นของผู้มาเยือน :m13:
.
.
.
แต่เจ๊ว่าวิธีง่ายสุด ตอนผู้มาเยือนมา เอาไฟฉายส่องหน้าเลย ทำไมไม่ทำ มันน่าจะทำเป็นชาติแล้วเฟ้ย
ปล่อยให้เค้าทำเราง่ายๆอยูู่ได้ อ๋อ....รู้ละ หนูน้ำชอบทำแบบมืดๆ มันตื่นเต้นดีใช่มะ :m12:
-
ทำไมเดี๋ยวนี้ ผู้มาเยื่อน ไม่มาเลยหว่า :m32:
รอตอนต่อไปคับ :m4:
-
สวัสดีครับ พึ่งเขามาอ่าน
แอบสงสัย พี่เอกอ่ะ เอกพละปี 4 อีก คนๆเดียวกันไหมอ่า
-
ห้อง 315 อึมๆๆๆ มันมีอะไรน่อ อยากลองไปพิสูจน์ดูมั่ง อิอิ :t2:
แต่นู๋น้ำก้ออยู่ได้ นี่นา แอบคิดว่า เวลานายหมู ไปค้างกับน้ำหยด
ทำไม ผู้มาเยือนยามวิกาล มิโผล่ หว่า .... o12
เผื่อว่า จะมี ทรีซั่ม :m20:
-
เอา แล้วไงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:oni2:
-
:m1:
จริง ๆ หมูก็น่ารักดีนะ...อย่าว่าแต่น้ำเลย ฉานนนนก็เลือกมะถูกกกกก
อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคน...ถ้าหมูยังดีอยู่อย่างนี้นะ... :man1:
ไว้หมูนอกใจก่อนผู้มาเยือนยามค่ำค่อยปรากฎกายออกมาก็ได้...
:jul3:
-
ไม่มีที่ไหนกาน~ :jul1:
-
:a2: รอดูต่อไป
-
:serius2: อยากอ่านต่อแล้ว
-
อยากอ่านด้วยอ่ะ
อยากอ่านมากๆๆๆๆๆๆ
:กอด1: :กอด1:
-
นี่หนูน้ำหยด เจ๊แนะนำให้ไปเดินคณะที่มีเอกพละ แล้วเล็งว่ามีใครตัวสูงใหญ่บ้าง จดไว้ในลิสต์เลยนะ
แล้วเข้าไปประชิดตัว จับจูบเรียงตัวซะเลย ก็หนูจำได้นี่ว่าจูบแแบบไหนเป็นของผู้มาเยือน :m13:
.
.
.
แต่เจ๊ว่าวิธีง่ายสุด ตอนผู้มาเยือนมา เอาไฟฉายส่องหน้าเลย ทำไมไม่ทำ มันน่าจะทำเป็นชาติแล้วเฟ้ย
ปล่อยให้เค้าทำเราง่ายๆอยูู่ได้ อ๋อ....รู้ละ หนูน้ำชอบทำแบบมืดๆ มันตื่นเต้นดีใช่มะ :m12:
อร้ายยยยยย พี่ขา รีนี้แรงดีค่ะ ชอบ ๆ
แต่ว่าตอนมืด ๆ มันคงจะตื่นเต้นดีจริง ๆ หนูน้ำเลยติดใจอะจิ
ถ้าเอาไฟฉายส่องหน้า ก็รู้จิว่าเป็นใคร งั้นก็ต้องจบเร็วขึ้น ไม่สนุกหรอก ต้องลุ้นตอนมืด ๆ แบบนี้แหล่ะ สนุกดี :jul3:
-
ไม่รู้เป็นไง แต่อยู่ ๆ ก็เริ่มรู้สึกไม่ชอบเจ้าหมูขึ้นมาซะงั้น o12
-
:m29:
รักกันม้ายยยยยยยยยนั่น
315* ใครๆ ก้อรู้ประวัติเนอะห้องนี่
คนหรือผีกันแน่เนี่ย
ฮุ้...
-
มันมีอะไรน่ากลัวเหรอ :laugh:
-
:confuse: รู้สึกว่าพระเอกจะกลายเป็นหมูไปซะละ :เฮ้อ:
o16 อ่ะนะ ก็ผู้มาเยือนไม่มีบทบาทเลยซะงั้น มา 10 กว่าตอนนี่ มีแต่หมูๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เหอๆ
:กอด1: ยังรอลุ้นผู้มาเยือนนะคะ อิอิ
:a12: นอนรออีก หุหุ
-
ตอนที่ ๑๘
เวลากว่าสองเดือนที่น้ำหยดไปไหนมาไหนกับหมูเป็นประจำ ไม่นับรวมถึงการอยู่ร่วมกันในยามค่ำคืน สร้างเป็นความคุ้นเคย และความเคยชินในการดำเนินชีวิตประจำวันของน้ำหยด ดังนั้นการที่ไม่เห็นหมูออกจากหอพัก มากินข้าวเช้าด้วยกัน แล้วไปยังห้องเรียนที่ตึกคณะวิทยาศาสตร์ในตอนเช้าวันจันทร์ เพราะเรียนวิชาเดียวกัน ก่อนจะแยกไปนั่งอยู่กับเพื่อนร่วมคณะของตนเองนั้น ทำให้น้ำหยดรู้สึกเหมือนเช้านี้ขาดอะไรไปสักอย่าง ยิ่งเมื่อเห็นอาจารย์เดินเข้ามาในห้อง เริ่มต้นทำการสอน ก็ยังไม่เห็นวี่แววของหมูจะเข้ามาภายในห้องเรียน ยิ่งทำให้น้ำหยดรู้สึกไม่สบายใจเลย เพราะหมูเป็นคนเอาใจใส่กับการเรียน ไม่เคยขาดเรียนเลยแม้แต่ครั้งเดียว
“ต้อย ... ต้อย” น้ำหยดเดินไปเรียก เมื่ออาจารย์ออกจากห้องไปแล้ว หลังจากหมดคาบเรียน
“ไรเหรอพี่น้ำ” ต้อยหันไปหาน้ำหยด มีชมพู่มองตามด้วยสีหน้าไม่พอใจ
“หมูไม่มาเรียนเหรอ” น้ำหยดถาม แล้วหันไปยิ้มให้อ้วนกับมิตรที่ส่งเสียงทักทายมา
“มันไม่สบายรึเปล่าพี่ เมื่อคืนไปเที่ยวหาดกันแล้วฝนตกหนัก จักรยานมันยางรั่ว ก็เลยเดินเข็นมาจากหาดจนถึงหอ”
คาบวิชาที่สอง น้ำหยดแทบจะไม่เป็นอันเรียน พออาจารย์ออกจากห้อง ก็หันไปพูดกับนุช
“นุช เรายืมจักรยานหน่อยได้ป่ะ จะไปที่หอหน่อย”
“ไปเอาของเหรอ เดี๋ยวเราไปส่งก็ได้”
“งั้นเดี๋ยวเราถีบเองแล้วกัน”
น้ำหยดจึงได้ถีบรถจักรยาน มีนุชซ้อนท้าย และมีเก๋ถีบจักรยานอีกคันหนึ่งตามมา เมื่อไปถึงหอชาย๙ นุชกับเก๋นั่งรออยู่ที่โต๊ะหินใต้ต้นหูกวางหน้าหอ ส่วนน้ำหยดถอดรองเท้าไว้ที่บันไดหน้าหอ วิ่งขึ้นไปบนชั้น๒ ไปหยุดอยู่หน้าห้อง ๒๐๗ แล้วเคาะประตูเบาๆ
“หมู” เงียบ ... ไม่มีเสียงตอบ
“หมู” น้ำหยดเรียกเสียงดังขึ้น แล้วเคาะประตูแรงขึ้น ไม่มีเสียงตอบเช่นเคย
น้ำหยดเอื้อมมือไปลองขยับบานประตูดู บานประตูก็เลื่อนเปิดออกตามแรง น้ำหยดผลักบานประตูมุ้งลวดเข้าไป ก็มองเห็นหมูนอนขดตัวอยู่บนเตียง มีผ้าห่มคลุมตัวไว้มิดชิด
“หมู” น้ำหยดเดินเข้าไปเรียกใกล้ๆ แต่หมูยังคงหลับอยู่
น้ำหยดมองดูใบหน้าของหมูที่แดงกล่ำ เอื้อมมือไปแตะหน้าผาก ลำคอและตามข้อพับแขน อุณหภูมิที่สัมผัสได้นั้นร้อนจัด ... หมูเป็นไข้ ... ไข้ขึ้นสูงด้วย
“หมู ... หมูตื่น” น้ำหยดเขย่าตัวหมูแรงๆ จนหมูรู้สึกตัว
“น้ำเหรอ” หมูงัวเงียอยู่สักพักจึงลืมตาขึ้นมอง แล้วทักขึ้น น้ำหยดพยายามดึงตัวหมูให้ลุกขึ้นนั่ง
“หมูไม่สบายนี่ เป็นอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วกินยารึยัง” น้ำหยดถามรัวเป็นชุด
“เป็นตั้งแต่เมื่อคืน ยังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เช้าเลย” หมูตอบพลางเอามือลูบท้องเบาๆ
“ไปหาหมอดีกว่า หมูเป็นเยอะนะ ลุกเร็ว ไปหาหมอ”
“เดี๋ยวน้ำ ไปตอนนี้ไม่ได้ เดี๋ยวอายแย่”
“อายยังดีกว่าตายนะ อย่าดื้อ” น้ำหยดทำเสียงดุ แต่สีหน้าปิดไม่มิดว่าเป็นห่วงหมูแค่ไหน
“คืองี้น้ำ” หมูยิ้ม “เราใส่ชุดนี้นอนตั้งแต่เมื่อคืน แล้วไม่ได้ใส่กางเกงใน ขอเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนได้มะ” พูดจบก็หัวเราะเบาๆ
“ยังมาทำหน้าทะเล้นอีก” น้ำหยดดุอีก
“เห็นน้ำเป็นห่วง ก็รู้สึกว่าไข้ลดไปกว่าครึ่งแล้ว” หมูทำเสียงออดอ้อน
“เซี๊ยว ... รีบเร็ว นุชกับเก๋รออยู่ข้างล่าง”
น้ำหยดรอให้หมูผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า ไม่ลืมบอกให้หมูเอากระเป๋าสตางค์ไปด้วย ส่วนพวงกุญแจห้อง น้ำหยดหยิบจากโต๊ะมาถือไว้นานแล้ว เมื่อลงมาข้างล่าง น้ำหยดให้หมูซ้อนรถจักรยานของนุช ตัวเขาเองเป็นคนถีบตรงไปยังสถานีอนามัย ซึ่งอยู่ติดกับรั้วมหาวิทยาลัย โดยมีนุชนั่งซ้อนท้ายรถจักรยานของเก๋ ถีบตามไปด้วยความเป็นห่วง
ที่สถานีอนามัย น้ำหยดวุ่นวายอยู่กับการกรอกเอกสารต่างๆ ส่วนหมูลงชื่อท้ายเอกสารไว้ แล้วไปนั่งรออยู่ที่เก้าอี้ยาว มีเก๋กับนุชนั่งคุยกันอยู่บนเก้าอี้ยาวอีกตัว สักพักน้ำหยดก็เดินไปพยุงให้หมูเดินไปนั่งรออยู่หน้าห้องตรวจ และเดินเข้าไปด้วยเมื่อหมอเรียกคนไข้เข้าพบ
“ไม่ฉีดยาได้มั๊ยครับ” หมูต่อรอง
“ทำไมอ๊ะ อย่าบอกนะว่ากลัวเข็ม” น้ำหยดหันมาถาม ทำให้หมอวัยกลางคนอมยิ้ม
“แหะๆ ... โดนดักคอแบบนี้ ตกลงขอเป็นยากินแทนได้ ใช่มั๊ยครับหมอ” หมูถามหมอ
“ไม่ตกลง” น้ำหยดตอบแทน ทำเอาคุณหมอหัวเราะเบาๆ “ฉีดยาซะดีๆ จะได้หายเร็วๆ พรุ่งนี้จะได้ไปเรียนได้”
“ขึ้นไปนอนคว่ำบนเตียงนะครับ เดี๋ยวหมอจะฉีดตะโพก” คุณหมอยิ้มอย่างคนใจดี
หมูยิ้มแหยๆ เดินไปนั่งลงบนเตียงในห้องตรวจ ไม่ยอมนอนลง หมอเดินเข้าไปหลังบังตา เพื่อเตรียมยาสำหรับการฉีด น้ำหยดถอนหายใจ ส่ายหน้าเบาๆ ลุกจากเก้าอี้เดินไปยืนใกล้ๆหมู ทำท่าบอกให้นอนคว่ำลงด้วยสีหน้าดุๆ หมูจึงต้องยอมนอนคว่ำลงบนเตียง เอามือกอดหมอนไว้ หันหน้ามาทำหน้าเศร้า น้ำหยดเห็นแล้วอดยิ้มไม่ได้ เอื้อมมือไปกุมมือหมูไว้ แล้วบีบเบาๆเหมือนจะให้กำลังใจ
“รอเราหายก่อนเหอะ จะจับนาย ‘ฉีดยา’ มั่ง” หมูพูดพลางส่งสายตาแวววาวให้น้ำหยด
“พูดอย่างนี้ไม่ต้องฉีดดีกว่ามั๊ย จะได้หายช้าๆ” น้ำหยดโน้มใบหน้าลงไปกระซิบเบาๆ
“ฉีดก็ได้ ตอนนี้อยากหายเร็วๆแล้ว” หมูยิ้มให้ พลางส่งสายตาหวานฉ่ำให้น้ำหยด แล้วบีบมือน้ำหยดไว้แน่น
-
^
^
^
^
:laugh: จิ้มๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อิอิ
:a12: นอนรอผู้มาเยือน (อีกแล้ว)
-
:a5: ผู้มาเยือนหายไปไหน
:angry2: :angry2: :angry2:
-
หายไปจริงๆด้วย :a11:
-
มีแต่หมูมาตลอดดดดดดดดดเลยอ่ะ
ไม่เอาหมูๆๆ ทำไมเนี่ย
:a5:
-
หุหุ เราเชียร์ผู้มาเยือนกั๊บ :o8:
-
ไมหวา :a4: ถึงไม่มีคนเชีย หมูนิ
-
อ๊ากกกก :sad2: :angry2: :serius2:
ผู้มาเยือนหายไปไหน 2 เดือนที่ผ่านมาทำไมมีแต่หมู ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :serius2:
ไม่เอาเค้าจะเอาผู้มาเยือน ไอ้หมูปล่อยให้มันป่วยตายไปเลย ไม่ต้องไปฉีดยาให้มัน :o12:
หรือชื่อเรื่องที่ว่า "ผู้มาเยือนยามวิกาล" เนี่ยะ หมายถึงใครก็ได้ที่มาหาน้ำหยดในยามวิกาลใช่มั้ย
งั้นบอกมาน้ำหยดอยู่ไหน จะตามไปเป็นผู้มาเยือนบ้าง :a2:
รอลุ้นตอนต่อไป แต่ตอนนี้ขอตัว :sad2:
-
:m13: :m13: หายไว ๆ นะหมู :m20: :m20:
-
ผู้มาเยือนไปไหนเนี่ยยย :a12:
เบื่อนายหมูแล้ววนะ :m16:
เชียร์ผู้มาเยือนๆๆๆ :m32:
รอตอนต่อไปค้าบบ :m13:
-
นี่หนูน้ำหยด เจ๊แนะนำให้ไปเดินคณะที่มีเอกพละ แล้วเล็งว่ามีใครตัวสูงใหญ่บ้าง จดไว้ในลิสต์เลยนะ
แล้วเข้าไปประชิดตัว จับจูบเรียงตัวซะเลย ก็หนูจำได้นี่ว่าจูบแแบบไหนเป็นของผู้มาเยือน :m13:
.
.
.
แต่เจ๊ว่าวิธีง่ายสุด ตอนผู้มาเยือนมา เอาไฟฉายส่องหน้าเลย ทำไมไม่ทำ มันน่าจะทำเป็นชาติแล้วเฟ้ย
ปล่อยให้เค้าทำเราง่ายๆอยูู่ได้ อ๋อ....รู้ละ หนูน้ำชอบทำแบบมืดๆ มันตื่นเต้นดีใช่มะ :m12:
อันแรกนี่ผมเห็นด้วยกะเจ๊แกน่ะ..น้ำจำรสชาิติรอยจูบของผู้มาเยือนได้นิ จัึบจูบเรียงตัวไปเลย
เอาน่า อย่างน้อยก็น่าจะพอรู้ได้มั่งนั้นแหล่ะ ถึงอาจจะเสี่ียงตรีนนเค้าหน่อยก็เห๊อะ
(เด็กพละนี่ตรีนหนักป่าวหว่า :m28:)
ส่วนอันหลัง no comment คับ น้ำเค้าอาจจะชอบอะไรที่ลุ้น ๆ ก็ได้นิ ใช่ป่ะ :laugh:
-
จะว่าไป ตอนนี้หมูก็น่ารักดีนะเนี่ย :o8:
ตามใจหนูน้ำละกัน
หนูน้ำรักใคร ชอบใคร :กอด1: เจ๊ก็เชียร์คนนั้นแหล่ะ
-
ผู้มาเยือน *
ถ้าไม่รีบออกมา โดนหมูงาบไปกินแน่ๆเลยน้ะ
555+
-
คิดถึงพี่ผู้มาเยือน กระซิกๆๆๆ :o12:
ไม่เอาหมูอ่ะ แง้ๆๆๆๆ
-
จะว่าไป ผู้มาเยือนนี่ก็นกรู้เหมือนกันนะ วันที่หมูอยู่ไม่เคยเข้ามาเลย
-
โหะโหะโหะ อยากลุ้นตอนผู้มาเยือนเจอหมูว่ะ 3P ไปเลย
-
ง่า...นึกว่าหมูโดนผู้มาเยือนจัดการไปแล้วซะอีก
ต่อๆครับ
-
:m32: มาติดตามด้วยคนครับ
-
:m22:
ขอมาคุยหน่อย :เฮ้อ: ไม่เอาหมูด้วยคน
อิหมูป่วยก็เสร็จโจรดิ รอ รอ o7
ว่าแต่ผู้มาเยือนที่หายไปเพราะไปเข้าห้องอื่นอยู่รึเปล่าหว่า :m32:
-
ไม่เอาหมู ได้ยินม๊ายยยยคุณบุหรงงง ม่ายยยยยเอาหมูอู๋อู๋~~~ (นอนดิ้นตีขาคู่)555
-
เชียร์ผู้มาเยือนด้วย :laugh:
-
น่ารักจิงๆ พล็อตเรื่องนี้อะ
-
หง่ะ กระแสต่อต้านหมูช่วงเจพอดี ... :o
ผู้มาเยือนหายมาครั้งสุดท้ายตอนที่ ๑๓ o2 เพิ่ง ๕ ตอนเอง :laugh: :laugh: :laugh:
แล้วสองเดือนนี่ ต้องนับตั้งแต่ช่วงรู้จักกันนะครับ คงจำได้ว่าหมูเทียวรับเทียวส่งน้ำหยดตั้งแต่ช่วงเปิดเทอมแรกๆ
ยังไงคงต้องอ่านเรื่องของน้ำหยดกับหมูต่ออีกสักนิดนะครับ ไม่กี่ตอนหรอก แล้วเดี๋ยวผู้มาเยืนจะมาพร้อมกับเรื่องบางอย่างของน้ำหยด :oni1:
-
คุณบุหรงจะวิ่งไปหนายยยยยย กลับมาก่อนเร็ว มาต่อเรื่องก่อน
เอาแบบต่ออีกทีให้เจอผู้มาเยือนเลยนะคะ :laugh:
-
ตอนที่ ๑๙
หมูนอนหลับเพราะฤทธิ์ยา จนกระทั่งเย็นมากแล้ว หมูตื่นขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงอะไรดังกุกกักอยู่ใกล้ๆตัว พอลืมตามอง ก็เห็นน้ำหยดกำลังทำอะไรง่วน อยู่ตรงโต๊ะเขียนหนังสือ ที่อยู่ตรงหัวเตียง
“อ้าว หมู ตื่นแล้วเหรอ เรากำลังจะปลุกพอดี”
หมูได้กลิ่นอะไรหอมๆลอยมาเข้าจมูก พอลุกขึ้นนั่งก็มองเห็นชามใบใหญ่อยู่บนจางรองอีกที วางอยู่บนโต๊ะ มีควันลอยอยู่เหนือชาม น้ำหยดกำลังเทสิ่งที่เหมือนข้าวต้มจากถุง ใส่ลงในชามอีกใบหนึ่ง
“กินข้าวต้มก่อนนะ เดี๋ยวจะได้กินยา”
หมูลุกจากเตียงมานั่งลงบนเก้าอี้ น้ำหยดเดินไปยกเก้าอี้จากชุดโต๊ะอีกด้านหนึ่งของห้อง มานั่งลงข้างๆหมู
“น้ำซื้อข้าวมาให้เราเหรอ” หมูมองหน้าน้ำหยดนิ่ง
“อื้อ แล้วจักรยานที่ยางรั่วน่ะ เราเอาไปซ่อมให้แล้วนะ” น้ำหยดพูดพลางยื่นช้อนให้หมู
“ขอบใจนะ น้ำ” หมูตอบ แล้วใช้ช้อนคนข้าวต้มในชามเบาๆ ในชามข้าวต้มมีกระเทียมเจียวที่เขาชอบลอยอยู่เต็ม ไม่มีต้นหอมและผักชีที่เขาไม่ชอบกลิ่นของมันเลย เหลือบตาไปในที่ชามของน้ำหยด มองเห็นทั้งต้นหอม ผักชี กระเทียมเจียวลอยฟ่อง
“ไม่เป็นไรหรอก จักรยานน่ะ เราจะได้เอาไว้ใช้ตอนไปซื้อข้าวให้นาย”
หมูมองน้ำหยดที่ยิ้มจนตาหยี ไม่พูดอะไรต่อ ตอนนี้เขาเริ่มเข้าใจนิสัยของน้ำหยดมากขึ้นแล้ว หากพูดอะไรมากไปน้ำหยดอาจจะรำคาญ หาว่าเขาคิดอะไรหยุมหยิม กับเรื่องเล็กน้อยๆ แต่ดูจากการกระทำแล้ว น้ำหยดดูจะคิดอะไร ‘หยุมหยิม’ มากกว่าเขาเสียอีก เพราะหมูมองเห็นน้ำดื่ม๒ขวด แก้วน้ำ๒ใบ ถุงผลไม้อีกถุงใหญ่อยู่บนจานพลาสติก วางอยู่บนโต๊ะนั่นเอง
“แล้วนี่น้ำไปเอาจานชามที่ไหนมาเยอะแยะ”หมูอดถามไม่ได้เมื่อกินข้าวต้มไปได้สักพัก
“ยืมที่ร้านมา แก้วน้ำก็ด้วย เดี๋ยวกินเสร็จค่อยเอาไปคืน”
ทั้งสองคนกินข้าวพลางคุยกันไปเรื่อยๆ ผ่านไปครู่ใหญ เสียงประตูบานนอกถูกเลื่อนเปิดออก แล้วเอกเปิดประตูมุ้งลวดเข้ามาในห้อง
“อ้าวหมู นึกไงกินข้าวในห้อง” เอกถามพลางปิดประตูมุ้งลวด แล้วเดินไปวางหนังสือลงบนโต๊ะ
น้ำหยดเห็นแล้วก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ ทำท่าจะยกเก้าอี้ไปคืนไว้ที่โต๊ะของเอก
“ไม่ต้องหรอกครับ ตามสบายเหอะ พี่แค่เอาของมาเก็บ เดี๋ยวว่าจะออกไปกินข้าวเหมือนกัน” เอกยิ้มให้ “แล้วนี่...” เอกชี้นิ้วไปที่น้ำหยดที่นั่งลงอย่างเดิม หันไปมองหน้าหมูเป็นเชิงถาม
“น้ำ เพื่อนผมเองพี่”
“ชื่อน้ำเหรอ” เอกขมวดคิ้ว เหมือนสะดุดใจกับชื่อนี้ แต่ก็เพียงแว่บเดียวเท่านั้น
“น้ำหยดครับ เรียกน้ำเฉยๆก็ได้” น้ำหยดบอกอย่างสุภาพ เพราะเห็นว่าเป็นรุ่นพี่ พลางมองดูรูปร่างล่ำสัน ที่สูงกว่าเขาเกือบช่วงศรีษะ
“น้ำหยดเหรอ ชื่อแปลกดีนะ ความจริงพี่ก็เคยเห็นหลายหนแล้วนะ ไม่คิดว่าเป็นเพื่อนหมู แล้วชื่อน้ำหยดนี่มีความหมายอะไรมั๊ยเนี่ย” เอกนั่งลงไปบนเตียง ชวนคุยด้วยเสียงห้าวๆ
“พี่” หมูหันมาหาเอก ยกนิ้วชี้ขึ้นมาแตะที่ปาก เป็นทำนองว่าห้ามพูด “พระท่านว่า ... บอกไม่ได้” พูดจบหมูก็หัวเราะร่วน เอกส่ายหน้า หัวเราะเบาๆกับท่าทางของหมู หันไปถามน้ำหยด
“แล้วชื่อจริงล่ะ คงเป็นอะไรเกี่ยวกับน้ำรึเปล่า”
“น้ำหยดนี่แหละครับชื่อจริง ชื่อเล่นผมชื่อธารา”
“ฮ่าๆๆ เอาอย่างนั้นเลยเหรอ” เอกหัวเราะชอบใจ คิดว่าเป็นอารมณ์ขันของน้ำหยด
“ผมพูดจริงนะพี่ น้ำหยดน่ะเป็นชื่อย่อของชื่อจริงผม” น้ำหยดตอบยิ้มๆ
“โหนี่ขนาดชื่อย่อนะ ชื่อเต็มไม่อยากคิดเลย” หมูพูดแล้วหัวเราะเบาๆ น้ำหยดได้แต่อมยิ้ม
“พี่ชื่อเอก อยู่ศึกษาฯปี๔ เอกพละ น้ำอยู่คณะอะไรเหรอครับ” เอกส่ายหน้า แล้วแนะนำตัวกับน้ำหยด
“ปี๔ ศึกษาฯ พละเหรอครับ” น้ำหยดทวนคำ ใบหน้าแดงระเรื่อ นิ่งไปพักหนึ่งก่อนจะพูดต่อ “น้ำอยู่มนุษย์ฯ”
“เอ๊ะ! หอเราไม่มีเด็กมนุษย์ฯปี๑นี่”
“น้ำเค้าอยู่ปี๒น่ะพี่” หมูตอบ แล้วตักข้าวต้มคำสุดท้ายเข้าปาก
“อ้าวปี๒หรอกเหรอ” เอกทำท่าคิด “นึกออกแล้ว ได้ยินมาเหมือนกันว่ามีน้องปี๒ย้ายมาจากวิทยาเขตอื่น น้องน้ำนี่เอง เป็นไงมั่งล่ะที่นี่ ดีกว่าที่เก่ามั๊ย”
“น่าอยู่มากเลยพี่ อากาศก็ดีกว่าอยู่ในกรุงเทพฯเยอะเลย แล้วหอพักสะอาด อยู่สบายกว่าที่คิด” พูดจบน้ำหยดก็ตักข้าวต้มคำสุดท้ายเข้าปาก เก็บชามของหมูมาซ้อนกับชามของตัวเอง
“ผมเอาชามไปล้างแป๊บนึงนะครับ” พูดจบก็ถือชามเดินออกไปจากห้อง
เอกมองตามร่างสูงโปร่ง ผิวสีน้ำตาล รูปร่างค่อนข้างสมส่วน เดินออกไปจากห้อง แล้วลุกขึ้นมานั่งที่เก้าอี้ตัวที่ว่างอยู่ มองดูผลไม้ในจาน ที่หมูเทออกมาจากถุง เห็นมีทั้งฝรั่ง แตงโม สับปะรด หยิบฝรั่งชิ้นหนึ่งขึ้นมากิน
“คนนี้รึเปล่าที่อยู่ห้องนั้นน่ะ”
“ห้องไหนพี่”
“ห้องนั้นไง ห้อง๓๑๕”
“อ๋อ ... ใช่ ทำไมเหรอพี่”
“แล้วเค้าเคยเล่าให้ฟังว่าเจออะไรแปลกๆมั่งมั๊ย”
“ไม่มีนี่พี่ ผมไปนอนค้างบ่อยๆ ก็ไม่เห็นจะมีอะไร” หมูหยุดกินฝรั่ง เปลี่ยนมาเอาไม้จิ้มสับปะรดเข้าปาก เคี้ยวตุ้ยๆ
“ไม่มีก็ดี นี่มันสองเดือนกว่าเข้าไปแล้ว รายก่อนๆ เห็นอยู่ได้ไม่ถึงเดือน บางรายก็แค่ไม่กี่วันก็ย้ายออกหมด”
“ตกลงไอ้ห้องนั้นมันมีอะไรกันแน่เหรอพี่ เห็นเล่ากันหลายอย่างเหลือเกิน”
“จริงๆมันก็ไม่ถึงขนาดที่เค้าเล่ากันหรอก แต่งแต้มระบายสีกันจนไปกันใหญ่” เอกถอนหายใจเบาๆ “ไว้พี่จะเล่าให้ฟังแล้วกันว่าจริงๆมันเป็นยังไง ตอนนี้ขอไปกินข้าวก่อน หิวแล้ว”
พูดจบเอกก็ลุกขึ้นเดินออกจากห้อง เจอกับน้ำหยดตรงหน้าประตูห้องพอดี เอกยิ้มให้แล้วเดินตรงไปทางบันได น้ำหยดได้แต่มองตามร่างสูงหนา ด้วยแววตาสับสน ในใจคิดถึงคนที่หายไปหลายสัปดาห์ จนกระทั่งเอกเดินลงบันไดไป
-
:a2: มาต่อแล้ว ดีจัง
อ่านตอนนี้แล้วทำให้คิดว่าผู้มาเยือนไม่น่าใช่เอก
แต่พี่เอกคะ อย่าเพิ่งหิวข้าวไม่ได้เหรอคะ กลับมาเล่าก่อนเต๊อะ อดใจไม่ไหวแล้วววววว
รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1:
-
ในใจคิดถึงคนที่หายไปหลายสัปดาห์
:m29: หยดน้ำแอบมีใจให้ชายปริศณา....ไม่เอาดีก่าเด๊วแฟนคลับเค้าเคือง :laugh:
-
เอาล่ะสิ................จะกลับมาแนวสยองขวัญอีกมั้ยเนี่ย
-
โอ๊ย อยากรู้ อยากรู้ อยากรู้ อยากรู้ :serius2:
-
ดึกๆ มาต่ออีกสิครับ
อยากรุอ่ะๆๆๆๆ :oni2:
-
ดึกๆ มาต่ออีกสิครับ
อยากรุอ่ะๆๆๆๆ :oni2:
:o :o :o :o :o :o
ดึกนี่กี่โมงอะครับ ... สี่ทุ่มป๋มนอนแย้วววว ....
...พรุ่งนี้ตื่นแต่ ๖ โมงเช้าไปทำงาน :sad2:
-
เหอๆๆๆเห็นไหม น้ำหยดยังคิดถึงผู้มาเยือนเลย
อยากรู้จริงๆ ต่างฝ่ายต่างเห็นหันแล้ว
น้ำหยดมีเขินอายอีก หมูไม่สังเกตบ้างรึไง
แปลกจริงๆๆๆ
ขอตอนหน้าอย่างด่วนๆๆๆได้ไหม
อีกตั้งชม. กว่าจะถึงเวลานอน
:กอด1: :กอด1:
-
พูดให้อยากแล้วจากไป...
-
น้องน้ำเราสงสัยติดใจผู้มาเยือน :laugh:
-
พี่เอกรู้ไรเนี่ยยยย อยากรู้ๆ :oni2:
รีบมาต่อนะคับบบบ :oni3:
-
ว๊าว!!!!
แล้วเค้าเล่ากันว่าไงอ่ะ ไอ่ห้องนั้นอ่ะ :m12:
เล่าว่ามันมีผีผ้าห่มเหรอ :laugh:
-
พี่เอก กลับมาชี้แจงด่วน อยากรู้ :oni2:
-
นั่นสิผู้มาเยือน หายไปเลยโนะ หุหุ... ยังไงอยู่นา :t2:
เอก ก้อ ปี 4 เอก พละ เอ๊ะๆๆๆ :o
*ชอบกินหมูค่ะ...เพราะไม่ได้กินเจ เอิ้กๆ แต่มิอยากได้หมู ฮ่าๆ :m20:
*คุนบุหรงทำงาน วันอาทิตย์รือ ? :m29:
-
o2 สับสนๆ ไม่รู้จะลุ้นใคร
-
น้องตั้มจะผูกเรื่องไปแนวไหนน้อ ผู้มาเยือนเป็นใคร น่าติดตามจริงๆ o13
-
เชียร์ผู้มาเยือนสุดใจขาดดิ้น :a2:
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
อ่าครับพี่เอกได้เวลาเปิดตัวสักที
แล้วจะเป็นไงต่อไปครับผม
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
หมูไปเป็นพระรองละครเกาหลีเหอะ ให้หล่อ ให้ดี นายเอกอย่างน้ำก๋ไม่เลือกหรอก :laugh:
เอกนี่ไม่ใช่บุคคลที่ทุกคนรอคอยใช่ป่าว ไม่งั้นอย่างน้อยน้ำน่าจะจำเสียงได้นะ แหม ยังจำจูบได้เลย อิอิ
-
รอพี่เอกมาเล่าเรื่องห้อง 315นะจ๊ะ
อยากรู้น้า....
-
:laugh:
รอยามวิกาลมาเยือน
-
พี่เอก พละ ปี 4 กินข้าวเสร็จอย่าลืมกลับมาเล่าให้ฟังด้วยนะ ว่าห้องนั้นมันมีอะไรกันแน่
ใช่คนเดียวกันมั๊ยอ่า
-
:m28: อยากรู้ แต่คนแต่งยังไม่อยากบอก
:sad2: คนอ่านก็จะขาดใจเอานะ...ลุ้นจนเหี่ยวแล้ว...
:m32:
-
เราก็รอผู้มาเยือนฯ
:t3:
-
หรือว่าเอกจะเป็นชายคนนั้น
-
:angry2:
มาหิวไรตอนนี้...........
-
คิดถึงเหมือนกันเหรอ :m12:
-
:a5:
ทำไมไม่มีคนเชียร์หมูเลยอ่า... :กอด1:
ไม่เชียร์กันงั้นเค้าขอน๊า...เอาไปเก็บไว้คนเดียวก็ด้าย
o12
-
:a12: :a12:
-
:m32:
-
*คุนบุหรงทำงาน วันอาทิตย์รือ ? :m29:[/color]
ปรกติงานจะหนักวันเสาร์-อาทิตย์ครับ ส่วนวันธรรมดา ส่วนใหญ่ทำงานอยู่ที่บ้าน บางทีมีงานด่วนหรือต้องใช้อุปรกรณ์สำคัญ ก็ต้องเข้าที่ทำงานครับ :o8:
หมูไปเป็นพระรองละครเกาหลีเหอะ ให้หล่อ ให้ดี นายเอกอย่างน้ำก๋ไม่เลือกหรอก :laugh:
เอกนี่ไม่ใช่บุคคลที่ทุกคนรอคอยใช่ป่าว ไม่งั้นอย่างน้อยน้ำน่าจะจำเสียงได้นะ แหม ยังจำจูบได้เลย อิอิ
:laugh: :laugh: :laugh: ชอบรีพลายนี้อะ
:a5:
ทำไมไม่มีคนเชียร์หมูเลยอ่า... :กอด1:
ไม่เชียร์กันงั้นเค้าขอน๊า...เอาไปเก็บไว้คนเดียวก็ด้าย
o12
นั่นดิ ... คนเขียนเองเขียนไปเขียนมายังอยากพลิกโผเลย ให้ตอนจบหมูเป็นพระเอกซะให้รู้แล้วรู้รอด :o211:
-
ห้ามๆๆๆ ไม่เอาหมูอ่ะ
ไม่เชียร์หมู :serius2: :serius2:
-
:o น้องตั้มไปหนาย.....
พาพี่เอกกลับมาก่อน ไปกินข้าวนานละ รีบกลับมาเล่าด่วนๆๆ :oni2:
-
น้ำหยด ตัวเองไม่คิดถึงผู้มาเยือนมั่งเหรอ
เค้าเป็นคนอ่านเค้ายังคิดถึงเลย :m17:
-
ตอนที่ ๒๐
เสียงสัญญาณบอกเวลาหมดคาบเรียนวิชาแรก ในช่วงบ่ายของวันศุกร์ดังขึ้น สักพักใหญ่ๆ ก็มีนักศึกษาพากันเดินลงจากบันได ออกมาจากตึกคณะมนุษยศาสตร์ ส่วนใหญ่เดินไปยังรถจักรยานที่จอดเรียงรายกันอยู่ในบริเวณข้างตึก พากันนำรถจักรยานของตัวเองออกมา หลายคนจับกลุ่มกันเดินช้าๆออกไปจากบริเวณตึก ชายหนุ่มร่างสันทัดค่อนข้างสูง ในชุดลำลองสีสดใส ยืนพิงรถสปอร์ตสีแดงเลือดหมู ที่จอดอยู่บริเวณด้านหน้าของตัวตึก ขยับแว่นกันแดดเพ่งมองดูนักศึกษาที่ทยอยเดินออกมา แล้วก็ต้องยิ้มที่มุมปาก เมื่อมองเห็นคนที่เขาต้องการพบ
“น้ำ...น้ำหยด” ชายหนุ่มตะโกนเรียก พลางโบกมือให้ มืออีกข้างหนึ่งถอดแว่นกันแดดใส่ลงไปในกระเป๋าเสื้อ ทำให้เห็นใบหน้าที่ประดับด้วยคิ้วดกหนา ดวงตาคมเข้ม เมื่อรวมกับจมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากรูปกระจับที่เป็นสีแดงเรื่อ ยิ่งดูน่ามอง
“น้ำทำไมหน้าซีดอย่างนั้นล่ะ แล้วนั่นใครน่ะ ที่เรียกนายอยู่” แขกถามด้วยความสงสัย
“คนรู้จัก แล้วไว้เจอกันวันจันทร์นะ” น้ำหยดโบกมือให้เพื่อนๆ แล้วเดินไปหาตั๊กช้าๆ
“พี่ตั๊กมานี่ได้ยังไง” น้ำหยดทักทายด้วยน้ำเสียงหวาดๆ
“ทำไมทำเสียงแบบนั้นล่ะ เหมือนไม่ดีใจเลยที่เจอกัน พอดีพี่ผ่านมาก็เลยแวะเข้ามาดู เผื่อเจอจะได้ขออาศัยค้างคืนหน่อย” ตั๊กมองน้ำหยดด้วยสายตาแวววาว เอื้อมมือไปวางไว้ที่ไหล่น้ำหยดแล้วลูบเบาๆ “ขึ้นรถสิ พักที่ไหนพี่จะไปส่ง” ตั๊กยิ้มกริ่ม
“ไม่เป็นไรครับ ผมนัดเพื่อนไว้ เดี๋ยวจะมารับไปท่ารถ เข้ากรุงเทพฯด้วยกัน” น้ำหยดขยับตัวถอยไปข้างหลัง ทำให้มือของตั๊กหลุดจากไหล่ไปอย่างสุภาพ แต่มือนั้นกลับเปลี่ยนมาจับข้อมือของน้ำหยดแทน
“ทำไมทำเย็นชากับพี่แบบนี้ล่ะ อย่างน้อยเราก็เคยเป็น ... เป็นเพื่อนกันมาก่อนไม่ใช่เหรอ น้ำหยด” ตั๊กไล้นิ้วโป้งไปตามหลังมือของน้ำหยด
... เพื่อนเหรอ ถ้าเป็นเพื่อนคงไม่ทำอย่างนั้นหรอก ... น้ำหยดคิดในใจ
หมูถีบจักรยานช้าๆอย่างอารมณ์ดี ตลอดมาเขาไม่ค่อยแน่ใจว่าน้ำหยดคิดอย่างไรกับเขากันแน่ แต่ตอนที่เขาไม่สบายเมื่อสัปดาห์ก่อน ทำให้เขารู้สึกว่าน้ำหยดคงมีใจให้เขาเหมือนกัน เพราะเฝ้าดูแลเขาอย่างดีเสียเหลือเกิน ถึงมันอาจจะยังไม่มากพอที่จะเรียกว่า ‘รัก’ ก็ตาม ซึ่งคนรุ่นเขาไม่ค่อยมีใครพูดถึงสิ่งนี้กันอย่างจริงจังมากนัก เพียงแค่ความ ‘พึงตาต้องใจ’ นิดหน่อย ก็จูงมือไปหาความสุขด้วยกันได้ไม่ยาก หากถูกใจกันมากก็อาจจะคบหาเป็นแฟนกัน พอเบื่อหรือเจอคนใหม่ ก็เลิกลากันไป ไม่เว้นแม้แต่ตัวเขา ซึ่งมีประสบการณ์ในเรื่องทำนองนี้ มาตั้งแต่เริ่มเรียนอยู่ในระดับชั้นมัธยมปลาย
สำหรับน้ำหยด แน่นอนว่า ‘พึงตา’ เขาตั้งแต่แรกเห็น ยิ่งท่าทาง ‘เอาเรื่อง’ เมื่อตอนที่ถามถึงแฟนเก่า ยิ่งทำให้เขา ‘ต้องใจ’ แล้วเพียงแค่สัมผัสแรกในคืนที่มีงานรับน้องของมหาวิทยาลัย เขาแน่ใจได้เลยว่าน้ำหยดนั้น ‘เอาเรื่อง’ เฉพาะท่าทางภายนอกเท่านั้น แต่ความจริงกลับ ‘ไร้เดียงสา’ เสียจนเขารู้สึกแปลกใจ
หมูเบรครถจักรยาน เอาเท้ายันพื้นไว้ จ้องมองไปที่รถเก๋งสีแดงเลือดหมู ชายหนุ่มท่าทางดีคนหนึ่ง ที่เขาไม่เคยเห็นหน้า กำลังคุยอยู่กับน้ำหยด แต่มือของชายหนุ่มคนนั้นจับข้อมือน้ำหยดไว้
... หึง ??? ...
คงใช่ ... หมูบอกกับตัวเองถึงอาการที่เขารู้สึก เพราะดูจากท่าทางแล้ว ชายหนุ่มคนนี้คงไม่ใช่แค่เพื่อนธรรมดาของน้ำหยดแน่ หมูใช้เท้าเตะขาตั้งรถออกมา จอดรถจักรยานไว้ตรงนั้น แล้วเดินเข้าไปหาคนทั้งคู่
“น้ำ” หมูส่งเสียงเรียก น้ำหยดหันหน้ามา มีสีหน้าตกใจนิดหน่อย รีบดึงมือออกจากมือของตั๊ก
หมูเดินไปถึงก็โอบไหล่น้ำหยดไว้
“นี่เหรอ เพื่อนที่น้ำหยดนัดไว้น่ะ” ตั๊กพูดยิ้มๆ แต่หมูรู้สึกว่ารอยยิ้มนั้น เหมือนจะเยาะเย้ยอย่างไรอยู่
“ครับ นี่หมูเพื่อนน้ำเอง แล้วนี่พี่ตั๊ก เป็นพี่ชายของเพื่อนเรา” น้ำหยดแนะนำทั้งสองคนให้รู้จักกัน
“น่าเสียดายนะที่น้ำหยดจะกลับบ้าน ไม่งั้นคืนนี้เราคงได้อยู่คุยกันยาว” ตั๊กมองน้ำหยดด้วยสายตากรุ้มกริ่ม “แล้วน้ำหยดพักที่ไหนล่ะ คราวหน้าพี่จะได้แวะไปหาที่ที่พัก”
“เราสองคนอยู่หอนอกด้วยกันครับ บอกไปพี่คงหาไม่เจอหรอก ทางมันวกวน” หมูตอบทันที ทำเอาน้ำหยดหันไปมองหน้าหมูงงๆ
“เหรอครับ” ตั๊กมองหมูแล้วยิ้มเหยียดๆที่มุมปาก หมูเองก็ยิ้มตอบด้วยรอยยิ้มแบบเดียวกัน
“ขอตัวก่อนนะครับ พวกเราคงต้องรีบไปแล้ว วันนี้มีนัดทานข้าวเย็นที่บ้านน้ำเค้า” หมูพูดแล้วก็หันไปทางน้ำหยดที่กำลังทำหน้างุนงง “ป่ะน้ำ เราอยากกินข้าวเย็นฝีมือแม่น้ำเต็มทีแล้ว ไม่รู้วันนี้จะทำอะไรให้เรากิน คราวก่อนอร่อยจนเรากินซะพุงกางเลย”
พูดจบหมูก็พาน้ำหยดเดินไปที่รถจักรยาน แล้วถีบรถจักรยานออกไปจากบริเวณคณะมนุษยศาสตร์ด้วยความรวดเร็ว
..............................................................
...........................
“ตกลงนายตั๊กนี่เป็นใคร” หมูถามน้ำหยด ระหว่างทางที่นั่งรถทัวร์เข้ากรุงเทพฯ
“ก็บอกแล้วไงว่าพี่ชายของเพื่อนเรา” น้ำหยดตอบ สายตายังคงมองทิวทัศน์นอกหน้าต่าง
“แค่นั้นเหรอ” หมูยื่นหน้าเข้าไปถามใกล้ๆ
“จะเอาคำตอบให้ได้เหรอ” น้ำหยดหันหน้ามาตอบ น้ำเสียงอ่อนๆ
“ทำไมล่ะ เราแค่อยากรู้เท่านั้นเอง เราไม่ได้ว่าอะไรซะหน่อย ดูจากท่าทางเราก็รู้แล้ว นายตั๊กนั่นน่ะ แฟนเก่าของนาย”
น้ำหยดมองดูหมูด้วยใบหน้าเศร้าๆ ไม่ตอบอะไร แต่กดปุ่มให้พนักเก้าอี้เอนไปข้างหลังอีกเล็กน้อย แล้วหลับตาลง
-
^
^
จิ้ม :a2:
เดี๋ยวมาอ่าน
+++++++++++++++++
ก่อนอื่น :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: ให้นายตั๊ก
ส่อแววชั่วมาเลย นายนี่แน่ ๆ ที่สร้างรอยแผลในจิตใจของน้ำหยด :serius2:
นายหมูเริ่มมีความดีความชอบนิดหน่อยตอนที่มาขวางหนูน้ำกับนายตั๊กเนี่ยะแหล่ะ
แต่ยังไงก็เชียร์ผู้มาเยือนอยู่ดี :laugh:
-
มาจิ้มด้วยคับบ :a1:
-
สรุปแล้วหมูกับน้ำหยดเป็นอะไรกันเนี่ย
พี่ตั๊กโผล่มาแวปนึง เค้าก็ไม่ค่อยชอบแล้วอ่ะ
-
ป่อย~
พี่ตั๊กจะโพล่มาไมเนี่ย มีแค่หมู กับ ผู้มาเยือนยามวิกาลก็พอละว้อยยย
ออกไป!!!! :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1:
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
อ่าครับผม หมูมีหึงด้วยน่ารักนะเนี้ย อิ อิ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
หรือคนนี้คือคนที่สร้างแผลในใจน้ำหยด :o
-
แค่เปิดตัวมาก็หมั่นไส้สุดๆละ ไอ้พี่ตั๊ก :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1:
.
.
.
ผู้มาเยือนหายไปหนายยยย... :angry2:
แล้วน้ำหยดไม่ตามไปสืบเสาะหาหนุ่มลึกลับสาขาพละศึกษาแล้วหรอเนี่ย :serius2:
-
เหมือนรางม่าดี จามาเรยแฮะ
:serius2:
-
:เฮ้อ: กำ
-
อีพี่ตั๊กนี่ มันต้องเกี่ยวข้องกับอดีตอันเลวร้ายของน้ำหยดแน่ ๆ อย่างมิต้องสงสัย o12
-
:เฮ้อ: ด้วยคน
ทำไมมันช่างลึกลับ คนนี้เองเหรอ คืออดีตของน้ำหยด
กลับมาทำไมเนี่ย :เฮ้อ:
-
แหม...แหม...แหม ขอที่ให้ตัวร้ายหน่อยจิ๊ :onion_asleep:
ขอออกมาซักฉากน่านะ :try2:
ไม่งั้นไม่มีตัวโยงเรื่องอะ ... o9
-
ถ้าตั๊กเป็นอดีตของน้ำหยดละก็ รับนี่ไปก่อนเลย :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: เกลียดจริงๆ ไอ้พฤติกรรมแบบนี้นี่
:เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1:
-
ลางร้ายโผล่มาแล้ว :เฮ้อ:
-
อยากให้โลกนี้ไม่มี...."ตัวร้าย"
:laugh:
-
พี่ตั๊กคือคนที่เคย 'ข่มขืน'
น้ำแน่เลยใช่ม๊าย ยยย !!
บอกมาซะดีๆ คุนคนเขียน 555+
-
:sad2:
เจ็บ...
อย่างที่น้ำรู้สึก
สามคน ที่ไม่ได้มีอะไร เกี่ยวข้องกัน
กลับโยงน้ำหยดไว้ เป็นบ่วงที่ ทำให้น้ำหยด เจ็บ
เจ็บที่จะต้องบอก
เจ็บที่จะต้องเผชิญ
และเจ็บ
ที่ต้องรู้สึกกับสิ่งที่สวนทางกับจิตใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า
:sad2: :sad2:
-
แล้วตัวร้าย ที่เป็นอดูด อันมืดมน ของน้ำหยด ก้อโผล่ออกมาซ้าที เหอๆ o12
จะโยงไปไหนคะคุนบุหรง โยงไปหา ผู้มาเยือนยามวิกาลหรือเปล่าคะ :t2:
-
:เตะ1: ด้วยคนตั๊กคงเป็นคนทำให้น้องน้ำเป็นแบบนี้แน่เลย
อีกที :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1:
-
อ๊ากกก :angry2: :angry2: :angry2: :serius2:
ไอเลวตั๊กกก :angry2: :angry2: :angry2:
มันมาได้งายยยยยยย :o12: :o12: :o12:
:เตะ1:แล้วมันจะมาทำอะไรน้ำหยดอีกล่ะ :m31: :m31:
ไอนี่นิ..เด๋วปั๋ด..เหนี่ยวไส้แตก :เตะ1: :เตะ1:
กร๊ากก
:laugh: :laugh: :laugh:
-
ง่ะ....ชื่อเรื่องนี่ผู้มาเยือนยามวิกาลนะ
แล้วผู้มาเยือนไปไหนซะล่ะ...ปล่อยนายตั๊กมาเกาะแกะน้องน้ำได้ไง
ไม่ยอมๆๆๆๆ เอาผู้มาเยือนคืนมาาาาาาาาาาาาาาาา
ปล. วันนี้มาต่อตอนเดียวเองอ่ะครับ ผิดปกตินะเนี่ย
-
อดีตแย่ๆของน้ำหยดอีกมั้ยเนี่ย
-
:m32: มารอลุ้นด้วยคนครับ แต่ก็สงสารน้ำหยดนะครับ
-
เหอะๆๆ นายตั๊ก ที่จริงแค่นี้ :เตะ1:ยังน้อยไป ถ้าเป็นไปได้อยากแตะให้ขาดสองท่อนไปนานและ
มาถึงไม่ทันไร ทำตัว??? น่าฆ่าให้ตายจริงๆ :angry2:
จ๊วบๆๆ คิดถึงน้ำหยด :m13:
แต่คิดถึงพี่ ผีผ้าห่มมากกว่า อิๆๆๆ :m1:
-
จิ้มกัน เดี๋ยวแวะมาใหม่ :a11:
-
ลุงตามมาอ่านทันแล้วละหลานบุหรง
+1 ให้แล้วนะหลาน
ว่าแต่...ลุงละ...หืม...รมณ์เสียมากๆ กับตอนหลังๆ
กับเจ้าตั๊กอ่ะ...รมณ์เสีย
-
ฮาฮ่า
จากรีบนๆ ตั๊กน่วมไปแล้ว
โดดถีบกระจุย
กร๊ากกกกกกกกกกกกกก
-
จะมีใครถือมือตบมาตบไล่ตั๊กมะเนี่ย ... :jul3:
(แอบขอ additional smileys เป็นรูปมือตบ)
-
มายังน๊า :oni1: :oni1:
-
อิอิ ไม่มีมือตบ
แต่ก็ไม่เอาทั้งคู ทั้งหมูทั้งตั๊ก
:oni1:
-
ตอนที่ ๒๑
น้ำหยดก็เหมือนเด็กนักเรียนชั้นมัธยมปีที่๕ ในโรงเรียนชายล้วนโดยทั่วไป ที่ต้องใช้ชีวิตกับการเรียนพิเศษวิชาต่างๆไม่เว้นแต่ละวัน คนที่ไม่รู้จัก อาจจะรู้สึกว่าน้ำหยดเป็นคนเฉยชา ไม่ใส่ใจกับสิ่งรอบข้าง และไว้ตัวมากพอดู จนหลายคนมองว่าเป็นคนหยิ่ง แต่สำหรับเพื่อนๆแล้ว จะรู้ว่าน้ำหยดเป็นคนค่อนข้างอารมณ์ดี มักมีรอยยิ้มกว้างอยู่เสมอยามพูดคุย และมักจะมีคำพูดที่ทำให้เพื่อนยิ้มได้เสมอ แต่บางครั้งก็ออกจะตรงไปตรงมาไม่มีการอ้อมค้อม จนหลายครั้งที่เพื่อนๆต้องตกใจกับคำพูดตรงๆของน้ำหยด
ด้วยรูปร่างหน้าตาของน้ำหยด จึงมีสาวและหนุ่ม วัยเดียวกันและต่างวัย เข้ามาแสดงความต้องการจะ ‘ใกล้ชิด’ เขามากพอดู เพื่อนของน้ำหยดบางคนก็เปลี่ยนคู่ควงเป็นว่าเล่น ... ทั้งผู้หญิง และกระทั่งผู้ชาย ... แต่น้ำหยดไม่เคยให้ความสนใจกับใครเป็นพิเศษ แม้กระทั่ง ‘พี่ตั๊ก’ พี่ชายของเพื่อนคนหนึ่งในกลุ่ม ซึ่งเข้ามาตีสนิทกับน้ำหยด ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน ในงานวันเกิดของเพื่อนคนนั้น หลังจากนั้น ในเวลาที่น้ำหยดนัดเที่ยวกับเพื่อนๆ ไปเดินเล่นในศูนย์การค้า ดูหนัง หาอะไรกิน หรือไปเที่ยวสวนสนุก ตั๊กมักจะมาร่วมด้วยเสมอ และทุกครั้งก็จะเข้ามาทำทีสนิทสนมกับน้ำหยด อย่างออกหน้าออกตา จนทำให้เพื่อนๆจับคู่น้ำหยดกับตั๊กว่าเป็น ‘แฟน’ กันไปโดยปริยาย
การจับคู่แบบนี้เกิดขึ้นมาหลายหนแล้ว น้ำหยดไม่เคยพูดอะไรเป็นการยอมรับหรือปฏิเสธ แต่แสดงออกอย่างชัดเจน ว่าไม่เคยสนใจ หรือให้ความสำคัญกับคนที่เพื่อนจับคู่ให้ แต่ครั้งนี้ พอผ่านไปสักระยะ ก็ดูเหมือนจะผิดไปจากทุกครั้ง น้ำหยดไม่มีอาการขัดขืนเวลาที่ตั๊กจับมือ หรือโอบไหล่ ไม่ปฏิเสธขนมหรือเครื่องดื่มที่ตั๊กยื่นให้ ไม่เคยย้ายที่นั่งไปอย่างแนบเนียน เมื่อตั๊กเข้ามานั่งข้างๆจนตัวเกือบจะชิดกัน ท่าทีแบบนี้ทำให้เพื่อนๆรู้ว่า น้ำหยดยอมรับตั๊กแล้วในฐานะแฟน แต่น้ำหยดก็ไม่เคยไปไหนกับตั๊กตามลำพังเลยสักครั้ง อย่างน้อยต้องมีเพื่อนอยู่ด้วย๒-๓คน หรืออย่างน้อยที่สุดก็ต้องมี ‘ติ๊ก’ เพื่อนที่เป็นน้องชายของตั๊กไปด้วยเสมอ ถึงแม้ตั๊กจะพยายามชักชวน และพูดจาหว่านล้อม เพื่อที่จะให้ได้ไปถึงจุดหมายที่เขาหวังไว้ แต่น้ำหยดก็ไม่เคยคล้อยตามเลยสักครั้ง
แล้ววันหนึ่งเพื่อนของน้ำหยดโทรศัพท์มานัดให้ไปดูหนังด้วยกัน แต่เมื่อน้ำหยดไปตามนัด กลับเจอตั๊กและเพื่อนของตั๊กอีก๒คน ที่น้ำหยดไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน ทั้ง๒คนมองน้ำหยดด้วยสายตาประหลาด มันดูแวววาว ซ่อนความต้องการบางอย่างเอาไว้ แต่ก็ดูเหมือนจะเย้ยหยันอย่างไรชอบกล ถึงจะไม่ชอบนัก แต่น้ำหยดก็ต้องไปดูหนังกับพวกของตั๊กด้วยความเกรงใจ ก่อนจะเข้าโรงหนัง น้ำหยดขอตัวไปเข้าห้องน้ำ เมื่อกลับออกมา ตั๊กยื่นแก้วน้ำอัดลมให้ น้ำหยดก็รับมาและดื่มในระหว่างดูหนัง โดยที่ไม่ได้คิดอะไร แต่เมื่อดูหนังไปได้สักพักใหญ่ๆ น้ำหยดก็รู้สึกมึนหัว แล้วหมดสติไป
“พอแล้วน้ำ” หมูเอื้อมมือไปกุมมือน้ำหยดไว้ แววตาแสดงความเสียใจ
หมูกลับไปบ้านเมื่อวันศุกร์ และนัดน้ำหยดออกมาพบกันตอนเที่ยงวันอาทิตย์ พากันไปกินข้าวเที่ยง ดูหนัง แล้วมานั่งกินไอศครีมด้วยกัน หมูเป็นคนเริ่มต้นถามเรื่องของตั๊กขึ้นมาอีก
“ทำไมล่ะ ไหนๆเราก็เล่าแล้ว ก็อยากจะเล่าให้มันจบ” น้ำหยดตักไอศครีมเข้าปากเป็นคำสุดท้าย “เรารู้สึกตัวขึ้นมาบนเตียงในโรงแรมม่านรูดที่ไหนซักแห่ง พวกนั้นผลัดกันเวียนเทียนเรา เราทั้งขอร้อง ทั้งขัดขืน แต่มันยิ่งทำให้เราเจ็บตัวมากขึ้น มีคนนึงตบเรา ต่อยท้องเราจนเราหมดแรง บีบปากเราให้รองรับอารมณ์ของเค้า แล้วยังมีข้าวของหลายอย่าง ที่เอามาใช้กํบเราเหมือนแกล้ง” น้ำหยดเอาช้อนเคาะกับจานรองถ้วยไอศครีมเบาๆ “ตอนนั้นเราทั้งเจ็บ ทั้งอาย ทั้งกลัวด้วย คนที่ตบเราพาเราไปอาบน้ำ เรานึกว่าเค้าคงจะสงสารเราบ้าง แต่เค้า ... เอาเป็นว่า เค้ายังคงทำเหมือนร่างกายเราเป็นของเล่นเหมือนเดิม เราทั้งเจ็บ ทั้งช้ำไปเกือบทั้งตัว แล้วพวกนั้นก็ขับรถเอาเราไปทิ้งไว้ตรงไหนก็ไม่รู้ เราต้องนั่งแทกซี่กลับบ้าน แล้วก็ไม่สบายอยู่หลายวัน”
“น้ำ ... เราขอโทษ” หมูยิ่งรู้สึกเสียใจมากขึ้น
“เรื่องอะไรเหรอ” น้ำหยดวางช้อนลงบนโต๊ะ หยิบแก้วน้ำขึ้นมาจิบ
“เราไม่น่าให้น้ำเล่าเรื่องนายตั๊กเลย”
“ช่างมันเหอะ” น้ำหยดยักไหล่ “ไม่เล่าวันนี้ ใครจะรู้ว่าสักวัน เราอาจจะต้องเล่าเรื่องนี้ให้ใครซักคนฟังอยู่ดี”
ถึงสีหน้าและท่าทางของน้ำหยดจะแสดงว่าไม่รู้สึกอะไร แต่น้ำหยดก็รู้ว่าดวงตาของตัวเองคงปิดแววปวดร้าวไว้ไม่มิด จึงทำเป็นหันออกไปมองคนที่เดินไปเดินมาอยู่ภายนอกร้าน
“แล้วนายนั่นเค้ามาหาน้ำถึงคณะได้ยังไง” หมูเปลี่ยนคำถาม ทั้งๆที่อยากจะรู้ว่า หลังเหตุการณ์นั้น น้ำหยดกับตั๊กคบหากันต่อไปอีกหรือไม่ และเลิกรากันอย่างไร
“ไม่รู้สิ คงรู้มาจากน้องเค้ามั๊งว่าเราเรียนอยู่ที่นั่น เห็นบอกว่าผ่านไป เลยลองแวะเข้าไปหา เผื่อเจอ”
“แล้วน้องเค้ายังติดต่อกับน้ำอยู่เหรอ ถึงได้รู้ว่าน้ำเรียนที่ไหน”
“รู้สิ ก็ติ๊กมันเรียนอยู่คณะเดียวกับเรา ก่อนที่เราจะย้ายวิทยาเขตมาที่นี่”
“แล้ว …” หมูถามค้างไว้ น้ำหยดมองหน้าหมูยิ้มบางๆ เหมือนจะบอกว่า ถามมาเถอะ
“แล้วถ้านายตั๊กนั่นมาหาน้ำอีก น้ำจะทำยังไง”
“คงไม่มาหรอก” น้ำหยดพยายามยิ้มกว้าง “ถ้ามาอีกนายก็ตะเพิดไปแบบวันนั้นสิ ขี้คร้านจะเผ่นไม่ทัน”
.....................................................................
.................................
หมูมองดูน้ำหยดที่เหมือนจะหลับอยู่ในเก้าอี้บนรถทัวร์ บรรยากาศที่ผ่านมาหลังจากที่น้ำหยดเล่าเรื่องนั้นให้เขาฟัง มันดูเหมือนจะแย่ลงไปถนัด ทำให้หมูรู้สึกเสียใจไม่ได้ แต่ก็รู้สึกดีใจนิดๆ เมื่อคิดว่า หากไม่นับเหตุการณ์ในครั้งนั้น เขาก็เป็น ‘คนแรก’ ของน้ำหยด มิน่าเล่า ยามที่น้ำหยด ‘สัมผัส’ เขาในครั้งแรกๆ มันถึงได้ดูเงอะงะ ไร้เดียงสาเสียเหลือเกิน แม้แต่ครั้งต่อๆมาก็เช่นกัน ถึงแม้เขาจะ ‘พร่ำบอก’ ‘แนะนำ’ หรือ ‘สอน’ สักกี่ครั้งน้ำหยดดูจะมี ‘พัฒนาการ’ ที่ช้าเสียจริง แต่มันก็ทำให้เขาตื่นเต้น และอิ่มเอมในการเป็น ‘ผู้ครอบครอง’ เสียทุกครั้ง คิดแล้วก็อดยิ้มออกมาไม่ได้
แต่แล้วความรู้สึกหนึ่งที่วูบเข้ามา เขาจำได้ดีว่า ‘ครั้งแรก’ ระหว่างเขาและน้ำหยดนั้นเกิดขึ้นได้อย่างไร หมูเอื้อมมือไปจับมือที่ประสานกันอยู่ระดับเอวของน้ำหยดมากุมไว้ ใช้อีกมือหนึ่งลูบหลังมือของน้ำหยดเบาๆ ไม่มีปฏิกิริยาใดๆจากคนที่เหมือนจะหลับอยู่ นอกจากแรงบีบแผ่วๆที่บีบมือของหมูกลับมา
-
ไอ้ตั๊ก :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1:
เลวชั่วมาก ไอ้เลว แง่ม ๆๆๆๆๆ :m31:
อ่านแล้วอยากฆ่าคน :serius2:
หนูน้ำน่าสงสารมากเลย เง้อออออ :o12:
-
โหยพอน้ำหยดเล่าแล้วอยากจับตาติ๊กกับผองเพื่อนชกให้สลบแล้วเอาปูนโบกแขนขาแล้วไปทิ้งแถวๆป่าชายเลนให้เป็นเหยื่อของพวกปูปลา(แต่ตอนทิ้งนี้น่าจะยังไม่ตายนะครับได้ทรมานนานๆ :a1:
-
^
^
^
^
จิ้มๆๆ พี่หลง กรี๊ดมากมาย
อ๊ากกกกกกกกกก อยาก :เตะ1: ไอ้ตั๊กอ่ะ เหอะๆๆ
เอาน่า ความรักมันก็ต้องพยายามกันเข้าไป ชีวิตมีอะไรหลายอย่างให้ต้องเรียนรู้และต่อสู้
แง่มๆๆ :oni1:
-
:m15:
สงสารน้ำหยดอ่ะ...รู้งี้แล้วหมูต้องดูแลน้ำหยดดี ๆ น๊ะ....
:กอด1:
ขออนุญาต :เตะ1: ไอ้คุณตั๊ก คุณติ๊ก และเพื่อนพ้อง :m16:
-
ไอ้พี่ตั๊ก เลวมากค่ะ :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1:
ยังแบกหน้ามาเจอน้ำหยดอีก จับเจี๋ยนซะเลยนิ :ฮึ่มม:
แต่ทำไมรู้สึกเหมือนตอนนี้หมูทำท่าจะหลายเป็นพระเอกของเรื่องไปซะยังงั้นแหละ :o211:
คุณผู้มาเยือนรีบๆโผล่มาซะที :angry2: :angry2:
-
^
^
^
^
จิ้มๆๆ พี่หลง กรี๊ดมากมาย
อ๊ากกกกกกกกกก อยาก :เตะ1: ไอ้ตั้มอ่ะ เหอะๆๆ
เอาน่า ความรักมันก็ต้องพยายามกันเข้าไป ชีวิตมีอะไรหลายอย่างให้ต้องเรียนรู้และต่อสู้
แง่มๆๆ :oni1:
:try2: ... จาทำอารายป๋มมมม...
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
อ่าครับผม ชอบๆมากเลย
สงสารพี่น้ำมากๆเลยอ่าครับ
แล้วพี่ตั๊กยังมีหน้ามาหาอีกนะครับ
เลวมากๆ เจอที่ไหนถีบเข้าให้ อิอิ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
น้ำหยดช่างมีอดีตที่เจ็บปวดเสียเหลือเกิน
ใครจะเป็นคนลบมันทิ้งไปได้บ้างนะ
:sad2:
-
:เฮ้อ: น่าสงสารน้ำนะครับ ขอบคุณเจ้าของเรื่องครับ
-
ไอ่พี่ตั๊ก แมร่ง %$#%#%#%$#%$*%&^%&^##
:เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :pigangry2:
:pigangry2: :pigangry2: :pigangry2:
-
นายตั๊ก อย่างนี้ต้องเจอ :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :beat: :โป้ก1: :13223: :pigangry2:
น่าสงสารน้ำหยด ใช้ความร่าเริงสดใส ซุกซ่อน ความเจ็บปวด ข่มขื่น เอาไว้ข้างในแทน
...แต่ผู้มาเยือน ยามวิกาล ก้อยัง เป็นปริศนา :o9:
-
:เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1:
ไอ้ตั้กเลว
:เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1:
-
ดีแล้วน้ำที่เล่าให้หมูฟัง ความทุกข์มันต้องแบ่งปันถึงจะบางเบาลง o13
-
สงสารน้ำหยดอ่ะ
อะไรกัน ทำไมใจร้ายจริงเลย
:angry2:
-
ไอ้พี่ตั๊ก เกลียดมานนนนนนนนนนนน
ทำอย่างงี้กับน้องน้ำหยดได้ไง ผู้มาเยือนจัดการเลย 555+ :t2:
-
เลวไม่มีที่ติ
-
แง่มๆๆ มีคนแอบไปนินทาเรา ว่าบางทีเราไม่ค่อยคุย :sad2:
เอาเป็นว่า ... ตั้ม เป็นโรคลักปิด ลักเปิด มักมีอาการซึมเงียบเป็นช่วงๆ (มะช่ายช่วงนั้นของเดือนนะ แต่เปงช่วงนั้นของปี ... ปีนึงมีหลายช่วง :laugh: ) หรือบางทีเป็นช่วงงานเข้า เวลางานเข้ามาทีจะุยุ่งหัวระเบิด ๒-๙ วันเป็นอย่างน้อย :o211:
แล้วบางทีไม่ค่อยรีพลายคอมเมนท์ในนิยายคนอื่น o7
คือสายตาไม่ค่อยดีอะ ถ้าเป็นนิยายที่ลงไว้นานแล้ว มีหลายสิบหน้า จะใช้วิธีเซฟลงเครื่องไว้ แล้วทำเป็นเวิร์ด พริ้นออกมาอ่าน ก็เลยไม่ค่อยเมนท์อะ ขออภัย(มณี)ด้วยแย้วกานน ... o1
อีกสาเหตุหนึ่งคือ บางทีกลัวว่าจะเมนท์อะไรไปแล้วมานแรง ก็เลยม่ายเมนท์ดีก่า :o12:
ขออภัยรีพลายล่างด้วยเน้อ อิ อิ อิ :oni1:
-
:a5: ไอ้เลวตั๊ก
ยังรอลุ้นผู้มาเยือนคือใคร :o9:
คุณบุหรงปาดหน้าเค้า :serius2:
-
ตอนที่ ๒๒
“น้ำ ... เราขอโทษ” หมูเขยิบตัว เอียงศรีษะเข้าไปกระซิบเบาๆ
“เรื่องอะไร” น้ำหยดตอบกลับมาด้วยเสียงแผ่วเบา ทั้งๆที่หลับตาอยู่
“ตอนนั้นน้ำเมา ... มันเหมือนเราฉวยโอกาส เรารู้สึกว่า เราทำกับน้ำเหมือนนายตั๊ก”
น้ำหยดลืมตาขึ้น มองออกไปนอกหน้าต่าง สายตาของน้ำหยดที่สะท้อนอยู่บนกระจก ทำให้หมูรู้สึกเย็นวาบขึ้นมา ... เขาเริ่มทำให้น้ำหยดไม่สบายใจอีกแล้ว
“แต่ครั้งต่อมา เราไม่ได้เมาไม่ใช่เหรอ” น้ำหยดหันมายิ้มให้ แววตาเปลี่ยนเป็นอ่อนโยน “นายอย่าเอาตัวไปเปรียบเทียบกับคนคนนั้นเลย ถึงการเริ่มต้นของการกระทำจะคล้ายกัน แต่สิ่งจูงใจมันคงไม่เหมือนกัน”
“ยังไง” หมูสงสัย
“พี่ตั๊กน่ะ แรกๆเค้าอาจจะสนใจเรา ชอบเรา แต่พอผ่านไป เค้าหาว่าเราหยิ่ง เล่นตัว” น้ำหยดเบ้หน้า เหลือบสายตามองลงไปบนพี้นรถ “สุดท้าย เค้าหยามเรา ดูถูกเรา ทรมานเรา ทำให้เรารู้สึกกลัวในเรื่องบางเรื่องอย่างฝังใจ ... แต่ยังไงมันก็ผ่านไปแล้ว”
น้ำหยดเงยหน้าขึ้นมามองหน้าหมูอีกครั้ง
“แต่นายไม่ใช่ เราไม่รู้หรอกนะนายทำแบบนั้นเพราะอะไร แต่หลังจากนั้น นายไม่เคยบังคับเรา นายอ่อนโยนกับเรา ดีกับเรา เป็นห่วงเรา แล้ว ...” น้ำหยดถอนหายใจเบาๆ “นายเป็นเพื่อนที่ดี”
…ดีเกินไปสำหรับเราเสียด้วยซ้ำ ... น้ำหยดอยากจะพูดแบบนี้ แต่มันสะดุดอยู่ในลำคอ
แค่นั้นหมูก็ดีใจจนยิ้มกว้าง กำมือที่เกาะกุมไว้แน่นขึ้น
.......................................................................
....................................
“น้ำ ... ไอ้น้ำหยดดดดดดดดด” เสียงเรียกมาจากบริเวณโต๊ะหิน ใต้ต้นหูกวางหน้าหอชาย๕ ระหว่างทางที่ทั้งสองคนกลับมาจากไปกินขนมที่สาธิตฯ ในตอนกลางคืน
น้ำหยดบอกให้หมูหยุดรถจักรยาน แล้วหันไปมองฝ่าความมืดเข้าไป ถึงแม้จะไม่ชัดนัก แต่ก็พอจะเดาได้ว่า เป็นกลุ่มเพื่อนๆและรุ่นพี่ในคณะนั่นเอง ที่เห็นยืนกวักมือเรียกอยู่หยอยๆ คงจะเป็นโดม
“หมูกลับหอก่อนแล้วกันนะ” น้ำหยดลงจากเบาะหลัง แล้วหันไปบอกหมูที่นั่งอยู่บนเบาะหน้า
“อย่ากลับดึกนักล่ะ นี่สี่ทุ่มแล้ว” หมูบอกด้วยสีหน้าไม่ค่อยพอใจ
“อื้อ” น้ำหยดรับคำ แล้วเดินตรงเข้าไปหาเพื่อนๆ
.......................................................................
...................................
“พี่น้ำ ไปไหนน่ะ เดินเป๋เชียว” เสียงเรียกดังขึ้น เมื่อน้ำหยดเดินผ่านหอชาย๖
“ต้อยเองเหรอ” น้ำหยดตอบเสียงอ้อแอ้ เมื่อเห็นว่าคนที่เดินเข้ามาหาเป็นใคร “กลับหอน่ะ”
“ไปไหนมาเนี่ยพี่ กลับซะดึกดื่นเที่ยงคืน” ต้อยหัวเราะ เพราะความจริงมันเป็นเรื่องปรกติในบริเวณหอพักชาย ที่จะมีคนเดินเข้าเดินออกอยู่เสมอ เกือบตลอดทั้งคืน
“เที่ยงคืนแล้วเหรอ เพื่อนพี่มันยังก๊งกันอยู่เลย” น้ำหยดพูดแล้วหัวเราะเบาๆ
“อ้อ สังสรรค์มานี่เอง ถึงได้เป๋มาแบบเนี๊ยะ” ต้อยมองหน้าน้ำหยด แล้วยิ้มที่มุมปาก “ผมเดินไปเป็นเพื่อนพี่ดีกว่า”
พูดจบก็เดินเข้าไปโอบไหล่น้ำหยด แล้วพาเดินไปยังหอชาย๙
“ขอบใจมากนะต้อย ส่งพี่แค่นี้ก็พอ” น้ำหยดบอกเมื่อมาถึงหน้าหอพัก
“ผมไปส่งถึงห้องเลยก็ได้พี่” ต้อยมองน้ำหยดที่กำลังนั่งลงถอดรองเท้าแตะแบบมีรัดข้อเท้า ด้วยสายตาแวววาว
“อ้าว ... น้ำนี่นา เพิ่งกลับเหรอ” ทั้งสองคนหันไปตามเสียง ก็เห็นเอกเดินออกมาจากห้องพักผ่อน เดินเข้ามาหา
“ครับพี่ เพื่อนมันชวนกินเหล้า เลยนั่งคุยกันเพลินไปหน่อย”
“นี่กินเหล้ากับเค้าด้วยเหรอ” เอกเลิกคิ้วถาม เมื่อได้ยินเสียงที่อ้อแอ้ของน้ำหยด
“นิดหน่อยเองพี่ แค่พอนั่งคุยกับเพื่อนๆได้”
“เพื่อสังคม ว่างั้นเหอะ” เอกหัวเราะ “แล้วนี่จะกลับห้องเลยรึเปล่า”
“ครับ” พูดแล้วน้ำหยดก็ลุกขึ้นยืน แต่ต้องเซเล็กน้อย เอกรวบแขนน้ำหยดไว้ เพราะกลัวว่าจะล้มลง
“โห ... เนี่ยนะนิดหน่อย”
“แหะๆ ผมดื่มไม่เก่งน่ะพี่ เพิ่งหัด” พูดแล้วก็หัวเราะเบาๆ หันไปที่ต้อย “ขอบใจนะต้อยที่มาส่ง”
“ไม่เป็นไรครับพี่” ต้อยยิ้มเจื่อนๆ “งั้นผมไปก่อนนะ แล้วเจอกัน” พูดจบก็เดินออกไป
“นี่ถ้าไม่เจอพี่ นายนั่นคงจะพาขึ้นไปส่งที่ห้องล่ะสิ” เอกมองตามต้อยที่เดินออกไป
“ก็คงงั้นอ๊ะพี่” น้ำหยดมองหน้าเอกที่หันกลับมาด้วยความสงสัย “นั่นต้อย เค้าเป็นเพื่อนหมูน่ะ พี่น่าจะรู้จัก”
เอกมองหน้าน้ำหยด ผิวสีน้ำตาลที่มีสีแดงอยู่เรื่อๆ เพราะฤทธิ์เหล้า หน้าตาของน้ำหยดฟ้องว่าไม่ได้คิดอะไรเลย
“ป่ะ พี่พากลับห้องเอง”
เอกพยุงน้ำหยดที่เริ่มจะประคองตัวไม่ค่อยได้ เดินขึ้นบันไดไปจนถึงห้อง เมื่อน้ำหยดหยิบพวงกุญแจขึ้นมา เอกก็คว้าไปเปิดประตูห้อง พาน้ำหยดเข้าไปนั่งลงบนเตียงที่ค่อนข้างใหญ่ เพราะนำอีกเตียงมาวางไว้ชิดกัน แล้วเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ที่อยู่ตรงปลายเตียง มองไปรอบๆห้องด้วยความรู้สึกคุ้นเคย
“ห้องนี้ไม่ค่อยมีอะไรเปลี่ยนเลยนะ ไม่มีอะไรแต่งห้องเหมือนเดิม”
“พี่เคยเข้ามาห้องนี้เหรอครับ” น้ำหยดถาม แล้วมองหน้าเอกนิ่ง คิดประหวัดไปถึงอีกคนหนึ่ง
“อื้อ ... เคยสิ” เอกหันมายิ้มให้ “พี่มาห้องนี้บ่อยๆ”
-
จิ้ม :laugh:
เมื่อกี้เห็นเหมือนปริศนาแวบ ๆ กรี๊ดดดดดดดดดด
++++++++++++++++++++++++
หนอยสิ้นไอ้ตั๊ก ยังมีไอ้ต้อยอีกตัว ไม่ชอบไอ้นี่เลยจริง ๆ :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1:
ดีนะพี่เอกมาพอดี (เอ...หรือตั้งใจมารอ)
การี๊ดดดดดดดดดดดด ผู้มาเยือนใกล้จะปรากฎโฉมแล้วใช่มั้ย ลุ้น ๆ :serius2:
แต่จะว่าไปอาจจะไม่ใช่พี่เอกก็ได้ เพราะคุณบุหรงชอบหักมุม ที่เอกบอกว่าเคยมาบ่อย ๆ อาจจะเป็นก่อนหน้าที่น้ำหยดจะมาอยู่ก็ได้
เอิ๊กกกกก รอต่อไป o7
-
เอา แล้วไง
:o
-
น้ำหยดนี่อันตรายรอบตัวเลยว้ย :laugh: :laugh:
อ้อ ลืมไป ขอสักทีเถอะไอ้ตั๊กและพวกพ้อง :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :fcuk: :fcuk: :fcuk: :fcuk:
-
เคยเข้ามาบ่อยๆ !!!! :o :o :o :o :o
-
น้ำหยดทำไมต้องกินเหล้าด้วยล่ะ คออ่อนกินแล้วก็เมาทุกที เลิกกินเหอะ เดี๋ยวก็โดนข่มเขาโคขืนให้กลืนหญ้าหรอก :angry2:
-
ค้าง อีกแล้ววววว o12
-
:m29:
น้ำหยดนี่มันเหมือนอ่อยๆทำหน้าตาย ร้ายกาจนะเรา
-
อะไรเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ทำไมมีแต่คนรุมคิดร้ายยยยยยยยยยยย อิจฉา 555
-
“ห้องนี้ไม่ค่อยมีอะไรเปลี่ยนเลยนะ ไม่มีอะไรแต่งห้องเหมือนเดิม”
“พี่เคยเข้ามาห้องนี้เหรอครับ” น้ำหยดถาม แล้วมองหน้าเอกนิ่ง คิดประหวัดไปถึงอีกคนหนึ่ง
“อื้อ ... เคยสิ” เอกหันมายิ้มให้ “พี่มาห้องนี้บ่อยๆ”
^
^
^
^
ทำให้คิดมากๆๆๆๆๆๆๆๆ
:m32:
-
โอ๊ยๆ ๆ ๆๆ
โผล่มาทำไมกันเยอะแยะเนี่ย -*-
หรือว่าจาเปน "พี่เอก" 555+
-
"เคยเข้ามาบ่อยๆ" นี่หมายความว่าไงเนี่ยย??/ :m32:
-
มันอะไรกันเนี่ย!!!!!!!
อย่าเมาให้บ่อยนักสิน้ำหยดเนี่ย!!!!!!!
จะโดนคนเค้าทำมิดีมิร้ายอยู่แล้ว
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
ขอบคุณนะคับที่มาต่อ รออ่านตอนต่อไปน๊า......
-
:oมาบอกตอนเมาจะจำได้มั้ยเนี่ย :laugh:
-
ปริศนาใกล้จะคลี่คลายแล้วสินะ o3
ไอ้ต้อย แกอยู่แค่ปี1 ริอาจเทียบรุ่น :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1:
อย่าฝันว่าจะได้กินน้ำหยดเลย :13223: :13223:
-
เข้ามาบ่อย :m30:
-
น้ำหยดนี่อันตรายรอบตัวเลยว้ย :laugh: :laugh:
ยังพอจำลักษณะใบหน้า ร่างกายของน้ำหยดได้รึเปล่าอะครับ แล้วยังนิสัยอีก ไปเจอตัวอันตรายเข้า ถือว่าโชคร้าย :sad2:
น้ำหยดทำไมต้องกินเหล้าด้วยล่ะ คออ่อนกินแล้วก็เมาทุกที เลิกกินเหอะ เดี๋ยวก็โดนข่มเขาโคขืนให้กลืนหญ้าหรอก :angry2:
แหมๆๆ แรกๆมันยังกะมะถูกอะ ว่ากินแค่ไหน พอรู้ตัวก็มึนแย้ว o2
:m29:
น้ำหยดนี่มันเหมือนอ่อยๆทำหน้าตาย ร้ายกาจนะเรา
:o ... หง่ะ จริงเหยอ :sad3:
ปริศนาใกล้จะคลี่คลายแล้วสินะ o3
ไอ้ต้อย แกอยู่แค่ปี1 ริอาจเทียบรุ่น :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1:
อย่าฝันว่าจะได้กินน้ำหยดเลย :13223: :13223:
อย่าดูถูกจิฮับ ถึงจะแค่ปี๑ แต่ประสบการณ์นี่ ได้ปริญญา ไม่งั้นน้ำหยดจาติดจายเหรอออ :-[
-
:o8: :jul1: :o8: :o8:
อร๊ายยยยยย
พี่เอกเคยเข้าไปทำอะไรห้องนั้นคะ
อร๊ายยยยยยยยย
กรี๊ซซซซซซซซซซซซซซซซซ
อร๊ายยว่าแต่หนูน้ำคะ
ตั๊กกะติ๊กนี่เรียนที่ไหนคะ
เจ๊อยากย้ายไปเรียนมั่ง
อร๊ายยย
เผื่อจะเจอแบบนั้นมั่งอ่ะ
อร๊ายยยย
เขิลจัง
-
:m29:ชักกลิ่นไม่ค่อยดีซะแล้วสิ
น้ำเอ๋ย...............
-
ทำไม ดูเหมือน ทุกๆคน เข้าถึงตัวน้ำหยดง่ายจัง โดยเฉพาะเวลาเมาๆเนี่ย :o
น้ำหยดดูไม่ค่อยระวังตัวเองเลย ดูแต่ละคนที่เขาหา เพียงแค่ต้องการ ร่างกายเท่านั้น ชิมิ
ไม่อยากโดนทำแบบเดิมซ้ำๆ น้ำหยดก้อหัดระวังตัวหน่อยเห๊อะ :เฮ้อ:
เพื่อนหมุตะล่ะคน มิน่าไว้ใจเลย :angry2:
พี่เอก .. เอ๊ะ ยังไง มาห้องนี้บ่อยๆ หรือว่า เคยอยู่ห้องนี้ด้วยป่ะ เอิ้กๆ ( คิดขำๆ) :laugh:
-
:เฮ้อ: น้ำหยด
มารอลุ้นต่อ :oni1:
-
อ่า...น้ำ เมาทีไร ทะมายมีแต่เรื่องน่าหวาดเสียว ... :sad2:
-
ตอนที่ ๒๓
หน้าที่แดงเรื่อเพราะฤทธิ์เหล้าของน้ำหยด เหมือนจะซีดลง เอกมองดูด้วยความประหลาดใจ
“พี่เอกเคยมาห้องนี้เหรอครับ” น้ำหยดถามอีกครั้ง เสียงสั่นเล็กน้อย
“ไม่เคยได้ยังไงล่ะ” เอกพูดกลั้วหัวเราะ “ก็เมื่อก่อนพี่เคยอยู่ห้องนี้ ตั้งแต่ตอนเรียนปี๑ พี่ก็ต้องเคยมาสิ”
“เคยอยู่” น้ำหยดทวนคำ แล้วระบายลมออกจากปาก “ผมนึกว่าพี่เคยเข้ามาเมื่อเร็วๆนี้”
คิ้วของเอกขมวดเข้าหากันเล็กน้อย เพราะไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่น้ำหยดพูด
“ตั้งแต่พี่ย้ายออกไปเมื่อตอนปี๒ พี่ก็เพิ่งเข้ามานี่แหละ มีอะไรรึเปล่า”
“เปล่าครับ ผมคงเข้าใจอะไรผิดไปเอง” น้ำหยดถอนหายใจ
“แล้วอยู่มาสองเดือนกว่านี่มีอะไรแปลกๆมั่งมั๊ย” เอกถามเหมือนไม่ตั้งใจ
“อะไรแปลกๆน่ะเหรอครับ” น้ำหยดหลับตาลง ยกมือขึ้นนวดขมับ “ไม่มีหรอกพี่ มีแต่คนแปลกๆ”
“อาบน้ำซะหน่อยมั๊ยครับ จะได้หายมึน” เอกมองดูน้ำหยดยิ้มๆ เพราะคิดว่าคนแปลกๆคงหมายถึงหมู
“ไม่ดีกว่าพี่ ไม่อยากนุ่งผ้าผืนเดียวฟุบอยู่กลางทางเดิน เกิดผ้าหลุด ... อายเค้าแย่” พูดแล้วก็หัวเราะออกมา แล้วยิ้มจนตาหยี “ผมนอนเลยดีกว่า”
“งั้นพี่ปิดไฟ ลอคห้องให้เลยแล้วกัน” เอกลุกขึ้นจากเก้าอี้ “พี่ไปนะครับ ราตรีสวัสดิ์”
“ราตรีสวัสดิ์ครับพี่” น้ำหยดพูดเสียงอ้อแอ้ แล้วก็ฟุบตัวลงกับหมอน
เอกมองดูน้ำหยดแล้วอดยิ้มไม่ได้ เดินไปปิดไฟแล้วออกจากห้อง ปิดประตูมุ้งลวด ไม่ลืมกดลอคประตู ก่อนที่จะเลื่อนบานประตูให้ปิดลง
...............................................................
..............................
หมูนอนก่ายหน้าผากอยู่บนเตียง รู้สึกหงุดหงิด เพราะเมื่อเขาไปหาน้ำหยดที่ห้อง กลับเห็นว่าเอกกำลังพยุงน้ำหยดเข้าไปในห้อง แต่แทนที่จะตามเข้าไป หมูกลับเดินมายังห้องของตัวเอง
เอกเจอกับน้ำหยดได้อย่างไร !!!
ทำไมเอกต้องประคองน้ำหยดแบบนั้นด้วย !!!
แล้วเอกเข้าไปในห้องน้ำหยดทำไม !!!
ยิ่งคิดหมูก็ยิ่งรู้สึกไม่สบายใจ แต่พอขยับตัวลุกจากที่นอน ตัดสินใจว่าจะกลับไปอีกครั้ง เอกก็เปิดประตูห้องเข้ามาพอดี
“อ้าว หมู ... ยังไม่นอนอีกเหรอ”
“กำลังจะไปหาเพื่อน” หมูตอบด้วยน้ำเสียงไม่ดีนัก หยิบพวงกุญแจขึ้นมาถือไว้
“ไปหาน้ำเหรอ” เอกไม่ได้ใส่ใจ ถอดเสื้อออกโยนลงไปในถังพลาสติกข้างๆราวตากผ้า “น้ำเค้าเมามาแน่ะ สงสัยตอนนี้หลับไปแล้วมั๊ง”
เอกหันกลับมา แต่หมูเดินออกจากห้องไปแล้ว กำลังปิดประตูมุ้งลวด ท่าทางรีบร้อนจนเอกอดยิ้มไม่ได้ เพราะคงจะไม่ได้ยินที่เขาบอก
...............................................................
..............................
“น้ำ” หมูเคาะประตูเบาๆ
“น้ำ” หมูเรียกอีกครั้ง ไม่กล้าเรียกดังนัก เพราะเวลานี้ เป็นเวลาที่คนส่วนใหญ่ ไม่ต้องการเสียงรบกวน
... หรือว่าหลับไปแล้ว ทำไมถึงหลับเร็วนัก ... หมูถอนหายใจ มองขี้นไปยังช่องลมที่มืดมิด แล้วหันหลังเดินกลับไปยังห้องของตัวเอง
น้ำหยดกำลังเคลิ้มหลับ ได้ยินเสียงเคาะประตูกับเสียงเรียกอยู่อย่างแผ่วเบา เขาลืมตาขึ้นมาในความมืด อยากจะลุกขึ้นไปเปิดประตูให้หมูเหมือนกัน แต่รู้สึกหนักตัวจนลุกไม่ขึ้น จนกระทั่งเสียงที่หน้าห้องเงียบหายไป น้ำหยดก็คิดว่าหมูคงจะกลับไปแล้ว จึงหลับตาลง ระบายลมหายใจยาวๆออกจากปาก ก่อนจะหลับ น้ำหยดรู้สึกเหมือนจะได้ยินเสียงของเม็ดฝนที่กำลังตกปรอยๆอยู่ด้านนอก
“เด็กไม่ดี ริกินเหล้า” เสียงห้าวๆที่ไม่ได้ยินมานาน กระซิบอยู่ข้างหู เมื่อน้ำหยดรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอีกครั้ง
“พี่เหรอครับ” น้ำหยดถามเสียงอู้อี้ จำได้ว่าเป็นเสียงของ ‘คนแปลกหน้า’ ที่ห่างหายไปนานนั่นเอง รู้สึกว่ามือที่สอดเข้าไปในเสื้อ ลูบไล้อยู่บริเวณซอกแขน จนน้ำหยดรู้สึกเสียวสะท้านตามแรงมือ
“ทำไมถึงกินเหล้า” เสียงนั้นถามขึ้นอีก น้ำหยดขยับตัวเล็กน้อย ให้อีกฝ่ายถอดเสื้อยืดออกทางศรีษะได้โดยสะดวก
“เพื่อนชวน” น้ำหยดตอบสั้นๆ ยังรู้สึกมึนๆอยู่ ต่อมากางเกงก็ถูกถอดออกไปพร้อมกับกางเกงใน แล้วมือหนาหนักก็ตะโบมลูบไล้ สลับกับการบีบเบาๆ ไปตามต้นขาของน้ำหยด
จากนั้นทุกอย่างก็เริ่มดำเนินไปอย่างที่เคยเป็น ถึงน้ำหยดจะยังมึนงงอยู่เพราะฤทธิ์เหล้า แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายไม่ใส่ใจ ไม่รังเกียจแม้กลิ่นเหงื่อ ที่หมักหมมมาตั้งแต่เช้า ชายลึกลับยังคงพรมจูบไปทั่ว โอบกอดน้ำหยดไว้แนบแน่น ราวกับกลัวว่าน้ำหยดจะหนีหายไป พร้อมกับโหมแรงเคลื่อนไหวอยู่ภายในร่างกายของน้ำหยด จนถึงจุดหมาย
“ผมอยากรู้ชื่อพี่ ... นะครับ” น้ำหยดถามพลางแนบหน้ากับไหล่แข็งแกร่งที่อยู่เหนือร่าง รู้สึกถึงเสียงหอบหายใจข้างหู และเสียงฝนที่ยังตกอยู่ภายนอก มือลูบเบาๆอยู่ที่ต้นแขนที่แข็งแกร่งไปด้วยมัดกล้าม
ไม่มีเสียงตอบ แต่ริมฝีปากเล็มเลียอยู่ที่ใบหู แล้วเลื่อนมาแนบกับริมฝีปากของน้ำหยดแน่วนิ่ง
-
:m13: :m13: ไม่ได้จิ้มซะตั้งนาน คิดถึ้ง คิดถึง 555+
ไปอ่านก่อนดีก่า
-
:serius2:ใครง่าาาา
น่าสงสารหมู รู้สึกว่ากำลังมีคู่แข่งในเงามืดเสียจริง
รอตอนต่อไปนะคะ :a2:
-
:m1: หรือ :เฮ้อ: ดี
น้ำค่อยๆซึมซับความรู้สึกที่มีต่อ ผู้มาเยือนยามวิกาล มากขึ้นทุกทีๆแล้ว
-
ปริศนาใกล้จะคลี่คลายแล้วสินะ o3
ไอ้ต้อย แกอยู่แค่ปี1 ริอาจเทียบรุ่น :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1:
อย่าฝันว่าจะได้กินน้ำหยดเลย :13223: :13223:
อย่าดูถูกจิฮับ ถึงจะแค่ปี๑ แต่ประสบการณ์นี่ ได้ปริญญา ไม่งั้นน้ำหยดจาติดจายเหรอออ :-[
:o
น้ำไปติดใจกันตอนไหนนนนนน อารายกันเนี่ยยยยยย สงสารหมูแฮะ
แต่รู้สึกชอบพี่เอกไงไม่รู้สิ :o8:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้อ่าคะ :t2:
สนุกจัง อิอิ ขอเป็นแฟนคลับเรื่องนี้ด้วยคนนะคะ :a4:
ขอแบบเลือกสาดเยอะๆนะคะ แหะๆ :jul1: :oni3:
:laugh: :o8: :bye2:
-
สรุปว่า...ไม่ใช่พี่เอก??? :m28:
แต่อ่านไปอ่านมา งั้นพี่เอกก็อาจเป็นกุญแจไขไปสู่ตัวบุรุษลึกลับ เพราะเคยอยู่ห้องนี้มาก่อน???
ก๊าซซซซซ อยากรู้ๆๆๆๆ :m31:
-
ปริศนาใกล้จะคลี่คลายแล้วสินะ o3
ไอ้ต้อย แกอยู่แค่ปี1 ริอาจเทียบรุ่น :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1:
อย่าฝันว่าจะได้กินน้ำหยดเลย :13223: :13223:
อย่าดูถูกจิฮับ ถึงจะแค่ปี๑ แต่ประสบการณ์นี่ ได้ปริญญา ไม่งั้นน้ำหยดจาติดจายเหรอออ :-[
:o
น้ำไปติดใจกันตอนไหนนนนนน อารายกันเนี่ยยยยยย สงสารหมูแฮะ
แต่รู้สึกชอบพี่เอกไงไม่รู้สิ :o8:
อ้าว ... ลืมปาย ยังมะได้ลงตอนที่น้ำหยดบอกความรู้สึกนี่นิ :laugh: :laugh: :laugh:
-
ผู้มาเยือนกลับมาแล้ว :laugh3:
-
:m4: :m4: รอผู้มาเยือนตั้งนาน :กอด1: :กอด1:
ผู้มาเยือนน่าจะเคยเป็นรูมเมทกับพี่เอกรึป่าวน้า ไม่ยังงั้นล็อคห้องแล้วจะเข้ามาได้ยังไง :m12:
หนูน้ำ ทำไมเจ้าจึงไม่รีบลุกไปเปิดไฟเล่า o18 คนอ่านอยากยลโฉมผู้มาเยือนแล้ว
-
น้ำหยดไปเจอกะต้อยเมื่อไหร่อ่ะเนี่ย =_="
เข้าใจว่าที่คุณบุหรงบอกว่าติดใจ นี่ติดใจเจ้าหมูนะ หึหึ
-
น้ำหยดไปเจอกะต้อยเมื่อไหร่อ่ะเนี่ย =_="
เข้าใจว่าที่คุณบุหรงบอกว่าติดใจ นี่ติดใจเจ้าหมูนะ หึหึ
ง่าๆๆ เจอกันหลายหนแล้ว ตั้งแต่ตอนแรกๆ แล้วเมื่อไม่กี่ตอนก็เพิ่งไปกินข้าวด้วยกันไงฮับ o18
แล้วในที่สุด ผู้มาเยือนก็โผล่มา ... จะผลุบๆโผล่ๆ แบบนี้แหละครับ อิ อิ อิ :oni1:
:m4: :m4: รอผู้มาเยือนตั้งนาน :กอด1: :กอด1:
ผู้มาเยือนน่าจะเคยเป็นรูมเมทกับพี่เอกรึป่าวน้า ไม่ยังงั้นล็อคห้องแล้วจะเข้ามาได้ยังไง :m12:
หนูน้ำ ทำไมเจ้าจึงไม่รีบลุกไปเปิดไฟเล่า o18 คนอ่านอยากยลโฉมผู้มาเยือนแล้ว
สภาพแบบนั้น โดนลอคไว้ทั้งตัว จะลุกขึ้นมาได้ยางงายยยยย ... :laugh: :laugh: :laugh:
-
ผู้มาเยือนกลับมาแล้ว :oni2:
-
who are you ?
-
รึว่าน้ำหยดจะแอบชอบผู้มาเยือน
-
สภาพแบบนั้น โดนลอคไว้ทั้งตัว จะลุกขึ้นมาได้ยางงายยยยย ... :laugh: :laugh: :laugh:
แล้วพอเสร็จแล้วก็หมดแรง ลุกไปเปิดไม่ไหวอีก กั่กๆๆๆ :laugh: :laugh:
-
:mc4: ผู้มาเยือนกลับมาแว้ววววววว
เอ! ชักสงสัยว่าผู้มาเยือนจะไม่ใช่กุ๊กๆกู๋ซะแล้วจิเนี่ย
เพราะพี่ท่านทำกิจกรรมเข้าจังหวะกะหนูน้ำจนหอบเลยอ่ะ :o8:
ปล. ไอ้ชั่วตั๊กไม่มีบทอีกแล้วใช่ป่าวน้องตั้ม ดีๆๆ ไล่มันลงนรกไปเลย :angry2: ไอ้rayamเอ้ย
-
เหอ เหอ จงใจจะให้คิดว่าผู้มาเยือนไม่ใช่เอกละซิ :laugh:
-
โอ้ย งง สับสนไปหมดแล้วเนี่ย!!!!!!!
ครายเป็นไร ยังไง เมื่อไหร่ ที่ไหน
มาเฉลยเร็ว ๆ สิค๊าบ พี่น้องคับ......
-
ตอนที่ ๒๔
หมูเหลียวมองไปยังเก้าอี้เลคเชอร์ที่ว่างเปล่า ในกลุ่มเด็กคณะมนุษยศาสตร์กลุ่มนั้นอยู่บ่อยครั้ง แต่มันก็ว่างเปล่ามาตั้งแต่ยังไม่เริ่มต้น จนหมดคาบการเรียนวิชานั้น
“มึงมองหาพี่น้ำเหรอ” ต้อยถาม ขณะที่กำลังลุกจากเก้าอี้
“เออ”
“สงสัยแฮงค์มั๊ง นั่งกินเหล้ากับเพื่อนซะดึกขนาดนั้น”
“มึงรู้ได้ไง”
“ก็...” ต้อยอ้อมแอ้มตอบ “เมื่อคืนกูเจอ เลยเดินไปส่งพี่เค้าที่หอ แล้วมีรุ่นพี่คนนึงพากลับไปที่ห้อง”
“แค่พากลับห้องแน่เร๊อ.......” ชมพู่ลากเสียงยาว
หมูขมวดคิ้ว เดินออกจากกลุ่มไปด้วยความรวดเร็ว ต้อยกับอ้วนหันไปมองหน้าชมพู่ด้วยสีหน้าไม่พอใจ แล้วเดินตามหมูไป ทิ้งให้ชมพู่หงุดหงิดอยู่คนเดียว
.................................................................
..............................
น้ำหยดดูจะเป็นคนนิสัยเรียบง่าย ยิ้มง่าย หัวเราะง่าย ไม่ค่อยมีปากมีเสียงกับใคร เพื่อนว่าอะไรก็ว่าตามกัน และดูเหมือนเป็นคนที่ไม่ค่อยคิดอะไรมาก แต่บางครั้ง น้ำหยดมักจมอยู่ในความคิด ซึ่งเพื่อนๆไม่ค่อยได้เห็นนัก เหมือนอย่างตอนนี้
น้ำหยดตื่นสาย ... สายจนไม่สามารถเข้าเรียนในคาบวิชาแรกได้ทัน หลังกินข้าวเช้าแล้ว ก็เดินเรื่อยๆมาถึงตึกคณะมนุษยศาสตร์ ม้าหินใต้ต้นกระถินณรงค์ตัวที่น้ำหยดชอบนั่ง ยังไม่มีคนมาจับจอง น้ำหยดจึงเดินไปนั่งลงยังม้าหินที่คุ้นเคย แล้วเริ่มคิด
น้ำหยดคิดถึงเรื่องของหมู... เพื่อนรุ่นน้อง
น้ำหยดตั้งใจให้เป็นแบบนั้น ตั้งแต่ครั้งแรกที่หมูทักทายเขาในห้องพักผ่อนของหอพัก ระหว่างที่เขานั่งรอเพื่อนๆที่นัดกันไว้ จากนั้นเขาเจอหมูบ่อยๆ โดยเฉพาะตอนเช้าก่อนออกจากหอพัก ซึ่งหมูมักให้ซ้อนท้ายรถจักรยาน ไปกินข้าวเช้าพร้อมกันที่โรงอาหาร สองคนเริ่มสนิทกันมากขึ้น จนรู้ว่าใครเรียนวันไหน เวลาไหน ที่ตึกคณะไหน แล้วหมูก็ทำหน้าที่รับ-ส่ง จนหลายครั้งที่น้ำหยดรู้สึกเกรงใจ และเพื่อนๆเริ่มล้อเลียน
หมูเป็นคนรูปร่างหน้าตาดี ... ใช่ ... น้ำหยดยอมรับ แต่ตัวเขาเองก็ใช่ว่าจะขี้เหร่ ถึงจะไม่หล่อชนิดที่เรียกว่าหล่อลากดิน ไม่ได้จัดอยู่ในประเภทตี๋อินเตอร์ หรือแม้กระทั่ง ดาร์ค-ทอลแอนด์แฮนซัมก็ตาม กระนั้นน้ำหยดออกจะภูมิใจในตัวเองอยู่ไม่น้อย ถึงแม้เขาจะไม่เคยบอกกับเพื่อนๆในวิทยาเขตนี้เลยว่า เขาเป็นเดือนคณะ และเป็นเดือนของชั้นปี๑ในวิทยาเขตที่เขาย้ายมา ... ถึงแมัจะเป็นวิทยาเขตเล็กๆก็ตาม
ที่น้ำหยดรู้สึกก็เพียงแต่ว่า ... หมูเป็นเพื่อนที่ดี ... เป็นแบบนั้นจนถึงวันรับน้องของมหาวิทยาลัย
คืนนั้นเอง ที่หมูก้าวข้ามผ่านความเป็นเพื่อน มาเป็นอะไรที่มากกว่านั้น ซึ่งน้ำหยดยังไม่อยากให้คำนิยามของความสัมพันธ์ของพวกเขาทั้งสองว่า แฟน คนรัก หรือแม้กระทั่ง เซกซ์เฟรนด์
ครั้งแรกของความสัมพันธ์ น้ำหยดตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่า ถ้าคืนนั้นไม่ได้เมา ตัวเองจะขัดขืนหรือคล้อยตาม แต่ครั้งที่สอง น้ำหยดมีสติ มีเรี่ยวแรง ถึงจะขัดขืนและหวาดกลัวอยู่บ้างในตอนที่หมูเริ่ม แต่สุดท้ายก็อดหวั่นไหวไปกับสัมผัสอันอ่อนโยนของหมูไม่ได้ และยังมีความสุขไปด้วยในท้ายที่สุด ความสัมพันธ์ที่ไม่ควรจะสานต่อ แต่น้ำหยดกลับปล่อยให้มันเกิดขึ้น และยังเกิดขึ้นอีกหลายครั้ง
แววตาของหมู ทำให้คำพูดที่คิดจะปฏิเสธถูกกลืนหายไป
สัมผัสจากมือของหมู ทำให้ร่างกายของเขาตื่นตัว พร้อมจะรับสัมผัสต่อมา
สัมผัสจากริมฝีปาก ยิ่งทำให้ร่างกายของเขาสั่นสะท้าน
หมูแสดงออกถึงความต้องการ ...
และน้ำหยดแสดงออกถึงการยอมรับ ... อย่างไม่อาจหักห้ามตัวเองได้
หมูอ่อนโยน ... แต่ก็แฝงไว้ด้วยความรุนแรงของสัมผัส
หมูกระหาย ... แต่ไม่บีบบังคับหรือเร่งร้อน
หมูกระทำอย่างแผ่วเบา ... แต่หนักแน่นในความรู้สึก
หมูโหมกระหน่ำ ... แต่ยังรู้สึกว่าเขาทะนุถนอม
น้ำหยดถึงกับยอมรับว่า สัมผัสของหมูเหมือนจะกลายเป็นสิ่งเสพติดสำหรับตัวเองไปเสียแล้ว
เหมือนกับสัมผัสผู้มาเยือนยามวิกาลที่น้ำหยดไม่รู้ว่าเป็นใคร สิ่งเดียวที่รู้คือ เป็นรุ่นพี่ชั้นปีที่๔ คณะศึกษาศาสตร์ เอกพละศึกษา แต่ก็ไม่กล้าแม้แต่จะจ้องมองกลุ่มนักศึกษาเอกวิชาพละศึกษาอย่างตรงๆ เมื่อได้เจอตามบริเวณต่างๆของมหาวิทยาลัย
น้ำหยดไม่รู้เลยว่าคนคนนั้นมีหน้าตาอย่างไร สูง ต่ำ ดำ ขาว เพราะทุกครั้งเห็นเพียงเงาลางๆในความมืด
ไม่รู้เลยว่า เข้ามาและออกไปจากห้องตอนไหน และอย่างไร
รู้แต่ว่า ... สัมผัสของเขาช่างอบอุ่นเสียเหลือเกิน
กับหมู ที่พบกันเกือบทุกวัน เห็นหน้ากัน คุยกัน ยิ้มให้กัน หยอกล้อกลั่นแกล้งกัน โกรธกันบ้างเป็นบางเวลา ไปไหนมาไหนด้วยกัน มองเห็นและสัมผัสได้ถึงตัวตนของกันและกัน และรับรู้ถึงกลิ่นอายของร่างกายอีกฝ่ายหนึ่ง แทบจะทุกตารางของร่างกายที่สามารถแตะตัองสัมผัสกันได้
แต่น่าแปลก ... ที่ต่างก็ไม่เคยพูดกันเลยสักครั้ง ว่าอยู่ในฐานะใดในความรู้สึกของอีกฝ่ายหนึ่งกันแน่
สำหรับหมู ... น้ำหยดไม่รู้ว่าทำไม
แต่สำหรับตัวน้ำหยด ... มันเป็นความสับสน โดยเฉพาะเมื่อเหตุการณ์นั้นเกิดขึ้นอีกครั้งเมื่อคืนนี้ หลังจากที่คนคนนั้นห่างหายไปนาน น้ำหยดยิ่งมั่นใจว่า
... เขาคิดถึงรุ่นพี่คนนั้นมากกว่าหมู ...
และยิ่งกว่านั้น ... เขารู้สึกผิดต่อหมู
จนต้องแสดงออกด้วยท่าทาง ที่เหมือนไม่ใส่ใจตัวหมูเลยในบางครั้ง หรืออาจจะบ่อยครั้งเสียด้วยซ้ำ
-
กรรมเลยงานนี้ :a6:สงสารหมูอ่ะครับ :a6: ใครก็ได้ช่วยเก็บยายชมพู่ไปทิ้งแถวๆป่าช้าได้ไหมรำคาญจริงเชียว :เตะ1:
-
อย่างนี้ผู้มาเยือนต้องมาหา น้ำหยด บ่อยๆ
น้ำหยดจะได้คิดถึงมากกว่าหมู
อิอิ
:m32:
-
อ้าว..........................หมู งานเข้าซะแล้ว
-
:laugh:ชอบๆน้ำหยดคิดถึงผู้มาเยือน :laugh:
-
แต่น้ำหยดก็เคยพูดกับหมูแล้วนี่ ว่าเป็น"เพื่อน"ที่ดี :m26:
ดีมากเลยหนูน้ำ ที่คิดถึงรุ่นพี่ลึกลับมากกว่าหมู o13
รีบๆสวมวิญญาณโคนันหรือคินดะอิจิ แล้วสืบหาผู้มาเยือนอย่างจริงจังซะที o8
-
เฮ้อ...เกิดเป็นน้ำหยดลำบากใจจริง
รักพี่เสียดายน้อง
:เฮ้อ:
-
:เฮ้อ: มันจะเป็นยังไงต่อไปเนี่ย!!!!!!
เหนื่อยแทนและ :เฮ้อ:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
เชียร์ผู้มาเยือน :a2:
-
คิดแล้วเชียวว่าน้ำหยดมีใจให้ผู้มาเยือนมากกว่าหมู :m4:
-
:m29:
คนเรามักไม่ใส่ใจคนที่มีตัวตนจับต้องได้และอยู่ข้างตัว
มองข้าม
ไปคิดคำนึงถึงคนที่ไม่มีตัวตนคนนั้น
คนที่ไม่กล้าแม้แต่จะเผยตัวตนออกมา หรือพูดแสดงความรู้สึกตรงๆ
ครั้งหนึ่งเราก็เคยเป็นแบบน้ำหยดนะ :เฮ้อ:
:pig4:
:L2:
:กอด1:
-
หมูน้อย น่าสงสาร อะ
-
:oni1: ชอบผุ้มาเยือน
-
น้ำหยด ติดใจ ผู้มาเยือนยามวิกาลซะแล่ะ :t2:
อึมๆเป็นไปได้ ที่ผู้มาเยือนยามวิกาล จะเคยอาศัยอยู่ในห้องมีมาก่อน น่าคิดๆ :a2:
-
เหอ เหอ จงใจจะให้คิดว่าผู้มาเยือนไม่ใช่เอกละซิ :laugh:
เห็นด้วยอย่างแรง :laugh:
-
:เฮ้อ:........หัวใจกับสมอง
-
ลึกๆ แล้วน้ำหยดกลัวรึป่าว เลยไม่สืบ ไม่กล้าจะมองกลุ่มพี่ปีสี่นั้นหน่ะ
กลัวห้ามใจตัวเองไม่..ได้ :m13:
แค่ไม่เห็นหน้า ยังคิดถึงมากกว่าหมูอีก :m11:
ปอลอ น้องหมูกลับไปเก็บชมพู่ด่วน อย่าให้พระรองอย่างเราต้องมัวหมอง :jul3:
-
:เฮ้อ: ความลึกลับบางทีก็เป็นเสน่ห์อย่างหนึ่ง ไม่แปลกหรอกที่ผู้มาเยือนจะเหนือกว่าหมู :เฮ้อ:
-
ตอนที่ ๒๕
“น้ำ” เสียงเรียกดังมาจากประตูห้องพักผ่อนของหอ น้ำหยดเพิ่งจะเดินมาถึงประตูหอชาย๙ กำลังถอดรองเท้าผ้าใบ เมื่อได้ยินเสียงเรียกก็เงยหน้าขึ้นมองดูคนที่กำลังเดินเข้ามาหา
“เมื่อเช้าทำไมไม่ไปเรียน เห็นต้อยมันบอกว่าเมื่อคืนเมา น้ำตื่นไม่ทันเหรอ” หมูถามอีก
“อื้อ” น้ำหยดตอบแล้วเดินขึ้นบันได หมูเดินตามไป และเดินตามเข้าไปในห้องเมื่อน้ำหยดเข้าไปแล้ว
น้ำหยดกดเปิดสวิชต์ไฟกลางห้อง เดินไปนั่งลงที่โต๊ะเขียนหนังสือที่อยู่ปลายเตียง หยิบหนังสือเล่มหนาออกมาจากกระเป๋า แล้ววางกระเป๋าไว้ข้างโต๊ะ เปิดโคมไฟสำหรับอ่านหนังสือ จากนั้นก็เปิดหนังสือออกอ่าน หมูเลื่อนปิดประตู กดลอค แล้วปิดประตูมุ้งลวด เดินไปนั่งลงบนเตียง ใกล้ๆกับที่น้ำหยดนั่งอยู่ จ้องใบหน้าของน้ำหยด สักพักก็เลื่อนสายตามาที่หนังสือที่น้ำหยดอ่านอยู่
“นิยายนี่นา นึกว่าตำราเรียน อ่านซะตั้งใจเชียว” หมูเอ่ยทำลายความเงียบ
“ต้องแอนนาไลซ์ส่งตอนปลายเทอม” น้ำหยดตอบทั้งๆที่ตายังอยู่ที่หนังสือ
“ตั้งปลายเทอม เอาไว้ก่อนก็ได้” หมูขยับตัวเข้าไปใกล้มากขึ้น เอื้อมมือไปปิดหนังสือ
“ทำไรอ๊ะ” น้ำหยดหันไปมองหน้าหมู แล้วหันกลับมาเปิดหนังสือใหม่ แต่หมูเอื้อมมือจับมือน้ำหยดไว้
ก่อนที่น้ำหยดจะโวยวาย หมูเอื้อมมืออีกมือไปโน้มคอน้ำหยดให้เอนตัวเข้ามาใกล้ แล้วยื่นหน้าไปประทับจูบอย่างหนักหน่วง
“คุยกับเราก่อนดีกว่า” หมูเอ่ยขึ้น เมื่อถอนริมฝีปากออกมา สบตากับน้ำหยดแน่วนิ่ง
“ก็คุยมาดิ๊” น้ำหยดนั่งตัวตรง ทำท่าเหมือนไม่สนใจ ทั้งๆที่ใบหน้าแดงระเรื่อ ใจเต้นแรงเพราะรสจูบ
“มานั่งนี่” หมูขยับตัวเข้าไปกลางเตียง นั่งยืดขาพิงผนังห้องไว้ เอามือตบลงบนฟูก บริเวณข้างๆตัว
“นั่งนี่ก็คุยได้”
“น้ำจะมานั่งตรงนี้กับเรา หรือจะให้เราย้ายไปนั่งกับน้ำที่เก้าอี้นั่น”
หมูยักคิ้ว ทำสีหน้ากวนๆ น้ำหยดจึงต้องลุกจากเก้าอี้ ไปนั่งข้างๆหมู แต่หมูกลับดึงตัวน้ำหยดไปกอดไว้ ให้ศรีษะพิงอยู่กับอก ใช้จมูกคลอเคลียไปมาที่ขมับของน้ำหยด
“เมื่อคืนพี่เอกมาส่งน้ำที่ห้องเหรอ”
“อื้อ”
“ทำไมพี่เค้าต้องเข้ามาในห้องด้วย ดึกขนาดนั้น” หมูเลื่อนมือไปจับมือน้ำหยดไว้แล้วบีบเบาๆ
“คงอยากเข้ามาดูมั๊ง ก็เมื่อก่อนพี่เค้าเคยอยู่ห้องนี้นี่”
“เหรอ” หมูขมวดคิ้ว “แล้วเข้ามาทำอะไรกันมั่ง”
“ก็คุยกันนิดนึง จำไม่ได้แล้วเรื่องอะไรมั่ง ตอนนั้นมันมึนๆ”
“แค่คุย???” หมูถามด้วยน้ำเสียงห้วนๆ
น้ำหยดยันตัวขึ้นนั่งตรง ดึงมือออกจากมือของหมู หันหน้าไปมองหน้าหมูด้วยสีหน้าไม่พอใจ
“ถามแบบนี้หมายความว่าไง นายคิดว่าเรากับพี่เอกทำอะไรกัน” น้ำเสียงของน้ำหยดแสดงชัดว่าโกรธ
“ก็เราไม่ชอบนี่ มันดึกแล้ว แล้วนายก็เมา”
“นายเลยคิดว่า พี่เค้าจะทำแบบนาย” คราวนี้น้ำหยดโกรธจนหน้าแดง “หรือนายคิดว่า พอเราเมาแล้วต้องคว้าผู้ชายที่อยู่ใกล้ๆมามีเซกซ์ด้วย”
“เปล่านะน้ำ อย่าพูดประชดเราอย่างนั้นสิ เรารู้ว่าน้ำไม่ใช่คนแบบนั้น”หมูขยับตัวไปกอดน้ำหยดไว้ “เราแค่หงุดหงิดน่ะ ก็เมื่อคืนนี้ เราน่าจะได้อยู่ด้วยกัน” มือของหมูเริ่มลูบไปตามแผ่นหลังและไหล่ของน้ำหยด เอียงหน้าไปกระซิบเบาๆที่ข้างหู “อย่าเพิ่งโกรธเรานะ”
ความอบอุ่นที่แนบชิด ลมหายใจที่เป่ารดอยู่บนใบหู สัมผัสจากมือที่ลูบไล้อยู่แผ่วเบา ทำให้ร่างกายของน้ำหยดเริ่มสั่นน้อยๆ อย่างควบคุมไม่ได้ มันกลายเป็นสิ่งปลุกเร้าอารมณ์อย่างดี จนหมูเริ่มหายใจแรง ซุกจมูกลงไปบนซอกคอของน้ำหยด แล้วไล้ทั้งจมูกและริมฝีปากของตน วนเวียนขึ้นไปจนถึงคาง ริมฝีปากของน้ำหยด ไล่ขึ้นไปที่จมูก ดวงตาที่หลับพริ้ม แล้ววกกลับมาประกบแนบแน่นที่ริมฝีปากอีกครั้ง
“พี่น้ำ ... หมู อยู่กันรึเปล่า” เสียงเรียกดังขึ้นหน้าห้อง พร้อมกับเสียงเคาะประตู น้ำหยดอยู่ในภวังค์จนไม่ได้ยินเสียงเรียก ส่วนหมูนั้นถึงจะได้ยินก็ไม่สนใจ เพราะเขากำลังดื่มด่ำอยู่กับริมฝีปากของน้ำหยด
“พี่น้ำ ... พี่น้ำ” เสียงเรียกดังขึ้น จนน้ำหยดสะดุ้งรู้สึกตัว ผลักร่างหมูออกไปแล้วผลุนผลันลุกขึ้นจากเตียงเดินไปเปิดประตู ปล่อยให้หมูถอนหายใจอย่างหงุดหงิดที่ถูกขัดจังหวะ
“ว่าไงเหรอ ต้อย” น้ำหยดทักขึ้นเมื่อเปิดประตู แล้วเห็นคนที่มาเรียกว่าเป็นใคร
“หมู อยู่กับพี่รึเปล่า” ต้อยยิ้มอย่างมีเลศนัย
“อยู่ มีอะไร” หมูเดินมายืนอยู่ข้างหลังน้ำหยด ตอบไปด้วยสีหน้าไม่ค่อยพอใจ
“หน้าบูดเป็นตูดหมาเชียวเอ็ง ทำไมวะ กูมาขัดจังหวะเหรอ” ต้อยพูดกลั้วหัวเราะ
“เออ ... หมูเค้าจะหามเสือกเอาคานเข้ามาสอด” หมูพูดด้วยอารมณ์ดีขึ้น “มีอะไรวะ”
“กูว่า ... กูกำลังเอาคานมาหามหมูที่กำลังจะสอดมากกว่าหว่ะ” ต้อยหัวเราะร่วน “พรรคพวกให้มาตามไปกินข้าวเย็นด้วยกันที่หาด”
“น้ำ ไปด้วยกันมะ” หมูหันไปชวนน้ำหยด ที่ทำท่าไม่รู้ไม่ชี้ แต่ใบหน้าแดงเรื่อ โดยที่เจ้าตัวก็ไม่รู้ตัวเอง
“ไม่ดีมั๊ง ไปกันเพื่อนๆหมูทั้งนั้นนี่ เรารู้จักไม่กี่คนเอง” น้ำหยดตอบ เหลือบมองเห็นว่าสีหน้าต้อยไม่ค่อยดีนัก เมื่อหมูเอ่ยชวนให้ไปด้วยกัน
“เอาน่า ไปด้วยกัน” หมูเดินไปหยิบพวงกุญแจห้องของน้ำหยดที่วางอยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือ ยัดใส่มือน้ำหยด แล้วหยิบรองเท้าของตัวเองมาถือไว้ “น้ำยังไม่ได้กินข้าวไม่ใช่เหรอไง ไปกินพร้อมๆกันนี่แหละ”
น้ำหยดไม่รู้ว่าจะขัดได้อย่างไร จึงเดินไปหยิบรองเท้า จัดการลอคห้อง แล้วเดินตามหมูลงไปข้างล่าง
-
มาจิ้มอีกครั้ง
ไปก่อนก่อนดีฟ่า
ฟิ้ว..........
-
:m16: มาน้อยจังเลย ไม่สะใจ
ไอ้น้องต้อยนี่ก็เข้ามารู้เวลาดีจริงๆ :laugh:
มืดซะทีดิ มืดซะที เฝ้ารอผู้มาเยือนใจจดใจจ่อละ o12
-
ไอ้ต้อยแม่งคิดไม่ซื่อ
เดี๋ยวปั๊ด..
ไปร่วมวงด้วยเลย แสดดด :laugh:
-
มาจิ้มอีกครั้ง
ไปก่อนก่อนดีฟ่า
ฟิ้ว..........
:o โหย ... ทะมายนอนเร็วจัง เพิ่งสามทุ่มกว่าเอง
:m16: มาน้อยจังเลย ไม่สะใจ
ไอ้น้องต้อยนี่ก็เข้ามารู้เวลาดีจริงๆ :laugh:
มืดซะทีดิ มืดซะที เฝ้ารอผู้มาเยือนใจจดใจจ่อละ o12
มาทีละน้อยเหมือนหยดน้ำงาย :laugh:
แหมๆๆๆวันนี้ลงตั้ง๓ตอนแล้วนะ :oni1:
ไอ้ต้อยแม่งคิดไม่ซื่อ
เดี๋ยวปั๊ด..
ไปร่วมวงด้วยเลย แสดดด :laugh:
เชื่อแ้ล้วว่าคนนี้หื่นเจงๆ o13
-
ขัดใจจริงๆ หมูกำลังจะหาม คานมาจากไหนวุ้ย o12
-
ต้อยนี่มันยังไง ไม่ชอบๆๆๆๆ
ปกติก็ไม่ชอบหมู แต่ตอนนี้ไม่ชอบต้อยยิ่งกว่า
วุ๊ยยยยยยยยยยเรา เรื่องนี้จะชอบใครบ้างเนี่ย
:a6: :a6:
-
เห็นด้วยกะรีบน
-
แน่ะต้อยๆ ๆ ๆๆ
แอบคิดไรอ่ะ รุ้น่ะ 555+
เชียคัยดีกว่า ผุ้มาเยือน VS หมู !!
-
:a5:
ปะกะยัยชมพู่ จะได้มีเรื่องกันอ่ะดิ๊ :laugh: :laugh:
-
:เฮ้อ: ความสับสน ความไม่แน่ใจ นำมาซึ่งความเจ็บปวดในภายหลัง
เห็นเค้าลางของหมูแล้วว่าอะไรจะเกิดขึ้น สงสารหมูก่อนได้เปล่าน้า
มารอตอนต่อไปดีกว่า เป็นกำลังใจให้ ตั้มนะครับ +1 ให้อะ :bye2:
-
ขัดใจจริงๆ หมูกำลังจะหาม คานมาจากไหนวุ้ย o12
:m20:
ป้า THIP ก็เป็นไปกะเค้าด้วยแฮะ... :m25:
นี่ละเนาะความรัก คนบางคนดีให้ตาย แต่ทำไงมันก็ยังไม่รัก...
ของแบบนี้ความรู้สึกมันจูนหากันได้...ว่าแต่คนมาเยือนจะ
คิดยังไงกะน้ำละเนี่ย... :serius2:
-
เอาไงเอากันน่ะคุณน้ำหยด........ผมเชียร์อัพ
-
เจ้าต้อยเนี่ย... ยังไงๆอยู่นา :angry2:
แต่ไง น้ำหยดก้อไม่โดนหมูหาม อ่ะ ดีแล้ว อิอิ :oni2:
กล่มนายต้อย จะวางแผนอะไรหรือเปล่าน่อ... งึมๆๆ
-
:a12: มาลุ้นน้ำหยด ว่าเมื่อไหร่จะได้รู้ว่าผู้มาเยือนเป็นใครกันแน่
-
:a6: เลือกสักคนเถอะหนูน้ำหยด
ชริ ชริ แบบนี้ชาตินี้ทั้งชาติก็ไม่รู้หรอกว่า ผู้มาเยือนอ่ะใคร ก็หนูเล่นเอาชายอื่นมานอน
แล้วผู้มาเยือนจะมาได้มะ :angry2:
อีกอย่าง ถามจริง ห้องมืดขนาดมองไรไม่เห็นเลยหรอ แล้วอิผู้มาเยือนไม่เดินเตะโต๊ะเตะเตียงกว่าจะถึงตัว หมดอารมณ์พอดี 555
บอกมาตรงๆเดี๋ยวนี้ ไม่กล้ามองผู้มาเยือนมากกว่า ชิมิ
ขออภัยใส่อารมณ์เกินไปอินจัด :jul3:
-
ต้อยทำดีมาก :laugh:
-
เข้ามารอลุ้น :oni1:
-
:angry2:....เข้ามาขัดจังหวะทำมายยยยยยยยย...
แง่มๆ....ไม่ได้เชียร์หมู แต่ก็สงสารหมู
น้ำเริ่มเข้าใจตัวเองแล้วใช่มะ...
อย่ายอมหมูเพราะสงสารหมูเลยนะ....มันจะยิ่งเจ็บกันทั้งคู่ :o12:
ปล.ผู้มาเยือนต้องเป็นเพื่อนพี่เอกชัวร์....ที่สำคัญต้องเคยอยู่ห้องนี้มาก่อน เลยมีกุญแจอีกดอก
-
พ่อน้ำหยดครับเอาสักคนเถอะนะ :m16:สงสารคนที่ตัวเองมีความหวังมั้งจิ :เฮ้อ:
ไอ้ต้อยขวางซะจริง o12
-
น้ำหยดไม่ต้องตามคนอื่นเขานักหรอก
ใครขออะไรทำตามหมด ไม่คิดจะขัดขืนบ้างเลยเหรอ :เฮ้อ:
แบบนี้ถึงได้ตกเป็นเบี้ยล่างเขาตลอด
-
จะติดตามต่อไปนะ สู้ๆ
-
มาอ๊ะยังๆๆๆ อยากอ่านต่อ
:oni1:
-
พี่คนแต่งค้าบบบบบบบ :m13:
ผมมีเรื่องจาขอ :m17:
เมื่อไรพี่ผู้ชายปริศนาจะเปิดเผยตัวเองสักที
น่าสงสัยว่า
ต้องเป็นพี่เอกแน่นอน
-
ชายหาดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
ตอนที่ ๒๖
“เราอยากไปกินข้าวต้มที่สาธิตฯ หมูไปกับเพื่อนๆเหอะ” น้ำหยดบอกกับหมู เมื่อมองเห็นสายตาคู่หนึ่ง ในกลุ่มเพื่อนราวๆ๑๐คนของหมู
หมูหันไปมองดูในกลุ่มเพื่อน ก็พอจะเข้าใจอะไรขึ้นมาบ้าง
“ไปยังไง ตั้งไกล ตอนเดินไปไม่เท่าไหร่ ตอนเดินกลับ ย่อยหมด แล้วหิวใหม่พอดี” หมูพยายายามพูดให้เป็นเรื่องตลก
“เดี๋ยวไปชวนพวกที่หอ๕”
“แล้วถ้าไม่เจอล่ะ”
“ไปกันได้ยังหมู หิวแล้ว” ชมพู่ตะโกนเร่งเสียงดัง
“เอารถเราไปแล้วกัน” หมูบอกพลางยื่นพวงกุญแจรถจักรยานให้
“ไม่ต้องหรอก ถ้านายเอารถให้เราใช้ คงมีคนอยากให้นายขี่รถให้เค้าซ้อน ... เอางั้นเหรอ” น้ำหยดพูดยิ้มๆ
หมูนิ่งคิด เข้าใจในสิ่งที่น้ำหยดพูด อดยิ้มออกมาไม่ได้ ที่น้ำหยดพูดออกมาแบบนี้ คงจะ ... หึง
“ไปเหอะ เพื่อนๆหิวแย่แล้ว” พูดจบน้ำหยดก็เดินออกไป หมูยิ้มพลางมองตาม แล้วขึ้นนั่งบนเบาะรถจักรยาน ออกตัวตามเพื่อนๆที่เริ่มทยอยกันออกไปจากบริเวณนั้น
หมูไม่รู้หรอกว่า น้ำหยดคิดว่าตัวเองไม่ควรเป็นน้ำที่หยดลงไปบนรอยแตกของหิน เพราะน้ำเพียงแค่หยดเดียว อาจทำให้หินเกิดรอยร้าว และน้ำเพียงแค่หยดเดียว อาจจะทำให้หินที่มีรอยร้าวนั้นแตกลงได้
หมูมองดูชมพู่ที่คอยตักกับข้าวให้เขา แล้วอดไม่ได้ที่จะนึกเปรียบเทียบกับกับน้ำหยด
ชมพู่ดูเอาอกเอาใจเขาเป็นพิเศษ ชวนคุย ชวนให้กินโน่นกินนี่ แล้วยังตักกับข้าวให้เขาบ่อยๆ ... แต่ความสนใจของชมพู่อยู่กับเขาเพียงคนเดียว บางครั้ง สลับจานกับข้าวมาไว้ข้างหน้าหมู โดยที่ไม่สนใจว่ามีเพื่อนบางคนกำลังตักกับข้าวจานนั้นอยู่ มิหนำซ้ำยังสั่งกับข้าวบางอย่างที่ตัวเองชอบอยู่คนเดียว โดยไม่สนใจว่าใครจะกินด้วยหรือไม่
ผิดกับน้ำหยด ที่เคยร่วมวงกินข้าวกับเพื่อนๆเขาเพียงไม่กี่ครั้ง เวลาสั่งอาหาร ก็จะถามทุกคนว่า เห็นด้วยมั๊ย ถ้ามีเพียงคนเดียวไม่ชอบอาหารนั้น น้ำหยดจะไม่สั่งอาหารนั้นเด็ดขาด
... มากินด้วยกันไม่ใช่เหรอ ก็น่าจะสั่งอะไรที่กินได้ทุกคนสิ ถ้าอยากกินอะไรพิเศษ ที่เรากินได้คนเดียว ก็เอาไว้ไปกินคนเดียว ไม่ต้องเอาคนอื่นมาหารกับเรา ... เป็นคำตอบของน้ำหยด เมื่อมีคนบอกให้สั่งอาหารได้ตามใจ
มีอยู่ครั้งหนึ่ง ต้อยเคยถามน้ำหยดว่า ไม่ตักกับข้าวให้หมูบ้างหรือ
... อยากกินอะไรก็ตักเองสิ ตักไม่ถึงก็บอกมา จะตักให้ แต่ถ้าให้ตักให้ มันเหมือนบอกว่า กินซะนะ ฉันอุตส่าห์ตักให้ แล้วถ้าตอนนั้นยังไม่อยากกินไอ้ที่ตักให้ อยากจะกินอย่างอื่น มันก็เหมือนบังคับกันเกินไป แล้วถ้าบังคับกันกระทั่งเรื่องกินนะ เรื่องอื่นไม่ต้องพูดถึง ...
ตอนนั้นพวกเขายังหัวเราะกันใหญ่ เพราะคิดเลยเถิดไปกันใหญ่ ว่าเรื่องอื่นที่น้ำหยดว่า มันหมายถึงเรื่องอะไรบ้าง
เสร็จจากมื้อเย็น หมูถูกลากให้ไปนั่งเล่นกับเพื่อนๆที่หาด กว่าจะกลับกันก็ราวๆสามทุ่ม แต่แทนที่จะได้แยกย้ายกลับไปยังที่พัก กลับถูกลากให้ไปยังร้านอาหารบริเวณโรงเรียนสาธิตฯ ที่มีขนมหวานหลากชนิดขายอยู่จนถึงเที่ยงคืน แล้วยังต้องยกโขยงไปส่งเพื่อนผู้หญิงตามหอพักหญิง ซึ่งอยู่อีกฟากหนึ่งของตัวมหาวิทยาลัยอีกด้วย ระหว่างที่หมูและเพื่อนๆ ขี่รถจักรยานผ่านบึงน้ำใหญ่ ที่อยู่ในบริเวณนั้น ใต้ต้นชมพูพันทิพย์ที่มีใบดกหนาที่สุด หมูมองเห็นเงาตะคุ่มของใครคนหนึ่ง นั่งเหม่อมองท้องฟ้ายามค่ำคืนอยู่ใต้ต้นไม้ ถึงจะดูค่อนข้างคุ้นตา แต่หมูก็ไม่ได้เอะใจอะไร กลับรีบเร่งปั่นรถจักรยานให้ไปถึงหอโดยเร็วที่สุด
.....................................................................
...................................
“น้ำ” เสียงห้าวๆดังขึ้นทางด้านหลัง น้ำหยดสะดุ้งตกใจ ทำท่าจะหันไปมองว่าใครที่เรียกเขาอยู่
“อย่าหันมา พี่เอง” เสียงนั้นพูดขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมกับรู้สึกว่ามีมือมาจับอยู่บนไหล่ “เขยิบออกไปหน่อย พี่นั่งด้วยคน” น้ำเสียงห้าวๆนั้นดูอ่อนโยนผิดกลับทุกครั้ง ที่มักจะพูดสั้นๆและห้วนๆ
มือนั้นเลื่อนช้าๆขึ้นมาปิดตาน้ำหยดไว้ แล้วเหมือนว่าคนคนนั้นนั่งลงข้างๆ มืออีกข้างหนึ่งโอบไหล่ ดึงตัวน้ำหยดที่ขยับตัวออกจากการพิงต้นชมพูพันทิพย์ เข้าไปพิงไว้กับอ้อมอกกว้างและบึกบึนแทน แขนข้างที่โอบไหล่ไว้นั้น เปลี่ยนมาโอบรอบเอวน้ำหยดไว้ ความรู้สึกตกใจกลัวที่เริ่มก่อตัวขึ้นอีกครั้ง เพราะถูกปิดตา จึงเริ่มเบาบางลง
“พี่มาทำอะไรแถวนี้น่ะครับ” น้ำหยดถามเบาๆ รู้สึกว่าหัวใจเต้นแรง
“เหมือนน้ำนั่นแหละ พี่มาดูท้องฟ้าตอนกลางคืน”
“พี่เอามือที่ปิดตาผมออกได้มั๊ย ผมไม่มองพี่หรอก ถ้าพี่ไม่อยากให้ผมเห็น”
“ไม่โกรธเหรอ ที่พี่ทำแบบนี้”
“พี่คงต้องมีเหตุผล ไม่เป็นไรหรอกครับ น้ำพยายามจะเข้าใจ” ... แต่ผมก็อยากเห็นหน้าพี่นะครับ ... น้ำหยดอยากจะพูดประโยคนี้ แต่ก็ต้องกล้ำกลืนไว้
คนคนนั้นไม่ได้พูดอะไรอีก แต่มือที่ปิดตาอยู่ เปลี่ยนมาลูบใบหน้าน้ำหยดเบาๆ แล้วเลื่อนผ่านลำคอ หน้าอกอย่างช้าๆ ทำเอาน้ำหยดถึงกับสะดุ้งน้อยๆ หายใจแรง จากสัมผัส แล้วมือนั้นก็มาหยุดประสานกับอีกมือหนึ่งตรงเอวของน้ำหยด
“ฟ้าสวยจังนะครับ อยู่กรุงเทพฯ ไม่ค่อยเห็นหรอก ฟ้าโปร่งแบบนี้” น้ำหยดมองท้องฟ้า พลางยิ้มพราย เมื่อไม่มีคำตอบ จึงหลับตาลง เอียงหน้าซบลงไปกับซอกคอคนคนนั้น แนบใบหน้ากับลำคอล่ำสัน
“ดึกมากแล้ว น้ำกลับหอเถอะ” เสียงห้าวๆพูดขึ้นมา เมื่อผ่านไปครู่ใหญ่
“แล้ว ... เอ้อ...” น้ำหยดอึกอัก “พี่จะกลับพร้อมผมมั๊ยครับ”
“ไม่หล่ะ คืนนี้พี่ต้องไปที่อื่น แล้วพี่คงไปหาไม่ได้สักพักนะ” มีเสียงถอนหายใจตามมา “เดี๋ยวให้พี่ไปก่อน น้ำค่อยลืมตานะครับ แล้วก็กลับหอซะ แถวนี้มันก็เปลี่ยว ไม่รู้ว่าจะมีคนแบบไหนผ่านมา คราวหลังน้ำควรจะมีคนมาด้วย”
“ครับ” น้ำหยดรับคำ
รู้สึกว่าตัวถูกจับให้ผละจากอ้อมอกที่อบอุ่น รู้สึกว่าคนคนนั้นลุกขึ้นแล้วเดินจากไป เสียงฝีเท้าที่ย่ำไปบนพื้นหญ้าหายไปแล้ว น้ำหยดจึงลืมตาขึ้นมองไปรอบๆ พบแต่ความว่างเปล่า
น้ำหยดถอนหายใจยาว แต่ก็ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข เพราะบทสนทนาในวันนี้ มีมากกว่าทุกครั้ง และคำพูดประโยคสุดท้าย น้ำหยดรับรู้ได้ถึงความห่วงใยที่แฝงอยู่ในคำพูด
-
^
^
จิ้มเจ้าของกระทู้ :กอด1:
โอ้แม่เจ้า งั้นพี่ปี 4 ก็ไม่ใช่กู่กกู่กกู๋ ใช่ม๊าย
ใช่ม๊าย!!!!!!!!!! ละเมื่อไหร่จะเปิดเผยตัวซักที
มันลุ้นน่ะว้อยยยย
-
:serius2:อะไรกันเนี่ย ตารุ่นพี่ปีสี่เค้าเล่นอะไร ไม่เข้าใจ :serius2: เครียดดดดดดด
-
:เฮ้อ: สุดท้าย ก้อยังมิเห็นเห็นหน้าผู้มาเยือน ยามวิกาลอยู่ดี สิน่า
จริงๆแล้ว น้ำหยด อยู่ใน สายตาม ผู้มาเยือนยามวิกาล ตลอด เลยชิมิเนี่ย... :a5:
-
ว้ายๆๆๆๆๆ เจอกันนอกห้องนอนมั่งแล้วววววว :m4:
แต่อย่างงี้เมื่อไหร่จะได้เจอหน้ากันแบบธรรมดาๆซะทีล่ะเนี่ย o12
-
:serius2: ใครอะผู้มาเยือน อยากรู้ รึว่า....... :อิอิ1:
-
ขอบคุณนะค่ะ สนุกมาก ๆค่ะ
อ่านแล้วเห็นภาพและคิดถึงบรรยากาศในม.มากเลย
:pig4: :pig4:
-
กว่าจะได้เห็นหน้าผู้มาเยือน สงสัยใกล้ๆ จบมั้ง :m14: :m14: :m14: :m14:
-
:a2: อย่างน้อยก็มีความคืบหน้านิดนึง น่าลุ้นนะเนี่ย
จะเป็นใครกันน้อ :oni3:
-
เย้ย...ทำไมมันเป็นแบบนี้ล่ะ
มาให้ดีใจแล้วก็ไป ไม่ให้มองอีก
จะปิดกันทำไมเนี่ย
:serius2:
-
อ๊ากกกกกกกกกก :serius2: :serius2:
ไอต้อย :angry2: :angry2: :angry2:
คิดจะเคลมน้ำหยดดดดดดดดด :m16: :m31:
ไอหมูนี่ก็จริงๆ :m16:
เข้าข้างตัวเองตลอด :angry2: สาดดดดด :m16:
ผู้มาเยือนยามวิกาลก็ผลุบๆโผล่ๆ :m16:
เวลาน้ำหยดเดือดร้อนจะโผล่มาช่วยมั้ยเนี่ย o12 :angry2:
:bye2:
-
ความต้องการลึก ๆ ในใจ
คือความจริงที่เป็นไปไม่ได้
...............
ถ้ารักกันแล้วต้องมาเสียใจ
รักกันแล้วต้องเดือดร้อนทั้งสองฝ่าย
ความรักจะมีไว้เพื่ออะไร
...............
เผื่อใจไว้บ้างก็ดีน่ะน้ำหยด
-
พูดกันบ้างแล้ว ปกติจะ.....อย่างเดียวเลย
-
:m13:
อ่านแล้วให้ความรู้สึก.... อย่างไงล่ะ อารมณ์เมียน้อยเลยอ่ะ
มาหาเมื่อคิดถึงเมื่อต้องการ ทั้งที่จริงๆ คนที่รอ... อยากให้มันมากกว่านั้น และเปิดเผยมากกว่าหลบซ่อนอย่างนี้ไว้ :n1:
-
เอ่อ จะมีคนสงสัยเหมือนกันมั๊ยนี่ ว่าผู้มาเยือนอาจจะเป็นคนในกลุ่มอิพี่ตั๊กที่เคยข่มขืนน้ำรึปล่าว :laugh: ถึงไม่อยากให้เห็นหน้าอ่ะ ปี4เอกพละ แต่ก็ไม่ได้บอกว่ามหาวิทยาลัยเดียวกันนิ รึบอกหว่า :m28: แต่ถึงเรียนที่เดียวกัน น้ำก็ไม่เคยกล้ามองหน้าพี่ปี4เอกพละ ชัดๆซักทีนี่นา แหะ แหะ คนเขียนไม่เฉลยซักที ชักเดาออกทะเลไปเรื่อยและ :m23:
-
:m29: ยิ่งทำให้รู้สึกว่าถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวยังไงไม่รู้
-
ตอนที่ ๒๗
หมูมองผ่านหน้าต่างห้องพักผ่อน เห็นน้ำหยดขี่รถจักรยานเข้ามาจอดไว้ข้างหอ แล้ววิ่งเข้ามาในหอ ตอนนี้คงกำลังกลับไปที่ห้อง หยุดคิดอยู่พักใหญ่ๆ ก็ตัดสินใจลุกจากเก้าอี้เดินออกมาจากห้อง กำลังจะเดินขึ้นบันได ก็พอดีน้ำหยดวิ่งลงมา ผ่านเขาไปนั่งใส่รองเท้าผ้าใบ บนไหล่สะพายกระเป๋าเป้ ทำท่าเหมือนจะออกไปข้างนอกอีกครั้ง
“น้ำ” หมูอดไม่ได้ เดินเข้าไปหาแล้วเรียก
“หือ” น้ำหยดผูกเชือกรองเท้าแล้วลุกขึ้นยืน หมูสังเกตเห็นว่าใบหน้าของน้ำหยดเหมือนคนที่พักผ่อนไม่พอ
“หลบหน้าเราทำไม ตั้งแต่วันจันทร์” หมูถามใบหน้าเฉยเมย เพราะรู้สึกโกรธ
“ไว้คุยกันที่หลังนะหมู เรากำลังรีบ” น้ำหยดกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปที่รถจักรยาน
“เดี๋ยว คุยกันก่อน” หมูวิ่งไปคว้าแขนน้ำหยดไว้ “จะหลบเราอีกเหรอไง มีอะไรไม่พอใจก็ว่ามาดีๆ ไม่ใช่หลบหน้ากันแบบนี้”
“หมู เราบอกว่าไว้คุยกันวันหลังได้มั๊ย เรารีบ” น้ำหยดขมวดคิ้ว เพราะแรงบีบของมือหมู
“รีบอะไรกัน นัดใครไว้ ดูหน้าสิ ยังกับอดหลับอดนอน ไปทำอะไรกับใครที่ไหนมา”
“นายหมายความว่าไง” น้ำหยดขมวดคิ้ว
“หมายความอย่างที่พูดนี่แหละ มิน่า” หมูเหยียดปาก “จะรีบไปหาเจ้าของจักรยานเหรอไง”
“นุชน่ะเหรอ” น้ำหยดพูดงงๆ “นุชเค้าเกี่ยวอะไรด้วย”
“นุช???” คราวนี้หมูทำหน้างงบ้าง “จักรยานคันนี้ของพี่นุชเหรอ”
“อื้อ ... นุชเค้าให้เรายืมไว้สักพักนึง เพราะเราต้องกลับบ้านทุกวัน”
“กลับบ้าน” คราวนี้หมูงงมากขึ้น “แปลว่าที่นายหายไปนี่ นายกลับบ้านทุกวันเหรอ”
“อื้อ” น้ำหยดถอนหายใจ “ปล่อยแขนเราได้ยัง เรารีบนะ” ตาของน้ำหยดเริ่มแดง
“ที่บ้านน้ำมีเรื่องเหรอ ใครเป็นอะไร” คราวนี้หมูถามอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นสีหน้าของน้ำหยด
“ปีโป้มันไม่สบาย มันไม่ยอมกินข้าว ถ้าเราไม่กลับไป” คราวนี้น้ำหยดเสียงสั่น น้ำตาเริ่มไหล
“น้ำ ... น้ำอย่าร้อง” คราวนี้หมูมือไม้ปั่นป่วน ปล่อยมือที่จับแขนน้ำหยดไว้ ยกขึ้นป้ายน้ำตาของน้ำหยดเป็นพัลวัน
“แค่หมาเอง น้ำอย่าร้อง” หมูพยายามปลอบ
“แค่หมาอะไรเล่า” คราวนี้น้ำหยดพูดโกรธๆ “มันเป็นคนในครอบครัวเรานะ มันแก่มากแล้ว พอเรามาอยู่หอ แม่บอกว่ามันหงอยลง ตอนนี้มันไม่สบาย ... มันไม่สบายมากเลยนะ จะไม่ให้ห่วงมันได้ไง”
“แล้วนี่น้ำจะกลับบ้านอีกเหรอ พรุ่งนี้ก็มีเรียนนี่นา พรุ่งนี้วันศุกร์ เรียนเสร็จค่อยกลับสิ”
“ก็บอกแล้วไง ปีโป้มันไม่กินอะไร ถ้าเราไม่กลับบ้าน แล้วหมอบอกว่า มันแก่มากแล้ว คงอยู่ได้อีกไม่กี่วัน เราอยากกลับไปดูแลมัน”
“งั้นน้ำรอเราเดี๋ยวนะ” หมูตัดสินใจ “อย่าเพิ่งไปนะ รอเราแป๊บนึง”
พูดจบหมูก็รีบวิ่งเข้าไปในหอ สักพักก็กลับออกมา เปลี่ยนเป็นกางเกงยีนส์ รองเท้าผ้าใบ สะพายกระเป๋าเป้มาด้วย น้ำหยดมองด้วยสีหน้างุนงง เมื่อหมูเดินมาหยุดตรงหน้า
“เราไปด้วยนะ น้ำเหนื่อยมาหลายวันแล้ว เดี๋ยวเราจะเป็นสารถีขี่รถจักรยานให้เอง” หมูพูดยิ้มๆ
...........................................................
...........................
หมาพันทางขนาดย่อม ขนเป็นสีน้ำตาลเข้มแซมด้วยขนสีขาว ซึ่งคงจะเคยฟูนุ่มไปทั้งตัว ตอนนี้กลับฟีบลงแนบตัวเพราะอายุมากขึ้น ส่งเสียงงี๊ดง๊าดขึ้นทันทีที่น้ำหยดก้าวเท้าเข้าไปใกล้ตะกร้าหวายขนาดย่อม มีผ้าหนานุ่มปูอยู่ข้างใน ที่มันนอนอยู่ภายในบ้าน
“ปีโป้” น้ำหยดส่งเสียงเรียกน้ำเสียงอ่อนโยน ก้มตัวลงไปกอดคอ แนบหน้าไปที่หลังใบหูที่ลู่แนบศรีษะ ปีโป้ขยับตัวเล็กน้อย แลบลิ้นเลียใบหน้าของน้ำหยด ซึ่งหัวเราะเบาๆด้วยความเอ็นดูในชีวิตที่ตัวเองเลื้ยงมา ตั้งแต่ยังเป็นลูกหมาตัวน้อย
“นี่น่ะเหรอปีโป้ สุดหล่อของน้ำ” หมูนั่งยองๆ เอื้อมมือไปลูบศรีษะเล็กๆของปีโป้บ้าง ปีโป้ก็หันมาเลียมือหมู เหมือนกับคุ้นเคยกันมานาน “คุ้นคนเหมือนเจ้าของเลยนะ” หมูพูดแล้วยิ้มกว้าง
บ้านของน้ำหยดร่มรื่น เป็นบ้านในหมู่บ้านจัดสรร เนื้อที่คงจะมากกว่า๒๐๐ตารางวา ตัวบ้านรูปตัวยู มีห้องนั่งเล่นอยู่ตรงกลางซึ่งเป็นส่วนที่เป็นชั้นเดียว ปีกสองชั้นของตัวบ้าน ด้านหนึ่งเป็นห้องครัว ห้องอาหาร ห้องดนตรีเล็กๆ และห้องนอนของพ่อแม่บนชั้น๒ อีกด้านหนึ่งเป็นห้องเก็บของ และห้องสมุดขนาดย่อม ที่เป็นห้องทำงานของแม่น้ำหยดด้วยในตัว และห้องน้ำเล็กๆอีกห้องหนึ่ง ชั้นสองเป็นห้องของน้ำหยด และห้องว่างๆอีกห้องหนึ่ง ซึ่งห้องนอนทั้งสองฟาก ต่างก็มีห้องน้ำในตัว สวนภายนอกบ้านเป็นไม้พุ่มขนาดเล็กเป็นส่วนใหญ่ ปลูกอยู่รอบๆสนามหญ้าเขียวขจี มีบ่อน้ำเล็กๆอยู่มุมหนึ่งของบ้าน พร้อมกับศาลาเล็กๆสำหรับนั่งเล่น ทำให้บรรยากาศในสวนดูชุ่มชื้นและร่มรื่นขึ้นมาก ตัวบ้านหลังนี้ออกแบบโดยพ่อของน้ำหยดที่เป็นสถาปนิก และตบแต่งโดยแม่ของน้ำหยดที่เป็นมัณฑนากร ทั้งภายนอกและภายใน
พ่อแม่ของน้ำหยดใจดี และค่อนข้างเป็นกันเองกับหมูมากกว่าที่คิด ฟังจากที่พ่อแม่ของน้ำหยดเล่า หมูไม่แปลกใจเลยที่น้ำหยดรักและห่วงปีโป้ขนาดนั้น เพราะเลี้ยงดูมากับมือตั้งแต่ปีโป้เป็นลูกหมาตัวเล็กๆ เดินหลงมาบริเวณหน้าบ้าน เมื่อตอนที่น้ำหยดเรียนอยู่ชั้นประถมตอนปลาย ปีโป้จึงติดน้ำหยดมาก น้ำหยดเองก็ต้องมีเวลาพาปีโป้ออกไปเดินเล่น หรือพาไปวิ่งเล่นในสวนสาธารณะประจำหมู่บ้านเป็นประจำ แม้กระทั่งการอาบน้ำแปรงขน น้ำหยดก็ทำให้ปีโป้ด้วยตัวเองอย่างสม่ำเสมอ ถึงแม้เวลาผ่านมาหลายปี จนปีโป้จะอายุมากขึ้น ไม่แข็งแรงเหมือนตอนเป็นหมาหนุ่ม แต่น้ำหยดก็ยังพามันออกไปเดินเล่นเบาๆอยู่บ่อยๆ
เมื่อน้ำหยดย้ายไปเรียนในวิทยาเขตต่างจังหวัด ปีโป้หงอยเหงาลงมาก ทุกครั้งที่น้ำหยดกลับบ้าน จะตามติดไม่ยอมห่าง ถ้าน้ำหยดเดินไปไหนก็จะเดินตาม ถ้าน้ำหยดนั่ง ก็จะหมอบนอนอยู่ใกล้ๆ ความจริงปีโป้เริ่มมีอาการป่วยมานานหลายสัปดาห์แล้ว มาในสัปดาห์นี้เองที่เริ่มไม่กินอาหาร แต่เมื่อน้ำหยดกลับมา น้ำหยดต้มข้าวต้มเละๆให้ปีโป้กิน เอานมใส่ขวดป้อนให้ปีโป้ดูด แต่ปีโป้ก็กินได้ไม่มากนัก และก็ดูเหมือนอาการอันเนื่องมาจากความชราจะไม่ดีขึ้น
“น้ำอยากให้มันไปสบายๆ เหมือนหลับแล้วไม่ตื่น” น้ำหยดพูดเบาๆ ซบใบหน้าอยู่กับอกของหมู บนเตียงกว้างในห้องนอน
“ไม่เป็นไรนะน้ำ ปีโป้มันอายุมากแล้ว น้ำก็ทำดีที่สุดแล้วแหละ” หมูลูบเส้นผมที่ท้ายทอยของน้ำหยด เหมือนจะปลอบใจ
-
อ่านแล้วคิดถึงเอี้ยมจุ้น จังเลยครับความรูสึกเดียวกันเลยอ่ะ :m15:
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้นาน
แบบว่า ดองไว้อ่านเยอะๆ รวดเดียวน่ะ :o8: เป็นน้ำหมัก น้ำดอง(น้ำเกลือ)ไปและ :m29:
เลยเพิ่งเห็นตอนที่ 24
น้ำหยดตื่นสาย ... สายจนไม่สามารถเข้าเรียนในคาบวิชาแรกได้ทัน หลังกินข้าวเช้าแล้ว ก็เดินเรื่อยๆมาถึงตึกคณะมนุษยศาสตร์ ม้าหินใต้ต้นกฐินณรงค์ตัวที่น้ำหยดชอบนั่ง ยังไม่มีคนมาจับจอง น้ำหยดจึงเดินไปนั่งลงยังม้าหินที่คุ้นเคย แล้วเริ่มคิด
อ่า ต้นกฐิน เค้าเอาไว้ทอดกฐินที่วัดมั้งครับ
ต้นกระถินณรงค์ นะ
:L2: :กอด1: รักคนขยันโพสต์
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้นาน
แบบว่า ดองไว้อ่านเยอะๆ รวดเดียวน่ะ :o8: เป็นน้ำหมัก น้ำดอง(น้ำเกลือ)ไปและ :m29:
เลยเพิ่งเห็นตอนที่ 24
น้ำหยดตื่นสาย ... สายจนไม่สามารถเข้าเรียนในคาบวิชาแรกได้ทัน หลังกินข้าวเช้าแล้ว ก็เดินเรื่อยๆมาถึงตึกคณะมนุษยศาสตร์ ม้าหินใต้ต้นกฐินณรงค์ตัวที่น้ำหยดชอบนั่ง ยังไม่มีคนมาจับจอง น้ำหยดจึงเดินไปนั่งลงยังม้าหินที่คุ้นเคย แล้วเริ่มคิด
อ่า ต้นกฐิน เค้าเอาไว้ทอดกฐินที่วัดมั้งครับ
ต้นกระถินณรงค์ นะ
:L2: :กอด1: รักคนขยันโพสต์
:laugh: :laugh: :laugh:
เวงกำเลย ... เปิดดูสมุดที่เขียนเรื่อง ในสมุดเป็น กระถิน แต่พอมาพิมพ์ เป็น กฐิน เขกกระโหลกตัวเอง๑ที (หยีตาแล้วแลบลิ้นใส่กระจกด้วย :laugh: :laugh: :laugh: )
ขอบคุณครับ
-
หมูนี้ ขึ้หึงเว่อร์ ดันไปหึงหมาซะได้ 555
-
:m13: :m13: ใกล้แร้ว.....
-
ตอนนี้ดูหมูน่ารักดีนะ แต่ก็ยังไม่ชอบหมู
:oni1:
-
ตอนนี้ดูหมูน่ารักดีนะ แต่ก็ยังไม่ชอบหมู
:oni1:
หมูน่ารักทุกตอนแหล่ะ ถึงจะมีข้อเสียตรงที่ฉวยโอกาสตอนน้ำหยดเมาก็เถอะ :try2:
จนถึงตอนนี้ เขียนถึงตอนที่ ๔๕ แล้ว
คนเขียนยังนึกเสียดายอยู่เลย หากจะให้หมูผิดหวัง :undecided:
-
^
^
^
กรี๊ดสสสส...... จิ้มๆๆ น้องตั้ม :laugh:
อ่านตอนปีโป้แล้ว :sad2: ตอนนี้เราก็เลี้ยงน้องหมาอยู่3ตัวแน่ะ
พี่ใหญ่สุดก็ 10 ขวบแล้ว หวังว่ามานจะอยู่กะเราได้อีกหลายๆปี
ไม่อยากนึกตอนมานจะจากไปเลย o7
ปล. แหมๆๆ มีงี้ด้วยนะคนเรา สปอยล์นิยายตัวเองเฉยเลยนะ
อย่างนี้กองเชียร์หมูก็ตัดใจได้แล้วจิ
เอ... ว่าแต่ จะมีใครเชียร์หมูไม๊เนี่ย :m29:
-
ปล. แหมๆๆ มีงี้ด้วยนะคนเรา สปอยล์นิยายตัวเองเฉยเลยนะ
อย่างนี้กองเชียร์หมูก็ตัดใจได้แล้วจิ
เอ... ว่าแต่ จะมีใครเชียร์หมูไม๊เนี่ย :m29:
ศึกยังไม่จบ อย่าเพิ่งนับศพทหาร
ทำตอนจบสองแบบดีมะ หรือจะทำโพลดี ว่าตอนจบอยา่กให้ใครเป็นพระเอก :laugh: :laugh: :laugh:
ถ้าทำโพล ... เดี๋ยวไว้ให้ 'ผู้มาเยือนยามวิกาล' เผยโฉมก่อน ค่อยทำ :oni1:
-
หมั่นไส้หมูจริงๆเลย o12
-
ง่ะไหงเปงงี้เนี่ย
มีนอนซบอกด้วย น้องน้ำนี่ไม่ไหวๆ
-
อ่านตอนนี้แล้วคิดถึงหมาที่บ้านเหมือน
-
ตอนนี้ ปีโป้ขอ.....
-
ฮ่าๆๆๆ
มาต่ออีกนะ เย็นนี้
รออ่าน
ปั่นให้เร็ว ปั่นให้ไว
ถ้าทำได้
ให้ :c5: ไปเลย
-
ยังชอบผู้มาเยือน :laugh:
ดีนะน้องโคล่าเรายังเล็ก กินเก่ง แต่ก็เศร้าสงสารน้องหมาเข้าใจน้องน้ำ o7
-
หมูน่ารักเนอะๆ ๆๆๆ
แต่แค่ฉวยโอกาสนิดเดียว 555+
-
ยังไงก้อชอบผู้มาเยือน อยู่ดี :o8:
พระเอกก้องี๊แล่ะ นานๆมาที
แต่ต่อไป ก้อคงจะมาถี่ๆ ชิมิคุนบุหรง เอิ้กๆ
อ่านแล่ะคิดถึงน้องหมา จัง ตอนนี้ก้อเลี้ยงอยู่ตัวนุง เหลือแค่ตัวเดียว แก่มากเเล้วเหมือนกัน
1 ปี ของหมา เท่ากับ 7 ปีของคน
อ๊า...น้องหมาซินก้อเกือบ 70 ปีแล้วจิ กรี๊ดดดดดดดดด..ด
แต่ยังซ่าส์อยู่นะ เอิ้กๆ
-
คิดถึงไอ้ซ่า หมาตัวแรกที่บ้านเลี้ยงไว้ ไอ้ดรัมมี่ มัมมี่ ตระกูลมี่ที่เลี้ยงตอนกำลังบ้าเล่นไพ่ในบ้าน :m15:
ตอนนี้ไม่อยู่แล้ว :sad2:
-
ตอนที่ ๒๘
หมูจอดรถจักรยานไว้ข้างหอ น้ำหยดที่ซ้อนท้ายมาด้วยก็ลงจากรถแล้วยืนนิ่ง ก้มหน้ามองพี้น หมูลอคล้อรถจักรยานแล้วหันมามองด้วยความสงสัย ในท่าทางที่ไม่กระตือรือร้นที่จะรีบกลับบ้านเหมือนเมื่อวานนี้
“เป็นอะไรไปอีกล่ะ ดูทำหน้าเข้า” หมูเย้าเมื่อเห็นสีหน้าของน้ำหยดไม่ค่อยดีนัก “รีบไปเอากระเป๋าสิ เดี๋ยวเราไปด้วยนะ ลงมาแล้วรอเราก่อน”
“หมูไม่ต้องไปด้วยก็ได้” น้ำหยดพูดเสียงอ่อยๆ
“ทำไมล่ะ” หมูขมวดคิ้ว “รีบเหอะ จะได้เจอปีโป้มันเร็วๆไง” หมูจับไหล่น้ำหยด พูดยิ้มๆ
“ไม่เจอแล้วหล่ะ” น้ำหยดพูดเสียงเครือ น้ำตาคลอเบ้า แล้วค่อยๆไหลลงมา “เมื่อกี้ตอนรอหมู เราโทรไปบ้าน ... ปีโป้มัน” พูดได้เท่านั้น น้ำตาก็ไหลพราก “เมื่อเช้านี้เองตอนที่ออกมาจากบ้านได้ไม่นาน”
หมูแทบจะดึงตัวน้ำหยดเข้ามากอดไว้ในอ้อมอก แต่นี่เป็นหน้าหอชาย๙ เท่าที่ทำได้ หมูโอบไหล่น้ำหยดที่กำลังเช็ดน้ำตาอยู่ ให้เดินกลับไปยังห้องพัก
“ไม่เป็นไรนะน้ำ ปีโป้มันคงดีใจหรอกที่น้ำดูแลมันขนาดนั้น” คำพูดของหมูทำให้น้ำตาที่หยุดไหลไปแล้ว ไหลปรี่ออกมาอีก
ตอนนี้ทั้งสองคนอยู่ในห้องของน้ำหยด หมูจึงไม่ลังเลที่จะรวบร่างนั้นมากอดไว้ ลูบหลังลูบไหล่เบาๆเพื่อปลอบใจ แต่เสียงสะอื้นแผ่วๆ ลมหายใจขัดๆ กลิ่นตัวอ่อนๆที่โชยเข้าจมูก รวมทั้งสัมผัสอุ่นๆของร่างกายน้ำหยดในอ้อมกอด ทำให้หมู ‘ตื่นตัว’ ขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ หมูเองก็เริ่มหายใจแรงขึ้น จมูกเริ่มลากไล้จากขมับของน้ำหยด มาสู่ดวงตาที่หลับพริ้ม ริมฝีปากลามเลียหยดน้ำตาที่เค็มปร่า ไล่เล็มลงมาถึงริมฝีปาก แล้วขบเม้มเบาๆ ก่อนจะค่อยๆประทับบดเบียดลงไปรุนแรงขึ้น หมูสัมผัสได้ถึงแรงสะท้อนของหน้าอก และลมหายใจที่แรงขึ้นของน้ำหยด ลิ้นของหมูลามเลียซอกซอนเข้าไปในริมฝีปาก ไล่สัมผัสไปตามไรฟัน แล้วสอดเข้าไปดุนดันเกี่ยวกระหวัดชิ้นเนี้อน้อยๆในปากของน้ำหยด พลางดันร่างน้ำหยดให้ถอยหลังไปจนล้มลงไปนอนอยู่บนเตียงกว้าง
เมื่อริมฝีปากของหมูเคลื่อนไปที่ไหน ความรู้สึกของน้ำหยดในตำแหน่งนั้นก็เหมือนถูกไฟนาบ ความเสียวซ่านแผ่กระจายไปทั้งตัว จนขุมขนทั้งร่างของน้ำหยดนั้นชูชัน หมูไซร้จมูกและริมฝีปากไปตามซอกคอ เลื่อนมาที่หน้าอก มือก็ขยับแกะกระดุมเสื้อไปทีละเม็ดอย่างเร่งรีบ สังเกตเห็นติ่งเนื้อที่ขยายตัว ก็อดไม่ได้ที่จะดูดเม้มอย่างเมามัน แล้วเลื่อนริมฝีปากลงมาที่หน้าท้องเนียนเรียบ จนกระดุมเม็ดสุดเสื้อเม็ดสุดท้ายหลุดไป น้ำหยดหอบหายใจรวยริน เสียงนั้นทำเอาหมูแทบคลั่ง ถอดเข็มขัดและกางเกงของน้ำหยดออกด้วยความรวดเร็ว หมูยันตัวลุกขึ้นนั่งถอดเสื้อของตัวเองออก ลุกขึ้นจากเตียง เดินอย่างรวดเร็วไปลอคประตูห้องไว้ เปิดตู้เสื้อผ้า หยิบขวดโลชั่น แล้วเดินกลับมาที่เตียง มองดูเรือนร่างสีน้ำตาลของน้ำหยดที่อ่อนระทวยอยู่บนเตียง ด้วยใบหน้าแดงกล่ำ
หมูโยนขวดโลชั่นไปบนเตียง แล้วถอดกางเกงอย่างเร่งร้อน ตามด้วยกางกางใน น้ำหยดเหลือบสายตามองผิวขาวที่เปลี่ยนเป็นแดงเรื่อของหมู ด้วยสายตาวาบหวิวกึ่งชื่นชม หมูก้มตัวลงถอดกางเกงในของน้ำหยดออก แล้วนั่งแทรกลงไปตรงกลางดึงตัวน้ำหยดให้ลุกขึ้นนั่ง ดึงเสื้อของน้ำหยดออกอย่างแรง ดันตัวให้ไปชิดที่ขอบเตียง ขยับตัวตามไปแล้วจูบน้ำหยดอีกอย่างรุนแรงและดูดดื่ม ความจริงหมูอยากจะประวิงเวลา หาความสุขจากสัมผัสของกันและกันให้มากกว่านี้ เขาต้องการให้น้ำหยดสัมผัสกับเรือนกายอันแข็งแกร่งของเขา แต่ความรู้สึกที่เก็บกดมาตลอดสัปดาห์ทำให้เขาไม่อาจรอได้อีกต่อไป ขาของน้ำหยดถูกยกขึ้นพาดไปบนต้นขาแข็งแรง หมูควานหาขวดโลชั่นแล้วบีบใส่มือ ลูบไล้ไปบนท่อนลำที่แข็งแรงของตัวเอง แล้วป้ายบางส่วนลงไปที่ช่องทางอันเบียดแน่นของน้ำหยด
น้ำหยดรับรู้ถึงการบุกรุกอย่างช้าๆของหมู ด้วยร่างกายที่สั่นเทา จนมันเข้ามาสุดตัว หมูรวบตัวน้ำหยดให้นั่งลงบนตัก แล้วกระหวัดแขนรัดน้ำหยดไว้แนบแน่น มือหนึ่งกดท้ายทอยลงมาจูบอีกครั้ง สักพักน้ำหยดรู้สึกว่าร่างถูกวางลงไปนอนอยู่บนเตียง ร่างกายหนาหนักของหมูทาบทับลง ร่างท่อนบนของคนทั้งสองประสานกันแนบชิด แล้วร่างกายท่อนล่างของหมูก็เริ่มขยับเป็นจังหวะอย่างช้าๆ แล้วเริ่มรุนแรงขึ้น น้ำหยดรู้สึกถึงน้ำหนักทั้งหมดของร่างกายหมู ทำให้ต้องระบายลมหายใจออกทางปากเป็นช่วงๆ เอื้อมมือลูบไล้เบาๆไปตามแผ่นหลังและสะโพกหนาแน่นของหมู ปากและจมูกก็คลอเคลียเวียนจูบไปตามไหล่ และต้นแขนกำยำ สัมผัสนั้นยิ่งทำให้หมูโหมแรงมากขึ้น จนถึงจุดที่หมูเกร็งตัว หยุดการเคลื่อนไหว ส่งเสียงครางออกมาแผ่วเบา ความสุขสมถูกสูบฉีดออกจากร่างกาย ถ่ายทอดเข้าไปในร่างกายของน้ำหยด ร่างของหมูแนบซบอยู่บนร่างของน้ำหยด แต่ร่างกายท่อนล่างยังขยับช้าๆอยู่
น้ำหยดรับรู้ถึงความแข็งแกร่งที่ไม่ยอมอ่อนแรง หมูรับรู้ถึงจังหวะที่ตอบรับอยู่ภายในอย่างแผ่วเบา สักพักอารมณ์ของหมูครุกรุ่นขึ้นมาอีกครั้ง ความรู้สึกพรักพร้อมขึ้นมาโดยไม่ต้องการการเล้าโลมกระตุ้น น้ำหยดมองหน้าหมูที่ยันตัวขึ้นนั่งแล้วถอนตัวออกจากร่าง หมูพลิกร่างน้ำหยดให้นอนคว่ำลง ยกตะโพกให้อยู่ในท่าคุกเข่า แล้วเริ่มแทรกตัวเข้าไปอีกครั้ง เมื่อสำเร็จก็รั้งตัวน้ำหยดขึ้นมากอดไว้แนบอก จูบเลียไปตามด้านหลังของคอ และเนินไหล่ แขนกอดกระหวัดร่างของน้ำหยดไว้แนบชิด สองมือลูบไล้ไปตามหน้าอกและหน้าท้อง จนน้ำหยดอดครางออกมาไม่ได้ การเคลื่อนไหวของหมูยาวนานกว่าครั้งแรก น้ำหยดถูกจับให้เปลี่ยนอริยาบทอยู่หลายครั้ง จนท้ายที่สุด หมูก็ฟุบร่างลงมาอยู่ในอ้อมกอดของน้ำหยดเหมือนครั้งแรก เมื่อทุกอย่างถึงจุดสุดท้ายของความปรารถนา
พักใหญ่ๆหมูจึงถอนตัวลงมานอนหงาย หลับตาหอบหายใจอยู่ข้างๆน้ำหยด แต่มือยังจับประสานมือของอีกฝ่ายไว้แน่น สักพักก็รู้สึกว่าน้ำหยดดึงมือออกไปจึงลืมตาขึ้นมอง ก็เห็นน้ำหยดลุกขึ้นไปหยิบผ้าขนหนูขึ้นมาพันร่างกายท่อนล่างไว้ คลุมผ้าขนหนูอีกผืนหนึ่งไว้บนไหล่ หยิบขันน้ำที่มีกล่องสบู่อยู่ด้วยขึ้นมา
“น้ำจะไปไหน” หมูลุกขึ้นมาจากเตียงโอบกอดน้ำหยดไว้ทางด้านหลัง
“อาบน้ำ จะได้กลับบ้าน”
“ต้องกลับอีกเหรอ” หมูถามเสียงอ่อยๆ ถูแก้มไปบนเรือนผมของน้ำหยด
“อื้อ”
“กลับไปจัดการเรื่องปีโป้เหรอ”
“เปล่าหรอก แม่จัดการเรียบร้อยแล้ว แต่พ่อบอกว่าหลวงปู่ท่านเรียกหา อยากให้ไปพบวันอาทิตย์เช้า”
“หลวงปู่??” หมูทวนคำ น้ำหยดแกะมือหมูที่โอบเอวออกแล้วหันหน้าไปหาหมู
“พ่อของพ่อ ปู่เราเอง ท่านบวชมาตั้งแต่ย่าเสีย ก่อนเราเกิดไม่กี่ปี ท่านเป็นคนตั้งชื่อให้เราว่า น้ำหยด”
“ที่บอกว่า พระท่านว่า...บอกไม่ได้น่ะเหรอ” หมูพูดเหมือนเห็นเป็นเรื่องตลก
“อื้อ ... หลวงปู่บอกว่า ชื่อจริงของเรากับความหมายของมันน่ะ ห้ามพูดให้ใครฟัง จนกว่าหลวงปู่จะอนุญาต”
-
:a12: :o8: :o8:
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยย
ดูสิหนูน้ำหยด
ใจบุญสุนทานอีกแล้ว
บริจาคร่างกายให้นังหมู แล้วยังจะเข้าวัดไปทำบุญอีก
อร๊ายยยย
แม่พระจริงจริ๊งงงง
สมแล้วที่เป็นกุลเกย์ ศรีสยาม
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยย
-
พระท่านก็..น่ะ กรั๊ก ๆๆ บาปกรรม
-
อ้ายยยยยยยยยยยยยยยย ดุเดือด :jul1:
-
น้ำหยด ทำตัวเหมือนนางกากียังไงก็ไม่รู้
o12
-
น้ำหยด ทำตัวเหมือนนางกากียังไงก็ไม่รู้
o12
:o :o :o
รู้ได้งายว่าอีก๒-๓ตอนต่อปาย ป๋มจาเขียนอารายยยยยย :serius2:
-
:m13: หลวงปู่คงเป็นคนสำคัญที่คนหนึ่งแน่ ๆ :m13:
หรือป่าวหว่า :m20: :m20:
ขอบคุณนะคับที่มาต่อ รออ่านตอนต่อไปน๊า......
-
:m23:มันรู้สึกว่ามีอะไร ที่ยังไม่เปิดเผยอีกหลายอย่าง ตามดูต่อไปดีกว่า
เป็นกำลังใจให้นะครับ :L2: :bye2:
-
หมูหื่นจิงวุ้ย !!
555+
-
น้ำหยดจ๊ะ เลือกใครสักคนจะได้มั้ยเนี่ย
นายหมูได้แอ้มหนูน้ำอีกแล้ว เฮ้อ :เฮ้อ:
เรื่องปีโป้ :m15: อันนี้สะเทือนใจอย่างแรง พยายามอ่านแบบผ่าน ๆ เพราะเพิ่งจะผ่านความสูญเสียมาหมาด ๆ เช่นกัน o7
-
ที่มาของชื่อ
เกี่ยวอะไรกับคนปริศนานั้นอ๊ะปล่าว หุหุหุ
-
:angry2: :angry2: หนูน้ำทำไมยอมหมูอีกแล้ว ชอบขัดใจเจ๊จริงๆ
ปริศนาเรื่องชื่อของน้ำหยดคงจะเกี่ยวกับการกระทำและพฤติกรรมที่กำลังเกิดอยู่รึปล่าวน้า
ผู้มาเยือนจ๋า เค้าคิดถึงตัวเองนะ (คิดถึงแทนน้ำหยด) :m1:
-
เฮ้อ.... :เฮ้อ:
นับวัน น้ำหยด ยิ่งเหมือนนางวันทอง สองปั๋ว ขึ้นทุกที งึมๆๆ :a6:
เลือกเอา ซักคน นะน้ำหยด
-
เรื่องนี้นี่ปริศนาเยอะจริงวุ้ย :o
-
:a6: ไมเป็นแบบนี้
-
สรุปแล้วใครจะเป็นพระเอกอะครับ
ชอบงานเขียนของคุณบุหรงทุกเรื่องเลยนะครับ
ไม่ยาวมากกระชับ แต่เข้าใจ อ่านแล้วไม่น่าเบื่อ น่าเอาไปเก็บไว้ในห้องนิยายของผมจัง คริคริ
ว่าแล้วไปซ้อมบอลรอบดึกดีก่า
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
-
อะไรเนี่ย คนยิ่งเสียใจอยู่
มีอารมณ์อยู่ได้ หมูบ้า
o12
-
เฮ้อ... :เฮ้อ:
สงสารเจ้าปีโป้จัง o7
แต่ไอคุณหมูนี่ดิจอมฉวยโอกาศ :angry2:
ไม่รู้ :serius2:รู้สึกไปเองป่าวว่าน้ำหยดง่ายเกินไปแล้วววว :angry2:
อัพๆจ้า
:bye2:
-
:เฮ้อ: รู้สึกไม่ค่อยดีเลยนะน้ำหยดทำแบบนี้ มาให้กำลังใจคนแต่งครับ
-
อ่านทันซะที อิอิ ชอบน้ำหยดอ่า แรงดี ได้หมด 555+
อิอิ เชียร์ผู้มาเยือนคนนั้นนะ อิอิ :m1:
-
น้ำหยดยอมหมูอีกแล้ว o7
-
จะผิดไหม ถ้าคิดว่า คนใจง่ายแบบนี้ ขออย่าเจอคนรักจริง o12
-
:a5: หมูยังมีกะใจ :a5:
-
ตอนที่ ๒๙
น้ำหยดและหมูกราบหลวงปู่ แล้วช่วยกันประเคนสิ่งของหลายอย่าง ที่พ่อแม่ของน้ำหยดฝากมาถวาย ในสายตาของหมู หลวงปู่เป็นพระสงฆ์ที่ดูมีสง่าราศี ถึงจะมีอายุมากและค่อนข้างผอม แต่ใบหน้า ผิวพรรณ ดูอิ่มเอิบสดใส ดูราวกับมีประกายเปล่งออกมา ดวงตาที่มองเขาทั้งสองอย่างปราณี และรอยยิ้มอ่อนโยนที่มุมปาก ทำให้หมูรู้สึกเลื่อมใสขึ้นมาทันทีที่ได้พบ น้ำหยดพูดคุยกับหลวงปู่อยู่พักใหญ่ ส่วนมากก็เป็นการเล่าเรื่องของการใช้ชีวิตในหอพัก และการเรียนในวิทยาเขตที่ย้ายไป หมูสังเกตเห็นได้อย่างหนึ่ง
... รอยยิ้มของน้ำหยด เวลายิ้มน้อยๆที่มุมปาก และแววตาที่อ่อนโยน ช่างละม้ายคล้ายรอยยิ้มของหลวงปู่เสียเหลือเกิน ...
“แล้วตกลงว่าพ่อหนุ่มคนนี้น่ะ เป็นอะไรกับเรา” จู่ๆหลวงปู่ก็ถามขึ้นมา พลางเหลือบสายตาไปที่หมู
น้ำหยดได้แต่ยิ้มแหยๆ ไม่ตอบ เพราะตอนที่เข้ามาบอกเพียงแค่ว่า คนที่มาด้วยนี้ชื่อหมู
“เออ...ดีนะ กลัวจะมุสาก็ทำเงียบซะอย่างนั้น แต่ก็ดีที่รู้จักคิด ไม่โกหกแม้กระทั่งตัวเอง” หลวงปู่พูดยิ้มๆ “เรื่องทางโลกน่ะ เดี๋ยวนี้มันเปลี่ยนไปเยอะ แต่ในเมื่อมันเป็นไปแล้ว หลวงปู่ก็ไม่อยากพูดอะไร ขอเพียงไม่ได้หลอกลวงกัน ไม่ได้แย่งชิงมาจากใคร ไม่ได้ขู่เข็ญบังคับ แล้วก็ไม่พากันทำตัวเหลวไหล คงไม่มีใครว่าอะไร ใช่ไหมน้ำหยด”
“ครับ” น้ำหยดรับคำเสียงอ่อยๆ
“อะไรที่มันคู่กัน มันก็หนีกันไม่พ้น” หลวงปู่พูดต่อ แล้วหันไปมองที่หมู “แต่อะไรที่ไม่ใช่ของเรา ถึงจะได้มาอยู่กับเรา ก็แค่ชั่วครู่ชั่วยาม แล้วมันก็ต้องจากเราไป อย่าไปฝืนดึงดันมันไว้ เมื่อเวลานั้นมาถึง ควรปล่อยให้มันไปหาเจ้าของที่แท้จริงของมันเสีย”
หลวงปู่เว้นจังหวะการพูด เปลี่ยนสายตามองไปยังที่ว่างทางด้านหลังของน้ำหยด
“แล้วผู้ใดก็ไม่ต้องกังวล ทุกอย่างปล่อยให้มันค่อยๆดำเนินไปตามครรลองของมัน เวลาของผู้ใดก็ย่อมมาถึงเอง เมื่อได้เวลาอันสมควร อีกไม่นานหรอก”
หมูหันไปมองตามสายตาของหลวงปู่อย่างงุนงง แล้วหันกลับมามองใบหน้าของน้ำหยด ที่หันมามองเขายิ้มๆ ดูเหมือนน้ำหยดจะคุ้นเคยกับคำพูดและกิริยาแบบนี้ของหลวงปู่ ที่หมูรู้สีกว่ามันแปลกๆอย่างไรชอบกล
“น้ำหยด” หลวงปู่เรียก ทำให้คนทั้งสองหันกลับไปมองที่ท่าน
“จำได้ไหม ว่าชื่อจริงของเราน่ะ มีชื่อเต็มๆว่าอะไร”
“ได้ครับ ก็ชื่อนี้หลวงปู่เป็นคนตั้งให้”
“ไหน ... ลองว่ามาซิ”
น้ำหยดหันไปมองหน้าหมู ที่ทำหน้างงๆ แล้วหันกลับไปมองหลวงปู่ ขมวดคิ้วเหมือนมีข้อสงสัย
“พูดมาเถอะ วันนี้อนุญาตให้พูดเรื่องนี้ได้ ... แต่แค่ตอนนี้นะ” หลวงปู่ยิ้มอย่างปราณี
น้ำหยดเปลี่ยนจากนั่งขัดสมาธิอย่างสบายๆ มาเป็นนั่งพับเพียบเรียบร้อยทันที ประสานมือทั้งสองไว้ที่หน้าตัก หมูมองกิริยาของน้ำหยด แล้วยิ่งสงสัยมากขึ้น เรื่องที่จะพูดคงสำคัญมาก จึงขยับตัวจะลุกเดินไปจากบริเวณนั้น
“เราก็อยู่ฟังด้วย ไม่ต้องไปไหนหรอก” หลวงปู่พูดขึ้นทันทีที่หมูขยับตัว แล้วหันกลับไปที่น้ำหยด “เอ้า ... ว่ามา ชื่อจริงของเราน่ะ”
“ครับ” น้ำหยดรับคำ “น้ำเพียงหยดหนึ่ง ครับหลวงปู่”
“แล้วมันหมายความว่ายังไง”
“น้ำเพียงหยดหนึ่ง อาจทำให้หินมีรอยร้าว น้ำเพียงหยดหนึ่ง อาจทำให้หินที่มีรอยร้าวแตกสลาย น้ำเพียงหยดหนึ่ง อาจต่อชีวิตให้กับชีวิตหนึ่ง แม้ชีวิตนั้นจะต่ำต้อย หรือสูงศักดิ์เพียงไรก็ตาม”
“ใช่” หลวงปู่พยักหน้า ยังคงยิ้มอย่างปราณี “แล้วยังมีอะไรอีก”
“น้ำไม่สามารถเลือกได้ว่าจะหยดลงที่ไหน แต่ตัวน้ำหยด เลือกได้ว่าจะหยดลงที่ไหน จะหยดลงบนหินให้มันแตก หรือจะหยดลงบนดินแล้ง เพื่อต่อชีวิตให้แก่ชีวิตที่กำลังจะดับ”
“ตอนนี้มีดินที่สมบูรณ์ต้องการหยดน้ำ เพื่อเพิ่มความสมบูรณ์ให้มากขึ้น กับชีวิตที่ใกล้ดับอยู่ในดินแล้ง น้ำหยดจะหยดลงที่ไหน” หลวงปู่ถามด้วยน้ำเสียงปราณี
“ดินแล้งสิครับหลวงปู่ ชีวิตในดินที่สมบูรณ์ ขาดน้ำเพียงหยดเดียวไปคงจะไม่เป็นอะไร คงยังมีชีวิตอยู่ได้อีกนาน แต่ดินแล้ง ความชุ่มฉ่ำจากน้ำเพียงหยดเดียว คงพอช่วยต่อชีวิตให้ชีวิตเล็กๆในดินได้ ถึงจะไม่หมดก็ตาม”
“ใช่ ชีวิตที่ยังสมบูรณ์อยู่น่ะ ขาดน้ำหยดนี้ไปก็ไม่เป็นไรหรอก” หลวงปู่เปลี่ยนสายตามองไปที่หมู แล้วมองกลับมาที่น้ำหยด “แต่ตอนนี้มีชีวิตหนึ่งใกล้แตกดับ จงเป็นน้ำเพียงหยดหนึ่ง ที่ต่อชีวิตให้กับชีวิตที่น่าสงสารนั้นเทอญ” พูดจบหลวงปู่ก็หลับตานิ่งไปสักพัก เหมือนเพ่งจิตไปที่ไหนสักแห่ง
น้ำหยดและหมูเหม่อมองหลวงปู่ด้วยความประหลาดใจพอๆกัน
“ยังไม่เข้าใจตอนนี้ก็ไม่เป็นไร ต่อไปก็จะเข้าใจเอง” หลวงปู่ลืมตาขึ้น พูดแล้วยิ้มด้วยความปราณีเช่นเคย
.......................................................................
...........................
“โห ชื่อน้ำนี่สุดยอดเลย นึกไม่ถึงจริงๆนะ” หมูพูดขึ้นเมื่อเดินออกมาจากวัด รู้สึกไม่แปลกใจเลย กับอุปนิสัยหลายๆอย่างของน้ำหยด คงจะเป็นเพราะได้รับการอบรมจาหลวงปู่นี่เอง
“หมูอย่าไปพูดให้ใครฟังนะ”
“ทำไมล่ะ” หมูสงสัย
“ก็ปรกติหลวงปู่ไม่ให้พูด แต่วันนี้แปลก ให้พูดต่อหน้านาย”
“เราสงสัยนะน้ำ ว่าหลวงปู่ดูออกรึเปล่าว่าพวกเรา ...”
“หลวงปู่ท่านรู้” น้ำหยดตอบทันที่ โดยที่หมูยังพูดไม่จบ “เราไม่สงสัยอะไรหรอก ที่ท่านถามอะไรที่นายคิดว่ามันเป็นคำถามแปลกๆ”
“เราว่าไม่ใช่แค่เรื่องนี้หรอกนะที่แปลก”
หมูคิดไปถึงสายตาของหลวงปู่ที่มองไปทางด้านหลังของน้ำหยด ที่ตรงนั้นว่างเปล่าแท้ๆ แต่เหมือนว่าหลวงปู่พูดอยู่กับใครสักคน ที่พวกเขาไม่สามารถมองเห็นตัวได้
-
อ่านตอนนี้แล้วขนลุก
ไม่ใช่แบบสยองขวัญนะ แต่ว่ารู้สึกเต็มตื้นอะ ความหมายของน้ำหยดดีมาก ๆ เลย
หลวงปู่น่าเลื่อมใสมาก ๆ ท่านเตือนอะไรหมูกลาย ๆ หรือเปล่า ของที่ไม่ใช่ของเรายังไงมันก็ไม่ใช่ของเรา
แล้วใครที่อยู่ด้านหลังน้ำหยดอะ หรือผู้มาเยือนยามวิกาล หรือเปล่า
ถ้างั้นแสดงว่าผู้มาเยือนเป็นวิญญาณอะจิ หรือถอดจิตตามมาด้วย :serius2:
รอลุ้นตอนต่อไปค่ะ
+ 1 ให้คุณบุหรงสำหรับพาร์ทนี้ บรรยายได้เยี่ยมจริง ๆ o13
ทำไมอ่านไปน้ำตาคลอไป หาคำอธิบายให้ตัวเองไม่ได้ o7
-
โอ้วววววววววววว
อ่านแล้วอึ้งงงงงง :a5:
แล้วข้างหลังน้ำหยดมีอะไรนี่????
ใครคือผืนดินแห้งแล้ง????
น้ำหยดต้องต่อชีวิตให้ใคร????
แล้วถ้าถึงวันที่น้ำหยดต้องการน้ำมาต่อชีวิตบ้าง น้ำหยดจะพึ่งใคร????
โอ้ว...อ่านแล้วเกิดคำถามในจิตใจเพียบเลย
:a6: o2 :a6:
-
:m13: ทำไมมันเริ่มน่ากลัวขึ้นมาล่ะเนี่ย!!!!!!
-
ชื่อน้ำหยด ช่างลึกซึ้ง
ความหมายยาวซะ 4 บรรทัด
คนที่หลวงปู่พูดด้วยนี่
จะเป็นผู้มาเยือน หรือ ดินแล้งๆนั้นหรือเปล่าน้า
-
ความหมายชื่อน้ำหยดซึ้งมากครับ :o12:
-
อยากสรุปว่าผู้มาเยือนเป็น ผ......
:m29:
-
แว่บแรกคิดว่า ผู้มาเยือนถอดจิตได้ :m28:
แต่คิดอีกที...ผู้มาเยือนคงจะเป็นผืนดินที่แห้งแล้ง รอการต่อชีวิตจากน้ำเพียงหยดหนึ่งรึป่าว
แล้วถ้าน้ำเลือกต่อชีวิตให้ผืนดินแห้งแล้ง แล้วหัวใจที่แท้จริงของน้ำล่ะ ต้องการหยดลงตรงไหน :confuse:
-
ตกลงผู้มาเยือนยามวิกาล ยังเป็นสิ่งมีชีวิตอยู่ใช่ไหม o2
หลวงปู่ประจำอยู่วัดไหนอ่า อยากไปให้ดูดวงให้มั่ง กรั๊กๆๆ :t2:
-
หึ หึ เมื่อไหร่จะถึงเวลานั้นสักที :jul3:
-
ชวนคิดนะตอนนี้อ่ะ
สรุปแล้วน่าสงสัยว่าจะเป็นสิ่งไม่มีชิวิตอ่ะ
คงเป็นเพื่อนกันเอกรึป่าว
แล้วมากรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด
แล้ววิ่งหนีครับ :oni1: :oni1: :oni1: :oni1: :oni1:
-
ผู้มาเยือนคือ .... :a5: :a5: :a5:
-
และแล้ววันนี้ก็ได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้ทันซะที
:o8: :o8:
อ่านแล้วก็อยากรู้ใครกันน้า
ที่มาเยือนยามวิกาล
แล้วใครกันน้าที่ตอนนี้กำลังต้องการหยดน้ำน่ะ
อยากรู้จังเยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :oni2:
-
ชื่อน้ำหยดความหมายดีมากๆๆๆ ซึ้งมากมาย
แต่หลวงปู่มองไปที่ไหนกัน ชักจะหลอนๆแหะ :amen:
ปริศนาเก่ายังไม่ทันคลี่คลายอันใหม่มาอีกและ :a6:
-
สรุปว่าหมูไม่ใช่คู่แท้ของน้ำหยดเหรอครับแย่จังแต่เนื้อคู่ยังไม่มาเกิด(หรือว้าเกิดแล้วดันเท่งทึงซะก่อนเลยรออ่ะ)
ปวดหัวอ่ะ :a5:
-
ยังมีใครอยู่ด้านหลังงั้นหรอ :a5:
ช๊อคหลวงปู่ท่านช่างศักดิ์สิทธิ์
-
ตอนนี้ไม่คิดแล้ว ใครเป็นใคร รอลุ้นดีกว่า :laugh:
-
o7 รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ คนข้างหลังจะเป็นครายเอ่ย ลุ้นสุดๆ
:a12: นอนรอ อิอิ
:กอด1:
-
เฮือกกกกกกกก!!!~~
แสดงว่าผู้มาเยือนเปงผีจริงด้วยใช่มะครับ
แถมเปงผีดินแล้งซะด้วย 555+++
เปงกะลังใจให้ต่อไปครับ อัพต่อๆๆๆๆ
-
ตอนที่ ๓๐
น้ำหยดนอนเอามือประสานกันไว้ใต้ศรีษะ เหม่อมองฝ้าเพดานนิ่ง สักพักก็ถอนหายใจยาว ลุกขึ้นจากเตียงไปที่โต๊ะเขียนหนังสือ หยิบกระดาษปึกหนึ่งจากเก๊ะใต้โต๊ะเขียนหนังสือ หนีบไว้กับแผ่นไม้รองเขียน นำหนังสือนิยายเล่มหนาที่อ่านค้างไว้ ใส่ลงไปในย่ามใบเล็กๆ ไม่ลืมหยิบปากกาใส่ลงไปด้วย หยิบพวกกุญแจเดินออกจากห้องไป ตั้งใจว่าจะไปนั่งทำงานที่สวนหย่อมริมบึงน้ำ ที่ชอบไปนั่งเล่นเป็นประจำ
หลังจากวันที่ไปพบหลวงปู่ หมูมาค้างกับน้ำหยดทุกวัน น้ำหยดรู้สึกว่าความผูกพันที่หัวใจพยายามปฏิเสธเริ่มมีมากขึ้น แต่ความรู้สึกที่มีให้กับคนที่มาหาในยามวิกาลนั้น ก็ไม่ได้ลดลงเลย กลับจะเพิ่มพูนขึ้นตามมา พร้อมกับความคิดถึงความสัมพันธ์ที่ห่างหายไปหลายสัปดาห์ น้ำหยดคิดว่า ‘จับปลาสองมือ’ ที่เคยใช้ว่าเพื่อนบางคน เป็นการกระทำแบบที่เขาทำอยู่ตอนนี้ใช่หรือไม่ ถ้าน้ำหยดเป็นผู้หญิง จะจัดเป็นผู้หญิงแบบกากี หรือนางวันทองสองใจในวรรณคดีหรือเปล่า
กริ๊งๆ ... กริ๊งๆ
เสียงกริ่งรถจักรยานดังขึ้น เมื่อเดินมาจนเกือบสุดบริเวณหอพักชาย พร้อมกับรถจักรยานคันหนึ่งมาจอดอยู่ข้างๆ
“ไปไหนเหรอน้ำ” เอกในชุดวอร์มสีเขียวเข้ม มีผ้าขนหนูผืนเล็กๆพาดอยู่บนต้นคอ ส่งเสียงทัก “แล้วคู่แฝดไปไหนล่ะ”
“คู่แฝด” น้ำหยดขมวดคิ้ว
“ไอ้หมูไง หมู่นี้เห็นติดหนึบกันเป็นคู่แฝดเชียว” เอกหัวเราะ ขณะที่น้ำหยดหน้าแดงเรื่อโดยไม่รู้ตัว
“เข้าเมืองไปกับพวกเพื่อนๆน่ะพี่”
ช่วงบ่ายของวันพฤหัสบดี ส่วนใหญ่จะไม่มีการเรียนการสอน หมูไปกินข้าวที่ร้านอาหารในตัวเมืองกับเพื่อนๆในคณะ ส่วนเพื่อนๆของน้ำหยดก็กำลังเร่งทำรายงานกันเป็นระวิง เพราะหลายวิชาในภาควิชาเอก เพิ่งจะสั่งงานเมื่อไม่กี่วันมานี้เอง
“แล้วน้ำไม่ไปด้วยล่ะ”
“ไม่ดีกว่าพี่” น้ำหยดพูดยิ้มๆ “ผมเข้ากับเพื่อนเค้าบางคนไม่ได้ งานเยอะด้วย นี่ว่าจะไปนั่งทำงานที่สวนหย่อม”
…เข้าใจพูด แทนที่จะบอกว่าเพื่อนของหมูบางคนเข้ากับตัวเองไม่ได้ กลับบอกว่าตัวเองเข้ากับเพื่อนหมูไม่ได้ มิน่าหมูมันถึงหลงนัก ชื่อคล้ายกัน แต่อุปนิสัยต่างกันลิบลับ ... เอกคิดพลางอมยิ้ม
“งั้นไปด้วยกันสิ พี่กำลังจะไปโรงยิมฯพอดี”
“แต่ผมว่าจะแวะซื้อน้ำกับขนมที่โรงอาหารก่อน”
“พี่ก็เหมือนกัน ขึ้นมาเหอะ”
น้ำหยดจึงขึ้นไปนั่งบนเบาะหลังของรถจักรยาน แล้วเอกก็ออกตัวถีบรถจักรยานตรงไปยังโรงอาหาร
“เดี๋ยวผมนั่งดูอยู่แถวๆนี้แหละพี่”
“ถ้าอยากลงสนามด้วยก็บอกนะ” พูดจบเอกก็เดนเข้าไปหากลุ่มคน ที่นั่งกันอยู่บริเวณกลางๆของอัฒจันทร์
น้ำหยดเดินขึ้นไปนั่งบนที่นั่งสูงขึ้นไป๓ชั้น วางย่าม ถุงใส่น้ำและขนมไว้ข้างตัว นักศึกษาหนุ่มสาวในชุดกีฬากำลังเล่นบาสเกตบอลอยู่ในสนาม พอจะดูออกว่าแบ่งฝ่ายกันโดยที่ฝ่ายหนึ่งจะมีผ้าคาดหัวไว้ด้วย น้ำหยดมองดูด้วยความเพลิดเพลิน ในขณะที่เอกถอดชุดวอร์มออก เหลือเพียงกางเกงขาสั้น และเสื้อกล้าม แล้วเริ่มวอร์มร่างกายไปกับเพื่อนๆอยู่บริเวณข้างสนาม
“เด็กเอ็งเหรอวะ” อิทธิ์ ที่วอร์มอยู่ข้างๆถามขึ้น
“เฮ๊ย! กูไม่นิยมถั่วดำหว่ะ” เอกหัวเราะเบาๆ “รุ่นน้องที่หอน่ะ เด็กรูมเมทกู”
“เด็กเมทมึง???” อิทธิ์เขยิบตัวเข้าไปใกล้เอก “แบบนี้มึงก็ได้เห็นของดีบ่อยๆดิ๊วะ”
“บ้าเร๊อะมึง เค้าไม่ทำอะไรประเจิดประเจ้อแบบนั้นหรอก แต่เมทกูมันไปค้างห้องของน้ำมันบ่อยๆ”
“ชื่อน้ำเหรอวะ” อิทธิ์เหมือนสะกิดใจในชื่อนี้ แต่แว่บเดียวก็หมดความสนใจ “แล้วรูมเมทมันล่ะ ไม่ว่าอะไรเหรอไง”
“อยู่คนเดียว เลยทางสะดวก” เอกหัวเราะอีก “พอดีกูเจอกลางทาง เห็นว่าจะมานั่งทำงานที่สวนหย่อมแถวนี้ เลยชวนมาด้วยกัน”
“เห็นหุ่นล่ำบึ๊กของมึง เลยเปลี่ยนใจมาดูมึงล่ะสิ แล้วอยู่ห้องไหนวะ” อิทธิ์เอียงหน้าเข้าไปถามกลั้วหัวเราะ
“๓๑๕” เอกหยุดการวอร์ม หันไปตอบอิทธิ์
“อะไรนะ ห้องนั้นน่ะเหรอวะ” อิทธิ์หน้าตาตื่น หันไปมองดูคนที่ตัวเองกำลังพูดถึง เอก็มองตาม ก็เห็นว่าน้ำหยดกำลังดูเกมส์ในสนามอย่างตั้งใจ
ถึงน้ำหยดจะไม่ได้เล่นกีฬาบ่อยนัก แต่จากหลักสูตรพละศึกษาในระดับชั้นมัธยม ทำให้พอใจเข้าใจในกฎกติกาในการเล่นกีฬาหลายชนิด รวมทั้งบาสเกตบอลด้วย จึงมองดูเกมส์ที่กำลังขับเคี่ยวกันอยู่ในสนาม ด้วยความสนุกสนาน จนถึงกับปรบมือให้เมื่อมีคนชูตลูกลงไปในห่วงบนแป้นบาสได้
“เฮ๊ย ... เชียร์ใครกันแน่วะไอ้น้อง” รุ่นพี่ผู้หญิงรูปร่างค่อนข้างใหญ่ตะโกนถาม เมื่อเห็นน้ำหยดปรบมือให้กับคนของทั้งสองฝ่ายที่ชูตลูกได้
“เชียร์ทุกคนแหละพี่” น้ำหยดหันไปป้องปากตะโกนตอบ พร้อมกับรอยยิ้มกว้าง และดวงตาที่หยีลงเกือบครึ่งหนึ่ง รอยยิ้มของน้ำหยด ทำเอารุ่นพี่คนนั้นอึ้งไป ได้แต่ยืนมองตาปริบๆ
“เช็ดน้ำลายหน่อยเว๊ย เห็นหนุ่มๆใสๆหน่อยไม่ได้นะเอ็ง” มีเสียงแซวมาจากกลุ่มคนที่นั่งอยู่ พร้อมกับเสียงหัวเราะ
ระหว่างที่นั่งดูเกมส์ในสนาม น้ำหยดก็กำลังคิด
... รุ่นพี่คนนั้นจะอยู่ในกลุ่มคนพวกนี้หรือเปล่า
... รุ่นพี่คนนั้นจะเห็นเขาไหม
... ถ้ารุ่นพี่คนนั้นเห็นเขา ในสถานที่นี้ เวลาแบบนี้ จะเข้ามาทักทายเขาบ้างไหม
คิดแล้วก็ต้องถอนหายใจยาวอย่างไม่รู้ตัว
-
น้ำหยดอาจจะไม่ระแวงเลยว่ารุ่นพี่คนนั้นอาจเป็นผี :jul3: :jul3:
-
:serius2: :serius2: :serius2:
ผู้มาเยือน ผู้มาเยือน ผู้มาเยือน
เง้อออออ ไอ้หมูออกไป ไอ้หมูออกไป :angry2:
วันนี้จะมาต่ออีกสักตอนหรือเปล่าน๊า :L2:
-
:m23: ดูท่าน้ำจะมีใจเอนเอียงมาทางผู้มาเยือนซะแล้ว
ปล. เหตุการณ์บ้านเมืองช่างวุ่นวายนักนะ
-
เมื่อไหร่จะถึงคิวผู้มาเยือนสักที รออยู่นะ :oni1:
-
น้ำหยดอาจจะไม่ระแวงเลยว่ารุ่นพี่คนนั้นอาจเป็นผี :jul3: :jul3:
5555+ นั่นจิ......
-
ผู้มาเยือนจ๋า อ้อนคนเขียนเยอะๆหน่อย จะได้มีฉากออกมาเยอะๆ :laugh:
-
:a5: แล้วชักจินตนาการเลยเถิดซะแระ
ถ้าผู้มาเยือนไม่ใช่คน แล้วน้ำหยดจะไปช่วยหล่อเลี้ยงดินแห้งอย่างผู้มาเยือนได้ยังงายยยย
คงไม่ใช่ ให้น้ำตามไปอยู่ด้วยนะ :serius2:
ถ้างั้นก็ให้น้ำคู่กะหมูดีกว่า ยังไงก็ยังได้มีชีวิตอยู่อ่ะ (จิ้นเลยเถิดไม๊เนี่ย)
ปล. น้องตั้มอยู่สวนดุสิตป่าวเนี่ย :t2: ขยันทำโพลซะจริง
เรื่องวิหารจันทราก็มีโพลไปทีละนะจ๊ะ
-
ปล. น้องตั้มอยู่สวนดุสิตป่าวเนี่ย :t2: ขยันทำโพลซะจริง
เรื่องวิหารจันทราก็มีโพลไปทีละนะจ๊ะ
:o :o :o โพลมีหลายแห่งนิ
คือสมัยเรียนมหาวิทยาลัย เลือกวิชาโทจิตวิทยา(วิชาโทนะฮับ มะช่ายปริญญาโท) แล้วเรียนเรื่องการทำโพลด้วย ก่อนจะมีเรื่องกับอาจารย์ประจำภาควิชา เลยเปลี่ยนมาเรียนสาขาดุริยางค์แทน :oni2:
เวลาถามความคิดเห็น ทำโพลนี่แหละครับ ง่ายกว่าไล่อ่านตามรีพลาย
... สายตาตั้มยิ่งดีๆอยู่ด้วย o2
-
มาติดตามจ้า
-
เฮ้อ... :เฮ้อ: แอบเห็นอนาคต ของผู้มาเยือนลางๆแล้ว
:m13: เหมือนเขายังผูกติด ยังมีห่วงอยู่ ชิมิ
หวังว่า จะมิเป็นเเบบที่คนสวยคิดนะ :a6:
+ให้ทุกวัน แต่ถึงยังไง ก้อ ยังเชียร์ผู้มาเยือน กร๊ากกก...ก :laugh:
-
นั่งอ่านมาเรื่อยๆตั้งแต่บทที่หนึ่งครับ
มาสะดุดท่อนของหลวงปู่ตรงบทที่ยี่สิบเก้า
ช่วงที่มองไปด้านหลัง
อ่านแล้วพาลนึกไปถึงรินรัตติกานต์โดยอัตโนมัติ(แม้จะไม่ได้ใกล้เคียงกันเลยก็ตาม)
หลอนวาบขึ้นมาในทันที
ถึงบทที่สามสิบ..พี่เอกแน่ใจหรอ ว่าไม่นิยม?..
สุดท้ายก็ภาวนาอย่าให้ผู้มาเยือนเป็นวิญญาณหรืออะไรก็ตาม
ไม่งั้น
จากที่ชอบอยู่แล้ว
จะยิ่งโคตรชอบเข้าไปอีก
ปล.ผมล้อเล่นครับ (มั้ง)
-
หมูแย่แล้ว ว วว 555+
สรุปใครพระเอกกันแน่นิ ??
-
ผู้มาเยือน ผู้มาเยือน :amen:
จงมา~~จงมา~~~ :oni3:
-
อ๋อ...น้ำไปตามหาผู้มาเยือนนี่เอง
จะเจอไหมนั่น รึว่ามาด้วยกันตั้งแต่แรก
อ๊ากกกกกกกกก อย่าคิดมาก รอตอนต่อไปเลยแล้วกัน
:laugh: :laugh:
-
:m22:
-
ตอนที่ ๓๑
น้ำหยดนั่งดูการขับเคี่ยวในสนามอยู่พักใหญ่ ก็ลุกขี้นหยิบย่ามขึ้นสะพายไหล่ ถือถุงน้ำและขนม เดินออกมาจากโรงยิมฯ อย่างไม่รีบร้อนไปจนถึงจุดหมาย
บึงน้ำขนาดใหญ่ มีใบบัวอยู่บนผิวน้ำ กระจายกันอยู่เป็นหมู่ๆ ลมที่โชยพัดอ่อนๆทำให้เกิดระลอกคลื่นเล็กๆ ส่องประกายสะท้อนแสงแดดอยู่แวววับ น้ำหยดเดินไปนั่งลงในเงาของต้นชมพูพันทิพย์ แล้วหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน สักพักก็หยิบกระดาษพร้อมที่รองเขียน ขึ้นมาเขียนสิ่งที่คิดลงไปเป็นพักๆ สลับกับการอ่านข้อความในหนังสือ
เวลาผ่านไปหลายชั่วโมง น้ำหยดวางหนังสือในมือ และแผ่นไม้รองเขียนบนตักลงไปบนพื้น ยืดแขนทั้งสองขึ้นสูง บิดขี้เกียจไปมา มองไปรอบๆตัว ก็เห็นว่าพระอาทิตย์คล้อยต่ำลงมากแล้ว มองไปที่ขวดน้ำเปล่าและถุงขนมที่นำมาด้วย ทุกอย่างว่างเปล่า น้ำหยดหัวเราะเบาๆกับตัวเอง ที่เพลินกับงานจนลืมเวลา พลางค่อยๆเก็บของลงย่าม ค่อยๆเดินช้าๆตั้งใจว่าจะไปยังห้องน้ำของตึกคณะสังคมฯ ที่อยู่ใกล้บริเวณนั้นที่สุด เพื่ออาศัยใช้ห้องน้ำเสียหน่อย
พอเสร็จธุระแล้วก็เดินตรงไปยังตลาดแสงจันทร์ ซึ่งเป็นบริเวณที่ว่างข้างๆโรงอาหาร ในช่วงเวลาเย็น จะมีรถเข็นมาตั้งขายของกินอยู่หลายร้าน น้ำหยดซื้อผลไม้กับขนมหวานห่อเล็กๆหลายอย่าง กับคุ๊กกี้ที่แบ่งใส่ถุงไว้ คิดว่าเมื่อไปถึงห้องพักก็จะเก็บคุ๊กกี้ไว้ในกล่องขนม ซึ่งมักจะมีขนมอยู่เต็มเสมอ เผื่อว่าตัวเขาและหมู หรือเพื่อนที่แวะมาหา อาจจะหิวขึ้นมาในเวลาที่อยู่ในห้องพัก
“น้ำ มากินขนมด้วยกันสิ” เสียงเรียกดังมาจากในโรงอาหาร น้ำหยดหันไปตามเสียงเรียก แล้วก็ยิ้มเมื่อเห็นว่าทั้งสองคนเป็นใคร
“ไม่ล่ะพี่ ขอบคุณครับ พอดีผมว่าจะเอาขนมไปกินกับเพื่อนๆอยู่พอดี” น้ำหยดตอบ แล้วนั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้าม
“เมื่อกี้ไปอยู่ตรงไหนน่ะ ตอนออกมาจากโรงยิมฯว่าจะชวนกลับด้วยกัน” เอกถามพลางเอาไม้จิ้มกุ่ยไช่ทอดชิ้นใหญ่เข้าปาก
“ก็ริมบ่อน้ำใหญ่ใกล้ๆโรงยิมฯนั่นแหละพี่ สงสัยต้นไม้บังมั๊ง”
เอกกับอิทธิ์มองหน้ากัน เพราะไม่มีใครเห็นน้ำหยดเลย ตลอดทางที่ขี่จักรยานออกจากโรงยิม เมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้วมา
“น้ำนั่งอยู่ตรงไหน”
“ตรงต้นชมพูพันทิพย์ต้นใหญ่ที่สุดน่ะพี่ ต้นที่ใบมันหนาๆ”
“เฮ๊ย! กูว่ามันไม่เข้าท่าแล้วหว่ะ เอ็งบอกว่าน้ำอยู่ห้องนั้นด้วยใช่มะ” อิทธิ์ยื่นหน้าเข้าไปพูดกับเอกเบาๆ
“อะไรเหรอพี่” น้ำหยดได้ยินก็ถามออกไปด้วยความสงสัย มองหน้าทั้งสองคนสลับกันไปมา
“ไม่มีอะไรหรอกน้ำ ว่าแต่ไปนั่งตรงนั้นบ่อยรึเปล่า” เอกหันมาถาม
“ก็บ่อยนะพี่ บางทีดึกๆก็ไปนั่งดูดาว มันเย็นสบายดี เห็นฟ้าชัดด้วย”
“แล้วเคยเจออะไรมั่งมั๊ย” อิทธิ์ถามบ้าง
“อะไรเหรอพี่” น้ำหยดทำหน้างงๆ “เคยเจอก็แต่คนเข้ามานั่งคุยด้วย”
“ใคร” คราวนี้เอกถามหน้าตาแสดงความสนใจ
“ไม่รู้เหมือนกันพี่ ความจริงเคยคุยกันหลายครั้งแล้วหล่ะ แต่พี่เค้าไม่ยอมบอกชื่อ” อิทธิ์มองเห็นใบหน้าของน้ำหยดเปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อ แล้วน้ำหยดก็เหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ “จริงสิ เค้าบอกว่าอยู่ปี๔ คณะเดียวกับพี่นี่แหละ”
“คณะเดียวกับพี่เหรอ” เอกขมวดคิ้ว “หน้าตาเป็นยังไง แล้วน้ำเห็นอยู่ในกลุ่มพรรคพวกพี่รึเปล่า”
“ไม่รู้สิพี่” น้ำหยดทำหน้าเหมือนเยาะเย้ย ... เยาะเย้ยกับตัวเอง
ไม่กล้าที่จะพูดออกไปว่า ตนเองไม่เคยเห็นใบหน้าของคนคนนั้นเลย แต่พอคิดถึงการได้ ‘พบเจอ’ กันในแต่ละครั้งขึ้นมา ใบหน้าของน้ำหยดแดงเรื่อขึ้นโดยไม่รู้ตัวอีกครั้ง อิทธิ์เห็นแล้วก็มองด้วยแววตาประหลาด เหมือนคิดอะไรออก
“น้ำไปก่อนนะพี่ เดี๋ยวพรรคพวกมันหายไปหมด” น้ำหยดพูดกลั้วหัวเราะ แล้วก็ลุกขึ้นเดินออกจากโรงอาหารไป
“เฮ๊ย ...” อิทธิ์เอื้อมมือไปเขย่ามือเอก
“อะไรวะ จับมือกูแบบนี้ เดี๋ยวชาวบ้านเค้าก็หาว่าเป็นคู่เกย์หรอก” เอกพูดให้เป็นเรื่องขำ
“เชี๊ยนี่ ... กูนึกออกแล้ว คนนั้นก็ชื่อน้ำเหมือนกัน” อิทธิ์พูดหน้าตาตื่น
“เออ ... กูนึกได้ตั้งนานแล้ว”
“แล้วที่ห้องนั้นน่ะ …”
“เออ ... กูยังจำได้” เอกพูดขัดขึ้นก่อนที่อิทธิ์จะพูดจบ
“แล้วต้นชมพูพันทิพย์ต้นนั้นน่ะ พวกนั้นชอบไปอยู่ด้วยกันที่นั่น”
“แล้วไงวะ” เอกพยายามไม่สนใจ แต่ไม่รู้ตัวเลยว่า ใช้ไม้จิ้มขนมกุ่ยไช่เข้าปากถี่ขึ้น
“หรือเมื่อกี้ผีบังวะ”
“กลางวันแสกๆเนี่ยนะมึง แล้วผีพ่อมึงเด๊ะ ยังไม่มีใครตายซะหน่อย” พูดจบเอกก็ยกมือตบไปที่ศรีษะของอิทธิ์
“โอ๊ย ... เจ็บนะเว๊ย เดี๋ยวหน้าหล่อๆของกูช้ำหมด” อิทธิ์ยกมือลูบหน้าผาก “แล้วตอนนี้มันเป็นยังไงมั่งวะ ได้ข่าวมันบ้างรึเปล่า” อิทธิ์ละชื่อของเพื่อนคนนั้นไว้ ในฐานที่เข้าใจ ว่ากำลังพูดถึงใคร
“ไม่รู้เหมือนกันหว่ะ หลังเกิดเรื่องกูไปเยี่ยมอยู่ไม่กี่หนเอง”
เอกพูดแล้วก็นึกไปถึงรูมเมทเก่า ที่เคยพักอยู่ด้วยกันในห้อง๓๑๕ เมื่อตอนที่เขาเรียนอยู่ชั้นปี๑ และอยู่ด้วยกันจนถึงภาคเรียนแรกของการเรียนในชั้นปีที่๒
ชายหนุ่มผิวขาวเหลือง ใบหน้าคมสัน รูปร่างสูงโปร่ง เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อที่ตึงแน่น สมส่วน ไหล่กว้าง หน้าอกผึ่งผาย เอวคอด จนร่างกายท่อนบนเกือบเป็นรูปตัววี ตะโพกและท่อนขาที่แข็งแกร่ง รวมทั้งเสียงทุ้มห้าว ที่แสดงออกถึงพลังของบุรุษเพศอย่างเต็มที่
-
อ๊ากกกกกกกกกกกก อ่านแล้วใจระทึก :serius2:
เค้าคนนั้นเป็นใคร ชื่อเหมือนกัน เป็นเพื่อนเอกด้วย อ๊ากกก :serius2:
เริ่มเผยตัวตนออกมาทีละนิดแล้วใช่มั้ย ผู้มาเยือน ผู้มาเยือน ผู้มาเยือน
โฮกกกกกก ค้าง ๆ อย่างแรง o7
คุณบุหรงคะ จะกรุณาอีกสักตอนหรือเปล่าค๊า :serius2: :serius2:
ปล. มาเพิ่ม ๆ ไปนั่งนึกมาอีก
หรือว่าคนคนนั้น จะเป็นเจ้าชายนิทราอยู่ แล้วจิตออกจากร่าง น้ำหยดเลยเห็นอยู่คนเดียว
แล้วทุก ๆ ที่ ที่น้ำหยดชอบไป ก็เหมือนกับชายคนนั้น
อ๊ากกกกก นอนไม่หลับแน่ ๆ ยิ่งคิดยิ่งสติแตก :sad2:
-
เหอ เหอ ผีเจงๆ :m29: :m29:
-
:m4: ฟันธง รูมเมทเก่าของพี่เอกคือผู้มาเยือนแน่นอน เย้ :a2:
-
เฮือกก!! :m29:
ใกล้เข้ามาอีกนิด ชิดเข้ามาอีกหน่อย
อ่ะไม่ใช่และ 55+
วู้วลุ้นๆ
ไม่แน่อาจจะเป็นวิญญาณคนเป็นอ๊ะปล่าว เหอๆ :m32:
-
โฮกกกกกก ค้าง ๆ อย่างแรง o7
คุณบุหรงคะ จะกรุณาอีกสักตอนหรือเปล่าค๊า :serius2: :serius2:
นี่เป็นคำเตือนล่วงหน้า หากลงอีกตอน คุณจะยิ่งค้างมากกว่านี้
:oni3: :oni3: :oni3:
-
:m23:เอาแล้วไง ตั้ม ตกลงไอ้ผู้มาเยือนยามวิกาลนะ ใช่คนหรือเปล่า
แต่ฟังที่เอก กับ อิทธิ์ พูดถึงน่าจะมีตัวตนนะ เพียงแต่ไม่ได้เรียนอยู่ที่นี่แล้ว
มาตามต่อแล้วกัน +1 เป็นคาถา ขอให้ขยัน ๆ :m5: :bye2:
-
:o
ยิ่งอ่านยิ่งอยากรู้อ่ะ
ใครกันน้า ชื่อเหมือนกันด้วย
แล้วเกิดอะไรขึ้นกับรูมเมทของพี่เอกน้า
ตื่นเต้นมากมาย :oni2:
-
โฮกกกกกก ค้าง ๆ อย่างแรง o7
คุณบุหรงคะ จะกรุณาอีกสักตอนหรือเปล่าค๊า :serius2: :serius2:
นี่เป็นคำเตือนล่วงหน้า หากลงอีกตอน คุณจะยิ่งค้างมากกว่านี้
:oni3: :oni3: :oni3:
งั้นไม่เป็นไร อิงยอมอ่านแค่นี้ แล้วพรุ่งนี้ค่อยตั้งหลักเอาใหม่ จะทำงานรู้เรื่องมั้ยพรุ่งนี้ :serius2:
ขอบคุณคุณบุหรงนะคะ ที่มาตอบ o7
-
ผู้มาเยือนจะปรากฏแล้วววววววววววววววววววววววว ใช่มั้ย
-
ชื่อเหมือนกัน..
ตั้งแต่เกิดเรื่อง..
ไปเยี่ยม?..
อยู่โรงพยาบาลหรือเปล่า? เป็นอะไรหรือเปล่า? หรือประสบอุบัติเหตุอะไร?
จะว่าไปมาหาน้ำหยดได้
ถอดวิญญาณมา หรือเป็นเจตภูตละเนี่ย
ยังไงก็ไม่แน่ใจจะฟันธงว่าเป็นผู้มาเยือนยามวิกาล
ชวนให้สงสัยพิลึก สองจิตสองใจ
แอบเหล่มองทาง
ว่าคุณบุหรงแอบขุดหลุมตุ่นไว้หรือเปล่า
-
สรุปว่ามีตัวตนนะผู้มาเยือน :laugh:
-
อ้าว.....มันยังไง
ถ้าจะลงอีกตอนแล้วค้าง
ก็อยาให้ลงเพราะอยากอ่านอีก
ลงเถอะๆๆๆๆ :oni3: :oni3:
-
คำเตือนเราไม่กลัว อิอิ :t2:
รูมเมทเก่า ของเอกนี่เอง ...แต่ว่า หายไปอยู่ที่ไหน... เกิดอะไรขึ้น ก่อนหน้านั้นน๊า..?
:oni3: ใช้วิธีสะกดจิตคุนบุหรง จงลงต่อๆๆๆๆ
-
เย้.. :a1:
อีกไม่นานก็จะได้รู้แล้วว :a2:
ว่าผู้มาเยือนยามวิกาล :m25:เป็นใคร
อิอิ :m4:
ชื่อเดียวกันกับยานเอกซะด้วย :m32:
ไอหมูปิ้งนี่ไม่ยอมรับความจริงเอาซะเลย :angry2:
น่ารำคาญชะมัด :angry2:
อัพพพจ้า
:bye2:
-
เหมือนจะเริ่มคลี่คลาย แต่ทำไมเหมือนยิ่งจะดูลึกลับซับซ้อนยิ่งกว่าเก่าอีกอ่ะ :serius2:
-
ไปเยี่ยม?? อะไร? ยังไง? ถอดจิตหรอ????
อ๊ากกกกงง อ๊ากกกหลอน
อ๊ากกกกกกกกกกกอยากอ่านต่อแต่กลัวค้างอะ :m17:
-
ได้มาอ่านสามตอนรวด
คุณตั้มค่อยๆ ผูกและคลายปมทีละนิด ถูกใจมากค่ะ :m4:
-
:m29: เวงกำ หายไปแค่ 5 วันมาเป็นพรวนแล้ว อ่านเกือบไม่ทัน :m29:
ปมเริ่มคลายมาทีละนิดแร๋ะ แต่แปลก ๆ อ่ะ สรุปเป็นคนหรือว่า....กันแน่เนี๊ย
มึุน o2
-
เรื่องนี้พูดได้คำเดียว น่าติดตามเกิน อิอิ รอ และ ก็ รอน้าาาา
อิอิ เชียร์ผู้มาเยือนคนนั้น :m13:
-
รอลุ้นต่อ :laugh: ไม่คิดแล้วปวดหมองรอเฉลยเลยดีกว่า :m23:
-
เดาว่าไม่น่าจะผี แต่น่าจะเป็นครึ่งผีครึ่งคน (เอ๊ะ ยังไง) :a5:
คิดว่าน่าจะเป็นคนที่ยังไม่ตายก็เหมือนตายไปแล้วหรือเปล่า
รอคนเขียนมาเฉลยดีก่า :a12:
-
:o โอ่ย ทั้งหลอนทั้งลุ้น ไม่รู้จะเลือกอันไนก่อน :serius2:
o12 ค้างๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ สุดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :sad2:
o7 มาไวๆน้า รออยู่(อย่างใจจะขาดรอนๆ)
:a12: นอนรอ (อีกแล้ว)
-
ผีคนเป็นนี่เองงง
ว๊ากก...เห็นน้ำหยดเป็นตัวแทนเหรอเนี่ย :angry2:
-
:o8: :o8: :o8:
อร๊ายยยยยย
นังหนูน้ำ
กรี๊ซซซซซซซซซซซซซ
กรี๊ซซซซซซซซซซซซซซซ
ไม่มีอะไรค่ะ
แค่เข้ามากรีซซซซซซซซ เฉยๆ
ดึกแระ
หนูไปนอนก่อนนะค้า
จุ๊ฟๆ
:o8: :o8:
-
ไม่ใช่นะ
คนนั้นก็ชื่อน้ำ แสดงว่า แฟนเก่าผู้มาเยือนก็ชื่อน้ำ ไม่ใช่ชื่อของผู้มาเยือน
แต่ถ้าไม่สบายแล้วไหงมาหาน้ำได้อ่ะ แต่นั่นมันก็2 ปีแล้วนิ ใช่ป่าว
รึตอนนี้ สมัครมาเป็นภารโรงที่หอพัก 555 (บ้า สมัครเป็นอดีตนายกต่างหาก เอาเข้าไป) :t2:
-
มันเกิดอะไรขึ้นอ่ะ :o
-
:m13: เอ่อ เขาผู้นั้นมาแร้ว :m13:
-
:m23: ยังคงเป็นความลับกันต่อไป
-
ลุงตามอ่านไม่ทันเลยอ่ะ
ช่วงนี้ไม่ค่อยจะว่างเลยครับหลาน
+1 เป็นแรงใจให้ก่อนนะ
-
:m22:
มายางงงคะ คุณครูพี่ตั้มหายไปหนายยย :serius2: :serius2:
หรือว่าเมื่อคืนคุณครูพี่ตั้มมีนัดกับท่านผู้มาเยือนฯ :laugh:
-
หายไปไหนน้า
ไม่มาสักที
อยากอ่านมากถึงขั้นเก็บเอาไปคิดเลยนะ
เป็นเอามากจริงๆๆ
:o8:
-
ง่าๆๆ ... ไปทำงานมาน่ะครับ เพิ่งกลับ เดี๋ยวขอทานข้าวแปร๊บนะครับ o2 o2 o2
-
รับทราบค่ะ
เข้ามาปูเสื่อรอ :a4:
-
ตอนที่ ๓๒
จากเพียงแค่อาหารมื้อกลางวัน บวกเพิ่มด้วยไอศครีมร้านดังของจังหวัด ขยายตามออกไปด้วยหนังรอบบ่าย อาหารมื้อเย็น ปิดท้ายด้วยตลาดนัดยามค่ำคืน ยังไม่พอ ร้านขนมยามดึกบริเวณโรงเรียนสาธิตฯ จุดหมายสุดท้ายของอาหารมื้อดึก แล้วยังต้องพากันไปส่งเพื่อนผู้หญิงให้ถึงหอพัก ตามธรรมเนียมปฏิบัติที่รุ่นพี่ย้ำกับรุ่นน้องผู้ชายทุกคนนักหนา ว่ามันเป็นมารยาทอันพึงต้องปฏิบัติในยามค่ำคืน กว่าที่หมูจะกลับถึงหอพักก็เป็นเวลาเกือบสี่ทุ่ม
สิ่งแรกที่หมูอยากทำ คือรีบเอาบลูเบอรี่ชีสเค๊กชิ้นใหญ่ ที่ซื้อมาจากร้านเค๊กที่อร่อยที่สุดในตัวจังหวัด ไปฝากน้ำหยด หมูยิ้มเมื่อนึกถึงใบหน้าที่ยิ้มจนตาหยี เวลาได้กินของอาหารหรือขนมรสชาดดีๆ
... และแน่นอน น้ำหยดคงต้องชวนเขากินด้วยแน่ๆ...
ถึงตอนนั้น เขาจะแกล้งเอาครีมรสเข้มข้นบนชีสเค๊ก ป้ายไปบนใบหน้าของน้ำหยด แล้วจะเช็ดมันออกด้วยริมฝีปากของเขา น้ำหยดคงตกใจไม่น้อย แล้วก็เขินจนหน้าแดงกล่ำ หมูคิดแบบนี้มาตั้งแต่ตอนเขาสั่งเค๊กชิ้นนี้
แต่เมื่อมาถึงหน้าห้อง๓๑๕ ไฟในห้องยังมืดมิด น้ำหยดอาจจะไปอยู่ที่ห้องของเพื่อนคนใดคนหนึ่งในหอ๕ หรือไปกินขนมกับเพื่อนๆที่สาธิตฯ เหมือนที่เคยทำเป็นประจำ หมูอมยิ้มอีกครั้ง เมื่อคิดถึงสิ่งที่คิดไว้
“เดี๋ยวค่อยลงมาอีกทีก็ได้” หมูพูดกับตัวเองเบาๆ เดินผิวปากอย่างอารมณ์ดีแกว่งถุงเค๊กเล่น กลับไปห้องของตัวเอง
น้ำหยดออกจากหอสุมดตั้งแต่ตอนสองทุ่ม พร้อมกับไก่และชู มาเจอกับกลุ่มของนุช เก๋ และแขกที่โรงอาหาร ก็เลยซื้อขนมที่ตลาดแสงจันทร์ มานั่งกินด้วยกัน และคุยเล่นกันไปเรื่อยๆภายในโรงอาหาร นานพอสมควรพวกผู้หญิงก็กลับหอพักไป ส่วนน้ำหยดตามไปนั่งร้องเพลงและคุยเล่นกับเพื่อนๆ ในห้องพักของชูที่หอชาย๕ จนนาฬิกาบอกเวลาสี่ทุ่ม น้ำหยดจึงกลับห้องของตัวเอง อาบน้ำชำระร่างกาย ผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้านอนอ่านหนังสือบนเตียงจนผลอยหลับไป ทั้งๆที่ยังไม่ได้ปิดไฟ และยังไม่ได้ลอคห้อง
ความเสียวซ่านจากการถูกสัมผัสบริเวณหลังต้นคอ วนเวียนมาที่หลังใบหู ทำให้น้ำหยดตกใจตื่นขึ้น รู้สึกอึดอัดเพราะร่างกายที่นอนคว่ำอยู่ ถูกกดทับด้วยน้ำหนักของใครบางคน มือใหญ่แข็งแรงลูบอยู่บริเวณแก้ม เมื่อลืมตาขึ้นมาก็พบว่าหลอดไฟในห้องที่เคยสว่างอยู่ ถูกปิดให้มืดมิดไปแล้ว
“ใคร” น้ำหยดถามเบาๆ แต่ไม่มีคำตอบ มือที่อยู่บนแก้ม เลื่อนเปลี่ยนมาลูบที่ไหล่เบาๆ ใบหูถูกโลมเลียไล้ด้วยลิ้นเปียกชื้น ปลายลิ้นที่แหย่เข้าไปในรูหู ทำให้น้ำหยดขนลุกชูชัน เสียวซ่านอย่างบอกไม่ถูก จนต้องส่งเสียงครางออกมาเบาๆ แต่ถึงกระนั้น น้ำหยดก็เริ่มขยับดิ้นรน เมื่อลิ้นชื้นๆไล่ไล้เลียลงมายังซอกคออีกครั้งหนึ่ง พร้อมกับริมฝีปากที่ดูดเม้มผิวเนื้อ สลับกับการเล็มเลีย
“ใคร” น้ำหยดถามอีกครั้งหนึ่ง พร้อมกับการดิ้นรนที่แรงขึ้น
“ดิ้นแบบนี้ เหมือนจะยิ่งยั่ว ... รู้มั๊ย” เสียงทุ้มห้าวคุ้นหู พูดกลั้วหัวเราะ
“พี่เองเหรอครับ” น้ำหยดหยุดการดิ้นรน “ก็ผมไม่รู้ว่าเป็นใครนี่ ผมก็กลัวสิ”
“หลัวเหรอ หึหึ” เสียงหัวเราะในลำคอ นิ้วมือหยาบใหญ่ไล้ลูบไปบนริมฝีปาก น้ำหยดแกล้งกัดเบาๆ “แล้วครั้งแรกกลัวรึเปล่า”
“กลัวสิพี่ ... กลัวมากด้วย ตอนนี้ผมก็ยังกลัว” น้ำหยดตอบเสียงเบา
“ไม่ต้องกลัวหรอกนะ” เสียงนุ่มกระซิบข้างหู มือใหญ่จับร่างน้ำหยดให้พลิกนอนหงาย “พี่ออกจะถนอมน้องน้ำของพี่ออกขนาดนี้”
ริมฝีปากของน้ำหยดถูกประทับจูบอีกครั้ง พร้อมกับรู้สึกว่ามือใหญ่กำลังดึงชายเสื้อนอน เพื่อถอดมันออกทางศรีษะ น้ำหยดขยับตัว ชูแขนขึ้นสูง ทำให้เสื้อนอนถูกถอดออกไปโดยง่าย แล้วกางเกงนอนก็ถูกถอดตามออกไป ร่างหนักๆโถมทับลงมาอีกครั้ง พร้อมกับขยับตัวขืนสูง จูบลงไปบนหน้าผากของน้ำหยดอย่างแผ่วเบา น้ำหยดขยับใบหน้าจูบลงบนคางสาก และลำคอของคนที่ทาบทับ ไล่มายังแผ่นอกที่หนั่นแน่น ริมฝีปากที่อยู่นิ่งบนหน้าผากของน้ำหยด เลื่อนจูบไล่โลมเลียไปที่คิ้ว ดวงตา แก้ม คาง ซอกคอ เหมือนจงใจที่จะเว้นสัมผัสที่ริมฝีปากเอาไว้ น้ำหยดใช้มือลูบเบาๆไปตามแผ่นหลังกว้าง เอวที่โค้งคอด และสะโพกเนียนแน่นของอีกฝ่ายวนเวียนไปมา
“เฮ๊ย! หมู เป็นอะไร ... หลับคาโต๊ะเลย” เอกเรียกพลางตบไหล่หมู เพื่อปลุกให้ตื่น
“เผลอไปน่ะพี่” หมูงัวเงียเงยหน้าขึ้นจากหนังสือที่กางอยู่บนโต๊ะ เหลือบมองดูนาฬิกาปลุก ที่บอกเวลา๕ทุ่มเศษๆ มองไปบนโต๊ะ สายตาก็กระทบเข้ากับถุงพลาสติก ที่มีกล่องเค๊กอยู่ข้างใน ก็นึกถึงน้ำหยดขึ้นมา
“ผมไปห้องเพื่อนนะพี่” หมูคว้าถุงเค๊กกับพวงกุญแจ แล้วลุกเดินออกจากห้องไป
“ป่านนี้น้ำหลับไปแล้วมั๊ง” เอกพูดไล่หลังไป แล้วก็ต้องส่ายหน้ากับท่าทีรีบเร่งของเพื่อนร่วมห้องพัก แล้วเหลือบไปมองดูนาฬิกาปลุกบนโต๊ะเขียนหนังสือของหมู “อ้าวนาฬิกาตายนี่หว่า มิน่า ...” เอกยกแขนขึ้นมาดูนาฬิกาบนข้อมือของตน ที่บอกเวลาเกือบจะตี๒อีกเพียงไม่กี่นาที
หมูเดินขึ้นบันไดแล้วเดินต่อจนถึงหน้าห้อง ๓๑๕ มองที่ช่องลมด้านบน เห็นแสงไฟในห้องยังเปิดอยู่ก็ยิ้มออกมา เพราะถ้าไฟในห้องยังเปิดสว่างอยู่แบบนี้ หมายความว่าน้ำหยดยังไม่เข้านอน หรือถ้าเผลอหลับไปก็ยังไม่ลอคประตูห้อง
“น้ำ ... น้ำหลับรึยัง” หมูเคาะประตู แล้วเรียกเบาๆ
“น้ำ” หมูเคาะประตูแล้วเรียกอีกครั้งหนึ่ง ... ยังคงไม่มีเสียงตอบ
หมูเอื้อมมือลองขยับบานประตูดู มันก็เลื่อนเปิดไปด้านข้างตามแรง หมูยิ้มแล้วเปิดประตูกว้างขึ้น ผลักประตูมุ้งลวดเดินเข้าไปในห้อง แล้วหันหลังไปปิดประตูทั้งสองบานให้เรียบร้อย โดยไม่ลืมกดลอคประตูห้องไว้
“อ่านหนังสือจนหลับอีกแล้วล่ะสิ” หมูพูดกลั้วหัวเราะแล้วหันไปมองบนเตียง
“เฮ๊ย! ...น้ำ” หมูอุทานอย่างตกใจเมื่อมองเห็นน้ำหยดอยู่บนเตียงในสภาพที่คิดไม่ถึง
-
:m4: :m4: จิ้ม ๆ ๆ ๆ ๆ ก่อนไปอ่านครับ......... :m4: :m4:
อ้าว กรรม เอาแล้วไง........
เฮ้อ สงสารหมูก็สงสาร เฮ้อ
-
“เฮ๊ย! ...น้ำ” หมูอุทานอย่างตกใจเมื่อมองเห็นน้ำหยดอยู่บนเตียงในสภาพที่คิดไม่ถึง
นอนเปลือยกาย ขาถูกยกเป็นรูปตัววี กรี๊ดดดด!!!!
:jul1:
-
สภาพที่คาดไม่ถึง !!!
ตอนหน้ามีแตกหักแน่ :t2:
-
แอร๊ยยยยยยยยยย
สภาพไหนกันคับ
มาต่อ ด่วน เรยคับ
อยากทราบ
:m22:
-
น้ำนอนท่าไหนนั่น
:a5: :a5:
-
สมควรแล้ว ที่คุณบุหรงบอกว่าถ้าลงตอนนี้เมื่อคืน แล้วจะค้างยิ่งกว่าเก่า :a6: :a6: :a6:
หมูได้เห็นน้ำในสภาพไหนกันนะ หรือน้ำหยดกำลังอยู่ในสภาพ ชุดนอนลายโดเรมอน :jul3:
-
อ๋ายยยยยยยยยยยยยย :o8:
สภาพไหนอ่ะเนี่ยที่คิดไม่ถึงอ่ะ :m25:
ตอนกำลัง...กับผู้มาเยือน :m25: :m25:
หรือว่ากำลังโป๊อ่ะ :m25:
อิอิ :m1:
หุหุ :m32:
:laugh: :laugh: :laugh:
-
:a5: :a5:
ถ้าลงเมื่อคืนถึงกับนอนไม่หลับแน่ๆ55
ค้างสุดซู้ดดดดดดดดดดดดด
-
:a5: :a5: น้ำอยู่ในสภาพไหนอ่า
อยากรู้ อยากเห็น อยากมีส่วนร่วม :serius2:
ค้างอย่างแรง :m16:
-
“เฮ๊ย! ...น้ำ” หมูอุทานอย่างตกใจเมื่อมองเห็นน้ำหยดอยู่บนเตียงในสภาพที่คิดไม่ถึง
นอนเปลือยกาย ขาถูกยกเป็นรูปตัววี กรี๊ดดดด!!!!
:jul1:
หื่นได้อีกกกกกกกกกกกกกกกกก อิอิ
-
“เฮ๊ย! ...น้ำ” หมูอุทานอย่างตกใจเมื่อมองเห็นน้ำหยดอยู่บนเตียงในสภาพที่คิดไม่ถึง
นอนเปลือยกาย ขาถูกยกเป็นรูปตัววี กรี๊ดดดด!!!!
:jul1:
หื่นได้อีกกกกกกกกกกกกกกกกก อิอิ
เห็นด้วยเป็นที่ยิ่ง แต่ปัญหาอยู่ที่ว่า
... ใคร ... ยก :sad3:
-
จับผิดได้แล้ว
-
^
^
^
จับผิดอะไรได้เหรอ
บอกกันบ้างซิ
:t3:
-
:a5: ท่าพระจันทร์
-
เจออะไรกัน
-
“เฮ๊ย! ...น้ำ” หมูอุทานอย่างตกใจเมื่อมองเห็นน้ำหยดอยู่บนเตียงในสภาพที่คิดไม่ถึง
นอนเปลือยกาย ขาถูกยกเป็นรูปตัววี กรี๊ดดดด!!!!
:jul1:
เจอดอกนี้เข้าไป หมดแรงเม้มเลยแฮ่ะ! :m29:
-
หมูเจออะไร รีบมาต่อด่วนเลย
ค้างงงงงงงง o12
-
:o8:...
เกิดอะไรขึ้นกันแน่น้อ....สภาพไหนคะ
-
:jul1: :jul1: :jul1:
อร๊ายยยยยยยยยยย
นังหนูน้ำ
อร๊ายยย
คุณพระ!!!!!
อกอิแป้นจะทะลุ
-
นั้นจิ เกิดไรขึ้น ผู้มาเยื่อนหื่นจัง หวังฟันปะนี่
-
ค้างงงงงง มาต่อด่วน
เรื่องนี้เห็นพัฒนาการของคุณตั้มในเรื่องการเขียนบทอย่างว่า.... :t2: :t2:
มันช่างต่างจากสามเรื่องแรกอย่างชัดเจน :o8: :o8: ดูซิเรตติ้งกระฉูดเลย :laugh: :laugh:
-
:serius2: อ้ากกกกกกกกกก ค้างอย่างแรงตามที่บอกไว้จิงๆด้วยยยยยยยยยยยยยย
o7 มาต่อไวๆน้า รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:a12: นอนรอ อีกครั้ง
-
สภาพไหนหว่า :laugh: ไม่อยากคิด อยากอ่านต่อแล้วคุณบุหรง
-
:a5: นายหมูเจออะไรเข้าน่อ....
หรือว่า น้องน้ำ นอนแก้ผ้าจับกบ อยู่ เค่อะ :m20:
แอร๊ยยยยยยย... :o8:
-
:a6:
ปาไป30กว่าตอน พระเอกมันอยู่ไหน-*-
-
น่าน ค้างจริงๆด้วย :a6:
-
:m20: ฮาหลานคิรี
แปลกวุ้ย ผู้มาเยือนกลับไปแล้วแถมเปิดไฟไว้ด้วย เปิดทำไม ทำไมต้องเปิดไว้
แล้ว แล้ว ฮ่วย o2
-
:a5: นอนท่า :a5:
-
รอท่า....
ย้ากกกกกก มาต่อเด๋วเน้~~~~ :serius2:
-
:o8: หรือหมูจะเจอผู้มาเยือนอยู่กับน้ำละ ขอบคุณคนแต่งนะครับ
-
น้องน้ำ.... :o หนูนอนท่าไหนเนี่ย
ดูดิ๊ทำเหล่าลูกเป็ดอึ้ง ทึ่ง ค้าง กันเป็นแถวๆ :laugh:
แต่ว่ามานมีเงื่อนงำซับซ้อนอยู่ตรงเรื่องเวลานะ ช่ายป่าวน้องตั้ม?
ค้างอย่างแรง.... :serius2: รอน้องตั้มมาเฉลย
ปล. ลืมไปจริงๆแหล่ะน้องตั้ม ไม่ใช่แค่ที่สวนดุสิตเนาะที่ดังเรื่องทำโพล
สถาบันที่พี่จบมาก็มีชื่ออยู่เหมือนกัน แต่ตอนพี่เรียนอยู่มานยังไม่มีเลยอ่ะ เลยไม่ทันนึก :m23:
ปลล. :a5: ที่บรรยายหุ่นรูมเมทของเอก (ที่คาดว่าจะเป็นผู้มาเยือน)แล้ว :m25:
หุ่นซู๊ดดดดดยอด ทรมานใจเราเจงๆ จิ้นกระจายไปเลย
รูปร่างเร้าใจแบบนี้ เห็นใจน้องน้ำเลยอ่ะ ที่ยอมทู๊กกกกที :o8: เป็นเรา เราก็ยอม กร๊ากกกกกก
-
พยายามจะคิดตื้นๆอยู่ครับ ฮะๆ กลัวคิดมากแล้วมันไม่ใช่
รู้สึกผิดว่าไม่น่าอ่านเลย
รู้งี้รอคุณบุหรงอัพตอนต่อจากนี้ก่อนดีกว่า
ทุกอย่างมันค้างเติ่ง
-
ตอนที่ ๓๓
กริ๊ง ~~~~~~~~
นาฬิกาปลุกบนโต๊ะเล็กๆตรงหัวเตียง ทำหน้าที่ของมันอย่างตรงเวลาในยามเช้า น้ำหยดงัวเงียลืมตาขึ้น พลิกตัวจะเอื้อมมือไปกดปุ่มนาฬิกาปลุกให้เงียบเสียงลง แต่ก็ต้องสะดุ้งตกใจ จนต้องทะลึ่งตัวลุกขึ้นนั่ง เมื่อพบว่ามีคนนอนอยู่บนเตียงอีกคนหนึ่ง
“น้ำตื่นแล้วเหรอ” หมูปรือตาขึ้นมอง เอื้อมมือไปกดปุ่มนาฬิกาปลุกด้วยความคุ้นเคย ทำให้เสียงของมันเงียบลง แล้วหันมามองดูน้ำหยดที่มีสีหน้าตกใจ เมื่อเห็นเขาอยู่บนเตียง
“หมูมาตั้งแต่ตอนไหน แล้วเข้ามาได้ยังไง” น้ำหยดถามอย่างรวดเร็ว ไม่ได้ใส่ใจกับร่างเปลือยเปล่าของตัวเอง ที่มีผ้าแพรสีทับทิมผืนบางคลุมท่อนล่างเอาไว้อย่างหมิ่นเหม่
“เมื่อคืนตอนดึกๆ กี่โมงไม่รู้ น้ำไม่ได้ลอคห้อง เราเลยเข้ามาได้” หมูลุกขึ้นนั่ง บิดขี้เกียจนิดหน่อย หันหน้ามองไปตามลาดไหล่ และต้นแขนที่เปลือยเปล่าของน้ำหยด ไล่สายตาไปตามหน้าอกที่เป็นสันนูนขึ้นมาเล็กน้อย มองต่ำลงไปยังหน้าท้องแบนเรียบ จนถึงไรไหมบางที่โผล่พ้นผ้าแพรออกมา ผิวสีน้ำตาลอ่อนราวสีน้ำผึ้งของน้ำหยด เหมือนจะเป็นประกายอ่อนๆอยู่ในความสว่างของยามเช้า ที่ผ่านหน้าต่างมุ้งลวดเข้ามา
แต่เมื่อคิดถึงสิ่งที่เขาได้เห็นเมื่อคืนนี้ ทำให้หมูต้องขมวดคิ้ว และล้มเลิกความคิด ที่จะทำในสิ่งที่เขาต้องการขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ เมื่อเห็นร่างกายของน้ำหยด
“น้ำไม่เป็นอะไรนะ” หมูถามด้วยความเป็นห่วง
“ไม่ ... ไม่นี่” น้ำหยดอ้อมแอ้มตอบ ใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อ เริ่มดึงผ้าแพรให้สูงขึ้นมาเหนือเอว เมื่อตอนที่เห็นแววตาของหมู เป็นประกายแวววับขึ้นมาวูบหนึ่ง
หมูเอื้อมมือออกมา ใช้หลังมือแตะเบาๆไปที่หน้าผาก และลำคอของน้ำหยด
“ทำอะไรอะ” น้ำหยดขมวดคิ้วน้อยๆ
“ไม่มีอะไร” หมูรีบปฏิเสธ พลางลุกขึ้นจากเตียง “เราไปอาบน้ำก่อน น้ำด้วย แล้วเดี๋ยวเจอกันหน้าหอนะ” พูดจบก็หมุนตัวผลุนผลันเดินออกไปจากห้อง ทิ้งให้น้ำหยดนั่งอยู่บนเตียงด้วยความงุนงงและสงสัย
........................................................
..........................
หมูนั่งอยู่ที่โต๊ะหินใต้ต้นหูกวาง ในบริเวณตึกคณะวิทยาศาสตร์ ใช้มือเคาะปากกาลงบนสมุดงานที่วางอยู่ตรงหน้าเป็นจังหวะช้าๆ ใบหน้าเหม่อลอย เหมือนกำลังใช้ความคิด ในระหว่างที่เพื่อนๆ ต่างก้มหน้าก้มตาเร่งทำงานที่อยู่ตรงหน้ากันอยู่
“หมู ... มึงเป็นอะไรของมึงวะ” อ้วนถามขึ้น เพราะหมูอยู่ในลักษณะแบบนั้นมาพักใหญ่แล้ว แต่เหมือนว่าหมูจะไม่ไดยิน
“ไอ้หมู” คราวนี้อ้วนตะโกนเสียงดังจนหมูสะดุ้ง
“อะไรว่า อยู่ห่างกันแค่นี้ แม่งตะโกนซะยังกับอยู่ห่างกัน ระหว่างเชียงรายกับสุไหง-โกลก” หมูต่อว่าอย่างอารมณ์เสีย
“ถ้าไม่ตะโกนแบบนี้มึงจะรู้ตัวเหรอวะ” อ้วนลอยหน้าลอยตาเถียง
“นั่นดิ๊ หมูเป็นอะไรเหรอ เห็นนั่งเหม่ออยู่ตั้งนาน” ชมพู่ถาม พยายามให้ดูอ่อนหวานและห่วงใยอย่างที่สุด แต่หมูก็ไม่ได้สนใจ
“ห่างกันวันเดียว ห่อเหี่ยวหัวใจ ทำอะไรไม่ได้เลยเหรอไงวะ” ต้อยพูดแล้วหันไปหัวเราะกับอ้วน “ตอนนี้เค้าทำอะไรอยู่น๊า คิดถึงเราบ้างหรือเปล่าหนอ” ต้อยพูดต่อ เงยหน้ามองฟ้า เอามือก่ายหน้าผาก ทำตาปรอย จนอ้วนกับมิตรพากันหัวเราะดังลั่น
“เป็นเป็นพวกข้าวใหม่ปลามันนะมึง ห่างกันหน่อยไม่ได้” มิตรแซวบ้าง
“พวกนายพูดอะไรกัน หมูมันคิดถึงใคร” ชมพู่เสียงเขียว
ดูเหมือนชมพู่จะเป็นคนเดียว ที่ทำท่าเหมือนไม่รับรู้ถึงความสัมพันธ์ของหมูกับน้ำหยด เพื่อนคนอื่นๆก็มีปฏิกิริยาต่างกันไป บางคนเฉยๆ บางคนไม่ชอบแต่ก็ถือว่าธุระไม่ใช่ พวกที่ชอบอกชอบใจกึ่งสนับสนุนก็มีไม่น้อย อย่างเช่นต้อย อ้วนและมิตร ที่มักนำมาพูดล้อเลียนบ่อยๆ แม้แต่นักศึกษาปี๑คณะมนุษยศาสตร์ ที่รู้จักกับเขาบางคน ยังเรียกเขาว่า ‘พี่เขย’ ก็มี
“ก็ ...” อ้วนทำท่าจะตอบ
“ไม่มีอะไรเว๊ย” หมูรีบพูดขัดขึ้นมา “กูกำลังคิดถึงห้องนั้น ว่าเมื่อก่อนมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”
“ห้องไหนวะ” อ้วนเป็นคนถาม แต่ทุกคนนิ่งเงียบรอคอยคำตอบ
“ก็ห้องนั้นที่หอกูไง” หมูตอบให้เป็นที่รู้กัน เพราะไม่อยากให้ชมพู่รู้ว่ากำลังพูดถึงห้องของใคร
“แล้วห้องไหนล่ะวะ หอมึงมีตั้งหลายห้อง” มิตรถามบ้าง
“ห้องนั้นน่ะ” หมูตอบอย่างรำคาญ
“อ๋อ ห้องของ …” ต้อยคิดออกเป็นคนแรก กำลังจะพูดออกไป
“เออ ห้องนั้นแหละ” หมูรีบพูดขัดอีกครั้ง พลางบุ้ยปาก เหลือบสายตาไปที่ชมพู่
ต้อย อ้วนและมิตร หันมองหน้ากัน ทำทำท่าเหมือนจะนึกได้ เพราะสำหรับชมพู่ ชื่อของน้ำหยดเหมือนเป็นคำต้องห้าม เวลาที่เธออยู่ด้วย
“เมื่อก่อนตอนพวกกูทัก ไม่เห็นมึงสนใจ” ต้อยพูดเหมือนน้อยใจ
“ไปเจออะไรมาเหรอวะ” อ้วนยื่นหน้าเข้าไปถามหมู
“เปล่า”
หมูตอบสั้นๆ พลางคิดย้อนไปถึงสภาพของน้ำหยด ตอนที่เขาเข้าไปในห้อง เมื่อคืนวันพฤหัสบดีที่ผ่านมา แล้วทุกคนก็เริ่มพูดคุยกันถึงเรื่องราวของห้องพักห้องนั้น ตามที่เคยได้ยินกันมา ก็ได้ข้อสรุป ที่พากันสรุปเองว่า
ห้อง๓๑๕ ... ห้องที่๑๕ บนชั้น๓ ของหอชาย๙... ห้องที่มีคนฆ่าตัวตายภายในห้องนี้เมื่อสองปีที่แล้ว ถึงแม้ร่างกายของคนผู้นั้นจะสูญสลายไปแล้ว แต่วิญญาณไม่ยอมไปไหน ยังคอยเฝ้าหลอกหลอนทุกคนที่เข้ามาพักในห้องนี้ ด้วยแรงแค้นที่เคยมีต่อคนที่ทำให้เขาเสียใจ จนต้องฆ่าตัวตาย
-
จิ้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
กำลังพยายามตีความว่าผู้มาเยือนฯกับคนที่เคยฆ่าตัวตายเป็นคนละคนกัน :a11:
-
:m30:
-
:a5: :a5: :a5: :a5:
มันเป็นกู๊กกู๊กกู๋ใช่ม้ายยยยยยยยย
-
:a5: มีคนตายด้วยหรอ
ไหนเอกคุยกะเพื่อนบอกว่าไม่มีใครตายนี่นา o2
แล้วตกลงหมูเห็นน้ำอยู่ในสภาพไหนกันแน่ o12
-
:m13: :m13: น่ากลัวจังเลย :m13: :m13:
-
จะเป็นไงต่อไป :a1:
-
หมูเข้าไปในห้องแล้วเจออะไรอะ
-
:a5: ชักจะน่ากลัว :sad3:
ว่าแต่ น้ำอยู่ไหนสภาพไหนก๊านนนน ยังไม่ได้บอกเลย
-
แล้วหมูมาเจอสภาพน้องน้ำเป็นแบบไหนอะ อยากรู้ :oni2:
-
ไม่นะ บรือห์ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ น่ากลัวๆๆ แต่ก็น่าตื่นเต้นดีเหมือนกันนะ กับ ผี :m13: อิอิ ขอให้เป็นคนเถอะสาธุ
เป็นเรื่องที่น่าติดตามมากๆๆๆ
-
แต่จากตอนหนึ่งที่เอกพูดถึงใครอีกคนนั้น
บางทีคนที่ชื่อน้ำนั้นอาจจะยังไม่ตายรึป่าว???
เดาดูครับ
รอตอนต่อไปนะครับ
จุ๊ฟๆ
-
หมูเห็นอะไรในคืนวันนั้น ... คงจะต้องรออีก ๒-๓ ตอนนะครับ :o8:
แล้วเดี๋ยวดึกๆ คงจะมาอัฟอีกตอนหนึ่ง
และอยากจะบอกว่า วันจันทร์-พุธ ตั้มมีสัมมนาติดกัน ๓ วัน ยังไม่แน่ใจว่าจะเข้ามาอัฟได้หรือเปล่า อาจจะหายไปนะครับ หรืออาจจะอัฟได้น้อยหน่อย
ขอบคุณทุกคนทึ่ติดตาม
ขอบคุณทุกกำลังใจด้วยครับ :oni2: :oni2:
เกือบลืม
ค้างงงงงง มาต่อด่วน
เรื่องนี้เห็นพัฒนาการของคุณตั้มในเรื่องการเขียนบทอย่างว่า.... :t2: :t2:
มันช่างต่างจากสามเรื่องแรกอย่างชัดเจน :o8: :o8: ดูซิเรตติ้งกระฉูดเลย :laugh: :laugh:
นั่นดิ๊ ... เรตติ้งกระฉูดเจงๆ :laugh:
แปลว่าพอจะใช้ได้ ทีแรกนึกว่าจะแย่แล้ว มันไม่ค่อยดุเดือด ชัดเจนเหมือนของคนอื่นเค้า :sad2:
คิดซะว่าเป็น อิโรติค นะฮับ (หรือเปล่าหว่า :o8: )
-
*เข้ามา Edit
:laugh: แอบโก๊ะค่า ตอน 33 อยู่อีกหน้า
ก้อนึกว่ายังมิลง :m23:
หมูไปเจอน้ำ ท่าไหนเข้าหว่า หุหุ น่าคิดเนอะ
เริ่มเผยออกมา อีกอันแล่ะปริศนา มีคนเคยฆ่าตัวตายในห้องนั้น เมื่อ สองปีก่อน ...
รอลุ้น ต่อไป เพราะไม่อยากเดา เอิ้กๆ :oni1:
-
เข้ามารอตอนที่ 33 อิอิ :t2:
:o :o :o
๓๓ ลงไปแย้ววววววววววววววววว
-
^
^
คนสวยโก๊ะเองค่า คุนบุหรง แหะๆ :m23:
ไหนๆก้อ ปลากบ หัวท้าย ซ้าเลย อิอิ :o8:
-
มาตามอ่านจ่ะ
สับสนลึกลับเข้าทุกที
กรี๊ดดดดดดดดด
ตื่นเต้น
-
เฮ้อออออออออออออ
อะไรกัน บางคนบอกตาย แต่พี่เอกบอกเพื่อนว่ายังไม่ตาย
ยังไปเยี่ยมอยู่ มันยังไงหว่า
เอิ๊กกกกกกกกกกกกกกกก
งง o2 o2
-
เฮ้อออออออออออออ
อะไรกัน บางคนบอกตาย แต่พี่เอกบอกเพื่อนว่ายังไม่ตาย
ยังไปเยี่ยมอยู่ มันยังไงหว่า
เอิ๊กกกกกกกกกกกกกกกก
งง o2 o2
ครือว่า....
หมูตอบสั้นๆ พลางคิดย้อนไปถึงสภาพของน้ำหยด ตอนที่เขาเข้าไปในห้อง เมื่อคืนวันพฤหัสบดีที่ผ่านมา แล้วทุกคนก็เริ่มพูดคุยกันถึงเรื่องราวของห้องพักห้องนั้น ตามที่เคยได้ยินกันมา ก็ได้ข้อสรุป ที่พากันสรุปเองว่า
:try2:
มานคือมติ ครม เอ๊ย มติที่ประชุมของห้าแกนนำ เอ๊ย ห้าคนในขณะนั้น o2
-
เง้อ o12
แล้วตกลงไอหมูมันเห็นอะไรฟระ :angry2:
-
ตอนที่ ๓๔
“น้ำ ... น้ำหยด ... ไอ้น้ำหยด ทางนี้” เสียงตะโกนเรียกดังมาจากโต๊ะตัวหนึ่ง ในบริเวณสวนอาหารของศูนย์การค้าใหญ่กลางกรุงเทพฯ ทำเอาหลายๆคนหันมามองเพราะชื่อที่ค่อนข้างประหลาด
น้ำหยดมองดูคนที่โบกมือเรียก แล้วถอนหายใจอย่างโล่งอก เมื่อมองเห็นว่าไม่มีใครติดตามเพื่อนคนนี้มาด้วย จึงยิ้มกว้างให้พลางเดินเข้าไปนั่งลงบนเก้าอี้ที่ว่างอยู่ ทางฝั่งตรงข้ามของโต๊ะ
“นึกยังไงถึงได้โทรไปที่บ้าน นัดให้ออกมาเจอกัน” น้ำหยดถามเด็กหนุ่มหน้าตาคมสัน ที่นั่งอยู่หมุนแก้วพลาสติกในมือ อยู่ด้านตรงข้าม
“ก็วันก่อนอ๊ะดิ ไอ้พี่ตั๊กมันบอกว่าเจอนาย” ติ๊กพูดแล้วดูดน้ำอัดลมในแก้วเข้าไปอีกอึกหนึ่ง “มันเล่าว่านายควงอยู่กับไอ้ตี๋ที่โน่นเหรอวะ รสนิยมเปลี่ยนไปนะ”
“เปลี่ยนอะไรกัน เราไม่เคยตั้งเสปคอะไรไว้นี่นา” น้ำหยดยักคิ้ว
“อ้าว ...” ติ๊กลากเสียงยาว “เรานึกว่านายชอบพวกหล่อเนี๊ยบ สำอางค์ แบบไอ้พี่ตั๊กซะอีก”
“เลิกพูดถึงพี่ชายนายได้แล้ว” พูดแล้วก็ส่ายหน้าเบาๆ พร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆ
“เออ ก็ได้วะ ว่าแต่ไอ้ตี๋นั่นน่ะมันใคร เห็นว่าหล่อเอาเรื่องเหมือนกันนี่หว่า พอจะสู้เราได้มะ” ติ๊กพูดพลางยกมือขึ้นลูบคาง ยิ้มจนเห็นเขี้ยวเล็กๆทั้งสองข้างตรงมุมปาก
“ฮ่าๆๆ” น้ำหยดหัวเราะอย่างขบขัน “นายก็รู้ว่าเราไม่เคยเอาใครมาเทียบกับใคร แต่ละคนก็ดูดีในแบบของคนคนนั้น จะว่าไปหมูเค้าก็หน้าตาดีนะ คงเพราะมีเชื้อจีน ก็เลยผิวพรรณดี ดูสะอาดสะอ้าน”
“อ้อ ... ชื่อหมู” ติ๊กลากเสียงยาว “เอาแต่ชมคนอื่น นายเองก็ใช่ย่อยที่ไหนล่ะวะ ผิวนี้เนียนเชียว” พูดแล้วติ๊กก็เอื้อมมือลูบข้อมือของน้ำหยดเบาๆ
“หมู่นี้ไม่มีสาวให้จีบเหรอ ถึงได้มาจีบกันเอง” น้ำหยดพูดกลั้วหัวเราะ ไม่ได้ปรามในการกระทำของติ๊ก เพราะเป็นเพื่อนที่สนิทสนมกันมาตั้งแต่ชั้นมัธยมปลาย
“ชิ ... พูดซะหมดอารมณ์เลยเอ็ง” ติ๊กชักมือกลับ “ว่าแต่ว่า ... ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ”
“อะไรของนาย ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ช่างมันเหอะ แต่ตอนนี้หิวแล้ว ไหนว่าจะชวนออกมากินข้าวเที่ยงกันไง” น้ำหยดทำเป็นมองไปรอบๆตัว เหมือนจะดูว่ามีอาหารอะไรบ้าง ภายในศูนย์อาหาร “จะกินที่นี่หรือไปที่อื่นล่ะ”
“เออ กินก่อนก็ได้วะ หิวเหมือนกัน พิซซ่ามะ”
น้ำหยดพยักหน้า ทั้งสองคนจึงเดินออกจากโต๊ะ ตรงไปยังร้านพิซซ่าไสตร์อิตาลี่ ซึ่งอยู่บนชั้นเดียวกับสวนอาหารนั่นเอง
“จะบอกได้รึยังว่าตั้งแต่เมื่อไหร่” ติ๊กวกกลับมาถามเรื่องเดิมอีกครั้ง เมื่อสลัดหมดจาน และพิซซ่าหมดไปครึ่งถาด
“ปีโป้น่ะเหรอ ก็เพิ่งบอกไปหยกๆ ว่าเกือบเดือนแล้ว” น้ำหยดตัดพิซซ่าเป็นชิ้นเล็กๆพอคำ ส่งเข้าปากอีกคำหนึ่ง
“ปีโป้น่ะรู้แล้วเว๊ย ที่ถามเนี่ย ... ไอ้ตี๋ที่ชื่อหมู เลิกทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ได้แล้ว” พูดพลางติ๊กก็หยิบพิซซ่าชิ้นใหญ่ในจานขึ้นมากัดคำใหญ่ๆ
“อยากรู้อะไร ถ้าเล่าได้จะเล่า” น้ำหยดตัดพิซซ่าเข้าปากอีกคำ
“เอาตั้งแต่รู้จักกัน” ติ๊กหยุดกิน ตั้งท่ารอคำตอบ
“ยาวไปขี้เกียจเล่า” น้ำหยดพูดด้วยรอยยิ้มแบบเจ้าเล่ห์
“โหย เจ้าเล่ห์เหมือนเดิมนะ ไม่อยากรู้ก็ได้วะ” ติ๊กบ่นอุบ “ว่าแต่ว่า เรียบร้อยกันไปรึยังวะ”
“อะไรของนาย เรียบร้อย” น้ำหยดทำไม่รู้ไม่ชี้อีก แต่ใบหน้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง
“เออ เออ ไม่ต้องตอบก็ได้ รู้แล้ว” ติ๊กพูดพลางหัวเราะชอบอกชอบใจ “ยังคิดอยู่ว่าเมื่อไหร่นายจะเจอคนถูกใจซะที ตั้งแต่ตอนนั้น นายก็ไม่ได้สนใจใครอีก เราเองยังถูกหักอกดังเป๊าะ”
“ก็ใครใช้ให้นายเป็นน้องพี่เค้าล่ะ คงจะดีหรอก เลิกคบพี่ มาควงน้อง” น้ำหยดทำหน้าเหมือนเยาะเย้ย แล้วก็หัวเราะออกมาเบาๆ
“น้ำ” ติ๊กเรียก มองหน้าน้ำหยดด้วยสีหน้าจริงจัง “เราเคยเสียใจนะ ที่นายปฏิเสธเรา แต่ตอนนี้เราดีใจ ที่เรายังเป็นเพื่อนซี้กันเหมือนเดิม”
น้ำหยดไม่ตอบอะไร แต่ตัดพิซซ่าในจานของตัวเองเป็นชิ้นเล็กๆ แล้วใช้ส้อมจิ้มส่งเข้าปากติ๊ก ซึ่งอ้าปากรับไปกินอย่างเต็มใจ ทั้งสองคนมองหน้ากัน ยิ้มให้กันด้วยมิตรภาพ ไม่ได้สนใจกับบางคนที่หันมามองกิริยาของพวกเขา
“ติ๊กนี่นา มาทำไรแถวนี้” เสียงทักดังขึ้น พร้อมกับชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามาตบไหล่ติ๊ก
“อ้าว พี่วิทย์ ผมมากินข้าวเที่ยงกับเพื่อนน่ะพี่ นี่น้ำหยดเพื่อนผม ไอ้น้ำ นี่พี่วิทย์นะเป็นเพื่อนไอ้พี่ตั๊กอีกที” ติ๊กหันไปทักทาย แล้วแนะนำให้คนทั้งสองรู้จักกัน
น้ำหยดเงยหน้าขึ้นไปยิ้มให้ชายหนุ่มผิวขาว รูปร่างสูงโปร่ง หน้าตาตี๋ๆ ใส่แว่นกรอบดำเข้ม ในชุดลำลองเสื้อยืด กางเกงยีนส์แบบง่ายๆ แล้วก็ต้องรีบก้มหน้าลงทันที พร้อมกับใบหน้าที่ซีดลง
“พี่ก็มากับเพื่อน นั่งกันทางโน้น” วิทย์ชี้ไปที่โต๊ะอีกฟากหนึ่งของร้าน มีคนนั่งกันอยู่หลายคนทั้งผู้ชายผู้หญิง “พอดีหันมาเห็นเลยเข้ามาทัก พี่ไปก่อนนะ” วิทย์เหลือบมองน้ำหยดอีกครั้ง ใช้ความคิดอย่างรวดเร็วว่าเคยเห็นเด็กหนุ่มคนนี้ที่ไหนมาก่อน แล้วก็ต้องยักไหล่เดินกลับไปหาเพื่อนๆ เพราะคิดไม่ออก
“น้ำเป็นอะไรน่ะ ทำหน้ายังกับคนถูกข่มขืน” ตั๊กถามเมื่อเห็นสีหน้าที่ซีดลงถนัดของน้ำหยด
น้ำหยดสั่นหน้า แล้วยิ้มให้ พลางใช้มีดตัดพิซซ่ากินต่อ แต่ในสมองน้ำหยดกำลังใช้ความคิด ... คิดถึงชายหนุ่มคนหนึ่ง ที่เคยเจอเมื่อ๓ปีก่อน
น้ำหยดจำได้ ... จำได้อย่างแม่นยำ ในวันที่ติ๊กนัดเขาไปดูหนัง แล้วเจอตั๊กพร้อมกับเพื่อนอีก๒คนแทน วิทย์ก็คือคนหนึ่งในนั้น และเป็นคนที่กระทำกับน้ำหยดอย่างรุนแรงที่สุด ความหยาบคาย กักขฬะ ช่างต่างกับใบหน้า ผิวพรรณที่ดูสะอาดสะอ้านโดยสิ้นเชิง น้ำหยดหวังว่าเขาคงจำน้ำหยดไม่ได้ หรือถ้าจำได้ ก็ขอให้เขาอย่าได้แสดงท่าทางหรือคำพูดอะไร ที่เกี่ยวกับเรื่องนั้นออกมาเลย โดยเฉพาะต่อหน้าติ๊กในขณะนี้
น้ำหยดไม่ต้องการให้เพื่อนรักคนนี้รู้ว่า ... พี่ชายของเขาเคยทำอะไรไว้กับเพื่อนคนนี้บ้าง
-
จิ้มๆๆๆๆ
สงสารน้ำ
-
หูย เป็นเราคงมีตบ 555 :a2:
-
หูย เป็นเราคงมีตบ 555 :a2:
แค่ตบจะพอเร๊อออ...ขอเปลี่ยนเป็นตื๊บแทนเลยได้ป่ะ
-
โหย น้ำอ่ะ อะไรจะพ่อพระปานนั้น :serius2:
-
อ่านรวดเดียวเลยนี่
ติดตามอ่ะ
แอ๊บลุ้น
บุุคคลในยามวิกาล
-
น้ำหยดจะหนีไม่พ้นไอ้พวกเลวจริงๆหรือ :เตะ1:
-
ฟ้องติ๊กไปเลย!!!!!!! :angry2:
-
:m23: แล้วน้ำจะต้องหนีไปถึงไหน ถ้าไม่เอาผิดกับพวกเขาก็ต้องทุกข์ใจไปจนตาย :เฮ้อ:
-
เฮ้อ... :เฮ้อ: ทำไม น้ำหยด ชอบปิดบังความผิดของคนเลวๆไว้น๊า...
คนไม่ดีพวกนี้ น่าจะโดน ผีจับหักคอจิ้มแจ่วนะเนี่ย .... ( แหะๆ นอกเรื่องไปไหนเนี่ยะ) o12
ถ้าติ๊กรู้ ว่าพี่ชายทำไม่ดีกับเพื่อนตัวเอง จะว่า ยังไงน๊า... :m13:
-
... :เฮ้อ:
น้ำงานเข้าอีกแล้ว
แต่เรื่องน่าสนใจขึ้นทุกที จะเกิดอะไรขึ้นกับนายเอกกันแน่ ลุ้นๆๆ
-
:m15: :m15: อ่านแล้วจะร้องไห้อ่ะ ทำไมน้ำน่าสงสารอย่างนี้อ่ะ :m15: :m15:
-
ฆ่า มานนนนนนนนนน :angry2: :angry2: :angry2:
:เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1:
-
อ่อ เข้าใจแล้ว
อืม เจอแต่ตี๋ๆๆๆเนอะ ดีจริงเลย
น้ำหยดสู้ๆ สู้ต่อไป ที่จริงก็น่าจะให้ติ๊กรู้ไปเลย
ว่าพี่ตัวเองเลวแค่ไหน
:oni1:
-
เริ่มมีกลิ่น ตุตุ อิอิ :m23: สงสารน้ำจังเรยอ่าา อดีตที่ไม่น่าจดจำ แงๆๆ :serius2:
-
:m31:เป็นไอ้อาร์ล่ะก็ เตะยอดหน้าเลย
คนบางคน... ก็อยากหนีอดีต อยากลืมอดีต แต่กลับ... ยากเย็นเหลือเกิน
ทำไมอดีตจะต้องวนมาทำร้ายเราซ้ำซากด้วย
เป็นกำลังใจให้น้ำหยดครับ :L2:
ร้ากคนแต่งนะคร้าบ :กอด1:
-
ไอเลวตั๊กกกกกกกกกก :angry2: :angry2:
ปัญหามันตามน้ำหนดมาอีกแล้วอ่ะ :angry2:
สงสารเฟร้ย o7
ทำไมหนูน้ำไม่บอกเพื่อนมันไปเลยว้า o12
จะได้ช่วยๆกันได้ :angry2:หรือถ้ามันไม่ช่วยก็เลิกคบแมร่งเลย
สาดดดด :angry2:
-
อุ่ยโหยวว
น่ากลัวอ่า :m29:
จำได้ชัวร์เดี๋ยวก็นึกออก
เหอๆ :m13:
ตื่นเต้น :o8:
-
โผล่มาอีกคนแและไอ้คนเลว :เตะ1:
น้ำหยดไมเป็นแบบนี้นะ ดีเดินไปม้ายยยยยยย :a6:
-
:m4:...หนุกหนานจริง ๆ เรื่องนี้
แต่ทำไม มาลงทีละสั้น ๆ อ่ะคับ
แต่ก๋ดีที่ลงบ่อย ๆ....
เป็นกำลังใจให้น่ะคับบบบ
-
สงสารน้ำหยดอ่ะ เหมือนกับเก็บทุกอย่างไว้คนเดียว :m15:
แล้วถ้าระเบิดขึ้นมาก็น่ากลัว
สนุกดี ชอบมากๆ อ่านรวดเดียวเลย
โอ๊ยหิวข้าว
-
:o ใจหายใจคว่ำ อ่านถึงตอนที่สรุปกัน :m30: เหอๆ ดีนะที่มีมาไขข้อข้องใจเหอๆ :เฮ้อ:
:sad2: สงสารน้ำมากมายอ่ะ
o7 อยากอ่านๆๆๆๆๆๆๆๆ ตอนต่อไปมากมาย เหอๆๆๆๆๆๆ :a11:
:L2: สู้ๆนะคะ :กอด1:
-
:กอด1: ไม่ได้อ่านตั้งหลายวัน...กลับมานึกว่าจะเฉลยแล้วซะอีก
แต่ไหงมันกลับค้างงงงงงงกว่าเดิมหละคุณบุหรงงงงงงงงง :angry2:
ทำคนอ่านไม่เป็นอันทำไรเลย...เพราะลุ้นได้ทุกตอนจริงๆ :serius2:
-
:serius2: :serius2: :serius2:
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
อยากจะรู้จังเลยอ่ะ
ว่าทำไม มันเกิดอะไรขึ้นในห้องนั้น
ตกลงพี่คนนั้นเป็นใคร
แล้วหมูเห็นน้ำเป็นยังไง
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
อืม สงสัยวิทย์มันคงทำแบบนั้นเป็นประจำ ถึงจำหน้าน้ำหยดไม่ได้ เลววววว :angry2: :เตะ1:
-
ขอบคุณครับ
-
:เฮ้อ:อดีตที่หนีไม่พ้น :a5:
-
ตัวเลวโผล่มาอีกแล้ว
-
เจอไอ้วิทย์แล้วปรี๊ดดดดฮ่ะ :m31:
พ้นจากไอ้ตั๊กมา ยังมีไอ้ชั่ววิทย์อีกตัว ฮึ่ม...ยั๊วเว้ย :m16:
น้องน้ำทำไรมานไม่ได้
เด๋วพี่เผาพริกเผาเกลือแช่งพวกคนเลวให้เอง
โอ๋ๆๆ :กอด1: ปลอบใจน้องน้ำสุดฤทธิ์
ปล. ว่าแต่ยังเหลือคนเลวอีกตัวนึงใช่ป่าว
ไว้มานออกมาเมื่อไหร่ จะได้ :เตะ1: พร้อมกันทั้ง3ตัวเลย
-
หวัดดีค่ะตั๊ม
ทุกเรื่องที่ติดตามมา รู้สึกนายเอกของเราทุกเรื่องมีปมในใจเสมอ
อ่านแล้วก็รู้สึกว่า มันใกล้เคียงกับชีวิตจริงดี
แต่แอบอึดอัดเล็กๆ กับเรื่องนี้ ว่าทำไมน้ำหยดยอมหมูง่ายจัง
ทั้งๆที่บางครั้งน้ำหยดก็ฝืนใจตัวเอง :m16:
เรื่องราวต่อจากนี้ น่าติดตามจริงๆคะ (มาแนววิชาการไปไหมเนี่ย)
เอามาลงเร็วๆนะคะ :oni3: :oni3:
-
o12เป็นหนึ่งในนั้นด้วยเหรอ ฆ่ามัน :m31:
-
รอลุ้นฉากในห้องต่อ หึหึ :laugh:
-
ทำไมรอบตัวของน้ำหยดถึงได้มีแต่คนเลวแยะจังเลย :m15:
ไม่เอาคืนพวกนี้มั่งเหรอ
-
ตอนที่ ๓๕
“ห้องน่าอยู่นี่หว่า” ติ๊กนั่งลงบนเตียงกว้าง เพราะนำเตียงในห้องทั้งสองหลังมาวางให้ติดกัน มองสำรวจไปรอบๆห้อง แล้วนอนหงายลงไปบนเตียง กางแขนแผ่ออกไปเต็มที่ “ได้อยู่คนเดียวอีกต่างหาก โชคดีหว่ะ”
“นั่นดิ๊ ตอนแรกยังกลัวๆอยู่เหมือนกัน ว่ารูมเมทจะเป็นยังไง” น้ำหยดหยิบเสื้อผ้าจากกระเป๋าเป้ ออกมาแขวนกับไม้แขวนเสื้อ แล้วแขวนไว้ในตู้ เก็บของอีกหลายอย่างให้เข้าที่ แล้วเดินมานั่งลงบนเก้าอี้ตรงโต๊ะเขียนหนังสือ
“เดี๋ยวเทอมหน้า นายหมูคงย้ายมาอยู่ด้วยหรอก” พูดแล้วก็หันหน้าไปมองดูน้ำหยดที่นั่งอยู่
“ไม่หรอก เทอมหน้าเราก็อยู่คนเดียวแบบนี้แหละ หมูเค้าก็อยู่ห้องเดิม เพิ่งหมดเขตทำเรื่องย้ายหอไปเมื่อวันศุกร์ เราวว่าอยู่คนเดียวแบบนี้มันสบายดี”
“ทำไมวะ อยู่กับแฟนมันต้องดีกว่าสิ” ติ๊กลุกขึ้นนั่ง
“อย่าเรียกแบบนั้นเลยหว่ะ ทุกวันนี้เรายังสับสนตัวเองอยู่เลย” น้ำหยดพูดแล้วก็ถอนหายใจ
“อะไรวะ ยังไม่มั่นใจอีกเหรอว่าเป็นเกย์” ติ๊กทำหน้าล้อเลียน “หรือคิดจะเปลี่ยนมาเป็นผู้ชายวะ”
“ไม่ใช่เว๊ย!!!” น้ำหยดถลึงตาใส่ “เรื่องนั้นยังไงเราก็ไม่สับสนหรอก”
“มั่นใจฉิบนะเอ็ง” ติ๊กพูดแล้วส่ายหน้า “แล้วจะสับสนอะไรวะ หรือว่า ...” ติ๊กลากเสียงยาว ทำตาโต ทำให้น้ำหยดมองด้วยท่าทีสงสัย
“วันนี้มาเจอเรา เลยสับสนว่าไม่น่าปฏิเสธเราเลย” ติ๊กทำหน้าตาล้อเลียน จนน้ำหยดอดไม่ได้ ยกเท้าขึ้นเตะไปเบาๆที่เข่าของติ๊ก แล้วสองคนก็พากันหัวเราะ
“ป่ะ ... เราพาเที่ยว” น้ำหยดลุกขึ้นยืน แล้วหยิบพวงกุญแจที่เสียบค้างอยู่กับลูกกุญแจลอคตู้ มาถือไว้ในมือ
“เราอยากเห็นที่ที่นายชอบไป” ติ๊กพูดพลางเดินตามน้ำหยด ที่เดินออกไปนอกห้อง
หมูขี่รถจักรยานกลับหอพักเพื่อเก็บของ ก่อนที่จะไปหาอะไรกินเล่นในช่วงบ่ายแก่ๆ ในตลาดที่ต้องนั่งรถสองแถวออกไปอีกประมาณ ๒-๓ กิโลเมตร กับเพื่อนๆที่แยกย้ายกันเอาของไปเก็บ และจะไปเจอกันที่บริเวณหน้ามหาวิทยาลัย
“น้ำนี่หว่า กลับมาเร็วจริง” หมูพูดกับตัวเองเมื่อมองเห็นน้ำเดินอยู่กับใครสักคน เดินตรงไปที่รถสีแดงเลือดหมู ซึ่งจอดอยู่ไม่ไกลจากตัวตึกนัก คนทั้งสองก็ขึ้นรถคันนั้น สักพักก็แล่นออกไปจากบริเวณหอพัก
“ตั๊ก” หมูพึมพัมพลางขมวดคิ้ว เขาจำรถคันนี้และคนที่เคยมากับรถคันนี้ได้ ถึงแม้จะเคยเห็นเพียงครั้งเดียว
“ตกลงนายสับสนอะไรวะ ไอ้น้ำ” ติ๊กถามพลางหยิบก้อนดินเล็กๆโยนลงไปในบึงใหญ่ ที่มีต้นชมพูพันทิพย์เรียงรายอยู่โดยรอบ
“บอกไม่ถูกหว่ะ” น้ำหยดนั่งอยู่ใต้ต้นชมพูพันทิพย์ หมุนดอกหญ้าในมือที่เด็ดมาจากริมทางเล่น “ไม่รู้จะเล่าให้นายฟังยังไงดี”
“ทำไมวะ นายไม่ได้ชอบเค้าเหรอไง ... ไหนเห็นพูดนักถ้าไม่รัก ไม่ชอบ ไม่นอนด้วย” ติ๊กเดินมานั่งลงข้างๆน้ำหยด
“ก็นะ ... คงชอบ” น้ำหยดก้มหน้าถอนหายใจ “หมูนิสัยดี เราสองคนเข้ากันได้ดี บางทีเราคงจะรักหมูแล้ว ถ้า...”
ติ๊กมองดูใบหน้าด้านข้างของน้ำหยด ที่เงยขึ้นทอดสายตาไปบนผิวน้ำ รอคอยให้เพื่อนพูดต่อ
“เซกซ์มันห่วยเหรอ หรือวิตถาร” ติ๊กพูดขึ้นมาเมื่อเห็นน้ำหยดเงียบไปนาน
“คงต้องบอกว่าเก่ง” น้ำหยดเปลี่ยนสายตามองพื้น “เรื่องนั้นน่ะ เราว่าหมูคงมีประสบการณ์มาเพียบ” น้ำหยดหันมายิ้มแล้วหัวเราะเบาๆ ใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อ
“หรือว่าพลังมันเหลือเฟือ บุกทุกคืน จนนายรับมือไม่ไหว ยิ่งอ่อนๆอยู่ด้วยนี่หว่า” ติ๊กหัวเราะ เอื้อมมือไปดีดใบหญ้าข้างๆตัวเล่น
“อ่ายยยยย....ติ๊ก” น้ำหยดหันไปมองหน้าเพื่อน ทำหน้าดุๆ แต่หน้ายิ่งแดงเข้มขึ้น “คิดเรื่องอะไรไม่ออกเหรอไงวะ”
“อ้าว ก็ฟังดูแล้ว หมูมันก็นิสัยดี อะไรอะไรก็ดีไปหมด แล้วมันจะมีเรื่องอะไรให้คิดอีกล่ะวะ นอกจากเรื่องบนเตียง” แล้วติ๊กก็ทำท่าเหมือนคิดอะไรได้ “หรือว่า ... หมูมันมีคนอื่นด้วย ไม่ได้มีนายคนเดียว”
น้ำหยดหน้าซีดลงทันที
“เฮ๊ย! ได้ไงวะ ไปเลยไอ้น้ำ พาเราไปหามันเดี๋ยวนี้” ติ๊กฉุดแขนน้ำหยดให้ยืนขึ้น
“เดี๋ยวดิ๊ หมูไม่ได้มีใครที่ไหนหรอก เราตะหากที่มีคนอื่น” น้ำหยดพูดออกไป ใบหน้าเศร้าลงถนัด
ติ๊ก หยุดโวยวาย มองดูน้ำหยด เหมือนไม่เคยเห็นเพื่อนคนนี้มาก่อน เงียบกันไปสักพัก น้ำหยดถอนหายใจโล่งอกที่พูดสิ่งที่อัดอั้นออกมาได้ ติ๊กนั่งลงไปข้างๆน้ำหยดเหมือนเดิม ต่างคนต่างเงียบกันไป
ในความทรงจำของติ๊ก ตั้งแต่รู้จักกับน้ำหยดเมื่อตอนมัธยมชั้นปีที่๔ เพื่อนหลายๆคนกระวนกระวาย อยากมีแฟนกับเขาบ้าง เพื่อนบางคนจะเปลี่ยนคู่ควงเป็นว่าเล่น และเพื่อนบางคนมีแฟนคราวละหลายๆคน หรือแม้กระทั่งชอบ ‘เก็บคะแนน’ บางคนอาจจะเรียกว่า เป็นการเก็บเกี่ยวประสบการณ์... แต่ไม่ใช่น้ำหยด
น้ำหยดดูจะเฉยเมย ไม่สนใจกับการหาแฟน ไม่สนใจแม้แต่คนที่เสนอตัวเข้ามา หรือคนที่เพื่อนๆหามาให้ จนได้รู้จักกับตั๊ก พี่ชายของเขา ทั้งสองคนเหมือนจะคบหากันอยู่ระยะหนึ่ง แล้วก็เลิกลากันไป ถึงเขาจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ค่อนข้างมั่นใจว่า เกิดขึ้นในวันที่เขาโทรศัพท์ นัดให้น้ำหยดออกมาพบกับตั๊กตามลำพัง ตอนนั้นเขายังไม่เห็นน้ำหยดทำท่าเศร้าแบบนี้เลยสักนิด
ไม่สิ ... น้ำหยดอาจจะเป็นมากกว่านี้ก็ได้ แต่ไม่มีใครเคยเห็น เพราะน้ำหยดไม่แสดงอะไรออกมาเลย ไม่แม้แต่จะพูดให้ใครฟังถึงสาเหตุของการเลิกลา มีเพียงคำพูดสั้นๆ ... มันจบไปแล้วหล่ะ และตามมาด้วยยิ้มน้อยๆที่มุมปาก
ตอนนี้น้ำหยดคงอึดอัดมากจริงๆ และคงไม่มีใครในวิทยาเขตนี้ ที่น้ำหยดสนิทพอจะระบายความรู้สึกในใจ หรือปรึกษาเรื่องแบบนี้ได้ ถึงได้พูดออกมาให้เขาฟัง
“เราใจง่ายใช่มั๊ย”
“...”
“เราจับปลาสองมือใช่มั๊ย”
“...”
“เรา ...”
“พอแล้วไอ้น้ำ” ติ๊กหันไปมองน้ำหยดด้วยความเห็นใจ อดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปโอบไหล่เพื่อนไว้ โยกเบาๆเหมือนจะปลอบโยน แล้วก็ยิ่งรู้สึกหดหู่ไปด้วยเมื่อเห็นใบหน้าเศร้าๆของน้ำหยด กับดวงตาที่เปลี่ยนเป็นสีแดงกล่ำ เหมือนจะร้องไห้
-
:m13: :m13: จิ้มพี่ตั้มคับ ขอบคุณมากเลย งานยุ่งยังเอามาลงให้อ่านกันอีก :m13: :m13:
อ่านแล้วเศร้าจิง ๆ น้ำหยด เดี๋ยวหมูคงมาเห็นอีกสิเนี่ย
-
:o11: น้องน้ำแค่เผลอไปกับนายหมูเอง จริงๆแล้วผู้มาเยือนเค้ามาก่อนนะ
-
โอ๋ๆ น้ำไม่ผิดน่ะ :กอด1: คนน่ารักทำไรก็ม้าย~ผิด
ต่อให้ไอ่ผู้มาเยือนเป็นกู๊กกู๊กกู๋ ก็จะเชียร์ ~ :m29:
แต่เราว่าเอาทั้งหมู ทั้งผู้มาเยือนเลยดีกว่า :laugh: :laugh: :laugh:
-
ไม่ได้มาดูวันเดียวตอนโผล่พรวดพราด
ยกย่องในความขยันเลยครับ เป็นผมพิมพ์วันละครึ่งA4 ยังอยากลงไปดิ้นกับพื้นเลย
เรื่องราวชักซับซ้อนมากเข้าไปทุกที
ออกแนวสับสนระหว่างน้ำ(อีกคนหนึ่ง) กับคุณผู้มาเยือน
เรื่องคนฆ่าตัวตายในห้อง
เพราะในเรื่องก็ไม่ได้บอกอย่างชัดเจนว่ามันเป็นเรื่องจริง
ยังคงงงงวยสับสนกันต่อไป
:a6:
-
:a5:
เข้าใจผิดอีกแล้วอ่ะหมู คราวก่อนก็ยังไม่เฉลยเลย เหอเหอ
คนเขียนใจร้าย :o12:
-
ลงชื่อตามอ่านด้วยคนน่ะ อิ อิ ตอนอ่านชื่อเรื่องแรกๆ นึกว่าพระเอก เป็น ยาม ซะอีก :laugh: ล้อเล่น
พออ่านไปชักลึกลับซับซ้อนเข้าไปทุกขณะจิต ชวนให้ระทึกเวลาอ่านยามค่ำคืน :o ชอบเคอะ
คนแต่งก็ขยันโพสน่ารักจริงๆ เลย มาม่ะ มา :จุ๊บๆ: ทีหนึ่ง
-
น้ำหยดเอ๊ยยยยยยยยยยยย
จะคิดอะไรมากมาย
ก็เราเกิดมาเป็นน้ำเพียงหยดหนึ่งที่จะต่อชีวิตที่แห้งแล้งไม่ใช่เหรอ
เพราะงั้นน้ำหยดก็คงไม่ได้ใจง่าย หลายใจ หรืออะไรหรอก
อยากอ่านตอนต่อไปอ่ะ
:oni1: :oni1:
-
คิดถึงผู้มาเยือน ไมช่วงนี้เงียบๆไปนะ :m32:
-
:เฮ้อ:ให้มันได้พูด ได้ระบายบ้าง
อย่างน้อยจะได้ไม่อึดอัด อกแตกตายคนเดียว
:pig4: :กอด1: :L2:
-
เฮ้ออ น้ำหยดได้คุยกับเพื่อนสนิทซะที o7
เล่าเรื่องหมูไปแล้ว อีกคนนึงจะเล่าให้ติ๊กฟังมั้ยหนูน้ำหยดจ๋า คนอ่านอยากรู้ด้วยอ่ะ :jul3:
-
:a12: เดี๋ยวก็เช้าแล้ว
-
อย่าเก็บอะไรไว้คนเดียว ระบายออกมาบ้าง
ถ้าไม่มีใครฟัง เค้ารับเป็นที่ปรึกษานะ :o8:
-
งานเข้าหยดน้ำอีกแล้วเหรอเนี๊ย
หมูจะหึงอีท่าไหนอีก
-
สงสารหมูจัง ทำดีแทบตายสุดท้ายเธอก็เลือกผู้มาเยือนเยือนยามวิกาล :m23: อิอิ
-
เฮ้อ :เฮ้อ: มันอะไรกันเนี่ย...?
คิดถึงผู้มาเยือนตะหงิดๆ
น้ำหยด จะเจอ อะไรร้ายๆอีกมั๊ยเนี๊ยะ ... :o
-
สงสารน้ำหยดจังเลย
แต่...อิจฉามากกว่าอ่ะ
ได้ทั้งหมู ได้ทั้งผู้มาเยือน
-
ก็เลือกสักคนดิหยดน้ำ
เรื่องที่แล้วก็ให้มันแล้วไป ไม่ใช่ใครมาก็อ้ารับ :angry2:
-
รีบเล่าๆๆๆ เหอะ
ลมบ้าหมูกำลังมา
ฮา..
-
เฮ้ออออออออออออออ :เฮ้อ:
ไม่รู้จะพูดไรดีอ่ะ
น่าสงสารน้ำหยดจัง
โทษตัวเองใหญ่เลยอ่ะ
-
ชื่อก็บอกว่าผู้มาเยือน เดี๋ยวเค้าก็ไป :jul3: :jul3:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
^
^
^จิ้มด้วยความคิดถึง.... :กอด1:
โหยน้ำ อย่าเศร้าไปเลย...ไม่มีใครผิดหรอก...มันผิดที่คนแต่งตะหาก... :angry2:
กร๊ากกกกกกกกก :laugh:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
คิดถึงตู่จ๋าเหมือนกัน o7
-
หนูน้ำของเราเศร้าอีกแล้ว มามะ :กอด1:
-
เฮ้อ.. :เฮ้อ:
เมื่อไหร่จะได้รู้ซักทีน้าาาา :m1:
ว่าผู้มาเยือนยามวิกาล เป็นใคร :serius2:
สงสารหนูน้ำอ่ะ o7
คงเครียดเพราะคิดว่าตัวเองจับปลา2มือ :sad2: o7
-
ทำไมวันนี้ไม่มาโพสหว่า :m22:
คิดถึงผู้มาเยือน :m1:
หรือว่า...จะมีผู้มาเยือนคนแต่งซะแล้ว ทำให้มาโพสไม่ได้ :o9:
-
ทำไมวันนี้ไม่มาโพสหว่า :m22:
คิดถึงผู้มาเยือน :m1:
หรือว่า...จะมีผู้มาเยือนคนแต่งซะแล้ว ทำให้มาโพสไม่ได้ :o9:
สาเหตุมาจากข้างล่างฮับ :sad2: :sad2: :sad2:
^
^
^จิ้มด้วยความคิดถึง.... :กอด1:
โหยน้ำ อย่าเศร้าไปเลย...ไม่มีใครผิดหรอก...มันผิดที่คนแต่งตะหาก... :angry2:
กร๊ากกกกกกกกก :laugh:
จริงๆไปสัมมนาอะ เดี๋ยวขออาบน้ำก่อง เพิ่งกลับบ้าน แล้วถ้าไม่หลับคาโต๊ะหนังสือไปก่อนจะมาโพสต่อนะฮับ o2 o2
-
o2 อึดอัดจังครับปริศนาก็ยังไม่เฉลย ยังไงก็จะติดตามต่อไปครับ
-
อ่านไปลุ้นไปหลอนไป เจ้าของห้องคง
เป็นบุรุษลึกลับแน่ๆ เค้าคงยังไม่ตายหรอก แต่รอน้ำมาช่วยอยู่แน่ๆ
-
สงสารหนูน้ำหยดจัง :m15:
-
ตอนที่ ๓๖
เมฆดำที่ตั้งเค้ามาตั้งแต่ตอนกินข้าวเย็นไปสักครู่ เริ่มกลายเป็นละอองฝน จากนั้นก็กลายเป็นเม็ดฝน และกลายเป็นพายุฝนในที่สุด โดยไม่มีทีท่าว่ามันจะหยุดตก ถึงแม้จะเริ่มเบาบางลงบ้างแล้ว แต่ก็เริ่มตกหนักขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง ติ๊กจึงตัดสินใจค้างคืนที่ห้องพักของน้ำหยด และโทรศัพท์บอกทางบ้านว่าติดฝนอยู่กับเพื่อนๆ ที่ขับรถออกมาเที่ยวกันถึงเมืองชายทะเลแห่งนี้ และจะกลับบ้านในตอนสายของวันพรุ่งนี้
หลังจากอาบน้ำ แต่งตัวด้วยเสื้อยืดและกางเกงขาสั้นของน้ำหยดแล้ว ก็มานอนอ่านหนังสือเล่นบนเตียง บางทีก็เหลือบสายตามองน้ำหยดที่ ใส่ชุดนอนผ้าแพรสีส้ม นั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะเขียนหนังสือปลายเตียง สักพักก็คว้าหมอนไปนอนคว่ำหน้าอยู่ใกล้ๆน้ำหยด
“นี่ไอ้น้ำ แล้วตกลงว่าอีกคนนึงนี่ใครวะ” ติ๊กส่งเสียงเหมือนกระซิบถาม
“จิ้งจกที่ไหนมาร้องอยู่แถวนี้” น้ำหยดทำเป็นไม่สนใจ
ติ๊กรู้สึกหมั่นไส้ หยิบหมอนที่รองนอนอยู่เขวี้ยงใส่น้ำหยด ซึ่งรับเอาไว้แล้วเอาไปกอด พลางทำงานต่อ ติ๊กทำปากขมุบขมิบ หยิบหมอนอีกใบมารองนอนแทน
“ทำไมบอกไม่ได้วะ นายอย่าบอกนะว่าไม่รู้ว่าเป็นใคร”
“อื้อ” น้ำหยดยังคงไม่เงยหน้าจากงานที่ทำอยู่
“เฮ๊ย! ถามซีเรียส อย่ามาตอบเล่นๆแบบนี้สิวะ”
“เราก็ตอบซีเรียส”
“บ้าน่า ไม่รู้ได้ยังไงวะ นายจะบ้าเหรอ นอนกับใครยังไม่รู้”
“คงบ้าจริงๆอย่างที่นายว่า นอกจากไม่รู้แล้ว ยังหลงรักอีกด้วย” น้ำหยดวางปากกาแล้วถอนใจ
ติ๊กเปลี่ยนมานั่งขัดสมาธิ จ้องมองน้ำหยดนิ่ง
“หลงรัก” ติ๊กทวนคำช้าๆ “โอ๊ย! กูจะบ้า ไอ้น้ำหยด ทำไปได้ยังไงวะ แล้วหน้าตาเป็นไง สงสัยไอ้คนชื่อหมูแพ้กระจุย”
“ไม่รู้ ... ยังไม่เคยเห็นหน้า” น้ำหยดหันมายิ้มเศร้าๆให้ติ๊ก “นายว่าน่าสมเพชมะ หลงรักคนที่ไม่รู้แม้แต่ชื่อ ไม่เคยเห็นแม้แต่หน้า แล้วก็ยังยอมนอนกับผู้ชายอีกคนนึง”
“อะไรของนายวะ แล้วไปหลงรักเค้าได้ไง” ติ๊กมองด้วยสายตาคาดคั้น “นายเล่ามาเดี๋ยวนี้”
“...” น้ำหยดมองหน้าตั๊ก เหมือนลังเล
“น้ำหยด นายไม่ไว้ใจเราเหรอไง” ติ๊กยังคงมองด้วยสายตาเช่นเดิม “เราสัญญาเลย เราไม่ไปพูดให้ใครฟัง” ติ๊กชูนิ้วมือขึ้นมา๓นิ้วไว้ข้างตัว เหมือนลูกเสือทำเวลาปฏิญาณตน
น้ำหยดถอนหายใจยาว แล้วก็เริ่มเล่าทุกอย่างให้ติ๊กฟัง ตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาอยู่ในห้องนี้ คิ้วของติ๊กเริ่มขมวดมุ่นมาตั้งแต่แรก และเหมือนจะยิ่งมากขึ้นเมื่อน้ำหยดเล่าจบลง
“มันแปลกๆนะ นายว่านายลอคห้องเรียบร้อย” ติ๊กตั้งข้อสังเกต
“อื้อ” น้ำหยดพยักหน้ารับ
“แล้วมันเข้ามาทางไหน ถ้าทางหน้าต่าง” ติ๊กมองหน้าต่างทั้ง๔บาน ซึ่งมีบานเกล็ดดอยู่๓บาน อีกบานหนึ่งมีบานเกล็ดอยู่เพียงครึ่งบาน ทุกบานมีหน้าต่างมุ้งลวดปิดอยู่อีกทีหนึ่ง “มันก็ต้องมีเสียงดัง”
“เราคิดว่าอาจจะมีกุญแจห้อง แต่มันก็ไม่น่าจะมีได้ เพราะอีก๒ดอกที่เหลือ อยู่ที่อาจารย์หอ แล้วลูกกุญแจนี่มันเป็นแบบพิเศษ ปัมป์ตามร้านไม่ได้”
“ปรกตินายไม่ใช่คนนอนขี้เซานี่หว่า แต่นายบอกว่าพอรู้ตัว ฝ่ายนั้นก็เข้าถึงตัวแล้ว”
“อื้อ”
“แล้วพอเช้าขึ้นมา ก็ไม่เหลือร่องรอยอะไรเลย”
“อื้อ”
“น่าแปลกหว่ะ” แล้วอยู่ๆ ตั๊กก็ทำตาโต “หรือว่า ....”
ก๊อกๆๆ ...
“น้ำ ... น้ำเปิดประตูหน่อยสิ” เสียงที่คุ้นเคยเรียกอยู่หน้าห้อง
“หมู” น้ำหยดบอกกับติ๊ก แล้วลุกจากเก้าอี้เดินไปเปิดประตูห้อง
หมูยืนอยู่หน้าประตู ตัวเปียกโชก คงจะฝ่าฝนมาจากที่ไหนสักแห่ง พอเห็นน้ำหยดก็ทำท่าอึกอัก แต่เมื่อน้ำหยดเห็นสภาพของหมูก็ปิดประตูลง ทำเอาหมูงงจนทำอะไรไม่ถูก แล้วสักพักประตูก็เปิดออก พร้อมกับน้ำหยดที่มีผ้าขนหนูอยู่ในมือ น้ำหยดปิดประตูมุ้งลวดไว้แล้วขยับเข้าไปใกล้ๆหมู
“ทำอะไรมา เป็นลูกหมาตกน้ำมาเชียว” น้ำหยดพูดพลางใช้ผ้าขนหนูเช็ดผมให้หมู ทำเอาหมูนิ่งไป
“น้ำ”
“หือ มีไรเดี๋ยวค่อยคุยก็ได้ ตอนนี้รีบไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวได้ไม่สบายต้องไปหาหมออีกหรอก”
“เราเห็นรถคนที่ชื่อตั๊กจอดอยู่ข้างหอ นายนั่นอยู่ข้างในเหรอ” หมูถามด้วยสีหน้าไม่ดีนัก
ยังไม่ทันที่น้ำหยดจะตอบอะไร ประตูมุ้งลวดก็ถูกเปิดขึ้น หมูมองเห็นเด็กหนุ่มหน้าตาคมสันเดินออกมา
“รถเราเอง เราชื่อติ๊ก นี่เหรอนายหมูที่นายว่าน่ะ” ประโยคหลังติ๊กหันไปพูดกับน้ำหยด
หมูมองหน้าติ๊ก แล้วหันไปมองหน้าน้ำหยด สีหน้าเหมือนมีคำถาม
“ไปอาบน้ำก่อน มีอะไรเดี๋ยวค่อยถาม” น้ำหยดพูดพลางเลื่อนผ้าเช็ดตัว เช็ดไปตามแขนของหมู แต่หมูก็ยังไม่ยอมขยับ ทำเอาติ๊กหัวเราะเบาๆ พลางคิดว่า น้ำหยดยังคงเป็นน้ำหยดคนเดิม หากมีเพื่อนคนใดเปียกปอนมาเคาะประตูห้องแบบนี้ น้ำหยดก็คงทำแบบนี้เหมือนๆกัน
“สงสัยน้ำต้องพาไปอาบด้วยตัวเองซะแล้วหล่ะ ไปเหอะเดี๋ยวเราเฝ้าห้องให้” พูดจบติ๊กก็เดินกลับเข้าห้องและปิดประตูลง
... นี่เหรอวะคนที่ชื่อหมู รูปร่างหน้าตาดีแบบนี้ ดูแล้วก็เหมาะกับน้ำหยดอยู่หรอก ... ติ๊กคิดพลางอมยิ้ม
“แต่อีกคนนี่สิน่าสงสัย” ติ๊กพึมพัมเบาๆ ขมวดคิ้วมองไปรอบๆห้อง มือลูบคลำไปที่องค์พระที่ร้อยอยู่กับสร้อยทองคำ ภายในเสื้อ แล้วก็ยักไหล่ ล้มตัวนอนลงบนตียง หยิบหนังสือที่อ่านค้างไว้ขึ้นมาเปิดอ่านระหว่างรอคอย
-
เง้อออออออออ o2
-
นึกว่าจะเข้าใจผิดกันไปซะละ... :เฮ้อ:
ไม่ใช่ผู้มาเยือนมาตอนนี้นะ...
เจอติ๊กเข้าไปอาจจะเปลี่ยนใจจากน้ำ :laugh:
-
ตอนหน้าหมูทำอะไรน้ำหยดมั่งน้อ มันต้องมีเคลียร์กันมั่งล่ะ
-
หวังว่า ผู้มาเยือนคงไม่มาตอนที่ติ๊กอยู่ในห้องแล้วเข้าใจว่าเป็นน้ำหรอกนะ o3
3p เลย :m10:
-
ตอนหน้าหมูทำอะไรน้ำหยดมั่งน้อ มันต้องมีเคลียร์กันมั่งล่ะ
มันต้องเคลียร์ให้รู้เรื่องงงงงงง :angry2: <<< ท่าของหมูคงประมาณนี้
เอิ๊กๆๆๆๆ แล้วหมูจะยอมเหรอเนี่ย ที่ติ๊กจะค้างในห้องเดียวกับน้ำหยด o12
หวังว่า ผู้มาเยือนคงไม่มาตอนที่ติ๊กอยู่ในห้องแล้วเข้าใจว่าเป็นน้ำหรอกนะ o3
3p เลย :m10:
เด็ดกว่านั้นอีกครับ โฮ่ๆๆๆ :oni1: :oni1: :oni1:
-
คุณบุหรง ตอนนี้พิมพ์ชื่อติ๊กเป็น ตั๊กหลายครั้งเลยจ้า :laugh:
คิดถึงผู้มาเยือนแล้วเมื่อไหร่ถึงคิวได้ออกเนี่ย :m23:
-
มออารายหว่า มอชายทะเล
มอ ออ หรอ เพิ่งไปมาเมื่อกี้นี้นิ
ติ๊ก สงสัย เราก็สงสัยเหมือนกานนะ
-
:m1: :m1: :m1: :m1:
สงสัยนังหนูติ๊กจะได้สามีก้อวันนี้แล่ะ
อร๊ายยยยย
ระวังโดนผีข่มขืนนะคะ
:laugh:
-
ติ๊กจะโดนผู้มาเยือนหรือหมู
คิดหนักนะนี่ เพราะทั้ง 2 คนก็เข้าหาน้ำหยดทั้งคู่
เอ...หรือคราวนี้จะมาเป็นคู่ๆ
ใครจะคู่ใครละนั่น
:laugh: :laugh:
-
บทนี้ ติ๊ก กลายเป็นตั๊ก ตั๊กกลายเป็นติ๊ก เยอะเลยคุณบุหรง
ยังคงความมันยกร่องได้เหมือนเดิม
o13
-
ไอ่เด็ดกว่านั้นมันคืออารายคร๊าบ !!!! :oni2:
รีบมาต่อให้ไว พลีสสสสสสส
-
เม้นก่อน อ่านนะคะ
เพราะว่า คุนบุหรงคะ ทำไม ซินเห็น เป็น ตั๊ก... ทุกคำเลย
ไม่ใช่ ติ๊ก เหรอคะ
ตกลง คนพี่ ชื่อ ตั๊ก หรือติ๊ก คนน้อง ติ๊กหรือตั๊ก คะ
-
หรือว่าติ้กจะเจอดีเองงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
ไอ่เด็ดกว่านั้นมันคืออารายคร๊าบ !!!! :oni2:
รีบมาต่อให้ไว พลีสสสสสสส
น่านจิ อ่าาาาาา ลุ้นๆๆๆๆ :m4:
-
ไอ่เด็ดกว่านั้นมันคืออารายคร๊าบ !!!! :oni2:
รีบมาต่อให้ไว พลีสสสสสสส
น่านจิ อ่าาาาาา ลุ้นๆๆๆๆ :m4:
ทรีซัมไงครับ นักแสดงมาครบแล้ว ฮ่าๆๆ :laugh:
-
มีแอบกลัวด้วย :laugh:
-
ไอ่เด็ดกว่านั้นมันคืออารายคร๊าบ !!!! :oni2:
รีบมาต่อให้ไว พลีสสสสสสส
น่านจิ อ่าาาาาา ลุ้นๆๆๆๆ :m4:
ทรีซัมไงครับ นักแสดงมาครบแล้ว ฮ่าๆๆ :laugh:
^
น่า...จะเป็น โฟร์ซั่ม มากกว่านนะ อิอิ ครบ 4 กร๊ากกกก..ก :m20:
น้ำหยด... ติ๊ก.... หมู .....ผู้มาเยือน..... :a5:
-
:m22:
:m24: เตรียมถ่ายรูป 555
-
o2 อยากร้องกีสสสสสส ไม่ได้เข้ามาอ่านแค่อาทิตย์เดียวเรื่องนี้ปาไป36ตอนแล้วเร๊อะ โอยยยยยจะเปงลม :jul1:
:jul3:
-
ต้องขออภัยด้วยครับกับการพิมพ์ชื่อผิด จำไม่ได้และว่าพิมพต์ตอนไหน สงสัยเมาเบียร์ :o12:
ลงตอนเวลาประมาณสี่ทุ่ม แก้ตอนสี่ทุ่มแปดนาที ทามมายเที่ยงคืนยังเป็นอยู่เหรอฮับ o2
ว่าแล้วไปอาบน้ำแต่งตัวไปสัมมนาก่อง แล้วดึกๆอาจจะมาอัฟตอนใหม่
แว่บบบบบบบบบบบ.............. :oni1: :oni1: :oni1: :oni1: :oni1:
-
จิ้มคุณบุหรงก่อนไปนอน :laugh:
-
:m29:ไม่กังวลกับน้ำหยด กะ หมู หรอก
แต่ตอนนี้ติ๊ก อยู่ในห้องคนเดียว แล้วถ้าเผลอหลับ คงไม่นะ แต่อย่าช้า :m22: โดน :angry2: :bye2:
-
ติดคับติดอ่านรวดเดียวจนจบ...แล้วก็ค้าง :sad2:
ขอฝากเนื้อฝากตัวเป็นแฟนคลับคุณตั้มด้วยคับ
เดี๋ยวไปไล่อ่านเรื่องที่จบแล้วก่อนนะคับ :oni1:
-
หมูนี่ก็ดีเนอะ อุตส่าห์เป็นห่วง
:man1:
-
:o ...จริงเหรอคุณบุหรง...โอ๋ๆ....เขาไม่ว่าตัวเองแล้ว :กอด1:
ถ้ายังก็มาต่อตอนที่ 37 เร็วๆนะ...
:laugh: ไม่วายขอสามตอนรวดเลยก็ดี....
ที่สำคัญ...ติ๊กจะได้คู่กับหมูในตอนจบอะป่าววววว
:o8: คืนนี้มีลุ้น....(ลุ้นไรอะ???)
-
อืม ที่ว่าเด็ดๆ คงไม่ใช่ผู้มาเยือนเห็นติ๊กเป็นน้ำหยดนะ :jul3: :jul3:
-
อยากรู้ว่าที่บอกว่าเด็ดกว่านั้นมันคืออะไร
พยายามจะไม่คิดตามชาวบ้าน ฮะๆ
งงกับตั๊ก และ ติ๊ก
-
ฮ่าๆๆๆ
ระหว่างที่น้ำหยดไม่อยู่
ผู้มาเยือนจะมามะเนี่ย
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
ดดดดดดดดดดดดดดดด
ดดดดดดดดดดดดดดด
ดดดดดดดดดดดดด
ดดดดดดดดดด
ดดดดดด
ดดด
ด
-
:m22: มารอลุ้นครับ
-
ไหนจะตั๊ก ไหนจะติ๊ก เล่นเอามึนไปเหมือนกันคับ ..
แต่เอาเป็นว่ารู้กันนิ
มีคนยุติ๊กกะหมูด้วยแฮ่ะ น่าสน ๆ ว่าแต่ว่าไอ้ที่เด็ดว่า 3P เนี๊ยน่าคิดกว่าแฮ่ะ
ไงอ่ะ มาเลยตอน 37
-
:a5: แล้วก็รู้ว่าน้องตั้มคงพิมพ์ชื่อผิด เพราะเราจำชื่อไอ้คนชั่วได้ ว่ามานชื่อตั๊ก
น้องตั้มก็ตั้งชื่อให้มานเขียนต่างกันหน่อยดีไม๊
ต้องมานั่งไล่หาที่พิมพ์ผิดก็ตาลายแย่ดิ o2
พิมพ์นิยายมาให้แฟนๆอ่าน ก็ใช้สายตามากอยู่ละ
กลัวสายตาน้องตั้มมีปัญหาอื่นอีกอ่ะ :m29:
รักษาสุขภาพด้วยนะจ๊ะ :กอด1:
-
มารอตอนต่อไปคับบบ
:a2:
-
มาตามอ่านจ้า :t2:
-
:m28: อารายหว่าที่เด็ดกว่า 3p
มารออ่าน :m32: :กอด1:
-
รึว่าผู้มาเยือนจะมาให้เห็น
-
ขอแบบ3ตอนรวด
ได้อ่ะป่าวอ่า
แบบว่าอ่านเน้นๆ
-
ผีป้ะเนี่ย -*-
:m15: :m15: :m15:
เริ่มกลัวแล้วนะเนี่ย T^T
-
จ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก......ยังมีผิดอีกเพียบเจงๆด้วย :o
ไปแก้ไปแล้วฮับ เมื่อคืนง่วงมาก นึกว่ามีเฉพาะตอนท้าย ที่แท้ ... ผิดตั้งแต่แรกเลย :sad2: :a5: แล้วก็รู้ว่าน้องตั้มคงพิมพ์ชื่อผิด เพราะเราจำชื่อไอ้คนชั่วได้ ว่ามานชื่อตั๊ก
น้องตั้มก็ตั้งชื่อให้มานเขียนต่างกันหน่อยดีไม๊
ต้องมานั่งไล่หาที่พิมพ์ผิดก็ตาลายแย่ดิ o2
พิมพ์นิยายมาให้แฟนๆอ่าน ก็ใช้สายตามากอยู่ละ
กลัวสายตาน้องตั้มมีปัญหาอื่นอีกอ่ะ :m29:
รักษาสุขภาพด้วยนะจ๊ะ :กอด1:
ยังฮับ มันยังไม่หมด ตั๊ก ติ๊ก .... ชื่อคล้ายกันเพราะเป็นพี่น้องกานน :laugh:
เดี๋ยวมี ตุ๊ก น้องเล็กอีกคนดีมะ :o8: :o8:
เดี๋ยวมาอัฟนะฮับ
-
รอค้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ :a2:
-
ตอนที่ ๓๗
“นายนั่นเป็นใคร มาทำอะไรที่ห้อง” หมูถามขึ้นทันทีที่เข้าไปในห้องของเขา พร้อมกับน้ำหยด
“เพื่อนเรา มาส่งเราเมื่อบ่ายแล้วก็เลยพาดูโน่นดูนี่ พอดีฝนตกหนัก เลยไม่อยากขับรถฝ่าฝนกลับกรุงเทพฯ” น้ำหยดพูดพลางเดินไปนั่งลงที่เก้าอี้ตรงโต๊ะหนังสือ บริเวณหัวเตียงของหมู
“แล้วนายตั๊กล่ะ อยู่ในห้องด้วยรึเปล่า” หมูเดินตามมาถามอีก
“พี่ตั๊กเกี่ยวอะไร” น้ำหยดแหงนหน้ามองหน้าหมูพลางขมวดคิ้ว ทำหน้าไม่พอใจ “ไปอาบน้ำได้แล้ว”
“ตอบมาก่อน อย่ามาทำเลี่ยง” เสียงของหมูเหมือนจะเริ่มโมโห “เราเห็นนะ รถของนายตั๊กจอดอยู่ข้างหอ”
“นั่นมันรถติ๊ก คราวก่อนพี่ตั๊กเค้าเอามาขับ ติ๊กเป็นน้องพี่ตั๊ก” น้ำหยดตอบเสียงอ่อยๆ
“แล้วเรื่องอะไรต้องมาค้างห้องนาย ไม่ไปค้างโรงแรม”
“เวง ...” น้ำหยดถอนหายใจ “หรือจะให้เค้ามานอนห้องนายเหรอไง”
“อื้อ” หมูตอบสั้นๆ น้ำหยดมองหน้าหมูแล้วขมวดคิ้ว
“หรือไม่งั้น นายก็มานอนนี่” หมูพูดต่อ
“ได้ไง เป็นนาย นายจะให้เพื่อนไปนอนที่อื่น หรือปล่อยให้เพื่อนอยู่ในห้องนายคนเดียวงั้นเหรอ” น้ำหยดพูดแล้วถอนหายใจเบาๆ
หมูถึงได้คิด ... น้ำหยดพูดถูก
“กลัวนักก็ไปนอนเฝ้าเราไว้แล้วกัน” น้ำหยดพูดแล้วก็ลุกขึ้นเดินไปที่ประตู “รีบไปอาบน้ำได้แล้ว เดี๋ยวก็ได้ไม่สบายเดือดร้อนเราพาไปหาหมออีก” น้ำหยดหันมาพูดก่อนจะเดินออกจากห้อง แล้วปิดประตูมุ้งลวดเดินจากไป
“อ้าว! ทำไมมาเร็วนักวะ นึกว่าอีก๒ชั่วโมงถึงจะมา” ติ๊กทักขึ้นเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู แล้วน้ำหยดก็เปิดประตู เดินไปนั่งลงที่โต๊ะทำงาน
“ทำอะไรกันมากมาย ตั้ง๒ชั่วโมง” น้ำหยดเปิดสมุดงานขึ้นทำงานต่อ
“อย่าทำไม่รู้ไม่ชี้ดิ๊วะ ไหนเห็นบอกว่าหมูมันเก่งไง ๒ชั่วโมงท่าจะน้อยไป” ติ๊กเขยิบตัวเข้าไปแซวใกล้ๆน้ำหยด
ป๊อก ~~~~~~~~~~~~~~
น้ำหยดขยับปากกาในมือด้วยความรวดเร็ว เคาะไปที่หน้าผากของติ๊ก
“ไปอ่านหนังสือไกลๆเลย จะทำงาน” น้ำหยดทำหน้าดุใส่ตั๊ก ที่เอามือลูบหน้าผากทำหน้าเหย
“ดุฉิบ มีลูกแล้วขอตัวนึงนะเว๊ย” พูดแล้วก็ขยับตัววูบถอยหลังด้วยความรวดเร็ว เมื่อน้ำหยดหันขวับมาทันที
“ตูไม่มีมดลูกเว๊ย รอไปแล้วกันถ้ารอไหว” พูดจบน้ำหยดก็หัวเราะเบาๆ ก่อนจะหันไปทำงานต่อ
“เออ ... จะรอ” พูดจบ ติ๊กก็ล้มตัวนอนคว่ำอ่านหนังสือต่อ
ก๊อกๆๆ ...
เสียงเคาะประตูดังขึ้น เมื่อเวลาผ่านประมาณ๕นาที น้ำหยดเดินไปเปิดประตู ก็เห็นหมูแต่งตัวด้วยชุดนอน พร้อมสมุดและหนังสือหลายเล่มในมือ น้ำหยดมองดูหมูด้วยสีหน้างงๆ
“อะไรเนี่ย” น้ำหยดทำหน้าสงสัย
“ก็น้ำบอกให้มา” หมูตอบห้วนๆ
“ไม่ใช่ ... ที่ถามเนี่ย คือนายอาบน้ำแล้วเหรอ” หมูไม่ตอบแต่พยักหน้า ทำท่าจะเดินเข้าไปในห้อง
“วิ่งผ่านน้ำน่ะสิ ไปอาบใหม่เลย ไม่งั้นไม่ต้องเข้ามา” น้ำหยดทำหน้าดุ
“อ้าว ... ได้ไง” หมูโวยวาย
“บอกแล้วไง ให้ไปคุมก็ไม่เชื่อ” ติ๊กเดินมายืนหัวเราะคิกคักอยู่ด้านหลังของน้ำหยด
น้ำหยดถอดหายใจ คว้าของจากมือของหมู เดินกลับเข้าไปในห้อง
“อย่าตามเข้ามานะ” น้ำหยดหันมาพูดกับหมูก่อนจะหายเข้าไปในห้อง
น้ำหยดเอาหนังสือและสมุดวางลงบนโต๊ะข้างๆโต๊ะของตัวเอง แล้วเดินออกมาจากห้อง จากนั้นก็จูงมือหมูที่ทำหน้างงๆ เดินตรงไปที่บันได แล้วเดินลงบันไดไป ปล่อยให้ติ๊กยืนหัวเราะอย่างขบขัน ในท่าทางของทั้งสองคน สักพักก็หยุดหัวเราะ ส่ายหน้าเบาๆ
“น้ำเอ๊ย นายเลือกผิดรึเปล่าวะ ไอ้หมูน่าจะชนะใจนายมากกว่าคนนั้นนะ” ติ๊กพึมพำเบาๆ แล้วปิดประตูห้อง เดินกลับไปนอนอ่านหนังสือต่อ
-
อ้าวติ๊กเชียร์หมูรึ เรื่องของหัวใจก็งี้แหละมันห้ามไม่ได้ :laugh:
-
จริงๆแล้วปลื้มหมูมากกว่าเยอะเลยน่ะเนี่ย
-
จริงๆๆ แล้ว หมู น่าจะเป็นพระเอกเนอะ แต่ทำไงได้ เค้าแต่งมาแบบนี้อ่าเนอะ 555+ :m4:
-
แล้วจะยังไงต่อล่ะเนี่ย?
ดูท่า นายหมู จะ ขี้หึง +ขี้หวงไปหน่อยนะ
ทั้งๆที่ ยังไม่ได้ พูดอะไรเป็นกิจจะลักษณะเล้ยยย... หรือว่า ใช้การกระทำเป็นตัวบอกล่ะ เอิ้กๆ :laugh:
ผู้มาเยือน เงียบซาหนิท :a6:
-
:laugh: :laugh:
อร๊ายยรอบนี้ นังหนูติ๊ก เสร็จผี แน่นอน
อร๊ายยยยยย
กรี๊ซซซซซซซซซซ
ไม่อยากจิ้น
:o8:
-
:m29: รู้สึกหมูจะได้ไกล้ชิดกับน้ำมากกว่านะ รอฉลยว่าเกิดอะไรกับน้ำครับ o2
-
ถ้าน้ำไม่เอาเราขออิๆๆ
-
เลือกไม่ผิดหรอก :m1:
-
:เฮ้อ:หึงไม่ดูลมดูฝน เดี๋ยวคงเจอคำสั่ง ให้นอนคนเดียวแน่เลย
มารอตอนต่อไปดีกว่า เป็นกำลังใจให้นะ ตั้ม +1 :L2: :bye2:
-
ติ้กน่าจะดูออกว่าจริงแล้ว
หยดน้ำรักใครมากกว่า o7
-
ยังสับสน ครายจาเป็นพระเอกนิ งงไปหมดแระ
เอิ๊กกก.......
-
ยังเชียร์ผู้มาเยือนค๊าบบบ o7
-
:o ไม่นะ น้ำทำไมทำยังงี้ :serius2: :serius2:
เชียร์ผู้มาเยือนสุดใจ :m16:
-
:a5:
เรื่องไรไปเชียร์หมูอ่ะ
ต้องเชียร์ผู้มาเยือนสิ :a2:
-
ตอนที่ ๓๘
ผ่านไปราวๆ๒๐นาที เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น น้ำหยดเดินเข้าห้องมาพร้อมกับหมู น้ำหยดเดินไปที่หัวเตียง หยิบนาฬิกาปลุกขึ้นมาตั้งเวลา หมูเดินไปนั่งลงที่โต๊ะทำงานอีกตัวหนึ่ง ซึ่งวางไว้ติดๆกันกับโต๊ะทำงานของน้ำหยด แล้วเริ่มกางสมุดงานออกทำงาน พลางชำเลืองมองดูน้ำหยดกับติ๊ก
“จะนอนแล้วเหรอวะ” ติ๊กถามพลางมองดูนาฬิกาที่บอกเวลาสามทุ่มครึ่ง
“เปล่า ตั้งเวลาไว้ก่อน เผื่อเผลอหลับ” พูดพลางเดินไปที่โต๊ะทำงาน ขยับโคมไฟให้แสงส่องไปทางหมูบ้าง แล้วเดินไปหาอะไรในตู้เสื้อผ้า เมื่อเจอแล้วก็เดินกลับมานั่งลงบนเก้าอี้ ยื่นของในมือให้หมู
“กินซะ” น้ำหยดพูดพลางรินน้ำจากขวดน้ำบนโต๊ะใส่แก้ว ยื่นให้หมู
หมูมองดูแผงยาสีเขียวๆที่น้ำหยดส่งให้ เห็นเป็นยาแก้ไข้หวัด ก็หันไปมองหน้าน้ำหยดอย่างสงสัย
“กันไว้ เม็ดเดียวก็พอ ตากฝนมาซะโชกขนาดนั้น” น้ำหยดพูดเหมือนไม่ค่อยใส่ใจ แล้วก้มหน้าทำงานต่อ
หมูอมยิ้ม แกะยากิน แล้วทำงานของตัวเองบ้าง
เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมง น้ำหยดและหมูยังคงทำงานอยู่ ส่วนติ๊กนอนอ่านหนังสืออยู่บนเตียงกว้าง เปลี่ยนท่านอนไปหลายท่า แล้วเหมือนจะคิดอะไรได้ อมยิ้มวางหนังสือคว่ำลงบนเตียง
“เออนี่ ... น้ำ” ติ๊กขยับตัวเข้าไปนั่งใกล้ๆน้ำหยด ทำท่าเหมือนคิดอะไรได้ “เราเปลี่ยนใจแล้วหว่ะ ไม่เอาแล้วนะลูกนายน่ะ”
“ลูกอะไร” น้ำหยดหันหน้ามาถาม หมูได้ยินก็หันมาทำหน้าสงสัยอีกคน
“ก็ที่ขอไว้เฝ้าบ้านเมื่อกี้ไง” ติ๊กเหลือบมองไปทางหมู แล้วทำหน้ากวนๆ “กลัวออกมาแล้วว่าง่ายแบบไอ้หมู คงเฝ้าบ้านไม่ไหวหว่ะ” พูดแล้วก็หัวเราะเสียงดัง
เพี๊ยะ ...
น้ำหยดหน้าแดง เอื้อมมือไปตีหน้าผากติ๊กเสียงดัง ส่วนหมูเองฟังแล้วก็หัวเราะขึ้นมาอีกคนหนี่ง
ติ๊กรู้ว่าหมูคงไม่ชอบเขานัก เพราะดูจากสายตาที่มองเขาในตอนแรก จึงพยายามชวนคุย แรกๆถามคำหมูก็ตอบคำ จนกลายเป็นคุยกันอย่างออกรส โดยที่น้ำหยดหันมาคุยด้วยเป็นพักๆ จนดึกพอสมควรจึงพากันลอคห้อง ปิดไฟ และนอนกันอยู่บนเตียงกว้างในห้องน้ำหยดนั่นเอง
น้ำหยดต้องตื่นขึ้นมาเพราะรู้สึกได้ถึงน้ำหนักที่ทาบทับร่างอยู่ พร้อมกับความรู้สึกเสียวซ่านบริเวณซอกคอ
“อย่า ... ไม่อายเหรอไง เดี๋ยวติ๊กตื่นมาเห็น” น้ำหยดพูดเบาๆ
“ไม่หรอก” เสียงทุ้มห้าวกระซิบบอก พร้อมกับใบหน้าที่เลื่อนมาซอกซอน ขบกันใบหูของน้ำหยดเบาๆ
“พี่” น้ำหยดอุทาน รู้สึกตกใจมากขึ้น เมื่อคิดถึงหมูที่นอนอยู่ข้างๆ และติ๊กกที่นอนอยู่อีกด้านหนึ่งบนเตียง
ริมฝีปากของน้ำหยดถูกประกบจูบอย่างแผ่วเบา แล้วค่อยๆรุนแรงขึ้น มือที่สอดประคองอยู่ที่ท้ายทอย ลูบไล้เบาๆ ริมฝีปากชื้นเลื่อนไปตามซอกคอ มือหนาเลื่อนไปเริ่มปลดกระดุมเสื้อนอนของน้ำหยดออก
“อย่าพี่” น้ำหยดด้วยน้ำเสียงตกใจ แต่ยังแผ่วเบา เพราะกลัวว่าหมูกับติ๊กจะได้ยิน “เพื่อนผมอยู่ด้วย ... อย่า” น้ำหยดพยายามดิ้นรน
“ไม่มีใครหรอก นอกจากเราสองคน” น้ำหยดพยายามเพ่งมองในความมืด มองเห็นเงาตะคุ่มอยู่บนร่างของตัวเอง หันไปมองทั้งสองข้าง ก็พบแต่ความว่างเปล่า ไม่มีร่างของหมูและติ๊กอยู่บนเตียง
ก่อนที่น้ำหยดจะได้พูดหรือคิดจะทำอะไร เสื้อของน้ำหยดก็ถูกกระชากออกอย่างแรง และกางเกงก็ถูกถอดออกด้วยความรวดเร็ว เรือนร่างหนาหนักทาบทับลงมา ประกบจูบลงบนปากอย่างรุนแรง แล้วช่องทางที่ส่วนล่างของร่างกาย ก็ถูกลุกล้ำด้วยความรวดเร็ว จนน้ำหยดถึงกับผวาไปกับความรุนแรง ที่ผิดไปจากทุกครั้ง จากนั้นมือหนาใหญ่ก็ประคองใบหน้าของน้ำหยดไว้ จูบอันดุดันเริ่มผ่อนกำลังลง แต่ยังไม่ผละจากริมฝีปากของน้ำหยด พร้อมๆกับการเคลื่อนไหวอย่างเป็นจังหวะ ที่ค่อยๆเริ่มต้นอย่างช้าๆ และเริ่มเร่งเร็วขึ้น มือหนาลูบไล้วนไปตามใบหน้าและลำคอของน้ำหยดไม่หยุดยั้ง ริมฝีปากชื้นยังเฝ้าจูบไม่ยอมผละจากริมฝีปากของน้ำหยด การเคลื่อนไหวที่รุนแรง กลับผ่อนช้า แล้วแน่นิ่ง พร้อมกับจูบที่เริ่มหนักหน่งรุนแรงขึ้น จนน้ำหยดแทบสำลักกับความดูดดื่มที่แฝงเร้นอยู่ สักพักคนที่อยู่ด้านบนก็เริ่มขยับร่างกายท่อนล่างอีกครั้ง
น้ำหยดหอบหายใจแรง รู้สึกเหมือนความเสียวซ่านแผ่กระจายไปทั้งร่าง จากการเคลื่อนไหวของสิ่งที่ลุกล้ำอยู่ในร่างกาย และจากริมฝีปากที่จูบน้ำหยดอย่างดูดดื่ม น้ำหยดเริ่มตวัดแขนโอบกอดร่างที่เคลื่อนไหวอยู่ด้านบน แล้วลูบไล้ไปบนแผ่นหลังกว้าง
แต่แล้วจู่ๆน้ำหยดรู้สึกเหมือนร่างกายกระตุกอย่างรุนแรง สติดับวูบลงไปทันที
-
ชอบหมู แอบปลื้มรุ่นพี่ :oni1:
-
ผู้มาเยือน ---------> อำนาจมืดของจริง
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
:o
สองคนหายไปไหนกัน...อย่าบอกว่าแอบไปทำไรลับหลังน้ำนะ
เพื่อนสนิท กับ แฟน :serius2:
-
:o อ๋ายยยย...เอ๊ะๆ มันยังไง
.......หรือน้ำหยด โดน รุกรานในฝันหว่า? :m29:
-
o2 เริ่มงงละ หมูกะติ๊กหายไปไหนหว่า
หรือจะเป็นแผนของติ๊กที่แอบซุ่มดูตัวจริงของผู้มาเยือนหว่า :m22:
-
อร้ายยย หลุดไปมิติอื่นกันแล้วเร้อ o2
-
=v=
ค้างงะ ... :angry2: :angry2:
-
:m29: เริ่มน่ากลัว แล้วนะท่านผู้มาเยือน
-
จริงๆแล้วรุ่นพี่ที่ตายไป ไปเกิดแล้วแต่อยุ่อีกมิติหนึ่งที่ซ้อนกัน :laugh:
-
สงสัยผู้มาเยือนคงคิดถึงน้ำหยดมาก ลงทุนลักตัวไปเลยวุ้ย :m13:
-
:m4: ผู้มาเยือนมาซักที
แล้วติ๊กกะหมูไปไหนหว่า :m14:
-
ตกลงมันยังไง
2 คนนั้นหายไปไหน อยู่ใต้เตียงเปล่าเนี่ย
แล้วผู้มาเยือนทำไมต้องมาเอาวันนี้อ่ะ
:m22: :m22:
-
:a5: :a5: :a5:
รุ่นพี่นี่เริ่มน่าสงสัยขึ้นทุกวี่วัน
:o
-
นี่ความสามารถสูงส่งเกินไปมั๋ยเนี๊ย แล้วที่ผ่าน ๆ มาเนี๊ยน้ำฝันไปเหรอ????
ถ้าเป็นแค่ความฝัน มันจะเป็นเรื่องเป็นราวเกินไปป่าวหยดน้ำ
:m29: สรุปชายลึกลับคนนั้นคือ.....คุนทวารรัด แห่งนิมิตมาร :laugh:
-
หรือว่า จริง ๆ แล้ว ผู้มาเยือนจะไม่มีตัวตนจริง ๆ เป็นคนในจินตนาการของน้ำหยดเท่านั้นอ่ะ :m21:
-
กรี๊ดสสสสสส :serius2: เกิดอารายขี้นกันแน่.....
ผู้มาเยือนทำงี้ได้ไงอ่ะ เพื่อนอยู่ด้วยนะ :o8:แย่เลย
แถมไม่ใช่รอบเดียวด้วย :m25:
ว่าแต่ใช้วิชาลับ ลวง พรางอ๊ะป่าว น้ำถึงมองไม่เห็นเพื่อนๆเนี่ย
สงสัยว่าตื่นมาตอนเช้า น้ำจะนอนท่าพิสดาร(ที่คนแต่งก็ยังไม่ยอมเฉลย) จนเพื่อนๆ :o กันอีกอ่ะดิ
ปล. หมูก็ดีอ่ะนะ
แต่ดีๆอย่างหมูมานต้องเป็นพระรอง(เกาหลี)เท่านั้น o7
-
ผู้มาเยือนออกแล้ว :m25: แล้วสองคนนั้นไปไหนอะ
รึว่าผู้มาเยือนมีวิชา สร้างห้วงแห่งเวลาพาน้องน้ำไปอีกเวลานึงตอน จึกๆ :m32:
-
:a5: รึว่าหมูกะตั๊ก จะ...จะ
แอบไปหาไรกินที่ 7 :jul3:
-
กรรม
สติดับวูบ
เป็นไรเนี่ย!!!!!!!
-
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
ยิ่งอ่านยิ่งงงว้อย~
-
มิติซ้อนทับ
ความฝัน
หรืออะไรครับเนี่ย ยิ่งอ่านยิ่งงง
-
น่าติดตามมากๆๆๆ อิอิ
-
เง้อ o12
อยู่ๆก็วูบซะงั้น :serius2:
:a12:รึว่าฝันไป :a5:ผีอำ :a5:
แล้วหนูติ๊กเอาพระมาคล้องอ่ะ o2
อืมมม :m32:
จะคอยติดตามต่อไป :oni1:
อิอิ :laugh: :laugh:
-
ตายแล้ว...ลุงไม่เข้ามาหลายวัน
มันต่อไปซะหลายตอนเลยอ่ะ..
ตามอ่านตาลายแน่เลยคนแก่เอ๋ย
-
ตอนที่ ๓๙
“น้ำ ... น้ำ” เสียงเรียกของหมูไม่เบานัก ทำให้ตั๊กพลอยตื่นขึ้นมาอีกคน “น้ำเป็นอะไร”
น้ำเสียงที่แสดงความตกใจของหมู ทำให้ตั๊กรีบลุกขึ้นไปเปิดไฟ เมื่อเห็นสภาพของน้ำหยด ก็ต้องตกใจจ้องมองจนตาค้าง
น้ำหยดอยู่ในสภาพเปลือยเปล่า เสื้อผ้าถูกถอดกองอยู่ข้างๆตัว หมูรีบหยิบผ้าแพรคลุมตัวของน้ำหยดไว้ด้วยความรวดเร็ว
“น้ำมันเป็นอะไรน่ะ” ตั๊กวิ่งมานั่งลงบนเตียง ถามหมูพลางมองดูน้ำหยดอย่างตื่นตลึง
“ไม่รู้” หมูตอบ พลางเขย่าตัวน้ำหยด “น้ำ ... ตื่นสิน้ำ”
น้ำหยดไม่รู้สึกตัว ใบหน้าและลำตัวแดงกล่ำ มีเหงื่อเม็ดเล็กๆผุดอยู่ที่หน้าผากและลำคอ หอบหายใจแรง ริมฝีปากเผยอเล็กน้อย ส่งเสียงครวญครางเบาๆร่างกายเคลื่อนไหวน้อยๆ โดยเฉพาะบริเวณสะโพก
“น้ำ ... ไอ้น้ำ ตื่น” ตั๊กเรียกพลางใช้มือตบไปที่แก้มของน้ำหยดหลายที แต่ไม่มีวี่แววว่าน้ำหยดจะรู้สึกตัว
“น้ำเป็นแบบนี้บ่อยมั๊ย” ตั๊กหันไปถามหมู
“ไม่รู้ เราเพิ่งเห็น๒ครั้ง” หมูพูดพลางมองดูน้ำหยดด้วยความห่วงใย
สีหน้าของน้ำหยดแดงกล่ำมากขึ้น คิ้วขมวดมุ่น ปากยังส่งเสียงครวญครางไม่หยุด ร่างกายยังคงเคลื่อนไหวในลักษณะที่หมูคุ้นเคย ในยามที่เขา ‘ครอบครอง’ น้ำหยด
ตั๊กตัดสินใจ ถอดสร้อยทองคำบนลำคอออกมา จบขึ้นเหนือศรีษะ หมูมองดูก็เห็นพระองค์เล็กๆในกรอบทองคำ ร้อยอยู่บนสายสร้อย
“ทำอะไร” หมูถามด้วยความสงสัย
ตั๊กไม่ตอบ ยังคงหลับตาระลึกถึงคุณพระรัตนตรัย สักพักก็ลืมตาขึ้น คล้องสายสร้อยลงไปบนลำคอของน้ำหยด
ร่างของน้ำหยดกระตุกวูบอย่างแรง การเคลื่อนไหวต่างๆของน้ำหยดค่อยๆสงบลง แล้วก็นิ่งไป
“ทำไมเป็นงี้ได้” หมูถามด้วยความสงสัย
“ไม่รู้หว่ะ” ติ๊กรู้สึกขนลุกวูบขึ้นมาทันที ความจริงเมื่อสักครู่เขาคิดอะไรไม่ออก มือลูบไปโดนองค์พระที่อก ก็เลยลองดู ในสิ่งที่เขาไม่คิดว่าจะเป็นไปได้มาก่อน “ตอนนี้คงไม่เป็นไรแล้ว เอาเสื้อผ้าใส่ให้น้ำมันก่อน เดี๋ยวตื่นขึ้นมาจะตกใจ”
“เราจัดการเอง นายหันไป”
ติ๊กที่กำลังจะหันไปหยิบเสื้อของน้ำหยด หยุดการเคลื่อนไหว มองหน้าหมูนิ่ง แล้วก็ถอนหายใจ หันหลังให้คนทั้งสอง เสียงสวบสาบดังขึ้น สักพักก็เงียบไป
“เสร็จแล้ว” เสียงของหมูบอกมา
ติ๊กหันกลับมา ก็เห็นว่าน้ำหยดใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว หมูนั่งมองหน้าน้ำหยดขมวดคิ้วแนบแน่น คิดถึงสิ่งที่เขาคุยกันกับเพื่อนๆเมื่อวันเสาร์
“น้ำ” หมูเรียกน้ำหยด ตบเบาๆไปที่แก้ม
“น้ำ” หมูเรียกอีกครั้ง แต่น้ำหยดก็ยังนิ่ง ลมหายใจสม่ำเสมอ ใบหน้าระบายด้วยยิ้มน้อยๆเหมือนกำลังมีความสุข
“เป็นแบบนี้ สงสัยเรียกยังไงก็คงไม่ตื่น พรุ่งนี้ค่อยว่ากันดีกว่า ... ดึกแล้ว ... นอนเหอะ” ติ๊กนัดบท พลางเดินไปปิดไฟ เดินกลับมานอนลงบนเตียง
แสงเลือนลางที่ส่องผ่านหน้าต่างเข้ามา ติ๊กมองเห็นหมูยังคงนั่งอยู่ เหมือนกำลังคิดอะไร แล้วสักพักหมูก็ล้มตัวลงนอน
กริ๊ง ~~~~~~~~~~~~~
เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นตามเวลาที่ตั้งไว้ น้ำหยดค่อยๆลืมตาขึ้นมา พลางเอื้อมมือไปทางโต๊ะเล็กๆตรงหัวเตียงตามความเคยชิน แต่ก็กระทบเข้ากับร่างของติ๊กที่นอนอยู่ข้างๆ
“โหย ... น้ำ ... ทำไมตั้งนาฬิกาไว้ซะเช้าขนาดนี้วะ” เสียงโอดครวญดังขึ้นพร้อมกับการหายไปของเสียงนาฬิกาปลุก ที่ติ๊กเอื้อมมือไปกดปุ่มเพื่อปิดเสียงของมันลง
น้ำหยดทะลึ่งตัวลุกขึ้นนั่งด้วยความตกใจ พร้อมกับมองดูตัวเอง ก็พบว่าเสื้อผ้าบนร่างยังคงสวมใส่อยู่อย่างเรียบร้อย มองไปข้างๆก็เห็นติ๊กลุกจาที่นอน ยืนขึ้นบิดขี้เกียจ มองดูอีกข้างก็เห็นหมูกำลังขยี้ตาอยู่ แล้วรู้สึกว่ามีอะไรเย็นๆอยู่บนลำคอและบริเวณหน้าอก พอใช้มือลูบคลำ จับขึ้นมาดู ก็เห็นว่าเป็นสร้อยทองคำ พร้อมกับพระเลี่ยมทององค์เล็กๆองค์หนึ่ง
“ของเราเอง เมื่อคืนนึกสนุก เลยเอาไปห้อยคอนายเล่น” ติ๊กนั่งลงบนเตียงอีกครั้ง ยิ้มพลางบอกกับน้ำหยดที่กำลังทำหน้างงๆ “แล้วทำไมตั้งนาฬิกาปลุกไว้ซะเช้าขนาดนี้ เพิ่งจะ๖โมงเอง”
“อ๋อ” น้ำหยดพยายามตั้งสติ จากสิ่งที่กำลังคิดอยู่ “ก็นายจะได้รีบกลับไปให้ทันเรียนไง”
“โหย ไม่ต้องแล้ว ไม่ได้มานี่ก็โดดอยู่ดีแหละวะ ฮ่าๆๆ” ติ๊กพูดแล้วก็หัวเราะดัง “ไหนๆก็ตื่นแล้ว อาบน้ำแต่งตัวกันดีกว่า ไปเดินเล่นที่หาดกัน เช้าๆแบบนี้ท่าทางจะอากาศดี หมูไปด้วยกันป่ะ” ติ๊กหันไปถามหมู ที่นั่งเงียบอยู่
“เอ้อ ...” หมูอึกอัก “พวกนายตามสบายก็แล้วกัน เรากลับห้องก่อน” พูดจบก็ผลุนผันลุกขี้นจากเตียง เดินตรงไปที่ประตู
“หมู” น้ำหยดเรียกไว้ก่อนที่หมูจะเปิดประตู “นายลืมสมุดงานกับหนังสือ”
หมูกันกลับไปมองน้ำหยด แล้วเดินไปหยิบหนังสือและสมุด พร้อมกับปากกาที่วางอยู่บนโต๊ะ ถือเดินออกจากห้องไป น้ำหยดได้แต่มองตามด้วยความสงสัยในท่าทางรีบร้อนของหมู พลางคิดไปถึงเช้าวันศุกร์ที่ผ่านมา สายตาของหมูในเช้าวันนี้ เหมือนกับสายตาเมื่อเช้าวันนั้นไม่มีผิด
น้ำหยดได้แต่คิดอยู่ในใจ ... สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้เป็นอะไรกันแน่ แล้วคืนนั้นตอนที่หมูเข้ามาในห้อง ได้พบเห็นความผิดปรกติของ ‘คน’ ที่เข้ามาก่อนหน้านั้นหรือไม่ น้ำหยดคิดในสิ่งที่สงสัยมาหลายวัน และยังคงเก็บมันไว้ในใจต่อไป
-
จิ้มก่อนครับเดี๋ยวมาอ่าน
ผีหรา............................
น่ากัวนะ
-
:a5: :a5: ผู้มาเยือน มะ....มะ....มะช่ายมนุษย์!!!!!
ม่ายยยยยยยยยยยยย อย่าทำอย่างนี้เลย :o12: :o12:
คนที่หนูน้ำรักเป็นผีหรือนี่ :sad2:
-
เริ่มมาแล้ว ค่อย ๆ เปิดเผยมาทีละนิดแระ
เอิ๊กกกก................
-
กะ....กะ.....กู๊กกู๊กกู๋
ชัดๆ
ชัดๆเลย
o21 o21 o21 o21 o21
-
ใช่ผีจริงๆหรอ o21
น้องน้ำหลงรักผี เอาละหว่างานนี้ ยังลุ้นมิจบสิ้น
-
:a5: จ๊ากกกกกกกกกส์
น่าจ๋งจ๋าน ผู้มาเยือนอ่ะ อ่าฮึกๆ :m13:
โดน พระ ที่ติ๊กเอาห้อยคอน้ำหยดไป จะเป็นยังไงมั่งเนี่ย ... :o
-
อืม มันเป็นอย่างนี้นี่เอง... :a5:
-
อ๊ากกกกกกกกก++ ผมว่าแล้วววว.......
ผีดินแล้งๆๆๆๆๆๆๆๆ :o
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ในที่สุดก็เป็นผี
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮออ
แอบเสียดาย
-
o21 ผีผ้าห่มของแท้
-
:o
น่ากลัวอ่ะ
เชียร์ หมู ด้วยคน
-
อ่าเป็นปี๋ จริง ๆ ด้วยอ่า :m29:
-
ไม่นะ ไม่เอาเป็น.....นะ อุตสาห์ เชียร์อยู่อ่าาาาาา แงๆๆ :o12:
-
:a5: ผะ..ผี
คนที่เชียร์มิใช่มนุษย์ :undecided:
ขอแบบตัวเป็นๆได้มั้ย ม่ายอาววววอย่างงงนี้ :dont2:
-
:L2: มาให้ จขกท.
-
:o8: :o8: :o8:
อร๊ายยยยย
เริ่มกลัวแล้วนะ
อร๊ายย ผีก้ออยู่ส่วนผีสิคะ
จะตามมาทำไมกัน
เลิกแล้วต่อกันนะคะไม่ว่าจะภพนี้ ภพหน้า
ปล่อยหนูน้ำของเจ๊ไปอยู่กับหมูเหอะค่ะ
อร๊ายยยย
นังหนูติ๊กยังว่างนะค้า
เอานังหนูติ๊กไปแทนก้อได้
แต่คู่นี้ จ๋าขอ
:laugh: :laugh:
-
o21 o21 o21
น่ากลัวววววววว ขนลุกกกกกกกกก
แต่ชอบบบ
:m1:
-
อร๊ายยยย
มิ้นขา
ขนลุกเรอคะ
มามะมานั่งตักเจ้ เจ้ จะทำให้ขนหายลุกเองนะจ้า
อร๊ายยย
จะหนีไปหนายยย
:laugh: :laugh:
-
:m29: ยิ่งทียิ่งลึกลับนะเนี่ย
-
อ๊ายยยยยยยยยยย ชอบชอบ :m4:
ผู้มาเยือนเป็น ผ.หรอ
อ๊ายยยยยยยย อยากรู้ อยากรู้ :oni2:
-
ความชัดเจนเริ่มปรากฎ ติ๊กคงจะเป็นคนเฉลยอะไร ๆ ให้น้ำหยดรู้แล้วละคราวนี้
มารอดูต่อไปดีกว่า ว่า น้ำหยดจะทำยังไงต่อไป แล้วปัญหานี้จะจบแบบไหน
เป็นกำลังใจให้นะ ตั้ม :L2: :bye2:
-
กัว กัวจังเลยผีผ้าห่ม :jul3: :jul3:
-
:o :o :o :o
ตายแล้วน้ำหยด
เกิดอะไรขึ้นเนี่ย
พี่เค้าทำไรอ่ะ
-
ผีหล่อมั้ย ถ้าหล่อก็เอา อิอิ :o8:
-
ตอนที่ ๓๙
ลักษณะที่หมูคุ้นเคย ในยามที่เขา ‘ครองครอง’ น้ำหยด
^
^
^
มันคือครอบครองใช่หรือเปล่าครับ คุณบุหรงอาจจะเบลอก็ได้มั้ง ตัว บ กับ ง อยู่ใกล้ๆกัน
อ่านตอนนี้แล้วนั่งยิ้มครับ(ไม่รู้ว่าผมโรคจิตหรือเปล่า)
พยายามคิดว่าคือเจตภูต เจตภูต เจตภูต..(นั่งหลอกตัวเองต่อไป)
ชักอยากรู้แล้วเรื่องมันจะเป็นยังไงต่อ
ยิ่งอ่านยิ่งดูลึกลับเข้าไปทุกที
จู่ๆโดนเอาพระไปสวมติ๊กคงไม่ถูกหมายหัวนะครับ
-
อ่า ตกลงผู้มาเยือนใช้พลังจิตถอดร่างมาหรือเป็นผีกันแน่เนี่ย โดนพระแล้วหายไปด้วยวุ้ย :m29:
ท่าทางน้ำหยดตอนโดนหมูกับติ๊กเห็นคงอีโรติกน่าดู กึ๋ยๆๆ แต่ถ้าเป็นเรานอนอยู่ข้างเพื่อนแล้วตื่นมาเจอแบบนี้คงหลอน :jul3:
-
:oni2: :oni2:
มารอลุ้นความจริง
-
อ้าววววววววววววววว สรุป ผี เหรอเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
:m29: ผีอ่ะ ผี
แต่เป็นผี..ลามก :o8:
-
ม่ายยยยจริงงงงงง :serius2: ผู้มาเยือนเป็นผีไปได้จะใดเจ้า
ก็เจอพระแล้วเผ่นนี่ ความน่าจะเป็น(ผี)มีสูงอ่ะ
เค้าตามเชียร์อยู่นะตะเอง อย่าทำให้เค้ากลัวจิเคอะ :m29:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
^
^
^จิ้ม :กอด1:
:a5:...วิญญาณหื่น เข้าสิงแล้ว....
-
ผ อี....... เหรอเนี่ย :m29:
สงสารน้ำหยดนะคนที่แอบชอบกลับเป็น.......
-
รอต่อไป รออยู่น้า
มาลงเร็วๆน้า
คิดถึงน้ำหยดดดดดดดดดดดด
:กอด1:
-
คุณผีค่ะ อย่าทำอย่างนี้ต่อหน้าเพื่อนๆน้ำสิค่ะ สงสารน้ำอ่ะ
-
ตอนที่ ๔๐
“น้ำ เมื่อคืนมีอะไรหรือเปล่า” ติ๊กถามขึ้นมา ขณะที่เดินเล่นกันอยู่บนชายหาด
น้ำหยดมองคลื่นที่ซัดหาดทราย เหมือนกำลังใช้ความคิด
“น้ำ” ติ๊กเรียกอีกครั้ง ด้วยเสียงดังๆ ทำให้น้ำหยดสะดุ้ง “เป็นอะไรใจลอยเชียว ... คิดอะไรอยู่”
“เอ้อ ... ก็” น้ำหยดอึกอัก “คิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะ”
“นี่ ... เมื่อคืนน่ะ นายนอนละเมอ รู้ตัวรึเปล่า” ติ๊กเริ่มถามตามที่คิดไว้
“จริงอะ เราน่ะนะนอนละเมอ” น้ำหยดขมวดคิ้ว
“เออดิ๊ พอดีเราตื่นมาจะไปเข้าห้องน้ำ ได้ยินเสียงนายครางฮือๆ” ติ๊กอมยิ้ม “ทีแรกนึกว่าได้ดูหนังสดซะแล้ว ที่ไหนได้...”
“ทำไม” น้ำหยดสงสัยมากขึ้น พลางคิดไปถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ ... หรือว่ามันเป็นความฝันจริงๆ
“ถามจริงๆ เมื่อคืนนายอยู่กับใครในฝันวะ” ติ๊กชะโงกหน้าเข้าไปถามน้ำหยดใกล้ จนน้ำหยดหน้าแดง
“ไม่ใช่นายก็แล้วกัน” พูดแล้วก็ถอนหายใจเบาๆอย่างโล่งอก
...นั่นสินะ เมื่อคืนนี้คงเป็นความฝันจริงๆ ... เพราะถ้าเป็นความจริง ทั้งหมูและติ๊กที่นอนอยู่ข้างๆ จะหายไปได้อย่างไร หรือว่าคิดถึงคนคนนั้นมากเกินไป จนอดฝันถึงไม่ได้ แต่มันก็เหมือนจริงเสียเหลือเกิน เหมือนแม้กระทั่งรอยสัมผัสที่ยังรู้สึกอยู่จนถึงตอนนี้
ติ๊กมองดูน้ำหยด ที่เลื่อนสายตามองไปยังท้องฟ้าไกลตาอย่างใช้ความคิด
“น้ำเราถามอะไรหน่อยสิ”
“อะไรเหรอ” น้ำหยดหันกลับมามองเพื่อน
“นายเคยเจอพี่คนนั้นนอกจากเวลากลางคืน หรือนอกจากในห้องของนายมั่งมั๊ย”
“ไม่รู้สิ เพราะเราไม่รู้นี่ว่าพี่เค้าเป็นใคร อาจจะเคยเดินสวนกัน หรือเจอกันจังๆมั่งก็ได้ แต่เราคงไม่รู้ตัว” น้ำหยดยิ้มเศร้าๆ “แต่พี่เค้าเคยเข้ามาคุยกับเรา ที่บึงน้ำแถวสนามกีฬาคร้งนึงนะ ตรงที่เราพานายไปเมื่อวานนี้ไง วันนั้นเราไปนั่งเล่นตอนกลางคืน พี่เค้าคงผ่านไปแถวนั้นแล้วเห็นเรา ก็เลยเข้ามาคุยด้วย”
“แล้ววันนั้นนายไม่เห็นพี่เค้าเหรอ ว่าหน้าตาเป็นไง”
“อื้อ ... พี่เค้าเดินมาทักเราทางด้านหลังแล้วปิดตาเราไว้ ทีแรกนะเรากลัวแทบแย่เลย” น้ำหยดหัวเราะเบาๆ “แต่พอรู้ว่าเป็นพี่เค้าก็หายกลัว โดนดุด้วย ว่าแถวนั้นมันเปลี่ยว ไม่ควรอยู่คนเดียวตอนกลางคืน”
“แล้วน้ำยังไปแถวนั้นตอนดึกๆอีกรึเปล่า”
“ไม่แล้วหล่ะ” น้ำหยดยิ้มกว้าง “เราไม่อยากให้พี่เค้าเป็นห่วง แต่ตอนกลางวันเราก็ไปบ่อยๆนะ ตรงนั้นน่ะสบายดี ลมเย็นเกือบตลอดเวลาเลย”
“นั่นดิ เรายังชอบเลย” ติ๊กยิ้มให้น้ำหยด แต่แล้วใบหน้าก็ขรึมลง
“แล้วต่อไปนายจะทำยังไง”
“อะไรเหรอ”
“นายจะเลือกใคร” ติ๊กถามด้วยสีหน้าจริงจัง
น้ำหยดเงียบไป ใบหน้าแสดงถึงความลำบากใจ
“เลือกไม่ได้ก็เลือกเราแล้วกัน” ติ๊กพูดแล้วก็ทำหน้าทะเล้น ทำให้น้ำหยดอดหัวเราะออกมาไม่ได้
หมูนั่งอยู่ที่โต๊ะยาวตัวหนึ่งในโรงอาหาร จานข้าวที่ว่างเปล่าวางอยู่ตรงหน้า หมูใช้หลอดคนน้ำแข็งที่อยู่ในแก้วน้ำไปมา คิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ เป็นครั้งที่๒ที่เขาได้เห็นสภาพนั้นของน้ำหยด มันบ่งบอกได้ชัดเจนว่า มีอะไรอยู่ในความฝันของน้ำหยด ... ถ้ามันเป็นแค่ความฝัน
มันเคยเกิดขึ้นมากี่ครั้งแล้ว
น้ำหยดรู้ตัวบ้างหรือเปล่า
ถ้ารู้ ...
ทำไมน้ำหยดถึงนิ่งเงียบ ไม่ปริปากในเรื่องนี้บ้างเลย
ทำไมน้ำหยดไม่รู้สึกอะไรกับเรื่องนี้
“เฮ๊ย! ไหงมาคนเดียววะ” เสียงทักดังขึ้นพร้อมกับ ต้อยที่นั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม “พี่น้ำล่ะ”
“อะไรวะ มาถึงก็ถามหาคนอื่น” หมูตอบไป คิ้วยังคงขมวดมุ่น
“เป็นอะไรวะ หน้าบูดแต่เช้า โดนพี่เค้าทิ้งเหรอไงวะ” พูดแล้วต้อยก็ยักคิ้วหลิ่วตา ทำหน้ากวนๆใส่หมู
“ทิ้งมึงอะดิ๊ เพื่อนเค้ามาเว๊ย ตั้งแต่เมื่อวาน นี่พากันไปดูทะเล”
“มาตั้งแต่เมื่อวาน” ต้อยทำท่าคิด “ก็ค้างน่ะสิวะ แล้วให้ไปค้างที่ไหนล่ะ”
“ก็ที่ห้องของเค้าน่ะแหละ”
“มึงยอมเหรอ”
“กูไปนอนด้วย”
“คุยอะไรกันอยู่” เสียงของชมพู่ดังขึ้น แล้วตัวก็มานั่งลงข้างๆหมู พร้อมกับมิตรและอ้วนที่นั่งลงข้างๆต้อย ทั้งสองคนจึงต้องหยุดพูดเรื่องของน้ำหยดไปโดยปริยาย
รถสปอร์ตสีแดงเลือดหมูแล่นเข้ามาจอดข้างๆตึกคณะวิทยาศาสตร์ เมื่อกลุ่มของหมูมองผ่านกระจกเข้าไป ก็มองเห็นน้ำหยดกับเด็กหนุ่มหน้าตาคมคายคนหนึ่งกำลังยิ้มแย้มให้กัน แล้วเด็กหนุ่มคนนั้นก็ถอดของบางอย่างจากคอของตัว คล้องลงไปบนลำคอขอน้ำหยดที่หน้างงๆ แล้วพูดอะไรกันอยู่สักครู่ แล้วเด็กหนุ่มคมเข้มคนนั้นก็จับมือน้ำหยด คุยกันต่อสักพัก ก็ยิ้มให้กัน ก่อนที่น้ำหยดจะลงจากรถ แล้วยืนดูรถคันนั้นค่อยๆแล่นออกไปจนลับตา
-
ยิ่งอ่านยิ่ง :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
แต่ยังไงก็แล้วแต่ สนับสนุนผู้มาเยือน :a2:
:m32: ย่อง ๆ แอบขโมยถอดพระออกจากคอหนูน้ำหยด
เดี๋ยวผู้มาเยือนมาหาหนูน้ำไม่ได้ :serius2:
-
ติ๊กให้พระมาห้อยคอรึเปล่าเนี่ย
แบบว่ากันผี กันฝันร้ายอะไรแบบนี้
เหอๆๆๆ ยิ่งอ่านก็ยิ่งมึน สรุปว่าฝันไปเหรอ
มันยังไงกันอ่ะ
:oni1:
-
:o ถ้าน้ำหยดใส่สร้อยพระไว้ แบบนี้ผู้มาเยือนก็สัมผัสร่างหนูน้ำไม่ได้สิเนี่ย
จะทำยังไงดี :serius2:
-
มีพระแล้วแบบนี้ พี่ ผ. ก็มาเจอไม่ได้แล้วสิ
-
อ้าวติ๊กทำงี้ได้งัย แล้วน้องน้ำจะได้เจอผู้มาเยือนรึ :m17: ชอบผู้มาเยือนอะ
-
แอร๊ย....แล้วงี้ผู้มาเยือน จะเข้าหาน้ำหยดได้อย่างไร ... :serius2:
ถึงเป็นผี คนสวยก้อเชียร์ค่ะ กรั๊กๆๆๆ :t2:
ก้อเขาชอบผู้มาเยือนนิ :o8:
-
:m13: :m13: กำ หมูจะเห็นไหมเนี่ย เอิ๊กกกก.......
-
:m1: :m1:
ชอบจังเลย ผู้มาเยือนผู้เป็นผี อิๆ
แล้วทีนี้จะทำไงอะ นำหยด มีของมากันด้วย
& หมูมาเห็นตอนที่ใส่สร้อยให้อีก
รีบมากต่อโดยด่วน :oni2: :oni2:
-
อาจจะไม่ใช่ผีก็ได้
ก็รุ่นพี่นั้นบอกไม่มีใครตาย ละก็มีคนอยู่โรงบาล ~
เออ...เป็นไปได้ไหมนิ :m29:
เลือกไม่ถูก :laugh:
-
จะเชียร์ใครดีเนี่ย ผีหรือคน :jul3:
-
เชียร์ผู้มาเยือนงับบ :a2: :a2:
รอตอนต่อไปค้าบบ :a12:
-
ไม่ได้เข้ามาตอบรีพลายเลย ต้องขอโทษด้วยนะฮับ
ยังไงก็ต้องขอขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่าน และขอบคุณทุกกำลังใจ รวมทั้งทุกคำแนะนำครับ
สาเหตุมาจากสัมมนา๓วัน วันสุดท้ายต้องยกอุปกรณ์ในการแสดงคอนเสริทกันเอง แต่ละชิ้นหนักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :sad2: :sad2: :sad2:
แรกๆก็ปวดแขนไปหมด เมื่อวานทำเก่งไปงานสัปดาห์หนังสืออีก คราวนี้ปวดทั้งแขนทั้งขาเลย :serius2:
เรื่องสร้อยพระ คงไม่มีอะไรน่าห่วง ใครจะใส่ไว้ได้ตลอด ๒๔ ชั่วโมง
มาต้องมีเผลอมั่งจิ ... ถ้าไม่มีเดี๋ยวคนแต่งจะจัดห้ายเอง :laugh: :laugh: :laugh:
-
แงๆๆ ผู้มาเยือนต้องมีตัวตนนะ เค้าเชียร์มาตั้งนาน แงๆๆๆ :o12:
-
อ๊ะ ตอนอา่บน้ำชิมิ เหงหนังผีส่วนใหญ่ชอบถอดสร้อยพระกันตอนอาบน้ำ :jul3:
-
อ๊ะ ตอนอา่บน้ำชิมิ เหงหนังผีส่วนใหญ่ชอบถอดสร้อยพระกันตอนอาบน้ำ :jul3:
เห็นด้วย ๆ แต่ถ้าไม่ถอด เราจะย่องไปถอดให้เอง (ถอดพระนะไม่ใช่อย่างอื่น อย่างอื่นให้ผู้มาเยือนถอดแล้วกัน)
คุณบุหรงปวดแขนเหรอ นวด ๆ เอาใจ จะได้มาลงเรื่องต่อ :laugh:
เป็นกำลังใจให้นะคะ :L2:
ปล.งานหนังสือคนเยอะมาก ไปมาเมื่อวันอาทิตย์ แม่เจ้า จะเหยียบกันตาย :jul3:
-
ง่า...สร้อยขาดหายไปเลยยิ่งดี
จงขาด :oni3: :oni3:
-
น้ำค่ะทำอะไรซักอย่างสิค่ะจะได้เห็นหน้าพี่เค้า
-
ยังคงเป็นปริศนาเช่นเดิม เมื่อไม่มีใครยอมพูดความจริงออกมา
คงต้องรอต่อไปซินะ แต่อย่างน้อย เพื่อนรักก็ยังถอดสร้อยพร้อมพระไว้ให้ป้องกันตัว
แล้วผู้มาเยือน จะเข้าหาได้ไหมหนอ
รอตอนต่อไป ดีกว่า ขอบคุณนะครับตั๊ก ที่ขยันคงเส้นคงวา :bye2:
-
อ๋ายยยยย
ตกลงน้ำหยดของเรา
โดนผีอำหรอกรึ
หูยย
น่ากลัวและหน้าสงสัยจริงๆ
อิอิ
รอๆๆ
-
อย่างนี้แสดงว่าติ๊กจะต้องรู้แน่ว่าพี่คนนั้นคือใคร แล้วเป็นใครล่ะอ่านแล้วงง?
-
น้ำหยดมีพระแล้ว ผู้มาเยือนจะมาหายังไงล่ะ
เอ๊ะ....หรือไม่ใช่ ผ. o2
-
เดาเรื่องไม่ถูกแล้ววววว o2
-
ร้ายกาจที่สุด
มาในความฝัน ปลุกไม่ตื่นด้วย
กี๊สสสส อยากโดนมั่ง
-
โอ๊ย...ลุงล่ะไม่อยากคาดเดาเรื่องนนี้เลยอ่ะ
กลัวผิดหวัง.....
-
o2 เลยไม่รู้ว่าผู้มาเยือนนี่เป็นอะไรกันแน่ รอกันต่อไป :m32:
-
ได้สร้อยแล้ว โฮะๆๆๆ
-
จิ้มหลานคิ
คุณบุหรงบอกจะจัดให้ ถ้าไม่ถอดพระค่อยเบาใจ o7
-
เย้ๆ อ่านทันแล้วๆ
มานั่งอ่านตอนกลางคืนโคตรหลอน...
มันซับซ้อนซ้อนเงื่อนจริงๆ
อุตสาห์เชียร์ผู้มาเยือนตั้งแต่แรกกลายเป็นผีซะงั้น o12
-
เข้ามาเฝ้ายามให้นะหลาน
-
ติ๊กนี่ท่าจะเข้าใจอะไรได้ง่ายเน๊อะ มองปุ๊บรู้ปั๊บ เป็นอับดุลย์รึไงเนี๊ย :laugh:
-
ทำไมยิ่งอ่าน ยิ่งรู้สึกว่าแต่ละตอนมานสั้นลง ๆหล่ะน้องตั้ม :a6:
2จิต2ใจ :เฮ้อ:
ใจนึงก็อยากเจอผู้มาเยือนซักที
อีกใจก็อยากให้มานเป็นความลับต่อไป ตื่นเต้นดี
สับสนๆ :serius2: ตัดสินใจไม่ถูกวุ้ย
-
สรุปว่า...เป็น ผี ใช่มะ...ถึงได้ต้องกลัวพระ.... :m28:
แต่ว่า...ตอนที่น้ำหยดโดนคล้องสร้อยพระให้อะ...
คุณบุหรงไม่ได้บอกซะหน่อยว่าผู้มาเยือน กลัวแล้วหนีไป...
ตอนที่คล้องสร้อยอาจจะพอดีกับตอนที่น้ำหยดกับผู้มาเยือน...เขา.... :o8:...เสร็จกิจพอดีก็ได้
เพราะน้ำหยดกระตุกด้วย....อิอิ...(กระตุกเพราะ..... :m25:)
รอตอนต่อไป.... :a11:
-
อ่านนน สี่สิบตอนรวดดดดดด เจ๋งมากกกก ทึ่งในศักยภาพตัวเองงง
แต่สงสารเบ้าตาน้อยๆๆๆของเรา กาซิกๆๆๆ แต่ในที่สุดก็ทัน เย้ o13
อ่านตอนแรก สงสัยใคร่คิด ว่าอาจจะเป็นน้องปีโป้หรือป่าววว กร๊ากกกกกก ๕๕๕ :laugh: คิดไปได้เนอะ แต่แบบว่าแว่บเข้ามาเจงๆๆๆ แต่ตอนนี้มันแว่บออกไปและ ความคิดนั้น หุหุ :m23:
แต่อยากรู้ว่าท่านนั้นเป็นใครหนอออ ลีลาได้ถ้วยมากกก ขนาดน้องน้ำหยดไม่เคยเห็นหน้า ยังหลงใหลไปแล้วววว
หนุกอ่ะ ซูฮกให้กะคนเขียน แต่งเก่งจังงง :กอด1:
ปล. แอบๆๆคิดว่า ผู้มาเยือนอาจไม่ได้สิ้นชีวาวายยย แต่อาจนิทรายามทวิวาและราตรี คือไม่ตื่นนั้นเองง :a4:
อันนี้ต้องรอดูต่อไป
ขออักสักปล. คุคิ ทำไมหมูมันหึงหน้ามืดฟ้า มัวดินเยี่ยงนี้ สรุปว่าน้ำหยดไม่ต้องมีเพื่อนนนนใช่ไหมมมมมมม
หึงมากกก เด๋วฉกมานอนกะเค้าเองเลยยยย กร๊ากกกกก ตัดปัญหา หุหุ
-
แค่นี้ ผู้มาเยือนรึจะหวั่น :m14: :m14: :m14:
-
:m4: เย้ๆๆๆๆๆๆ ไปธุระมาไม่ได้อ่านใจแทบขาด
:m1: กลับมาได้อ่านอย่างจุใจ แต่แทบขาดใจ :m15: ค้างอย่างแรงอีกแล้วววววววววววว
:กอด1: คิดถึงๆๆๆๆๆ
:L2:
:a12: นอนรอต่อไป
-
แล้วเค้าจะลงเอยกะใครเนี่ย
-
ตอนที่ ๔๑
“น้ำใส่ติดตัวไว้นะ” ติ๊กพูดหลังจากที่คล้องสายสร้อยทองคำ ที่มีพระเลี่ยมทององค์เล็กๆห้อยอยู่ ลงไปบนลำคอของน้ำหยด
“เอามาให้เราทำไม” น้ำหยดขมวดคิ้ว เมื่อมองดูองค์พระ ก็เห็นเป็นพระปิดตา
“เอาน่า ... ใส่ไว้ อย่าถอดนะ ตอนอาบน้ำ ตอนนอนก็ต้องใส่ไว้ด้วย” น้ำเสียงของติ๊กดูจริงจัง “เราเป็นห่วง”
น้ำหยดมองหน้าของติ๊กอย่างงงๆ
“แล้วจะให้เราคืนนายเมื่อไหร่ แล้วเอามาให้เราใส่แบบนี้ ถ้าที่บ้านถามว่าหายไปไหน นายจะตอบยังไง”
“ไม่ต้องห่วงหรอก เราจัดการได้” ติ๊กพูดยิ้มๆ “นายอย่าทำหายแล้วกัน ถ้าหายต้องไปหาของใหม่มาใช้เรา”
“อึ๊ย ... งั้นคืนปาย” น้ำหยดทำท่าจะถอดคืน ตี๊กเอื้อมมือจับมือน้ำหยดไว้
“เราพูดเล่น” ติ๊กรีบพูด “ใส่ไว้นะ ... อย่าถอดเด็ดขาด” ติ๊กย้ำ “แล้วเดี๋ยวไว้เจอกันค่อยคืน”
“พูดเล่นหรือพูดจริง ถ้าเราทำหายขึ้นมาเราก็ต้องหาของใหม่มาคืนนายนั่นแหล่ะ แต่เราคงไม่กลับบ้าน๒สัปดาห์เลยนะ เพราะว่าสัปดาห์หน้าก็สอบแล้ว ระหว่างสอบเราคงไม่กลับบ้าน”
“อื้อ ไม่เป็นไร แล้วไว้สอบเสร็จค่อยเจอกัน น้ำรีบไปเรียนเหอะ จวนได้เวลาแล้ว”
“นายก็ขับรถระวังหน่อยนะ อย่าขับเร็วมาก ทางต่างจังหวัดมันอันตราย” น้ำหยดพูดจบก็เปิดประตูรถ
“น้ำ” ติ๊กเรียก “เรารักนายหว่ะ” ติ๊กพูดพลางยิ้มหวานให้
“อื้อ เราก็รักนาย” น้ำหยดหันหน้ามาตอบยิ้มๆ “ไอ้เพื่อนรัก ... บอกพรรคพวกด้วยนะว่าปิดเทอมเจอกัน แล้วก็ฝากสวัสดีคุณน้าทั้งสองคนด้วย” พูดจบน้ำหยดก็ลงจากรถ ปิดประตูแล้วโบกมือให้ติ๊กที่อยู่ในรถ
ติ๊กส่ายหน้าเบาๆ แล้วโบกมือตอบ ก่อนจะค่อยๆขับรถออกไปจากตึกคณะ
“แหม!... สวีทกันน่าดู สงสัยจะรักกันมาก” ชมพู่พูดขึ้นมาอย่างหมั่นไส้
“พี่น้ำเค้าน่ารักดีนะหมู อัธยาศัยดี ยิ้มแย้มแจ่มใส กับพวกเราพี่เค้าเผื่อแผ่มีน้ำใจ พูดก็เพราะ ที่สำคัญ เราไม่เคยเห็นพี่เค้าว่าใครลับหลัง” ต้อยทำเป็นพูดกับหมู
“ชอบนักไม่จีบซะล่ะ” ชมพู่พูดเสียงเขียว
“ถ้าไม่ติดว่ามีเจ้าของอยู่แล้วแถวนี้ ก็ว่าจะจีบเหมือนกานนน ...” พูดแล้วก็ต้องแปลกใจ เพราะคิดว่าหมูอาจจะต้องหันมาทำท่าโมโหใส่ แต่น่าแปลก วันนี้ทำไมหมูถึงได้นิ่งเฉยเหลือเกิน
น้ำหยดมองดูรถของติ๊กที่ค่อยๆไกลออกไปจนลับสายตา เมื่อน้ำหยดหันกลับไปยังตึกคณะวิทยาศาสตร์ ก็เห็นกลุ่มของหมูที่ยืนอยู่ ต้อยกับอ้วนโบกมือทักทาย น้ำหยดก็โบกมือตอบพร้อมกับยิ้มให้ ทำท่าจะเดินเข้าไปหา แต่เมื่อมองเห็นสายตาของชมพู่ที่ยืนอยู่ข้างๆหมู ก็ต้องเปลี่ยนใจ เดินไปยังห้องเรียนตามลำพัง
..................................................................
...................................
ตอนเย็น หลังจากที่นำกระเป๋าเป้ไปเก็บที่หอแล้ว น้ำหยดก็ไปทำรายงานกับเพื่อนๆที่หอสมุด ระหว่างที่กำลังทำงานกันอยู่ นุชมองเห็นสายสร้อยทองแลบออกมาจากคอเสื้อของน้ำหยด
“น้ำ แกใส่สร้อยด้วยเหรอ”
“เนี่ยเหรอ” น้ำหยดดึงสายสร้อยออกมาจากเสื้อ “มีคนให้ยืมมาน่ะ สั่งไว้ด้วยว่าให้ใส่ไว้ อย่าถอด”
“นั่นแน่” โดมกระเถิบเข้ามาดูใกล้ๆ “นายหมูล่ะสิ มีพระด้วย ...พระอะไรน่ะ” โดมเอื้อมมือมาจับองค์พระดู พอเห็นก็ขมวดคิ้ว ส่งคืนให้น้ำหยด ซึ่งน้ำหยดก็ปล่อยให้สายสร้อยและองค์พระอยู่นอกเสื้อแบบนั้น
“ไม่ใช่หรอก เพื่อนเราน่ะ เมื่อวานมาส่งเราแล้วกลับไม่ได้”
“ทำไมกลับไม่ได้ล่ะ” เก๋ถาม
“ก็ฝนตกหนักตั้งแต่หัวค่ำ เพื่อนเราเลยค้างที่ห้อง เพิ่งกลับไปเมื่อเช้าเอง ก่อนกลับก็เอาสร้อยเนี่ยให้เราไว้”
“ค้างด้วยเหรอ” นุชทำตาโต “ได้ไงตาน้ำ นอนค้างอ้างแรมกับผู้ชายพายเรือคนอื่น แบบนี้นายหมูไม่แหกอกเอาเหรอ”
คำพูดของนุชทำเอาทุกคนหัวเราะพรืดออกมา แม้กระทั่งน้ำหยดเองก็พลอยหัวเราะไปด้วย พลางยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน เพราะรู้ดีว่า นี่ไม่ใช่เพียงการแซวเล่น แต่เพื่อนคนนี้ห่วงเขาจริงๆ
“ตอนแรกก็ไม่ยอมเหมือนกัน แต่พวกนายคิดดูดิ๊ เพื่อนทั้งคนจะให้ไปนอนไหนล่ะ พออธิบายแบบนี้ก็เข้าใจกันแหละ”
“แล้วทำไมเพื่อนนายต้องเอาพระให้นายใส่ด้วย” เก๋ยังคงถามปัญหาเดิม
“นั่นดิ เราก็ยัง งงๆ อยู่เหมือนกัน แถมยังกำชับตั้งหลายรอบ ว่าให้ใส่ติดตัวไว้ อย่าถอด” น้ำหยดพูดด้วยความสงสัยไม่แพ้กัน พลางลูบองค์พระเบาๆ
โดม นุช และเก๋มองหน้ากันไปมา ไม่มีใครกล้าพูดอะไร แต่ต่างก็รู้ว่าคงจะคิดเหมืนๆกัน
... เพื่อนของน้ำหยด คงจะได้เห็น หรือเจอกับอะไรบางอย่างในห้อง ๓๑๕ ...
ห้อง ๓๑๕ ของหอชาย ๙ ที่เคยเกิดเรื่องนั้นขึ้นมาเมื่อ๒ปีก่อน
“แล้วตกลงมันเกิดอะไรขึ้นที่ห้องนั้นกันแน่” หมูลากเก้าอี้เข้าไปนั่งที่โต๊ะทำงานของเอก ถามด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“ทำไมล่ะ” เอกเงยหน้าจากหนังสือที่อ่านอยู่ ถามหมูด้วยความสงสัย
“พี่ว่าจะเล่าให้ผมฟังไง ผมก็ว่าจะถามหลายทีแล้ว แต่ก็ลืมไป” หมูถามด้วยสีหน้าจริงจัง “แต่ตอนนี้ผมต้องรู้ให้ได้ ห้องนั้นน่ะ เคยมีคนตายตริงเหรอพี่”
เอกถอนหายใจ หยิบที่คั่นหนังสือคั่นหน้าที่อ่านไว้ ปิดหนังสือลง แล้วหันไปทางหมู ทำท่าคิดนิดหนึ่ง
“พี่เคยอยู่ห้องนั้นมาตั้งแต่ตอนปี๑ ตอนนั้นรูมเมทพี่ก็เป็นเด็กปี๑เหมือนกัน” เอกพูดช้าๆ “มันชื่อต้น ... ต้นไม้ ... พันธ์พฤกษ์”
-
เรื่องกำลังจะถูกเปิดเผยแล้ว อยากอ่านต่อ :serius2: อยากรู้
-
ต้นไม้
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ
ชื่อเพราะอ่ะ
ใส่พระตลอดจะเจอกะผู้มาเยือนได้อย่างไร
-
:เตะ1: :เตะ1:
ค้าง งะ
-
คนเขียนจะยอมเฉลยปริศนาง่าย ๆ เร้อ ดูอย่างตอนน้ำหยดสิ ปล่อยให้เราคอยตั้งหลายตอน
-
นะ..ในที่สุด...ทุกอย่างก็กำลังจะคลี่คลาย o7
ว่าแต่..ผู้มาเยือนกลัวพระมั้ยเนี่ย??
แล้วจะได้เจอผู้มาเยือนม๊ายยย ทุกวันนี้ก็แทบไม่มีบท :o11:
-
ค้างนะคุณบุหรง มาต่อด่วนเลย นะ นะ นะ :man1: :man1: :man1:
-
ต้นไม้
อิอิ
ชื่อน่าปีนนะครับ
-
รอตอนต่อไปค้าบบบ
รีบมาต่อนะ
:a2:
-
ชื่อเพราะจังหลานลุง
-
ทำไมยิ่งอ่าน ยิ่งรู้สึกว่าแต่ละตอนมานสั้นลง ๆหล่ะน้องตั้ม :a6:
2จิต2ใจ :เฮ้อ:
ใจนึงก็อยากเจอผู้มาเยือนซักที
อีกใจก็อยากให้มานเป็นความลับต่อไป ตื่นเต้นดี
สับสนๆ :serius2: ตัดสินใจไม่ถูกวุ้ย
แง่บๆๆ ว่าจะตอบรีพลายนี้แล้วลืมปาย :laugh:
ความจริงเรื่องนี้มีคนคอมเมนท์มาตั้งแต่ตอนเขียนเรื่องที่๒ -ความทรงจำที่หวนคืน
แต่ละตอนมันสั้น ไม่เหมือนเรื่องแรก - จะขอเก็บไว้ในความทรงจำ
สาเหตุใหญ่ คือเรื่องแรกนั้น ไม่ต้องพลอต ไม่ต้องคิด ไม่ต้องวางแผนการเขียน
ทุกอย่างลื่นไหลจากปลายปากกา(ดินสอในบางครั้ง) อย่างไม่มีการติดขัด
แต่พอเขียนเรื่องที่สองเป็นต้นมา ต้องพลอต ต้องคิด ต้องอะไรอีกหลายๆอย่าง
แล้วตอนเขียนก็ตอนละประมาณสองหน้ากระดาษ เลยรู้สึกว่ามันยาวแล้ว แต่พอมาพิมพ์ มันเหลือนิดเดียว :laugh: :laugh: :laugh:
แต่ก็มีสิ่งที่เรียกว่า ปม อยู่ ๑ ปม ในเกือบทุกตอน ก็เลยคิดว่าน่าจะโอเช
เพราะไม่อยากให้มีปมอยู่หลายๆปมในตอนเดียว
.... เดี๋ยวคนเขียนจะงงเอง กรั๊กกกกกกกก :oni1: :oni1: :oni1:
แล้วพอรู้ตัวว่าเขียนได้สั้น ก็เลยพยายามลงให้บ่อยๆไงฮับ
แต่ตอนนี้เริ่มแย่แล้ว ตอนที่เขียนตุนไว้เริ่มน้อยลง สัปดาห์ที่ผ่านมามีสัมมนา ยังเขียนตอนที่ ๔๗ ค้างไว้ตั้งแต่สัปดาห์ที่แล้วเลย :o12: :o12: :o12:
ก๊าซซซซซซซซซซซซซซซซซซ :o211:
-
:o คะ..คะ..คะ...ค้างอย่างแรงงงงงงงง :serius2:
:angry2: มาต่อไวๆเลยนะพี่ตั้มมมมมมมม
:o12: ค้างมากจนนอนรอไม่ได้ต้องวิ่งรอ หุหุ
-
ต้นไม้
อิอิ
ชื่อน่าปีนนะครับ
ผมจะปีนแล้วขย่ม ๆ
..
..
ให้ผลไม้หล่นมาได้กินไง คิดไปถึงไหนกันเนี่ย อิอิ
-
:m13: :m13: เข้ามาอยากรู้ด้วยคน
จะได้รู้กันแล้วว่า ผู้มาเยือนคือคราย
ขอบคุณนะครับที่มาต่อ รออ่านตอนต่อไปน๊า.......
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
:serius2: ค้างๆๆๆรุนแรง
ต้นไม้...ที่ขาดน้ำมาหลายปีรึเปล่าเนี่ย มาถึงก็สูบเอาๆ :m13:
รออ่านตอนต่อไป :oni3: :oni3:
-
:serius2: ค้างๆๆๆรุนแรง
ต้นไม้...ที่ขาดน้ำมาหลายปีรึเปล่าเนี่ย มาถึงก็สูบเอาๆ :m13:
รออ่านตอนต่อไป :oni3: :oni3:
^
^
^
เห็นด้วยเลยๆๆ สงสัยขาดน้ำ :laugh:
-
ต้นไม้ กับ น้ำหยด :a5:
ก็เข้ากันดีน่ะ o18
-
อืมมม...ต้นไม้ที่เหี่ยวเฉา รอหยดน้ำมาเติมเต็ม ...คิดไปโน่น :เฮ้อ:
-
ชอบชื่อ ต้นไม้ จัง :o8:
เพราะต้นไม้ให้ร่มเงา
ให้อากาศดีๆ
อยู่ใกล้ๆแล้วสดชื่น ( เย้ย.... นอกเรื่องไปไหน...กลับมาๆๆ)
ปม คลายออกมาทีล่ะขดๆ แล่ะ
ลุ้นจนหยดสุดท้ายชิมิเนี่ย คุนบุหรง :t2:
-
ปริศนาจะเริ่มเปิดเผยแล้ว ท่าทาง
หมูคงต้องลงมือทำอะไรซักอย่าง
-
ค้าง งง ง ง !!
-
ความลับที่ไม่ลับ ในห้อง 315 หอ 9 กำลังจะเปิดเผยแล้ว
ถ้านายหมูรู้แล้ว ว่าเกิดอะไรขึ้น จะยอมให้น้ำหยด อยู่ห้องนั้นต่อหรือไม่
มาติดตามตอนต่อไปดีกว่า :bye2:
ปล. เป็นกำลังใจให้นะครับ ทำสมองให้ปลอดโปร่ง แล้วความคิดดี ๆ มันจะตามมา +1
ให้นะครับ
-
ทำไมลงสั้นจังจ๊ะคุณตั้ม
แต่ก็ไม่เป็นไร รอได้ :oni2:
-
ฮึ้ยย เล่นค้างกันงี้เลยนะ คุณตั้ม
อยากรู้ๆๆ :serius2:
-
:เฮ้อ: ปริศนาใกล้จะเปิดแล้วสินะครับ
-
o18 ค้างอ่ะ
-
ค้าง ...
ตื่นเต้น
-
:m1: เปิดตัวเสียทีพ่อพันพฤกษ์ (ไม่ใช่"พันธุ์"เหรอ?) งงอยู่นานที่เคยบอกว่าชื่อตัวละครเราคล้ายกันนี่บุหรงพูดถึงใคร 55555 ไม่อยากบอกว่าตอนแรกป้าก็คิดถึงชื่อนี้เหมือนกัน ดีนะเนี่ยที่เปลี่ยนเป็นพรพฤกษ์ไปซะก่อน อิ๊ๆๆๆ :laugh:
อยากฟังประวัติต่อแล้ว พี่เอกมาต่อเร็วๆ
-
:a6: ลุ้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน่ะคับ มาต่อด่วนเลย
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เพิ่งมาอ่านค่ะ รวดเดียวเลย
ดำเนินเรื่องได้น่าสนใจมากเลยค่ะ ตื่นเต้นปนเสียวเล็กน้อย อิอิ
เป็นกำลังใจให้คนนั้นอะ ต้นอะ อิอิ
สู้ๆๆ อยากให้ต้นเป็นพระเอกอะ
ปล.มาต่อเร็วๆๆนะคะอยากรู้แล้วว่าเกิดไรขึ้นกับต้นอะ
-
มานั่งรอ นะจ้าาาาาาาาา อิอิ
-
:m4: ต้นไม้....อืม...ใกล้จะเปิดเผยตัวแล้ว....
ก่อนต้นไม้มา....เอาดอกไม้ไปก่อนล่ะกัน... :L2:
-
:m1: เปิดตัวเสียทีพ่อพันพฤกษ์ (ไม่ใช่"พันธุ์"เหรอ?) งงอยู่นานที่เคยบอกว่าชื่อตัวละครเราคล้ายกันนี่บุหรงพูดถึงใคร 55555 ไม่อยากบอกว่าตอนแรกป้าก็คิดถึงชื่อนี้เหมือนกัน ดีนะเนี่ยที่เปลี่ยนเป็นพรพฤกษ์ไปซะก่อน อิ๊ๆๆๆ :laugh:
อยากฟังประวัติต่อแล้ว พี่เอกมาต่อเร็วๆ
เอางายดีล่ะ ยอมรับว่าพิมพ์ผิด :o8:
แต่พอมาคิดแล้วก็เข้าท่านะชื่อนี้
พันธุ์พฤกษ์ ... เ่ผ่าต้นไม้ ต้นกำเนิดจากต้นไม้ สืบสายจากต้นไม้
พันพฤกษ์ ... ต้นไม้จำนวนมาก
เอางายดีน้อ .... o2
-
มาจิ้มก่อนไปนอน นึกว่าจะได้อ่านก่อนนอน o12
-
โหยยยยยยยยยย ชื่อคล้องจองกะนายเอกกมากมายยย ตันไม้กะน้ำหยด
หากต้นไม้ ไม่มีน้ำหล่อเลี้ยงงงง จะอยู่ได้จั่งไดดดด จิงไหมเคอะ หุหุ :o8:
-
:angry2: :angry2: :serius2: :serius2: :m31: :m31:
-
ยินดีกับคุณบุหรงด้วยนะคะที่ได้รับรางวัลจากผลโหวต :L2: :L2: :L2:
-
ต้นไม้
อิอิ
ชื่อน่าปีนนะครับ
ผมจะปีนแล้วขย่ม ๆ
..
..
ให้ผลไม้หล่นมาได้กินไง คิดไปถึงไหนกันเนี่ย อิอิ
พี่แทน ใสซื่อเนอะ :laugh: :laugh: :laugh:
-
ลงไปเกลือกกลิ้งอยู่กับพื้น
ยิ่งอ่านยิ่งอยากรู้
แต่ชื่อ ต้นไม้ ดูเรียบๆง่ายๆ แต่ก็เพราะดีพิลึก
รอตอนต่อไปอย่างใจจดจ่อ
หวังว่าคุณบุหรงคงไม่ตัดฉากที่พี่เอกจะเล่าทิ้ง
แต่ ต้นไม้กับ น้ำ น้ำที่ว่าก็มีสองน้ำนี่นาครับ..
ชักสับสน
-
ช่วงนี้นิยายที่ติดตามม่ายค่อยมาต่อกัน มีเวลาไปค้น ๆ ในนิยายที่จบแล้ว
เลยได้อ่านของ บุหลง อีกสองเรื่อง ความทรงจำฯ :m15:
ส่วนเรื่องนี้ปริศนากำลังจะคลี่คลายจากปากของพี่เอกแล้วสินะ... :a5:
เอาใจช่วยน้ำกับนายหมูต่อไป...เผื่อไปถึงชายลึกลับด้วยกะด้ายยยย
กลัวโดนแฟนคลับตื้บบบบบ
+1 ให้สำหรับความเสมอต้นเสมอปลาย ขยันต่อนิยายให้ชาวเล้าได้อ่านเป็นประจำ
:pig4:
-
o12
เขาเป็นใคร
-
ตอนแรกไม่กล้าอ่านเรื่องนี้เพราะเห็นชื่อเรื่องแล้วแอบกลัว
หลังจากทำใจอยู่สักพักใหญ่ๆ (ใหญ่มากเพราะปาไป 40 กว่าตอน :m23:) ก็ได้มาอ่าน
ปรากฎว่าไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิด
มีผีจริงๆ รึป่าวไม่รู้ แต่รู้ว่าผีหื่นจริงๆ
มาทีไรน้ำหยดโดนตลอด
:jul3: :jul3: :jul3: :jul3: :jul3:
-
:m32:
เข้ามาเยือน...
-
^
^
ตู่จ๋า :กอด1:
คุณบุหรงขา ตอนใหม่มาคืนนี้หรือเปล่าคะ
นอนรอ :a12:
-
คิดถึงผู้มาเยือนแล้วคร้าบ :กอด1:
แอบเห็นด้วยกับทฤษฎีถอดจิต :oni2:
-
ตอนที่ ๔๒
พันธ์พฤกษ์ หรือ ต้นไม้ นักศึกษาคณะศึกษาศาสตร์ เอกสาขาวิชาพละศึกษา เด็กหนุ่มผิวขาวเหลือง ใบหน้าคมสัน รูปร่างสูงโปร่ง แต่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อที่ตึงแน่นและสมส่วน ไหล่กว้างผึ่งผาย แผงอกล่ำสันหนั่นแน่น เอวคอดกิ่วจนร่างกายท่อนบนเป็นรูปตัววี สะโพกและต้นขาที่อวบใหญ่ตึงแน่น ทั่วทั้งร่างกาย กระจายกลิ่นอายอันแข็งแกร่งของบุรุษเพศ ออกมาอย่างเต็มที่
วงหน้ารูปไข่ เรือนผมหยักศกสีดำสนิท คิ้วดกหนา ดวงตาคมปราบ จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากเกือบจะเป็นรูปกระจับ เมื่อรวมเข้ากับความสมบูรณ์ของเรือนร่าง นับเป็นรูปสมบัติอันเป็นที่พึงปรารถนาของเพศตรงข้าม และเป็นที่หมายปองของเด็กสาวหลายคนในวิทยาเขตแห่งนี้ ยังไม่นับรวมกิริยาวาจาที่แสดงออกถึงความสุภาพต่อหน้าสาวๆ พันธ์พฤกษ์ก็ยิ่งเป็นที่ชื่นชอบ ไม่เว้นแม้แต่ในกลุ่มของชายหนุ่มที่มีความปรารถนาในตัวบุรุษด้วยกันเอง
และมีหรือที่ชายหนุ่มผู้นี้จะปฏิเสธ ต่อการเชื้อเชิญที่มีผู้เสนอมาให้เสมอ ไม่ว่าจะเป็นจากหญิงสาว หรือชายหนุ่ม หากว่าดูแล้ว ‘สวยงาม’ พันธ์พฤกษ์ก็ไม่เคยที่จะปล่อยให้ผ่านมือไปเฉยๆ จนกระทั่งถึงเวลาที่รู้จัก ‘ความรัก’ เมื่อเขาเรียนอยู่ในชั้นปีที่๒ ในภาคเรียนแรก
ชลมารค หรือ น้ำ
เด็กหนุ่มรุ่นน้องปี๑ในคณะเดียวกัน แต่คนละสาขาวิชาเอก ที่ได้หัวใจของพันธ์พฤกษ์ไปครอง ทั้งสองคนชอบไปนั่งดูพระจันทร์ยามค่ำคืน ที่ใต้ต้นชมพูพันธ์ทิพย์ซึ่งมีใบหนาทึบ ข้างๆบึงน้ำใหญ่ที่มีกอบัวอยู่เป็นหมู่ๆ และมักใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ร่วมกันในห้องพักของพันธ์พฤกษ์นั่นเอง จนทำให้เอกทัศน์ หรือ เอก ที่เป็นรูมเมทของพันธ์พฤกษ์ ต้องไปนอนที่ห้องเพื่อนคนอื่นบ่อยๆ ห้อง๓๑๕ของหาชาย๙แห่งนี้ จึงกลายเป็นรังรักของคนทั้งสองไปโดยปริยาย พันธ์พฤษ์ทั้งรักทั้งหลงเด็กหนุ่มรุ่นน้อง อย่างที่เรียกว่า ‘หัวปักหัวปำ’
แต่เวลาแห่งความสุขก็อยู่ได้ไม่นานนัก ผ่านไปเพียง๒เดือน ในช่วงปลายของภาคการเรียนนั้น ชลมารคก็แยกทางกับพันธ์พฤกษ์ สร้างความเสียใจให้กับเขาเป็นอย่างมาก จนทำในสิ่งที่ไม่มีใครคิดถึง
วันนั้น ... เอกกลับเข้ามายังหอพัก ตรงไปที่ห้องก็พบว่า รูมเมทของเขาอยู่ในสภาพที่มีมีถุงพลาสติกครอบอยู่บนศรีษะ และมัดไว้ด้วยเชือกตรงบริเวณลำคอ ข้างๆตัวมีซองยาซึ่งมียาเหลืออยู่๒-๓เม็ด กว่าเอกและเพื่อนๆในหอพัก จะพาร่างอันไร้สติของพันธ์พฤกษ์ไปส่งยังสถานีอนามัย พันธ์พฤกษ์ก็หมดลมหายใจเสียแล้ว
แต่ด้วยความพยายามของหมอและพยาบาล หัวใจของเด็กหนุ่มกลับมาเต้นอีกครั้งหนึ่ง แต่สติก็ยังไม่คืนมา จากการตรวจยาเม็ดภายในซองที่เอกคว้าติดมือมาด้วย ทำให้รู้ว่า พันธ์พฤกษ์กินยานอนหลับเข้าไปเป็นจำนวนมาก และคงจะใช้ถุงพลาสติกครอบศรีษะตัวเอง แล้วมัดไว้ ก่อนจะหมดสติ ทำให้สมองขาดออกซิเจนไปหล่อเลี้ยงอยู่ช่วงเวลาหนึ่ง ซึ่งมีผลต่อสมองบางส่วน
ต่อมาทางมหาวิทยาลัยได้ติดต่อไปยังบ้านของพันธ์พฤกษ์ และพ่อแม่ก็ได้มารับตัวไปรักษาที่โรงพยาบาลใหญ่ในกรุงเทพฯ เอกเคยไปเยี่ยม๒-๓หน ซึ่งทุกครั้งที่ไปเยี่ยม พันธ์พฤกษ์ยังคงไม่ได้สติ และหลังจากนั้นเอกก็ไม่ได้ข่าวของเพื่อนคนนี้อีกเลย
หลังจากเกิดเรื่อง เอกก็ย้ายออกจากห้องนั้น เพราะรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ หากต้องพักอยู่ในห้องนั้นต่อไป ภาคเรียนที่สองก็ยังไม่มีคนย้ายเข้ามาอยู่ จนกระทั่งภาคเรียนที่๑ ของปีการศึกษาถัดมา น้องใหม่๒คนที่ย้ายเข้ามา ต้องย้ายออกไป๑คนเมื่อผ่านไปแค่สัปดาห์เดียว และคนที่เหลือย้ายออกไปในสัปดาห์ถัดมา เมื่อถึงภาคเรียนที่๒ มีนักศึกษาชั้นปีที่๔เข้ามาอยู่กันสองคน และก็เป็นเหมือนภาคเรียนแรก เพียงแต่กว่าที่คนที่สองจะย้ายออกไปก็ผ่านไป๓สัปดาห์
มาถึงภาคเรียนนี้ คนที่เข้าพักในห้อง๓๑๕ในหอชาย๙ กลับทำให้หลายคนที่รู้เรื่องเหล่านี้ดี พากันแปลกใจ เพราะสามารถอยู่ได้จนเกือบจะหมดภาคเรียน โดยไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“แล้วคนที่ย้ายออกไป เค้าว่าไงมั่งล่ะพี่” หมูถามด้วยความสงสัย
“ไม่มีใครพูดอะไรนี่ มีแต่คนสงสัยกันว่าโดนผีเจ้าต้นหลอก แต่พี่ว่ามันคงไม่ใช่ เพราะเท่าที่พี่รู้ ต้นมันยังไม่ตายนะ”
“แล้วถ้าอะไรที่มันอยู่ในห้องนั้น จนทำให้คนอยู่ไม่ได้ ไม่ใช่วิญญาณของคนชื่อต้น แล้วมันจะเป็นอะไรไปได้ล่ะพี่”
“ถามจริงๆเหอะ หมูไปเห็นอะไรในห้องนั้นเหรอ” เอกถามด้วยน้ำเสียงและใบหน้าจริงจัง
“เอ้อ...” หมูอึกอัก “ผมก็ไม่ค่อยแน่ใจนะพี่ แต่น้ำน่ะสิ”
“น้ำเป็นอะไรไปเหรอ” เอกรีบถามด้วยความสงสัย หมูนิ่งไปพักหนึ่ง แล้วจึงตอบ
“ผีอำน่ะพี่” หมูพยายามนึกคำที่เหมาะสมออกมาจนได้ แต่หมูก็รู้ดีว่า อาการแบบนั้นไม่ใช่อาการ ‘ผีอำ’ แบบธรรมดาแน่นอน มันต้องมีอะไรมากกว่านั้น “แต่เหมือนน้ำเค้าก็รู้ตัวนะ ว่ามันมีอะไรไม่ปรกติ แต่ทำไมเค้าไม่เห็นพูดอะไร แล้วเค้าก็อยู่ของเค้าได้มา จนจะหมดเทอมอยู่แล้ว”
“พี่ก็ว่ามันน่าแปลก ทีแรกพี่ก็คิดว่ามันคงไม่มีอะไรเกิดขึ้นเหมือนกัน แต่พี่ว่าหมูน่าจะลองถามดูนะ ว่ามีใครมาหาน้ำตอนดึกๆมั่งหรือเปล่า” เอกพูดอย่างระมัดระวัง เพราะเขาสังเกตน้ำหยดมาหลายครั้งแล้ว ว่ามันมีอะไรไม่ปรกติจริงๆ
“ผมก็ตั้งใจว่าจะถามอยู่เหมือนกัน แต่ตอนนี้มันก็ใกล้สอบ ถ้ามีเรื่องอะไรจริงๆ แล้วเกิดไม่สบายใจขึ้นมา คงไม่เป็นอันดูหนังสือสอบกัน ทีนี้จะยิ่งแย่” พูดแล้วหมูก็ถอนหายใจยาว
“เอางั้นก็ดีเหมือนกัน” เอกเห็นด้วย “แต่พี่ว่าคงไม่มีอะไรมั๊ง ไม่งั้นน้ำเค้าจะอยู่ได้นานขนาดนี้เหรอ”
หมูพยักหน้าเห็นด้วย ในขณะที่เอกกำลังคิด
... ที่ไม่เกิดอะไรขึ้นจนถึงกับต้องย้ายห้อง คงเพราะชื่อน้ำเหมือนกันหรือเปล่า ...
เพียงแต่คนหนึ่งเป็นเหมือนสายน้ำเชี่ยว ที่พร้อมจะไหลไปจากที่หนึ่งไปสู่อีกที่หนึ่งได้ทุกเมื่อ และทิ้งไว้ซึ่งความแห้งแล้ง เมื่อหมดความชุ่มฉ่ำจากสายน้ำที่ไหลผ่านไป
แต่อีกคนหนึ่ง ถึงจะเป็นเพียงแค่น้ำหยด ไม่เฉพาะจุดที่หยดน้ำนั้นหยดลง หากเหมือนจะทำให้บริเวณรอบข้างมีแต่ความชุ่มชื้น จนความชุ่มชื้นนั้นกระจายไปทั่ว ด้วยน้ำที่ค่อยๆหยดทีละน้อย แต่สม่ำเสมอ
-
^
จิ้มๆๆๆๆ
:o12:
-
o7
อย่างน้อยก็ไม่ใช่ผีแหล่ะนะ....
o13
-
ถึงจะยังไม่ตายแต่วิญญาณคงออกจาร่างมาแง๋ๆ o21
-
ต้นไม้ ยังไม่ตาย
แต่ไมได้สติ
หรือจะเป้นกระแสจิตครับ
-
น้ำต้องช่วยต้นไม้น๊า o7
-
ไม่ใช่ผีใช่ม่ะ
-
อิอิ เดาถูกนิด ๆ
-
:m22: ง่า แล้วน้ำเชี่ยวคนก่อนหายไปไหนอะ พี่เอกรุ่นเดียวกับพี่ต้นซึ่งอยู่ปี 4 งั้นชลมารคก็ต้องปี 3 ดิ แต่ในเรื่องนี้ยังมะเห็นโผล่มาเลย บุหรงเอาไปเก็บไว้ไหนหว่า :m32:
-
กลับถึงบ้าน อาบน้ำแต่งตัว มาอัฟตอนใหม่ ไม่ทันได้ดูนาฬิกา
พออัฟเสร็จ ... จ๊ากกกกกกก :o :o :o
สี่ทุ่ม :sad2:
ก็เผอิญว่าเพื่อนนัดให้เอางานไปส่งที่คอนโด ไปถึงไม่ได้ตรวจงานกันหรอก นั่งเมาท์กันซะมากกว่า ไม่ได้เจอหน้ากันนานเกือบปี :laugh: :laugh: :laugh:
แล้วไปกินพิซซ่ากันต่อ ด้วยความหิว สั่งกันอย่างเมามันส์ ได้พิซซ่าถาดกลา่งกับผักขมอบชีส แล้วก็ลงความเห็นกันว่า เดี๋ยวกินก่อนแล้วค่อยสั่งต่อท่าจะดีกว่า เพราะตอนนั้นหิวจัด อยากสั่งให้หมดทุกอย่างเลยยยยยย :o8:
พิซซ่าหมดไปคนละ๒ชิ้นเริ่มมองหน้ากันแล้วหัวเราะ ... เมื่อกี้เกือบสั่งสปาเกตตี้แล้ว ถ้าสั่งมาด้วยต้องถึงที่ตายวายชีวา่ต แหงๆ o7
แล้วก็แยกย้ายกันกลับบ้าน ... โอย พิซซ่าล้นคอ :oni1: :oni1: :oni1:
-
หายไปเกือบสัปดาห์
เรื่องค่อยๆคลายปมมาและ
พี่ต้นไม้....
ผมอ่านไป ทำให้ผมนึกถึงภาพยนต์เรื่องนึง จำชื่อไม่ได้แฮะ จ๋า เล่นกับ ติ๊ก หลายปีและเหมือนกัน
ทำให้ผมรู้สึกว่าเค้าโครงคล้ายๆกัน
แต่ผมไม่ได้หาว่าลอกหรืออะไรนะครับ
ผมว่าที่คุณบุหรงแต่ง มันก็มีเสน่ห์ของเรื่องคนละแบบกัน
เพราะมันผูกหลายปมมากครับ....
ผมว่าเรื่องคงยังไม่จบแค่ว่าจะทำอย่างไรเพื่อจัดการ หรือตามหาคนที่ชื่อต้นไม้ว่าเป็นอย่างไรแน่ๆ
:L2: :กอด1:
o13
-
อ๋อ มันอย่างนี้เอง
เข้าใจแล้ว เอ...แต่ว่าก็ว่านะ
ต้นนี่เค้า ถอดร่าง มาเหรอ
น่ากลัวว่าเป็นผีอีกนะ ถ้าเป็นงั้นอ่ะ
:a5: :a5:
-
เหมือนกับจิตผุกพันอยู่กับที่ๆนึง .. จนไม่ยอมเข้าร่างตัวเองหรือเปล่า
จึงวนๆเวียนๆ อยู่ แต่ กับ ในห้องที่เคยอยู่ กับที่ๆเคยชอบไปเป็นประจำ
ยังเชื่อว่าผู้มาเยือนยังมิตาย คนสวยก้อตั้งหน้าตั้งตาเชียร์ต่อไป อิอิ :t2:
* คุนบุหรงกินไม่แบ่ง กรี๊ดดดดด...ด :m14:
-
แอบเดาถูกว่าเป็นคนที่นอนโรงบาล :t2:
ถ้าต้นไม้คิดว่าน้ำเป็นแค่ตัวแทนของคุณชลอะไรนั้นอ่ะ
จะยกน้ำให้หมูแทน!!!!!! :angry2:
-
น้ำคงไม่ได้ถูกใช้เป็นตัวแทนใช่หรือเปล่าครับ
แต่คงไม่หรอกมั้ง รู้สึกพี่แกจะเอ็นดูเหลือแสน (ถ้าใช่ก็อีกเรื่อง)
แอบถอนหายใจที่ไม่ใช่อย่างที่คิด
แต่ก็ใกล้เคียงในระดับหนึ่ง
ปริศนาคลายออกแล้ว แต่ตัวน้ำหยดเองก็ยังไม่รู้
แล้วน้ำอีกคนที่แยกทางกับต้นไป ก็ไม่รู้ว่ายังอยู่ในวิทยาเขตหรือเปล่า
ปล.หิวข้าว..
-
เหมือนกับจิตผุกพันอยู่กับที่ๆนึง .. จนไม่ยอมเข้าร่างตัวเองหรือเปล่า
จึงวนๆเวียนๆ อยู่ แต่ กับ ในห้องที่เคยอยู่ กับที่ๆเคยชอบไปเป็นประจำ
^
^
^
^
เห็นด้วยๆๆ คับ
เชียร์ผู้มาเยือนเหมือนเดิม :laugh:
-
กิสสสสสสสสสสสสสส แอบเดาเฉียดดดดดดดดดด
อิอิ ว่าแต่พระเอกเรา ชอบน้ำ เพราะ ชื่อเหมือน หรือว่า ชอบที่นิสัยยยเนี่ยะ
แล้วทำไมต้องไม่ให้เห็นหน้าด้วยยยยยย สงกะสัยยยวุ้ยยยย :serius2:
-
ต้นไม้คงยังไม่ตายหรอก
คงแค่เฉาไป...รอให้น้ำหยดหนึ่งมาหยดลงไปให้ฟื้นคืนชีวิต
ใช่ป่ะๆ
:oni2: :oni2: :oni2:
-
ไสยศาสตร์มีจริง o21
โหย...อย่างนี้ น้ำหยด ก็กลายเป็นตัวแทนอะจิ... o12
ไปหาของหม่ำด้วยดีกว่า..... :oni1:
-
แล้วชลมารคไปไหนหว่า ยังจะมีบทมั๊ยนี่ เอาแบบมาช่วยปลดปล่อยต้นไม้เนอะ :t2: :t2: :t2:
-
ผีคนเป็น
กุ๊กกุ๊กกรู๋~
:oni1:
-
เหอ ๆ งี้แสดงว่าหมูมีสิทธิ์เด้งออกจากตำแหน่งว่าที่พระเอกใช่ป่ะ :laugh:
-
o7 ซึ้งมากมายยยยยยยยยยยยยยยย แต่.......... :angry2:ก็ยังค้างอยู่ดีอ้า
:a12: นอนรอๆ
-
:o :o
ชื่อน้ำเหมือนกันอีก น่าคิด ลุ้นจัง อิๆ
จะรอนะคราบ :oni1: :oni1: :oni1:
-
ใกล้แล้วความจริงจะเปิดเผย :m4:
-
ติดตามมม
-
เรื่องมันช่างน่าพิศวงงงงวย
ตกลงต้นไม้เป็นอะไร หยดน้ำกำลังเจอกับอะไรเนี่ย
-
งั้นผู้มาเยือนก็มีสิทธิอ่ะเด่ะ
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด
-
:m4: ความจริงเริ่มปรากฎแล้ว ที่มาวนเวียนและ ... กับน้ำหยดละมันเป็นอะไร
จะว่าเป็นจิตของ เจ้าของห้องเดิมที่มาวนเวียนหาความรัก และถ้าเจอความรักที่ให้กับ
ตัวเองจริง อาจจะทำให้จิต ที่รอคอยอยู่ ตามที่หลวงตาเคยบอกไว้ก็ได้
มารอความจริงปรากฎดีกว่า เป็นกำลังใจให้นะครับ :bye2:
-
:L2: :L2: :m4: :m4: ก่อนอื่นต้องแสดงความยินดีกับคุณบุหรงด้วยนะคับ
สำหรับเรื่องวิหารจันทรา ที่คว้ารางวัลการใช้ภาษาไทยดีเด่นไปครอง :L2: :L2: :m4: :m4:
ยินดีด้วยจิง ๆ
กลับเข้าเรื่อง ความจริงค่อย ๆ คลืบคลานมาทีละน้อยแระ
ว่าแต่ที่มาทำมิดีมิร้ายน้ำหยดเนี่ย เป็นต้นที่ยังมีชีวิตอยู่ หรือ หมดลมไปแล้วหว่า
-
:oni2: :oni2: :oni2:
และแล้วก็ได้รู้สักทีว่าเกิดอะไรที่ห้องนั้น
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
แต่ก็ยังอยากรู้อยู่ดี
ว่าไอ้ที่มาหาทุกคืน ๆ น่ะ
มายังไง ถ้ายังไม่ตายแต่ยังไม่ฟื้นเนี่ย :o
-
ถ้าต้นไม้ยังไม่ตาย
แล้วถอดจิตมาเหรอ
หรือยังไม่รู้ตัวว่าตัวเองยังไม่ตาย วิญญาณเลยไม่ยอมกลับไปเข้าร่าง (มีป่าวหว่าแบบนี้)
เม้นต์เอง งงเอง :laugh:
รอคุณบุหรงมาเฉลยดีกว่า
:a12:
-
อือ นายต้นนี่ เห็นน้ำหยด แทนน้ำคนก่อนหรือป่าวว??
แล้วนายต้นนี่ ถอดวิญญาณมาหรอ???
งงๆแฮะ :m23:
รีบมาต่อนะค้าบบ :m1:
-
ชักไม่ปลื้มผู้มาเยือนแล้วนะ :m16:
ลุ่มหลงน้ำ(ชลมารค)จนถึงขนาดฆ่าตัวตายเมื่อผิดหวังเชียวเหรอ
แหมๆๆ เสียดายจิ๊ง รูปร่างหน้าตาอย่างเทพอ่ะ แต่ความคิด :เฮ้อ:
เอาเหอะๆ คนเราบางทีก็มีอารมณ์ชั่ววูบกันมั่ง ยิ่งเป็นวัยหนุ่มเลือดร้อนด้วยละ :seng2ped:
ปล. เห็นมีเม้นท์ยินดีกะน้องตั้มเรื่องได้รางวัล
พี่ก็ยินดีด้วยจ้า :mc4:
แต่จริงๆยังไม่ได้ไปอ่านผลรางวัลเรยยยย :m23:
เด๋วไปอ่านประกาศรางวัลเซ็งเป็ดอวอร์ดก่อน แล้วจะมายินดีกะน้องตั้มอีกรอบนะจ๊ะ :กอด1:
-
:m23: มาติดตามครับ
-
:a5: โอ พี่ต้นถอดจิตได้
คงหวังว่าจะได้เจอกับน้ำอีกครั้งสินะ :m15:
อย่างน้อยก็ไม่ใช่ผีล่ะน่า ยังไงก็เชียร์ผู้มาเยือนหรือพี่ต้นเต็มที่ :กอด1:
-
ประมาณว่าวิญาณออก แต่ยังไม่เข้าร่างหรือเปล่าอ่ะ :oni2:
แต่ก็น่าจะรู้นิว่าคนละน้ำกัน แล้วมาำทำให้น้ำหยดเราหลงรักทำม๊ายย :angry2:
-
:m4: :m4: :m4:
แค่ไม่ใช่ผี ฟะก็ดีจายแล้ว
ยังไงก็ยังมีโอกาศที่จะฟื้น
:m4: :m4: :m4:
-
น้ำหยดคงจะเป็นคนชุบชีวิตให้ต้นฟื้นแน่นอน
เอใจช่วย :กอด1:
-
ตอนที่ ๔๓
น้ำหยดนอนแผ่อยู่บนเตียงกว้างภายในห้อง มือหนึ่งรองศรีษะไว้ ส่วนอีกมือหนึ่ง ชูสร้อยทองคำขึ้นสูง พลางมองดูองค์พระเล็กๆบนสายสร้อยนั้นอย่างใช้ความคิด
องค์พระพิมพ์ขนาดเล็ก เป็นรูปพระที่มีลักษณะอวบอ้วน ยกพระหัตถ์ขึ้นมาปิดพระพักตร์ไว้ เท่าที่น้ำหยดเคยอ่านพบในหนังสือ ความหมายเบื้องต้นของการปิดตาก็คือ การปิด ‘ทวาร’ หรือทางเข้าออกแห่งอาสวะกิเลสทั้งหลาย
‘ทวาร’ หมายถึง ประตูแห่งการเข้าออกทั้ง๙ทาง ได้แก่ ตา๒ จมูก๒ หู๒ ปาก๑ ช่องทางขับถ่ายด้านหน้าและด้านหลังอีก๒ รวมเป็นทวารทั้ง๙
พระปิดตามหาอุด ป้องกันสรรพอันตรายทั้งปวง
ติ๊กให้เขาห้อยพระองค์นี้ไว้ เพราะต้องการปกป้องเขาจากสิ่งใดกัน ถ้าเป็นสิ่งซึ่งเป็นที่เข้าใจกันว่า จะต้องใช้การปกป้องจากสิ่งที่อยู่ในมือเขาตอนนี้ ทำไมเขาถึงไม่เคยรับรู้ถึงตัวตนของสิ่งนั้นมาก่อน หรือว่า ... มันเป็นสิ่งที่เขาไม่เคยคิดว่าจะเป็นสิ่งนั้นไปได้
น้ำหยดลุกขึ้นนั่ง บิดขี้เกียจ๒-๓หน นำสร้อยคอไปเก็บไว้ในกล่องเล็กๆในตู้เสื้อผ้า จัดการลอคตู้ ปิดสวิชต์ไฟ ออกจากห้องพัก ลอคห้องจนเรียบร้อย แล้วเอาพวงกุญแจใส่ในกระเป๋ากางเกง
“เฮ๊ย ! นั่นพี่น้ำนี่หว่า” อ้วนบอกเพื่อนๆที่นั่งกินขนมด้วยกันอยู่ที่โต๊ะ
“แล้วแกจะไปสนใจอะไรเค้าวะ” พูดเหมือนไม่สนใจ แต่ชมพู่ก็อดหันไปมองน้ำหยด ที่เดินตรงไปยังร้านขายขนมหวานไม่ได้ เพราะคิดว่าจะเจอกับคนที่เธอต้องการ แล้วก็อดบ่นเบาๆไม่ได้ “ทำไมหมูไม่มาด้วย”
“อะไรของแกวะ เค้าเดินกับไอ้หมู ก็ไปว่าเค้า พอเค้าไม่ได้มาด้วยกัน ก็บ่นอีก” มิตรพูดพลางส่ายหน้าเบาๆ ทำให้ชมพู่หันมาค้อนให้ แต่เพื่อนๆทั้งชายและหญิงพากันหัวเราะ
“เดี๋ยวกูมานะ”
ต้อยบอกเพื่อนๆ ลุกขึ้นจากโต๊ะ เดินเข้าไปหาน้ำหยด ที่จ่ายเงินให้คนขาย แล้วถือถ้วยขนมหวานไปนั่งลงที่โต๊ะเล็กๆตัวหนึ่ง พอไปถึงก็นั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้ามกับน้ำหยด
“พี่น้ำ ไหงมาคนเดียวล่ะ” ต้อยทักทายพร้อมกับยิ้มให้
“อ้าว! ต้อย มากับใครล่ะ” น้ำหยดยิ้มตอบ
“มากับเพื่อนๆน่ะพี่ นั่งกันอยู่ทางโน้น” น้ำหยดหันมองไปตามที่ต้อยชี้ ก็เห็นมีบางคนโบกมือเหมือนทักทาย น้ำหยดจึงยิ้มแล้วโบกมือตอบ
“ไอ้หมูล่ะ ไม่มาด้วยกันเหรอพี่”
“หือ” น้ำหยดหันกลับมา “ไม่รู้สิ ยังไม่เจอกันเลย” ตอบแล้วก็ตักขนมเข้าปาก
“ต้อย กลับกันได้แล้ว” เสียงชมพู่ตะโกนเรียกมาจากกลุ่มเพื่อน
“ยังไม่กลับเว๊ย พวกแกกลับกันไปก่อนก็แล้วกัน” ต้อยตะโกนตอบไป แล้วหันมามองน้ำหยด ที่กำลังมองต้อยด้วยสีหน้าสงสัย
“ไม่กลับพร้อมเพื่อนๆล่ะ เดี๋ยวเพื่อนก็ว่าเอาหรอก” น้ำหยดถามเบาๆ
“โหย ... ใครจะว่าอะไรนอกจากยัยชมพู่เน่า” พูดแล้วก็หัวเราะเหมือนชอบใจอะไรนักหนา
“ดูเรียกชื่อเพื่อนเข้าสิ” น้ำหยดพูดแล้วก็ส่ายหน้าเหมือนเอือมระอา พลางค่อยๆกินขนมไปเรื่อยๆ
“ชื่อนี้ไอ้หมูมันตั้งให้เองนะพี่” ต้อยชะโงกหน้าเข้ามาพูดเหมือนกระซิบ
น้ำหยดเงยหน้าขึ้นจากถ้วยขนม มองต้อยด้วยใบหน้างงๆ
“จริงๆนะพี่ หมูมันเบื่อยัยนี่จะตาย ผมเองบางทียังเบื่อเลย”
น้ำหยดฟังแล้วอดกลั้นหัวเราะไม่ได้ เพราะดูจากสีหน้า ต้อยคงไม่ค่อยชอบชมพู่นัก
“แป๊บนะ พี่จะกินอีกถ้วย” น้ำหยดพูดยิ้มๆ ลุกขึ้นไปที่ร้านขนม แล้วเดินกลับมาพร้อมกับขนมในมืออีกถ้วยหนึ่ง
“โหพี่ เบิ้ลเลยเหรอ” ต้อยทำตาโต
“เดินมาไกลนี่” น้ำหยดตอบยิ้มๆ
“แล้วนี่กะจะเดินกลับเหรอพี่”
“ถึงได้กินอีกถ้วยไง” พูดแล้วก็อดหัวเราะไม่ได้
“ผมถามอะไรพี่หน่อยนะ” จู่ๆต้อยก็พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง น้ำหยดพยักหน้าเหมือนจะบอกว่า ถามมาสิ
“พี่มีเรื่องอะไรกับไอ้หมูมันรึเปล่า ผมเห็นมันแปลกๆมาหลายวันแล้ว”
“ไม่มีนี่” น้ำหยดตอบทันทีโดยไม่ต้องคิด “จะมีก็เมื่อคืนตอนเพื่อนพี่ที่มาจากกรุงเทพฯ เค้าค้างที่ห้องเพราะไม่อยากขับรถฝ่าฝน แต่หมูเค้าก็มาอยู่ที่ห้องทั้งคืนนี่นา”
“เหรอ...อืม...” ต้อยทำท่าคิด ว่าควรจะพูดให้น้ำหยดฟังดีหรือเปล่า “แต่เมื่อเช้าน่ะ พวกผมเห็นพี่กับเพื่อนตอนอยู่ในรถ เพื่อนพี่เค้าเหมือนเอาอะไรคล้องลงบนคอพี่น่ะ ตอนนั้นหมูมันหน้าไม่ดีเลย”
“อ๋อ สร้อยพระน่ะ ไม่มีอะไรหรอก”
“สร้อยพระ” ต้อยทวนคำ พลางมองไปที่ลำคอของน้ำหยด
“ไม่ได้ใส่มาหรอก” น้ำหยดบอกเมื่อเห็นสายตาของต้อย “เดี๋ยวพี่จะไปนั่งเล่นริมบึงหน่อย เลยถอดเก็บไว้ที่ห้องน่ะ”
“บึงไหนเหรอพี่” ต้อยสงสัย
“บึงใหญ่ตรงสนามกีฬาไง ตอนเปิดเทอมใหม่ๆไปนั่งเล่นตอนประจำตอนดึกๆ แต่หลังๆไปแต่ช่วงกลางวัน”
“แล้วไปยังไงล่ะพี่”
“ขา” น้ำหยดตอบสั้นๆ
“โห ... งั้นเดี๋ยวผมไปส่งแล้วกัน แต่ผมว่านะ พี่ซื้อใส่ถุงไปอีกซัก๒-๓ถุงดิ๊ เผื่อหิวตอนเดินกลับ”
-
อัพไวโดนใจมากคราบ อิๆ
มารอต่อนะคราบ
:m13: :m13:
-
นั่นประไร น้ำหยดไม่ใส่พระแล้ว :m4: :m4: :m4:
-
เสร็จหล่ะ!!น้ำหยดถอดสร้อยพระแล้ว หึหึ :interest:
ว่าแต่ต้อยจะไปเป็นก้างทำม๊ายยยย ขัดจ๊ายยย o9
-
นั้นปะไร หยดน้ำถอดพระ่ซ่ะแล้ว
:เฮ้อ: เอาความหวังดีของเพื่อนไปทิ้งซะแล้วหยดน้ำเอ๊ย :เฮ้อ:
-
ถอดสร้อย พระ ออกทามม้ายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ผู้มาเยือนจะออกโรงแล้ว :m13:
-
ถ้าไม่ถอดก็ไม่เจออ่ะดิ่ :laugh: :laugh: :laugh:
จะว่าไปก็ใส่พระปิดตาเหมือนกันนี่หว่่า
พ่อให้มาแฝงอะไรป่าวเนี่ย :m29:
-
มาดันนน
-
:m13: :m13: อ่ะนะ ไปด้วยกานอีก แล้วหมูจะมาเห็นป่าวหว่า
เอิ๊กกก.....
-
แหม ต้อยมีแผนไปสวีทกับน้ำหยดสองต่อสองรึเปล่าเนี่ย :angry2:
เดี๋ยวเจอพี่ต้นมาหลอกแหงๆ :laugh:
-
ถอดพระแบบนี้ เดี๋ยวก็เสร็จพี่ต้นไม้หรอก :m12:
-
อะนะ น้ำหยดนะ ชอบจัง ชอบเอาตัวเองไปหาที่มืดๆอันตราย(หรือเปล่า?) เนี่ย... :เฮ้อ:
สร้อยก้อถอด ...เก็บ เอิ้กๆ
เด๋วผู้มาเยือนเข้าหามิได้ชิมิ ชิมิ :m4:
มาทำให้อยาก แล้วจากไปอีกแล่ะคุนบุหรง
สั้นลง สั้นลง... เป้นสาละวันไปแย้ว อิอิ :t2:
-
ถอดสร้อย....เพราะรัก...
:laugh: :laugh:
แต่ตอนนี้ไม่จุใจเลยอ่ะสั้นนนนนน
:a11:
-
หง่ะ...เอาจายมะถูกเลยพี่น้อง o2
ใส่สร้อยก็ว่า
ถอดออกก็ว่า
กรั๊กๆๆๆๆๆ :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
ความจริงน้ำหยดก็อยากใส่ไว้ตามที่ติ๊กบอกแหละครับ
แต่ว่า ....
ให้น้ำหยดเค้าบอกเองและกัน อิ อิ
แต่มะช่ายเพราะอยากเจอใครหรอก ก็น้ำหยดยังมะรู้นี่นา ว่าอะไรเป็นอะไรกันแน่ :o8:
-
ถ้าไม่ถอดก็ไม่เจออ่ะดิ่ :laugh: :laugh: :laugh:
จะว่าไปก็ใส่พระปิดตาเหมือนกันนี่หว่่า
พ่อให้มาแฝงอะไรป่าวเนี่ย :m29:
แป๋มพคี่เคยใส่เหมือนกันช่วงนั้นไม่มีใครเข้ามาเลย พอเปลี่ยนพระแค่นั้นแหละ :laugh: มีแฟนเลย
รอผู้มาเยือน :oni2:
-
ความจริงน้ำหยดก็อยากใส่ไว้ตามที่ติ๊กบอกแหละครับ
แต่ว่า ....
ให้น้ำหยดเค้าบอกเองและกัน อิ อิ
แต่มะช่ายเพราะอยากเจอใครหรอก ก็น้ำหยดยังมะรู้นี่นา ว่าอะไรเป็นอะไรกันแน่ :o8:
สงสัยน้ำหยดกลัวหาย
:laugh: :laugh: :laugh:
แป๋มพคี่เคยใส่เหมือนกันช่วงนั้นไม่มีใครเข้ามาเลย พอเปลี่ยนพระแค่นั้นแหละ :laugh: มีแฟนเลย
จริงป่าวพี่หนึ่ง
ตอนนี้เปลี่ยนมาใส่สิงห์แล้ว
แต่ก็ยังไม่เห็นมีแฟนเลยอ่ะ
ทฤษฎีพี่หนึ่งเชื่อได้มะเนี่ย
:t2: :t2:
-
ตอนต่อไปขอยาวๆได้ไหมค้าบบ
:a2:
-
แป๋มพคี่เคยใส่เหมือนกันช่วงนั้นไม่มีใครเข้ามาเลย พอเปลี่ยนพระแค่นั้นแหละ :laugh: มีแฟนเลย
จริงป่าวพี่หนึ่ง
ตอนนี้เปลี่ยนมาใส่สิงห์แล้ว
แต่ก็ยังไม่เห็นมีแฟนเลยอ่ะ
ทฤษฎีพี่หนึ่งเชื่อได้มะเนี่ย
:t2: :t2:
องค์เดิมพระท่านปิดหูปิดตาหนีไปละเหรอ ถึงได้เปลี่ยนเป็นสิงห์...งี้ผะชายก็กลัวแกหมดดิ...
ฉันว่าถ้าจะให้ดี แกเอาตัวเองไปแขวนไว้กะพระประธานดีกว่า :jul3:
รีบมาต่อเร้วววววว อยากรู้ต่อๆๆๆๆๆ
แล้วหมูหายไปหนายยยยย :oni2:
-
ถอดออกไม่ว่าหรอก อยากให้ถอดอ่ะ :o8:
ช่วงนี้ค้างทู๊กตอนๆๆๆเลย :serius2:
-
ต้อยน่ารักดีนะ
น้ำถอดสร้อยพระเก็บไว้ ทำอย่างกะรู้งั้นแหละ
-
ต้อย อยู่ดีๆ ดีกว่าไหม
คนเค้าจะเจอกัน
ฮา
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
เมื่อไหร่จะได้เจอกันอีกนะ
-
:m23: นั่นสิถอดสร้อยทำไม แล้วมาต่อนะครับ
-
:serius2: ถอดไมอ่ะ เด๋วโดนผีจับหัวทามงายยยยยยย :laugh:
-
น้ำหยดกินจุน่ะเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
แต่ถอดอีกแล้วสร้อยเนี่ย สงสัยอยากเจอเหลือเกิน
-
น้ำหยดจะไปนั่งริมบึง มีจุดประสงค์อะไรหรือเปล่า หรือว่าอยากเจอพี่คนนั้น
รีบมาต่อนะครับ ใกล้หมดสต๊อกหรือไงครับ ทำไมมันสั้นจัง :t2: :bye2:
-
:oni2: :oni2:
มาต่ออีกนะคะ
มันแอบสั้นอ่ะ ไม่จุใจเลย
หมูไปทำไรอ่ะ อยากรู้จัง
-
ใต้ต้นไม้ริมบึง.... :o8:
แล้วไอต้อยมนะตามไปทำไมมมมมม o12
สาธุ....คืนนี้ขอให้ผู้มาเยือนออกมาด้วยเถอะ.... :oni3:
-
มารายงานตัวแล้วครับหลังจากไปงานศพที่ลานกระบือมา :m23:
วุ่นวายสับสนจริงๆเลยคู่นี้ :เฮ้อ:
-
กะแล้วเชียว ว่าคนเขียนต้องยังไม่ยอมเฉลยง่าย ๆ แถมยังมามีปริศนาเพิ่มอีก o7
-
:serius2: ถอดไมอ่ะ เด๋วโดนผีจับหัวทามงายยยยยยย :laugh:
หัวไรหรอพี่ :m12: :m12: :m12:
-
ต้อยอย่ามาเจ๊าะแจ๊ะได้ป่าว o12 คุณพี่ขอร้อง
แค่พี่ต้นไม้กะอีน้องหมู 2 หนุ่มพลังม้าเนี่ย น้องน้ำก็รับศึกหนักอยู่แล้นนนน :m25:
:o8: :o8:
ปล. คาดว่าน้องน้ำไม่กลัวผีจับหัวนะ เพราะไม่มี...ให้จับ :laugh:
ปลล. :L2: ยินดีกะน้องตั้มที่ได้รางวัลนิยายที่ใช้ภาษาไทยดีเด่นจากวิหารจันทรา :mc4:
และเพื่อเป็นการขอบคุณแฟนๆที่สนับสนุนผลงานของตั้ม
ตั้มจะขอลงผู้มาเยือนยามวิกาล 10 ตอนรวด เพื่อเป็นการขอบคุณแฟนๆ :t2:
โดนน้องตั้ม :เตะ1: ต้องรีบหนีก่อน กร๊ากกกก
-
ตอนที่ ๔๔
... นายจะเลือกใคร ...
คำถามของติ๊กยังคงอยู่ในความคิดของน้ำหยด แสงจันทร์ที่สะท้อนอยู่ในบึงน้ำ ทำให้น้ำหยดคิดถึงคำกล่าวที่เคยอ่านพบในหนังสือ
... เงาจันทร์ในน้ำ คือเงาของดวงจันทร์ฉายลงบนผิวน้ำ หรือเป็นเงาที่น้ำสะท้อนแสงจันทร์ ...
สำหรับน้ำหยดตอนนี้คงเป็นคำถามที่ยากพอๆกัน
คนหนึ่งเหมือนดวงจันทร์บนฟากฟ้า สวยงาม ชัดเจน มองเห็นรูปร่างได้เด่นชัด
คนหนี่งเหมือนเงาจันทร์ในสายน้ำ ไม่มีรูปร่างแน่นอน แต่ก็มีเสน่ห์ชวนให้หลงไหลไปอีกแบบหนึ่ง
“น้ำ” เสียงห้าวดังขึ้นเบาๆ พร้อมกับมือที่แตะลงมาบนไหล่ทั้งสองข้าง ทำเอาน้ำหยดตกใจจนสะดุ้ง
“พี่เหรอครับ” น้ำหยดถามด้วยเสียงไม่ค่อยมั่นใจ เสียงคนข้างหลังหัวเราะขึ้นมาเบาๆ
“พี่ขอโทษที่ทำให้ตกใจ” คนทางด้านหลังเหมือนจะนั่งลงซ้อนหลังกับน้ำหยด มือที่แตะไหล่ ดึงตัวน้ำหยดไปพิงอยู่กับแผ่นอกอันแข็งแรง แล้วเลื่อนมากอดเอวไว้ น้ำหยดรู้สึกได้ถึงสัมผัสของลมหายใจบริเวณกลางกระหม่อม
“ทำไมเงียบล่ะ” เสียงห้าวๆถามขึ้นมาอีก เมื่อเห็นว่าน้ำหยดนิ่งเงียบไปนาน
“ผมไม่รู้จะพูดอะไร ถามไปพี่ก็คงไม่ตอบ” น้ำหยดพูดเบาๆ น้ำเสียงเหมือนน้อยใจ
“อยากถามอะไรล่ะ ตอนนี้ถ้าตอบได้จะตอบ” เสียงห้าวๆพร้อมกับความรู้สึกชื้นๆ เหมือนริมฝีปากประทับลงมาที่ขมับ แล้วเลื่อนไปที่ปอยผมบริเวณหนือกกหูของน้ำหยด น้ำหยดก้มลงไปมองมือหยาบใหญ่ที่กุมมือตนเองไว้ เลยไปยังเรียวขายาวในกางเกงวอร์มและรองเท้าผ้าใบคู่ใหญ่
มือหยาบใหญ่ นิ้วมือดูแข็งแรง ผิวขาวเหลืองดูเลือนลางอยู่ภายใต้กลางแสงจันทร์
“ยกเว้นชื่อใช่มั๊ยล่ะครับ” พูดพลางยกมือใหญ่ข้างหนึ่งขึ้นมาจูบที่ฝ่ามือนั้นเบาๆ ไม่มีคำตอบ นอกจากเสียงหัวเราะอย่างอารมณ์ดี พร้อมกับแรงกอดที่แรงขึ้น
“เฮ๊ย หมู” ต้อยตะโกนเรียกคนที่ขี่จักรยานสวนกันบริเวณหอพักชาย “ไปไหนวะ” ถามแล้วต้อยก็จอดรถจักรยาน
“ไปกินขนมที่สาธิตหน่อยหว่ะ” หมูจอดรถจักรยาน ตอบไป
“อ้าว ... เมื่อกี้กูเพิ่งเจอพี่เค้าที่สาธิต ยังถามอยู่ว่าทะเลาะกับเอ็งเหรอไง ถึงไปคนเดียว” ต้อยพูดกลั้วหัวเราะ
“ทะเลาะอะไรตอนไหนวะ” หมูถามงงๆ
“อ้าว! ก็เมื่อเช้าไง ตอนที่พี่เค้ามากับเพื่อนเค้า แล้วพวกเราเห็นเค้าเอาอะไรคล้องคอกัน กูเห็นหน้าเอ็งบูดเชียว”
“สร้อยพระ ... กูรู้แล้ว” พูดจบหมูก็ถีบจักรยานออกไปด้วยความรวดเร็ว
“เฮ๊ย รีบไปไหนวะ พี่น้ำเค้าไม่ได้อยู่ที่สาธิตแล้ว” ต้อยหันหน้าตะโกนบอก
หมูเบรครถจักรยานทันที ต้อยส่ายหน้าเหมือนเอือมระอา หมุนรถจักรยานแล้วออกตัวถีบจักรยาน
“ตามมา เดี๋ยวกูพาไป”
ต้อยขี่จักรยานโดยมีจักรยานของหมูคู่กันไปเรื่อยๆ จนไปถึงบริเวณต้นชมพูพันทิพย์ริมบึงน้ำ ที่ต้อยพาน้ำหยดมาส่งเมื่อสักครู่นี้
“ไหนวะ” หมูถามเมื่อจอดรถจักรยานอยู่ข้างๆต้อย ซึ่งกำลังมีสีหน้างงๆ
“เมื่อกี้กูมาส่งตรงนี้แหละ แล้วพี่เค้าเดินไปตรงนั้น” ต้อยชี้ไปที่ต้นชมพูพันทิพย์ต้นใหญ่ ที่อยู่ริมบึงน้ำ
“หรือเดินไปที่อื่นวะ” หมูถามต้อยเสียงไม่ค่อยดีนัก
“เอาไงดี ถ้าไปที่อื่นคงเดินเข้าไปทางโน้น” ต้อยชี้มือไปที่บริเวณบ้านพักอาจารย์และบุคลากร “ หรือไม่ก็เดินไปอีกด้าน”
“เอางี้ มึงไปทางโน้น” หมูชี้ไปทางบริเวณบ้านพักอาจารย์และบุคลากร “ส่วนกูจะวนไปอีกทาง แล้วเดี๋ยวเจอกัน” พูดจบหมูก็หันหัวรถจักรยานกลับ เพื่อวนรถจักยานกลับไปทางเดิม แล้วจะอ้อมไปอีกด้านของบึงน้ำ ที่เป็นรูปสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่ ต้อยเองก็ถีบจักรยนออกไปทางตรงข้าม
“เจอมั๊ยวะ” หมูถามขึ้นเมื่อเจอกับต้อยในจุดตรงข้ามกับที่แยกกันเมื่อสักครู่
“ไม่มีหว่ะ วนอีกรอบ เดี๋ยวเจอกันที่เดิม” ต้อยบอกเสียงตื่น พร้อมกับถีบจักรยานออกไปอย่างช้าๆ สายตาก็สอดส่ายมองสองฟากทางอย่างละเอียด
“น้ำครับ ดึกแล้วกลับหอเถอะนะ เดี๋ยวจะมีคนเป็นห่วง” ต้นพูดเบาๆ มือหนาหนักยังลูบไล้อยู่บนศรีษะของน้ำหยดที่หลับตาพริ้มซบอยู่กับอก เหมือนกำลังหลับ
“ต้องไปแล้วสินะครับ” น้ำหยดย้อนถามเบาๆ “แล้วเมื่อไหร่พี่จะยอมให้ผมเห็นพี่ได้ซะที”
“ไม่นานหรอกครับ ... อีกไม่นาน น้ำรอได้มั๊ยครับ”
“ทำไมพี่ต้องให้น้ำรอขนาดนี้ด้วย” เสียงของน้ำหยดเริ่มสั่นเครือ
“ไม่เอาน่า อย่าขี้แงสิ เชื่อพี่นะ อีกไม่นานหรอก แล้วเราจะได้คุยกัน เดินเล่นด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน ไปไหนต่อไหนด้วยกัน ไม่ต้องทำเหมือนหลบซ่อนแบบนี้อีก” เสียงห้าวๆพูดด้วยน้ำเสียงปลอบประโลม “ตอนนี้พี่ต้องไปแล้ว เดี๋ยวพอพี่ไป น้ำรีบกลับนะครับ มันดึกแล้ว ... แล้วอย่าหันมามองพี่ สัญญาได้มั๊ยครับ”
“ครับ” น้ำหยดพูดสั้นๆ แล้วก็ผละตัวจากอ้อมอกอันอบอุ่น ก่อนที่คนทางด้านหลังจะลุกขึ้น น้ำหยดก็รู้สึกได้ถึงใบหน้าที่แนบมากระซิบอยู่ข้างหู
“ต่อไปเรียกชื่อพี่นะครับ พี่ชื่อ ...” ชื่อนั้นถูกกระซิบทวนถึงสองครั้ง พร้อมกับคำพูด และคำขอร้องบางอย่าง “น้ำคงทำได้นะครับ”
“ครับ” น้ำหยดรับคำสั้นๆเช่นเคย แต่แววตาเป็นประกาย
แล้วคนทางด้านหลังก็ลุกขึ้น เสียงฝีเท้าย่ำลงบนพื้นหญ้าค่อยๆห่างออกไป น้ำหยดอยากจะหันไปดูเหลือเกิน แต่ก็ต้องหักห้ามใจ เพราะไม่อยากผิดคำที่สัญญาไว้ สักพักก็หนึ่งก็ถอนหายใจยาว แล้วลุกขึ้นยืนเตรียมจะเดินกลับหอพัก แต่พอก้าวเดินออกมาเข้าสู่บริเวณถนน ก็ต้องแปลกใจเมื่อมองเห็นคนสองคนบนรถจักรยาน
“พี่น้ำ” ต้อยเรียกก่อนเป็นคนแรกด้วยน้ำเสียงตกใจ
“น้ำ” หมูเรียกเบาๆ แต่สีหน้าแสดงความตกใจไม่แพ้กัน
-
^
^
^
^
^
มาจิ้มไว้ก่อนคับบบ
:a2:
-
:m13: :m13: เหวอ ผีบังหรอ หรือไรหว่า งง.....
เอิ๊กกกก....... ขอบคุณนะคับที่มาต่อ รออ่านตอนต่อไปน๊า......
-
:o ....มองไม่เห็น....ผีบัง...
หง่า...งั้นก็เป็นลูกครึ่งอินเดียอะจิ....กร๊ากกกกกกกกกกกกกก :laugh:
ปล....อีกกี่ตอนอะ...เขาถึงจะเจอหน้ากัน...
คนอ่านจะขาดจวยตายแล้วนะ..... :sad2:
-
ผู้มาเยือนเป็นต้นจริงๆด้วย :m13: แล้วเมื่อไหร่จะได้เจอกันนะ
-
น่าจะอีกไม่นาน คงเห็นกันแบบจะจะ :a2: :a2:
-
:m1: จะได้เจอตัวจริงแล้ว
คราวนี้แหละ หมูกระเด็นตกขอบแน่ๆ :laugh:
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยย
รึว่าผู้มาเยือนกำลังจะกลับร่าง
-
เฮ้อ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เริ่ม เคลียด
o2
-
:n1: :n1: :n1:
เราจะได้เดินด้วยกัน
ปล.ฟะจะ :m32:ตามไปแอบดูนะ
:laugh: :laugh: :laugh:
-
โฮ่ ๆๆๆๆ น้ำหยดให้ใจเค้าไปแล้วทั้งดวง :laugh:
-
บอกชื่อแล้วเหรอ :laugh:
-
หุหุ :m32:
:กอด1:ดีใจอ่ะที่อีกไม่นานหนูน้ำจะได้เจอกับพี่ต้นแล้วว :m4: :m4:
แต่ว่ารู้สึกจะมีมารเยอะจัง :angry2:
เซ็งเรย o12
-
ผีบังของแท้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
สงสัยต้องรอให้วิญญาณต้นกลับเข้าร่างก่อง รึไม่น้ำก็เอาต้นไปอยู่ด้วย บรื๋ยยยยยยยส์ : 222222:
-
:o ....มองไม่เห็น....ผีบัง...
หง่า...งั้นก็เป็นลูกครึ่งอินเดียอะจิ....กร๊ากกกกกกกกกกกกกก :laugh:
:o :o :o
มุขนี้ช่างล้ำลึกเป็นยิ่งนัก
-
โอ้ไม่แน่นะ ผู้มาเยือนคนนี้ อาจเป็น นายต้นไม้ ก็ได้ อิๆ
-
:m32:
รีบๆ เลิกกะหมูซะ!!
ในเมื่อรู้แล้วว่าตัวเองรักใคร
:laugh:
-
เหอๆๆๆ ต่อไปจะพบกันยังไงล่ะ
แอบกลัวพี่ต้นนะเนี่ย
:t2:
-
:m25: :m25: :m25:
อร๊ายยยยย
พรุ่งนี้บอกเลิกหมูเลยนะยะยัยหนูน้ำ
กรี๊ซซซซซซซซ
สงสารก็แต่น้องหมู
อร๊ายย
ไม่เป็นไรนะคะ
เจ๊ยังว่าง
อร๊ายยยยยยยยยย
:o8: :o8:
-
หลอน หลอนอีกแล้วน้ำไม่กลัวบ้างรึงัยนะ
-
ลุ้นทุกตอน !!!
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
อยากให้ผู้มาเยือนโพล่มาให้เห็นกันจะๆไปเรย
-
อีกไม่นานๆ
ว่าแต่พี่....อะไรอ่ะ
o12 o12 o12
-
:n1:
อีกไม่นาน....
จะรอนะครับ....
:n1:
:pig4:
:กอด1:
-
:m29: หลุดเข้าไปอีกมิติหนึ่งอีกแล้ว ทั้ง ๆ ที่ก็นั่งอยู่ใต้ต้นไม้ริมบึง
ทำให้หมู กับ เพื่อนมองไม่เห็น ยังไงคงต้องลุ้นกันต่อไป แต่สงสารหมูจัง
รู้ตัวไหมน้าว่า กำลังจะอกหัก :sad2:
-
อ่า...เดี๋ยวจะไปหาเพลงประกอบหนังอินเดียมาให้..♪
แหะๆ เค้าย้อเย่น
-
:m22: น้ำใกล้จะรู้ความจริงแล้ว แล้วหมูละจะทำยังไงดี มาให้กำลังใจนะครับ o12
-
รักแบบแอบๆ นี่ป้าชอบ แต่แอบแบบนี้ หึหึ
เย้ ผู้มาเยือนบอกชื่อกับน้ำแล้ว ดีใจด้วยนะน้ำ
-
รอตอนหน้าจ้า น่าอึดอัดใจเหมือนกันนะมีคนรักมารักพร้อมกัน แต่คนที่ไม่มีใครมารักก็หนักใจเหมือนกัน เหออ
-
อ๊างงงงงงงงงงงงงงงง........ง :oni2:
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :a2:
^
ข้างบน อาการของคนยังมิได้นอนค่า :t2:
ผู้มาเยือนจะฟื้นชิมิคะ คนสวยกรี๊ดไว้ก่อน
เฝ้ารอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ยืนยัน เชียร์พี่ต้นไม้ค่า :o8: :o8:
-
:o :o
ผู้มาเยือนกำลังจะมาจริง ๆ ชิมิ
:oni2: :oni2:
รอ รอ รอ รอ อยากรู้มากมาย :man1:
-
แบบนี้มั้งที่แม่ไม่ยอมให้เล่นซ่อนหาตอนกลางคืนอ่ะ :m29:
รู้ใจตัวเองซะทีนะครับน้ำ :m1:
ป.ล.สงสารหมูอ่ะ :m15:
-
กรี๊ดดด ในที่สุดผู้มาเยือนก็บอกชื่อน้ำแล้ว
อีกหน่อยก็ได้เจอกันแล้ว :oni2:
หมูโดนทิ้งแน่งานนี้ กลับไปอยู่กับยัยชมพู่เน่าเหอะ
รอตอนต่อไปนะคะ :L2:
-
ทึ่งในความพยายามของต้อยกะหมูอ่ะ อุส่าห์ตามหา สงสัยวนกันหลายรอบแหง ๆ
ดูดิกว่าน้ำกะ....?? จะหวีดกันเสร็จ เล่นเอาซ่ะค่ำ ยังอุส่าห์ตามอีก
สงสารหมูแฮ่ะ .
-
เมื่อไหร่จะได้เห็นหน้าจังๆซะทีน้า :oni2:
-
แอร๊ยยยยยยย :o8: อร๊ายยยยยย
น้องน้ำซบอกพี่....เพลินเลยน้า :m1:
แหมๆๆ ตอนนี้ว๊านหวานนนนนนนน
-
เมื่อไหร่จะมาน้า
คิดถึงๆ :กอด1:
-
:o ....มองไม่เห็น....ผีบัง...
หง่า...งั้นก็เป็นลูกครึ่งอินเดียอะจิ....กร๊ากกกกกกกกกกกกกก :laugh:
ปล....อีกกี่ตอนอะ...เขาถึงจะเจอหน้ากัน...
คนอ่านจะขาดจวยตายแล้วนะ..... :sad2:
เข้ามาขำ ผีบัง :laugh: :laugh: :laugh:
-
ู ^
^
ขำด้วยคน :laugh:
-
น่าติดตาม ที่สุด เชียร์ผู้มาเยือน แต่ สงสาร หมู อ่า :เฮ้อ:
-
:m32:
-
ตอนที่ ๔๕
หมูกับต้อยมาเจอกันอีกครั้ง บริเวณต้นชมพูพันทิพย์ต้นใหญ่ที่สุด ที่มีใบหนาทึบต้นเดิม จอดรถจักรยานไว้คู่กันแล้วหันมองหน้ากันด้วยความกังวล
“สวนทางกันรึเปล่าวะ” ต้อยพูดเบาๆ มองดูหมูที่ขมวดคิ้วไม่พูดอะไร
“สวนยังไงวะ วนกันแบบนี้ ยังไงก็ต้องเจอ แล้วน้ำน่ะเค้าเดินนะ ถ้ามีรถจักรยานก็ว่าไปอย่าง”
“เอาไงดีวะ” ต้อยถามความเห็น แต่ก็ต้องเหลียวหน้าไปทางต้นชมพูพันทิพย์ เมื่อได้ยินเสียงสวบสาบอยู่ในบริเวณนั้น
“พี่น้ำ” ต้อยเรียกก่อนเป็นคนแรกด้วยน้ำเสียงตกใจ
“น้ำ” หมูเรียกเบาๆ แต่สีหน้าแสดงความตกใจไม่แพ้กัน
น้ำหยดเดินออกมาจากบริเวณต้นชมพูพันทิพย์ เข้ามาหาคนทั้งสองพลางมองด้วยสีหน้าแปลกใจ หมูลงจากรถจักรยาน เตะขาตั้งออกมาให้จักรยานทรงตัวได้ แล้วเดินเข้าไปหาน้ำหยดอย่างรวดเร็ว
“น้ำไปอยู่ที่ไหนมา” หมูถามพลางคว้าข้อมือทั้งสองข้างของน้ำหยดไว้
“ก็...” น้ำหยดอึกอัก “นั่งอยู่ตรงนี้แหละ” ใบหน้าของน้ำหยดแดงเรื่อ แต่หมูไม่ทันได้สังเกต เพราะอยู่ในเงามืด
“พี่อยู่ตรงนี้ตลอดเลยเหรอ” ต้อยที่เดินเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ถามขึ้น
“อื้อ” น้ำหยดหันไปตอบ “ก็ตั้งแต่ตอนที่ต้อยมาส่งน่ะแหละ ทำไมเหรอ”
“ก็เมื่อกี้...” ต้อยกำลังจะพูดว่า เมื่อกี้ไม่เห็นว่ามีใครอยู่เลย
“น้ำออกมาทำอะไรตรงนี้ดึกๆดื่นๆ” หมูรีบพูดขัด “เปลี่ยวก็เปลี่ยว มีดก็มืด”
“มาดูฟ้าตอนกลางคืน สวยดีออก” น้ำหยดพูดยิ้มๆ “แล้วนี่มาทำอะไรกัน”
“เราจะไปกินขนม พอดีเจอต้อย มันบอกว่าน้ำอยู่ตรงนี้ เราเลยมาชวนไปกินขนมด้วยกัน” หมูพยายามพูดให้เป็นปรกติ
“ขอบใจนะ แต่เรายังอิ่มอยู่เลย เมื่อกี้กินไปตั้งเยอะแล้ว ไม่เชื่อถามต้อยดิ๊ เรากินไปตั้งสองถ้วย” พูดแล้วก็หันไปยิ้มให้ต้อย ที่กำลังทำหน้ากระอักกระอ่วนอยู่
“งั้นไปนั่งเป็นเพื่อนเราหน่อย”
น้ำหยดเบ้หน้า ยังไม่ทันตอบอะไร ก็ถูกดึงตัวไปนั่งลงบนเบาะหลังจักรยาน แล้วหมูก็เตะขาตั้ง นั่งลงที่เบาะหน้าแล้วออกตัวรถจักรยาน พอรถจักรยานเริ่มออกตัว น้ำหยดกลับกระโดดลงจากเบาะ วิ่งไปซ้อนจักรยานต้อยแทน
“เรากลับหอดีกว่า ขืนไปด้วยนายจับเรากินขนมอีกแน่เลย” น้ำหยดพูดกลั้วหัวเราะ เมื่อเห็นหมูหยุดรถจักรยาน หันมามองด้วยสีหน้าดุๆ “ต้องกวนต้อยไปส่งหน่อยแล้วแหละ รีบไปเหอะ เดี๋ยวคนโมโหหิวอาละวาด”
ต้อยยิ้มแหยๆให้หมู ออกตัวรถจักรยาน หมูก็ถีบจักรยานตามหลังไป โดยมีเสียงน้ำหยดหัวเราะเบาๆอยู่ในสายลม
“พี่น้ำเนี่ยจริงๆเลย” ต้อยบ่น “ไอ้หมูเล่นงานผมอานแหง”
“ทำไมล่ะ” น้ำหยด ที่ลงจากเบาะรถจักรยานเมื่อมาถึงหอพัก มองหน้าต้อย ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย “ต้อยไปทำอะไรหมูเค้าเข้า”
“พี่น่ะแหละ คราวก่อนที่พี่เมาแล้วผมมาส่ง มันยังงอนผมไปหลายวัน”
“ไม่ใช่หรอก หมูเค้าไม่ได้งอนต้อย ตอนนั้นเค้าอารมณ์เสียเพราะพี่มากกว่า แล้วคงไปพาลต้อยเข้าน่ะ” น้ำหยดหัวเราะเบาๆ “แล้วเมื่อกี้ ต้อยอุตส่าห์พาเค้าไปหาพี่ จะมาโกรธเรื่องอะไรได้ล่ะ ดูจากท่าทางเมื่อกี้ น่าจะอารมณ์เสียเพราะหิวมากกว่า”
ต้อยมองใบหน้าของน้ำหยด ที่ยิ้มกว้างจนตาหยีลงไปเกือบครี่ง แล้วถอนหายใจ พอคิดถึงสิ่งที่ประสบมาเมื่อสักครู่แล้ว ก็อดที่จะรู้สึกเย็นวาบไม่ได้
“ผมกลับหอก่อนนะพี่” ต้อยตัดสินใจ เพราะหากว่าอยู่ต่อไป อาจจะอดพูดอะไรออกไปไม่ได้ แต่ก็ยังหันหน้ากลับมาพูดกับน้ำหยดอีกประโยคหนึ่งจนได้
“ผมว่าพี่ห้อยสร้อยพระที่เพื่อนพี่ให้ไว้ อย่าถอดออกก็ดีนะพี่” พูดจบต้อยก็ถีบรถจักยานออกไปทันที
ทันทีที่ต้อยถีบจักรยานออกไป ใบหน้าที่ยิ้มแย้มขอน้ำหยดเปลี่ยนเป็นเศร้าหมองลง คิ้วเริ่มขมวด ริมฝีปากเม้มแน่น แทนที่จะกลับเข้าหอพัก กลับเดินไปยังโต๊ะไม้ที่อยู่ในเงามืดของต้นหูกวาง ห่างออกไปทางถนนสายหลักของมหาวิทยาลัย ซึ่งอยู่ห่างออกจากหอพักไปพอสมควร
เมื่อนั่งลงแล้วน้ำหยดก็ถอนหายใจยาว นึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่ มันมีอะไรที่ติดข้องอยู่ในใจเหมือนกัน บางอย่าง น้ำหยดก็เคยคิดถึงมัน แต่ก็เลิกคิดไป เพราะไม่สามารถจะหาคำตอบในเหตุการณ์นั้นได้ นี่ยังไม่รวมถึงคำพูดแปลกๆของติ๊ก และต้อย
รุ่นพี่ที่เข้ามาทักทายโดยไม่ให้สุ้มให้เสียง ไม่มีแม้เสียงฝีเท้าที่เดินเข้ามาหา และจากไปโดยไม่ทิ้งร่องรอยใดๆ ไว้เลย เหมือนในยามวิกาลหลายครั้งที่ผ่านมา ในห้องพักภายในหอชาย๙
น้ำหยดเคยคิดว่า รุ่นพี่คนนั้นคงจะต้องการให้ตกใจจึงเข้ามาอย่างเงียบๆ ตอนที่จากไปก็คงจะซ่อนตัวอยู่มุมใดมุมหนึ่งในละแวกนั้น รอจนน้ำหยดจากไป จึงจะออกมาจากที่ซ่อน เพราะจะย้ำให้น้ำหยดกลับหอพักทันทีที่เขาจากไป
แต่การมาของหมูและต้อย ทำให้น้ำหยดคิดถึงเรื่องเหล่านี้ขึ้นมาอีกครั้ง ท่าทางของทั้งสองคนเหมือนจะมาถึงได้ครู่ใหญ่แล้ว และคงจะนานพอที่จะเห็นคนเดินจากไปจากที่ตรงนั้น แต่ทั้งสองคนกลับไม่พูดถึงเลย เหมือนกับไม่ได้พบเห็นเลยว่ามีบุคคลอื่นนอกจากน้ำหยดอยู่ด้วย แล้วยังแสดงท่าทางตกใจเมื่อเห็นน้ำหยดเสียอีก ที่สำคัญ ...
ทำไมตนเองถึงไม่ได้ยินเสียงรถจักรยาน หรือเสียงพูดคุยของทั้งสองคนเลย ราวกับจู่ๆ ทั้งสองคนก็ปรากฏตัวขึ้นอย่างกระทันหัน
หรือเป็นตัวน้ำหยดกันแน่ที่ปรากฏตัวขึ้นอย่างกระทันหัน ในสายตาของหมูและต้อย
-
มาแร้ว~ คนแต่งขยัน น่ารักจริงจริ๊ง~ :กอด1:
น้ำหยดผู้ไม่รู้อะไรเลย
คนอ่านรู้เต็มๆ!!! อยากบอกน้ำใจจะขาด :m31:
-
น้ำหยดเริ่มสงสัยยแล้ววว :m29:
-
อยากรู้ความจริงแล้วงะ
ติดตามติดตาม
-
น่ากลัวอ่า
:serius2:
-
ยิ่งอ่านยิ่งลุ้น :laugh: ผู้มาเยือนสู้ๆ :a2:
-
อืม น้ำหยดเริ่มคิดแล้ว
จะคิดออกว่ายังไงบ้างน้า
เหอๆๆ ผีบังตาจริงอ่ะ มันน่ากลัวนะแบบนี้อ่ะ
:m22:
-
จะอันไหนก็น่ากลัวทั้งนั้นแหละ :m29:
-
รึว่าน้ำเป็นผีซะเอง
-
อึม... น้ำหยดรู้จักสงสัยเป็นเเล้ว เอิ้กๆ :t2:
ลุ้นจนหยดสุดท้ายเจงๆ o7
-
o7 ในที่สุด น้ำหยดเริ่มสังเกตแล้ว
อีกไม่นานแล้วสินะ ที่จะได้เจอกับผู้มาเยือนตัวเป็นๆ :m13:
-
โอ้ ในที่สุดน้ำหยดก็เริ่มสงสัยแล้ว อิๆ
-
เฮ้อ เมื่อไหร่ความจริงจะเปิดเผยนิ........
-
สุดยอด :a2:
-
ผีแขกแน่ๆ..... :laugh:
ถึงน้ำจะใส่สร้อยพระ...พี่ต้นก็ไม่กลัวหรอก.... :a11:
-
ความสงสัย นำไปสู่การพิสูจน์ความจริง แต่ถ้าน้ำหยด พิสูจน์ได้ว่า....
ไม่อยากคิด แต่ถ้ามันจะทำให้อะไร ๆ มันกระจ่างขึ้น ก็น่าจะพิสูจน์นะ
แล้วที่หลวงตาพูดไว้ ว่า มีคนรอคอยน้ำหยดอยู่ละ
มารอตอนต่อไปดีกว่า ขอบคุณและเป็นกำลังใจให้นะครับ :L2: :bye2:
-
ลุ้นระทึก ถึงจะเชียร์พี่ต้น แต่ว่าเริ่ม :m29:
กว่าจะว่างก็ดึกแล้ว นั่งอ่านอยู่คนเดียวยามวิกาลเยี่ยงนี้ เงียบๆ เชียบๆ :sad4: แอบกลัวอ่ะคุณตั้ม
-
เออ น้ำหยดเริ่มรู้ตัวบ้างแล้วใช่ม่ะ
-
รอติดตามตอนต่อไปจร้าาาาาา :oni2:
-
หัดสงสัยได้แล้วเหรอน้ำหยด
:laugh: :laugh:
-
โหหหห รู้ตัวช้าจริงพ่อคู้นนนนนนนนนน :jul3:
-
:a5: :a5: :a5: น้ำ ช้ามากน้อง
-
:m29: พึ่งเริ่มคิดเหรอตะเอง
ช้าไปมั้ยยยยยยยยยยยยยยยย
:laugh:
-
เรื่องนี้สยองปนหื่น หุหุ :laugh: :laugh: :laugh:
-
น่ากลัวก็จะติดตามจ๊ะ
-
:m23: น้ำนี่เป็นคนมองโลกในแง่ดีเกินไปหรือเปล่า หรือไม่ก็ความรู้สึกช้ามากๆเลยเนาะ :m22:
-
แหมๆๆ น้ำหยดไม่ได้เพิ่งคิดซะหน่อย เพราะ
น้ำหยดก็เคยคิดถึงมัน แต่ก็เลิกคิดไป เพราะไม่สามารถจะหาคำตอบในเหตุการณ์นั้นได้
บอกแล้ว ... น้ำหยดเค้าเก็บความรู้สึก เก็บความคิด
กระทั่งผู้อ่านก็ไม่ยอมบอกให้รู้ :laugh: :laugh: :laugh:
ช่วงนี้กระแสสงสารหมูเยอะอะ :o
ทีแรกๆ มีแต่คนว่านิ :oni3:
-
:serius2:ผู้มาเยือนนนนนนนนนนน
-
และแล้วก็เริ่มสงสัยบ้างอะไรบ้าง
:laugh: :laugh: :laugh:
^
^
^
^
จิ้มคนข้างบน :oni1: :oni1:
-
มาเป็นกำลังใจให้อีกครา
ลุงไม่ค่อยได้เข้าบอร์ดเลยอ่ะครับหลานช่วงนี้
-
น่ากลัวนะนั้น
-
ว่าแต่ว่า ตอนน้ำหยดได้เจอผู้มาเยือนจริงๆ :m29:
ผู้มาเยือนจะอยู่ในสภาพไหนน้อ.....ลุ้นเจงๆ
-
อ่านแล้วหงุดหงิดๆ....น้ำจริงๆ ทำไม ทำไมถึงไม่ฉุกใจคิดได้บ้างนะว่า "ผู้มาเยือน" นะน่าจะเป็นอะไร
แล้วอยากรู้มากๆเลยตกลงผู้มาเยือนเป็นอะไรกันแน่นะ
-
:oni1:
-
หายไปไหนอ่ะ
อยากอ่านอ่ะ มาต่อเร้วๆๆน้า
:กอด1: :กอด1:
-
:m22: แอบเข้ามาดูก่อนนอนคับบ
รีบมาต่อน้าๆ
รอ
รอ
รอ
:a2:
-
รออยู่นะครับผม :L2:
-
:m22:
คุณบุหรงหายไปไหน
หรือว่า..ผู้มาเยือนลักพาตัวคุณบุหรงไปแล้ว :m31:
-
o9 o9
เมื่อวานยังไม่ได้อ่านเลย
วันนี้ขอ 2 ตอนด้วยนะ :interest:
-
น้องตั้มจ๋า :กอด1: เค้ารอตะเองอยู่น้า
รีบมาไวๆนะจ๊ะ จุ๊บๆ
-
แง่ว แง่ว ยังไม่มาอีก
-
น้ำหยดดเอ้ยยยย
โดนผีอำแล้วลูก แต่ชอบให้โดนอำใช่ไหมล่ะ คิคิ :t2:
-
อืมนะ นั่นสิ
หายไปไหนน๊า.....
ไม่สบายป่าวเนี่ย เป็นห่วงนะค๊าบ.......
-
:m32: :m32: :m32:
หายไปไหนค่ะ ไม่สบายหรือป่าวเนี่ย
เป็นห่วงนะคะ อิอิ
-
กลับมากระซวกรอบที่2
จากที่หายไป
-
สนุกมากค่า
มาต่อซะทีซิค๊า
มาทุกวัน..ก็รออยู่ทู๊กวันเลยค่าาาาาา :เฮ้อ:
ใจคอจะมาต่อปีเดือนหน้าหรือค๊า
บาปนะคะ
ทำร้ายคนรอ :m1:
-
:m22: :m22: :m22:
วันนี้ก็ยังไม่มาหรอ
:m15: :m15: :m15:
-
:m32: แอบมาตามหาพี่ บุหรง ยังไม่มาอีกเหรอฮับ เค้าคิดถึงแล้วน้า....
-
แปลกจัง คราวนี้หายไป 2-3 วัน ไม่มาต่อเช่นทุกวันที่ผ่านมา :เฮ้อ
รีบมาต่อนะครับ สนุกมากเลยเรื่องนี้
-
คุณบุหรงหายไปไหนอ่ะ
คิดถึงค่ะ มาต่อได้แล้ว
-
:undecided: :undecided:
ไม่มีวี่แววคุณบุหรงเลย
o9 o9
คิดถึงพี่ต้น น้องน้ำหยด :o11:
-
:oni1: เข้ามาเดินเล่น งิๆๆ
คนเขียนม่าอยู่ นินา เอิ้กๆ :t2:
-
มารอด้วยคน
-
หายไปไหนคับบเนี่ย
รออยู่น้าๆ
:a2:
-
:m15: คนมาเยือนเยอะแล้วนะ...
ไหงผู้มาเยือนไม่ออกตอนใหม่มารับซะที :sad2:
-
:m22: แอบเข้ามาเช็คก่อนไปนอน :laugh:
-
คุณบุหรง ไม่มาเยือนหลายวันแล้วนะคะ คิดถึงค่ะ
ไม่ทราบว่ามีอะไรผิดปกติรึป่าว ยังไงก็ขอส่งกำลังใจมาให้ก่อนแล้วกัน :L2: :L2:
-
ไปแจ้งความดีกว่า
พี่ตั้มหายไป
เอิ๊กกก.....
-
สนุกมากครับมาต่อไวไวน้า
-
คุณบุหรง หายไปไหนคะ
ไม่สบายหรือเปล่าคะ เงียบจนน่าเป็นห่วงเลย ปกติจะมาทุกวัน
หรือเกิดอะไรขึ้น ยังไงก็เป็นกำลังใจให้คุณบุหรงนะคะ :L2:
-
ว่างแล้วมาลงต่อนะหลานนะ
-
วันนี้ก็ยังไม่มาหรอ :dont2:
:m13: :m13: :m13:
-
เมื่อไหร่จะ มาเยือน อีกคะ รออยู่
:m13:
-
คุณบุหรง หายไปไหนคะ
ไม่สบายหรือเปล่าคะ เงียบจนน่าเป็นห่วงเลย ปกติจะมาทุกวัน
หรือเกิดอะไรขึ้น ยังไงก็เป็นกำลังใจให้คุณบุหรงนะคะ :L2:
คิดเหมือนกันเลย ติดธุระหรือเปล่าครับ
ผมก็เปิดเทอมพรุ่งนี้ แต่มาเล่นเกมโต้รุ่ง อิอิอิ
-
จิ้มหลานคิ หุหุ
คุณบุหรงป่วยรึเปล่าน๊า ถ้าป่วยก็ขอให้หายไวไว
ถ้าหนีไปเที่ยวก็ขอให้สนุกนะคะ
คิดถึงน๊า
-
เป็นห่วงเหมือนกันนะคะ...ถ้าไม่สบายก็ขอให้หายเร็ว
ถ้าติดธุระ ก็ส่งข่าวบ้างนะคะ เป็นห่วงคุณบุหรงจริงๆ :กอด1:
-
หายป่วยไวๆนะครับผม :L2:
-
:o น้องตั้มยังไม่มาอีกเรอะเนี่ย
เอ! ชักเป็นห่วงแล้วนะ
หวังว่าคงจะแค่งานยุ่งจนไม่มีเวลาเข้าบอร์ดเฉยๆน้า
คิดถึงนะจ๊ะ :กอด1: น้องตั้มจ๋า
-
น้องตั้มสบายดีรึเปล่า อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย ดูแลตัวเองดีๆ นะ :oni2: :oni2:
-
ส่งข่าวหน่อยค๊าบพี่ตั้ม......
เป็นห่วงนะเนี่ย
-
คุณ บุหรง หายไปไหนคับบบเนี่ยย
รอตอนต่อไปอยู๋น้าคร้าบบบบ
:a2:
-
พี่ตั้มหายไปอยู่หนใด
ไม่สบายรึเปล่า หรือว่าทำงานหนัก
ยังไงก็รีบมาส่งข่าวหน่อยน้า
เป็นห่วงมากมาย
:L2: :กอด1:
-
คิดถึงตั้มนะจ๊ะ
ส่งข่าวมาแจ้งแถลงไขหน่อยนะจ๊ะ
:L1:
-
คิดถึงด้วยค่ะ....หรือคุณบุหรงติดงาน สัมมนาต่างจังหวัด?
-
ตอนที่ ๔๖
... อีกไม่นานหรอก แล้วเราจะได้คุยกัน เดินเล่นด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน ไปไหนต่อไหนด้วยกัน ไม่ต้องทำเหมือนหลบซ่อนแบบนี้อีก ...
ประโยคนี้เอง ที่ทำให้น้ำหยดหยุดความสงสัยทุกอย่าง มันเป็นเหมือนคำสัญญาที่ให้ไว้ เพียงแต่ไม่ได้บอกว่าวันใดเวลานั้นจะมาถึง แต่เพียงแค่นั้นก็เหมือนเป็นสิ่งที่ทำให้น้ำหยดตัดสินใจได้เสียที ในสิ่งที่ลังเลมานาน ขอให้การสอบปลายภาคผ่านไปเสียก่อน น้ำหยดจะทำให้สิ่งที่คลุมเครือกันมานาน ชัดเจนขึ้นเสียที
“น้ำ” เสียงเรียกดังๆมาจากคนที่นั่งอยู่ตรงกันข้าม
“หือ” น้ำหยดหันหน้ากลับมาจากภาพท้องฟ้าสีเหลืองอมแดง ในช่วงเวลาผีตากผ้าอ้อมนอกหน้าต่าง ชั้นที่๒ของห้องสมุด
“คิดอะไรของนาย เรียกตั้งหลายหนแล้วนะ” เสียงแหวๆของนุช ทำเอาคนหลายคน รวมทั้งเก๋ที่นั่งอยู่ข้างๆ หันมามอง
“นั่นดิ๊ วันนี้ใจลอยผิดปรกตินะ คิดถึงเจ้าของสร้อยเหรอไง” เก๋ถามเบาๆ
“คิดถึงทำไมกัน” น้ำหยดอมยิ้มเมื่อคิดถึงสีหน้าจริงจังของติ๊ก ตอนที่แขวนสร้อยลงบนลำคอของตน
“ใครจะไปรู้ล่ะว่าคิดถึงทำไม หรือว่านายหมูตกกระป๋องซะแล้ว” นุชถามด้วยสีหน้าจริงจัง
“ฮ่าๆๆ” น้ำหยดหัวเราะเสียงใส “คิดอะไรกันเนี่ย แค่สร้อยทองคำเส้นเดียว เอาใจเราไปไม่ได้หรอก อย่างน้อยต้องรถอีกคัน บ้านพร้อมที่ดินไม่ต้องใหญ่โต แค่๔-๕ไร่ก็พอ แล้วเงินสดในธนาคารอีกร้อย สองร้อยล้าน ก็พอจะคุยกันได้”
“แกนี่ ทำเป็นพูดเล่นอยู่เรื่อย” นุชค้อนวงใหญ่ให้ “ถามจริงๆเหอะ เค้าให้สร้อยพระนายทำไม”
“แล้วคิดว่าไงกันล่ะ” น้ำหยดย้อนถาม ทำให้นุชกับเก๋มองหน้ากัน แล้วต่างก็ก้มหน้าอ่านหนังสือกันต่อ ไม่พูดไม่จา
“ถามจริงๆเหอะ คิดอะไรกันแน่น่ะ” น้ำหยดไม่ยอมบ้าง
“เอาน่า ... ที่สงสัยเอาไว้สอบเสร็จค่อยถามก็แล้วกัน ตอนนี้ท่องหนังสือเตรียมสอบก่อน” นุชเงยหน้าขึ้นมาตอบ แล้วก้มหน้าลงอ่านหนังสือต่อ ทำให้น้ำหยดยิ้มน้อยๆแล้วส่ายหน้าเบาๆ
... ว่าแต่เราที่ชอบทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ชอบเลี่ยงประเด็น ตัวเองก็เหมือนกันนั่นแหละ ...
เวลาผ่านไปพักใหญ่ๆ นุชเงยหน้าจากหนังสือขึ้นมามองหน้าน้ำหยด
เรือนผมหยักศก ซอยไว้สั้นๆแค่ต้นคอ หน้าผากกว้าง คิ้วเรียวบาง ดวงตาโตสีดำเป็นประกาย จมูกเล็กๆ ริมฝีปากบางที่มักมีรอยยิ้มอยู่เสมอ กำลังก้มหน้าอ่านหนังสืออยู่อย่างตั้งใจ บางครั้งนุชรู้สึกเห็นใจเด็กสาวหลายคน ที่แอบชอบน้ำหยดอยู่เหมือนกัน ดูใบหน้า ดูรูปร่าง ดูนิสัย น้ำหยดสามารถเรียกว่าเป็น ‘สุภาพบุรุษในฝัน’ ได้อย่างเต็มปากเต็มคำทีเดียว
“น้ำ นายเชื่อเรื่องผีมั๊ย นายว่าผีมีจริงรึเปล่า” นุชถามเบาๆ
คำถามนี้ทำให้น้ำหยดและเก๋เงยหน้าขึ้นมาพร้อมกัน ใบหน้าน้ำหยดแสดงออกถึงความสงสัย ในขณะที่เก๋มีสีหน้าตกใจ
“ผีเหรอ” น้ำหยดทำหน้าครุ่นคิด “ไก่กับไข่อะไรเกิดก่อนกัน”
“อะไรของนาย ไก่กับไข่เกี่ยวอะไรด้วย” นุชขมวดคิ้ว
“เอาน่า ... ลองตอบมา” น้ำหยดพูดยิ้มๆ
“นี่มันปัญหาโลกแตก ใครจะไปตอบได้” นุชแลบลิ้นใส่ “แล้วตกลงมันเกี่ยวอะไรกับผี”
“ไก่กับไข่เนี่ย มันตอบไม่ได้ก็จริง แต่บางคนเค้าก็คิดว่าไก่เกิดก่อน แต่ฝ่ายที่คิดว่าไข่เกิดก่อนก็มี” น้ำหยดพูดช้าๆ “เรื่องผีก็เหมือนกัน มันตอบยาก”
“แล้วในความคิดนายล่ะ” คราวนี้เก๋ถามบ้าง พอจะเข้าใจแล้วว่า นุชคงจะ ‘หยั่งเชิง’ ดูก่อน
“เผอิญเราถูกสอนมาให้เชื่อซะด้วยสิ” น้ำหยดตอบยิ้มๆ “แต่เราไม่อยากเรียกว่าผีหรอกนะ เราเรียกว่าวิญญาณ เรียกว่าดวงจิตที่ไม่มีร่างอาศัย หรือไม่สามารถไปยังที่ของเขาได้มากกว่า”
“ฟังยากหว่ะ ... แต่เอาเป็นว่าเข้าใจกันว่าเป็นผีแล้วกัน” นุชออกความเห็น “แล้วนายกลัวมั๊ย”
“ทำไมต้องกลัวล่ะ” น้ำหยดทำหน้าสงสัย “เค้าอยู่คนละภพ คนละมิติกับเรา ไม่เกี่ยวข้องกันแล้วจะกลัวทำไม”
“เราหมายความว่าถ้านายเจอผีน่ะ นายจะกลัวมั๊ย” เก๋ถาม
“อืม...” น้ำหยดทำท่าคิด “ถ้าพวกเธอหมายถึงผีที่แลบลิ้นปลิ้นตา แหกอก ควักไส้ ก็คงกลัวแหละน่าสยองขวัญจะตาย” พูดแล้วน้ำหยดก็เบ้หน้า สักพักก็เปลี่ยนเป็นยิ้มน้อยๆ “แต่ถ้ามาเหมือนคนปรกติ ก็คงไม่น่ากลัวมั๊ง”
“ทำไมล่ะ” นุชถามด้วยความสนใจ
“ทำไมดวงวิญญาณที่ควรไปยังที่ของเขาพวกนั้น ถึงมาปรากฏให้เห็นได้ล่ะ” น้ำหยดย้อนถาม นุชกับเก๋ส่ายหน้าเกือบจะพร้อมกัน
“ห่วง” น้ำหยดยิ้มน้อยๆอีก “พวกเค้ามีห่วง ถ้าพวกเธอเจอ สิ่งแรกที่ควรทำคือ ตั้งจิตแผ่เมตตาให้เขา ถ้าทำได้ก็ถามว่าเค้าห่วงอะไร แล้วก็ช่วยเหลือตามสมควร หรือเท่าที่ทำได้” นุชกับเก๋ทำหน้างงๆ น้ำหยดถึงกับหัวเราะเบาๆ “วิญญาณแบบนั้นน่ะความจริงน่าสงสารนะ ลองคิดง่ายๆ ถ้าเราไปเมืองนอก แล้วคุยกับใครไม่รู้เรื่อง จู่ๆได้เจอคนที่เราสื่อสารด้วยได้ เข้าใจว่าเราพูดอะไร เราก็คงดีใจ แล้วอยากบอกให้เค้ารู้ถึงความในใจ หรือความต้องการของเรา วิญญาณพวกนั้นก็เหมือนกันแหละ บางทีเค้าก็ไม่รู้ตัวว่าไม่ได้อยู่ภพเดียวกับเราแล้ว ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าปรากฏตัวต่อหน้าเราด้วยรูปร่างแบบไหน เพราะเขาควบคุมไม่ได้ เราว่าแทนที่จะกลัว น่าจะสงสารเขามากกว่า แล้วถ้าเราช่วยได้ เราก็ได้บุญ เขาก็ไม่ทำอะไรที่จะกลายเป็นบาป เราว่าดีออก”
“ซ๊า........ทุ๊” นุชกับเก๋พูดลากเสียงยาว พร้อมกับยกมือพนมขึ้นเหนือหัว
“เชิญนายดีไปคนเดียวเหอะ เราไม่เอาด้วยหรอก ทางที่ดีไม่ขอเจอดีกว่า” เก๋ทำหน้าแหยๆ
“เราด้วย” นุชพูดพลางทำคอหด
น้ำหยดมองดูเพื่อนทั้งสองคนแล้วอดหัวเราะไม่ได้ คนธรรมดาคงคิดอย่างนี้แหละ แต่เผอิญว่าเขาได้รับการสั่งสอนจากหลวงปู่ ความคิดของเขาจึงออกจะแปลกไปกว่าคนทั่วไปก็เป็นได้
-
ตอนใหม่มาแย้ววววววววว :oni2:
-
:oni1: :oni1: :oni1: น้องตั้มมาแล้ว :oni1: :oni1: :oni1:
-
o7 ในที่สุดก็ได้อ่านต่อแล้ว คุณบุหรงหายไปนานเลย :กอด1:
:pig4: :pig4: :pig4:
หลังสอบ นายหมูตกกระป๋องของจริงแน่ๆ :laugh:
-
:oni2: ได้อ่านตอนใหม่ ค่อยดีใจหน่อยที่คุณบุหรงกลับมาต่อเรื่องแล้ว
ติดตามตอนต่อไปครับ
-
คุณบุหรงมาแล้ว :oni2:
-
แอร๊ยยยยยยยยยย
มาซะที
:m4:
-
:mc4: มาต่อแล้ว....
:กอด1: หายไปนานๆอย่างนี้ แฟนๆเขาเป็นห่วงรู้มั้ย....
ปล.แล้วเมื่อไหร่...น้ำกับไม้...เขาจะ... :o8:...เจอหน้ากันซะทีอะ....
:t2:
-
เย้ มาแล้ว :oni2:
-
:oni2: :oni2: :oni2:
ตอนใหม่มาแล้ว
:man1: :man1: :man1: :man1:
-
:m4: มาแย้วๆๆๆ
-
:m1: :m1:
คุณบุหรง มาแล้วๆๆๆ โล่งอก
แนวคิดน้ำหยด ดีจัง :teach:
-
น้ำหยดมาแล้ว
:oni2:
-
:oni2: :oni2:
หนูน้ำกลับมาแล้วววว
อย่าหายไปอีกนะคะ
คิดถึง
อร๊ายย
จุ๊ฟๆ
-
มาต่อแล้ว หายไปหลายวันเลย :m1:
-
น้ำหยดท่าทางจะเข้ากับ ผีได้นะอิๆ
-
ชอบความคิดน้ำหยดจัง
เฮ้อ กลับมาซะทีนะพี่ตั้ม เป็นห่วงซะ
-
น้ำหยดแสนดี~ :กอด1:
เมื่อไหร่ไอ่พี่ต้นไม้จะโผล่มาแบบเป็นคนเลยอ่ะ
-
อืม...พี่เนี่ย..เป็นเจ้าชายนิทราอยู่ใช่มั้ยคะ? อย่างงี้ที่มาเจอกับน้ำหยดจะเรียกว่าอะไรดี...วิญญาณถอดร่างมา??
อยากให้เจอกันตัวเป็นๆ เร็วๆ จังเลยยย :a11:
-
มาแล้วๆๆๆ น้ำหยดพูดซะเหมือนผีไม่น่ากลัวเลย
แต่ยังไงๆก็กลัวอยู่ดี
:a6:
-
:m4: :m4:
-
:oni2:
เย้ กลับมาแล้ว
-
ว้าว....มาต่อแล้ว :pig4:
-
ความคิดของน้ำหยดแตกต่างจากคนทั่วไปจริงๆน่ะแหละ
อยากให้ทั้งสองได้เจอกันเร็วๆจัง
-
คุนบุหรงมาแย้ว เย้ๆๆ :m4:
น้ำหยด ก้อคือย้ำหยด อยู่วันยังค่ำโนะ มองอะไรได้แตกต่างจากคนอื่นจริงๆ
-
:m4: เย้ๆๆๆๆๆในที่สุดพี่ตั้มก็กลับมาซ้าที
:a12:รอๆๆๆๆๆๆๆ (ต่อไป)
:a4: หายไปนานคราวนี้มาแบบจุใจเลยนะพี่ อดใจรอมานาน หุหุ
:L2:
-
กลับมาแล้วหรือครับ หายไปไหนมาหลายวัน
เป็นห่วงนะ รู้เปล่า ( ไม่ได้งกนะ )
กลับมาก็ดีแล้ว เป็นกำลังใจให้นะครับ :กอด1:
-
เกาะติดทุกค่ำคืนครับหลานตั้ม
-
อ่านตอนล่าสุดแล้วก็แอบขนลุกจี๊ด ๆ ไม่ได้ ไหงมันเริ่มกลับมาสยองอีกแล้วเนี่ย :m29:
-
:m1: :m1: กลับมาแล้ว
คิดถึงจังเลยน้ำจ๋า
-
นั้นชินกับผีตั้งแต่เด็กๆนี้เอง
-
มาอ่านแย้ว
-
ในที่ีสุด............................ :a2:
ได้อ่านซ่ะที :laugh:
-
ไม่กลัวผีนี่เอง
เหอะๆ
-
ตอนที่ ๔๗
“น้ำ” เสียงเรียกในขณะที่น้ำหยดกำลังไขกุญแจห้อง
“ว่าไง” น้ำหยดยิ้มน้อยๆ เมื่อเห็นว่าคนที่เรียกนั้นคือหมู พลางเปิดประตูเข้าไปในห้อง
หมูเดินตามเข้าไป และปิดประตูบานเลื่อน ตามด้วยประตูมุ้งลวด ในขณะที่น้ำหยดนั่งลงที่โต๊ะเขียนหนังสือ เอื้อมมือไปเปิดโคมไฟ แล้วหยิบหนังสือเล่มหนา กับสมุดออกมาวางลงบนโต๊ะ พอแขวนเป้ไว้กับพนักเก้าอี้ ก็หันมาเปิดหนังสือออกอ่านอย่างตั้งใจ ส่วนหมูเมื่อเดินเข้ามาในห้อง ก็นั่งลงบนเตียงแล้วหันไปมองน้ำหยดเงียบๆ
“น้ำ” หมูเรียกเบาๆ
“หือ” น้ำหยดตอบโดยที่ไม่ได้ละสายตาจากหนังสือ
“เมื่อคืนกลับมาก่อนเราแล้วหายไปไหน”
“นั่งคิดอะไรอยู่ที่ม้านั่งหน้าหอน่ะ”
“มีอะไรให้คิดมากมายงั้นเหรอ”
น้ำหยดละสายตาจากตัวหนังสือ เงยหน้าขึ้นเม้มริมฝีปาก แววตาครุ่นคิด
“อื้อ” น้ำหยดตอบหลังจากเงียบไปสักพัก
“เมื่อวานตอนอยู่ในรถ ติ๊กเอาอะไรให้นาย” หมูถามอีก เมื่อเงียบไปพักหนึ่ง
“สร้อยพระเส้นที่เอามาสวมให้เราเมื่อคืนก่อนไง มันบอกให้ใส่ไว้อย่าถอด แล้วกลับกรุงเทพฯตอนปิดเทอม ค่อยเอาไปคืน นี่ไง” น้ำหยดล้วงเข้าไปในคอเสื้อ ใช้นิ้วเกี่ยวสายสร้อยทองออกมา แล้วก็ใส่กลับเข้าไปตามเดิม
“แล้วเมื่อคืนนี้ นายใส่ไว้หรือเปล่า”
“เปล่า” น้ำหยดหันมาตอบด้วยสีหน้าสงสัย “แถวนั้นมันเปลี่ยว ดึกแล้วด้วย เราเลยเอาเก็บไว้ในตู้”
หมูนิ่งไปอีกครั้ง เพราะกำลังตัดสินใจว่าควรจะพูดเรื่องนั้นกับน้ำหยดหรือไม่
“แล้วสอบเสร็จวันไหนล่ะ” หมูคิดว่าควรจะเก็บเรื่องนั้นไว้ก่อนดีกว่า
“ก็กลางสัปดาห์ที่สองก็หมดแล้ว แต่เราคงอยู่จนถึงวันหอปิดน่ะแหละ”
“อยู่ต่อทำไมกัน” หมูถามด้วยความสงสัย
“อาจารย์ที่ปรึกษาจะทำบาร์บีคิวเลี้ยงฉลองสอบเสร็จ วันเสาร์ตอนกลางวัน” น้ำหยดยิ้มกว้าง “แล้วนายสอบเสร็จวันไหน”
“เราสอบสัปดาห์เดียว” หมูตอบด้วยสีหน้าเซ็งๆ “สอบเสร็จก็คงกลับบ้านเลย”
“เหรอ” น้ำหยดเผลอตอบไปตามความรู้สึก น้ำเสียงและสีหน้าจึงดูหมองไปถนัด ถึงแม้จะตัดสินใจแล้ว แต่ความรู้สึกผูกพันก็ยังมีอยู่ เมื่อรู้สึกตัวก็หันหน้ากลับไปทำทีเป็นอ่านหนังสือต่อ ใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อโดยที่ไม่รู้ตัว
“เอาไว้นายกลับบ้านแล้วเราจะรีบโทรหาแล้วกัน” หมูพูดยิ้มๆเมื่อเห็นท่าทางของน้ำหยด “เราไปอ่านหนังสือก่อน น้ำก็อย่านอนดึกนักนะ”
หมูลุกขึ้นจากเตียง เดินเข้าไปหาน้ำหยดแล้วก้มหน้าลงไปหอมแก้มอย่างแผ่วเบา
“สร้อยพระน่ะ ใส่ติดตัวไว้อย่าถอดนะ” หมูกระซิบที่ข้างหู พลางลูบไหล่ทั้งสองข้างของน้ำหยดเบาๆ
หากน้ำหยดหันกลับมามอง ก็จะเห็นใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความห่วงใยของหมู แล้วหมูก็ปล่อยมือออกจากไหล่ของน้ำหยด แล้วเดินออกจากห้องไป และหากหมูมองเห็นใบหน้าของน้ำหยดตอนนี้ ก็จะเห็นคิ้วที่ขมวดมุ่น และแววตาที่เปี่ยมความสงสัย
เมื่อวานนี้ ติ๊กย้ำในตอนเช้า ว่าให้ใส่สร้อยพระนี้ติดตัวไว้ เมื่อคืนนี้ ต้อยที่ไม่น่าจะรู้เรื่องอะไรด้วย ก็พูดเตือนว่าควรจะใส่สร้อยพระไว้ แล้วเมื่อครู่นี้เอง หมูก็พูดในทำนองเดียวกัน
รวมไปถึงการสนทนา ในหัวข้อที่ไม่เคยพูดถึงกันมาก่อนของนุชกับเก๋ และคำถามที่เพื่อนๆหลายคนเคยถามน้ำหยดมาตั้งแต่เปิดเทอมใหม่ๆ
... มีอะไรแปลกๆในห้องมั่งหรือเปล่า ...
เรื่องแปลกๆเรื่องเดียวที่เกิดขึ้นในห้องนี้ นับตั้งแต่วันแรกที่น้ำหยดเข้ามาพักอาศัยอยู่ ก็คงเป็นเป็นการบุกรุกของผู้มาเยือนยามวิกาลคนนั้น น้ำหยดเคยคิดเหมือนกันว่าอาจจะเป็น ‘อะไร’ ที่ผิดปรกติ แต่จากความรู้สึกจากสัมผัส และการกระทำ ที่นับวันมีแต่จะอ่อนโยนมากขึ้น รวมทั้งไม่มีสิ่งผิดปรกติใดๆเกิดขึ้นกับร่างกายของตัวเอง เหมือนกับที่เคยได้ยินได้ฟังมาจากเรื่องของผู้อื่น ทำให้ความคิดของน้ำหยดเปลี่ยนไป แล้วยังมีคำพูดที่บอกกับน้ำหยดเมื่อคืนนี้
... ไม่เอาน่า อย่าขี้แงสิ เชื่อพี่นะ อีกไม่นานหรอก แล้วเราจะได้คุยกัน เดินเล่นด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน ไปไหนต่อไหนด้วยกัน ไม่ต้องทำเหมือนหลบซ่อนแบบนี้อีก ...
และคำพูดประโยคที่กระซิบแผ่วๆอยู่ข้างหูอีกประโยคหนึ่ง
... ช่วงนี้น้ำใกล้สอบแล้ว พี่คงไม่ไปกวนให้เสียการเรียน น้ำมาหาพี่ที่นี่อีกทีตอนสอบเสร็จนะครับ พี่สัญญาน้ำจะได้เห็นว่าคนที่รักน้ำเต็มดวงใจคนนี้ มีหน้าตาเป็นยังไง ...
... คนที่รักน้ำเต็มดวงใจ ... คำนี้เอง ที่ทำให้น้ำหยดตื้นตัน
-
^
^
^
^
จิ้มๆครับ ในที่สุดก้อมาต่อเหมือนเดิม หลังจากหายไปนาน
หุหุหุ อยากให้น้ำสอบเสร็จไวๆจริงๆ
-
ง่าาาาาาา
แอบสงสารหมู
o7
-
รอค่ะรอ
รอน้ำหยดสอบเสร็จ
อยากเห็นหน้า "คนที่รักน้ำเต็มดวงใจ"
:a12:
-
หมูน่าสงสารอย่างแรงงะ :o12: :o12:
-
สั้นจัง
-
หมูไม่พูดเอง ใครจะช่วยได้
เจอผู้มาเยือนคาบไปแดกก็สมควรแล้ว ฮ่าๆๆๆ :laugh:
-
o7 หมูนะหมู
-
"คนที่รักน้ำเต็มดวงใจ" ซึ้ง..... :monkeysad:
ว่าแต่แน่ใจนะ ว่า"น้ำ"ที่พูดถึง คือ น้ำเพียงหยดหนึ่ง o18
-
รอวันที่หมูจะได้รู้ว่าน้ำหยดแท้จิงแล้วรักใคร หึหึ :a4:
-
เหมือนจะไม่ยุติธรรมกับนายหมูเลยอ่ะครับ :m15:
แต่ทำไงได้เรื่องของความรัก หัวใจมันบังคับได้ที่ไหนล่ะ :m23:
ขอบพระคุณมากๆนะครับผม :pig4: เป็นกำลังใจให้นะครับผม:L2:
-
เข้ามารอน้ำสอบเสร็จ จะได้เห็นหน้าพี่ต้นจริงๆใช่มั้ย :m13:
-
อย่าใส่เลย
อุอุ
เค้าไม่ได้มาทำร้ายเราซะหน่อย
เนอะ..
-
:m29:
นะ..
จะได้เห็นหน้าค่าตากันแล้ว
บรึ๋ยยยยย :m30:
คงได้สยิวกิ้วกะตัวเป็นๆแล้วสิน้ำหยด..... :laugh:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยย
:m4:
-
:m15: :m15: :m15:
รอ รอ รอนะน้ำ ต้องรอ
-
เย้ย พี่ตั้ืม ขออีกตอนดิ๊......
-
หลังสอบจะได้เจอแล้ว รอๆ :man1:
-
มานั่งรอ :man1: :man1:
-
รออย่างมีความหวัง :m1:
-
แอบสงสัย ว่าผู้มาเยือนจะมาหาแบบตัวเป็น ๆ หรือมาแบบเดิมกันน้อ :m29:
-
:oni2: สอบเสร็จ น้ำหยดก้อจะได้เจอผู้มาเยือน แบบเป็นๆแล้วใช่ม๊ายยย.... ย
-
:m13:
-
มารอดูเช่นกันว่า ผู้มาเยือน จะออกมาในรูปใด
ในรูปคนที่เจอรักแท้ เลยทำให้จิตที่ออกจากร่างกลับเข้าร่างได้
หรือมาในรูปที่ทำให้น้ำหยด ต้องหาทางช่วย ให้พ้นจากหลับไหล
รอตอนต่อไปอยู่นะ ตั้ม :bye2:
-
แบบว่า..ตอนหน้าสอบเสร็จเลยไดมั้ย :m23:
อยากเจอผู้มาเยือน แหะๆ
หวังว่าจะมาแบบเป็นคนเป็นๆนะ555
-
รอพบพี่ของน้ำหยดนะ
มาเร็วนะคะ
-
โอ๊ะ...แล้วจะมาเจอกันยังไงน้อ.....
-
:m23:ไม่ได้มาอ่านนาน ขอบคุณที่มาต่อให้นะครับ
-
สงสารหมูด้วย
-
กรี๊ดสสสสสสสส
ผู้มาเยือนสารภาพรักกะน้องน้ำอ่ะ :m1:
แอร๊ยยยยย :o8: อร๊ายยยยยย เขิลลลลลลล
ลืมตัวฮ่ะ :m23: นึกว่าตัวเองเป็นน้ำหยดซะงั้น อิอิอิ
-
แหม...ทำให้ลุงอยากเห็นหน้าซะแล้วซิ
-
รอลุ้นน้ำสอบเสร็จ :oni1: :oni1: :oni1:
-
เพิ่งอ่านเรื่องนี้วันนีเอง สนุกมาก แต่ตอนนี้รู้สึกสงสารหมูอ่ะ
แล้วก็ไม่รู้ว่าต้นไม้ เห็นหนูน้ำเป็นแค่ตัวแทนของน้ำคนก่อนรึเปล่า
เป็นกำลังใจให้ค่ะ อ่านของบุหรงมา 2 เรื่องแล้ว ชอบทั้งคู่เลย
และแอบสังเกตมาว่า นายเอกของบุหรงจะไม่ใช่คนขาว ต่างจากเรื่องอื่นดี สู้ๆนะจะคอยติดตามจ้า
[attachment deleted by admin]
-
หายไปสองสามวัน คุณบุหรงมาต่อเรื่องแล้ว
รอวันที่หนูน้ำเจอพี่ต้นตัวเป็น ๆ นะคะ
หนูน้ำจ๋า พระน่ะไม่ต้องแขวนหรอก เดี๋ยวอดเจอพี่ต้นเน้อ :laugh:
-
:m23:ดวงจิตคนเรานั้น ถ้าหากว่าก่อนสิ้นความรู้สึกดวงจิตผูกพันอยู่กับสิ่งใด สิ่งนั้นก็จะเป็นตัวยึดเหนี่ยวให้ติดอยู่กับภพมนุษย์นี้ต่อไป สามารถท่องเที่ยวไปไหนต่อไหนได้ แต่หากว่าไม่ตายก็จะกลายเป็นคนหมดสติ ไม่รู้สึกตัว ดวงจิตไม่สามารถเข้าร่างได้โดยสมบูรณ์ คล้าย ๆ กับเจ้าชายนิทราแต่ไม่ใช่
(ในช่วงกลางคืนคือช่วงที่เราหลับ ดวงจิตสามารถลอยละล่องออกไปเที่ยวเล่นได้ เคยรู้สึกไหม.....ประมาณว่า เอ....ตูก็หลับนี่หว่า แต่ทำไมพอตื่นมาแล้วกลับรู้สึกเหนื่อยเหมือนเพิ่งผ่านการเดินทางไกลมา o2 )
ดวงจิตของพันธุ์พฤกษ์ เป็นดวงจิตที่อ่อนแรงและอ่อนล้าจะละจากโลกนี้ไปเมื่อไรก็ได้ แต่ดวงจิตนั้นก็แสวงหาพลังจากคนที่สามารถเพิ่มพลังจิตให้เขาได้ เมื่อเขามาที่ห้องนั้นบ่อย ๆ คนอื่น ๆ ไม่มีความสามารถคือว่าไม่มีพลังพอที่จะช่วยเขาได้ ทุกคนจึงหนีจากห้องนั้นหมด แต่ว่าดวงจิตของน้ำหยดเป็นดวงจิตที่สามารถสื่อถึงและทำให้ดวงจิตอันแห้งแล้งและอ่อนล้าของพันธุ์พฤกษ์เข้มแข็งและแกร่งขึ้นมาได้ คนเรามันมีวาสนาต่อกันสุดท้ายก็หากันเจอจนได้แม้ว่าจะอยู่กันคนละที่คนละทางก็ตาม
เมื่อพลังจิตของพันธุ์พฤกษ์เข้มแข็งขึ้นก็จะทำให้เขาฟื้นคืนสติได้และหายเป็นปกติ :o8:
-
แล้วคุณผีที่รักหมายถึงน้ำคนเก่าหรือน้ำคนใหม่ฟร่ะ
เขียนให้ลุ้นอีกแระ :เฮ้อ:
รอตอนต่อไปอยู่จ๊า
จงมาไวๆ :oni3:
-
ตอนที่ ๔๘
แดดยามบ่ายของวันพฤหัสฯ ไม่ได้ทำให้น้ำหยดรู้สึกร้อนเลยสักนิด เพราะเดินลัดเลาะมาตามเงาไม้ ที่เรียงรายกันอยู่ริมถนนทุกสายในมหาวิทยาลัย
“น้ำ ... น้องน้ำ”
เสียงเรียกจากทางด้านหลัง ขณะที่น้ำหยดกำลังรับจะเดินไปยังต้นชมพูพันทิพย์ ต้นเดิมบริเวณริมบึงใหญ่ เมื่อหันไปตามเสียงเรียก ก็พบกับร่างสันทัดที่สูงกว่าเล็กน้อย ในชุดวอร์มสีแดงสด กำลังยิ้มอยู่
“พี่อิทธิ์ ... มีอะไรเหรอครับ” น้ำหยดยิ้มให้
“จำชื่อพี่ได้ด้วยเหรอ” สีหน้าของอิทธิ์แสดงความประหลาดใจเล็กน้อย
“อ้าว” น้ำหยดหัวเราะเบาๆ ยิ้มจนตาหยี “ทำไมจะจำไม่ได้ ก็พี่น่ะตลกจะตาย” พูดแล้วน้ำหยดก็หัวเราะอีก
“อ้าว ไหงงั้นล่ะ” อิทธิ์ทำหน้าเหว๋อๆ
“ก็พี่ชอบทำหน้าแบบนี้ไง ผมถึงจำได้” น้ำหยดพูดยิ้มๆ
“แล้วนี่มาทำอะไรแถวนี้” อิทธ์ถามหลังจากที่ยิ้มแหยๆ
“อ่านหนังสือครับ ตรงนี้เงียบดี ลมเย็นด้วย คราวก่อนที่มาดูพวกพี่ๆเล่นบาสกัน ผมก็ออกมานั่งอ่านหนังสือตรงนี้” น้ำหยดพูดพลางเดินเข้าไปนั่งอยู่ใต้ร่มเงาของต้นชมพูพันทิพย์
“แล้วมานั่งคนเดียวไม่กลัวมั่งเหรอไง” อิทธิ์ถามขึ้นเมื่อเดินตามไปนั่งลงตรงข้ามกับน้ำหยด
“กลัว? ... มีอะไรน่ากลัวเหรอพี่” ใบหน้าของน้ำหยดเด็มไปด้วยความสงสัย “กลางวันแสกๆ ไม่มีอะไรมั๊งครับ”
“พี่หมายถึงตอนกลางคืนน่ะ” อิทธิ์ขมวดคิ้ว “เห็นว่าน้ำชอบมานั่งตอนกลางคืนด้วย”
“พี่เอกเล่าให้ฟังเหรอครับ” น้ำหยดยิ้มจนตาหยี
อิทธิ์มองดูรอยยิ้ม พลางพิจารณาโครงหน้าของคนตรงหน้าอย่างละเอียด หน้าผากมนกว้าง คิ้วเรียวบาง ดวงตากลมโต ปากนิด จมูกหน่อย ผิวสีน้ำตาลจนเกือบจะเรียกได้ว่าผิวสีน้ำผึ้ง รอยยิ้มและแววตาที่ดูบริสุทธิ์สดใส แล้วก็ต้องถอนหายใจออกมาอย่างไม่รู้ตัว
“มีอะไรเหรอครับ” น้ำหยดถามเมื่อเห็นอิทธิ์ถอนหายใจออกมา สีหน้าและแววตา บ่งบอกถึงความสงสัยอย่างชัดเจน
“ก็ ... พี่คิดถึงคนที่พี่รู้จักน่ะ เค้าชื่อน้ำเหมือนกัน”
อิทธิ์คิดไปถึงเด็กหนุ่มที่คล้ายคลึงกับคนเบื้องหน้า แต่ใบหน้าและแววตาของคนตรงหน้า กลับแสดงออกถึงสภาวะของอารมณ์ที่มีอยู่อย่างชัดแจ้ง ไม่มีการปิดบังหรือเสแสร้ง ในขณะที่แววตาของอีกคนหนึ่ง มักจะแฝงแววหยอกล้อและยั่วยวนอยู่เสมอ ไม่เว้นแม้แต่กับตัวเขาซึ่งเป็นเพื่อนของ ‘คนรัก’ ของคนคนนั้น
“เหรอครับ แล้วผมคล้ายคนคนนั้นรึเปล่าครับ” น้ำหยดยังคงยิ้ม แต่แววตาแฝงแววอยากรู้อยากเห็น
“ก็ ... เค้าหน้าคล้ายๆกันนะ แต่ว่าคนนั้นเค้าตัวเล็กๆ แล้วผิวขาว”
“ผมเลยกลายเป็นน้ำหยดยักษ์ไปเลยสิ แถมยังดำอีก บางทีแม่น้ำยังเผลอเรียกน้ำคลำเลย” พูดแล้วก็หัวเราะด้วยความขบขัน ทำให้อิทธิ์พลอยยิ้มไปด้วย
“อย่างน้ำเนี่ย ไม่เรียกว่าดำหรอก ผิวสีน้ำผึ้งที่เค้าเรียกกันคงเป็นแบบนี้น่ะแหละ พี่ว่าดูดีกว่าผิวขาวๆอีกนะ”
“ลางเนื้อชอบลางยาแหละพี่”
“หือ...” อิทธิ์ทำหน้าสงสัย
“ผมหมายถึงต่างคนก็ชอบกันไปคนละแบบน่ะ แต่ว่า...” น้ำหยดหัวเราะเบาๆ “พี่ทำหน้าแบบนี้บ่อยๆ มีใครบอกมั่งมะ ว่ามันน่ารักน่ะ ... น้ำว่าหน้าพี่ตอนนี้มันตลกดี” พูดแล้วน้ำหยดก็หัวเราะคิกคัก
คำพูดแบบนี้คนที่ชื่อน้ำอีกคนหนึ่งก็เคยพูดกับเขาเหมือนกัน แต่ตอนนั้นใบหน้าของเขาแดงกล่ำไปด้วยความเขินอาย เพราะแววตาที่ประกอบกับรอยยิ้มนั้นดูล้อเลียน หยอกล้อ ท้าทายอย่างไรพิกล แต่ครั้งนี้ อิทธิ์อดหัวเราะออกมาด้วยไม่ได้ เมื่อเห็นถึงรอยยิ้มและแววตาที่แสดงความขบขัน โดยไม่มีสิ่งใดซ่อนเร้นอยู่ในแววตาของน้ำหยด
“ตกลงว่ามันตลก หรือมันน่ารักกันแน่” อิทธิ์ถามเหมือนไม่ได้ต้องการคำตอบ
“ทั้งสองอย่างมั๊งครับพี่ ฮ่าๆๆ” พูดจบน้ำหยดก็หัวเราะจนตาหยี
“อ่านะ ... ยังดีที่ยังพอน่ารักอยู่บ้าง ถึงจะไม่หล่อก็เหอะ” อิทธิ์พูดยิ้มๆ
“หน้าตามันสำคัญเพราะมันเป็นสิ่งที่เราเห็นเป็นอย่างแรก แต่ถ้าเห็นกันไปนานๆจนรู้นิสัย บางทีความหล่อมันก็ช่วยอะไรไม่ได้หรอกนะครับ”
“แต่ถ้าหน้าตาไม่ดี ใครที่ไหนเค้าจะมาสนใจล่ะครับ” อิทธิ์พูดยิ้มๆ
“ก็คงจะจริงหรอกครับ แต่เวลาก็คงจะพิสูจน์ได้เอง คนที่หน้าตาดีแต่นิสัยแย่น่ะ สุดท้ายคนก็จะตีจาก คนที่หน้าตาไม่ดีแต่มีน้ำใจ ก็จะมีคนเข้าใจและยอมรับในที่สุด พี่เห็นด้วยมั๊ยครับ” น้ำหยดยิ้มบางๆในหน้า แต่อิทธิ์รู้สึกว่าในแววตามีความเศร้าแฝงอยู่อย่างไรพิกล “ว่าแต่คนที่ชื่อน้ำอีกคนนี่เค้าเป็นใครเหรอครับ”
“เป็นรุ่นน้องศึกษาฯน่ะ ถ้ายังอยู่ตอนนี้ก็คงปี๓แล้ว”
น้ำหยดขมวดคิ้วด้วยความสงสัย แล้วถามออกไป
“แล้วตอนนี้เค้าไม่ได้เรียนที่นี่เหรอครับ”
“อื้อ” อิทธิ์ตอบแล้วก้มหน้าลงเล็กน้อย “น้ำคนนั้นเค้าเรียนได้ปีเดียวก็ย้ายวิทยาเขตไปน่ะ” อิทธิ์อยากจะบอกเหมือนกันว่า น้ำ หรือชลมารถย้ายวิทยาเขตไป เพราะไม่สบายใจในเรื่องที่เกิดขึ้น ในหอชาย๙ แต่เท่าที่จะพูดได้ก็เพียงแค่ “เค้าคงไม่ค่อยชอบบรรยากาศที่นี่มั๊ง เลยย้ายเข้ากรุงเทพฯไป”
“ตลกดีนะครับ” น้ำหยดหัวเราะเบาๆ “น้ำคนนั้นหนีธรรมชาติเข้าหาความเจริญ แต่น้ำหยดคนนี้กลับหนีกรุงออกมาแบบนี้” น้ำหยดมองไปรอบๆตัว “ที่นี่ดีออก วิวก็ดี อากาศก็ดี ไปไหนมาไหนไม่ต้องแข่งกับเวลา”
“แล้วคนล่ะ” อิทธิ์ถามยิ้มๆ แววตามีแววล้อเลียน
น้ำหยดไม่ตอบ มองไปยังลอนคลื่นเล็กๆในบึงใหญ่ ที่สะท้อนแสงอาทิตย์แวววาว ใบหน้าเป็นเสีแดงเรื่อ อิทธ์มองเห็นแววตาวาววับ กับรอยยิ้มที่มุมปากนั้นแล้ว ก็อดขำไม่ได้ที่คนตรงหน้าช่างอ่านความรู้สึกได้ง่ายเสียเหลือเกิน มันช่างตรงไปตรงมา ไม่มีอะไรปิดบังเลยผิดกับที่ได้ยินมาจากเพื่อนของเขา
... ไอ้หมูมันบ่นๆเหมือนกัน ว่าน้ำเก็บความรู้สึกเก่ง จนมองไม่ค่อยออกว่าคิดอะไรกันแน่ ...
อิทธิ์อดคิดไม่ได้ว่า น้ำหยดมีอะไรปิดบังไว้ ไม่อยากให้หมูได้รู้หรือเปล่า ถึงไม่ค่อยแสดงอารมณ์อย่างตรงไปตรงมา ให้หมูได้เห็นเหมือนที่แสดงให้เขาเห็นในขณะนี้
-
เงื่อนงำเริ่มคลี่คลายออกมาทีละปม
แต่ก็ยังไม่กระจ่างแจ้งซะทีเดียว
นับวันรอพี่ต้นพบหน้าน้องน้ำ
รอตอนต่อไปนะคะ :L2:
-
ตอนแรกก็นึกว่าคนที่ชื่อน้ำอีกคนนึงตายไปแล้ว
เอิ๊กๆ หน้าแตกเยย
:m23:
-
:m32: ยังคงรอการเฉลยปริศนาต่อไป
-
รอคนแต่งมาไขปริศนา :a12:
-
อย่างนี้ก็คล้ายน้ำหยดเป็นตัวแทนของน้ำอีกคนรึเปล่า? หรือว่าเริ่มต้นอาจเหมือน แต่จริงไม่ใช่....
อยากให้เจอกันเป็นๆ เร็วๆ จังเลยยยยยยยยยยยย
-
ทำไมตอนนี้สั้นจัง ตั้ม หมดสต๊อกแล้วหรือ
อย่าให้สั้นนักนะครับ มันอึดอัด รอตอนต่อไปดีกว่า :bye2:
-
อืมม เหมือนรีบนเลยยย นึกว่าน้ำอีกคนตายไปแล้วซะอีกก :o8:
รอตอนต่อไปค่าบบบบ :a2:
-
พี่ชายยามวิกาล คิดว่าน้ำหยดเป็นน้ำคนนั้นหรือเปล่า
ยังไม่ตายทั้งคู่ o2
-
น่าน มาทำให้งง
อิทธิ์มีบทบาทแค่ไหนกับเรื่องนี้
o2
-
น่าน มาทำให้งง
อิทธิ์มีบทบาทแค่ไหนกับเรื่องนี้
o2
-
:เฮ้อ: เอ็อออออออ ลุ้นตั้งนานว่าพี่เค้าจะพูดถึงชื่อผู้มาเยือนรึป่าว หุหุ
:sad2: แล้วผู้มาเยือนจะคิดว่าน้ำหยดเป็นน้ำอีกคนหรือป่าวอ่ะ หรือว่าคิดว่าเป็นตัวแทนอ่ะ โอ้ย ชีช้ำตายเลยอย่างนั้นอ่ะ
o7 พี่ตั้ม ไม่มีแถมมั่งหรอคะ แบบว่าหายไปนาน แจกแถมให้น้องๆหายคิดถึงหน่อยสิพี่
รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆพี่มาแถมให้ หุหุ
-
:เฮ้อ:ถ้าวันนั้นมาถึง
หมูจะทำหน้ายังไงนะ
นึกไม่ออกเลยจริงๆ
:กอด1: :L2: :pig4:
-
พี่ตั้มครับ
นายต้นไม้ ... พันธุ์พฤกษ์ ที่เป็นพระเอก เวลาเค้าจะกลับเข้าร่างที่นอนบนเตียงมา ปีกว่าๆ จะไม่มีปัญหาเหรอครับ?
แต่ที่พระเอกไม่กลับเข้าร่างก่อนหน้านี้เป็นเพราะยังหวังที่จะรอคนๆนั้นหรือเปล่านะ?
แล้วก่อนหน้าที่ น้ำหยดจะเข้ามาพักที่ห้อง๓๑๕ หอชาย๙ นายต้นไม้คงจะไม่ได้ปล้ำคนที่มาอยู่ก่อนน้ำหยดใช่ป่ะ อิอิ..จับกดๆ :m12:
แต่คิดว่าไปหลอนเค้าซะมากกว่าเพราะหวงห้องที่มีความผูกพันกันและกัน :o8:
:bye2:
-
คนอื่นเค้ารู้กันหมดแระ เหลือแต่น้ำหยด :jul3: น่าจะมีคนบอกน้ำหยดมั่ง :serius2:
-
:o8: :o8:
อร๊ายยยย
ตัวละครเพิ่มขึ้น
กรี๊ซซซซซซซซซซ
ผู้ชายยั๊วะ เยี๊ยะ เต็มไปหมด
-
อ่านไปลุ้นไปอีกแระ :a6: เมื่อไหร่มันจะกระจ่างเนี่ย
-
อิทธิก็น่าจะบอกๆไปเลยน่ะ ตอนนี้เหมือนคนเดียวที่ไม่รู้คือน้ำหยด
-
อิ้มเรื่องเริ่มมีประเด็นใหม่เข้ามาแทรกแล้วคราบ ดีใจจัง
-
มาอ่านแล้วจ้า
-
มารอๆ :oni2:
-
โอ่ยยยยยย
คนแต่งอ่ะ
เค้าอยากรู้แล้วนะ
เฉลยเหอะนะ นะน้า :oni2: :oni2: :oni2:
-
ปริศนาเพียบ !
ชวนให้คิดจริง ๆแฮ่ะ นี่ถ้าสามารถเดาล่วงหน้าได้แบบตรงเด๊ะ คงได้บรรลุแน่ :laugh:
-
จะเป็นไรมั้ย....ถ้าจะบอกว่า....หลงรักอิทธิ์เข้าแล้วอะ.... :o8:
แล้วเมื่อไหร่...ปริศนาจะเปิดเผยซะทีอะ.... :serius2:
บอกมาเหอะนะ... :m13: สัญญาว่าจะไม่บอกใคร...
-
^
^
ตู่จ๋า คิดถึง :กอด1:
แอบนอกใจเค้าไปปลื้ม ตาอิทธิ์ได้ไงฮะ :angry2: เดี๋ยวปั๊ด o12
+++++++++++
เข้ามารอลุ้นตอนต่อไป ใกล้แล้ว ๆ (หรือเปล่า???) :L2:
v
v
v
ถ้ารีเควสแบบตู่จ๋า
ปล.ขอฉาก...อิทธิ์แอบย่องเข้ามาลักหลับน้ำซักฉากก็ดีนะ....
แล้วน้ำก็นึกว่าเป็นผู้มาเยือนเลยยอม
แอร่ก...โดนเต็มๆ :เตะ1:
ขอซ้ำเติมตู่จ๋าด้วยความรักเต็มเหนี่ยว :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1:
-
^
^
คิดถึง เหมือนกันเจ๊อิง.... :L2:
ฮ่า :laugh: แค่เผลอใจไปแว่บเดียวเอง.....โอ๋ๆๆๆ :กอด1:
เข้าไม่นอกใจตะเองหรอกนะ.... :จุ๊บๆ:
(จะขึ้นรีใหม่ให้เปลืองทำไมเนี่ยตรู =_=")
ปล.ขอฉาก...อิทธิ์แอบย่องเข้ามาลักหลับน้ำซักฉากก็ดีนะ....
แล้วน้ำก็นึกว่าเป็นผู้มาเยือนเลยยอม :o8:
:เตะ1: แอร่ก...โดนเต็มๆ
-
ใกล้ความจริงหรือยังหว่า
เอิ๊กกกกก
-
:m23:พันธุ์พฤกษ์ เค้าไม่ได้คิดว่าน้ำหยดเป็นตัวแทนของน้ำชลมารคหรอก เพราะเค้าเคยถามชื่อน้ำแล้ว และรู้ว่าชื่อน้ำหยด หรือธาร
:m13:แต่น้ำหยดคนนี้ คือแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์อันมืดมิด ที่จะพาดวงจิตของต้นไม้ให้คืนร่างได้
:o8:ขอบคุณคุณบุหรงนะคร๊าบบบบบบบบบบ ชอบชอบเรื่องนี้อ่ะ
-
เห็นด้วยกะรีบน :m23:
เพราะจำได้ว่า ผู้มาเยือน เคยถามชื่อน้ำหยดแล้ว
รอตอนต่อไปอย่างใจจดจ่อ :m18: :m18:
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
อยากรู้เรื่องน้องน้ำ
ทำไมถึงย้ายไปเรียนที่อื่นล่ะ
-
พี่ต้นไม้เขาเห็นน้ำเป็นตัวแทนของอีกคนหรือเปล่าหวา o2
-
ป่ะน้ำเราไปไขปริศนากันเถอะ คิดว่าน่าจะถึงเวลาแล้วนะ
-
:a12: :a12: :a12:
-
ร๊ากกกกก :กอด1: น้องน้ำอ่ะ
ยิ่งบรรยายหน้าตาและลักษณะนิสัยของน้ำ ก็ยิ่งร๊ากกกกกอ่ะ
คนไรว้า น่ากอดชมัดเลย
น้องตั้มจ๋า ช่วยแต่งเป็นนิยายยาววววๆๆๆๆ แบบสามก๊ก หรือเพชรพระอุมาก็ได้
ขอฉากวี๊ดวิ้ว :m1: ของคุณพี่ผู้มาเยือนกะน้องน้ำหยดเยอะๆน้า requestสุดๆเลยอ่ะ
นะจ๊ะๆ น้องตั้มคนดี
-
ตอนที่ ๔๙
“มึงว่าอะไรนะ” เอกพูดพลางทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ
“กูบอกว่าน้องเค้าน่ารักดี” อิทธิ์พูดแล้วยิ้มกว้างกว่าเดิม ยิ่งทำให้หน้ากลมๆ ผมเส้นเล็กละเอียดที่ซอยไว้สั้นๆ ปัดด้านหน้าให้ปิดหน้าผากไว้ ดวงตากลมๆยิ่งทำให้ใบหน้าที่เหมือนตัวการ์ตูนดูน่าขบขันมากขึ้น
เอกฟังแล้วยังคงทำหน้างงๆ เอามือทาบหน้าผากตัวเอง แล้วชะโงกตัวจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่ เอามือไปทาบหน้าผากอิทธิ์ ที่นอนคว่ำหนุนหมอนคุยกับเขาอยู่ แล้วเอนตัวกลับไปนั่งตัวตรงเหมือนเดิม แล้วมองหน้าอิทธิ์นิ่ง ใบหน้ายังคงแสดงออกถึงความงุนงงอยู่เหมือนเดิม
“สาดนี่ ...” อิทธิ์ลุกขึ้นนั่ง เอาหมอนที่หนุนนอนเมื่อสักครู่มากอดไว้ “มึงจะงงอะไรขนาดนั้นวะ”
“ก็ไหนมึงพูดนักพูดหนาว่าไม่สนใจ ไม่อยากจะยุ่งเกี่ยวด้วย ทำไมวันนี้มารำพันพร่ำเพ้อให้กูฟังวะ”
“ก็เมื่อวานนี้กูได้นั่งคุยกับน้องเค้าอยู่นาน กูเลยเพิ่งรู้แจ้ง เข้าถึงปัญญา ว่ากูอคติกับน้องเค้า เพราะกูแสลงกับชื่อ”
“ฮ่าๆๆ” เอกหัวเราะเสียงดัง “มึงฝังใจขนาดนั้นเลยเหรอวะ กะอีแค่เสียหนุ่มครั้งแรกกับคนชื่อนั้น”
“ที่จริงกูก็ลืมเรื่องพวกนี้ไปแล้วนะ แต่มาคิดถึงอีก ก็ตอนที่มึงแนะน้ำให้รู้จักน้องเค้านี่แหล่ะ แล้วที่กูฝังใจน่ะ ไม่ใช่เรื่องกูเมาแล้วเสียตัวเว๊ย แต่กูฝังใจที่แฟนเพื่อนแท้ๆ ดันสำส่อนกับเพื่อนแฟนตัวเอง”
“ทำเป็นคิดได้นะมึง ทำยังกับมึงยุ่งกับน้ำมันแค่ครั้งเดียว”
“อย่ามาว่ากู มึงก็ด้วย แฟนรูมเมทมึงแท้ๆ”
“อ้าว ... มาเสนอ ไม่สนองก็เสียเชิงชายดิ๊วะ” เอกพูดแล้วก็หัวเราะเบาๆ “มีแต่กูกับมึงสองคนที่ไหนล่ะ น้ำ มันร่อนไปร่อนมา มั่วกับคนโน้นคนนี้ จนเค้ารู้กันทั่ว”
“ก็มีแต่รูมเมทมึงนั่นแหละ ที่หลงซะจนไม่ยอมฟังอะไร”
“อย่างว่าหว่ะ คนมันกำลังรัก กำลังหลง ว่าไปก็สงสารมันเหมือนกัน” เอกถอนหายใจ
“น้ำมันเล่นละครเก่ง ต่อหน้ารูมเมทมึงก็ทำตัวเรียบร้อย ลับหลังยังกับคนละคน” อิทธิ์พูดแล้วถอนหายใจ
“กูว่าอย่าไปพูดถึงมันเลย เปลี่ยนเรื่องดีกว่าหว่ะ”
แล้วทั้งสองคนก็เปลี่ยนเป็นคุยกันเรื่องการเรียน โดยไม่ได้ใส่ใจกับประตูที่เปิดอยู่ มีแต่ประตูมุ้งลวดเท่านั้นที่ปิดเอาไว้ เสียงทีคุยกันแม้จะไม่ดังนัก แต่ก็พอที่จะทำให้คนที่เดินมาถึงได้สักครู่หนึ่งได้ยินอย่างชัดเจน ตั้งแต่ประโยคที่เอกพูดถึงชื่อของบุคคลที่สามเป็นครั้งแรก จนกระทั่งเปลี่ยนเรื่องที่คุยไปเป็นเรื่องอื่น คนที่อยู่หน้าห้องจึงค่อยๆเดินไปยังบันได แล้วเดินลงจากชั้นสองไป โดยที่ไม่ทันได้คิดเลยว่า บุคคลที่เอกและอิทธิ์พูดถึงนั้น เป็นคนละคนกับที่ตนเองรู้จัก
..............................................................
................................
ต้อยมองตามคนผิวสีน้ำตาลอ่อน ในเสื้อยืดสีเหลือสดกางเกงยีนส์สีน้ำตาลเข้ม ที่กำลังเดินออกไปจากโรงอาหารพร้อมกับเพื่อนชายอีก๓คนที่คุ้นเคย แล้วหันไปมองหน้าคนที่กำลังใช้หลอดคนน้ำแข็งในแก้วน้ำ ด้วยใบหน้าบูดบึ้งตรงหน้า
“มีเรื่องอะไรกันอีกวะ” ต้อยอดถามไม่ได้
“ไม่มี” หมูตอบด้วยน้ำเสียงขุ่นๆ
“นี่มึงยังงอนเรื่องเมื่อวันก่อนอยู่อีกเหรอไง” ต้อยพูดด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย “มึงนี่ขี้งอนฉิบหายเลย ขี้หึงก็ปานนั้น”
“กูงอนอะไรใครที่ไหน” หมูตอบโดยที่ไม่เงยหน้าเหมือนเดิม
“ก็เมื่อวันพฤหัสฯ ที่พี่น้ำเค้าไม่ยอมไปกินข้าวกลางวันด้วยกัน แล้วตอนบ่ายมึงดันไปเห็นพี่เค้านั่งคุยอยู่กับพี่อิทธิ์ที่ริมบึงไง” ต้อยพูดพลางคิดถึงท่าทางยิ้มแย้มของคนทั้งสอง ที่ใต้ต้นชมพูพันทิพท์เมื่อสองวันก่อน
“ถ้าแค่คุยกูจะไปคิดอะไร” ในน้ำเสียงของหมู ปนไปด้วยความโกรธ “ทำท่าไร้เดียง หลอกให้เชื่อซะสนิทใจ”
“หมายความว่าไงวะ” ต้อยถามด้วยใบหน้างุนงง
“กูถามมึงหน่อย ไอ้ต้อย” หมูจ้องหน้าต้อยนิ่ง “มึงชอบน้ำใช่มั๊ย”
ต้อยขมวดคิ้ว สีหน้าเหมือนไม่แน่ใจในสิ่งที่ได้ยิน แล้วค่อยๆระงับสติ ก่อนที่จะตอบไปอย่างระมัดระวัง
“ทำไมวะ คนนิสัยดีแบบนี้ เป็นใครก็ชอบ จะเว้นก็แต่บางคนที่มีอคติบางอย่างเป็นส่วนตัว” ต้อยพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“กูไม่ได้หมายถึงแบบนั้น ... กูสังเกตเหมือนกันนะ กูรู้ว่ามึงชอบน้ำ”
ต้อยนิ่งไป สีหน้าครุ่นคิด ลังเลใจว่าควรจะตอบอย่างไรดี แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจตอบไปตามความเป็นจริง
“เออ ... ใช่ กูชอบพี่น้ำ” ต้อยพูดช้าๆ “แต่กูก็ไม่คิดจะแย่งกับมึงหรอกนะ แล้วก็ไม่เคยคิดจะให้พี่เค้าเลิกกับมึง เพื่อจะได้เป็นโอกาสของกูบ้าง ตอนนี้กูรู้สึกเหมือนเค้าเป็นเพื่อนรุ่นพี่คนนึง ก็เท่านั้น”
“แล้วมึงเคยมีอะไรกับน้ำรึเปล่า” น้ำเสียงของหมูราบเรียบ แต่แววตาดุดัน จนต้อยตกใจ
“เฮ๊ย ... กูจะทำแบบนั้นได้ไง พี่เค้าเป็นแฟนมึงนะ”
“เออ ... ขอบใจที่มึงยังคิดได้” พูดจบหมูก็มองแก้วน้ำแน่วนิ่ง “แต่บางคนเค้าไม่คิด”
“มึงหมายถึงพี่อิทธิ์น่ะเหรอ” น้ำเสียงและสีหน้าของต้อย แสดงถึงความตกใจ
“ไม่แค่นั้นหรอก” หมูกัดฟันแน่น นิ่งเงียบไป
ต้อยมองท่าทางของหมูด้วยความประหลาดใจ มันเกิดอะไรขึ้นระหว่างคนทั้งสองกันแน่
“แล้วตอนนึ้มึงยังอยากได้เค้าอยู่อีกมั๊ย” หมูเหลือบสายตาจากแก้วน้ำขึ้นมามองคนที่นั่งอยู่ตรงข้าม
“ทำไมมึงถามแบบนี้วะ” คราวนี้ต้อยยิ่งงงมากขึ้น
“ถ้าอยากได้กูยกให้”
พูดจบ หมูก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินออกจากโรงอาหาร ทิ้งให้ต้อยนั่งงงอยู่ที่เดิม
-
จิ้ม
ทำไมหมูเป็นคนแบบนี้ว้า o12
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!!! หมูเข้าใจผิดอย่างแรง
แต่ไมหมูพูดง่ายๆงี้หล่ะ จะยกน้ำให้ใครก็ได้ง่ายๆหรอ ชิ แอบเคืองหมู :a14:
-
ว้าววววววววว
:oni2:
รอดู รอชมต่อครับ
-
หมูเลว
เข้ามารอพี่ต้นไม้
-
เป็นเจ้าของน้ำเหรอยกให้คนอื่นอ่ะ :laugh:
-
เพราะเข้าใจผิดแท้ๆ :m16:
-
“ถ้าอยากได้กูยกให้”
หมูทำงี้เปลี่ยนใจ
เชียร์ต้นไม้ 100 %
:oni1: :oni1:
-
นั่นไง หมูเผยตัวตนออกมาแล้ว
รักมากโกรธมารึไง
:เฮ้อ:
-
แอร้ยยยยยย
รอไว้จบแล้วจะมาอ่านอย่างละเอียดคะ
อันนี้อ่านคร่าวๆ น่าสนใจเป็นอย่างมาก
-
เอาแล้วไง ไม่ฟัง และ ถามไถ่ให้รู้เรื่องก่อน
แล้วจะมาเสียใจภายหลัง
ตั้ม นี้เป็นวิธีที่จะกันตัวหมู ออกจากบทแฟนของน้ำหยดใช่เปล่า
รอฉาก นายหมู ช้ำใจดีกว่า เมื่อรู้ว่าที่ตัวเองได้ยิน มันเป็นการเข้าใจผิด :pandalaugh:
ด้วยความสะใจกับพวก ขี้หึงไม่ดูตาม้า ตาเรือ
+1 ให้กับตั้ม ในความขยัน รอบทต่อไปนะครับ
-
โห เลวอ่ะ คนนะเว้ยไม่ใช่สิ่งของจะได้ยกให้กันได้ง่าย ๆ o12
-
เห็นด้วยอย่างแรงกับรีบน ^^ ค่า
-
หมูใจแคบจัง :m19: อุตส่าห์หลงเชียร์ ชิ
-
เรื่องพันกันได้ีดีทีเดียว
แต่...ลุงมึนเองเพราะ...แก่
-
ง่าๆๆๆ ... ขอตอบรวมๆนะฮับ
เรื่องแรกเรื่องที่หายไปช่วงวันที่ยี่สิบกว่าๆ ก็ต้องขอโทษคนที่คอยติดตามเรื่องด้วย แล้วก็ขอขอบคุณทุกคนที่เป็นห่วงนะครับ พอดีมีเรื่องส่วนตัวนิโหน่ย (มะช่ายมีเรื่องกะกิ๊กหรือแฟนหรอก ... เพราะม่ายมี :o8: )
บางคนที่สงสัยบทของอิทธิ์ ก็คงรู้แล้ว ว่าจะเป็นตัวมาก่อเรื่อง(หรือเปล่าหว่า o2 ) ทำให้มหมูเข้าใจผิด ซึ่งบางคนก็บอกว่า เป็นบทชิ่งหมูออกจากการเป็นแฟนน้ำหยด .... แหมมมมม รู้ทัน :laugh:
มาลองวิเคราห์หมูกันดูหน่อยท่าจะดี
หมู เป็นตัวละครที่เกิดขึ้นมาหลังจากผมพลอตเรื่องแล้ว เรื่องที่คิดว่าจะเป็นแค่เรื่องสั้น เลยกลายเป็นนิยายขนาดสั้นไป
หมู น่าจะเป็นตัวละครที่แสดงอารมณ์หลากหลายที่สุด จนบางทีเด่นมากๆ(ในความรู้สึกของผม)
ตอนที่ผมเรียนเรื่องการเขียนเชิงบันเทิงคดี อาจารย์ท่านบอกว่า ตัวละครเหมือนสิ่งมีชีวิต บางทีมีการเปลี่ยนแปลงออกนอกกรอบที่เราคิดไว้จนเราคิดไม่ถึง ... หมูก็เช่นกัน
จากตอนนี้ อาจจะเห็นว่าหมูออกจะหุนหัน ด่วนสรุปไปหน่อย แต่เท่าที่ผ่านมา หมูไม่ค่อยคิดอะไรมากมาย ไม่ค่อยรอบคอบ บางทีก็คิดอะไรได้หลังจากที่ทำไปแลัว ที่สำคัญ ไม่มีความศรัทธาในเรื่องของความรักเท่าไรนัก ... ลักษณะนิสัยของหมู คงพอจะทำให้บุคลิคในตอนนี้เป็นแบบนี้ ดังนั้นจึงไม่แปลกเลย กับคำพูดที่หมูพูดกับต้อยว่า ... ถ้าอยากได้กูยกให้
หรือถ้ามองในอีกแบบหนึ่ง ... รักมากจึงโกรธมาก
ก็อาจจะเป็นได้ แต่หมูไม่รู้ตัวว่าสิ่งที่รู้สึกกับน้ำหยดคือ ... ความรัก อย่างในตอนต้นๆเรื่อง ความคิดของหมูนั้นก็ประมาณว่า
คนรุ่นเขาไม่ค่อยมีใครพูดถึงสิ่งนี้กันอย่างจริงจังมากนัก เพียงแค่ความ ‘พึงตาต้องใจ’ นิดหน่อย ก็จูงมือไปหาความสุขด้วยกันได้ไม่ยาก หากถูกใจกันมากก็อาจจะคบหาเป็นแฟนกัน พอเบื่อหรือเจอคนใหม่ ก็เลิกลากันไป ไม่เว้นแม้แต่ตัวเขา ซึ่งมีประสบการณ์ในเรื่องทำนองนี้ มาตั้งแต่เริ่มเรียนอยู่ในระดับชั้นมัธยมปลาย
โอย ... ฝนโต๊ะ เดี๋ยวค่อยมาต่อ ... ถ้าไม่นอนหลับซะก่อนนะฮับ เอิ๊กๆๆ :laugh: :laugh: :laugh:
-
แอร้ยยยยยยส์ ถึงหลับก็จะปลุก :laugh:
-
อ่ะ ซะงั้นเลยนะหมู
ได้ยินแบบนี้ เป็นใครก็อาจเข้าใจผิดได้อ่ะนะ
เนื่องจากหมูรู้จักคนชื่อน้ำแค่คนเดียวใช่มิ
จะรอตอนต่อไป :m22:
-
คุณพระ!!!
-
โอเค จะพยายามเข้าใจตัวตนของหมู
และเริ่มหันมาสนใจตัวตนของผู้มาเยือนแล้ว
ลึกลับมากมาย เลยเหมือนไม่ค่อยมีบทบาทซะงั้น
มีบทบาทเฉพาะตอนจริงๆๆ ไม่สมกะเป็นพระเอกเลยเนอะ
อ๊ายยยยยย คิดมากทำไมเนี่ย
รออ่านต่อไป
:oni1:
-
อ่าววว ทำไมหมูทำงั้นล่ะ น้ำหยดไม่ใช่สิ่งของน่ะค่ะ
จะได้ยกไปยกมากกกกก :เตะ1:
-
อ้าว
เวรของกำ
หมูเข้าใจผิดซะงั้น
o12
-
o12
พูดแบบนี้
ต่อยกันเลยดีกว่าไม๊หมู
คบกันแต่ไม่เชื่อใจกัน
:m16:
-
อร๊ายยย
กรี๊ซซซซซ
นังหมูเข้าใจผิดไปกันใหญ่แล้ว
กรี๊ซซซซซ
แต่ไม่เป้นไร
เลิกกันเหอะค่ะหมู
เจ๊ยังว่างนะคะ
อร๊ายยยยยยยย
:o8:
กดบัตรคิว
-
vUv
ชอบหมูมากอะนะ อิๆ
-
ดีเข้าใจผิดไปเลย :laugh: รอผู้มาเยือนต่อไป
-
:m23: มาติดตามครับ แล้วถ้าหมูมารู้ทีหลังจะเสียใจไหม
-
จากตอนนี้ อาจจะเห็นว่าหมูออกจะหุนหัน ด่วนสรุปไปหน่อย แต่เท่าที่ผ่านมา หมูไม่ค่อยคิดอะไรมากมาย ไม่ค่อยรอบคอบ บางทีก็คิดอะไรได้หลังจากที่ทำไปแลัว ที่สำคัญ ไม่มีความศรัทธาในเรื่องของความรักเท่าไรนัก ... ลักษณะนิสัยของหมู คงพอจะทำให้บุคลิคในตอนนี้เป็นแบบนี้ ดังนั้นจึงไม่แปลกเลย กับคำพูดที่หมูพูดกับต้อยว่า ... ถ้าอยากได้กูยกให้
หรือถ้ามองในอีกแบบหนึ่ง ... รักมากจึงโกรธมาก
ก็อาจจะเป็นได้ แต่หมูไม่รู้ตัวว่าสิ่งที่รู้สึกกับน้ำหยดคือ ... ความรัก อย่างในตอนต้นๆเรื่อง ความคิดของหมูนั้นก็ประมาณว่า
คนรุ่นเขาไม่ค่อยมีใครพูดถึงสิ่งนี้กันอย่างจริงจังมากนัก เพียงแค่ความ ‘พึงตาต้องใจ’ นิดหน่อย ก็จูงมือไปหาความสุขด้วยกันได้ไม่ยาก หากถูกใจกันมากก็อาจจะคบหาเป็นแฟนกัน พอเบื่อหรือเจอคนใหม่ ก็เลิกลากันไป ไม่เว้นแม้แต่ตัวเขา ซึ่งมีประสบการณ์ในเรื่องทำนองนี้ มาตั้งแต่เริ่มเรียนอยู่ในระดับชั้นมัธยมปลาย
^
^
เห็นด้วยค่ะ ว่าแต่ว่า รุ่นเขา รุ่นนั้นอ่ะ สมัยไหนน่อ ที่ไม่ชอบพูดถึงอ่ะ คิคิ :t2:
"รักมากก้อโกรธมาก" แล้วปากแมวๆ แบบนายหมูก้อไม่ไหวนะคะ ชิส์ๆ น้ำหยดไม่ใช่ส่งของนะ
จะได้เที่ยวไปยกให้ใครต่อใคร... :เตะ1:
ปล่อยให้เข้าใจผิดไปเลย สมๆ
* ตั้งหน้าตั้งตารอผู้มาเยือนค่ะ :oni2:
-
ชิ แล้วจะมาเสียดายทีหลัง
-
ผมคิดว่า ผู้แต่ง ยังสามารถเล่นอารมณ์กับตัวละคร หมู ได้อีกเยอะเลยคับ^^
-
พูดไม่ออกบอกไม่ถูก ทำไมเพื่อนต้นไม้เลวยังงี้อ่ะ
รู้ทั้งรู้ว่าเพื่อนรักมาก ยังจะยอมเป็นเครื่องมือช่วยกันฆ่าต้นไม้ทั้งเป็น น่าสงสารจัง
-
อ๋ออ
มันเป็นอย่างงี้นี่เอง อิอิ
งั้นชิ่งหมูออกไปเร็วๆๆเลยนะ :laugh:
อยากเจอพี่ต้นแล้วอะ
-
อยากเห็นตอนหมูรู้ความจริง
ว่าจะเป็นยังไง :laugh:
-
:m4: เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆ รอพี่ตั้มมาต่ออออออออออ(วันนี้)หลายๆตอน (เหอๆ มีทวง กร๊ากกกกกกกกกก)
-
เวรแระ o7
อะไรจะเหมาะเจาะถึงเพียงนี้
กำ...
-
กรรม ไปกันใหญ่แระ
อีตาหมูนี่ ก็ ฟังไม่ได้ศัพท์จับไปกระเดียดจริงเชียว
เดี๋ยวปัดเสกให้ชวดเลยนิ.....
-
:a2: ในที่สุด....
หมูก็กระเด็นออกจากทางรักของนู๋น้ำหยดกะคุณเพ่ผู้มาเยือนซักที :t2:
-
หมูเอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยเข้าใจผิดซะแล้ว
-
หมูเข้าใจผิดซะแล้ว
-
:เฮ้อ:
เป็นการผูกเรื่องได้เนียนสมจริงครับ ถ้าเหตุผลนี้อารมณ์ไม่สะดุด
หมูเดิมก็ขี้หึง หุนหันพลันแล่นอยู่แล้ว ได้ยินอะไรขาด ๆ วิ่น ๆ ไป
ทำให้เป็นเรื่องเป็นราว...น้ำก็คงบอกเลิกได้ง่ายขึ้น... :m15:
แต่ถึงวันที่หมูรู้ความจริง...คงได้แต่เสียใจที่ไม่ไว้ใจน้ำ...
ยังไงหมูก็ยังน่าสงสารอยู่ดี :m23:
-
หูเบา..ไม่หนักแน่น..ไม่รอบคอบและไตร่ตรองให้ดี..
ก็ตัดสินด้วยอารมณ์ซะแระ..
.
.
สมควร..อด..แดก..
.โส..น้า..น่า :m14:
-
ตาหมูเอ้ย :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เตะ1:
-
:เฮ้อ:
เป็นการผูกเรื่องได้เนียนสมจริงครับ ถ้าเหตุผลนี้อารมณ์ไม่สะดุด
หมูเดิมก็ขี้หึง หุนหันพลันแล่นอยู่แล้ว ได้ยินอะไรขาด ๆ วิ่น ๆ ไป
ทำให้เป็นเรื่องเป็นราว...น้ำก็คงบอกเลิกได้ง่ายขึ้น... :m15:
แต่ถึงวันที่หมูรู้ความจริง...คงได้แต่เสียใจที่ไม่ไว้ใจน้ำ...
ยังไงหมูก็ยังน่าสงสารอยู่ดี :m23:
ครับ. เห็นด้วยเหมือนกันกับพี่ narth
ก็หมูรับข้อมูลด้านเดียว ประกอบกับลักษณะนิสัยของหมู ...ไม่น่าเลยหมู เฮ่อ
ก็ดีอีกอย่างน้ำหยดจะไม่ลำบากใจ
รอพี่บุหรงมาต่อนะครับ
:bye2:
-
คือด้วยความที่มีภาพลักษณ์ในหัวในแง่ลบอยู่แล้วหรือเปล่า พอเจอเหตุการณ์สองแง่สองง่ามแนวนี้จึงได้เชื่อสนิทใจโดยไม่พิจารณาหาความจริงก่อน ถ้าจะมองในแง่ที่ว่า รักมากหวงมากมันก็เกินจริงไป จากการแสดงออกของหมูยังไม่ถึงขั้นนั้น แต่มันดูออกจะเป็นการระแวงที่เกิดจากความหวงของมากกว่าน่ะ
-
:oni2: :oni2: เปลี่ยนใจมาเชียร์หมูแล้ว
ผู้มาเยือนยังไงๆ ก็ดูเหมือนเอาหนูน้ำหยดเป็นตัวแทนคนรักเก่า o7 o7 แม่ยกไม่ปลื้มคะ :serius2:
-
สวัสดีครับทุกคน เพิ่งเข้ามาอ่านอะครับ :m23:
สนุกดีอะครับ :o8:
แอบสงสาร หมูที่ต้อง มาได้ยิ่งเรื่องที่ทำให้เข้าใจผิด o7
รอต่อเหตุการณ์ ต่อไปครับ :a11:
-
:เฮ้อ: กลุ้มใจแทนหมู....
คนเรา....ด่วนตัดสินใจเกินไป....อย่างนี้เขาเรียกว่าไม่ไว้ใจกัน....
น่าจะเข้าไปถามความจริงให้ชัดๆกันไปเลย.... o12
แต่ก็ยังแอบปันใจให้อิทธิ์นะ....เพราะเขาชอบคนเลวววว.... :laugh:
-
ตอนที่ ๕๐
“โอ๊ย ...” โดมตะโกนเสียงดังพร้อมกับทิ้งตัวลงนั่ง บนเก้าอี้หินบริเวณตึกคณะอย่างหมดแรง
“อะไรวะ ดูทำเข้า” ไก่พูดพลางยิ้มอย่างอารมณ์ดี
“โอ๊ย ...” เสียงของชูดังขึ้น พร้อมกับเจ้าตัวที่นั่งลงข้างน้ำหยดบนเก้าอี้หิน พร้อมกับแนบหน้าฟุบลงไปบนแขนที่วางลงบนโต๊ะหิน
“อะไรของพวกนาย” น้ำหยดหัวเราะขึ้นมาบ้าง “สอบแค่นี้ทำยังกับไปออกรบมา”
“โหย ... ทำยังกะไม่รู้นะไอ้น้ำ พวกเราเป็นนักศึกษา การสอบก็คือการออกสนามรบนั่นแหละ” โดมตอบด้วยสีหน้าเหนื่อยๆ
“ก็จริง” น้ำหยดพูดยิ้มๆ “แต่ข้อสอบแค่ข้อเดียวเอง จะเหนื่อยอะไรกันขนาดนี้”
“ข้อเดียว แต่ให้เขียน๑๐หน้ากระดาษเนี่ยนะ แล้วกระดาษฟุลแกปเชียวนะ น้ำ” ชูผงกหัวขึ้นมาตอบ
“ฮ่าๆๆ ... แต่นี้กระจอกหว่ะ ให้เขียน๕๐หน้า เรายังไหวเลย” ไก่พูดพลางหมุนปากกาในมือเล่น
“แล้วมึงเขียนไปกี่หน้าวะ” โดมหันไปถามไก่
“สิบ” ไก่ยักคิ้วตอบหน้าทะเล้น
“ทำไมไม่เขียน๕๐หน้าล่ะ” น้ำหยดถามยิ้มๆ
“เปลืองหมึก” ไก่ตอบแล้วทำไม่รู้ไม่ชี้ “สอบเสร็จแล้ว ไปฉลองกันดีกว่า”
“ฉลองอะไรกันตอนนี้ เพิ่งเสร็จไปสัปดาห์เดียว” น้ำหยดขมวดคิ้ว
“ฉลองหมดสัปดาห์แรกไง” ไก่พูดแล้วก็หัวเราะร่วน “ไปหาอะไรกินกันดีกว่า”
“นั่นดิ เขียนซะจนมือหงิก หิวจนท้องร้องแล้ว” โดมบ่น
“สอบบ่าย ตื่นซะเที่ยงครึ่ง ก็สมควรหิวหรอก” ชูหันไปพูดกับโดม
“นั่นพวกสาวๆออกมากันแล้ว ชวนพวกนั้นไปด้วย” น้ำหยดหันไปยิ้มให้กับกลุ่มของ นุช เก๋ และแขก ที่กำลังเดินตรงเข้ามาหาด้วยท่าทางไม่ค่อยต่างกับโดมและชูนัก
“ทำไมหมู่นี้ไม่เห็นนายหมูมารับส่งนายเลย” นุชถามด้วยความสงสัย ระหว่างที่กินอะไรกันอยู่ในโรงอาหาร
“หมูน่ะเหรอ” น้ำหยดตอบในขณะที่มือกกำลังฉีกไก่ทอดเป็นชิ้นเล็กๆ “ไม่รู้ดิ๊ คงสอบอยู่มั๊ง ปี๑ก็งี้แหละ สอบทุกวัน แต่ก็ดีนะ สัปดาห์เดียวก็เสร็จแล้ว แถมบางวิชาสอบเสร็จกันตั้งแต่ก่อนปิดคอร์ส”
“อย่างนี้มันก็กลับบ้านก่อนน่ะสิ เพราะกว่านายจะสอบเสร็จก็วันพุธ แล้วยังต้องรออยู่กินฟรีอีก” เก๋ถามบ้าง พลางใช้ส้อมจิ้มลูกชิ้นทอดเข้าปาก
“อื้อ ... ก็คงกลับพรุ่งนี้เลยมั๊ง” น้ำหยดฉีกไก่ชิ้นเล็กๆส่งเข้าปากอีกชิ้น
“อ้าว สัปดาห์หน้าก็นอนคนเดียวดิ๊วะ” โดมถามยิ้มๆ
“ก็นอนคนเดียวมาตั้งนานแล้ว” น้ำหยดทำไม่รู้ไม่ชี้ แต่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงทีละนิด
“อ้าวเหรอ” ไก่พูดกลั้วหัวเราะ “งั้นเดี๋ยวพวกเราไปนอนเป็นเพื่อนนะ”
“ไม่ต้องเลย ถ้ายกโขยงกันไปไม่ได้นอนกันพอดี” น้ำหยดเบ้หน้า “คราวก่อนดีนะเราหนีกลับห้องก่อน ไม่งั้นแหกปากร้องเพลงกันทั้งคืน ช่ายป่ะชู” พูดพลางหันไปถามชู เพื่อนที่ชอบเล่นกีตาร์ให้เพื่อนๆได้ร้องเพลงกันบ่อยๆ
“ทำเป็นพูดดีไป นายน่ะแหละที่ร้องเพลงไม่หยุด” ชูพูดพลางเอื้อมมือไปหยิกแก้มน้ำหยดแรงๆ
“เฮ๊ย ไอ้ชู ... ทำอะไรไม่ดูตาม้าตาเรือ เดี๋ยวก็โดนดีหรอก” นุชโวยวาย “เดี๋ยวก็โดนดีหรอก โน่น ... เจ้าของเค้ามองตาเขียวอยู่โน่น”
ไม่เพียงแต่ชูที่รีบเอามือออกจากแก้มของน้ำหยด และตัวน้ำหยดเองเท่านั้นที่หันไปมอง แม้แต่เพื่อนๆในกลุ่มที่นั่งอยู่ด้วยกัน ต่างก็หันไปมองดูหมูที่เดินเข้ามากับกลุ่มเพื่อนๆ และมองมาทางน้ำหยดด้วยสีหน้าที่แสดงออกอย่างเด่นชัด ว่ากำลังอยู่ในสภาพขุ่นเคืองใจ
น้ำหยดยิ้มให้หมูจนตาหยีเหมือนอย่างที่เคยยิ้ม เพราะไม่ได้คิดอะไรมากมายกับการหยอกล้อของชู แต่พอหมูเห็นรอยยิ้มนั้น ก็เหมือนจะยิ่งไม่พอใจยิ่งขึ้น สะบัดหน้าเดินไปกับเพื่อนๆของเขา ไปนั่งอยู่ที่โต๊ะอีกมุมหนึ่งของโรงอาหาร
“ไอ้น้ำเอ๋ยยยยยย...” แขกลากเสียงยาว “เตรียมคำตอบไว้ให้ดีๆนะเว๊ยเวลาโดนสอบสวน”
“ตอบว่าไงดี” น้ำหยดทำท่าคิดแล้วตอบด้วยสีหน้าจริงจัง “ตอบไปว่าชูมันนวดหน้าให้เราดีมะ”
“นวดหน้าเหรอ” โดมทำท่าคิดบ้าง “งั้นเราช่วยนวด” พูดแล้วก็เอื้อมมือไปหยิกแก้มน้ำหยดแรงๆ
“เราช่วยด้วย” พูดจบไก่ก็เอื้อมมือไปหยิกแก้มอีกข้างของน้ำหยด
“โอ้ย ...” น้ำหยดโวยวาย ในขณะที่กลุ่มผู้หญิงหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน “เล่นรายกันว๊า แก้มบวมหมดแล้ว” น้ำหยดบ่นด้วยสีหน้าบูดบึ้ง พลางเอามือลูบแก้มตัวเอง
“บอกหมูมันนะ เพื่อนๆมันเขี้ยวหว่ะ เพราะเอ็งมันน่ารักเหลือเกิน” โดมยื่นหน้าเข้าไปพูดใกล้ๆ พลางเอื้อมมือไปบีบจมูกน้ำหยดแรงๆอีกครั้ง
-
จิ้มคุณบุหรง
อ่านตอนนี้แล้ว หมั่นไส้นายหมู :m16:
-
ขยันเข้าใจผิดจริงเลยเนอะ
ไม่ไหวเลยหมูนี่ (ไม่ใช่พระเองไง ไม่ว่าจะทำยังไงๆมันก็เลยไม่ดี)
:laugh:
-
หึหึหึ คุณบุหรงเริ่มสร้างความร้าวฉาน
เห็นทีงานนี้หมูคงต้องลาจอ :bye2:
รอการกลับมาของผู้มาเยือน สอบเสร็จไวๆเท๊ออออ
-
:เตะ1:ไอ้หมู
ไม่ใช่พระเอกแท้ๆ
ชริ
-
หมูนี่ขี้งอนเจงๆๆเลย นิสัยยยยเหมือน ผญ เข้าไปทุกทีและน่ะ :angry2:
-
ก็คนมันขี้หึง นิดนึงก็คิดไกล แต่....ตูเบื่อคนขี้หึงเฟ้ยยยยยยยยย :angry2:
-
:man1:
อยากหยิกแก้มน้ำ
-
เหนื่อยใจกะ ความขี้งอน ของหมู
:a6:
-
:a5: หงะ มาแค่เนี้ยหรอ :m15: ไม่สงสารกันเลยหรอ
-
:m23: มาติดตามครับ
-
ดี จ๋มๆ ให้เข้าใจผิดเข้าไปอีก หูเบา เข้าไปนะนายหมู หึหึ
ในเมื่อคนเราไม่เชื่อใจคนที่ตัวเองรัก ก้อไม่สมควรที่จะถูกรักตอบหรอก o12
* เฝ้ารอผู้มาเยือน :a2:
-
ขออีกๆ :m13:
-
อย่างว่าก็หมูยังเข้าใจผิดอยู่ ยิ่งเห็นภาพนั้นก็เลยยิ่งบาดตาบาดใจ
-
แอบสงสารหมูอ่ะ
o7
-
ใกล้สอบเสร็จแล้ว :a2: จะได้เจอผู้มาเยือนแระ
รอผู้มาเยือน :a1:
-
หุๆๆมะรู้จะพูดไรรออ่านต่อดีก่า
-
หมูช้ำใจอีกละ ใจร้ายอะ
-
:laugh: เพื่อนนี่ก็ขยันแกล้งน้ำหยดกันดีจัง
-
นึกถึงบุญโชค
-
:m29: เอริม...อย่างนี้หมูก็จะยิ่งห่างอะจิ...
ไม่ใช่ว่าจะหึงมากๆแล้วก็ลากน้ำขึ้นเตียงหรอกนะ.... :m25:
-
:m4: ดีดี บอกเลิกไปเลยยิ่งดี
น้ำจะได้ รอต้นไม้ได้โดยไม่ผิดกับหมู
-
:m29: เอริม...อย่างนี้หมูก็จะยิ่งห่างอะจิ...
ไม่ใช่ว่าจะหึงมากๆแล้วก็ลากน้ำขึ้นเตียงหรอกนะ.... :m25:
:o8:
ขอให้เป็นอย่างนั้น
-
จิ้มนายคี ก่อนแล้วกัน
น้ำหยดยังไม่รู้ว่านายหมู โกรธเรื่องอะไร
แต่ทำไงได้ ก็คนไม่ได้ผิด และคิดมาก
รอตอนต่อไปดีกว่า เป็นกำลังใจให้นะครับ :bye2:
-
อยากหยิกแก้มน้ำด้วยคนอ่ะ
:laugh: :laugh: :laugh:
-
:man1: :man1: :man1: น้ำหยดน่ารัก :man1: :man1: :man1:
-
เสน่ห์แรงจริงๆพ่อคนนี้ น้ำตั้งฮาเร็มได้เลยนะเนี่ย :t2:
-
แหมๆๆ ทั้งหยิกแก้ม ทั้งแกล้งบีบจมูกนู๋น้ำหยดเลยน้า นายโดม :m12:
ไหนๆผู้มาเยือนก็ยังไม่มา
ขอแวบไปกิ๊กกะนายโดมละกันน้า :o8:
-
จาโดนสอบสวยไรมั่งน๊อออ :jul1:
-
:เตะ1:น้ำหยดนี่ก็นะง่ายดีเนอะ ไม่แปลกใจเลยถ้าน้ำหยดจะมีคู่นอนอีกสามสี่คนในเรื่องนี้ ก็นิสัย............. ขอบคุณคนแต่งนะคร๊าบบบบบบบบบบบ :t2:
-
คิดถึงคุณบุหรงกับน้ำหยด
:กอด1: :กอด1:
-
ค้างคับพี่น้อง รีบมาต่อน้า
-
หมูเอ๊ยย ย ยย !!
ม่ะใช่พระเอกก้ทำใจหน่อยเนอะ 555+
-
:t2: :t2: ขอหยิกมั้งดิ แก้มน้ำหยดอ่ะ :t2: :t2:
-
โถถถถถถถถ...น้ำหยด :a6:
-
:m13: รออออออ ลุ้นๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ไอ้หมูบ้าหึงปัญญาอ่อน :m30:
-
เข้ามารอผู้มาเยือน :o8:
-
ตอนที่ ๕๑
“แหมดูสิ ท่าทางสนุกกันใหญ่เลย” ชมพู่พูดพลางยิ้มหยันๆ
“ทำไม แกเห็นคนอื่นมีความสุขแล้วไม่ชอบใจเหรอไง” ต้อยเบือนสายตาจากกลุ่มของน้ำหยด มายังชมพู่ แล้วหันไปมองหน้าหมู
“ก็ดูเด๊ะ ในโรงอาหารยังถึงเนื้อถึงตัวกันขนาดนี้ อยู่กันตามลำพังจะขนาดไหน เห็นว่าไปขลุกอยู่ด้วยกันบ่อยๆไม่ใช่เหรอ” ชมพู่ยังคงพูดต่อ
“แกไปรู้เรื่องเค้าได้ไงวะ” อ้วนสงสัย
“รู้ก็แล้วกัน” ชมพู่เหยียดปาก “เห็นว่าไปหอ๕บ่อยๆ บางทีก็อยู่จนดึกจนดื่น”
“ก็เค้าเพื่อนกัน ก็ไปหากัน ... หรือแกจะให้เค้าไปขลุกอยู่หอหญิง” ต้อยพูดด้วยน้ำเสียงขุ่นๆ
“เพื่อนอะไรกันยะ ดูโน่น เห็นมะ โอบคอโอบไหล่กันขนาดนั้น” ชมพูดแล้วหันไปมองน้ำหยด ที่โดมและชูโอบไหล่ไว้คนละข้าง กำลังเดินอยู่ในกลุ่มเพื่อนที่กำลังออกจากโรงอาหาร
“ทำไม แกไม่มีคนโอบแบบเค้าน่ะสิ ถึงได้คอยหาเรื่องซะจริง” ต้อยเบ้หน้า
“แล้วทำไมแกถึงเข้าข้างเค้านัก หรือว่า …” ชมพู่หยีตา “แกชอบเค้าเหรอไง” พูดแล้วก็ยิ้มเหยียดๆ
“ใช่ เราชอบพี่น้ำ” ต้อยยอมรับ อย่างไม่กลัวเพราะเขายอมรับกับหมูไปแล้ว “แต่เราชอบแล้วไม่ได้ไปคอยหาเรื่องใส่คนที่พี่เค้าคบอยู่ หาทางให้เค้าเลิกกัน แล้วมาคบกับเราเหมือนที่บางคนอยากให้มันเป็น”
“นายว่าใคร” คราวนี้ชมพู่พูดโกรธๆ ... ความโกรธนั้นออกมาทั้งทางน้ำเสียง สีหน้าและแววตา จนทุกคนบนโต๊ะหันมามอง
“ใครอยากจะรับว่าทำอยู่ก็รับไป”
พูดจบต้อยก็ลุกจากเก้าอี้ยาวเดินออกจากโรงอาหารไป ส่วนชมพู่เปลี่ยนสายตาที่โกรธเกรี้ยวไปยังน้ำหยดที่อยู่ไกลๆแทน
หมูที่นั่งเงียบอยู่นานก็ลุกขึ้นเดินตามต้อยออกไป ทำให้ชมพู่ยิ่งหน้าบึ้งด้วยความขุ่นเคือง
......................................................................
................................
รถสปอร์ตสีแดง ที่ดูคุ้นตาจอดอยู่ใกล้ๆหอชาย๙ ทำให้หมูรู้สึกแปลกใจ พอจอดรถจักรยายและลอคล้อเรียบร้อย จึงได้ยินเสียงทักทายดังมาจากคนที่เปิดประตูรถออกมา
“หมู” เสียงทักทายพร้อมกันตัวของเด็กหนุ่มที่เดินเข้ามาใกล้
“ว่าไง ติ๊ก” หมูทักตอบ
“น้ำล่ะ” ติ๊กถามถึงคนที่ตนเองรีบมาหาเมื่อสอบเสร็จเมื่อตอนเที่ยง
“อยู่กับพรรคพวกเค้ามั๊ง เห็นเดินออกมาจากโรงอาหารด้วยกัน” หมูตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“อ้าว ... เหรอ งั้นเดี๋ยวเรานั่งรอก่อนก็ได้”
“งั้นเราขอตัวก่อนนะ” พูดจบหมูก็เดินเข้าหอพักไป ปล่อยให้ติ๊กยืนงงอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในรถ ปรับเบาะนั่งให้เอยหลังลง พร้อมกับเปิดเพลงเบาๆฟังไปพลางในระหว่างที่นั่งรอ แต่พอเวลาผ่านไปสักพักก็ผลอยหลับไปไม่รู้ตัว
“ติ๊ก ...อ่ายติ๊ก” เสียงตะโกนอยู่ข้างๆหู จนติ๊กสะดุ้งสุดตัว
“ไอ้น้ำหยด” ติ๊กเรียกคนที่ยืนอยู่ข้างประตูรถที่เปิดอยู่ พลางโน้มตัวเข้ามาใกล้ๆเขา
“นอนหลับเข้าไปได้ไง เดี๋ยวก็ขาดอากาศตายหรอก” น้ำหยดพูดพลางขมวดคิ้วจนหน้าผากย่น พลางขยับตัวออกไป ติ๊กปิดเครื่องเสียงและแอร์ในรถ ออกมาปิดประตูแล้วลอคประตูด้วยกุญแจไฟฟ้า
“รอนานไปหน่อยหว่ะ เลยเผลอหลับไป” พูดแล้วก็บิดขี้เกียจ
ท่าทางบิดไปบิดมา ทำให้น้ำหยดยิ้มเพราะนึกขัน พอบิดขี้เกียจเสร็จ ติ๊กก็มองหน้าน้ำหยดนิ่ง
“มองไร” น้ำหยดถามด้วยความสงสัย
“บางทีเราก็สงสัยนะ ว่านายน่ะร่าเริงเกินไปรึเปล่า แล้วนี่มีเรื่องอะไรกับไอ้หมูมันเหรอไง” ติ๊กถามด้วยน้ำเสียงเป็นงานเป็นการพลางกอดอก
“ไม่มีนี่ ทำไมเหรอ” น้ำหยดมองหน้าติ๊กอย่างงงๆ
“เมื่อกี้เจอหมู หน้ามันหงิกเชียวตอนที่ถามถึงนาย”
“เหรอ” น้ำหยดก้มหน้าครุ่นคิดก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาตอบ “เราไม่ได้คุยกับหมูเลยตั้งแต่ศุกร์ที่แล้ว สัปดาห์นี้พวกปี๑ก็สอบกันทุกวัน คงเครียดกับเรื่องสอบมั๊ง ว่าแต่นายเหอะ ... มาทำไม”
“มาหานายน่ะแหละ พ่อสั่งให้มา” พูดแล้วติ๊กก็โอบไหล่น้ำหยด “ไปคุยกันที่ห้องนายดีกว่า เดี๋ยวคืนนี้เราค้างหน่อยนะ พรุ่งนี้สายๆค่อยกลับ”
“อื้อ” น้ำหยดรับคำ พลางเดินเข้าหอพักไปกับติ๊ก
-
พ่อสั่งให้มา..........เพื่อ???? :m28:
ไอ้เจ้าหมูนี่ท่าทางเป็นเอามา สงสัยทำไมไม่ถามว๊าาาา o12
-
เรื่องก้อยังไม่ คลีคลายอะ
ลุ้นๆ :a4:
-
พ่อสั่งให้มา..........เพื่อ???? :m28:
ไอ้เจ้าหมูนี่ท่าทางเป็นเอามา สงสัยทำไมไม่ถามว๊าาาา o12
คิดเหมือนกันเลยคับ
เฮ้อ.... :เฮ้อ:
-
พ่อสั่งให้มา?
พ่อรู้อะไรรึเปล่า?
:m28:
-
o2 เห็นเค้างงเลยงงด้วยคนค๊าบ o2
-
:m13:
-
เอ่ย ขออีกสักตอนจิ คุณบุหรง :m23:
-
เบื่อชมพุ่
มาปูเสื่อรอผู้มาเยือนดีฝ่า ชักคิดถึงแฮะ
-
:a5: ทำมายยยยยยยยยย....มันเป็นอย่างนี้ ฮือ...................รมณ์ค้างอย่างแรง :a6:
:o8: รีบมาต่อไวไวนะคร๊าบ
-
ง่า...ไมมันสั้นงี้ล่ะ
แล้วทำไมพ่อสั่งให้มาอ่ะ
อยากรู้มากๆๆๆ
:serius2:
-
คำเดียวจากใจ
สั้นคับ :sad2:
แล้วพ่อสั่งไรมา - -
-
ค้างง่ะ :serius2:
-
:m15:...
ทำไมยิ่งสั้นลงเรื่อยๆอ่ะคะ จะรอต่อไำปนะค๊า
-
ทิ้งปมไว้ให้คิดอีกแล้ว แต่ :m20: ไม่คิดหรอก
รอตอนต่อไปดีกว่า เป็นกำลังใจให้นะครับ ตั้ม สู้ ๆ :bye2:
-
นั่นจิ พ่อสั่งให้มาทามมายอ่ะ
สงสัยจริง
-
ตอนนี้สั้นได้ใจมากอ่ะ :sad2:
พ่อให้มา ?
เมื่อไหร่ผู้มาเยือนจะโผล่มาสักที :oni2:
-
ทิ้งความอยากรู้ไว้อีกแล่ะ เอิ้กๆ
สองหนุ่มเขาจะคุยอะไรกันหว่า...
แล้วพ่อติ๊กฝากความอะไรมา? :a5:
-
สั้นอ่ะ :serius2: สั้นเหมือนของคนแต่งป่ะเนี่ย :o8:
-
ช่วงนี้สปีดตกนะครับ
แต่ยังไงก็เป้นกำลังใจให้ครับ :กอด1:
-
ดันนนนนน
-
ฮ่วย ทำไมผู้หญิงแต่ละเรื่องนี่มันน่าเบือทั้งนั้น (เริ่มหันมามองตัวเอง ตอนนี้ทับทางใครเขารึเปล่าฟระเรา)
-
ไมพ่อต้องสั่งหว่า
มีเรื่องไรหนออออออออออออออ
:a11: :a11: :a11: :a11: :a11:
-
มาทำให้อยาก...รู้
แล้วจากไป
วันนี้จะมาต่อมั๊ยอ่า
มานะ มาเถอะ
:oni3:
-
ตาหมูน้เขาอมพะนำอะไรอยู่ครับสงสัยอะไรทำไมไม่ถามให้กระจ่างเนี้ย :angry2:
ป.ล.ใครก้ได้ช่วยเอายายชมพู่ไปทิ้งขยะทีนะครับ :เตะ1:
-
ทำแบบนี้เหมือนเติมเชื้อไฟให้หมูเลย
-
อ่านแล้ว :sad2:
ไหงมาน สาละวันสั้นลง สั้นลงๆ สาละวัน แบบนี้หล่ะน้องตั้ม
งานยุ่งมากใช่ไม๊เนี่ย โถๆๆ มามะ :กอด1: ที
เป็นกำลังใจให้น้องตั้มน้า :L2: love ๆๆ จุ๊บๆ
-
พ่อติ๊กเป็นพวกเล่นไสยศาสตร์เหรอ
เหมือนรู้ว่าน้ำโดนอะไร
-
สั้นอ่ะ :serius2: สั้นเหมือนของคนแต่งป่ะเนี่ย :o8:
อากาศเริ่มจะเย็นแล้วมั้งครับ อะไรๆมันก็สั้นๆ หดๆ แบบนี้อ่ะ :laugh: :laugh:
รอพี่หรงมาอัพนะ
:bye2:
-
:oni3:
จงมาลงต่อ
:oni3:
จงมาลงต่อ
:oni3:
จงมาลงต่อ
-
มารออย่างเงียบๆ
:m22:
-
อืม ๆ หมูไม่ได้ความเลย ดีแล้วเลิก ๆ กันไปซะ :laugh:
ยายชมพู่เน่า เน่าจริง ๆ :angry2:
รอตอนต่อไปนะคะ :L2:
-
:undecided: :undecided:
-
มาต่อเถอะน๊า งง จริงๆอะ พ่อสั่งมา ...
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
ยังไม่มาต่ออีก
คุณตั้มเป็นอะไรไปหรือเปล่าเนี่ย หรือว่าป่วย :m13:
-
ยุ่งกับงานนิโหน่ยอะฮับ วันที่๒๙-๓๐ จะมีการแข่งขันดนตรี ตอนนี้ก็เลยไปช่วยเพื่อนๆในการปรับแต่งเสียง กับเชคการเล่นเพลงของเด็กๆอยู่ ออกจากบ้าย๗โมงเช้า จากพระราม๒ ไปเสรีบ้าง สุขาภิบาล๓บ้าง กลับบ้านก็ดึก เลยไม่ค่อยได้อัฟ
ต้องขอโทษด้วยนะครับ คงหายไปเป็นพักๆจนกว่างานจะเสร็จ ถ้าว่างแล้วจะมารีบอัฟให้ทุกคนได้ติดตามกันต่อครับ o1
-
ไม่เป็นไรจ้า สู้ๆ รอได้เสมอ :a2: :a2: :a2:
-
:m23: ยังไม่เฉลยปริศนาอีกเลย งั้นก็รอต่อไป
-
การมาของติ๊กครั้งนี้จะมาบอกอะไรน้ำรึป่าวนะ
-
:a4:
-
เข้ามารอตอนที่ ๕๒ :serius2:
-
รอเธอหันมา . . . . . :jul1:
-
โถๆๆ น้องตั้มงานเยอะนี่เอง :กอด1:
มะเปนรายยยยจ้า รอได้อยู่แล้นนนนน
ว่าแต่งานดนตรีไรน้อ จัดสิ้นเดือนนี้เนี่ย
น่าไปซุ่มดูจริงๆเลย :m32: เผื่อเจอน้องตั้มแวบๆ อิๆๆ
-
สู้ๆนะครับผม :oni2:
-
ติดงานไม่ว่ากันจ้า รอได้ :a1:
-
รอต่อไป ตั้งใจทำงานน้า
สู้ๆๆ
:L2: :กอด1:
-
เพิ่งจะเห็นว่าคุณตั้มมาบอกไว้ว่างานเยอะ
สู้ ๆ นะคะ เป็นอีกหนึ่งกำลังใจค่า :a2:
รักษษสุขภาพด้วยนะคะ :L2:
-
ยุ่งกับงานนิโหน่ยอะฮับ วันที่๒๙-๓๐ จะมีการแข่งขันดนตรี ตอนนี้ก็เลยไปช่วยเพื่อนๆในการปรับแต่งเสียง กับเชคการเล่นเพลงของเด็กๆอยู่ ออกจากบ้าย๗โมงเช้า จากพระราม๒ ไปเสรีบ้าง สุขาภิบาล๓บ้าง กลับบ้านก็ดึก เลยไม่ค่อยได้อัฟ
ต้องขอโทษด้วยนะครับ คงหายไปเป็นพักๆจนกว่างานจะเสร็จ ถ้าว่างแล้วจะมารีบอัฟให้ทุกคนได้ติดตามกันต่อครับ o1
รอได้ครับ o4
ดูแลสุขภาพด้วยน่ะ :give2:
:bye2:
-
:a12: นอนรอออออออออออออออออออออออออออออ
:laugh: รอนานอย่างนี้ต้องมีเบิ้ลนะพี่ตั้ม 55+
-
มารอด้วย :oni1:
-
มาลงชื่อว่าคิดถึงเน้อ~ : 222222:
-
หาย............
เป็นห่่วงเน้อ
-
รออยู่นะครับ ตั้ม เป็นกำลังใจให้ จัดการกับงานที่กองอยู่ตรงหน้า
รักษาสุขภาพด้วย อากาศหนาวกำลังมาแล้ว นะ
เช้านี้ ที่บ้านลมแรง และอากาศก็เริ่มเย็นแล้ว
-
น้องตั้มสู้ๆ :a2:
ตั้งใจทำงานนะจ๊ะ ไม่ต้องห่วงเรื่องนิยายหรอกจ้า
แฟนๆรอน้องตั้มได้อยู่แล้นนนนน :oni2:
:L2: เป็นกำลังใจให้ทำงานสำเร็จลุล่วงไปได้อย่างราบรื่นนะจ๊ะ
-
:m13:จะรอนาคับ
:L2: :กอด1:
-
:m31:เมื่อไหร่จะม๊า....
จะดอง ช่ายมั้ยยยยย :serius2:
งั้นเดี๋ยวคืนนี้จะย่องไปขอตอนต่อไปถึงที่บ้านเลย.. :oni1:
-
เข้ามาดูว่ามาต่อหรือยัง
:m32:
-
สู้ ๆ
-
:undecided:
:bye2:
-
ตอนที่ ๕๒
“ติ๊ก” เสียงเรียกมาจากชายกลางคนหน้าตาอิ่มเอิบสดใส ที่นั่งอ่านหนังสืออยู่บนโซฟาตัวยาวหน้าโทรทัศน์
“ครับ” ติ๊กที่เพิ่งกลับถึงบ้านในเวลาเกือบสามทุ่ม เดินเข้าไปนั่งลงข้างๆ
“สร้อยพระอยู่กับตัวรึเปล่าลูก” คนถามยิ้มน้อยๆในหน้า แววตาบ่งบอกถึงความรักแกมเอ็นดูลูกชายคนเล็กไม่น้อย
“เอ้อ...” ติ๊กอึกอัก
“เอาไปให้ใครใส่ไว้หรือเปล่า” เสียงถามช้าๆอย่างอารมณ์ดีพร้อมกับรอยยิ้ม ทำให้ติ๊กใจชื้นขึ้น
“อยู่กับน้ำหยดน่ะครับ พ่อจำน้ำได้มั๊ยครับ” ผู้เป็นพ่อพยักหน้าน้อยๆ “ผมให้น้ำหยดใส่ไว้ เดี๋ยวพอปิดเทอม ก็เอามาคืน”
“อ้อ ... จะว่าไปพ่อไม่เห็นน้ำหยดมาเที่ยวบ้านเรานานแล้วนะ” น้ำเสียงบ่งบอกความคิดถึงอยู่ไม่น้อย “ความห่วงใยเพื่อนน่ะเป็นสิ่งดี แต่บางครั้งการทำอะไรลงไป ที่เราคิดว่าเป็นการปกป้อง อาจเป็นสิ่งทำร้ายเขา หรือคนอื่นโดยที่เราไม่รู้ตัวก็ได้” เสียงพูดเนิบๆช้าๆ เหมือนจะให้ผู้ฟังได้เก็บรายละเอียดของคำพูดให้ได้ทุกคำ
“เรื่องนี้ผมก็พอเข้าใจครับ แต่ผมไม่เข้าใจว่ามันเกี่ยวกับสร้อยพระของผมตรงไหน” ติ๊กถามด้วยความข้องใจ
“เอาเป็นว่ารีบไปเอาสร้อยพระคืนมาก็แล้วกันนะลูก ช่วงเสาร์อาทิตย์นี้เลยยิ่งดี เพื่อนของลูกคนนี้น่ะ ไม่จำเป็นต้องสวมใส่ของศักดิ์สิทธิ์ไว้ป้องกันตัวจากอะไรหรอก โดยเฉพาะช่วงนี้ อีกอย่างเพื่อนคนนึ้น่ะอย่าทำอะไรให้เสียเพื่อน เพราะลูกเองนั่นแหละที่จะต้องเสียใจมากที่สุด เขาเองก็ปกป้องเรามาไม่น้อยจากเรื่องที่ลูกคิดไม่ถึงเหมือนกัน”
นั่นเป็นบทสนทนาระหว่างติ๊กกับพ่อเมื่อคืนวันอังคารที่ผ่านมา ไม่มีการอธิบายใดๆเพิ่มเติม จากพ่อผู้ถือศีลและปฏิบัติธรรมอย่างสม่ำเสมอ ติ๊กซึ่งมักจะไปวัดกับพ่อและแม่เป็นประจำผิดกับพี่ชาย จึงพอจะเข้าใจอะไรได้อย่างเลือนลาง และการที่พ่อของเขาบอกย้ำต่อมาอีกหลายครั้ง ทำให้เขาตระหนักว่ามันคงเป็นเรื่องสำคัญจริงๆ ดังนั้นเมื่อสอบเสร็จในเวลาเที่ยงของวันศุกร์ และกินอาหารกลางวันกับเพื่อนๆเสร็จแล้ว เขาจึงขับรถมุ่งตรงมาหาน้ำหยดทันที
“ตกลงมีอะไรถึงได้มาหาถึงนี่” น้ำหยดถามขึ้นหลังจากเก็บของเรียบร้อยแล้ว และเดินมานั่งลงบนเก้าอี้ปลายเตียง
“อย่าว่าอย่างงั้นอย่างงี้เลยนะไอ้น้ำ ... มาเอาสร้อยคอน่ะ” ติ๊กที่นอนคว่ำเอาหมอนหนุนอกไว้บอกด้วยสีหน้าเซ็งๆ
“ดูทำหน้าเข้า ยังกับถูกจับได้ว่ามีเมียซ่อนไว้ แล้วโดนเมียหลวงจับได้” น้ำหยดพูดพลางถอดสร้อยทองคำบนลำคอ ส่งให้ติ๊กที่ยื่นมือมารับ “ที่บ้านว่าเอาหรือไง”
ติ๊กลุขึ้นนั่ง จบสร้อยพระไว้เหนือหัวก่อนจะสวมลงไปบนลำคอของตัวเอง
“พ่อเราน่ะสิ ไม่รู้ว่ารู้ได้ไง ที่จริงก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอก แต่บอกให้รีบมาเอาคืนจะดีกว่า เพราะนายไม่จำเป็นต้องสวมพระ”
น้ำหยดขมวดคิ้วเข้าหากัน ก่อนที่จะถามอะไรออกไป ติ๊กก็พูดต่อ
“เมื่อกี้เผลอหลับไปตั้งนาน หิวหว่ะ” พูดแล้วก็โยนหมอนไปที่หัวเตียง แล้วลุกจากเตียง ยืนบิดขึ้เกียจไปมา “ออกไปหาอะไรกินกันดีกว่า”
“กินเหรอ เราเพิ่งกินขนมมากับเพื่อนๆเอง แล้วเดี๋ยวก็จะมื้อเย็นอยู่แล้ว ตอนนี้ยังจะกินอีกเหรอ”
“สบายมาก เมื่อตอนกลางวันกินมานิดเดียวเอง เอางี้ไปหาขนมเบาๆกินก่อน แล้วไปเดินเล่นที่ห้างในเมืองกัน เดี๋ยวหามื้อเย็นกินกันแถวนั้น ดีป่ะ” ติ๊กพูดยิ้มๆ “อ้อ ชวนไอ้หมูมันไปด้วยดีมะ”
“อื้อ ตามใจนาย”
น้ำหยดตอบพลางยิ้มน้อยๆ แต่ติ๊กกลับคิดว่าดวงตาของน้ำหยดไม่ได้ยิ้มไปด้วย เหมือนมีแววกังวลอย่างไรพิกล
ก๊อกๆๆ
“ครับ” เอกที่กำลังเปลี่ยนเสื้ออยู่ หันตัวไปเปิดประตู “อ้าว น้ำมาหาไอ้หมูมันเหรอ”
น้ำหยดพยักหน้า มองข้ามไหล่เอกไปยังคนที่นั่งหันหลังอยู่บนเก้าอี้
“สวัสดีครับ ผมติ๊กเพื่อนไอ้น้ำ” ติ๊กแนะนำตัวทักทายกับเอก ที่เดินไปหยิบเสื้อยืดที่พาดไว้บนพนักเก้าอี้ขึ้นมาใส่
“ดีครับ ไอ้หมู” เอกตอบแล้วหันไปทางหมู “เป็นไรวะ น้ำมาหาเอาแต่นั่งงอนอยู่ได้ มันอารมณ์ไม่ดีมาหลายวันแล้ว” ประโยคหลังหันไปพูดกับน้ำหยด ที่เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับติ๊ก “คุยกันดีๆล่ะ พี่ขอตัวก่อน ไปออกกำลังหน่อย”
เอกพูดกลั้วหัวเราะ พลางเดินไปหยิบถุงเท้าในตู้เสื้อผ้า แล้วหยิบรองเท้าผ้าใบจากชั้นวางของ เดินออกจากห้องไป
“หมู” น้ำหยดเรียกพลางเดินเข้าไปยืนข้างๆเก้าอี้ที่หมูนั่งอยู่ ส่วนติ๊กเดินไปนั่งลงบนเตียง “ติ๊กชวนเข้าเมืองไปเดินเล่นแล้วกินข้าวเย็นแน่ะ ไปด้วยกันมั๊ย”
“เรานัดกินข้าวเย็นกับเพื่อนไว้แล้ว” หมูตอบด้วยสีหน้าบูดบึ้งจนน้ำหยดแปลกใจ
“ไม่สบายอะไรรึเปล่าอะ หน้าตาไม่ดีเลย” น้ำหยดถามด้วยความห่วงใย
“เราว่านายเลิกเสแสร้ง ทำท่าเป็นคนดีได้แล้ว” หมูพูดพลางลุกขึ้นยืนจ้องหน้าน้ำหยด
“เสแสร้งอะไร” น้ำหยดพูดด้วยความงุนงง
“เราคนเดียวไม่พอเหรอไง ถึงได้มั่วกับคนนั้นคนนี้ไปทั่ว” หมูโพล่งออกมาอย่างเหลืออด “พวกที่ชอบไปหาบ่อยๆนั่นน่ะถึงไหนกันแล้วล่ะ เห็นถึงเนื้อถึงตัว จับแก้มบีบจมูก โอบคอโอบไหล่”
“นายพูดอะไรน่ะ พวกนั้นเพื่อนเรานะ” น้ำหยดเสียงสั่น เพราะความตกใจระคนความโกรธ “แล้วพวกนั้นก็แกล้งเราแบบนี้มาตั้งนานแล้ว ไม่ใช้เพิ่งมาเป็นแบบนี้ซะที่ไหนกัน”
“จริงเหรอ” หมูหัวเราะในลำคอ “แค่เพื่อนจริงๆเหรอ ... แล้วเนี่ย แน่ใจนะว่าแค่เพื่อน” หมูหันไปมองที่ติ๊ก แล้วกลับมามองหน้าน้ำหยดที่ซีดลงไปถนัดตา “คิดถึงกันมากจนรอให้ปิดเทอมไม่ไหว ต้องรีบมาหากันตอนกำลังสอบเลยใช่มั๊ย”
-
:เฮ้อ: หมูเอ้ย ยังไม่ทันได้สู้กับผู้มาเยือน ก็ทำท่าจะแพ้ภัยตัวเองซะแระ :เฮ้อ:
-
:เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: ขอกระโดดถีบหมูซักเล็กน้อย แต่นานๆ
:angry2: หมูเอ๊ย รีบๆตัดใจจากน้ำหยดไปซะ
ยังไงน้ำหยดก็เป้นของพี่ต้น :oni1:
-
เฮ้อ..หมูหนอหมู.... เข้าใจผิดยังไม่พอ
ยังพูดทำร้ายจิตใจน้ำหยดเข้าไปอีก มันน่า :เตะ1: ( ถีบนี้เพื่อน้ำหยด)
ถีบเดียวพอ....เพราะยังไง นายหมูก้อต้องเสียใจอยู่ดี อิอิ :t2:
-
หมูทามมายเป็นแบบนี้
งอล ชิส์ ไม่เชียร์แล้ว
พี่ตั้ม สู้ ๆ นะ......
-
อย่าง ทิพย์ว่า หมูเริ่มแพ้ภัยตัวแล้วแล้ว :laugh:
รอผู้มาเยือนออกมา เมื่อไหร่จะสอบกันเสร็จเนี่ย :z1:
-
เขี่ยทิ้งเลย :m12: :m12:
-
ทะเลาะกานอีกแล้ว
สมานฉันท์ กันนะครับ
:n1:
-
:a11: ไม่รู้จาพูดรายอ่ะ อ้อนึกออกละ อยากเจอผู้มาเยือนแล้วอ่ะ แฮ่ๆ
:t2: แล้วก็รอต่อปายยยยยยยยยยย อิอิ รอของแถมด้วย หุหุ
-
เง้อ....ไอ้หมูของขึ้น เป็นไรมากมั๊ยเนี๊ยแก
ฮ่วย!
-
:t2: :t2:
หมูเป็นงี้แหละดีแล้ว
ไม่ใช่พระเอกไม่ต้องดีมาก
-
หนอยเจ้าหมู o12 แต่ก็ดีแล้วน้ำหยดจะได้ชิ่งไปหาพี่ต้นได้โดยไม่ต้องรู้สึกผิดอีก :m4:
-
:serius2: มันเกิดอะไรขึ้นนี่ หมูคิดไปเองคนเดียวอีกหละ ไม่ถามเจ้าตัวเลย :angry2:
-
เพราะความใจร้อน + กับการคิดเอง เออเอง เลยทำให้พูดออกไปโดยไม่คิด
แล้วสุดท้าย หมูเองนั้นแหละจะต้องเสียใจในการกระทำของตัวเอง
มารอตอนต่อไปดีกว่า
เป็นกำลังใจให้นะครับ ตั้ม อย่าเครียดกับงานจนเกินไปนะครับ
-
:m4:
ดีใจมาต่อแล้ว
:L2: ให้กำลังใจคุณบุหรงค่า :z1:
เฮ้ย อิโม้ ผิดไปมั้ง ข้างบนอ่ะ :jul3:
-
หมูนี่ท่าทางจะแพ้ภัยตัวเองซะล่ะั้มั้ง
:เฮ้อ:
-
เซ็งหมู :serius2:
-
หนุกอ่ะ
อยากอ่านอีก :a6:
-
จะสงสารใครดีอะ
-
หมูพูดแรงจริงๆงะ
-
จะโดนทิ้งก็งานนี้แหล่ะ :laugh:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
อารมณ์หึงเข้าตาว่างั้น
-
อะโห หมู ปากอย่างนี้มันน่าเขี่ยทิ้งแบบไม่เหลือเยื่อใยเลยนะเนี่ย
น้ำหยด จัดการตอนนี้เลย...ไหนๆ ก็ไม่ได้รักอยู่แล้วนี่ ไม่วันนี้ก็ต้องวันหน้าสักวันแหละ
หมั่นไส้ ทำเป็นเจ้าเข้าเจ้าของ ไม่ดูกาละเทศะเลยอ่ะ...ไม่สงสารหมูแล้วเฟร้ย
-
ดีใจที่หมูจะได้เลิกกะน้ำซะที (หมูทำตัวเองนะ น้ำหยดไม่ทันจะได้ทิ้งหมูเรยยย)
แต่ :sad2: ที่น้องน้ำหยดต้องโดนหมูด่าอ่ะ
มะเปนรายนะน้ำหยดจ๋า :man1: เด๋วพี่ช่วยด่าหมูให้เอง
ร่วมด้วยช่วยกันกะแฟนคลับน้ำหยด :เตะ1: หมู
-
หมูหูเบาเนาะ ไม่ค่อยหนักแน่นเอาซะเลย o12
มาส่งกำลังให้คุณบุหลงนะคะ ขอให้งานผ่านไปด้วยดี :a1:
-
หมู..................คุณคือจุดอ่อน ..........."เชิญค่ะ" 555
-
แง้ :serius2: ผมค้างอีกแล้วคร๊าฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ :sad2:
-
:m29:วิกฤตแล้ว
เฮ้อ.... หมูนะหมู... นายมันก้อไม่ได้ดีเด่ไปกว่าคนอื่นนักหรอก :laugh:
-
เห็นทีงานนี้หมูคงไม่เกิดเป็นแน่
รอการเปิดตัวของผู้มาเยือน เอิ๊กๆ :a2:
-
ไอ่หมูนี้!!!! o12
:เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1:
-
ปากเี๊งี๊ย สมควรโดนทิ้ง ชิ
-
เราสงสารหมูนะค่ะ
เพราะถ้าเราเป็นหมู แล้วไปได้ยินอะไรแบบนั้นก็คงโมโหเหมือนกัน แต่หมูก็ผิดที่ไม่ได้คิดให้ดีก่อนก็ไปว่าน้ำเค้า หรือ ไปถามซะก็สิ้นเรื่อง แต่คนเราก็นะค่ะ เอะอะ อะไรก็คิดไปเองเรื่อยเลย
เพราะฉะนั้นก็โทษใครไม่ได้หรอกค่ะ :a11:
-
เป็นกำลังใจให้น้องตั้มน้า :a2: สู้ๆนะตัวเอง
-
เลิกเลยเลิกเลย
:z1:
-
:00210030:
-
หวายยยยยยยยยยย
หมูอ่ะใจร้ายยยยยยย
ชวนเขาทะเลาะก็ให้อยู่กัน 2 คนดีกว่ามั้ย
-
รออยู่นะหลาน
-
หายไปไหนน๊า.........
-
:3123: :3123: เอาดอกไม้มาให้เป็นกำลังใจ
-
หายไปเลย กลับมาต่อเร็วๆน้า
:L2: :กอด1:
-
:a2: น้องตั้มสู้ว้อยยยยยยยย
:L1: :L1: :L1:
-
ก้อนายหมูชอบเป็นแบบนี้น่ะสิน้ำถึงไปรักผู้มาเยือน
-
ขอเป็นกำลังใจให้ในการแต่งและในทุกๆเรื่องนะครับ
สู้ๆนะ
จะติดตามตอ่ไปนะ
-
:L2: เข้ามารอคุณบุหรง
พร้อมก่า จุดธูปเรียก :call: คิคิ
*เผ่นแน่บบบบบบบบ อิอิ
-
น้องตั้มไม่มา ก็เลย.... :L3:
:t3: รอนะตัวเอง
-
กลับมาได้แล้ว
-
:serius2:
-
คนแต่งหาย o22
-
รอบนี้หายไปนานเลย คิดถึงน้องน้ำหยดมากมาย
มาส่งดอกไม้ให้กำลังใจค่ะ :L2: :L2: :L2:
-
:sad4: รออออออออออออออออออออออออออออออออออ :pigha2:
-
รอด้วยคนค่ะ
:กอด1:
-
ขอให้งานของน้องตั้มผ่านไปด้วยดีเถิ๊ดดดด :call:
จะได้รีบกลับมาต่อนิยายให้แฟนๆ ไวๆ
-
ตอนที่ ๕๓
“ไอติมละลายหมดแล้ว เล่นอะไรของนายอยู่ได้” ติ๊กมองดูไอติมที่ค่อยๆละลายอยู่ในถ้วย โดยที่น้ำหยดกินไปเพียงไม่กี่คำ แล้วก็เอาช้อนจิ้มๆก้อนไอติมจนละลายเกือบหมดก้อน
น้ำหยดไม่ตอบอะไรได้แต่ยิ้ม ติ๊กมองดูรอยยิ้มที่มุมปาก แล้วรู้สึกว่ามันขัดกันอยู่กับแววตาที่เศร้าหมองของเพื่อนเสียเหลือเกิน
“วันนี้หมูมันเป็นอะไร ถึงได้พูดแบบนั้นออกมาได้ ถ้านายไม่ห้ามไว้ได้มีชกกันมั่ง”
“ถ้าเป็นแบบนั้นก็ยิ่งแย่สิ” น้ำหยดยิ้ม ... พยายามยิ้มในความรู้สึกของติ๊ก “มันจะเหมือนว่าโกรธหมูที่พูดเรื่องระหว่างนายกับเรา”
“แล้วนายไม่โกรธหรือไง ที่มันพูดถึงเพื่อนที่หอ๕แบบนั้น”
“โกรธทำไมล่ะ เรื่องเหลวไหล”
“ก็จริงของนาย” ติ๊กตักไอติมเข้าปาก “แล้วเรื่องที่มันว่านายไปมีอะไรกับคนอื่นนอกจากมันล่ะ ทำไมนายไม่พูดอะไรมั่ง ว่ามันไม่จริง”
“จะว่าอะไรได้ล่ะ” น้ำหยดยิ้มเศร้าๆ “มันเรื่องจริงนี่นา ใครว่าไม่จริง” ติ๊กฟังแล้วก็รู้ว่าน้ำหยดหมายถึง ‘รุ่นพี่’ ที่เคยเล่าให้เขาฟัง
“แต่ที่หมูมันพูด เหมือนกับว่านายมีคนอื่นอีกหลายคน แล้วยังพาลมาถึงเราอีก อยากรู้นักถ้ามันรู้ว่าคนที่เป็นคนอื่นจริงๆแล้วคือมันน่ะ จะทำหน้ายังไง” ติ๊กพูดอย่างหมั่นไส้
“ให้เค้าเข้าใจอย่างตอนนี้ก็ดีไปอย่าง” น้ำหยดก้มหน้ามองถ้วยไอติมตรงหน้า “เรื่องราวมันจะได้ง่ายขึ้น”
“เรื่องของนายกับพี่คนนั้นน่ะเหรอ”
“อื้อ” น้ำหยดรับคำ ใบหน้าเริ่มเป็นสีแดงเรื่อ แต่เพียงแว่บเดียว แววตาที่สดชื่นก็เปลี่ยนเป็นความกังวล “แต่ที่นายพูดกับหมูน่ะ นายไม่น่าพูดให้มันเป็นเรื่องขึ้นมาอีกเลยนะ”
“ทำไม” ติ๊กเหยียดปาก สีหน้าแสดงความสะใจ “ดีแล้วให้มันคิดอะไรซะบ้าง ป่านนี้คงกำลังคิดอยู่มั๊งว่ามันเป็นแบบไหนกันแน่”
หมูกำลังนั่งคิดอยู่จริงๆกับประโยคที่ติ๊กพูดใส่เขา ก่อนที่จะออกไปจากห้องพร้อมกับน้ำหยด หลังจากที่มีปากเสียงกันเล็กน้อย กับการที่เขาพูดในทำนองว่า ติ๊กกับน้ำหยดมีความสัมพันธ์กัน ในแบบเดียวกับตัวเขาและน้ำหยด
... งั้นถามนายหน่อย ที่นายกำลังโมโหเนี่ย เพราะนายรักน้ำจนโกรธและเสียใจที่น้ำไปมีอะไรกับคนอื่น หรือว่านายรู้สึกเสียศักดิ์ศรี ที่นายไม่ได้เป็นเจ้าของน้ำเพียงคนเดียวอย่างที่นายคิดกันแน่ ...
“รักงั้นเหรอ ... ก็คงเกือบไป ดีที่รู้ตัวซะก่อน” พูดพลางมองคนที่กำลังยิ้มเยาะเขาอยู่ในกระจกเงา
....................................................
..........................
“หน้านั้นน่ะอ่านยังไม่จบอีกเหรอ” ติ๊กชะโงกหน้าเข้าไปใกล้น้ำหยดที่นั่งอ่านหนังสืออยู่
น้ำหยดหันไปยิ้มบางๆให้ ติ๊กนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆจ้องหน้าน้ำหยดเขม็ง สายตาเหมือนจะค้นหาความจริงบางอย่างจากสายตาของคนตรงหน้า จนน้ำหยดต้องหลบสายตาไปยังหนังสือตรงหน้าอีกครั้ง
“น้ำ” ติ๊กเรียกเบาๆ แต่น้ำหยดยังคงทำเหมือนสนใจอยู่กับหนังสือตรงหน้า “ถามจริงๆเหอะ นายแน่ใจเหรอว่าไม่ได้รักหมู”
น้ำหยดนิ่งไปชั่วครู่ ติ๊กมองเห็นความสับสนอยู่ในสีหน้าและแววตา
“นายเก็บอะไรไว้มากเกินไปรึเปล่า อะไรๆมันถึงได้ไม่แจ่มชัดซะที” ติ๊กพูดด้วยสายตาเป็นห่วง
“แต่ตอนี้มันชัดแล้ว” น้ำหยดตอบ “ไม่ว่าเรารู้สึกกับหมูยังไง มันก็ผ่านไปแล้ว” ดวงตาของคนพูดเปลี่ยนเป็นสีแดงกล่ำ
“นายรักหมูใช่มั๊ย” ติ๊กถามอีกครั้ง
“คงไม่ถึงขนาดนั้นหรอก ที่ผ่านมาหมูเค้าก็ดีกับเรามากนะ อย่างน้อยเค้าก็เป็นเพื่อนที่ดีคนนึง เราคิดว่ามันน่าจะจบลงดีกว่านี้” น้ำหยดพูดพลางหันไปมองเพื่อน ด้วยสีหน้าเศร้าๆ
“แล้วนายจะทำยังไงกับไอ้หมูมันต่อล่ะ”
น้ำหยดก้มลงมองหนังสือตรงหน้าอีก สักพักก็เงยหน้าขึ้นมา
“เราไปข้างนอกหน่อยนะ ถ้าง่วงนายก็อาบน้ำนอนไปก่อนเลยก็ได้” น้ำหยดบอกติ๊ก
“ไปไหน นี่มันจะเที่ยงคืนอยู่แล้วนะ” ติ๊กถามพลางมองตามน้ำหยดที่เดินไปหยิบรองเท้า
“ริมบึง”
“ไปยังไง” ติ๊กถามอีก แต่น้ำหยดเดินออกจากห้องไปพร้อมกับปิดประตูลง
จักรยานเสือหมอบสีแดงไม่ได้เป็นที่แปลกตาสำหรับเขาเลย ในพื้นที่มหาวิทยาลัยมีคนใช้จักรยานแบบนี้อยู่บ้าง แต่คนที่ถีบรถอยู่นั่นต่างหากที่ทำให้เขาแปลกใจ ร่างที่ค่อนข้างตรง แขนข้างหนึ่งที่ยืดตึงจับอยู่ตรงข้อต่อรถ ส่วนแขนอีกข้างปล่อยตามสบายอยู่ข้างตัว มองแล้วอาจจะดูอันตรายไปหน่อยสำหรับการขี่จักรยานเสือหมอบในยามค่ำคืน
“มองไรวะ” อ้วนถามคนข้างๆ แล้วมองตาม “อ้าว พี่น้ำนี่หว่า แล้วเอาเสือหมอบใครมาขี่วะ”
ชื่อนั้นทำให้ชมพู่กับมิตรที่นั่งอยู่ด้วย หันไปมองตามเงาร่างที่มุ่งไปทางด้านหลังของมหาวิทยาลัย
“แอบไปหาใครล่ะสิ” ชมพู่พูดอย่างหมั่นไส้ หันหน้าไปอีกทางหนึ่ง “อ้าว นั่นต้อยนี่ มันตามไปแล้ว”
พูดแล้วก็มองตามรถจักรยานอีกคัน ที่กำลังตามเสือหมอบคันหน้าไปอย่างห่างๆ โดยมีสายตาของหมูที่แสดงอาการไม่พอใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด
ต้อยมองดูน้ำหยดจอดเสือหมอบไว้แล้วลอคล้อรถ เดินไปนั่งอยู่ใต้ต้นชมพูพันทิพย์ริมบึงต้นเดิม เวลาผ่านไปนานพอสมควร จู่ๆเงาร่างหนึ่งก็ปรากฏขึ้นอย่างกระทันหัน เหมือนจะเดินออกมาจากหลังต้นชมพูพันทิพย์ ร่างขาวสูง ใบหน้าคมคายหันมามองหน้าเขานิ่ง ต้อยสามารถมองเห็นใบหน้านั้นได้อย่างชัดเจนจนเขารู้สึกประหลาดใจ เพราะถึงแม้แสงจันทร์จะส่องสว่าง แต่ไม่น่าจะมากพอที่จะเห็นอะไรได้ชัดเจนขนาดนั้น ร่างนั้นก็หันเดินเข้าไปหาน้ำหยด นิ่งอยู่สักพัก ก็นั่งลงทางด้านข้าง โดยหันหน้าเข้าหาน้ำหยด ทั้งสองคนเหมือนจะคุยอะไรกันอยู่อีกพักหนึ่ง ก่อนที่คนคนนั้นจะเอื้อมมือจับใปวางไว้บนแก้มของน้ำหยด สักพักก็เคลื่อนใบหน้าเข้าแนบชิดใบหน้าของ จากที่เห็นทำให้ต้อยรู้ว่า ทั้งสองคนมีความสัมพันธ์กันแบบไหน ทำให้อดคิดถึงคำพูดของหมูเมื่อสัปดาห์ที่แล้วไม่ได้
“นี่พี่เค้ามีคนอื่นจริงๆเหรอวะ” ต้องรำพึงด้วยความประหลาดใจ ก่อนจะหันตัวรถจักรยานกลับไปทางที่มา แล้วถีบรถจักรยานออกไปจากบริเวณนั้น
-
ผู้มาเยือนมาจิสนึง ต้อยเห็นเป็นใครหว่า :z1:
-
อ่าน แล้ว เคลียด o22 :a5: :เตะ1:
:เฮ้อ:
-
นี่มันอะไรก๊านนนนนนนน!!!
หมู!!ทำไมทำกับน้ำหยดอย่างเน้!! :angry2:
ลุ้นกันทั้งเรื่องจริงๆเรื่องนี้
ผู้มาเยือนมาให้เห็นแว๊บๆ 555
-
และแล้ว หมูก้แพ้ภัยตัวเอง :z1: :z1:
-
มาแร้วพี่ตั้ม
อ่านแล้ว เคลียร์ด่วน!!!!!!
-
เริ่มเฮี้ยนขึ้นเรื่อยๆน่ะเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
เฮ้ย วอท แฮบ เพ้น!!!!! :a5: :a5: :a5:
มาเคลียร์ ด่วน อาราย นิ
ที่โผล่มานิผู้มาเยือนก๋า เขาเป๋นไผ๋ ไม่ไหร่จะโผล่มาตัวเป็นๆฟร่ะ~ :serius2:
-
มีคนกระจายข่าวให้แล้ว :laugh:
-
:serius2: :serius2: :serius2:
-
:serius2: :serius2: :serius2:มานิดเดียวเอง
-
ผู้มาเยือนมาแย้วววว....
หันหน้าเข้ากันด้วย....งั้นน้ำก็เห็นหน้าแล้วสิ....รออออ :bye2:
-
เหอๆๆ ยังไงกัน ทำไมต้องโผล่มาให้ต้อยเห็นด้วยล่ะ
:a5:
-
ชักจะไปกันใหญ่แล้วววววววววววววววววววว :serius2:
-
ดีแล้วล่ะ ที่เป็นแบบนั้น ปล่อยหมูไปซะ เหอๆ จะได้หมดก้างซ้าที :z1:
ต้อยดันเห็นอะไรเข้าซะแล้ว... แต่ว่า ยังมาในแบบผู้มาเยือน ชิมิ
ขอเป็นตัวเป็นๆ จับต้องได้ มาทีเห๊อะ เพี้ยงงง :call:
คุนบุหรง มาทำให้อยากแล้วเลี้ยวจากอีกแล่ะ คิคิ o18
งานยุ่งเหรอคะ สู้ๆนะคะ o13
-
มาแว้บเดียวเหมือนผู้มาเยือนจิงๆเลย o22 :a5: จะเอาๆ เค้าจะอ่านอีกอ่า :o12:
-
โผล่มาให้หายอยากจิสนุงเองอ่ะ :3123:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด ผู้มาเยื่อนจิ๊ดนึงก็ยังดี อิอิ คิดถึงอะ o18
-
รู้สึกค้าง ๆ ยังไงไม่รู้ :เฮ้อ:
-
มาต่อแว้วววววววววววววววววว เย้ๆๆๆๆ
ดีใจอ่ะ ได้อ่านต่อ เรื่องกาลังจะค่อยๆๆเข้าสู่ปม หุหุ
-
:impress2: เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ในที่สุดผู้มาเยือนก็มาซ้าที หุหุ
:-[ รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ต่อไป
-
ผู้มาเยือนฟื้นแล้วหรา
-
เย้ คุณบุหรงมาแล้ว
-
ความจริงใกล้ปรากฎ ดีให้อะไร ๆ มันกระจ่างเสียที
มาลุ้นต่อนะครับ
หายไปนาน งานยุ่งมากหรือครับ เป็นกำลังใจให้นะ ตั้ม +1 ให้อีก :L2:
-
:L2: :L2: :3123:
มาต่อทุกวันนะคะ ไม่งั้นเค้าจะกัดลิ้นตาย :serius2: :serius2:
-
อร๊ายยยยยยยยยย
ทำไมต้อยเห็น
งง.. :m31:
-
:mc4: น้องตั้มมาแล้ว โฮะๆๆ ดีใจจัง
แถมหนีบผู้มาเยือนมาให้แฟนๆได้เฮอีก น่ารักจริงๆ :กอด1:
อยากให้น้ำหยดควงพี่ต้นเย้ยหมูกะนังชมพู่เน่าซะจิ๊งงงง
ว่าแต่เมื่อไหร่พี่ต้นจะหายดีซะทีหล่ะเนี่ย :เฮ้อ:
-
^
^
อือ...นั้นนะซิ
:bye2:
-
คุณผู้มาเยือนครับไหงทิ้งระเบิดงี้ล่ะ :sad4:
-
:o11: หมดแรงเม้มเลยตรู
-
:-[บรรยากาศช่างโรแมนติกจริงๆ
หมูเอ้ยอย่ามาทำเป้นเจ้าเข้าเจ้าของเลย
แกมาทีหลังเค้านะ
เชียร์พี่ต้น(รึเปล่าหว่า) เมื่อไหร่จะเปิดตัวซักที
ลุ้นๆ
-
^
^
^
^
ได้เจาะไข่ เย่ๆ
-
:เศร้า1: หายไปนาน แต่ก็ขอบคุณครับ
-
รอผู้มาเยือน...
เมื่อไหร่จะมาแบบตัวเป็นๆ ให้จับได้ กอดได้ ... :m25:ได้ซะที
-
ต้อย เห็นหลังของผู้มาเยือนแล้ว
รอ ร้อ รอ :z3:
:bye2:
-
ต้อยเห็นอีกคนแล้ว แสดงว่าเริ่มจะแสดงตัวแล้ว
-
ตอนที่ ๕๔
น้ำหยดจอดรถจักรยานเสือหมอบไว้บนพื้นหญ้า ลึกเข้ามาจากบริเวณถนนสายหลักพอสมควร เดินไปนั่งลงใต้ต้นชมพูพันทิพย์ เหม่อมองผิวน้ำในบึงใหญ่แน่วนิ่ง สักพักก็ถอนหายใจยาว
“ไม่สบายใจอะไรเหรอครับ” เสียงทุ้มห้าวที่คุ้นหูดังขึ้น พร้อมกับร่างของคนคนหนึ่งนั่งลงบนพื้นหญ้า เยื้องไปทางด้านซ้ายมือ เรือนร่างที่สูงใหญ่หันหน้ามาทางน้ำหยด ดวงตาโตดำขลับที่อยู่บนวงหน้ารูปไข่มองหน้าน้ำหยดแน่วนิ่ง ริมฝีปากได้รูปเกือบเป็นรูปกระจับ สีแดงราวกับเชอรี่สีสด แย้มยิ้มน้อยๆรับกับแววตาที่ส่งประกายแวววาว
น้ำหยดนิ่งเงียบ จ้องมองคนตรงหน้าตาไม่กระพริบด้วยความตกใจและแปลกใจระคนกัน จนคนตรงหน้าหัวเราะขึ้นมาเบาๆ
“ดูจ้องหน้าพี่เข้าสิ ทำไมครับ หน้าตาพี่น่าตกใจมากเลยเหรอ”
“ครับ” น้ำหยดตอบรับ สายตายังคงจ้องมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มนั้น
“พี่คงไม่น่าเกลียดเกินไปใช่มั๊ยครับ” สายตาคนพูดส่งประกายแวววาว จนน้ำหยดรู้สึกเขิน
“ใครว่า” น้ำหยดพูดพลางก้มหน้าลง สายตาไล่ลงมายังคอแข็งแรง เลยไปยังไหล่กว้าง ก่อนจะก้มมองดูพื้นหญ้าด้วยความเขินอาย “พี่ดูดีจนผมตกใจตะหาก พี่ดูดีจนผมแปลกใจว่ามาสนใจคนที่ดูธรรมดาอย่างผมได้ยังไง” พูดแล้วก็เงยหน้าขึ้นมองใบหน้าคมสันอีกครั้ง ด้วยใบหน้าที่แดงระเรื่อ
“ใครว่าธรรมดา น้ำไม่รู้ตัวเองเลยเหรอครับ ว่าตัวเองดูดีขนาดไหน” พูดแล้วมือใหญ่แข็งแรงก็เอื้อมไปวางไว้บนแก้มน้ำหยด “ยิ่งได้เห็นชัดๆ พี่ยิ่งคิดว่าพี่มองคนไม่ผิดเลย”
ใบหน้าคมสันเคลื่อนเข้ามาใกล้จนจมูกแตะลงที่หน้าผาก และริมฝีปากจูบลงเบาๆที่คิ้ว น้ำหยดหลับตาพริ้มเมื่อริมฝีปากนั้นไล่ลงมาที่เปลือกตา เคลื่อนไปที่กกหูก่อนจะกระซิบแผ่วเบา
“น้ำที่รักของพี่ อย่าทิ้งพี่นะครับ”
พูดจบริมฝีปากก็เคลื่อนไปประกบกับริมฝีปากบางของน้ำหยดแนบแน่น แขนอีกข้างหนนึ่งยกขึ้นมาโอบไหล่ของน้ำหยดไว้ แล้วขยับตัวเข้าไปกอดน้ำหยดไว้แนบแน่น
“น้ำสอบเสร็จวันไหนครับ” เสียงทุ้มห้าวพูดกับคนที่ตนนั่งโอบกอดไว้ทางด้านหลัง
“วันพุธครับ แต่น้ำคงกลับบ้านวันอาทิตย์สายๆหน่อย เพราะวันเสาร์อาจารย์ที่ปรึกษา ท่านจะทำบาร์บีคิวเลี้ยงพวกน้ำ”
“อาจารย์ของน้ำใจดีจังนะครับ” ชายหนุ่มพูดพลางบีบมือที่อยู่ในอุ้งมือใหญ่โตเบาๆ “ก่อนกลับบ้านอย่าลืมทำสิ่งที่พี่ขอร้องไว้นะครับ แล้วพอน้ำสอบเสร็จพี่จะไปหาที่ห้องอีก ก่อนที่น้ำจะกลับบ้าน”
“ครับ” น้ำหยดรับคำ รู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูกกับอ้อมกอด และสัมผัสอันอ่อนโยนจากมือที่กุมมือตนอยู่ และจมูกคมสันกับลมหายใจแผ่วๆที่วนอยู่บริเวณขมับ
........................................................................
..........................................
“เดี๋ยวอาทิตย์หน้าเรามารับกลับบ้าน” ติ๊กหันกลับไปพูดกับน้ำหยด เมื่อเดินมาถึงรถที่จอดไว้
“ไม่ต้องหรอก ลำบากเปล่าๆ” น้ำหยดพูดยิ้มๆ “เรากลับเองได้ ไว้เจอกันที่กรุงเทพฯ”
“เอาน่า ... คราวนี้เราขอ ให้เรามารับแล้วกัน” ติ๊กพูดแล้วก็หันไปไขกุญแจประตูรถ
“อย่าดีกว่า เพราะพอเข้ากรุงเทพฯแล้ว เรามีที่ที่เราต้องไปก่อนกลับบ้าน” น้ำหยดพูดพลางมองตามติ๊กที่เข้าไปนั่งในรถ พร้อมกับสตาร์ทรถ
“อ้าว อย่างนั้นก็ยิ่งดีดิ๊ ให้เรามารับจะได้ไปไหนต่อได้สะดวกไง เอาเป็นว่าเรามารับวันอาทิตย์สายๆหน่อยแล้วกัน รอเรานะ ไปหล่ะ”
ยังไม่ทันที่น้ำหยดจะพูดอะไรต่อ ติ๊กก็ปิดประตูรถ แล้วขับรถออกไปจากบริเวณหอชาย๙ น้ำหยดมองตามรถสปอร์ตสีแดงที่ค่อยๆห่างออกไป พลางยิ้มอย่างอารมณ์ดี แล้วหันตัวเพื่อเดินกลับเข้าไปในหอพัก สายตาก็พบกับคนที่เหมือนจะยืนอยู่ตรนั้นได้ครู่ใหญ่ กำลังจ้องมองมาพอดี น้ำหยดจึงเดินเข้าไปหา
“กลับบ้านเหรอ” น้ำหยดทักทาย เมื่อเห็นว่าเป้ที่สะพายอยู่บนไหล่ของหมู เหมือนจะมีของบรรจุอยู่มากผิดจากที่เคย
“หน้าตาสดชื่นดีนี่ เมื่อคืนคงมีความสุขกันมากล่ะสิ”
ไม่รอดูว่าน้ำหยดมีท่าทางอย่างไร หรือจะตอบว่าอะไร หมูเหยียดริมฝีปากเหมือนจะยิ้มเยาะ ก่อนจะเดินออกไป ทิ้งให้น้ำหยดยืนอยู่ตรงนั้นนิ่งอยู่สักครู่ ก็ถอนหายใจยาว แล้วเดินกลับเข้าหอพักไป
........................................................................
..........................................
“อ้าว ต้อย” น้ำหยดที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โต๊ะใกล้ๆชั้นหนังสือ ยิ้มทักคนที่ขยับเก้าอี้แล้วนั่งทางด้านตรงข้ามของโต๊ะ “ยังไม่กลับบ้านเหรอ สอบเสร็จกันแล้วนี่นา”
“อีก ๒-๓ วันค่อยกลับพี่” ต้อยตอบพลางจ้องมองน้ำหยดแน่วนิ่ง แววตาแสดงถึงความไม่สบายใจอย่างปิดไม่มิด
“มีเรื่องอะไรเหรอ หน้าตาไม่สบายเลย”
ต้องมองดูใบหน้าที่แสดงความห่วงใยของคนที่ถามนิ่งอยู่เหมือนเดิม
“เรื่องของหมูล่ะสิ” น้ำหยดถามอีกครั้ง ใบหน้าหมองลงถนัดใจ
“ทำไมพี่ถึงคิดว่าผมกำลังไม่สบายใจเรื่องของหมูมัน”
“หมูกับต้อยสนิทกันมากนี่ มานั่งจ้องพี่แบบนี้จะเป็นเรื่องคนอื่นได้ยังไง หมูคงพูดอะไรให้ต้อยฟังบ้างสินะ” น้ำหยดพูดแล้วก็ปิดหนังสือที่อ่านอยู่ลง
“ก็มีบ้าง” ต้อยพูดแล้วมองดูคนตรงหน้าอย่างเต็มตา รอยยิ้มน้อยๆยังคงระบายอยู่บนใบหน้า แต่แววตากลับเศร้าหมอง จนต้อยอดเสียใจไม่ได้ “ที่จริงผมก็ไม่ค่อยเชื่อหรอกตอนที่มันบอกว่าพี่มีคนอื่น แต่เมื่อคืนผมเห็นกับตา ที่ริมบึง”
น้ำหยดก้มหน้านิ่งไปสักพัก แล้วเงยหน้าขึ้นมา
“ถ้าต้อยเห็นแล้ว พี่ก็ไม่มีอะไรจะพูดหรอก”
“แล้วที่ผ่านมา แปลว่าพี่หลอกหมูมันเหรอ” ต้อยถามพลางจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของน้ำหยด ต้อยมองเห็นแววปวดร้าวและเสียใจวูบขึ้นมาแว่บหนึ่ง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นปรกติ
-
:เฮ้อ: ตาหมูเกินจะเยียวยา
-
ผู้มาเยือนมาตัวตนหรือเปล่าน่ะ....
-
กระดี๊กระด๊า ... ในที่สุด น้ำหยด ก้อได้เห็นหน้าผู้มาเยือนซ้าทีโนะ ... :-[
ผู้ชายอ่ะไรหล่อ.....ลาก............. :impress2:
ปล่อยให้นายหมูเกินเยียวยา ไปอย่างนั้นแล่ะดีแล้วเอิ้กๆ
-
o18 ผู้มาเยือนมาแว้วววววววววววววววววว อิอิ
:-[ ชื่นจายยยยยยยยยยยยยยย
-
:m3: น้องน้ำเห็นหน้าหน้าผู้มาเยือนแล้ว
อยากอ่านต่อแล้วอะ
-
:เฮ้อ: เหนื่อยใจแทน เหนื่อยใจกะหมู เหนื่อยใจกะน้ำ เหนื่อยใจกะผู้มาเยือน เครียดแทนว้อยยยย :z3:
-
ชอบนิสัยต้อยน่ะ อย่างน้อยสงสัยก็ถาม มีความคิดเป็นเหตุเป็นผลดี
-
:m1: ได้อ่านต่อแย้ววว แอบรำคาญหมูเหมือนกันนะเนี่ย
-
:z3:
มาต่อไวๆๆๆๆๆ อึดอัดกับบรรยากาศแบบนี้จัง... :เฮ้อ:
-
:call: สาธุขอให้ไปเจอกันซะที
อยากให้มีความสุขเร็วๆๆจัง
ลุ้นคู่นี้ที่สุดแล้วเนี่ย
o18
-
ได้เจอหน้าพี่ต้นแว้วววววว finally ว่าแต่ แล้วน้ำจะจัดการเรื่องหมูยังไงเนี่ย :sad11:
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ผู้มาเยือนมีตัวตนแล้ว
เย่ๆ
-
น้ำก็ไม่น่าปล่อยให้เค้าสับสนกัน บอกๆไปเลย
-
no comment :เฮ้อ:
-
มาอ่านนนนนนนนนนน
-
เย้ๆ จะได้เจอกานแล้วอะ o18
แต่ก้อสงสารหมูอะครับ!! :sad11:
-
อ๊า เมื่อไหร่จะได้อ่านแบบ ยาวๆงะ
อยากอ่านๆ อิๆ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด ดีใจ :z2:
-
หมูไม่กินข้าวหมูกินหญ้าเป็นอาหารหลักแล้ว :เฮ้อ:
-
:z6: ให้นายหมู ดีเลย ไม่เชื่อใจ ก็ไม่ต้องมาวอแวน้ำหยดอีก
ไม่ไหว ๆ ทำตัวได้แย่มากนายหมู แล้วแบบนี้จะดูแลน้ำหยดได้ยังไง ดีเลย เลิกกันไปเสียแต่ตอนนี้
แถมยังมาพูดจากถากถางอีก ประชดประชันแบบนี้มันน่า :beat: :beat: :beat:
หนูน้ำอย่าไปสนใจรอพี่ต้นไม้คนเดียวพอ เก็บตัวเก็บใจไว้ให้พี่ต้นไม้คนเดียวพอ :impress2:
-
รอติดตามอยู่ครับ
นายเอกอย่าโลเลสิ เดี๋ยวปั๊ดจับถ่วงน้ำ
-
รอติดตามอยู่ครับ
นายเอกอย่าโลเลสิ เดี๋ยวปั๊ดจับถ่วงน้ำ
โหดมากมาก :a5:
เค้าไม่ได้โลเล แต่เค้าสับสน รักพี่ เสียดายน้องต่างหาก เหมือนตัวเองนั่นแหละ :m20:
-
น้ำหยดน่าจะพูดอะไีรบ้างอ่ะ
อึดอัดๆ
:serius2:
-
อึดอัดกับนิสัยน้ำหยดจริงๆ :serius2:
:bye2:
-
ปายกานใหญ่แระ
เห็นด้วยกับรีบนนะ
น้ำหยดนิ ช้าได้ใจจิง ๆ
-
ตอนที่ ๕๕
ต้อยมองดูเก้าอี้ตัวที่ว่างเปล่า คิดถึงคำพูดของคนที่ลุกเดินจากไป
... แล้วต้อยไม่คิดบ้างเหรอครับ ว่าหมูหลอกพี่ แต่มันก็คงไม่มีประโยชน์อะไรหรอก ที่จะมานั่งอธิบายกัน เพราะตอนนี้หมูเค้าคงไม่สนใจพี่อีกแล้ว สำหรับต้อย มันก็คงไม่มีประโยชน์เหมือนกัน ให้มันจบแค่นี้เถอะ อะไรที่ผ่านไปแล้ว ก็ให้ผ่านเลยไปดีกว่า ...
... ทำไมจะไม่มีประโยชน์ ... ต้อยค้านอยู่ในใจ ... อย่างน้อยผมก็อยากรู้ว่าจริงๆแล้วมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ระหว่างหมูกับพี่ แล้วทำไมเรื่องมันถึงได้ลงเอยแบบนี้ได้ ...
ต้อยไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ ว่าน้ำหยดจะมีคนอื่นไปได้ แต่สิ่งที่เขาเห็น มันเป็นสิ่งที่ไม่ต้องอธิบายใดๆเลยอย่างที่น้ำหยดบอก แต่ต้อยอยากจะค้านเหลือเกิน
.... ถึงหมูจะไม่สนใจ ไม่อยากรู้ แต่ผมอยากรู้ ผมอยากเข้าใจ ผมไม่เชื่อหรอกว่าพี่จะทำแบบนั้นโดยไม่มีเหตุผล แต่ ทำไมล่ะ ทำไมพี่ไม่บอกผม หรือพี่ไม่ไว้ใจผม หรือผมไม่สนิทพอที่พี่จะบอกผมได้ ...
ต้อยได้แต่คร่ำครวญอยู่ในใจ พลางหันไปมองท้องฟ้าที่เริ่มมืดลงภายนอกหน้าต่างของห้องสมุด คิดถึงชื่อของชายหนุ่มคนนั้น ชายหนุ่มที่เขาเห็นอยู่กับน้ำหยดที่ริมบึงเมื่อคืนนี้ ชายหนุ่มที่เขามั่นใจว่า ไม่เคยเห็นมาก่อนเลยภายในมหาวิทยาลัยแห่งนี้
... แล้วคนคนนั้นชื่ออะไร พี่บอกผมได้มั๊ย...
... ได้สิ ... รอยยิ้มบางๆกระจายอยู่บนใบหน้า ก่อนที่น้ำหยดจะบอกชื่อของชายหนุ่มคนนั้นให้ต้อยรู้
..................................................................
..................................
“ไอ้น้ำ นี่เหล้านะเว๊ย ไม่ใช่น้ำเปล่า อั๊กๆลงคอแบบนั้นได้ไงวะ” ไก่พูดพลางรับแก้วเปล่าที่น้ำหยดส่งคืนมา
“ก็พวกนายสอนไว้ว่าให้กินแบบนี้ไม่ใช่เหรอ” ตอบพลางหยิบข้าวเกรียบกุ้งในจานขึ้นมาใส่ปาก
“แต่นี่มันแก้วที่สี่แล้วนะเว๊ย” ปากก็พูด แต่มือก็ผสมเหล้าแก้วใหม่ ค่อนข้างเจือจางลงกว่าแก้วที่แล้ว
“เพิ่งสี่เอง” น้ำหยดพูดยิ้มๆ ยื่นมือรับแก้วเหล้าจากไก่ แล้วหันไปสนใจกับหนังสือเพลงที่อยู่ตรงหน้าชูกับโดม ซึ่งกำลังดีดกีตาร์ร้องเพลงกันอยู่อย่างสนุกสนาน
คืนนี้เป็นคืนวันพุธ วันที่น้ำหยดและเพื่อนๆสอบเสร็จ จึงมานั่งเล่นกันอยู่ที่ห้องของชูในหอชาย๕ เวลาล่วงเลยไปจนถึงเที่ยงคืน น้ำหยดจึงกลับห้องพักของตนเอง พร้อมด้วยอาการมึนเมาพอสมควร เมื่อถึงห้องก็เข้านอนทั้งเสื้อยืดแขนสั้น และกางเกงขาสามส่วน ชุดเดิมที่เพิ่งผลัดเปลี่ยนเมื่อตอนเย็นนั้นเอง หลับไปนานเท่าไรน้ำหยดไม่รู้ มารู้สึกตัวตื่นเพราะสัมผัสชื้นๆบริเวณหลังกกหู และความเสียวซ่านจากสัมผัสของมือหยาบใหญ่ที่บริเวณยอดอก จนมันแข็งเป็นตุ่มไต
“ดื่มเหล้ามาอีกแล้วเหรอ” เสียงทุ้มห้าวกระซิบที่ข้างหู เมื่อรู้ว่าน้ำหยดตื่นแล้ว
“ครับ” น้ำหยดรับคำ เอื้อมมือไปจับข้อมือของมือที่กำลังคลึงยอดอกของตนเอง รู้สึกถึงความอบอุ่นจากอกกว้าง ที่แนบอยู่กับแผ่นหลังของตน ซึ่งนอนตะแคงอยู่
ร่างของน้ำหยดถูกจับพลิกให้นอนหงาย น้ำหยดขยับตัวเล็กน้อยให้อีกฝ่ายถอดเสื้อผ้าออกจากร่างกายของตนได้สะดวกขึ้น แล้วน้ำหยดก็รับรู้ถึงน้ำหนักของร่างกายแกร่งที่ทาบทับลงมา แขนแข็งแรงสอดลงไปโอบกอดน้ำหยดไว้แนบแน่น จมูกและริมฝีปากของผู้มาเยือนยามวิกาลคลอเคลีย วนเวียนอยู่ที่แก้ม คิ้ว คาง ของน้ำหยดอยู่นาน ก่อนที่ริมฝีปากจะมาดูดแม้มอยู่ที่ริมฝีปากของน้ำหยด แล้วประทับจูบลงไปอย่างดูดดื่ม ตลอดเวลาที่ทุกอย่างดำเนินไปตามครรลอง ร่างของน้ำหยดถูกกอดรัดไว้ในอ้อมกอดของอีกฝ่ายอย่างแนบแน่น ราวกับกลัวว่าน้ำหยดจะหายไป ความอึดอัดจากแรงกอดรัดในตอนแรก กลับกลายเป็นความอบอุ่นอย่างประหลาดในใจของน้ำหยด จนกระทั่งหลับไปในอ้อมกอดอันอบอุ่นนั้นเอง
...............................................................
..............................
“กลับบ้านด้วยกันนะครับพี่” น้ำหยดพูดกับต้นชมพูพันทิพย์ พลางลูบลำต้นที่แข็งแรงแผ่วเบา ในใจยังคงประหลาดใจไม่หายที่ถูกขอร้องให้ทำแบบนี้
... ก่อนกลับบ้าน น้ำมาตรงนี้อีกครั้งนะครับ แล้วพูดชวนพี่กลับบ้านด้วยกัน ...
... ทำไมล่ะครับ อย่าบอกนะว่าพี่เป็นวิญญาณกลับบ้านไม่ถูก ... ตอนนั้นน้ำหยดพูดด้วยความสงสัย
... ฮ่าๆๆ อย่าทำหน้าแบบนั้นสิครับ พี่รับรองถ้าน้ำทำแล้วไปหาพี่ตามที่ที่พี่บอก น้ำจะได้เจอพี่แน่ๆ สัญญานะครับ อย่าลืมเด็ดขาด ... พูดจบก็โอบร่างน้ำหยดเข้าไปกอดไว้อีกครั้ง พลางลูบปอยผมด้านหลังท้ายทอยอย่างอ่อนโยน
น้ำหยดเดินกลับไปขึ้นรถสปอร์ตสีแดงของติ๊ก แล้วรถก็แล่นออกจากบริเวณนั้น มุ่งหน้าเข้าสู่กรุงเทพฯ
“ที่นี่เหรอ ทำไมมันใหญ่โตนักล่ะ”
“ไม่ผิดหรอก พี่เค้าก็บอกนะว่าบ้านเค้าใหญ่ แต่เราไม่คิดเหมือนกันว่าจะขนาดนี้”
พูดแล้วทั้งสองคนก็หันไปมองบ้านหลังนั้นจากในรถอีกครั้ง รั้วบ้านทอดยาวประกอบด้วยตัวเสาและเหล็กดัด ประตูไม้บานใหญ่ มีป้อมยามเล็กๆอยู่ใกล้ประตู มองลอดรั้วบ้านเข้าไปมองเห็นบ้านขนาดย่อม๓หลัง กระจายกันอยู่ภายใน ตรงกลางเป็นสนามหญ้ากว้างใหญ่ ร่มรื่นไปด้วยไม้พุ่มเล็กๆ และไม้ใหญ่หลายต้น ติดกับบ้านที่อยู่ทางขวามือเป็นบึงน้ำขนาดย่อม ดูร่มเย็นเพราะกิ่งก้านของไม้ใหญ่ริมบึงที่แผ่กิ่งก้านสาขา ให้ร่มเงาทาบลงไปในบึงน้ำ กอบัวกอเล็กๆหลายกอออกดอกสีต่างๆดูสวยงาม
“เข้าไปคนเดียวได้นะ” ต้อยถามอีกครั้ง เมื่อน้ำหยดเปิดประตู ขยับตัวเตรียมจะลงจากรถ
“อื้อ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ถ้ามีอะไรเราจะโทรหานายทันทีเลย” น้ำหยดหันไปยิ้มให้เพื่อน ก่อนจะลงจากรถแล้วปิดประตู เดินตรงไปยังป้อมยามริมประตูใหญ่
ติ๊กมองตามน้ำหยด แล้วก็ต้องอมยิ้ม เมื่อคิดถึงประกายตาที่สดใสขึ้นมาวูบหนึ่งเมื่อสักครู่นี้ แล้วขับรถออกไปจากบริเวณบ้านริมถนนใหญ่ใจกลางเมือง ตั้งใจว่าจะไปนั่งเดินเล่นที่ห้างสรรพสินค้าใกล้ๆ จนกว่าจะแน่ใจว่าน้ำหยดไม่ต้องการความช่วยเหลือจากเขาจริงๆ
-
จากเหตุการณ์จากคราวที่กินยาฆ่าตัวตายคราวนั้น ทำให้จิตแยกออกจากร่าง
ทำให้จิตของผู้มาเยือนมาอยู่ที่นี่ ที่รู้สึกผูกพันธ์ โดยที่กลับเข้าร่างไม่ได้
เลยกลายเป็นเจ้าชายนิทรา ร่างกายทำงานตามปรกติแต่ไม่มีจิตอยู่
จึงต้องให้น้ำหยดเรียกและพอดวงจิตกลับไปหาร่างหรือเปล่า
ประมาณนี้ไหมอะ
-
อีกนิดเดียวใช่มั้ย อีกนิดเดียว จะได้เจอกันซะที
อยากอ่านตอนต่อไปจังเลย :impress2:
-
ดีใจมากมาย
มาลงต่อเร็วๆนะครับ
ลุ้นๆ :z2:
-
ดีจัง...จะได้เจอกันแล้ว
-
^
^
^
จิ้มทะลุ
อึมนั่นจิ จิตกับร่างแยกออกจากกัน
ทำให้ไม่สามารถกลับเข้าร่างของตัวเองได้ ...ท่าจะเป็นอย่างนั้น
จนหว่าจะมีใคร มาพากลับไปชิมิ
แล้วน้ำหยดก้อเป็นคนพาพี่ต้นไม้กลับบ้านแย้วกรี๊ดดดดดดด :impress2:
กลับบ้านกันๆๆ :call:
-
จะได้เจอแล้ว :-[ น้องน้ำจะพาจิตของต้นกลับเข้าร่างหรอ
อยากอ่านต่อแว้ว
-
ความฝัน
ย่อมมีวัน
เกิดขึ้นจริง
....อีกนิสเดียวเอง........ :really2: :really2: :really2:
[attachment deleted by admin]
-
มาบ้านแล้วเหรอ :L2:
-
เอาล่ะเหว๊ยย จะเข้าร่างแล้ว o22
-
ปริศนากำลังจะกระจ่าง โปรดติดตามตอนต่อไป :z2:
-
:กอด1:จะได้เจอหน้า เห็นตัวเป็นๆแล้ว
ตื่นเต้นๆๆๆๆๆ :L2: :L2:
-
ใกล้จะได้เจอแล้วโว้ยยยยย :call: :call:
-
เป็นจริงดังคาด มารอตอนต่อไปดีกว่า ว่าความจริงที่ซ่อนปมอยู่นะ
น้ำจะช่วยให้ชายผู้อันเป็นที่รัก กลับมาใช้ชีวิตเหมือนคนปกติทั่วไปได้หรือไม่
รอ อยู่นะครับ ตั้ม :bye2:
-
:L2: อยากอ่านอีกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
รอออออออออออออออออออออออออออออออออออ
-
:m4: ดีจายยยยยยย
-
จากเหตุการณ์จากคราวที่กินยาฆ่าตัวตายคราวนั้น ทำให้จิตแยกออกจากร่าง
ทำให้จิตของผู้มาเยือนมาอยู่ที่นี่ ที่รู้สึกผูกพันธ์ โดยที่กลับเข้าร่างไม่ได้
เลยกลายเป็นเจ้าชายนิทรา ร่างกายทำงานตามปรกติแต่ไม่มีจิตอยู่
จึงต้องให้น้ำหยดเรียกและพอดวงจิตกลับไปหาร่างหรือเปล่า
ประมาณนี้ไหมอะ
ทฤษฎีนี้ น่าสนใจมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
:a5:
โอว ใกล้แล้ว
-
คิดว่า วิญญาณหลุดจากร่างแน่ๆๆๆๆ
แล้วทำเยี่ยงไรถึงจะฟื้นนี่ สงสัย
ต้องทำให้หมดห่วง หลุดจากพันธะไรแบบนี้อ่ะป่าววว?? :really2:
-
น้ำหยดมาช่วยแล้ววววววววววว
o13
-
ตกลงไม่ใช่ผีใช่มะ
แต่เป็นวิญญาณที่ไม่ยอมกลับเข้าร่างใช่ป่ะ
o18
-
ใกล้แล้วใช่มั้ยยยยยย? แล้วน้ำจะแปลกใจ ตกใจ หรือไงหนอ?
-
รอตอนต่อไปครับ
กำลัง ค้าง ได้ ที่ ครับ o13
-
กลับบ้านนะ
:bye2:
-
ต้อยจะอยากรู้เรื่องชาวบ้านไปทำอ่ะ คิดไรกะน้ำหยดป่าว
-
จากเหตุการณ์จากคราวที่กินยาฆ่าตัวตายคราวนั้น ทำให้จิตแยกออกจากร่าง
ทำให้จิตของผู้มาเยือนมาอยู่ที่นี่ ที่รู้สึกผูกพันธ์ โดยที่กลับเข้าร่างไม่ได้
เลยกลายเป็นเจ้าชายนิทรา ร่างกายทำงานตามปรกติแต่ไม่มีจิตอยู่
จึงต้องให้น้ำหยดเรียกและพอดวงจิตกลับไปหาร่างหรือเปล่า
ประมาณนี้ไหมอะ
คาดเดาได้น่าสนใจมากครับ มีความเป็นไปได้ อิๆ
-
มารออ่านตอนต่อไปจ้า
-
จิ้มหน้า 84
อ๊ายยยยยยยยยย ตอนต่อไป จะได้เจอกันแล้ว
-
:oni3: :oni3:
จงมา...จงมา...จงมาต่อ
ขอแบบยาวๆด้วยค่าาาาาาาาาาาา
-
ใกล้ความเป็นจริงทุกทีแล้ว ลุ้นๆๆ :m1:
-
Plus 1 for you only....
-
ตื่นเต้น ๆ
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ค้างอย่างแรง...
:a5: :a5: :a5: :a5:
-
:serius2: :serius2:
มาต่อเร็วๆด้วย
-
ใกล้แล้ว
ใกล้ได้รู้แล้วว
อีกนิดเดียว
:z2: :z2: :z2:
-
กรี๊ดดดดดดดด..... ใกล้จะได้สัมผัสผู้มาเยือนแบบตัวเป็นๆแล้ว :-[
พี่ต้นไม้หวานกะน้องน้ำหยดได้ใจมากเค่อะ
แอร๊ยยยย...เขิลลลล :impress2: นึกว่าตัวเองเป็นน้ำหยดอีกละ
-
กรี๊ชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชช
โอ้ยยย ใ ครจะเเต็ป็นพระเอกหนอออออออออออออออ :3123:
-
จะได้เจอกันแล้วใช่ป่าว~
:z2:
รีบมาต่อซิค๊าบ~ :sad4:
-
คิดคำนึงหนุ่มพละ
-
:L2: เข้ามาทักทาย และไปลัลล้า...รออ่านตอนต่อไป...
อยากได้ยาวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ.... :man1:
-
:L2: รอออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ
-
ตอนที่ ๕๖
“มาหาใครเหรอครับ” ยามวัยกลางคนที่นั่งอยู่ในป้อมยาม ถามด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“ผมมาหาพี่ต้นครับ” น้ำหยดตอบ พลางยิ้มกว้าง
“ต้น” ยามกลางคนขมวดคิ้ว “ต้นไหนครับ”
“พี่ต้น พันธ์พฤกษ์ น่ะครับ” คราวนี้น้ำหยดสงสัยบ้าง ... หรือจะมีหลายต้นกันนะบ้านนี้
“คุณต้นน่ะเหรอครับ” คราวนี้สีหน้าของยามกลางคนเปลี่ยนเป็นประหลาดใจ “ขอโทษนะครับ คุณเป็นเพื่อนคุณต้นเหรอครับ”
“ผมเป็นรุ่นน้อง เรียนมหาวิทยาลัยเดียวกับพี่ต้นน่ะครับ”
“สักครู่นะครับ” พูดจบยามกลางคนก็หันไปยกหูโทรศัพท์ พูดสายอย่างแผ่วเบาอยู่สักครู่ใหญ่ ก็หันกลับมา “เชิญคุณที่เรือนหลังนั้นนะครับ” พูดแล้วก็กดปุ่มเปิดประตูเล็กอีกด้านหนึ่ง พลางชี้ไปทางบ้านหลังที่อยู่ติดกับบึงน้ำ
“ขอบคุณครับ” น้ำหยดยิ้มจนตาหยี เดินเข้าไปในประตู แล้วเดินตรงไปยังเรือนหลังนั้น
ผกามองดูเด็หนุ่มที่นั่งอยู่บนเก้าอี้โซฟาชุดรับแขก ด้านตรงข้ามกับเธอด้วยความแปลกใจ ใบหน้ารูปไข่ ดวงตากลมโต คิ้วเรียวยาว ริมฝีปากบาง แต่ดูอิ่มเอิบ ผิวพรรณสีน้ำตาลเกือบจะเป็นสีน้ำผึ้ง กิริยามารยาทเรียบร้อย ดูเพียงแค่การไหว้ทักทายผู้ใหญ่ เธอก็รู้ว่าทันทีว่า เด็กหนุ่มคนนี้ได้รับการอบรมมารยาทมาอย่างดีทีเดียว
“หนูเป็นเพื่อนตาต้นเหรอจ๊ะ” ผกาถามด้วยเสียงอ่อนโยน แต่แววตายังเต็มไปด้วยความสงสัย
“ครับ ผมเป็นรุ่นน้องที่มหาวิทยาลัยน่ะครับ” น้ำหยดตอบด้วยรอยยิ้มน้อยๆที่มุมปากและดวงตา
“รุ่นน้องที่มหาวิทยาลัย” ผกาทวนคำ “แล้วหนูชื่ออะไรจ๊ะ”
“น้ำหยดครับ เรียกผมน้ำเฉยๆก็ได้”
“น้ำ” ผกาทวนชื่อพลางใช้ความคิดด้วยความรวดเร็ว แล้วเธอก็นึกออกว่าเธอเคยพบชื่อนี้ที่ไหน “ เราเองน่ะเหรอที่ชื่อน้ำ” ผกาพูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่แข็งกระด้าง
“ครับ” น้ำหยดรับคำด้วยสีหน้างุนงง ในท่าทางที่เปลี่ยนไปอย่างกระทันหันของผกา
“น้ำค่ะ” เสียงขัดจังหวะจากสาวใช้ที่นำแก้วน้ำมาวางลงตรงหน้าน้ำหยด แล้ววางแก้วน้ำอีกใบลงตรงหน้าผกา สาวใช้มองหน้านายผู้หญิงของเธอด้วยความประหลาดใจ ในสายตาที่โกรธเกรี้ยวของผกา
“เข้าไปข้างในก่อน มีอะไรแล้วจะเรียก” ผกาหันไปบอกสาวใช้
“ค่ะ” สาวใช้รับคำ แล้วเดินออกจากห้องรับแขกไป
ผกาหันกลับมาที่น้ำหยด มองดูใบหน้าใสซื่อที่เปี่ยมไปด้วยความสงสัยแน่วนิ่ง พยายามข่มอารมณ์โกรธเกรี้ยวในใจให้เย็นลง อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจยาวออกมา แต่เมื่อคิดไปถึงข้อความในสมุดบันทึกของบุตรชาย ถึงความสัมพันธ์ของบุตรชายเธอ กับ ‘น้ำ’ เด็กหนุ่มรุ่นน้องที่มหาวิทยาลัย เธอก็ต้องเกิดความขุ่นมัวขึ้นมาอีกจนได้
“เราจะมาทำไมตอนนี้ ตั้งแต่เกิดเรื่องก็ไม่เห็นเราเคยสนใจจะมาเยี่ยมเลยไม่ใช่เหรอไง นี่คิดยังไงขึ้นมาล่ะ” ผกาพยายามพูดด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบที่สุด แต่ก็ยังไม่สามารถเก็บความโกรธที่แฝงอยู่ในน้ำเสียงนั้นได้
“เกิดเรื่องอะไรครับ ผม ... ผมไม่เข้าใจว่าคุณน้าพูดเรื่องอะไร”
“ไม่เข้าใจ เราน่ะนะไม่เข้าใจ ที่ตาต้นเป็นแบบนี้ก็เพราะเรา แล้วยังมีหน้ามาพูดอีกเหรอว่าไม่เข้าใจ”
“เพราะผม” น้ำหยดยิ่งประหลาดใจมากกว่าเดิม “พี่เค้าเป็นอะไรครับ”
“ใช่ เพราะเธอนั่นแหละ ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วเธอยังถามอีกเหรอว่าตาต้นเป็นอะไรไป หรือเธอจะปฏิเสธว่านายต้นทำแบบนั้นเพราะผิดหวังในตัวเธอ ... ชลมารถ” ผกาเค้นเสียงเรียกชื่อของเด็กหนุ่ม ที่เธอเข้าใจว่าเป็นคนเดียวกัน กับเด็กหนุ่มในสมุดบันทึกของลูกชายเธอ ออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำ
“ชลมารถ” น้ำหยดขมวดคิ้วแนบแน่น “ใครกันครับ ชลมารถ”
“ทำไมกัน ชื่อตัวเองยังจำไม่ได้เหรอไง”
“ชื่อผม” น้ำหยดเบิกตากว้าง “ผมชื่อธาราครับ ไม่ใช่ชลมารถ คุณน้าเข้าใจอะไรผิดรึเปล่าครับ”
“ธารา” ผกาทวนชื่อด้วยความงุนงง “อะไรกัน เธอไม่ใช่ชลมารถเหรอ ชลมารถรุ่นน้องของตาต้นที่อยู่คณะเดียวกันแต่คนละเอกน่ะ”
น้ำหยดได้ยินแล้วก็นิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง
“อ๋อ พี่อิทธิ์เพื่อนพี่ต้นเคยพูดให้ผมฟัง เคยมีคนชื่อน้ำเหมือนผมอยู่คณะเดียวกันแต่คนละเอก” น้ำหยดพูดแล้วก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ “พี่เค้ายังบอกว่าเลยว่า ถ้าผมเป็นน้ำหยด คนนั้นคงเป็นน้ำเชี่ยว คุณน้าคิดว่าผมเป็นคนนั้นน่ะเอง” พูดจบก็ยิ้มจนตาหยี
“อะไรนะ นี่เราไม่ใช่น้ำคนนั้นหรอกเหรอ” ผกาพูดด้วยเสียงแผ่วเบา ยังคงงุนงงไม่หาย “แล้วเรา ... เอ้อ ... หนูน่ะ รู้จักกับตาต้นเค้าได้ยังไงล่ะ” น้ำเสียงของผกาอ่อนโยนลง แต่ยังคงเปี่ยมไปด้วยความสงสัย
“ผมเพิ่งรู้จักกับพี่เค้าเมื่อตอนต้นเทอมน่ะครับ พี่เค้ามาหาผมที่ห้องหลายครั้ง จนเรา...” น้ำหยดรู้สึกว่าร้อนในใบหน้า คิดว่าใบหน้าของตนเคงเปลี่ยนเป็นสีแดงเสียแล้ว “เราสนิทกันน่ะครับ ตอนนี้มหาวิทยาลัยสอบเสร็จ ปิดเทอมแล้ว พี่ต้นบอกว่าให้ผมแวะมาหาวันนี้ก่อนกลับเข้าบ้านน่ะครับ”
“เป็นไปได้ยังไง ตาต้นน่ะเหรอไปหาหนู”
“ครับ พี่ต้นไปหาผมบ่อยๆ เมื่อวันศุกร์ก็เพิ่งเจอกันครับ” น้ำหยดมองดูท่าทางที่แสดงความตกใจของผกาด้วยความฉงน
“เป็นไปได้ยังไง” ผกาขมวดคิ้ว ก้มหน้าลงสีหน้าครุ่นคิด
เวลาผ่านไปครู่หนึ่ง ภายในห้องตกอยู่ในความเงียบ ผกาตกอยู่ในห้วงความคิด ในขณะที่น้ำหยดเองก้ไม่กล้าพูดอะไรเมื่อเห็นท่าทางของผกา
“คุณผกาคะ คุณผกา” เสียงดังขึ้นทำลายความเงียบ พร้อมกับคนที่แต่งตัวคล้ายนางพยาบาล เดินเข้ามาในห้องรับแขกด้วยความรีบเร่ง ใบหน้าแตกตื่น
“มีอะไรคะ” ผกาหันหน้าไปหาผู้เรียก
“คุณต้นค่ะ คุณต้น” เสียงบอกอย่างตื่นเต้น “รีบเข้าไปดูเถอะค่ะ”
แล้วทั้งสองคนก็พากันกึ่งเดินกึ่งวิ่งหายไปทางด้านในของบ้าน ทิ้งให้น้ำหยดนั่งงุนงงอยู่ภายในห้องรับแขกเพียงคนเดียว
-
ฟื้นแล้วใช่มั๊ย มาต่ออีกตอนเถอะนะ กำลังลุ้นเลย :z3: :z3:
-
ตัดฉับ.....ลุ้นสุดๆ เลยค่ะ...
ถ้าได้เจอแล้วจะเป็นยังไงกันบ้างน้อ?
-
ลุ้นสุดๆเลยอ่ะ
ตอนต่อไปจะเป็นยังไง เค้าอยากรู้
สงสัยพี่ต้นคงฟื้นแล้วมั้ง
-
:serius2: ค้างงง อยากรู้ต้นฟื้นแล้วใช่มั้ย
:z2: :z2:
-
มีอะไรอยากรู้ๆ :impress2:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยย
เกิดอะไรขึ้น
อยากทราบบบบ!!!!!
:serius2:
-
:z3: :z3: :z3:
-
ลุ้นจนวินาทีสุดท้าย อ้ากกกก อีกนิดเดียวๆๆๆ :z3:
-
ลุ้นๆๆอี๊ตตตตต
-
:m16:
-
:z3:
ค้างมาก
:dont2:
-
ลุ้นๆๆ พี่ต้นฟื้นแล้วใช่มั๊ย
-
:monkeysad: ค้างอ่ะ ฮือฮือ
:m16:ทำกันได้นะคับ
:z3: อีกนิดเดียวเอง
-
โหหหหหหหหหหหหหหห ท่านค่ะ
จบค้างมากกกค่ะท่านนนนน
ช่วยตัดตอนนนเลยยอันี้ไปหน่อยมิได้หรือค่ะ
อิฉันจะขาดใจค่ะท่านค่ะ ฮือออออออ :o12:
-
พรหมลิขิต บันดาลชักพา
ลุ้นให้น้ำหยดสมหวัง
มาต่อด่วนเลยนะครับ ตั้ม +1 เป็นการติดสินบน
-
:call: :call:รีบมาต่อด่วนเลยนะครับ ขอร้องล่ะ
-
“คุณต้นค่ะ คุณต้น” เสียงบอกอย่างตื่นเต้น :sad5: หง่ะ ค้าง
:bye2:
-
“คุณต้นค่ะ คุณต้น” เสียงบอกอย่างตื่นเต้น
.
.
.
:call: :call:คุณต้นฟื้นแล้วค่ะ เนื่องจากวิญญาณเข้าร่างได้
แต่อย่าเพิ่งให้ถึงกับลุกขึ้นมาเดินได้เลยทันทีนะคะ
เดี๋ยวมันจะไม่สมจริงเพราะนอนกับเตียงมาตั้งสองปี :impress2:
.
.
ขอให้เป็นจริงเถอะ :z2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด......ด :serius2:
ค้างค่ะ .....ค้างอย่างแรง
เอาไม้สอยคุนบุหรง ดีกว่า อิอิ :mc4:
มาต่อซ้าดีๆ คิคิ
-
ดีครับผม :L2: ทำไมสัปดาห์นี้ค้างกันทุกเรื่องเลย อุตส่าห์แอบหนีมาอ่านนะเนี่ย แบบว่าไม่อยากอ่านหนังสือ อุอุ
แต่ก็น้า เรื่องซับซ้อนดีนะครับ สรุปแล้วจะเป็นวิญญาณหรือเป็นอะไรตอนหน้าคงได้รู้น้า ใช่ปะ ?? บับบายครับผม
-
อ๊ากกกก บอกได้คำเดียว "ค้าง" :serius2: :serius2: :serius2:
-
ค้างของจริง
-
น้ำพาต้นกลับบ้านมาแล้วววววววววววววววววววววววว ขนลุกเลยยยยยยยยยยยยยยย บรื้อๆๆๆๆๆๆ
-
ต้นเป็นอะไร ต้นเป็นอะไร น้ำเอ๊ยลุกตามไปดูให้รู้เรื่องโลด!
-
*[]*
ได้โปรด อย่าให้ค้างเลยค๊าบ
-
ค้างอย่างแรงงะ รีบมาต่อนะคราบรออยู่ อิๆ
-
:serius2:
คุณต้นทำม๊ายยยยยยยยยยยยย
-
:a5: o22
-
:serius2: ค้างอย่างแรงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
:o12: มาต่อเร็วๆน้า
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
อยากอ่านต่ออ่ะ
:m15: :m15: :m15: :m15:
-
จะได้เจอกันแล้ว :impress2:
-
พี่ต้นฟื้นแล้ววววววววว :mc4:
-
พระเอกเราฟื้นคืนชีพแล้วอะ :call:
ว้าววววววววววววววว!! :z2:
-
พี่ต้น ฟื้นแล้วแน่ๆเลย เพราะน้ำหยดพาพี่ต้นกลับมาบ้านแล้ว
-
เรื่องราวเริ่มคลี่คลายแล้วสินะ...ดีจังต้นฟื้นซะทีได้เจอหน้ากันจริง ๆ แล้ว
เอาใจช่วยกันต่อไป...ที่ค้างคายังเหลือหมูอีกคน...หรือจะจบกันแค่นี้ :เฮ้อ:
-
แว๊กกกกกก..... คุณต้นฟื้นแล้วชิมิเคอะ ว๊ากกกกก.....
น้องตั้มคนดี๊คนดี :กอด1: รีบมาต่อด่วนๆเลย
ลงซัก10ตอนรวดจะเจ๋งมากเลยนะน้องนะ :z1: ตอนนี้ลุ้นตัวเกร็งหมดแล้ววววว
-
:a5:............ :sad4:................. :laugh:
ศรีทนด๊ายยยยยย
-
ตอนที่ ๕๗
“มองอะไรวะ” อ้วนถามพลางมองตามสายตาของหมูไป ก็มองเห็นกลุ่มของรุ่นพี่ต่างคณะ ที่นั่งกินข้าวกันอยู่ที่โต๊ะห่างออกไป ภายในโรงอาหารของมหาวิทยาลัย
“เปล่า” หมูปฏิเสธแล้วหันมากินข้าวในจานตรงหน้าต่อ
“มึงจะเข้าไปถามมั๊ย” ต้อยที่มองตามสายตาของอ้วนไปด้วย หันกลับมาถามหมูที่นั่งอยู่ตรงข้าม
“จะไปถามอะไรใคร” ชมพู่ที่นั่งอยู่ข้างๆหมูเงยหน้าจากจานข้าวขึ้นมาถาม
“ไม่ ... ช่างมันเถอะ” หมูตอบอย่างไม่ใส่ใจ แล้วกินข้าวต่อไป
คนอื่นๆในกลุ่มก็กินข้าวไปคุยกันไป หมูเองก็ร่วมคุยด้วยเฉพาะเวลาที่มีใครหันมาพูดหรือถามอะไรเขา พยายามที่จะไม่สนใจรุ่นพี่กลุ่มนั้น สุดท้ายก็อดที่จะเหลือบสายตาไปมองดูอีกครั้งไม่ได้ แต่ก็ไม่พบเห็นคนที่เขาพยายามมองหา ทุกครั้งที่ได้พบเห็นรุ่นพี่กลุ่มนี้ ตั้งแต่เปิดเทอมมาได้เกือบเดือนหนึ่งแล้ว
ปิดเทอมไปเพียงเดือนเดียว หมูเปลี่ยนคนที่คบหาไปแล้วถึง๒คน หญิงหนึ่งชายหนึ่ง เขาพบทั้ง๒คนในสถานบันเทิงยามค่ำคืน ล้วนแต่เป็นคนรูปร่างหน้าตาดี และเข้ากับเขาได้ แต่ก็มักจะรู้สึกว่าทั้งสองคนมีบางอย่างที่ขาดหายไป บางอย่างที่เขาต้องการ บางอย่างที่เขาคิดว่าเขาเคยได้รับจากน้ำหยด หลายครั้งแววตาที่เหมือนจะยิ้มให้เขาอยู่ตลอดเวลา แว่บเข้ามาพร้อมกับความคิดถึง เมื่อช่วงปิดเทอมที่ผ่านมา
ทุ่มกว่าแล้ว หมูนอนก่ายหน้าผากมองฝ้าเพดานแน่วนิ่ง นึกประหลาดใจอยู่บ้างเหมือนกัน แต่ก็ทำเป็นไม่ใส่ใจ ว่าทำไมตั้งแต่เปิดเทอมมาได้เกือบเดือนแล้วถึงไม่เห็นน้ำหยดเลย ไม่ว่าจะเป็นที่หอชาย๙นี้ หอชาย๕ที่น้ำหยดมักจะไปบ่อยๆ ตามบริเวณต่างๆของมหาวิทยาลัย หรือแม้กระทั่งในกลุ่มเพื่อนของน้ำหยด
ก๊อกๆๆ .....
เสียงเคาะประตูดังขึ้นพร้อมกับบานประตูเปิดออกทีละบาน แล้วรูมเมทของเขาก็เดินเข้าห้องมา หมูขยับศรีษะขึ้นมองดูเอกที่กำลังปิดประตูให้เรียบร้อย พลางยันตัวลุกขึ้นนั่ง
“ไม่ออกไปไหนเหรอหมู” เอกหันมาทักทายหลังจากที่เก็บรองเท้าเรียบร้อย แล้ววางหนังสือลงบนโต๊ะ พลางหันตัวไปผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่ เตรียมจะไปอาบน้ำ
“ไม่อะพี่ เซ็งๆ”
“ไม่ไปหาน้ำล่ะ จะได้หายเซ็ง” เอกพูดพลางหันมายิ้มล้อเลียนรูมเมทรุ่นน้อง แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นหมูเหยียดริมฝีปาก เป็นท่าทางไม่พอใจ
“พี่คิดถึงก็ไปหาเองสิ”
“ฮ่าๆๆ ทะเลาะกันเหรอไง” เอกส่ายหน้า นั่งลงบนเก้าอี้ปลายเตียงของตัวเอง “พี่จะไปหาทำไมล่ะ แต่จะว่าไปพี่เองก็ฝึกสอน ยังไม่ได้เจอน้ำเลยตั้งแต่เปิดเทอม”
“พี่ไม่ต้องไป เค้าก็มาหาถึงห้องอยู่แล้วไม่ใช่เหรอไง พี่อิทธิ์อีกคน”หมูแค่นเสียงพูดด้วยความไม่พอใจ
“ใครมาหาพี่ถึงห้อง แล้วใครไปหาอิทธิ์” เอกย้อนถามด้วยความแปลกใจ
“จะใคร ก็น้ำของพวกพี่ไง ชอบกันนักไม่ใช่เหรอไง ต่อไปก็ไม่ต้องเกรงใจผมหรอกนะ ยังไงก็ไม่ใช่แฟนผมตั้งแต่แรกอยู่แล้ว”
“หมายความว่ายังไง ใครชอบใคร แล้วใครไม่ได้เป็นแฟนใคร” เอกยิ่งงงมากขึ้น
“ผมกับน้ำหยดไม่ได้คบกันเป็นแฟน พี่จะมีอะไรกับเค้าก็ไม่ต้องทำมาเป็นเกรงใจผม พี่อิทธิ์ด้วย” หมูกัดฟันพูด จ้องหน้าเอกเขม็ง
“เฮ๊ย อย่ามั่วสิวะหมู ทะเลาะกันแล้วเรื่องอะไรเอาพี่กับไอ้อิทธิ์มันไปเกี่ยวด้วย มาหาว่าพวกพี่มีอะไรกับน้ำเค้า” เอกพูดแล้วก็หัวเราะเบาๆ ส่ายหน้าสองสามที
“พี่อย่าปฏิเสธเลย ผมได้ยินกับหู ที่พี่กับพี่อิทธิ์พูดกันในห้องนี้เมื่อปลายเทอมที่แล้ว”
เอกขมวดคิ้ว ยกมือขึ้นลูบคาง คิดอยู่สักครู่ก็คิดขึ้นได้
“อ๋อ เมื่อตอนสอบปลายเทอมใช่มั๊ย ไอ้บ้าเอ๊ย” เอกทำเสียงดุ แต่ใบหน้ายิ้มแย้ม “นั่นพี่พูดถึงน้ำอีกคนหนึ่ง หมูจำได้รึเปล่าที่พี่เคยเล่าให้ฟังไง”
“น้ำอีกคนหนึ่ง หรือว่า...” คิดขึ้นมาได้หมูก็ จ้องหน้าเอกอีกครั้ง คราวนี้ใบหน้ามีแต่ความตกใจอย่างมาก
“เออ ... พวกพี่พูดถึงน้ำที่ชื่อชลมารถ แฟนไอ้ต้นรูมเมทเก่าพี่” แล้วใบหน้าเอกก็แสดงออกถึงความตกใจแบบเดียวกับหมู เมื่อคิดถึงสิ่งหนึ่งขึ้นมาได้ “หมู อย่าบอกพี่นะว่ามีเรื่องกับน้ำเพราะเรื่องนี้”
หมูไม่ตอบ ได้แต่พยักหน้า ใบหน้าซีดลงถนัดใจ
“ตั้งแต่เมื่อไหร่” เอกถามด้วยความเป็นห่วง เพราะรู้สึกเอ็นดูรูมเมทรุ่นน้องคนนี้และน้ำหยดอยู่มาก
“ตั้งแต่วันที่ผมได้ยินพี่พูด” หมูตอบเสียงเบา
“จนถึงตอนนี้เลยเหรอ” เอกถามพลางลุกขึ้นมานั่งลงข้างหมู “แล้วน้ำเค้าว่ายังไงบ้าง”
“เค้าไม่พูดอะไรเลยพี่” หมูตอบด้วยดวงตาแดงกล่ำ “ทำไมน้ำเค้าไม่พูดอะไรเลยล่ะพี่ ผมดูถูกเค้า ผมว่าเค้าไปตั้งเยอะ ทำไมเค้าไม่ตอบโต้อะไรผมเลย”
“อันนี้พี่ก็ไม่รู้ หมูควรจะไปถามเค้าเองนะ”
“เดี๋ยวผมมานะพี่” หมูพูดแล้วก็ผลุนผลันลุกขึ้นจากเตียง เดินไปเปิดประตูออกไปจากห้อง
เอกส่ายหน้าเบาๆ พลางเดินไปหยิบขันน้ำที่มีกล่องสบู่อยู่ข้างใน หยิบพวงกุญแจแล้วออกจากห้องไปอาบน้ำอย่างที่ตั้งใจไว้ โดยที่ไม่ได้ลอคห้อง เพราะคิดว่าถ้าหมูไม่เจอกับน้ำหยด จะได้กลับเข้าห้องได้ เมื่อเอกอาบน้ำเสร็จกลับมาที่ห้อง ก็เห็นหมูนั่งอยู่บนเตียง
“น้ำไม่อยู่เหรอ” เอกถามโดยไม่ได้หันไปมองดูหมู เปิดตู้เสื้อผ้าหยิบเสื้อกางเกงออกมาพาดไว้กับพนักเก้าอี้ แล้วผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า
“ว่าไงหมู ไม่เจอน้ำเหรอ” เอกถามอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าหมูเงียบไปนาน
“น้ำไม่อยู่แล้วพี่” เสียงตอบมาแผ่วๆ น้ำเสียงนั้นทำให้เอกหันไปมอง ทั้งๆที่กำลังใช้ผ้าเช็ดตัวเช็ดผมอยู่
“ไม่อยู่เหรอ งั้นเดี๋ยวดึกๆก็ขึ้นไปหาอีกทีสิ”
“ไม่อยู่แล้วพี่ น้ำเค้าไม่อยู่แล้ว” เสียงของหมูแหบแห้ง พูดพลางก้มหน้านิ่ง จนเอกรู้สึกแปลกใจว่าสิ่งที่หมูพูดหมายถึงอะไรกันแน่
-
ไม่ใช่น้องน้ำไปอยู่กะพี่ต้นแล้วรึ :z1:
-
ค้างคาใจอย่างแรง
:sad4: :sad4: :serius2:
ง่า ไม่ใช่น้ำหยดตายนะพี่ โอ๊ยมาต่อด่วนใจจะขาดแล้วเอ๋ยยยยยยยย :z3: :z3:
-
อาร๊ายยยยยยยย น้ำไปไหน อะไรกันเนี่ย :z3:
ทำไมช่วงนี้หลายๆเรื่องในเล้า มันต้องเข้าสู่โหมดซีเรียสพร้อมๆกันด้วย นัดกันปะเนี่ย เหอๆ
เครียดดดดดด ขออีกตอนได้ปะ จัดมาให้หายเครียดหน่อยจิ :m13:
-
น้ำหนีตามต้นไปแล้วมั้งเนี่ย :z1:
-
พี่ต้นเค้านอนมาตั้งหลายปี พอกลับมาเข้าร่าง ร่างกายที่ไม่ได้ออกกำลังกายมานานมันก็ยึดไง น้ำเค้าก็เลยอยู่เฝ้า ทำกายภาพบำบัดอยู่
เห็นมากะตา แบบว่าอยู่ข้างบ้านกัน ... :laugh: :laugh:
แถไปได้น่ะตรู :jul3:
-
BEST HOPE
BEST WISH
PS. CONTINUE
-
:z3:
-
ไปไหนๆ น้ำกลับมาเถอะคนดี กลับมาเต๊อะ เค้าให้อภัยแล้ว
:sad11: :m15: :monkeysad:
-
สมน้ำหน้า ตาหมูบ้า :angry2: :angry2:
-
อ๊ากกกกกกกก :z3: :z3: :z3: :z3:
ค้าง คา แบบ สุด สุด
-
แม่เจ้า ของเก่ายังบ่ทันคลาย
ของใหม่ งานเข้าอีกแว้ววว เอิ๊กๆ
-
พี่ต้นเค้านอนมาตั้งหลายปี พอกลับมาเข้าร่าง ร่างกายที่ไม่ได้ออกกำลังกายมานานมันก็ยึดไง น้ำเค้าก็เลยอยู่เฝ้า ทำกายภาพบำบัดอยู่
เห็นมากะตา แบบว่าอยู่ข้างบ้านกัน ... :laugh: :laugh:
แถไปได้น่ะตรู :jul3:
เห็นด้วยกับความเห็นนี้ คนนอนกับเตียงมาสองปี พอฟื้นขึ้นมามันก็ต้องทำกายภาพบำบัดให้กล้ามเนื้อต่างๆที่ไม่ได้ใช้งานคืนสภาพ
ไม่ต้องตกใจที่น้ำหยดหายไปไหน อิ อิ (ทำยังกะคนเขียนมาตอบเองซะงั้น)
-
:sad3:
น้ำตายจริงๆเหรอ แต่แอบสมน้ำหน้าหมู
-
น้ำหยดกับพี่ต้นหายไปไหน :m28:
-
น้ำไปไหน :confuse:
-
ค้างยิ่งกว่าเดิมอีก
เฮ้อ......
รอตอนต่อไปอย่างใจจดจ่อ
เอิ๊กกกกก
-
เอกไม่เข้าใจ...คนอ่านก็ค้างเหมือนกันนนน ......
-
ตอนที่ ๕๘
หมูเดินอย่างรีบเร่งขึ้นบันไดไปยังชั้นสาม เดินเข้าไปใกล้ห้องของน้ำหยด มองไปก็เห็นว่าไฟในห้องยังคงมืดมิด เกือบที่จะหันกลังกลับเสียแล้ว แต่เมื่อเหลือบไปที่ประตู เห็นว่าบานประตูเลื่อนเปิดแง้มอยู่เล็กน้อย ไม่ได้ปิดสนิทเหมือนที่มันควรจะเป็น หมูเดินเข้าไปจับตรงที่จับของบานประตูแล้วลองขยับเลื่อนเบาๆ บานประตูก็เลื่อนเปิดออกตามแรง หมูอดยิ้มน้อยๆไม่ได้
... เผลอหลับอีกแล้วสิ ...
หมูคิดในใจพลางเดินเข้าไปในห้อง เอื้อมมือไปเปิดสวิชต์ไฟจนห้องสว่างไสว แล้วก็ต้องประหลาดใจที่เตียงนอนว่างเปล่า ฟูกนอนไม่ได้ปูผ้า หมอนไม่มีปลอกหมอนหุ้ม มองไปรอบๆห้องเห็นแต่เพียงชุดโต๊ะเก้าอี้ที่ว่างเปล่า กับราวตากผ้าเล็กๆ ที่เป็นชั้นวางของในตัว หมูเดินเข้าไปใกล้โต๊ะ มองเข้าไปในเก๊ะที่เคยเต็มไปด้วยหนังสือนานาประเภท ที่น้ำหยดต้องอ่านอยู่เสมอ ก็พบแต่ความว่างเปล่าอีก ราวตากผ้าไม่มีผ้าเช็ดตัวแขวนอยู่ดังเคย ใต้ราวตากผ้าที่เป็นเหมือนที่วางของ ก็ไม่มีรองเท้าแตะกับรองเท้าสานหุ้มส้น และรองเท้าผ้าใบที่เคยวางไว้เป็นประจำ หมูรู้สึงงุนงงจนทำอะไรไม่ถูก สักพักก็หมุนตัวเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า เปิดตู้เสื้อผ้าออกก็พบกับความว่างเปล่าอีกเช่นกัน ไม่มีเสื้อผ้าแขวนไว้ ไม่มีข้าวของเครื่องใช้ต่างๆที่มันเคยวางอยู่ ตู้เสื้อผ้าว่างเปล่าเหมือนกับไม่เคยมีคนใช้มันมาก่อน
“ไม่อยู่แล้วพี่ น้ำเค้าไม่อยู่แล้ว” หมูตอบเสียงแผ่วเบา ดวงตาเหม่อลอยจนเอกประหลาดใจ
“ทำไม ... น้ำเป็นอะไรไปเหรอไง” ถามแล้วก็นั่งลงข้างๆหมู
หมูเล่าถึงสิ่งที่พบมาเมื่อไปหาน้ำหยดที่ห้อง พอเล่าจบก็หันไปมองหน้าเอกเมือนจะขอความเห็น
“ย้ายหอมั๊ง” เอกแสดงความคิดเห็น “ไม่น่าจะมีอะไรหรอก”
“แต่ผมไม่เห็นน้ำเลยตั้งแต่เปิดเทอม” ใบหน้าของหมูซีดลงถนัดใจ
“เค้าหลบหน้าล่ะสิ ตอนนี้มืดแล้ว พรุ่งนี้หมูลองไปถามกับเพื่อนๆเค้าสิ พี่ว่าเค้าคงย้ายไปอยู่กับใครสักคนในกลุ่มเพื่อนเค้านั่นแหละ” พูดแล้วก็เอื้อมมือไปแตะบ่าหมู “พี่ไปกินข้าวก่อนนะ”
เอกลุกขึ้นจากเตียงเดินไปเปิดประตูเดินออกจากห้องไป ส่วนหมูก็จมอยู่ในภวังค์ของความคิด ว่าตนเองใจร้อนเกินไป แล้วคิดไปถึงความรู้สึกของน้ำหยดว่า ตอนนั้นคงจะเสียใจมากที่ถูกเขาต่อว่าไป แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ว่า ทำไมน้ำหยดไม่โต้เถียงหรืออธิบายอะไรเลยสักคำ
“อ้าว ว่าไงหมู” นุชที่กำลังเดินเข้ามาในโรงอาหาร พร้อมกับเก๋และแขกเอ่ยทักทาย เมื่อหมูเดินเข้าไปหา
“พี่นุช น้ำเค้า” หมูพูดด้วยสีหน้ากังวล แต่ยังไม่ทันพูดต่อ นุชก็พูดแทรกขึ้นมาด้วยสีหน้าดีใจ
“น้ำมีอะไรฝากมาเหรอ เนี่ย... เงียบหายไปเลย พวกเราคิดถึงจะแย่แล้ว”
“เงียบหายไปเลย ... หมายความว่ายังไงพี่ น้ำเค้าไม่ได้ย้ายออกจากหอไปอยู่ที่หออื่นหรอกเหรอ”
“อ้าว ... นี่หมูยังไม่รู้เหรอ” นุชหันไปมองเพื่อนๆ ที่กำลังหันมามองหน้านุชด้วยสีหน้างงๆไม่แพ้กัน เหมือนจะถามว่า ควรจะบอกเรื่องของน้ำหยดให้หมูรู้หรือไม่
“ทำไมล่ะพี่ น้ำเป็นอะไร” เสียงและใบหน้าที่ร้อนรนของหมู ทำให้นุชรู้สึกใจอ่อนลง แต่เก๋ที่ยืนอยู่ด้านหลัง เดินขึ้นมายืนอยู่ข้างๆ
“แล้วนี่นายไม่ได้ติดต่อกับน้ำหยดเลยเหรอไง” เก๋พูดเสียงขุ่นๆ สายตาแสดงชัดว่าไม่ค่อยพอใจหมูนัก
“ผม...” หมูอึกอัก “เราทะเลาะกันเมื่อตอนช่วงสอบ ก็เลยไม่ได้ติดต่อกันเลย”
“แล้วนี่เปิดเทอมมาจะเดือนแล้ว เพิ่งคิดถึงเหรอไง” เก๋ถามอีก
“พอแล้วน่าเก๋” นุชไกล่เกลี่ย แล้วหันไปพูดกับหมู “พวกเราไม่รู้หรอกนะว่าหมูกับน้ำทะเลาะอะไรกัน แต่เราว่าน้ำเค้าไม่โกรธหมูหรอก”
“นั่นดิ๊ เราก็ว่างั้นแหละ” แขกสนับสนุน เก๋แค่นหัวเราะแล้วเดินถอยไปนั่งลงบนเก้าอี้ยาวที่อยู่ใกล้ๆ
เก๋เองก็คิดอย่างนั้น จริงๆแล้วไม่มีใครรู้เลยว่า หมูกับน้ำหยดมีเรื่องอะไรกันกันตั้งแต่ก่อนปิดเทอม เพราะพวกเพื่อนๆยังล้อเลียนน้ำหยดถึงหมูอยู่ เมื่องานเลี้ยงที่บ้านของอาจารย์ที่ปรึกษา ก่อนปิดเทอม ตอนนั้นน้ำหยดก็ยังมีทีท่าขัดเขิดจนเพื่อนๆขบขันเหมือนเคย ไม่มีทีท่าเลยว่า มีเรื่องทะเลาะอะไรกับหมู หรือถึงจะมีเรื่องกันจริง น้ำหยดก็คงไม่ได้โกรธเคืออะไรแม้เต่น้อย ทีแรกเก๋ก็คิดอยู่ว่าน้ำคงจะบอกกับหมูแล้ว แต่เมื่อเห็นท่าทางของหมูที่ไม่รู้เรื่องอะไร แสดงว่าหมูไม่ได้สนใจกับเรื่องที่น้ำหยดหายไปเลย มันเหมือนกับว่าหมูไม่ได้ใส่ใจหรือเป็นห่วงเพื่อนคนสำคัญของเธอ สิ่งนี้แหละที่ทำให้เก๋รู้สึกโกรธขึ้นมา
“น้ำเค้าทำเรื่องดรอปไว้เทอมนึง อาจารย์บอกว่ามาทำเรื่องดรอปก่อนเปิดเทอมไม่กี่วันเอง” นุชหมายถึงอาจารย์ที่ปรึกษา “แล้วก็หายไปเลย ไม่ได้ติดต่อกับใคร พวกเราก็อยากรู้เหมือนกัน ว่ามีเรื่องอะไรจนถึงกับต้องดรอปไป แต่ไม่รู้จะติดต่อยังไง”
“เมื่อคืนผมลองโทรไปหา แต่เบอร์ที่ผมโทรไปหา เค้าระงับใช้ชั่วคราว” หมูตอบเสียงแผ่ว “โทรไปที่บ้านก็ไม่มีคนรับสายเลย”
“นั่นสิ นี่เสียดายนะ ถ้ารู้ว่าบ้านอยู่ไหน คงแห่กันไปหาแล้ว”
บ้านเหรอ ... หมูดวงตาเป็นประกาย ... จริงสิ บ้านไง ไปหาที่บ้าน...
“ขอบคุณครับพี่ เดี๋ยวศุกร์นี้เรียนเสร็จผมจะไปหาน้ำที่บ้านเลย ได้ข่าวยังไงเดี๋ยวผมมาบอก ขอบคุณครับ” พูดจบหมูก็เดินจากไปด้วยความรวดเร็ว ใบหน้าสดชื่นขึ้น ผิดจากท่าทางที่มีแต่ความกังวลเมื่อสักครู่ ราวกับคนละคน
“กูก็ว่าอยู่ว่าทำไมถึงไม่เห็นพี่เค้าเลยตั้งแต่เปิดเทอม ที่แท้ก็ดรอป” ต้อยพูดขึ้นมาเมื่อฟังหมูเล่าจบ ทั้งสองคนนั่งอยู่ที่ชุดโต๊ะไม้บริเวณหน้าหอชาย๖
“อื้อ ดรอปเทอมนึง กูเป็นห่วงหว่ะ ว่าเป็นอะไรทำไมถึงต้องดรอปด้วย อีกอย่าง ...” หมูก้มหน้ามองดูมือของตัวเองที่วางไว้บนโต๊ะ
“ทำไมวะ”
“กูรู้สึกแย่มากๆเลย ที่ไปต่อว่าน้ำเค้าแบบนั้น ทั้งๆที่ไม่ใช่เรื่องจริงเลย”
“ไอ้หมู กูมีอะไรจะบอกมึง”
“อะไร” หมูเงยหน้าขึ้นมองต้อย
“พี่น้ำเค้ามีคนอื่นจริงๆ กูเห็นกับตา แล้วพี่เค้าก็ยอมรับกับกูแล้วด้วย”
“ใคร” หมูถามเสียงแข็ง อารมณ์ที่กำลังเป็นห่วงและรู้สึกผิด กลับขุ่นมัวขึ้นมาอีกครั้ง
“กูว่า คนนี้กูไม่เคยเห็นมาก่อน แต่กูรู้ชื่อ” ต้อยมองหน้าหมูที่จ้องหน้าตนเขม็ง ค่อยๆบอกชื่อของคนคนนั้นออกมาช้าๆ
-
มาต่อแล้ว แต่ ก็ยังค้างอยู่ดีอ่ะ ค้างจาก 2 ตอนที่แล้วอ่ะ
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
ม่ายยยย อ๊ากกกก :z3: :z3:
อยากอ่านต่อมากเลยครับ
-
น้ำไปอยู่ดูแลพี่ต้นไม้แน่นอน... :-[
ส่วนหมูแม้จะน่าเห็นใจแต่ก็ต้องรับกรรมไปในฐานะที่หูเบาเอง...
ยังไงก็อยากให้ปรับความเข้าใจกัน จากกันด้วยดี :เฮ้อ:
-
ดีที่พี่เอกไม่อยู่ ถ้าอยู่คุยด้วยได้ช็อกแน่
-
ค้างสุด ๆ อ่ะ
ขอรอบดึกกว่าได้ป่ะ
-
คนแต่งน่ารักที่ชู๊ดดดดด :กอด1:
แต่ก็ยังค้างงงงงง อ่า :sad4:
-
ค้างอีกแว้วววว :z3: :z3: :z3:
มาต่อด่วนค่า บทหน้าขอ น้ำหยดกับพี่ต้นไม้นะค่ะ :z3: :z3:
-
:z3: :z3: :z3:
-
ขอบคุณนะครับ วันนี้มาอัพสองตอนเลย เย้ๆ
:bye2:
-
น้ำคงไปดูแลพี่ต้น :-[
แต่ว่านี่เพิ่งหัวค่ำเอง ขอรอบดึกสักตอนก็น่าจะดี :m13:
-
ตอนใหม่หนักกว่าเดิมอีก ค้างอย่างแรง :z3:
2ตอนนี้มีแต่หมูแล้วก็หมู
น้ำหยดกับผู้มาเยือนไปหนายยยยยกลับมาด่วนนนน
-
อ้าว ไอ้น้องต้อย กำ :m16:
-
หมูเอ้ยยยยยยยยยยยยย รู้ตัวช้าไปน่ะ ตอนนี้เค้าไปประคบประหงมกันต่อไหนถึงไหนแล้ว 555
-
ป่านนี้น้ำหยดคงไปดูแลพี่ต้นไม้แล้ว
หมูอยากหูเบาแล้วไม่ไว้ใจน้ำเองนี่นา :bye2:
-
หยดน้ำไปไหนอ่ะเนี่ยะ
แอบ งง เค้าอยากรู้รรรรรรรร :z3:
-
:sad4:
รออ่านต่อ แงๆ
น้ำจ๋า กลับมาไวๆ
-
คิดเหมือนกันว่า น้ำคงไปดูแลพี่ต้นไม้นะ.....
แอบฮา+ชอบความเห็นนี้
ขอรอบดึกว่าได้ป่ะ
-
: :z2:ขอบคุณฮะ เรื่องกำลังเข้มข้นแล้วสิเนี้ย
-
ตกลงน้ำหยดหนีตามพี่ต้นไปแล้วใช่ป่ะ
:z1:
-
:z3: :z3: :z3:
:z3: :z3: :z3:
:z3: :z3: :z3:
-
นายหมูเอ๊ย.... ช้าไปแล้วล่ะ
นู๋น้ำเขาเลือกพี่ต้นไม้ไปเรียบร้อยแล่ะ
อย่าไปจับเขาแยกจากกันล่ะ เหอๆ :m16: ( หรือคนเขียนจะจับแยกคะ... มีเคืองนะคะ มีเคือง ขู่ๆไว้ อิอิ)
ไม่งั้นมี :z6: นี่แล่ะโทษฐาน ของการเป็นคนหูเบา ไม่หนักแน่น แล่ะไม่เชื่อใจคนที่ตัวเองรัก :angry2:
-
จะมีรอบเช้ามะอ่ะ
รอๆๆๆ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
:sad4:ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
:really2: มารอลุ้นครับ
-
ขอบพระคุณค่ะ
ขนลุก
-
แอร้ยยยยยยยยยยยยยยยส์ค้างคาน เอ๊ย ค้างคา :laugh:
-
:serius2: ค้างอีกแว้วววววววววววววววววววววววววว
:z2: มาต่อเร็วๆน้า จารอออออออออออออออออ (อย่างใจจะขาดรอนๆ)
-
ดีใจที่ได้อ่าน 2 ตอน
แต่ว่ามันค้าง :serius2: :serius2: :serius2:
-
:a5: ตอนนี้แล้วสะใจเจ๊จริงจิ๊งงงง สมน้ำหน้านายหมูอ่ะ
อ้อ ! เกือบลืม
ขอแถม :z6: ให้ยัยชมพู่เน่าหน่อย
สอดทุกเรื่องเลยนะยะ ไม่รู้ซักเรื่องนี่จะท้องอืดเรอะงายยยย
ตอนต่อไปจะได้เจอน้องน้ำกลายเป็นพยาบาลจำเป็นให้พี่ต้นไม้อ๊ะป่าวน้อ..... :o8:
-
ตกลงพี่ต้นฟื้นแล้วใช่มะ?
-
โอ๊ยยยยยยยย อยากรู้ ๆๆๆๆๆๆๆ :serius2:
-
Ur...story cut but clear
-
น้ำหยดหายไปไหนนะ
อยากรู้ต่อไปจะเป็นยังไง :impress2:
-
ค้างงงงงงงงงง
ชื่อต้นใช่มั้ยเนี่ย ที่ต้อยจะบอกอ่ะ
แล้วน้ำไปไหนหว่า? ไปดูแลพี่ต้นแน่ๆเลย หุหุ o18
-
ค้างคา
มาสะสางเลย
รออยู่
-
สนุกมากกกกกกกกกก
ต้องร้องเพลงนี้ให้หมูฟัง
ช้าไปไหมเธอ
-
หมูครับพึ่งทานหญ้าอิ่มเหรอครับ :z2:ซะใจจริงๆชอบๆอ่ะพวกที่มารู้ตัวทีหลังเมื่อสูญเสียทุกสิ่งไปอ่ะ :laugh:
-
:z2: รอน้องตั้ม
-
:sad4:ค้่างคะ
ค้างอย่างแรง
ตกลงน้ำดรอปทำไม
เกิดไรขึ้นที่บ้านต้น
แล้วหมูมันจะตามเจอไหม
อย่าให้เจอเลยเพี้ยงๆๆ
-
มาร่วมหน่วยค้าง
ฮึ อุตส่าห์ดองไว้หลายวันค่อยมาอ่าน ยังค้างจนได้ :o12:
ปล.
ตอนที่ 56
//“น้ำค่ะ” เสียงขัดจังหวะจากสาวใช้ที่นำแก้วน้ำมาวางลงตรงหน้าน้ำหยด แล้ววางแก้วน้ำอีกใบลงตรงหน้าผาก ...//
คุณสาวใช้ขัดเคืองเรื่องอะไร :laugh:
-
ปล.
ตอนที่ 56
//“น้ำค่ะ” เสียงขัดจังหวะจากสาวใช้ที่นำแก้วน้ำมาวางลงตรงหน้าน้ำหยด แล้ววางแก้วน้ำอีกใบลงตรงหน้าผาก ...//
คุณสาวใช้ขัดเคืองเรื่องอะไร :laugh:
คงโดนสปาร์คด้วยความขุ่นเคืองของผกา กับความงุนงงของน้ำหยด พอเห็นแล้วเลยเวียนหัวน่ะครับ :laugh: :laugh: :laugh:
ความจริงพิมพ์ผิดน่ะครับ จะพิมพ์ว่า ผกา มือขวาไปก่อนมือซ้ายกลายเป็น ผาก ทุกที :sad4:
-
^
^
จิ้มน้องตั้ม :man1:
-
สงสัย น้ำหยด คงเอาเวลาไปดูแล ต้น
:z2: บอกตรง ๆ สะใจมาก นายหมู จะได้รู้จักระวังคำพูดไว้บ้าง
เผื่ออนาคต เจอคนใหม่จะได้ไม่ทำอย่างงี้อีก
รีบมาต่อด่วนเลยนะครับ ตั้ม รออยู่นะครับ
-
ช่วยมาต่อเร็วๆ เลยคุณเจ๊
รออยู่น๊าคะ :t3:
-
:a5: ค้างซะ :monkeysad:
ต่อเร็วๆน่ะกั๊บ
รอ รอ รอ รอ รอ
หมูทามจายดีๆน่ะ << แกล้งสงสาร >>
<< เรื่องจริง >> อิอิ สะจาย โง่ดีนัก
ชิชิ
-
:m16: มาทวงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:z2:เต้นระบำบูชายันต์ เรียกพี่บุหรงมา หุหุ :z2:
-
หลังจากดองไว้นาน
ง่าน้ำหยดจะเป็นไงบ้าง
ดร็อปไปดูแลพี่ต้นเหรอ
:z2:
-
น้ำหยดหายไปไหน
เมื่อไรจะมา
:เฮ้อ:
-
เข้ามาอ่านใหม่
:sad4: :o12:
ค้างอ่ะ แง่ๆ
อยากอ่านต่อ
ชอบเรื่องนี่จัง สนุกดี
:o8: :o8:
-
ตอนที่ ๕๙
“มึงว่าชื่ออะไรนะ” หมูถามต้อย เหมือนจะไม่เชื่อว่าจะเป็นคนคนนั้นจริงๆ
“ชื่อต้น ชื่อจริง พันธ์พฤกษ์” ต้อยบอกอีกครั้ง
“เป็นไปได้ยังไง มึงอย่าล้อกูเล่นแบบนี้นะ ไม่สนุกนะเว๊ย” หมูพูดด้วยสีหน้าดุๆ
“ไอ้หมู...กูจะบอกอะไรมึงหน่อยนึงนะ” สีหน้าของต้อยจริงจัง “อย่างแรก กูไม่ได้ล้อเล่น เรื่องแบบนี้ล้อเล่นได้ยังไง แล้วกูก็ไม่รู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้น พี่เค้าถึงได้มีคนอื่นแบบนี้ มึงเองก็เหอะ เป็นคนทำท่าทางว่าจะเลิกกับพี่เค้าก่อนด้วยซ้ำไป”
“เรื่องนั้นกูไม่เถียง แต่ที่มึงบอกว่าคนที่น้ำไปคบด้วยเป็นคนที่ชื่อต้น พันธ์พฤกษ์ น่ะ มึงล้อกูเล่นใช่มั๊ย”
“ล้อบ้านมึงเล่นสิ ถ้ากูล้อเล่น กูจะได้ประโยชน์อะไร พี่เค้าจะหันมาคบกับกูเหรอ” ต้อยเริ่มโมโหขึ้นมาบ้างแล้ว “กูบอกแล้วไงว่าพี่เค้าเป็นคนบอกกูเอง แล้วกูก็เห็นมากับตาตอนที่พี่เค้าอยู่กับคนชื่อต้น”
“มึงเห็นที่ไหน”
“ที่ใต้ต้นชมพูพันทิพย์ ริมบึงเมื่อก่อนปิดเทอม”
“มึงหมายถึงต้นชมพูพันทิพย์ ต้นที่พวกเราเคยตามไปหาน้ำแล้วไม่เจอรึเปล่า” หมูถามหลังจากที่หยุดคิดอยู่ชั่วครู่
ต้อยได้ฟังก็หยุดคิดอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะแสดงอาการประหลาดใจออกมา
“เออ ... จริงด้วย กูก็เพิ่งนึกออก ต้นนั้นแหละ จะว่าไปตอนนั้นก็ประหลาดนะเว๊ย ไม่รู้ว่าคนชื่อต้นโผล่มาจากไหน จู่ๆก็โผล่มาจากหลังต้นไม้”
หมูนิ่งเงียบไป สีหน้าครุ่นคิด
“กูเคยเห็นน้ำถูกผีอำ”
“เกี่ยวอะไรด้วยวะ” ต้อยถาม
“อาการมันผิดปรกติเว๊ย มันเหมือนกับว่าน้ำกำลังมีเซกส์กับใครสักคนอยู่”
“เฮ๊ย ... อะไรวะ” ต้อยอุทานด้วยความตกใจ
“แล้วมึงรู้มั๊ยว่าห้องนั้นน่ะ เมื่อก่อนเกิดอะไรขึ้นบ้าง”
“แล้วมึงรู้เหรอ”
“อื้อ”
แล้วเรื่องราวที่หมูได้รู้มาจากเอก ก็ได้ถ่ายทอดให้ต้อยได้รับรู้ความจริงอีกคนหนึ่ง
“มึงจะบอกว่ากูเห็นผีเหรอวะ” ต้อยถามเสียงแผ่ว สีหน้าไม่สู้ดีนัก เมื่อฟังเรื่องราวทั้งหมดจบลง
“กูก็ไม่ค่อยแน่ใจ แต่พอกูเอาเรื่องมาโยงกัน กูก็ว่าน่าจะเป็นไปได้” หมูพูดด้วยใบหน้าเคร่งเครียด
“หรือพวกที่เคยอยู่โดนผีอำแบบนี้กันหมด” ต้อยทำสีหน้าครุ่นคิด “ผีอะไรวะ หื่นชะมัด มิน่าปิดปากกันหมด ไม่ยอมมีใครพูดเลยว่าเกิดอะไรขึ้นจนอยู่ไม่ได้” ต้อยหยุดคิดสักครู่ ก็ถามหมูต่อ “แล้วมึงจะเอาไง”
“เดี๋ยวเสาร์นี้กูจะไปบ้านน้ำ”
“กูอยากไปด้วยหว่ะ” ต้อยพูดอย่างจริงใจ “แต่คงไม่ค่อยเหมาะ มึงคงมีเรื่องคุยกับพี่เค้าเยอะ กลับมาแล้วบอกกูด้วยแล้วกันว่าเรื่องมันเป็นไง”
“อื้อ” หมูรับคำ “กูรู้ว่ามึงก็ห่วงเค้าไม่น้อยกว่ากูเหมือนกัน”
....................................................................
...................................
หมูยืนรออยู่หน้าประตูรั้วเป็นเวลานาน แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะมีคนออกมาจากตัวบ้าน จึงกดกริ่งอีกครั้งหนึ่ง ผ่านไปพักใหญ่ๆ ก็ยังไม่มีใครออกมาเช่นเคย ขณะที่กำลังคิดว่าจะทำอย่างไรดี ก็มีเสียงดังขึ้นมาจากด้านหลัง
“มาหาใครคะ คุณ”
หมูหันมาตามเสียงเรียก ก็เห็นผู้หญิงวัยกลางคน กำลังยืนมองเขาอยู่
“มาหาน้ำหยดครับ”
“คุณน้ำเหรอคะ” หญิงกลางคนมองหน้าหมูด้วยความสงสัย
“ผมเป็นเพื่อนที่มหาวิทยาลัยครับ น้ำหยดไม่ได้ไปเรียน โทรมาก็ไม่มีคนรับสาย ผมเป็นห่วงเลยมาหาครับ” หมูอธิบาย
“อ๋อ เพื่อนคุณน้ำหยดเองเหรอคะ คุณน้ำไม่อยู่หรอกค่ะ” หน้าตาที่แสดงความไม่ไว้ใจ เปลี่ยนเป็นยิ้มให้ “คุณๆก็ไม่อยู่ พอดีต้องไปทำงานต่างประเทศน่ะค่ะ คงอีกหลายเดือนกว่าจะกลับ”
“แล้วคุณน้า ...” คราวนี้หมูถามบ้าง เพราะจำได้ว่าเมื่อครั้งที่เขามาบ้านน้ำหยดนั้น ไม่เคยเจอหญิงกลางคนคนนี้
“น้าเป็นแม่บ้านที่บ้านใหญ่ค่ะ บ้านคุณแม่คุณผู้หญิง มาดูแลความเรียบร้อยสัปดาห์ละ ๒ ครั้ง วันนี้ก็จะมาทำความสะอาดบ้านพอดี จริงๆแล้วไม่ค่อยมีอะไรหรอกค่ะ ปัดกวาดเช็ดถูนิดหน่อย นอกนั้นคุณน้ำจัดการเองเรียบร้อย”
“แล้วน้ำจะกลับกี่โมงเหรอครับ”
“ไม่ทราบสิคะ คือตอนนี้คุณน้ำไปอยู่บ้านเพื่อน กลับบ้านสัปดาห์ละครั้งหรือสองครั้ง มาเอาเสื้อผ้าน่ะค่ะ”
“บ้านเพื่อน ... บ้านใครครับ”
“น้าก็ไม่ค่อยทราบเหมือนกันค่ะ”
“แล้วจะติดต่อได้ยังไงครับ”
“คุณชื่ออะไรล่ะคะ เดี๋ยวน้าจะจดไว้ที่กระดานข้อความ ให้คุณน้ำติดต่อกลับ” พูดจบก็หยิบสมุดฉีกเล่มเล็กๆ พร้อมปากกาออกมาจากกระเป๋าสะพายใบเล็กๆบนไหล่ เตรียมจะจด
หมูบอกชื่อและหมายเลขโทรศัพท์ไว้ หันไปมองที่ตัวบ้านอีกครั้ง ก่อนจะเดินจากไป
-
First reply
-
second reply
ลุ้นต่อไปมาลงต่อ เร็วๆนะครับ
:angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
ลงแดงขั้นรุนแรง
-
อยากอ่านต่อแล้ว มีรอบดึกมั้ยวันนี้ :serius2:
-
:z3: :z3: :z3:
-
น้ำไปอยู่บ้านต้นแล้วละ หมูเอ้ย :z1:
-
อยากอ่านต่อที่สุดในชีวิต
:z3: :z3:
-
ค้างงงงงงค่ะ
ฮืออออ สงสัยน้ำไปอยู่บ้านต้นแน่ๆๆๆเลย เหอๆๆ
-
เค้าไปรักกะต้นแล้วม้ายยยยย
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
อยู่บ้านพี่ต้นแน่เลย :z2:
-
:monkeysad: กระซิก :monkeysad: กระซิก
ค้างอีกแย้ววววววววววววววววววววววว
-
จะเอาตอนต่อไป
รีบๆมาต่อเลยยย
-
เอารอบดึกกว่านี้ได้ป่ะ
เอิ๊กกกก
-
แอบรู้สึกว่า เรื่องมันเดินช้าลงอ่ะ :serius2:
เอ?... หรือว่า คนจ๋วย ใจร้อน อยากอ่านต่อเร็วๆหว่า เอิ้กๆ :laugh:
-
:z2: :z2:แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
:sad11:หมู รู้หรือเปล่าน้ำกับต้นเขาเป็นคู่บุญกัน เราอย่าไปฝ่าฝืนดวงชะตาเลยนะ
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก
ตัดฉากไปที่น้ำบ้างเน้อ
-
ง่า...มาต่อด่วนเลย ค้างคามากมายอ่ะ
:z3:
-
อยากรู้นะว่า น้ำหยดไปอยู่กับต้นแล้วเป็นงัยบ้าง
:really2:
-
สงสัยน้ำหยดไปอยู่ช่วยต้นไม้ทำกายภาพป่าว
:z2:
-
:z3: :z3: :z3:
ขอรอบดึกกว่า ด่วน ๆ เลยครับ
-
:impress2: หยดน้ำเค้าไปทำหน้าที่ภรรยาที่ดี :impress2:
-
เอาละเว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย หมูทำตัวเป็นโคนัน แต่สงสัยจะช้าไป 555 สม
-
สายไปซะแล้วละ...หมูเอ๊ยย
-
:o12:
-
มาดันนนนนนนนนนนนน
-
:z3: อยากอ่าน อยากอ่าน
-
:call: ขอให้ไปอยู่กะพี่ต้น :laugh:
-
:z3: :z3:ผมอยากอ่านอ่ะ :z3: :z3:
-
รู้สึกเหมือนไม่ได้เจอน้ำหยดนานมากเลยอ่ะ :monkeysad:
เมื่อไหร่น้ำหยดกะพี่ต้นจะออกโรงซะที เค้าคิดถึงแล้วนะ
:serius2: ไม่เอาหมู ๆ จะเอาน้ำหยดกะพี่ต้นไม้ ๆ
ปล. งานของน้องตั้มเป็นไงบ้าง ยุ่งมากป่าว
สถานการณ์บ้านเมืองไม่ค่อยดี เห็นหลายงานต้องถูกยกเลิก
หวังว่างานของตั้มคงผ่านไปด้วยความเรียบร้อยนะคะ :call:
-
รอตอนต่อไป เมื่อไหร่จะมาซะที :sad4:
-
:z3: ค้างอีกแระ กระดื๊บๆๆ
-
คุณบุหรงมาต่อช้าจัง
ไม่รู้เหรอว่าคนอ่านใจร้อน.. :sad11:
ตอนหน้าขอยาวๆหน่อยนะจ๊ะ..เรื่องแต่ละตอนมั้นสั้นจริงจริ๊ง :call: :pig4:
-
มีแต่หมูมา3ตอนและ :z3: :z3:
พี่ต้นกลับน้ำหยด อยู่ไสสสสส
ลุ้นตัวโก่งแล้วอ้ากกกก
-
ฆ่าคะน้าให้ตายง่ายกว่าไหมพี่
ค้างอย่างแรง
อยากอ่านม๊ากกกกกกกก :monkeysad:
คิดถึงพี่ชาย ดูแลตัวเองด้วยน๊า :กอด1:
-
หยดน้ำไปทำอะไรอยู่เอ่ย o18
อยู่กับพี่ต้นหรือป่าวหนอ :impress2: :impress2:
-
หยดน้ำไปทำอะไรอยู่เอ่ย o18
อยู่กับพี่ต้นหรือป่าวหนอ :impress2: :impress2:
-
60 :call:
60 :call:
60 :call:
60 :call:
-
รอ ๆ กำลังสนุกเลย
น้ำกำลังดูแลพี่ต้นอยู่หรอ :impress2:
-
เอาดอกไม้มาฝากตั้ม :L2:
-
ตอนที่ ๖๐
“สวัสดีครับ” หมูพูดลงไปในโทรศัพท์มือถือ เมื่อกดปุ่มรับสายหลังจากที่ได้ยินเสียงสัญญาณ ว่ามีสายเรียกเข้าดังขึ้นหลายครั้ง
“สวัสดีครับ” หมูพูดอีกครั้ง เมื่อไม่มีเสียงอะไรมาจากอีกด้านของสัญญาณ
“หมู” เสียงเรียกชื่อเบาๆดังมาตามสาย
“น้ำ ... น้ำเหรอ” น้ำเสียงของหมูตื่นเต้น เพราะจำได้ว่าเป็นเสียงของใคร “น้ำอยู่ที่ไหน ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง ทำไมดรอปที่มหาวิทยาลัยไว้ล่ะ แล้วตอนนี้น้ำไปอยู่กับใคร เราไปหาที่บ้านไม่เจอ” หมูถามด้วยความรวดเร็ว จนอีกฟากหนึ่งของโทรศัพท์หัวเราะเบาๆ
“ถามทีละเรื่องสิ ถามซะเยอะเราตอบไม่ทัน” คำตอบกลั้วเสียงหัวเราะ ทำให้หมูคิดไปถึงตอนที่เขาเห็นน้ำหยดคุยโทรศัพท์กับแม่ เมื่อตอนที่เขารู้จักน้ำหยดใหม่ๆ
“น้ำ ... ทำไมถึงหายไปแบบนี้ เราเป็นห่วงนะ” หมูพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
เสียงจากอีกด้านหนึ่งเงียบไปชั่วครู่ จีงมีเสียงตอบมาอย่างช้าๆ
“ขอบใจนะ ... ขอบใจที่หายโกรธเราแล้ว” น้ำเสียงที่อ่อนโยนตอบมา “เราสบายดี หมูไม่ต้องเป็นห่วงหรอก หมูกับเพื่อนๆคงสบายดีนะ”
“แล้วน้ำคิดถึงเราบ้างมั๊ย”
เงียบลงไปอีกครั้ง ก่อนที่จะมีเสียงตอบกลับ
“เราคิดถึงเพื่อนทุกคนเสมอ” เสียงตอบมาอย่างแผ่วเบา
“เพื่อนเหรอ” หมูคราง
“ถ้านายยกโทษให้เรานะหมู เราขอให้นายรับเราเป็นเพื่อนเหมือนเดิมได้มั๊ย เหมือนเมื่อตอนที่เราได้รู้จักกันใหม่ๆ”
คราวนี้หมูเป็นฝ่ายเงียบบ้าง ถึงตอนนี้จึงได้รู้ความรู้สึกของตัวเองอย่างแท้จริง
“หมูเราต้องวางสายแล้วหล่ะ ขอบใจอีกครั้งนะที่เป็นห่วงเรา หมูก็ถนอมสุขภาพนะ”
“น้ำ เดี๋ยว....” หมูพูดออกไป แต่ช้ากว่าอีกฝ่ายหนึ่ง “น้ำ ... กลับมาเถอะ เราอยากเจอนายนะ เรา ... เราต้องการนาย” หมูพูดทั้งๆที่รู้ว่าอีกฝ่ายวางหูโทรศัพท์ไปแล้ว
นั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่หมูได้ยินเสียงน้ำหยด ในสัปดาห์ต่อมาหลังจากที่เขาไปหาน้ำหยดถึงบ้าน จากนั้นก็ไม่มีการติดต่อใดๆอีกเลย แม้จะโทรศัพท์กลับไปยังหมายเลขโทรศัพท์ที่โทรเข้ามา ก็ไม่มีคนรับสาย ทำให้คิดว่า น้ำหยดคงจะใช้โทรศัพท์สาธารณะโทรเขามาหาเขาในครั้งนั้น
“ปีใหม่ไปไหนวะ” เสียงดังขึ้นทำลายภวังค์
หมูเงยหน้าจากหนังสือที่กางอยู่บนโต๊ะ โดยที่ตนเองไม่ได้สนใจตัวหนังสือในหน้านั้นเลย มองไปยังอ้วนที่นั่งลงตรงข้ามเขา พร้อมกับมิตร ส่วนต้อยนั่งลงข้างๆเขาบนม้าหินที่โต๊ะใต้ต้นหูกวางในบริเวณตึกคณะ
“ถามกูเหรอ” หมูพูดสีหน้ากวนๆ
“เออ” อ้วน ลากเสียงยาว
“กลับบ้าน” หมูตอบห้วนๆ
“แค่เนี๊ยนะ” มิตรพูดดังๆ ทำตาโต
“เออ แล้วมึงล่ะ” หมูย้อนถาม
“กลับบ้านเหมือนกันหว่ะ ฮ่าๆๆ” มิตรตอบแล้วหัวเราะร่วน
หมูยกหนังสือบนโต๊ะ ตบเบาๆไปที่หัวของมิตรแต่ไม่โดน เพราะมิตรเอี้ยวตัวหลบ หลังจากนั้นเสียงพูดคุยหยอกล้อกันก็เข้ามาแทนที่ความงียบ ทำให้หมูหยุดคิดเรื่องที่อยู่ภายในใจไปชั่วขณะหนึ่ง
“ปีใหม่ปีนี้บ้านเราคงครึกครื้น” ผกาพูดกับเด็กหนุ่ม ที่กำลังตักเกลือในกระปุกเติมลงไปในน้ำส้มคั้น
“เหรอครับ” น้ำหยดพูดยิ้มๆ เงยหน้าขึ้นมองผกาด้วยความสนใจ
“ปีนี้มีตาต้น แล้วยังมีหนูอีก”
“น้ำเอาน้ำส้มไปให้พี่ต้นก่อนนะครับ” พูดจบน้ำหยดก็ถือแก้วน้ำส้มคั้นเดินออกไปจากครัว
สักพักผกาก็เดินออกจากครัว ไปยืนอยู่บริเวณห้องรับแขก ยืนมองเด็กหนุ่มสองคน ที่นั่งดูรายการโทรทัศน์อยู่บนโซฟาตัวยาว ด้วยใบหน้าที่มีความสุข
“แอบดูอะไรอยู่เหรอคุณ” เสียงของอรัญ สามีของเธอดังขึ้นข้างหลัง
“ดูลูกเราน่ะสิคะคุณ ท่าทางมีความสุข” ผกาหันไปตอบ
“คุณก็ด้วยแหละ” อรัญพูดยิ้มๆ เดินเข้าไปจับไหล่ภรรยา “น้ำหยดเองก็ท่าทางจะมีความสุขนะ หรือคุณว่ายังไง”
“ค่ะ” ผกาตอบ แล้วหันกลับไปมองเด็กหนุ่มทั้งสองอีกครั้ง “ไม่น่าเชื่อนะค่ะคุณ ชั้นเองยังแทบไม่เชื่อเลยว่า ตาต้นจะดีขึ้นทันทีที่เด็กคนนี้ก้าวเข้ามาในบ้าน”
“นั่นสิ ตอนที่คุณโทรฯไปบอกผม ว่าตาต้นฟื้นง่ายๆแบบนั้น ผมยังแทบไม่เชื่อเลย”
“ทีแรกชั้นกลัวเหมือนกันนะค่ะ ว่าคุณจะไม่ยอมรับเด็กคนนี้”
“ถ้าเป็นเมื่อก่อนนะ ... คงจะใช่” อรัญพูดยิ้มๆ “แต่ตอนนี้ขอแค่ตาต้นดีขิ้น ไม่ว่าเรื่องอะไรผมก็ยอมรับได้ทั้งนั้นแหละ ผมกลับคิดว่าพวกเราโชคดีนะ ตั้งแต่เด็กคนนี้เข้ามาในชีวิตพวกเรา ทุกอย่างเหมือนจะดีขึ้นเรื่อยๆ โดยเฉพาะตาต้น”
“เพราะเด็กคนนั้นแหละค่ะคุณ แกเหมือนหยดน้ำที่นำความชุ่มชื่นใจมาให้พวกเราจริงๆ” ผกาพูดพลางคิดถึงวันแรกที่น้ำหยดก้าวเข้ามาในบ้านของเธอในวันนั้น
-
:mc4:
พี่ต้นฟื้นแล้ว
:z2: :z2:
-
โหววว กำลังมันเลยทีเดียว
-
พี่ต้นฟื้นแล้วววววว
พี่ต้นฟื้นแล้วจะหื่นไม่น้ออออ
:impress2: :impress2:
-
อ่านตอนนี้แล้วรู้ซึ้งถึงความหมายของหยดน้ำ :a1:
เพียงหยดเดียวที่หยดบนพื้นดินที่แห้งแล้งอย่างถ่องแท้
รู้สึกตื้นตันใจพิกล...แต่ก็แอบสงสารหมูลึก ๆ ...
:impress:
-
พี่ต้นฟื้นแล้ว....ดีจัง..อยากให้อยู่ด้วยกันกับน้ำแบบตัวเป็นๆ
แต่น่าสงสารหมูเหมือนกันนะ....
-
ต่ออีกนิดนะคนดี
:L2: :3123: :L1:
-
ความสุข เริ่มคืบคลานเข้ามา
อย่าลืมมาต่อนะคับ
รออ่านทุกวัน
:a3:
-
อยากรู้ ว่าฟื้นได้ยังไงงงงงงงงงง
อ้ายยย เหมือนข้ามช๊อตยังไงไม่รู้ :z3:
-
อะฮิ้ววววว น้ำส้มที่น้องน้ำคั้นให้คงหวานน่าดูเลยนิพี่ต้นจ๋า น่าอิจฉาเจงๆ :really2:
ว่าแต่จะมีฉากย้อนหลังตอนที่ต้นฟื้นมาเจอน้ำมั้ยเนี่ย อยากอ่านด้วย ขอบคุณล่วงหน้าจ้า :pig4:
-
แอบสงสารหมูนิดๆ แต่ทำไงได้นายไม่ใช่พระเอก กร๊ากกกกก
พี่ต้นฟื้นยังไงครับ กลับมาเคลียร์ด้วยจิ :z2: :z2: :z2:
-
พี่ต้นหายดีแล้ว :impress2:
-
สะใจจริงๆ หมู :z2: :z2:
-
และแล้ว ความสุขก็มาเยือน :m3:
-
พี่ต้นฟื้นแล้ว :mc4:
น้ำหยด สมชื่อ เป็นหยดน้ำที่นำความชุ่มชื้นกลับคืนมา
-
:เฮ้อ:
ต้นฟื้นแล้ววววว
นึกว่าจะปล่อยให้น้ำอยู่คนเดียวซะอีก :impress3:
-
ฟื้นแล้วๆ แต่จะเกิดไรขึ้นอีกหรือเปล่า ก้อยังไม่รู้เลย
:z2: :z2: :z2:
-
มารอความกระจ่าง ในตอนที่ 61 อยู่นะ ตั้ม
+1 ให้นะครับ
-
:sad4:ในที่สุดก็ไดขาวคราว แง...
อยากอ่านตอนคุณน้ำหยดกับคุณต้นจัง รอนะคะ :o8:
-
งี้ น้ำก้อไม่ได้โดนอำอ่ะจิ
:z1: :z1:
-
ชอบ ๆ รออ่านต่อครับ
โทษทีที่เม้นท์สั้น
ช่วงนี้กำลังว้าวุ่นใจ
-
รักหยดน้ำกันทั้งบ้านเลยแฮ่ะ ทางสะดวก :jul3:
-
ในที่สุด....ในที่สุดผู้มาเยือนก็มาแบบตัวเป็นๆซะที o7
-
อ๊าก ไม่เคลีย เล่าก่อนหน้านี้เดี่ยวนี้น้า ฮือๆๆๆๆๆๆๆ
มาต่อไวไวน้าคราบ
-
กรี๊ดดดด ต้นไม้ ( ขอเรียกแบบนี้แล่ะกัน อิอิ) ฟื้นแล้ว
แต่ว่า... บทสนทนา ระหว่าง น้ำหยด กับ พี่ต้นไม้ อยู่ไหน คะ :-[
คนอ่าน ใจร้อน คิคิ อยากอ่าน บนสนทนา กันแบบหวานๆ เร็วๆ :impress2:
น้ำหยดลงที่ไหน ก้อให้ความชุ่มชื้น ที่นั่น โนะ :L2:
-
บุหรงจ๋า
ทำไมเดี๋ยวนี้แต่ละตอนมันสั้นจัง
ไม่ได้ต่อว่านะแต่อ่านแล้วมันค้างงงงน่ะ
:เฮ้อ: รอๆๆๆๆจ๊ะ
-
o18 พี่ต้นฟื้นแล้ว
แล้วความหื่นของพี่ต้นไปไหนอะ
รออยู่นะเนี่ย :impress2:
-
สั้นได้อีกจ๊ะพี่...
แต่สั้น ๆ ขยัน...ลงอยากเนี้ยะ
o.k. อยู่
สั้นแต่เร้าใจจริง ๆ
รออยู่นะจ๊ะ o13
-
สั้นมากมาย
ฟื้นแล้ว ต่อจากนี้ก็จิ๊จ๊ะกันได้แล้วซิ
:z2:
-
อ่านเรื่องนี้เหมือนดูหนังเลย...มีการตัดไปตัดมาได้ฟีลเหมือนดูหนังอยู่ เหอๆๆๆๆๆ....อ่านแต่ของคนอื่นของตัวเองดองจนเค็มและ...
-
แฮ้ปปี้ ถ้วนหน้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ยกเว้นนายหมู อิอิ สมน้ำหน้า 555
-
ฟื้นแล้วเย้
จ้ำจี้ได้แล้ว(เย้)
-
แอบสงสารหมู :o12:
-
ฟื้นแล้วจริง ๆ ด้วย :mc4:
-
:mc4:
พี่ต้นฟื้นแล้ว
ดีใจมากมาย :z2:
-
หื่นแน่ๆพี่ต้น
-
ชัดเจนซะทีนะ ว่าต้นฟื้นละ อิๆ
-
:m7: พี่ต้นกะน้องน้ำมีบทแล้ว
-
o13
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
พี่ต้นฟื้นแล้ว เย่ๆ
-
:z2:
-
Powerful up
-
:impress2: อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย รอตอนต่อไปๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ในที่สุด น้ำกับพี่ต้นก็กลับมา อ๊ายยยยยยยยยยยยย
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ต่อไป เป็นฉาก แย่งกันเป็นพระเอก และเกิดศึกชิงนาย
ว๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย พี่ต้น หล่อล่ำ แต่ฟันมาเยอะ ไม่เอ๊าาาาา มีราคี
ต้องหมู ซิค่ะๆๆๆๆ
หลวงพ่อก็ยังพูดดดดดเ ลยอะไรน๊าา จำไม่ได้ เอ่ออันนั้นแหละะ หมู เป็นพระเอก เอ่อ ๆ ๆ :laugh:
-
:serius2: อ๊างงงงงงงงงงง งี๊ก๊ใกล้จบแล้วจิเนี่ย
o13 ยกนิ้วให้ + อีก 1 แต้ม หุๆ เป็นนิยายอีกเรื่องที่ชอบมากๆเลยค่ะ รักคนเขียน จ๊วฟๆ :bye2:
-
พี่ต้นฟื้นแล้ว
:m4:
-
ฟื้นแย้ว พี่้ต้น
มาต่อด่วนเลยนะพี่ตั้ม
สั้นได้ใจจิง ๆ
-
ตื่นแล้วหยดน้ำที่หยดบนพื้นดินที่แห้งผาก :L2:
-
กรี๊ดดดดด พี่ต้นกะน้องน้ำอยู่ด้วยกันแล้ว แอร๊ยยยยยย :z1:
ลุ้นกันมาตั้ง 60 ตอน กว่าพระนายจะได้อยู่ด้วยกัน (แบบตัวเป็นๆ)
เพราะฉะนั้น น้องตั้มอย่าด่วนตัดจบนะน้องนะ
ยืดไปอีก 60 ตอน แข่งกะวิกหลายสีโลด
เน้นฉากหวานแหวว :กอด1: วี๊ดวิ้ว :haun4: ไปเลย 55555
ปล. :z10: อีโมตัวนี้มานคือไรเนี่ย ???
-
วันนี้มาต่ออีกเถอะนะคะ
อยากอ่านต่อแล้ว
-
:mc4:
กล้จบแล้ว เย่ ๆ ๆ :z3:
-
กรี๊ดดดดด คืนนี้มีคนยิ้มให้นู๋ผื่นด้วยนะ ชาวเล้าเป็ด ปลื้มๆๆ
เค้าจะยิ้มให้นู๋อีก 5 คืน มีความสุข
อยากรู้ช่ายป่ะ ใคร
ก็พระจันทร์งายแหละะะ กรี๊ดดดด
น่ารักแอ๊บแบ๊ว ม๊ากกกกกก
ไม่เชื่อออกไปดู
-
ตอนที่ ๖๑
“คุณผกาคะ คุณผกา” เสียงดังขึ้นทำลายความเงียบ พร้อมกับคนที่แต่งตัวคล้ายนางพยาบาล เดินเข้ามาในห้องรับแขกด้วยความรีบเร่ง ใบหน้าแตกตื่น
“มีอะไรคะ” ผกาหันหน้าไปหาผู้เรียก
“คุณต้นค่ะ คุณต้น” เสียงบอกอย่างตื่นเต้น “รีบเข้าไปดูเถอะค่ะ”
แล้วทั้งสองคนก็พากันกึ่งเดินกึ่งวิ่งหายไปทางด้านในของบ้าน ทิ้งให้น้ำหยดนั่งงุนงงอยู่ภายในห้องรับแขกเพียงคนเดียว เวลาผ่านไปนาน น้ำหยดนั่งนิ่งๆต่อไปไม่ไหว จึงลุกขึ้นไปยืนอยู่ที่บานประตูเลื่อนที่เป็นกระจก ทิวทัศน์ภายนอกเป็นภาพของบึงน้ำขนาดย่อม มีใบบัวและดอกบัวสารพัดสี กระจายกันอยู่เป็นกลุ่มๆบนผิวน้ำ ริมบึงมีต้นไม้ใหญ่แผ่กิ่งก้านสาขาให้ร่มเงาแก่พื้นหญ้าบริเวณนั้น รวมทั้งบึงน้ำบางส่วน ดูแล้วช่างคล้ายคลึงกับบริเวณริมบึงใหญ่ ที่มีต้นชมพูพันทิพย์อยู่รอบๆ ภายในมหาวิทยาลัยเสียเหลือเกิน
น้ำหยดเหม่อมองอยู่สักพัก ก็เลื่อนสายตามองไปตามบริเวณอื่นเรื่อยๆ แล้วก็ต้องตกใจเมื่อมีเสียงคนหลายคนเดินเข้ามาภายในบ้าน หันไปมองก็เห็นชายในชุดคล้ายเสื้อกราวด์แพทย์ ๔-๕ คน หิ้วกระเป๋าใบย่อม เดินอย่างรีบเร่งไปยังด้านที่คุณผกาเดินหายเข้าไป น้ำหยดมองด้วยความสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่ก็ต้องเก็บความสงสัยไว้ มองไปรอบๆห้องก็เห็นหนังสือนิตยสารหลายเล่มวางอยู่บนชั้นวางของ จึงเดินไปหยิบ แล้วกลับมานั่งลงที่โซฟาตัวเดิม อ่านนิตยสารเหล่านั้น เพื่อรอพบคุณผกาอีกครั้งหนึ่ง
ผกาเดินตามพยาบาลที่เธอจ้างมาเพื่อดูแลลูกชาย เข้าไปในห้องที่แบ่งส่วนกั้นไว้เป็นพิเศษ ทางด้านหลังห้องรับแขก เมื่อเข้าไปถึงเธอก็เดินเข้าไปที่เตียงนอน ซึ่งวางอยู่เกือบจะกึ่งกลางห้อง รอบๆเตียงเต็มไปด้วยเครื่องมือทางการแพทย์หลายอย่าง คนบนเตียงกระพริบตามองดูเธอที่กำลังเดินเข้าไปหา
“ตาต้น ตาต้น...” ผกาเรียกลูกชายเสียงเครือ “ฟื้นแล้วเหรอลูก ตาต้นลูกแม่” ผกาเอิ้อมมือข้างหนึ่งจับมือของลูกเธอไว้ อีกมือหนึ่งลูบไปบนแก้มที่ซูบตอบ
“ใจเย็นๆนะคะ หนูให้คนโทรตามคุณหมอแล้ว” พยาบาลเดินเข้าไปพูดเบาๆ ผกาหันหน้ามาพยักหน้ารับรู้แล้วหันกลับไปมองหน้าลูกชาย ด้วยน้ำตาที่ค่อยๆไหลรินลงมาด้วยความดีใจ ที่ลูกชายของเธอได้ฟื้นขึ้นมาจากการเป็นเจ้าชายนิทราถึง ๒ ปี
พักใหญ่ๆกลุ่มนายแพทย์ก็เข้ามาตรวจดูลูกชายของเธอ พร้อมทั้งถอดอุปกรณ์ทางการแพทย์บางอย่างออกไปจากร่างกายของผู้ป่วย หลังจากนั้นเธอพูดคุยกับกลุ่มแพทย์อยู่นาน ถึงอาการที่ดีขึ้นโดยกะทันหัน และนัดหมายถึงการตรวจครั้งต่อไป จนกระทั่งกลุ่มแพทย์กลับไปแล้ว เธอจึงเข้าไปกุมมือลูกชายของเธอไว้อีกครั้งหนึ่ง
“...” ต้นพยายามที่จะพูดอะไรบางอย่าง ผกาก็สังเกตเหมือนกันว่าลูกชายเธอมีท่าทางเหมือนจะพูดอะไรมาตั้งแต่คืนสติ
“อะไรเหรอลูก”
“น้ำ” เป็นเสียงแผ่วๆ ที่ผกาพยายามจับน้ำเสียงออกมาจนได้
ผกาจึงหันไปหยิบแก้วน้ำ ที่มีช้อนคันเล็กๆอยู่ด้วย เธอใช้ช้อนตักน้ำส่งเข้าปากต้น
“หิวน้ำเหรอลูก”
แต่ต้นกลับปิดปากสนิท จนผกาต้องเอาแก้วน้ำกลับไปวางไว้ที่เดิม
“น้ำ” ต้นพยายามพูดอีก ด้วยความลำบากดวงตาเหลือบมองไปที่ทางเดินที่ทอดออกไปยังห้องรับแขก
“น้ำเหรอลูก หรือว่า...” ผกาคิดขึ้นมาได้ถึงเด็กหนุ่มที่อยู่ในห้องรับแขกเมื่อสักครู่ แล้วก็ต้องตกใจว่าเธอทิ้งให้เด็กหนุ่มคนนั้นอยู่ในห้องรับแขก เป็นเวลานานมากแล้ว ไม่รู้ว่าเด็กหนุ่มคนนั้นยังรออยู่หรือว่ากลับไปเสียแล้ว
ผกาผลุนผลันเดินออกมา ก็เห็นว่าน้ำหยดยังนั่งอยู่บนโซฟา อ่านหนังสือนิตยสารอยู่อย่างเงียบๆ เมื่อได้ยินเสียงเธอเดินเข้าห้องรับแขก ก็เงยหน้าขึ้นมายิ้มน้อยๆให้เธอ
“หนูน้ำ” ผกาเอ่ยชื่อเบาๆรู้สึกสบายใจขึ้นที่เห็นน้ำหยดยังอยู่ภายในห้องรับแขก “ขอโทษนะจ๊ะที่ให้นั่งรอเสียนาน นี่น้าคิดว่าหนูกลับไปแล้ว” พูดพร้อมกับเดินเข้าไปใกล้มากขึ้น
“ยังไม่ได้ลาคุณน้าเลย แล้วไม่มีใครที่พอจะบอกได้เลย ผมก็เลยรออยู่น่ะครับ อีกอย่าง ...” ใบหน้าของน้ำหยดแดงระเรื่อขึ้น “ผมยังไม่ได้เจอพี่ต้นเลย”
“นั่นสินะ” ผกานั่งลงบนโซฟาตรงข้ามกับน้ำหยด “อยากเจอต้นมากเหรอจ๊ะ”
“ครับ” น้ำหยดพูดพร้อมกับพยักหน้ารับคำ “สัญญากับพี่เค้าไว้แล้วด้วย ว่ายังไงวันนี้ก็จะมาหาพี่เค้า”
“หนูแน่ใจเหรอจ๊ะว่าอยากเจอต้น” ผกาถามย้ำอีกครั้ง
“เอ๋ ...” ความประหลาดใจปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของน้ำหยดทันที “ทำไมเหรอครับ”
“เปล่าจ๊ะ ตาต้นก็อยากเจอหนูเหมือนกัน อยู่ข้างในแน่ะ ตามน้ามาสิจ๊ะ” พูดแล้วผกาก็ลุกขึ้นเดินเข้าไปด้านใน โดยมีน้ำหยดลุกจากโซฟาเดินตามไปด้วยความงุนงงไม่น้อย
“นั่นไงตาต้น เข้าไปหาสิ” ผกาบอกพลางพยักหน้าไปที่เตียงในห้องนั้น น้ำหยดมองตามไปยังร่างนี่นอนอยู่บนเตียงด้วยความงุนงง
ผิวที่ขาวซีด ใบหน้ารูปไข่ คิ้วคมเข้ม ดวงตากลมโต ริมฝีปากที่เกือบจะเป็นรูปกระจับแต่ซีดเซียว กับใบหน้าที่ซูบผอม ทำให้น้ำหยดเหม่อมองพลางค่อยๆขยับเดินเข้าไปใกล้ๆด้วยความไม่แน่ใจ แววตาดำขลับถึงจะไม่สดใสอย่างที่เคยเห็น แต่ก็เต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก และความหวัง ที่ส่งประกายตอบกลับมานั่นเอง ทำให้น้ำหยดมั่นใจว่า คนที่นอนอยู่บนเตียงเป็นคนคนเดียวกับที่ตนได้เห็นหน้าอย่างชัดเจนเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว น้ำหยดเดินเข้าไปยืนอยู่ข้างเตียง เอื้อมมือทั้งสองข้างไปกุมมือใหญ่โตที่ซีดเซียวไว้ พลางบีบเบาๆ
“พี่ต้น น้ำมาหาตามสัญญาแล้วนะครับ” น้ำหยดพูดเบาๆ เบ้าตากลับเอ่อคลอไปด้วยน้ำตาของความสงสาร และความตื้นตัน เมื่อเข้าใจเรื่องราวหลายๆอย่างขึ้นมาได้ ถึงแม้จะไม่ทั้งหมดก็ตาม
“น้ำอยู่นี่แล้วนะครับ น้ำไม่ไปไหนเด็ดขาด ยังไงน้ำก็ไม่ทิ้งพี่ต้นไปไหนแน่นอนครับ” น้ำหยดพูดด้วยรอยยิ้มกว้างจนดวงตาหยีลงเกือบครึ่ง ทำให้หยาดน้ำตาที่เอ่อคลอ ไหลรินลงมาอย่างช้าๆ
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยย
ซึ้งอย่างแรง
:m15:
-
:m15: น้ำคาคลอเลยอ่ะ
-
:-[
:bye2:
-
เจอกันจนได้ :impress2:
-
อ่า ยังจ้ำจี้ไม่ได้
พี่ต้นยังไม่มีแรง
-
^
^
รีบนช่างคิดเนอะ :o8: :o8:
-
แอบซึ้งอะครับ :m15:
-
สั้นนอ่ะค่ะ
แต่ได้ใจความ อ๊ากกกกกกกกกกกกกก เค้าอยากกอ่านอีกกกอ่ะ
ฮือออออ :impress3:
-
เจอกันแล้วๆ
:m4:
-
ดีใจฟื้นแล้ว เจอกันแล้ว :-[
-
น้ำอยู่นี่แล้วนะครับ น้ำไม่ไปไหนเด็ดขาด ยังไงน้ำก็ไม่ทิ้งพี่ต้นไปไหนแน่นอนครับ”
^
^
โฮกกกส์..อ่านแล้ว น้ำตาซึม ด้วยความซาบซึ้ง :กอด1:
กรี๊ดดด ... เอามือทุบโต๊ะ ปังๆ น้ำหยดได้เจอกับพี่ต้นไม้แย้ว :impress2:
-
โอว์ การพบเจอกันแบบตัวเป็นๆครั้งแรก ซึ้งง่ะ :man1:
-
เห็นด้วย ยืดอีก 60 ตอนโลด :call:
-
อุ๊.......กรี๊ดดดดดดดดดดดด
ชอบน้ำมากเลย.....ทำไมน้ำถึงเป็นคนเข้าใจอะไรง่ายดีจัง.....
-
พี่ต้นขา
เค้าก็น้ำเหมือนกันนะ
แต่เป็นน้ำตาล.......
อิอิ
รับเค้าไว้ซักคนมะจ๊ะ ><
-
:sad4: :m15: :monkeysad: :sad11:
-
ซึ้ง......มากเลย
เจอกันแล้ว :man1:
-
กรี๊ดดดดดดดดด พี่ต้นฟื้นแล้ว
ในที่สุดก็ได้เจอกันซักทีซึ้งมากมายตอนนี้ o7
-
อ๊ากกกกกกกกก
ดีใจที่ได้พบกัน
ค้างอย่างแรง + 1 เน้อ
-
:sad11: โถ น้องต้น น่าฉงฉานจังเลย ขอให้แข็งแรงไว ๆ นะจ๊ะ เจ๊รอจ้ะ :sad11:
-
:z2: :z2: เจอกันแล้ว ฮิ้วววว
-
ปฎิหารมีจริง น้ำได้เจอกับพี่ต้น ตามสัญญา
รอตอนที่ 62 อยู่นะครับ ตั้ม +1 ให้เป็นการขอบคุณ
-
น้ำมาตามสัญญาแล้ว :sad4:
ซึ้งๆๆ :man1: พี่ต้นรีบหายไวๆ นะ
ตอนนี้ใช้เวลาอ่านนานมากค่ะ
แบบว่า ค่อยๆ เลื่อน ค่อยๆ ลุ้น
:L2:
-
:sad4: ซึ้งได้อีกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
o18 มาต่อไวๆน้า
-
เง้อ ซึ้ง น่ารักมากมายเลยอ่ะ
:z2:
-
:o8: ได้เจอกันจริงๆ ซะที
-
สั้นลงสั้นลงสั้นลง สั้นลง สาละวันสั้นลง
ยังดีนะเนี่ยที่ไม่ ค้างงงงงงงงงง
-
ู^
^
reply บนตลกดี
แต่เห็นด้วยจ๊ะ :m26:
-
:a9: เจ้าชายนิทราตื่นแล้ว
-
เย้ๆๆๆๆ
-
ตอนนี้กินใจ ไอมากจ้า ชอบ ซึ้งดี อิๆ
-
:-[ ประทับใจ
-
Follow not enough for this story
-
:กอด1:
ดีใจมากมาย
และแล้วก็ได้เจอกันซะทีเนอะ
-
ดีใจจังเลยอ่ะ :mc4:
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยย อยากให้ถึงบทของพี่ต้นเร็วๆจังเลย อิอิ
-
อ่านตอนนี้หลายรอบมากๆ :monkeysad: ซึ้งสุดๆ
น้ำอ่อนโยนมากเลย น่ารักที่ซู๊ดดดด
ถ้าไม่ได้น้ำหยดนี้ ดินแห้งผากอย่างพี่ต้นคงยากที่จะฟื้นคืนสติกลับมาอีกครั้ง
กลับมาแข็งแรงเมื่อไหร่ ต้องดูแล :กอด1: และก็ร๊ากกกน้องน้ำหยดให้มากๆนะพี่ต้นจ๋า...
แล้วก็ห้ามใช้แรงงานน้ำหยดหนักเกินไปนะ
กลัวใจพี่ต้นอ่ะ :haun4: แบบว่าพี่แกอัดอั้นมาตั้ง ๒ ปี
น้ำหยดท่าจะแย่ไม๊น้อ??? :z1:
-
อ๊ายยยยยยยย
น่ารักจัง
:-[ :-[
-
ร้องไห้ ด้วยความ ดีใจ o18
-
อ่า ได้อ่านตอนต่อซะที :impress2:
-
แต่ละตอนสั้นลง
แต่เนื้อหา อิ่ม กำลังดีค่ะ
แต่ขอแค่มีน้ำหยดมาหล่อเลี้ยงทุกวัน ก็พอ :o8:
-
อ่านทันแล้ว ดีใจจัง
รอตอนต่อไปอยู่น้าาาาาาา...... o13
-
พี่ต้น โฮฮฮฮฮฮฮ :man1:
ดีใจที่น้ำหยดเลือกพี่ต้น
ซึ้งมากอ่ะตอนนี้
-
:serius2: น้องน้ำหายไปไหน.....
-
นู๋ผื่นอยากรู้จังค่ะว่า ถ้าพี่ต้นเป็นอมพาต แล้ว ไอ้นั่นมานจะแข็งได้ป๊ะค่ะ
แต่พี่ต้นได้เป็น อมพาต ป๊ะ ไม่หรอกมั้ง เอ่อ นู๋ก็ถามแปลก ๆ ๆ :z6:
แต่ม๊ายยยยยย หมู ต้องเป็นพระเอก แง๊ง ๆ ๆ
-
น้ำน่ารักมากเลย
:man1:
-
เพิ่งได้มาอ่านค่ะ
อยากบอกว่า ชอบการใช้ภาษาและการดำเนินเรื่องมากค่ะ
คือตอนที่อ่านมาตั้งแต่ต้นก็พอจะรู้อยู่บ้างว่าพี่ต้นน่าจะเป็นวิญญาณ เราก็เลยไม่หลอนเท่าไหร่ แต่พอมาอ่านตอนที่พูดถึงพี่ต้นฆ่าตัวตาย แล้วเรานึกภาพตาม หลอนมากค่ะ ตอนนี้ก็ยังหลอนอยู่ ดีนะเนี่ยที่พี่ต้นไม่ตายจริงๆ ไม่งั้นแย่แน่
เฝ้ารอตอนต่อไปค่ะ
:L2:
-
:monkeysad: :monkeysad:
ฮือ ฮือ คนแต่งหายไปแล้ววววว
คุณตั้มมมมมมมมมม มาต่อด้วยนะจ้ะ คนอ่านตาดำๆรออยู่ :กอด1:
-
น้องตั้มจ๋า กลับมาเถ้อ....
แฟนๆให้อภัยแล้ว เย้ยยยย....ไม่ใช่ๆ
แฟนๆคิดถึงหลายๆ :กอด1:
เดี๋ยวอยากอ่านจนลงแดงไป ทำไงอ่ะ :monkeysad:
-
น้ำหยด อย่าเป็นน้ำหล่อเลี้ยงให้ พี่ต้นไม้ คนเดียวจิ
คนแถวนี้หัวใจก็เริ่มแห้งเหี่ยว แล้วนะคะ :m15:
-
:sad11: :sad11:
ยังไม่มา
-
รอ...ชั้นรอเธออยู่
แต่ไม่รู้ ตั้มอยู่หนใด....
ตั้มจะมา ตั้มจะมาเมื่อไหร่
แหง่ะ ร้องต่อไม่ได้แล้ว :jul3: จำได้แค่นี้เอง
เด๋วนึกเนื้อได้แล้ว จะมาร้องต่อนะจ๊ะ ตั้มจ๋า.... จุ๊บๆ จ๊วบๆ
-
ตอนที่ ๖๒
หมูเคยได้รู้มาเหมือนกันว่า วิทยาเขตแห่งนี้เป็นวิทยาเขตเล็กๆ แต่ที่เห็นในตอนนี้ มันเล็กยิ่งกว่าที่เขาคิดเสียอีก อาคาร๔หลัง ที่ถูกแวดล้อมด้วยอาคารต่างๆของโรงเรียนสาธิตมัธยมของมหาวิทยาลัย และตัวอาคารของโรงเรียนมัธยม ที่มีชื่อเสียงประดับประเทศอีกแห่งหนึ่ง ภายในพื้นที่ขนาดใหญ่ หมูมองไปที่ใต้อาคารหลังหนึ่งซึ่งมีโต๊ะยาวหลายตัวเรียงรายอยู่ มีนักศึกษานั่งกันอยู่ไม่น้อย มองไปอีกทางหนึ่งมีชุดโต๊ะหินและชุดโต๊ะไม้อย่างละชุด อยู่ตรงเนื้อที่ว่างเล็กๆ ระหว่างอาคารของมหาวิทยาลัย กับโรงเรียนสาธิต หมูตัดสินใจเดินไปที่โต๊ะใต้อาคารตัวที่ใกล้ที่สุด
“ขอโทษนะครับ โต๊ะมนุษย์ฯเอกไทย โต๊ะไหนเหรอครับ” หมูเอ่ยถามนักศึกษาคนหนึ่งที่นั่งอยู่ในกลุ่มนักศึกษาสิบกว่าคน
“โต๊ะนั้นครับ” นักศึกษาชายคนนั้นชี้ไปที่โต๊ะบริเวณที่ว่างระหว่างอาคาร ที่ไม่มีคนอยู่เลย หมูหันไปมองตามมือ แล้วหันมามองคนตอบด้วยความสงสัย “ไปเรียนกันอยู่ เดี๋ยวคงลงมา จวนหมดคาบแล้ว” นักศึกษาคนนั้นพูดต่อหลังจากที่มองดูนาฬิกาข้อมือ
“ขอบคุณครับ” หมูพูดแล้วเดินไปนั่งรอที่ม้าหิน
พรุ่งนี้ก็จะเป็นวันหยุดยาวในช่วงปีใหม่ และวันนี้หมูมีเรียนแค่คาบวิชาในช่วงเช้าเพียงวิชาเดียว จึงตัดสินใจเข้ากรุงเทพฯทันที เพื่อมาหาคนที่เขาคิดว่าพอจะช่วยตอบปัญหาบางอย่างในใจได้ นั่งรออยู่ไม่นานนัก ก็มีนักศึกษากลุ่มใหญ่ประมาณยี่สิบกว่าคน เดินเป็นกลุ่มย่อยๆมาทางโต๊ะที่เขานั่งอยู่ มีหลายคนที่ทำหน้าสงสัยเมื่อเห็นเขานั่งอยู่ตรงนั้น แล้วหมูก็มองเห็นคนที่เขาต้องการพบ หมูจึงลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปหา
“ติ๊ก” หมูส่งเสียงเรียก เพราะติ๊กกำลังคุยอยู่กับกลุ่มเพื่อนที่เดินมาด้วยกัน
“อ้าว หมู ... มาได้ยังไง” ติ๊กทักตอบ
“นายว่างมั๊ย เรามีเรื่องจะคุยด้วยหน่อย”
“เรื่องอะไร” ติ๊กถามอย่างสงสัย
“น้ำดรอปเรียนไว้เทอมนึง แล้วตอนนี้บ้านน้ำไม่มีใครอยู่เลย นายรู้เรื่องพวกนี้รึเปล่า” หมูถามแล้วจ้องหน้าติ๊กนิ่ง
ติ๊กจ้องตอบด้วยสายตาแข็งกร้าว ในใจคิดว่าถึงแม้เพื่อนเขาจะรู้สึกว่าเป็นความผิดของตัวเอง แต่เขาก็ยังคิดว่าคนคนนี้ต้องรับผิดชอบด้วยเหมือนกัน
“ว่าไง นายรู้ใช่มั๊ยว่าน้ำอยู่ที่ไหน” หมูจ้องตอบบ้าง “หรือว่าน้ำอยู่ที่บ้านนาย”
“เหอะ” ติ๊กแค่นเสียงเบาๆ “อะไรมันอยู่ในหัวนายกันแน่ ถึงได้คิดว่าน้ำอยู่บ้านเรา”
“ถ้างั้น ... น้ำอยู่ที่ไหน”
“บ้านแฟนเค้ามั๊ง” ติ๊กตอบด้วยน้ำเสียงหยันๆ “สมใจนายแล้วไม่ใช่เหรอไง”
“แฟน??? ... ใคร” หมูขมวดคิ้ว “คงไม่ใช่นายตั๊ก พี่ชายนายหรอกนะ”
“นั่นมันเรื่องตั้งนานแล้ว” แว่บหนึ่งทีใบหน้าของติ๊กเปลี่ยนเป็นประหลาดใจ แล้วก็เปลี่ยนมาเป็นยิ้มหยันๆเช่นเคย “ตอนนี้น้ำอยู่กับพี่ต้น”
“พี่ต้น” หมูทวนชื่อ คิ้วขมวดเหมือนไม่เชื่อ “ต้น พันพฤกษ์น่ะเหรอ”
“ใช่” ติ๊กตอบสั้นๆ
“ไม่น่าเป็นไปได้” หมูก้มหน้าครุ่นคิด “หรือว่าเราคิดไปเอง”
“อะไรของนาย ที่ว่าไม่น่าเป็นไปได้น่ะ” ติ๊กสงสัยในท่าทางของหมู จนอดถามออกไปไม่ได้
“ติ๊ก นายจำคืนที่ไปค้างที่ห้องของน้ำได้มั๊ย” หมูเงยหน้าขึ้นถาม
“ทำไม”
“ทีแรกเราคิดว่ามันเกี่ยวกับคนชื่อต้นนี่แหละ หาที่นั่งคุยก่อนดีกว่า เราว่าอาจจะคุยกันยาว”
“เอางั้นก็ได้”
ติ๊กฟังแล้วอยากรู้ว่าหมูรู้อะไรบ้าง จึงเดินนำหมูไปทางสนามบาสที่ห่างออกไป แล้วนั่งลงบนม้ายาวใต้ต้นแปรงล้างขวดที่อยู่ข้างสนาม แล้วหมูก็เริ่มเล่าเรื่องของต้น พันธ์พฤกษ์ ที่รู้มาจากเอก รวมทั้งเรื่องที่ไปหาน้ำหยดที่บ้านแต่ไม่พบ และเรื่องที่น้ำหยดโทรศัพท์มาหาเขา ให้ติ๊กได้รู้ทั้งหมด ติ๊กนั่งฟังอย่างเงียบๆ ใบหน้าครุ่นคิดอยู่ตลอดเวลา
“นายเอาเบอร์โทรฯนายมาแล้วกัน ถ้าเราบอกอะไรได้ เราจะโทรฯไปบอก” ติ๊กพูดขึ้นเมื่อหมูเล่าเรื่องจบ แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงขึ้นมา เตรียมบันทึกหมายเลขโทรศัพท์ของหมู
หมูบอกหมายเลขโทรศัพท์ไป รู้สึกเหมือนกันว่ามีบางอย่างผิดปรกติ แต่ก็คิดไม่ออก
“พอดีเรามีธุระ ขอตัวก่อนนะ” พูดจบติ๊กก็ลุกเดินออกไปทันที แล้วกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปยังด้านประตูรั้วโรงเรียนสาธิต
เมื่อติ๊กลับสายตาไปแล้ว หมูจึงนึกขึ้นได้ถึงสิ่งผิดปรกติ
ทำไมติ๊กพูดว่า ... ถ้าบอกอะไรได้จะโทรฯมาบอก ... หมายความว่าติ๊กรู้เรื่องอะไรบางอย่างอยู่แล้ว แต่บอกไม่ได้ การที่จะบอกเรื่องอะไรให้หมูรู้จะต้องไปถามคนบางคนเสียก่อนหรือเปล่า
ถ้าใช่ ... คนคนนั้นคงเป็นใครไปไม่ได้ นอกจากน้ำหยด
“โธ่เว๊ย !!!” หมูสบถเบาๆ เมื่อรู้ว่าพลาดโอกาสที่ดีไปเสียแล้ว
“สวัสดีครับคุณติ๊ก มาเยี่ยมคุณน้ำหยดเหรอครับ” เสียงทักทายมาจากป้อมยาม เมื่อติ๊กชะโงกหน้าเข้าไปหา
“ครับลุง อยู่กันรึเปล่าครับ” ติ๊กยิ้มทักทายอย่างอารมณ์ดี
“อยู่สิครับ เชิญเลยครับเดี๋ยวผมเปิดประตูให้” พูดจบก็เอื้อมมือไปกดสวิชต์ ให้ระบบเลื่อนไฟฟ้าทำงาน บานประตูรั้วก็ค่อยๆเลื่อนเปิดออกช้าๆ
“ขอบคุณครับลุง”
ติ๊กเดินกลับไปที่รถ ในขณะที่ประตูค่อยๆเลื่อนเปิด แล้วขับรถเข้าไปที่บริเวณบ้านที่อยู่ริมบึงน้ำขนาดย่อมทางด้านขวาของพื้นที่ขนาดใหญ่ภายในรั้วบ้าน ติ๊กดับเครื่องรถยนต์ ลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในบ้านขนาดย่อม โดยไม่ลืมใช้กุญแจไฟฟ้าลอคประตูรถให้เรียบร้อยเสียก่อน เมื่อเปิดประตูเลื่อนเข้าไปด้วยความคุ้นเคย ก็มีเสียงทักมาจากโซฟารับแขก
“อ้าวติ๊ก ว่างเหรอ” น้ำหยดลุกขึ้นมาจากโซฟา เดินเข้าไปหาติ๊ก “ดีจังมีคนกินข้าวเย็นเพิ่มขึ้นอีกคน วันนี้คุณน้าไปงานเลี้ยงกันทั้งคู่ เราอยู่กับพี่เค้าสองคน”
“งั้นก็ดีดิ๊ ประหยัดค่าอาหารไปอีกมื้อ จริงมั๊ยครับพี่ต้น ” ติ๊กหันไปถามอีกคนหนึ่งที่นั่งอยู่บนโซฟา กำลังมองมาทางติ๊กด้วยรอยยิ้ม
-
^^
^^
^^
^^
^^
^^
จิ้มคุณบุหรง
อิอิ
-
เย้ พี่ต้น(ตอนเป็นๆ) จะมาแล้ววววววววววววววววววววววววววววววว
-
พี่ต้นตอนฟื้นพูดบ้างก็ได้น่ะค๊าฟฟฟฟ
อย่ากั๊กเห่อะ ขอร้อง ใจมันจะขาดรอน ๆ ด้วยความอยากรู้อยากเห็นสุดฤทธิ์ :serius2:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกส์.. มาแล้วๆ :impress2:
หมูเอ๊ยยยย.. สายไปมั๊ยน่อ.. คิดจะตามเอาตอนนี้
ปล่อย น้ำ กับพี่ต้นไม้เขาไปเห๊อะ
^
^
^
จิ้มให้ทะลุถึงคนเขียน
คุนบุหรงมาให้อยากแล้วจากไป จะมี อีก ชุดมะคะวันนี้ :z3:
-
แว๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อยากฟังเสียงพี่ต้น
(ทำยังกะได้ยิน...แฮ่)
-
ออกมาทีละนิดแล้ว :impress2:
-
เห็นพี่ต้นกะน้ำหยดมีความสุขก็รู้สึกสบายใจจัง :m1:
ที่เหลือก็แค่คลี่คลายปัญหาคาใจกับหมูและผองเพื่อน
หมูก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร...ขอให้จบกันด้วยดี
:call:
-
อู้ย..พี่ต้นหายแล้ว..
อย่้างงี้ก็ใกล้ได้อ่าน NC ของน้ำกะพี่ต้นที่เป็นคนจริงๆแล้วอ่ะดิ๊.. :z1:
.
.
กา..รี๊ดดด
ขอให้มี..ขอให้มี
:call:
-
มาแล้ว ๆ รอมาหลายวัน
:z2:
-
อยากอ่านต่อแล้ว :-[ รอฟังเสียงพี่ต้นด้วยคน
สมน้ำหน้าหมู :pigha2:
-
อิอิ
พี่ต้นนนนนนน
o18 o18 o18 o18
-
พระเอกเรื่องนี้ บทพูดน้อยจริง :serius2:
-
:z3: :z3: :z3:
-
ยาวขึ้นมาอีกหน่อยและ
เอิ๊กกกก
จะเป็นไงต่อไปน๊า.......
-
เด๋วนี้นักเขียนชอบให้ทำคนอ่านค้างเนอะ
ระวังกรรมจะตามทันทรมานคนอ่านมันบาปนะ
-
ง่า...พี่ต้นอ่ะ มาแต่ชื่อตลอดเลย
เมื่อไหร่ตัวเป็นๆกะเสียงจะมาสักทีเนี่ย
อยากรู้อยู่บ้านด้วยกันทุกวัน คุยไรกันมั่งอ่ะ
:z2:
-
เราก็รอพี่ต้นพูดเหมือนกัน หรือว่าอยู่ในช่วงฟื้นฟูหว่า
เลยเอาแต่ยิ้ม ยังไงก็เชียร์พี่ต้นอยู่นะ :monkeysad:
-
พี่ต้นตัวเป็นๆใช่มั้ยคะ
ไรท์เตอร์คะ ให้บทพี่ต้นหน่อยคะ
พระเอกพูดน้อยจัง
-
สมน้ำหน้าหมู :laugh: :laugh: :laugh:
-
:-[ รออออออออออออออออออออๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:o8 อ่านไปก็มีความสุข ส่วนนายหมู อย่าได้รู้เลย :L2:
:L2:
-
หายไป 4 วัน กลับมาต่อให้ดีใจมาก
แต่พออ่าน :impress3: ทำไมสั้นจัง ตั้ม
รีบมาแก้ตัวโดยด่วน แต่ก็ +1 ให้นะครับ
-
ติ๊กเอาเบอร์หมูไปอ่ะ โทรไปหาด้วยน้า :m12:
-
มาคิดใจตอนนี้ก็สายไปแล้วล่ะหมูเอ๋ย
น้ำเขามีพี่ต้นแล้ว
:m20:
-
ในที่สุดตอนใหม่ก็มาแล้ว
ดีใจที่ได้อ่านมากค่ะ
เริ่มอยากอ่านน้ำกับพี่ต้นมากขึ้นเรื่อยๆ เพราะรู้สึกว่ายังไม่ได้เห็นพี่ต้นที่เป็นตัวเป็นจริงๆจังๆ มีแต่คนพูดถึงตลอด แล้วทำไมพี่ต้นดูเงียบๆจังล่ะค่ะ อยากได้ฉากสวีท หุๆ :-[
-
วิ่งวุ่นต่อไปนะ หมูน้อย
เหอๆ
-
ลุ้นต่อไป
ขอบคุณครับ
:z10: :z10: :z10:
-
รอตอนต่อไปเลย
-
เข้ามาสมน้ำหน้าเจ้าหมู :z2:
-
เริ่มมันอีกละ อิๆ
-
ดาบแซดมาอีกแล้ว
-
:a5: สั้นจัง เหอๆๆ
หน้านี้ เลขสวย 99 มารอฉลอง หน้า 100
:mc4: :mc4:
-
กรี๊ดดดด....น้องตั้มมาแว้วววววว
อ่านไปๆ ทำไมมีแต่หมูอ่ะ :serius2:
โห! กว่าน้องน้ำกะพี่ต้นจะได้ออกฉาก จบตอนพอดี :z3:
แถมพี่ต้นยังไม่มีบทพูดอีกตะหาก เฮ้อ...รอลุ้นตอนต่อไป
เป็นกำลังใจให้น้องตั้มเหมียลเดิมจ้า :L2:
-
:serius2:
คนแต่งอ่ะ
มายาวๆ หน่อยก็ดีนะคะ
งืองือ อยากอ่านต่ออ่ะนะนะ พลีส พลีส
-
อ๊ะ
เนี้ยเค้าเรียกว่า "น้อยเท่าหอยมดค่ะ"
:กอด1:
-
:sad11:
สั้นมากมาย ..
ยังไงก็มาต่อไว ๆ น่ะ ๆๆ ๆ ๆๆ
-
:man1: :man1: :man1: ต้นนี่เป็นพระเอกที่อาภัพจริงๆ :man1:
-
คิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึง คิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึง
คิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึง คิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึง
คิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึง
คิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึง
คิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึง
คิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึง
คิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึง
คิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิด
คิดถึงคิดถึงคิด
คิดถึง
-
มาต่อไวๆนะครับบ
-
พี่ต้น (บท)พูดน้อย แต่ต่อยหนักรึป่าวค่ะ
มาวันละนิดจิตแจ่มใส ขอให้มาทุกวันนะคะ :L2:
-
ขอฉากให้พี่ต้นพูดมั้งซิ
มีแค่แว๊ปๆเอง
:serius2: :serius2: :serius2:
-
ยิ่งเขียนยิ่งสั้นลงๆ สงสัยตอนจบจะเหลือบรรทัดเดียว
แต่ก็จะรักจะรออยู่อย่างนี้น้า
-
มารอพี่ต้น
-
พี่ต้นคร๊าบบบบ
มารอพี่ต้นกับน้ำหยด
อยากขึ้นหน้าที่ 100 อ่าค๊าบบบ
แต่ทำไม่ได้
:sad4: :sad4:
ปล. หมู หมู หมู หมดเวลาของคุณแล้ว
-
สั้นอ่ะ :impress:
เมื่อไหร่พี่ต้นจะออกโรง
สงสารหมูเหมือนกันนะ
มีความพยายามดี
มาต่อเร็วๆ นะคะ :oni1:
-
ขอบคุณครับ มาต่อชีวิตให้คนอ่าน :กอด1:
:bye2:
-
ตอนนี้พี่ต้นนี่จะมีบทพูดแล้วใช่ม๊ายยยยยยยยยยยยคะ?
หลายตอนมานี้มีแต่กล่าวถึงทั้งนั้นเลยยยยยย คิดถึงพี่ต้นนนนนน
-
99 แล้วนะ
-
หวังว่าพี่ต้นจะได้พูดแบบปกติ ตอนเป็น ๆ ซะทีนะตอนหน้า :laugh:
-
ลีลาดำเนินเรื่องคุณตั้มนี่เด็ดจริง ๆ ค่อย ๆ แง้มค่อย ๆ เผยไปทีละนิด เอาคนอ่านใจจะขาดรอน ๆ
-
ร๊อออออออออออออออออออออออออออ
-
:mc4: หน้าที่หนึ่งร้อยแล้วค่ะ
ขอบทที่มี พี่ต้นไม้ ออกแสดง เยอะๆ หน่อยนะคะ
:L2: ส่งดอกไม้ให้กำลังใจคนแต่งด้วยค่ะ :L2:
-
ขอแสดงความยินดีกับพี่ตั้มของพวกเรา
กับผู้มาเยือนยามวิกาลหน้าที่ 100 นะครับ
มาต่อไวไวนะครับ ขอบคุณสำหรับเรื่องราวที่น่าติดตาม
เป็นกำลังใจให้นะครับ
-
:o8: ขอบคุณครับ
-
ฉลองหน้า 100 ด้วยคน
:mc4:
ดีใจจะได้เจอพี่ต้นแบบเป็นๆ
-
พี่ต้นตัวเป็นๆ :-[
-
โอ้ ลุ้นสุด ๆ สั้นสุด ๆ
รอตอนต่อไปอยู่นะจ๊ะ
:L1:
-
:mc4: ฉลองหน้า 100 ด้วยคน
ยังรอพี่ต้นกะน้องน้ำอยู่นะจ๊ะ
น้องตั้มสู้ๆ :L2:
-
มาฉลองหน้าที่ 100 ครับ ผม
วู้ววววว :mc4: :mc4:
แล้วก็ขอเป็นกำลังใจให้คุณ บุหรง ต่อไปครับ
-
100 แล้วอ่ะ...มาได้แล้วครับ
-
ฉลองด้วย :mc4:
ใกล้ 2000 รีพลายแล้ว
-
:z2: ดันๆๆๆๆ รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อิอิ
-
มารอด้วยคน :z2:
-
ฉลองหน้า 100 ด้วยคนค่ะ
คนแต่งเมื่อไหร่จะกลับมา อยากอ่านต่อแล้วค่า
:monkeysad:
-
100
100
100
100
100
100
100
100
100
100
:mc4:
-
อีกนิด..อีกนิดเดียว..บทพี่ต้นกำลังจะมาแล้ว อีกนิดเดียวจะมีบทพูดแล้วววว o7
เอ้า 100 แล้ว วู้วๆๆๆ :mc4:
-
หน้าที่ 100
:mc4:
มารอ :t3:
-
รอ ร๊อ รอ
-
:mc4: ฉลองๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:man1: หน้าที่...............
100
:3123: มารอด้วยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :call:
-
ตามอ่านเรื่องนีจนทันคนอื่นแล้ว เย้ๆ
แต่ว่าเมื่อไหร่น้ำหยดกับพี่ต้นจะออกมาเน้ออ
-
:mc3: :m4:
-
ตอนที่ ๖๓
“น้ำหยด นายนี่มันอดทนดีจริงๆเลยนะ” ติ๊กพูดกับน้ำหยดที่มาส่งเขาถึงรถ น้ำหยดได้แต่ยิ้มไม่ตอบอะไร
“เมื่อตอนบ่าย หมูมันไปหาเราที่มหาวิทยาลัย” ติ๊กบอกกับน้ำหยดที่มาส่งเขาถึงรถ
“เหรอ” ดวงตาที่สดใสของน้ำหยดเศร้าลงถนัด เมื่อได้ยินชื่อนี้
“มันมาถามว่านายอยู่ที่ไหน แล้วอยู่กับใคร แล้วก็...” ติ๊กเว้นระยะเหมือนลังเลว่าจะพูดดีหรือไม่ “หมูรู้เรื่องเก่าๆของพี่ต้นด้วย”
น้ำหยดยังคงนิ่งเงียบ ไม่ตอบอะไรนอกจากยิ้มบางๆที่มุมปาก
“เอาไงกับหมูมันดีล่ะ” ติ๊กถามด้วยความกังวล
“ปล่อยไว้แบบนี้แหละ ให้เรื่องมันค่อยๆจางหายไป หมูมาหานายถึงที่แปลว่าคงร้อนรนน่าดู ถ้าเราโผล่ไปตอนนี้ คงเป็นเรื่องขึ้นมาอีก”
“นายยอมรับเหอะว่ารักหมูมันเหมือนกัน” ติ๊กยิ้มเศร้าๆ
“หมูขาดเราได้ แต่พี่ต้นถ้าไม่มีเรา...” น้ำหยดไม่ตอบตรงๆ แววตาเปลี่ยนเป็นหม่นหมองลงอีกครั้ง
“เอาเหอะ แล้วแต่นายแล้วกัน แต่นายห้ามลืมนะว่า ถ้ามีอะไรต้องบอกเรา ว่าไปก็เซ็งหว่ะ”
“เซ็งไร”
“ไม่มีคนรักน่ะสิวะ” พูดจบก็เปิดประตูรถเข้าไปนั่ง สตาร์ทรถเตรียมจะขับออกไป แต่ก็ต้องชะงักเพราะน้ำหยดเคาะเบาๆที่กระจกหน้าต่าง ติ๊กจึงกดสวิชต์เลื่อนกระจกหน้าต่างลง
“ติ๊ก เรารักนายนะ ไอ้เพื่อนรัก” น้ำหยดพูดด้วยรอยยิ้มกว้างจนตาหยี
“เช๊อะ” ติ๊กเบ้หน้า “ก็ยังดีวะ ไปนะเดี๋ยวคืนส่งท้ายปีเก่าถ้าไม่มีที่ไปจะมาเคาท์ดาวน์ด้วย”
“ถ้ามาก็ดีสิ พี่ต้นคงดีใจ”
“ไปหล่ะ นายเข้าบ้านเหอะ ออกมานานแล้วเดี๋ยวพี่เค้าจะเป็นห่วง” พูดจบก็กดสวิตช์เลื่อนบานกระจกขึ้น แล้วขับรถไปยังประตูรั้วที่ค่อยๆเปิดออกช้าๆ
น้ำหยดยืนรอจนรถของติ๊กขับพ้นประตูรั้วออกไป และบานประตูเลื่อนปิดสนิท จึงเดินกลับเข้าไปในบ้าน พอปิดประตูบ้านเรียบร้อยก็เดินไปนั่งลงข้างๆต้นไม้ ที่นั่งดูโทรทัศน์อยู่บนโซฟา
“พอดีน้ำคุยกับติ๊กนานไปหน่อย” น้ำหยดยิ้มกว้างให้ต้นไม้ เอื้อมมือไปจับมือต้นไม้แล้วบีบเบาๆ “ติ๊กบอกว่าอาจจะมาเคาท์ดาวน์กับพวกเราด้วย พี่ต้นว่าดีมั๊ยครับ”
“อื้อ” ต้นไม้ตอบเบาๆด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง พลางบีบมือของน้ำหยดอย่างแผ่วเบาเหมือนไร้เรี่ยวแรง
น้ำหยดแนบแก้มไปกับต้นแขนอันซูบผอมของต้นไม้ บีบมือของต้นไม้เบาๆอีกครั้ง แล้วยิ้มอย่างมีความสุข
“เพื่อนงั้นเหรอ เฮ้อออ.....” ติ๊กนอนใช้แขนก่ายหน้าผากอยู่บนเตียงนอนในห้องของตัวเอง “ถ้าเราทำแบบหมู นายจะรู้สึกกับเราแบบเดียวกับที่รู้สึกกับหมูมันหรือเปล่า แต่เราคงทนไม่ได้ถ้านายทำกับเราเหมือนที่ทำกับหมูตอนนี้”
ติ๊กถอนหายใจยาวอีกครั้ง แล้วพลิกตัวตอนตะแคง คิดถึงเรื่องของน้ำหยดกับต้นไม้จนหลับไป
“แกจะบอกว่าผีนายต้นไปลักหลับนายถึงห้องเหรอ” ติ๊กพูดด้วยความตกใจ เมื่อน้ำหยดเล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟังจนจบ
“ไม่ใช่ผี แต่เป็นดวงจิต” น้ำหยดพูดด้วยสีหน้าบูดบึ้ง “พี่เค้าไม่ได้ตายซะหน่อย”
“นั่นแหละ เหลือแต่วิญญาณแค่นั้น ไม่เป็นผีแล้วเรียกว่าอะไร”
วันนั้นเป็นวันที่ติ๊กนัดน้ำหยดออกมากินข้าวด้วยกัน หลังจากที่น้ำหยดกลับมากรุงเทพฯได้เกือบสัปดาห์
“บอกว่าดวงจิต นายจะเรียกวิญญาณก็ได้ ตามใจนายแต่ห้ามเรียกพี่เค้าว่าผี” น้ำหยดพูดโกรธๆ “พี่เค้ายังไม่ตายนะ”
“ไม่ตายก็เกือบไปแหละ” ติ๊กไม่ยอมแพ้ “เหลือแต่วิญญาณสิงอยู่ในห้อง แล้วลักหลับจนคนเค้าเผ่นกระเจิง มีนายนี่แหละที่ไม่กลัว”
“ใครว่าไม่กลัว” น้ำหยดเถียง “ตอนนั้นกลัวนะ แต่พออะไรๆมันผ่านไป ก็รู้สีกว่าพี่เค้าอ่อนโยนกับเรามากๆ เลยกลัวน้อยลง”
“เฮ๊อะ!” ติ๊กแค่นเสียง “ว่าแต่ทำไมจู่ๆถึงฟื้นขึ้นมาได้วะ หลับไปตั้ง ๒ ปี”
“ก็บอกแล้วไง ว่าดวงจิตหลงไปติดอยู่ที่โน่น” น้ำหยดหมายถึงห้อง ๓๑๕ ของหอชาย ๙ “พอรู้สึกมั่นใจในตัวเรา ก็เลยตามเรากลับมาเข้าร่าง”
“ทำไมนายเข้าใจอะไรได้งายจัง เป็นเรานะ” ติ๊กทำท่าหัวสั่นหัวคลอน “บรื๊อ... แค่คิดก็ไม่ไหว”
“ฮ่าๆๆ” น้ำหยดหัวเราะในท่าทางของติ๊ก “คงเป็นเพราะหลวงปู่สั่งสอนมาดีมั๊ง” รอยยิ้มระบายไปทั่วใบหน้า
“อืม...คงจะจริง” ติ๊กพยักหน้าเห็นด้วย “แล้วนายจะทำยังไงต่อ”
“เราคงดรอปเรียนไว้ซักเทอม อยากอยู่เป็นกำลังใจให้พี่เค้า บางทีนะ อาจจะไปอยู่ที่บ้านพี่เค้าซักพัก”
“พ่อกับแม่นายจะยอมเหรอ” ติ๊กพูดด้วยสีหน้ากังวล “แล้วทางบ้านพี่ต้นเค้าจะยอมให้นายไปอยู่เหรอไง”
“เรื่องดรอปน่ะ ทีแรกพ่อกับแม่ก็ไม่เห็นด้วย แต่พอเราเล่าทุกอย่างให้ฟัง พ่อกับแม่ก็เข้าใจ” ติ๊กพยักหน้าทำท่าเข้าใจในสิ่งที่น้ำหยดพูด แต่ไม่ได้พูดขัดอะไร น้ำหยดจึงพูดต่อ “ส่วนบ้านพี่ต้นน่ะ ตอนนี้เราก็ไปกลับเกือบทุกวันอยู่แล้ว ถ้าไปค้างซะเลยก็ไม่มีปัญหาหรอก”
“เราว่าผิดธรรมเนียมไปหน่อยนะ” ติ๊กทำสีหน้าขึงขัง
“ธรรมเนียมอะไร” น้ำหยดถามงงๆ
“อ้าว จู่ๆไปอยู่บ้านเค้าเลยได้ยังไง ต้องให้จัดผู้หลักผู้ใหญ่ไปสู่ขอก่อนสิ แล้วก็ยกขันหมากไม่ก็ขบวนเกี้ยวเจ้าสาวไปรับ นี่หอบข้าวหอบของไปอยู่บ้านผู้ชายเค้าเลย ไม่เรียกผิดธรรมเนียมเหรอไง”
น้ำหยดฟังแล้วก็หัวเราะด้วยใบหน้าแดงกล่ำ ไม่รู้ว่าเพราะความขบขันหรือความเขินอาย
จากนั้นติ๊กก็เจอกับน้ำหยดอีก ๒-๓ ครั้ง ช่วงใกล้เปิดเทอมก็ได้รู้ว่า พ่อและแม่ของน้ำหยดมีความจำเป็นต้องไปทำงานต่างประเทศ ๓-๔ เดือน และน้ำหยดไปทำเรื่องดรอปการเรียนในมหาวิทยาลัยไว้เรียบร้อยแล้ว ผ่านไปอีกเดือนหนึ่ง ติ๊กจึงได้มีโอกาสตามน้ำหยดเข้าไปในบ้านของต้นไม้ และได้พบกับชายหนุ่มที่เป็น ‘ผู้มาเยือนยามวิกาล’ ของน้ำหยดเป็นครั้งแรก
-
^
^
^
จิ้มแรง ๆ
:z2:
-
หลุดมาคำนึงแล้ว พ่อพระเอกของเราช่างกลัวพิกุลร่วงจริงๆ :z3: :z3:
-
^
^
^
จิ้มทะลุรีฯ ข้างบน ถึงเจ้าของเรื่องเลย คึคึ :mc4:
ในที่สุดก้อเริ่มกระจ่างๆๆออกมาแล้ว
แต่ พี่ต้นไม้ ก้อยัง ต้องปรับร่างกาย อีกสักพักเหรือเปล่า เพราทำไมเหมือนคนไม่มีแรงขนาดนั้น
แต่ว่าเนาะหลับไปตั้งสองปี ฟื้นขึ้นมาได้นี่ปาฎิหารย์ สุดๆแล่ะ :impress2:
ต้องยกความดีให้น้ำหยดนะเนี่ย ... ยอมให้พี่แกลักหลับ โดยไม่หนีหายไปไหนเหมือนคนอื่น :z1:
แต่ว่าติ๊กกลับหลงรักน้ำหยดเข้าอีกคนแล้วนี่สิ.... (แอบคิด จับคู่ หมู กับติ๊ก ดีมะคะ คุนบุหรง) เอิ้กๆ :laugh:
* งานยุ่งเหรอคะ..สู้สู้ค่ะ ... รักษาสุขภาพด้วยน๊า ช่วงนี้ อากาศหนาวเนาะ
-
:-[ น้ำหยดน่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:กอด1: มาแถมเลยพี่ หายไปน๊านนนนนนนนนนนนานนนนนนนนนนนนน.. อิอิ
:z2:
-
ช่างสั้นเสียเหลือเกิน :o12:
เอ่อ...หมายถึงพี่ต้นอ่ะ พูดสั้นเสียเหลือเกิน :z3:
-
:L1: ในที่สุดก็มาแระ คิดถึงน้ำหยดกับพี่ต้นมากมายค่ะ :L2:
-
“เพื่อนงั้นเหรอ เฮ้อออ.....” ติ๊กนอนใช้แขนก่ายหน้าผากอยู่บนเตียงนอนในห้องของตัวเอง “ถ้าเราทำแบบหมู นายจะรู้สึกกับเราแบบเดียวกับที่รู้สึกกับหมูมันหรือเปล่า แต่เราคงทนไม่ได้ถ้านายทำกับเราเหมือนที่ทำกับหมูตอนนี้”
จากตอนนี้ อย่าบอกนะ ว่าเจ้าติ๊ก ก็แอบหลงรักเจ้าน้ำหยดด้วยอีกคนน่ะ โอยเนื้อหอมจริง ๆ พ่อเจ้าประคุณ :a5:
-
o13 เย้ๆๆมาต่อแล้ว อิอิ ตอนนี้มีน้ำหยด+พี่ต้นแล้ว
แต่ว่าพี่ต้นพูดจิ้ดเดียว อิอิ ร๊อๆๆๆแบบเยอะๆ
-
พี่ต้นยังไม่มีเรี่ยวแรง :laugh:
-
อย่างนี้ อีกนานมั้ยเนี่ยยยยยยยยยยยยยย กว่าพี่ต้น จะลุกขึ้นมาพูดร่าเริงได้เนี่ย
-
ที่แท้ก็อย่างนี้นี่เอง
มิน่าน้ำหยดถึงต้องคอยอยู่เป็นกำลังใจให้พี่ต้น
o18
-
เย้ และแล้วพี่ต้นก็มีบทพูด :m4: (1 คำ :try2:)
แบบว่า ติ๊กก็ชอบน้ำหยดงั้นหรอ :confuse:
น้ำเข้าใจอะไรลึกซึ้งดีจัง
ขอให้พี่ต้นหายไวๆ ทีเถอะ :call:
-
พี่ต้นกลายเป็นตัวประกอบฉากไปซะแล้ว.....มีบทพูด "อืม" แค่คำเดียว
แล้วก็........น้ำหยดเป็นคนดีมากๆ เลย
-
:teach:
ถ้าเข้าใจไม่ผิด พี่ต้นไม้เพิ่งฟื้น ยังไม่แข็งแรงดี
คนเป็นเจ้าชายนิทราไปตั้งสองปีจะให้ลุกขึ้นมา
กระโดดโลดเต้นมันก็กระไร...ถึงได้พูดน้อย...
แต่...
จะว่าไป...ก็อยากให้เป็นดวงจิตเหมือนเดิม...
ก็...
ตอนนี้พี่ต้นไม่มีแรงเหมือนตอนถอดจิตอ่ะ :z1:
ล้อเล่นนนนน ให้พี่ต้นไม้หายไว ๆ
และน้ำหยดก็ปรับความเข้าใจกับหมูซะ...
:mc4:
-
ก่อนอื่นก็ต้องรายงานตัวกับทุกคนก่อง หายไปนาน ได้แต่แว่บๆมาอัฟเดท งานยุ่งมากๆผ่านไปแล้วเมื่อ 30พย แต่ระหว่างนั้นมีงานแทรก วุ่นพอประมาณ แต่ทำให้มึนหัวตึ๊บๆได้ไม่นอ้ยทีเดียว :serius2:
เนื้อเรื่้องที่หลายๆคนสงสัย คงจะพอเริ่มเข้าใจเรื่องราวได้มากแล้วนะครับ ประเด็นร้อนตอนนี้คงเป็นเรื่องของติ๊กกับต้นไม้ :haun5:
เอาเรื่องของติ๊กก่อนนะครับ ถ้ายังพอจำกันได้ ติ๊กน่ะเปิดตัวมาก็แสดงออกเต็มที่แล้ว ว่ารักน้ำหยดมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แต่น้ำหยดเห็นว่าติ๊กเป็นเพื่อน และพยายามแสดงให้ติ๊กรู้อยู่ตลอดเวลา ว่าเราสองคนเป็นเพื่อนกันน่ะดีแล้ว ดีกว่าที่จะคบหากันในฐานะคนรัก เหตุผลหลักที่น้ำหยดอ้างก็คือ ติ๊กเป็นน้องของตั๊ก ซึ่งน้ำหยดเคยคบหาอยู่พักหนึ่ง แต่ติ๊กยังคิดอยู่เสมอว่า เหตุผลคงมีมากกว่านั้น
ส่วนต้นไม้แน่นอนครับเป็นพระเอก แต่แหม...บทมันน้อยจัง :try2:
พระเอก ไม่จำเป็นต้องเป็นตัวเอก
ตัวเอกอาจเป็นแค่ตัวประกอบก็ได้
ดูอย่างเรื่องรักแห่งสยามสิครับ
ผู้แสดงนำฝ่ายชาย คือบทพ่อของโต้ง
ผู้แสดงนำผ่ายหญิง คือบทแม่ของโต้ง
ในขณะที่ มิว ตัวเดินเรื่องตัวสำคัญของเรื่อง ตัวแสดงที่มีบทบาทต่อเรื่องมากที่สุด(หรือเปล่า) กลายเป็นแค่ตัวประกอบฝ่ายชายเท่านั้นเอง :o
ต้นไม้ก็คงคล้ายๆกันครับ เป็นตัวเอก แต่ไม่ค่อยมีบท
ตัวประกอบอย่างหมู กับเป็นตัวสำคัญตัวหนึ่งในการดำเนินเรื่องไป
มันก็เป็นดังนี้แล........................... o1
-
เนื้อเรื่้องที่หลายๆคนสงสัย คงจะพอเริ่มเข้าใจเรื่องราวได้มากแล้วนะครับ ประเด็นร้อนตอนนี้คงเป็นเรื่องของติ๊กกับต้นไม้ :haun5:
เอาเรื่องของติ๊กก่อนนะครับ ถ้ายังพอจำกันได้ ติ๊กน่ะเปิดตัวมาก็แสดงออกเต็มที่แล้ว ว่ารักน้ำหยดมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แต่น้ำหยดเห็นว่าติ๊กเป็นเพื่อน และพยายามแสดงให้ติ๊กรู้อยู่ตลอดเวลา ว่าเราสองคนเป็นเพื่อนกันน่ะดีแล้ว ดีกว่าที่จะคบหากันในฐานะคนรัก เหตุผลหลักที่น้ำหยดอ้างก็คือ ติ๊กเป็นน้องของตั๊ก ซึ่งน้ำหยดเคยคบหาอยู่พักหนึ่ง แต่ติ๊กยังคิดอยู่เสมอว่า เหตุผลคงมีมากกว่านั้น
เป็นเรื่องที่พี่ชายติ๊กกับเพื่อนทำร้ายน้ำหยดของเราใช่มะ...
ถ้าเป็นหยดน้ำป่านนี้อาจจะเลิกคบกับติ๊กไปแล้วก็ได้ :m16:
ถ้าติ๊กรู้ว่าพี่ชายทำอะไรไว้กับเพื่อนที่ตัวรัก...จะเป็นไงน๊า...
:beat:
-
ตอนนี้เข้าใจกระจ่างแระ :z2:
แต่ขอเพิ่มบทพูด พี่ต้นหน่อยมะได้หรอ :z1: พูดแค่นี้จะได้ค่าตัวกี่ตังค์เนี่ย :laugh:
แล้วจะรอตอนต่อไปนะจ๊ะ :L2:
-
คึคึ...นั่นจะ พระเอกของเรา ค่าตัวเเพงนี่นา
บทพูด ก้อต้องน้อยหน่อย อิอิ
แต่กลัวว่าหลังๆจะไม่น้อยแย้วฮ่าๆๆๆ :z2:
ขอบคุณค่ะคุนบุหรงที่มาไขความกระจ่าง
-
พี่ต้นเป็นพระเอกใช่ไหมคะ โล่งอก
ตกใจที่ตอนติ๊กถามว่าน้ำหยดก็รักหมูเหมือนกัน แล้วน้ำหยดก็ตอบว่าที่อยู่กับพี่ต้นเป็นเพราะพี่ต้นขาดน้ำหยดไม่ได้ เหมือนกับว่ายังไม่แน่ใจว่ารักรึเปล่า
-
มารอตอนต่อไปจ้า
หวังหมูคงไม่ตามมาหาเรื่องพี่ต้นถึงที่บ้าน ตอนนี้เพิ่งฟื้น ยังไม่มีแรงสู้เน้ เป็นกำลังใจให้น้ำและพี่ต้นจ้า :L2:
-
สั้นทุกตอน แต่ได้ใจทุกครั้งงงงง o13
-
สั้น ๆ ๆๆ ๆ ๆๆ
แต่จะตอนต่อไป หวังว่าคงยาวกว่านี้ :bye2:
-
:z2: :z2: :z2:
-
ทำแบบนี้ทำให้นายเอกเราดูไม่ดีเลยอ่ะ
-
พี่ต้นหายดีคงหื่นแน่ๆเลย
-
บทพี่ต้นช่าง o7
พี่ต้นนี่พระเอกใช่มั้ย แต่แหมบทดันน้อยกว่าหมูซะนี่ แถมน้ำหยดก็ทำท่าเหมือนรักหมูเข้าไปอีก
บทพูดก็น้อย แรกๆจะเจอน้ำหยดที่ต้องมาเป็นวิญญาณ ตอนนี้มาแบบเป็นๆก็ดันไม่มีแรงจะทำไรอีก อ๊ากกกกกกก
พี่ต้นนี่เป็นพระเอกที่รันทดที่สุดในเล้าแล้วมั้ง รันทดจริงๆพระเอกเรื่องนี้ :z3:
-
เฮ้ออ จะเป็นยังไงต่อไปเนี่ยยย
น้ำหยดรักหมูแล้วใช่ไหม๊ :serius2:
-
น้ำหยด ช่วยเอาน้ำหยอด ต้นไม้ ให้แข็งแรงและขยายกิ่งก้าน
เหมือนเดิมหน่อยเถอะ อยากเห็นตันไม้พูดตอบโต้กับน้ำหยด
มากกว่านี้ ตอนนี้ทำให้รู้เบื้องลึกเบื้องหลังของต้นไม้ และการ
หายไปของน้ำหยดมากขึ้น ลึกๆๆน้ำหยดคงยังแคร์หมูอยู่บ้าง
แต่คงน้อยกว่าต้นไม้ ขอบคุณที่มาต่อเรื่องให้ ยังไงก็รอค่ะ
ว่างๆๆจากงานค่อยมาก็ได้ค่ะ :L3:
-
ง่า...คุณบุหรงช่วยเพิ่มบทให้พระเอกของเรื่องหน่อยไม่ได้หรือ
แว๊บหายๆแบบนี้
อยากอ่านๆ
:z3:
-
รู้สึกเหมือน ต้นมันจะเงียบเกินไปปะ เลยดูแล้วนึกคาแรกเตอร์มะค่อยออกอะ
นะนะ ตอนหน้าขอบทพูดเยอะกว่านี้ อิๆ
-
:L2:ยังติดตามอยู่นะคะ
-
รีบมาต่อนะครับ ตั้ม งานยุ่งก็เข้าใจ
แต่ก็เห็นใจคนรอบ้าง :z1:
-
อ๋ออออออออออ
เรื่องมันเป็นแบบนี้นี่เอง
อืมมมมมมมมมมมมมมมมม
และแล้วพี่ต้นก็มีตัวตนจริงๆ
แต่ว่านานหมูนี่สิจะทำอะไรรึเปล่าหว่า??????
-
เป็นกำลังใจให้ และ รอติดตามครับผม :impress2:
-
เฝ้าคอยอยู่นะ
-
คราวหน้าขอบทพูดของพี่ต้นไม้เยอะๆนะครับผม :กอด1:
-
o13กระจ่างแจ้ง
เพิ่งรุ้ว่าติ๊กก็หลงรักน้ำหยดเช่นกัน
น้ำหยดอ่ะเหมาะกะต้นไม้ที่สุดแล้ว
-
โฮกกก ไม่ได้อ่านตั้ง 2 อาทิตย์ ตามอ่านซะ ตาลายเลย
ดีนะเนี่ยะ ที่คุณบุหรงงานเยอะ ไม่ค่อยมีเวลามาต่อเรื่อง ทำให้ต่อเรื่องได้ไม่กี่ตอน อ่านทันพอดี :man1:
หนูน้ำทิ้งนายหมูอย่างเด็ดขาดไปเลย คบพี่ต้นคนเดียวพอ :o8:
ปล.งานเยอะคุณบุหรงรักษาสุขภาพด้วยนะคะ :L2:
-
น้องตั้มจ๋า... :กอด1: งานสำเร็จลุล่วงไปด้วยดีแล้วเนาะ
เพราะฉะนั้น หุๆๆ ก็มาพบแฟนๆได้เหมือนเดิมแล้วจิ
พาพี่ต้นกะน้องน้ำมาด้วยนะจ๊ะ
มาแบบยาวๆ ถี่ๆ ด้วยนะเคอะ :laugh:
-
คิดถึงน้ำจัง
แล้วพี่ต้นไม่สบายหรอเนี่ย
:monkeysad:
ps.หนาวแล้วคุณบุหรงรักษาสุขภาพนะคะ
-
รออยู่นะ
รอตอนต่อไปน่ะ อิอิ
:กอด1:
-
รอ ค้าบ รอ :กอด1:
-
ยังเฝ้าติดตามอยู่นะท่านบุหรง
-
เอาดอกไม้ :L2: มาให้กำลังใจน้องตั้ม
ปล. วันนี้ดูหนังเรื่อง the other Boleyn girl แล้วนึกถึงที่น้องตั้มบอก
พระเอก หรือนาง(นาย)เอกไม่จำเป็นต้องเป็นตัวเอกเสมอไป
เพราะหนังที่ดูเนี่ย บทของแอน โบลีน เด่นกว่าแมรี่น้องสาวซะอีก
แต่ชื่อเรื่องนี่ หมายถึงแมรี่ชัดๆ
-
:really2: ขอบคุณนะครับคุณบุหรง แต่บทต่อไปขอให้ต้นได้พูดบ้างนะครับ
-
แวะมาเยี่ยมอีกทีนึง
-
ตอนที่ ๖๔
ติ๊กมองดูชายหนุ่มที่นอนอยู่บนเตียง อย่างไม่ค่อยเชื่อในสายตาของตนเอง ชายหนุ่มคนนี้น่ะหรือที่ฆ่าตัวตาย แล้วต้องกลายเป็นเจ้าชายนิทรามานานถึง ๒ ปี มองดูไกลๆเทียบกับน้ำหยดที่เดินเข้าไปนั่งลงบนขอบเตียงแล้ว ชายหนุ่มคนนี้หากยืนขึ้นคงสูงกว่าน้ำหยดเกือบช่วงศรีษะ ไหล่ที่กว้างนั้นทำให้คิดว่า ยามที่คนคนนี้ยังแข็งแรงอยู่ คงมีเรือนร่างที่ใหญ่โตน่าดูทีเดียว ติ๊กเดินเข้าไปใกล้ เริ่มสังเกตดูเครื่องหน้าบนใบหน้ารูปไข่ กับผมสั้นเกรียนเหมือนคนโกนหัวแล้วผมเพิ่งจะเริ่มยาว ริมฝีปากบางเป็นรูปกระจับ ดูซีดเซียวแตกระแหง จมูกโด่งเป็นสัน แก้มซูบตอบ คิ้วดกหนา ดวงตากลมโตแต่ไม่สดใสเท่าที่ควรเป็น แววตาเท่านั้นที่บ่งบอกได้ถึงความรัก และซาบซึ้งที่มีต่อเพื่อนของเขา
... ตอนยังดีๆอยู่คงหล่อน่าดู ...
นั่นเป็นความคิดของติ๊ก เมื่อได้พิจารณาดูต้นไม้อย่างเต็มตา
“พี่ต้นครับ นี่ติ๊ก ... เพื่อนรัก เพื่อนคนสำคัญที่สุดของน้ำหยดที่เคยเล่าให้พี่ฟังไง” วันนั้นน้ำหยดบอกกับต้นไม้แบบนั้นแล้วหันมายิ้มกว้างให้กับเขา
... เพื่อนรัก เพื่อนคนสำคัญที่สุดของน้ำหยด ...
คำนี้เองเหมือนเป็นกุญแจปลดพันธนาการที่ผูกมัดหัวใจของเขาอยู่ ความสุขจากการที่เคยทำอะไรให้กับน้ำหยด ยังไม่เท่ากับความสุขเมื่อตอนที่ได้ยินคำพูดนี้
เกือบสองชั่วโมงที่เขาได้เห็นน้ำหยดดูแลต้นไม้ น้ำหยดไม่ได้อยู่นิ่งเลย ปากก็ชวนเขาคุยบ้าง หันไปพูดกับต้นไม้บ้าง ในขณะที่มือจับส่วนแขนหรือมือของต้นไม้ ให้ขยับไปมาอยู่เรื่อยๆ บางทีก็เลื่อนตัวไปขยับส่วนขาหรือเท้า ให้มีการเคลื่อนไหวของกล้ามเนื้อ ไม่ให้อยู่นิ่ง
“แขนขาพี่ต้นยังไม่ค่อยมีแรง ต้องไปทำกายภาพบำบัดที่โรงพยาบาล เวลาอยู่บ้านพวกเราก็ต้องช่วยกันแบบนี้แหละ” น้ำหยดบอกเขาภายหลัง
ต้นไม้ไม่ค่อยพูด เพราะร่างกายยังไม่ฟื้นฟู เสียงที่เปล่งออกมาเป็นคำๆอย่างลำบากจึงแหบแห้ง บางคราวแทบจะจับใจความไม่ได้เลยว่าพูดอะไรบ้าง แต่เขาก็เห็นน้ำหยดตั้งอกตั้งใจฟัง ทุกครั้งที่มีเสียงเปล่งออกมาจากปากของต้นไม้
“เหนื่อยมั๊ยวะ” ติ๊กถามเมื่อตอนที่น้ำหยดเดินมาส่งเขาที่รถในวันนั้น
“บางทีนะ” น้ำหยดตอบยิ้มๆ “ก็แค่เพลียๆแหละ เพราะบางคืนเรานอนไม่คอยได้นอน ถึงจะมีพยาบาลคอยดูแลก็เถอะ แต่พี่เค้าก็อยากให้เราอยู่ใกล้ๆ”
“เอาวะ เดี๋ยวพี่เค้าหายดีแล้วคงตอบแทนนายเต็มที่แน่” ติ๊กทำสีหน้าล้อเลียน น้ำหยดคิดอยู่นานถึงได้เข้าใจความหมายที่ติ๊กพูด
“นายนี่นะ วกเข้าเรื่องนี้ทุกที ตั้งแต่...” น้ำหยดหยุดพูด รอยยิ้มค้างอยู่บนใบหน้า แล้วเปลี่ยนเป็นเศร้าลง
“คิดถึงหมูเหรอ” ติ๊กถามด้วยความเป็นห่วง
“อื้อ” น้ำหยดมีสีหน้ากังวล “พอคิดถึงเรื่องของพี่ต้น เราก็อดเป็นห่วงหมูไม่ได้ หวังว่าเค้าคงไม่ทำอะไรบุ่มบ่ามลงไป”
“เฮ๊อะ! อย่างนายหมูนั่นน่ะเหรอ นายไม่ต้องเป็นห่วงหรอก หมูมันไม่ใช่คนที่ฝังใจหรือทุ่มเทให้กับสิ่งที่เรียกว่า ‘ความรัก’ หรอก” ติ๊กทำหน้าดูถูกคนที่พูดถึง
นั่นเป็นคำพูดประโยคสุดท้ายของวันนั้น ก่อนที่เขาจะกลับออกมาจากบ้านของต้นไม้ แต่วันนี้นี่เอง ทำให้เขาสงสัยว่า อะไรกันแน่ที่ทำให้หมูมาหาเขาถึงวิทยาเขตเล็กๆที่เขาศึกษาอยู่
หรือว่า ... หมูจะรักน้ำหยดจริงๆ
.................................................................
..................................
กลีบดอกที่ร่วงหล่นจากกิ่งก้าน ทำให้พื้นหญ้าใต้ต้นชมพูพันทิพย์ ราวกับปูไว้ด้วยพรมสีชมพูอมม่วง เหมือนนาฬิกาบอกเวลาตามธรรมชาติ ที่บอกให้รู้ว่าฤดูร้อนได้มาถึงแล้ว และบอกให้นักศึกษารู้ว่าการสอบปลายเทอมในภาคเรียนที่สอง ได้ใกล้เข้ามาแล้ว
หมูนั่งอยู่ใต้ต้นชมพูพันทิพย์ริมบึงใหญ่ บางทีก็หยิบก้อนดินโยนลงไป แล้วมองดูวงคลื่นที่กระจายตัวออกเป็นวงซ้อนกัน อันเนื่องมาจากแรงกระทบของก้อนดิน ไม่ได้สนใจแม้แต่รถจักรยานคันหนึ่ง ที่มาจอดอยู่ข้างๆรถจักรยานของเขา เจ้าของจักรยานคันนั้นก็เดินมานั่งลงข้างๆหมู
“อยู่นี่จริงๆด้วย” ต้อยทักเบาๆ แต่หมูไม่ตอบ ได้แต่มองผิวน้ำอย่างเงียบๆ
“กูว่าเค้าไว้ซะขนาดนั้น เค้าคงไม่ยกโทษให้กู” หมูพูดขึ้นมาหลังจากที่เงียบไปนาน
“ไหนมึงบอกกูว่าพี่เค้าโทรหามึงไง แล้วเค้ายังส่งข้อความอวยพรปีใหม่ให้มึงด้วยไม่ใช่เหรอไง” ต้อยพูดพลางหันไปมองหน้าหมู จากที่เห็นเสี้ยวหน้าทางด้านข้าง มันดูเศร้าสร้อยเหลือเกิน “กูว่าพี่เค้าไม่ได้โกรธอะไรมึงหรอก”
“มึงคิดอย่างงั้นเหรอวะ” หมูหันมามองหน้าเพื่อน
“กูว่านะ” ต้อยทำท่าคิด “ตอนนี่พี่เค้าคงไม่สะดวกอะไรสักอย่างแหละ พอเค้าว่างเดี๋ยวเค้าก็ติดต่อมึงแหละ”
“ขอบใจหว่ะที่ช่วยปลอบ” หมูหันหน้ากลับไปมองผิวน้ำที่กระเพื่อมน้อยๆในบึงใหญ่
“ตอนที่พี่เค้าคบกับมึง มึงเองก็ดีกับเค้าไม่น้อย ยังไงมันก็ต้องมีความผูกพันกันอยู่บ้างแหละ มึงคิดดูสิวะ ขนาดเพื่อนๆที่คณะเค้าอย่างพี่นุช พี่เก๋ สนิทกับพี่น้ำเค้าขนาดนั้น เค้ายังไม่ติดต่อด้วยเลย แปลว่าเค้าต้องยุ่งอยู่กับอะไรสักอย่างแน่ๆหว่ะ” ต้อยพยายามพูดปลอบใจเพื่อน
หมูฟังแล้วก็คิดตามไปด้วย
... นั่นสินะ ขนาดเพื่อนๆยังไม่ไดรับการติดต่อให้ได้รู้ข่าวคราวเลยแม้แต่น้อย น้ำหยดคงจะยุ่งอยู่กับเรื่องอะไรสักอย่าง จนไม่มีเวลา ไม่อย่างนั้นจะต้องถึงกับดรอปการเรียนเอาไว้เชียวหรือ แต่สิ่งนั้นคืออะไรล่ะ มันเกี่ยวข้องกับคนที่ชื่อต้นไม้ด้วยหรือเปล่า ...
-
^
^
จิ้มก่อนอ่าน คิคิ
*เพิ่มเติม*
พี่ต้นไม้ได้พยาบาลดีขนาดนี้
คงหายวันหายคืนเป็นแน่แท้ คึคึ
รับรอง ไม่เสียชื่อพยาบาลน้ำหยด ชิมิ
หวังพอเรื่องราว คลี่คลาย หมูคงจะยอมรับสภาพตัวเองได้เนอะ
แต่ทางที่ดี ...หาคู่ให้นายหมู ซะเลย เอิ้กๆ ...รู้สึกว่า ติ๊ก ว่างอยู่นะ อิอิ
-
รอวันพี่ต้นพูด และทำอะไรๆได้ :z1:
หรือว่าจะให้หมูคู่กะติ๊กดี :laugh:
ชิส์จิ้มไม่ทัน :z3:
-
^
^
จิ้มทั้งสองคนให้ทะลุ ถึงคุณบุหรงเลย :laugh:
-
พระเอกสุดอาภัพ :z1: :z1:
-
สงสารติ๊ก สงสารหมูอะครับ
:z3: :z3: :z3:
-
เห็นด้วยกับรีบน เอิ๊กกกกก
-
แง้ๆๆๆ มาจิ้มช้า อีกแร้วววว :monkeysad:
-
เห็นด้วยครับ
จับติ๊ก คู่หมู ซะเลย
แต่ใครจะเป็นรุก ใครจะเป็นรับล่ะ
:z2: :z2:
-
รอวันพี่ต้นพูด และทำอะไรๆได้ :z1:
หรือว่าจะให้หมูคู่กะติ๊กดี :laugh:
ชิส์จิ้มไม่ทัน :z3:
เห็นด้วย หมูคู่กะติ๊ก แต่ :m28: จะให้ใครเป็นปั๋วใครเป็นเมียดีอ่ะ :m21:
ชริ!!~ จิ้มไม่ทันเหมือนกัน
-
เฮ้อ พี่ต้นก็ยังคงไม่มีบทต่อไป
อยากให้พี่ต้อนหายเร็วๆจัง
:z3:
-
หมูกับติ๊ก :o8:
หมูกับต้อย :o8:
-
ติ๊กน่ารักดี ยอมรับในจุดยืนที่น้ำหยดหยิบยื่นให้
เป็นเพื่อนกันก็ดี แต่ต้องตัดให้ขาดนะติ๊ก
ถ้าตัดไม่ขาดมันจะเป็นแผลเรื้อรังแล้วก็....เจ็บ...
ตอนนี้หมูก็คงเจ็บอยู่ น้ำหยดยังไม่มาเคียร์ให้มันชัดเจน
เพียงแค่น้ำหยดคิดไปเองว่าเวลาจะทำให้หมู..ลืม..
..แต่ บางที่เวลามันก็ช่วยหมูให้ลืมและตัดใจไม่ได้
เรื่องนี้หลายคนเลยที่เป็นแผลเรื้อรังอยู่ ต้อยก็อีกคนนึงแหละ
นายเอก เจ้าเสน่ห์จริงๆๆ :call:
-
รอวันที่พี่ต้นไม้หายป่วย
:L2:
-
เวลาเท่านั้น จะเป็นเครื่องตัดสิน
ขอบคุณ และเป็นกำลังใจให้นะครับ ตั้ม :L2:
-
อยากมีคนดูแลแบบนี้บ้างอ่า แต่ไม่ขอเป็นแบบพี่ต้นนะ แบบนั้นไม่ไหวจริงๆ แต่ทุกอย่างเริ่มกลับมาดีแล้วนะเนี่ย
:z2: :z2: :z2:
-
พระเอกเรื่องนี้บทน้อยสม่ำเสมอ :jul3:
-
:-[
-
เมื่อไหร่พี่ต้น จะมีบทเยอะๆล่ะเนี่ยยยยยยยยยยยยยยย ตอนเป็นผียังบทเยอะกว่านี้เลย 555
-
มาต่อแล้ว แต่ทำไมรู้สึกได้อ่านนิดเดียว สงสัยเพราะรอนานเกินไปแน่ๆ
พี่ต้นน่าสงสารถึงจะฟื้นมาแล้ว แต่กว่าจะหายกลับเป็นปกติได้คงใช้เวลานาน
น้องน้ำดีเลิศประเสิรฐศรีจริงๆ คอยดูแลพี่ต้นตลอดเวลา ทำให้คิดถึงหนังเรื่อง Happy Birthday ที่กำลังจะเข้าโรงเร็วๆนี้
ตอนหน้าขอให้มาไวๆด้วยนะคะ :call:
-
เมื่อไรพี่ต้นจะหายหว่า
:3123:
-
เมื่อไหร่พี่ต้นจะหายอ่า o9
ให้เวลาน้ำหยดหน่อยนะหมู
เดี๋ยวน้ำก็กลับมา แล้วก็ให้เวลาตัวเองทำใจด้วยละ
สั้นอ่ะค่ะ ขออีกๆ
-
เฮอะ มารู้ตัวตอนนี้ก็สายไปซะแล้วเจ้าหมู :a14:
-
:-[ อ่านวันละนิดจิตแจ่มใส :pig4:
-
มาดันให้จ๊ะ
-
o13
ยิ่งอ่านยิ่งอยากให้ต้นไม้แข็งแรงเร็วๆจังงะ
-
ขอบคุณมากมายที่มาลงต่อให้นะครับ...
โพ่ดีใจจริงๆ เลย...
ติดตามอยู่ทุกความเคลื่อนไหวนะครับ
-
โห่ หมู เลิกหวังเฮอะ
เฮ้ออออออออออออออ
อย่างนี้แหละ
ไม่เห็นกับตาก็ยังไม่รู้ว่าตัวเองหมดหวังจริง ๆ
:เฮ้อ:
-
พี่ต้นหายไวๆ จะได้ไปแสดงตัวซะที :laugh:
-
พี่ต้นไม้หายไว ๆ จิ :o8:
หมูกินแห้วไปซะแล้ว เอาต้อยไปปลอบใจดีมั้ย :impress2:
-
อิๆๆ มาแล้วหรือพี่ตั้ม คะน้าคิดถึงมากมาย
ก็ยังหาบทสรุปของคำว่าลงตัวไม่ได้
ยังมีชีวิตก็ต้องดิ้นรนต่อไป
จะรอวันที่หมูยอมรับได้ทุกอย่าง
ถึงแม้ว่าต้องใช้เวลา...แต่มันก็คุ้มค่าที่หัวใจเคยได้รักใครซักคน.... :เฮ้อ:
-
เป็นกำลังใจ :L2: ให้น้ำหยดพยาบาลพี่ต้นไม้นะจ๊ะ
แต่....พี่ต้นก็ขี้อ้อนจริงจิ๊ง ต้องให้น้ำอยู่ใกล้ตลอดเวลาอ่ะ
แล้วถ้าหายป่วยขึ้นมา สงสัยน้ำไม่ต้องไปไหนเลยแน่ๆ
ต้องอยู่ในสายตาพี่ต้นตลอดเวลา :o8: แบบว่าหวง และห่วงมากมาย อิๆๆ
:pig4: น้องตั้มจ้า
-
ขอบพระคุรนะครับผมเชื่อนะครับว่าพี่ต้นไม้ต้องหายในเร็ววันแน่ๆครับผม :กอด1:
-
รอวันต้นไม้เติบโตแข็งแรงงงงง :3123:
-
แวะมาทักทายเด้อ
-
พี่ต้นให้เร็วๆ น้า
ส่วนหมูก็เอาใจช่วยให้เจอรักใหม่เร็วๆ
-
น้องตั้มจ๋า... เค้ารออยู่นะตะเอง :z2:
รีบๆมาต่อนะจ๊ะ :L1:
-
o13
-
หาได้อัพไม่...คิดถึงแล้วนะ
-
:call:
-
ผื่นว่าา
ยั๊งงง๊ายย ยังไง หมูก็เป็นพระเอก ค๊าาาา
หมู สู้ๆๆๆ
กินมาม่าหมูสับก่อน :L1:
-
ยังไม่มาเยือน
-
รอครับ อ่านทุกตอนนะ แต่มาเม้นท์บ้างไม่มาบ้าง อย่าน้อยใจเด้อคุณตั้ม :กอด1:
-
มารอค่ะ :laugh:
-
รอ ด้วยค้าบ รอด้วยยยยยยย :impress2:
-
น้องตั้มหายไปเลยน้า... :monkeysad:
งานยุ่งใช่ป่าว
แวะมาส่งข่าวคราวบ้างก็ดีนะจ๊ะ
เป็นห่วงนะคะ :กอด1:
-
แบบว่า อ่านถึงตอนที่ 4แล้วก็ไม่ได้เข้ามาอ่านานมาก
พอมาอีกที่ รวดเดียว ถึงตอนที่ 60 (พรุ่งนี้จะมาอ่านต่ออีกให้ทันชาวบ้าน)
ขอชมเรื่องการใช้ภาษาืที่มีการเรียบเรียงอย่างดี
และมีการทิ้งปมไว้ตอนจบของทุกตอน ทำให้ต้องอ่านตอนต่อไปทันที
เป็นกำลังให้ต่อไปนะครับ
ดีใจที่ได้ติดตามงานคุณภาพแบบนี้
-
ตอนที่ ๖๕
หมูมองเห็นนักศึกษากลุ่มนั้นเดินเข้ามาในโรงอาหารตั้งแต่แรก แต่ก็ไม่ได้ให้ความสนใจอะไรมากนอกจากรู้สึกว่า วันนี้ทุกคนมากันพร้อมหน้ามากกว่าที่คิด และเหมือนจะล้อมใครสักคนไว้กึ่งกลาง หมูเหลือบมองดูแว่บหนึ่ง แล้วก็สนใจกับขนมที่ซื้อมาจากตลาดแสงจันทร์ต่อไป พร้อมกับฟังการสนทนาของเพื่อนๆด้วยอย่างไม่ค่อยใส่ใจนัก จนกระทั่งขนมต่างๆหมดลง หมูและเพื่อนๆก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วพากันเดินออกไปจากโรงอาหาร
“ไอ้หมู” ต้อยเรียกขณะที่กำลังเดินไปหารถจักรยาน ที่จอดไว้ข้างๆโรงอาหาร
“ไร” หมูตอบอย่างไม่ใส่ใจเท่าไรนัก
“ตกลงมึงจะไม่คุยกับพี่เค้าหน่อยเหรอ”
“คุยกับใคร” หมูหันกลับมามองหน้าต้อยที่ยืนอยู่ข้างหลัง
“พี่น้ำไง มึงไม่เข้าไปหาเค้าหน่อยเหรอ” สีหน้าของต้อยเหมือนรอคอยคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ
“คุยยังไงวะ อยู่ไหนกูยังไม่รู้เลย” หมูตอบแล้วก็เห็นต้อยขมวดคิ้ว
“มึงไม่เห็นจริงๆเหรอวะ” ต้อยพูดช้าๆชัดถ้อยชัดคำ
“เห็นอะไร” คราวนี้หมูขมวดคิ้วบ้าง
“พี่น้ำไง มึงไม่เห็นพี่เค้าเหรอ”
“ไหน ... มึงว่าเห็นน้ำที่ไหน” หมูถามอย่างตื่นเต้น
“โน่นไง” ต้อยหันไปชี้ที่กลุ่มของนักศึกษาปี ๒ คณะมนุษยศาสตร์ ที่นั่งกันอยู่ในโรงอาหาร “ที่ใส่แจคเกตสีน้ำเงินน่ะ”
หมูฟังจบก็เดินกลับเข้าไปในโรงอาหารด้วยความรวดเร็ว สายตาจ้องมองดูแผ่นหลังที่คุ้นตาของคนใส่เสื้อแจคเกตสีน้ำเงิน คนคนนั้นนั่งหันหลังให้เขาซึ่งกำลังเดินเข้าไปหาอย่างช้าๆ
“อ้าวหมู มารับน้ำเหรอ” นุชพูดขึ้นทันที ที่มองเห็นหมูเดินมาหยุดอยู่ด้านหลังคนใส่เสื้อแจคเกตสีน้ำเงิน ที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับเธอ “มาเร็วไปหน่อยมั๊ง พวกเรายังคุยกันไม่จุใจเลย”
หมูก้มหน้าลงมองด้านหลังของคนที่ใส่เสื้อแจคเกตสีน้ำเงิน ผมหยักศกเส้นหนาที่ซอยสั้น เปิดให้เห็นผิวต้นคอที่เป็นสีน้ำตาลอ่อนๆ ราวสีน้ำผึ้ง รู้สึกว่าหัวใจเต้นแรงขณะที่คนคนนั้นกำลังหันหน้ามาช้าๆ
“น้ำ” หมูบังคับเสียงตัวเองไม่ให้สั่น อยากจะทำอะไรมากกว่าการยืนมองหน้าคนตรงหน้าอยู่เฉยๆแบบนี้
“นี่ ตาน้ำ” น้ำหยดหันกลับไปตามเสียงเรียกของเก๋ “เบอร์โทรฯพวกเรา ก็ให้ไปหมดแล้วนะ เดี๋ยวปิดเทอมอย่าลืมโทรหาพวกเรามั่งล่ะ จะได้นัดกันออกมาคุยกันให้นานๆ”
“อื้อ” น้ำหยดรับคำ ริมฝีปากคลี่ยิ้มบางๆ
“เดี๋ยวนายก็ไปส่งน้ำตอนกลับด้วยแล้วกันนะ” โดมที่นั่งข้างๆน้ำหยดลุกขึ้นมาพูดกับหมู แล้วกันกลับไปพูดกับน้ำหยดอีกครั้ง “ไว้เจอกันนะน้ำ พวกเราไปเว๊ย เจ้าของเค้ามารับแล้ว”
พอโดมพูดจบ ทุกคนก็พากันลุกจากเก้าอี้ พูดจาล่ำลาน้ำหยดเล็กน้อยแล้วก็พากันเดินออกไปจากโรงอาหาร ส่วนน้ำหยดยังคงนั่งนิ่งอยู่อย่างเดิม
“น้ำ ไปคุยกันที่อื่นดีกว่านะ” หมูพูดเบาๆ พลางเอื้อมมือไปดึงต้นแขนของน้ำหยดเบาๆ น้ำหยดเองก็ลุกขึ้นยืน จากนั้นหมูเลื่อนมือไปจับไว้ที่ข้อมือของน้ำหยด แล้วพาน้ำหยดเดินไปที่รถจักรยานที่จอดไว้ น้ำหยดซ้อนท้ายรถจักรยานโดยมีหมูเป็นคนขับขี่ ตรงไปยังหอชาย๙
เมื่อไปถึงหอชาย๙ น้ำหยดลังเลใจเมื่อหมูชักชวนให้ขึ้นไปคุยกันที่ห้องพัก จึงเสนอให้นั่งคุยกันที่บริเวณโต๊ะหิน หรือโต๊ะไม้ในบริเวณหอพัก แต่สุดท้ายหมูก็จูงข้อมือน้ำหยด ขึ้นมายังห้องพักของเขาจนได้
“พวกเพื่อนๆนายเหมือนจะคิดว่าเรายังคบกันอยู่ นายไม่ได้เล่าอะไรให้พวกเพื่อนๆฟังเลยเหรอ” หมูถามอย่างอ่อนโยน ขณะที่ตัวเขานั่งอยู่บนเตียง หันหน้าหาน้ำหยดที่นั่งอยู่ข้างๆ
“เปล่า” น้ำหยดตอบพลางหลบสายตาของหมู ที่เหมือนมีประกายบางอย่างที่น้ำหยดไม่เคยเห็นมาก่อน
“ทำไมล่ะ”
น้ำหยดไม่ตอบ แต่ถอนหายใจออกมาเบาๆ
“แล้วที่ผ่านมานายหายไปอยู่ที่ไหนมา ทำไมไม่ติดต่อเราบ้าง” หมูเอื้อมมือไปจับมือน้ำหยด ซึ่งน้ำหยดก็พยายามดึงมือออกแต่ไม่สำเร็จ เพราะหมูกำมือน้ำหยดไว้แน่น “น้ำไปอยู่กับคนชื่อต้นใช่มั๊ย”
“อื้อ เราไปอยู่ที่บ้านพี่ต้น”
“แล้วทำไมไม่ติดต่อเราบ้าง นายต้นห้ามไว้เหรอไง” เสียงของหมูเริ่มแสดงถึงความไม่พอใจ
“เปล่า พี่ต้นไม่ห้าม”
“เราโทรหาน้ำตั้งหลายหนรู้มั๊ย ทำไมน้ำเลิกใช้โทรศัพท์มือถือล่ะ”
“ก็แม่เราน่ะสิ เอาเป้เราไปลงเครื่องซักผ้า”
“เป้?…เกี่ยวไรกับมือถือ”
“ก็ในเป้มีโทรศัพท์มือถือไง มันเลยพัง ไม่ไหวเลยแม่เรา ไม่รู้ว่าหวังดีประสงค์ร้ายรึเปล่า” น้ำหยดพูดแล้วก็หัวเราะน้อยๆด้วยรอยยิ้มกว้างจนตาหยี หมูจ้องมองจนรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง
“แล้ววันนี้น้ำมาทำอะไรบ้าง”
“มาเยี่ยมเพื่อนๆน่ะ แล้วก็มาทำเรื่องคืนห้องพัก”
“คืนห้อง” หมูทวนคำ “คืนทำไมล่ะ เทอมหน้าก็กลับมาเรียนแล้วไม่ใช่เหรอ”
“เปล่า” น้ำหยดก้มหน้าลง “เทอมหน้าเราจะไปเรียนที่เดียวกับพี่ต้น”
“อะไรนะ” หมูเหมือนจะไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน “มันจำเป็นยังไง ถึงกับต้องเปลี่ยนที่เรียน ทำไมนายต้องทำขนาดนี้ด้วย”
“เรา...” น้ำหยดลังเลที่จะเล่าเรื่องต่างๆให้หมูฟัง “ช่างมันเหอะ พูดไปบางทีนายอาจจะไม่เข้าใจ”
“ใช่เราไม่เข้าใจ เราไม่เคยเข้าใจนายเลย ไม่เคยเข้าใจแม้กระทั่งตัวเอง” หมูจ้องหน้าน้ำหยดนิ่ง ดวงตาส่งประกายแวววาวอย่างที่น้ำหยดไม่เคยเห็นมาก่อน แต่แววตาแบบนี้ทำให้น้ำหยดรู้สึกกลัวขึ้นมา “เราไม่เคยเข้าใจกระทั่งนายจากเราไป”
“หมู ... เราเจ็บ” น้ำหยดพูดเบาๆ เพราะแรงบีบจากมือของหมูที่กำมือตนเองไว้ เริ่มทวีแรงบีบมากขึ้น
“น้ำ ... น้ำหยด... จำได้มั๊ย เราเคยบอกว่านายเหมือนหยดน้ำที่ค่อยๆหยดมาในใจเรา” หมูเรียกพลางใช้สองมือจับไหล่ของน้ำหยดไว้ “เรารักนายนะน้ำ เราเพิ่งเข้าใจตัวเอง ว่าเรารักนาย”
พูดจบหมูก็รวบตัวน้ำหยดเข้าไปกอดไว้อย่างแนบแน่น
-
จิ้มก่อนอ่านสักทีเหอะ คอยนานแล้ว :z1:
รู้ตัวเมื่อสายไปแล้วหมู้เอ้ย :z2: นี่แหละคนเราจะรู้ตัวเมื่อสิ่งนั้นไม่ได้หลุดลอยไปแล้ว
-
สายไปแล้วหนู :laugh:
-
หมูเอ้ย เกินจะเยียวยา :m16: :m16:
-
เมื่อไหร่พี่ต้นจะกลับมาหล่อ ฟิต ดังเดิม หนอ คิคิ
มาต่อยหมูคว่ำสักที เอาแต่ใจจัง ชิชิ :m16:
-
เห็นเชียร์กันจังแหละว่าพี่ต้นเป็นพระเอกมั่งหล่ะ หมูเป็นพระเอกมั่งหล่ะ
แต่ก็ต้องขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับที่ทุกคนทายผิด o22 o22 o22
(เป็นไงหล่ะช็อคไปตาม ๆ กันเลยดิ 55+)
เพราะว่าตอนนี้พระเอกของเรื่องเพิ่งมาปรากฏตัวหน่ะ
ยังไม่มีบทบาทอะไรเลย
นอกจากมาคอมเมนต์อันนี้ทิ้งไว้ให้อ่าน
ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้วก็ขอแสดงตัวเลยละกันนะ
ผมนี่แหละพระเอกตัวจริง :o8:
หมูกับพี่ต้นหลบไปเลยครับหมดหน้าที่ตัวประกอบแระ
รับเงินค่าตัวแล้วนั่งสามล้อกลับบ้านไปเลยนะครับ
มาครับหยดน้ำมาหาพี่นี่เร้วววววว พี่จะกล่อมให้นอน :5555:
ปล. +1 เป็นกำลังใจให้คนแต่งครับ
:pig4:
-
เห็นเชียร์กันจังแหละว่าพี่ต้นเป็นพระเอกมั่งหล่ะ หมูเป็นพระเอกมั่งหล่ะ
แต่ก็ต้องขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับที่ทุกคนทายผิด o22 o22 o22
(เป็นไงหล่ะช็อคไปตาม ๆ กันเลยดิ 55+)
เพราะว่าตอนนี้พระเอกของเรื่องเพิ่งมาปรากฏตัวหน่ะ
ยังไม่มีบทบาทอะไรเลย
นอกจากมาคอมเมนต์อันนี้ทิ้งไว้ให้อ่าน
ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้วก็ขอแสดงตัวเลยละกันนะ
ผมนี่แหละพระเอกตัวจริง :o8:
หมูกับพี่ต้นหลบไปเลยครับหมดหน้าที่ตัวประกอบแระ
รับเงินค่าตัวแล้วนั่งสามล้อกลับบ้านไปเลยนะครับ
มาครับหยดน้ำมาหาพี่นี่เร้วววววว พี่จะกล่อมให้นอน :5555:
ปล. +1 เป็นกำลังใจให้คนแต่งครับ
:pig4:
:o :o :o :o :o :o :o :o :o :o
-
^
^
^
555+
น้ำหยด อย่าไปยอมน๊า
-
แล้วหมูจะทำยังไงต่อไปหนอ :confuse:
-
กว่าจะรู้ตัว ก้อสายไปแล่ะนายหมูเอ๊ยยย...ย
ยอมรับและปล่อยน้ำหยดไปเห๊อะ :เฮ้อ:
-
:angry2: เจ้าหมู่ต้องร้องเพลงนี้เลย ถึงจะเก่าไปหน่อยก็เถอะนะ .. กว่าจะรู้สึกตัว ก็สายเสียแล้ว....
-
^o^ จิ้มๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ...ก่อนไปอ่าน เหอๆ
-
ไม่รู้จะบอกหรือเขียนอะไร เอาเป็นว่ามาติดตามดูกันต่อไปว่า นายหมู
จะทุรนทุรายกับการเสียน้ำหยดให้พี่ต้นยังไง :z2:
เป็นกำลังใจให้นะครับ ตั้ม +1 ให้ด้วย :z1:
-
สายไปแล้วล่ะหมู
:เฮ้อ:
-
มันสายไปแล้วนายหมูเอ้ยยยยยยยยย
ไม่ใช่พระเอกก็งี้แหละ
เรื่องหน้าคุณบุหรงก็ให้หมูเป็นพระเอกซิ
อยากเห็นหมูมีคู่
:z2:
-
ช้าไปไหมเธอ ตามเพลงของพัดชาได้เลยนะเนี่ย
ที่ผ่านมาทำไมไม่บอก
:z3: :z3: :z3: :z3:
-
น่ะ ค้างเลย :sad4:
-
ช้าไปมั้ยหมู
-
น้ำครับ ยังไงเค้าก็รู้แล้วล่ะว่าสายไป แต่ยังไงขอเหตุผลให้เค้าหน่อยเห่อะนะ
อย่าให้ต้องค้างคาใจ อยากให้น้ำไปอย่างเคลียร์ ๆ เพื่อความสบายใจทั้งสองฝ่ายน่ะ
-
มันสายไปแล้วหมู :undecided:
น้ำหยดเค้าเกิดมาเพื่อพี่ต้น
ใจนึงก็สงสารหมู แต่สงสารพี่ต้นมากกว่า o18
ขอให้พี่ต้นหายซะทีเถอะ :call:
-
หมูตอนนี้น่ากลัวนะ อยู่ในห้องหมูด้วย
น้ำหยดจะเสร็จไหมเนี่ย เรื่องมันยังค้างคา
อยู่เลยไม่เข้าใจว่าน้ำหยดคิดยังไงถึงไม่
บอกกับเพื่อนๆๆว่าเลิกคบกับหมูแล้ว หรือ.
น้ำหยดยัง..รักและตัดใจ...จากหมูไม่ได้
ชักจะเริ่มสงสารพี่ตั้ม แล้วซิ
..จิตมนุษย์นี้ไซ้ยากแท้หยั่งถึง... :angry2:
-
เข้ามาอ่านด้วย
-
เอาแล้ว อย่าให้เกิดอะไรขึ้นน๊า :z3: :z3:
-
จากที่คุณ บุหรง เคยบอกไว้ว่า หมูมีอารมณ์ที่ซับซ้อนรุนแรง
ขอบอกว่าเห็นด้วย และดูท่าทางหมูจะมีโอกาสเป็นตัวชูโรงให้เรื่องยุ่งยากขึ้นก็เป็นได้ อิๆ
-
หมูนี่ยังอารมณ์ร้อนเหมือนเคยเล้ยยยยยยยยยยยยย
ไม่เคยจะยอมรับความจริงอะไรสักอย่าง
มิเข้าใจหมูเล้ย
:z10:
น่าสงสารน้ำหยดเจง ๆ ที่ต้องมาเจอกะหมูเนี่ย
:เฮ้อ:
-
เศร้า
มาบอกในวันที่สาย
เฮ้อ
-
ไม่ได้เรื่องเลยหมู ก่อนหน้านี้ก็ใจร้อน คิดเองเออเองตลอด
แล้วตอนนี้ก็ยังใจร้อนอยู่อีก เหอเหอ ดีแล้วที่น้ำหยดทิ้ง กร๊ากก
ทำใจซะเถอะหมู อะไรที่ไม่ใช่ของเรา จะยื้อแย่งยังไงก็ไม่มีทางมาเป็นของเราหรอก เหนื่อยเปล่า ๆ
รอตอนต่อไปนะคะ :L2:
-
ช้าไปไหมหมู ของที่ยนายทิงไปแล้ว มองเขาไม่มีคุณค่า ด่าเขาขนาดนั้นจะมาเห็นใจใยดีขอความรักอีกเหรอ
-
ผมว่าหมูสายไปตั้งแต่ต้นแล้ว
หลวงปู่บอกเองไม่ใช่เหรอ ว่าไม่ได้เกิดมาคู่กัน
ถึงแม้หมูจะไม่ได้เข้าใจผิดเรื่องน้ำ หรือไม่ได้ทะเลาะกับน้ำ
ยังไงน้ำก็ต้องไปหา พี่ต้นอยู่ดี (ก็เค้าเป็นพระเอกนี้หน่า)
คาดว่า พี่ต้นคงเริ่มีบทบาทใน่ช่วงหลังแน่ๆ
มาลุ้นดีกว่า ว่าหมู จะไปคู่กับใคร ติ๊ก ต้อย พี่เอก พี่อิทธิ์
แต่ที่เกริ่นมา ชอบน้องน้ำหยดทุกคนเลย หมั่นไส้อ่ะ
-
คิดถึงน้องตั้ม มามะ.. มากอดทีนึงก่อน :กอด1:
น้ำไม่น่าใจอ่อนยอมไปคุยกันบนห้องเลยอ่ะ เด๋วหมูมันฆ่าหั่นศพหมกหอทำไงเนี่ย o22
หมูใจเย็นๆน้า มีไรค่อยพูดค่อยจา
อย่าลงมือลงไม้นะ เจ๊ขอร้อง....
-
กว่าจะรู้ตัว ก็สายไป :o12:
-
เฮอะ เจ้าหมูมารู้ตัวเอาป่านนี้มันก็สายไปแล้วเฟ้ย o18
-
เมื่อความรู้สึกที่แท้จริงมาเยือน
แล้วการณ์ต่อไปจะเป็นอย่างไรเล่า
-
เห็นเชียร์กันจังแหละว่าพี่ต้นเป็นพระเอกมั่งหล่ะ หมูเป็นพระเอกมั่งหล่ะ
แต่ก็ต้องขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับที่ทุกคนทายผิด o22 o22 o22
(เป็นไงหล่ะช็อคไปตาม ๆ กันเลยดิ 55+)
เพราะว่าตอนนี้พระเอกของเรื่องเพิ่งมาปรากฏตัวหน่ะ
ยังไม่มีบทบาทอะไรเลย
นอกจากมาคอมเมนต์อันนี้ทิ้งไว้ให้อ่าน
ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้วก็ขอแสดงตัวเลยละกันนะ
ผมนี่แหละพระเอกตัวจริง :o8:
หมูกับพี่ต้นหลบไปเลยครับหมดหน้าที่ตัวประกอบแระ
รับเงินค่าตัวแล้วนั่งสามล้อกลับบ้านไปเลยนะครับ
มาครับหยดน้ำมาหาพี่นี่เร้วววววว พี่จะกล่อมให้นอน :5555:
ปล. +1 เป็นกำลังใจให้คนแต่งครับ
:pig4:
:o :o :o :o :o :o :o :o :o :o
:o8: :o8: :o8:
เป็นปลื้มคุณบุหรงเข้ามา quote ให้เราด้วย
แต่ก็ยังยืนยันคำตอบเดิม ,, ผม เป็น พระ เอก ชัวร์ ,,
ไปครับน้องน้ำกลับบ้านเรากัน
ปล.ด้านได้อีก :z1: :z1: :z1:
:pig4:
-
^
^
^
พระเอกตัวจริงของน้ำหยดเรอะเนี่ย o22
-
เจ้าหมูเอ้ยยยยยยยยย :z10:
-
ปูเสื่อ นอนรอ ค้าบ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
^
^
^
พระเอกตัวจริงของน้ำหยดเรอะเนี่ย o22
:5555: :5555: :5555:
อ๊ะแน่นอน
:pig4:
-
เข้ามารอคุณบุหรงค่ะ :impress2:
-
ปูเสื่อ นอนรอ ค้าบ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
o3 ขอนอนบนเสื่อด้วยคนได้ไม๊ครับ ผมสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรเกิดเลยกว่าคำว่าที่ร๊ากกกกกกก ~
:pig4:
-
หงะ นอนบนเสื่อ กะผมเหรอ คุณไม่ทำ แต่ผมทำ จะทำงายอ่า อิอิอิ :-[ :-[
-
หงะ นอนบนเสื่อ กะผมเหรอ คุณไม่ทำ แต่ผมทำ จะทำงายอ่า อิอิอิ :-[ :-[
:m10: ตามสบายครับร่างกายนี้เป็นกรรมสิทธิ์ของคุณตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป
:pig4:
-
:call: :call: :call: มามะๆๆ
-
นั่งรอ :impress3:
นอนรอ :m25:
...รอ :oo1:
มาเร็วๆนะจ๊ะ คิดถึง
-
o18 คุณบุหรงไม่ต้องรีบครับพวกเรารอได้
จะต้องรอนานแค่ไหนก็จะไม่ปริปากบ่นเลยครับ :fire: :fire: :fire:
:pig4:
-
:oni3:
จงมา จงมา
:call: :call: :call:
ปล. ขอบทให้พี่ต้นพูดบ้างนะ เดี่ยวค่าตัวจ่ายให้ :laugh:
-
:m15: ไม่เข้าใจหมูเลย แต่ก็ขอบคุณครับ
-
:z10: รอ ร๊อ รอ ....
-
ยังไม่มาอีกเหรอ :call:
-
:m17: ยามวิกาลของวันนี้จะมาไม๊ครับ
:pig4:
-
ตอนที่ ๖๖
“น้ำหยด” เสียงนุ่มทุ้มกรอกลงไปในโทรศัพท์มือถือ ที่มีระบบหมุดเลขหมายโดยการสั่งการด้วยเสียง แล้วฟังเสียงจากหูฟังบลูทูธ ก็ได้ยินแต่เสียงสัญญาณการเชื่อมต่อ แล้วตามมาด้วยเสียงของผู้หญิงคนเดิมอีกครั้ง
“นี่แป็นเสียงจากเครื่องรับฝากข้อความอัตโนมัติ กรุณาฝากข้อความไว้ หลังได้ยินเสียงสัญญาณ”
มือที่จับโทรศัพท์อยู่กดลงไปที่ปุ่มวางสาย ใบหน้าคมเข้มขมวดคิ้วด้วยความหงุดหงิด
“อ้าว! เป็นอะไรไปล่ะ หน้านิ่วคิ้วขมวดเชียว นายต้น” อรัญถามขึ้นเมื่อหันไปเห็นใบหน้าของลูกชาย ที่นั่งอยู่บนโซฟาข้างโซฟายาวที่เขานั่งดูโทรทัศน์อยู่
“น้ำน่ะสิพ่อ ไม่ยอมรับโทรศัพท์” น้ำเสียงของต้นไม้แสดงออกว่าห่วงใยมากกว่าหงุดหงิด “ถึงบ้านรึยังไม่รู้”
“อะไรเหรอลูก” ผกาเดินออกมาจากในครัว พร้อมถาดที่วางแก้วน้ำส้มคั้น ๓ ใบ นั่งลงข้างๆอรัญที่โซฟายาว แล้วยกแก้วน้ำส้มจากถาดมาวางลงบนโต๊ะ ตรงหน้าคนทั้งสาม
“น้ำไม่รับโทรศัพท์น่ะแม่ ไม่รู้ถึงบ้านรึยัง”
“ทำอะไรอยู่มั๊งลูก”
ผกามองหน้าลูกชายด้วยความเอ็นดู ปนขบขัน ใบหน้ารูปไข่ดูสมบูรณ์มากขึ้น แววตาเริ่มมีประกายสดใส ผมซอยสั้นเป็นทรงรับกับใบหน้า ถึงร่างกายจะไม่ล่ำสันเหมือนแต่ก่อน แต่อีกไม่นานก็คงฟื้นตัวได้เหมือนเดิม
“ไม่แน่นะลูก น้ำเค้าอาจจะนอนหลับก็เลยไม่ได้รับโทรศัพท์” อรัญพูดกลั้วหัวเราะ “ปล่อยให้น้องเค้ามีเวลาส่วนตัวมั่งเถอะลูก พ่อเห็นน้องเค้ามาขลุกอยู่กับเราตลอดเวลา แทบจะไม่ได้ไปไหนเลย”
“แต่ผมเป็นห่วงนี่ครับพ่อ ไปตั้งไกลแล้วไปเจอใครบ้างก็ไม่รู้”
“โธ่ ... น้องเค้าก็ไปเจอเพื่อนๆเค้ามั่งสิ อยู่กับเรามาตั้งหลายเดือน ให้น้องเค้าได้สังสรรค์กับเพื่อนเค้าบ้างเถอะ” ผกาพูดพลางหันไปหัวเราะเบาๆกับอรัญ
“ยังไงผมก็เป็นห่วงอยู่ดี” ต้นไม้ทำท่าเหมือนไม่ยอมแพ้
“เอาน่า เชื่อพ่อกับแม่หน่อยนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้น้องเค้าก็มาแล้วนี่นา กินน้ำส้มที่แม่เค้าคั้นมาให้ซะก่อนเถอะลูก เดี๋ยวจะหายเย็น” อรัญพูดพลางเลื่อนแก้วน้ำส้มคั้นไปให้ลูกชาย แล้วยกแก้วน้ำส้มคั้นของตัวเองขึ้นดื่ม
นาฬิกาบนผนังบอกเวลาประมาณสามทุ่มครึ่ง น้ำหยดนั่งอยู่บนเก้าอี้นวม ยกขาพาดไว้กับที่วางขาเข้าชุดกับเก้าอี้นวมที่นั่งอยู่ ถึงเสียงโทรศัพท์จะดังขึ้นแล้วหยุดไปหลายรอบ ก็ไม่ทำให้คิดจะลุกขึ้นไปหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมารับสาย ความเจ็บปวดจากสัมผัสที่ได้รับจากหมู ยังคงรู้สึกได้อยู่ในหลายจุดของร่างกาย โดยเฉพาะต้นแขนที่เป็นรอยช้ำเป็นวงๆ และรอยแดงเป็นจ้ำๆ รวมทั้งร่องรอยที่ปรากฏคล้ายแนวฟันบริเวณลำคอและแผ่นอก แต่ที่ยังคงเจ็บปวดมากกว่านั้นคือความรู้สึกภายในใจ ความรู้สึกที่น้ำหยดเคยหวั่นกลัว ในช่วงเวลาที่มีความสัมพันธ์กับหมูในระยะแรก กลับเป็นจริงขึ้นมา น้ำหยดไม่คิดเลยว่าหมูจะทำแบบนี้ได้
หมูบอกว่าสิ่งที่หมูทำลงไปนั้น เป็นเพราะ ... รัก
แต่ความรู้สึกที่ฝังใจเพราะการกระทำคล้ายๆกันนี้ น้ำหยดเคยถูกกระทำเพราะความเกลียด มันจึงเป็นความหวาดกลัวที่ฝังอยู่ในใจมานับตั้งแต่วันนั้น
........................................................
...........................
“คุณน้ำมาแล้วเหรอคะ ดีเลยค่ะ คุณต้นไม่ยอมทานข้าวเช้า บอกว่าจะรอคุณ” สาวใช้ปรี่เข้าไปหาทันทีที่น้ำหยดก้าวเท้าเข้ามาภายในตัวบ้าน
“อ้าว นี่มันจะเก้าโมงแล้วนี่ แล้วพี่ต้นอยู่ที่ไหนเหรอครับพี่พุด”
“นั่งอ่านหนังสืออยู่ที่ระเบียงแน่ะค่ะ เดี๋ยวพี่รีบไปตั้งโต๊ะให้คุณต้นเลย คุณน้ำจะทานด้วยรึเปล่าคะ”
“ได้ครับพี่ แต่ของผมไม่ต้องมากนะครับ แล้วผมว่าพี่ยกไปที่ระเบียงเลยก็ดีนะครับ พี่ต้นจะได้ไม่ต้องเดินมาก” พุดได้ฟังแล้วก็ต้องอมยิ้ม คุณต้นของเธอแข็งแรงพอจะเดินไปมาภายในตัวบ้านได้แล้ว แต่ดูน้ำหยดก็ยังห่วงใย เหมือนเมื่อตอนที่คุณต้นของเธอยังไม่ค่อยแข็งแรงอยู่ดี
น้ำหยดรีบเดินไปยังประตูที่จะเปิดไปยังระเบียง ที่ยื่นออกไปในบึงใหญ่ด้านข้างของตัวบ้าน มองเห็นต้นไม้นั่งอยู่บนเก้าอี้ของชุดโต๊ะไม้ หันหลังมาทางประตู จึงเปิดบานประตูเลื่อน แล้วเดินอ้อมไปนั่งตรงข้ามกับต้นไม้
“พี่พุดบอกว่าพี่ต้นไม่ยอมทานข้าวเช้า” น้ำหยดพูดยิ้มๆ
“พี่รอน้ำ”
“วันหลังพี่อย่าทำอย่างนี้เลยนะครับ นี่ถ้าน้ำไม่มา พี่ไม่หิวแย่เหรอครับ” น้ำหยดพูดด้วยความเป็นห่วง
“แต่พี่รู้ว่าน้ำต้องมา พี่ถึงรอไง” ต้นไม้พูดยิ้มๆ “แล้วเมื่อวานน้ำถึงบ้านกี่โมง รู้มั๊ยว่าพี่โทรฯหาตั้งหลายครั้ง ทำไมไม่รับสายล่ะครับ”
“น้ำ...” น้ำหยดก้มหน้านิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะพูดออกมาเบาๆ “น้ำคิดอะไรเพลินไปน่ะครับ พอรู้ตัวก็ดึกมากแล้ว วันนี้น้ำเลยตื่นสายไปหน่อย”
ต้นไม้ได้ฟังก็ต้องขมวดคิ้ว นึกสงสัยว่าการกลับไปที่มหาวิทยาลัยครั้งนี้ของน้ำหยด ไปพบเจอเรื่องอะไรมา ขนาดต้องเก็บมาคิด จนไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ที่เขาโทรฯหา แล้วยังอาการไม่ยอมสบตาเขาในตอนนี้ ทำให้ต้นไม่รู้ว่ามีสิ่งผิดปรกติเกิดขึ้นกับน้ำหยดแน่ๆ พอคิดได้แบบนั้น ก็ลุกจากเก้าอี้เดินไปที่เก้าอี้ยาวตัวเดียวกับน้ำหยด แล้วนั่งลงข้างๆ เอื้อมมือไปจับมือน้ำหยดขึ้นมาบีบเบาๆ
“พี่ไม่รู้หรอกนะว่าน้ำไปเจออะไรมาบ้างเมื่อวานนี้ แต่พี่อยากให้รู้ว่าทั้งพี่ แล้วก็พ่อกับแม่ของพี่ เป็นห่วงน้ำหยดมากนะครับ”
น้ำหยดยังคงก้มหน้านิ่ง แล้วต้นไม้ก็เห็นหยดน้ำร่วงจากดวงตาของน้ำหยด หยดลงไปบนโต๊ะ
“น้ำ...เป็นอะไรครับ” ต้นไม้เรียกด้วยความตกใจ เอื้อมมือไปเชยคางน้ำหยดขึ้นมา
ดวงตาของน้ำหยดเศร้าสลด หยาดน้ำตาไหลริน ริมฝีปากเม้มแน่น ต้นไม้ค่อยๆดึงตัวน้ำหยดเข้ามากอดไว้เบาๆ ริมฝีปากจูบลงไปบนเปลือกตา ค่อยๆเช็ดหยาดน้ำตาที่เค็มปร่านั้นด้วยริมฝีปาก ภาพนั้น ทำให้พุดที่กำลังเดินมาพร้อมกับถาดที่มีถ้วยบรรจุโจ๊กร้อนๆ ๒ ถ้วย ต้องหยุดยืนมองด้วยความฉงน
“คุณน้ำหยดเป็นอะไร หรือว่าคุณต้นรังแกอะไรคุณน้ำ” พุดพึมพำ พลางจ้องมองดูคนทั้งสองด้วยความห่วงใย
-
:m11: ได้อ่านเฟ้ยยยยย
จิ้มพี่บุหรงด้วย
:pig4:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ชักเริ่มไม่ชอบหมูแล้วอะ
-
ในที่สุด ผู้ร้ายตัวจริงก็โผล่ :beat: :beat: :beat:
-
o22 หมู!!!!!!แก๊!!!!!!!! :fire:
-
อ้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยหมู
-
เลวได้อีกนะหมู :z6:
-
:angry2: เชี้ยหมู :z6:
สงสารน้ำหยด :กอด1:
ดีใจที่พี่ต้นมีบทพูดมากขึ้น :z2:
-
อ๊ากกกกกกกกกส์
นายหมูเลวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :beat: :z6: :beat: :z6: :beat: :z6:
ต้องโดน ๆ :m16:
คนรักกันเขาทำแบบนี้เหรอ มันนั่น จับฆ่าหมกทิ้งซ้าจริงๆ :fire:
( ขอใช้อีโม เยอะๆ หน่อย ฝ่าฝืนเอง ซะแล่ะ แหะๆ)
-
ความหึงมันเข้าตา แต่แสดงออกมาช้าไป แค่นั้นเองหมูเอ๊ย รู้ตัวเมื่อสาย
:z2: :z2: :z2:
-
เอาไปเรย 2 คำ
สั้น ค้าง :fire:
:z3:
อยากอ่านอีก อ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
....หมู...เกลียดมรึงว่ะ!!!! :m16:
-
แสดงความรักผิดวิธีอีกแล้วน่ะนายหมู :sad4:
:-[ ต้นไม้่มีบทพูดแร๊วววววว :mc4: :mc4:
-
หมู!!!!
ขอป้าเล่นบทโหดหน่อยเหอะ!!!! :z6: :beat: :o211:
-
หมูทำร้ายน้ำได้ไง
-
:a5:
หมดกัน...ความรักความเห็นใจที่มีให้หมู...
แต่ยังไม่รู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นอ่ะ...ค้างคาใจ
ทำไม ? และหมูทำอะไร ? :serius2:
ปล. เห็นเรทติ้งหมูดีใช่มะ คนเขียนเลยแกล้ง
ให้หมูเป็นคนร้ายซะงั้น...ใจร้ายยยยย :sad4:
-
อ่านตอนนี้จบ...สงสารน้ำจัง
ทำไมรักแล้วต้องทำให้..เจ็บด้วยล่ะ
พอทำให้เจ็บแล้วก็มาบอกว่า..ทำเพราะรัก
เฮ้อ..เศร้า แล้วมันจะเป็นยังไงต่อไปฟะ
พี่ต้นก็ใจดี้ใจดี..เข้าใจเสมอ..
รอตอนต่อไปจ่ะ :n1: :call:
-
เอาหมูขึ้นเขียงด่วน
-
ตายแน่ นายหมู :z10:
หัวมันตันหรือ ตั้ม ทำไมมันสั้นจังอะ
รอตอนต่อไปอยู่นะครับ
-
สงสารน้ำหยด เจอเรื่องร้ายๆเรื่อย
อยู่กับพี่ต้นไม้เถอะอย่าไปไหนอีกเลย
ตอนนี้พี่ต้นไม้มีบทพูดแล้ว :laugh:
-
:angry2: อ้ายคุณหมู เด๋วปั๊ดเหนี่ยว :fire: :z6: ทำงี้กะน้ำเค้าได้ไงอ้า ใจร้ายยยยยย :m15:
:L2: พี่ต้นไม้ช่วยดูแลหน่อยน้า รู้สึจะเริ่มมีบทบาทขึ้นมาละ พระเอกของเรา อิอิ
-
:a5:
:o12:
:z6:
:m31:
-
โหยยยยยยยยยยย
หมูทำงี้ได้ไง
:z6:
-
ทำไมหมูทำแบบนี้ :z3:
-
ทำไมหมูทำเงี้ยเนี่ย.....เซ็ง :serius2:
-
เกลียดดดดดดดดดหมู
อ้ายยยย :z3:
-
พี่ต้นใกล้จะหายแล้ว เย้ๆ :m4:
แต่ก็เกิดเรื่องจนได้ :เฮ้อ:
หมูคงไม่รู้จะใช้วิธีไหนรั้งน้ำหยดเอาไว้
แต่ทำให้น้ำเสียใจมากนะ รู้ม๊ายยยย :angry2:
สงสารน้ำหยดอ่ะ :m15:
-
อีหมู!!!!!!!!!!!
:fire: :fire: :m16: :m16: :angry2: :angry2:
-
:beat:
:z6: :fire:
-
:o10: มีคนจัดการหมูเยอะแล้วขอยืนดูดีกว่า
:pig4:
-
เหอะๆๆ สร้างเรื่องมาให้พี่ต้นต้องลุยโลดแล้วหมู
คราวนี้จะคอยดูหมูโดนเชือด o18 o18
เหอะๆๆๆ :o8:
อยากกินหมูปิ้งอ่ะพี่ต้น เดี๋ยวคะน้าจะคอยหมูปิ้งชุดใหญ่น๊า :-[
ร๊ากพี่ต้นเป็นห่วงพี่น้ำหยด เหอะๆๆ :-[
-
หมูเน่าซะแล้ว
-
หมูเอ๋ย
อยู่ดีไม่ว่าดี
หาเรื่องโดนรุมซะแล้ว
:3125:
-
โหยยยยยยยยยยย
ทำไมหมูทำงี้
ปากก็ว่ารัก -*-
-
^
^
^
จิ้มทะลุรีบน โย่ววววววววว
ไอ้หมู แก๊ :angry2:
ทำไมชั่วร้ายอย่างนี้เนี่ย
คิดได้ยังไงทำแบบนี้กับน้ำได้ยังไง
:z6:
-
ไอ้หมูแม่งเลว
คนเค้าไม่เต็มใจจะทำทำไมเนี่ย
พ่อมันสอนให้รักคนรักตัวเองแบบนี้เหรอ
แบบนี้สมควรตาย
ขอให้มันโดนรถเหยียบตาย จนมองไม่ออกว่าเป็นมันไปเลย
:z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: สำหรับไอ้หมูคนเดียว
-
ไอ่หมู!!! :z6:
-
ไอ้หมู :fire:
-
พี่ต้นน่ารัก :-[
-
ไอ้หมู! ตายซะเหอะมรึง ..... :z6:
คนhereๆ แบบนี้สงสัยยังมีอีกเยอะ
หมูก็รู้เรื่องที่น้ำเจ็บปวดแค่ไหนที่เคยโดนตั๊กทำร้ายแบบนี้
พอถึงคราวตัวเองก็ทำมั่ง
ช่างไม่มีความยับยั้งชั่งใจ
เนี่ยเหรอ "รัก" ในความหมายของแก
ลดชั้นจากพระรอง ไปเป็นผู้ร้ายสุดชั่วเลยไอ้หมูเน่า :m16:
ขอให้มานได้กะยัยชมพู่เน่าทีเถิ๊ดดดด :call:
สมกันยังกะผีเน่ากะโลงผุ
-
หมู ทามอย่างนี้ได้เยี่ยงไร มิปลื้มแระนะ หึ หึ หึ
-
หมูนาย :z6:เกินไปนะชอบมาตั้งแต่ตอนแรกทำไมทำงี้เนี้ย :sad4:
-
:m16:
-
พี่ต้นน่ารักจังเลย :z10:
-
ไอ่ หมู เลว !!!!!!!!!!!!!!!!!!
-
ติดตามอ่านเรื่องในเวปนี้ นานมากแว้ว (เปนเพื่อนของคุณ sumsick ที่มาถามผุ้รู้อะแหละ 555 :laugh: :laugh:)
ชอบเรื่องนี้คอดๆ เลยอะ o13 อ่านค้างไว้ตอนที่ 20 กว่าๆ แว้วหายไปเปนเดือนๆ กลับมา คิดว่าจบสะแว้ว แป่วยังไม่จบสะงั้น. . . o22 o22
ว่างๆ จะไล่อ่านเรื่องอื่นๆ ต่ออะ ไม่ได้เข้ามาจะ2เดือนแว้วตั้งแต่ไอคุณ sum กลับมา :laugh: :laugh:
ปาย ดีฟ่า เดวจะย่องมาอ่านต่อ :bye2: :bye2:
-
o17
จิ้ม ๆ น้องไข่ไก่
ยินดีที่ได้รู้จักครับผมชื่อเซน
ถ้าว่าง ๆ ก็เข้ามาทักทายกันที่กระทู้แนะนำตัวได้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=4721.0
แล้วเจอกันน๊า!!!~
:pig4:
-
ยังไม่หายรมณ์เสีย...
ไอ้หมู! มรึงตาย :z6:
-
(http://i200.photobucket.com/albums/aa319/teerak_photos/Merry_Christmas_Glitter_Wreath.gif)
-
(http://widget.sanook.com/static_content/widget/full/text_1/2194/272194/35637088b53a32cc6572c1f5115f1929_1230108760.gif)
-
(http://i234.photobucket.com/albums/ee208/decnote/Christmas/merry-chrismas.jpg)
-
(http://i246.photobucket.com/albums/gg100/jairuk/jr1/zuzaa1/cm8.gif)
-
(http://i367.photobucket.com/albums/oo111/taan19/st2.jpg)
merry X'mas ka
-
น้องตั้มยังไม่มา.....
ไม่เป็นไร :m19: รอต่อปายยยย
Merrry Christmas นะจ๊ะ :mc4:
-
รีบกลับมาต่อเดี๋ยวนี้ :z3: :z3: :z3:
-
ไอ้หมู!!!!!!!
อยากฆาตกรรมให้ตาย
บังอาจมาทำน้ำหยดที่น่ารักได้
:fire:
-
ตอนที่ ๖๗
เย็นวันนั้นหมูเผลอหลับไปตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ มารู้สึกตัวอีกทีภายในห้องก็มืดมิดแล้ว ความอบอุ่นในอ้อมอกก็หายไปด้วยเช่นกัน มือเอื้อมไปลูบบริเวณฟูกที่เมื่อสักครู่อีกคนหนึ่งนอนอยู่ ไม่ได้รู้สึกถึงไออุ่นที่หลงเหลือไว้เลยแม้แต่น้อย แสดงว่าน้ำหยดจากไปนานแล้ว แต่ความอบอุ่นจากร่างกายที่ได้สัมผัสเมื่อตอนเย็น ยังคงรู้สึกเหมือนกับว่ายังคงติดอยู่กับผิวกายของหมูทุกสัดส่วน กลิ่นกรุ่นของผิวกายยังคงติดจมูกอยู่ไม่จาง พอคิดถึงสัมผัสที่เพิ่งจะผ่านมา ทำให้รู้สึก ‘ตื่นตัว’ ขึ้นมาอีกอย่างช่วยไม่ได้ แต่แล้วความรู้สึกเสียใจเริ่มเกิดขึ้นในความรู้สึก
“เราทำผิดไปหรือเปล่า” หมูพึมพัม พลิกตัวนอนหงายพลางยกมือขึ้นก่ายหน้าผาก คิดถึงสิ่งที่ตนทำลงไป โดยไม่ได้ใส่ใจถึงการขัดขืนของน้ำหยดเลยแม้แต่น้อย ความรู้สึกผิดผุดขึ้นมาในใจ
“ถ้าเจอกันอีกครั้ง นายจะยิ้มให้เราเหมือนวันนี้อีกมั๊ย ไม่สิ...เราจะได้เจอนายอีกหรือเปล่า” หมูคิดพลางนึกถึงรอยยิ้มกว้างจนตาหยีของน้ำหยด ที่เขาได้เห็นเมื่อเย็นที่ผ่านมา ... รอยยิ้มที่อยู่ในใจเขามาตั้งแต่วันแรกที่ได้พบกับน้ำหยด ในห้องพักผ่อนของหอชาย๙แห่งนี้ แล้วคิดย้อนไปถึงสิ่งที่ตนเองทำลงไปเมื่อครู่
............................................................
.................................
“น้ำ ... น้ำหยด... จำได้มั๊ย เราเคยบอกว่านายเหมือนหยดน้ำที่ค่อยๆหยดมาในใจเรา” หมูเรียกพลางใช้สองมือจับไหล่ของน้ำหยดไว้ “เรารักนายนะน้ำ เราเพิ่งเข้าใจตัวเอง ว่าเรารักนาย”
พูดจบหมูก็รวบตัวน้ำหยดเข้าไปกอดไว้อย่างแนบแน่น น้ำหยดรู้สึกตกใจแต่ก็ระงับไว้ได้ แต่แรงกอดรัดที่แน่นขึ้น ทำให้เริ่มรู้สึกอึดอัด
“หมู เราหายใจไม่ออก” น้ำหยดพูดออกไปเบาๆ
แทนที่หมูจะคลายวงแขน กลับกระชับแน่นเข้าไป จมูกและปากเริ่มซอกซอนไปที่กกหู เลื่อนลงมาที่ซอกคอ ไล่กลับขึ้นไปที่ริมฝีปากที่โหยหา แต่น้ำหยดกลับเบี่ยงหน้าหนี
“อย่าหมู เราไม่ได้คบกันแล้วนะ นายลืมไปแล้วเหรอ”
“หมายความว่ายังไง” หมูชะงักคลายอ้อมกอดลง แต่มือยังคงจับอยู่ที่ต้นแขนของน้ำหยด พลางจ้องหน้าน้ำหยดนิ่ง
“ก็พวกเราตอนนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้วนะ” น้ำหยดพยายามพูดด้วยความใจเย็น
“เพราะตอนนี้นายมีคนที่ชื่อต้นงั้นเหรอ”
น้ำหยดมองหน้าหมู ยิ้มเศร้าๆ เงียบไปสักพัก
“นายลืมแล้วเหรอ นายเองเป็นคนอยากเลิกคบกับเรา ตอนนั้นถึงจะมีพี่ต้นหรือเปล่า นายก็จะเลิกคบกับเราอยู่แล้ว ยิ่งตอนนี้เรามีพี่ต้น นายอย่าทำแบบนี้กับเราเลยนะ”
“ทำไม เกิดจะหวงเนื้อหวงตัวขึ้นมาเหรอไง เราสู้นายต้นนั่นไม่ได้ตรงไหน ยังไงเราก็มาก่อน แล้วพวกเราก็ยังไม่ได้เลิกคบกัน ตอนนั้นเราแค่เข้าใจผิด นายต้องให้โอกาสเรา” น้ำหยดจับได้ถึงความขุ่นเคืองใจที่แฝงอยู่ในน้ำเสียงของหมู
“มันสายไปแล้วหมู ตอนนี้เรามีพี่ต้น” น้ำหยดพยายามอธิบาย “ยังไงพวกเราก็ยังเป็นเพื่อนกันได้ไม่ใช่เหรอ ที่ผ่านมานายก็ดีกับเรามาก นายเป็นเพื่อนที่ดีของเรานะ”
“เพื่อนเหรอ เพื่อนที่เคยมีความสัมพันธ์กันน่ะเหรอ เราไม่ยอมหรอก เราไม่ยอม นายต้องเป็นของเรา เรารักนายนะ น้ำ เรารักนาย”
หมูไม่สนใจอีกแล้ว ผลักร่างของน้ำหยดให้นอนลงไปบนฟูก แล้วทาบทับลงไปด้วยความรวดเร็ว ริมฝีปากเริ่มซอกซอนไปตามซอกคอ กกหู พยายามจะจูบปาก แต่น้ำหยดดิ้นรนขัดขืน แสดงให้เห็นชัดว่าไม่ยินยอม ปากก็พูดห้ามหมูไม่หยุด
การขัดขืนของน้ำหยด เหมือนการเติมเชื้อฟืนลงไปในกองไฟที่กำลังลุกโพลง ไม่เพียงความต้องการของหมูจะยิ่งเพิ่มขึ้น ความรู้สึกโกรธยิ่งทวีตามขึ้นมา โดยที่ไม่คาดคิด หมูจับชายเสื้อแจคเกตของน้ำหยดดึงตวัดขึ้นไปบนศรีษะ แล้วมัดแขนของน้ำหยดไว้ มันยิ่งทำให้น้ำหยดรู้สึกตกใจมากขึ้น
“หมู นายจะทำอะไร อย่านะ” น้ำหยดส่งเสียงห้าม และเริ่มส่งเสียงดังขึ้น
หมูนั่งคร่อมตัวน้ำหยดไว้ ถอดเสื้อของตัวเองออก แล้วทำในสิ่งที่น้ำหยดแทบจะไม่เชื่อ หมูใช้เสื้อตัวนั้นมัดปิดปากน้ำหยดไว้ ดวงตาของน้ำหยดเบิกโพลงด้วยความหวาดกลัว และดิ้นรนมากขึ้น หมูถลกเสื้อยืดของน้ำหยดขึ้นมา แล้วโน้มตัวลงไปใช้ริมฝีปากและลิ้นไล้เลียไปตามแผงอก ดูดเม้มยอดติ่งสลับไปมา บางครั้งก็ขบกัดอย่างแรงจนเป็นรอยสีแดงเป็นจ้ำๆ และมีแผลเป็นรอยฟันอยู่บนแผงอก แล้วหมูก็ใช้ทั้งปาก ลิ้น จมูก รวมถึงฝ่ามือทั้งสอง สัมผัสไปทั่วทั้งตัวของน้ำหยด บางครั้งก็ขบกัดอย่างแรง บางครั้งก็ใช้มือบืบไปที่แขนขาของน้ำหยดอย่างแรง ลืมคิดไปว่า น้ำหยดหยุดดิ้นรนไปแล้ว ไม่ได้ใส่ใจว่าเริ่มมีเสียงสะอื้นดังแผ่วออกมาจากริมฝีปากของน้ำหยด ที่ถูกปิดมัดไว้ด้วยเสื้อของตนตั้งแต่เมื่อใด จนเมื่อได้แทรกตัวเข้าไปในร่างกายของน้ำหยด โน้มตัวลงไปแนบแก้มกับใบหน้า แล้วเริ่มจูบไล้ ถึงได้รู้สึกถึงรสเค็มปร่าอยู่ภายในริมฝีปาก หมูเอื้อมมือไปปลดปมผ้าที่มัดแขนของน้ำหยดไว้ ถอดเสื้อแจคเกตออกตามด้วยเสื้อยืด แล้วแก้ผ้าที่มัดปากน้ำหยด ขยับใบหน้าประกบริมฝีปากจูบน้ำหยดอย่างดูดดื่ม พลางเริ่มขยับร่างกายท่อนล่างเป็นจังหวะช้าๆ แล้วเริ่มโหมกระหน่ำ ระหว่างนั้นทั้งปากและจมูกก็เคลียไล้ไปตามใบหน้าและซอกคอ บางครั้งก็ขบกัดอีก จนกระทั่งทุกอย่างผ่านพ้นไป หมูฟุบหน้าแนบกับลำคอของน้ำหยดพลางจูบเคลียเบาๆ แต่ตลอดเวลาไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้ใดๆจากน้ำหยดเลยแม้แต่น้อย ไม่มีแม้แต่เสียงครวญครางด้วยความรัญจวน ไม่มีการขยับร่างกายโต้ตอบกับหมูเหมือนที่เคยเป็น
“น้ำ ... น้ำหยด เรารักนายนะ” หมูพูดพลางพลิกตัวลงนอนหงาย สอดแขนไปใต้ศรีษะของน้ำหยด แล้วรวบตัวน้ำหยดเข้ามานอนกอด ดึงแขนน้ำหยดให้มากอดเอวตัวเองไว้ แล้วเอื้อมมือลูบไปตามแขนของน้ำหยดเบาๆ อีกมือหนึ่งก็ลูบไล้ไหล่ของน้ำหยด แล้วสักพักก็ผลอยหลับไป โดยไม่ได้เอะใจเลยสักนิดว่า น้ำหยดไม่ตอบคำอะไรเขาเลย
-
เฮ้อ นาน ๆ จะได้จิ้มซักที
merry x'mas นะค๊าบ........
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด :z6: เชี้ยหมู
:angry2: เลว
-
หมูทำกับน้ำหยดแบบนี้ ไม่ต่างจากตั๊กพี่ของติ๊กทำกับน้ำหยดเลย
ทีนี้ นายหมูคงไม่มีวันได้เจอน้ำหยดอีกแล้วล่ะ
โอกาสหมูหมดแล้ว แม้แต่ความเป็นเพื่อน ก้อคงไม่มีอีกแล้วละนายหมู :beat: :z6: :z6:
-
หมูพยายามแย่งน้ำรดต้นไม้เร๊อะ :m16:
-
แม่ม เลวอ่ะ
:angry2:
-
หมูเริ่มจะความหึงบังตาหละ แต่ไม่น่าทำแบบนี้เล๊ย ตัวเองเริ่มเองก่อนแท้ๆ
:z3: :z3: :z3:
-
...ความรัก..ทำให้...หมูตาบอด..สนิท
...สำนึกได้เมื่อ..สายไปมากๆๆแล้ว
..น้ำคงไม่มีเหลือไว้ให้แม้แต่คำว่า...เพื่อน :sad11:
-
:beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat:
-
หมูมันเลวจริงๆ เนอะ :z6: เกลียดมันจัง
-
:z6: :z6: :z6: ไปห่างๆๆ น้ำเลยไอ้หมูเลว
-
หมู!!!!แก๊!!!! ทำไมทำกับน้ำอย่างนี้!!!! :fire:
-
:angry2: หมูบ้า
-
ไอหมู
ไอเลวววววววววววววว :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :fire: :fire: :fire:
-
นิสัยจิงๆเลย
หมูนี่นะ :fire: :fire:
เมอร์รี่ คริสมาตค่ะ
-
สงสารหมูก็สงสารนะ......แต่ไม่น่าทำแบบนี้เลย
สายไปแล้วก็คือสายไปแล้ว...สงสารน้ำหยดที่สุด
-
เลวมากกไอ้หมูอ้วน
หมูบัก ช่อ หมูฮัน หมูสับบบ ฮึ๊ยยยยย
พี่ต้นมาตัดให้ขาดเลยฉับๆๆๆ เร็วๆๆๆ :m31:
-
ฮึ เกียด หมู :angry2:
-
:L2:
:z2:
-
:fire: ชิชิชิ
เกลียดหมูชะมัด ไม่ชอบตั้งแต่แรก จนตอนนี้ เห็นแก่ตัวเอาโล่จริงๆๆ
ฮึ้ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
สงสารน้ำ
เจอเรื่องแบบนี้2ครั้ง สภาพจิตใจจะแย่แค่ไหนนะ
-
:กอด1: :L2:merry christmas ครับ
:sad4: :o12:
-
บอกได้คำเดียวว่า สายไปแล้วหมู :m16:
ทำไปแล้วเพิ่งจะมาสำนึกผิดเนี้ย
ขอให้ไม่ได้เจอน้ำหยดอีก หึ :a14:
สงสารน้ำหยดอ่ะ รีบกลับมานะพี่ต้น
-
:z3: :z3: :z3:
ทำไมหมูต้องทำรุนแรงกับน้ำหยดขนาดนี้ด้วยนะ
อ่านแล้วผิดหวังกับหมูมาก และสงสารน้ำหยดจริงๆ
-
สั้นจังเลย
แต่หมูแลว :z6:
-
ขอสักเปรี้ยง. . .
:z6: :z6: :z6:
-
สงสารน้ำ กะหมูจัง จะว่าไปควรจะสงสารหมูด้วยเหมือนกันน๊า สิ่งที่หมูทำมันผิดแต่ที่หึงและหวงจนเกินไปก็เพราะรักมิใช่เหรอ อย่าลืมซิตอนที่ต้นมาครั้งแรกก็ขืนใจน้ำเหมือนกันมิใช่เหรอจิงปะ มาทีไรก็ไม่พ้นเรื่องอย่างว่าตลอดเลย แย่กว่าอีก
-
จบกันแม้แต่ความเป็นเพื่อนก็ไม่เหลือ นับจากนี้
ขอบคุณนะครับ ตั้มที่มาต่อให้กับความรู้สึกที่นึกสงสารน้ำหยด
Merry Christmas นะครับ ของให้มีความสุข สมองปลอดโปร่ง
หัวแล่น แล้วรีบมาแต่งต่อนะครับ ขอยาว ๆ หน่อยน้า..... +1 เป็นของขวัญนะครับ
-
หมูใจร้อนไม่เคยเปลี่ยน :เฮ้อ:
แต่ดีแล้วที่ทำแบบนี้ ทำให้น้ำหยดหันไปหาพี่ต้นได้แบบเต็ม ๆ โดยไม่ต้องถูกหาว่าน้ำหยดทิ้งหมู
ช่วยไม่ได้นะหมู ใจร้อนเอง :laugh:
Merry Christmas นะคะคุณบุหรง :L2:
-
อิหมู :angry2:
ไม่รู้จักคิด :z6:
-
:z6:
:beat:
ไอ้ทุเรศ
แกทำงี้ได้ไงวะ
มันข่มขืนนะน่ะที่แกทำน่ะ
ไม่ต้องเอาคำว่ารักมาอ้างเลย
คนรักกันเค้าไม่ทำกันอย่างนี้หรอก
น่าสงสารน้ำหยดมากมาย :monkeysad:
-
ก่อนทำ ทำไมไม่คิด :angry2:
-
หมู :z6:ไอ้หน้ามืด
-
เอางานชิ้นหนึ่งที่ทำให้วุ่นวายอยู่ตอนนี้มาให้ลองฟังกันดู คอมเมนท์โหน่ยก็ดีนะฮับ :-[
http://media.imeem.com/m/yUcNf8mo-g
-
ฟังแล้วอย่างเต้นรำเลย จังหวะสนุดดีค่ะ o13
-
:fire:
-
ตอนที่ ๖๘
“กินอาหารญี่ปุ่นดีมะ” ชมพู่ถามคนที่เดินอยู่ข้างๆ
“อื้อ” หมูตอบอย่างไม่ใส่ใจ
“หรือว่าจะกินพิซซ่าดี” ชมพู่ถามอีก
“อื้อ” หมูตอบสั้นๆอีก
“หรือจะกินอาหารไทย” ชมพู่ลองถามอีกครั้ง
“อื้อ” หมูตอบสั้นๆเช่นเคย
“นี่หมู ถามอะไรก็ตอบแต่ อื้อ...อื้อ...อื้อ ทำยังกับไม่พอใจอะไรอย่างนั้นแหละ” ชมพู่เริ่มไม่พอใจ
“ก็ไหนว่ามากันทั้งเจ้าต้อย เจ้าอ้วน เจ้ามิตร แล้วทำไมมีแต่เธอคนเดียว” หมูตอบอย่างไม่พอใจเหมือนกัน
“เอาน่า ไหนๆก็มาแล้ว กินข้าวกันดีกว่า” ชมพู่เสียงอ่อนลง เมื่อเห็นว่าหมูเริ่มไม่พอใจ
“งั้นต่างคนต่างกินแล้วกัน ง่ายดี แล้วเราไม่ชอบร้านอาหารในห้างด้วย เราไปหาอะไรกินข้างนอกดีกว่า ไปหล่ะ” พูดจบหมูก็เดินจากไป ปล่อยให้ชมพู่ยืนงงอยู่คนเดียว
ปิดเทอมมาได้เดือนกว่าแล้ว เมื่อวานเขาได้รับโทรศัพท์จากชมพู่ นัดให้มาเดินเที่ยวกันในห้างสรรพสินค้าใหญ่แห่งนี้ โดยบอกว่าได้นัดต้อย อ้วน และมิตร ไว้เรียบร้อยแล้ว แต่เมื่อเขามาถึง กลับพบแต่ชมพู่เพียงคนเดียว หมูจึงรู้สึกเหมือนถูกหลอก ปรกติเขาเองก็ไม่ชอบนิสัยของชมพู่นัก การกระทำของชมพู่ครั้งนี้ ยิ่งทำให้ไม่ชอบชมพู่มากขึ้นไปอีก
หมูเดินหนีชมพู่อย่างรวดเร็ว เมื่อหันหลังมองกลับไปแล้วเห็นว่า ชมพู่ไม่ได้เดินตามมา จึงผ่อนฝีเท้าลง แล้วก็เริ่มเดินอย่างสบายใจมากขึ้น จากการเดินอย่างเบื่อหน่าย ก็เริ่มมีความสบายใจในการดูสิ่งของต่างๆที่ตั้งโชว์ในตู้กระจกของร้านค้า แล้วก็เริ่มมองดูคนที่เดินไปเดินมาไปด้วย พลันสายตาก็สะดุดกับร่างของคนคนหนึ่ง
“ติ๊กนี่หว่า”
หมูพูดกับตัวเองเบาๆ เร่งฝีเท้าเดินตามติ๊ก ที่เดินขึ้นบันไดเลื่อนไป พอใกล้จะทันก็เปลี่ยนเป็นเดินตามห่างๆ จนมาถึงชั้นที่เต็มไปด้วยร้านอาหารนาๆชนิด หมูเห็นติ๊กเดินเข้าไปในร้านพิซซ่าชื่อดัง เมื่อมองตามเข้าไป ก็เห็นติ๊กโบกมือให้กับคนสองคนที่นั่งอยู่บนโต๊ะตัวหนึ่ง
คนหนึ่งเป็นชายหนุ่มร่างใหญ่ ใบหน้ารูปไข่คิ้วคมเข้ม จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากแดงบางเป็นสีแดงเรื่อ ใบหน้าและเรือนร่างที่ชวนมองของชายหนุ่มคนนี้ยังไม่สะดุดตาเขา เท่ากับคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ใบหน้าที่ดูอ่อนโยนนั้น เป็นใบหน้าที่เขาคิดถึงและอยากพบเจออยู่ทุกวัน หมูเดินเข้าไปในร้าน แล้วสืบเท้าเข้าไปยังโต๊ะตัวนั้นอย่างช้าๆ แล้วหยุดยืนอยู่ด้านหลังของติ๊ก ชายหนุ่มร่างใหญ่เงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยความสงสัย จนคนที่อยู่ข้างๆเงยหน้าขึ้นมามองเขาบ้าง
“น้ำ ... น้ำหยด” หมูเรียกด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน บ่งบอกถึงความคิดถึง แต่คนที่ถูกเรียกชื่อกลับเม้มปากแน่น ใบหน้าซีดลงถนัด จนติ๊กที่มองเห็นต้องรู้สึกสะกิดใจ
“อ้าว...หมู มาได้ยังไง” ติ๊กพูดทักทาย เมื่อหันกลับมามองเห็นว่าเป็นหมู
“ผ่านมา เห็นนายเลยเดินเข้ามาเผื่อจะเจอใครที่เราอยากเจอ” หมูหันมาตอบติ๊ก “เรากำลังหาอะไรกินพอดี นั่งด้วยคนได้มั๊ย”
“เพื่อนติ๊กเหรอครับ” ชายหนุ่มร่างใหญ่ถามด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม พร้อมกับรอยยิ้ม “นั่งสิครับ ทานกลางวันด้วยกัน”
“หมู เอ้อ....เพื่อนน้ำน่ะพี่” ติ๊กอึกอัก คนที่ได้ยินคำตอบจึงหันไปมองน้ำหยด เหมือนต้องการคำยืนยัน
“หมูน่ะครับพี่ คนรู้จักของน้ำเอง” น้ำหยดหันไปบอกคนข้างๆด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา สายตาหลบลงมองเมนูอาหารที่วางอยู่ตรงหน้า
... คนรู้จัก ... คำนี้ไม่เพียงสะดุดหูหมูเท่านั้น แต่ทำให้ติ๊กขมวดคิ้วด้วยความงุนงง แล้วก็คิดขึ้นมาถึงสีหน้าของน้ำหยดเมื่อสักครู่ ไม่บ่อยนักที่เขาจะเห็นน้ำหยดแสดงอาการและคำพูดเช่นนี้ กับคนที่เป็น ‘เพื่อน’ เท่าที่อยู่ในความทรงจำของเขา มีเพียงสองครั้งเท่านั้น ครั้งแรกเมื่อสมัยที่เรียนชั้นมัธยมปลาย หลังจากที่เขาผิดนัด ทำให้น้ำหยดไปดูหนังกับตั๊กโดยลำพัง เมื่อเขาเห็นน้ำหยดพบกับตั๊กอีกครั้งหลังจากวันนั้น น้ำหยดแสดงสีหน้าท่าทางแบบนี้ ครั้งที่สอง คือตอนที่เขากับน้ำหยดได้เจอกับวิทย์ เพื่อนของพี่ชายเขา ตอนนั้นน้ำหยดก็เป็นแบบนี้เช่นกัน และครั้งนี้คือครั้งที่สาม
“น้ำไม่แนะนำให้เรารู้จักกับคนที่นั่งข้างๆเหรอ” หมูหันหน้าไปถามน้ำหยด
“พี่ชื่อต้นครับ ... ต้นไม้ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ หมู” ต้นไม้ตอบด้วยรอยยิ้ม
“ครับ พี่ต้น ยินดีที่ได้รู้จัก ผมเคยได้ยินเรื่องของพี่มาบ้างเหมือนกัน” หมูยิ้มให้ แต่ในรอยยิ้มแฝงแววบางอย่าง ที่ทำให้ต้นไม้รู้สึกเหมือนคนผู้นี้ไม่เป็นมิตรกับเขาเลย
“น้ำเล่าให้ฟังเหรอครับ น้ำไปนินทาอะไรพี่ไว้” ประโยคหลังต้นไม้หันไปพูดกับน้ำหยด
“เปล่า ... น้ำหยดไม่ได้เล่าให้ผมฟังหรอก ผมได้ยินมาจากพี่เอก รู้จักมั๊ยครับ พี่เอกคณะศึกษาฯ เอกพละ"
คำถามของหมู ทำให้ต้นไม้ขมวดคิ้ว ดวงตาจ้องมองหมูแน่วนิ่ง รู้สึกว่ารอยยิ้มของหมูเหมือนยิ้มที่ถากถางอย่างไรชอบกล
“สั่งอาหารดีกว่าครับ น้ำหิวแล้ว” น้ำหยดเอ่ยขึ้นมาทำลายความเงียบ
“นั่นดิ๊ สั่งอะไรมากินดีกว่า กินไรดี” ติ๊กรีบแสดงอาการเห็นด้วย หันไปเรียกพนักงานมาเพื่อสั่งอาหาร
หมูสังเกตุเห็นว่า น้ำหยดจะให้ต้นไม้กับติ๊กเป็นคนสั่งอาหาร โดยไม่ออกความเห็นอะไร หมูเองก็ปล่อยให้ทั้งสองคนสั่งอาหารไปจนเสร็จ
“เดี๋ยวครับ ขอเพิ่มขนมปังกระเทียมหอยลายด้วยครับ” หมูสั่งอาหารเพิ่มกับพนักงาน แล้วหันไปทางน้ำหยด “น้ำชอบกินไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่สั่งล่ะ”
“อ้าว ... พี่ไม่รู้เลยนะ ทำไมน้ำไม่สั่งล่ะครับ” ต้นไม้หันไปถามน้ำหยดยิ้มๆ
“ก็พี่ไม่กินนี่ครับ ติ๊กก็ไม่ชอบ น้ำก็เลยไม่สั่ง” น้ำหยดตอบเบาๆ
“แบบนี้ยิ่งต้องสั่งสิ น้ำจะได้กินคนเดียวให้สมใจเลยไง” ต้นไม้พูดพลางยกมือขยี้ผมบนหัวของน้ำหยดอย่างเอ็นดู
“น้ำเค้าก็แบบนี้แหละ อะไรที่กินคนเดียวเค้าไม่สั่งหรอก เค้าจะสั่งอะไรที่กินกันได้ทุกคน” หมูพูดด้วยรอยยิ้มที่เหมือนยิ้มเยาะเช่นเคย
“อืม ... ขอบใจนะหมู ที่ทำให้พี่ได้รู้นิสัยน้องเค้ามากขึ้น อย่างว่าแหละครับ พี่ไม่ค่อยได้ไปไหนกับน้ำพร้อมคนอื่น ได้แต่อยู่กันตามลำพังสองคน น้ำเค้าอะไรก็ตามใจพี่ เลยยังไม่ค่อยรู้นิสัยเค้ามากนัก มีอะไรอีกหมูก็บอกให้พี่รู้ด้วยนะ” คราวนี้รอยยิ้มของต้นไม้แฝงแววเยาะเย้ย
พอติ๊กได้เห็น ก็เข้าใจถึงสภาพที่ว่า ... หัวเราะที่หลังดังกว่า สภาพแบบนี้ติ๊กก็เลยได้รู้ว่า ต้นไม้พอจะดูอะไรออกอยู่บ้างเหมือนกัน ถึงความสัมพันธ์ระหว่างน้ำหยดและหมู
-
^
^
^
ปาดดดดดดดด จิ้มๆ ทันมั้ยๆๆๆ
กร๊าซซซซซซซ พี่ต้นสุดยอดตอกกลับได้เจ็บแสบมาก สะจายยย o13
-
แหม วาจาช่างเชือดคอดีแท้ทั้งหมู และพี่ต้น
-
พี่ต้น o13 ได้ใจมาก สะใจจิงๆ
:z6: เชี้ยหมู
-
ยิ่งนานไปยิ่ง เห็น ธาตุแท้ ของนายหมูหรือเปล่าเนี่ย...ย
คนเราพอไม่ได้ อะไรอย่างที่หวัง ก้อจะจ้องทำร้าย ทำลาย คนที่ตัวเองรัก :เฮ้อ:
o13 ยกนิ้วให้พี่ต้นไม้ กรี๊ดดดดดด... พูดน้อย ต่อยหนัก ให้ได้งี๊สิคะ
-
“อืม ... ขอบใจนะหมู ที่ทำให้พี่ได้รู้นิสัยน้องเค้ามากขึ้น อย่างว่าแหละครับ พี่ไม่ค่อยได้ไปไหนกับน้ำพร้อมคนอื่น ได้แต่อยู่กันตามลำพังสองคน น้ำเค้าอะไรก็ตามใจพี่ เลยยังไม่ค่อยรู้นิสัยเค้ามากนัก มีอะไรอีกหมูก็บอกให้พี่รู้ด้วยนะ” คราวนี้รอยยิ้มของต้นไม้แฝงแววเยาะเย้ย
พอติ๊กได้เห็น ก็เข้าใจถึงสภาพที่ว่า ... หัวเราะที่หลังดังกว่า สภาพแบบนี้ติ๊กก็เลยได้รู้ว่า ต้นไม้พอจะดูอะไรออกอยู่บ้างเหมือนกัน ถึงความสัมพันธ์ระหว่างน้ำหยดและหมู
ซะจราย ด้ายอีก สุด ยอด เรย เพ่ ต้น
ขาแบบ ฉะฉาน มาอีก
ซะจรายดี o13
-
กร๊ากกกกกกกกกกก หัวเราะที่หลังดังกว่า :laugh:
-
้ว้าว ศึกนี้ใหญ่หลวงยิ่งนัก :laugh:
แต่ไม่รู้จะเชี่ยใครดี เหลือง หรือ แดง
555+
ม่ะใช่แระ
-
พี่ต้นสู้ ๆ
-
พี่ต้น ถึงจะพูดหน่อย แต่ก็ต่อยหนัก
o13
สมน้ำหน้าหมู ชิๆ :m16:
-
:laugh: :laugh: :laugh:
หัวเราะทีหลังดังกว่าจริงๆ อิๆ
แหมงานนี้มีเฮแน่ๆ พี่ต้น ปะทะ นายหมู o13
-
ไม้เชือดหมูได้ด้วย
:กอด1:
-
555 สะใจโว้ยยยยยยยยยยยยยยย พระเอกเราก็ร้ายใช่ย่อย 555
-
ในที่สุดพี่ต้นก็มีบทบาทมากขึ้น
ดีใจจริงๆเลย
:z2:
-
หมูตายแน่ๆ เจอลูกผู้ชายตัวจริงแบบพี่ต้น โดนกลับซะหน้าหงายเลย
:z2: :z2: :z2: :z2:
-
:laugh: โอ้ยซะจายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยโว้ย ต้นไม้สู้ๆ ต้นไม้สู้ตาย ต้นไม้ไว้ลาย อย่าตายก่อนสู้(นะ) :z1:คิกๆ
-
เอาแล้ววุ้ย...พี่ต้นไม้ออกลายแล้ววุ้ย
ใครดีมาเราดีตอบ..ใครร้ายมาเราร้ายตอบ..
หนุกละงานนี้...หมูร้ายลึก...แต่พี่ต้นร้ายยยยยยกว่า..หรือเปล่า
งานนี้เชียร์พี่ต้นวุ้ยยยยยยยย เย้ๆๆๆพี่ต้นพูดแล้ว...... :mc4:
-
ได้ใจมากพี่ต้น
อย่างติ๊กว่า " หัวเราะทีหลังดังกว่า " o13
-
พี่ต้นตอกได้นิ่มแต่ลึกมากๆ
สงสารน้ำอีกแล้ว อึดอัดแทน
-
ต้องบอกว่า " โส น้า น่า " คิดว่าจะทำร้ายจิตใจคนอื่น
ตัวเองกับโดนเข้าอย่างจัง มารอดูต่อไปดีว่า พี่ต้นจะจัดการยังไง
กับไอ้คนใจแคบ ( แต่ก็รู้สึกสงสารหมูอยู่เหมือนกัน ก็มันรักของมัน )
ปล. เพลงฟังแล้วอยากรุกขึ้นมาส่ายเอวจัง แต่สงสารสังขารอะ
เพลงมันจริง ๆ นะครับ ออกกลิ่นอายลาติน :impress2:
-
เย้...เย้..พี่ต้นพูดแล้ว
จัดการนายหมูเลยพี่ต้น :beat:
ปล.ฟังเพลงแล้วอยากลุกขึ้นเต้นรำ :z2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด พี่ต้นนนนนนนน แน่มากกกกกกกกกกกกกกก ฟะถือหางข้างพี่ต้นเต็มที่ เอาเลยพี่เอาให้เจ็บ
o13 o13 o13 o13
-
หัวเราะทีหลังดังกว่าจริงๆ
:laugh:
-
เยี่ยม!!!!
o13 o13
ดีมากค่ะพี่ต้นไม้
้
-
พี่ต้นนนนน พูดทีได้ใจเลย
คนแบบนี้ต้องสะกิดนิดหน่อย จะได้รู้สึกตัวว่า ไม่ควรเสียมารยาท :laugh:
-
พอฟื้นก็อยากให้พูดแทบตาย แต่พอพูดออกมาแต่ละคำ เฉือดเฉือนสิ้นดี :z3:
ไอ้หมู งานนี้ไม่รอด o22
-
:man1: :man1: พูดจาแต่ละคำ ได้ใจแม่ยกจริงๆ ต้นไม้ :man1: :man1:
-
เด็ดมากพี่ต้นไม้ หึๆๆ ซะจายยยยยย โจ๋มาก
o13
-
สะใจมากเช่นกัน
-
สะอึกเรยชิมิ หมู วะฮ่าฮ่า ฮ่า :z1:
-
:เฮ้อ:
ไม่เข้าใจหมูจริงๆ เลยนะเนี่ย
ทำตัวแย่ ๆ กับเค้าขนาดนั้นยังกล้าอีกนะ
ยังกล้าแสดงความเป็นเจ้าเข้าเจ้าของเค้าอีก
มันน่านักเชียว :z6:
-
สะใจ+สมน้ำหน้า หมูด้วย
ว่าแต่...ยกโขยงออกมาทานข้าวข้างนอกได้ แสดงว่าพี่ต้นหายดีแล้วสิ...หุหุ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
หมูแย่มากกกกกกกกกกกกกกกกก
เดี๋ยวเหอะ รอพี่ต้นเข้าที่เข้าทางก่อนเหอะ
อันธพาลเกิ้น
-
:m16: หมูบ้า
o13 ต้นไม้ ยูเจ๋งมากมายค่ะ
-
o13 โอ้ว หัวเราะทีหลังดังกว่าเจงๆ ก๊กกกกกกกกกกกกกกกกกก :m20:
:เฮ้อ: แต่ก็สงสารหมูเหมือนกันอ่ะนะ ก็คนมานรักทำไงได้ (แต่ก็เชียร์พี่ต้นไม่ หุหุ :z2: )
:o8: ว่าแต่สงัยจังหนอว่าน้ำจะเล่าเรื่องนั้นให้พี่ต้นไม้ฟังป่าว แล้วพี่ต้นไม้รู้เรื่องอ๊ะป่าวหว่า ฉงฉัยๆๆๆๆๆๆๆ อิอิ
รอออออออออออออออออออออออออออออออออ
-
๕๕๕๕ สะจายยยยยยยยยยย
เอาหมูกลายเป็นหมูฮัน หมูแดดเดียวเลยยิ่งดี
ให้รู้สะมั่ง ไผเป็นไผ คิคิ
-
:laugh:
อ่าพี่ต้นไม้สู้ๆๆๆๆๆ เยี่ยมมากค่ะตอกกลับได้สะใจ
แต่ว่านะ ยิ่งอ่านยิ่งเกลียดหมูขึ้นทุกวัน
ฮึ้ยๆๆ นิสัยเลวจริงๆๆ
-
พี่ต้นได้ใจน้องมากมายเค่อะ :impress2:
มิเสียแรงที่เชียร์มาตั้งกะแรก
แต่อย่างนายหมู พูดไปมานก็ไม่สะเทือนหรอก
สวีทวี้ดวิ๊วกะหนูน้ำให้หมูอกแตกตายไปworkกว่าค่ะ เชื่อหนู อิๆๆ
ปล. น้องตั้มจ๋า ฟังเพลงแล้วนึกถึงเวทีลีลาศอ่ะ
จังหวะเร้าใจดี แถมมีเสียงนกหวีดด้วย พาลให้นึกถึงเวทีสาวรำวงอีกตะหาก :laugh:
-
o13 o13
ชอบแบบนี้คอดๆ เลย ไม่พูด ๆ ให้เสียเวลา ต่อยเข้าจุดสำคัญเลย :laugh3:
แต่แอบคิดแทน ว่าถ้ากลับไปอยู่กันสองคน พี่ต้น กะ น้ำ นี้จะเคลียร์กันยังงัยหว่า
หวังว่าพี่ต้นคงไม่ไปคาดคั้น กะน้ำ นะ เด่วเรื่องจะไปกันใหญ่เหตุการณ์เดิมๆ ซ้ำกัน2ครั้งด้วยสิ
แต่คิดว่างัยพี่ต้นคงไม่ทำให้น้ำเจ็บหรอก ออกจะรัก จะห่วงสะขนาดนั้น :give2: :give2:
อ่านแล้วอิจฉา อยากได้งี้สักคนจัง :o11: :o11:
จะหาได้ที่ไหนหว่า :oni1: :oni1:
ปอลิ่ง ส่วนเพลงที่ให้ฟังเนี้ย เอาไปใช้ทำอะไรคับ จะได้บอกความรุ้สึกได้ถุก
ถ้าเอาไปใช้ประกอบการแสดง ป๋มว่าบีทมันหนักๆ ไปนิด นะคับ เลยดูเหมือนรก ๆ
แหะ แหะ :m23: :m23:
-
นานๆได้พูดที......สะใจหัวเราะทีหลังดังกว่าจิงๆด้วย
-
:call: เข้ามาดันให้ไปอยู่ หน้า 1 รอ(ตอนใหม่) คิคิ :z2:
-
:mc3: ฉลองการกลับมาของพี่ต้น
พี่ต้นหายแล้ว เย้ๆ :m4:
แบบว่า...พี่ต้นน่าร้ากกกกที่สุด :impress2:
หมูอย่าทำแบบนี้เลยนะ ตัดใจซะเถอะ
ยิ่งทำแบบนี้ ความเป็นเพื่อนก็จะยิ่งลดน้อยลง :เฮ้อ:
-
น้องน้ำกะพี่ต้นหายไปเคลียร์กันนานเลยนะเนี่ย
เค้ารออยู่นะน้องตั้ม :z3: รอ ร๊อ รอ...
ปล. น้องตั้มงดลงนิยายช่วงปีใหม่อ๊ะป่าว
แบบว่าไปเที่ยวไรเงี๊ยะ
เค้าจะได้ทำใจ :monkeysad:
-
วาจาช่างเหมือนมีดโกนจริงๆนับถือ ๆ:call:
-
:z13: จิ้มหมูรอ :z6:
-
ตอนที่ ๖๙
“ไอ้น้ำเอ๊ย ... เราจะชอคตายอยู่แล้ว” ติ๊กพูดกับน้ำหยดที่กำลังล้างมืออยู่ที่อ่างล้างมือ
“เรื่องไร” น้ำหยดทำไม่รู้ไม่ชี้
“ก็พี่ต้นกับไอ้หมูน่ะดิ๊ แต่จะว่าไปเราไม่เห็นนายเป็นแบบนี้มานานแล้วนะ” ติ๊กพูดแล้วก็คิดถึงสภาพขณะกินพิซซ่าเมื่อสักครู่นี้
น้ำหยดไม่แตะต้องอาหารที่หมูตักให้เลยแม้แต่คำเดียว ปล่อยให้ทุกอย่างถูกวางค้างอยู่บนจานแบบนั้น
...หมู พี่ว่าหมูคงลืมไปนะว่าน้ำเค้าไม่ชอบให้ใครตักของกินให้ หรือว่าไม่ได้เจอกันนาน เลยลืมหมด... ตอนนั้นต้นไม้ถามยิ้มๆ
“น้ำ ถามจริงๆเหอะ หมูทำอะไรนายแน่”
“เปล่านี่” น้ำหยดปฏิเสธ
“ไม่จริง เราจำได้ว่าตอนนั้นหมูว่านายซะเสียหาย นายยังไม่ทำแบบนี้เลย รู้ตัวรึเปล่าว่าท่าทางนายตอนนี้เหมือนตอนที่เลิกกับตั๊กมันใหม่ๆ แปลว่าหมูมันต้องทำอะไรกับนาย ขนาดที่นายไม่ยกโทษให้เด็ดขาด”
“เราบอกว่าไม่มีก็ไม่มีสิ” น้ำหยดพูดแล้วเดินไปเปิดประตู แล้วเดินออกจากห้องน้ำของห้างสรรพสินค้าอย่างรวดเร็ว
ติ๊กส่ายหน้ากับความปากแข็งของเพื่อน แล้วเดินตามออกมา ทั้งสองคนเดินไปหาต้นไม้กับหมู ซึ่งนั่งคุยกันอยู่บนเก้าอี้ที่ทางห้างสรรพสินค้าวางไว้ตามจุดต่างๆ เพื่อให้การบริการแก่ลูกค้า ต้นไม้หันมาเห็นน้ำหยดก็ลุกขึ้นยืน น้ำหยดเดินตรงเข้าไปกอดเอวต้นไม้ไว้ด้วยความเคยชิน ต้นไม้เองก็เอาแขนโอบไหล่น้ำหยดไว้ แล้วเดินออกไปช้าๆ
“ต้องประคองกันขนาดนี้เลยเหรอไง” หมูบ่นดังๆให้ติ๊กที่เดินมาใกล้ๆได้ยิน
“ก็ของมันเคยนี่หว่า น้ำมันดูแลพี่เค้ามาตั้งหลายเดือน ก็เลยทำไปตามความเคยชิน”
“ดูแล” หมูทวนคำ พลางหันไปมองหน้าติ๊กด้วยความสงสัย
“พี่ต้นเค้าไม่ค่อยสบาย น้ำมันเลยต้องคอยดูแล ถึงได้ดรอปเรียนไป” ติ๊กอธิบายสั้นๆ แล้วจ้องหน้าหมูเหมือนจะคาดคั้นความจริง “เรื่องนั้นช่างมันเหอะ ว่าแต่นายน่ะ ทำอะไรน้ำมัน มันถึงได้ทำท่าอย่างนั้นใส่นาย”
“เปล่า” หมูปฏิเสธ แต่เหมือนจะไม่ค่อยเต็มเสียงนัก
“เปล่าเหรอ” ติ๊กไม่เชื่อ “เมื่อก่อนเวลาที่นายว่ามัน หรือเวลาที่เราพูดถึงนาย เราเห็นแต่น้ำมันทำท่าเศร้าๆ เหมือนกับมันรับว่าทุกอย่างเป็นความผิดของมันคนเดียว แต่ดูตอนนี้ ท่าทางของน้ำมันเปลี่ยนไป เหมือนมันทั้งกลัว ทั้งรังเกียจนาย”
“นายพูดอะไร เราไม่เข้าใจ” น้ำเสียงของหมูขุ่นเคือง พูดจบก็หันตัวเดินอย่างรวดเร็ว ตามหลังต้นไม้และน้ำหยดไปจนถึงตัว
“น้ำ เราอยากคุยอะไรด้วยหน่อย” หมูพูดดังๆเมื่อเดินตามคนทั้งสองทัน ในขณะที่ติ๊กเดินตามมาด้วยความรวดเร็ว
ทั้งสองหยุดเดิน ต้นไม้มองหมูยิ้มๆ ไม่ได้เห็นสายตาของน้ำหยดที่เปี่ยมไปด้วยความหวาดระแวง แต่ติ๊กที่ยืนอยู่ด้านข้าง เห็นอย่างชัดเจน
“ไปสิน้ำ เดี๋ยวพี่นั่งรอแถวนี้” ต้นไม้พูดแล้วลดวงแขนที่โอบไหล่น้ำหยดออกมา แล้วใช้มือดันไหล่น้ำหยดเบาๆ “ไปเถอะครับ ไม่ว่าน้ำไปไหนพี่จะรอน้ำเสมอ”
น้ำหยดหันไปยิ้มบางๆให้ต้นไม้ แล้วหันกลับไปที่หมู ซึ่งเอื้อมมือไปจับข้อมือน้ำหยดไว้ แล้วจูงให้เดินตามงออกไป
“คนนี้ใช่มั๊ย ที่เคยคบอยู่กับน้ำ” ต้นไม้หันไปถามติ๊ก
“เอ้อ...” ติ๊กไม่รู้ว่าควรจะตอบอย่างไรดี
“คนนี้ล่ะสิ ที่ไปค้างกับน้ำหยดที่ห้องบ่อยๆ ตอนอยู่หอพัก” ต้นไม้ถามอีก
“พี่รู้ได้ยังไงครับ” คำตอบของติ๊กเป็นเหมือนการตอบรับโดยปริยาย แต่ติ๊กก็ใจชื้นขึ้นเมื่อเห็นว่า ต้นไม้ไม่มีทีท่าโกรธเคืองแต่อย่างใด ยังพูดด้วยรอยยิ้มน้อยๆเหมือนเคย
“ตอนที่พี่ยังไม่ฟื้น พี่จำได้ลางๆว่าเห็นคนเข้าไปอยู่กับน้ำ แต่พี่เห็นไม่ค่อยชัด พอเห็นท่าทางกับคำพูดของหมู ก็คิดว่าคงเป็นคนนี้แหละ”
“เจ้าหมูนี่แหละพี่ แต่พี่ไม้ต้องห่วงหรอก ไอ้หมูตะหากที่บอกเลิกน้ำมันก่อน ตอนนี้จะมาขอคืนดี อย่าหวังเลย”
“พี่ไม่กังวลหรอก แล้วแต่น้ำเค้าเถอะ ถ้าเค้าเลือกหมู พี่ก็ตามใจเค้า เค้าให้พี่มามากเหลือเกินแล้ว”
“วางใจเหอะพี่ น้ำมันไม่กลับไปหาหมูหรอก คนบ้าอะไรวะ ไม่อยู่กับร่องกับรอย เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ขืนให้น้ำอยู่ด้วย ต้องประสาทกินแหงๆ” ติ๊กพูดกลั้วหัวเราะ
ระหว่างนั้นหมูก็พาน้ำไปยืนที่มุมหนึ่งของห้างสรรพสินค้า ห่างไปไม่ไกลนัก
“น้ำ” หมูเรียกเสียงเครือ “เราอยากคุยกับนายตามลำพัง”
“ตอนนี้ก็อยู่กันตามลำพังแล้วไง มีอะไรก็พูดมาสิ”
“เราว่าเราต้องคุยกันยาว อย่างน้อยเรื่องนายกับคนที่ชื่อต้น เจอกันยังไง เค้าดีกว่าเรายังไง ทำไมนายถึงกลับมาหาเราไม่ได้ หรือเรื่องที่เราทำไปวันนั้น อย่างน้อยนายน่าจะให้เราอธิบายบ้าง” หมูพูดเสียงอ่อนลง “พรุ่งนี้นายออกมาเจอเราได้มั๊ย”
“เอาอย่างนี้” น้ำหยดถอนหายใจ “สัปดาห์หน้าพี่ต้นจะไปตรวจร่างกาย แล้วต้องแอดมิน นอนที่โรงพยาบาล๒วัน แล้วเราจะโทรฯไปบอกแล้วกันว่าวันไหนเราสะดวก”
“งั้นเราจะรอนะ” หมูพูดพลางเลื่อนมือมากุมมือน้ำหยดไว้แล้วบีบเบาๆ “น้ำต้องโทรฯหาเราจริงๆนะ”
“อื้อ เราไม่ผิดคำพูดหรอก นายก็รู้นี่ เราพูดคำไหนคำนั้น”
-
ได้จิ้มคุณบุหรงแล้ว :laugh:
น้ำพูดคำไหนคำนั้น ก็คือ เลิก อย่ามาเกี่ยวข้องกันอีกเลย :laugh:
:z6: ขออีกสักทีแด่หมูเน่า
-
เลิกมันไปเหอะน้ำ ผู้ชายนิสัยแบบเน้ ไม่น่าคบด้วยจริงๆ
:z13: :z13: :z13:
-
....มันจะตัดกัน..ขาด..ไหมเนี่ย น้ำกับหมู..
.....พี่ต้นไม้..น่ารัก..สุภาพ...ชอบๆๆๆ...
...หมูช้านนนนนนน...ไม่สงสารแกหรอกนะ...
...เพราะแกร..ทำร้ายยยยยยยยย...น้ำ....ช้านนน..เกลียดแกรรรรรรร.. :laugh:
-
ร่วมด้วยช่วยเกลียด เกลียดมัน ไอ้หมูชั่ว :beat:
-
:m16:ตัดให้ขาดนะน้ำ... อย่าให้เหลือใย
:L2: :กอด1: สุขสันต์ปีใหม่คร้าบ
-
:z13: หมู ตื้อไม่เลิกจริงแฮะ จนขนาดนี้ยังไม่คิดว่าตัวเองผิดอีก :beat: :beat: :beat:
-
อย่างนายหมู ต้องโดน จิ้มๆ :z13: กระชวก o18 ถีบ :z6: ตบ :beat:
-
หมูยังไม่ไปเกิดไหนอีกเหรอ วนเวียนอยู่กับน้ำอยู่ได้ o18
-
:m16: ไรอ่า มายังไม่ทันหายคิดถึง แต่ก็นะ
Happy new year 2009 นะคะ
-
:sad4: โฮ! ทำไงดีปีใหม่กลับบ้านต่างจังหวัด กลับกรุงเทพตั้งวันที่ 4 แน่ะ คิดถึงตายแน่เลยค่ะ ฮือๆๆ :o12:
-
(http://widget.sanook.com/static_content/widget/full/graphic_1/1544/274544/0fa3f07896a967c03f88932385aac81a_1230294592.gif)
-
นัดแนะพูดคุย จะเป็นการชักศึกเข้าบ้าน..หรือชี้โพรงให้กระรอกทำไม่ดี อะไรรึเปล่าน้อ???
สงสารน้ำหยดจัง
-
“พี่ไม่กังวลหรอก แล้วแต่น้ำเค้าเถอะ ถ้าเค้าเลือกหมู พี่ก็ตามใจเค้า เค้าให้พี่มามากเหลือเกินแล้ว”
พี่ต้นตรูพระเอกจริงๆ
พระเอกขั้นเทพ
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ
นัดคุยอิหมูเดี๋ยวมันก็ปล้ำอีกหรอก ไม่อยากให้ไปเลย
-
ไอหมู
อย่าอยู่เล๊ยยยยยย
:z6: :z6: :z6: :z6:
อยากได้แบบ ต้นไม้ สักคน
:o8: :o8: :o8:
-
ตอนที่ ๗๐
“น้ำ พี่รักน้ำ” ต้นไม้พึมพัมขณะที่จมูกกำลังซอกซอนอยู่ที่ลำคอของน้ำหยด ก่อนจะเลื่อนไปประกบกับริมฝีปากเบื้องล่าง ต้นไม้เล็มไล้ ดูดดุนริมฝีปากบาง ก่อนจะประกบริมฝีปากลงไปอย่างแนบแน่น แล้วจูบอย่างดูดดื่ม นิ่งและนาน
น้ำหยดไม่ใช่คนตัวเล็ก แต่เมื่อเทียบกับต้นไม้แล้ว กลับบอบบางลงไปถนัดตา เรือนร่างเปลือยเปล่าสั่นสะท้านไปด้วยความวาบหวิว ไม่เพียงเพราะจูบที่ดูดดื่ม ยังมีฝ่ามือใหญ่หนาที่ลูบไล้ไปมาบริเวณต้นขา แล้วยังสัดส่วนของต้นไม้ที่สอดฝังเข้ามาในร่างกาย การขยับเขยื้อนเป็นจังหวะของมัน ยิ่งเพิ่มความปั่นป่วนให้น้ำหยดเป็นทวีคูณ
ต้นไม้ขยับร่างกายท่อนล่างเป็นจังหวะกระชั้นและหนักแน่นยิ่งขึ้น จนถึงจุดที่อดทนไม่ไหวอีกต่อไป ร่างกายสั่นกระตุกและเกร็งแน่น ถ่ายทอดความสุขสมเข้าไปในร่างกายของน้ำหยด ซึ่งตอบรับด้วยการกอดรัดต้นไม้อย่างแนบแน่น แล้วต้นไม้ก็ทิ้งร่างฟุบลงไปบนร่างของคนเบื้องล่าง แขนทั้งสองโอบกอดน้ำหยดไว้ แล้วจูบเคลียไปตามใบหน้าจนทั่ว
น้ำหนักที่ทาบทับลงมา ไม่ได้ทำให้น้ำหยดอึดอัดเลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้าม น้ำหยดกลับรู้สึกอบอุ่น และปลอดภัยอยู่ในวงแขนแข็งแรงนี้เป็นอย่างยิ่ง
“น้ำครับ พี่รักน้ำเหลือเกิน” ต้นไม้กระซิบที่ข้างหู
“ครับ” น้ำหยดตอบเสียงแผ่ว
ต้นไม้พลิกร่างขึ้น พิงหลังไปกับผนังหัวเตียง ดึงร่างน้ำหยดขึ้นมา แล้วโอบกอดน้ำหยดไว้ให้ศรีษะแนบกับอก มือหนึ่งลูบไหล่น้ำหยดเบาๆ อีกมือเอื้อมไปจับมือน้ำหยดไว้
“ระหว่างพี่กับนายหมู ... น้ำรักใครมากกว่ากัน”
น้ำหยดนิ่งเงียบไปไม่ตอบคำ
“พี่ล้อเล่นนะครับ น้ำอย่าคิดอะไรเลย” ต้นไม้พูดแล้วก็เลื่อนมือลูบแก้มน้ำหยดอย่างแผ่วเบา
“น้ำไม่รู้ น้ำไม่เคยเอาใครมาเปรียบเทียบกัน หมูเค้าเคยเป็นเพื่อนกับน้ำมาก่อน แล้วยังเป็นเพื่อนที่ดีมากๆ บอกตรงๆนะครับ ถ้าไม่มีพี่ต้น น้ำก็คงรักเค้ามากกว่านี้”
“จากที่พี่เห็น นายหมูคงรักน้ำน่าดูนะ”
“ตอนที่อยู่หอเดียวกัน พวกเราสนิทกันมาก” น้ำหยดพูดเบาๆ “แต่หมูเค้าไม่เคยบอกหรอกว่าเค้ารู้สึกยังไงกับน้ำ น้ำเองก็ไม่เคยพูดถึงเหมือนกัน”
“ทำไมล่ะ คบกันมันก็ต้องรักกันบ้างสิ”
“สำหรับหมู ... น้ำไม่รู้หรอกว่าทำไม แต่สำหรับน้ำ น้ำไม่ค่อยแน่ใจตัวเอง ว่ารู้สึกยังไงกับหมูกันแน่ แล้วยังมี...”
“มีอะไรเหรอ” ต้นไม้ถามขึ้นเมื่อน้ำหยดอ้ำอึ้ง ไม่พูดต่อ
“ก็มีใครไม่รู้ มาลักหลับน้ำตั้งแต่วันแรกที่น้ำไปอยู่หอพัก”
“ฮ่าๆๆ ...” ต้นไม้หัวเราะ เมื่อรู้ว่าน้ำหยดพูดถึง ‘อะไร’
“ยังจะมาหัวเราะอีก รู้มั๊ยตอนนั้นน่ะ น้ำกลัวแค่ไหน” พูดแล้วน้ำหยดก็ทุบไปที่ต้นแขนล่ำสันของต้นไม้เบาๆ
“โธ่ ... ตอนนั้นพี่รู้ตัวซะที่ไหนล่ะ น้ำอย่าโกรธพี่เลยนะ แล้วตอนนั้นมันเป็นแค่จิตของพี่เข้าไปในจิตของน้ำเท่านั้นเอง ไม่ได้เกิดขึ้นจริงๆซะหน่อย”
“พี่ก็พูดได้สิ เป็นคนทำนี่นา ถึงเป็นแค่ฝัน แต่ตอนนั้นน้ำคิดว่ามันเป็นเรื่องจริงนี่นา ครั้งเดียวยังไม่เท่าไหร่ นี่ไปหาน้ำอีกตั้งหลายครั้งไม่ใช่เหรอ”
“นั่นสิ พี่ก็แปลกใจ ทำไมน้ำไม่หนีเหมือนคนอื่นๆ” ต้นไม้เชยคางน้ำหยดขึ้นมา แล้วจ้องมองเข้าไปในดวงตากลมใส น้ำหยดหลบสายตาคมปลาบด้วยความเขินอาย
“พี่จำได้มั๊ย วันแรกน่ะพี่มัดน้ำหยดด้วย แต่หลังจากนั้น พี่ทั้งปลอบโยน ทั้งอ่อนโยนกับน้ำ”
“อื้อ ... พี่พอจำได้”
“นั่นแหละ ... ที่ทำให้น้ำไม่หนี พี่อ่อนโยนกับน้ำขนาดนั้น น้ำคิดว่าสักวันพี่คงจะคบกับน้ำอย่างจริงจัง”
“แล้วหมูล่ะ”
“ตอนนั้นน้ำเมา แล้วหมูเค้าก็ ...” น้ำหยดถอนหายใจ “จากนั้นเค้าก็มาหาน้ำบ่อยๆ”
“ทำไมน้ำไม่ขัดขืนล่ะครับ”
“น้ำกลัว ... กลัวเค้าจะทำร้ายถ้าน้ำขัดขืนเค้า” ตัวของน้ำหยดเริ่มสั่นเทา “มันน่ากลัว น้ำไม่รู้ว่าถ้าขัดขืนแล้ว เค้าจะทำยังไงกับน้ำบ้าง น้ำกลัวจริงๆ”
แล้วจู่ๆเสียงของน้ำหยดก็สั่นเครือ น้ำตาเริ่มไหลออกมาจนต้นไม้ตกใจ รวบร่างของน้ำหยดเข้ามากอดไว้แนบอก ฝังจมูกลงไปบนปอยผมกลางศรีษะของน้ำหยด แล้วกระซิบแผ่วเบา
“น้ำไม่ต้องกลัวนะครับ ต่อไปนี้พี่จะดูแลน้ำเอง ไม่ให้ใครมาทำร้ายน้ำได้หรอก ไม่ต้องกลัวอะไรนะครับ”
“พี่ต้น” น้ำหยดเรียกเสียงแผ่ว
“ครับ”
“พี่สัญญากับน้ำนะครับ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับน้ำ พี่ต้องไม่ทำอย่างที่เคยทำ พี่ต้องรักษาตัวเองไว้ให้แข็งแรง อย่าทำอะไรให้คุณน้าทั้งสองคนเสียใจอีก ไม่อย่างนั้นน้ำจะเสียใจมาก”
“พูดอะไรอย่างนั้นล่ะน้ำ ยังกับว่าจะจากพี่ไปไหนอย่างนั้นแหละ ไม่ดีเลยนะ”
“พี่ต้นสัญญากับน้ำนะครับ” น้ำหยดคาดคั้น
“ได้ครับ พี่สัญญา”
-
คำไหน คำนั้น คราวนี้คงจบแน่ สำหรับนายหมู
ใกล้ปีใหม่แล้วนะตั้ม ขอให้มีความสุข ไม่เจ็บ ไม่จน งานไม่มาก
แต่เงินดีนะครับ :กอด1:
-
เอางานชิ้นหนึ่งที่ทำให้วุ่นวายอยู่ตอนนี้มาให้ลองฟังกันดู คอมเมนท์โหน่ยก็ดีนะฮับ :-[
เพิ่งรู้ว่าคุณบุหรงเล่น Electone เล่น Tico Tico ด้วย เล่นดีคร๊าบ เพลงนี้ถ้าไม่แม่นจริง เล่นเร็วๆ นิ้วพันกันแกะไม่ออกแน่ +1 ให้ค่าเพลงเพราะ มี Stagea เล่นด้วย อิจฉาๆ
เรื่องของน้ำก็กำลังเข้มข้น ไว้มาต่ออีกนะครับ
-
:mc4: ว้าวววเย้ๆๆมา2ตอนรวดเลย จุใจ
พี่ต้นไม้ไม่ไหวแล้วคนอะไรพระเอกมากอิอิ
ชิชะนายหมูอย่าหวังจะได้เหมือนเดิม ฮึ้ยยยเห็นแล้วมิถูกใจจริงๆ
แต่ทำไมน้ำพูดเหมือนจะเป็นอะไหร ไม่น๊า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
อย่าทิ้งพี่ต้นไปน๊า อ๊างๆๆระแวงๆ
-
ทำไมน้ำพูดอย่างน๊านนน ใจไม่ดีเลย
อย่าทิ้งพี่ต้นไปไหนนะ :o12:
ส่วนหมู เมื่อไหร่จะไปให้พ้นๆซักที!!!
น้ำก็ทำเหมือนตัดหมูไม่ขาดอะ :serius2:
ได้ลุ้นกันอีกแล้ว ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เหอๆ
-
:z13:
หมูนี่ช่างตื้อจริงๆๆๆ
ไมน้ำพูดแบบนี้อ่ะ พูดเหมือนว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น
-
เอางานชิ้นหนึ่งที่ทำให้วุ่นวายอยู่ตอนนี้มาให้ลองฟังกันดู คอมเมนท์โหน่ยก็ดีนะฮับ :-[
เพิ่งรู้ว่าคุณบุหรงเล่น Electone เล่น Tico Tico ด้วย เล่นดีคร๊าบ เพลงนี้ถ้าไม่แม่นจริง เล่นเร็วๆ นิ้วพันกันแกะไม่ออกแน่ +1 ให้ค่าเพลงเพราะ มี Stagea เล่นด้วย อิจฉาๆ
เรื่องของน้ำก็กำลังเข้มข้น ไว้มาต่ออีกนะครับ
อึ๊ย รู้จัก stagea ด้วยหรือฤา :o
ถ้าฟังดีๆ เวอร์ชั่นที่ตั้มทำเ็นเวอร์ชั่นตัดโน้ตให้มันง่ายลงเหลือแค่ประมาณ เกรด๙ เป็นงานในโครงการทำหนังสือประกอบการแข่งขันรุ่นจิ๋วในปี ๒๐๐๙ คอยติดตามนะครับ เพื่อสิ่งที่ดีขึ้นในวงการ
สำหรับเวอร์ชั่น ๕-๓ เดี๋ยวจะหาเวลาเซทเครื่องให้มันดีๆก่อน แล้วจะเอามาให้ฟังกันอีก
อ้อ stagea น่ะของโรงเรียน มีสิทธิพิเศษในการใช้งานน่ะครับ อิือิือิ :laugh3: :laugh3: :laugh3:
-
วันนี้ได้อ่านสองตอน กรี๊ดดดดดดดดด :z2:
-
หมูคิดจะกลับมาตอนนี้มันก็สายเสียแล้วล่ะ
:laugh:
-
น้ำ พูดแปลกๆๆ แฮะ
รึว่าเราคิด ไปเอง หว่า :z13:
-
จะมีอะไรอีกเนี่ย...ได้กลิ่นแปลกๆอีกแล่ะ o18
หวังว่านายหมู คงไม่เป็นลมบ้าหมู ทำไรสิ้นคิด กับน้ำอีกนะ :m16:
-
เป็นปลื้มนะเนีย อ่าน 2 ตอนรวดเลย อิๆ
ท่าทาง หมูจะเป็นพระเอกละสิเนี่ย สงสารพี่ต้นจังเลย
-
น้ำหยดทำไมพูดแปลกๆ คิดจะทำอะไรเหรอ o18
อยู่กับพี่ต้นเถอะ อย่าไปไหนเลย
-
จะมีอะไรเกิดขึ้นกับน้ำเหรอ
ทำไมน้ำพูดแปลกๆ
:z3:
-
นั่นสิ น้ำพูดแบบนี้ ไม่ดีเลย o7
พี่ต้นดูแลน้ำดีๆ นะ อย่าให้หายไปไหน
รีบเคลียร์กะหมูไปเลย จะได้เป็นเพื่อนกันได้
-
ภาวะสับสนม้ายยยยน้ำหยด
-
2 ตอนเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย พี่ต้นน่ารักเว้ยยยยยยยย อิอิ
-
ซึ้งง่ะ!! :sad11:
-
เซอร์ไพรส์มากมาย...มา 2 ตอนรวดเลย จุใจ
ตกลงว่าที่ผ่านมาน้ำหยดยอมหมูเพราะกลัวเหรอ.....แต่กลับพี่ต้นกลับทำให้น้ำหยดอบอุ่นมากกว่า
สงสารน้ำหยดอีกแล้ว....สุดท้ายเหมือนจะกลัวว่าหมูจะทำอะไรอีกรึเปล่าเนี่ย? มีการบอกเป็นลางอีก....
-
น้ำอย่าเป็นไรนะ :กอด1:
-
..ลางร้าย..เริ่มมาเยือน..
วันนี้ได้อ่าน..2 ตอนเป็นของขวัญปีใหม่ หรือปล่าวหว่า
..และเป็น nc แรกหลักจากการกลับมามีตัวตนของพี่ต้นไม้..
ขอให้น้ำรอดพ้น..จากเรื่องร้ายยยยย ..สงสัยหมูจะเป็นผู้กระทำแหงงงง
:n1: ....น้ำหยด/พี่ต้นไม้..จับมือไว้แล้วสู้ไปด้วยกันนะ... :n1:
-
ม่ายนะ เราไม่เอาเรื่องเศร้า :z3: :z3:
-
เหหหหหหหหหหห
ทำไมน้ำต้องให้พี่ต้นไม้สัญญาอะไรแบบนั้นด้วยล่ะ
ทำไมหรอ
วันที่นัดไปเจอกับหมู
กลัวจะเป็นอะไรหรอ
ม่ายยยยยยยยยยยยย :z13:
-
คงไม่มีเรื่องร้ายๆอีกนะ :serius2:
-
เกลียดหมู !!!
:fire:
-
เฮ้อ หมูจะเสียของรักไป เลยแบบว่า ทำตัวได้น่าเตะมากๆอ่ะ
:z3: :z3: :z3:
-
น้องตั้ม! :m16: ไหงลงท้ายให้น้ำหยดพูดอะไรเป็นลางแบบนี้หล่ะเคอะ
อุตส่าห์ดีใจที่มาลงรวดเดียว 2 ตอน
แถมมีฉาก :m25: ของพี่ต้นกะน้องน้ำมาให้ใจหวิว วาบหวาม ... หุๆๆ
แล้วมาลงท้ายด้วยคำพูดแบบนี้...ไม่แนวเลยค่ะน้องตั้มขา.....ไม่แนวอย่างแรง
ขอร้องนะจ๊ะคนดี ไม่เอาจบเศร้านะ
สงสารพี่ต้นกะน้องน้ำอ่ะ
คนดีแบบน้ำต้องได้รับความสุขมั่งถึงจะถูก
ถ้าทำดีแล้วได้ผลตอบแทนไม่ดี เด๋วพี่จะไปปล้น7-11ซะเลย :m31: (เกี่ยวไม๊เนี่ย)
-
อ้าว จะมีไรเกิดขึ้นอีกเนี่ย!!!!!!!
happy new year ครับ
-
คำพูดจบท้าย ไม่สวยเลยยยยยยยยย
ไม่เอา ทำไมมันมีวี่แวว เศร้าๆๆล่ะๆๆ
-
เบื่อไอหมู
หยดน้ำห้ามทิ้งพี่ต้นไมนะ
o18 o18
-
โอ๊ะ น้ำ จะเกิดอะไรขึ้นรึเปล่านี่
อ๊ะ ๆ ๆ อีโม ตัวใหม่ :z13:
-
ตอนที่ ๗๑
“น้ำหยดเอ๊ย เพิ่งจะว่างเหรอไง นี่ถ้าไม่เรียกจะมาหาหลวงปู่บ้างมั๊ย” หลวงปู่เอ่ยขึ้นเมื่อน้ำหยดเข้าไปกราบใกล้ๆ
“ถึงหลวงปู่ไม่โทรฯไปบอก วันนี้น้ำก็ตั้งใจมาหาหลวงปู่อยู่แล้วครับ” น้ำหยดตอบพลางยิ้มกว้างจนตาหยี แต่เมื่อหลวงปู่เห็นรอยยิ้มของน้ำหยด กลับถอนหายใจเบาๆ
“เอาเถอะ ก็ยังดีที่มาให้เห็น” หลวงปู่พูดเหมือนไม่มีอะไร “ยังไงวันนี้ก็อยู่นี่ เย็นๆค่อยกลับนะ”
“ครับ” น้ำหยดรับคำ
แล้ววันนั้นทั้งวัน น้ำหยดก็อยู่กับหลวงปู่ พูดคุยบ้าง ปรนนิบัติรับใช้งานเล็กๆน้อยบ้างจนถึงเวลาเย็นก็กราบลากลับบ้าน ซึ่งหลวงปู่ก็มองตามหลังด้วยสายตาห่วงใยจนลับตา
“วันนี้ไม่ไปไหนเหรอลูก”
“ก็ว่าจะออกไปหาน้ำมันหน่อยน่ะพ่อ” ติ๊กหันไปตอบ
“งั้นรีบไปเถอะ สายแล้ว เดี๋ยวจะเที่ยวกันไม่จุใจ”
“งั้นผมไปนะพ่อ”
พูดจบติ๊กก็เดินไปหยิบพวงกุญแจรถ แล้วเดินออกจากประตูบ้านไป โดยผู้เป็นพ่อมองตามหลังไป พลางถอนหายใจและส่ายหน้า เหมือนจะปลงกับสิ่งที่จะเกิดขึ้น แล้ววันนั้นทั้งวัน ติ๊กก็พาน้ำหยดไปเดินเล่นในศูนย์การค้าใหญ่แห่งหนึ่ง หาอะไรกิน เดินเข้าออกร้านค้า ดูสิ่งของต่างๆกันอยางสนุกสนาน จนถึงช่วงบ่ายแก่ๆ น้ำหยดจึงได้พูดขึ้น
“ติ๊ก เย็นนี้เรามีนัดกับหมูน่ะ”
“เหรอ” ติ๊กขมวดคิ้ว “งั้นเราไปเป็นเพื่อน”
“ไม่ต้องหรอก เราไปคนเดียวคงจะคุยกันได้สะดวกกว่า”
“งั้นพรุ่งนี้เราไปรับพี่ต้นพร้อมนายนะ”
“อื้อ พรุ่งนี้เจอกัน บายนะ”
น้ำหยดยกมือขึ้นโบกน้อยๆ แล้วหมุนตัวเดินไป แล้วโดยไม่คาดคิด ติ๊กที่ยืนมองน้ำหยดเดินจากไป กลับวิ่งตามเข้าไปกอดน้ำหยดทางด้านหลังอย่างแนบแน่น
“น้ำ” ติ๊กเรียกเสียงแหบแห้ง
“จะบ้าเหรอติ๊ก ทำไรอะ อายคนเค้า” จากความตกใจกลายเป็นความขบขัน น้ำหยดจึงพูดแล้วหัวเราะเบาๆ “นายนี่นะทำเหมือนพ่อกับแม่เราเมื่อเช้านี้เลย”
ติ๊กคลายวงแขนออก แล้วจับไหล่น้ำหยดให้หันหน้ามาหา
“ทำอะไรเหรอ”
“เมื่อเช้าพ่อกับแม่ก็ดึงเราไปกอด คล้ายๆแบบนี้แหละ ตลกตรงพร้อมใจทำพร้อมกันน่ะสิ”
“น้ำ ... นายไม่ไปเจอหมูได้มั๊ย เราสังหรณ์ใจยังไงไม่รู้ เมื่อกี้เราเห็นนายเหมือนจะหายไปต่อหน้า นายอย่าไปเลย ไม่ก็ให้เราไปด้วยนะ”
“ไม่ไปได้ยังไงล่ะ นัดกันเป็นดิบดีแล้ว ถ้านายไปด้วยเดี๋ยวมันจะเป็นเรื่องอีกนะ หมูยิ่งคิดอะไรแปลกๆอยู่ด้วย ให้เราไปคนเดียวน่ะดีแล้ว จะได้คุยกันให้รู้เรื่องไปเลย คาราคาซังอยู่แบบนี้เราก็ไม่ค่อยสบายใจเหมือนกัน”
“ถ้าอย่างนั้นนายระวังตัวนะ” ติ๊กยอมแพ้ เพราะรู้ว่าน้ำหยดคงไม่ยอมให้ติดตามไปด้วยอย่างแน่นอน
“อื้อ ไม่ต้องห่วง เราจะระวัง” น้ำหยดพูดแล้วยิ้มจนตาหยี
ทุกครั้งที่น้ำหยดยิ้ม ติ๊กจะรู้สึกสดชื่นอยู่ในใจเสมอ แต่คราวนี้ กลับรู้สึกเหมือนจะได้เห็นรอยยิ้มนี้เป็นครั้งสุดท้าย มือที่จับไหล่น้ำหยดไว้กลับไม่ยอมปล่อยออกอย่างง่ายๆ
“น้ำ เราขอกอดอีกทีนะ”
น้ำหยดไม่ตอบ แต่หัวเราะเบาๆ แล้วขยับตัวเข้าไปสวมกอดติ๊กเอาไว้เอง พลางยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มติ๊กเบาๆ
“ของแถมนะเพื่อนรัก” พูดแล้วน้ำหยดก็หันตัวเดินจากไป ส่วนติ๊กก็ยกมือขึ้นลูบแก้มข้างที่ถูกน้ำหยดหอม พลางมองตามหลังน้ำหยดไปด้วยจิตใจที่หดหู่อย่างบอกไม่ถูก
“ไหนนายบอกว่ามีอะไรจะคุยกับเราไง” น้ำหยดพูดขึ้นอย่างหมดความอดทน แล้วทรุดนั่งลงบนเก้าอี้เหล็กดัดริมถนนใกล้บริเวณสี่แยก เมื่อหมูชวนคุยถึงเรื่องอื่นไม่ยอมหยุด
หมูนัดเจอน้ำหยดในช่วงเย็น แต่กลับพาน้ำหยดไปกินข้าวเย็นที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง แล้วพามาเดินดูร้านค้าต่างๆริมถนน ปากก็ชี้ชวนให้ดูโน่นดู โดยไม่มีทีท่าว่าจะพูดถึงเรื่องสำคัญใดๆเลย จนกระทั่งเวลาค่อนข้างดึก
“พวกเราจะจบกันจริงๆเหรอ” หมูพูดเบาๆ เมื่อนั่งลงข้างๆน้ำหยด
“ความจริงพวกเราน่าจะเป็นเพื่อนที่ดีกันได้นะหมู แต่ตอนนี้เราว่าเราอย่ามาเจอกันอีกเลย” น้ำหยดพูดพลางจ้องมองมือของตัวเองที่ประสานกันอยู่
“ทำไมล่ะ ทำไมน้ำไม่ให้โอกาสเรา ถ้าเป็นเรื่องที่เราทำกับนายวันนั้น เราขอโทษ เราไม่ได้ตั้งใจ เราสัญญานะน้ำ เราจะไม่ทำแบบนั้นอีก ให้โอกาสเราอีกครั้งนะน้ำ”
“อะไรที่เคยทำมาครั้งนึงแล้ว มันไม่มีอะไรเป็นหลักประกันได้หรอก ว่ามันจะไม่เกิดขึ้นอีก หมูจำได้มั๊ย ครั้งนึงนายเคยบอกเราว่าจะไม่ทำให้เราเจ็บ แล้วมันเป็นยังไง” น้ำหยดยกมือขึ้นป้ายน้ำตาที่เริ่มไหลออกมา
“น้ำ เราก็เสียใจนะที่เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น” หมูเอื้อมมือไปจับมือน้ำหยด แต่น้ำหยดกลับดึงมือที่หมูพยายามเกาะกุมออก “น้ำ ... นายจะไม่ให้โอกาสเราจริงๆเหรอ” หมูคร่ำครวญ
“มันไม่ใช่เรื่องที่ว่าเราจะให้โอกาสนายหรือเปล่า แต่มันเป็นไปไม่ได้ นายก็รู้นี่ว่าตอนนี้เรามีพี่ต้น ถ้าเรากลับไปคบกับนาย แล้วพี่ต้นล่ะ นายจะให้เราทิ้งพี่ต้นเหรอ” พูดแล้วก็หันไปมองหน้าหมูด้วยสีหน้าเศร้าๆ
“แล้วถ้าไม่มีนายต้นนั่นล่ะ นายจะให้โอกาสเรามั๊ย” หมูถามพลางจ้องหน้าน้ำหยดแน่วนิ่ง
-
หมูคิดจะทำอะไรพี่ต้นอะ แล้ววันนี้อาการของแต่ละคน
ที่ทำกับน้ำหยดก็แปลกๆ เหมือนจะมีอะไรเกิดขึ้นกับน้ำหยด
อย่างนั้นแหละ กลิ่นมันเริ่มแหม่งๆแล้วอะ
อย่าแต่งให้ทรมานจิตใจคนอ่านมากเลยนะครับ พี่บุหรง
ทรมานใจหลายเรื่องแล้วอะ
เจออีกเรื่องจะรับไม่ไหวเอา นะครับ
-
คุณบุหรงงงงงงงงง
อย่าทรมานคนอ่านอย่างนี้จิลุ้นจะแย่แล้ว
อ้ากกก หมูจะทำอะไรพี่ต้น?? แล้วน้ำหยดจะเป็นอะไรมั้ย?? ทำไมทุกคนถึงมีอาการแปลกๆ :serius2:
อยากอ่านต่อสุดๆ
-
เชี้ยหมุคิดจะทำอะไรพี่ต้น ม่ายยยยยยยยยนะ :serius2:
-
:z13:โทษฐานทำร้ายจิตใจคนอ่าน
-
จับอ้ายหมูมา :z13: :z13: :z13:ให้ตายไปเลย
-
...บีบคั้นจังจ่ะคุณบุหรง..
แต่ไม่เป็นไร..จะคิดซะว่ามันมาเพิ่มอรรถรสของเรื่อง
แต่ขอให้จบแบบไม่สูญเสีย ได้ไหม..ขอรอยยิ้มไว้ตอนจบเถอะนะ
ได้โปรดดดดดดดด :กอด1:
-
:z13: จิ้มๆ คนเขียนไว้ก่อน ฮึ่มๆๆ :m16:
นายหมูนิ ...ถ้ามิเห็น ศพ น้ำหยด คง มิหยุด ชิมิคะ
กรี๊ดดดดด..... :serius2: (พูดอะไรออกปายยยยยยยยย)
:z6: ( ฝากให้นายหมู)
-
ไงเนี๊ย เริ่มมีเค้ามาอีกแล้วเนี๊ย
อย่าน่ะปีใหม่แล้วให้มันมีไรดี ๆ มั่ง ไม่ต้องให้หดหู่ก็ได้มั่ง :monkeysad:
ไอ้หมู แกอย่าน่ะเฟร๊ย :sad4:
(http://widget.sanook.com/static_content/widget/full/text_1/1675/265675/06e293758545084110ed2489b3c1ca62_1229495455.gif)
-
หมูเห็นแก่ตัวมากเลย :z6:
น้ำหยดไม่ต้องคุยแล้วกลับไปหาพี่ต้นเถอะ
-
แสดงว่าน้ำยังรักหมูอยู่หรอ :confuse: ถึงได้พูดให้ความหวังแบบนั้น
จะเกิดอะไรขึ้นกับใครอีกเนี้ย ตอนอ่านนี้ด้วยจิตใจหดหู่ :sad2:
ทำไมทุกคนถึงได้มีอะไรแปลกๆ
อ๊ากกกกก :serius2: ตอนนี้ค้างสุดๆๆๆๆ o9
หมูอย่าทำอะไรพี่ต้นนะ โดนยำจริงๆ ด้วย :m16:
-
ไอหมู
บังอาจ
พูดแบบนี้คิดจะเก็บพี่ต้นไม้หรอยะ :m31: :m31:
-
ไอหมู
บังอาจ
พูดแบบนี้คิดจะเก็บพี่ต้นไม้หรอยะ :m31: :m31:
^
^
^
เหงด้วย
ห้ามแตะพี่ต้นไม้ นะ :angry2:
:m16:
-
อ้ายยยยยยยยยยยยยยย สวดมนต์ อย่างงี้ต้องสวดมนต์
สวดส่งให้คนชั่ววไม่มาย่างกรายยยยยย :m31:
หมูไปดีเถิดหนา เด๋วจะกรวดน้ำคว่ำขันไปให้ อย่ามายุ่งงงงงงงงกะน้ำหนึ่งหยดของงงงฉานนนน :z13:
-
เอ้อ.. ทำไมเหมือนน้ำจะ....
ม่ายนะ :sad5:
-
ตั้มทำไมมัน สั้นจุ๊ดจู๋ อย่างงั้นละ รีบมาต่อให้ยาวเลย :กอด1:
-
คงไม่ใช่อย่างที่คิดใช่มั้ย อย่านะหมู ไม่งั้นตรูจะฆ่าแก
:z3: :z3: :z3:
-
ถ้าหมูทำอย่างงั้นจริง จะเกลียดหมูมาก
แล้วจะเลิกกินหมูจนกว่าจะถึงปีหน้าเลย คอยดู
-
ง่า จะเกิดอะไรขึ้นกับน้ำหยด
:serius2:
-
หมูมันคิดจะทำอะไรของมันเนี่ย
:serius2:
-
ทรมานคนอ่านนะเนี่ย
สั้นและค้างแบบนี้
:z3:
-
งานเข้าแล้วซิ!! :เฮ้อ:
-
:angry2: :angry2: :angry2:
หมูมันจะทำไรพี่ต้นนะ กลัวจังเลยอ่ะ ขอให้หมูมันหยุดที่คิดเถอะนะ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
:serius2:
ไอ้หมูบ้านี่บ้าไม่เลิก
:z6: ขอซะที
ทำตัวเองทั้งหมดเลยนะเนี่ย
ยังจะมาขอโอกาสคนอื่นเค้าอีก
โอ่ยยยยย :z3:
-
หมูไม่ลองวิธีสมานฉันท์บ้างหรอ
3P อะไรอย่างงี้
-
หมูยิ่งน่ากลัวขึ้นเรื่อยๆน่ะเนี่ย
-
คุณบุหรง ค๊าบบบบ
อย่าทรมาณจิตใจคนอ่านมากนะค๊าบ เด่วจะช๊อคตายหน้าคอมกันหมด
:m15: :m15: :m15:
ขอให้ไม่มีอะไรร้ายแรงด้วยเตอะ
เปนกำลังใจให้คับ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
ปอลิ่ง สวัสดีปีใหม่คับ (ล่วงหน้านะ )
-
(http://i200.photobucket.com/albums/aa319/teerak_photos/hny3.gif)
-
กรรมของเวร
ค้างซะงั้น
-
ตอนที่ ๗๒
“แล้วถ้าไม่มีนายต้นนั่นล่ะ นายจะให้โอกาสเรามั๊ย” หมูถามพลางจ้องหน้าน้ำหยดแน่วนิ่ง
“ถ้าไม่มีพี่ต้น เรื่องหลายๆอย่างก็คงไม่เกิดขึ้น วันนี้ก็คงไม่มีเรื่องอย่างนี้ แต่ก็ไม่แน่” น้ำหยดหันกลับไปมองรถที่วิ่งไปมาอยู่บนถนน “ใครจะรู้ว่า ถ้าไม่มีพี่ต้น วันนี้อาจจะดีหรือแย่กว่านี้ก็ได้”
“ถ้านายไม่ให้โอกาสเรา อย่างน้อยคืนนี้อยู่กับเรานะ” หมูเอื้อมมือไปจับมือน้ำหยดอีกครั้งอย่างแนบแน่น ไม่ยอมให้น้ำหยดดึงหลุดไปอีก
“เราจะกลับบ้าน” น้ำหยดหน้าซีดลง เสียงสั่นเครือ ริมฝีปากเม้มแน่น
“น้ำอย่าเข้าใจผิด คืนนี้เราไปเดินเที่ยวกัน นั่งคุยกัน เราขอแค่นี้”
“ไม่” น้ำหยดลุกขึ้นยืน “ปล่อยมือเราเถอะ เราจะกลับแล้ว”
“งั้นเราไปส่งนะ” หมูลุกขึ้นยืนตาม แต่ไม่ยอมปล่อยมือ กลับบีบมือน้ำหยดแรงขึ้นอีก โดยไม่คิดเลยว่า การกระทำที่หวังจะให้น้ำหยดรู้ว่าตนรักอีกฝ่ายหนึ่งแค่ไหน กลับทำให้ความกลัวของน้ำหยดทวีขึ้น
“ปล่อยนะหมู เราเจ็บ” น้ำหยดเสียงสั่นเครือ ดวงตามีแววแตกตื่น หมูจึงรู้สึกตัวปล่อยมือน้ำหยดอย่างเสียไม่ได้ ทันทีที่หมูปล่อยมือออก น้ำหยดหมุนตัวเดินข้ามถนนไปอย่างรวดเร็ว เพราะมองดูแล้วถนนค่อนข้างโล่ง ไม่ค่อยมีรถนัก
เอี๊ยดดดดดดดดดดดด............
โครม !!! …………… ตุ๊บ
รถสปอร์ตที่เร่งเครื่องอยู่ขณะติดไฟแดงอีกด้านหนึ่ง พุ่งหาน้ำหยดอย่างเร่งร้อน ทันทีที่สัญญาณไฟด้านนั้นเปลี่ยนเป็นสีเขียว ร่างของน้ำหยดกระเด็นไปไกล กระแทกกับพื้นเสียงดัง หมูได้แต่ยืนตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้น
“ไม่นะ น้ำ .... น้ำ” หมูตะโกนเสียงดัง พลางวิ่งเข้าไปหาร่างของน้ำหยดที่นอนนิ่งสนิทอยู่บนพื้น
“พี่ต้น หลับแล้วเหรอครับ” เสียงเรียกที่คุ้นหูดังขึ้นข้างเตียงของต้นไม้ ภายในห้องของโรงพยาบาล
“น้ำมาได้ยังไงครับ นี่มันดึกแล้วไม่ใช่เหรอ” ต้นไม้งัวเงียถาม น่าแปลกที่ฤทธิ์ของยานอนหลับ ควรจะทำให้เขาหลับสนิทไปจนถึงรุ่งเช้า แต่เขากลับตื่นขึ้นด้วยเสียงเรียกของน้ำหยด แต่ก็ยังรู้สึกงัวเงียอย่างมาก
“พี่ต้นนอนเถอะ น้ำเป็นห่วงเลยแวะมา ขอโทษนะครับที่กวนให้พี่ตื่น” น้ำหยดพูดพลางใช้มือแตะที่ไหล่ของต้นไม้เบาๆ
“ทำไมน้ำมาตอนดึกแบบนี้ล่ะครับ” ต้นไม้รู้สึกว่าตัวเองถามออกไปแบบนั้น
“น้ำไปเจอกับหมูมา พวกเราคุยกันแล้ว ทุกอย่างเรียบร้อยแล้วครับพี่ เราสองคนจบสิ้นทุกอย่างกันแล้ว น้ำเลยอยากมาบอกพี่ก่อนไป แล้วอยากมาบอกให้พี่อย่าลืมสัญญานะครับ สัญญาที่พี่เคยให้ไว้กับน้ำว่าพี่จะต้องอยู่อย่างแข็งแรงต่อไป”
ประโยคหลังๆ ต้นไม้ได้ยินเพียงแผ่วเบา เพราะฤทธิ์ของยาเริ่มแสดงประสิทธิภาพของมันอีกครั้ง
“พรุ่งนี้น้ำมารับพี่นะครับ พี่อยากเจอน้ำเร็วๆ” ต้นไม้พึมพัม ก่อนที่จะหลับสนิท
“หมู ตื่นเหอะ” เสียงที่คุ้นหูดังขึ้น
“น้ำเหรอ น้ำไม่เป็นอะไรใช่มั๊ย” หมูอุทานขึ้น เมื่อลืมตาแล้วมองเห็นน้ำหยดนั่งยิ้มอยู่ข้างๆ “น้ำ เราขอโทษนะ นายไม่เป็นอะไรใช่รึเปล่า” หมูพูดแล้วเอื้อมมือไปลูบแขนน้ำหยด
“ช่างมันเถอะ เรื่องมันแล้วไปแล้ว” น้ำหยดพูดยิ้มๆ “หมูนายรักษาตัวนะ อย่าทำอะไรที่มันเป็นการทำร้ายตัวเองล่ะ เวลาของนายยังอีกยาวไกล ไม่เหมือนเรา เวลาของเราหมดแล้ว”
“แปลว่าอะไร เวลาอะไรที่หมดแล้ว ว่าแต่น้ำเจ็บตรงไหนรึเปล่า” หมูยังคงลูบไปตามแขนและไหล่ของน้ำหยด จนน้ำหยดต้องจับมือของหมูออกไป
“หมู” น้ำหยดเรียกอย่างอ่อนโยน “เราต้องไปแล้ว นายบอกพี่ต้นให้เราด้วย ว่าเราขอโทษที่อยู่กับพี่เค้าไม่ได้ นายต้องช่วยย้ำให้พี่เค้ารักษาสัญญาที่ให้ไว้กับเราด้วยนะ แล้วนายก็อย่าคิดอะไรมาก มันถึงเวลาที่เราต้องไป ถือซะว่าเราเป็นแค่น้ำหยดหนึ่ง พอมันหยดลงพื้น ก็ต้องถูกดูดซึมหายไป หรือไม่ก็ต้องระเหยหายไปเป็นธรรมดา” พูดจบน้ำหยดก็ลุกขึ้น แล้วเดินจากไปอย่างรวดเร็ว
“น้ำ เดี๋ยวน้ำ อย่าเพิ่งไปรอเราก่อน น้ำ” หมูตะโกนก้อง ทะลึ่งตัวลุกขึ้นยืน แล้วก็พบว่า ตัวเองลุกขึ้นจากเก้าอี้ตัวที่นั่งหลับอยู่เมื่อสักครู่นี้
หมูสลัดหัวเบาๆ ... แล้วมองไปรอบๆตัว ช่องทางเดินภายในโรงพยาบาล มีเก้าอี้วางเรียงอยู่ ตัวเขานั่งรอผลอยู่ภายนอกห้องผ่าตัด
แอ๊ด.....
หมูหันไปมองตามเสียงที่ได้ยิน ประตูของห้องผ่าตัดเปิดออก มีคนในชุดกราวน์ทยอยเดินออกมาทีละคน คนที่มีท่าทางอาวุโสที่สุดเดินตรงมาที่เขา หมูลุกขึ้นยืนมองด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความหวัง
“หมอเสียใจนะครับ พวกเราพยายามจนสุดความสามารถแล้ว” พูดจบก็เดินไปตามทางเดิน ห่างออกไปจนลับหายไปกับสายตา
หมูรู้สึกเข่าอ่อน ร่างกายทรุดลงนั่งกับเก้าอี้ น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่อาจข่มกลั้น
“น้ำ เราทำร้ายนายอีกแล้ว” หมูยกฝ่ามือขึ้นปิดหน้า ร่ำไห้ไม่หยุด “น้ำ เราขอโทษ”
ขณะที่หมูร่ำไห้ราวจะขาดใจ กับการสูญเสียสิ่งที่คิดว่าสำคัญที่สุดในชีวิต ต้นไม้กำลังหลับไหลอย่างมีความสุข ใบหน้ามีรอยยิ้มน้อยๆ ราวกับกำลังฝันดี หรือกำลังดีใจที่วันพรุ่งนี้จะได้พบกับน้ำหยด ที่เขาแสนรักอีกครั้งหนึ่ง
--- อวสาน ---
-
จิ้มก่อนค่อยอ่าน :L2:
*edit
น้ำหยด มาทำให้คนสองคนรักหลง แล้วก็จากไป เปรียบได้ดังหยดน้ำที่มาต่อชีวิตแห้งผากให้คนอื่นจริงๆ เมื่อดูดซับลงดินแล้วก็หายไป
แต่เค้าไม่อยากให้จบแบบเน้~~~~ น้ำตาไหลรับปีใหม่กันเลย แง้งงงงงงง
เรื่องหน้าขอแฮปปี้ๆนะบุหรงนะ +1 ให้กับอีกหนึ่งนิยายประทับใจค่า (ถ้ามีตอนพิเศษหน่อยก็ดีนะ T_T)
-
ม่ายจิ๊งงงงงงงงง :serius2:
น้องน้ำที่น่าสงสาร :o12:
ทำใจไม่ได้อ่ะ.......เศร้าว๊อยยยยย
-
น้ำหยดที่น่าสงสาร แล้วต่อไปพี่ต้นจะอยู่กับใคร
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
อ่านเรื่องของตั้มมาทุกเรื่อง เพิ่งมาคราวนี้แหละที่รู้สึกว่าตั้มใจร้ายที่สุดเลย
ทำอย่างนี้ได้ยังไง :m15: :m15:
สงสารน้ำจังเลย สงสารพี่ต้นไม้ด้วย
ตั้มใจร้ายมากกกกกกกกกกกกกก
:o12: :o12: :o12: :o12:
-
:sad4:
สิ้นปี ก็จบเรื่องแบบสิ้นใจกันเลยเร๊อะ :a5:
-
แล้วน้ำหยดหนึ่งก็โดนดูดซึมหายไปไหนดิน
:sad4:
เป็นครั้งแรกที่อ่านเรื่องเศร้า
ปกติไม่เคยอ่าน
ไม่คิดว่าเรื่องนี้จะจบเศร้าอ่ะ
คนแต่งหลอกลวง
:o12:
-
เศร้า+แซ้ดด
:serius2:
:sad2:
-
:z3: :z3: :z3:
คนแต่งใจร้ายที่สุด
:o12: :o12: :o12:
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
:z3:
ไม่มีไรจะเอื้อนเอ่ย
ตั้งหลักดีกว่า :a5:
-
จบเรื่อง เหมือนสิ้นใจ สิ้นปี สิ้นใจ
ไปกับนิยายพี่บุหรง
-
กะแล้วววว ว่าต้องจบแบบนี้
ใครยังไม่ชิน ก็ทำใจให้ชินซะนะครับ 555
-
:z13:
:sad4:
:sad4:
:sad4:
:sad4:
:sad4:
แง..... น้ำหยด..................
:L2: :กอด1: คุณบุหรงชอบแต่งอะไรเศร้าๆทั้งนั้นเลย
:pig4:
-
เซ็ง
:seng2ped:
-
เศร้า ส่งท้ายปีซะงั้น
เฮ้อ ทำไมทำงี้อ่ะ
เอิ๊กกกกก
-
...นี่แหละ...นิยาย...มันสามารถหักมุมได้ทุกเมื่อ..
ไปดีเถอะนะน้ำหยด..แล้วเจอกันใหม่ปี 2009 :bye2:
-
:o12: :o12: :z3: :z3: :z3:
คุณ บุหรง ใจร้่ายอะคราบ แต่ถึงยังไงก็ชอบเรื่องนี้มากๆคับ
แม้จะหักมุมไปบ้างแต่ วิธีการเล่าเรื่อง บวกกับ เนื้อเรื่องที่แหวกแนว
ทำให้ชอบมาก แล้วจะรออ่านเรื่องต่อๆๆไปนะคราบ อิๆ :bye2: :bye2: :bye2:
Happy New Year 2009
-
คุณบุหรงใจร้าย :เศร้า2:
น้ำหยด :o12:
พี่ต้น :o12:
หมู :z6:
-
:serius2: เฮ้อ! น้ำท่วมปาก ท่วมใจ ท่วมปอด พูดไม่ออกเลยอ่ะ :m16:
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
:z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
:call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
:a5: มันคืน ความฝัน ชิมิเค่อะ
ม่ายยยยยยยยย.... :serius2:
:z3:
-
ทำไมๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :sad4:
-
:jul1: :sad4: :o12: :a5: o22 :เฮ้อ: :z13:
-
:m31: :fire: :serius2:
คนเขียนทำไมใจร้่ายงี้ล่ะ
นี่ปีใหม่นะ..เทศกาลแห่งความสุข
ให้ของขวัญเป็นการทำร้ายจิตใจคนอ่านสุดๆ
แล้วต้นจะเป็นอย่างไร
รายละเอียดที่มาที่ไปของน้ำ ยังไม่ค่อยเคลียร์เลย
พวกคนที่เคยทำร้ายน้ำก็ลอยนวลไป ไม่มีใครรู้ความชั่วมันเลยเหรอ
เฮ้อ....นิยาย..ก็ต้องตามใจคนเขียน :z13:
-
ตั้งหน้าอ่านม้วนเดียวจบ :sad3:เกือบตายคาหน้าจอคอมพ์
สุดท้าย..สายน้ำก็ไม่ไหลกลับ
คุณบุหรง :pig4:
-
เศร้าอ่ะ
สงสารพี่ต้นไม้
สงสารหยดน้ำ
อิหมูน้าอิหมู
ทำร้ายน้ำไม่พอยังทำเค้าตายอีก
:m31: :m31:
:sad4: :sad4: :sad4:
เศร้า
-
เอาแล้วไง
น้ำตาท่วม กันเปงแถว
เอาด้วยคน :monkeysad: :m15: :sad11: :sad4: :o12:
:z3: :z3: :z3: เอาให้สะเทือนบ้านคนแจ่งเรย
รับม่าด้ายยยยยยยยยยย :serius2:
-
:o12: :o12: :o12:
แล้วพี่ต้นจะอยู่กะใครละๆๆๆ
นายหมูเอ้ยยย เฮ้อออ
คุ๊ณบุหรง ใจร้ายอ่ะ :z13:
ไง รอเรื่องต่อไปน้า :pig4:
>>
..... แฮปปี้นิวเยียร์นะงับบ คุณบุหรง ..... :mc4: o13
-
.....หา????????????????????????????
ทามไมเศร้าอะไรเช่นนี้
ส่งท้ายปลายปีได้เจ็บปวดใจมากมายยยยยยยยยย
และสวัสดีปีใหม่คนแต่งด้วยค่ะ.................
-
o1
ก็ต้องขออภัียผู้อ่านด้วย ที่ตอนจบของเรื่องนี้ไม่ได้เป็นการจบด้วยความสุข
หลายคน อาจจะรู้สึกเศร้า
บางคน อาจจะรู้สึกผิดหวัง
บางคน อาจจะคิดว่าผู้แต่งใจร้าย ทำร้ายตัวละครในเรื่อง และผู้อ่านได้ลงคอ
แต่
ผมคิดว่า ถ้ามีคนต้องเจ็บ หรือต้องเจ็บปวด น้ำหยดคงจะเป็นตัวละครที่เจ็บปวดที่สุด ไม่ว่าจะต้องเลือกไปอยู่กับใครก็ตาม และหากมีอะไรในทางไม่ดีเกิดขึ้น น้ำหยดคงต้องการให้สิ่งนั้น เกิดขึ้นกับตัวเองมากกว่าจะเกิดขึ้นกับคนที่ตนรัก
ไม่ว่าจะเป็นต้นไม้ หรือหมู น้ำหยดก็คงรักไม่แพ้กัน
สำหรับต้นไม้ คงจะมีชีวิตต่อไปอยู่ได้ ถึงจะต้องเจ็บปวดเมื่อรู้ว่าน้ำหยดจากไปแล้ว
หมู อาจจะต้องเจ็บปวดต่อไป แต่ถ้าเมื่อไหร่หมูคิดได้ คงจะรู้ว่า น้ำหยดเองไม่อยากให้หมูเจ็บปวด
ติ๊ก คงไม่ต้องบอกว่าจะเสียใจแค่ไหน
สำหรับคนที่เคยทำร้ายน้ำหยด น้ำหยดก็คงอภัยให้ เพราะที่ผ่านมา น้ำหยดไม่เคยคิดแค้น แต่ไม่อยากพบพาน
ก่อนจะลงตอนจบนี้ผมเองก็คิดแล้วว่า ...
ขอให้ความเศร้าของเรื่องนี้ผ่านไปกับปีเก่า ที่กำลังจะผ่านไปในอีกไม่กี่ชั่วโมง
ดีกว่าที่ลงในวันปีใหม่ เพราะคงจะไม่ค่อยดีนัก หากจะต้องต้อนรับปีใหม่กันด้วยความเศร้า
ก็ขอให้เพื่อนๆทุกคน ลืมความทุกข์ ความเศร้า สิ่งไม่ดีที่ผ่านมาในปีเก่า
ต้อนรับปีใหม่ด้วยความสุข ความหวัง ที่จะทำให้สิ่งต่างๆดีขึ้น สิ่งที่เคยดีอยู่แล้วก็ขอให้คงความดีของมันไว้ต่อไปอย่างสม่ำเสมอ และบางสิ่งก็คงจะพยายามทำให้มันดีขึ้นต่อไปในวันข้างหน้า
สุขสันต์วันปีใหม่ทุกคนนะครับ
o1
-
:เฮ้อ: จากที่อ่านมาตอนที่แล้วก็ทำใจไว้นิด ๆ แล้วล่ะว่าเรื่องนี้คงจบไม่แฮปปี้แน่ๆ แต่ก็น่ะ
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
อดใจหายไปไม่ได้ แต่ก็ดีแล้วที่แต่งให้จบเพียงแค่นี้ ถ้ามีตอนต่อไปได้สะเทือนใจสาหัสกว่าเดิมแน่
ไหนจะหมูที่สำนึกผิด ไหนจะต้นไม้ที่สูญเสีย ไหนจะติ๊กอีกคน คงได้เศร้าสาหัสแน่ ๆ
ขอบคุณมากครับสำหรับนิยายดี ๆ ที่เขียนมาให้อ่าน รอเรื่องต่อ ๆ ไปอยู่น่ะครับ :L2:
-
เฮ้อ...เศร้าค่ะ
สุดท้ายน้ำหยดก็ยังคงเป็นน้ำหยด...ที่รับความเศร้าของทุกคนมาไว้ที่ตนเองใช่มั้ยคะ?
life goes on .....ขอบคุณคุณบุหรงที่แต่งเรื่องดีๆ สนุกๆ (แม้ว่าจะเศร้า) มาให้อ่านนะคะ
สวัสดีปีใหม่ค่ะด้วยค่ะ....
-
ผมว่าจบดีแล้วนะครับ
มันดูลงตัวดีอย่างที่บอกว่า ถ้าน้ำเลือกทางไหน น้ำก็จะเจ็บปวดที่สุด
อ่านม้วนเดียวจบเลยนะเนี่ย หุหุ
เอาเป็นว่าเดี๋ยวพอพี่ต้นตื่นมารู้เรื่องก็แค้นหมูว่าทำให้น้ำตายแล้วลักพาตัวหมูไปแก้แค้น
อ๊างงงงงงง จำเลยรักฉบับเกย์ กร๊ากๆๆๆๆ
รั่วไปแล้วกุ
:really2: :really2:
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ แล้วก็
สวัสดีปีใหม่ครับผม
:pig4:
-
อ้ากกกจบจริงๆเหรอ :z3:
สุขสันต์วันปีใหม่ครับ :L1:
-
:a5: โอ้ จอร์จ!!!!!!!!!!
เข้ามาอ่าน แล้วจากไปพร้อมรอยน้ำตา :o12:
คุณบุหรงขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ แล้วแต่งมาให้อ่านอีกนะ :pig4:
-
ก็รู้สึกเศร้าใจนะ ที่น้ำหยด ต้องจบชีวิตลงแบบนี้
แต่รู้สึก หรือว่าเดาเอาก็ได้ ตั้มอาจจะรอลงตอนพิเศษในวันปีใหม่
ให้วิญญาณน้ำหยด กลับเข้าร่าง เพราะหลวงปูเคยบอกไว้ว่า
น้ำหยดเป็นคู่กับต้นไม้ ใช่ไหมครับ ตั้ม :m5: ขอให้เป็นดังที่จินไว้ด้วยเถอะ
ยังไง ในปีใหม่นี้ ผมขอให้ตั้มพบแต่สิ่งที่ดีงาม ไปไหนให้คนรักและเมตตา
มีสุขภาพแข็งแรง คิดเงินได้เงิน คิดทองได้ทอง แต่ถ้าคิดหา... ก็แล้วแต่ดวงนะครับ :กอด1:
ปล. พบกันปีหน้า 2552 นะครับ :bye2:
-
ร้องไห้แบบไม่เคนร้องมาก่อน :o12: :o12: :o12:
-
ของขวัญปีใหม่จากคุณบุหรงเหรอเนี่ย
:fire: :fire: :fire:
:sad11: :sad11: :sad11:
-
สวัสดีปีใหม่ค่ะ
สุขภาพแข็งแรง อย่าเจ็บอย่าจนนะ
-
เจอหักมุมตอนจบ
อึ้งเลย
ไม่น่าเลยน้ำหยด :sad4:
-
ขอบคุณคุณบุหรง สำหรับเรื่องราวดี ๆ ที่มาแบ่งปันให้มีความสุขในปีที่อ่ะ (ถึงแม้จะเศร้าตอนจบ)
แอบมาอ่านตอนจบ อ่านจบปุ๊บ อึ่ง ไปเลย ทำมายเป็นอย่างงี้ น้ำ T^T
แต่ก็ดีนะ ยังไงน้ำคงไม่ต้องเป็นทุกข์เพราะคนอื่นอีกแล้ว ไม่ต้องเจอเรื่องร้ายๆ ไม่ต้องถูกทำร้ายอีก ส่วนคนที่เหลือก็นะ รับผลของการกระทำกันต่อไป เอ๊ายังไงก็ขอบคุณอีกครั้งสำหรับนิยายดี ๆ ชอบมากเลยนะเรื่องนี้ ไม่น่ารีบจบรู้ป่าว ^-^
อืมๆ สุดท้ายหันไปมองนาฬิกาใกล้ปีใหม่แล้วนะคุณบุหรง ยังไงปี 52 ก็ขอให้มีความสุขมาก ๆ นะ คิดอะไรก็สมดังใจปอง ไม่เจ็บ ไม่จน มีแต่คนเอ็นดู แล้ว...........ก็อย่าลืมนิยายดีๆ อีกหลาย ๆ เรื่องนะ
HAPPY NEW YEAR 2009 !!!!!!!!!!
ปอลอ มานับถอยหลังพอ ๆ กัน เร็วๆๆ ^-^
-
กีส ทำไมจบแบบนี้
:serius2:
(http://i242.photobucket.com/albums/ff298/akapong999/glitter/newyear/30-12-2008_04K.gif)
ปีใหม่ปีนี้ขอให้มีความสุขมากๆนะ
สิ่งไม่ดีก็ทิ้งไปกับปีเก่าๆ เริ่มต้นใหม่กับปีใหม่
มีแต่สิ่งดีๆเข้ามาในชีวิต รุ่งเรืองในทุกเรื่องไม่ว่าจะเป็น ครอบครัว การงาน ความรัก สุขภาพ
เฮงๆๆค่ะ
:กอด1: :L2:
-
หว่า.... จบซะแล้ว น่าสงสารน้ำหยดจัง
(http://widget.sanook.com/static_content/widget/full/text_1/2115/278115/b931c76005bef10fc154472e20bf759e_1230620639.gif)
-
กรี๊ดดด ด ด ด ด ด ด ด ด ด ด ด ด ด ด ด ด
ช็อค :a5: o22
ใจร้ายมากๆ :angry2: :m16: :m31: :fire:
รับไม่ได้ :serius2:
ทำอย่างงี้ได้ไงง่ะครับ :z3:
:m15: :monkeysad: :sad4: :o12: :sad11: :L3:
-
น้ำหยดนี้ได้ทำหน้าที่ของตัวเอง สำเร็จแล้วกระมัง.. :a5:
รอเรื่องใหม่ (จะมีเรื่องใหม่รึเปล่าก็ไม่รู้ 555+)
-
:L2:สวัสดีปีใหม่ค่ะ :L2:
ขอให้มีความสุขมากๆ มีสุขภาพแข็งแรงนะค่ะ :กอด1:
-
คุณบุหรงใจร้ายยย :sad4:
น้ำหยด น่าสงสารมาก ๆ เลย เกลียดหมูสุด ๆ :o12:
มีตอนต่อไปใช่มั้ยคะ แบบว่า อันนี้ยังไม่จบดีใช่มั้ยคะ :m15: โอยยย เครียดดด :m31:
ขอบคุณคุณบุหรงนะคะ สำหรับนิยายเศร้า ๆ สะเทือนใจ :เฮ้อ:
ปีใหม่แล้วขอให้คุณบุหรงมีความสุขมาก ๆ นะคะ สุขภาพแข็งแรง สดชื่น ๆ นะคะ :L2:
-
แอบเศร้ารับปีใหม่ แต่ไม่เป็นไร หลวงปู่เตือนไว้แล้วนี่
แต่ปีใหม่นี้ ขอให้ทุกท่าน มีสุขภาพดี มีงานทำ มีเงินใช้ทุกคนนะคะ
:L2: สวัสดีปีใหม่ 2552 :L2:
-
จาดปาย
ปีใหม่แล้ววววววววว
-
(http://i367.photobucket.com/albums/oo111/taan19/z1.gif)
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
โลกใบนี้มันไม่มีอะไรที่แน่นอนจริงๆ
สงสารพี่ต้นจัง
-
คุณบุหรงมันจะแนวเกาหลีไปม้ายยยยยยยยย นายเอกตาย :dont2:
เขียนเรื่องใหม่ กลับชาติมาเกิดอีกมั้ยยยยยย สงสารพี่ต้น o7
-
:o12: :o12: :o12:
ม่ายจริงใช่มั้ย ม่ายน้า
:z13: :z13: :z13:
-
:z3:
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยย
ทุกอย่างเลวร้ายเพราะไอ้หมูคนเดียว
:o12:
จบอย่างนี้จริงหรออออออ
:m15:
-
:a5: จบซะแล้ว :sad11:
:bye2:ปีเก่า :pig2:ปีใหม่ :mc3:
ขอให้ทุกคน :pig3: :yeb:
-
ไปดีนะน้ำหยด
-
เอ่อ พุดไม่ออก
:o12: :o12: :o12:
-
จบเศร้า อ่ะ
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
แต่ก้อ ขอบคุณครับ
:sad4: :sad4:
-
ความรู้สึกบอกไม่ถูก :o11:
มันจบลงอย่างรวดเร็วมาก
ทำม๊ายยยย สงสารน้ำหยดที่สุด :sad2:
เป็นน้ำหนึ่งหยด :impress: ที่มาต่อชีวิตให้คนหนึ่งคน
อ๊ากกกกก เศร้าๆๆ ไม่อยากให้จบอ่า :o12:
เอาอีกได้มั้ย
-
:a5: ง่า
เป็นครั้งแรกนะเนี่ย ที่อ่านนิยายที่บอร์ดนี้แล้วอยากทำ fanfiction ขึ้นมาตะหงิดๆ
จบแบบนี้มันห้วนไปค่า แง๊ :z3:
-
:a5: ง่า
เป็นครั้งแรกนะเนี่ย ที่อ่านนิยายที่บอร์ดนี้แล้วอยากทำ fanfiction ขึ้นมาตะหงิดๆ
จบแบบนี้มันห้วนไปค่า แง๊ :z3:
:laugh: :laugh: :laugh:
หนับหนุนให้ทำครับ อยากรู้เหมือนกันว่า เพื่อนๆอยากให้จบกันแบบไหน
... แต่ตายแล้วฟื้น กับกลับชาติมาเกิดมะอาวนะฮับ :sad4: :sad4: :sad4:
เดี๋ยวมันจะคล้ายกับเรื่องเก่าๆที่เคยเขียนอะ :o8:
-
:laugh: :laugh: :laugh:
หนับหนุนให้ทำครับ อยากรู้เหมือนกันว่า เพื่อนๆอยากให้จบกันแบบไหน
... แต่ตายแล้วฟื้น กับกลับชาติมาเกิดมะอาวนะฮับ :sad4: :sad4: :sad4:
เดี๋ยวมันจะคล้ายกับเรื่องเก่าๆที่เคยเขียนอะ :o8:
ให้หมูกับพี่ต้นไม้ฝันไป
ความจริงแล้วหยดน้ำมะได้เป็นไร ><
:impress2: :impress2:
-
ขอแบบย้อนรอยได้ไม๊คะ
ให้น้ำเป็นแบบพี่ต้น แล้วให้พี่ต้นเป็นคนเรียก จิต กลับมาเข้าร่าง
เมื่อ น้ำหยด ทำให้ ต้นไม้ มีชีวิต
ป่าไม้ ต้นไม้็ ก็คือแหล่งกำเนิดของ น้ำ เช่นกัน :monkeysad:
แค่คิดนะคะ
จริงๆ คือ ยอมรับ จบแล้วตามพรหม(คนแต่ง)ลิขิต
เข้าใจว่าี้ให้แง่คิดเรื่อง กรรม
ก็รออ่านเรื่องใหม่ต่อไปค่ะ
:L2: :pig4: :L2:
-
:m15:ทำไมต้องให้จบเศร้าแบบนี้ด้วย :m31:
ตบอิหมู เอาระเบิดยัดท้อง :angry2:
-
ความรักที่เกิดขึ้น มีบางสิ่งบางอย่างที่คอยผูกพันกันอยู่เสมอ บางสิ่งบางอย่าง ถ้าหยุดได้ก็คงดี
ความเห็นแก่ตัว ความพยายามที่จะผูกทุกอย่างให้อยู่กับตัว
ถ้าสิ้งนั้นดิ้นหาย ก็สามารถหายไปได้ในพริบตา
เหมือนผ้าสีขาวที่เลื่อนหลุดจากมือ
น้ำหยด.... อันเป็นหยดน้ำที่ต่อสรรพชีวิตให้มีชีวิตอยู่
และหายไปในพริบตา........
:เฮ้อ:
-
ทำใจได้ละ :monkeysad: เลยกลับมาเม้นท์อีกที
ถึงจะเสียใจที่น้ำหยดต้องจากไปแบบนี้
แต่คิดอีกที ชีวิตจริงๆคนเราก็แบบนี้แหล่ะ
อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา (เขียนถูกป่าวเนี่ย?)
ยังไงก็ยังชอบฝีมือเขียนของน้องตั้มอยู่ดีอ่ะ
เป็นกำลังใจให้น้องเสมอนะจ๊ะ :L2:
รออ่านงานเขียนเรื่องใหม่ด้วย
ขอแบบหวานกว่าน้ำเชื่อมเลยได้ป่าว :laugh:
สุดท้ายนี้ก็ขอสวัสดีปีใหม่น้องตั้ม
พี่ขออวยพรให้น้อง สุขกาย สุขใจ
งานการเจริญก้าวหน้า
คิดสิ่งใดก็สมความปรารถนาทุกประการนะจ๊ะ :กอด1:
-
:sad4:
:o12:
:m15:
:monkeysad:
:serius2:
:z3:
:z10:
:sad11: :sad11:
:impress3:
เจ็บปวดสุดทำไมทำกันแบบนี้อ้า......... พี่ใจร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย...
:o12:
-
:3123: :3123:
ชอบอ่าาาาา
ได้อะไร หลายๆ อย่างจากเรื่องนี้ดี อะ ^____^
o13
-
:sad4: :sad4: :o12: :o12: o22 o22 จบแบบเจ็บปวด แต่นั้น คงเป็นทางที่หยดน้ำจะได้มีความสุขซะที อืมม เจ้บปวดจริงๆค่ะ
-
จบแบบเจ็บๆจริงๆคะคุณตั้ม
น้ำหยดจากไป ทิ้งให้ใครหลายคนเจ็บปวด
ไม่ว่าจะเป็น หมู ที่ต้องเจ็บปวดกับความรู้สึกผิด ไปตลอดชีวิตเลยมั้ง
ต้นไม้ ที่ต้องเจ็บปวดกับการสูญเสียคนรัก อีกครั้ง ไม่กล้าแม้จะคิดว่า ว่าถ้าต้นไม้ ได้รับรู้ข่าวการจากไปของน้ำหยด ต้นไม้จะเป็นอย่างไรต่อไป
หรือ ติ๊กที่สูญเสียเพื่อนรักไป ทั้งๆที่สังหรณ์ใจว่าอาจจะเกิดเรื่องไม่ดีกับเพื่อน จะลงโทษตัวเองแค่ไหน ที่สามารถฉุดรั้งไม่ให้น้ำหยด เดินไปเพื่อจากลาไปตลอดกาล
:m15: :m15: :m15:
บอกไม่ถูกว่า ตอนจบ มันทำให้เรื่องราวมันจบอย่างสมบูรณ์ในเนื้อหาไหม จะว่าปมต่างๆมันได้คลี่คลายไหม มันก็คลี่คลายนะ แต่ อย่างที่บอกไปตอนต้น มันคลี่คลายไปในทางที่เจ็บปวดมากมาย ทิ้งปมก้อนใหญ่ไว้ในใจใครอีกหลายคนอะคะ
ขอบคุณ คุณตั้มที่แต่งเรื่องราวดีๆ มาให้ติดตามนะคะ
(เป็นเม้นท์ที่ยาวที่สุด ตั้งแต่เป็นสมาชิกเล้าแห่งนี้)
-
เศร้า
เจ็บปวดรวดร้าว
-
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ เศร้าได้อีก ไม่นึกเลยว่าจะจบแบบนี้ :o12:
แต่ยังไงก็ ขอบคุณและสวัสดีปีใหม่ค่ะ :L2:
-
:z3: นั่งอ่านถึง 5 ทุ่มครึ่ง ....รวดร้าวได้ีอีก :o12:
-
อ่านแล้วสงสารน้ำหยดมากกกก
-
ขอบคุณมากๆเลยนะคะ
มาอ่านได้ตอนจบพอดีเลย
-
:เฮ้อ: ก่อนอื่นก็ต้องขอสวัสดีปีใหม่กับคุณบุหรงนะครับ ขอให้มีความสุขตลอดปีใหม่นี้คิดสิ่งใดขอให้สมหวังทุกประการ นิยายจบลงด้วยความเศร้าแต่ก็แฝงแง่คิดไว้เหมือนกันว่าไม่มีสิ่งใดจะอยู๋จีรังยั่งยืนย่อมมีการแตกดับไปเป็นธรรมดาโลก ขอบคุณสำหรับเนื่อเรื่องที่สนุกและให้ได้ลุ้นตลอดเลย หวังว่าคงจะได้เห็นผลงานใหม่ๆ มาอีกนะครับ
-
กำลังอ่านอยู่นะครับ
เดี๋ยวค่อยเม้นเพิ่ม
ยังตามไม่ทันเม้นบนครับ :serius2: :serius2: :serius2:
-
เป็นเรื่องแรกของบอร์ดนี้เลยที่อ่านจนจบ
รักน้ำหยดมากเลย เป็นอะไรที่นางเอ้กนางเอกสุด :o8:
ขอบคุณท่านนักเขียนมาเลยที่มีอะไรดีๆมาแบ่งปันกัน
สวัสดีปีใหม่น้า
:bye2:
-
อ่านจบแล้วคร๊าบบ
คนแต่งใจร้ายม๊ากมากเลย
สงสารน้องน้ำหยดจังเลย
จบเศร้าสนิทเลยอะครับ
.
.
แต่ยังไม่เคลียร์นะครับ
ขอภาคพิเศษ (แบบปาติหารย์ด้วยนะครับ)
:call: :call: :call:
-
อ่านจบแล้ว เกิดอาการเศร้าอย่างรุ่นแรง
สงสารน้ำ สงสารพี่ต้นด้วย ฮื่อๆๆๆ :m15: :monkeysad: :sad11: :L3:
-
:sad4: หาตั้งนานที่แท้เรื่องนี้จบซะแล้ว ไม่ได้เข้ามาอ่านสองเดือนเอง
แถมได้อ่านที่เพื่อนๆ เมนท์ตอนจบแล้ว :o12: เค้าจะต้องไปเตรียมผ้าห่มก่อนแล้วล่ะ
นิยายคุณตั้มต้องแอบอ่านคนเดียว ไม่งั้นตาแดงอายเค้า :monkeysad:
-
ทำไมน้ำต้องตาย T^T
เส้ามากอ่าๆ ๆๆ ๆๆ
แง้ๆ ๆๆ ๆๆ ๆ
-
โอมายกอด อารมณ์ตัดจบ กระชากใจเลย
รวดเร็วในหนึ่งตอน
แต่ว่าถ้าไม่จบแบบนี้ ก็ไม่รู้จะจบยังไงให้ดีจริงๆ
ขอบคุณนะค่ะสำหรับนิยายดีอีกหนึ่งเรื่อง
-
โอ้ ในที่สุดก็อ่านจนจบ
สนุกมาก ๆ เลยค่ะ
ดีว่าอ่านตอนที่เขียนจบแล้ว
สงสารทุก ๆ คนเลย ไม่ว่าจะเป็นหมู พี่ต้น น้ำหยด แล้วก็ติ๊ก
:m15:
ประทับใจมาก ๆ เลยค่ะ
-
เห้อ สุดท้ายน้ำหยดนั้นก็ระเหยหายกลายเป็นละอองไอในอากาศ
เศร้าอย่างแรง :o12:
ขอบคุณมากคั๊บ
-
เศร้าจังอ่ะ :o12:
แต่เป็นเรื่องที่สุดยอดมาก o13
ไม่คิดว่าจะจบแบบนี้นะเนี่ย
-
น้ำหยด ชื่อสมกับตัวค่ะ คือ น้ำที่ค่อยๆ หยดเผื่อหล่อเลี้ยงให้สิ่งมีชีวิตไม่ตายไป
การดำเนินเรื่องนี้แปลกค่ะ คือ มันดูเร้นลับ น่าค้นหา ว่าน้ำหยด ... กับใครในห้องนั้นตลอด
แต่จริงๆ แล้วมันน่ากลัวนะ อ่านไปหลอนไป บรื๋อออออ
แปลกใจนิดหน่อยที่น้ำหยดไม่ได้กลัวคนๆ นั้น แต่กลับรู้สึกอบอุ่นแทน แสดงว่าชีวิตที่เกิดมาเพื่อกันและกันเนอะ
การจากไปของน้ำหยด เป็นอะไรที่คิดไม่ถึง และความจริงมันก็ไม่น่าเกิดขึ้น
เสมือนกลายเป็นว่า น้ำ หยด เพื่อชีวิตของใครหนึ่งคนจริงๆ ... แต่ชีวิตของน้ำหยดเองหละ
อ่านแล้ว บางช่วงตอน ตัวเองกลับรู้สึกว่า น้ำหยด ไม่ได้มีความสุขมากนัก แต่ชีวิตเหมือนทำเพื่อคนอื่นตลอด เกิดมาเพื่อคนอื่น
แต่เรื่องนี้ สอดแทรกเรื่องสิ่งเร้นลับได้ดีนะค่ะ ทั้งโลกแห่งวิญญาณ บุญกรรมที่ทำมาร่วมกัน การเสียสละ และคำสอนต่างๆ
โดยรวมตลอดเรื่อง ขอบอกว่า ชอบมากค่ะ
:pig4: ผู้แต่งสำหรับอีกเรื่องราวที่ถ่ายทอดมาให้เราได้อ่านค่ะ
-
เข้ามารอ ขอภาคสองนะครับ
:serius2: :serius2: :z3:
-
อ่านแรกๆ ขนลุกนะคะคุณบุหรง แต่พออ่านไปเรื่อยๆ มันยิ่งบีบหัวใจ และบีบสุดๆ ก็เมื่อถึงตอนจบ
เยี่ยมยอดค่ะ สะเทือนอารมณ์โดยไม่มีสาเหตุอื่นนอกจากเนื้อเรื่องทั้งหมดที่มันชวนให้สะเทือนอารมณ์
แต่งได้เริ่ดมากมายค่ะ
------ขอบคุณเรื่องดีๆ อีกเรื่องจากคุณบุหรงนะคะ-------
เศร้าบาดลึกไปหลายอาทิตย์
-
เป็นชีวิตที่รันทดดีแท้ ๆ เลย :sad11:
นั่งอ่าตอนกลางคืนแล้ว ขนลุก o22 :serius2:
-
จบเศร้าจัง แต่เข้าใจเหตุผลของคุณบุหรงคะ ว่าถ้าเลือกได้น้ำหยดไม่อยากให้ใครต้องเจ็บปวด
-
:pig4: :pig4: อ่านจบแล้ว :mc4: :mc4: ขอบคุณมากคร้าบบบบบ :กอด1: :กอด1: o13
-
เพิ่งอ่านจบ เห็นตั้งแต่แรกออนแอร์แล้ว แต่ยังไม่อยากอ่าน ผ่านไปค่อนปีเพิ่งหวนคิดถึง
แต่ละเรื่องของคุณบุหรง เนี่ย สุดยอด ถามจริงๆเถอะพ่อคุณ คิดได้ยังไงอ่ะ :L1: :L1: :L1:
แล้วจะติดตามเรื่องต่อไปนะ กำลังอ่านสานฝันอยู่อ่ะ เดี่ยวจะไปคอมเม้นบ่อยๆแล้วกัน
ขอบคุณครับ :L1:
-
อ่านที่เดียว จบเลย
เศร้ามากๆๆ
สงสารน้ำ แทนทีจะได้อยุ๋กับพี่ต้น นานๆ
ต่อตอนพิเศษ สักหน่อยไหมครับ
-
อ่านรวดเดียวจบเลยนะฮะ....
ขอสารภาพเลยว่า อ่านนิยายเรื่องนี้ถึงตอนที่ 69 แล้วไม่อยากอ่านต่อเลย
คือความจิงเราเชียร์หมูมาตั้งแต่ต้นแล้ว แต่แบบไปอ่านเม้นท์หลายคนเราเลยรู้สึกแย่นิดๆ
แต่เราก็อ่านมันจนจบเพราะเราคิดว่ามันอาจจะดีขึ้นกว่านี้
แต่พออ่านตอนจบแล้วเรากลับรู้สึกอยากหยุดไว้แค่ตอนที่ 69 ฮ่าๆๆ
สงสารน้ำหยดอ้ะ ไม่เข้าใจทำไมต้องเป็นน้ำหยด
คือถึงเราจะเชียร์หมูนะ แต่เราอยากให้คนที่จากไปเป็นหมูยังไงก็ไม่รู้ เรื่องราวมันอาจจะดีขึ้นมั๊ง....
คือเราอาจจะมองคนละมุมกับไรต์เตอร์ แหะๆ
แต่เรารู้สึกว่าเหมือนพี่ต้นเค้าจะรับรู้ แต่พยายามทำเป็นไม่รับรู้
แล้วไม่เข้าใจว่าทำไมไม่ใครเข้าข้างหมูเลย แบบเหมือนไม่คิดจะช่วยหมูเลย ให้หมูกับน้ำเข้าใจกันว่า
ที่ผ่านมานั้นหมูเข้าใจผิดมาตลอด พี่เอก หรือเพื่อนหมู เพื่อนน้ำไม่มีใครช่วยเลย
หรือว่าไรต์เตอร์อยากให้เป็นแบบนี้ก็ไม่รู้ แหะๆๆ o18
เฮ้อออ...จบแบบนี้ก็ดีไปอีกแบบ
แต่สงสารน้ำ ต้องเจ็บมาตั้งแต่ต้นจนจบเลยอ้ะ.....
แต่เรางงว่าพี่้ต้นไม่รู้เลยหรอ ว่าคนนี้ไม่ใช่น้ำ หรือว่ารู้แต่ปล่อยเลยตามเลยเพราะว่ารักน้ำแล้ว
อ๊ากกกก มีหลายที่สงสัย แต่ก็คิดว่า มันเป็นเพียงนิยาย แหะๆๆ
้ถ้าเป็นชีวิตจริงเราคงเครียดกว่านี้แน่เลยเนอะ
ขอบคุณค้าปป ))
ที่มาแต่งนิยายชวนโศกแบบนี้ เฮ้อออ...จะบอกว่าอ่านแล้วคุ้มคลั่งเลยนะฮะ
แบบว่าไม่จิง ไรต์เตอร์ทำร้ายจิตใจมากอ้ะ.,,,? 55555
-
ตอนที่เขียนเรื่องนี้จบ ก็รู้สึกเศร้าเหมือนกัน เพราะตอนที่พลอตเรื่องไว้ตอนแรก น้ำหยดกับต้นไม้ จะอยู่ด้วยกันด้วยความสุข แต่แล้วก็เกิดตัวละครที่ชื่อ หมู ขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจในขณะที่เขียนเรื่องไปไดัพักหนึ่ง ก็เลยต้องมาแก้ใหม่ตั้งแต่ตอนแรกๆ เรื่องที่พลอตไว้ว่าจะจบลงด้วยความสุข เลยกลายเป็นโศกนาฏกรรมไป ทั้งๆที่ในความรู้สึกของตัวเอง รักตัวละครตัวนี้มากทีเดียว :sad4:
เรื่องของน้ำหยด กับหมู คงมีแต่ชมพู่คนเดียวที่ไม่พอใจ และตั้งตัวเป็นอริกับน้ำหยดอย่างชัดเจน ในขณะที่ต้อยทำตัวเป็นผู้แพ้ที่ยังคงมีมิตรภาพที่ดีให้กับเพื่อน และคนที่ตนรู้สึกรัก
มิตรภาพและน้ำใจของเพื่อนๆที่รายล้อมคนทั้งสอง หากรู้ว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ก็คงจะช่วยเหลือกันเต็มที่ ทั้งเพื่อนของน้ำหยด และเพื่อนของหมู แต่สิ่งที่เกิดขึ้นกลับไม่มีคนรู้ นอกจากต้อยที่รับรู้เรื่องราวเกือบทุกอย่าง แต่ก็ไม่ได้คิดจะช่วยเหลืออะไร เพราะตอนนั้น น้ำหยดเลือกแล้ว ... น้ำหยดเลือกต้นไม้
ต้นไม้เองก็รอมาตลอด แต่ไม่ได้รอคนที่ชื่อน้ำคนนั้นหรอก แต่รอคนที่จะยอมรับในตัวเขามากกว่า ก็ดูเอาสิ ใครมาอยู่คุณต้นไม้จับกดเรียบ :laugh: และทุกคนก็หนีหมด ... ยกเว้น น้ำหยด ตั้งแต่เรกต้นไม้ก็รู้แล้วว่า น้ำหยด คนนี้เป็นคนละคนกับคนที่ชื่อน้ำที่เคยคบ และสุดท้ายก็คงกลายเป็นความรักจริงๆ
เรื่องนี้ขอยอมรับว่าคงทำร้ายจิตใจคนอ่านหลายคน แต่ก็พยายามอย่างดีที่สุดเพื่อจะสื่อถึงความหมายหลายๆอย่าง ที่แฝงไว้ในเรื่องให้ผู้อ่านได้รับรู้
อย่างไรก็ขอบคุณทุกคนที่เป็นกำลังใจมาตลอดครับ o1
-
ชอบฮะ จบเศร้าแต่โดยรวมโอเคเลย
-
:fire: เรื่องเศร้าๆ พวกนี้เกิดจากอีผีลักหลบนั้นแหละ แล้วทำไมมีแต่คนเข้าข้างเอาใจอีพี่ต้นจังวะ ทั้งๆที่คนที่ดูแลน้ำหยดมาตลอดคือหมู พี่ต้นหรอเคยช่วยไรเค้าบ้างนอกจากเซ็กส์อย่างเด่ว เซงน่าจะตายๆซะ นี่ดันคนดีๆต้องตาย :serius2:
-
เม้นต์ ๆ ๆ ๆ อิอิอิ
.
.
.
ตามความรู้สึกผม หมูไม่ได้ผิดอะไรมากจนให้อภัยไม่ได้ จนกระทั่งจับน้ำหยดกดนั่นแหละ ผิดเต็ม ๆ
.
.
พี่ต้นไม้ ก็.. ไงล่ะ มันก็เป็นการสมยอมกันทั้งคู่ อันที่จริงหมูอะ น่าสงสารเหมือนกันนะ ที่ไม่เคยรู้เลยว่าน้ำหยดมีคนอื่นนอกจากตัวเอง ใช่อยู่ว่าหมูก็ไม่ได้ให้ความแน่นอนอะไรเลยกับน้ำหยด แต่หมูก็ไม่ได้มีคนอื่น (หรือดวงจิตอื่น ๆ) เหมือนที่น้ำหยดมี
.
.
เข้าใจว่าเพื่อน ๆ เม้นต์ หรือเข้าใจน้ำหยด เพราะรู้ Background ของน้ำหยดดี ซึ่งอย่าลืมว่าหมูไม่รู้อะไรด้วยเลย และเมื่อรู้ก็พยายามแก้ไขแล้ว แต่ก็สายไป มันก็คงจะดีถ้าหมูไม่ไปข่มขืนน้ำหยดเข้า แต่ก็อย่างว่า ถ้าหมูดีเมพ ๆ ขนาดนั้น เรื่องมันจะจบยังไง จริงไหมคุณบุหรง อิอิอิ +
.
.
ส่วนพี่ต้นไม้ ก็คงต้องรับผลกรรมที่ตัวเองทำไว้ตอนเป็นดวงจิตเหมือนกัน เพราะไปสร้างความหวาดกลัว ผิดประเวณีกับคนอื่นมาตั้งมากมาย ของรักย่อมต้องสูญเสียไปก็เป็นเรื่องธรรมดาของกฎแห่งกรรม ซึ่งอาจจะเป็นเพราะกรรมที่ทำเมื่อเป็นดวงจิต กรรมก่อนหน้านั้น หรือกรรมตั้งแต่ชาติปางไหนมาแล้วก็เป็นได้
.
.
ติ๊กเองก็ไม่เคยรู้เลยว่าทำไมน้ำหยดถึงให้ตัวเองได้แค่ความเป็นเพื่อน มันก็คงเป็นกรรมของติ๊กเหมือนกัน ถ้าวันหนึ่งรู้ว่าพี่ตัวเองเคยทำกับน้ำหยดไว้ขนาดไหน ติ๊กอาจจะเป็นทุกข์แสนสาหัสมากกว่าการรับรู้ว่าน้ำหยดให้ตัวเองได้แค่ความเป็นเพื่อนก็ได้ ใครจะรู้
.
.
น้ำหยด ลงบนพื้นแผ่นดินที่แห้งแล้ง แผ่นดินชุ่มชื่น น้ำหยดก็ระเหยหายไป
.
.
ถือว่าสวยงามครับสำหรับเรื่องนี้ (และก็เป็นฟอร์แมตอันแสนคุ้นเคยของนักแต่งนิยายหลาย ๆ คน คือ ไม่ปล่อยให้ใครมาฆ่าตัวเอกของตัวเอง ปลิดชีพซะเองสุขกว่าเป็นไหน ๆ 555+)
.
.
ขอบคณสำหรับนิยายดี ๆ ภาษาสวย ๆ การผูกเรื่อง + ดำเนินเรื่องที่สนุกสุด ๆ นะครับคุณบุหรง
o13
-
ส่วนพี่ต้นไม้ ก็คงต้องรับผลกรรมที่ตัวเองทำไว้ตอนเป็นดวงจิตเหมือนกัน เพราะไปสร้างความหวาดกลัว ผิดประเวณีกับคนอื่นมาตั้งมากมาย ของรักย่อมต้องสูญเสียไปก็เป็นเรื่องธรรมดาของกฎแห่งกรรม ซึ่งอาจจะเป็นเพราะกรรมที่ทำเมื่อเป็นดวงจิต กรรมก่อนหน้านั้น หรือกรรมตั้งแต่ชาติปางไหนมาแล้วก็เป็นได้
อืม ไม่ได้คิดถึงแง่นี้เลยแฮะ o13
-
Thank you Khun บุหรง,
:L2:
I'm start reading again today after been read the last chapter and some comments for a long time.
I scared to continue after read the first chapter long time ago.
-
มาอ่านรวดเดียวจบ
จบเศร้า :m15:แต่ก็ชอบอ่าน
ขอบคุณคุณ บุหรง
ที่แต่งเรื่องดีมาให้อ่าน
-
จบเศร้าจัง
น้ำหยดก็คือน้ำที่หยดลงสู่พื้นเพื่อใหความชุ่มชื้น ให้ชีวิต
แต่ตัวของหยดน้ำที่หยดลงสู่พื้นและได้ทำหน้าที่ของตัวเองได้อย่างสมบูรณ์แล้ว
คือการซึมลงสู่พื้นและร่างกายก็หายไปเหลือไว้เพียงความทรงจำที่เคยได้ทำไว้ให้กับชีวิต
ก็คงเหมือนกับการกระทำของคนที่ถ้าคนที่ทำดี เมื่อตายไปก็มีแต่คนสรรเสริญความดีที่ได้กระทำไว้
อยู่ในความทรงจำของคนรอบข้าง คนที่รู้จัก และคนที่ได้รับผลจากการกระทำความดีของบุคคลนั้น ๆ ตลอดไป
-
:เฮ้อ: น้ำหยด..
เสียสละเพื่อคนอื่นจริงๆ อ่ะ
ไม่ได้ห่วงว่าตัวเองจะเป็นอย่างไร
แต่ต้องมาจบแบบนี้..เศร้าไปตามระเบียบ
-
o13
ถึงจะมาตามอ่านช้าไปหน่อยนะคับ
แต่เราว่าเป็นเรื่องที่ดีเลยทีเดียว
เป็นกำลังให้ ผุ้เขียนต่อไปนะคับ
รออ่านผลงานคุณบุหรงอยุ่เรื่อยๆนะคับ ^^
-
สนุกมากมาย สำนวนการเขียนก็เรียบรื่นอ่านง่ายมากๆ.....แต่......ทำม้ายทำไมต้องจบเศร้าด้วยอ่ะ T_T
-
เพิ่งเิริ่มอ่านเมื่อเช้า ตอนนี้อ่านจบแล้ว ตอนแรกนึกว่าจะจบแบบ happy ending ซะอีก ไหงกลายเป็นอย่างงี้ไปได้ (แต่ได้อ่านที่คุณบุหรงบอกไว้หลังจบเรื่องแล้ว ก็พอจะทำใจได้นะครับ แหะๆ)
จะว่าไปแล้ว อย่างนี้น้ำหยดจะมีทุกข์ติดตัวไปด้วยรึเปล่าอะครับ เพราะการจากไปของน้ำหยด อาจทำให้หมูรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต ว่าเป็นสาเหตุที่ทำให้น้ำหยดตายอะ
ส่วนต้นไม้ ก็เหมือนกับว่าน้ำหยดใช้ชีวิตตัวเองซื้อชีวิตต้นไม้เอาไว้เลยอะ แล้วถ้าต้นไม้รู้ว่าน้ำหยดไม่อยู่แล้ว จะสามารถทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับน้ำหยดได้รึเปล่าล่ะเนี่ย ยิ่งเพิ่งฟื้นได้ไม่นานเท่าไหร่เองด้วย เฮ้อ....
-
อ่านรวด เดืยวจบคับ
แบบว่ากะลังพูดอะไรไม่ออก
อึ่งกิม..........
แต่ชอบมากๆคับ สนุก สุข เศร้า
โคตะระ ชอบ
-
เฮ้อ ไม่มีกำลังใจจะทำงานต่อแล้ว
ทำไมสิ่งที่เกิดขึ้นกับ "น้ำหยด" มันมีแต่ความเจ็บปวด
ถูกข่มขืนโดยกลุ่มพี่ของเพื่อน เจ็บปวดกับการที่คนที่ตกเคยรักกลับทำเหมือนที่ตนเคยโดน
ในใจและลึกๆแล้ว "น้ำหยด" ต้องการความอบอุ่นจากมือของพี่ต้น
ก่อนจะจบชีวิต "น้ำหยด" กลายเป็นผู้เจ็บปวดที่สุดและเป็นผู้ให้ที่มากที่สุดให้ทั้งหมู ทั้งพี่ต้น และติ๊ก
แต่ตนเองกลับได้รับแต่ความเจ็บปวด
***แม้ตนจะได้รับความอบอุ่นและปลอดภัยจาก"พี่ต้น"ทีเป็นสิ่งที่โหยหายมาตลอด
แต่ไม่อาจอยู่ร่วมกับอีกครึ่งชีวิตที่ต้องค้นหา อีกทั้งต้องรับความกดดันจากหมู
ในความรู้สึกๆลึกๆของผมนะ ความไม่แน่นอนที่พรั่งพรูออกมาจากเริ่มๆยันกลางเรื่องๆ
ทำให้รู้สึกอึดอัด แม้จะเกิดความรู้สึกไ่ม่อยากจะอ่านต่อแต่ก็ต้องอ่านเพื่ออย่างน้อยจะได้ระบายความอึดอัดเหล่านั้น
ให้หายตึงเครียด...เฮ้อ สุดท้ายตอนจบคงไม่อาจยิ้มได้อยู่ดี
--เข้าใจว่า คาแรกเตอร์ตัว"น้ำหยด" ทำให้เกิดความทรมานและอึดอัดอยู่มาก......เฮ้อแต่คงfail แบบนี้ไปเป็นเดือนเลยเรา
ไม่รู้จะมีอารมณ์ทำงาน ทำโปรเจกต่อไปไหมน๊อ....เฮ้อ(รอบที่ 10)
เศร้าจังเลยครับ(สุดๆ)
เพิ่มอีกนิดอิอิ หมูได้รับการตอบแทนจาก"น้ำหยด" เพราะสิ่งที่หมูทำให้น้ำหยดเสียใจ
ความอบอุ่นของพี่ต้น ที่มีให้กับ"น้ำหยด" ก็ได้รับการตอบแทนเช่นกัน
ติ๊ก ได้รับอานิสง จาก"น้ำหยด"เมื่อเป็นเพื่อนกันก็ไม่อาจก้าวข้ามเกินเส้นบางๆนั้นได้ถึงจะเป็นอย่างนั้นแต่น้ำหยอดก็ยังทำให้ิติ๊ก
ได้รับในสิ่งที่ติ๊กทำให้น้ำหยดมาตลอดเพื่อตอบแทนการเป็นเพื่อน
แต่โลกนี้ช่างไม่ยุติธรรมเอาซะเหลือเกิน ฮือๆ น้ำหยอด ไม่น่าจากไปแบบนี้เลย
-
:a5: :a5: :a5:
:o12:แบบว่าอ่านรวดเดียวจบเลยอ่า.....พรุ่งนี้มีสอบด้วยสิ
เฮ้อแบบว่าน่ะ
เกียดบักหมูบ้าโคตรๆ :fire: ทำไมมน้ำต้องตายด้วยย :sad4:
แล้วพี่ต้นจะอยู่ยังไงอ่า
แต่งเก่งมากๆเลย o13 เดี๋ยวตามอ่านเรื่องอื่นๆนะคับ
-
ไม่อยากให้จบเลยย
T^T มาอ่านกี่ทีก็สนุก หุหุ
-
เกลียดอิหมู
เกลียดมานนนนนนนนนนนนนนนนน :m16: :m31: :fire: :angry2: :serius2: :z6:
-
ภาคสองมาต่อ...เลยจำต้องมาขุดภาคนี้ขึ้นมาอีกครั้ง
เพราะจำไม่ได้ว่าจบยังไง...กลับมาย้อนอ่านตอนจบก็ :m15:
กลับไปเอาใจช่วยนายหมู เลยไปถึงพี่ต้นไม้ในภาค2ต่อ
:L2:
-
ก่อนอื่นก็ขอขอบคุณก่อนนะคร้า ที่แต่งนิยายสนุกๆให้อ่าน :pig4:
พอดีว่าอ่านรวดเดียว (เกือบ) จบ อารมณ์เลยต่อเนื่องสุดๆ (น้ำตาซึมเรียบร้อยแล้วล่ะ หุหุ o18)
ชอบพล็อตเรื่องอ่าค่ะ ตอนแรกนี่ต้องติดตามมากมาย ช่วงกลางๆก็ลุ้น ตอนจบก็...นะ เศร้าเลย :monkeysad:
เห็นภาคสองแล้วเลยมาตามอ่านภาคแรกก่อน กลัวงง :o8:
ว่าแล้วก็ไปอ่านดีกว่าเนอะ (หนังสือสอบไม่ต้องอ่านหรอก หุหุ :laugh:)
-
อ่านจบแล้วเส้าจิต
T^T"
แบบ ไม่น่าเลย
จบแบบอึ้งมากๆ
แบบนี้สงสารต้นไม้นะ
พอมีความรักจริงๆ ก็ต้องเสียไปอีกรอบ
T T
แอบเกลียหมูเ้ล็กน้อย ถ้าไม่มีหมู น้ำหยดก็คงไม่ต้องตายยยย
แ่หมูก็คงต้องรุ้สึกผิดไปตลอดชีวิต!
ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
มีภาคสองมาต่อแล้วนะคะ
ไม่เศร้าเหมือนภาคนี้
คนแต่งเขาว่างั้น
-
จบข่าว กะตอนจบ
อ่านมาในวันเดียว แรก ๆ ก็ไม่เข้าใจ น้ำเลย ว่า ทำไมถึงยอม ไม่สู้ ปล่อยให้หมู กะ จิต ของพี่ต้นมาฉวยโอกาส
แต่เพราะว่า ความกลัวมันจับฝจฝังจิต บางคนก็ออกอาการต่อต้านรุนแรง อะไรอยางนั้น
จบได้กระชากมากค่ะ
แอบเห็นว่ามีตอนต่อ..
ขอตัวไปอ่านก่อนนะคะ
บวกหนึ่ง ให้กับ เนื้อเรื่องชวนติดตาม และตอนจบที่แสนกระชากจิตใจ
-
อ่านจบแล้ว
แอบหวังลึกๆว่าจะสมหวัง
แต่ก็เศร้า นายเอกน่าสงสารได้อีก
คนดีไม่มีที่อยู่ แงๆๆๆ
แต่ก็นะ น้ำหยดเลือกใครไม่ได้จริงๆ
เป็นผู้เสียสละ มาตลอด
ขอบคุณสำหรับฟิคดีดีนะคะ
-
ประทับใจเรื่องนี้มาก ๆ ในหลาย ๆ มุม มุมที่แสดงให้เห็นคนที่เสียสละ เห็นแก่ตัว รักแบบพ่อแม่ เพื่อน และคนรัก เนื้อเรื่องเยี่ยมเรียบเรียงมาเจ๋ง ถ้าติดตามอ่านตั้งแต่ที่คุณบุหรงค่อยลง คงมีอาการทุรนทุราย เพราะว่าอ่านรวดเดียวตั้งแต่ตั้นจนจบ ไม่สามารถหยุดอ่านได้เลย เนื้อเรื่องชวนให้ติดตามมาก ๆ
ขอบคุณที่ได้มาขุดเรื่องที่โพสจบไปแล้ว ทำให้เจอเพชรเม็ดงามอย่างเช่นเรื่องนี้
-
:seng2ped:
-
จบแบบอื่ม....
เศร้า+เสียใจ
แต่ตอนอ่าน...อื่ม
น่าสะพรึงกลัว
-
อ่านแล้วเศร้าอ่ะ เกลียดหมูด้วย
-
สงสารน้ำ
TT_TT
ร้องไห้อย่างบ้าคลั่ง
เฮ้ออออออออ
-
เง้ออ จบเศร้าอ่ะ สงสาร น้ำ พี่ต้น หมู ติ๊ก มากเลย
แต่ให้จบแบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะ น้ำจะได้ไม่ต้องรู้สึกเจ็บมากมาย เพราะถ้าเลือกอยู่กับใคร น้ำ ก็คงต้องเจ็บอยู่ดี
ขอบคุณ คุณบุหรง ที่แต่งเรื่องราวดีๆ มีแง่คิดมากมายให้ได้อ่านกันนะคะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ ^^
-
สงสารน้ำที่สุด ทำไมชีวิตต้องพบเจอแต่สิ่งที่คอยทำร้ายจิตใจ T T
ขอบคุณค่ะสำหรับเรื่องดีๆที่แต่งมาให้อ่าน o13
-
น่าเสียดายจัง :o12:
จบแบบเศร้า
ตามมาอ่านจนจบแล้ว
กำลังรออ่านภาค2 อยู่นะคับมาต่อไวๆนะคับ
:pig4:
-
อยากบอกว่า โต้อ่านเรื่องนี้ ตั้งแต่ 2ทุ่มยัน ตี 2 ครึ่ง รวดเดียวจบบบบบบ
พี่ค๊าาาาาาาาาาาาาาาา ทำไม น้ำ ต้องตาย TT TT
เศร้าไปแล้ว อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาา
แง๊!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
แล้วต้น ล่ะ พี่่ ฮืออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ
นู๋นอน ไม่หลับแล้วเนี่ยยยยยยยยย
ร้องไห้ละนะ TT TT
-
เช้าแล้วเพิ่งอ่านจบ.......ลึกๆ หวังให้พี่ต้นไม้กลายเป็นเจ้าชายไปอีกครั้ง ส่วนหมูฆ่าตัวตายซะ ให้มันจบกันทุกคน สะใจดี
ว่าจะนอน แบบว่าปวดตามาก แต่เห็นว่ามีภาคต่อ ....สู้โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
ตามอ่านคืนเดียวจบ อย่างอึ้งกับตอนจบ
เดี๋ยวจะตามไปอ่านภาคสองที่หลายๆคนพูดถึงกันนะคะ
-
แบบว่านิสัยเสียอ่ะ
แอบมาอ่านตอนจบก่อน
พอรู้ว่าจบเศร้า ก็ไม่อยากอ่านแล้ว
แต่อ่านจากหลายๆคอมเม้นท์
บอกว่าสนุกและครบรสมาก
อยากอ่าน.....แต่ไม่อยากเสียน้ำตา
ทำไงดี TT___TT
-
เฮ้อ~ ไม่อยากจะเชื่อเลยค่ะ
ว่าไอ่ที่นั่งอ่านข้ามวันจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้นอน(6 โมงเช้า)
คิดว่ามันจะต้องจบแบบมีความสุข แต่พอมาเจอแบบนี้
บอกตามตรงว่ารับไม่ได้ค่ะ มันสะทือนใจมาก
น้ำหยดผู้ที่ไม่เคยทำผิดอะไรกับต้องมาตายแบบนี้
สงสารทั้งต้นไม้และ(ไอ่)หมู
แปลกนะคะ อ่านแล้วมันรู้สึกเศร้าและสลดใจมาก
น้ำตาเหมือนจะไหลแต่ก็ไม่ นี่รึปล่าวคะ ที่เรียกว่า จุกจนร้องไห้ไม่ออก
เฮ้อ~
เง้อ หวังว่าภาค 2 คงไม่เศร้าแบบนี้นะคะ
ไปละค่ะ ไปนอนก่อน แล้วค่อยไปหาภาค 2 อ่าน
รู้สึกท้อแท้จังเลย กำลังใจหายไปไหนหมดเนี่ย<<รู้สึกจะอินมากเลยนะเนี่ย T^T
-
เพิ่งเข้ามาจ๊ะ เห็นตอนเเรกก็สะดุดชื่อเรื่องซะเเล้ว นึกว่าเป็นสยองขวัญซะอีก เเต่เรื่องนี้ซึ้งมาก
สงสารน้ำเเละต้นที่เกิดมาได้คู่กันเเค่นี้ :monkeysad: :monkeysad:
-
เข้ามาหาน้องน้ำหยดกับพี่ต้นไม้ค่ะ
คิดถึงมากกก
-
:man1: :L2:
-
วันนี้อ่านรวดเดียวจบเลยครับ
ชอบการวางโครงเรื่องนะครับ
แต่ไม่คิดว่าตอนจบมันจะเศร้า ได้ใจขนาดนี้
แถมยังทิ้งปมให้คนอ่านจินตนาการต่ออีก ว่าตัวละครอื่น ๆ จะรู้สึกอย่างไร
สุดท้ายนี้ ขอขอบคุณผู้แต่งนะครับ ที่มอบความบันเทิง+ดราม่า ให้พวกเรา
จะติดตามผลงานอื่น ๆ อีกนะครับ
-
:a5:
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
นี่มันอะไรกันค้า~~ :serius2:
โฮ~~ ทำไมมันเป็นแบบนี้อ่ะ ทำไมน้ำหยดต้องตายด้วยล่ะ โฮกกกกกกกกกกกกกก :o12:
ทำเอาอิเจ๊เม้นต์ไม่เป็นเลย TOT โฮ~~~~
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ได้แต่ทำใจ.....
ไม่เคยอ่านเรื่องไหนแล้วเกิดอาการแบบนี้มาก่อน...มันไวเกินไปกว่าที่หัวใจบอบบางของอิเจ๊ตาดำๆคนนี้จะรับได้จริงๆ
โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :z3:
-
งะ!!! ยังไม่ชิน ทำใจไม่ได้ เหอ ๆ ๆ ๆ
-
เพิ่งอ่านตอนแรก แต่รู้สึกชอบอะค่ะ
แบบว่ามันลึกลับดี
-
ชอบค่ะ อ่านแล้ว ไม่สามารถลุกไปไหนได้ น่าสนใจและน่าติดตามตั้งแต่ต้นเรื่อง ช่วงแรกรู้สึกหงุดหงิดนิดหน่อยกับความไม่รู้ว่าผู้มาเยือนเป็นใคร เนื่องจากผู้แต่งไม่ได้เผยอะไรให้เดา แต่หลังจากนั้น ก็เริ่มเดา เริ่มคิด (ว่าคนหรือวิญญาณ อยู่หรือไปแล้ว) ตอนผู้มาเยือนเริ่มแวะเวียนมาบ่อย เป็นช่วงอ่านตอนกลางคืน แบบว่า....เงียบและอ่านคนเดียว 555+ แต่ก็ไม่ปิดคอม ยังคงอ่านต่อ 555+(อีกที) บอกได้เลยว่า ถ้าเป็นหนังสือ ต้องขายดีแน่เลย
ขอบคุณผู้แต่งที่เขียนเรื่องสนุก น่าอ่าน (ถึงแม้จะจบเศร้าก็ตาม) ให้อ่านนะค่ะ ^^ :pig4:
-
เศร้าเกิน...
-
คิดถึงน้ำหยด :o12: :o12: :o12:
-
o13
-
แง๊ :sad4: :sad4: :sad4:
ทำไมคุณบุหรงใจร้ายงี้!!!!!!!!!!!!
แงๆๆๆ
แต่สนุกดีครับ
ชอบๆๆ
-
:sad11:
:m15:
:monkeysad:
:sad4:
:o12:
ตามอ่านมาจนจบ พลิกไปพลิกมาตลอดทั้งเรื่อง
แต่ก็ชอบนะ กับพลอตเรื่องแบบนี้ (เดาทางยากดี...5555555555555)
งัยหาเรื่องใหม่มาให้อ่านต่อนะครับ...
:bye2: :bye2: :bye2:
-
ถึงแม้เนื้อเรื่องจะเดาได้บ้าง ในบางตอน แต่ก็ไม่ได้ทำให้หมดไปสนุกไปเลยค่ะ
ขอบคุณสำหริบเรื่องดีและข้อคิดดีๆ เขียนได้ดีมากๆ o13
แต่ความรู้สึกดีๆของเราตอนนี้มันหดไป เฮ้อออออ...............เศ้ราาาใจ... :sad11:
-
merry★ 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
•。★Christmas★ 。* 。
° 。 ° ˚* _Π_____*。*˚
˚ ˛ •˛•*/______/~＼。˚ ˚ ˛
˚ ˛ •˛• ｜ 田田｜門｜ ˚★ 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
Jaaaaaaaa \\(^^)//
-
ทำไมจบแบบนี้ นำ้ตายจริงอ้ะ แง่งงๆๆๆๆ
-
:m15: :m15: :m15: :m15: คณบุหรงใจร้าย
ฮือๆๆสงสารน้ำที่ต้องมาเจอเรื่องร้ายซ้ำซาก ทำไมไมให้น้ำอยู่ต่อและมีความสุขกับพี่้ต้น
พี่ต้นเองก็รอคอยเวลามานานที่จะฟื้นตัวและเจอน้ำ เค้าสองคนรักกัน
แต่ให้พี่ต้นมีความสุขแค่เพียงระยะเดียว น้ำเองก็เช่นกันได้อยู่ตอนที่พี่ต้นแข็งแรงดีแค่แปปเดียว
เกลียดหมูๆ เกลียดหมูืัที่สุด :m31: :fire: :angry2:
สุท้ายจบลงที่น้ำตา เรื่องนี้เศร้าสุดๆ พิมพ์ไปก็หยุดร้องไห้ไม่ได้เลย :m15:
-
วันนี้อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ :3123:
เรื่องนี้ให้ความรู้สึกหลากหลายอารมณ์ดี :z1:
ชอบมากๆๆเลยค่ะ :กอด1:
จะติดตามไปภาค 2 ด้วยนะ o18
-
จบได้เจ็บปวดมากค่ะ
เสียใจ น้ำหยด TT
ปล.ไม่เคยเชียร์หมูและก็เกลียดมากขึ้นในตอนจบค่ะ !
-
อ่านตอนแรก นึกกลัว ๆ เหมือนกันแต่ไม่นึกว่าตอนจบจะหักมุมได้เศร้าได้ขนาดนี้
-
อยากบอกว่าซึ้งกินใจมากๆเลยค่ะ :sad4:
แต่ไม่คิดว่าจะจบเศร้าแบบนี้ :o12: พออ่านเจอปฏิกิริยาของใครหลายๆคน ก็รู้เลยน้ำไปแหงๆ
ถึงจะไม่อยากให้จบแบบนี้ :o12: แต่ขอขอบคุณคูรบุหรงจริงๆค่ะ ที่แต่งนิยายดีๆให้ทุกคนอ่าน o13
จะติดตามผลงานต่อๆไปค่ะ :-[
-
:pig4: :pig4:
-
จบแบบนี้ ฆ่ากันเหอะ
น้ำตาไหลเลย ม่ายยยยยยยยยยย ฮือๆๆๆๆ :monkeysad: :monkeysad:
-
คุณบุหรงทำไมทำอย่างงี้อ่ะ... :z3: ถึงจะมาช้าไปหลายปี แต่เราก็นั่งอ่านตั้งแต่เช้ามืด...
ฉากที่น้องน้ำโดนรถชน... หนูกรีดร้องลั่นราวสติวิปลาส :sad5:
ถึงจะเคารพในการตัดสินใจของคุณผู้เขียน แต่จบจั๊งซี่มันทำร้ายจิตใจนักอ่านอย่างแรงเกินกว่าจะรับไหว
ไม่อยากจะบอกเลยว่าแอบชอบหมู (ถึงแม้ว่าจะเห็นใจแล้วก็รักพี่ต้นมาก ๆ ก็เถอะ) แต่อย่างหมูนี่เป๊กมาก ๆ ชอบจังเลยพวกอารมณ์ร้อนและไม่มีเหตุผล ฟังแล้วออกจะพิลึกพิลั่น แต่เราชอบของเราเงี้ย แต่ก็แอบเคืองสิ่งที่หมูกระทำบัดซบกับน้องน้ำ แต่ยังไงหนูก็รักของหนู :give2:
ขอบคุณมาก ๆ นะครับคุณตั้ม จะคอยติดตามและเป็นกำลังใจให้ผลงานต่อ ๆ ไปนะครับผม
-
เข้ามาอ่านแล้ว...แบบว่าน้ำหยดจริง
แต่หยดไม่นานก็ระเหยกลายเป็นไอแล้วล่องลอยหายไป
...
แต่มีจุดเล็กๆที่สะกิดใจมาตรงชื่อ "หมู" มันเป็นอคติเล็กที่ไปกด stop ต่อมจิ้นเราไป
พอจะจิ้นหน้าตาของหมู หน้าของน้องหมูอู๊ดๆตัวจริงก็โผล่มาทำให้เราจิ้นไม่ได้
ไม่ว่าอ่านที่ไรก็ไม่ชอบสักทีเหมือนมีหนามมาสะกิดอยู่ตลอดเวลา
-
ทำไมจบเเบบนี้
ไม่อยากให้ตายยยยยยยยย :z3:
ไม่ยุติธรรม :serius2:
แต่ก็จบไปอย่างสวยงาม
ใครผิด
รู้ๆกันดี
-
สงสารน้ำหยดจัง
อ่านนิยายเรื่องไหนก็ไม่สมหวังตอนจบสักที
เฮ้อออ เศร้า
-
โฮฮฮฮฮฮ เจ็บปวดดดด
ทำไมเหมือนเรื่องนี้นายเอกดูจะชีวิตหม่นหมองชอบกล
จะมีความสุขกับเค้าทั้งทีก็ดันมาตายอีก เฮ้ออออออ
-
น้ำหยด...คนดีไม่มีที่อยู่จริงๆ... ตอนแรกไอ้เราก็ใจชื้น คิดว่ามันคงแฮปปี้แล้วแหละ แต่มาเจอปฎิกิริยาของทุกคนก็เริ่มใจสั่นๆ พอถึงตอนที่น้ำโดนรถชนนี่แอบกรี๊ด ดิ้นๆๆ ด้วยความปวดใจ T^T น้ำหยดของช้านนนน
ยังไงก็ขอบคุณคนเขียนมากๆนะคะ ที่เขียนนิยายดีๆมาให้เราๆได้อ่านกัน ชอบมากๆเลยเรื่องนี้ เสียดายที่มาอ่านช้าไปเป็นปีๆ แต่ก็ดีแล้วแหละเนอะ ขืนอ่านไปพร้อมๆกันคงได้สติแตก ช็อคคาคอม(อันนี้ก็เว่อร์ไป) 555+
-
อ่านถึงหน้า24แปะไว้ก่อนนะ
-
เศร้าจังเลยค่ะตอนสุดท้าย
ชอบนะค่ะเรื่องนี้มีหลายอารมณ์ดีค่ะ
แต่ไม่ชอบตอนสุดท้ายเท่าไร
พี่ต้นไม้มีบทน้อยไปนิดนะค่ะแต่ก้ดีค่ะ สาสารพี่ต้นไม้มาก
ขอบคุณนะค่ะที่เขียนเรื่องดีๆมาให้อ่านค่ะ
-
Perfect ที่สุดของนิยายที่เราอ่านในช่วงนี้เลยค่ะ นั่งอ่านจนสว่าง
เพราะอ่านมันต่อเนื่อง เลยรู้พัฒนาการความรู้สึกของตัวละคร เหตุแห่งผล
แล้วสุดท้ายก็ไม่ได้เศร้าและเจ็บปวดเกินรับไหว แต่กลับรู้สึกว่าละครจบจริงๆ
หลายเรื่องที่ตัวเอกตายตอนจบ นั่นทำให้เศร้าโศกเสียใจแบบซึมลึกหลายไปชม.
คงเป็นเพราะว่าเราติดคำถามว่าทำไมถึงต้องตายทั้งที่ยัง....
แต่เรื่องนี้มันรู้สึกว่าการจากไปของน้ำหยดนั้นสมเหตุสมผลและเหมาะสมตามเนื้อเรื่อง
ไม่มีอะไรค้างคาใจคนอ่าน เรื่องนี้เยี่ยมจริงๆค่ะ
ขอบคุณมากๆค่ะ
-
:sad4:
น้ำหยด
น่ารักดีอยากรู้จ้งว่าเขา...คนนั้นคือใครผู้มาเยื่อนยามวิกาล :z3: :z3:
-
ถึงจะจบแบบเศร้าๆแต่ก้สนุกมากเลยค่ะ :กอด1:
-
อาจรวดเดียวจบ (อ่านตอนกลางคืนอีก)
ตอนแรกๆอ่านๆไปหลอนนะเพราะห้อง315มีเรื่องเล่าที่เล่ากันแบบผิดๆ
อ่านแล้วเย็นวาบไปทั้งตัว (คิดว่าเป็น ผี)
แต่พระเอกจะเป็นผีไปไม่ได้ เฮ้อ แค่ดวงจิตร
อ่านๆไป พี่ต้นออกน้อย อื่มเป็นพระเอกไม่ใช่ตัวเอกนิเนอะ
จบแบบนี้ เศร้านะ
-
นั่งอ่านมาแปดสิบหน้า เพื่อมาค้นพบกับความเจ็บปวดในตอนจบ Y____Y
ขอบคุณคนเขียนสำหรับเรื่องดีๆนะครับ ลุ้นมาตลอดเรื่องเลย เขียนได้ดีมากๆเลยครับ
-
อ่านไปหลอนไป พอหายหลอนปุ๊ปก็ร้องอีก TTTT
ทำไมๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ไม่อยากให้จบแบบนี้อ่า
น้ำทำอะไรผิดมากรึไงทำไมเป็นแบบเน้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เกลียดหมูอ่ะ เกลียดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ นี่มันไม่ใช่สิ่งที่คนรักกันเค้าทำแล้ว
แม่งเอ๊ยยยย ทำอะไรไม่คิดเลยอ่า เฮ็งซวยยยTTTTT ถึงจะน่าสงสารถ้ามองในแง่ว่ารักแต่ก็ไม่ไหวอ่ะ
คุณบุหรงแต่งเก่งมากๆเลยค่ะ ลุ้นตั้งนานว่าใครกันนะที่เป็นผู้มาเยือน หลากหลายอารมณ์ทั้งหลอนทั้งกลัว
แต่ตอนจบนี่สิ โฮฮฮฮฮฮฮฮฮ TTTT คิดถึงน้ำหยดอ่า คนดีดีคนอ่านก็อยากให้เค้ามีความสุขอ่ะ :m15:
-
ตอนจบ โฮฮฮฮฮ เจ็บปวดจริงๆค่ะ เขียนดีมาก ๆ อ่านแล้วติดเลยค่ะ
แต่ถ้ารู้ตอนจบเป็นแบบนี้บอกตรง ๆ ว่าเราจะไม่อ่านอะค่ะ 555+ (มันเป็นสันดานที่จะไม่อ่านอะไรที่จบแบบนี้)
แต่หลวมตัวอ่านมาตั้งแปดสิบหน้าแล้วนี่ ตอนจบอีกแค่ไม่กี่สิบบรรทัด มันกลับตัวไม่ทันแล้วอะ เศร้าาาาาาาาค่ะ
ถอยหลังไม่ได้แล้ว ก็เลยต้องรับรู้ตอนจบที่ทำให้เราเสียใจ
จบได้ดีค่ะ เราคิดว่าถ้าไม่จบแบบนี้เรื่องนี้ึอาจจะไปอีกยาวววว เพราะต้องปูเรื่องให้น้ำหันไปรักพี่ต้นอย่างจริงจังให้มากกว่าหมู 555+
แต่ถ้าถามว่าเชียร์ใคร เราเชียร์พี่ต้น ก็อย่างที่น้ำบอกพี่ต้นนั่นหละค่ะ ว่าตาหมูมันไม่เคยชัดเจนในความรู้สึก ว่าคิดอะไรยังไงกับน้ำ จะเพื่อนหรือจะรัก คอยมาวนเวียนอยู่ใกล้ ๆ ทำนู่นทำนี่ให้ แต่ในฐานะอะำำไรก็ไม่รู้ มันทำให้เราสับสนไม่ใช่น้อย
เสียดายที่น้ำจากไปเร็วเหลือเกิน เพิ่งจะได้อยู่กับพี่ต้นได้แค่นิดเดียวเองอะ เศร้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา ll-ll...
ยิ่งพอน้ำเลือกแล้ว ตาหมูก็ยังไม่ยอมเข้าใจนี่ ความสงสารหายเกลี้ยงเลยยย
เราเกลียดคนแบบนี้ที่สุดเลย ปากบอกว่ารักแต่ทำไมถึงไม่ยอมรับในสิ่งที่คนที่เรารักเลือกหละ หมู ชิชิ
ปล.แอบหวังแค่ว่าอยากให้น้ำยังอยู่ ดูแลพี่ต้นต่อไป...และก็อยากรู้ว่าหลังจากนี้พี่ต้นกับหมูเป็นยังไงบ้างค่ะ อยากรู้จริง ๆ
-
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยย ไม่อยากให้จบแบบนี้เลย
สงสารน้ำหยดกับพี่ต้นอ่า อยากให้ทั้งสองคนได้อยู่ด้วยกันนานๆ
ไหนตอนแรกหลวงปู่บอกว่ามาทันไง ฮึกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
วันนี้อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ สนุกมาก
พอถึงตอนสุดท้ายเสียใจมาก สงสารน้ำหยด พี่ต้นไม่ แล้วก็หมู
-
พี่ต้นสู้ๆน้าา :impress2: :impress2:
เราเชียร์พี่ต้นอยู่ o13 o13
อิอิ :laugh: :laugh:
-
เศร้ามากกกกกกกกกกกกก สงสารน้ำ....
-
:m15: :m15: เสร้าสุดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
จบเศร้าที่สุดเลย
ชื่อน้ำหยุดความหมายอย่างดีชอบอ่ะ
แต่ตอนจบนี่น้ำตาไหล เกลียดหมูง่ะ
-
เพิ่งมาอ่าน สามคำละกัน
จบ บาด ใจ :z3:
ตอนนี้ตีหนึ่ง นอนไม่หลับ T^T
-
ตอนจบอาจจะเศร้าไปนิด แต่ก็สนุกค่ะ ขอบคุณมากๆที่แต่งให้อ่านนะคะ
-
อ่านจบแล้ว
คำเดียวเกลียดไอเชี้ยหมู
น่าจะมีตอนพิเศษไอ้หมูโดนฆ่าตายมั่ง :fire: :-[
-
:monkeysad:
เศร้ารับอรุณ
แต่มันเศร้าแบบกระทันหัน
และจบแบบไม่รุตัว
ก้อเลย ไม่มีน้ำตาให้แก่น้ำหยด
:เฮ้อ:
-
จบ แบบเจ็บมากก
ใครจะไปคาดคิดว่าเรื่องนี้จะมีจุดจบเช่นนี้ งืออออ
เศร้าอ่ะ น้ำหยดมีคาแร็คเตอร์ที่เป็นเหยื่อตั้งแต่ต้น
ยันจบเรื่องเลย สงสารนายเอก และพระเอก(ที่แทบ
ไร้บทบาท)มาก แต่เกลียดนายหมู มากที่สุด เกลียด
คนที่พูดไม่รู้เรื่อง ไม่ยอมจบ และชอบทำให้คนที่ตัวรัก
เจ็บปวดเพราะการกระทำร้ายๆ ของตัวเองที่สุด งือออ
-
สนุกมากกกกกกกกกกกกก ค่ะ555
อ่านเพลินจนหยุดไม่ได้เลยทีเดียว เขียนดีจริงๆ
สงสารทุกคนเลยในตอนจบ ดูเหมือนน้ำหยดคนนี้เกิดมาเพื่อทำหน้าที่นี้โดยเฉพาะ
เป็นน้ำหยดหนึ่งที่สละตนเองเพื่อต่อชีวิตให้ต้นไม้ที่แห้งแล้งใกล้ตาย
เมื่อทำหน้าที่จบก็ต้องจบชีวิตลง
ไม่รู้เกิดมาเพื่อทำบุญโดยเฉพาะ หรือเกิดมาใช้กรรมเนาะ
แต่ดีจริงๆ นะที่เจอเรื่องแย่ๆ ตั้งเยอะแต่เค้าก็ใช้ชีวิตได้อย่างเข้มแข็งและมีความสุข
เป็นนายเอกที่แข็งแกร่งมากค่ะ^^
-
เฮ้อ รู้ไหมว่าคุณทำให้ผมนอนไม่หลับ เศร้าเวอร์.... ไม่อยากให้จบแบบนี้เลย
สงสารตัวละครทุกตัวเลย :m15: :monkeysad: :sad11: :m15: :monkeysad: :sad11: :m15: :monkeysad: :sad11:
แต่ก็ขอบคุณมากนะครับ
-
จบแบบนี้ จิงๆหรอ ม่ายยยยยย
นั่งอ่านทั้งวันเลย หักมุมแล้ว ยังหักมุมตอนจบอีก
มันค้างๆคาๆ ต้นก้อยังไม่รู้ว่าน้ำตาย หรือ จะมีภาค 2
เค้าไม่ยอมจิงๆน๊า
-
ฮืออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ
ทำไมเป็นแบบนี้อ่ะ มันเศร้ามากๆเลยอ่ะ
นึกว่าจะสุขสมหวังแล้วอ่ะ ผิดคาดไปเยอะเลยทีเดียวววว
สงสารทั้งพี่ต้น ทั้งหมูเลยยย
-
จบแบบนี้ จิงๆหรอ ม่ายยยยยย
นั่งอ่านทั้งวันเลย หักมุมแล้ว ยังหักมุมตอนจบอีก
มันค้างๆคาๆ ต้นก้อยังไม่รู้ว่าน้ำตาย หรือ จะมีภาค 2
เค้าไม่ยอมจิงๆน๊า
มีภาค ๒ ครัุบ ผู้มาเยือนยามวิกาล ๒ เรื่องราวของหมู ที่ thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=13856.0
แล้วเร็วๆนี้ เตรียมพบกับ ผู้มาเยือนยามวิกาล ๓ ครับ o1
-
อ่านจบแล้วครับ นิยายสนุกมากๆครับ
แอบสงสารน้ำหยดอ่ะครับ จริงๆชอบหมูมากน่ะ
น่าสงสารหมูด้วย แต่พี่ต้นไม้ก็ หลังเพิ่งมีบทเอง ผมว่าจริงๆหมูรักน้ำมากน่ะ
แต่ว่า ก็ นะ
เป็นกำลังใจให้กับคนแต่งน่ะครับ แต่งไว้นานแล้ว เพิ่งมีโอกาสได้อ่านครับ
สู้ๆกับการแต่งนิยายเรื่องใหม่ๆน่ะ
-
อ่านตั้งแต่ตอนแรกจนจบ สุข เศร้า เหงา ซึ้ง มีครบทุกอารมย์
กรรมชี้นำเส้นทางเดินจริงๆ
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆที่มีให้ได้อ่าน แล้วจะติดตามเรื่องอื่นๆต่อไปครับ เป็นกำลังใจให้
-
ชอบทุกเรื่องที่คุณบุหรงแต่งเลยค่ะ
ชอบวิธีการดำเนินเรื่องที่ลึกลับชวนติดตามมากๆ
แต่ว่า...เรื่องนี้เศร้ามากเลยอ่ะ :o12: :o12:
แต่ยังยังไงก็จะติดตามอ่านต่อไปนะค่ะ :bye2:
-
บางทีเราก็นึกว่านิยายคล้ายชีวิตจริง
แล้วชีวิตจริง คงไม่มีใครสุขไปทุกคนหรอก
จบเศร้าแบบนี้ มันก็ประทับใจในด้านเศร้าๆ
ดีที่ยังไม่เศร้าจับจิตเท่าไร เพราะน้ำจากไปแบบเงียบๆ
เห็นว่ามีภาคต่อ ไปตามหาอ่านก่อนนะคะ
ขอบคุณบุหรงมาก เขียนนิยายได้ประทับใจจริงๆ ค่ะ
-
ขอบคุณนะครับ อิอิ
-
ขอบคุณครับ
-
อ่านแล้วสนุกดี ลุ้น ขนลุก หรึบๆๆๆ 555
-
เอาน้ำหยดคืนมาครับ จบแบบนี้หรอ ฮือออออออออออ เราคิดแล้วว่ามันต้องจบแบบนี้ตั้งแต่ที่ต้นไม้ฟื้น มันจะต้องเป็นรักสามเศร้าเพราะน้ำก้อไม่สามารถเลือกใครได้เลย เพราะจะว่าไปนะครับ น้ำก้อไม่ได้ถือว่ารักหมูแต่อย่างใดแค่รู้สึกดี ๆ แต่ก้อไม่อยากปฏิเสธ แต่ที่แอบมีใจให้ต้นทั้งที่มีไรกะหมู ทำให้รู้ว่า น้ำอาจจะไม่มีความรักที่จริงจังกับใคร แต่รู้ไหมครับผมแอบดีใจกับต้นที่มันค่อนข้างชัดเจนกว่าหมูที่เปนเหมือนเพื่อนมากกว่า ขนลุกจนผมไม่กล้าไปอาบน้ำอ่ะครับ 11 ชั่วโมงกับการนั่งอ่าน มีเวลาเฉพาะเข้าห้องน้ำและกินข้าวเท่านั้น ผมชอบเรื่องนี้มากนะครับ แต่งได้ใจผมมากครับ เพราะจริง ๆ แล้วให้แง่คิดหลายอย่างในเรื่องครับ แต่ตัวละครที่ผมสงสารมากตอนนี้คือพี่ต้น จะอยู่ยังไงเพิ่งรู้จักน้ำก้อต้องเสียเขาไป
-
เข้ามาอ่านอีกครั้ง หลังจากที่ ใช้เวลาทำใจมานาน(ประมาณ4ปี)
ได้กลับมาอ่านกี่ครั้งก็ยังเป็นเรื่องที่ประทับใจเเละฝังใจมาก ความรู้สึกเมื่อ4ปีก่อน รู้สึกว่า สงสารน้ำหยด กับพี่ต้นไม่มาก เเล้วก็เกลียดหมูที่สุด ที่ทำลายความรักระหว่างพี่ต้นกะน้องน้ำ เป็นคนที่เห็นเเก่ตัว
ตอนนี้ได้กลับมาอ่านอีกครั้ง จากที่ตอนเเรก ทำใจไม่ได้ที่จะมาอ่านอีก เเต่พอมีภาค3มา ก็เลยอยากตามกลับมาเก็บรายละเอียด เเล้วจะไปอ่านภาค2ต่อ หวังว่าภาค3นี้ น้ำหยดกับพี่ต้นจะมีความสุขซักที
เเต่ยังไงก็ ขอบคุณคุณบุหรงมากที่เเต่นิยายดีๆ น่าประทับใจมาให้ได้อ่านกัน
เป็นกำลังใจให้ค่ะ :L2:
ปล ถึงจะเศร้าใจกับภาคนี้ยังไง เเต่ก็เห็นด้วยว่าจบได้ลงตัวเเล้ว
-
อ่านเรื่องนี้แล้ว อ๊าก :a5:
ไม่อยากให้จบแบบนี้เลยอ่า
เศร้า :monkeysad: เอามีดมาแทงเค้ายังดีกว่าอีก :dont2:
แต่ก้อนะอย่างที่คนเขียนว่า คนที่เจ็บที่สุด คือน้ำ
สู้ต่อไปนะคะคนเขียน (ถึงอยากจะแอบเคืองนิดหน่อยก้อเถอะ)
เป็นกำลังใจให้เขียนเรื่องต่อไปนะคะ :L2:
-
ขอแบบย้อนรอยได้ไม๊คะ
ให้น้ำเป็นแบบพี่ต้น แล้วให้พี่ต้นเป็นคนเรียก จิต กลับมาเข้าร่าง
เมื่อ น้ำหยด ทำให้ ต้นไม้ มีชีวิต
ป่าไม้ ต้นไม้็ ก็คือแหล่งกำเนิดของ น้ำ เช่นกัน :monkeysad:
แค่คิดนะคะ
จริงๆ คือ ยอมรับ จบแล้วตามพรหม(คนแต่ง)ลิขิต
เข้าใจว่าี้ให้แง่คิดเรื่อง กรรม
ก็รออ่านเรื่องใหม่ต่อไปค่ะ
:L2: :pig4: :L2:
อุ๊ย! ความคิดบรรเจิดมากๆๆเลยค่า :z1: :z1:
-
:a5: :a5: :a5:
:o12:แบบว่าอ่านรวดเดียวจบเลยอ่า.....พรุ่งนี้มีสอบด้วยสิ
เฮ้อแบบว่าน่ะ
เกียดบักหมูบ้าโคตรๆ :fire: ทำไมมน้ำต้องตายด้วยย :sad4:
แล้วพี่ต้นจะอยู่ยังไงอ่า
แต่งเก่งมากๆเลย o13 เดี๋ยวตามอ่านเรื่องอื่นๆนะคับ
สภาวะเดียวกัน นั่งอ่านตั้งแต่ เที่ยงๆถึงตีสอง...... :really2:
-
เอ่อ.... เพิ่งมาตามอ่านครับผม
ชอบเรื่องนี้มากอ่านรวดเดียวจบรวบด้วยคอมเมนต์ทั้งหมด :really2:
อ่านๆมาพอเดาอะไรๆตามได้ตลอด มันมีในบางจุดที่เหมือนคุณบุหรงเตือนคนอ่านกลายๆว่า
"เตรียมทำใจนะ ตอนจบมันไม่สวยงามนักหรอก"
แม้เราจะเตรียมใจไว้บ้าง แต่พออ่านถึงตอนจบจริงๆมันก็จุกขึ้นมาทันที มันจะร้องก็ร้องไม่ออก
เหมือนอยากเก็บเรื่องราวดีๆนี้ไว้ไม่อยากเอาออกไป คุณเก่งมาเลยรู้ไหมครับ o13 o13
-
สนุกมากๆค่ะ แต่แอบเศร้าอ่ะ สงสารน้ำหยด อ่านจบแล้วนอยด์เป็นวันๆเลยฮ่าๆ
ตอนนี้กำลังตามอ่านซีรีย์นี้อยู่นะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ ^^
-
โอ้.. จบแบบ แง้ สตั๊นเลย =__=
สนุกมากๆเลยค่ะ ขอบคุณคนเขียนมากนะคะ
-
ชอบเรื่องนี้สุดๆ ชอบเนื้อหาอ่ะลึกลับดี o13
:monkeysad: ไม่น่าจบเลยอ่ะ
สนุกมากๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
สนุกมากครับ ว่าแล้วว่าต้องจบแบบนี้
เคยอ่านอยู่เรื่องนึง จบคล้ายๆกัน
...คนเขียนยึดคติ ในโลกนี้ไม่มีตอนจบที่มีแต่ความสุขรึป่าว 555
-
จบแบบนี้....ไม่เจอมานาน
แต่เจอทีไรแทบขาดใจทุกทีTT^TT
:m15: :m15: :m15: :m15:
-
จบได้เจ็บสุดๆ ทำไมน้ำหยดต้องเจอเรื่องแบบนี้ด้วย ทำไมต้นไม้ถึงได้ถูกทำร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่า
แล้วคนอย่างหมูจะได้รับโทษอย่างสาสมไหม อยากรู้จริงๆ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะแพทว่าเป็นตอนจบที่ดีนะเพราะอะไรไม่รู้สิ 5555555555
มันก็ดีกว่าจบแบบแย่กว่านี้อ่ะ ก็ดีล่ะ
-
อ่านตอนจบ แล้วก็ :a5:
หักมุมได้ เศร้ามากมายเลย
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
น้ำตานองหน้าเลยค่ะ สงสารนำ้หยด อุตสาห์ มาเจอรักดีๆ คนดีๆ อย่างพี่ต้นไม้แล้ว
ไอ่หมู แกร่จะต้องจำฝั่งใจ ในเรื่อง น้ำหยดไปตลอดชีวิต แน่ๆ :beat:
ขอบคุณ คุณบุหรง สำหรับนิยาย ที่สนุกๆ มากมายคะ :pig4: :pig4:
-
จบได้เศร้ากว่าที่คิด
แต่โวยวายอะไรมากไม่ได้
ตอนนี้ก็ยังหมั่นไส้หมู
ใครเชียร์ก็เชียร์ไปแต่เราหมั่นไส้มัน
พระเอกเรื่องนี้ก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกรักมาก
เพราะบทน้อยเทียบกับหมูไม่ค่อยได้
แต่ถามว่าทำดีเพื่อเขาไปซะทุกอย่างจำเป็นด้วยเหรอที่ต้องได้ความรักจากเขาตอบ
ที่น้ำรักพี่ต้นไม้ก็เพราะรักล้วนๆ ไม่เห็นน้ำมาคิดเล็กคิดน้อยเลยว่าพี่ต้นไม้ไม่ค่อยได้ทำอะไรให้ สู้หมูไม่ได้บ้างแหละ
อิหมูนั่นแหละ สำคัญตนผิด ถามว่าที่พาน้ำไปตายเนี่ยไม่โกรธเท่าไปข่มขืนเขาหรอก
จงรับกรรมซะ ไอ้เลว
-
อ่านจบแล้วค่ะ
จบแบบปวดใจหนึบๆ เลย :m15:
ขอบคุณสำหรับนิยายดี ๆ นะคะ
-
o13 ชอบมากๆคับ ขอบคุณมาก ผมอ่านรวดเดียวจบเลย 5555 ตอนนี้กำลังอ่านภาคสองครับ
-
ขอบคุณครับ สนุกจริงๆ
-
เรื่องนี้สนุกมากค่ะ o13
แต่ว่าสะเทือนใจตอนสุดท้ายน้ำทำเพื่อทุกคนทุกอย่าง
ทำให้ทุกคนมีความสุข แล้วทำไมเวลาที่น้ำมีความสุขมันน้อยนักล่ะ :monkeysad:
ทำไมจบอย่างเน้ ใจจะขาด :o12:
-
:pig4:
-
หยดน้ำ อ๊ากกกกกกกกกก :o7: :o7:
ทำใจไม่ได้จริงๆกับตอนจบ แล้วต้นไม้จะอยู่กับใครล่ะเนี่ยยย
ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีๆมาให้อ่านนะคะ ถึงแม้จะเศร้าก็ตามเถอะ ฮือๆๆๆ :sad4:
-
แอบหน้ากลัวแฮะ :m29:
-
พระท่านว่าบอกไม่ได้ :z3: :z3:
-
อยากรู้ว่าผู้มาเยืนในยามวิกาลคือใึร :confuse:
-
อยากรู้อ่า ว่าคนๆนั้นคือไผน้อ
-
เตะอีพี่หมู แม่งหึงไม่เข้าเรื่อง :z6: :z6: :z6:
-
เศร้ามากๆเลยคะ อะไรจะแซดปานนี้เราอ่านแรกแอบคิดไปว่าน้ำเป็นฮีททีเรียปะเนี่ย ยอมเค้าไปหมดโดยเฉพาะหมูอะ เราว่าหมูเลวมากก ลักลับน้ำอะ แต่นน้ำก็ไม่ปฏิเสธครั้งต่อๆไป ถึงจะบอกว่ากลัวก็เหอะ แต่แบบ ไม่ไหวๆ แถมตอนจบน้ำก็น่าสงสารอีกอะ o22
ชาติก่อนน้อน้ำหยกไปทำอะไรไว้อะ เศร้ามากๆเลย
-
ลุ้นไปทั้งเรื่องว่าผู้มาเยือนของเราจะโผล่มาตัวเป็นๆ เมื่อไหร่
คอยเชียร์อยู่ตลอด.. จนกระทั่งตอนจบ
เข้าใจว่าเรื่องก็น่าจะมาแนวนี้ แต่ก็เศร้ากับตอนจบอยู่ดี :m15:
ขอบคุณคนเขียนมากครับ
-
ทั้งๆที่ทำใจตั้งแต่แรกแล้วว่าเรื่องนี้ตอนจบต้องเศร้าแน่
แต่สุดท้ายก็ร้องไห้อยู่ดี
สงสารทุกคนเลย โดยเฉพาะน้ำหยดกะต้นไม้
:monkeysad: :m15: :sad11:
-
จบแบบนี้นึกว่ากำลังอ่านนิยายของคุณหญิงทมยันตี. สรุปว่าสนุกมากเลยค่ะ ตามอ่านตั้งแต่เมื่อวาน เพิ่งมาจบเอาตอนนี้. ความจริงแล้ว ชอบหมูมาก อาจเป็นเพราะได้อ่านความสัมพันธ์ของทั้งหมูและน้ำหยดมานาน และมันก่อตัวมาเรื่อยๆ จึงคิดว่าหมูควรจะเป็นพระเอกและสมหวังกับน้ำหยด หากว่าไม่เกิดเหตุการณ์ข่มขืนตอนท้ายๆ เรื่องเสียก่อนน่ะนะ.
ส่วนต้นไม้ ยังไม่ปลื้มกับเขาเท่าไหร่นัก เพราะอย่างที่บอก...ไม่ค่อยมีบทเลย ก็เลยยังไม่อิน ฮ่า ฮ่า แต่เห็นแล้วว่ามีภาค ๓ เดี๋ยวขอตัวไปอ่านต่อก่อนนะคะ
ขอบคุณค่ะ
-
เรื่องนี้สนุกมากกกกกก ชอบจริงๆ ค่อยๆคลายปม เราอ่านรวดเดียวจบเลย
ตอนแรกที่อ่านแล้วหมูเข้ามา เราก็เฉยๆนะ ไม่ได้เชียร์หรือว่าอะไร
ส่วนพี่ต้นตอนที่มาเป็นจิต เราก้มีแอบปลื้มอยู่บ้าง แต่ก็หงุดหงินอ่ะ เหมือนแบบว่าเป็นใครก็ไม่รู้ มันอึดอัด ทุกอย่างดูไม่เคียร์
ตอนที่หมูเข้าใจน้ำผิด เพราะได้ยินพี่เอกกับเพื่อนคุยกัน เราเข้าใจหมูนะ เราเองก็คงหงุดหงิดเหมือนกัน แล้วยิ่งมาเห็นท่าทางน้ำอีก แล้วพอว่าอะไรน้ำ น้ำก็เหมือนยอมรับว่าตัวเองผิดจริงๆ อันนี้เราสงสารหมู มันอึดอัด เพราะน้ำไม่มีคำแก้ตัวอะไรเลย เอาแต่ยิ้มรับว่าเหมือนทำจริงๆ แล้วถ้าเป็นอารมณ์ ณ ตอนนั้นจริงๆ เราว่ามันคงปรี๊ดน่าดู
น้ำเอง ก็ผิดตั้งแต่แรกอยู่แล้วเพราะว่า น้ำรู้มาตลอดว่าตัวเองรักใคร น้ำรักจิตพี่ต้นมาตลอด ถึงจะไม่รู้ก็เถอะว่าคนๆนั้นเป็นใคร เวลาเดียวกันน้ำก็ชอบหมูไปด้วย ไม่ว่าจะเป็นเพราะความใกล้ชิดหรืออะไรก็แล้วแต่ แต่สำหรับเรา เราอยากให้มันเคียร์ไปเลย ถึงมันจะลำบากใจก็เถอะ แต่ค้างๆคาๆกันทั้งสองฝ่ายแบบนี้ มันไม่ถูกอ่ะ ในความรู้สึกเรา เราสงสารหมู เหมือนว่าไม่ได้ทำอะไรผิดแท้ๆ แต่ต้องมาเจอแบบนี้ เราไม่ได้อยากให้น้ำหันมาเลือกหมูหรือว่าอะไร เพราะเรื่องนี้มันบังคับกันไม่ได้อยู่แล้ว แต่แค่อยากให้น้ำช่วยแสดงออกอะไรให้มันชัดเจนหน่อย
พอหมูปล้ำน้ำ เท่านั้นแหล่ะ ความสงสารที่มีหายหมดเลย เฮ้อ... กรรมจริงๆ หมูกลายเป็นคนที่แย่มากๆเลยสำหรับเรา ทั้งๆที่หมูเองก็รู้อดีตของน้ำแแท้ๆ ยังทำกันได้
ส่วนพี่ต้น คนนี้น่ารักอ่ะ ถึงจะมามีบทเอาท้ายๆแต่ก็ถือว่าค่อนข้างได้ใจไปเยอะ อาจจะบวกกับช่วงที่พี่แกเป็นดวงจิตด้วยล่ะมั้ง 555 แอบมีหมั่นไส้พี่แกบ้างนิดหน่อยช่วงที่น้ำเลิกกะหมูแรกๆ อิอิ
สุดท้าย เราแอบคิดไว้เหมือนกันว่า ถ้าน้ำตายเรื่องนี้คงเป็นการจบโอเคที่สุดแล้วสำหรับเรา แบบไม่ใช่ว่าเราไม่เศร้านะ เพราะถึงจะมีคิดไว้ แต่ก็ไม่คิดว่ามันจะจบแบบนี้จริงๆ ตอนอ่านฉากที่เริ่มๆจะมีนัยๆบอกว่าน้ำจะตายนี่ ใจเริ่มกระตุกละว่ามันต้องมีอะไรแน่ๆ และก็ นั่นไง โครมเดียว เฮ้อ...
สรุป เป็นเรื่องที่ชวนติดตามมากกกกก มีขนลุกด้วย ช่วงแรกๆอ่ะ จิตพี่ต้น บรื้อออ ชอบมากๆ ขอบคุณนะคะที่แต่งเรื่องดีๆแบบนี้ให้อ่าน
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:mew4: :mew4: :mew4: :mew4:
-
:hao5: ฮือๆๆๆ ฉันเสียใจช้าไป 5 ปี ผิดมั้ยเนี้ย น้ำหยดที่รักหลับให้เป็นสุขนะ :o12: วิ่งออกจากเล้าด้วยความสะเทือนใจ
-
:sad4: :m15: ทำร้ายจิตใจ จบแบบนี้
อ่านรวดเดียวจบเลยจ้า
-
เฮ้ออ จริงนเลยน๊าาา เราเกลียดหมู ตั้งแต่ต้นจนจบเลย
น้ำหยด หลุดพ้นซักทีเน้ออ
-
:mew6:
คิดมาตลอดว่าอาจจะจบแบบเศร้า,
แต่ไม่คิดว่าจะออกมารูปแบบนี้...สรุปว่า...
น้ำหยดเป็นตัวละครที่น่าสงสารที่สุดสินะคะ .
ยังอยากให้น้ำคู่กับพี่ต้นไปนานๆๆๆๆ ๆ ^^'
ปล.เกลียดนายหมูชะมัด เกลียดแบบไม่มีเหตุผลตั้งแต่ที่โผล่ออกมาตอนแรกด้วยซ้ำ.!
ปล2.สงสารพี่ต้นไม้ แง้ๆ
-
:mew4: เรื่องมันเศร้า ฮอื้ดดดด ฮอื้ดดดดดดดด ปื้ดดดดดดด(สั่งน้ำมูก)
สนุก มาก เลย อ่ะ แต่ ปื้ดดดดดดดดดด(สั่งต่อ) เค้าไม่อยากให้น้ำตายอ่ะ ฮื้อออออออ
-
ขนลุกเลย สงสารน้ำหยด
-
บอกได้คำเดียวว่าเฟลอ่ะ
ไม่คิดว่าเรื่องจะจบแบบนี้
แต่ก็นะขึ้นอยู่กับคนเขียน
ว่าจะเขียนอะไรมาให้อ่าน
ยังไงก็ขอบคุณมากๆนะคะ
-
เพิ่งได้อ่านค่ะ ตอนอ่านนี้แอบดีใจที่มาตอนเขียนจบแล้ว ไม่งั้นคงได้อารมณ์ค้างไปทุกตอน
น้ำหยด: เป็นตัวละครที่เรียกได้ว่าเกิดมาใช้กรรมจริงๆ โดนกระทำจากคนที่ตัวเองรักและรู้สึกดีๆ ด้วยทุกคน มีความหวาดหวั่น หวาดกลัวแฝงอยู่ในจะแทบทุกการกระทำ
ต้นไม้: เป็นคนที่อ่อนแอ อ่อนไหวง่าย ยึดติดกับเรื่องต่างๆ ก่อนจะฆ่าตัวตายก็ยึดติดกับความสุขจากชลมารค พอน้ำหยดเข้ามาก็พึ่งพิงกับความอบอุ่นที่น้องมีให้
หมู: เป็นตัวละครที่แฝงความรุนแรงอยู่ในตัว ไม่มีความมั่นคงในตัวเอง ไม่ศรัทธาและไม่เชื่อถือในความรัก คิดว่าความรักคือการครอบครอง เป็นเด็กที่โตมากับสังคมแบบวัตถุนิยมจริงๆ
น่าสงสารแทบจะทุกตัวละครของคุณบุหรงจริงๆ ค่ะ แต่เห็นด้วยกับตอนจบแบบนี้ ถึงเศร้า ถึงเสียดายตัวละคร แต่ทำให้จบได้อย่างสมบูรณ์
ขอบคุณนะคะ ^________^
-
ขอบอกก่อนเลยว่า ไม่เคยอ่านนิยายเรื่องไหนจบได้ภายในคืนเดียว :katai5:
โดยส่วนตัวคือชอบนิยายดราม่าอยู่แล้ว :m15:
แต่เรื่องนี้ของพี่บุหรง ขอบอกตรงๆมันเกินจะรับไหว :ling1:
แต่ละตอนต้องอ่านไปลุ้นไปหัวใจแทบวาย
แต่เรื่องนี้ก็ให้แง่คิดได้หลายแง่ดีค่ะชอบ
ถึงยังไงก็อยากได้ตอนจบแบบแฮปปี้อยู่ดีละคะ
พี่บุหรงขอตอนพิเศษด้วยสิคะ.. :impress2:
.....
ขอบคุณนะคะที่เขียนนิยายดีๆให้ได้อ่าน จะรอติดตามผลงานต่อไปนะคะ :mew1:
-
ขอบคุณครับ อ่านภาค 2 แล้วมาต่อภาคแรกอ่านแล้วก็ยังสนุกเหมือนกันถึงแม้พอที่รู้เค้าโครงของเรื่องมาแล้วบางส่วนสนุกดีครับ
-
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :z3: :sad4: :ling2:
ฮืออ แงงง ..ฮือorz
แต่ก็ชอบนะคะ...ชอบค่ะ..แงงงง
-
โฮกกกกกกกกกกกกก แซดเอนดิ้งเหรอเนี้ยยยยยยยยยยยยย
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ เศร้าอ่าาาา สงสารน้ำหยด มิน่าหลวงปู่ถึงตั้งชื่อนี้ให้
เพราะมีเพียงหยดเดียวนี่นาเนอะ
พอรดลงดินแห้งเพื่อให้ชุ่มฉ่ำไปแล้ว ก็ต้องหมดไปสินะ
แต่นึกไม่ถึงจริง ๆ นะเนี้ยว่าจะตายอ่าาาาา
เศร้าาาาา :mew4:
-
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยย :z6: :z6: :z6:
ทำไมทำอย่างงี้ T________________T อุตส่าตั้งความหวังไว้ตั้งนาน o22
ไอหมูไม่ค่อยน่าห่วง เพราะเป็นคนรู้แล้วว่าน้ำตาย แต่พี่ต้นไม้ล่ะ :z3: มาให้ยิ้มแล้วจากไป
ถ้าพรุ่งนี้ตื่นมาเจอจะเป็นยังไง !!? ไม่คลั่งเลยหรอ? ขนาดห่างกันแค่ทางกลับบ้านยังห่วงแทบตายขนาดอดข้าวปลาอาหาร
แล้วนี่!!!.......มันคือชีวิตเลยนะ T_T แต่งต่อเถอะ แต่งในช่วงน้ำเป็นวิญญาณก็ได้
แล้วได้พรหรือปาฏิหาริย์จากพระเจ้า หรือ ยมบาล มาเกิดในร่างของผู้ป่วยคนหนึ่งที่ประสบอุบัติเหตุวันเดียวกัน
แล้วร่างนั้นวิญญาณหมดแล้ว แต่ร่างสามารถใช้ได้
น้ำก็ต้องคลายปัญหาชีวิตของร่างๆนั้น มีพบเจอกับต้นไม้ และคนที่เกี่ยวข้องก่อนหน้าบ้าง
จะพยายามกลับไปรักไปคบใหม่ แต่ต้นไม้ยังรักน้ำอยู่ ไม่เชื่อว่ามันคือน้ำ ดังนั้น เรื่องที่ต่อก็เป็น
น้ำต้องคลายปัญหาชีวิตของร่างนั้น แล้วต้องทำให้ต้นไม้กลับมารักกันใหม่ด้วยอ่าาาาา(ไปไกลละ)
ฮืออออออออออออ ไม่เอาแบบนี้ :o12: :o12: :o12:
(ไปแต่งเองเลยไป๊ !! :: ผู้แต่ง)
จะพยายามทำใจจ๊ะ // กระดึ๊บเข้ามุม :z10:
และขอบอกว่าแต่งดีมากๆค๊าาาาาาา เนื้อหาพลิคจอปุ๊ปปั๊ป ให้เสียวตับเล่นอยู่บ่อยๆ :mew5: ยังไงก็จะคอยติดตามผลงานอื่นๆจ้าาา :mc4:
-
:m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4:
ทำม้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย น้ำเอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
อ้ากกก. เกลียดหมู เกลียดไอ้หมู ไอ้บ้าเอ้ยยย. เกลียดมันที่สุดดดด สงสารพี่ต้น สงสารน้ำ
-
กลับมาอ่านอีกรอบหลังจากอ่านจบไปเป็นปีๆ ก็ยังคงความสนุก ความเศร้าเหมือนเดิม
แต่ไม่เจ็บปวด เหมือนอ่านรอบแรกเพราะรู้ว่าจะจบลงยังไง
ยังเสียดายที่น้ำอายุสั้น คนที่ไม่คิดแค้นเคืองใคร คอยเป็นหยดน้ำเล็กๆ ให้คนอื่น
น่าจะได้รับผลแห่งความสุขคืนกลับดีกว่านี้ ได้อยู่กับคนที่รัก ทั้งครอบครัวและคนรักนานกว่านี้
ขอบคุณคุณบุหรงที่แต่งเรื่องนี้ขึ้นมา อีก 2-3 ปีคงได้กลับมาอ่านรอบ ยามนึกถึง
-
งื้อ พี่น้ำหยด :hao5: อยากรู้ว่าต่อไปจะเป็นยังไง ขอตอนพิเศษได้ก็ดีนะคะ :mew2: :mew2:
-
รู้สึกหน่วง ๆอ่ะ จบได้ทำร้ายจิตใจสุด ๆ แง้ ๆๆๆ สงสารหยดน้ำกับพี่ต้นที่สุดเลย อุตสาห์พาอีกคนกลับให้มามีวันพรุ่งนี้ได้ แต่สุดท้านอีกคนกลับไม่มีวันพรุ่งนี้ซะแล้ว สงสารจับใจ
-
แงงงงง~ เศร้าจังเลย
ทำไมชีวิตของน้ำหยดต้องมาพบเจออะไรแบบนี้นะ
เข้าใจอยู่ว่ามันอาจเป็นเวรกรรมของเค้า แต่ก็น่าจะให้น้ำหยดมีชีวิตนานกว่านี้
น้ำหยดควรจะได้อยู่กับที่รักไปนานๆสิ กว่าจะได้เจอกันอย่างทุกวันนี้อะ
เค้าเป็นคนทำให้ชีวิตหนึ่งชีวิตกลับมาแต่ต้องกับชีวิตตนมันไม่ยุติธรรมเลยจริงๆ
:mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4:
-
ม่าายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
จบแบบเสมอภาคกันทุกฝ่าย ไม่มีใครได้น้ำหยดไป
และเป็นน้ำหยดเอง ..... ที่เลือกจะเป็นฝ่ายไป
มันดูเหมือนจะจบแบบ bad end แต่เราคิดว่าแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน
เพราะความรู้สึกของน้ำหยดยังครึ่งๆกลางๆอยู่ แม้หมูจะกระทำเรื่องแบบนั้นไป อาจจะกลัวและหวาดระแวง
แต่รักก็ยังคงมีอยู่ ส่วนกับพี่ต้นไม้ มันเป็นความสงสารและความผูกพันธ์ที่ก่อเกิดกับทั้งสองคน
อาจจะมี ที่สักวันหนึ่ง น้ำอาจจะรักพี่ต้นไม้ได้จริงๆ แต่ก็คงยังไม่ลืมหมู
และหมูก็ยังรักน้ำไม่เปลี่ยนแปลง ....... ยังแอบสงสารติ๊กเบาๆ รักเพื่อน....แต่ก็ได้แค่เพื่อนรักเท่านั้น
เฮ้อออ แม้จะไม่อยากให้จบแบบน้ำตายก็เหอะ :เฮ้อ: และจากเป็น เราว่ามันทรมาณน้อยกว่าจากตายนะ
ในขณะที่จากเป็น เราก็ยังรู้ว่าคนๆนั้นยังอยู่ ในสักที่หนึ่ง ..... แต่จากตาย พูดอะไรก็ไม่ได้ ไปหาก็ไม่ได้
(นอกจากตายตามกับไป = =) แต่ก็ยังดี ที่น้ำหยดจะยังคงอยู่ในจิตใจของทุกคนตลอดไป ให้รู้ว่าคนๆนี้ เคยเป็นคนที่เรารักนะ
เคยใช้เวลาดีๆร่วมกันนะ แม้จะเศร้า แต่ก็เป็นเศร้าที่งดงาม เปี่ยมด้วยรักและความทรงจำ :hao5:
ขอบคุณคนแต่ง ที่สรรค์สร้างเรื่องดีๆเช่นนี้ให้ได้อ่านกันนะคะ :pig4: :กอด1: รักเรื่องที่สุดๆ บวกเป็ดตลอดกาลลลล
-
ได้อ่านเรื่องนี้ เหมือนค้นพบนิยายที่ตามหามานานนนนนนน อิอิ
คือนอกจากจะYแล้ว ส่วนตัวเป็นคนชอบอ่านแนวลึกลับๆอยู่แล้ว
พอเจอเรื่องนี้รู้สึก เฮ้ย :a5: มันใช่อ่ะ
พระเอกมีบทน้อยมากถ้าเทียบกับนิยายเรื่องอื่นๆทั่วๆไป
แต่พระเอกโผล่มาทีนึงก็เอาคนอ่านอยู่นะ แบบดึงดูดมากๆ
ถึงบทจะน้อยกว่านายหมู แต่อ่านยังไงก็รู้สึกว่า พี่ต้นนี่แหละพระเอกที่คู่ควร
โผล่มาแต่ละตอนก็ดึงความสนใจได้ตลอดๆๆๆๆๆๆ
และก็ๆๆๆๆๆ ชอบการบรรยายของคนเขียนมาก คืออ่านตอนตี1ยิ่งสัมผัสได้ถึงความหลอน(โดยเฉพาะฉากใต้ต้นชมพูพันทิพย์ครั้งแรกอ่ะ ขนลุกเบยยยย) รู้สึกได้ว่าเฮียแกไม่ใช่ผีแน่ๆแต่ก็หลอนอยู่ดี o13
รักเฮียต้นไม้นะ รักแบบหลอนๆ :hao3:
-
เจิมค่ะเจิม ในที่สุดก็อ่านจบ นี่อ่านรวดเดียวเลย กลัวว่าถ้าปล่อยไปมันจะไม่มีอารมณ์อ่านต่อ
เราชอบความหมายของชื่อน้ำหยดมากค่ะถึงจะอ่านผิดเป็นหยอน้ำบ่อยๆก็เถอะ
เป็นชื่อที่ลึกซึ้งและสอดคล้องกับเรื่องดี แบบที่หลวงปู่ท่านว่ามาเลย
น้ำเป็นคนที่เข้มแข็งมากค่ะ เราชอบตอนแรกนางดูคลุทเคลือทำให้เราไม่ชอบใจเท่าไหร่
แต่พอไปๆมาๆนี่ต้องบอกว่าสุดยอดมากค่ะ เราว่านางดีมากอ่ะประทับใจ
ชอบพี่ต้นด้วย คือพี่แกรู้เห็นแต่พี่แกก็ยังรับได้ตลอดนะ พี่น่ารักมากอ่ะ พี่แกโอเค
ส่วนในเรื่องของอิหมูคือแบบอยากด่า แต่ไม่ได้ค่ะ ด่าในใจดีกว่า นางคือข่มขืนเค้าตอนเมา ?
แล้วก็ทำตัวคลุมเคลือมาโดยตลอด หึงไม่เลือก ไม่รู้จักถามอะไรน้ำก่อน
แล้วที่ยังมาข่มขืนน้ำต้อนเกือบจะจบนั่นอีก คือมันใช่หรอแกอิหมู คือทำขนาดนั้นหน้านี่ยังไม่อยากจะมองหน้าอ่ะ รักยังไงของแก เป็นคนผลักไสดูถูกเขาเองแท้ๆ โว๊ะ
ตอนจบนี่เงิบอ่ะ โอเคพี่ต้นมีความสุขแต่พอตื่นขึ้นมาคงแบบ โอ้ยยยย เพราะมาาาาารึงนะแหละอิหมู แง่ววววว แต่คือน้ำก็อภัย นี่คือรู้ๆกัน เห้ออออออ
เอาเป็นว่าชอบค่ะ สนุก ลึกซึ้ง น่ารักมากค่ะ อิอิ
:pig4:
-
อยากให้แต่งแนว ย้อน ยุค สักหน่อย อะ งับ :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
รู้สึกพลาดมากที่อ่านนิยายเรื่องนี้ เฮ้อ เศร้าใจจัง แต่ก็ขอบคุณคนเขียนมากนะที่อุส่าแต่งจนจบ บอกตามตรงชอบเรื่องนี้ทุกตอน ยกเว้นตอนจบ :katai1: :katai1: :katai1:
-
:sad4: :o12: :sad4: :o12: :sad4: :o12:
-
:a5: รุสึกกลัวขึ้น หน่อยๆ แฮะ
-
:interest: ใคร คือ บุรุษในยามวิกาล อยากรู้ หึหึหึ
-
อ่านจบแล้วสงสารน้ำหยดมาก แบบเกิดมาเพื่อใช้กรรมจริงๆ
เกลียดหมูมาก เหมือนหวังเอาน้องอย่างเดียว
พี่ต้นต้องบอกว่าาดีใจด้วยที่สุดท้ายมีความสุข แต่แบบเหมือนใจอ่อนไม่เข้มแข็ง
แฟนเก่านอกใจยังฆ่าตัวตาย :sad4:
ชื่อน้องเข้ากับเรื่องมาก น้ำที่หยดลงบนพื้นดิน ให้อารมณ์แบบให้คนอื่นทุกอย่างจนตัวเองซึมหายไป
:o12:
-
ดีแล้วที่ไม่อ่านเม้นก่อนอ่านเนื้อเรื่อง
ดีแล้วที่พอได้เดาทางอะไรออกบ้างก่อนจบตอนสุดท้าย
เราอ่านตอนแรกกำลังคิดเลยว่ามันจะใช่แนวกุ๊กกู๋หรือเหมือนเรื่องคู่แท้ปาฏิหารย์รึเปล่า
ปรากฏอ่านแล้ว เออ!! คล้ายเลย! โอเคคนกลัวผีอย่างเราเลยอ่านต่อในเวลาเกือบสี่ทุ่มจนตอนนี้จะตีสามเพิ่งจบ
กลัวผีมาก ไม่ชอบความหลอน แต่ก็อ่านเรื่องนี้จนจบ
ไม่เคยอ่านนิยายวายแล้วจบแบบนี้มาก่อน
จะว่าหักมุมมั้ยก็ไม่ใช่ซะทีเดียว จะว่าเศร้ามั้ยก็ไม่เชิง
มันดูลงตัวแต่ก็ขัดใจคนอ่านที่อ่านแบบจบแฮปปี้มาตลอด ตอนนี้แค่ทำใจให้ชิน
สงสารก็แค่พี่ต้น คราวนี้อย่าฆ่าตัวตายนะคะพี่ แนะนำให้ไปฆ่าไอ้หมูค่ะ
หมูนี่มาในรูปแบบตัวร้ายที่คาดไม่ถึงจริงๆ มาในรูปแบบเพื่อนก่อนจะเลื่อนเกือบเป็นคนรักท้ายสุดมาเป็นคนทำให้น้ำตาย
ถือว่าเป็นตัวละครที่... คือถ้ามีชีวิตจริงๆและเราเป็นญาติพี่ต้น..มึงตายอ่ะค่ะหมู 5555
ณ วินาทีที่เม้นคือหน่วงนะ ไม่รู้จะทำใจกับนิยายเรื่องนี้ได้เมื่อไหร่
เพราะเป็นคนอ่านเรื่องไหนแล้วชอบมันจะอินมาก ยิ่งอ่านจบยิ่งฟุ้งซ่าน
พอมาจบแบบนี้ยิ่งไปกันใหญ่
แต่ขอบคุณมากนะคะสำหรับเรื่องดีๆ ภาษาสวยๆ การดำเนินเรื่องที่ลื่นไหล
ขอบคุณมากค่ะ
-
เฮ้อ ... เศร้ามาก ๆ เลยครับ
ขอบคุณครับ
-
ตามมาจากกระทู้พันทิบค่ะ
ใจหายกีบการจากไปของน้ำหยดมาก
หวังว่าพี่ต้นจะได้เจอกับน้ำหยดอีกครั้งนะคะ
-
มีภาคต่อไหมคะ?
อยากเห็นน้ำมีความสุขมาก
ไม่ใช่เป็นตัวสนองอารมณ์คนอื่เพียงอย่างเดียว
คิดถึงคนอื่นมากกว่าตัวเองตลอด
อะไร
ทรมานแทน
-
อ่านถึงตอนจบ แล้วสะดุดกึ๊กเลยค่ะ ในเมื่อเรื่องราวมันเดินมาถึงตรงนี้แล้ว ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องแต่งให้น้ำตาย ให้ตัดขาดหรือแตกหักกับหมูไปเลยจะสมเหตุสมผลกว่า
-
น้ำหยด เกิดมาเพื่อเป็นที่รัก
นางฟ้าชัดๆ ช่วยเหลือเสร็จ ก็หายไป
-
:sad4: :o12: :serius2: :hao5: :L3:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน แล้วแบบว่าอ่านยาว
พออ่านบทอวสาน โอ้โหววว! พลิกล็อคครับท่าน เหมือนโดนคุณบุหรง ชกหน้าหงายเลยทีเดียว
อันที่จริงก็เปรียบเปรยเว่อร์ไปค่ะ 555 พอเดาออกจากตอนที่น้ำพูดเหมือนลากับพี่ต้นไม้แล้วค่ะ
แต่พล็อตเรื่องสมกันดีค่ะ น้ำเพียงหนึ่งหยด...เพียงหนึ่งหยดจริงๆ ค่ะ
น้องน้ำนี่ เรียกว่า หมดเวรหมดกรรม จะดีไหม?
เรื่องนี้จบแบบ ตัดจบบทเลยทีเดียว ไม่มีกล่าวถึงใครอื่นแต่ใดๆ 55555
ถามว่าชอบไหม มันก็ชอบดีค่ะ ให้ไปจินตนาการเรื่องราวของคนที่อยู่ข้างหลังแทน
-
นิยายที่นานมาแล้วไม่กล้าอ่าน พอมาอ่านก็ช็อคเลยจ้า... :z3:
-
ขอบคุณค่ะ
เดี๋ยวไปอ่าน
ผู้มาเยือนยามวิกาล 2 ต่อ
-
เป็นเรื่องที่ตอนจบไม่สมบูรณ์อะ ถ้าก่อนน้ำจะตายก็ควรมีอะไรอีกสักนิดไหม อีกอย่างเาว่าพระเอกคือหมูไม่ใช่พี่ต้น แม้จะไม่ชอบหมูแต่เท่าที่อ่านมาหมูคือคนที่มีส่วนร่วมกับนายเอกมากกว่าต้นอีก ต้นนี่คือความสำคัญไม่ชัดเจน เหมือนตัวละครเลื่อนลอย แต่การดำเนินเรื่องโอเคเลย ถ้าจะเน้นคนที่เป็นตัวหลักจริงๆ
-
เป็นเรื่องที่ตอนจบเ ี้ยยยยมาก ...ให้ผู้แต่ง(เอาไปกิน) :z6: :z6: :z6:
ปล.กี่ตีนก็ไม่พอ
-
จบแบบนี้แทบอยากจะร้องไห้
-
... คิดไว้แต่แรก ๆ แล้วว่าน้ำหยดคงอายุไม่ยืน...แล้วก็จริง ๆ ด้วย
ร่างกายกับจิตใจบอบช้ำหมดแล้ว พักเถอะ
สงสารก็แต่คนที่เพิ่งฟื้น ... ต้องมาส่งยอดดวงใจ
ส่วนอิหมู ไปตายที่ไหนก็ไป เอาแต่ได้ จงช้ำใจไปจนตายเถิด
ขอบคุณครับ :pig4:
-
ฮือออ เศร้ามาก :pig4:
-
น้ำหยดเพื่อหล่อเลี้ยงให้ทุกชีวิตมีความสุข เกิดมาคู่กับต้นไม้และหมูอีกชาติด่วยล่ะ ขอบคุณ ที่มอบความสุข ความเศร้า
-
:เศร้า2: :z8: สงสารหลานน้ำ
-
:m15: :m15: :m15:
-
ณ จุดนี้ยังไม่แน่ใจเลยว่าใครกันแน่คือผู้มาเยือนในยามวิกาล น้ำหยดหรือต้นไม้ :mew2:
-
:sad4: :sad4: :sad4: :z3: :z3: :z3: :z3: :katai1: :katai1: :katai1:
อ่านยาวรวดเดียว ตอนนี้ตี 1 กว่าๆ นอนไม่หลับเลยค่ะ พี่ต้นจะเป็นอย่างไร หมูต้องอยู่อย่างรู้สึกแบบนี้ไปตลอด
-
จบแบบนี้ก้ดีเหมือนกัน :mew4:
-
อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ ตอนจบกระชากอารมณ์มาก
เศร้าสุดๆ น้ำตาไหลพรากเลยค่ะ
-
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆ ครับ ติดตามผลงานมากจากวิหารจันทรา เรื่องนี้อ่านรวดเดียวจบเลย