หัวข้อ: ผู้มาเยือนยามวิกาล

[both^^]

 

รักกันม้ายยยยยยยยยนั่น

315*  ใครๆ ก้อรู้ประวัติเนอะห้องนี่

คนหรือผีกันแน่เนี่ย

ฮุ้...

[nana]

มันมีอะไรน่ากลัวเหรอ

[cartoons]

  รู้สึกว่าพระเอกจะกลายเป็นหมูไปซะละ 

  อ่ะนะ ก็ผู้มาเยือนไม่มีบทบาทเลยซะงั้น มา 10 กว่าตอนนี่ มีแต่หมูๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เหอๆ






  ยังรอลุ้นผู้มาเยือนนะคะ อิอิ



  นอนรออีก หุหุ

[บุหรง]

ตอนที่ ๑๘

   เวลากว่าสองเดือนที่น้ำหยดไปไหนมาไหนกับหมูเป็นประจำ ไม่นับรวมถึงการอยู่ร่วมกันในยามค่ำคืน สร้างเป็นความคุ้นเคย และความเคยชินในการดำเนินชีวิตประจำวันของน้ำหยด ดังนั้นการที่ไม่เห็นหมูออกจากหอพัก มากินข้าวเช้าด้วยกัน แล้วไปยังห้องเรียนที่ตึกคณะวิทยาศาสตร์ในตอนเช้าวันจันทร์ เพราะเรียนวิชาเดียวกัน ก่อนจะแยกไปนั่งอยู่กับเพื่อนร่วมคณะของตนเองนั้น ทำให้น้ำหยดรู้สึกเหมือนเช้านี้ขาดอะไรไปสักอย่าง ยิ่งเมื่อเห็นอาจารย์เดินเข้ามาในห้อง เริ่มต้นทำการสอน ก็ยังไม่เห็นวี่แววของหมูจะเข้ามาภายในห้องเรียน ยิ่งทำให้น้ำหยดรู้สึกไม่สบายใจเลย เพราะหมูเป็นคนเอาใจใส่กับการเรียน ไม่เคยขาดเรียนเลยแม้แต่ครั้งเดียว
   “ต้อย ... ต้อย” น้ำหยดเดินไปเรียก เมื่ออาจารย์ออกจากห้องไปแล้ว หลังจากหมดคาบเรียน
   “ไรเหรอพี่น้ำ” ต้อยหันไปหาน้ำหยด มีชมพู่มองตามด้วยสีหน้าไม่พอใจ
   “หมูไม่มาเรียนเหรอ” น้ำหยดถาม แล้วหันไปยิ้มให้อ้วนกับมิตรที่ส่งเสียงทักทายมา
   “มันไม่สบายรึเปล่าพี่ เมื่อคืนไปเที่ยวหาดกันแล้วฝนตกหนัก จักรยานมันยางรั่ว ก็เลยเดินเข็นมาจากหาดจนถึงหอ”

   คาบวิชาที่สอง น้ำหยดแทบจะไม่เป็นอันเรียน พออาจารย์ออกจากห้อง ก็หันไปพูดกับนุช
   “นุช เรายืมจักรยานหน่อยได้ป่ะ จะไปที่หอหน่อย”
   “ไปเอาของเหรอ เดี๋ยวเราไปส่งก็ได้”
   “งั้นเดี๋ยวเราถีบเองแล้วกัน”

   น้ำหยดจึงได้ถีบรถจักรยาน มีนุชซ้อนท้าย และมีเก๋ถีบจักรยานอีกคันหนึ่งตามมา เมื่อไปถึงหอชาย๙ นุชกับเก๋นั่งรออยู่ที่โต๊ะหินใต้ต้นหูกวางหน้าหอ ส่วนน้ำหยดถอดรองเท้าไว้ที่บันไดหน้าหอ วิ่งขึ้นไปบนชั้น๒ ไปหยุดอยู่หน้าห้อง ๒๐๗ แล้วเคาะประตูเบาๆ

   “หมู” เงียบ ... ไม่มีเสียงตอบ
   “หมู” น้ำหยดเรียกเสียงดังขึ้น แล้วเคาะประตูแรงขึ้น ไม่มีเสียงตอบเช่นเคย
   น้ำหยดเอื้อมมือไปลองขยับบานประตูดู บานประตูก็เลื่อนเปิดออกตามแรง น้ำหยดผลักบานประตูมุ้งลวดเข้าไป ก็มองเห็นหมูนอนขดตัวอยู่บนเตียง มีผ้าห่มคลุมตัวไว้มิดชิด
   “หมู” น้ำหยดเดินเข้าไปเรียกใกล้ๆ แต่หมูยังคงหลับอยู่
   น้ำหยดมองดูใบหน้าของหมูที่แดงกล่ำ เอื้อมมือไปแตะหน้าผาก ลำคอและตามข้อพับแขน อุณหภูมิที่สัมผัสได้นั้นร้อนจัด ... หมูเป็นไข้ ... ไข้ขึ้นสูงด้วย
   “หมู ... หมูตื่น” น้ำหยดเขย่าตัวหมูแรงๆ จนหมูรู้สึกตัว
   “น้ำเหรอ” หมูงัวเงียอยู่สักพักจึงลืมตาขึ้นมอง แล้วทักขึ้น น้ำหยดพยายามดึงตัวหมูให้ลุกขึ้นนั่ง
   “หมูไม่สบายนี่ เป็นอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วกินยารึยัง” น้ำหยดถามรัวเป็นชุด
   “เป็นตั้งแต่เมื่อคืน ยังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เช้าเลย” หมูตอบพลางเอามือลูบท้องเบาๆ
   “ไปหาหมอดีกว่า หมูเป็นเยอะนะ ลุกเร็ว ไปหาหมอ”
   “เดี๋ยวน้ำ ไปตอนนี้ไม่ได้ เดี๋ยวอายแย่”
   “อายยังดีกว่าตายนะ อย่าดื้อ” น้ำหยดทำเสียงดุ แต่สีหน้าปิดไม่มิดว่าเป็นห่วงหมูแค่ไหน
   “คืองี้น้ำ” หมูยิ้ม “เราใส่ชุดนี้นอนตั้งแต่เมื่อคืน แล้วไม่ได้ใส่กางเกงใน ขอเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนได้มะ” พูดจบก็หัวเราะเบาๆ
   “ยังมาทำหน้าทะเล้นอีก”  น้ำหยดดุอีก
   “เห็นน้ำเป็นห่วง ก็รู้สึกว่าไข้ลดไปกว่าครึ่งแล้ว” หมูทำเสียงออดอ้อน
   “เซี๊ยว ... รีบเร็ว นุชกับเก๋รออยู่ข้างล่าง”

   น้ำหยดรอให้หมูผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า ไม่ลืมบอกให้หมูเอากระเป๋าสตางค์ไปด้วย ส่วนพวงกุญแจห้อง น้ำหยดหยิบจากโต๊ะมาถือไว้นานแล้ว เมื่อลงมาข้างล่าง น้ำหยดให้หมูซ้อนรถจักรยานของนุช ตัวเขาเองเป็นคนถีบตรงไปยังสถานีอนามัย ซึ่งอยู่ติดกับรั้วมหาวิทยาลัย โดยมีนุชนั่งซ้อนท้ายรถจักรยานของเก๋ ถีบตามไปด้วยความเป็นห่วง

   ที่สถานีอนามัย น้ำหยดวุ่นวายอยู่กับการกรอกเอกสารต่างๆ ส่วนหมูลงชื่อท้ายเอกสารไว้ แล้วไปนั่งรออยู่ที่เก้าอี้ยาว มีเก๋กับนุชนั่งคุยกันอยู่บนเก้าอี้ยาวอีกตัว สักพักน้ำหยดก็เดินไปพยุงให้หมูเดินไปนั่งรออยู่หน้าห้องตรวจ และเดินเข้าไปด้วยเมื่อหมอเรียกคนไข้เข้าพบ
   “ไม่ฉีดยาได้มั๊ยครับ” หมูต่อรอง
   “ทำไมอ๊ะ อย่าบอกนะว่ากลัวเข็ม” น้ำหยดหันมาถาม ทำให้หมอวัยกลางคนอมยิ้ม
   “แหะๆ ... โดนดักคอแบบนี้ ตกลงขอเป็นยากินแทนได้ ใช่มั๊ยครับหมอ” หมูถามหมอ
   “ไม่ตกลง” น้ำหยดตอบแทน ทำเอาคุณหมอหัวเราะเบาๆ “ฉีดยาซะดีๆ จะได้หายเร็วๆ พรุ่งนี้จะได้ไปเรียนได้”
   “ขึ้นไปนอนคว่ำบนเตียงนะครับ เดี๋ยวหมอจะฉีดตะโพก” คุณหมอยิ้มอย่างคนใจดี

   หมูยิ้มแหยๆ เดินไปนั่งลงบนเตียงในห้องตรวจ ไม่ยอมนอนลง หมอเดินเข้าไปหลังบังตา เพื่อเตรียมยาสำหรับการฉีด น้ำหยดถอนหายใจ ส่ายหน้าเบาๆ ลุกจากเก้าอี้เดินไปยืนใกล้ๆหมู ทำท่าบอกให้นอนคว่ำลงด้วยสีหน้าดุๆ หมูจึงต้องยอมนอนคว่ำลงบนเตียง เอามือกอดหมอนไว้ หันหน้ามาทำหน้าเศร้า น้ำหยดเห็นแล้วอดยิ้มไม่ได้ เอื้อมมือไปกุมมือหมูไว้ แล้วบีบเบาๆเหมือนจะให้กำลังใจ

   “รอเราหายก่อนเหอะ จะจับนาย ‘ฉีดยา’ มั่ง” หมูพูดพลางส่งสายตาแวววาวให้น้ำหยด
   “พูดอย่างนี้ไม่ต้องฉีดดีกว่ามั๊ย จะได้หายช้าๆ” น้ำหยดโน้มใบหน้าลงไปกระซิบเบาๆ
   “ฉีดก็ได้ ตอนนี้อยากหายเร็วๆแล้ว” หมูยิ้มให้ พลางส่งสายตาหวานฉ่ำให้น้ำหยด แล้วบีบมือน้ำหยดไว้แน่น

[cartoons]

^
^
^
^

  จิ้มๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อิอิ






  นอนรอผู้มาเยือน (อีกแล้ว)

[LiliLiN]

   ผู้มาเยือนหายไปไหน

 

[nana]

หายไปจริงๆด้วย

[maabbdo]

มีแต่หมูมาตลอดดดดดดดดดเลยอ่ะ

ไม่เอาหมูๆๆ  ทำไมเนี่ย 

 

[THIP]

หุหุ เราเชียร์ผู้มาเยือนกั๊บ 

[aisen]

ไมหวา    ถึงไม่มีคนเชีย หมูนิ

[อิง]

อ๊ากกกก     

ผู้มาเยือนหายไปไหน 2 เดือนที่ผ่านมาทำไมมีแต่หมู ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ 

ไม่เอาเค้าจะเอาผู้มาเยือน ไอ้หมูปล่อยให้มันป่วยตายไปเลย ไม่ต้องไปฉีดยาให้มัน 

หรือชื่อเรื่องที่ว่า "ผู้มาเยือนยามวิกาล" เนี่ยะ หมายถึงใครก็ได้ที่มาหาน้ำหยดในยามวิกาลใช่มั้ย

งั้นบอกมาน้ำหยดอยู่ไหน จะตามไปเป็นผู้มาเยือนบ้าง 

รอลุ้นตอนต่อไป แต่ตอนนี้ขอตัว 

[zandwizz]

  หายไว ๆ นะหมู 

[toeyz12]

ผู้มาเยือนไปไหนเนี่ยยย 



เบื่อนายหมูแล้ววนะ 




เชียร์ผู้มาเยือนๆๆๆ 





รอตอนต่อไปค้าบบ   

[marchmenlo]

นี่หนูน้ำหยด เจ๊แนะนำให้ไปเดินคณะที่มีเอกพละ  แล้วเล็งว่ามีใครตัวสูงใหญ่บ้าง จดไว้ในลิสต์เลยนะ
แล้วเข้าไปประชิดตัว จับจูบเรียงตัวซะเลย ก็หนูจำได้นี่ว่าจูบแแบบไหนเป็นของผู้มาเยือน
.
.
.
แต่เจ๊ว่าวิธีง่ายสุด ตอนผู้มาเยือนมา เอาไฟฉายส่องหน้าเลย ทำไมไม่ทำ  มันน่าจะทำเป็นชาติแล้วเฟ้ย
ปล่อยให้เค้าทำเราง่ายๆอยูู่ได้   อ๋อ....รู้ละ หนูน้ำชอบทำแบบมืดๆ มันตื่นเต้นดีใช่มะ   

อันแรกนี่ผมเห็นด้วยกะเจ๊แกน่ะ..น้ำจำรสชาิติรอยจูบของผู้มาเยือนได้นิ จัึบจูบเรียงตัวไปเลย
เอาน่า อย่างน้อยก็น่าจะพอรู้ได้มั่งนั้นแหล่ะ ถึงอาจจะเสี่ียงตรีนนเค้าหน่อยก็เห๊อะ
(เด็กพละนี่ตรีนหนักป่าวหว่า )

ส่วนอันหลัง no comment คับ น้ำเค้าอาจจะชอบอะไรที่ลุ้น ๆ ก็ได้นิ ใช่ป่ะ

[kongkilmania]

จะว่าไป  ตอนนี้หมูก็น่ารักดีนะเนี่ย   
ตามใจหนูน้ำละกัน
หนูน้ำรักใคร  ชอบใคร    เจ๊ก็เชียร์คนนั้นแหล่ะ 

[hunkung11]

ผู้มาเยือน *

ถ้าไม่รีบออกมา โดนหมูงาบไปกินแน่ๆเลยน้ะ

555+

[ka[ze]na]

คิดถึงพี่ผู้มาเยือน กระซิกๆๆๆ 

ไม่เอาหมูอ่ะ แง้ๆๆๆๆ

[mist]

จะว่าไป ผู้มาเยือนนี่ก็นกรู้เหมือนกันนะ วันที่หมูอยู่ไม่เคยเข้ามาเลย

[Kirimanjaro]

โหะโหะโหะ  อยากลุ้นตอนผู้มาเยือนเจอหมูว่ะ  3P ไปเลย

[Prince-Faluke]

ง่า...นึกว่าหมูโดนผู้มาเยือนจัดการไปแล้วซะอีก

ต่อๆครับ 

[thaitanoi]

   มาติดตามด้วยคนครับ

[panang]

 
ขอมาคุยหน่อย   ไม่เอาหมูด้วยคน

อิหมูป่วยก็เสร็จโจรดิ รอ รอ

ว่าแต่ผู้มาเยือนที่หายไปเพราะไปเข้าห้องอื่นอยู่รึเปล่าหว่า

[PoP~Pu]

ไม่เอาหมู ได้ยินม๊ายยยยคุณบุหรงงง ม่ายยยยยเอาหมูอู๋อู๋~~~ (นอนดิ้นตีขาคู่)555

[Poes]

เชียร์ผู้มาเยือนด้วย 

[b_hihi]

น่ารักจิงๆ พล็อตเรื่องนี้อะ

[บุหรง]

หง่ะ กระแสต่อต้านหมูช่วงเจพอดี ... 

ผู้มาเยือนหายมาครั้งสุดท้ายตอนที่ ๑๓  เพิ่ง ๕ ตอนเอง 

แล้วสองเดือนนี่ ต้องนับตั้งแต่ช่วงรู้จักกันนะครับ คงจำได้ว่าหมูเทียวรับเทียวส่งน้ำหยดตั้งแต่ช่วงเปิดเทอมแรกๆ

ยังไงคงต้องอ่านเรื่องของน้ำหยดกับหมูต่ออีกสักนิดนะครับ ไม่กี่ตอนหรอก แล้วเดี๋ยวผู้มาเยืนจะมาพร้อมกับเรื่องบางอย่างของน้ำหยด 

[อิง]

คุณบุหรงจะวิ่งไปหนายยยยยย กลับมาก่อนเร็ว มาต่อเรื่องก่อน

เอาแบบต่ออีกทีให้เจอผู้มาเยือนเลยนะคะ 

[บุหรง]

ตอนที่ ๑๙

   หมูนอนหลับเพราะฤทธิ์ยา จนกระทั่งเย็นมากแล้ว หมูตื่นขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงอะไรดังกุกกักอยู่ใกล้ๆตัว พอลืมตามอง ก็เห็นน้ำหยดกำลังทำอะไรง่วน อยู่ตรงโต๊ะเขียนหนังสือ ที่อยู่ตรงหัวเตียง

   “อ้าว หมู ตื่นแล้วเหรอ เรากำลังจะปลุกพอดี”
   หมูได้กลิ่นอะไรหอมๆลอยมาเข้าจมูก พอลุกขึ้นนั่งก็มองเห็นชามใบใหญ่อยู่บนจางรองอีกที วางอยู่บนโต๊ะ มีควันลอยอยู่เหนือชาม น้ำหยดกำลังเทสิ่งที่เหมือนข้าวต้มจากถุง ใส่ลงในชามอีกใบหนึ่ง
   “กินข้าวต้มก่อนนะ เดี๋ยวจะได้กินยา”
   หมูลุกจากเตียงมานั่งลงบนเก้าอี้ น้ำหยดเดินไปยกเก้าอี้จากชุดโต๊ะอีกด้านหนึ่งของห้อง มานั่งลงข้างๆหมู
   “น้ำซื้อข้าวมาให้เราเหรอ” หมูมองหน้าน้ำหยดนิ่ง
   “อื้อ แล้วจักรยานที่ยางรั่วน่ะ เราเอาไปซ่อมให้แล้วนะ” น้ำหยดพูดพลางยื่นช้อนให้หมู
   “ขอบใจนะ น้ำ” หมูตอบ แล้วใช้ช้อนคนข้าวต้มในชามเบาๆ ในชามข้าวต้มมีกระเทียมเจียวที่เขาชอบลอยอยู่เต็ม ไม่มีต้นหอมและผักชีที่เขาไม่ชอบกลิ่นของมันเลย เหลือบตาไปในที่ชามของน้ำหยด มองเห็นทั้งต้นหอม ผักชี กระเทียมเจียวลอยฟ่อง
   “ไม่เป็นไรหรอก จักรยานน่ะ เราจะได้เอาไว้ใช้ตอนไปซื้อข้าวให้นาย”

   หมูมองน้ำหยดที่ยิ้มจนตาหยี ไม่พูดอะไรต่อ ตอนนี้เขาเริ่มเข้าใจนิสัยของน้ำหยดมากขึ้นแล้ว หากพูดอะไรมากไปน้ำหยดอาจจะรำคาญ หาว่าเขาคิดอะไรหยุมหยิม กับเรื่องเล็กน้อยๆ แต่ดูจากการกระทำแล้ว น้ำหยดดูจะคิดอะไร ‘หยุมหยิม’ มากกว่าเขาเสียอีก เพราะหมูมองเห็นน้ำดื่ม๒ขวด แก้วน้ำ๒ใบ ถุงผลไม้อีกถุงใหญ่อยู่บนจานพลาสติก วางอยู่บนโต๊ะนั่นเอง

   “แล้วนี่น้ำไปเอาจานชามที่ไหนมาเยอะแยะ”หมูอดถามไม่ได้เมื่อกินข้าวต้มไปได้สักพัก
   “ยืมที่ร้านมา แก้วน้ำก็ด้วย เดี๋ยวกินเสร็จค่อยเอาไปคืน”

   ทั้งสองคนกินข้าวพลางคุยกันไปเรื่อยๆ ผ่านไปครู่ใหญ เสียงประตูบานนอกถูกเลื่อนเปิดออก แล้วเอกเปิดประตูมุ้งลวดเข้ามาในห้อง

   “อ้าวหมู นึกไงกินข้าวในห้อง” เอกถามพลางปิดประตูมุ้งลวด แล้วเดินไปวางหนังสือลงบนโต๊ะ
   น้ำหยดเห็นแล้วก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ ทำท่าจะยกเก้าอี้ไปคืนไว้ที่โต๊ะของเอก
   “ไม่ต้องหรอกครับ ตามสบายเหอะ พี่แค่เอาของมาเก็บ เดี๋ยวว่าจะออกไปกินข้าวเหมือนกัน” เอกยิ้มให้ “แล้วนี่...” เอกชี้นิ้วไปที่น้ำหยดที่นั่งลงอย่างเดิม หันไปมองหน้าหมูเป็นเชิงถาม
   “น้ำ เพื่อนผมเองพี่”
   “ชื่อน้ำเหรอ” เอกขมวดคิ้ว เหมือนสะดุดใจกับชื่อนี้ แต่ก็เพียงแว่บเดียวเท่านั้น
   “น้ำหยดครับ เรียกน้ำเฉยๆก็ได้” น้ำหยดบอกอย่างสุภาพ เพราะเห็นว่าเป็นรุ่นพี่ พลางมองดูรูปร่างล่ำสัน ที่สูงกว่าเขาเกือบช่วงศรีษะ
    “น้ำหยดเหรอ ชื่อแปลกดีนะ ความจริงพี่ก็เคยเห็นหลายหนแล้วนะ ไม่คิดว่าเป็นเพื่อนหมู แล้วชื่อน้ำหยดนี่มีความหมายอะไรมั๊ยเนี่ย” เอกนั่งลงไปบนเตียง ชวนคุยด้วยเสียงห้าวๆ
   “พี่” หมูหันมาหาเอก ยกนิ้วชี้ขึ้นมาแตะที่ปาก เป็นทำนองว่าห้ามพูด “พระท่านว่า ... บอกไม่ได้” พูดจบหมูก็หัวเราะร่วน เอกส่ายหน้า หัวเราะเบาๆกับท่าทางของหมู หันไปถามน้ำหยด
   “แล้วชื่อจริงล่ะ คงเป็นอะไรเกี่ยวกับน้ำรึเปล่า”
   “น้ำหยดนี่แหละครับชื่อจริง ชื่อเล่นผมชื่อธารา”
   “ฮ่าๆๆ เอาอย่างนั้นเลยเหรอ” เอกหัวเราะชอบใจ คิดว่าเป็นอารมณ์ขันของน้ำหยด
   “ผมพูดจริงนะพี่ น้ำหยดน่ะเป็นชื่อย่อของชื่อจริงผม” น้ำหยดตอบยิ้มๆ
   “โหนี่ขนาดชื่อย่อนะ ชื่อเต็มไม่อยากคิดเลย” หมูพูดแล้วหัวเราะเบาๆ น้ำหยดได้แต่อมยิ้ม
“พี่ชื่อเอก อยู่ศึกษาฯปี๔ เอกพละ น้ำอยู่คณะอะไรเหรอครับ” เอกส่ายหน้า แล้วแนะนำตัวกับน้ำหยด
   “ปี๔ ศึกษาฯ พละเหรอครับ” น้ำหยดทวนคำ  ใบหน้าแดงระเรื่อ นิ่งไปพักหนึ่งก่อนจะพูดต่อ “น้ำอยู่มนุษย์ฯ”
   “เอ๊ะ! หอเราไม่มีเด็กมนุษย์ฯปี๑นี่”
   “น้ำเค้าอยู่ปี๒น่ะพี่” หมูตอบ แล้วตักข้าวต้มคำสุดท้ายเข้าปาก
   “อ้าวปี๒หรอกเหรอ” เอกทำท่าคิด “นึกออกแล้ว ได้ยินมาเหมือนกันว่ามีน้องปี๒ย้ายมาจากวิทยาเขตอื่น น้องน้ำนี่เอง เป็นไงมั่งล่ะที่นี่ ดีกว่าที่เก่ามั๊ย”
   “น่าอยู่มากเลยพี่ อากาศก็ดีกว่าอยู่ในกรุงเทพฯเยอะเลย แล้วหอพักสะอาด อยู่สบายกว่าที่คิด” พูดจบน้ำหยดก็ตักข้าวต้มคำสุดท้ายเข้าปาก เก็บชามของหมูมาซ้อนกับชามของตัวเอง
   “ผมเอาชามไปล้างแป๊บนึงนะครับ” พูดจบก็ถือชามเดินออกไปจากห้อง

   เอกมองตามร่างสูงโปร่ง ผิวสีน้ำตาล รูปร่างค่อนข้างสมส่วน เดินออกไปจากห้อง แล้วลุกขึ้นมานั่งที่เก้าอี้ตัวที่ว่างอยู่ มองดูผลไม้ในจาน ที่หมูเทออกมาจากถุง เห็นมีทั้งฝรั่ง แตงโม สับปะรด หยิบฝรั่งชิ้นหนึ่งขึ้นมากิน

   “คนนี้รึเปล่าที่อยู่ห้องนั้นน่ะ”
   “ห้องไหนพี่”
   “ห้องนั้นไง ห้อง๓๑๕”
   “อ๋อ ... ใช่ ทำไมเหรอพี่”
   “แล้วเค้าเคยเล่าให้ฟังว่าเจออะไรแปลกๆมั่งมั๊ย”
   “ไม่มีนี่พี่ ผมไปนอนค้างบ่อยๆ ก็ไม่เห็นจะมีอะไร” หมูหยุดกินฝรั่ง เปลี่ยนมาเอาไม้จิ้มสับปะรดเข้าปาก เคี้ยวตุ้ยๆ
   “ไม่มีก็ดี นี่มันสองเดือนกว่าเข้าไปแล้ว รายก่อนๆ เห็นอยู่ได้ไม่ถึงเดือน บางรายก็แค่ไม่กี่วันก็ย้ายออกหมด”
   “ตกลงไอ้ห้องนั้นมันมีอะไรกันแน่เหรอพี่ เห็นเล่ากันหลายอย่างเหลือเกิน”
   “จริงๆมันก็ไม่ถึงขนาดที่เค้าเล่ากันหรอก แต่งแต้มระบายสีกันจนไปกันใหญ่” เอกถอนหายใจเบาๆ “ไว้พี่จะเล่าให้ฟังแล้วกันว่าจริงๆมันเป็นยังไง ตอนนี้ขอไปกินข้าวก่อน หิวแล้ว”

   พูดจบเอกก็ลุกขึ้นเดินออกจากห้อง เจอกับน้ำหยดตรงหน้าประตูห้องพอดี เอกยิ้มให้แล้วเดินตรงไปทางบันได น้ำหยดได้แต่มองตามร่างสูงหนา ด้วยแววตาสับสน ในใจคิดถึงคนที่หายไปหลายสัปดาห์ จนกระทั่งเอกเดินลงบันไดไป

[อิง]

  มาต่อแล้ว ดีจัง

อ่านตอนนี้แล้วทำให้คิดว่าผู้มาเยือนไม่น่าใช่เอก

แต่พี่เอกคะ อย่าเพิ่งหิวข้าวไม่ได้เหรอคะ กลับมาเล่าก่อนเต๊อะ อดใจไม่ไหวแล้วววววว

รอตอนต่อไปนะคะ 

[marchmenlo]

ในใจคิดถึงคนที่หายไปหลายสัปดาห์

หยดน้ำแอบมีใจให้ชายปริศณา....ไม่เอาดีก่าเด๊วแฟนคลับเค้าเคือง