หัวข้อ: ผู้มาเยือนยามวิกาล

[wan]

  ความสับสน ความไม่แน่ใจ นำมาซึ่งความเจ็บปวดในภายหลัง

เห็นเค้าลางของหมูแล้วว่าอะไรจะเกิดขึ้น  สงสารหมูก่อนได้เปล่าน้า

มารอตอนต่อไปดีกว่า เป็นกำลังใจให้ ตั้มนะครับ +1 ให้อะ 

[nartch]

ขัดใจจริงๆ หมูกำลังจะหาม คานมาจากไหนวุ้ย 

ป้า THIP ก็เป็นไปกะเค้าด้วยแฮะ... 
นี่ละเนาะความรัก คนบางคนดีให้ตาย แต่ทำไงมันก็ยังไม่รัก...
ของแบบนี้ความรู้สึกมันจูนหากันได้...ว่าแต่คนมาเยือนจะ
คิดยังไงกะน้ำละเนี่ย...

[เมฆาสีน้ำเงิน]

เอาไงเอากันน่ะคุณน้ำหยด........ผมเชียร์อัพ

[sun]

เจ้าต้อยเนี่ย... ยังไงๆอยู่นา   


แต่ไง น้ำหยดก้อไม่โดนหมูหาม อ่ะ ดีแล้ว  อิอิ   


กล่มนายต้อย จะวางแผนอะไรหรือเปล่าน่อ... งึมๆๆ

[thaitanoi]

   มาลุ้นน้ำหยด ว่าเมื่อไหร่จะได้รู้ว่าผู้มาเยือนเป็นใครกันแน่

[panang]

  เลือกสักคนเถอะหนูน้ำหยด

ชริ ชริ แบบนี้ชาตินี้ทั้งชาติก็ไม่รู้หรอกว่า ผู้มาเยือนอ่ะใคร ก็หนูเล่นเอาชายอื่นมานอน
แล้วผู้มาเยือนจะมาได้มะ

อีกอย่าง ถามจริง ห้องมืดขนาดมองไรไม่เห็นเลยหรอ แล้วอิผู้มาเยือนไม่เดินเตะโต๊ะเตะเตียงกว่าจะถึงตัว หมดอารมณ์พอดี 555

บอกมาตรงๆเดี๋ยวนี้ ไม่กล้ามองผู้มาเยือนมากกว่า ชิมิ


ขออภัยใส่อารมณ์เกินไปอินจัด 

[nana]

ต้อยทำดีมาก

[Poes]

เข้ามารอลุ้น 

[BuzZenitH]

 ....เข้ามาขัดจังหวะทำมายยยยยยยยย...

แง่มๆ....ไม่ได้เชียร์หมู แต่ก็สงสารหมู

น้ำเริ่มเข้าใจตัวเองแล้วใช่มะ...

อย่ายอมหมูเพราะสงสารหมูเลยนะ....มันจะยิ่งเจ็บกันทั้งคู่ 

ปล.ผู้มาเยือนต้องเป็นเพื่อนพี่เอกชัวร์....ที่สำคัญต้องเคยอยู่ห้องนี้มาก่อน เลยมีกุญแจอีกดอก

[three]

พ่อน้ำหยดครับเอาสักคนเถอะนะ :m16:สงสารคนที่ตัวเองมีความหวังมั้งจิ
ไอ้ต้อยขวางซะจริง

[patee]

น้ำหยดไม่ต้องตามคนอื่นเขานักหรอก

ใครขออะไรทำตามหมด ไม่คิดจะขัดขืนบ้างเลยเหรอ

แบบนี้ถึงได้ตกเป็นเบี้ยล่างเขาตลอด

[tarkung]

จะติดตามต่อไปนะ สู้ๆ

[maabbdo]

มาอ๊ะยังๆๆๆ  อยากอ่านต่อ

 

[nbom_pkai]

พี่คนแต่งค้าบบบบบบบ


ผมมีเรื่องจาขอ 


เมื่อไรพี่ผู้ชายปริศนาจะเปิดเผยตัวเองสักที


น่าสงสัยว่า


ต้องเป็นพี่เอกแน่นอน

[pongsj]

ชายหาดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

[บุหรง]

ตอนที่ ๒๖

   “เราอยากไปกินข้าวต้มที่สาธิตฯ หมูไปกับเพื่อนๆเหอะ” น้ำหยดบอกกับหมู เมื่อมองเห็นสายตาคู่หนึ่ง ในกลุ่มเพื่อนราวๆ๑๐คนของหมู
   หมูหันไปมองดูในกลุ่มเพื่อน ก็พอจะเข้าใจอะไรขึ้นมาบ้าง
   “ไปยังไง ตั้งไกล ตอนเดินไปไม่เท่าไหร่ ตอนเดินกลับ ย่อยหมด แล้วหิวใหม่พอดี” หมูพยายายามพูดให้เป็นเรื่องตลก
   “เดี๋ยวไปชวนพวกที่หอ๕”
    “แล้วถ้าไม่เจอล่ะ”
   “ไปกันได้ยังหมู หิวแล้ว” ชมพู่ตะโกนเร่งเสียงดัง
   “เอารถเราไปแล้วกัน” หมูบอกพลางยื่นพวงกุญแจรถจักรยานให้
   “ไม่ต้องหรอก ถ้านายเอารถให้เราใช้ คงมีคนอยากให้นายขี่รถให้เค้าซ้อน ... เอางั้นเหรอ” น้ำหยดพูดยิ้มๆ
   หมูนิ่งคิด เข้าใจในสิ่งที่น้ำหยดพูด อดยิ้มออกมาไม่ได้ ที่น้ำหยดพูดออกมาแบบนี้ คงจะ ... หึง
   “ไปเหอะ เพื่อนๆหิวแย่แล้ว” พูดจบน้ำหยดก็เดินออกไป หมูยิ้มพลางมองตาม แล้วขึ้นนั่งบนเบาะรถจักรยาน ออกตัวตามเพื่อนๆที่เริ่มทยอยกันออกไปจากบริเวณนั้น

   หมูไม่รู้หรอกว่า น้ำหยดคิดว่าตัวเองไม่ควรเป็นน้ำที่หยดลงไปบนรอยแตกของหิน เพราะน้ำเพียงแค่หยดเดียว อาจทำให้หินเกิดรอยร้าว และน้ำเพียงแค่หยดเดียว อาจจะทำให้หินที่มีรอยร้าวนั้นแตกลงได้

   หมูมองดูชมพู่ที่คอยตักกับข้าวให้เขา แล้วอดไม่ได้ที่จะนึกเปรียบเทียบกับกับน้ำหยด
   ชมพู่ดูเอาอกเอาใจเขาเป็นพิเศษ ชวนคุย ชวนให้กินโน่นกินนี่  แล้วยังตักกับข้าวให้เขาบ่อยๆ ... แต่ความสนใจของชมพู่อยู่กับเขาเพียงคนเดียว บางครั้ง สลับจานกับข้าวมาไว้ข้างหน้าหมู โดยที่ไม่สนใจว่ามีเพื่อนบางคนกำลังตักกับข้าวจานนั้นอยู่ มิหนำซ้ำยังสั่งกับข้าวบางอย่างที่ตัวเองชอบอยู่คนเดียว โดยไม่สนใจว่าใครจะกินด้วยหรือไม่

   ผิดกับน้ำหยด ที่เคยร่วมวงกินข้าวกับเพื่อนๆเขาเพียงไม่กี่ครั้ง เวลาสั่งอาหาร ก็จะถามทุกคนว่า เห็นด้วยมั๊ย ถ้ามีเพียงคนเดียวไม่ชอบอาหารนั้น น้ำหยดจะไม่สั่งอาหารนั้นเด็ดขาด

   ... มากินด้วยกันไม่ใช่เหรอ ก็น่าจะสั่งอะไรที่กินได้ทุกคนสิ ถ้าอยากกินอะไรพิเศษ ที่เรากินได้คนเดียว ก็เอาไว้ไปกินคนเดียว ไม่ต้องเอาคนอื่นมาหารกับเรา ... เป็นคำตอบของน้ำหยด เมื่อมีคนบอกให้สั่งอาหารได้ตามใจ

   มีอยู่ครั้งหนึ่ง ต้อยเคยถามน้ำหยดว่า ไม่ตักกับข้าวให้หมูบ้างหรือ
   ... อยากกินอะไรก็ตักเองสิ ตักไม่ถึงก็บอกมา จะตักให้ แต่ถ้าให้ตักให้ มันเหมือนบอกว่า กินซะนะ ฉันอุตส่าห์ตักให้ แล้วถ้าตอนนั้นยังไม่อยากกินไอ้ที่ตักให้ อยากจะกินอย่างอื่น มันก็เหมือนบังคับกันเกินไป แล้วถ้าบังคับกันกระทั่งเรื่องกินนะ เรื่องอื่นไม่ต้องพูดถึง ...
   ตอนนั้นพวกเขายังหัวเราะกันใหญ่ เพราะคิดเลยเถิดไปกันใหญ่ ว่าเรื่องอื่นที่น้ำหยดว่า มันหมายถึงเรื่องอะไรบ้าง

   เสร็จจากมื้อเย็น หมูถูกลากให้ไปนั่งเล่นกับเพื่อนๆที่หาด กว่าจะกลับกันก็ราวๆสามทุ่ม แต่แทนที่จะได้แยกย้ายกลับไปยังที่พัก กลับถูกลากให้ไปยังร้านอาหารบริเวณโรงเรียนสาธิตฯ ที่มีขนมหวานหลากชนิดขายอยู่จนถึงเที่ยงคืน แล้วยังต้องยกโขยงไปส่งเพื่อนผู้หญิงตามหอพักหญิง ซึ่งอยู่อีกฟากหนึ่งของตัวมหาวิทยาลัยอีกด้วย ระหว่างที่หมูและเพื่อนๆ ขี่รถจักรยานผ่านบึงน้ำใหญ่ ที่อยู่ในบริเวณนั้น ใต้ต้นชมพูพันทิพย์ที่มีใบดกหนาที่สุด หมูมองเห็นเงาตะคุ่มของใครคนหนึ่ง นั่งเหม่อมองท้องฟ้ายามค่ำคืนอยู่ใต้ต้นไม้ ถึงจะดูค่อนข้างคุ้นตา แต่หมูก็ไม่ได้เอะใจอะไร กลับรีบเร่งปั่นรถจักรยานให้ไปถึงหอโดยเร็วที่สุด

.....................................................................
...................................

   “น้ำ” เสียงห้าวๆดังขึ้นทางด้านหลัง น้ำหยดสะดุ้งตกใจ ทำท่าจะหันไปมองว่าใครที่เรียกเขาอยู่
   “อย่าหันมา พี่เอง” เสียงนั้นพูดขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมกับรู้สึกว่ามีมือมาจับอยู่บนไหล่ “เขยิบออกไปหน่อย พี่นั่งด้วยคน” น้ำเสียงห้าวๆนั้นดูอ่อนโยนผิดกลับทุกครั้ง ที่มักจะพูดสั้นๆและห้วนๆ

   มือนั้นเลื่อนช้าๆขึ้นมาปิดตาน้ำหยดไว้ แล้วเหมือนว่าคนคนนั้นนั่งลงข้างๆ มืออีกข้างหนึ่งโอบไหล่ ดึงตัวน้ำหยดที่ขยับตัวออกจากการพิงต้นชมพูพันทิพย์ เข้าไปพิงไว้กับอ้อมอกกว้างและบึกบึนแทน แขนข้างที่โอบไหล่ไว้นั้น เปลี่ยนมาโอบรอบเอวน้ำหยดไว้ ความรู้สึกตกใจกลัวที่เริ่มก่อตัวขึ้นอีกครั้ง เพราะถูกปิดตา จึงเริ่มเบาบางลง

   “พี่มาทำอะไรแถวนี้น่ะครับ” น้ำหยดถามเบาๆ รู้สึกว่าหัวใจเต้นแรง
   “เหมือนน้ำนั่นแหละ พี่มาดูท้องฟ้าตอนกลางคืน”
   “พี่เอามือที่ปิดตาผมออกได้มั๊ย ผมไม่มองพี่หรอก ถ้าพี่ไม่อยากให้ผมเห็น”
   “ไม่โกรธเหรอ ที่พี่ทำแบบนี้”
   “พี่คงต้องมีเหตุผล ไม่เป็นไรหรอกครับ น้ำพยายามจะเข้าใจ” ... แต่ผมก็อยากเห็นหน้าพี่นะครับ ... น้ำหยดอยากจะพูดประโยคนี้ แต่ก็ต้องกล้ำกลืนไว้
   คนคนนั้นไม่ได้พูดอะไรอีก แต่มือที่ปิดตาอยู่ เปลี่ยนมาลูบใบหน้าน้ำหยดเบาๆ แล้วเลื่อนผ่านลำคอ หน้าอกอย่างช้าๆ ทำเอาน้ำหยดถึงกับสะดุ้งน้อยๆ หายใจแรง จากสัมผัส แล้วมือนั้นก็มาหยุดประสานกับอีกมือหนึ่งตรงเอวของน้ำหยด
   “ฟ้าสวยจังนะครับ อยู่กรุงเทพฯ ไม่ค่อยเห็นหรอก ฟ้าโปร่งแบบนี้” น้ำหยดมองท้องฟ้า พลางยิ้มพราย เมื่อไม่มีคำตอบ จึงหลับตาลง เอียงหน้าซบลงไปกับซอกคอคนคนนั้น แนบใบหน้ากับลำคอล่ำสัน
   “ดึกมากแล้ว น้ำกลับหอเถอะ” เสียงห้าวๆพูดขึ้นมา เมื่อผ่านไปครู่ใหญ่
   “แล้ว ... เอ้อ...” น้ำหยดอึกอัก “พี่จะกลับพร้อมผมมั๊ยครับ”
   “ไม่หล่ะ คืนนี้พี่ต้องไปที่อื่น แล้วพี่คงไปหาไม่ได้สักพักนะ” มีเสียงถอนหายใจตามมา “เดี๋ยวให้พี่ไปก่อน น้ำค่อยลืมตานะครับ แล้วก็กลับหอซะ แถวนี้มันก็เปลี่ยว ไม่รู้ว่าจะมีคนแบบไหนผ่านมา คราวหลังน้ำควรจะมีคนมาด้วย”
   “ครับ” น้ำหยดรับคำ
   รู้สึกว่าตัวถูกจับให้ผละจากอ้อมอกที่อบอุ่น รู้สึกว่าคนคนนั้นลุกขึ้นแล้วเดินจากไป เสียงฝีเท้าที่ย่ำไปบนพื้นหญ้าหายไปแล้ว น้ำหยดจึงลืมตาขึ้นมองไปรอบๆ พบแต่ความว่างเปล่า

   น้ำหยดถอนหายใจยาว แต่ก็ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข เพราะบทสนทนาในวันนี้ มีมากกว่าทุกครั้ง และคำพูดประโยคสุดท้าย น้ำหยดรับรู้ได้ถึงความห่วงใยที่แฝงอยู่ในคำพูด

[→Yakuza★]

^
^

จิ้มเจ้าของกระทู้ 



โอ้แม่เจ้า งั้นพี่ปี 4 ก็ไม่ใช่กู่กกู่กกู๋ ใช่ม๊าย

ใช่ม๊าย!!!!!!!!!! ละเมื่อไหร่จะเปิดเผยตัวซักที

มันลุ้นน่ะว้อยยยย

[Simply Blue]

 :serius2:อะไรกันเนี่ย  ตารุ่นพี่ปีสี่เค้าเล่นอะไร ไม่เข้าใจ  เครียดดดดดดด

[sun]

  สุดท้าย ก้อยังมิเห็นเห็นหน้าผู้มาเยือน ยามวิกาลอยู่ดี สิน่า

จริงๆแล้ว น้ำหยด อยู่ใน สายตาม ผู้มาเยือนยามวิกาล ตลอด เลยชิมิเนี่ย... 

[bellbomb]

ว้ายๆๆๆๆๆ เจอกันนอกห้องนอนมั่งแล้วววววว 

แต่อย่างงี้เมื่อไหร่จะได้เจอหน้ากันแบบธรรมดาๆซะทีล่ะเนี่ย 

[Poes]

  ใครอะผู้มาเยือน อยากรู้ รึว่า....... :อิอิ1:

[tawada_j]

 ขอบคุณนะค่ะ สนุกมาก ๆค่ะ


อ่านแล้วเห็นภาพและคิดถึงบรรยากาศในม.มากเลย

    

[THIP]

กว่าจะได้เห็นหน้าผู้มาเยือน สงสัยใกล้ๆ จบมั้ง  

[LiliLiN]

   อย่างน้อยก็มีความคืบหน้านิดนึง  น่าลุ้นนะเนี่ย

จะเป็นใครกันน้อ 

[maabbdo]

เย้ย...ทำไมมันเป็นแบบนี้ล่ะ 

มาให้ดีใจแล้วก็ไป  ไม่ให้มองอีก

จะปิดกันทำไมเนี่ย

 

[Plabu]

อ๊ากกกกกกกกกก
ไอต้อย
คิดจะเคลมน้ำหยดดดดดดดดด
ไอหมูนี่ก็จริงๆ
เข้าข้างตัวเองตลอด สาดดดดด
ผู้มาเยือนยามวิกาลก็ผลุบๆโผล่ๆ
เวลาน้ำหยดเดือดร้อนจะโผล่มาช่วยมั้ยเนี่ย
 

[เมฆาสีน้ำเงิน]

ความต้องการลึก ๆ ในใจ

คือความจริงที่เป็นไปไม่ได้

...............

ถ้ารักกันแล้วต้องมาเสียใจ

รักกันแล้วต้องเดือดร้อนทั้งสองฝ่าย

ความรักจะมีไว้เพื่ออะไร

...............

เผื่อใจไว้บ้างก็ดีน่ะน้ำหยด

[pongsj]

พูดกันบ้างแล้ว ปกติจะ.....อย่างเดียวเลย

[christiyaturnm]

 

อ่านแล้วให้ความรู้สึก.... อย่างไงล่ะ อารมณ์เมียน้อยเลยอ่ะ

มาหาเมื่อคิดถึงเมื่อต้องการ ทั้งที่จริงๆ คนที่รอ... อยากให้มันมากกว่านั้น และเปิดเผยมากกว่าหลบซ่อนอย่างนี้ไว้

[littleduck]

เอ่อ จะมีคนสงสัยเหมือนกันมั๊ยนี่  ว่าผู้มาเยือนอาจจะเป็นคนในกลุ่มอิพี่ตั๊กที่เคยข่มขืนน้ำรึปล่าว ถึงไม่อยากให้เห็นหน้าอ่ะ  ปี4เอกพละ แต่ก็ไม่ได้บอกว่ามหาวิทยาลัยเดียวกันนิ รึบอกหว่า  แต่ถึงเรียนที่เดียวกัน  น้ำก็ไม่เคยกล้ามองหน้าพี่ปี4เอกพละ ชัดๆซักทีนี่นา  แหะ แหะ คนเขียนไม่เฉลยซักที  ชักเดาออกทะเลไปเรื่อยและ