Cr.Pic [เจ้าจุก ป่วนบ้าน]
ติดแฮชแท็ก #พี่ควอตซ์น้องเหนือ ในทวิตเตอร์เสียงเจื้อยแจ้วของฝาแฝดดังอยู่ภายในห้องพักฟื้นในโรงพยาบาล ทั้งสองคนกำลังสลับกันเล่าเรื่องราวของวันนี้ที่โรงเรียนให้แด๊ดดี๊กับมัมมี๊ฟัง ดูท่าวันนี้จะมีเรื่องน่าตื่นเต้นเพราะทั้งคู่ผลัดกันเล่าแบบประโยคต่อประโยคไม่พักหายใจเลย
“วันนี้พี่ฮาร์ทเล่นที่หนามหญ้า เนอะ ตอนกลางวัน”
“ช่าย ๆ เล่นกันหนุก ๆ เนอะ เล่นกันหลายคนเลยครับ” พอพี่ฮาร์ทพูดจบน้องเดียร์ก็ต่อประโยคทันที
“มีพี่ฮาร์ท มีน้องเดียร์ มีหญิงหญิง มีเติ้ลด้วยเนอะ”
น้องเดียร์พยักหน้ารับกับคำพูดของพี่ชาย “ตอนนั้นเนอะ เล่นอยู่เติ้ลก็เรียกทุกคนเลย ให้ไปดูนี่ ๆ”
“มันตัวเล็ก ๆ จิ๊ดเดียวเอง” พี่ฮาร์ทยกมือขึ้นเอานิ้วชี้จรดนิ้วโป้งเพื่อให้รู้ว่ามันตัวเล็กนิดเดียวจริง ๆ “มันสีแดง ๆ มีจุดด้วยเนอะ สีดำ”
“ใช่ครับ ใช่เลย น้องเดียร์ไปดู พี่ฮาร์ทไปดู เพื่อน ๆ ก็ไปดูกัน ตัวมันเล็กมากเลยครับ”
“แล้วอยู่ ๆ มันก็กางปีก บินหนีไปด้วย ผ่านจมูกพี่ฮาร์ทกับน้องเดยร์ไป”
“น้องเดียร์สะดุ้งเยย ตกใจมาก” เจ้าตัวยกมือขึ้นทาบอกตัวเองเพื่อบอกว่าตอนนั้นเขาตักใจมากจรงิ ๆ นะ
“พี่ฮาร์ทก็สะดุ้ง ตกใจเลยครับ” พี่ฮาร์ทเองก็พยักหน้ายืนยัน “คุงครูเรียกแมงเต่าทอง”
“ใช่ครับ แมงเต่าทอง มันบินฟิ้วหายไปเลย” น้องเดียร์กางแขนออกแล้วท่าทางเหมือนกำลังบิน วิ่งวนไปมารอบตัวเองเพื่ออธิบายให้ผู้ใหญ่ในห้องฟังว่าเจ้าแมลงเต่าทองตัวที่ว่านั้นมันบินแบบไหน
“มองไม่ทันเลยเนอะ”
“เนอะ ๆ บินไวมากเลยเนอะ”
ควอตซ์กับน้ำเหนือที่นั่งฟังอยู่ก็พากันอมยิ้มขำกับท่าทางการเล่าเรื่องการเจอแมลงเต่าทองของเด็ก ๆ ท่าทางตื่นเต้นกันใหญ่เหมือนได้ไปพจญภัยมา แต่สำหรับเด็ก ๆ การได้พบเจอสัตว์ หรือแมลงที่ไม่เคยเห็นก็คงถือว่าเป็นเรื่องน่าตื่นเต้นมากพอ ๆ กับการไปพจญภัยในป่าเลยก็เป็นได้
“เรียกว่า แมลง เต่า ทอง ครับ ไม่ใช่แมงเต่าทอง” น้ำเหนือที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียงคนไข้พูดออกเสียงช้า ๆ ชัด ๆ ให้ฝาแฝดฟังเพื่อให้ทั้งคู่เลียนแบบการพูดตาม
“ม แมง... แมลงเต่าทอง” พูดยากไปสักหน่อยแต่ก็ไม่เกินความสามารถของสอบแสบ สุดท้ายแล้วก็สามารถเรียกชื่อแมลงเต่าทองได้อย่างถูกต้อง
“ถูกต้องครับ เก่งมากเลย แมลงเต่าทอง” ควอตซ์เองก็เอ่ยชมลูกชายทั้งสองคน “แล้ววันนี้มีการบ้านหรือเปล่า เอามาทำเลยครับกลับบ้านไปจะได้อาบน้ำนอนเลย”
“ครับ!” ทั้งสองคนรับคำก่อนจะขยับไปนั่งที่พื้นที่ควอตซ์หาผ้ามาปูเอาไว้ให้ฝาแฝดนั่ง ทั้งคู่หยิบสมุดการบ้านออกมาจากกระเป๋าเป้แล้วลงมือทำ ส่วนมากก็จะเป็นการคัดลายมือทั้งภาษาไทยแล้วก็ภาษาอังกฤษ
“วันนี้พี่ต้องพาแฝดกลับไปที่บ้านนะ พ่อสินธรติดประชุม คุณพ่อคุณแม่ก็ติดงานเลี้ยงลูกค้า” ควอตซ์หันมาบอกกับคนรัก
หลังจากที่น้ำเหนือเข้ามาอยู่ที่โรงพยาบาลได้เกือบสองสัปดาห์หน้าที่รับส่งฝาแฝดส่วนใหญ่จะเป็นเหล่าคุณพ่อคุณแม่ที่ผลัดกันไป มีบางวันที่ควอตซ์ไปรับส่งเองเนื่องจากคนอื่นไม่สะดวก เหมือนกับวันนี้ที่ตอนบ่ายเขาออกไปรับแฝดที่โรงเรียนแล้วก็พามาหาน้ำเหนือที่โรงพยาบาล
“ครับ” น้ำเหนือพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย แต่ดวงตากลมโตนั้นวูบไหวเจ้าตัวหันหน้าไปมองโทรทัศน์แทนแต่ควอตซ์ก็ทันเห็นสายตาของคนรัก
คนตัวสูงผละจากโซฟาที่นั่งอยู่มายืนข้างเตียงของคนรัก ยกมือขึ้นลูบผมของน้ำเหนือเบา ๆ ให้คนที่หันไปทางอื่นหันมามอง
“พี่เข้าใจ... ว่าเราอยากจะส่งแฝดเข้านอน”
น้ำเหนือหลุบตาลง ในบางวันน้ำเหนือนึกน้อยใจกับตัวเองที่เขาไม่สามารถทำหน้าที่ของแม่ได้ดี ตั้งแต่เข้ามาอยู่ในโรงพยาบาลเขาไม่เคยได้เข้าไปใกล้ฝาแฝด แทบไม่ได้กอดไม่ได้หอมอย่างที่ทำเป็นประจำเพราะบางวันเขาต้องนอนนิ่ง ๆ ขยับไปไหนมาไหนไม่ได้มากนัก ไม่ได้อ่านนิทานให้ลูกฟัง ไม่ได้นอนกอดหรือบอกฝันดีลูกน้อยทั้งสองทุกคืนเหมือนอย่างทุกครั้ง
“ผมอยากทำหน้าที่ของแม่...”
“น้ำเหนือกำลังทำอยู่ครับ” ควอตซ์พูด ก้มลงจูบเบา ๆ ที่ขมับของน้ำเหนือ “ตอนนี้ เวลานี้ น้ำเหนือกำลังทำหน้าที่ของแม่อยู่ เป็นหน้าที่ที่สำคัญมาก และต้องใช้ความอดทนมากเลยนะ”
“พี่ควอตซ์...”
“ในนี้...” ควอตซ์วางมือของตัวเองบนหน้าท้องของน้ำเหนือ “ก็ลูกของน้ำเหนือ ลูกของเรา น้ำเหนือคือแม่ของเลิฟ และการที่น้ำเหนือมานอนอยู่ที่นี่ ก็เพราะน้ำเหนือกำลังทำหน้าที่ของแม่อยู่นะ อย่าลืมสิคนเก่ง”
น้ำเหนือเม้มปาก ลูบหน้าท้องตัวเองเบา ๆ ดวงตากลมโตสั่นระริกคล้ายคนจะร้องไห้ “ผมผิดเอง... ผมไม่ทันคิดถึงเลิฟ”
ปลายนิ้วของควอตซ์ปาดที่หางตาของคนที่อยู่บนเตียงเมื่อหยาดน้ำใส ๆ ไหลออกมา “ไม่เป็นอะไรครับ พี่เชื่อว่าเลิฟไม่โกรธน้ำเหนือหรอก ไม่ต้องคิดมากนะ แล้วก็อย่าคิดแบบนี้อีกนะครับ รู้ไหม”
“ครับ ผมขอโทษ... ผมเข้าใจแล้วครับ”
“ดีมากครับ คนเก่ง” ควอตซ์จูบเบาๆ ที่หน้าผากของน้ำเหนืออีกรอบอย่างปลอบใจและให้รางวัลคุณแม่คนเก่ง
“พี่ฮาร์ทจูบด้วย ๆ”
“น้องเดียด้วย ๆ”
ฝาแฝดที่เงยหน้าขึ้นมาเห็นแด๊ดดี๊จูบหน้าผากมัมมี๊พอดีก็รีบวิ่งมาหาแล้วร้องของ สองมือชูขึ้นเหมือนจะให้แด๊ดดี๊อุ้ม
“โอเค มาแด๊ดอุ้มนะ” ควอตซ์จัดการอุ้มฝาแฝดขึ้นไปบนเตียง “อย่าทับมัมมี๊นะครับ น้องอยู่ด้วยเดี๋ยวน้องเจ็บ”
“ครับ!”
ทั้งพี่ฮาร์ทแล้วก็น้องเดียร์ต่างก็พากันยื่นหน้าไปหอมแก้ม จูบหน้าผากมัมมี๊ยกใหญ่ จนคนโดนจูบโดนหอมอย่างน้ำเหนือต้องหลุดหัวเราะออกมา ความคิด ความรู้สึกน้อยใจเมื่อครู่หายไปหมดแล้ว นึกโทษตัวเองอยู่ในใจที่คิดงี่เง่าแบบนั้น
จริงอย่างที่ควอตซ์พูดทุกคำ แม้เขาจะไม่ได้ทำหน้าที่พาฝาแฝดเข้านอน ไม่ได้พาฝาแฝดอาบน้ำหรือจูบราตรีสวัสดิ์ แต่เขาก็กำลังทำหน้าที่ของแม่อยู่เช่นกัน เพราะในเวลานี้เขาไม่ได้มีแค่ฝาแฝด แต่ยังมีเจ้าตัวน้อย ๆ ที่กำลังรอลืมตาดูโลกใบนี้อยู่
พอเห็นน้ำเหนือยิ้มแล้วก็หัวเราะควอตซ์เองก็ยิ้มออกมาบ้างอย่างโล่งใจ ช่วงนี้เขานึกกังวลกลัวว่าน้ำเหนือจะคิดน้อยใจ หรือคิดมาก ที่ต้องมานอนอยู่โรงพยาบาลแบบนี้ จะทำอะไร จะไปไหนก็ทำไม่ได้ แถมยังไม่ได้อยู่ใกล้ ๆ ฝาแฝดอีก เขาถึงไม่ค่อยอยากจะทิ้งน้ำเหนือไปไหน ไม่อยากปล่อยให้อยู่คนเดียวเพราะเขากลัวว่าอีกฝ่ายจะคิดมากกว่าเดิม และเขาไม่อยากให้น้ำเหนือรู้สึกเหงาหรือโดดเดี่ยว
ควอตซ์หันมองเวลาเมื่อเห็นว่าเริ่มค่ำแล้วเขาจึงปากให้ฝาแฝดเก็บของเพื่อเตรียมกลับบ้าน ทั้งคู่งอแงเล็กน้อยที่จะต้องแยกจากมัมมี๊
“มัมมี๊กลับกับน้องเดียร์” น้องเดียร์เดินไปยืนเกาะเตียงของน้ำเหนือแล้วร้องอ้อน
“มัมยังกลับไปตอนนี้ไม่ได้ครับ” น้ำเหนือวางมือบนศีรษะของลูกชายแล้วลูบผมเบา ๆ
“ทำไมมัม ๆ ยังกลับไม่ได้ครับ” พี่ฮาร์ทเองก็เดินมาเกาะขอบเตียงไม่ต่างจากน้องชาย “มัม ๆ กลับบ้านกับฮาร์ท”
“นะครับ... มัม ๆ กลับบ้านกับเดียร์ กับพี่ฮาร์ท กับแด๊ด ๆ กลับกันนะ” น้องเดียร์พยายามที่จะจับมือของมัมมี๊แล้วออกแรงดึงมัมมี๊ที่ยังอยู่บนเตียงให้ลงมาด้วยกัน
“มัม ๆ กลับบ้าน”
“ฮาร์ทครับ เดียร์ครับ” ควอตซ์เรียกลูกชายทั้งสองคนเมื่อเห็นว่าทั้งคู่ตั้งท่าจะงอแงเต็มที่แล้ว
แด๊ดดี๊นั่งยอง ๆ ลงเพื่อให้ใบหน้าของเขาเสมอกับใบหน้าของลูกชายทั้งสอง มือทั้งสองข้างจับไหล่ของฝาแฝดเอาไว้ “จำที่แด๊ดบอกได้ไหมครับ มัมมี๊ต้องนอนที่นี่ก่อน เพราะตอนนี้ทั้งมัมมี๊แล้วก็น้องไม่สบาย ถ้ามัมมี๊กลับไปนอนที่บ้าน มัมมี๊ก็จะไม่หายนะครับ แล้วพวกลูกก็จะไม่ได้เจอน้องด้วยนะ”
“ฮาร์ทอยากให้มัม ๆ หาย อยากเจอน้องด้วยครับ...”
“เดียร์ด้วยครับ...”
“ถ้าอย่างนั้นพวกหนูต้องเป็นเด็กดีนะครับ วันนี้กลับบ้านกับแด๊ดก่อน แล้วถ้ามัมหายแล้วแด๊ดจะให้พวกหนูพามัมกับน้องกลับบ้าน โอเคไหมครับ”
ทั้งสองคนหันไปมองหน้ามัมมี๊ที่นอนอยู่บนเตียง พอเห็นมัมมี๊ยิ้มแล้วก็พยักหน้ามาให้ทั้งคู่จึงพยักหน้าตามก่อนจะหันมาตอบรับแด๊ดดี๊
“ครับ...” แม้น้ำเสียงที่เอ่ยรับคำแด๊ดดี๊จะหงอยเสียเหลือเกิน
“เด็กดี คนเก่งของแด๊ด ไปครับ... สวัสดีมัมมี๊ก่อน บอกฝันดีมัมมี๊ครับ”
“มัม ๆ ฝันดีนะครับ”
“ฝันดีนะครับมัม ๆ” ทั้งคู่ขยับไปใกล้น้ำเหนือให้มากที่สุดก่อนจะพูดฝันดี
“ครับคนเก่ง ฝันดีนะครับ” น้ำเหนือยกมือลูบผมลูกชายทั้งสองคน “ถ้ามัมหายแล้วจะรีบกลับบ้านเลยนะ แล้วก็จะอ่านนิทานให้พวกหนูฟัง อาบน้ำให้ นอนกอดพวกหนูด้วย ดีไหมครับ”
“ดีครับ!”
“อย่างนั้นคนเก่งของมัมมี๊กลับบ้านกับแด๊ดดี๊ก่อนนะครับ เป็นเด็กดีนะ”
“เดี๋ยวพี่จะรีบกลับมานะ” ควอตซ์พูดกับน้ำเหนือ พลางคว้ากระเป๋าเป้ทั้งสองใบของฝาแฝดมาสะพายไว้ที่ไหล่ทั้งสองข้างของตัวเอง
“อยู่ดูแฝดให้นอนเรียบร้อยก่อนเถอะครับ ถ้าเหนื่อยพี่ก็พักที่บ้านก่อนก็ได้ ผมอยู่ได้ครับ” น้ำเหนือตอบ เขาเองก็เป็นห่วงควอตซ์เหมือนกัน อีกฝ่ายต้องขับรถไปมาทั้งที่บ้าน โรงเรียนฝาแฝด ที่บริษัทแล้วก็โรงพยาบาล
“ครับ” ควอตซ์รับคำ แต่น้ำเหนือเชื่อว่าอีกฝ่ายไม่มีทางทำแน่นอน
“ขับรถระวัง ๆ นะครับ กลางคืนอันตราย”
“ครับผม แล้วพี่จะรีบมา” ยกมือลูบผมคนรักไปที คว้ามือของลูกชายมาจับเอาไว้ทั้งสองข้างแล้วพาเดินออกจากห้อง
ก่อนจะออกจากห้องทั้งพี่ฮาร์ทแล้วก็น้องเดียร์หันมามองมัมมี๊ตาละห้อย จนน้ำเหนือต้องส่งยิ้มแล้วโบกมือให้กลับไปเจ้าตัวถึงจะยิ้มกันออก
ประตูห้องพักปิดลงแล้วหลังจากที่ควอตซ์พาฝาแฝดเดินออกจากห้องไป น้ำเหนือหันกลับมามองเวลาแม้ว่าจะยังไม่ดึกแต่เพราะอยู่คนเดียวน้ำเหนือเลยไม่รู้จะทำอะไรดี โทรทัศน์เขาก็เปิดดูเกือบทั้งวันจนเบื่อแล้ว สุดท้ายเลยตัดสินใจว่าจะนอนไปเรื่อย ๆ หยิบเครื่องเล่นเพลงที่วางอยู่ใกล้ ๆ มากดเปิดเพลง แล้วขยับตัวลงนอน ฟังเพลงไปเรื่อย ๆ เพลิน ๆ จนกระทั่งเผลอหลับไป
น้ำเหนือรู้สึกตัวตื่นในกลางดึก อาจจะเพราะนอนตั้งแต่ช่วงหัวค่ำเลยทำให้ตื่นเวลานี้ กระพริบตาไล่ความง่วงงุนให้หายไปก่อนจะหันมองเวลา เกือบตีหนึ่งแล้ว...
ภายในห้องถูกปิดไฟแล้วเรียบร้อย มีเพียงแสงไฟจากบริเวณหน้าห้องน้ำแล้วก็แสงไฟจากด้านนอกที่ไม่ทำให้ทั้งห้องมืดจนมองอะไรไม่เห็น น้ำเหนือกวาดสายตาไปรอบ ๆ ก่อนจะสะดุดอยู่ข้างเตียง ไม่รู้ว่าควอตซ์กลับมาตอนไหน อีกฝ่ายคงเห็นเขาหลับเลยไม่ได้ปลุกเขา แต่ก็ไม่รู้ว่าเจ้าตัวมานั่งฟุบหลับแบบนี้นานแค่ไหนแล้ว
แสงไฟจากภายนอกทำให้เห็นใบหน้าของควอตซ์ได้ แม้จะไม่ชัดแต่ก็เห็นร่องรอยของความเหนื่อยล้าบนใบหน้าคมคายนั้น น้ำเหนือค่อย ๆ ขยับตัวลุกขึ้นนั่ง วางมือที่ข้างแก้มของคนหลับแล้วใช้ปลายนิ้วเกลี่ยเบา ๆ ที่ใต้ดวงตา
คนที่ทำหน้าที่ได้สมบูรณ์แบบที่สุด และเหน็ดเหนื่อยที่สุดในเวลานี้คงไม่พ้นคนคนนี้ ควอตซ์ทั้งคอยดูแลฝาแฝด ดูแลน้ำเหนือที่ต้องมาอยู่โรงพยาบาล อีกทั้งตำแหน่งหน้าที่ทางการงานก็ยังต้องทำอย่างไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ น้ำเหนือรู้ว่าควอตซ์เหนื่อย แต่อีกฝ่ายก็ไม่เคยพูดหรือบ่นเลยสักครั้ง อีกทั้งยังมีรอยยิ้มให้เขาเสมอ
“ขอบคุณนะครับพี่ควอตซ์...” น้ำเหนือพูดเสียงเบาเพราะกลัวว่าคนหลับจะตื่นขึ้นมา “ขอบคุณที่ดูแลผมอย่างดี ขอบคุณที่ดูแลแฝด ขอบคุณนะครับ
พี่เป็นคุณพ่อที่ยอดเยี่ยมที่สุดครับ”
“อ่ะ”
น้ำเหนือสะดุ้งตกใจเมื่ออยู่ ๆ มือของตัวเองที่กำลังลูบแก้มของควอตซ์อยู่ถูกจับด้วยมือของคนที่น้ำเหนือคิดว่ากำลังหลับ ก่อนจะตามมาด้วยสัมผัสหนัก ๆ ที่หลังมือ “ไม่ได้หลับเหรอครับ”
“ตื่นตอนเราจับแก้มพี่นั่นแหละครับ” ควอตซ์พูด ขยับตัวนั่งดี ๆ โดยที่ยังไม่ปล่อยมือของน้ำเหนือ
“พี่ควอตซ์กลับมาตอนไหนเหรอครับ”
“เกือบสี่ทุ่มแล้วครับ เห็นเรานอนหลับอยู่พี่เลยไม่อยากปลุกปล่อยให้นอนหลับสบายๆ ดีกว่า”
“เหนื่อยไหมครับ” น้ำเหนือถาม มองสำรวจใบหน้าของคนรัก
“ถ้าบอกว่าไม่เหนื่อยก็คงโกหก...” ควอตซ์ยิ้ม จูบเบา ๆ ที่มือของน้ำเหนืออีกรอบ “พี่เหนื่อยครับ แต่พี่ยินดี พี่เต็มใจที่จะทำแบบนี้ และพี่มีความสุขครับ ไม่ต้องคิดมาก”
“ผมยังไม่ทันพูดอะไรเลยครับ” น้ำเหนือว่าเสียงกึ่งบึ้งกึ่งงอนเพราะโดนควอตซ์จับความรู้สึกได้ว่าเขากำลังคิดมาก และคิดแทน
“พี่รู้ครับว่าเราคิดอะไร” ควอตซ์พูด “ไม่ต้องห่วงนะครับ พี่เคลียร์งานเรียบร้อยแล้วพรุ่งนี้พี่ไม่ต้องเข้าออฟฟิศ พี่จะนอนพักผ่อนทั้งวันเลย พรุ่งนี้ไม่ต้องรับส่งแฝดด้วย พ่อสินธรจะจัดการให้เอง”
“นอนให้จริงเถอะครับ เดี๋ยวก็ตื่นมาอยู่กับผม พี่กลัวผมเหงา”
“เบื่อจัง คนรู้ทัน” ยกมือจิ้มปลายจมูกของน้ำเหนือเบาๆ อย่างเอ็นดู
“พี่ควอตซ์นอนพักเถอะครับ ไปนอนที่เบาะดี ๆ ครับ แล้วก็ไม่ต้องรีบตื่นนะครับนอนพักให้เต็มที่ ช่วงนี้พี่เหนื่อยมากทั้งวิ่งดูผม ดูแฝด ไหนจะเรื่องงานอีก ผมเป็นห่วงนะครับ”
“ครับคนเก่ง” ควอตซ์ประคองตัวน้ำเหนือให้เอนลงนอนบนเตียงเหมือนเดิม “เราก็นอนพักต่อเถอะ ดึกมากแล้ว ถ้ายังไม่นอนต่อเดี๋ยวพรุ่งนี้ปวดหัวนะ”
“ครับ พี่ต้องนอนเลยนะ ผมจะหลับตาแล้ว พี่ต้องเดินไปที่เบาะเลย ห้ามรอจนผมหลับนะ แล้วก็ห้ามมาฟุบหลับข้างเตียงแบบเมื่อกี้อีก มันไม่ดีนะครับเดี๋ยวจะปวดหลัง”
ควอตซ์ยิ้มขำกับคนช่างห่วง “ครับมัมมี๊ พูดเก่งจริงเรา นอนได้แล้วครับ”
“เพราะผมเป็นห่วงหรอกครับ เลยพูดน่ะ” คนช่างห่วงว่าอย่างงอน ๆ
“ครับ ทราบแล้วครับ พี่จะไม่ดื้อไม่ซนครับ”
“ผมหลับตาแล้วต้องเดินไปนอนเลยนะ”
“ครับผม เราก็หลับตาได้แล้ว ลืมตามองพี่อยู่แบบนี้พี่ก็ไม่ได้ไปนอนนะ” ควอตซ์พูด ก้มลงจูบหน้าผากน้ำเหนืออีกรอบ ก่อนจะไล่มาที่เปลือกตาเพื่อให้น้ำเหนือได้หลับตาลง ก่อนจะเลื่อนไปจูบที่แก้มทั้งสองข้าง ปิดท้ายด้วยริมฝีปากอิ่มเบา ๆ เพียงแค่สัมผัสลงไปแล้วก็ผละออกเท่านั้น ไม่ได้แนบชิด ไม่ได้ลุกล้ำ
“ฝันดีนะครับมัมมี๊”
“ฝันดีครับแด๊ดดี๊”
ควอตซ์มองจนน้ำเหนือจัดผ้าห่มคลุมตัวให้ดี ๆ มองดูจนแน่ใจว่าน้ำเหนือหลับสบายแล้ว เขาถึงได้เดินไปที่เบาะนอนที่อยู่ภายในห้องพักนี้บ้าง ได้เวลาพักผ่อนของแด๊ดดี๊แล้วเหมือนกัน
❈ ❈ ❈ ❈ ❈ ❈ ❈ ❈ ❈ ❈ ❈ ❈ ❈ ❈ ❈
ครอบครัวสุขสันต์จริง ๆ เลยเนอะครอบครัวนี้ แฝดก็น่ารัก พี่ควอตซ์ก็น่ารัก มีใครแสนดีไปกว่าผู้ชายคนนี้บ้างไหมเนี่ย อิจฉาน้องเหนือเลยได้คนอย่างพี่ควอตซ์มาเป็นสามีเนอะ อีกไม่นานแล้วน้าเราจะได้เจอหลานสาวกันแล้ว เตรียมของรับขวัญหลานกันด้วยนะทุกคน ^^
แล้วเจอกันตอนหน้านะคะ ^^
ไม่อยากจะขออะไรมาก แต่ขออย่างเดียวอ่านแล้วเมนต์หน่อยน้า ไม่งั้นพี่ควอตซ์น้องเหนือน้อยใจแย่เลย รักพี่ควอตซ์เมนต์ รักน้องเหนือเมนต์ รักคนแต่งเมนต์ ไม่รักกันก็เมนต์ค่า
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
ฝากอุ้มรักด้วยนะคะ อย่าลืม กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: ❤... อุ้มรัก ' S ...❤ #Mpreg [Yaoi , Boy's Love] ► ตรวจสอบสถานะการโอนเงิน l P.45 (อ่าน 278021 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก