กล(รัก)เกียร์ ตอนที่ 38 : ขอเจ็บแทน
"เฮ้ย..กูว่า เราไปเดินเล่นกันมะ เผื่อมีอะไรอร่อยๆกิน" ไอ้หินเอ่ยปากชวนพวกผม
"เออ ก็ดีเหมือนกัน จะได้ยืดเส้นยืดสาย" ผมพูดแล้วก็ลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจ หันไปมองฝั่งที่นั่งของพี่ดิน พี่ทั้งสามคนหลับกันหมด คนอะไรหลับง่ายจริงๆ
"มันก็เดินได้แค่นี้แหล่ะ ไปถึงตู้นอนเค้าก็ไม่ให้พวกมึงเข้าไปหรอก" ไอ้ทิวบอกพวกผม
"เออ ก็ยังดีได้เดินเล่น ป่ะๆ" ผมบอกไอ้ทิวแล้วก็ดึงแขนมันให้ลุกเดินตามผมมา
พวกผมเดินไปอีกตู้โบกี้นึงก็ยังคงเป็นโบกี้ของคณะค่ายอาสา เจอเพื่อนๆพี่ๆที่รู้จักก็เดินทักไปเรื่อย หยุดคุยหยุดถ่ายรูปกันตามประสาเป็นที่สนุกสนาน ตู้ที่ลูกค่ายนั่งกันเป็นตู้ชั้นสามที่นั่งพัดลมครับ มีพ่อค้าแม่ค้ามาขายของกินเพียบเลย
"ไอ้ฟ้า ไส้กรอกน่ากินว่ะ ลองชิมมะ"
"เออ เอาดิ กูอยากรู้ว่าจะเหมือนไส้อั่วหรือเปล่า"
"ไส้กรอกอีสานมันก็จะเปรี้ยวๆ ระวังท้องเสียนะมึงกินมั่วตั้ว" ไอ้ทิวเตือนผม
"เออน่า มาทั้งทีต้องลองกินดิวะ"
พวกผมยืนดักซื้อของกินได้หลายอย่าง ใครเดินผ่านมาขายอะไรเป็นอันซื้อหมด รวมทั้งลูกค่ายคนอื่นๆก็ทำเช่นเดียวกัน อาจจะเป็นเพราะว่าตอนที่อยู่บนค่าย ได้กินแต่ผักกับไข่เป็นหลัก หลายคนก็เลยโหยหาเนื้อหมูเนื้อไก่ รวมทั้งผมเองก็เป็นหนึ่งในนั้น
"พี่เทมส์ พี่ฟ้า ไปนั่งกินของอร่อยๆกันมั๊ยครับ" ผมเดินผ่านพี่เทมส์กับพี่ฟ้าก็เลยชวนพี่เค้าไปนั่งกินด้วยกัน
"ไม่เป็นไรค่ะน้องฟ้า เทมส์เหมือนจะไม่สบาย เดี๋ยวให้นอนพักผ่อนก่อน" พี่ฟ้าตอบผม
"อ่าว แล้วกินยายังครับเนี่ยพี่เทมส์" ผมถามพี่เทมส์ แกก็ลืมตาขึ้นมาแล้วก็ยิ้มให้ผม
"กินแล้วครับ ง่วงเลยเนี่ย" พี่เทมส์บอกผม
"ครับ งั้นพี่เทมส์พักผ่อนเถอะครับ หายไวๆนะครับ" ผมกับไอ้เทียนบอกพี่เทมส์แล้วก็เดินตามไอ้พวกนั้นกลับไปที่ที่นั่งตัวเอง
พอถึงที่นั่งของพวกผม พวกผมก็จัดปาร์ตี้อาหารรถไฟกันครับ ไอ้หินปลุกพี่ดิน พี่โอม พี่อาทิตย์ให้ตื่นมานั่งกินด้วยกัน พี่โอมกับพี่อาทิตย์ตื่นมากินกับพวกผม มีเพียงพี่ดินที่นอนต่อ
"พี่ดินครับ ตื่นมากินก่อนดิ" ผมเดินไปนั่งข้างๆพี่ดินแล้วก็เขย่าตัวปลุกพี่เค้า คนโดนปลุกลืมตา ทำหน้ามุ่ยใส่ผม
"มึงจะกินก็กินไป กูจะนอน อย่ามากวน" พี่ดินบอกผมแล้วก็พลิกตัวหันหน้าเข้าหากำแพงแล้วก็นอนต่อ ผมก็เลยไม่พูดอะไรแต่ก็ งง ว่าทำไมต้องโมโหใส่กันด้วย แต่ผมก็ไม่สนใจหรอกกลับไปเอนจอยกับของกินอร่อยๆต่อดีกว่า
"กินอะไรก็ดูด้วย เดี๋ยวท้องเสียจะลำบาก" เสียงพี่ดินพูดเตืือนผม ผมก็แค่รับฟัง เพราะตอนนี้โคตรจะมีความสุขกับของกินที่ซื้อมาอ่ะครับ ทั้งไส้กรอกอีสาน หมูปิ้ง ไก่ย่าง ข้าวเหนียว ไข่ปิ้ง ลูกชิ้นปิ้ง น้ำอัดลมกระป๋อง โดยเฉพาะไข่ปิ้งที่ผมกินไปหลายฟอง มันเป็นไข่ปิ้งที่ปรุงรสมาแล้วอ่ะครับ ผมก็บอกไม่ถูกเหมือนกันรู้แต่ว่ามันอร่อยมาก ไส้กรอกรสชาติเปรี้ยวๆนั่นก็อร่อย
"กูว่า มันต้องมีเบียร์ว่ะ ได้เบียร์เย็นๆซักกระป๋องนะแจ่มเลย" ไอ้หินพูดขึ้นมา
"เออ เห็นด้วยกับไอ้หิน" ไอ้คิมพูดขึ้น
"โอเคครับเดี๋ยวไอ้หินจัดให้" ไอ้หินพูดขึ้นแล้วก็ลุกจะเดินไปหาซื้อเบียร์ แต่พี่ดินก็เหยียดขายาวมาขวางมันไว้ ทำเอาไอ้หินถึงกับชะงักหยุดนิ่งอยู่ตรงนั้น
"ห้ามกินเหล้าเบียร์" พี่ดินลืมตาขึ้นมาบอกน้องรหัส
"โห่...พี่ดินครับ นี่ออกค่ายแล้วนะพี่ วันกลับแล้วไม่ต้องมีกฏค่ายก็ได้ครับ" ไอ้หินหันไปเถียงพี่ดิน
"ค่ายจะจบก็ต่อเมื่อมึงกลับถึงหอ แต่นี่ยังอยู่บนรถไฟ ค่ายยังไม่จบ" พี่ดินพูดเสียงดุ พี่โอมกับพี่อาทิตย์ก็คอยสังเกตุการณ์พี่น้องรหัสคู่นี้ รวมทั้งพวกผมด้วย
ตอนนี้ไอ้หินได้แต่ยืนนิ่ง แต่สีหน้าของมันบ่งบอกได้ชัดว่ากำลังไม่สบอารมณ์ที่โดนพี่ดินห้ามไม่ให้ไปซื้อเบียร์
"ปีหน้าถ้าผมได้เป็นเซนเตอร์ค่ายนะ จะเปลี่ยนกฏให้หมดเลย" ไอ้หินพูดออกมา คงเพราะมันไม่ทันได้คิด พวกผมก็ตกใจที่ไอ้หินพูดอะไรบ้าๆออกมาแบบนั้น ผมมองไปทางพี่ดิน แกยังคงนิ่งอยู่ สีหน้าของแกยังคงนิ่งไม่มีท่าทีอะไรออกมา ความอึมครึมเกิดขึ้นในทันที
"ถ้ามึงคิดอย่างนั้น ก็ตามใจมึง จะทำอะไรก็ทำเลย" พี่ดินบอกไอ้หินแล้วก็หดขากลับไป
"คนที่จะเป็นผู้นำต้องคิดให้เยอะ คิดให้รอบคอบ ไม่ใช่จะทำตามใจตัวเอง มึงไม่ได้มาคนเดียวกลับคนเดียว มึงกลับพร้อมลูกค่ายอีกสี่สิบกว่าคน ถ้ามึงทำเรื่องเหี้ยๆได้ อีกสี่สิบกว่าคนก็เหี้ยได้เหมือนกัน" พี่ดินพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
"กูเคยบอกมึงแล้วใช่มั๊ยว่าหลังจากค่ายจบ ภาระจะตกอยู่ที่ปีสองอย่างพวกกู ซึ่งต้องเป็นแกนนำค่ายในปีหน้า และหน้าที่ของพวกกูก็เริ่มขึ้นตั้งแต่พวกเราเดินทางออกจากค่าย และจะสิ้นสุดก็ต่อเมื่อส่งลูกค่ายทุกคนกลับถึงที่พักอย่างปลอดภัย กูพูดตอนนี้มึงยังคงไม่เข้าใจหรอก ปลอกแขนที่มึงได้พวกกูก็เอาคืนได้เหมือนกัน"
"เบียร์ กูก็อยากกิน โคตรอยากเลย แต่ทำไมกูอดทนได้ ก็เพราะมึงดูสิ ลูกค่ายที่กลับพร้อมมึงมีกี่คนที่นั่งอยู่ต่อหน้ามึงเนี่ย มึงมีหน้าที่ต้องดูแลเค้า ถ้ามีใครเป็นอะไรไปซักคนแล้วผู้นำอย่างมึงเมาเบียร์ไม่มีสติมึงจะรับผิดชอบเค้าได้ยังไง ปลอกแขนที่มึงได้มาไม่มีความหมายเลยใช่มั๊ย ที่พวกกูสอนมึงในวันที่รับปลอกแขนมึงไม่จำเลยใช่มั๊ย ถ้ามึงไม่รักในสิ่งที่ได้ไป ถอดมาคืนกู แล้วจะแดกเบียร์กี่กระป๋องก็เรื่องของมึง" พี่ดินบอกไอ้หิน
ตอนนี้ทุกคนพากันเงียบ ผมมองพี่โอมกับพี่อาทิตย์ ทั้งสองคนก็นิ่งเงียบปล่อยให้พี่ดินพูดเตือนสติไอ้หิน ผมเห็นว่าพี่ดินเริ่มดุขึ้นก็เลยเดินไปนั่งข้างๆพี่ดิน
"พี่ดินครับ พวกผมไม่กินก็ได้ครับ พี่อย่าว่าไอ้หินเลยพี่" ผมบอกพี่ดิน พี่ดินก็ชำเลืองตามามองผม แล้วก็ยิ้มที่มุมปาก ผมเห็นก็ได้แต่ทำหน้าไม่เข้าใจ ว่าทำไมพี่ดินถึงหันมายิ้มแบบนั้นกับผม หันไปมองไอ้หิน มันก็ยังคงยืนนิ่งอยู่เหมือนกำลังคิดอะไรบ้างอย่าง
ไอ้หินหันมามองพี่ดิน แล้วมันก็เดินมานั่งที่เบาะตรงข้ามพี่ดิน พร้อมกับยกมือไหว้ขอโทษพี่ดิน ทำเอาผมถึงกับแปลกใจกับการกระทำของมัน
"ผมขอโทษครับพี่ดิน ผมคิดได้แล้วว่าไม่ควรทำแบบนั้น เซนเตอร์ค่ายเป็นคนที่บอกกฏกับลูกค่าย แต่ถ้ารักษากฏที่ตัวเองพูดไม่ได้ ปลอกแขนที่ได้มามันก็ไม่มีความหมาย ปีหน้าผมจะเป็นแบบพี่ให้ได้ครับ"
"ดีมากไอ้หินอัคนี มึงไม่ต้องเป็นแบบกูหรอก มึงเป็นในแบบของมึงนั่นแหล่ะ กูเชื่อว่ามึงทำได้ ไอ้ทิว ไอ้คิมด้วย กูเชื่อว่าพวกมึงต้องดูแลลูกค่ายได้เหมือนกู ไอ้โอม ไอ้อาทิตย์" พี่ดินหันมาพูดกับพวกผม แล้วก็เอื้อมมือไปตบไหล่ไอ้หินเบาๆ ทำให้ไอ้ตี๋หล่อเพื่อนผมเผยรอยยิ้มออกมา
"เดี๋ยวกลับถึงมหาลัยพวกมึงจะกินเบียร์กันแค่ไหนกูไม่ห้าม เดี๋ยวไปกินด้วยกัน กูให้สองทาวเวอร์เลย" พี่ดินบอกพวกผม
"โห....จบสวยงามครับ แต่ว่าสองทาวเวอร์น้อยไปนะครับพี่" ไอ้ทิวพูดขึ้นแล้วมันก็ปรบมือ พวกผมก็ปรบมือกันทำเอาคนอื่นๆหันมามอง
"ขอพี่รหัสมึงดิ" พี่ดินบอกไอ้ทิว ไอ้ทิวก็หันไปมองพี่อาทิตย์แล้วก็ส่งสายตาอ้อนวอนพี่รหัสของมัน
"เออๆ กูให้อีกสอง" พี่อาทิตย์บอกไอ้ทิว
"เย้.....สี่ทาวเวอร์" ไอ้ทิวพูดขึ้นมาด้วยความดีใจ
"หกทาวเวอร์ไปเลย กินให้ชุ่มปอด" พี่โอมพูดขึ้นมา
"เยส..ขอบคุณครับพี่โอม" ไอ้ทิวรีบนั่งคุกเข่าไหว้ขอบคุณพี่โอม พวกผมก็ขำกับการกระทำของไอ้ทิว
"ไอ้ฟ้ากูขอคุยกับพี่ดินแป๊บนึงดิ" ไอ้หินบอกผม ผมก็เลี่ยงออกมาให้พี่รหัสกับน้องรหัสเค้าคุยกัน
"ของกินหมดแล้วว่ะ ยังไม่อิ่มเลย" ไอ้คิมพูดขึ้น
"เออ ไปซื้อมาเพิ่มดีกว่า ไอ้หินกับพี่ดินยังไม่ได้กินอะไรเลยมัวแต่คุยกัน" ไอ้เทียนบอกพวกผม แล้วก็บุ้ยปากไปที่ไอ้หินกับพี่ดินที่ยังคงนั่งคุยกันอยู่
"พี่โอมครับ ไอ้หินกับพี่ดิน...เอ่อ..." ผมถามพี่โอม เพราะเป็นห่วงว่าไอ้หินจะมีปัญหากับพี่ดิน
"ไอ้ดินกำลังคายตะขาบให้ไอ้หิน ไม่ต้องห่วงหรอก"
"ห๊ะ...คายตะขาบ"
"ครับ คายตะขาบตำแหน่งเซนเตอร์ค่ายปีหน้าไง" พี่โอมบอกผมแล้วก็ยิ้มให้ ผมก็พยักหน้าให้พี่โอมแล้วก็หันไปมองสองพี่น้องสายรหัสที่คุยกันอยู่
"เทียนเดี๋ยวเอาตังค์พี่ไปซื้อของมากิน เอามาเผื่อไอ้หินกับไอ้ดินด้วย" พี่โอมส่งตังค์ให้ไอ้เทียน มันชวนผมเดินไปซื้อของกินด้วยกัน ปล่อยให้ทีมงานเซนเตอร์ค่ายรุ่นพี่รุ่นน้องเค้านั่งคุยกัน
ด้วยความที่ตู้ที่ผมนั่งเป็นตู้สุดท้าย พ่อค้าแม่ค้าเลยเดินมาไม่ค่อยถึง ก็เลยต้องเดินไปซื้ออีกตู้นึงครับ ผมกับไอ้เทียนได้ของกินกลับมาเพียบ
"แหม่ ไอ้สองคนนี้มันใช้ตังค์เป็นจริงๆ" พี่โอมแซวผมกับไอ้เทียนที่ใช้ตังค์จนไม่เหลือซักบาทแต่ก็ได้ของกินกลับมาเพียบ
ตอนนี้พี่ดินกับไอ้หินมานั่งร่วมวงแล้ว พวกเราก็เริ่มปาร์ตี้ของกินกันอีกรอบครับ ผมก็ยังคงอร่อยกับการกินไส้กรอกอีสาน ไข่ปิ้ง ลูกชิ้นปิ้งไปตามเรื่อง
"พอแล้วไอ้ฟ้า มึงกินไปหลายไม้แล้วไส้กรอกเนี่ย เดี๋ยวก็ท้องไม่ดีหรอก" พี่ดินเอามือมาจับมือผมที่กำลังส่งไส้กรอกเข้าปาก ห้ามไม่ให้ผมกิน
"ผมไม่เป็นอะไรหรอกครับพี่ สบายๆ" ผมบอกพี่ดิน
"อ่ะ ตามใจมึง" พี่ดินบอกผมแล้วก็ปล่อยมือ ผมก็กินไส้กรอกต่อไปอย่างอร่อย
พวกผมนั่งคุยกันไปจนตอนนี้ด้านนอกฟ้ามืดแล้ว อากาศเริ่มเย็น รถไฟหยุดรับ-ส่งคนหลายสถานี จนตอนนี้ไม่รู้ว่าถึงไหนแล้ว พอกินอิ่ม ตาก็เริ่มปรือๆ หนังท้องตึงหนังตาก็เริ่มหย่อน ฮ่าๆ
ผมกลับมานั่งที่ของตัวเอง ไอ้ทิวก็ตามมานั่งกับผม
"ไอ้ฟ้า ง่วงแล้วหรอวะ" ไอ้ทิวถามผม เพราะเห็นผมอ้าปากหาว
"อือ ง่วงว่ะ มึงอ่ะจะนอนยัง"
"ยังๆ เพิ่งจะสองทุ่มเอง"
"เออ งั้นกูของีบแป๊บ" ผมบอกไอ้ทิวแล้วก็หลับพักสายตา.....
##กูจะกอดมึงไว้ทั้งคืน##"อู้ยยย..ปวดท้องชิบ" ผมรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเพราะรู้สึกปวดท้องจนต้องร้องออกมาเบาๆ ตอนนี้ไฟในห้องโดยสารดับลงแล้วเหลือเพียงไม่กี่ดวงที่ส่องสว่างตามทางเดิน ไอ้ทิวก็นั่งหลับอยู่ข้างๆผม ผมเปิดดูนาฬิกา เที่ยงคืนกว่าๆ นี่ผมหลับไปนานเหมือนกัน
ผมลุกจากที่นั่งหยิบกระเป๋าค้นหายาสีฟันแปรงสีฟันเพื่อจะได้ไปล้างหน้าแปรงฟันแล้วกลับมานอน แต่อาการปวดท้องก็เกิดขึ้นมาอีก ผมพาตัวเองเดินกุมท้องไปจนถึงห้องน้ำ หลังจากเสร็จธุระผมก็ออกมาจากห้องน้ำ เจอพี่ดินยืนอยู่
"พี่ดินมาเข้าห้องน้ำหรอครับ"
"ป่าว มาดูมึงว่าเป็นอะไร เห็นเดินกุมท้องขนาดนั้น ปวดท้องมากเลยหรอ" พี่ดินถามผม
"ครับพี่ แต่มันปวดๆหายๆอ่ะ ถ่ายจนหมดไส้หมดพุงละครับ"
"ห๊ะ...ท้องเสียหรอ หรือว่าไง"
"เหมือนจะท้องเสียครับพี่"
"แล้วตอนนี้ยังปวดอยู่หรือเปล่า"
"มันปวดๆหายๆอ่ะครับ"
"งั้นรอกูแป๊บเดี๋ยวพาไปกินยา"
"ไม่เป็นไรครับพี่ ผม...."
"ต้องกิน" พี่ดินบอกผมแล้วก็เข้าห้องน้ำไปคงจะไปฉี่ ผมเลยเดินไปยืนรอที่ท้ายสุดของขบวนรถ อาการปวดท้องมันก็มาๆหายๆ ผมก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร สายตาของผมมองออกไปข้างนอกเห็นแต่ความมืด
พี่ดินออกจากห้องน้ำเดินมายืนข้างๆผม
"ป่ะ เดี๋ยวกูพาไปหาขวัญเอายามากิน"
"พี่ดินครับ ยืนอยู่ตรงนี้ก่อนได้มั๊ยครับ"
"ทำไมวะ"
"ลมพัดเย็นดีอ่ะพี่ พี่ยืนเป็นเพื่อนผมก่อนนะ" ผมหันไปบอกพี่ดินแล้วก็ยิ้มให้แก พี่ดินชำเลืองหางตามามองผมแล้วก็พยักหน้าให้ผม
"คืนนี้กูจะนอนกอดมึงทั้งคืนเลย" พี่ดินบอกผม
"กอดได้ไง ผมนอนกับไอ้ทิว"
"ก็นี่ไง..." พี่ดินพูดแล้วก็ถอดเสื้อคลุมแขนยาวของแกเอามาให้ผมใส่
"มึงใส่เสื้อกูไว้จะได้ไม่หนาว แค่นี้ก็เหมือนกับว่ากูกอดมึงอยู่ทั้งคืนแล้ว" พี่ดินบอกผม ผมหันหน้าไปมองคนตัวสูงข้างๆที่ตอนนี้เบี่ยงหน้าหันไปทางอื่น คงจะเขินอายกับคำพูดของตัวเอง
"พี่แม่ง โคตรเสี่ยวอ่ะ"
"ก็เสี่ยวได้กับมึงคนเดียวป่าววะ" พี่ดินหันมาบอกผมแล้วก็เอาแขนมากอดคอผม
ผมกับพี่ดินยืนมองความมืดด้านนอกกันซักพัก ก็พากันเดินไปหาพี่ขวัญขอยาแก้ท้องเสียมากิน กินยาเสร็จผมก็กลับมานั่งที่แล้วก็หลับตานอน ผมยังคงรู้สึกปวดท้องอยู่ตลอด มันเป็นๆหายๆ ทำให้นอนไม่ค่อยหลับ จากอาการปวดท้องก็เริ่มมีอาการพะอืดพะอม อยากอาเจียนเพิ่มขึ้นมา อาจจะเป็นเพราะการโยกของตู้รถไฟก็ได้ที่ทำให้ผมมีอาการแบบนี้ ผมก็พยายามข่มตานอน
จนถึงขีดสุดที่ทนไม่ไหว ผมลุกไปห้องน้ำเพื่ออาเจียน แต่คงเสียงดังจนทำให้ไอ้พวกนั้นพากันตื่น
"ไอ้ฟ้า เปิดประตู มึงเป็นอะไร เปิดประตูดิ๊" เสียงไอ้หินทุบประตูห้องน้ำให้ผมเปิดประตู
ตอนนี้ผมได้แต่นั่งอาเจียนจนหมดไส้หมดพุง รู้สึกว่าหนาวและตัวสั่น ไม่มีแรงแม้แต่จะเอื้อมมือไปเปิดประตู
"ไอ้ฟ้า เปิดประตูก่อนเร็ว" เสียงพี่ดินเคาะประตูห้องน้ำเรียกผม
ผมรวบรวมแรงที่มีอยู่เอื้อมมือไปเปิดประตู แล้วพี่ดินก็พรวดเข้ามาจนถึงตัวผม แกประคองผมไว้ แล้วก็ลูบหลังให้ผม
"กูเตือนแล้วไงว่าอย่ากินเยอะไส้กรอกอ่ะ แล้วเป็นไงหล่ะ" พี่ดินดุผม ผมไม่มีแรงที่จะเถียงแล้วตอนนี้
"ไอ้โอม สถานีหน้าสถานีอะไรวะ ดอนเมืองยัง" พี่ดินถามพี่โอม ท่าทางแกดูลนๆ
"กำลังจะถึงรังสิต สถานีต่อไปถึงจะดอนเมืองครับพี่" ไอ้คิมบอกพี่ดิน
"เอาไงดีวะ ไอ้ฟ้ามึงไหวมั๊ย ถึงดอนเมืองมึงไหวมั๊ย พี่สาวกูเป็นพยาบาลโรงพยาบาลแถวนั้นจะได้สะดวก" พี่ดินก้มหน้ามาถามผม แกเอามือตบหน้าผมเอาๆให้ผมรู้สึกตัว สภาพผมตอนนี้หมดแรงแล้ว
"หวะ..ไหวครับพี่" ผมตอบพี่ดินด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
"เออ อดทนหน่อยนะมึง" พี่ดินพูดแล้วก็ประคองตัวผมกลับไปนั่งที่ พี่อาทิตย์ไปบอกพี่ปลื้มเรื่องผม พี่ปลื้มก็ไปแจ้งกับพนักงานรถไฟ
พี่ดินโทรหาพี่สาวที่เข้าเวรพอดีให้ส่งรถพยาบาลมารอรับ
"ไอ้ฟ้า ไหวป่าวมึง" ไอ้หิน ไอ้ทิวเข้ามาบีบๆตามตัวของผม ไอ้คิมกับไอ้เทียนก็นั่งอยู่ใกล้ๆ ตอนนี้ทุกคนตื่นขึ้นมากันหมด คงเพราะมีความวุ่นวายเกิดขึ้น
"ไอ้หินหยิบกระเป๋าเสื้อผ้าไอ้ฟ้ามาดิ๊ เดี๋ยวกูจะเอามันลงสถานีดอนเมืองไปโรงพยาบาลเลย" พี่ดินบอกไอ้หิน
"ไอ้โอม ขวัญ เดี๋ยวไปโรงพยาบาลกับกู"
"เออ ได้ๆ" พี่โอมกับพี่ขวัญบอกพี่ดิน
"ไอ้ทิตย์กูฝากดูลูกค่ายต่อด้วยนะมึง พวกมึงก็ด้วย ช่วยไอ้ทิตย์ดูลูกค่ายด้วย" พี่ดินบอกพี่อาทิตย์แล้วก็หันมากำชับกับไอ้หิน ไอ้ทิว ไอ้เทียน ไอ้คิม ให้ช่วยพี่อาทิตย์ดูแลลูกค่าย
"พี่ดินครับ ไอ้ฟ้าตัวเย็นมากเลยพี่ ปากก็ซีด" ไอ้หินที่ตอนนี้กำลังกอดตัวผมอยู่ เงยหน้าขึ้นมาบอกพี่ดินหลังจากเห็นอาการของผม
"ไอ้ฟ้ามึงต้องอดทนนะมึง อย่าเป็นอะไรนะมึง" ไอ้หินตบหน้าผมเบาๆแล้วมันก็บอกผม เสียงของมันสั่นๆ
"เออ กูไม่ตายหรอกน่า" ผมบอกไอ้หิน
"ห่า ยังจะมาพูดเล่นได้อีกนะมึง" ไอ้ทิวที่นั่งจับมือผมอยู่พูดขึ้นมา มันบีบมือผมเบาๆ
"ถึงดอนเมืองละ ป่ะ" พี่ดินเข้ามาเอาแขนช้อนอุ้มตัวผมแล้วก็พาลงจากรถไฟไปขึ้นรถพยาบาลที่จอดรออยู่ พี่โอม พี่ขวัญ พี่ปลิื้มประธานค่ายแล้วก็พี่อิ่มนั่งแท็กซี่ตามไปที่โรงพยาบาล
##ถ้าเป็นไปได้ขอเจ็บแทน##"น้องเป็นอะไรมาอ่ะดิน" ผมได้ยินเสียงพี่พยาบาลถามพี่ดิน
"น่าจะอาหารเป็นพิษ"
"อ่าว ไปกินอะไรมา"
"เยอะ แม่ง เตือนก็ไม่ฟัง ไส้กรอก ลูกชิ้นปิ้ง ไข่ปิ้ง" พี่ดินว่าผมแล้วก็เอามือมาลูบหน้าผากผมที่นอนหลับตาอยู่ แต่ก็ได้ยินเสียงสนทนาของสองคน พี่พยาบาลคนนี้คงจะเป็นพี่สาวของพี่ดิน
"มันตัวเย็น ปากซีด แบบนี้เป็นอะไรมากมั๊ย" พี่ดินถามพี่พยาบาล
"ก็ค่อนข้างรุนแรง ดีนะที่แจ้งมาเร็วไม่งั้นอาจจะช๊อคได้"
"อืม ฝากดูแลมันด้วยนะ"
"ฟ้าใส" เสียงพี่พยาบาลอ่านชื่อบนป้ายชื่อที่ผมห้อยคออยู่
"ชื่อน่ารักดี"
"ไม่ต้องห่วงหรอกถึงมือหมอก็สบายใจได้"
"ห่วงดิ ฟ่ะ..แฟ...เอ่อ น้องทั้งคนไม่หวงได้ไง"
ผมได้ยินเหมือนพี่ดินจะเผลอหลุดปากคำว่าแฟนออกมา ก็อดขำในใจไม่ได้ พี่ดินนั่งจับมือผมไปตลอดจนถึงโรงพยาบาล เจ้าหน้าที่นำเตียงพยาบาลมารอรับผมแล้วก็เข็นพาผมเข้าห้องฉุกเฉิน หลังจากนั้นผมก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลย
##พาร์ทปฐพี##"ไอ้ดิน ไอ้ฟ้ามันเป็นแบบนี้ได้ไงวะ"
"ก็มันกินของกินบนรถไฟแหล่ะครับพี่ ผมเตือนแล้วว่าอย่ากินเยอะ" ผมตอบพี่ปลื้ม
"เออ ดีนะที่มาเกิดอาการจนถึงกรุงเทพฯแล้ว"
"ครับพี่"
"คนไข้อาการปลอดภัยแล้วนะคะ แต่ก็ต้องนอนให้น้ำเกลือและดูอาการซักระยะ เพราะอาหารเป็นพิษค่อนข้างรุนแรง"
"นี่พี่ดาว พี่สาวผมครับ" ผมแนะนำให้ทุกคนรู้จักกับพี่ดาวพี่สาวของผม
"ห้องพิเศษเลยป๊ะ"
"อืม ใช่ๆ เดี๋ยวเจ้าหน้าที่จะย้ายคนไข้ขึ้นไปแล้วหล่ะ คงต้องให้คนไข้พักผ่อน เดี๋ยวดินไปจัดการเรื่องเอกสารกับพี่"
"อ่อ ครับๆ"
"เอ่อ พี่ปลื้มครับ พี่กับพี่อิ่มแล้วก็ขวัญกลับมหาลัยก่อนก็ได้นะครับ เดี๋ยวผมกับไอ้โอมอยู่เฝ้าน้องเอง ขอบคุณมากนะครับพี่ที่มากับพวกผม"
"พี่ก็ต้องมาดูแลน้องสิ แค่รู้ว่าปลอดภัยก็หายห่วงแล้ว โอเค เดี๋ยวพี่กลับไปดูทางโน้นก่อน พรุ่งนี้จะมาเยี่ยมนะ"
ผมเดินไปส่งพี่ปลื้ม พี่อิ่มแล้วก็ขวัญขึ้นรถกลับไปมหาวิทยาลัย แล้วก็ไปจัดการเรื่องเอกสารคนไข้ เสร็จแล้วผมกับไอ้โอมก็ขึ้นไปที่ห้องคนไข้พิเศษ เปิดประตูห้องไปเห็นไอ้ฟ้านอนหลับอยู่บนเตียงในชุดโรงพยาบาล มือโดนเจาะสายน้ำเกลืออยู่
"ไอ้โอม มึงง่วงก็นอนเลยนะ เดี๋ยวกูนั่งเฝ้ามันเอง"
"มึงจะเฝ้าทำไม ไอ้ฟ้ามันก็หลับอยู่"
"เออ กูโทรบอกไอ้ภูแล้วนะ เดี๋ยวสายๆมันคงมาถึง" ไอ้โอมบอกผม
"อืม มึงพักผ่อนเถอะ" ผมบอกไอ้โอม แล้วก็ลากเก้าอี้ไปนั่งข้างๆไอ้ฟ้า มองไอ้คนป่วยที่นอนหลับตาอยู่ตรงหน้า ผมจับมือของมันมากุมไว้
"ถ้าเป็นไปได้ กูขอเจ็บแทนมึงได้มั๊ย..ไอ้ฟ้า ไอ้ดื้อ"---------------------------------------
หัวข้อ: @@กล(รัก)เกียร์ :ตอน : ชั่วฟ้าดินสลาย [The End][จบแล้วครับ] (Up.04.Oct.2017)@@ (อ่าน 185507 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก