Chapter 19
พลังงานบวก
ฝ่ามือของช่างทำผมขยำเส้นผมของผมเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะฉีกยิ้มออกมาเมื่อผลลัพธ์ออกมาเป็นที่พึงพอใจ เพราะคิดว่าผมตัวเองค่อนข้างจะยาวจนทิ่มหูทิ่มตาแล้ว พอกลับจากเขาใหญ่เกือบอาทิตย์ ผมก็ตัดสินใจมาตัดผมพร้อมทำสีผมใหม่
จะว่าไป สีผมใหม่นี่มันดูจะสว่างตาเกินไปมั้ยนะ ไม่หรอกมั้ง
ผมเช็คตัวเองในกระจกหลังจากจ่ายเงินค่าตัดผมและย้อมสีผมเสร็จสรรพ จากที่ผมเป็นสีดำสนิท ผมย้อมเป็นสีน้ำตาลเข้มเพราะอยากจะเปลี่ยนแปลงตัวเองบ้าง
เหมือนย้อมผมสีนี้แล้วหน้าดูสว่างขึ้นแฮะ
วันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ และอาทิตย์หน้าก็จะเริ่มสัปดาห์แห่งการสอบมิดเทอม ตอนเย็นพี่กันมีแข่งบอลนัดใหญ่ ผมก็เลยตั้งใจว่าจะไปเชียร์เขา
แต่ก่อนจะไปเชียร์เขา
ก็ต้องไปติวหนังสือกับสายรหัสก่อนล่ะนะ
ผมมาหยุดอยู่ที่ห้องสมุดสาธารณะที่ประจำ พอเข้ามาก็เห็นกลุ่มใหญ่ๆของสายรหัสได้อย่างชัดเจน ที่แปลกตาไปก็คือ วันนี้ปู่รหัสมาร่วมแจมในการติวหนังสือด้วย
“ดีครับ”
ยกมือไหว้พี่ๆเมื่อไปถึงโต๊ะ ทั้งพี่รหัส ลุงรหัส และปู่รหัสเงยหน้ามองผมแล้วทำหน้าประหลาดใจเล็กน้อย อาจจะเป็นเพราะว่าทรงผมที่เปลี่ยนไปล่ะมั้ง
พอผมทิ้งตัวนั่งลงตรงข้ามกับลุงรหัส เขาก็ส่งคำถามมาทันที
“ไปตัดผมมาเหรอวะ”
“อือฮึ”
“พอตัดทรงนี้แล้ว ยัยหนูเหมือนตัวอะไรสักอย่าง” พี่รหัสละสายตาจากชีทตรงหน้าเปลี่ยนมาพิจารณาทรงผมของผมแทน สายตาของสายรหัสสามคนที่มองมาไม่เลิกทำให้เริ่มจะทำตัวไม่ค่อยถูก
ตัวไรอ่ะ ยังจะเป็นตัวอะไรได้อีก
“มันแปลกเหรอ”
หันไปขอความเห็นจากปู่รหัสที่นั่งอยู่ด้านข้าง ปู่รหัสส่ายหน้าเบาๆ
“ไม่แปลก”
“อือใช่ ไม่แปลก แต่ทรงนี้แม่งเข้าสุดๆ” ลุงรหัสว่า
ถ้ามันเข้าสุดๆ แล้วทำไมต้องมองกันเหมือนตัวประหลาดแบบนั้นด้วยล่ะ
“ดูนุ่มนิ่มกว่าเดิมอ่ะ”
“เนี่ย เหมือนเลย” พี่รหัสยกจอโทรศัพท์ขึ้นมาเทียบกับใบหน้าของผม บนหน้าจอมีรูปกระต่ายตัวอ้วนกลมขนสีน้ำตาล
“เหมือนเหรอ” ยกมือขึ้นสัมผัสกลุ่มผมของตัวเองเล็กน้อย ลุงรหัสถึงกับปิดปากหัวเราะ
“เชี่ย โคตรเหมือน!”
ทั้งพี่รหัสและลุงรหัสต่างก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กันสนุก มีปู่รหัสคนเดียวนั่นแหละที่ยังนั่งอ่านหนังสือเงียบๆ ริมฝีปากคลี่ยิ้มออกมาเล็กๆ
“ปู่เป็นพี่ชายของพี่กันเหรอ” พอทักถามออกไปแบบนั้น คนเรียบร้อยข้างๆถึงกับสะดุ้งแล้วเงยหน้าสบตากับลุงรหัส
“รู้แล้วเหรอ”
“อือ ก็ตอนไปเขาใหญ่ ลุงโทรหาพี่หมอพอดี ก็เลยรู้ว่าลุงเป็นแฟนกับพี่หมอ ส่วนปู่เป็นพี่ชายของพี่กัน”
ผมร่ายยาวออกไป คนที่ดูตกใจที่สุดก็คงจะเป็นพี่รหัสที่กำลังนั่งเคี้ยวหมากฝรั่งอยู่ ผู้หญิงคนเดียวภายในกลุ่มหันมาถลึงตาใส่ผม
“หมอไหนน้องกอด!”
“หมอสี่”
“ห้ะ!!! ลุงมึง! ไหนบอกเพื่อนไง ไอ้แก่นี่!”
“เดี๋ยวๆ ใจเย๊นนนน”
“แล้วเป็นไง รู้แล้วยังโอเคอยู่มั้ย” ปู่รหัสถามออกมา น้ำเสียงนิ่งๆโมโนโทน แต่กลับทุ้มนุ่มหู ที่ผมไม่รู้ว่าเขาเป็นพี่น้องกัน ก็คงจะเป็นเพราะหน้าตาของปู่รหัสและพี่กันต่างกันอย่างสิ้นเชิง พี่กันบอกว่าปู่รหัสของผมเป็นพี่ชายต่างแม่ ดังนั้นบุคลิกของทั้งสองคนเลยแตกต่างกัน
ถ้าเปรียบเทียบล่ะก็
พี่กันคงเป็นพวกเดวิล ส่วนปู่รหัสก็เป็นเทวดา อะไรแบบนั้นแหละ ที่เดวิลนี่ไม่ใช่ว่าผมจะว่าว่าพี่กันเลวหรอกนะ แต่จะพูดยังไงดี … เขาเป็นประเภทแบดบอยชิคๆคูลๆอะไรประมาณนั้น
ถามว่าตอนแรกตกใจมั้ยที่ได้ยินพี่กันพูดว่าปู่รหัสเป็นพี่ชายของเขา ยอมรับเลยว่าได้ยินครั้งแรกก็ตกใจ ปนแปลกใจมากๆด้วยซ้ำ แต่ไม่รู้ทำไมกลับรู้สึกดีใจ
เหมือนที่ผ่านมาเคยรู้สึกว่าอยู่ห่างไกลกับเขามาตลอด แต่พอรู้เรื่องนี้เข้า พี่กันอยู่ใกล้แค่เอื้อมเอง
“แล้วไอ้กันบอกหรือยังว่าชอบเรามานานแล้ว”
พยักหน้าตอบคำถามกับปู่รหัส ฝ่ามือของปู่สัมผัสลงเบาๆบนศีรษะของผม
“ขอโทษนะ ที่ไม่ได้บอกก่อน”
“ไม่เห็นต้องขอโทษเลย”
“อย่างนั้นเหรอ”
“อือ ผมต่างหากที่ต้องขอบคุณ”
“ทำไมต้องขอบคุณพี่ล่ะ”
“ก็ถ้าไม่มีปู่ พี่กันก็คงไม่ได้มาเจอกับผม จริงป่ะ”
ปู่รหัสฉีกยิ้มกว้างออกมา
ถ้าไม่มีปู่รหัส ผมก็ไม่รู้ว่าเรื่องราวที่ผ่านมาจะเป็นแบบไหน
บางที ใครคนหนึ่งอาจจะสามารถกำหนดเรื่องราวในชีวิตของใครอีกคนหนึ่งได้ ถ้าไม่มีปู่รหัส พี่กันก็คงไม่รู้ว่าวันๆหนึ่งผมจะไปอยู่ที่ไหน วันๆหนึ่งผมจะทำอะไร
ดังนั้นผมเอง ก็ต้องขอบคุณปู่รหัสมากๆล่ะนะ
ขอบคุณที่ทำให้ความตั้งใจของพี่กันเป็นจริง
หลังจากติวเสร็จผมก็รีบตรงไปยังสนามบอลที่มหาลัยของพี่กัน รถไฟฟ้าช่วงเย็นๆคนยังแน่นเหมือนเคย ผมมองผ่านกระจกออกไปมองวิวด้านนอก ท้องฟ้าเริ่มมืดลงเรื่อยๆแล้ว
ช่วงนี้อากาศประเทศไทยไม่ค่อยดีเท่าไร เราไม่สามารถรู้ได้เลยว่าวันนี้แดดจะออกไปทั้งวัน หรือช่วงเย็นๆจะมีฝนตกหรือเปล่า ที่ทำได้ก็ทำเพียงแค่พกร่มเผื่อเอาไว้ในกระเป๋าตลอดเวลา บวกกับเสื้อแขนยาวที่สามารถช่วยปกคลุมผิวจากแสงแดดอันแรงกล้าในแต่ละวัน
ผมก้าวขาลงจากรถไฟฟ้าเมื่อถึงสถานีที่ช่วงนี้มาเหยียบบ่อยๆ จากที่แทบจะไม่เคยโผล่มาเส้นทางนี้ เส้นทางรถไฟฟ้าสายนี้กลับกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตผมไปแล้ว
ไม่ลืมที่จะแวะซื้อชานมธัญพืชเผื่อคนที่เตะบอลเหนื่อยๆ ผมทะนุถนอมแก้วชานมสองแก้วเป็นอย่างดีระหว่างที่กำลังเดินตรงออกไปยังบันไดทางลงสถานี
และแล้วสิ่งที่กลัวมาตลอดก็เกิดขึ้น
“กอด”
น้ำเสียงทุ้มๆของผู้ชายที่ผมไม่อยากจะเจอดังขึ้นด้านหน้า เรายืนห่างกันไม่ไกล แต่ผมกลับสั่นไปทั้งตัว
ผู้ชายวัยกลางคนสวมเสื้อเชิ้ตปล่อยชายหลุดลุ่ยออกมาจากกางเกงบ่งบอกว่าเขาเสร็จงานและกำลังจะตรงกลับบ้าน หากแต่ดันมาบังเอิญเจอผม ที่กำลังจะลงจากสถานี
“พ่อ…”
เส้นทางสายนี้นอกจากพี่กันแล้ว ยังเป็นเส้นทางที่พ่อของผมใช้เดินทางเป็นประจำเวลาทำงาน เพราะนิสัยของเขาเป็นคนที่ชอบเดินทางด้วยรถไฟฟ้า ดังนั้นสิ่งที่ผมกลัว ก็คือการบังเอิญมาพบเจอกับเขา
ขาของผมแข็งทื่อขยับไปไหนไม่ได้ ถึงปากจะบอกว่าไม่ได้นับถือเขาเป็นพ่ออีกแล้ว แต่ความกลัวที่มีต่อเขามากมายตั้งแต่สมัยก่อนนั้นไม่เคยลดลงไปเลย
ผมยังจำทุกคำพูด น้ำเสียง และอารมณ์ร้อนๆของเขาที่ทำให้แม่ผมต้องร้องไห้ ทำให้ผมต้องกลายเป็นคนเก็บตัวอยู่แต่ในบ้าน เพราะไม่มีโอกาสได้ออกไปเที่ยวข้างนอกเหมือนเด็กคนอื่นๆ
“เรื่องจริงหรือเปล่าที่ลูกมีแฟนเป็นผู้ชาย”
คำถามคำแรกที่ออกมาจากปากเขาหลังจากเข้าประชิดตัวผมมันบาดลึกเข้าไปในหัวใจ
“ครับ”
“คิดบ้าอะไรของลูกเนี่ย แม่ให้ท้ายมากเกินไปจนใจแตกหมดแล้วเหรอ”
ผมกำหมัดแน่น ริมฝีปากขบเม้มเข้าหากันแน่น
เพราะคุณเป็นแบบนี้ไง ไม่ว่ายังไงคำดูถูกก็มักจะออกมาจากปากของคุณเสมอๆ ไม่เคยมีใครทำให้คุณพอใจได้ แม้กระทั่งแม่ของผมคุณยังไม่เคยรู้สึกพอเลย
“อย่างน้อยแม่ก็เลี้ยงผมมา”
“เลิกคบกับมันซะ ไม่ว่าจะใครก็ตาม พ่อไม่อยากเห็นลูกเป็นพวกผิดเพศ ถ้าป่วยก็ไปหาจิตแพทย์ซะ พ่อแนะนำให้ได้นะ”
เขาทำท่าจะคว้ามือของผม แต่ผมรีบกระถดถอยหลัง
“กอด อย่าทำแบบนี้ เป็นคนปกติมันไม่ดีหรือไง ทำไมต้องทำตัวผิดปกติล่ะ”
ผมเงยหน้าขึ้นสบตากับเขา ชานมธัญพืชในมือถูกดึงออกมาจากถุง ผมใช้หลอดเจาะมันจนฝาขาดออกจากกันแล้วสาดใส่ใบหน้าของเขาไปเต็มๆ ผู้คนที่เดินสวนกันไปมาบนสถานีรถไฟฟ้าต่างหยุดยืนมองด้วยความตกใจ แต่ ณ เวลานั้นความโมโหของผมมันพุ่งทะยานถึงขีดสุด
ทั้งป้า ทั้งพ่อ ญาติๆทุกคนฝ่ายนั้นไม่เคยยอมรับอะไรสักอย่าง
คำก็ผิดเพศ สองคำก็ผิดเพศ เดี๋ยวก็ผิดปกติบ้างล่ะ
คนที่คิดแบบนี้เขามีความเป็นมนุษย์อยู่ในตัวเองหรือเปล่านะ
พ่อกำลังจะอ้าปากด่าผม แต่ผมรีบขัดขึ้นก่อน
“คำก็ผิดเพศสองคำก็ผิดเพศ คนที่ป่วยน่ะไม่ใช่ผมแต่เป็นพ่อมากกว่า พ่อถามตัวเองก่อนดีมั้ยว่าเคยทำหน้าที่พ่อบ้างหรือเปล่าถึงได้มีหน้ามาสั่งสอนผมแบบนี้”
“ไอ้ลูกเวรนี่!”
“แม่ที่เลี้ยงผมมาทั้งชีวิตยังไม่เคยดูถูกผมเลย แล้วคุณเป็นใคร ถึงมาเหยียดมาดูถูกกันแบบนี้”
ผมผลักเขาออกไปไกลตัวแล้วเดินหนีออกไป ตั้งใจจะมุ่งหน้าไปที่มหาลัยของพี่กันแต่สุดท้ายก็ทนไม่ไหวต้องทรุดตัวนั่งลงข้างบันไดเลื่อนพลางร้องไห้ออกมาเป็นวรรคเป็นเวร
นี่คือสาเหตุที่ว่าทำไมแม่ถึงย้ำนักย้ำหนาว่าถ้าเจอพ่อหรือพ่อโทรมาให้รีบบอกแม่ เพราะผมไม่สามารถต่อต้านผู้ชายคนนั้นได้ ลึกๆผมกลัว ลึกๆผมไม่กล้าเผชิญหน้ากับเขา
อาจจะเป็นเพราะว่า ผมไม่เคยรู้สึกเลยว่าเขาเป็นพ่อ
เขาคือคนแปลกหน้าสำหรับผม
ใช้เวลาอยู่พอสมควรกว่าจะหยุดน้ำตาของตัวเองได้ รู้ตัวอีกทีก็สายไปเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว ผมรีบดิ่งตรงไปยังมหาลัยของพี่กัน ภายในสนามบอลนักกีฬายังคงเตะบอลกันอยู่
ขอบคุณที่ผมมาทัน
เห็นว่าวันนี้เป็นการแข่งนัดใหญ่ เป็นนัดสุดท้ายก่อนจะเข้าสู่ช่วงของการสอบ ดังนั้นรอบๆสนามคนเลยมากเป็นพิเศษ ผมเลือกที่นั่งที่ไกลจากตัวสนามพอสมควร เป็นฟุตบาทข้างๆสนามที่ไร้ผู้คน ก้มลงมองภายในมือของตัวเอง ชานมธัญพืชที่ซื้อมาสองแก้ว ตอนนี้เหลือเพียงแก้วเดียว
มองตรงไปยังสนามบอล พี่กันตัวมอมแมมเหมือนอย่างเคย ไม่ว่าจะเล่นบอลทีไร เขาจะมอมแมมเหมือนลูกหมาตกขี้โคลนทุกครั้ง
วันนี้เขาดูหล่อมากๆเลย
“เลิกคบกับมันซะ ไม่ว่าจะใครก็ตาม พ่อไม่อยากเห็นลูกเป็นพวกผิดเพศ”
อ่า มันย้อนกลับเข้ามาในหัวอีกแล้ว
ผมพยายามสะบัดไล่คำพูดเหล่านั้นออกจากหัว ไม่อยากให้มันมารบกวนจิตใจของตัวเองที่ช่วงนี้เต็มไปด้วยพลังงานด้านบวก แต่มันยากซะเหลือเกินในการเมินเฉยคำพูดเหล่านั้น
มือควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋าพลางกดไลน์หาแม่
*กอดเจอพ่อนะ
*กอดไม่โอเคเลยแม่
ไม่นานนักแม่ก็รีบโทรกลับมาหา น้ำเสียงของแม่ได้ยินเพียงแค่คำเดียวผมก็สะอื้นออกมา
(พ่อเขาว่าอะไร ไม่เอาไม่ร้อง)
“ผมไม่ชอบให้เขาพูดแบบนั้น ผมไม่ชอบให้เขามาดูถูก”
(อย่าไปฟังเขา เข้าใจมั้ยลูก)
“เขาบอกว่าผมผิดเพศ บอกว่าผมป่วย แล้วยังพูดอีกว่าที่กอดผิดปกติ มันผิดเหรอแม่ที่กอดชอบผู้ชาย”
(มันไม่ผิด คนที่ดูถูกคนต่างหากล่ะผิด กอดไม่ต้องไปใส่ใจคำพูดของมัน ผู้ชายคนนั้นมันไม่มีค่าอะไรอีกแล้ว ลูกแม่ต้องเข้มแข็งนะครับ)
“ผมพยายามเข้มแข็ง แต่ผมไม่เข้าใจทำไมเขาถึง…”
(กอดฟังแม่นะ ไม่ว่าเราจะรักใคร ไม่ว่าเขาจะเป็นเพศอะไร ความรักมันเป็นเรื่องดีเสมอ เรากำหนดมันไม่ได้หรอกลูก คนเขาไม่ยอมรับ เราก็ไม่ต้องไปใส่ใจ คำพูดมันก็เหมือนยาพิษ เราต้องไม่เอามันเข้ามาทำให้ใจเราเป็นพิษ เข้าใจมั้ยครับ)
(หลังจากวันนี้แม่จะพาหนูไปเปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์ พอกันทีกับเขา ไม่ว่าเขาจะขอร้องให้ไปเจอขนาดไหน เราไม่ต้องไป ไม่ว่าจะใช้ข้ออ้างแบบไหน จะไม่มีใครทำร้ายลูกได้อีกแล้ว)
แม่ปลอบผมอยู่นานพอสมควรแต่ก็ไม่สามารถทำให้ผมหยุดร้องไห้ได้
คำพูดดูถูกของเขาทำให้จิตใจของผมดิ่งจนติดลบ ทั้งๆที่วันนี้ตั้งใจมาดูใครอีกคนเตะบอล แต่สิ่งที่ผมทำกลับนั่งร้องไห้กับโทรศัพท์เหมือนคนบ้า
จู่ๆสัมผัสเบาๆบนศีรษะทำให้ผมต้องเงยหน้าขึ้นไปมอง คนตัวสูงที่นั่งยองๆอยู่ด้านหน้า ใบหน้าเจ็บปวดนั่นถูกส่งผ่านมาให้ พี่กันดึงโทรศัพท์ออกจากมือของผมไปแล้วกรอกเสียงลงไปยังปลายสาย
“กันครับ”
ฝ่ามืออบอุ่นของพี่กันจับมือของผมเอาไว้แน่นแล้วลูบมันเบาๆ เขานั่งฟังสิ่งที่แม่ผมพูด ทั้งๆที่ตัวเองยังไม่ได้เปลี่ยนชุดเลย เหมือนเดินออกมาจากสนามแล้วตรงดิ่งมาทางนี้
“ครับแม่”
“ครับ เดี๋ยวผมดูน้องให้ แม่ไม่ต้องห่วงครับ ครับแม่ สวัสดีครับ”
ไม่นานเขาก็วางสายแล้วเก็บโทรศัพท์กลับลงไปในกระเป๋าผ้าของผม นิ้วเรียวๆปาดน้ำตาบนใบหน้าของผมออกไป ยิ่งเห็นพี่กันทำแบบนี้แล้ว ผมก็ยิ่งโมโหผู้ชายคนนั้น
เขามีสิทธิ์อะไรมาสั่งให้ผมเลิกกับคนที่ผมรัก
เขามีสิทธิ์อะไรมาพูดว่าความรักแบบนี้มันคือสิ่งผิดปกติ
เลวร้ายมากเกินไปแล้ว
เลวร้ายจริงๆ
“โอเคมั้ย” น้ำเสียงทุ้มๆเอ่ยถาม ผมก้มหน้าแล้วส่ายหน้าเบาๆเพื่อเป็นการตอบว่า
ตอนนี้ยังไม่โอเคนะ
“ไหนเงยหน้ามา”
“กอด”
“กอดเงยหน้ามาหาพี่หน่อย”
พอพูดแบบนั้นผมเลยเงยหน้าขึ้นไปมองเขาทั้งๆที่ม่านน้ำตายังปกคลุมอยู่เป็นชั้น เขาใช้ชายเสื้อของตัวเองเช็ดน้ำตาบนใบหน้าผมเบาๆ แต่ยิ่งเช็ดมันก็ยิ่งไหลออกมา
“บอกแล้วไง ว่าอย่าไปใส่ใจคำพูด”
“คนมันจะพูดมันก็สักแต่ปากพูด สมองมันไม่คิดหรอกว่าจะทำใครเสียใจ”
“วันหลังไม่ต้องแคร์คำพูดใครทั้งนั้น แคร์คำพูดแม่กับคำพูดของกูพอ ผู้ชายสองคนรักกันมันไม่ใช่เรื่องผิด มันเป็นเรื่องปกติ พบเจอได้ตามหน้าปากซอย”
พี่กัน… ซีเรียสนะ
“คนจะเหยียดมันก็สักแต่จะเหยียดนั่นแหละ แล้วกูจะพูดซ้ำๆย้ำๆอยู่แบบนี้ว่า ผู้ชายสองคน ก็เป็นมนุษย์เหมือนกัน มันไม่มีตัวกำหนดหรอกว่าเพศไหนต้องรักกับเพศไหน ขอแค่เราใช้ความรักให้ถูกต้อง แค่นั้นก็พอแล้ว”
พยักหน้าตอบเขารัวๆ
“หล่อเลยกู”
“พี่กัน!”
“ชู่ว ไม่เอาไม่ร้องแล้ว ตาบวมหน้าแดงไปหมดแล้วเนี่ย”
พี่กันเป่าลมเบาๆบนตาทั้งสองข้างของผม พอเห็นเขาทำแบบนั้นก็ดันหลุดหัวเราะออกมาทั้งๆที่กำลังร้องไห้อยู่นั่นแหละ
“ฮือ พี่เป่าแบบนั้นมันจะช่วยอะไรได้อ่ะ ฮึก”
“จะขำหรือจะร้องไห้เลือกซักอย่าง”
เขาบีบแก้มผมจนปากจู๋ ก็มันตลกนี่นา ยิ่งเห็นท่าทีของเขาที่เป็นห่วงผมจนใจแทบขาดแบบนั้นแล้ว มันยิ่งทั้งดีใจ มีความสุข ปะปนกันไปหมดเลย
“ถ้าไม่หยุดร้องจะจูบจริงๆนะ” เขาโพล่งออกมา ผมสะอื้นไม่หยุด
ของแบบนี้มันหยุดกันง่ายๆที่ไหนเล่า
“หนึ่ง สอง สาม”
‘จุ๊บ’
ใจเต้นรัวขึ้นมาทันที
ริมฝีปากของเขาสัมผัสลงมาเบาๆบนริมฝีปากของผม ยิ่งเห็นแบบนั้นน้ำตาก็ยิ่งไหลออกมาเหมือนเขื่อนแตก จากที่เป็นความเสียใจ มันค่อยๆแปรเปลี่ยนไปเพราะพลังงานด้านบวกจากพี่กันที่คอยเผื่อแผ่มายังผมเสมอๆ
คำพูดของเขาเหมือนกับเชื้อเพลิงดีๆนั่นแหละ ถึงแม้ว่าคำพูดของผู้ชายคนนั้นจะทำร้ายผมจนสาหัส แต่พี่กันกลับใช้ความสามารถของเขาเยียวยาผม
เขาเป็นหมอทางหัวใจแน่ๆ
“ยังไม่หยุด เอาอีกทีมะ”
“ไม่เอาแล้ว!” อายคนอื่นเขา ถึงตรงนี้จะไม่มีคนก็เถอะ
คนตัวสูงหัวเราะชอบใจ จนกระทั่งเห็นว่าน้ำตาของผมเริ่มจะหยุดไหล เขาถึงได้นั่งมองหน้าผมนิ่งๆ
“ที่ไม่ยอมหยุดนี่อยากให้กูจูบสินะ”
“ไม่ใช่”
“เหรอ หึ”
เสียงหัวเราะเบาๆหลุดออกมาจากลำคอของเขา พี่กันยิ้มมุมปากส่งมาให้ เท่านั้นไม่พอ เขาแลบลิ้นเลียริมฝีปากของตัวเองหนึ่งครั้ง ทำให้ผมหน้าร้อนจนถึงหู
พลังทำลายล้างสูงของเขา
อย่างกับระเบิดนิวเคลียร์!
“เมื่อกี้ร้องไห้ ตอนนี้เขินหน้าไหม้ละ”
“ใครเขิน”
“ตัวนี้ไง เดี๋ยวกูไปซื้อไข่มาทอดบนหน้าผากนี่ก่อน”
ไอ้พี่กัน!
ฝ่ามือหนักๆของเขาผลักหัวผมเบาๆแล้วดึงให้ผมลุกขึ้นยืนตามเขา ก็จะไม่ให้เขินได้ยังไงล่ะ ภาพเมื่อกี้มันยังติดตาผมอยู่เลย
ทำไมต้องเลียปาก ผมไม่เข้าใจเขาเลยจริงๆ
นิ้วเรียวๆของพี่กันสัมผัสปรอยผมของผมเล็กน้อย
“ตัดผมมาเหรอ ทำสีด้วย”
เขาสังเกตเห็นด้วยสินะ
“อือ”
“ผมเดิมก็ดีอยู่แล้ว”
“แล้วอันนี้ไม่ดีเหรอ”
“ไม่ดี”
อ้าว สรุปมันไม่ดีจริงๆเหรอ
“ไม่ดีต่อใจกูเลย”// พี่กันเลียปากก็ไม่ดีต่อใจเราเหมือนกันนน
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
