Chapter 16
ชานมธัญพืช
“กอด อย่าลืมของนะลูก”
ตั้งแต่เช้าแม่วิ่งวุ่นไม่ยอมหยุด คนที่บอกว่ามีงานเข้าตั้งแต่เช้า จนป่านนี้นาฬิกาชี้เลขแปดแล้วยังวิ่งขึ้นไปเช็คบนห้องนอนของผมเผื่อว่าจะลืมของ
“แปรงสีฟันล่ะ”
“เอามาแล้วว”
“ผ้าห่มๆ เอาไปด้วย”
เงยหน้ามองแม่พลางยิ้มขำๆ นี่ประเทศไทยนะ แม่คิดว่าเดือนพฤษภาคมมันจะหนาวสักเท่าไรกันเชียว
“ไม่เป็นไรครับ กอดเอาเสื้อคลุมไปแล้ว”
พูดแล้วก็โชว์เสื้อคลุมไหมพรมสีเทาตัวใหญ่ให้แม่ดู
“หือ จำไม่ได้ว่าเคยซื้อนี่นา ใครซื้อให้เหรอ”
“พี่กันอ่ะ เห็นบอกสั่งมาจากญี่ปุ่น”
“ดู๊ดูๆๆลูกคนนี้” แม่รูดซิบกระเป๋าสะพายให้ผมพลางเช็ครอบๆตัวอีกครั้งว่าลืมอะไรมั้ย ฝ่ามือหยาบกร้านของคนที่ทำงานบ้านอย่างหนักสัมผัสเบาๆลงบนแขนของผม
“ดูแลตัวเองด้วย เข้าใจมั้ย”
“ครับ”
“ทำอะไรเราต้องเผื่อใจเอาไว้ด้วย รู้ใช่มั้ย”
“ครับ”
“ถ้าพี่เขาจะทำมิดีมิร้ายอย่ายอมนะ”
“แม่! กอดโตแล้วนะ”
“โตแค่ไหนก็ยังเด็กในสายตาแม่อยู่ดีนั่นแหละ” แม่หยิกแก้มผมแล้วเดินหายไปหลังครัว
นั่นสินะ ต่อให้เราโตแค่ไหน ในสายตาแม่ เราก็ยังเป็นเด็กอยู่วันยังค่ำนั่นแหละ
ไปเที่ยวครั้งนี้ผมพกกระเป๋าไปสองใบ ใบหนึ่งใส่เสื้อผ้า ส่วนใบเล็กอีกใบเอาไว้ใส่พวกของหยุมหยิมอย่างเช่นสายชาร์จโทรศัพท์ หนังสืออ่านเล่น กระเป๋าสตางค์ หูฟัง
ต่อให้ลืม ยังไงที่เซเว่นก็มีขายทุกอย่างครบ จริงไหมล่ะครับ
ผมนั่งเล่นกับเจ้ากอดเวอร์ชั่นสองอยู่หน้าบ้านรอใครอีกคนขับรถมารับ ตั้งแต่รู้จักกับเขามาผมก็เพิ่งรู้เนี่ยแหละว่าพี่กันขับรถเป็น เราเดินทางกันด้วยรถไฟฟ้าจนชินเลยแอบตื่นเต้นเล็กๆที่จะได้เห็นเขาขับรถ
“แก้วจ๋า สวัสดีจ๊ะ กอดกอด”
เหมือนปีกของเจ้ากอดจะดีขึ้นมากแล้ว มันสยายกางปีกของตัวเองออก แต่ก็ยังไม่สามารถบินได้ ผมลูบคอลูบหัวมันเบาๆ
“ไงล่ะ ซ่าดีนัก”
“รักกัน กอดกันน๊า”
“ไม่กอดหรอก”
“ไม่กอดจริงๆเหรอ”
น้ำเสียงทุ้มนุ่มคุ้นหูดังขึ้นด้านหน้า ผมเงยหน้าขึ้นไปมองผู้ชายตัวสูงที่ยืนกอดอกพิงเสาอยู่ ไม่รู้ว่าเขาเข้ามาตั้งแต่ตอนไหนเพราะผมเปิดรั้วบ้านค้างเอาไว้
วันนี้พี่กันสวมชุดสบายๆ เสื้อยืดสีขาวกับกางเกงยีนส์สีซีดพอดีเข่าพร้อมด้วยรองเท้าผ้าใบคู่โปรด เขาเหมือนนายแบบที่หลุดมาจากนิตยสารฤดูร้อนอะไรประมาณนั้นเลย
รอยยิ้มจางๆบนมุมปากของเขาทำให้ผมหน้าร้อน พี่กันเดินตรงเข้ามา เขาทักทายเจ้ากอดเวอร์ชั่นสองก่อนเป็นอันดับแรก
“ไงไอ้ตัวดื้อ มึงนี่มันหาเรื่องให้พี่ชายมึงจริงๆนะ”
“แก้วจ๋า”
เหมือนคุยกันรู้เรื่องเลยครับ ตอบรับกันเป็นอย่างดีเลยทีเดียว
“มาแล้วเหรอ”
แม่ที่หายเข้าครัวไปนานสองนานโผล่ออกมาหน้าบ้าน เมื่อเห็นพี่กันก็ชะงักไปเล็กน้อย
“สวัสดีครับ”
คนตัวสูงยกมือไหว้แม่ผมอย่างมีมารยาท แม่เองก็รับไหว้เช่นกัน นี่เป็นครั้งแรกของการเจอกันระหว่างเขากับแม่ แอบลุ้นนิดหน่อยว่าจะเข้ากันได้ดีมั้ย เพราะทั้งสองคนต่างก็เป็นคนที่ผมรัก และดูเหมือนว่าทุกอย่างจะเป็นไปด้วยดีจากรอยยิ้มที่คนทั้งสองส่งให้กัน ผมคิดว่าแบบนั้นล่ะนะ
“พี่กันของหนูเหรอ” แม่หันมาถามผม
“อือ”
“ตาถึงนะเรา”
“แม่” ผมส่งเสียงหลงใส่แม่ เรียกรอยยิ้มจากทั้งแม่และพี่กัน
“แม่ฝากดูน้องด้วยนะ กัน”
“ครับแม่ ผมเองก็ ฝากตัวด้วยนะครับ”
แม่กอดผมแน่นก่อนที่ผมจะขึ้นไปนั่งบนเบาะด้านข้างคนขับ พี่กันเป็นคนเอากระเป๋าไปเก็บท้ายรถให้
“ถ้าพ่อโทรมาไม่ต้องรับนะ ไลน์บอกแม่ก็ได้”
“ผมไม่รับหรอก”
“ดีมาก”
เจ้าของรถขึ้นมานั่งที่ข้างคนขับก่อนจะค่อยๆขับรถออกไปจากบ้าน ผมมองแม่ที่กระจกมองข้างจนกระทั่งลับสายตาไป
“แล้วคนอื่นอ่ะ”
ผมเอ่ยปากถามขณะที่พี่กันขับรถขึ้นทางด่วน ภายในรถไม่มีใครเลยนอกจากเราสองคน ดังนั้นผมเลยแปลกใจเพราะเห็นเขาบอกว่านัดกับพี่หมอสี่เอาไว้
“พวกมันขับรถไปอีกคัน”
“อ่อ”
งั้นก็แสดงว่าผมต้องนั่งรถกับเขาไปจนถึงเขาใหญ่น่ะสิ
ไม่ค่อยดีกับหัวใจเท่าไรเลยแฮะ
“อ่อไร กินไรยัง หิวป่ะกูมีชานมอยู่ข้างหลังกับโดนัท” พี่กันว่าพลางพะยักเพยิดหน้าไปยังเบาะหลัง ชานมธัญพืชสองแก้วถูกวางเอาไว้ แก้วหนึ่งหมดไปแล้ว ส่วนอีกแก้วยังคงเต็มอยู่
นอกจากชานมธัญพืชแล้ว ก็ยังมีกล่องโดนัทกล่องใหญ่
ผมหยิบกล่องโดนัทมาวางไว้บนตักพลางเปิดออกดู โดนัทกลมๆหลากหลายหน้านอนเรียงกันอยู่ด้านใน มีทั้งหน้าช็อคโกแลต หน้าสตอเบอร์รี่ มีแบบน้ำตาล และหน้ามะพร้าว
“อันไหนของพี่อ่ะ”
“อยากกินไรก็หยิบ แต่กูเลือกสีชมพูมาให้มึง กับช็อคโกแลต”
พอเขาบอกแบบนั้น ผมก็เลยเลือกกินชิ้นที่เป็นหน้าสตอเบอร์รี่ รสชาติหวานๆของโดนัททำให้ตื่นเต็มตา ในขณะที่ชานมธัญพืชเข้ามาตัดความหวานนั้น
จะว่าไป ผมไม่เคยถามเหตุผลเลยว่าทำไมพี่กันถึงชอบกินชานมธัญพืช
“ทำไมพี่กันถึงชอบกินชานมธัญพืชอ่ะ”
เขาหันมามองผมแวบหนึ่งแล้วขับรถต่อ
เพิ่งสังเกตว่าเวลาขับรถ เขาเป็นคนไม่วอกแวกและมีสมาธิมาก ดูเท่มากๆในสายตาผมเลย
“ทำไมอ่ะเหรอ”
“อือ”
“อร่อยไง”
แป่ว
ไอ้เราก็นึกว่าจะมีเหตุผลลึกซึ้งมากกว่านี้
“แล้วไม่ลองอย่างอื่นบ้างเหรอ พวกชามะลิไรงี้อ่ะ”
“ไม่ลอง”
“ทำไมล่ะ”
“กูชอบอย่างไหนก็จะชอบอย่างนั้นซ้ำๆ”
“เหรอ”
“เออ
เหมือนเวลาตกหลุมรักไง เราก็รักคนเดิมๆซ้ำๆ จริงป่ะ”
พูดจบก็ยกยิ้มมุมปาก แม้จะไม่หันมาสบตากัน แต่บอกเลยว่า
ตายสนิท
รถเคลื่อนตัวไปตามถนน จากตอนแรกที่มีแต่ตึกสูงๆ สองข้างทางเริ่มเปลี่ยนเป็นต้นไม้สีเขียวๆ ผมนั่งมองวิวนอกตัวรถไปเรื่อยจนกระทั่งเสียงเพลงดังขึ้น
มีจริงหรือ รักแรกพบเพียงสบตาแค่หนึ่งครั้ง
แค่แรกเห็นเดินผ่านมาไม่พูดจา ไม่ทักไม่ทาย
ไม่รู้ว่าใคร เหตุใดจึงรักกัน
ไม่มีทาง เรื่องเพ้อฝันความผูกพันอย่างง่ายดาย
แต่วันหนึ่งฉันผ่านมาพบเธอตรงนั้น
ดวงใจ เป็นเดือดเป็นร้อนช่างทรมาน
ราวกับโดนมนตร์แม่มดสะกดพลัน
นาทีนั้น ฉันรักเธอทันใด พลันย้อนนึกไปถึงวันแรกที่ได้เจอเขา พี่กันหยิบหนังสือที่ผมทำตกมาคืนให้ เราได้สบตากัน เพียงแค่แวบเดียวตอนนั้น ผมรู้เลยว่ามันคือรักแรกพบ
ถ้าวันนั้นเขาไม่ใช่คนที่เก็บหนังสือมาคืนผมล่ะก็ เราก็คงไม่ได้เจอกัน
อย่างที่บอก มันคงมีเวทมนตร์อะไรบางอย่างที่สะกดให้ผมละสายตาไปจากเขาไม่ได้ ในชีวิตคนเรา พบเจอผู้คนเป็นหมื่นเป็นแสน แต่อะไรล่ะคือเหตุผลที่ทำให้เราตกหลุมรักเขาตั้งแต่แรกเจอ ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเรารู้สึกว่าเขาใช่
“เพลงอะไรอ่ะ” ผมถามเขาระหว่างที่เพลงกำลังเล่นไปเรื่อยๆ
“รักแรกพบ”
“เพลงใหม่เหรอ”
“เก่าแล้ว ที่ไปซื้อคือมันรีแพคเกจอัลบั้ม เป็นแบบบ็อกซ์เซ็ต”
อ่อ ผมก็นึกว่าเพลงใหม่
จากที่ไม่ค่อยฟังเพลงไทย ผมว่าจะลองหันกลับไปฟังดู และเพลงที่จะเริ่มฟัง ก็คงเป็นเพลงจากวงที่เขาชอบนั่นแหละ
เพลงไทยต่างจากเพลงญี่ปุ่นเพราะว่าเราสามารถเข้าใจความหมายของมันได้ทันทีโดยไม่ต้องแปลออกมา ในขณะที่เราฟังเพลงญี่ปุ่น ซึมซับท่วงทำนองเพราะๆแล้วค่อยไปหาคำแปล เพลงไทยเรากลับเลือกฟังความหมายของมันไปพร้อมๆกับทำนอง
เพลงบางเพลง ที่เราชอบ ก็เพราะมันตรงกับชีวิตเรามากๆ
ผมว่าน่าจะเป็นแบบนั้นล่ะนะ
“ผมชอบนะ”
“ชอบเพลงหรือชอบกูเอาดีๆ”
เบื่อพี่กันจังเลย
“เพลง”
“แล้วกันอ่ะ”
ริมฝีปากเม้มเข้าหากันแน่น
“ก็ชอบเพลงเหมือนชอบกันนั่นแหละ”
“ชิบ” เขาสบถออกมาพลางเอาหลังมือปิดปาก รอยยิ้มกว้างๆบนใบหน้าของเขาทำให้ผมตกหลุมรักเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“มีของให้อ่ะ อยู่ในถุงตรงพื้น”
“อะไรอ่ะ”
ผมเอี้ยวตัวไปหยิบถุงจากพื้นรถขึ้นมาวางไว้บนตัก ภายในถุงมีตุ๊กตาบราวน์ตัวกำลังน่ากอดนั่งอยู่ด้านใน เห็นแล้วก็หลุดยิ้มออกมา
หน้าเหมือนพี่กันเลยแฮะ
“เผื่อคิดถึง จะได้เอาไปนอนกอด”
“ผมจะตั้งไว้บนหิ้งเลย”
“กูให้เอาไปกอด ไม่ใช่ให้เอาไปบูชา!”
แหะ รู้ทัน
“กอดก็กอด”
ผมเอาบราวน์มานั่งบนตักพลางกอดเอาไว้ เขายิ้มชอบอกชอบใจใหญ่ เหมือนกับว่าตัวเองโดนกอดอย่างนั้นแหละ
เราสองคนคุยกันเรื่อยเปื่อยเรื่องจิปาถะ มีหลายเรื่องให้คุยกันโดยไม่มีเบื่อ จนกระทั่งพี่กันเลี้ยวรถเข้าปั้มเพื่อแวะเข้าห้องน้ำกับซื้อกาแฟแก้ง่วง พอทำธุระกันเสร็จก็ออกเดินทางต่อ เห็นเขาบอกว่านัดพี่หมอสี่กับเพื่อนหมายเลขหนึ่งและสองเอาไว้อีกที่หนึ่งเพราะสามคนนั้นออกเดินทางไปก่อนแล้ว
เขากระดกกาแฟกระป๋องแบบไม่สะทกสะท้าน เคาะนิ้วเป็นจังหวะเพลงกับพวงมาลัยรถ บางทีก็เอาแขนอีกข้างหนึ่งไปพิงกับพนักพิง
นานๆทีจะเห็นมุมเท่ๆชิคๆแบบนี้ของเขา
“เรื่องชานมธัญพืช” จู่ๆพี่กันก็โพล่งขึ้นมา ผมเงยหน้าจากหนังสือไปมองเขา
“หือ”
“จริงๆกูไม่เคยกินเลย”
“แล้วทำไมพี่ถึงสั่งล่ะ”
“อยากลองอะไรใหม่ๆบ้าง”
“เหรอ แต่ผมชอบนะ ปกติผมไม่ชอบกินชานมเท่าไร”
“แล้วเป็นไง ชอบมั้ย”
“ชอบ”
จะว่าไป ผมมีอะไรบางอย่างจะสารภาพกับเขา
“จริงๆผมไม่ได้ถูกหวยหรอก” คนตัวสูงหันมามองผม เขายกมือซ้ายมาดันหัวผมเบาๆ
“เออ กูรู้”
“อีกอย่างผมไม่ชอบกินชานมด้วย แต่พอเห็นพี่สั่ง ก็เลยสั่งบ้าง”
“เกิดอยากจะกินเหมือนกันสินะ”
“เปล่า”
“แล้วสั่งทำไม”
“ผมแค่อยากได้ความรู้สึกว่า ได้ขยับเข้าไปใกล้พี่อีกก้าวนึง”
“ตัวนิ่ม”
“หือ”
สีหน้าของพี่กันไม่ดีเท่าไร ผมรีบชะเง้อคอมองเขา หรือว่าเขากินกาแฟมากไปเลยใจสั่นหรือเปล่า หรือจะอาเจียน ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ
“เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมหน้าพี่แดง”
“เป็นหนักเลย”
“จอดรถก่อนมั้ย กาแฟมันทำให้ใจสั่นเหรอ”
“เปล่าไม่ใช่กาแฟ”
“หือ”
“มึงอ่ะ ทำกูใจสั่น” ผมหันกลับมามองฝ่ามือตัวเอง ใบหน้าร้อนๆทำให้ต้องเอาหน้าไปอิงกับแอร์รถ การนั่งอยู่บนรถสองต่อสองกับพี่กันแบบนี้ ได้พูดคุยกันยาวๆหลายชั่วโมงแบบนี้
บอกเลยว่า หัวใจผมมันอ่อนแอมากจริงๆ
ใช้เวลาเกือบชั่วโมงกว่าคนตัวสูงจะขับรถไปเจอกับพี่หมอสี่ วันนี้พี่หมอสี่เหมือนเต้าหู้อีกแล้ว เขาสวมเสื้อยืดที่เป็นผ้าบางๆสีเหลืองอ่อนกับกางเกงสีขาว
ผมจะตั้งฉายาให้พี่หมอสี่ใหม่ว่า
“เต้าหู้ไข่”
“หือ”
คนใส่แว่นหันมามองผมพลางเลิกคิ้วสงสัย เราสองคนนั่งอยู่ที่ม้านั่งระหว่างรอพี่กันกับเพื่อนเบอร์หนึ่งและเพื่อนเบอร์สองของเขาคุยกันเรื่องเส้นทาง
“กอดอยากกินเหรอ”
“เปล่า ผมว่าพี่หมอเหมือนเต้าหู้ไข่”
เขาใช้นิ้วชี้ชี้เข้าหาตัวเอง ผมพยักหน้า
“จริงดิ”
“อือ เหมือนมาก ไม่เชื่อถามพี่กันเลย”
“โอเค เหมือนก็เหมือน” พี่หมอสี่ยอมรับแต่โดยดี “จะว่าไป เรื่องที่บ้านเป็นไงบ้าง”
ผมหันไปมองพี่หมอ ก่อนจะหันกลับมาสนใจโกโก้ในมือ
“ก็โอเคครับ แม่โอเคแล้ว แต่พ่อผมไม่ได้สนใจอ่ะ”
“อือ พี่เข้าใจกอดนะ บ้านพี่เองก็ไม่ได้สมบูรณ์แบบเหมือนกัน แต่พี่คิดว่าถ้าเราไม่ได้ทำอะไรผิด เราก็ไม่ควรจะไปใส่ใจคำพูดไม่ดีๆของคนอื่น มันบั่นทอนสภาพจิตใจเราอ่ะ”
พยักหน้าตามพี่หมอ เขาพูดถูกทุกอย่างเลย
“ดังนั้นอย่าคิดมาก เวลาจะคอยเยียวยาเรื่องทุกอย่างเอง มีอะไรก็ไประบายกับไอ้กัน มันน่ะถังขยะชั้นเลิศ”
จะว่าแบบนั้นก็ได้ พี่กันน่ะ ไม่ว่ามีเรื่องอะไร เขาก็จะขอให้ผมบอกเขาตลอดนั่นแหละ
“คุยไรกัน” คุณหมีโหดเดินเข้ามาหลังจากคุยเรื่องการเดินทางเสร็จ เพื่อนเบอร์หนึ่งกับเพื่อนเบอร์สองของพี่กันรีบเดินตามมาสมทบ
“ก็เรื่อยเปื่อย แล้วเป็นไง จะตรงไปเลยป่ะ”
“ใช่ครับคุณหมอ พวกเราจะตรงไปเลย เจอกันที่พัก กูวางแผนกับไอ้กันว่าเราพักนอนเล่นกันก่อนหนึ่งคืน แล้วเดี๋ยวค่อยไปเที่ยวฟาร์มกับไร่ข้าวโพดกัน”
“โอเคมั้ยน้องกอด ไปป้อนนมวัว”
“พากระบือไปปล่อยด้วย” เพื่อนเบอร์สองตบบ่าพี่กัน คนตัวสูงยกขาเตะอย่างรวดเร็ว
“เดี๋ยวมึงจะโดนกระบือถีบหน้าหัน”
“เกรี้ยวกราดประมาณนี้ เออจะว่าไป ไหนๆเพื่อนก็สละโสดแล้ว คืนนี้จัดแบล็คมั้ยครับเถื่อน”
“แบล็คไร ดูด้วยมีเยาวชน” ทุกคนหันมามองหน้าผม
“กอดอายุเท่าไรน่ะ” พี่หมอสี่ถาม
“สิบเจ็ด ผมเรียนเร็วหนึ่งปี”
“ห๊ะ!!!”
“โอ้โหไอ้กัน มึงรู้มั้ยว่าน้องอายุสิบเจ็ด!”
เขาดูตกใจที่ได้ยินว่าผมอายุสิบเจ็ด จริงๆอีกไม่กี่เดือนข้างหน้าผมก็จะสิบแปดแล้ว เพราะเรียนเร็วกว่าเด็กคนอื่นๆ ทุกคนเลยตกใจเมื่อได้ยินว่าผมยังไม่บรรลุนิติภาวะ
โดยเฉพาะสายรหัส เมื่อได้ยินว่าผมยังอายุไม่ถึงสิบแปด พวกเขาเลยพยายามเลี่ยงการพาผมเข้าสถานที่ที่ต้องใช้บัตรประชาชนในการแสดงตัวตน ดังนั้นเวลาฉลองกัน ก็เลยต้องหาร้านนั่งชิลหรือร้านเหล้าเล็กๆที่ไม่ต้องใช้บัตรประชาชนในการเข้า
ไม่บรรลุนิติภาวะแต่ผมก็โดนลุงรหัสกรอกเหล้าเข้าปากมาตั้งหลายรอบแล้ว ชินแล้วครับ
“เชิญครับ ไปให้สุดแล้วหยุดที่คุก”
“หยุดเลยไอ้พวกส้นตีน!”
พี่กันเตะเพื่อนเขากระเจิดกระเจิงไปคนละทิศ ก่อนเราทั้งห้าคนจะเริ่มออกเดินทางกันอีกครั้ง ผมขึ้นมานั่งบนรถ คาดเข็มขัดนิรภัยเรียบร้อย คนตัวสูงถึงค่อยๆออกรถ
“อายุสิบเจ็ดจริงดิ ไหนเอาบัตรประชาชนมาดิ๊” เขากวักมือจะเอาบัตรประชาชนจากผม ผมเลยยื่นให้เขา
“อีกไม่กี่เดือนก็สิบแปดแล้ว พี่จะกินเหล้าก็กินไปเถอะ ผมโดนลุงรหัสจับกรอกปากมาตั้งแต่เข้าปีหนึ่งแล้วอ่ะ”
“ห้ามมันไม่ได้หรอกไอ้พวกนั้นอ่ะ มาเที่ยวมันกินกันปกติอยู่แล้ว แต่มึงห้ามกิน เดี๋ยวไปซื้อชานมมาตุนไว้ในห้อง”
ดีเหมือนกัน เพราะผมเองก็ไม่ชอบกินเหล้ามาแต่ไหนแต่ไรแล้ว อีกอย่างมาเที่ยวก็ไม่อยากปวดหัวอาเจียนอ่ะ ถ้าพวกเขากินกัน ผมคงนอนเล่นอ่านหนังสือไปเรื่อยเปื่อยตามประสานั่นแหละ
พี่กันตั้งใจขับรถมากจนผมไม่อยากจะชวนคุย เผลอหลับไปรอบสองรอบ ตื่นขึ้นมาคนตัวสูงก็ยังโด๊ปกาแฟขับรถไปเรื่อย เขาใหญ่ไม่ไกลจากกรุงเทพมากหรอกครับ สามสี่ชั่วโมงก็ถึง แต่ที่มันนานเนี่ย ก็คงเป็นเพราะรถติดนั่นแหละ
ป้ายสีเขียวบอกว่าเราใกล้ถึงเขาใหญ่เข้าไปทุกที มีภูเขามากมายรายล้อม ผมตาเป็นประกายเมื่อเราผ่านฟาร์มข้าวโพดและฟาร์มวัวขนาดใหญ่
พอผ่านฟาร์มวัวไป พี่กันก็เลี้ยวเข้าซอย ทีนี้แหละเริ่มเป็นปัญหา เพราะรถของพี่หมอสี่หายวับไปแล้วจนเราต้องหันมาพึ่งพาจีพีเอสกันก่อนจะหลงป่าตายกลางทางซะก่อน
พี่กันรีบโทรหาเพื่อนของเขาเพื่อถามทาง เขาเปิดเสียงออกลำโพงเพื่อที่จะได้คุยถนัดๆ
(มึงเลี้ยวเข้ามายัง มึงดูป้ายดิไอ้ห่า)
“ป้ายห่าไรวะ มีป้ายด้วยเหรอ สองข้างทางกูเห็นมีแต่หญ้า!”
(ไหนมึงอ่านจีพีเอสดิ๊ มึงอยู่ส่วนไหนของเขาใหญ่เนี่ย)
“อะไรวะ ถนนอะไรอันนาเหมด”
หือ… ถนนอันนาเหมด? มันมีชื่อถนนนี้ด้วยเหรอครับ
(อันนาเหมดไรวะ นี่มึงอยู่เขาใหญ่หรืออยู่ไหนวะไอ้เถื่อน!)
“อันนาเหมดจริงๆ ถนนเหี้ยไรวะ”
(น้องกอดฟังอยู่ป่ะ น้องกอดดูแทนมันหน่อยดิ๊ เพื่อนพี่มันค่อนข้างจะโง่หน่อยๆ)
“ส้นตีนเหอะ”
พี่กันยื่นโทรศัพท์ให้ผม ผมดูจีพีเอสที่ปรากฎบนหน้าจอ ตอนนี้เราอยู่บนถนน
“อันเนม… มันคือถนนไม่มีชื่อครับ”
Unnamed แปลว่า ไม่มีชื่อ อันนาเหมดบ้าอะไรของพี่เนี่ย!
(ก๊ากกกกกกก) เสียงหัวเราะดังออกมาจากปลายสาย ผมเองก็หัวเราะแทบขาดใจ มีก็แต่พี่กันนั่นแหละที่หัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่คนเดียวเพราะเขาอ่านชื่อผิด
จะขำก็ขำ สงสารก็สงสาร ภาษาอังกฤษของเขา ควรแก้ไขอย่างด่วนเลยจริงๆ
(เอาแบบนี้ มึงขับให้พ้นถนนอันนาเหมดของมึงมาก่อนนะครับเพื่อน แล้วมึงจะเจอชื่อถนนเพชรเกษม ทีนี้มึงก็ตรงออกมาแล้วหาป้ายที่พัก แค่นั้นแหละจบ!)
ปลายสายวางไปพร้อมกับเสียงบ่นอุบอิบของพี่กัน
“ก็คนมันไม่เก่งอิ้งนี่หว่า”
เขาน่ารักจริงๆนั่นแหละน่า
ใช้เวลาเกือบสองชั่วโมงเศษๆกว่าจะมาถึงที่พักในเขาใหญ่ ที่พักแบบบ้านพักหลังใหญ่สำหรับสิบคน แต่พวกเรามากันแค่ห้าคน มีสระว่ายน้ำในตัว เป็ดลอยน้ำ และเตาปิ้งบาร์บีคิว
ทั้งพี่หมอสี่ เพื่อนเบอร์หนึ่งและเบอร์สองของพี่กันต่างก็จับจองห้องกันเสร็จสรรพ เหลือผมกับใครอีกคนที่มีแววต้องอพยพขึ้นไปนอนชั้นสองมีเพียงเตียงใหญ่อยู่แค่เตียงเดียว…
“สองคนนอนด้วยกันนะ” พี่เบอร์หนึ่งพูด พี่เบอร์สองก็ตบมุกกลับอย่างรวดเร็ว
“คิดซะว่ามาฮันนีมูน”
เลยโดนพี่กันเตะก้นกระเจิงกันไป
คนตัวสูงเดินนำหน้าขึ้นไปยังชั้นสอง เขาวางกระเป๋าลงข้างเตียงก่อนจะเดินไปเปิดผ้าม่าน พี่กันทิ้งตัวลงบนเตียงเพราะความเหนื่อยล้าจากการขับรถ
“ไม่ได้ขับรถนาน พอมาขับอีกทีโคตรเหนื่อยเลย”
กะจะปล่อยให้เขานอนแล้วตัวเองไปสำรวจบ้าน แต่ยังไม่ทันจะได้เดินไปไหน พี่กันก็เรียกผมไว้ก่อน
“กอด”
นัยน์ตาสวยๆของเขามองผมนิ่งๆ ในแววตานั้น มันมีอะไรบางอย่างลึกซึ้งจนผมไม่สามารถอ่านออกได้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่
“หือ”
“รู้หรือเปล่าว่าชานมธัญพืชมันอร่อยยังไง”
“มันหอมไง”
“ใช่”
“ดังนั้นขอหอมให้หายเหนื่อยหน่อย” ผมปาตุ๊กตาบราวน์ใส่หน้าเขาก่อนจะรีบวิ่งออกจากห้องด้วยความรวดเร็ว
หอมบ้าอะไร
หอมชานมกับหอมกอด
มันหอมคนละอย่างนะไอ้หมีบ้า!
// ถ้าพี่กันขอหอม เราก็จะให้หอม(หัวใหญ่)พี่
รักกันฝากกอดกันและ #Likeกัน ไว้ในหัวใจด้วยน๊า
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
