4.กาแฟและความลับ
“เจนดู สาวบริษัทข้างๆอย่างสวย”
เจนเซ็งทุกครั้งเวลาที่ลงมากินข้าวกับพวกพี่ๆ เพราะเจนเป็นหญิงงามคนเดียวในกลุ่มชายฉกรรจ์กลุ่มใหญ่ เวลาเดินไปกินข้าวนอกออฟฟิศนอกจากจะเบื่อที่เด่นเสมือนหญิงงามในดงชายหนุ่มแล้วนั้น ยังเบื่อที่ต้องฟังพวกพี่ๆน้องๆเหล่หญิงให้ฟังด้วย
“คนไหนวะพี่เอก”
พี่บอลที่ปกติเงียบเป็นเป่าสาก แต่พอพักเที่ยงทีไรกระดี๋กระด๋าทุกรอบถามด้วยความกระตือรือร้น
“คนผมทองๆไง”
“เออพี่ ขาวจั๊วะ”
ผู้หญิงแบบที่ผู้ชายไทยชอบก็ไม่พ้นขาว ตัวเล็กแต่นมใหญ่ ใสๆแต่อ่อยเป็น ไม่แต่งหน้าแต่โบกรองพื้นนั่นแล เจนที่ผิวแทนสูงโปร่งและอกแบนได้แต่สังเวชใจตัวเอง
“ไอ้ซวยก็ขาว ทำไมไม่เห็นพี่ชอบคะ”
เจนประชดก่อนจะตักข้าวเข้าปาก
“อย่าพูด สยอง”
พี่เดี่ยวบอกก่อนจะทำท่าทางขนลุก
“พี่เดี่ยวจ๋าาา”
ส่วนไอ้น้องเล็กก็เล่นไม่รู้เรื่อง มันโผเข้าซบพี่เดี่ยวที่นั่งอยู่ข้างๆดูไปดูมาก็สยองแบบที่พี่เดี่ยวบอกนั่นแหละ
“หัวหน้า นั่งนี่”
พี่เอกหันไปบอกลูกพี่ที่พึ่งถือจานข้าวเดินมาถึงโต๊ะ ที่ว่างมีสองฝั่งและแน่นอนว่าลูกพี่นั่งข้างไอ้พัชมัน
“โตแล้วซวย เล่นอะไรเวลากินข้าว”
นี่เป็นเรื่องปกติเพราะทุกคนรู้ดีว่าจริงๆแล้วแม้หัวหน้าจะชอบเอ็ดชอบบ่นพาโชคแต่เป็นหัวหน้าเองที่แคร์และเอ็นดูน้องมากกว่าคนอื่นเสียอีก มีเจนที่จับความรู้สึกได้อีกทาง แต่พวกพี่ผู้ชายทั้งหลายที่ไม่มีความละเอียดในหัวใจนี่แหละที่ไม่สังเกตอะไรเลย จะบอกว่าหลังจากศุกร์ที่แล้วหัวหน้าดูจะเข้ามายุ่มย่ามกับพาโชคเกินปกติ พาโชคก็ดูกวนตีนหัวหน้าน้อยลงอย่างเห็นได้ชัด
“พาซวยแม่งจะกอดผมเนี่ย”
“แหมพี่เดี่ยว เรากอดกันออกจะบ่อย”
พาโชคหมายถึงคือตอนเมาที่ชอบกอดคอกันแล้วเต้นเพลงคาราบาวแหกปากโวยวาย
“พัช เลิกเล่น”
แต่ไม่รู้ว่าหัวหน้าคิดไปถึงไหนถึงได้ห้ามเสียงห้วนขนาดนั้น เจนมองพาซวยที่กรอกตายักไหล่ก่อนจะลงมือกินข้าวหมูกรอบโดยไม่พูดอะไรอีก
“ขอนั่งด้วยคนนะคะ”
กลุ่มชายฉกรรจ์ที่กำลังโซ้ยข้าวเข้าปากเหวอไปเล็กน้อยเมื่อเงยหน้าขึ้นเห็นหญิงสาวสวยหนึ่งคนถือจานข้าวมายืนอยู่ตรงหัวโต๊ะ
“ปกติแพมกับพวกเพื่อนกินข้างบนกันแต่พี่ยูบอกว่ากับข้าวข้างนอกอร่อยก็เลยลองลงมาทานดูบ้างค่ะ”
“อร่อยจริงครับ”
พี่เอกที่ได้สติเป็นคนแรกตอบ
“ร้ายนะหัวหน้า”
พี่เดี่ยวหันไปบอกหัวหน้าที่กำลังอมยิ้มอยู่
“นี่ผมตกข่าวอะไรไปรึเปล่า”
พี่บอลบอกพร้อมกับทำหน้าเหรอหราทำเอาทุกคนขำ พวกพี่ๆแซวกันเรื่องหัวหน้าสนุกสนานแต่คนที่ไม่สนุกคือเจน เจนไม่ได้มโนไปเองหรอกว่ามีใครบางคนหัวเราะไปฝืนไป
“ไอ้ซวยรีบกินข้าว เจ้จะไปสตาบัคซื้อหนึ่งแถมหนึ่งให้แกอันนึง”
เจนบอกเด็กที่เริ่มเขี่ยข้าว
“ให้อันฟรีใช่ไหมพี่”
พัชหันมาย้อน
“อันเสียเงิน”
เจนว่าก่อนจะถอนหายใจ ซึ่งนั่นทำเอาทุกคนหัวเราะน้องเล็ก
“ก็ปกติไม่เห็นพี่เจนจะใจดี”
น้องยู่หน้าก่อนจะรีบยัดข้าวเข้าปากแล้วตามเจ้ใหญ่ไปที่ร้านกาแฟชื่อดังที่ไม่เคยได้กินเงินมันเพราะแพงเกินเหตุ
“แก พนักงานคนนั้นหล่อมาก”
บางทีพัชก็แอบคิดเล่นๆว่าร้านนี้มันคัดหน้าตาพนักงานมารึเปล่าของในร้านถึงได้แพงขนาดนี้ มัฟฟินอันเล็กๆก็ปาไปแล้ว130 บาท พัชเคยขโมยกินของพี่เจนทีนึง รสสัมผัสนั้นแห้งผากอย่างกับขนมปังปลา
“สู้ผมไม่ได้”
พาโชคผู้กำลังเลือกว่าจะกินชาเขียวหรือช็อคโกแลตดีบอกเจนที่ตอนนี้ไม่สนใจกาแฟแต่หันไปสนอย่างอื่นแทนแล้ว
“มึงเงียบเลยไอ้ซว...พัช”
พาโชคหรี่ตามองเจนที่ดูแปลกไปอย่างเห็นได้ชัด เพราะนานๆทีถึงจะได้ยินเขาเรียกชื่อมันดีๆ
“อะไรของพี่ ขนลุก”
พาโชคว่าพลางขำ
“นี่พัช มีอะไรบอกเจ้ได้นะ”
เจนที่ปกติไม่เคยจริงจังแบบนี้บอกน้องมันที่กำลังทำหน้างงโลกอยู่ พัชมองหน้าพี่เจนก่อนจะยิ้มกว้างให้
“เอาชาเขียวปั่นแก้วใหญ่ครับ”
เจนถอนหายใจอีกรอบก่อนจะพยักหน้ารับ ปกติแล้วเจนไม่ใช่คนใจดีที่จะมานั่งฟังเรื่องไม่เป็นเรื่อง ยกเว้นไอ้โชคคนเดียวที่เจนรู้สึกว่าน้องเป็นเด็กดีไม่มีพิษมีภัยอะไร
***
“แม่ง กูบัคมาสามวันรู้ไหมกูลืมอะไร”
พี่เอกโวยวายขึ้นมาในเช้าวันใหม่ที่แสนจะน่าเบื่อ เพราะมันเป็นวันศุกร์และทุกคนอยากจะหยุดอยู่บ้านแล้ว
“เซมิโคล่อน ;”
น้องเจนเดาสิ่งที่โปรแกรมเมอร์ชอบลืมเวลาเขียนโปรแกรมแต่พี่เอกส่ายหน้า
“จุด .”
พี่เดี่ยวเอาบ้าง
“ปีกกา { }”
พาซวยบอกพร้อมกับมองหน้าพี่เอกที่ดูแล้วท่าทางจะนอนน้อยเพราะมัวแต่แก้บัค
“ลืมรันอันใหม่ รันอันเก่าอยู่นั่น แก้ยังไงก็บัคอยู่แต่ที่เดิม”
สิ้นเสียงพี่ใหญ่ทุกคนก็ระเบิดหัวเราะออกมาพร้อมกัน
“เหี้ยมโหดมาก”
“สติไปไหนวะพี่”
ท่ามกลางเสียงเซ็งแซ่พี่เอกส่ายหน้าอย่างเซ็งตัวเอง ทั้งๆที่รู้ว่ายิ่งนอนน้อยประสิทธิภาพการทำงานยิ่งน้อยลงแต่กระนั้นเวลาที่งานมันเร่งจริงๆก็นอนไม่หลับอยู่ดี ถึงตัวหลับแต่สมองก็ไม่หลับ บางทีฝันว่าแก้บัคได้ตื่นมาลองแก้ตามฝันดูใช้ได้จริงเฉย
“พี่ยู ทำไมผม connect database ของบริษัทไม่ติด"
พาโชคถามหัวหน้าที่พึ่งเดินเข้ามาในห้อง
“สาวๆเขาบอมเดต้าเบสกู”
พี่ยูดูดกาแฟเย็นเข้าปากก่อนจะอธิบาย
“เห็นบอกฝั่งบัญชีอยากได้ records* อะไรสักอย่าง ทีนี้ฝั่งนั้นใช้เด็กฝึกงานเขียน query* ให้แล้วไม่ช่วยน้องดู”
“แม่ง query มาหมดดิ select star from* งี้”
พี่เอกเดา หัวหน้าพยักหน้าอย่างเหนื่อยอ่อนก่อนจะบอกพาโชค
“พี่มีที่ export* ไว้ล่าสุดเดือนที่แล้วอยู่ในทรัมป์ไดรฟ์ เอาไปใช้ก่อน”
พาโชคพยักหน้ารับก่อนจะแบบมือรับทรัมฟ์ไดร์ฟสีชมพูสดของหัวหน้า ถามว่าทำไมเทคโนโลยีการจัดเก็บข้อมูลล้ำหน้าไปถึง cloud storage* แล้วยังต้องเก็บบางอย่างไว้ในทรัมป์ไดรฟ์อีก เหตุผลเป็นเพราะเรื่องความปลอดภัยของการรั่วไหลของข้อมูลล้วนๆ
“พี่ยูผมอัพเดท node* เป็น 6.0 ดีไหมพี่”
พี่ยักษ์ที่วันๆแทบไม่ได้ทำอะไรนอกจากแก้บัคให้น้องๆมองหน้าพี่เดี่ยวก่อนจะบอก
“6.0 กูลองละ มันยัง support packaging ได้ไม่หมดทุกตัว”
“อ้าว ผมอัพไปละ”
“ดาวน์เกรดยาวๆเลย”
นอกจากหัวหน้าต้องเก่งแล้วนั้นความรู้ต้องครอบคลุมกับการทำงาน คนอาจจะคิดว่าดีเวลลอปเปอร์คือแรงงานทาสที่ทำงานไปวันๆแต่รู้ไหมว่าอย่างพี่ยักษ์นั้นจำเป็นต้องอ่านหนังสือเกี่ยวกับ programming languages หา tools ทั้งเปรียบเทียบข้อดีข้อเสียของเครื่องมือแต่ละตัวเพื่อให้ส่งผลดีที่สุดสำหรับการทำงาน ตามติดเทคโนโลยีใหม่ๆ ที่เห็นก้มหน้ากับมือถือก็ไม่พ้นส่องทวิตเตอร์ของค่ายเทคโนโลยียักษ์ใหญ่ว่าเขาทำอะไรออกมาบ้าง ต้องตามยังไงให้ทัน ไม่ก็อ่าน ebook ส่อง github อันเป็นแหล่งรวมตัวกันของดีเวลลอปเปอร์ทั่วโลกว่าเขากำลังทำอะไรกันอยู่ เพราะฉะนั้นจะบอกว่าคนพวกนี้คุยกับคนปกติไม่รู้เรื่องก็คงไม่แปลก
“หัวหน้า ผมแก้อันนี้ไม่ได้”
พี่ยูส่ายหัวกับปัญหาของพาโชคก่อนจะลากเก้าอี้ตัวเองเข้ามานั่งข้างๆน้องมัน
“อัพเดทยัง”
“ยังครับ”
เจนมองผู้ชายตัวใหญ่ที่นั่งไหล่ติดกับลูกน้องพร้อมกับบ่นไปทำงานไปสอนไปในเวลาเดียวกัน
“มุ้งมิ้งเนอะ”
เจนว่าพร้อมกับหันไปหาพี่เอกที่มองลูกพี่อยู่เหมือนกัน
“อะไรวะเจน”
พี่ยูหันมาถามสาวคนเดียวของห้องพร้อมกับเลิกคิ้ว
“หัวหน้ามีแฟนแล้วอย่ามายุ่งกับพัชมันสิคะ”
เพราะเจนเล่นแบบนี้เสียจนชินเลยไม่มีใครพูดอะไรนอกเสียจากเงี่ยหูฟังเวลาที่ลูกพี่ตอกกลับ
“ไม่เจน”
“ไม่มีแฟนใช่ไหมคะ”
“ไม่ยุ่งเจน”
“หัวหน้าบอกว่าอย่าเสือกเจน”
พี่เอกที่ฟังมานานพูดบ้าง ในที่สุดพวกพี่ๆที่เงียบอยู่ก็หัวเราะเจนที่โดนว่าจนหน้ามุ่ย แม้แต่พัชที่เป็นประเด็นยังอดขำพี่เจนไม่ได้
“ขำไร”
คนเป็นลูกพี่ว่าพร้อมกับเอาไหล่ตัวเองกระแทกกับไหล่น้องมันพร้อมกับหันมายิ้มให้ พัชไม่เคยเห็นพี่ยูยิ้มแบบนี้ รู้สึกว่ามีบางอย่างมันเปลี่ยนไป หรืออันที่จริงมันน่าจะเปลี่ยนมาตั้งแต่คืนนั้น คืนที่เมาจนลากกันเข้าไปในห้องน้ำ
***
“พี่ยูพอแล้ว”
พัชที่กำลังหอบหนักเพราะหายใจไม่ทันขยุ้มคอเสื้อเชิ้ตของอีกคนไว้เมื่อปลายลิ้นชื้นเลียวนอยู่ที่ซอกคอขาว เช่นเดียวกับมือร้อนของอีกคนที่กำลังสอดเข้ามาในเสื้อตัวบางของมัน
“อีกรอบนะ”
คนที่โตกว่าบอกพลางละใบหน้าจากคอร้อนออกมาประกบปากจูบกันเด็กอีกคนอีกครั้ง พี่ยูจูบเก่ง...นั่นคือสิ่งที่พาโชครู้ มันอ้าปากและปล่อยให้ลิ้นชื้นของอีกคนแซะไปตามร่องฟันขาวสะอาดของตนก่อนเขาจะผละหน้าออกแล้วก้มลงดูดริมฝีปากล่างของกันและกันซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“อา ฮึก”
พาโชครีบผลักหัวหน้าออกเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของใครบางคน
“ตกส้วมไปยังพาโชค”
คุณเนมที่เดินเป๋มาตะโกนถามเมื่อไม่ได้ยินเสียงอะไรในห้องน้ำที่เป็นห้องน้ำรวม
“ผมหลับใน”
เด็กแว่นว่าพร้อมกับจับไหล่คนที่ซบอยู่ตรงคอตัวเองไว้แน่น จากเมาๆอยู่พาโชคถึงกับสร่างทีเดียว
“ออกมาเลยพาโชค ผมเข้าบ้าง”
ในขณะที่คนซวยกำลังคิดว่าตัวเองควรจะทำยังไงต่อไปเพราะตอนนี้ในห้องน้ำเล็กๆมีคนตัวใหญ่กำลังกอดอยู่หนึบ
“ผม...”
พาซวยคิดแล้วว่ามันคงจะซวยเข้าจริงๆ
“ผมไปเข้าอีกห้องก็ได้”
และก่อนที่ทุกอย่างจะแย่ลงคุณเนมที่ดูท่าทางจะไม่ไหวก็เดินออกไปเข้าห้องน้ำอีกฝั่งที่อยู่ไม่ไกลกันนัก พัชรอให้เสียงฝีเท้าไกลออกไปก่อนจะสูดหายใจได้เต็มที่ มันเช็ดน้ำลายที่มุมปากของตนพลางเหลือบมองอีกคนที่ดูหัวเสียอย่างเห็นได้ชัด
***
ยูริ กาการินเป็นวีระบุรุษผู้ไปเยือนดวงจันทร์เป็นกลุ่มแรกของโลก ส่วนยูริ ศศิน นั้นเป็นผู้ชายธรรมดาที่เกิดในคืนจันทร์เต็มดวง พี่ยูเกิดมาในครอบครัวชนชั้นพอมีอันจะกิน ยูเป็นเด็กหัวดีมาตั้งแต่แรก มันเรียนในโรงเรียนที่ดี จบจากมหาวิทยาลัยที่ดี มีสังคมที่ดี มีหน้าตาและรูปร่างตามสมัยนิยม แต่กลับเลือกที่จะเก็บตัวมากกว่าเพื่อนๆคนอื่นๆ เพราะเขาชอบทำงานที่ต้องใช้สมองมากกว่าใช้ปากและทักษะการเข้าสังคม แต่อย่างไรเพื่อนๆก็ขนานนามเขาว่าศศินเงียบแต่กินเรียบ
“แอปตัวใหม่นี่ทำไงดีวะซวย”
แม้ว่าเขาจะเก่งในสายงานของตัวเองก็ไม่ใช่ว่าเขาจะถนัดไปเสียทุกอย่าง เขาหันมาถามลูกน้องที่เป็นรุ่นน้องอยู่หลายปี
“ผมว่าทำ cross platform* น่าจะดีกว่า native* ประหยัดเวลาดี”
พาโชคเป็นเด็กที่ค่อนข้างเอ๋อแต่เก่งอยู่พอตัว มันตอบก่อนที่จะถามขึ้นมาอีกรอบ
“เขาจะให้ทีมไหนทำพี่”
“ไม่รู้ว่ะ ต้องรอประชุมคราวหน้าแต่เราต้องเตรียมข้อมูลไปให้เขา”
จริงๆแล้วบริษัทนี้มีหลายทีมที่ทำงานแบบเดียวกัน มี project manager แบบพี่มาร์ค มีหัวหน้าทีมแบบพี่ยูและคนทำงานแต่ละหน้าที่ เพียงแต่ว่าแต่ละทีมจะมีบุคลากรที่เด่นแตกต่างกัน อย่างทีมของหัวหน้าศศินจะถูกป้อนงานให้ค่อนข้างเยอะเพราะมีพี่เอกเป็นตัวชูโรง และพี่ยูเองมีบริษัท outsource หรือบริษัทที่จ่ายงานให้ทำเวลาทีมทำงานไม่ทันหรือไม่ถนัดอันรู้ใจกันมาหลายปี เพราะฉะนั้นแล้วโบนัสของทีมนี้ถึงเป็นที่อิจฉาของทีมอื่น
“ได้ยินข่าวว่าเดต้าเบสระเบิด”
ไม่เว้นแม้แต่หัวหน้าทีมเทสเตอร์ที่โอดครวญว่าปีนี้โบนัสน้อยเหลือเกิน
“ไปถามฝั่ง data resources สิวะ มานี่ทำไม”
พี่ยักษ์ของน้องๆบอกเพื่อนตนพลางจ้องหน้าจอของพาซวยผู้มีบัคมาให้ปวดหัวทุกวันส่วนตัวพาโชคนั้นหนีไปประชุมกับลูกค้าที่ชั้นล่าง ธามไม่ตอบเพื่อนแต่มองไปรอบๆห้อง
“พัชไปไหน”
“วันนี้พี่ธามบัคอะไรเหรอคะ”
เจนที่ปากบอกจะเปลี่ยนข้างแต่เอาจริงๆแล้วก็แอบเชียร์ลูกพี่ถามคนมาใหม่
“ไม่บัคครับ เอาของมาให้พัชเฉยๆ เอาขนมมาให้เจนด้วย”
เจนขอคืนคำ ยังไงพี่ธามก็ดีกว่าพี่ยักษ์เห็นๆ
“มีหนังญี่ปุ่นสักแผ่นไหมพี่”
พี่ธามที่ลาพักร้อนไปเที่ยวญี่ปุ่นอยู่อาทิตย์นึงมองหน้าบอลที่จู่ๆก็ถามขึ้นมาพร้อมกับอมยิ้ม
“แนวไหนล่ะ”
“ขอนางเอกสวยๆผมชอบ”
“ใครๆก็ชอบ”
พี่เอกว่าพลางหัวเราะ น้องเจนขำตามก่อนจะต่อปากต่อคำ
“ชอบหรือแค่อยากได้คะ”
เจนหันไปบ่นพี่เอก
“แหมเจน”
“เวลาทำงานครับ”
พี่ๆที่วันๆคุยกันแต่เรื่องไร้สาระขำกันสนุก มีแต่พี่ยูที่วันนี้ดูเคร่งเครียดมากกว่าปกติ ทั้งๆที่ปกติหัวเรือใหญ่ของการออกทะเลคือลูกพี่แท้ๆ
“แล้วหัวหน้านี่ชอบแบบไหน”
พี่เอกผู้ไม่ได้เกรงกลัวอะไรทั้งสิ้นถามคนที่มีตำแหน่งเป็นหัวหน้า
“ชอบไม่ชอบก็เอาได้”
พี่ยูก็ตอบหน้านิ่งๆตามนิสัย พวกพี่ๆในห้องหัวเราะกันเสียงดัง มีแต่ใครบางคนเท่านั้นที่ยืนคิ้วขมวดอยู่หน้าห้อง พี่ธามหันไปเห็นพาโชคแบกแฟ้มเล่มใหญ่กลับมาก่อนจะยิ้มให้
“อ้าวพัช พี่ได้ลำโพงโซนี่มา ที่พัชบอกอยากได้”
พาโชคนิ่งไปเล็กน้อยก่อนจะรีบวิ่งมาที่โต๊ะ เมื่อเห็นลำโพงบลูทูธสีฟ้าใสที่อยากได้มานานวางอยู่บนโต๊ะ พัชเอารูปให้พี่ธามดูก่อนที่พี่แกจะไปเที่ยวแต่ก็ไม่คิดว่าจะได้กลับมาจริงๆ
“เฮ้ยยย เท่าไหร่พี่ธาม”
ใครคนนั้นยิ้มก่อนจะบอก
“เลี้ยงชาบูก็พอแล้ว”
พัชยิ้มกลับให้พี่ธามก่อนจะบอกบ้าง
“จัดไปพี่”
ธามแตะไหล่รุ่นน้องก่อนจะเดินออกจากห้องไป
“พี่ธามนี่ก็เนียนจับตัวไอ้ซวยเหลือเกิน”
ส่วนเจนนี่ก็เนียนแซะเหลือเกิน พาโชคเลิกคิ้วมองพี่เจนก่อนจะยักคิ้วให้อย่างกวนตีนตามปกตินิสัย
***
“อันไหนอันล่าสุดวะ”
พัชบ่นกับตัวเองไปพลางรื้อหาเดต้าเบสตัวล่าสุดในทรัมป์ไดร์ฟของลูกพี่ไปพลาง ในยามสามทุ่มที่พี่ๆกลับบ้านหมดแล้วส่วนมันอยากจะเคลียร์งานตัวเองให้เสร็จสักส่วน เพื่อพรุ่งนี้จะได้เริ่มทำส่วนอื่นบ้าง
“ลูกพี่นี่ไม่เป็นระเบียบเลย”
พัชบ่นเมื่อมองเห็นไฟล์จำนวนมากที่ถูกจัดเก็บไม่เป็นหมวดหมู่ก่อนจะเหลือบไปเห็นสิ่งที่ตัวเองต้องการ แต่ก่อนจะคลิกที่ไฟล์นั้นดันมองเห็นไฟล์วีดิโอที่มีชื่อแปลกๆ พาโชคแอบยิ้มมุมปาก
“ลูกพี่แม่งไม่ระวังตัวเลย”
ลูกน้องที่ว่าลูกพี่มองซ้ายมองขวาก่อนจะกดเปิดวีดิโออันนั้นและพบว่าเป็นมันเองที่ไม่ระวังตัว วิดีโอที่พาโชคเปิดดูความยาวไม่ถึงสองนาที ไม่ใช่หนังโป๊นางเอกสวยๆแบบที่พวกผู้ชายชอบดู แต่เป็นคลิปความคมชัดระดับกลางๆที่ถ่ายขึ้นมาเอง แว่บแรกพาโชคคิดว่าหัวหน้าคงจะมีรสนิยมชอบคลิปแอบถ่ายเด็กมัธยม แต่เมื่อได้ยินเด็กผู้หญิงผมสั้นหน้าตาหน้ารักนอนเปลือยกายร้องครวญครางแล้วพาโชคถึงกับหยุดหายใจไปชั่วครู่
“ยู พอแล้ว เราเจ็บ”
พาโชคดูมุมกล้องจากกายถ่ายก็รู้ว่าผู้ชายที่กำลังกระแทกกระทั้นตัวใส่เด็กหญิงเป็นคนถือกล้อง กล้องนั้นถูกแพลนตั้งแต่หน้าตาของเธอ หน้าอก ต่ำลงมาจนถึงส่วนที่เชื่อมต่อกัน
“ยู”
เธอเรียกอีกครั้ง
“ให้พอจริงๆเหรอ”
อา...ไอ้ซวยที่ไม่รู้จะซวยไปถึงเมื่อไหร่จำได้ว่านั่นเป็นเสียงของพี่ยูอย่างแน่นอน
***
“พัช”
และคนที่พัชคิดว่ากลับบ้านไปแล้วกลับมายืนอยู่หน้าห้อง
“ครับ”
พาโชคขานรับพร้อมกับมองที่เขานิ่ง
“เดี๋ยวพี่ไปส่ง ข้างนอกฝนตก”
พาโชคที่ไม่เคยมีปัญหากับการกลับบ้านด้วยระบบขนส่งสาธารณะหรือมอเตอร์ไซค์คันเก่งส่ายหน้าพร้อมกับตอบ
“ไม่เป็นไร”
“จอดรถไว้ที่ตึกนี่แหละ กลับกับพี่”
อาจจะเพราะทำงานด้วยกันอยู่ทุกวันถึงได้รู้ว่าโทนเสียงแบบนี้ของอีกคนคือการบังคับ
“อ่อ ครับ”
พัชตอบพร้อมกับปิดคอมพิวเตอร์คู่ใจ โดยลืมไปว่าต้องทำงานส่วนที่เหลือให้เสร็จ ตลอดเส้นทางจากใจกลางเมืองจนเกือบถึงชานเมืองมีแต่ความเงียบ พาโชคได้ยินแค่เสียงเบาๆของเครื่องยนต์และเสียงของฝนด้านนอก วันนี้รถค่อนข้างจะติดตามสถิติที่บอกว่ากรุงเทพคือเมืองที่รถติดที่สุดในโลก ยิ่งบวกยามฝนตกไปด้วยแล้วนั้น จากปกติที่เดินทางเกือบสองชั่วโมงก็เพิ่มมาอีกเกือบเท่าตัว พัชมองออกไปนอกรถก่อนจะถอดแว่นออกมาเช็ด บทสนทนาแรกจึงเริ่มขึ้น
“ทำไมไม่ใส่คอนแทคเลนส์”
“ผมว่ามันน่ากลัว”
คนเป็นน้องตอบพลางสวมไอ้แว่นหนาเตอะกลับไปที่เดิม
“ไม่นะ พี่ใส่มาเป็นสิบปีแล้ว”
และหลังจากประโยคนั้นความเงียบก็โรยลงมาอีกครั้ง
“พัช”
พาโชคมีเรื่องอยากถามคนที่นั่งอยู่ข้างกันเยอะมาก แต่พูดไม่ออกเพราะเอาจริงๆก็ไม่รู้จะพูดอะไร และไม่รู้ว่าพูดไปแล้วจะได้อะไร ไม่รู้ว่าตัวเองอยากได้อะไรกันแน่ด้วย มีคนเคยบอกว่าเซกส์กับความรักแยกกันยากและพาโชคก็เชื่อแบบนั้นเพราะหลังจากที่มีอะไรกับผู้หญิงตัวเล็กที่เป็นเพื่อนกันตอนมหาวิทยาลัยเพราะความเมาและความใกล้ชิด มันก็หลงรักเขาทั้งๆที่เขาไม่ได้คิดอะไรเลย บางทีตอนนี้คงเหมือนกัน พัชคงชอบหัวหน้าเพราะเซกส์ทั้งๆที่จริงๆแล้วไม่ได้รู้จักอะไรเขาเลย
“พัช”
พี่เรียกอีกครั้ง พาโชคไม่ได้ขานแต่หันไปมอง แต่ก่อนพอจำได้ว่าขึ้นรถคันนี้อยู่สองถึงสามครั้งเพื่อไปประชุมต่างที่ และก็จำได้ว่าตัวเองกับหัวหน้าเคยชอบคุยเรื่อง technology ไม่ก็เรื่องผู้หญิง เรื่องข่าวทั่วไป คุยได้จิปาถะ แต่ตอนนี้กลับเปลี่ยนไป
“เห็นวิดีโอนั่นแล้วใช่ไหม”
พี่ยูถามพร้อมกับใช้มือข้างซ้ายจับหัวมันโยกไปมาเหมือนกำลังปลอบแต่พัชกลับปัดมันทิ้งและไม่ได้ตอบอะไร
“พี่ไม่แก้ตัว แต่มันไม่ได้เหมือนที่พัชคิด”
พาโชคที่รู้สึกว่าตัวเองเป็นไอ้ซวยเหมือนที่หลายๆคนเรียกสูดหายใจเข้าให้ลึกก่อนจะตอบ
“ผมไม่บอกใครหรอก”
***
“งานเยอะฉิบหาย ลาออกได้ไหม”
วันนี้เจนเดินเข้ามาทำงานตั้งแต่เจ็ดโมงเช้าเพราะงานเยอะทักทายพาโชคที่มาถึงก่อนด้วยประโยคอันเป็นมงคลเหลือเกิน
“ผมก็อยากออก”
“วันนี้มึงมาแปลก”
เจนว่าพร้อมกับหรี่ตามองเพราะปกติแล้วพาโชคจะไม่เอาเรื่องแบบนี้มาล้อเล่น
“เดี๋ยวหาที่เงินดีกว่านี้นะพี่เจน ผมไปซวยที่อื่นดีกว่า”
เจนยิ้มขำ
“ไปแล้วมึงคงคิดถึงลูกพี่”
“ทำไมผมต้องคิดถึง”
พาโชคขมวดคิ้วแน่นอย่างที่ดูก็รู้ว่าไม่พอใจและเจนก็มองอาการแบบนั้นออก
“ไม่งั้นพี่ยูก็คงคิดถึงมึง”
“เบื่อพี่เจน ใส่หูฟังดีกว่า”
ตามปกติแล้วเวลาทำงานคนที่นี่มักจะสวมหูฟังฟังเพลงของใครของมัน มีก็แต่พี่ยูที่นั่งทำงานเงียบๆไปเรื่อยๆได้ พาโชคที่ช่วงนี้ทำงานพลาดบ่อยเพราะเอาสมองไปคิดแต่เรื่องไร้สาระถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน
“พัช พี่ซื้อกาแฟมาให้”
พาโชคที่กำลังทำงานเพลินๆถูกสะกิดจนต้องถอดหูฟังออก น้องเล็กมองหน้าหัวหน้าที่ยื่นกาแฟยี่ห้อแพงมาให้
“อะไรนะพี่ ผมฟังเพลงอยู่”
“พี่บอกว่าซื้อกาแฟมาให้”
“ของเจนล่ะคะ”
เจนถามหัวหน้าที่เดินหิ้วกาแฟขึ้นมาสองแก้วในยามแปดโมงทั้งๆที่เวลาเริ่มงานจริงๆคือสิบโมง
“มันแถมแก้วเดียวเจน”
เจนแสยะยิ้มอย่างรู้ทัน เพราะรู้ว่าโปรโมชันซื้อหนึ่งแถมหนึ่งมันหมดไปตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว มีแต่ไอ้พัชนั่นแหละที่ไหว้ขอบคุณหัวหน้าแล้วหันกลับไปทำงานต่อ
“ทำไมวันนี้มาเช้าคะพี่ยู”
“ไม่ยุ่งดิเจน”
พาโชคขำสองคนนี้ที่ปกติก็ต่อปากต่อคำกันแบบนี้อยู่แล้ว
“รีบมาหาใครรึเปล่าคะ”
เจนว่าพร้อมกับขำ แต่หัวหน้ากลับส่ายหน้า
“รีบมาหาเจนไง เสร็จรึยังงาน”
ในที่สุดเจนผู้เล่นไม่รู้เรื่องก็งานงอก เจนไหว้ขอโทษลูกพี่ก่อนจะเริ่มทำงานของตัวเองบ้าง แต่ก่อนจะได้ทำแบบนั้นใครคนที่พึ่งผลักประตูเข้ามาในห้องกลับเรียกความสนใจได้มากกว่า
“ขอโทษนะคะ”
คนที่ดูเหมือนขัดเขินกับการเข้ามาในห้องทำงานที่ไม่คุ้นเคยยิ้มให้ทั้งเจนและพาโชคที่นั่งอยู่ก่อนและรับเดินเอามือถือเข้ามาให้หัวหน้าที่นั่งอยู่โต๊ะด้านหลังสุด
“พี่ยูลืมมือถือไว้”
“อ่า…ขอโทษนะแพม”
เจนมองหัวหน้าที่มีท่าทางสบายๆเช่นเดิมแต่มองไปทางไอ้เด็กแว่นที่นั่งเพ่งจออย่างไม่ได้สนใจโลก เจนยิ้มเยาะให้กับความรู้สึกแปลกๆ เจนว่าเงื่อนงำมันเริ่มเยอะขึ้นทุกทีแล้ว
Database system - ฐานข้อมูล
Record - หน่วยของข้อมูลที่เกิดจากการข้อมูลหลาย ๆ field เช่น ข้อมูลของนักศึกษา 1 คน จะมี รหัสประจำตัวนักศึกษา ชื่อ ที่อยู่
Query - การดึงข้อมูลออกมาจาก database
export - การนำฐานข้อมูลดออกมาเก็บในรูปแบบไฟล์
node หรือ node.JS ปกติการเขียนโปรแกรมด้วย JavaScript จะอยู่ที่ฝั่ง client แต่ Node.js ทำขึ้นเพื่อให้เราเขียน JavaScript เอาไว้ที่ฝั่ง server ได้ อันนี้งงเนอะ มันลึกไป T__T
Cloud Storage - พื้นที่เก็บข้อมูลบนอินเตอร์เน็ต
Application - ปกติแล้วเวลาพัฒนา application แต่ละระบบจะใช้ tools และภาษา programming ต่างกัน เช่น iOS จะใช้ภาษา swift และใช้ Xcode เป็น software ในการพัฒนาซึ่ง android และระบบปฏิบัติการอื่นๆก็จะใช้สิ่งที่ต่างกันไป หากพัฒนาแยกแบบนั้นจะเรียกว่า native* ส่วน cross platform* คือการพัฒนาเพียงครั้งเดียวแล้ว export ออกมาใช้ในระบบปฏิบัติการ ซึ่ง native และ cross platform application development จะมีข้อดีข้อเสียต่างกันไป
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
