-
:กอด1:ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
****************************************************************************************
สวัสดีค่ะ zearet17 เอง มีใครยังจำเราได้ไหม เรายังไม่ตาย...เราแค่โตขึ้น 555
นิยายเรื่องนี้กลั่นกรองจากประสปการณ์ที่ผ่านๆมาของเราเองค่ะ
หลังจากเรียนจบแล้วผันตัวเข้าไปทำงานในซอฟแวร์เฮาส์ปีกว่าๆ
เจอกับอะไรที่ไม่สามารถคุยกับคนอื่นได้
เพราะคนส่วนใหญ่ไม่ค่อยเข้าใจว่าคนเหล่านั้นทำงานยังไง กินอยู่ยังไง
ทำไมไม่มีใครเข้าใจเขา ทำไมเขาไม่มีเวลา
ธีมหลักๆของเรื่องนี้นอกจากจะเป็นเรื่องงานจ๋าแล้ว
เราวางความสัมพันธ์ของตัวเอกให้ค่อนข้างซับซ้อน
เพราะที่ผ่านๆมานั้นเขียนแต่อะไรง่ายๆ ความสัมพันธ์ง่ายๆ รักแบบง่ายๆและดีต่อใจ
ซึ่งความเป็นจริงแล้ว พอโตขึ้นแล้วพึ่งรู้ว่ารักไม่ได้ง่ายเลย
และทั้งหมดทั้งมวลเกิดความเก็บกดจึงกลายมาเป็นนิยายเรื่องนี้ค่ะ 555
หลังจากเขียนแล้วลบมาหลายรอบถึงรู้ว่านิยายเรื่องนี้เขียนค่อนข้างยากสำหรับเรา
ทั้งภาษาที่พยายามเกลาออกมาแต่ยังอ่านยากเพราะศัพท์แปลกๆและเพราะร้างมานาน
ทั้งไม่รู้ว่าคนอื่นจะอ่านแล้วเข้าใจไหม
แต่หวังว่าจะสนุกกับมันนะคะ :)
นิยายเรื่องอื่นๆที่อยากให้อ่านจ่ะ
||*Hardcore Cinderella*||เจ้าชายและนายซิน | จบ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39952.0)
||Hardcore xxx｜หมอโหดกับคนโสดข้างบ้าน | จบ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49262.0)
[เรื่องสั้น] คุณลูกค้า...รับอะไรดีครับ? | จบ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48701.0)
-
ชีวิตติดบัค
“ไอ้ซวย datepicker* มึง bug* อีกแล้ว อะไรนักหนา”
ยักษ์ประจำแผนก Development เดินเข้ามากระชากเก้าอี้น้องพาโชคที่ไม่เคยพาความโชคดีเข้ามาในชีวิตตัวเองเลยในช่วงระยะเวลา 2 ปีที่ทำหน้าที่เป็น UX/UI and Front-End Website/Application Developer แค่ชื่อตำแหน่งก็ยาวและเรียกยากแล้ว ชีวิตจริงของพาโชคยากกว่านั้นเยอะ
“เฮ้ย เครื่องผมมันใช้ได้นะพี่ พี่เคลียร์แคชยัง”พาโชคว่าพลางเถียงคอเป็นเอ็นด้วยประโยคติดปากของชาวดีเวลลอปเปอร์หรือที่ชาวไทยยังคุ้นชินกับคำว่าโปรแกรมเมอร์
“เคลียร์แล้ว ของมึงเวอร์ชันอะไร”
คนที่ถูกลูกน้องเรียกว่ายักษ์เพราะทำหน้ายักษ์ตลอดเวลาเลิกคิ้วถาม
“ล่าสุดเลย ของพี่เวอร์ชันเก่ารึเปล่า”
คนเป็นทั้งลูกน้องและอายุรุ่นน้องถามด้วยความหวาดหวั่นและเหนื่อยอ่อนกับโปรเจคเงินทุน 2 แสน แต่ความต้องการของลูกค้านี่ประเมินราคาได้ 5 ล้านบาทเข้าไปแล้ว
“แล้วมึงคิดว่าคนบนโลกใบนี้เขาอัพเดท browser* ตลอดเวลาทุกคนเหรอวะ ทำให้มันใช้ได้ทุกอันสิ”
พาโชคที่เป็นชาวไอทีเต็มตัวช่างเหนื่อยใจกับเหล่า user* ทั้งหลายเหลือเกิน
“พี่ก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้”
“มันเป็นหน้าที่มึงนะพาซวย”
“พี่ครับ ผมชื่อพาโชคครับพี่ ไม่ได้ชื่อพาซวย”
พาซวยหรือชื่อเล่นจริงๆคือพัชเป็นมนุษย์เนิร์ดในยุคสมัยที่ไอโฟนออกมาปีนึงสองรุ่น มันเป็นคนที่ชอบเทคโนโลยีและคิดว่าตัวเองจะตามเทคโนโลยีไปจนแก่ พัชเรียนจบจากคณะไอทีมาโดยตรงและเข้าทำงานบริษัทซอฟท์แวร์ใจกลางเมืองด้วยมุ่งหวังว่าจะเป็นผู้สร้างเว็บไซต์และแอปพลิเคชันล้ำสมัยขึ้นมา
พาโชคผู้พึ่งทำงานมาได้สองปีเริ่มรู้สึกว่าโลกเทคโนโลยีนั้นไม่ได้สนุกอย่างที่คิด ตำแหน่งของพาโชคคือผู้สร้างฝัน กล่าวคือต้องรับความต้องการของลูกค้ามาทำให้เป็นจริงโดยอาศัยความรู้ทั้งด้านดีไซน์และด้านเทคนิค
วันๆต้องคิดว่าเว็บขายของของลูกค้านี่มีฟีเจอร์อะไรบ้าง ทำอะไรได้บ้าง แต่ละหน้าเว็บมีหน้าอะไรบ้าง พัชจะเอามาร่างคร่าวๆก่อนจะส่งให้ดีไซน์เนอร์เติมความสวยเข้าไป ฟังดูเหมือนง่าย
’พี่ขอตรงนี้มีรูปสไลด์ฟึ๊บๆนะ ตรงนี้เมาเมาส์ชี้แล้วรูปเด้งออกมาเศษสามส่วนแปดก็พอ’
ลูกค้าท่านนึงได้กล่าวไว้
ไม่ว่าจะฟื๊บ เฟี้ยว หรืออะไรก็ตามแต่พาโชคต้องทำออกมาให้มันเกิดขึ้นจริงโดยการนั่งเขียน code* หรือตัวหนังสือยึกยือที่คนอื่นไม่เข้าใจ โดยเฉพาะแม่มันที่คิดว่าลูกเคาะแป้นพิมพ์หน้าจอดำเล่นไปวันๆ ส่วนพ่อมันนี่ไปกันใหญ่
…คิดว่าลูกติดเกมส์…
ทำงานกับลูกค้าว่ายากแล้วทำงานกับเทคโนโลยีก็ยากพอกัน เดี๋ยว
เบราว์เซอร์ก็อัพเดท เดี๋ยวภาษาโปรแกรมมิงสิบภาษาที่เขียนแล้วยังไม่คล่องซักอันก็เปลี่ยนเวอร์ชัน เดี๋ยวไอ้ซอฟท์แวร์ที่ใช้เขียนก็อัพเดท บางวันชีวิตติดบัค*ตั้งแต่สิบโมงเช้าจนเช้าของอีกวัน มีรายละเอียดอีกล้านแปดที่พาโชคอธิบายได้ไม่หมด เพราะแค่นี้ก็คิดๆอยู่ว่าคนอ่านจะเข้าใจมันไหม
“เวลาพี่มาร์ค ไปเจอลูกค้าทีไร UI* มึงบัคตลอด กูต้องหงุดหงิดไหม”
พาโชคส่ายหัวด้วยอารมณ์เหนื่อยหน่าย เมื่อพูดถึงลุง project manager ที่ไปขายงานแบบไม่ดูความยากลำบากของพวกที่นั่งเขียนโปรแกรมหลังขดหลังแข็งเลย
ถ้าพาโชคคือคนที่สร้างฝัน เซลล์กับโปรเจคเมเนเจอร์ก็คงเป็นพวกขายฝัน ฝันเฟื่องไปวันๆว่าจะเอาอย่างนั้นอย่างนี้ แต่ถามว่าทำเองเป็นไหม
...ก็ไม่...
งานถูกโยนมาที่มันอยู่ดี
“แล้วพี่รู้ไหมว่าส่วนไหนของซอฟท์แวร์ที่ยากที่สุด”พัชย้อนถามหัวหน้าตัวเองอย่างเหนื่อยล้า
“UI”หัวหน้าเองก็ตอบอย่างเหนื่อยล้าเช่นกัน
นอกจากดีไซน์ที่สวยงามของงานแล้วนั้น UI หรือ User Interface คือส่วนที่สำคัญที่สุดของการออกแบบเว็บไซต์หรือแอปพลิเคชันก็ว่าได้ เพราะมันเป็นส่วนที่คนทำต้องคำนึงถึงว่า user หรือคนใช้อย่างคนรุ่นลุงจะกดปุ่มนี้ได้ไหม กดแล้วเลื่อนลงหรือเลื่อนขึ้น กดแล้วจะไปไหน งงไหม อธิบายไปมาพาโชคก็เริ่มงงแล้วว่านี่คือนิยายอะไร
“จะได้กลับตอนไหนล่ะครับพี่น้องวันนี้”พี่เอกถาม
พี่เอกนี่เป็นสาวก Apple ตั้งแต่ iPhone iMac Macbook ลามไปถึง Apple watch และอะไรอีกมากมาย แต่เดิมพี่เอกเรียนวิศวะไฟฟ้ามาแต่เรียกได้ว่าคลั่งลุงสตีฟ จอบส์ จนตอนนี้ผันตัวมาเป็น IOS Developer หรือคนเขียนแอปของฝั่งแอปเปิลเองเสียเลย
“เที่ยงคืนพอ กูลากยาวทำมินิเกมส์ให้เว็บบอลมาสามวันละ ปวดหัวฉิบหาย”หัวหน้ามองนาฬิกาก่อนจะบอกทุกคน เพราะเห็นนั่งหลังขดหลังแข็งกันแบบนี้ไม่มีโอทีให้นะครับ
“อยากไปเตะบอลโว้ย”พี่เอกที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับหัวหน้าโวยวาย ทั้งๆที่ตอนนี้หน้าจอตัวเองเต็มไปด้วยตัวหนังสือสีแดงฉาน บ่งบอกว่ากำลังบัค บัคที่ว่าไม่ใช่แมลงแต่อย่างใด แต่เป็นการทำงานผิดพลาดของระบบอะไรสักอย่าง อะไรที่แม้แต่คนที่ทำขึ้นมาเองยังไม่รู้เลยว่าผิดตรงไหน
“หนูคิดถึงแฟน”
เจนที่หมู่นี้ไม่ได้ออกไปชอปปิ้งลัลล้ากับเพื่อนๆเริ่มงอแงแต่มือกับตาก็ยังจ้องอยู่ที่จอ
“แฟนเกาหลีเจนอะนะ”
“ขอเปิดยูทูปดูแฟนสร้างกำลังใจแป๊ปได้ไหมคะพี่ยู”
เธอหันมาหาหัวหน้าที่มีชื่อเล่นน่ารักว่ายูริ แต่ทุกคนชอบเรียกสั้นๆว่ายักษ์เพราะพี่แกชอบทำหน้านิ่วคิ้วขมวด
“ถ้าเจนคิดว่าจบโปรโตไทป์*แอปเมนูอาหารสามพันฟีเจอร์เสร็จก็เอาเลย”พี่ยูของน้องๆหันมาบอกด้วยท่าทางโหดตามเคย
เห็นแบบนี้ชื่อยูริได้มาตั้งแต่เกิดเพราะเหล่ากงเป็นคนตั้งให้ เห็นว่าตั้งตามยูริ กาการินที่เป็นนักบินอวกาศชาวรัสเซีย แต่เวลาใครถามพี่ยูก็จะบอกว่าพ่อมีเมียน้อยเป็นคนญี่ปุ่นเพราะขี้เกียจอธิบาย
“นี่ไม่มีเวลาให้แฟนเลย”เจนบ่นหงุงหงิงแล้วหันไปเปิดเพลงของอปป้าเกาหลีที่เธอสถาปนาสถานะให้เป็นแฟน
เอาวะ...ดูไม่ได้ฟังเสียงก็ยังดี
“พี่ว่าที่มึงทำมาน่าจะมีปัญหาหลายอย่างว่ะ เดี๋ยวดูให้
”ถึงจะถูกหาว่าเป็นยักษ์เป็นมารแต่ยังไงหัวหน้าก็ยังต้องรับผิดชอบและให้คำปรึกษาในสิ่งที่ลูกน้องทำไม่ได้อยู่ดี พี่ยูนั่งลงข้างพาโชคที่อายุน้อยสุดในห้องก่อนจะโน้มตัวเข้าไปมองหน้าจอ
“ไม่เหมือนพี่ยู ยุ่งแค่ไหนก็มีเวลาให้แฟน”
พี่ยูที่กำลังจะจิบกาแฟไปด้วยถึงกับสำลัก เล่นเอาพาโชคต้องเอามือปิดหน้าตัวเองไว้เพราะกลัวพี่แกพ่นกาแฟใส่
“แฟนอะไร”หัวหน้าหันไปถามผู้หญิงคนเดียวในทีมที่เอาจริงๆแล้วไม่มีใครคิดว่าเป็นผู้หญิง
“ยุ่งแค่ไหนก็แก้บัคให้แฟน”
เจนที่ชอบจับคู่ผู้ชายกับผู้ชายอยู่เป็นนิจปรายตามาทางพาโชคกับหัวหน้าที่ตอนนี้กำลังช่วยงานกันอย่างขยันขันแข็งอย่างเหมือนเคยที่ผ่านๆมา
“อะไรของเจนวะ”หัวหน้าว่าก่อนจะส่ายหัว ส่วนเจนก็ได้แต่ผิวปากแซวไปอย่างมีความสุข
“เจนรู้ เจนมีจิตสัมผัส”
“ไร้สาระ”พี่เอกที่เริ่มรำคาญบอก เพราะเมื่อเช้าเจนก็จับคู่พี่เอกกับน้องยามหน้าบริษัท ไม่รู้จินตนาการมันจะล้ำเลิศอะไรขนาดนั้น
“พี่เอกอย่ามาว่าน้องไร้สาระ รุ่นนี้ไม่ต้องคิดกันเองแล้วค่า”
เพราะเจนคร่ำวอดกับวงการชายรักชายมานาน เจนจึงมีเรดาร์พิเศษจับเกย์บ้าง คู่รักชายชายบ้าง และเอาจริงๆเจนว่าเรื่องนี้มันมีมูล เพราะวันนั้นเจนเห็นพาโชคกับหัวหน้ามาทำงานพร้อมกันทั้งๆที่เจนจำได้ว่าบ้านพาโชคกับ บ้านหัวหน้านั้นอยู่คนละฟาก
วันนั้นเป็นวันหยุดที่ต้องเข้ามาออฟฟิศแบบกระทันหัน เจนขับรถคุณพ่อมาแทนการนั่งรถไฟฟ้า ตอนที่กำลังจะจอดรถเห็นรถหัวหน้าเข้ามาจอดเทียบกันอยู่ข้างๆจึงอาศัยความดำมืดของฟิล์มกระจกรถมองพาโชคที่หลับอยู่เบาะข้างหัวหน้า
เจนเห็นว่าเขาปลุกกันได้น่ารักมากเมื่อหัวหน้าใช้มือลูบหัวไอ้พัชเบาๆ ส่วนไอ้เด็กคนนั้นพอตื่นมาก็ปัดมือของลูกพี่ทิ้งอย่างไม่สนใจ จะว่าเจนคิดอกุศลก็ได้เพราะเจนไม่ได้คิดหรอกว่าผู้ชายสองคนอาจจะไปค้างคืนกันเพราะอาจจะเล่นเกมส์ดึก หรือไปดูบอลกัน มันต้องมีอะไรมากกว่านั้น
...ซึ่งเจนคิดถูก...
วันนั้นหลังจากงานเลี้ยงส่งน้องฝึกงานแล้วพัชกับหัวหน้าเมาจนเดินไม่ไหว เรื่องมันเกิดเมื่อพาซวยเองเป็นพวกเมาแล้วหื่นและเลื้อยซึ่งไม่ต่างจากพี่ยักษ์แม้แต่น้อย
“พัชอย่า”หัวหน้าที่พยายามมีสติบอกลูกน้องที่ตอนนี้กำลังไถจมูกเข้ากับคอของตัวเอง
หลังจากที่นั่งซบกันคอพับคออ่อนออกมาจากร้านอาหารแห่งหนึ่งบนแท็กซี่ มึนก็มึนแต่มันส์ก็มันส์เลยไม่รู้จะทำยังไงนอกจากสอดมือเข้าที่เอวของคนข้างๆเพื่อที่จะผลักออก แต่เอาไปเอามากลับลูบเอวเขาอยู่แบบนั้นไม่วางมือ
“เอ่อ...”
พี่แท็กซี่ผู้กำลังจะเลี้ยวเข้าซอยข้างหน้า แต่ไม่แน่ใจว่าถูกทางหรือเปล่า เอ่ยขึ้นอย่างไม่อยากจะขัดใจลูกค้าหนุ่มหน้าตาดีที่กำลังนัวเนียกันอยู่แต่พี่แกกำลังจะหลงทาง
“ซอยไหนนะครับ บ้านน้องคนนั้น”
“พี่ยูอย่า...”เสียงนี่กระเส่าดีเหลือกัน
พี่แท็กซี่กลืนน้ำลายเมื่อเห็นชายคนที่น่าจะโตกว่าก้มลงงับปากของเด็กอีกคน ดูแล้วขนลุกพิกล ทั้งๆที่ตอนแรกเห็นสองคนนี้ขึ้นรถมาเหมือนคนเมาปกติแท้ๆ
“ผมไม่อยากกวนนะ แต่บ้านน้องที่จะให้ไปส่งก่อนอยู่ไหนนะครับ”
“พัช เปิดปากหน่อย”
“พี่ยูเดี๋ยว ขอผมบอกที่อยู่พี่เขา...อื้ม”
พี่แท็กซี่ที่ตอนนี้มองกระจกหลังไปหน้าแดงไปไม่รู้จะทำยังไงกับชีวิต คิดว่ายังไงตอนนี้ก็ควรจะส่งสองคนนี้ลงจากรถไปก่อนที่จะได้ดูหนังสด
“ถอดเสื้อหน่อยพัช”
“ถอดไม่ได้!”นั่นไม่ใช่เสียงพาโชคแต่อย่างใดเพราะตอนนี้มันชูมือจะให้เขาถอดเสื้อเรียบร้อยแล้ว แต่เป็นเสียงพี่แท็กซี่ที่เหยียบคันเร่งเกือบร้อยยี่สิบกิโลเมตรต่อชั่วโมง
ก่อนจะมาถึงหน้าบ้านของลูกค้าสักคนที่บอกมั่วแล้วต้องวนอ้อมกลับไปกลับมาถึงสามรอบ
“เอ่อ ถึงแล้ว ไปถอดกันข้างในนะ”พี่แกบอกด้วยความหวังดีก่อนจะแบบมือรับเงินห้าร้อยบาท ดูไม่คุ้มกับที่เกือบจะได้ชมหนังสดเอาเสียเลย
“ฮือ”พาโชคไม่ใช่ไก่อ่อน แต่จูบรสขมที่ผสมทั้งเหล้าและกลิ่นบุหรี่ทำให้มันยั้งตัวไม่อยู่
ปากเล็กของพัชอ้าขึ้นเพื่อให้อีกคนสอดลิ้นเข้ามาโดยง่าย ก่อนที่ตัวเองจะค่อยๆงับลงดูดลิ้นเขาไว้ โดยลืมไปว่านั่นเป็นหัวหน้า และนั่นก็เป็นผู้ชายด้วยแถมยังลืมไปอีกว่านี่มันในลิฟต์ บางที่รปภ.คอนโดคงกำลังดูไปถ่ายคลิปไปอย่างแน่นอน
ตามประสบการณ์ของพาโชคนั้นเคยผ่านศึกมาเฉพาะกับผู้หญิงใสๆวัยเดียวกันแต่พาโชครู้ดีว่ารสนิยมลึกๆของตัวเองนั้นชอบคนมีประสบการณ์ ถ้าเป็นผู้หญิงก็ขอให้เป็นรุ่นน้ารุ่นป้า หรือไม่ก็ต้องเป็นสาวที่สามารถต่อกรกับมันได้
พอมาเจอพี่ยูขาหื่นที่ปกติก็เล่นมุขใต้สะดือไปทำงานไปอยู่แล้ว น้องมันถึงกับระทวย
“รอนะพัช พี่เปิดประตูก่อน”เจ้าของห้องบอกพร้อมกับรั้งมืออีกคนที่เริ่มลูบลากผ่านบริเวณกลางลำตัวไว้ ทันทีที่ประตูเปิดออกพี่ยูที่รู้ว่าห้องนอนตัวเองอยู่ไหนก็รีบลากตัวลูกน้องที่ปกติตีกันในออฟฟิศ ขึ้นมากกกันอยู่บนเตียง อย่าเรียกว่าเพราะพิศวาสเลย เรียกว่ามันในอารมณ์เสียมากกว่า
กลับมาที่ปัจจุบัน หัวหน้านั้นจำได้ว่านัวเนียกับน้องบนแท็กซี่ แต่ไม่รู้อีท่าไหนถึงไปนอนกองกันอยู่ที่บ้านตัวเองได้ แต่ที่จำได้ขึ้นใจคือได้กันแล้ว ส่วนพาซวยผู้ซวยมาทั้งชีวิตจำได้ว่าเมามาก เสียวมากแต่ก็เจ็บมากเช่นกัน
สำหรับผู้ชายสองคนที่ไม่ได้มีความละเอียดอ่อนในหัวใจแล้วอาจจะรู้สึกแปลกๆหน่อยที่หลังจากนั้นจะต้องมามองหน้ากันในที่ทำงาน แต่แค่ไม่นานพวกมันก็ทำตัวเหมือนเดิมเหมือนไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
“โรแมนติคฉิบหาย มีแฟนมาแก้บัคให้เนี่ย”พาโชคบ่น เพราะจำได้ว่าหลังจากเสร็จกิจวันนั้นตื่นมาเมาค้างเจ็บตูดแต่ก็ต้องเข้ามาทำงานเพราะเว็บลูกค้ามีปัญหา
หัวหน้าส่ายหัวน้อยๆก่อนจะมองหน้าพาซวยที่ตอนนี้ตาเหมือนหมีแพนด้าเพราะไม่ได้นอนมาวันกว่าแล้ว
“จริงของเจนมัน ที่สุดของสายซอฟท์แวร์แล้ว ดีใจกว่ามีผัวเป็นเสี่ยอีก”พี่เอกบอกขึ้นมาพลางหัวเราะ
“ดีใจไหมซวย”หัวหน้าถามลูกน้องที่กำลังทำหน้าเซ็งโลก ส่วนตัวเองยิ้มกรุ้มกริ่ม
“ไม่บัคจะดีใจกว่าพี่”พัชว่าพร้อมกับถอนหายใจอย่างเบื่อชีวิต เบื่อที่หัวหน้าแม่งไม่เนียนเลย เดี๋ยวเขาก็รู้กันหมด
...แล้วกูก็จะได้ซวยเหมือนชื่อที่เขาเรียกกันจริงๆ...
*datepicker – เครื่องมือไว้เลือกวันวันเวลา eg.การเลือกวันเดือนปีเกิดในการสมัครสมาชิกเว็บไซต์ *user - ผู้ใช้งาน
*code - ภาษาที่ไว้เขียนโปรแกรม
*bug - การทำงานผิดพลาดของระบบ
*prototype - ตัวต้นแบบ, แบบร่าง เป็น process ก่อนนำมาสร้างจริง คล้ายๆ mockup, wireframe
-
จิตสัมผัสของน้องเจนแม่นมาก เอ๊ะ หรือฟลุ๊ค
-
พยายามทำความเข้าใจภาษาของพวกหนุ่มๆ เค้า ฮ่าๆ
ชอบค่ะ มาต่อไวๆ นะคะ :mew1:
-
อาชีพในฝันอ่ะอาชีพนี้
ฟิลลิ่งกิ๊กกันในที่ทำงานนี่เห็นอนาคตได้เลย ตอนดีก็ดี้ด้า แต่เวลาทะเลาะกัน ไม่ต้องทำงานกันทั้งออฟฟิต
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ พยายามจะทำความเข้าใจภาษา ฮ่าๆๆๆ
เคยฝึกงนาร่วมกับพวกโปรแกรมเมอร์เหมือนกัน แบบนี้เลย พูดอะไรของพวกมัน นี้คิดตลอดเวลา ฮ่าๆๆ
สนุกค่า แล้วน้องเจนที่บอกว่า พี่เอก กับ ยาม ั้นอะไรคะ มีมูลหรอออออ
-
55555555555555555555555555555555555555555
ขำมาก ขำในขำ คืออ่านแล้วอิน
เราเรียนคอมพิวเตอร์มาด้วย ถึงจะไม่ได้ลงรายละเอียดลึกเท่าพวกวิศวะคอมหรือวิทยาการคอม
แต่ก็รู้สึกว่าเฮ้ยยยย มันใช่! ปวดหัวกับพวกยูสเซอร์เหลือใจ ชีวิตบัดซบ ก๊ากกกกกกกกกกกก
สรุปว่าน้องพาซวยกับหัวหน้านี่ได้เสียเป็นเมียผัวกันแล้วสินะ
บันเทิงค่ะ สังหรณ์ใจว่าชีวิตของพาซวยจะต้องซวยยิ่งๆ ขึ้นไป
เราจะรอติดตามความบัดซบของพาซวยในตอนหน้า 555555555555555
ปล.ชอบน้องเจนจิตสัมผัส นางเหมือนเป็นตัวแทนของสาววายครึ่งประเทศ ก๊ากกกกกกกกก
-
มีความมุ้งมิ้ง(?) :-[
-
กรี๊สสสสส เขินคำว่าเมียหัวหน้ามากกกกกกก
โอ้ยยยยยยยยยยยย ฮื่อออออออออ
-
มาตอนแรกก็ได้กันแบบมึนๆซะละ 55555555
รอตอนต่อไปค่ะ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ไม่ได้เรียนคอมแต่ชอบมาก เปิดมาเค้าก็ได้กันเเล้วหรอคะคู้ณณณณ แถมทำเนียนกันอีกตางหาก
-
อ่านไปฮาไป เราเรียนวิศวคอมฯ มันใช่อะ บัคไรมากมาย พิมพ์ถูกก็ยังบัค :katai1:
อู๊ยยย เค้าได้กันแล้วว
-
รอติดตามความผัวเมียเดเวลอปเปอร์ค่ะ (นี่ยืมศัพท์เทคนิคมาใช้เฉยยยย!)
-
สนุกค่ารอติดตามม o13
-
จำอะไรไม่ได้แต่จำได้ว่า 'ได้กันแล้ววว' เค้าได้กันแล้วค่ะทั่นผู้โชมมมม :hao6: :hao6:
-
ชอบบบบบบบบบ พยายามเข้าใจภาษาพวกนี้แรงมาก แต่จะพยายามเข้าใจกว่านี้นะคะ สรุปเขาได้กันแล้วนี่คู่กันใช่ไหมคะ จะได้ปักธง ไม่มีใครเข้ามาเพิ่มแล้วเนอะ 555555555555 :mew1:
-
สนุกค่าาาปักธงรอ
-
เจนสัมผัสได้ สายตาและเซ้นเจนไม่ติดบัค :hao3: :mew3:
-
2.เทสเตอร์กับดีเวลลอปเปอร์เป็นเพื่อนกันไม่ได้
ถ้าถามถึงสเป็คสาวๆส่วนใหญ่คงอยากมีแฟนเป็นวิศวะ หมอ มีธุรกิจส่วนตัวหรือไม่ก็เป็นเสี่ยไปนู่น ตั้งแต่เกิดมาพาโชคยังไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนบอกว่าอยากเป็นเมียโปรแกรมเมอร์เลย
“แกเคยเห็นผู้ชายชั้น 29 ฝั่งไอทีไหม หล่อระดับหนุ่มคลีโอ”
หรือไม่ก็อาจจะมีก็ได้ ผู้หญิงที่ชอบโปรแกรมเมอร์ พัชลอบมองหญิงสาวสองคนในลิฟท์อย่างอยากรู้อยากเห็น
“ชั้น 29 ที่แต่ละคนอย่างกับซอมบี้เหรอวะ”
“คนเป็นหัวหน้าโปรแกรมเมอร์หล่อแก ตัวขาวๆล่ำๆ”
คนขาวๆล่ำๆที่ว่านี่ไม่พ้นลูกพี่ไอ้พัชอย่างแน่นอน แม้พี่ยักษ์แกจะบ้างานโหดเหี้ยมกับลูกน้องเพียงใดก็บฏิเสธไม่ได้ว่าแกหล่อและโปรไฟล์ดี แม้ตอนปกติจะผมยาวหนวดรุงรัง แต่ถ้าใส่สูทไปประชุมงานแล้วละก็พาโชคนึกว่าผู้บริหารหนุ่มไฟแรง เดินไปกันกับไอ้พัชนี่มันเหมือนคนขับรถ
“ล่ำๆนี่แมนไหมแก”
หนึ่งสาวในนั้นถามไปด้วยหัวเราะไปด้วย ส่วนอีกคนเริ่มหน้าเจื่อน
“แมนมั้ง ก็พี่เขาขอไลน์เราตอนประชุมงานเสร็จวันก่อน”
“ร้ายนะคะ”
พอพูดเสร็จพวกเธอก็หัวเราะกันคิกคักกันอย่างสนุกสนานตามประสาสาวๆ พาซวยที่ยืนอยู่ข้างในกรอกตาโดยไม่รู้ตัว มันไม่รู้หรอกว่าจะนิยามคำว่าแมนไม่แมนหรือปกติไม่ปกติอย่างไร แต่การที่หัวหน้าจีบผู้หญิงแต่...กับผู้ชายได้นั้น ลูกพี่ยูคงมีทางเลือกในชีวิตหลากหลายน่าดู อย่าว่าแต่เขาเลย ตัวพัชเองก็งงอยู่เหมือนกันว่าเหตุใดตัวเองมองแขนใหญ่ๆของลูกพี่ในคืนวันนั้นแล้วถึงรู้สึกว่าเซ็กซี่ได้ หรือบางทีคงเป็นเพราะเมา
“ขอออกหน่อยครับ”
พาโชคไม่ได้อยากจะขัดจังหวะใคร แต่ลิฟท์หยุดลงตรงชั้น29 พอดิบพอดี มันเดินออกมาด้วยหน้าตาที่คิดว่าเป็นปกติถ้าเจนไม่ทักเสียก่อน
“อะไรของมึงวะโชค ทำหน้าตาเหมือนแฟนทิ้ง”
พาโชควางกระเป๋าลงบนเก้าอี้ก่อนจะไล่เปิดน้องแมคมินิคู่ใจ เครื่องสำรองไฟ รวมไปถึงหน้าจอขนาด 29 นิ้วอีกสามจอ ถามว่าใช้อะไรเยอะขนาดนั้น พัชอยากจะบอกว่าตอนงานรีบๆมีสามจอยังไม่ทันเลย อยากได้สัก 5 จอ ไว้ดูดีไซน์จอนึง เปิดเทอร์มินอลไว้รันจอนึง เขียนโค้ดจอนึง เปิดกูเกิลหาก็อปโค้ดชาวบ้านอีกจอ...ไม่เอาไม่เรียกก็อป เขาเรียกหาแรงบันดาลใจส่วนจอสุดท้ายไว้เปิดเพลงเกาหลีดูสาวเต้นให้บรรเทิงใจ
“หล่ออย่างผมมีแต่ทิ้งเขาพี่”
พาโชคบอกผู้หญิงคนเดียวในห้องแต่เขากลับเบ้หน้าใส่
“มึงหาแฟนจริงๆให้ได้ก่อนค่ะ”
เจ็บที่สุด...เจ็บกว่าบัค ก็เพราะพาโชคเกิดมาเนิร์ดตัวซีดๆใส่แว่นกลม ผมนี่ปรกหน้าปรกตาเพราะไม่มีเวลาตัด วันๆก็ใส่เสื้อยืดกางเกงยีนส์เก่าๆลากแตะมาทำงาน รปภ.ให้ขึ้นตึกก็บุญหัวแล้ว
“อ๋อลืมไป มีพี่ยูอยู่ข้างมึงพาซวย ด้อนวอรี่บีแฮปปี้”
พาโชคส่ายหัวให้กับเจนที่ไม่เลิกจับคู่ ก่อนจะเริ่มเรียงลำดับเหตุการณ์ตามนิสัยคนชอบเอานั่นเอานี่มาคิด ว่าไปแล้วผู้หญิงคนบนลิฟท์นั้นน่าจะประชุมงานกับลูกพี่เมื่อวันศุกร์ที่ผ่านมาส่วนพัชได้กับหัวหน้าสองอาทิตย์ที่แล้ว พูดแล้วก็กระดากปาก แสดงว่าหัวหน้านอกใจแต่จะว่าอย่างนั้นก็ไม่ได้อีก เพราะแต่เดิมกับพี่ยูก็ไม่ได้เป็นอะไรกันอยู่แล้ว จะว่าพาโชคไม่เป็นมืออาชีพก็ได้ แต่ให้มานั่งมองหน้ากันทำงานด้วยกันเหมือนปกติมันก็ว่าแปลกๆอยู่เหมือนกัน บางทีก็แอบอึดอัดไม่กล้าสบตาเสียดื้อๆ แต่ในเมื่อพี่ยูดูปกติดี พัชก็เลยทำตัวปกติตามไปกับเขาด้วย
“พี่ยูมาพอดี วันนี้ไอ้โชคเมนส์ไม่มาหน้าบูดตั้งแต่เช้า”
หัวหน้าที่เดินถือกาแฟเข้ามาหันมาเลิกคิ้วมองนิดหน่อยก่อนจะหันไปเปิดคอมพิวเตอร์ฝั่งของตัวเองโดยไม่ได้ลืมที่จะเล่นกับลูกน้อง
“ไปท้องกับใครมาล่ะ”
พัชที่หน้าหงิกอยู่ตั้งแต่แรกหน้าหงิกเข้าไปอีกห้าเท่า ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงไม่เป็นมิตร
“เมาแล้วลืมบอกให้เขาใส่ถุงพี่”
ออฟฟิศนี้เล่นมุขเรื่องใตสะดือเป็นเรื่องปกติจนไม่มีใครคิดอะไร ยกเว้นก็แต่คนที่พูดเองกับคนที่ตามสอดรู้สอดเห็นอย่างเจน พาโชคว่าแล้วก็หันหน้าเข้าจอตัวเองพลางคิดถึงเรื่องก่อนหน้านี้ วันนั้นพัชตื่นมาด้วยอาการปวดท้องเจ็บตูดและพอเข้าห้องน้ำถึงได้รู้ว่าไอ้คนที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียงไม่ได้สวมถุงยาง คิดแล้วก็อยากจะฆ่าหัวหน้าตัวเองทิ้ง
“พาโชค localhost*ใช้ได้ไหม”
หัวหน้าที่นั่งงมอยู่หน้าจอตัวเองถามลูกน้องด้วยน้ำเสียงปกติเสมือนไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นกับบทสนทนาก่อนหน้านั้น
“พอร์ท 80 ใช้ไม่ได้ครับ”
แต่ลูกน้องกลับตอบกลับด้วยน้ำเสียงอย่างกับกำลังประชด
“ของกูพอร์ท 88 ก็ใช้ไม่ได้”
“ผมใช้ 88 อยู่ครับ ขอโทษครับ”
หัวหน้าหันมามองพาโชคด้วยหน้าตาติดสงสัย แม้จริงๆแล้วพาโชคจะเป็นเด็กแต่มันก็ไม่เคยพูดจาไพเราะกับหัวหน้าหรือกับใครขนาดนี้มาก่อน ออกจะกวนตีนมากแท้ๆ
“อะไรของมึงวะพาซวย”
พี่ยูหันมาถามไอ้เด็กแว่นด้วยน้ำเสียงติดหงุดหงิด
“ไม่มีอะไรครับ”
ทั้งที่เมื่อกี้ยังปากดีเล่นกับเจนอยู่แท้ๆ สงสัยอารมณ์แปรปรวนเพราะเป็นเมนส์แบบที่เจนมันบอกจริงๆ
“เออลืมบอก อาทิตย์สิ้นเดือนเข้าประชุมใหญ่ด้วยนะ”
ยูถอนหายใจด้วยความเหนื่อยอกเหนื่อยใจกับลูกน้องแต่ละคน ก่อนจะเริ่มเข้าโหมดทำงานเต็มตัว
***
เขาว่ากันว่าผู้ชายและผู้หญิงเป็นเพื่อนกันไม่ได้ฉันใด หัวหน้ากับลูกน้องที่ได้กันแล้วก็ฉันนั้น ทฤษฎีนี้รวมถึงเทสเตอร์และดีเวลลอปเปอร์ที่ตีกันอยู่ทุกวันด้วย
“น้องพัชครับ ทำไมเว็บที่ให้พี่เทสตัว stylesheet*ใน firefox ใช้ไม่ได้สักอัน”
ตัวอย่างเช่นพี่ธามหัวหน้าฝั่งเทสเตอร์ที่ขยันเดินมาหาเรื่องพาซวยทุกวี่ทุกวันไม่รู้ว่างหรืออู้งาน
“ตอนผมdeploy*ก็ปกตินะ”
พาโชคถอดหูฟังที่ไม่ได้ฟังเพลงอะไรออกจากหูพร้อมกับตอบพี่ธามที่เป็นเพื่อนกับพี่ยู เห็นว่าเรียนจบมาจากที่เดียวกันยังตามกันมาทำงานที่เดียวกันอีก นี่ถ้าไม่ใช่เพื่อนกันมันก็แอบคิดไปแล้วว่าเป็นคู่ขา แต่ถ้าเป็นจริงๆคงขนลุกน่าดูไม่รู้ใครจะกดใครเพราะตัวใหญ่ทั้งคู่ แต่อะไรก็เกิดขึ้นได้เพราะขนาดเรื่องที่มันได้เสียกับหัวหน้ายังเป็นเรื่องจริงเลย
“พัชลืมอิมพอร์ตไฟล์ใส่ลงไปรึเปล่า ไม่ใช่ฮาร์ดกอปปี้ไว้แต่เครื่องตัวเองนะ”
สิ่งที่พาโชคเกลียดรองจากลูกค้าก็พี่ธามนี่แหละ ขยันหาเรื่องตั้งแต่เข้าทำงานใหม่ๆจนเวลาล่วงเลยมาจนป่านนี้ ทั้งๆที่ความจริงรีพอร์ตบัคมาทางอีเมลก็ได้แต่นี่เดินมาได้ทุกวี่ทุกวันทั้งๆที่ทำงานคนละชั้น คือถ้าไม่ได้มาหาเรื่องก็นึกเรื่องอื่นไม่ออกแล้ว
“ถ้าผมลืมมันก็ต้องมี error file not found ที่ log พี่ดิ นี่ผมไม่ได้ลืม”
เพราะวันนี้พาซวยอารมณ์ไม่ดีเรื่องอะไรที่มันก็ไม่รู้เหมือนกันมาตั้งแต่เช้า เพราะฉะนั้นแล้วตอนนี้จะหน้าบูดและเสียงห้วนเกินปกติก็ไม่แปลก อย่าถามถึงวุฒิภาวะและความเป็นมืออาชีพในการทำงานเลย พาโชคไม่เคยมีให้พี่ธามมาตั้งแต่แรก ให้เรียกพี่นี่บางทียังกระดากปาก
“แล้วพัชจะหาว่าคนเทสพลาดเองเหรอ มันต้องพลาดมาจากเราแล้วรึเปล่า”
ถ้าพูดเปล่าจะไม่ว่าเลย นี่ชอบพูดไปยิ้มไปลอยหน้าลอยตาไปถ้าพัชมันไม่ใช่คนใจเย็นได้ต่อยกันไปหลายรอบแล้ว
“ทำไมพี่พูดแบบนี้ล่ะ ถ้าใน chrome ใช้ได้ใน firefox ก็ต้องใช้ได้สิ”
พาซวยที่ปกติจะทำหน้าเอ๋อๆวันนี้ตาขวางอย่างไม่สบอารมณ์
“เอ้า เดี๋ยวก็ตีกัน ไอ้ธามกูว่ามึงลืมเคลียร์แคช อย่ามาหาเรื่องน้องมัน”
พี่เอกที่ดูจะสุขุมที่สุดในห้องนี้บอกขึ้นมาพลางลุกขึ้นบิดขี้เกียจ พี่เอกเห็นไอ้พวกนี้ตีกันแต่ละครั้งแล้วไมเกรนจะขึ้น ไอ้คนกวนก็สักแต่กวนโดยไม่ได้รู้ตัวเลยว่าเดี๋ยวจะโดนน้องมันเกลียดจริงๆเข้าสักวัน
“ออกไปดูดบุหรี่กับกูดีกว่า”
พี่เอกว่าพลางลากพี่ธามที่ยืนยิ้มอยู่ออกไปด้วย
“เดี๋ยวคราวหน้ากูซ่อนบัคแม่งเลย ให้เทสกันยาวๆสักสามอาทิตย์”
ส่วนไอ้คนที่นั่งหน้ายุ่งอยู่ในห้องบ่นหงุงหงิงโดยลืมไปว่าตัวเองไม่ได้อยู่คนเดียว
“มึงซ่อนมึงก็ต้องเอากลับมาแก้เองอยู่ดี”
พี่เดี่ยวที่วันๆนั่งแก้แต่ระบบขายของพูดขึ้นมาพลางส่ายหัวกับความปัญญาอ่อนของเด็ก
***
นานๆทีเหล่าดีเวลลอปเปอร์จะมีวันหยุดกับเขาบ้าง วันหยุดที่ไม่ต้องทำงาน ไม่ต้องพะวงว่าเว็บเมื่อวานจะบัคไหมงานใกล้เดทไลน์หรือยัง พอนานๆทีมีวันหยุดที่เป็นวันหยุดจริงๆไอ้พัชเลยไม่รู้ว่าจะต้องทำตัวยังไง พาโชครู้สึกแปลกๆเสมือนโลกใบนี้หยุดหมุน จนกระทั่งมายืนอยู่ห้างใหญ่ใจกลางเมืองก็ยังรู้สึกแปลกๆ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามาทำอะไรที่นี่
“กี่ท่านคะ”
“คนเดียวครับ”
กินบุฟเฟต์คนเดียวหรือดูหนังคนเดียวนี่ถือว่าเป็นเรื่องเด็กๆของพาโชค ขนาดพูดคนเดียวยังทำมาแล้ว เพราะพ่อแม่ของพัชย้ายไปอยู่ต่างประเทศตั้งแต่พาโชคขึ้นม.ต้น ฉะนั้นไม่ต้องสงสัยว่าทำไมถึงโตขึ้นมาเหมือนเด็กขาดสารอาหารแบบนี้
งานอดิเรกของพาโชคตั้งแต่เด็กคือการนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์กับกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปเพราะฉะนั้นแล้วงานที่ทำอยู่ตอนนี้ถึงไม่ได้ต่างอะไรกับชีวิตปกติก่อนหน้านี้นัก จะว่าไปแล้วช่วงนี้พาซวยอ้วนขึ้นนิดหน่อยเพราะติดน้ำหวานแต่ก็ยังถือว่าน้ำหนักต่ำกว่าเกณฑ์กว่าชาวบ้านอยู่ดี พาโชคตัวสูงประมาณ 177-178 เซนติเมตร แต่น้ำหนักนี่ไม่เกิน 65 กิโลกรัมอย่างแน่นอน เพราะฉะนั้นจึงห่างจากคำว่าสุขภาพดีอยู่หลายขุม ซึ่งนั่นต่างจากหัวหน้าลิบลับ แม้คืนนั้นจะเมาแต่พาโชคก็จำได้ว่าหัวหน้ามีกล้าม มีซิคแพ็ค มีวีคัทและที่สำคัญคือต่ำลงไปยิ่งกว่านั้น...
“ถามได้นะคะ”
พนักงานสาวบริเวณร้านเสื้อผ้าผู้ชายเดินมาถามลูกค้าตัวเพรียวที่กำลังด้อมๆมองๆชุดสูทสีน้ำเงินเข้มบริเวณหน้าร้านไปพลางหน้าแดงไปพลาง พอทักไปเขาก็สะดุ้งก่อนจะตอบกลับมา
“เอ่อ...ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณครับ”
พูดถึงการแต่งตัวของพาซวยเองเป็นคนที่แฟชั่นเชยสะบัด อย่างวันนี้ก็มาเดินห้างด้วยเสื้อยืดตั้งแต่สมัยมัธยมและกางเกงไปทะเลรองเท้าก็หรูด้วยแตะหนีบสมัยพระเจ้าเหา ถ้าตัวไม่ขาวและซกมกอีกหน่อยคงเหมือนคนเร่ร่อนพิกล นอกจากคุณสมบัติที่เพียบพร้อมที่กล่าวมาจากข้อมูลข้างต้นแล้ว ลักษณะเด่นของพาซวยอีกอย่างคือตื่นคน คงเพราะอยู่แต่กับคอมพิวเตอร์และหนังสือจนเกินไปจึงทำให้การเข้ากันได้กับมนุษย์ติดลบ แต่นั่นไม่นับกับการทำงานเพราะคนที่ทำงานคุยภาษาเดียวกัน มีงานอดิเรกและจุดร่วมกันอยู่เยอะจึงไม่ได้ทำให้พาโชครู้สึกเหมือนตัวเองแปลกแยก จะว่าไปก็เพราะหัวหน้าด้วยที่คอยช่วยให้ตัวมันเองรู้จักการเข้าสังคมบ้างโดยการบังคับให้มันเข้าประชุมเป็นประจำ จะว่าไปก็เหมือนเห็นพี่ยักษ์เมื่อกี้แว็บๆ
“เอ๊ะ”
พาโชคเหลือบไปเห็นหัวหน้ากับสาวเดินคลอเคลียกันไปฝั่งโรงหนังและถ้ามันจำไม่ผิดสาวคนนั้นเป็นคนเดียวกับคนบนลิฟท์ที่อ้างว่าพี่ยูขอเบอร์ไป ตอนเจอครั้งแรกว่าน่ารักแล้วเจอตอนที่แต่งตัวออกมาเที่ยวแบบนี้แล้วยิ่งสวย พอเหลือบไปเห็นตัวเองที่กระจกแล้วอุบาทพิกล พัชเสยผมที่ปรกแว่นก่อนจะตัดสินใจเดินดุ่มๆหันกลับไปอีกทาง
“เอ๊ะ”
โลกกลมเกินไปไหม? พาโชคถามตัวเองพลางขยับแว่นที่ไม่ค่อยเข้ากับสายตาดูให้ชัดว่าคนตรงหน้าเป็นใคร พอรู้ว่าเป็นพี่ธาม พาซวยที่วันนี้น่าจะซวยสมซื่อก็หันหลังไปอีกทางทันที แต่คงช้าไปหน่อยเพราะอีกคนสาวเท้าเข้ามาหาด้วยความเร็วแสงเสียแล้ว
“น้องพัช”
“สวัสดีพี่”
เมื่อเลี่ยงไม่ไหวจึงต้องยกมือไหว้อย่างเสียไม่ได้
“มาทำอะไรคนเดียว ท่าทางเหมือนพึ่งตื่นนอน”
ถ้าจะทักแบบนี้ไม่ต้องทักก็ได้ พาโชคมองผู้ชายที่ดูท่าทางเหมือนพึ่งเดินลงมาจากฟิตเนสแล้วรีบบอกปัด
“ผมมีธุระ ไปละครับ”
ธุระที่ว่านั้นไม่มีจริง พัชว่าก่อนจะออกจ้ำแต่อีกคนก็จ้ำตามอย่างไม่ยอมแพ้้
“ธุระอะไรที่ห้าง มาธนาคารเหรอ”
เรื่องของกู...พาโชคคิด
“มาตัดผมพี่”
มันกำลังโกหก
“เฮ้ย มีร้านประจำไหมพี่มีร้านนึงแนะนำ”
พาโชคถึงกับสะอึกเพราะคิดว่าหัวหน้าฝั่งเทสเตอร์จะล่าถอยแต่เปล่าเลย จะให้โกหกต่อก็คงไม่ได้เพราะมันได้รู้จักร้านตัดผมไหนเลยในห้างนี้ ปกติตัดกับลุงหน้าปากซอย 50 บาทรวมโกนหนวดแต่ไม่คุ้มเพราะโชคไม่มีหนวด
“มะ ไม่มีครับ”
“ร้านแบล็คคัทชั้นใต้ตินตัดดีมากเลยพัช พี่เป็นลูกค้าประจำ”
พาโชคมองสารรูปของหนุ่มฮ็อตชั้น 31 แล้วยอมรับว่าคงจะดีอย่างที่เขาว่าจริง ถ้าไม่นับความกวนตีนพาโชคว่าพี่ธามคงเป็นคนที่น่ามองคนนึงทีเดียว เหนือสิ่งอื่นใดที่พาโชคยังนับถือเขาอยู่นั้นเพราะพี่แกเป็นคนเดียวในบริษัทที่ไม่เรียกมันว่าพาซวย
“เอ่อ ขอบคุณครับ เดี๋ยวผมไปเดินหาดู”
ธามมองเด็กคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าพลางยิ้มให้ก่อนจะออกเดินนำ
“มา เดี๋ยวพี่พาไป”
พาโชคมองตามหลังพี่ที่ทำงานก่อนจะลอบถอนหายใจพลางปัดๆผมที่ยาวลงมาระแว่นของตัวเองออก จะว่าไปตัดผมก็คงดีเหมือนกันเพราะขืนไปประชุมใหญ่ด้วยสภาพแบบนี้เดี๋ยวก็โดนหัวหน้าว๊ากอีก พัชเดินตามพี่อีกคนมาถึงร้านตัดผมร้านใหญ่ข้างล่างที่ตกแต่งโทนสีดำเทา ดูก็รู้ว่าราคาน่าจะโหดเอาเรื่อง
“พี่มีบัตรลดไม่แพงมากหรอก ลองตัดร้านดีๆดูแล้วจะติดใจ”
นี่ก็รู้ใจกันไปทุกอย่าง อาจจะเพราะพี่ธามแกเป็นคนละเอียดโดยนิสัยแบบนี้ก็ได้มั้งถึงนั่งเทสแล้วหาบัคทุกอันเจอ บางทีคิดว่าบัคไม่ถึงสิบรีพอร์ทของไอ้พี่ธามส่งกลับมาทีบัคเป็นร้อย พาซวยนี่นั่งแก้ไปบ่นไปเป็นเดือนก็ไม่เสร็จ
“ดูทรงไหนไว้ไหมครับ”
ดีที่วันนี้คิวไม่เยอะพาโชคเลยนั่งเอ๋อรอช่างไม่นาน แล้วที่มันไม่เข้าใจคือทำไมแม้แต่ช่างตัดผมยังหล่อ โลกนี้แม่งเป็นอะไรไปหมด ไม่เหลือที่ยืนให้พวกเฉิ่มๆอย่างพาโชคเลย พัชมองผมสีน้ำตาลอมเขียวของช่างทำผมก่อนจะตอบ
“เปล่าครับ”
“ถ้าไว้ยาวกว่านี้แล้วรวบก็ดูดีนะครับ ไม่งั้นก็ไว้ข้างหน้ายาวนิดนึงแล้วตัดเป็นทรงวินเทจหวีเรียบเอา”
“เอ่อ ตัดสั้นไปเลยครับพี่”
พี่ธามผู้นั่งมองพาโชคเอ๋อมาสักพักบอกช่างประจำ เพราะรู้ดีว่าปกติน้องไม่เคยทำอะไรกับผมเลย เกิดปล่อยให้ยาวคงปรกหน้าปิดตาหรือถ้าตัดทรงแฟชั่นที่ต้องเซ็ทก็คงไม่เหมาะกับพาโชคผู้ปกติเดินมาทำงานแบบซอมบี้ สู้ตัดสั้นให้หน้าตาดูสดใสดีกว่า
“ผมว่าไม่ต้องสั้นมากดีกว่าเนอะ”
เพราะกำลังทำตัวไม่ถูกพัชถึงได้แต่นั่งมองผมดำสลวยตรงของตัวเองถูกหั่นออกไปทีละนิด พาโชคหลับในไปถึงสามรอบถึงตื่นมาเจอใครไม่รู้ในกระจก
“หล่อเว้ย นั่นใครวะ”
ไอ้พี่ธามแซวพลางพยายามกลั้นขำท่าทางของอีกคนเพราะกลัวน้องมันเข้าใจผิดว่าขำทรงผมเกาหลีน้องมัน พอจ่ายตังค์เสร็จเจ้าตัวก็เดินต้อยๆตามพี่ธามที่ไม่รู้คิดอะไรอยู่ถึงแบกเป้ฟิตเนสมานั่งรอตัดผมเกือบสองชั่วโมง
“กินซูชิไหมพัช เดี๋ยวพี่เลี้ยง”
พัชที่บุฟเฟต์ย่อยไปหมดแล้วตามสภาพพวกระบบเผาผลาญดีมองหน้าลูกพี่ฝั่งเทสเตอร์ที่ปกติตีกันเรื่องงานจะเป็นจะตายพร้อมกับตอบ
“เดี๋ยวผมเลี้ยงเองค่าพาไปตัดผม”
พอบอกออกไปแบบนั้นเขาก็ยิ้มกว้างให้ก่อนจะเดินนำเข้าไปในร้านอาหารญี่ปุ่นชื่อดัง
“กินปลาดิบได้ไหม”
“ได้พี่”
พาโชคที่ไม่เคยชินกับการไปไหนมาไหนกับคนอื่นมากนักเหมือนจะได้เพื่อนใหม่ ว่าไปแล้วก็ไม่ได้มีเพื่อนไปไหนมาไหนด้วยกันมานาน คนที่แก่กว่าเกือบสิบปีอย่างพี่ธามนั่งมองเด็กอีกคนที่กำลังตั้งใจกินข้าวไปด้วยคีบแซลม่อนชิ้นใหญ่เข้าปากไปด้วย
ในบรรดาเด็กที่เข้ามาสัมภาษณ์งานในช่วงสองปีที่ผ่านมาพาโชคเป็นคนแรกที่เขาจำได้ติดใจ นอกเหนือจากความสามารถ เรซูเม่และเกรดเฉลี่ยระดับเกียรตินิยมของน้องมันแล้ว พาโชคเป็นคนที่พูดแล้วดูน่ามองดีเพราะความไม่ค่อยมั่นใจในตัวเองทำให้พาโชคดูขัดเขินอยู่แทบจะตลอดเวลา ต่างจากเวลาที่โมโหแล้วเถียงเรื่องงาน คิ้วดำที่เรียงกันเป็นระเบียบเหมือนเส้นผมจะขมวดแน่น พร้อมกับตาขวางคล้ายจะกระโดดฟัดเหมือนหมาตลอดเวลา แต่น่าจะเป็นหมาชิสุเพราะดูไม่ได้น่ากลัวอะไรเลยในสายตาคนแก่กว่าแบบเขา
“หาเรื่องเหรอพี่”
ถ้าเป็นเวลางานพาโชคคงไม่กล้าพูดแบบนี้เมื่อคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามจ้องหน้ามันไปพลางยิ้มไปพลาง
“เปล่า ทรงผมหล่อเหมือนคนเลือก”
คนตอบว่าพลางยักคิ้ว แต่เดิมพาโชคมักซ่อนซ่อนใบหน้าส่วนใหญ่ของตัวเองไว้ภายใต้กรอบแว่นกับผมยาวๆเสมอ พอตัดผมออกแบบนี้ถึงเห็นได้ชัดว่าหน้าตาน้องมันนี่อาตี๋พิมพ์นิยมชัดๆ
“พี่ธามมาทำอะไรที่นี่”
นี่อาจจะเป็นประโยคพื้นฐานที่ไม่ค่อยได้ยินจากปากพาโชคนัก ธามกลืนซูชิคำโตลงคอก่อนจะตอบ
“มาฟิตเนสเฉยๆ”
อีกคนพยักหน้ารับรู้ก่อนที่การพูดคุยจะจบลงเท่านั้น หลังจากข้าวเย็นมื้อใหญ่ที่ไม่ได้แพลนไว้แล้ว ไอ้พี่ธามที่ไม่เคยรู้ว่าพาโชคอยู่บ้านทางเดียวกันมาก่อนขับรถมาส่งน้องมันตามประสาคนใจดี
“ขอบคุณครับพี่”
“ไม่เป็นไร เจอกันวันจันทร์นะพัช”
“ครับ”
พัชว่าพร้อมกับมองรถเก๋งคันใหญ่ขับออกไป
***
“เฮ้ย กูนึกว่าเกาหลีที่ไหน”
พี่เอกที่ทำงานไปกินข้าวเหนียวหมูปิ้งไปด้วยทักขึ้นมาด้วยความตกใจในยามเช้าวันจันทร์
“ปกติพี่”
คนหล่อคนใหม่ของห้องเอ่ยปากทักทายพี่ๆที่เริ่มเงยหน้ามองมัน นี่ไม่นับว่าเนิร์ดและก้างนี่พาซวยก็ดูดีอยู่ ดูดีไปหมด
“เกิดอะไรขึ้นวะ โอ๊ะ...อ้ปป้า”
“ซารางเฮพี่เจน”
คนเด็กสุดในห้องว่าพลางทำมือรูปหัวใจก่อนจะวางกระเป๋าลงบนเก้าอี้ตัวเองพร้อมรับคำถามจากพี่ๆที่ปกตินั่งใส่หูฟังเงียบเชียบ ยกเว้นแต่มีมุขลามกหรือมีอะไรแปลกๆให้เล่นนั่นแหละถึงออกมาจากโลกส่วนตัวกัน และวันนี้ของแปลกที่เรียกร้องความสนใจพวกเขาได้ก็คือพาซวย
“ทำไมมึงพึ่งตัดผมวะ น่าจะตัดตั้งนานแล้ว”
นี่คือสิ่งที่พี่เดี่ยวผู้นั่งข้างกันมาตลอดสองปีบอก
“เหมือนได้เพื่อนร่วมงานใหม่”
พี่บอลผู้วันๆไม่ค่อยคุยกับใครนอกจากหน้าจอเงยหน้ามาบอกก่อนจะยิ้มล้อเลียน เล่นเอาน้องซวยของทุกคนเริ่มเขิน แต่ก่อนจะได้เขินเสียงสวรรคค์ก็ดังมาจากหน้าห้อง
“ไอ้ซวย google analytic ที่ให้สรุปอยู่ไหน มึงช้าตะ...หลอด”
ลูกพี่โผล่หน้ายักษ์เข้ามาก่อนจะจ้องที่มันเขม็ง แต่น้องเจนกลับกำลังยิ้มกริ่ม หัวหน้าเดินเข้ามาในห้องพลางมองลูกน้องที่วันนี้แปลกตาไปมาก...ไม่สิ เปลี่ยนไปเลยมากกว่า ก็พอรู้ว่าจริงๆแล้วพาโชคค่อนข้างหน้าหวาน ผิวเนียนขาวแต่ไม่คิดว่าแค่น้องมันตัดผมก็ดูเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้
“ใครวะ”
หัวหน้าถามด้วยความกวนตีน
“ผมพาซวยครับ จะพาพี่ซวยเพราะทำสรุปการประชุมไม่ทัน”
และลูกน้องก็กวนตีนไม่แพ้กัน
“ปากเสีย”
ตอนแรกพี่ยูว่าจะฟาดกบาลทีแต่เกรงใจทรงผมใหม่มัน
“น้องน่ารักดิพี่ยู แหม่”
เป็นใครไม่ได้เลยนอกจากเจนที่รอเวลาพอเหมาะพอเจาะจะเล่นหัวหน้าอยู่ พี่ยูชี้หน้าคาดโทษดีไซน์เนอร์คนเดียวในห้อง
“หัดไปทำตัวน่ารักเหมือนน้องด้วยนะ”
พอบอกออกมาแบบไม่ปฏิเสธเสียงโห่ในห้องก็ดังขึ้นอย่างสนุกสนาน ทั้งแซวพาซวยที่จู่ๆก็เขินหน้าแดงไร้สาระ แซวหัวหน้าและสมน้ำหน้าเจนไปผสมปนเปกัน ความเอะอะมะเทิ่งกินเวลาไม่นานเมื่อในที่สุดแล้วทุกคนก็เริ่มทำงาน และเมื่อดีเวลลอปเปอร์เริ่มทำงาน หัวหน้าเทสเตอร์ก็เดินเข้ามาในห้อง
“พัชลืมสายชาร์ตมือถือไว้”
คำทักทายวันนี้ต่างจากเดิมที่เป็นเรื่องงาน วันนี้ลูกพี่ชั้น 31 เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับชูสาย usb สีดำขึ้น
“ผมนึกว่าลืมไว้ที่บ้าน”
“อยู่ในรถพี่”
ไม่ใช่แค่เจนที่เสียบหูฟังแต่ไม่ได้ฟังเพลงคิดว่ามันแปลก แต่ทุกคนที่กำลังตั้งใจฟังมวยคู่นี้หาเรื่องกันมองหน้ากันไปมาอย่างต้องการคำตอบ แม้กระทั่งหัวหน้าเองก็ตาม
“ขอบคุณครับ”
“ไม่เป็นไรครับ”
เพราะเจนมัวแต่จิ้นลูกพี่กับพาซวยจึงไม่ทันได้สังเกตเคมีแปลกๆของพี่ธาม
“งานมือถือเดือนหน้าไปไหม”
เจนไม่รู้หรอกว่าที่ไปที่มาหรือที่มาเป็นยังไง แต่สองคนนี้ต้องมีเรื่องลับที่เจนไม่รู้แน่นอน
“ไปครับ ฝากจอง pixel สีน้ำเงินไว้ด้วยนะพี่ธาม”
พาซวยบอกเพราะเมื่อวานตอนอยู่บนรถคุยกันเรื่องงานมือถือแล้วพบว่าพวกมันทั้งคู่มีรสนิยมเรื่องเทคโนโลยีคล้ายๆกัน อารมณ์เหมือนเจอเพื่อนดูบอลทีมเดียวกันเลยเข้ากันได้เป็นปี่เป็นขลุ่ย พี่ธามพยักหน้ารับก่อนจะเริ่มคุยเรื่องงาน
“เออพัช พี่ส่งรีพอร์ตบัคของnavbar*มานะ เปิดในคอมโอเคแต่ในมือถือตัวหนังสือมันเด้งลงไปข้างล่าง”
“ตั้งแต่หน้าจอเท่าไหร่ลงไปครับ”
“ต่ำกว่าไอแพด retina ลงไปใช้ไม่ได้”
“อือ ถ้ามีปัญหามากเดี๋ยวผมเขียนให้มือถือใหม่ ไม่ใช่ responsive* แล้ว”
“ตามนั้นครับ”
“ขอบคุณครับพี่ธาม”
“ไม่เป็นไร ตอนเย็นกลับพร้อมพี่ไหม มีงานค้างป่าว”
“มี!”
เจนที่นั่งฟังเทสเตอร์กับฟรอนต์เอนคุยกันไปเพลินๆเสียงยักษ์เสียงมารก็ดังขึ้นมาขัดเสียก่อน
“ไอ้ซวยต้องอยู่ช่วยกูทำสรุปประชุมอาทิตย์หน้า”
นี่ไม่เหมือนที่คุยกันไว้นี่หว่า พาซวยคิดในใจ เพราะแต่เดิมลูกพี่บังคับให้กลับไปสรุปงานที่บ้านเพราะไม่อยากให้เอาเวลามาเบียดบังงานปกติที่ปวดหัวอยู่แล้ว พัชมองหน้าพี่ยักษ์ที่ลุกขึ้นจากเก้าอี้งงๆ
“navbar มึงถ้าปัญหาเยอะมากแบบก็ดีไซน์ใหม่แม่งเลย”
นี่ไม่ใช่เสียงตวาด ไม่ใช่เสียงดุแต่ไม่ใช่คำตำหนิติเตียนแต่เจนรู้สึกขนลุกพิกล
“อ่า ครับ”
พัชที่งงกับหัวหน้าตอบรับพลางพยักหน้า
“ธาม ไปดูดบุหรี่กับกู”
เจนชักสงสารพี่ธามสุดหล่อแล้ว เพราะนอกจากจะเสี่ยงเป็นเร็งปอดแล้วยังเสี่ยงจะโดนเพื่อนตัวเองฆ่าในข้อหาจีบเด็กเขาอีก
“เออๆ พัชเดี๋ยวดึกๆพี่โทรหานะ”
คำแรกพี่ธามหันไปพูดกับลูกพี่ยูที่ตอนนี้ยืนทำหน้ายักษ์อยู่หน้าประตู ส่วนประโยคหลังหันมาบอกน้องเพราะคุยกันไว้ว่าจะช่วยดูคอมพิวเตอร์ตัวใหม่ให้ และก่อนไปมีการเดินมาจับหัวน้องมันพร้อมกับบอก
“เจนๆ ทรงผมนี้เหมาะกับพัชมันนะ พี่เป็นคนเลือกให้”
เจนผู้กำลังประมวลข้อมูลหลายอย่างในหัวยิ้มเมื่อสบตากับหัวหน้าที่ไม่รู้อยากบุหรี่หรืออยากฆ่าคน
“ไอ้ธามเร็ว”
“เจนเคยบอกพี่ไม่ใช่เหรอว่าเทสเตอร์กับพวกเราเป็นเพื่อนกันไม่ได้”
พี่เอกหันมาถามสาวคนเดียวในห้องที่ดูก็รู้ว่ากำลังวางแผนอะไรสักอย่างของมันอยู่
“เป็นเพื่อนไม่ได้ก็เป็นอย่างอื่นได้นิคะ”
ดูไปดูมา เจนว่าจะลองเปลี่ยนไปอยู่ฝั่งเทสเตอร์ดูเหมือนกัน
TBC.
localhost : server จำลองบนเครื่อง
stylesheet : css (Cascading Style Sheets) ภาษาที่ไว้เขียนตกแต่งเว็บไซต์
deploy: การย้าย software ขึ้นไปยัง server จริง เพื่อทดสอบและใช้จริง
navbar : ชื่อเรียก menu bar ด้านบนของเว็บไซต์หรือแอปพลิเคชัน
responsive : การเขียน css เพียงชุดเดียวให้รองรับในทุก devices (มือถือ, แทปเล็ต, pc)
-
หวายยยยยหัวหน้าหึงเหรอะคะ /กระซิกๆ/
55555 จะว่าไปพี่ธามก็ดูอบอุ่นดีนะคะ :mew2:
ชอบน้องเจนมาก เหมือนมองเห็นตัวเอง :laugh:
-
แอร๊ยยยยยยย!~~~~~ กรีดร้อง ฟินนนน~~~ :z3: :z3:
-
งอนพี่ยู ทำไมนอกใจน้อง
-
พาซวยคนฮ็อต พอองค์เมียมาสถิติออร่าต่างๆที่ตามมานี่ดูจะฟุ้งกระจายไปทั่วเลยนะจ๊ะพาซวย
-
มีพลังงานบางอย่าง
ดูเหมือนอารมณ์พี่ยูจะมีบัค
-
หวาย แพ้ หึงน้องออกหน้าออกตา :hao7:
-
:katai2-1:
เอาละเหวยผลัดกันหึงผลัดกันหวง แต่พี่ยูนี่ออกหน้าออกตามากเลยนะคะ หวงก้างกับเพื่อนก็ไม่เว้น :hao7:
มีคำถามค่ะ สังเกตว่ามีบางคำใช้ทับศัพท์ บางคำพิมพ์อังกฤษเลย มีความนัยอะไรหรือเปล่าคะ
แต่ก็กำลังคิดว่าถ้าคำบางไม่เขียนทับศัพท์แต่เขียนเป็นอังกฤษไปเลย นิยายเรื่องนี้จะดูมีแต่ศัพท์เฉพาะภาษาอังกฤษเยอะมากเลยอะ เพราะเป็นแนวนี้อะเนอะ ศัพท์เลยเยอะหน่อย55555
เราชอบนะ เหมือนมาตีแผ่บางมุมของอาชีพนี้เลย :katai2-1:
ติดตามค่ะ :pig4:
-
:z2: :z2: :hao3: :hao3: :katai3: :katai3: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ชอบๆ :hao6:
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
แอร๊ยยย จะ #พัชยู หรือ #พัชธาม ดี เลือกไม่ถูก
พี่ธามก็รุกหนักดี ที่มาหาเรื่องงานน้อง จะมีจีบน้องแน่ๆ
ส่วนพี่ยู น่าหมันไส้ ได้น้องพัชแล้ว นอกจากไม่รับผิดชอบ ยังมีควงสาวต่ออีก แต่ก็ยังหึงน้อง งงกับพี่ยูจริงๆ
ช่วยแก้คำผิดค่ะ
“ถ้าผมลืมมันก็ต้องมี error find not found ที่ล็อกพี่ดิ นี่ผมไม่ได้ลืม” => file not found
ตานี่ขวา => ตานี่ขวาง
-
มาต่อไวๆนะหัวหน้ากำลังหึงเลยคึคึ
-
นี่ก็คิดเหมือนน้องเจน จะย้ายฝั่งไปเชียร์พี่ธามแล้ว พี่ยูไม่น่ารักเลย 5555555
-
เหย อินเวอร์ นี่อู้งานมาอ่าน เดี๋ยวต้องไปเขียนโปรแกรมต่อละ 555
สรุปเรื่องนี้ยังไงเนี่ย ยูพัช หรือ ธามพัช หรือเป็นน้องพัชขอสองคะ
-
ตีกันเดี๋ยวก็ได้กัน
แต่ถึงน้องเจนจะย้ายฝั่งเราก็ยังอยู่ทีมพี่ยักษ์นะ
แหมๆๆๆ เมียตัดผมใหม่แล้วน่ารักขึ้นเนอะก็เลยหึง
พี่ยักษ์โคตรไม่เนียนเลยค่ะ เดาว่าอีกไม่นานคงรู้กันทั้งชั้นว่าได้เสียเป็นผัวเมียกันแล้ว ก๊ากกกกกก
-
ชอบมากๆ รอติดตาม :o8:
-
หึงชัดๆ อิอิอิอิอิ
-
น่าสนุก
-
สนุกค่ะๆ :katai2-1: :katai2-1:
-
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: รอมาต่อค่ะ
-
สงสัยเรื่องอายุพี่ยูกับอายุของพี่ธามค่ะ
เหมือนกับว่า จะบอกว่าพี่ยูแก่กว่าน้องพาอยู่ 2-3 ปี แต่กับพี่ธามบอก แก่กว่าเกือบ 10 ปี
สรุป ยังไง หรือเราอ่านพลาดตรงไหนไป?
ขำในความเมาและหื่นของหัวหน้าและลูกน้องคู่นี้มากกกก แบบ เออ กุเมา แล้วไง :hao7:
ตอนนี้ยังไม่รู้จะอยู่ #ทีมดีเวลลอปเปอร์ หรือ #ทีมเทสเตอร์ ดี เอาเป็นว่ารอดูไปก่อนละกัน :hao6:
-
:pig4: :pig4:
-
:katai2-1:
ชอบๆๆๆๆๆๆ
-
ไม่รู้จะเลือกใคร พี่ยักษ์หวงก้างก็แซ่บ พี่ธามก็ดี
-
เชียร์พี่ยูนะค้า :mew1:
-
ชอบมากกกกเลยค่ะ
จริงๆเพิ่งอ่านพายกับหมอโจ้จบด้วย
แล้วมาอ่านเรื่องนี้ต่อ
สำนวนพัฒนาขึ้นจากเรื่องนู้นมากเลยค่ะ รู้สึกอ่านง่ายขึ้น อ่านแล้วขำไป
ถ้าพี่ยูยังกากอยู่แบบนี่เราจะย้ายทีมไปอยู่ทีมพี่ธามแล้วนะ!
-
ทีมพี่ธาม :mew1:
-
ได้อ่านจริงๆจังๆสักที โอ้ยยย นี่มันชีวิตเราชัดๆเลย ฮ่าๆๆ
-
สมน้ำหน้าพี่ยู ทีนี้ล่ะมาหึงงงง :hao7: :z2:
-
อ่า ในที่สุดพี่ยูก็ก้นร้อนเสียที
ไงล่ะ เห็นน้องซวยเป็นของตายดีนัก
มันน่ายุให้พี่ธามรุกน้องหนัก ๆ ยิ่งกว่านี้จริง ๆ ฮึ่ย!
#ทีมเมียคืนเดียว
รอตอนต่อไปค่ะ ^^
-
3.คนใส่แว่นเป็นคนหื่น
“ผลวิจัยบอกว่า 84% ของคนใส่แว่นเป็นคนหื่น”
พาโชคหันไปมองพี่เอกที่สร้างบทสนทนาขึ้นมาในยามเช้าทั้งๆที่พี่แกก็สวมแว่นเหมือนกัน
“บ้า กูออกจะใสๆ”
อย่าเรียกว่าใสเลย เรียกว่าปรมาจารย์น่าจะดีกว่า เว็บไหนดีเว็บไหนดังต้องถามพี่เอก
“พวกนี้แม่งดูหนังโป๊ตอนกลางคืนไง สายตาเสีย”
พี่เดี่ยวว่าแต่พาโชครีบแทรก
“ดูทุกตอนพี่ ไม่ใช่ตอนกลางคืนอย่างเดียว”
พาโชคเป็นคนเนิร์ด แต่ความซื่อกับมุมมืดของผู้ชายมันก็คนละเรื่อง เจนขำกับความจริงจังของไอ้ซวยก่อนจะบอกบ้าง
“ธรรมดาพี่ ยิ่งสั้นเยอะยิ่งหื่น”
ระหว่างที่พัชมันกำลังคิดว่าระหว่างมันกับพี่เอกใครสายตาสั้นกว่ากันพี่เอกก็โพล่งขึ้นมา
“งี้ในห้องนี้หัวหน้าแม่งหื่นสุด”
จะว่าไปที่ไม่เห็นหัวหน้าใส่แว่นไม่ใช่เขาสายตาปกตินะ แต่พาโชคเคยได้ยินว่าสั้นมากจนใส่ได้แต่คอนเทคเลนส์ต่างหาก เพราะไม่งั้นเลนส์แว่นจะหนามากหรือถ้าจะใช้เลนส์บางๆค่าตัดแว่นแต่ละปีก็คงแพงเกินไป พาโชคพาลคิดถึงวันที่มันถูกฟัดจนน่วม ทั้งอกทั้งคอนี่แดงไปหมด อย่าให้นับเลยว่าถูกดูดกับกัดไปกี่จุด เอาเป็นว่าตรงไหนไม่ผ่านมือกับปากหัวหน้านี่ไม่มี พี่ยักษ์อีโรติคขั้นสุด
“เออ กูไปอ่านเจอมาว่าเว็บในโลกนี้เป็นเว็บโป๊ 1 ส่วน 3 ของเว็บทั้งหมดเลยนะ”
พี่เอกที่น่าจะติดบัคอะไรสักอย่างถึงมาชวนน้องๆคุยพูดออกมาอีกเพื่อดึงสติพาโชคที่ดูท่าทางเข้าโหมดไปแล้ว
“เป็นศาสตร์ที่น่าสนใจ”
พี่บอลที่เงียบมานานบอกออกมาดูท่าทางสนใจแบบที่พูดจริงๆ
“พวกนี้มันทำเว็บเดียวแล้ว duplicate* ออกมาหลายๆ domainname* กูจะบอกว่าจริงแล้วเหมือนๆกันหมด”
พี่เอกผู้ใสๆแต่รู้จริงและมากประสบการณ์บอกน้องๆ
“โฆษณาเยอะด้วยพี่ พวกนี้ส่วนมากหาเงินจากการโฆษณาทั้งนั้น”
และแล้วเหล่ากรรมกรออฟฟิศก็วกเข้าไปเรื่องเทคโนโลยี
“ไอ้ซวยนี่น่าจะชอบแนว japanese”
ไม่ทันไรก็วนออกมาเรื่องหื่นๆอีกรอบ
“บ้าพี่บอล เห็นงี้ผมชอบฝรั่งหุ่นนางแบบนะ”
เจนส่ายหัวกับพวกผู้ชายที่เริ่มคุยกันลึกถึง catagories ของหนังโป๊ เจนยอมรับว่าแรกๆก็ตามมุขเขาไม่ค่อยทัน แต่อยู่ไปสักปีสองปีนี่คุยกับเขาได้แบบเลิกเขินไปเลย
“พี่เดี่ยวนี่แนว gangbang”
เจนที่นั่งขำอยู่เล่นกับเขาบ้าง
“เจนแม่นมาก”
พี่เดี่ยวหันไปยกนิ้วโป้งให้น้องมัน
“พี่เอกน่าจะ big boobs”
“เออ แม่นจริง”
พาโชคที่เห็นพี่เจนทายถูกรู้สึกยอมไม่ได้จึงบอกออกมาบ้าง
“พี่เจนน่าจะ big c*ck”
“ช่วยเห็นกูเป็นผู้หญิงได้ไหมพาโชค คุยกับผู้หญิงเรื่องหนังโป๊เนี่ยนะ
เจนว่าพร้อมกับขำ
“แล้วจริงไหมเจน”
พี่บอลถาม
“มึงถูกค่ะพาซวย”
พอบอกออกไปแบบนั้นก็นั่งขำกันจะเป็นจะตายทั้งห้อง เอาจริงๆแล้วต่างคนต่างรู้ว่ามันไม่ได้เป็นเรื่องจริงไปเสียทั้งหมด ก็แค่เล่นกันตามประสาคนบ้าที่ไม่มีอะไรให้คุย
“แล้วหัวหน้าล่ะวะ”
จู่ๆพี่เดี่ยวก็ถามพัชขึ้นมาเพราะแกเห็นหัวหน้ายืนแอบฟังอยู่หน้าห้องสักพักแล้ว
“gay porn”
พอพาโชคตอบด้วยความมั่นใจ พี่ยักษ์ก็ผลักประตูเข้ามาพร้อมกับจ้องมาที่ลูกน้องผู้ปากพาซวย
“ลองไหมล่ะพาซวย”
พี่เขาฮากันจนสำลักแต่ไอ้พัชหน้าเจื่อนเมื่อสบตาโคตรดุของลูกพี่
“ไปได้ยังมีประชุม 10 โมง”
พัชพยักหน้าอย่างเนือยๆก่อนจะหยิบเสื้อสูทแล้วเดินตามลูกพี่ออกไปพร้อมกับหันมาถลึงตาใส่พวกพี่ๆที่แต่ละคนรู้แล้วว่าหัวหน้ามาแต่ไม่ยอมส่งสัญญาณบอกมันบ้างเลย
วันประชุมเป็นใหญ่วันที่พาโชคเกลียดที่สุดเพราะนอกจากจะหาข้อสรุปอะไรไม่ได้แล้วยังเสียเวลาทำการทำงานอีก ประชุมเฉพาะฝั่งไอทียังพอคุยกันรู้เรื่องแต่พอประชุมรวมกับฝ่ายอื่นทีไรปวดประสาทตลอด
“คุยอะไรในห้อง หัวเราะกันเสียงดัง”
ลูกพี่ถามพร้อมกับเสียบคอมพิวเตอร์เข้ากับโปรเจคเตอร์ หน้าที่ของชั้น 29-31ที่ทำงานเกี่ยวกับ technology อีกอย่างคือการเตรียมอุปกรณ์ก่อนการประชุม เพราะฉะนั้นแล้วการประชุมสิบโมงคือการเข้ามาเตรียมของในห้องประชุมตั้งแต่เก้าโมงเช้า เข้าทำนองว่าอะไรเสียบปลั๊กต้องเรียกไอที
“คุยเล่นเฉยๆครับ”
สิ่งที่พัชกำลังนึกอยู่ในช่วงสองอาทิตย์ที่ผ่านมาคือนึกไม่ออกว่าแต่ก่อนมันกับหัวหน้าพูดคุยกันแบบไหน ปฏิบัติตัวกันอย่างไรเลยชิงสุภาพไปก่อน...ซึ่งนั่นถือว่าไม่ปกติเอาเสียเลย
“สรุปที่พัชให้มาพี่แก้นิดหน่อยนะ”
แต่สิ่งหนึ่งเลยที่พัชจำได้คือหัวหน้าไม่เคยแทนตัวเองว่าพี่และไม่เคยเรียกมันว่าพัชดีๆเลย พาโชคเงยหน้ามองหัวหน้าที่กำลังง่วนอยู่กับการรื้อสาย hdmi ที่พันกันเป็นงู
“อ่า ครับ”
จู่ๆห้องที่ยังพอมีเสียงพูดคุยเมื่อครู่ก็เงียบลง พาโชคหยิบสรุปการประชุมของฝั่งดีเวลอปเปอร์ขึ้นมาทวนทั้งๆที่ตั้งสติกับตัวหนังสือยึกยือข้างหน้าไม่ได้เลย พัชปล่อยให้หัวหน้าทำงานคนเดียวทั้งๆที่ปกติแล้วหัวหน้าต้องโขกสับมันสมกับฉายายักษ์
“เห็นธามบอกว่าพาไปตัดผมมาเหรอ”
“ครับ”
พัชตอบทั้งๆที่ไม่ละสายตาออกจากตัวหนังสือข้างหน้าที่ว่าด้วยรายละเอียดของ google analytics ซึ่งเป็นเครื่องมือที่ใช้กับการวิเคราะห์สถิติของเว็บไซต์ ที่หัวหน้าใช้มันไปสรุปมาก็เพราะต้องมาอธิบายให้คนอื่นเข้าใจว่ามันสำคัญยังไง ทำไมต้องใช้ มีผลกับเว็บไซต์และแอปพลิเคชันที่บริษัททำอยู่ยังไงบ้าง สิ่งที่ยากที่สุดสำหรับพาโชคไม่ใช่การสรุปแต่เป็นการอธิบายให้คนทั่วไปที่ไม่มีความรู้ทางด้านนี้เลยฟัง ยิ่งพูดภาษาคนไม่ค่อยจะรู้เรื่องด้วยนั้น การประชุมนี่จึงยากยิ่งกว่าเข็นครกขึ้นภูเขาอีก
“ไปเจอกันได้ไง”
ไม่รู้หัวหน้ามันจะติดใจอะไรนักหนากับการบังเอิญเจอกันของพัชกับหัวหน้าฝั่งเทสเตอร์ เพราะฉะนั้นพัชถึงเงยหน้าขึ้นมามองลูกพี่อย่างช่วยไม่ได้ซึ่งหัวหน้าเองมองมาอยู่ก่อนแล้ว
“บังเอิญเจอที่ห้าง วันนั้นจริงๆเจอพี่ยูกับสาวด้วย”
คนพูดว่าไปด้วยหัวเราะติดตลกไปด้วยแต่คนฟังกลับขมวดคิ้วแน่นก่อนจะถามออกมา
“แพมเหรอ?”
“ฝั่งกรรมกรมาเร็วเว้ย”
ก่อนที่จะได้ตอบอะไรเสียงตรงหน้าประตูก็ดังขึ้น พาโชคยกมือไหว้พี่ๆฝั่งเซลล์ที่ตีกันในการประชุมอยู่บ่อยๆ
“พูดมากเดี๋ยวก็ตัดเน็ตชั้นมึงเลย”
หัวหน้าโปรแกรมเมอร์พูดเหมือนมีอำนาจเต็มที่ทั้งๆที่ความจริงแล้วไม่ได้รู้เห็นและไม่ได้มีสิทธิ์เรื่องอินเตอร์เน็ตในบริษัทเลย ทั้งๆที่เน็ตเจ๊งทีก็ต้องโทรบ่นฝั่ง support บ่นจนเขาแทบจะบล็อกเน็ตชั้น 29 ทิ้งเพราะหมั่นไส้พี่ยักษ์มัน
น่าแปลกที่วันนี้การประชุมเป็นไปอย่างราบรื่น ไม่มีใครตีกันให้เห็นและพาโชคก็ง่วงมากเพราะไม่มีดราม่าให้ดู ยังดีที่พอมีสาวให้นั่งมอง แต่มองนานก็ไม่ได้เพราะสาวคนที่ว่านั่นสาวของหัวหน้าก็ว่าอยู่ทำไมเขาหันมาฝั่งนี้บ่อย ตอนแรกคิดว่าเขามองตัวเอง พอขยับแว่นมองดีๆแล้วถึงนึกออกว่านั่นพี่แพมฝั่งการตลาดแฟนลูกพี่มัน
“ง่วงเหรอ?”
พัชเหลือบมองลูกพี่ที่กระซิบถามก่อนจะพยักหน้า
“หลับในไปก่อน”
นั่นเป็นห่วงหรือกวนตีน พัชบ่นในใจแต่ที่สุดแล้วก็อมยิ้มอยู่อย่างนั้น กว่าจะประชุมเสร็จก็ล่อไปบ่ายสาม ข้าวปลาก็ยังไม่ตกถึงท้อง พอพาโชคเดินออกมาจากห้องประชุมได้ก็หาวหวอด
“จดอะไรออกมาได้บ้างซวย”
หัวหน้าถามลูกน้องที่หน้าตาไม่รับแขก พาโชคยื่นกระดาษให้ลูกพี่ก่อนจะขอตัวไปเข้าห้องน้ำ ยูมองรูปการ์ตูนยึกยือบนกระดาษแล้วหลุดขำ เท่าที่ยูสังเกตเด็กสมัยนี้มักจะมีลักษณะนิสัยคล้ายๆกันคือโลกส่วนตัวสูง ทำอะไรตามใจตัวเองแต่มักจะฉลาดเป็นกรดและทำงานเก่งถ้ารู้จักใช้งานให้ถูกวิธี ที่เขาชอบพาพัชมาประชุมด้วยไม่ใช่เพราะมีนัยยะสำคัญอะไรเลยแต่เป็นเพราะอยากให้พาโชครู้จักการเข้าสังคมจริงๆแบบคนอื่นบ้าง
“ไปกินข้าวโชค”
หัวหน้าที่มักจะเรียกชื่อลูกน้องตามอารมณ์อินดี้บอกพาโชคที่เดินเสยผมออกมาจากห้องน้ำ
“ไปกินไหน กูไปด้วย”
และแล้วแขกที่ไม่ได้รับเชิญก็โผล่มา ยูยอมรับว่าสนิทกับธามอยู่ไม่น้อยแต่เขารู้สึกว่าแต่ก่อนไม่ได้เจอกันบ่อยขนาดนี้ แต่ช่วงนี้รู้สึกว่าเหมือนธามป้วนเปี้ยนอยู่แถวๆตัวเขา ยูกำลังจะพูดอะไรสักอย่างเสียงโทรศัพท์ตัวเองก็ดังขึ้นมาก่อน เขามองชื่อคนโทรเข้าก่อนจะบอกเพื่อนและลูกน้อง
“ซวยไปกินข้าวกับไอ้ธามนะ เดี๋ยวกูไปกินข้างนอก”
คนที่ถูกบอกทั้งคู่มองหน้ากัน พาโชคยักไหล่ก่อนจะเดินนำหัวหน้าฝั่งเทสเตอร์ลงไปชั้นด้านล่างซึ่งเป็นที่ตั้งของแคนทีนอย่างไม่พูดไม่จา
“เป็นอะไรพัช”
“โมโหหิวพี่”
“เอาแขนพี่ไปกินก่อน”
พาโชคที่บอกว่าโมโหเมื่อต้นหันมาหัวเราะกับรุ่นพี่ ก่อนจะมองแขนสีแทนของอีกคน พัชคิดว่าไม่ว่าจะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง คนเรามักจะมีความโรคจิตส่วนตัวอยู่คนละสองสามแบบ อย่างเรื่องสเปคคนที่ชอบ บางคนชอบมองคนที่หน้า ที่ตา ที่ขา บ้างที่นมส่วนพัชเป็นคนที่ชอบมองคนที่แขน ไหล่และอก พาโชคปฏิเสธไม่ได้ว่าส่วนนึงที่ยังสลัดเรื่องคืนนั้นระหว่างตัวเองกับหัวหน้าออกไปจากหัวไม่ได้หมด เพราะดันจำบริเวณอกกับแขนของพี่ยูได้ติดตาแม้จะเมา ยิ่งเวลามองพี่ยูนั่งข้างๆแล้วใช้มือใหญ่พิมพ์อะไรบางอย่างบนแป้นพิมพ์ยิ่งรู้สึกแปลก
“อยากกลับบ้านเนอะพี่”
อยู่ดีๆคนที่เงียบไปสักพักก็โพล่งขึ้นมา
“หือ”
“ประชุมแล้วง่วง อยากกลับบ้าน”
“หาเรื่องโดดเหรอพัช”
คนเป็นรุ่นพี่บอกพลางดันไหล่ของอีกคนเพื่อเข้าไปต่อแถวร้านข้าวที่ตอนนี้เหลือเปิดอยู่เพียงร้านเดียว
“พี่เคยได้ยินว่าเวลาที่แฟนเขาจับตัวกันมันมีระดับของมันนะ”
สิ่งที่พัชพึ่งรู้คือพี่ธามเป็นคนที่หาเรื่องนั่นเรื่องนี่มาคุยได้ไม่รู้เบื่อ ทั้งชอบสังเกตเรื่องเล็กๆน้อยๆแบบที่มันไม่เคยทำและทำไม่ได้
“แตะไหล่แตะหลังนี่พึ่งคบ”
พี่แกว่าพลางแตะไหล่พาโชคที่ยืนอยู่ข้างหน้า
“แตะเอวนี่คือเป็นแฟนสักพักแล้ว”
พัชพยักหน้าหงึกหงักพลางมองมือของอีกคนที่แตะเบาๆตรงเอวตัวเอง
“ส่วนก้นนี่ได้กันแล้ว”
พอฟังเสร็จพาโชคก็ขำเพราะเหลือบไปเห็นมือของพี่ธามที่ไม่รู้จะวางไว้ไหน
“ชั้น 31 ก็หื่นกันเหรอพี่”
เอาจริงๆพาโชคสบายใจที่ต้องคุยกับพี่ธามมากกว่าแต่ก่อนเพราะพึ่งเข้าใจว่าทั้งตัวเองและเขาต่างเป็นพวกไม่ได้คิดอะไร ดูจากการที่ทะเลาะกันเรื่องงานมาสองปีเต็มในที่สุดแล้วก็กลายมาเป็นเพื่อนกัน
“ต้องไปฟังพวกฝั่ง data resources คุยกัน”
“ฝั่งนั้นมีแต่ผู้หญิงไม่ใช่เหรอ”
“อือ พี่เคยบังเอิญได้ฟังเขาคุยกันรอบนึง โหดกว่าผู้ชายคุยกันเยอะ”
พาโชคขำก่อนจะนึกถึงคำที่ใครสักคนบอกว่าคนสายตาสั้นเป็นคนหื่น
“พี่ธามสายตาสั้นไหม”
อีกคนที่ทำหน้าสงสัย
“ไม่ ทำไมวะ”
พัชขำก่อนจะส่ายหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
***
"ทำไม master* แอปสายการบินพังวะ”
น้อยนักที่เหล่ากรรมกรออฟฟิศจะทำงานด้วยความราบรื่นและน้อยนักที่จะทำงานโดยไร้ปัญหา สิ่งหนึ่งที่ทำในอาชีพนี้มีเสน่ห์ก็คือการแก้ปัญหา มีมาให้แก้ไม่รู้จบและส่วนใหญ่มักจะเป็นปัญหาใหม่ๆไม่เคยซ้ำ
“พังยังไงพี่”
พาโชคถามหัวหน้าที่จู่ๆก็โพล่งขึ้นมา เพราะคนที่ทำโปรเจคนี้มีแค่ 3 คนได้แก่พาโชคที่ทำ frontend* หัวหน้าที่จัดการ api* กับพี่เดี่ยวที่รับหน้าที่จัดการ backend*
“ใคร commit* ล่าสุด”
ลูกพี่หันมาถามคนซวยด้วยสายตาพิฆาต
“ผม commit แต่ไม่ได้ merge* นะพี่”
ลูกน้องที่ช่วงนี้สติไม่ค่อยอยู่กับตัวตอบเสียงหงอยทั้งๆที่ปกติถ้ามันไม่ได้ผิดนี่จะเถียงคอเป็นเอ็น
“ผม merge เองพี่ มัน conflict* เยอะ กำลังไล่แก้ให้อยู่พี่ใจเย็น”
พี่เดี่ยวที่พึ่งเดินกลับมาจากการกดน้ำและเห็นหัวหน้ากำลังจะกินหัวไอ้พัชมันรีบห้ามทัพ
“ทำกันอยู่สามคนจะตีกันละ”
พี่เอกที่นั่งฟังอยู่พูดไปขำไป
“แต่พาซวยแม่งชอบ merge ขยะเข้าโปรเจคจริง”
พี่เดี่ยวว่าก่อนจะเดินมานั่งลงบนเก้าอี้ตัวเดิม
“ช่วยกันรีวิวโค้ดก่อนนะ กูอยากให้มันคลีน”
หัวหน้าที่มีลโสแกน keep clean เหมือนป้าแม่บ้านบอกลูกน้องทุกคนเพราะนอกจากโค้ดต้องทำงานได้สมบูรณ์แบบไร้บัคแล้วนั้นจะต้องมีระเบียบตามแบบแผน ชัดเจน เป็นระบบและสะอาดตาด้วย เพื่อให้ง่ายต่อการแก้ไขและปรับปรุงในอนาคต นี่เป็นหนึ่งเหตุผลที่พาโชคยังอยากทำงานอยู่ที่นี่ ในขณะที่บริษัททั่วไปใช้เทคโนโลยีรุ่นห้าหรือสิบปีที่แล้วในการเขียนเว็บไซต์หรือแอปพลิเคชันแต่วิสัยทัศน์ของหัวหน้าที่นี่คือต้องก้าวให้ทันโลก
'อู้เหรอพัช'
พาโชคอ่านแชทของหัวหน้าฝั่งเทสเตอร์ที่วันนี้ยังไม่ได้เห็นหน้าเพราะได้ยินว่าฝั่งนั้นกำลังเทสเกมส์ที่ส่งมาจาก outsource* อย่างสนุกสนานบัคบานตะไท บางทีคงเทสไปสาปแช่งคนทำไป
'ผมคุยงานกับพี่มาร์คอยู่'
มันพิมพ์ตอบเขาไป บางทีคงเพราะจุดเขียวๆบนโปรแกรมแชทมั้งที่ทำให้พี่ธามทักมา
'แต่พี่อู้ว่ะ'
พัชนั่งอมยิ้มกับการอู้ของหัวหน้าชั้น 31
'พี่เป็นหัวหน้านะ 5555'
มันตอบกลับไปก่อนจะได้สติกเกอร์แมวหงอยมา
“ยิ้มไรซวย”
พี่เดี่ยวถามน้องเพราะเห็นว่าคุยงานเรื่องโปรเจคใหม่กับโปรเจคเมเนเจอร์อยู่แต่อมยิ้มเหมือนคนกำลังสนุก ทั้งๆที่ไม่มีใครคุยกับพี่มาร์คแล้วสนุกหรอก
“ขำพี่ธาม”
พาโชคชี้มือให้พี่เดี่ยวดูแชท ซึ่งห้องนั้นก็ไม่ได้ใหญ่นัก…คนที่เห็นดูจะไม่ได้มีแค่พี่เดี่ยวคนเดียว
“ยิ้มไรเจน”
พี่เอกถามน้องเจนบ้าง
“ขำพี่ยูค่ะ”
เจนบอกพร้อมกับหัวเราะหัวหน้าที่เพ่งจอไอ้ซวยจนตาแทบจะทะลุ
“มาขำอะไรพี่”
พี่แกบอกพร้อมกับหันไปทำงานหน้ายักษ์เช่นเดิม เจนมองสบตากับพี่เอกแล้วกรอกตาเบ้ปากสวยๆส่วนพี่เอกนั้นยังดูเหมือนไม่เข้าใจอะไรทั้งนั้น
***
-
ว่ากันว่าเหล้ากับไอทีเป็นของคู่กัน เปิดโปรเจค ปิดโปรเจค บัค ไฟดับ เครื่องสำรองไฟดับ เอะอะอะไรก็เมาโดยเฉพาะถ้าบอสอย่างคุณเนมเป็นพวกบ้าเหล้าด้วยนั้น เฮดใหญ่อย่างคุณเนมที่วางมือจากการเขียนโค้ดแต่ใช้เวลาส่วนใหญ่ออกไปสัมนาและรับโปรเจควันนี้แวะเข้ามาออฟฟิศเนื่องในโอกาสอยากเมา
“แด่การปิดโปรเจคแอปเกมงูของพี่เอกครับ”
เจ้าตัวว่าพลางยิ้มร่าแล้วชูเหล้าและเบียร์นอกให้ทุกคนดู
“งูอะไร แอปฟังเพลงพึ่ง launched ออกไปเฟตแรกด้วยเหลืออีกบาน”
ไม่แปลกที่พี่เอกจะพูดแบบนั้นกับคุณเนมเพราะพวกเขาเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องที่สนิทกัน แถมคนที่เก่งจริงๆในวงการไอทีไทยไม่ได้กว้างขวางนัก
“ไม่เมาไม่เลิกครับ”
คุณเนมว่าแล้วก็เดินไปแบกทั้งเหล้าและเบียร์เข้าออฟฟิศมาแบบไม่สนใจใครเพราะพี่แกใหญ่สุดในที่นี้
“ห้ามหนีกลับนะครับพาโชค แด่เด็กใหม่พาโชคครับ”
พัชที่เป็นเด็กใหม่มาสองปีปรือตามองผู้บริหารหนุ่มที่ work hard but play harder อย่างเหนื่อยอกเหนื่อยใจ เพราะเอะอะก็มอมมันตลอด เห็นบอกชอบพาโชคเวลาเมาเพราะมันรั่วนี่ท่าจะจริง
“ครั้งที่แล้วเมาแล้วกอดแขนคุณเนมหนึบเลย ยังจะกล้าให้มันเมาอีกเหรอ”
พี่บอลว่าก่อนจะขำ ไอ้ที่บอกครั้งที่แล้วนี่ไม่ได้นานเลย พึ่งผ่านมาได้แค่สามอาทิตย์และคืนนั้นเองที่ทำให้พาโชคหลอนหัวหน้าตัวเองมาจนถึงทุกวันนี้
“เออ ว่าแต่กอดแขนผมทำไมนะพาโชค”
ไอ้คนถูกกระทำยังจำไม่ได้ไฉนคนกระทำจะจำได้
“ผมจอดับไปตั้งแต่สี่ทุ่มแล้วคุณเนม”
พัชว่าพร้อมกับนวดหัวตัวเองเพราะเริ่มปวดที่จำอะไรแทบจะไม่ได้เลย
“เจนจำได้ว่าเด็กฝึกงานไล่กอดไอ้ซวย มันเลยวิ่งไปกอดคุณเนมเพื่อขอความช่วยเหลือ”
เจนว่าก่อนจะขำเพราะเด็กฝึกงานล็อตที่แล้วเป็นเด็กปีสี่วัยฉกรรจ์ที่รักพาโชคมากเกินปกติเพราะพาโชคเป็นพี่เลี้ยงคนเดียวที่ให้คะแนนฝึกงานน้อง 100 คะแนนเต็มแบบไม่ดูอะไรเลย ให้เพราะความลำเอียงและรำคาญล้วนๆ
“แล้ววันนั้นกลับบ้านกันยังไงนะ”
พอใกล้จะเลิกงานในวันศุกร์แห่งชาติก็เริ่มวางมือจากแป้นพิมพ์แล้วหันมาคุยกัน
“พี่เอกไปส่งคุณเนมกับเจน พาโชคกลับกับหัวหน้า”
พี่เดี่ยวพูดเท่าที่จะนึกออก
“โชคกับยูริบ้านอยู่คนละทางไม่ใช่เหรอ”
คุณเนมถามออกมาบ้าง เจนที่ปูทางการพูดคุยมาถึงตอนนี้ยิ้มกริ่มอย่างอยากรู้อยากเห็นซึ่งนั่นก็ไม่รอดพ้นสายตาหัวหน้าไปได้
“กลับแท็กซี่กัน จะกินก็ไปชงมาอย่ามานั่งบ่น”
แม้คุณเนมจะมีตำแหน่งใหญ่สุดแต่ก็ใช่ว่าจะไม่นับถือพี่ยูและพี่เอก เพราะฉะนั้นแล้วเขาจึงได้พยักหน้าแล้วเดินไปเคลียร์พื้นที่โต๊ะปิงปองตรงกลางเพื่อเป็นสนามรบสำหรับคืนนี้ เจนลอบมองพาซวยที่นั่งเหมือนคิดอะไรบางอย่างและหันไปมองหัวหน้าที่เหมือนสมภารกินไก่วัดนั่งมองเด็กแว่นอยู่แบบนั้น เจนว่าวันนี้จะมอมสักคนแล้วเค้นความลับออกมาให้จงได้
“วันนี้ไอ้เจนอยู่ดึกด้วยเว้ย”
พี่มาร์คที่เดินมาจากชั้น 30 ในยามเกือบสี่ทุ่มเอ่ยทักน้องเจนที่ปกติอยู่ดึกเพราะทำงานแต่ไม่เคยอยู่ดึกเพราะเมา
“I have some reasons”
ถ้ามาแบบ Multilanguages แบบนี้แสดงว่าเริ่มเมาแล้ว แต่อย่างไรเจนก็มีพันธกิจว่าจะต้องเค้นความลับจากปากพาโชคให้ได้
“พ้าชชชช ชนนนน”
เพราะเริ่มกินกันตั้งแต่ทุ่มกว่าๆพอสี่ทุ่มกลุ่มคนที่ปกตินั่งเงียบๆก็ครึกครื้นกัน เสียงเพลงดังขึ้นลูกไฟเธคที่ซื้อมาไว้ก็ได้เวลาเอาออกมาเปิด มองเข้ามาจากข้างนอกนึกว่าผับ
“พัชจ๋า ตัดผมแล้วหล๊อหล่อ”
คนเมาปลอมๆอย่างเจนเนียนชมเด็กแว่นที่ตอนนี้หน้าแดงไม่รู้ว่าเขินหรือเมา พร้อมกับลอบมองหัวหน้าที่นั่งเงียบตาเยิ้มแต่อย่าให้เจนพูด เจนเห็นว่าพี่ยูเหล่มาทางพาซวยบ่อยมาก มองเสียจนบางทีไอ้พัชอาจจะสึกไปแล้ว มองทั้งที่ตาเยิ้มๆนั่นแหละ
“ข้าจะเผากรุงลงกา!!!”
ส่วนพาโชคที่ปกติฟังเพลงสากลบ้าง เกาหลีญี่ปุ่นบ้างพอเมาดันชอบเพลงเพื่อชีวิตแหกปากร้องเพลงแข่งกับพี่บอลที่เมาแล้วพูดไม่หยุดเหมือนเกิดมาไม่เคยพูดมาก่อน แต่เจนเห็นว่าวันนี้ไอ้ซวยเมาแล้วรั่วน้อยกว่าที่เคยเป็น บางทีคงเป็นเพราะสายตาคนบางคนที่จ้องอยู่
“พี่ยูเห็นยัง ไอ้ google glasses อันใหม่อย่างแจ่ม”
พี่เดี่ยวผู้เป็นติ่ง google บ่นอะไรหงุงหงิงให้หัวหน้าฟังแต่หัวหน้าไม่ได้ฟังเพราะนั่งเงียบสนิท พัชพอรู้ว่าหัวหน้าเมาแล้วไม่ได้เงียบหรอก พี่แกนั่งเก็บรายละเอียดต่างหาก
“พี่เอกกกก เนมจะไปดาวอังคาร”
อย่าว่าพาโชครั่วเลยเวลาเมาคุณเนมรั่วกว่าเยอะ เบียร์สัญชาติออสซี่ที่ตอนแรกๆก็เปรี้ยวแต่ดื่มไปดื่มมาหวานเจี๊ยบทำเอาทุกคนในห้องเมากันเป็นหมา เจนที่ว่าจะล้วงความลับเขาบัดนี้นอนฟุบอยู่ที่โต๊ะ ส่วนพี่ๆคนอื่นก็เริ่มตั้งวงคุยกันเรื่องการเมือง เรื่องเศรษฐกิจและเรื่องที่ปกติไม่มีทางคุยกันอย่างแน่นอน
“พี่ยูเงียบทำมายยย”
เด็กที่เดินหัวหมุนจะไปเข้าห้องน้ำเอ่ยทักลูกพี่ทั้งนั่งหน้าแดงแต่เงียบจนน่ากลัว
“พัช”
มันปรือตามองหัวหน้าก่อนจะจูงมือเขาขึ้นมาแบบสติขาดๆหายๆ
“ไปเข้าห้องน้ำเป็นเพื่อนหน่อย มันมืด”
ไม่รู้ว่านี่คือการอ่อยหรือเป็นความเมาล้วนๆ ยูกล้าพูดว่าที่เห็นนั่งเงียบๆนั้นตัวเองดื่มเกินสิบขวดอย่างแน่นอนส่วนเด็กแว่นสามขวดก็เมาแอ๋ พี่ยักษ์ของห้องลุกขึ้นเหมือนไม่ได้เมาก่อนจะพยุงลูกน้องเดินออกไปนอกห้อง
“มืดเนอะ”
“พัช เดินดีๆ”
ตอนแรกก็จับไหล่กันดีๆแต่พอน้องมันเดินตุปัดตุเป๋พี่แกก็รีบคว้าเอวเล็กๆเข้าหาตัวก่อนที่จะได้ล้มลงไปแล้วหัวร้างข้างแตก แต่ไม่รู้เมื่อไหร่เหมือนกันที่มือใหญ่ทั้งสองข้างไล้ลงไปจับที่ก้นเหมาะมือ ทำให้ตอนนี้พาโชคหันหน้าเข้ามาชนกับอกหัวหน้าตัวเอง
“พี่ยูสายตาสั้นเท่าไหร่”
คนเด็กกว่าถามขึ้นพร้อมกับเงยหน้ามองตาสีเข้มของอีกคนและจะเรียกว่าโชคร้ายหรือยังไงก็ไม่รู้ที่เขามองมันอยู่ก่อนแล้ว
“ซ้าย 800”
คนเป็นพี่บอกพร้อมกับดันหลังของอีกคนให้ติดกับกำแพงห้องน้ำยามเที่ยงคืนที่เกือบมืดสนิท
“ข้างขวา 750”
พัชรู้ว่าวันนี้พี่ยูมองมันแปลกๆ มองด้วยยิ้มด้วยเหมือนในตอนนี้ คนเป็นพี่ก้มงับปากสีสดที่เจือไปด้วยกลิ่นเบียของอีกคนทีนึงก่อนจะใช้มือข้างที่ถนัดถอดแว่นพาโชคออกแล้วช้อนใต้ท้ายทอยขึ้นมาให้ได้มองชัดๆ
“มองเห็นไหม”
แม้จะมืดแค่ไหนแต่ถ้าโน้มหน้าเข้ามาใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจแล้วละก็...ยังไงก็มองเห็น ในขณะเดียวกันมือที่จับตรงบั้นท้ายตอนแรกเริ่มบีบเฟ้น
“ตาข้างขวาพี่เอียง 150”
พอว่าแบบนั้นก็ก้มลงจูบปากเล็กนั่นอีกรอบ แต่รอบนี้พี่ยูค่อยๆบีบท้ายทอยให้อีกคนอ้าปากเพื่อที่จะดูดลิ้นนิ่มๆได้ถนัด
ว่ากันว่าคนที่เมามักจะมีอยู่สองแบบด้วยกัน คือเมาจริงๆแบบที่ไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรลง กับเมาดิบ...คือรู้ว่าทำอะไรอยู่แต่คุมสติตัวเองไม่ได้และใช้มันเป็นข้ออ้างเพื่อทำบางอย่างที่ในยามปกติแล้วไม่กล้าทำ อย่างสองคนที่กำลังนัวเนียกันในห้องน้ำคงไม่พ้นแบบหลัง
“พัชสายตาสั้นเท่าไหร่”
พาโชคที่กำลังหอบเพราะหายใจไม่ทันก้มหน้าลงกับอกหนาของพี่ ไม่นานนักก็เงยหน้าขึ้นมองหัวหน้าที่ยามนี้ไม่เหลือความยำเกรงแบบนั้นแล้ว
“สั้นน้อยกว่าพี่แค่นิดเดียว”
คนตอบพูดพลางสอดมือเข้ากลุ่มผมของคนที่โอบตัวเองไว้ทั้งตัว นอกจากเขาจะว่ากันว่าคนสายตาสั้นเป็นคนหื่นแล้วนั้น เขายังว่ากันว่าถ้าเรื่องมันเคยเกิดหนึ่งครั้งแล้วนั้น
...มันก็จะเกิดครั้งต่อไป...
duplicate - การทำซ้ำ
domain - ชื่อเว็บไซต์ eg. www.google.com
google analytics - tool สำหรับจัดการสถิติของเว็บไซต์ แอปพลิเคชั่นใช้เพื่อปรับปรุงการเข้าถึงของผู้ใช้ มีผลกับ seo*(การทำให้website หรือ application ติดอันดับในการค้นหาของ search engine)
outsource - บริษัทหรือ freelancer ที่รับงานไปทำอีกทอดนึง
frontend - งานที่เกี่ยวข้องกับส่วนติดต่อผู้ใช้ (UI) การแสดงผลต่าง ๆ ภาพแบนเนอร์ เนื้อหา เรื่องราว ข้อความทุกข้อความ ปุ่มทุกปุ่ม รูปภาพ ขนาดของ elements
backend - งานส่วนจัดการกับข้อมูล
Back-End Developer ทำหน้าที่วางระบบด้านหลังทั้งหมด ข้อมูลจะวิ่งจากไหนไปไหน ด้วยวิธีอะไร โครงสร้างเป็นอย่างไร ระบบความปลอดภัย ชนิดของฐานข้อมูลที่ใช้เก็บข้อมูล ฯลฯ
api - Application Programming Interface คือช่องทางการเชื่อมต่อระหว่างเว็บไซต์หนึ่งไปยังอีกเว็บไซต์หนึ่ง eg. การทำแอปขึ้นมาแล้วหักเงินผ่าน paypal จำเป็นต้องใช้ paypal api
Git System (version control) - ระบบจัดการ source control ซึ่งนิยมมากในปัจจุบัน เสามารถแชร์หนึ่งโปรเจคให้หลายๆคนทำงานร่วมกันได้ โดยจะมี
- master - คือ source code หลักของโปรเจค
- commit - การบันทึกสถานะล่าสุดของโปรเจค เกิดจากการแก้หรือสร้างไฟล์ใหม่แล้วส่งเข้าไปในโปรเจค
- merge - การรวมไฟล์ที่ commit เข้ากับ master เพื่ออัพเดทหรือแก้ไข
- conflict - ไฟล์ที่ถูกแก้ในเวลาเดียวกันจากคนสองคนขึ้นไป
-
ตาสั้น = หื่น = ทำซ้ำ ๆ
อิอิ
-
พาโชคกับหัวหน้าจะ duplicate หรอคะ =____,=
-
มันเกิดขึ้นยังงายยยยย กลับมาอธิบายก่อนนนนน
พี่ยูจะมารักน้องพัชตอนเมาแบบนี้ตลอดๆเลยหรอคะ แหมะๆๆ จ้องจะจับเด็กกินอยู่แล้วล่ะซี่
เเละเชื่อแล้วว่าคนสายตาสั้นมักจะหื่น 555555
-
:-[ :-[ เมากันบ่อยจริงๆคู่เนี้ย :z1:
-
ตัดสินใจแล้ว จะอยู่ #ทีมเทสเตอร์
หมั่นไส้พี่ยู :laugh:
-
ทำไมถึงหมั่นไส้พี่ยูขนาดนี้.. แอบทีมเทสเตอร์
แหม มาหึงมาหวง ตัวเองเป็นอะไรกับเค้าคะ กับแพมนี่ใครคะพี่ใครรรร
-
อ้าว ค้างง :sad4:
-
ขออยู่ #ทีมเทสเตอร์ ด้วยคนค่ะ พี่ธามดูละมุลกว่ามากกกก :mew1:
-
:hao6:
-
ตัวเองกิ้กยุกะชะนียังมีหน้ามาหวงน้องนะพี่นะ แถมยังใช้โอกาสในการเมากินน้องอีกกก เกลียดดดด รีบรู้ตัวไวๆนะพี่ยูริ กาการิน เดะแช่งให้น้องได้กะหัวหน้าเทสเตอร์เลยนี่!!!
-
เดี๋ยว ๆ นั่นห้องน้ำออฟฟิศนะ อย่าลืมมมมม
สาธารณะใครก็เข้าได้นะ อย่าลืมมมมม
เมาดิบแล้วยังหื่นแบบไม่มีสติด้วย :hao7:
-
จากใจสายโลกสวย แอบมโนว่าไอ้พี่ยักษ์มันแค่ซึน
คบสาวกลบคาวรุกของตัวเองเท่านั้น แต่ความจริงปักใจรักน้องมาตั้งแต่แรก
เพราะอารมณ์วัวเคยค้า ม้าเคยขี่ รู้งานดีนั้น ถ้าไม่คิดอะไร พี่ยักษ์ช่วยเปิดไฟเขียวให้เทสเตอร์ด่วนค่ะ
ก่อนที่น้องซวยจะช้ำ (ป้าสงสารนาง อุตส่าห์เปลี่ยนลุคเป็นหนุ่มเกา สุดท้ายก็ยังโดนหัวหน้าเข้าหาอยู่ดี)
ติดตามตอนต่อไปค่ะ ^^ :กอด1:
ป.ล. ก้ำกึ่งระหว่างชอบการตัดฉากไปที่โคมไฟ กับอยากรู้อะไร ๆ ให้มันชัดเจนมาก
เพราะรู้สึกว่าทั้งพี่ยู ทั้งพัชนี่น่าจะเผ็ชร้อนตอนไร้อาภรณ์ปกคลุมสุด ๆ 5555
-
เมาดิบไม่เมาดิบไม่รู้แต่ถ้าหายเมาแล้วคุณหัวหน้ายังไม่เคลียร์เรื่องความสัมพันธ์กับน้องรวมทั้งยังไม่มีเหตุผลดีๆเรื่องคุณแพมละก็ เราจะยุให้หัวหน้าทีมเทสต์มาจีบน้องแบบจริงๆจังๆแล้วนะ หรือจริงๆแล้วเรื่องนี้พี่ธามเป็นพระเอก?
-
คนใส่แว่นเป็นคนหื่นจริงๆ ซินะ ฮ่าๆ
-
หมั่นไส้อิพี่ยูมาก :katai4:
-
:m26: :m26: :m26: :m26: :m26:
-
อ้าววววว ซะง้านนน 5555
-
เรารู้นะว่า พี่ยูแอบหึงเบาเวลาน้อยคุยกับผู้ชายอื่น :hao7:
-
ถ้ารอบสองพี่ยูทำซ้ำแล้วไม่มีสถานะชัดเจน จะพิจารณาการเป็นพระเอกนะคะ :hao7:
-
สายตาสั้น แต่อย่างอื่นไม่สั้น 555
-
พรุ่งนี้จะเลยตามเลยอีกไม่ได้แล้วนะ
ตกลงกันให้ชัด ริเป็นสมภารกินไก่ต้องใจกล้า
-
หมั่นไส้พี่ยูแรง ไหนพี่ยูมาเคลียร์เรื่องแพมก่อนดิ๊ แล้วที่ไม่ไปกินข้าวกับน้องนี่ใครโทรมา อะไรยังไง ไม่งั้นจะเชียร์พี่ธามจริงจังแล้วนะ 5555555555
-
:laugh:
นี่ชอบบบบบบบบ
-
ฮืออออออออออออออออ
คนใส่แว่นเป็นคนหื่น
คนใส่คอนแท็คเลนส์ก็ยิ่งหื่น
โอ้ยยย พี่ยูวววววววววววววววววววววว ปากน้องอร่อยมั้ย
งั่มๆ อยู่นั่นแหละ ทำแบบนี้เลิกยุ่งกับชะนีแล้วมาจีบน้องจริงจังเลยดีกว่า
เดี๋ยวโดนหัวหน้าฝั่งเทสเตอร์คาบไปกินเองแล้วจะหาว่าไม่เตือน ฮึ่มๆๆๆ
-
:hao7:
-
ศัพท์เหมือนนั่งอ่านชีวะอะค่ะ 55555555555555555555555
ใครพระเอกอะ :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
อยากอ่านต่อแล้ว ครั้งที่สองแล้วพี่ยูจะมาทำไม่รู้ไม่ชี้ไม่ได้ เราไม่ยอม :hao3: :hao3: มาต่อไวๆนะคะ ^3^
-
อ้าว
ไหนคะ ไหนคนที่บอกว่าปวดฉี่คะคุณ ไหนคะะะะ ? 5555555555555
-
:hao6:
-
4.กาแฟและความลับ
“เจนดู สาวบริษัทข้างๆอย่างสวย”
เจนเซ็งทุกครั้งเวลาที่ลงมากินข้าวกับพวกพี่ๆ เพราะเจนเป็นหญิงงามคนเดียวในกลุ่มชายฉกรรจ์กลุ่มใหญ่ เวลาเดินไปกินข้าวนอกออฟฟิศนอกจากจะเบื่อที่เด่นเสมือนหญิงงามในดงชายหนุ่มแล้วนั้น ยังเบื่อที่ต้องฟังพวกพี่ๆน้องๆเหล่หญิงให้ฟังด้วย
“คนไหนวะพี่เอก”
พี่บอลที่ปกติเงียบเป็นเป่าสาก แต่พอพักเที่ยงทีไรกระดี๋กระด๋าทุกรอบถามด้วยความกระตือรือร้น
“คนผมทองๆไง”
“เออพี่ ขาวจั๊วะ”
ผู้หญิงแบบที่ผู้ชายไทยชอบก็ไม่พ้นขาว ตัวเล็กแต่นมใหญ่ ใสๆแต่อ่อยเป็น ไม่แต่งหน้าแต่โบกรองพื้นนั่นแล เจนที่ผิวแทนสูงโปร่งและอกแบนได้แต่สังเวชใจตัวเอง
“ไอ้ซวยก็ขาว ทำไมไม่เห็นพี่ชอบคะ”
เจนประชดก่อนจะตักข้าวเข้าปาก
“อย่าพูด สยอง”
พี่เดี่ยวบอกก่อนจะทำท่าทางขนลุก
“พี่เดี่ยวจ๋าาา”
ส่วนไอ้น้องเล็กก็เล่นไม่รู้เรื่อง มันโผเข้าซบพี่เดี่ยวที่นั่งอยู่ข้างๆดูไปดูมาก็สยองแบบที่พี่เดี่ยวบอกนั่นแหละ
“หัวหน้า นั่งนี่”
พี่เอกหันไปบอกลูกพี่ที่พึ่งถือจานข้าวเดินมาถึงโต๊ะ ที่ว่างมีสองฝั่งและแน่นอนว่าลูกพี่นั่งข้างไอ้พัชมัน
“โตแล้วซวย เล่นอะไรเวลากินข้าว”
นี่เป็นเรื่องปกติเพราะทุกคนรู้ดีว่าจริงๆแล้วแม้หัวหน้าจะชอบเอ็ดชอบบ่นพาโชคแต่เป็นหัวหน้าเองที่แคร์และเอ็นดูน้องมากกว่าคนอื่นเสียอีก มีเจนที่จับความรู้สึกได้อีกทาง แต่พวกพี่ผู้ชายทั้งหลายที่ไม่มีความละเอียดในหัวใจนี่แหละที่ไม่สังเกตอะไรเลย จะบอกว่าหลังจากศุกร์ที่แล้วหัวหน้าดูจะเข้ามายุ่มย่ามกับพาโชคเกินปกติ พาโชคก็ดูกวนตีนหัวหน้าน้อยลงอย่างเห็นได้ชัด
“พาซวยแม่งจะกอดผมเนี่ย”
“แหมพี่เดี่ยว เรากอดกันออกจะบ่อย”
พาโชคหมายถึงคือตอนเมาที่ชอบกอดคอกันแล้วเต้นเพลงคาราบาวแหกปากโวยวาย
“พัช เลิกเล่น”
แต่ไม่รู้ว่าหัวหน้าคิดไปถึงไหนถึงได้ห้ามเสียงห้วนขนาดนั้น เจนมองพาซวยที่กรอกตายักไหล่ก่อนจะลงมือกินข้าวหมูกรอบโดยไม่พูดอะไรอีก
“ขอนั่งด้วยคนนะคะ”
กลุ่มชายฉกรรจ์ที่กำลังโซ้ยข้าวเข้าปากเหวอไปเล็กน้อยเมื่อเงยหน้าขึ้นเห็นหญิงสาวสวยหนึ่งคนถือจานข้าวมายืนอยู่ตรงหัวโต๊ะ
“ปกติแพมกับพวกเพื่อนกินข้างบนกันแต่พี่ยูบอกว่ากับข้าวข้างนอกอร่อยก็เลยลองลงมาทานดูบ้างค่ะ”
“อร่อยจริงครับ”
พี่เอกที่ได้สติเป็นคนแรกตอบ
“ร้ายนะหัวหน้า”
พี่เดี่ยวหันไปบอกหัวหน้าที่กำลังอมยิ้มอยู่
“นี่ผมตกข่าวอะไรไปรึเปล่า”
พี่บอลบอกพร้อมกับทำหน้าเหรอหราทำเอาทุกคนขำ พวกพี่ๆแซวกันเรื่องหัวหน้าสนุกสนานแต่คนที่ไม่สนุกคือเจน เจนไม่ได้มโนไปเองหรอกว่ามีใครบางคนหัวเราะไปฝืนไป
“ไอ้ซวยรีบกินข้าว เจ้จะไปสตาบัคซื้อหนึ่งแถมหนึ่งให้แกอันนึง”
เจนบอกเด็กที่เริ่มเขี่ยข้าว
“ให้อันฟรีใช่ไหมพี่”
พัชหันมาย้อน
“อันเสียเงิน”
เจนว่าก่อนจะถอนหายใจ ซึ่งนั่นทำเอาทุกคนหัวเราะน้องเล็ก
“ก็ปกติไม่เห็นพี่เจนจะใจดี”
น้องยู่หน้าก่อนจะรีบยัดข้าวเข้าปากแล้วตามเจ้ใหญ่ไปที่ร้านกาแฟชื่อดังที่ไม่เคยได้กินเงินมันเพราะแพงเกินเหตุ
“แก พนักงานคนนั้นหล่อมาก”
บางทีพัชก็แอบคิดเล่นๆว่าร้านนี้มันคัดหน้าตาพนักงานมารึเปล่าของในร้านถึงได้แพงขนาดนี้ มัฟฟินอันเล็กๆก็ปาไปแล้ว130 บาท พัชเคยขโมยกินของพี่เจนทีนึง รสสัมผัสนั้นแห้งผากอย่างกับขนมปังปลา
“สู้ผมไม่ได้”
พาโชคผู้กำลังเลือกว่าจะกินชาเขียวหรือช็อคโกแลตดีบอกเจนที่ตอนนี้ไม่สนใจกาแฟแต่หันไปสนอย่างอื่นแทนแล้ว
“มึงเงียบเลยไอ้ซว...พัช”
พาโชคหรี่ตามองเจนที่ดูแปลกไปอย่างเห็นได้ชัด เพราะนานๆทีถึงจะได้ยินเขาเรียกชื่อมันดีๆ
“อะไรของพี่ ขนลุก”
พาโชคว่าพลางขำ
“นี่พัช มีอะไรบอกเจ้ได้นะ”
เจนที่ปกติไม่เคยจริงจังแบบนี้บอกน้องมันที่กำลังทำหน้างงโลกอยู่ พัชมองหน้าพี่เจนก่อนจะยิ้มกว้างให้
“เอาชาเขียวปั่นแก้วใหญ่ครับ”
เจนถอนหายใจอีกรอบก่อนจะพยักหน้ารับ ปกติแล้วเจนไม่ใช่คนใจดีที่จะมานั่งฟังเรื่องไม่เป็นเรื่อง ยกเว้นไอ้โชคคนเดียวที่เจนรู้สึกว่าน้องเป็นเด็กดีไม่มีพิษมีภัยอะไร
***
“แม่ง กูบัคมาสามวันรู้ไหมกูลืมอะไร”
พี่เอกโวยวายขึ้นมาในเช้าวันใหม่ที่แสนจะน่าเบื่อ เพราะมันเป็นวันศุกร์และทุกคนอยากจะหยุดอยู่บ้านแล้ว
“เซมิโคล่อน ;”
น้องเจนเดาสิ่งที่โปรแกรมเมอร์ชอบลืมเวลาเขียนโปรแกรมแต่พี่เอกส่ายหน้า
“จุด .”
พี่เดี่ยวเอาบ้าง
“ปีกกา { }”
พาซวยบอกพร้อมกับมองหน้าพี่เอกที่ดูแล้วท่าทางจะนอนน้อยเพราะมัวแต่แก้บัค
“ลืมรันอันใหม่ รันอันเก่าอยู่นั่น แก้ยังไงก็บัคอยู่แต่ที่เดิม”
สิ้นเสียงพี่ใหญ่ทุกคนก็ระเบิดหัวเราะออกมาพร้อมกัน
“เหี้ยมโหดมาก”
“สติไปไหนวะพี่”
ท่ามกลางเสียงเซ็งแซ่พี่เอกส่ายหน้าอย่างเซ็งตัวเอง ทั้งๆที่รู้ว่ายิ่งนอนน้อยประสิทธิภาพการทำงานยิ่งน้อยลงแต่กระนั้นเวลาที่งานมันเร่งจริงๆก็นอนไม่หลับอยู่ดี ถึงตัวหลับแต่สมองก็ไม่หลับ บางทีฝันว่าแก้บัคได้ตื่นมาลองแก้ตามฝันดูใช้ได้จริงเฉย
“พี่ยู ทำไมผม connect database ของบริษัทไม่ติด"
พาโชคถามหัวหน้าที่พึ่งเดินเข้ามาในห้อง
“สาวๆเขาบอมเดต้าเบสกู”
พี่ยูดูดกาแฟเย็นเข้าปากก่อนจะอธิบาย
“เห็นบอกฝั่งบัญชีอยากได้ records* อะไรสักอย่าง ทีนี้ฝั่งนั้นใช้เด็กฝึกงานเขียน query* ให้แล้วไม่ช่วยน้องดู”
“แม่ง query มาหมดดิ select star from* งี้”
พี่เอกเดา หัวหน้าพยักหน้าอย่างเหนื่อยอ่อนก่อนจะบอกพาโชค
“พี่มีที่ export* ไว้ล่าสุดเดือนที่แล้วอยู่ในทรัมป์ไดรฟ์ เอาไปใช้ก่อน”
พาโชคพยักหน้ารับก่อนจะแบบมือรับทรัมฟ์ไดร์ฟสีชมพูสดของหัวหน้า ถามว่าทำไมเทคโนโลยีการจัดเก็บข้อมูลล้ำหน้าไปถึง cloud storage* แล้วยังต้องเก็บบางอย่างไว้ในทรัมป์ไดรฟ์อีก เหตุผลเป็นเพราะเรื่องความปลอดภัยของการรั่วไหลของข้อมูลล้วนๆ
“พี่ยูผมอัพเดท node* เป็น 6.0 ดีไหมพี่”
พี่ยักษ์ที่วันๆแทบไม่ได้ทำอะไรนอกจากแก้บัคให้น้องๆมองหน้าพี่เดี่ยวก่อนจะบอก
“6.0 กูลองละ มันยัง support packaging ได้ไม่หมดทุกตัว”
“อ้าว ผมอัพไปละ”
“ดาวน์เกรดยาวๆเลย”
นอกจากหัวหน้าต้องเก่งแล้วนั้นความรู้ต้องครอบคลุมกับการทำงาน คนอาจจะคิดว่าดีเวลลอปเปอร์คือแรงงานทาสที่ทำงานไปวันๆแต่รู้ไหมว่าอย่างพี่ยักษ์นั้นจำเป็นต้องอ่านหนังสือเกี่ยวกับ programming languages หา tools ทั้งเปรียบเทียบข้อดีข้อเสียของเครื่องมือแต่ละตัวเพื่อให้ส่งผลดีที่สุดสำหรับการทำงาน ตามติดเทคโนโลยีใหม่ๆ ที่เห็นก้มหน้ากับมือถือก็ไม่พ้นส่องทวิตเตอร์ของค่ายเทคโนโลยียักษ์ใหญ่ว่าเขาทำอะไรออกมาบ้าง ต้องตามยังไงให้ทัน ไม่ก็อ่าน ebook ส่อง github อันเป็นแหล่งรวมตัวกันของดีเวลลอปเปอร์ทั่วโลกว่าเขากำลังทำอะไรกันอยู่ เพราะฉะนั้นจะบอกว่าคนพวกนี้คุยกับคนปกติไม่รู้เรื่องก็คงไม่แปลก
“หัวหน้า ผมแก้อันนี้ไม่ได้”
พี่ยูส่ายหัวกับปัญหาของพาโชคก่อนจะลากเก้าอี้ตัวเองเข้ามานั่งข้างๆน้องมัน
“อัพเดทยัง”
“ยังครับ”
เจนมองผู้ชายตัวใหญ่ที่นั่งไหล่ติดกับลูกน้องพร้อมกับบ่นไปทำงานไปสอนไปในเวลาเดียวกัน
“มุ้งมิ้งเนอะ”
เจนว่าพร้อมกับหันไปหาพี่เอกที่มองลูกพี่อยู่เหมือนกัน
“อะไรวะเจน”
พี่ยูหันมาถามสาวคนเดียวของห้องพร้อมกับเลิกคิ้ว
“หัวหน้ามีแฟนแล้วอย่ามายุ่งกับพัชมันสิคะ”
เพราะเจนเล่นแบบนี้เสียจนชินเลยไม่มีใครพูดอะไรนอกเสียจากเงี่ยหูฟังเวลาที่ลูกพี่ตอกกลับ
“ไม่เจน”
“ไม่มีแฟนใช่ไหมคะ”
“ไม่ยุ่งเจน”
“หัวหน้าบอกว่าอย่าเสือกเจน”
พี่เอกที่ฟังมานานพูดบ้าง ในที่สุดพวกพี่ๆที่เงียบอยู่ก็หัวเราะเจนที่โดนว่าจนหน้ามุ่ย แม้แต่พัชที่เป็นประเด็นยังอดขำพี่เจนไม่ได้
“ขำไร”
คนเป็นลูกพี่ว่าพร้อมกับเอาไหล่ตัวเองกระแทกกับไหล่น้องมันพร้อมกับหันมายิ้มให้ พัชไม่เคยเห็นพี่ยูยิ้มแบบนี้ รู้สึกว่ามีบางอย่างมันเปลี่ยนไป หรืออันที่จริงมันน่าจะเปลี่ยนมาตั้งแต่คืนนั้น คืนที่เมาจนลากกันเข้าไปในห้องน้ำ
***
“พี่ยูพอแล้ว”
พัชที่กำลังหอบหนักเพราะหายใจไม่ทันขยุ้มคอเสื้อเชิ้ตของอีกคนไว้เมื่อปลายลิ้นชื้นเลียวนอยู่ที่ซอกคอขาว เช่นเดียวกับมือร้อนของอีกคนที่กำลังสอดเข้ามาในเสื้อตัวบางของมัน
“อีกรอบนะ”
คนที่โตกว่าบอกพลางละใบหน้าจากคอร้อนออกมาประกบปากจูบกันเด็กอีกคนอีกครั้ง พี่ยูจูบเก่ง...นั่นคือสิ่งที่พาโชครู้ มันอ้าปากและปล่อยให้ลิ้นชื้นของอีกคนแซะไปตามร่องฟันขาวสะอาดของตนก่อนเขาจะผละหน้าออกแล้วก้มลงดูดริมฝีปากล่างของกันและกันซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“อา ฮึก”
พาโชครีบผลักหัวหน้าออกเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของใครบางคน
“ตกส้วมไปยังพาโชค”
คุณเนมที่เดินเป๋มาตะโกนถามเมื่อไม่ได้ยินเสียงอะไรในห้องน้ำที่เป็นห้องน้ำรวม
“ผมหลับใน”
เด็กแว่นว่าพร้อมกับจับไหล่คนที่ซบอยู่ตรงคอตัวเองไว้แน่น จากเมาๆอยู่พาโชคถึงกับสร่างทีเดียว
“ออกมาเลยพาโชค ผมเข้าบ้าง”
ในขณะที่คนซวยกำลังคิดว่าตัวเองควรจะทำยังไงต่อไปเพราะตอนนี้ในห้องน้ำเล็กๆมีคนตัวใหญ่กำลังกอดอยู่หนึบ
“ผม...”
พาซวยคิดแล้วว่ามันคงจะซวยเข้าจริงๆ
“ผมไปเข้าอีกห้องก็ได้”
และก่อนที่ทุกอย่างจะแย่ลงคุณเนมที่ดูท่าทางจะไม่ไหวก็เดินออกไปเข้าห้องน้ำอีกฝั่งที่อยู่ไม่ไกลกันนัก พัชรอให้เสียงฝีเท้าไกลออกไปก่อนจะสูดหายใจได้เต็มที่ มันเช็ดน้ำลายที่มุมปากของตนพลางเหลือบมองอีกคนที่ดูหัวเสียอย่างเห็นได้ชัด
***
ยูริ กาการินเป็นวีระบุรุษผู้ไปเยือนดวงจันทร์เป็นกลุ่มแรกของโลก ส่วนยูริ ศศิน นั้นเป็นผู้ชายธรรมดาที่เกิดในคืนจันทร์เต็มดวง พี่ยูเกิดมาในครอบครัวชนชั้นพอมีอันจะกิน ยูเป็นเด็กหัวดีมาตั้งแต่แรก มันเรียนในโรงเรียนที่ดี จบจากมหาวิทยาลัยที่ดี มีสังคมที่ดี มีหน้าตาและรูปร่างตามสมัยนิยม แต่กลับเลือกที่จะเก็บตัวมากกว่าเพื่อนๆคนอื่นๆ เพราะเขาชอบทำงานที่ต้องใช้สมองมากกว่าใช้ปากและทักษะการเข้าสังคม แต่อย่างไรเพื่อนๆก็ขนานนามเขาว่าศศินเงียบแต่กินเรียบ
“แอปตัวใหม่นี่ทำไงดีวะซวย”
แม้ว่าเขาจะเก่งในสายงานของตัวเองก็ไม่ใช่ว่าเขาจะถนัดไปเสียทุกอย่าง เขาหันมาถามลูกน้องที่เป็นรุ่นน้องอยู่หลายปี
“ผมว่าทำ cross platform* น่าจะดีกว่า native* ประหยัดเวลาดี”
พาโชคเป็นเด็กที่ค่อนข้างเอ๋อแต่เก่งอยู่พอตัว มันตอบก่อนที่จะถามขึ้นมาอีกรอบ
“เขาจะให้ทีมไหนทำพี่”
“ไม่รู้ว่ะ ต้องรอประชุมคราวหน้าแต่เราต้องเตรียมข้อมูลไปให้เขา”
จริงๆแล้วบริษัทนี้มีหลายทีมที่ทำงานแบบเดียวกัน มี project manager แบบพี่มาร์ค มีหัวหน้าทีมแบบพี่ยูและคนทำงานแต่ละหน้าที่ เพียงแต่ว่าแต่ละทีมจะมีบุคลากรที่เด่นแตกต่างกัน อย่างทีมของหัวหน้าศศินจะถูกป้อนงานให้ค่อนข้างเยอะเพราะมีพี่เอกเป็นตัวชูโรง และพี่ยูเองมีบริษัท outsource หรือบริษัทที่จ่ายงานให้ทำเวลาทีมทำงานไม่ทันหรือไม่ถนัดอันรู้ใจกันมาหลายปี เพราะฉะนั้นแล้วโบนัสของทีมนี้ถึงเป็นที่อิจฉาของทีมอื่น
“ได้ยินข่าวว่าเดต้าเบสระเบิด”
ไม่เว้นแม้แต่หัวหน้าทีมเทสเตอร์ที่โอดครวญว่าปีนี้โบนัสน้อยเหลือเกิน
“ไปถามฝั่ง data resources สิวะ มานี่ทำไม”
พี่ยักษ์ของน้องๆบอกเพื่อนตนพลางจ้องหน้าจอของพาซวยผู้มีบัคมาให้ปวดหัวทุกวันส่วนตัวพาโชคนั้นหนีไปประชุมกับลูกค้าที่ชั้นล่าง ธามไม่ตอบเพื่อนแต่มองไปรอบๆห้อง
“พัชไปไหน”
“วันนี้พี่ธามบัคอะไรเหรอคะ”
เจนที่ปากบอกจะเปลี่ยนข้างแต่เอาจริงๆแล้วก็แอบเชียร์ลูกพี่ถามคนมาใหม่
“ไม่บัคครับ เอาของมาให้พัชเฉยๆ เอาขนมมาให้เจนด้วย”
เจนขอคืนคำ ยังไงพี่ธามก็ดีกว่าพี่ยักษ์เห็นๆ
“มีหนังญี่ปุ่นสักแผ่นไหมพี่”
พี่ธามที่ลาพักร้อนไปเที่ยวญี่ปุ่นอยู่อาทิตย์นึงมองหน้าบอลที่จู่ๆก็ถามขึ้นมาพร้อมกับอมยิ้ม
“แนวไหนล่ะ”
“ขอนางเอกสวยๆผมชอบ”
“ใครๆก็ชอบ”
พี่เอกว่าพลางหัวเราะ น้องเจนขำตามก่อนจะต่อปากต่อคำ
“ชอบหรือแค่อยากได้คะ”
เจนหันไปบ่นพี่เอก
“แหมเจน”
“เวลาทำงานครับ”
พี่ๆที่วันๆคุยกันแต่เรื่องไร้สาระขำกันสนุก มีแต่พี่ยูที่วันนี้ดูเคร่งเครียดมากกว่าปกติ ทั้งๆที่ปกติหัวเรือใหญ่ของการออกทะเลคือลูกพี่แท้ๆ
“แล้วหัวหน้านี่ชอบแบบไหน”
พี่เอกผู้ไม่ได้เกรงกลัวอะไรทั้งสิ้นถามคนที่มีตำแหน่งเป็นหัวหน้า
“ชอบไม่ชอบก็เอาได้”
พี่ยูก็ตอบหน้านิ่งๆตามนิสัย พวกพี่ๆในห้องหัวเราะกันเสียงดัง มีแต่ใครบางคนเท่านั้นที่ยืนคิ้วขมวดอยู่หน้าห้อง พี่ธามหันไปเห็นพาโชคแบกแฟ้มเล่มใหญ่กลับมาก่อนจะยิ้มให้
“อ้าวพัช พี่ได้ลำโพงโซนี่มา ที่พัชบอกอยากได้”
พาโชคนิ่งไปเล็กน้อยก่อนจะรีบวิ่งมาที่โต๊ะ เมื่อเห็นลำโพงบลูทูธสีฟ้าใสที่อยากได้มานานวางอยู่บนโต๊ะ พัชเอารูปให้พี่ธามดูก่อนที่พี่แกจะไปเที่ยวแต่ก็ไม่คิดว่าจะได้กลับมาจริงๆ
“เฮ้ยยย เท่าไหร่พี่ธาม”
ใครคนนั้นยิ้มก่อนจะบอก
“เลี้ยงชาบูก็พอแล้ว”
พัชยิ้มกลับให้พี่ธามก่อนจะบอกบ้าง
“จัดไปพี่”
ธามแตะไหล่รุ่นน้องก่อนจะเดินออกจากห้องไป
“พี่ธามนี่ก็เนียนจับตัวไอ้ซวยเหลือเกิน”
ส่วนเจนนี่ก็เนียนแซะเหลือเกิน พาโชคเลิกคิ้วมองพี่เจนก่อนจะยักคิ้วให้อย่างกวนตีนตามปกตินิสัย
***
“อันไหนอันล่าสุดวะ”
พัชบ่นกับตัวเองไปพลางรื้อหาเดต้าเบสตัวล่าสุดในทรัมป์ไดร์ฟของลูกพี่ไปพลาง ในยามสามทุ่มที่พี่ๆกลับบ้านหมดแล้วส่วนมันอยากจะเคลียร์งานตัวเองให้เสร็จสักส่วน เพื่อพรุ่งนี้จะได้เริ่มทำส่วนอื่นบ้าง
“ลูกพี่นี่ไม่เป็นระเบียบเลย”
พัชบ่นเมื่อมองเห็นไฟล์จำนวนมากที่ถูกจัดเก็บไม่เป็นหมวดหมู่ก่อนจะเหลือบไปเห็นสิ่งที่ตัวเองต้องการ แต่ก่อนจะคลิกที่ไฟล์นั้นดันมองเห็นไฟล์วีดิโอที่มีชื่อแปลกๆ พาโชคแอบยิ้มมุมปาก
“ลูกพี่แม่งไม่ระวังตัวเลย”
ลูกน้องที่ว่าลูกพี่มองซ้ายมองขวาก่อนจะกดเปิดวีดิโออันนั้นและพบว่าเป็นมันเองที่ไม่ระวังตัว วิดีโอที่พาโชคเปิดดูความยาวไม่ถึงสองนาที ไม่ใช่หนังโป๊นางเอกสวยๆแบบที่พวกผู้ชายชอบดู แต่เป็นคลิปความคมชัดระดับกลางๆที่ถ่ายขึ้นมาเอง แว่บแรกพาโชคคิดว่าหัวหน้าคงจะมีรสนิยมชอบคลิปแอบถ่ายเด็กมัธยม แต่เมื่อได้ยินเด็กผู้หญิงผมสั้นหน้าตาหน้ารักนอนเปลือยกายร้องครวญครางแล้วพาโชคถึงกับหยุดหายใจไปชั่วครู่
“ยู พอแล้ว เราเจ็บ”
พาโชคดูมุมกล้องจากกายถ่ายก็รู้ว่าผู้ชายที่กำลังกระแทกกระทั้นตัวใส่เด็กหญิงเป็นคนถือกล้อง กล้องนั้นถูกแพลนตั้งแต่หน้าตาของเธอ หน้าอก ต่ำลงมาจนถึงส่วนที่เชื่อมต่อกัน
“ยู”
เธอเรียกอีกครั้ง
“ให้พอจริงๆเหรอ”
อา...ไอ้ซวยที่ไม่รู้จะซวยไปถึงเมื่อไหร่จำได้ว่านั่นเป็นเสียงของพี่ยูอย่างแน่นอน
***
“พัช”
และคนที่พัชคิดว่ากลับบ้านไปแล้วกลับมายืนอยู่หน้าห้อง
“ครับ”
พาโชคขานรับพร้อมกับมองที่เขานิ่ง
“เดี๋ยวพี่ไปส่ง ข้างนอกฝนตก”
พาโชคที่ไม่เคยมีปัญหากับการกลับบ้านด้วยระบบขนส่งสาธารณะหรือมอเตอร์ไซค์คันเก่งส่ายหน้าพร้อมกับตอบ
“ไม่เป็นไร”
“จอดรถไว้ที่ตึกนี่แหละ กลับกับพี่”
อาจจะเพราะทำงานด้วยกันอยู่ทุกวันถึงได้รู้ว่าโทนเสียงแบบนี้ของอีกคนคือการบังคับ
“อ่อ ครับ”
พัชตอบพร้อมกับปิดคอมพิวเตอร์คู่ใจ โดยลืมไปว่าต้องทำงานส่วนที่เหลือให้เสร็จ ตลอดเส้นทางจากใจกลางเมืองจนเกือบถึงชานเมืองมีแต่ความเงียบ พาโชคได้ยินแค่เสียงเบาๆของเครื่องยนต์และเสียงของฝนด้านนอก วันนี้รถค่อนข้างจะติดตามสถิติที่บอกว่ากรุงเทพคือเมืองที่รถติดที่สุดในโลก ยิ่งบวกยามฝนตกไปด้วยแล้วนั้น จากปกติที่เดินทางเกือบสองชั่วโมงก็เพิ่มมาอีกเกือบเท่าตัว พัชมองออกไปนอกรถก่อนจะถอดแว่นออกมาเช็ด บทสนทนาแรกจึงเริ่มขึ้น
“ทำไมไม่ใส่คอนแทคเลนส์”
“ผมว่ามันน่ากลัว”
คนเป็นน้องตอบพลางสวมไอ้แว่นหนาเตอะกลับไปที่เดิม
“ไม่นะ พี่ใส่มาเป็นสิบปีแล้ว”
และหลังจากประโยคนั้นความเงียบก็โรยลงมาอีกครั้ง
“พัช”
พาโชคมีเรื่องอยากถามคนที่นั่งอยู่ข้างกันเยอะมาก แต่พูดไม่ออกเพราะเอาจริงๆก็ไม่รู้จะพูดอะไร และไม่รู้ว่าพูดไปแล้วจะได้อะไร ไม่รู้ว่าตัวเองอยากได้อะไรกันแน่ด้วย มีคนเคยบอกว่าเซกส์กับความรักแยกกันยากและพาโชคก็เชื่อแบบนั้นเพราะหลังจากที่มีอะไรกับผู้หญิงตัวเล็กที่เป็นเพื่อนกันตอนมหาวิทยาลัยเพราะความเมาและความใกล้ชิด มันก็หลงรักเขาทั้งๆที่เขาไม่ได้คิดอะไรเลย บางทีตอนนี้คงเหมือนกัน พัชคงชอบหัวหน้าเพราะเซกส์ทั้งๆที่จริงๆแล้วไม่ได้รู้จักอะไรเขาเลย
“พัช”
พี่เรียกอีกครั้ง พาโชคไม่ได้ขานแต่หันไปมอง แต่ก่อนพอจำได้ว่าขึ้นรถคันนี้อยู่สองถึงสามครั้งเพื่อไปประชุมต่างที่ และก็จำได้ว่าตัวเองกับหัวหน้าเคยชอบคุยเรื่อง technology ไม่ก็เรื่องผู้หญิง เรื่องข่าวทั่วไป คุยได้จิปาถะ แต่ตอนนี้กลับเปลี่ยนไป
“เห็นวิดีโอนั่นแล้วใช่ไหม”
พี่ยูถามพร้อมกับใช้มือข้างซ้ายจับหัวมันโยกไปมาเหมือนกำลังปลอบแต่พัชกลับปัดมันทิ้งและไม่ได้ตอบอะไร
“พี่ไม่แก้ตัว แต่มันไม่ได้เหมือนที่พัชคิด”
พาโชคที่รู้สึกว่าตัวเองเป็นไอ้ซวยเหมือนที่หลายๆคนเรียกสูดหายใจเข้าให้ลึกก่อนจะตอบ
“ผมไม่บอกใครหรอก”
***
“งานเยอะฉิบหาย ลาออกได้ไหม”
วันนี้เจนเดินเข้ามาทำงานตั้งแต่เจ็ดโมงเช้าเพราะงานเยอะทักทายพาโชคที่มาถึงก่อนด้วยประโยคอันเป็นมงคลเหลือเกิน
“ผมก็อยากออก”
“วันนี้มึงมาแปลก”
เจนว่าพร้อมกับหรี่ตามองเพราะปกติแล้วพาโชคจะไม่เอาเรื่องแบบนี้มาล้อเล่น
“เดี๋ยวหาที่เงินดีกว่านี้นะพี่เจน ผมไปซวยที่อื่นดีกว่า”
เจนยิ้มขำ
“ไปแล้วมึงคงคิดถึงลูกพี่”
“ทำไมผมต้องคิดถึง”
พาโชคขมวดคิ้วแน่นอย่างที่ดูก็รู้ว่าไม่พอใจและเจนก็มองอาการแบบนั้นออก
“ไม่งั้นพี่ยูก็คงคิดถึงมึง”
“เบื่อพี่เจน ใส่หูฟังดีกว่า”
ตามปกติแล้วเวลาทำงานคนที่นี่มักจะสวมหูฟังฟังเพลงของใครของมัน มีก็แต่พี่ยูที่นั่งทำงานเงียบๆไปเรื่อยๆได้ พาโชคที่ช่วงนี้ทำงานพลาดบ่อยเพราะเอาสมองไปคิดแต่เรื่องไร้สาระถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน
“พัช พี่ซื้อกาแฟมาให้”
พาโชคที่กำลังทำงานเพลินๆถูกสะกิดจนต้องถอดหูฟังออก น้องเล็กมองหน้าหัวหน้าที่ยื่นกาแฟยี่ห้อแพงมาให้
“อะไรนะพี่ ผมฟังเพลงอยู่”
“พี่บอกว่าซื้อกาแฟมาให้”
“ของเจนล่ะคะ”
เจนถามหัวหน้าที่เดินหิ้วกาแฟขึ้นมาสองแก้วในยามแปดโมงทั้งๆที่เวลาเริ่มงานจริงๆคือสิบโมง
“มันแถมแก้วเดียวเจน”
เจนแสยะยิ้มอย่างรู้ทัน เพราะรู้ว่าโปรโมชันซื้อหนึ่งแถมหนึ่งมันหมดไปตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว มีแต่ไอ้พัชนั่นแหละที่ไหว้ขอบคุณหัวหน้าแล้วหันกลับไปทำงานต่อ
“ทำไมวันนี้มาเช้าคะพี่ยู”
“ไม่ยุ่งดิเจน”
พาโชคขำสองคนนี้ที่ปกติก็ต่อปากต่อคำกันแบบนี้อยู่แล้ว
“รีบมาหาใครรึเปล่าคะ”
เจนว่าพร้อมกับขำ แต่หัวหน้ากลับส่ายหน้า
“รีบมาหาเจนไง เสร็จรึยังงาน”
ในที่สุดเจนผู้เล่นไม่รู้เรื่องก็งานงอก เจนไหว้ขอโทษลูกพี่ก่อนจะเริ่มทำงานของตัวเองบ้าง แต่ก่อนจะได้ทำแบบนั้นใครคนที่พึ่งผลักประตูเข้ามาในห้องกลับเรียกความสนใจได้มากกว่า
“ขอโทษนะคะ”
คนที่ดูเหมือนขัดเขินกับการเข้ามาในห้องทำงานที่ไม่คุ้นเคยยิ้มให้ทั้งเจนและพาโชคที่นั่งอยู่ก่อนและรับเดินเอามือถือเข้ามาให้หัวหน้าที่นั่งอยู่โต๊ะด้านหลังสุด
“พี่ยูลืมมือถือไว้”
“อ่า…ขอโทษนะแพม”
เจนมองหัวหน้าที่มีท่าทางสบายๆเช่นเดิมแต่มองไปทางไอ้เด็กแว่นที่นั่งเพ่งจออย่างไม่ได้สนใจโลก เจนยิ้มเยาะให้กับความรู้สึกแปลกๆ เจนว่าเงื่อนงำมันเริ่มเยอะขึ้นทุกทีแล้ว
Database system - ฐานข้อมูล
Record - หน่วยของข้อมูลที่เกิดจากการข้อมูลหลาย ๆ field เช่น ข้อมูลของนักศึกษา 1 คน จะมี รหัสประจำตัวนักศึกษา ชื่อ ที่อยู่
Query - การดึงข้อมูลออกมาจาก database
export - การนำฐานข้อมูลดออกมาเก็บในรูปแบบไฟล์
node หรือ node.JS ปกติการเขียนโปรแกรมด้วย JavaScript จะอยู่ที่ฝั่ง client แต่ Node.js ทำขึ้นเพื่อให้เราเขียน JavaScript เอาไว้ที่ฝั่ง server ได้ อันนี้งงเนอะ มันลึกไป T__T
Cloud Storage - พื้นที่เก็บข้อมูลบนอินเตอร์เน็ต
Application - ปกติแล้วเวลาพัฒนา application แต่ละระบบจะใช้ tools และภาษา programming ต่างกัน เช่น iOS จะใช้ภาษา swift และใช้ Xcode เป็น software ในการพัฒนาซึ่ง android และระบบปฏิบัติการอื่นๆก็จะใช้สิ่งที่ต่างกันไป หากพัฒนาแยกแบบนั้นจะเรียกว่า native* ส่วน cross platform* คือการพัฒนาเพียงครั้งเดียวแล้ว export ออกมาใช้ในระบบปฏิบัติการ ซึ่ง native และ cross platform application development จะมีข้อดีข้อเสียต่างกันไป
-
พี่ยูทำอะไร -"- :hao3:
-
มันต้องมีอะไรแน่ๆ
-
พี่ยูทำอะไรอ่ะ คลิปน้องพัชเหรอ!!!!!!!! :katai1:
-
อ่านแล้วสงสารน้องพัช ไหนว่าเป็นนิยายตลก หัวเราะอยู่ดีๆ น้ำตาก็ไหล :mew6:
-
:m15:คลิปนั้นมีความลับใช่ไหม ... คลิปกับสาวอื่นหรอคะ พี่ยู (ถามด้วยอาการกัดฟันกรอด) :m16:
ไม่อยากจะยกพาซวยให้เลยอะ คนจับปลาสองมือ ผู้ชายเจ้าชู้ โฮฮฮฮ :m15:
รู้สึกว่าเจนคือตัวแทนของพวกเราจริงๆ
-
เรื่องนี้มันต้องมีเงี่ยนงำ คลิปอะไร แล้วแพมทำไมมีบทบ่อยจัง กรี๊เด เอาตอนต่อไปม๊าาาาาา
-
:m31: :m31: โอ้ยยยอยากจะพ่นไฟโว้ยยยยย ตกลงอิคุณหัวหน้าจะเอายังไงคะ หืมม? มาหึงมาหวงพัช มาแอบแทะโลมแต่ตัวเองก็ยังไปจิ๊จ๊ะกะผู้หญิง อะไรยังไง แผนเหรอ? แต่ถึงเป็นแผนจริงนี่ก็ไม่โอค่ะเล่นกับความรู้สึกคนคนโดนเขาไม่สนุกด้วยหรอกนะคะ หรือจริงๆพระเอกเรื่องนี้คือพี่ธาม เอ้อ ก็ดีนะ พี่ธามเป็นพระเอกไปเลยค่ะ #ทีมหัวหน้าเทสเตอร์ ค่ะ
-
:z3: :z3: :z3:
-
งานนี้ต้องยุ่งนะเจน
เอาแบบมาครบทุกองศา ทุกบทสนทนา ทุกอารมณ์แบบฟูลเอชดีเลยนะ
-
:z3:
กรี้ดดดดดดดดด
-
คลิปอัลไรรรร อยากรู้ววววว :katai1:
-
คนไม่แน่นอน
-
คลิปที่ยูมีอะไรกับผญ.คนอื่นแน่นอน... เอ๊ะหรือคลิปของพัชวะ เห็นบอกว่ามันไม่ได้เป็นแบบที่พัชคิด ละอะไรคือชะนีเอาโทสับที่ลืมไว้มาคืนให้.... นี่คือไปค้างมาหรือแค่รับส่ง?? (คิดว่าอย่างพี่ยูคนกามนี่ต้องได้กับชะนีแล้วแน่ๆ เหอะ) อยากให้พี่ธามจีบพัชไวๆจังค่ะ เบื่อคนแบบยู ทำตัวไม่ชัดเจน ถ้าจะเอาชะนีก็มั่วไปเลยค่ะ อย่าดึงคนที่ไม่ได้ชอบมาเกี่ยวด้วย เล่นกับความรู้สึกคนนี่แย่นะ เชอะะะะะ
-
อะไรยังไง ทำไมต้องปล่อยให้เราค้างงงงงงงง :hao5:
-
เรารู้ละว่าชอบอะไรในนิยายเรื่องนี้ ชอบมุมมองการบรรยายของพี่เจน พี่เจนคือตัวเเทนหมู่บ้าน มันใช่อะมันใช่เป็นชะนีนางเดียวที่นั่งเก็บโมเม้นต์ได้ทั้งวัน
-
คลิปอะไรอ่ะ... รู้สึกว่าตัวเองเริ่มเครียด
ทำไมพี่ยูทำงี้อ่ะ มีอะไรกับยัยแพมแน่ๆ
เอาตรงๆคือเห็นใจพาซวยมาก นี่ก็ว่าพาซวยเริ่มรู้สึก แต่แอบสงสัยเบาๆว่าผู้หญิงที่เคยเมาแล้วได้กับพาซวยนี่ใคร ฮอตเหมือนกันนะแหม แต่ตอนนี้คือเชียร์พี่ธามค่ะ เขาคือคนหล่อและเปย์ ตอนนี้เราก็กำลังขาดคนไปกินชาบูด้วยกัน สนใจไหมคะ
-
พี่ยูทำตัวไม่น่ารักเลย สู้พี่ธามก็ไม่ได้ แต่ตอนนี้พี่ธามออกน้อยยยยยยยย
แต่ค้างเรื่องคลิป เค้าอยากรู้ว่ามันคือคลิปอะไรรรร
-
พัชอย่าไปเสียใจ อย่าไปให้ใจอิพี่ยูใจยักษ์ไม่รักเรา นะ
ให้พี่ธามเป็นพระเอกดีกว่า
พูดมาได้ไง ชอบไม่ชอบก็เอาได้
จะชอบพัชรึจะชอบสาวที่ไหนไม่รู้หรอก
พัชมาได้ยินแบบนั้น ใครจะไปคิดในแง่ดีคะคุณยักษ์
พี่ธามมมม สนใจเลื่อนบทเป็นพระเอกไหมมมมม :katai2-1:
-
ไม่ชัดเจนก็ไม่ได้กินตลอดไปนะคะ :z2:
-
พี่ยูไม่ชัดเจน :z3: สงสารน้อง :hao5: ไปหาพี่ธามเลย สู้ๆ :katai5:
-
โอ๊ยยยย อิพี่ยูริกาการินนนนน
ทำไมเงื่อนงำอะ ทำตัวแบบฟันใครก็ได้งีเ
แล้วvdoอะไรๆๆๆๆ อยากเผือกสุดไรสุดดดด
เชียร์พี่ธามค่ะ พี่ยูทำตัวน่าหงุดหงิดเกิน
-
อยากรู้คลิปวีดีโออะไรอะ
-
คิดถึงน้องพัช อยากอ่านต่อแล้วค่ะ :katai4: :katai4: :katai4:
-
ค้างแรงงง คลิปวีดีโอมันยังไงกันขนาดทำน้องพาซวยอยากลาออกเลย
-
ไหนน้องซวยมีคลิปอะไรบอกบุนพี่หน่อยยยยย
/โดนถีบ :z6:
-
พี่ยู้!!! พี่ยู้ทำอะไรกับหน่องซวยของป้า?!!
พี่ยู้อย่าทำตัวไม่ชัดเจนสิคะ เหยียบแคมสองขา เอ๊ย! เหยียบเรือสองแคมเขาว่าไม่ดีนา
เดี๋ยวทำไปทำมาป้าก็ยุให้น้องซวยของป้าถลาไปซบอกพี่ธามเสียเลยหนิ!!
เป็นกำลังใจให้ค่ะ รอตอนต่อไปนะคะ ^^
-
5.How to ใช้เทคโนโลยีให้ผิดวิธี
“สแกมเมอร์ระบาดในไทย ติดแผงวงจรปล้นตู้ atm”
พี่เอกหน่วยข่าวไม่กรองประจำห้องพูดออกมาพร้อมซดกาแฟในยามเช้าของวัน
“ก็เท่ไป ผมนี่อยากลองแฮ็คดูบ้าง”
พี่เดี่ยวว่าพลางเคี้ยวปลาท่องโก๋ไปด้วย
“ผมว่าเก่งอย่างหัวหน้านี่ไม่ยาก”
พี่บอลออกความคิดเห็น
“ถ้ามันง่ายแบบนั้นกูจะมานั่งบ่นพวกมึงทุกวันทำไม สู้ไปแฮ็คระบบแล้วฟอกเงินดีกว่า”
ว่ากันว่านอกจากหัวหน้าจะมีความรู้รอบด้านแล้วนั้น เรื่อง network security* ก็ไม่เป็นรองใคร
“ทำไมพี่ยักษ์มาทำงานแบบนี้คะ ตอนเรียนน่าจะป๊อปไปเป็นนายแบบเงินน่าจะดีกว่า”
พี่ยูหันมามองสาวคนเดียวในห้องที่ช่วงหลังนี่รู้สึกว่าเจนมันแอบจิกกัดหัวหน้าไม่ปล่อย แต่เชื่อเถอะว่าเขากับทุกๆคนในห้องนี้ก็เหมือนเป็นพี่เป็นน้องกันไม่มีใครมานั่งคิดเรื่องเล็กน้อยให้เป็นเรื่องใหญ่
“นายแบบนี่แบบไหนเจน”
“นายแบบนู้ด”
พอเจนบอกพวกพี่ๆในห้องก็ขำกัน
“คลิปไฟไหม้นี่คนถ่ายคลิปแม่งโหดว่ะ แทนที่จะเอาเวลาไปช่วยดับเพลิง” พี่เอกที่กำลังอ่านข่าวอยู่เปลี่ยนเรื่อง
“มองต่างมุมนะพี่ ผมว่าถ้าเป็นคนธรรมดาไม่เข้าไปช่วยจะดีกว่า”
“เออจริง กูเคยเห็นคลิปแบบคนรถล้มแล้วไม่ช่วยแต่แม่งถ่ายคลิปเฉย อันนั้นแย่จริง”
พี่เอกบอกพี่เดี่ยวก่อนจะพูดต่อ
“แต่ที่กูไม่เข้าใจจริงๆก็พวกถ่ายคลิปโป๊ตัวเองนี่แหละ”
“แล้วชอบดูไหม”
หัวหน้าถาม
“ไม่”
“ไม่ดูเหรอพี่เอก”
น้องเจนถาม ซึ่งพี่เอกส่ายหน้าก่อนจะตอบ
“ไม่เหลือ”
สุดท้ายก็ไม่พ้นเล่นมุขไร้สาระ
“ว่าแต่ไอ้พัชมันไปไหน”
นั่นเป็นสิ่งที่ลูกพี่อยากจะถามทุกคนเหมือนกันแต่เจนชิงถามก่อน เพราะตอนนี้นาฬิกาบอกเวลาสิบโมงซึ่งเป็นเวลาเข้างานแล้วและปกติพัชมักจะมาก่อนเวลาเสมอ
“เดี๋ยวกูโทรเอง”
ลูกพี่บอกทุกคนก่อนจะต่อสายถึงน้องเล็กของทุกคนผู้ซึ่งตลอดสองปีมานี่ไม่เคยเห็นขาดงานสักวันเดียว เสียงสัญญาณรอสายดังแค่สองถึงสามครั้งคนปลายสายก็กดรับ
“พี่ยูว่าจะโทรไปพอดี ผมรถชน”
ได้ยินแค่นั้นหัวใจลูกพี่ก็หล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม ทุกคนเห็นหน้าซีดๆของพี่ยักษ์แล้วก็เริ่มใจไม่ดีตามหัวหน้าไป
“เจ็บตรงไหนบ้าง”
“ถลอกเฉยๆครับ ไม่ได้เป็นอะไรมาก”
พาซวยที่ไม่รู้ขับมอไซค์คันงามไปซวยอีท่าไหนถึงได้เจ็บตัวน้ำเสียงดูไม่ได้เป็นอะไรมากเหมือนที่บอก
“ตอนนี้อยู่ไหน”
“โรงพยาบาลครับพี่”
พี่ยักษ์ขมวดคิ้วกับการตอบคำถามที่ไม่ได้ประโยชน์ของน้องมัน
“โรงบาลไหน”
พอถามไปแบบนั้นปลายสายก็หัวเราะน้อยๆก่อนจะตอบมาใหม่
“รอ เดี๋ยวพี่ไปหา”
พอได้ฟังคำตอบแล้วลูกพี่ก็ลอบถอนหายใจก่อนจะบอกน้องมันพร้อมกับหยิบกระเป๋าตังค์และกุญแจรถของตน
“ไอ้พัชเป็นอะไร”
พี่เอกที่ฟังมานานถามลูกพี่
“รถล้ม ไม่เจ็บมากหรอกอยู่โรงบาลแล้ว เดี๋ยวผมไปดู”
แม้จะบอกว่าน้องมันไม่เจ็บมากแต่ท่าทางรีบร้อนลนลานของลูกพี่ทำเอาทุกคนกังวลไปด้วย น้องเจนมองหน้าพี่ๆซึ่งแต่ละคนก็ทำได้แค่รอฟังข่าวเท่านั้น เพราะถึงแห่กันไปก็คงช่วยอะไรไม่ได้นอกจากไปเกะกะ
***
โรงพยาบาลที่พาโชคบอกไม่ได้ไกลจากบริษัทมากนัก พี่ยูใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็มาถึงและก็พบว่าลูกน้องตัวเองที่บอกว่าไม่ได้เป็นอะไรมากถูกเข้าเฝือกแขนขวาข้างที่ถนัด
“กระดูกร้าวครับ ดีไม่หัก”
เจ้าตัวว่าก่อนจะหัวเราะแหะ ลูกพี่ที่หน้าตาเหมือนหมีกินผึ้งถอนหายใจก่อนจะลูบหัวคนที่นั่งอยู่ก่อน
“ญาติคุณพาโชคใช่ไหมคะ เชิญทางนี้ด้วยค่ะ”
ลูกพี่หันไปหาคุณพยาบาลก่อนจะเดินตามเขาไป เรื่องที่ไปทำคงไม่พ้นเคลมประกันอุบัติเหตุ รับยาและอะไรมากมายที่คนป่วยจัดการเองไม่ได้ตอนนี้ เพราะดูท่าทางกำลังมึนยาแก้ปวดอยู่ กว่าจะจัดการเรื่องเสร็จก็ใช้เวลาเกือบชั่วโมง ถือว่ายังดีที่เป็นโรงพยาบาลเอกชน ถ้าเป็นโรงพยาบาลรัฐถึงตอนเย็นก็คงไม่เสร็จ
“ป่ะ กลับบ้าน”
ยูเดินมาเรียกเด็กที่กำลังนั่งกดโทรศัพท์ พอมองข้างๆถึงได้รู้ว่าแว่นหนาๆของพัชมันร้าวไปข้างนึง
“ขอบคุณครับพี่”
พัชบอกคนที่หิ้วของพะรุงพะรังไปพลางเข็นรถเข็นมันเดินตามทางออกมายันลานจอดรถ
“รอนี่ เดี๋ยวพี่ไปเอารถมา”
มันส่ายหน้าก่อนจะลุกขึ้น แม้จะเจ็บขาข้างขวาที่กระแทกพื้นอยู่บ้าง
“ผมพอเดินได้”
ว่าแล้วก็ค่อยๆเดินตามพี่เขาขึ้นมานั่งบนรถ 7 ที่นั่งที่นานๆทีถึงจะได้ขึ้น โดยมีเจ้าของรถเดินตามหลังคอยประคองหลังให้
“พี่ยูไม่ทำงานเหรอ”
“ถ้าทำแล้วพัชจะกลับยังไง”
เจ้าของรถตอบพร้อมกับเอื้อมมือมาคาดเข็มขัดให้คนป่วย ดูเป็นกริยาที่ธรรมดาแต่ก็รู้ว่ามันแฝงความใส่ใจไว้
“คงกลับแท็กซี่”
เพราะทำงานด้วยกันมาสักพักจึงพอจะรู้ว่าพื้นฐานครอบครัวของลูกน้องแต่ละคนเป็นยังไงบ้าง อย่างพาโชคนี่คือรู้กันว่าไม่มีใครอยู่บ้านอย่างแน่นอน
“บอกพ่อแม่ยัง”
“กะว่ากลับไปถึงบ้านค่อยโทรบอก”
พาโชคที่กลายเป็นพาซวยในตอนนี้บอกพร้อมกับถอนหายใจ เพราะถ้าพ่อแม่รู้คงได้มีหอบสังขารกลับมาไทยทั้งๆที่เดือนที่แล้วพึ่งกลับมาแน่นอน
“แล้วรถเอาไปอู่ยัง”
“กู้ภัยเอาไปส่งให้แล้วครับ”
เจ้าของบิ๊กไบค์คันหลายแสนบอกลูกพี่
“ดีนะหมวกกันน็อคแพง ไม่งั้นหัวผมแตกแน่ สมองยิ่งไม่ค่อยมีอยู่”
คนเจ็บว่าตัวเองพลางหัวเราะ
“เออ ทีหลังพี่จะได้เลิกบ่นเรื่องหมวกกันน็อคราคาเท่าไอโฟนของมึง”
หัวหน้าที่คอยแขวะเรื่องอุปกรณ์แต่งรถกับชุดเซฟตี้เรือนแสนของน้องว่าอย่างยอมจำนน เพราะก็รู้ๆกันอยู่ว่าของเล่นของผู้ชายมีอยู่ไม่กี่อย่างหรอกไม่รถก็โทรศัพท์ คอมพิวเตอร์ หุ่นยนต์หรือฟิกเกอร์การ์ตูนไปนู่น
***
พี่ยักษ์จอดรถหน้าบ้านที่พึ่งเคยมาเป็นครั้งที่สอง เขาเดินอ้อมมาอีกฝั่งเพื่อช่วยถือสัมภาระทั้งหมดของคนเจ็บแล้วเดินนำเข้าบ้านทั้งที่ไขกุญแจอย่างทุลักทุเล
“รกหน่อยนะพี่”
เจ้าของบ้านขนาด 100 ตารางวา สี่ห้องนอนสามห้องน้ำแต่มีคนอยู่เพียงคนเดียวบอกพลางเดินกระเผลกไปเปิดไฟกับพัดลม พี่ยักษ์มองบ้านที่ถึงไม่ได้เนี้ยบแต่ก็ไม่ได้รกอะไรเลย
“เอาน้ำไหม”
พัชถามแขกที่หิ้วของพะรุงพะรังไปวางไว้ที่โต๊ะกินข้าว
“คนป่วยไปนั่งเฉยๆไป”
พี่บอกก่อนจะเดินเข้าห้องครัวหาน้ำหาท่าออกมาให้ทั้งตัวเองและคนเจ็บ แต่พอเดินออกมาแล้วกลับพบว่าเจ้าของบ้านนอนตาปรือด้วยความเพลียอยู่ตรงโซฟา ยูเหลือบมองนาฬิกาที่บอกเวลาเกือบบ่ายสองพร้อมกับบอกอีกคน
“พี่เข้าออฟฟิศก่อนนะ เดี๋ยวตอนเย็นมาหา”
เจ้าของบ้านอือออในลำคอก่อนที่จะหลับไป
เย็นวันนั้นพัชตื่นมาเพราะเสียงบีบแตรที่ดังอยู่หน้าบ้าน พาโชคอมยิ้มก่อนจะค่อยๆยันตัวแล้วเดินออกไปหน้าประตูรั้วด้วยความลำบากกว่าตอนบ่ายเพราะรู้สึกเหมือนแผลหลายที่เริ่มตึงและแผลที่ช้ำเริ่มปวดมากขึ้น พอมายืนอยู่หน้าบ้านถึงได้รู้ว่าใครคนนั้นไม่ใช่คนที่บอกไว้ว่าจะมา
“พี่ธาม”
“เป็นไรมากไหม พี่นี่โคตรตกใจ”
พัชยิ้มพร้อมกับส่ายหน้าแล้วเปิดประตูให้เขา
“มาคนเดียวเหรอครับ”
“อือ พวกที่ออฟฟิศบอกจะแห่มาพรุ่งนี้ มีเจนฝากชาเขียวปั่นมาให้”
พาโชคยิ้มกว้างก่อนจะเอื้อมมือไปรับแก้วชาเขียวที่ชอบอ้อนพี่เจนซื้อให้มาถือไว้พร้อมกับเดินเข้าบ้าน
“แล้วพี่ธามมาทำไม”
คนที่พึ่งมาขมวดคิ้วก่อนจะตอบ
“มาดูคนป่วยไง ถามแปลกๆ”
พาโชครู้ว่ามันโตพอที่จะดูแลตัวเองได้ แต่ก็ดีใจที่อย่างน้อยยังมีเพื่อนดีๆอยู่ด้วยกัน
“กินอะไรยัง”
พัชที่ไม่มีอะไรตกถึงท้องตั้งแต่นมถั่วเหลืองตอนเที่ยงที่โรงพยาบาลส่ายหัว
“พี่มีข้าวจากภัตตาคารหรู”
มันเหลือบมองถุงเซเว่นก่อนจะขำ
“ผมจองเกี๊ยวกุ้งนะ”
“ได้ เดี๋ยวเชฟจัดการให้”
คนเป็นพี่ว่าก่อนจะเดินเข้าครัวไปหาไมโครเวฟ กับข้าวมื้อนี้ประกอบด้วยสปาเกตตี้รสอะไรสักอย่างสองกล่อง เกี๊ยวกุ้งอีกสาม ข้าวไข่เจียว ขนมกรุบกรอบและน้ำอัดลมซึ่งดูยังไงก็ไม่ได้เหมาะกับการเป็นอาหารคนป่วยแม้แต่น้อย
“ขอบคุณครับพี่”
พัชว่าก่อนจะกินยาหลังอาหารจำนวนเกือบสิบเม็ดที่อ่านๆดูแล้วก็ไม่พ้นยาแก้ปวดและแก้อักเสบ
“หมอให้พักกี่วัน”
“อาทิตย์นึงครับ แต่เฝือกถอดเดือนหน้า ห้ามใช้คอมด้วย”
เจ้าตัวว่าพลางทำหน้าเซ็ง
“ไอ้ยูรู้ยัง”
พัชพยักหน้ารับพร้อมกับตอบ
“เห็นถือใบรับรองแพทย์ไปแล้วครับ”
ธามพยักหน้ารับพร้อมกับมองท่าทางของคนป่วยที่ดูอ่อนล้าแต่ยังฝืนยิ้ม ตรงศอกข้างซ้ายมีรอยถลอกเป็นปื้นดูท่าทางน่าจะแสบ
“แล้วอาบน้ำยังไง”
“เรื่องวิ่งผ่านน้ำผมถนัดพี่”
เจ้าของบ้านพยายามยันตัวลุกขึ้นเพื่อเก็บจานแต่พี่ธามยกมือห้ามไว้ก่อนที่จะจัดการทำความสะอาดโต๊ะบริเวณนั้นด้วยตัวเอง พอเดินออกมาจากครัวก็เห็นว่าเจ้าของบ้านนั่งดูทีวีอยู่แต่ดูหน้าตาอ่อนแรงไม่ได้ตื่นเต้นกับหนังแอคชั่นบนจอแม้แต่น้อย
“เดินขึ้นบันไดไหวไหม”
เขาเดินไปแตะไหล่เด็กที่นั่งอยู่บนโซฟา พาโชคหันมาพยักหน้าให้ แต่พี่ธามไม่ไว้ใจน้องมันเอาเสียเลย
“ลุกขึ้นพัช”
คนเป็นพี่บอกพลางดึงมือซ้ายของน้องขึ้น พาโชคมองมือใหญ่ที่จับมือตัวเองไว้ก่อนจะค่อยๆยันตัวขึ้นพร้อมกับสำนึกได้ว่ามันคงเหนื่อยมากกว่าที่ตัวเองคิด พี่ธามเอาแขนซ้ายของน้องพาดไว้กับคอตัวเองก่อนที่จะสอดแขนเข้าไปกับเอวของน้องมันเพื่อฉุดให้ลุก
“แตะเอวนี่คือคบกันแล้วเหรอพี่ธาม”
พาโชคที่จำมุขบ้าๆของพี่ธามได้ล้อพี่เขา แทนที่อีกคนจะหันมายิ้มหรือหัวเราะอย่างเคยกลับเงียบไป พัชแอบเห็นหูแดงๆของพี่ธามด้วย การขึ้นบันไดไม่ได้ทุลักทุเลอย่างที่คิดนัก เพราะพัชมันไม่ได้เป็นง่อยอย่างที่พี่ธามคิด
“มี play4 ด้วย”
สิ่งแรกที่ธามเห็นในห้องสีน้ำตาลอ่อนๆคือหน้าจอทีวีขนาดใหญ่กับเครื่องเล่นเกมส์รุ่นล่าสุด
“ถ้าแขนไม่เจ๊งนี่ชวนเล่นแล้วพี่”
เจ้าของห้องบอก
“รอแขนหายแล้วมาเล่นกัน พี่ว่าพัชถอดแว่นก็ดีนะ”
ปลายประโยคนั้นแขกบอกเจ้าของห้องที่ถอดแว่นหนาออกวางไว้ตรงหัวเตียงพร้อมกับเอนตัวลงบนเตียง
“มองไม่เห็นดิพี่ธาม ต้องคลำๆเอา”
เจ้าตัวว่าทั้งยิ้มให้ ตอนนี้ไอ้พัชเห็นพี่ธามเป็นตัวอะไรสักอย่างเลือนลางยืนอยู่ตรงปลายเตียง และตัวอะไรที่ว่านั้นค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ๆและโน้มตัวลงมาเหมือนพล็อตหนังผีไม่มีผิด
“นี่กี่นิ้ว”
แต่คงเป็นผีปัญญาอ่อนแน่นอน พัชหัวเราะให้กับนิ้วที่แกว่งไปมาก่อนจะแกล้งยกหัวขึ้นไปจ้องใกล้ๆ
ทำให้จมูกเล็กๆถูกปัดไปสองสามครั้ง พัชได้กลิ่นน้ำยาล้างจานจางๆตรงปลายจมูก
“พี่กำมือใช่ไหม”
พี่ธามที่คิดว่าน้องมองไม่เห็นจริงๆหัวเราะเยาะเย้ยก่อนจะแปะมือบนหน้าผากเจ้าของบ้าน
“นิ้วเดียวพัช”
นิ้วเดียวที่ว่าคือนิ้วกลาง พี่ธามที่กวนตีนอยู่เป็นทุนเดิมหัวเราะเสียงดังเมื่อน้องมันขมวดคิ้วแน่นอย่างไม่พอใจ เขาแอบมองตาสองชั้นสวยที่ไม่เคยได้เห็นเพราะแว่นบังก่อนจะไล่มองลงมายังริมฝีปากที่ดูแห้งผากลงไปกว่าเคยแต่ก็ยังเป็นสีระเรื่อ
“มีอะไรโทรหาพี่นะ”
ธามยันตัวขึ้นเมื่อรู้ตัวว่าใบหน้าของตัวเองใกล้กับน้องมันมากเกินไป
“ขอบคุณครับพี่ธาม”
เขารับไหว้อีกคนก่อนจะยิ้มให้แม้จะรู้ว่าน้องคงมองไม่เห็น
“อยู่คนเดียวได้นะ”
ธามถามย้ำก่อนจะเดินออกจากห้องไป พาโชคที่เคยชินกับการอยู่คนเดียวมานานมาก ไม่รู้หรอกว่าทำไมถึงจะอยู่คนเดียวไม่ได้หรืออะไรคือความเหงา แต่มันพึ่งรู้ว่าบางทีตอนนี้ถ้ามีใครสักคนอยู่เป็นเพื่อนก็คงดี
***
วันนี้แปลกที่พี่ธามเดินเข้ามาในห้องเดฟแต่เช้าทั้งๆที่พาโชคไม่อยู่ เพราะปกติแล้วถ้าพาโชคไม่เข้าออฟฟิศหรือไปงานที่อื่นแล้วอย่าหวังว่าจะได้เห็นหน้าพี่ธามเลย จะติดต่องานทีต้องแชทไปหาไม่อย่างนั้นก็ปีนบันไดขึ้นไปชั้น 31 เอง พี่ธามรับไหว้น้องๆก่อนจะเดินเข้ามามาเพื่อนตัวเองที่นั่งหน้ายักษ์อยู่ที่โต๊ะ
“ยู อาจารย์ที่ม.ติดต่อมาชวนไปบรรยายหัวข้อการใช้เทคโนโลยีในทางที่ถูกต้อง ชวนกันไปทั้งทีมไหม จัดคล้ายๆทอล์กโชว์”
ลูกพี่ที่ไม่ถนัดงานแนวนี้มองหน้าลูกทีมอย่างขอความคิดเห็นกับงานนอก
“ขอบายว่ะ ใช้ยังไงให้ผิดนี่ง่ายกว่า”
อันนี้พี่เอกบอกซึ่งทุกคนก็พยักหน้าเห็นด้วย
“ผมบายด้วย”
“ไม่ไปค่า”
อีกหนึ่งเหตุผลที่คนพวกนี้ไม่ค่อยออกไปไหนนอกจากหน้าคอมและไม่ค่อยมีสังคมกับเขาก็เพราะคนพวกนี้นั้นมีงานและบัคบานเบอะที่จะต้องแก้ อย่างถ้าสมมุติว่าลางานไปวันนึงพวกเขาจะต้องกลับมารับกรรมพร้อมความทรมานไปทั้งอาทิตย์เพราะฉะนั้นสู้อยู่บริษัทซดกาแฟแล้วทำงานตัวเองดีกว่า
“ไอ้พวกเห็นแก่ตัว”
หัวหน้าเทสเตอร์ว่า
“ไปชวนไอ้พัชดิ มันเก่งนะเรื่องอธิบายเรื่องยากให้เป็นเรื่องง่าย”
อันนี้พี่เอกพูดจริง แม้ดูพาโชคจะเอ๋อๆแต่สาบานได้ว่าเป็นคนเดียวในทีมที่คุยกับคนธรรมดารู้เรื่องที่สุด
“อย่ากวนคนป่วย”
หัวหน้าทีมบอก ซึ่งนั่นเจนตีความหมายไปว่าห้ามยุ่งกับพาโชคเด็ดขาด
“มันใช้ปากพูดพี่ ไม่ใช่แขน”
พี่เดี่ยวที่สามวันดีสี่วันตีกับพาโชคบอกหัวหน้าซึ่งหัวหน้าไม่สนใจแม้แต่น้อย พี่ธามมองหน้าหน้าทีมเดฟที่ดูหน้าตาไม่รับแขกก่อนจะพูดพร้อมกับขำ
“ไอ้ยู มึงน่าไปพูดจากประสบการณ์ตรง”
พอพูดจบก็ถูกพี่ยักษ์มองตาขวางแล้วลากออกไปดูดบุหรี่ พี่ธามว่าคงได้เป็นมะเร็งปอดเร็วๆนี้
“เมื่อวานมึงไปหาพัชมาเหรอ”
วันนี้ศศินเริ่มต้นคำถามได้แปลกกว่าปกติ ธามมองเพื่อนของตนก่อนจะตอบแล้วค่อยอัดบุหรี่เข้าปอด
“อือ ทำไม”
“สนิทกันเหรอวะ”
ธามแอบเลิกคิ้วอยู่หน่อยก่อนจะตอบตามความเป็นจริง
“อือมั้ง น้องมันน่ารักดี”
“ไอ้ธาม”
และธามก็ได้เสียงคำรามจากยักษ์ตัวใหญ่
“หวงทำไม กูยังไม่ได้จีบเลย”
เพราะเป็นเพื่อนกันมานานและอยู่ในสภาพสังคมเดียวกันถึงได้รู้สันดานกันดี
“มึงก็รู้ว่าอย่ายุ่งกับคนใกล้ตัวถ้าไม่อยากวุ่นวาย”
ธามดับบุหรี่รสเย็นของตนก่อนจะเห็นไปมองเพื่อนให้เต็มตา
“เหมือนมึงเหรอ”
“ไอ้สัด”
เขาขำให้กับการด่าจริงจังของเพื่อนตน
“แล้วเมื่อวานไปดินเนอร์ไหนกัน”
เขาถามเพราะเห็นเพื่อนพาสาวขับรถไปที่ไหนสักแห่งหลังจากเลิกงานซึ่งดูรีบร้อนพอตัว
“โรงพัก”
หน้าพี่ยูเซ็งโดยเห็นได้ชัด
“สวีทเนอะ”
สิ่งที่ยูเกลียดธามอย่างนึงก็คือพี่มันกวนตีน หัวหน้าทีมเดฟยักไหล่พร้อมกับตอบ
“เอาเถอะ กูขี้เกียจอธิบาย”
ธามยักไหล่ตามเพื่อนก่อนจะถามในเรื่องธรรมดา
“แถวนี้มีอะไรอร่อยบ้างไหม ปกติพัชชอบกินอะไร”
“ถามทำไม”
แต่อีกคนกลับไม่ได้คิดว่ามันเป็นเรื่องธรรมดา
“กูว่าจะซื้อไปฝากพัชตอนเย็น”
พอบอกออกไปแบบนั้นลูกพี่ของพาโชคที่หวงลูกน้องยิ่งกว่าลูกในไส้ก็หน้าหงิก
“ฝากกูไปก็ได้”
“มึงจะไป?”
พี่ธามหันไปถามเพื่อนที่วันนี้ดูดบุหรี่อ้อยอิ่งผิดปกติทั้งๆที่ปกติรีบอัดรีบไป
“อือ เมื่อวานว่าจะไปแต่ไม่ได้ไป”
“มิน่า น้องมันถามกูว่ามาคนเดียวเหรอ”
ธามพูดถึงเด็กเมื่อวานที่หน้าตาปิดไม่มิดว่ากำลังผิดหวังกับอะไรบางอย่าง
“มึงไม่ต้องไป”
ใครกันที่บอกว่าอย่ายุ่งกับคนใกล้ตัว นั่นลูกน้องตัวเองชัดๆ ธามกรอกตาก่อนจะบอกเพื่อน
“แล้วทำไมกูต้องฟัง”
พี่แกบอกแล้วก็เดินหนีดื้อๆ ทิ้งให้หัวหน้าทีมเดฟมองตามหัวหน้าเทสเตอร์ด้วยสายตาที่แม้แต่ตัวเองยังไม่เข้าใจด้วยซ้ำ
***
“ทำตัวเหมือนบ้านเลยพี่ธามเอาที่สบายใจ”
พาโชคพูดเมื่ออีกคนยึดโซฟาเบดแถมลากเครื่อง play 4 ลงมาจากห้องเรียบร้อยโดยซื้อแค่เครปหน้าเซเว่นมาเป็นของเซ่น
“ขอบคุณครับ”
“ผมประชดพี่”
พาโชคเบ้หน้าพร้อมกับกัดเครปหมูหยองน้ำพริกเผาเข้าปาก วันที่สองแล้วแผลก็เริ่มตึงบ้าง เป็นสีเขียวสีม่วงบ้างตามความช้ำของมัน วันนี้พาโชคเอาชีวิตรอดด้วยโจ๊กซองกับไข่ที่หัวหน้าทิ้งไว้ให้เมื่อวาน โดยหวังว่าตอนเย็นพี่ธามจะมีอะไรอร่อยๆมาให้…แต่เปล่าเลย
“ระวังหลังพี่”
พาโชคบอกคนที่กำลังจ้องจอทีวีแต่ไม่ทันสังเกตว่ามีศัตรูโผล่มา
“ตายๆ”
หัวหน้าเทสเตอร์ที่แต่ก่อนตีกันเกือบตายกับพาซวยแต่ตอนนี้มาขลุกอยู่ที่บ้านเขาวางจอยลงบนโซฟาแล้วถอนหายใจเฮือก เพราะเล่นยังไงก็วิ่งมาตายตรงที่เดิม
“พี่ธามมีอะไรมากินอีก”
เขาหันมายักคิ้วให้เจ้าของบ้าน
“ไม่ต้องๆ เดี๋ยวมีเด็กเอาข้าวมาให้”
พอบอกแบบนั้นไม่ถึงห้านาทีรถเจ็ดที่นั่งก็มาจอดที่หน้าบ้าน พาโชคปล่อยให้แขกเดินไปเปิดประตูบ้านให้แขกอีกคนส่วนตัวเองนั่งอ่านการ์ตูนไม่สนใจโลก
“ไอ้เหี้ยธาม”
นี่เป็นคำทักทายของหัวหน้าผู้มาเยี่ยมคนป่วยแต่เจอเพื่อนตัวเองเดินมาเปิดประตูแทนที่จะเป็นเด็กแว่นอย่างที่คาด
“มีไรมากิน กูนี่โคตรหิว”
คนที่ปฏิบัติตัวเหมือนที่นี่เป็นบ้านตัวเองพูดพลางส่องดูของกินในถุงพลาสติกใส
“ผัดไทสองห่อ ของกูกับน้อง”
“น้องเหรอ”
พี่ธามประชดคำสรรพนามของหัวหน้าที่เรียกลูกน้องอย่างสนิทสนม
“อะไรก็เรื่องของกู”
หัวหน้าเทสเตอร์ยิ้มรับก่อนบอกเพื่อนตัวเอง
“มาก็ดีละ กูกำลังจะกลับไปแซยิดอากงต่อ”
“แล้วมึงจะแวะมาทำไม”
พี่ยักษ์รู้จักพี่ธามมานาน
“กูเป็นห่วง ไม่อยากให้พัชอยู่คนเดียว”
นานพอที่จะรู้ว่าคนกวนตีนแบบไอ้ธามอันไหนพูดเล่นหรืออันไหนพูดจริง
“พี่ยูมีของกินมาไหม พี่ธามซื้อแค่เครปมาผมไม่อิ่ม”
คนป่วยที่ดูเหมือนไม่ได้ป่วยอะไรเลยหันมาฟ้องหัวหน้าตัวเองเมื่อเห็นถุงอะไรสักอย่างในมือพี่มัน ธามหัวเราะก่อนจะขอตัวกลับโดยพยายามไม่มองสายตาละห้อยของน้องมัน ธามรู้ว่าพัชอาจจะชินกับการอยู่คนเดียวแต่ไม่มีใครหรอกที่เคยชินกับความเหงา
***
“ทำไมไม่เช็ดผมให้แห้ง”
คนมาใหม่ถามเจ้าของบ้านที่กำลังก้มหน้าก้มตาเชคอีเมลในมือถือของตัวเองหน้าตาดูเคร่งเครียด
“งานไม่ต้องห่วง พี่ดูให้เอง”
หัวหน้าบอกพาโชคก่อนจะนั่งลงข้างๆ เขามองใบหน้าด้านข้างของอีกคนที่เห็นมาหลายต่อหลายครั้ง
“ไม่ใช่งาน แต่มีคนส่งอันนี้มาในอีเมลผม”
พัชยื่นโทรศัพท์ตัวเองที่กำลังเล่นวิดีโอชายหญิงคู่นึงกำลังนัวเนียกันบนเตียงให้ลูกพี่ดู ภาพจากมุมกล้องเป็นกล้องวงจรปิดแต่ความคมชัดแบบ fullHD พัชมองหัวหน้าที่ขมวดคิ้วแน่นพลางจ้องจอสี่เหลี่ยมเล็กๆ
“ใครวะ”
“หน้าตาเหมือนพี่ยู”
คนที่ถูกกล่าวหารีบปฏิเสธ
“จะบ้าเหรอ พี่หุ่นดีกว่านี้พัชก็รู้”
พาโชคขำกับความร้อนใจของลูกพี่ แต่พอนึกขึ้นได้ว่าประโยคนั้นหมายความว่าอะไรก็นั่งเงียบหน้าแดงหูแดงจนน่าสงสาร แต่คนแกล้งกำลังสนุก
“ซิคแพคใครแน่นกว่ากัน”
“พอพี่”
เจ้าของบ้านบอกเสียงอ่อย
“ใครหล่อกว่า”
“ถ้าพี่จะมากวนแบบนี้กลับไปเลยนะ”
เจ้าของบ้านบอกด้วยท่าทางขอร้องจะเป็นจะตายแต่อีกคนกลับไม่มีท่าทางว่าจะหยุด
“แล้วของใครใหญ่กว่า”
“พอโว้ยยยย”
พาโชคที่รำคาญสุดขีดตะโกนจนคอแทบแตก แต่ลูกพี่กลับขำจนไอโขลก สรุปแล้วแทนที่จะได้นั่งกินข้าวอร่อยๆกลายเป็นว่าต้องมานั่งกินข้าวไปเขินกันไป และเรื่องอีเมลแปลกๆนั่นก็ถูกลืมไปเรียบร้อย
-
พะพะพี่ยู คำถามนั้นมัน555
-
เลายังไม่ไว้ใจพี่ยู ชริ!!
-
ยังหมั่นไส้พี่ยู กันท่าพี่ธามคืออะไรทั้งๆที่ตัวเองบอกว่าอย่ายุ่งกับคนใกล้ตัวแต่ตัวเองก็มายุ่งกับน้อง มาให้ความหวังน้อง เกลียดดดดด
-
ไม่เชื่อ ไม่เชื่อ เราไม่เชื่อว่า พี่ยูว่าหุ่นดีกว่า ต้องขอดูชัดๆอีกรอบค่ะ
คิดว่า คลิปพี่ยูนั่นแหละ ไม่งั้นจะรีบเเจ้นไปโรงพักทำไม
แสดงว่ามีคนรู้เรื่องหัวหน้ากับน้องพัช ถึงได้ส่งคลิปมาให้ดู
ว่าแต่ ตอนนี้ควรเชียร์พี่ธามนะ แกทำคะแนนมาดีจริงๆ
-
ตกลงคลิปอะไร? หรือคลิปพี่ยูที่ถ่ายไว้กับนีหลุด? ที่รีบร้อนไปโรงพักเพราะไปแจ้งความว่าคลิปตัวเองหลุดมีคนปล่อยไรงี้มะ แล้วก็มีคนส่งคลิปพี่ยูมาให้น้องดู (รึเปล่าวะ 55555) #ยังคงเกลียดพี่ยูคนกามเหมือนเดิมค่ะ!!!! :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
พี่ธามละมุน อิพี่ยูนี่ละเมาะ เอายังไงเอาให้แน่ ไม่ใช่เป็นหมาหวงก้างแบบนี้ เข้าใจ๊!!!!!!!! เดี๊ยนไม่ชอบ
-
:hao7:
-
คลิปอะไรเอ่ย
เกาะติดสถานการณ์ด้วยคนจ้า
-
พัช ยู ธาม สามมึน
-
ยังหมั่นไส้พี่ยู และเริ่มระแวงพี่ธาม แต่ช็อตพี่เค้าหูแดงน่ารักมากกกก ป้าให้อภัยค่ะ!
แต่เริ่มไม่เชียร์ใคร กลัวแหก น่ารักแค่ไหนก็แหกได้ทั้งนั้น แต่พี่ธ๊ามมมมม ยังไงก็อย่างมากแค่พระรองกับตัวประกอบอยู่แล้วล่ะเนอะ ล้องห้ายทั้งนั้มตา
หวังอย่างเดียวคือขอให้พาซวยลูกแม่ได้คนดีๆ ไม่ต้องไปเสียใจกับคนเลวๆ แต่สถานะพาซวยกับพี่ยูนี่อย่างกับแค่คู่นอน พี่ยูชอบกั๊ก แล้วหนีไปกับชะนี เฬวววว /วิบัติเพื่ออรรถรส ตัวจริงเขียนถูกยกเว้นตาฝาง
-
พี่ธามมมมหูแดงน่ารักกกกก
นี่ยังอยู่ทีมพี่ธามนะคะ พี่ยูเผนพระเอกผูกปมไปก่อนแห้ๆด้ค่อยเชียร์ 555
-
ทำไมพี่ยูต้องทำตัวโลเลด้วยคะ จะเอายังไงกับน้อง ทำตัวหวงก้าง แต่ไปกะหญิงอื่นทะไม! :hao3:
-
ทำไมยิ่งอ่านเรายิ่งจุก :katai1: มันอึดอัดอะ :เฮ้อ:
-
:z2:
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
#ทีมพี่ธามมมมมมมมมมมม
พี่ยูไม่ชอบน้องแล้วจะกั๊กไว้ทำไม :angry2:
-
ถูกแนะนำเรื่องนี้มาช่วงที่เรากำลังจะสอบพอดี แต่นี่ก็ยินดีอ่าน5555
แล้วก็พบว่าไม่ผิดหวังจริงๆ เราเคยอ่านพายกับหมอโจ้ตอนนั้นก็ชอบเหมือนกัน พอมาอ่านเรื่องนี้รู้สึกว่าภาษานุ่มนวลขึ้นนะคะ
ชอบเรื่องนี้ตรงความกร๊าวใจ หรือเราจะเป็นคนหื่นเหมือนตัวละครเรื่องนี้ เพราะสายตาสั้นเหมือนกัน(?)
เห็นคนเขียนบอกเอาไว้ว่าเรื่องนี้เป็นนิยายรัก โอเคค่ะเราเชื่อ อิอิ
ชอบความชีวิตทำงานของเรื่องนี้เหมือนกัน โดนจริตเรามาก แม้จะไม่ค่อยเข้าใจศัพท์เฉพาะเท่าไหร่ก็เถอะ แต่เราชอบมากๆๆๆ เพราะไม่ค่อยจะเห็นนิยายเกี่ยวกับอาชีพด้านนี้เท่าไหร่ ชอบความครีเอตในการตั้งชื่อตอนเหมือนกันค่ะ5555
อ่านแค่4ตอนนี่เหมือนจะสบายๆ ไม่รู้จะหลอกนักอ่านหรือเปล่า
เพราะพี่ยูนี่คือเดาใจนางไม่ได้เลย เกลียดมากตรงประโยค ชอบไม่ชอบก็เอาได้ ฮืออ สงสารน้องพัช จุกแทน :z6:
:sad4: :o12:
เราเวิ่นเว้อมากก เป็นกำลังใจให้นะคะ อยากอ่านบ่อยๆ ไม่ค่อยทวงเลย55555
-
โอ้โห้!!!!! อิพี่ยู๊ววววววววว น้องมันเขินจะเเย่เเล้ว โอ้ยยยยยพาซวยน่ารัก
-
อ่านตอนนี้แล้วไม่เชียร์ใครเลยดีกว่า หมั่นไส้พี่ยู ส่วยพี่ธามนั้นนนน ตอนนี้รู้สึกแปลกๆ เหมือนพี่ธามจะพอรู้เรื่องพัชกับพี่ยูนะ แต่ตัวเองก็น่าจะชอบพัช แต่ทำไมบางทีที่กวนตีนพี่ยูก็เหมือนอิพี่ธามก็เปิดโอกาสให้พี่ยูกลายๆ เลย แค่ก็ไม่น่าใช่ พี่ธามดูมีอะไรมากกว่านั้น อ่านตอนนี้แล้วเริ่มไม่ไว้ใจพี่ธาม ทั้งที่ตอนก่อนหน้านั้นเชียร์พี่ธาม 55555555
ตอนแรกจะโกรธพี่ยูละ ที่ไม่ยอมไปหาพัชเพราะไปกับผู้หญิง แต่พอบอกว่าไปโรงพักนี่สะดุดเลย แถมดูเครียดๆ โอเค ไม่โกรธก็ได้ เพราะดูน่าจะเกิดเรื่องจริงๆ ถึงรีบร้อนขนาดนั้น
เรื่องคลิปอีก มีคนตั้งใจส่งมาให้พัชดู แล้วที่พี่ยูบอกว่าไม่ใช่ตัวเองนี่จริงหรือไม่จริงอ่ะ 555555
-
ดูกันไปยาวๆ ค่ะ อะไีรๆ อาจไม่ใช่อย่างที่คิด :hao3:
เรายังทีมพี่ยูค่ะ เราว่าเรื่องนี้มันต้องมีเงี่ยนงำแน่ๆ
-
ค้างงงงงงง :katai4:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านนะ บอกเลยว่าชอบ
คือชอบนายเอกนะ ที่ชอบคล้ายๆ กันกับเรา อิอิอิ
นายเอกชอบแขน ชอบหน้าอก นึกว่าเป็นแต่เรา
เราจะชอบขาหรือน่องนะ แบบดูแล้วแข็งแรง ยืนมั่นคง
ถึงหุ่นข้างบนจะเป๊ะ เอวจะคอด แต่มองขาแล้วเหมือนตะเกียบ
มันไม่เข้ากัน อ่ะ 5555 เราโรคจิต
มาต่อเร็วๆ น้า อิอิอิ
:really2:
-
เมื่อไหร่พี่ยูจะชัดเจนนนนนนน :ling1: :katai4:
-
มารอทุกวันเลยค่ะ เผื่อคนเขียนจะเห็นใจ :mew1: :mew1: :mew1:
-
จะไม่ทีมพี่ยูจนกว่าพี่จะเคลียร์และคลีนค่ะ!
ถ้ายัฃมั่ว ยังควง ยังแอ๊วไปเรื่อยงี้ก้จะจมเรือค่ะ
ทีมหนูพัชช
-
ส้นทีนเถอะค่ะพี่ยู อย่ามาทำเป็นหวงถ้ายังหาความชัดเจนไม่ได้
กับนังเเพมเพิสนี่ยังไงคะ? คู่นอน? หรือยังไง? เรื่องคลิปอีก
คลิปอะไร? ไปเเกว่ง usb stick เข้า port อื่นเเล้วหลุดจนพัชซึม?
เคลียร์ไม่ได้ก็อย่ามากระเเดะหึงค่ะ อีผู้ชายไร้ความชัดเจน
เเล้วไอ้คำว่า "ชอบไม่ชอบก็เอา" ส่อความสำส่อนมาเเต่ไกล
ทำไมนายเอกดีๆ น่ารักๆ ต้องเจอเเต่พระเอกเน่าๆ ทุกเรื่องเลย
ส่วนธามเหมือนจะดี เเต่... ก็ไม่รู้สินะ
พัชไม่ต้องสนพวกหัวหน้ากิ๊กก๊อกหรอก เดินหน้าหาผัว CEO เลยค่ะลูก555
สนุกดีค่ะ เรากำลังเขียนเเนว computer พอดี เเต่เน้นไปเเนว hacking
ไม่ได้เอาลงเล้าเป็ดหรอก อาย กลัวคนไม่ชอบ เลยเอาลงเเต่เด็กดี 555
-
แก้คำผิดด้วยค่ะ ยูริ กาการิน เป็นนักบินอวกาศชาวรัสเซียค่ะ
-
เฮ่อพี่ยูนะพี่ยู ทำอะไรอยู่ก็ไม่รู้ (ถอนหายใจเหนื่อยหน่าย)
ส่วนพี่ธามนี่ยิ่งอ่านป้าก็ยิ่งรู้สึกถึงออร่าพระรองแผ่ซ่านออกจากร่างจนอยากจะจับมาถามมาก ๆ ว่า
เฮ้ยเอ็งเอาไง! จะรุกน้องพัชไหม? ถ้ารุกก็รุกเลย เด็กมันจะได้มีที่พึ่งทางใจที่ดีกว่าไอ้ลูกพี่ยูเสียที
จริง ๆ จุด ๆ นี้ เรารู้สึกเหมือนไม่มีใครจริงจังกับพัชเท่าไร ออกจะขัดขากันเองมากกว่า
(จะยักษ์ จะตัวแทนฝั่งเทสเตอร์ก็เถอะ หยอกไก่ไปวัน ๆ ทั้งนั้น) แต่ไม่ว่าจะยังไง เราก็จะปักหลักอ่านมันต่อไปอย่างนี้แหละค่ะ
เป็นกำลังใจให้นะคะ ^^ :กอด1:
-
คาใจมากว่าคลิปอะไร???
พี่ยูถ้าไม่ชัดเจนจะเชียร์พี่ธามแล้วนะ!!!!
-
6.firewall นั้นคือกำแพงขวางใจเธอ
“คลิปบิ๊กไบค์ถูกตัดหน้า รอดมาได้เพราะชุดเซฟตี้”
วันนี้หน่วยข่าวไม่กรองอย่างพี่เอกก็ยังทำหน้าที่ตามเดิม มากไปกว่าเดิมก็ตรงที่ทุกคนในห้องให้ความสนใจกับข่าวและคลิปที่ว่า
“ไอ้พัชนี่”
พี่เดี่ยวว่าอย่างตกใจเมื่อเห็นคลิปจากกล้องหน้ารถจากโซเชียลเน็ตเวิร์คที่แชร์กันเป็นหมื่น
ในคลิปวิดีโอความยาวหนึ่งนาทีครึ่งนั้นเริ่มต้นจากมุมข้างหลังของบิ๊กไบค์คันใหญ่แต่มีพาซวยเป็นคนขับ ตอนแรกก็ขับมาดีๆด้วยความเร็วต่ำเพราะรถบนถนนค่อนข้างเยอะก่อนจะจอดติดไฟแดงที่สี่แยกใหญ่ไม่ถึงนาทีเมื่อไฟแดงเปลี่ยนเป็นไฟเขียวทุกคนก็เร่งเครื่องเตรียมทะยานและระหว่างกำลังจะข้ามแยกนั้นก็มีพี่วินมอเตอร์ไซค์แทรกมาจากไหนไม่รู้ เบียดปาดพาซวยที่ซวยสมชื่อของพี่ๆไปทำให้ต้องหักหลบ ผลก็คือพาโชคล้มแฉลบม้วนหน้าสองรอบไปที่ถนนฝั่งตรงข้าม ดีที่ไม่มีรถสวน แต่นั่นก็น่าจะทำให้รถที่ติดอยู่แล้วติดไปอีกเป็นชั่วโมง
“ดีนะที่ไอ้ซวยแม่งไม่เป็นอะไรมาก”
“ถ้าซวยแม่งไม่ใส่ชุดหนังสองแสนของมันนี่กูว่าปางตาย”
“เออ ถ้าไม่ไปหามันมากูไม่เชื่อเลยว่ามันแค่กระดูกร้าว”
พี่เอกกับพี่เดี่ยววิพากษ์วิจารณ์กันไปต่างๆนานาๆและทั้งหมดอยู่ในสายตาพี่ยักษ์
“เลิกเรียกว่าไอ้ซวยเถอะ พัชมันก็มีชื่อ”
สงสัยลูกพี่จะผีเข้า พี่เอกกับพี่เดี่ยวมองหน้าพี่ยูที่เคยเป็นแกนนำเรียกพาโชคว่าพาซวยอย่างไม่เข้าใจแกสักเท่าไหร่
“ต้องเรียกว่าอะไรดีคะพี่ยู”
น้องเจนที่ฟังมานานถามหัวหน้าที่พักนี้รู้สึกจะเยอะเป็นพิเศษ
“ที่รักมั้งเจน”
หัวหน้าตอบด้วยความรำคาญแต่เจนคิดจริง
“แล้วน้องพักฟื้นแบบนี้บริษัทจ่ายยังไงคะ”
เจนที่กำลังยุ่งอยู่กับการรีทัชแขนคนออกจากรูปวิวทะเลถามลูกพี่
“70%”
เจนพยักหน้ารับ สิ่งนึงที่บริษัทนี้เหนือกว่าหลายๆบริษัทเห็นจะเป็นเรื่องสวัสดิการถือว่าใช้ได้ มีประกันสุขภาพ ประกันอุบัติเหตุ ประกันการตาย มีวันพักร้อนให้เกือบ 60 วัน มีโบนัสทุกหกเดือน ยังดีกว่าหลายบริษัทที่มีประกันสังคมทำฟันได้ปีละไม่กี่ร้อย เจนอยากจะบอกว่าถอนฟันทีก็ปาไปสองพันห้าแล้ว
“เจน adobe* เครื่องเจนเวอร์ชันอะไร”
“เป็น cc พี่บอล”
“เครื่องไอ้พัชล่ะ”
“เดี๋ยวกูดูให้”
หัวหน้าที่เดินผ่านมาพอดีอาสาเปิดเครื่องไอ้พาโชคให้ก่อนจะนั่งลงเคาะแป้นทำอะไรสักอย่าง
“cs6”
“ผมไปประชุมกับดีไซน์เนอร์ชั้น 12 มาเขาคุยกันว่าจะเปลี่ยนไปใช้ cc ให้หมดแล้วพี่”
“ต่างกันยังไงวะ”
พี่เอกที่ปกติใช้ photoshop เพื่อตัดรูปเล็กๆน้อยๆ ไอ้เครื่องมือล้านแปดนั่นอย่าหวังว่าพี่แกจะใช้เป็น รู้สึกไม่เข้าใจกับที่พี่บอลพูด
“ปกติ adobe มันขาย software ขาดเป็นเวอร์ชัน cs1 2 3 อะไรของมัน พอขายขาดแล้วเวลาลูกค้าเจอบัคมันก็แก้ยากที่สำคัญคือไอ้พวกลูกค้านี่ตัวดี ซื้อคนเดียวแต่แผ่นก็อปเป็นล้าน เขาก็เลยออกตัวใหม่มาคือ creative cloud อารมณ์แบบเช่าออนไลน์พี่ จ่ายต่อเดือนต่อเครื่องแต่ได้ใช้รุ่นใหม่ตลอด แก้บัคให้ตลอด ราคาเช่าก็ไม่แพง”
“อ่อ”
พี่เอกขานรับ แต่ก่อนที่จะมีใครได้ถามอะไรต่อหัวหน้าก็เรียกร้องความสนใจจากน้องๆด้วยการเปิดประเด็นใหม่
“พัชแม่งล็อกอินเฟสบุ๊คค้างไว้ว่ะ”
และแล้วความสนุกก็เริ่มขึ้น...
‘ผมชอบจูบ ผมชอบจับ ผมหื่นครับ’
‘ระหว่างนมผู้หญิงกับนมผู้ชายผมชอบนมวัวครับ’
‘ทำยังไงถ้ารักหัวหน้าตัวเอง ปล.หัวหน้าผมเป็นผู้ชายครับ’
‘อยากเปลี่ยนชื่อเป็นไอ จะได้พูดได้ว่า อะ...ไอเลิฟยู’
ไม่ต้องบอกว่าสองสเตตัสหลังนั่นมาจากเจน
‘ผมคนจริงครับโพสแล้วไม่ลบ ถ้าลบผมขอแช่งให้ตัวเองเป็นสังคัง’
“จังไรเหี้ยๆ”
พี่เอกพูดขึ้นก่อนจะนั่งขำกันจะเป็นจะตายอย่างกับเด็กวัยสิบขวบที่กำลังรุมแกล้งเพื่อน พาซวยจามอยู่สองสามครั้งก่อนจะเหลือบมองมือถือที่สั่นเป็นเจ้าเข้า ทั้งรู้สึกประหลาดใจกับการแจ้งเตือนเฟสบุ๊คที่ถี่เหลือเกินทั้งๆที่ปกติเอาไว้ตามข่าว ไม่ก็ตามเพจที่ตัวเองชอบไม่เคยโพสอะไรให้เพื่อนมาคอมเมนต์ขนาดนี้เลย
“เฮ้ยยยยยย พี่แม่งเล่นกูแล้ว”
พาโชคบ่นก่อนจะส่งสติกเกอร์หมาหงอยเข้าไปในกลุ่มไลน์ของที่ทำงานซึ่งดูเงียบเหงามาตั้งแต่เมื่อเช้า จะบอกว่าไลน์กรุ๊ปนี้ไม่ได้เอาไว้ทำงานเหมือนของคนอื่นแต่เอาไว้ลงอะไรไร้สาระอย่างเช่นของกินที่ไหนอร่อยกับโปรตั๋วเครื่องบินถูกต่างหาก รอไม่นานนักหัวหน้าก็ส่งข้อความกลับมา
‘อย่ามาส่งสติกเกอร์เล่นพาโชค นี่เวลาทำงานของพวกพี่’
พัชกรอกตาอย่างเซ็งจิต มันปล่อยให้ทามไลน์ของตัวเองบันเทิงต่อไปโดยไม่ได้ไปแตะต้องหรือแก้ตัวใดๆ ปล่อยให้เขาสนุกกันให้พอ เดี๋ยวคงสงบกันเอง
นี่เป็นอีกตัวอย่างของพวกไม่มีจิตสำนึกในสังคมทั้งเป็นตัวอย่างของการใช้เทคโนโลยีในทางที่ผิด พาโชคถอนหายใจพร้อมกับขำพวกพี่ๆ ก่อนจะเปิดคอมพิวเตอร์ทำโปรเจคแอปพลิเคชั่นรวมรูปแมวที่ทำไว้เล่นๆเมื่อปีที่แล้วขึ้นมาทำต่อ งานอดิเรกของคนทั่วไปหลังจากการทำงานอาจจะเป็นการท่องเที่ยว ดื่ม สังสรรค์แต่งานอดิเรกของดีเวลลอปเปอร์ร้อยละ 99.99 คือการมีโปรเจคอะไรสักอย่างเป็นของตัวเองแล้วใช้เวลาอยู่หน้าจอแบบเดิม แม่พาโชคเคยเรียกว่าไม่ใช่งานอดิเรกแต่เป็นพวกหมกมุ่นและไม่มีสังคม
“You have a new email”
พาโชคอ่านออกเสียงพร้อมกับกดเข้าไปยังกล่องอีเมลของตัวเอง เพราะอยู่กับเทคโนโลยีมันถึงรู้มากกว่าคนอื่นว่าอันไหนคืออีเมลขยะ อันไหนเป็นอีเมลโฆษณาชวนเชื่อ อันไหนเป็นอีเมลอัตโนมัติหรืออันไหนส่งจากคนจริงๆ อาทิตย์ที่ผ่านมาพัชได้รับคลิปแปลกๆจากอีเมลที่ไม่รู้จักอยู่วันละหลายครั้ง ที่บอกว่าแปลกก็เพราะมันส่งเข้ามาในอีเมลบริษัทไม่ใช่อีเมลส่วนตัวแต่อย่างใด
“กูไปเผลอสมัครเว็บโป๊ที่ไหนจริงๆป่ะวะ”
พัชบ่นกับตัวเองก่อนจะลบอีเมลนั้นทิ้ง พร้อมกับอยากรู้ว่าอีเมลต้นทางที่ส่งมานั้นมาจากไหน วิธีการหาต้นทางนั้นก็แค่ค้นหา ip address ของเครื่องต้นทางซึ่งวิธีก็มีดาษดื่นตามอินเตอร์เน็ตขึ้นอยู่กับว่าใช้อีเมลของอะไร หรือใช้คอมพิวเตอร์ปฏิบัติการอะไร ซึ่งไม่ยากเท่าไหร่ถ้าเทียบกับการใช้มือซ้ายบังคับเมาส์ให้ตรงทางของพาโชคที่พอจะเข้าใจหมออยู่บ้างว่าทำไมไม่ให้ใช้มือขวาที่แขนร้าวทำงาน เพราะเคยรั้นเล่นเกมส์อยู่สองชั่วโมงปรากฏว่าคืนนั้นปวดกระดูกจนแทบอยากจะตัดแขนทิ้ง
“Singapore”
พาโชคโพล่งเมื่อเห็นผลลัพธ์ของสิ่งที่ตัวเองได้มา พัชผู้มีความรู้ทางเทคโนโลยีแต่ไม่ได้เก่งกาจเรื่อง hacking อะไรแต่อย่างใดกุมขมับ เพราะส่วนมาก internet provider(ผู้ให้บริการอินเตอร์เน็ต) ของไทยกับมีต้นทางอยู่ที่สิงคโปร์อยู่แล้ว จะเป็นแบบนั้นก็ไม่แปลก
“เรื่องแบบนี้ต้องถามลูกพี่”
พอพูดถึงลูกพี่ก็นึกขึ้นมาได้อีกว่าทำไมแต่ละคลิปที่ในอีเมลตั้งใจส่งมาผู้ชายในนั้นถึงได้รูปร่างหน้าตาคล้ายกับพี่ยูนัก
‘วันนี้อยากกินอะไร’
ก่อนที่พาโชคจะดำดิ่งไปสู่ความมืดดำของโลก hacker ที่เอาจริงๆแล้วไม่ได้มีความสามารถด้านนั้นเลย พี่ธามก็ทักมาในแชท และถ้าพี่ธามถามแบบนี้ต้องจัดให้หนัก
‘ก๋วยเตี๋ยวต้มยำ ข้าวมันไก่ปากซอย น้ำเต้าหู้และขนมปังสังขยา’
พัชพิมพ์ไปก็หิวไป ไม่ทันไรคนที่ถามก็ส่งสติกเกอร์แมวหงอยมาให้อย่างไม่เหมาะกับความกวนตีนของเจ้าตัวแต่อย่างใด
‘ถ้าจะขนาดนั้นมาซื้อเองไหมพัช’
พาโชคขำให้กับการประชดประชันของพี่ธามก่อนจะปิดอีเมลลงและหันไปสนใจกับแอปพลิเคชันแมวเหมียวต่อ ทำไปเกือบสองชั่วโมงในระหว่างที่กำลังมีสมาธิกับการคิดอัลกอลิทึมการให้อาหารแมวก็มีใครบางคนมายืนซ้อนอยู่ข้างหลัง
“ทำอะไรพัช”
“เอ้ยย”
พาโชคตกใจจนเกือบจะปาเมาส์ทิ้งเมื่อคนที่อยู่ข้างหลังก้มลงมากระซิบใส่หู
“พี่ยู อะไรของพี่วะ”
“สายตาสั้นแขนเจ๊งแล้วยังไม่เจียมอีก”
คนเป็นลูกพี่บอกพลางขยับคอมพิวเตอร์พกพาออกไปให้ไกลจากคนที่นั่งจ้องจอแบบไม่สวมแว่นอยู่ แขนขวาที่เข้าเฝือกอยู่ของไอ้พัชทำให้มันไม่กล้าบ่นอะไรลูกพี่มาก
“ก๋วยเตี๋ยวต้มยำ ข้าวมันไก่ปากซอย น้ำเต้าหู้และขนมปังสังขยา ครบนะพัช”
มันเหล่ตามองลูกพี่ที่วันนี้มาแปลก
“ไอ้ธามมันมาไม่ได้ ติดประชุมด่วนเลยฝากพี่มา”
พาโชคพยักหน้ารับพร้อมกับรีบเบือนหน้าหนีเมื่ออีกคนโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้จนจมูกโด่งนั้นเกือนจะทิ่มหน้ามัน
“อะไร พอไม่เมาแล้วกลัวเหรอ”
เขาเย้าเพราะรู้ว่าถ้าพัชเมาแล้วยื่นหน้าเข้าไปหาแล้วละก็ไม่หันหน้าหนีหรอก ดีไม่ดีเดี๋ยวน้องมันโน้มคอลงไปจูบเอง
“ผมเปล่า”
พี่ยูมองคนปฏิเสธที่เสหลบตาไปด้วย
“งานยุ่งไหมพี่”
คนโตกว่ามองน้องที่กำลังพยายามถือข้าวของที่เขาซื้อมาให้ด้วยมือข้างเดียวด้วยความทุลักทุเล เขาเดินเข้าไปช่วยพร้อมกับเดินนำเข้าไปในครัว
“เรื่อยๆ งานส่วนของพัชก็กระจายให้ outsource ไป แต่โค้ดมันก็กลับมาเละพอตัว”
พาโชคเบ้หน้า
“อย่าบอกนะว่าผมต้องกลับไปแก้”
“อืม”
ว่าด้วยเรื่องแก้โค้ดของคนอื่นเป็นที่รู้กันดีในหมู่ดีเวลลอปเปอร์อยู่แล้วว่าถ้าจะให้ไปไล่โค้ดคนอื่นสู้เอามาเขียนใหม่ยังง่ายกว่า เพราะฉะนั้นพี่ยูถึงย้ำนักย้ำหนากับโครงสร้างการเขียนโค้ดที่ต้องยึดถือตามระบบ โดยเฉพาะคนที่ทำงานโปรเจคเดียวกันแล้วละก็ทุกอย่างต้องไปในแนวทางเดียวกัน ทุกคนต้องสามารถอ่านโค้ดของกันและกันรู้เรื่อง เน้นแยกย่อยการทำงานให้ชัดเจน สะอาดเป็นระเบียบแต่ทำงานไร้บัค และเรื่องสำคัญที่สุดคือนำกลับมาแก้ไขได้ง่ายและสามารถ re-use ได้อย่างกับขยะพลาสติคเลยทีเดียว
“เห็นธามบอกชอบกินข้าวมันไก่”
ลูกพี่เทข้าวมันไก่ใส่ในจานให้ลูกน้องที่กำลังยืนกินขนมปังสังขยาอยู่
“ผมก็ชอบทุกอย่างแหละ”
มันว่าพร้อมกับเคี้ยวหงุบหงับ
“ชอบพี่ด้วยไหม”
ไอ้พัชกลืนขนมปังนุ่มนิ่มลงไปในคออย่างยากลำบาก
“พี่กินเสร็จแล้วก็กลับไป”
ศศินหัวเราะเพราะเขายังไม่ได้กินอะไรเลยก็ถูกไล่กลับเสียแล้ว พอเห็นหน้าแดงๆแต่เจ้าตัวขมวดคิ้วแน่นขนาดนั้นเขาจึงไม่ได้แหย่ต่อเพราะกลัวจะถูกเอาเฝือกทุบหัวเอา วันนี้พวกเขานั่งกินข้าวกันไปดูซีรียส์สืบสวนสอบสวนในทีวีไปด้วย
จริงอยู่ว่าพี่ยูเองค่อนข้างเจ้าชู้แต่เขาก็มีกฏให้ตัวเองเหมือนกันว่าห้ามยุ่งกับคนใกล้ เขากล้าพูดได้เต็มปากว่าเรื่องระหว่างเขากับพัชเป็นแค่อุบัติเหตุแต่ก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงได้พยายามทำให้มันเกิดซ้ำแล้วซ้ำอีก บางทีอาจจะเป็นเรื่องของเซกส์ที่เข้ากันดีก็ได้ ในระหว่างที่เขากำลังสับสน เขาก็กำลังสงสัยว่าพัชกำลังคิดอะไรอยู่เช่นกัน
“วันนี้เหนื่อย ขอนอนนี่ได้ไหม”
พี่ยูถามหลังจากกินข้าวเสร็จแทบจะทันที
“ไม่”
และอีกคนก็ตอบทันทีเช่นเดียวกัน
“พี่เหนื่อยไม่ได้นอนมาคืนนึงแล้ว”
คนเป็นพี่บอกด้วยท่าทางจริงจังซึ่งพาโชคก็สังเกตมาตั้งแต่ที่เขามาถึงแล้วว่าลูกพี่ดูเหนื่อยกว่าปกติ
“ไหนบอกงานไม่ยุ่ง”
คนป่วยว่าพลางเดินเก็บโต๊ะที่เต็มไปด้วยจานใช้แล้วกับขยะ
“ยุ่งเรื่องอื่น”
ลูกพี่ว่าพลางบิดขี้เกียจ คนเจ็บที่บัดนี้กลับมาแข็งแรงเกือบร้อยเปอร์เซ็นต์แล้วยกเว้นถอดเฝือกที่แขนหันมองคนที่เดินไปนั่งตรงโซฟาพร้อมกับบอก
“นอนโซฟา”
“ไม่เอา ปวดหลังจะตาย ใช่ว่าเราไม่เคยนอนด้วยกัน”
แม้จะเป็นผู้ชายเหมือนกันแต่เรื่องแบบนี้บางทีก็ไม่ใช่เรื่องที่เอามาพูดได้โดยไม่เขิน พาโชคเลี่ยงที่จะต่อล้อต่อเถียง มันเดินมานั่งที่โซฟาตัวเดียวกันกับลูกพี่และกดเปลี่ยนจอทีวีเป็นโหมดเล่นเกมส์แทนทั้งๆที่มีแขนเดียว
“พี่เหนื่อยจริงๆนะพัช”
คนที่บอกว่าพลางทอดตัวลงนอนบนตักของน้อง พาโชคที่ทำอะไรไม่ถูกมองข้ามกิริยาแบบนั้นไปและเริ่มถามสิ่งที่ตัวเองอยากจะรู้มาสักพักแล้ว
“ผมถามได้ไหม”
เขาหลับตาคล้ายกับอนุญาต
“คลิปที่ผมเห็นพี่เป็นคนถ่ายเองใช่ไหม คนในคลิปเขาเรียกชื่อพี่”
ศศินไม่ตอบ...
พาโชคมองรอยยิ้มที่มุมปากของคนที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนตัก จำได้ว่าตอนที่เจอลูกพี่ครั้งแรกในวันสัมภาษณ์งานมันอดไม่ได้ที่จะอิจฉารูปร่างหน้าตาของเขา โดยเฉพาะช่วงคิ้วและตาเรียวที่เห็นจะเป็นเอกลักษณ์ที่เด่นที่สุดของพี่ยู
“ก้มลงมาจะบอก”
เจ้าของบ้านขมวดคิ้วแน่นก่อนจะก้มลงไปเงี่ยหูฟังแต่เปล่าเลยพี่ยูลืมตายิ้มกว้างก่อนจะยกหัวขึ้นมาจุ๊บปากอีกคนเบาๆแล้วนอนลงไปตามเดิม
“พูดมากนะพาโชค”
แขกของบ้านว่าก่อนจะหลับตาลงเช่นเดิม
“พี่ของีบครึ่งชั่วโมง เดี๋ยวกลับ ปลุกด้วยนะครับ”
พัชถอนหายใจยาวเพราะดูก็รู้ว่าเขาไม่อยากให้รู้ และเกลียดตัวเองที่นั่งนิ่งหน้าแดงอยู่แบบนั้น
***
“อาจารย์ที่ม.พี่ชวนไปบรรยายเรื่องการใช้เทคโนโลยีให้ถูกวิธี พัชสนไหม”
เย็นวันนี้พี่ธามหิ้วบะหมี่ต้มยำมาให้ถึงที่บ้านพร้อมกับถามคำถามที่คิดว่าจะถามมาสักพักแล้วแต่ลืม
“ใช้ยังไงให้ผิดนี่ง่ายกว่าพี่”
ลูกพี่ฝั่งเทสเตอร์ขำ
“พูดหมือนพวกห้องเดฟ”
พาโชคเลิกคิ้วมองพี่ธาม เพราะรู้ดีว่าคนในห้องนั้นนิสัยเป็นยังไง
“ผมไม่ชอบการไปพูดต่อหน้าคนเยอะๆว่ะ”
มันแบ่งรับแบ่งสู้
“พี่จ้างเป็นบุฟเฟต์ชาบูน้ำดำ”
“ชาบูสามรอบถ้วน”
พัชรี่ตามองพร้อมกับต่อรอง
“ครับๆ ได้ครับ”
และเมื่อได้คำตอบแล้วก็ยิ้มกว้างอย่างพึงพอใจจนอีกคนเผลอยิ้มตาม
“เนื้อหานี่ยังไงดีพี่ธาม มันกว้างนะ”
“พี่อยากเล่นเรื่อง social network”
“อือ เดี๋ยวงั้นผมรีเสิร์ชดู”
เอาจริงๆแม้จะดูเป็นหัวข้อดาษดื่นแต่สำหรับพาโชคการไปเล่าเรื่องน่าเบื่อและรู้อยู่แล้วให้คนหมู่มากฟังนั้นยากพอสมควร ต้องคิดว่าจะทำยังไงให้เขาสนใจ
“เดี๋ยวพี่ช่วยหาข้อมูล”
คนที่กำลังคิดอะไรเยอะแยะในหัวพยักหน้า
“ใส่สูทแต่งตัวหล่อด้วยนะพัช”
มันเบ้หน้า
“ผมล่ะเกลียดจริงๆ”
ธามหัวเราะทั้งๆที่ตัวเขาเองเห็นว่าพัชมันใส่สูทแล้วออกจะดูดี
“เออ เมื่อวานไอ้ยูเอาข้าวมาส่งถึงมือไหม”
คนเป็นพี่เปลี่ยนเรื่องพร้อมกับหยิบจอยเกมส์ขึ้นมาอย่างถือวิสาสะ
“มานั่งกินด้วยพี่ นอนอีกต่างหาก”
คนตอบว่าไปตามความจริงส่วนแขกนั่นขมวดคิ้วยุ่งทั้งนั่งนิ่งเหมือนคิดอะไรอยู่นาน
“พัช รู้ใช่ไหมว่ายูมันมีเรื่องผู้หญิงเยอะ”
“ครับ?”
พาโชคตกใจกับคำถามกึ่งบอกเล่า
“อย่าไปถือสามันนะ”
พาโชคไม่เข้าใจว่าคนที่มองจอเพื่อเลือกเกมส์ถึงได้พูดถึงเรื่องของเพื่อนตัวเอง
“อ่า...ครับ”
เรื่องผู้หญิงกับพี่ยูเป็นข่าวลือตั้งแต่พัชมันเข้ามาทำงานใหม่ๆ แรกๆมันก็ไม่เชื่อหรอกจนกระทั่งเกิดกับตัวเอง
“มันเจ้าชู้โดยสันดาน”
พัชไม่รู้ว่าที่พูดหมายความว่ายังไง แต่ก็นั่งฟังต่อไป
“พี่ไม่อยากให้คนมองมันไม่ดี เพราะยังไงเรื่องส่วนตัวของมันก็ไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องงาน มันทำงานดีพัชก็น่าจะรู้”
อันนี้พัชรู้แต่ที่พี่ธามไม่รู้น่าจะเป็นความสัมพันธ์พิลึกกึกกือของมันกับลูกพี่ต่างหาก
“ที่พี่พูดคือกลับไปม.คราวนี้ พี่จะชี้ให้ดูว่าใครเคยกิ๊กไอ้ยูบ้าง ที่กลับมารวมโปรเจคศิษย์เก่านี่ล่อไปเกินครึ่ง”
พัชหัวเราะก่อนจะว่าพี่ธาม
“เผาเพื่อนนี่หว่า”
“กันท่าไว้ไง”
ธามหัวเราะบ้าง ซึ่งพาโชคก็หัวเราะตามไปกับเขาด้วยทั้งๆที่รู้สึกแปลกๆกับประโยคข้างต้นอยู่หน่อย พัชเริ่มรู้สึกแปลกๆกับทั้งพี่ธามและหัวหน้า เพราะช่วงนี้สองคนนี้แวะเข้ามาหาที่บ้านมันเกือบทุกวัน จะบอกว่าเพราะพาโชคป่วยอย่างเดียวก็คงไม่ใช่
“ไปฟิตเนสไหมพัช”
“อะไรของพี่ธามวะเนี่ย”
มันว่าไปด้วยหัวเราะไปด้วยเพราะไอ้คนที่มาเกาะที่บ้านชวนคุยนั่นนี่ไปเรื่อยแถมยังเปลี่ยนหัวข้อไม่บอกกันอีก
“เขาบอกถ้าชวนคนได้เขาจะลดค่าสมาชิกให้พี่ครึ่งปี”
“แล้วผมจ่ายเต็ม?”
พัชกรอกตาให้กับฟิตเนสที่ขยันออกโปรโมชั่นล่อลวงคนเหลือเกิน
“เอางี้ พี่มีข้อเสนอพัชไปฟิตเนสกับพี่ พัชออกเงินเองครึ่งปีแล้วพี่จะช่วยออกอีกครึ่งปีนะ”
“แล้วพี่จะได้กำไรตรงไหน”
พี่ธามที่โง่คำนวนอยู่หน่อย ทำหน้าแบบเออว่ะก่อนจะบอกออกมาต่อ
“ไม่เป็นไร พี่หาเพื่อนเล่น”
พัชขำเสียงดังก่อนจะตอบรับง่ายๆ
“ไปก็ได้ แต่รอให้แขนหายสนิทก่อนนะ”
“เย้”
พัชยิ้มให้กับอากัปกิริยาแบบเด็กๆของพี่ธาม ทั้งๆที่มีคำถามในหัวว่าทำไมเขาต้องแวะมาเกือบทุกวัน ทั้งๆที่วันนี้เป็นวันหยุดแต่ก็ไม่ได้ถาม
***
“พี่ยู enable firewall* ให้ผมหน่อย ผม remote* ไม่ได้”
ใช่ว่าพาโชคที่แขนเดี้ยงจะได้อยู่บ้านเฉยๆไปวันๆเมื่ออยู่ดีๆลูกค้าอยากได้ source file ที่พาโชคทำไว้แต่ไม่มีใครหาเจอเพราะพาโชคนั้นเก็บไฟล์ทุกอย่างด้วยการตั้งชื่อ folder ระดับเทพ เช่น abc เป็นต้น และเรื่องนี้เองเป็นเรื่องที่ถูกด่าเป็นประจำ พอไม่มีใครหาเจอและเจ้าตัวก็จำไม่ได้เลยต้อง remote เข้าเครื่องที่ทำงานแล้วนั่งหาเอง
“นี่ผมเก็บไว้ไหนวะ”
เขาว่ากันว่าพวกทำงานหน้าจอมักจะมีสกิลการพูดคนเดียวติดตัวแทบจะทุกคน
“อื้อหือ ต้องหาเวลาจัดระเบียบเครื่องแล้ว”
พัชบ่น
“พี่รู้แล้วว่าทำไมเครื่องพัชช้า”
และคนที่อยู่ในสายก็บ่นเหมือนกัน
“แล้วอันเดิมที่ให้ลูกค้าไปมันใช้ไม่ได้เหรอครับ”
“ก็พัชลืมเอา hidden file* โคลนลงไปในโปรเจคไง”
หัวหน้าว่าเสียงเหนื่อย
“อ้าว ฉิบหาย ผมลง OS ใหม่เลยลืมตั้งค่า”
“ตลอดเลยพัช”
“ทำไมพี่ยูไม่ด่าผมวะ อย่างน้อยจะได้รู้สึกผิดน้อยลงบ้าง”
พาโชคพูดพร้อมกับขำ ทั้งๆที่แต่ก่อนคงด่าแบบ เพราะมึงไม่รอบคอบไงไอ้ซวย พัชได้ยินเสียงถอนหายใจมากจากปลายสาย
“ถ้าพี่ว่าพัชเดี๋ยวพี่ก็รู้สึกผิด”
ทำไมแต่ก่อนไม่เห็นจะรู้สึกผิดวะ พาโชคยิ้มให้กับการบ่นของลูกพี่
“พี่ยูฝากปิด firewall ให้ผมหน่อยนะครับ”
มันบอกเมื่อก็อปปี้ไฟล์ต้นฉบับและตั้งค่าเครื่องได้แล้ว ลูกพี่ครางอือออรับด้วยน้ำเสียงที่เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ก่อนจะรีบวางสายไป
“firewall เหรอ? เดี๋ยวพี่เปิดให้ แค่นี้ก่อนนะพัช”
บางทีหัวหน้าคงกำลังคิดออก ว่าทำไมพาโชคถึงได้อีเมล์คลิปแปลกๆทุกวันผ่านทางอีเมล์บริษัท
firewall - ระบบรักษาความปลอดภัยของเครื่องคอมพิวเตอร์ไม่ให้ถูกโจมตีจากผู้ไม่หวังดีหรือการสื่อสารที่ไม่ได้รับอนุญาต ซึ่งส่วนใหญ่จะมาจากระบบเครือข่ายอินเตอร์เน็ต ในปัจจุบัน Firewall มีทั้งอุปกรณ์ที่เป็น Hardware และ Software
remote - การเข้าใช้เครื่องคอมพิวเตอร์อีกเครื่องจากอีกเครื่อง
clone - การก้อปปี้โค้ดทั้งชุดจาก server ลงมาที่ local
adobe - ชื่อของบริษัท software e.g. photoshop, dreamweaver
-
ตอนนี้ดูไม่มีอะไรมาก แต่พี่ธามเผาพี่ยูทำไมคะ เค้ารู้กันถ้วนหน้าจนไม่มีใครกล้าเชียร์แล้วค่ะ แต่ชอบจริงตอนพี่ธามเปย์ แต่ใจเราไม่ไว้ใจใครค่ะ สรุปคลิปอะไรคะ หรือเราอ่านข้ามไปเอง
แต่ที่แน่ๆหิวข้าวมันไก่ค่ะ หิวววววว
-
ยังไงก็ไม่โอกะไอ่พี่ยูว่ะ แง่ง อะไรก็ไม่รู้ สรุปคือแค่อยากสัมพันธ์ทางกายกับพัธแต่ไม่คิดอะไรงี้เหรอ โอ้ยยย เลวในสันดานเกินไปแล้ว คนเจ้าชู้ที่นิสัยแย่จริงๆ
-
พี่ธามมีการมาล่อลวง :z1:
-
พี่ยูนี่ปากบอกไม่คิออะไร แต่การกระทำกลับสวนทางกัน
ตอนนี้พี่ธามเริ่มรุกล่ะ ระวังจะตามไม่ทันนะ :hao3: :hao3:
-
ให้น้องไปคุยกับพี่ธามก็ดี พี่ยูมัวแต่กั๊ก :hao3:
-
พี่ยูนี่น้าาา มีตอดนิดตอดหน่อย เนียนเรื่อยเลยนะ
-
ยังไง ๆ
ไม่ชัดเจนนะยู ตอดเป็นปลาทอง ไอ้น้องก็มึน เฮ้อ!
-
หมั่นไส้พระเอกเรื่องนี้ต้องทำยังไงคะ หึ :z6:
-
พี่ยูนี่คือเริ่มรู้สึกชอบพัชมันแล้ว แต่ยังไม่รู้ใจตัวเองสินะ ยังมาคิดว่าเพราะเซ็กเข้ากันได้อีก ทั้งที่พี่หึงมันไปกี่รอบแล้วคะ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ยูนี่พระเอกใช่ไหม? หมั่นใส้อ่ะ เจ้าชู้สำส่อน กลัวเอาอะไรมาติดน้องพัชของเรา 555 :hao4:
-
:hao6:
หน่วงๆ หนักๆ ยังไงก็ไม่รู้
-
เเต่ยังคงสงสัยว่าคลิปอะไร :hao3:
-
ไม่ใช่คลิปจากกล้องวงจรปิด ? โดนแอบถ่าย ? เอ... คลิปพัชกับพี่ยูมันเปล่าวะ แล้วคนแอบถ่ายก็ยัยชะนีที่พี่ยูมันไปกิ๊กกั๊กอยู่ไง (ใช่มั้ย? 55555)เฮ้อออ เกลียดคนเจ้าชู้โดยสันดานแบบพี่ยูจริงๆอะ อย่าได้กับน้องเลยกลัวมันเป็นแฟนน้องแล้วเลิกสันดานไม่ได้ เกลียดดดดด อย่ามายุ่งกับน้องนะเว้ยยย ชิๆ ยกน้องพัชให้พี่ธามนั่นละดีละ พี่ยูคนสำส่อนชั้นเกลียดแก!! :m16: :m16:
-
อะไรของพี่ยู ชัดเจนหน่อย ไม่อยากสานต่อก็อย่าทำแบบนี้กับน้อง ตีตายเลย :katai1:
-
เหมือนน้องพัชจะโดนรุกหนัก แต่พี่ยูนี่เอายังไงนะ
-
มาต่อ ๆ
-
สรุปจะเอายังไงกับน้อง :m16:
-
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วอินถึงจะเรียนสายแนวนี้แต่ก็ไม่ถนัดงานแนวนี้ ฮ่าๆ
แต่แบบอินมาก หัวหน้าทำไรให้มันชัดๆหน่อยค่ะ เดี๋ยวมีเชียร์ ทีม tester แทนซะเลย
-
คิดถึงน้องซวยแล้ววววววววว :mew6:
-
มาเมื่อไหร่ เราก็จะรอ :mew1: :mew1:
-
ปูเสื่อ นั่งพับเพียบรอน้องซวยค่ะ :hao7:
-
เรื่องนี้สนุก พลาดมากกกกกที่เพิ่งเห็น
-
พาซวยยยยยยยยยยยยยยยยย :katai4: :katai4:
-
พี่ยูต้องลืมอะไรซักอย่างเกี่ยวกับ firewall แน่ๆ
-
7.ความสัมพันธ์แบบ one to many
“พัช ทำไมความสัมพันธ์ member กับ birthdate เป็น one to many”
พาโชคผู้กำลังความฝันของดีไซน์เนอร์ที่อยากให้สไลด์รูปภาพหน้าเว็บนั้นสลับขวาซ้ายแม้จะผิดหลัก ux* ให้เป็นจริง ดึงสติออกมาจากงานแล้วคิดตามสิ่งที่หัวหน้าบอกก่อนจะสะดุ้งสุดตัว
“ฉิบหาย ผิด”
มันว่าพร้อมกับยิ้มแหย
“มึงพูดเป็นการ์ตูนเลยพัช member มึงตายแล้วฟื้นซ้ำได้เหรอ”
พี่เอกบอกพร้อมส่ายหัว พวกเขากำลังพูดถึงการออกแบบ database system หรือระบบฐานข้อมูลของสมาชิกเว็บอะไรสักอย่างที่รับมาทำเมื่อไม่นานมานี้
“ตอนร่าง diagram ก็ทำให้มันเคลียร์ๆหน่อย มาแต่ละทีพี่นึกว่าทุ่งหญ้าสะวันน่า เส้นแม่งพันกันจนบางทีไล่แล้วยังมึน”
หัวหน้าประชดกับการทำงานไร้ระเบียบของพาโชค พาโชคเป็นคนทำงานเร็ว ฉลาด เทคนิคดี คิดในเรื่องที่คนอื่นคิดไม่ได้แต่ยังขาดประสบการณ์และความรอบคอบอยู่เยอะ
“ขอโทษครับพี่ ตอนทำคงมึน”
“มึงก็เบลอเกิน”
พี่เดี่ยวว่าจบพี่บอลก็ว่าบ้าง
“นั่นใช้มือทำเหรอพัช ทำไมมันเละขนาดนั้น”
พัชมุ่ยหน้า มนุษย์สาย software developer จำเป็นจะต้องมีความสามารถพื้นฐานของหลายสิ่งไม่ว่าจะเป็น การเขียนโปรแกรมหลายๆภาษาขึ้นอยู่กับว่าหน้าที่ตัวเองนั้นคืออะไร ใช้ภาษาอะไรเขียน พื้นฐานการออกแบบหรือไม่อย่างเลวก็ต้องตัดรูปในโฟโต้ช็อปได้ การออกแบบ flowchart diagram พื้นฐาน ux/ui ความเข้าใจ server เบื้องต้นและอื่นๆอีกมากมายที่นึกยังไม่ออกและเหนือสิ่งอื่นก็คือพื้นฐานความรู้ของ database system ซึ่งว่าด้วยการจัดการกับฐานข้อมูล
“ทำไมที่พัชทำมันผิดคะ”
เจนที่เป็น designer เต็มตัวผู้ฟังพี่ๆรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้างถามพี่เอก
“อธิบายง่ายๆเลยเจน member คือคนที่มาสมัครสมาชิกในเว็บนั่นแหละ member คนนึงมีวันเกิดได้วันเดียว เพราะฉะนั้นที่ถูกต้องเป็นความสัมพันธ์แบบ one to one”
เจนพยักหน้าหงึกหงักก่อนที่พี่เอกจะอธิบายต่อ
“ส่วน one to many เหมือน member คนนึงมีเบอร์โทรได้หลายเบอร์ นอกจากนั้นก็มีความสัมพันธ์แบบ many to one, many to many แต่พี่นึกไม่ออก”
“many to one คือฮาเร็ม ผู้ชายหนึ่งมีหญิงหลายคน ส่วน many to many นี่เป็นกลุ่มใหญ่”
การโยงเรื่องงานเข้าเรื่องสัปดนได้ไม่ใช่เรื่องแปลกประหลาดสำหรับห้องนี้แต่อย่างใด ดูเหมือนจะเห็นภาพได้ง่ายกว่าที่พี่เอกพยายามอธิบายตอนแรกด้วยซ้ำ
“งี้พี่ยูเป็นแบบ one to many ไหมคะ”
เจนมันประชดหัวหน้า ซึ่งหัวหน้าก็ไม่ได้ยอมให้ตัวเองโดนเล่นอยู่คนเดียว
“ของเจนในฟิลด์ข้อมูลเท่าที่พี่ดูน่าจะเป็น null* ความสัมพันธ์แบบ one to none”
“แบบไหนพี่”
พี่เดี่ยวเย้า
“แบบไม่มีใคร”
พอพูดจบพี่ๆก็ขำกันทั้งห้องไม่เว้นแม้แต่น้องเล็กอย่างพาโชค พี่เจนเลยหันไปแขวะ
“แล้วความสัมพันธ์อย่างแบบไอ้พัชล่ะคะ”
พี่เดี่ยวเหลือบมองน้องเล็ก
“กูไม่อยากมีความสัมพันธ์ด้วย”
พาซวยเบ้หน้าก่อนจะบอก
“กลับมานี่ผมก็นึกว่าทุกคนจะรักผมกันมากขึ้น”
น้องเล็กว่าแล้วพูดต่อ
“ผมเป็นแบบ one to one รักใครแล้วรักเลย”
พาโชคบ่นไก่กาไปเรื่อยพลางแก้งานอย่างเซ็งจิต โดยลืมเหลือบไปมองหน้าของพี่ยักษ์ที่เหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรสักอย่าง
“พัชอยู่ไหม”
เป็นเวลาเกือบสามอาทิตย์ที่หัวหน้าเทสเตอร์ไม่ได้โผล่หัวมาที่ห้องนี้เลย ถามใครก็รู้ว่าเป็นเพราะพาโชคไม่อยู่นั่นเอง
“ไม่อยู่”
พี่ยักษ์ว่าพร้อมกับมองเพื่อนตัวเองที่ดูท่าทางระริกระรี้เหลือเกิน แม้จะตอบไปแบบนั้นไอ้ธามก็ยังเดินตรงดิ่งเข้ามาในห้องอยู่ดี
“ว่าไงพนักงานใหม่ จำงานได้ไหมว่าทำยังไง”
เขาเอ่ยทักพาโชคที่นั่งหน้ายุ่งอยู่หน้าคอม
“หยุดไปนานจนหาปุ่มเปิดคอมไม่เจอเลยพี่”
มันว่าติดตลก
“ร่างสคริปพี่ส่งให้ในเมลแล้วนะ”
พี่เขาพูดถึงสคริปที่จะไปบรรยายในมหาวิทยาลัยกลางกรุงที่เขากับหัวหน้าทีมเดลเวลอปเปอร์จบมากว่าสิบปีได้แล้ว
“ส่งมาแล้วเดินมาบอกทำไมคะ”
อันนี้เป็นเสียงน้องเจนผู้อดไม่ได้ที่จะแขวะพี่ธามที่นับวันจะยิ่งออกตัวแรงมากขึ้น
“คิดถึงเจนไงคะ”
พี่ธามว่า ส่วนเจนนั้นกรอกตาเบาๆพลางเหลือบไปมองหัวหน้าตัวเองที่ดูเหมือนคนตั้งใจทำงานแต่หูผึ่งตั้งใจฟังคนทางนี้เขาคุยกันและพอพี่ธามออกไปไม่ถึงห้านาทีประตูห้องเดฟก็ถูกเปิดขึ้นอีกครั้ง
“โชค ซื้ออะไรมากิน”
นานแล้วที่พัชไม่ได้เจอคุณเนม และเจอทีไรก็ถูกยักยอกของกินทุกครั้งไป และครั้งนี้ก็เป็นหมูปิ้งที่ซื้อมาตั้งแต่เช้าแต่ยังไม่ได้กิน
“ข้าวเหนียวหมูปิ้งครับ”
เจ้าตัวตอบพร้อมกับชูถุงให้ดู
“เอ้อลืม พี่เอกหวัดดี”
คุณเนมว่า พี่เอกปัดมือไปมา
“ถ้าจะลืมก็ไม่ต้องไหว้หรอก”
“งั้นต่อไปนี้ไม่ต้องไหว้แล้วเนอะ”
เจ้านายบอกก่อนจะทำหน้าตาจริงจังพร้อมกับถือวิสาสะแกะถุงข้าวเหนียวหมูปิ้งลูกน้อง
“ไม่ใช่หมูปิ้งนมสดเหรอโชค”
แล้วพอผิดหวังกับของในถุงก็โวยวายเป็นเด็กๆ
“กินของเขาแล้วยังจะเรื่องมากอีก ไอ้โชคมันไม่ชอบหมูปิ้งนมสด”
พี่เอกบอกเจ้านายที่ปกติไม่ค่อยเห็นหัวหรอก นอกจากยามมีประชุมแบบนี้
“หมูปิ้งธรรมดาอร่อยกว่าครับ”
เจ้าของถุงหมูปิ้งว่าก่อนจะละมือจากแป้นพิมพ์
“พี่เอก เนมอยากกินหมูปิ้งนมสด”
พอไม่ได้ดั่งใจก็หันไปหาพี่เอก ซึ่งพี่เอกก็ได้แต่ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย
“ในห้องประชุมก็มีข้าวให้กิน มาวุ่นวายที่นี่ทำไม”
ในบรรดาเจ้านายทั้งหลายก็มีพี่เอกนี่แหละที่ไม่เกรงกลัวใครทั้งสิ้น
“แล้วตกลงจะใช้ api* เว็บบอลเจ้าไหน”
คุณเนมเปลี่ยนเรื่องเพราะกลัวโดนไล่ที่ ลูกพี่ที่เสวนาเรื่องนี้กับพี่เดี่ยวมาสักพักตอบคุณเนม
“มีของเมกากับเยอรมัน ของเมกาเห็นว่า 30,000 บาทต่อเดือนแต่ไม่มีไทยลีคกับเจลีค ของเยอรมันมีครบแต่เดือนละแสน”
เรื่องมีอยู่ว่ามีลูกค้ารายใหญ่มาขอให้ทำเว็บเกี่ยวกับสถิติบอลให้โดยให้งบไม่น้อยแต่ทางบริษัทก็ยังคงต้อง save cost ให้ได้มากที่สุดเพื่อกำไร เพราะไม่ใช่แค่ต้องจ่ายค่าเช้าออฟฟิศ ค่าบุคลากร ค่าน้ำค่าไฟ แต่การทำงานสายนี้หมายถึงจะต้องจ่ายทั้ง hardware* และ software* ที่ต้องใช้งาน ซึ่งการจ่ายค่าลิขสิทธ์ software สำหรับ business นี่ไม่ใช่ถูกๆเลย นี่ยังไม่รวมค่า host domain หรือ api ที่จะต้องคำนวนให้พอกับขนาดงานและต้องเหมาะสมให้ลูกค้าจ่ายได้
“ใครไอคะ”
เจนเงยหน้าขึ้นมาถาม
“เอ พี ไอ เจน”
หัวหน้าพูดถึง API หรือ Application Programming Interface ที่ทำหน้าช่วยในการเข้าถึงหรือนำออกข้อมูลต่างๆจากเว็บไซต์ โดยเจ้าของบริการ API จะกำหนดขอบเขตในการเข้าถึงบริการต่างๆของทางเว็บไซต์ อย่างตอนนี้คือทางบริษัทอยากได้ข้อมูลของฟุตบอลลีคต่างๆทั่วโลกนั่นก็หมายความว่าจะต้องเช่าข้อมูลจากผู้ให้บริการ API ซึ่งวิธีการก็คือดึงข้อมูลมาเก็บใน database system ที่สร้างขึ้นมาเองอีกที
“เอนอี่ไอ้อู้เอื้องเอ้ยยย”
เจ้านายเคี้ยวหมูปิ้งไปว่าเจนไป
“คุณเนม กลับไปประชุม”
ลูกพี่ห้องเดฟบอกเมื่อทางผู้บริหารแชทมาตามในกลุ่มแต่เจ้าตัวยังเคี้ยวหมูปิ้งของพาโชคตุ้ยๆ
“พัชเอาไข่เจียวไปกิน”
ลูกพี่เอากล่องข้าวที่ซื้อไว้ตั้งแต่เช้าเดินมาวางไว้ให้ ก่อนจะเดินตามคุณเนมออกไปประชุม
“พี่ยักษ์แม่งใจดีกับมึงแปลกๆนะพัช”
สาวคนเดียวในห้องว่าพลางมองกล่องข้าวบนโต๊ะของน้อง ไอ้พัชยักไหล่อย่างไม่ยี่หระก่อนที่จะเปิดข้าวกิน
***
หลังจากอุบัติเหตุคราวที่แล้วชีวิตช่วงนี้ของพาซวยเหมือนจะไม่ค่อยซวยเท่าไหร่ เพราะใช้ชีวิตวนลูปแบบไปทำงาน กลับบ้านเล่นเกมส์แล้วนอน งานช่วงนี้ก็ไม่ค่อยยุ่งเท่าไหร่แล้วด้วย เห็นมีแต่หัวหน้างานที่ยุ่งกับมันมากขึ้นจนผิดสังเกต
‘พัช’
ในตอนที่พาโชคกำลังตั้งหน้าตั้งตาเล่นเกมส์ในมือถือเป็นปกติก่อนนอนโปรแกรมแชทที่ไม่ค่อยได้ใช้ก็เด้งขึ้นมารบกวนสายตา พัชมองชื่อคนส่งและข้อความก่อนจะขมวดคิ้วแน่น พัชเคยคุยกับหัวหน้าในแชทกลุ่มของที่ทำงานก็ไม่ใช่ว่ามันกับเขาจะเคยคุยกันเป็นการส่วนตัว
‘ครับ’
เด็กแว่นตอบไปด้วยประโยคปกติ ไม่นานนักเขาก็ตอบกลับมา
‘แขนหายดียัง’
พัชมองแขนตัวเองก่อนที่จะได้คิดอะไรเขาก็ถามมาใหม่
‘พี่ไปหาได้ไหม’
พัชมองข้อความนั้นซ้ำๆเหมือนตัวเองกำลังอ่านผิด ก่อนจะถามกลับไป
‘พี่เมาเหรอ’
แค่ชั่วอึดใจเขาก็ตอบกลับมา
‘ดื่มไปนิดเดียว รอพี่นะพัช’
เขาว่ากันว่านอกจากสายตาสั้นแล้วนั้นความเมาก็ทำให้คนเราหื่นได้ไม่ต่างกัน และพาโชคไม่ชอบแบบนี้เลย ไม่ชอบใจที่สุดท้ายแล้วเราก็จะคิดถึงกันแค่ในเวลาที่เมา
***
“พี่มาทำไม”
นั่นคือคำถามแรกที่พาโชคถามลูกพี่ตัวเองในยามเที่ยงคืนของคืนวันศุกร์ พี่ยูในชุดเดิมกับเมื่อกลางวันดูเปลี่ยนไปเล็กน้อยเมื่อหน้าตาเขาดูเหนื่อยอ่อน กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆถูกผสมกับกลิ่นแอลกอฮอล์จนได้กลิ่นเฉพาะตัว
“มาหาพัช”
แขกที่ไม่ได้รับเชิญเดินเข้าบ้านไปอย่างไม่ได้สนใจเจ้าของบ้านสักเท่าไหร่ ไม่เหมือนปากที่บอกว่ามาหา พาโชคเดินตามแขกเข้ามาในบ้านตัวเอง ลูกพี่นั่งลงบนโซฟาก่อนจะกอดเอวพาโชคไว้หลวมๆ เรื่องที่พี่ยูมือไวนั้นพัชเป็นคนนึงที่รู้ดีทีเดียว
“พี่เป็นอะไร”
คนที่นั่งอยู่ช้อนตาขึ้นมามองอย่างเหนื่อยอ่อน พาโชคมองสีหน้าที่ยามปกติไม่ได้เห็นก่อนจะแกะมือใหญ่ออกจากตัวเอง
“อยู่อย่างนี้ก่อน”
นอกจากเวลางานที่หัวหน้าดุและเด็ดขาดแล้ว สิ่งที่พาโชคพอจะรู้ก็คือนิสัยของลูกพี่นั้นในยามปกติแล้วก็ค่อนข้างจะเผด็จการทีเดียว เพราะฉะนั้นที่บอกให้อยู่อย่างนี้ก่อนจึงไม่ใช่การขอร้องแต่เป็นการบังคับ
“ไม่เอา”
แม้พาโชคจะดูเป็นเด็กที่ว่าง่ายแต่ยูเองก็รู้ว่าคนข้างหน้านั้นดื้อเงียบ
“พัช”
แต่เมื่อเขาบอกออกไปด้วยเสียงห้วนๆร่างกายที่ขยับหยุกหยิกในตอนแรกก็หยุดลง
***
เช้าวันนี้พาโชคตื่นมาด้วยสภาพไม่สดใสเพราะนอนไม่พอแถมร่างกายก็ปวดเมื่อยไปหมด ก่อนจะค่อยๆลุกจากเตียงด้วยสภาพเปล่าเปลือยแล้วคว้าผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำ พาโชคหยิบแว่นกรอบเหลี่ยมขึ้นมาสวมก่อนจะมองตัวเองในกระจกเป็นชีวิตประจำวัน แม่มันเคยสอนวันในตอนเช้าในตอนที่กำลังเตรียมตัวออกไปข้างนอกนอกจากจะส่องกระจกเพื่อดูว่าลักษณะภายนอกตัวเองแต่งตัวเป็นยังไงเรียบร้อยหรือยัง ให้ดูไปถึงข้างในด้วยว่าตัวเองพร้อมออกไปใช้ชีวิตรึยัง วันนี้อารมณ์เป็นยังไง ยิ้มให้ตัวเองก่อนจะออกไปข้างนอกอย่างมีสติ วันนี้ต่างออกไปเมื่อพาโชคเห็นตัวเองในกระจกด้วยสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกแถมคิ้วที่เรียงเป็นระเบียบนั้นยังขมวดแน่น
“พี่ยูแม่ง”
พัชคำรามในคอเพราะตัวต้นเหตุนั้นกลับบ้านไปตั้งแต่ไก่โห่แต่ทิ้งรอยบนคอ หน้าอกและต้นแขนไว้เพียบ มันอาบน้ำช้าๆเพราะยังอีกนานกว่าจะถึงเวลานัดกับพี่ธามไว้ วันนี้เห็นว่าจะไปดูสูทที่จะใส่ไปวันบรรยายด้วยกัน เพราะพัชไม่อยากใส่สูทสีดำตัวโคร่งที่เหมือนเจแปนซาลารี่แมนแบบที่พี่ธามเคยบอก นอกจากจะอาบน้ำช้าแล้ววันนี้เป็นครั้งแรกที่พัชเลือกเสื้อผ้าอยู่นาน
“ถ้ามันหนาวเหมือนญี่ปุ่นกูจะไม่ว่าเลย”
พาโชคทิ้งผ้าพันคอลงในลิ้นชักเช่นเดิมก่อนจะลูบรอยที่คอไปมาก่อนจะเลือกหยิบเสื้อยืดแขนยาวคอกลมตัวบางมาสวมในเวลาเดียวกันนั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น พาโชคมองชื่อ ‘หัวหน้าโทรมาอย่ารับ’ ที่ตัวเองเม็มไว้ก่อนจะถอนหายใจยาวแล้วกดรับ
“ตื่นยัง ไปกินข้าวกัน”
นี่คือคำทักทายของมนุษย์ผู้ทำความเดือดร้อนให้ผู้อื่น สำหรับพัชแล้วเซ็กส์เมื่อคืนกับหัวหน้านั้นดีมาก แต่กลับรู้สึกว่าไม่อยากได้มันอีกแล้ว
“ผมมีนัด ว่าจะออกไปกินที่ห้าง”
“ไปทำอะไร”
“ไปซื้อของ”
พาโชคตอบพร้อมกับกวาดตามองเตียงอันยับยู่ยี่ เห็นที่ว่าจะต้องรื้อซักก่อนออกไปข้างนอก
“ไปกับใคร”
“กับพี่ธาม”
พัชตอบโดยไม่ได้คิดอะไรพร้อมกับใช้อีกมือที่ว่างดึงผ้าห่มลงมากองบนพื้นเพื่อที่จะรื้อผ้าปูเตียงต่อไปโดยลืมสังเกตไปว่าสายที่ค้างอยู่เมื่อครู่ถูกตัดไปแล้ว
***
“กินไรดีพัช”
นั่นเป็นคำถามแรกที่พี่ธามถามเมื่อเห็นสีหน้าอิดโรยของพาโชค
“อะไรก็ได้พี่ หิวมาก”
คนเด็กกว่าบอกและเดินนำพี่ธามเข้าไปที่ร้านบุปเฟต์ พี่ธามขำก่อนจะถาม
“ไปโหยมาจากไหนวะ”
พาโชคหันกลับมาสบตากับคนเป็นรุ่นพี่ก่อนจะยิ้มโดยไม่ได้ตอบอะไร
“นี่กินหรือยัดวะ ทำงานเป็นกรรมกรเหรอพัช”
“กรรมกรออฟฟิศไงพี่ บางทีก็คิดว่าเป็นโปรแกรมเมอร์หรือทาส”
พัชบ่นไปเรื่อย
“ที่พี่ผันตัวมาอยู่ฝั่งเทสเตอร์เพราะแบบนั้นแหละ ตอนห้าปีแรกก็สนุกนะ งานท้าทาย พอเริ่มแก่แล้วรู้สึกเหมือนสมองถูกกินไปเรื่อยๆ”
“จริงพี่”
พาโชคว่าก่อนจะคีบเนื้อเข้าปาก
“ตอนแรกผมกะจะหาประสปการณ์หน่อยแล้วเปิดบริษัทเอาท์ซอร์ทเล็กๆไว้รับงาน ตอนนี้คิดว่าไปทอดลูกชิ้นขายท่าจะเวิร์คกว่า”
พี่ธามขำตามแล้วพยักหน้ารับ
“เออ มาขายข้างๆแผงน้ำเต้าหู้ปลาท่องโก๋พี่นะ”
การอยากลาออกไปขายลูกชิ้น กาแฟหรือก๋วยเตี๋ยวไม่ใช่สิ่งที่พี่ธามกับพาซวยคิดอยู่เพียงสองคน แต่มันเชื่อว่าโปรแกรมเมอร์เกือบ 90% คิดแบบนี้
“งานนี่รักอย่างเดียวอยู่ไม่ได้เลยนะ ถ้าเงินไม่ดี”
พี่ธามผู้ยังเห็นว่าเงินมันยังดีถ้าเทียบกับค่าครองชีพของคนไทยว่าก่อนจะเคี้ยวข้าว
“ยังสู้ที่เมกาไม่ได้พี่ พ่อผมอยากให้ผมไปทำงานที่นู่นมาก ทำงานแบบเราอย่างต่ำเดือนละแสน”
“ทำไมไม่ไปวะพัช”
คนเป็นพี่เหลือบมองพร้อมกับขมวดคิ้ว
“ภาษาอังกฤษผมแย่พี่”
พาโชคว่าพร้อมกับขำ หนึ่งสิ่งที่จะทำให้ทำงานใน software career ได้ดีก็ไม่พ้นภาษาอังกฤษ เพราะแหล่งค้นคว้าข้อมูลและ resource ทั้งหมดที่จะต้องใช้ทำงานมาจากฝั่งตะวันตกทั้งนั้น ฉะนั้นแล้ว software house ส่วนใหญ่ในเมืองไทยจึงมีเจ้าของเป็นต่างชาติ ที่ส่วนใหญ่เข้ามาตั้งบริษัทในไทยก็เพราะค่าเงินในการจ้างบุคลากรต่ำ
“เออ เห็นอยู่ว่าแก้บัคไปเปิดกูเกิลแปลไป”
พี่ธามว่าพลางขำ
“ผมว่าผมต้องไปเรียนภาษาเพิ่มแล้ว ไม่ไหวจริงๆ วันก่อนบัคแล้วไปเจอฝรั่งแก้บัคได้ในยูทูปว่าจะถามเขา สรุปมานั่งงงกับภาษาอังกฤษว่าจะถามยังไง”
พี่ธามขำตามก่อนจะบอก
“ไอ้ยูไง ภาษาอังกฤษโคตรเทพ มันเรียนอินเตอร์ตั้งแต่เด็ก”
พาโชคพยักหน้ารับเพราะมันเคยได้ยินพี่ยูคุยโทรศัพท์กับลูกค้าต่างชาติบ่อย สำเนียงนี่เหมือนติดอยู่ปลายลิ้นเลยทีเดียว แต่กลับกันเวลาพูดภาษาไทยก็ไม่ได้ติดสำเนียงภาษาอังกฤษแม้แต่น้อย เว้นแต่จะเมาแล้วมีหลุดบ้าง
‘right there?’
พัชนึกถึงเสียงกระเส่าที่ถามชิดกับหูเมื่อคืนในขณะที่เขากำลังสวนสะโพกเข้าออก ตัวเองที่นอนแยกขาให้อีกคนเข้ามาทาบทับทั้งตัวพร้อมกับสบกับสายตากับนัยย์ตาเยิ้ม แรงเสียดสีเข้าออกตรงกลางลำตัวทำเอาพาโชคหายใจหอบและไม่มีแรงที่จะทำอะไรเว้นแต่กลั้นเสียงครางเอาไว้
“ทำไมหน้าแดง”
พี่ธามถามพร้อมกับขมวดคิ้วแน่น
“ร้อนมั้งพี่”
พัชว่าพร้อมกับยิ้มแหย
“ร้อนดิ ใส่เสื้อแขนยาวมา”
พี่เขาว่าก่อนจะมองที่เสื้อยืดแขนยาวของมันที่มองยังไงก็ไม่เหมาะกับอากาศของเมืองไทย
“อันนี้สวยว่ะพัช เหมาะกับพัชนะ”
พี่ธามพูดถึงสูทสำเร็จรูปสีน้ำเงินเข้มของแบรนด์ดังที่พัชมองอยู่หลายรอบ
“ลองได้นะคะ กำลังลดอยู่ด้วยค่ะ”
พนักงานขายคนสวยเดินออกมาบอกพร้อมกับเชื้อเชิญให้เข้าไปข้างในร้าน พาโชคเดินวนอยู่สองสามรอบก่อนจะขอลองชุดสีน้ำเงินอันนั้น
“เชิ้ตสีขาวก็ลดอยู่เหมือนกันค่ะ”
เธอบอกพร้อมกับยื่นเสื้อผืนเรียบเนื้อดีให้อีกตัว พาโชครับมาโดยง่ายก่อนจะเดินเข้าห้องลองชุดก่อนจะค่อยๆสวมชุดราคาไม่ได้ถูกนักด้วยความระมัดระวังและก็พบว่าเหมาะกับตัวเองมากกว่าชุดสีดำอยู่ที่บ้านโข
“ออกมาดูหน่อย”
พัชที่ไม่ค่อยมั่นใจนักเดินออกมาให้พี่ธามผู้ที่แต่งตัวดีอยู่เสมอดูให้ เขายิ้มให้ก่อนที่จะขมวดคิ้วพลางขำ
“ติดกระดุมผิด”
พี่ธามว่าพลางปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตเม็ดบนสุดตรงปกที่ติดกับรังดุมเม็ดที่สอง พัชขำกับความเอ๋อของตัวเอง มันก้มมองมือที่หยุดนิ่งเมื่อกระดุมถูกปลดออกก่อนจะเหลือบมองใบหน้าของคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“ไม่เป็นไรพี่ เดี๋ยวผมติดเอง”
พัชว่าพร้อมกับรวบสาปเสื้อเข้าหากันแล้วหมุนตัวเข้าไปที่ห้องลองชุด พี่ธามคงเห็นรอยแดงจ้ำหลายจุด...นั่นเป็นสิ่งที่พาโชคบอกตัวเองก่อนจะถอนหายใจแรงแล้วเปลี่ยนกลับไปใส่ชุดเดิมของตน
“เอาชุดนี้ครับ”
มันบอกพนักงานพร้อมกับยื่นบัตรเครดิตให้
“พัชใส่สีนี้เข้ากว่าสีดำพี่ว่า”
พาโชคยิ้มรับกับคำบอกของหัวหน้าฝั่งเทสเตอร์
“พี่จะไปดูอะไรต่อไหม”
“ไปร้านการ์ตูนชั้นบนก่อน”
พัชพยักหน้าก่อนจะเดินนำไปที่จุดจ่ายตังค์ พวกเขาไม่ได้สนิทกันพอที่จะถามเรื่องรอยนั่นเพราะมันเป็นเรื่องส่วนตัว พี่ธามมองแผ่นหลังของคนเด็กกว่าตรงหน้า เขาลอบถอนหายใจอย่างที่พอรู้ว่าตัวเองกำลังรู้สึกไม่ปกติแต่ก็ไม่ใช่ว่าจะทำอะไรได้
“วันพีชเล่มล่าสุดอ่านยัง”
คนเป็นพี่ถามเด็กที่กำลังยืนมองการ์ตูนใหม่บนชั้น งานอดิเรกของผู้ชายก็มีอยู่ไม่กี่อย่าง รถ หุ่นยนต์ การ์ตูน กล้อง คอมพิวเตอร์หรือไม่ก็พวกสิ่งของอิเล็กทรอนิคส์และปฏิเสธไม่ได้ว่าบางทีก็เป็นผู้หญิง...
“ยังครับ”
“พี่ซื้อแล้ว เดี๋ยวเอาไปให้ที่ทำงาน”
คนเป็นพี่บอกก่อนจะเหลือบไปเห็นคนรู้จักที่เดินอยู่ข้างนอกนั่น
“หมวย”
เขาเดินออกมาทักสาวหน้าตาค่อนไปทางจีนอย่างชื่อก่อนจะกวักมือเรียกพาโชคที่ยืนอยู่ในร้านการ์ตูนให้ออกมา
“พัชนี่พี่หมวย เป็นอาจารย์อยู่ที่ม.ที่เราจะไปบรรยาย เป็นเจ้าของโครงการด้วย”
“สวัสดีครับ”
พัชไหว้คนที่ยืนตกใจอยู่ตรงหน้า
“ตกใจหมดเลยแก สวัสดีค่ะน้องพัช”
เธอว่าก่อนจะหันมารับไหว้เด็กรุ่นน้องที่เพื่อนบอกไว้ว่าจะไปช่วยกันที่วันบรรยายหรืองานประชุมวิชาการที่ทางคณะจัดขึ้น หมวยจบจากที่นั่นมาเกือบสิปปีก่อนจะกลับไปเป็นอาจารย์ เรียนรุ่นเดียวกันกับธาม เรียกได้ว่าลู่ถูลู่ถังจบมาพร้อมกันเลยทีเดียว
“มาทำอะไรกัน”
เธอถามพร้อมกับยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
“นี่แฟนเก่าไอ้ยู”
แต่ลูกพี่ฝั่งเทสเตอร์กับไม่ได้ตอบตรงคำถาม พี่หมวยที่มีศักดิ์เป็นถึงอาจารย์และดูเยือกเย็นเมื่อต้นจิ๊ปาก
“มึงหยุดเลยอีธาม เลิกพูดถึงประสปการณ์แย่ๆในชีวิตกู”
พาโชคที่ยืนอึ้งในตอนแรกหลุดขำกับท่าทีที่เปลี่ยนไป
“ผมเป็นลูกน้องพี่ยูครับ”
“เรื่องเรียนเรื่องงานไม่เถียงหรอกน้องพัช แต่อย่าไปติดนิสัยแบบมันมานะ โอโห จะสิบปีพูดแล้วก็ยังขึ้น”
พาโชคขำคนที่พึ่งรู้จักกัน
“เยอะไปแล้วอาจารย์”
พี่ธามว่าพลางขำจนตัวโยน
“ก็ตอบคำถามกูดีๆสิคะ มาทำอะไร ไม่ใช่ให้มาพูดถึงอะไรก็ไม่รู้”
เธอขำตามผู้ชายสองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“มาซื้อของ กินข้าว เดินเล่น”
ธามบอกก่อนจะคุยกันสัพเพเหระตามประสาเพื่อนที่นานๆเจอกันที พาโชคมองพวกเขากำลังคุยกันออกรส พี่หมวยเป็นคนสวยตามสมัยนิยม ผิวขาวเนียน มีใบหน้าจิ้มลิ้ม รูปร่างพอเหมาะ ไม่แปลกเลยที่ใครคคนนั้นจะเคยชอบมาก่อน
“ไว้เจอกันนะน้องพัช”
พวกเขาคุยกันอยู่นานพอๆกับที่พัชยืนเหม่อ พาโชคดึงตัวเองกลับมาก่อนจะไหว้ลาผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้า
แต่เดิมพาโชคไม่ใช่คนที่คิดมากจนน่ารำคาญแต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่คิดอะไรเลย มันรู้ว่าที่หลังๆมานี่พี่ยูใจดีกับมันมากขึ้นแต่นั่นไม่ใช่ความชอบหรือความรักแต่อย่างใด จะเรียกว่าเซ็กส์เฟรนด์ก็คงไม่แปลก พาโชครู้ว่าจริงๆแล้วความสัมพันธ์แบบนี้ก็แปลกอยู่ แต่ก็ไม่ได้อยากให้ความสัมพันธ์โอนเอียงไปทางใด ถึงได้ทำตัวปกติอย่างที่เป็น
‘กินข้าวยัง’
หนึ่งในคำถามโลกแตกที่พัชมักได้รับจากพ่อแม่แทบทุกวันแต่ไม่ใช่จากหัวหน้าของตนแบบในตอนนี้
‘เรียบร้อยครับ’
พัชเว้นระยะไปครู่ใหญ่ก่อนจะพิมพ์ตอบกลับไป เพราะมัวแต่ดูพี่ธามกำลังแนะนำการ์ตูน พาโชครู้ว่าที่พวกเขาเป็นกันอยู่นั้นแปลก พาโชคมองโทรศัพท์ของตัวเองด้วยความรู้สึกอึดอัดแต่ก่อนที่จะได้กดล็อคหน้าจอ ก็มีอีเมลล์แปลกๆเด้งเข้ามา หลายวันมานี้มันเลือกที่จะกดลบอีเมลล์โดยไม่ได้ดูเนื้อหาข้างใน แต่วันนี้พาโชคกลับเดินออกมาจากร้านการ์ตูนหามุมที่ไม่มีคนแล้วกดดูคลิปในอีเมลล์
ผู้ชายในคลิปที่ส่งมาวันนี้มีหน้าตาเหมือนลูกพี่มันเหมือนคลิปเก่าๆที่ส่งมา
...ยิ่งกว่านั้นคนที่อยู่ใต้ร่างสูงใหญ่คือตัวมันเองไม่มีผิด...
UX - User experience , ความพึงพอใจของผู้ใช้ที่มีต่อระบบ Null - ค่า null ใน field software คือไม่ทราบค่า ไม่ใช่ 0หรือไม่มีค่า
-
คิดถึง :sad4: :sad4: :sad4:
-
อ่านนิยายเรื่องนี้มา เข้าใจศัพท์เฉพาะ เกือบ 70% 5555555
สัมผัสได้ถึงชีวิตจริง
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
ติดตามนะค่ะ
-
รออีก1เดือนกว่าจะะได้อ่านนนต่อ
-
คิดถึงงงงงงง คิดถึงงง ฮือออ หายไปนานเลย กลับมาต่อบ่อยนะ ขอล่ะ คือรออ่านนานมากๆ
-
สู้ๆพาโชค
-
ยังไงเนี่ย
-
รอนาน คิดถึง แต่คลิปอะไรเนี่ย สงสัย มาต่อให้กระจ่างเลยน่ะ
-
ยิ่งอ่านก็ยิ่งสงสัยว่าสองคนนี้จะสรุปกันยังไงน้อ แล้วถ้ารักกันจะรักกันจากตรงไหนเพราะชื่อเสียงพี่ยูนี่ก็มากมายเหลือเกิ๊นนนนนน
ยังไงก็ตาม สนุกมากๆค่ะ ทุกๆตอน ไอ้คามรู้สึกจึ๊กจี๊ดๆเวลาอ่านนี่ดีมากๆจริงๆค่ะ(เป็นมาโซเราะ)
:กอด1:
-
ยังไงๆ :m16:
-
หายไปนานจนเราลืม เราขอโทษนะคะ กลับมาตอนนี้อิพี่ยูก็น่าหมั่นไส้เหมือนเดิมตกลงจะเซ็กซ์เฟรนด์จริงๆใช่ไหมคะ เราจะได้ให้น้องพัชมันไปหาคนอื่นไม่ต้องมารอคนกั๊กไปวันๆแบบนี้ ส่วนเรื่องคลิปนี่ยังไงมีคนแอบถ่ายหรือพี่มันถ่ายเองแล้วหลุด แต่ถ้าแอบถ่ายถ่ายจากตอนไหนและใครถ่าย ถ่ายแล้วส่งมาให้พัชดูเพื่ออะไรหวังว่าคงไม่ใช่พี่ธามนะเราเชียร์พี่ธามอยู่มากอย่าทำร้ายจิตใจเรา
-
ยิ่งอ่านยิ่งสงสัย อยากอ่านต่อ ฮือๆ :katai4: :katai4:
-
เวรล่ะ คลิปนั้น มีซวยกับพี่ยูด้วย
ใครส่งมาเน้อ ความสัมพันธ์ที่จะไม่ใช่ความลับอีกต่อไปซะแล้ว
ว่าก็ว่าเถอะพี่ยูนี่แกก็หวงก้างเหมือนกันนะ
-
อ้าวพี่ยูยังไงเนี่ย...
-
คลิปนั่น อะไร ยังไง :z3:
-
อ้าว ถึงกับสบถคำหยาบ นี่มันโคตรพ่อโคตรแม่โว้ย ดราม่ารึเปล่า5555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555 ใครทำพาซวยเราขอเปิดศึก!!!!!!!
-
ไหนคะะะะ ไหนคลิปปปป ทำไมเรายังไม่วาร์ป
อ้าว ผิด 5555555555555555555
น้องซวยต้องสู้นะลูกกก ดูปัญหาเริ่มรุมเร้าแล้ววววว
แงงงงงงงง
-
รอลุ้นกับเหตุการณ์ของพาซวย
-
ใครมันแอบถ่ายคลิปเนี่ยยยยยยยย :katai1: :katai1: :katai1:
ทีนี้พาโชคจะทำยังไง
หวังว่าจะไม่ใช่พี่ธามที่ปล่อยคลิปมานะ :ruready
-
เอ้า อิพี่ยู :a5:
-
:hao5: :hao5:พาซวยหายไปเลย ป่านฉะนี้เป็นไงบ้าง :hao3:
-
รอพาซวยอยู่ทุกลมหายใจ ขอให้คุณคนเขียนว่างมาต่อเร็วๆด้วยเถิ๊ดดดด
-
ประดาศคามหาคุณคนเขียน :hao5:
-
:ling1:
พาซวยลูกกกกกก หายไปไหน
-
คิดถึงพัช :mew4:
-
โอ้ยยยยยย อิพี่ยูๆๆๆๆๆๆ แกปล่อยให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับลูกชายชั้นได้อย่างไรกัน พัชลูกแม่ๆๆๆๆๆ ตายแล้วลูกโอ๊ยยยย อกแม่จะแตกตาย ถ้ากยังไม่จัดการอะไรนะอิยู ฉันจะพ่นไฟใส่ให้ !!!!!!!
-
รอได้เสมอ เผื่อคนเขียนผ่านมาเจอ :mew2: :mew2: :mew2:
-
ใครมันทำน้องซวยของฉันห้ะ :katai1:
ยังคงเฝ้ารอคนเขียนอยู่เสมอนะคะ ^^
-
:katai1: อ้าว ไมคลิปเป็นน้องซวย อะไร ยังไง รอติดตามค่า
-
8. Sorry, Unfortunately our love not found.
ช่วงนี้พาซวยนั้นซวยสมชื่อ เริ่มตั้งแต่คอมที่บ้านจอไหล จอยเกมส์ที่บ้านก็พัง งานไม่ราบรื่นเพราะลูกค้าสั่งแก้เสมือนรื้อให้ทำใหม่ ออกมาจากบ้านหมาก็เห่า อยากกินข้าวเหนียวหมูทอดเจียงฮายก็ไปไม่เคยทันป้าขายหมดก่อน รวมถึงปัญหาส่วนตัวอันมีหัวหน้าเป็นส่วนประกอบก็ยังไม่เคลียร์ เรียกได้ว่าชีวิตช่วงนี้ของพาโชคนั้นไม่ได้โชคดีเหมือนชื่อเลย
“ผัวฆ่าเมียโหดในคอนโดใจกลางเมืองเพราะแรงหึงหนุ่มข้างห้อง”
สำนักงานข่าวไม่กรองเริ่มต้นเช้าอันสดใสด้วยข่าวหดหู่ พาโชคผู้ไม่เคยมีประสบการณ์ด้านความรักอีรุงตุงนังขนาดนั้นหันไปถามพี่เอกผู้รับหน้าที่เป็นผู้ประกาศข่าวในวันนี้
“ตกลงเขาหึงเมียหรือหึงหนุ่มข้างห้องพี่”
“เออ...ผมนี่งงไปหมด”
พี่เดี่ยวแจมเพราะไม่เข้าใจกับการพาดหัวข่าวรวบรัดนั้น
“กูขออ่านใหม่”
แม้แต่คนอ่านก็ไม่แน่ใจ พี่เอกเงียบไปสักพักก่อนจะเล่าข่าวใหม่ในเช้าวันนี้
“นายกทุ่มโพเดี้ยมใส่นักข่าวเพราะนักถามเรื่องเศรษฐกิจที่ถดถอย”
“พอค่ะพี่เอก”
เจนบอกปัดคนอ่านข่าวที่ไม่ได้ให้สาระอะไรแก่พวกน้องๆเลย
“หรือจะเป็นข่าวนี้เจน รัฐบาลเตรียมประกาศสภาวะฉุกเฉินหญิงไทยผันตัวเป็นโสดมากขึ้น”
“ได้ผู้ชายไม่ดีก็โสดดีกว่าค่ะ”
คำตอบของผู้หญิงคนเดียวในห้องเรียกเสียงจิ๊จ๊ะไม่พอใจจากหลายคน พัชลอบขำพวกพี่ๆที่กัดกันทุกวัน
“อันนี้แจ่มว่ะ จับกุมชายหื่นปีนถ่ายห้องน้ำหญิง”
“มึงใช่ไหมไอ้ซวย”
พี่เดี่ยวว่า พาโชคส่ายหน้าพัลวันแต่ยังไม่ทันจะได้โต้แย้งอะไรก็มีคนมาขัดจังหวะก่อน
“พัช กินข้าวยัง”
และตัวขัดจังหวะที่ว่านี้พักหลังๆมาบ่อยทั้งเช้าสายบ่ายเย็น ไม่รู้ติดบัคอะไรนักหนา เท่าที่เจนดูพี่ธามน่าจะติดบัคตรงหัวใจ สเตตัสบัคตอนนี้คงเป็นสีเหลืองๆพอรันผ่านไปได้แต่ในอนาคตอันใกล้อาจจะติดบัคใหญ่สีแดงเมื่อหัวหน้าที่นั่งอยู่ก่อนมองไปยังผู้มาใหม่พร้อมกับสายตาอำมหิต
“หัวหน้าฆ่าลูกน้องโหดเหตุหึงหนุ่มชั้นข้างบน”
เจนว่าติดตลก
“เจนนี่แหละคนแรกที่จะถูกฆ่า”
พี่เอกได้พูดแทนใจพี่ยักษ์ไปหมดทุกอย่างแล้วในวินาทีนี้ ถ้าเจนยังชงอยู่ก็อาจจะได้ตายจริงๆ พัชยิ้มขำก่อนจะตอบหัวหน้าฝั่งเทสเตอร์
“ยังเลยพี่ธาม”
“เอานี่มะ”
นั่นคือหมูทอดเจียงฮายในตำนานที่ขายอยู่ตรงหน้าตึกแต่ไม่มีใครสามารถซื้อทันเพราะแผนกนี้เข้างานสิบโมงแต่หมูทอดเจียงฮายที่อร่อยล้ำนั้นมักจะหมดไปตั้งแต่ก่อนแปดโมงเช้า พี่เอกเคยตั้งข้อสัญนิฐานว่าบางทีป้าแกคงทอดไม่ถึงสิบถุงต่อวัน
“เออเจน กูว่าอาจจะมีการฆ่ากันเกิดขึ้น”
อยู่ดีๆพี่เดี่ยวก็โพล่งขึ้นมาเมื่อเห็นว่าก่อนหน้าหมูทอดเจียงฮายนั้นมีข้าวเหนียวหมูฝอยวางอยู่ก่อนแล้ว และนั่นไม่ใช่ของใครที่ไหนนอกจากคนหน้ายักษ์ที่นั่งตัวใหญ่อยู่แถวนี้เอง เห็นบอกซื้อมาฝากพัชเพราะช่วงนี้พัชมันผอมลงอย่างเห็นได้ชัด
“ซวย เดี๋ยวพี่ช่วยกินนะ จะหมูฝอยรึหมูทอดกูกินได้หมด”
ระหว่างบรรยากาศกำลังมาคุพี่เอกที่ไม่เกรงกลัวอำนาจมืดใดๆพูดอย่างอารมณ์ดี ต่างจากพาโชคที่รู้สึกว่าวันนี้บรรยากาศในห้องวันนี้พิลึกพิลั่นไปหมดในความรู้สึก
“เน็ตหลุดเหรอวะ”
พี่บอลผู้ไม่สนหินสนแดดโพล่งขึ้นมาถูกเวลาพอดี เรียกได้ว่าช่วยได้มากอยู่ พาโชคหยิบหมูทอดเจียงฮายขึ้นมาเคี้ยวพร้อมกับหันไปยิ้มขอบคุณพี่ธามที่กำลังจะกลับแล้วหันมาช่วยพี่อีกคน
“ไม่นะพี่ผม download package ยังได้อยู่”
“แล้วทำไมมันขึ้น unfortunately love not found”
พอพี่บอลพูดจบพวกที่นั่งงงอยู่ก็ขำออกหน้าออกตาโดยเฉพาะเจน
“server not found ไหมพี่”
พาซวยบอกหน้ายุ่ง
“ของกูก็ error”
พาโชคเอี้ยวตัวไปดูจอพี่เดี่ยวก็เห็น error ตัวโตๆ
“เว็บอะไรพี่เดี่ยว”
คนถามถามเพราะอยากช่วยดู
“เว็บโป๊”
ส่วนคนตอบนั้นกวนตีน
“ไม่เล่นสักวันพี่”
“ทำไมวันนี้มึงดูจริงจังวะซวย”
พี่เดี่ยวขมวดคิ้วพร้อมกับจ้องหน้าน้องเล็กในห้องไปด้วย ปกติแล้วแม้งานจะเยอะตาแตกแค่ไหนน้องซวยก็ไม่เคยอารมณ์เสีย ลองเล่นมุขไปเถอะส่งไปสิบมันเล่นร้อยเรียกได้ว่าตบมุขจนพี่ๆตามไม่ทัน แต่ช่วงหลังๆมานี่น้องกลับดูตึงผิดปกติ
“ผมเข้าได้นะ เครื่องพี่โดนบล็อครึเปล่า”
มันว่าพร้อมกับมองพี่บอลผู้พึ่งเปิดคอมแต่ต่อเน็ตไม่ได้กำลังรื้อสายแลนด์ตรงหลังโต๊ะ
“ไม่ได้โดนบล็อกอะไรหรอกกูลืมเสียบสายแลน”
ว่าแล้วก็หัวเราะแหะๆ
“นี่เกือบโทรไปไอทีซัพพอร์ตแล้ว”
พาโชคว่าพลางย่นคิ้ว เรื่องปวดสมองแบบนี้เจออยู่ทุกวันไม่ไอ้นั่นไอ้นี่พังก็ติดบัค บัคแม่งทุกอย่างบางวันติดบัคอันเดียวตั้งแต่เช้ายันเย็น มันถอนหายใจก่อนจะหันมาจอตัวเองแล้วเห็นว่า package ที่พึ่งดาว์นโหลดลงมาใช้ไม่ได้กับโปรเจคที่ทำอยู่
“วันเหี้ยอะไรเนี่ยยยยย”
พัชพึ่งเข้าใจวลีที่ว่า...วันบางวันก็ไม่ใช่ของเราจริงๆ...
***
“พี่เจนผมมีเรื่องจะถาม”
พัชโพล่งขึ้นมาในตอนที่ทุกคนกลับบ้านหมดแล้วเหลือแต่เจนที่กำลังงมอยู่กับแอปพลิเคชันเมนูอาหารที่ลูกค้าสั่งแก้ธีมสีทั้งหมดให้เป็นสีทองจากสีฟ้าแบบเดิมโดยอ้างว่าเปลี่ยนตามฮวงจุ้ย งานแบบนี้มีอยู่บ่อยแต่ก็ว่าอะไรไม่ได้เพราะความเชื่อกับคนไทยเป็นอะไรที่ตัดกันไม่ขาดจริงๆ
“คะหนู ว่ามา”
เจนที่ปากขยับแต่มือและตายังทำงานเป็นระวิงอยู่ขานรับน้อง
“พี่เจนเคยมีแฟนไหม”
“ดูถูกมากกกกกก”
เจนลากเสียงยาว
“ไม่ ผมหมายถึงพี่เจนเคยมีแฟนนิสัยแปลกๆไหม”
เจนที่ฟังน้องถามแต่คิดว่าไม่มีอะไรในตอนแรกวางเมาส์จากมือในที่สุด
“ยังไงวะ”
เธอขมวดคิ้วแบบงงในคำถาม
“เหมือนเมื่อเช้าที่พี่เอกว่าไง ที่หึงแฟนจนต้องตามฆ่าแล้วปีนถ่ายคลิป”
พาซวยผู้มั่วเอาข่าวสองข่าวมารวมกัน เจนยิ้มน้อยๆก่อนจะตอบแบบจริงจัง
“ถ้าอยากรู้ต้องเจอเองพัช พี่ไม่ได้ตอบแบบปัดๆนะ แต่คนเรามันโตมาต่างกันลักษณะนิสัยต่างกัน สังคมเอย อะไรเอยเพราะฉะนั้นไม่ใช่ว่าเขาจะรับอะไรที่มากระทบจิตใจได้เท่ากัน ดีไม่ดีอาจจะป่วยด้วยถึงฆ่าคนๆนึงได้หรือปีนถ่ายคลิปอะไรนั่นได้”
พัชทำหน้างง
“ใครจะไปรู้วะมึง ไอ้พวกถ่ายคลิปตัวเองกับแฟนลงในเน็ตยังแปลกกว่า”
เจนลามไปเรื่อยส่วนพาโชคมองหน้าเจนชั่วครู่ก่อนจะถามต่อ
“แปลกยังไงพี่”
“ไม่เชิงหรอก อาจจะเป็นเพราะรสนิยมทางเพศด้วยมั้ง”
เจนว่าก่อนจะยักไหล่แล้วเริ่มทำงานอีกครั้ง
“ถามแบบนี้คือกำลังมีความรักเหรอโชค รักแปลกๆเหรอ หรือใครหึงแล้วตามฆ่า”
“ใครจะมาหึงผม”
พัชบ่นพร้อมกับ comit code ชุดสุดท้ายแล้วไล่ปิดโปรแกรมที่ใช้งานอยู่
“หัวหน้า”
พัชชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะปิดเครื่องเมื่องานส่วนของตัวเองเสร็จแล้ว
“ก่อนจะหึงมาช่วยผมแก้งานก่อนไหม”
เจนเห็นสักพักแล้วว่ามีคนมายืนเป็นผีเฝ้าประตูยืนมองพาโชคอยู่นางถึงได้ชงแบบเอาเป็นเอาตาย
“ให้ช่วยไหมล่ะ”
คนที่ยืนอยู่หน้าประตูว่า ไอ้ซวยได้แต่สงสัยว่าทำไมคนๆนี้ชอบโผล่ไปโผล่มาเหมือนผี
“เจนนึกว่าพี่ยูกลับไปแล้วเห็นบอกพรุ่งนี้มีประชุมตอนเช้า”
เจนว่าพร้อมกับปิดเครื่องเตรียมตัวกลับบ้านบ้าง
“กลัวเด็กหิวตาย ลุกเดี๋ยวพี่พาไปกินข้าว”
ที่นี่เป็นแบบนี้เสมอ ถึงไม่มีโอทีให้แต่เวลาปิดงานดึกๆก็จะมีสารถีส่งข้าวส่งน้ำไปส่งบ้าน ส่วนมากจะเป็นคุณเนมหรือพี่มาร์คไม่ใช่พี่ยักษ์เช่นวันนี้
“เป็นเด็กนายมันดีแบบนี้”
เจนว่าพร้อมกับเดินไปตบไหล่น้องมัน พาซวยส่ายหน้าก่อนจะถาม
“หรือพี่เจนจะไม่กิน”
เจนกรอกตา
“กินสิคะ”
“ปิดไฟให้เรียบร้อยเดี๋ยวพี่ไปรอที่รถ”
ทั้งสองคนขานรับก่อนที่สาวคนเดียวในทีมจะหันมาถามพาโชค
“นี่เหรอโชค แฟนแปลกๆที่มึงว่า”
ไอ้พัชถอนหายใจยาวก่อนจะออกเดินตามหัวหน้าออกไป
***
“พี่พึ่งรู้ว่าพัชขับรถเป็น”
“เมาแล้วนอนไปเถอะ”
พัชพูดก่อนจะหันไปสนใจถนนข้างหน้าต่อ วันนี้หัวหน้าพาไปกินร้านข้าวต้มแถวออฟฟิศ พาโชคกับพี่เจนสั่งข้าวกินอย่างหิวโหย ส่วนพี่ยักษ์นั่นสั่งเบียร์มาสามขวด โปรแกรมเมอร์มักขี้เมานั่นคือสิ่งที่พาโชครู้เมื่อได้เข้ามาทำงานนี้จริงๆ
“บ้านเจนสวยดีนะ”
คนที่ถูกหาว่าเมาพูดถึงบ้านปูนเปลือยหลังของเจนจากที่ไปส่งเจนมา
“บ้านพัชก็สวย”
เขาพูดถึงบ้านสีขาวขนาดใหญ่ของพาโชค
“แล้วทำไมพี่ไม่ซื้อล่ะ”
พาโชคถามถึงคอนโดหนึ่งห้องนอนของลูกพี่ที่ราคาเท่าๆกับบ้านเดี่ยวชานเมือง
“มันกว้างไป”
“เหงาเหรอ”
คนเด็กกว่าถามพลางยิ้มเยาะ
“คงงั้น เพราะงั้นวันนี้ไปห้องพี่นะ”
คนเป็นพี่บอกพร้อมกับหลับตาลง ความสัมพันธ์แปลกๆนี้มันเริ่มมาสักพักและดูเหมือนว่าจะยังอยู่ต่อไปเรื่อยๆหากพวกเขาไม่หยุดมันลงเสียที บางทีอาจจะเป็นเพราะยังได้เจอกันทุกวันมันถึงจบไม่ลงก็ได้
“ก็ดี ผมมีอะไรจะให้ดู”
ศศินพึ่งสังเกตว่าพาโชคนั้นค่อยๆเปลี่ยนไปจากเดิมในมโนภาพของเขา แรกนั้นพัชเป็นเพียงเด็กที่น่ารักและขยันในสายตาเขาแต่บัดนี้กลับให้ความรู้สึกว่าพาโชคคนนั้นเปลี่ยนไปนิดหน่อย ยิ่งเฉพาะเมื่ออยู่กับเขาแค่สองคนแล้ว พัชค่อนข้างเงียบเชียบและเยือกเย็นต่างจากคนที่ร่าเริงแบบที่เคยเห็น บางทีอาจจะเป็นเพราะบริบทพวกเขานั้นเปลี่ยนไปจากเพียงหัวหน้าและลูกน้องกลายเป็นคนที่มีความสัมพันธ์กันทางกายก็ได้
“น้ำไหม”
คนเมาที่เดินเข้าบ้านตัวเองได้ช้ากว่าแขกมองเด็กคนที่กำลังเปิดตู้เย็นเขาอย่างถือวิสาสะและกระดกน้ำเย็นลงคอ เขามองคอที่กำลังกลืนน้ำลงไป มองลูกกระเดือกและมองต่ำลงไปยังไหปลาร้า
“ใจเย็นได้ไหม”
แขกขึ้นเสียงเมื่ออีกคนเดินดุ่มเข้ามาจับสะโพกแน่นทั้งสองมือก่อนจะก้มลงซุกใบหน้าที่ซอกคอขาว เขาขบกัดและจูบไปทั่ว
“พี่ขอนะ”
เจ้าของบ้านว่าพร้อมกับสอดมือเข้าไปในเสื้อสีขาวตัวบาง พาโชคถอนหายใจพร้อมกับวางขวดน้ำลงที่เคาเตอร์ข้างตัวก่อนจะใช้มือดันไหล่อีกคนออกอย่างแรงโดยไม่ได้ใส่ใจว่าจะเจ็บหรือไม่
“อะไร”
คนที่ถูกขัดจังหวะว่าพร้อมกับสีหน้าไม่พอใจเพราะแต่เดิมพาโชคไม่เคยทำกับเขาแบบนี้ จริงๆแล้วไม่มีใครที่กล้าทำกับเขาแบบนี้ด้วยซ้ำ
“ซ่อนกล้องไว้ตรงไหน”
ใบหน้าคมเบิกตาขึ้นพร้อมกับมองตาอีกคนที่ตอนนี้แดงก่ำด้วยความโกรธหรืออะไรก็ไม่ทราบได้
“พูดเรื่องอะไรพัช”
เจ้าของบ้านถามด้วยเสียงติดหงุดหงิด ในระหว่างที่ศศินไม่เคยเห็นบางมุมของพาโชค พัชก็ไม่เคยเห็นหัวหน้าตัวเองในมุมมองแบบนี้เช่นเดียวกัน
“ทำแบบนี้กับทุกคนใช่ไหม”
“พี่ทำอะไร”
ดูเหมือนว่าความไม่เข้าใจของคนทั้งคู่จะทำให้เรื่องราวต่างๆมันใหญ่ขึ้น พาโชคเริ่มกดเสียงต่ำและอีกคนก็เริ่มเสียงแข็ง
“ก็ที่ทำกับผมอยู่นี่ไง”
คนฟังเค้นหัวเราะก่อนจะพูดบ้าง
“พัชก็เต็มใจไม่ใช่รึไง”
นั่นเป็นสิ่งที่พาโชคไม่เคยพูดถึงเพราะตัวเองรู้อยู่แล้ว แต่ก็ใช่ว่าจะพอใจกับการที่อีกคนบอกออกมาแบบนี้ มันถอนหายใจยาวก่อนจะเปิดอะไรบางอย่างให้ดู แปลกเหมือนกันที่มันเลือกที่จะเซฟคลิปที่มีคนส่งมาให้แทนที่จะลบทิ้งเสียตามนิสัยอันไม่ใส่ใจอะไร
ครั้งแรกที่พาโชคเห็นคลิปของตัวเองนับย้อนไปประมาณสองเดือนที่แล้ว มันตกใจมากในตอนแรกแต่ก็เลือกที่จะไม่ทำอะไรและไม่บอกใครเลยตามวิสัย ทั้งๆที่รู้อยู่เต็มอกว่าสถานการณ์ณ.ตอนนี้ไม่ปกติ พัชกำลังถูกคุกคามจากใครสักคน พัชเฝ้าสังเกตทุกอย่างและทุกคนรอบตัว มันเริ่มพูดน้อยลงและเว้นระยะห่างจากทุกคนมากกว่าแต่ก่อนโดยที่พยายามทำให้ทุกอย่างนั้นเหมือนเดิม โดยที่ลืมสังเกตว่าร่างกายของตัวเองนั้นกำลังเครียดและเหนื่อยลงเรื่อยๆ มันเริ่มกินข้าวไม่ตรงเวลา ปวดหัวกับปวดท้องอยู่บ่อยๆแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจแม้แต่น้อย
“อะไร”
เสียงที่แข็งของเจ้าของบ้านเมื่อครู่อ่อนลงหน่อยเมื่อเห็นวีดีโอแสดงภาพบางอย่างที่ไม่ควรอัดเก็บไว้ นั่นเป็นครั้งแรกของเขากับพัชที่ห้องๆนี้ พวกเขาเมาแต่ก็ไม่ได้ลืมว่าความรู้สึกในตอนนั้นเป็นอย่างไร ศศินมองภาพที่เขากำลังจูบน้องอยู่ชั่วครู่ก่อนจะปิดมันทิ้ง
“ห้องนี้ใช่ไหม”
เขาถามแบบไม่ได้ต้องการคำตอบจากอีกคนก่อนจะหันไปมองรอบๆห้องที่ภายนอกไม่ได้ดูผิดปกติแต่ใด เจ้าของห้องสร่างเมาแทบจะทันที ศศินคืนโทรศัพท์ให้อีกคนก่อนจะเดินเข้าไปในพื้นที่ที่ถูกกั้นไว้เป็นห้องนอนภายในคอนโดขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ของตน เขาปีนโต๊ะวางทีวีที่หันหน้าเข้าเตียงก่อนจะรื้อทุกอย่างบนชั้นนั้นลงมา ส่วนใหญ่เป็นของตกแต่งอย่างเช่นกรอบรูปหรือกระถางดอกไม้ปลอม เขากวาดทุกอย่างลงมาบนพื้นแล้วแยกส่วนออกอย่างไม่ได้กลัวว่ามันจะพัง แต่โชคไม่ดีนัก...เขาไม่เจออะไรยกเว้นเศษซากของที่กระจัดกระจายอยู่เต็มห้องเพราะอารมณ์ฉุนเฉียวเมื่อครู่
“ไม่มีพาโชค ไม่เจอ”
เจ้าของห้องเงยหน้ามาสบตากับอีกคนที่ยืนมองอยู่ตั้งแต่แรก
“หมายความว่ายังไง”
พาโชคไม่เข้าใจ เพราะแต่เดิมแล้วพัชคิดว่าเรื่องนี้เกิดขึ้นเพราะพี่ยูทั้งหมด และคนที่น่าจะเป็นคนทำก็น่าจะเป็นหัวหน้ามัน เพราะฉะนั้นแล้วทำไมคนที่ทำเรื่องข้างต้นถึงได้รื้อให้ห้องที่สะอาดเรียบร้อยจนรกและทำไมเขาคนนั้นถึงได้ดูตระหนกนัก
“เหี้ยอะไรอีกวะ”
ท้ายที่สุดเจ้าของห้องก็พูดกับตัวเองพร้อมกับลูบหน้าแรงๆ
“หันมาอธิบายให้ผมฟัง”
พาโชคบอกอีกคนที่นั่งมองออกไปยังระเบียงทั้งเอาแต่เงียบ พาโชคเป็นมนุษย์เนิร์ดที่อยู่กับชีวิตสงบสุขมาตลอด มันเคยมีความรักเคยอกหักเหมือนมนุษย์ทั่วไปแต่ไม่เคยมีเรื่องอะไรที่ทำให้รู้สึกวุ่นวายใจได้ขนาดนี้ พัชรู้ตัวเองดีว่าพักหลังๆที่ผ่านมามันกับพี่ยูเปลี่ยนไป และลึกๆก็รู้ว่าตัวเองกำลังดึงตัวเองเข้าไปสู่เรื่องบางอย่างที่จะทำให้กลับไปใช้ชีวิตเรียบง่ายเช่นเดิมได้ยาก
“มีคนเอากล้องมาติดในห้องพี่”
“ตลก”
พาโชคโพล่งออกไปทันทีเมื่ออีกคนพูดจบ พี่ยักษ์ลุกขึ้นแล้วล้มตัวลงนอนบนเตียง เขาใช้มือก่ายหน้าผากไว้อย่างกับว่ามันจะช่วยให้ความกังวลนั้นหมดไปทั้งๆที่มีสีหน้ากังวลอย่างชัดเจน
“เรื่องมันไม่ได้น่าฟังหรอกพัช”
พาโชคบอกไม่ได้ว่าความรู้สึกเหมือนลำไส้บิดเกลียวในท้องนั้นคืออะไร แต่ที่รู้ๆคือตอนนี้มันเจ็บ บางทีคงเป็นผลจากการกินข้าวไม่ตรงเวลา
“แต่พี่จะเล่า...เราก็เงียบฟังซะ”
นั่นไม่ใช่คำขอแต่เป็นการบังคับ...พาโชครู้ดี
“เรื่องพี่ไม่ใช่คนดีพัชก็น่าจะรู้”
ใครคนนั้นลุกขึ้นข้างเตียงแล้วเดินเข้ามาหา มือใหญ่หยิบแว่นจากออกจากใบหน้าของพาโชคก่อนจะดึงตัวแขกของบ้านลงไปที่เตียง พวกเขาสองคนนั่งอยู่ข้างกัน
“ตอนม.ปลายพี่คบกับเด็กผู้หญิงคนนึงต่างโรงเรียนแล้วพี่ถ่ายคลิปตอนที่เรามีอะไรกันไว้ คลิปที่พัชเห็นในทรัมป์ไดรฟ์”
พาโชคเหนื่อยจนกว่าจะพูดอะไรออกไป มันมองใบหน้าของอีกคนมองตาได้รูป มองคิ้วสีเข้ม มองจมูกโด่งและมองปากสีสดของใครอีกคน มองทั้งๆที่ไม่เข้าใจอะไรสักอย่าง
“หลังจากเราก็เลิกกันคลิปนั้นก็หลุดออกไป น่าจะเป็นตอนเอามือถือไปซ่อมหรือไม่ก็แฟนใหม่พี่เอาไปปล่อย”
คนพูดว่าพลางแค่นยิ้ม พาโชคมองใบหน้าที่คุ้นตาแต่เหมือนไม่เคยได้รู้จักกันจริงๆเลย
“พี่ชายเขาเห็น เขาเป็นน้องเล็กของบ้านแล้วที่บ้านค่อนข้างเข้มงวด พี่ชายเขาไม่ไปแจ้งความแต่ลอบมาหาพี่เอง พี่ชายเขาทำร้ายพี่จนเข้าโรงพยาบาลไปสองรอบ”
คนเล่าบอกเสียงสั่น
“ตอนนั้นกระดูกซี่โครงหัก พี่ไม่ได้ตั้งใจ ตอนนั้นพี่เด็กมากจริงๆ”
ใบหน้าที่บึ้งตึงตอนแรกเหยียดยิ้ม
“พี่โดนรังควาญอยู่เกือบสามปี พอจบม.หกพี่ย้ายจากเชียงใหม่เข้ามาเรียนมหาลัยที่นี่ทุกอย่างถึงเงียบไป”
พาโชคมองนัยย์ตาแดงก่ำของคนที่เรียกติดปากว่าลูกพี่
“จนเมื่อเกือบหกเดือนที่แล้ว พี่เคยคุยกับแพมอยู่ช่วงนึงที่ต้องติดต่องาน เราเกือบมีอะไรกัน พี่...”
พาโชคสบตากับคนพูด ใครคนนั้นหลบตาลงก่อนจะเล่าต่อ
“แพมเขาเจอว่ามีคนเข้าไปติดกล้องในห้องนอนเขา พี่พาแพมไปแจ้งความแล้วพี่เจอพี่ชายของเนสอยู่ที่สน.”
พาโชครู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะหายใจไม่ออก
“เขายิ้มทักพี่แล้วบอกว่าดีใจที่เจอกันอีกครั้ง...เนสคือแฟนเก่าคนนั้น คนที่อยู่ในคลิป”
พาโชคขมวดคิ้วแน่น มันไม่ใช่คนโง่แต่ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีและในตอนนี้ก็ไม่เข้าใจด้วยว่าทำไมมันปวดท้องมากขนาดนี้
“พัช!!”
นั่นเป็นเสียงสุดท้ายที่มันได้ยินก่อนที่จะวูบไป
***
ศศินตกใจเมื่ออีกคนฟุบลงไปบนเตียง เขาสังเกตมาตั้งแต่หลายวันที่แล้วรู้สึกเหมือนพัชจะไม่ค่อยสบาย แต่ก็ได้แต่ดูอยู่ห่างๆเพราะน้องเองก็ยังดูร่าเริงเป็นปกติ และที่แวะเข้าไปตอนดึกวันนี้ก็เพราะเป็นห่วง
“พัช โอเคไหม”
คนที่ถูกเรียกชื่อมึนงงเล็กน้อย พาโชครู้สึกว่าตัวเบาหวิวไม่ได้ปวดหัวหรือปวดท้องเช่นเดิมแล้ว แต่แขนขากลับไม่ค่อยมีแรง ยูมองคนที่สีหน้าดีขึ้นมากกว่าเมื่อคืนแล้วเบาใจ จำได้ว่าตอนแบกพาโชคลงลิฟท์นั้นทุลักทุเลพอสมควรทีเดียว
“หมอบอกให้พักก่อนสัก3วัน”
พาซวยที่น่าจะซวยสมชื่อหันมองรอบข้างและก็พึ่งรู้ว่าตัวเองอยู่ที่โรงพยาบาลและตอนนี้น่าจะเป็นเวลาสายๆของอีกวัน มันมองหน้าหัวหน้าตัวเองพลางเรียบเรียงความคิดในหัว
“ดีนะที่เมื่อคืนพัชอยู่กับพี่”
คำพูดนั้นยืนยันได้ว่าสิ่งที่พาโชคได้ยินมาเมื่อคืนไม่ใช่ความฝันแต่อย่างใด
“ไม่ไปทำงาน?”
เสียงที่พาโชคพูดออกไปแหบราวกับไม่ใช่เสียงตัวเอง
“นี่ไงงาน”
อีกคนว่าพลางชี้ไปที่แล็ปท็อปของตัวเองบนโซฟา พาโชคไม่พูดอะไรต่อ มันค่อยๆดันตัวขึ้นโดยที่มีอีกคนช่วยพยุงแล้วเริ่มกินข้าวต้มรสอ่อนๆกับนมอีกกล่องจนหมดโดยไม่ต้องบังคับอะไร
“หมอบอกว่าพัชเครียดลงกระเพาะ กินข้าวไม่ตรงเวลา กินน้อยแล้วก็อาจจะนอนไม่พอร่างกายเลยเพลีย”
พาโชคพยักหน้าตอบรับแต่ก็ขี้เกียจจนกว่าจะพูดอะไรออกไป ต่างจากอีกคนที่ดูพูดมากผิดปกติ
“พัชพักผ่อนนะไม่ต้องคิดอะไรแล้วพี่จะจัดการเอง”
ใครคนนั้นบอกพร้อมกับรินน้ำเปล่าใส่แก้วให้
“พี่ลางานให้แล้วนะ ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร”
“ผมจะลาออก”
พาโชคบอกสิ่งที่คิดมาสักพักออกไปเพราะรู้มาตั้งแต่แรกอยู่แล้วว่าระหว่างมันกับพี่ยูเป็นแค่เรื่องผิดพลาด มันไม่ควรมีรอบที่สองและไม่ควรเป็นอยู่แบบนี้ ส่วนเรื่องคลิปวิดีโอนั้นมันไม่รู้จริงว่าต้องทำยังไง ที่เขาส่งคลิปมานั่นคงเป็นการขู่ให้รู้ตัวหรืออะไรสักอย่าง เพื่อยุติความวุ่นวายของตัวมันเองที่ทั้งระแวง เครียดและไม่เป็นตัวของตัวเองอยู่นั้นก็ควรออกไปจากสิ่งแวดล้อมเช่นนี้ซะ
“อะไรพัช”
คนที่จะเป็นอดีตหัวหน้าในไม่ช้าขมวดคิ้วแน่นและบีบแขนอีกคนไว้แน่นโดยไม่รู้ตัว
“ผมจะลาออก”
คนพูดว่าก่อนจะหลุบตาลงไปมองมือของอีกคน ยูค่อยๆคลายมือออกจากไหล่น้อง
“ไม่ตลก”
เขาว่าเสียงสั่น จริงอยู่ว่าเขากับน้องมันเป็นแค่หัวหน้ากับลูกน้อง เขาอาจจะเห็นแก่ตัวที่ไม่อยากปล่อยให้น้องมันไปไหน แต่สิ่งที่เขารู้คือพัชไม่ได้ผิดสักนิด น้องไม่ควรเป็นคนที่ไป
“พี่ไม่ให้ออก”
เขาจับมือของอีกคนไว้หลวมๆพร้อมกับโน้มหน้าเข้าไปใกล้ มันอาจจะแปลกอยู่ไม่น้อยที่ทำแบบนี้เพราะนอกจากความสัมพันธ์แบบนั้นแล้วพวกเขาไม่ได้รู้จักกันมากกว่านั้น ไม่เคยไปเที่ยวด้วยกัน ไม่เคยใช้เวลาร่วมกันไม่เคยแม้แต่จะพูดคุยกันจริงๆจังๆ และก็ใช่...พวกเขาไม่เคยรักกัน...
“ถ้าเป็นเพราะเรื่องนั้นพี่สัญญา พี่จะไม่ใครมายุ่งกับพัชอีก”
เขาบอกก่อนใช้อีกมือจะลูบหัวอีกคนเบาๆ
“เรื่องคลิปนั่นหรืออีเมลพัชที่ถูกแฮ็คพี่จะจัดการเอง พี่รู้ว่าขอโทษมันไม่ได้ช่วยอะไร แต่พี่จะไม่ทำให้พัชลำบากใจ พี่จะจบมันเอง”
ศศินพูดสิ่งที่คิดไว้ตั้งแต่เมื่อเช้าออกไป เขาไม่อยากให้น้องมันมาเจออะไรแย่ๆแบบที่เขาเจอ อยากให้มันกลับไปใช้ชีวิตของตัวเองเหมือนเดิม ส่วนเรื่องต่างๆเขาจะจัดการให้มันถูกต้อง แต่กระนั้นมือที่กำลังจับมืออีกคนไว้กลับสั่น
“สงสัยเจนมา เจนบอกจะมาหาตอนเที่ยง”
เขาพูดถึงเสียงเคาะประตูด้านหน้าซึ่งไม่ใช่เจนแบบที่คิดแต่เป็นเพื่อนของเขาเอง
“กินอะไรกันยัง พี่ซื้อข้าวกับขนมมา”
เขามองธามที่ถือของพะรุงพะรังเข้ามา ก่อนจะบอกปัดแล้วถอยไปนั่งตรงโซฟาเพื่อเปิดคอมทำงานเช่นเดิม
“กินแล้วครับ”
คนที่นั่งก้มหน้าเมื่อครู่เงยหน้ามายิ้มอ่อนๆกับผู้มาใหม่ที่หอบขนมมาเพียบ
“งั้นกินเลย์ไหม พี่ซื้อมา”
พาโชคยิ้มก่อนจะตอบ
“หมอห้ามกินของที่มันย่อยยากๆ”
“เดี๋ยวพี่เคี้ยวป้อน”
พาโชคขำพี่ธามก่อนจะยื่นมือไปรับขนมปังหมูหยองมาถือไว้
“พึ่งกินยาไปอย่าพึ่งกินอะไรล่ะ”
พัชหันไปสบตากับคนชอบสั่งที่นั่งอยู่ตรงโซฟาก่อนจะกลับมาคุยกับพี่ธามเช่นเดิม
“พี่ธามโดดงานมาเหรอ”
“อภิสิทธิ์ของหัวหน้าไง ถ้าไม่เกรงใจจะหอบคอมมาทำงานแบบไอ้ยูมันแล้ว”
“พี่เกรงใจใครเป็นด้วยเหรอ”
พาโชคพูดถึงคนที่ชอบไปบ้านแล้วแย่งมันเล่นเกมส์อยู่บ่อยๆ
“พูดแบบนี้ต่อยกันไหมพัช”
คนที่พึ่งมาพูดพร้อมกับทำหน้าบึ้ง
“นี่คนป่วยพี่”
พัชแย้งคนมาเยี่ยมที่ท้ามันต่อย พี่ธามหัวเราะก่อนจะถามต่อ
“เออแล้วหมอให้ออกวันไหน ทำไมเข้าโรงบาลบ่อยวะพี่ว่าเบญเพสแน่เลยเดี๋ยวหาพระมาให้ห้อย”
พัชไม่รู้ว่าที่พี่แกถามนั้นอยากได้คำตอบไหม จึงไม่ได้ตอบอะไรแต่พี่ธามก็หาเรื่องมาคุยไม่จบไม่สิ้น
“มาๆไหนก็กินอะไรไม่ได้แล้ว เดี๋ยวพี่กินเผื่อ”
คนพูดว่าพลางแกะห่อขนมที่แบกมาแล้วกินเสียเอง พาโชคนั่งมองพี่ธามผู้ถือวิสาสะนั่งลงบนเตียงคนป่วยแถมกินขนมมันอีกต่างหาก
“พี่กลับไปดีกว่าไหมแบบนี้”
คนป่วยบอกแล้วถดตัวลงไปนอนตามเดิม ศศินมองคนสองคนที่ต่อล้อต่อเถียงกันอยู่ตรงหน้า เขามองมือของไอ้ธามที่เอาแต่คอยจับผมนุ่มๆของน้องมัน สุดท้ายแล้วก็มองตัวเองผ่านหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่ยังไม่ได้เปิด ที่เขาบอกพัชว่าทุกอย่างกำลังจะจบลงมันจะง่ายดายแบบนั้นเลยหรือ...
-
รอจ้าาาาาา :pig4:
-
อ่านจากข่าวพี่เอกแล้วจะรู้ว่าอิคนเขียนมันดองมาข้ามภพข้ามชาติขนาดไหน :mew2: :mew2:
-
กลับมาแล้ววว เรายังทีมพี่ยูอยู่นะ :katai4:
-
:katai1: :katai1:
-
ในที่สุดก็กลับมา :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: ตอนนี้รู้สึกเฉยๆกับพี่ยูแล้วอะ
ทีมน้องพัช น้องว่าไงก็ว่าตามกัน
-
กลับมาแล้ววว :mc4: :mc4:
-
สงสารซวย เอาใจช่วยพี่ยูด้วย พี่ธามนี่ตอแยไม่เลิก แต่ก็นะ นี่เป็นสีสรรใช่มะ
:ruready
-
เราสับสนนะบอกตรงๆยังไม่อยากให้พี่ยูใกล้น้องเลยเรากลัวพัชเจ็บไปมากกว่านี้
-
สงสารพัชอ่ะ พี่ยู :angry2: ไม่คิดอะไรกับน้องก็อย่ามายุ่งกับน้องดิ น้องเครียดจนป่วยเลยเห็นมั้ย
ปล.ดีใจที่มาต่อนะคะ ทั้ง ๆ ที่มีเรียนหนักมากขนาดนั้น เห็นว่ากลับมาไทยแล้วหาเวลาพักผ่อนเยอะ ๆ นะคะ สู้ ๆ นะคะคุณนักเขียน :mew1:
-
กลับมาแล้ว จีจั๊ยยังรอเสมอนะคะ :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ:
-
ดองไม่เป้นไรค่ะ
รีดเดอร์ดีจัยมากกก
กลับมาแล้วๆๆๆๆ
ขอบคุณนะคะที่กลับมา
-
พาซวยกลับมาแล้ว กลับมากับความซวยหลายอย่างเลยน๊า
-
หลังจากหน่วงๆหลงๆลืมกับเรื่องชีวิตรักนักเรียนมาหลายเรื่องราว แบบว่าผ่านวัยนั้นมาพักใหญ่มาก เหอๆ
และในทีสุด!!!
ก็มาปะเข้ากับ เรื่องใกล้ตัว ในฟิลแบบอ่านแล้วเข้าใจบทบาทในอาชีพของตัวละคร
ต่อจากนี้ นี่จะมองเพื่อนร่วมงานไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว หุหุ โฮ่โฮ่ :laugh:
-
เครียดแน่งานนี้
-
พาซวยจะลาออกจริงหรอ น้องตัดสินใจแล้วพี่ยูจะทำไงต่อ
-
สงสารพาโชคคคค ขอให้พัชโชคดีแบบชื่อ ใครทำกันนะ
-
นุ้งพัชของพี่ :hao5:
พี่ธามนี่ก็ทำคะแนนจังนะคะ ไม่กลัวยักษ์บ้างหรอ
-
ดีใจพาซวยมาาา :hao5:
และรู้สึกดีใจตอนน้องบอกจะลาออก ฮืออออ
ไม่อยากเชียร์พี่ยูเพราะพี่ทำน้องเครียดดด แงงง
แต่ถ้าพี่ยอมง้อน้อง ยอมรักน้อง จะยอมเชียร์ก็ได้ :hao7:
-
ปลื้มสุดๆ ในที่สุดพาซวยก็กลับมา :monkeysad:
-
พี่ยู..... :ruready
-
น้องพัชกลับมาแล้วจ้าาาา ยิ่งอ่านยิ่งไม่ชอบใจพี่ยูมันเลยจริงๆ ไม่ได้คิดอะไรแต่มายุ่งกับพัชนี่นะน่าตบจริงๆ ตอนนี้ทีมพัชจ้ะไม่อยากเชียร์ใครละ
-
ชอบชื่อตอนมั่กๆ
-
คิดถึงพัชแล้ววว
-
9.SDLC คือกงกรรมกงเกวียน
"ทุกคนสวัสดีครับ"
วันนี้พาโชคมาทำงานด้วยสีหน้าดีขึ้นหน่อยจากเดิม มันหมุนตัวไหว้รอบโต๊ะเหมือนสส.แถมดูมีน้ำมีนวลขึ้นหลังจากได้พักไปสองสามวันที่เอาแต่กินกับนอน ซึ่งคนเอาของไปเยี่ยมและบังคับให้กินก็ไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจากพี่ธาม พาโชคชักเริ่มสงสัยแล้วว่าทำไมพี่ธามดูเหมือนชีวิตช่างว่างเหลือเกิน
"ทำไมอยู่ดีๆป่วยวะมึง"
พี่เอกผู้ช่วงนี้ยุ่งกับโปรเจคแอปรีวิวอาหารและพึ่งได้ดีไซน์ส่งตรงมาจากเจนเลยไม่ได้แวะไปหาน้องมันถามไถ่สารทุกข์สุกๆดิบๆ แม้จะไลน์ไปหาและฝากขนมไปให้ทุกวันไม่มีขาด
"พักผ่อนไม่พอพี่"
คนเป็นเด็กตอบ พอบอกออกมาแบบนั้นพี่เดี่ยวที่พึ่งมาถึงเหมือนกันก็บอกออกมา
"กูก็บอกแล้วว่าเวลานอนให้นอนอย่าเอาไปทำอย่างอื่น"
พาโชคเหล่ตามองคนที่ยิ้มมีเลศนัยก่อนจะตอบ
"เนอะพี่ ผมไม่น่าเอาเวลาไปทำแบบนั้นเลย"
พี่บอลที่นั่งเงียบๆอยู่ก่อนถอดหูฟังออกมาตบมุขกับเขา
"แบบไหนวะ"
พาโชคเหล่ตามองเขาก่อนจะตอบ
"ซักผ้าไงพี่ ดึกๆพี่ไม่ซักผ้าเหรอ"
"ชักทำไมกูมีเมีย"
ไอ้พี่บอลตอบหน้าตาย
"ซัก!!!"
หนุ่มๆเขาประสานเสียงกันก่อนจะหัวเราะครืน เจนถอนหายใจเฮือกเพราะไม่ว่าเรื่องใดๆก็ลากลงใต้สะดือกันทุกที วันนี้เพราะพาโชคน้องเล็กพึ่งจะกลับมาพวกพี่ๆก็ครึกครื้นกันใหญ่ เห็นบอกกันว่าจะพาไอ้พัชมันไปทำบุญล้างซวยสักที ยกเว้นก็แต่พี่ยักษ์ที่ช่วงนี้ไม่ดุไม่ด่าอะไรเอาแต่นั่งเงียบๆเหมือนคนโดนเมียทิ้ง
"แล้วดีขึ้นยังมึง"
พี่เอกถามย้ำ
"ดีแล้วพี่ โดนฉีดยาไปสามเข็ม"
คนถามพยักหน้าหงึกหงักก่อนถามต่อหน้าตาย
"เข็มใหญ่ไหม"
พาโชคพัชที่ไม่ได้เหมือนคนป่วยเลยในตอนนี้บิดตัวเขินอย่างน่าหมั่นไส้
"ถ้าเข็มผมก็เกือบเจ็ดนิ้วได้"
เจนยอมใจความสัปดนของมัน
"สู้หัวหน้ากูไม่ได้ เนอะพี่ยู พี่อ่ะ10นิ้ว"
พี่เดี่ยวว่าบ้างก่อนจะเหล่ตาไปทางหัวหน้าที่นั่งเงียบฟังมาตั้งแต่แรก
"นิ้วตีนกูเนี่ย"
หัวหน้าบอกก่อนจะก้มหน้าก้มตาทำงานต่อ แต่ทุกคนก็รู้ว่าพี่แกกำลังตั้งใจเงียบฟังอยู่ต่างหาก
"มาตรฐานชาติชายไทยมันแค่5นิ้วอย่างที่เขาบอกจริงไหมวะ แสดงว่ากูเกินมาตรฐาน"
พี่บอลที่วันๆไม่ค่อยคุยกับใครถ้าไม่ใช่เรื่องไร้สาระเทือกนี้
"กูพันรอบเอวยังไม่พูดเลย"
พี่เอกบอกบ้าง นาทีนี้ดูเหมือนไม่มีใครยอมใครทั้งนั้น ตอนเข้ามาแรกๆเจนก็เคยอยากจะห้ามพวกพี่เขาเรื่องคำพูดคำจาบ้างเหมือนกัน แต่อยู่มานานก็ชิน
"โชคมึงอย่าไปยอม"
พี่เจนบอกพาโชคที่ถูกคนอื่นๆโม้แซงหน้าไปแล้ว
"เห็นผอมๆแบบนี้ไม่เล็กนะครับ"
"พิสูจน์เลยพาโชค"
คุณเนมที่ไม่รู้โผล่มาจากไหนร้องบอกพาโชคก่อนจะมองไปทางพี่เอก
"พี่เอกนี่ผมเคยเห็นตอนคอมพานีทริป"
พอคุณเนมพูดจบคนที่นั่งอยู่หลัง IMac ตัวใหญ่อย่างพี่เอกก็เสียงดังขึ้น
"มาคุยเล่นอะไรกัน ทำงาน!"
พาโชคขำจนไอโขลกก่อนจะนั่งลงบนโต๊ะเพื่อเปิดคอมพิวเตอร์
ที่ว่าจะลาออกนั้นพัชไม่ได้โกหกหรือพูดพล่อยๆแต่พอหันมาดูงานที่กองเป็นภูเขาเอเวอร์เรสแล้วการจะทิ้งทุกคนไปแบบนั้นคงเป็นเรื่องที่ไม่ดีนัก ตัวมันเองก็ไม่ใช่คนไร้ความรับผิดชอบแบบนั้นด้วย เอาเป็นว่าจบโปรเจคพันห้าร้อยล้านของพี่มาร์คไปก่อนค่อยว่ากัน เพราะเอาจริงๆแล้วพัชไม่ได้มีอคติอะไรกับพี่ยูแม้แต่น้อย ถ้าเรื่องนี้จะโทษใครแล้วคงต้องโทษตัวเองก่อน และสุดท้ายการทำงานคงไม่ได้ยากหรือง่ายขึ้นหากเลิกเอาเรื่องส่วนตัวเข้ามายุ่ง
พาโชคที่ไล่วนคิดเรื่องลาออกมาหลายอาทิตย์ลอบถอนหายใจ
"เอ้ย ทำไมพาโชคมีข้าวสองกล่อง ผมขออันนึง”
อย่าว่าแต่คุณเนมแปลกใจเลยพาโชคก็พึ่งสังเกตว่าที่โต๊ะตัวเองมีข้าวกล่องวางอยู่ก่อนแล้ว
"ของใครครับ"
พัชถามทุกคนแค่ก็ไม่มีใครรับ จนเมื่อหันไปสบตากับหัวหน้าผู้ที่นั่งอยู่หลังสุดถึงได้คำตอบ
"พี่ซื้อมาให้"
เพราะหลังๆเห็นน้องมันไม่ยอมกินอะไรหัวหน้าที่พักนี้แปลกไปในสายตาเจนถึงซื้อกับข้าวมาให้พาโชคบ่อยๆ
"ของเจนล่ะคะ"
เจนบอกพร้อมกับแบมือมาทางพี่ยักษ์แต่ก็ไม่ได้แม้แต่คำตอบอะไร
“คุณเนมอยากกินอะไรครับ”
พาโชคผู้โดนหนึ่งในผู้บริหารของบริษัทขอข้าวกินถาม คุณเนมตาโตเหมือนเด็กดีใจก่อนจะเปิดข้าวกล่องออกมาแล้วพบว่าเป็นไข่เจียวใส่หอมใหญ่กับปูอัดเหมือนกันทั้งสองกล่อง เพราะฉะนั้นแล้วคงไม่ต้องเลือก
“งั้นเอากล่องของพี่ยูก็ได้ ขอบคุณนะโชค”
ว่าแล้วก็หิ้วกล่องข้าวเดินออกห้องไปสร้างความอิจหนาระอาใจกับพี่เอกเป็นอย่างมาก พัชมองกล่องข้าวในมือตัวเองก่อนจะหันไปสบตาคนที่นั่งอยู่ไกลกัน ดูเหมือนเขาคนนั้นมองอยู่ก่อนแล้วแต่ท้ายที่สุดก็ทำเพียงแค่เสหลบตามันไปแล้วเริ่มทำงานดังเดิม
“อะไรบัคถึงโผล่มา”
พี่เอกเอ่ยทักพี่ธามที่พักหลังๆต่อให้ไม่มีอะไรบัคก็โผล่มา พี่ธามยิ้มรับก่อนจะเดินถือรีพอร์ทปึกใหญ่มาด้วย
“งานงอกค่ะ”
เจนบอกเมื่อเห็นหน้าตายิ้มกวนตีนของพี่ธาม
“Testing Report ของเว็บ e-commerce ล่าสุดมาแล้วครับ”
“จะเอาอะไรเพิ่มล่ะ”
พี่ยูที่ช่วงนี้งานยุ่งจนแทบจะไม่มีเวลาหายใจถามไอ้ธามที่ขยันเอาปัญหามาให้ ทั้งปัญหาเรื่องงานและเรื่องทางใจ
“คุณเนมไม่ได้บอกเหรอว่าต้องประชุม”
ทุกคนมองหน้ากันเลิกลั่กก่อนจอถอนหายใจเฮือก
“สงสัยได้ข้าวกูไปแล้วลืม”
หัวหน้าว่าก่อนที่ไอ้พี่ธามจะหัวเราะออกมา
“เออ เห็นไปห้องนู้นก็ไปแย่งเขากินโดนัท”
คนเป็นหัวหน้าส่ายหน้าอย่างระอาเจ้านายตัวเองพร้อมกับลุกขึ้นปิดขี้เกียจแล้วเรียกทุกคน
“ประชุมครับทุกคน”
***
ไม่รู้ว่าการประชุมแต่ละฝ่ายจะน่าเบื่อแค่ไหนแต่สำหรับการประชุมใหญ่แบบนี้ หมายความว่าทีมดีเวลลอปเปอร์ทุกคนกำลังเสียเวลาทำงานไปหลายชั่วโมงโดยที่บางทีไม่ได้บทสรุปอะไรเลย
“อย่าลืมนะครับว่าตอนนี้พวกเราใช้ resources เปลืองมาก โดยเฉพาะเว็บนี้เราเสียงเงินให้ outsource ไปเยอะทั้งๆที่พวกเราสามารถ develop มันได้เอง รู้ไหมครับปัญหามันเกิดจากอะไร มันเกิดจากการที่เรา bad at timeline management”
พาโชคผู้วาดรูปดรากอนบอลไปพลางพยักหน้าให้กับบอร์ดบริหารที่พูดไทยคำอังกฤษคำไปพลาง จะมาบอกว่าฝั่งเดฟทำงานไม่ตรงไทม์ไลน์มันก็ได้อยู่หรอก แต่ถ้าไม่เคยมาลองทำจริงๆก็จะไม่รู้ว่าปัญหาเฉพาะหน้ามันเยอะแค่ไหน บางทีบัคอยู่สามวันไม่ได้ทำห่าอะไรเลย ถ้าเป็นตัวแปรเรื่องเวลาจะให้ไปเทียบกับการทำงานกับฝั่งเซลคงไม่ได้เพราะมันไม่เหมือนกัน แต่ยังไงการทำงานก็คือการมาแก้ปัญหาให้เขาอยู่แล้ว บ่นไปก็เท่านั้น พาโชคถอนหายใจก่อนจะนั่งวาดรูปต่อ
“เที่ยงอยากกินอะไร”
ระหว่างที่กำลังจดจ่อกับการแรเงาผมโงกุน กระดาษใบเล็กๆก็ถูกส่งมาจากคนข้างๆ พาโชคมองหัวหน้าที่มองตรงไปยังจอพรีเซนต์งานอย่างตั้งใจ มันจ้องที่กระดาษใบนั้นก่อนจะเขียนตอบกลับไป
“โตแล้วกินอะไรก็ได้”
พัชลอบมองใบหน้าของอีกคนที่อ่านกระดาษใบนั้น จริงๆคิดไว้ว่าเขาต้องหันมาว๊ากใส่มันแต่ผิดคาดที่เขาทำเพียงแค่อมยิ้มน้อยๆผิดวิสัย
“พาโชคครับ คุณรู้ไหมว่า SDLC คืออะไร”
พาโชคผู้ซวยแล้วสะดุ้งแทบตกเก้าอี้ ก่อนจะลอบมองคนในทีมที่เริ่มขำคิกคัก SDLC หรือ Suck D*ck Lick C*nt ที่พี่เอกชอบท่องให้ฟังกำลังวนอยู่ในหัว
“เอ่อ Software development life cycle ครับ”
พอพูดจบก็หันไปมองพี่ยูที่กำลังกลั้นขำแทบตาย
“ดีมากครับแล้วทุกคนรู้ไหมครับว่า process ของมันแต่ละขั้นนั้นมีปัจจัยต่างที่ทีทำให้ risk and variable นั้นต่างกัน”
พัชลอบถอนหายใจที่เอาตัวรอดมาได้และไม่เผลอแปลแบบที่พี่เอกกรอกหูอยู่แทบจะทุกวัน SDLC จริงๆแล้วคือกระบวนการพัฒนาซอฟท์แวร์ที่ใช้กันแพร่หลายไปทั่วโลก มีอยู่หลายขั้นตอนหลักๆก็คือ วางแผน, ออกแบบ, ทำงาน, ทดสอบ, นำไปใช้งานและบำรุงรักษา วนเป็นลูปอยู่แบบนั้นเรื่อยๆ พาโชคก็ไม่รู้ทำไมวันนี้ไอ้ลูปกงกำกงเกวียนนี้ถึงถูกเอามาเป็นหัวข้อของการประชุม
***
“มึงไม่ตอบไปวะว่า Suck D*ck Lick C*nt”
พี่บอลถามพร้อมกับตักข้าวเที่ยงที่กินตอนบ่ายเข้าปาก พัชยิ้มขำ
“ตอบไปดิจะได้ตายหมู่”
พี่เอกว่าบ้าง สรุปแล้วหลังจากประชุมตั้งแต่เช้ายันบ่ายสามพี่เอกก็ต้องพาน้องๆออกมากินข้าวทั้งๆที่พวกหัวหน้ายังถูกกักตัวอยู่ในห้องเชือดทั้งๆที่อาหารระหว่างเบรคในห้องประชุมมีแค่ขนมปังกับกาแฟ พี่ธามผู้กำลังหิวโซส่งสติกเกอร์แมวนอนตายมาให้ในโปรแกรมแชท พอถามไปว่าจะกินอะไรก็ตอบมาว่าก๋วยเตี๋ยวไก่ พัชนึกถึงภาพคนซดเส้นเล็กกับตีนไก่ในห้องประชุมแล้วขำ
“เดี๋ยวผมเข้าออฟฟิศก่อนนะพี่”
น้องมันว่าก่อนจะเดินออกไปร้านขนมข้างนอก ก่อนคว้าพายข้าวโพดไว้ในมืออันนึงก่อนจะชั่งใจอยู่สักพักแล้วหยิบอีกอัน
‘ซื้ออาหารเม็ดมาแล้ว ออกมาเอาครับ’
พาโชคส่งข้อความบอกแมวตัวใหญ่ที่น่าจะตายอยู่ในห้องประชุม ไอ้พี่ธามยกมือขอตัวออกมาเข้าห้องน้ำก่อนจะมายืนยิ้มแฉ่งอยู่ข้างหน้าไอ้ซวยมัน
“ผมซื้อนี่มา”
น้องยื่นถุงขนมให้อีกคน พี่ธามเหล่ตามองแล้วยิ้มอย่างหน้าหมั่นไส้
“โชคดีที่พี่ทำบุญกับพัชไว้เยอะ”
พัชขำก่อนจะตอบ
“บุญคุณก็ต้องทดแทนแค้นก็ต้องชำระ”
พาโชคบอก คนเป็นพี่หัวเราะบ้างก่อนจะขอตัวเข้าไปประชุมต่อ พัชมันถอนหายใจก่อนจะบอกไล่หลังไป
“ฝากเอาอีกอันให้พี่ยูด้วยนะครับ”
คนเป็นพี่มองถุงขนมในมืออยู่หน่อยก่อนจะพยักหน้ารับรู้
***
เพราะเย็นนี้ฝนตกการจราจรในเมืองจึงน่าจะติดขัดมาก พาโชคที่เลิกขับมอเตอร์ไซค์คู่ใจมาตั้งแต่คราวล้มกลิ้งไปนั้นนั่งรอเวลากลับบ้านไปพลางเล่นมือถือไปพลาง เพราะเป็นคนไม่ค่อยชอบเล่นโซเชียลเน็ตเวิร์คมือถือถึงมีแต่เกมส์ แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าพาโชคไม่มีเพื่อน
‘อะไรมึง’
พัชรับสายเพื่อนสมัยมหาวิทยาลัยที่โทรมาได้เวลาพอดี
‘กูว่าจะไปแถวบ้านมึง ไปกินข้าวกัน’
พาโชคกับออมเป็นเพื่อนที่รู้จักกันมาตั้งแต่สมัยปีหนึ่ง แม้ไม่ได้สนิทกันมากในตอนแรกแต่ก็ทำงานกลุ่มเดียวกันมาเรื่อย พอเรียนจบก็ทำงานสายเดียวกันอีก พวกเขาทั้งคู่จึงมีจุดร่วมที่ทำให้ยังคบกันได้จนถึงตอนนี้
‘กินอะไรดีวะ’
‘เบียร์’
พาโชคร้องบอก ’ว่าแล้ว’ ก่อนจะหัวเราะ โปรแกรมเมอร์กับเบียร์รสนุ่มๆมักจะเป็นของคู่กัน
‘กี่โมงวะ ตอนนี้กูยังอยู่ที่ออฟฟิศอยู่เลย ฝนตก’
‘อ้าว ฝั่งกูไม่ตก’
ฝั่งนั้นบอกมา พัชมองนาฬิกาบอกเวลาสองทุ่มกว่าก่อนจะบอกเพื่อนตัวเอง
‘เจอกันสักสี่ทุ่มก็ได้’
‘เออๆ’
พอวางสายเสร็จเงยหน้าขึ้นมาหัวหน้าที่พึ่งจะประชุมเสร็จก็เดินออกมาพอดี
“ทำไมยังไม่กลับ”
“รอฝนหยุดครับ”
พัชตอบตามความจริง
“ให้พี่ไปส่งไหม”
พาโชคชั่งใจคิดแค่ครู่ก่อนจะตอบ
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมกลับกับพี่ธาม”
เพราะบ้านพี่ธามอยู่ทางเดียวกันถึงได้บอกออกไปโดยไม่คิดอะไร หัวหน้าอย่างศศินมองเด็กที่นั่งอยู่ตรงเก้าอี้ตัวใหญ่พลางเล่นมือถือไปด้วย
“พายข้าวโพดอร่อยดี ขอบคุณนะ”
เด็กคนนั้นเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้เขาก่อนจะส่ายหน้าเชิงบอกว่าไม่เป็นไร
“ผมไปแล้ว สวัสดีครับพี่”
ยูยิ้มแล้วรับไหว้ลูกน้องในตอนที่แผ่นหลังที่คุ้นตาลับหายไปเขาก็ทิ้งตัวลงกับเก้าอี้ตัวเอง ช่วงนี้เรื่องงานเขามีปัญหาค่อนข้างเยอะ ซึ่งก็รู้ดีว่าเป็นเพราะเขาเอาเรื่องส่วนตัวเข้ามาปน อย่างวันนี้ที่ประชุมพูดถึงการย้ายคนเข้าไปทำโปรเจคใหม่ซึ่งจะดึงคนจากแต่ละทีมเข้าร่วม และทีมเขาพาโชคเป็นคนที่ถูกเลือก เขาค้านอย่างเต็มกำลังโดยให้เหตุผลว่าพาโชคจำเป็นสำหรับทีมมาก ซึ่งยูเองก็ไม่ได้โกหกแต่พอมองหน้าไอ้ธามที่จ้องอยู่เขาถึงได้รู้ว่านั่นไม่ใช่เหตุผลเดียวที่เขาไม่อยากให้น้องมันไปไหน
ตั้งแต่เริ่มเดิมทีพาโชคเป็นเหมือนน้องเล็กในทีม แต่ที่เขาต้องดุหรือว่ากันบ้างเพราะอยากให้พัชมันเก่งขึ้นกว่าเดิม เขาชื่นชมพาโชคมาตั้งแต่แรก เขาชอบวิถีชีวิตที่เป็นรูปแบบของพัชมัน ชอบรอยยิ้ม ชอบความตั้งใจทำงาน ชอบการใช้ชีวิตง่ายๆเพราะนั่นเป็นสิ่งที่เขาทำไม่เคยได้ ชีวิตตั้งแต่วัยรุ่นของเขายุ่งวุ่นวายด้วยเรื่องของผู้หญิงมาตลอด
ตอนนั้นเขาแค่ชื่นชม...มันไม่ควรจะเลยเถิดมาจนถึงตอนนี้
เขาคิดถึงใบหน้าได้รูป ปากนิ่มหวาน ผิวขาวๆ รอยยิ้มน่ารัก ชอบไปถึงเวลาที่พัชมันโมโหแล้วถลึงตาใส่ ในตอนที่เขาบอกพาโชคว่าเขาจะถอยและจัดการทุกอย่างเองเขามั่นใจว่าเขาจะต้องทำได้ แต่เมื่อเห็นพัชกำลังยิ้มอยู่กับคนอื่นเขากลับทำใจให้ยอมรับง่ายๆไม่ได้ ถ้าเปรียบสถานการณ์แบบนี้ว่าเป็นหมาหวงก้าง เขาก็คงเป็นได้แค่หมาที่ถูกล่ามโซ่ไว้แล้วทำอะไรไม่ได้เลย ซึ่งบางทีอาจจะเป็นกรรมเหมือนที่คนแก่ๆชอบพูดก็ได้
-
ชอบรอติดตามตอนต่อไปค่ะ
-
ชอบแร้วทัมมัยต้องรังแกน้องงง :katai1:
ไปค่ะพัช ไปหาพี่ธามเลยลูกกกก
-
สงสารพี่ยูจังเลยยย T_T
-
ชอบพัชตอนที่มีความสุขแบบนี้ ความสดใสจงคืนมาหาหนูนะลู้ก
พียูแกคิดได้รึยังล่ะ หึ :z6:
-
อัพ 2 ตอนติดนึกว่าตาฝาดเลยค่ะ
-
พัชลูก แม่จะเชียร์พี่ธามละนะ ฮึ่มมมม
ขยี้ตาอย่างหนักเลยค่ะะะ นึกว่าต้องรอเป็นเดือนๆอีก ซึ้งใจจจจ :hao5:
-
จะสั่น จะยาวตามอ่านหมดเลยค่ะ
ชอบพาโชคมาก
-
พาซวยสบายใจขึ้นเปราะหนึ่งแล้วใช่ไหม
ก็สงสารแต่พี่ยู ที่ต้องคิดหนักแล้วทีนี้
ว่าแต่ออฟฟิศนี่ ทุกคนทะลึ่งได้ใจมากๆ :hao7:
-
จะเชียร์ใครดีระหว่างพี่ยู กับพี่ธาม
-
พี่ยูววว สงสารอะ
-
บางทีก็คิดนะว่าพี่ยูมันมีพันธะอะไรอยู่รึเปล่ามันถึงไม่กล้าจริงจังเรื่องของพาโชค เพราะคนเราถ้าเลยเถิดกันมาขนาดนี้ถ้าตัวเองยังฟรีๆมันก็ต้องมีคิดจริงจังกันบ้างแล้ว นอกซะจากอยากแค่หยอกเล่นไปวันๆอะนะ แต่ยังไงก็อยากให้พาโชคลาออกอะเผื่อชีวิตจะได้ดีขึ้นบ้าง
-
รู้สึกต้องเม้นท์อะไรสักอย่างแต่ก็คิดไม่ออกว่าจะเม้ท์อะไรค่ะ555
ชอบมากๆ มากๆค่ะ รู้สึกว่าทุกอย่างมันเป็นไปตามที่ควรจะเป็นแล้วอ่ะ แต่คือเราเชียร์พี่ยูนะ5555 แง ดีใจค่ะ รอตอนต่อไปๆๆ
-
พี่ยักษ์ต้องชัดเจนกับน้องมันนะจ๊ะ :-[
-
พี่ยูก็เศร้าวนไปก่อนนะคะ ทีมน้องพัชค่ะ
-
สนุกมากกกกกกกกก ชอบบบบบบ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ไรท์สุดยอดดดดด พล็อตก็ดี ดำเนินเรื่องไหลลื่น ชอบ :mew1: :mew1: :mew1:
พี่ธาม ดูเข้าหาโชคตลอดๆแต่แรก
แอบคิดในใจว่าพี่ธาม คิดไรกับโชคไหม มีอะไรก็หาโชค
วันที่โชคพักฟื้นที่บ้าน พี่ธามไปหา
แล้วทำอะไรกับคอมโชคหรือเปล่า เหมือนมีลับลมคมใน
แต่ปากพี่ธามก็เล่าเรื่องพี่ยู หมด ว่ามีหญิงเยอะ
โชค อย่าคิดอะไรไม่ดีเรื่องการมีหญิงของพี่ยู
เจอ อ.ที่มอ ที่ต้องไปบรรยาย ก็บอกโชคอีก
เลยทำให้รู้เรื่องเลวๆของพี่ยู แล้วตั้งใจอย่างไรกันแน่พี่ธาม
คนหนุ่มที่หน้าตาดี เป็นนายแบบได้อย่างพี่ยู
ถึงไม่สนใคร หญิงก็เสนอตัวพัวพันอยู่แล้ว
เพราะงั้นพี่ยู ที่ไม่คิดไรเรื่องอนาคต ก็ทำตัวเจ้าสำราญไป
จนไปเสียเรื่องอัดคลิ้ป จนพี่ชายเขาตามแก้แค้นไม่เลิกลา
ใจก็นึกชังพี่ยู ส่วนพี่ธามก็แปลกๆ ไม่น่าไว้ใจ
แต่โชคดูเคมีเข้ากับพี่ยูสุดๆนะ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ยังไงดีล่ะ ก่อนหน้านี้น้องมันร้อนใจ พี่ยูเฉย ๆ
พอตอนนี้ พัชดูปกติ พี่ยูร้อนรน
ดูเป็นวงเวียนชีวิตพิกลนะ
คิดถึงเสมอ รอน้องพัชได้เสมอจ้ะ
-
ทำไมดูอึมครึม
-
ออมคนนี้คือ อ้วนออมเพิ่อนซินหรือเปล่านะ? เรียนไอทีเหมืิอนกันซะด้วย
คิดถึงน้องพัช ไม่ได้อ่านนานมากเลยต้องอ่านย้อนใหม่ เห็นใจน้องต้องมาเจอเรื่องแบบนี้เพราะอดีตพี่ยูเหรอ มันน่าโมโหนัก หึ!!!
แล้วนี่งานเยอะจนลาออกไม่ได้เลย พี่ยูก็นะ รู้สึกอะไรเร็วๆหน่อย อย่าช้านะ ตอนนี้นี่ยังไม่รู้สึกอยากเข้าข้างพี่ยูเลย ชัดเจนหน่อยยย
-
ตอนนี้ไม่ได้เข้าข้างใครเป็นพิเศษนะ แต่ยังไงก็ทีมพาโชค เราว่าน้องมีชีวิตสบายๆอ่ะดีละ ตอนนี้อะไรๆก็ทำให้น้องเหนื่อย
-
พี่ยูน้อพี่ยู. เฮ้อ :hao4:
-
10.Your secrets was hidden in the folder
“ไม่ได้เจอกันแปดชาติ”
แขกในยามสี่ทุ่มของบ้านพาโชคเอ่ยทักทายพร้อมกับวางของที่ซื้อมามากมายลงบนโต๊ะกับข้าว
“สามเดือนเองครับ มึงทำอย่างกับนานมาก”
พัชบอกพร้อมกับเปิดขุมทรัพย์เป็นเบียร์จำนวนมากในตู้เย็น มองด้วยตามีอย่างน้อย 3 ยี่ห้อขึ้นไป ถือเป็นสวรรค์ของพวกขี้เมาเลยก็ว่าได้
“เปล่า กูอยากเบียร์มาก”
แขกของบ้านว่าพร้อมกับหัวเราะอารมณ์ดี ที่จริงออมกับพัชนัดกันไปกินข้าวข้างนอก แต่เพราะฝนที่ตกไม่หยุดสักทีเลยตัดสินใจเปลี่ยนมาสุมหัวที่บ้านพาโชคแทน
“มึงค้างนี่เลยก็ได้นะ”
เจ้าของบ้านที่กำลังใส่เบียร์เข้าไปในช่องฟรีซหันมาบอกเพื่อน
“กูไม่ได้เอาอะไรมาเลย”
เจ้าตัวว่า พัชมองเสื้อผ้าที่เปียกชุ่มของเพื่อนก่อนจะบอก
“บ้านกูมีหมด ไม่ต้องห่วง เสื้อผ้ามึงปั่นแห้งเอา เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยใส่กลับบ้าน”
“กูคงใส่กางเกงมึงได้มั้ง”
ที่ออมว่าแบบนั้นเพราะตัวมันกับไอ้พัชเรียกว่ากระดูกคนละเบอร์จริงๆ
“ถึงเอวกูจะเล็กแต่ตรงนั้นใหญ่นะเว้ย”
คนตัวเล็กกว่าบอกเพื่อน ออมมองหน้าละค่อยถามมัน
“ตรงไหน”
“ขา”
เจ้าตัวตอบพร้อมกับขำ ผู้ชายก็แบบนี้แหละ...คุยกันอยู่ไม่กี่เรื่อง
“กูว่าน่าจะมีที่มึงใส่ได้อยู่”
พาโชคย้ำเพื่อนอีกที ออมพยักหน้ารับแต่ก็ยังติดใจว่าพาโชคจะหาเสื้อผ้าไซส์ใหญ่มาจากไหนเพราะพ่อพาโชคเองก็ผอมพอๆกัน
“ของใครวะ”
“พี่ที่ทำงาน”
ออมพยักหน้ารับก่อนจะถามตามความเข้าใจของตัวเอง
“เขามากินแบบกูใช่ไหม”
เจ้าของบ้านนิ่งไปเพียงครู่ก่อนจะตอบ
“อือ”
แม้ว่าจริงๆแล้วจะมีเหตุผลอื่นอยู่ด้วยก็ตาม
หลังจากอาบน้ำเสร็จสรรพ สองหนุ่มก็ย้ายตัวเองมาที่ห้องนั่งเล่นพร้อมกับเบียร์และกับแกล้มที่ออมซื้อมาจากตลาดหน้าหมู่บ้าน
“เป็นไงบ้างมึงช่วงนี้”
พัชถามคำถามปกติที่มักจะถามกันพลางมองจอทีวีที่กำลังฉายหนังไปด้วย
“งานเรื่อยๆที่หนักใจคือที่บ้านเริ่มไล่ให้กูไปออกเรือนสักที แฟนไม่ต้องมีแล้วให้มีเมียเลย”
พัชหัวเราะ เนื่องจากพวกเนิร์ดมักจะเจอปัญหาแบบนี้อยู่เป็นประจำ ออมทำหน้าเซ็งก่อนหันมาถามเพื่อน
“มึงล่ะ”
พาโชคถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะตอบ
“กูอยากย้ายงาน บ.มึงรับสักคนไหม”
“รับ แต่เงินน้อย เอาไหมล่ะ”
“ไม่”
พัชตอบทันที แม้จะอยากย้ายแค่ไหนเรื่องเงินก็ยังมาเหนือว่าเรื่องส่วนตัวอยู่ดี
“ไม่คิดเลยสัส”
พาโชคหัวเราะพร้อมกับตอบ
“กูแก้ปัญหาทุกอย่างได้ด้วยเงิน”
ออมพยักหน้ารับเห็นด้วย
“ก็จริง พอมีครอบครัวนะก็ต้องแบ่งเงินให้เมีย ลูก”
เจ้าของบ้านพยักหน้ารับอย่างเสียไม่ได้ก่อนจะบอกเพื่อน
“หาเมียรวยๆ”
ออมเหนื่อยใจกับข้อเสนอแนะของเพื่อนเหลือเกิน
“มึงก็พูดง่ายพัช สังคมไทยแม่ยายที่ไหนจะให้ลูกสาวมาเลี้ยงกู”
“กูว่าต้องหาผัวมาเลี้ยงแทน”
ออมถึงกับหลุดขำท่าทางของพาโชค
“หน้าตามึงจริงจังจนกูขนลุกเลย”
พอเริ่มแก่และเริ่มเมาแล้วเรื่องที่คุยกันส่วนใหญ่ก็จะเป็นเรื่องความหลัง เรื่องสมัยเรียน พูดถึงคนนั้นคนนี้ พูดถึงตัวเอง สิ่งของ รวมไปถึงไอเดียในอนาคตพร้อมกับสิ่งที่อยากทำ เรียกได้ว่าคุยกันแทบจะทุกเรื่อง เว้นแต่ส่วนตัวเรื่องเดียวที่แม้จะเมาแค่ไหนพาโชคก็ไม่มีทางหลุดออกไป
“กูก็บ่นแต่เรื่องของกู ว่าแต่มึงมีแฟนยัง”
พาโชคมองหน้าเพื่อนตัวเองที่ถามด้วยใบหน้าจริงจังผิดกับปกติ
“ถ้ามีกูจะมานั่งเมากับมึงแบบนี้เหรอ”
ก็จริง...ออมพยักหน้ารับพร้อมกับพาโชคที่เปลี่ยนเรื่อง
“แต่ก่อนกูจำได้มึงอย่างอ้วน ตอนนี้ทำไมเพรียววะ”
พัชจำได้ว่าสมัยเรียนจะมีคนชื่อออมอยู่สามคนได้แก่ ออมหญิง ออมสูงและออมอ้วน ซึ่งออมอ้วนเพื่อนมันแม้ตัวจะสูงใหญ่แต่น้ำหนักก็น่าจะเกินร้อยกิโลกรัมต่างจากตอนนี้ลิบลับ
“ตังค์ไม่พอแดกครับ ไม่ใช่ทุกบริษัทจะเงินดีแบบมึง”
พาโชคขำ ดูก็รูว่าเพื่อนไปออกกำลังกายมาเพราะกล้ามเนื้อดูลีน จากไอ้อ้วนเมื่อก่อนกลายเป็นไอ้ตี๋ล่ำไปเลย
“ฟิตหุ่นแบบนี้ไปจีบสาวที่ไหนครับ”
ออมขำก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง
“ว่าแต่กู มึงก็แบ้วขึ้นนะ”
“แบ้วเหี้ยไร”
เจ้าของบ้านบ่นอุบอิบ
“แต่ก่อนอย่างกับเด็กเทคนิค”
เพราะแต่ก่อนพัชไว้ผมยาวประบ่าแสกกลาง ตัวผอมๆ ผิวคล้ำแดดเพราะช่วงนั้นบ้าปั่นจักรยาน ที่ออมบอกว่าแบ้วขึ้นก็เพราะตอนนี้พาโชคตัดผมสั้นทรงเกาหลีแบบที่พี่ธามลากไปตัด สวมแว่นกรอบกลม และผิวใสขึ้นเพราะไม่ต่อยได้ออกแดดรวมถึงอ้วนขึ้นเพราะวันๆกินแต่น้ำหวานและข้าวเหนียวหมูปิ้ง
“พอมีเงินแฟชั่นมันก็เปลี่ยนไป”
พัชบอกพร้อมกับหัวเราะร่วน
ที่สุดแล้วการมากินเหล้าบ้านเพื่อนของออมก็จบลงที่หลับเป็นตายบนโซฟา ส่วนเจ้าของบ้านลากสังขารขึ้นไปนอนข้างบน โชคดีที่อาบน้ำกันก่อนดื่มแต่ถึงอย่างนั้นกลิ่นเบียก็คละคลุ้งไปทั่วบริเวณห้องนั่งเล่น ออมที่กำลังฝันว่าอาม่าบังคับให้แต่งงานผงะตื่นขึ้นเพราะเสียงกริ่งหน้าบ้านห่อนจะเดินงัวเงียออกมาเปิดประตู ทำเอาคนที่มาหาเจ้าของบ้านมองหน้ามันสลับกับประตูบ้านเหมือนมาผิดบ้าน
“พัชอยู่ไหมครับ”
ผู้มาเยือนถาม ออมหาวหวอดก่อนจะตอบ
“หลับอยู่ครับ ให้ปลุกให้ไหม”
ออมมองหน้าแขกของบ้านพลางด่าในใจว่า...ใครวะแม่งมาตั้งแต่เจ็ดโมงเช้า ใครคนนั้นสูงพอๆกับออมแต่ตัวเล็กกว่าหน่อย น่าจะอายุเยอะกว่ามันอยู่หลายปี
“ไม่เป็นไรครับ”
เขาบอกก่อนจะเดินหันหลังออกไป
“อ่อ ครับๆ”
ออมที่ยังงงกับชีวิตเดินกลับไปนอนที่โซฟาตัวเดิม ทั้งค่อนข้างปวดหัวเพราะไม่ได้ดื่มมากขนาดนี้มานานแล้ว ออมง่วงเกินกว่าจะคิดอะไร รู้แต่ว่าเดี๋ยวพัชตื่นมาค่อยบอกว่ามีคนมาหา แต่ทว่าออมคนซวย2018 นอนต่ออีกได้ไม่ถึงสามชั่วโมงเสียงออดหน้าบ้านก็ดังขึ้นอีกครั้ง โชคดีที่ตอนนี้ไอ้ออมพอมีสติบ้างแล้ว หัวก็ไม่ปวดแล้ว มันเปิดประตูออกไปแล้วเจอแขกคนใหม่ที่ขมวดคิ้วท่าทางเหมือนคนที่แล้ว
“พัชอยู่ไหมครับ”
แล้วก็ถามคำถามเดียวกันกับคนที่แล้ว
“หลับอยู่ครับ”
ออมตอบพร้อมๆกับหลบตาผู้มาใหม่ที่มองมันตั้งแต่หัวจรดเท้า ความรู้สึกนี่อย่างกับมันมาเป็นชู้กับพาโชคแล้วผัวเขากลับบ้านมาเจอ
“พอดีผมโทรมาหาแล้วพัชไม่รับสาย”
ออมว่าแบตโทรศัพท์ที่ว่าน่าจะจอดับไปพร้อมๆคนที่หลับไม่รู้เรื่องในยามนี้
“เมื่อคืนดื่มหนักไปหน่อยครับ เดี๋ยวผมไปปลุกให้”
ออมว่าพร้อมกับเดินนำเข้าไปในบ้าน คนมาใหม่ดูสภาพบ้านแล้วเมื่อคืนคงหนักอย่างที่บอก ศศินมองผู้ชายตัวล่ำที่เดินนำเข้าบ้านอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์ เขายังนึกอะไรไม่ออกกระทั่งมองเห็นโซฟาเบดที่ดูเหมือนเป็นที่นอนของผู้ชายคนนี้ หัวเขาโล่งขึ้นมาหน่อยก่อนจะมองไปที่บันไดเชื่อมไปสู่ชั้นสอง
“เดี๋ยวผมไปปลุกเองก็ได้ครับ”
หัวหน้าพาโชคบอกใครอีกคนที่สวมเสื้อและกางเกงของเขา
“อ่อ ครับๆ”
ออมตอบรับก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปโดยที่ได้แต่เก็บความสงสัยว่าผู้ชายคนนี้เป็นใคร ส่วนยูเดินขึ้นมายังชั้นสองด้วยท่าทางคุ้นเคย แม้ว่าเขาเองจะมาไม่กี่ครั้งแต่ก็จำได้ดีว่าห้องของพัชที่ห้องนอนใหญ่ตรงซ้ายมือ แปลกเหมือนกันที่ลูกบิดไม่ได้ล็อคอย่างที่คิด
“หลับเป็นแมว”
เขาหลุดปากออกมาเมื่อเห็นเด็กพาโชคนอนขดเป็นก้อนอยู่มุมข้างในของเตียงที่วางไว้ชิดกับผนัง
“พัช”
เขานั่งลงก่อนจะเรียกเจ้าของบ้านด้วยเสียงที่ไม่ได้ดังแต่กระนั้นก็ไม่ได้เบาขนาดที่จะไม่ได้ปฏิกิริยาตอบกลับจากเจ้าของบ้านเลย
“คุณพาโชคครับ”
“อือ”
พัชเริ่มส่งเสียงเพราะโดนดึงผ้าห่ม
“นี่แอร์หรือขั้วโลกเหนือวะ”
พี่ยูบ่นเป็นยักษ์ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่านอนกับพาโชคทีไรไม่เขาก็ต้องน้องที่หนาวจนเป็นหวัด หัวหน้าถอนหายแล้วสะบัดหัวไล่ภาพและเรื่องราวเก่าๆทิ้ง ก่อนจะเอื้อมมือไปเขย่าแขนเจ้าของห้อง
“พี่ธามอย่ากวน ปวดหัว”
คนที่กำลังปลุกพาโชคนิ่งเงียบไป แต่ก็ว่าอะไรไม่ได้เพราะที่มาหาพาโชคได้ก็เพราะธามเป็นคนโทรบอกว่ามาหาน้องแต่ไม่เจอ น่าจะเมากับเพื่อน เขาไม่ทันได้ถามว่าทำไมธามต้องมาบอกเขาและทำไมธามต้องไปหาพัชอีกคนก็วางสายไปก่อน เขาที่ไม่รู้จะรู้สึกยังไงดีกระวนกระวายตั้งแต่แปดโมงเช้าจนเกือบสิบโมงถึงได้ตัดสินใจขับรถออกมาเพราะรำคาญตัวเอง
“ลุกมากินข้าวกินยา”
เข้าของบ้านลุกขึ้นมาทำตาโตๆหัวฟู ก่อนที่พี่ยูจะหยิบแว่นตรงหัวเตียงมาให้สวม
“หัวหน้ามาทำไม”
ที่มาก็เพราะมีเรื่องจะคุยด้วยพอดี และจริงๆก็คือเป็นห่วง ยูเลี่ยงที่จะตอบแต่ถามแทน
“อยากกินอะไร เดี๋ยวพี่ออกไปซื้อให้”
พาโชคงงกับท่าทางของหัวหน้า แต่นี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่พี่ยูทำแบบนี้ พัชที่สติยังไม่ค่อยเต็มสั่งหัวหน้า
“อะไรก็ได้ครับ เผื่อเพื่อนผมด้วยนะ"
เจ้าของบ้านว่าพร้อมกับพยายามหยิบกระเป๋าตังค์ที่อยู่หัวเตียง
“เดี๋ยวค่อยจ่าย”
ศศินบอกพร้อมกับลูบหัวฟูๆของอีกคน เพราะเขานั่งหันหลังถึงไม่เห็นว่าคนที่อยู่ข้างล่างเมื่อครู่เดินขึ้นมายืนอยู่ตรงหน้าประตูแล้ว ออมที่ทำตัวไม่ถูกมองเพื่อนตัวเองอย่างต้องการคำตอบ เพราะเมื่อคืนพวกมันยังฉลองความโสดกันสองคนอยู่เลย
“หัวหน้าที่ทำงาน พี่ยูนี่ออมเพื่อนผม”
พาโชคเหมือนรู้จึงบอกเพื่อนพร้อมๆกับแนะนำใครอีกคนให้รู้จัก ยูยิ้มให้เพื่อนของพาโชคก่อนจะเดินออกจากห้องไป สหายที่เมาค้างมองหน้ากันแต่ก็ยังไม่มีใครอยากคาดคั้น พูด หรือตอบอะไรในเวลานี้
“กูขอยืมชุดนะ เดี๋ยวซักมาคืนจะกลับแล้ว”
ออมบอก อันที่จริงมันกะจะขึ้นมาลาเพื่อนไม่ได้คิดว่าจะขึ้นมาเป็นมารขัดขวางบรรยากาศดีๆเมื่อครู่
“แล้วจะกลับยังไง”
เจ้าของบ้านถามก่อนหาวหวอด
“เรียกอูเบอร์แล้ว อีกสิบนาทีรถมา”
พัชพยักหน้ารับก่อนจะบอกลาเพื่อน ส่วนตัวเองซุกตัวลงบนเตียงเช่นเดิม วันนี้เป็นวันหยุดเพราะฉะนั้นถึงไม่ได้สนใจว่าจะต้องตื่นกี่โมง
ใช้เวลาเกือบชั่วโมงยูก็กลับมาพร้อมกับถุงราดหน้าถุงใหญ่เขาวางมันไว้ที่โต๊ะกับข้าวด้านล่างพร้อมกับพบว่าไม่มีใครอยู่ที่ห้องนั่งเล่นแล้ว บางทีเพื่อนคนนั้นคงกลับไปแล้ว ยูจึงเดินขึ้นไปบนบ้านก่อนจะเจอว่าพาโชคก็ยังนอนอยู่ที่เดิม แม้ห้องนี้ค่อนข้างจะสว่างเมื่อเทียบกับห้องนอนทั่วไปแต่คนหลับลึกก็ยังนอนขดเป็นกุ้ง
“ดื่มหนักใช่ไหมเมื่อคืน”
แม้เขาจะบ่นเสียงค่อนข้างดังแต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ ยูนั่งลงข้างเตียงก่อนจะเอื้อมมือไปเขย่าแขน
“พี่ซื้อราดหน้ามากับยาแก้แฮงค์ให้วางไว้บนโต๊ะนะ”
“อือ”
เสียงที่ออกมาจากลำคอเป็นนัยยะว่ารับรู้แล้วของพาโชคทำพี่ยูยิ้ม เขาว่าบางทีเรื่องจะคุยกับน้องมันเอาไว้วันหลังก็ได้ ให้น้องได้พัก
“อย่าลืมลุกขึ้นกินยานะ”
เขาลูบหัวทุยนั้นอีกครังก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้นจากเตียง แต่คนที่นอนอยู่กลับคว้าแขนเขาไว้พร้อมกับพูดด้วยเสียงอู้อี้ที่ฟังไม่ออก
“อะไรนะพัช”
เขาก้มลงเพื่อหาเด็กอีกคนเพื่อที่จะฟังให้ชัด
“มาทำไม”
ยูยิ้ม ก่อนจะตอบ
“พี่จะกลับแล้ว นอนเถอะ”
พาโชคที่หลับตาลงอีกครั้งพร้อมบอกด้วยเสียงเบา
“ผมง่วง”
แม้จะบอกอย่างนั้นแต่มือที่จับแขนเขาไว้กลับไม่ได้ปล่อย พี่ยูนั่งลงตามแรงดึงของคนที่นอนอยู่บนเตียง เขาถอนหายใจซ้ำแล้วซ้ำเล่าก่อนจะถูกแขนขาวพาดกับตักของตัวเอง พร้อมกันนั้นคนที่นอนอยู่ก็ขยับเข้ามาหา หัวมนๆนั่นซุกอยู่ใกล้ตักเขา
“พี่ควรทำตัวยังไงวะ”
คนเป็นหัวหน้าล้มตัวลงนอนบ้างแม้ตอนนี้จะเป็นเวลาเกือบสิบเอ็ดโมงเช้า เขานอนหันหลังให้เจ้าของห้องกอดตัวเองในตอนแรก แต่ไม่นานนักเมื่อเริ่มที่จะง่วงก็หันกลับมากอดอีกคนแน่นเช่นเดียวกัน สรุปแล้วทั้งแขกและเจ้าของบ้านก็ตื่นกันตอนเกือบบ่ายสองเพราะเริ่มหิว ยูเดินนำลงมาอุ่นราดหน้าที่ซื้อมาตั้งแต่เมื่อเช้ากินกันเป็นข้าวบ่าย พวกเขานั่งกินเงียบๆจนกระทั่งอิ่มยูถึงได้เริ่มพูด
“พี่ว่าจะไปแจ้งตำรวจเรื่องกล้องที่ห้อง”
“ครับ?”
พัชงงในตอนแรก แต่ก็เข้าใจในที่สุดว่าทำไมพี่ยูถึงมาหาเขาวันนี้ คงเพราะเรื่องนี้มันเกี่ยวกับเขาโดยตรง
“พัชโอเคไหม ถ้าพี่จะแจ้งความ”
พัชคิดมาตั้งแต่แรกว่าถ้าไม่ใช่คนทำเองดูไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนสองคนในวิดีโอนั่นเป็นใคร ขนาดตัวเองมันเองยังต้องเพ่งดีๆถึงรู้ว่าคนในคลิปนั้นคือตัวเอง เพราะกล้องแอบถ่ายถูกซ่อนในมุมอับ ทั้งพวกเขาก็ปิดไฟกันมืดเสียด้วย
“ผมไม่มีปัญหาครับ”
เจ้าของบ้านตอบทำให้อีกคนยิ้มกว้าง
“ขอบใจนะ พี่อยากทำอะไรให้มันถูกสักที”
ไม่ใช่แค่พี่ยูคนเดียว พัชเองก็มีหลายเรื่องที่อยากถามเพราะสงสัยเหมือนกัน
“แล้วที่ไปแจ้งความกับพี่แพมครั้งที่แล้วล่ะครับ”
พาโชคจำได้ว่าหัวหน้าบอกว่าไปเจอพี่ชายคนชื่อเนสที่เป็นตำรวจอยู่สถานีนั้น ซึ่งเนสคือผู้หญิงที่พี่ยูเคยถ่ายคลิปตอนมีอะไรกันไว้ตอนมัธยมแล้วมันก็แพร่ออกไปในหมู่วัยรุ่นจนตัวพี่ยูเองถูกฝั่งพี่ชายของเนสซ้อมเกือบตายหลายครั้ง
“ครั้งที่ไปกับแพม เขาบันทึกข้อความไว้”
พาโชคขมวดคิ้วก่อนจะถามต่อ
“แล้วไม่มาตรวจอะไรให้เลยเหรอ”
“พี่ชายเนสเขาเป็นผู้กำกับสน.นั้น”
พาโชคถึงบางอ้อ มันถอนหายใจ
“แล้วคราวนี้จะแจ้งความได้ยังไง”
เจ้าของบ้านถามพร้อมกับปอกส้มเขียวหวานที่ออมซื้อมาตุนให้เมื่อวาน
“บ้านพี่อยู่คนละเขตกับบ้านแพมเขา”
แสดงว่าคนละสน. พาโชคที่เหมือนจะเข้าใจแต่งงอยู่หลายเรื่องถามต่อ
“ผมถามได้ไหม พวกพี่ไปเจอกล้องได้ยังไง หรือมาเป็นคลิปแบบของเรา”
พัชรู้สึกแปลกๆกับคำว่าเราอยู่ไม่น้อยแต่นั่นก็ไม่ได้สำคัญอะไร
“ไม่ใช่ ตอนนั้นพี่แค่เริ่มคุยกับแพม ไปกินข้าวด้วยกัน พี่กับแพมไม่เคยทำอะไรกัน”
พวกเขานั่งนิ่งกันอยู่ครู่ใหญ่ก่อนที่พาโชคจะพูดอีกครั้ง
“ผมไม่เข้าใจ ตำรวจคนนั้นเขาอาจจะยศใหญ่ แต่เขาจะเข้าบ้านพี่ไปติดกล้องได้ไง คอนโดพี่ก็ไม่ใช่ถูกๆ”
ศศินยิ้มเนือยๆก่อนจะบอกน้องมัน
“พี่ก็ไม่เข้าใจ คิดไม่ออกจริงๆเลยจะขอให้ตำรวจช่วย”
“แล้วถ้าตำรวจเป็นเพื่อนกันล่ะ”
เขายิ้มให้กับคนหน้าบูดอีกรอบก่อนจะตอบ
“พี่จะขอให้พ่อพี่ช่วย พ่อพี่เป็นตำรวจเก่า พอมีเพื่อนอยู่”
พาโชคนิ่งไปก่อนจะสบถออกมา
“เรื่องอะไรวะเนี่ย...”
ศศินเอื้อมมือรับส้มที่อีกคนยื่นให้ก่อนจะถือมันไว้โดยไม่มีท่าทีจะกิน
“พี่ถึงต้องมาถามพัชก่อน ถ้าเผื่อมันต้องสอบปากคำ”
เจ้าของบ้านถอนหายใจเฮือกใหญ่
“พ่อพี่เขารู้ใช่ไหมว่าพี่เป็นแบบนี้”
เป็นแบบนี้ในความหมายของพาโชคก็คือมีอะไรกับผู้ชาย เรื่องคลิป เรื่องกล้อง ไหนจะสาวไปที่เรื่องเก่าๆอีก
“ไม่เคยรู้ ตอนพี่อยู่เชียงใหม่พ่อพี่ประจำอยู่ที่อีสาน พี่อยู่กับแม่สองคน”
คนเป็นหัวหน้าตอบเสียงสั่น เขาสูดหายใจเข้าค่อยบอกเพิ่ม
“บางทีถ้าพี่บอกพ่อตั้งแต่ตอนนั้นว่าทำไมโดนซ้อม เรื่องคงไม่เป็นแบบนี้”
ไอ้พัชที่พึ่งหายปวดหัวจากเหล้าดูเหมือนจะเริ่มปวดหัวอีกครั้ง
“ก็จริง อย่างน้อยเรื่องน้องสาวตำรวจนั่นคงจบ ไม่ทางใดก็ทางนึง”
พาโชคบอกพร้อมกับถอนหายใจซ้ำๆ ยูมองหน้าน้องอย่างไม่รู้ว่าจะพูดออกไปยังไงดี
“พัช”
เขาเรียกพัชเสียงเบา ซึ่งอีกคนทำแค่มองตรงมาที่เขาโดยไม่ได้ขานรับอะไร
“พี่ขอโทษนะ"
ยูขอโทษกับทุกเรื่อง ปฏิเสธไม่ได้จริงๆว่าเขาเป็นคนที่ทำให้น้องเครียดจนเข้าโรงพยาบาลครั้งที่แล้ว พาโชคที่คิดว่าคืนนี้คงต้องพึ่งยานอนหลับของหมออีกเช่นเคยขานออกมาเสียงเบา
“อืม”
***
-
สรุปแล้ววันหยุดของพาโชคก็ผ่านไปพร้อมกับเรื่องหนักหัว วันนี้พัชมาทำงานด้วยสภาพซอมบี้ซึ่งก็อยู่ในสายตาของหัวหน้าทั้งวัน เพราะตอนประชุมพาโชคเอาแต่แอบหลับ เลยไม่รู้ว่าการประชุมในวันจันทร์ทั้งวันได้อะไรมาบ้าง พัชเดินกลับมาที่ห้องทำงานก่อนจะเจอพี่เอกกำลังยืนดูบางอย่างบนโต๊ะมัน
“พาโชค มีซองอะไรไม่รู้วางที่โต๊ะมึง”
“ซองขาวว่ะมึง บายนะพาโชคพี่จะรักมึงตลอดไป”
พี่เจนสำทับ ไอ้ซวยหันไปโบกมือลาให้พี่ๆ
“โถไม่น่าเลยมึง เมื่อวานยังทำงานอยู่ด้วยกันอยู่เลย”
พี่เดี่ยวว่า
“ยังพี่ ยังไม่ตาย"
พอน้องบอกแบบนั้นทุกคนก็หัวเราะร่วนเพราะรู้ดีว่าไม่ใช่ซองขาวไล่ออกแบบแซวกัน แต่เป็นเพราะช่วงสิ้นไตรมาสแรกของปีจะว่าด้วยการโปรโมทขึ้นเงินเดือน พาโชคเปิดซองพร้อมกับเห็นว่าเงินเดือนขึ้นมา 15% จากอันเดิมก็หันไปบอกหัวหน้า
“ขอบคุณครับ”
หัวหน้าของแต่ละทีมจะเป็นคนทำแบบประเมินวัดผลให้ลูกน้องเพราะฉะนั้นการที่จะขอบคุณก็ไม่แปลก
“ไม่เห็นต้องขอบคุณ ดูกันที่ผลงาน”
พี่ยูว่าแต่เจนกลับไม่เห็นด้วย
“ผลงานหรือพิศวาสคะ”
หัวหน้ามองหน้าผู้หญิงคนเดียวภายในห้อง
“งั้นคืนซองของเจนมา”
“ขอโทษค่ะพี่ยู”
เจนรีบขอโทษทำเอาคนอื่นนั่งขำกันจนตัวงอ
“ขอบคุณแหละถูกแล้ว เพราะทุกคนได้ขึ้นเงินเดือนยกเว้นตัวหัวหน้า”
พี่เอกบอก ที่จริงเรื่องเงินเดือนหรือโบนัสเป็นเรื่องค่อนข้างละเอียดอ่อนในที่ทำงาน ม่ใช่เรื่องที่จะควรพูดมากนัก แต่พี่เอกก็อยากพูดเพราะเห็นใจตัวหัวหน้า พาโชคมองหน้าพี่เอกเหมือนจะถามว่าทำไม หัวหน้าเห็นว่าควรจะอธิบายเลยบอกน้องๆไป
“ทีมเราทำผลงานได้ดีนะถ้าเทียบกับทีมอื่น แต่งานส่วนใหญ่ของเราไม่ใช่การสร้าง product แต่เป็นการ maintanance งานของทีมอื่น งานมันมันมาจบเป็นที่เราก็จริงแต่นั่นหมายความว่าเราไม่มี project เป็นของตัวเองเลย วันๆตามแก้ให้แต่คนอื่น ผลงานเลยไม่มี”
ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วยเพราะรอบปีที่ผ่านมานั่งแก้บัคกันหัวฟูไม่ได้เริ่มทำอะไรใหม่ๆบ้างเลย
“ทีนี้ kpi แต่ละคนก็เลยสูง แต่ kpi รวมของทีมต่ำ หัวหน้าเลยรับกรรมไป”
พี่เอกอธิบายเพิ่มทำเอาน้องๆเงียบกันเป็นเป่าสาก
“ไม่เป็นไรนะหัวหน้า เดี๋ยวกูกินชาบูเผื่อ”
พี่เอกบอกหัวหน้าก่อนจะแยกย้ายกันกลับบ้าน อย่างที่รู้ว่าช่วงนี้พี่ยูดูเงียบๆไป เหมือนมีอะไรหนักใจ ซึ่งพัชน่าจะเป็นคนเดียวที่รู้ เพราะช่วงนี้พาโชคกลับบ้านกับพี่ยูบ่อยกว่าพี่ธามเนื่องจากมีหลายเรื่องที่จะต้องคุยกัน
“เป็นไงบ้างครับ”
พัชถามเมื่อรถจอดที่หน้าบ้านของตัวเองเหมือนเมื่อวาน ที่จริงกะจะคุยตั้งแต่ขึ้นรถมาแต่เห็นพี่ยูกำลังติดสายลูกค้าอยู่ถึงพึ่งได้คุยกัน
“เรื่องอะไรครับ”
หัวหน้าถามเพราะวันนี้มีหลายเรื่องเหลือเกินทั้งเรื่องเงิน เรื่องประชุม เรื่องลูกค้า เรื่องส่วนตัว
“แจ้งความ”
“นึกว่าจะสงสารพี่เรื่องเงินเดือน”
หัวหน้าว่าพร้อมกับหัวเราะ พาโชคมองหน้าพี่ยูที่ดูเมื่อไหร่ก็ยังงงไม่หายว่ามานั่งคุยกันกับคนๆนี้อยู่ตรงนี้ได้ยังไง
“เดี๋ยวผมซื้อมาม่าตุนให้สักลังละกัน”
พอพัชว่าแบบนั้นหัวหน้าก็บอก
“ขอบใจ ซึ้งในน้ำใจ”
พาโชคหัวเราะแต่ก็เงียบปากเมื่อมืออีกคนเอื้อมมาลูบหัว ยูชะงักนิ่งไปชั่วครู่ก่อนจะเก็บมือตัวเองมาวางไว้ที่พวงมาลัยอย่างเคยก่อนจะพูดในเรื่องที่น้องอยากรู้
“ยังไม่ได้แจ้งความเลย ตอนแรกพ่อพี่โกรธเรื่องสมัยมัธยมมาก โกรธทั้งเรื่องที่พี่ทำอะไรไม่คิด ทั้งโมโหพี่เรื่องที่ทำไมไม่บอกสาเหตุว่าทำไมโดนซ้อมเพราะตอนนั้นวุ่นวายไปทั้งบ้าน พ่อก็ตามสืบว่าใคร พ่อพี่โทษตัวเองด้วยซ้ำว่าบางทีคงเป็นพวกเอาคืนพ่อมาลงที่พี่”
พาโชคพยักหน้ารับพร้อมกับที่อีกคนเล่าต่อ
“ตอนเล่าถึงคลิปเรา...”
ไม่ใช่แค่พัชคนเดียวหรอกที่รู้สึกว่าคำว่าเรามันแปลก ตัวยูเองก็รู้สึกเช่นกันเขาถึงได้เงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะเริ่มเล่าต่อด้วยท่าทางยิ้มแหยๆ
“พี่บอกแค่ว่าโดนตั้งกล้องที่ห้อง พ่อก็ถามว่าไปหิ้วสาวที่ไหนมานอน ท่านคิดว่าน่าจะเป็นเรื่องธรรมดา ท่านสงสัยไปที่ผู้หญิงด้วยซ้ำ ท่านคิดไว้ว่าผู้หญิงตั้งกล้องเอง พี่ก็เถียงว่าไม่ใช่ ทะเลาะกันอยู่พักใหญ่”
คำว่าไม่ใช่ของพี่ยูคงแปลว่าไม่ใช่ผู้หญิง พัชทำหน้าไม่ถูกเหมือนกันที่ต้องมาฟังเรื่องของตัวเอง
"คอแห้งว่ะ”
ก็มาคอแห้งตอนที่กำลังตั้งใจฟัง พาโชคยื่นขวดน้ำของตัวเองให้อีกคนก่อนจะบ่น
“ลีลาจริง”
พออยู่ด้วยกันเยอะขึ้นยูถึงพึ่งจะรู้ว่าพัชเองเป็นคนอ่อนนอกแต่แข็งใน ส่วนพาโชคผู้ซวยตลอดกาลก็พึ่งรู้ว่าหัวหน้าตอนทำงานเก่งก็จริงแต่เอาความเป็นผู้นำไปใช้กับเรื่องส่วนตัวไม่เป็นเลย มันมองผู้ชายตัวใหญ่ที่นั่งอยู่ข้างๆกัน เขาเหงื่อซึมเล็กน้อยแม้ตอนนี้แอร์ในรถจะเย็นฉ่ำ
“พอพ่อได้ดูคลิปถึงรู้ว่าเป็นผู้ชาย แล้วพอพ่อรู้แม่ก็รู้”
พี่ยูว่าเสียงเบา
“อ่า”
พาโชคที่เดาได้ว่าเรื่องมันจะเป็นยังไงแต่ถึงอย่างนั้นก็ตื่นเต้นที่จะต้องฟังอยู่ดี
“เขาก็ถามว่าพี่เป็นเหรอ หรือเมา”
พัชว่าไม่แปลกที่พ่อแม่หัวหน้าจะคิดแบบนั้น...คงจะผิดหวังและเสียใจน่าดู
“พี่ก็บอกดื่ม แต่วันนั้นจริงๆไม่ได้เมา”
“ห้ะ”
พาโชคที่แทบจำไม่ได้แล้วว่าทำไมวันนั้นถึงได้ไปจบที่เตียงลูกพี่ อุทานออกมาไม่เป็นคำ ส่วนลูกพี่คนที่ว่ายังเล่าต่ออย่างออกอรรถรส
“พี่บอกพ่อไปว่าพัชเป็นแฟน”
เด็กแว่นนิ่งไปเหมือนภาพนิ่งก่อนจะทำหน้าตาไม่เข้าใจ
“เอ่อ...พี่บอกเขาว่าเราคบกันอยู่”
พาโชคที่นิ่งอยู่เมื่อครู่ขยี้หัวตัวเองอย่างหัวเสียพร้อมกับตวาดลูกพี่ที่ตอนนี้มันไม่เหลือความนับถือแล้ว
“โอ้ยยยยย จะทำให้มันลำบากขึ้นทำไมวะ!!!”
Tbc.
-
เย้ พาซวยกลับมาแล้ว ยังซวยเสมอต้นเสมอปลายดีจังเลยน๊าาา
-
ห้ะ!!!!!!!! แฟน อิพี่ยูไปเปนกันตอนหนายยยยยยย ตกใจค่ะ 5555. โมเมไปนะพี่ยู แหมมมม
-
จะเรียกว่าอิพี่ยูมันพลิกวิกฤติเป็นโอกาสได้รึเปล่านะ แต่ยังไงก็ยังไม่อยากยกพัชให้อยู่ดีคือเหมือนยังไม่เคลียร์ในหลายๆอย่าง
ขอบคุณที่มาต่อให้นะคะ ขอบคุณที่ไม่เทนิยายเรื่องนี้
-
ใจเย็นนะพาโชค หายใจลึกๆ
-
ทั้งสงสารทั้งขำพาโชค เราขอโทษน๊า
-
ในที่สุดก็มาดีใจมากค่ะ กำลังสนุกเลย ขอบคุณนักเขียนมากๆนะคะ (มาต่ออีกนะคะ >3<)
-
พัชเป็นแฟนพี่แล้วรู้ตัวบ้างไหม?
พี่ยูเล่นมัดมือชก รวบตึงแบบนี้เลยหรอคะ 5555
พี่ยูมีแววจะเป็นกลัวเมียพอสมควร เจนรู้เจนสัมผัสได้
-
คิดถึงพาซวยสุดๆ
-
จริง ๆ พี่ยูชื่อ ตัวพาซวย
-
เพื่อนออมคงงง อยู่ๆ เพื่อนพัชก็มีผู้ชายมาหาถึง 2 คน
แถมมีลูบหัวกันอยู่บนเตียงด้วย งานนี้ได้เพื่อนเขยแน่นอน
พี่ยู แบบที่เงียบๆ มาตลอดถึงตอนนี้มีบอกไปว่าเราคบกัน
พาซวยก็งงนะถูกแล้ว เพราะที่ผ่านมาเขาเองเหมือนคู่นอนหัวหน้ามากกว่า
ดีใจด้วยนะพาซวย มีคนรับเลี้ยงแล้ว
:z2: :z2: :z2:
-
สงสารพาซวยไม่จบไม่สิ้นซักที5555 ความซวยนี้
-
พาซวยคือซวยจีจี
-
11.Stackoverflow รู้ทุกอย่างยกเว้นใจน้องซวย
วันก่อนพาโชคโมโหมากจนตวาดใส่พี่ยูที่เป็นหัวหน้าแท้ๆพร้อมกับลงจากรถแล้วปิดประตูปังใส่หน้า และดูเหมือนว่าน้องพาซวยนั้นจะโมโหมาจนถึงวันนี้
“พัช โปรเจคที่พัชอัพขึ้นมาพี่ update php แล้วเครื่องพี่ error timezone”
หัวหน้าที่วันๆขลุกอยู่กับ server และไม่ได้เก่งทุกเรื่องบนโลกเดินมาถามลูกน้องที่พอบอกว่าเป็นแฟนกันแล้วช่วงนี้ไม่ยอมมองหน้ากันดีๆเลย
“เปิด terminal เข้าไปแก้ในไฟล์ php.ini ครับ เป็น timezone='Asia/Bangkok’ แล้วรันใหม่“
พาโชคบอกโดยที่ตายังจ้องอยู่บนจอคอมตัวเอง
“แล้วไฟล์ ini มันอยูตรงไหน”
หัวหน้าถามอีกครั้ง ทั้งๆที่ปกติแล้วบอกอะไรไปนิดหน่อยพี่แกไปนั่งค้นเองแล้วแก้เองหมด
“Stackoverflow ครับ”
พอพูดจบพวกพี่ๆที่นั่งเงียบๆทำงานอยู่ก็ขำพรืด เพราะไอ้ stackoverflow ที่ว่าคือ google ของชาว developer ไม่ว่าท่านจะบัคตรงไหน ติดอะไร server ไหนตาย strackoverflow สามารถช่วยท่านได้ ยกเว้นแต่พี่ยูในตอนนี้ที่ stackoverflow จะไม่ช่วยอะไรเลย
“เหมือนไอ้ซวยกับกำลังไล่ให้ลูกพี่ไปเปิด google เอาว่ะ”
พี่เอกว่าพร้อมกับขำแบบหยุดไม่ได้ ส่วนพาโชคนั้นไม่หันมามองหน้าหัวหน้าที่ยืนปั้นหน้าไม่ถูกแม้แต่น้อย
“ขอโทษที่รบกวนครับ”
พี่ยูว่าก่อนจะเดินกลับโต๊ะตัวเอง เรียกเสียงหัวเราะให้ดังขึ้นอีก
“พาโชคแม่งพัฒนาเว้ย”
พี่บอลว่าเพราะแต่ก่อนเห็นแต่พี่ยักษ์เป็นคนดุน้อง แต่ตอนนี้น้องมันเริ่มเถียงบ้างแล้ว
“ระวังเจอซองขาวไล่ออกช่วงสิ้นเดือนนะมึง”
พี่เดี่ยวเสริม สรุปบ่ายวันนี้ทุกคนก็ครื้นเครงเพราะน้องเล็กผู้กำลังบัคมาตั้งแต่เช้าหัวร้อนใส่ลูกพี่จนลูกพี่หงอย มีแต่พี่เจนเท่านั้นที่วันนี้นั่งเงียบมองสองหนุ่มอย่างคนกำลังครุ่นคิด
“ไปกินส้มตำไหมโชค”
ปกติพาโชคเลิกงานแล้วจะกลับบ้านเลย นานๆทีจะได้ไปเที่ยวกับพี่ๆแต่วันนี้ไม่รู้นึกยังไงถึงอยากไปกับพี่เจน
“ไปกับใครบ้างครับ”
พัชผู้ไม่ชินกับการคำความรู้จักคนใหม่ๆถามพี่สาวคนเดียวในห้อง เพราะเผื่อพี่เจนไปกับเพื่อนจะได้ถอนตัว
“คนเดียวค่า กูกินข้าวเย็นคนเดียวมาสามปีแล้ว”
พัชขำก่อนจะตอบตกลง สองพี่น้องรีบออกจากออฟฟิศแล้วนั่งแท็กซี่มาที่ห้างใกล้ๆกัน
“ทำไมวันนี้ชวนแล้วมาวะ”
เจนถามน้องเล็กที่ปกติแล้วหวงตัวอย่างกับอะไรดี
“เมื่อคืนดูคลิปคนกินส้มตำในยูทูปพี่ อยากกินตามเฉย”
เจนหัวเราะคิกคัก ก่อนจะเดินนำไปที่ร้านประจำ พวกเขานั่งกินข้าวและคุยกันเรื่อยเปื่อย ซึ่งก็ไม่พ้นบ่นเรื่องงานเป็นเสียส่วนใหญ่
“แล้วจะกลับบ้านยังไง”
เจนถามน้อง เพราะหลังจากพัชเคยขับมอไซต์ล้มเนื้อตัวถลอกปอกเปิกพาโชคก็ตัดสินใจถอนตัวออกจากวงการแว้น หลังจากนั้นก็กลับบ้านเองบ้างหรือไม่ก็พี่ธามหรือหัวหน้าไปส่งบ้าง เนื่องจากบ้านพาโชคค่อนข้างไกลจากเมือง
“รถไฟฟ้าต่อรถตู้แล้วต่อพี่วิน”
เจนคิดตามก่อนจะบอกน้อง
“ย้ายมาหาคอนโดในเมืองไหม กูเห็นมึงเดินทางแล้วเหนื่อยแทน”
“เคยคิดเหมือนกันพี่ พ่อแม่ก็บอกให้ขาย แต่ผมอยู่บ้านนั้นมาตั้งแต่เด็กเลยไม่อยากขายมัน เผื่อตอนแก่พ่อแม่อยากกลับไทยมาอยู่บ้านด้วย”
เจนเคยเห็นบ้านพาโชคอยู่หลายครั้ง มันเป็นบ้านเดี่ยวหลังใหญ่แถบชานเมือง ดูก็รู้ว่าพ่อแม่มันคงพอมีฐานะพอตัว แม้จะมีบริเวณบ้านกว้างขวางแต่เจนว่ามันไม่เหมาะกับการอยู่คนเดียวแม้แต่น้อย
“ไม่งั้นก็ปล่อยให้เช่าไงมึง พี่ว่ามันกว้างไป พอพ่อแม่กลับมาจริงๆค่อยจัดการกันใหม่”
พัชคิดอยู่หน่อยก่อนจะตอบ
“เออว่ะ น่าสนนะพี่ เดี๋ยวลองติดป้ายให้เช่าถ้ามีคนโทรมาคงต้องคิดใหม่ ผมก็ขี้เกียจตื่นเช้า”
พาโชคว่า
“คอนโดพี่เจนมีเหลือสักห้องไหม”
พาโชคถามถึงคอนโดที่เดินจากออฟฟิศไปแค่สิบนาที ทำเลใกล้ห้างและรถไฟฟ้า เจนส่ายหน้า
“เต็มตั้งแต่ก่อนสร้างเสร็จอีก แต่มีให้เช่า พี่ว่ามึงซื้อใหม่ดีกว่าถ้าจะเช่าเดือนละสองสามหมื่น”
พัชพยักหน้าเห็นด้วย
“แล้ววันนี้เป็นอะไรทำไมหัวร้อนใส่ลูกพี่”
พาโชคกรอกตาอย่างเหนื่อยหน่ายก่อนจะตอบ
“ผมอารมณ์ไม่ค่อยดีพี่เจน”
ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าที่พาโชคผู้รื่นเริงตลอดเวลาจะอารมณ์เสียได้ยังไงถ้าไม่มีเรื่องส่วนตัวมาเกี่ยวข้อง
“พี่ยูไปทำอะไรให้โกรธ”
อาจจะเพราะพี่เจนเป็นผู้หญิงช่างสังเกตถึงทำให้ดูออกว่าน้องกับหัวหน้ามีเรื่องกันอยู่ พัชมองหน้าพี่เจนที่แม้ไม่ได้คุยเรื่องส่วนตัวกันมากนักแต่ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็ทำงานร่วมกันมามากกว่าสองปีเต็ม มันมากพอที่จะทำให้รู้ว่านิสัยแต่ละคนเป็นยังไง ไว้ใจได้แค่ไหน
“ไม่มีอะไรครับ เรื่องไร้สาระ”
แต่พาโชคก็เลือกที่จะไม่พูด เจนพยักหน้าเข้าใจก่อนจะบอกออกมา
“เอาที่มึงสบายใจ มีอะไรอยากจะปรึกษาก็บอกพี่ได้”
พาโชคไหว้ขอบคุณพี่เจนที่คอยดูมันอยู่ห่างๆเสมอ แต่ถึงยังไงมันไม่อยากลากพี่เจนเข้ามาในวงเวียนชีวิตวุ่นวายช่วงนี้จริงๆ
หลังจากกินข้าวกันเสร็จพี่น้องร่วมงานก็เดินช้อปปิ้งกัน พาโชคได้เสื้อมาสองตัวกับกางเกงยีนส์สีซีดขาดๆตัวนึงตามคำแนะนำของเจนที่เห็นน้องสวมแต่ชุดเดิมๆ เพราะที่ออฟฟิสไม่มีกฏของการแต่งตัวอยู่แล้ว ยกเว้นแค่ตอนประชุมใหญ่เพราะฉะนั้นการที่แผนกอื่นจะเห็นทีม developer สวมกางเกงวอร์มพร้อมรองเท้าแตะไปทำงานถือเป็นเรื่องปกติ เคยมีเรื่องเล่าขานด้วยว่าพี่รปภ.ไม่ให้ทีมนี้ขึ้นตึกเพราะคิดว่าเป็นคนส่งของ
“ใส่ชุดที่พี่เลือกมาพรุ่งนี้ด้วยนะ”
“ผมต้องซักก่อนไหมพี่”
พัชบอกคนที่กำลังบังคับมันจริงจัง
“ปั่นคืนนี้มันก็แห้งทันถ้ามึงจะทำ”
พาโชคขำพร้อมกับตอบรับเพื่อเห็นแก่สไตล์ลิสคนเก่งที่ช่วยเลือกอยู่ตั้งนาน ก่อนที่ทั้งสองคนจะบอกลากันเพื่อกลับบ้าน พาโชคพึ่งจะนึกออกว่าอีกเหตุผลของการมากินข้าวกับพี่เจนในวันนี้ก็เพราะเบื่อที่จะปฏิเสธการกลับบ้านกับหัวหน้าหรือแม้แต่กับพี่ธาม
แต่แม้จะหนีก็หนีไม่พ้น พาโชคไม่ได้คิดว่ากลับบ้านมาจะเจอ CRV คันใหญ่คุ้นตาจอดอยู่หน้าบ้านตัวเอง พัชอยากจะเอาทะเบียนรถคันนี้ไปซื้อหวยจริงๆ มันมองทะลุกระจกหน้ารถเข้าไปก็พบว่าผู้ชายตัวใหญ่กำลังหลับคอพับอยู่ตรงเบาะคนขับในตอนเกือบสี่ทุ่มกว่า พาโชคเดินเข้าไปเคาะกระจกข้างคนขับไม่นานนักเจ้าของรถก็เปิดประตูออกมาหา
“ไปไหนมา”
นั่นเป็นคำถามของหัวหน้าที่มานั่งรอตั้งแต่ทุ่มกว่า เห็นตอนเลิกงานพาโชคเดินออกไปพร้อมกับเจนเห็นว่าไปกินข้าวกันแต่ไม่คิดว่าน้องจะกลับดึกขนาดนี้
“มาทำไม”
พาโชคผู้ซวยตลอดกาลถามลูกพี่
“มาหาพัช”
และลูกพี่มันก็ตอบด้วยความจริง พัชเบื่อที่จะเถียงเลยเดินเข้าบ้านโดยที่มีอีกคนเดินตามมาไม่ห่าง
“พัช”
พาโชคไม่ได้ว่าอะไร มันเปิดประตูบ้านเข้าไปก่อนจะเดินนำไปที่เครื่องซักผ้า เพื่อที่จะปั่นผ้าแบบที่พี่เจนบอก
“เลิกโกรธพี่ได้ไหม”
คนเป็นหัวหน้าบอกเสียอ่อนแต่คนที่เป็นลูกน้องอย่างไอ้พัชกลับรู้สึกเป็นต่อ
“ทำไม?”
พัชหันมาถามคนหน้าหงอย
“แค่พ่อกับแม่โกรธพี่ก็เหนื่อยแล้ว พี่ไม่อยากให้พัชโกรธอีกคน”
พาโชคแอบขำแต่ก็แกล้งเขาต่อ
“แล้วผมโกรธมันเกี่ยวอะไรกับพี่”
รู้สึกแปลกๆเหมือนกันเพราะไม่เคยเห็นพี่ยักษ์เป็นแบบนี้มาก่อน
“พี่ไม่มีกำลังใจ”
“ห้ะ?”
พาโชคอุทานก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ แขกของบ้านขึงต้องจำใจเดินออกมารอที่ห้องนั่งเล่นแทน
ศศินนั่งคิดอะไรอยู่พักใหญ่ เขาไม่แน่ใจเหมือนกันว่าตัวเองกำลังสับสนหรือว่าทำอะไรอยู่ แต่ที่บอกพ่อแม่ไปว่าคบกันอยู่กับพัชเป็นการคิดเผื่ออนาคต เพราะถ้าเกิดพ่อมันเจอพัชจะต้องสงสัยแน่นอนว่าทำไมถึงมามีอะไรกันทั้งๆที่ทำงานที่เดียวกัน ถึงตอนนั้นคงจะอธิบายได้ลำบาก ที่สุดแล้วพี่ยูก็รู้ตัวว่ากำลังทำผิด พี่มันก็แค่อยากทำทุกอย่างให้จบลงด้วยดีก่อนที่จะเริ่มสิ่งใหม่ แต่ไม่รู้ว่าพัชจะโกรธขนาดนี้ ไม่นานนักพาโชคก็เดินออกมาข้างนอกพร้อมกับเบียร์กระป๋องในมือ มันเดินมาหยุดที่ข้างหน้าหัวหน้าก่อนจะบอก
“โอเคผมเลิกโกรธ กลับบ้านไปได้แล้ว”
แต่พี่ยูกลับส่ายหน้า เพราะดูก็รู้แล้วว่าไล่
“พี่จะรู้ได้ไงว่าพัชเลิกโกรธ”
หัวหน้าถามหน้าตาน่าสงสารผิดวิสัย
“โว้ยย”
ส่วนคนซวยนั้นโวยวายอย่างเซ็งชีวิต ความรู้สึกมันปะปนกันไปหมด แต่ก่อนพาโชคยอมรับว่าตัวเองลึกๆแล้วคาดหวังว่าความสัมพันธ์ของมันกับหัวหน้าจะพัฒนาได้มากกว่ากว่าคู่นอน แต่ตอนนี้มันหวังแค่ว่าจะได้ชีวิตสงบสุขของตัวเองคืนมา ไม่อยากได้อะไรแล้ว ไม่คิดด้วยว่าลูกพี่จะหน้าด้านไปบอกคนอื่นว่ามันเป็นแฟนทั้งๆที่พัชไม่รู้ตัวแม้แต่น้อย
“แล้วต้องทำยังไงพี่ถึงจะกลับบ้านไป”
เจ้าของบ้านถามพลางนั่งลงข้างกันแล้วหยิบรีโมทมาเปิดทีวี
“แล้วตอนกลางวันไปกินข้าวไหนมา”
ลูกพี่เปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็ว นอกจากจะตามติดชีวิตพาโชคมายันที่บ้านพี่แกยังอยากรู้ไปหมดว่าพัชไปไหนทำอะไร
“ไปกินข้าวเที่ยงไง”
เจ้าของบ้านบอกโดยที่ฟังดูจากดาวอังคารยังรู้ว่าตอบกวนตีน
“ไปกับใคร”
แขกของบ้านจี้อย่างกับเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเขา
“ไปกับใครก็ได้โตแล้ว”
และพาซวยผู้น่ารักก็เปลี่ยนไปแล้ว น้องมันหันมาสบตาคนที่อายุน่าจะมากกว่าสิบปีอย่างไม่ได้เคารพ
“ไปกับไอ้ธามมาใช่ไหม”
หัวหน้าว่าเสียงดุ
“แล้วจะทำไม”
ส่วนลูกน้องกลับไม่ได้ดูกลัวสักนิด พี่ยูถอนหายใจยาวก่อนจะเอื้อมมือไปคว้ากระป๋องเบียร์เย็นเฉียบจากเด็กอีกคนมาไว้ในมือ
“ขอหน่อย”
ว่าแล้วก็กระดกเข้าปากหลายอึก
“พี่เมาแล้วกลับบ้านไม่ได้ ขอค้างที่นี่นะ”
พัชงงกับความหน้ามึนของหัวหน้า มันถลึงตาใส่ก่อนจะเดินขึ้นไปนอนบนบ้านโดยไม่ได้พูดอะไรสักคำ ปล่อยให้หัวหน้านอนตบยุงที่โซฟาต่อไป
***
เพราะพาโชคให้คำตอบไม่ได้ว่าทำยังไงถึงจะหายโกรธหัวหน้า เพราะฉะนั้นอาทิตย์ที่ผ่านๆมาเลยถูกลูกพี่ยูเกาะเป็นปลิง เห็นพัชที่ไหนก็ต้องเห็นพี่ยูที่นั่นเป็นที่แปลกตาแปลกใจของคนทั้งตึก
“วันนี้ลูกพี่ลาหยุดนะ”
พี่เอกเดินเข้ามาในออฟฟิศในยามเข้าพร้อมกับข่าวดีของพาโชค พัชที่ขยับตัวมาไม่ได้หลายวันถอนหายใจอย่างโล่งอก อย่างน้อยก็ไม่ต้องมาคอยนั่งตอบคำถามคนอื่นว่าทำไมมีหัวหน้าตามเป็นเหาฉลามแบบนั้น แต่ก็น่าแปลกที่พี่ยูไม่ได้บอกอะไรทั้งๆที่เมื่อคืนโทรมากวนตั้งหลายรอบ
“ลาไปทำไมคะ”
เจนถามเพราะตั้งแต่ทำงานมาด้วยกันห้าหกปีก็พึ่งเคยเห็นหัวหน้าลา
“เห็นบอกกลับเชียงใหม่ น่าจะมีธุระกับที่บ้าน”
พาโชคนั่งเงียบทั้งวันและนั่นก็อยู่ในสายตาของเจน
'น้องเป็นยังไงบ้าง ติดอะไรไหม'
เจนอยากจะแหมไกลถึงดาวอังคาร เพราะในระหว่างที่กำลังคิดอยู่ว่าทำไมพี่ยูที่ช่วงนี้ดูรุกพาโชคถึงได้หายกลับบ้านไป เจนมองแชทส่วนตัวของตัวเองกับหัวหน้าแล้วแสยะยิ้ม มันจะมีสุขใดเท่าคู่ชิปนั้นเรียล
'น้องมีความสุขดีค่ะ’
เจนตอบไปพร้อมกับยิ้มกริ่ม จะว่าเจนชิปมั่วซั่วก็ไม่ถูกเพราะมีมูลตั้งแต่ที่พาโชคเข้ามาทำงานแรกๆต่างหาก หัวหน้าเคยเมาแล้วบอกว่าพัชน่ารักอย่างนั้นอย่างนี้ เจนที่ตอนนั้นปักใจเชื่อว่าพี่ยูชอบผู้หญิงถามไปว่าพี่เคยชอบผู้ชายไหม หัวหน้าหลุดออกมาว่าเคยคบผู้ชาย เจนเลยตั้งตัวเป็นแม่ยกยูxพัชมาตั้งแต่ตอนนั้น
‘น้องกินข้าวยัง’
ผู้หญิงคนเดียวในห้องนั่งมองมือถือพร้อมกับยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เธอคิดอะไรอยู่ชั่วครู่ก่อนจะจรดนิ้วพิมพ์ลงไป
‘เจนจะคอยดูน้องให้ แต่กลับมาช่วยมาอธิบายด้วยค่ะ’
นั่นเป็นประโยคคำสั่ง ซึ่งหัวหน้าก็พอรู้
‘ตอนเที่ยงน้องไปกินข้าวกับใคร’
เจนหัวเราะก่อนจะตอบกลับไป
‘พี่ธามค่ะ’
‘งั้นดูน้องให้ด้วย แล้วพี่จะกลับไปอธิบาย'
แม้หัวหน้าจะบอกแค่นั้นแต่เจนก็รับรู้ถึงแรงอาฆาตผ่านตัวหนังสือ แต่อย่างที่บอกตั้งแต่ตอนแรกๆว่าเจนนั้นทีมพี่ยู จะบอกว่าเข้าข้างลูกพี่ก็คงไม่แปลก สาวคนเดียวของออฟฟิศชอบเชียร์มวยรอง พี่ยูนี่ช่วงนี้ดวงชงจริงจัง ทั้งเรื่องที่บ้านที่น่าจะมีปัญหาอะไรไม่รู้ ทั้งมีปัญหากับพาโชคแถมยังมีพี่ธามอีก เจนว่าควรจัดทริปไหว้พระล้างซวยให้หัวหน้าตัวเองสักทริปก็ดีเหมือนกัน
ศศินวางมือถือลงข้างตัวเมื่อพ่อเดินเข้ามาหาในห้องที่ไม่ได้มาอยู่ตั้งแต่จบมัธยม เขาตัดสินใจกลับบ้านมาจัดการเรื่องตัวเองให้มันเสร็จเสียที เขามองหน้าพ่อเต็มตาหลังจากครั้งสุดท้ายที่ไปวางระเบิดไว้ว่ามีแฟนผู้ชาย
“มาคนเดียวรึไง”
คุณตำรวจที่พึ่งเกษียณอายุราชการได้ไม่ถึงปีแล้วกลับมาทำไร่อยู่บ้านถามลูกชายคนเล็กของบ้านที่ปกติแล้วก็ไม่ค่อยเห็นหน้าเห็นตาเพราะตัวพ่อเองก็ไปรับราชการต่างจังหวัดตลอด ยูเองก็อยู่กับแม่ที่บ้านเชียงใหม่ ส่วนพี่ชายคนโตถูกส่งไปอยู่ต่างประเทศกับคุณป้าตั้งแต่เด็กๆนานๆกลับมาที แต่ก็ยังบ่อยกว่าที่ยูกลับบ้านเสียอีก
“มาคนเดียวครับ”
ไม่ใช่ว่าเขากับพ่อไม่สนิทใจกันแต่เป็นเพราะไม่ค่อยได้คุยกันเลยกลายเป็นว่าไม่รู้จะคุยกันอย่างไงเสียมากกว่า คุณตำรวจเก่าที่เมื่อเดือนที่แล้วได้รับสายจากลูกชายว่ามีเรื่องให้ช่วยแต่ไม่คิดว่าจะได้ยินมหากาพย์เรื่องซับซ้อนถึงกับทำงง ไม่รู้จะตกใจเรื่องคดีหรือเรื่องลูกชายตัวเองก่อนดี
“จะให้แฟนมาเป็นพยานด้วยไหม”
คนเป็นพ่อถามตรงๆ ส่วนตัวลูกชายกลับไม่ได้พูดอะไร
“ถ้าไม่อยากให้แฟนมายุ่ง ลูกก็แจ้งความฝ่ายเดียวไม่ต้องกล่าวถึงบุคคลที่ 3”
คนเป็นพ่อพูดต่อ แม้จะแอบงอนลูกแต่ก็มีสติพอ อาจจะเพราะชั่วชีวิตการเป็นตำรวจเขาเคยเจอคดีอะไรแปลกๆมาเยอะ เจอทั้งเรื่องดีไม่ดี คดีสะเทือนขวัญ จนไม่รู้จะตกใจไปทำไมแล้ว
“อย่างนั้นน่าจะดีกว่าครับ ผมไม่อยากให้น้องคิดมาก”
ในที่สุดคนที่เงียบมาตั้งนานก็พูดออกมา
“พ่อถามจริง ไปคบกันตอนไหน”
เพราะยูเองนานๆทีติดต่อกับที่บ้าน ด้วยเพราะโตแล้วพ่อแม่ถึงไม่ได้ห่วงอะไรมากนัก อย่างที่เขาบอกว่าไม่ใช่ว่าทุกครอบครัวจะสนิทหรือคุยกันทุกวัน
“ทำงานด้วยกันครับ”
ลูกชายที่นานๆทีกลับมาบ้านตอบ
“เขาชอบลูกเหรอ”
ถึงอย่างไรคนเป็นพ่อแม่ย่อมเข้าข้างลูกตัวเองก่อนเสมอ เหมือนที่พ่อแม่ของยูคิดว่ายังไงลูกของตัวเองก็ไม่มีทางไปชอบผู้ชายก่อน
“ผมชอบน้องครับ”
คำตอบทำเอาคนเป็นพ่อนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะถามใหม่
“ถามจริง ลูกคบผู้หญิงก็ได้ใช่ไหม”
“ได้ครับ”
และเขาก็ตอบตามความจริงเหมือนกัน จริงๆพาโชคไม่ใช่ผู้ชายคนแรกที่เขาเคยชอบและก็ไม่ใช่ว่าเขาชอบผู้หญิงไม่ได้
“พ่ออยากให้เลือกนะ เพื่ออนาคต”
ศศินมองหน้าพ่อที่ไม่เจอกันบ่อยนักก่อนจะตอบ
“ครับ ผมก็ไม่รู้อนาคตเหมือนกัน”
เขาตอบโดยไม่ได้ให้ความหวังคงแก่ แต่เพราะไม่รู้จริงๆว่าอนาคตจะเป็นยังไง แม้แต่ตอนนี้ยังไม่รู้เลยว่าจะกลับไปคุยกับพัชได้ไหม
“แสดงว่าที่ไม่ค่อยกลับเชียงใหม่เพราะเรื่องคลิปใช่ไหม”
พ่อถามถึงเรื่องคลิปและการทำร้ายร่างกายตั้งแต่สมัยมัธยม เขาพยักหน้าอย่างเหนื่อยอ่อน จะเรียกว่ามัธยมเป็นช่วงที่เขาเหนื่อยมากที่สุดในชีวิตเลยก็ว่าได้ จากเด็กที่เคยชอบไปเที่ยวที่นั่นนี่กับเพื่อนหลังจากโดนทำร้ายร่างกายเขาก็เริ่มเก็บตัวมากขึ้น ยูรู้สึกว่าทุกที่ในเชียงใหม่ไม่ปลอดภัยสำหรับเขา เหมือนพี่ชายของเนสยังมองเขาอยู่ตลอดเวลาแม้แต่ในห้องเรียน
ตอนที่ยูโดนซ้อมซ้ำแล้วซ้ำเล่าทำได้มากที่สุดก็แค่ร้องไห้ เขากลัวแต่ก็ไม่ได้โทษใคร กลัวจนเลือกที่จะย้ายไปใช้ชีวิตที่กรุงเทพ และที่นั่นทำให้ชีวิตพี่ยูค่อยๆดีขึ้นเพราะไม่มีใครรู้จัก และหลังจากนั้นก็ไม่เคยให้ใครเข้ามาใกล้มากกว่าการเป็นเพื่อนหรือคู่นอน เขากลัวทุกคนจะรู้ว่าเคยทำอะไรไว้บ้าง และคงไม่มีใครรับได้
...แต่ตอนนี้เขาก็โตและเหนื่อยเกินกว่าจะหนีมันแล้ว…
“เอ้า มาคุยเรื่องกฏหมายกัน”
คนเป็นพ่อว่าเมื่อเห็นลูกชายกลับไปนั่งเงียบเหมือนเดิม
***
-
หลังจากที่ลากิจไปแค่สองวัน หัวหน้ากลับมาทีงานก็แทบจะท่วมหัว
“Email บริษัทเป็นอะไรพี่ ทำไมเข้าไม่ได้ มันบอกผมไม่มีสิทธิ์”
เดี่ยวถามหัวหน้าที่นั่งหน้ายุ่งอยู่ที่จอ ส่วนหัวหน้านั้นกำลังจะเข้าอีเมลเหมือนกันถามกลับ
“Error access denied ใช่ไหม ของกูก็เหมือนกัน”
“ดีนะพี่ อู้ได้วันนึงใช้เมลตามงานไม่ได้”
พี่เดี่ยวว่าพร้อมกับขำ
“ดีอะไร กูจะโดนแดกหัวอยู่แล้ว”
หัวหน้าบอก
“ก็พี่ยูอู้ไปตั้งสองวัน งานจะถมหัวก็ไม่แปลก”
เจนว่า
“เดี๋ยวโทรหาซัพพอร์ทแป้ป”
หัวหน้าว่าก่อนจะยกโทรศัพท์ขึ้น ซึ่งน้องๆก็ใช้โอกาสนี้ในการอู้งานทั้งๆที่ความจริงถึงอีเมลใช้ไม่ได้ก็ใช่ว่าจะทำงานไม่ได้ ยกเว้นแต่พาโชคที่ยังแก้บัคเว็บที่เจ๊งเพราะ javascript library ที่ใช้ update เวอร์ชันเองอย่างเอาเป็นเอาตาย ไม่ได้ใส่ใจอีเมลอะไรนั่นเลยจนหัวหน้าทักมาถามในไลน์ส่วนตัว
‘พัช อีเมลที่เคยส่งคลิปไปหาพัชเป็นเมลที่ทำงานใช่ไหม’
พาโชคหันไปหาหัวหน้าที่กำลังยุ่งก่อนจะหันมามองโทรศัพท์มือถือตัวเอง พาโชคยังเก็บทุกอีเมลที่ส่งคลิปมาหาเขาไว้
‘เดี๋ยวกลับบ้านผม forward ให้’
เจ้าตัวตอบกลับไปก่อนจะก้มหน้าก้มตาทำงานต่อ
“ซัพพอร์ทบอกว่าอีเมล system โดนสแปม”
พี่ยูบอกทุกคนที่กำลังคุยเล่นกันสนุกสนาน
“เฮ้ย นี่มันอีเมลภายในนะ ทำไมมันรั่ว”
พี่เอกว่าก่อนจะเดินออกไปคุยโทรศัพท์ คาดว่าคงเป็นเรื่องนี้
“เสียหายเยอะอยู่นะ”
พี่บอลที่เงียบมาสักพักพูด
“อืม”
พี่ยูตอบรับก่อนจะเดินตามพี่เอกออกไป เพราะโดนโทรเรียกประชุมด่วน พาโชคผู้ทำงานที่นี่เข้าปีที่สามไม่เคยเจอเรื่องใหญ่ขนาดนี้มาก่อนมองตามแผ่นหลังกว้างก่อนจะกลับมาทำงานต่อ
***
สรุปแล้ววันนี้ทุกคนก็กลับบ้านโดยที่ยังใช้อีเมลและยังแก้ไขอะไรไม่ได้ เหลือแต่พี่เจนที่ยังรอคุยกับหัวหน้าเรื่องโปรเจคใหม่ที่รับมา ในห้องตอนนี้ถึงได้เหลือกันแค่สองคน
“คุยตอนนี้เลยไหมพี่ยู”
เจนถามลูกพี่ที่ดูยุ่งอยู่
“คุยเลยเจน เดี๋ยวพี่ปริ้นตัวอย่างงานแป้ป”
งานที่เจนต้องทำครั้งนี้คือแก้ดีไซน์จากลูกค้าเก่าให้มันดูทันสมัยขึ้น ไม่น่าจะยากอะไรมากมาย ความจริงกะจะคุยตั้งแต่บ่ายแต่พี่ยูดันต้องเข้าประชุมด่วน
“ประชุมเป็นไงบ้างคะ”
เธอถามหัวหน้าที่สาละวนกับกระดาษนับสิบแผ่น
“โดนยิงจากไหนไม่รู้ให้ทาง provider เขาดูให้อยู่”
ยูว่า ปกติแล้ว email system สำหรับ business จะต่างจาก email ส่วนตัวอยู่หน่อยเรื่องความปลอดภัย แต่เดิมบริษัทใช้ email provider เจ้าเก่าเจ้านึงในไทย แต่สิบปีที่ผ่านมานี้คนหันไปใช้ email service เจ้าใหญ่ๆอย่าง gmail หรือ outlook เยอะขึ้น ทำให้ระบบเดิมๆขาดการ maintianance กลับกลายเป็นว่าความปลอดภัยหละหลวมไปหมด
“พี่ว่าเป็นฤกษ์ดีนะ จะได้ย้ายมาใช้ของ gmail”
คนเป็นพี่ว่า
“อย่างนี้ก็ต้องแจ้งลูกค้าใหม่หมดใช่ไหมคะ”
เจนถามต่อ
“อือ ลำบากอยู่ ไหนจะพวกอีเมลหลักฐานเก่าๆ พี่ว่าเขาคงแบคอัพไว้ให้อยู่”
ลูกพี่ตอบพร้อมกับนั่งดูกระดาษที่ปริ้นมา เจนเหลือบดูหัวหน้าที่เห็นว่าพึ่งบินกลับมาจากเชียงใหม่เมื่อเช้า พี่ยูดูเหนื่อยจากหลายๆอย่างช่วงนี้และสิ่งหนึ่งน่าจะมาจากน้องเล็กที่วันนี้ไม่ยอมสบตาลูกพี่เลย
“พี่ยูดูหงุดหงิดนะ ไอ้โชคด้วย บรรยากาศห้องรวนไปหมด”
เจนพูดความจริงแถมใส่ไข่ไปนิดหน่อย บรรยากาศมันไม่ได้แย่ถึงขนาดทำงานไม่ได้แต่ก็ถือว่าแปลกไปพอตัว เพราะในระหว่างที่วันนี้หัวหน้ายุ่งหัวหมุน พาโชคก็ได้แต่นั่งทำงานเงียบๆแล้วก็กลับบ้านไป
“ต้องอธิบายใช่ไหมเจน”
เขายิ้มพร้อมกับถามผู้หญิงคนเดียวในห้องที่กำลังทวงสัญญาจากแชทเมื่อวันก่อน
“ค่ะ”
เจนก็ยิ้มหวานให้ลูกพี่เช่นกัน ยูถอนหายใจเฮือกใหญ่ เพราะจริงๆแล้วที่หายไปไม่บอกกล่าวแอบหวังว่าน้องมันจะถามว่าเขาหายไปไหน ทำอะไร แต่เปล่าเลย เท่าที่เจนเล่าพาโชคก็ยังใช้ชีวิตปกติ ทำเอาเขาที่ทำผิดกับพัชเยอะไปกลับมาพร้อมความเครียด
“น้องมันโกรธพี่”
หัวหน้าตอบ เจนพยักหน้าพลางคิดว่าหัวหน้านั้นคายความลับง่ายกว่าไอ้พัชเยอะ
“เรื่องส่วนตัวใช่ไหมคะ”
เธอถามต่อ
“อืม”
การที่ลูกพี่ยอมรับง่ายขนาดนี้แสดงว่ากำลังทุกข์ใจอยู่พอตัว
“ทำไมน้องต้องโกรธ บอกได้ไหมคะ ไม่งั้นเจนคงช่วยอะไรไม่ได้”
ยูเองไม่ได้หวังว่าใครจะมาช่วยอะไร แต่ตอนนี้ก็ไม่ไหวจริงๆ อย่างน้อยก็อยากให้เจนช่วยดูๆพัชให้ด้วย
“หลายเรื่องเลย”
เขาบอกพร้อมกับถอนหายใจ
“พี่ไว้ใจเจนนะ แต่เล่ารายละเอียดไม่ได้ว่ะ”
เขาบอกลูกน้องที่อยู่ด้วยกันมาจะเข้าปีที่หก จะเรียกว่าเจนเป็นน้องสาวเขาอีกคนก็คงได้ ซึ่งเจนก็ไม่ได้ว่าอะไร เธอพยักหน้ารับและเข้าใจว่าคงเป็นเรื่องส่วนตัวจริงๆ
“ไอ้พัชเหมือนเป็นคนงง่ายๆแต่มันไม่ชอบคนเซ้าซี้ค่ะ เอาพอประมาณ”
เธอว่าพร้อมกับหัวเราะ เพราะวันสองวันมานี่พี่ยูแชทมาถามว่าน้องทำอะไรอยู่ไหน ขนาดเป็นเจนยังรู้สึกว่ามันมากไป
“เหมือนโดนเจนเดินมาตบเลย สติพึ่งมา”
คนเป็นลูกพี่หัวเราะแห้ง
“ชอบน้องมันเหรอคะ”
แม้เจนจะถามด้วยคำถามเรียบง่ายแต่จริงๆแล้วกำลังตื่นเต้น เพราะใครจะคิดว่าไอ้พี่ยักษ์เจ้าชู้ของทุกคนจะมาตกม้าตายในห้องเดฟ พวกเขามองหน้ากันอยู่สักพักก่อนที่หัวหน้าจะยอมตอบ
“อืม”
พี่ยูตอบง่ายๆ ส่วนเจนนั้น
“อ้ายยยยยยยยย”
“เจน เบา!”
ลูกพี่ว่าพลางมองซ้ายขวากลัวมีคนมาได้ยิน
“เล่ามาเลยค่ะ”
เธอบอกอย่างตื่นเต้น ส่วนหัวหน้านั้นหุบยิ้มแล้วเปลี่ยนเรื่อง
“มาคุยงานดีกว่าเจน"
สาบานได้ว่าตอนนี้เจนคุยงานไม่รู้เรื่องแต่อย่างใด
-
พัชโกรธอิพี่ไปนานๆ เลยยย
หมั่นไส้้้้้้้้ :hao7:
-
ยิ่งอ่านยิ่งเหมือนเห็นหูกะหางพี่ยู เหมือนหมาตัวโตๆเลย 5555
แจวเรือเข้าไปค่ะ ซักวันถ้าเรือไม่ล่ม มันก็จะถึงฝั่งฝันเอง :katai3:
-
พี่เจนนี่ติดตามสิ่งมีชีวิตในที่ทำงาน ไม่มีสิ่งไหนรอดพ้นสายตาเธอได้เลย
ว่าแต่พอรู้หัวหน้าชอบน้องเท่านั้น กรี๊ดดดด เป็นสาววายเลยนะพี่เจน
:really2: :really2:
-
เจนคือสาววายคนนึง ส่วนเราคือทีมแม่พาซวยค่ะ จะคอยปกป้องหนูนะ
-
:mew2:
เม้นก่อนอ่านเลยค่ะ
โคตรปลื้มปริ่มเลยอ่ะ ที่อัพนิยาย
-
เดี๋ยวช่วยเจนวิดน้ำในท้องเรือเอง
-
เหมือนพี่ยูจะทำตัวน่ารักขึ้น
ดีใจที่ครั้งนี้มาต่อเร็วนะคะ :mew1:
-
พี่ยูสู้เขานะคะ เป็นกำลังใจให้อยู่ห่างๆ :laugh: :laugh: :laugh:
-
คิดว่าที่พัชโกรธอาจเป็นเพราะความไม่ชัดเจนของพี่ยูบวกกับความวุ่นวายที่มันเข้ามาไม่ได้หยุดหย่อน ถ้าพี่ยูจะเคลียร์ให้มันกระจ่างเรื่องมันก็คงจบๆไปแล้ว
-
เข้าใจพัช ตอนแรกไม่ชัดเจนก็แอบเสียใจ พอชัดเจนไปก็รำ 5555 :laugh: :laugh:
-
สนุก น่าติดตามมากค่า :katai2-1:
-
กอดพี่ยูนะ ตอนนี้ดูน่าสงสารมากกกกก น้องพัชใจร้ายให้ถึงที่สุดไปเลย เอาเลยค่ะ 55555555
พี่ยูจะทำยังไงต่อดีนะ? เรื่องคดีมันคงไม่หนักมาก แต่เรื่องน้องพัชจะทำยังไงให้น้องโอเคนี่สิ น้องยังคิดที่อยากจะลาออกอยู่แน่ๆ พี่ยูต้องสู้นะ ฮึบบบบ
ปล.ดีใจจุงงง มาอัพบ่อยๆนะคะ แอบส่องไรท์อยู่นะจ้ะ :oo1:
-
สงสารพี่ยู
-
ทำไมพี่ยูที่ตอนแรกอยู่บนสุดของห่วงโซ่อาหาร กลายเป็นมาอยู่ล่างสุดซะงั้น ฮื่อ :hao5:
-
แจวค่ะพี่เจน เราจะแจวววว
ตอนนี้กลับมาทีมพี่ยูแล้วค่ะ จากตอนแรกหมั่นไส้ไปนานมาก คนอะไร๊โลเลได้อีก แต่หลังๆมานี่หงอยจนน่าสงสาร น้องซวยก็น่าสงสาร ชีวิตคนอะไรจะซวยซ้ำซวยซ้อน ความซวยหล่นทับได้อีก
-
ช่วงน้องซวยเอาคืน
-
เอาล่ะ ๆ อิพี่เริ่งพายเรือล่ะ
-
12.Github จัดการโค้ดได้แต่จัดการใจน้องซวยไม่ได้
“ไอ้เหี้ย บอยแบนด์เกาหลีคัมแบคอีกรอบแล้ว”
พี่เดี่ยวว่าพร้อมกับลุกจากเก้าอี้ตัวเองเดินออกมาหาพัชที่วันนี้เปลี่ยนไปตั้งแต่หัวจรดเท้า
“น้องครับ มาผิดห้องเหรอ”
พี่เอกว่าพร้อมกับหัวเราะ เอาจริงๆก็เขินน้องมันด้วยแม้ไม่รู้จะเขินทำไม พาซวยแค่ไม่เหมือนเดิมแล้วเท่านั้นเอง
“อ้ายยยย เห็นไหมบอกแล้ว”
ตอนแรกพาโชคก็ไม่ได้รู้สึกว่าแค่เปลี่ยนเสื้อผ้าที่สวมทุกวันบ้างจะแปลกตรงไหน แต่พอทุกคนดูตื่นเต้นก็พาลทำมันเขินไปด้วย
“หล่อเว้ยน้องกู”
พี่บอลผู้เป็นแฟชันนิสต้าอีกคนของห้องเดินเข้ามาพอดี พี่บอลเคยคุยกับเจนอยู่บ่อยๆว่าถ้าพาโชคแต่งตัวดีๆคงจะหล่อน่ารักพอตัว และแล้ววันนี้ความฝันของพี่ๆก็เป็นจริง
“พี่เจนไปช่วยเลือก”
พัชบอกพี่บอล
“ดีๆ โอย กูดีใจ”
พี่บอลที่ค่อนข้างเก็บตัวดูพออกพอใจจนพี่เดี่ยวขำ
“เหมือนส่งลูกเข้าโรงเรียนได้อ่ะมึง”
ทุกคนขำก่อนจะแยกย้ายกันไปนั่งทำงานเช่นเดิม วันนี้หัวหน้าหัวหน้ายังไม่โผล่หน้ามาแม้จะเกือบสิบโมงเช้าแล้วก็ตาม หลังๆมานี้หัวหน้าไม่ค่อยโทรหรือแชทตามพาโชค น่าจะยุ่งๆกับทั้งเรื่องงานทั้งเรื่องคดี แต่บทจะเจอกันก็จะไปเห็นรถคันใหญ่จอดอยู่ที่หน้าบ้านเสียดื้อๆ ลูกพี่จะมาขอนอนที่โซฟาด้วยบ้าง ขอกินข้าวบ้าง ทำอย่างกับเป็น homeless ทั้งๆที่เงินเดือนก็ไม่ใช่น้อยๆ พัชว่าจะลองคิดค่าน้ำค่าไฟจากลูกพี่ดูเหมือนกัน
“พัช เอ่อ”
พี่ธามที่ช่วงหลังๆไม่ค่อยโผล่หน้ามาที่ห้องเดฟบ่อยนักเปิดประตูมาเรียกไอ้ซวยแต่ก็ผงะไป เป็นที่ขำขันของเจนที่มองอยู่พอดี
“นี่พนักงานใหม่เหรอครับ”
พี่มันแซว ที่จริงวันนี้พัชไม่ได้เปลี่ยนไปแค่การแต่งตัว แต่ผมที่เริ่มยาวถูกตัดแล้วเซ็ทเป็นทรง ทำให้หน้าที่แต่เดิมเรียวได้รูปเด่นขึ้นมาอีก
“ถ้าถอดแว่นนี่พี่คงคิดว่าเข้ามาผิดห้อง”
“ถ้ามารีพอร์ทบัคไม่ต้องเข้ามาก็ได้พี่”
พาโชคบอกส่วนพี่ธามเอาแต่ยิ้ม
“ไปตัดผมร้านที่พี่พาผมไปคราวนั้นแล้วช่างเขาจำผมได้ด้วย”
พัชบอกเพราะกลับไปตัดผมร้านเดิมพร้อมคูปองลด 30% ที่ได้มาจากคราวที่แล้ว
“เห็นไหมบอกแล้วว่าร้านนี้เขา service ดี”
“พาเจนไปด้วยได้ไหมคะ”
น้องเจนที่ยืนยันตนแล้วว่าอยู่ทีมพี่ยูถามลูกพี่ฝั่งเทสเตอร์
“เจนจะตัดทรงผู้ชายไหมล่ะ มันเป็นร้านตัดผมชาย”
ซึ่งพี่ธามก็ตอบกลับได้ดีจนเจนทำหน้าบูด ไม่นานนักก็มีผู้มาใหม่ผลักประตูเข้ามา ดูแค่ไหล่ก็รู้แล้วว่าเป็นลูกพี่ พี่ยูที่เห็นเพื่อนธามยืนขวางทางเดินอยู่บ่นเพื่อน
“มึงมาทำไมแต่เช้า”
“มาหาพัช”
พี่ธามตอบตามปกติ ส่วนพี่ยักษ์ผู้ที่กำลังเป็นที่จับตาของทุกคนในห้องยังไม่รู้ตัวจนกระทั่งหันมาเจอไอ้น้องเล็ก
“บัคเหรอ...วะ”
นิ่ง...เป็นคำเดียวที่อธิบายทุกอย่างได้ดีในตอนนี้
“เมื่อกี้โลกหยุดหมุนเหรอคะ”
เจนว่า พี่เอกที่เห็นเหตุการณ์พอดีขำเสียงดัง เรียกได้ว่าขำจนจุก ส่วนพี่บอลกับพี่เดี่ยวทำได้แค่กลั้นหัวเราะเพราะเกรงใจลูกพี่ซึ่งทำเอาหน้าเบี้ยวไปตามกัน อยากขำแต่ขำไม่ได้นี่มันทรมาณเหลือเกิน
“เอานี่มาให้ พี่ไปชะอำมา”
พี่ธามผู้มีใบหน้าเปื้อนยิ้มอยู่ตลอดชูถุงขนมและชองฝากที่ถือมาด้วย
“โห พี่ธามนี่เป็นตัวอย่างของหัวหน้าที่ดี พี่ยูไปถึงเชียงใหม่แคปหมูยังไม่มีสักถุง”
เจนว่าประชดลูกพี่แล้วก็หันมาถามความคิดเห็นไอ้โชค
“เนอะพัช”
พัชที่หัวไวอยู่แล้วรีบรับมุข
“ครับ ผมก็อยากกินสตรอว์เบอร์รีเชียงใหม่”
พอน้องเล็กพูดจบพวกพี่ๆในห้องก็รอรับฟีดแบคจากหัวหน้า
“เดี๋ยวพี่พาไป พ่อพี่มีสวนสตรอว์เบอร์รีกับส้ม”
“โอ้ยยย”
และแล้วพวกที่นั่งเงียบๆก็ส่งเสียงโวยวายเชียร์เป็นที่สนุกสนานแม้จะโดนหัวหน้าส่งสายตาขู่ ส่วนพี่ธามไม่ได้สนใจ พี่แกหันมาคุยกับพาโชคแทน แม้จะไม่มีสวนสตรอว์เบอร์รีให้ก็ตาม
“ตอนกลางวันไปกินเตี๋ยวเป็ดกับพี่ไหม"
พาโชคผู้ไปกินข้าวกลางวันกับพี่ธามบ่อยแทบจะสนิทกับฝั่งเทสเตอร์เกือบทุกคนแล้ว ดีไม่ดีถ้ารำคาญหัวหน้ามากๆพัชว่าจะย้ายแผนกไปอยู่ชั้น 31 กับเทสเตอร์เลย
“ไม่ไปพี่ธาม ขอบคุณครับ ผมนัดกับพี่เจนว่าจะไปกิน mk กัน”
พัชตอบเพราะถูกพี่เจนล็อคตัวไว้ตั้งแต่เช้าแล้ว หัวหน้ามองเพื่อนตัวเองกับลูกน้องกำลังคุยกันแล้วโพล่งขึ้นมาบ้าง
“ไม่เห็นชวนกูบ้าง”
พี่ธามหันมามองหน้าพี่ยูก่อนจะถาม
“ไปไหมล่ะ”
“ไม่ กูจะไปกิน mk”
พี่เอกที่ยังไม่เข้าโลกส่วนตัวพึ่งสังเกตว่าวันนี้หัวหน้าตัวเองเล่นหัวหน้าชั้น 31 หนักเกินปกติ หันไปหาเจนก็เจอน้องกำลังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ไม่ใช่เพราะพวกพี่เอกเป็นผู้ชายเลยไม่สังเกตเรื่องแปลกๆของหัวหน้าหรอก แต่เพราะเป็นผู้ชายถึงได้แต่คอยดูอยู่ห่างๆต่างหาก
***
“ใครบอม master แอปสายการบินอีกแล้ววะ”
บ่ายวันนั้นในระหว่างที่เป็ดย่าง mk กำลังว่ายวนอยู่ในท้อง หัวหน้าที่กำลังทำงานหน้ายุ่งก็โพล่งขึ้นมา
“ผมเปล่า”
พี่เดี่ยวตอบ
“เมื่อเช้าใคร merged”
พาซวยหน้าซีดเพราะเป็นคนที่กดปุ่มสีเขียวเพื่อ merged งานตัวเองเข้า master ของโปรเจคเมื่อเช้านี้ ในขณะที่ลูกพี่กำลังไล่ดู history ในโปรเจคไอ้ซวยก็สวดมนต์ให้ตัวเองไปด้วย
“พัช!”
ลูกพี่เรียกเสียงดัง พัชถึงได้รู้ตัวว่างานงอกแน่นอน ต่อให้ตอนนี้พี่ยูดูแบ้วขึ้นแค่ไหน ถ้าเป็นเรื่องงานก็ยังโหดเป็นยักษ์อยู่เหมือนเดิม พาโชคหันไปมองตาลูกพี่แค่ชั่วครู่ก่อนจะไหว้งามๆแบบที่ในชีวิตไม่ค่อยได้ทำ
“ขอโทษครับ”
พัชยิ้มหวานที่สุดเท่าที่จะทำได้ก่อนจะลากเก้าอี้ไปหาหัวหน้าอย่างรู้ตัว
“ผมเห็นปุ่มมันเขียวเลยกด merged”
ลูกพี่ที่มีงานอื่นรออยู่เป็นภูเขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ ในระหว่างที่พี่บอลคิดว่าไอ้ซวยอาจจะโดนหัวหน้าแดกหัว เจนกลับกำลังแอบเหล่ดูว่าลูกพี่นั้นจะดุเด็กในปกครองยังไงในเมื่อตอนนี้ดูเหมือนพัชจะถือไพ่เหนือกว่า
“พัชต้องให้พี่ไล่โฟลว์ git system ให้ฟังใหม่เหรอ พัชอยู่กับ github มาสองปีแล้วนะ”
พี่บอลที่นั่งลุ้นว่าพี่ยักษ์จะทำยังไงแอบคิดว่าไม่แฟร์ เพราะคราวที่แล้วที่พี่บอลเผลอ merged โปรเจคผิดหัวหน้าไม่ได้ใช้คำพูดแบบนี้
“ไอ้เหี้ยบอล มึงทำอะไร มึงไม่เห็นเหรอว่า git status มัน merged ไม่ได้!!!”
เรียกได้ว่าเสียงดังอย่างกับก็อตซิล่าพ่นไฟ ทีกลับพาซวยนี่น่ารักเชียว ลำเอียง… แต่สำหรับพาโชคตอนนี้แล้วด่ามาเลยยังรู้สึกดีกว่า เสียงเย็นๆแบบนี้เสียวหลังพิกล
“ต้องวาดโฟลว์ให้ดูไหม”
หัวหน้าถาม พาโชคพยักหน้าหงอยๆ เพราะเอาจริงๆแล้วก็ทำงานหละหลวมไปในบางขั้นตอนเพราะรีบเกิน ลูกพี่หยิบปากกากับกระดาษมาวางข้างตัวก่อนจะเริ่มอธิบายอย่างใจเย็น ผิดกับวิสัยยักษ์
“อันนี้คือ master ก่อนจะสร้าง branch ขึ้นมาต้อง fetch origin มาก่อน”
พาโชคพยักหน้าตามเพราะรู้หมดอยู่แล้ว แต่โดนเทศน์เพราะความสะเพร่าล้วนๆ
“เวลาสร้าง branch ต้องตั้งชื่อให้รู้ว่าไอ้ branch นั้นกำลังทำอะไรอยู่ ไม่ใช่ไอ้บอลตั้งชื่อ branch ball-cute-narak เหี้ยอะไร ใครจะรู้ว่ามึงทำอะไรอยู่”
ว่าแล้วหัวหน้าก็แขวะมายังพี่บอลที่นั่งนิ่งๆพาลทำเอาพี่เดี่ยวเริ่มนั่งไม่ติดที่บ้าง
“แต่ละ branch แยกออกมาย่อยๆทำทีละ module ตรวจสอบดีๆแล้วค่อย pull request ขึ้นไป”
พาโชคมองมือใหญ่ที่กำลังวาดโฟลว์ให้ดู นิ้วหัวหน้าไม่ได้เรียวยาวแต่เล็บนั้นกลับเรียวสวยเหมือนของผู้หญิง
“ถ้ามันขึ้นปุ่มให้ merge ก็ไม่ใช่ merge ได้เลย ต้องรอพวกพี่รีวิวก่อน ฟังอยู่ไหมเนี่ย”
ลูกพี่ถามเมื่อลูกน้องดูสติล่องลอยไปแล้ว พี่เอกขำก่อนจะบอก
“จริงๆก็รู้กันหมดแล้วแหละ แต่ไม่ทำกัน”
หัวหน้าถอนหายใจ เพราะการเขียนโปรแกรมจริงๆไม่ได้ยากเกินความสามารถมนุษย์เลย แต่สิ่งที่ยากที่สุดคือทำให้เป็นระเบียบนี่แหละ และแล้วบัคที่เกิดจากคุณพาโชคก็แก้กันจนเที่ยงคืน พี่เดี่ยวถูกไล่ให้กลับไปก่อนเพราะพรุ่งนี้เช้าต้องไปหาลูกค้า ส่วนพี่ใหญ่และลูกน้องนั้นพึ่งจะปิดคอมเรียบร้อย
“กลับบ้าน เดี๋ยวพี่ไปส่ง”
หัวหน้าบอก ส่วนนายพาโชคนั้นเหนื่อยเกินกว่าจะปฎิเสธอะไร
“พัชลืมส่ง email ให้พี่”
พี่ยูบอกอีกคนที่นั่งเงียบๆเหมือนไม่เอาวิญญาณมาด้วยอยู่ข้างๆคนขับ
“อีเมลอะไร”
ไอ้เด็กที่โดนบัคตัวเองดูดพลังงานถามหน้ายุ่ง
“อีเมลที่ส่งคลิปมาไง”
ลูกพี่บอกก่อนจะขับรถออกจากบริษัท อาจจะเพราะเป็นกลางดึกวันศุกร์คนเลยออกมาเที่ยวททำให้รถไม่โล่งเท่าที่ควร
“อ๋อ ผมลืม”
“อย่าลืมบ่อย”
พาโชคพยักหน้ารับ หัวหน้ามองเด็กแว่นที่ตัดผมทรงเกาหลีแบบที่เจนบอก ใจจริงแล้วเขาไม่อยากให้พัชเปลี่ยนตัวเองหรือทำอะไรเลย อยากให้คนอื่นมองน้องมันจืดๆเนิร์ดๆ จะได้เก็บไว้ดูคนเดียว แต่ถึงตอนนี้เขาคงพูดอะไรเอาแต่ใจหรือไปบังคับน้องแบบนั้นไม่ได้แล้ว
“หิวยัง”
พาโชคมองรอยยิ้มของอีกคน ได้แต่แอบคิดว่าอย่างกับยักษ์ตัวที่กำลังจะกินหัวมันเมื่อบ่ายไม่มีจริง
“อยากกินอะไร”
เด็กที่หิวโซตั้งแต่สองทุ่มเปิดปากหาววก่อนจะบอก
“ปูไข่”
“ห๊ะ”
พัชว่าหัวหน้าอุทานได้น่ารักไม่เหมือนนิสัยเลย ช่วงนี้พาโชค พี่เจนและพี่บอลคุยกันบ่อยขึ้น มีกรุ๊ปแชทลับกันอยู่สามคน พี่ๆชอบส่งนั่นนี่ให้ดู ซูชิร้านไหนอร่อย ปูดองร้านไหนดี ซึ่งส่วนมากมักจะเป็นอาหารกับเสื้อผ้า ว่างๆก็แอบอู้แชทกันในที่ทำงาน เพราะพี่ๆนี่แหละทำให้ช่วงนี้พัชมันไม่ค่อยซึมเหมือนแต่ก่อน มีความสุขกับการทำงานขึ้นหน่อย คิดเรื่องลาออกน้อยลง แล้วพอคุยเรื่องกินกันมากๆก็เกิดเป็นความอยากกินตามรีวิว จะบอกว่าเมื่อคืนพัชกับพี่บอลนอนทรมานเพราะปูไข่นึ่งที่พี่เจนส่งมาให้ดู
“พี่ต้องไปหาให้ที่ไหน”
คนที่กำลังขับรถมุ่งหน้าออกนอกเมืองบ่นเบาๆพลางคิดไปด้วย
“ผมพูดไปงั้นแหละ”
พาโชคบอก เพราะอยากกินก็ใช่ว่าจะได้กิน สุดท้ายแล้วดึกแบบนี้ก็คงไม่พ้นบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป
“ไปไหน”
พัชถามเมื่อเห็นลูกพี่กลับรถตรงใต้สะพานแทนที่จะขึ้นสะพานไปแบบเดิม
“กินปูไข่”
เจ้าของรถว่า
“ที่ไหน”
พาโชคถามหน้างง ส่วนอีกคนตอบอย่างสบายๆ
“ร้านเพื่อนพี่มี”
ว่าแล้วก็สั่งสิริให้โทรหาใครสักคนในสาย พาโชคฟังบทสนทนาถึงได้รู้ว่าร้านเพื่อนที่ว่าเป็นร้านอาหารโต้รุ่งปิดตอนตีห้าและมีปูไข่แบบที่บอก ไอ้โชคทึ่งกับลูกพี่แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรจนเวลาผ่านไปจะเกือบชั่วโมง
“ร้านอยู่ไหน ทำไมไกล”
คนที่นั่งหลับในถามคนขับรถที่นั่งฮัมเพลงอยู่ข้างๆ
“พัทยา"
“ห๋าาาาาา”
พาโชคทึ่งกับหัวหน้าเป็นรอบที่ล้านของวัน อยากจะรู้จริงๆว่าโตมาเป็นคนยังไงถึงได้ทำเรื่องง่ายๆให้ยากแทบจะทุกเรื่อง อย่างแค่อีเรื่องปูไข่ถ้าเป็นพัชจะกลับไปกินมาม่าให้อืดแล้วนอน ตื่นมาถ้าอยากกินจริงๆค่อยไปตลาดเอาก็ได้ ไม่ใช่ถ่อไปถึงชลบุรี
“พรุ่งนี้หยุด เดี๋ยวค่อยกลับ”
พาโชคอยากจะกระโดดกัดคอหัวหน้าเหลือเกิน
“เออพัช เมื่อวานพี่ไปประชุมเรื่องย้าย email provider”
“ครับ”
พัชขานรับพี่ยูที่จู่ๆก็เล่าออกมา ถ้าเป็นเรื่องมีสาระก็อยากจจะสุภาพด้วยอยู่หรอก แต่ช่วงนี้ไม่รู้หัวหน้าเป็นอะไรชอบทำแต่เรื่องไร้สาระยั่วโมโหมัน
“สรุปแล้วอีเมลถูกแฮคแล้ว create email ใหม่มาส่ง spam”
“งี้ก็เห็นสิว่าส่งอะไรมาให้ผม”
พี่ยูมองหน้าน้องที่ดูเหมือนจะร้องไห้แล้ว
“โชคดีที่ไม่เห็น”
พัชโล่งใจเหมือนคนที่กำลังจะจมน้ำแล้วมีคนมาดึงขึ้น เพราะน้องมันคิดเรื่องนี้มาตั้งแต่ที่ email system ของบริษัทมีปัญหาแล้ว พัชรู้ตั้งแต่แรกว่าอีเมลที่ส่งคลิปมาให้เป็นอีเมลภายในบริษัท ถ้าสืบไปจนถึงต้นตอแล้วจะต้องเห็นแน่นอนว่ามันถูกส่งอะไรมาให้บ้าง
“ทำไมถึงไม่เห็น”
คนที่ขับรถอยู่ละมือข้างซ้ายมาแตะหัวน้องเบาๆก่อนจะเก็บมือกลับไป
“แอคเคาท์อันนั้นถูกครีเอทเพื่อส่งอีเมลแล้วก็ลบไป ในล็อกเห็นว่าส่งให้หลายคนอยู่นะ โดนเยอะพอๆกับพัชเลย แต่ส่วนมากเป็นแค่ text กับ link แสปมเฉยๆ มีพัชคนเดียวที่ได้ไฟล์แนบมาด้วย”
พี่ยูมองเห็นท่าทางกังวลใจของคนข้างๆเลยรีบพูดต่อ
“พี่ดูแล้ว log มันเช็คไม่ได้ละเอียดขนาดที่จะเห็นรายละเอียดของอีเมล์ เห็นแค่วันเวลาส่งเข้าออก กับไซส์”
“อืม”
พาโชคตอบรับก่อนจะเอียงหัวพิงกับกระจก
“ถ้าจะนอนปรับเบาะดีๆอย่านอนแบบนั้น เกิดเบรกกระทันหันทำยังไง”
เจ้าของรถดุเสียงเรียบเพราะบอกกี่ครั้งไอ้คนที่ชอบนอนคอพับเป็นปลาทูก็ไม่ได้สนใจ ก็พอเข้าใจอยู่หรอกว่าปกตินอนแล้วก็มุดไปเรื่อยแต่กับบนรถนี่ก็ต้องระวัง
พัชหลับไปเกือบครึ่งชั่วโมงก็ถูกปลุกให้ตื่นในตอนเกือบตีสอง มันตื่นมามองทะเลที่ตอนกลางคืนมืดสนิทแต่พอเปิดประตูออกมาลมทะเลเหนียวๆก็ตีหน้า
“เอ้า เซ”
คนเป็นพี่ว่าน้องที่เดินสะลึมสะลืมเซหมือนจะตกทะเล เขาเดินมาจับแขนอีกคนแล้วเดินนำไปยังร้านอาหารริมทะเลที่อยู่ไม่ไกลกันนัก
เพราะเป็นคืนวันศุกร์และแถวนี้อยู่ใกล้กับ walking street ผู้คนถึงไม่ได้บางตาอย่างที่คิด พัชคิดว่าดูคึกคักกว่ากรุงเทพเสียด้วยซ้ำ พาโชคมองตามแผ่นหลังของคนที่มันไม่เคยฝันเลยว่าวันนึงจะได้มาเดินตามอยู่แบบนี้ มือที่จับแขนมันอยู่ผละออกแต่ชั่วครู่ก็คว้ามือมันไปจับไว้แทน
“พี่ยู”
พัชเรียกคนที่กำลังเดินนำอยู่ข้างหน้า ซึ่งเสียงเรียกเบากว่าคลื่นทะเลและเพลงของร้านอาหารใกล้ๆกัน แต่แปลกที่เขาก็ยังได้ยิน
“ครับ”
คนเป็นพี่ก้าวท้าวสั้นลงแล้วหันมาหาน้อง
“พี่ไม่ปล่อยหรอก”
คนตัวโตบอกอย่างกับรู้ว่าพัชจะพูดอะไร เขาพูดพร้อมกับกระชับมือนั้นแน่นขึ้นแล้วเดินเลี้ยวเข้าร้านอาหารขนาดใหญ่ข้างหน้า
“มาซะดึกเลยมึง”
เจ้าของร้านที่กำลังคิดตังค์อยู่หน้าเคาท์เตอร์เอ่ยทักทายเพื่อนตัวเองที่อยู่ดีๆก็โทรมาตอนเที่ยงคืนเพื่อถามหาปูไข่
“พัช นี่สนเพื่อนพี่”
พัชดึงมือออกแล้วไหว้ผู้ใหญ่คนข้างหน้า ถ้าเทียบกับพี่ยูกับพี่ธามแล้วพี่สนดูเหมือนผู้ชายอายุ 32 มากกว่าลูกพี่ยู ดูเป็นผู้ใหญ่น่าเคารพ
“สวัสดีครับ”
พัชบอกพร้อมกับยิ้มให้ผู้ใหญ่ที่มองมาอยู่ก่อนแล้ว พี่สนยิ้มเขินๆก่อนจะหันมาถามเพื่อนตัวเอง
“นี่เหรอคนที่บอกว่าอยากกินปูไข่”
พัชได้ยินที่หัวหน้าคุยโทรศัพท์บนรถบอกว่ามีคนอยากกินปูไข่ ลูกพี่ยิ้มพร้อมกับยักคิ้วให้เพื่อน
“โต๊ะ 3 เลย พี่กันไว้ให้แล้ว อยากกินอะไรสั่งเลยนะเดี๋ยวไปนั่งด้วย”
เจ้าของร้านบอกก่อนจะกลับไปทำงานต่อเพราะช่วงนี้ลูกค้าเยอะพอสมควร
“บรรยากาศดีเนอะ”
คนเป็นพี่ว่า พาโชคไม่ได้ตอบอะไรแต่มองทอดออกไปยังทะเลที่กว้างสุดสายตา ลมเอื่อยๆเย็นสบายแต่ก็เหนียวอยู่ในที มันนั่งทอดสายตาไปไกล ปล่อยให้พี่ยูสั่งอาหารตามชอบ ก่อนจะหันกลับมาเมื่อเจ้าของร้านเดินมานั่งข้างๆกัน
“ไม่เจอกันนานเลยเสี่ยสน”
คนที่ขับรถมาจากกรุงเทพเอ่ยทักเพื่อน
“เสี่ยเหี้ยอะไร”
ส่วนเพื่อนนั้นดูไม่พอใจกับการทักทายแบบนั้นเลย
“ลุคมึงไง”
“กูอ้วนเพราะกินดึกแบบนี้ทุกวัน ไอ้ห่า”
พัชหัวเราะกับการพูดคุยของคนทั้งคู่
“ว่าแต่กู ซิกแพ็คมึงยังมีอยู่ไหม”
เจ้าของร้านอาหารขนาดใหญ่ว่า พี่ยูยักไหล่ก่อนจะตอบ
“ถามพัชดู”
“เหี้ยละมึง”
เจ้าของร้านร้องออกมาพร้อมกับขำ ส่วนพาโชคยกมือขึ้นจะทุบพี่ยูส่วนหัวหน้าเอาแต่ขำ
“ไอ้หัวหน้า!”
พาโชคเรียกเสียงดังเพราะช่วงหลังๆมานี้โชครู้สึกว่าพี่ยูแกท็อปฟอร์มเรื่องกวนตีนจริงๆ เจ้าของร้านส่ายหัวกับความหน้ามึนของเพื่อนก่อนจะพูดบ้าง
“ไอ้เวร เดี๋ยวน้องก็โกรธอีก”
ถึงพาโชคไม่ได้ถามแต่เมื่อได้ดูการพูดคุยของสองคนนี้ ก็รู้ได้โดยทันทีว่าคงสนิทกันมากกว่าที่หัวหน้าสนิทกับพี่ธาม และพี่สนน่าจะเป็นคนที่รู้เรื่องชีวิตของลูกพี่มากที่สุด อาจจะรู้แม้กระทั่งเรื่องของของพาโชคด้วย พัชปล่อยให้เพื่อนเขาคุยกัน ตอนแรกที่โต๊ะมีเพียงน้ำเปล่าแค่พักเดียว tower เบียร์สดก็ถูกยกมาจากหลังร้าน แต่กลับแปลกที่หัวหน้าไม่ยอมดื่มตามคำชวนของเพื่อนสนิทเพราะรู้ตัวว่าจะต้องขับรถกลับ
“ดื่มเถอะ นานๆทีเจอกันกับพี่สน เดี๋ยวผมขับรถให้”
พัชบอกหัวหน้าที่ไม่ยอมดื่ม
“ไม่เอา พัชดื่มไปเถอะ เดี๋ยวพี่ขับเอง”
หลังจากเถียงกันไปมาจนพี่สนรำคาญและตกลงกันได้ว่าจะนอนรีสอร์ทของพี่สนที่อยู่ใกล้ๆกันนี้ หัวหน้าที่จะไม่ได้ขับรถถึงได้ยกเบียร์รสนุ่มเข้าปาก ส่วนพาโชคที่เริ่มมึนและง่วงนั่งเอนตัวกับเก้าอี้ จนเกือบตีสี่พี่สนถึงได้ลุกไปช่วยลูกน้องปิดร้านพร้อมกับวางกุญแจรีสอร์ทไว้ปล่อยให้ลูกพี่ลูกน้องเดินไปเอง แม้ที่พักจะอยู่ไม่ไกลร้านนักแต่เพราะฤทธิ์ของเบียร์ทำให้คนเมาสองคนเดินเหมือนกับคลาน พระอาทิตย์ในตอนเกือบตีห้าค่อยๆโผล่พ้นทะเลขึ้นมา พวกเขากำลังเดินเลียบริมหาดไปหาที่พัก
“เดินตรงไหมนั่น”
ลูกพี่ว่าก่อนจะเดินไปจับมือน้องมันไว้แล้วเดินนำแทน เพราะขืนให้พาโชคเดินต่อไปแบบนี้คงไม่ได้นอนกันพอดี
“คิดจะลากไปไหนก็ไป พี่คิดว่าผมเป็นคนยังไง”
คนเมาว่า แต่ก็เดินตามเขาต้อยๆ
“แล้วพัชคิดว่าพี่เป็นคนยังไง"
ที่พัชจำได้พี่ยูคือยักษ์น่ากลัว ชอบบังคับ ดุและนิสัยไม่ได้ ดีนักแต่นั่นคงเป็นเพราะเราไม่เคยได้รู้จักกันจริงๆ ไม่ได้คิดว่าวันนึงจะต้องได้นั่งรถมากินปูไข่ด้วยกัน เดินจับมือเดินอยู่แบบนี้
“เพราะตลอดมาพี่ทำให้มันแย่ เลยไม่รู้จะแก้ตัวยังไง”
หัวหน้าว่าพร้อมกับหยุดเดินแล้วหันมาหาอีกคน
“แต่พี่ไม่อยากให้พัชมองพี่แค่ด้านที่พัชเห็น แต่ยิ่งพูดก็ยิ่งเหมือนกำลังแก้ตัว”
เขาว่าพร้อมกับหัวเราะน้อยๆ
“อือ ก็จริง”
พาโชคที่แม้จะเมาแต่ก็มีสติดีตอบ พี่ยูมองหน้าน้องมันก่อนจะบอกออกมาด้วยท่าทีเรียบง่าย
“แต่พี่ชอบพัชนะ”
พาโชคเลิกคิ้วมองก่อนจะออกเดินทั้งๆที่มือยังถูกจับอยู่ ความชอบบางคนอาจจะเกิดจากหน้าตา ลุค นิสัย รอยยิ้ม หรืออะไรก็ตาม แต่ความชอบพวกเขาคงเริ่มต้นจากจุดที่แปลกไปหน่อย
“เพราะมันเกิดเรื่องแบบนั้นพี่ถึงรู้สึกว่าพี่อยากอยู่กับพัช”
ลูกพี่พูดอะไรยอกย้อนเรื่องนั้นเรื่องนี้วุ่นวายไปหมดในความรู้สึกพาโชค
“เรื่องกามๆ”
พาโชคว่าพร้อมกับดึงมืออีกคนให้เดินเข้ามาใกล้กัน ลูกพี่หัวเราะเพราะน้องมันพูดความจริง
“พี่แยกไม่ออกหรอกว่าอันไหนตัวอันไหนใจ พอชอบมันเลยชอบไปหมด”
คนที่โตกว่าเกือบสิบปีบอก
“ขี้บังคับ นิสัยไม่ดี เจ้าชู้”
พี่ยูพยักหน้ารับ ก่อนจะบอกบ้าง
“ก็จริง แต่เลิกแล้วครับ”
***
ว่ากันว่าถ้า facebook เป็นเหมือนพื้นที่ไว้จัดการความทรงจำของมนุษย์ยุคปี 2000 Github ก็คงเป็น social network ของชาว developer ที่เอาไว้เก็บและจัดการกับ code versions ต่างๆ สามารถแชร์ให้คนอื่นได้ ตั้งกระทู้ถามได้ รวมไปถึงคอมเมนต์ด่ากันก็มีให้เห็นเป็นประจำในหลายโปรเจค
วันนี้เป็นวันหยุด เจนตื่นเช้าขึ้นมาและเห็นว่ามีอีเมลแจ้งเตือนมากกว่า 5 ครั้งซึ่งล้วนแต่เป็นแจ้งเตือนจากโปรเจคที่พี่ยูกับพัชช่วยกันแก้เมื่อคืนทั้งนั้น พี่เจนกดเข้าไปดูตามปกติก่อนจะพบว่าในโปรเจคมีคอมเมนต์แปลกๆอยู่ เธอแคปหน้าจอนั้นไว้ก่อนจะส่งเข้าไปในแชทหัวหน้า
‘อะไรคือสเตตัส merged with love คะ’
พี่ยูตื่นมาในตอนเกือบเที่ยงก่อนจะพบว่ามีข้อความจากเจน
‘เจนก็ตาไว’
เขาพิมพ์ตอบกลับไปซึ่งก็ไม่รู้ว่าเจนโดนชมหรือโดนด่าว่าเสือกทางอ้อม ผู้หญิงคนเดียวในทีมเลิกคิ้วมองข้อความของลูกพี่ก่อนจะขู่กลับไป
‘เดี๋ยวส่งไปให้พัชมันบ้างดีกว่า’
เธอบอกพร้อมกับรอฟีดแบคจากหัวหน้า เผื่อเจนจะต่อรองอะไรได้บ้าง
‘ไม่ต้องมาขู่เจน น้องเห็นแล้ว’
เจนถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย ก่อนที่กำลังจะคิดว่าจะแกล้งหัวหน้ายังไงต่อดีข้อความใหม่ก็ถูกส่งเข้ามา
‘น้องนอนอยู่ข้างๆพี่’
เจนอยากจะกรี๊ดเป็นภาษาสเปนจริงๆ หัวหน้านี่มันร้าย
-
55555 หัวหน้าร้ายกาจ
-
หัวหน้ายูนี่มันร้ายจริงจริงงงงงงงงง
-
กรี๊ดดดดดด แทนเจนละกัน แหม..ร้ายจริงๆ พี่ยูเนี่ย
:z2: :z2: :z2:
-
หัวหน้ามันร้ายจริงๆค่ะพี่เจน หึหึหึ :hao6:
-
:pig4:
-
พียู!!
อย่าให้มันมากนักกกกกก
ถึงจะเอาปูไข่มาล่อน้องก็ไม่หายโกรธง่ายๆ หรอกนะะะ
-
ร้ายกาจจจจจจ อู้ยยยยอยากมีคนพาไปกินปูแบบนี้บ้างงงง สายเปย์ สายตามใจ
-
อิพี่ยูมันร้ายค่ะ ฮึ่ยยยย!! น้องพัชอย่าเพิ่งใจอ่อนเด้อขอเอาคืนอิพี่มันสักหน่อยก็ยังดี
ปล.ชอบที่พัชเปลี่ยนลุค น่ารักขึ้นแบบนี้คนตามจีบเยอะแน่
-
อยากมีพี่ยูค่ะ :hao5:
-
พี่ยู บอกไม่ปล่อยมือพัช และบอกชอบพัชแล้ว :ling1: :ling1: :ling1:
พี่ยู พัช :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
โว้ยยยยย
พี่ยูแม่งงงงง
-
พี่ยูร้ายยยยย เจนนี่ฝั่งแม่ยกเต็มที่เลยช้ะม้ะ
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
เป็นแฟนกันให้ได้น่ะ
ลุ้นอยู่ ลุ้นมากกกกกกกกกกกก
-
เหมือนจะสงสารพี่ยูแต่ก็ไม่อยากสงสาร เหมือนอยากจะชียร์พี่ยู่แต่ก็ไม่อยากเชียร์ สับสนชีวิตมากกุเนี่ยะ
อะไรๆยีงไม่เคลียร์เลย อย่ามาทำให้พัชหวั่นไหวมากไปกว่าดีได้มะ น้องเจ็บขึ้นชั่นจะให้พี่สนกระทืบแกอิพี่ยู
อยากจะเชียร์พี่ธามแต่ก็รุ้สึกถึงความไม่ชอบมาพากลเท่าไหร่ หวังว่าเรื่องร้ายๆที่เกิดขึ้นมานี่ พี่จะไม่ใช่คนอยู่เบื้องหลังนะ
-
13.IOS vs ANDROID
“พี่ธามไป mobile expo ไหม”
พัชถามคนที่เดินเข้ามาหาในห้องอย่างเคย
“ไปครับ”
“ผมจะไปเอาทีวี”
ธามขำเพราะจำได้ว่าปีที่แล้วพาซวยซื้อโทรศัพท์รุ่นใหม่ล่าสุดมาก่อนงาน mobile expo จัดขึ้นเพียงสองเดือนในราคาสามหมื่นกว่าบาท ส่วนพี่ธามผู้อยากได้มือถือรุ่นเดียวกับพัช ไปซื้อที่งานได้เส่วนลด 20% พร้อมกับของแถมคือทีวีจอแบน 29 นิ้ว พอถึงบ้านปุ๊บพี่ธามก็โทรมาเยาะเย้ยไอ้ซวยทันที จนน้องมันรู้สึกแค้นเคืองมาจนถึงปีนี้
“ปีนี้ผมจะไม่ยอมซวยอีกต่อไป”
พัชพูดพลางโชว์โบรชัวร์ล่วนลดของมือถือรุ่นที่อยากได้ให้พี่ธามดู
“ไหนบอกจะลองย้ายไปใช้ IOS”
เรื่องคุยกันของพวกพวกบ้าเทคโนโลยีอย่างนึงก็ไม่พ้นเรื่องโทรศัพท์กับ gadget ใหม่ๆ
“ผมว่าปีนี้มือถือจีนน่าเล่นกว่า”
มันว่าพร้อมกับชี้มือถือรุ่นที่อยากได้ให้พี่ธามดู
“อันนี้เป็น pure android แรม 6 gb”
พี่ธามก้มลงดูแล้วพยักหน้าตาม มีแต่เจนที่สงสัยว่ามันคืออะไร
“ต่างจากซัมซวยพี่ยังไงคะ”
“ซุงก็พอเจน เดี๋ยวเขาฟ้อง”
พี่ธามว่าพร้อมกับขำ พาโชคมองพี่เจนก่อนจะอธิบายเป็นต่อยหอย
“แอนดรอยด์มันเป็นของ google เปิดฟรีให้ develop ครับ ค่ายใหญ่ๆเวลาเอาไปทำต่อจะเอาไปโมใส่ functions ใส่หน้ากากของตัวเองไงพี่เจน มันทำให้กินแรม”
พัชหยุดพูดก่อนจะอธิบายต่อเมื่อเห็นว่าเจนทำหน้างง
“แต่ไอ้ pure android นี่คือเป็นระบบปฏิบัติการที่ไม่ได้ใส่อะไรเพิ่มลงไป ทำให้ค่อนข้างเสถียร ฝั่งเมกาก็มี nexus กับ google pixel ขาย แต่ฝั่งเรามีแบรนด์จีนทำอยู่สองสามเจ้า”
“อ่อ”
เจนผู้มีความสุขกับมือถือรุ่นที่วางขายตามตลาดพยักหน้าเข้าใจ แม้จะไม่ได้เข้าใจจริงๆว่าพวกผู้ชายบ้ามือถือพวกนี้จะอยากได้มือถือเร็วๆแรงๆมาทำไมก็ในเมื่อวันๆอยู่แต่หน้าคอม
“ปีที่แล้วพี่จำได้ว่าพัชบ่นว่าอยากได้”
พี่ธามพูดเมื่อนึกออกว่าปีที่แล้วพัชก็พูดถึงมือถือยี่ห้อนี้
แต่พอนึกได้อีกทีจะว่าไปนี่ก็แสดงว่าพวกเขารู้จักกันมาเป็นปีแล้ว
“แล้วปีไหนจะเริ่มทำงานครับ”
เจนหัวเราะคิกเมื่อหัวหน้าผู้ไม่เคยนอกใจไอโฟนไปใช้อย่างอื่นถามหนุ่มสองคนที่คุยกันมาพักใหญ่แล้ว
“ถ้าพัชจะลองใช้ Ios ถามไอ้ยูดิ”
นอกจากพี่เอกแล้ว หัวหน้าเองก็เป็นแฟนเหนียวแน่นของ Apple เหมือนกัน ลูกพี่ยูกว้านซื้อตั้งแต่ไอแมค แมคบุค ไอโฟน ไอแพด ไอพอดมาจนถึง apple watch ถ้า Apple มีเตารีดก็คงไม่รอดพ้นเงื้อมของพี่ยูแน่นอน ต่างจากลูกพี่ฝั่งเทสเตอร์ที่ชอบผลิตภัณฑ์ของ google เป็นพิเศษ ไม่ว่าจะเป็น android, google home, google glasses นี่ถ้าเป็นเพื่อนกับ google assitance ได้ก็คงทำไปแล้ว
“ผมว่ายังไงแอนดรอยด์ก็เหมาะกับผมมากกว่า"
แม้น้องมันจะตอบตามความเป็นจริง แต่เจนที่นั่งเชียร์ลูกพี่อยู่ห่างๆรู้สึกเหมือนเรือตัวเองที่พายมานานมีรูรั่วแล้วกำลังจะจมพิกล
“เออ ลืมไปเลย มึงจำได้ใช่ไหมเรื่องที่อาจารย์ที่ภาคมาขอให้ไปบรรยายเรื่องการใช้เทคโนโลยีให้ถูกวิธี อาทิตย์หน้าแล้วนะ กูจะไปกับพัชวันอังคาร”
พี่ธามบอก ที่จริงพี่ยูเกือบลืมเรื่องนี้ไปแล้ว แต่ช่วงหลังๆพัชรีบกลับบ้านไปรีเสิร์ชเรื่องที่จะเอาไปพูด เขาที่ไปส่งแทบจะทุกวันเลยพอรู้เรื่องด้วย
“กลับมาเคลียร์งานด้วยละกัน”
พี่ยูบอกก่อนจะทำงานต่อ วันนี้มี deploy แอปพลิเคชันฟังเพลงเฟตสุดท้ายของพี่เอก ระหว่างที่พี่เอกกำลังยุ่งยากกับการปรับเวอร์ชัน หัวหน้าก็กำลังเช็ค FRD หรือ Functional Requirement Document เพื่อให้ลูกค้าเซนต์เป็นอันจบสิ้นกระบวนความของแอปที่พี่เอกนั่งอดตาหลับขับตานอนมาเกือบครึ่งปี นี่ยังถือว่าเร็วเพราะมีฟรีแลนซ์ช่วยอยู่สองคน ถ้าทำคนเดียวทุก modules น่าจะตายไปตั้งแต่เดือนแรก
“ปิดโปรเจคนี้กินอะไรดีหัวหน้า”
พี่เดี่ยวถามลูกพี่ที่เคยเปรยๆไว้ว่าถ้าโปรเจคนี้จบจะฉลองใหญ่
“อยากกินอะไรกัน”
“ใครกินอะไรครับ”
และแล้วผู้ที่เห็นเรื่องกินยิ่งใหญ่เหนือสิ่งอื่นใดอย่างคุณเนมก็เดินเข้ามาในตอนที่พี่ธามเดินออกไปพอดี
“คุณเนมจะเลี้ยงอะไร แอปพี่เอกจะปิดโปรเจคแล้ว”
“ห้ะ เกมงูครบห้าเฟตแล้วเหรอ”
พี่เอกมองผู้บริหารที่ยังหนุ่มด้วยสายตาที่เหนื่อยอกเหนื่อยใจ
“ผมเลี้ยงเอง ใครอยากกินอะไร”
และแล้วก็มีคนมาเสนอตัวให้ถลุงเล่น พาโชครีบบอก
“ปูไข่คุณเนม ผมอยากกินปูไข่ดองกับเบียร์สด”
“พูดเหมือนเป็นคนเขียนแอปเอง”
พี่บอลแซวน้องเล็ก
“เอ้ยยย ผมพึ่งเห็น ทำไมพาโชคน่ารักขึ้น”
คุณเนมที่เดินเข้ามาแต่ไม่ได้สังเกตอะไรเลยพึ่งเห็นว่าเด็กใหม่อายุงานเกือบจะสามปีแบบพาโชคที่นั่งอยู่ตรงมุมข้างหน้าต่างเปลี่ยนไป
“ฮึ่ย เหมือนตัวโปเกมอนสักอย่าง”
คนเป็นเจ้านายเดินมาจับผมพาโชคอย่างหมั่นเขี้ยวแต่ไม่มีใครถืออะไรเพราะคุณเนมก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไร และเพราะเป็นคนเฟรนด์ลี่แบบนี้แหละถึงไปขายงานข้างนอกได้แบบง่ายๆ เขาลือกันว่ามีแค่กระดาษเปล่าคุณเนมก็ขาย software ราคาเป็นสิบล้านได้ง่ายๆ
...ซึ่งง่ายของคุณเนมมักจะนำความเดือดร้อนมาสู่ developer เสมอ...
"แบบนี้ยูริไม่หวงเหรอ”
และนอกจากจะเฟรนด์ลี่แล้วคุณเนมยังเป็นพวกพูดไม่ค่อยคิดอีกด้วย เจนผู้ใส่หูฟังแต่ไม่ได้ฟังเพลงมองหน้าพี่เอกที่ทำเหมือนเฉยๆแต่กำลังตั้งใจฟังเหมือนอยากรู้ว่าคุณเนมรู้อะไรมา
“อ้าว พาโชคนิ่งไปแล้ว ไม่กวนดีกว่าอยากกินอะไรแชทมาบอกนะ”
คนที่ทิ้งระบิดไว้เดินออกจากห้องไปแล้ว ปล่อยให้คนที่กำลังเช็คงานเคร่งเครียดลอบมองลูกน้องอยู่ห่างๆ หัวหน้าเห็นคิ้วเรียงสวยของพาโชคขมวดแน่นแบบนั้นแล้วอยากจะเดินไปจับไหล่เขย่าสักทีสองที เผื่อจะได้เลิกทำหน้ายุ่ง
***
พาโชคจำได้ว่าครั้งล่าสุดที่ต้องพรีเซนต์งานต่อหน้าคนอื่นก็ประชุมใหญ่เดือนที่แล้ว แต่นั่นก็เป็นคนที่คุ้นหน้าคุ้นตาไม่ถึง 50 คน ไม่ใช่นิสิตและคณาจารย์จำนวนเกือบ 300 คนในฮอลล์แบบวันนี้
“ไม่ชินเลยพี่ธาม”
พาโชคว่าพร้อมกับมองหน้าตัวเองที่ไม่มีแว่นผ่านกระจก นอกจากจะประหม่าเรื่องออกนอกสถานที่แล้วยังประหม่ากับหน้าตัวเองที่ไม่มีแว่นอีกต่างหาก
“เนอะ”
คนเป็นพี่ว่า แต่ก็ยังจ้องหน้าน้องมันอยู่แบบนั้น
“พี่ธามเลิกมอง ผมทำตัวไม่ถูก”
“โทษๆ”
พี่ธามขำพร้อมกับบอก ที่สุดก็กลายเป็นเขินกันเองเพราะพาโชคก็ไม่ชินกับการใส่สูทสีกรมท่าเต็มยศของพี่ธามแบบนี้ ในระหว่างที่กำลังนั่งทบทวนสิ่งที่จะพูดทางผู้จัดงานก็ไมาเรียกเพราะว่าได้เวลาแล้ว
หัวข้อของการบรรยายวันนี้เป็นเรื่องการใช้เทคโนโลยีให้ถูกวิธี พาโชคพูดถึงหลายเรื่องเช่นโซเชียลเน็ตเวิร์ค ลิขสิทธิ์ กฏหมาย รวมถึงมารยาทเล็กๆน้อยๆในอินเตอร์เน็ทที่ต้องใช้ร่วมกัน พี่ธามกับพัชมีเวลาซ้อมก่อนขึ้นจริงแค่รอบเดียว แม้ตอนซ้อมจะเขินแต่พอขึ้นเวทีจริงพาโชคกลับทำหน้าที่ตัวเองได้ดีทีเดียว และอาจจะเป็นเพราะพวกเขาค่อนข้างจะรับส่งมุขต่อกันได้ดี ทั้งน้องๆก็ให้ความร่วมมือในการทำกิจกรรมเป็นอย่างดี สุดท้ายแล้วดูเหมือนเวลาสองชั่วโมงจะไม่พอสำหรับการบรรยายครั้งนี้
พาโชคดูเป็นที่ชื่นชอบของน้องๆจนพี่ธามเสนอให้น้องๆถามคำถามไอ้พัช ซึ่งล้วนแต่เป็นคำถามเอาฮา และน้องๆที่ว่าก็เป็นน้องผู้ชายเสียส่วนใหญ่ ไม่รู้ว่าระหว่างไอทีกับวิศวะคณะไหนผู้หญิงน้อยแห้งแล้งกว่ากัน พี่ธามเดินลงไปยื่นไมค์ให้น้องผู้ชายที่ยกมือเป็นคนแรก
“ถ้าเรารำคาญแฟนเก่าในเฟสบุคมากๆทำยังไงดีครับ”
“มันมีปุ่ม unfollow ครับ หรือถ้ารำคาญมากๆเป็นพี่ก็จะบล็อค”
พี่ธามขำการตั้งใจตอบคำถามของพี่พัช น้องที่ถามคำถามพยักหน้ารับรู้ แต่ธามรู้ว่าเด็กคณะนี้ร้ายจะตาย ไม่อย่างนั้นจะผลิตบุคลากรอย่างเขาหรือไอ้ยูออกมาได้ยังไง
“แล้วพี่มีเฟสบุคไหมครับ”
พัชที่โดนน้องแซวหันล่อกแล่กก่อนจะถามออกไมค์ด้วยหน้าตางงๆของมัน
“คือจีบเหรอวะ”
น้องๆที่นั่งฟังอยู่ขำกันทั้งฮอลล์ พาโชคส่ายหน้าก่อนจะเรียกคำถามต่อไป
“Next”
และแล้วเสียงขำก็ดังมาอีกระลอก เอาเป็นว่าวันนี้พาโชคพูดอะไรน้องก็ขำ เรียกว่าเป็น mvp ของงานเลยก็ว่าได้
“พี่คิดยังไงกับพวกเด็กที่เข้าไปคอมเมนต์ก่อนกวนในไลฟ์นาซาครับ”
น้องแว่นตัวเล็กๆที่ได้ยินว่าเป็นประธานรุ่นถามพี่พาโชคซึ่งพาโชคก็แค่ตอบตามความคิดของตัวเอง
“Uneducated ครับ”
“คำถามสุดท้าย พี่คิดยังไงกับพวกถ่ายคลิปตัวเองลงเน็ตครับ”
พัชมองน้องที่นั่งอยู่ไกลๆ มันยิ้มเหมือนผู้มีประสบการณ์ก่อนจะตอบ
“ส่งลิงค์มาครับ เดี๋ยวพี่วิจารณ์ให้”
วันนี้เสียงโห่ฮาพออกพอใจดังลั่นฮอลล์จนนึกว่าเป็นคอนเสริต์ของพาโชคเลยทีเดียว
***
-
“สนุกไหม”
พี่ธามถาม
“อือ เสียงแหบเลยพี่”
พาโชคที่ได้รับคำชมมากมายจากอาจารย์ที่คณะเขินม้วนจนทำตัวไม่ถูก พึ่งรู้เหมือนกันว่าที่พี่เจนกับพี่บอลเคยบอกว่าการแต่งตัวเพิ่มตวามมั่นใจได้คืออะไร เพราะพาโชคเป็นเด็กเนิร์ดแว่นมานานเลยไม่ค่อยมั่นใจในตัวเองเท่าไหร่ ทั้งชอบกังวลว่าคนอื่นจะมองตัวเองยังไง ไม่รู้ควรจะพูดอะไร พอไม่ค่อยมีสังคมเลยไม่รู้ว่าจะต้องใส่เสื้อผ้ายังไงให้ถูกกาลเทศะ พอทำงานและหัวหน้าขอบลากไปประชุมถึงพอได้รู้บ้างว่าควรทำตัวยังไง
“กินข้าวกันก่อนไหม”
ธามถามเมื่อเห็นว่าพวกเขายังไม่ได้กินอะไรกันตั้งแต่เที่ยงจนตอนนี้ก็ทุ่มเข้าไปแล้ว
“อือ พี่ธามอยากกินอะไร”
คนเป็นพี่นึกอยู่หน่อยก่อนจะตอบ
“แวะห้างก็ได้เนอะ ค่อยเลือก”
“ครับ”
สุดท้ายก็ไม่พ้นร้านอาหารญี่ปุ่นเจ้าประจำ พาโชคคีบปลาดิบเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ ส่วนอีกคนกำลังละเอียดกินราเมงแต่ตากลับไม่ได้มองชาม
“พี่ธามจะหยุดมองได้ยัง”
พัชถามหน้านิ่ง
“พี่มองอะไร”
คนที่โดนถามถามน้องมันกลับหน้านิ่งๆแต่ใบหูกลับแดง ตอนแรกพาโชคเฉยๆกับการเปลี่ยนลุคของตัวเอง แต่เขินพี่มันนี่แหละ ปากบอกไม่มีอะไรแต่ชอบแอบมอง พี่ธามเกาคอแก้เก้อก่อนจะนั่งเงียบไป พัชมองพี่ธามที่วันนี้ดูไม่มีสมาธิเท่าไหร่
“ผมรู้นะ”
พาโชคบอกก่อนจะขำ
“พัชรู้เหรอว่าพี่ชอบ”
“?”
คำถามที่ได้กลับมาทำเอาพาโชคมึนไปเล็กน้อย พัชนั่งนิ่งแล้วทวนสิ่งที่พี่ธามพึ่งพูดอยู่ในหัวอีกสองสามรอบ แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่เข้าใจ
“พี่ธามว่าอะไรนะครับ”
คนเป็นพี่ดูตกใจ เขาเบิกตากว้างก่อนจะวางตะเกียบลงบนจานแล้วค่อยเริ่มพูด
“ตอนแรกก็ไม่รู้ตัวหรอก แต่มีคนบอกพี่”
ธามยอมรับว่าตั้งแต่รู้จักพาโชคมาไม่มีวันไหนเลยที่น้องในทีมไม่แซวเรื่องที่เขาขยันไปหาพัชมัน หลายๆคนบอกว่าเขาชอบน้อง แต่เป็นเขาเองที่ทำเฉย ไม่ปฏิเสธแต่ก็ไม่เคยยอมรับ จนกระทั่งเขาสงสัยว่าไอ้ยูก็น่าจะเป็นอีกคนที่ดูท่าทางแล้วคงชอบพัชเหมือนกัน เขาถึงได้กลับไปคิด คิดอยู่นานว่าจะทำยังไงต่อไปดี
“พี่คิดนะว่ามันจะทำให้เรามองหน้ากันไม่ได้หรือเปล่า”
พอยอมรับความรู้สึกตัวเองได้แล้วก็มากังวลอีกว่าควรจะบอกน้องมันดีหรือเปล่า แต่รู้แค่ว่าหลังๆมานี่ไอ้ยูทำให้เขาสงบใจไม่ได้เลย
“แต่พี่ว่าพี่ชอบพัชแต่ไม่รู้ต้องทำไง”
จากที่กินข้าวกันอยู่ดีๆก็กลายเป็นการสารภาพรักไปเสียอย่างนั้น พาโชคมองพี่ธามที่ตอนนี้ดูประหม่ากินปกติแบบที่ไม่เคยเห็น
“แล้วผมต้องทำยังไง”
พัชถาม พอเห็นพี่มันเขินก็พาลเขินตามกันไปหมด
“นั่นสิครับ”
พี่ธามตอบพร้อมกับหัวเราะแห้งๆ บรรยากาศของโต๊ะนี้ดูแปลกประหลาดจนพนักงานร้านไม่แน่ใจว่าจะเข้าไปถามดีหรือไม่ว่าอยากได้อะไรไหม หรือควรให้ลูกค้าสองคนนั่งยิ้มแห้งกันต่อไป
“ลำบากใจไหม”
คนเป็นพี่ถามพร้อมกับยกชาร้อนขึ้นดื่ม
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน”
พาโชคว่า พี่ธามมองหน้าน้องแล้วยิ้มอ่อนก่อนจะบอกเมื่อเห็นข้าวในชามของพัชยังเหลือมากกว่าครึ่ง
“กินข้าว เลิกขมวดคิ้ว พี่อยากบอกให้รู้เฉยๆ ถ้าพัชไม่ชอบเราก็ยังจะเป็นพี่น้องกันเหมือนเดิม”
พาโชคที่ตอนนี้กินอะไรไม่ลงแล้ววางตะเกียบลงบ้างก่อนจะถาม
“พี่ธามงงตัวเองไหม”
เพราะพัชเองไม่เคยรู้มาก่อนว่าพี่ธามชอบผู้ชาย
“แล้วพัชล่ะ”
น้องมันยิ้มน้อยๆก่อนจะตอบ
“ถ้าบอกว่าผมเคยชอบผู้ชายล่ะ”
ธามยิ้มรับก่อนจะพูดบ้าง
“ตอนแรกพี่สบายใจที่จะอยู่กับพัชแบบนี้ไปเรื่อยๆ แต่เพราะแบบนี้แหละพี่ถึงตัดสินใจบอก"
พี่ธามสารภาพก่อนจะสูดหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ ไหนๆเรื่องก็มาถึงตอนนี้แล้วเขาก็อยากพูดออกไปให้หมด
“พัชชอบยูใช่ไหม”
ความรู้สึกในตอนแรกของลูกพี่ฝั่งเทสเตอร์คือเห็นน้องมันน่าแกล้งดี หลังๆมาก็เหมือนเพื่อนร่วมงาน เพื่อน พี่น้อง ไม่รู้เมื่อไหร่เหมือนกันที่สบายใจที่มีพัชอยู่ข้างๆ เขาเคยสับสนจนออกห่างไปจากน้องพักนึงแต่ก็ได้คำตอบมาว่า
“พี่ก็ไม่อยากให้ใครมาอยู่ใกล้พัชนะ”
พาโชคที่ไม่รู้จะตอบอะไรยิ้มให้พี่มันก่อนจะเรียกพนักงานเก็บตังค์ พี่ธามที่ต้องแวะเข้าไปเคลียร์งานที่ออฟฟิศต่อแวะมาส่งพัชก่อนในตอนเกือบ 4 ทุ่ม
“ฝันดีครับ”
พี่ธามว่า พาโชคมองใบหน้าที่คุ้นเคยก่อนจะตอบ
“พี่ธามมาทิ้งระเบิดไว้แบบนี้แล้วผมจะหลับได้ไง”
คนที่มาส่งน้องหัวเราะ
“คืนนี้พี่ก็คงทำงานไม่รู้เรื่องเหมือนกัน"
ที่สุดแล้วทั้งคู่ก็ได้แต่ยิ้มให้กับความสัมพันธ์งงๆที่ไม่รู้จะทำยังไงดี
***
‘พี่เจน’
พาโชคที่นอนคิดเรื่องไม่เป็นเรื่องเองมาสองวันแล้วตัดสินใจหาคนช่วยเมื่อตัวมันเองมืดแปดด้าน ไอ้พัชทักไปหาพี่เจนในตอนทุ่มนึงของวันอาทิตย์ มันพึ่งรู้มาไม่นานนี้เองว่ามีคนให้ปรึกษาดีกว่าคิดอะไรหัวแตกอยู่คนเดียว
‘คะ?’
ไม่ถึง 5 นาทีพี่เจนก็ตอบกลับมา พัชที่ถือมือถือไว้ข้างตัวรีบกดอ่าน
'ผมมีเรื่องจะปรึกษา'
เจนที่กำลังนอนชอปปิ้งออนไลน์อยู่ดีดตัวขึ้นจากโซฟาเพราะน้องมันไม่เคยทักแชทมาแบบนี้
‘ว่าไง’
เจนถามกลับไปเหมือนไม่ได้ตื่นเต้นอะไรทั้งๆที่ตอนนี้หัวใจเต้นแรงเหมือนจะวายตาย เพราะลึกๆแล้วรู้ว่าจะต้องเป็นเรื่องที่เจนสงสัยมานานและเจนก็เคยบอกน้องมันหลายครั้งแล้วว่ามีอะไรบอกได้ตลอด ไม่นึกไม่ฝันว่าฤกษ์งามยามดีจะเป็นวันนี้
‘พัชมีไร’
เจนถามย้ำไปอีกรอบเมื่อน้องเงียบไปเกือบจะห้านาทีแล้ว แต่พอพิมพ์แล้วส่งไปเสร็จก็อยากจะตีมือตัวเองจริงๆที่ทำตัวเหมือนอยากรู้เกินไป
‘คือมันเป็นเรื่องสมมุตินะพี่เจน’
เจนขำที่ข้อความที่พาโชคส่งมา แต่ก่อนจะได้ตอบอะไรน้องมันก็ถามมาใหม่
‘โทรได้ไหมพี่’
เจนที่รำคาญความลีลาของไอ้โชคกดโทรออกเองอย่างรวดเร็ว ทำเอาปลายสายที่กำลังนั่งรวบรวมคำพูดอยู่ในหัวถึงกับสะดุ้ง
“ว่าไงคะ มีอะไรไม่สบายใจ”
เสียงพี่เจนลอดมาตามสายพร้อมกับเสียงแบล็คกราวน์เป็นทีวีสักช่อง พาโชคที่ปกติแล้วไม่นินทาคนอื่นและไม่เล่าเรื่องตัวเองให้ใครฟังรวรวมความกล้าก่อนจะบอกออกไปเสียงอ่อย
‘ผมไม่รู้จะทำยังไงดีพี่เจน พี่ธามเขา...’
เหี้ยยยยยยยย นึกว่าเรื่องหัวหน้า เจนที่กรี๊ดในใจลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินวนอยู่ในห้องนั่งเล่นแคบๆระบายความตื่นเต้นของตัวเอง
“ว่ามา พี่ฟังอยู่”
***
วันนี้เป็นวันดีของทีมเมื่อลูกค้าเซนต์ปิดโปรเจคแอปพลิเคชันของพี่เอกและโอนเงินงวดสุดท้ายมาแล้ว ในตอนที่แชทกลุ่มเด้งขึ้นมาว่าลูกค้าโอนเงินเข้าแล้ว พัชที่กำลังนั่งไล่เช็คโค้ดของตัวเองอยู่ลุกขึ้นปรบมือแปะๆ
คนที่ไม่ได้อยู่ใน software career น้อยคนนักที่จะได้รู้ว่าแต่ละโปรเจคนั้นปิดยากปิดเย็นเหลือเกิน ไหนจะเรื่องเงินทุน เวลา คอนเสปต์ ฟังก์ชัน ความต้องการ รวมถึงความสามารถของคนทำที่เอาจริงๆคนจ้างไม่รู้หรอกว่าคนที่กำลังจ้างอยู่มีสกิลในการออกแบบสถาปัตยกรรมข้อมูลให้ได้ดีเพียงใด หลายๆอย่างค่อนข้างอีรุงตุงนัง เพราะฉะนั้นการปิดโปรเจคดีๆได้สักชิ้นจึงเป็นความสุขของทุกคนในทีม
“พี่เอกนี่สุดยอด"
และแล้วเจ้ามือของวันนี้ก็เข้ามาในห้องพร้อมกับแม่บ้านและพี่ยามที่หอบของพะรุงพะรังมาวางที่โต๊ะปิงปองตัวเดิม ซึ่งดูจากดาวพลูโตยังรู้เลยว่าเป็นวอดก้าและไวน์ราคาสูงจำนวนมาก
“เนมมีแต่เหล้า ใครอยากกินกับแกล้มอะไร”
คุณเนมว่าก่อนจะส่งมือถือตัวเองให้พาโชค
“อยากกินอะไรสั่ง uber eats แล้วตัดบัตรเนมเลย"
พัชไหว้ขอบคุณก่อนจะเวียนมือถือห้องคุณเนมไปรอบห้องเพื่อให้พี่ๆกดของที่อยากกินแล้วจัดการถลุงบัตรเครดิตสีแพลตตินัมที่ไม่มีปัญญาเป็นเจ้าของเอง จะบอกว่าแค่ปูดองที่พาโชคสั่งก็ปาไปจะห้าพันแล้วเพราะฉะนั้นเลยไม่เคยโกรธคุณเนมเลยเวฃลาถูกฉกข้าวเช้า ปกติงานเลิกทุ่มนึง แต่วันนี้หกโมงเย็นก็เมากันเป็นหมา
“ทำไมยูกิไมดื่มมมม"
คุณเนมที่ไม่รู้ไปเครียดมาจากไหนเริ่มพูดจาไม่รู้เรื่อง
“ผมต้องขับรถ"
หัวหน้าว่าก่อนจะนั่งกินไก่นิวออร์ลีนอยู่คนเดียว
“Just stay here until morning, ปกติอย่างกับไม่เคย"
เจนผู้เมาตาเยิ้มมาแบบไทยประโยคอังกฤษประโยค
“กินไป เดี๋ยวพี่ไปส่ง"
ลูกพี่บอกก่อนที่หางตาจะหันไปเห็นพาโชคกำลังกระดกไวน์เข้าปากอย่างกับคนตายอดตายอยาก
“เฮ้ยๆ"
พี่ยูเดินไปดึงขวดออกจากมือพัช ทำเอาลูกน้องหันมาจิกตาใส่แบบไม่พอใจ
“แย่งทำไม"
“นั่นสิ แย่งน้องทำไมยูริ"
คุณเนมพูดตามพาโชค ดูก็รู้ว่าเมาไม่ได้สติกันทั้งคู่
“กินรู้สกิลตัวเองบ้าง"
ยูว่าพาโชค
“โตแล้วจะกินยังไงก็ได้"
อาจจะเป็นเพราะเลิกงานแล้วหรือพาโชคเมามากก็ได้ถึงได้ตอบแบบนั้น แต่พี่ยูรู้ดีเลยว่าไอ้พัชมันกวนตีน
“คุณเนมก็เบาหน่อย”
หัวหน้าที่ปกติขี้เมาบอกผู้บริหารกับพาโชคที่ตอนนี้กอดกันกลม
“พาโชคน่ารักจัง เหมือนพริกกาจู"
ยูขำคนเมา ก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่เดิมแล้วมองพี่เอกกับพี่เดี่ยวที่กำลังจริงจังกับเกมส์หมากรุกโดยไม่รู้ว่าใครโกงใครเพราะเมาทั้งคู่ ส่วนเจนกับบอลก็ดูสนุกกับการนั่งคุยกันเรื่องหนัง คุณเนมก็เกาะพาโชคเป็นปลาหมึก พอเริ่มดึกก็เล่นปิงปองเป็นคู่กัน พี่ยูนั่งขำคนเมาตีปิงปองจนปวดท้อง ไอ้พัชนี่หนัก ลูกมาฝั่งขวาแต่วิ่งออกซ้าย
“ไปไหน"
ศศินถามพาโชคที่เดินเซไปเซมาออกไปทางประตูหลัง
“ปวดฉี่"
พัชที่เริ่มสร่างเมากว่าเมื่อเย็นบอกหัวหน้าแล้วเดินออกจากห้องเรียบระเบียงกระจกออกไปด้านหลัง แต่เพราะเมาเลยเดินเซแท่ดๆไปนั่งพับเพียบตรงกระถางดอกไม้ ดีที่ระเบียงปูพรมไว้ ไม่งั้นต้องมีเจ็บขากันบ้าง
“เอ้า"
ลูกพี่ที่เดินตามมาฉุดแขนคนเมาขึ้นก่อนจะเดินไปส่งที่หน้าห้องน้ำ ส่วนตัวเขาออกมานั่งดูดบุหรี่ตรงห้องสูบบุหรี่แทน ไม่นานนักพาโชคก็เดินออกมาจากห้องน้ำ พร้อมกับกดชามะนาวตรงเครื่องหยอดเหรียญมาด้วย
“เอาไหม"
ลูกพี่ส่ายหน้าแทนคำตอบก่อนจะขยี้บุหรี่ลงกับที่ดับบุหรี่แล้วเดินมาหาคนที่กำลังหย่อนตัวลงนั่งบนพื้น
“อยากได้มือถือใหม่เหรอ”
พาโชคมองคนที่นั่งชันเข่าลงข้างกัน บนชั้น 29 ในเวลา 3 ทุ่ม พวกเขานั่งหันหน้าออกไปยังกระจกใสบานใหญ่ที่เห็นวิวกรุงเทพได้กว้างสุดสายตา
“ครับ”
“อันเดิมก็ยังใช้ได้นี่”
“ก็อยากได้”
พัชมองหน้าคนที่มองกันก่อนอยู่แล้ว พี่ยูยิ้มให้ก่อนจะหลบตาหันออกไปมองวิวเช่นเดิม
“ไม่ลองใช้ไอโฟนดูล่ะ”
พัชยักไหล่ก่อนจะตอบ
“ผมว่าไอโฟนไม่เหมาะกับผม”
“ยังไง”
ลูกพี่ถามซ้ำ
“ไม่รู้มันไม่ชินมือ ไม่มีอะไรให้เล่น เล่นแอนดรอยด์สบายใจกว่า”
พัชตอบตามจริง ลูกพี่ของชั้น 29 ถอนหายใจยาวเหยียดก่อนจะถามคำถามที่คิดมาสักพัก
“แล้วอยู่กับธามสบายใจไหม”
พาโชคมองสันกรามชัดของอีกคนก่อนจะตอบด้วยความชัดเจน
“ครับ”
“ไปบรรยายมาเป็นไงบ้าง”
ยูได้ยินว่ามีคนชมน้องเยอะมาก ชมมาถึงบริษัทที่ส่งบุคลากรณ์ดีๆไปเป็นอาจารย์ชั่วคราวให้เด็กๆ เขาเห็นภาพถ่ายหลายชุดจากงานวันนั้นที่ถูกแท็กต่อๆกันมาใน social network วันนั้นพัชสวมสูทสีกรมท่ากับเชิ้ตขาวพอดีตัว ผมที่ตัดเป็นทรงถูกหวีเสยขึ้นไป ทั้งหน้าใสๆก็ไม่มีแว่นมาบัง
“สนุกดี ผมว่าจะเปลี่ยนอาชีพละ ไม่ขายลูกชิ้นละ”
คนพูดหัวเราะ แต่คนฟังกลับเงียบไป
“พัช”
พี่ยูเรียกคนที่กำลังกระดกชามะนาวรสซ่าลงคอ พัชหันไปมองใบหน้าด้านข้างของอีกคนอีกครั้ง
“พัชจะไม่คบกับธามใช่ไหม”
พาโชคยิ้มแบบตีความหมายไม่ได้ ก่อนที่คนข้างกันจะก้มหน้าลงกับเข่าตัวเองแล้วบอกออกมา
“ไม่ไปได้ไหม”
พี่ยูเงยหน้ามามองตาน้องมัน
“อยู่กับพี่นะพาโชค”
-
ยิ่งอ่านพี่ยูยิ่งไม่อยู่ในบทบาทผู้บงการ :hao6:
-
นุ้งโชค เราจะเลือผู้ใด
-
ควรจะเลือกใคร พัชตัดสินใจขอสองไปเลยเถอะ :hao6:
-
ทำไมพี่ยูที่เข้มแข็ง ถึงอ่อนแออย่างนี้นะ
อย่างที่ว่า แกร่งเพียงไหนก็จะอ่อนแอ กับสิ่งที่มีผลต่อหัวใจเสมอ
สู้ๆ นะพี่ยู
:3123: :3123:
-
ถ้าหนูจะฮอตขนาดนี้ แม่แนะนำค่ะ
สองคนไปเลยวันคู่วันคี่
-
พัชจะออกจริงๆเหรอ
-
พัชจะเลือกผู้คนไหนลูก
อีแม่ลุ้นอยู่
-
โอ้ยยยย ไม่ไปได้ไหม ของพี่ยูนี่น่าสงสารมากกก เอาใจช่วยพี่ยูค่ะ พี่ยูสู้เขา!! :serius2:
-
น้องโชคจะไม่เลือกใครทั้งนั้น เพราะน้องจะเลือกเราาาาา :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
พาโชคเป็นคนเดายากมากเลย
เหมือนในใจจะมีคำตอบของคนนั้นอยู่แล้ว แต่ก็เหมือนไม่มี
ถ้าจู่ๆ น้องไม่เลือกใครสักคนก็คงเป็นไปได้...
แต่ไม่เป็นไร เดี๋ยวเราเคลมน้องเองงง :hao6:
-
ก็รู้นะว่าพี่ยูสมควรได้รับบทเรียนอะไรบ้างแต่แบบสงสารอะ คือมันหน่วงเจ็บลึกอะฮือ :sad2: :sad2:
-
งง ๆ หน่วง ๆ
-
อิพี่ยูแกก็ชัดเจนกับน้องมันด้วยสิ
-
ทำไมเราเชียร์พี่ธามนะ ฮ่าๆๆ อย่างน้อยๆพี่ธามก็ชัดเจนนะ อิพี่ยูนี่เงอะๆงะๆจะรุกก็ไม่รุกแบบกล้าๆกลัวๆอะไรอยู่ คือถ้าพี่แกอยากได้พัชจริงๆพี่ควรชัดเจนได้แล้วค่ะ จีบก็บอกว่าจีบสิ
-
ไม่รู้จะอยู่ทีมไหน ดูมันอึมครึมทั้งคู่เลยได้
-
พี่ธาม สารภาพรักกับพัชแล้ว :mew1:
พี่ยู ก็เหมือนรู้ทันธาม :hao3:
บอกไม่ให้พัชไป แล้วพัชจะยังไงล่ะ :z3: :z3: :z3:
พัชขอสองไปเล้ยยยยย หนับหนุน :katai2-1:
ยู พัช :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ถ้าชอบน้องจริงๆก็ทำให้มันเป็นเรื่องเป็นราว อย่ากั๊กเข้าใจไหมพี่ยูริ
-
:pig4:
-
ใจบางไปหมดแล้วววว
พี่ยูหมดท่าขนาดนี้ได้ไง
ตอนน้องพัชไปสอนคือน่ารัก อยากมีแบบนี้ไว้ที่บ้านมั่ง
-
แอบสงสารอิพี่ยูนิดหน่อย แต่น้องพัชว่าไง พี่ก็ว่าตาม
-
ถ้ามือถืออ่ะเลือกแอนดรอย แต่ชีวิตจริงก็ไม่รู้ว่าซวยจะเลือกอะไร กลัวใจจะจบแบบ love not found เหมือนชื่อเรื่องจริ๊งงงงง เพราะถึงแม้ซวยจะค่อนข้างชอบอิพี่ยู แต่มันก็มีอะไรหลายๆอย่างในตัวพี่ยูที่ทำให้รู้สึกว่าฝากใจไว้ที่เค้าแบบ100%ไม่ได้อ้ะ ส่วนพี่ธามใจนี่อยากจะเชียร์มาก แต่เรารู้สึกว่าซวยจะวางสถานะให้พี่ธามเป็นพี่ชายที่คุยกันถูกคอเท่านั้น
-
พัชเลือกเลย ตอนนี้เราทีมใครก็ได้แล้วแต่พัช 5555555555 พี่ยูก็น่าสงสารหน่อยๆ ปต่พี่ก็ทำตัวเองนะเฟ้ย พี่ธามก็รุกแล้ว เชียร์ไม่ถูก เอาเป็นว่าเราเลือกandroidแบบพัช ถึงแม้ว่าiosจะมีเคสขายเยอะกว่า เอ๊ะ!!
ปล.แวะมาดู นี่เราตามอ่านมานานขนาดนี้แล้วหรือ 555555 ขอบคุณที่ยังไม่ทิ้งน้องซวยไปนะคะ เย้ๆ
-
ฮือๆ..........หายไปนานแล้วนะ :m15: :m15: :m15:
-
16.รักของพี่ซื่อตรงแต่ยังคงเป็นแค่ BETA
สำหรับคนที่มีเป้าหมายในชีวิตแล้วการทำงานคงเป็นเหมือนบันไดสู่ความสำเร็จ ส่วนพาโชคผู้เป้าหมายในชีวิตคือการได้ทำงานดีๆสักงาน เริ่มคิดแล้วว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่หลังจากไม่ได้นอนสองคืนติด เพราะติด Deploy งานเว็บล่าสุดให้ลูกค้าแล้วไม่รู้ server มันมีปัญหาอะไรนักหนาถึง Deploy ไม่สำเร็จ พอบทจะได้ก็ดันทำได้แบบงงๆ ว่าแล้วก็อยากจะเอาหัวโขกโต๊ะตาย
“กลับไปนอนแล้วพรุ่งนี้หยุดไปเลยนะ”
ลูกพี่บอกพาโชคที่ไม่ได้นอนมาสองคืน คืนแรกที่ไม่ได้กลับบ้านถือเป็นเรื่องธรรมดาแต่วันต่อมาพาโชคยังต้องมานั่งแก้งาน ที่ลูกค้าพึ่งมาขอแก้ requirement ใหม่ ดูเหมือนเป็นเรื่องง่ายของคนสั่ง แต่คนเขียนที่ทำทุกอย่างเสร็จไปแล้วต้องมานั่งรื้อโค้ดแล้วเทสใหม่ใช้เวลาเกือบทั้งวัน คืนที่สองของพาโชคถึงได้ deploy งานล่าสุดขึ้น หัวหน้าที่คืนแรกปล่อยให้น้องอยู่กับพี่เดี่ยวแล้วงานไม่เสร็จ คืนที่สองเลยมาร่วมอดนอนถ่างตาทำ configuration ทั้ง server และ hosting เองใหม่ทั้งหมด
“พี่ยูไม่กลับ?”
พาโชคที่หน้าตาเหมือนหลินปิงเข้าทุกวันมองหัวหน้าพร้อมกับมองนาฬิกาที่บอกเวลาหกโมงเช้าพอดี
“เดี๋ยววันนี้ให้เทสเตอร์เทสของจริงก่อน พี่จะรอฟีดแบ็ค”
พัชถอนหายใจ
“กลับไปนอนเถอะ คืนก่อนก็ไม่ได้นอน”
แม้คืนก่อนลูกพี่จะปล่อยให้พาโชคกับพี่เดี่ยวบู้กันที่ออฟฟิศสองคนแต่พี่ยูเองก็สแตนบายที่สไกป์อยู่ตลอด พาโชคเห็นหัวหน้าออนไลน์รอซัพพอร์ทลูกน้องจนเช้า เอาจริงๆก็คืออดหลับอดนอนกันมาสองคืนทั้งคู่
“เป็นห่วง?”
คนเป็นพี่ถามหน้ามึนๆแต่ไอ้พัชเบลอเกินกว่าจะเขินหรือต่อล้อต่อเถียงอะไรได้
“ปล่อยให้เขาเทสกัน พี่ไปนอนตอนบ่ายๆค่อยลุกมาดูก็ได้”
เพราะพาโชคอยู่ในตำแหน่งที่ความรับผิดชอบน้อยกว่าถึงพูดออกมาอย่างสบายใจได้ แต่สำหรับหัวหน้าอย่างพี่ยูที่ลูกค้าและงานรอไม่ได้แล้วนั้น ความรับผิดชอบทั้งหลายหนักเอาการ เขาลุกขึ้นมายีผมไอ้เด็กที่กำลังมุ่ยหน้าอย่างหมั่นเขี้ยวก่อนจะบอกอีกครั้ง
“เดี๋ยวพี่เรียกอูเบอร์ให้นะ นอนเผื่อด้วย”
พัชถอนหายใจก่อนจะพยักหน้ารับแล้วเดินออกจากห้องไป หัวหน้ามองตามหลังก่อนจะยิ้มน้อยๆ เขาเองก็ว่าจะงีบสักสองสามชั่วโมงก่อนถึงเวลาเข้างานเหมือนกัน
***
พาโชคตื่นมาอีกทีตอนห้าโมงเย็นของวันนั้นก่อนจะรีบกดเข้าไลน์กลุ่มของโปรเจคเผื่อมีคนรีพอร์ทบัคแต่น่าแปลกที่ไม่มีแจ้งเตือนแม้แต่ข้อความเดียว พาโชคว่าช่วงนี้ถือว่าดีกว่าตอนที่เริ่มทำงานใหม่ๆ ตอนนั้นเสาร์อาทิตย์ยังต้องเข้าออฟฟิศเพราะงานไม่เสร็จ แม้จะได้เงินพิเศษแต่ก็ไม่ใช่ว่าจะคุ้มกับวันหยุดที่หายไป
เพราะพรุ่งนี้พาโชคได้รับอนุญาตให้หยุดนั่นหมายความว่าจะได้หยุดยาวสามวันรวมเสาร์อาทิตย์ ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงนั่งดูการ์ตูนสักเรื่องแล้วเคลียร์เกมส์สักตอน แต่พักนี้พัชไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรแบบนั้น พัชรู้สึกเหมือนตัวมันเองไม่ค่อยสงบนัก
‘ยังไม่ตาย’
พาโชคที่นอนเล่นมือถือเกือบสองชั่วโมงส่งข้อความเข้าไปในกลุ่มที่มีพี่เจนและพี่เดี่ยวเมื่อรู้ว่าได้เวลาเลิกงานแล้ว ก่อนจะนึกได้ว่าตัวเองยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้าจึงค่อยๆลากตัวเองไปอาบน้ำแล้วบึ่งมอเตอร์ไซค์คู่ใจไปที่ห้างใหญ่ใกล้บ้าน
คนที่อยู่คนเดียวมานานส่วนใหญ่มักจะเป็นแบบพาโชค คือสามารถทำอะไรคนเดียวได้โดยไม่ต้องมาห่วงหน้าพะวงหลังว่าวันนี้จะต้องชวนใครไปไหนหรือทำอะไร พาโชคเคยชอบจุดๆนี้ของตัวเองแต่ไม่รู้เมื่อไหร่เหมือนกันที่มันมัวแต่มองมือถือ
โดยได้แต่หวังว่าจะมีใครสักคนจะมาเดินอยู่ข้างๆกัน แชร์ช่วงเวลาเล็กๆนี่ด้วยกัน
ไม่ใช่แค่ตัวเองที่รู้สึกว่าตัวเองแปลกไป แม้แต่แม่ของพัชยังรู้เพราะช่วงนี้โทรหาแม่บ่อยแทบจะทุกครั้งที่มีเวลา พาโชครู้สึกว่ามันชอบตัวเองตอนที่เป็นพาซวยมากกว่าตอนนี้เสียอีก ตอนนั้นยังรู้สึกชีวิตสนุกดีแต่ตอนนี้กลับไม่รู้ว่าจุดยืนตัวเองอยู่ตรงไหน เหมือนไร้จุดมุ่งหมายในชีวิตพิกล แม้แต่จะกินอะไรตอนนี้ยังเลือกไม่ถูกเลย พัชเดินวนไปวนมาในโซนร้านอาหารในเวลาทุ่มกว่าที่คนกำลังพลุกพล่านในระหว่างที่กำลังคิดว่าจะกินไก่เกาหลีหรือหรืออาหารญี่ปุ่นดีก็เหลือบไปเห็นคนที่คุ้นตาในร้านไก่ทอดเกาหลี ผูหญิงคนนั้นไว้ผมสั้นและทำงานตึกเดียวกัน ดูแค่ปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นเด็กเก่าหัวหน้า วันนี้พี่แพมคงมากินข้าวกับแฟนหรือกับเพื่อนสักคน พาโชคคุ้นหน้าผู้ชายคนนั้นมากแต่นึกไม่ออก แต่ตัดสินใจแล้วว่าจะไปกินก๋วยเตี๋ยวที่ฟู้ดคอร์ทข้างล่างแทน
‘มึงยังไม่ตายแต่หัวหน้าตายแล้ว’
พาโชคก้มมองโปรแกรมแชทพี่เจนพิมพ์พร้อมกับส่งรูปมา เป็นรูปหัวหน้ากำลังนอนฟุบอยู่ที่โต๊ะแบบหมดสภาพ ไอ้พัชเริ่มคิดแล้วว่าไอ้งานกรรมกรนั่งโต๊ะเงินเดือนหลายหมื่นนี่มันคุ้มกับคุณภาพชีวิตจริงๆไหม ในระหว่างที่โชคกำลังจะตอบพี่เจนโทรศัพท์ก็เข้า พัชมองจออยู่ครู่นึงก่อนจะกดปิดเสียงลง
พี่ธามโทรมา
หลังจากวันนั้นพี่ธามก็ดูเหมือนไม่กล้าเข้าหาอย่างเคย มีแค่โทรหรือแชทมาถามแค่นั้น ถ้าเป็นอย่างในละครหรือนิยายคงเป็นฉากที่ตัวเอกกำลังสับสนว่าจะทำยังไง แต่พอเป็นชีวิตจริงกลับดูยุ่งเหยิงน่ารำคาญมากกว่านั้น ในขณะที่พี่ธามไม่กล้าเข้าหาพาโชคตัวน้องมันเองก็ไม่กล้าสู้หน้าพี่ธามเหมือนกัน พัชที่ไม่เคยชินกับซีนอารมณ์เรื่องรักๆใคร่ๆเคยไปปรึกษากับพี่เจนและได้คำตอบว่า
ถ้ามันไม่มีอะไรชัดเจนก็ไม่จำเป็นต้องทำอะไรทั้งนั้น เฉยๆเดี๋ยวมันก็ผ่านไป
ตอนแรกพัชคิดว่าพี่เจนจะกรี๊ดกร้าดสนุกสนานแต่เอาเข้าจริงแล้วคำแนะนำของพี่เจนช่วยไว้ได้เยอะทีเดียว อย่างที่เขาบอกว่ามีเพื่อนดีๆอยู่ใกล้ตัวถือเป็นเรื่องดี
***
“อ้าว”
พาโชคอุทานเมื่อขับมอเตอร์ไซต์กลับมาจากห้างแล้วเห็นรถเจ็ดที่นั่งคันใหญ่จอดขวางประตูรั้วหน้าบ้าน พัชจอดรถท่ีหน้าบ้านตัวเองก่อนจะบีบแตรให้รถคันนั้นถอยออกไป คนขับที่นอนหลับอยู่สะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะเสียงแตรก่อนจะสตาร์ทเครื่องแล้วถอยให้เจ้าของบ้านเอารถเข้าไปจอด แม้จะเห็นหน้าใต้หมวกกันน็อคไม่ชัดนักแต่พี่ยูก็เห็นว่าน้องโชคของทุกคนกำลังมองมาด้วยสายตาไม่พอใจ ลูกพี่ว่าถ้าขืนช้ากว่านี้หน่อยเจ้าของบ้านคงเอาไม้เบสบอลออกมาทุบรถเขาแน่นอน
“ไม่กลับบ้านไปนอนล่ะ”
พัชถามคนที่มายืนบิดขี้เกียจรอมันไขกุญแจเข้าบ้าน
“นี่ไง กลับมานอน”
ลูกพี่ว่าพร้อมกับหาววอดใหญ่ พัชมองหน้าพี่ยูก่อนจะเดินนำเข้าบ้านไป
“ชอบโซฟาตัวนี้จัง”
แขกที่ไม่ได้รับเชิญว่าพร้อมกับทิ้งตัวลงบนโซฟาเบดหลังใหญ่หน้าทีวีในห้องนั่งเล่น อุณหภูมิในบ้านที่ไม่ได้เย็นหรือร้อนเกินไปทำให้คนที่อดนอนมาสองคืนหาวหวอด
“ทำไมไม่กลับบ้านตัวเอง”
ถ้าถามว่าทำไมพี่ยูต้องขับรถถ่อสังขารมาถึงบ้านพาโชคแล้วละก็คงมีอยู่ไม่กี่เหตุผลคือ หนึ่งคือเป็นห่วงและสองคือมาเฝ้านั่นเอง
“พี่โตแล้ว จะนอนที่ไหนก็ได้”
พาโชคถอนหายใจหนักก่อนจะไล่เปิดไฟและพัดลมในบ้าน ปกติแล้วถ้าอยู่คนเดียวพัชจะเล่นเกมส์ไม่ก็เปิดทีวีนั่งไร้สาระอยู่ตรงโซฟาหน้าทีวีสักสองชั่วโมงก่อนเข้านอน แต่วันนี้โซฟาตัวโปรดดันถูกยักษ์ตัวใหญ่นอนแผ่หรากินพื้นที่ไปจนหมด เจ้าของบ้านเลยปิดทีวีแล้วนั่งแหมะลงกับพื้นแทน วันนี้พาโชคว่าจะเคลียร์เกมส์ที่เล่นไว้เมื่ออาทิตย์ที่แล้วให้จบ แปลกดีเหมือนกันที่เมื่อชั่วโมงที่แล้วมันยังรู้สึกเหนือยไม่อยากทำอะไรแบบนี้อยู่เลย
เสียงกระหึ่มของลำโพงทีวีดังขึ้นเมื่อพาโชคเปิดเครื่องเพลย์สเตชั่นรุ่นล่าสุด คนที่กำลังจะนอนหรี่ตาขึ้นมามองเห็นหัวทุยของอีกคนอยู่ตรงหน้าพร้อมกับจอทีวีขนาดใหญ่ ศศินเอื้อมมือไปวางบนหัวของเจ้าของบ้านพร้อมกับบอก
“เสียงดัง พี่นอนไม่ได้”
พัชหันมามองแค่ชั่วครู่ก่อนจะตอบ
“ก็กลับบ้านไป”
คนโตกว่าขมวดคิ้วก่อนจะลุกขึ้นจากโซฟา พาโชคเหลือบมองด้วยหางตาเห็นลูกพี่ทำหน้ายุ่งลุกขึ้นเอาเสื้อเชิ้ตออกจากกางเกงและเดินเข้าไปในครัว แค่ชั่วครู่ก็เดินออกมานั่งซ้อนหลังน้องมันที่โซฟาตัวเดิมพร้อมกับเอาคางมาเกยหัวไว้
“คางแหลม เจ็บ”
เจ้าของบ้านโวยวาย แต่คนที่ตั้งใจมากวนกลับหัวเราะอย่างสบายใจ
“เล่นจบไปกี่รูทแล้ว”
พี่ยูถามถึงเกมส์ที่น้องมันกำลังเล่น
“กำลังจะจบ จบยังไงก็พอแค่นั้นผมขี้เกียจเล่นซ้ำ”
เจ้าของบ้านว่าพลางตั้งอกตั้งใจกับฉากเกมส์ตรงหน้า
“ถ้าจบไม่ดีล่ะ”
“ก็ต้องรับผิดชอบที่ตัดสินใจไปไง”
พาโชคเป็นสิ่งมีชีวิตที่แตกต่างจากเขาโดยสิ้นเชิง ในขณะที่เขาอายุ 32 แต่ทำอะไรไม่ค่อยคิด แต่พาโชคในวัย 24 กลับคิดก่อนทำ และทำทุกอย่างอยู่ภายในตรรกะและเหตุผลที่ดีกว่าเขา แขกของบ้านเลิกคิ้วก่อนจะพยักหน้ารับโดยที่ลืมไปว่าคางของตัวเองเกยอยู่บนหัวของใครอีกคน
“เอาคางออกไป”
คนเป็นพี่เอาคางออกจากหัวอย่างที่บอกแต่ถดตัวลงมานั่งซ้อนหลังน้องที่พื้นแล้วใช้คางเกยไหล่ไว้แทน
“ไม่เจ็บแล้วเนอะ”
คนที่มาก่อกวนคนอื่นถึงบ้านว่า เจ้าของบ้านรีบตอบ
“ถ้าง่วงก็ไปนอนสิ”
“พัชเล่นเกมส์ พี่นอนไม่หลับ”
พาโชคถอนหายใจให้กับคำตอบเอาแต่ใจของลูกพี่มันก่อนจะบอกอย่างอ่อนใจ
“ขึ้นไปนอนข้างบนไป”
แขกที่ไม่ได้รับเชิญยิ้มก่อนจะใช้มือที่วางไว้ข้างตัวตั้งแต่แรกกอดหมับเข้าไปที่เอวคนข้างหน้า
“เปลี่ยนใจแล้ว ตรงนี้สบายกว่า”
พัชที่กำลังตั้งใจมองจอสะดุ้งโหยงก่อนจะหันมาตวาดเสียงดัง
“โว้ยยย จะเอายังไงว่ามา”
เพราะพี่ยูทำให้ไม่มีสมาธิทำอะไรต่อเลย พาโชคมองหน้าอีกคนคาดโทษแต่คนที่กวนชาวบ้านกลับยิ้มอารมณ์ดี
“โอเคๆ เดี๋ยวพี่ขึ้นไปนอนนะ”
พี่ยูว่าพลางลุกขึ้นยืนแล้วเดินขึ้นห้องน้องอย่างถือวิสาสะ พี่มันเดินเข้าไปในห้องที่คุ้นเคย เขาเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อหาเสื้อผ้าของตัวเองที่ยังมีติดตู้ จะบอกว่าเขาคุ้นเคยกับที่นี่เป็นอย่างดีก็คงไม่เกินไป เขาล้มตัวลงนอนหลังจากอาบน้ำเสร็จแล้ว แม้แต่กลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มอ่อนๆก็ยังจำได้ดีว่าเป็นของพาโชค ในระหว่างที่กำลังจะหลับก็นึกได้ว่าวันนี้เขาคุยอะไรสักอย่างกับที่บ้าน เป็นเรื่องทั่วไปที่ไม่ค่อยได้คุย แม่เขาถามถึงพาโชคเป็นครั้งแรกหลังจากเขาไปปากพล่อยบอกว่าน้องมันเป็นแฟนแบบไม่คิด เขาอายุเยอะกว่าพาโชค ทำงานมานานกว่า เกิดก่อน แต่ถึงอย่างนั้นวุฒิภาวะบางอย่างเขายังมีไม่เท่าน้องด้วยซ้ำ อย่างน้อยก็เชื่อได้ว่าพาโชคจะไม่ขับรถไปดักรอเขาหน้าบ้านเพื่อขอนอนด้วยแบบนี้แน่นอน
***
เพราะพรุ่งนี้เป็นวันหยุดพัชถึงได้อ่อยอิ่งเกินปกติ พาโชคเล่นเกมส์เสร็จในตอนเกือบตีสอง ก่อนจะอาบน้ำเสร็จแล้วจะมายืนมองยักษ์ตัวใหญ่ที่ยึดเตียงไปเกือบเต็มพื้นที่ หัวหน้าสวมเสื้อยืดสีดำตัวโปรดของมัน แต่คงเพราะขนาดตัวต่างกันเยอะ เสื้อที่พาโชคใส่แล้วหลวมถึงรัดรูปไปหมด
“เออ เสื้อยืดของแท้เลย”
เจ้าของบ้านบ่นพร้อมกับจับหมอนข้างตีไอ้คนที่นอนกินพื้นที่สบายใจ คนบ้าที่ไหนมาบ้านคนอื่นแล้วทำตัวเหมือนอยู่บ้านตัวเอง
“กี่โมงแล้ว”
คนที่บิดขี้เกียจลืมตามามองเจ้าของห้อง
“เช้าแล้ว ไม่กลับบ้านไง”
พัชอำ
“เด็กขี้โกหก”
แม้พี่ยูจะถอดคอนแทคเลนส์จนมองอะไรไม่เห็นแล้วแต่ก็รู้ว่าตอนนี้มันยังมืดอยู่ เขาลุกขึ้นก่อนจะคว้าแขนคนที่ยืนอยู่เพื่อให้แน่ใจว่าน้องจะยังมองหน้าเขาอยู่
“พัช”
เขาเรียกเสียงเบา แต่เพราะตอนนี้มันเงียบมากเสียงเขาถึงชัดเหลือเกิน
“ครับ?”
“ถ้าพี่บอกว่าชอบพัชพัชจะว่าไง”
คงต้องของคุณตัวเองที่สายตาสั้นมากจนมองไม่เห็นว่าน้องกำลังทำหน้ายังไง ทั้งเป็นการลดความประหม่าของตัวเองด้วย
“ไม่ว่าอะไร”
พาโชคตอบพร้อมกับมองคนที่เสมองไปทางอื่น ไม่ใช่ว่าพัชไม่รู้สึกอะไรแต่ตอนนี้มันแค่รู้สึกว่าตัวเองนิ่งได้มากกว่าเมื่อก่อนแค่นั้นเอง
“ถ้าพี่อยากจะลองคุยกับพัช พัชจะว่าไง”
พาโชคลอบขำแต่ก็รู้ว่าคนสายตาสั้นเกือบพันแบบพี่ยูมองไม่เห็นหน้ามันแน่นอน
“แล้วผมต้องว่ายังไง”
พัชว่าเสียงเรียบ
“Beta test ก่อนได้ไหม”
“อะไร?”
“มาลองคุยกันก่อนได้ไหมแบบ beta test”
พาโชคกลืนไม่เข้าคายไม่ออก จะขำก็ขำได้ไม่สุด จะว่าทึ่งก็ได้ เมื่อ Beta test ที่ลูกพี่มันพูดถึงใช้กับเวลาเทสงานก่อนจะ launch ออกไปเป็น production ถ้าภาษาชาวบ้านคงเรียกว่าทดลองอยู่ก่อนแต่งพูดให้ดูดีหน่อยคงเรียกว่า เป็นคนคุย
“Unit test ยังไม่ผ่านเลย บัคเต็มไปหมด”
พัชพูดถึงการเทสขั้นต้นพร้อมกับสะบัดแขนออกจากมือของอีกคน ไม่รู้ว่าต้องใช้ความกล้าขนาดไหนถึงกล้าพูดออกมาแบบนั้น พาโชคมองหูแดงๆพร้อมกับสายตาของอีกคนที่จ้องมาทางตัวเองแบบไม่วางตา ซึ่งก็รู้กันดีว่าสายตาแบบนี้ไม่ได้ใช้เพื่อขอความเห็นใจ อ้อนหรืออะไร แต่ลูกพี่กำลังบังคับด้วยสายตา และก็ช่วยไม่ได้ที่ไอ้พัชบังเอิญชอบคนบังคับเสียด้วย
“เพื่ออะไร”
พาโชคถามพร้อมกับนั่งลงตรงขอบเตียงตัวเองพลางผลักไหล่ให้อีกคนขยับไปนอนอีกฝั่ง แต่แขกกลับนั่งตีมึนอยู่ที่เดิม
“อยากมีสถานะ”
น่าแปลกเหมือนกันที่คนที่ไม่ชอบอยู่กับใครนานอยากผูกมัดขึ้นมาเสียเฉยๆ พาโชคเลิกคิ้วมองลูกพี่มันแต่ก็ไม่ตอบอะไร จนคนที่รอคำตอบอยู่รู้สึกร้อนรนขึ้นมา
“ตอบมา”
คนเป็นพี่ว่าพลางจับไหล่น้องมันเขย่า พัชหยิบหมอนข้างขึ้นมาฟาดพี่หนักๆก่อนจะตอบ
“ถ้าตอบว่าไม่ล่ะ”
พี่ยูที่เอาอจริงๆประหม่าอยู่มากใจแป้วลงไปอีก ถึงแม้คนอย่างศศินจะทำอะไรไม่ค่อยคิดเท่าไหร่แต่เดิมพันครั้งนี้เขาคิดมาหลายต่อหลายรอบ คิดไปไกลถึงขนาดว่าถ้าน้องไปกับอีกคนเขาจะยังทำงานที่เดิมได้ไหม
“พาโชค”
คนเป็นพี่เรียกเสียงเรียบนิ่ง ดูก็รู้ว่ากำลังโมโห แต่สักพักก็พูดขึ้นมาอีก
“อยากเจริญในหน้าที่การงานไหม”
“ฮ่าๆๆๆๆ”
พัชที่เก๊กขรึมมานานหลุดขำจนปวดกรามไปหมด เพราะสุดท้ายแล้วคนบ้าอำนาจก็ยังนิสัยเหมือนเดิมอยู่วันยังค่ำ
“พัช พี่ไม่ชอบพูดหลายรอบ”
พาโชคยิ้มให้กับตัวเองก่อนจะตอบพร้อมกับเอนตัวลงนอนบนเตียงของตัวเอง
“ขี้บังคับ”
เจ้าของเตียงนอนหันหน้าไปหาอีกคน พาโชคมองจมูกโด่งและตาสองชั้นสวยของอีกคน แม้จะยังไม่ได้รู้จักอะไรกันมากมาย แต่ถ้าจะเริ่มทำความรู้จักกันใหม่ก็คงยังไม่สายไปมั้ง เพราะพัชเองก็เบื่อที่ต้องหนีความรู้สึกตัวเองแล้วเหมือนกัน
-
o13
-
ดีจัยยๆๆๆ พาโชคมาแล้วววววววววววววววววววววววววววววววว
-
โอ้ยยยย รู้สึกว่าพี่ยูมันขี้โกงว่ะคือที่ผ่านมาตัวเองไม่ชัดเจนอะไรสักอย่างแต่พอพี่ธามมาสารภาพว่าชอบน้องปุ๊บตัวเองถึงได้กล้ามาบอกน้องแบบนี้ แต่ถึงอย่างนั้นก็ใช้ความใจอ่อนของพัชมาบังคับกลายๆให้พัชคบด้วยอะ ทำไมพี่ไม่แข่งแบบแฟร์ๆอะกลัวตัวเองแห้วละสิ
-
โอ๊ยยย ละลายกับพี่ยู
:o8: :o8:
-
5555 อิพี่ยูนี่มันอิพี่ยูจริงๆ
-
ลุยเลยหัวหน้า
-
ชอบพี่ยู ดูเป็นทาสเด็กดี :o8:
-
โถ่ พี่ยูขี้บังคับอ่ะะะะะะะะ ไม่อยากเชียร์เล๊ยบยย
-
อ่านรวดเดียวตาล้ามาก
ชอบมาก เห็นชื่อเรื่องว่ายากแล้ว ภาษาคอมคงไม่เหมาะกับเราจริงๆ
ข้ามเรื่องนี้มาหลายรอบได้เข้ามาอ่าน สนุกมากๆๆๆๆ
เราทีมพี่ยูนะจ๊ะ :impress2:
-
ฮึ่ยยยยยย.......ค้างงงงงงง :z3: :z3: :z3:
พี่ยู ขอพัชคบแล้ว :mew1: :mew1: :mew1:
พัช ก็ชอบพี่ยูนี่นะ ตอบรับเลย แค่นี้พี่ยูก็ใจไม่ค่อยดีแล้ว
พี่เจน เป็นที่ปรึกษาที่ดีมาก :katai2-1:
พี่ยู พัช :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
พัชจะยอมคบง่ายงี้เลยเหรอ ม่ายๆๆๆๆๆเล่นตัวเยอะๆสืลูก :ling1:
-
การเป็นพี่ยูนี่บางครั้งก็ดีในเรื่องความสัมพันธ์กับำาโชคนะ ดูอย่างพี่ธามดิ น่าเห็นใจ
-
ค่อยๆ เรียนรู้กันไปนะพาโชค
-
คนขี้บังคับนี่น่าตี 555555
-
พี่ยูเหมือนน้องงงง :hao7:
-
14.ยิ้ม
“น้องพัช รีพอร์ท beta test ของเว็บโรงแรมอยู่ในอีเมลล่าสุดนะครับ”
พัชพยักหน้าพร้อมกับกล่าวขอบคุณพี่สนที่ดูแลโปรเจคระหว่างที่เดินสวนกันตรงหน้าห้องน้ำชาย ปกติเวลารีพอร์ทปัญหาต่างๆจะถูกกรองแล้วส่งผ่านมาทางพี่ธาม แต่ช่วงนี้โชคไม่เห็นผู้ชายยิ้มเก่งคนนั้นเลย
“พี่ธามไปไหนครับ”
ไม่ใช่แค่พาโชคที่สงสัย แต่พี่ๆในห้องถามถึงกันมาหลายวัน
“ไปหาลูกค้าที่จีนครับ ตั้งแต่วันจันทร์แล้ว”
พี่สนตอบก่อนจะทำหน้างงเพราะนึกว่ารู้กันหมดแล้ว
“อ้าว ทำไมไม่มีใครบอก”
พัชตกใจเพราะจำได้ว่าเมื่อวานยังแชทถามเรื่องงานอยู่เลย แต่พี่ธามโบ้ยให้มาถามพี่สนเอง
“ทางนี้แจ้งพี่ยูไปแล้วนะ”
พาโชคขมวดคิ้วแน่นก่อนจะยกมือถือขึ้นมาดูแชทเมื่อวาน พัชกับพี่ธามกลับมาคุยกันแล้วและก็อยู่ในฐานะพี่น้องแบบเดิมโดยที่ไม่มีใครพูดอะไรไปมากกว่านั้น ส่วนหนึ่งในสาเหตุก็มาจากไอ้คนที่นั่งทำหน้ายักษ์อยู่ที่ห้องนั่นเอง
“พี่เจนอยากได้ของฝากอะไรจากจีนไหม”
พัชเดินกลับเข้ามาในห้องพร้อมกับถามพี่เจนไปด้วย ในเวลาเดียวกันก็เหลือบมองลูกพี่ที่เลิกคิ้วมองกลับมาอยู่ไกลๆ
“ทำไม โชคจะไปเหรอ”
พี่เจนถามแบบไม่รู้
“พี่ธามอยู่จีนตั้งแต่วันจันทร์แล้ว”
“อ้าว”
ไม่ใช่แค่เจนที่อ้าว พี่เดี่ยวกับพี่บอลก็ด้วย พาโชคไม่ได้จะตั้งใจฝากซื้ออะไร แค่หมั่นไส้หัวหน้าที่ไม่ยอมบอกกันดีๆ ในระหว่างที่เกมส์จ้องตาของลูกพี่กับไอ้พัชกำลังเดือดได้ที่ พี่เอกก็โพล่งขึ้นมาก่อน
“โชค mockup ของแอปร้านอาหาร proved แล้วนะ”
พาโชคพยักหน้าพร้อมกับกล่าวขอบคุณพี่เอกแล้วเลิกมองหน้าหัวหน้าที่ตอนนี้หน้ายักษ์ใส่มันแล้ว
“เดี๋ยวคุณเนมจะมาคุยด้วยอีกที เห็นว่าจะให้ทีมข้างนอกทำแล้วให้พัชไปช่วยดูดีไซน์ให้”
งานอีกส่วนนึงของพาโชคนอกจากที่วันๆจะนั่งเขียนโค้ดแล้วบัคนั่นคือการรับ requirement ปากเปล่าจากลูกค้าเพื่อเขียนโฟลว์แล้วทำดีไซน์ง่ายๆให้เข้าใจได้ เหมือนแอปร้านอาหารล่าสุดก็ต้องมานั่งคิดให้ลูกค้าว่าฟีเจอร์ต้องมีอะไรบ้าง เริ่มตั้งแต่หน้าแรกจนถึงหน้าสุดท้าย ละเอียดถึงขนาดว่าถ้าจะสั่งออเดอร์นี้แล้วของไม่มีต้อง alert เตือนยังไง ทำอยู่หลายรอบจนลูกค้าพอใจถึจะได้ส่งให้ designer ทำต่อ ซึ่ง designer มีอยู่หลายสไตล์และความถนัด บางคนถนัดกราฟฟิคบางคนถนัดเรื่องงานพิมพ์ บางคนถนัด photoshop มากกว่า illustrator ทำให้วิธีการทำงานออกมาต่างกันอีกด้วย พาโชคต้องช่วยลูกค้าดูให้ตรงตามความต้องการมากที่สุด ถ้าถามว่าทำไมพี่เจนไม่ได้ทำงานดีไซน์ชิ้นนี้ นั่นก็เพราะงานพี่เจนตอนนี้ล้นไปถึงปีหน้าแล้วนั่นเอง
“พัช ไปไหน”
หัวหน้าถามพาโชคที่ลุกตามพี่ๆเดินออกไป
“กินข้าวไงครับ”
พาโชคตอบพร้อมกับมองนาฬิกาข้อมือที่บอกเวลาเที่ยงพอดี
“ไปกินที่บ.ลูกค้ากับพี่”
ลูกพี่บอก พัชที่ลืมว่าวันนี้มีประชุมกับลูกค้าข้างนอกตอนบ่ายสามคิดอยู่สักพักก่อนจะบอกปัดพี่ยูไป
“ไม่เอา ผมจะกินก่อน”
คนถูกปฏิเสธไม่ได้ตอบอะไร แต่จ้องพาโชคอยู่แบบนั้น ดูก็รู้ว่ากำลังบังคับ
“ก็ได้ๆ พี่เจนไปก่อนนะ เดี๋ยวผมไปกินข้างนอกเลย”
ต้นประโยคมันรับคำกับหัวหน้าก่อนจะหันไปบอกพี่เจนที่ยืนรออยู่นอกห้อง ซึ่งพี่เจนก็พยักหน้ารับแล้วเดินออกไปในที่สุด เป็นพัชที่ต้องมานั่งหิวข้าวรอหัวหน้าที่กำลังทำเอกสารให้ลูกค้าอยู่ พี่ยูมองเด็กที่กำลังนั่งเล่นมือถือหน้ายุ่งก่อนจะถาม
“หิวยัง”
“เออครับ”
พัชที่ไม่รู้จะขานรับยังไงตอบไปอย่างเสียไม่ได้ เพราะเวลาปกติยกเว้นเวลางานแล้วพัชมักจะไม่สุภาพกับลูกพี่เท่าไหร่
“โกรธเรื่องธามใช่ไหม”
พี่ยูรู้ดีว่าพาโชคไม่ใช่คนโกรธง่ายหรือขี้งอนกับแค่เรื่องหิวข้าว แต่ที่หน้าบึ้งอยู่แบบนี้คงมีเหตุผล
“ไม่โกรธหรอก แต่แค่สงสัยว่าทำไมไม่บอก”
พาโชคตอบตามความจริงโดยที่ไม่เงยหน้าคนถามแม้แต่น้อย
“คิดว่าธามบอกแล้ว”
คนเป็นพี่ตอบ ซึ่งพาโชคก็ไม่ได้ว่าอะไรต่อเพราะพี่ธามเองก็ไม่ได้บอกอะไรเพราะคิอว่าหัวหน้าทางนี้จะแจ้งแล้วเหมือนกัน
“อือ ช่างเถอะ”
พาโชคที่กำลังเล่นเกมส์อยู่กดปิดมันก่อนจะเปิดเข้าข้อความของพี่ธามแล้วพิมพ์
‘ของฝากด้วย’
ความสัมพันธ์ของพัชกับพี่ธามต่างคนต่างรู้ดีว่ายังไงก็เป็นไปไม่ได้ มันไม่ได้ยากหากคนสองคนจะคบกันในสมัยที่ชายรักชายเป็นเรื่องไม่ไกลตัว แต่ความชอบของพัชกับพี่ธามคงเป็นความชอบแบบ Bromance มากกว่า Romance
พัชคิดว่าไม่แปลกหรอกที่จะสับสนเพราะสำหรับคนไทยแล้วการที่ผู้ชายสองคนจะชอบและสนิทกันมากๆเป็นเรื่องแปลกยิ่งกว่าเป็นเกย์อีก ที่พัชมั่นใจก็เพราะมันนึกภาพไม่ออกจริงๆว่ามันกับผู้ชายแบบพี่ธามจะคบกันไปในทิศทางไหน แค่คิดว่าจับมือกันก็ขนลุกแล้ว
“อยากกินอะไร”
แต่กับผู้ชายคนนี้พัชกลับมองเห็นภาพได้ชัดทีเดียวว่าคบกันไปคงจะพากันซวยไปเรื่อยๆ ยูมองน้องมันที่มองหน้าตัวเองนิ่งแต่ไม่ตอบอะไร ปากแดงๆนั่นเม้มแน่นอย่างคนใช้ความคิด หัวหน้าว่าตอนนี้พาโชคคงกำลังนินทาเขาอยู่ในใจแน่นอน
“ป่ะ”
ในเมื่อไม่ตอบคนเป็นพี่ก็เดินมาฉุดแขนอีกคนขึ้นแล้วเดินนำไปที่รถ พาโชคเดินตามเงียบๆเหมือนปกติแต่ที่ไม่ปกติคือคนที่เป็นหัวหน้าที่เดินนำอยู่ประจำคอยแต่หันมามองน้องมันอย่างกับว่ากลัวไอ้พัชจะหนีไปไหน
***
“หลักฐานที่จะยื่นฟ้อง”
เขาตอบเมื่อเห็นอีกคนหยิบแฟ้มกระดาษจากเบาะข้างคนขับขึ้นแล้วทำหน้าตาสงสัย
“อ่อ”
พาโชคขึ้นมานั่งบนรถคันใหญ่ก่อนจะมองอีกคนยิ้มเจื่อนเพราะสิ่งที่เขาถืออยู่เป็นหลักฐานในคดีที่ตัวเองก็มีส่วนเอี่ยวด้วย
“ผมดูได้ไหม”
พัชถามแล้วมองหน้าเจ้าของกระดาษปึกนั้น
“ได้สิ”
คนเป็นพี่ตอบก่อนจะขับรถออกจากลานจอดรถขนาดใหญ่มุ่งหน้าออกไปที่อีกฟากของเมือง พาโชคนั่งอ่านข้อมูลในกระดาษพวกนั้นเงียบๆก่อนจะออกเรียกถามคนที่กำลังตั้งใจขับรถ
“พี่ยู”
“ครับ”
“ร้อยตำรวจเอกวัชระนี่ใคร”
ก่อนจะยูจะได้ตอบอะไรพาโชคก็โพล่งขึ้นมา
“วันนั้นผมเห็นผู้ชายคนนี้อยู่กับพี่แพมที่ห้าง”
ลูกพี่ขมวดคิ้วแน่นก่อนจะถามย้ำเมื่อรู้สึกว่าเรื่องนี้มันแปลกๆ
“ใคร”
“ตำรวจคนนี้ วัชระ”
พาโชคตอบพร้อมกับชี้ที่รูปในกระดาษ
“ที่ห้างเหรอ? พี่ชายของเนสเหรอ?”
พี่ยูถามย้ำด้วยเสียงเย็น พาโชคเคยได้ยินเสียงแบบนี้อยู่ไม่กี่ครั้งและทุกๆครั้งมันเป็นตอนที่หัวหน้าควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่
“อือ ไปกินข้าวด้วยกัน”
พาโชคตอบเสียงฟังชัด ต่อให้จะสายตาสั้นแต่พาโชคกล้าเอาระบบความจำที่จำโค้ดสีเกือบทุกเฉดเป็นประกันว่ามันความจำแม่นมาก
“พี่ไม่เข้าใจว่ะ”
พาโชคมองคนที่กำพวงมาลัยแน่นพร้อมกับเอื้อมมือขึ้นแตะไหล่หนาเบาๆ
“ใจเย็น ค่อยๆขับ เดี๋ยวค่อยคุยกัน”
คนเป็นพี่ถอนหายใจหนักก่อนจะพยักหน้า
***
“เขาประชุมอะไรรู้เรื่องไหม”
ปกติคำถามนี้จะเป็นคำถามที่หัวหน้าเอาไว้ไล่บี้พาโชคหลังจากนั่งงงหรือนั่งวาดรูปเล่นจากการประชุม แต่วันนี้กลับเป็นพาโชคที่ถามลูกพี่แทน
“ไม่รู้”
คนเป็นหัวหน้าตอบก่อนจะวางหัวตัวเองที่หนักๆมาตั้งแต่บ่ายลงบนไหล่ของอีกคน
“ให้ผมขับรถให้ไหม”
พาโชคถามคนที่ขึ้นมานั่งบนรถตั้งนานแล้วแต่ไม่ทำอะไรเลยนอกจากนั่งเอียงเบียดเบียนไหล่มันอยู่แบบนี้
“ไม่เอา”
เจ้าของรถว่าก่อนจะดึงตัวเองขึ้น
วันนี้มีประชุมรับ requirement จากบริษัท real estate เจ้าใหญ่ พัชที่เห็นลูกพี่ล่องลอยเหมือนคนเมายาแก้หวัดรับหน้าที่รับประชุมแทนเองทั้งหมด ปล่อยให้หัวหน้านั่งจดรายละเอียดเป็นเลขากล้ามใหญ่ ซึ่งดูจากสมุดที่จดแล้วหัวหน้ายังทำหน้าที่ได้ดีแม้จะดูสติไม่เต็มร้อยก็ตาม
“สรุปการประชุมให้ผมทำไหม”
พี่ยูมองพาโชคที่ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ยังเหมือนเดิม พาโชคมักจะเอาใจใส่และอ่อนโยนอยู่เสมอไม่ว่ากับใคร บางครั้งก็อยากจะรู้ว่าน้องมันโตมาในสภาพแวดล้อมแบบไหน ทำไม mindset ถึงได้ดีต่างจากเขาที่แก่กว่าน้องตั้งเยอะแต่วุฒิภาวะทางอารมณ์เหมือนยังอายุสิบห้าอยู่เลย
“พี่ทำเอง ไม่เป็นไร”
พาโชคเลิกคิ้วมองคนข้างกันก่อนจะพยักหน้ารับ
เพราะว่าอาชีพของพัชคือเป็นกรรมกรออฟฟิศ เพราะฉะนั้นชีวิตของพาโชคจึงหนีไม่พ้นสถานที่ซ้ำๆกันอยู่ไม่กี่ที่ไม่ว่าจะเป็นออฟฟิศ ห้องประชุม บ้าน แต่ไม่นานมานี้รถของหัวหน้าก็เป็นอีกที่ที่ใช้เวลาอยู่ด้วยเสียเยอะ พี่ยูจอดรถที่หน้าบ้านพาโชคก่อนจะหันมารื้อเอกสารของตัวเองที่เตรียมให้พ่อเพื่อยื่นแจ้งความและฟ้องในเวลาเดียวกวัน ในขั้นตอนของกฏหมายเขาก็ไม่รู้ว่ามันจะเป็นไปในทิศทางไหนในเมื่อเอาจริงๆเขาเป็นคนเริ่มก่อเรื่องเอง แต่ที่รู้ๆคือเขาจะเสียทั้งเวลาและเงินเป็นจำนวนมาก ได้แต่หวังว่าอย่างน้อยมันก็อาจจะทำให้ไม่ใครมารุกรานเขาเหมือนเดิม จะได้ใช้ชีวิตที่ระแวงและจมอยู่กับเรื่องเก่าๆสักที
“พัชคิดว่าแพมกับพี่ชายของเนสไปรู้จักกันได้ยังไง”
เด็กแว่นที่ลองคิดเรื่องนี้มาสักพักแล้วค่อยๆตอบอย่างคนที่เรียบเรียงเรื่องราวในหัวไปด้วย
“หนึ่งคือรู้จักกันมาก่อน สองคือรู้จักกันหลังจากไปแจ้งความ เพราะพี่ยูพาพี่แพมเขาไปแจ้งความที่สน.คุณวัชระนั่นไม่ใช่เหรอ”
พัชเงียบไปสักพักก่อนจะบอกขึ้นมาอีก
“แต่ถึงจะรู้จักกันตอนไหนก็ไม่ดีกับตัวพี่แน่นอน”
คนที่เป็นพี่ถอนหายใจหนัก จะว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ก็ใช่แต่พอฟังพาโชคตอบทุกอย่างเรียบๆคนใจร้อนและทำอะไรไม่ค่อยคิดแบบเขาถึงได้รู้สึกสงบใจได้อย่างประหลาด พาลคิดไปว่าต่อให้พี่ชายเนสจะจ้างคนมากระทืบเขาอีกก็คงมีพาโชคอยู่ข้างๆตรงนี้
“รู้ไหมทำไมพี่ชอบพัช”
คนถามยิ้มให้คนที่นั่งคนข้างกัน พาโชคมองคนที่เปลี่ยนโหมดชีวิตได้รวดเร็วอย่างกับกิ่งก่า
“ไม่อยากรู้”
พาโชคผู้มีหัวหน้าเป็นพาหะความซวยหันมาแยกเขี้ยวให้ลูกพี่ ก่อนจะโดนจับไหล่ตรึงไว้กับเบาะ ร่างสูงใหญ่ของหัวหน้าเอี้ยวมาหามันก่อนจะกดจูบลงที่แก้มหนักๆอย่างหมั่นเขี้ยว พาโชคตาโตเหมือนโดนผีหลอกเพราะนับตั้งแต่ที่มีอะไรกันครั้งสุดท้ายนั่นก็ผ่านมาเกือบปีแล้ว เพราะหลังๆที่หัวหน้าหน้าด้านมาขอนอนที่บ้านน้องมันแล้วได้นอนที่เตียงบ้าง โซฟาหรือพื้นบ้าง มากสุดก็ทำแค่กอด เพราะฉะนั้นพัชถึงรู้สึกมือไม้เกะกะไปหมด
“ทำอะไร”
พาโชคถามเมื่ออีกคนผละตัวออกแล้วยิ้มให้ท่าทางพออกพอใจ
“หมั่นเขี้ยว”
พัชมองตาขี้เล่นของอีกคนนิ่งก่อนจะถลึงตาใส่ แต่ไม่นานก็หัวเราะร่าเมื่อนึกถึงคนหน้ายักษ์เมื่อบ่าย
“ยิ้มได้แล้วเนอะ เมื่อบ่ายยังหน้าเหมือนคนใกล้ตายอยู่เลย”
พี่ยูยิ้มให้ไอ้เด็กที่นั่งอยู่ข้างกัน อาจจะเป็นยิ้มกว้างที่สุดของเขาในรอบปีนี้ และอาจจะเป็นยิ้มที่เขาคิดว่าตัวเองยิ้มออกมาจากใจในรอบหลายปี
“ยังไม่ตายหรอก กลัวพัชร้องไห้”
หัวหน้าบอกก่อนจะโคลงหัวคนที่ตัวเล็กกว่าเล่น
“ห่วงพี่ใช่ไหมล่า”
เวลาที่ผ่านมาของพี่ยูกับน้องมันถ้าให้เทียบกับสีคงเป็นสีเทาหม่นๆ พวกเขาเริ่มต้นในเวลาและโอกาสที่ไม่ดีนัก ทั้งมีแต่เรื่องน่าปวดหัวเข้ามาเยอะ ทั้งเรื่องส่วนตัวและเรื่องงานที่ยุ่งเกินปกติ แต่เขาว่าเขาตัดสินใจถูกที่เริ่มทำทุกอย่างให้มันเคลียร์ไปทีละอย่าง แต่สิ่งที่ต้องทำตอนนี้คือต้องขอบคุณพาโชคที่ยังไม่ไปไหน
“ขอบคุณนะแว่น”
พี่ยูบอกคนที่หลังๆมาเริ่มยิ้มได้แล้ว เขาจำได้ดีไม่ว่าจะเป็นพาโชคตอนที่เป็นเด็กเนิร์ด พาซวยที่ทำงานแล้วเถียงคอเป็นเอ็น ไอ้พัชที่ชอบกินชาเขียว พาโชคชอบจูบ จำได้ดีแม้กระทั่งตอนที่น้องซึมลงอย่างเห็นได้ชัดเพราะเครียดจากเรื่องของเขา
จะบอกว่าเรื่องที่ลูกพี่ยอมอ่อนข้อให้น้องมัน ไม่ว่าจะเป็นปล่อยให้น้องอยู่กับไอ้ธามทั้งๆที่เขาไม่ชอบ ทั้งเลิกขี้บังคับและดุมันทั้งๆที่แต่ก่อนทำอยู่ประจำ ทั้งหมดนั้นก็เพราะอย่างน้อยอยากให้พาโชคได้กลับมายิ้มและหัวเราะได้เหมือนเดิม กลับกลายเป็นว่าเป็นพาโชคเสียเองที่ช่วยเขาไว้แทน
“ขอโทษอีกกี่ครั้งถึงจะหายโกรธเนี่ย”
พี่พูดถึงเรื่องทั้งหมดที่ผ่านมา พาโชคมองหน้าคนที่ขอโทษเป็นรอบที่สิบ
“ไม่ทำอีกก็พอ”
คนเด็กกว่าว่าเสียงดุ พี่ยูเลิกคิ้วมองคนตัวเล็กแต่วางอำนาจ คงเพราะยอมไปเยอะพาโชคถึงได้ปีกกล้าขาแข็งขึ้นมาแบบนี้
“ครับๆ”
เจ้าของรถบอกก่อนจะดับเครื่องแต่โดนอีกคนถามเสียงดุ
“อะไร พี่ยูก็กลับบ้านไปสิ”
“No, Thanks”
คนเป็นพี่ตอบก่อนจะเดินลงจากรถพร้อมกับกระเป๋าคอมพิวเตอร์ วันนี้วางแผนว่าจะทำงานและนอนที่บ้านพาโชคแล้วพรุ่งนี้ค่อยไปทำงานด้วยกัน ช่วงนี้ลูกพี่ปล่อยให้น้องมันวางอำนาจต่อไปเรื่อยๆก่อน แต่อีกไม่นานหรอก เขาจะยึดอำนาจกลับมาให้เป็นระบอบเผด็จการแบบเดิม
***
“น้องแว่นมาแล้ว”
เจนที่ช่วงนี้ไม่ค่อยเห็นพัชสวมแว่นหนาแบบเคยทักทายด้วยความคิดถึงแว่นกลมๆที่ตอนนี้หายไปจากหน้าน้องแล้ว แต่ก่อนพี่เจนชอบแอบมองเวลาที่พาโชคเอามือดันแว่นอยู่บ่อยๆเห็นว่าเหมือนพระเอกซีรีย์เกาหลีที่เจนชอบคนนึง ระหว่างที่กำลังจะคุยกับน้องต่อ คนที่คุณรู้ว่าใครก็ผลักประตูตามกันมาติดๆ
“แหม มาเร็วนะคะ”
เจนยิ้มล้อหัวหน้าแต่ลูกพี่กลับไม่ยี่หระอะไรทั้งสิ้น พี่ยูมองเจนก่อนจะยักคิ้วให้อย่างผิดวิสัย
“อะไรคะ อย่าบอกนะว่ามาด้วยกัน”
ตอนแรกเจนว่าจะล้อเฉยๆแต่พอเห็นว่าลูกพี่อารมณ์ดีถึงได้ถามต่อ ซึ่งก็ไม่ได้คาดหวังกับคำตอบอะไรหรอก
“อือ มาด้วยกัน”
แต่หัวหน้ากลับบอกออกมาเฉยๆแบบนั้น เจนที่กำลังช็อคมองหัวหน้าที มองพาโชคทีแล้วหันไปหาพี่เอกที่นั่งกินข้าวอยู่ตรงโต๊ะ ซึ่งพี่เอกก็ดูช็อคอยู่เหมือนกันดูได้จากกัดหมูปิ้งค้างไว้ในปากแล้วมองคนนั้นทีคนนี้ที
“เจนต้องพูดอะไรต่อไหม”
เจนที่ไม่รู้จะพูดอะไรต่อถามพี่เอก พี่เอกส่ายหน้าพร้อมกับพูดทั้งๆที่ข้าวเต็มปาก
“อย่าเลย เดี๋ยวพี่กินข้าวไม่ได้”
พัชหันไปมองลูกพี่ตาขวางซึ่งคนอารมณ์ดีก็ยักคิ้วให้อย่างกวนตีนแล้วเริ่มทำงานโดยไม่แก้ตัวเลยแม้แต่น้อย ปล่อยให้พี่เจนกับพี่เอกมองมาที่มันอย่างต้องการคำตอบ
“สวัสดีครับทุกคน”
แต่ก่อนที่พัชจะได้ตอบอะไรคุณเนมที่ช่วงนี้ไม่ค่อยได้เห็นหน้าก็ผลักประตูเข้ามา
“บอลกับเดี่ยวยังไม่มาเหรอ”
“พี่บอลกับพี่เดี่ยววันนี้ไป onsite ครับ”
พาโชคบอกคุณเนมที่เดินมาหาที่โต๊ะ
“อะไรเนี่ย ทำไมพาโชคพอไม่ใช่แว่นแล้วตาแป๋วแบบนี้”
พาโชคไม่รู้จะขอบคุณหรือถามคุณเนมดีว่านี่ชมหรือประชดอะไร
“ข้าวปั้นสาหร่าย เนมขอนะพาโชค”
แล้วก็เหมือนเดิม...ไม่พ้นมาจิ๊กข้าวชาวบ้านเขากิน
“คุณเนม มาเอานี่”
หัวหน้าที่มองคุณเนมแย่งข้าวพาโชครีบกวักมือเรียกแต่คุณเนมกลับส่ายหัว
“ไม่เอาหรอกแซนวิช ผมอยากกินข้าวปั้น”
ในเมื่อ Ceo ระดับสูงพูดแบบนั้นแล้วใครจะพูดอะไรได้
“ว่าแต่มาทำไม”
พี่เอกถามคุณเนมที่วันนี้โผล่มาด้วยชุดที่ดูก็รู้ว่าจะไปตีกอล์ฟต่อ
“อ๋อ เมื่อคืนคุณพงษ์เจ้าของโรงงานน็อตเพื่อนเก่าสมัยเรียนโทรมาคุยกับผมว่าอยากให้ทำเว็บบริษัทให้ใหม่ ผมจะมาบอกให้พาโชคทำ mockup ง่ายๆให้หน่อย เอาสีเทาๆน้ำเงิน”
คนที่จะหางานเข้าบริษัทได้นั้นนอกจากจะพูดเก่งแล้ว connection ยังเป็นเรื่องสำคัญอีกด้วย
“คุณเนมส่งโค้ดสีมาเลยครับ เดี๋ยวผมทำให้”
ในหมู่คนที่ใช้ designing tools ย่อมคุ้นเคยในการจำสีเป็นโค้ด เพราะความแม่นยำในการทำงาน อยู่ดีๆจะมาบอกว่าขอสีเทาน้ำเงินแบบคุณเนมนี่ได้ปวดหัวตาย เพราะเฉดสีมีเป็นล้าน ซึ่งระบบของสีที่นิยมในงานของพาโชคคือ RGB กับ HEX เช่น สีขาวของ rgb=(0,0,0) แล้วสีขาวของ hex=#ffffff โค้ดสีจะต่างกันออกไปในทุกเฉดสี เพราะฉะนั้นขอเป็นเลขแบบนี้มาดีกว่านั่งคิดว่าเทาๆน้ำเงินแบบที่คุณเนมบอกคืออันไหน
“ได้ๆ”
คุณเนมบอกก่อนจะคว้าข้าวของลูกน้องแล้วเดินออกไป พัชมองตามตาพริบๆโดยได้ยินเสียงขำของพี่เจนเป็นแบคกราวน์
“อะไรของเขาวะ”
“เนมแม่งชอบแกล้งไอ้พัช”
ประโยคแรกคือพี่ยูส่วนประโยคหลังคือพี่เอกที่บ่นไปด้วยขำหน้าเหวอของน้องเล็กไปด้วย
“ถือว่าตอบแทนบุญคุณคุณเนมที่เลี้ยงเหล้ามาทุกอาทิตย์นะพัช”
พี่เจนว่า
“กินของพี่ไปก่อนนะ”
พี่ยูลุกจากโต๊ะแล้วหยิบแซนวิชไก่ทอดวางให้น้องมันแทนข้าวปั้นที่โดนขโมยไป
“แล้วพี่ยูกินอะไร”
“ปกติพี่ก็กินแค่กาแฟ”
“ไม่เอา เกรงใจ”
“เกรงใจอะไร เมื่อเช้าบ่นว่าหิวนิ”
ลูกพี่บอกก่อนจะลูบหัวทุยเบาๆ เจนที่สบตากับพี่เอกสองคนกรอกตาวนสองรอบอย่างเหนื่อยใจ แต่แก้มกลับแดงจัด
“เจนยังจำเป็นอยู่ไหมพี่เอก”
“พี่ก็คิดอยู่ว่าห้องนี้มันมีกี่คนวะเจน เราเหมือนไม่มีตัวตน”
พี่เอกบ่น
-
:man1:
-
ทำตัวดีๆนะคุณหัวหน้า น้องพูดแล้วว่าอย่าทำอีก
-
หมั่นไส้พี่ยูจริงๆ กะจะโชว์หวานให้คนรู้ทั้งออฟฟิศเลยไหมคะ
-
ชอบค่ะ เอาอีกค่ะ
-
แอร๊ยยย ชอบ
-
ทำไมพี่เนมแปลกๆ ชอบแย่งของกินพัช ????? :katai1:
ทั้งที่ตัวเองเป็นระดับ CEO แท้ๆ
พี่ยู เปิดเผยความสัมพันธ์เต็มที่ o18
พี่ยู พัช :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
หัวหน้าเริ่มทำคะแนนแล้ว
-
พัชน่ารักจริง ๆ
แหม่ พี่อยูทำเป็นเก็บเขี้ยวเล็บ พอน้องมันแยกเขี้ยวเอาเรื่องก็หงอแหละ อิอิ
-
พี่ยูนี่เริ่มออกตัวแรงขึ้นทุกวันๆ
-
มันดีม๊ากกกกกกกกก ชอบภาษามากเลยค่ะ ที่ชอบอีกอย่างคือชื่อตัวละคร ดูชิคเก๋ และเข้ากับคนเจนวายต้นๆดีค่ะ ทำให้รู้สึกอินมากคูณห้า มาต่อไวๆนะค๊าาาาา :3123:
-
รอนะจ๊ะ เราชอบยูอ่ะ แต่พี่ธามเราก็ปลื้ม เลือกไม่ถูกเบย มโนประหนึ่งเราคือน้องซวย อิอิ
-
ิอิตาพี่ยู จะรุกหนักไปแล้วนะ แต่เราก็ชอบบบ :laugh:
-
อิพี่ยู ร้ายนะเรา
-
พี่ยูเปิดตัวเต็มที่เลยนะ จะพาโชคหรือพาซวยมาให้พัชล่ะนี่ โดนล้อแน่ๆ :jul3:
-
15.พอ
“พัชดูเมลยัง outsource ส่งงานกลับมาแล้วนะ”
พาโชคที่กำลังหัวหมุนกับการเขียนคุณสมบัติของตำแหน่งตัวเองลงในเว็บหางานหันไปหาพี่เอก
“ยังเลยพี่ แต่ดูโค้ดเขาที่คอมมิทมาแล้ว”
“เป็นไง”
พัชทำหน้าละเหี่ยใจก่อนจะตอบ
“โอ้โห ผมว่าภาษาอังกฤษผมแย่แล้วนะ เขาตั้งชื่อฟังชั่นจ่ายเงินว่ายังไงรู้ไหมพี่”
พี่เอกขำท่าทางของน้องมัน
“มึงมาถามกูกลับกูจะรู้ไหมเนี่ย”
“ปกติมันต้องเป็น payment method ใช่ไหม”
พี่เดี่ยวที่แอบฟังมาสักพักขำพาโชคด้วยคน
“มึงเลิกถามพวกกูกลับ ตกลงเขาว่าไง”
“เขาตั้งว่า money out”
พอพูดจบพี่ๆในห้องก็ขำกันก๊ากแต่พาโชคกลับไม่ขำด้วย มันฟุบหน้าลงกับโต๊ะเพราะจินตนาการว่ากำลังแก้โค้ดคนอื่นแล้วปวดหัว
อย่างที่รู้ๆกันว่าโปรแกรมเมอร์ต้องเขียนโค้ดได้สะอาดและทำงานถูกต้องแล้ว การตั้งชื่อตัวแปร*หรือชื่อเรียกต่างๆก็ต้องทำให้ชัดเจน ใช้ให้เป็นมาตรฐานเดียวกันเพื่อทำให้มันเป็นระเบียบและง่ายต่อคนที่ทำงานด้วยกัน และภาษาพวกนี้ถ้าได้ทำงานมาสักพักก็จะรู้ได้เองว่าศัพท์เฉพาะที่ใช้ๆกันมีอะไรบ้าง
“กูเคยทำแอปอสังหาแล้วคนทำ backend แม่งตั้งชื่อเกาะกลางถนนของหมู่บ้านว่า middle island”
พี่บอลที่เงียบมาสักพักบอก ทุกคนที่กำลังขำเลยหัวเราะหนักเข้าไปอีก
“พัชไง ตอนแรกๆตั้งชื่อ main menu กับ sub menu ว่า menu mom กับ menu child ”
หัวหน้าบอกบ้าง พี่เดี่ยวที่ขำค้างอยู่เมื่อกี้ทุบกรามตัวเองเพราะหยุดหัวเราะไม่ได้
“มึงก็นะ”
พี่เอกก็เป็นอีกคนที่หยุดหัวเราะไม่ได้ นอกจากจะเขียนโปรแกรมเก่งแล้วภาษาอังกฤษค่อนข้างสำคัญกับสายงานนี้มากแบบเลี่ยงไม่ได้ เพราะไม่อย่างนั้นก็จะได้โนคนอื่น่าลับหลังแบบนี้เรื่อยไป แทนที่จะได้ปวดหัวกับบัคอย่างเดียวยังต้องมาปวดหัวกับ google translate อีก
“วัลเลย์ปีนี้หยุดวันไหนนะพี่เอก ผมจะได้ทำ schedule โปรเจคอันต่อไป”
พี่เอกที่ยังหยุดหัวเราะไม่ได้คิดตามที่หัวหน้าถามก่อนเปิด google ขึ้นมาเพราะจำไม่ได้เหมือนกัน
“หาแป้ปนะ ปีก่อนลืมเช็คเกือบตาย”
คนทำแอปบ่น เพราะก่อนที่ application จะเข้าไปอยู่ใน playstore หรือ appstore ได้ก็ต้องส่งให้ Apple หรือ Google ตรวจสอบก่อน ต้องเผื่อแล้วเช็คเวลาดีๆ
“เจนจำได้ ไล่แก้บนกันวุ่นวายไปหมด”
สองปีที่แล้วลูกค้าสั่งจะต้องเปิดตัวแอปตอนปลายเดือน พี่เอกก็เอาขึ้นให้ตั้งแต่วันที่ 1 เผื่อมีอะไรจะต้องแก้ สรุปว่าติดวันหยุดยาวของ silicon valey ที่มีบริษัทใหญ่ๆอย่าง Apple, Goole, Facebook และอื่นๆอีกมากมายอยู่ ส่งใบเร่งไปให้เขาก็แล้วแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะเขาหยุด ทำเอาพี่เอกถึงกับไปบนที่วัดว่าถ้าเอาขึ้นทันจะมาทำบุญ เป็นที่ล้อเลียนของทุกคนจนถึงวันนี้
“เออ เอาขึ้นได้วันสุดท้าย ผมจำได้เลย”
พี่เดี่ยวพูดไปขำไป
“อู้งานกันเหรอ”
คุณเนมเดินเข้ามาตอนที่เขากำลังหัวเราะพี่เอกกัน วันนี้หิ้วข้าวผัดปูเข้ามาในห้องห้ากล่องแบบพอดีจำนวนคน
“ข้าวกลางวันครับ”
เจ้านายบอกทุกคนก่อนจะลากเก้าอี้เข้ามานั่งกับพาโชค พี่เอกลุกออกมาจากโต๊ะแล้วหิ้วข้าวไปกล่องนึงเพราะเมื่อเช้ายังไม่ได้กินอะไร
“เอ้ย ไม่ได้!”
คุณเนมรีบลุกขึ้นเพราะตกใจที่พี่เอกหยิบข้าวกล่องใหญ่สุดไป
“หือ? อะไร”
พี่เอกถามก่อนจะเปิดดูแล้วพบว่าเป็นข้าวผัดปูกับไข่เจียวปูสีเหลืองทองน่ากิน
“กล่องนั้นของโชค”
เจ้านายว่าก่อนจะหยิบข้าวกล่องใหม่ไปให้พี่เอกที่โต๊ะและกล่องนั้นเล็กกว่าของพาโชค ทุกคนขำหน้าตาไม่พอใจของพี่เอกเพราะรู้ว่าคุณเนมเอ็นดูพาโชคเป็นพิเศษ ชอบแกล้งบ้าง มาขโมยข้าวบ้างแต่เวลาไปไหนมาคนที่ได้ของฝากดีที่สุดจะเป็นพาโชค อย่างคราวที่แล้วไปยุโรปมาคนอื่นได้ของฝากเป็น card holder หนังใบเล็กๆ แต่พาโชคกลับได้กระเป๋าตังค์ จะว่าลำเอียงก็ไม่เชิงเพราะคุณเนมเป็นแบบนี้กับพัชมันตั้งแต่แรกแล้ว
“พรุ่งนี้ผมจะไปเปิดบูท walk-in interview ที่สยาม โชคไปกับผมนะ”
คุณเนมว่าพร้อมกับนั่งกินขนมปังที่พัชกัดไว้ครึ่งนึง
“ไปได้ไง งานก็มี”
หัวหน้าบอกเจ้านายที่ทำอะไรไม่เคยตามขั้นตอนเลย คราวที่แล้วก็มาพาน้องไปชลบุรีแบบไม่บอกกัน หัวหน้ากะจะเปิดประตูมาแล้วเรียกพาโชคมารับงานใหม่แต่กลับได้รับโทรศัพท์จากคุณเนมแทนว่าตอนนี้ได้ลักพาตัวลูกน้องออกไปแล้ว “อยากให้ไปช่วยสัมภาษณ์ตำแหน่งโชคไง”
คุณเนมบอกเพราะช่วงนี้บริษัทที่แต่เดิมรับแค่งานจากลูกค้ากำลังจะเปิด unit ใหม่ที่ทำโปรดักส์เฉพาะของตัวเอง พี่ยูเองรับหน้าที่เป็น System Analyst หรือคนที่จัดการภาพรวมของโปรเจคว่าควรใช้ cost เท่าไหร่ใช้คนกี่คน ใช้เทคโนโลยีอะไรในการพัฒนา เท่าที่พี่ยูคิดตอนนี้จะมี designer คนนึง front-end คนนึง back-end, ios และ android อย่างละสองคน
ซึ่งโปรเจคมี 3 platforms ได้แก่ web/android/ios คำนวนรายจ่าย 6 เดือนที่พัฒนาก่อน luanch ออกไปน่าจะไม่ต่ำกว่า 5 ล้านบาท แค่คิดก็จนเพราะนี่ยังไม่รวมอุปกรณ์ที่ต้องซื้อให้พนักงานใหม่เลย ถ้าโปรเจคนี้ล่มคนเป็นหัวเรืออย่างพี่ยูก็จะปวดกบาลไปนาน
“ให้คนอื่นไป พัชอยู่ที่นี่นั่งดูโค้ดของ outsource ดีกว่า”
พาโชคน้ำตาจะไหล
“รู้งี้ผมไม่แขนหักดีกว่า”
เจนขำเพราะได้ยินพัชมันบ่นเรื่องนี้มาหลายวันแล้ว เพราะงานมันเริ่มเละตั้งแต่ตอนที่พาโชครถล้ม พอส่งให้ข้างนอกทำก็ต้องให้เขาทำจนจบโปรเจค เพราะไม่มีเวลามาตามดูพอจะแก้งานถึงรู้ว่างานที่ทำกันมาคลีนๆกันมาตั้งแต่แรกตอนนี้เละแบบเขียนใหม่ยังง่ายกว่า
“ก็ได้ เดี๋ยวผมไปหาพี่มาร์คก่อน”
สมกับเป็นคุณเนมที่มาเร็วไปเร็วและก่อนไปก็มาหยิบกาแฟของพี่เอกไปด้วย
“เอาของกูไปนี่กูไม่เคยได้อะไรคืนเหมือนไอ้โชคนะ”
คนแก่สุดในห้องพูดด้วยความเซ็ง น้องเจนยิ้มกว้างพร้อมกับยักคิ้วให้พี่เอกท่าทางน่าสงสัย
“อะไรเจน อย่าบอกนะ...”
พี่เอกถามน้องพร้อมกับหรี่ตามองมัน
“เจนขอติดแฮชแท็ก #เอกเนม”
พี่เดี่ยวขำพรืดก่อนจะพูด
“ถ้าเจนไม่กลัวบาปเพราะล้อคนแก่ เจนก็ต้องกลัวล่มจมในหน้าที่การงานด้วยนะ”
เจนยักไหล่แบบไม่สนใจแม้จะพึ่งจับคู่ให้ผู้บริหารกับซีเนียร์เดฟอย่างพี่เอก และก่อนที่พี่เอกจะได้ด่าอะไร ผู้หญิงคนเดียวในห้องก็สวมหูฟังแล้วเริ่มทำงาน
พี่เอกผู้ตามน้องเจนไม่เคยทันส่ายหัวอย่างอิดหนาระอาใจแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ เพราะช่วงนี้เริ่มสงสัยว่าเรื่องที่เจนพูดน่าจะมีมูลอยู่บ้าง อย่างเรื่องของหัวหน้ากับพาโชค พี่เอกกินข้าวไปสายตาเหลือบมองหัวหน้าที่สองสามวีคมานี้มาทำงานแต่เช้า ปกติไปกินข้าวกับทีมบ้างไม่ไปบ้างแต่หลังๆมานี่พาโชคอยู่ไหนก็ต้องเห็นพี่ยูอยู่ที่นั่นแล้วเริ่มประมวลผลความคิดพร้อมกับเรียบเรียงไทม์ไลน์ทั้งหมดที่พอรู้
“สวัสดีครับ”
และแล้วตัวแปรอีกตัวในหัวของพี่เอกก็โผล่มา
“ของฝากจากจีนมาแล้ว”
เจนร้องทักพี่ธามแทนที่จะสวัสดี
“ไหนครับ”
พี่บอลที่ฝากพี่ธามซื้อรองเท้ารุ่นใหม่ลุกขึ้นจากโต๊ะด้วยความตื่นเต้น
“ขนมๆ”
พาโชคว่าพร้อมกับเดินไปตรงโต๊ะปิงปองที่พี่ธามวางของทั้งหมดลง พี่เอกมองหัวหน้าที่เลิกสนใจหน้าจอคอมแต่หันไปสนใจผู้มาใหม่แทน
พี่เอก ยูริกับธามนั้นเข้ามาทำงานพร้อมๆกันตั้งแต่สมันเรียนจบกันใหม่ๆ พี่เอกเกิดก่อนหัวหน้าศศินกับหัวหน้าเทสเตอร์อยู่สองปีแต่เรียนจบพร้อมกันเลยดูเหมือนคนรุ่นเดียวกัน พวกเขาเข้ามาทำงานตั้งแต่บริษัทเป็น start-up มีคนแค่ไม่กี่คน จนตอนนี้จดทะเบียนเป็นบริษัทจำกัดและเอาเข้าตลาดหุ้นได้แล้ว เรียกได้ว่าทำงานตั้งแต่ห้องเช่าเล็กๆจนกลายเป็นตึกใหญ่
ระหว่างที่พี่เอกพึ่งมารู้จักยูกับธามตอนเริ่มทำงานทั้งสองคนนั้นเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยเรียนแล้ว แม้จะไม่ได้สนิทกันแต่ด้วยสภาพแวดล้อมหลายอย่างทำให้ให้สองคนนั้นดูเหมือนจะทำงานแล้วสนิทกันได้ง่ายกว่ากับคนอื่น แต่ก่อนพวกเขาสนิทกันมากกว่านี้และมักจะไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อย แต่ด้วยอายุและหน้าที่การงานที่ความรับผิดชอบมากขึ้นทำให้ตอนนี้พวกเขากลายเป็นแค่เพื่อนที่ดีต่อกัน แต่ไม่ใช่คนที่จะออกไปเที่ยวด้วยยามว่างอีกแล้ว ตอนนี้พี่เอกก็ได้แต่หวังว่าเพื่อนสองคนนั้นคงไม่ทะเลาะกันเพราะเรื่องหัวใจ
“ของบอลอันนี้”
พี่บอลที่โอนเงินไปให้พี่ธามยิ้มกว้างเมื่อเห็นรองเท้ารุ่นที่พึ่งออกมาใหม่แต่ไม่มีในประเทศไทย
“ขอบคุณครับพี่”
“ไม่เป็นไรๆ”
พี่ธามยิ้มกว้างเมื่อน้องมันแทบจะคุกเข่ากราบ เพราะเอาจริงๆก็ค่อนข้างหายากอยู่ ทุกคนรุมพี่ธามอยู่พักใหญ่ ต่อเมื่อหนำใจแล้วถึงถอยกลับไปที่โต๊ะของตัวเอง พาโชคที่กำลังเคี้ยวขนมจากจีนแบมือขอบางอย่างจากพี่ธาม คนเป็นพี่ยิ้มให้ก่อนจะควักสิ่งที่เป็นของฝากน้องออกมาให้
“ขอบคุณครับ”
คนเด็กกว่าบอกพลางไหว้ขอบคุณ สิ่งที่พี่ธามซื้อให้พาโชคคืออะไรไม่รู้เพราะมันถูกวางลงในมือไอ้พัชแล้วเจ้าตัวก็เก็บลงกระเป๋ากางเกงลงไป พี่เอกมองหัวหน้าตัวเองที่เริ่มขมวดคิ้ว
“กินขนมให้หมดนะ ไปละครับ”
พี่ธามบอกทุกคนก่อนจะเดินหายออกไปง่ายๆแต่เหมือนทิ้งระเบิดไว้ลูกใหญ่ พี่เอกเลิกสังเกตการณ์ก่อนจะกลับมาทำงานเช่นเดิม ไม่ใช่ว่าไม่อยากรู้แล้วแต่เพราะว่ามีน้องเจนคอยทำหน้าที่อยู่ต่างหาก
“ประชุมเหรอครับ”
พี่บอลที่มีเรื่องจะคุยกับหัวหน้าถามเมื่อลุกพี่ลุกขึ้นแล้วทำท่าจะเดินออกจากห้อง
“ดูดบุหรี่แป้ป เดี๋ยวมา”
พี่เอกมองน้องเจนที่หันมาสบตากันพอดี วันนี้บรรยากาศลูกพี่ดูแปลกไปแบบทุกคนรู้สึกได้ ยกเว้นแต่ไอ้คนที่น่าจะเป็นตัวต้นเหตุอย่างพาโชค
“อันนี้อร่อย”
พัชยื่นขนมให้พี่เดี่ยวที่นั่งข้างกันโดยไม่ได้ใสใจอะไรแม้แต่น้อย
***
“ธาม”
คนที่กำลังดูดบุหรี่ไฟฟ้ารสหวานเข้าคอหันมามองหน้าคนเรียกที่เดินตามมาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
“ว่าไง?”
แต่ก่อนพวกเขามาดูดบุหรี่ด้วยกันบ่อย คุยกันเรื่องเก่าๆบ้างเรื่องงานหรือเรื่องไร้สาระบ้าง แต่ช่วงหลังมานี่ไม่ได้เจอกันเลย
“ไปจีนมาเป็นไงบ้าง”
หัวหน้าทีมเดฟถามพร้อมกับหยิบบุหรี่ขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกงตัวเอง ในขณะที่บุหรี่รสหวานของหัวหน้าเทสเตอร์กำลังลอยฟุ้งในอากาศ ยูก็จุดบุหรี่กลิ่นฉุนจัดของตัวเองบ้าง
“ก็ดีนะ คุยกันง่ายอยู่ เขาก็ดูชอบคนไทย”
นอกจากจะทำงานเป็นหัวหน้าเทสเตอร์แล้วในฐานะบุคคลรุ่นแรกๆของบริษัท ก็ต้องรับผิดชอบการดูงานหรืองานบริหารทั่วๆไปด้วย เพราะคุณเนมที่ถือเป็นหุ้นส่วนใหญ่สุดยกหุ้นให้คนที่ไว้ใจได้ถือไว้หลายเปอร์เซ็นต์เหมือนกัน
“แล้วงานยูนิตใหม่ถึงไหนแล้ว”
พี่ธามถามหัวหน้าฝั่งเดฟที่ช่วงนี้ดูกล้ามฟีบลงไม่รู้ว่าไม่มีเวลาออกกำลังกายหรือกำลังเหนื่อยเรื่องอะไรบ้าง
“พรุ่งนี้คุณเนมจะไปสัมภาษณ์คน”
“อยากได้ทีมดีๆเนอะ”
ธามว่า ยูขำก่อนจะเอ่ยชวน
“มึงก็กลับมาเดฟ”
พี่ธามที่ลาออกจากการเขียนโค้ดไปหลายปีส่ายหัว
“ถ้าจะลากกูกลับไป กูขอไปเป็นยามหน้าตึก”
ต่างคนต่างขำเพราะรู้ดีว่างานพวกนี้มันเหนื่อยตรงการโค้ดนี่แหละ
“มีเรื่องอะไร”
พี่ธามถามเพื่อนตัวเอง เพราะอยู่ด้วยกันมานานถึงได้รู้ว่าที่ยูเดินออกมาไม่ได้แค่จะดูดบุหรี่แน่นอน ยูถอนหายใจเฮือกก่อนจะพ่นควันสีขาวออกจากปากพร้อมกับมองหน้าเพื่อนตัวเองไปด้วย
“อะไรเสือ มองหน้ากูแบบนี้”
ธามถามแซวเพื่อนตัวเองที่ร้อยวันพันปีไม่เคยมายืนจ้องหน้าอยู่แบบนี้
“มึงชอบพัชเหรอ”
คนที่ถูกถามอึ้งไปเพราะไม่เข้าใจว่าทำไมลูกพี่ฝั่งเดฟถึงได้ถามออกมาแบบนี้ เพราะแต่เดิมก็คิดๆอยู่ว่าคนในห้องนั้นคงสงสัยอยู่บ้างว่าทำไมเขาถึงได้เดินไปที่ห้องนั้นบ่อยนัก
“ใครบอก”
คนที่ถูกถามถามกลับ พี่ยูถอนหายใจหนักก่อนจะตอบ
“รู้เอง”
ธามมองหน้าเพื่อนตัวเอง ในระหว่างที่อีกฝั่งรู้ว่าเขาสนใจพัช ตัวเขาเองก็สงสัยเหมือนกันว่าทำไมหัวหน้าศศินถึงได้หวงลูกน้องอย่างพาโชคนัก อาจจะเพราะว่าเขาเห็นยูเป็นเพื่อนและชินตากับที่มันควงผู้หญิงเลยไม่ได้คิดมาก่อนว่าเรื่องจะเป็นแบบที่เขาคิดจริงๆ
“กูว่าละ”
คนที่ตงิดใจมานานถอนหายใจบ้าง
“ตั้งแต่เมื่อไหร่”
คนที่ถูกถามตอนต้นเปลี่ยนมาเป็นคนถามบ้าง คนที่มาเพื่อจะเค้นความจริงเขาดับบุหรี่ที่ยังไม่หมดลงบนกะบะทรายก่อนจะหันมาตอบเพื่อนตัวเอง
“จะปีนึงแล้ว”
อา...ดูจากสายตาที่มองมาธามคิดว่าคงไม่ต้องถามต่อแล้วว่าจะเป็นยังไงต่อไป แต่ควรอธิบายแทน
“พวกกูเป็นพี่น้องกัน”
เขาบอกตามจริงแต่อีกคนกลับดูหงุดหงิดที่ไม่ได้คำตอบ
“แต่มึงชอบน้อง”
หัวหน้าฝั่งเดฟเค้นเขาอีกรอบ พี่ธามขำหน้าตาจริงจังของเพื่อนตัวเองก่อนจะตอบ
“มึงบอกกูเองนะว่าอย่ายุ่งกับคนใกล้ตัว”
พี่ยูนั่งลงกับเก้าอี้ไม้ทรงสูงที่หันหน้าออกไปนอกตึกในความสูง 29 ชั้น เขามองวิวสุดสายตาก่อนจะตอบ
“เออดิ”
ธามมองเพื่อนตัวเองที่ดูเสียศูนย์พอสมควร เขาที่พอรู้อดีตของยูริเดือนไอทีเก่าตบบ่ามันก่อนจะบอก
“กูว่าคุยกันยาวว่ะ ตอนเย็นไหม กูต้องไปประชุมต่อ”
พี่ยูหยิบบุหรี่ขึ้นมาอีกมวนแล้วตอบรอบอีกคนไป
“เออๆ เดี๋ยวโทรไป”
ธามเดินออกมาจากห้องดูดบุหรี่ด้วยความรู้สึกวูบโหวงในใจแบบประหลาด เขาไม่ได้โกรธเพื่อน ไม่ได้เสียใจแต่ถึงแบบนั้นก็ยังยิ้มไม่ออก ธามรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าพาโชคไม่ใช่ผู้หญิง แม้ก็ยังอยากดูแลไปเรื่อยๆแต่ก็ไม่ง่ายเลย เหตุผลอื่นมากมายอาจจะไม่มีความหมายแล้วเพราะที่สุดคือพัชก็มีคนที่ชอบอยู่แล้ว ธามกดลิฟท์ขึ้นไปชั้น 31 ที่เป็นชั้นทำงานของตัวเองพลางนึกถึงวันที่ไปซื้อเสื้อด้วยกันกับพาโชค เขาขำปนเหนื่อยใจเมื่อนึกถึงรอยจูบบนคอของพาโชค
“ไอ้เหี้ยยูมึงแม่ง”
***
“วันนี้พี่ไปกินเหล้ากับธามนะ”
สารถีจำเป็นจอดรถที่หน้าบ้านหลังใหญ่ก่อนจะบอกเจ้าของบ้านที่กำลังตั้งอกตั้งใจเล่นเกมส์
“แล้ว?”
“เดี๋ยวคงกลับบ้านเลย”
เขาบอกพร้อมกับปลดล็อคประตู
“อ่าหะ”
พาโชคตอบรับแต่ตัวยังไม่ขยับ พี่ยูมองปากสีสดที่มู่ทู่เพราะดูเหมือนเกมส์จะไม่ได้ดั่งใจคนเล่นนัก
“เอ้ยยย ล้วงอะไร”
สิ่งที่ลูกพี่สงสัยมาตั้งแต่เช้าคือพี่ธามให้อะไรพัชมา เขาล้วงลงไปในกระเป๋ากางเกงผ้าสีกรมท่าก่อนจะดึงพวงกุญแจลูฟี่ขี่เมฆใส่ชุดไซอิ๋วออกมา
“ของ limited จากจีนเลย ไม่ให้!”
คนเป็นเจ้าของที่ตกใจจนมือถือแทบจะร่วงหันมาหยิบพวงกุญแจออกจากมือลูกพี่ จะยังไงสำหรับพี่ยูแล้วพัชก็เป็นแค่นายพาโชคเด็กพึ่งเรียนจบในสายตาอยู่ดี เขายิ้มให้กับตุ๊กกตาโง่ๆ
“อะไร”
พัชผู้ไม่สบอารมณ์กับรอยยิ้มกรุ่มกริ่มถามลูกพี่มัน
“เปลี่ยนใจละ เดี๋ยวกลับมานอนด้วย”
เจ้าของรถคันใหญว่า ส่วนนอนที่ว่าก็คือนอนจริงๆ นอนหลับบนโซฟาข้างล่างโดยปล่อยให้เจ้าของบ้านนอนที่ชั้นบนแบบสบายใจ จะมีบ้างที่เจ้าของบ้านงอแงดึกๆสักตีสองตีสามจะเดินกอดหมอนลงมานอนด้วย แต่ก็ทำได้แค่นอนเพราะขืนมากกว่านี้กลัวไม่ได้กลับมาเหยียบที่นี่อีก
“จะไปไหนก็ไปสิ บอกทำไม”
พาโชคว่าพร้อมกับเก็บมือถือลงกระเป๋าแล้วทำท่าจะลงจากรถไป
“จริงเหรอพัช จริงนะ ไปได้เหรอ”
พี่ยูแกล้งคนปากแข็งที่ปากก็บอกว่าไม่สนใจ แต่พอตอนกลางคืนนี่เปลี่ยนไปอย่างกับคนละคน เขายิ่งเห็นคนหน้าบูดก็ยิ่งอยากแกล้งแต่กลัวแกล้งมากไปน้องจะโกรธจริงๆ ทีนี้ก็เตรียมตัวตายได้เลย
“ล็อคบ้านดีๆพี่กลับไม่เกินเที่ยงคืน”
เขาบอกอีกคน
“แล้วจะเอารถไปเมาเนี่ยนะ จอดไว้ แล้วเรียกอูเบอร์”
คนเป็นพี่ยิ้ม...พาโชคก็คือพาโชคอยู่วันยังค่ำ...
“เป็นห่วง?”
พัชที่เหนื่อยต่อล้อต่อเถียงตอบง่ายๆ
“เออ”
ทำเอาคนแก่กว่ายิ้มกว้างพร้อมกับเอี้ยวตัวมากอดไว้
“น่ารักจังเลย”
พาโชคขำเพราะไม่เคยเห็นมุมปัญญาอ่อนแบบนี้ของลูกพี่ มิน่าคนถึงชอบพูดกันว่าไม่ควรคบกับคนที่ทำงานเพราะไม่งั้นมันจะวุ่นวายแถมไม่มีความเกรงใจให้กันแบบที่พัชกำลังเป็นอยู่ตอนนี้
“ตัวอะไรอมลูกพี่กูวะ คายออกมา”
มันจับไหล่อีกคนเขย่าแรงๆและเพราะเป็นแรงผู้ชายหัวพี่ยูถึงได้คลอนไปมาจนน่าสงสาร
“อย่าเขย่าสิวะ ฮ่าๆๆ”
เพราะมัวแต่เล่น ศอกของคนที่นั่งอยู่ฝั่งคนขับถึงกระแทกไปโดนแตร ถึงตอนนั้นถึงได้ผละตัวออกจากกัน
“อะไร”
พาโชคถามอีกคนที่ดูเหมือนจะตกใจแต่ก็ยังมองหน้ากันนิ่ง เจ้าของรถช้อนคางอีกคนขึ้นก่อนจะกดจูบลงไปเบาๆซ้ำ จนเมื่ออีกคนเปิดปากถึงได้โน้มตัวลงไปหาจนแนบชิด คนทั้งคู่ปฏิเสธไม่ได้ว่าถึงจะเจอกันอยู่ทุกวันแต่ก็ยังคิดถึงกัน เพราะพวกเขาเจอกันในสถานที่และเวลาที่ไม่ควรนัก เพราะความคลุมเครือและอะไรอีกหลายๆอย่างทำใจจูบนี้อาจจะเป็นจูบแรกที่ชัดที่สุด ว่าพวกเขาอาจจะไม่ได้เป็นแค่คนรู้จักกันอีกแล้ว
พัชเปิดปากรับลิ้นเปียกชื้นของอีกคนที่ค่อยๆละเลียดเล่นกับริมฝีปากพร้อมกับลูบท้ายทอยคนที่คร่อมอยู่เบาๆ จากจูบเบาๆก็เริ่มหนักขึ้นเมื่อมือใหญ่สอดเข้ามาใต้เสื้อยืดตัวโคร่งของคนที่นอนราบไปกับเบาะ พาโชคจับไหล่แน่นตึงไว้ก่อนจะดันออก
“พอ”
เป็นครั้งแรกที่พัชเรียนรู้ที่จะหักห้ามใจตัวเองและเป็นครั้งแรกเหมือนกันที่คนขี้บังคับจะรู้จักฟัง
“ไม่อยากไปแล้ว”
แต่ยังไงลูกพี่ก็ยังดื้ออยู่วันยังค่ำ… พัชลูบหลังคนที่คร่อมข้ามกระปุกเกียร์รถมาเสียครึ่งตัว คนตัวตัวซุกหน้าลงที่ซอกคออุ่นพร้อมกับหลับตาสูดกลิ่นกายที่คิดถึง
“ร้านไหน เดี๋ยวเรียกรถให้”
พาโชคถามคนที่กอดไม่ยอมปล่อย มันกดตามที่อีกคนบอกก่อนจะเห็นว่ารถจะมาถึงในอีก 21 นาทีเพราะตอนนี้รถยังติดอยู่
“แล้วเรื่องเป็นไง”
เจ้าของบ้านที่ยังไม่ได้เข้าบ้านสักทีถามถึงเรื่องคดี
“พ่อพี่จ้างเอกชนสืบด้วย รู้ไหมเจออะไร”
พาโชคฟังเสียงอู้อี้ที่พูดอยู่ตรงคอตัวเองก่อนจะเลิกคิ้วเมื่อรู้สึกว่าสิ่งที่จะได้ฟังมันคงไม่ดีเท่าไหร่
“เจออะไร?”
“แพมกับพี่ชายของเนสอยู่บ้านเดียวกัน”
พัชขมวดคิ้วแน่นพลางนึกย้อนไปวันที่เจอคนสองคนนั้นอยู่ที่ห้างด้วยกัน พาโชคว่ามองยังไงก็ไม่เหมือนคนที่พึ่งจะรู้จักกัน
“อะไรวะเนี่ย”
ไอ้โชคอุทานเสียงดัง ซึ่งอีกคนที่ว่าจะบอกเรื่องนี้ตั้งแต่เช้าแต่ไม่มีเวลาเพราะมันแต่งอนน้องเรื่องพวงกุญแจตอบเนือยๆทั้งๆที่เป็นเรื่องน่าตกใจ
“อือ น่าจะมีความสัมพันธ์กันไม่ทางใดก็ทางนึง”
“ตำรวจคนนั้นนามสกุลอะไร”
นักสืบพาโชคถามพร้อมกับหยิบมือถือขึ้นมา ในระหว่างที่พี่ยูกำลังจูบคอคนอื่นมั่วๆ ไอ้พัชมันก็เปิดเข้าเว็บไซต์ขององกรณ์ที่บอกชื่อ นามสกุลของพนักงานไว้หมดแล้ว
“นี่ของพี่แพม”
พัชยื่นจอให้อีกคนดู พี่ยูที่พึ่งดันตัวขึ้นมานั่งที่เบาะตัวเองถอนหายใจยาวก่อนจะหยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมาบ้าง
“นามสกุลเดียวกันว่ะ เดี๋ยวพี่โทรหาพ่อแป้ปบอกธามให้หน่อยว่าไม่ไปแล้ว กดแคนเซิลอูเบอร์ด้วย”
พาโชคหน้าหงิกเพราะไม่รู้ว่าจะตกใจเรื่องไหนก่อนดี
“ยกเลิกรถไปละ ไปบอกพี่ธามเอง”
หัวหน้าที่โทรหาพ่อแต่พ่อไม่รับหันมาหาน้องอีกรอบ
“บอกให้หน่อยครับ บอกว่ามีเรื่องด่วน”
พาโชคเห็นสายตาคนขี้บังคับเลยยกมือถือขึ้นมาโทรให้
“ให้บอกพี่ธามว่าไง”
มันถามคนที่กำลังรอพ่อรับสายอยู่เหมือนกัน
“เมียไม่ให้ไป”
คนบอกว่าพร้อมกับยักคิ้ว พาโชคเลยชู้นิ้วกลางให้ทีนึงก่อนจะลงจากรถไป ปล่อยให้หัวหน้าคุยกับพ่อไปขำไป
-
สงสารพี่ธามมมมม คนดีไม่มีที่ยืน
มาหาหนูนี่คะ
-
ทางนี้ยังว่างนะคะ
-
แหม อีตาพี่ยู เคลียรกับพี่ธามได้นี่เอาใหญ่เลยนะ มีเรียกมงเรียกเมีย ต้องส่งเรื่องให้เจนสาววายรับรู้แล้วละ
-
หมั่นไส้พี่ยู ขอซื้อไปเก็บได้ไหมคะ :laugh:
-
อิพี่ยูคนกันท่า
-
แหมมมมม พี่ยู๊ววววว
-
พี่ยู มีเจ้ากรรมนายเวรตามติดจริงๆ :z3: :z3: :z3:
-
แหมมมมพี่ยู แหมมมมมม เมียไม่ให้ไปเนาะพี่
-
เห็นชื่อตอนแล้วกลัวเศร้า แต่อ่านแล้ว happy :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
รอคอยแต่นิยายเรื่องนี้เลยยยยยยยย
-
ทำไมพี่ยูได้ใจไม่เป็นหมายหงอยละคะ 5555 เต็มปากเต็มคำเชียว
-
เดี๋ยวเราจะปลอบพี่ธามเอง มาค่ะพี่ :กอด1:
สรุปแพมกับตำรวจนั่นเป็นไรกันอะนี่คิดไปแล้วว่าเป็นแฟนนะเนี่ย
ปล.ขอจิ้น #เอกเนม ด้วยคนนะคะ ฮ่าๆ
-
แหนนนนนนนนนนนน หัวหน้าได้ทีเอาใหญ่เลยน้า
-
น่ารักกันจริงคู่นี้ พี่ธามมาซบอกหนูได้นะ
-
พี่ยูไม่ค่ยรักเมียหลงเมียเลยนะ มีอ้อนบ้างเล็กน้อยด้วย เขินอ่ะ
-
17.ศศิน x พาโชค
-- พาโชค--
“พาโชค”
ผมหันไปตามเสียงเรียก พี่เจนวิ่งตามหลังมาในตอนกลางวันที่เรากำลังจะออกไปกินข้าวกัน พอมองไปด้านหลังก็เห็นอีกคนก้าวยาวๆตามมา ปกติแล้วพี่ยูมักจะกินอาหารที่ค่อนข้างคลีนเพราะพี่แกเล่นกล้ามแต่พักหลังๆมานี่ไม่รู้ทำไมถึงยอมไปกินนั่นนี่ตามคำชวนของพวกผมง่ายๆ
“กินพิซซ่าไหม เจ้มีคูปอง 1 แถม 1”
ผมเป็นไอ้ผอมและเนิร์ด จะว่าโชคดีก็ได้ที่ระบบเผาผลาญดีเลยไม่เคยรู้จักคำว่าอ้วน แต่เรื่องไขมันนี่เป็นอีกเรื่อง เพราะฉะนั้นบางทีเลยอิจฉาพี่ยูอยู่เหมือนกันที่มีรูปร่างดี
“พี่ยูกินพิซซ่านะ”
พี่เจนบอกหัวหน้าที่ก้มมองแต่โทรศัพท์ เขาพยักหน้าแล้วเดินมาขนาบข้างผม
“เดินหลังตรงๆ”
ผมยืดตัวตรงตามแรงมือที่ดันแผ่นหลัง ก่อนหน้านี้สำหรับผมพี่ยูเป็นหัวหน้าที่เก่งมาก เป็นครูที่สอนเรื่องใหม่ๆให้ เป็นลูกพี่ที่น่าเกรงขามและเป็นพี่ชายที่ดีคนนึง แต่ตอนนี้เหมือนกับว่าบางอย่างมันเปลี่ยนไป เพราะแม้ว่าแต่ก่อนจะสนิทใจกันแค่ไหนเราก็ไม่เคยเข้ามายุ่งเรื่องส่วนตัวกันเหมือนตอนนี้
“ทำไมวันนี้ใส่แว่นล่ะโชค”
พี่เจนถามเมื่อเรามาถึงร้านพิซซ่าที่ว่าแล้ว ผมรับเมนูจากพนักงานก่อนจะตอบพี่เจน
“ใส่คอนแทคเลนส์บ่อยแล้วตามันแห้ง”
พี่ยูที่นั่งตรงข้ามเงยหน้าจากมือถือแล้วมองหน้าผม
“ยี่ห้ออะไร”
“ตามร้านแว่นครับ”
ผมตอบ
“เดี๋ยวพี่สั่งยี่ห้อที่ใส่อยู่ให้”
เขาบอกพร้อมกับก้มลงกดมือถืออย่างเคย ไม่ทันไรก็ยื่นมือถือของตัวเองให้ผม หน้าจอเป็นร้านขายคอนแทคเลนส์ออนไลน์จากต่างประเทศ ผมมองหน้าเขาก่อนจะก้มลงใส่ตัวเลขความสั้นของสายตาตัวเองแล้วยื่นกลับให้เขา
“เท่าไหร่ครับ เดี๋ยวโอนให้”
ผมบอกแต่เขาปฏิเสธ
“พี่จะสั่งของพี่ด้วย ไม่เป็นไร”
ผมมองหน้าพี่เจนที่นั่งยิ้มอยู่ข้างๆกัน
“ของเจนล่ะคะ”
“ไปทำสายตามาให้สั้นก่อน”
ผมหัวเราะให้กับคู่กัดที่หลังๆมานี่ยิ่งตีกันบ่อยขึ้น แม้พี่ยูจะชอบแซวหรือขัดพี่เจนแต่ใครๆก็รู้ว่าหัวหน้าเอ็นดูพี่เจนอยู่ไม่น้อย
“พี่เจนอยู่หน้าคอมทั้งวันทำไมสายตาไม่สั้น”
ผมถามเพราะน้อยคนนักที่ทำงานสายนี้แล้วสายตาจะปกติ แต่พี่เจนเป็นหนึ่งในนั้น
“ไม่เพ่งไง เวลาตาล้าก็หาอย่างอื่นมอง ตอนกลางคืนก็ไม่ปิดไฟเล่นมือถือ”
ผมพยักหน้ารับแม้ที่พี่เจนพูดมาผมทำไม่ได้สักอย่าง
“พัชมันทำได้ที่ไหน ตื่นมาดึกๆนั่งเล่นเกมส์ในมือถือ ไฟก็แยงตาจนพี่ตื่นด้วย”
คนพูดๆเหมือนเป็นเรื่องปกติแต่ผมกลับกำลังทวนสิ่งที่พี่ยูพูดออกไปก่อนหน้านี้ หน้าผมเห่อร้อนจนแม้แต่ตัวเองยังรู้สึกได้ บางทีมันคงแดงมาก ไอ้พี่ยูแม่ง… ในระหว่างที่พี่เจนดูเหมือนกำลังเรียบเรียงความคิดในหัวผมก็เตะเข้าขาของอีกคนอย่างแรงจนตัวเองเจ็บไปด้วย
“อะ อะไรนะคะ”
บางทีหัวหน้าก็โง่ในเรื่องที่ควรจะไม่โง่ ผมหลบตาพี่เจนที่หันมามองด้วยความไม่แน่ใจกับประโยคที่พี่ยูพูด
“อ้าว”
คนพูดเหมือนจะรู้ตัวเลยเปิดเมนูอาหารกลบเกลื่อน ตอนนี้ไม่รู้เหมือนกันว่าระหว่างผม พี่ยูหรือพี่เจนที่หน้าแดงกว่ากัน จะว่าในความโชคร้ายก็ยังมีความโชคดีอยู่เพราะวันนี้พวกพี่เอกชวนกันไปกินข้าวอีกที่นึง ถ้ามากันครบผมคงไม่รู้ว่าจะเอาตัวเองไปแปะไว้ที่ไหน
“รับอะไรดีคะ”
ผมว่าคนที่น่าสงสารที่สุดตอนนี้คงเป็นน้องพนักงานที่กำลังให้พวกผมสั่งอาหารอยู่ ผมลดเมนูที่บังหน้าตัวเองลงก่อนจะทำใจแข็งเริ่มสั่งอาหารด้วยน้ำเสียงปกติ
“ที่นี่แป้งบางกรอบอร่อยนะพัช”
คนที่ชวนมาแบบพี่เจนแนะนำ ผมเลยสั่งพิซซ่าแป้งบางกรอบไปสองถาด ปีกไก่แล้วก็สลัดตามปกติเหมือนที่เคยมากินกับพี่เจนแต่กลับไม่รู้เลยว่าคนข้างหน้าผมกินอะไรได้บ้าง
“พี่ยูกินอะไร”
ผมถามคนที่เงียบมาสักพักแล้ว เขาทำหน้ามึนแบบที่ปกติไม่เคยเห็น
“อะไรก็ได้”
ผมหลุดขำคนที่ปกติเลือกกินอย่างกับอะไรดีก่อนจะสั่งไก่ทอดกับขนมปังเพิ่ม
“โชค มึงสั่งไม่เกรงใจน้ำหนักเลย”
พี่เจนว่าผม
“ก็ผมอยากอ้วนบ้าง”
“เออ คนอ้วนก็อยากผอมคนผอมก็อยากอ้วน”
ผู้หญิงคนเดียวในโต๊ะบ่น
“ถ้าอยากตัวใหญ่ขึ้นไปเข้าฟิตเนสกับพี่ พวกนี้กินไปก็มีแต่ไขมัน”
ผมยู่หน้าเพราะขนาดฟิตเนสโปรลดแลกแจกแถมจากพี่ธามผมยังไม่สนใจเลย เอาเวลาไปเล่นเกมส์ยังดีกว่าอีก
“ผมไม่มีตังค์”
ผมบอกปัด
“เดี๋ยวสมัครให้ เย็นนี้ไปด้วยกัน”
ผมมองหน้าพี่เจนตาปริบๆเพราะอยู่ดีๆก็หาเรื่องเข้าตัว
“สายเปย์”
พี่เจนว่าก่อนจะขำ
“แล้วทำไมช่วงนี้ไม่เห็นพี่ยูรีบไปฟิตเนสเลยคะ”
ผมพยักหน้าเห็นด้วยเพราะเห็นได้ชัดว่ากล้ามของลูกพี่หายไปเยอะเลย
“ตามเฝ้าคนอยู่”
คนตอบว่าพลางมองหน้าผมก่อนจะก้มลงไปดูมือถืออีกรอบ ดูก็รู้ว่ากำลังยุ่งอยู่กับงานโปรเจคล่าสุดที่ลูกค้ายังไม่ยอมจ่ายตังค์เสียที
“เอ่อ ขอพูดอะไรได้ไหมคะ อึดอัด”
พี่ยูเลิกคิ้วเพราะสงสัยว่าพี่เจนจะถามอะไร ปกติแล้วพี่เจนไม่เคยขอแบบนี้ คิดจะถามก็ถามเลย
“นี่รู้ตัวกันไหมว่าเหมือนคนเป็นแฟนกัน”
“ห้ะ?”
ผมกับพี่ยูร้องออกมาพร้อมกัน จะว่าไปช่วงนี้เหมือนพี่ยูจะชอบบ่นผมเยอะกว่าเดิม พัชอย่างนั้นอย่างนี้ แต่ผมก็ไม่ได้สนใจปล่อยให้พี่แกบ่นไป ถ้าอันไหนมันร้ายแรงจริงๆเขาก็จะส่งสายตาบังคับยิ่งกว่าพ่อที่เลี้ยงมาอีก ล่าสุดก็เรื่องผมดื่มกาแฟเยอะเกินไป บ่นจนพี่เอกมองหน้าผมเพราะสงสาร
“คบกันเหรอคะ?”
พี่เจนถามคำถามที่แม้แต่ตัวผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ผมรู้สึกอิ่มขึ้นมาซะเฉยๆ อยากจะวิ่งกลับขึ้นไปบนออฟฟิศให้จบๆไป
“เจนว่าไงล่ะ”
ผมชี้หน้าพี่ยูที่ยังไปถามพี่เจนกลับอีก เขายักคิ้วกวนตีนผมก่อนจะก้มลงไปที่มือถือเหมือนเดิม
“จริงเหรอวะโชค”
พอถามหัวหน้าไม่ได้คำตอบพี่เจนก็มาไล่บี้กับผมแทน ผมส่ายหัว
“ไม่อ่ะ ไม่ได้คบ”
พอผมพูดเสร็จอีกคนก็มองผมด้วยสายตาไม่พอใจ
“เดี๋ยวโดน”
พี่ยูบอกก่อนจะรับโทรศัพท์จากคุณเนมแล้วเดินออกไปจากโต๊ะ น่าจะคุยกันเรื่องเงินของโปรเจคที่เป็นความลับกับพนักงาน
“กูหัวใจจะวายแล้ว”
พี่เจนว่าก่อนจะเอามือปิดตาตัวเองแล้วบ่นงึมงัม
“คือพี่ก็เห็นนะว่าลูกพี่แกแปลกๆกับพัชแต่คือคบกันจริงเหรอวะ”
ผมที่เหมือนคนที่ปฏิเสธอะไรไม่ได้มองพี่เจนที่ทำตัวไม่ถูก พาลให้มือไม้ผมเกะกะไปหมด
“ไม่เชิงว่ะพี่”
พี่เจนที่แดงไปทั้งหน้าและหูจับไหล่ผมแล้วเขย่า
“โอยยยย ตั้งแต่เมื่อไหร่คะ”
ผมหัวเราะคนที่ดูตื่นเต้นกว่าตัวผมอีก
“คุยๆกันมั้ง”
ผมที่ยังไม่รู้อนาคตตอบออกไปด้วยคำตอบที่คิดว่าเซฟที่สุด เมื่อไหร่ที่เลิกคุยเราจะได้กลับมามองหน้ากันได้เหมือนเดิม ถึงแม้ที่จริงแล้วการกระทำจะเกินคำพูดไปหลายก้าวแล้วก็ตาม
“กูจะเป็นลม”
พี่เจนพูดแล้วเอามือพัดให้ตัวเอง ทั้งๆที่ในร้านก็ไม่ได้ร้อนแต่มือผมกลับชื้นไปด้วยเหงื่อ
“แปลกเหรอพี่"
ผมถามคำถามที่ไม่คิดว่าตัวเองจะถาม ผมกังวลกับสายตาของพี่ๆหลายคนเหมือนกัน เพราะผมไม่รู้ว่าที่ตัวเองทำอยู่มันดีหรือเปล่า
“เฮ้ย เจ้แค่เขินแทน"
พี่เจนว่าก่อนจะวางมือลงบนไหล่ผม
“แปลกอะไร ชอบก็คือชอบ รักก็คือรัก พี่แค่ตกใจเพราะไม่คิดว่ามันจะจริงแล้วอีกอย่างหัวหน้าก็ออกตัวแรง กูตกใจ"
พี่เจนบอกพร้อมกับหัวเราะ
“แต่ที่พี่ห่วงคือห่วงความรู้สึกมึง โอเครึเปล่า ลูกพี่มึงก็ไม่ใช่คนดีเท่าไหร่"
พี่เจนบอกเมื่อเหลือบไปเห็นว่าหัวหน้าเดินกลับมาพอดี
“เสี้ยมน้องอีกละ"
ลูกพี่ที่ไม่ใช่คนดีนักแบบที่พี่เจนบอกว่า ก่อนจะเริ่มกินข้าว
“เจนว่าเจนไม่ไหว"
พี่เจนที่ดูยังช็อคอยู่บ่นไปเคี้ยวขนมปังไป
“คนเริ่มชงก็เจนนะ"
พี่ยูบอกพร้อมกับเหลือบมองพี่เจนที่ตอนนั้นจับคู่ให้ผมกับหัวหน้าแบบไม่เกรงกลัวอำนาจมืดใดๆ
“แล้วเจนจะไปรู้ไหมว่าพี่ยูจะทำแบบนี้"
“พี่มันทำไม"
“ก็เจนห่วงน้อง!"
ผมนั่งขำคนที่เถียงกันโดยที่ลืมว่ากำลังกินข้าวอยู่ ดูก็รู้ว่าพี่ยูกับพี่เจนสนิทกันมากแค่ไหน พวกเขาทำงานด้วยกันมาเกือบหกปี ทั้งพี่เจนก็เป็นคนที่น่าจะคุยกับหัวหน้าเยอะสุดด้วย
“ห่วงพี่นี่ พาโชคจะตีพี่อยู่สักวัน"
หัวหน้าบอกแล้วมองมาทางผม
“กินข้าวกันครับ ไหนพี่เจนบอกจะรีบไปธนาคาร"
ผมบอกก่อนจะเริ่มกินบ้าง พวกเรานั่งเงียบๆกินข้าวกลางวันอยู่พักนึกพี่เจนก็รีบออกไปที่ธนาคารก่อนจะหมดพักเที่ยง พี่ยูเป็นคนอาสาจ่ายมื้อนี้ก่อนที่เราจะกลับขึ้นมาทำงานต่อในตอนบ่าย
“คุณพาโชค"
ผมที่กำลังจะเดินเข้าไปในห้องทำงานแต่ถูกพี่ยูดึงแขนให้เข้าไปในห้องกระจกสำหรับดูดบุหรี่แทน
“อะไร"
เขาจ้องตาผมไม่กระพริบก่อนจะพูด
“ดีนะพัชไม่ใช่คนโกรธง่าย"
ผมยักไหล่แล้วนึกถึงพี่แพมที่เจอกันบนลิฟท์เมื่อกี้ เราขึ้นลิฟท์ตัวเดียวกัน ผมลอบสังเกตท่าทางของพี่แพมว่าแปลกไปหรือเปล่า เธอไม่ได้ว่าอะไรแค่ทักทายหัวหน้าตามปกติ ถามว่างานเยอะไหมรวมถึงหันมาถามไถ่ผมด้วย
“กับคนที่เลิกคุยกันแล้วยังคุยได้ปกติเหรอ"
ผมถามอีกคนที่กำลังจะจุดบุหรี่
“ปกติก็ไม่"
ผมพยักหน้ารับ ยิ่งคนเคยไปแจ้งความด้วยกันเพราะเห็นว่ามีกล้องอยู่ในห้องแล้วยิ่งเป็นไปไม่ได้
“เขารู้ตัวยังว่าพี่สงสัย"
พี่ยูขมวดคิ้วก่อนจะตอบ
“น่าจะ บ้านเขากล้องวงจรปิดเพียบ"
หัวหน้าที่ช่วงนี้เครียดหลายเรื่องดูดบุหรี่เข้าปอดแล้วนั่งลงที่เก้าอี้ที่หันหน้าออกนอกตึก
“พรุ่งนี้ว่าจะไปยื่นแจ้งความ รวบรวมหลักฐานเสร็จหมดแล้ว"
ผมพยักหน้ารับรู้แม้เขาจะหันหลังให้ก็ตาม
“แล้วพี่ต้องโดนอะไรบ้าง"
สำหรับผมกับพี่ยูแล้วเราเป็นเหมือนคนที่ไม่น่าจะเข้ามาอยู่ในวงจรชีวิตกันและกัน ไม่ใช่เพราะหน้าตาหรือฐานะ แต่เพราะเราใช้ชีวิตไม่เหมือนกันเลยต่างหาก แต่พอได้รู้จักกันมากขึ้นผมถึงได้รู้ว่าบางทีความต่างก็สอนให้เรามองอะไรอีกมุมเหมือนกัน
“เป็นห่วงพี่อะดิ"
ผมมองคนที่หันมาถามพร้อมกับยักคิ้ว
“อืม”
ผมตอบตามจริง แปลกดีเหมือนกันที่คนเราจะรู้สึกผูกพันธ์กับคนๆนึงได้แบบนี้ นอกจากตัวเองและพ่อแม่แล้วผมไม่เคยห่วงอะไรเลย ผมเกิดมาในครอบครัวที่เรียบง่าย ได้เรียนโรงเรียนที่ดี มีสภาพแวดล้อมที่เรียบง่าย แต่ที่ผมค่อนข้างเก็บตัวเพราะผมต้องอยู่คนเดียวตั้งแต่เด็กและเห็นว่าการใช้ชีวิตคนเดียวมันจัดการเป็นระบบระเบียบได้ง่ายดี ผมสามารถกินข้าวคนเดียวได้ ไปเที่ยวคนเดียวได้โดยไม่ตะขิดตะขวงใจอะไร มีอำนาจตัดสินใจด้วยตัวเอง ผมใช้ชีวิตวนลูปอยู่ในวงโคจรของตัวเองมานานจนเป็นนิสัย เรียกได้ว่าผมไม่เคยมีอุปสรรคอะไรในชีวิตส่วนตัวเลย มากสุดก็แค่ตอนติดบัค จนเมื่อมาเจอพี่ยูทุกอย่างถึงรวนไปหมด เพราะผมพึ่งเข้าใจว่าการที่เราคาดหวังให้คนอื่นมาดูแล มาใส่ใจหรือทำนั่นนี่ให้มันรู้สึกแย่แค่ไหนในเมื่อที่ผ่านมาผมก็อยู่ตัวคนเดียวของผมดีๆและทำทุกอย่างเองได้ และที่แย่กว่านั้นคือเขาไม่ให้สิ่งที่ผมอยากได้ ผมที่พึ่งรู้ตัวว่าตัวเองหวังมากกว่าการเป็นคู่นอนถึงกับรวนอยู่นาน รวนจนตัวเองป่วย มันทรมานนะที่ร่างกายเหนื่อยอยากนอนแต่ในหัวผมกลับคิดถึงแต่เรื่องไร้สาระของเขาจนนอนไม่หลับ ในตอนนั้นผมถึงได้เริ่มมั่นใจว่าผมคงชอบพี่มันแล้ว
“อยากกอดว่ะ”
ผมชี้หน้าคนที่พูดหน้าตายอยู่ตรงเก้าอี้
ในตอนที่ผมเริ่มตัดใจเขาถึงได้กลับมาหาผมแบบนี้ เหมือนโดนตบหัวแล้วเดินมาลูบหลัง ตอนแรกผมโกรธนะ ผิดหวังมากด้วย แต่พอมารู้เรื่องอดีตของเขาถึงได้เริ่มเข้าใจว่าทำไมคนที่ดูมีสังคมแบบเขาถึงได้เลือกทำงานที่ไม่ต้องเจอคนแบบคนเก็บตัว ถึงได้เข้าใจว่าทำไมเขาถึงทิ้งระยะห่างจากทุกคนเสมอ จะว่าผมโง่หรือขี้สงสารก็คงไม่ผิด
ผมมีทางเลือกสองทางคือลาออกแล้วหางานใหม่ทำ ซึ่งงานแบบนี้หาง่ายมากอยู่แล้ว แต่ผมลองมาชั่งน้ำหนักระหว่างการลาออกไปกับการอยู่ที่เดิมว่าอันไหนจะดีกว่ากัน แล้วผมก็ได้คำตอบว่าไม่ต่างกัน ผมก็คงชอบเขาเหมือนเดิม เพราะฉะนั้นตอนนี้นอกจากตัวเอง พ่อและแม่ที่อยู่อเมริกาแล้ว กลายเป็นว่าผมอาจจะได้ภาระทางใจเพิ่มอีกอย่าง
“พี่เจ็บขาเลย เตะมาได้"
พี่ยูผู้ถือว่าเป็นพาหะความซวยในชีวิตผมบ่นก่อนจะทิ้งมวนบุหรี่แล้วลุกขึ้นเดินมาทางผม เสี้ยววินาทีนั้นเขาก้มลงมาเอาปากแตะเบาที่มุมปากผมแล้วผละออกไป
“ไอ้พี่ยู!”
“โวยวายอะไร ไปทำงานได้แล้ว”
ผมหันซ้ายขวาเพื่อมองว่ามีคนอยู่แถวนั้นรึเปล่าเมื่อเห็นว่าไม่มีถึงได้หันไปมองหน้าคนที่ชื่อว่าเป็นหัวหน้าอีกรอบ
“แดงไปถึงหูแล้วพัช”
พี่ยูว่าพร้อมกับขำ คนสร้างเรื่องเดินผิวปากเข้าไปในห้องทำงานเรียบร้อยส่วนผมนั่งลูบหน้าตัวเองให้ใจเย็นลงก่อน
***
“ป้าทุบรถชนะคดีแล้ว จ่อรื้อถอนตลาดทั้งหมด”
พี่เอกหน่วยข่าวไม่ได้กรองทำงานอีกครั้งในตอนเกือบหกโมงเย็นของวัน ผมที่วันนี้ไม่ได้ฟังเพลงหันไปถามพี่เอก
“แล้วคนขายทำไงล่ะพี่”
พี่เอกมองหน้าก่อนจะตอบด้วยความกวนตีนเช่นทุกวัน
“กูจะรู้ไหม กูไม่ใช่คนขาย”
“เอ้า”
ผมมองหน้าคนที่ชื่อว่าแก่ที่สุดในห้อง
“มึงจะเอาเหรอซวย ไฝว้ไหม”
“จัดเลยพี่”
ดูเหมือนผมกับพี่เอกจะตีกันแต่ทุกคนก็รู้ว่าแบบนี้หนีไม่พ้นชวนกันเข้าเกมส์ ถ้าเทียบกับแผนกอื่นแล้วการทำงานของพวกผมค่อนข้างหนักแต่ก็ยืดหยุ่นกว่ามาก ผมสามารถเข้างานสายได้ ออกไปทำงานร้านกาแฟข้างนอกได้ อยู่บ้านทำงานยังได้ แต่เพราะที่ออฟฟิศอุปกรณ์พร้อมกว่าผมถึงชอบทำงานที่นี่มากกว่า เพราะพวกเราทำงานกันดึกบ่อยๆช่วงเวลาไหนที่งานซาจริงๆก็จะทำตัวไร้สาระ ซึ่งปีนึงนั้นงานน้อยนับวันได้ทีเดียว
“เกมส์อะไร”
หัวหน้าที่เกิดมาไม่เคยว่างถามผม ผมไม่ตอบแต่พี่เอกตอบแทน
“โดดร่ม ขอสองตา”
พี่เอกบอกอย่างไม่เกร็งกลัวอำนาจใดๆ ผมปิดโปรแกรมทำงานทุกอย่างทิ้งก่อนจะกดเข้าเกมส์ออนไลน์อย่างไว เล่นกันยังไม่เท่าไหร่บอสใหญ่อย่างคุณเนมก็ผลักประตูเข้ามาโวยวาย
“ทำไมไม่ชวน!!”
คุณเนมว่าก่อนจะนั่งลงข้างกัน
“พาโชคยิงพี่เอกให้ตายเลยแล้วออกมาเริ่มเกมส์ใหม่พร้อมกัน”
ผมที่กำลังต้องการสมาธิกับวการขับรถในเกมส์เหลือบไปมองคุณเนมแต่ยังตอบตกลงไม่ได้
“พาโชคมึงขับรถดีๆ”
พี่เอกโวยวายมาตามหลัง
“เล่นด้วย!”
และคุณเนมก็ยังนั่งกดดันอยู่ข้างๆ
“กูก็แชทไปบอกบอส นึกว่าจะเข้ามาห้ามกัน”
พี่ยูเดินมาบ่นอยู่ข้างหลังผม สรุปบ่ายวันนั้นก็นั่งเล่นเกมส์กันจนเย็น
***
—ศศิน—
“คุณเนมทำทีมแพ้หมดเลย”
ผมฟังไอ้เด็กที่อู้งานเล่นเกมส์แล้วแพ้ห้าตาติดบ่นมาตลอดทางกลับบ้านจนถึงบ้านแล้ว
“ใครให้คุณเนมขับรถล่ะ”
ผมถามพาโชคพร้อมกับขำ เพราะทีมเกมส์ที่มีคุณเนม พี่เอก พี่มาร์ค พี่เดี่ยวกับพาโชคนั้นเหมือนเอาคนบ้าๆมารวมกัน นอกจากเล่นเกมส์กันแบบไม่มีแผนแล้วยังให้คุณเนมที่เล่นเกมส์แย่ที่สุดขับรถให้ทีมนั่งอีก
“ก็คุณเนมขอขับ คุณเนมบอกทางที่เร็วที่สุดคือทะลุป่าไป”
พาโชคบ่นเมื่อบอสใหญ่ใช้อำนาจในการขอเป็นหัวหน้าทีมแล้วพาทีมบุกป่าฝ่าดงแพ้ทุกรอบไป
“หน้างอ จริงจังไปไหน”
ผมถามเด็กเนิร์ดที่ชีวิตวันๆเล่นแต่เกมส์พร้อมกับดึงปากยื่นๆนั้นเล่น
“พี่พึ่งเข้าห้องน้ำมา ยังไม่ได้ล้างมือเลย”
พอผมบอกออกไปแบบนั้นเจ้าของบ้านก็หรี่ตามอง ซึ่งผมก็แกล้งกลัวไปให้พัชมันได้ใจเพราะเดี๋ยวคืนนี้ไม่มีที่นอน อย่าถามถึงคอนโดผมเลย ลืมทางกลับไปแล้ว…
“ตอนกลางวันคุยอะไรกับเจน”
ผมถามคนที่เลิกบ่นเรื่องเกมส์แต่มานั่งอ่านหนังสือเงียบๆตรงโซฟาแทน พาโชคมีลักษณะจากคนที่ผมเคยๆรู้จักอยู่เยอะ อย่างแรกเลยคือโลกส่วนตัวสูงมาก ผมจำได้ว่าตอนแรกๆที่ผมชวนน้องไปเที่ยวนั่นนี่หลังเวลางาน พัชมันไม่สนใจผมสักนิดแม้ว่าผมจะเป็นหัวหน้าที่รับเข้ามาทำงานก็ตาม หลังๆมานี่ผมก็พึ่งเข้าใจไม่ใช่เพราะพัชมันหยิ่งแต่เพราะผมไม่ได้อยู่ในโลกของเขาต่างหาก พาโชคก็แค่ชอบอยู่ในพื้นที่ของตัวเองแบบนี้
“ไม่บอก”
ผมยิ้มก่อนจะนั่งลงข้างๆน้อง ก่อนจะแกล้งเอามือปัดๆหนังสือเล่มใหญ่ออก
“จะบอกไม่บอก”
“โว้ยยย”
ปกติแล้วพาโชคเป็นคนที่เก็บอารมณ์เก่งมากยกเว้นตอนอยู่กับผม มือเรียวดันตัวผมที่กำลังจงใจนั่งเบียดออกทั้งๆที่ตายังมองหนังสืออยู่
“วันนี้พี่ไม่นอนที่โซฟานะ”
ผมบอกพร้อมกับเอามือพาดพนักพิงของโซฟาเหมือนโอบอีกคนไว้
“ถ้าไม่นอน จะนั่งหรือยืนที่โซฟาผมก็ไม่ว่าอะไร”
“กวนตีน”
ผมบอกก่อนจะดึงหนังสือออกจากมือของเจ้าของบ้าน
“เอาคืนมา!”
เจ้าของบ้านบอกเสียงเข้ม
“บอกพี่มาก่อนว่าคุยอะไรกับเจนแล้วพี่จะคืน”
เจ้าของบ้านถอดแว่นออกแล้วลูบหน้าตัวเองแรงๆ หูแดงขึ้นซึ่งจะเป็นเฉพาะเวลาที่เจ้าตัวทำตัวไม่ถูกหรือเขิน
“ก็พี่เจนถามแล้วพี่ยูก็ออกไปคุยโทรศัพท์”
“แล้ว?”
ผมแกล้งถามเสียงดุพร้อมกับมองคนที่พยายามหลบตา
“ผมบอกพี่เจนไปว่าคุยกันอยู่”
“ไม่ใช่ละ ใครคุยกับใคร พี่เคยบอกเหรอว่าคุยกับพัช”
พาโชคที่ถูกแกล้งทำหน้าไม่ถูก ตากลมสวยเบิกกว้างและไหวระริกเหมือนกำลังคิดอะไรไปไกล
สำหรับผมแล้วไม่เคยคิดว่าชีวิตตัวเองจะต้องมาชอบไอ้เด็กนี่ ในวัยสามสิบต้นๆพ่อแม่ผมอยากให้แต่งงานมีหลานน่ารักๆสักคนสองคน แต่ตัวผมที่จมอยู่กับอดีตคิดถึงอนาคตไม่ออกด้วยซ้ำ ผมเคยคิดเหมือนกันว่าที่ผมที่อยากอยู่กับพัชน่าจะเป็นแค่ความอยาก ความเอ็นดูและไม่ยั้งคิดเหมือนทุกที แต่อย่างที่เห็นว่าผมลองถอยห่างแล้วผมถึงรู้ว่าสำหรับผมแล้วเด็กแว่นนี่เป็นมากกว่าคนที่ชอบหรือตรงสเป็ค มันอธิบายไม่ถูกเหมือนกันสำหรับคนที่ไม่ละเอียดอ่อนสำหรับผม จะว่าหลงก็คงไม่ผิดแต่น้องมันทำให้ผมเริ่มมองถึงอนาคตข้างหน้า แม้จะเป็นอนาคตที่ไม่ไกลนัก อย่างเช่นว่าถ้าทำงานโปรเจคนี้เสร็จแล้วและเคลียร์เรื่องทุกอย่างได้ ผมว่าจะพาพัชไปไร่ของพ่อที่เชียงใหม่ดู
“ไปบอกเจนว่าเป็นแฟนกัน”
“ห๋า”
พัชขมวดคิ้วแน่นด้วยแล้วมองหน้าหาเรื่องผมอย่างเคย ปากอิ่มสีสวยธรรมชาตินั่นยื่นออกมาเมื่อเจ้าตัวไม่พอใจ
“ใครไปคบกับพี่เมื่อไหร่วะ”
เจ้าของบ้านว่าเสียงดัง ผมขมวดคิ้วบ้างก่อนจะบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“จะมาได้พี่แล้วทิ้งแบบนี้ไม่ได้นะแว่น”
“ไม่อ่านก็ได้วะ!”
ผมหัวเราะพาโชคที่ลุกพรวดขึ้นจากโซฟาแบบคนหงุดหงิดแต่หูกลับแดงแจ๋โดยไม่สนใจหนังสือแม้แต่น้อย
-
น่ารักเน้ออออ o22
-
พาโชค+พี่ยู น่ารักสุดๆ เลยตอนนี้
พี่เจนสาววาย มั่นใจแล้วไม่ต้องคอยแอบถาม
คุณเนมตัวป่วน เมื่อไหร่พี่เอกจะจัดการสักที
พี่ธาม หายไปไหนนะ ตอนนี้ไม่เห็นโผล่มาเลย
คนอ่าน ก็ขอบคุณคนเขียนอีกครั้งที่มีเรื่องดีๆ มาให้อ่าน
:z2: :z2: :z2:
-
โอ๊ยดี ชอบๆค่ะ เอาอีกๆ รวมเล่มๆ ชอบ interact ของสองคนมากๆเลย มันดูเรียล ดูเป็นธรรมชาติ ชอบมากค่า
-
เรื่องพี่ยู พัช เปิดเผยแล้ว
เพราะพี่ยูเนียนพูดเรื่องพัชเล่นเกมกลางดึก :hao3:
เจน สาววายยังตกใจเลย
พี่ยู เจ้าเล่ห์นะ หาทางผูกมัดพัชซะเอง :z3:
พี่เนม ก่งก๊งดี ชอบบบบ :katai2-1:
เป็นผู้บริหารมาเล่นเกมกับพนักงานเฉยเลย :ling1:
พี่ยู พัช :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4:
-
พี่ยูโหมดชัดเจนก็น่ารักสุดๆ หยอดน้องได้ตลอด
-
เอ็นดูพาโชคคคคคค :katai5:
-
เปลี่ยนสไตล์การเล่าแล้วก็ดีไปอีกแบบนะคะ มันทำให้อินกับความเป็นตัวละครมากขึ้นมั้ง ตอนนี้พี่ยูพูดเต็มปากเลยนะว่าโชคเป็นแฟน เหลือแค่โชคแล้วแหละว่าจะรับได้รึยัง แล้วเรื่องคดีนี่ก็อยากรู้มากๆเหมือนกันนะว่าอะไรเป็นอะไรแน่
-
เขินอะไรก็ไม่รู้เนี่ยยยยยยยยยยยยย ขอให้พี่ยูน่ารักแบบนี้ตลอดปัยยยย :katai2-1:
-
ชัดเจน สุดๆ
-
ผ่ายมาก็นานแล้ว เมื่อไหร่พี่ยูจะได้เลื่อนขั้น จากนานโซฟา มานอนร่วมเตียงกับน้อง 5555554 น่าสงสารอ่ะ
-
แกล้งพัชสนุกที่สุด
-
คือพาโชคกับคุณยู มีความคืบหน้าแล้ว
ดีใจมาก
เราตามเรื่องนี้มาตลอด
เรารู้สึกว่ามันไม่เว่อร์เกินเรื่องจริงที่เกิดขึ้นได้
ไม่รู้คิดไปเองไหม
ชอบการบรรยาย
ชอบภาษา
และชอบพาโชคค่ะ
-
พอรู้ตัวเอง แกล้งน้องมันหนักข้อนะนั่น
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านตั้งแต่ตอนที่ 7 เลยอ่านรวดเดียวเลย หมั่นไส้อิพี่ยูมากเว่ออออเนียนเป็นแฟนกะน้องโชคเฉยเลยนะ แล้วนี่อยากเชียร์คุณเนมกะพี่เอกมากเลยทำไมน่าเอ็นดูขนาดนี้อ่ะ
-
ฮ่าๆ สนุกจริงๆ :sad4:
-
ชอบบรรยากาศของ office ในเรื่องนี้
ถึงมันจะยุ่งวุ่นวาย เครียดขนาดไหน
แต่ทุกคนคือหวังดี ประสงค์ดี ไม่มีการเมือง
แรกๆ ก็เอ็นดูน้องซวยนะ แต่ตอนนี้ขอปันใจให้น้องเนมอีกคน
-
18.เก่าไปใหม่มา
ช่วงนี้ออฟฟิศที่เคยมืดมนก็กลับมามีบรรยากาศสดใสเยี่ยงพระอาทิตย์ในหน้าร้อนอีกครั้งในรอบเกือบสองปี ส่วนสาเหตุส่วนใหญ่ก็น่าจะมาจากลูกพี่ลูกน้องที่ค่อยๆสนิทกันขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
“จะกินอะไร”
หัวหน้าถามพาโชคพร้อมกับยื่นถุงในมือที่ประกอบด้วยข้าวปั้นญี่ปุ่นกับแซนวิชให้เลือก
“อยากกินหมูทอดเจียงฮาย”
คนเด็กกว่าบอกลูกพี่พร้อมกับทำหน้าตาไม่พอใจ
“งั้นก็ไม่ต้องกิน”
พี่ยูชักมือกลับพร้อมกับทำท่าจะเดินกลับโต๊ะ พัชผู้ไม่อยากชวดมื้อเช้ารีบคว้าถุงข้าวปั้นไว้ในมือก่อนจะขอบคุณลูกพี่ซึ่งการกระทำทั้งหมดนั้นอยู่ในสายตาของพี่ๆทุกคนในห้อง เจนที่พอรู้เรื่องบ้างแล้วดูดกาแฟไปเขินไป ส่วนพี่เอกนั้นพยายามทำตัวให้เหมือนไม่มีตัวตนมากที่สุด
“เจนทำไมไม่แซวลูกพี่วะ”
พี่เดี่ยวผู้น่าจะไม่ได้สังเกตบรรยากาศสีชมพูถามเจนที่เงียบเชียบผิดปกติ
“แซวไม่ออกค่ะ”
เจนบอกพร้อมกับปัดมือไปมาเสมือนการแซวที่ผ่านมาเกือบสามปีไม่เคยเกิดขึ้นจริง มีเพียงพี่บอลที่เริ่มระแคะระคายบ้างแล้ว เขาแกล้งไม่สนใจหัวหน้าแต่ถามพาโชคแทน
“พัชดูอเวนเจอร์ล่าสุดยัง”
“ยังเลยพี่”
พาโชคตอบพร้อมกับเปิดคอมของตัวเอง
“เย็นนี้ไปดูกันไหม พี่เลี้ยงเอง”
ถ้านับพี่เจนกับหัวหน้าแล้วแม้จะสนิทใจกับพวกพี่ๆคนอื่นๆมากแค่ไหนพาโชคก็ไม่เคยไปไหนมาไหนกับพวกพี่เขา แต่การได้ดูหนังฟรีก็ไม่ใช่เรื่องที่ควรปฏิเสธแต่อย่างใด
“เอาดิพี่ ดูที่ไหน”
พาโชคตอบโดยไม่ได้คิดอะไร แต่หัวหน้าผู้พึ่งเปิดคอมพิวเตอร์ของตัวเองบอกเสียงเรียบ
“งั้นวันนี้พัชจะกลับบ้านเองใช่ไหม”
เจนกับพี่เอกมองหน้ากันพร้อมกับกลั้นยิ้ม พี่บอลมองคนนั้นทีคนนี้ทีก่อนจะอุทานออกมา
“กูว่าละ"
พอบอกแบบนั้นเจนก็ยักคิ้วให้ พี่บอลผู้เกือบโดนลูกพี่กินหัวเริ่มเข้าใจอะไรขึ้นมาบ้างแล้ว เหลือก็แต่พี่เดี่ยวที่นั่งอ่านข่าวไปกินข้าวไปแบบไม่สนใจโลก
“งั้นค่อยไปวันหลังนะโชค”
พี่บอลบอกพร้อมกับได้แต่ปลงว่าหนังเรื่องนี้คงไม่ได้ดูกับพาโชคแน่นอน
“อ้าว วันหลังนี่เมื่อไหร่”
พาโชคบ่นอุบแต่ยังไม่มีใครได้พูดอะไร พี่เดี่ยวก็ถามขึ้นมาเสียก่อน
“พี่เอก IOS ใช้อะไรเขียนนะพี่”
พี่เอกเลิกคิ้วมองก่อนจะตอบ
“ใช้มือเขียน”
พาโชคที่กำลังเคี้ยวข้าวอยู่ขำพี่ๆที่เริ่มตบมุขไร้สาระกัน
“พี่เอกเล่นกูละ”
พี่เดี่ยวว่าก่อนจะบ่นต่อ
“พี่เป็น senior dev พี่จะมาเล่นอะไรไร้สาระอะไรแบบนี้ไม่ได้”
พี่เอกหัวเราะก่อนจะถามต่อ
“มึงจะเอาอะไร”
“ผมอ่านบทความเจอว่าภาษา C# กำลังจะตายเพราะคนเห็นแอปจะแห่ไปเขียน Swift หมด”
พี่เอกปวดสมองกับข่าวที่ไม่กรองของพี่เดี่ยวเหลือเกิน
“IOS ใช้ Objective C เขียนส่วนเรื่องตายคงไม่ใช่เร็วๆนี้หรอก Swift พึ่งมาได้ไม่ถึงสิบปียังไงพวกนักพัฒนาคงยังไม่ทิ้งแต่จะค่อยๆหายไปไหมอันนี้ต้องคอยดู”
ว่ากันว่าถ้าวัดความก้าวหน้าของเทคโนโลยีของโลกจากไอโฟนที่ออกได้ปีละสองรุ่น ความก้าวหน้าของฝั่ง Developer อยู่สูงกว่านั้นมาก ดูได้จากยานอวกาศของนาซ่าที่ส่งออกไปตั้งแต่เกือบยี่สิบปีที่แล้วแต่ได้ภาพคมชัดในแบบที่หลายๆคนไม่อยากจะเชื่อ
“แล้วไอ้ C, C# ,Java ,php นี่ต่างกันยังไงคะ เจนได้ยินคุยกันบ่อยๆแล้วงง”
พี่เอกถอนหายใจยาวก่อนจะบอก
“Google เถอะเจน”
“ก็มันไม่เข้าใจไง”
พัชขำ เพราะเอาจริงๆตอนที่เรียนใหม่ๆก็มีคำถามเดียวกับพี่เจนนี่แหละ
“เจนเคยเรียนเขียนโปรแกรมอะไรมาบ้าง”
พี่บอลที่พยายามจะช่วยพี่เอกอธิบายถาม
“Html ค่ะทำเว็บตอนม.สอง งงมากกกก”
ผู้หญิงคนเดียวในห้องที่จบสายดีไซน์มาโดยตรงลากเสียงให้รู้ว่างงจริงๆ
“Html นี่เป็น markup language ด้วยนะ ไม่ใช่ programming language แบบที่เจนถาม”
ยิ่งพี่บอลอธิบายยิ่งทำให้พี่เจนงงไปกันใหญ่
“คือไอ้ที่เจนเรียนมาเป็นภาษาแบบโครงสร้างไง อยากสร้าง header ก็เขียนแท็ก header ขึ้นมาเลย ส่วน programming language มันจะซับซ้อนกว่านั้น เหมือนเราเรียนเลขจะหาค่าของ y โดยมีค่า x = 2 ทีนี้เราจะต้องมีตัวแปร...”
อย่าว่าแต่เจนงงเลย พี่บอลอธิบายเองก็งงเองไปแล้ว
“Google เอานะเจนนะ”
พวกพี่ๆที่นั่งรอฟังอยู่ขำกันเมื่อสุดท้ายพี่บอลก็ยอมแพ้ เหลือพาโชคผู้น่าจะอธิบายได้เข้าใจที่สุด
“อันนี้อาจารย์ที่เรียนพิเศษสอนผมมานะ ว่าเรียนภาษาโปรแกรมมิงให้คิดว่าเหมือนเรียนภาษาต่างประเทศ คือแต่ละภาษาจะมีคำกับแกรมม่าของตัวเอง วิธีการเขียนต่างกัน ข้อดีข้อเสียต่างกันขึ้นอยู่กับว่าเราจะใช้ทำอะไร ข้อดีคือถ้าเก่งภาษานึงแล้วเรียนภาษาอื่นก็ง่าย”
เจนก็ยังไม่เข้าใจ
“มันนามธรรมไปว่ะโชค เจ้อยากได้แบบรูปธรรม”
พาโชคมองหน้าพี่ๆรอบห้องก่อนจะไหว้ขอโทษพี่เจน
“Google นะพี่เจน”
สรุปแล้วก็ไม่มีใครช่วยอะไรเจนได้เลย
ในระหว่างที่หัวหน้ากำลังขำพาโชคเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นพร้อมกับน้องฝ่ายบุคคลที่เดินเอาเอกสารมาส่ง
“เด็กฝึกงานเหรอ?”
หัวหน้าเปิดเอกสารก่อนจะถามพี่ฝ่ายบุคคลที่ไม่ได้ถามกันก่อนว่าทีมนี้อยากได้เด็กฝึกงานไหม เพราะเด็กล็อตที่แล้วมาก็ไม่มีโอกาสได้สอนเพราะยุ่งกันหมด สงสารน้องที่ตั้งใจมาเรียนรู้งานก็สงสารแต่ก็สงสารตัวเองด้วยที่ต้องแบ่งเวลาที่ไม่ไมีอยู่แล้วไปทำอย่างอื่น สุดท้ายแล้วก็ประเมินน้องไปแบบมั่วๆ ยังจำได้ว่าพาโชคให้คะแนนน้องไปเต็มร้อยเกือบทุกคนแบบไร้เหตุผลใดๆ
“ค่ะพี่ยู หนูแจ้งคุณเนมแล้ว เห็นว่าทีมนี้ขาด Developer อยู่แล้วห้องก็ยังพอมีที่นั่งด้วย”
“ทำไมไม่ถามทางทีมก่อนครับ คุณเนมไม่ได้รู้ process งานในทีมนะ”
พี่เอกที่เมื่อครู่ยังอารมณ์ดีว่าเสียงแข็ง เพราะฝ่ายบุคคลที่นี่ไม่เคยเข้าใจทีม development เลยน่าจะเป็นปัญหากับหลายๆบริษัทเหมือนกันที่แม้แต่คนในองกรณ์เดียวกันยังไม่รู้เลยว่าเนื้องานของโปรแกรมเมอร์เองมีอะไรบ้าง แต่ก่อนทางทีมก็เคยให้ฝั่งบริหารบุคคลทำหน้าที่รับสมัครคนให้ แต่หลังๆมาก็ต้องมานั่งหากันเองเพราะไม่เคยได้ตามสเป็ค ไหนจะเรื่องทำงานข้ามตำแหน่งกันไปมาอีก แทนที่รับเด็กฝึกงานฝั่งเดฟต้องมาถามคนของเดฟดันไปถามคุณเนมที่อยู่ฝั่งบริหาร
“น้องมาวันนี้ว่ะพี่”
หัวหน้าที่ก้มอ่านโฟรไฟล์เด็กฝึกงานอยู่เงยหน้ามาบอกพี่เอก ก่อนจะบอกทุกคน
“มีน้องผู้ชายมาฝึก back-end สองคน IOS คนนึงเป็นผู้หญิง”
หัวหน้าพลิกกระดาษไปมาก่อนจะมองมาที่พี่เอกผู้ที่ดูหน้าก็รู้ว่าไม่อยากได้เด็กฝึกงานช่วงนี้
“เอาน่าพี่ น้องอาจจะช่วยงานได้”
พี่ยูว่าแต่จะช่วยได้แค่ไหนก็ไม่รู้ อย่างมากก็มาฝึกแค่สี่เดือนยังไม่ทันจะเป็นงานก็จบโปรแกรมแล้ว พี่เอกถอนหายใจก่อนจะโบกมือ ไปมาเป็นเชิงว่าพอเถอะก่อนจะเริ่มลงมือทำงานของตัวเอง
“หนูไปเรียกน้องเข้ามานะคะ”
น้องฝ่ายบุคคลที่น่าสงสารมากตอนนี้บอกเสียงอ่อย พาโชคอึดอัดแทนแต่ก็แอบตื่นเต้น เพราะชอบเวลาห้องนี้มีเด็กฝึกงาน อย่างครั้งที่แล้วมีกันห้าคนชายล้วนก็ตลกดี เหมือนได้เพื่อนเพิ่ม
ไม่นานนักน้องผู้ชายสองคนก็เดินเข้ามาก่อนเป็นเด็กไอทีจากสถาบันแห่งนึงที่พาโชคพอจะรู้จักแต่จุดที่น่าสนใจคืดเด็กผู้หญิงใส่ชุดนิสิตพอดีตัวพร้อมกับกระโปรงสอบสั้นหน้าตาจิ้มลิ้ม แบบที่พาโชคไม่เคยพบเจอสมัยเรียน เพราะส่วนมากผู้หญิงไอทีจะไม่ค่อยเหมือนผู้หญิงเท่าไหร่ น้องสวยๆแบบนี้น่าจะเป็นหนึ่งในล้าน
“คนที่บ่นๆอยู่เมื่อกี้เงียบไปเลยค่ะ”
พาโชคขำพี่เจนผู้แซวพี่เอกที่ตอนนี้นั่งกระพริบตาพริบๆอยู่ตรงโน้น
“โต๊ะน้องฝึกงานนี่จะให้นั่งติดหน้าต่างเหมือนเดิมไหม หรือพี่เอกอยากให้น้องไปนั่งใกล้ๆ”
พี่เดี่ยวบอกพร้อมกับกลั้วหัวเราะ พี่คนอื่นๆนั่งกลั้นขำจนหน้าแดง พาโชคแอบเห็นพี่เอกหูแดงแล้วด้วย ยังไงเสียผู้ชายก็มักจะตื่นเต้นกับเด็กผู้หญิงน่ารักๆอยู่ดี
“ข้างๆพี่ก็ว่าง”
รวมไปถึงลูกพี่ของห้องที่พูดออกมาหน้าตาเฉย พี่เดี่ยวขำได้ใจแต่พี่เจนกลับมองหน้าพาโชคสลับกับหัวหน้า
“แหม ที่ผมกับไอ้พัชเคยขอไปนั่งตรงนั้นไม่เคยเห็นพี่ยูจะพูดอะไร เนอะพัช”
พี่เดี่ยวชงหวังให้เพื่อนๆในห้องตบมุขกันอย่างเคย แต่กลับเงียบกริบจนคนที่ยิ้มกว้างแบบพี่เดี่ยวต้องเงียบลงเสียเฉยๆ
“กูส่งผิดจังหวะเหรอวะ”
พี่เดี่ยวหันมาถามพี่บอลที่มองหน้าหัวหน้าแต่ก็ไม่พูดอะไร
***
ว่ากันว่าความฉลาดมีสองแบบคือความฉลาดแบบคนหัวดีกับความฉลาดทางอารมณ์ เจนว่าพี่ยูน่าจะฉลาดเฉพาะแบบแรกเพราะตั้งแต่เช้าที่เคลียร์โต๊ะข้างหน้าต่างวิวดีให้น้องได้นั่งแล้วตัวเองก็ทำงานต่อไปเฉยๆโดนไม่ได้รับรู้เลยว่าฝั่งคนเชียร์อึดอัดแค่ไหน
“กินไรโชค”
พี่เจนลุกขึ้นจากโต๊ะเมื่อเห็นว่าเที่ยงแล้ว
“อยากกินเตี๋ยวต้มตำ”
พัชตอบพร้อมกับลุกขึ้นบิดขี้เกียจ เจนมองเสื้อโอเวอร์ไซส์กับกางเกงยีนส์สีซีดที่ช่วยกันเลือกกับพี่บอลอย่าภูมิอกภูมิใจ ตั้งแต่พาโชคแต่งตัวดีขึ้นก็ดูน่ารักขึ้นเยอะ เวลาไปกินข้าวพี่เจนก็เห็นว่าเด็กนักศึกษาแถวนี้ก็ชอบมองน้องชายตัวเอง จะมีก็แต่หัวหน้านี่แหละที่ยังไม่รู้อะไรเป็นอะไร
“จะไปกินเตี๋ยวต้มยำมีใครไปไหมคะ”
พี่เอกกับลูกพี่ปฏิเสธเพราะอยากอยู่เคลียร์งานต่อให้จบก่อนบ่าย ไว้สักบ่ายสามคงหาเรื่องลงไปกินข้าวกันเอง วันนี้พี่บอลก็หิ้วปิ่นโตมาจากบ้าน เพราะฉะนั้นเลยมีแค่พี่เดี่ยวกับน้องๆที่เดินตามกันมา
“ปกติพี่ยูไม่พลาดนิ สงสัยวันนี้งานแกยุ่ง”
พี่เดี่ยวว่าพร้อมกับเดินเข้าลิฟท์ พาโชคสบตากับสาวคนเก่าของหัวหน้าซึ่งเขาหลบตาแทนที่จะเอ่ยทักทายแบบที่เคยทำ
“แพม นี่ไงคนทีมพี่ยู ถามสิ”
พัชกับเจนมองหน้ากันเมื่อคนอีกกลุ่มในลิฟท์กำลังพูดถึงพวกเขา แต่เสียงก็เงียบไปเมื่อลิฟท์เปิดออกที่ชั้น 1 พอดี
“เมื่อกี้มีอะไรกันวะ”
พี่เดี่ยวถามซึ่งเจนกับพาโชคก็ได้แต่ส่ายหัวโดยไม่พูดอะไร ข้าวกลางวันวันนี้ไม่อร่อยอย่างที่คิดเพราะบรรยากาศของพี่ๆนั้นไม่เฮฮาเหมือนปกติ พาโชคที่กำลังคิดเรื่องพี่แพมกับเพื่อนในลิฟท์ปิดปากเงียบ พาลให้พี่เจนคิดไปว่าน้องคงไม่พอใจเรื่องที่หัวหน้าให้น้องนินนักศึกษาฝึกงานไปนั่งใกล้ๆ พี่เดี่ยวที่วันนี้ฟอร์มตกไม่มีคนคอยตบมุขก็ดูห่อเหี่ยวไม่ต่างกัน
ในระหว่างทางเดินกลับออฟฟิศพาโชคผู้ไม่เคยเฉียดเข้าไปใกล้สตาร์บัคถ้าไม่มีโปรโมชันมองเห็นพี่แพมกับเพื่อนที่ปลายแถวถึงได้เดินเข้าไปต่อคิวบ้าง ปล่อยให้พี่เจนกับคนอื่นเดินขึ้นออฟฟิศไปก่อนอย่างผิดวิสัย
“อ้าว สวัสดีครับ”
พาโชคแกล้งยิ้มทักทายเมื่อสาวสวยผมสั้นหันมาสบตาพอดี เธอยิ้มบางๆให้ก่อนจะรีบหันกลับไปทางเดิม แต่ในระหว่างนั้นเพื่อนคนที่พูดอะไรสักอย่างในลิฟท์ก็หันมาเจอมันพอดี
“นี่ไงแพม ถามเลย น้องเขาน่าจะสนิทกับพี่ยู”
พาโชคทำหน้าตางงๆทั้งพยายามสังเกตท่าทางของพี่แพมที่ตอนนี้ดูเหมือนอยากจะลากเพื่อนกลับออฟฟิศเต็มที
“น้องคะ พี่ขอถามหน่อยนะ พี่ยูมีแฟนยัง”
เพื่อนของพี่แพมถามพร้อมกับยิ้มน้อยๆอย่างทะเล้น ซึ่งน่าจะเป็นลักษณะนิสัยส่วนตัวอยู่แล้ว พาโชคแกล้งตกใจก่อนจะทำหน้าตาสงสัย
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน น่าจะยัง มีอะไรไหมครับ”
พัชยิ้มให้อีกคนอย่างเป็นมิตรทั้งพยายามทำให้ฝั่งนั้นพูดอะไรมากกว่านี้เสียหน่อย
“อ้าว ไหนแกบอกว่าเลิกคุยเพราะพี่เขามีแฟนแล้วไง”
ปลายประโยคพี่คนนั้นหันไปหาพี่แพม พาโชคยิ้มให้เขาแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ พอถึงคิวก็สั่งเมนูปั่นแก้วใหญ่เติมน้ำตาลในหัว ถ้าเทียบการเสียตังค์ไป 185 บาทกับกาแฟแก้วนึงกับข้อมูลที่ได้มาถือว่าไม่คุ้มเสียเลย ในระหว่างที่พยายามดูดวิปครีมอย่างเอาเป็นเอาตายก็เดินสวนกับลูกพี่ผู้มีโจทก์ไปทั่ว
“ไม่ซื้อเผื่อเลย”
พี่ยูผู้พึ่งเดินลงมากินข้าวทักเด็กแว่นที่เดินดูดชาเขียวปั่นแก้วใหญ่อย่างไม่สนใจโลกและที่สำคัญคือไม่สนใจหัวหน้าอย่างเขาด้วย
“ไม่หันนะแว่น”
พี่ยูดึงไหล่อีกคนให้หันมาอีกทางแล้วลากออกไปกินข้าวด้วยเสียเลย ในระหว่างในเด็กแว่นที่วันนี้ไม่ได้สวมแว่นกำลังตั้งตัวไม่ทันก็ฉวยแก้วชาเขียวในมือมาดูดเสียเลย
“กินเอ็มเคกัน”
“ทำไมผมต้องกินข้าวซ้ำซ้อนเนี่ย”
พัชบ่นพร้อมกับหันหลังกลับแต่ทำยังไงก็สู้แรงควายของหัวหน้าไม่ได้ รู้ตัวอีกทีก็โดนลากเข้าร้านสุกี้มาเสียแล้ว
“หน้าบูด”
หัวหน้าว่า คนหน้าบูดมองนาฬิกาข้อมือที่บอกเวลาบ่ายโมงพอดี
“พี่ยูรับผิดชอบโบนัสผมไหวไหม ผมเลทแล้ว”
คนเป็นหัวหน้าขำพรืด ช่างกล้าพูดว่าเลท ปกติกว่าจะลากสังขารกันมาเข้างานก็สิบโมงกว่า
“รับผิดชอบทั้งชีวิตเลยครับ”
คนตัวโตว่าพลางยักคิ้วให้แบบที่ดูยังไงก็กวนตีน
***
“นี่พี่จำทางกลับบ้านได้ไหมเนี่ย”
พัชถามคนที่มาค้างบ้านคนอื่นโดยไม่ได้รับอนุญาติแถมเมื่อคืนยังนั่งทำงานทั้งคืน
“ง่วง”
คนที่ถูกรบกวนบอกพร้อมกับขดตัวลงกับผ้าห่ม นอกจากมายึดเตียงคนอื่นแล้วยังแย่งผ้าห่มอีก
วันนี้เป็นวันศุกร์ที่หยุดเนื่องจากเป็นวันอะไรสักอย่างที่พัชไม่รู้ รู้แค่ว่าให้หยุดก็พอใจแล้ว น้องมันตื่นมาในตอนเกือบสิบโมงเช้าเพราะมีคนแย่งผ้าห่ม พาโชคลุกขึ้นมาปิดแอร์เย็นฉ่ำพร้อมกับปลุกอีกคนแต่ก็ไม่เป็นผล เห็นว่าเมื่อคืนเห็นพี่ยูนั่งทำเอกสารสรุปงานของโปรเจคใหม่อยู่ที่โต๊ะทำงานข้างล่างไม่รู้ขึ้นมานอนตอนกี่โมง ตอนแรกพาโชคว่าจะบ่นเรื่องที่ไม่ยอมอาบน้ำก่อนขึ้นเตียงแต่เห็นว่าเปลี่ยนชุดแล้วเลยไม่ได้ว่าอะไร
“เมื่อคืนนอนกี่โมง”
พาโชคมองคนที่นอนหัวฟูหมดหล่อ
“ตีสี่”
คนเป็นพี่บอกโดยที่ไม่ลืมตาแม้แต่น้อย พอเห็นแบบนั้นเจ้าของบ้านจึงล้มเลิกความตั้งใจที่จะปลุกลูกพี่โดยการลงมาข้างล่างเพื่อหาอะไรกินแทน ช่วงนี้นอกจากพี่ยูจะเป็นหัวหน้าพาโชคแล้วยังเป็นตัวอะไรสักอย่างที่ตัวติดกันแทบจะตลอดเวลาด้วย
“ทำไมไม่เรียก”
“อ้าว”
พาโชคอุทานเมื่อเห็นว่าคนที่พึ่งได้นอนมายืนใส่แว่นหัวฟูอยู่ข้างตู้เย็น พี่ยูสวมเสื้อและบ็อกเซอร์ของเจ้าของบ้านที่คนละไซส์กับเขา ทั้งๆที่เมื่อคืนพยายามหาตัวที่ใหญ่ที่สุดในตู้แล้วก็ยังดูอึดอัดอยู่ดี
“เมื่อไหร่จะเลิกใส่เสื้อผมเนี่ย ยืดหมดแล้ว”
พัชบ่นพร้อมกับขำ
“พี่หาของพี่ไม่เจอ”
หัวหน้าพูดถึงชุดของตัวเองสองสามชุดที่เคยเอามาทิ้งไว้ที่บ้านหลังนี้
“ก็อยู่ในตู้นั่นแหละ”
พาโชคบอกพร้อมกับเสียบกาต้มน้ำ เห็นพี่ยูเงียบไปพอหันกลับมามองก็เห็นว่ากำลังยืนยิ้มอยู่
“มองอะไร”
โชคถามคนที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่แบบคนบ้าอยู่ข้างตู้เย็น
“เขินว่ะ”
พัชที่เฉยๆในตอนแรกหลุดขำเสียงดังใส่คนที่ยืนหน้านิ่งแต่หูแดง
“เขินอะไรวะ”
“พัชนี่ไม่รู้จักความอ่อนโยนเลย”
คนเป็นพี่ว่าพร้อมกับจิ๊ปาก ก่อนจะเปิดตู้เย็นหาน้ำดื่ม
“บ้า ผมออกจะน่ารัก”
พี่ยูที่กำลังกระดกน้ำเย็นเข้าปากถึงกับสำลัก
“น่ารักเหรอแว่น”
ลูกพี่เช็ดปากตัวเองไปพลางหันไปมองคนที่บอกว่าตัวเองน่ารัก
“อะไรแว่น”
พาโชคถามกลับเพราะคนที่เรียกมันแว่นสวมแว่นหนากว่ามันเสียอีก
“เดี๋ยวนี้กล้าเถียงนะเด็กแว่น”
คนที่เป็นพี่ว่าพร้อมกับย่างสามขุมเข้ามาหาเจ้าของบ้านโดยที่อีกคนป้องกันตัวโดยการหยิบช้อนส้อมแถวนั้นมาเป็นอาวุธ
“อันตราย ไม่กวนละ”
คนเป็นพี่ว่าพร้อมกับหมุนตัวออกจากครัวแล้วเดินไปเปิดทีวีดูข่าวในยามสายๆ พี่ยูนี่ไม่ได้กลับคอนโดมาหลายวันจนพี่ยามเริ่มจำหน้าไม่ได้แล้ว จะว่าติดแฟนก็คงไม่ใช่เพราะยังไงพาโชคก็ไม่ยอมรับว่าคบกันสักที
“กาแฟไหมครับ”
เสียงที่คุ้นหูดังออกมาจากในครัว เขาขานรับ ไม่ทันไรเจ้าของบ้านก็ถือแก้วกาแฟออกมาให้พร้อมกับนั่งลงข้างๆ พวกเขานั่งดูข่าวเงียบๆก่อนที่พาโชคจะถามขึ้น
“คืบหน้ายัง”
พัชถามถึงเรื่องแจ้งความ อันที่จริงว่าจะถามตั้งแต่วันก่อนแล้วแต่เห็นหัวหน้ายุ่งมากเลยยังไม่อยากกวน
“ยังเลย”
คนที่ไปยื่นเรื่องแจ้งความตั้งแต่สองอาทิตย์ที่แล้วตอบ
“แต่มันไม่น่ากลัวเหมือนที่คิดนะ”
พี่ยูว่า พาโชคเอียงคอมองคนที่จู่ๆก็พูดออกมา
“น่ากลัวยังไง”
“ไม่รู้ดิ แต่ก่อนพี่กลัว”
พัชเลิกคิ้วมองหัวหน้าที่ใต้ตาดำเหมือนหมีแพนด้า
“เหมือนกลัวที่จะยอมรับความผิดมั้ง กลัวที่จะเริ่ม กลัวคดีความ กลัวไปหมดแต่เอาจริงๆไม่เห็นมีอะไร งานก็ยังยุ่งเหมือนเดิม”
พาโชคขำก่อนจะถาม
“งานยุ่งจนลืมเครียดเหรอ”
“อือ ไม่เห็นมีอะไรเปลี่ยนเลย นั่งทำงานหัวฟูเหมือนเดิม”
พี่ยูตอบพร้อมกับถอดแว่นออกแล้วหลับตาลง
“คดีมันหลายปีแล้ว แถมตอนนั้นพี่ก็เป็นผู้เยาว์ด้วย อย่างมากสุดฝั่งนั้นคงฟ้องศาลแล้วพี่ต้องจ่ายเงิน”
“แต่เขาก็ผิดนี่”
พัชบอก
“อือ ต้องลองไกล่เกลี่ยก่อน ถ้าเขายอมเราก็ปล่อยให้มันจบไป”
เจ้าของบ้านนึกอยู่หน่อยก่อนจะถามอีก
“แล้วเรื่องกล้องล่ะ ผมว่ามันแปลกๆ”
“ยังไงครับ”
หัวหน้าถามพร้อมกับมองหน้าคนพูด
“ผมว่าดีไม่ดีพี่แพมอาจจะเป็นคนกุเรื่องกล้อง เรื่องเมล์ภายในบริษัทที่ส่งมาเหมือนกัน”
“พัชคิดว่าฝั่งนู้นเขาไม่จบใช่ไหม”
พาโชคที่สันนิษฐานไปเรื่อยพยักหน้ารับ
“พี่ยังไม่ได้บอกเรื่องอีเมลกับทางทนายเลย”
“บอกให้หมดเถอะ ผมว่ามันน่าจะเกี่ยวข้องกัน”
พัชบอกในเรื่องที่ตัวเองคิดมาสักพักแล้ว เพราะดูยังไงอีเมลก็เป็นอีเมลภายในที่คนอื่นไม่น่าจะแทรกแซงได้ พี่ยูที่ฟังน้องมันพูดเป็นต่อยหอยใช้มือข้างที่ถนัดขยี้ผมของคุณเจ้าของบ้านอย่างหมั่นเขี้ยว
“เก่งจริงโคพัช”
หัวหน้าว่า
“คล้ายๆโคนันเหรอ”
พาโชคถาม
“เปล่า โคที่แปลว่าวัว”
เด็กแว่นหน้าบูด ต่างจากพี่ยูที่เอาแต่ขำ ไม่ทันไรจากคนที่หัวเราะมีความสุขก็กลับมาหน้าบึ้งอีกรอบเมื่อเห็นเด็กแว่นกำลังแชทคุยกับใครสักคน
“คุยกับใคร”
ลูกพี่ที่ถอดแว่นออกแล้วเหมือนคนตาบอดยื่นหน้าเข้ามามองจอมือถือของพาโชค
“พี่ธาม”
พัชตอบหน้านิ่ง ส่วนอีกคนเริ่มชักสีหน้าไม่พอใจ
“คุยอะไร”
“หือ”
พาโชคที่กำลังตั้งใจตอบแชทไม่ได้สนใจจะตอบคนที่นั่งอยู่ข้างๆแม้แต่น้อย
“พัช”
จนพี่ยูเรียกนั่นแหละถึงได้เงยหน้ามองตาของอีกคนที่ยังไงก็ดูไม่ชอบใจ
“คุยเรื่องงานครับ”
“วันนี้วันหยุด”
พัชอยากจะแหมไปถึงดาวอังคารเพราะคนที่ชอบสั่งงานวันหยุดเป็นเรื่องปกติก็หัวหน้ามันนี่แหละ
“งั้นงานพี่ยูผมก็ไม่ทำนะ”
คนที่เป็นลูกพี่ถึงกับปวดสมอง หลายๆที่เขาถึงมีกฏไงว่าห้ามพนักงานคบกัน ไม่อย่างนั้นก็จะเป็นแบบนี้ คอนโทรลอะไรก็ยากลำบาก
“ทำงานของพี่ได้แต่ห้ามทำงานไอ้ธาม”
พาโชคกระพริบตาปริบๆเหมือนกำลังประมวลผลในหัว
“มันงานเดียวกัน แค่ส่วนของพี่ธามเป็นรีพอร์ท ส่วนของพี่คือแก้บัค”
พาโชคบอกพร้อมกับหรี่ตามองคนที่ตั้งใจหาเรื่องอยู่ข้างๆกัน หัวหน้าที่เถียงไม่ออกแกล้งตายโดยการไถตัวลงบนโซฟาแล้วนอนตักคนอื่นเสียเฉยๆ
“เห็นพัชเป็นแบบนี้แล้วต่อไปพี่จะไม่ใช้งานวันหยุดแล้ว”
พาโชคมองคนที่นอนหลับตาอยู่ที่หน้าขาของตัวเองอย่างไม่เชื่อหู
“งั้นก็เริ่มตั้งแต่งานนี้เลยสิ”
“ไม่ได้ อันนี้รีบ”
“นั่นไง”
เด็กแว่นถอนหายใจเบื่อหน่ายแต่ยังไงก็ชินแล้ว
“ถ้าพี่ไม่สั่งงานแล้วไอ้ธามก็จะได้ไม่ตามงาน”
“ถึงไม่ตามก็คุยเรื่องอื่นกันอยู่ดี”
“หาเรื่องแล้วโชค”
พาโชคที่พอรู้ว่าเพื่อนสองคนนี้เขาคุยอะไรกันลับหลังตัวมันบ้างเลิกคุยเรื่องของตัวเองแต่มองหน้าคนเป็นพี่แทน
“อะไร มองหน้าหาเรื่อง”
ลูกพี่มองหน้าคุณเจ้าของบ้านแล้วถามด้วยน้ำเสียงที่รู้กันว่ากำลังหาเรื่อง ถ้าไม่ได้สนิทกันคงไม่รู้หรอกว่าผู้ชายที่อายุเยอะกว่ามันเกือบสิบปีจะนิสัยเด็กขนาดนี้
“ว่าแต่ผม ทีพี่ยูยังคุยกับคนอื่นเลย”
คนเป็นพี่ขมวดคิ้วก่อนจะถามคนกล่าวหา
“พี่คุยกับใคร”
“ผมเห็นนะว่าคุยกับน้องฝึกงาน”
พี่ยูทำตาโตก่อนจะยักคิ้วให้อีกคน แต่เมื่อเห็นว่าคุณพาโชคเริ่มนิ่งแล้วหัวหน้าเลยเลิกแกล้ง
“น้องทักมาขอชื่อนามสกุลเฉยๆ เห็นว่าจะเอาไปใส่รายงาน”
คนเป็นพี่บอกพร้อมกับแกล้งซุกหน้าเข้าพุงแบนๆของอีกคนแล้วค่อยๆพูด
“เกิดมาสามสิบสามปีก็พึ่งรู้ว่าพาโชคงอนกับเขาก็เป็น”
พี่ยูแกล้งแซว เพราะเอาจริงๆเขาคุยกับน้องฝึกงานตั้งแต่สามวันที่แล้ว กว่าเด็กแว่นจะงอนก็ผ่านมาจนลืมไปแล้ว ไหนจะเรื่องที่ย้ายโต๊ะอีก ตอนแรกที่เรียกน้องผู้หญิงมานั่งเพราะหัวหน้ากะจะสละโต๊ะตรงนั้นให้น้องทั้งสามคนอยู่แล้ว แต่วันนั้นมันขยับได้แค่ที่เดียวเลยให้น้องผู้หญิงมานั่งก่อน พอตอนบ่ายถึงย้ายตัวเองมานั่งแถวโต๊ะปิงปองเพราะอยากเปลี่ยนมุมบ้าง ซึ่งวิวที่นั่งใหม่ก็ดีไม่แพ้หน้าต่างของตึกสูงเพราะมองเห็นเด็กแว่นเต็มตา คือถ้าพาโชคแอบเล่นเกมส์นี่โดนลูกพี่เล่นแน่นอน
“ผมไม่ได้งอน”
เสียงนี่นิ่งมาเลย… หัวหน้าขำก่อนจะบอก
“งอนเถอะ เดี๋ยวจะง้อเพราะยังไงก็ต้องแก้บัคให้พี่”
ตอนนี้พาโชคไม่รู้จะดีใจเสียใจหรือรู้สึกแบบไหนกับพี่มัน เลยทำได้แค่หัวเราะแบบกล้ำกลืนฝืนทนแล้วถอนหายใจอย่างเซ็งชีวิตความซวย บัคนี่ก็ชอบมาวันหยุดจริงๆ
-
สนุกดีค่ะ เปิดมุมมองอาชีพโปรแกรมเมอร์
-
อ่านแล้วยังงงอยู่ดี ภาษาซี กับอื่นๆ
เรียนคอมทีไรปวดหัวทุกที ยุ่งยากมากกกกกกก :sad4: :sad4:
คนแต่งสู้ๆกับงานนะคะ :mew1:
-
นางแพม แถเถือก :z6: :z6: :z6:
-
:3123: :3123: :3123: :3123:
-
เหม็นความรักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :hao7:
-
คนในออฟฟิศเริ่มจะแซวไม่ค่อยไปแล้ว พี่เจนเล่นเงียบอย่างเดียว
แต่ก็นะ คนเรารักกัน ก็อย่าพูดอะไรมาก เดี๋ยวเขิน อิอิอิ
:z2: :z2:
-
เมียขี้หึงนะเนี่ย
-
พาโชคซะขนาดนี้แล้วรับพี่มันเป็นซะทีเถอะ
-
โอ้ยยยยยยย คิดถึง :กอด1:
ติดตามตลอดนะน้องพาซวย :katai2-1:
-
คู่้นี้นี่คบเหมือนไม่คบไม่คบเหมือนคบ เอ๊ะ งงมั้ย ฮ่าๆๆๆ
-
งานนี้จะมีมือที่3หรือ4มั้ยน้า กลัวใจ
-
คู่นี้น่ารักกันจริงๆ อ่านแล้วก็ฟินนนนน
ป.ล. ชอบชื่อของตอนที่ผ่านๆมามากกกก เนิร์ดๆเสี่ยวๆแต่น่ารักเว่อร์
:hao5: :hao5: :hao5:
-
ไม่เอามาม่านะ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
แพมร้ายชัวร์
-
:pig4:
-
ชอบพี่ยูกับไอ้โชคมากกก มาค่ะ เล่มมา
-
19.Error 504 Gateway Timeout : อุโมงค์เวลา
ชีวิตวัยทำงานนอกจากปวดหัวเรื่องงานแล้วก็ไม่ค่อยมีอะไรหวือหวาน่าประทับใจเหมือนสมัยวัยรุ่น พาโชคผู้ที่เคยเป็นเด็กใหม่ไฟแรงบัดนี้เริ่มเหนื่อยไปตามสภาพสังขาร ความเบื่อหน่ายทั้งงานและปัญหาการจราจรรุมเร้า ทำให้ขาดแรงบันดาลใจในการทำงานเป็นอย่างมาก
“สวัสดีครับ”
พัชเอ่ยทักทายพี่ๆนั่งทำงานอยู่ก่อนแล้ว
“ทำไมช่วงนี้มาสายบ่อยวะโชค”
พี่เดี่ยวทัก เรื่องเวลาทำงานของที่นี่แม้จะไม่ได้กำหนดว่าจะต้องสายได้เท่าไหร่ในแต่วันนี้สิบเอ็ดโมงพาโชคพึ่งจะโผล่มาถึงออฟฟิศ ซึ่งผิดวิสัยเดิมไปเยอะ
“ผมว่าผมเนือยๆว่ะ”
น้องเล็กตอบตามจริง
“ออกจากบ้านกี่โมง”
พี่เดี่ยวถาม
“เก้าโมง ปกติออกแปดโมงครึ่ง”
เพราะว่าบ้านของพัชอยู่ชานเมืองเลยต้องใช้เวลาเกือบสองชั่วโมงเป็นอย่างต่ำในการเดินทางเข้าเมืองมาทำงาน
“ก็ออกเท่าพี่ ทำไมเลท”
พี่บอลที่บ้านอยู่คนละฟากถาม
“แถวบ้านเขาเริ่มสร้างรถไฟฟ้า เมื่อเช้านั่งรถตู้มา หลับแล้วหลับอีกตื่นมายังอยู่ที่เดิม”
น้องเล็กตอบก่อนจะเปิดคอมแล้วเรียบเรียงเรื่องที่จะทำวันนี้
“กูว่ามึงย้ายเข้ามาอยู่ในเมืองเถอะ รถติดแบบนี้เสียสุขภาพจิต”
พี่เอกผู้ซื้อคอนโดไว้ใจกลางเมืองแนะนำน้องเพราะเห็นมันบ่นๆว่ารถติดนั่นนี่ กลับบ้านแล้วเหนื่อย เห็นว่าขากลับบางวันหัวหน้าไปส่งก็จริงแต่ถึงอย่างนั้นก็ไกลเกินไปอยู่ดี แทนที่กลับไปจะได้กินข้าวดูหนังสบายใจกลับกลายเป็นว่าต้องรีบนอนเพื่อตื่นแต่เช้ามาทำงาน
“ดูมาให้สักห้องสิพี่ ตึกพี่เหลือไหม”
พี่ยูผู้ซื้อคอนโดหลังใหญ่แถวสนามบินบอกพี่เอกบ้าง แต่ก่อนแถวบางนารถไม่ติดแต่ตอนนี้เมืองเริ่มขยายอะไรๆก็ไม่เหมือนเดิม
“พี่ยูก็จะย้ายเหรอ”
พี่บอลถาม
“พี่ก็เบื่อรถติด”
บางทีที่กลับบ้านดึกดื่นๆไม่ใช่เพราะงานหนักอย่างเดียวแต่เพราะขี้เกียจไปเบียดคนกลับบ้านก็เลยนั่งอยู่ออฟฟิศทำงานไปเรื่อยๆรอให้ดึกรถไม่ติดถึงกลับบ้าน พี่เอกทำท่านึกสักพักถึงบอก
“เห็นที่สำนักงานขายมีประกาศขายอยู่นะ หัวหน้าอยากให้ห้องขนาดไหน”
หัวหน้าคิดอยู่สักพักก่อนจะตอบ
“สองห้องนอนก็ดีพี่”
“เผื่อครอบครัวเหรอพี่”
พี่เดี่ยวแซว
“ป่าว เผื่อเลี้ยงแมวแล้วมันดื้อจะได้จับขัง”
พาโชคหรี่ตามองคนพูดก่อนจะบ่นเรื่องรถติดต่อ
“ประเทศไทยรถติดมาตั้งแต่ผมเกิดอ่ะ เมื่อไหร่จะเลิกติด”
น้องมันว่าพร้อมกับดูดกาแฟที่ซื้อมาจากร้านสะดวกซื้อล่างตึกเข้าปาก
“ไม่ติดก็ขับไม่ได้ป่าววะ”
พี่เดี่ยวว่าพร้อมกับขำคิกคักอยู่คนเดียว
“กูขอซื้อไปทิ้งได้ไหมมุขนี้”
พี่บอลว่าด้วยหน้าตาเหนื่อยใจก่อนจะบอก
“รัฐบาลควรเอาเงินมาเร่งรถไฟฟ้าให้เสร็จว่ะ”
พาโชคที่เริ่มตื่นจากการเมาขี้ตาขำพี่บอล
“บ้าพี่ ต้องซื้อเรือดำน้ำก่อน พี่ไม่เคยเรียนเรื่อง priority เหรอ เอ้”
มันบอก
“มึงซื้อเอามาจัดทัวร์วันเด็กเหรอ”
พี่บอลเย้า
“เขาคงมีเหตุผลของเขา”
พัชบอกพร้อมกับขำ
“งั้นมึงบอกเหตุผลมา!”
ห้องทำงานที่เมื่อเช้ายังเงียบสงบอยู่วุ่นวายขึ้นมาเพราะการดีเบตของพาโชคกับพี่บอลที่คุยกันเรื่องเสี่ยงคุกเสี่ยงตารางกัน
“มึงเบา กูยังต้องใช้หนี้อยู่”
พี่เอกบอกพร้อมกับขำน้องๆ ในเวลาเดียวกันคนที่ไม่ได้โผล่มาห้องนี้นานก็ผลักประตูเข้ามาพร้อมกับหน้าตาสงสัย
“นินทาลุงแถวบ้านผมเหรอ?”
“พี่ธาม!”
พาโชคที่ไม่เห็นหน้าพี่ธามเกือบเดือนลุกขึ้นจากโต๊ะพร้อมกับทำตาโตเมื่อเห็นของที่หิ้วมาในมือ
“ของฝากจากเชียงใหม่ครับ”
คนมาใหม่ที่ช่วงนี้บินไปดูออฟฟิศที่เชียงใหม่บ่อยวางของฝากที่โต๊ะปิงปองแล้วลากเก้าอี้มานั่งข้างพาโชคเหมือนที่เคยทำประจำ
“ข้าวซอย”
ไอ้พัชตาโตเมื่อมองเห็นข้าวซอยที่ตัดเป็นชิ้นๆรสหวาน
“พอเห็นของกินถึงดีด เมื่อกี้ยังหงอยอยู่เลย”
พี่เอกว่าน้อง
“ร่างกายต้องการน้ำตาลพี่”
น้องเล็กบอกพร้อมกับลุกไปที่โต๊ะปิงปองเพื่อรื้อถุงของฝากที่มีทั้งแคปหมู ข้าวซอยและสตรอว์เบอร์รี่ลูกแดงฉ่ำ
“เหรอ กูก็นึกว่าเห็นพี่ธามแล้วดีใจ พี่ไม่แวะมาไอ้โชคมันเหงา”
พี่เดี่ยวตบมุขเป็นปกติแต่ช่วงนี้กลับไม่มีใครร่วมมือแซวหัวหน้าและไอ้พัชเป็นเพื่อนสักคน
“พัชเหงาเหรอ แทะกระดูกเล่นไปก่อนนะ”
พี่ธามบอกพร้อมกับยิ้มกว้าง
“ไม่ใช่หมาพี่”
พาโชคว่าพร้อมกับยิ้มตาม อย่างน้อยความสัมพันธ์ของพาโชคกับพี่ธามก็ไม่น่าอึดอัดอย่างที่คิด ในระหว่างที่ทั้งห้องกำลังวุ่นวายไปด้วยการรื้อของฝาก บอสใหญ่อย่างคุณเนมก็โผล่มา
“ดีฮะ มีข่าวดีมาบอก ฮิฮิ”
พี่เอกอยากจะดีดปากบอสตรงคำว่าฮิฮิจริงๆ
“เดือนหน้าออฟฟิศที่เชียงใหม่จะเสร็จแล้วครับ ใครอยากไปบ้าง”
คนเชียงใหม่จริงๆอย่างพี่ยูนั่งเฉย ส่วนคนที่อยากสัมผัสความเป็นชาวเหนือแบบพาโชครีบยกมือเสนอตัว
“ผมๆ”
“อย่ามาพูดเล่นนะพาโชค เพราะตอนนี้เนมกำลังหาคนไปช่วยที่เชียงใหม่”
คุณเนมที่กำลังหาคนในไปเซ็ทระบบให้ทีมใหม่มองพาโชคยิ้มๆเพราะนึกถึงตัวเองในวัยยี่สิบต้นๆที่กำลังสนุกกับการทำงานแถมยังไม่มีภาระผูกพันธ์ การเปลี่ยนโลเคชันที่ทำงานใหม่ๆก็ทำให้ทำงานสนุกขึ้นเหมือนกัน
“ก็พอดี มึงก็ไปอยู่บ้านลูกพี่เลย”
พี่เอกพูดด้วยความเคยชินแต่พอนึกถึงความสัมพันธ์ของหัวหน้ากับน้องที่ดูไม่ค่อยชัดเจนก็รีบเงียบปาก กลายเป็นอยากตีปากตัวเองแทน
“อือ บ้านผมในเมืองไม่มีคนอยู่”
พี่ยูบอก
“มีกี่หลังเนี่ยพี่ คนหลายบ้าน 2018”
พี่เดี่ยวว่าพร้อมกับขำนำแต่ไม่มีคนขำตาม พอหันไปหาพี่เอกก็ถูกชี้หน้าเหมือนทำอะไรผิดมากมาย
“อะไรวะ”
พี่เดี่ยวเกาหัวอย่างเซ็งชีวิตเพราะไม่เข้าใจอะไรเลย ไม่มีคนตบมุขแถมเล่นอะไรไปก็จางอีก
“ยูริไปไม่ได้นะ โปรเจ็คที่กรุงเทพยังไม่เสร็จ”
“ครับพี่ครับ”
ลูกพี่ของห้องมองบอสก่อนจะตอบรับ เพราะตอนนี้อย่าว่าแต่ย้ายไปเชียงใหม่เลย ข้าวเที่ยงยังไม่มีเวลากินด้วยซ้ำ
“แล้วเตรียมหาตำแหน่งพาโชคใหม่ด้วยนะ”
คุณเนมบอก พี่ยูที่เริ่มหน้ายุ่งหันมาสบตากับพาโชคเหมือนจะถามว่าจะไปจริงเหรอ
“ผมอยากไป”
พาโชคบอกเสียงอ่อยเพราะดูแค่สายตาลูกพี่ก็รู้แล้วว่าคงไม่ได้ขยับตัวไปไหนแน่นอน
“ขอเหตุผล”
หัวหน้าทีมถามลูกน้องที่งานท่วมหัวแต่จู่ๆก็อยากไปอยู่ที่อื่นเสียอย่างนั้น
“รถไม่ติดด้วย ที่ทำงานใหม่ด้วย”
พี่ยูพอเข้าใจน้องเรื่องงาน แต่ที่ไม่เข้าใจเลยคือตัวเขาไม่มีอิทธิพลต่อน้องเลยหรือยังไงกัน ทำไมพาโชคถึงพูดออกมาง่ายๆว่าจะไปโดยที่ไม่คิดจะปรึกษาเขาแม้แต่น้อย
“ตามใจ”
หัวหน้าว่าเสียงเรียบ พี่เอกเห็นบรรยากาศไม่ค่อยดีเลยบอกปัด
“มาคุยอะไรกัน ถ้าจะไปจริงๆไปคุยในห้องประชุมนู่น”
พี่ธามเองที่พอจับความรู้สึกของคนทั้งคู่ได้แกล้งแหย่หัวหน้าทีมเดฟ
“คุณศศินนี่เป็นหัวหน้ายังไง มาบังคับลูกน้องเฉย”
คนตัวใหญ่เหลือบมองเพื่อนตัวเองก่อนจะบอก
“มึงแลกโปรเจคกับกูไหมล่ะ”
พี่ยูพูดถึงโปรเจคในกรุงเทพที่ตัวเองทำอยู่กับโปรเจคเปิดออฟฟิศใหม่ที่เชียงใหม่ที่พี่ธามเป็นคนทำ
“ไม่แลก”
พี่ธามตอบด้วยหน้าตายิ้มๆ ซึ่งพี่ยูรู้ว่ามันกำลังกวนตีน
หลังจากที่คุณเนมลากพี่ธามกับพี่ยูออกไปประชุม พาโชครู้สึกเหมือนวันนี้ขาดอะไรไปหันไปมองโต๊ะพี่เจนก่อนจะนึกได้ว่าพี่เจนหายไปไหน
“สวัสดีค่ะ”
และแล้วคนที่นึกถึงก็ผลักประตูเข้ามา
“ทำไมวันนี้สาย”
พัชทำหน้าเครียดใส่พี่เจนทั้งๆที่ตัวเองก็พึ่งมาถึงก่อนไม่นาน
“แง้ เจนเครียด”
พี่เจนเมินน้องเล็กพร้อมกับโวยวายแล้วเดินไปนั่งที่เก้าอี้ตัวเอง
“อะไรเจน ไหนบอกช่วงนี้สดใสจะได้ไปดูแฟนเกาหลี”
เจนผู้ปกติมาถึงออฟฟิศตั้งแต่เก้าโมงแต่วันนี้สิบเอ็ดโมงกว่าพึ่งมาถึง แถมยังมาด้วยสภาพอารมณ์ไม่ดีอีก
“ได้ดูก็ดีสิคะ ไม่รู้จะกดบัตรได้รึเปล่า”
เธอว่าพร้อมกับบ่นงุบงิบ พาโชคมองพี่เจนที่วันนี้เมินมันอย่างเห็นได้ชัด
“มาดูผมก็ได้พี่เจน หล่อพอกัน”
คนน้องเรียกร้องความสนใจส่วนพี่เจนมองเด็กแว่นก่อนจะกรอกตา
“เจ้ไม่เล่น เครียด”
พาโชคที่ไม่เคยเจอพี่เจนโหมดนี้มาก่อนหันไปหาพี่บอลเพื่อขอความช่วยเหลือ
“บัตรอะไรวะเจน เดี๋ยวพี่เดินไปซื้อไทยทิกเก็ตให้”
พี่บอลผู้ไม่เข้าใจความยากลำบากของแฟนคลับบอกออกมาง่ายๆทำให้เจนผู้ที่เหมือนมืดแปดด้านนึกอะไรออก
“ใช่ๆ พี่บอลช่วยเจนกดบัตรหน่อย ไอ้โชคด้วย”
ปลายประโยคหันมาบอกพาโชค
“อะไรจะขนาดนั้นวะ”
พี่บอลบ่นทำเอาพี่เจนหน้าหงิก
“พี่บอลไม่เข้าใจว่าคนดูมันเยอะกว่าบัตรอ่ะ บัตรมีสามหมื่นคนอยากดูเป็นแสน”
พี่เจนตอบก่อนจะหันไปสบตากับน้องฝึกงานพอดี
“เด็กๆช่วยพี่นะคะ ใครกดได้เจ้จะพาไปเลี้ยงหนม”
น้องฝึกงานสามคนตอบรับอย่างเร็ว พาโชคผู้ที่อยากกินขนมเหมือนกันรีบบอก
“ผมจัดการให้เองพี่เจน”
พัชบอก พี่เอกที่นั่งฟังๆอยู่พูดขึ้นมาบ้าง
“ลากคนไปช่วยๆกันกดเยอะๆแบบนี้เว็บก็ล่มสิ ขนาดของเจนใบเดียวใช้คนกดห้าคนแล้วทุกๆคนก็คิดเหมือนกันแบบนี้อีก”
เจนผู้เข้าใจแค่ว่ายิ่งมีคนช่วยกดเยอะโอกาสยิ่งเยอะหันไปมองพี่เอกอย่างไม่เข้าใจ
“ใครเร็วกว่าก็คนนั้นแหละค่ะ”
พี่เอกพยักหน้าก่อนจะบอก
“ก็จริง แต่ลองคิดนะว่าเว็บเขาทำมารองรับแบนด์วิธของหนึ่งหมื่นคน แต่เวลาจริงกลายเป็น 5 หมื่นคนกดพร้อมกัน เจ๊งแน่”
เจนหัวเสีย
“แต่คนอื่นก็ทำแบบนี้ เจนไม่รู้แหละ”
พี่เอกจนปัญญาอธิบายเลยขอเว็บที่พี่เจนบอกมาดู
“ใช้ php เขียนด้วย”
พอพี่เอกพูดจบพี่เดี่ยวกับพี่บอลก็หัวเราะ พี่เดี่ยวบอกเลยว่า
“Error 504 แน่นอน”
เจนที่เครียดเรื่องบัตรอยู่แล้วหันรีหันขวางเพราะต้องมาเครียดกับที่พวกพี่ๆพูดอีก
“อะไรวะโชค”
พาโชคผู้กำลังงอนเพราะพี่เจนบอกว่ามันไม่หล่อค่อยๆอธิบาย
“คือเว็บที่พี่เจนใช้มันเขียนด้วยภาษา php ไง แล้วอีภาษานี้มันรันฝั่ง server side เพราะฉะนั้นเวลา request http เอ่อ...”
พาโชคมองหน้าพี่เจนที่งงกว่าเดิม
“เวลาที่เข้าไปใช้เว็บ คลิกที่เว็บ อะไรก็ตามมันจะไปทำงานฝั่ง server ทั้งหมดเพราะฉะนั้นมันเลยล่มง่ายถ้าไม่วางระบบดีๆ”
“แล้วต้องทำยังไงคะเนี่ย แง้”
พาโชคขำคนพานิคก่อนจะอธิบายต่อ
“ถ้าทำเว็บพวกนี้ผมว่าใช้ภาษาที่รันฝั่ง client-side อย่าง javascript ดีกว่า แต่อย่างว่า php เรื่อง security มันดีกว่า”
พอพาโชคพูดจบพี่เจนก็พยักหน้ารับชะตากรรม
“แล้วไอ้ 504 ของพี่เดี่ยวนี่เจนต้องเอาไปซื้อหวยรอไหมคะ”
พี่เดี่ยวขำกับท่าทางของเจนผู้ที่ปกติไม่ใช่แบบนี้
“504 มันเป็นเลข status เกิดขึ้นตอนที่คนหลายๆคนกดที่เว็บพร้อมกัน ทีนี้ตัว client คือเครื่องเจนจะ request คำขอผ่าน http ไปที่ server ถ้ามันปกติ http จะ response กลับมาเป็นหน้าเว็บปกติ แต่ไอ้ 504 คือเหมือนเอาคนล้านคนวิ่งเข้าอุโมงค์พร้อมกันแล้วก็เหยียบกันตายตรงอุโมงค์ ซึ่งตอนที่ติดอยู่ตรงอุโมงค์เขาจะ set timing ไว้ว่าถ้า 50 วิยังมุดเข้าไปไม่ได้จะ response error กลับมา ส่วนน้อยที่จะรอดไปอีกฝั่ง ซึ่งพี่ว่าเจนไม่น่าจะรอด”
พี่เดี่ยวพูดจาให้กำลังใจน้องได้ดีมาก พี่เจนถอนหายใจอีกรอบเพราะไม่เข้าใจอะไรเลยนอกจากคำว่าไม่รอด ก่อนจะเปิดคอมทำงานไปโวยวายไป
“เหมือน 404 file not found เหรอคะพี่”
น้องนินเด็กฝึกงานคนสวยถาม พี่เดี่ยวเลยอธิบายต่อ
“เลขนี่ไว้บอก status เฉยๆครับ อย่าง 404 คือไม่มีหน้าที่กำลังจะหา 403 forbidden คือไม่มีสิทธิเข้าหน้านั้น 503 คือ server โหลดไม่ ไหว มีอีกเยอะครับ ถ้าจะทำเว็บต้องไปหาอ่านดู”
พาโชคมองพี่เดี่ยวที่พูดจาสุภาพผิดกับทุกวันเหลือเกิน
“ไม่รู้ค่ะ เจนจะบน ถ้าเจนได้บัตรเจนจะเลี้ยงพิซซ่าทุกคนในห้องนี้”
เจนบอกหน้าตาจริงจัง
“กูพร้อม เพื่อพิซซ่า”
พี่เดี่ยวที่เมื่อกี้ยังตัดกำลังใจน้องบอกออกมาเพราะเห็นแก่กินมากกว่า
“ผมก็พร้อม”
พาโชคก็เห็นแก่กินพอกัน
***
“แว่น ลุก”
หัวหน้าที่พึ่งประชุมเสร็จตอนเกือบสองทุ่มปลุกเด็กแว่นที่นอนฟุบอยู่ตรงโต๊ะ วันนี้ตอนหกโมงเย็นโทรออกมาบอกแล้วว่าให้กลับไปก่อน แต่พาโชคผู้โวยวายว่าเบื่อรถติดยังยืนยันที่จะรอ
“หลับจริงจังเหรอเนี่ย”
ลูกพี่ว่าพร้อมกับตบไหล่อีกคนเบาๆ พาโชคเงยหน้ามองหัวหน้าก่อนจะหยิบแว่นที่วางไว้ใกล้กันมาสวม
“หิวไหม”
พี่ยูที่กำลังเก็บของลงในกระเป๋าถามน้อง
“หิวสิ”
“พี่ถึงบอกให้กลับไปก่อนไง”
“ไม่เอา”
พาโชคส่ายหัวพร้อมกับลุกขึ้นบิดขี้เกียจ
“ไอ้แห้ง”
ลูกพี่ว่าพร้อมกับจับเอวผอมๆของอีกคนที่กำลังยืดตัว
“ผมจะมีอีกกี่ชื่อเนี่ย”
พาโชคบ่น ที่วันนี้อยู่รอไม่ใช่ว่าเพราะอยากให้ไปส่งหรือรถติดหรอก แต่เพราะรู้สึกว่าเมื่อเช้าหัวหน้าดูไม่พอใจการอยากไปเชียงใหม่ของมันต่างหาก เลยอยากอยู่คุยด้วยก่อน
“เชียงใหม่อากาศดีไหม”
พาโชคเปิดประเด็นเมื่อเห็นหัวหน้ากำลังตั้งใจเปิดแอปพลิเคชันสั่งอาหาร กะว่าจะนั่งกินข้าวกันก่อนสักสามทุ่มค่อยกลับ เพราะตอนนี้ถนนยังไม่โล่งเท่าไหร่
“กลางวันร้อนแต่ตอนกลางคืนอากาศเย็น”
คนที่เกิดที่เชียงใหม่บอก
“บรรยากาศดีไหม”
พัชถามต่อ ทำเอาคนที่กำลังก้มหน้าก้มตากดมือถือเงยหน้าขึ้นมามอง
“นี่เอาจริงใช่ไหม”
พาโชคพยักหน้ารับ
“เหตุผลคืออะไร”
พี่ยูกดเลือกผัดไทเจ้าดังแล้วกดออเดอร์ก่อนจะลากเก้าอี้ของตัวเองมานั่งข้างๆอีกคน
“ผมอยากเปลี่ยนบรรยากาศ”
เรื่องนี้พาโชคคิดมาสักพักแล้ว เพราะบ้านที่อยู่ก็มีคนมาขอเช่าแล้ว เหลือแค่ตัดสินใจว่าจะหาคอนโดเช่าในเมืองหรือย้ายไปเชียงใหม่ตามคำชวนของคุณเนมดี พี่ยูมองใบหน้าขาวสะอาดของอีกคนก่อนจะถอนหายใจหนักแล้วถามน้องมัน
“แล้วพี่ล่ะ”
ศศินเข้าใจว่าการเอาความรู้สึกของตัวเองไปผูกกับคนอื่นมันเหนื่อยแค่ไหน ที่จริงแล้วต่อให้พาโชคจะไปไหนทำอะไรเขาก็คงไม่มีสิทธิรั้งแบบนี้ ที่เคยถามพาโชคหลายๆครั้งเรื่องคบกันหรือเป็นแฟนกันไหมไม่ใช่เฉพาะอยากได้แค่นั้น แต่เพราะถ้าเป็นแฟนกันเขายังมีสิทธิที่จะโกรธ งอนหรือถามอะไรก็ได้ ไม่ใช่ต้องคอยมาเกรงใจหรือรู้เรื่องของน้องหลังจากคนอื่นแบบนี้
“ผมว่า...”
คนเด็กกว่าว่าก่อนจะลุกเอื้อมมือไปจับมือของพี่ไว้พร้อมกับสอดนิ้วเข้าไปพร้อมกับเริ่มพูดต่อ
“ผมคิดว่าพวกพี่เอกคงรู้เรื่องแล้ว”
“หืม?”
พี่ยูกระชับมืออีกคนไว้แน่น
“ผมไม่ได้อึดอัดหรอก แต่ผมไม่อยากทำงานกับพี่ยูแล้ว”
คนเด็กกว่าบอกออกมาเสียงสั่นในที่สุด ถ้ารู้จักพาโชคดีจะรู้ว่ามันเป็นคนพูดเรื่องของตัวเองน้อยแต่คิดเยอะเหลือเกิน
“พี่ไม่ได้ดุพัชแล้วนี่”
คนเป็นพี่บอกพร้อมกับคว้ามืออีกข้างที่ว่างอยู่มาจับไว้ อย่างที่พาโชคบอกคือตอนนี้คนหลายคนเริ่มรู้เรื่องส่วนตัวของพวกเขา แม้ดูเหมือนจะไม่มีอะไรเปลี่ยนไปจากเดิมมากนัก แต่ในแง่ของการทำงานมันกระทบอยู่หลายทาง เอาแค่เรื่องง่ายๆอย่างประชุมประจำเดือนที่พาโชคต้องทำอยู่ตลอดหัวหน้าก็ไม่ให้ทำแล้วเพราะเห็นน้องงานยุ่ง ทั้งๆที่เมื่อก่อนต่อให้ยุ่งแค่ไหนก็ต้องเข้าประชุม แม้จะบอกว่าพาโชคทำงานได้ดีโดยไม่ต้องดุแล้วแต่เชื่อเถอะว่าคนนอกไม่ได้มองแบบนี้
“แว่นเอ้ย”
ลูกพี่บอกพร้อมกับมองหน้าอีกคนที่ขมวดคิ้วแน่น อย่างที่หลายๆที่มีกฏว่าห้ามคนที่ทำงานมีความสัมพันธ์กันนั้นพาโชคเองก็พึ่งจะเข้าใจ เพราะแม้จะสามารถแยกเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวได้แต่ก็ใช่ว่าจะสบายใจที่ทำงานด้วยกัน
“กลัวอะไร บอกมา”
พี่ยูถามคนที่ยังนิ่งอยู่
“พี่ยู”
“ครับ”
เขาตอบรับพร้อมกับมองหน้าน้องมัน เรียกว่าเป็นครั้งแรกก็ได้ที่คุยกันดีๆ
“เรามาคบกันไหม”
“ห้ะ!?”
คนเป็นพี่ดึงมือตัวเองออกพร้อมกับมองหน้าอีกคนเหมือนเมื่อกี้ไม่ได้ยินที่น้องพูด
“แล้วผมขอย้ายไปเชียงใหม่นะ”
“What!?”
ลูกพี่งง ส่วนไอ้แว่นยังพูดต่อ
“ผมไม่อยากทำงานกับพี่ยูแล้ว แต่ถ้าให้ลาออกไปทำที่อื่นก็กลัวเงินไม่ดี อยากไปเชียงใหม่ก็อยากไป”
พาโชคพูดยืดยาว ลูกพี่ที่กำลังมึนกับการประมวลผลของคำพูดพาโชคขมวดคิ้วแน่นก่อนจะทิ้งแผ่นหลังลงไปที่พนักพิงของเก้าอี้ทำงานตัวใหญ่
“อะไรวะแว่น วุ่นวาย”
คนเป็นพี่บ่นพร้อมกับมองหน้าด้วยสายตาไม่พอใจทำเอาคนที่กลัวอยู่แล้วเสมองไปทางอื่นเพื่อหลบตา
“เอางี้ มองหน้าพี่ก่อน”
พี่ยูผู้กำลังหัวร้อนกับพาโชคจับหน้าน้องมันหันมามองตัวเองก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้
“แต่ก่อนพี่ขอคบทำไมบ่ายเบี่ยง”
“...”
“ตอบ”
คนชอบบังคับถามเสียงเรียบ ส่วนคนตอบตอบเสียงเบา
“กลัวไปแล้วจะไม่ได้คุยกันอีก”
“กั๊กเหรอแว่น”
น้องแว่นที่เขาว่าพยักหน้าเบาๆทั้งๆที่ถูกมืออีกคนบล็อคหน้าไว้ไม่ใช่หันไปไหน
“ร้าย”
คนฟังยิ้มมุมปากก่อนจะบอกต่อ
“ถ้าพี่ไม่ให้ไปจะไปไหม”
พาโชคพยักหน้าตอบรับ สรุปคือถึงห้ามก็จะไปอยู่ดี จริงๆแล้วพี่ยูไม่ใช่พวกชอบบังคับหรอกแต่เพราะรู้ว่าพาโชคดื้อเงียบต่างหาก
“งั้นไปแค่สี่เดือนพอ เซ็ททุกอย่างแล้วกลับมาอยู่ทีมใหม่”
“ผมไม่อยากทำงานกับพี่ยู”
คนที่เป็นลูกน้องบอก
“ก็บอกอยู่ว่าทีมใหม่ พี่ไม่ได้ทำงานด้วย ดูโปรเจ็คกับดูคนให้เฉยๆ ออฟฟิศอยู่สยามนู่น”
อย่างที่รู้กันว่าช่วงนี้พี่ยูยุ่งๆกับการหาบุคลากรเพื่อไปทำงานอีกโปรเจคพึ่งนึกได้ว่าแบบนี้คงเป็นวิธีที่ดีที่สุดแล้ว
“แล้วไม่คิดถึงพวกพี่เจนเหรอ”
พี่ยูถาม เพราะเห็นว่าเจนและพาโชคตัวติดกันยิ่งกว่าอะไร
“คุยกันแล้ว”
หัวหน้าถอนหายใจ เพราะบางทีมันก็น่าน้อยใจจริงๆที่เขาไม่ใช่คนแรกที่พัชมันจะคุยหรือปรึกษาด้วย แต่บางทีนี่อาจจะเป็นทางที่ดีเหมือนกันเพราะถ้าเกิดอยู่กันไปแบบนี้ไม่รู้เมื่อไหร่ความสัมพันธ์คลุมเคลือถึงจะชัดเจน บางทีมันคงถึงเวลาแล้วที่จะลองคบแล้วใช้ชีวิตแบบคนทั่วไปที่ไม่ใช่หัวหน้าและลูกน้องแบบนี้
“โอเคไหม”
ลูกพี่ถาม
“ผมให้เขาเช่าบ้านไปแล้ว จะกลับมายังไง”
พาโชคดื้อตาใส ทั้งๆที่ไปเชียงใหม่ก็ต้องเช่าอพาร์ทเมนต์อยู่แท้ๆ กลับมากรุงเทพมันจะไปยากอะไร พี่ยูส่ายหัวเพื่อบอกว่าไม่อนุญาต
“ไปเชียงใหม่ไปอยู่บ้านพี่ กลับมาก็มาอยู่กับพี่”
“...”
“ถ้าไม่โอเคก็ไม่คบ”
คนเป็นพี่ว่า
“พี่ยูแม่ง”
“ทำปากยื่น เดี๋ยวบีบปาก”
คนเป็นพี่ว่าพร้อมกับจรดหน้าผากชิดกับหน้าผากอีกคนทั้งๆที่ยังไม่ปล่อยมือ
“ดีลไหม”
คนเป็นพี่ย้ำ
“ดีลก็ได้”
น้องมันตอบเสียงเบา ลูกพี่ยื่นปากไปจุ๊บที่ปากยื่นๆนั่นอีกทีก่อนจะใช้มือที่จับแก้มของอีกคนทั้งสองข้างบีบแก้มน้องมันเพื่อกดดัน
“ตอบดีๆ”
ไอ้พัชที่เขินจนหูแดงพยักหน้าแล้วตอบใหม่
“ดีลครับ”
ในตอนที่คนเป็นพี่ยื่นหน้าเข้ามาจูบอีกครั้งประตูห้องทำงานที่เหมือนไม่มีใครอยู่ก็ถูกผลักเข้ามา
“ยูริสั่งไลน์แมนไว้ใช่มะ เนมเห็นเขามาส่งเลยหยิบขึ้นมา...เอ่อ”
พาโชคผู้ซวยมาตลอดกำลังคิดว่าวาร์ปไปเชียงใหม่เลยได้ไหมหรือลาออกจะเร็วกว่า
-
ก่อนจะพูดถึงเนื้อเรื่องขอปรบมือให้กับความทันเหตุการณ์ของนักเขียนด้วยค่ะ คือแค่เห็นชื่อตอนนี่เรารู้เลยว่าความคับแค้นใจมาจากไหน ฮ่าๆๆๆ นี่ก็ว่างวดที่จะถึงจะซื้อ 504 นี่แหละค่ะคือหลอกหลอนมาก
มาที่เนื้อเรื่องเราเข้าใจความกังวลของพัชนะเพราะส่วนตัวเราก็ไม่ชอบเป็นแฟนกับคนที่ทำงานเดียวกันอยู่แล้ว มันค่อนข้างทำตัวยากน่ะแต่ก็อยากให้พัชนึกถึงพี่ยูมันนิดนึงคือจะไปไม่ว่าแต่ปรึกษาพี่มันหน่อยไม่ใช่มารู้ตอนที่พัชตัดสินใจหมดแล้ว แต่ยังไงก็ดีใจด้วยนะที่น้องเอ่ยปากขอคบเองเลยเนี่ย หวังว่าจะหมดปัญหาแล้วนะ ว่าแต่ปมเรื่องคดีความยังไม่จบใช่ไหมคะเราอยากรู้แล้วว่าเป็นไง
-
ชอบบบบบ ชอบความรั้งของพี่ยูและไรท์มีความทันเหตุการณ์มากค่ะ555555
-
กรี๊ดดดดดด คุณเนมมมมมมมมมมม ไม่ดูเวล่ำเวลาเลย เดี๋ยวบอกให้พี่เอกจัดการเสียนี่
:angry2:
-
ถ้าห่างกันแล้ว ความสัมพันธ์จะเป็นแบบไหนต่อไปนะ
-
อึดอัดกับคู่นี้จริงๆ น่าจะเริ่มชัดเจนแล้วเน๊อะ
-
o13
-
เอ๊ะ ความรู้สึกนี้เหมือนเหตุการ์ณมันพึ่งผ่านมาเมื่อตอน4โมงใช่ไหมคะ ถถถถ
กรี๊ด มีความเป็นแฟนแล้ว :o8: รอดูฉากหวานๆ จะมีบ้างรึเปล่านะ
-
มันแปลกๆ........
ความจริงก็คบกัยในพฤตินัย
แต่ไม่เปิดเผย แต่เป็นที่รู้กันในทีม
แต่ก็เข้าใจพัชนะ
เป็นแฟนกันดันทำงานในห้องเดียวกัน :z3: :z3: :z3:
พี่ยูน้อยใจหน่อยๆแล้ว
แต่ก็เแก้เกมได้ดี เยี่ยมมาก :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
พัชแทบไม่ใช้เงิน มีรายได้เพิ่มจากค่าเช่า
ที่อยู่ฟรี แถมมีพี่ยูดูแล :man1:
พี่ยู พัช :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
กลับมาอีก4เดือนหน้า จะเหมือนเดืมใช่มั้ยยย อย่ามีปัญหากันอีกเลยหนา
-
พีชอ่ะ ความสัมพันธ์คลุมเครือมาตลอด จู่ๆมาขอคบแล้วจะทิ้งไปเชียงใหม่เนียะนะ มันจะดีมั้ยเนี่ยะ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
อิอิ คุณเนม
-
เขาคบกันเขาคบกันแล้ว เห้ยยยยย ถึงจะอยู่ห่างๆ แต่ก็สบายใจแล้วนะ เห็นดื้อแบบนี้พัชก็ยอมพี่ยูเหอะ
คุณเนมทำไมมาผิดจังหวะแบบนี้ น้องพัชหน้าแดงมากี่รออบแล้วเนี้ย น่าร้ากกกก
แต่ชื่อตอนและสถานการณ์นี้สมจริงมากค่ะ จริงๆแล้วพวกเราก็คือพี่เจนนี่ล่ะ ที่มีคนมาโพสเรื่องงงๆแล้วก็ไม่เข้าใจ แต่สรุปคือยังไงก็ต้องกดให้ได้ 555555
-
ตัวเลขที่หลอกหลอนอย่างหน้าไม่อาย
พัชกั๊กว่ะ แต่เราชอบ กร๊ากกกกกกกก
-
อินังหัวหน้าก็อยากให้ไอ้ซวยหึงตัวเองแหละ แหมมมมม
-
5555555555 พาซวยเอ้ยยย :hao6:
-
ดีลกันได้น่ารักมาก เขินค่ดๆ :hao3:
-
ดีลกันน่ารักเชียว
-
โอยยยย นึกว่าจะดราม่าแน้วว โอยยยยย
4เดือนแปปเดียวเองงง ไปเซ็ทแล้วก็กลับมาหาพี่ยูน้า ระหว่างนี้พี่ยูก็บินถี่ๆเอาก็ได้
แค่นี้ก็ดูออกแล้วว่าไอ้ซวยมันขาดหัวหน้าไม่ด๊ายยยย คิคิ
-
วนวนกฝูงใหญ่มากจะร้องน้องหลินลูกลาก่อย :hao5:
คุณเนมมาได้จังหวะ555555
-
:hao6:
-
อีชั้นมานั่งรอทุกวันเลยจ่ะ :hao7:
-
คนเป็นแฟนกันทำงานที่เดียวกันมันมีปัญหาจริง ๆ นะ เห็นหลายคู่แล้ว ยังไงก็สู้ ๆ นะน้องพัชพี่ยู
ชอบความดื้อเงียบของพัชจังทำไมดื้อน่ารักอ่ะ
-
:pig4: :pig4:
-
:pig4:
-
20.เป็นห่วง พูดแบบนี้!
“ข้าจ้าวเป็นสาวเจียงใหม่~”
เจนร้องเพลงเสียงหลงไปพลางมองหน้าพาโชคที่กำลังยุ่งไปพลาง
“ผิดสิ ข้าวจ้าวเป็นบ่าวเจียงใหม่ ก็บ่เท่าไดก็จะเป็นหนุ่มแล้ว”
นอกจากจะร้องเพี้ยนแล้วยังแต่งเนื้อร้องเองอีกต่างหาก
“กลับกี่โมงพัช”
คนที่ถูกถามเงยหน้าขึ้นจากจอคอมพิวเตอร์ก่อนจะตอบ
“อีกสักพักก็กลับแล้วครับ”
พัชบอกพี่เจนที่กำลังเก็บของเข้ากระเป๋าเพื่อกลับบ้าน
“คนอื่นกลับไปหมดแล้วเหรอ”
เจนกวาดสายตามองห้องทำงานที่ตอนนี้เหลือแค่พาโชคกับเจนสองคนทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ยังเห็นพี่เอกกับหัวหน้านั่งทำงานอยู่เลย เงยหน้ามาอีกทีก็หายไปแล้ว
“พี่เอกกลับแล้วครับ ส่วนหัวหน้าไปดูดบุหรี่มั้ง”
เจนพยักหน้ารับก่อนจะโบกมือลาพาโชค
“งั้นเจ้กลับบ้านก่อนนะ”
พาโชคยกมือไหว้พี่เจนก่อนจะก้มหน้าก้มตาเคลียร์งานต่อ ไอ้เรื่องที่บอกว่าจะย้ายไปเชียงใหม่ไม่ใช่ว่าปุปปับจะได้ไปเลยเพราะงานเก่าก็ยังท่วมหัว ทางคุณเนมมีเวลาให้ทีมพี่ยูสองเดือนเพื่อเคลียร์งานและหาคนใหม่ เป็นเหตุให้ช่วงนี้ไอ้แว่นต้องอยู่ดึกเกือบทุกคืนเพื่อรับกรรมของตัวเอง
“ยังไม่เสร็จอีกเหรอ”
หัวหน้าทีมเดินกลับมาพร้อมกับชามะนาวเย็นกระป๋องนึง เขาวางมันลงข้างหน้าพาโชคที่กำลังเพ่งจอคอมพิวเตอร์แบบเอาเป็นเอาตาย
“อือ ดู seo อยู่ครับ”
Seo ที่ว่าคือ Search Engine Optimization หรือพูดง่ายๆคือทำยังไงให้เว็บไซต์ติดอันดับการค้นหาของ search engine ซึ่งจำเป็นมากสำหรับเว็บขายของและเว็บข่าวสารต่างๆที่อยากได้ยอดวิวเยอะๆโดยไม่ต้องจ่ายค่าโฆษณา
“ติดอะไร”
พี่ยูถามคนที่กำลังนั่งเคาะแป้นพิมพ์ไม่มีทีท่าว่าจะลุกกลับบ้านแม้แต่น้อย
“ไม่ติด กำลังทำตาม step ไปเรื่อยๆ ยากตรงต้องย้าย structure ไฟล์เขา”
พาโชคตอบ เพราะเว็บไซต์เว็บนี้พาโชคไม่ได้เขียนเองเพราะฉะนั้น structure หรือแผนผัง directory ของเว็บไซต์ไม่ได้วางมาให้เหมาะกับการทำ seo ตั้งแต่แรก ไอ้พัชจึงต้องมานั่งแก้เอง การทำ seo มีอยู่หลายเทคนิค หลักๆก็คือเขียนไฟล์เพื่อให้ bots ของ search engine เข้ามาไล่ดูในเว็บไซต์ว่ามีอะไรบ้าง สิ่งที่สำคัญที่ต้องมีคือ keywords ของเว็บว่าเว็บนี้สามารถทำอะไรได้บ้าง ขายอะไรอยู่ นอกจากนั้นยังมีเรื่องของการเขียนโปรแกรมและการวางโครงสร้างของเว็บไซต์ให้เป็นระเบียบ เพื่อให้ง่ายต่อการค้นหา
“ต้องมานั่งเปลี่ยน path อีกสิ”
หัวหน้าถาม path ที่ว่าคือที่ตั้งของไฟล์ต่างๆในเว็บไซต์ พาโชคพยักหน้ารับแต่ก่อนที่จะได้ลงมือทำงานต่อพี่ยูก็จับหน้าให้หันมาหา
“ตาแดงเหรอ”
คนเป็นพี่ถามพร้อมกับมองตาของพาโชคที่แดงซึ่งน่าจะมาจากเจ้าตัวใช้สายตาเยอะเกินไป
“เหรอ?”
ไอ้พัชถามกลับพร้อมกับถอดแว่นออก ก่อนที่จะได้ขยี้ตาพี่ยูก็จับมือไว้ก่อน
“ไหน พี่ดูหน่อย”
เพราะว่าหัวหน้ายื่นหน้ามาใกล้เกินไป พาโชคถึงได้ดีดตัวออกทันที
“อย่ามาใกล้นะ”
คนเด็กกว่าว่าพร้อมกับเลื่อนเก้าอี้ให้ถอยอีก
“ผมหลอนคุณเนม”
พอพาโชคพูดจบลูกพี่ที่กำลังงงกับท่าทางของน้องก็ขำพรืด เพราะหลังจากคุณเนมเข้ามาเห็นช็อตเด็ดวันนั้นทุกอย่างก็ไม่เหมือนเดิม เริ่มจากของฝากจากญี่ปุ่นที่ปกติจะเป็นขนมบ้างของใช้จุกจิกบ้าง ล่าสุดพี่ยูได้ถุงยางขนาดบางเฉียบมาเป็นของฝาก แถมช่วงนี้เวลาเข้ามาหาพาโชคก็ดูเกร็งๆผิดปกติ ของกินก็ไม่กล้าฉกไปเหมือนเดิม
“พอๆตาแดงหมดแล้ว พรุ่งนี้ค่อยมาทำต่อ”
พาโชคหาวหวอดก่อนจะพยักหน้ารับเพราะวันนี้เหนื่อยมากแล้วจริงๆ พัชมองพี่ยูที่กำลังเก็บของลงกระเป๋าพลางคิดถึงเมื่อก่อน ถ้าเป็นตอนก่อนหน้านี้พี่ยูคงจะชี้หน้าแล้วบ่นเป็นยักษ์ว่าถ้างานไม่เสร็จก็อย่าหวังจะได้กลับบ้าน เผลอๆโดนด่าว่า 'ไอ้ซวยเมื่อไหร่จะเสร็จ มึงแม่งไม่เคยทำอะไรเสร็จสักที!’
“มองอะไร”
ลูกพี่ถามลูกน้องที่มองมานิ่งแถมทำหน้าตากวนตีนอีก
“ป่าว"
“พรุ่งนี้พี่ลางานนะ ไปสน.”
พี่ยูบอกพาโชคที่กำลังเก็บของใส่กระเป๋าบ้าง บางคนอาจจะสงสัยว่าใช้คอมที่ทำงานก็แล้วทำไมคนทำงานสายนี้ยังจะต้องแบกแล็ปทอปไปมาอีก เหตุผลเดียวก็คือมันสามารถแก้บัคได้ทันท่วงที แก้บัคบนบีทีเอสพาโชคก็ทำมาแล้ว
“เป็นไงบ้าง ผมนึกว่าเรื่องเงียบไปแล้ว”
พัชถามลูกพี่ที่กำลังไล่ปิดไฟในห้องให้หมด
“ก็เกือบเงียบเพราะทางนั้นเขาเส้นใหญ่ แต่คดีนี้เพื่อนพ่อพี่เขาช่วยดูให้”
พาโชคพยักหน้ารับก่อนที่หัวหน้าจะพูดต่อ
“วุ่นวายอยู่นะ เพราะต้องใช้ตำรวจไอทีด้วย ต้องเอาหมายศาลมาขอตรวจสอบอีเมลภายในบ.เรา”
พี่ยูเล่าไปเรื่อยๆด้วยน้ำเสียงเรียบๆ มีก็แต่พาโชคที่ยืนฟังแล้วหงุดหงิดแปลกๆ
“พี่ช่วยเล่าให้มันตื่นเต้นได้ไหม ปูเรื่องมาตั้งนาน”
พัชว่า พี่ยูหันมามองหน้าน้องก่อนจะดึงแขนออกจากห้องทำงาน ล็อคประตูให้เรียบร้อยแล้วเดินออกมาตามทางที่ฝั่งซ้ายเป็นห้องน้ำส่วนขวามือเป็นระเบียงกระจกทอดยาวออกไปยังลิฟท์ตรงกลางชั้น
“ต้องตื่นเต้นยังไง”
คนเป็นพี่ถาม
“แบบพี่จะจัดการแฮ็คมันเอง!!”
พี่ยูขำจนตัวโยนก่อนจะถามพาโชค
“ดูหนังมากไปเหรอพัช”
ด้วยอาจจะเป็นเพราะวัยทำให้หมดความตื่นเต้นแบบนั้นแล้ว เข้าทำนองว่ายิ่งแก่ก็ยิ่งนิ่ง นี่คงรอแค่ว่ากระบวนการกฏหมายจะเป็นยังไงต่อไป พาโชคทำหน้าตาไม่พอใจแต่ก็นึกได้ว่าถ้าตำรวจเข้ามาที่ทำงานคนอื่นก็คงรู้เรื่อง
“แต่ทีนี้พวกคุณเนมจะไม่ถามเหรอ มันจะมีผลกระทบกับพี่หรือเปล่า”
หัวหน้ายิ้มน้อยๆให้กับคนเป็นห่วง คงเพราะพวกพี่ยูกับคุณเนมคบกันมานานทั้งในฐานะเพื่อนและเพื่อนร่วมงาน ทำให้เรื่องแบบนี้ไม่ใช่ปัญหาใหญ่
“เป็นห่วงพูดแบบนี้ บ่นอะไรยาวๆ”
พาโชคเบ้หน้า พี่ยูขำก่อนจะเล่าต่อ
“คุยกันแล้ว พวกคุณเนมเอะใจตั้งแต่ที่มันมีเมลสแปมแล้ว อย่างน้อยจะได้เช็คไปทีเดียว”
“เส้นใหญ่ก็ดีแบบนี้แหละเนอะ”
คนน้องประชด
“เหรอแว่นเหรอ”
พี่ยูหมั่นไส้เลยบีบปากเล็กๆนั่นที ก่อนจะก้าวออกจากลิฟท์พร้อมกับเล่าเรื่องอีกอย่างที่พึ่งนึกได้
“ส่วนเรื่องแพม สืบรู้แล้วนะ”
“หืม?”
พาโชคเลิกคิ้วมอง
“แพมเป็นแฟนพี่ชายของเนส เหมือนที่พัชบอกเลย”
หัวหน้าว่า เพราะก่อนหน้านี้ไม่นายเขากับพาโชคคุยกันเรื่องของแพมค่อนข้างจะเยอะ ซึ่งพาโชคเองค่อนข้างมั่นใจว่าแพมจะต้องเป็นคนในครอบครัวของเนส อาจจะเป็นญาติหรือแฟนของตำรวจคนนั้น
“แต่ผมงงตรงทำไมเขาถึงกล้าให้แฟนตัวเองมาทำแบบนี้”
พัชจำได้ว่าเริ่มรู้จักพี่แพมเพราะได้ยินที่เขาคุยกับเพื่อนเรื่องหัวหน้าตั้งแต่ในลิฟท์เมื่อเกือบปีที่แล้ว นั่นแสดงว่าพี่แพมก็ต้องรู้จักพี่ยูมาก่อนหน้านั้น แต่ที่พัชไม่ค่อยเข้าใจคือทำไมพี่แพมถึงได้ทำตัวโสดแล้วเข้าหาพี่ยูแบบเปิดเผย เพราะดูจากเพื่อนๆในแผนกพี่แพมทุกคนก็เข้าใจว่าพี่แพมกับพี่ยูเคยคุยกันมาก่อน
“ไม่รู้ว่ะ แค้นมั้ง”
คนเป็นพี่บอกพร้อมกับเดินนำไปที่ลานจอดรถ พาโชคขมวดคิ้วแน่นก่อนจะถามต่อ
“ถามจริง นอกจากเรื่องคลิปนั่นแล้วมีปัญหาอะไรกันมาก่อนหรือเปล่า”
พี่ยูหันมาดึงมือให้คนที่มัวแต่ถามเดินเร็วๆก่อนจะตอบ
“จริงๆก็ไม่ถูกกันตั้งแต่สมัยเรียนแล้ว”
“ยังไง”
“เหมือนอยู่คนละแกงค์แล้วก็เป็นอริกัน พี่จีบน้องสาวเขา แบบถ้าจีบได้ก็ชนะแล้วก็จีบได้จริง”
พัชมองลูกพี่มันนิ่งก่อนจะบอก
“เด็กหนอเด็ก”
“อือ ทำไมนิสัยเสียขนาดนั้นก็ไม่รู้เหมือนกัน”
ในตอนนั้นเด็กชายศศินที่วันๆเอาแต่โดดเรียนและคบเพื่อนเกเรช่วยไม่ได้ที่จะพาตัวเองเข้าไปหาปัญหา เริ่มตั้งแต่บุหรี่ เหล้า มีเรื่องกับคนอื่นไปทั่ว ด้วยสังคมและสภาพแวดล้อมตอนนั้นการที่จะทำเรื่องไม่ดีนี่ไม่ใช่เรื่องยากเลย
“บอกสิว่าไม่ได้ถ่ายคลิปเพราะแค้นพี่ชายพี่เนส”
ในตอนนี้ศศินที่อายุสามสิบต้นๆพึ่งรู้ว่าปัญหาในอดีตมันส่งผลต่อตัวเองในปัจจุบันมากแค่ไหน
“สำนึกไม่ทันแล้วครับแว่น”
พาโชคถอนหายใจหนัก เพราะถึงจะบ่นอะไรไปยังไงก็กลับไปแก้อดีตไม่ได้อยู่ดี ดูจากโหงวเฮ้งก็รู้ว่าเมื่อก่อนลูกพี่น่าจะแสบแค่ไหน
“พี่พึ่งให้คนไปทำความสะอาดบ้านให้”
พี่ยูเปลี่ยนเรื่องเพราะถ้าเกิดคุยเรื่องปวดหัวนานมากกว่านี้พี่มันต้องโดนพาโชคทุบแน่นอน
“ที่เชียงใหม่?”
“อืม”
คนเป็นพี่ตอบพร้อมกับขับรถคันใหญ่ออกจากลานจอดรถใต้ตึก ในระหว่างที่คิดว่าจะกินข้าวที่ไหนดีหางตาก็เหลือบไปเห็นคนที่พึ่งพูดถึงยืนอยู่หน้าตึก
“พี่แพมเหรอ?”
พาโชคโพล่งขึ้นมาก่อนจะยกมือให้หัวหน้าชะลอรถบริเวณลานจอดหน้าบริษัทที่ตอนนี้แทบไม่มีรถอยู่แล้ว
“พัชจะทำอะไร”
พี่ยูถามพร้อมกับคว้าแขนคนที่กำลังจะเปิดประตูลงไป
“แป้ป ห้ามตามมา”
ไอ้แว่นบอกก่อนจะเปิดประตูรถที่จอดตรงลานจอดหน้าตึกยามดึกที่ไม่มีคนแล้ว พัชลงรถไปแล้วเดินไปทางแพม ยูริรีบหมุนพวงมาลัยเพื่อที่จะจอดรถดีๆเหลือบไปเห็นอีกทีไอ้แว่นก็เดินไปถึงตัวแพมแล้ว
***
“อ้าว eoc มานั่งทำอะไรตรงนี้”
พี่เอกผู้กำลังจะกลับบ้านเดินลงมายังลานจอดรถใต้ตึกก่อนจะพบว่าคุณเนมยืนดูดบุหรี่อยู่ใกล้ๆรถตัวเอง เท่าที่จำได้และรู้จักกันเขาไม่เคยเห็นคุณเนมดูดบุหรี่มาก่อน
“CEO”
หุ้นส่วนรายใหญ่ของบริษัทบอกพร้อมกับดับบุหรี่ในมือ
“อ้าว ผิดเหรอครับท่าน โทษที”
พี่เอกว่าพร้อมกับยิ้มขำ
“เมื่อไหร่พี่เอกจะเลิกกวนตีน”
คุณเนมว่า เพราะนอกจากพี่เอกแล้วก็ไม่เคยมีใครกล้ากวนบอสใหญ่แบบนี้หรอก
“นี่คุณเนมคิดว่าตัวเองเป็น abc แล้วจะพูดอะไรก็ได้เหรอ”
คุณเนมถอนหายใจก่อนจะแก้ใหม่
“CEO”
“อ้าว ผมนี่ผิดซ้ำซากจริงๆ”
พี่เอกว่าพร้อมกับขำท่าทางเจ้านาย เห็นคุณเนมชอบแกล้งพาโชคก็จริงแต่พอโดนแกล้งเองกลับไม่ชอบใจ
“กลับบ้านไปเลยไป”
บอสใหญ่ว่าพร้อมกับโบกมือไล่ พี่เอกสังเกตุเห็นหูแดงๆของอีกคนถึงนึกได้ว่าน่าจะพึ่งกลับมาจากดื่มกับลูกค้า
“ตั้งแต่เป็น aec ก็ผลักไสไล่ส่งเก่ง เมาเก่ง”
พี่เอกว่าพร้อมกับส่ายหน้าเป็นเชิงน้อยอกน้อยใจ เท่าที่คุณเนมจำได้แต่ก่อนพี่เอกก็ไม่ใช่คนขี้ประชดแบบนี้เหมือนกัน
“พี่เอก!”
แต่พอได้ยินเสียงดังของอีกคนก็ยกมือยอมแพ้ เพราะถ้าคุณเนมโกรธจริงๆหน้าที่การงานของพี่เอกอาจจะแย่ลงก็เป็นได้
“ทำอะไร มายืนดูดบุหรี่ที่รถคนอื่น”
คนที่โตกว่าแค่สองปีถามบอสที่อายุน้อยกว่า เมื่อคุณเนมเห็นว่าพี่เอกเลิกกวนแล้วถึงเริ่มพูด
“เนมถามจริง พี่เอกรู้เรื่องของยูริไหม”
คนเป็นพี่เลิกคิ้วก่อนจะถาม
“เรื่องอะไร”
“วันนี้ยูริมาคุยกับเนมเรื่องขอตรวจสอบอีเมลภายใน”
Ios ดีเวลอปเปอร์ส่ายหัว เพราะเรื่องนี้หัวหน้าทีมยังไม่ได้พูดอะไร
“ไม่รู้มันเกี่ยวกันไหม กับเรื่องพาโชคด้วย”
เขามองคุณเนมที่นั่งลงตรงขอบกระถางต้นไม้ตรงลานจอดรถก่อนจะนึกถึงพาโชคกับหัวหน้าที่ช่วงนี้แปลกๆไป
“ไม่น่าเกี่ยวหรอก”
คนแก่กว่าตอบบ้างก่อนจะเปิดประตูรถแล้วโยนกระเป๋าเข้าไปเก็บข้างใน ส่วนตัวเองเดินมานั่งข้างบอสใหญ่ ในตอนนั้นถึงได้รู้ว่าคุณเนมคงดื่มไปเยอะ เดาได้จากกลิ่นของไวน์ที่ค่อนข้างแรง ไม่รู้เมื่อไหร่เหมือนกันที่คุณเนมดื่มเก่งขนาดนี้ และที่คุณเนมยังอยู่ที่นี่หลังจากออกไปข้างนอกกับลูกค้าแล้วก็คงเพราะรู้ว่าเขากลับดึกถึงได้มาดักรอที่รถแบบนี้
“แสดงว่าพี่เอกรู้เรื่องพาโชคใช่ไหม”
พี่ใหญ่ของทีมหัวหน้าศศินมองเจ้านายใหญ่ เพราะไม่รู้จริงๆว่าถามถึงเรื่องอะไรและมีเจตนาแบบไหนถึงถามกลับ
“เรื่องอะไร เชียงใหม่เหรอ”
คุณเนมหยิบบุหรี่ออกมาจากกระเป๋าก่อนจะจุดขึ้นพร้อมกับบ่น
“ถ้าเรื่องเชียงใหม่เนมจะถามทำไม”
พี่เอกยักไหล่ก่อนจะรับบุหรี่มวนเดียวกันจากอีกคนมาถือไว้ในมือแล้วสูดเข้าเต็มปอด
“ตั้งแต่เป็น ceo ก็อ้อมค้อมเก่ง”
พี่เอกว่าก่อนจะส่งบุหรี่คืนแต่คุณเนมส่ายหัวปฏิเสธ
“คุณเนมดูดบุหรี่ตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ช่างผมเถอะ ที่เนมถามเรื่องพาโชคเพราะวีคที่แล้วเจอยูริกับพาโชคอยู่ด้วยกัน”
พี่เอกมองหน้าคนเปลี่ยนเรื่อง
“เนมเห็นยูริกับโชคจูบกัน”
พี่เอกขำแห้งเพราะเหมือนจะรู้แต่ก็ไม่เคยเห็นคาตาแบบนั้น
“ที่ไหน”
คนอายุเยอะกว่าถาม
“ในห้องทำงาน”
พอคุณเนมตอบมาพี่เอกก็ขำพรืด คิดว่าคืนนี้ต้องโทรหาเจนสักหน่อยเพื่ออัพเดทข่าวสาร แปลกดีเหมือนกันที่แต่ก่อนว่าเจนเป็นพวกขี้มโนแต่ตอนนี้กลับทีมเดียวกันกับเจนเสียอย่างนั้น
“ก็พอรู้”
พอได้ยินแบบนั้นบอสใหญ่ก็ฉวยบุหรี่จากมือพี่เอกไปดูดก่อนจะนั่งนิ่งๆเหมือนคนช็อค
“เนมควรทำไงดี”
พี่เอกมองคนที่ชื่อว่าเป็นเจ้าของบริษัทก่อนจะจุดบุหรี่อีกมวนขึ้น ก่อนจะตอบ
“ทำอะไร คุณเนมทำอะไรไม่ได้หรอก มันเป็นเรื่องของเขาสองคน”
หลังจากคำตอบนั้นต่างคนก็ต่างเงียบไปพักใหญ่ เมื่อสิบปีที่แล้วพวกเขาทำงานด้วยกันในฐานะเพื่อนร่วม งาน พี่เอก ธาม ยูริและคุณเนมสนิทกันมาก ในขณะที่ยูกับธามเป็นเพื่อนกันมาก่อน พี่เอกและคุณเนมก็รู้จักกันมาก่อนเหมือนกัน
“เนมไม่เคยทำอะไรได้เลยใช่ไหมเนี่ย”
คุณที่นั่งก้มหน้าถามอีกคน พี่เอกยิ้มก่อนจะพูดบ้าง
“ไม่ใช่ว่าเป็น ceo แล้วจะเมามาทำงานก็ได้นะ”
เขาล้อคนที่เป็นบอสเหมือนทุกทีแต่แทนที่จะโดนดุอีกคนกลับพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
“เนมก็ไม่ได้อยากเป็น...คนที่ควรเป็นคือพี่เอกต่างหาก”
คนที่เป็นพี่ถอนหายใจบ้างก่อนจะบอกคนที่น่าจะพาลไปเรื่องอื่นแล้ว
“เรื่องนี้มันจบไปนานแล้วคุณเนม”
พี่เอกว่าพร้อมกับยันตัวลุกขึ้นแล้วบิดขี้เกียจ
“เนมจบเพราะพี่อยากให้จบ"
นั่นไง...ในที่สุดก็ลากเรื่องเก่าๆมายำรวมกันไปหมดก่อนที่คุณเนมจะพูดอะไรมากกว่านี้ คนที่เป็นลูกน้องในทางพฤตินัยถึงปราม
“ผมไม่รู้นะว่าคุณเนมคิดอะไรอยู่แต่มันเป็นเรื่องของคนสองคนจริงๆ ถึงเราจะห่วงเขาแค่ไหนก็ทำได้แค่มองแหละ ผมว่าเราก็รู้จักยูริกับพาโชคดีทั้งคู่ หรือถ้าคุณเนมกลัวมันกระทบกับงานผมว่าการที่พาโชคไปเชียงใหม่ก็เป็นเรื่องดีนะ”
“ขับรถไหวไหม ตอนกลับมายังไง”
คนเป็นพี่ถามอีกครั้งเมื่อเห็น ceo นิ่งไป
“เนมนั่งแท็กซี่กลับมา”
“เมาขนาดนี้แทนที่จะกลับไปนอน”
เพราะรู้จักกันมานานถึงรู้ว่าตอนที่บอสใหญ่งอแงแบบนี้แหละคือตอนที่กำลังเมา
ในตอนที่เข้ามาทำงานตอนแรก พี่เอกอายุเยอะที่สุดในกลุ่มเพราะจบช้า เขาจบมาจากที่เดียวกันกับคุณเนมในคณะเดียวกัน สาขาเดียวกันและรุ่นเดียวกัน พวกเขาเข้ามาทำงานที่เดียวกันเพราะเหตุผลหลายๆอย่างและหนึ่งในเหตุผลทั้งหมดทั้งมวลนั้นคือในตอนนั้นพวกเขาไม่ได้เป็นแค่เพื่อนร่วมรุ่น
“เนมไม่อยากให้ยูริกับพาโชคเป็นเหมือนเรา”
เจ้านายบอกเสียงเบา พี่เอกถอนหายใจหนักเพราะไม่อยากคุยกันเรื่องเก่าๆ
“ไม่เหมือนหรอก คนละคนกัน”
พี่เอกบอกก่อนจะปลดล็อครถแล้วหันไปบอกอีกคน เขารู้ว่าเขากำลังตัดบท แต่ก็ดีกว่ามาคุยเรื่องสิบปีก่อนในลานจดรถมืดๆแบบนี้
“ขึ้นรถ เดี๋ยวพี่ไปส่ง”
คนอายุน้อยกว่าสูดหายใจเข้าลึกก่อนจะบอกอีกคนที่ดูแล้วยังไงก็ไม่มีทางที่จะคุยเรื่องนี้กันดีๆสักที สิบปีมาแล้วพี่เอกก็ยังไม่เคยคุยกันเรื่องนี้ดีๆเลย พี่เอกเอาแต่หนี
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวเนมกลับเอง”
เจ้านายบอกพร้อมกับลุกขึ้นด้วยท่าทางหัวเสียแล้วเดินไปอีกทาง บางทีคงต้องออกไปข้างนอกเพื่อโบกแท็กซี่
“กลับเองยังไง คุณเนมเมา”
“เมื่อไหร่จะเลิกเรียกคุณเนมสักที!”
“ผมบอกให้ขึ้นรถ”
พี่เอกผู้ขึ้นชื่อว่าหนีมาตลอดสิบปีนี้เดินมาคว้าแขนคนที่เดินเซ คนอายุน้อยกว่าสะบัดมือออกก่อนจะตวาดเสียงดัง
“ไม่โว้ย!”
ในที่สุดเจ้านายที่ดูสุภาพเรียบร้อยก็กลายเป็นเนมคนเดิมที่เคยรู้จักเมื่อนานมากแล้ว
“อย่ามาเอาแต่ใจนะคุณเนม ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่คุณจะทำเหมือนที่เคยทำได้”
จากที่ตอนแรกยังคุยกันอยู่ดีๆกลายเป็นว่าตอนนี้ต่างคนก็ต่างใช้อารมณ์เสียแล้ว
“สำหรับพี่เอกเนมก็แค่เอาแต่ใจนั่นแหละ จะกี่ปีเนมมันก็แค่เด็กเอาแต่ใจ”
คนเป็นพี่บีบแขนอีกคนแน่น
“กลับ!”
พี่เอกว่าก่อนจะดึงแล้วบังคับให้ขึ้นรถไปท่ามกลางเสียงโวยวายลั่นลานจอดรถเพราะคนแบบคุณเนมถ้ายังอารมณ์เสียแบบนี้ก็คงไม่พ้นไปกินเหล้าต่อ ไม่กลับบ้านแบบที่บอกหรอก
***
“ทำอะไร! ทำไมไม่บอกพี่ก่อน!”
พี่ยักษ์ที่เหมือนยักษ์กว่าทุกครั้งเสียงดังใส่เจ้าของบ้านที่นั่งหน้าหงอยอยู่หน้าทีวี หลังจากเหตุการณ์ระทึกที่พาโชคลงจากรถแล้วเดินตรงไปหาแพม ในตอนที่พี่ยูกำลังช้าเพราะกำลังจอดรถเข้าซองก็เหลือบไปเห็นไม่รู้คุยอะไรอยู่สองสามคำรถห้าประตูคันนึงก็มาจอดเทียบ เขาเห็นว่ารถคันนั้นลดกระจกฝั่งคนขับลงและแน่นอนว่าคนขับเป็นตำรวจและเป็นพี่ชายของเนสอย่างแน่นนอน เมื่อจอดรถได้พี่ยูรีบปลดเข็มขัดนิรภัยออกในตอนที่กำลังกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปทางพาโชค ฝั่งแพมก็รีบขึ้นรถไปโดยเร็ว เหลือแต่คนก่อเรื่องที่โดนดึงแขนให้ขึ้นรถเพื่อกลับบ้านมานั่งหงอยอยู่แบบนี้
“ก่อนหน้านี้ เพื่อนพี่แพมกับพี่แพมเคยมาถามผมเรื่องพี่ยู”
คนที่หน้าเหมือนยักษ์มองที่อีกคนนิ่ง
“แต่ก็ไม่ได้คำตอบเพราะผมก็บอกผมไม่รู้”
“แล้ว?”
“วันก่อนพี่แพมแอดแอคเคาท์ที่บ.มาหาผม บอกมีเรื่องจะคุยด้วย เรื่องพี่”
“แล้วยังไง”
พี่ยูถามเด็กแว่นเสียงดังขึ้นกว่าเดิม ไอ้พัชที่ใจเสียอยุ่แล้วยิ่งหงอยเข้าไปใหญ่
“ผมเลยถามเขาไปว่าเขาใช่ไหมที่เป็นคนปล่อยคลิปแล้วซ่อนกล้อง”
พอได้ยินแบบนั้นหัวหน้าก็ปวดหัวหนัก
“แล้วพี่เขาก็เงียบไปเลย เหมือนบล็อคผมทิ้งแล้ว วันนี้เห็นก็เลยว่าจะลงไปถามต่อหน้า”
“ถ้าจัดการเองได้เรื่องมันจะมาถึงตอนนี้เหรอ พี่จะแจ้งตำรวจไปทำไม!”
พาโชคที่เคยโดนหัวหน้าอารมณ์เสียใส่บ่อยเรื่องงานรู้สึกเหมือนคราวนี้จะไม่เหมือนกัน พัชจำได้ชัดว่าตอนที่ถามพี่เขาลนจนเหมือนจะร้องไห้ พอมีรถขับมาจอดเทียบถึงเห็นว่าตำรวจคนนั้นมารับ พัชสบตากับตำรวจที่น่าจะวัยเดียวกันกับหัวหน้า เตำรวจคนนั้นจ้องมันเหมือนรู้จักกันก่อนที่พี่แพมจะรีบวิ่งขึ้นรถไป ในระหว่างที่กำลังจับต้นชนปลายพี่ยูก็มาดึงแขนเสียแล้ว
“ฟังนะพัช...”
พี่ยูพยายามใจเย็นแต่ก็ทำไม่ได้ดีนัก
“ถ้ามันยกปืนขึ้นมายิงจะทำยังไง”
พาโชคที่คิดว่าเรื่องที่ตัวเองรู้ไม่ได้ใหญ่ขนาดนั้นได้แต่เงียบ ตากลมใต้กรอบแว่นจากที่แดงอยู่แล้วยิ่งเริ่มแสบ เจ้าตัวถอดแว่นพร้อมกับขยี้ตาตัวเอง คนเป็นพี่นั่งลงข้างกันก่อนจะดึงมือขาวๆนั่นออก
“คือที่พี่รู้มา ตำรวจก็สงสัยว่าคนที่เข้าไปติดกล้องที่ห้องพี่ก็คือทางพี่ชายของเนสนั่นแหละ แต่ก็ยังพูดอะไรไม่ได้เพราะไม่มีหลักฐาน แล้วรู้ไหมทำไมพี่ต้องตามติดพัชอยู่แบบนี้ไม่กลับไปนอนบ้านตัวเอง”
พาโชคส่ายหัว
“เพราะพี่รู้ไงว่าทางนั้นเขาน่าจะรู้จักพัชจากคลิป แล้วรู้ไหมคนอย่างมันจะทำอะไรต่อ”
เจ้าของบ้านมองหน้าคนที่มองมาด้วยความกังวล พาโชคขยับตัวเข้าไปกอดคนเป็นพี่แล้วซบหน้าลงกับไหล่ผิดวิสัยเดิม
“หนีความผิดเหรอ...”
แต่ก็ได้ผลเมื่อคนที่ดูเหมือนกำลังโกรธมากเมื่อครู่น้ำเสียงอ่อนลง
“ถ้าเล่นงานพี่ไม่ได้มันก็จะเริ่มจากคนสนิท เพื่อนพี่สมัยมัธยมโดนระรานหมด ถ้าพี่ไม่ยอมมันก็จะเปลี่ยนไปเล่นงานเพื่อนพี่แทน เพราะรู้ไงว่าพี่ไม่กล้าบอกใคร”
“ผมไม่รู้”
เสียงอู้อี้ตรงไหล่บอก พี่ยูเอามือจับหัวทุยของอีกคนแล้วขยี้แรงๆ
“ไม่รู้ไม่ใช่ข้ออ้างนะแว่น”
สิ่งที่พี่ยูกับพาโชคแตกต่างกันนอกจากอายุแล้วก็น่าจะเป็นเรื่องสังคม ในขณะที่หัวหน้าในตอนวัยรุ่นเคยใช้ชีวิตกับคนแทบทุกแบบ พาโชคกลับอยู่ในสภาพแวดล้อมที่เรียบง่าย พี่ยูเข้าใจดีว่าในขณะที่การแทงคนหรือชักปืนขึ้นมายิงเป็นเรื่องไกลตัวและเป็นไปไม่ได้ของพาโชค เขากลับเคยเห็นอยู่บ่อยครั้งในตอนที่คบเพื่อนไม่ดี ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าคนอีกกลุ่มเห็นมันเป็นเรื่องปกติ
“ทีหลังมีอะไรก็บอกกัน อย่าทำให้พี่ปวดหัว ที่ไม่อยากให้ไปเชียงใหม่ก็เพราะแบบนี้แหละ”
พาโชคที่ปกติดื้อเงียบแต่วันนี้กลับเป็นหมาหงอย พยักหน้ากับไหล่อีกคนก่อนจะพูดด้วยเสียงอู้อี้
“เป็นห่วง พูดแบบนี้”
พี่ยูถอนหายใจหนักอีกรอบ เริ่มไม่แน่ใจว่ามีแฟนหรือลูก นี่คงเรียกว่า generation gap หรือช่องว่าระหว่างวัยแบบที่เจนมันบอกจริงๆ
-
ชอบประโยค "เหรอแว่นเหรอ" มากเลยค่ะ รู้สึกน่ารักมาก อยากให้มีคู่นี้ในชีวิตจริงๆจัง ว่าแล้วว่าพี่เอกกับคุณเนมนี่ต้องมีซัมติงแน่ๆ
-
คิดไม่ถึงมาก่อนเลยว่าคุณเนมกับพี่เอกเคยเป็นอะไรกันมาก่อน แต่ตอนนี้สงสัยนิดหน่อยค่ะว่าถ้าคุณเนม พี่ยู พี่ธาม พี่เอก เป็นเพื่อนกันมาก่อน ทำไมคุณเนมได้เป็นซีอีโอ ส่วนพี่เอกที่แก่สุดกลายเป็นลูกน้องพี่ยูซะงั้น
พี่ยูเดี๋ยวนี้ละมุนกับน้องซวยเว่อร์ เราก็จะรอฉากหวานๆของคู่นี้ต่อไปปปปปป
:mew1:
-
อ้าววววว คุณเนม พี่เอก อยากรู้เรื่องเลยค่าาาา
ส่วนพัชกะพี่ยูริ :mew1:
-
ที่เราเคยพูดไว้ว่าให้พี่เอกจีบคุณเนม กลายเป็นว่าเขาเป็นอะไรกันมากกว่านั้นมาก่อนแล้วหรือ
เป็นเรื่องที่น่าติดตามนะ ตัวละครก็มีบทของตัวเองกลมกลืนไปกับเนื้อเรื่อง ไม่แปลกแยกออกไป
ขอบคุณที่เขียนเรื่่องสนุกๆ นี้มากนะจ๊ะคนเขียน
:3123: :3123:
-
:mew2: :mew2:
-
:pig4:
-
ต่างคนต่างเป็นห่วงกัน
-
น้องพาโชค อย่าดื้อกับพี่เค้าให้มากสิลูก :z10:
-
น้องโชคทีหลังจะทำหนูอะไรก็บอกพี่ยูด้วยนะลูก โดนดุเลยเห็นไหม
โหยยยย เซอร์ไพรส์เรื่องคุณเนมกับพี่เอก อยากรู้ว่าในอดีตเคนเป็นยังไงงงง :katai1:
-
ลากยาวแบบไร้สาระต่อสัก30ตอนก็ได้ค่ะ555555555 แงจริงๆ ก็ไม่ไร้สาระชอบอ่านอะไรแบบนี้เหมือนได้ทำความรู้จักอาชีพเพิ่มอีกหนึ่งอาชีพ
:katai2-1: :katai2-1: คุณเนมเด็กเอาแต่ใจต้องโดนตีนะคะ
-
คุณเนม กับพี่เอก อยากรู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น เหมือนทั้งคู่ยังรักกันเลย
-
กราบคุณไรท์ขอบคุณที่มาต่อให้ พาโชคน่ารักมาก หนีความผิดได้น่ารักมาก พี่เอก
เล่นมุขabc aec นี่นุ้งขำเยี่ยวเล็ดเลยค่ะ :impress2:
-
อย่าเพิ่งจบเลยค่า รออ่านตอนต่อๆไปนะคะ :mew1:
-
……
เรื่องคดีของยูริจะจบยังไงก้ออยากรู้
เรื่องของพี่เอกกับคุณเนมก้ออยากเผือกอ่ะ. ทำเป็นตอนพิเศษหน่อยก้อได้นะ
Please please
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
……
.
-
:pig4:
-
ก็เข้าใจว่าพัชอยากเคลียร์แต่น้องมองโลกในแง่ดีเกินไปเลยไม่ระวังตัวอะไรเลยเำราะแบบนี้พี่ยูมันถึงตามประกบสินะ แต่นี่ก็อยากให้ทางโน้นโดนเอาผิดเร็วๆเหมือนกันเพราะเท่าที่อ่านมาทางโน้นก็ทำเกินกว่าเหตุมากอะ ส่วนพี่เอกกับคุณเนมนั้น กรี๊ดดดดด นักเขียนอย่าคว่ำเรือเรานะคะถึงเขาจะเป็นแค่อดีตกันแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะรีเทิร์นไม่ได้นะคะ เรือเราต้องแล่นต่อไปค่ะ
-
เรื่องพี่ยูยังไม่เคลียร์
มีเรื่องเนมกับพี่เอกมาให้สงสัยอีก
-
:pig4:
-
ว่าแล้วพี่เนมต้องมีซัมติงกับพี่เอก แต่เหมือนมีดราม่า :hao3:
-
อยากรู้เรื่องคุณเนมกับพี่เอกจนจะลงแดงแล้ววว
-
Error จริงๆ :z3: :z3: :z3:
พี่เอก พี่เนม มีซัมติงกัน o22 o22 o22
อยากเผือกๆ :ling1:
พัช ฉลาด เหมือนรู้เยอะ แต่อีกฝ่ายก็รู้เยอะโหดด้วย :serius2:
พี่ยู พัช :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ปมใหญ่สุดคงเป็นเรื่องคดีสินะ เอาจริงเรื่องนี้แม่งเครียดตรงคดีนี่แหละ ถ้าพัชไปอยู่เชียงใหม่ มันจะไม่สั่งพวกให้ระรานหรอ ยิ่งอ่านยิ่งหงุดหงิด :katai1: :katai1: :katai1:
น่าเห็นใจพี่ยู ที่ต้องรับกับปัญหาหลายๆด้าน ฮืออออออ :hao5: :hao5: พี่ยูของหนูกล้ามหายหมดเเล้ววววววววว
พี่เอกกับคุณเนม เรื่องนี้อยากเสือกเลยค่ะ ต้องดราม่าแน่เลย พี่เอกมีเมียรึยังอ่ะ ม่ายนะ!!!!!!!!! :ling1:
-
21.หัวหน้าเก่า
—พาโชค--
“แว่น ตื่น ถึงแล้ว”
ผมลืมตาขึ้นก่อนจะหยิบแว่นที่เสียบไว้ตรงคอเสื้อตัวเองขึ้นมาสวม เมื่อมองไปรอบตัวก็เห็นว่าเครื่องบินที่นั่งมาเมื่อชั่วโมงที่ผ่านมาแลนดิ้งลงที่สนามบินเชียงใหม่เรียบร้อยแล้ว
“บินไม่ถึงชั่วโมงก็หลับได้เหรอ”
คนข้างตัวผมถามพร้อมลุกขึ้นบิดตัวเมื่อนั่งอยู่ในเก้าอี้คับแคบมาชั่วเวลาหนึ่ง
“ตื่นยังเนี่ย”
เขายื่นมือมาเพื่อฉุดให้ผมลุกขึ้นเมื่อเห็นว่าตัวผมเองยังนั่งเหมือนคนไม่มีสติ
เมื่อคืนผมคอมมิทโค้ดชุดสุดท้ายเข้าไปที่โปรเจคที่ทำร่วมกับพี่เดี่ยวและพี่ยูในตอนตี 3 ก่อนจะงีบประมาณชั่วโมงนึง รู้ตัวอีกทีรถคันใหญ่ก็บีบแตรอยู่หน้าบ้านแล้ว บ้านหลังที่ผมอยู่มาตั้งแต่เด็กถูกเช่าในราคาเดือนละหมื่นต้นๆโดยคนที่ย้ายไปทำงานแถวนั้น พวกเขาจะเข้ามาในอาทิตย์หน้าตามสัญญา ก่อนหน้านี้ผมจ้างคนทำความสะอาดครั้งใหญ่พร้อมกับขนของที่ไม่ได้ใช้ทิ้งเสีย บ้านที่เสมือนคอมฟอร์ทโซนของผมเมื่อก่อนไม่มีอีกแล้ว แต่ก็แปลกที่ผมไม่ได้รู้สึกอาลัยอาวรณ์เท่าไหร่ อาจจะเป็นเพราะพ่อกับแม่ผมเป็นคนบอกเองว่าท่านเองคิดจะขายและออกไปซื้อบ้านต่างจังหวัดอยู่แล้ว แม่โอนเงินให้ผมก้อนนึงเพื่อให้ผมไปหาที่อยู่ในเมืองหลังจากที่ทราบข่าวว่าผมขับรถล้มตั้งแต่ปีที่แล้ว แต่ผมก็ยังไม่กล้าใช้มันจนถึงตอนนี้
“แว่น ลืมสติไว้ที่กรุงเทพเหรอ”
มือใหญ่บีบท้ายทอยผมเบาๆ ผมอ้าปากหาวหวอดใหญ่ก่อนจะเดินตามเจ้าถิ่นออกไปนอกเครื่องบินลำยาว
-- สวัสดีเชียงใหม่ --
“ทำไมเจ็ดโมงเช้าแต่แดดแรงจัง”
ผมขยับแว่นพร้อมกับกระพริบตาถี่ๆเพื่อให้ชินกับแสง พี่ยูหันมามองก่อนจะถอดหมวกแก๊บที่ใส่อยู่มาสวมให้ส่วนตัวเขาหยิบแว่นกันแดดออกมาสวม
“ก็เคยบอกแล้วว่าตอนกลางวันร้อน”
พี่บอกก่อนจะโทรศัพท์หาใครสักคนได้ใจความว่าคนที่มารับรออยู่ในอาคารผู้โดยสารแล้ว ผมมองบรรยากาศรอบตัวที่ไม่คุ้นชิน ผมรู้สึกเหมือนตัวเองมาเที่ยวไม่ได้จะมาทำงาน บางทีสี่เดือนต่อจากนี้คงเป็นความทรงจำที่แปลกใหม่สำหรับคนติดบ้านแบบผม
“อีกใบล่ะ”
เจ้าของร่างสูงใหญ่หันมาถามเมื่อเห็นผมยกกระเป๋าออกมาแค่ใบเดียว เขามองตามสายพานก่อนจะเดินไปดึงกระเป๋าลากใบใหญ่อีกใบออกมา
“เอาของครบมาหรือเปล่า”
“น่าจะครับ”
ผมตอบก่อนจะลากกระเป๋าเดินตามเจ้าถิ่นออกไปข้างนอก ผมมองแผ่นหลังที่คุ้นเคยก่อนจะพึ่งนึกได้ว่าเราสองคนไม่เคยไปไหนด้วยกันไกลๆเลย
“เดี๋ยวไปไร่ก่อน บ่ายๆค่อยเอาของไปเก็บนะ”
ผมพยักหน้ารับ ก่อนจะยกมือไหว้คนที่มารับเรา
“นี่ลุงหนาน ลุงที่ไร่ ลุงครับนี่น้องพัช”
ผมยิ้มแหยให้กับคำว่าน้องพัชที่พี่มันพูด เพราะเคยชินกับการเรียกไอ้ซวยมากกว่า
“แล้วแฟนคุณยูที่ว่าจะมาด้วย ไปไหนครับ”
ผมยืนเงียบเพราะไม่รู้จะทำตัวยังไงส่วนคุณยูที่ลุงถามกลั้นหัวเราะก่อนจะเอามือวางแปะไว้ที่หมวกบนหัวผม
“มาแล้วครับลุง”
คุณลุงที่ดูยังงงกับสถานการณ์ตรงหน้ายิ้มเขินๆก่อนจะช่วยลากกระเป๋าและเดินนำไปยังลานจอดรถ พี่ยูคุยกับลุงหนานไปเรื่อยๆส่วนผมเองมองบรรยากาศรอบข้าง ผมเคยมาเที่ยวเชียงใหม่กับครอบครัวเมื่อสี่ถึงห้าปีที่แล้ว ตอนนั้นเราขับรถกันมาจากกรุงเทพก่อนจะเที่ยวจากเชียงใหม่ขึ้นไปจนถึงแม่ฮ่องสอน ทริปนั้นทำให้ผมก็ติดใจภาคเหนือของไทย ตอนที่ได้ยินว่าจะมีการขยายงานมาที่เชียงใหม่ในที่ประชุมเมื่อเกือบปีที่แล้วผมเองก็ตื่นเต้นอยู่ไม่น้อย แต่ก็ไม่ได้คิดว่าจะได้มาจริงๆ
“หิวกันหรือยังครับ ให้ลุงแวะกินข้าวก่อนไหม”
ลุงหนานที่พูดภาษากลางติดเหน่อนิดหน่อยหันมาถามพวกเรา
“หิวยังแว่น”
ผมส่ายหน้าแทนคำตอบเพราะอย่างนั้นพวกเราเลยตกลงกันว่าจะไปที่กินข้าวที่ไร่ทีเดียว
“ที่ไร่เป็นไงบ้างลุง”
ผมยัดตัวเข้ามาที่เบาะหลังของรถกระบะสี่ประตูก่อนจะนั่งฟังพวกเขาคุยกันพร้อมกับมองวิวเชียงใหม่จากกระจกรถที่กำลังขับมุ่งหน้าไปที่ไร่
“ปีนี้ผลดีครับ ฝนพอดี เย็นพอดี เมื่อไหร่คุณยูจะกลับมาช่วยที่ไร่”
“ผมยังงานยุ่งอยู่เลย”
คนถูกชวนกลับมาทำงานที่บ้านหาข้ออ้างปฏิเสธ ก่อนจะถามต่อ
"น้องหนูลูกลุงเป็นไงบ้าง”
คุณลุงที่กำลังขับรถอยู่หัวเราะร่วน
"คุณยูเรียกชื่อมันไม่ถูก มันชื่อนนท์ ตอนปิดเทอมก็มาเล่นที่ไร่นี่แหละพอเปิดเทอมก็กลับไปเรียนกับย่ามันที่กาญ ตอนนี้ก็ม.2แล้ว”
เพราะนั่งเบาะหลังผมถึงไม่ได้เห็นสีหน้าท่าทางของคนเล่าแต่ฟังจากน้ำเสียงก็พอรู้ว่ามีความสุขที่ที่เล่าถึงลูกชาย
“ไอ้นนท์มันเป็นลูกหลง มันหล่อเหมือนพ่อมันนะคุณพัช สาวติดตรึม”
ผมหัวเราะเมื่อลุงพูดคุยกับผม
"เมื่อวานผมพึ่งเข้าไปทำความสะอาดบ้านมา ตรงห้องครัวที่ต่อเติมมีปลวกเยอะนะคุณ”
ลุงบอกพี่ยูที่พยักหน้ารับก่อนจะบอก
“เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจ้างบริษัทกำจัดปลวกมาดู”
พวกเขาคุยกันสัพเพเหระ มีแค่ผมที่มองต้นไม้สีเขียวนอกหน้าต่างอย่างเพลินตาจนรู้สึกเหมือนตาจะปิด
“ตื่นเช้ากันเหรอครับ”
คุณลุงที่ขับรถอยู่ถามพี่ยู
“พัชพึ่งได้นอนตอนตี 3 ครับ ทำงานทั้งคืน ตี 5 ก็มาขึ้นเครื่องเลยน่าจะเพลีย”
ผมได้ยินเสียงพี่ยูตอบลุงหนานก่อนจะวูบหลับไป
จนเมื่อรถเริ่มเลี้ยวเข้าถนนหินขรุขระผมถึงตื่น ภาพข้างหน้าเป็นภูเขาใหญ่ ผมที่ตอนแรกไม่ตื่นเต้นเริ่มตื่นเต้นเมื่อมองเห็นไร่กว้างข้างหน้าตัวเอง ในระหว่างที่ยังตื่นไม่เต็มตาทั้งกำลังคิดอยู่ว่าจะทำยังไงดี หนีไปทันไหม รถกระบะคันใหญ่ก็จอดลงตรงบริเวณหน้าบ้านไม้สองชั้นหลังใหญ่ ผมเปิดประตูรถตามผู้ชายสองคนที่นั่งอยู่เบาะหน้า ก่อนจะเริ่มทำตัวไม่ถูก
“พี่ยู”
ผมเรียกคนที่กำลังจะเดินนำหน้าเข้าไปในบ้าน ลูกพี่หันมามองผมก็จะยิ้มล้อเลียนแต่ผมกลับรู้สึกว่ามันเป็นการปลอบที่ดีที่สุดแล้ว
“เดินเร็วแว่น ข้างนอกร้อน”
“พ่อล่ะครับ”
พี่ยูถามลุงหนานที่เดินไปอีกทาง
“น่าจะเข้าไร่ครับเดี๋ยวผมไปตาม แม่เลี้ยงอยู่ในบ้าน”
ผมเดินตามพี่เข้ามาในบ้านไม้หลังใหญ่ ดูแค่ตาเปล่าก็รู้ว่าบ้านหลังนี้น่าจะมีฐานะประมาณนึง ผมมองเข้าไปยังห้องกินข้าวที่มีผู้หญิงท้วมอายุน่าจะประมาณ 50 กว่าปีท่าทางยังแข็งแรงและใจดีกำลังยกจานผลไม้วางลงบนโต๊ะ พี่ยูสะกิดให้ผมดูก่อนจะวิ่งเข้าไปกอดใครคนนั้น
“แม่!!”
“ยู!! ตกใจหมด!!”
ผมหัวเราะเมื่อพี่มันโดนแม่ฟาดไปหลายที่ ผิดคาดเหมือนกันที่ผมไม่ได้ยินใครที่บ้านนี้พูดภาษาเหนือเลย พี่ยูเคยบอกมาเหมือนกันว่าที่บ้านแต่เดิมตั้งแต่รุ่นปู่ย่าเป็นคนภาคกลางแต่ย้ายมาเชียงใหม่เลยไม่มีใครสอนพูด ประกอบกับพี่มันเรียนนานาชาติตั้งแต่เด็กเลยไม่ค่อยได้มีโอกาสใช้
“สวัสดีครับ”
ผมยกมือไหว้ก่อนจะยิ้มให้ผู้ใหญ่ท่าทางใจดีข้างหน้า
“สวัสดีจ้ะ น่ารักนะนี่”
ท่านบอกก่อนจะหันไปหาลูกชายตัวเองที่ยังกอดเอวแน่นอยู่ พี่ยูยักคิ้วให้แม่ก่อนจะตอบ
“แน่นอน”
ผมยิ้มให้กับท่าทางสนิทกันของแม่กับลูก ต่างจากผมที่สนิทกับพ่อมากกว่า
“กินข้าวกันลูก พ่อกับแม่กินกันไปก่อนแล้ว”
ท่านเอ่ยชวนพลางกวักมือเรียกผม ผมค่อยเดินเข้าไปหาแต่คงเพราะทำตัวไม่ถูกพี่ยูถึงได้แซว
“เกร็งอะไรขนาดนั้น”
แม่พี่ยูขำ ก่อนจะหันมาบอกผมด้วยหน้าตายิ้มแย้ม
“เกร็งอะไรลูก กินข้าวๆ”
ผมยิ้มแก้เขินก่อนจะเดินไปนั่งเก้าอี้ข้างๆพี่ยู ก่อนจะเริ่มกินข้าวเช้ากันในตอนเกือบเก้าโมงแม้ผมจะไม่ค่อยหิวก็ตาม แค่พักเดียวก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามา ผมหันไปมองก่อนจะวางช้อนแล้วยกมือไหว้คนที่น่าจะเป็นเจ้าของที่นี่
“กินข้าวกินปลากันก่อน”
เขายกมือรับไหว้ก่อนจะหันไปบอกแม่ของพี่ยู
“ผมขอกาแฟแก้วสิ”
แล้วเดินออกจากห้องกินข้าวไป ผมที่ไม่รู้สึกหิวอยู่แล้วมองข้าวในจานก่อนจะทบทวนว่าตัวเองมาทำอะไรที่นี่กันแน่ กลับบ้านทันไหม
“ร้องไห้เลยไหมแว่น”
ผมหันไปมองคนที่นั่งยิ้มอยู่ข้างๆก่อนจะบอก
“เดี๋ยวทิ่มด้วยส้อม”
พี่มันขำพาลทำให้แม่ที่กำลังชงกาแฟอยู่หันมาหัวเราะด้วย
หลังจากกินข้าวเสร็จผมที่ยืนเก้ๆกังไม่รู้จะทำอะไรดีก็ถูกเจ้าของไร่ชวนคุยพร้อมกับชวนไปเดินชมไร่กว้าง ผมหันไปหาพี่มันเพื่อขอความช่วยเหลือแต่ก็ได้แค่ยิ้มกว้างๆกับหน้ามึนๆมาให้
“ที่กรุงเทพ งานหนักไหม”
เพราะผมอยู่กับงานเกือบ 24 ชม. เลยไม่รู้ว่าที่ทำอยู่หนักรึเปล่า ที่สุดแล้วก็ได้แต่ยิ้มแล้วตอบแบ่งรับแบ่งสู้ไป
“เรื่อยๆครับ”
เราเดินผ่านหน้าบ้านที่เป็นสวนผักสวนครัวเล็กๆก่อนจะเดินเข้าไปที่แปลงปลูกผักในร่มที่มีเนื้อที่มากกว่าไร่
“อันนี้ปลอดสารนะ ลูกไม่ใหญ่แต่หวานอร่อย”
ผมมองลูกมะเขือเทศสีส้มอมแดงก่อนจะหยิบเข้าปากเมื่อเจ้าของไร่ยื่นให้
“เป็นไง”
ผมยิ้มก่อนจะตอบตามความจริง
“อร่อยครับ”
“ของพวกนี้ ยิ่งสดยิ่งอร่อย”
ท่านบอกก่อนจะเดินตัดออกไปที่พื้นที่ปลูกสตรอว์เบอร์รีข้างนอก
“จริงๆแล้วที่ไร่ไม่ปลูกนะ เห็นคนปลูกเยอะแล้วแต่เห็นว่าราคาดีเลยลองทำปีนี้ปีแรก”
“ครับ”
ผมที่ไม่รู้ว่าจะตอบอะไรได้แค่ตอบรับแล้วเดินมองบรรยากาศรอบตัวแทน ที่นี่อากาศดีอย่างน่าอิจฉา บอกเลยว่าถ้าผมเป็นพี่ยูผมไม่มีทางไปทำงานที่กรุงเทพหรอก
“แล้วอยู่กับใคร ได้ยินว่าอยู่บ้านคนเดียวเหรอ”
ในขณะที่บ้านพี่ยูรู้เรื่องตัวผมแทบทุกอย่าง ผมเองกลับไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขามากนัก
“ครับ พ่อกับแม่อยู่ที่อเมริกา”
“แล้วทำไมไม่ไปอยู่กับเขาล่ะ”
พ่อของพี่ยูค่อยๆนั่งยองๆลงก่อนจะเก็บผลไม้ลูกแดงๆใส่ถุงผ้าเล็กที่ติดมาด้วย ผมนั่งลงเพื่อช่วยท่านบ้าง แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้นอกจากนั่งดูเพราะเห็นท่านค่อยๆใช้กรรไกรเล็กๆตัดออกมา
“ตอนแรกก็ย้ายไปด้วยครับ แต่อยากเรียนที่ไทยมากกว่า”
“ดีกว่ายังไง”
“ตอนนั้นยังเด็กด้วยครับ น่าจะเพราะปรับตัวไม่ได้ด้วยเลยไม่อยากอยู่”
พ่อพี่ยูเลิกคิ้วก่อนจะหันมามองผม
“แล้วเสียใจไหมตอนนี้”
“ก็เสียดายครับ แต่ก็ตัดสินใจเองแล้ว”
ท่านยิ้มน้อยๆก่อนจะลุกขึ้นเมื่อเห็นว่าตรงนี้ไม่มีอะไรให้เก็บแล้ว แดดตอนเกือบเที่ยงร้อนพอสมควรแต่อากาศกลับเย็นสบายเพราะลมบนเขา
“กับยูทำงานด้วยกันมานานยัง”
ผมหัวเราะกับคำถามที่เริ่มเหมือนการสอบสวนเข้าทุกที พ่อพี่ยูที่เมื่อกี้ดูดุยิ้มตามผมก่อนจะเดินลัดออกไปยังสวนส้มข้างๆกัน
“ทำงานด้วยกันมาสามปีครับ”
“แล้วเป็นไงมาไง”
น่านะเป็นเพราะเป็นผู้ใหญ่ที่มีเหตุผลท่านถึงดูตรงไปตรงมาและผมก็เลือกที่จะตอบทุกอย่างตามความจริงเช่นกัน
“ก็งงๆครับ”
ท่านหัวเราะก่อนจะถามผม
“รักมันเท่าที่คนที่นี่รักหรือเปล่า”
“ไม่รู้เหมือนกันครับ”
ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่ารักของผมมันเทียบกับรักที่พ่อพี่ยูบอกได้ไหม เพราะมันเหมือนความสัมพันธ์ที่ตกกระไดพลอยโจรและอยู่ใกล้กัน รักสำหรับผมตอนนี้ก็แค่อยากซับพอร์ตตอนที่เขาเหนื่อย อยากอยู่ด้วยกันไปเรื่อยๆ
“ไม่รู้ได้ไง”
ท่านหันมาดุ ผมยิ้มก่อนจะบอกอีกที
“เพราะไม่รู้ว่าคนที่นี่รักพี่ยูมากเท่าผมหรือเปล่า”
เจ้าของไร่หัวเราะชอบใจ เขาเดินลัดตามคันดินที่ถูกขุดขึ้นมาไว้กั้นน้ำของลำธารใกล้ๆ ท่านชี้ให้ผมดูอุทยานแห่งชาติที่อยู่ไม่ไกลกันนักก่อนจะเริ่มสอบสวนผมอีกครั้ง
“แล้วถ้าพ่ออยากให้เลิกล่ะ”
ผมมองดูต้นส้มที่เริ่มติดดอกก่อนจะตอบ
“ก็คงเลิกครับ”
“ทำไมวัยรุ่นไม่หนักแน่นเลย”
ผมยิ้ม ผมใช้ชีวิตมาด้วยความเรียบง่ายมาตลอดและผมเชื่อว่ารักที่ดีมันต้องไม่ยาก แต่ก่อนที่พี่ยูกับผมแค่เป็นเพื่อนร่วมงาน ตอนที่เรายังงงว่าเรากำลังทำอะไรอยู่ แค่ตอนนั้นผมก็ว่ามันยากแล้ว ถ้ามันจะยากไปมากกว่านั้นคงถอยไปอยู่ในที่ของผมแบบนั้นเหมือนเดิมและผมคงไม่ได้คิดมากจนหัวแตกอีก ผมคงแค่เสียใจและเสียดายที่ในที่สุดแล้วมันมาได้แค่นี้
“ผมไม่อยากทำให้ใครผิดหวังครับ”
ผมตอบตามตรง เขามองผมก่อนที่จะถาม
“แล้วพ่อแม่เรารู้เรื่องนี้ไหม”
ผมยิ้มน้อยๆก่อนจะตอบ
“ยังครับ ถ้ารู้ก็คงอาจจะแค่บ่นๆแต่คงไม่ว่าอะไร”
ครั้งนี้ท่านมองผมอยู่นานก่อนจะเดินนำไปอีกครั้ง
“ไปคุยมาให้เรียบร้อย ไม่ใช่สุดท้ายแล้วถือปืนมายิงไอ้ยูมัน”
ผมหัวเราะ สงสัยพ่อพี่ยูจะปากร้ายแต่ใจดีแบบลูกชายไม่มีผิด
“ชอบงานไร่ไหม”
ผมรีบตอบ
“งานในฝันผมเลยครับ”
“ดีๆ ไอ้ยูมันไม่ชอบงานไร่”
พวกเราคุยสัพเพเหระ ผมพึ่งรู้เหมือนว่าแต่ก่อนที่ตรงนี้เคยปลูกเป็นไร่ชามาก่อนแต่เพราะไม่มีความรู้ที่จะต่อยอดเลยเปลี่ยนมาปลูกผลไม้แทน เพราะได้ผลดีกว่าขายง่ายกว่า
“ไปฟิตหุ่นมานะ อีกแปดเดือนมาเก็บส้มพอดี”
ผมหัวเราะก่อนจะตอบรับ เราเดินกันได้ไม่นานเจ้าของไร่ก็ชวนผมกลับเพราะแดดเริ่มแรงขึ้นเรื่อยๆ ผมไหว้ทักทายพี่ๆที่กำลังทำงานเพื่อฝากเนื้อฝากตัวในการเก็บส้มในโอกาสต่อท่ามกลางเสียงหัวเราะ ก่อนจะเดินเข้าบ้านไม้หลังใหญ่ดังเดิม อาจจะเพราะว่าไม่ได้นอนตั้งแต่เมื่อคืนแถมไปเจอแดดมาพอเข้ามานั่งดูทีวีในบ้านที่เย็นสบายถึงได้ง่วงมากแบบตาแทบจะปิด ในระหว่างที่กำลังคิดว่าจะทิ้งตัวลงบนพรมในห้องนั่งเล่นบ้านคนอื่นจะดูน่าเกลียดหรือเปล่าคนที่ผมรออยู่ก็โผล่มา
“ไปบ้านในเมืองกัน”
ผมที่ง่วงมากถอดแว่นก่อนจะขยี้ตาพร้อมกับพยักหน้ารับ
“น้องพัชง่วงเหรอลูก”
แม่พี่ยูถามผมก่อนจะเดินไปหยิบผ้าเย็นมาให้ ผมที่ทั้งเกร็งทั้งเกร็งใจรับมาไว้ในมือก่อนจะไหว้ขอบคุณแม่พี่มันไปหลายที
“น้องพัชเอาของมาครบไหมคะ”
แม่ของพี่ยูที่เดินมาส่งถึงลานจอดรถมองหลังกระบะที่มีกระเป๋าเดินทางสองใบใหญ่
“ไม่ครบหรอกแม่ พัชมันเอ๋อ หลงๆลืมๆ”
“ไปว่าน้องทำไม”
ผมหัวเราะที่พี่มันโดนหยิกอีรอบ ผมนับถือน้ำใจพวกเขามาก ถึงผมจะดูเหมือนเป็นคนไม่ค่อยสนใจอะไรเท่าไหร่แต่ผมรู้นะว่าการที่ต้องมายอมรับว่าแฟนลูกชายเป็นผู้ชายนี่มันไม่ได้ง่ายนักหรอก
“ถึงแล้วโทรมาบอกแม่นะ”
“ครับ”
“ขับรถดีๆ เดี๋ยวว่างๆแม่จะเข้าไปเล่นกับน้องพัช”
“น้องพัชคงไม่ว่างให้แม่เล่นด้วยหรอก”
พวกเราคุยกันแค่พักเดียวผมก็ต้องบอกลาไร่อันกว้างในตอนเกือบบ่าย เพราะแม่ให้เหตุผลว่าเดี๋ยวอีกสักพักฝนจะตกเดี๋ยวจะขับรถลำบาก พี่ยูขับรถกระบะคันใหญ่ออกมาจากไร่ก่อนจะเลี้ยวเข้าถนนสายหลัก ใช้เวลาเกือบชั่วโมงถึงเข้ามาในเมือง
เชียงใหม่ในความคิดของผมค่อนข้างเพอร์เฟค เพราะเป็นเมืองที่รวมทั้งความเก่าและความใหม่เข้าด้วยกันได้อย่างไม่ขัดตา ผมชอบร้านกาแฟในบรรยากาศของเมืองเก่า ชอบภาษา ชอบอากาศ ชอบความเจริญที่พอดี
“อยากไปไหนไหม”
พี่ยูถาม
“อยากนอน”
มือใหญ่ที่จับพวงมาลัยอยู่เอื้อมมาวางที่หัวผมก่อนจะผละออกไปเมื่อแยกข้างหน้าเปิดไฟเขียว
“งั้นเข้าไปงีบก่อน เดี๋ยวเย็นพี่พาไปนิมมาน”
ผมตาโตเมื่อได้ยินชื่อถนนที่อยากไปมานาน
“อยากกินเบียร์”
“นั่นไง เมื่อกี้ยังบอกว่าอยากนอนอยู่เลย”
พอพี่มันพูดจบรถก็เลี้ยวเข้ามาถึงบ้านสองชั้นหลังนึงในซอยแคบๆในเมือง บ้านหลังนี้ดูใหม่เหมือนไม่เคยมีใครอยู่มาก่อน พวกเราขนกระเป๋าคนละใบก่อนจะเดินสำรวจบ้านสามห้องนอนสองห้องน้ำที่กว้างมากถ้าเทียบกับคอนโดของพี่ยูที่กรุงเทพ ผมเปิดประตูเข้าไปที่ห้องนอนใหญ่ที่น่าจะเป็นห้องที่ผมต้องใช้ก่อนจะพบว่าทุกอย่างถูกจัดเตรียมไว้หมดแล้ว แม้กระทั่งผ้าปูเตียงหรือผ้าห่ม
“ขอบคุณครับ”
ผมหันมาขอบคุณคนที่เดินตามขึ้นมาก่อนจะทิ้งตัวลงบนเตียงขนาดคิงไซส์
“ที่นี่บ้านพี่จะให้พี่นอนโซฟาแบบเดิมไม่ได้นะ”
เจ้าของบ้านว่าก่อนจะนอนลงบ้าง
“นอนไม่ได้สิ ก็มันไม่มีโซฟา”
ผมบอกก่อนจะค่อยๆหลับตาลง
“นอนพื้นแทนนะ”
ผมบอกทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่ก่อนจะได้ยินเสียงหัวเราะใกล้ๆกัน
“พี่ยู ผมถามได้ไหม”
“หืม?”
“ทำไมถึงซื้อบ้านไว้ที่นี่”
ผมว่ามันขัดแย้ง เพราะทั้งที่ความทรงจำของเขากับเชียงใหม่ก็ไม่ได้ดีเท่าไหร่เขายังเลือกที่จะยังอยู่ที่นี่ เหมือนรู้ว่าผมคิดอะไรพี่มันถึงได้ตอบ
“พี่ก็แค่หวังว่าอนาคตมันจะดี แต่จริงๆตอนนั้นก็นึกไม่ออกว่าต้องทำยังไงมันถึงจะดี ทีมโปรเจคเชียงใหม่ในตอนแรกถูกวางตัวเป็นพี่ด้วยซ้ำแต่พี่กลับบอกปัดเพราะตอนนั้นพี่ไม่อยากกลับมา”
“ตอนนี้ดีขึ้นแล้วใช่ไหม”
ผมแปลกใจที่ไม่รู้ว่าตัวผมเองแคร์พี่ยูแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่
“หลายอย่าง พอโตๆแล้วก็อยากจะเลิกหนี”
“แล้วถ้าวันนึงพี่เจอทั้งพี่เนสกับพี่ชายเขาล่ะ แล้วถ้าเขารู้ว่าพี่อยู่ที่นี่ล่ะ”
“แล้วพัชจะไปไหนไหม”
คนที่อยู่ข้างตัวขยับเข้ามาใกล้ผมก่อนจะยกตัวขึ้นมาคล่อมไว้ ผมง่วงเกินกว่าที่จะผลักออกเลยได้แค่สงสัยกับคำถาม
“ผมจะไปไหน?”
“ไม่ไปไหนก็ดีแล้ว”
ในตอนที่ผมกำลังงงกับบทสนทนาพี่ยูก็โน้มตัวลงมาก่อนจะกดจูบที่ปากเบาๆ ก่อนหน้านี้เราแทบจะไม่ได้ทำอะไรกันแบบนี้ มันเลยดูเก้ๆกังไปหมด
“จะอยู่บ้านนี้คนเดียวได้ไหมเนี่ย”
“ได้สิ”
ผมตอบเพราะเคยชินกับการอยู่บ้านหลังใหญ่คนเดียวมาตั้งแต่เด็ก ในระหว่างที่กำลังคิดว่าจะเริ่มจัดของหรือนอนพักก่อนดีเจ้าของบ้านตัวจริงก็โน้มตัวลงมาอีกครั้งแล้วกดจูบก่อนจะสอดลิ้นเข้ามา ผมเอียงคอและเปิดมากให้พี่มัน มือของผมป่ายแปะไปทั่วร่างกายของเขา ผมชอบแผ่นหลังกว้างๆ ชอบหน้าท้องแข็งแรง ผมเคยคิดเหมือนกันว่าตัวผมชอบเขาเพราะอะไร แต่พอคิดย้อนกลับมาก็ได้แต่ถามตัวเองว่าแล้วเขาชอบอะไรในตัวผม
“พี่ยู”
“หือ”
เจ้าของชื่อถอนปากออกก่อนจะใช้จมูกโด่งไซร้อยู่ที่ต้นคอผม ผมพยามดันออกแต่ก็ไม่ได้ผล
“ผมถามได้ไหม”
“ทำก่อนค่อยถามได้ไหมเนี่ยแว่น”
ผมหัวเราะคนหัวเสียที่ดูอารมณ์จะไปไกลแล้ว เพราะเห็นกับตาว่าที่เข้าร้านสะดวกซื้อตอนเติมน้ำมันพี่ยูไม่ได้ซื้อแค่บุหรี่เหมือนที่บอกแต่ซื้อถุงยางมาด้วย
“จริงๆแล้วพี่ชอบผมรึเปล่า”
พี่มันทำหน้าเหมือน รู้แล้วยังจะถามอีก แต่ก็คงรู้ว่าแค่การกระทำบางทีก็ไม่พอเสมอไป การที่เราจูบกันอยู่แบบนี้บางทีก็ไม่ได้ดีไปมากกว่าการพูดและอธิบายให้เข้าใจ
“ตอนแรกพี่ใม่ได้ชอบพัชแบบนี้ พี่ปลื้มที่แว่นเป็นเด็กเก่ง"
ผมพยักหน้ารับ
“แต่หลังจากมีอะไรกันพี่ถึงเริ่มคิด เพราะตอนนั้นพี่ลองคุยกับคนอื่นแต่มันก็ไม่เวิร์คทั้งๆที่ตอนนั้นพี่กับพัชเราแทบไม่คุยกันเลยด้วยซ้ำ”
ผมมองคนที่เมื่อวานยังเป็นหัวหน้าอยู่แต่วันนี้เหมือนเราจะเริ่มรู้จักกันมากขึ้น
“แล้วเราจะเวิร์คเหรอ”
พี่ยูแนบตัวลงมาชิดกันก่อนจะตอบ
“ไม่รู้ดิ แต่พี่รู้ว่าพี่ไม่ได้อยากไปไหนหรือไปคุยกับใครแล้ว ไปรับส่งแว่น กินข้าวด้วยกัน แบ่งกันฟังเวลาบ่นเรื่องงาน ช่วยกันแก้บัค”
เขาเว้นไปก่อนจะบอก
“อันนี้ไม่เวิร์คเท่าไหร่”
ผมขำ
“พี่รู้สึกว่าอยู่กับพัชแล้วพี่สงบ พี่อยากอยู่แบบนี้ไปเรื่อยๆ ไม่อยากอยู่กับใครแล้ว”
ผมยกมือขึ้นกอดตอบ พึ่งจะรู้ว่าถึงพี่แกไม่ได้เข้ายิมมานานแล้วแต่ลำตัวก็ยังดูเฟริมต่างจากผมอยู่ดี
“แล้วถ้าวันนึงผมไม่สงบล่ะ”
“ถ้าแว่นอยากไปก็บอกพี่ พี่ไม่รั้งเราหรอก”
ผมเลิกคิ้วมองข้างแก้มเขาก่อนจะบอก
“ตอนนั้นยังรั้งอยู่เลย คนขี้บังคับแบบพี่ทำไม่ได้หรอก”
“เออ ก็รู้แล้วจะพูดทำไม”
ผมหัวเราะก่อนจะโดนซุกมือเข้ามาในเสื้อ และแล้วเสื้อยืดสีขาวก็ถูกดึงออกไปพร้อมๆกับเสื้อยืดของอีกคน
“แล้วพัชล่ะ”
ผมทำท่าคิดพร้อมกับมองร่างกายของอีกคนก่อนจะตอบ
“ผมชอบคนที่หน้าตากับหุ่น”
พี่มันขำ
“พี่หล่อพี่รู้”
คนหล่อว่าก่อนจะเริ่มขมวดคิ้ว
“แค่นี้จริงเหรอวะ”
ผมทุบหลังคนที่พยายามจี้ผมเพื่อเค้นความลับ
“ตอบมาแว่น ทำไมแค่นี้”
ผมหัวเราะจนหายง่วงก่อนจะยกมือขึ้นยอมแพ้ แล้วค่อยๆตอบทั้งๆที่หอบ
“ถึงดูผมไม่ได้พยายามอะไร แต่ผมก็ไม่ได้อยากไปไหนนะ อยากกินข้าวด้วยกันคุยเรื่องไร้สาระไปเรื่อยๆ สวนส้มกับไร่สตรอเบอร์รี่พี่ใหญ่ด้วย ไม่ไปไหนหรอก”
เจ้าของบ้านคลี่ยิ้มก่อนจะบอกด้วยท่าทางพอใจ
“เออ นิสัยรวยแบบนี้หาง่ายที่ไหน”
“อือ ภูมิใจไว้”
ผมบอกก่อนจะเอื้อมมือขึ้นไปกอดอีกคนไว้อีกครั้ง พี่มันก้มลงมาจูบ เราจูบกันอยู่นานอาจจะเป็นเพราะไม่ได้ทำเรื่องแบบนี้กันมานานมากแล้วถึงได้รู้สึกคิดถึง มันต่างไปจากครั้งสุดท้ายที่มีอะไรกันอย่างเห็นได้ชัดเพราะตอนนี้ผมรู้สึกว่ากำลังจูบกับคนที่รัก ไม่ใช่หัวหน้าบ้างานคนเดิม
“ร้อนไหม”
ผมพยักหน้ารับก่อนที่อีกคนจะลุกขึ้นไปปิดประห้องให้เรียบร้อยพร้อมก่อนจะหยิบรีโมทแอร์ขึ้นมาเปิด ผมที่หายง่วงแล้วดึงมือถืออกมาจากกางเกงก่อนจะเห็นว่ามีอีเมลส่งมาจากบริษัท
“อะไรแว่น”
เจ้าของบ้านถามเมื่อเห็นผมทำหน้ายุ่ง
“บัค พี่ธามรีพอร์ทมา”
“ทิ้งไป”
พี่มันบอกพร้อมกับพยายามดึงมือถืออกจากมือผม ผมแกล้งลุกจากเตียงทำหน้าตาซื่อ
“เดี๋ยวไปเอาคอมมาทำงานแป้ป เดี๋ยวหัวหน้าเก่าด่าว่าทำงานไม่เรียบร้อย”
หัวหน้าเก่าที่ว่าจับขาผมไว้ก่อนจะกดตัวผมไว้บนเตียงเหมือนเดิม ผมหัวเราะจนตัวโยน
“ตลกเหรอแว่น พอโว้ยยยย”
-
หวานๆกันก็เป็นนะ
-
โอ้ยยยยยยยย หวานจังเรยยยยยยย น้องแว่นน่ารักพ่อแม่พี่ยูต้องชอบอยู่แล้ว
-
มันดีต่อใจ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: พี่ยูน่ารัก
-
ดีต่อใจ แต่.............ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงง :z3: :z3: :z3:
ดูแล้วที่เชียงใหม่พัชก็ถูกใจไร่สวน อากาศดี๊ดีอยู่นะ :mew1:
บ้านที่กรุงเทพก็มีคนเช่าเรียบร้อยแล้ว
ไหนๆก็เปิดใจกับพี่ยูกันแล้ว พ่อแม่พี่ยูก็น่ารัก
ลงหลักปักฐานที่เชียงใหม่ไปเล้ยยยย :-[
พี่ยู พัช :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น้องพัชแกล้งพี่ยู5555555
-
:pig4:
-
อยากยืนมองข้างเตียง ไม่ใช่มองโคมไฟ ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
หูยยยยย พ่อกับแม่พี่ยูเนี่ย รักเลยยยนะ กอดๆๆๆ เข้าใจลูกเป็นที่สุด
ส่วนพี่ยูก็ยังหื่นคงเส้นคงวา แต่น่ารักขึ้นมาก
พัชก็ขี้แกล้งนะ พี่ยูจัดการเลยวันนี้ไม่ต้องไปดื่มเบียร์แล้ว
:hao6: :hao6:
-
งือออออออ ฉัลจาทุบโคมไฟทิ้ง !!!!!! :z10: :z10: :z10: :z10:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อย่างว่างั้นงี้เลยนะคะแต่ตอนหน้าขอฉากที่ไม่ได้ตัดเข้าโคมไฟด้วยจะดีมาก ฮ่าๆๆ ใกล้แฮปปี้เต็มทีแล้วกับคู่นี้หลังจากที่ผ่านเรื่องยุ่งวุ่นวายอะไรมามากมาย พี่ยูก็ดูชัดเจนขึ้นมากขึ้น พัชก็เปิดใจมากขึ้น หลังจากนี้ก็อยากเห็นฉากสวีทของคู่นี้เยอะๆนะ จะมีไหมเนี่ย
-
หวานกันซักนิดซักหน่อยชุ่มชื่นหัวใจดีเนอะ
แยกกันแล้วยะคิดถึงกันมากมั้ยนะ
-
ตัดได้ทำร้ายมากกก :ling1:
-
เรื่องนี้ดีมากเลยย เราไปอยู่ไหนมา :hao7:
สองคนนี้เริ่มต้นดูป่วงๆแต่ตอนนี้ก็เข้าที่เข้าทางมากขึ้นแล้วว
เป็นกำลังใจให้คนแต่ง พี่ยูน้องพาโชค :L2:
-
ตัดเข้าโคมไฟทำไมเราไม่ยอม 55 พี่ยูน่ารักขึ้นทุกวัน
-
น่าร้ากกก เขาหวานหยดย้อยยิ่งกว่ารถขนอ้อยคว่ำ ครอบครัวพี่ยูยอมรับได้สินะที่ลูกมีแฟนเป็นผู้ชาย แต่ก็น้องพัชน่ารักซะแบบนี้ ไม่ให้รักได้ไง555555 พี่ยูสู้ๆนะไม่เจอน้องพัชหลายเดือน
เราเพิ่งมาอ่านสองตอนรวด พี่เอกกับคุณเนม อ้าวเห้ย กันเลยทีเดียว คุณเนมปกติก็ดื้ออยู่แล้ว ยิ่งตอนเมาดื้อสุดๆ อยากเห็นอดีตของทั้ง2คนเหมือนกัน แต่ขอคู่พี่ยูน้องพัชก่อนเยอะ
ปล.อีกนิดเดียวก็จะจบแล้ว ขอบคุณมากเลยนะคะที่ต่อมาจนจะจบแล้ว ชอบทุกเรื่องของคุณคนแต่งมากเลย ยังคิดถึงหมอโจ้และหมอบีม ทุกวันนี้ยังย้อนไปอ่านเลย 5555555
-
แว่นคุงจะมาแกล้งให้อยากแล้วจากไปไม่ได้นะ หวานกันจังตอนนี้
-
โอ้ยยย อยากกลายร่างเป็นโคมไฟ
เบาหวานขึ้นช่วยด้วยยยยยย
-
22.ยูริเป็นคนอิ่มทิพย์
--พาโชค--
‘เจ้ต้องมาประชุมแทนเพราะมึงไม่อยู่เนี่ย’
ผมก้มมองข้อความจากกล่องแชทของออฟฟิศที่กรุงเทพก่อนจะยิ้มเพราะเห็นว่าพี่เจนส่งรูปตอนประชุมมาให้โดยมีพี่ยักษ์กำลังนั่งก้มมองมือถืออยู่ในห้องประชุมที่ตัวผมเองเข้าไปหลายต่อหลายครั้ง ผมส่งสติกเกอร์ให้พี่เจนแล้วสลับไปที่แชทส่วนตัวของหัวหน้าเก่าก่อนจะส่งข้อความไปหา
’อู้งาน’
ทางนั้นเปิดอ่านในทันทีก่อนจะส่งรูปตัวการ์ตูนทำหน้าเบื่อๆมาให้พร้อมกับคำถาม
‘ตื่นแล้วเหรอแว่น’
ผมยิ้มก่อนจะตอบ
‘ตั้งนานแล้ว'
‘ดีมาก’
คนที่กรุงเทพตอบกลับมาก่อนจะเงียบไป ผมที่แต่เดิมไม่ติดโซเชียลเน็ตเวิร์คทุกวันนี้ต้องตื่นมาส่งสติกเกอร์กลับให้พี่ยูที่ส่งสวัสดีวันจันทร์จนถึงวันอาทิตย์มาให้ทุกวันตามประสามุมลุงๆของพี่แก เราคุยกันน้อยมากในแต่ละวันเพราะต่างคนต่างทำงาน อย่างวันนี้หลังจากส่งสติกเกอร์หมีหน้าบึ้งไปให้ตั้งแต่ตอนประชุม พี่ยูก็พึ่งตอบกลับมาอีกทีในตอนเกือบเที่ยง
‘ตั้งใจทำงานนะแว่น’
***
“ออฟฟิศต้องติดฟิล์มกระจกแล้วธาม แดดแรงมาก”
บ่ายวันนี้ผมออกมากินข้าวข้างนอกกับคุณเนมและพี่ธาม ผมเริ่มทำงานที่เชียงใหม่ได้สามอาทิตย์แล้ว เวลาผ่านไปเร็วจนรู้สึกว่างานที่ทำอยู่ยังไม่ได้ไปไหนเลย ผมที่มาช่วยเทรนงานให้ทีมเชียงใหม่รู้สึกว่าทำงานกับคนนั้นยากกว่าเขียนโปรแกรมอยู่หลายเท่า
“ผมก็ว่างั้น ปวดตา”
พี่ธามตอบคุณเนมที่บ่นเรื่องแดดทะลุกระจกเข้ามาในออฟฟิศทุกวัน
“ติดม่านได้ไหมครับ”
ผมถาม
“แล้วจะทำกระจกเท่ๆไว้ทำไมล่ะพาโชค”
คุณเนมพูดถึงโฮมออฟฟิศใหม่ที่ถูกออกแบบผสมด้วยไม้และกระจกเป็นส่วนใหญ่ ตอนดูก็สวยดี แต่คงไม่เหมาะกับพระเทศไทยเท่าไหร่เพราะแดดแรงจนเกินไป ให้ติดม่านก็คงไม่สวยแบบที่คุณเนมบอก
“แต่โลเคชันเราน่าเปิดร้านกาแฟมากเนอะพาโชค”
ผมพยักหน้ารับก่อนที่พี่ธามจะขัด
“ถ้าเปิดก็น่าจะเป็นร้านที่แปดในซอยนี้แล้ว”
เพราะเชียงใหม่ร้านกาแฟและคาเฟ่เยอะมากจริงๆ ก่อนหน้านี้ก่อนที่จะติดชื่อบริษัทก็แอบมีคนมาด้อมๆมองๆเยอะเหมือนกัน เพราะคิดว่าเป็นร้านกาแฟหรือไม่ก็ co-working space เปิดใหม่
“เนมว่าเดี๋ยวทำบาร์ข้างล่างดีกว่า เป็นมุมทำงานหน้าเครื่องชงกาแฟ”
คุณเนมที่ไม่ได้ฟังพี่ธามเลยเสนอความคิดเห็นขึ้นมา ซึ่งผมไม่เคยเห็นว่าไม่มีความเห็นของคุณเนมอันไหนที่ไม่เคยเกิดขึ้น เข้าทำนองว่าพูดจริงทำจริง พี่ธามหันมาสบตากับผมเพราะเหนื่อยกับโปรเจค decoration ของคุณเนม ผมนั่งกินข้าวไปด้วยฟังพวกเขาคุยกันไปด้วย
“ทีมสยามไปถึงไหนแล้ว”
“วันนี้ยูริเข้าไปตรวจรับงานกับผู้รับเหมาแล้ว”
คุณเนมบอกก่อนจะวกกลับมาเรื่องที่เชียงใหม่ต่อ
“แล้วธามรู้ไหมว่า IOS dev จะเข้ามาวันไหน”
“IOS ผมจ้างซีเนียร์คนนึงจูเนียร์อีกคน แต่ไม่มาทั้งคู่เลย”
“ธามให้ไปเท่าไหร่”
“ซีเนียร์ให้ 75k เขาขอ 90k”
“คนไทย?”
“ฝรั่งครับ ต้องจัดการวีซ่าให้เขาด้วย”
“เหนื่อยว่ะ”
ผมแอบเหนื่อยแทนคุณเนมที่หาคนมาเท่าไหร่ก็ไม่ครบเสียที ซึ่งไม่รู้งานสายอื่นเป็นแบบนี้หรือเปล่า แต่งานฝั่ง developer ที่ไทยคือหาคนทำงานยาก ยากยิ่งกว่านั้นคือหายังไงให้ได้คนเก่ง เพิ่มเงินให้ก็แล้ว สวัสดิการก็แล้ว ออฟฟิศสภาพแวดล้อมดีก็แล้ว flexible time ก็แล้วยังหาคนไม่ได้ พี่ธามถอนหายใจก่อนจะบอก
“ผมว่าจะไปคุยกับพี่เอกเผื่อแกมีคนรู้จักเพราะเราหากันมา 3 เดือนแล้วนะคุณเนม ตั้งแต่อยู่กรุงเทพ”
พี่ธามบอก คุณเนมหันมามองผมเหมือนขอความเห็นซึ่งผมเองก็บอกไปตรงๆ
“ไม่ชวนพี่เอกมาอยู่นี่ดูล่ะครับ ที่กรุงเทพหาคนใหม่น่าจะง่ายกว่า”
แต่คุณเนมกลับปฏิเสธเสียงแข็ง
“ไม่!”
ผมขำเพราะเห็นอยู่ว่าพี่เอกกับคุณเนมตีกันบ่อยอย่างกับเด็ก พี่ธามมองหน้าบอสก่อนจะบอกบ้าง
“ผมว่าคุณเนมควรลดอคตินะ”
“ถ้าธามอยากทำงานกับพี่เอกมากธามก็กลับไป เดี๋ยวผมจะเอายูริมาแทน”
เจ้านายบอกด้วยท่าทางเอาแต่ใจ
“เอ้า พี่ผิดเหรอพัช”
ผมหัวเราะ ก่อนจะส่ายหัว
“แล้วบ้านที่พาโชคอยู่โอเคไหม”
คุณเนมเปลี่ยนเรื่องแทบจะทันที ผมขำก่อนจะตอบ
“ก็ดีครับ”
ที่บอกว่าก็ดีเพราะตัวผมเองเคยชินกับการอยู่คนเดียวแถมพี่มันยังทิ้งรถไว้ให้ใช้อีกคัน คือสบายกว่านี้ก็ไม่ต้องทำงานแล้ว
บ่ายวันนี้หลังจากกินข้าวแล้วผมก็ทำงานลากยาวตั้งแต่บ่ายจนถึงหกโมงเย็น เปิดอ่านแชทอีกทีก็หลังเลิกงานแล้วพึ่งเป็นว่าอีกคนส่งอะไรมา
‘เดี๋ยวพี่ไปยิมนะแว่น'
ถึงจะอยู่คนละที่แปลกดีเหมือนกันที่กลับรู้สึกว่าผมกับพี่ยูสนิทกันมากกว่าเดิมเสียอีก
‘หูยยย กล้าม'
ผมพิมพ์ไปขำไปก่อนจะวางมือถือเพื่อไปนั่งดูบอล
‘พรุ่งนี้ไปรับที่สนามบินหน่อย’
ผมเหลือบมองการแจ้งเตือนจากโปรแกรมแชทสีเขียวก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองขึ้นมาปลดล็อคก่อนจะตอบกลับในตอนที่บอลจบแล้ว
‘สนามบินหน่อยอยู่ที่ไหนครับ ไม่เคยได้ยิน’
ไม่ทันไรคนที่บอกให้ไปรับก็ตอบกลับมา
‘พาโชค’
แค่เรียกชื่อเฉยๆผ่านตัวหนังสือยังขนลุกขนาดนี้ ถ้าอยู่ใกล้ๆผมคงโดนเจ้าของบ้านทำหน้าโหดๆใส่
‘กี่โมงๆ’
ผมถามก่อนที่คนทางนั้นจะโมโห เดี๋ยวจากเรื่องเล็กๆจะได้กลายเป็นเรื่องใหญ่
’ถึงแปดโมง’
ผมกดดูรูปโปรไฟล์ของอีกคนที่ไม่รู้เปลี่ยนตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ก่อนเป็นรูปถ่ายเต็มตัวไกลๆแบบดูไม่ออกว่าเป็นใคร แต่รูปตอนนี้เป็นรูปอยู่ในยิมใส่เสื้อกล้ามคอลึกโชว์แขนล่ำๆแถมยังยิ้มกว้างน่าหมั่นไส้
“กดรีพอร์ตรูปตรงไหนวะเนี่ย แม่งอนาจาร”
เพราะผมมัวแต่บ่น คนที่โชว์กล้ามเลยส่งข้อความใหม่มา
‘อ่านแล้วไม่ตอบ?'
‘รับทราบ’
ผมรีบตอบ เพราะขืนไม่ทันใจเดี๋ยวพรุ่งนี้เจ้าของบ้านตัวจริงมาถึงแล้วจะโดนสวดยาว ขนาดไม่อยู่ผมยังรู้เลยว่าพี่มันจะบ่นอะไร
‘อยากได้อะไรไหม’
ผมนึกอยู่หน่อยก่อนจะพิมพ์ ‘ไม่’ ลงไปบนหน้าต่างแชทแต่ไม่ทันไรก็ลบข้อความนั้นทิ้งแล้วพิมพ์ข้อความใหม่ลงไปเพราะความอยากกวนตีนล้วนๆ
‘อยากได้พี่’
ผมนั่งขำก๊ากพลางคิดไปว่าอีกฝั่งน่าจะหัวร้อนไปแล้ว และพรุ่งนี้คงจะมาบ่นเป็นยักษ์เหมือนเดิม แต่ผิดคาดเมื่อโทรศัพท์ที่ถืออยู่ในมือสั่นเป็นเจ้าเข้า
’หัวหน้าโทรมาอย่ารับ video calling…’
ผมกระพริบตาปริบๆมองหน้าจอที่มีหน้าลูกพี่เก่าโชว์หราพร้อมกับชื่อที่ตัวเองเซฟไว้
“เหี้ยแล้ว”
ผมกดปุ่มรับสายก่อนจะเห็นว่าคนปลายสายกำลังยิ้มหวานจนน่าขนลุก
“อยากได้อะไรนะครับ บอกพี่สิ”
คนปากดีอย่างผมเมื่อครู่กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากทั้งพยายามยิ้มแหยให้ปลายสาย ผมอยากจะตบปากตัวเองจริงๆ
“พี่ยู..."
“เก่งจังตอนไม่เห็นหน้าเนี่ย"
ปลายสายพูดกลั้วหัวเราะ แต่แววตากลับไม่ไม่ได้ดูตลกเท่าไหร่ ผมเงียบพร้อมกับมองใบหน้าที่คุ้นตาแต่ไม่ได้เจอกันสักพักแล้ว ยอมรับว่าคิดถึงพี่มัน คิดถึงมากแม้ลึกๆแล้วจะรู้ว่าต่างคนต่างมีหน้าที่เป็นของตัวเอง และผมเองก็เป็นคนเลือกที่จะมาทำงานตรงนี้เอง
“มองหน้าทำไม"
อีกคนว่าพร้อมกับยักคิ้วให้
“ผมมองจอ”
ผมแก้ตัวทั้งๆที่กำลังมองไหล่กว้างที่ดูเหมือนไม่ได้สวมเสื้อ และดูเหมือนพี่มันจะรู้ทันถึงได้แพลนกล้องลงไปต่ำถึงหน้าท้องและวีคัทที่กลับมาสวยเหมือนตอนแรกๆที่เจอ ผมลอบกลืนน้ำลาย ...ผมแม่งเกลียดตัวเองเวลาแบบนี้จริงๆ...
“อนาจาร"
ผมบอกหร้อมกับหลบตาอีกคนที่กำลังจ้องหน้าจออยู่
“คิดอะไรลามกๆอยู่ป่าวแว่น"
ผมที่รู้สึกว่าตัวเองหน้าแดงหูแดงไปหมดส่ายหน้าปฏิเสธ
“ไปนอนไป เดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นสาย ค่อยๆขับรถนะ"
พี่ยูบอกพร้อมกับกดปิดกล้องไปโดยไม่มีการบอกฝันดี แต่กลับรู้สึกว่า…
“แม่งเอ้ย คนกำลังจะหลับ"
คนที่กำลังเตรียมพร้อมจะนอนอย่างผมมีอารมณ์กับผู้ชายไม่ใส่เสื้อ นี่มันมาถึงจุดนี้ได้ยังไงวะ
***
ผมตื่นมาอีกทีเมื่อนาฬิกาปลุกบอกเวลาหกโมงเช้า ก่อนจะจัดการตัวเองอาบน้ำให้เรียบร้อย แล้วขับรถมาที่สนามบินทั้งๆที่จริงๆแล้วยังง่วงมา เพราะเมื่อคืนยังหลอนอยู่กับรอยยิ้มพี่มันจนนอนแทบจะไม่หลับ
“จอดรถไหน”
เราไม่ได้สวัสดี กอด หรือทักทายกันเหมือนคนอื่นๆ แต่แค่ผมมองหน้าเขาผมกลับรู้สึกว่าสามอาทิตย์ที่ผ่านมามันมีความหมายมากจริงๆ
“กุญแจครับ"
ผมยื่นกุญแจให้เจ้าของรถที่สวมเสื้อยืดกางเกงยีนส์พร้อมกับแบกเป้อีกใบมาจากกรุงเทพ ผมไม่ได้ถามว่าเขามาทำไม มาหาผม แค่กลับบ้านหรือว่ามาทำงาน ผมแค่เดินนำอีกคนไปยังลานจอดรถ
“สติไม่มาเหรอแว่น เช้าเกิน?"
พี่มันเดินมาใกล้ก่อนจะโอบเอวผมเข้าไปชิดตัว ผมมองหน้าด้านข้างของลูกพี่เก่าแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร จนมาถึงรถเก๋งคันสีขาวที่พี่ยูหามาไว้ให้ใช้ ผมเดินไปนั่งฝั่งข้างคนขับเพื่อปล่อยให้เจ้าของรถตัวจริงขับเอง พี่มันสอดตัวเข้ามาในรถก่อนจะสตาร์ทรถ แต่แทนที่จะออกรถกลับดึงเกียร์ไว้ที่เกียรว่าง ผมมองมือใหญ่ก่อนจะมองหน้าพี่มัน
“เมื่อคืนนอนกี่โมง"
พี่ยูถามก่อนจะโน้มตัวเข้ามาใกล้ กลิ่นน้ำหอมของผมที่พี่มันขโมยไปใช้ให้ความรู้สึกต่างกันกับที่อยู่บนตัวผมโดยสิ้นเชิง มันหอม เย็นแต่หวาน
“ตี1”
ผมตอบห้วนๆทั้งพยายามทำตัวเองให้ปกติทั้งๆที่รู้ตัวว่าไม่ปกติตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว
“ก็ไม่ดึกนะ"
คนที่นั่งอยู่เบาะอีกตัวยกแขนขึ้นมาจับที่ต้นแขนผม และทันทีที่ความร้อนของเขาโดนตัวผม ผมก็รู้แล้วว่าตัวเองอาจจะไม่ไหว เขายิ้มก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้
“แต่เมื่อคืนพี่ไม่ได้นอนเลย มองหน้าพัชแล้วเงี่ย-"
มือของผมยกมือขึ้นไปปิดปากพี่มันไว้เพราะรู้ว่าจะพูดอะไร แต่พี่ยูกลับค่อยๆโน้มหน้าเข้ามาใกล้จนจมูกโด่งของเขาชิดกับจมูกของผม ที่สุดแล้วก็จรดปากลงมาจูบทั้งๆที่มือมือผมกั้นไว้ แต่ก็ต้านไว้ได้ไม่นานนัก เพราะผมเองก็อยากจูบเขาเหมือนกัน
กลิ่นบุหรี่และรสลิ้นของอีกคนทำผมมึน ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่มือของผมสอดเข้าไปในเสื้อยืดของอีกคนแล้วลูบหน้าท้องแข็งแรงของอย่างหลงใหล เสียงจ๊วบจ๊าบทำผมอายแต่ก็ไม่ได้อยากจะหยุด ผมลืมตาและปล่อยให้พี่มันกวาดลิ้นเข้ามา ทั้งยังช่วยดูดริมฝีปากที่เริ่มเป็นสีช้ำของอีกคน เสียงหายใจหอบของพี่มันดังขึ้นข้างๆหูเมื่อริมฝีปากคู่นั้นเปลี่ยนจากดูดปากผมมาขบเข้าที่ติ่งหูแทน เสื้อของผมถูกเลิกขึ้นอย่างมักง่ายเพื่อให้มือใหญ่ลากผ่านและขยำในทุกๆที่ที่สามารถจับได้ น่าอกแบนราบผมของผมถูกเฟ้นและถูกนิ้วของพี่มันสะกินจนเป็นไตแข็ง
“พี่ยู ไม่"
ผมพยายามดันไหล่ของอีกคนไว้เมื่อริมฝีปากของพี่มันก้มลงดูดที่หน้าอกผมจนเป็นรอยแดง เพราะผมรู้ดีว่ามันคงจะไม่จบแค่นี้
“แว่น พี่ไม่ไหว"
มือผมถูกมือใหญ่จับแล้วไปวางบนเป้ากางเกงยีนส์เข้ารูปสีซีดที่โป่งนูนจนเป็นรอยชัด
“ช่วยหน่อยนะครับ"
จะเรียกว่าโชคดีหรือโชคร้ายก็ไม่รู้ที่รถจอดอยู่ในมุมอับของชั้นที่ไม่ค่อยมีรถ และจอดแบบเอาหน้ารถหันเข้าหากำแพง ผมเงยหน้ารับจูบอีกครั้งพร้อมกับรูดซิบกางเกงของพี่มันลง ร่างกายของพี่ยูนั้นน่าหลงใหล ไหล่กว้างและแขนแข็งแรงทำให้ผมแพ้ตั้งแต่แรก ผมค่อยๆล้วงมือลงไปตามรอยวีคัทแล้วช่วยอีกคนตามคำขอ ในขณะเดียวกันร่างกายส่วนบนของผมถูกมือใหญ่ลากผ่านจนร้อนผ่าว มือที่ลูบอยู่เอวผมในตอนแรกยกขึ้นมาจับริมฝีปากที่บวมเจ่อ พี่มันมองผมนิ่งก่อนจะจับท้ายทอยของผมกดลงบนตัก ผมไม่ได้โง่ขนาดที่ว่าไม่รู้ว่าคนขี้บังคับหมายถึงอะไร
“เหี้ย แม่งเสียว"
เสียงสบถหยาบคายดังขึ้นเมื่อลิ้นของผมแตะเข้าที่ส่วนกลางลำตัวของพี่มัน ผมเลียส่วนที่เปียกชุ่มเหมือนแมวเวลาเลียขนม ก่อนจะครอบปากลงไป
อาจจะเพราะผมเป็นคนหัวดีถึงได้รู้ว่าต้องทำยังไงอีกคนถึงจะพอใจแม้ผมจะไม่เคยทำมาก่อนก็ตาม เสียงหอบหายใจแรงทำผมย่ามใจ ผมรูดริมฝีปากขึ้นลงพร้อมกับเก็บฟัน ก่อนจะช้อนตามองอีกคนเมื่อพี่มันเริ่มกดหัวผมให้สิ่งที่อยู่ในปากผมดันแน่นอยู่ตรงกระพุ้งแก้ม ผมเมื่อยปากแต่ยอมรับว่าตื่นเต้นฉิบหาย หัวผมผลุบขึ้นลงพร้อมกับค่อยๆรู้สึกตัวว่าของตัวเองกำลังตื่นตัว
“พัช อ้าปากอีก"
คนที่เอาแต่หอบหายใจหนักเมื่อครู่บอกผมก่อนจะเด้งเอวสวนขึ้นมา รสคาวของน้ำใสๆกลบไปทั่วทั้งปาก ผมครางอือในลำคอเมื่อรู้สึกว่าของพี่มันเข้ามาลึกจนเกินไป
“เมีย ดูดให้หน่อย"
สรรพนามธรรมดาแต่หยาบคายอยู่ในทีทำให้ผมตื่นตัวอย่างแปลกประหลาด ผมดูดอย่างที่อีกคนบอกให้ทำก่อนจะได้รสชาติเค็มปนคาวไหลเข้ามาในคอ สิ่งใหญ่โตคับปากกระตุกอยู่หลายครั้ง น้ำสีขาวขุ่นไหลเข้าคอบ้างไหลออกมาตามมุมปากของผมบ้าง จุดสุดยอดมันแค่ไม่กี่วินาที แต่ผมรู้สึกตัวอีกทีเมื่อผมถูกช้อนคางขึ้นมา ผมไอจนน้ำหูน้ำตาไหล พี่มันหยิบทิชชู่มาเช็ดปากเช็ดหน้าให้ก่อนจะจับผมจูบอีกครั้ง
“ทำดี เดี๋ยวพี่ให้รางวัลนะแว่น”
แม้ผมจะมองไม่เห็นหน้าตัวเองและไม่กล้ามองหน้าพี่ยูแต่ผมก็รู้ว่าพี่มันกำลังพอใจมากและผมเองก็คงหน้าแดงมากในตอนนี้
***
ผมที่ปวดแก้มและพูดอะไรไม่ออกมองเข็มไมล์ที่สูงขึ้นไปถึง 140 กิโลเมตรต่อชั่วโมง ผมไม่ชอบให้พี่ยูขับรถเร็วแต่ผมเดาได้ว่าเราจะถึงบ้านในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง
ผมจำไม่ได้ว่าเราล็อคประตูบ้านไปหรือยัง รู้ตัวอีกทีคือเรากำลังจูบกันอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ที่พึ่งสั่งมาเมื่อวีคที่แล้ว แล้วในระหว่างที่ผมกำลังคิดว่าระหว่างเดินไปปิดม่านชั้นล่างกับเดินขึ้นไปชั้นบนอะไรเสียเวลามากกว่ากันเจ้าของบ้านตัวจริงก็ดึงกางเกงยีนส์รัดรูปพร้อมกับบอกเซอร์ของผมลงแล้วโถมตัวลงมา ผมรู้ว่าพี่ยูมือหนักแต่ไม่เคยรู้ว่าพี่จะใจร้อนแบบนี้
“เดี๋ยวพี่ยู"
ผมร้องบอกเมื่อถูกจับให้คว่ำหน้าแล้วดึงสะโพกขึ้นให้ลอยเด่น ท่อนล่างเปลือยทำให้รู้สึกโหวงจนน่าอาย แต่ส่วนที่แข็งจนปวดหนึบของตัวเองกลับทรยศความเขินอายของเจ้านายมัน ผมได้ยินเสียงฉีกซองถุงยาง น้ำหล่อลื่นจากซองถูกปาดลงบนด้านล่างผมจนเย็นวาบ นิ้วยาวๆของพี่มันสอดเข้าออกจนตัวผมชา
“อ้าขาหน่อย"
พี่มันบอกพร้อมกับให้มือทั้งสองข้างตะปบไว้บนก้นของผม สิ่งที่ถูกส่งเข้ามาในตัวผมทั้งแข็งและใหญ่จัด ผมแนบหน้าลงบนโซฟาพร้อมครางฮือเพราะมันทั้งจุกและเสียด มันสอดเข้ามาแค่ครึ่งเดียวเหมือนรอให้ร่างกายผมเข้าที่ สุดท้ายแล้วพี่มันถึงดึงสะโพกผมเข้าหาตัว
“อื้อ เบา"
ตอนนี้ท่อนล่างของผมแนบสนิทกับหน้าขาแข็งแรงของอีกคน พี่มันบดและควงสะโพกจนผมรู้สึกว่าไม่ได้ปวดตึงแล้วจึงค่อยๆขยับสะโพก ความคับแน่นที่ผลุบเข้าออกจากข้างหลัง เสื้อที่ยังไม่ถูกถอด กางเกงยีนส์ที่ยังเกาะอยู่ที่ขาทำผมทรมาณ แต่ถึงแบบนั้นผมก็ยังไม่อยากที่จะเสียเวลาถอดมัน เช่นเดียวกับพี่ที่ยังมีเสื้อผ้าอยู่บนตัวครบทุกชิ้น เซ็กส์ที่รีบร้อนและกระหายทำผมหอบกระเส่า เหงื่อผุดพรายค่อยๆไหลลงจากร่างกายสู่โซฟาหนัง ร่างกายที่แข็งจนปวดหนึบของผมปลดปล่อยโดยไม่ต้องจับเมื่ออีกคนเร่งควบสะโพก
ผมพยายามกลั้นเสียงร้องแต่ก็ช่วยไม่ได้เมื่อมันเกินจะทนไหว พี่มันกดสะโพกแช่ไว้นิ่งเมื่อเสร็จสมอีกรอบ ไม่นานนักก็ค่อยถอนร่างกายตัวเองออกไปพร้อมกับดึงถุงยางอนามัยที่เต็มไปด้วยน้ำขาวขุ่นทิ้ง ผมทิ้งตัวนอนคะแคงลงบนโซฟาหนังที่ปกติเย็นเฉียบแต่วันนี้กลับร้อนระอุเพราะอุณหภูมิของผมกับเจ้าของบ้าน ผมที่กำลังหอบหนักถูกจับดึงกางเกงออกแล้วยกตัวนั่งพิงโซฟา
“อีกรอบนะแว่น"
ผมที่กำลังนั่งบนโซฟาถูกจับอ้าขากว้างพร้อมพาดบ่าแข็งแรงของพี่มันที่ลงไปนั่งอยู่บนพื้น หนวดที่เริ่มขึ้นไถไปทั่วหน้าท้องของผมในขณะที่ริมฝีปากร้อนไล่กดจูบบริเวณนั้นให้เป็นรอย
“เหี้ย"
ปฏิกิริยาอัตโนมัติของผมบอกให้หุบขาเมื่อปากอีกคนครอบลงบนน้องชายที่มันพึ่งอ่อนตัวลง แต่สิ่งที่ผมทำได้ก็แค่ชันเข่าขึ้นแล้วไขว้ขาที่ตอนนี้วางอยู่บนบ่าอีกคน กลายเป็นว่าหน้าอีกคนแนบชิดกับหน้าท้องผม พี่มันยิ้มกริ่มพร้อมกับใช้มือลูบที่หน้าอกผมแรงๆและปากก็ยังทำหน้าที่ได้ดี ผมจับผมดำขลับที่หนาจนติดมือ เอาจริงๆคือแม่งเสียวจนผมยกก้นไม่ติดโซฟา ขาของผมที่แหกกว้างสั่นจนเหมือนคนที่ใกล้จะล้มเต็มที รู้แล้วว่าทำไมพี่มันถึงบอกให้ดูด เพราะในตอนที่พี่มันห่อปากดูด ผมก็เสร็จจนตาพร่าไปหมด ถ้าไม่มีพนักพิงของโซฟาผมคงละลายติดกับพื้นไปแล้ว
— ศศิน --
เขาว่ากันว่าคนที่คบกันได้มักศีลเสมอกัน ในกรณีของผมกับพาโชคคงไม่ถูกนักเพราะน้องมันเป็นคนดีกว่าผมเยอะ ที่ถูกน่าจะเป็นเซ็กส์เสมอกันมากกว่า ถ้าใครบอกว่าเรื่องเซ็กส์ไม่สำคัญกับชีวิตคู่ผมขอเถียงสุดใจ
ผมกลืนน้ำคาวของอีกคนลงไปจนหมดอย่างที่ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงทำให้น้องขนาดนี้ ก่อนจะมองรอยแดงบนหน้าท้องของอีกคน มองร่างกายอ่อนเปลี้ย ถ้ากินพาโชคเข้าไปได้ในตอนนี้ผมก็คงทำ ท่านั่งชันเข่าของคนบนโซฟาทำให้เห็นก้นกลมขาวๆที่มีรอยมือและมองเห็นรอยจีบสีแดงที่พึ่งผ่านศึกไปรอบแรกลอยเตะตา ผมยิ้มเมื่อของตัวเองแข็งขึ้นมาอีกรอบทั้งๆทีเสร็จไปสองครั้งแล้ว ไม่ใช่ว่าผมไม่เหนื่อย แต่ผมแค่มักมากและอนาจารอย่างที่พาโชคบอกเท่านั้นเอง
ผมรู้ว่าครั้งนี้จะผมจะไม่รีบร้อน ผมจะสอดย้ำตรงนั้นที่แดงอยู่แล้วให้หนักๆ ผมจะทำให้รูแคบๆนั้นขยายให้เท่าขนาดของผม แต่ตอนนี้คงต้องช่วยน้องแว่นถอดแว่นและเสื้อที่เกะกะออกก่อน
“ไปข้างบนกัน"
ผมบอกอีกคนหลังจากที่ถอดเสื้อยืดชุ่มเหงื่อของตัวเองและพาโชคออกแล้ว พวกเราเปลือยทั้งตัวภายในบ้านที่ล็อคไว้แล้วอย่างดี ผมก้มลงไปจูบแล้วอุ้มอีกคนขึ้นมาง่ายๆเพราะพาโชคตัวนิดเดียวถ้าเทียบกับผม แต่ถึงแม้จะผอมก้นกลมๆของพาโชคนุ่มและแน่นจนผมบีบติดมือ ทั้งจุกบนหน้าอกก็ชูเด่นท้าลิ้นผมเหลือเกิน
“อย่ากัด อื้อ"
อีกคนว่าทั้งๆที่ขยำหัวผมเหมือนไม่อยากให้ผละออก ผมมองหน้าของลูกน้องเก่าที่อายุน้อยกว่าเกือบสิบปี สาบานเลยว่าเด็กเนิร์ดคนนี้ยั่วมากกว่าเด็กเจนโลกที่ผมเคยเจอมาทั้งหมด ผมก้าวขึ้นบันไดด้วยความเคยชินก่อนจะวางเด็กของตัวเองลงบนเตียงแล้วไถลตัวลงไปแนบตัวขาวๆของน้องมัน
เราจูบกันแบบไม่รู้เบื่อ ผมพลิกตัวลงนอนบนเตียงแล้วให้อีกคนทำหน้าที่ของตัวเองบ้า พาโชคที่รู้งานอยู่แล้วจูบไล่จูบที่ซอกคอผมก่อนจะไล่ลงมาถึงหน้าอกและหน้าท้องของผมที่ดูเหมือนน้องแว่นจะชอบที่สุด
“กัดพี่เหรอแว่น"
ผมถามเมื่ออีกคนพยายามใช้ฟันงับที่หน้าอกข้างซ้ายของผม มือที่ว่างของผมบีบก้นอีกคนที่เต็มไม้เต็มมือ ผมแกล้งสอดนิ้วกลางเข้าไป คนที่เลื้อยอยู่บนร่างหายผมสะดุ้งก่อนจะมองนิ่ง
“มองอะไรครับน้อง"
ผมถามกวนตีนพร้อมกับบีบปากเล็กๆที่มู่ทู่นั่นเล่น สิ่งที่ผมรู้คือพัชถึงจะดื้อไปบ้างแต่น่ารักมากโดยเฉพาะเวลาอยู่บนเตียง น่ารักจนกลัวว่าจะไปน่ารักแบบนี้กับคนอื่น ผมหยิบเจลที่ซื้อมาด้วยปาดลงไปจนชุ่มทั้งๆที่ตัวเองนอนหงายให้น้องมันนั่งทับเล่นและไม่รู้ว่าเพราะเขินหรือแค่อยากยั่ว เด็กมันถึงยกตัวขึ้นแล้วกดตัวเองลงมาค้างเติ่งไว้แค่ให้หัวข้องชายผมผลุบเข้าไปแล้วก็หันหน้าไปอีกทางเหลือให้ผมมองแค่แผ่นหลัง เอวบางและก้นสวยๆ ผมบีบแล้วแบะก้นขาวๆออกพร้อมกับดึงให้อีกคนนั่งลงจนสุด
“อื้มม”
โชคดีที่เสร็จไปสองรอบแล้ว ไม่อย่างนั้นแค่ยัดลงไปด้วยท่าแบบนี้คงทำผมแตกแบบไม่ต้องทำอะไร ไอ้ตัวเล็กขยับขึ้นลงเนิบนาบซึ่งไม่ได้ดั่งใจผมเอาเสียเลย ผมปล่อยให้น้องมันแกล้งนิดหน่อยก่อนจะลุกขึ้นนั่งซ้อนหลังแล้วกระแทกเหมือนคนหื่นจนหน้ามืดตามัว แต่คงไม่แค่เหมือนเพราะผมหื่นจริงๆ ตัวขาวๆ ก้นแน่นๆทำให้ผมฮีทขึ้นอย่างง่ายดาย
“อื้อ พี่ยู ผมไม่ไหว”
เสียงครางที่เหมือนพยายามกลั้นไว้ทำผมสติแตก ผมจับอีกคนนอนหงายลงและกระแทกจนเหงื่อไหล
อุณหภูมิ 20 องศาของห้องแอร์เย็นฉ่ำผิดไปกับร่างกายของเราที่เหงื่อไหลโชก พาโชคที่แดงไปทั้งตัวขาอ้ากว้างทั้งใช้มือเรียวช่วยตัวเอง อีกมือพยายามดันหน้าท้องของผมไว้เพื่อให้ลดสปีดแต่ไม่ได้ผลเมื่อผมยิ่งกระแทกตัวเข้าไปเพราะเห็นหน้าตาน่ารักของเด็กมันกำลังหยาดเยิ้ม ไม่ทันไรตัวเล็กๆก็กระตุก ส่วนที่เชื่อมต่อกับผมบีบตัวแล้วคลายออกสลับกันอย่างรุนแรง ผมที่เริ่มทนไม่ไหวสอดตัวกระแทกเข้าไปจนสุด ปิดปากล่างให้แนบแน่นแล้วก็ปิดปากบนด้วยจูบ เหมือนร่างกายของเรามัดรวมกัน ช่องทางที่บีบร่างกายผมหนึบร้อนผ่าว
“ข้างในนะ"
ผมที่ตั้งใจไม่สวมถุงยางในรอบนี้กดสะโพกย้ำอยู่สองสามทีก่อนจะอัดตัวเองเข้าไปในร่างกายของอีกคน เราหายใจหอบ ผมแนบตัวลงจูบน้องอีกรอบ พัชเหมือนจะผล็อยหลับในตอนแรกดันตัวผมออกแม้แรงจะไม่ค่อยจะมีแล้ว
“เอาออก"
ผมดึงตัวออกแล้วคว้าทิชชูแถวนั้นมาเช็ดคำความสะอาดและคว้านน้ำตัวเองออกให้หมด ขาสั่นๆของพาโชคทำเอาผมยิ้มกริ่ม ก่อนจะล้มตัวลงกอดตัวของอีกคนไว้แนบอก เด็กมันหันมากอดตอบ รอยแดงรอบคอขาวๆของพาโชคทำผมกลืนน้ำลายอีกอึกใหญ่ แต่แค่ร่างก่ายตอนนี้เหนื่อยจนเกินไปแล้ว
***
ผมตื่นขึ้นมาอีกทีตอนบ่ายกว่าๆเมือพาโชคพยายามดึงแขนผมออกจากตัว
“อะไร”
ผมถามคนที่ทำหน้าบูด
“แว่นผมล่ะ”
“อยู่ข้างล่าง"
คนที่ตามหาแว่นทำท่าเหมือนจะลุกขึ้นแต่ก็ไม่ลุกสักที
“เดี๋ยวพี่ลงไปเอาให้”
ผมบอกคนที่น่าจะลุกได้แต่คงเดินยังไม่ไหว เด็กนั่นหันมามองผมหน้าหงอยๆ
“อาบน้ำไหวไหม จะได้ไปกินข้าวกัน"
ในขณะที่ผมลุกขึ้นสวมผ้าเช็ดตัวแล้วอีกคนยังนอนทำหน้าหงอยอยู่เลย
“เจ็บเหรอ"
พาโชคพยักหน้า ผมยิ้มกว้างให้พร้อมกับหัวเราะก่อนจะดึงอีกคนขึ้นมากอด กลิ่นเหงื่อผสมน้ำหอมจากอีกคนทำให้ผมไม่อยากไปไหน แต่ก็ต้องพาเด็กแว่นไปอาบน้ำและลากไปกินข้าวเพราะนัดคุณเนมไว้ จริงๆนัดไว้ตั้งแต่เที่ยง แต่โทรไปบอกว่ายังไปไม่ได้เพราะเห็นน้องมันยังเหนื่อยมากอยู่
ผมมาถึงร้านที่นัดไว้เกือบบ่ายสาม พาโชคที่เดินไหวแล้วค่อยๆก้าวขาเข้าร้านอาหารไทยบรรยากาศดี ผมเดินซ้อนหลักเด็กเข้าไปเพราะกลัวน้องล้ม พอมาถึงคุณเนมก็เหยียดยิ้มให้อย่างคนรู้ทัน
“อิ่มมาแล้วไม่ใช่เหรอยูริ ยังจะกินอีก?”
นี่คือคำทักทายของบอสใหญ่ที่เป็นเจ้ามือมื้อนี้
“พี่ยูกินข้าวมาแล้วเหรอ"
พาโชคหันมาถามผมตาแป๋ว ผมดึงคอเสื้อที่กว้างอยู่หน่อยของน้องมันขึ้นเพราะกลัวคุณเนมจะสำรวจเด็กของผมด้วยสายตา
“ยูริมันอิ่มทิพย์”
ผมยักคิ้วให้คุณเนมที่เหน็บแนมตามประสา ก่อนจะลูบหัวทุยๆของเด็กแว่นเบาๆ
“ยังไม่อิ่มหรอก”
ผมตอบทั้งพาโชคที่กำลังงงและคุณเนมที่จ้องผมจนเกือบพรุน
-
So Hot!!!!!!!!!!!!!!!!!
-
ติดไฟง่ายมาก ชอบๆ :hao6:
ชอบเวลาโชคมองมือพี่ยูจัง ดูหื่นๆดี5555555
น้องแซ่บแต่ก็มีความแบ๊วใส ตอนถามว่าพี่ยูกินข้าวแล้วหรา
เป็นส่วนผสมที่ลงตัวมากๆจ้าาาพาโชคค
พี่ยูจะไปไหนรอดอะถามจริงงงง โชคครบเครื่อง :katai3: :katai2-1:
-
กรี๊ดดดดด ตอนที่แล้วเจอโคมไฟ แต่ตอนนี้มาแบบจัดเต็ม !!!! พาโชคคคคคค ลูกหื่นจริงๆ เลยลูกเอ้ย !! :hao6: :hao6: ประทับใจแม่ยกสุดๆ 5555555
-
โอยยยย ใจบ้าง เลือดหมด
-
:haun4:ตายยยยย มือไม้ ขอเลือด เลือดเพิ่มทีค่ะ
-
:haun4:
-
พัชหนูแซ่บมากกกก :hao6:
-
น้องโชคแซ่บเวอร์ :m25:
-
พี่ยูกับน้องซวยฮอตมากกกกกกกกกกก
แล้วตอนที่พี่ยูเรียกเมีย คือใจร้าวเลยยยยยใจบางไปหม้ดดด
-
โหย เลือดกำเดาพุ่งเลยงานนี้ พี่ยูนี่หื่นสุดๆ
:haun4: :hao6: :haun4: :hao6:
-
พี่ยูหื่นจังงงงง
-
ชอบมากอ่ะ ตามอ่านทุกเรื่องที่เขียนเลย เขียนต่อไปนะคะ
-
โอยพี่ยูหื่นได้ใจจริงๆ เลือดไหลหมดตัวแล้ว
-
จะว่าพี่ยูหื่น พัชก็หื่นพอๆกัน ร้อนแรงกันมากๆๆ
ไม่อิ่มก็กลับบ้านไปกินต่อนะพี่ยู ชดเชยที่ต้องห่างกันทั้งอาทิตย์ :jul1:
-
กินน้องพัชไม่มีทางอิ่มฮะ
-
ชอบบบบบบบบบ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
เซ็กส์เสมอกัน ถถถถถถถ......ถูกต้อง ใช่เลย :pighaun: :haun4: :jul1:
จากกันไม่นานคิดถึงจังเล้ยยยยยย คนอ่านก็คิดถึงพี่ยู พัชมากๆ :hao5:
พี่ยู เป็นคนอิ่มทิพย์......... ก็ทิพย์นั้น มีชื่อว่าพัชไง อะจ๊ากกกกกก :o8: :-[ :impress2:
อยากอ่านพี่เอก พี่เนม แล้วอ่ะ :z3:
ยูริ พัช :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ตายแล้ววววววววว ศีลเสมอกันที่ว่านี่เรื่องบนเตียงจริงๆ น้องแว่นรู้กกกกกกไม่ใช่เล่นๆนะหนู
น้องแว่นน่ารักๆๆๆๆ อีพี่ยูมันยังหื่นๆอยู่ไปทำน่ารักใส่ของยิ่งขึ้นดิ :hao6:
-
อร๊ายยยยข่นบ้า ร้อนแรงสุดๆ
-
นานๆทีมันก็จัดเต็มกันแบบนี้แหละ อิพี่ยูเพิ่มเวลความหื่นไปอีกสิบระดับ
-
ขอบคุณครับ ให้ +1 แต้มนะครับ :a9:
-
23.บัคก็ต้องแก้แผลใจก็ต้องรักษา
“กลับกี่โมง เดี๋ยวผมไปส่ง”
พาโชคถามลูกพี่ผู้มาเชียงใหม่เหมือนเปลี่ยนสถานที่ทำงานเพราะเห็นนั่งทำงานมาตั้งแต่เมื่อคืนจนหกโมงเช้าวันนี้ก็ยังไม่ได้นอน พัชวางน้ำเย็นให้คนที่พึ่งจะปิดแล็บท็อปลง
“วันศุกร์นู่น”
พี่ตอบพร้อมกับบิดขี้เกียจแล้วเดินไปล้มตัวนอนลงบนเตียงกว้าง พัชมองคนที่ถอดแว่นแล้วหลับตาลงเงียบๆ
“ลาเหรอครับ”
“เปล่า remote work”
พาโชคแปลกใจกับคำตอบอยู่พอสมควร
“อนุมัติแล้วเหรอ”
พัชถามเพราะการทำงานรีโมทหรือทำงานที่บ้านของดีเวลลอปเปอร์ในไทยยังไม่เป็นที่แพร่หลายหรือยอมรับ เพราะด้วยลักษณะคนไทยเองที่ค่อนข้างขาดความรับผิดชอบเลยทำให้มีคนใช้โมเดลแบบนี้น้อย ที่พัชแปลกใจคือได้ยินในที่ประชุมพูดเรื่องนี้กันอยู่หลายครั้งแต่ไม่เห็นว่าจะได้ใช้สักที
“ยังไม่อนุมัติหรอกพี่เป็นตัวทดลองให้บริษัท”
งั้นโมเดลนี้ก็คงสำเสร็จเพราะต่อให้จะอยู่ไหนพี่ยูก็บ้างานอยู่แล้ว
“พรุ่งนี้เข้าออฟฟิศกับผมไหม”
พาโชคถามคนที่ขดตัวเป็นดักแด้กับผ้าห่มเตรียมจะนอนเรียบร้อยแล้ว
“เดี๋ยวเข้าไปบ่ายๆ ตอนเช้าพี่ให้คนมาดูสวนข้างบ้าน”
เจ้าของบ้านตอบ
“จะปลูกอะไร”
“พัชอยากปลูกอะไร”
“ผมอยากปลูกลำไย”
พี่ยูลืมตาก่อนจะพลิกตัวหันมามองอีกคน
“ซื้อกินง่ายกว่าไหมแว่น”
พาโชคเบ้หน้า
“งั้นจะถามทำไมวะ”
เจ้าของบ้านที่ตาล้าเต็มทนหัวเราะน้องมัน
“คุณเนมชวนไปบาร์ตอนเย็น พัชอยากไปไหม แต่เมื่อวานเราก็พึ่งเจอคุณเนม”
พัชผู้ตื่นมาตั้งแต่หกโมงเช้าเพราะเสียงพี่ยูทำเสียงดังทั้งๆที่เมื่อคืนนอนตั้งตี 3 กระโดดขึ้นเตียงบ้าง
“ผมจะฟ้องคุณเนมว่าพี่ยูเบื่อหน้า”
“เอาสิแว่น มาดูกันว่าใครจะอยู่หรือไป”
พัชขำเสียงดัง
“หัวเราะเก่งนะแว่น”
คนเป็นพี่ยิ้มตาม ก่อนจะตอบ
“ไปสิ พี่ไม่ได้ไปไหนในเชียงใหม่นานแล้ว ไม่อยู่สิบกว่าปีเปลี่ยนไปตั้งเยอะ”
“กลายเป็น smartcity ไปแล้ว”
พาโชคพูดถึงเมืองที่ต่างชาติกำลังไหลเข้ามาลงทุน อย่าซอฟท์แวร์เฮาส์แต่ก่อนจะกระจุกอยู่แค่ตามไลน์รถไฟฟ้าสายสุขุมวิท แต่ตอนนี้เริ่มขยายออกมาชานเมืองบ้างแล้ว รวมถึงเชียงใหม่กับขอนแก่นที่เริ่มมีงานสายซอฟท์แวร์เพิ่มขึ้นจากแต่ก่อน
“งั้นเราออกสักบ่าย ไปหาข้าวกิน ไปรับพี่เอกแล้วรวดไปหาคุณเนมทีเดียว”
“หมายถึงเลยไปหาคุณเนมเหรอ”
พาโชคผู้งงกับคำบอกเล่าของหัวหน้าถามก่อนจะนึกได้ว่าพี่ยูกำลังหมายถึงอะไร
“อู้คำเมืองอ่อ”
พอพูดเสร็จก็หัวเราะคิกคักที่แซวพี่มันได้
“ไอ้แว่น ล้อเก่ง”
พี่ยูว่าก่อนจะดึงอีกคนเข้ามาใกล้แล้วแกล้งเอาขาพาดไว้ พาโชคร้องว่าหนักแล้วโวยวายอยู่พักเดียว สุดท้ายก็หลับลงไปเพราความง่วงทั้งคู่
***
ประมาณเกือบห้าโมงเย็นของวันอาทิตย์ที่แดดเปรี้ยงแบบไม่น่าออกนอกบ้าน พี่ยูพาเด็กแว่นออกมากินข้าวแถวสนามบินก่อนจะเลยมารับพี่เอก เพราะทางออฟฟิศเชียงใหม่นัดสัมภาษณ์ application developer ทั้งไทยและต่างชาติในวันรุ่งขึ้นเกือบสิบคน พี่เอกที่มีหน้าที่เป็น Senior IOS Application Developer จึงต้องถ่อมาถึงเชียงใหม่เพื่อเป็นคนสัมภาษณ์เอง โดนมีคุณเนมเป็นหัวเรือเบิกค่าใช้จ่ายทุกอย่างจากบริษัทให้ และเป็นพี่เอกที่อาสาขอนอนบ้านพี่ยูเพื่อลดภาระค่าใช้จ่ายและอีกประเด็นคือจะมาแอบส่องชีวิตของพาโชคให้เจนมัน
“ไปบาร์หาคุณเนมก่อนนะพี่ ค่อยกลับบ้าน”
“อืม เอางั้นแหละ”
พี่เอกที่ดูเหมือนช่วงนี้งานเยอะมากตอบรับ ก่อนจะเอนตัวลงพิงเบาะหนังของรถเก๋งคันสวย
“อะไรโชค มาแป้ปเดียวมีรถหรูใช้แล้ว”
พี่เอกทักทายเด็กแว่นที่ไม่ได้เจอกันเกือบเดือน ออฟฟิศที่กรุงเทพในตอนที่ไม่มีพาโชคดูเหงาขึ้นถนัดตา
“ยืมเขามาพี่”
พาโชคตอบมาจากเบาะหลังเพราะกะจะปล่อยให้ผู้อาวุโสเขาคุยกันเรื่องงานที่เบาะหน้า
“ไม่ได้มีแค่รถหรอกพี่เอก”
พี่ยูชง
“เอ้า มีอะไรอีก”
พี่เอกชงกลับ
“บ้านก็ยึดผมไป ไหนจะไร่จะสวน”
หัวหน้าตบมุขอย่างพอดิบพอดี
“โอโห พาโชคมึงอายุน้อยร้อยล้านที่แท้ทรู”
พี่เอกบอกพร้อมกับขำ ดูก็รู้ว่าเข้าขากับหัวหน้าดีเหลือเกิน
“หัวหน้ามึงหลังๆก็ออกตัวแรง กูล่ะเพลีย”
พี่เอกว่าเพราะตั้งแต่ที่พาโชคไม่อยู่ที่กรุงเทพหัวหน้าทีมเดฟก็เปิดตัว ใครมาขอคุยก็บอกเขาไปหมดว่าแฟนอยู่เชียงใหม่ จนเขาลือกันทั้งตึกแล้วว่าที่พาโชคหนีมาเชียงใหม่เพราะทะเลาะกับหัวหน้าศศิน พัชที่ไม่รู้จะเพลียตามพี่เอกหรือเขินดีรีบเปลี่ยนเรื่อง
“ได้ยินว่าพี่เอกงานยุ่งเหรอ”
พาโชคที่คุยกับพี่เจนและพี่บอลเกือบทุกวันพอได้ยินข่าวมาบ้าง
“โดนคุณเนมเล่นดิพี่”
พี่ยูที่กำลังขับรถพูดไปขำไป
“อ้าว คุณเนมโกรธอะไรพี่เอก”
พาโชคที่เห็นสองคนตีกันบ่อยๆถาม พี่เอกที่ปวดหัวทั้งเรื่องคนทั้งเรื่องงานถอนหายใจ
“เป็นเด็กเป็นเล็ก มึงอย่ารู้เลยโชค”
“เอ้า คนมันอยากรู้”
พาโชคบ่นหงุงหงิงตามสไตล์ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาเล่นเกมส์เพราะพี่สองคนเริ่มคุยเรื่องงานที่พัชคุยด้วยไม่ได้แล้ว
ไม่ถึงชั่วโมงพี่ยูก็วนรถเข้ามาจอดใกล้กับรถคุณเนมในร้านอาหารกึ่งบาร์ที่ตกแต่งด้วยไม้และกระจกเป็นหลักเหมือนที่ออฟฟิศทำ ก่อนจะเดินเข้าร้านกันแล้วเจอว่าพี่ธามกับคุณเนมนั่งรออยู่แล้ว
“พาโชคมานั่งนี่”
คุณเนมกวักเรียกพาโชคให้ไปนั่งข้างๆแต่พี่ยูกลับดึงแขนน้องให้ไปนั่งฝั่งตัวเองแทน สุดท้ายก็เป็นพี่เอกที่นั่งข้างคุณเนมด้วยหน้าตาเรียบเฉยผิดปกติ ทั้งๆที่แต่ก่อนคงกัดกันสนุกสนานไปแล้ว พาโชคมองคนนั้นสลับกับคนนี้แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไร ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามานั่งทำอะไรเพราะพวกพี่ๆเขาคุยงานกันค่อนข้างซีเรียส มีตั้งแต่เรื่องคน เรื่องงานจนไปถึงเรื่องรายรับรายจ่ายของบริษัท พัชผู้ไม่อยากฟังเรื่องเงินหลายร้อยล้านเลือกที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นเกมส์ฆ่าเวลาแทน
“รายรับเยอะมากเลยนะแต่เก็บเงินลูกค้าไม่ได้ว่ะพี่”
พี่ยูบอกพี่เอกที่ถามถึงโปรเจคที่ฮั๊วะกับบริษัทอีกหลายเจ้า
“อือ ส่งเมลมาเลื่อนงวดเช็คกันหลายเจ้าเลย เหมือนเขาไปคุยกันข้างหลังเรา”
พาโชคเป็นพนักงานระดับปฏิบัติการและไม่อยากขึ้นเป็นใหญ่เพราะเหตุผลแบบนี้เอง คุยกับคนว่ายากแล้วเรื่องเงินดูเหมือนจะยากกว่า
“ทำไงดีโชค”
คุณเนมที่ดูหาทางออกไม่ได้หันมาเล่นกับพาโชค ซึ่งพัชก็ไม่ตอบอะไรนอกจากขำ พวกเขาเริ่มสั่งอาหารและเบียร์จำนวนมาก พาโชคเห็นว่าสั่งไปเกินจำนวนคนอยู่เยอะแต่ก็ไม่ได้ทักอะไรออกไป เพราะว่ารู้ว่าพี่เขาน่าจะคุยกันไปเรื่อยๆอีกยาว ตัวพัชเองก็ไม่ได้เบื่ออะไร เพราะนั่งฟังเรื่องที่พี่ๆเขาคุยกันไปเรื่อยๆก็เพลินดีเหมือนกัน
“ที่ดูดบุหรี่อยู่ไหนวะ”
พี่ธามที่ดูเปรี้ยวปากถามพี่ยูคู่หูมะเร็ง
“กูไปด้วย”
ซึ่งทั้งคู่ก็ขอออกไปดูดบุหรี่เพราะเครียดกับเรื่องที่คุณเนมบ่นมากจริงๆ
***
“อะไรวะ”
ศศินมองดูการ์ดอะไรสักอย่างที่เพื่อนตัวเองยื่นให้ในระหว่างที่กำลังสูดนิโคตินเข้าปอด ก่อนจะรับมาแล้วอ่านรายละเอียดบนบัตร
“บัตรฟิตเนส?”
“อือ กูคงไม่ได้ใช้ละ”
ธามพูดถึงบัตรฟิตเนสตรงใต้ตึกของออฟฟิศที่กรุงเทพ หัวหน้าทีมเดฟพยักหน้ารับก่อนจะถามต่อ
“ทำไมมีสองใบวะ”
เขาพลิกไปมาเพื่อหาความแตกต่างระหว่างบัตรสองใบก่อนจะเห็นว่าอีกใบมีชื่อจริงของพาโชคอยู่
“พาโชค?”
พี่ยูถามพร้อมกับมองหน้าหัวหน้าทีมเทสเตอร์ที่ตอนนี้ผันตัวมาทำงานฝั่งบริหารที่เชียงใหม่ พี่ธามยิ้มก่อนจะตอบ
“กูเคยคุยกับน้องไว้ว่าถ้าแขนหายดีจะพาไปเข้ายิม”
“แขนหาย?”
“ก็ตั้งแต่ที่รถล้ม”
พี่ยูพยักหน้าเข้าใจ เขาจำตอนที่พาโชคขับบิ๊กไบค์คันใหญ่แล้วแฉลบล้มตรงสี่แยกแถวออฟฟิศได้ ผ่านมาเกือบปีแล้วก็จริงแต่ยังจำความรู้สึกใจหายตอนนั้นได้ดี
“แขนน้องยังเจ็บอยู่ไหมวะ”
ยูรู้จักกับธามมาตั้งแต่สมัยเรียนป.ตรีเพราะเรียนสาขาเดียวกัน แม้จะไม่ได้สนิทกันแต่ก็เจอหน้ากันเกือบทุกวัน พอรู้ข่าวคราวของกันและกันบ้างเพราะคนในสาขาก็ไม่ได้เยอะสักเท่าไหร่ ในขณะที่ในสายตาพี่ธาม ยูริ ศศินคือหนุ่มฮ็อตที่คั่วสาวไปทั่ว ในสายตาของพี่ยู ธามคือประธานสโมสรคณะผู้เป็นที่นับหน้าถือตา
“ไม่เจ็บแล้ว”
พี่ยูตอบก่อนจะพลิกบัตรในมือไปมาแล้วถามคำถามใหม่
“บัตรหมดเขตเมื่อไหร่”
“ปีหน้านู่น”
พี่ธามตอบก่อนจะดูดควันบุหรี่เข้าปอดอึกใหญ่
“ธาม”
“หืม?”
“กูขอโทษ”
คนอยู่ดีๆก็ถูกขอโทษเลิกคิ้วมองเพื่อผู้ร่วมงานกันมาหลายปี
“เรื่องอะไรวะ”
“กูรู้มาตั้งแต่แรก ว่ามึงอาจจะชอบน้อง”
ไม่ใช่แค่พี่ยูที่รู้เพราะใครๆก็ต่างรู้กันว่าทำไมหัวหน้าเทสเตอร์ถึงเดินเข้าออกห้องเดฟบ่อยขนาดนั้น ถ้าไม่ใช่ไปหาพาโชคคงนึกเหตุผลอื่นไม่ออก คนฟังขมวดคิ้ว
“มันก็ไม่ใช่ชอบแบบนั้นตั้งแต่แรกหรอก”
พี่ธามบอกก่อนจะพูดต่อ
“แต่เรื่องมึงกับพัชกูว่ากูรู้มาตั้งแต่แรกแล้ว ใครบอกกูนะว่าอย่ายุ่งกับคนใกล้ตัว”
พี่ยักษ์ขำ
“ตอนนั้นกูแม่งก็งงตัวเอง”
“กูก็งง งงกับตัวเองด้วย จะไปลองคุยกับพัชมึงก็หวงอีก”
พวกเขาเงียบไปสักพัก ก่อนจะหัวเราะแม้จะรู้ว่าไม่ใช่เรื่องที่น่าขำแต่จนถึงตอนนี้มันก็ทำอะไรไม่ได้แล้วนอกเสียจากยินดีกับเรื่องที่เป็นอยู่
“มึงอย่าไปหลอกเด็กนะ”
พี่ธามบอก ดูก็รู้ว่ายังเป็นห่วงพาโชคมาก ห่วงทั้งในฐานะน้องและในฐานะคนที่แคร์ พี่ยูอมยิ้มก่อนจะตอบ
“กูเนี่ยโดนเด็กมันหลอก สุดท้ายก็มาตายกับเด็กที่อ่อนกว่าเป็นสิบปี”
“เออ เด็กมันร้าย”
พวกเขาหัวเราะกันอีกครั้ง หัวหน้าทีมเดฟมองบัตรฟิตเนสที่เขียนชื่อและนามสกุลจริงของพาโชคไว้และพอจะรู้ว่าธามคงไม่ได้ทำใจง่ายๆเหมือนที่บอก
“มานู่นแล้ว”
ธามสะกิดเพื่อนให้ดูเด็กแว่นที่วันนี้ไม่ได้สวมแว่นเดินออกมาที่บริเวณห้องน้ำข้างนอกที่พวกเขาดูดบุหรี่อยู่
“เข้าห้องน้ำเหรอ”
ลูกพี่ถามลูกน้องเก่าที่ดื่มจนหน้าแดง
“ครับ”
เจ้าตัวบอกพร้อมกับจะเลี้ยวไปอีกทาง พี่ยูเห็นน้องเดินงงๆเลยไปคว้าแขนมา
“เมามั้ยเนี่ย”
พี่ถามเด็กที่ยังดูมีสติดี
“ไม่เมา”
“งั้นเดินดีๆ”
คนเป็นพี่ว่าก่อนจะติดกระดุมเสื้อฮาวายย้วยๆที่พาโชคชอบนักหนาช่วงนี้ เห็นบอกมันใส่สบายแต่ก็ไม่ยอมติดกระดุมดีๆ
“ไม่ถอดเลยล่ะแว่น”
พี่ยักษ์บ่น
“ก็มันร้อน”
พอติดเสร็จก็ดึงมือออกปล่อยให้น้องไปเข้าห้องน้ำ พี่ธามที่ยืนมองอยู่ตั้งแต่ต้นกระแอมแก้เก้อ
“เหมือนกูไม่มีตัวตน”
คนที่ลืมเพื่อนไปชั่วครู่ขำพร้อมกับบ่น
“มึงดูเสื้อมันดิ อีกนิดกูว่าถ้ากูไม่อยู่คงไม่ติดหรอกกระดุม”
พี่ธามขำพรืด เพราะไม่คิดว่าเพื่อนตัวเองจะเป็นได้ถึงขนาดนี้ แต่อีกใจนึงก็เข้าใจหัวหน้าศศินเพราะพาโชคบางทีก็ไม่ระวังตัวเอาเสียเลย
“ขำเหี้ยอะไร”
พี่ยูที่กำลังเขินหันมาถามเพื่อนด้วยน้ำเสียงติดไม่พอใจ แต่ในตอนนั้นก็กวาดสายตาเข้าไปในร้านซึ่งเป็นกระจกแล้วเจอคนที่รู้จักนั่งลงที่โต๊ะเดียวกับคุณเนม ไม่ทันไรเขาก็หันมาสบตา ฝั่งนั้นเหยียดยิ้มให้มีแค่เขาที่ตัวชาไปหมด
...พี่ชายของเนสมาที่นี่ทำไม...
“ธาม”
ศศินเรียกเพื่อนพร้อมกับจับไหล่ใหญ่ไว้แน่น
“มึงพาพัชกลับบ้านเลยนะ”
“อะไรวะ”
คนที่กำลังงงแบบพี่ธามปรับโหมดไม่ทันเมื่อเพื่อนเดี๋ยวก็เล่นเดี๋ยวก็จริงจัง
“พาน้องกลับบ้านให้กูหน่อย”
ยูย้ำอีกรอบก่อนจะรีบเดินเข้าไปในร้าน
“เหี้ยอะไรวะยู มึงจะไปไหน”
***
“ยูริมีเรื่องอะไร ใช่เรื่องตำรวจกับเรื่องที่ไม่กลับมาเชียงใหม่ใช่ไหม”
คุณเนมถามพี่เอกที่อาสาเป็นคนขับรถไปส่งถึงบ้านในเมืองเชียงใหม่เพราะเจ้าตัวดื่มเยอะและไม่ชินทาง
“อืม”
พี่เอกตอบสั้นๆเพราะไม่อยากพูดอะไรมาก
“พี่เอกรู้เรื่องใช่ไหม”
“ก็พอรู้”
“เล่าให้ฟังได้ไหม”
เจ้านายถามแต่คนเป็นลูกน้องปฏิเสธ
“ไม่ดีกว่า บ้านคุณเนมอยู่ไหนนะเดี๋ยวผมไปส่ง”
คุณเนมเลือกที่จะไม่เซ้าซี้ต่อ เพราะบางครั้งเรื่องส่วนตัวเจ้าตัวคงไม่อยากให้ก้าวก่าย
“แล้วพี่เอกจะกลับยังไง”
“เดี๋ยวให้หัวหน้ามารับ ไม่งั้นก็นั่งแท็กซี่กลับ”
พี่เอกพูดถึงหัวหน้าทีมเดฟที่ไล่พวกเขาให้กลับมาก่อนเพราะอ้างว่าจะเคลียร์กับเพื่อนเก่า
“อันตราย ให้ยูริจัดการธุระเถอะ นอนบ้านเนมก็ได้นี่ ไม่ต้องกลัวเนมทำอะไร เนมไม่ทำเรื่องงี่เง่าแบบนั้นแล้ว”
เจ้านายว่าพร้อมกับยิ้มให้ตัวเองโดยที่ไม่ได้สนใจมองหน้าคนขับรถเลยว่ารู้สึกยังไง
3 อาทิตที่แล้ว...
— เนม —
ตอนนี้ผมยังไม่แน่ใจว่าจะไปๆกลับๆเชียงใหม่กับกรุงเทพหรือควรทำยังไงกับชีวิตดี ผมทำงานเป็ ceo ในบริษัทที่พึ่งเข้าตลาดหลักทรัพย์ได้ไม่ถึง 5 ปี งานของผมดูท่าทางจะยุ่งและยากมากกว่าคนอื่นในวัย 30 ปี ผมเป็นผู้บริหารหนุ่มไฟแรงที่วันๆคุยแต่เรื่อง passion and incomes ผมรักงาน รักการบริหารเงิน แต่สิ่งที่ผมลืมมาตลอดชั่วชีวิตคือการรักตัวเอง ผมวิ่งตามเขาจนลืมว่าผมควรจะมีความสุขเองเสียที
“อ้าว abc มาทำอะไรตรงนี้"
คนที่ผมกำลังรออยู่เอ่ยทัก ผมดับบุหรี่ก่อนจะสวนกลับไป
“ceoไหมพี่เอก”
คนทางนั้นหัวเราะจนตาปิดเพราะสนุกที่ได้แกล้ง จริงๆวันนั้นผมเมามาจากการไปกินเลี้ยงกับลูกค้าที่โรงแรมหรูและอาจจะเป็นเพราะความเมานี่เองที่ทำให้ผมขับรถกลับมาที่บริษัทไม่ใช่ที่คอนโดอย่างเคย เราคุยกันอยู่หลายประโยคและสุดท้ายแล้วก็ลงท้ายที่ทะเลาะกันรุนแรงเหมือนเคย แต่แปลกไปที่ครั้งนี้ผมโดนลากขึ้นรถญี่ปุ่นคันเก่าแทนที่จะถูกทิ้งไว้ข้างหลังเหมือนเคย
“นั่งนิ่งๆ สงบสติอารมณ์ไปซะ"
ถ้าเป็นพี่เอกในห้องทำงานคงไม่มีสิทธิมาสั่งผมแบบนี้ แต่ตอนนี้ผมอยู่บนรถของเขาคงทำอะไรไม่ได้นอกจากเงียบแบบที่บอก เพราะผมเมามากจริงๆ
“แล้วเมาแบบนี้ขับรถกลับมา สมองหายเหรอเนม"
ผมยิ้ม ไม่ได้ยิ้มที่ถูกด่า แต่ยิ้มเพราะเขาไม่ได้เรียกว่าคุณเนมอย่างเคย
“ถ้าพ่อแม่รู้จะทำไง"
ผมที่กำลังกึ่งหลับกึ่งตื่นหุบยิ้มแทบจะทันทีเมื่อสุดท้ายแล้วเขาก็อ้างพ่อแม่ขึ้นมาเหมือนเดิม ผมเลือกที่จะหลับตาเพื่อเก็บความรู้สึกที่ได้นั่งข้างเขาไว้ แต่เพราะคอนโดผมอยู่ไม่ไกลจากที่ทำงานสักเท่าไหร่ ไม่ทันไรรถเต่าคันสวยก็จอดลง
“ลุก ผมแบกไม่ไหวนะ อ้วนจะตายห่า"
ผมไม่ได้อ้วน ผมน้ำหนักไม่ได้เกินเกณฑ์ด้วยซ้ำแต่พี่เอกก็ยังยืนยันว่าผมอ้วน บางทีอาจจะเป็นเพราะผมมีแก้มตั้งแต่เด็ก
“มึนหัว"
ผมบอกออกไปตามความเป็นจริง
“เหอะ ไม่มึนก็แปลก”
ทางนั้นว่าก่อนจะดับเครื่องแล้วเปิดประตูออกไป ปล่อยให้ผมนอนคอพับ แต่ไม่ทันไรพี่รปภ.ที่รู้จักกันดีก็เดินเข้ามาถาม
“มีอะไรไหมครับ"
พี่เอกเปิดประตูรถออกพร้อมกับบอก
“มีคนเมาครับ"
“อ้าว คุณเนม"
พี่รปภ.ที่รู้จักกันดีเพราะตึกนี้มีอยู่ไม่กี่ห้อง ช่วยหิ้วปีกผมขึ้นอีกข้างแต่พี่มันกลับบอกปัด
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมจัดการเอง รบกวนพี่เปิดประตูกับลิฟท์ให้หน่อย"
คนที่อาสาจะจัดการเองแบกผมขึ้นหลังอย่างทุลักทุเล แต่ก็ตามนิสัยขี้หวงของพี่มันถึงทำให้ร่างสูงผอมแบกผมที่ดูมีเนื้อมีหนังมากกว่ามาส่งถึงห้องได้
ผมเอนหัวซบลงกับแผ่นหลังกว้างก่อนที่จะถูกวางลงบนเตียงในห้องนอน
“จะอ้วกไหมหรือจะอาบน้ำ"
แขกของคอนโดห้องหรูถามผมก่อนจะผละออกไป ผมที่สร่างเมาแล้วเริ่มทำตัวงี่เง่าอีกครั้ง ผมรู้ตัวดีแต่ก็ไม่เคยคิดว่าจะหยุดมัน
“เนมทำอะไรผิดวะ"
ผมร้องไห้ง่ายๆ กับเรื่องเก่าๆที่ผ่านมาสิบกว่าปี จมอยู่กับเรื่องเดิมๆ ตอนนี้ยังถือว่าดีขึ้นเพราะยุ่งกับงาน แต่เมื่อไหร่ที่เหนื่อยก็ยังคิดถึงเรื่องของเรามากอยู่ดี
“คุณเนมนอนไปเถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะเอารถมาคืน”
พี่เอกถอนหายใจอีกครั้งกับความเอาแต่ใจของผม
“พี่แม่งก็เอาแต่หนี พี่เห็นผมเป็นอะไรวะ"
“เนม"
ทุกครั้งที่พี่เอกเรียกชื่อผมจะเป็นทุกครั้งที่พี่มันไม่สบอารมณ์
“พี่ไม่อยากทะเลาะ"
แต่ผมอยากทะเลาะกับเขานะ เพราะถ้าเราไม่ทะเลาะกันเราก็ไม่เคยได้คุยกันดีๆเลย
“เกลียดเนมมากเลยเหรอ"
“เนม!”
“ทำไมวะ!”
ผมขึ้นเสียงใช่เขาที่เรียกชื่อผมเสียงดัง
“เลิกถามว่าทำไมได้แล้ว เนมไม่ใช่เด็กอายุ17แล้วนะ เนมควรรู้ได้แล้วว่าอะไรควรไม่ควร"
สิ่งที่ผมเห็นอยู่ตอนนี้คือพี่เอกตัวสูงไม่ใช่พี่เอกที่ตัวพอๆกันอย่างเมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว ผมมองพี่เอกคนปัจจุบันผ่านน้ำตาและความทรงจำดีๆเมื่อหลายปีที่แล้ว แต่ถึงจะเป็นคนไหนผมก็แค่รักพี่มัน ผมเป็นไอ้โง่ที่ขอให้เขารักตัวเองกลับทั้งๆที่เขาอาจจะเกลียดผมไปแล้ว
“พี่นั่นแหละที่พูดแต่คำนั้นมาเป็นสิบปี พี่แม่งขี้แพ้"
เอาจริงๆแล้วผมไม่ได้อยากทะเลาะกับเขาเลย ผมอยากคุยกับเขาดีๆอยากยิ้มให้กันเหมือนเคย
“แล้วต้องทำยังไงวะ! บอกสิ!”
ผมนั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นแบบที่ไม่เคยได้ทำ ผมเคยคิดมาตลอดว่าผมจะไม่มีทางปล่อยเขาไป แต่เร็วๆนี้ผมพึ่งฉุกคิดได้ว่าความรักของผมมันไม่ได้แค่ทำร้ายแค่ผมคนเดียว มันทำร้ายเขาด้วย ผมหลอกตัวเองมาตลอดว่าที่พี่เอกปฏิเสธผมเพราะเราเป็นพี่น้องกัน โดยลืมคิดไปว่าบางทีอาจจะเป็นเพราะเขาไม่รักผมแล้วก็ได้
“เนมรักพี่นะ"
เขาไม่ได้ตอบ เพราะเขาอาจจะเคยชินและเบื่อหน่ายที่ผมพร่ำเพ้อแบบนี้มาตลอดหลายปี แต่ผมไม่ใช่คนขี้โกหกแบบพี่เอกหรอก ผมตัดสินใจแล้วว่าผมเองจะย้ายตัวเองไปเชียงใหม่ ท้ายที่สุดแล้วไม่ใช่พาโชคหรอกที่คิดจะหนียูริไปแต่เป็นผมต่างหากที่กำลังหนีหัวใจตัวเองไป
“หยุดร้อง โตจนเป็นเจ้านายคนแล้ว"
บางทีคำขอสุดท้ายในชีวิตผมที่มีต่อเขาคงสำเร็จเมื่อพี่มันค่อยๆสวมกอดผม บางทีเขาคงจะสมเพชผู้ชายอายุ 30 ที่ร้องไห้สะอึกสะอื้นเหมือนคนบ้า ผมที่ไม่ได้แตะตัวพี่เอกมานานจนจำไม่ได้ว่าครั้งล่าสุดพี่มันผอมขนาดนี้ไหม ผมยกมือขึ้นกอดไหล่กว้างนั้นไว้ และไม่รู้ว่าหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่
***
— พี่เอก —
ไอ้ตัวแสบหลับไปแล้ว ผมยืนมองหน้ามึนๆของมันอย่างเหนื่อยใจ ก่อนจะเดินเข้าครัวเพื่อหาน้ำดื่มเพื่อพบว่าในตู้เย็นส่วนใหญ่แล้วเป็นไวน์กับเบียร์ผลไม้ ผมเคยมาที่นี่แค่ครั้งเดียวคือตอนที่เนมซื้อห้องนี้แล้วต้องบินไปต่างประเทศ ผมจึงถูกพ่อวานให้มาดูช่างให้ ผมฉกเบียร์เย็นเฉียบมาขวดนึงแทนที่จะเป็นน้ำเปล่าก่อนจะเดินออกมานอกระเบียงเพื่อรับลมเย็นพร้อมกับนั่งมองแม่น้ำเจ้าพระยาในเวลาดึก ก่อนจะมองนาฬิกาข้อมือที่บอกเวลาเกือบตีหนึ่ง ผมทิ้งกระป๋องเบียร์ลงในถังก่อนจะเดินวนเข้าไปในห้องนอนอีกรอบ แล้วพบว่าคนที่กำลังนอนหลับอุตุสะดุ้งตื่นเพราะแค่เสียงฝีเท้า
“พี่เอก"
เนมเรียกผมพร้อมกับลุกขึ้นมาจากเตียง เพราะเจ้าตัวเมาหรือรีบก็ไม่รู้ถึงทำให้สะดุดผ้าห่มลงมานั่งกองอยู่บนพื้น ผมรีบดึงแขนเนมขึ้นแต่ก็ไม่ทัน
“ยังไม่หยุดร้องอีก"
ผมบอกพร้อมกับนั่งลงมองเจ้านายที่ตอนนี้ร้องไห้จนน่าสงสาร ผมไม่อยากให้เนมเป็นแบบนี้เลย
“โตแล้วนะเนม"
ผมให้ข้ออ้างตัวเองว่าบางทีอาจจะเป็นเพราะเบียร์ขวดนึงที่พึ่งดื่มไปถึงทำให้ผมดึงเนมมากอดไว้อีกครั้ง แต่จริงๆแล้วผมก็รู้ดีว่าเบียร์ขวดเล็กทำอะไรผมไม่ได้หรอกถ้าเทียบกับแอลกอฮอลปริมาณมหาศาลที่เนมมันขนเข้ามาในออฟฟิศประจำ
“ขี้เมา"
ผมบอกคนที่ไม่เลิกร้องไห้สักที พร้อมกับโยกตัวไปมาเหมือนเวลาโอ๋เด็ก เนมอาจจะเป็นผู้ใหญ่ในสายตาคนอื่นแต่จริงๆแล้วก็ ceo ของทุกคนก็ยังเป็นเด็กแก้มบวมในสายตาผมอยู่ดี
“อ้วนขึ้นนะ ไอ้อ้วน"
“เนมไม่ได้อ้วน"
เจ้าตัวบอกเสียงแหบแห้ง
“เพราะกินเบียร์เยอะไง"
ผมจับตรงเอวเล็กแต่นุ่มนิ่มของเจ้าตัวพร้อมกับมองหน้าคนที่รองไห้ไปด้วยหน้าแดงไปด้วย
“ตาปรือแล้ว ไปนอนไป"
คนที่ถูกกอดไว้เอื้อมมือขึ้นมากอดผมแน่นอย่างกลัวว่าผมจะหายไป
“ถ้าหลับพี่เอกจะกลับไป"
ผมถอนหายใจหนักพร้อมกับถามตัวเองอีกครั้งว่าหรือผมควรจะปล่อยให้เรื่องมันเป็นไปแบบที่อยากให้เป็น ผมเป็นคนที่หนีปัญหามาตลอดแบบที่เนมบอก เป็นคนที่ไม่รักษาสัญญา เป็นแฟนที่ไม่ได้เรื่อง ...และเป็นพี่ชายที่เหี้ย...
“เอ้า เบะอีกแล้วอ้วน"
ผมบอกพร้อมกับลูบหลังคุณ ceo
บางทีตอนนี้ต้องขอบคุณน้ำตาของน้องมันและพาโชคที่ทำให้ผมพึ่งจะลดทิฐิตัวเองลงมา ผมกับพาโชคไม่เคยคุยเรื่องส่วนตัวกันเลยจนวันที่พาโชคตัดสินใจเดินมาบอกผมว่าจะไปเชียงใหม่ ผมค่อนข้างแปลกใจกับการตัดสินใจเด็ดขาดของเด็กอายุ 24 ปี เราคุยกันทั้งเรื่องงาน เรื่องอนาคตและเรื่องส่วนตัวของพาโชคกับหัวหน้าและคำตอบที่ได้มาจากน้องเล็กสุดในทีมทำให้ผมหันมามองคนที่อยู่เป็นครอบครัวเดียวกันมาหลายสิบปี พาโชคบอกผมไว้ว่า
...ถ้าตัดสินใจแล้วก็ต้องรับผลของการกระทำของตัวเองให้ได้ และจะไม่เสียใจในเรื่องที่ทำไปแล้ว…
ผมไม่เคยมองความรักในมุมมองแบบนี้มาก่อนในขณะที่เนมอาจจะคิดแบบนี้มาตั้งแต่อายุ 16 แล้วก็ได้ เป็นผมเองที่มองว่าน้องมันยังเด็ก ขาดความยับยั้งชั่งใจ คิดจะทำอะไรก็ทำ แต่คงไม่มีเด็กที่ไหนที่ซื่อตรงกับตัวเองมานานขนาดนี้
ผมก้มหน้าลงไปชิดกับใบหน้าของอีกคน จมูกของเราจรดกัน ผมได้กลิ่นไวน์จางๆ อีกคนเหมือนกับกำลังสงสัยอะไร เนมตกใจจนเหมือนจะถอยห่าง ผมดึงท้ายทอยอีกคนเข้ามาใกล้ก่อนจะบอกเสียงเบา
“อย่าพึ่งถามอะไร”
ผมว่า ก่อนจะก้มลงเอาปากแตะริมฝีปากนุ่มของอีกคน
...ผมอยากจะลองตัดสินใจและรับผิดชอบเองดูเหมือนกัน...
-
:katai2-1: พี่ยูห่วงน้องมากๆ เลยน๊า แค่กระดุมเสื้อหลุดเอง :hao6:
.
..
รอตอนหน้าอย่างใจจดใจจ่อ
.
..
อ่าาาาาา พี่เอกกะคุณเนมเป็นพี่น้องกันเหรอคะ :ruready
-
พี่เอกกับคุณเนมมมม
-
หวังว่าทุกอย่างจะเรียบร้อย
-
ชอบบบบบบบบบ :mew1: :mew1: :mew1:
พี่เอก คิดได้ซะที :katai2-1:
หนีหัวใจตัวเอง หนีคุณเนม ทั้งที่ก็รักกันมาตลอด เพื่ออะไร :angry2:
พี่ชายเนส เจ้าคิดเจ้าแค้นจะตามล่าพี่ยูไปจนตายหรือไง
เอ.......หรือที่แท้แอบรักพี่ยูมาตลอด :z3: :z3: :z3: ก๊ากกกกกกกกกกก
พี่ยู พัช :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4:
-
พี่ชายเนสมาทำไมมมมมมมมม แง อยากอ่านเรื่องคุณเนมกับพี่เอก
-
จะจบแล้วอ่าาา T T
-
:pig4: :pig4: :L1: :L1:
-
ตอนนี้นี่โฟกัสพี่เอกคุณเนมอย่างเดียวเลย อยากอ่านคู่นี้อีกเยอะๆอ่าาาตงิดตรงคำว่าพี่น้องคืออะไรค่า นี่คิดดีไม่ได้เลยนะ
-
พี่น้องแบบไหนน
ลูกพี่หรือลูกน้องงี้ป่าวว :katai1:
-
อยากอ่านมากๆเลย
:L2: :L1: :pig4:
-
อืมห์ คู่ใหญ่กว่าก็มา อยากรู้สาเหตุที่พี่เอกกับคุณเนมต้องห่างกัน
พัชอยู่ทางนี้ดีแล้ว พี่ยูประกาศโต้งๆ ว่าแฟนอยู่เชียงใหม่ หมั่นไส้
ส่วนธาม เข้าใจในความเป็นเพื่อนกับพี่ยู
แล้วพี่ชายเนส นี่มามีเรื่องอะไร
อยากรู้อีกแล้วละ
:katai4: :katai4:
-
พี่เอกกับคุณเนมมีสถานะพี่น้องจากการแต่งงานใหม่ของพ่อหรือแม่และเป็นลูกติดจากแต่ละฝ่ายค่ะ
มโนล้วนๆข่ะ :katai3: :katai3:
-
ลุ้นคู่เนมไปอีก
-
……
พอมาถึงตอนนี้ก้อต้องมาเชียร์พี่เอกกับคุณเนมกันละ
คู่แล้วต้องไม่แคล้วกันนะ
ดูคู่พี่ยูกับน้องพาโชคนะพี่เอก
……
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
…
-
หมั่นไส้ยูริ ชีวิตมันจะดีเกินไปแล้ว
คุณเนมกะพี่เอกนี่ทำเอาตะกุยหน้าจอเลย ต่องสงสัยทำงานหนักมาก
-
24.ฝันดีนะ
“ไม่เจอนานเลยนะยู”
พี่ชายของเนสเอ่ยทัก บทสนทนานั้นเริ่มต้นขึ้นเมื่อพี่ยูก้าวเท้าเข้ามาในร้านตรงโต๊ะของตัวเองที่มีคุณเนมกับพี่เอกนั่งก่อนอยู่แล้ว พี่เอกมองหน้าหัวหน้าอย่างต้องการคำตอบเพราะผู้ชายคนที่มาใหม่อยู่ดีๆก็เดินเข้ามาหาที่โต๊ะเหมือนรู้จักกันอยู่แล้ว
“วันนั้นก็พึ่งเจอตรงหน้าตึกไม่ใช่เหรอ”
ศศินตอบเสียงเรียบ
“ออกมาคุยกันหน่อยไหม”
หัวหน้าทีมเดฟว่าพร้อมกับชี้ไปที่หลังร้าน
“คุยกันตรงนี้ก็ได้นี่”
คนมาใหม่ปฏิเสธพลางยิ้มก่อนจะมองมาทางคนที่นั่งอยู่ก่อน คุณเนมเลิกคิ้วมองก่อนจะถาม
“ไม่แนะนำหน่อยเหรอยูริ”
ยูริถอนหายใจหนักก่อนจะค่อยๆบอก
“นิว นี่คุณเนมกับพี่เอกทำงานด้วยกัน ส่วนนี่นิวเพื่อนสมัยมัธยม”
คุณเนมยิ้มพร้อมกับยกมือไหว้ชายอีกคนที่น่าจะอายุพอๆกัน พี่ยูมองหน้าพี่เอกนิ่งก่อนจะบอก
“เดี๋ยวผมขอออกไปคุย พี่เอกพาคุณเนมกลับเลยก็ได้ครับ ไม่ต้องรอ"
พี่เอกพยักหน้ารับเพราะพอรู้ว่าอะไรเป็นอะไร ส่วนคุณเนมนั้นยังไม่เข้าใจอะไรเลย
“มีอะไรกันรึเปล่า เพื่อนยูรินั่งกินกับเนมก็ได้นี่”
ศศินที่ยังไม่อยากพูดอะไรมากรีบบอกพี่เอก
“พี่เอกครับ กลับไปก่อนเลยพี่”
พี่เอกลุกขึ้นก่อนจะดึงมือคุณเนมขึ้น บางทีคงเพราะมัวแต่ตกใจคุณเนมถึงได้เดินตามพี่เอกไปอย่างงงๆ แต่ก่อนเปิดประตูออกจากร้านก็ไม่วายหันมามองทางหัวหน้าทีมเดฟที่มีสีหน้าไม่สู้ดี ไม่เหมือนยูริขาโหดคนเดิม
“เป็นไง สบายดีไหมหัวหน้า”
เพื่อนสมัยมัธยมที่ว่าเอ่ยทักทายอีกครั้งด้วยหน้าตายิ้มแย้ม เขานั่งลงตรงข้ามพี่ยู
“มีอะไร”
ศศินเอ่ยทักก่อนจะมองออกไปที่หลังร้านเห็นว่าพาโชคกับธามคุยกันอยู่
“ทักทายตามประสาคนรู้จักไม่ได้เหรอวะ”
คนตรงข้ามว่าก่อนจะมองตามสายตาหัวหน้าออกไป พอเห็นว่าใครกำลังเดินเข้ามาก็ยิ้มกริ่ม
“น้องคนในคลิปกับมึงนี่”
พี่ยูที่พยายามใจเย็นเข้าข่มเริ่มมือชาและโมโหเมื่อรู้ว่าผู้ชายคนข้างหน้านี้รู้เรื่องทุกอย่าง ดีไม่ดีกล้องในห้องเขาก็คงเป็นฝีมือของนิว
“แว่นกลับไปกับพี่ธามก่อน”
พี่ยูบอกเมื่อน้องเดินเข้ามาถึงโต๊ะแล้ว พาโชคมองตาแดงก่ำของพี่มันแล้วส่ายหัว
“ไม่ ไม่กลับ”
ยูมองหน้าน้องก่อนจะดึงตัวเข้ามาใกล้ พี่มันมองหน้าพาโชคเพื่อขอร้องไม่ใช่บังคับเหมือนเคย แต่พัชดื้อกว่าที่คิด
“ไม่กลับ ผมจะอยู่ด้วย”
“มีอะไรกันวะ พัชไม่ยอมกลับ”
พี่ธามที่เดินมาถึงทีหลังบอกเพื่อนพลางมองหน้าผู้ร่วมโต๊ะคนใหม่
“กลับไปกับพี่ธามก่อนนะ เดี๋ยวพี่ก็กลับแล้ว”
หัวหน้าพยายามบอกเสียงเบาแต่พาโชคผู้จำหน้าตำรวจคนนี้ได้แม่นตอบปฏิเสธเสียงเรียบแบบที่พี่รู้แล้วว่ายังไงพัชจะไม่กลับไปก่อนเขาแน่นอน
“ไม่กลับ”
“โอเค งั้นรอตรงนี้ เดี๋ยวพี่ไปคุยตรงนั้น”
พี่ยูลุกขึ้นยืนก่อนจะลูบหัวอีกคนแล้วชี้ไปหลังร้านที่มองเห็นได้จากตรงนี้
“แล้วจะกลับมา”
เขาบอกคนเด็กกว่าเพราะเห็นว่าพาโชคกำลังดูเหมือนไม่สบายใจมาก พี่ยูบีบมือของน้องมันก่อนจะเดินออกไปนอกร้านพร้อมกับกับตำรวจคนนั้น
***
“ชีวิตดีนะมึง”
นิวบอกก่อนจะจุดบุหรี่ขึ้น
ยูกับนิวเป็นเพื่อนสนิทกันตั้งแต่สมัยประถมเพราะเป็นแค่เด็กไทยเพียงสองคนในชั้นเรียนที่มีแต่ลูกครึ่งและต่างชาติ พวกเขาสนิทกันจนจบม.ต้น นิวถึงย้ายออกไปเรียนที่โรงเรียนเอกชนในเมือง ตอนนั้นพวกเขาก็ยังสนิทกันไปมาหาสู่กันดี จนกระทั่งยูคบเพื่อนกลุ่มใหม่ กลุ่มคนพวกนั้นมาจากหลายชาติ ทำตัวเป็นผู้ใหญ่ ดื่มเหล้า ดูดบุหรี่และท้ายสุดคือไม่พ้นเรื่องทะเลาะวิวาท เรื่องมันถึงจุดเปลี่ยนเมื่อเขาถูกยุให้จีบน้องสาวของนิว เขาเห็นเนสน้องสาวของนิวมาตั้งแต่เด็ก เห็นว่าน้องมันน่ารักดี แต่เพราะไม่อยากแพ้พนันเพื่อนถึงได้เริ่มจีบและคบหากับเนส ซึ่งตอนนั้นเขากับนิวก็เริ่มไม่ลงรอยนักเพราะนิวเห็นว่าเขาเปลี่ยนไป ศศินในวัย 16-17 ทำเรื่องไม่ดีมากมาย มันมากจนเข้าใจได้ว่าทำไมนิวถึงยังได้ฝังใจมาจนถึงตอนนี้
“ไม่ได้ดีหรอก กูแค่พยายามทำให้ทุกอย่างมันปกติ”
เขาตอบพร้อมกับแค่นยิ้ม อีกคนจุดบุหรี่ขึ้นมาก่อนจะสูดเข้าไปเต็มปอด
“พ่อกับน้องกูก็บอกให้พอ แต่กูยังเจ็บอยู่ ยิ่งกูเห็นชีวิตมึงดีกูยิ่งเจ็บ”
เขาเข้าใจดี พี่ยูพยักหน้ารับแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
หลังจากที่คลิปของน้องสาวเนสหลุดออกไปในหมู่วัยรุ่นเรื่องก็เริ่มบานปลาย ความสัมพันธ์ของเขากับนิวที่ร่อแร่อยู่แล้วถึงเวลาที่ต้องจบ และมันก็จบด้วยน้ำตาทั้งสองฝ่าย เขายืนยันกับนิวครั้งแล้วครั้งเล่าว่าเขาไม่ได้เป็นคนปล่อยแต่ก็เท่านั้นเพระคลิปนั้นเขาเป็นคนถ่ายเอง
“ไอ้น้องนั่นของมึงเหรอ”
ยูมองตามสายตาเพื่อนเก่าที่น่าจะไม่มีทางกลับมาเป็นเพื่อนกันได้แล้วก่อนจะตอบรับ
“อืม”
“ไม่ต้องมองขนาดนั้น กูไม่ทำอะไรหรอก”
ไม่รู้ว่าตอนนี้เขาทำหน้าตายังไงอีกคนถึงได้บอกออกมาแบบนั้น
“ได้ข่าวว่าแจ้งความเหรอ มีเรื่องอะไร ทำไมไม่บอกให้กูช่วยล่ะ”
พี่ยูยิ้มก่อนจะตอบ
“มึงน่าจะช่วยได้ดีเลยแหละ”
ศศินบอกออกไปตามจริง เขารู้ว่าคนผิดคือเขา เขาขอโทษนิวและเนสมานับครั้งไม่ถ้วนและก็โดนทำร้ายนับครั้งไม่ได้เช่นกัน แต่มันก็ไม่มีอะไรดีขึ้นเลยเมื่ออีกฝั่งยังตามล่าและเขาก็ยังต้องหนีหัวซุกหัวซุน ตั้งแต่เด็กยูริไม่เคยมีความคิดที่จะไปไหนนอกจากบ้านเกิด แต่เขาก็เริ่มคิดเมื่อเห็นว่าชีวิตไฮสคูลของเขามันยากจนเกินไป
“ถามจริง มึงยังมีหน้ากลับมาอีกเหรอวะ”
เพื่อนเก่าถาม พี่ยูถอนหายใจก่อนจะตอบ
“กูเหนื่อยแล้วนิว บ้านกูอยูที่นี่ กูอยากกลับบ้าน”
ตำรวจหนุ่มถอนหายบ้างก่อนจะบอก
“กูมาหามึง จะมาบอกว่าให้ถอนแจ้งความซะ”
ศศินเลิกคิ้วมองเพื่อนเก่าก่อนจะค่อยๆเรียบเรียงความคิดในหัว
“แล้วกูจะได้อะไร”
“กูจะไม่ยุ่งกับมึงอีก”
พี่ยูมองเข้าไปในร้านเห็นไอ้เด็กแว่นกำลังมองออกมาทางที่พวกเขายืนอยู่
“อย่ายุ่งกับเพื่อนหรือคนของกู”
นิวมองตามสายตาหัวหน้าก่อนจะยิ้มขำ
“ถ้ามึงไม่ถอนแจ้งความกูยุ่งแน่”
“กูจะแน่ใจได้ยังไง”
“ปล่อยให้ผู้ใหญ่เขาคุยกัน มึงก็รู้ว่าพ่อกูเป็นยังไง”
สมัยเด็กเขาเคยเจอนายหัวเล้งพ่อของนิวอยู่หลายครั้ง นายหัวเล้งเป็นนักธุรกิจใหญ่ในแถบนี้ ท่านเป็นคนเด็ดขาด ลูกน้องเยอะ บารมีของท่านแม้แต่ตำรวจยังไม่กล้ายุ่ง บุญแค่ไหนที่พี่ยูยังรอดมาถึงตอนนี้ บางทีคงต้องขอบคุณพ่อของตัวเองที่เป็นเพื่อนกับนายหัวมานาน
“กูคงไม่มีทางเลือกสินะ”
ศศินถาม
“ไม่มีหรอก คนแบบมึงไม่น่าลอยหน้าลอยตาอยู่ได้แบบนี้เลยด้วยซ้ำ”
ใครอีกคนตอบ เขามองหน้าเพื่อนเก่านิ่ง อยากจะขอโทษอีกสักพันครั้งแต่ที่ทำได้ก็แค่ยืนเฉยๆ สักพักนิวก็เดินออกไปไม่มีคำบอกลาหรืออะไรทั้งนั้น
“โอเคใช่ไหมวะ”
พี่ธามถามเมื่อเดินมาถึงหลังร้านแล้วเห็นเพื่อนตัวเองยังยืนนิ่งอยู่
“ขอบใจมึง ไม่มีอะไร”
“กลับเถอะกูว่า”
พี่ธามว่า
“พี่ยู”
พาโชคเรียกพี่ยูที่ดูนิ่งกว่าปกติ พี่มันยกมือขึ้นมาจับแขนพัชพร้อมกับบอก
“กลับบ้านกันแว่น”
***
“คนแบบมึงไม่น่าลอยหน้าลอยตาอยู่ได้แบบนี้เลยด้วยซ้ำ”
พี่ยูนั่งลงบนโซฟาหนังตัวใหญ่ในบ้านตัวเอง พาโชคมองคนที่นิ่งมาตั้งแต่ที่ร้านก่อนจะเดินเข้าไปในครัวเพื่อหาน้ำดื่ม เสียงของนิวยังคงก้องอยู่ในหัวของหัวหน้า แม้นิวจะมองว่าชีวิตเขาดียังไงก็ตาม แต่ไม่เคยมีใครรู้ว่าไม่เคยมีคืนไหนเลยที่พี่มันนอนหลับสนิท ยูทำงานหนักและออกกำลังกายไม่ใช่เพราะเขาอยากจะทำ เขาแค่อยากจะเหนื่อยจนไม่มีเวลาคิดถึงเรื่องเก่าๆแล้วนอนไม่หลับต่างหาก
“น้ำไหม”
พัชยื่นขวดน้ำเย็นเฉียบให้พี่แต่เขากลับไม่ได้ตอบอะไร
“ไม่เจ็บตรงไหนใช่ไหม”
พาโชคนั่งลงข้างๆเจ้าของบ้าน พี่ยูมองหน้าน้องก่อนจะถามเรื่องที่อยากถามมาสักพักแล้ว
“พัชเคยเกลียดพี่ไหม”
พาโชคเงียบไปและพยักหน้าลงช้าๆเมื่อคิดถึงเรื่องที่ผ่านๆมา อีกคนยิ้มแต่น้ำตากลับไหล
“ทำไมพี่ต้องทำอะไรผิดซ้ำๆซากๆวะ”
พี่มันบอกพร้อมกับคว้าตัวน้องเข้าไปกอด
“ขอโทษนะแว่น”
จริงอยู่ว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาเป็นความสัมพันธ์แบบเรื่อยๆแต่ระหว่างทางมันกลับไม่ได้ราบเรียบนัก พัชยอมรับว่าบางทีพอมองกลับไปก็ยังเสียใจกับเรื่องเก่าๆ ยังอดคิดไม่ได้ว่าทำไมตอนนั้นพี่ยูถึงได้ใจร้ายขนาดนั้น
“กลัวพี่ไหม”
พาโชคสายหัวก่อนจะบอกคนที่ตัวสั่น
“ร้องไห้ก็ได้นะ ผมว่ามันน่าจะโล่งดี”
และหลังจากที่บอกออกไปแล้วคนเป็นพี่ก็ซบหน้าลงกับไหล่น้องมัน พาโชคตบหลังกว้างของอีกคนเบาๆแล้วในที่สุดก็กอดพี่มันไว้
“ขอบคุณนะพาโชค”
พี่ยูค่อยๆบอก ที่ผ่านมาศศินไม่ใช่ไม่เคยพยายามในความสัมพันธ์ ทุกๆคนที่เขาคุยด้วยหรือคบด้วยเขาไม่ได้คิดว่าจะทิ้ง เขาแค่หวังให้ใครก็ตามที่รู้เรื่องอดีตของเขายอมรับเขาได้และพร้อมที่จะเดินไปด้วยกัน แต่ยูก็พึ่งรู้ว่าไม่ใช่แค่ใครก็ได้ เพราะท้ายที่สุดแล้วเขาก็ผิดหวังกับความสัมพันธ์ฉาบฉวย ทุกๆคนที่พี่มันเข้าหามักจะจบลงบนเตียง มีบางคนที่ไปได้ไกลมากกว่านั้นหน่อยแต่ก็จบลงที่ต่างคนต่างก็เฟตตัวออกไป ทิ้งเขาบ้างถูกเขาทิ้งบ้างเพราะนิสัยส่วนตัวที่เข้ากันไม่ได้
“แว่น”
พี่ยูเรียกน้อง พาโชคเป็นคนเดียวที่อยู่ข้างกันมาถึงตอนนี้ และดีเหลือเกินที่น้องยังไม่หนีไปไหน
“ครับ”
พาโชคขานรับทั้งๆที่ยังกอดพี่มันไว้แน่น
“พี่รักพัชนะ”
คนถูกบอกรักยิ้ม ก่อนจะตอบ
“อืม รักพี่เหมือนกัน”
คำพวกนี้ไม่เคยบอกกันก็จริง แต่พอได้ลองพูดแล้วถึงได้รู้ว่ามันดีกับความรู้สึกมากเหลือเกิน พี่ยูยิ้มก่อนจะผละตัวออกแล้วขยี้ผมน้องมันเล่น สำหรับพี่มันแล้ววันนี้เหมือนเอาภูเขาออกจากอก หัวโล่ง ต่อไปคงไม่ต้องระแวงหรือกลัวอะไรอีก
***
6 เดือนต่อมา
“พวกพี่ยูถึงยัง”
เจนถามพาโชคที่นั่งรอพี่ยูและพวกพี่เดี่ยวอยู่ด้วยกันในร้านกาแฟบนห้างใหญ่กลางเมือง วันนี้เจนออกมาหาลูกค้าจึงแวะมาเจอกับพาโชคก่อนเพราะมีนัดกินเลี้ยงกันที่พัชได้เลื่อนตำแหน่งแล้ว เด็กแว่นกดโทรศัพท์ก่อนจะกรอกเสียงลงไปเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายรับสายแล้ว
“อยู่ไหนเนี่ย”
เจนอมยิ้มเพราะรู้ได้เองว่าน้องกำลังโทรหาหัวหน้า ฟังจากน้ำเสียงก็รู้
“พัชกับพี่เจนอยู่ตรงร้านกาแฟไง ที่บอกพี่ยูไปในแชท”
และยิ่งกลั้นยิ้มไม่ได้เมื่อได้ยินคำแทนตัวของน้องมัน
“ยกมืออยู่เนี่ย”
พาโชคยกมือแล้วยืนขึ้นเมื่อเห็นว่าพวกพี่ๆหันไปอีกทาง
“หันหลังดิ”
พาโชคบอกก่อนจะสบตากับพี่เดี่ยว พี่เดี่ยวถึงได้สะกิดหัวหน้าว่าเจอน้องกับเจนแล้ว
“แสบตาเลยกู ยิ้มอะไรขนาดนั้น”
พี่เดี่ยวว่าเมื่อเห็นหัวหน้ายิ้มกว้างก่อนจะสาวเท้าเข้าไปหาพาโชคเป็นคนแรก
“เขาเรียกคนมีความรักว่ะมึง โลกแม่งสดใจ กูกับเมียตอนแรกๆก็แบบนี้”
พี่บอลบอกพร้อมกับหัวเราะแล้วเดินตามหัวหน้าไป
“แล้วตอนนี้ล่ะ”
“โลกมืดไอ้สัด”
พี่เดี่ยวกับพี่บอลขำกันคิกคักก่อนจะเดินเข้าไปรวมตัวกับเจนและพี่เอกกับคุณเนมที่มาถึงพอดี
“กินอะไรกัน ตกลงรึยัง”
พี่ยูถาม
“ชาบูไม่เอานะ พึ่งกินมา”
พี่เอกบอก
“พาโชค ไม่ได้เจอตั้งนาน”
คุณเนมผู้ไม่ได้เจอพาโชคมาตั้งแต่น้องกลับมาจากเชียงใหม่ปรี่เข้าไปกอดแต่พี่ยูรีบดึงแขนพัชมันไว้
“แว่นมานี่”
พี่มันบอกพร้อมกับดึงน้องเข้าหาตัวเอง ปล่อยให้คุณเนมได้จับแค่ไหล่ เดาได้ว่าโบนัสปีนี้ของหัวหน้าศศินคงลดลงหากวัดจากคะแนนพิศวาสของคุณเนม
“กินข้าวนี่แหละ อาหารไทยกินด้วยกัน จะได้คุยกันไปเรื่อยๆ”
พี่เอกสรุปให้เมื่อเห็นว่าไม่มีใครตัดสินใจได้ และทุกคนก็ย้ายกันขึ้นไปกินข้าวกันที่ร้านอาหารไทยชั้นบน
“ยินดีกับ senior front-end developer ด้วยครับ”
คุณเนมว่าพร้อมกับปรบมือแปะๆ
“งานเพิ่มแต่เงินไม่เพิ่มอ่ะคุณเนม”
พาโชคบุนงุบงิบ คุณเนมขำก่อนจะโบ้ยให้อีกคน
“คนจัดงบก็ยูรินู่น เนมไม่เกี่ยว”
“เอาแล้ว ครอบครัวร้าวฉาน”
พี่เดียวว่าพร้อมกับขำ
“เอาไปทำไมเยอะแยะ วันๆไม่เห็นใช้อะไร เติมเกมส์ก็บัตรพี่”
“หูย แซ่บ”
เจนว่าพร้อมกับยักคิ้วให้พี่เอก ซึ่งพี่เอกก็รับมุขได้อย่างดี
“ส้มตำบนโต๊ะเหรอเจน”
“น้องผู้ชายตรงนู้นค่ะ แซ่บมาก”
คนบนโต๊ะหัวเราะกันครืนเว้นแต่พี่ยูที่นั่งทำหน้ายักษ์เพราะรู้ว่าเจนตั้งใจแซว
“ระวังโบนัสนะเจน”
เจนยู่หน้าแล้วทำทีเป็นกินข้าวต่อเพราะรู้ว่าขืนเล่นต่อได้งานงอกแน่นอน
“งานโอเคไหมโชค”
พี่เอกถามน้องเล็กของทีมที่ตอนนี้ผันตัวไปทำงานกับทีมอื่นแล้ว
“เรื่อยๆพี่เอก แต่ยังไม่เข้าที่ ผมยังจับจุดไม่ถูก”
พาโชคตอบตามจริงก่อนจะถามพี่ใหญ่ของทีมบ้าง
“พี่เอกยังยุ่งอยู่เหมือนเดิมไหม”
“ยุ่งกว่านี้กูแม่งก็ ceo แล้ว”
พี่เอกตอบพลางเหลือบตาไปมองคุณเนม พาโชคที่รู้เรื่องพี่เอกกับคุณเนมอยู่นิดหน่อยหลังจากทำงานอยู่ที่เชียงใหม่พักนึงหัวเราะก๊าก
“แว่น ระวัง!”
พี่ยูบอกพร้อมกับคว้ามือน้องมันไว้เพราะเกือบปัดแก้วน้ำร่วง
“หัวหน้า ผมว่าไอ้เก้าอี้มันไม่เบียดขนาดนั้นนะ”
พี่บอลว่าเพราะเห็นพี่ยูกับไอ้พัชนั่งไหล่เกยกันเหมือนโต๊ะมันแคบมาก
“อ้าวเหรอ กูก็ไม่รู้”
พี่ยูผู้เนียนทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ พี่เดี่ยวเลยบอก
“ไอ้พัชไม่เขินนะ คนเขินคือไอ้เจนนี่”
หัวหน้ายักคิ้วก่อนจะบอก
“จริงด้วย เจนหน้าแดงมาก”
แล้วพาโชคก็รับมุข
“พี่ยูๆ พี่เจนเขินว่ะ”
ลูกพี่ยูที่ใครๆก็ขนานนามว่าเป็นยักษ์ชั้น29 แกล้งเบียดตัวเข้าหาพัชเมื่อเห็นว่าคนชงอย่างเจนนั่งหน้าแดงเพราะเขิน พาโชคผู้อยากแกล้งพี่เจนอยู่แล้วสอดดมือเข้าไปที่เอวของหัวหน้าเก่าแล้วแกล้งซบคนเป็นพี่
“หยุดค่ะ หยุด!!”
พี่ยูขำก๊ากเมื่อเห็นท่าทางของเจนที่หลบหน้าหลบตาเหมือนพร้อมที่จะมุดลงวใต๊โต๊ะตลอดเวลา
“แว่น”
หัวหน้าทีมเดฟเรียกน้องพร้อมกับยกมือพาดไหล่น้องไว้
“ครับผม”
พาโชคขานรับพร้อมกับขำ
“เจนเขินเราว่ะ”
หัวหน้าศศินหันไปเอาหน้าเข้าไปใกล้ๆน้อง พี่เอกที่นั่งมองอยู่รีบยกมือห้ามเมื่อตอนนี้ไม่ใช่มีแค่เจนที่เขิน
“มึงพอเถอะ คุณเนมเขินตามแล้วเนี่ย”
หัวหน้าหันไปคุณคุณเนมผู้นั่งไม่พูดไม่จาพร้อมกับแก้มแดงๆพี่ยักษ์ถึงได้ผละออกเพราะกลัวโดนคุณเนมหักโบนัสเข้าจริงๆ
“อะไรวะเจน แต่ก่อนเจนนี่ตัวชงเลยนะ”
พี่ยูว่าพร้อมกับขำ มีพี่เดี่ยวอีกคนที่นั่งซุ่มเงียบมาสักพักนึงแล้วเหมือนกัน
“ผมถามจริงเถอะพี่ ไปไงมาไงวะ”
“เมาพี่”
“จริงเหรอวะโชค”
หัวหน้ามองหน้าพาโชคที่ตอบออกแบบโดยไม่คิดอะไรเลยก่อนจะตอบบ้าง
“มันเมาแต่กูไม่เมา”
พี่เดี่ยวทำท่ากุมหัวใจก่อนจะบอก
“แม่งเอ้ย จะเป็นลม ทุกวันนี้ผมยังฝันอยู่เลยพี่ว่าไอ้โชคมันมาบอกว่าล้อเล่น ที่คบกับพี่ยูคือแกล้งผมเล่น”
คนในโต๊ะหัวเราะครืนเมื่อได้ยินพี่เดี่ยวเล่าช
“ไปเข้าฝันเลยเหรอวะพี่”
พาโชคทั้งหัวเราะทั้งถามซ้ำ
“เออดิ”
พี่เดี่ยวตอบก่อนจะพูดต่อ
“ถ้าเป็นพี่ธามยังพอเข้าใจนะ แกเต๊าะของแกมาหลายปี”
หัวหน้าที่นั่งฟังเงียบๆมาสักพักมองหน้าลูกน้องที่ทำงานด้วยกันมาหลายปีก่อนจะบอกเสียงเข้ม
“เต๊าะตีนกูนี่!”
พี่เดี่ยวรีบไหว้ประหลก เพราะกลัวตาย ทำเอาทุกคนหัวเราะเสียงดัง
***
คืนวันศุกร์สิ้นเดือนที่หลายๆคนออกไปปาร์ตี้ชีวิตดีเวลลอปเปอร์กลับไม่ได้เป็นเช่นนั้น ทั้งพี่ยูและพาโชคกลับบ้านมากินข้าวอาบน้ำและนั่งทำงานต่อในห้องนอนอุณหภูมิเท่าขั้วโลกเหนือแบบที่พาโชคชอบ
“คุณซีเนียร์ช่วงนี้เป็นไงบ้างครับ”
พี่ยูที่งานใกล้เสร็จแล้วถามคนที่นอนคว่ำทำงานอยู่บนเตียง
“เลิกล้อที พี่ยูก็รู้ว่าพัชยังไม่เก่งขนาดนั้น ยังทำได้ไม่ทุกอย่าง”
พาโชคที่หัวหมุนกับตำแหน่งใหม่บ่น พี่ยูยิ้มก่อนจะบอกคนหน้าบึ้ง
“คนเก่งคือคนที่ค้นคว้า ไม่ใช่เก่งทุกอย่าง”
พี่ที่ไม่รู้จะพูดอะไรต่อรีบเรียกเมื่อเห็นว่าคนที่นอนคว่ำอยู่บิดตัวเหมือนไม่สบาย
“นอนทำอะไรบนเตียงเดี๋ยวปวดหลัง ขึ้นมานั่งทำงานดีๆ”
พี่มันเรียกขึ้นมานั่งที่โต๊ะทำงานด้วยกัน แม้พื้นที่บนโต๊ะจะไม่ได้กว้างนักแต่ก็นั่งสองคนได้สบาย
“เดี๋ยวจะเสร็จแล้ว อยากนอนเร็ว”
คนเป็นน้องบอก หลังจากที่พาโชคกลับมาจากเชียงใหม่และเหมือนคนเร่ร่อนไปนอนที่คอนโดพี่ยูอยู่พักนึงได้ซื้อคอนโดแถวที่ทำงานไว้ เป็นห้องสำหรับสองคนที่ไม่ได้กว้างแต่ก็ไม่ได้แคบจนเกินไป พี่ยูเลยเนียนขายที่เก่าแล้วเอาตังค์มาแบ่งเช่าพาโชคแทน ซึ่งพาโชคก็คิดค่าเช่าเกินคุ้ม เรียกได้ว่าแทบจะไม่ต้องผ่อนเอง
“วิถี healthy เหรอแว่น”
พาโชคลุกขึ้นนั่งพร้อมกับพับฝาแล็บท็อป
“วิถีขี้เกียจ รู้ไหมทีมสยามนะไม่มีใครบ้างานเหมือนทีมพี่ยูเลย”
คนเด็กกว่าก่อนจะยอกแล็บท็อปมาวางที่โต๊ะทำงานแล้วทิ้งตัวลงบนเตียงเหมือนเดิม
“ดีหรือไม่ดีล่ะ”
“ก็คนละอย่าง อยู่กับพี่ได้ความรู้เยอะแต่เหนื่อย แต่ทีมสยามทำงานตามเวลา ความคิดสร้างสรรค์เลยออกมาเยอะกว่า”
คนเป็นหัวหน้ากรรมกรในร่มแบบพี่ยูพยักหน้าเห็นด้วย
“ก็เหมาะกับงานที่ต้องใช้ไอเดียเยอะๆ”
คนเป็นพี่ว่าแล้วเซฟงานตัวเองก่อนจะทิ้งตัวลงนอน ในระหว่างที่กำลังจะแอบเพิ่มอุณภูมิเครื่องปรับอากาศพาโชคก็กลิ้งมากอดหมับแล้วเอาจมูกมาซุกแถวหลังคอ
“ไหนบอกจะนอนเร็วไงแว่น”
พี่มันถาม
“นอนแล้ว กวนเฉยๆ”
เด็กแว่นตอบก่อนจะถอยห่างเมื่อได้แกล้งอีกคนสมใจแล้ว
“มานี่ดิ๊”
พี่ยูรีบดึงตัวอีกคนเข้ามากอดแล้วเอาขาพาดไว้เพราะหมั่นเขี้ยวมาหลายวันแล้ว พาโชคขำร่วนเมื่อโดนขายาวของอีกคนพาดไว้บนตัว
“หนักไหมเนี่ย”
น้องมันบ่น
“พี่ไม่หนัก พัชหนัก”
เจ้าของมือและขาปลากหมึกว่า พาโชคแกล้งทำตาปรือพร้อมกับบอกเสียงค่อย
“จะพูดอะไรก็พูดมา ตาจะปิดแล้ว”
ลองหลับตาก็แล้วหรี่ตามองก็แล้วพี่ยูก็ยังจ้องอยู่ยิ้มๆแบบนั้น พาโชคคนซวย2018เริ่มคิดว่างานอาจจะเข้า
“นอนแล้วๆ ฝันดีนะพี่”
ไอ้แว่นรีบบอกแต่ก็ไม่ทันแล้ว เพราะพี่มันดันตัวขึ้นมาคร่อมไว้แล้ว
“ฝันดีแน่แว่น”
END
-
จบแบ้วววววววว คิดถึงพาโชคกับพี่ยูแน่ๆเยย
อ่านเรื่องนี้แล้วรู้เกี่ยวกับไอทีเยอะมาก ได้ฟามรู้ๆ
ในส่วนของพี่ยูก็คงจะรู้สึกผิดอยู่ในใจอีกนานแน่ๆโชคดีที่มีพัชอยู่ข้างๆ :mew1: ชอบคาแรคเตอร์พัชมากๆ ไม่ใสมากแต่ก็ซื่อๆ ซื่อตรงต่อความรู้สึก น่ารักแบบนี้คนแก่อย่างพี่ยูหลงตายยยย
ขอบคุณที่แต่งนิยายให้อ่านนะคัะ รอติดตามเรื่องต่อไปค่าา
-
ชอบพัชมาก เป็นคนกลมๆ วางตัวดี คุณเนมด้วย รู้สึกว่าคุณเนมเป็นคนน่ารักที่สุดในเรื่อง คุณนักเขียนปั้นตัวละครเก่งทุกตัวเลยค่ะ ดูมีมิติและดูเรียลทุกคนเลย แอบอยากให้ขยี้เรื่องพี่ชายเนสอีกนิด แต่จบแบบนี้ก็ดีค่ะ เราชอบที่มันฟีลกู้ด บรรยากาศเป็นธรรมชาติ เป็นกำลังใจให้เสมอนะคะ เราชอบงานคุณมาก หลายเรื่องเลย มันดูจับต้องได้ แม้จะดูไกลตัวขนาดไหน :pig4: :3123:
-
ฮือ จบไปอีกเรื่องง ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ
น้องพาโชค น่ารักมาก ๆ
-
……
คู่หัวหน้า พี่ยูกับพัช ลงตัวละ เริ่มบนเตียงจบที่เตียง
เหลือคู่CEO พี่เอกกับเนม เดินหน้ากันเถอะ กล้าๆเหมือนคู่พัชนะพี่เอก
……
:katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3:
……
-
จบแล้ว เรื่องนี้เป็นอีกเรื่องที่ชอบ มีเรื่องราว บรรยากาศการทำงาน ไม่ใช่มีแต่เรื่องรักใคร่ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ
-
จบแล้ว เรื่องนี้เป็นอีกเรื่องที่ชอบมาก ติดตามมาอย่างยาวนาน ขอบคุณมากนะคะ :pig4:
-
ขอบคุณค่า จบสักที อย่าลืมเรื่องคุณเนมกับพี่เอกนะคะ
-
:o8: :o8: รักพาโชค และพี่ยูนะคะ
คิดถึงมากแน่ๆ เลย ส่งตอนพิเศษมาบ้างนะคะ :sad11:
-
:mew1: :mew1: :pig4: :pig4: :กอด1: :กอด1:
-
จบ ได้สวยมากกกกกกกก :hao5: :sad4: :heaven
เรื่มที่เซ็กส์ จบที่เซ็กส์........เซ็กส์เสมอกัน :o8: :-[ :impress2:
พี่ยู โชคดีจริงๆที่มาเจอพัช พัชรับพี่ยูได้
และรับอดีตที่เลวร้ายของพี่ยูได้ :mew1:
พี่ยู พัช :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ขอบคุณไรท์มากกกกกกก
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
จบแล้วน้องซวยกับพี่ยู ขอบคุณที่แต่งให้อ่านนะคะ :pig4: :L1:
-
:pig4: :L1:
-
:L2: :pig4:
-
คือเราชอบเรื่องนี้มากเลย
เราตามอ่านตลอด ทุกครั้งที่มีการอัพ
แม้จะรอการอัพนานหน่อย
จบแล้วก็ใจหายเหมือนกันค่ะ
นิยายสนุกมาก ขอบคุณที่แต่งให้อ่านนะคะ
-
o13 o13 o13
-
:pig4: :pig4: :pig4: :3123:
-
มันเหมือนเรื่องจบแต่เราไม่จบ ใจหายแฮะ เราชอบทุกๆตัวละครนะ มันมีความเป็นคนที่ไม่ได้ดีทั้งหมดและเลวทั้งหมด ขอบคุณมากนะคะ
-
จบแล้วขอตอนส่งท้ายหวานๆสักหน่อยได้มั้ยคะ คู่นี้นี่กว่าจะมาถึงจุดนี้คือผ่านอะไรชวนปวดหัวมากันเยอะจริงๆ ส่วนนึงก็คงมาจากการกระทำของพี่ยูนี่แหละอย่างที่บอกว่าการกระทำในอดีตส่งผลถึงอนาคตจริงๆ คนซวยก็เลยต้องเป็นพัชไป นอกจากคู่นี้ก็อยากอ่านคู่เอกเนมอีก อยากรู้ความสัมพันธ์คู่นี้ว่าสุดท้ายแล้วจะลงเอยยังไง
-
รวดเดียวจบ!!! สนุกมากๆค่ะ วางไม่ลงเลย น้องแว่นน่ารัก
แรกๆก็เคืองพี่ยูนิดหน่อย ที่ทำอะไรไม่ชัดเจน
ฉากเอ็นซีเขินมาก ชอบเวลาพี่ยูเรียกน้องว่าเมีย มันกร๊าวใจ
ขอบคุณนักเขียนมากๆค่ะ
:pig4: :กอด1: :o8:
-
:[ คิดถึงทุกคนครับ คิดถึงบรรยากาศที่กรุงเทพฯ
-
จบจริงๆเหรอ ทำไมรู้สึกเรื่องพี่ยูบทจะจบก็จบง่ายจบห้วนเหลือเกิน ทนมาตั้งเท่าไหร่อยู่ๆมาถอนแจ้งความแล้วจบๆไปมันง่ายเกิ้น
แต่ก้ดีใจกับพี่ยูละนะมีพัชคอยอยู่ข้างๆไปตลอดแบบนี้ชีวิตต้องดีขึ้นแน่ๆละนะ
-
พัชน่าเอ็นดูตั้งแต่ต้นจนจบเลย เราชอบตัวละครพี่ยูที่เคยมีอดีตไม่ดี กลับตัวกลับใจ คือไม่ได้เพอร์เฟ็คแต่มีความหลัวมาก หล่อ กล้ามแน่น รักค่ะ :hao5:
-
สนุกครับ น่ารัก ^^
-
สนุกมากกกกกกกอินมากๆๆๆ
-
:pig4:
-
นิยายสนุกมากค่ะ
อ่านได้แบบเรื่อยๆเลย ชอบพี่ยูมาก
ตอนจบหงุดหงิดเล็กน้อยกับการจบแบบไม่เอาเรื่องพี่ชายเนส(หรือเราอ่านตกไป555)
เพราะเท่าที่อ่านมาพี่ยูโดนกระทำกลับคืนเพียงพอแล้ว
ถ้าจะเอาให้สาสมใจพี่ชายผู้หญิงที่โดนกระทำต่อให้พี่ยูตายก็คงไม่คเพียงพอสำหรับเขา(นี่เราอินมากเกินไปมั้ย T_T)
แต่สนุกค่ะ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ ไม่เคยอ่านนิยายแนวITจ๋าแบบนี้เลย พอมาอ่านอาจมีงงๆบ้างแต่ก็เข้าใจได้ค่ะ
-
ชีวิตมันก็ขรุขระแบบนี้แหละ
ขอบคุณนะ อ่านสนุกมากเลย
รอ ๆ ๆ ๆ เรื่องคุณเนม
-
:pig4: ชอบตอนที่แกล้งเจน 555
-
Years ago 1/3
17 years ago
“เหี้ยเอก เด็กมึงมาหา”
เด็กหนุ่มที่กำลังยืดเส้นยืดสายอยู่ข้างสนามบาสในโรงยิมเรียกเพื่อนที่กำลังวิ่งเลี้ยงลูกกลมๆในสนาม เอกหันมามองเพียงครู่เดียวก่อนจะทิ้งลูกบาสใน-มือทิ้งแล้ววิ่งออกมาข้างสนามโดยไม่สนใจเสียงตะโกนด่าตามหลังของเพื่อนแม้แต่น้อย
“ไหนบอกวันนี้มีเรียนพิเศษ”
เอกเอ่ยทักเด็กม.3 ที่ช่วงนี้กำลังง่วนกับการติวเข้าม.4
“โดดชั่วโมงเลข เนมอยากมาหาพี่เอก”
เด็กคนนั้นยิ้มกว้างโชว์ฟันสวยก่อนจะยื่นขวดน้ำเย็นให้
“โดดเรียน เดี๋ยวจะโดนแม่โกรธ”
คนเป็นพี่อยู่ 2 ปีว่าพร้อมกับกระดกน้ำ ที่แซวเพราะได้ยินน้องพูดถึงคุณแม่บ่อยว่างอนเก่ง
“โธ่ เนมง้อแป้ปเดียว ง้อง่ายกว่าพี่เอกอีก"
เนมว่าพร้อมกับทำหน้ายุ่ง พี่หัวเราะก่อนจะบอก
“งั้นรอแป้ปนะครับ พี่ไปหยิบกระเป๋าก่อน”
“ครับ”
เนมยิ้มกว้าง และแล้ววันนี้เอกก็โดดชมรมออกมาโดยไม่ได้บอกใคร แต่เพื่อนๆรู้อยู่แล้วว่าถ้าน้องเนมมายังไงเอกก็จะทิ้งทีมไปอย่างไม่ใยดี
“ลมแรงจัง เหมือนฝนจะตก”
เนมบอกพร้อมกับกระชับกระเป๋าเป้เข้าหาตัว ความจริงวันนี้มีเรียนพิเศษถึงสามทุ่มแต่เนมโดดออกมาตอนหกโมงเย็นแล้วรีบขึ้นรถเมล์กลับมาโรงเรียนที่อยู่ไม่ไกลกันนักเพราะรู้ว่าพี่เอกน่าจะยังเล่นบาสอยู่
“เร็วอ้วน”
คนเป็นพี่ว่าพร้อมกับดึงแขนน้องแล้วออกวิ่ง แต่ก็ไม่ทันแล้วเพราะจู่ๆฝนก็เทลงมาอย่างหนัก ระยะทางจากโรงยิมถึงอีกตึกแม้จะอยู่ไม่ไกลกันนักแต่ก็ทำคนทั้งคู่เปียกโชก
“เปียกหมดเลยอ้วน”
คนเป็นพี่บอกพร้อมกับใช้มือปัดผมตัวเองที่มีน้ำหยดแล้วใช้อีกมือปัดผมให้น้อง
“ยังไงล่ะทีนี้”
เอกพึมพำก่อนจะมองซ้ายขวา ถ้ายามปกติคงเดินตามทางเดินลัดสนามฟุตบอลออกไป แต่วันนี้กลับวิ่งปรี่เข้ามาใต้ตึกเด็กประถมที่ไม่มีใครอยู่แล้ว เพราะพายุฝนทำให้เวลาหกโมงครึ่งมืดสนิท ไหนจะลมกรรโชกที่พัดจนต้นไม้ในโรงเรียนไหวจนน่ากลัว
“โรงเรียนตอนมืดๆนี่น่ากลัวอ่ะ”
คนเป็นน้องว่าก่อนจะขยับเข้ามาใกล้ เอกมองซ้ายขวาก่อนจะเดินนำไปที่โถงบันไดขึ้นตึก อย่างน้อยตรงนั้นก็บังลมได้
“ไปตรงนั้นกัน”
เอกเดินนำน้องขึ้นไปบนบันไดก่อนจะนั่งลงตรงทางเลี้ยวขึ้นไปชั้นหนึ่ง เนมมองซ้ายขวาก่อนจะนั่งขัดสมาธิลงตรงข้ามกัน
“ดีนะ กระเป๋าไม่เปียก"
เนมว่าพร้อมกับเปิดเช็คของในกระเป๋าเป้นักเรียนที่ข้างในยังแห้งสนิท
“วิ่งกอดกระเป๋าไง แต่หลังชุ่มไปหมด”
พี่เอกที่วิ่งมาในท่าค้อมตัวบอกบ้างก่อนจะรื้อของในกระเป๋าตัวเอง
“มีขนม”
คนเป็นพี่ว่าพร้อมกับยื่นแท่งช็อคโกแล็ตให้อีกคน แต่เดิมเขาไม่ค่อยชอบกินของหวานเท่าไหร่ แต่เพราะเนมบอกว่าน้ำตาลทำให้สดชื่นถึงได้ซื้อติดกระเป๋าไว้ อีกเหตุผลก็คือเอาไว้เผื่อน้องหิว
“เนมกินข้าวมาแล้วนะ”
เด็กม.3 ว่า แต่ก็รับช็อคโกแลตจากอีกคนมาแกะเข้าปากอยู่ดี
“อ้วนเอ้ย”
พี่ว่าพร้อมกับมองคนที่กำลังเคี้ยวขนมแก้มป่อง อ้วนที่ว่าไม่ได้หมายถึงเนมอ้วน แต่เอาไว้เรียกแทนตัวเพราะแก้มเนมเยอะต่างหาก และอีกเหตุผลคือเป็นสรรพนามของคนเป็นแฟนกันที่ใครๆต่างก็มี
“เอมไอ้อ้วง”
คนที่ยังเคี้ยวขนมอยู่ชี้ให้ดูพุงที่แนบสนิทอยู่กับเสื้อสีขาวที่เปียกเพราะฝน เอกที่กะจะล้อน้องมองหน้าท้องขาวแล้วเบือนหน้าหนี
“สักวันก็จะอ้วน เพราะเนมกินเยอะแต่ไม่ออกกำลังกาย”
พี่ที่เป็นถึงนักบาสโรงเรียนชั้นม.5 บอก น้องที่กินขนมเสร็จแล้วดื่มน้ำตามก่อนจะนั่งทำหน้าหงิก เอกขำพร้อมกับรื้อเสื้อนักเรียนตัวเองในกระเป๋าให้น้อง
“หนาวไหมอ้วน”
พี่ถามเพราะเห็นน้องนั่งกอดเข่าตัวเองแล้ว เอกยื่นเสื้อตัวเองให้น้อง
“เปลี่ยนเสื้อเร็ว”
“แล้วพี่เอกล่ะ”
เนมถามพี่ที่สวมเสื้อบาสเก็ตบอลบางๆเพียงตัวเดียว
“พี่แข็งแรง”
เอกว่าพร้อมกับชี้กล้ามให้น้องดู เนมหัวเราะกับกล้ามแห้งๆของพี่มัน ถ้าเนมเล่นกีฬาคงจะบึกบึนกว่าพี่เอกอีก เพราะพี่เอกติดจะผอมถ้าเทียบกับส่วนสูง
“หนาวฉิบหาย”
น้องบ่นพร้อมกับค่อยๆดึงเสื้อนักเรียนของตัวเองที่เปียกชุ่มออกจากกางเกง เอกที่ตอนแรกไม่ได้สังเกตเริ่มมองคอขาวที่พ้นเนื้อผ้ามองมา มองตุ่มไตที่ชูชันทะลุเสื้อสีขาว มองลำตัวขาวโพลนอย่างย่ามใจ จนเมื่อน้องปลดกระดุมออกถึงได้หลบตาจากลำตัวขาวโพลนเพราะเขินเกินกว่าที่จะมอง แต่สายตากลับไล่มองที่ขาขาวเนียนไร้ขนแทน เนมใส่ถุงเท้าสั้น เลยเห็นข้อเท้าสวยรับกับขาที่มีกล้ามเนื้อแบบเด็กผู้ชาย ที่สำคัญคือน้องใส่กางเกงค่อนข้างสั้น กางเกงสีน้ำเงินสดที่ปกติสั้นอยู่แล้วพอเจ้าตัวนั่งชันเข่าถึงได้ร่นไปถึงขาอ่อนที่ขาวเนียนจนเผลอนึกไปว่าถ้าได้ลูบมันจะดีขนาดไหน
“พี่เอกเป็นอะไร”
คนเป็นน้องที่พึ่งติดกระดุมเสื้อตัวใหญ่หมดคุกเข่าโน้มตัวเข้ามาหาพี่ที่จู่ๆก็ยกขาขึ้นนั่งกอดขาตัวเองแล้วซุกหน้าลงกับเข่า เอกพยายามปรับลมหายใจตัวเองให้ช้าลงสวนทางกับหัวใจที่เต้นเร็วจนสูบฉีดเลือดไปทั่วทั้งตัว เขาตื่นตัวจนปวดหนึบไปหมด อาจจะเพราะเป็นเด็กหนุ่มที่กำลังก้าวเข้าสู่วัยรุ่นทำให้ฮอร์โมนมันพุ่งพล่าน แต่กระนั้นก็ยกหัวขึ้นเล็กน้อยเพื่อมองคนที่ขยับมาเสียใกล้จนได้กลิ่นโคโลญจ์ประจำตัว และเอกพึ่งรู้ว่าเขาตัดสินใจผิดเพราะเสื้อตัวใหญที่น้องสวมเมื่อเจ้าตัวก้มคอมันก็กว้างลึกมองไปถึงไหนต่อไหน
“ขยับไปนั่งดีๆอ้วน”
น้องหน้ามุ่ยพร้อมกับขยับตัวเองออกมานั่งขัดสมาธิเช่นเคย และก่อนที่จะบ่นอะไรก็เห็นว่ากางเกงบาสเก็ตบอลผ้ามันของพี่เอกที่เปียกแนบกับกับหน้าขาเรียวมีส่วนที่โป่งนูนออกมา เนมหันหน้าออกจากตัวพี่พร้อมกับแก้มที่แดงจัด
“จะตกอีกนานไหมเนี่ย”
คนเป็นน้องว่า ในขณะเดียวกันไฟตรงบันไดก็ดับพรึ่บพร้อมกับฟ้าที่แล่บขึ้นสว่างจ้า
“เอ้ย!”
คนเป็นน้องรีบโถมตัวเข้ามาหาพี่พร้อมกับเอาหมือปิดหูแล้วหลับตาปี๋
“อะไร กลัวเหรอหมู”
เอกว่าพร้อมกับหัวเราะเยาะ ยังพูดไม่ทันจะขาดคำฟ้าก็ผ่าเปรี้ยงเสียงดังจนแสบแก้วหูไปหมด
“นั่นไง ว่าแล้ว”
เนมว่าพร้อมกับค่อยๆลืมตามองรอบข้างที่มืดลงกว่าเดิม เพราะไฟดับหมดแล้ว เสียงลมที่พัดตีกับต้นไม้ทำให้เนมขยับตัวเขาหาพี่มากขึ้น รู้ตัวอีกทีก็มุดตัวเข้าไปนั่งอยู่ตรงหว่างขาของอีกคน เนมเงยหน้ามองหน้าของอีกคนท่ามกลางความมืดสลัว พี่เอกก้มหน้าลงมาขโมยหอมแก้มใสฟอดใหญ่ เนมเบิกตากว้างเพราะตกใจก่อนจะหันตัวออกไปอีกทางแต่ใช้แผ่นหลังพิงหน้าอกอีกคนไว้
“ลมแรงเนอะ”
น้องที่เขินจนทำตัวไม่ถูกบ่นไปเรื่อย คนเป็นพี่สอดมือเข้ามาตรงเอวพร้อมกับดึงตัวน้องเข้าไปให้ชิดตัวจนไม่เหลือช่องว่างระหว่างคนทั้งคู่
“กอดหน่อยนะอ้วน”
เนมจับมือพี่ที่กอดตัวเองไว้พร้อมกับขานรับ
“อืม”
หลังของเนมที่แนบสนิทกับอกของพี่ทำให้เสื้อนักเรียนสีขาวที่แห้งสนิทเริ่มชื้นขึ้นเพราะเสื้อพี่เอกยังเปียกชุ่ม ที่สำคัญคือหัวใจของพี่เต้นเร็วจนรู้สึกได้
พวกเขาเจอกันครั้งแรกในห้องพยาบาลของโรงเรียนเมื่อสองเดือนที่แล้ว ตอนนั้นเนมข้อเท้าแพลงเพราะซนกระโดดลงบันไดแทนที่จะเดินเหมือนคนปกติ พี่เอกก็ขาพลิกเพราะวิ่งเตะขาเพื่อนในสนามบาส คนเดินไม่ได้ทั้งสองคนนอนอยู่บนเตียงข้างๆกัน เนมนอนอ่านการ์ตูนพร้อมกับฟังเสียงเพลงของดังลอดผ่านวิทยุออกมา เนมได้ยินคนข้างๆฮึมฮัมถึงได้ทักทายไป เพราะเนมก็ชอบเพลงนั้นเหมือนกัน และก็พึ่
รู้ว่าพี่เองก็ชอบการ์ตูนเล่มที่เนมอ่านอยู่ หลังจากนั้นถึงได้แลกการ์ตูนกับเพลงกันมาเรื่อยๆ รักแรกที่สวยงามคงเป็นนิยามของคนทั้งคู่
“พี่เอก”
คนเด็กกว่าเรียกพี่ผู้มือเริ่มอยู่ไม่เป็นสุข มือร้อนๆของพี่เอกลูบวนอยู่ที่หน้าท้องเนียนของน้อง ใบหน้าคมของเด็กหนุ่มซุกเข้าที่หลังคอของน้องก่อนจะกดจูบลงไปอย่าเผลอไผล
"พี่เอก"
เนมเรียกอีกรอบ
“ครับ?”
พี่ขานรับแต่ก็ยังไม่ย้ายปากกับมือไปไหน
“ของพี่”
คนเป็นน้องก้มหน้างุดลงกับอกตัวเองพร้อมกับจับมือปลาหมึกไว้แน่น ด้านหลังของเนมที่แนบสนิทไปกับทุกส่วนของพี่ทำให้รู้ว่ามีบางอย่างดันอยู่ตรงก้นกบของตัวเอง หน้าเนมร้อนไปหมดแต่ก็พยายามพูดเสียงนิ่งแต่กระนั้นก็เบาจนแทบฟังไม่รู้เรื่อง
”ของพี่เอกโดนหลังเนม”
เอกที่เหมือนพึ่งได้สติขำแห้งก่อนจะดันตัวน้องออกพร้อมกับลุกขึ้นยืน คิดว่ายังไงก็ต้องเอาออก เพราะไม่อย่างนั้นน่าจะทรมาณไปอีกหลายชั่วโมง ดูจากฝนที่ดูท่าทางจะไม่หยุดตกเร็วๆนี้
“พี่ไปห้องน้ำแป้ป”
เขารีบออกเดินกะว่าจะขึ้นไปเข้าห้องน้ำชั้นสอง ที่น่าจะเปิดอยู่ก่อนที่มือข้างนึงจะถูกจับไว้ เอกหันไปมองคนแก้มแดงก่อนจะถาม
“อะไรอ้วน”
เนมก้มหน้างุดแต่ก็คว้ามือพี่ไว้ พยายามไม่มองตรงกางเกงของพี่ที่นูนเด่นแม้ตอนนี้จะมืดมากก็ตาม
“ไปด้วย”
เอกมองหน้าน้องก่อนจะแกล้งล้อ
“กลัวเหรอ”
น้องไม่ตอบแต่เดินตามมาจนถึงห้องน้ำของเด็กประถม พี่เอกลูบหัวน้องก่อนจะขอตัวไปเข้าห้องน้ำให้เนมรอตรงอ่างล้างมือแต่เนมกลับไม่ฟัง ที่สุดแล้วก็มายืนอยู่ในห้องน้ำทั้งคู่ เอกล็อคลูกบิด ในตอนนี้มีแค่แสงสลัวๆที่ลอดมากับช่องระบายอากาศให้พอมองเห็น
“เนม”
คนเป็นพี่เรียกเสียงพร่าก่อนจะดึงอีกคนเข้ามากอด มือใหญ่สอดเข้าไปในเสื้อของตัวเองที่อยู่บนกายอีกคนแล้วลูบแผ่นหลังเนียนมือ
“อะ...อะไร”
คนเป็นน้องถามเสียงตะกุกตะกักแต่เลือกที่จะเบียดตัวเข้าหาพี่แทนที่จะดึงตัวออก
“รู้ไหมเข้ามาแล้วจะเจออะไร”
น้องก้มหน้างุดก่อนจะพยักหน้าเบาๆกับอกของอีกคน ถึงมองเห็นไม่ชัดแต่ก็รู้ว่าเนมคงกำลังหน้าแดงมาก
“เงยหน้าหน่อย พี่อยากจูบ”
พี่บอกพร้อมกับจับท้ายทอยน้องไว้เบา สิ่งที่ทิ้งไปตอนนี้คือการยับยั้งชั่งใจ ลืมไปสนิททั้งพายุข้างนอก ลืมไปแม้กระทั่งว่าตอนนี้อยู่ในห้องน้ำแคบๆมืดๆ เหลือไว้ก็แต่สัญชาติญาณเท่านั้น
“อื้อ พี่เอก”
เนมส่งเสียงเมื่อถูกสอดมือเข้าไปในกางเกงที่เปียกชุ่มของตัวเอง เอกถอนปากออกจากซอกคอของอีกคนแล้วบอกเสียงเบา
“ชู่ว เบานะครับ”
***
“เมื่อวานยังไง กูก็นึกว่ากลับไปแล้ว เห็นเดินออกมาจากตึกประถม”
เอกที่กำลังก้มวอร์มร่างกายอยู่ข้างสนามเงยหน้ามองเพื่อนสนิทก่อนจะตอบ
“ติดฝนไงสัด”
“ไอ้เหี้ยเอก มึงอย่าเนียน น้องเนมเสร็จมึงแล้วใช่ไหม”
เพื่อนเขาว่าพร้อมกับหัวเราะ อาจจะเพราะเป็นโรงเรียนชายล้วนความสัมพันธ์ของเอกกับเนมถึงไม่ใช่เรื่องใหม่
“เสร็จเหี้ยอะไร”
เอกตอบเพื่อนที่ดูท่าทางอยากจะแซวเต็มทน
“กูเห็นนะว่าน้องใส่เสื้อมึง”
เอกอมยิ้มก่อนลงสนามไปโดยไม่ได้พูดอะไรต่อ
16 years ago
“เนมมึงทิ้งกูไว้กับสมศรี ไอ้เหี้ย”
เนมที่กำลังนั่งกินขนมอยู่ในโรงอาหารแทบจะสำลักเพราะเพื่อนเดินมาตบหัวเข้า
“ไอ้ห่า กูเจ็บ”
เนมลูบหัวป้อยๆก่อนจะหัวเราะไปด้วย เพราะสัญญากับเพื่อนไว้ว่าจะทำข้อสอบชีวะให้ลอก เอาเข้าจริงๆดันหนีออกมาก่อนเพราะรีบมาหาพี่เอก ต๊ะมองหน้าคนขำอย่างเซ็งชีวิตก่อนจะหันไปมองรุ่นพี่ม.6 ที่นั่งหน้าโหดอยู่ใกล้ๆกัน
“โทษครับพี่”
เด็กม.4 รีบไหว้ขอโทษพี่เอกเพราะเผลอฟาดหัวแฟนเขาไปแรงทีเดียว ถ้าโดนกระทืบกลับก็คงจะไม่แปลกเท่าไหร่
“จริงๆกูทำไม่ได้อ่ะ เลยทิ้งดิ่งค.ควายแล้วออกมาแม่งเลย”
เนมบอกพร้อมกับขยับที่ให้เพื่อนนั่ง ต๊ะรื้อสมุดออกมาจากกระเป๋าจาคอปใบแบนแล้วกางลงบนโต๊ะไม้
“กูโน๊ตข้อสอบออกมาด้วย”
ต๊ะบอกพร้อมกับไล่อ่านลายมือหวัดของตัวเอง
“ได้ประโยชน์อะไรวะ คะแนนก็ไม่ได้เพิ่ม”
เนมบ่น แต่ถึงอย่างนั้นก็ก้มลงตั้งใจอ่านสิ่งที่เพื่อนจดมา
“เดี๋ยวพี่ไปซ้อมบาสนะ เนมติวกับเพื่อนไปก่อน”
เอกบอกพร้อมกับลุกขึ้นยืน เนมที่กำลังตั้งใจดูข้อสอบตอบโดยไม่เงยหน้ามองพี่มันด้วยซ้ำ
“ครับๆ สักห้าโมงเดี๋ยวขึ้นไปนะ”
เอกยิ้มพร้อมกับลูบหัวน้องเบาๆ ก่อนจะเดินออกไปโดยไม่ลืมมองหน้าเพื่อนสนิทน้องไว้ด้วย ถ้าพลั้งมือตบหัวเนมอีกคงต้องมีฟาดกลับบ้าง ต๊ะมองรุ่นพี่ตัวสูงที่เดินลับสายตาไปแล้วพร้อมกับลูบแขนตัวเองเบาๆเพราะกลัวจนขนลุก เขากับเนมเล่นกันแบบนี้เป็นประจำ แต่ไม่เคยพลั้งมือฟาดเพื่อนต่อหน้าพี่เอกแบบนี้
“กูเกือบโดนผัวมึงฆ่า”
เนมหัวเราะก่อนจะบอก
“กูจะฟ้องว่ามึงเรียกเขาว่าผัว คราวนี้พี่เอกจะได้ฆ่ามึงจริงๆ”
“ไอ้ห่า กูจะไม่ติวอังกฤษให้มึง”
เนมขำก่อนจะตอบ
“โทษๆ”
เนมกับต๊ะพึ่งมาสนิทกันตอนม.4 ที่สนิทกันเพราะเป็นเด็กเรียนดีทั้งคู่ แรกๆก็เหมือนเรียนแข่งกันแต่ช่วงหลังเริ่มสนิทกันก็เปลี่ยนเป็นมาติวให้กันแทน
“มึงมารอพี่เขาทุกวันเลยเหรอวะ”
ต๊ะถามเพื่อน เนมส่ายหัวก่อนจะตอบ
“ไม่ แล้วแต่วัน”
***
วันไหนที่เนมไม่มีเรียนพิเศษจะมาขลุกอยู่ที่บ้านของพี่สิทธ์เพื่อนสนิทของพี่เอกแทน บ้านพี่สิทธิ์เป็นตึกแถวเปิดให้เช่าห้อง และเอกก็ขอเช่าพี่สิทธิ์ไว้ห้องนึงเพราะแค่อยากอยู่กับน้อง เนมไม่เคยถามพี่ว่าทำแบบนี้ทำไม รู้แค่ว่าอยากอยู่พี่ แม้จะรู้ว่าที่แอบทำแบบนี้มันไม่ดี
“พี่เอกเตรียมตัวเอนท์ยัง”
เนมถามคนเป็นที่นอนหลับตาพริ้มอยู่ข้างกัน
“ยังเลยอ้วน ยุ่งแต่กับแข่งบาส”
คนเป็นพี่กอดเนมที่เปลือยทั้งตัวเข้าหาตัวเองแน่น
“เดี๋ยวก็สอบไม่ติด”
น้องบอกพร้อมกับหัวเราะ เอกมองคนยิ้มจนตาหยีแล้วเผลอยิ้มตาม
“เดี๋ยวจะโดนอีกรอบ”
น้องมันทำตาโตก่อนจะพูดเมื่อมือพี่เอกเริ่มเลี้อยมาที่ก้นของตัวเอง
“พี่เอกขาสั่นแล้วเหอะ”
น้องว่า คนพี่ทำตาโตบ้าง
“พี่ขาสั่นเพราะเหนื่อยจากบาส แต่อ้วนขาสั่นเพราะเสร็จ”
เนมอ้าปากเหวอทั้งหน้าแดง เพราะเถียงไม่ออก พี่ถึงได้เย้าอีกรอบพร้อมกับรอยยิ้มหวานเลี่ยน
“แตกไปกี่รอบ บอกสิอ้วน”
เนมก้มหน้างุด ตัวแดงๆของน้องทำเอาพี่มันก้มลงไปฟัดเพราะหมั่นเขี้ยว แต่ไม่ทันไรก็ผละออกเพราะน้องบอกให้พอ ไม่งั้นจะโกรธ ซึ่งเวลาเนมโกรธนี่น่ากลัวสุดๆ ง้อยากมากด้วย
“ประชุมผู้ปกครองพรุ่งนี้แม่จะมาไหม หรือจะเป็นคุณป้า”
พี่ถามพร้อมกับหยิบเสื้อที่ตกอยู่ปลายเตียงขึ้นมาสวมให้น้องพร้อมกับมองตัวขาวๆของเนมว่าตัวเองเผลอทำรอยไว้หรือเปล่า
“มาสิ พี่เอกจะได้เห็นว่าแม่เนมสวยมาก”
เจ้าตัวบอก
“แล้วพ่อพี่เอกมาไหม หรือจะไปจ้างพี่วินมอไซต์แถวบ้านมาอีก”
คนเป็นพี่ขำแทบสำลัก
“มาสิ เนมจะได้เห็นว่าพี่หล่อเหมือนใคร”
เนมกลอกตาไปมาท่าทางน่าฟัดอีกรอบ
“แหยะ”
“แหยะเหรอไอ้อ้วน”
เอกแกล้งดึงผ้าห่มที่คลุมท่อนล่างของน้องออก ทำเอาเนมโมโหหน้าแดงหูแดงไปหมด เอกยืนขำก่อนจะแต่งตัวให้อีกคนจนเรียบร้อยแล้วจับมือของอีกคนไว้แน่น
“จะสามทุ่มแล้ว เดี๋ยวพี่ไปส่ง”
15 years ago
ได้เวลาหกโมงเย็นเนมรีบวิ่งมารับโทรศัพท์บ้านก่อนที่แม่จะได้บ่นว่าทำไมเพื่อนถึงโทรมาได้ทุกวี่ทุกวัน เป็นเพราะพี่เอกขึ้นปีหนึ่งแล้วถึงไม่ได้เจอกันทุกวันเหมือนเดิม ดีที่โทรศัพท์บ้านโทรครั้งละ 3 บาทถึงได้คุยกันบ่อยๆ
“อ้วน วันนี้ไปไหน”
เสียงจากอีกคนถามทันที่ที่รับสาย
“ไปกินข้าวกับแฟนแม่อ่ะ ตื่นเต้น พี่เอกไปไหน”
เนมบอกพร้อมกับส่องกระจกที่วางอยู่ข้างกัน หลังจากพ่อเสียตั้งแต่แม่ยังท้องจน 17 ปีเนมก็พึ่งเห็นแม่มีแฟน ท่าทางมีความสุขของแม่ทำเอาเนมมีความสุขตามไปด้วย เห็นว่าคุยกันมาจะปีแล้ว วันนี้ถึงฤกษ์ดีจะเปิดตัวสักที
“พี่เอกไปไหน ห้ามออกไปกินเหล้านะ”
เนมบ่นเพราะอาทิตย์ที่แล้วจับได้ว่าไปกินเหล้ากับรุ่นพี่ ช่วงนี้เนมงอนพี่เอกบ่อยเพราะพี่มีสังคมที่เยอะขึ้น ไปไหนมาไหนกับคนที่เนมไม่รู้จักอยู่บ่อย แล้วเนมก็พึ่งเริ่มกลัวว่าในที่สุดแล้วเราก็จะเลิกกันไปทั้งๆแบบนี้ วันนั้นไอ้ตัวเล็กงอแงจนเอกขำ
“อะไรอ้วน”
คนเป็นพี่หัวเราะคนคิดมากก่อนจะตอบ
“พี่นัดกินข้าวกับพ่อเหมือนกัน”
เอกบอกน้อง เอกสอบเข้าเรียนสาขาการกีฬาตามความฝันของตัวเอง และส่วนหนึ่งก็เพราะมหาวิทยาลัยที่เข้าอยู่ใกล้ๆกับบ้านเนม ถึงไม่ได้เจอกันทุกวันเหมือนเดิมก็ไม่ได้ไกลกันขนาดนั้น วันเสาร์อาทิตย์ก็พาน้องมานอนอ้วนอยู่ที่หอ สำหรับเอกแล้วพอก้าวเข้ารั้วมหาวิทยาลัย พอได้โตขึ้นอีกระดับเขาถึงพึ่งรู้ว่ารักของเขากับเนมไม่ไช่เรื่องที่ยอมรับได้เท่าไหร่ เขาที่ไม่เคยสนใจเรื่องเพศตอบคำถามเพื่อนแค่ว่าเนมเป็นน้อง เพราะไม่อยากให้ตัวเองหรือน้องเดือดร้อน แต่ถึงแบบนั้นก็ได้แต่วางแผนแบบเด็กๆอยู่เงียบๆว่าเรียนจบแล้วจะพาไอ้อ้วนไปอยู่ในที่ๆไม่มีใครรู้จัก
“งั้นเนมกลับถึงบ้านแล้วจะโทรมานะ”
เนมบอกหลังจากที่ได้ยินเสียงแม่เรียกจากหน้าบ้าน เอกยิ้มรับแม้น้องจะไม่เห็น
“ครับผม ถ้าพี่ถึงช้าฝากข้อความไว้นะ”
“ครับ”
เนมตอบพี่ ก่อนจะวางโทรศัพท์แล้ววิ่งออกไปหาแม่ที่แต่งตัวสวยแบบที่หาได้ยาก เนมล้อแม่จนแม่เขินแล้วโดนทุบไปหลายครั้ง โดยที่ไม่รู้เลยว่าการเป็นกินข้าวครั้งนี้จะทำให้ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปเปลี่ยนไปตลอดการ
***
เนมนั่งมองพี่เอกที่บอกไว้ว่าวันนี้จะออกไปกินข้าวกับพ่อในภัตตาคารแห่งหนึ่งแถวย่านเมืองเก่า พี่เอกมองตรงมาแต่ไม่ทันไรก็หลบตาเมื่อคนเป็นพ่อเรียก
“พ่อยังไม่เคยบอก แต่นี่คุณฟ้า เจอกันตอนไปประชุมผู้ปกครองที่โรงเรียนเก่าเอก”
“อ่า ครับ”
เอกในวัย 19 ปี ตอบรับพร้อมกับไหว้ผู้หญิงสวยที่นั่งอยู่เยื้องกันอีกครั้ง
“สวัสดีค่ะ”
ใครอีกคนยิ้มหวานพร้อมกับรับไหว้ด้วยท่าทางเรียบร้อย ก่อนจะแนะนำตัวเองกับเด็กหนุ่มข้างตัว
“น้าชื่อฟ้านะคะ ส่วนนี่น้องเนม เรียนโรงเรียนเดียวกับน้องเอก อยู่ม.5 แล้ว ไม่รู้เคยเจอกันหรือเปล่า”
“อ่อ ครับ”
เอกมองมือขาวของอีกคนที่กระพุ่มไหว้ตัวเองอย่างขัดเขิน เพราะมือนั้นแหละที่เขาชอบจับมาจูบ บรรยากาศวันนี้ดูอึดอัดมากกว่าที่จะผ่อนคลายหรือสบายๆแบบที่ทุกคนคิดไว้ เอกกับเนมยินดีที่พ่อกับแม่จะมีคนรักใหม่ ไม่ใช่เด็กที่จะงี่เง่าพอที่จะหวงพ่อกับแม่ไว้เพื่อแค่ความสุขของตัวเอง แต่ก็ไม่เคยฝันว่าจะมาเจอกันในตอนนี้
“น้องเนมไม่โอเคเหรอครับ”
คุณเอมพ่อของเอกถามพลางยิ้มแห้งเมื่อเห็นลูกชายของคุณฟ้าเงียบไปทั้งๆที่คุณฟ้าเล่าให้ฟังอยู่บ่อยๆว่าน้องเนมเป็นคนร่าเริง ขี้แกล้งแถมยังพูดมาก
“เปล่าครับ เนมงงๆ”
เนมตอบก่อนจะฝืนยิ้มให้ เพราะไม่อยากให้ใครไม่สบายใจ
“ทางนี้ก็พอกัน”
คุณเอมยิ้มพร้อมกับมองมาทางลูกชายที่นั่งเงียบไม่พูดไม่จา อาจจะเป็นความผิดของคนเป็นพ่อเองที่ไม่บอกก่อนว่าจะพาลูกมาเจออะไร แต่คุณเอมรู้ดีว่าเอกโตพอและเป็นคนมีเหตุผล
“เอกขึ้นปีหนึ่งแล้ว ยังไงรบกวนน้องเนมด้วยนะคะ ช่วงนี้ติดอ่านการ์ตูน ไม่รู้จะเอ็นท์ติดหรือเปล่า”
คุณฟ้าพยายามชวนอีกฝ่ายคุย เอกยิ้มน้อยๆก่อนจะตอบรับเสียงเบา อย่างที่คุณเอมเคยบอกว่าเอกค่อนข้างพูดน้อยแต่เป็นผู้ใหญ่เกินอายุ เนมที่ปกติกินทุกอย่างที่ขวางหน้ารู้สึกอาหารวันนี้ไม่อร่อยเอาเสียเลย และเท่าที่สังเกตุพี่เอกแทบจะไม่กินอะไรด้วยซ้ำ นัยย์ตาคมแต่หวานสวยของพี่มองมาทางเนมอยู่หลายครั้ง ถ้าเป็นปกติเนมคงวิ่งเข้าไปอ้อนแล้วแต่ตอนนี้ทำได้แค่มองแล้วตั้งใจกับอาหารตรงหน้าแม้จะไม่รู้รสก็ตามที
“ที่เรียกมาวันนี้คือเราคิดว่าจะแต่งงานกัน อยากให้ลูกๆมาเป็นพยาน มาเจอกัน”
คุณเอมโพล่งออกมาในตอนที่ทั้งโต๊ะเงียบ เอกมองใบหูแดงด้วยความเขินอายของพ่อที่เลี้ยงตัวเองมาคนเดียวอย่างดีตลอด 19 ปี ก่อนจะยิ้มให้แล้วถาม
“แต่งเมื่อไหร่ครับ”
“ปีหน้าจ้ะ”
คุณฟ้าตอบแทน เอกพยักหน้ารับก่อนจะสบตากับน้องแล้วยิ้มให้ แต่น้องกลับทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
14 years ago
“อ้วน ลุกเร็ว จะสามทุ่มแล้ว”
เอกจับไหล่เปลือยของอีกคนพร้อมกับเขย่าเบาๆก่อนที่ตัวเองจะลุกมาสวมเสื้อผ้า เพราะเดี๋ยวจะต้องไปส่งเนมก่อนที่แม่น้องจะกลับบ้าน
“ไม่กลับ บอกแม่ไว้แล้วว่านอนกับพี่เอก”
คนเป็นพี่เลิกคิ้วมอง หลังจากวันที่เจอกันพร้อมหน้านั้นเนมกับพี่ก็ยังทำตัวปกติ ยังไปมาหาสู่กันแบบเดิม มาเล่นที่หอของพี่เหมือนเดิม แต่ที่มากกว่านั้นคือเนมใช้สิทธิของคนที่จะเป็นครอบครัวเดียวกันในอนาคตบอกแม่ว่าจะให้พี่เอกติวข้อสอบให้เพื่อหาเรื่องเจอกันบ่อยกว่าเดิม แถมวันนี้ยังขอแม่ค้างกับพี่เอกหลังจากติวหนังสือ การรู้จักกันของพวกเขาเหมือนจะง่ายขึ้นแต่ไม่ใช่เลย คนทั้งคู่ต่างก็รู็ว่าพายุลูกเล็กๆกำลังก่อตัวขึ้น แต่เพราะอาจจะเป็นเด็ก ถึงได้วางเรื่องที่จะเกิดขึ้นในอนาคตไว้ แล้วทำในสิ่งที่อยากจะทำ
“งั้นก็ลุกมาอาบน้ำ นอนอืดเป็นหมู”
เอกบอกน้องที่แวะมาหาตั้งแต่เลิกเรียนตอนบ่ายสาม เอกปล่อยให้น้องทำการบ้านจนเสร็จก่อนจะลากน้องหมูแก้มนิ่มลงมาฟัดที่เตียง
“เนมไม่หมู”
เจ้าตัวว่าพร้อมกับบิดขี้เกียจ หน้าอกขาวๆที่โผล่พ้นผ้าห่มออกมาทำเอาคนเป็นพี่กลืนน้ำลายอึกใหญ่ เอกที่ยืนมองน้องอยู่ตั้งแต่แรกยิ้มก่อนจะเอาตัวลงไปคร่อมอีกคนไว้อีกครั้ง
“ตรงไหนไม่หมู”
คนเป็นพี่พูดพร้อมกับดึงผ้าห่มออกใช้ทั้งสองมือบีบก้นกลมที่นุ่มนิ่มเหมือนแก้มของอีกคนก่อนจะสอดนิ้วเข้าไปในช่องทางที่ยังลื่นอยู่จากการร่วมรักครั้งที่แล้ว พออีกคนเริ่มครางเสียงหวานถึงจับขาของน้องพาดบ่าดึงกางเกงตัวเองลงแล้วสอดสิ่งที่แข็งตัวขึ้นมาเข้าไปอีกครั้ง
“ขอเบิ้ลละกันนะอ้วน เป็นค่าหอพี่”
พี่เอกบอกคนที่มองตาเขียว ก่อนจะกระแทกตัวเข้าไปซ้ำๆเหมือนอยากจะเก็บทุกอย่างไว้ เพราะอีกแค่สองอาทิตย์ คนใต้ร่างกายก็จะกลายเป็นน้องชายที่ถูกต้องตามกฏหมายแล้ว พี่เอกยิ้มให้น้องอีกครั้ง คราวนี้น้องเอื้อมมือขึ้นมากอดคอพี่ไว้ พี่เอกก้มลงหอมแก้มน้องซ้ำๆอย่ากลัวว่าจะไม่ได้ทำอีก
***
งานแต่งงานของคุณเอมและคุณฟ้าผ่านไปได้ด้วยดีด้วยความยินดีของคนรอบตัว งานแต่งเล็กๆเชิญเฉพาะคนในครอบครัวและเพื่อนที่สนิทกัน วันนั้นพี่สิทธิ์เพื่อนสนิทของพี่เอกเดินเข้ามาทักทายเนมพร้อมกับตบไหล่น้องเบาๆ เนมยิ้มให้พี่เขาแบบรู้ความหมายก่อนที่ต่างคนจะต่างแยกย้ายกันเพื่อช่วยงาน
หลังจากงานแต่งเพียงไม่กี่วันก็ต้องย้ายเข้าบ้านหลังใหม่เป็นบ้านหลังใหญ่ที่คุณเอมตั้งใจซื้อเพื่อครอบครัว คุณเอมเลือกซื้อบ้านให้ใกล้กับโรงเรียนของน้องเนมและมหาวิทยาลัยของพี่เอกเพราะอยากให้เด็กๆอยู่บ้าน แม้ตัวเองจะต้องตื่นไปทำงานตั้งแต่ไก่โห่ ส่วนคุณฟ้าที่ทำงานเป็นเลขาในกระทรวงใหญ่ตั้งใจจะลาออกเพื่อออกมาทำงานที่บ้าน จะได้ตั้งใจดูแลทุกคนให้ดีแต่ถูกห้ามไว้ก่อนเพราะเนมอยากให้แม่ทำงานที่ชอบเหมือนเคย ในขณะที่คู่แต่งงานใหม่กำลังทำให้หลายๆอย่างในชีวิตง่ายสำหรับครอบครัวกลับกลายเป็นว่าทุกอย่างกลับยากขึ้นเรื่อยๆสำหรับคู่พี่น้องที่ยังปรับตัวไม่ได้กับสถานะนี้
“ให้ผมช่วยไหมครับ”
เอกถามน้าฟ้าที่กำลังปลูกต้นไม้อยู่ข้างบ้าน น้าฟ้าเป็นผู้หญิงเก่งและหัวสมัยใหม่ถ้าเทียบกับผู้หญิงสมัยนี้ที่ส่วนมากเป็นแม่บ้าน เข้าใจว่าทำไมเนมถึงรักแม่มาก
“ขอบคุณค่ะน้องเอก ให้น้าเรียกว่าลูกได้ไหม”
คุณแม่ลูกหนึ่งถามเขินๆ เอกยิ้มก่อนจะตอบ
“ได้ครับ”
“เจ้าเนมเป็นไงบ้าง เห็นชอบไปกวนให้เอกติวให้บ่อยๆ”
“น้องหัวดีอยู่แล้วครับ ผมไม่ได้ทำอะไรเลย แค่เฝ้าเนมอ่านหนังสือ”
พี่เอกตอบตามจริง บางทียังแอบคิดอยู่เลยว่าถ้าเด็กเรียนแบบเนมไม่ได้มาคบกับเอกหรือมีแฟน เนมคงกลายเป็นเด็กเนิร์ดไปแข่งโอลิมปิกโลกแล้ว เพราะเรียนเก่งจริงๆ
“หัวดีแต่ขี้เกียจ”
คุณแม่คนใหม่ของเอกว่าพร้อมกับหัวเราะ เอกหัวเราะตามเพราะบางทีเนมก็เป็นแบบนั้นจริงๆ
“แล้วเอกเป็นไงบ้างลูก ได้ยินว่าเรียนกีฬา จบไปอยากทำอะไร”
“น่าจะเป็นครูครับ”
เอกตอบพร้อมกับยกต้นอ่อนของชมพู่วางลงในหลุมที่ขุดไว้แล้วแล้วมองบริเวณข้างบ้านที่กว้างเกือบไร่
“ปลูกสามวันยังไม่เสร็จเลยค่ะ”
คุณฟ้าว่า เพราะคุณเอมซื้อพื้นที่ไว้เยอะมากจริงๆ
“ได้ยินว่าพ่อของเอกซื้อบ้านไว้ให้หลานๆเลยนะ เผื่อเอกกับเนมมีภรรยามีลูก จะได้มีสวนกว้างๆไว้วิ่ง”
คุณแม่คนใหม่ยิ้มกว้าง เอกชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะกลบดินลงบนหลุมต้นชมพู่ แล้วลุกขึ้นขุดดินใหม่อีกครั้งในบริเวณใกล้ๆกัน
“น้าอยากให้ช่วยดูน้องด้วยนะลูก เนมยังนิสัยเด็กอยู่เลย ทำอะไรไม่ค่อยคิดเท่าไหร่”
“ครับ”
พี่เอกรับคำ
“ผมจะดูแลให้ดี”
TBC.
_______________________________________
ไอดัง คุก คุก คุก :hao3:
-
:mew4:
-
งือออออ พรี่เอก กับ น้องเนม
คุณพ่อคุณแม่ควรมีลูกเพิ่มอีกคนนะคะ ถ้าอยากมีหลาน :hao7: :hao7:
-
แต่งดีมากเลยยยย ชอบบบบบ โลกภาษคอมพ์ช่างกว้างใหญ่ 55555
-
น้องมันเพิ่งม.ปลายเองนะพี่เอกกกกกก โอยตายๆๆ คุณแม่คะเนมไม่มีภรรยาและลูกแล้วค่ะ เนมมีสามีแล้ว 555555
-
:L2:ใ
-
แซ่บกันแต่เด็ก :hao6:
สงสัยว่าทำไมพี่เอกไปเรียนพร้อมคุณเนมได้ ตอนแรกคือไม่ได้มาทางสายITเลย
-
:katai2-1:
-
:-[
-
ตอนพิเศษมาต่อเลยค่ะ สนุกมาก
-
พาโชคน่ารักมากก
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
อู้หูวววววว
ยาวนานขนาดนั้น บีบหัวใจเหลือเกิน
-
เอาใจช่วยคู่นี้ด้วย
-
ว๊ายว๊ายว๊ายเค้าเดาถูกด้วยล่ะ :hao3: :hao3:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อ๊ากกกสนุกกกกกมากก อ่านรวดเดียวจบจนตาแหก อยากอ่านอี๊กกก 55555 อื้ออหื้อออ สนุกจริงวางไม่ลงเลย หลงรักผลงานไรท์ซ้ำๆเพิ่งกลับไปดูหน้าแรก เจ้าของผลงานนายซิน+หมอโหด โห้ยยยยอยากบอกว่าชอบทุกเรื่องเล้ยยย อ่านเรื่องละสองสามรอบแล้ว 55555 ชอบสไลต์งานเขียนของไรท์ว่ะ หน่วงๆมึนๆสับสน ไม่รู้ใจ ปากแข็ง รุก ห่าง ถอย กว่าจะยอมรับ อุปสรรคเล็กน้อย ช่วยกันเคียงข้างและฝ่าฟัน ไม่งอแงงี่เง่าเวิ่นเว้อเกินไป คืออออมันใช่ ชอบบบบ 5555 //ส่วนเรื่อง #พาซวย นี้ อห.รู้ลึกขนาดนี้ แน่นอนต้องทำงานด้านนี้ เพิ่งได้อ่านแนวโปรแกรมเมอร์จริงจัง คอมเน้นๆ เปิดปสก.ไปอีกทาง ได้รู้ศัพท์+การทำงานพวกนี้เยอะดีอ่ะ ดีดี~~^บทพี่เจน แบบ ใช่เลย ใช่ อินมากกับคนนี้ เราเองก็นั่งจิ้นคู่นี้ตั้งแต่เริ่มแรก แล้วก็เขินเวลาเขามีโมเม้นท์ หงุดหงิดเวลาเขางอนกัน อ่านไปเขินไปกับเจน ยิ่งเวลาเขาหวานกันนะ เหี้ยยยยเขินสุด เข้าใจอารมณ์เจนเลยอะ นั่งหน้าแดง อยากมุดใต้โต๊ะ มันใช่มาก สาววายอย่างเรา 555555 บทตัวละครชอบทุกคนเลย แต่ละคนตบมุกกันฮามาก อ่านละขำตาม บ้าบอ 5555 พี่ยูตอนแรกก็หมั่นไส้ แต่ตอนหลัง อ๊อยยยยยยย พี่ยู๊ววววว 55555 พัชน่ารักมาก ชอบคนแบบนี้ สองคนหื่นพอกัน 55555 // รอพิเศษ #เอกเนม อยากอ่านคู่นี้ต่อมาก พี่เอกคงแซ่บ เนมก็ยั่วเย โอ๊ยยยยยขอเถอะ 555555 กลับมานะ กลับมารักกัน พี่เอกสู้เขา เห็นพาโชคไหมนั่น อย่ากลัว เนมพร้อมจะกลับมา คึคึ!! รอคู่นี้ค่ะ โอ๊ยยยยยยสนุกกกเว้ยยยยย อ่านจบอารมณ์ไม่จบ 555555 ขอบคุณนะคะนิยายเรื่องนี้ อ่านเพลินมาก สุขใจที่สุด
-
มองข้ามตัวสะกดผิดไปให้หมด ... ต้องสารภาพว่า อ่านเพลินเลยค่ะ
เรื่องไปเรื่อย ๆ เห็นพัฒนาการของตัวละครเทา ๆ ทุกตัว
ชอบค่ะ ... แม้ตอนจบจะหงุดหงิดกับการ "ถอนแจ้งความ"
ที่มาแบบสั้น ๆ บรรทัดเดียวจบ ...
มันเลยเหมือนจบได้ไม่สมกับที่..นี่คือเส้นเรื่องที่ลากเลื้อยเรื่อยมา
แต่เอาว่าโดยรวม ประทับใจนะคะ
หัวหน้าหื่นช่างเร้าใจจริง
จะรออ่านเรื่องต่อไปค่ะ
-
สนุกมากเลยค่ะ ขอบคุณนะคะที่แต่งนิยายดีแบบนี้ขึ้นมาให้เราได้อ่าน ชอบพัชมากๆๆๆน่ารักก :mew3:
-
ฮืออออออ ร้องไห้ น้องเนมของป้า
-
อ่านแล้วหน่วง ๆ แต่ก็ชอบพัฒนาการด้านความรักของทั้งคู่..หวานดี :impress2:
ตอนจบมันดูห้วนหน่อย ๆ ที่จบแบบเหมือนโดนข่มขู่..คลายปมไม่แซ่บถึงใจเลย :serius2:
แต่ตอนนี้ค้างกะคู่เอกเนม :ling1:
-
รู้สึกได้กลิ่นมาม่าโชยมาาา
-
:mew6: สนุกมากกค้างเวอออเอาใจข่วยต่อให้ได้คบกันน้า
-
พัชน่ารัก ชอบควมมมึนๆของพี่ยู
แรกๆก็เนียนหวงเขา เป็นหมาหวงกระดูก แต่ตัวเองก็มีสาวๆ
พอยอมรับตัวเองว่ารักน้อง อยากมีน้องนี่ยอมน้องทุกอย่างเลย
บอบบรรยากาศในออฟฟิศ
อยากติดตามพี่เอกกับคุณเนมต่อ
-
Years ago 2/3
13 years ago
เนมได้ยินเสียงรถที่จอดลงตรงลานจอดรถของบ้าน ก่อนจะวิ่งตึงตังลงมาจากชั้นบนเพราะรู้ว่าใครที่กลับบ้านมายามนี้
“พี่เอก อันนี้สวยป่าว”
คนเป็นน้องถามพลางชูสร้อยข้อมือสีเงินเส้นบางให้ดูเพื่อที่จะอวดว่าคุณพ่อซื้อให้ในวันเกิด
“อื้ม”
คนเป็นพี่ยิ้มให้น้องพร้อมกับตอบรับเสียงเบา เนมมองหน้าพี่ที่เหมือนไม่อยากจะสบตากันสักเท่าไหร่
“พี่เอก”
“ครับ”
เจ้าของวันเกิดวันนี้ก้มลงลูบสร้อยข้อมือตรงข้อมือซ้ายของตัวเองพร้อมกับถาม
“ทำไมอาทิตย์ที่แล้วไม่กลับบ้านเลย”
ช่วงนี้เนมไม่ค่อยได้เจอพี่เอกทั้งๆที่ตัวเองปิดเทอมกำลังรอผลสอบเข้ามหาวิทยาลัยอยู่บ้านทั้งวัน เหมือนกับว่ายิ่งใกล้ยิ่งห่างกัน เอกมองหน้าน้องที่ซึมลงถนัดตา คนที่ก้มหน้าลงไหล่สั่นน้อยๆ เพราะคบกันมานานถึงรู้ว่าน้องกำลังงอแง เอกกำหมัดแน่นก่อนที่จะถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วดึงอีกคนมากอดไว้
“ร้องไห้ทำไมอ้วน”
พี่เอกกอดเนมไว้แน่น น้องเอื้อมมือขึ้นกอดตอบ
“ช่วงนี้พี่อ่านหนังสือหนักเลยไม่ค่อยได้กลับ”
พี่เอกโกหก เนมรู้ว่าพี่กำลังโกหกเพราะที่ผ่านมาไม่ว่าเนมจะทำอะไรพี่เอกก็ไม่เคยไปไกลจากกันเลย แต่เนมก็เลือกที่จะเงียบเนมไม่อยากให้พี่อึดอัดมากกว่าเดิม เนมไม่อยากให้พี่หายไปอีก
“คิดถึงอ้วนว่ะ”
พี่บอกก่อนจะก้มลงหอมแก้มนุ่ม เนมในวัย 18ปี ดูเป็นหนุ่มหล่อน่ารักแบบที่หลายๆคนชอบ แต่สำหรับพี่เอกแล้วเนมก็ยังเป็นเด็กตัวเล็กๆที่วิ่งเอาน้ำมาให้ที่สนามบาสในตอนเลิกเรียน แต่ก่อนเอกมองเนมในฐานะคนรักแต่ตอนนี้กลับถูกยัดเยียดให้มองน้องในฐานะน้องชายร่วมด้วย แต่ไม่ว่าจะสถานะไหนเขาก็ทั้งหวงและห่วงเนมอยู่ดี
“พี่เอกไม่ได้โกรธเนมใช่ไหม”
เอกยิ้มน้อยๆก่อนจะส่ายหัว
“พี่จะโกรธอะไรอ้วนได้”
เนมยิ้มหวานก่อนจะเช็ดน้ำตา
“ก็พี่เอกหายไปหลายวัน เนมก็คิดว่า... ”
เอกยิ้มกับตัวเองอีกครั้งก่อนจะบอก
“พอเนมขึ้นมหาลัยงานก็จะยุ่งแบบพี่นี่แหละ”
คนตัวเตี้ยกว่ายืดตัวขึ้นแล้วเอาปากแตะกับพี่ เอกก้มลงงับปากนิ่ม ที่สุดแล้วก็ลากกันไปจูบตรงโซฟาอยู่นาน มือของน้องกำลังเลื้อยเข้าไปในเสื้อเชิ้ตนิสิตของพี่ เอกจับข้อมือของอีกคนไว้ก่อนจะถอนใบหน้าออก เขากอดน้องไว้แน่น
“พี่เหนื่อยจังอ้วน”
เนมซบหน้าลงกับไหล่กว้างของอีกคนก่อนจะตบหลังพี่เบาๆ
“พี่เอกเก่งจะตาย ต้องสอบผ่านสิ”
เอกยิ้มอีกครั้งแบบไร้ความหมาย เพราะที่เหนื่อยคือเหนื่อยกับความรับผิดชอบชั่วดี ยิ่งนึกได้ว่าตัวเองจูบกับน้องชายก็ยิ่งแย่ ยิ่งกอดเนมไว้แบบนี้ก็ยิ่งแย่
“พี่เอานี่มาให้”
เอกบอกพร้อมกับผละตัวออกก่อนจะยื่นสร้อยข้อมือสีเงินเส้นบางที่เหมือนของคุณพ่อเกือบร้อยเปอร์เซ็นเว้นก็แต่จี้รูปหัวใจเล็กๆนั้น
“พ่อกับพี่เอกใจตรงกันเลยว่ะ”
เนมบ่นกับตัวเองก่อนจะหัวเราะออกมาเมื่อเห็นพี่ทำหน้าไม่ชอบใจ
“ของพ่อเนมจะใส่ไว้ตรงมือขวา แต่ของพี่เอกเนมจะใส่ไว้ตรงมือซ้าย”
“มือซ้ายอ้วนๆน่ะเหรอ”
เนมค้อนพี่มันก่อนจะพูดต่อ
“ใกล้หัวใจไง”
เอกโคลงหัวทุยของอีกคนเบาๆก่อนจะเหลือบมองนาฬิกาที่เกือบจะได้เวลาที่พ่อกับแม่จะกลับมาแล้ว
“เดี๋ยวพี่ไปแล้วนะอ้วน”
เนมที่เมื่อกี้ยังยิ้มกว้างซึมลงถนัดตา เอกกอดน้องอีกครั้งเพื่อปลอบ
“ที่ม.งานเยอะมากเลย เดี๋ยวพี่กลับมานะ”
เนมพยักหน้ารับก่อนจะบอกเสียงเบา
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวเนมสอบติดก็จะได้เจอพี่เอกบ่อยๆแล้ว”
***
“เออ เจ้าเอกว่าจะย้ายที่เรียนนะ เห็นว่าเรียนไม่ไหว”
พ่อโพล่งขึ้นมาในโต๊ะอาหารของเย็นวันนึง เนมขมวดคิ้วมองพ่อที่พูดด้วยท่าทางปกติ
“อ้าว แม่ก็นึกว่าพี่เอกชอบกีฬา”
แม่บอกด้วยท่าทางเสียดาย
“พ่อก็เสียดาย เรียนจะจบปี 2 แล้ว”
เนมรู้ว่าพี่เอกเป็นถึงนักกีฬามหาลัย พี่เอกมีความรับผิดชอบมากทั้งเรื่องกีฬาและเรื่องเรียน เป็นไปไม่ได้ว่าเรื่องจะออกมาเป็นแบบนี้
“พี่เอกจะไปต่อที่ไหนอ่ะพ่อ”
เนมถาม คนเป็นพ่อเลี้ยงจ้องหน้าลูกชายคนเล็กก่อนจะส่ายหัว
“พ่อก็ไม่รู้เหมือนกัน ขอโทษเนมด้วยนะลูก พี่มันเอาแต่ใจไปหน่อย”
เนมส่ายหน้าแต่กำลังคิดเรื่องราวมากมายอยู่ในหัว ช่วงนี้พี่เอกไม่ค่อยกลับบ้าน เนมเจอล่าสุดคือสามอาทิตย์ที่แล้ว พี่บอกแค่อยากมาดูหน้าเนม พี่เอกผอมลงนิดหน่อย เนมกอดพี่ได้ไม่นานพี่ก็ต้องไป
“แล้วเนมไปมอบตัวทุนวันไหน”
แม่ถามลูกชายที่เก่งจนสอบทุนเรียนหมอได้
“เดือนหน้าครับ”
“เสียดายนะคะ เจ้าเนมตั้งใจอยากเข้าที่เดียวกับพี่เอกค่ะ”
แม่บอกเพราะรู้ว่าเนมพยายามมากที่จะเข้าเรียนที่เดียวกับพี่เอก ก่อนจะถามพ่อต่อเพราะไม่อยากให้ลูกชายคนเล็กซึมแบบนี้
“แล้วพี่เอก ไม่กลับบ้านเป็นเดือนแล้วนะคะ”
ในสายตาแม่เพราะเนมเป็นลูกคนเดียวตั้งแต่เด็ก แถมเป็นเด็กเรียนไม่ค่อยมีเพื่อนเท่าไหร่ พอได้มีพี่ชายถึงสนิทกับพี่เขามาก แม่เห็นว่าลูกๆสนิทกันก็ดีใจ
“ผมเจอเรื่อยๆ เจ้าเอกสบายดี เครียดเรื่องที่เรียนนิดหน่อยแต่คุยกันแล้ว ผมเข้าใจ”
พ่อตอบก่อนจะมองหน้าลูกคนเล็กที่มีแววผิดหวังอย่างเห็นได้ชัด
***
“แม่ พี่เอกล่ะ”
เนมถามในเย็นวันนึงตอนที่แม่กำลังรดน้ำต้นไม้ แม่มองต้นชมพู่ที่พี่เอกเป็นคนปลูกก่อนจะตอบ
“ยังไม่เจอเลยลูก พ่อเขาบอกว่าวันก่อนมาเอาของอยู่”
***
“แม่ครับ พี่เอกติดต่อมาไหม”
“ไม่เลยลูก จะสองเดือนแล้ว”
***
“แม่ พี่เอกอยู่ไหน พอรู้ไหม”
เนมถามแม่ไปพลางหอบเสื้อผ้าตัวเองที่ตากไว้หลังบ้านเข้ามาเก็บ
“พี่เขามาเก็บของไปแล้วลูก เมื่อวานตอนเนมไปมอบตัวที่มหาลัย”
เนมวางตระกร้าผ้าไว้ตรงห้องแต่ตัวก่อนที่จะเดินออกมาคุยกับแม่
“ไปไหน”
“เห็นบอกสอบติดแถวอีสานลูก แม่ถามแล้ว พี่เขาเหมือนไม่อยากบอก”
“อ่า...ครับ”
เนมยิ้มน้อยๆพร้อมกับกำหมัดแน่น พยายามมองโลกในแง่ดีเหมือนหลายๆเดือนที่ผ่านมาว่าเป็นเพราะพี่กำลังมีปัญหา พี่กำลังเครียดแต่สุดท้ายแล้วก็ถามแม่ในสิ่งที่ตัวเองคิดมาสักพัก
“พี่เอกเขาโกรธอะไรเนมหรือเปล่าแม่"
แม่เลิกคิ้วมองลูกชายที่หลังๆมานี่ซึมลงเพราะพี่ไม่อยู่
“พี่เอกจะโกรธเนมทำไม พี่เขาฝากของให้ลูกด้วย”
เนมมองนาฬิกาของพี่ที่แม่่บอกว่าพี่ฝากไว้ให้ ก่อนจะเดินขึ้นห้องนอนของตัวเอง นาฬิกาเรือนนี้เนมเคยให้พี่เป็นของขวัญตอนที่พี่เอกแข่งบาสเก็ตบอลชนะตอนม.6 เพราะเนมให้เหตุผลว่าพี่จะได้รู้ว่าเนมจะมาหาตอนไหน และเหตุผลที่คืนให้นี้เนมคิดว่าบางทีพี่คงไม่อยากเจอเนมอีกแล้ว
***
“พี่สิทธิ์ เนมมีเรื่องอยากคุยด้วย”
12 years ago
“ทำไมต้องรับน้องตั้งแต่วันแรกด้วยวะ กูอยากกลับหอ”
เด็กปีหนึ่งที่นั่งอยู่ในแถวรอรับน้องบ่นอุบเพราะอากาศตอนบ่ายสามโมงร้อนมากจริงๆ
“เห็นว่าปีนี้มีคนซิ่วมาจากกรุงเทพนะ เด็กทุนด้วย”
เพื่อนอีกคนว่า
“จริงเหรอ ใครวะมึง”
เนมที่นั่งติดอยู่กับสองคนนั้นยิ้มก่อนจะบอก
“เราเองอ่ะ”
สองคนนั้นดูตกใจ แต่ไม่ทันไรก็หันมาคุยด้วย
“มึงเหรอที่ซิ่วมาจากหมอ”
เนมพยักหน้าหงึกหงัก เพราะได้ยินข่าวลือของตัวเองมาตั้งแต่เช้าแล้วว่าเป็นเด็กอัจฉริยะบ้าง ย้ายบ้านมาบ้าง หนีมาเฟียมาบ้าง เลอะเทอะไปหมด
“อือ เราเอง"
“ไม่เสียดายเหรอวะ พ่อกูนี่เข็นไปเถอะ ขายบ้านส่งได้เลย แต่กูโง่”
เนมหัวเราะเพื่อนที่ดูตื่นเต้นก่อนจะตอบ
“เราแค่ชอบเรียนมาตั้งแต่เด็กเฉยๆ หนีมาเพราะเบื่อกรุงเทพ อยากได้อากาศดีๆ”
เนมว่า ทำเอาเพื่อนสองคนหัวเราะ
“เหี้ย ของจริงว่ะ อินดี้สัด”
เนมขำตาม ก่อนจะเริ่มแนะนำตัว
“เราชื่อเนม”
“กูชื่อโจ๊ก ไอ้นี่ชื่อแมน”
คนชื่อแมนยิ้มให้ ก่อนจะกระซิบถาม
“ทำไมมึงกับพี่เอกปี 2 นามสกุลเหมือนกันเลยวะ”
โจ๊กหันไปหาเพื่อนก่อนจะถาม
“เอกไหน”
“ประธานรุ่นปี 2 ไง นามสกุลยาวๆแปลกๆแถวนี้มีคนเดียว”
เนมยิ้ม
“บังเอิญมั้ง”
แมนขมวดคิ้วก่อนจะพูดต่อ
“ถ้างั้นบังเอิญไป พี่แกมาจากกรุงเทพเหมือนกัน ได้ข่าวว่าเป็นเด็กทุนกีฬาจะขึ้นปี 3แล้วแต่ซิ่วมา”
เนมยิ้มอีกครั้ง แต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรออกไป
***
เปิดเทอมได้สักพักแล้วแต่เนมยังไม่ได้เจอพี่เอกแม้แต่ครั้งเดียว ทั้งๆที่เนมตั้งใจเข้ารับน้อง เข้าประชุมเชียร์ จนถูกเลือกให้เป็นประธานรุ่นปี 1 แต่ประธานรุ่นปี 2 ก็ยังไม่โผล่หน้ามาด้วยซ้ำ คงเพราะว่าพี่เอกน่าจะรู้ถึงการมาของเนมตั้งแต่แรก ถึงได้ถอยร่นไปแบบนี้
“พี่ต่อ เปิดประตูหน่อย”
เนมมายืนรอหัวหน้าเชียร์ปี 2 ที่นัดเจอกันตอนสองทุ่มที่หอ พี่ต่อบอกว่าจะเอาตารางงานของสโมสรนักศึกษาให้ แต่เมื่อมาถึงประตูหอกลับล็อคสนิทแถมเคาะไปตั้งนานยังไม่มีคนมาเปิด คือตอนนี้เหลือแค่ถีบประตูแล้ว
“ใครวะ”
แต่ยังไม่ได้ทำอะไรรูมเมทของพี่ต่อก็ผลักประตูออกมา เนมรู้ดีว่าใครคือรูมเมทพี่ต่อ เพราะรู้ดีถึงได้มา
“มาหาพี่ต่อครับ”
เนมบอกประธานรุ่นปีสองที่ดูท่าทางตกใจเล็กน้อย แต่ไม่ทันไรก็ปรับสีหน้าให้เรียบเหมือนปกติ
“แต่จริงๆเนมอยากคุยกับพี่เอกด้วย”
เจ้าของห้องที่กะจะปิดประตูตั้งแต่เห็นหน้าน้องเลือกที่จะเปิดประตูห้องไว้ เพราะรูว่าถึงจะปิดเนมก็คงจะยืนรออยู่แบบนั้น
“มาทำไมที่นี่”
เอกถามเนมที่แค่เห็นผ่านๆตาก็รู้ว่าน้องผอมลง แก้มที่เคยกลมๆตอนนี้ซูบ หน้าตาของเนมเปลี่ยนไปเล็กน้อยถ้าเทียบกับปีที่แล้ว แต่ยังไงดวงตากลมโตของเนมก็ยังทำให้เนมน่ารักอยู่วันยังค่ำ
“แล้วทำไมจะมาไม่ได้ ก็ได้ทุนที่นี่”
คนเด็กกว่าว่า เอกมองออกไปนอกหน้าต่างที่ตอนนี้มืดสนิท ก่อนจะหันมาถามคนที่ไม่ได้เจอกันเกือบปีเต็ม
“มาทำไม!”
ภาพจำของเนมที่มีต่อพี่เอกคือพี่เป็นคนอ่อนโยน พี่เอกไม่เคยตวาด ไม่เคยดุเนม คนเป็นน้องก้มหน้ามองพื้นก่อนจะถามด้วยเสียงเบาหวิว แต่ยังไงก็ได้ยินอยู่ดี
“พี่นั่นแหละ หนีมาทำไม”
เอกเงยหน้ามองเพดานพร้อมกับกำมือไว้แน่นเมื่อไหล่ของน้องกำลังสั่น เนมยังขี้แงอยู่เหมือนเดิม
“ทำอะไรของเนม ปีที่แล้วได้ทุนเรียนหมอไม่ใช่เหรอ”
เสียงของพี่อ่อนลง เอกพยายามสูดหายใจให้ลึกพร้อมกับถอยหลังออกไปอีกก้าว อย่างน้อยก็เพื่อกั้นระยะห่างตัวเองกับน้องไว้ เนมเงยหน้าขึ้นมามองพี่ด้วยดวงตาแดงก่ำ
“เนมคิดถึงพี่”
เอกเบือนหน้าหนี
“กลับไปซะ”
เนมส่ายหัว
“ไม่อยากเห็นหน้าเนมขนาดนั้นเลยเหรอ”
ตลอดเวลาหนึ่งปีเต็ม เนมเฝ้าถามตัวเองว่าทำไม เนมทำอะไรผิด ทำไมพี่ถึงหนีหายไป ในหัวมีแต่คำถามว่าทำไมเต็มไปหมด และในที่สุดก็ได้แต่โทษตัวเองที่ไม่เข้าใจอะไรสักอย่าง เนมเลือกที่จะทิ้งทุนที่เรียนอยู่ พยายามทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะมายืนต่อหน้าพี่เอกอีกครั้งแล้วถามว่าทำไมพี่ถึงได้ทิ้งเนมไป
“กลับบ้านไปเถอะ”
เนมส่ายหน้า น้ำตาหยดเล็กๆค่อยไหลลงที่แก้มใส เนมอยากจะถามพี่หลายอย่าง
“ไม่กลับ พี่เห็นเนมเป็นอะไรกันแน่ฮะ”
เอกหันหลังให้อีกคน เขาปวดหัวใจเหมือนมันจะหลุดออกมา ในขณะที่เนมกำลังถามว่าทำไมเขาถึงทำแบบนี้ เอกเองก็กำลังถามตัวเองอยู่ซ้ำๆว่าทำไมเรื่องบัดซบแบบนี้ถึงเกิดขึ้นกับเขา
“น้องไง”
เอกตอบด้วยเสียงเนียบนิ่งอย่างที่ไม่เคยทำกับน้อง ถึงไม่หันไปมองก็รู้ว่าเนมคงกำลังร้องไห้
“อะไร”
อาจจะเป็นเพราะพวกเขายังเด็ก ทางออกมันถึงได้เป็นแบบนี้
“เรามาเป็นพี่น้องกันเถอะ”
เนมเอาแต่วิ่งตามคำถามของตัวเองแต่ไม่มีครั้งไหนเลยที่เนมจะเตรียมใจรับคำตอบแบบนี้ เช่นเดียวกับพี่ที่วิ่งหนีจนไม่ทันคิดว่าหากน้องตามมาถึงตัวเขาจะทำยังไง
“ไม่เลิก เนมไม่เลิก”
คนเป็นน้องกอดพี่ไว้ในที่สุด เอกพยายามแกะมืออีกคนออกจากเอวตัวเอง
“กลับบ้านไป”
เสียงสะอื้นของน้องทำให้เขาหายใจแทบไม่ออก เอกบีบข้อมือของน้องที่สวมสร้อยข้อมือมีจี้รูปหัวใจสีเงินที่คุ้นตา ก่อนจะตัดใจกระชากออกจากตัว
“บอกให้ไปไงวะ!”
เนมมองหน้าพี่ผ่านตาที่พร่ามัวของตัวเอง
“เนมเจ็บ”
สายตาปวดร้าวของน้องทำให้คนเป็นพี่ถอยมือออก เอกมองมือของตัวเองก่อนจะมองหน้าของเนม ปลายจมูกโด่งของน้องแดงจัดเหมือนกับดวงตาที่น้ำตาไหลออกมาไม่หยุด
“เนม พี่...”
เสียงของคนเป็นพี่ขาดห้วงในขณะเดียวกันที่ประคูห้องถูกเปิดออก
“มีอะไรกันวะ”
ต่อมองคนสองคนสลับกัน ก่อนที่เนมจะเดินออกจากห้องไปด้วยน้ำตา ต่อมองหน้ารูมเมทตัวเองอย่างต้องการคำตอบ เอกนั่งลงบนเตียงพร้อมกับใบหน้าที่แดงจัดเหมือนคนควบคุมอารมณ์ไม่ได้
“มีเหี้ยอะไรกันวะ”
“ไม่มีอะไร”
ต่อมองเพื่อนที่ยกมือปาดน้ำตาตัวเองก่อนจะตัดสินใจเดินตามเนมออกไป
***
“เหี้ยเนม เมื่อคืนมึงไปเรื้อนห้องพี่เอกมาเหรอวะ ปีสองเขาลือกัน”
แมนถามเนมที่กำลังนอนฟุบลงกับโต๊ะหินอ่อนในบ่ายของวัน
“อือ มั้ง”
เนมตอบไม่เต็มเสียง โจ๊กที่ได้ยินข่าวมาเหมือนกันว่าประธานรุ่นสองรุ่นมีปัญหากันบอกบ้าง
“ระวังรับน้องพี่มันจะเล่นมึงหนักนะ”
เนมแค่นหัวเราะ
“เอาเถอะ”
“เออกูก็พึ่งเห็นหน้าประธานปี 2 หน้าตาไม่เหมือนมึงเลย”
อยู่ดีๆแมนก็โพล่งขึ้นมา เนมเงยหน้าขึ้นแล้วเลิกคิ้วมองเพื่อน
“จะเหมือนกูได้ไงวะ”
แมนกับโจ๊กมองหน้ากัน
“ก็พวกกูนึกว่าเป็นพี่น้องกัน”
“ไร้สาระ”
เนมบอกก่อนจะพุปหน้าลงที่โต๊ะเหมือนเดิม
***
ข่าวลือของประธานสองรุ่นบ้างก็ว่าแย่งผู้หญิงกัน เป็นพี่น้องที่แย่งมรดกกัน คนนึงเป็นลูกเมียหลวงอีกคนเป็นลูกเมียน้อย สาเหตุก็มาจากการที่เนมมายืนเคาะประตูห้องพี่เอกเกือบทุกวัน
“เปิดหน่อย เนมรู้นะว่าพี่เอกอยู่ข้างใน”
ปกติแล้วจะเป็นพี่ต่อมาเปิดเพราะถ้าพี่เอกรู้ว่าเป็นเนมพี่เอกก็จะขังตัวอยู่ในห้องน้ำบ้าง ปีนระเบียงชั้นสองออกไปบ้าง ถ้าพี่เอกยอมคุยกันเนมว่าเรื่องมันคงไม่ลือไปไร้สาระขนาดนั้นหรอก แต่วันนี้แปลกที่เป็นผู้หญิงมาเปิดประตู เนมขมวดคิ้วก่อนจะก้าวเข้าไปในห้องที่มีเตียงสองชั้นตั้งไว้ที่มุมห้อง ที่นี่เป็นหอในมหาวิทยาลัยก็จริงแต่ก็ไม่ได้แยกชายหญิง
“พี่เอก”
เนมเดินเข้ามาถึงเตียงแล้วเห็นว่าพี่กำลังหลับ ท่อนบนที่เปลือยเปล่าเผยให้เห็นรอยจูบหลายรอยบนแผ่นอก เนมที่ในตอนแรกคิดว่าพี่ผู้หญิงที่ยืนมองอยู่ตอนนี้อาจจะเป็นเพื่อนพี่เอกกับพี่ต่อเริ่มทำตัวไม่ถูก เนมจำไม่ได้ว่าตัวเองน้ำตาไหลตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าทำไมมือตัวเองตอนที่แตะไหล่พี่ถึงได้สั่นนัก
“เนม?”
เอกที่ดื่มไปตั้งแต่บ่ายแถมยังเมามากลืมตามองน้องที่ยืนมองกันอยู่นิ่งที่ข้างเตียง ...เนมร้องไห้อีกแล้ว... เอกที่ยังมึนกับฤทธิ์เหล้ามองรุ่นพี่ผู้หญิงที่หิ้วเข้ามาที่หอ มองน้องชายตัวเล็กที่กำลังทำตัวไม่ถูก ก่อนจะรู้ว่าร่างกายตัวเองเหลือเพียงบ็อกเซอร์
“มีอะไร”
เอกถามน้องด้วยน้ำเสียงราบเรียบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“อธิบายมา”
เนมถามเสียงสั่น ผู้หญิงคนเดียวในห้องเดินเบียดตัวเนมเข้ามาหยิบกระเป๋าที่วางไว้ปลายเตียง ก่อนจะถามเจ้าของห้อง
“ใครอ่ะ”
เอกเบือนหน้าหนีจากดวงตากลมโตที่มองตรงมาหากัน
“น้อง”
เนมที่ชาไปทั้งตัวใช้มือปาดน้ำตาที่ไหลไม่หยุดออกจากแก้มตัวเองเบาๆ ผู้หญิงคนนั้นออกจากห้องไปแล้ว
“ทำไมทำแบบนี้วะ”
เนมถามคำถามที่อยากรู้มาตลอดหนึ่งปี สำหรับเนมแล้วพี่เอกเป็นทั้งหมดของชีวิต พี่เอกเป็นคนที่เนมรัก นอกจากแม่แล้วพี่เอกคือคนที่ดีที่สุด แต่ตอนนี้คงไม่ใช่แล้ว
“เพราะที่บ้านใช่ไหม ทำไมวะ ทำไมเนมไม่รู้อะไรเลย”
คนเป็นพี่มองมือสั่นเทาของอีกคนที่กุมกันไว้แน่น เอกมองสร้อยข้อมือที่น้องสวมไว้ที่ข้อมือข้างซ้ายอย่างดี เขาหลับตาลงเพื่อไล่ความทรงจำต่างๆก่อนจะตอบ
“แค่เบื่อ ถึงหนีมาไง”
“โกหก!”
สำหรับเอกแล้วเนมเป็นเด็กที่ร่าเริง น่ารัก สิ่งที่เนมควรได้รับคือครอบครัวที่ดี ความรักที่ดี ไม่ใช่มายืนร้องไห้อยู่แบบนี้
“ไม่ได้โกหก”
เอกตอบ
“เกลียดเนมแล้วใช่ไหม”
เอกมองใบหน้าน่ารักที่มักจะยิ้มกว้างอยู่เสมอ เขายันตัวลุกขึ้นพร้อมกับตอบ
“อืม”
ถึงตอนนี้ไม่ได้มองน้องชัดแต่เอกก็รับรู้ได้ว่าน้องคงเสียใจและเกลียดเขามาก เนมดึงสร้อยออกจากข้อมือตัวเองโดยไม่ได้สนใจว่าจะโดนบาดรึเปล่า เอกยื่นมือเข้าไปใกล้น้องอย่างไม่รู้ตัว ถ้าเป็นปกติแล้วน้องคงวิ่งเข้ามกอดแล้วร้องไห้ แต่วันนี้กลับไม่ใช่อีกแล้ว
“อย่าเอามือที่จับคนอื่นมาจับเนม!”
“เนม...พี่”
คนเป็นน้องทรุดตัวลงนั่งกับพื้น เนมร้องไห้แบบที่ไม่เคยร้องมาก่อน เนมคอยบอกตัวเองอยู่เสมอว่าพี่คงมีเหตุผลที่หนีหายไป เนมขอให้เป็นเหตุผลอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่พี่เอกไม่รักกันแล้ว
“ถ้า... ถ้าไม่รัก ก็บอกกันดีๆ”
เนมบอกอีกคนด้วยเสียงกระท่อนกระแท่น เอกกำหมัดแน่นก่อนจะเรียกน้อง
“อ้วน พี่...”
ในระหว่างที่บรรยากาศทั้งหมดกำลังเลวร้ายจนนึกภาพไม่ออกว่าจะเดินไปทางไหนต่อ เจ้าของห้องคนอีกคนก็ผลักประตูเข้ามา
“เสร็จแล้วเหรอวะมึง ทีหลังไปเอากันที่อื่น”
ต่อกลืนทุกอย่างที่จะพูดลงในลำคอ ยืนมองเนมที่นั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่ที่ผนังอีกฝั่งด้วยความไม่เข้าใจ และมองเพื่อนตัวเองที่มีสภาพเหมือนไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น ก่อนจะเดินเข้าไปสะกิดเนมที่สะอื้นจนตัวโยน
“เนม เป็นอะไร”
ต่อถามรุ่นน้องที่นั่งกุมมือตัวเองทั้งที่ยังเลือดไหล ส่วนรูมเมทตัวเองสวมกางเกงแล้วก็ออกจากห้องไปโดยไม่ได้พูดอะไร
“เหี้ยอะไรอีกวะเนี่ย”
***
“ประชุมเชียร์ประธานรุ่นไม่โผล่ไปทั้งสองปีเลยไอ้ห่า”
ต่อกลับห้องมาในตอนเกือบสองทุ่มก่อนจะบ่นรูมเมทตัวเองที่นั่งอ่านหนังสืออยู่บนเตียงแบบไม่สนใจโลก
“ไอ้เนมมันป่วยยังมีเหตุผล มึงสิน่าโดนด่า”
ต่อว่าพร้อมกับเหลือบมองเพื่อนตัวเองและก็จริงอย่างที่คิด แค่ได้ยินชื่อเนมเอกก็สีหน้าเปลี่ยนไปทันที
“เนมเป็นอะไร”
”อยู่โรงบาลนู่น”
ต่อตอบตามจริง
“เป็นอะไร”
“ขับมอไซต์ลงทุ่ง ถลอกไปทั้งตัว ดีไม่มีอะไรหัก นี่กูว่าจะไปเยี่ยมมัน ไปไหม”
ต่อพยายามพูดด้วยน้ำเสียงปกติ แต่คนฟังกลับขมวดคิ้วแน่น
“ไม่ล่ะ”
ต่อถอนหายใจก่อนจะมองสร้อยข้อมือเส้นเล็กที่เพื่อนเก็บไว้อย่างดีตรงหัวเตียงพร้อมกับรูปถ่ายของใครบางคนที่นอนอยู่ที่โรงพยาบาลตอนนี้ ต่อเห็นรูปนั้นมาตั้งแต่ตอนปีหนึ่งแต่ก็ไม่ได้ถามอะไร เช่นเดียวกับที่เพื่อนไม่ยอมพูดอะไรเลยเหมือนกัน
***
“เป็นไงมั่งประธาน”
ต่อที่หิ้วข้าวกล่องเข้ามาในตอนเกือบสองทุ่มทักทายรุ่นน้องที่นอนเปื่อยเป็นผักแล้วหันมองซ้ายขวาที่ค่อนข้างเงียบ
“เพื่อนมึงล่ะ”
“กลับไปเมื่อกี้”
เนมตอบทั้งพยามยามมองไปข้างหลัง ต่อถอนหายใจก่อนจะบอก
“ถ้ามึงมองหาไอ้เอก มันไม่มา”
ต่อตอบก่อนจะนั่งลงข้างเตียงแล้วลูบหัวน้องมันเบาๆ
“กูว่าแค่ช้ำในมึงคงไม่ร้องไห้หรอกเนม”
รุ่นพี่ว่าเมื่อเห็นน้องมันเริ่มเช็ดน้ำตา
“พี่ต่อ”
“คิดซะว่ากูเป็นพี่อีกคนของมึงละกัน”
ต่อตบไหล่น้องเบาๆ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเนมเจ็บหรือเปล่าถึงได้โผเข้ามากอดแล้วร้องไห้อย่างกับว่ามีใครตาย ต่อแล้วลูบหลังน้องมันเบาๆ แม้ที่ผ่านมาจะเคยคุยกันแค่เรื่องงานและไม่ได้สนิทกันมากมาย เขาก็พร้อมจะฟัง และที่ร้องไห้มากมายขนาดนี้ตัวเนมเองคงมีเรื่องเสียใจอยู่ แถมเนมคงจะขวัญเสียด้วยที่ไม่มีใครมาเยี่ยมเลยนอกจากเพื่อน ต่อรู้ว่าเวลาล้มแล้วไม่มีใครอยู่ข้างกันเลยมันเจ็บแค่ไหน
“มึงร้องเลย หยุดร้องแล้วค่อยคุยกัน”
11 years ago
“เนมกลุ่มเลขไฟฟ้ามึงครบยัง”
เนมเงยหน้ามองคนที่เป็นทั้งเพื่อนร่วมสาขาและรูมเมทเดินเข้ามาถามในตอนที่ตัวเองกำลังกินข้าวไปอ่านชีทไป
“ยัง มีกูคนเดียวเนี่ย”
“กูกับไอ้แมนอยู่ด้วยนะ”
คนที่เป็นที่หนึ่งของสาขาพยักหน้ารับง่ายๆ เพราะขี้เกียจหาคนมาเข้ากลุ่มเหมือนกัน แต่ยังเคี้ยวข้าวไม่เท่าไหร่ไอ้แมนที่ว่าก็วิ่งมาตบหลังจนแทบจะสำลัก
“ไอ้ห่า เมื่อคืนพวกมึงทิ้งกูไว้ที่ร้านเหล้า”
โจ๊กขำก่อนจะบอก
“ก็ไอ้เหี้ยเนมแม่งเมาเป็นหมา เกือบโดนตีนพวกวิดคอม”
เนมที่เมื่อคืนแทบจะไม่มีสติลูบแขนตัวเองป้อยๆ
“ไอ้เหี้ยโจ๊กมันลากกูกลับหอเป็นขยะเลยไอ้ห่า ถลอกไปหมด”
เนมหันไปบอกแมนกับโจ๊กขำก่อนจะยื่นกระดาษให้
“ใครลายมือสวยๆเขียนรายชื่อกลุ่มเลขดิ๊ อาจารย์กมลจะตบเอาถ้าให้กูเขียน”
เนมรีบเสนอตัว
“กูไง”
แมนรีบดึงกระดาษไปก่อนจะเขียนเองพลางบ่น
“มึงเรียนเก่งอย่างเดียวเนม ลายมือมึงเหี้ย”
เนมหัวเราะก๊าก เพราะงานชิ้นที่แล้วโจ๊กปล่อยให้เนมทำแล้วโดนอาจารย์ตีกลับมาเพราะอาจารย์บอกว่าอ่านไม่รู้เรื่อง
“พี่เอกมองอะไรพวกมึงวะ กูเห็นตั้งแต่เดินมาแล้ว”
โจ๊กถาม เพราะสังเกตมาตั้งแต่เดินเข้าโรงอาหารมาแล้ว
“มองไอ้เหี้ยเนมมั้ง อริเขา”
แมนที่ก้มหน้าก้มตาเขียนรายชื่อสมาชิกในกลุ่มให้เพื่อนบอก เนมยักไหล่ แต่โจ๊กกลับสงสัย
“เกลียดเหี้ยอะไรวะ เรื่องตั้งแต่ปีหนึ่งเหรอ”
เรื่องที่ว่าเนมมันเมาแล้วไปเรื้อนใส่พี่เขากระจายไปทั่วทุกชั้นปี เห็นว่าตอนนั้นแลกหมัดไปคนละตุ๊บสองตุ๊บ
“เหรอวะ วันนั้นกูยังเห็นช่วยไอ้เนมตอนเมาอยู่เลย”
โจ๊กบอกแมน เนมเลิกคิ้วมอง แมนที่สงสัยเหมือนกันรีบถาม
“ช่วยอะไรวะ”
“พี่มันวิ่งมาดึงพวกเด็กวิดคอมข้างหลังไอ้เนมไง ไม่งั้นไอ้พวกห่านั่นวิ่งถึงตัวมึงแล้ว”
โจ๊กบอก เนมยักไหล่อีกครั้งก่อนจะก้มหน้ากินข้าวต่อ
“กูยอมมึงเลยเนม เด็กทุนเหี้ยอะไรวะ เถื่อนสัด ดีเขาไม่ถอนทุนมึง"
แมนบ่น
“แบ๊วๆแดกไม่ได้”
เนมเคี้ยวข้าวไปพูดไป และแขกไม่ได้รับเชิญก็แวะมาที่โต๊ะ ไม่ใช่ใครแต่เป็นไอ้พี่ต่อที่ตอนนี้ขึ้นปี 3 ไปแล้ว พี่แกเดินมาจากโต๊ะเพื่อนตัวเองเพื่อมาหาเนมโดยเฉพาะ
“แบ๊วเหรอน้องเแก้ม!!”
พี่แกว่าเสียงดัง ดูก็รู้ว่าตั้งใจทำให้เนมอาย
“แก้มพี่มึงสิ”
“เหี้ยนี่”
พี่ที่ว่าตบปุลงบนไหล่น้องมันหนักๆ เนมบ่นบ้าง
“เนมจะไม่ติวให้พี่ต่อแล้ว”
และพอบอกแค่นั้นพี่ต่อก็รีบไหว้น้องปะหลก เรียกเสียงฮาครืนจากทั้งเพื่อนเนมและจากโต๊ะเพื่อนพี่มัน ยกเว้นแต่คนๆเดียวที่ยังหน้านิ่ง เนมเบือนสายตาหนีจากพี่เอกก่อนจะโดนพี่ต่อบีบนวดให้
“โทษนะแก้ม”
เนมมองพี่ต่อพร้อมกับบอก
“ไม่ยกโทษ”
“พี่มึงนี่เหมือนแฟนไอ้เนมนะบางที”
แมนบอกพี่ต่อที่นั่งลูบหัวลูบหางไอ้เนมอยู่ เห็นว่าสนิทกันมาตั้งปีหนึ่ง โจ๊กที่อยู่ห้องเดียวกับเนมยังไม่ได้ตัวติดกันขนาดพี่ต่อกับเนมมันเลย
“ไม่บางที หลายทีเลย”
โจ๊กบอก คนที่โดนหาว่าเป็นแฟนกันมองหน้ากัน เนมทำหน้าตาแบบคนหดหู่ในโชคชะตา ส่วนพี่ต่อรวบตัวรุ่นน้องแล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้
“มาหอมหน่อยน้องเนม”
“ไอ้พี่ต่อ!”
เนมฟาดพี่ต่อไปหลายที เพื่อนๆในสาขาที่รู้จักคนทั้งคู่ดีนั่งขำ มีแค่คนเดียวที่ลุกออกจากโต๊ะเงียบๆ และเนมก็เห็นว่าเขาเดินออกไปด้วยท่าทางหัวเสียพอสมควร
***
“ไปไหนวะ”
เอกถามเพื่อนตัวเองที่ออกไปกินเหล้าตั้งแต่ค่ำพึ่งจะกลับมาถึงไม่ทันไรก็หยิบกุญแจมอเตอร์ไซค์ออกไปอีกรอบ
“ไปส่งน้องแก้ม เห็นเดินมาตั้งแต่หลังม. บอกพวกไอ้แมนทิ้งมัน”
เอกเลิกคิ้วมองก่อนจะถาม
“แก้มไหน”
“ไอ้เนมไง”
“แล้วไปไงวะ”
ต่อแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องระหว่างคนสองคนก่อนจะตอบ
“มอไซต์มั้ง แม่งเมาเดินขาลาก ยิ่งน่ารักๆ โดนลากเข้าป่าซวยเลย”
ต่อมองเพื่อนตัวเองที่ดูร้อนรนอย่างเห็นนได้ชัด
“มึงชอบน้องมันเหรอวะ”
ต่ออมยิ้มแต่ก็ไม่ได้ตอบอะไร แต่ก็พูดเรื่องที่พึ่งเจอมาให้เพื่อนฟัง
“เอ้อ กูไปร้านหลังม.มา เจอเด็กมึงนัวอยู่กับเด็กวิดคอม”
เอกพยักหน้ารับก่อนจะนั่งลงอ่านหนังสือที่ยืมมาจากห้องสมุดดังเดิม ต่อมองกองหนังสือตรงหัวเตียงของเอกแล้วก็มองไปยังรูปถ่ายใบเดิมก่อนจะสังเกตเห็นว่าสร้อยข้อมือที่เคยวางไว้หายไปอยู่บนข้อมือของคนบนเตียงแล้ว
“ขอบใจนะ”
ต่อว่าจะแกล้งทำเป็นไม่รู้ว่าเพื่อนขอบคุณเรื่องที่คาบข่าวกิ๊กมันมาบอกหรือเรื่องที่จะไปรับเนม แต่ก็รู้อยู่แก่ใจว่าสร้อยข้อมืออันนั้นเป็นของใคร
-
10 years ago
“ไอ้โจ๊ก มึงคั่วสาวครูเหรอวะ”
ต่อถามรุ่นน้องที่ช่วงนี้ได้ยินข่าวว่าไปจีบสาวเรียนครูในเมือง
“ระดับนี้พี่”
โจ๊กยักคิ้วให้รุ่นพี่ที่ตอนนี้เรียนด้วยกันอยู่หลายวิชา
“สัสเอ้ย จะจบแล้วยังไม่ได้เมีย”
เนมมองคนที่กำลังโวยวายก่อนจะบอกพร้อมกับยื่นสมุดสรุปข้อสอบให้พี่ต่อไป
“จบอะไร พี่ต่อมึงจบห้าปีแน่”
พี่ต่อรับสมุดจากเนมมาก่อนจะบ่น
“กูไม่มีหน้ากลับบ้านไปหาพ่อแล้ว”
“ไม่จบจริงเหรอพี่”
แมนถาม
“เออ รายชื่อคนจบออกมาแล้ว เพื่อนกูจบทุกคน เว้นกู”
พอพูดจำคนในโต๊ะก็ขำกันสนุกสนาน
“เอ้ย เว้นเหี้ยเอกด้วย เห็นบอกจะรีเกรดวิชาสาขา”
เนมแปลกใจ เช่นเดียวกับแมนและโจ๊กที่สงสัยไม่ต่างกัน
“พี่เขาดูน่าจะเรียนเก่งนะ”
แมนว่า
“ไม่เก่ง แต่ก็ไม่ได้แย่ขนาดต้องรีเกรดนะ กูก็ไม่เข้าใจมัน”
เนมก้มหน้าก้มตาเขียนสรุปข้อสอบอีกวิชา พลางนึกถึงปิดเทอมที่แล้วที่เนมกลับบ้านไปแล้วพ่อกับแม่มีท่าทางที่เปลี่ยนไป ชอบพูดเรื่องอยากให้เนมขอทุนไปต่างประเทศบ้าง หรือไม่ก็ให้พี่เอกไปทำงานไกลๆบ้าง
“กินไรวะแมน”
โจ๊กเดินตามเพื่อนที่ออกเดินออกไปทางร้านกาแฟ ทำให้ตอนนี้ที่โต๊ะเหลือเพียงพี่ต่อกับเนม
“เนม เมื่อวานกูได้ยินมันคุยกับพ่อ”
เนมเงยหน้ามองคนที่รู้เรื่องทุกอย่าง ตลอดระยะเวลาหลายปีก็มีไอ้พี่ต่อที่คอยปลอบบ้างด่าให้ได้สติบ้าง ถ้าเนมเพ้อมากๆก็มีพี่ต่อนี่แหละที่ลากไปเมาบ้างลากไปเที่ยวบ้างจนสนิทกัน
“พ่อไหน”
เนมถาม
“พ่อมึงอ่ะไอ้สัด”
เนมขำเพราะยั่วโมโหพี่มันได้
“ยังจะตลก”
พี่ต่อบอกพร้อมกับขยับเข้ามาใกล้เนม
“ทะเลาะกันเรื่องที่มันเรียนไม่จบสี่ปี กูได้ยินมันพูดถึงมึง”
เนมเงี่ยหูฟังเรื่องที่พี่ต่อพูด
“มันบอกสาบานว่าจะไม่ยุ่งกับมึง ที่มันจบช้าไม่เกี่ยวกับมึงแต่เพราะมันสอบตก"
เนมถอนหายใจเฮือกใหญ่ จะว่าเนมบ้าก็ได้ที่พี่เอกทั้งไล่ทั้งถอยห่างเนมก็ยังรอพี่มันอยู่เหมือนคนบ้า แต่เพราะทุกครั้งที่เนมเข้าไปหาพี่ต่อที่ห้องเนมก็เจอรูปตัวเองวางอยู่ที่หัวเตียงบ้างถ้าพี่เอกมันเก็บไม่ทัน หรือไม่ก็เคยได้ยินว่าพี่เอกชอบมาช่วยนั่นนี่อยู่บ่อยๆ อย่างที่เนมชอบไปร้านเหล้า เนมก็มักจะเจอพี่มันอยู่ในสายตาเสมอ อย่างเรื่องที่พี่ต่อเล่าก็เหมือนกัน...พี่เอกมันไม่ได้สอบตกสักวิชา
“พี่ต่อ อยากจบสี่ปีครึ่งไหม”
เนมกระซิบถามรุ่นพี่ที่ตอนนี้เรียนด้วยกัน และเป็นเนมเองที่ช่วยพี่ต่อเรื่องเรียนมาตลอดหลายปี
“อยากสิวะ”
“เนมมีเรื่องให้ช่วย”
คนเป็นน้องบอกพร้อมกับก้มลงกระซิบกับพี่ต่อ ต่อฟังแผนของพวกคนฉลาดแล้วได้แต่ขมวดคิ้ว
“หาเรื่องให้กูอีกแล้วมึง”
***
“เอาจริงเหรอวะ”
ต่อถามรุ่นน้องที่แกล้งเมาแล้วนั่งคอพับซบกันอยู่ในร้านเหล้า คือตอนแรกๆที่ยังไม่รู้จักกันต่อก็คิดว่าน้องมันน่ารักดี แต่พอสนิทกันมากๆแล้วก็ขนลุกพิกล
“เออน่า เพื่ออนาคตที่ดีของพี่มึง”
คนเมาปลอมว่าพร้อมกับนอนพิงที่อกของพี่ต่อทั้งตัว
“เหี้ยเนม ขนลุก”
พี่ต่อก้มลงบอก เนมเกือบหลุดขำ
“เหี้ย มาละๆ เนมมึงนิ่งๆนะ”
ต่อที่เห็นว่าเพื่อนรุ่นตัวเองเริ่มเดินเข้าร้านมาแล้วบอกน้อง
“เมาแล้วเหรอมึง พึ่งสองทุ่ม”
เพื่อนคนนึงของต่อพูดถึงเนม ต่อพยักหน้ารับก่อนจะบอก
“เออดิ ว่าจะให้กลับก่อนพวกมึงมา แม่งดันเมาละ”
วันนี้กลุ่มปีสี่ของต่อมีนัดกินเหล้ากันที่ร้านใกล้ๆม. ส่วนมากเพื่อนในกลุ่มรู้จักเนมดีแต่ก็มีอีกหลายๆคนที่ยังไม่เคยคุยกับเนม
“ครูมึงนี่”
เพื่อนคนนึงบอก ต่อพยักหน้ารับก่อนจะชำเลืองมองเอกที่มองมาทางเขาแบบอ่านไม่ออกว่ากำลังคิดอะไรอยู่
“ไอ้สัด มึงขึ้นครูเหรอ”
เพื่อนอีกคนว่าเมื่อเห็นน้องมันนอนคอพับคออ่อน ต่อขำพลางลูบหัวของอีกคนแรงๆ
“แม่งเมาแล้วชอบนัวอ่ะไอ้นี่”
ในระหว่างที่ต่อคิดว่าจะทำยังไงต่อ แผนไหนต่อดี รูมเมทของตัวเองที่ยืนมองมาสักพักก็เดินแหวกวงมาดึงตัวคนที่นอนซบกันอยู่ออกไป
“พี่ต่อ เนมเจ็บ”
เนมที่ถูกบีบต้นแขนไว้แน่นส่งสายไปทางพี่ต่อที่ยืนอึ้งอยู่ ไม่คิดว่าเอกจะเปิดฉากตั้งแต่สองทุ่ม
“มึงอย่าทำน้องดิวะ”
ต่อบอกพร้อมกับจะดึงเนมกลับ ทางนั้นกลับชี้หน้าแล้วตะคอกใส่
“เลิกยุ่งกับเนมซะ!”
ต่อที่หมั่นไส้เพื่อนตัวเองมาหลายปีเดินมากระชากเนมกลับ
“มึงมีสิทธิ์เหี้ยอะไร มาสั่งกูทำไม”
“เลิกยุ่งกับน้องกูซะ”
ต่อที่เห็นเนมมันร้องไห้มานักต่อนัก มองหน้าเพื่อนตัวเองนิ่งก่อนจะบอกออกไป
“บอกให้น้องมึงเลิกยุ่งกับกูดีกว่ามั้ง”
เนมมองเก้าอี้ที่ล้มระเนระนาดอย่างผิดแผน ที่คิดไว้ตอนแรกไม่ได้ใหญ่โตแบบนี้ คนเมาปลอมกระโจนลงไปกลางวงเพื่อช่วยพี่ต่อตัวแสดงนำที่ตอนนี้โดนตุ๊บไปหลายหมัดแล้ว
“ไอ้สัส มวยละ เละ”
หนึ่งในนั้นว่าก่อนจะช่วยกันดึงเพื่อนออกมา
***
“ไอ้เหี้ยเน้ม เจ็บ!”
ต่อบ่นพร้อมกับฟาดไหล่คนที่ทำแผลให้แบบไม่เบามือ
“โทษพี่”
เนมบอกพร้อมกับหน้าตาบู้บี้เหมือนจะร้องไห้
“เลิกร้องไอ้เหี้ย กูบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าร้องไห้กับเรื่องไร้สาระ โตๆกันแล้ว”
เนมสูดน้ำมูกจนจมูกแดงก่อนจะพยักหน้ารับ
“กูแม่งเสียเพื่อนเพราะมึงเนี่ยแก้ม”
ต่อว่าพลางแปะพลาสเตอร์เข้าที่ข้างแก้มของตัวเอง พอหันไปอีกครั้งเด็กขี้แงก็ปาดน้ำตาอีกแล้ว
“มาๆ แม่งเอ้ย”
ต่อที่ช้ำไปทั้งตัวบ่นก่อนจะเดินมากอดคอน้องมันไว้ พี่ชายที่ดีที่สุดในโลกของเนมในตอนนี้คงเป็นพี่ต่อมากกว่า
“ขอบคุณนะพี่”
เจ้าตัวว่าพร้อมกับไหว้
“ไม่ต้องขอบคุณ แล้วมึงจะเอาไง”
เนมที่หอบพี่ต่อมาทำแผลห้องตัวเองมองโจ๊กที่นั่งมองมาตั้งแต่แรกและเหมือนจะรู้เรื่องอะไรบ้างแล้ว
“ผมมีแผน จะงัดคนปากแข็ง”
พอพูดจบพี่ต่อก็ทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก มีแต่โจ๊กที่นอนขำตัวงอเป็นกุ้ง
“แผนมึงนี่มีดีๆบ้างไหม”
***
ในขณะที่เนมคิดว่าจะทำยังไงต่อไปดีพลางนั่งสรุปเรื่องที่เรียนไปวันนี้กับเพื่อนที่โต๊ะลายหินอ่อนตัวเดิมเห็นแมนชี้นิ้วไปมาถึงได้เงยหน้าขึ้นมอง เห็นว่าเป็นใครบางคนที่เนมเคยอบากคุยด้วยมาก
“เนม พี่มีเรื่องจะคุยด้วย”
เนมมองหน้าคนที่หลังๆมานี่ไม่ชอบสบตากันเลย
“ผมไม่เคยมีพี่ เป็นลูกคนเดียว”
โจ๊กกับแมนที่นั่งทำงานกลุ่มอยู่นั่งมองซ้ายขวาเหมือนกำลังหาทางหนี
“พวกมึงออกไปก่อน”
“ถ้าพวกมึงไปเตรียมเรียนห้าปีเหมือนพี่ต่อเลย”
เนมบอกเพื่อนที่เตรียมตัวลุกหนีเพราะกลัวพี่เอก แต่จะบอกว่าคนที่น่ากลัวที่สุดตอนนี้เห็นจะเป็นเนมที่กุมชะตาเพื่อนร่วมรุ่นไว้
“เนม”
พี่เอกเรียกเสียงอ่อนลงก่อนจะพูดต่อ
“เลิกยุ่งกับไอ้ต่อซะ”
เนมมองหน้าเพื่อนที่ตอนนี้หันหนีไปคนละทางก่อนจะถามคนที่ตั้งใจเดินมาหาเรื่อง
“ทำไมล่ะ”
เนมพึ่งรู้เหมือนกันว่าถ้าพี่เอกกำลังโกหกหรือประหม่าพี่เอกมักจะไม่สบตาคราวนี้ก็เช่นกัน
“หวงก้างเหรอ”
พอเนมบอกออกไปอีกคนก็หันหน้ามามองอย่างเต็มตา
“พี่เป็นพี่ชายเนมนะ”
เนมทำตาโตแล้วมองหน้าเพื่อนสองคนที่เบิกตาโตเพราะตกใจเหมือนกัน
“ไม่เห็นรู้เลย ตั้งแต่เกิดมาก็มีคนเดียว”
เนมบอกเสียงดังเหมือนคนตกใจพร้อมกับยักไหล่ คนเป็นพี่มองหน้าน้องชายตามกฏหมายก่อนจะเรียกชื่อน้อง
“เนม”
คนที่ถูกเรียกนั่งลงเปิดหนังสือโดยไม่ได้สนใจคนที่มาหาถึงที่เพียงนิด
“หนีได้ก็หนีไป อยากรู้เหมือนกันจะหนีไปถึงไหน”
เนมบ่นไปเรื่อยโดยไม่ได้รู้เลยว่าพี่เอกเริ่มโมโหแล้ว
“อยากให้พวกนี้มันรู้มากใช่ไหม”
พี่ถามแล้วมองหน้าเพื่อนเนมที่ตอนนี้มองคนทั้งคู่สลับกันไปมาอย่างต้องการคำตอบ
“เขารู้กันหมดแหละ มีแต่พี่ที่ไม่รู้”
“เนม!”
TBC.
__________________
ก่อนจะกลายมาเป็นคนกวนตีนคุณเนมเขามีพัฒนาการจากเด็กน่ารักๆมาก่อน 5555
-
น้องเนมนี่ กวนตั้งแต่เด็กเลยนะลูก
อยากอ่านต่อเลยอ่ะ อยากรู่จริงๆว่าพี่เอกจะทำยังไง
-
พี่เอก หนีเนมตั้งแต่ตอนเรียนเลยนะเนี่ย :laugh:
เนม เรียนเก่ง น่ารักมาก :mew1: :mew1: :mew1:
พี่เอก เนม :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
โอ๊ยยยยยยพี่เอกใจร้ายอ่ะ สงสารอ้วน :ling3:
ที่พี่เอกต้องตีตัวออกห่างต้องหนีน้องเพราะพ่อแม่รู้หรอ ใช่มะ? สงสารเนมอ่ะพี่เอกควรจะบอกอะไรน้องบ้างไม่ใช่หนีหายไปเล้ย คนมันรักจะตั้งตัวทันหรอ
เฮ้ออออ ละอยากรู้เลยในอนาคตจะยังไง
-
โหหห พาร์ทอดีต #เอกเนม นี่สงสารเนมมากอะและก็เข้าใจเนมด้วยคือที่พี่เอกทำมันคือการหนีปัญหาชัดๆ ทำไมไม่คุยกับครอบครัวไปตรงๆละว่าคบกับเนมน่ะแต่เลือกที่จะเงียบแล้วจำใจรับในจุดนั้นแทน ถึงจะมองว่ามันอาจดูผิดแต่พี่เอกกับเนมก็ผูกพันในแง่ของกฎหมายเท่านั้นเองนะ รออ่านตอนจบของคู่นี้ว่าจะลงเอยยังไง
ปล.ชอบพี่ต่อ
-
เราว่าเรื่องถอนแจ้งความมันดูจบห้วนๆไป เพราะปูเรื่องมาด้วยเรื่องคลิปเรื่องพี่ชายเนสรึป่าว แล้วตอบใกล้ๆจบดันตัดจบซะนี่ แต่รวมๆแล้วสนุกมาก ถึงแม้จะงงเรื่องภาษาตั่งต่างก็เถอะ พาโชคน่ารักมากก โซน้องสุดๆ ทำให้มองข้ามเรื่องพิมผิดไป ชอบspin off ของเอกเนมนะคะ มาต่อเร็วๆเลยค่ะ5555 หมั่นไส้พี่เอกจะหนีน้องแก้มไปถึงไหนกัน กินน้องตั้งแต่ม.3แล้วนะพี่ ไม่คิดว่าคุณเนมจะมีมุมน่ารักๆแบบนี้มาก่อน ปกติอ่านเจอแต่ความกวน
-
ถ้ามันจะวุ่นวายขนาดนี้ทำไมไม่กลับไปไฟท์กับพ่อแม่ล่ะ
-
แค่ 3 ตอน สำหรับพี่เอกน้องอ้วน มันไม่น่าจะพอน๊าาาาาาา
-
น้องเนมผู้ชอบแย่งของกินของน้องพาซวยนี่กวนใช่ย่อยนะ
วิธีง้างปากพี่เอกนี่ก็ทำซะพี่ต่อเจ็บตัวด้วยพิษรักแรงหึง o13 o13
-
แค่ 3 ตอน สำหรับพี่เอกน้องอ้วน มันไม่น่าจะพอน๊าาาาาาา
เอ้อออออ ยกมือเห้นด้วยอีกคนค่าาาาา มันใช่หรอ 55555 ชอบอะคะ #เอกเนม เอ้าๆจะเป็นยังไงต่อละเนี่ย สงสารเนมต้องทนกับคนปากแข็ง บางทีก็แบบหนีไปเนมหนีไป แล้วมีแฟนใหม่พามาแนะนำพี่ชายตัวดีซะเลย 5555 ทนตั้งแต่วัยเรียนยันทำงานด้วยกันอ่ะ สุดๆ แต่สุดท้ายก็นะ บทสุดท้ายของคนปากแข็งจะยอมรับยังไง หมั่นไส้คนปากแข็งเว้ย ทำน้องอ้วนเสียใจมาเยอะนัก ชิส์!! ก็เข้าใจอะนะคนในครอบครัวมันก็ยากที่จะยอมรับแต่ถ้าในเมื่อรักกันแล้วก็ต้องดาหน้าเข้าไปหาเลย สู้เขา+++ 5555 รอๆตอนต่อไปนะคะ ชอบและสนุก #เอกเนม
-
บทสรุปของคนปากแข็งอย่างเอก กับอีก 1 ตอนที่เหลือ (มันจะพอไหมน้า)
-
……
รักมั่นคงมาตลอดเลยนะเนม จริงจังกับความรักครั้งแรกและครั้งเดียวจริงๆ
พี่เอกทลายกำแพงที่กั้นตัวเองไว้ให้ข้ามมาหาหัวใจตัวเองให้ได้นะ
พี่น้องท้องชนกัน. ไม่ผิดหรอก
……
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
…
-
เข้าใจเอกนะ ด้วยวัย ด้วยความคาดหวังของครอบครัว ด้วยอะไรหลาย ๆ อย่าง ทำให้ตัดสินใจแบบนั้น
ดวงซวยยิ่งกว่าพาซวยอีก
-
งงใจพ่อแม่ รับรู้ว่าลูกรักกัน แล้วกีดกัน พออีกคนหนีอีกคนตาม น่าจะรุ้บ้างว่าลูกไม่ได้สุขเลย ทำไม่ไม่มองมุมใหม่บ้างว่าจะทำไงให้ลุกมีความสุข ในเมื่อลูกยอมให้ตัวเองมีความสุขกันได้
-
อื้อหืมม คู่นี่แซ่บ
-
โห อ่านแล้วถึงรู้ว่าคุณเนมนี่มั่นคงมากเลย
-
เนมคนจริงมาก พี่เอกก็ใจแข็งมากเช่นกัน ที่ทนได้ขนาดนี้ สรุปง่ายๆ เค้าต้องคู่กันค่ะ 5555
-
มันไม่ได้หวือหวา ดราม่าล้น หวานแซ่บเผ็ด หรือ NC อลังการ
แต่มันหยุดไม่ได้ วางไม่ลง โชคดีไม่ยาว 50-60 ตอน ไม่งั้นไม่ต้องนอน
มีความเรียล เป็นเหตุเป็นผล เนื้อเรื่องลื่นไหล ไม่เวิ้นเว้อ
ถ้าใครไม่ได้อ่านเรื่องนี้...คุณพลาดแล้ว
-
คุณเนมตบอิพี่เอกมันเลยค่ะ5555555
-
เป็นสองตอนที่ร้องไห้กว่าเรื่องหลักอีกค่ะ อยากอ่านตอนเป็นเรื่องเดี่ยวๆแล้วว รักน้องเนม :hao5:
-
งืออออออรอนะคะขอบคุณมากๆค่ะที่แต่งเรื่องราวดีดีๆให้อ่านจะเก็บตังค์รอรวมเล่มนะคะ :mew6:
-
จะพอมั้ยน้าาา อยากให้ต่อเรื่องยาวมากเอกเนม งื้ออออ
-
สนุกมากค่า ได้ความรู้ด้านคอมมาเยอะพอควรเลยแม้ว่าจะไม่เข้าใจก็ตาม แง55555 แต่คุ้นหน้าคุ้นตากับ 404 504 มากๆ
ขอบคุณคุณคนเขียนมากๆเลยค่ะ
-
เจนญาณทิพย์5555555
-
อ่านแล้วน้ำตาตกเลยค่ะ :z3:
-
สงสารเนมมาก
-
เห็นมีคนทวิตแนะนำเรื่องนี้ คือแค่อ่านปราดเดียวก็รีบพุ่งมาเล้าทันที โอ้ยยยย
ชอบมากกค่ะ รวดเดียวจบ ถึงตอนแรกๆจะแอบสงสัยอดีตพี่ยู แบบไม่โอเคมากๆ
เชียร์พี่ธามสุดใจ แต่ก็นะคนเราย่อมมีอดีตกันได้ค่ะ ศัพท์ไอทีพยายามทำความเข้าใจสุดๆ
อีกสิ่งนึงที่ชอบคือ nc ค่าาาาาาา :o8: คือตอนแรกๆตัดฉับตลอดเลยคิดว่าคงไม่มีมาละ
หรือถ้ามีคงมาแค่กรุบกริบ แต่ผลคือออ คืออออ มาจัดเต็มมากค่าาาาโอ้ยยยย :katai4:
พี่ยู อยากได้มากกกค่าาา ความวีคัทงี้ โซแดมฮอต เรียกว่าอิ่มเอมมมมม
เราชอบที่เรื่องจบแบบลงตัว ไม่ยืดยื้อ มันจบเป็นอิ่มกำลังดี ยังไงก็ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่า เป็นนิยายอีกเรื่องที่ขึ้นหิ้งไว้เลย สนุกมาก รักกก อ่านไม่เบื่อเลย ขอบคุณมากนะคะ :กอด1:
-
:hao7: :serius2: สนุกๆๆๆๆๆๆๆมากกกกกกกกกกก ชอบเรื่องประมาณนี้ มีรายละเอียดการทำงาน ไม่ใช่แค่รักกันไปวันๆ น่ารักทุกตัวละคร ทำไมตอนแรกถึงไม่อ่านน้าาาาาา แปลกใจตัวเอง
-
อ่านไปเรื่อยๆขึ้น End เฉยเลย o22 555555555 กำลังเพลิน คือไม่ได้เม้นตามตอนมาตั้งแต่แรกๆเลยไม่เบลอฟหน่อย เรื่องที่นิวเเาคืนพี่ยูนี่เราไม่โกรธพี่นิวเลยนะโกรธพี่ยูมากกว่า แบบพี่ยูรู้ว่าผิดจริงพี่ยูใช้คำว่าสำนึกผิดแล้ว บลาๆ แต่เรากลับมองว่าเพราะพี่ยูเป็นคนทำตัวแย่มันเลยส่งผลมาเข้าใจมั้ย บางอย่างอ่ะพี่ยูรุ่สึกผิดจริงแต่พี่นิวเค้าก็โดนกระทำทั้งๆที่ไม่ได้ผิดมาก่อนอ่ะ มันจะฝั่งใจเค้าบ้างก็ไม่แปลก เรื่องที่พี่ยูทำมันก็หนักอยู่สำหรับใจอีกฝ่ายแต่การที่พี่นิวทำให้เกิดเรื่องก็ดีด้วยซ้ำ ถือว่ากระชับความสัมพันธ์ พี่ยูกับพัชเลยว่าจะรอดมั้ยจะไปได้แค่ไหน พี่ยูเป็นคนที่หื่นมากก ตอนนั้นนี่ลามกสุด พัชก็ไม่ใช่น้อยเลยยอมรับว่าเข้ากันได้ดีเรื่องนี้จริงๆ55555555 เกลียดตอนยอมรับว่าเป็นแฟนกันเลยในร้านอาหารมาอวดความหวานในกลุ่มเพื่อน พี่ยูชอบมาบัฟกลางวงแบบ พัชแบบนี้ๆๆ พัชทำแบบนี้ เกมส์ที่พัชเติมมาจากบัตรพี่ โอ๊ยยยย หมั่นไส้นางงง
เนมกับพี่เอกก็น่ารักกก คือแบบเนมฝังใจนะพี่เอกแบบรักมาตั้งแต่มอสาม แล้วพี่เกิดเรื่องพี่เอกก็หนีตลอดเลย ปล่อยให้เวลาผ่านมาเป็นสิบปีกว่าจะคุยกัน ต่างคนต่างแบบเหมือนจะตัดก็ตัดกันไม่ขาดหรอกยื้อๆกันไว้ตลอดเวลาอีกฝ่ายมาวนเวียนจริงๆ เนมกวนจริงๆ เรื่องนี้มีคนคนเรียนเก่งๆ555555555 เนมดูนุ่มนิ่มมาก น่าบีบ
-
2 วันอ่านรวดเดียวเลย (รวมเวลาอ่านๆ ไปแล้วหลับกับออกไปข้างนอกด้วย 5555)
สนุกมากๆค่ะ ถึงจะมึนภาษาในการทำงานแต่ก็ข้ามๆ ไปได้ เอาเนื้อหาและความตลกของทุกตัวละครไว้ก่อน
เป็นทีมที่ทะลึ่งจริงๆ ยินดีกับพี่ยูและน้องแว่นที่ผ่านอุปสรรคมาได้นะ
บอกบทจะหวานก็หวานมากกกกก
ปล. เจอคำผิด คำตกหล่นค่อนข้างเยอะนะคะ แต่อ่านไปก็จำไม่ได้ว่าอยู่ตรงไหนบ้าง555
-
สงสารคุณเมนนนน :mew6:
รอตอนพิเศษเอกเนมอีกตอนอยู่น้าาา
คู่นี้จะมีเรื่องสั้นหรือเรื่องยาวเป็นของตัวเองมั้ยคะ
ตอนต่อจากที่เขาจูบปรับความเข้าใจกันที่คอนโด แงๆ
-
เฮ้อออ หาพระเอกให้เนมใหม่ทันมั้ยยย :ling1:
-
อ่านเพลินค่ะ
สนุกมากกกกก :katai2-1:
-
ฮือออออ โซแดมฮอตมาก จาตาย :pighaun:
-
Years ago 3/3
9 years ago
“เนมลูก”
“ครับ”
เนมรับโทรศัพท์จากแม่ที่พักนี้โทรมาหาบ่อยกว่าปกติ
“ทำไมช่วงนี้เนมไม่ค่อยกลับบ้าน”
เนมมองปฏิทินที่บอกว่าใกล้จะจบเทอมสองของปีสุดท้ายแล้ว และหนึ่งปีที่ผ่านมาเนมไม่ได้กลับบ้านที่กรุงเทพเลย เพราะมัวแต่ยุ่งๆกับการฝึกงานและอีกเหตุผลก็คืออยากเปิดโอกาสให้พี่เอกได้กลับบ้านบ้าง เพราะเนมรู้ดีว่าถ้าปิดเทอมเนมขลุกอยู่บ้านพ่อกับแม่คงไม่ได้เจอพี่เอกแน่นอน แต่เนมคิดผิดเพราะที่สุดแล้วพี่เอกก็ไม่ได้กลับไปเหยียบที่นั่น
“เดี๋ยวจบก็กลับแล้วครับ”
พอบอกออกไปแบบนั้นปลายสายก็ถอนหายใจหนัก
“เนม”
แม่เรียกลูกชายหัวแก้วหัวแหวน
“ครับ”
“แม่รักเนมนะ”
“เนมก็รักแม่”
“มีอะไรคุยกับแม่ได้ไหม”
เนมกำโทรศัพท์แน่นก่อนจะตอบ
“เอาไว้เนมพร้อมก่อนนะ”
***
“พี่ต่อ ถ้าแผนนี้สำเร็จนะ เนมให้สมุดสรุปข้อสอบไปหมดเลย”
เนมบอกพี่ต่อพลางรื้อของออกจากถุงพลาสติกที่ซื้อมาจากร้านขายของชำด้านล่าง ต่อมองกระป๋องเบียร์สามกระป๋องก่อนจะบ่น
“เหี้ยเนม เอาจริงเหรอวะ”
ว่าแล้วต่อก็มองซ้ายขวาว่าตัวเองล็อคประตูดีรึยัง
“เออดิ”
ต่อถอนหายใจกับรุ่นน้องที่ตอนนี้เรียนอยู่ปีเดียวกัน ก่อนจะกวักมือขอเบียร์
“เอามาย้อมใจกระป๋องนึง”
เนมขำหน้าตาบอกบุญไม่รับของพี่ต่อ
“แผนมึงนี่อย่างกับละครตอนเย็นเลยไอ้ห่า”
คนเด็กกว่าหัวเราะก่อนจะเปิดกระป๋องเบียร์อีกอันแล้วดื่มพอให้เลือดลมสูบฉีด ส่วนอีกขวดที่ซื้อมาเผื่อก็พรมใส่ตัวเองซะ จนเหม็นกลายเป็นไอ้ขี้เมา
“ใช้ภาษาพูดไม่ได้ก็ต้องภาษากายแล้ว”
เจ้าของแผนว่า ต่อขำแห้งพลางลูบแขนตัวเองที่ขนลุกชูชัน
“ไม่ต้องทำมาเป็นขนลุก พี่ต่อเลยที่ชอบสอนอะไรเนมแบบนี้”
“ก็ตอนแรกมึงเป็นคุณหนูกรุงเทพเอาแต่ร้องไห้ กูก็ไม่รู้จะปลอบยังไง”
เนมผิวขาวจัดแล้วตัวจะแดงเร็วมากเมื่อดื่มแอลกอฮอล ต่อมองไอ้คนคิดแผนก่อนจะเก็บเศษซากกระป๋องเบียร์ลงถังขยะไป แผนวันนี้ก็คือเนมเมามากแล้วกลับห้องไม่ได้เพราะไม่มีใครไปส่ง ส่วนพี่ต่อก็เมาเหมือนกันเลยลากกันกลับมาได้แค่นี้ ส่วนรายละเอียดอื่นยังไม่คิด รู้แต่ว่าต่อต้องไปนอนที่ห้องเนทคืนนี้เนมจะได้ยึดเตียงห้องนี้แล้วทำตามแผนตัวเอง
“มันมาทางนี้แล้วพี่ เราต้องไปให้สุด”
เจ้าของแผนว่าส่วนตัวละครในแผนกระพริบตาปริบๆเหมือนกำลังงงว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่
“เอาวะ กูจะเอาเกรดสามไปฝากพ่อ”
ต่อปลอบใจตัวเองที่ตอนนี้ขวัญหนีดีฝ่อไปหมดแล้ว
“จะห้าทุ่มแล้วพี่ต่อ”
พี่ต่อผู้ปลงกับชีวิตแล้วพยักหน้ารับพร้อมกับมองนาฬิกาที่บอกเวลาเกือบห้าทุ่ม เป็นเวลาที่รูมเมทอย่างเอกเลิกงานพาร์ทไทม์พอดี
“มึงแน่ใจนะว่ากูจะไม่ถูกโยนลงไปชั้นล่าง”
“ชั้นสองเองพี่ต่อ ไม่ตายๆ”
คนเป็นเด็กว่าก่อนจะกระโดดขึ้นเตียงพี่ต่อแล้วแกล้งนอนคอพับตัวแดง ต่อที่กำลังคิดว่าจะทำยังไงต่อดีได้ยินเสียงทุบประตู ไม่ทันไรก็ได้ยินเสียงไขกุญแจ คนที่คิดอะไรยังไม่ออกกระโดดขึ้นเตียงทับตัวรุ่นน้องไว้ ยังไม่ทันจะทำอะไรคนที่มาใหม่ก็ย่างสามขุมเข้ามาดึงคอเสื้อแล้วกระชากออก
“ทำเหี้ยอะไร!”
เอกได้กลิ่นเบียร์คลุ้งไปทั่วห้อง เขามองเด็กที่นอนหลับตาขมวดคิ้วอยู่บนเตียงแล้วหันมาชี้หน้ารูมเมทตัวเอง
“อะไรมึง”
ต่อว่าแล้วทำหน้าตามึนๆเหมือนคนพึ่งตื่น
“กูบอกแล้วว่าอย่ายุ่งกับเนม!”
ต่อยักไหล่ก่อนจะตอบ
“น้องมันเมา กูไม่ได้ทำอะไร”
คนที่มาใหม่มองหน้าเพื่อนร่วมห้องก่อนจะบอกเสียงดังจนคล้ายจะตวาด
“มึงก็เมา!”
ต่อชี้หน้าเพื่อนตัวเองกลับก่อนจะบอกบ้าง
“แล้วไงวะ มึงหวงไว้กินเองก็บอกเถอะ”
ว่าแล้วก็เดินเซหัวเสียไปทางประตูก่อนจะปิดแล้วสับขาออกวิ่ง เพราะรู้ว่าขืนอยู่นานอาจจะโดนเพื่อนร่วมรุ่นฆ่าตาย อย่างที่โดนชี้หน้าเมื่อกี้ก็หลอนจนขนหัวลุก เอกมองประตูที่ถูกปิดลงในเวลาเดียวกันเสียงคนที่เมาไม่รู้เรื่องก็ดังขึ้น
“ช่วย..ช่วยเนมด้วย”
“ทำไมทำตัวแบบนี้วะ! ลุกขึ้นมา!”
คนที่ยังโมโหอยู่กระชากแขนน้องขึ้นมา แต่คนที่นอนอยู่เอาแต่งอแงพูดจาไม่รู้เรื่อง
“พี่ต่อ พี่เอกเขาเกลียดเนม เนมอยากกลับห้อง พากลับห้อง”
เนมคิดว่าในสายตาพี่เอกตอนนี้พี่ต่อน่าจะดูเลวลงไปห้าสิบเปอร์เซนต์เลย แต่เดี๋ยวไปสมนาคุณให้ทีหลัง เห็นแกบอกอยากได้โทรศัพท์มือถือไว้จีบสาว
“ลุกขึ้นมา!”
เนมที่โดนบีบแขนจนแดงเริ่มร้องไห้
“เจ็บตรงไหน ลุกขึ้นมาพูด!”
“ฮึก...”
“ร้องทำไม!”
และสุดท้ายก็รู้ว่าที่ร้องไห้ไม่ได้เป็นเพราะเจ็บแขน แต่เพราะลืมตามาเห็นพี่มองอยู่ด้วยความเป็นห่วง แม้พี่เอกจะดุเนมก็รู้ว่าที่จริงแล้วพี่ห่วงเนมแค่ไหน เนมรู้ว่าคนที่คอยช่วยเวลามีเรื่องคือใคร รู้ว่าคนที่คอยเอาข้าวฝากพี่ต่อมาให้คือใคร รู้อยู่ตลอด
“ทำไมปล่อยให้ตัวเองเมาขนาดนี้”
เนมมองซ้ายขวาก่อนจะก้มหน้าแล้วบอกเสียงเบา
“พี่ต่อไปส่งหน่อย”
“อะไรก็พี่ต่อ”
เอกถอนหายใจพร้อมกับปล่อยมือจากอีกคนแล้ววางกระเป๋าตัวเองลงบนโต๊ะ ก่อนจะเดินไปหยิบผ้าเย็นในตู้เย็น พอเดินออกมาจากตรงครัวก็เห็นว่าอีกคนกำลังปีนลงจากเตียงด้วยความลำบาก
“เนม”
คนเป็นพี่ว่าพร้อมกับใช้ผ้าเย็นเช็ดหน้ากับคอให้เพราะเห็นว่าเปรอะไปทั้งน้ำตาทั้งเบียร์
“คอไปโดนอะไรมา”
เนมที่ไม่ได้คิดแผนอะไรไว้เยอะงงว่าคอมีรอยอะไร แต่เอกมองซอกคอแดงของน้องที่แดงเป็นปื้นเพราะฤทธิ์ของเบียร์และรอยจ้ำนั้นน่าจะมาจากโดนคนดูด
“ใครทำ"
เนมหลบตาก่อนจะตอบเสียงเบา
“ไม่รู้"
ไม่รู้นี่คือไม่ใช่ไม่รู้ว่าใครทำ แต่ไม่รู้ว่าไปเกาตอนไหนมากกว่าถึงแดงแบบนั้น เจ้าของแผนการที่เริ่มเล่นนอกแผนร้องไห้หลับตาพริ้มก่อนจะค่อยๆคว้าคออีกคนเข้ามากอดแล้วซุกหน้าตัวเองเข้าซอกคออีกคนพร้อมบ่นงึมงำ
“ไปส่งเนมหน่อยนะ พี่เอกเขาเกลียดเนม เนมไม่อยากอยู่ที่นี่"
เอกขมวดคิ้วแน่น ตัวเขาพอรู้ว่าเวลาเนมเมามากๆมักจะไม่มีสติ ตื่นมาถึงกับจำอะไรไม่ได้ก็มี แต่ก็พอรู้เหมือนกันว่าน้องไม่เคยเมาแล้วทำร้ายตัวเองแบบนี้
“ทำอะไร”
คนเป็นพี่พยายามดันตัวออกแต่ก็ทำได้ไม่เท่าไหร่เมื่อมืออีกคนเริ่มไล้เข้าไปในเสื้อและกางเกงเขา เอกก้มลงสูดกลิ่นของอีกคนผ่านผมนุ่มก่อนจะปล่อยให้อีกคนทำตามใจ
“พอใจยัง"
เอกถามเมื่ออีกคนผละใบหน้าออกจากลำคอเขาแล้วเงยหน้าขึ้นมามอง ตาที่วาววับไปด้วยน้ำตาจ้องเขานิ่ง เอกมองคนที่คุ้นตา จำไว้ได้แล้วว่าทำน้องร้องไห้ไปแล้วกี่ครั้ง จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าไอ้อ้วนของเขาโตขึ้นขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่
“ไม่ร้องนะ"
คนที่ร้องไห้อยู่บอกพี่ที่น้ำตาไหลเป็นสาย เนมที่ร้องไห้จนเกือบไม่มีแรงยันตัวขึ้นแล้วแนบปากตัวเองกับปลายคางของอีกคน ทั้งพยายามใช้มือที่สั่นของตัวเองกอดพี่มันไว้แล้วพูดจาไม่รู้เรื่อง
“พี่ต่อรู้ไหม เนมรักพี่เอกมาหนะ”
เอกไม่ได้พูดอะไรแต่ดึงตัวอีกคนมากอดไว้แน่น ได้แต่หวังว่าพรุ่งนี้น้องจะจำอะไรไม่ได้
...อย่างน้อยก็ขอให้น้องคิดว่ากำลังแค่ฝันไป...
***
“เป็นไงมึง”
ต่อทักเจ้าของห้องที่พึ่งโผล่กลับห้องมาตอนบ่ายด้วยสภาพคนพึ่งตื่น เนมยักคิ้วให้พร้อมกับตอบ
“เสร็จโจร”
“สุดว่ะมึง”
ต่อว่าพร้อมกับตบมือแปะๆ
“เป็นคนดีมันกินไม่ได้พี่”
เจ้าของห้องว่าพร้อมกับถอดเสื้อผ้าเตรียมอาบน้ำ พอถอดเสื้อออกก็เห็นว่าตัวเป็นจ้ำอย่างกับโดนยุงหาม
“แม่งเอ้ย สมกับทนมานานนะเพื่อนเอก”
ต่อว่าพร้อมกับเบือนหน้าหนี เนมหัวเราะก่อนจะถาม
“เมื่อคืนพี่เอกบอกคอเนมแดงด้วย เหมือนโมโหมากที่โดนพี่ต่อดูด”
พี่ต่อทำหน้างง
“กูไปดูดตั้งแต่เหมื่อไหร่ ไม่ใช่แมงกัดแล้วมึงเกานะ”
“ไม่รู้ว่ะพี่ แต่ได้เรื่องเลย”
ต่อขำแห้งก่อนจะถามต่อ
“แล้วกูจะโดนตีนไหม ต้องย้ายหอไหม”
เนมส่ายหัว
“เนมตื่นมาแล้วทำตัวงงๆเมื่อยๆแบบจำอะไรไม่ได้อ่ะ บอกว่าเมาเลยอยากให้พี่ต่อไปส่งห้องแต่พี่ต่อแบกไม่ไหวเลยนอนกันที่เตียงพี่ต่อเฉยๆ แล้วก็ออกมาเนี่ย”
“แล้วมันว่าไง”
ต่อที่ไม่เชื่อแผนปัญญาอ่อนของรุ่นน้องเลยถาม
“เหมือนอยากพูดแต่ไม่พูด ปกติคนปากหนัก”
ต่อส่ายหน้ากับพวกพี่น้องท้องชนกัน
“แล้วมึงเอาไงต่อ"
“ดูจากเมื่อคืนแล้วมีเรื่องต้องสืบว่ะพี่ แต่พอรู้แล้วว่าพี่เอกหนีเนมไม่พ้นหรอก”
ต่อซี๊ดปากกับความเด็ดขาดของประธานรุ่นปี 4 เรื่องความฉลาดและขี้โกงนี่สอนกันไม่ได้จริงๆ
“จบไปอย่าไปเป็นข้าราชการนะมึง”
“ทำไมวะพี่”
เนมหันมาถามพร้อมกับยืดเส้นยืดสายที่เมื่อยไปทั้งตัว ยิ่งตรงก้นยิ่งเสียดถึงตื่นมาแล้วจะรู้ว่าพี่เอกเช็ดตัวทำความสะอาดให้อย่างดีก็ตาม
“ตัวยักยอกและทุจริตกูว่ามึงนี่แหละเนม”
คนโดนว่าไหว้ขอบคุณกับคำชมก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปแบบไม่สนใจอะไร
8 years ago
“เอก วันนี้มีคนเข้ามาทำงานใหม่นะ เรียนจบที่เดียวกับเอ็งแต่มาทำฝั่งคอนเซาท์”
เอกที่กำลังทำงานอยู่เงยหน้ามองพี่ช้างที่เป็นเจ้าของบริษัทที่เอกพึ่งเข้ามาทำได้ไม่ถึงสามเดือนก่อนจะตอบรับ
“ครับ”
“ทำไมวิศวะไฟฟ้าย้ายสายมาเขียนโปรแกรมกันเยอะวะ”
พี่ช้างถามต่อ
“จริงๆตอนเรียนก็ต้องเขียนโปรแกรมพี่ แต่เขียนกับ hardware”
“อ่อ พี่ก็พึ่งรู้”
เจ้าของบริษัทว่าก่อนจะเดินออกไป แต่แล้วก็เหมือนนึกอะไรออก
“เออ แปลกอีกอย่างคือนามสกุลเดียวกันกับเอกด้วย”
เอกถอนหายใจอีกครั้ง กะว่าถ้าเจอหน้าจะดีดแก้มน้องมันสักที ตามติดเป็นเงาเลย...
***
“นามสกุลเนมกับพี่เอกแม่งเหมือนกัน กูพึ่งสังเกต”
ธามบอกยูในเย็นวันหนึ่งที่กำลังแก้บัคกันอย่างเอาเป็นเอาตาย เนม พี่เอก ธามกับยูเป็นเพื่อนเรียนจบรุ่นเดียวกันที่เข้ามาทำงานพร้อมๆกันถึงได้สนิทกัน พี่เอกกับเนมจบมาจากที่เดียวกัน พร้อมๆกับธามกับยูที่จบมาจากที่เดียวกัน สำหรับยูกับธามแล้วพี่เอกเป็นพี่อยู่เกือบสามปีส่วนเนมแก่กว่าปีนึงแต่พอมาทำงานจริงๆก็เป็นเพื่อนกันหมด ยูไล่ดูรายชื่อคนในบริษัทก่อนจะบอก
“จริงด้วยว่ะ”
“แต่หน้าตาคนละโทนเลยนะ ดูไม่สนิทกันด้วย บังเอิญป่าววะ”
ธามว่า
“บังเอิญก็เหี้ยไป”
“เหี้ยไงวะ”
ยูหันมองหน้าหลังให้แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่แล้วถึงเริ่มพูด
“วันนั้นกูลืมของ กลับมาออฟฟิศตอนสามทุ่มเห็นยืนทะเลาะกันอยู่”
ธามบอกบ้าง
“ทะเลาะอะไรกัน จะว่าไปกูกับน้องก็หน้าตาไม่เหมือนกันนะ ผิวคนละสี”
“ก็น้องมึงผู้หญิงไหมล่ะ”
ธามคิดก่อนจะพยักหน้ารับ
“เออ แต่คุณเนมกับพี่เอกนี่คนละโทนเลยนะ คนนึงเหมือนอาม่าโล้สำเภามา อีกคนเหมือนปู่อยู่แถวพระขโนงเนี่ย”
ยูขำพรืดก่อนจะบอกเพื่อน
“มึงก็เข้าใจเปรียบเทียบนะ”
7 years ago
“เนมเข้าไปทำงานที่เดียวกับพี่เอกเหรอลูก”
เนมที่เข้าไปทำงานในเมืองและเช่าอพาร์ทเมนต์อยู่นานๆถึงกลับบ้านทีตอบแม่
“ครับ”
พ่อที่นั่งดูทีวีอยู่หันมาถามเพราะพักนี้ไม่เห็นลูกชายกลับบ้านมาเลย จะว่าไปตั้งแต่ห้าปีที่แล้วเอกกลับบ้านมานับครั้งได้
“เจ้าเอกเป็นไงบ้าง”
คนเป็นพ่อที่เริ่มแก่ตัวลงถามลูกชายคนเล็ก
“ก็ดีมั้งครับ ไม่ค่อยได้เจอ อยู่คนละแผนก”
“ทำไมไม่บอกพ่อกับแม่เลยว่าทำงานที่เดียวกัน”
แม่ที่กำลังยกจานผลไม้มาให้ถามขึ้น
“เนมรู้นะ”
เนมนั่งลงบนโซฟาข้างกับพ่อที่นั่งอยู่แล้วก่อนจะมองหน้าพ่อกับแม่
“เนมลูก”
แม่เรียกเสียงอ่อนก่อนจะเดินมานั่งเก้าอี้ใกล้กัน
“ทำไมมีอะไรไม่บอกเนมตรงๆ”
คนเป็นพ่อละสายตาจากทีวีมามองลูกเลี้ยงที่รักเสมือนลูกจริงๆ
“พ่อว่าเนมยังเด็ก ไม่อยากให้เราทั้งคู่ตัดสินใจพลาด”
เนมที่พอรู้ว่าพ่อกับแม่คิดยังไงกระพริบตาไล่น้ำตาที่คอยแต่จะไหล แต่เมื่อหันไปมองแม่แม่ก็ร้องไห้ไปแล้ว เนมไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้เลย
“รู้กันตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ”
เนมถาม คนเป็นพ่อลูบหัวภรรยาก่อนจะค่อยๆตอบ
“แม่เรากลับบ้านมาเห็นตอนนอนอยู่ด้วยกันในห้อง เนมไม่ได้ล็อคประตู”
“เมื่อไหร่นะครับ”
เนมรู้ว่าพวกเขาคงไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้นักแต่ก็ยังย้ำกับคำถามที่ตัวเองอยากรู้มานาน
“ตอนเนมจะสอบเข้าหมอ”
เนมซบหน้าลงกับมือตัวเองเมื่อสิ่งที่คิดไว้ทั้งหมดมันถูก ที่พี่เอกหนีไปเรียนต่างจังหวัดไม่ใช่ว่าพี่เรียนไม่ไหว ไม่ใช่ว่าพี่อยากจะไป
“เนมรู้ว่าพ่อแม่เป็นห่วง”
“แม่ไม่อยากให้เป็นแบบนี้เลยลูก”
อาจจะเป็นเพราะเรื่องแบบนี้ในสังคมไทยตอนนี้ไม่ได้เปิดกว้างนัก แต่เนมก็แค่อยากเล่าในส่วนของเนมบ้าง ลูกชายคนเล็กของบ้านขยี้ตาก่อนจะค่อยๆพูด
“เนมกับพี่เอกคบกันตั้งแต่เนมอยู่ม.ต้นแล้ว เนมก็ไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้เหมือนกัน”
เนมที่ดูร่าเริงอยู่ตลอดในสายตาพ่อแม่เอาแต่ร้องไห้แล้วก็พูดซ้ำไปซ้ำมา
“เนมกับพี่เอกรักกันก่อนที่พ่อแม่จะรักกันด้วยซ้ำ”
6 years ago
“เห็นว่าพี่ช้างจะขายบริษัทเหรอวะ”
ธามพูดขึ้นในดึกวันนึงที่พึ่งปิดโปรเจคเสร็จ โปรแกรมเมอร์ห้าคนนั่งดื่มเบียร์ไปคุยกันไป มีแค่เนมที่นั่งดื่มน้ำอัดลมเพราะเดี๋ยวต้องวนรถไปส่งทุกคน
“เออ ออกไหม”
ยูถาม
“บริษัท start-up ก็เป็นแบบนี้แหละ”
เนมบอก เพราะช่วงนี้เศรษฐกิจไม่ค่อยดี เพราะฉะนั้นบริษัทที่พึ่งไต่เต้าขึ้นมาได้ระดับนึงต้องตัดสินใจว่าจะทำต่อหรือขายทอดตลาดออกไปเพื่อรักษาเงินทุนไว้
“ยูมึงรวยมึงก็ซื้อสิ”
ธามบอกเพื่อนที่พอรู้ว่าบ้านมีเงิน ยูมองเพื่อนก่อนจะส่ายหน้า
“โอโห ให้กูมาเป็นหนี้ตั้งแต่เมียยังไม่มีเลย ไม่ไหว”
“เนมซื้อสิ ขายไม่ถึงสิบล้าน”
ธามหันไปบอกอีกคนที่ดูจะมีชาติตระกูล เนมส่ายหัว
“พูดเหมือนเนมมีเงิน”
“พี่ปูซื้อสิ”
เนมหันไปบอกพี่อีกคนที่น่าจะสนใจทำธุรกิจแบบนี้ พี่ปูที่ถือเป็นพี่ใหญ่ของทีมโปรแกรมเมอร์คิดอยู่สักพักก่อนจะบอก
“หุ้นกันไหมหกคน กูเอาแค่ 30% พอ พวกมึงจะเอาเท่าไหร่ก็รวมมา ที่เหลือกูเอาไปขายต่อเอง”
เอกมองรุ่นพี่ที่ทำงานด้วยกันมาเกือบปี ก่อนจะถาม
“จะไม่เสียเพื่อนเพราะเงินใช่ไหมพี่"
“ธุรกิจก็ต้องเสี่ยง”
พี่อีกคนในทีมตอบ ยูที่พึ่งทำงานได้ปีเดียวมองหน้าทุกคนก่อนจะถาม
“มันจะไปได้ใช่ไหมพี่”
พี่ปูยิ้ม ก่อนจะบอก
“กูว่าต่อไปงานสายนี้แหละจะมาเร็ว อีกสิบปีพวกมึงคอยดูเถอะ”
“ผมอยากได้สัก 40%”
ทุกคนมองพี่เอกที่อยู่ดีๆก็พูดออกมา เนมขมวดคิ้วแน่นแต่ยังไม่ได้ถามอะไร พี่ปูก็ถามออกมาก่อน
“ไหวเหรอวะ ไหนมึงบอกไม่มีหัวเรื่องบริหาร”
เอกหลุบตาลงต่ำก่อนจะบอกด้วยเสียงราบเรียบ
“ผมยกให้เนมทำ”
***
“ยังไม่กลับเหรอ”
เนมถามคนที่กำลังนั่งทำงานอยู่คนเดียวในตอนเกือบเที่ยงคืนของเย็นวันศุกร์ เนมกำลังจะกลับไปที่อพาร์ทเมนต์แต่เห็นว่าไฟเปิดอยู่ถึงได้เดินเข้ามาดู
“อืม งานค้าง”
คนที่กำลังปวดหัวกับโปรแกรมสารบัญห้องสมุดที่พี่ช้างรับมาตอบ อาจจะเป็นเพราะโตขึ้นพี่เอกกับเนมถึงคุยกันได้เหมือนคนปกติแล้ว แต่ก็คุยกันเหมือนเพื่อนร่วมงานที่ไม่มีเรื่องส่วนตัวเข้ามาเกี่ยว
“ยูริ ธามกับพวกพี่ปูล่ะ”
เนมมองหาเพื่อนร่วมทีมของพี่เอก
“กลับไปแล้ว”
คนเป็นพี่ตอบ เนมที่กำลังคิดว่าควรกลับเลยนึกได้ว่ามีเรื่องต้องคุยถึงได้เดินเข้ามานั่งในห้องด้วย แต่ก็นั่งอยู่ห่างกัน
“พี่เอกเอาเงินมาจากไหน”
“เงินอะไร”
“ที่เอามาลงทุน”
เนมถามเพราะเนมกับพี่เอกพึ่งจบมาได้ไม่ถึงห้าปี เป็นไปไม่ได้ว่าพี่เอกจะมีเงินหลายล้านเป็นของตัวเองได้
“พ่อให้มา”
คนเป็นพี่เว้นระยะพูดอยู่ครู่นึง
“ให้ไปให้ไกลจากเนม”
เนมมองคนที่กำลังจ้องจอคอมพิวเตอร์อยู่นิ่ง เนมที่พอเข้าใจอะไรมาบ้างแล้วหัวเราะกับตัวเอง
“หนีไปเถอะ หนีแค่ไหนก็จะตาม”
คนเด็กกว่าบอก
“พ่อบอกว่าให้เห็นแก่พ่อกับแม่บ้าง”
เอกที่เก็บเรื่องนี้มาคนเดียวหลายปีตัดสินใจบอกน้องในที่สุด
“แล้วเนมล่ะ”
เอกรู้ว่าน้องต้องพูดแบบนี้ ต้องร้องไห้แบบนี้
“โตได้แล้วเนม”
“โตเหี้ยอะไรวะ!”
และเพราะรู้ดีว่าน้องต้องไม่พอใจ ถึงได้เก็บมันไว้มาตลอด ไม่อย่างนั้นก็จะได้เริ่มทะเลาะกันแบบนี้
“พอแล้วเนม จบเถอะ”
เอกบอกพร้อมกับลุกเก็บของลงกระเป๋า เห็นทีว่าวันนี้คงต้องกลับบ้านแล้ว
“ตลกเหรอ เห็นเนมเป็นอะไรวะ พี่แม่งขี้ขลาด”
เอกมองใบหน้าเปื้อนน้ำตาของอีกคนก่อนจะหันออกไปมองวิวข้างนอกหน้าต่าง เอกไม่ได้อยากจะทะเลาะกับน้อง ไม่ได้อยากจะมีปัญหากับที่บ้าน แต่ก็ไม่ได้อยากจะไปไหนอีกแล้ว อยู่ให้เนมด่าแบบนี้น่าจะเป็นทางที่สาสมที่สุดแล้ว
2 days ago
—พี่เอก—
เชื่อเถอะว่าถ้าสิบปีที่แล้วเนมไม่ตามผมไปเรียนต่างจังหวัด เด็กน่ารักคนนึงคงไม่ใช่คนขี้เมาแบบนี้ ผมลากคนที่เมาแล้วไปดักรอตัวเองที่ลานจอดรถกลับมาถึงคอนโดของคุณ ceo ก่อนจะทะเลาะกันเหมือนคนบ้า ในที่สุดแล้วก็ได้แต่ถามตัวเองว่าผมต้องทำน้องร้องไห้ไปอีกนานแค่ไหน แต่รู้ไหมผมดีใจนะ เพราะถ้าถึงวันที่น้องจะไม่ร้องไห้ให้ผมแล้วผมเองคงอยู่ไม่ได้
“ขี้เมาจริงอ้วน”
ผมกดจูบที่กระหม่อมของคนที่หลับปุ๋ยอยู่บนเตียงเพราะรู้ว่าคราวนี้เนมคงหลับจริงๆ ช่วงนี้เนมทำงานเหนื่อยมากเพราะสามปีที่ผ่านมาบริษัทโตขึ้นเกือบ 300% ต้องหาแผนรับมือให้ดีเพราะธุรกิจมันโตแต่คนดันโตไม่ทัน ผมเห็นพวกพี่ปูที่ออกไปถือหุ้นอย่างเดียวบอกว่าต้องขยายฐานทำงานถือได้เลือกเชียงใหม่เป็นที่แรก ตอนแรกเห็นว่าเป็นยูริที่รับทำงานนี้แต่ไหงที่สุดแล้วเนมถึงขอสลับไปทำงานที่นู่น บางทีเนมคงเบื่อที่จะอดทนกับผมแล้ว...
“พี่เอก”
มือนุ่มควานหาเหมือนกำลังละเมอ ผมดึงตัวอีกคนมากอดไว้ ผมกับเนมไม่ได้มีอะไรกันตั้งแต่สมัยเรียนปีสุดท้าย ผมเคยคิดนะว่าผมคงเลิกกับเนมได้เหมือนคนทั่วไปที่เลิกกับแฟน เราอาจจะเจ็บหน่อยตอนแรกและคงจะเลิกกันได้ในที่สุด แต่เปล่าเลย... เนมยังคงร้องไห้พอๆกับผมที่ยังเจ็บปวด ผมเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าทางไหนกันแน่ที่ดูเป็นผู้ใหญ่มากกว่ากัน ระหว่างการหนี หรือยอมรับมัน
“ถีบผ้าห่มอีกละ”
ผมบ่นในเรื่องที่ไม่ควรจะบ่นเมื่อเห็นอีกคนถีบผ้าห่มออกเหมือนร้อนทั้งๆที่เครื่องปรับอากาศยังทำหน้าที่ได้ดี ผมกอดน้องด้วยความรู้สึกผิดลดลงกว่าเดิมกับเมื่อหลายปีที่แล้ว แต่ไม่ใช่ว่าผมไม่เข้าใจพ่อกับแม่เรื่องที่อยากให้ออกห่างจากกัน เพราะตอนนั้นพวกเรายังเด็กมากจริงๆ แต่ผมก็ผิดเองที่ไม่ยอมอธิบายอะไรเลย ไม่บอกอะไรเนมยอมรับความเจ็บปวดไว้คนเดียวเหมือนพระเอก แต่รู้ไหม
...คนที่เจ็บกว่าผมก็คือคนที่รักผมมากอย่างเนม...
“ถ้าพ่อรู้พี่คงโดนไล่ออกจากบ้าน”
ผมก้มลงจูบแก้มนิ่มๆอีกครั้ง และก็เฝ้าภาวนาว่าพรุ่งนี้คุณ ceo จะจำเรื่องนี้ไม่ได้อย่างเคย
______
พี่เอกนี่ตามอะไรไม่เคยทันเล้ยยยยย 5555
อันนี้เล่าถึงตอนที่คุณเนมเมาแล้วไปดักรอพี่เอกที่ลานจอดรถค่ะ
เดี๋ยวตอนต่อไปจะมาจบเรื่องพี่เอกกับคุณเนมตอนปัจจุบันที่เชียงใหม่กัน สามตอนไม่ไหวจริงๆ 555
-
เรียกพี่เอกคนซึนได้ มั้ยเนี่ย ไม่รู้อะไรเลย
สงสารน้องเนม
-
ชอบตรงที่บอกว่าเรารักกันมาก่อนพ่อกับแม่อีกค่ะ คือลูกๆก็เปิดใจให้พ่อแม่ ทำไมพ่อแม่ไม่มองมุมลูกบ้างคะ รักมาก่อนอีกทำไมต้องมาเสียสละให้อ่ะ ฮึ่ยย พี่เอกก็นะ ตีเลยยย :katai1:
-
ลุ้นจังงงง อยากให้เค้ากลับมาคืนดีกัน เสียเวลาไปเยอะมาก ต่างคนต่างรักแท้ๆ :hao7:
-
5555555 ในที่สุด 3 ตอนก็ไม่พอ... :katai2-1:
น้องเนมควรเรียนด้านการแสดงมากกว่าไม๊ลูก
แสดงเก่งจนพี่เอกตามไม่ทัน 5555 :m20: :m20:
-
ยังคงงงใจกับพ่อแม่ คือเห็นลูกเจ็บปวดทรมานกันขนาดนั้นก็ยังยืนยันที่จะพลักและกีดกันอีกหรอ
งงกับการที่ให้เงินพี่เอก ให้ไปไกลๆน้อง เดี๋ยว นั่นลูกนะ แล้วไงอ่ะ พ่อรักน้องพ่อไม่รักพี่เอกหรอ
หรือจริงๆพ่อรักแค่ตัวเอง
-
ยอมรัยเลยว่าผิดหวังกับพี่เอกนิดๆเพราะที่ผ่านมาเรามองพี่อกเป็นผู้ใหญ่ที่จัดการปัญหาได้ดี แต่ะอมาเรื่องส่วนตัวพี่เอกเหลวมากจริงๆ ไม่อธิบายไม่อะไรทั้งไม่บอกพ่อแม่ไม่บอกเนม พ่อกับแม่เองก็ไม่ถามไถ่อะไรเลยมาเป็นมายังไงเอาแต่ความสบายใจของตัวเองจนความทุกข์ไปตกอยู่ที่ลูก รู้ตัวบ้างรึเปล่า
-
ขอสารภาพบาปได้มั้ยคะเราชอบคู่คุณเนมกับพี่เอกมากกกกกกกกกกกกกโชคกับพี่ยูอภัยให้เรานะ :mew2:
-
โอยย รักทรหดม๊ากกก ใจช้ำไปหมดแร้ววว
-
ชอบที่เนมบอกมากว่ารักมาก่อนอีก
พ่อแม่เหมือนไม่ได้รักลูกอะ รักตัวเองกันมากกว่า
เห็นลูกทรมานกันแล้วดีใจงั้นสิ สบายใจงั้นสิ
-
คนขี้ขลาด
-
หวานอมขมกลืนกันมานานมากก มันไม่ควรต้องมีใครที่เสียสละขนาดนี้อะ ตอนนี้เด็กน้อยในวันนั้นเขาเติบโตจนไม่ต้องรอการพิสูจน์อะไรแล้ว ความทรมานมันควรจบลงได้แล้วววว
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ ตามอ่านมาตั้งแต่เปิดเรื่องใหม่ๆ คงคิดถึงน้องซวยแน่ๆ 55555
ยิ่งเราอ่านตอนพิเศษ เรายิ่งชอบคู่พระรองมากขึ้น อยากอ่านแนว step-brothers มานานแล้ว ดูเป็นความรักที่วุ่นวายดี 55555 เริ่มจะชอบพี่เอกมากกว่าพี่ยูหล่ะ
ป.ล. ขอบคุณที่อุตส่าห์ตอบคำถามของเราว่าทำไมพี่เอกแก่สุดแต่ไม่ได้เป็นหัวหน้าพี่ยูในแฟนเพจนะคะ กระจ่างขึ้นเยอะเลย
-
โคตรจริง ตอนที่เนมบอกว่ารักกับพี่เอกมาก่อนพ่อกับแม่จะรักกันอีก :m31:
พ่อแม่อาจจะคิดว่ามันผิดพลาด แต่เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นมั้ยลูกต้องทุกข์ใจมากี่ปี
พ่อกับแม่ควรยอมรับแล้วปล่อยให้ลูกมีความสุขนะ สงสารน้องเนม
-
สงสารพี่เอกกับเนมมากๆ อยากให้ได้กลับมารักกันฮืออออ
ถึงพ่อแม่จะแต่งงานกัน กลายพี่น้องทางนิตินัย
แต่ว่ายังไงก็คนละสายเลือด มีสิทธิที่จะรักกันได้หรือเปล่าคะ?
(อันนี้ไม่แน่ใจ ถามจริงๆ ค่ะ 55555 เพราะเคยได้ยินมาถ้าเป็นคู่ชายหญิง คนละพ่อแม่สามารถสมรสกันได้ไรงี้)
-
ทำไมจบแบบนี้คะเนี่ยยยย
ขออีก สามตอนไม่พอจริงๆ 55555
-
เอกกับเนมต้องเสียสละความรักของตัวเองเพื่อให้พ่อกับแม่ได้รักกัน แล้วทำไมพ่อกับแม่ถึงไม่เสียสละให้เอกกับเนมบ้าง
-
:sad4: อย่าให้พี่เอกกับเนมจบเศร้านะคะ สงสาร 10กว่าปีที่ผ่านมาก็ทรมานพอแล้ว ได้โปรดดดดดด
-
ชอบคำพูดที่ว่าเนมกับเอกรักกันมาก่อนที่พ่อกับแม่จะรักกันอีก
คำพูดนี้น่าจะฉุกคิดได้แล้วอะ
แล้วปัจจุบันเนมกับเอกก็โตแล้ว ควรปล่อยให้พวกเขามีความสุขได้แล้ว
พี่เอกก็กล้าๆหน่อยโว้ยยย
-
คู่นี้คือยืดเยื้อกันหลายปีมาก พี่เอกก็หนีเนมไม่พ้นจริงๆอ่ะโคตรดื้อแบบ เก่ง ตามเก่งแต่ไม่เสียเรื่องอื่นเลย สงสารเนมตอนที่คุยกับพ่อแม่เนอะ เนมคงจะคิดว่าเนมกับพี่เอกรักกันมาก่อนแต่ต้องห่างกันเพราะพ่อแม่ด้วยซ้ำ การที่พี่เอกไม่พูดอะไรมันก็ใช่ย่อยนะ เนมต้องการคำอธิบายมัวแต่หนีอยู่นั้น
-
ขัดใจ ๆ :serius2:
-
เนมไม่ท้อเลยอ่ะ ชอบจัง
-
อ่านรวดเดียวตั้งแต่เมื่อสายๆจนตอนนี้
สนุกมากเลยค่ะ ชอบทุกอย่างในเรื่องเลย
ขอบคุณมากๆที่สร้างผลงานดีๆแบบนี้ออกมานะคะ
เจ็บคอ ฮืออ เอาเป็นว่ารอเล่มละกันนะคะ
❤️❤️
-
:mew1: :mew1:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดี ๆ นะคะ
-
คู่พี่เอกกับเนมนี่แซ่บจัง รอต่อเด้ออ
-
สำหรับบางคน ความรักไม่เคยประนีประนอมเลย
-
รอพี่เอกกับน้องเนมมม
-
มารอเอกเนมนะคะ
-
พี่เอก ไม่ใจเลย .............
เอ๊ย.....ไม่ใช่ พี่เอก ก็ใจเหมือนกัน.........แต่ใจเสาะ :angry2: :angry2: :angry2:
กล้าๆ หน่อยสิ โตกว่าเนมแท้ๆ......... :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
สงสารเนม :hao5: ไม่สงสารพี่เอกเลย :z6: :z6: :z6:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านรวดเดียวตั้งแต่เรื่องหลัก จนสเป ก่อนอื่น ขอบคุณมากๆ นะคะ เราชอบมากๆ เลย หางานสายไอทีจ๋า อ่านยากมากเลยค่ะ
บางเหตุการณ์เราขำหนักมากกกก เช่น one to many ฮ่าๆ อยากบอกน้องพัชว่า ถ้าบริษัทเลือกได้ ให้ดีบี ทำเถิดนะคะ
มันจะเป๊ะมากจริงๆ ค่า หรือตอนโปรแกรมเมอร์กับเทสเตอร์ ไม้เบื่อไม้เมากันจริงๆ ค่ะ ตีกันตลอดดดดด อยากงับหัวตลอดเวลา
แต่พอจบงานก็ซื้อขนมมาฝากแบบนี้เลย น่าร้ากกกก นี่แอบอยากให้พี่ธามมีคู่ แล้วก็อยากให้เปิดปมยูริกับธามสมัยเรียนมากกว่านี้
สองคนนี้เหมือนสนิทกัน แต่ก็ไม่สนิท มีอะไรบางอย่างที่หลบซ่อนไว้ หรือเราอ่านไม่เจอ แง ขออภัยค่า ชอบเวลาที่คนในทีมคุยกัน บรรยากาศเมาท์มอยหรือเล่นเกมส์กันทั้งทีม มันเป็นความรู้สึกที่ใช่ ทำไมไอทีถึงเป็นแบบนี้ไปได้ ฮ่าๆ นึกย้อนถึงการแต่งตัวของน้องพัชอีก นั่นใช่เลย หรือตอนน้องฝึกงาน ผญ มา แล้วที่ทั้งทีมแซว สาวไอที ไม่ค่อยน่ารัก มันตรงเป๊ะมากกกกก ชอบค่ะ
อ่านไปก็รู้สึกคุณเนมกับพี่เอกดูมีซัมติงแล้วก็เดาถูกด้วย ดีใจ แต่เศร้าไปหน่อย ฮือ เข้าใจพี่เอกเลย โดนพ่อบีบมาขนาดนั้น ทั้งที่เป็นลูกพ่อแท้ๆ สงสารพี่เอกนะ อย่างน้อยโชคดีที่คุณเนมยังมั่นคงนะ คู่นี้ชีวิตผกผันมากจริงๆ ทั้งซิ่ว ทั้งย้าย มหาลัย ทุกอย่าง ทรหดมาก ได้แต่หวังว่าสเปต่อจากนี้ เขาทั้งคู่จะสมหวัง เหมือนตอนที่เนมบอกแม่ว่า เรารักกันมาก่อนที่แม่จะรักกับพ่ออีก
ใจบางมากกกกกกกกกกก
รออ่านเรื่องอื่นอีกนะคะ ขอบคุณค่ะ
-
ซักวัน คุณเนมกลับพี่เอกคงมีความสุข
-
มารอพี่เอกกับคุณเนมอยู่น่า
ไม่คิดว่าอดีตทั้ง 2 คนจะเศร้าขนาดนี้
อยากได้น้องเนมคนเดิมกลับมาจัง
ทั้งคู่ไม่น่าเสียเวลากันนานขนาดนี้เลย
แต่ก็เข้าใจพ่อแม่แหละที่ทำแบบนี้
-
Spacial : Days left
60 days left
คนแปลกหน้าตัวสูงเข้ามายืนอยู่ในออฟฟิศใหม่ที่เชียงใหม่เป็นที่แปลกตาของพนักงาน ก่อนจะแชทไปหาบอสใหญ่ของที่นี่ เมื่อเห็นว่าไม่ได้นั่งอยู่ในห้องที่ควรอยู่
‘อยู่ไหน’
ไม่นานนักคนที่เช็คมือถือแทบจะตลอดเวลาอย่างคุณเนมก็ตอบกลับมา
‘เนมอยู่ออฟฟิศเชียงใหม่ไงครับ’
คนที่ไล่ถามทุกคนในออฟฟิศแล้วว่าวันนี้คุณเนมไม่เข้าได้แต่ขมวดคิ้ว
‘ไม่มี อู้ไปไหน’
เขาถาม อีกฝั่งขึ้นมาอ่านแล้วในทันที ไม่นานนักก็ส่งโลเคชั่นมาให้
‘Narikan N. send you a location’
***
คนที่พึ่งมาถึงเดินวนอยู่ในคาเฟ่แถบชานเมืองจนเห็นว่าบอสใหญ่กำลังนั่งทำงานอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ถึงได้เดินเข้าไปหา
“นึกว่ากลับไปแล้ว"
เนมเอ่ยทัก เพราะเมื่อวานพี่เอกพึ่งบินมาสัมภาษณ์คนที่จะเข้าทำงานทีมเชียงใหม่ เนมคิดว่าวันนี้คงจะกลับกรุงเทพไปแล้ว
“อยู่พักร้อนต่อ"
อีกคนบอกก่อนจะนั่งลงตรงข้าม ceo ที่ยังไม่ละมือออกจากแป้นแล็ปทอป
“ปีนี้ได้พักร้อนกี่วันนะครับ"
“56”
“max แล้วนี่”
“อืม"
คนเป็นพี่ตอบก่อนจะนั่งมองหน้าตายุ่งยากของอีกคนที่กำลังจ้องหน้าจออย่างเอาเป็นเอาตาย ช่วงนี้ได้ยินข่าวว่ายุ่งมาก อย่างที่มานั่งอยู่ที่คาเฟ่ก็เพราะพึ่งคุยกับลูกค้าที่นัดไว้เสร็จ
“ที่นี่เหลือหาคนอีกกี่ตำแหน่ง"
พี่เอกถามเมื่อเห็นว่าออฟฟิศยังไม่เรียบร้อยสักเท่าไหร่ ทั้งเรื่องคนและอุปกรณ์สำนักงาน
“ดีไซน์เนอร์สองคน”
คนที่กำลังตั้งใจทำงานตอบ อีกคนจึงปล่อยให้ทำงานก่อนจะเดินไปสั่งเครื่องดื่มเมื่อเห็นว่ากาแฟดำของอีกคนหมดไปแล้ว พี่เอกเดินเข้ามาในร้านสั่งน้ำผลไม้ปั่นให้บอสพร้อมกับกาแฟของตัวเอง ใช้เวลาค่อนข้างนานเพราะลูกค้าค่อนข้างเยอะ แต่พอเดินออกมาเจ้านายก็ยังนั่งทำงานอยู่ท่าเดิม
“บอสจะกลับกรุงเทพเมื่อไหร่"
พี่ยื่นสมูทตี้ให้บอสแล้วนั่งลงข้างกันมองรายละเอียดงานในจอที่เป็นใบเสนอราคาของโปรเจคใหม่
“ไม่รู้เหมือนกัน แล้วพี่เอกกลับวันไหน ให้เนมไปส่งไหม"
พี่เอกส่ายหน้าก่อนจะตอบ
“ลาทั้ง 60 วัน"
“เฮ้ย!"
คนที่เมื่อครู่ยังก้มหน้าทำงานอยู่ร้องเสียงดังแล้วเงยหน้ามองคนข้างกัน พี่มันขำก่อนจะตอบ
“จริงๆก็เหมือนลามาทำงานนอกสถานที่"
เนมขมวดคิ้วแล้วก้มหน้าลงทำงานเหมือนเดิม
“แล้วจะไปเที่ยวไหนบ้าง"
“ไม่ไปไหน อยู่นี่"
น้องที่มีตำแหน่งสูงกว่าเงยหน้ามองอีกครั้งก่อนจะพับแล็บท็อปของตัวเองลง
“พี่เห็นเงินในคลังแล้วนะ"
พี่เอกบอกเพราะเมื่อวานมีโอกาสได้เจอกับพี่มาร์คและพี่ปูซึ่งเป็นคนถือหุ้นส่วนที่เหลือ เขาคุยกันนิดหน่อยถึงเรื่องประชุมบอร์ดบริหารที่ใกล้มาถึงและรวมไปถึงเรื่องเงินที่โตขึ้นมาตามรายได้ คนที่ไม่ได้สนใจมันมาตั้งแต่ลงทุนไปแปลกใจกับจำนวนเงินพอสมควร
“ครับ ถ้าจะใช้ก็เอาออกไปเลยนะ เดี๋ยวเนมจะแจ้งทางบัญชีให้"
เจ้าของเงินตัวจริงส่ายหัวก่อนจะดูดอเมริกาโน่เย็นรสขมอมเปรี้ยวลงคอ
“ของเนม"
“จะเป็นของเนมได้ไง"
คนพูดขมวดคิ้วแน่น
“เนมเป็นคนทำงานก็ต้องเป็นของเนม"
พี่เอกบอก น้องถอนหายใจก่อนจะเก็บของเข้ากระเป๋าตัวเอง
“เอาคืนไปเถอะ แล้วก็ไปแบบที่พี่เอกอยากไป"
พี่เอกมองหน้าคนเป็นน้องให้เต็มตาแล้วค่อยบอก
“ถ้าเป็นตอนนี้คงอยากตามเนมไปเรื่อยๆ"
57 days left
“พี่เอก วันนี้ไปออฟฟิศกับผมป่าว”
พาโชคเดินมาเคาะประตูห้องของแขกในตอนเกือบสิบโมงเช้า ที่จริงพี่เอกกะจะไปเช่าโรงแรมแต่บ้านหัวหน้าว่างอยู่หลายห้องถึงได้มาอาศัยพาโชค อย่างน้อยก็มีเพื่อนคุย
“ไปดิ กูพร้อมแล้วเนี่ย”
แขกตอบพร้อมกับเปิดประตูออกมาด้วยชุดและกระเป๋าที่พร้อมไปทำงาน
“โหพี่ ผมนี่นึกว่าพี่เอกย้ายมาทีมเชียงใหม่”
น้องมันแซว พี่เดินตามเด็กเจ้าของบ้านมาขึ้นรถ
“คุณเนมคงให้กูย้ายอ่ะ"
“ไปกวนตีนคุณเขาไว้เยอะไง”
พี่เอกขำ ก่อนจะถาม
“มึงสนิทกับคุณเนมป่ะวะ"
พาโชคที่กำลังเลี้ยวรถออกถนนใหญ่ทำหน้ายุ่งๆตามประสา ก่อนจะตอบ
“นอกจากขโมยกินข้าวผม ก็ไม่ค่อยได้คุยอะไรกับคุณเขาหรอก"
“เขาเอ็นดูมึงนะ”
พี่เอกบอกพร้อมกับยิ้ม
“คุณเนมแกดีกับทุกคนแหละ จนผมสงสัยนะว่าเคยโกรธหรือเปล่า ผมนี่อยากเฟรนลี่แบบคุณเนมบ้าง”
คนที่นั่งอยู่ข้างคนขับถอนหายใจก่อนจะบอก
“อย่าเลย ให้มีคนเดียวเถอะ”
พาโชคมองรุ่นพี่ที่ทำงานที่ไม่รู้คิดอะไรอยู่ถึงใช้วันลาไปกับการเข้าไปที่ออฟฟิศ แทนที่จะเอาเวลาไปนอนพักผ่อนชดเชยเวลาที่อดหลับอดนอนมานาน
“ผมเห็นคุณเนมแกแขวะๆก็มีแต่พี่เอกนั่นแหละ”
คนโดนว่ายักไหล่พร้อมกับตอบพาโชคมัน
“กูก็สมควรโดน”
โชคมองพี่ใหญ่ที่หน้าตาดูเศร้าแปลกๆ
“แล้วพี่เอกจะอยู่อีกกี่วัน”
“สองเดือน”
“ห๊ะ! ลาออกเหรอพี่”
พาโชคทำตาโต
“ลาพักร้อน ที่เกินมาก็ลาไม่เอาเงินเดือนไงมึง”
คนที่กำลังขับรถมุ่งหน้าเข้าตัวเมืองเชียงใหม่บ่นอุบ
“ผมแม่งอยากรวยเหมือนพี่”
พี่เอกเลิกคิ้วมองรุ่นน้องที่ขับ bmw ของหัวหน้าแล้วว่า
“คนเลี้ยงมึงก็มี ลาออกหัวหน้าเลี้ยงได้”
พาโชคส่ายหัวเป็นพัลวัน
“ถ้าโดนทิ้งเมื่อไหร่ผมก็ตายดิพี่”
พี่เอกเป็นอีกคนที่ทุกวันนี้ยังไม่ปักใจเชื่อว่าพาโชคกับหัวหน้านั้นคบกัน
“ถามจริงนะพาโชค คิดว่าจะไปกันได้ไกลไหมวะ”
ที่ถามก็เพราะคิดถึงตัวเองในตอนที่อายุเท่าพาโชค ตอนนั้นพี่เอกพึ่งเรียนจบ ยังไม่รู้เลยว่าจะทำยังไงกับชีวิต ยิ่งกับเรื่องรักด้วยนั้นยิ่งแย่ ตอนแรกพาโชคว่าจะตบมุขแต่หน้าพี่เอกดูจริงจังเกินไปเลยตอบแบบที่คิดมาตลอด
“ไม่คิดอะไรขนาดนั้นหรอกครับ อยู่ไปเรื่อยๆก็พอแล้ว เดือนหน้าพี่มันอาจจะอยากเลิกกับผมก็ได้ แต่วันนี้รถกับบ้านพี่ยูก็ยังเป็นของผมอยู่”
พี่เอกขำกับความจริงของพาโชค
“กูยอมมึงจริงๆ”
52 days left
“นี่พี่เอกกะจะมานั่งทำงานแบบนี้ทุกวันเหรอวะ ไปไหนบ้างยัง”
ธามถามพี่เอกจนจนเกือบจะเที่ยงคืนแล้วยังนั่งทำงานอยู่เหมือนเดิม ทั้งๆที่ในออฟฟิศกำลังกินเลี้ยงกันสนุกสนาน
“กูไม่รู้จะไปไหน”
“ถาม Google ไงพี่”
พี่เอกถอนหายใจกับความกวนตีนของคนเมาก่อนจะปัดมือไล่
“มึงไปกินเหล้าเถอะธาม ช่างกู”
วันนี้ถือเป็นวันเลี้ยงฉลองครั้งแรกของออฟฟิศเชียงใหม่ ทุกคนที่ยังไม่รู้จักกันมากนักดูสนิทกันขึ้นทันทีหลังจากเหล้าเข้าปาก พี่เอกที่ไม่ดื่มสักอึกวนรถไปส่งธามที่เมาจนคอพับแล้วค่อยแวะกลับมาบ้านหัวหน้ายู พรุ่งนี้พาโชคน่าจะโดนพ่อคนที่สองสวดยับเพราะพี่เอกรายงานความประพฤติไปเรียบร้อย เวลาเมาพัชกับจะเรื้อนพอๆกับเนมที่น่าโมโหเหมือนเดิม
“ทำอะไรไม่เคยดูตัวเองเลย”
พี่เอกแบกบอสใหญ่เข้ามาในห้องนอนของตัวเองที่พี่ยูให้ใช้เพราะไม่รู้จะพาคุณเนมกลับไปที่คอนโดที่เช่าไว้ยังไง
“หนักฉิบหายเลย กินเข้าไปเหอะเบียร์ ตัวเป็นหมูแล้ว”
คนที่ถูกเขาทั้งแบกทั้งลากพยายามปรืตามอง พอเห็นว่าเป็นใครก็กอดไว้
“พี่เอก”
พี่เอกว่างน้องลงบนเตียงกว้างก่อนจะโถมตัวลงไปคร่อมไว้เพราะอีกคนไม่ยอมปล่อยมือที่กอดเอวเขาไว้ออก
“พี่เอง จำไม่ได้เหรออ้วน”
คนตัวสูงที่แบกน้องก้มลงกดจูบที่แก้มน้องหนักๆอย่างหมั่นเขี้ยว เรื่องดื้อกับเนมนี่เป็นของคู่กันมาตั้งแต่เด็กแล้ว
“ตื่นมาแล้วจำให้ได้นะว่าทำอะไร”
พี่เอกก้มลงจูบคนด้านล่างเมื่อมือร้อนของอีกคนลูบวนที่หลังเขาข้างนึงส่วนอีกข้างพยายามล้วงเข้าไปในกางเกงยีนส์รัดรูปที่พี่เอกสวมอยู่ พี่ได้แต่หวังว่าครั้งนี้อยากให้เนมตื่นมาแล้วจำได้บ้าง
50 days left
เนมตื่นมาในตอนเกือบบ่ายเพราะปวดไปทั้งตัว จำไม่ได้ว่าหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้แค่ว่าคนที่มาส่งคือพี่เอก เพราะพี่เอกเป็นคนเดียวที่ไม่เมา แต่พอลืมตาขึ้นมาแล้วถึงรู้ว่าไม่ได้อยู่ที่ห้องตัวเองไม่พอยังเปลือยอีก
“เหี้ย”
คนที่กำลังนอนอยู่ดีๆก็โดนผลักออกถามคนที่พึ่งตื่น
“ใครเหี้ย”
พี่เอกมองหน้าคุณเนมที่ตอนนี้ตาโตเหมือนไข่ห่าน
“อ้วน อย่าดัน เดี๋ยวพี่ตกเตียง”
คนเป็นพี่ว่าก่อนจะดึงมืออีกคนออกจากอกตัวเองแล้วดึงเจ้านายเข้ามากอด
“ทำอะไร”
คุณเนมที่ยังดูตกใจพยายามแกะมืออีกคนออกแต่ก็ไม่เป็นผล ได้แต่เสียงบ่นมาเป็นคำตอบของสถานการณ์พิลึกนี้
“ขี้เมาไง จำอะไรไม่เคยได้หรอก”
46 days left
“คุณเนมไปไหน”
วันนี้พี่เอกเข้ามาที่ออฟฟิศตอนบ่ายแต่ไม่เห็นบอสนั่งอยู่ที่เดิมถามเด็กใหม่
“ไปกรุงเทพครับ เห็นว่ากลับบ้านด้วย ไปดูทีมที่สยามด้วย”
42 days left
“กลับมาเชียงใหม่เมื่อไหร่”
พี่เอกที่พึ่งเข้ามาถึงออฟฟิศแชทไปถามอีกคนเมื่อเห็นว่าห้องกระจกของบอสยังไม่มีคนอยู่ เขาถอนหายใจหนักก่อนจะนั่งลงทำงานที่โต๊ะตัวเดิม พร้อมกับคำถามที่ถามตัวเองมาหลายวันแล้วว่าเนมเนมอยู่ได้ยังไง อยู่แบบต้องรอคนๆนึงที่ไม่รู้เขาจะหันกลับมาเมื่อไหร่ ทำไมกับเขาที่แค่รอจะเจอหน้าน้องทุกวันถึงได้รู้สึกทรมานนัก
40 days left
บอสใหญ่กลับมาจากกรุงเทพด้วยท่าทางเพลียน่าดูเพราะมาถึงตั้งแต่เช้ามืดและเข้ามาออฟฟิศต่อเลย
“ไม่มีของฝากนะ เดี๋ยวเนมสั่งกาแฟให้นะ ใครอยากได้อะไรบ้าง”
พี่เอกมองเนมคนใจดีแบบที่พาโชคบอก เนมใจดีกับทุกคน...ใจดีกับแม้กระทั่งคนใจร้ายแบบพี่เอก
“พี่เอกเอาอะไร”
บอสเดินมาจดเมนูกาแฟของคาเฟ่ชื่อดัง
“อเมริกาโน่เย็น”
คุณเนมพยักหน้าก่อนจะจดออเดอร์ลงในโทรศัพท์มือถือของตัวเอง
“ของพี่เอกไม่ใส่น้ำตาลนะ พาโชคล่ะ”
พาโชคเงยหน้าจากคอมพิวเตอร์พร้อมกับตอบเจ้านาย
“มอคค่าครับ”
เอกมองบอสที่จ้องหน้าพาโชคแบบงงๆ
“ตกลงจะค่าหรือครับ”
พอพูดเสร็จก็ขำเองพร้อมกับโดนพาโชคโวยวายใส่
“คุณเนม นี่มุขเหรอครับ”
เจ้านายหัวเราะร่าก่อนจะเดินเข้าไปมองหน้าลูกน้องใกล้ๆเพราะอยากแกล้ง
“ยูริไม่อยู่นี่น่ารักนะเรา”
เอกยิ้มพลางคิดว่าถ้าไม่เกิดเรื่องขึ้น ถ้าพ่อแม่เราไม่ได้แต่งงานกันเนมจะโตมาแบบไหน จะเป็นเด็กร่าเริงมากกว่านี้ไหม จะน่ารักแค่ไหน พอคิดได้แบบนั้นถึงฉุกคิดได้ว่าการที่ตัวเองทำร้ายน้องนั้นไม่ต่างจากการทำลายชีวิตของอีกคนเลย
***
“ครับ?”
เจ้าของคอนโดขนาดหนึ่งห้องนอนเปิดประตูห้องมาเจอกับแขกที่ไม่ได้รับเชิญในตอนดึก เนมมองหน้าแขกก่อนจะมองถุงเครื่องดื่มในมือ
“พี่หาเพื่อนดื่ม”
พี่เอกว่า เนมตอนไม่เมาจะเป็นคุณเนมที่มีความรับผิดชอบแบบที่เขาอยากให้เป็น แต่ว่าเมานั้นน้อง้วนก็ยังเป็นน้องอ้วนวันยังค่ำ
“จริงๆพี่มีเรื่องอยากคุยด้วย”
เนมมองคนที่ผ่านมาไม่เห็นอยากจะคุยอะไรเลยแถมเอาแต่หนี ในตอนนี้เนมไม่อยากเข้าใจอะไรแล้ว ไม่ใช่เพราะด้านชาหรือเลิกรักพี่มันแล้ว แต่เป็นเพราะเนมรู้ว่าไม่มีประโยชน์ที่คิดจะดื้อดึงอะไรอีก อย่างน้อยเราก็ยังได้เจอหน้ากันบ้าง ยังได้ทำงานด้วยกัน...สำหรับเนมแค่นี้ก็พอแล้ว
“สัญญาเช่ากี่เดือน”
คนที่เดินเข้ามาในห้องขนาดเกือบ 40 ตรม.ถามเจ้าของห้อง
“เนมซื้อไว้”
เจ้าของห้องตอบก่อนจะนั่งลงตรงโซฟาหน้าทีวีที่ฉายหนังสยองขวัญอยู่
“มาอยู่แป้ปเดียวทำไมต้องซื้อไว้”
คนเป็นพี่ถามก่อนจะนั่งลงข้างกัน เบียร์กระป๋องแรกถูกเปิดขึ้นพร้อมกับคำตอบที่ไม่อยากได้ยิน
“แล้วพี่เอกจะอยากรู้ทำไม"
เอกพอรู้ว่าน้องเริ่มถอยห่างมาได้หลายปีแล้ว ตอนแรกเขาคิดว่าน้องคงจะไปตามทางของน้องแล้ว แต่เขาพึ่งได้คำตอบว่าเนมแค่เว้นระยะห่างออกไปแบบที่ควรเป็น เขาดีใจนะที่น้องคิดได้แต่แปลกดีที่ในที่สุดแล้วพวกเขาก็ยังเก็บกันและกันไว้ในใวงโคจรเหมือนเดิม เนมไม่เคยคนใหม่...และเขาก็เช่นกัน
“ไม่น่ารักเลย"
พี่มันบอก พลางคิดถึงเด็กชายเนมวันนั้น ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงจะอ้อนแล้วพูดไม่หยุด พี่เอกครับ เนมอย่างนั้นอย่างนี้
“เนมไม่เคยน่ารักในสายตาพี่อยู่แล้วแหละ ถ้าจะมาเพื่อหาเรื่องก็กลับไป"
แต่คนที่ทำให้เด็กน่ารักคนนั้นเป็นแบบนี้ก็เป็นตัวเขาเอง พี่เอกยิ้มให้กับตัวเอง
“ไล่เหรออ้วน"
“เลิกเรียกแบบนี้ทีได้ไหม"
ดูเหมือนเจ้าของห้องจะเริ่มโมโหแล้ว เอกมองกระป๋องเบียร์ในมือน้องที่ถูกบีบจนบู้บี้เพราะหมดไปแล้ว
“ก็อ้วนจริง นิ่มไปทั้งตัว"
“พี่เอก!”
คนที่ถูกตวาดหัวเราะ
“กอดไม่มิดแล้ว"
พี่เอกยื่นเบียร์กระป๋องใหม่ให้ น้องรับไปทั้งๆที่ยังบ่นอยู่
“เป็นบ้าอะไรเนี่ย อยู่ดีๆก็พูดมาก”
“เก็บกดไงอ้วน"
คนเป็นพี่พูดตามความจริง
“ไปอ้วนบนหัวพี่เหรอ"
พี่เอกยักคิ้วให้น้องก่อนจะตอบ
“อ้วนบนตัวพี่ หลังจะหักเอา"
คนโดนว่าขมวดคิ้วแน่นเมื่อคนข้างกันเอนตัวนอนลงบนหน้าขาของเนม
“เป็นบ้าอะไร"
เอกยิ้มก่อนจะตอบ
“จะให้พี่เป็นอะไรก็ได้ แค่อ้วนไม่ร้องไห้อีกก็พอ”
35 days left
พี่เอกเก็บของลงกระเป๋าในบ่ายวันหนึ่งก่อนจะชะโงกหน้าเข้าไปบอกบอสในห้องกระจก
“คุณเนม ผมกลับกรุงเทพแป้ปนะ เดี๋ยวมา"
“จริงๆพี่ไม่มาก็ไม่มีใครว่าอะไรนะพี่เอก"
ธามว่า แต่ได้สายตาพิฆาตกลับมาแทน เจ้านายที่ได้ยินว่าพี่เอกจะไปกรุงเทพเดินเอาเอกสารบางส่วนมาให้พร้อมกับถาม
“งานเข้าเหรอครับ ให้เนมไปส่งไหม"
พี่เอกยิ้มแต่ส่ายหน้าเพื่อบอกว่าไม่เป็นไร
“ทำงานเถอะ พี่เรียกแท็กซี่แล้ว"
32 days left
“เชียงใหม่เป็นยังไงบ้างลูก"
พี่เอกที่ไม่ได้กลับบ้านเกือบสามเดือนนั่งลงที่โต๊ะกินข้าวที่พ่อกับแม่นั่งรออยู่ก่อนแล้ว
“ก็อากาศดีครับ"
ลูกชายคนโตตอบก่อนจะตักข้าวเข้าปาก
“เงินที่เข้ามาในบัญชีพ่อคือเงินเอกใช่ไหม"
เจ้าของเงินพยักหน้ารับ ก่อนจะเคี้ยวข้าวในปากให้หมด
“ผมคืน...ผมทำให้ไม่ได้จริงๆ”
พี่เอกตอบเสียงสั่น แม่กับพ่อมองหน้ากันเพราะคุยเรื่องนี้กันมาสักพักแล้ว เรื่องมันเกิดขึ้นสิบกว่าปีก่อน พวกเขาเจอลูกนอนเปลือยกอดกันในช่วงที่แต่งงานได้ไม่ถึงปี แม่ร้องไห้กับพ่ออยู่หลายวันเพราะอยากให้ลูกมีชีวิตที่ปกติ ทั้งสังคมสมัยนั้นยังไม่ยอมรับ พวกเขาเป็นเหมือนพ่อแม่ทั่วไปที่ลงทุนเลือกชีวิตให้ลูกโดยไม่ถามลูกสักคำ ในตอนนั้นคนโตกว่าอย่างพี่เอกถูกเรียกคุย เอกไม่ปริปากตอบอะไรสักคำ จนกระทั่งพ่อบอกให้ออกไปจากบ้านซะ
“เอามา 5ล้านแล้วผมจะไป”
นั่นคือสิ่งที่เด็กวัย 20 ปีหมาดๆประชด เอกคิดว่ายังไงก็ไม่มีทางหามาให้ได้ แต่เขาคิดผิด….
เมื่อสุดท้ายแม่ของเนมยื่นบัญชีเงิน 5ล้านบ้านมาให้พร้อมกับน้ำตาที่ไหลเป็นสาย เนมรักแม่มากนั่นคือสิ่งที่พี่เอกรู้
“เอกลูก”
พี่ชายเงยหน้ามองคุณแม่ที่เรียกชื่อเขา
“บอกเจ้าเนมกลับมาบ้านด้วยนะ แม่ไม่ได้เจอลูกสองคนพร้อมกันนานแล้ว”
ลูกชายคนโตมองพ่อกับแม่แล้วตอบรับ
“ครับ”
เขารู้ว่าพ่อกับแม่เลี่ยงที่จะพูดถึงเรื่องของพี่กับน้องตรงๆเพราะยังรับไม่ได้ แต่แค่นี้ก็ถือว่าใจกว้างมากพอแล้ว
30 days left
“ของฝากจากกรุงเทพ”
คนที่พึ่งกลับมาจากเชียงใหม่วางชีสเค้กก่อนใหญ่ไว้ที่โถงกลางสองอันก่อนจะหิ้วติดมือมาอีกอัน
“ผีเข้าพี่เอก”
พาโชคว่า เพราะแต่ก่อนพี่แกไปเที่ยวถึงอเมริกายังไม่มีอะไรมาฝากเลย
“มึงไม่ต้องเอา”
“เอาดิพี่!”
คนเห็นแก่กินแบบพาโชครีบบอก ธามมองเค้กในมือกับสายตารุ่นพี่ที่มองเข้าไปในห้องบอสรีบบอก
“วันนี้น่าจะเข้าสายครับ เมื่อวานเละมาก”
พี่เอกขมวดคิ้วแน่นก่อนจะบ่นแล้วนั่งลงทำงานที่โต๊ะข้างๆพาโชคเหมือนเคย
“เสียการเสียงาน”
“ให้พักบ้างเถอะครับ ผมเห็นคุณเนมทำงานแล้วเหนื่อยแทน”
***
“ทำไมไม่กลับไปกับพาโชค”
เจ้านายถามคนที่เนียนกระโดดขึ้นรถมาจนถึงห้องเนมไม่ยอมกลับไปบ้านไปกับพาโชคเหมือนเคย
“เดี๋ยวไอ้ยูมา ไม่อยากไปอยู่เกะกะเขา”
พี่เอกบอก
“แต่อยู่เกะกะเนม”
เจ้าของห้องว่าพร้อมกับยกน้ำเปล่าขึ้นดื่มแล้วเอาอีกขวดให้แขกที่ไม่ได้รับเชิญ
“พี่นอนโซฟาก็ได้”
อีกคนว่า เนมถอนหายใจก่อนจะผลุบหายเข้าไปในครัวเล็กๆแล้วออกมาพร้อมป๊อปคอร์นไมโครเวฟหอมๆ
“ไอ้ต่อเป็นไงบ้าง ได้ติดต่อบ้างไหม”
อยู่ดีๆพี่เอกก็ถามขึ้นมา เนมนั่งลงบนโซฟาตัวเดียวกัน
“สบายดี ลูกสาวสองแล้ว เนมพึ่งไปเยี่ยมมาเมื่อปีที่แล้ว”
“คิดถึงมันนะ”
เอกบอกพร้อมกับล้วงป๊อปคอร์นร้อนๆมากิน อันที่จริงตอนเรียนจบเคยเดินไปขอบคุณต่อที่ช่วยดูน้องไห้มาตลอดไปแล้ว ตอนนั้นต่อตอบมาว่าไม่ได้ดูแลให้ ก็แค่หมั่นไส้เขาที่คอยทำตัวเหมือนหมาหวงก้าง
“ที่บ้านเปิดร้านขายส่ง กิจการน่าจะดีอยู่”
เนมบอก ปีที่แล้วไปเที่ยวบ้านพี่ต่ออยูสองวันและเพราะไปหาพี่ต่อถึงได้รู้วีรกรรมถ้ำมองของพี่เอกสมัยก่อน มีถึงขนาดปีนเข้าห้องเนมตอนกลางคืนเพื่อเช็คว่าเนมเมามากหรือเปล่าด้วย เนมรู้...เพราะแบบนี้ถึงเกลียดไม่ลงสักที
“แล้วเนมล่ะ”
เนมที่อยู่ดีๆถูกถามหันไปมองหน้าพี่มัน
“หือ?”
“เนมสบายดีไหม”
29 days left
“พี่บัญชีโทรมาบอกว่าพี่เอกเอาเงินออกไปเหรอครับ”
เนมถามคนที่ยังทำเนียนขอมาค้างที่ห้อง จริงๆพี่บัญชีแจ้งมาตั้งหลายวันแล้วแต่เพราะงานเยอะเลยหลงๆลืมๆว่าจะถามแต่ก็ไม่ได้ถามสักที
“พี่คืนให้พ่อกับแม่ไปแล้ว”
“ครับ?”
พี่เอกมองแก้มขาวๆก่อนจะบอก
“นอกนั้นเป็นของเนมนะ”
เจ้าของห้องส่ายหน้า
“ไม่จำเป็นหรอก ไม่ใช่เงินเนม”
เอกเห็นว่าถ้าคุยกันเรื่องนี้ต่อคงเถียงกันไม่จบถึงได้เปลี่ยนเรื่องเสีย
“เนมอยากได้คนช่วยงานไหม เนมจะได้สบาย”
“ทำไมเนมจะต้องสบาย”
คนที่ทำงานหนักมาสิบกว่าปีถาม
“พี่อยากทำอะไรให้เนมบ้าง”
และพอได้รับคำตอบถึงได้บอกคนที่มาห้องคนอื่นแต่ทำตัวเหมือนบ้านตัวเอง
“ถ้าอยากช่วย เริ่มจากเก็บของตัวเองให้เป็นที่ก่อนเลย”
เนมบอกพร้อมกับมองถุงเท้าที่ถอดวางไว้ไม่เป็นที่ พี่เอกหน้าจ๋อยลงก่อนจะตอบน้อง
“อ่า ครับ”
26 days left
“บอสไปไหน”
พี่เอกถามเด็กใหม่ในออฟฟิศที่มองเขาอยู่ก่อนแล้ว
“ไปประชุมกับลูกค้าแถวแม่ริมครับ”
คนที่วันนี้เข้ามาออฟฟิศสายเพราะเมื่อคืนมัวแต่คุยงานขมวดคิ้วแน่นก่อนจะถาม
“ไปกับใคร”
“คนเดียวครับ”
พี่เอกหันไปขอบใจเด็กคนที่ตอบก่อนจะเดินลัดเข้าไปอีกห้องที่เอาไว้สำหรับพักผ่อน และพึ่งนึกได้ว่าในขณะที่ตัวเขาเคยชินกับการมีเนมอยู่ข้างๆเนมก็คงเคยชินกับการไม่มีเขาเช่นกัน
24 days left
“พี่เอกมานั่งในห้องเนมดีกว่าไหม”
เนมออกมาเรียกคนที่นั่งทำงานหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่ข้างนอกแล้วทำบรรยากาศออฟฟิศรวนไปหมด อีกอย่างก็คงเป็นความผิดเนมที่ตอนเมาคราวที่แล้วเผลอหลุดปากเรื่องพี่เอกไปว่าเป็นคนถือหุ้นรายใหญ่สุดของบริษัท เพราะมีน้องหลายคนถามว่าพี่คนที่นั่งหน้านิ่งๆแถวพาโชคทำงานตำแหน่งอะไร ทำเอาตอนนี้พี่เอกขยับตัวทำอะไรพนักงานก็หลอนไปหมด
“หืม?”
คนที่พึ่งเงยหน้าจากจอแล็ปท็อปตัวมองหน้าบอส
“นั่งข้างนอกเด็กเขากลัว”
เนมว่า ซึ่งพี่เอกไม่ได้ถามอะไรต่อแต่ลุกขึ้นเก็บของไปพลางบ่นไปพลาง
“คุณเนมไม่เห็นกลัวผมบ้าง”
และสุดท้ายแล้วก็เดินเข้าไปในห้องกระจกตามบอส
“ตามติดเป็นเงาเลย”
พาโชคเป็นอีกคนที่ไม่เกรงใจอำนาจมืดเพราะอยู่กับพี่เอกมานาน
“ไม่สังเกตเหรอพัช สองคนนั้น”
ธามเองก็เหมือนกัน ตอนนี้คนสองคนเริ่มขยับเก้าอี้เข้ามาหากันเพื่อนินทาเจ้านายกับผู้ถือหุ้น
“พี่น้องกันไม่ใช่เหรอพี่ธาม”
ธามยักคิ้วก่อนจะตอบ
“คนละพ่อคนละแม่”
“เอ้ยยย”
พาโชคที่เคยพี่เจนเปรยเรื่องพี่เอกตอนเมาๆ ทำตาโต และยิ่งตาโตขึ้นไปอีกเมื่อเห็นใครบางคนตรงโถงทางเดิน
“ออฟฟิศนี้เขาไม่ทำงานกันเหรอ”
พ่อมา...พ่อทูนหัวด้วย เห็นบอกจะมาถึงบ่ายแต่พาโชคไม่ได้คิดว่าจะโผล่มาหาถึงที่ทำงาน
“งานที่กรุงเทพไม่มีเหรอหัวหน้า”
ธามเอ่ยทักเพื่อนที่มาได้เวลา
“เอางานมาให้ที่นี่โดยเฉพาะเลยหัวหน้า”
ตอนนี้พาโชคไม่สนใจเรื่องคุณเนมแล้วเพราะเริ่มปวดหัวกับหัวหน้าสองคนนี้แทน
-
21 days left
“เมื่อไหร่พี่เอกจะไปหาโรงแรมอยู่สักที”
พี่เอกที่พักหลังๆโดนไล่บ่อย นอนลงบนโซฟาก่อนจะบอกเจ้าของห้อง
“ฝันดีนะอ้วน เมื่อกี้พี่ล้างห้องน้ำให้แล้วนะ”
เนมมองคนที่หลังๆมาหยิบจับทุกอย่างเป็นพ่อบ้านใจกล้าแล้วถอนหายใจ
20 days left
วันนี้เป็นวันประชุมใหญ่ผู้ถือหุ้นและผู้บริหาร พี่เอก เนม ธามและยูบิมาจากเชียงใหม่เพื่อเข้าประชุม การประชุมประจำปีนี้มีเรื่องค่อนข้างเยอะ เพราะบริษัททำกำไรเยอะมาก โตขึ้นมาก ทั้งมีเรื่องเปลี่ยนตัวผู้ถือหุ้นเปลี่ยนตัวผู้บริหารเยอะแยะไปหมด จึงใช้เวลาประชุมกันตั้งแต่เช้ายันดึก
“หยุดก็เหมือนไม่ได้หยุดนะพี่”
พี่ยูทักพี่เอกที่พึ่งเดินออกมาจากห้องประชุมในตอนเกือบทุ่ม
“อือ กูก็ว่างั้น”
พี่เอกที่ลาออกจากตำแหน่งซีเนียร์เดฟรอทางพี่มาร์คถ่ายงานใหม่ให้
“ทางนี้หาคนแทนพี่ได้ยัง”
ธามถามบ้าง
“ได้แล้ว พึ่งคุยกันจบเมื่อวาน ได้มาสองคน กูกำลังทยอยส่งต่องานให้น้องเขา”
“ถ้าผมเป็นพี่นะ อยู่บ้านเฉยๆไปแล้ว”
พี่ธามบอกพร้อมกับกดลิฟท์ขึ้นไปชั้น 31 เหลือแต่พี่เอกกับหัวหน้าทีมเดฟที่เดินเข้ามาในออฟฟิศชั้น 29
“ให้ว่างแบบนั้นก็ประสาทตายสิ”
พี่เอกบ่น
“ต่อไปผมต้องเรียคุณเอกใช่ไหมพี่”
พี่ยูถามพร้อมกับหัวเราะ
“ไม่เรียกกูไอ้เหี้ยก็พอแล้ว”
คนตอบพูดพลางถอนหายใจให้หัวหน้าเก่า ปีนี้เห็นว่าหุ้นของธามกับยูขยับขึ้นเป็น 8% แต่สิ่งที่พี่ธามกับพี่ยูทำคือการลงทุนโดยใช้แรงตัวเอง นั่นก็คือทำงานได้เงินเดือนแถมยังได้หุ้น ถึงได้ทำงานถวายหัวมาเป็นสิบปีแบบนี้
“พี่เอกกกก”
พอเปิดประตูห้องเข้าไปเจนก็เรียกเสียงหวาน
“สวัสดีสหาย”
“ของฝากล่ะคะ”
“ทำไมต้องมีวะเจน”
คนที่พึ่งมาจากเชียงใหม่ถามน้อง แต่ถึงแบบนั้นก็ว่างสตรอว์เบอรรี่ถุงใหญ่ลงบนโต๊ะปิงปองตัวเดิม
“ทางนั้นเป็นยังไงบ้างพี่ มีสาวๆแจ่มๆไหมพี่”
พี่เดี่ยวถามพี่ใหญ่ที่ไม่ได้เจอกันเดือนกว่าแล้ว
“ชายล้วนว่ะ”
“หดหู่ฉิบหาย”
พี่บอลบอกพร้อมกับลุกขึ้นมาหาของกิน ก่อนจะถาม
“ไอ้พัชเป็นไงบ้างพี่”
พี่เอกมองหน้าหัวหน้าอยู่หน่อยก่อนจะตอบ
“ตามประสามัน”
“คิดถึงน้องมันนะ เหงาเลยเนี่ย เนอะ”
เจนพูดแล้วมองหน้าพี่ยูบ้าง แต่มันไม่แฟร์ตรงเจนได้สายตาไม่เป็นมิตรพร้อมคำพูดร้ายๆตามประสาพี่ยักษ์กลับมา
“มองทำไม เดี๋ยวจิ้มตาแตกเลยเจน”
17 days left
วันนี้เนมกับพี่เอกกลับมาบ้านพร้อมกันในรอบสิบกว่าปี รู้สึกแปลกๆอยู่หน่อยแต่ก็ไม่มีใครพูดอะไรขึ้นมา กับข้าวเช้าวันนี้เต็มโต๊ะ แม่ทำเพื่อต้อนรับลูกชายทั้งคู่โดยเฉพาะ การกินข้าวพร้อมหน้ากันผ่านไปด้วยดี พ่อขอตัวไปคุยกับพี่เอกตรงสวน เนมมองตามแต่ก็ไม่ได้ท้วงอะไร
“งานเป็นไงบ้างลูก”
“ก็เรื่อยๆครับ”
เนมตอบพร้อมกับช่วยแม่เก็บจานเข้าครัว
“ได้ยินว่าเอกยกหุ้นให้เหรอ”
“ครับ”
“แล้วพี่เอกได้อะไรเนี่ย”
แม่ถามพร้อมกับกลั้วหัวเราะ เนมหัวเราะตามก่อนจะตอบ
“ก็เงินเดือนไงแม่”
“เงินเดือนอย่างเดียวพอค่าผ่อนรถไหมนั่น”
แม่หยอกเพราะเห็นว่าพี่เอกพึ่งถอยรถสปอร์ตคันแพงป้ายแดงออกมาจอดไว้บ้านคันนึง บอกว่าให้พ่อ ตัวแม่อาจจะผิดที่เคยตัดสินใจแทนลูก แต่ไม่มีสักวันที่ไม่หวังดีกับทั้งลูกตัวเองและพี่เอก พอเห็นเขาประสบความสำเร็จแล้วก็ดีใจ หลายปีมานี่ก็คุยกับพ่ออยู่ตลอดว่าเมื่อไหร่จะเห็นพวกเขากลับมาบ้านด้วยกัน แต่ก่อนเคยหวังว่าลูกจะแยกกันไปมีชีวิตของตัวเอง มีครอบครัวอบอุ่น มีหลานตัวเล็กๆ แต่ยิ่งนานวันก็ยังเห็นว่าพี่ชายคนโตไม่ได้สนใจที่จะมีครอบครัว ทั้งดูเนมเองยังฝังใจกับพี่เอกอยู่มาก ในวันที่เนมร้องไห้บอกว่ารักกันมากับพี่มาตั้งนานแล้ว แม่กับพ่อถึงได้รู้ว่าทำผิดไปมากเหลือเกิน
***
“ต้นนี้เอกเป็นคนปลูกนะ จำได้ไหม”
แม่เดินออกมาข้างนอกแล้วทักพี่ชายที่กำลังรถน้ำต้นไม้อยู่ตรงสวน ว่าแล้วก็นึกถึงวันที่นั่งปลูกต้นไม้อยู่ด้วยกัน เด็กชายในวันนั้นโตขึ้นเป็นผู้ชายที่พึ่งพาได้ทีเดียว
“อ่า ครับ”
พี่เอกก็ยังเป็นคนพูดน้อยเหมือนเดิม
“แม่ทำหน้าที่แม่ได้ไม่ดีเลยใช่ไหมลูก”
แม่เลี้ยงถามพร้อมกับยิ้มเศร้า เอกส่ายหน้าเพราะเข้าใจพวกเขาดี
“ต่อไปนี้มีอะไรช่วยเล่าให้พ่อกับแม่ฟังเยอะๆได้ไหมลูก”
“ครับ”
***
“ทำไมถึงเชนยกหุ้นให้เนมแบบนั้น แล้วไหนจะขึ้นมาบริหารเองอีก ทำไมทำอะไรไม่เคยบอกเนมเลย”
เนมถามคนที่เดินเข้าห้องนอนของเนมอย่างไม่ได้รับอนุญาติ
“ก็จะมาบอกนี่ไง”
คนเป็นพี่ตอบพร้อมกับล็อคประตู เพราะรู้ดีว่าเนมติดนิสัยไม่ล็อคประตู อย่างที่อยู่คอนโดพี่ก็เป็นคนสั่งเปลี่ยนระบบล็อคอัตโนมัติที่ประตูให้ เดี๋ยวที่เชียงใหม่คงต้องทำเหมือนกัน
“ว่า”
“เดี๋ยวพี่ทำงานแทนเอง ไม่อยากให้อ้วนเหนื่อย”
คนเป็นพี่บอกพร้อมกับนั่งลงบนเตียง อีกคนที่นอนอ่านหนังสืออยู่วางหนังสือเล่มหนาลงก่อนจะหันมาถามหน้ายุ่ง
“ผีเข้าเหรอ”
“ตั้งแต่เป็น abc ก็ปากเสีย”
คนเป็นพี่ว่าแต่วันนี้เนมไม่ตบมุขอย่างเคย น่าจะเป็นเพราะกำลังโมโหจริงๆ พี่เอกขับตัวขึ้นไปบนเตียงแล้วดึงอีกคนมากอด เนมปล่อยให้พี่กอด
“ขอโทษนะอ้วน”
คนขอโทษว่าพร้อมกับซบหน้าลงกับไหล่น้อง
“มันก็เงินพี่ จะขอโทษทำไม”
เอกลูบหลังอีกคนเบาๆ
“อ้วน...พี่ขอโทษกับทุกเรื่องที่ผ่านมา”
ไหล่ของเนมเริ่มสั่นเพราะตัวเองเริ่มร้องไห้ เป็นเวลาเดียวกับที่ไหล่ข้างขวาตัวเองเริ่มเปียก เพราะพี่ก็ร้องไห้ไม่ต่างกัน
“ขอโทษที่ทำให้เนมร้องไห้...ขอโทษที่ไม่เคยบอกอะไรเลย”
เสียงของพี่ขาดห้วงเหมือนกำลังตั้งใจจะขอโทษทั้งๆที่ตอนนี้พูดได้ไม่เต็มเสียงด้วยซ้ำ เนมซบลงกับไหล่ของอีกคนบ้างแล้วกอดพี่ให้แน่น
“ขอโทษที่ทำหน้าที่พี่ชายได้ไม่ดี”
พี่เอกลูบหัวอีกคนที่ซบลงบนไหล่เขาเช่นกัน
“ขอโทษที่เป็นแฟนที่แย่มากด้วย”
เนมเริ่มสะอื้นเป็นเวลาเดียวกันกับที่แม่เดินผ่านหน้าห้องพอดี สิบกว่าปีที่แล้วเด็กสองคอนอนกอดกันกลมในห้องนี้แต่ตอนนี้พี่น้องคู่นั้นกำลังกอดกันแล้วร้องไห้ ผนังที่นี่ไม่ได้หนานักหรอก ยิ่งถ้าเป็นเวลาดึกสงัดแบบนี้ด้วย
“พี่จะไม่ขอให้อ้วนยกโทษให้ จะโกรธพี่ไปตลอดก็ได้ เดี๋ยวพี่ง้อเอง”
คนเป็นพี่ว่า แต่เดิมเนมไม่เคยโกรธอะไรพี่เอกอยู่แล้ว เพราะเข้าใจมาตลอด แต่ก็แค่เสียใจและน้อยใจที่ทำไมรักของเราถึงยากนัก
“งั้นเนมจะหนีไปไกลๆแล้วไม่บอก"
เสียงอู้อี้ตรงไหล่บอกออกมา พี่เอกกอดน้องแล้วโยกตัวไปมาคล้ายกับกำลังปลอบ
“อืม เดี๋ยวพี่ตามหาเอง"
“เนมจะไปมีอะไรกับคนอื่น"
เอกยิ้ม
“พี่ไม่เคยทำ ตอนนั้นพี่แค่อยากให้เนมห่างออกไป ถึงได้จ้างเด็กมา”
พี่เว้นช่วงเพื่อตรองอยู่ครู่นึงก่อนจะบอก
“แต่ถ้าเนมจะทำ… พี่จะรออยู่ตรงนี้นะ"
“เนมจะไล่พี่ไปไกลๆ"
เนมหายสะอื้นแล้ว เอกลดมือลงมาจับเอวน้องไว้พร้อมมองคุณเจ้านายที่ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็เป็นแค่น้องอ้วนในสายตาเขาอยู่ดี
“ไล่เลย ไม่ไปหรอก"
คนเป็นพี่ว่า น้องชายแกะมือพี่ออกจากเอวตัวเองก่อนจะบอกด้วยเสียงสั่นๆ
“เนมจะเลิกรักพี่"
พี่เอกส่ายหน้าก่อนจะกดจูบลงบนแก้มแล้วกอดน้องไว้ดังเดิม
“แต่พี่ไม่เคยเลิกรักเนมเลยนะ"
16 days left
“พัชว่าพี่เอกจะกลับมาไหม”
พี่ธามถามพาโชคที่กำลังง่วนกับงาน พี่ธามกลับมาจากกรุงเทพได้สองวันแล้วแต่พาโชคยังไม่เห็นเจ้านายโผล่มาเลย
“จะมาอีกทำไม”
น้องมันงง เพราะได้ยินว่างานที่กรุงเทพก็ยุ่งมาก
“พี่วางร้อยนึง มาแน่นอน”
“เฮ้ย ผมเสียเปรียบนะ เพราะยังไม่รู้อะไรเลย”
ในระหว่างที่กำลังเถียงกัน คนที่พึ่งจะนินทาถึงก็โผล่มาพอดี
“โวยวายอะไรไอ้โชค”
พาโชคทำหน้ายุ่ง
“พี่เอก ถามจริงพี่ย้ายมาเชียงใหม่ป่ะเนี่ย”
พี่ธามยักคิ้วให้น้องมันพร้อมตอบ
“ไม่ใช่แค่ย้าย เปลี่ยนตำแหน่งใหม่เป็น ceo ด้วย”
“เหี้ย”
พาโชคที่คิดว่ามุขผู้ถือหุ้นของพี่เอกเป็นเรื่องอำกันในวงเหล้าตะโกนเสียงหลง
“มึงกล้าด่า ceo เหรอพาโชค”
พี่เอกว่าพร้อมขำ
“จริงเหรอคุณเนม”
พาโชคที่ยังไม่เชื่อพวกขี้อำหันไปถามเจ้านาย
“อืม เขามาทวงของเขาคืนแล้วพาโชค ตอนนี้เนมเป็นแค่พนักงานตัวเล็กๆ”
บอสใหญ่ว่า พี่เอกมองคนที่บอกว่าตัวเองตัวเล็กก่อนจะตอบ
“ไม่เล็กมั้ง”
“พี่เอก!”
พอโดนคุณเนมตวาด พี่ใหญ่ก็หัวเราะจนตาหยี พาโชคหันไปมองคนนั้นทีคนนี้ทีก่อน
14 days left
“พัชว่าในห้องนั้นเขาทำอะไรกัน”
พี่ธามถามพาโชคในเย็นวันหนึ่ง พาโชคที่กำลังทำงานอยู่เงยหน้าขึ้นมามองเข้าไปในห้องคัณเนมกับพี่เอกก่อนจะตอบ
“ทำงานดิพี่”
พี่ธามส่ายหน้า
“เปล่า จีบกัน”
พอพูดเสร็จก็เดินออกไปปล่อยให้พัชงงอยู่นเดียว
“เอ้า”
11 days left
“พัชว่าในห้องนั้นเขาทำอะไรกัน”
วันนี้พาโชคมีสติพอเลยมองหน้าพี่ธามแล้วตอบอย่างมั่นใจ
“จีบกัน”
“เข้าไปเจอกอดกันเลยเมื่อกี้”
“เอ้ยยยย”
9 days left
“ห่างกับพาโชคเกือบสิบปี แต่ไปให้เด็กมันเล่นหัว”
พี่เอกพร้อมกับส่งขวดน้ำเย็นให้คนขี้เมาที่เริ่มสร่างแล้ว เมื่อเย็นไปบาร์กันพี่เอกปล่อยให้บอสกับำาโชคดื่มผลก็คือกอดกันเป็นเพื่อนเลย
“ก็พาโชคน่ารัก”
พี่เอกที่หวงน้องมาตลอดเหมือนหมาหวงก้างแบบที่พี่ต่อว่านั่งมองหน้าเจ้านาย
“โกรธทำไม”
เนมถาม
“หวง”
เจ้าของห้องทำหน้ายุ่ง
“หวงกับกับพาโชคเนี่ยนะ”
พี่เอกเมินหน้าหนีแล้วเดินออกไปนอกระเบียงเพราะไม่อยากให้น้องเห็นหน้ากับหูแดงๆของตัวเอง
5 days left
“วันหยุดแม่งผ่านไปเร็วฉิบหาย”
พี่เอกบ่นตอนที่ทุกคนกำลังล้อมวงกินข้าวเที่ยงกันในขณะที่ฝนข้างนอกกำลังตกหนัก
“ไม่เร็วมั้งพี่ ตั้งสองเดือน”
พาโชคว่าพี่เอกมองไอ้น้องเล็ก
“เดี๋ยวกูจะโน๊ตว่านายพาโชคอยากลดเงินเดือน”
“ทำไมเราถึงมีผู้บริหารเถื่อนแบบนี้พี่เอก”
พาโชคหงอยพร้อมกันนั้นก็เห็นคุณเนมเดินออกมาพอดี
“ผมจะฟ้องคุณเนม คุณเนมครับ พี่เอกเขา”
พี่เอกรีบส่งสายตาและเสียงโหดให้พาโชคทันที
“พาซวย ถ้ามึงบ่นอีกกูจะฟ้องหัวหน้าว่ามึงเมาบ่อย”
“พี่เอกแม่ง”
พาโชคโวยวายแต่ก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี
2 days left
“ถ้าพี่ไม่อยู่จะทำไงวะ”
พี่เอกทำงานบ้านไปพลางบ่นไปพลาง เพราะเห็นว่าเนมยังนอนกินขนมอยู่ที่โซฟาไม่ขยับตัวทำอะไรเลย
“เนมก็อยู่คนเดียวมาตลอด”
คนน้องตอบ พี่เอกเดินมามองคนที่ใช้วันหยุดไปกับการนอน
“อ้วน”
สุดท้ายก็ทำได้แค่เรียกชื่อเพราะเจ้าของห้องนอนตาปรือเหมือนจะหลับอีกรอบทั้งๆที่พึ่งตื่นมาตอนสิบโมง ตื่นมากินข้าวกินขนมแล้วก็จะนอนต่อ
“อ้วน”
เนมหรี่ตามองเหมือนกับจะถามว่าเรียกทำไมอีก
“คบกันนะ”
เนมหลับตาก่อนจะตอบ
“เรายังไม่ได้เลิกกันนี่”
พี่เอกขำ ใจจริงอยากจะถามว่าเราจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม แต่เพราะรู้ว่ามันไม่มีอะไรเหมือนเดิมแล้ว ที่พี่รู้คือมันจะดีขึ้นกว่าเดิม
“อ้วน”
พี่เอกเรียกบอสที่หลับไปแล้ว ก่อนจะก้มลงจูบแก้มนิ่มเบาๆ เนมส่งเสียงอืออาไม่พอใจแล้วพลิกตัวหันหน้าเข้าพนักโซฟาเพื่อจะนอน พี่เอกยิ้มไปพลางบ่นไปพลาง
“กินๆนอนๆ อ้วนเป็นหมู”
***
“หาอะไร”
พี่เอกถามเจ้าของห้องที่ดึกมาแล้วแต่เดินออกมาหาอะไรสักอย่างตรงห้องนั่งเล่น
“ยาลดกรด"
เนมตอบ เพราะกินกับนอนไม่ค่อยเป็นเวลาถึงได้เป็นทั้งโรคกระเพาะทั้งกรดไหลย้อน
“กลับไปนอน เดี๋ยวพี่หาให้"
พี่เอกลุกจากโซฟาที่อาศัยนอนมาเกือบเดือนจนปวดหลังไปหมด ก่อนจะลุกขึ้นไปหากล่องยาที่ตัวเองเป็นคนเก็บไว้ ไม่นานนักก็ถือยาลดกรดไปให้อีกคน เนมที่กำลังนอนงอตัวเป็นกุ้งลุกขึ้นมารับยาแล้วกล่าวขอบคุณ
“ขอบคุณครับ"
พี่เอกลูบหัวน้องเบาๆก่อนจะเอนตัวลงบนเตียงกว้าง
“ปวดหลังมากเลยอ้วน”
พี่ว่าพร้อมกับใช้มือปลากหมึกมากอดหมับ เนมที่หายแสบหน้าอกแล้วเอื้อมมือไปปิดโคมที่หัวเตียงก่อนจะห่มผ้าให้ตัวเองกับอีกคน
“นอนดีๆดิ๊”
บอสที่เป็นใหญ่ที่ออฟฟิศและน่าจะเป็นใหญ่ทั้งเรื่องในบ้านในอนาคตบอกพี่มันที่นอนกินพื้นที่เตียง พี่เอกขยับตัวเข้านอนให้เป็นที่แล้วดึงอีกคนมากอดไว้เหมือนเดิม
“ทำอะไร"
เนมถามเมื่อมือใหญ่เริ่มเลื้อยเข้ามาในเสื้อนวนตัวบาง
“ทำประจำ แค่เนมเมาแล้วจำไม่ได้”
พี่เอกว่า ถึงจะมืดแต่เนมก็รู้ว่าพี่มันกำลังทำหน้ากวนตีนอยู่อย่างแน่นนอน
“ทำไมเนมถึงจะจำไม่ได้"
เนมถาม เอกขมวดคิ้วแน่น หยุดมือที่กำลังบีบเอวของอีกคนแล้วลุกขึ้นคร่อมน้อง
“หมายความว่าไง ตลกละอ้วน"
เนมขำ ที่ผ่านมาพี่เอกคงเชื่อจริงๆว่าเนมจำไม่ได้
“พี่เอกแหละตลก ใครจะบ้าจำอะไรไม่ได้เลย"
เอกถอนหายใจเพราะบางทีก็แอบคิดเหมือนกันว่าจัดไปหนักขนาดนั้นน้องจะจำไม่ได้เลยเหรอ แต่อีกใจก็คิดว่าอ้วนมันจะไม่แสบขนาดนี้
“เด็กขี้โกหก"
พี่ว่าพร้อมกับซุกหน้าลงที่ซอกอุ่น พร้อมกับลากมือผ่านทั่วลำตัวขาว ร่างกายที่เต็มไม้เต็มมือของเจ้านายทำเอาคนเป็นพี่ตื่นตัวจนคับแน่นกางเกงนอน
“ขอนะอ้วน”
1 days left
-- 8 am --
“ออกไปนอนข้างนอกไป"
เนมไล่คนตัวสูงที่กอดก่ายกันอยู่ออกไป เพราะตื่นมามือซนก็เริ่มเลื้อยไปเรื่อย
“ไม่"
คนเป็นพี่ตอบ เนมที่เมื่อคืนแทบจะไม่ได้นอนดึงมือใหญ่ออกจากร่างกายของตัวเอง
“กลับไฟลท์กี่โมง"
เนมเปลี่ยนเรื่องคุย
“ไม่กลับ จะย้ายตัวเองมาเชียงใหม่”
“จะย้ายได้ไง งานที่นู่นก็เยอะ”
“ไม่ไป”
พอขึ้นมามีอำนาจปุ๊บพี่เอกก็ใช้อำนาจในทางที่มิชอบทันที เนมถอนหายใจแล้วลุกขึ้นนั่งบิดขี้เกียจก่อนจะเปลี่ยนเรื่องอีกรอบเมื่อเห็นว่าพูดอะไรไปก็ตามพี่เอกก็จะงอแงไม่อยากกลับกรุงเทพท่าเดียว
“ถ้าพี่เอกไม่กลับไปทำงานดีๆ เนมคงโกรธ"
คนเป็นพี่ที่ตอนนี้ไม่อยากห่างน้องไปไหนลืมตามามองเจ้าของห้อง
“ครับๆ”
ที่สุดแล้วก็ยอมแพ้ เพราะถ้าเนมโกรธนั่นหมายความว่าเขาอาจจะรับมือน้องไม่ไหว
“เนมคงไปส่งไม่ได้นะ มีประชุมตอนบ่าย”
พี่เอกที่พอรู้ตารางงานของเนมพยักหน้ารับ
-- 1 pm --
ทั้งๆที่รู้ว่าเนมงานยุ่ง ทั้งรู้ว่าพวกเขาโตมากเกินกว่าที่จะมาน้อยใจกับเรื่องแค่จะมาส่งกลับบ้านไปทำงาน แต่พี่เอกที่แวะนั่งดื่มกาแฟก่อนเข้าเก็ทกำลังมองโทรศัพท์ของตัวเอง จ้องมันอย่างกับว่าคนที่คิดถึงจะโทรมา และเหมือนจะได้ผลเมื่อสายเรียกเข้าขึ้นชื่อว่า
‘น้องอ้วน’
พี่เอกมือพันกันอย่างทราบสาเหตุไม่ได้ พอกดรับสายอีกฝ่ายก็กรอกเสียงถามอย่างรีบร้อน
‘อยู่ไหน’
สายอีกฝ่ายก็กรอกเสียงถามอย่างรีบร้อน
‘ร้านกาแฟ กำลังจะเข้าเกท’
พี่เอก แต่พอได้ยินเสียงหอบและเสียงตึงตังถึงได้รู้ว่าอีกคนกำลังวิ่งอยู่
‘วิ่งทำไม’
‘เดี๋ยวไม่ทัน’
ปลายสายว่า ไม่นานนักพี่เอกก็เห็นเจ้านายใหญ่กำลังยืนหอบอยู่หน้าร้าน แก้มขาวๆนุ่มๆแดงเรื่อเพราะทั้งเหนื่อยและหอบ และเมื่อสบตากันน้องก็ยิ้มกว้าง
“พี่เอก..."
เอกลุกยืนขึ้นแล้วเดินถึงตัวน้องเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ รู้ตัวอีกทีคือกอดอีกคนจนจมอกไปแล้ว
“ไหนบอกจะไม่มา”
พี่ก้มลงจูบกระหม่อมน้องเบาๆ โดยที่ลืมไปว่าตัวเองกำลังอยู่หน้าร้านกาแฟที่คนขวักไขว่
“ถ้าเป็นเนมคงจะรอพี่มาส่ง”
เนมมักจะคิดถึงความรู้สึกคนอื่นเสมอ นั่นคือสิ่งที่เขารู้มาตลอด และที่มากกว่านั้นคือเนมจะไม่ทำสิ่งที่ตัวเองไม่ชอบไม่ว่เพื่อประชดหรือทำร้ายใคร เอกดึงตัวน้องออกเมื่อเริ่มรู้สึกว่ามีคนมองเยอะขึ้น
“เจอกันวันศุกร์นะอ้วน มารับพี่ด้วย"
บอสเงยหน้ามองก่อนจะตอบรับ
“อืม”
“พี่จะมาทุกวันหยุดเลย”
“ครับ”
______________
คุณเนมเป็นคนที่น่านับถือเนอะ ไม่มีคนใจร้ายที่ไหนทำลายความน่ารักและอ่อนโยนของคุณเขาได้ //ตีพี่เอก :beat:
-
ไรท์ขอกอดที ขอกอดที่ทำให้หัวใจของเรามีความสุขมากขนาดนี้ขอบคุณที่แต่งเรื่องราวที่ดีมากๆๆๆๆมาให้อ่านนะคะเดียวเก็บตังค์รอเล่มนะคะรักเด้อ
-
:sad11: น่าสงสารคู่ เนม-เอก ถึงจะจบแบบแฮปปี้ แต่ช่วงเวลาที่ทรมานมันนานเหลือเกิน......ดีที่ทั้งคู่ไม่เปลี่ยนไปมีใครใหม่...
-
พอพี่เอกปล่อยวางได้ก็เดินหน้าเต็มที่เลยนะ แต่ก็ยังคงความเป็นพี่เอกอยุ่ ชอบคู่พี่เอกกับคุณเนมมากเลยค่ะ
-
กว่าพี่เอกจะรู้ว่าต้องทำยังไงคนอ่านก็ลุ้นกันไปหมด ขอบคุณนักเขียนสำหรับสเปฯของคู่นี้นะคะ นิยายเรื่องนี้ยาวนานมากจริงๆแต่ก็สนุก หาคู่ให้คุณธามด้วยได้มั้ยคะสงสารพี่แก ฮ่าๆ
-
ดีใจกับพี่เอก คุณเนม
-
สนุกมาก อ่านเพลินจนเจอคำว่า end แบบไม่รู้ตัว55555 ชอบทั้งสองคู่เลยค่ะ แซ่บคนล่ะแบบ อยากให้มีตอนพิเศษเยอะๆ5555
ป.ล.เป็นเรื่องที่แทรกความรู้เกี่ยวกับคอมเยอะมากแต่ขอยอมรับตรงนี้ว่ามึนมากเช่นกัน ข้ามบ้างอะไรบ้างก็ขอโทษคนเขียนตรงนี้เลยนะคะ55555
-
ดีใจกับน้องเนม ในที่สุดก็มีวันนี้ซักที
อยากตีพี่เอกแรงๆจัง ใจร้ายทำกับน้องได้ลงคอ
-
จุดพลุฉลอง :mc4:
-
ความอดทนเป็นเลิศ
-
:mew1:คุณเนมมีความสุขสักที รัก อยากบีบตัวคุณเนมด้วย :hao7:
-
กว่าจะหวานชื่นกันไหน พี่เอกงอแงซะชดเชยเวลาที่ผ่านมาเลยนะ
-
ขอบคุณครับ อ่านแล้วซึ้ง อบอุ่นหัวใจครับ
-
เย้ ได้สุขสักที
-
ฮืออออออ ประทับใจคู่นี้มาก :กอด1: :กอด1:
ขอบคุณนะคะที่ให้จบแบบนี้ :mew1: :mew1:
รักนะ :3123: :3123:
:pig4: :pig4:
-
ขอบอกว่าคุณเนมกับพี่เอก เนื้อเรื่องแน่นมาก ความสัมพันธ์ดีทั้งๆที่ตัวหนังสือไม่เยอะขนาดนั้นแต่แบบเข้าใจ เนอะพ่อแม่ก็หวังดีไม่รู้หรอกที่ทำไปมันดีสำหรับอนาคตมากแต่ไหน ตอนขอโทษน้องในห้องนอนแบบกินใจมากเลยชอบบทตรงนั้นมาก พี่เอกนี่คือจะบินทุกศุกร์เลยใช่มั้ย ทำงานสะสมมาหลายปีจะช่วยแบ่งเบางานน้องด้วยสินะ เนมเป็นคนที่น่ารัก ร่าเริง ขี้เล่นจริงๆ ไม่มีใครทำร้ายนิสัยนั้นได้นอกจากพี่เอกเนี่ย ทำน้องดรอปลง ชอบตอนมอสามนะ แล้วแบบนถ่มนิ่มน่าเคี้ยวไปหมด
-
happy ซะทีคู่นี้ :katai2-1:
-
โอ๊ยยยดีใจที่จบดี เอ็นดูคุณเนมมากๆๆๆ
-
คุณเนมน่ารักเว่อร์ คู่หลักนี่อ่านไปอ่านมาอยากเอาพี่ยูไปลอยทะเล หมั่นไส้มากค่ะ สนุก อ่านรวดเดียวจบเลย
-
เสียน้ำตาให้กับความรักของคู่เนมเอกมากเลย..รักนะจ้ะ :m1: :m3:
มาแรงแซงคู่หลัก :m4:
-
ทำไมคุณเนมน่ารักอย่างนี้นะ
-
:กอด1: อยากกอดอ้วนมั่งงงงงงงงงงงงง
อิจฉาพี่เอก ได้อ้วนคนจริงจังจริงใจแบบนี้
-
ในที่สุดก็แฮปปี้กันซักทีเนอะ :katai2-1:
น้องอ้วนของพี่เอกก็ยังน่ารักน่าบีบเหมือนเดิม ถ้าพี่เอกไปกับน้องตั้งแต่แรกก็มีความสุขไปนานแล้วนะคะ แต่สุดท้ายพ่อแม่ก็ใจอ่อนอยู่ดี เขารักันมานานแล้วนี่เนอะ
-
คุณเนมก็ยังน่ารักเหมือนเดิม
-
:L2: :pig4: :L1:
-
สนุกมากกกกกกๆๆๆๆๆ
-
โอ๊ย.............มีความสุข :mew1: :mew1: :mew1:
พี่เอก คิดช้ามากกกกก ต้วมเตี้ยมราวกับหอยทาก
กว่าจะคิดตก ว่าตัวเองก็มีส่วนทำลายน้องด้วย :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
เสียดายเวลาที่พี่เอกผลาญไปจัง
ไม่งั้นทั้งสองคนมีความสุขตั้งแต่เรียนมอเดียวกันไปแล้ว :really2: :really2: :really2:
ยังไงก็ดีกันแล้ว ฮูเร้ๆๆๆๆๆ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
พี่เอก เนม :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
จบได้อิ่มทั้ง2คู่เลย น่ารักกกกก
-
โอ้ยยย สมหวังกันซะทีนะพี่เอกคุณเนม
ขอบคุณที่เขียนคู่นี้ให้จริงๆค่ะ
-
น่ารักมากกกกก
กำลังอ่านอยู่ดีๆก็จบเฉยเลย เพลินมากค่ะ
แต่เรื่องกล้องมันดูจบเร็วฉึบฉับไปหน่อย แต่เหตุผลที่จบก็เหมาะสมดีค่ะ
เรื่องนี้ชอบธามมากนะคะ ดูเป็นคนเอาใจใส่น้องเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ(อยากได้แบบนี้)
-
เป็นความรักที่มั่นคงมาก
-
ดีใจที่เอกเนมได้กลับมารักกันอยู่ด้วยกันนนนน
ขอสเปอีกๆๆๆๆ ค่ะ55555
-
ฮืออออ หลังจากฝ่าฝันอะไรต่างๆมามากมาย ในที่สุดคู่นี้ก็ happy ending อ่ะะะ ดีใจกะน้องอ้วนและพี่เอกด้วยจริงๆ น่ารักมากๆ เชียร์แบบลุ้นโคตรๆ
-
กว่าจะสมหวังเนอะ คุณเนม-พี่เอก ขอให้รักกันไปอีกนานๆนะ
ดีใจๆ
-
กว่าจะสมหวัง :katai2-1:
-
ประทับใจเรื่องนี้มากค่ะ ไม่ผิดหวังกับนิยายคุณ zearet17 เลยจริง ๆ ติดตามมาตั้งแต่ซีรีส์ Hardcore แล้วค่ะ ชอบมากกอ่านรวดเดียวจบเลย รู้สึกได้เลยว่าตัวละครมีมิติขึ้น การเขียนก็พัฒนาขึ้นมากเลยค่ะ ถ่ายทอดบรรยากาศวัยทำงานได้น่าติดตาม แถมนำเสนออาชีพนี้ได้ดีสุด ๆ เลย แต่ตรงตอนจบนี่ออกจะห้วนไปหน่อย แต่เข้าใจว่ามันคงมีรายละเอียดอื่น ๆ ที่ไม่ได้กล่าวถึงอยู่ แถมเวลาก็ผ่านมานานหลายปีแล้วอะนะ ดีนะดราม่าไม่เยอะ เหมาะกับคนอ่อนไหวแบบเรา 555 แต่เท่านี้ก็น้ำตาซึมแล้วค่ะ ส่วนคู่พี่เอกคุณเนมก็ชอบ นับถือความรักของทั้ง 2 คนเลย ถึงพี่เอกแกจะหนีปัญหามาหลายปีก็เถอะนะ รอติดตามเรื่องใหม่อยู่นะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ :กอด1:
-
SP.เชียงใหม่ค่าเครื่องเปลืองกว่าไปญี่ปุ่น
“แม่งเอ้ย ทำไมตั๋วไปเชียงใหม่เย็นวันศุกร์มันแพงจังวะ”
พี่เอกโวยวายในยามบ่ายของวันศุกร์ที่ใกล้จะเลิกงานเต็มทน พี่ยูมองรุ่นพี่ที่ผันตัวไปทำฝั่งบริหารแต่ยังต้องมานั่งที่เดิมเพราะยังถ่ายงานไม่เสร็จทั้งห้องใหม่ของคุณเอกราชยังตกแต่งไม่เรียบร้อยดีด้วย
“เขาจองกันข้ามอาทิตย์พี่”
หัวหน้าทีมเดฟบอก
“ต้องให้เซียนตั๋วบอก”
เจนว่า พี่เอกมองหน้าเจนก่อนจะหันไปบอกพี่ยู
“เออว่ะ หัวหน้าทีหลังฝากจองให้ผมด้วย”
“พี่ยูเขาซื้อเหมาไว้ค่ะ ทุกเย็นวันศุกร์”
เจนว่าพร้อมกับขำ เพราะตั้งแต่พาโชคย้ายตัวเองไปเชียงใหม่ พี่ยูก็มีธุระที่บ้านทุกอาทิตย์ทั้งๆที่เมื่อก่อนหน้าเทศกาลก็ยังไม่เห็นลูกพี่จะขยับตัวไปไหน
“นั่นแหละ เผื่อด้วย”
พี่เอกว่าพลางกดจองตั๋วเครื่องบินไปกลับราคาเกือบแปดพันบาท แพงกว่าตั๋วโปรไปญี่ปุ่นอีก จะไม่ไปก็ไม่ได้...เพราะเนมรออยู่
“พี่เอกจะไปทุกศุกร์?”
เจนถามพี่ใหญ่ที่พักหลังก็ไปเชียงใหม่บ่อยยิ่งกว่าบ้าน เจนว่าน่าจะมีเงื่อนงำ
“อืม จะทำไมเจน”
เจนหรี่ตามองอย่างจับผิดก่อนจะตอบ
“ไม่มีอะไรค่ะ”
ไม่ใช่เพราะไม่มี แต่ไม่กล้าแซวต่างหาก ขืนเจนแซวไปมากกว่านี้หน้าที่การงานอาจจะไม่มั่นคงอีกต่อไป
“ซุกเมียไว้เหรอพี่”
พี่เดี่ยวแซวพร้อมกับหัวเราะคิกคัก พี่ยูที่ไม่ได้พูดอะไรหูแดงขึ้นแบบผิดปกติส่วนเจนที่ชงไปเรื่อยเงียบปากแบบผิดวิสัย
“กูเล่นอะไรผิดอีกวะ”
พี่เดี่ยวบ่นก่อนจะเงียบบ้าง เพราะรู้สึกมีลางสังหรณ์ไม่ดีแปลกๆ
***
“ไปหาพาโชคเหรอหัวหน้า ผมเห็นลาหยุดถึงวันอังคาร”
พี่เอกถามคนที่สุดท้ายก็มานั่งข้างกันบนเครื่องบินโลว์คอสมุ่งหน้าสู่เชียงใหม่ในไฟลท์เวลาสามทุ่มกว่า
“ครับ แต่ไปธุระด้วยรอบนี้”
หัวหน้าบอกพร้อมกับกดปิดโทรศัพท์มือถือ
“คดีเหรอ”
พี่เอกถามพร้อมกับเอนตัวลงบนเบาะคับแคบ กะจะพักสายตาสักครึ่งชั่วโมงเพราะวันนี้เพ่งจอคอมดูตัวเลขทั้งวัน
“ครับ”
“ผมนึกว่าจบไปแล้ว”
พี่ยูถอนหายใจก่อนจะตอบ
“จบแบบยอมความว่ะพี่”
คำตอบของหัวหน้า ทำเอาพี่เอกงง เพราะจำได้ว่าวันที่ตำรวจดีเอสไอมาขอข้อมูลเกี่ยวกับอีเมลในบริษัทนั้นวุ่นวายกันไปหมด แล้วอยู่ๆก็มาบอกว่าขอยอมความ
“ยังไงวะ”
“ทางนั้นเขามาขอให้ยอมความครับ”
พี่เอกที่ว่าจะงีบสักครึ่งชม.หลังจากเครื่องเทคออฟคิดว่าตอนนี้คงจะไม่ได้หลับเสียแล้ว
“เรื่องจริงๆมันคืออะไรวะยูริ”
พี่เอกหลุดสรรพนามเรียกชื่อเพื่อนร่วมงานตามเนม
“คือตอนมัธยมผมเคยถ่ายคลิปผู้หญิงคนนึงไว้”
“คลิป?”
จริงอยู่ว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องส่วนตัวที่พี่ยูเก็บเป็นความลับไว้กับตัวเองมานาน แต่พี่เอกเองก็เป็นเพื่อนที่รู้จักกันมานานเหมือนกัน เรียกได้ว่าไว้ใจกันมานาน
“ครับ คลิปตอนมีอะไรกัน”
พี่เอกที่นั่งพิงพนักอยู่ดีดตัวขึ้นมามองหน้าลูกพี่
“กับใคร?”
“กับผม”
พอบอกไปแบบนั้นพี่เอกก็ขมวดคิ้วแน่นโดยไม่ได้พูดอะไร แต่ก็พยักหน้าเหมือนกำลังบอกว่าให้เล่าต่อได้
“พ่อเขาเป็นนักธุรกิจมีหน้ามีตาที่เหนือ เป็นเพื่อนกับพ่อผมด้วย ผมเองกับพี่ชายเขาก็เป็นเพื่อนกัน แต่ตอนนั้นทางเขาไม่เอาเรื่อง”
พี่เอกผู้ฟังพี่ยูเล่าแล้วสงสัยหลายอย่างถามแทรก
“ที่เขาไม่เอาเรื่องคือกลัวเรื่องชื่อเสียงเหรอวะ”
“ครับ”
พี่เอกที่งงแล้วกำลังเรียบเรียงเรื่องในหัวเดาถูก ถึงพอเริ่มเข้าใจอะไรบ้าง
“คือเขาไม่แจ้งความพี่ แต่เขาส่งคนมายำผมแทน”
“ตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ก็ตั้งแต่ไฮสคูล ตอนมีเรื่องผมอยู่เทอมสุดท้ายพอดี มหาลัยผมเลยย้ายหนีเข้ากรุงเทพ”
พี่เอกพยักหน้ารับ
“แล้วพ่อหัวหน้ารู้ไหม”
“ช่วงนั้นพ่อผมเขาประจำที่อีสาน ผมไม่อยากให้แม่รู้ด้วยเลยไม่ได้บอกใคร”
โชคดีที่แถวที่พวกเขานั่งไม่มีใครนั่งด้วย แต่ถึงแบบนั้นก็ต้องระวังเสียงไม่ดัง
“เด็กอ่ะมึง กูเข้าใจ”
คนแก่กว่าบอกเพราะนึกย้อนไปตอนม.ปลายตัวเองก็ฟัดเด็กม.สามเหมือนกัน มันเป็นความคึกคะนองและความอยากรู้อยากลองตามประสาเด็ก แต่ก็ใช่ว่าเด็กดีเขาจะทำกัน
“ตอนผมหนีลงกรุงเทพได้ก็คิดว่าจะสบายแล้ว แต่หลังๆมาพี่ชายเขาที่เป็นตำรวจตามมา”
“ไม่จบว่างั้น”
พี่เอกถาม หัวหน้าพยักหน้ารับก่อนจะถามต่อ
“พี่จำแพมชั้น 26 ได้ไหม”
พี่เอกมองซ้ายขวาอย่างระวังทั้งๆที่บนเครื่องก็มืด
“เขาเป็นแฟนกับตำรวจคนนั้น ผมหมายถึงพี่ชายของผู้หญิงที่ถ่ายคลิป เพื่อนเก่าผม”
พี่เอกยกมือขึ้นมาให้หยุดพูดก่อน เพราะอยากจะเรียบเรียงเรื่องในหัวต่อ หัวหน้าเริ่มเล่าต่อด้วยน้ำเสียงเรียบเหมือนเคยเมื่อเห็นพี่เอกพยักหน้าเข้าใจแล้ว
“เขาเคยพาผมขึ้นห้องทีนึง แต่ก็ยังไม่ได้ทำอะไร หลังจากนั้นเขาก็มาบอกว่าห้องเขาถูกติดกล้อง คงน่าจะอยากเล่นงานผมมั้ง ผมก็ไม่แน่ใจ แพมบอกว่าอยากจะแจ้งความให้ได้ ผมก็เออ พาไปโรงพัก แล้วก็ไปเจอพี่ชายของคนที่โดนผมถ่ายคลิปเป็นตำรวจที่สน.นั้น”
“ไอ้สัส”
พี่เอกอุทานจนลูกเรือที่เดินผ่านหันมามองหน้า พี่ยูค้อมหัวขอโทษแทนรุ่นพี่ก่อนจะเล่าต่อ
“ช่วงนั้นที่เมลบ.เรารวนแปลกๆ พวกพี่ได้แค่เมลสแปมแต่พาโชคได้คลิปโป๊ไปเพียบ”
พี่เอกทำหน้ายุ่ง
“ช่วงนั้นกับพาโชคคบกันแล้วเหรอ”
หัวหน้าเงียบไปก่อนจะตอบ
“ก็เริ่มคุยกันแล้วครับ”
พี่เอกมองหน้าคนที่ทำงานด้วยกันมานาน
“คบซ้อนเหรอวะ”
“อ่า ประมาณนั้นครับ”
คนตอบบอกไม่เต็มเสียง ตอนนั้นพี่ยูจำได้ว่าหลังจากที่ขอไลน์แพมไปได้ไม่กี่วันก็มีอะไรกันกับน้อง หลังจากตอนนั้นก็คิดว่าคงไม่ได้อะไรถึงหันไปคุยกับแพมเต็มตัวอยู่ประมาณเกือบเดือน จนมีอะไรกับพาโชคครั้งที่สองถึงเริ่มรู้ว่าตัวเองรู้สึกยังไง
“คือเขาเป็นแฟนกับตำรวจมาก่อนมาคุยกับหัวหน้าใช่ไหม การมาคุยกับยูคือแผนของเขาถูกไหม”
พี่เอกเดาถูก แต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมด เพราะคนที่เขาหาก่อนคือพี่ยู
“ก็ใช่พี่”
หัวหน้าทีมเดฟบอก เพราะเรื่องนี้เองที่ทำให้พาโชครู้สึกไม่ดีมาตั้งแต่แรก และก็ทำให้ผลตกมาจนถึงตอนนี้ ทุกวันนี้บางทีพี่ยูก็รู้สึกว่าน้องพร้อมที่จะปล่อยเขาไปทุกเมื่อ พาโชคไม่เคยแสดงอาการหึง ไม่เคยบอกว่าหวงหรือห้ามเขาทำอะไร บางทีพี่ก็อยากให้พัชแสดงความเป็นเจ้าของบ้าง หวงเขาบ้าง แต่เชื่อเหอะว่าถ้าเกิดเรื่องไม่เชื่อใจกันขึ้นอีกรอบ ไม่ว่าใครก็เอาพาโชคไม่อยู่ น้องคงเดินหายไปง่ายๆ และคนที่เสียใจก็คงเป็นเขาทั้งคู่
“ยังไงต่อ”
พี่เอกถามต่อเมื่อเห็นหัวหน้าเงียบไป
“คือตอนนั้นกล้องก็ถูกติดไว้ที่ห้องผมด้วย”
“จริงเหรอวะ”
“ครับ”
“ติดไว้ตรงไหน”
พี่เอกถามหน้าเครียด
“คือไม่เห็นกล้อง แต่ใช้อีเมลในออฟฟิศส่งคลิปมาแทน”
นี่เป็นสาเหตุแรกที่ทำให้พี่ยูตัดสินใจแจ้งความ เพราะถึงกับขนาดแฮ็คเมลภายในบริษัทได้นั่นหมายความว่าน่าจะสามารถเห็นข้อมูลทั้งการทำงานและการเงินได้
“คลิปอะไร”
“คลิปที่ห้องนอนผม”
“คลิปกับแพม”
พี่ยูยิ้มแหย ที่จริงถึงไม่ตอบพี่เอกก็คงไม่ว่าอะไร แต่คงเข้าใจผิดไป
“กับแพมผมไม่เคยอะไรด้วยพี่”
“แล้วคลิปอะไรวะ”
อันนี้คือความอยากรู้ส่วนตัวของพี่เอก เพราะที่จริงจะรับสารมาแค่รู้ว่าห้องหัวหน้าถูกคนบุกไปติดกล้องแล้วเอาออกไปก็ได้ แต่พี่เอกอยากรู้ข้อมูลมากกว่านี้ จะได้ไปเรียงไทม์ไลน์เรื่องหัวหน้ากับพาโชคกับเจนได้ถูก เพราะเถียงกันกับเจนไว้เยอะ
“คลิปผมกับพัช”
หัวหน้าพูดไปเขินไป ทำเอาพี่เอกที่อยากรู้พาลเขินไปด้วย
“เอ่อ ทีนี้ผมเลยตัดสินใจแจ้งความ เรื่องมันเลยมาถึงออฟฟิศ”
หัวหน้าเล่าต่อพี่เอกถอนหายใจก่อนจะบอก
“แต่เขาจะทำอะไรได้วะ ตอนนั้นหัวหน้าก็เป็นเยาวชน คดีก็น่าจะหมดอายุแล้วด้วย”
นั่นก็จริงแต่...
“ทำไมพี่ดูมีความรู้วะ”
อีกคนถามกลั้วหัวเราะ พี่เอกขำตามก่อนจะตอบ
“กูเคยเป็นเยาวชนที่พรากผู้เยาว์มาก่อน”
“ก็เหี้ย”
พี่ยูอุทาน
“จริง”
พี่เอกว่าก่อนจะถามต่อ
“แล้วหัวหน้ารู้ได้ไงว่าเขาจะหยุด”
หัวหน้ายิ้มบางๆก่อนจะตอบ
“คราวนี้พ่อผมจะเคลียร์ให้ นี่ว่าจะไปเซ็นเอกสารยอมความครับพี่”
“ถ้าไม่ยอมจะเป็นไง”
เพราะรู้ว่าอิทธิพลนายทุนไม่ใช่เรื่องตลก พี่ยูถึงได้ปรึกษากับพ่อแล้วยอมความให้จบๆไป แม้ลึกๆแล้วจะแอบระแวงอยู่ดี
“ผมว่าถ้าคดีมันส่งผลต่อฝั่งเขามากท่าไหร่ฝั่งผมก็น่าจะแย่กว่า เขาน่าจะเอาคืน บ้านผมนอกเมืองไม่น่าจะมีปัญหาหรอก แต่พาโชคดิ”
“พาโชคแม่งก็ดันอินดี้อยากมาเชียงใหม่ไม่ถูกเวลา”
พี่เอกบ่นพลางส่ายหัวอย่างเหนื่อยหน่ายเมื่อพอจะรู้เรื่องแล้ว
“แล้วเขาบอกไหมว่า สรุปคนซ่อนกล้องคือใคร”
หัวหน้าส่ายหน้า
“เขาไม่บอกหรอกพี่ แต่น่าจ้างคน ผมถึงย้ายคอนโดไง”
พี่เอกพยักหน้ารับ
“กูก็คิดว่าย้ายเพราะอยากเข้ามาในเมืองกับพาโชคมัน ก็ว่าอยู่ซื้อซะแพงเลย”
พี่ยูพยักหน้าพร้อมตอบ
“เอาความปลอดภัยล้วนๆพี่”
หัวหน้าบอกเพราะตอนแรกพี่เอกชวนไปอยู่ตึกเดียวกันแต่ทุกยูนิตดันถูกขายไปหมดแล้ว ถึงได้ไปซื้อตึกสร้างใหม่ที่ใกล้รถไฟไฟ้าแทน และราคาก็สูงขึ้นตามความสะดวกสบาย
“ก่อนเซ็นต์เอกสารก็อ่านดีๆนะหัวหน้า มีอะไรให้ช่วยก็บอก”
คนเป็นพี่บอก หัวหน้าไหว้ขอบคุณเพราะรู้ว่าถ้ามีปัญหาจริงๆพี่เอกคงเป็นคนแรกที่ยื่นมือเข้ามาช่วยอย่างที่บอก
“ครับพี่ ขอบคุณครับ”
พี่เอกปัดมือไปมาเพื่อบอกว่าไม่เป็นไรก่อนจะเรียกลูกเรือสาวคนสวยที่เดินผ่านมาพอดี
“คุณครับ ผมขออะไรเย็นๆได้ไหม เวียนหัว”
***
“ไปไหนแว่น”
พี่ยูที่พึ่งกลับมาจากบ้านพ่อในตอนบ่ายกว่าถามคนที่กำลังเก็บของลงกระเป๋าเป้
“เข้าออฟฟิศแป้ปครับ เดี๋ยวเย็นกลับมา”
“ไปทำอะไร”
“ไปสอนน้อง deploy เว็บขึ้น server”
หัวหน้าถอนหายใจก่อนจะบอก
“Google ก็มี ให้เปิดหาเอา”
พาโชคมองหน้าคนที่มาถึงตั้งแต่เมื่อคืนแต่พอตื่นนอนมาก็หายไปแต่เช้า เห็นหน้าอีกทีก็บ่ายโมงแล้ว
“เดี๋ยวน้องก็ต้องโทรมาถามอยูดี สอนให้รู้เรื่องไปเลยดีกว่า”
พี่ยูมองหน้าน้องที่ดูยังไงก็คงไม่มีทางเปลี่ยนใจแน่นอน คนที่อุตส่าห์มาหารีบไปทำธุระ กะว่ากลับมายังไงคงเห็นหน้ากันทั้งวัน หงุดหงิดขึ้นมานิดหน่อย
“งั้นพี่ไปด้วย”
หัวหน้าบอกเสียงเรียบคิดว่าพาโชคจะรับรู้ถึงความไม่พอใจอะไรบ้าง แต่เปล่าเลย...
“ดีเลย ไปด้วยกันผมติดอะไรจะได้ถามง่ายๆ”
พอว่าเสร็จก็เดินออกไปรอนอกบ้าน พี่ยูถอนหายใจยาว
พอเริ่มอยู่ด้วยกันจริงๆถึงรู้ว่าพี่ยูกับพาโชคยังต้องปรับตัวกันหลายอย่าง เช่นพาโชคเป็นคนหลับยากมากและตื่นง่ายมาก ส่วนพี่ยูนั้นหัวถึงหมอนจะหลับเป็นตาย ต้องพยายามไม่ทำเสียงดังตอนนอน พาโชคจะเป็นคนที่ไม่แตะงานบ้านเลย ผิดกับพี่ยูที่เข้าใกล้คำว่าพ่อบ้านเข้าทุกวัน และที่สำคัญคืออาจจะเพราะพาโชคเคยชินกับการอยู่คนเดียวมาก บางทีถึงทำอะไรเอาแต่ใจและไม่ใส่คนข้างๆอย่างพี่ยูมากนัก
“ไปบ้านมาเป็นไงบ้างครับ”
พาโชคถามคนที่อาสาขับรถให้
“เรียบร้อยดี”
ลูกพี่ตอบนิ่งๆ พัชพยักหน้ารับก่อนจะถามต่อ
“แต่ผมก็ยังไม่เข้าใจว่าแฟนพี่แพมกล้าให้เข้ามาใกล้ผู้ชายคนอื่นได้ยังไง”
พี่ยูถอนหายใจ
“เรื่องบางเรื่องไม่ต้องเข้าใจหรอก เรากับเขาคิดคนละแบบตรรกะคนละอย่าง Mind set ไม่ได้เหมือนกันไปซะหมด”
พาโชคทำหน้ายุ่งเพราะไม่เข้าใจจริงๆ
“งั้นผมใช้พี่ยูไปหลอกสาวบ้างดีไหม”
คนที่งอนอยู่หลุดขำ
“เอ้ย ตลกเหรอแว่น”
“ก็แม่งไม่เข้าใจ”
ลูกพี่ที่แอบนอยด์เรื่องที่น้องไม่ค่อยสนใจมาสักพักใช้มือซ้ายลูบท้ายทอยน้องเบาๆ
“โตแล้วเดี๋ยวก็เข้าใจเองว่าไม่ต้องอยากจะเข้าใจไปซะทุกอย่าง”
พาโชคไม่ตอบรับอะไร แต่เอื้อมมือมาเปิดเพลงแล้วฮึมฮัมตามเพราะไม่อยากคิดอะไรแล้ว
“วันนี้พี่ให้ทำงานนะ แต่พรุ่งนี้ต้องอยู่กับพี่ทั้งวัน”
พี่ยูพยายามตะล่อมเด็ก
“พรุ่งนี้วันหยุด อยากเล่นเกมส์”
และคำตอบก็เป็นแบบที่คิดไม่มีผิด
“เกมส์สำคัญกว่า?”
หัวหน้าทำเสียงแข็งใส่ สำหรับพัชแล้วในวีคที่เหนื่อยทุกวันในวันที่หยุดก็อยากอยู่นิ่งๆ อยากนอนอยู่บ้าน เล่นเกมส์โดยที่บางทีก็ลืมไปว่าตัวเองไม่ได้อยู่คนเดียวแล้ว
“ก็...ไม่ใช่แบบนั้น”
แว่นบอกเสียงเบา พี่ยูมองที่ถนนข้างหน้าแล้วไม่ได้พูดอะไรต่อเพราะรู้ว่าตัวเองอารมณ์ร้อน เดี๋ยวถ้าเผลอดุอีกพาโชคก็จะไม่คุยด้วย บรรยากาศในรถไม่สู้ดีนักจนมาถึงออฟฟิศ พี่ยูที่พึ่งดับเครื่องเสร็จกะจะหันไปบอกคนข้างๆว่าอย่าลืมของไว้ในรถกลับถูกมองอยู่เงียบๆ
“อะไร”
คนเป็นพี่ถาม พาโชคมองหน้าคนที่ปกติก็ดูดุอยู่แล้ว วันนี้ยิ่งดูหน้ายักษ์มากกว่าเดิมสิบเท่า พัชดึงแขนคนที่กำลังจะเปิดประตูออกไปไว้ก่อนจะโน้มหน้าเข้าไปจูบแก้มพี่มัน
“ขอโทษครับ”
พี่ยูถอนหายใจให้กับตัวเองที่อารมณ์ขึ้นลงเหมือนคนวัยทองก่อนจะขยี้หัวอีกคน
“อยู่เป็นนะแว่น”
***
“คือกูก็วาดฝันว่ามาเชียงใหม่จะพักผ่อนสบายๆ ไม่ใช่มาลากคนเมา”
พี่เอกว่าพร้อมกับดึงตัวบอสที่กำลังนั่งคอพับขึ้นแล้วกึ่งประคองกึ่งลากออกมานอกบาร์
“ผมว่ากินกันเยอะไปแล้วก็ไม่มีใครห้ามใครเลย”
ส่วนพี่ยูก็บ่นไปพลางหิ้วพาโชคไปพลาง
“เออ คุณเนมเป็นผู้ใหญ่ก็แทนที่จะปรามน้องมัน”
พี่เอกว่าพร้อมกับพยายามยัดเจ้านายเข้าไปในรถ
“คุณเนม”
เสียงพาโชคเรียกบอสใหญ่ที่โดนพี่เอกทำร้ายโดยการยัดเข้าไปที่เบาะหลัง
“พาโชค อยู่ไหนอ่าา”
เจ้านายเรียกหา ก่อนจะค่อยๆพยุงตัวที่ไม่ได้สติลุกขึ้นมาหาพาโชคผู้โดนหิ้วปีกอยู่ และแล้วโผเข้ากอดกัน
“อ้าว”
พี่ยูยืนเหวอส่วนพี่เอกนั้นรีบแงะคนสองคนออกจากันไปด้วยบ่นไปด้วย
“เนม โตแล้ว อย่าทำอะไรไร้สาระ”
หัวหน้ายืนมองน้องโดนคุณเนมซุกแล้วรีบปรี่เข้าไปช่วยพี่เอก สุดท้ายพอจับได้ก็ทั้งแบกทั้งลากแล้วเดินไปที่รถตัวเอง ปล่อยให้พี่เอกจัดการคนของตัวเองไป
“กินอะไรขนาดนั้นวะ”
คนเป็นพี่ว่าพร้อมกับจับให้ไอ้แว่นนั่งบนเบาะดีๆก่อนจะคาดเข็มขัดให้เรียบร้อย วันนี้คุณเนมเข้ามาออฟฟิศตอนเย็นเห็นว่ายูริกับพาโชคทำงานอยู่ถึงชวนกันออกมากินข้าวที่ร้านประจำ พอเห็นว่ามีคนช่วยแบกกลับบ้านก็นั่งชนแก้วกันอยู่สองคนสนุกสนาน พี่ยูกับพี่เอกก็ปล่อยให้กินแต่ก็ไม่คิดว่าจะเละเทะกันขนาดนี้
“นั่นไง”
เจ้าของรถตัวจริงพูดเมื่อคนเมาเริ่มขยับตัวมากอด
“ปล่อยมือ”
พี่ยูบอกเพราะจะขับรถ
“คิดถึงพี่ยู”
“เมาแล้วก็เป็นแบบนี้”
คนเป็นพี่ว่าแล้วก้มลงกัดปากนิ่มๆไปทีเพราะหมั่นไส้ ทำเอาพาโชคหน้าหงิกหน้างอหันไปซบกระจก ไม่นานก็หลับไป พอมาถึงบ้านก็ต้องเดือดร้อนเจ้าของบ้านอุ้มเข้าบ้านอีก แต่อย่าเรียกว่าอุ้ม ต้องเรียกว่าแบก สำหรับพี่ยูยังสบายเพราะตัวใหญ่และแข็งแรงกว่าพาโชคเยอะ แต่กับพี่เอกที่ตัวติดจะผอมสูงน่าจะเหนื่อยกว่าที่ต้องแบกคุณเนมกลับแบบนั้น
“ใจเย็นนะแว่น”
พี่ยูบอกคนที่ถูกวางลงบนเตียงแล้วจู่ๆก็ลุกขึ้นมากอดกันไว้ ตัวเล็กๆพยายามดันให้คนพี่ล้มลงบนเตียง พี่ยูขำ มันไม่ได้ดูโรแมนติคแต่อย่างใด ติดจะน่าโมโหด้วยซ้ำ แต่ถึงขนาดนั้นก็โมโหไม่ลง ปล่อยให้พาโชคเลื้อยอยู่แบบนั้นก่อนจะอุ้มพาดบ่าเข้ามาอาบน้ำ
“พี่ยู ปล่อย”
คนโดนแบกงอแง
“ขนาดพี่อยู่ยังขนาดนี้ ไม่อยู่จะขนาดไหน”
พี่ยูวางคนน้องลงบนเคาท์เตอร์ตรงอ่างล้างหน้าแล้วงับลงบนคอขาวแรงๆ
“โกรธเหรอ”
น้องถามพร้อมกับลูบแก้มพี่ยูเบาๆ พี่มองตาเยิ้มๆของพาโชคแล้วบอก
“ถอดคอนแทคเลนส์แล้วไปอาบน้ำนะ”
พาโชคส่ายหัว
“พี่ยู”
“อะไร”
“โกรธพัชเหรอ”
พี่ยูอมยิ้ม
“โตแล้วน่าจะคิดเองได้นะ ไปอาบน้ำไป”
เจ้าของบ้านบอกอีกรอบพร้อมกับถอดเสื้อกับกางเกงออกให้น้อง สำหรับพี่ยูแล้วในตอนนี้พาโชคคือคนที่ทำให้รำคาญใจมากที่สุด เพราะทั้งเป็นห่วง ทั้งหวง แต่ทำยังไงก็ไม่ได้ดั่งใจสักที
“เหม็นเหล้า”
หัวหน้าบอกเมื่ออีกคนขยับหน้าเข้ามาจูบ ถึงจะบ่นแต่ก็เอียงคอรับจูบผสมรสเบียร์นุ่มๆ ลิ้นเล็กๆสอดเข้ามาเพื่อเรียกร้องความสนใจซึ่งก็ได้ผลเมื่อพี่ยูแกล้งงับไว้เบาๆ
“อาบแม่งทั้งคู่นี่แหละ”
คนเป็นพี่บอกพร้อมกับถอดเสื้อผ้าตัวเองออกบ้าง พลางคิดว่าคงจะไม่ได้แค่อาบน้ำแน่นอน…
***
“เมียหรือลูกวะ”
ถึงจะบ่นแต่พี่แกก็ยืนเช็ดผมให้พาโชคที่ดูหมดแรงข้าวต้มไปเป็นที่เรียบร้อย
“ไอ้ขี้เมา สร่างขึ้นยัง”
พาโชคขยับตัวพิงอกพี่ไว้เพราะแทบจะยืนไม่อยู่แล้ว
“คุณเนมมอมผม”
พี่ยูขำ
“มอมคุณเนมสิไม่ว่า”
“ปกติกินแบบนี้พี่ยูไม่เห็นว่า”
ถ้าเป็นที่กรุงเทพคงไม่ว่าอะไรหรอก เพราะเมาแค่ไหนก็แบกกลับได้ แต่ที่นี่ต้องระวังตัว และก็เป็นไปตามคาดเพราะวันนี้เขาเห็นพี่ชายของเนสอยู่ที่บาร์ที่เขาไปกัน เพื่อนเก่าคนนั้นเมินเขาเหมือนคนไม่รู้จักกัน มันใจหายนะ...แต่ก็ดีแล้ว
“ที่นี่มันอันตรายไง”
พี่ยูบอกแล้วผละตัวออกเดินไปหยิบชุดนอนให้อีกคนที่กลิ้งตัวลงไปบนเตียงแล้ว
“วันก่อนผมก็เจอตำรวจคนนั้น”
“แล้ว?”
พี่ยูเลิกคิ้วมอวคนพูด
“ผมเห็นเขาแก่กว่าก็เลยยกมือไหว้เขา เขาก็รับไหว้งงๆ”
ยูขำ ก่อนจะบอก
“รู้ไหมว่าเขาเป็นคนซ่อนกล้องที่ห้องพี่นะ คลิปของพัช”
พาโชคทำหน้ายุ่งก่อนจะบอก
“ก็ว่าอยู่ เขามองหน้าผมแล้วยิ้มๆ”
“พี่พูดให้กลัว ไม่ใช่ให้ขำ”
หัวหน้าบอกแล้วโยนเสื้อผ้าให้คนที่กำลังสวมแค่ผ้าเช็ดตัว
“ไม่ใช่ว่าไม่กลัวหรอก แต่ไม่เป็นไร”
เจ้าของบ้านมองพัชที่กำลังสวมเสื้อผ้าแล้วบ่น
“คนเป็นห่วงก็มีแต่พี่ไง พัชไม่ห่วงตัวเองด้วยซ้ำ”
“ไม่เป็นไรจริงๆนะ”
พี่ยูถอนหายใจเป็นรอบที่ร้อยของวันก่อนจะทิ้งตัวลงบนเตียงบ้าง
“งันมาทำสัญญา”
“ไม่”
พาโชคตอบทันทีโดยไม่คิด
“พี่ยังไม่ได้พูด”
และแล้วก็โดนดุไปตามระเบียบ
“เดือนนึงหลังจากนี้พัชห้ามเมา”
พาโชคทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
“แค่ข้อแรกก็ยากแล้ว”
คนเด็กกว่าสวมเลื้อไปบ่นไป แล้วก็โดนดุอีก
“พาโชค!”
“ครับๆ”
คนที่โดนเรียกชื่อค่อยๆเลื้อยมานอนเอาหัวพาดไว้กับช่วงอกของพี่ยู ส่วนตัวเองก็เปิดไอแพดเล่นเกมส์
“ไปไหนมาไหนต้องมาสติ”
“อันนี้ก็ยาก”
พอบอกแบบนั้นก็ถูกอีกคนฉวยไอแพดไปเพื่อให้รับปากก่อน พาโชคมองสายตาของอีกคนที่ไม่บอกก็รู้ว่ากำลังบังคับ
“งั้นผมขอบ้าง”
“อย่ามาต่อรองแว่น พี่ไม่ชอบ”
คนเป็นพี่บอกก่อนจะวางไอแพดใว้ที่หัวเตียงไม่ปล่อยให้อีกคนได้เล่น
“พาไปเที่ยวดอยก่อนกลับหน่อย เชียงใหม่ เชียงราย แม่ฮ่องสอน”
ตอนแรกคิดว่าพัชจะขอเยอะกว่านี้ เขาเลิกคิ้วมองหัวทุยๆที่นอนทับตัวเองอยู่
“แค่นี้?”
“ครับ”
พาโชคบอกพร้อมกับเลื้อยขึ้นบนตัวอีกคน พอเมาหรือกรึ่มๆก็ชอบมานัวเนียแล้วอ้อนแบบนี้
“งั้นดีล”
พี่บอกพลางใช้มือสอดเข้าไปในกางเกงยางยืดขาสั้นของอีกคนที่นอนทับอยู่บนตัว
“อ้วนขึ้นป่ะพัช”
พาโชคพยักหน้า
“ก็แทบไม่ได้เดินเลยวันๆ จะเป็นง่อยอยู่แล้ว”
พี่ยูขำคนบ่นก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวทั้งตัวเองทั้งพาโชคไว้
“แอร์ก็เพลาๆหน่อย นอนยังกับตัวเองเป็นเพนกวิน ผมหมาดๆแบบนี้เดี๋ยวก็เป็นหวัด”
พาโชคแกล้งเอาหัวดุนตรงคางอีกคนเหมือนหมาแล้วบ่นพี่มันคืนบ้าง
“บ่นเป็นลุงจริงๆ”
“แว่น ว่าอะไร”
พี่ยูถามเสียงเรียบพร้อมกับมองคนที่พึ่งพูดอะไรไม่เข้าหู ไอ้แว่นเงยหน้าขึ้นมายิ้มตาหยีน่าหมั่นเขี้ยวแล้วยกตัวขึ้นมาจูบเขาเบาๆอย่างเอาใจ
“บอกว่ารักพี่ไง”
พี่ยูขมวดคิ้วทั้งๆที่ยังยิ้มอยู่ เพราะไม่รู้จะดีใจหรือเหนื่อยใจดี
***
“อ้วนเอ้ย ตัวก็ไม่ใช่เบาๆ”
พี่เอกผู้มีร่างกายแข็งแรงเริ่มสงสัยว่าตัวเองคงจะแก่จริงๆแล้ว เพราะแบกเนมมาวางที่โซฟาในห้องได้ก็จริง แต่ปวดหลังเหมือนหลังจะหัก
“พี่เอกเหรอ”
คนที่เหมือนเริ่มจะรู้ตัวถามมนุษย์ที่ยืนอยู่แถวทีวีแต่เห็นแค่เงาตะคุ่มเพราะยังไม่เปิดไฟ
“รู้ไหมทำอะไรผิด”
คนเป็นพี่ถามก่อนจะเดินไปเปิดไป
“เนมก็ทำแบบนี้มาตั้งนานแล้ว”
คนที่เมาแล้วเริ่มงอแงบอก เนมพูดจริงนั่นคือสิ่งที่พี่เอกรู้ เนมชอบออกไปปาร์ตี้ เมาก็ยังดื้อขับรถ เอกรู้ว่าความสัมพันธ์ของพวกเราเป็นเรื่องที่ต้องซ่อมแซมอีกเยอะ เพราะบางส่วนที่แตกไปมันเอากลับมายากจริงๆ หนึ่งในนั้นคือเนมอยู่ได้โดยไม่มีเขา
“พี่รู้ แต่พี่เป็นห่วง”
พี่เอกเสียงอ่อนลง เขารู้ว่าบางทีเนมก็งี่เง่าบ้าง ทำตัวให้ห่วงบ้าง แต่ก็ต้องดีลกันต่อไป
“ไปอาบน้ำนะอ้วน เดี๋ยวพี่อาบให้”
เนมส่ายหัว
“ไม่เอา”
พอบอกเสร็จก็เดินเข้าห้องน้ำไปเองทั้งๆที่ยังเดินเซ พี่เอกนั่งมองประตูห้องน้ำพร้อมกับคิดสะระตะไปเรื่อยว่าแต่ก่อนเนมอยู่ยังไง ดูแลตัวเองยังไง พอเริ่มโทษตัวเองก็ลุกขึ้นลูบหน้าตัวเองแรงๆ ถึงอยากจะอยากจะขอโทษแค่ไหน แต่คนที่ต้องขอโทษควรจะเป็นเนมในวันนั้น ใม่ใช่เนมที่อยู่ข้างหน้าตรงนี้ เพราะฉะนั้นสิ่งที่ควรทำคือต้องดูแลน้องให้ดี แต่บางที่ก็ดีจนคิดว่าสปอยส์น้องเกินไปรึเปล่า
“อ้วนเอ้ย อาบสะอาดมั้ยนั่น”
พี่เอกเอ่ยทักคนที่ผลุบเข้าไปในห้องน้ำไม่ถึงสิบนาทีก็เดินออกมาด้วยสภาพตัวเปียกซ่กแล้วสวมแค่กางเกงตัวเดียว
“เนมไม่ได้อ้วน”
บอสใหญ่ว่า
“แต่ก็ไม่ได้ใกล้เคียงคำว่าผอม”
พอพี่เอกบอกอีกคนก็ตาเขียวปั๊ด ซึ่งคนพี่ก็เอาแต่ขำ
“พรุ่งนี้กลับกี่โมง”
เนมเปลี่ยนเรื่องเพราะถ้าให้เถียงเรื่องนี้คงไม่จบสักที ถึงเนมจะผอมเพรียวพี่เอกก็พอใจที่จะเรียกว่าอ้วนอยู่ดี
“กลับเช้าวันจันทร์ แล้วเดี๋ยวไปทำงานต่อเลย”
พี่เอกบอกพร้อมกับบิดขี้เกียจ ตอนแรกพอกลับมาถึงกะจะบ่นเนมเรื่องกินเหล้ากับเรื่องพาโชคแต่เพราะวันนี้เหนื่อยมากแล้วถึงได้บอกตัวเองว่าให้เอาไว้ก่อน อีกอย่างคือเดี๋ยวพรุ่งนี้ก็วันอาทิตย์แล้ว เกิดทะเลาะกันแล้วเนมไล่กลับก็ซวยเลย
“พี่เอกเหนื่อยไหม วีคหน้าพี่พักผ่อนเถอะ ไม่ต้องบินไปมา เนมไม่เป็นไร”
เนมบอกตามที่คิดจริงๆ เพราะตัวเองก็เคยเหนื่อยมาก่อนถึงได้เข้าใจ
“จะมา อยากมากอดอ้วน”
เนมหรี่ตามองคนที่พักหลังรุกหนักเหลือเกิน
“ตามใจ แต่วันนี้นอนโซฟานะ”
พี่เอกหัวเราะคนที่จู่ๆก็เขินแล้วเดินเข้าห้องไป ส่วนเรื่องนอนโซฟาน่าจะเป็นเรื่องที่พี่เอกตามใจเนมไม่ได้
-------------
จบแน้ววว อันนี้จบบริบูรณ์จริงๆสำหรับใครที่งงกับการตัดสินใจเรื่องคดีค่ะ
เราอยากฟัดคุณเนมมากๆ ยิ่งเขียนยิ่งหมั่นเขี้ยว ส่วนพาโชคนี่น่าตี 5555
-
อยากฟัดน้องอ้วนเหมือนกันค่ะ 55555
-
:katai2-1: :mew1:
-
งุ้ยยน่ารัก :impress2:
-
:mew1: :mew1: :กอด1: :กอด1: :3123: :3123: :pig4: :pig4:
-
พี่ยูนี่น่าจะหลงน้องหนักมากจริงๆแต่ก็ยังมีความดุอยู่ ส่วนพี่เอกนี่คือช่วงเวลาง้อคุณเนมเลยนะ ทำเขาเจ็บไว้เยอะคงต้องพยายามให้มากขึ้นอีกหน่อย ว่าแต่บินไปกลับเชียงใหม่บ่อยขนาดนี้ หุ้นกันซื้อเครื่องบินสักลำมั้ยคะน่าจะสะดวกกว่า ฮ่าๆๆ
-
ตอนพิเศษไปเรื่อยๆ ก็ได้จ๊ะ
-
ขำคุณเนมกับพาโชค
พอเมาแล้วร้องหาจะกอดกัน :m20: :m20: 55555555
-
:pig4: ทีมเชียงใหม่ น่ารัก 555
-
:mew1:อบอุ่นละมุนมาก :hao7:
-
o13
-
ตลกที่ครอบครัวผู้หญิงกัดไม่ปล่อย มันผ่านไปเป็นสิบปีแล้วป่ะ
ทั้งพัชทั้งเนมน่าฟัดทั้งคู่เลย
-
พัชเมาแล้วขี้อ่อยอ่ะ
-
น่ารัก
:L2: :pig4:
-
งืออออ จบแล้ววววจริงๆ อะคะ พาโชคในเรื่องเป็นตัวละครที่คาแรคเตอร์คงเดิมอย่างที่สุด
กระทั่งตอนจบ พี่ยูยังคิดเหมือนเราว่าพาโชคพร้อมจะปล่อยมือไปได้จริงๆ
พอสลับมาอ่านพี่เอกกับคุณเนมก็ใจบางจริง คู่นี้ต้องซ่อมแซมอีกเยอะมากๆ
ยิ่งการอยู่ได้โดยไม่มีอีกฝ่ายแล้ว พี่เอกสู้ๆ นะ พี่ต้องพยายามมากๆ เลยล่ะ
-
จบจริงๆ แล้วเหรอ น่ารักจมากๆ เลยนะเรื่องนี้ คือในความที่เป็นตัวละคร บางทีก็ยังคิดว่าเป็นเรื่องที่มีตัวตนจริงๆ อ่านแล้วเพลิน
แต่ที่อยากรู้คือ คุณเนมกับพาโชคนะ ที่โผเข้าไปกอดกันนี่ตั้งใจแกล้งพี่เอกพี่ยูใช่ไหม..? วานตอบด้วย อิอิอิ
:z2: :z2:
-
:3123:
-
ได้ยินเรื่องนี้มานานแล้วแต่ไม่กล้าอ่านเพราะเป็นคนไม่ถนัดเทคโนโลยี
อะไรแบบนี้เลยกลัวงงและจะพาไม่สนุกที่ตัดสินใจเข้ามาอ่านเพราะช่วงนี้
ชีวิตน่าเบื่อมากอ่านไรก็ไม่โดนไม่อินเลยอยากอ่านอะไรที่แปลกใหม่
ท้าทายตัวเองนิดหน่อยและก็ไม่ผิดหวังกับเรื่องนี้ค่ะตอนแรกๆอ่านจะเบลอๆ
พวกศัพท์เทนิคไปบ้างแต่สักพักก็ชินไปเองไม่ได้เทข้างไหนแต่แอบเชียร์พิ่ยู
ตั้งแต่แรกนั่นแล่ะรู้สึกตรงสเป็คคนธรรมดาทั่วไปไม่ดีไม่เลวปนๆกันแอบ
ขัดใจพัชด้วยซ้ำที่ช่วงแรกน้องดูนอยด์อิพิ่มันทั้งๆที่ไม่ได้เป็นไรกันและ
ลอบเจนนะเหมือนเห็นตัวเอง5555ช่วงที่รู้เรื่องของพิ่ยูมันแบบเข้าใจมากๆ
เราเองก็เคยผ่านความผิดพลาดตอนเป็นวัยรุ่นอยากรู้อยากลองมาไม่ว่า
จะดีหรือร้ายมันจะอยู่กับเราไปชั่วชีวิตนั่นแล่ะสงสารพิ่ยูมันอึดอัดไปหมด
เรื่องความสัมพันธ์ของยูพัชเหมือนเราได้เป็นคนดูนะดูมาตั้งแต่แรกแล้วก็
ได้แต่คิดว่าสุดท้ายมันจะไปจบที่ตรงไหนแอบคิดว่าจะไม่ได้คบกันด้วยซ้ำ
ที่พีคสำหรับเราคือเอกเนมนะแอบรู้สึกว่าเรื่องมันหนักดีสนุกมาก
คุณเนมน่าฟัดมากเอ็นดูอ่ะที่เนมบอกพ่อกับแม่ว่า
“เรารักกันมาก่อนที่พ่อกับแม่จะรักกันด้วยซ้ำ” มันแบบใช่อ่ะอินน้ำตาคลอ
สรุปที่เวิ่นเว้อมาทั้งหมดแค่อยากจะบอกว่าขอบคุณคนเขียนนะคะไม่เคย
อ่านงานคุณหลอกแต่เรื่องนี้สนุกมากเราได้อะไรดีๆจากเรื่องนี้ไม่น้อยเลย :mew1:
-
QA : หัวหน้าดุไหม
พาโชค : สวัสดีครับ วันนี้มีสัมภาษณ์คุณยูริครับ
ยูริ : เล่นอะไรแว่น
พาโชค : คำถามแรกคือคำถามจากพี่เจนนะครับ
ยูริ : ?
พาโชค : พี่เจนถามว่าพี่ยูตึ๊ดดุ ใช่หรือไม่
ยูริ : ตึ๊ดคือไรวะ
พาโชค : นั่นดิ ผมก็งง
พาโชค : พี่เจนๆ คำถามอันนี้คือไรครับ
เจน : ทำงานดุใช่หรือไม่
พี่เอก : เจนมึง 5555555
พาโชค : อ่อ อันนี้ผมตอบได้ ดุมาก
ยูริ : อย่างอื่นก็ดุนะเจน
พาโชค : อะไรกัน งง คำถามต่อไป พี่ยูเป็นสายเปย์รึไม่
ยูริ : อันนี้ใครถาม
พาโชค : พี่เอกๆ
ยูริ : ก็ไม่ได้เปย์ ให้เท่าที่มีครับ
พี่เอก : แต่มีเยอะ?
ยูริ : ก็ไม่ได้ลำบากอะไร
เจน : ไม่รวยจะพูดไม่ได้เลยนะคะ
ยูริ : อยากรวยก็ทำงานหนักๆแบบพี่สิเจน
พี่เดี่ยว : สม 5555555
พาโชค : ข้อต่อไปจากพี่บอล หัวหน้าวันหยุดนอกจากทำงานแล้วทำอะไร
ยูริ : ถามพาโชค
พาโชค : อืมมม พี่ยูเหรอ ตื่นเข้าทำกับข้าว ไปยิม ไปหากาแฟกิน ดูหนัง ชีวิตธรรมดามากบอกเลย
ยูริ : ก็ทำงานเหนื่อยแล้ว จะให้ทำอะไรอีก เล่นเกมส์ข้ามวันแบบพาโชคไม่ไหว
พาโชค : วนมาที่ผมอีกละ ต่อไปจากพี่เดี่ยว คำถาม 18+ หัวหน้าไซส์ถุงยางเท่าไหร่ แล้วดุไหม
ยูริ : จังไรจริงมึง
พี่เดี่ยว : 55555555
ยูริ : เท่าไหร่นะแว่น
พาโชค : โว้ยยย เขาถามพี่ไม่ใช่ผม
ทุกคน : 555555555
พาโชค : ข้าม ต่อไปจากคุณเนม ถามว่ายูริระหว่างทำงานกับตอนปกติแบบไหนดุกว่ากัน
พี่เดี่ยว : ต้องตอบแล้วพี่ บอสถาม
พาโชค : ทำไมอะไรดุๆมันเยอะจัง ผมอย่างงง
พี่เดี่ยว : งงไปเถอะมึง 55555
ยูริ : พี่ดุไหมพัช
พาโชค : ก็ดุ ใครๆก็รู้ว่าพี่ดุ
ทุกคน : 55555555555555555555
พาโชค : งง ขำอะไร ก็หัวหน้าหน้าอย่างกับยักษ์ พี่ยูก็ดุทุกคน แต่ดุกับผมมากกว่าคนอื่น
ทุกคน : 55555555555
พาโชค : เห้ย พวกพี่แม่งขำอะไรกันวะ!
_________________________________
ตอนนี้เกิดขึ้นมาจากความเหงาเพราะรอสนพ.พิจารณาต้นฉบับค่ะ
รอมาสองเดือนแน้วมีแววว่าจะแห้ว ._.
ถ้าเราทำ #พาซวย เองจะมีคนสนใจไหมฮะ
รับรองด้วยเกียรติยุวกาชาดว่าตอนพิเศษหนามาก 555
-
:impress2: ปักหมุดรอพา(น้อน)ซวยกลับบ้านจ้าาาา
-
:L2: :pig4:
ตลกทุกคน
-
เป็นกำลังใจให้เรื่องตีพิมพ์นะค๊ะ เรื่องนี้เป็นผลงานที่สนุกเรื่องหนึ่งเลยค่ะ
-
พาโชคลูกทำไมซื่อจัง ก็เ_ดุไงหนู 555555555555555555555 :hao6:
คิดถึงพาโชค ถ้ามีเล่มเลารอซื้อนะค้า
-
พาซวยเอ้ยยยยย !!
เข้าใจคำว่าดุมั้ย 555555
-
สงสารแว่นผู้ไม่รู้อะไรเลย555555
-
โอ๊ยเอ็นดูน้อง
สนใจหนังสือนะคะ ถ้าจะทำ
-
พาโชคผู้ไม่ทันคน
-
จบแล้ว ............. :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
พี่ยู พัชร :กอด1: :กอด1: :กอด1:
พี่ยู ดุกับพัชน่ะ ต้องใช่อยู่แล้ว
ขอบคุณไรท์มากๆ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
รอเลยจ้า เอาลง e book ด้วยน้า ไมสะดวกซื้อเล่มค่า
-
ตอบให้ว่าพี่ยูดุมากค่ะ !!
เรารอซื้อเล่มน้าาา ทำเองเลยยย อยากจะเปิดสำนักพิมพ์เองแล้วซื้อมารวมเล่มให้ค่ะ 55555555
-
:z1: :z1:
-
โถพาโชคน่าสงสารโดนพี่ยูดุแย่เลย :laugh:
หนังสือจะจากสนพ.หรือจะทำเองได้หมดค่ะพร้อมเปย์จ้า
ขอเพียงตอนพิเศษเยอะๆเด้อค่า o13
-
งื้อออออ น้องไม่เข้าใจคำว่าดุ 5555555
-
สนุกมากเลย ชอบเรื่่องนี้มากๆ
ปล. ตอนแรกพี่เอกจบวิศวะยานยนต์มาไม่ใช่เหรอคะ? แต่ตอนพิเศษกลับเรียนวิศวะไฟฟ้า(?) หรือเราอ่านไม่เคลียร์เลยเข้าใจผิด55
-
เบบี้ชาร์ค ดุดุดุดุดุดุ
5555555
รักชาวออฟฟิศนี้แล้ว ผูกพันมากๆเลย อย่างอ่านชีวิตเขาต่อไปเรื่อยๆ รักพี่ยู พาโชค พี่เอก คุณเนม พี่เจน พี่เดี่ยว ทุกคนๆ คือภาค2เลยค่ะ ไม่ต้องมีคู่ ให้อ่านแค่ชาวออฟฟิศแซวพาโชคอย่างเดียวก็สนุกแล้วอ่ะ งื้อ ๆ
-
สนุกมากเลย ชอบเรื่่องนี้มากๆ
ปล. ตอนแรกพี่เอกจบวิศวะยานยนต์มาไม่ใช่เหรอคะ? แต่ตอนพิเศษกลับเรียนวิศวะไฟฟ้า(?) หรือเราอ่านไม่เคลียร์เลยเข้าใจผิด55
:sad4: เรามึนเองค่า แก้ไขแล้วนะคะ ขอบคุณสำหรับคอมเมนต์ค่าา ช่วยคนมึนแบบเราได้มากเลย :กอด1:
-
วงวารพาโชค หนูไม่เข้าใจคำว่า "ดุ" เหรอคะลูก
ฮา มากอะ ทีมนี้ยังเป็นทีมที่เราชอบอยู่ดีอะ
มีเรื่องสัปดน ตามสไตล์ไอที มีความซน เฮไปเฮนั่น
เรื่องหนังสือสนใจนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ ขอให้ผ่านพิจารณา
เราเองก็รอเหมือนกัน
ปล สนใจรับดีบีเพิ่มมั้ยคะ (ฮ่าๆ ถามหางานกันง่ายๆ แบบนี้ก็ได้เหรอ)
-
ได้หมดค่า จะสนพ.หรือทำเอง ขอตอนพิเศษเยอะๆ รออุดหนุนนะคะ :katai2-1: :katai2-1:
-
ฮ่าๆๆๆๆแว่นเอ้ยยยย ใสซื่อจริงๆเลยลูกโดนคนในออฟฟิศแกล้งยังไม่รู้ตัวอีก
-
รอหนังสือนะ เมื่อไรออกคะ
-
ฮือออออออ ฟินจังเลยค่ะ อ่านแล้วฟินมากๆ เลย
ไม่ใช่สายไอที เป็นแค่ระดับยูสเซอร์ที่หัวไวในการใช้โปรแกรมต่างๆ เท่านั้น ยอมรับเลยว่าบางประเด็นต้องอ่านข้ามไปอย่างช่วยไม่ได้จริงๆ ค่ะ เบลอไปหมดเลยอ่ะ พอเจาะลึกในส่วนของความรู้เฉพาะทางนี่มึนไปเลย อ่านวนเท่าไหร่ก็ไม่ซึมสู่รอยหยักของสมองเลยจริงๆ ค่ะ ฮือออออออออ
ตอนเจอคำว่า end นี่ตกใจแรงเลยค่ะ สนุกเพลินจนตั้งตัวไม่ทันว่าจะได้เจอกับคำนี้ รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนโลภมากๆ อ่านไปแบบยังไม่อยากให้จบเลย
อันในส่วนของเนื้อเรื่องคือดี อ่านสนุกมากเลยค่ะ
ทั้งคู่ยูพัชและเอกเนม ที่ถึงแม้จะมาหนักในช่วงสเปเชี่ยล แต่เรื่องราวก็สนุกไม่ต่างจากเรื่องหลักเลยค่ะ
ขอบคุณที่แต่งนิยายที่สนุกๆ ดีๆ แบบนี้ ลงไว้ให้อ่านกันนะคะ
ปล.ในส่วนของเล่มนี่อยากได้ไว้ครอบครองมากค่ะ จะรอนะคะ~~~
-
พัชผู้ไม่เข้าใจอะไรเลย5555
-
:L2: :pig4:
มีฟอร์มให้กรอกไหม
-
หลังจากนั่งคิดนอนคิดมาหลายคืนเรื่องการทำเล่มของ #พาซวย เอง
ทั้งปรึกษาหลายๆคนเลยลองเปิดฟอร์มนี้ขึ้นมาค่ะ
พอมีคนยุก็อยากลองบู๊ดู 5555
ราคาและรายละเอียดของคร่าวๆของเล่มอยู่ในแบบฟอร์มจ้า
เราอยากรู้จำนวนว่าจะสามารถทำเองได้รึเปล่า
รบกวนด้วยฮะ :กอด1:
https://goo.gl/forms/uDgsDJxjX6hNF3sQ2
-
:L2: :pig4:
มีฟอร์มให้กรอกไหม
อันนี้ค่าา
https://goo.gl/forms/uDgsDJxjX6hNF3sQ2
ขอโทษที่ช้านะคะ :L2:
-
โอ๊ยน่ารักมากเลยค่ะ
อ่านแล้งบรรยากาศเหมือนที่ทำงานเราเลยค่ะ
เราสามารถเอาอิมเมตตัวละครแต่ละตัว มาซ้อนทับพี่ๆที่ทำงานได้
อ่านไปแล้วแบบ อืมๆ ใช่ แบบนั้นแหละ อืมๆๆๆ 555555
เราติ่งคุณเนมค่ะ พี่ธามด้วย
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกก
โอ๊ยยยย ชอบจัง
-
เป็นกลุ่มชาวออฟฟิตที่น่ารักมากเลยค่ะ บรรยากาศการทำงานที่ลื่นไหล ฉากเลิฟเลิฟ กุ๊กกิ๊ก กุ๊กกิ๊ก
-
น่ารักทั้งพาซวย ทั้งคุณเนม
สนุกมากๆ ชอบภาษาอ่านเพลินเลย
ติดตามผลงานต่อๆไปนะคับ
-
:sad11: คิดถึง เลยกลับมาอ่านอีกรอบ
-
กลับมาอ่านพาซวยรอบที่4แล้ว 555555555 เรียกได้ว่าอ่านทุกอาทิตย์ เอ็นดูพัชมากๆ ชอบพี่ยูมากๆด้วยค่า ฮือ รักพี่ยู รักกล้ามแน่นๆแขนล่ำๆค่ะ :mew1: :mew1:
-
น่ารักกกกก มีแต่คำว่าน่ารักเต็มไปหมด
-
:katai2-1: อ่านจวแล้ว ขอบคุณสำหรับนิยายดี ๆ นะคะ ได้ความรู้ไปอี้กกกกกก
-
หัวหน้าดุจีงจีงง เพิ่งได้อ่านค่ะ ตั้งรับดราม่าคู่แรกอย่างแข็งแกร่ง แต่ปมแบบ อ้าว จบแล้ว 55555 เลยไม่ได้เตรียมใจกับสเป ผลคือร้องไห้อย่างหนักหน่วง555555
-
สนุกมากกกก เป็นการเปิดโลกของคนที่เอาเทคโนโลยีมาแค่ฟังเพลง อ่่่่่านฟิค และติ่ง 55555555 คือศัพท์เทคนิคเยอะจีงงงง อ่านไปข้ามๆไป อ่านแค่บทสนทนาพออออ55555 พัชน่ารักดี เด็กกวนตีงงงง ถึงจะเริ่มแบบพลาดๆแต่พอตัวละครรู้ึความรู้สึกตัวเอง เราว่าน้องอย่างใจแข็งอะ คือกว่าจะหวานได้ ต้องเคลียร์ทั้งอิพี่ เรื่องคดีอีก แต่สนุกจริงน้องน่ารัก อยู่ข้างๆพี่ยูตลอดเลย ส่วนอิพี่ตอนแรกแม่งอย่างกั้กเด้อ เกือบอยู่ทีมพี่ธามละเอาจิง แต่่่ถึงจะกั้กยังไง แต่พระเอกก็คือพระเอกจ้าาา :katai2-1: ส่วนคู่รอง นับถือใจคุณเนมมากๆอะ คือแกรักจริง รักนานและทำทุกอย่างให้ได้อยู่ใกล้พี่เอกอะ อหๆๆ ความรัก17ปี ยอมมมมมมม และพี่เอกที่ไม่เกลียดแกมากก็เพราะถึงจะขีดให้เป็นแค่พี่น้องแต่คือพี่แกแอบทรีตและดูแลคุณเนมตลอดเลยนะ เป็นอีกเหตุผลแหละที่คุณเนมไม่ไปรักคนอื่น แต่พอเข้าใจกันแล้วน้องแบบเย็นชากับพี่เราก็แอบสงสารพี่เอกนะ แต่ก็ถือว่ารับกรรมของแกที่ขี้ขลาดมาตั้งนานก็แล้วกันนะ 555555555 เอาใจช่วยไรท์ให้สนพ.ตอบรับกลับมานะคะ o13
-
โอ้ยยยย ชอบน้องพาโชคอ่ะ ซื่อมากก
นิยายสนุกมากค่ะ อ่านรวดเดียวเลย ขอบคุณค่ะ
-
สนุกมากค่า ถึงแม้คำศัพท์จะยากก็ตาม 5555555555
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ :pig4:
-
น่ารักดีค่ะ
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
:-[ :-[ :-[ :-[
-
สนุกด เหมือนกันเอาความแค้นที่ทำงานมาลง5555
ชอบตัวละครเรื่องนี้มาก
-
ชอบค่ะ สนุกมากกก อ่านวางไม่ลงเลย ชอบน้องแก้มคุณเนม ขาวๆฟูๆฉลาดเจ้าเล่ห์และเจ้าน้ำตา น่ารักมาก ชอบพี่ยูริด้วย ดุ ดี 5555 / พาโชคมอง ดุอะไรอีกง่ะ
ขอบคุณนะคะ :katai2-1:
-
รอเล่มมมมมมมมมมมมม :mew1:
-
น่ารักมาก ชอบเวลาพัชเอ่อ คุณเนมก็เจ้าเล่ ขี้อ่อยนะเราอ่ะ และตัวแทนสาววายหนึ่งเดียวของเรื่อง ขอใก้กดบัตรทันทุกงานนะ
-
อ่านรวดเดียวจบเลยยย สนุกมากๆ //จริงๆตามอ่านเพราะคิดว่าจะซื้อดีหรือเปล่า อยากได้ของแถม 55555555555555555
แต่สนุกจริงๆค่ะ บางตอนตัดห้วนไปหน่อย เลยงงๆไทม์ไลน์บ้าง
-
ตอนแรกเกือบพลาดไม่อ่านแล้วเพราะกลัวงงศัพท์ไอที แต่พอมาอ่านก็ไม่ได้เยอะขนาดนั้น เก็บเป็นความรู้เล็กๆน้อยๆได้ด้วย555555
พี่ยูคือหลัวมากกกก ชอบตอนพี่เค้าหื่น เขิน :o8: น้องพาโชคก็คือน้องยั่วมาก ใสๆคือหลอกตา
เสียดายพี่ธาม หาคู่ให้พี่เค้าหน่อยแง้ คนหรือไมโครเวฟอบอุ่นมาก ไม่งี่เง่าด้วย
คู่เอกเนมก็คือมาแรงแซงทางโค้งมาก แอบเคืองพี่เอกคือไม่บอกอะไรน้องเลยทิ้งน้องไว้เป็นสิบปี เนมก็อดทนมาก :o12:
-
เปิดจองหนังสือ Error : 403 เมื่อรักติดบัค #พาซวย
(https://www.picz.in.th/image/promo-fin.3CijWk)
ตั้งแต่วันที่ 26/11/2018 - 31/12/2018
สั่งจองได้ที่ Link : https://goo.gl/forms/r8k4fVZDuqIMgOLv1
รายละเอียดหนังสือ
ขนาด A5
จำนวนเล่ม 2 เล่ม
จำนวนหน้ารวม 665 หน้า
ตอนพิเศษ 13 ตอน (ลงในอินเตอร์เน็ต 3 ตอน, เฉพาะในเล่ม 10 ตอน)
รายชื่อตอนพิเศษที่มีเฉพาะในเล่ม #พาซวย
1. พาน้องขึ้นดอย (พี่ยูxพาโชค, พี่เอกxเนม)
2. มีหัวหน้าก็เหมือนมีพ่ออยู่ที่บ้าน (พี่ยูxพาโชค)
3. We’re better together (พี่ยูxพาโชค)
4. 1000 days after ( พี่เอกxเนม)
5. น้องอ้วนที่ใจใช่ใบหน้า( พี่เอกxเนม)
6. พาโชคก็คือพาโชค ( พี่ยูxพาโชค)
7. พาโชคxเนม vs เนมxพาโชค (พี่ยูxพาโชค, พี่เอกxเนม)
8. ออฟฟิศฮาเฮ (พี่ยูxพาโชค, พี่เอกxเนม, พี่ธามx?)
9. ตามรอยหนังญี่ปุ่น (พี่ยูxพาโชค)
10. พี่เอกโรแมนติค ทำไมพี่ยูไม่โรแมนติค (พี่ยูxพาโชค, พี่เอกxเนม)
รายละเอียดราคา
ราคา 748 บาท (2เล่ม, ไม่รวมส่ง, ไม่แยกขายนะคะ)
ของแถม ที่คั่น, สติกเกอร์, เครื่องรางพาโชค (เครื่องรางฟรีเฉพาะคนที่โอน 11วันแรก , ซื้อเพิ่มชิ้นละ 40 บาท)
หลังจากส่งแบบฟอร์มแล้ว จะมีอีเมล 'ยืนยันการรับเงิน' ส่งกลับไปที่อีเมลที่กรอกเข้ามาภายใน 48 ชั่วโมง
หากยังไม่ได้รับอีเมลตอบกลับภายในเวลาที่กำหนดกรุณาติดต่อที่ :
Email zearet17bookอย่าแสดงเมลบนบอร์ด
Twitter zearet17
Facebook zearet17
สุดท้ายแล้ว ขอบคุณที่เอ็นดูพี่ยูกับน้องโชคมาตลอดนะคะ :)
-
พาโชคน่าเอ็นดู :กอด1: แต่สงสารเนมกับเอกมากต้องอยู่กับความเสียใจกันมาตลอด :sad4: แต่ก็นับถือใจทั้งสองคนนะไม่เคยจะเลิกรักกันเลยโดยเฉพาะเนมทั้งใจเด็ดและรักพี่เอกมากจริง ๆ แต่เราก็ดีใจที่ทั้งสองคนกลับมาเริ่มต้นกันอีกครั้งหรือจะเรียกว่าสานต่อดีละ :กอด1:
-
:hao5: คิดถึงน้องพัชกับพี่ยู เลยวนกลับมาอ่านอีกหลายๆรอบ คิดถึงพี่เอกกับคุณเนมด้วยค่ะ
-
ตามอ่านจบจบแล้ววววว สนุกมากเลยค่ะ ภาษายังสวยอ่านและสมูทไหลลื่นเหมือนเดิม ยิ่งอ่านยิ่งอินเพราะตัวละครทำสายอาชีพเดียวกับเราไปอีก อ่านแล้วเหมือนเห็นตัวเอง :laugh:
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ :pig4:
-
โอ้ยยยยยย ทำไมพึ่งได้มาเจอเรื่องนี้
น่ารัก
หลงรักคุณเนมเข้าแล้วสิ
ตอนแรกหลงรักน้องพัชกับธาม
ตอนนี้ให้คุณเนมหมดใจเลย
-
ตามมาแล้วค่ะ อ่านตอนแรกก็งงศัพท์กันเลยทีเดียว55++ แต่เราจะพยายาม #พาซวย
-
สนุกมากครับ ขอบคุณครับ
-
พี่ยูถามน้องเหมือนกลบเกลื่อนอ่ะ คนในคลิปคือพี่ยูชัวๆ
-
นี่คิดว่าที่พี่ยูถามน้องมันดูเหมือนถามกลบเกลื่อนยังไงๆไม่รู้
-
นี่คิดว่าอาจจะเป็นพี่ยูที่ส่งคลิปมาอ่ะ พี่ยูอาจจะมีรสนิยมแบบชอบถ่ายคลิปตอนมีเซ็กส์งี้ ;-;
-
ก็คือๆๆ พี่ยูตอนนี้คือยอมน้องสุด ขอร้องน้องสุด แอบเห็นนิดนุง
-
ห้องทำงานนี้ที่แค่เราสองรึป่ะพี่ยู แหมมมม
-
เนี่ยพี่ยูอ่ะ เขินนน
ปล. ลงเรือพี่เอกคุณเนม
-
ว่าแล้วววว พี่เอกกับคุณเนมมีซัมติงกัน!!โอ้โหหห เป็นแฟนเก่ากันโอ้โหพีคจ้าพีค
-
เขินพี่ยูเรียกพัชว่าแว่นอ่ะ น่ารักมากแงงง
-
โอ้โหพี่ยูโซแดมฮอทมากจ้าาาา เรียกรถดับเพลิงด่วนๆแงงง
-
:hao6: ดีงาม ขอบคุณค่ะ
-
งืออ เหมือนเรื่องของคุณเนมดูบังไม่แฮปปี้เอนด์เลยอ่าา :o12:
-
พึ่งมาเจอเรื่องนี้ ชอบมากเลยค่ะ
ชอบน้องพัชกับคุณเนมมาก มีความอยากบีบคุณเค้าทั้งสอง
อยากมีแว่นกับอ้วนในชีวิตจริงบ้าง :impress2:
-
เอกเนมนี่มันนนน ฮืออออออออออออออขออีกได้ไหมมมมมมมมมมมมมมมมม ส่วนยูกับคนซวยของป้านั้นโอ๊ยยยยยยยหื่นไม่มีลิมิตชีวิตเกินร้อยยยยยยย อิพี่ยูเข้าคุกเพราะคลิป แต่อิพี่เอกจะเข้าเพราะพรากผู้เยาว์เนี่ยแหละ 55555555
-
เป็นนิยายดีๆอีกเรื่องที่เก็บไว้อ่านซ้ำๆเลยค่า ชอบความสัมพันธ์ของตัวละครทุกตัวในเรื่องมากๆ คู่น้องแว่นกับพี่ยูคือดีมากๆ ส่วนคู่คุณเนมกับพี่เอกคือตอนแรกปูมาแบบเนียนมากเหมือนไม่มีอะไร แต่ความจริงคือบีบหัวใจมากๆ ดีใจกับทั้งคู่ที่ได้กลับมา ชอบเรื่องนี้มากๆ ขอบคุณคุณนักเขียนมากๆเลยนะคะ รอติดตามผลงานต่อๆไปน้า เป็นอีกหนึ่งกำลังใจให้น้าาา
-
เอกเนม อร๊ายยยยยยยยย :-[
-
พาโชคของพี่หนูเเซ่บมากลูก :haun4: :pighaun:
-
อิพี่เอกนี่หวงก้างจริงๆ หึ้ยๆๆๆๆๆ
-
หือออออ ชอบคู่นี้จัง :mew1:
-
ีดุจริงๆ5555555555555555555555555555555555
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ตอนแรกก็นึกว่าเป็นนิยายสายฮา แต่พออ่านแล้วมันมีอะไรมากกว่านั้น ชอบคุณไรท์ที่ดำเนินเรื่องได้ดีมาก เขียนดีมากเลยค่ะ
-
อ่านรวดเดียวจบเลย ชอบมากเลยค่าาาา
-
:pig4:
-
:katai2-1:
-
กลับมาอ่านรอบที่5ที่6แล้ว แงงงง พี่ยูคือที่หนึ่งในใจค่ะ
อยากมีพี่ยูเป็นของตัวเองงงงงงงงงง
-
สนุกมากๆ ค่ะ
:pig4:
-
เป็นเรื่องที่เรียลมาก ตอนพูดถึงศัพท์ทางคอมฯบอกเลยว่ามึนหัว55555 ช่วงแรกก็ทำเอาใจไม่ดีเพราะความไม่ชัดเจนในความสัมพันธ์ของพี่ยูกับพัช แต่พอมันเคลียร์แล้วถึงได้เบาใจ เอกกับเนมก็ผ่านอะไรกันมาเยอะ หน่วงใจมาก ดีใจกับทั้งสองคนมากที่สุดท้ายก็มีความสุขกันได้จริงๆซะที ชอบภาษามาก อ่านลื่นๆ เลย ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆให้อ่านค่ะ :L1:
-
สนุกมากกกก เป็นนิยายที่เรียลและชอบไปหมดทุกตรง ตอนแรกอาจงงๆบ้าง เพราะไม่ค่อยคุ้นกับคำศัพท์เรื่องคอมไอทีมากนัก ต้องไปหาเพิ่มเติมได้ความรู้และยิ่งทำให้สนุก ชอบความสัมพันธ์ของทุกคู่ คือมันเรียลมากกก เป็นธรรมชาติของคนเราทั่วไป ไม่เพ้อเเจ่มใสจนเกินไป ในช่วงแรกๆที่ทำให้น้องเคว้ง เจ็บจนต้องป่วย ด่าพี่ยูด้วยความหมั่นไส้ล้วนๆแต่ขณะเดียวกันเข้าใจ กับความสัมพันธ์ปุํบปับได้น้องเป็นเมีย แต่น้องเเว่นลูกก ความกวน แสบ มันน่ารักน่าเอ็นดูมากกก เป็นน้องเล็กสุดก็จริงแต่ความคิดดีมาก สยบพี่ยักษ์หื่นซะอยู่หมัด
คู่รอง เอกเนม ยิ่งดีเข้าไปอี๊กก เป็นสามตอนที่เเน่นไปด้วยเนื้อหาและอารมณ์ความรู้สึก สงสารเนม เราร้องไห้กับคู่นี้ ฮือออออออออออออออมันดีมากกกกกกกกกกกกกกกกก คุณเนมน่ารักกกกกกก อยากกอดฟัดแก้มน้องอ้วน พี่เอกสุดท่ายกลายพ่อบ้านใจกล้าไปกับพี่ยูมันสาแก่ใจ555555555555555
พี่เจนคือตัวแทนวายเวิร์ล นิพพานเมื่อคู่ที่เราชิฟเขาได้กัน อร๊ายยยย :-[
-
มาอ่านจากรีวิวค่า สนุกมากๆเลย จะนอนแล้วก็ปิดไม่ลง 5555
เค้าเพิ่งมาเรียนไอทีป.โท อินกะเรื่องตัวเองมากๆๆ ทุกคำศัพท์ ชีวิตพนง. คือใช่เลย
พี่ยูเป็นผู้ชายแบบที่ชอบเลยค่ะ อยากมีพี่ยูในชีวิตจริง แอร๊ยยย ><
พาโชคน่ารักน่าเอ็นดู ยิ่งน้องตัดผมแล้วยิ่งเพิ่มความน่ารักไปอีก
เค้าแอบเครียดกะคดี แต่ก็ดีที่จบได้ด้วยดีนะ
พี่เอกน้องเนมก็น่ารัก
ขอบคุณคนเขียนมากค่า ^^
-
:mew2: สนุกกกกกก
-
ชอบบรรยากาศที่ทำงานแบบนี้ฮือออออ น้องพัชหนูเข้าใจคำว่าดุไหมรู้กกกกกก อยากบีบน้อง! :man1:
-
พี่ยูคือที่สุดชั้นอยากได้เขา โซฮอตมาก อยากเปงเมีย ส่วนน้องพัชก็น่ารักขี้ยั่วด้วยชอบที่น้องเป็นงาน
-
:hao5: ตามมาอ่านเรื่องเก่า ที่เขียนไว้นะ
:o8:ชอบมาก ขอบคุณที่นำมาลงจ้า :กอด1:
-
พาโชคเวลาเมาน้วยยยยยเก่งจริงๆ
-
:pig4: :pig4:
-
ชอบพาโชค จังค่ะ น่าร๊ากกก :impress2:
-
คิดถึงจังเลยค่ะ
-
สนุกมากกกกกกก รักเลยเรื่องนี้ ชอบพาโชคและพี่ยูมากๆ น่ารักกกกกกกก :กอด1:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ เพิ่งได้มาอ่าน ชอบมากเลย ถึงงงกับศัพท์เฉพาะทาง แต่เราก็ดำน้ำดำนาไปได้
-
:pig4:
-
หวายยยยย หึงกันไปหึงกันมาแต่ทำซึนกันทั้งคู่ หวายๆๆๆๆ
-
มันยังไงอ่ะพี่ยู มันยังไ :serius2:งงงงง
-
อิพี่ยู จะเอาไง ยังไม่ได้คะแนนจากชั้นสักแต้ม น้องโชคหนีไปลูกกกก
-
จบแล้วววววว ดองไว้นานเพิ่งมีโอกาสได้อ่าน สนุกมากๆเลยค่ะ อ่านแล้วไหลลื่นดีมาก อาจจะงงกับศัพท์เฉพาะบ้าง แต่สนุกจริงๆค่ะ ชอบสไตล์การเขียนแบบนี้จัง มันไม่ใช่แนวแบบพีคๆว้าวๆ แต่มันเรื่อยๆอ่านแบบวางไม่ลงอยากอ่านไปยาวๆ ชอบมากนะคะ และขอบคุณที่เขียนนิยายดีๆมาให้ได้อ่านนะคะ o13
-
เพิ่งอ่านตอนพิเศษ พี่เอกกับคุณเนมจบ ฮืออออ อยากกอดคุณเนม อดทนอะไรขนาดนั้น คู่นี้คือทรหดมาก ดีใจที่แฮปปี้
-
น่ารักดีครับ แต่ผมไม่ชินคำศัพท 555
-
โอ้ยยยย ชอบมาก ทำไมเพิ่งจะได้อ่าน :hao5:
-
ชอบมากกกกก ชอบทั้งสองคู่เลย แต่ยอมใจเนมจริงๆ อดทนรอเก่งมากจริงๆ แต่ก็เข้าใจพี่เอก แงงงงงงง น่าจะเจอเรื่องนี่เร็วกว่านี้ :impress2:
-
นี่ตามอ่านทุกเรื่องเลยนะคะ เรื่องแรกที่ซื้อเลยคือพันธะกุหลาบ ตามมาด้วยคอฟฟี่ จริงๆคือไม่รู้ว่าผู้แต่งคนเดียวกัน จนไปได้น้องคนดีมาอ่าน เพื่อนว่ามีอีกเล่มเป็น ช่างสัก ทีนี้ยาวเลยค่ะ พยายามหาว่าใครเขียน พูดตามตรงเลยค่ะว่าติดีลาสำนวนละการเดินเรื่องมาก ชอบจริงๆ ขอบคุณนะคะ ที่สร้างสรรค์ผลงานดีๆให้อ่าน
-
เนื้อหาดีมากจริงๆค่ะ มาครบทุกอารมณ์เลย ภาษาที่ใช้ก็อ่านง่ายไม่สะดุดสละสลวยด้วย ยิ่งอ่านยิ่งอิน ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
Sent from my iPhone using Tapatalk
-
อ่านจนอิ่มเอมมาก ลุ้นทั้งคู่หลักคู่รอง แอบสงสัยคู่พี่เอกคุณเนมนิดนึงแต่ไม่คิดว่าจะมีซัมติงจริง แถมเป็นซัมติงเกือบ20ปี :hao5:
ขอบคุณคนเขียนมากนะคะ ตามไปซื้ออีบุ๊คมาทุกเล่มเลยค่ะ :3123:
-
อ่านรอบที่ร้อยแปดได้แล้ว 555555 เกือบจำบทได้หมดแล้ว เพราะชอบมาก เวลาอยากมีความสุขหรือฟินๆหัวใจก็เข้ามาอ่านตลอด รวดเดียวจบ รักพาซวยกับพี่ยูมาก ชอบทุกอย่างที่เป็นเรื่องนี้ คิดว่าคงเข้ามาอ่านอีกนั้นแหละ ขอบคุณนักเขียนมากๆ ไม่รู้จะขอบคุณยังไงอีกนอกจากสนับสนุนผลงาน ซับพอร์ตนะค้าบบบ รอพร้อมแล้วจะหาเป็นเล่มมาเก็บไว้เป็นความทรงจำแน่นอน ขอบคุณอีกครั้งนะค้าบบบบ :กอด1:
-
ช่วงแรกอึมครึมมาก ลุ้นมาก แต่ทุกอย่างดีขึ้นเรื่อยๆ เลย น้องพัชร่ารักไม่ไหว พี่ยูก็น่าตีไม่ไหวในช่วงแรก
แต่ตอนหลังนี่รักน้องมาก หวงมาก ทุ่มมาก เอ็นดูนะคะ
ชอบบรรยากาศออฟฟิศนี้ ปล่อยมุขกันโบ๊ะบ๊ะมาก ยัน Q&Aท้ายเรื่องอ่ะค่ะ พัชเอ๊ยยยย 555
เรื่องพี่เอกกับคุณเนมคือแบรบๆๆ โคตรเศร้าเลย สงสารทั้งคู่ แต่ก็จบสวย
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ นะคะ
-
สนุกทุกคู่เลยครับ....
ตัวเองเรียนคอมมาเลยเข้าใจภาษาคอม ยิ่งสรุกเข้าไปใหญ่
นึกภาพบรรยากาศในอ๊อฟฟิศแบบนี้ออกเลยครับ 55555
-
อ่านสองสามรอบในหนึ่งปีมีอยู่จริง 55555555 เราชอบมากๆ ชอบบรรยากาศ ชอบน้องพัช และหัวหน้าโทรมาอย่ารับ 55555 ชอบพี่เจน ชอบคุณพี่ธาม สุดท้ายก็คงชอบนักเขียนเรื่องนี้แหละ อยากขอบคุณทุกครั้งเลยที่อ่านเพราะทำให้มีนิยายเรื่องนี้เกิดขึ้น และเขียนออกมาได้ดีและน่ารักมาก รักเสมออออ :กอด1:
ปล. เราคิดว่าตัวเองอ่านไม่ต่ำกว่า5รอบแล้ว55555555