7.ความสัมพันธ์แบบ one to many
“พัช ทำไมความสัมพันธ์ member กับ birthdate เป็น one to many”
พาโชคผู้กำลังความฝันของดีไซน์เนอร์ที่อยากให้สไลด์รูปภาพหน้าเว็บนั้นสลับขวาซ้ายแม้จะผิดหลัก ux* ให้เป็นจริง ดึงสติออกมาจากงานแล้วคิดตามสิ่งที่หัวหน้าบอกก่อนจะสะดุ้งสุดตัว
“ฉิบหาย ผิด”
มันว่าพร้อมกับยิ้มแหย
“มึงพูดเป็นการ์ตูนเลยพัช member มึงตายแล้วฟื้นซ้ำได้เหรอ”
พี่เอกบอกพร้อมส่ายหัว พวกเขากำลังพูดถึงการออกแบบ database system หรือระบบฐานข้อมูลของสมาชิกเว็บอะไรสักอย่างที่รับมาทำเมื่อไม่นานมานี้
“ตอนร่าง diagram ก็ทำให้มันเคลียร์ๆหน่อย มาแต่ละทีพี่นึกว่าทุ่งหญ้าสะวันน่า เส้นแม่งพันกันจนบางทีไล่แล้วยังมึน”
หัวหน้าประชดกับการทำงานไร้ระเบียบของพาโชค พาโชคเป็นคนทำงานเร็ว ฉลาด เทคนิคดี คิดในเรื่องที่คนอื่นคิดไม่ได้แต่ยังขาดประสบการณ์และความรอบคอบอยู่เยอะ
“ขอโทษครับพี่ ตอนทำคงมึน”
“มึงก็เบลอเกิน”
พี่เดี่ยวว่าจบพี่บอลก็ว่าบ้าง
“นั่นใช้มือทำเหรอพัช ทำไมมันเละขนาดนั้น”
พัชมุ่ยหน้า มนุษย์สาย software developer จำเป็นจะต้องมีความสามารถพื้นฐานของหลายสิ่งไม่ว่าจะเป็น การเขียนโปรแกรมหลายๆภาษาขึ้นอยู่กับว่าหน้าที่ตัวเองนั้นคืออะไร ใช้ภาษาอะไรเขียน พื้นฐานการออกแบบหรือไม่อย่างเลวก็ต้องตัดรูปในโฟโต้ช็อปได้ การออกแบบ flowchart diagram พื้นฐาน ux/ui ความเข้าใจ server เบื้องต้นและอื่นๆอีกมากมายที่นึกยังไม่ออกและเหนือสิ่งอื่นก็คือพื้นฐานความรู้ของ database system ซึ่งว่าด้วยการจัดการกับฐานข้อมูล
“ทำไมที่พัชทำมันผิดคะ”
เจนที่เป็น designer เต็มตัวผู้ฟังพี่ๆรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้างถามพี่เอก
“อธิบายง่ายๆเลยเจน member คือคนที่มาสมัครสมาชิกในเว็บนั่นแหละ member คนนึงมีวันเกิดได้วันเดียว เพราะฉะนั้นที่ถูกต้องเป็นความสัมพันธ์แบบ one to one”
เจนพยักหน้าหงึกหงักก่อนที่พี่เอกจะอธิบายต่อ
“ส่วน one to many เหมือน member คนนึงมีเบอร์โทรได้หลายเบอร์ นอกจากนั้นก็มีความสัมพันธ์แบบ many to one, many to many แต่พี่นึกไม่ออก”
“many to one คือฮาเร็ม ผู้ชายหนึ่งมีหญิงหลายคน ส่วน many to many นี่เป็นกลุ่มใหญ่”
การโยงเรื่องงานเข้าเรื่องสัปดนได้ไม่ใช่เรื่องแปลกประหลาดสำหรับห้องนี้แต่อย่างใด ดูเหมือนจะเห็นภาพได้ง่ายกว่าที่พี่เอกพยายามอธิบายตอนแรกด้วยซ้ำ
“งี้พี่ยูเป็นแบบ one to many ไหมคะ”
เจนมันประชดหัวหน้า ซึ่งหัวหน้าก็ไม่ได้ยอมให้ตัวเองโดนเล่นอยู่คนเดียว
“ของเจนในฟิลด์ข้อมูลเท่าที่พี่ดูน่าจะเป็น null* ความสัมพันธ์แบบ one to none”
“แบบไหนพี่”
พี่เดี่ยวเย้า
“แบบไม่มีใคร”
พอพูดจบพี่ๆก็ขำกันทั้งห้องไม่เว้นแม้แต่น้องเล็กอย่างพาโชค พี่เจนเลยหันไปแขวะ
“แล้วความสัมพันธ์อย่างแบบไอ้พัชล่ะคะ”
พี่เดี่ยวเหลือบมองน้องเล็ก
“กูไม่อยากมีความสัมพันธ์ด้วย”
พาซวยเบ้หน้าก่อนจะบอก
“กลับมานี่ผมก็นึกว่าทุกคนจะรักผมกันมากขึ้น”
น้องเล็กว่าแล้วพูดต่อ
“ผมเป็นแบบ one to one รักใครแล้วรักเลย”
พาโชคบ่นไก่กาไปเรื่อยพลางแก้งานอย่างเซ็งจิต โดยลืมเหลือบไปมองหน้าของพี่ยักษ์ที่เหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรสักอย่าง
“พัชอยู่ไหม”
เป็นเวลาเกือบสามอาทิตย์ที่หัวหน้าเทสเตอร์ไม่ได้โผล่หัวมาที่ห้องนี้เลย ถามใครก็รู้ว่าเป็นเพราะพาโชคไม่อยู่นั่นเอง
“ไม่อยู่”
พี่ยักษ์ว่าพร้อมกับมองเพื่อนตัวเองที่ดูท่าทางระริกระรี้เหลือเกิน แม้จะตอบไปแบบนั้นไอ้ธามก็ยังเดินตรงดิ่งเข้ามาในห้องอยู่ดี
“ว่าไงพนักงานใหม่ จำงานได้ไหมว่าทำยังไง”
เขาเอ่ยทักพาโชคที่นั่งหน้ายุ่งอยู่หน้าคอม
“หยุดไปนานจนหาปุ่มเปิดคอมไม่เจอเลยพี่”
มันว่าติดตลก
“ร่างสคริปพี่ส่งให้ในเมลแล้วนะ”
พี่เขาพูดถึงสคริปที่จะไปบรรยายในมหาวิทยาลัยกลางกรุงที่เขากับหัวหน้าทีมเดลเวลอปเปอร์จบมากว่าสิบปีได้แล้ว
“ส่งมาแล้วเดินมาบอกทำไมคะ”
อันนี้เป็นเสียงน้องเจนผู้อดไม่ได้ที่จะแขวะพี่ธามที่นับวันจะยิ่งออกตัวแรงมากขึ้น
“คิดถึงเจนไงคะ”
พี่ธามว่า ส่วนเจนนั้นกรอกตาเบาๆพลางเหลือบไปมองหัวหน้าตัวเองที่ดูเหมือนคนตั้งใจทำงานแต่หูผึ่งตั้งใจฟังคนทางนี้เขาคุยกันและพอพี่ธามออกไปไม่ถึงห้านาทีประตูห้องเดฟก็ถูกเปิดขึ้นอีกครั้ง
“โชค ซื้ออะไรมากิน”
นานแล้วที่พัชไม่ได้เจอคุณเนม และเจอทีไรก็ถูกยักยอกของกินทุกครั้งไป และครั้งนี้ก็เป็นหมูปิ้งที่ซื้อมาตั้งแต่เช้าแต่ยังไม่ได้กิน
“ข้าวเหนียวหมูปิ้งครับ”
เจ้าตัวตอบพร้อมกับชูถุงให้ดู
“เอ้อลืม พี่เอกหวัดดี”
คุณเนมว่า พี่เอกปัดมือไปมา
“ถ้าจะลืมก็ไม่ต้องไหว้หรอก”
“งั้นต่อไปนี้ไม่ต้องไหว้แล้วเนอะ”
เจ้านายบอกก่อนจะทำหน้าตาจริงจังพร้อมกับถือวิสาสะแกะถุงข้าวเหนียวหมูปิ้งลูกน้อง
“ไม่ใช่หมูปิ้งนมสดเหรอโชค”
แล้วพอผิดหวังกับของในถุงก็โวยวายเป็นเด็กๆ
“กินของเขาแล้วยังจะเรื่องมากอีก ไอ้โชคมันไม่ชอบหมูปิ้งนมสด”
พี่เอกบอกเจ้านายที่ปกติไม่ค่อยเห็นหัวหรอก นอกจากยามมีประชุมแบบนี้
“หมูปิ้งธรรมดาอร่อยกว่าครับ”
เจ้าของถุงหมูปิ้งว่าก่อนจะละมือจากแป้นพิมพ์
“พี่เอก เนมอยากกินหมูปิ้งนมสด”
พอไม่ได้ดั่งใจก็หันไปหาพี่เอก ซึ่งพี่เอกก็ได้แต่ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย
“ในห้องประชุมก็มีข้าวให้กิน มาวุ่นวายที่นี่ทำไม”
ในบรรดาเจ้านายทั้งหลายก็มีพี่เอกนี่แหละที่ไม่เกรงกลัวใครทั้งสิ้น
“แล้วตกลงจะใช้ api* เว็บบอลเจ้าไหน”
คุณเนมเปลี่ยนเรื่องเพราะกลัวโดนไล่ที่ ลูกพี่ที่เสวนาเรื่องนี้กับพี่เดี่ยวมาสักพักตอบคุณเนม
“มีของเมกากับเยอรมัน ของเมกาเห็นว่า 30,000 บาทต่อเดือนแต่ไม่มีไทยลีคกับเจลีค ของเยอรมันมีครบแต่เดือนละแสน”
เรื่องมีอยู่ว่ามีลูกค้ารายใหญ่มาขอให้ทำเว็บเกี่ยวกับสถิติบอลให้โดยให้งบไม่น้อยแต่ทางบริษัทก็ยังคงต้อง save cost ให้ได้มากที่สุดเพื่อกำไร เพราะไม่ใช่แค่ต้องจ่ายค่าเช้าออฟฟิศ ค่าบุคลากร ค่าน้ำค่าไฟ แต่การทำงานสายนี้หมายถึงจะต้องจ่ายทั้ง hardware* และ software* ที่ต้องใช้งาน ซึ่งการจ่ายค่าลิขสิทธ์ software สำหรับ business นี่ไม่ใช่ถูกๆเลย นี่ยังไม่รวมค่า host domain หรือ api ที่จะต้องคำนวนให้พอกับขนาดงานและต้องเหมาะสมให้ลูกค้าจ่ายได้
“ใครไอคะ”
เจนเงยหน้าขึ้นมาถาม
“เอ พี ไอ เจน”
หัวหน้าพูดถึง API หรือ Application Programming Interface ที่ทำหน้าช่วยในการเข้าถึงหรือนำออกข้อมูลต่างๆจากเว็บไซต์ โดยเจ้าของบริการ API จะกำหนดขอบเขตในการเข้าถึงบริการต่างๆของทางเว็บไซต์ อย่างตอนนี้คือทางบริษัทอยากได้ข้อมูลของฟุตบอลลีคต่างๆทั่วโลกนั่นก็หมายความว่าจะต้องเช่าข้อมูลจากผู้ให้บริการ API ซึ่งวิธีการก็คือดึงข้อมูลมาเก็บใน database system ที่สร้างขึ้นมาเองอีกที
“เอนอี่ไอ้อู้เอื้องเอ้ยยย”
เจ้านายเคี้ยวหมูปิ้งไปว่าเจนไป
“คุณเนม กลับไปประชุม”
ลูกพี่ห้องเดฟบอกเมื่อทางผู้บริหารแชทมาตามในกลุ่มแต่เจ้าตัวยังเคี้ยวหมูปิ้งของพาโชคตุ้ยๆ
“พัชเอาไข่เจียวไปกิน”
ลูกพี่เอากล่องข้าวที่ซื้อไว้ตั้งแต่เช้าเดินมาวางไว้ให้ ก่อนจะเดินตามคุณเนมออกไปประชุม
“พี่ยักษ์แม่งใจดีกับมึงแปลกๆนะพัช”
สาวคนเดียวในห้องว่าพลางมองกล่องข้าวบนโต๊ะของน้อง ไอ้พัชยักไหล่อย่างไม่ยี่หระก่อนที่จะเปิดข้าวกิน
***
หลังจากอุบัติเหตุคราวที่แล้วชีวิตช่วงนี้ของพาซวยเหมือนจะไม่ค่อยซวยเท่าไหร่ เพราะใช้ชีวิตวนลูปแบบไปทำงาน กลับบ้านเล่นเกมส์แล้วนอน งานช่วงนี้ก็ไม่ค่อยยุ่งเท่าไหร่แล้วด้วย เห็นมีแต่หัวหน้างานที่ยุ่งกับมันมากขึ้นจนผิดสังเกต
‘พัช’
ในตอนที่พาโชคกำลังตั้งหน้าตั้งตาเล่นเกมส์ในมือถือเป็นปกติก่อนนอนโปรแกรมแชทที่ไม่ค่อยได้ใช้ก็เด้งขึ้นมารบกวนสายตา พัชมองชื่อคนส่งและข้อความก่อนจะขมวดคิ้วแน่น พัชเคยคุยกับหัวหน้าในแชทกลุ่มของที่ทำงานก็ไม่ใช่ว่ามันกับเขาจะเคยคุยกันเป็นการส่วนตัว
‘ครับ’
เด็กแว่นตอบไปด้วยประโยคปกติ ไม่นานนักเขาก็ตอบกลับมา
‘แขนหายดียัง’
พัชมองแขนตัวเองก่อนที่จะได้คิดอะไรเขาก็ถามมาใหม่
‘พี่ไปหาได้ไหม’
พัชมองข้อความนั้นซ้ำๆเหมือนตัวเองกำลังอ่านผิด ก่อนจะถามกลับไป
‘พี่เมาเหรอ’
แค่ชั่วอึดใจเขาก็ตอบกลับมา
‘ดื่มไปนิดเดียว รอพี่นะพัช’
เขาว่ากันว่านอกจากสายตาสั้นแล้วนั้นความเมาก็ทำให้คนเราหื่นได้ไม่ต่างกัน และพาโชคไม่ชอบแบบนี้เลย ไม่ชอบใจที่สุดท้ายแล้วเราก็จะคิดถึงกันแค่ในเวลาที่เมา
***
“พี่มาทำไม”
นั่นคือคำถามแรกที่พาโชคถามลูกพี่ตัวเองในยามเที่ยงคืนของคืนวันศุกร์ พี่ยูในชุดเดิมกับเมื่อกลางวันดูเปลี่ยนไปเล็กน้อยเมื่อหน้าตาเขาดูเหนื่อยอ่อน กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆถูกผสมกับกลิ่นแอลกอฮอล์จนได้กลิ่นเฉพาะตัว
“มาหาพัช”
แขกที่ไม่ได้รับเชิญเดินเข้าบ้านไปอย่างไม่ได้สนใจเจ้าของบ้านสักเท่าไหร่ ไม่เหมือนปากที่บอกว่ามาหา พาโชคเดินตามแขกเข้ามาในบ้านตัวเอง ลูกพี่นั่งลงบนโซฟาก่อนจะกอดเอวพาโชคไว้หลวมๆ เรื่องที่พี่ยูมือไวนั้นพัชเป็นคนนึงที่รู้ดีทีเดียว
“พี่เป็นอะไร”
คนที่นั่งอยู่ช้อนตาขึ้นมามองอย่างเหนื่อยอ่อน พาโชคมองสีหน้าที่ยามปกติไม่ได้เห็นก่อนจะแกะมือใหญ่ออกจากตัวเอง
“อยู่อย่างนี้ก่อน”
นอกจากเวลางานที่หัวหน้าดุและเด็ดขาดแล้ว สิ่งที่พาโชคพอจะรู้ก็คือนิสัยของลูกพี่นั้นในยามปกติแล้วก็ค่อนข้างจะเผด็จการทีเดียว เพราะฉะนั้นที่บอกให้อยู่อย่างนี้ก่อนจึงไม่ใช่การขอร้องแต่เป็นการบังคับ
“ไม่เอา”
แม้พาโชคจะดูเป็นเด็กที่ว่าง่ายแต่ยูเองก็รู้ว่าคนข้างหน้านั้นดื้อเงียบ
“พัช”
แต่เมื่อเขาบอกออกไปด้วยเสียงห้วนๆร่างกายที่ขยับหยุกหยิกในตอนแรกก็หยุดลง
***
เช้าวันนี้พาโชคตื่นมาด้วยสภาพไม่สดใสเพราะนอนไม่พอแถมร่างกายก็ปวดเมื่อยไปหมด ก่อนจะค่อยๆลุกจากเตียงด้วยสภาพเปล่าเปลือยแล้วคว้าผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำ พาโชคหยิบแว่นกรอบเหลี่ยมขึ้นมาสวมก่อนจะมองตัวเองในกระจกเป็นชีวิตประจำวัน แม่มันเคยสอนวันในตอนเช้าในตอนที่กำลังเตรียมตัวออกไปข้างนอกนอกจากจะส่องกระจกเพื่อดูว่าลักษณะภายนอกตัวเองแต่งตัวเป็นยังไงเรียบร้อยหรือยัง ให้ดูไปถึงข้างในด้วยว่าตัวเองพร้อมออกไปใช้ชีวิตรึยัง วันนี้อารมณ์เป็นยังไง ยิ้มให้ตัวเองก่อนจะออกไปข้างนอกอย่างมีสติ วันนี้ต่างออกไปเมื่อพาโชคเห็นตัวเองในกระจกด้วยสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกแถมคิ้วที่เรียงเป็นระเบียบนั้นยังขมวดแน่น
“พี่ยูแม่ง”
พัชคำรามในคอเพราะตัวต้นเหตุนั้นกลับบ้านไปตั้งแต่ไก่โห่แต่ทิ้งรอยบนคอ หน้าอกและต้นแขนไว้เพียบ มันอาบน้ำช้าๆเพราะยังอีกนานกว่าจะถึงเวลานัดกับพี่ธามไว้ วันนี้เห็นว่าจะไปดูสูทที่จะใส่ไปวันบรรยายด้วยกัน เพราะพัชไม่อยากใส่สูทสีดำตัวโคร่งที่เหมือนเจแปนซาลารี่แมนแบบที่พี่ธามเคยบอก นอกจากจะอาบน้ำช้าแล้ววันนี้เป็นครั้งแรกที่พัชเลือกเสื้อผ้าอยู่นาน
“ถ้ามันหนาวเหมือนญี่ปุ่นกูจะไม่ว่าเลย”
พาโชคทิ้งผ้าพันคอลงในลิ้นชักเช่นเดิมก่อนจะลูบรอยที่คอไปมาก่อนจะเลือกหยิบเสื้อยืดแขนยาวคอกลมตัวบางมาสวมในเวลาเดียวกันนั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น พาโชคมองชื่อ ‘หัวหน้าโทรมาอย่ารับ’ ที่ตัวเองเม็มไว้ก่อนจะถอนหายใจยาวแล้วกดรับ
“ตื่นยัง ไปกินข้าวกัน”
นี่คือคำทักทายของมนุษย์ผู้ทำความเดือดร้อนให้ผู้อื่น สำหรับพัชแล้วเซ็กส์เมื่อคืนกับหัวหน้านั้นดีมาก แต่กลับรู้สึกว่าไม่อยากได้มันอีกแล้ว
“ผมมีนัด ว่าจะออกไปกินที่ห้าง”
“ไปทำอะไร”
“ไปซื้อของ”
พาโชคตอบพร้อมกับกวาดตามองเตียงอันยับยู่ยี่ เห็นที่ว่าจะต้องรื้อซักก่อนออกไปข้างนอก
“ไปกับใคร”
“กับพี่ธาม”
พัชตอบโดยไม่ได้คิดอะไรพร้อมกับใช้อีกมือที่ว่างดึงผ้าห่มลงมากองบนพื้นเพื่อที่จะรื้อผ้าปูเตียงต่อไปโดยลืมสังเกตไปว่าสายที่ค้างอยู่เมื่อครู่ถูกตัดไปแล้ว
***
“กินไรดีพัช”
นั่นเป็นคำถามแรกที่พี่ธามถามเมื่อเห็นสีหน้าอิดโรยของพาโชค
“อะไรก็ได้พี่ หิวมาก”
คนเด็กกว่าบอกและเดินนำพี่ธามเข้าไปที่ร้านบุปเฟต์ พี่ธามขำก่อนจะถาม
“ไปโหยมาจากไหนวะ”
พาโชคหันกลับมาสบตากับคนเป็นรุ่นพี่ก่อนจะยิ้มโดยไม่ได้ตอบอะไร
“นี่กินหรือยัดวะ ทำงานเป็นกรรมกรเหรอพัช”
“กรรมกรออฟฟิศไงพี่ บางทีก็คิดว่าเป็นโปรแกรมเมอร์หรือทาส”
พัชบ่นไปเรื่อย
“ที่พี่ผันตัวมาอยู่ฝั่งเทสเตอร์เพราะแบบนั้นแหละ ตอนห้าปีแรกก็สนุกนะ งานท้าทาย พอเริ่มแก่แล้วรู้สึกเหมือนสมองถูกกินไปเรื่อยๆ”
“จริงพี่”
พาโชคว่าก่อนจะคีบเนื้อเข้าปาก
“ตอนแรกผมกะจะหาประสปการณ์หน่อยแล้วเปิดบริษัทเอาท์ซอร์ทเล็กๆไว้รับงาน ตอนนี้คิดว่าไปทอดลูกชิ้นขายท่าจะเวิร์คกว่า”
พี่ธามขำตามแล้วพยักหน้ารับ
“เออ มาขายข้างๆแผงน้ำเต้าหู้ปลาท่องโก๋พี่นะ”
การอยากลาออกไปขายลูกชิ้น กาแฟหรือก๋วยเตี๋ยวไม่ใช่สิ่งที่พี่ธามกับพาซวยคิดอยู่เพียงสองคน แต่มันเชื่อว่าโปรแกรมเมอร์เกือบ 90% คิดแบบนี้
“งานนี่รักอย่างเดียวอยู่ไม่ได้เลยนะ ถ้าเงินไม่ดี”
พี่ธามผู้ยังเห็นว่าเงินมันยังดีถ้าเทียบกับค่าครองชีพของคนไทยว่าก่อนจะเคี้ยวข้าว
“ยังสู้ที่เมกาไม่ได้พี่ พ่อผมอยากให้ผมไปทำงานที่นู่นมาก ทำงานแบบเราอย่างต่ำเดือนละแสน”
“ทำไมไม่ไปวะพัช”
คนเป็นพี่เหลือบมองพร้อมกับขมวดคิ้ว
“ภาษาอังกฤษผมแย่พี่”
พาโชคว่าพร้อมกับขำ หนึ่งสิ่งที่จะทำให้ทำงานใน software career ได้ดีก็ไม่พ้นภาษาอังกฤษ เพราะแหล่งค้นคว้าข้อมูลและ resource ทั้งหมดที่จะต้องใช้ทำงานมาจากฝั่งตะวันตกทั้งนั้น ฉะนั้นแล้ว software house ส่วนใหญ่ในเมืองไทยจึงมีเจ้าของเป็นต่างชาติ ที่ส่วนใหญ่เข้ามาตั้งบริษัทในไทยก็เพราะค่าเงินในการจ้างบุคลากรต่ำ
“เออ เห็นอยู่ว่าแก้บัคไปเปิดกูเกิลแปลไป”
พี่ธามว่าพลางขำ
“ผมว่าผมต้องไปเรียนภาษาเพิ่มแล้ว ไม่ไหวจริงๆ วันก่อนบัคแล้วไปเจอฝรั่งแก้บัคได้ในยูทูปว่าจะถามเขา สรุปมานั่งงงกับภาษาอังกฤษว่าจะถามยังไง”
พี่ธามขำตามก่อนจะบอก
“ไอ้ยูไง ภาษาอังกฤษโคตรเทพ มันเรียนอินเตอร์ตั้งแต่เด็ก”
พาโชคพยักหน้ารับเพราะมันเคยได้ยินพี่ยูคุยโทรศัพท์กับลูกค้าต่างชาติบ่อย สำเนียงนี่เหมือนติดอยู่ปลายลิ้นเลยทีเดียว แต่กลับกันเวลาพูดภาษาไทยก็ไม่ได้ติดสำเนียงภาษาอังกฤษแม้แต่น้อย เว้นแต่จะเมาแล้วมีหลุดบ้าง
‘right there?’
พัชนึกถึงเสียงกระเส่าที่ถามชิดกับหูเมื่อคืนในขณะที่เขากำลังสวนสะโพกเข้าออก ตัวเองที่นอนแยกขาให้อีกคนเข้ามาทาบทับทั้งตัวพร้อมกับสบกับสายตากับนัยย์ตาเยิ้ม แรงเสียดสีเข้าออกตรงกลางลำตัวทำเอาพาโชคหายใจหอบและไม่มีแรงที่จะทำอะไรเว้นแต่กลั้นเสียงครางเอาไว้
“ทำไมหน้าแดง”
พี่ธามถามพร้อมกับขมวดคิ้วแน่น
“ร้อนมั้งพี่”
พัชว่าพร้อมกับยิ้มแหย
“ร้อนดิ ใส่เสื้อแขนยาวมา”
พี่เขาว่าก่อนจะมองที่เสื้อยืดแขนยาวของมันที่มองยังไงก็ไม่เหมาะกับอากาศของเมืองไทย
“อันนี้สวยว่ะพัช เหมาะกับพัชนะ”
พี่ธามพูดถึงสูทสำเร็จรูปสีน้ำเงินเข้มของแบรนด์ดังที่พัชมองอยู่หลายรอบ
“ลองได้นะคะ กำลังลดอยู่ด้วยค่ะ”
พนักงานขายคนสวยเดินออกมาบอกพร้อมกับเชื้อเชิญให้เข้าไปข้างในร้าน พาโชคเดินวนอยู่สองสามรอบก่อนจะขอลองชุดสีน้ำเงินอันนั้น
“เชิ้ตสีขาวก็ลดอยู่เหมือนกันค่ะ”
เธอบอกพร้อมกับยื่นเสื้อผืนเรียบเนื้อดีให้อีกตัว พาโชครับมาโดยง่ายก่อนจะเดินเข้าห้องลองชุดก่อนจะค่อยๆสวมชุดราคาไม่ได้ถูกนักด้วยความระมัดระวังและก็พบว่าเหมาะกับตัวเองมากกว่าชุดสีดำอยู่ที่บ้านโข
“ออกมาดูหน่อย”
พัชที่ไม่ค่อยมั่นใจนักเดินออกมาให้พี่ธามผู้ที่แต่งตัวดีอยู่เสมอดูให้ เขายิ้มให้ก่อนที่จะขมวดคิ้วพลางขำ
“ติดกระดุมผิด”
พี่ธามว่าพลางปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตเม็ดบนสุดตรงปกที่ติดกับรังดุมเม็ดที่สอง พัชขำกับความเอ๋อของตัวเอง มันก้มมองมือที่หยุดนิ่งเมื่อกระดุมถูกปลดออกก่อนจะเหลือบมองใบหน้าของคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“ไม่เป็นไรพี่ เดี๋ยวผมติดเอง”
พัชว่าพร้อมกับรวบสาปเสื้อเข้าหากันแล้วหมุนตัวเข้าไปที่ห้องลองชุด พี่ธามคงเห็นรอยแดงจ้ำหลายจุด...นั่นเป็นสิ่งที่พาโชคบอกตัวเองก่อนจะถอนหายใจแรงแล้วเปลี่ยนกลับไปใส่ชุดเดิมของตน
“เอาชุดนี้ครับ”
มันบอกพนักงานพร้อมกับยื่นบัตรเครดิตให้
“พัชใส่สีนี้เข้ากว่าสีดำพี่ว่า”
พาโชคยิ้มรับกับคำบอกของหัวหน้าฝั่งเทสเตอร์
“พี่จะไปดูอะไรต่อไหม”
“ไปร้านการ์ตูนชั้นบนก่อน”
พัชพยักหน้าก่อนจะเดินนำไปที่จุดจ่ายตังค์ พวกเขาไม่ได้สนิทกันพอที่จะถามเรื่องรอยนั่นเพราะมันเป็นเรื่องส่วนตัว พี่ธามมองแผ่นหลังของคนเด็กกว่าตรงหน้า เขาลอบถอนหายใจอย่างที่พอรู้ว่าตัวเองกำลังรู้สึกไม่ปกติแต่ก็ไม่ใช่ว่าจะทำอะไรได้
“วันพีชเล่มล่าสุดอ่านยัง”
คนเป็นพี่ถามเด็กที่กำลังยืนมองการ์ตูนใหม่บนชั้น งานอดิเรกของผู้ชายก็มีอยู่ไม่กี่อย่าง รถ หุ่นยนต์ การ์ตูน กล้อง คอมพิวเตอร์หรือไม่ก็พวกสิ่งของอิเล็กทรอนิคส์และปฏิเสธไม่ได้ว่าบางทีก็เป็นผู้หญิง...
“ยังครับ”
“พี่ซื้อแล้ว เดี๋ยวเอาไปให้ที่ทำงาน”
คนเป็นพี่บอกก่อนจะเหลือบไปเห็นคนรู้จักที่เดินอยู่ข้างนอกนั่น
“หมวย”
เขาเดินออกมาทักสาวหน้าตาค่อนไปทางจีนอย่างชื่อก่อนจะกวักมือเรียกพาโชคที่ยืนอยู่ในร้านการ์ตูนให้ออกมา
“พัชนี่พี่หมวย เป็นอาจารย์อยู่ที่ม.ที่เราจะไปบรรยาย เป็นเจ้าของโครงการด้วย”
“สวัสดีครับ”
พัชไหว้คนที่ยืนตกใจอยู่ตรงหน้า
“ตกใจหมดเลยแก สวัสดีค่ะน้องพัช”
เธอว่าก่อนจะหันมารับไหว้เด็กรุ่นน้องที่เพื่อนบอกไว้ว่าจะไปช่วยกันที่วันบรรยายหรืองานประชุมวิชาการที่ทางคณะจัดขึ้น หมวยจบจากที่นั่นมาเกือบสิปปีก่อนจะกลับไปเป็นอาจารย์ เรียนรุ่นเดียวกันกับธาม เรียกได้ว่าลู่ถูลู่ถังจบมาพร้อมกันเลยทีเดียว
“มาทำอะไรกัน”
เธอถามพร้อมกับยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
“นี่แฟนเก่าไอ้ยู”
แต่ลูกพี่ฝั่งเทสเตอร์กับไม่ได้ตอบตรงคำถาม พี่หมวยที่มีศักดิ์เป็นถึงอาจารย์และดูเยือกเย็นเมื่อต้นจิ๊ปาก
“มึงหยุดเลยอีธาม เลิกพูดถึงประสปการณ์แย่ๆในชีวิตกู”
พาโชคที่ยืนอึ้งในตอนแรกหลุดขำกับท่าทีที่เปลี่ยนไป
“ผมเป็นลูกน้องพี่ยูครับ”
“เรื่องเรียนเรื่องงานไม่เถียงหรอกน้องพัช แต่อย่าไปติดนิสัยแบบมันมานะ โอโห จะสิบปีพูดแล้วก็ยังขึ้น”
พาโชคขำคนที่พึ่งรู้จักกัน
“เยอะไปแล้วอาจารย์”
พี่ธามว่าพลางขำจนตัวโยน
“ก็ตอบคำถามกูดีๆสิคะ มาทำอะไร ไม่ใช่ให้มาพูดถึงอะไรก็ไม่รู้”
เธอขำตามผู้ชายสองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“มาซื้อของ กินข้าว เดินเล่น”
ธามบอกก่อนจะคุยกันสัพเพเหระตามประสาเพื่อนที่นานๆเจอกันที พาโชคมองพวกเขากำลังคุยกันออกรส พี่หมวยเป็นคนสวยตามสมัยนิยม ผิวขาวเนียน มีใบหน้าจิ้มลิ้ม รูปร่างพอเหมาะ ไม่แปลกเลยที่ใครคคนนั้นจะเคยชอบมาก่อน
“ไว้เจอกันนะน้องพัช”
พวกเขาคุยกันอยู่นานพอๆกับที่พัชยืนเหม่อ พาโชคดึงตัวเองกลับมาก่อนจะไหว้ลาผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้า
แต่เดิมพาโชคไม่ใช่คนที่คิดมากจนน่ารำคาญแต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่คิดอะไรเลย มันรู้ว่าที่หลังๆมานี่พี่ยูใจดีกับมันมากขึ้นแต่นั่นไม่ใช่ความชอบหรือความรักแต่อย่างใด จะเรียกว่าเซ็กส์เฟรนด์ก็คงไม่แปลก พาโชครู้ว่าจริงๆแล้วความสัมพันธ์แบบนี้ก็แปลกอยู่ แต่ก็ไม่ได้อยากให้ความสัมพันธ์โอนเอียงไปทางใด ถึงได้ทำตัวปกติอย่างที่เป็น
‘กินข้าวยัง’
หนึ่งในคำถามโลกแตกที่พัชมักได้รับจากพ่อแม่แทบทุกวันแต่ไม่ใช่จากหัวหน้าของตนแบบในตอนนี้
‘เรียบร้อยครับ’
พัชเว้นระยะไปครู่ใหญ่ก่อนจะพิมพ์ตอบกลับไป เพราะมัวแต่ดูพี่ธามกำลังแนะนำการ์ตูน พาโชครู้ว่าที่พวกเขาเป็นกันอยู่นั้นแปลก พาโชคมองโทรศัพท์ของตัวเองด้วยความรู้สึกอึดอัดแต่ก่อนที่จะได้กดล็อคหน้าจอ ก็มีอีเมลล์แปลกๆเด้งเข้ามา หลายวันมานี้มันเลือกที่จะกดลบอีเมลล์โดยไม่ได้ดูเนื้อหาข้างใน แต่วันนี้พาโชคกลับเดินออกมาจากร้านการ์ตูนหามุมที่ไม่มีคนแล้วกดดูคลิปในอีเมลล์
ผู้ชายในคลิปที่ส่งมาวันนี้มีหน้าตาเหมือนลูกพี่มันเหมือนคลิปเก่าๆที่ส่งมา
...ยิ่งกว่านั้นคนที่อยู่ใต้ร่างสูงใหญ่คือตัวมันเองไม่มีผิด...
UX - User experience , ความพึงพอใจของผู้ใช้ที่มีต่อระบบ Null - ค่า null ใน field software คือไม่ทราบค่า ไม่ใช่ 0หรือไม่มีค่า
หัวข้อ: Error403 : เมื่อรักติดบัค #พาซวย || รายละเอียดการเปิดจองหนังสือ :] (อ่าน 211156 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก