14th Diagnosis: PTSD || บาดลึก
"พี่กล้า...ปล่อยครับ"เด็กหนุ่มเอ่ยเสียงเรียบ ดวงตาสีน้ำตาลภายใต้กรอบแว่นก้มมองร่างที่คุกเข่าอยู่บนพื้น อ้อมแขนแกร่งกอดเอวบางไว้แน่น ใบหน้าซุกกับหน้าท้องแบนราบส่ายพรืดอย่างดื้อดึง
"พี่กล้า ผมบอกให้ปล่อยครับ" แว่นเอ่ยย้ำด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่ายหัวใจ
"ไม่เอา!" ชายหนุ่มปฎิเสธเสียงแข็ง หลับหูหลับตากอดเด็กหนุ่มไม่ยอมปล่อย
"พี่กล้า..." คิ้วเริ่มกระตุกอย่างรำคาญใจ
"อย่าไปเลยนะ..." กวินภพอ้อนวอน ดวงตาสีรัติกาลมีแววหงอยเหงา ใบหน้าคมถูไถกับหน้าท้องของเด็หนุ่มผ่านทางเสื้อยืดตัว
หลวมของเขาอย่างออดอ้อน แว่นถอนหายใจเฮือกใหญ่
"...ผมแค่จะไปทิ้งขยะครับ"
แว่นไม่เข้าใจจริงๆว่าตัวเองตกหลุมรักผู้ชายติ๊งต๊องแบบนี้ไปได้อย่างไรกัน...
แต่ก็รักไปแล้วน่ะนะ
'แค่ไปทิ้งขยะอะไรกันล่ะ แว่นรู้มั้ยว่าระยะทางจากตรงนี้ไปถึงลิฟท์ใช้เวลาสองนาทีสี่สิบสามวิ จากลิฟท์ลงไปชั้นล่างสุดใช้เวลาสามนาทีสิบเจ็ดวิ จากชั้นล่างไปที่ทิ้งขยะอีกสองนาทีครึ่ง แล้วกลับมาอีก รวมสิบเจ็ดนาทีแล้วนะ สิบเจ็ดนาทีเลยนะแว่น!!' ชายหนุ่มที่กอดเอวเขาอยู่งอแง
กว่าจะเกลี้ยกล่อมได้เล่นเอาเสียพลังงานไปมากพอสมควร จริงๆชายหนุ่มมีแม่บ้านจากที่บ้านมาทำความสะอาดละนำขยะไปทิ้งให้ แต่แว่นขอให้อีกฝ่ายบอกปฎิเสธไปเพราะไม่อยากให้หญิงวัยกลางคนต้องเดินทางมาทำงานที่นี่แล้วกลับไปทำงานที่คฤหาสน์ต่อ ซึ่งกวินภพก็ยอมอย่างง่ายดาย
แต่ก็นั่นแหละ มาคิดดูดีๆอีกฝ่ายเคยขัดใจเขาที่ไหนกัน
เด็กหนุ่มหิ้วถุงขยะเดินออกมาจากห้อง จังหวะเดียวกับที่เหนือฟ้ากำลังจะเดินผ่านห้องของกวินภพพอดี
"อ้าว พี่เหนือ มาทำอะไรครับ?"
"เอ่อ...พี่เหรอ? พี่เอาหนังสือที่ยืมไปมาคืนเพื่อนน่ะ พอดีมันอยู่ชั้นนี้เหมือนกัน" เหนือฟ้าโพล่งข้อแก้ตัวแรกที่คิดได้ออกไป
"น้องแว่นจะไปทิ้งขยะใช่มั้ย ป่ะ เดี๋ยวพี่กดลิฟท์ให้"
"อ๋อ ไม่เป็นไรหรอกครับ พี่เหนือจะเข้าไปหาพี่กล้ามั้ยครับ?" แว่นถาม กระชับถุงขยะในมือไม่ให้ตก
"เฮ้ย ไม่ๆ เอ่อ...วันนี้พี่ไม่ค่อยสะดวก" อีกฝ่ายปฎิเสธอย่างร้อนรน "เอ้อ จริงสิ อย่าบอกไอ้กล้าได้มั้ยว่าพี่มา"
"อ้าว ทำไมล่ะครับ?" เด็กหนุ่มเอียงคอสงสัย เดินไปยังลิฟท์พร้อมกับร่างโปร่ง
"ก็ไอ้กล้ามันขี้น้อยใจ ถ้ารู้ว่าพี่มาหาเพื่อนคนอื่นแล้วไม่แวะหามัน เดี๋ยวก็งอนพี่อีก" เหนือฟ้าแสร้งถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย กดเปิดลิฟท์ให้แว่นเข้าไปก่อน เด็กหนุ่มยังคงมีสีหน้าไม่เข้าใจ
"งั้นทำไมพี่เหนือไม่แวะล่ะครับ"
"ก็แหม... พี่ก็กลัวไปขัดจังหวะ..." ชายหนุ่มประสานนิ้วมือทั้งสองข้างเข้าด้วยกัน เอาฝ่ามือกระทบกันเป็นจังหวะ "... ของไอ้กล้ากับน้องแว่นน่ะสิ"
"พี่เหนือ!!" คนโดนแซวค้อนหน้าแดงก่ำ
"ฮ่าๆๆๆ ขอโทษครับๆ" เหนือฟ้าหัวเราะ "แต่ถ้าแว่นยอมไม่บอกไอ้กล้า พี่จะบอกความลับของมันให้อย่างหนึ่ง โอเคมั้ย?"
"เรื่องอะไรเหรอครับ?"
ชายหนุ่มผมยาวยิ้มเจ้าเล่ห์
"แว่น! หายไปไหนมาตั้งนาน นี่พี่รอจนเลยเวลามาสี่นาทีห้าสิบเจ็ดวิแล้วนะ" กวินภพถลาเข้าไปหาเด็กหนุ่มทันทีที่ได้ยินเสียงเปิดประตูห้อง "ถ้าช้ากว่านี้พี่จะลงไปตามแล้วนะรู้มั้ย?"
"ขอโทษนะครับ พอดีรอลิฟท์นานไปหน่อย" แว่นตอบ เดินไปล้างมือที่อ่างล้างจานเพื่อกำจัดเชื้อโรคจากถุงขยะออก ร่างบาง
เม้มปาก ก่อนจะเอ่ยถามทั้งที่ยังไม่หันกลับไปมองชายหนุ่ม
"พี่กล้าครับ วันนี้เป็นวันพิเศษอะไรของเรารึเปล่า?"
'วันนี้เป็นวันพิเศษของไอ้กล้ากับน้องนะรู้มั้ย' เหนือฟ้าเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม
'วันพิเศษ? วันอะไรเหรอครับ?' แว่นถามอย่างงุนงง เด็กหนุ่มจำได้ว่าวันนี้ไม่ใช่วันเกิดของพวกเขา
'เรื่องนี้ต้องลองไปถามไอ้กล้าดูแล้วล่ะ' เหนือฟ้าก้าวออกจากลิฟท์เมื่อมาถึงชั้นล็อบบี้คอนโด ชายหนุ่มหันกลับมาโบกมือให้แว่นที่ตอนนี้ความอยากรู้อยากเห็นเต็มเปี่ยม 'โชคดีนะ'กลับมาสู่ปัจจุบัน กวินภพหรี่ตามองคนที่ล้างมืออยู่อย่างสงสัย ถามกลับด้วยน้ำเสียงระมัดระวัง
"ทำไมจู่ๆถึงถามล่ะ แว่นไปได้ยินอะไรมาเหรอ?"
"ก็...เปล่าหรอกครับ แค่รู้สึกว่าวันนี้พี่กล้าเกาะผมแจกว่าทุกวัน เลยสงสัย" แว่นตอบเสียงเรียบ เช็ดมือกับผ้าขนหนูที่แขวนอยู่กับตู้เย็น "แล้ว...สรุปว่าวันนี้วันอะไรเหรอครับ?"
"แว่นรำคาญพี่เหรอ" กวินภพครางหงิงเหมือนสุนัขบาดเจ็บ ทั้งภาพนั้นควรจะขัดกับร่างที่ใหญ่โตของอีกฝ่าย แต่กลับดูน่ารักอย่างบอกไม่ถูกในสายตาเด็กหนุ่ม
"เปล่าครับ..." แว่นเอ่ยย้ำเสียงหนักแน่น "แค่อยากรู้"
ชายหนุ่มไม่ตอบในทันที แต่กลับเดินเข้าไปในห้องนอน แว่นเดินตามเข้าไปอย่างสงสัย กวินภพหยิบกุญแจดอกเล็กออกมาจากหลังหนังสือเล่มหนึ่งบนชั้นแล้วไขลิ้นชักบนสุดของโต๊ะเขียนหนังสือที่แว่นสงสัยมาตลอดว่าทำไมถูกล็อกไว้ มือใหญ่หยิบกรอบรูปใบหนึ่งออกมาแล้วส่งให้คนตัวเล็กกว่า แว่นรับมาดูด้วยความงุนงง ในกรอบรูปนั้นเป็นพลาสเตอร์ยาลายโดราเอม่อนที่ถูกแปะอยู่บนกระดาษขาวซึ่งถูกเขียนด้วยลายมือหวัดๆของร่างสูงว่า 'คลินิคหมอแว่น' พร้อมทั้งลงวันที่ของวันนี้เมื่อสามปีที่แล้วเอาไว้
"ทุกปี พี่จะฉลองวันที่เราเจอกันอยู่คนเดียวหรือไม่ก็ชวนไอ้เหนือมาเป่าเค้ก มันยังหาว่าพี่บ้าอยู่เลยรู้มั้ยที่ทำอะไรไร้สาระแบบนั้น" ชายหนุ่มยกมือขึ้นเกาท้ายทอยอย่างเขินๆ ในใจลึกๆแอบกลัวอีกฝ่ายจะรับไม่ได้กับความโรคจิตของเขา
แว่นเงยหน้าขึ้นมองร่างสูงด้วยสีหน้าที่กวินภพอ่านไม่ออก
"งั้นปีนี้ไปฉลองกับผมมั้ยครับ?"
"เอ๊ะ?" กวินภพกระพริบตาปริบๆ ไม่แน่ใจว่าตนหูฝาดไปหรือไม่
"ก็วันครบรอบทั้งทีนี่ครับ" เด็กหนุ่มพยายามควบคุมตัวเองไม่ให้เผลอยิ้มแต่ไม่เป็นผล "ก็ต้องฉลองกันหน่อย"
และนั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้ทั้งสองมานั่งอยู่ในร้านอาหารอิตาเลี่ยนบรรยากาศดีที่ไม่ไกลจากคอนโดเท่าไหร่นัก ทีแรกแว่นรู้สึกเกร็งเล็กหน่อยเมื่อเห็นความหรูหราของตัวร้าน แต่เมื่อเห็นราคาของรายการอาหารที่แม้จะแพงกว่าอาหารที่เขากินเป็นประจำอยู่มาก แต่ก็อยู่ในหลักร้อยซึ่งแว่นถือว่ายังพอรับได้แม้จะไม่ชอบใจมากนักก็ตาม
“อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ...พี่รู้นะว่าคิดอะไรอยู่” กวินภพเอ่ยอย่างรู้ทัน หยิบบัตรสมาชิกและบัตรสะสมแต้มที่เต็มแล้วออกมาด้วยสีหน้าภูมิใจ “อย่าดูถูกพี่สิ”
“พี่กล้าน่ารักที่สุดเลยครับ” เด็กหนุ่มตาวาว
ทั้งสองก้มหน้าดูเมนู ถึงแม้แว่นจะชอบกินอาหารทุกสัญชาติทำให้ไม่มีปัญหาว่าตัวเองอยากกินอะไร แต่พอไม่ใช่บุฟเฟ่ต์ร่างบางก็ยังคงรู้สึกเกรงใจคนจ่ายเงินอยู่ดี
“วันนี้คุณลูกค้ารับเป็นอะไรดีครับ” บริกรหนุ่มในเครื่องแบบถามพร้อมรอยยิ้ม
“เอา สปาเก็ตตี้คาโบนาร่า ขนมปังกระเทียม ซุปข้าวโพด แล้วก็ซีซาร์สลัดครับ” กวินภพสั่งอาหารอย่างคล่องแคล่ว ติดอยู่ตรงที่ทุกเมนูคือของโปรดของแว่น ไม่ใช่ของร่างสูง
“ของผมเอาริบอาย มีเดียมแรร์ กับมันบด แล้วก็ซุปเห็ดหอมด้วยครับ” เด็กหนุ่มสั่งของโปรดของอีกฝ่ายอย่างไม่ยอมแพ้ เลิกคิ้วท้าทายคนตรงหน้าที่ยิ้มมุมปากรับคำท้า
“เครื่องดื่มรับเป็นอะไรดีครับ?” บริกรหนุ่มถามขณะจดรายการอาหารลงบนกระดาษ
“น้ำมะพร้าวครับ ใส่ลูกมะพร้าวมานะครับ” กวินภพสั่ง ยังคงไม่ละสายตาจากคนตัวเล็ก
“น้ำเปล่าไม่เย็นไม่ใส่น้ำแข็งครับ” แว่นจ้องอีกฝ่ายตอบอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน
หลังจากที่บริกรหนุ่มเดินจากไป กวินภพจึงถามเด็กหนุ่มด้วยสีหน้าของคนที่คุมเกมส์เหนือกว่า
“พี่รู้เรื่องแว่นน่ะไม่แปลกหรอก... แต่แว่นเนี่ยสิ...”
ถึงแม้เขาจะรู้อยู่แล้วว่าอีกฝ่ายก็แอบมองเขาอยู่เช่นกัน ทำให้พวกเขา ‘บังเอิญ’เจอกันบ่อยกว่าที่ควรจะเป็น แต่ร่างสูงก็อดแกล้งคนปากแข็งที่ตอนนี้มีสีหน้าซีดเผือดไม่ได้
“ก็…ผมได้ยินมา...” คนถูกจับได้แก้ตัว
“เหรอ...ได้ยินละเอียดจังนะ” ร่างสูงเท้าคางมองคนที่ตอนนี้เริ่มเปลี่ยนจากใบหน้าซีดขาวเป็นแดงก่ำอย่างรวดเร็ว “แล้วนี่ได้ยินอะไรมาอีกครับ หืม?”
“มะ…ไม่มีแล้วครับ” แว่นผุดลุกขึ้นจากเก้าอี้ “ผมไปห้องน้ำนะครับ”
กวินภพมองตามคนที่รีบร้อนเดินออกไปอย่างนึกสนุก นานๆเขาจะได้เห็นท่าทีอย่างอื่นนอกจากสีหน้าเรียบเฉยของเด็กหนุ่ม
อยากเห็นบ่อยๆจัง...“คนบ้า บ้าๆๆๆ”
แว่นไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากำลังด่าร่างสูงที่ทำตัวเหมือนรู้อยู่แล้วว่าเขาแอบมองอีกฝ่ายอยู่ตลอด หรือกำลังด่าตัวเองที่ตกหลุมพรางเล่นเกมส์กับอีกฝ่ายเมื่อครู่ เด็กหนุ่มวักน้ำใส่หน้าเรียกสติ หยิบทิชชู่มาซับใบหน้าพร้อมกับสำรวจความเรียบร้อยของตัวเองในกระจก
“ตั้งสติไว้แว่น” เด็กหนุ่มเตือนตัวเองเบาๆ แล้วเดินออกจากห้องน้ำเพื่อกลับไปที่โต๊ะ ระหว่างทางจากห้องน้ำไปโต๊ะอาหารของเขาเป็นโซนวีไอพีที่วันนี้มีเพียงโต๊ะเดียวที่ถูกจับจอง เนื่องจากโซนธรรมดากับวีไอพี่ต่างกันแค่ความโรแมนติกของการตกแต่ง มีเพียงพุ่มไม้โอบล้อมรอบทิศ เถากุหลาบพันตกแต่งซุ้มทางเข้า และน้ำพุวีนัสที่ใจกลางโซนที่ทำให้บรรยากาศดูหรูหรากว่าโซนที่เขานั่ง ทำให้แว่นสามารถมองเห็นคนสองคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะริมหน้าต่างได้อย่างง่ายดาย
นั่นมัน...
เด็กหนุ่มก้มหลบหลังพุ่มไม้ที่สูงระดับเอวของตัวเองทันที ก่อนจะค่อยๆกระดื๊บๆไปยังพุ่มที่ใกล้ที่สุดเพื่อที่จะได้มองเห็นคนทั้งสองชัดๆ
ชายหนุ่มในชุดสูทราคาแพงที่นั่งอยู่ฝั่งนึงของโต๊ะกะจากสายตาดูเหมือนจะอายุราวๆสามสิบปลายๆ หรืออาจจะเป็นสี่สิบต้นๆที่ดูแลตัวเองดีมากๆ แม้จะนั่งอยู่แต่เด็กหนุ่มมั่นใจว่าอีกฝ่ายน่าจะสูงกว่ากวินภพหรือแม้แต่ติณณ์ภพเสียอีก ใบหน้าคมหล่อเหลาแทบไม่ถูกแตะต้องโดยร่อยรอยแห่งกาลเวลา จมูกโด่ง ริมฝีปากได้รูป ดวงตาคมดุสีควันบุหรี่บ่งบอกว่าชายหนุ่มต้องมีเลือดของชาวต่างชาติไม่มากก็น้อย ยังไม่รวมโครงหน้าที่ดูอย่างไรก็ไม่ใช่คนไทย เส้นผมสีดำสนิทตัดกับผิวที่แม้จะขาวแต่ก็ไม่ได้ทำให้อีกฝ่ายดูบอบบาง อาจเป็นเพราะกล้ามเนื้อที่ไม่อาจถูกซ่อนจากสายตาของผู้คนด้วยชุดสูทสั่งตัดพอดีตัวนั้นก็เป็นได้
แต่คนที่ทำให้แว่นต้องมาทำตัวเป็นนินจาผลุบๆโผล่ๆอยู่ตามซอกหลืบแบบนี้คือเด็กหนุ่มร่างเล็กในชุดเสื้อมีฮู้ดแขนกุดและกางเกงขาสั้นน่ารักน่าเอ็นดูที่นั่งก้มหน้าก้มตาอยู่อีกฝั่งของโต๊ะ
“พื้นร้านอาหารมันมีอะไรน่าสนใจขนาดนั้นเลยรึไง?” ชายหนุ่มถามด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
“ขะ…ขอโทษครับ” มีนรีบเงยหน้าขึ้น แต่ก็ก้มลงไปอีกแทบจะในทันที ดูท่าร่างสูงจะชินกับพฤติกรรมนี้แล้วถึงได้เลิกสนใจแล้วทานอาหารของตัวเองไปอย่างไม่สบอารมณ์่
“เอ่อ...คุณเชษฐ์ครับ..” เสียงหวานแผ่วเบาจนแว่นแทบจะมุดหัวผ่านร่องกระถางที่ใส่พุ่งไม้เข้าไปฟัง
เจ้าของชื่อไม่ตอบ แต่ก็วางส้อมกับมีดลงเป็นเชิงอนุญาตให้เด็กหนุ่มตรงหน้าพูดต่อ
ชื่อคุณเชษฐ์สินะ...
“คือ…วันเสาร์หน้าจะมีงานออกซุ้มของคณะ...”
“ไม่อนุญาต” ชายหนุ่มตอบทันทีอย่างไม่ให้เสียเวลา มีนมีสีหน้าเศร้าหมองลงวูบนึง ทำให้แว่นเริ่มตระหนักได้แล้วว่าการหายตัวไปของคนตัวเล็กอาจจะไม่ใช่ทางเลือกของเด็กหนุ่มเสมอไป
“ผมไม่ไปอยู่แล้วครับ เขาไม่ได้บังคับ” มีนตอบเสียงแผ่ว “แต่...คือ...”
“…”ชายหนุ่มกอดอกรอคำพูดที่หลุดออกมาจากปากอีกฝ่ายทีละคำอย่างอดทน
“งานวันเสาร์นี้ คุณธารก็จะไปช่วย...”
แว่นได้ยินมาเหมือนกันว่าวันเสาร์หน้าที่มีการออกซุ้มของแต่ละคณะในงานของมหาวิทยาลัย พี่อุ่นอาสามาช่วยแทนไทยเฝ้าซุ้ม เล่นเอาสาวๆ(และหนุ่มๆบางคน)ปีหนึ่งตื่นเต้นกันใหญ่
แต่มันเกี่ยวอะไรกับผู้ชายคนนี้ล่ะ
‘คุณเชษฐ์’ชะงักมือที่กำลังเอื้อมไปหยิบแก้วไวน์ของตน ชายหนุ่มมีสีหน้าไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัดที่ได้ยินชื่อของพี่อุ่น
“เธอต้องการจะสื่ออะไร มีนา?”
“ผมแค่คิดว่า คุณธารน่าจะดีใจ....” เด็กหนุ่มก้มหน้างุด แต่ถูกมือใหญ่เชยคางมนขึ้นให้มองมาที่ตน เชษฐ์ที่โน้มตัวเข้าไปใกล้ร่างบางจนเกินกว่าคนรู้จักจะมีสิทธิ์ทำเอ่ยเสียงเย็น
“ฉันเอ็นดูเธอมากนะมีน ถ้าเป็นคนของฉันคนอื่น เธอได้หายตัวไปตั้งแต่วันแรกที่ธารรับรู้การมีตัวตนอยู่ของเธอแล้ว”
“ครับ...ผมทราบ” มีนตอบเสียงสั่น
หือ?
“อย่าเอาเรื่องที่เหนือการควบคุมของเธอมาคิดให้รกสมองเลย ยิ่งเธออยากจะซ่อมแก้วที่แตกมากเท่าไหร่ ผลลัพธ์ที่ออกมาก็จะทำให้เธอผิดหวังมากขึ้นเท่านั้น” เชษฐ์ละมือจากใบหน้าจิ้มลิ้มน่ารักของเด็กหนุ่ม “เรื่องของลูกชายฉัน ให้ฉันจัดการเอง”
ลูกชาย?สมองแว่นเริ่มประมวลผลตามคำพูดของอีกฝ่ายไม่ทันแล้ว
“แต่คนเป็นลูก อยากจะตัดยังไงก็ตัดพ่อแท้ๆของตัวเองไม่ขาดหรอกนะครับ” มีนยังคงดึงดันแม้น้ำเสียงจะสั่นด้วยความหวาดกลัว
“เชื่อเถอะ คนอย่างธาร อยากทำอะไรก็ทำได้ทั้งนั้นนั่นแหละ”น้ำเสียงของเชษฐ์ฟังดูภาคภูมิใจอย่างน่าประหลาด “เรื่องนั้นเขาได้ฉันมาเต็มๆ"
“แต่ว่า...”
“มีน ถ้าเธอยังไม่หยุด ฉันจะทำให้สมองเธอคิดอะไรไม่ออกนอกจากชื่อของฉัน..” เชษฐ์เอื้อมมือไปกุมมือเล็กที่วางอยู่บนโต๊ะ
“...ที่นี่ ตรงนี้ ตอนนี้ เอามั้ย?”
เด็กหนุ่มส่ายหน้าพรืด หยิบขนมปังเข้าปากแล้วเคี้ยวตุ้ยๆอย่างว่าง่ายด้วยสีหน้าแดงก่ำ
“เด็กดี...” น้ำเสียงที่อีกฝ่ายใช้ทำเอาขนาดแว่นที่แอบอยู่หลังพุ่มไม้ยังเขินแทน “คืนนี้ฉันจะให้รางวัล...”
แว่นรีบคลานออกมาจากตรงนั้นด้วยไม่อยากรับฟังบทสนทนาที่น่าอึดอัดใจต่อแล้ว ในหัวของเด็กหนุ่มเต็มไปด้วยคำถาม
มากมาย
ผู้ชายคนนั้น เป็นพ่อพี่อุ่น?
แล้วมีน...กับพ่อพี่อุ่น?
ฉับพลันท่าทีของพี่น้ำอุ่นที่มีต่อมีนก็ดูมีเหตุมีผลขึ้นมาทันที
“ไปห้องน้ำนานจัง พี่ว่าจะไปตามแล้วนะเนี่ย” กวินภพที่นังรออยู่นานเอ่ยอย่างเป็นกังวล
“คิวยาวน่ะครับ” แว่นนั่งลง พยายามสลัดความคิดฟุ้งซ่านออกไปจากหัว “พี่กล้า...”
“ครับ?” เจ้าของชื่อขานรับพร้อมรอยยิ้ม แว่นที่ไม่รู้จะเล่าให้อีกฝ่ายฟังอย่างไรได้แต่ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
“เปล่าครับ ผมแค่รู้สึกดีที่ชีวิตเราเรียบง่ายแบบนี้”
“หือ? มาอารมณ์ไหนเนี่ย” ชายหนุ่มหัวเราะ หั่นเสต็กริบอายของตนเป็นชิ้นพอดีคำแล้วนำมาจ่อที่ริมฝีปากเล็ก “ทานเยอะๆนะ จะได้โตไวๆ”
“ไม่ทันแล้วล่ะครับ” เด็กหนุ่มว่า แต่ก็ยอมงับอาหารที่อีกฝ่ายป้อนให้แต่โดยดี
เขาเพิ่งรู้สึกว่าความสัมพันธ์เรียบง่ายของตัวเองมีค่ามากกว่าสิ่งใดก็ตอนนี้เขารู้ว่าแทนไทยจะต้องเจอเรื่องปวดหัวอีกหลายยกต่อจากนี้ไปนี่แหละ
“ไม่ป้อนพี่บ้างเหรอ” กวินภพอ้อน
“ไม่ครับ ป้อนบ่อยแล้ว กินเองบ้าง” เด็กหนุ่มยักไหล่ตอบเสียงเรียบ เรียกสีหน้าน้อยใจจากกวินภพได้เป็นอย่างดี แต่อีกฝ่ายก็กลับมาร่าเริงทันทีที่คนตัวเล็กเอื้อมมือมากุมมือของเขาไว้เงียบๆ
“พี่กล้า...”
หลังจากที่กลับมาจากร้าน ทั้งสองก็อาบน้ำแต่งตัวเตรียมเข้านอนเหมือนวันปกติวันหนึ่ง กวินภพกำลังอ่านหนังสือที่ตนอ่านค้างไว้รอบนเตียงเมื่อร่างเล็กในชุดนอนลายหมูน้อยสีชมพูสดใสเดินเข้ามาในห้อง ชายหนุ่มเงยหน้าจากหนังสือเมื่อรู้สึกถึงน้ำหนักที่กดลงมาบนเตียง
“เสร็จแล้วเหรอ งั้นพี่ปิดไฟเล...” ริมฝีปากสีแดงอมชมพูประกบทาบทับริมฝีปากที่กำลังพูดอยู่ แว่นพยายามขยับริมฝีปากอย่างเงอะงะอย่างที่ตนเคยเห็นผ่านตาในหนัง ความไร้เดียงสาของร่างที่นั่งคร่อมอยู่บนตักของเขายิ่งทำให้กวินภพเครื่องติด ชายหนุ่มพลิกมาควบคุมเกมส์ด้วยการดูดดึงชิมริมฝีปากอิ่มน่าทานที่ล่อตาล่อใจตนมาหลายปี แว่นที่ไม่มั่นใจว่ากำลังเกิดอะไรขึ้นอ้าปากถาม เปิดโอกาสให้ลิ้นร้อนเข้าไปทักทายสำรวจความหวานในโพรงปากของเด็กหนุ่ม
‘นิ่งๆสิวะ!’
‘เฮ้ย! จับมันไว้!’“อื้อ!” เด็กหนุ่มผลักกวินภพออกทันที ชายหนุ่มมีสีหน้ามึนงงอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเข้าใจว่าเมื่อครู่เกิดอะไรขึ้น
“พี่…พี่ขอโทษ เมื่อกี้...รู้สึกแย่ใช่มั้ย?”
“มะ...ไม่ใช่นะครับ!”แว่นรีบแก้ไขความเข้าใจผิดก่อนที่เรื่องจะบานปลาย “ผมแค่ตกใจ...แต่เมื่อกี้รู้สึกดีมากเลยนะครับ”
กวินภพรู้สึกสมเพชตัวเองเบาๆที่ต้องให้คนตรงหน้าพยักหน้าอย่างขึงขังเพื่อยืนยันว่าตัวเองรู้สึกดีกับจูบของเขา
“จริงๆนะครับ” เมื่อเห็นอีกฝ่ายยังคงมีท่าทีไม่เชื่อ แว่นจึงเปลี่ยนยุทธการณ์ คล้องแขนรอบคอของชายหนุ่มแล้วโน้มหน้าเข้าไปอีกครั้ง “แต่ผม...ยังไม่ค่อยเป็น พี่กล้าสอนผมหน่อยได้มั้ยครับ..”
“…” กวินภพพยายามข่มความรู้สึกอยากจับร่างเล็กกดลงไปบนเตียงให้รู้แล้วรู้รอด มือใหญ่ประคองใบหน้าขาวอย่างทะนุถนอม
ก่อนจะประทับริมฝีปากลงไปอย่างแผ่วเบา “อ้าปากสิ”
ร่างบนตักเขาทำตามอย่างว่าง่าย กวินภพใช้ลิ้นหยอกเย้าลิ้นเล็กที่ยังไม่ประสีประสา ขณะที่แว่นพยายามเลียนแบบการเคลื่อนไหวของชายหนุ่มอย่างช้าๆ ไม่นานนัก กวินภพก็ดันร่างของเด็กหนุ่มที่อ่อนระทวยไปหมดทั้งตัวลงบนเตียง กดจูบย้ำบนริมฝีปากอิ่มที่บวมเจ่ออย่างรักใคร่ ชายหนุ่มใช้นิ้วโป้งเช็ดคราบใสที่เคลือบบนริมฝีปากของแว่นอย่างเบามือ กระซิบบอกคนที่นอนหอบหายใจตาปรือฉ่ำเยิ้มด้วยแรงอารมณ์
“นอนซะ...พี่ไปห้องน้ำก่อน”
“เอ๊ะ?..พี่กล้า!”เด็กหนุ่มหน้าแดงก่ำเมื่อเข้าใจว่าอีกฝ่ายหมายถึงอะไร
“ไม่ต้องห่วงครับ ถ้าแว่นพร้อมเมื่อไหร่...พี่จะรักแว่นไปจนถึงเช้าเลย” ชายหนุ่มบอกพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะผละออกจากร่างบางแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
เด็กหนุ่มชันตัวลุกขึ้นนั่ง หลังมือมีเลือดไหลซิบจากการจิกแขนของตัวเองไว้เมื่อครู่
เขาไม่ได้โกหก...เขารู้สึกดีกับจูบของพี่กล้า
แต่พอหลับตา ภาพของเหตุการณ์ที่เขาไม่อยากจะจดจำกลับแล่นเข้ามาในหัว
แว่นไม่รู้จริงๆว่าตัวเองจะพร้อมเมื่อไหร่...
และพอถึงตอนนั้น...กวินภพยังจะรับเขาได้อยู่มั้ย
“พี่กรครับ?”
แว่นในชุดนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่สามดินเข้ามาในโรงยิมของโรงเรียนที่เงียบสงัดเนื่องจากเป็นเวลาเกือบหกโมงเย็นแล้ว หลังจากที่ความจริงถูกเปิดเผยว่าแฟนที่อายุมากกว่าเขาสามปีเพียงแค่มาจีบเขาเพราะพนันกับเพื่อนไว้ ทั้งสองก็ไม่ได้เจอกันอีก ถึงแม้จะเจ็บ แว่นก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่ว่าจะถูกล้อถูกแกล้งแค่ไหน ร่างเล็กก็เพียงแต่นิ่งเฉย ไม่ตอบโต้ อย่างที่เขามักจะทำประจำเวลาถูกแกล้งก่อนหน้านี้ และได้แต่หวังว่าอีกฝ่ายจะเบื่อและเลิกไป หรือสำนึกผิดได้ในวันใดวันหนึ่ง
ซึ่งดูเหมือนจะเป็นวันนี้..
กรวิชญ์ส่งข้อความขอนัดเจอเขาที่โรงยิมแห่งนี้หลังเลิกเรียนเพื่อขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่ได้ทำลงไปก่อนที่ตนจะไปเรียนต่อมหาวิทยาลัยที่ต่างประเทศ
แต่ตอนนี้ก็ยังคงไม่มีวี่แววของเด็กหนุ่ม
“พี่กร..อุ๊บ!”เด็กชายถูกปิดปากไว้จากทางด้านหลัง แว่นพยายามดิ้นเพื่อให้ตัวเองเป็นอิสระแต่กลับถูกต่อยที่หน้าท้องไปหมัดหนึ่ง ร่างเล็กจุกจนตัวงอเมื่อถูกทุ่มลงไปกับพื้นแข็งๆของโรงยิม
“เก่งนักให้มั้ยมึง เห็นหน้านิ่งๆอย่างนี้กูยิ่งหมั่นไส้” พี่โจ๊ก หนึ่งในเพื่อนสนิทของพี่กรบีบกรามเขาอย่างแรงจนแว่นร้องออกมา
“ก็เจ็บเป็นเหมือนกันนี่หว่า”
“กล้องติดแล้วมึง” รุ่นพี่อีกคนถือกล้องวีดีโอเดินเข้ามา แว่นพยายามคลานหนีแต่กลับถูกผู้ชายอีกคนล็อคตัวไว้จากด้านหลัง พี่โจ๊กกระชากชุดนักเรียนของเด็กชายจนขาดวิ่น กระดุมกระเด็นไปคนละทิศ แว่นพยายามยกมือไหว้ขอให้อีกฝ่ายหยุด แต่เด็กหนุ่มไม่ฟัง มือของคนที่ล็อคตัวเขาไว้ฟ้อนเฟ้นร่างกายของแว่นอย่างหื่นกระหาย ขณะที่โจ๊กพยายามจับหน้าเขาไว้ให้ตัวเองบด
จูบได้ถนัด
แว่นรู้สึกเหมือนจะอาเจียน
เขากลัว..
“อะไรของมึงวะ มึงบอกแค่ว่าจะแกล้งน้องมันเล่นๆไม่ใช่เหรอ?!” เสียงโวยวายดังขึ้นจากด้านนอก เสียงที่แว่นจำได้ดี
เสียงพี่กร
“ช่วย...”
“มึงร้องไปมันก็ไม่มาช่วยมึงหรอก” เด็กหนุ่มหัวเราะ “มันนั่นแหละเป็นคนต้นคิด”
แว่นไม่อยากเชื่อสิ่งที่ได้ยิน
เขาไม่เข้าใจว่าตัวเองทำไอะไรผิด ถึงต้องมาเจอเรื่องแบบนี้
“ร้องเลยไอ้แว่น ยิ่งมึงร้อง กูยิ่งมีอารมณ์” โจ๊กเลียปากอย่างหื่นกระหาย ก่อนจะก้มตัวลงมาบดขยี้ริมฝีปากนิ่มของคนที่หนีไปไหนไม่ได้
แต่วินาทีที่ริมฝีปากเกือบจะสัมผัสกัน ร่างของเด็กหนุ่มก็ถูกเหวี่ยงออกไปจากร่างของเขาอย่างแรง กรวิชญ์รัวหมัดใส่เพื่อนสนิทของตัวเองไม่ยั้ง ก่อนจะหันกลับมาจัดการเพื่อนอีกคนที่ลอบเข้ามาจากด้านหลัง แว่นคลานหนีอย่างเร็วที่สุดทำที่เรี่ยวแรงจะอำนวย พลันสายตาเหลือบไปเห็นกล้องวีดีโอที่ตกอยู่บนพื้น มือเล็กรีบเอื้อมไปคว้ามันไว้ทันที
“แว่น เป็นอะไรรึ...โอ๊ย!”
แว่นใช้กล้องในมือหวดใส่ใบหน้าของกรเต็มๆจนอีกฝ่ายลงไปนอนกับพื้น ร่างเล็กในชุดขาดวิ่นวิ่งออกมาจากตรงนั้นโดยไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะเป็นอย่างไร สิ่งเดียวที่คิดคือต้องออกไปจากที่นั่นให้เร็วที่สุด
“ตายแล้วหนู ไปโดนอะไรมาจ๊ะ?!”
แว่นมาหยุดอยู่หน้าคลีนิคสัตวแพทย์ที่อยู่ห่างออกไปจากโรงเรียนประมาณหนึ่งกิโล ขาเรียวที่อ่อนล้าทรุดลงบนพื้นถนนหลังจากอะดรินาลีนที่หลั่งออกมาเริ่มลดลง ร่างเล็กกอดตัวเองแน่นราวกับกำลังหนาวสั่น คุณหมอที่กำลังปิดคลีนิคร้องอย่างตกใจแล้ววิ่งเข้ามาดูอการของเขา
“ฮึก…ช่วยด้วย...ฮึก...”
“ไม่เป็นไรนะจ๊ะ น้าอยู่ตรงนี้แล้ว ไม่มีใครทำอะไรหนูได้แล้ว”
“ฮึก..”
แว่นไม่ใช่คนที่ร้องไห้บ่อย แต่วันนั้น ร่างเล็กรู้สึกว่าตนใช้น้ำตาของตัวเองไปจนหมดสำหรับทั้งช่วงชีวิต
“!!!!”
เด็กหนุ่มลืมตาขึ้นจากความฝัน ร่างสูงที่นอนกอดเอวเขาอยู่ส่งเสียงงึมงำในลำคอเมื่อรับรู้ถึงการเคลื่อนไหวของคนข้างๆ ดึงรั้งร่างบางเข้ามาให้อ้อมกอดแน่นกว่าเดิม
แว่นขยับซุกตัวกับแผงอกแกร่ง นอนลืมตาฟังเสียงหัวใจที่เต้นเป็นจังหวะสม่ำเสมออย่างมั่นคงของชายหนุ่ม รู้สึกปลอดภัยทุกครั้งที่อยู่ในอ้อมกอดของร่างสูง
หลังจากนั้นคุณหมอก็พาเขาไปตรวจร่างกาย แว่นไม่เคยลืมใบหน้าของแม่ที่อาบไปด้วยน้ำตาและน้องชายวัยสิบขวบที่ร้องไห้จ้าด้วยความเสียขวัญที่เห็นแม่ร้องไห้หลังจากถูกทางโรงพยาบาลติดต่อ
แต่ถึงแม้จะมีวีดีโอที่พิสูจน์ว่าอีกฝ่ายมีความผิด ทางโรงเรียนที่ได้รับเงินสนับสนุนอย่างอุ่นหนาฝาคั่งและถูกข่มขู่จากผู้ปกครองของเด็กกลุ่มนั้นก็เกลี้ยกล่อมให้แว่นไม่เอาเรื่อง แน่นอนว่ามารดาของเขาปฎิเสธเสียงแข็ง แต่เมื่อถูกทนายฝั่งนั้นขู่ว่าจะให้ทางโรงเรียนเขาถูกไล่ออกหากพวกเขาดำเนินการแจ้งความ แว่นจึงขอร้องให้แม่ล้มเลิกความคิดนั้น
แว่นไม่เคยเห็นหน้ากรวิญช์อีก
แต่ใบหน้าของอีกฝ่ายและเพื่อนของเขาไม่เคยถูกลบเลือนไปจากสมอง
“อือ..แว่น...” ใบหน้าของกวินภพคลอเคลียอยู่ข้างแก้ม เด็กหนุ่มหลุดยิ้มขำออกมา ก่อนจะประทับริมฝีปากลงบนหน้าผากของอีกฝ่าย
เขาจะไม่ให้คนคนนั้นมาทำลายชีวิตเขาอีกครั้ง
ไม่มีวัน...___________
กสพท.ประกาศล้าววววววว
ขอแสดงความยินดีกับว่าที่น้องแว่น(?) ทุกคนนะจ๊ะ ขอให้ปีหนึ่งเจอพี่กล้าเป็นของตัวเอง//เอ๊ะยังไง? 5555
สำหรับน้องๆที่ติดโครงการก่อนหน้านี้ไปแล้วก็ขอแสดงความยินดีย้อนหลัง ไปเที่ยวให้เต็มที่ซะลูก ก่อนจะไม่มีเวลา55555
สว่นน้อง กส. อีกอึดใจเดียวค่ะ สัมภาษณ์สู้ๆน้า เป็นกำลังใจให้ จุ๊บๆๆๆ
หัวข้อ: [ตีพิมพ์กับ Hermit Books] Blind side รัก||ของ||แว่น ตอนพิเศษติณณ์เหนือ P.35 22/1/63 (อ่าน 417219 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก