16th Diagnosis: Pseudohermaphrodite || คาเฟ่เทพนิยาย
ในที่สุด วันงานออกซุ้มคณะของมหาวิทยาลัยที่ทุกคณะทุ่มเทแรงกายแรงใจช่วยกันทำออกมาก็มาถึง ในวันนี้ทั้งนักศึกษาจากในมหาวิทยาลัย นอกมหาวิทยาลัย เด็กนักเรียนที่สนใจ หรือแม้แต่ผู้ปกครองก็มาเดินในชมกันขวักไขว่เต็มพื้นที่ คณะแพทย์ปีนี้มาในธีม ‘คาเฟ่เทพนิยาย’ ที่ตกแต่งร้านกาแฟซึ่งเปรียบเสมือนดั่งเครื่องช่วยหายใจของนักศึกษาแพทย์ด้วยเหล่าเด็กเสิร์ฟที่แต่งตัวเป็นตัวละครจากเทพนิยายและนิทานก่อนนอนมากมายหลากหลายตัวไม่ว่าจะเป็นลูกหมูสามตัว เจ้าหญิงนิทรา เด็กเลี้ยงแกะ หรือแม้กระทั่งสโนว์ไวท์กับคนแคระทั้งเจ็ด
ทีแรกแว่นถูกเลือกให้เป็นหนึ่งในคนแคระ ซึ่งหากดูตามส่วนสูงของสโนว์ไวท์อย่างดาวคณะซึ่งสูงเกือบร้อยแปดสิบ แว่นคิดว่าสมเหตุสมมผลมากทีเดียว
แต่เมื่อเขากับแทนไทยเข้ามาในห้องแต่งตัวเพื่อรับชุดไปเปลี่ยน เด็กหนุ่มกลับได้ชุดที่ทางฝ่ายคอสตูมบอกว่ามีการเปลี่ยนฉุกเฉินเพราะคนที่ใส่ชุดนี้มาไม่ได้แทน
“ฮ่าๆๆๆๆๆ”
“เงียบไปเลยไอ้แทน”
แว่นด่าเพื่อนรักที่กุมท้องหัวเราะจนน้ำเล็ด เด็กหนุ่มอยู่ในชุดกระโปรงยาวคลุมเข่าและเสื้อคลุมสีแดงสดมีฮู้ดอันเป็นเอกลักษณ์
ของตัวละครตัวนี้ โชคดีที่เขาไม่จำเป็นต้องใส่วิกเพราะฮู้ดของเสื้อคลุมปิดบังศีรษะของเขาไว้ทั้งหมดอยู่แล้ว
“ตะกร้าปิกนิคอยู่นี่นะแว่น ข้างในมีโบรชัวร์ร้านอยู่ เอาไปเดินแจกรอบงานนะ” เพื่อนที่อยู่ฝ่ายคอสตูมสั่งแล้วเดินไปช่วยคนอื่นแต่งตัวโดยไม่รอให้แว่นได้ถามอะไร เรียกเสียงหัวเราะของแทนไทยให้ดังขึ้นไปอีก
“โชว์รอบงานด้วยว่ะ ฮ่าๆๆๆๆ”
“มึงก็ต้องเดินแจกใบปลิวมั้ยล่ะไอ้กระต่าย”
แทนไทยอยู่ในชุดสูทหางยาวสีเทา ในกระเป๋ากางเกงมีนาฬิกาพกสีทองห้อยอยู่ แต่สิ่งที่ทำให้ร่างสูงเข้าธีมตัวละครคือที่คาดผมติดหูกระต่ายสีขาวกับหางกลมปุกปุยที่ทำให้เด็กหนุ่มผมบลอนด์เข้มกลายร่างเป็นกระต่ายขาวจากเรื่องอลิซในดินแดนมหัศจรรย์
“ไม่เป็นไร กูหล่อ” แทนไทยฉีกยิ้มมั่นหน่าจนน่าหมั่นไส้
“เออ ไอ้เดือนคณะ แล้วนี่พี่อุ่นมารึยังอ่ะ?” แว่นหันมองไปรอบๆหารุ่นพี่สายรหัส
“เมื่อกี้โทรถามพี่อุ่นบอกเปลี่ยนชุดอยู่ น่าจะใกล้..เสร็จ...แล้ว..?” ดวงตาสีน้ำทะเลเบิกกว้าง แว่นหันไปมองตามสายตาของเพื่อนรักอย่างงุนงง ก่อนจะนิ่งค้างไปอีกคน
ร่างโปร่งของน้ำอุ่นอยู่ในชุดกระโปรงแขยตุ๊กตาสีฟ้าและขาวฟูฟ่องที่ปิดต้นขาไว้แทบไม่มิด ขาเรียวยาวสวมถุงน่องสีขาวสะอาด
ยาวเลยเข่าขึ้นมาครึ่งขา แต่ก็ยังไม่ช่วยปกปิดผิวกายขาวนวลเนียนของขาอ่อนของชายหนุ่ม วิกผมสีบลอนด์สว่างยาวไปจนถึงเอวถูกยึดไว้อีกทีด้วยที่คาดผมสีดำ ดวงหน้าสวยหวานที่ตอนผมสั้นก็แยกจากผู้หญิงยากพออยู่แล้วถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางค์เบาบาง มีเพียงดวงตาเรียวเล็กที่ถูกแปลงโฉมให้ดูโตขึ้นเล็กน้อย และริมฝีปากที่เคลือบด้วยลิปกลอสสีชมพูระเรื่อ มือ
เรียวพยายามดึงกระโปรงให้คลุมต่ำลงมามากกว่านี้แต่ไม่เป็นผล
“น้องเจน...พี่ว่ากระโปรงมันสั้นไปรึเปล่าครับ” น้ำอุ่นถามฝ่ายคอสตูมอย่างประหม่า
“ไม่หรอกค่ะ สวยแล้ว เดี๋ยวพี่อุ่นแจกใบปลิวนะคะ เจนจะให้แทนถือป้ายโปรโมท” เด็กสาวส่งตะกร้าใบคล้ายๆกับของแว่นให้น้ำอุ่นแล้วหยิบป้ายให้แทนไทย “ส่วนแว่นเดินไปคนละทางนะ จะได้ไม่ซ้ำกัน”
“โอเค” เด็กหนุ่มพยักหน้า คนแจกแจงหน้าที่เสร็จรีบวิ่งไปตรวจความเรียบร้อยหน้างาน เห็นแล้วแว่นรู้สึกเหนื่อยแทนเพื่อน
“แทน…เป็นอะไรรึเปล่า” น้ำอุ่นที่เห็นคนรักเงียบกริบตั้งแต่ตนเดินเข้ามาถาม เลิกดึงกระโปรงแล้วยืนตัวตรงเพื่อเรียกความมั่นใจในตัวเอง “พี่ดูโอเคมั้ย?”
“ไม่โอเคครับ” แทนไทยเอ่ยเสียงเครียด
และนั่นเป็นครั้งแรกที่แว่นได้เห็นพี่น้ำอุ่นที่มั่นใจอยู่ตลอดเวลาหน้าเสีย ถึงแม้จะแค่แวบเดียวก็ตาม
“นั่นสินะ...”
“พูดอะไรของมึงวะแทน กูว่าพี่อุ่นออกจะสวย” แว่นรีบเอ่ยปกป้องพี่สายรหัสอย่างไม่พอใจ
“ก็เพราะสวยน่ะสิกูถึงไม่โอเค” แทนไทยสวนกลับด้วยสีหน้าหงุดหงิดอย่างที่แว่นไม่เคยเห็นมาก่อน “ผมไม่อยากให้ใครมาทำยุ่มย่ามอะไรกับพี่”
“น่า ไม่เป็นไรหรอก พี่อยู่กับแทนตลอด ไม่มีใครกล้าทำอะไรพี่หรอก” น้ำอุ่นยิ้ม กอดแขนคนรักแล้วดึงเบาๆ “รีบไปกันเถอะ ถ้า
ช้ากว่านี้คนจะยิ่งเยอะนะ เดี๋ยวเดินไม่สะดวก”
แว่นมองตามคนทั้งสองที่เดินออกไปจากห้องแล้วก้มลงหยิบตะกร้าของตนมาเปิดดู ภายในมีใบปลิวของร้านและที่คาดผมรูปหูหมาป่าซึ่งเด็กหนุ่มคาดว่าคนที่จะต้องเดินคู่กับเขาคงจะเบี้ยวไม่ยอมมา เด็กหนุ่มกระชับตะกร้าในมือ แล้วหยิบป้ายร้านติดมือเดินตามแทนไทยและน้ำอุ่นออกไป
เด็กหนุ่มหนีบป้ายไว้กับคอแล้วหยิบใบปลิวแจกอย่างทุลักทุเล ด้วยท่าทีเก้ๆกังๆทำให้ไม้ที่ติดกับป้ายเริ่มไหลตกลงเรื่อยๆ โชค
ดีที่มีมือของใครบางคนช่วยคว้าไว้เสียก่อนที่ป้ายจะตกถึงพื้น
"ขอบคุณครับ..พี่กล้า?!" แว่นเบิกตากว้างเมื่อเห็นว่าคนที่เข้ามาช่วยเป็นใคร
"แว่น?!" อีกฝ่ายดูตกใจไม่แพ้กัน กวินภพที่เห็นหนูน้อยหมวกแดงกำลังเดินแจกไปปลิวเลยจะเข้ามาถามทางไปซุ้ม ไม่คิดเลยว่าร่างเล็กน่ารักในชุดสีแดงจะเป็นคนที่เขากำลังตามหา "ไหนว่าเป็นคนแคระไง?"
เอาจริงๆที่เขามาในวันนี้จุดประสงค์ก็เพื่อถ่ายรูปแว่นในชุดคอสเพลย์ถึงแม้จะเป็นคนแคระก็ตาม
ไม่คิดเลยว่าจะเจอแจ๊คพ็อต
"ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนั้นเลยครับ ถ้าแอบถ่ายรูปผม ไปนอนโซฟาเลยหนึ่งอาทิตย์" คนตัวเล็กเอ่ยเสียงดุ กวินภพมีสีหน้ามืดหม่นลงทันที เหมือนมีเมฆฝนลอยปกคลุมอยู่เหนือร่างสูงเป็นฉากประกอบอย่างไรอย่างนั้น
"ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนั้นเลย ใช้กับผมไม่ได้ผลหรอก" แว่นยังคงทำเสียงเข้มแม้ในใจจะอยากเข้าไปกอดโอ๋อีกฝ่ายแค่ไหนก็ตาม
ไม่นะแว่น เราต้องมีจุดยืนสิ!
"จริงสิ พี่กล้าจะไปทำอะไรต่อรึเปล่าครับ?" เด็กหนุ่มถามเมื่อปิ๊งไอเดียดีๆได้
"ไม่มีนะ ซุ้มพี่ปีหนึ่งปีสองเป็นคนจัดการ"
"ถ้างั้นไปแจกใบปลิวกับผมมั้ยครับ" แว่นหยิบที่คาดผมหูหมาป่าขึ้นมา "ใส่ไอ้นี่ไว้จะได้เป็นคู่กัน"
จะได้เป็นคู่กัน...
ได้อยู่กับแว่นทั้งวัน..
ได้ป่าวประกาศสถานะของพวกเขาไปทั่วมหาวิทยาลัย...
ถ้าเขาทำตัวดีๆ แว่นอาจจะยอมใส่ชุดนั้นตอนกลางคืน...
แว่นไม่มั่นใจว่าความคิดอกุศลแบบไหนกำลังแล่นผ่านสมองของกวินภพ แต่สีหน้าของชายหนุ่มตอนนี้ช่างเข้ากับคาแร็กเตอร์
คุณหมาป่าเหลือเกิน
"พี่กล้า?"
"อื้อ ไปๆ พี่ว่าง!" กวินภพรีบจัดแจงใส่หูหมาป่า แล้วชูป้ายเดินตามแว่นไปอย่างอารมณ์ดี
"พี่กล้า น้องแว่น ขอถ่ายรูปหน่อยได้มั้ยคะ" เหล่าแฟนคลับที่แว่นรู้สึกว่าหายไปจากชีวิตเขานานพอสมควร หรืออาจเป็นเพราะเขาไม่ได้ใส่ใจ กรูกันเข้ามาขอถ่ายรูป ไม่รอคำอนุญาต อีกฝ่ายรัวกล้องและมือถือจนแว่นรีบดึงผ้าคลุมลงมาปิดหน้าของตนแทบไม่ทัน เด็กหนุ่มรู้สึกถึงเงามือที่บังร่างของเขาจะผู้คนเมื่อกวินภพดึงเขามาหลบด้านหลัง ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"ขอโทษนะครับ น้องไม่ชอบกล้อง"
"อร๊ายยยยย น่ารักอ่ะ"
แทนที่จะหยุดถ่าย ทุกคนต่างพากันกรี๊ดกร๊าดและเก็บภาพของกวินภพที่โอบแว่นไว้แล้วเดินแจกใบปลิวต่อไปเงียบๆ เมื่อเห็นอีกฝ่ายทำหน้าดุใส่ เหล่าสาวๆใจกล้าก็เริ่มรู้ตัวว่าตนล้ำเส้นกวินภพเข้าแล้ว
"พี่กล้า ไม่เป็นไรครับ ปล่อยเขาถ่ายไปเถอะ" แว่นเอ่ยอย่างเกรงใจที่ชายหนุ่มต้องมาเดินกันเป็นเหมือนบอดี้การ์ดให้เขาตลอดงาน
แต่ว่า...เท่อ่ะ
"ไม่เอาอ่ะ ถ้าพี่ไม่ได้ถ่าย คนอื่นก็ห้ามถ่าย"
น่าน ยังไม่ทันจะได้ชื่นชมความเป็นพระเอกขี่ม้าขาวให้ชื่นใจ เด็กน้อยขี้หวงก็ออกมาอีกแล้ว
"พี่กล้า รออยู่ตรงนี้ก่อนนะครับ" แว่นบอกอีกฝ่ายเมื่อหันไปเห็นร้านขายอาหารว่างของคณะทันตแพทยศาสตร์ กวินภพหยุดยืนนิ่งอยู่กับที่อย่างเชื่อฟัง แว่นไม่รู้จะขำหรือเหนื่อยใจกับความเอาอกเขาใจของร่างสูงดี
เด็กหนุ่มเดินไปซื้อซาลาเปาไส้หมูสับและไส้ครีมนึ่งเสร็จใหม่ๆอย่างละสองลูกพร้อมกับน้ำเปล่าอีกขวดแล้วเดินกลับมาหาร่างสูงที่ยังคงยืนนิ่งไม่ขยับไปไหนแม้แต่เซนเดียว
"พี่กล้า ไม่ต้องจริงจังขนาดนั้นก็ได้ครับ" เด็กหนุ่มเอ่ยเสียงกลั้วหัวเราะ ชูถุงซาลาเปาให้ชายหนุ่มเห็น "ผมซื้อซาลาเปามาให้กินรองท้อง เดี๋ยวแจกใบปลิวเสร็จผมจะพาไปเลี้ยงข้าว โอเคนะครับ"
"อื้อ!" ชายหนุ่มพยักหน้าอย่างอารมณ์ดี ทั้งสองนั่งลงบนม้านั่งตัวนึงที่ยังไม่มีคนจับจอง แว่นหยิบเจลล้างมือออกมาทำความสะอาดมือที่จัดแผ่นใบปลิวมาทั้งวันแล้วส่งให้กวินภพ
"พี่กล้าจับที่กระดาษนะครับ จะได้ไม่เลอะเทอะ" ร่างเล็กเตือนราวกับแม่กับลังสอนลูกน้อย
กวินภพงับซาลาเปาเข้าปาก ก่อนจะรีบห่อปากแล้วเป่าด้วยความร้อน
เหมือนเลี้ยงลูกจริงๆนั่นแหละ..
แว่นดึงมือของชายหนุ่มที่กำลังถือซาลาเปาเข้าหาตัว ก่อนจะเป่าให้ไอร้อนจากการนึ่งคลายลง
"เป่าตรงนี้ด้วย.." กวินภพชี้ที่ปากตัวเองอย่างน่าสงสาร
"ไม่ต้องเลยครับ ทำตัวเองชัดๆ" แม้จะพูดอย่างนั้นแต่แว่นก็หยิบขวดน้ำดื่มเย็นๆออกมาเสียบหลอดให้ร่างสูงดื่ม
"อื้อหือ หวานขนาดนี้เกรงใจสายตาคนเดินผ่านไปมาด้วยครับไอ้กล้า" เสียงของเหนือฟ้าดังขึ้น ชายหนุ่มที่แว่นยังคงไม่เข้าใจว่าทำไมเส้นผมของอีกฝ่ายยังคงเป็นสีธรรมชาติทั้งที่คลั่งไคล้การย้อมผมขนาดหนักเดินตรงมาหาพวกเขา
"มาสวีทกันอยู่นี่เอง น้องๆที่ซุ้มตามหาให้มาโปรโมทร้านกันให้ควั่กแล้ว"
"อ้าว ไหนบอกว่าว่างไงครับ?" แว่นหันไปถามคนที่นั่งยิ้มเจื่อนอย่างเอาเรื่อง
"โธ่น้องแว่น อย่างไอ้กล้าอ่ะน่ะถ้าน้องแว่นถามว่าว่างมั้ย ต่อให้สอบปลายภาคอยู่มันก็ออกมา"
เหนือฟ้าแซวเพื่อนอย่างติดตลก แต่แว่นไม่ขำด้วย
"พี่กล้าทำไมทำแบบนี้ล่ะครับ รู้มั้ยว่าคนที่ซุ้มเขาจะเดือดร้อนแค่ไหน?"
"ก็พี่ไม่ได้บอกซักหน่อยว่าจะไปช่วย...เด็กมันโมเมไปเองต่างหาก..." กวินภพแก้ตัวเสียงอ่อย
"ถ้าอย่างนั้นเราก็ต้องปฏิเสธให้ชัดเจนสิครับ" แว่นดึงร่างสูงให้ลุกขึ้น " ไปกันได้แล้วครับ"
กวินภพส่งสายตาอำมหิตให้เพื่อนรักอย่างคาดโทษแล้วออกเดินตามแรงดึงของคนตัวเล็กโดยมีตัวต้นเหตุเดินผิวปากตามอย่างสบายอารมณ์
เมื่อมาถึงซุ้มร้านเครปของคณะบริหารที่ครึกครื้นไปด้วยชายงามกล้ามโตปีหนึ่งที่แว่นไม่รู้ว่าไปสรรหากันมาจากที่ไหน เด็กหนุ่มมองกล้ามเป็นมัดๆของเหล่าคนทำขนมที่แทบปริออกมานอกเสื้อกล้ามพร้อมกับกลืนน้ำลายอย่างลืมตัว
มือใหญ่ปิดตาเขาไว้อย่างหวงแหน กวินภพกระซิบบอกเด็กหนุ่มในชุดหนูน้อยหมวกแดงที่กำลังจะเดินเข้าดงหมาป่าเบาๆ
"ไอ้อย่างนั้นของพี่ก็มี จับได้ด้วยนะ"
"พี่กล้า!"คนโดนปิดตาโวยวาย ดึงมืออีกอีกออกจากใบหน้าของตน
"เอ้าๆ รู้แล้วคร้าบว่ารักกันม๊ากกกกมาก ถอดเสื้อออกซะดีๆไอ้กล้า"
เหนือฟ้าจัดการปลุกปล้ำฉุดกระชากเสื้อแขนยาวสีดำสนิทของเพื่อนรัก เผยให้เห็นเสื้อกล้ามสีดำแนบเนื้ออวดกล้ามท้องเช่นเดียวกับเด็กหนุ่มคนอื่นๆในซุ้ม
แว่นนึกอยากจะหยิบกล้องออกมารัวถ่ายรูปอีกฝ่ายเก็บไว้เป็นที่ระลึกเสียจริง
"พี่กล้า สวัสดีครับ" เด็กหนุ่มคนหนึ่งเดินตรงมาหาพวกเข้าพร้อมกับยกมือไหว้ ถึงแม้จะมีผมสีดำสนิทแต่โครงหน้าที่มาสายต่าง
ชาติแท้ๆกับโครงร่างสูงและนัยน์ตาสีควันบุหรี่ทำให้แว่นฟันธงได้ทันทีว่าอีกฝ่ายเป็นลูกครึ่งหรือลูกเสี้ยวของประเทศแถบยุโรปซักประเทศ
ที่สำคัญ...หล่อโคตรๆ
นี่มหาวิทยาลัยหรือกองถ่ายฮอลลีวูด
แต่หน้าตาแอบคุ้นๆอยู่นะ
ดารารึเปล่า?
"เอ้าๆน้องแว่น มองแบบนั้นระวังไอ้กล้าต่อยน้องเขานะครับ" เหนือฟ้าแซว แว่นรีบละสายตาจากร่างสูงเมื่อรู้ตัวว่าตัวเองจ้องนานเกินไปจนเสียมารยาท
"แฟนพี่กล้าเหรอครับ สวัสดีครับ" เด็กหนุ่มยกมือไหว้เขาท่วมหัวราวกับลูกหนี้ขอผ่อนผันเงิน แว่นรีบยกมือไหว้กลับด้วยกลัวจะอายุสั้น
"ไม่ต้องไหว้เราก็ได้ ปีหนึ่งเหมือนกัน"
"ไม่ได้หรอก คุณแม่เคยสอนว่าภรรยาของผู้ใหญ่ก็คือผู้ใหญ่ อายุเท่าไหร่เราก็ต้องไหว้" ร่างสูงตอบอย่างขึงขัง
ภรรยาเลยเรอะ!
"พูดจาดีมากไอ้ซัน เดี๋ยวว่างๆพาไปเลี้ยงหนม" แทนที่จะแก้ไขความเข้าใจผิด กวินภพกลับหัวเราะชอบใจตบหลังเด็กหนุ่มหลายปุเสียอย่างนั้น "แว่น นี่ซัน หลานรหัสพี่เอง"
"อ๋อ..." แว่นพยักหน้าทักทายอย่างไม่รู้จะทำตัวอย่างไร "เราชื่อแว่น"
"แว่นกินเครปมั้ย เราเลี้ยงเอง" ซันถาม ไม่รอให้ร่างเล็กตอบ เด็กหนุ่มลากแว่นไปนั่งข้างในซุ้มราวกับสนิทสนมกันมาชาติเศษ
เหมือนไอ้แทนนี่เอง..
เด็กหนุ่มที่เลยตามเลยนั่งเขียนใบสั่งเครปคิด ไม่รู้จะขำหรือเหนื่อยใจที่มีคนอย่างแทนไทยสองคนบนโลก เด็กหนุ่มมองหากวินภพที่หายไปไหนก็ไม่รู้ ก่อนที่สายตาจะไปสะดุดเข้ากับชายหนุ่มที่กำลังตามหาซึ่งโบกธงคณะอยู่หน้าซุ้ม
แว่นเท้าคางมองแผ่นหลังที่ชื้นไปด้วยหยาดเหงื่อจากอากาศที่ร้อนอบอ้าว ยังคงไม่อยากเชื่อว่าตนมาถึงจุดนี้ได้อย่างไร
จุดที่สามารถนั่งมองอีกฝ่ายอย่างเปิดเผยโดยไม่ต้องกลัวถูกจับได้...
"เครปมาแล้ว~" ซันวางเครปหน้าตาน่ากินบนจานพลาสติกลงตรงหน้าแว่น บดบังทัศนียภาพของเด็กหนุ่มอย่างสิ้นเชิง
"เอ่อ ขอบใจนะ" แว่นยกขนมร้อนๆขึ้นมากัด รสชาติหวานหอมทำให้เด็กหนุ่มกัดคำโตอีกคำอย่างเอร็ดอร่อย
"อร่อยใช่ม้า~ เรากำลังหัดทำอาหารให้แฟนอยู่ ถ้าวันนี้ขายดีเราจะได้ทำให้พี่เขากิน"ซันเล่า สีหน้าสดใสเมื่อเอ่ยถึงแฟนยิ่งทำให้เขานึกถึงไอ้แทนที่เดินควงคนรักเดินชมรอบงานอยู่ตอนนี้
คนสดใสนี่มันสดใสจริงๆ
"อ่า ขอตัวก่อนนะ" ซันสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อโทรศัพท์ที่เสียบไว้ในกางเกงสั่น เด็กหนุ่มหยิบมันขึ้นมากดรับแล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้
"ครับพี่ภัทร.."
ช่วงนี้เขานิยมคนอายุมากกันสินะ
"เฮ้อ เหนื่อยจัง" คนที่โบกธงอยู่ด้านนอกเดินกลับเข้ามาพักเหนื่อยเมื่อเห็นจำนวนลูกค้าเพิ่มขึ้นอย่างล้นหลาม ทิ้งตัวลงข้างแว่นแล้วเอนศีรษะซบอย่างที่ชอบทำประจำ
"ถ้าอย่างนั้นเรากลับกันมั้ยครับ" เด็กหนุ่มเสนอ "หมดกะของผมแล้วด้วย"
"อือ...หิวอ่ะ" คนตัวโตเริ่มทำเสียงงุ้งงิ้ง
"อยากกินอะไรล่ะครับ?" เด็กหนุ่มถาม รู้สึกเห็นใจร่างสูงที่เหนื่อยเพราะเขามาทั้งวัน
"แว่น.." ชายหนุ่มตอบอย่างไม่ต้องคิด
"กินกำปั้นผมก่อนมั้ยครับ" ให้ตายสิ เผลอไม่ได้เลย
"ใจร้าย..." คุณหมาป่าครางหงิง "อยากกินข้าวผัดแกงเขียวหวานไก่ไข่ดาวไม่สุกกับต้มยำทะเลน้ำข้น"
"ตอบแค่นี้ก็จบแล้วครับ" แว่นบอกอย่างพอใจ ลุกขึ้นจากที่นั่งของตน "ถ้างั้นเรากลับกันเถอะครับ"
________(ครึ่งแรก)________
จงอย่าห่วงเรื่องความแน่นของตัวละคร คู่ในเรื่องนี้จะยังคงมีแค่สามคู่เพื่อไม่ให้ทำร้ายเวลาออกอากาศ(?)จ้า
น้องซันออกมาล้าวววววว//มันเป็นใคร5555
หัวข้อ: [ตีพิมพ์กับ Hermit Books] Blind side รัก||ของ||แว่น ตอนพิเศษติณณ์เหนือ P.35 22/1/63 (อ่าน 417210 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก