9th Diagnosis: Deep Vein Thrombosis || ขยับเข้าใกล้หัวใจอีกนิดแล้วนะครับ
เหนือฟ้ายืนอยู่หน้าห้องพักที่อยู่ห่างจากห้องของเพื่อนสนิทไปเกือบสิบประตู เขาก้มมองนาฬิกาข้อมือที่บ่งบอกเวลาห้าทุ่มตรงพร้อมกับเม้มปากอย่างชั่งใจ
เขาไม่อยากเจ็บปวดจากน้ำมือของคนคนคนนี้อีกแล้ว
แต่เขาก็ทนไม่ได้เช่นกันหากกวินภพต้องใจสลายเพียงเพราะความคึกคะนองของพี่ชายแท้ๆของตน
ไม่เป็นไรหรอกเหนือฟ้า....
เขาทำให้มึงเจ็บไปมากกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว
ก็อกๆๆชายหนุ่มผมทองเคาะประตูสองสามครั้ง ใจนึงภาวนาให้อีกฝ่ายไม่อยู่ห้อง แต่อีกใจก็รู้ว่าอีกฝ่ายน่าจะกลับจากเวรมาแล้ว
ประตูห้องถูกเปิดออกโดยร่างสูงที่ยังคงอยู่ในชุดนักศึกษาแม้จะไม่มีเสื้อกาวน์ตัวยาว เส้นผมสีดำสนิทชี้โด่ชี้เด่ไปคนละทิศ ดางตาสีรัตติกาลแดงก่ำภายใต้แว่นไร้กรอบปรือครึ่งนึงเหมือนคนอดหลับอดนอนมานาน
"พี่ติณณ์"
ดวงตาที่แทบจะปิดอยู่รอมร่อเมื่อครู่เบิกกว้างเมื่อเห็นว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเป็นใคร
"ฟ้า.."
"ผมมาขอบคุณที่ช่วยดูแลผมเมื่อคืน" เหนือฟ้าชูถุงคุ้กกี้ที่ตนอบเองกับมือให้ชายหนุ่มเห็น "ผมไม่รู้ว่าพี่ยังชอบมันอยู่มั้ย..."
"ชอบสิ!" ติณณ์ภพรีบตอบ ยื่นมือไปรับถุงขนมในมือคนอายุน้อยกว่าพร้อมรอยยิ้มกว้างเหมือนเด็กๆ "ขอบใจนะ"
"พี่ติณณ์ทานข้าวรึยังครับ?" เหนือฟ้าอดถามไม่ได้เมื่อเห็นสภาพที่โทรมจนน่าสงสารของคนตรงหน้า สองพี่น้องตระกูลรัตนประดิษฐ์มีอะไรคล้ายกันหลายอย่าง หนึ่งในนั้นคือการไม่ดูแลตัวเองจนคนรอบข้างต้องปวดหัวบ่อยๆ
ติณณ์ภพส่ายหน้า
"ให้ผมทำอะไรให้กินมั้ย?"
ติณณ์ภพชะงัก ดวงตาคมหรี่ลงอย่างระแวดระวัง ราวกับไม่มั่นใจว่าร่างโปร่งกำลังคิดจะทำอะไรกันแน่ สีหน้าที่เขาคุ้นเคยดียามที่อีกฝ่าย...กำลังมีคนอื่น
"ขอโทษครับ มีคนอยู่สินะ"
ทำไมเขาถึงไม่นึกถึงเรื่องนี้เลยนะ
แม้จะเป็นเรื่องที่เขาควรจะเดาได้จากนิสัยของร่างสูง แต่ก้อนเนื้อในอกก็ยังคงบีบรัดจนเขาหายใจไม่ออก
เขาไม่ใช่ของมึงแล้วเหนือเขาไม่เคยเป็นของมึง"เปล่า พี่แค่...ไม่คิดว่าฟ้าจะใจดีกับพี่ขนาดนี้" ติณณ์ภพเปิดประตูออกกว้าง เผยให้เห็นห้องที่มีเพียงชายหนุ่มคนเดียว "เข้ามาสิ"
เหนือฟ้ามองไปรอบๆห้องที่ตนตื่นขึ้นมาเจอตอนเช้า แต่กลับจำอะไรไม่ได้นอกจากเรื่องที่จู่ๆตนก็ถูกติณณ์ภพพามาที่นี่ ห้องของติณณ์ภพต่างจากของน้องชายพอสมควร อาจเป็นเพราะชายหนุ่มเลือกจะแต่งห้องตามความชอบของตนแทนที่จะซื้อทุกอย่างที่'น้องแว่นน่าจะชอบ'เหมือนกวินภพ ชั้นหนังสือถูกอัดแน่นไปด้วยตำราแพทย์เล่มหนาที่แค่เห็นเหนือฟ้าก็รู้สึกวิงเวียน นอกจากนั้นก็มีเพียงเฟอร์นิเจอร์สีขาววะอาดตาที่จำเป็นไม่กี่ชิ้น ร่างโปร่งวางไข่เจียวลงตรงหน้าคนที่ก้มหน้าก้มตาทำรายงานเคสอย่างเคร่งเครียด รู้สึกโชคดีที่ตัวเองไม่มีความคิดที่จะเรียนหมอ แค่เห็นก็รู้สึกเหนื่อยแทนแล้ว
"ผมกลับแล้วนะครับ"
"เดี๋ยวฟ้า"
มือที่กำลังจะจับลูกบิดประตูชะงัก เจ้าของชื่อหันกลับมาหาคนที่มีสีหน้าเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่าง
"ครับ?"
"ว่างๆ...เราไปหากาแฟกินกันมั้ย?" แม้จะเป็นคำถามธรรมดาๆ แต่สีหน้าของชายหนุ่มดูราวกับตนรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มีในการพูดประโยคนั้นออกมา และคำตอบของเขาเป็นสิ่งเดียวที่จะไม่ทำให้โลกทั้งใบของติณณ์ภพแตกสลาย
ซึ่งเหนือฟ้าไม่เข้าใจว่าทำไม
"ศุกร์นี้ผมว่างตอนเย็น"
"ได้ๆ" ติณณ์ภพพยักหน้ารัวๆ ดวงตาของชายหนุ่มสว่างไสวยิ่งกว่าไฟต้นคริสมาสต์ เหนือฟ้าทำได้เพียงบอกหัวใจ ว่าอย่าเผลอตกหลุมที่ตัวเองใช้เวลาหกปีกว่าจะตะเกียกตะกายกลับขึ้นมาได้อีก
แค่ดึงความสนใจของอีกฝ่ายไว้จนกว่ากวินภพจะจีบแว่นสำเร็จ
แล้วหลังจากนั้น...
ก็อย่าได้เห็นหน้ากันอีกเลย"แต่งตัวดีๆก็พอไปวัดไปวาได้นี่"
แว่นชมเพื่อนรักที่ถูกเหล่ารุ่นพี่รุมจิกทึ้งเสื้อผ้าหน้าผมมาร่วมชั่วโมง เด็กหนุ่มซื้อลูกชิ้นปิ้งกับใส้กรอกที่อีกฝ่ายชอบมาฝากที่หลังเวที แต่ ณ ปัจจุบันแทนไทยก็ยังไม่สามารถปลีกตัวมากินได้จนอาหารเย็นชืด
"แน่นอน อย่างกูนี่ว่าที่ซุป'ตาร์" เดือนคณะอวด ก่อนจะโดนรุ่นพี่ดุไม่ให้ขยับหน้า กวินภพที่รันคิวกับฝ่ายจัดงานเสร็จเดินมานั่งข้างแว่นที่จุดแต่งหน้าทำผมของคณะแพทยศาสตร์ เอนศีรษะซบไหล่เด็กหนุ่มโดยไม่บอกกล่าว
"เหนื่อยจัง"
"บอกเขาแล้วใช่มั้ยครับว่าจะนั่งรอตรงนี้" แว่นขยับไหล่ให้อีกฝ่ายพิงสบายขึ้น เพราะส่วนสูงที่ต่างกันมากทำให้ร่างสูงต้องเอนลงมาพอสมควร
"บอกแล้ว" อีกฝ่ายงึมงำตอบ หลังจากที่ได้อยู่กับอีกฝ่ายมาหลายวัน แว่นถึงได้ค้นพบความจริงที่ว่ากวินภพเป็นสิ่งมีชีวิตที่เป็นของไหลไม่ต่างจากแมว ชายหนุ่มเป็นมนุษย์ประเภทที่เอนพิงทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ใกล้ ประหนึ่งว่าตนไร้กระดูกสันหลังยิ่งกว่าแมงกระพรุน
"งีบได้ครึ่งชั่วโมงนะครับ เดี๋ยวตื่นมากินอะไรรองท้องก่อนขึ้นเวทีจะได้ทานยา" แว่นเตือน แต่คนขี้เซาเข้าเฝ้าพระอินทร์ไปเรียบร้อยแล้ว
"แอร๊ยยย อิจฉาน้องแว่นเหลือเกิน ต้องทำบุญด้วยอะไรคะถึงได้งานดีเบอร์นี้" รุ่นพี่ที่แต่งหน้าให้แทนไทยเสร็จในที่สุดกรีดร้องเบาๆ แว่นรีบแก้ความเข้าใจผิดแต่ถูกรุ่นพี่ที่เซ็ทผมอยู่เอ่ยขัดเสียก่อน
"นี่ยังไม่เท่าไหร่แก เขาอยู่กินกันแล้วนะเธอ"
ห๊ะ?"พี่รู้ได้ไงอ่ะครับ?" แทนไทยที่รู้ความจริงอยู่แล้ว นอกจากจะไม่ช่วยแก้ข่าวให้ ยังหันไปถามคนที่ทำผมให้ตนตาแป๋ว หญิงสาวหยิบมือถือของตัวเองออกมาแล้วเปิดอะไรบางอย่างให้เด็กหนุ่มดู
"เฮ้ย! มึงไปถึงขั้นนี้แล้วเหรอวะแว่น"
แทนไทยหันมือถือให้เพื่อนรักเห็น รูปที่ร่างสํงกำลังหยิบกล่องถุงยางอนามัยใส่ตะกร้าของเขาเด่นหราอยู่บนหน้าเพจแฟนคลับของกวินภพที่เขาไม่ได้ส่องมาหลายวัน
"คือ...มันไม่ใช่อย่างนั้นนะครับ"
"โอ๊ย มาถึงขนาดนี้แล้วไม่ต้องปฎิเสธหรอกจ้ะ" หญิงสาวหัวเราะ "เห็นเงียบๆร้ายเหมือนกันนะเรา"
มาถึงตอนนี้แว่นรู้แล้วว่าถึงแก้ตัวอะไรไปก็ไม่มีใครฟัง
เขาน่ะไม่เสียหายหรอก...
แต่คนที่ซบเขาอยู่นี่สิ ทำไมไม่รู้จักห่วงชื่อเสียงตัวเองบ้างนะ
"โห น้องแทน แต่งแบบนี้แล้วหล่อขึ้นเยอะเลย"
เสียงนุ่มดังขึ้นจากหน้าประตู น้ำอุ่นเดินเข้ามาพร้อมกับถุงใส่ขนมจีบร้อนๆกับลูกชิ้นปิ้งแบบเดียวกับที่แว่นซื้อมาในมือ ข้างหลังมีติณณ์ภพเดินตามมาราวกับเงาตามตัว
แทนไทยมีสีหน้าสดใสขึ้นทันทีเมื่อกำลังใจมาหาถึงที่ รุ่นพี่ช่างแต่งหน้ากำลังเก็บอุปกรณ์ไหว้ชายหนุ่มทั้งสองตาโต
"นี่มันงานรวมเดือนเหรอคะเนี่ย ดีต่อใจจริงจริ๊ง"
น้ำอุ่นยิ้มให้สองสาว แล้วนั่งลงข้างๆเดือนคณะปีหนึ่งพร้อมกับชูถุงเสบียงให้เด็กหนุ่มเห็น
"หิวมั้ย"
"พี่อุ่นป้อนหน่อยสิครับ" แทนไทยอ้อน ติณณ์ภพที่ยืนพิงผนังอยู่เลิกคิ้วถามด้วยสีหน้าจริงจัง
"เป็นง่อยเหรอ?"
แว่นเกือบหลุดขำเมื่อนึกถึงเหนือฟ้าที่ถามเขาคำถามเดียวกันด้วยสีหน้าไม่ต่างกันนัก
"ติณณ์ อย่าแกล้งน้อง" น้ำอุ่นดุเพื่อนสนิท มือเรียวจิ้มขนมจีบป้อนเด็กหนุ่มตามคำขอ แทนไทยอ้าปากรับแล้วเคี้ยวตุ้ยๆอย่างอารมณ์ดี
"เออๆ มีผัวแล้วลืมเพื่อน จำไว้เลยนะ" ติณณ์ภพเหน็บ เด็กหนุ่มที่ถูกพาดพิงสำลักขนมจีบจนไอหน้าดำหน้าแดง น้ำอุ่นเสียบหลอดใส่ขวดน้ำให้แทนไทยดูดแล้วหันมาตอบเพื่อนด้วยรอยยิ้มอย่างไม่สะทกสะท้าน
"ถ้าได้เราเป็นเมีย เราล่ามโซ่ไว้บ้านไม่ให้มาโชว์เท่ให้คนอื่นเห็นไปแล้ว"
แว่นรู้สึกสงสารเพื่อนรักที่สำลักน้ำต่อจนไอโขลกตัวโยน
พี่อุ่นเป็นสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัวจริงๆ
"อ๊ะ ครึ่งชั่วโมงแล้ว พี่กล้าครับ ตื่นๆ" แว่นเขย่าไหล่ข้างที่ไม่เจ็บของคนที่นอนพิงเขาอยู่เบาๆ แต่อีกฝ่ายไม่มีท่าทีจะรู้สึกตัว
"มานี่" ติณณ์ภพเดินไปหาน้องชายแล้วก้มลงพูดกับคนที่นอนหลับอยู่ด่วยเสียงไม่เบานัก "ถ้ามึงไม่ตื่นกูจะปล้ำน้องแว่นแล้วนะ"
ร่างสูงเด้งตัวขึ้นมาจากไหล่ของเด็กหนุ่มทันที แว่นได้แต่ส่ายหน้ากับการหยอกกัน(?)ของพี่น้องคู่นี้
"เอ๊ะ? น้องคนนี้ใช่น้องชายติณณ์รึเปล่า" น้ำอุ่นทัก แทนไทยที่เริ่มหายใจหายคอสะดวกมีสีหน้าตกใจเล็กน้อยแต่ไม่ได้พูดอะไร ติณณ์ภพพยักหน้าแล้วนั่งลงอีกข้างนึงของแว่น ยกแขนโอบรอบบ่าของเด็กหนุ่ม แว่นยังไม่ทันจะได้ตกใจร่างของเขาก็ถูกกวินภพดึงขึ้นไปนั่งบนตักแล้วกอดเอวเขาไว้แน่น
อะไรของพี่กล้าเนี่ย
"เชี่ย กับพี่ก็หวงนะคนเรา" แม้จะพูดแบบนั้น แต่แว่นก็ดูออกว่าคนเป็นพี่เพียงแค่แหย่น้องชายอย่างนึกสนุก
แต่คนที่มองพี่ชายตัวเองตาขวางดูจะไม่มีอารมณ์เล่นด้วย
"ดาวเดือนประจำที่นะคะ" สต๊าฟเดินมาเรียกพวกเขาที่หลังเวที แทนไทยลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินตามดาวเดือนคณะอื่นๆไปยังเวทีประกวด ยังไม่วายหันกลับมาชูสองนิ้วยิ้มสดใสให้น้ำอุ่นที่ยิ้มตอบอย่างสดใสไม่ต่างกัน
ความสว่างเจิดจ้านี่มันอะไรกัน
"ไปกันเถอะติณณ์" น้ำอุ่นดึงเพื่อไปหาที่นั่งหน้าเวที ส่วนแว่นที่ยังคงนั่งอยู่บนตักของกวินภพก็พยายามดิ้นออกจากอ้อมแขนแกร่ง
"พี่กล้า ปล่อยครับ"
"หิวอ่ะ" คนที่กลับเข้าสู่โหมดประหยัดพลังงานงอแง
"ก็ปล่อยสิครับ ผมจะได้เอาข้าวมาให้" แว่นแงะอ้อมกอดของชายหนุ่มออก แต่เมื่อได้ยินเสียงร้องเบาๆด้วยความเจ็บเด็กหนุ่มก็รีบหยุดการขัดขืนทันที
"พี่กล้าเจ็บเหรอครับ"
"อือ เจ็บอ่ะ แว่นป้อนหน่อย" เสียงอู้อี้จากการที่ใบหน้าคมฝังอยู่กับไหล่ของเด็กหนุ่มดังขึ้นข้างหู ถึงแม้จะอาหารเย็นของอีกฝ่ายจะเป็นแซนด์วิชที่ไม่จำเป็นต้องป้อน แต่แว่นที่รู้สึกผิดซึ่งทำให้แผลของชายหนุ่มเจ็บขึ้นมาอีกจึงยอมตามใจอีกฝ่ายอย่างไม่ขัดขืน เอี้ยวตัวเอื้อมไปหยิบกล่องแซนด์วิชที่ตนทำมาจากคอนโดแล้วใช้ทิชชู่หยิบแซนด์วิชชิ้นแรกมาจ่อที่ปากชายหนุ่มกวินภพอ้าปากงับอย่างอารมณ์ดี สีหน้ามีความสุขที่ถอดแบบมาจากแทนไทยเมื่อครู่ไม่ผิดเพี้ยนกระตุกความสงสัยในใจของเด็กหนุ่ม
แต่เขาปัดมันลงไปในส่วนลึกของจิตใจเหมือนอย่างที่ทำเป็นประจำ
"อุ๊ย พี่ต้นกล้าอยู่ในนี้จริงๆด้วย พวกเราขอถ่ายรูปหน่อยได้มั้ยคะ" นักศึกษากลุ่มนึงแหวกม่านเดินเข้ามาหาของเขาอย่างตื่นเต้น แว่นรีบดันตัวออกจากอีกฝ่ายแต่ชายหนุ่มยังคงไม่ยอมคลายอ้อมกอดง่ายๆ
"ยังไม่อิ่มเลย"กวินภพท้วง ไม่สนใจกลุ่มสาวๆที่ยืนรอคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ
"พี่กล้า เค้ามองใหญ่แล้วครับ" แว่นเตือน แต่เด็กโข่งตัวโตยังไม่ยอมปล่อย
"เอ่อ คืออยากถ่ายทั้งคู่เลยอ่ะค่ะ"
เอ๊ะ?
"กินไปถ่ายไปได้มั้ย" คนที่โดนแยกจากแซนด์วิชสุดที่รักถามเสียงหงุดหงิด
"พูดอะไรอย่างงั้นครับพี่กล้า"
"ได้ค่ะ ถ่ายตอนกินก็ได้"
เดี๋ยว...อย่างงี้ก็ได้เหรอ
กวินภพก้มงับแซนด์วิชในมือของคนที่นั่งอยู่บนตักต่อทันทีที่มือเล็กขยับมาใกล้ แว่นได้แต่ก้มหน้างุดกับแผ่นอกแกร่งด้วยความเขินอาย แต่นั่นกลับทำให้คนที่รัวกล้องและโทรศัพท์อยู่กดชัตเตอร์หนักกว่าเดิม
"รีบกินสิครับพี่กล้า" แว่นกระซิบดุเมื่อเห็นว่าคนกลุ่มนี้ไม่คิดจะไปง่ายๆ แต่ชายหนุ่มกลับเคี้ยวช้าลงอย่างจงใจแถมยังหันไปยิ้มให้กล้องอีกต่างหาก "พี่กล้า อย่าเล่นครับ ต้องรีบกินยาก่อนเขาเรียกนะครับ"
เมื่อเห็นคนบนตักเริ่มดุจริงจัง กวินภพจึงเลิกแล้วกินแซนด์วิชจนหมดพร้อมกับอ้าปากรับยาที่เด็กหนุ่มแกะป้อนให้อย่างเคยชิน
"เดี๋ยวจะถึงรอบแสดงความสามารถแล้วนะคะ พี่กล้าแสตนด์บายหน้าเวทีเลยค่ะ" สต๊าฟปีสองเดินเข้ามาบอก สองสองจึงเอ่ยขอตัวกับสาวๆแล้วเดินออกมาจากหลังเวที
"ขอเสียงปรบมือต้อนรับ เดือนมหาวิทยาลัยปีสาม พี่กวินภพ คณะบริหารธุรกิจด้วยค่า"
เสียงปรบมือกรีดร้องดังสนั่นห้องยิ่งกว่าตอนแนะนำดาวเดือนของปีนี้เสียอีก แว่นผ่อนฝีเท้าเว้นระยะห่างชายหนุ่มที่ถูกแสงไฟจับจ้อง คนที่เป็นจุดสนใจเพียงจุดเดียวของห้องตอนนี้
คนบางคนก็เกิดมาเพื่อที่จะอยู่ในมุมมืด...ทว่ามือใหญ่กลับคว้ามือเขาไว้แล้วดึงให้แว่นมาเดินข้างๆ กวินภพหันไปยิ้มให้กล้องนับร้อย จับมือเด็กหนุ่มไว้แน่นไปตลอดทาง
เดินเคียงคู่กันในแสงไฟสต๊าฟของงานพาพวกเขามายังที่นั่งแถวหน้าสุดที่เป็นโซฟาตัวยาว กวินภพนั่งลงบนโซฟา ดึงคนตัวเล็กให้ลงมานั่งข้างๆ
"เห็นแทนไทยมั้ย"
แว่นหันไปชะเง้อมองบนเวที ร่างสูงสะดุดตาของเด็กหนุ่มลูกครึ่งยืนอยู่ริมสุดของเวที เส้นผมสีบลอนด์ทรายยามต้องแสงไฟเป็นประกายเช่นเดียวกับดวงตาสีฟ้าอมเขียวเป็นเอกลักษณ์ แต่สิ่งที่สว่างไสวที่สุดเห็นจะเป็นรอยยิ้มที่แทบจะฉีกไปถึงใบหูของร่างสูงที่ทำให้เดือนคณะอื่นหมองไปเลยทีเดียว
"แว่นว่าแทนไทยหล่อมั้ย" กวินภพถามข้างหูเพื่อกลบเสียงพิธีกรที่ดังลั่นอยู่บนเวที
"ก็...ไม่แย่นะครับ" แว่นตอบแบ่งรับแบ่งสู้
"แล้วอย่างพี่นี่หล่อมั้ย" เดือนมหาวิทยาลัยชี้หน้าตัวเองพร้อมรอยยิ้มที่ชักจะแจกพร่ำเพรื่อขึ้นทุกวัน
"ได้ตำแหน่งมาแล้วยังจะมาถามอะไรผมอีกล่ะครับ" เด็กหนุ่มตอบปัด แต่ชายหนุ่มขยับเข้ามาใกล้ ไม่ยอมปล่อยผ่านคำตอบไปง่ายๆ
“ไม่ใช่เสป็กแว่นแบบนี้ พี่ยังมีสิทธิ์หล่อในสายตาแว่นมั้ย?”
“พี่กล้า...” รู้ด้วยเหรอ?
“แต่ไม่เป็นไรหรอก” กวินภพยิ้ม ทิ้งตัวลงกับพนักพิงโซฟา “เพราะแม่พี่ก็เคยบอกว่าพ่อพี่ไม่ใช่เสป็กเค้าเหมือนกัน”
ช่วยเลิกพูดอะไรแบบนี้แล้วทำเป็นเหมือนมันเป็นเรื่องปกติได้มั้ยครับ?!!!!
“การแสดงชุดต่อไป เป็นการแสดงร้องเพลงของคณะแพทยศาสตร์ เชิญรับชมได้เลยค่า”
ร้องเพลง?
“อะไรกัน ไม่ธรรมดาไปหน่อยเหรอ” กวินภพบ่น
“ไม่หรอกครับ...” แว่นพยายามกัดกระพุ้งแก้มเพื่อสะกดกลั้นรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ “ไม่ธรรมดาหรอก”
ดาวและเดือนของคณะแพทยศาสตร์เดินขึ้นมาบนเวทีพร้อมกับ ‘แคน’ หนึ่งอัน เมื่อแทนไทยเดินไปที่ไมค์สาย เกรซ สาวอีสานที่ได้รับตำแหน่งดาวคณะในครั้งนี้ก็เริ่มเป่าแคน
“หนาว~ เริ่มเยือนมาแล้วน้อง พี่~ ร่ำร้องเรียกน้องบัวลอย ใคร เล่าใครเขาหมายเหม่อคอย พี่ใจลอย ไร่อ้อย คงเหลือแต่ซาง~” เสียงร้องที่แทบจะถอดแบบต้นฉบับมาดังขึ้นพร้อมกับเสียงเพลง กวินภพหันกลับมามองแว่นด้วยสายตาอึ้งๆ
“เห็นหน้าอย่างนั้นมันร้องได้ตั้งแต่สุนทราภรณ์ยันพี่ไผ่ พงศธรเลยนะครับ” เด็กหนุ่มหัวเราะออกมาอย่างห้ามไม่อยู่
หลังจากช่วงแสดงความสามารถพิเศษเป็นช่วงตอบคำถาม แทนไทยที่ได้ตอบเป็นลำดับสุดท้ายยืนรอพิธีกรอ่านคำถามด้วยรอยยิ้มที่เริ่มประหม่าขึ้นบ้างแล้ว
“น้องแทนไทยครับ ถ้าน้องได้ตำแหน่งเดือนมหาวิทยาลัยในค่ำคืนนี้ แล้วแฟนของน้องไม่พอใจกับการที่น้องจะต้องทำหน้าที่เดือนมหาวิทยาลัย พบเจอผู้คนตลอดเวลา น้องจะทำยังไงครับ?”
“ขอบคุณสำหรับคำถามครับ” ร่างสูงโบกมือไปมาประหนึ่งนางงามจักรวาล เรียกเสียงหัวเราะจากผู้ชมได้เป็นอย่างดี “สำหรับผม การเป็นเดือนมหาวิทยาลัย ถือเป็นเกียรติ เป็นความภาคภูมิใจที่ผมได้สร้างชื่อเสียงให้กับคณะ ผมอยากจะทำหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายอย่างเต็มที่และอธิบายให้แฟนเข้าใจ แต่ถ้าเขาไม่พอใจ...”
เด็กหนุ่มยิ้ม สายตาจับจ้องไปยังคนที่นั่งดูการประกวดกับเพื่อนสนิทที่นั่งยิ้มเหมือนไม่ได้รับรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังพูดถึงตนอยู่
“…ผมก็คงจะต้องขอให้คณะกรรมการพิจารณาปลดผมออกจากตำแหน่ง เพราะหน้าที่ของเดือนมหาลัยมีเพียงหนึ่งปี แต่หน้าที่ที่ผมมีต่อคนรัก ผมต้องทำตลอดไปครับ”
“แหม ส่งสายตาหวานขนาดนี้แฟนมาดูด้วยแน่เลยใช่มั้ยครับเนี่ย” พิธีกรหนุ่มแซว
“ก็…ไม่รู้จะเรียกว่าแฟนได้รึยังนะครับ” แทนไทยเกาแก้มเขินๆ
“อย่างนี้ทางคุณว่าที่แฟนว่าไงครับ เรียกแฟนได้รึยัง” ฝ่ายพิธีกรยังคงไม่เลิก หันไปพูดกับฝูงชนด้วยไม่แน่ใจว่าคนไหนคือคนที่แทนไทยพูดถึง ความเงียบเข้าปกคลุมห้องที่บรรจุคนไว้เกือบพันคน ก่อนที่เสียงหวานเนิบนาบอันเป็นเอกลักษณ์จะดังขึ้นจากแถวเกือบหน้าสุด
“อยากเรียกก็เรียกสิ”
เสียงโห่ร้องดังขึ้นจากทั่วทุกสารทิศ แทนไทยที่ยืนอยู่บนเวทีหน้าแดงไปจนถึงใบหูและลำคอ กว่าที่พิธีกรของงานจะควบคุมฝูงชนให้อยู่ในความสงบได้ก็กินเวลาพอสมควร
“เอาล่ะครับ มาถึงช่วงเวลาสำคัญของงานกันแล้วนะครับ ขอเชิญคุณกวินภพ เดือนมหาวิทยาลัยปีสาม ขึ้นมามอบสายสะพายให้กับคนที่ได้ป๊อปปูล่าโหวต ดาวและเดือนมหาลัยด้วยครับ”
เจ้าของชื่อลุกขึ้น ไม่ลืมดึงคนที่อยู่ข้างกายไปด้วย แม้จะคุยกับฝ่ายจัดงานไว้แล้ว แต่พอเอาเข้าจริงๆเด็กหนุ่มก็รู้สึกว่าตัวเองไม่จำเป็นอยู่ดี
“สวัสดีครับพี่ต้นกล้า ไหนๆก็ขอสัมภาษณ์รอผลประกวดเลยแล้วกันนะครับ เห็นว่าโดนแทงที่ตอนช่วยจับโจรวิ่งราวใช่มั้ยครับ"
กวินภพเพียงแต่พยักหน้า จนโดนแว่นกระทุ้งสีข้างเบาๆถึงได้ยอมเปิดปาก
“ใช่ครับ”
“โห อย่างนี้อยู่คนเดียวไม่ลำบากแย่เหรอครับ” พิธีกรหนุ่มทำเสียงสงสาร
“ไม่หรอกครับ ผมมีคนนี้เป็นแขนให้ยี่สิบสี่ชั่วโมงเลย” ชายหนุ่มดูกระตือรือร้นขึ้นทันทีที่ได้อวดคนข้างกาย
“หวานกันไม่แพ้คู่น้องแทนไทยเมื่อกี้เลยนะครับ อย่างนี้แฟนชัวร์ๆไม่ต้องรอคอนเฟิร์มแล้วใช่มั้ยครับเนี่ย” ชายหนุ่มแซว แต่คนถูกถามกลับส่ายหน้า
“เปล่าครับ ไม่ใช่แฟน....”
ถึงจะโล่งใจที่อีกฝ่ายตอบไปแบบนั้น แต่ก็อดรู้สึกเจ็บแปลบในอกไม่ได้
แต่นี่ไม่ใช่เหรอที่เขาต้องการให้อีกฝ่ายพูดให้ชัดเจน..
“แต่เป็นคนสำคัญกว่านั้นล้านเท่า"กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!
เสียงกรีดร้องที่ดังกระหึ่มจนพื้นแทบสั่นสะเทือนไม่อาจกลบเสียงหัวใจที่เต้นรัวอย่างบ้าคลั่งของเด็กหนุ่มได้ กวินภพหันกลับมาหาเขาพร้อมรอยยิ้ม แล้วดึงเด็กหนุ่มที่ยังตกอยู่ในภาวะช็อกให้ไปยืนประจำที่
“ป็อปปูล่าโหวตสำหรับค่ำคืนนี้ได้แก่ นายแทนไทย แดนเวอร์ส คณะแพทยศาสตร์ครับ!”
แว่นเรียกสติกลับมาทันเวลาที่จะต้องสวมสายสะพายให้กับเพื่อนรักพอดี แทนไทยก้มตัวลงให้แว่นใส่สายสะพายให้พร้อมกับรอยยิ้มกว้างที่น่าจะมาจากเรื่องอื่นมากกว่าได้รางวัล
“ไม่คิดเลยนะเนี่ยว่าจะได้” เด็กหนุ่มร่างสูงหัวเราะร่า
“เหรอ เมื่อกี้กูเป็นพี่อุ่นเหมากุหลาบทั้งงานให้มึงได้แล้วมั้ง” แว่นตอกกลับอย่างหมั่นไส้ เดือนมหาวิทยาลัยในค่ำคืนนี้ตกเป็นของคณะวิศกรรมศาสตร์ที่แว่นต้องยอมรับว่าเบ้าหน้าเขาดีจริงๆ
แม้จะไม่เท่าคนที่ยืนอยู่ข้างๆแว่นก็เถอะ
ส่วนดาวมหาวิทยาลัยคือเกรซที่กระโดดโลดเต้นอยู่หลังเวทีอย่างดีใจในตอนนี้
“ป่ะๆ มงลงหัวแล้วก็ต้องไปฉลองกันซักหน่อย” แทนไทยกอดคอเพื่อนรัก เรียกสีหน้าบึ้งตึงจากร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างๆแว่นได้เป็นอย่างดี
“อ้าว ไม่ไปกับพี่อุ่นอ่ะ” แว่นถาม
“ไปเข้าเวรแล้ว นะๆๆ ไปกับกูหน่อย” แทนไทยเริ่มอ้อน
“เอ่อ...”แว่นหันกลับไปมองเจ้าของห้องที่เขาอาศัยอยู่ในตอนนี้อย่างขอความเห็น
“ไปร้านชาบูหน้ามอมั้ย เดี๋ยวพี่เลี้ยง”
“ไปครับ!” คนตัวเล็กตอบรับทันทีโดยไม่ต้องปรึกษาเพื่อน
จนถึงปัจจุบันกวินภพก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมเด็กหนุ่มถึงได้มีปฎิกิริยาตอบรับที่รุนแรงกับคำว่า ‘เลี้ยง’และ ‘บุฟเฟ่ต์’ ต่างจากคนอื่นมากมายขนาดนี้ ถ้าเขาบอกแว่นว่าจะพาไปกินบุฟเฟ่ต์แล้วจับตัวอีกฝ่ายขึ้นรถตู้ไปเรียกค่าไถ่ แว่นก็คงยอมเดินตามเขาขึ้นรถแต่โดยดี
“เร็วสิครับพี่กล้า เดี๋ยวคนก็เต็มหรอก” แว่นกอดแขนอีกฝ่ายดึงให้รีบเดินอย่างเคยชิน ไม่ได้สังเกตเลยว่าตัวเองแตะเนื้อต้องตัวกวินภพได้โดยไม่มีอาการเขินอายแล้ว คนเจ็บสาวเท้าตามแรงจูงของเด็กหนุ่มพร้อมกับรอยยิ้มจางๆที่มุมปาก
ใกล้เข้าไปอีกนิดแล้ว...
___________________________
สัปดาห์หน้าน่าจะมาลงช้าจริงจังแล้วนะคะ ไม่งั้นอาจจะเรียนไม่จบได้55555
กรี๊ดดดด น่ารักมากกกกกค่ะ ชอบมากกกกกกกกกก ไม่รู้จะบรรยายยังไง
ช่วงนี้ไม่ค่อยมีนิยายสายฮีลในสต๊อกเท่าไหร่เลยค่ะ มาเจอเรื่องนี้คือแบบถูกใจใช่เลยมากๆ แง
ชอบชื่อตอนทุกตอนเลยค่ะ น่ารักมุมิมาก 555555555 ดูเป็นกิมมิคดีค่ะ ><
//ถ้าบอกว่า Atrial Fibrillation มี l 2 ตัวจะโกรธกันไหมคะ ฮือ ไม่ได้จงใจจับผิดนะคะ แต่ตามันเหลือบเห็นเอง TTTT
//ถ้าหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะขนาด A fib นี่รีบ consult cardio เถอะค่ะ เป็นห่วงแลง 555555555
ชอบคาแรคเตอร์น้องแว่นมากกกก แต่ทุกครั้งที่คนเรียกแว่นๆเราจะรู้สึกเหมือนน้องโดนล้อเลยค่ะ ฮือ
ทั้งๆที่เป็นชื่อน้องจริงๆอ่ะนะ 55555 หลงรักความโมโนโทนของน้อง ความเก็บอาการเบอร์แรง ความปิดใจที่ทำให้ดูมีอะไรสุดๆ
พี่กรนี่มันใครกันห๊ะะะะะ สงสารพี่กล้าสุดอะไรสุด สู้ๆต่อไปนะพี่นะ เราเชื่อว่าพี่กล้าจะปกป้องน้องได้แน่นอน!
สุดท้ายแล้วถึงพี่กรจะกลับมาก็ขอให้พากันผ่านไปด้วยดี จะได้ลบปมในใจน้องด้วยเถิด 
เรื่องของคู่รองแต่ละคู่ก็น่าสนใจไม่แพ้กันค่ะ ชอบพี่น้ำอุ่น ~ รุ่นพี่ที่คณะเราก็มีแบบนี้คนนึงค่ะ
สวยมากกกกกกก เหมือนนางฟ้าเลย พูดก็นุ่มนิ่ม ตัวก็นุ่มนิ่ม แง เค้าเป็นกุลสตรียิ่งกว่าผู้หญิงแท้ๆอย่างเราอีกค่ะ 55555
ส่วนแทนไท เอ่อ ข้ามๆไปค่ะ 55555 //โอ๋นะ
มาพี่ติณณ์กับฟ้าดีกว่า โฮ เค้าลางดราม่าแบบหนักหน่วงมาก เหนือฟ้าอย่าไปยอมง่ายๆนะคะ!! ต้องเอาให้รู้ซึ้งไปเลยค่ะะะ
ยิ่งทำเราเจ็บมา ยิ่งต้องทำมันเจ็บคืน ฮึ่มมม #ทีมเหนือฟ้า ขอให้บรรดาเพื่อนๆทั้งหลายจงกันท่าพี่ติณณ์เข้าไว้ค่ะ! อย่าไปยอมมม
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ ชอบมากมาก มาบ่อยๆน้า เค้าต้องการฮีลแรงมาก จะสอบวันอาทิตย์นี้แล้วยังอ่านไม่ถึงไหนเลย ฮือ
มาถึงบล็อกนี้มีเรื่อง Ethics แล้วนี่แอบอ่านนิยายในคาบเรียนค่ะ (ชั่วมาก 55555) อ่านๆมาถึงเจอคำว่า Do no harm
แทบจะร้องไห้ 5555555555 ไม่ได้เรียนก็เหมือนเรียนอยู่เลย /ปาดน้ำตา ; - ; ..
รออ่านต่อมากมายยยย~ 
เพิ่งสังเกตเหมือนกัน ขอบคุณมากๆเน้อ
ทางนั้นแอบอ่านนิยายชั่วโมงEthicsทางนี้นั่งแต่งเลยค่า//เด็กๆไม่ควรเอาเยี่ยงอย่าง
สอบปิดบล็อคสู้ๆเน้อ ขอให้ได้ของให้โดน กาให้ได้ ดิ่งให้ดี MCQ เต็ม CRQเก็งถูกโรค พักผ่อนปิดเทอมสองวันให้เต็มที่แล้วลุยใหม่555555
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ค่า
หัวข้อ: [ตีพิมพ์กับ Hermit Books] Blind side รัก||ของ||แว่น ตอนพิเศษติณณ์เหนือ P.35 22/1/63 (อ่าน 432696 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก