23
"กลับ... งั้นเหรอ? หมายความว่ายังไงเดม่อน?"
อีกฝ่ายนั้นนิ่งเงียบเมื่อผมถามขึ้นมา ทั้งผมพี่เต้ และ พี่ผาต่างก็ถูกพาออกมาจากที่นั่นไม่รู้ว่าจะถูกพาไปไหนต่อ ผมมองมันอย่างสับสนขณะที่ร่างกายถูกอีกฝ่ายอุ้มขึ้นเหนือพึ้นผมยื่นมือออกไปกุมมือที่สามนั้นเบาๆพลางเงยมองหน้า
"ทำไม... ไม่ชอบผมเหรอ? ไม่ได้ชอบผมงั้นเหรอ?"
ไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงถามออกมาแบบนั้น เดม่อนก้มหัวลงมามองที่ผมก่อนที่จะวางผมลงกับพึ้นก่อนที่จะเงยหน้ามองไปรอบๆ ทำไมถึงได้ไม่สนใจกันเลยละ... ผมเม้มปากแน่นเอื้อมมือไปจับกรงเล็บของอีกฝ่ายอีกครั้ง
"เดม่อน..."
"ไม่มีเวลาแล้ว รีบไปซะ"
เสียงแหบพร่านั้นเอ่ยขึ้นมาก่อนที่จะเดินนำหน้าไป ผมหยุดนิ่งไม่ยอมทำตามที่อีกฝ่ายบอกมาเดม่อนหันหลังกลับมาดูท่ามกลางความสับสน รอบๆตัวกลายเป็นสีดำไปหมด เสียงร้องของสัตว์ต่างๆนั้นดังขึ้นมาเสียงร้องโหยหวน กู่ร้องอย่างยินดียังรอบๆตัว
"ทำไม... ถามว่าทำไม!? ทั้งๆที่ตอนแรกก็บังคับให้อยู่แท้ๆ แล้วทำไมตอนนี้ถึง!"
"เพราะมันไม่จำเป็นอีกแล้ว"
ผมปล่อยให้น้ำตามันร่วงลงมาอาบแก้ม เดม่อนจ้องมาทางนี้ขณะที่พี่ผา และ พี่เต้กำลังเดินมาติดๆชายหนุ่มทั้งสองคนนั้นมองผมด้วยสายตาที่สั่นไหวระคนยินดี จะได้ออกไปจริงๆนะเหรอ? สัตว์ประหลาดเต็มเกาะซะขนาดนี้ ทั้งๆที่แค่ออกมาแค่ปากถ้ำยังโดนพวกนั้นจู่โจมแล้วทำไม ตอนนี้ออกมาไกลถึงขนาดนี้แล้ว ได้ยินเสียงของน้ำทะเลที่ชัดมากระทบชาบหาด ผมถอยหลังกลับส่ายหน้าไปมา
"มัน... ไม่ใช่แบบนี้"
"น้ำ รีบไปกัน"
พี่ผายื่นมือออกมาคว้าต้นแขนของผมแน่นหม่ยจะดึงกลับแต่ผมกลับสะบัดทิ้งโดยที่ไม่สนใจว่าจะทำให้อีกฝ่ายนั้นได้รับบาดเจ็บรึเปล่า นี่ไม่ใช่อย่างที่คิดไว้ เหมือนทุกครั้ง... ทุกครั้งก็จะถูกพากลับรัง แต่ทำไมตอนนี้กลับถูกไล่ให้กลับในที่ๆเลือนลางไปแล้ว บ้านที่อาจจะถูกยึดไปแล้ว
"ผมนะ... ผมนะ กลับไปไม่ได้"
กรร
ตุบ!!
"อย่ามาทำตัวงี่เง่า!"
เสียงคำรามของเดม่อนดังขึ้นมาพร้อมทั้งพุ่งเข้าหาผมกระแทกจนร่างกายล้มลงกับพึ้นเคี้ยวแหลมหลายซี่นั้นกระทบกันกึกกัก ผมเบิกตากว้าง ไม่มีครั้งไหนที่เดม่อนจะโมโหใส่แบบนี้ ไม่เคยมีเลยสักครั้งท่าทางราวกับสัตว์ป่าที่กำลังหิวโหย น่ากลัวกว่าตอนครั้งแรกที่เจอเสียอีก
ตุบ ตุบ!
"ทำไม!? ทำไม!? บ้า บ้าที่สุด เดม่อนบ้าที่สุด ทั้งๆที่เคยบังคับแท้ๆ! ข่มขืนผมสิ กัดผม จะกินผมก็ได้จะทำให้เป็นแม่พันธ์ก็ได้ แต่ผมไม่อยากไป ไม่กลับ! จะอยู่ที่นี่! อึก!"
กรงเล็บคมเย็นเฉียบนั้นบีบมาที่ปากของผมแน่นลิ้นร้อนๆนั้นตวัดเข้ามาที่ปากก่อนที่จะกระซากอย่างแรงจนสมองมึนเมาผมครางอื้อๆในลำคออย่างทรมานยกมือขึ้นกอดอีกฝ่าย ผมนะ... ไม่อยากกลับไป ไม่อยากไปจากเขา ต่อให้จะเป็นแบบนี้ต่อให้เกาะนี้มันอันตรายก็ไม่อยากไป
"แฮ่ก แฮ่ก..."
เสียงหอบหายใจดังขึ้นมาเมื่อลิ้นนั้นดึงกลับเดม่อนลุกขึ้นเดินไป
"จะไม่มีแบบนั้นอีกแล้ว"
"ฮึก... ฮือออ"
ผมปล่อยโฮออกมาทันทีเมื่อได้ยินแบบนั้นพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นขณะที่ก้าวเท้าเดินเข้าไปหาอีกฝ่ายหางที่เป็นกระดูกนั้นตวัดมาใกล้ๆพลักให้ผมออกห่าง ความเจ็บปวดในอกนั้นบีบแน่นร่างกายซาไปหมด พี่เต้เข้ามาหาช้าๆพยุงผมให้เดินต่อไป
"ฮึก ทำไมกัน... ไม่รักผมเหรอ ทำไม"
ซ่าา
ทันทีที่เดินพ้นออกมาจากป่า ตรงหน้าคือหมอกสีดำที่ครอบคลุมทุกอย่างแต่ที่น่าตกใจมากกว่านั้นคือสัตว์ประหลาดที่เคยเห็น และ ทั้งไม่เคยเห็นนั้นกำลังออกันอยู่ที่ชายหาด พวกมันจ้องมองไปยังขอบทะเล ภาพตรงหน้าทำเอาผมอึ้งเมื่อพอๆกับสองคนที่อยู่ข้างๆผม
"ขึ้นไปตรงนี้"
เดม่อนอุ้มตัวผมขึ้นมายังแพที่ถูกต่อเข้าหากันอย่างแน่นหนาข้างล่างนั้นเป็นเหมือนหลุมใหญ่ที่ยัดคนเข้าไปได้หลายคนมันเป็นเหมือนบอลทรงกลมแต่มีแพยื่นออกมามีฝาปิดอย่างมิดชิดถูหสร้างขึ้นด้วยหัวของมด... มดตัวใหญ่ที่ใช้ฟันกัดต่อเข้าหากัน
หมายความว่ายังไงกัน?
"เดม่อน..."
"ที่หายไปก็เพราะทำเจ้านี่"
แสดงว่าตลอดเวลาที่ผ่านมานั้นคือทำเรือนี่ใช่มั้ย? ที่หายไปตลอดนั่นนะ ที่มีเลือดติดตัวกลับมา
กรรร
กรู้ววว
เปรี้ยงงง!
เสียงร้องโหยหวนของสัตว์ประหลาดดังขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นพวกผมเดม่อนรีบหันไปหาพลางพลั่กแพให้ออกสู่ทะเลเสียงฟ้าผ่าลั่นตรงหัว ผมเห็นสัตว์ประหลาดตัวยักข์นั้นกำลังเดินออกมาจากป่า พวกมันบางตัวพยายามตะเกียกตะกายว่ายน้ำไป แต่กลับถูกน้ำทะเลนั้นกัดกร่อนจนตัวละลายไปหมด เสียงโหยหวนของพวกมันดังขึ้นมาติดๆกัน
"ทำไม... ถึง"
"พวกสัตว์บนเกาะอยากจะออกไปจากที่นี่ แต่ออกไปไม่ได้ อันนี้ก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ว่า พวกมันจ้องที่จะยึดร่างมนุษย์เพื่อที่จะออกไป"
พี่ผาที่นั่งหน้าซีดอยู่บนแพเอ่ยขึ้นมาเบาๆผมหันไปมองอย่างตกใจขณะที่เสียงเล็กๆของเซริจะดังขึ้นมา
กิ๊ว...
"ทะ ทำไมพี่ผาถึงรู้เรื่องนี้ละ?"
"เพราะ... เดม่อน"
โครมมม
ผมหันไปมองตามเสียงที่ดังขึ้นมาทางข้างหน้าป่าไม้นั้นถูกแหวกออกกว้างสัตว์ประหลาดตัวยักข์มันทั้งเหยียบทั้งปัดพวกที่อยู่ตรงหน้าออกไป ผมมองมันอย่างตะลึงพอๆกับเสียงคำรามของเดม่อนที่ดังขึ้นมา
กรรร
"เดม่อน!? ไม่!"
หมับ!
อ้อมแขนแกร่งของพี่เต้นั้นกอดรัดมาที่เอวของผมกระซากกลับคืนไม่ยอมให้ผมลงไปจากแพ น้ำทะเลนั้นสาดกระเช็นมาโดนตัวจนเปียกปอนไปหมด เดม่อนกำลังฆ่าพวกสัตว์ประหลาดพวกนั้นโดยที่ไม่ได้หันมามองทางนี้ เผ่าของเดม่อนกำลังถูกฆ่าอยู่เหมือนกัน ดูเหมือนว่ามันจะเป็นห่วงโซ่อะไรสักอย่าง ผมร้องไห้ออกมาสุดเสียง
"ทำไม! ทำไมชีวิตผมจะต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย! ปล่อยผมนะ! ผมจะไปหาเขาผมจะอยู่ที่นี่!"
"พอได้แล้ว! มันเองก็ออกมาจากเกาะไม่ได้เหมือนกันนั่นแหละน้ำ! และน้ำก็อยู่ที่นี่ไม่ได้!"
ผลั๊วะ
เสียงทุ้มนั้นตะคอกกลับมาอย่างโมโหพร้อมทั้งต่อยลงมาที่แก้มของผมจนหน้าหันไปตามแรงต่อยผมเงยหน้ามองอีกฝ่ายอย่างอึ้งๆพี่เต้กำหมัดแน่นมองมาทางผมด้วยสายตาตัดพ้อ
"ทำไม... ถึงต้องการสัตว์ประหลาดนั่นขนาดนั้น ทั้งๆที่มันทำให้ผา... ทั้งๆที่บนเกาะนี้ฆ่าคนไปตั้งหลายคน"
"ฮึก พี่จะไปรู้อะไร จะไปรู้อะไร!?"
ผมฟาดลงกับอกของอีกฝ่ายชายหนุ่มเอื้อมมือมาโอบศรีษะของผมเอ่ยปลอบเสียงเบาขณะที่เสียงร้องโหยหวนของเดม่อนนั้นดังขึ้นมา
"ฮืออ... เขาปกป้องผมนะ เขาปกป้องผมจากพวกนั้น"
กลุก กลุก กลุก
ผมเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงของสัตว์ประหลาดใกล้ๆตัว ทันทีที่หันไปมอง หนอนตัวยักข์ตาหรี่ลงปากแหลม กำลังแสยะยิ้มให้ มันยิ้มให้อยู่จริงๆ... ทำไมละ? ไหนบอกว่าออกจากเกาะไม่ได้ แต่ตัวนี้ที่มันอยู่ในน้ำทำไมมันถึงโผล่มาได้บนหัวของมันเป็นแขนของคนที่ขยับไปมา ราวกับเป็นเหยื่อล่อ
"หลบไป... พี่จะไม่ยอมให้น้ำถูกพวกมันข่มขืนอีกแล้ว"
ร่างกายของผมถูกพลั่กออกห่างพี่เต้ยืนขึ้นกล่ามกลางหมอกสีดำที่กำลังลงหนักมันมองมาทางนี้ไม่สนใจพี่เต้เลยด้วยซ้ำขณะที่ผมกำลังจะแหกปากร้องแขนของมันที่แหลมคมก็ตวัดมาดึงข้อเท้าของผมทันที
"อ๊ะ ไม่! อย่านะ ม่ายย! เดม่อนช่วยด้วย...!"
ตูมม
ทั้งตัวของผมถูกลากลงสู่ใต้น้ำทันทีพี่เต้ร้องเรียกผมสุดเสียงกอดที่จะกระโดดลงมาอีกคนภายใต้น้ำนั้นมีแสงสีฟ้าที่เปร่งออกมาจากพึ้นทะเลส่องสว่างทำใหัเห็นภาพชวนขนลุก สัตว์ประหลาดใต้น้ำกำลังว่ายลอยตัวขึ้นมาเหนือน้ำตัวใหญ่ยักข์นับร้อยๆตัวที่เบียดแทรกกันเพื่อที่จะโผล่พ้นน้ำออกมา
"ไม่... ไม่! บอกว่าไม่! ปล่อยนะ!"
บุ๋ง บุ๋ง
ผมฟาดมือลงกับตาของมันอย่างแรงแต่มันกลับไม่สะท้านใช้หางยาวกลมนั้นพันมารอบๆตัวผมผมนะหายใจในน้ำได้หลังจากที่ดื่มเลือดของปลาครึ่งคนตัวนั้น แต่พี่เต้ที่กำลังตามลงมากลับถูกสัตว์ประหลาดคล้ายหนอนตัวเล็กๆกำลังดูดกินไปตามเนื้อ กลิ่นเลือด... จะเรียกพวกนั้นมา ผมดิ้นหนีออกมาจากแรงรัดของมันทว่ายิ่งดิ้นเท่าไหร่ก็ยิ่งรัดแน่นขึ้นเท่านั้น มันกำลังเบียดอวัยวะเพศเข้ามาที่ต้นขาของผม
"อย่า... อึก"
สวบ!!
ปากของมันถูกกรงเล็บล้วงจากด้านหลังจนทะลุผมรีบขยับตัวหนีทันทีว่ายขึ้นไปยังผิวน้ำขณะที่ดึงเอาพี่เต้ขึ้นมาด้วยชาายตรงหน้ามีรอยแผลมากม่ยบนตัวเพราะหนอนพวกนั้นมันกำลังทำท่าจะมุดตัวเข้าไปผมรีบปัดดึงออกมาอย่างแรง
"อึก... บ้าซิบ"
กรร
ผมหันไปมองเสียงคำรามนั้นอย่างเป็นห่วงเผ่าของเดม่อนเหลือเพียงไม่กี่ตัวเองพอๆกับสไลม์ที่ตายไปสองตัว พวกมันเป็นสัตว์ที่ฟันไม่เข้าแถมยังละลายซึมไปกับพึ้นได้ แต่ว่า... ทำไม
หมับ
"น้ำ อย่าไปเลยนะ..."
"ผม ผมนะ"
ฉึกก!
เสียงผิวเนื้อนั้นโดนเสียบ เดม่อนทรุดลงกับพึ้นเมื่อถูกสัตว์ประหลาดตัวใหญ่กว่านั้นฟันเข้าให้ ร่างกายของอีกฝ่ายขาดเป็นสองท่อน หัวใจของผมเต้นตุบๆราวกับจะหลุดออกมาน้ำตาไหลอาบแก้มก่อนที่จะมีตัวอะไรโผล่ขึ้นมาตรงหน้า
ซ่าา
"เดม่อน... เดม่อน ฮึก"
ผมโผเข้ากอดอีกฝ่ายแน่นกลั่นน้ำตาออกมาจนเปียกผสมกับเม็ดฝนที่ค่อยๆโปรยลงมาเสียงซู่ซ่านั้นดังขึ้นข้างๆหู เดม่อนกำลังละลายไปอย่างช้าๆ
"ไม่ ฮึก ไม่เอาแบบนี้ ไม่... อย่าตายนะ ไม่เอา ไม่ ฮืออ ขอร้องละ ขอร้อง… ละ"
มือของผมลูบไปตามหน้าตาของมันเบาๆกอบโกยเอาเศษเนื้อของอีกฝ่ายขึ้นมา หน้าตาดูไม่ได้เลยสักนิดผมซบหน้าลงกับแผงคอของเดม่อนร้องไห้ออกมาสุดเสียง
"อย่ากลัวเลย..."
เสียงแหบแห้งนั้นดังขึ้นมาข้างหูขณะที่สัตว์ประหลาดพวกนั้นกำลังหนีตายกันไปเพราะเม็ดฝนเป็นเหมือนกรดที่กัดกร่อนกรงเล็บแหลมคมนั้นหลุดตกลงมาที่แพอีกฝ่ายยื่นลิ้นมาสัมผัสที่แก้มของผมเบา
"ฮืก... ไม่เอาแบบนี้นะ ได้โปรดเถอะ ผม ผม..."
"รักน้ำนะ รักมากเลย"
กรร
ฉึก แหมะ...
เดม่อนควักหัวใจของตัวเองออกมา หัวใจสีขาวใสนั้นเปร่งแสงประกายผมมองหน้าอีกฝ่ายอย่างงุนงงเขาแยกเขี้ยวคมออกมา
"กินลงไป... มันสามารถรักษาอาการติดสัตว์ได้ มีชีวิตอยู่ต่อไป อยู่ต่อไป"
ผมรับหัวใจดวงนั้นมาไว้ในมือมองเดม่อนที่ละลายไปต่อหน้าต่อหน้าศรีษะแข็งๆนั้นตกลงกับแพเสียงหัวใจที่กอบกุมเอาไว้นั้นมันยังคงเต้นตุบๆอยู่ภายในมือ ทุกอย่างนั้น... หัวใจของสัตว์พวกนั้นที่ได้กิน เนื้อดิบที่ถูกบังคับให้กิน มันมีความหมายแบบนี้งั้นเหรอ? ผมยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มพี่เต้ขยับเข้ามาช้าๆกอดผมเอาไว้แน่น
"ฮึก ฮึก... เดม่อน รัก รัก ที่สุดเลย รักเดม่อนที่สุดเลย"
ริมฝีปากของผมแนบลงกับกระโหลกสีดำนั้นช้าๆพลั่กมันลงไปสู่ก้นทะเลก่อนที่จะยกหัวใจดวงนั้นเข้าปาก กัดกินลงไปในคอพร้อมทั้งร้องไห้ไปด้วย ทุกอย่างที่ทำมานั้นไม่ได้ไม่มีความหมาย เดม่อนทำทุกอย่างเพื่อผมตั้งแต่ครั้งแรกที่ทำมาทั้งปกป้องไม่ให้ออกไปข้างนอก ทั้งหาหัวใจมาให้ เสียสระร่างกายตัวเองเพื่อล่า กลับมาพร้อมกับเลือดเพราะฆ่าสัตว์ประหลาดบนเกาะพวกนั้นแย่งเอาอวัยวะภายในมาให้ผมกิน แอบออกไปสร้างแพเพื่อที่จะให้หนี
"อึก... ฮือ รัก ที่สุดเลยครับ ผมรักเดม่อนที่สุดเลย ฮือออ ผมจะใช้ชีวิตต่อไปครับ เดม่อน เซริ... ลาก่อน"
หยดเลือดสีแดงนั้นเต็มที่อุ้งมือผมเลียเลือดพวกนั้นอย่างไม่นึกรังเกียจมองไปที่เกาะตรงหน้าที่ห่างออกมาเรื่อยๆ
"ไม่เป็นไรแล้วนะ"
ผมซุกตัวลงกับอกของชายหนุ่มตรงหน้า ร่างกายหนาวเหน็บ ซาไปหมดเมื่อถูกฝนสาดที่ตัวพี่ผาพาผมลงมาที่ลูกกลมๆที่จมอยู่กับน้ำ ข้างในนี้มันกว้างมาก มีอาหาร และ ผลไม้มากพอที่จะอยู่ไปได้เป็นอาทิตย์ พี่ผามีสีหน้านิ่งๆมองมาทางผมด้วยรอยยิ้ม
ทำไม... ถึงยิ้มกัน ดีใจที่เดม่อนตายรึไง!?
รู้สึกดีใจสินะ ที่จะเดม่อนตายนะ เพราะเกลียดมากขนาดนั้น ผมหลับตาลงอย่างอ่อนแรงนั่งพิงลงกับพนังข้างๆพี่เต้พลางหลับตาลงยกมือขึ้นมากุมที่ท้องของตัวเองได้ยินเสียงหัวใจดวงนั้นเต้นอยู่เบาๆ
ผมจะ... ใช้ชีวิตอยู่ต่อไปครับ เดม่อน
...
ก็...ขอขอบคุณทุกคนนะครับที่ติดตามมาจนถึงวันนี้ นี่มันก็นาน ใช่นานมากเลยนะตั้งแต่วันแรก นุ้งน้ำนั้นสตรองครับ ตอนนี้เขียนไปน้ำตาก็ไหลไป...
ทำไมก็ไม่รู้ ฮะฮะ มันรู้สึกเศร้านะไม่ได้เห็นตัวอะไรตาย แค่ก... สุดท้ายนี้ต้องบอกว่าขอบคุณจริงๆที่เป็นกำลังใจให้กัน
เป็นเรื่องที่สอง ที่เขียนจบ กร๊ากกกกก
ถ้าอย่างนั้น ก็... ราตรีสวัสดิ์นะครับผม ติดตามตอนต่อไป... ครับผม