หัวข้อ: เปิดPRE ORDER [Alien] เกาะตุ๊กตา :: ตอนที่ 27 :: มาแถมให้หายคิดถึง [07/07/2560]

[Yuki Nijiiro]

19

   วันนี้ เป็นวันที่แปลก... จะว่าแปลกก็ดี จะว่าน่าดีใจก็ดี ผมที่นั่งอยู่บนต้นไม้ขนาดใหญ่ที่อยู่ข้างๆน้ำตกมองลงไปเห็นเผ่าของเดม่อนที่กำลังล่าสัตว์ในน้ำนั้นอยู่ เป็นภาพที่ทำให้... คิดว่าผมคงซินกับมันไปแล้ว เดม่อนนั่งข้างๆผมโดยที่ไม่ได้พูดอะไรมาสักพัก ที่บอกว่ามันน่าแปลกก็เพราะผมถูกพามาออกมาข้างนอกถ้ำ ถ้าจะให้บอกว่าทำไมถึงพาออกมา เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม แต่ก็ดีแล้วที่ได้ออกมาบ้างอยู่แต่ข้างในก็คงจะอุดอู้เป็นธรรมดา ผมจ้องภาพที่พวกมันเล่นกันราวกับเด็กด้วยความรู้สึกแปลกๆกลางอก ก่อนที่เสียงขู่ฟ่อๆจากเดม่อนจะดังขึ้นมา

"เล่นน้ำมั้ย?"

อีกฝ่ายถามขึ้นมาขณะที่ขยับตัวไปมาบนกิ่งไม้ใหญ่ อากาศมันก็ร้อนอยู่หรอก แต่ว่า...

"ในน้ำจะมีตัวอะไรแปลกๆมั้ย?"

ผมถามขึ้นมาอย่างกลัวๆ ก็ไม่ว่าที่ไหนก็มีแต่แบบนั้นนี่ ถึงน้ำมันจะใสจนเห็นพึ้นก็เถอะแต่ก็ยังกลัวอยู่ดีกลัวว่าจะมีตัวอะไรโผล่ออกมาให้ตกใจเล่น

"ไม่มีแล้ว"

เสียงแหบพร่านั้นบอกก่อนที่จะช้อนตัวของผมขึ้นอุ้มไว้ในอ้อมแขนแกร่ง วิ่งลงมาจากต้นไม้อย่างรวดเร็วจนน่าตกใจเพียงแค่ไม่กี่นาทีก็มาถึงตรงพึ้นกันเเล้ว ถึงแม่น้ำจะไม่ใหญ่ก็ตามที ผมมองหน้าอีกฝ่ายอย่างกล้าๆกลัวๆ แกะเอาเสื้อผูกไว้กับเอวออก วางลงกับกับกิ่งไม้แถวนั้นกลุ่มของเดม่อนในนี้มาแค่ห้าตัวรวมทั้งเดม่อนด้วย พวกนั้นจ้องมาที่ผมน้ำลายไหลเยิ้มราวกับจะกินผมเข้าไปถึงจะบอกว่าเป็นตัวเดียวกันแต่แยกร่างก็ตามที ยังไงมันก็อายอยู่ดี

จ๋อม

ผมแช่ตัวลงกับแม่น้ำที่เย็นสบายนั้นอย่างช้าๆขณะที่ด้านหลังก็มีเดม่อนที่ตามลงมาด้วย อีกฝ่ายยืนชิดจากทางด้านหลังไม่พูดจา จนผมต้องแช่ตัวลงไปจนถึงคอ พวกมันอาจจะมองเห็นหมดแล้ว แต่ทั้งๆที่ไม่ต้องอายกันแท้ๆเพราะยังไงก็โดนทำทุกวันอยู่แล้ว แต่ยังไงก็ไม่ชินกับการถูกเงียบใส่แบบนี้หรอก

"นะ น้ำไม่เย็นเท่าไหร่ว่ามั้ย?"

เดม่อนไม่ตอบ เมื่อผมถามออกไปกรงเล็บหนานั้นคว้าเอวของผมขยับเข้าไปใกล้อีกฝ่ายแน่นพร้อมทั้งยื่นลิ้นออกมาจากปากที่มีฟันช้อนกันอยู่สองชั้นลิ้นอวบสีดำกลมยาวนั้นซอกซอนเข้ามาภายในปากเมื่อผมอ้าออก ความรู้สึกอุ่นจากทางด้านหลังมาจากอีกตัวที่อยู่ใกล้ๆ

"อึก... อ๊ะ ถะ ถ้าจะทำก็กลับไปทำกันเถอะ ทำอยู่ตรงนี้มันน่าอายนะ"

ผมซุกหัวลงกับอกของมันลมหายใจฟืดฟาดนั้นดังขึ้นมาผสมกับอวัยวะเพศที่ค่อยๆคลายตัว ขยับเข้ามารัดต้นขาของผมแน่น ทั่วทั้งร่างกายถูกเลียด้วยลิ้นสีดำเหนียวเหนอะ ทั่วทั้งร่างกายร้อนไปหมดผมผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆเมื่อลิ้นของตัวใดตัวหนึ่งซำแลกเข้ามาที่ช่องทางด้านหลัง

"อ๊ะ..."

น้ำเย็นๆไหลซึมเข้าไปภายในนั้น ผมเกาะรอบคอเดม่อนแน่นยกสะโพกขึ้นอย่างคุ้นซิน จนถึงตอนนี้ยังไม่เคยถูกทำทีละหลายๆตัวเลย ปกติเเล้วจะมีแต่เดม่อนที่ทำส่วนตัวที่เหลือจะไม่ค่อยสนใจตอนที่พวกผมมีเซ็กส์กันทั้งๆที่ก็ทำอยู่ต่อหน้าบ่อยๆ และ ที่สำคัญรู้สึกเหมือนกับว่าช่วงนี้ น้ำใสๆที่ชอบหลั่งออกมาจากก้นนั้นจะไม่ซึมออกมาแล้ว ถึงแม้จะเล็กน้อยแต่ก็รับรู้ได้ว่ามันไม่เป็นเหมือนเมื่อก่อน อาจจะถึงเวลาหมดก๊อกของมันแล้วก็ได้ ทั้งที่น่าจะเป็นแบบนั้นแต่เดม่อน... ก็พาผมมาทำเพราะกลิ่นของน้ำนั่นไม่ใช่เหรอ? ทั้งๆที่น่าจะเป็นแบบนั้นแต่ก็ยังถูกทำอยู่ตลอดเวลา ถูกเก็บไว้และไม่ถูกฆ่าทิ้ง

ซ่า

"อ๊ะ... ทะ ทำอะไร?"

ร่างกายของผมถูกยกขึ้นสูง ขาของผมเกาะไปยังเอวของเดม่อนก่อนที่จะใช้แขนรั้งต้นแขนแข็งๆของมัน สะโพกอุ่นวาบขึ้นมาอวัยวะเพศที่บานออกเป็นกรีบดอกไม้สีเนื้อนั้นหุ้มมาที่สะโพกช้าๆบดคลึงจนเผลอร้องครางออกมา ก่อนที่ท่อนกายใหญ่นั้นจะสอดแทรกเข้ามาภายในสะโพก

"อ๊ะ... อา เดม่อน อึก"

รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังแปลกไป ทุกครั้งที่ถูกทำรักแบบนี้ผมจะเริ่มแปลกไปโดยเรียกร้องจากอีกฝ่ายมากขึ้น ริมฝีปากผมแนบลงใต้คางของมันก่อนที่จะไล้จูบไปตามส่วนที่น่าจะเป็นลำคอ เดม่อนซะงักไปนิดเดียว เพียงแค่แป็บเดียวเท่านั้นอีกฝ่ายก็กดกระแทกแก่นกายเข้ามาลึกจนเกิดเสียงน่าอาย ตัวอื่นยังคงลูบไล้ไปทั่วทั้งร่างใช้ลิ้นไล้เลียไปตามส่วนต่างๆ

สวบ สวบ

กรรร

"อ๊ะ อ๊า... อ๊า!"

เสียงกระแทกหนักๆนั้นบดเบียดเข้ามายังช่องทาง มดลูกที่อยู่ภายในท้องส่งเสียงกึกกึกอย่างน่ากลัว เเรงเสียดสีภายในผนังลำไส้นั้นทำให้กอดเจ้าตัวแน่นขึ้นกว่าเดิมเสียงขู่ต่ำของอีกฝ่ายนั้นบ่งบอกว่ากำลังรู้สึกดี

"ดะ เดม่อน... อึ๊ก อ๊ะ! อ๊ะ"

ยอดอกถูกตวัดเลียจนบวมแดงน้ำลายใสนั้นไหลเปรอะไปทั่วทั้งอก แรงกระทั้นจากด้านล่างยังคงส่งมาติดๆคนร่างภายสะเทือนไปตามๆกัน ท่อนกายใหญ่ร้อนนั้นกดกระแทกเข้ามาเป็นจังหวะไอร้อนจากสิ่งนั้นทำให้ร่างกายร้อนระอุ

"รู้สึกดีมั้ย...?"

"อึก ดี... อื้มม ดี ดี"

ผมตอบกลับไปเสียงสั่นรับลิ้นร้อนนั้นเข้ามาภายในปาก ทั้งๆที่น่าอายแบบนี้แต่กลับหยุดไม่ได้ ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าชีวินนี้จะต้องมามีอะไรกัยสัตว์ประหลาดแบบนี้ ผมส่ายสะโพกกระแทกสวนกลับ เดม่อนส่งส่วนร้อนนั้นเข้ามาลึกก่อนที่จะปลดปล่อยน้ำรักเข้ามาภายในท้อง อีกไม่กี่ชั่วโมง... ก็จะคลอดอีกแล้ว ผมใช้แขนกอดรอบคออีกฝ่ายแน่นหอบหายใจถี่ระรัวเมื่อส่วนนั้นสั่นกระตุกข้างใน อวัยวะเพศใหญ่โตนั้นยังคงฝังอยู่ในนั้นแน่นปลดปล่อยความต้องการออกมาทุกหยาดหยด เสียงลมหายใจที่กรุ่นไปด้วยกลิ่นคาวเลือดนั้นลอยมาแตะจมูก

"แฮ่ก... อา อ๊ะ"







ร่างกายของผมถูกเช็ดล้างคราบไคลจนสะอาด ด้วยลิ้นของพวกมัน คิดไปเองว่าจะถูกทำจนหมด แต่สุดท้ายก็ถูกเดม่อนทำแค่ตัวเดียว อย่างกับว่า... กำลังหวังอะไรอยู่ ผมยืนนิ่งให้อีกฝ่ายผูกเสื้อที่เอวให้ตามเคย ส่วนสะโพกยังคงสั่นระริก ผมมองเดม่อนอย่างเลิ่กลั่ก

"มีอะไร...?"

เสียงแหบพร่านั้นถามขึ้นมาเมื่อผมเผลอจ้องมันนานไปผมส่ายหน้าดิกก่อนที่จะขยับเดินออกมาห่างๆ

"ไม่มีอะไร... อ่ะ?"

แกร่ก

เสียงแกร่กเบาๆนั้นดังขึ้นมาเมื่อผมเหยียบลงกับกิ่งไม้ที่มีพึ้นนุ่มๆ

กึก กึก กึก

"อ่ะ... อ๊าา!?"

"น้ำ!?"

ผมร้องออกมาสุดเสียงเมื่อปลายเท้านั้นเหยียบลงไปในหลุมขนาดใหญ่ร่างกายของผมไถลไปตามรูในพึ้นดินที่ถูกขุดเอาไว้ กรงเล็บของเดม่อนที่หมายจะคว้าตัวของผมเอาไว้นั้นเอื้อมไม่ถึง เพราะในรูนี้มันลึกเกินไปแถมยังเปียกซึ้นอีกด้วยผมถึงปีนขึ้นไปไม่ได้ขณะที่เดม่อนกำลังจะกระโดดลงมานั้นที่ปากโพรงถ้ำถูกหินก้อนใหญ่หล่นลงมาทับจนปิดสนิท เสียงขู่คำรามนั้นส่งเสียงดังอยู่ข้างบนทำให้รู้ว่าอีกฝ่ายนั้นโมโหแค่ไหน ผมลุกขึ้นมาท่ามกลางความมืดที่ค่อยๆสว่างขึ้นเพราะแมลงส่องเเสงฉะเพาะในถ้ำ มองไปรอบๆอย่างกังวล ผม...ผมถูกขังเอาไว้ในรูใต้ดินนี้!?

"ดะ เดม่อน... เดม่อน"

เมื่อไม่ได้อยู่ใกล้อีกฝ่าย ไม่ได้อยู่ในสายตาของอีกฝ่ายร่างกายของผมก็สั่นเทิ้มขึ้นมาอย่างหวาดกลัว หอบหายใจออกมาอย่างตื่นตระหนกเพียงแค่ได้ยินเสียงน้ำที่หยดลงมาบนพึ้นก็ทำเอาขวัญหนีดีฟ่อ

"ไม่... เป็นไร"

ไม่เป็นไรหรอก ก่อนหน้านั้น... ก่อนหน้านั้นก็รอดมาได้ ไม่เป็นไรหรอก ผมเอ่ยปลอบใจตัวเองเบาๆ ก่อนที่จะใช้มือคลำไปตามผนังดินที่ใหญ่คล้ายๆกับถ้ำ น่าจะเป็นรังของตัวอะไรสักอย่าง... ถ้าเป็นกระต่ายก็คงจะดีไม่น้อย แต่จะต้องหาทางออกให้เจอ ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวก็ได้กลับขึ้นไป

ฟุ่บ แกรก แกรก

"..."

ขณะที่ผมกำลังเดินไปตามถ้ำเสียงกุกกักของอะไรสักอย่างก็ดังขึ้นมา หินก้อนเล็กๆหลายก้อนตกกระทบพึ้นราวกับว่าในนี้มีตัวอะไรเคลื่อนไหวอยู่ ผมกลั้นลมหายใจเอาไว้ ก่อนจะถอนหายใจออกมาช้าๆ ก้มลงหยิบเอาก้อนหินคมที่อยู่ตรงพึ้นขึ้นมาจับแน่นจนเจ็บ ผมเริ่มเดินต่ออีกครั้งเมื่อเสียงภายในถ้ำเงียบไป ก่อนที่จะถูกแทนที่ด้วยเสียงที่คล้ายกับเสียงลมหายใจที่กำลังหอบ

ฟู่ ฟู่...

ทันทีที่ได้ยินเสียงนั้นหัวใจของผมราวกับกำลังจะระเบิดออกมาเสียงเต้นตุบตุบดังก้องภายในหูน้ำตาค่อยๆไหลออกมาจากหางตา
ตรงหน้า...
บนเพดาน
 สัตว์ประหลาดตัวสีเทาซีดนั้นเกาะอยู่ข้างบนนั้น ตัวประหลาดคล้ายคนที่มีดวงตาเล็กเท่ากับลูกองุ่นนั้นเป็นสีน้ำข้าวภายในดวงตามีจุดสีดำเล็กขุ่น หูแหลมใบใหญ่ หน้าตาผอมซีด กระโหลกของมันมีขนขึ้นอยู่รำไร พร้อมทั้งจมูกที่แหว่งออกเหลือเพียงรูเหวอะ ฟันสีขุ่นนั้นแหลมยาวพร้อมกับลิ้นแหลมที่ตวัดเลียหน้าตัวเองเป็นพักๆ ลำตัวเป็นมนุษย์อยู่ก็จริง แต่ว่า... กรงเล็บ ลักษณะของเท้าที่ยึดเพดานนั้นเป็นเหมือนพังผืด พวกมันมีอยู่สามตัว กำลังดมฟุดฟิดไต่ไปทั่วทั้งถ้ำ ขณะที่อีกตัวกำลังเดินตรงมาทางนี้ หลังงุ้มลงราวกับเต่ามันเดินไม่เป็นจังหวะ เดินบ้างกระโดดบ้าง ผมทำได้เพียงยืนสั่นอยู่ที่เดิมเท่านั้นมือที่กำหินเอาไว้แน่นนั้นเริ่มรู้สึกซาขึ้นมา ผมผ่อนแรงที่กำหินลง จริงๆแล้วสัตว์พวกนี้นะได้กลิ่นเลือดดียิ่งกว่าอะไร

แกรก!

ก๊ากก

เสียงคำรามของมันร้องขึ้นมาเมื่อผมปาหินอีกก้อนไปทางปากถ้ำอีกทางพวกนั้นสั่นหูพับๆก่อนที่จะวิ่งไปทางนั้นโดยที่ไม่เห็นผมที่ยืนนิ่งอยู่ตรงนี้ ข้างในท้องปั่นป่วน เจ็บ ไปหมดทั้งร่างกาย ไม่ไหวแล้ว... ปวดท้อง

แกรก

"... อึก"

ก่อนที่ผมจะได้เดินต่อไปเสียงลมหายใจจากด้านบนหัวของผมก็ดังขึ้นมา สัตว์ประหลาดเมื่อกี้... มีห้าตัว?

จะ จะทำยังไงดี...

ฟุ่บ

มันกระโดดลงมาก่อนที่จะเดินเข้ามาใกล้ๆผมเสียงลมหายใจนั้นเป่ารดมาที่หน้าอกของผมใกล้ๆ มันแยกเขี้ยวกระทบกันกึกกัก ก่อนที่จะพุ่งเข้าหาผม

ก๊ากกก

ตุบ!! ตุบ! ผลั๊วะ!!

ไม่รู้ว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ ทันทีที่มันพุ่งเข้ามาหาผมมือของผมที่กำก้อนหินเอาไว้ก็ฟาดลงไปที่ศรีษะของมันสุดแรง เสียงเนื้อ เสียงของกระโหลกที่ถูกทุบนั้นดังก้องไปทั่ว

"ฮึก... อึก! ตาย ตายซะ ตายซะ!"

พวกมันอาจจะมา พวกมันอาจจะมา

ก๊ากกก

เสียงขู่ร้องของพวกมันดังขึ้นมา ตัวที่ถูกผมทุบนั้นไม่ได้ใหญ่เท่าไหร่มันสั่นกระตุกคว้าไปตามอากาศสะเปะสะปะเมื่อผมฟาดลงกับเบ้าหน้าของมันอย่างแรง

ผลั๊วะ!!

กระโหลกเบ้าหน้านั้นยุบลงไปเลือดสีเข้มของมันนั้นนองขึ้นมา สาดกระจายไปทั่วทั้งรอบข้าง เปรอะมาเต็มที่ตัวของผม เสียงพวกมันใกล้เข้ามาทุกทีทุกที ตอนนี้... ร่างกายซาเหน็บไปหมดแล้ว ทั้งความกลัว ความบ้าที่กำลังกัดกินในใจของผมนั้นทำให้ผมลุกขึ้นมา กำเอาหินก้อนเดิมที่เยิ้มไปด้วยเลือดขึ้นมาจับไว้

จะตาย... รึเปล่านะ

ผมจะตายใช่มั้ย?

ก๊ากก

ก๊าก

สัตว์ประหลาดที่คล้ายคนนับสิบๆตัวนั้นคลานมาทางนี้ โพรงถ้ำที่กว้างใหญ่นั้นมีแต่พวกมันเกาะก่ายอยู่เต็มไปหมด

"เข้ามาสิ... เข้ามาให้หมดนั่นแหละ กินผม กินผมซะ กินผมให้หมดเลย!!"

เสียงตะโกนของผมนั้นดังสะท้อนไปทั่วทั้งถ้ำ พวกมันมองมาทางนี้เป็นตาเดียวแยกเขี้ยวขู่ ฟันกระทบกันกึกกัก ก่อนที่เสียงร้องโหยหวนจากที่ไกลๆนั้นจะดังขึ้นมา พวกสัตว์ประหลาดเหมือนมนุษย์ซะงักไป ท่าทางตกใจ และ แตกตื่นพวกมันพากันวิ่งหนีอย่างหวาดกลัว

แกรก

ผมทิ้งตัวลงอย่างอ่อนล้าเมื่อทุกอย่างนั้นเงียบลงได้สักพัก เสียงสะอึ้นไห้ของตัวเองดังก้องอยู่ภายในถ้ำ ใครก็ได้... ช่วยที ช่วยทีเถอะ เดม่อน... เดม่อน

จิ๊ดจิ๊ดจิ๊ด

จนถึงตอนนี้... จนถึงตอนเมื่อกี้ผมรู้แล้วว่าสาเหตุที่ทำให้เจ้าสัตว์ประหลาดพวกนั้นมันหนีไปมันเป็นเพราะอะไร เสียงของขาที่เสียดสีกันนั้นส่งเสียงออกมา ผมแค่นยิ้มเมื่อเห็นมันตรงมาทางนี้

แมงมุมยักข์... อาจจะไม่มีใครรู้ว่าผมนะ กลัวแมงมุมมากกว่าสัตว์ไหนๆ เพียงแค่อยู่ใกล้ก็แทบอยากจะตายเสียตรงนั้น ตัวมันใหญ่ขนาดเท่าถังเก็บน้ำใบเล็ก กิ่งก้านของขามันนั้นมีขนปกคลุมไปทั่วฟันสองสามชั้นที่ช้อนกันขยับเข้าออกคล้ายกับว่ากำลังเคี้ยวอาหารอยู่ตลอดเวลา บนหลังมีหนามแหลมมากมายดวงตาหกคู่ของมันนั้นมองช้ายขวาขยับไปมาลำตัวเป็นสีดำสลับทอง แค่ตัวเล็กยังกลัวจนไม่กล้าขยับไปไหนแล้ว แต่พอมาเจอแบบนี้ก็พอรู้แล้วว่าพวกเมื่อกี้มันหนีไปเพราะอะไร ไม่มีทางที่จะชนะพิษที่ร้ายกาจของมันเพียงหยดเดียวเท่านั้น ใยที่แข็งแรงราวกับราวลวด
ผมนะ... ผมนะ...

"ไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกแล้ว"

ฟุ่บ! ตึง!

มันกระโดดเข้ามาคร่อมทับผมเอาไว้ก่อนที่จะกระตุกก้นของตัวเองไปมา อวัยวะเพศของมันโผล่ออกมาจากส่วนก้นยืดยาวราวกับเป็นหนอนอะไรสักอย่าง

"ฮึก... อย่า ไม่ ไม่เอา ไม่ อ๊ากก!!"

ฉึก!

เท้าของมันทั้งสองนั้นเสียบลงมาที่ข้อมือของผมจนทะลุถึงพึ้นเลือดสีเข้มพุ่งกระฉูดออกมาราวกับเป็นน้ำพุเล็กๆสาดกระจายไปทั่ว ทั้งข้อเท้าทั้งข้อมือถูกขาปลายแหลมนั้นเสียบเข้ามา ความเจ็บแล่นขึ้นมาตามแขนจนถึงตัวเจ็บจนต้องร้องตะโกนออกมาเพื่อที่จะระบายความเจ็บ ส่วนท่อนกายยาวเฟื้อยนั้นแนบลงมากับสะโพก
ต้นขาของผมถูกรั้งขึ้นสูงขาถูกแยกออกกว้าง

"ฮืออ ไม่เอา ไม่เอา... อย่านะ"

ผมดิ้นสุดแรงเกิดเมื่อส่วนนั้นกำลังพยายามสอดใส่เข้ามา เพียงแค่เห็นภาพนั้นก็ทำเอาสติจะแตก จะต้องท้องแมงมุมแน่ ท้องเป็นพันๆตัวแน่ มันจะต้องเฉาะทะลุท้องออกมา จะต้องตายแน่ๆ ทั้งๆที่พยายามจะไม่คิด แต่ภาพนั้นกลับวนเวียนอยู่ภายในหัว น้ำตาผมไหลพรากส่ายหน้าไปมา เดม่อน...

"ช่วยด้วย... อึก เดม่อน ช่วยผม ช่วยผมด้วย!!"

กรรร!!

ฉึก! ผลั๊วะ!!

ทันทีที่ตะโกนจนสุดเสียง ร่างกายของผมก็หล่นกระแทกลงกับพึ้นพร้อมกับเสียงเนื้อที่ถูกฟัน เสียงกรีดร้องของแมงมุมยักข์ สัตว์ประหลาดพวกนั้นที่ดังก้องไปทั่วถ้ำ ตัวผมถูกอุ้มขึ้นมาวางไว้กับผนังถ้ำโดยตัวใดตัวหนึ่งของเผ่าเดม่อนก่อนที่มันจะกระโดดเข้าไปฆ่าแมงมุมยักข์ตัวนั้น เลือดสีข้นสาดกระจายไปทั่วทั้งถ้ำ อวัยวะภายในถูกฉีกทึ้งออกมาจนแหลกเท่าที่จะแหลกได้ เดม่อน...

"อา เดม่อน เดม่อน เดม่อน!"

ผมถลาเข้าไปหาอีกฝ่ายวิ่งผ่านซากศพที่เละเทะของพวกนั้นกอดหมับเข้ากับเอวของอีกฝ่ายแน่น กรงเล็บที่คมกริบนั้นช้อนตัวผมขึ้นมาลิ้นสีดำสนิทเลียแก้มของผมช้าๆ

"ฮึก... ฮืออ ฮึก นึกว่าจะตายซะแล้ว นึกว่าจะตายแล้ว"

ผมร้องไห้โฮออกมาซุกหน้าเข้ากับอกของมันเสียงหัวใจของอีกฝ่ายสั่นตึกตึกเต้นระรัวดังก้องภายในหู มันจับข้อมือของผมที่เริ่มจะปิดเข้าหากันขึ้นมาดูก่อนที่จะขู่ฟ่อ

"ไม่เป็นไรแล้วนะ?"

"กลัว... กลัว จะตายอยู่แล้ว ฮึก  ขืน... ข่มขืนผม ข่มขืนผมทีเดม่อน"

อีกฝ่ายซะงักไปเมื่อผมพูดขอร้องออกไป เดม่อนส่ายหน้า

"กลับถึงรังก่อนมั้ย?"

"ตอนนี้ เอาตอนนี้ผมอยากทำตอนนี้ ฮืออ ช่วยทำทีเถอะ"

ร่างกายที่สั่นเทิ้มนั้นหยุดไม่ได้ ผมสะอึ้นไห้จนจะขาดใจแสบตาแสบจมูกไปหมด อีกฝ่ายนั้นจ้องผมอยู่ก่อนที่จะพุ่งเข้ามาหาใช้ลิ้นอุ่นร้อนนั้นสอดลึกเข้ามา ผมใช้มือถลกเสื้อที่มัดบนเอวขึ้นลูบมือไปยังท่อนกายที่ฝังอยู่ภายในตัวของมันเพียงแค่ปลุกเร้านิดหน่อยอวัยวะเพศส่วนใหญ่นั้นก็ปรากฏขึ้นมา เดม่อนผลั่กผมออกทันทีเมื่อผมก้มหน้าลงใช้ปากแตะ

"ทำอะไร อย่า..."

"ให้ผมทำ เถอะนะ... ให้ทำเถอะ"

ดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะลังเลก่อนที่จะใช้กรงเล็บลูบหัวผมเบาๆ ส่วนแก่นกายตั้งซันนั้นถูกอมเข้าไปจนสุดลำคอท่ามกลางกลิ่นเลือดที่คละคลุ้งนั้นไม่ได้อยู่ในความสนใจผมเลยสักนิด ตัวที่อยู่ข้างผมดึงมันเข้ามาหาปลุกเร้าส่วนนั้นอีกตัวก่อนที่จะใช้มือสอดส่ายเข้ามาภายในช่องทางลับ จนถึงเดี๋ยวนี้ก็ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าในนี้มันมีอะไรอยู่บ้างเอาแต่หลับตารองรับแรงกระแทกทุกครั้ง ไม่ยอมรับรู้อะไร ดูเหมือนอีกตัวของเดม่อนจะเข้าใจมันสอดใส่แก่นกายเข้ามาจนสุด กระเเทกเข้ามาลึกจนช่องทางนั้นฉีกขาด ถึงแบบนั้นผมก็ยังคงดูดเลียส่วนร้อนที่มีกรีบอวัยวะเพศนั้นโลมเลียอยู่ตรงหน้า

สวบ สวบ สวบ

"อึก... อื้ออ! อั่ก"

น้ำรักมากมายนั้นทะลักเข้ามาภายในปาก ผมรีบกลืนลงคอรสชาติเฟื่อนนั้นติดอยู่ที่ผนังลำคอนิ้ว แหลมเรียวของเดม่อนสอดเข้ามาที่ปากผมดึงให้อ้าออกช้าๆ ดวงตาฉ่ำเยิ้มไปด้วยน้ำตาผมมองอีกฝ่ายยิ้มๆก่อนจะถูกตัวข้างหลังยกขาขึ้นสูงสอดกระแทกขึ้นมาจากด้านล่าง

"ร้อน... ร้อน อะ นั่นมัน"

ความรู้สึกรุนแรงก่อตัวขึ้นมาทันทีเมื่อท่อนกายของเดม่อนนั้นพยายามที่จะกดเข้ามาอีกอันผมคว้าไหล่หนานั้นไว้แน่น บิดตัวเร่าซุกหน้าเข้ากับอกของอีกฝ่าย เสียงหวีดร้องครางผสมกับเสียงคำราม และ เสียงก่อนตายของสัตว์ประหลาดพวกนั้นปลุกเร้าทำให้ผมกระแทกสะโพกเข้าหา

ซึบ!

"อ๊ะ... อ๊า!!"

เสียงฉีกขาดฝังลึกอยู่ภายในหัว ด้วยขนาดที่ใหญ่โตพอๆกัน แก่นกายทั้งสองอันนั้นเบียดแทรกขยับสลับกันไปมา ทำให้ผมหายใจแทบไม่ออก ความรู้สึกหวาบหวามเข้ามาแทนที่เมื่อผ่านไปสักพัก เสียงเฉอะแฉะจากการร่วมรักนั้นดังเป็นจังหวะ ลิ้นอุ่นร้อนซอนไซเข้ามาภายในปากลึกจนถึงลำคอ ร่างกายถูกกระแทกซ้ำๆเป็นครั้งสุกท้าย ก่อนที่สติสัมปชัญญะจะค่อยๆหมดไป กายเป็นคนร่านราคะอย่างเต็มที่ ราวกับว่าร่างกายนี้จะเสพติดความแปลกไปซะแล้ว ผมถูกข่มขืนตามคำร้องขอตลอดทั้งคืนหลังจากที่กลับมาจากถ้ำ ทุกครั้งที่หมดสติจะถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมาทำต่ออีกรอบ ภายในท้องบวมน้ำอย่างเห็นได้ชัด น้ำอสุจิขังเต็มอยู่ในท้องราวกับกำลังท้องอยู่ เดม่อนกกกอดร่างผมไม่ห่างไปไหน ถูกทำรักทุกท่วงท่าทั้งๆที่เป็นแค่สัตว์ประหลาด ร่างกายถูกสั่งให้รับเอาน้ำจากเถาวัลย์ใช้เป็นยาปลุกชั้นดี ป่านนี้... พวกคนในถ้ำอีกฝาก

พี่ผา และ พี่เต้ คงนึกรังเกียจผมภายในใจ กร่นด่าออกมาเหมือนผมเป็นสัตว์ ผมนะ... ไม่ใช่มนุษย์อีกต่อไปแล้ว ไม่ใช่อีกแล้ว


ร่างบางตรงหน้านั้นสลบไปเป็นครั้งที่สี่หน้าท้องขาวที่เต่งตึงนั้นขยับไปมาเบาๆ เด็กในท้องกำลังเบียดกันอยู่ อยากจะออกมาสู่โลกภายนอกเต็มแก่ เดม่อนมองร่างนั้นอย่างหวงแหน สอดใส่อวัยวะเพศเข้าไปอีกครั้งก้มลงใช้ลิ้นยาวเฟื้อยนั้นเลียไปที่หน้าอกบวมแดง

"อดทนรอก่อนนะ... อดทนรออีกนิดเดียว"







...

ก็กะว่าจะแค่ไปเเอ่ว... #นี่ไปแอ่วเร๊อะะะ!!  พะ พอดีว่า นะ... เขียนแล้วมันเพลิน เลยเตลิดแบบนี้ 55555555555 ตัวละครตัวไหนที่ผมรักอะนะ... ผมมักจะแกล้งให้ร้องไห้แหละ มันเป็นนิสัยที่ไม่ดีเอาเสียเลย อย่าเอาเป็นเยี่ยงอย่างนะเพราะฉะนั้นอ่านให้สนุกนะครับ ไปละ ราตรีสวัสดิ์ 

[puiiz]

 

[angel_Z4]

...กรี๊ดดดดด ตาเถร!! น้ำอย่าพึ่งไป๊ อยู่เป็นน้องน้ำปกติให้พี่ก๊อนนนน

ให้รอไรอ่ะเดม่อน หา?

[agava1313]

สรุปทดลองอะไรอยู่กันแน่..

[whistle]

รออะไรอ่ะ?!

[lilyne]

กรี๊ดดดด ชอบตอนนี้มากกกก
เริ่มจากโมเมนต์เล็กๆที่ทำให้เราประทับใจอย่างตอนเดม่อนผูกเสื้อให้น้ำ
มาถึง double penetration มาถึง (เกือบจะ) mind break
โอ๊ยยย นิยายเรื่องนี้เหมือนรูปทุกอย่างที่เค้าชอบไว้ในเรื่องเดียว
ตอนนี้เดม่อนดูหล่อมาก อบอุ่นมาก หลงมาก /ทำตาเป็นรูปหัวใจ
จริงๆตอนแรกแอบกังวลว่าพ่อคุณเค้าจะค่าตัวแพงมาช่วยไม่ทันอีกหรือเปล่า ฮาาา
ว่าแต่... รออะไรกันนะ

[oilzaza001]

ถึงชั้นจะจิตนาการฉากอัศจรรย์ไม่ค่อยออก (ไม่ค่อยชอบอ่านแนวนี้ค่ะ 55555) แต่ชอบเรื่องนี้มากนะคะ สนุกดี ดูซูไวเว่อร์ ดูแอดเวนเจอร์ 55555 เดม่อนก็หล่อมากก (ถึงแรกๆแกจะปล่อยปละละเลยเมียแกไปหน่อยก็เถอะะ แหมม ปล่อยให้ไปกะตัวนู้นนี้โดนแหวกท้องหลายรอบเลย สงสารรร)

ปล.ถ้าทำเป็นเล่มก็คิดว่าน่าจะซื้อนะคะ ชอบความแปลกใหม่ 5555

[แม่มดน้อย]

 

[พิศตะวัน]

 

[KARMI]

 

[แมวดำ]

คือชอบมากกกกบอกเลย

[Kei]

น้ำรักเดม่อนแล้วหรือเปล่าน้า

[shannara]

อร้ายยยย kเบิ้ล ชอบบบบบบ
 

[Roman chibi]

Oh my gosh!! 
it's so damn good.

[เมื่อนั้นฝันว่า]

 

[Biwty...]

มาต่อได้แล้ววว งืออ ติดเรื่องนี้มากก 

[tear0313]

 

[Yuki Nijiiro]

20

   เหมือนกับ... เป็นการย้ายบ้าน ภายในโพรงลึกในถ้ำนั้นมันมีหลายทางไปอย่างที่บอก ตอนนี้ผมถูกย้ายมาอยู่ที่โพรงลึกของรัง มีนซับซ้อนขนาดตัวเองยังจำไม่ได้แม้ว่าจะเข้าๆออกๆตั้งหลายครั้ง ข้างในโพรงมืดแต่ก็พอที่จะมองเห็นได้ด้วยสารเรืองแสง รอบข้างเป็นเหมือนท่อระบายน้ำแต่จริงๆแล้วมันเป็นเหมือนน้ำลายของเผ่าเดม่อนที่สร้างมันขึ้นมา ทั้งแข็ง หนา และ ไม่พังง่ายๆ ตรงส่วนกลางของรังมีเถาวัลย์ขนาดใหญ่สีเนื้อที่คอยทำหน้าที่เหมือนเป็นเตียงให้ ผมซุกตัวเข้ากับเข่านั่งกอดขาไม่ไปไหนอยู่ภายในร่างของเซริ ตั้งแต่วันนั้นก็ไม่กล้าที่จะออกไปข้างนอก กระทั่งนอกรังนี่ยังไม่กล้าที่จะออกไปเลยด้วยซ้ำ ความกลัวเมื่อตอนนั้นยังคงไม่หายไป

กิ๊ว...

เสียงร้องของเซริดังขึ้นเบาๆพลางก้มลงมามองผม เดม่อนออกไปข้างนอกอีกแล้วไม่รู้ว่าออกไปทำไม แต่กลับมาทุกครั้งก็จะมีแต่กลิ่นเลือด และ เศษเนื้อที่ติดมาตามร่างกายของอีกฝ่ายวันนี้ก็คงจะไม่อยู่ทั้งวัน ดูเหมือนพักนี้เดม่อนจะเงียบๆไปออกไปข้างนอกบ่อยขึ้น แถมยังมีอะไรแปลกๆเหมือนกับว่ากำลังปิดบังอะไรบางอย่าง ผมพยุงตัวลุกขึ้นยืนก่อนที่จะเดินลงมาจากเถาวัลย์ที่ขยับยุกยิกไปมา เมือกมากมายติดตามร่างกายผมฝ่าเท้าที่สัมผัสโดนพึ้นนั้นอุ่นผมเดินไปตามทาง เดินซอกแซกออกไปข้างนอก เท่าที่จำได้มันก็มีหลายทางแยกอยู่ถึงจะไม่รู้ว่าทางต่อไปนั่นมันมีอะไรส่วนมากก็จะเป็นที่นอนของพวกลูกๆ และ ยังมีรังที่แยกออกไปแบ่งออกเป็นโซน มีทั้งโซนที่เอาไว้เลี้ยงตัวอ่อนที่เพิ่งฟักออกมา เผ่าเดม่อนโตเร็ว แถมยังฉลาด ขยับเคลื่อนร่างกายได้รวดเร็วเอามากๆ ผมมองไปที่เดม่อนอีกตัวที่เป็นสีน้ำตาลเข้มมันเดินเข้ามาหาผมก่อนที่จะใช้ลิ้นตวัดเลียที่เเก้มเบาๆ

"จะไปไหนเหรอ?"

"อยากออกไปเดินเล่น..."

ผมตอบเสียงเบา

"ให้ไปด้วยมั้ย?"

"ไม่ละ... ผมอยากไปหาคนพวกนั้น"

เดม่อนอีกตัวนั้นพยักหน้าเบาๆก่อนที่จะเดินผ่านไป ผมถึงได้บอกว่าเผ่าเดม่อนนั้นเป็นตัวเดียวกันทั้งหมด แต่แค่มีหลายๆร่างเท่านั้นเองมีเพียงแค่ตัวเล็กเท่านั้นที่เป็นตัวของตัวเองแต่พอลอกคราบไปหลายๆครั้งก็จะกลายเป็นว่ามีจิตวิญญาณดวงเดียวกัน ไม่ว่าผมจะทำอะไร อยู่ที่ไหนก็จะเห็น แถมยังสื่อสารกันด้วยภาษาของพวกเขาเองด้วย






"น้ำ... ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ"

ทันทีที่เดินเข้ามาในห้องขังใหม่ เสียงทักของพี่เต้ก็ดังขึ้นมาพวกเขาทั้งสามคนนั้นถูกขังเอาไว้ตั้งแต่วันนั้นดูเหมือนว่าจะไม่ได้บ้าเหมือนเมื่อก่อนหน้านั้นดูสงบสติอารมณ์ขึ้นมามาก คงไม่คิดว่าจะต้องถูกฆ่าในเร็ววันนี้ถึงได้อยู่กันนิ่งๆ แต่ว่า... คนที่ถูกขังแยกออกไปนั้นมีเพียงพี่ผา เขาไม่พูดไม่จาไม่มองมาทางผมเลยเเม้แต่น้อยเอาแต่จ้องมองตัวเองผ่านแอ่งน้ำใสที่อยู่มุมห้อง ไม่รู้ว่าเป็นอะไรเหมือนกัน พี่เต้รวบตัวผมเข้าไปกอดเบาๆ ความอบอุ่นที่เขามีให้นั้นไม่เคยเปลี่ยนไปจากตั้งแต่ครั้งแรกยกเว้นก็ตอนที่เขาข่มขืนผมเพราะเกิดอาการฮีทเหมือนสัตว์

"ถึงจะไม่รู้ว่าจะได้ออกไปเมื่อไหร่ แต่ว่าแค่ปลอดภัยตอนนี้ก็ดีแล้ว"

"ครับ"

ผมตอบรับนิ่งๆ

"คนอย่างมึงสักวันกูจะฆ่าให้ดู"

เสียงทุ้มแหบของกายก็ดังขึ้นมา รูปร่างหน้าตาตอนนี้แทบจะดูไม่ได้ ไม่รู้ว่าไปโดนอะไรมาแต่ว่าแผลตรงแก้มที่ฉีกออกไปนั้นดูน่ากลัวอีกฝ่ายแสยะยิ้มจ้องผมอย่างโกรธเคือง ผมเข้าใจดีว่าทำไมถึงเป็นแบบนั้น... ภ้าจะโกรธจะเกลียดก็ไม่แปลกในเมื่ออีกฝ่ายนั้นถูกทำราวกับสัตว์ที่โดนขังเอาไว้ในกรง ผมอยากจะถามพวกเขา ในช่วงที่เดม่อนหายไป อาจจะมาที่นี่ก็ได้ในนี้ก็ไม่ได้มีเชื้อโรคอะไร แต่ทำไมพวกเขาถึงมีท่าทีแปลกๆ หรือเป็นเพราะกำลังมีแผนอะไรบางอย่าง ทันทีที่คิดได้แบบนั้น ร่างกายของพี่เต้ที่ผละออกไปก็ถูกแทนที่ด้วยมือหนาที่จิกลงมาแน่นจนเลือดไหลซึมออกมาเล็บยาวๆนั้นข่วนลงกับแขนของผม

"ไอ้เหี้ยกาย..."

"เอากูออกไปจากที่นี่ มึงทำได้ใช่มั้ย? ให้กูออกไป"

มือหนารวบมาที่ต้นคอของผมกระซากเข้าไปใกล้จนหน้าติดกับเถาวัลย์ เจ็บ... ทำไมถึงมีแรงขนาดนี้

"มึงจะทำอะไร ปล่อยน้ำ"

พี่เต้เข้ามาห้ามแต่ก็ถูกกายตะโกนใส่อย่างบ้าคลั่ง ราวกับคนไร้สติ

"พวกมึงมันบ้า! บ้าไปกันหมดแล้ว กูไม่อยู่กับพวกมึงหรอก เอ้า! เปิดสิวะ! มึงบอกให้ไอ้รากไม้เหี้ยๆนี่เปิดได้ไม่ใช่รึไง!?"

"... อึก"

ชายหนุ่มคนนั้นกดมือลงมากับรอบคอของผมแน่น สายตาที่สั่นระริกนั้นแดงก่ำผมขยับปากดึงเอาเถาวัลย์ออก มันขยับช้าๆเปิดเป็นทาง เมื่อเถาวัลย์นั้นเปิดออกทั้งพี่ผา และ พี่เต้ต่างก็เดินออกมามองผมด้วยสายตานิ่งๆ

เกิดอะไรขึ้น... ความรู้สึกแปลกๆนี้ มันคืออะไรกัน

กรร

"ถ้าพวกมึงไม่อยากเห็นแม่ของพวกมึงคอหักตาย ก็หลีกทางซะ"

กายสบถออกมาอย่างหยาบคายแรงบีบที่ต้นคอนั้นไม่มีทีท่าว่าจะลดลงเลียสักนิด จะเป็นไปได้มั้ยว่าถ้าหากคอหักตายจริงๆก็จะฟื้นกลับมาได้... เพราะว่าแผลที่ถูกทำร้ายมามากก็ยังหายเป็นปกติ แต่ดูเหมือนจะไม่ใช่ พวกเดม่อนเห็นแบบนั้นก็ถึงกับต้องหลีกทางให้พวกผม สไลม์ตัวสีเขียวนั้นร้องกิ๊วส่งเสียงเรียกผม

"ไม่เป็นไร... อึก!?"

"ใครให้มึงพูด เงียบๆแล้วพาพวกกูออกไป"

เสียงทุ้มนั้นกระซิบข้างหูพร้อมกับดันหลังของผมให้เดินไป ตามทางเดินลูกๆของผมนั้นเอาแต่หลีกทางให้อย่างไม่โต้แย้ง ส่งเสียงขู่ฟ่อเมื่อเลือดที่ด้านหลังของผมหยดลงมา ก้อนหินที่อีกฝ่ายเอามาจากไหนก็ไม่รู้ถูกลับจนคมแทงเข้ามาที่ด้านหลัง ผมทำตามอีกฝ่ายอย่างว่าง่าย ไม่ได้กลัว... เลยสักนิด ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรกันแน่









มันง่ายเกินไป... ใช่ มันแปลกๆ ง่ายเกินไปที่เดม่อนจะปล่อยพวกผมออกมาจากนอกถ้ำได้ แขนผมถูกกระซากให้วิ่งตามกายไปโดยที่พี่เต้กับพี่ผานั้นวิ่งตามมาติดๆ

"แฮ่ก... จะไปไหน? จะไปไหนกัน?"

"หุบปาก หุบปากซะ!"

มันตะคอกกลับมาดึงผมเข้าไปใกล้ก่อนที่จะพลั่กลงกับพึ้นเมื่อวิ่งออกมาได้ไกลพอสมควร

ตุ่บ! ผลั๊วะ!

"หยุด! จะทำอะไร น้ำพาเราออกมาแล้วไงมึงจะเอาอะไรอีก!"

พี่เต้รีบถลาเข้ามารับการต่อยตีของกายทันทีเมื่อเห็นว่าผมนั้นถูกต่อย ชายหนุ่มร้องห้ามอย่างโมโหดึงผมเอาไปกอดแน่น ขณะที่ผมเวียนหัวจนอ้วกออกมา ร่างกายสั่น... สั่นอย่างประหลาด ออกมาข้างนอก ข้างนอกที่ไม่มีเดม่อน ไม่มีเดม่อน

"ฮึก... ทำไงดี ผมจะทำไงดี กลัว... ไม่เอา"

ที่ร้องไห้ออกมาไม่ใช่เพราะกายมันทำร้ายร่างกายแต่เป็นเพราะไม่มีเดม่อนอยู่ตรงนี้ด้วย ความกลัวเมื่อตอนนั้นเข้ามาครอบงำผมพุ่งเข้ากอดพี่เต้แน่นอีกฝ่ายดึงผมขึ้นยืนก่อนที่จะพาเดินไปทั้งๆที่ยังคงสั่นอยู่

มันง่ายเกินไป... ทำไมเดม่อนไม่มา ทำไมไม่มาช่วย ตอนนี้อยู่ที่ไหนกันแน่ อยู่ไหน

"เหี้ยเอ้ย... พวกมึงสองคนคงชอบมันละสิ ทั้งๆที่ไม่ใช่คนแท้ๆ สักวันพวกมึงก็จะตายเพราะมันจะกินพวกมึง"

ผมเม้มปากแน่นเมื่อได้ยินแบบนั้นอีกฝ่ายเดินนำไปตามป่า ในป่าเองก็แปลกไป... ทำไมไม่มีสัตว์ประหลาดออกมาเลยสักตัว? ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เดินเผ่นผ่านกันเต็มไปหมดแท้ๆ ผมหันไปมองพี่ผาที่เดินตามมาติดๆอีกฝ่ายพึมพำอะไรสักอย่างก่อนที่จะจ้องมาทางผม ดวงตานั้นมีเลือดคั่งอยู่ผมมองอย่างสับสน มีอะไรที่ผมไม่รู้? ทำไมคนพวกนี้ถึงบาดเจ็บ แล้วทำไม... ในป่าถึงไม่ค่อยมีสัตว์ประหลาด

"เราจะไปไหนกัน?"

"ทะเล"

กายตอบเสียงเเข็งเมื่อพี่ผาถามขึ้นมา ไปทะเล... เหรอ?

"คิดจะว่ายน้ำออกไปจากเกาะรึไง?"

"..."

ในน้ำนะ มีตัวอันตรายกว่าอยู่บนบกซะอีก เพราะว่าในน้ำนะคนเราไม่สามารถสู้กับมันได้แน่แต่ถ้าเป็นบนบกอาจจะมีโอกาสรอด






ซ่า

พวกผมเดินมาตามทางจนสุดทั้งๆที่ออกมาได้อย่างปลอดภัยแต่ว่ามันกลับให้ความรู้สึกกลัวอย่างประหลาด อาจจะรู้สึกไปเองว่ากำลังมีตัวอะไรตามมาตั้งแต่เมื่อกี้ ถ้ำเดิม... ที่ตอนแรกผมฟื้นขึ้นมาจากการจมน้ำ ผมถูกมัดเอาไว้ด้วยเชือกพี่เต้นั่งอยู่ข้างๆผมขณะที่เสียงไอโครกของพี่ผาดังขึ้นเป็นระยะ

"หิวแล้ว... มึงออกไปหาอาหารมาให้พวกกูสิ"

ชายหนุ่มพูดขึ้นมาก่อนที่จะดึงตัวผมให้ยืนขึ้นลากออกมาจากถ้ำก่อนที่จะใช้เชือกที่ทำจากเถาวัลย์นั้นมัดเอาไว้เป็นเหมือนเชือกจูง

ในน้ำตึ้นมีพวกปลาตัวเล็กๆแหวกว่ายไปมา แต่ปลาแต่ละตัวนั้นกลับมีแต่พวกหน้าตาประหลาดๆทั้งนั้นผมหยิบก้อนหินขึ้นมาก่อนที่จะเดินลงไปภายในน้ำ หันกลับไปมองกายมันพยักเพยิดให้ผมเดินหาอย่างเต็มที่ขณะที่ภายในถ้ำนั้นพี่ผากำลังสำลักออกมาเป็นเลือดโดยที่พี่เต้กำลังดูอาการอยู่

จ๋อม

"อ่ะ..."

ปลาตัวไม่ใหญ่เท่าไหร่นั้นว่ายมาติดที่โขดหินผมมองมันอย่างอึ้งๆ ปลา...สีฟ้า ลายทางสีขาวเหมือนปลาวาฬ... มีครีบหลายๆครีบ นี่มัน... ปลาตัวเดียวกันกับที่มีเครื่องในสีทอง...

"เจอมั้ย? ฟาดมันสิวะ! รอเหี้ยอะไรอยู่!"

"ไม่... ตัวนี้ ไม่ได้"

ถ้าเกิดกินเข้าไป ถ้าหากว่ากินเข้าไปแล้วละก็

ผลั๊วะ!!

ก้อนหินก้อนใหญ่ถูกปาลงกับหัวของปลาตัวนั้นเลือดสีน้ำเงินนั้นไหลออกมาเหมือนกับหมึกที่ละลายไปกับน้ำ ผมถูกกระซากจนล้มลงกับพึ้นกายเดินเข้ามาใกล้อุ้มเอาปลาตัวนั้นขึ้นฝั่งไป ผมมองไปรอบๆตัวอย่างตื่นกลัว... รู้สึกเหมือนกำลังถูกจับตามองอยู่

เปรี๊ยะ

เสียงเนื้อปลาที่แตกออกมานั้นดังขึ้นผมหอบหายใจถี่เมื่ออาการนั้นเริ่มที่จะกำเริบอีกรอบดวงตาพร่า ผมมองไปยังเครื่องในที่กายกำลังเคี้ยวกินอยู่อย่างประหลาดใจ... มันไม่ใช่สีทอง แต่ว่ามันเป็นสีเงิน... หยดสีเงินที่เหมือนกับเหล็กโดนหลอมละลายนั้นหยดลงกับพึ้นอีกฝ่ายกินเข้าไปอย่างตกะตะกลาม

"ทำไมไม่กิน? ถึงกูจะขู่มึงว่าจะฆ่าแต่กูก็ไม่ชอบที่เห็นมึงมองกูกินแบบนี้ มึงบอกว่าไงนะ?"

กายแสยะยิ้ม กลืนไส้เครื่องในปลาสีเงินนั้นลงคอโยนไม้เสียบนั้นทิ้งไปก่อนที่จะขยับเข้ามาใกล้

"ถึงแม้ว่า... จะถูกอััดตูดโดยสัตว์ประหลาดนั่นก็เถอะ แต่ว่า... กูว่ามันน่าจะดีกว่าถ้าถูกฆ่าจริงมั้ยละ?"

จริงๆด้วย... มันไม่ได้ตั้งใจจะหนีมาตั้งแต่แรกแล้ว แต่ตั้งใจที่จะมากินเครื่องในปลาตัวนั้นเพื่อที่จะ... ทำให้ตัวเองเป็นที่ต้องการของสัตว์ประหลาดพวกนั้น จะได้ถูกดูแลอย่างดี

"..."

ผมนิ่งเงียบไปไม่ได้ตอบกลับใดๆทั้งสิ้นหยิบเอาเนื้อปลานั้นมากิน รสชาติหวานคอนั้นคลุ้งอยู่ภายในปากผมกินไปได้สักพักก่อนที่จะวางลง ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกไม่ดีเลย

"มาลองพนันกันดูมั้ยละ? ว่าไอ้เดม่อนนั่นมันจะเอากูรึเปล่า"

คำพูดนั้นทำเอาผมตัวซา... นั่นสิ ที่เดม่อนไว้ชีวิตผมมันก็เป็นเพราะเครื่องในนั่น ถ้าไม่มีมันผมคงได้ตายไปแล้ว ผมใช้มือปิดลงมาที่หูหลับตาลงไม่อยากฟังเสียงที่เยาะเย้ยนั่น

"ถ้าหากว่ากู อุก... ได้เป็นของมัน กูจะให้มันฆ่ามึง"

พอที... พอสักที ภายในท้องเริ่มที่จะปั่นป่วนเมื่อนั่งไปสักพักพี่ผาสะดุ้งตื่นลุกขึ้นมาจ้องผมด้วยสายตาแข็งกร้าว

น้ำใส... นั่นไหลออกมาจากช่องทางผมเม้มปากแน่นพยายามกลั้นไม่ให้มันไหลออกมามากกว่านี้

"ฮะฮะ อะไรกัน... อึก ไม่อยากแพ้กูจนต้องทำแบบนั้น? เดี๋ยวผัวมึงตามมาก็จะรู้เอง"

หน้าตาของกายนั้นซีดไปริมฝีปากสั่นระริก มันลุกขึ้นยืนก่อนที่จะเดินออกไปข้างนอก

"นั่นมึงจะไปไหนนะ?"

"ช่างกูสิ"

กายตอบกลับพี่เต้ที่ถามขึ้นมาพอกายมันออกไปได้สักพักพี่เต้ก็ขยับเข้ามาใช้หินแถวนั้นมาตัดเถาวัลย์ที่มักมือผมอยู่ อาการปวดท้องน้อยนั้นเริ่มขึ้นมาอีกแล้ว


ตึง!

"ฮะฮะ ฮ่าๆ ดูซะ... ดูซะสิ กูจะกลายเป็นเจ้านายของพวกมัน"

เสียงหัวเราะของกายดังขึ้นมา จนผมต้องลุกขึ้นเดินออกไปดูภาพตรงหน้านั้นราวกับว่าเป็นภาพที่หลุดออกมาจากหนังภูตผีปีศาจ... สัตว์ประหลาดหลายตัวเดินเข้าไปหากายที่กำลังถอดเสื้อผ้าออกจนเปลือยภาพตรงหน้าทำให้ผมร้องไห้ออกมา ทำไมถึง... ทำไมถึงทำขนาดนี้ ทั้งๆที่เขาอยากจะหนีออกไปจากความเจ็บปวดนี้ แต่อีกฝ่ายกลับต้องการมัน กลิ่น... กลิ่นหอมรุนแรงต่างจากกลิ่นของผมนั้นลอยฟุ้งไปทั่ว เรียกหาสัตว์ประหลาดพวกนั้นน้ำสีใสไหลซึมออกมาจากสะโพกของอีกฝ่ายพี่เต้ดึงผมเอาไว้ใช้มือปิดปากผมแน่น

"อย่า... ปล่อยไป"

รู้สึกได้... ว่ามันเเปลก ปกติแล้วตอนที่ผมฮีทนั้นพวกสัตว์ประหลาดจะฆ่ากันเพื่อที่จะแย่งผม แต่ทำไม กับกาย... ถึง สัตว์ประหลาดรูปร่างเหมือนก้อนเนื้อปากกว้างฟันคมยาวหลายๆชั้นนั้นกู่ร้องออกมา มือมีหกมือ มีลิ้นกลมสีแดงสดยื่นออกมาตวัดเลียไปที่แก้มของกาย ปากมีทุกที่บนตัวมันดูดไปตามผิวเนื้อของคนๆนั้นช้าๆ ผมมองภาพนั้นอย่างหดหู่ ขณะที่สะโพกของตัวเองก็มีน้ำที่ซึมออกมา ลมหายใจหอบช้าๆของพี่เต้รดมาที่ต้นคอ ชายหนุ่มอดกลั้นความรู้สึกนั้นไว้ปิดปากผมแน่น ในสถานการณ์แบบนี้... มัน

กร๊วม!

"อ่ะ... อ๊ากกก อ๊าาาา!!"

เสียงเนื้อที่ถูกกัดนั้นดังขึ้นผสมกับเสียงร้องโหยหวนของกาย ไม่ใช่แล้ว... แบบนั้นนะ สัตว์ประหลาดทั้งหลายนั้นกระโดดรุมทึ้งคนๆนั้นจนเลือดสาดกระเช็นไปทั่ว

ก๊ากก ก..ก

กร๊วบ กรุ๊บ

"อ๊ากกก ช่วย ช่วยด้วยยย!! ช่วยกู ช่วยกู ทำไม อั่ก!"

ทุกส่วนของร่างกายนั้นถูกรุมขย้ำ ร่างกายผมเกร็งสะท้าน ก่อนที่เสียงขู่คำรามจะดังขึ้นมาจากทางด้านหลังผมหันไปมองอย่างตกใจ

"... แกมัน"

เสือโคร่งลายทางขาวที่มีปีกตัวนั้นมันกำลังตวัดหางไปมาเหมือนกับว่าดีใจที่ได้เจอผม ผมหันไปมองคนที่ถูกฆ่าอยู่ตรงหาดอย่างชั่งใจ... ช่วยไม่ได้ แล้วสินะ

"พี่เต้ ไปกันเถอะ"

"เอ๋? จะดีเหรอ?"

ผมขยับตัวเข้าไปใกล้ลูบที่จมูกมันช้าๆก่อนที่จะกอดมันแน่นพอๆกับลิ้นสากที่เลียมาที่แก้มของผมจนเปียก

"ผมรู้จักมัน"


พรื่บ!

ลมร้อนปะทะมาที่แก้มจนแสบพวกผมปีนขึ้นมานั่งที่หลังของมันก่อนที่จะถูกพาบินขึ้นสู่ท้องฟ้าผมจับปีกของมันแน่นกลัวว่าจะตกพี่ผานั่งอยธ่ตรงกลาง เหมือนว่ากำลังป่วย ผมมองลงไปข้างล่าง แม้แต่เลือด... ก็ยังถูกพวกปลิงทรายดูดไปจนหมดแรงกอดจากด้านหลังนั้นแน่นขึ้นมา ผมรู้ว่าพวกเขาต้องการอะไร

เมื่อมาถึงที่รังเก่าของเสือโคร่งสีขาว ร่างกายของผมถูกโถมทับเอาไว้อย่างรวดเร็วพี่ผาพุ่งเข้ามาหาผมเมื่อลงจากหลังของเสือตัวนั้นชายหนุ่มสั่น หอบหายใจถี่ระรัวผมมองคนตรงหน้าอย่างหวาดๆ

"พะ พี่ผาเป็นอะไร ป่วยไม่ใช่เหรอ?"

"ไม่... ไม่ใช่"

ชายหนุ่มตอบกลับมาเสียงแหบจับเอาท่อนกายที่แข็งขึนของตัวเองนั้นสอดใส่เข้ามาภายในช่องทางลื่นๆ ผมจิกแผ่นหลังหนานั้นแน่นก่อนที่จะหันไปมองพี่เต้ที่ขยับเข้ามาหาช้าๆยื่นแก่นกายใหญ่ร้อนเข้ามาภายในปาก

"อึก... อ๊ะ พะ พี่ผา ทำไมถึง"

แรงกระทั้นเนิบๆจากอีกฝ่ายนั้นทำเอาร่างกายร้อนขึ้นมาชายหนุ่มกกกอดผมแน่นต่างจากเมื่อตอนแรกที่ถูกข่มขืน พวกเขาเปลี่ยนไปอย่างประหลาด...

ความรู้สึกหวาบหวามนั้นแผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่างกายอวัยวะเพศชายนั้นแทงลึกเข้ามารอบปากมดลูกผมครางออกมาเสียงเบา เสือตัวนั้น... ไม่ได้เข้ามายุ่งแต่มันกลับออกไปข้างนอกไม่รู้ว่าทำไม อาจจะออกไปล่าอาหาร ทิ้งให้พวกผมอยู่กันแค่สามคน

"อ๊า! อึก..."

ร่างกายถูกดึงให้นั่งตักอีกฝ่าย ก่อนที่พี่เต้จะขยับเข้ามาช้อนตัวผมจากด้านหลังความเป็นชายแทรกเข้ามาอีกอันชายหนุ่มกระแทกถี่ๆจนข้างในเสียววาบ

"ขอโทษ... ขอโทษที่ปกป้องไม่ได้ ขอโทษที่ทำแบบนั้นลงไป"

พี่ผากระซิบเสียงสั่นขณะที่สวนกระแทกขึ้นมาร่างสูงกดจูบมาที่หางตาก้มกัดที่ซอกคอจนเจ็บ

"ผม... อ๊ะ ไม่เป็นไรครับ"

ไม่เป็นไรแล้ว ไม่ได้ติดใจที่จะโกรธอีกฝ่ายผมพึมพำออกมาก่อนที่น้ำเชื้อจะทะลักเข้ามาภายในท้องพร้อมๆกัน ร่างกายผมเกร็งกระตุกถี่

"เธอจะต้อง... ท้องให้กับฉัน ที่เป็นมนุษย์"

ชายตรงหน้ากระซิบด้วยน้ำเสียงตื้นตันก่อนที่จะถอนแก่นกายออกมา มองผมด้วยสายตาหวานเยิ้ม

ความรู้สึกนี่อีกแล้ว... มันแปลกๆไปจริงๆด้วย








...
มาต่อแล้วววววววว ใครคิดถึง... น้ำบ้าง เดม่อนไปอีกแล้วครับ มีภารกิจสำคัญนะ #หรา
แค่เก็บไว้ใช้ในตอนสำคัญ? 5555555 ไปละ ฝันดีครับผม

[แม่มดน้อย]

นี่มันอะไรกัน
แล้วความรู้สึกจริงๆของน้ำคืออะไรกันแน่
แตายังไงก็รอพ่อเดม่อนนะ
ปล.หรืท้องกะมนุษย์จะเป็นkey wordสำคัญ?
ติดตามต่อปายยย

[nevergoodbye]

เดม่อนคงออกล่าสัตว์ประหลาดในเกาะหรือเปล่า
แล้วก้ตอนนี้รู้สึกเหมือนพี่ผาคือเดม่อนเลย 
ตอนแรกนึกว่าพี่ผากับพี่เต้จะเป็นแบบน้ำซะอีก
ให้มีคู่อะไรแบบนี้ 

[puiiz]

 

[KARMI]

ที่เดม่อนทนลองใช่ไหมล่ะ แล้วก็แบบมีร่างเป็นมนุษย์ ใช่ม้าๆ

[plugie]

เรื่องมีความแปลกแต่สนุกดี

[mimasopu]

ค่าตัวเดม่อนแพงมากใช่ไหม T_T หายเป็นพักๆ
เดม่อนไปฆ่าตัวอื่นแน่ๆเลยอะถ้ามีเลือดกลับมาด้วย
แต่ตะหงิดคำที่พูดที่พี่ผาพูดตอนจบอะ คืออะไรเดม่อนสิงปะเพราะเห็นตอนนั้นบอกเป็นปรสิตเหมือนพยาธิ

[angel_Z4]

...รอต่อไปค่ะ ไร้คำจะพูด...ยกเว้นเดม่อนค่าตัวแลดูจะแพง ฮ่าๆๆ

[mild-dy]

 

[lilyne]

'เธอจะต้องท้องให้กับฉันที่เป็นมนุษย์'หรอ ประโยคมันแปลกๆอยู่น้า เดม่อนใช่มั้ยอะ หื้มมม

[bb2mimberry]

โฮลี่ชิลสสสส์ ลูกจะออกมาเป็นใครหว่า? อิอิ

[mirage]

เดม่อนเข้าไปอยู่ในร่างผาหรือเปล่า สดุดตรงประโยค "เธอต้องท้องให้ฉันที่เป็นมนุษย์" เนี่ย น่าสงสัย 

รอค่ะ รอ อยากอ่านตอนต่อไปแล้วค่า ลุ้น
 

[Biwty...]

กรี้ดดดดดดด รอค่ะรอ