26
"ไม่เจ็บใช่มั้ย?"
ผมส่ายหน้าเมื่อถูกอีกฝ่ายนั้นถามขึ้นมาขณะที่กำลังนอนอยู่บนเตียงตรวจครรภ์อยู่พี่เต้ทำหน้าที่ทาครีมอะไรก็ไม่รู้ใสๆเป็นเมือกลงกับหน้าท้องก่อนที่จะเอาเข็มฉีดยาขนาดใหญ่เจาะเข้าไปภายในท้อง
"... อึก มัน แปลกๆครับ"
มือของผมถูกเดม่อน กำเอาไว้แน่นชายหนุ่มลูบมือที่เย็นเฉียบลงมาที่หน้าผากของผมเบาๆพร้อมทั้งกดจูบลงมาตรงกระหม่อมที่ซึ้นเหงื่อ
"เจ็บรึเปล่า?"
"ไม่ครับ ไม่เป็นไร"
ผมส่ายหน้าเบาๆก่อนที่จะพรูลมหายใจออกมา มันรู้สึกตึงๆที่หน้าท้องเสียมากกว่า ห้องพยาบาลส่วนตัวภายในบ้านหลังใหญ่ของพี่เต้นั้นอยู่ท่ามกลางป่าไม้ภายในเมือง พวกเขาพาผมออกมาจากโรงพยาบาลบ้า ก่อนที่จะพามาที่บ้านของพี่เต้ที่มีคลีนิคด้วยถึงจะบอกว่าเป็นจิตแพทย์แต่ก็มีใบรับรองของสายผดุงครรภ์ด้วยถึงได้ทำแบบนี้ได้ ผมมองไปยังจอคอมที่เป็นภาพซ่าๆขาวดำเสียส่วนมาก มองเด็กที่อยู่ในท้อง สองคน... ฝาแฝดผู้ชายที่กำลังดิ้นไปมาอยู่ในท้องทุกครั้งที่ผมแตะมือลงพวกนั้นจะดิ้นขลุกขลักไปมารางกับดีใจ จนถึงตอนนี้... กับสิ่งเคยเกิดขึ้นมันไม่เคยหายออกไปจากความทรงจำ ไม่เคยเลยสักครั้ง พี่เต้กดบันทึกภาพนั้นเอาไว้ก่อนที่จะทำการทำความสะอาดหน้าท้องของผม ร่างกายถูกพยุงให้ลุกขึ้นมาช้าๆก่อนที่เดม่อนที่อยู่ในร่างกายของพี่ผาจะดึงผ้าคลุมหน้าท้องให้ผมมองหน้าอีกฝ่ายไม่วางตา
"ไม่ไปไหนหรอก"
มือหนานั้นลูบลงมาที่แก้มของผมเบาๆพร้อมกับแลบลิ้นออกมาเลียที่แก้ม ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหน มันก็ยังชอบเลียผมอยู่ดี ผมไม่ได้ติดใจอะไรหรอกเพียงแต่... มันแปลกๆที่เดม่อนอยู่ในร่างนี้
เดิมทีแล้ว... พี่ผาได้ตายไปตั้งแต่ช่วงที่กำลังหนีออกมาจากเกาะที่เดม่อนชอบหายไปตอนที่ผมหลับก็เพราะไปหาพวกพี่ผาเขา เพื่อที่จะถ่ายโอนเลือด และ จิตวิญญานลงสู่ร่างกายของพี่ผา และ พี่เต้ แต่พี่เต้กะบกายนั้นร่างกายอ่อนแรงกว่าพี่ผา เพราะงั้นถึงหยุดไปกล่งคัน และ พี่ผาเองจึงถูกทดลองเรื่อยมาจนสำเร็จ จิตสำนึกหรือความเป็นตัวเองของพี่ผาคงจะถูกกลืนไปตั้งแต่ตอนนั้น พี่เต้ก็รู้เรื่องนี้ดีอยู่แล้วแต่เลือกที่จะไม่พูดเสียจะดีกว่า นี่ก็ผ่านมานานตั้งสี่เดือนกว่าที่ออกมาจากเกาะนั้นได้แต่ถึงจะเป็นแบบนั้นผมก็ยังคงอาลัยอาวรณ์กับที่นั่นอยู่ไม่ได้อยากกลับเพราะสัตว์ประหลาดพวกนั้น แต่ที่อยากกลับไปก็เพราะผมคุ้นเคยกับที่นั่นดีกว่าที่นี่แล้วเสียอีกมันเหมือนกับขาดอะไรไปสักอย่าง ผมแนบแก้มลงกับผืนหญ้าที่อยู่หลังบ้าน หลังบ้านของพี่เต้นั้นมีสวนกว้าง และ คนข้างนอกก็คงเข้ามาไม่ได้เพราะมี รปภ ของบ้านเฝ้าอยู่หลายจุดนั่นก็เป็นเพราะผมที่ต้องมาอยู่ที่นี่ แต่ถึงจะมาอยู่ได้หลายวันแล้วก็ตาม มันก็ยังไม่ชินซะทีมันไม่เคยรู้สึกเหมือนตอนที่อยู่ที่นั่น
"แม่ กิ๊ว... แม่"
เสียงของเซริดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง เด็กหนุ่มคนนั้นเดินเข้ามาใกล้ท่าทางโชเชไม่ชินกับร่างของเด็กผู้ชายที่ได้มา เดม่อนบอกว่าเด็กคนนี้ได้ตายไปแล้ว เขากลับไปที่เกาะที่อยู่ใกล้ๆกับเกาะตุ๊กตานั่น เพื่อที่จะเอาศพของเด็กในเผ่าไปให้เซริเปลี่ยนถ่ายร่างกาย ภายในตัวของเด็กคนนี้เป็นสไลม์ทั้งหมด อวัยวะภายในของมันเป็นสีแดงใส ผมสงสัยเรื่องศพของเด็กผู้ชาย แต่ก็ได้คำตอบมา... ชนเผ่าที่อยู่ใกล้ๆแถวนั้นนับถือ และ หวาดกลัวต่อเกาะสัตว์ประหลาดมาตั้งแต่สมัยบรรพบุรุษเมื่อหลายร้อยปีก่อน และ ยินดีที่จะสังเวยร่างของเด็กในหมู่บ้านนั้นให้พวกมันสิงสถิต เซริขยับเข้ามานอนหมอบลงกับพึ้นเหมือนผมหันหน้ามามองด้วยรอยยิ้มสดใส กับดวงตาสีแดงฉานที่แวววาวผมเอื้อมมือไปลูบกลุ่มผมที่เริ่มเปลี่ยนสีกลายเป็นสีแดงนั้นเบาๆ
จนถึงตอนนี้ ไม่รู้ทำไมถึงอยากให้พวกมันกลับกลายไปอยู่ที่ร่างเดิมมากกว่า
"แล้วตัวอื่นๆละ?"
ผมถามขึ้นมาเมื่อนึกถึงตัวอื่นๆที่ไม่ได้มาด้วย เดม่อน... ทำไมถึงไม่พามา อันนี้เขาไม่เคยบอกเอาไว้เลยแต่ว่าได้ยินที่คุยกับพี่เต้เมื่อกี้... ว่าจะให้ย้ายไปที่ไหนสักแห่ง ถึงจะไม่รู้ว่าเป็นที่ไหนแต่ผมก็จะไป
"ตัวอื่น...? อะ อ่า รอ รอ"
คำพูดที่ไม่ค้อยชัดนั้นดังขึ้นมาทำเอาผมหลุดหัวเราะ มันคงไม่ชินที่จะพูดจริงๆนั่นแหละ
กึก!
"อึก... อื้ออ!!?"
ขณะที่กำลังนอนเล่นอยู่ที่สวนหลังบ้าน ผมก็ถึงกับสะดุ้งเมื่อข้างในท้องนั้นปวดแปร๊บขึ้นมาร่างกายร้อนขึ้นมาทันทีเมื่อขยับตัว ผมนอนขดกุมหน้าท้องอยู่
"กิ๊ว... กิ๊วว? แม่ แม่!"
เซริลุกขึ้นมาเขย่าตัวผมเบาๆก่อนที่จะหันไปเรียกคนภายในบ้าน
ตึก ตึก ตึก
"น้ำ...!?"
เดม่อน วิ่งออกมาจากด้านในพร้อมทั้งพี่เต้ที่วิ่งกลับเข้าไปฃายในบ้านอย่างตื่นเต้นร่างกายของผมถูกอุ้มขึ้นเหนือพึ้นก่อนที่จะถูกพาเข้าไปข้างใน
"อึก... อ๊ะ เจ็บ"
ภายในห้องน้ำ ในอ่างอาบน้ำหรูที่น้ำขังอยู่เดม่อนวางผมลงในอ่างก่อนที่จะถอดเสื้อของตัวเองออกลงมาในน้ำพร้อมกันกับผม ข้างในท้องปวดแปร๊บขึ้นมาติดต่อกันผมหอบหายใจออกมาอย่างรวยริน น้ำสีใสนั้นทะลักออกมาเยอะจนรู้สึกได้ก่อนที่จะถูกจับนั่งแยกขาออกกว้าง
"แฮ่ก แฮ่ก... อึก อื้อออ!"
ลูกในท้องดิ้นขลุกขลักไปมาทั้งเตะทั้งยันจนผมเจ็บไปหมดพี่เต้เข้ามาพร้อมทั้งผ้าเช็ดตัวสีขาวสองผืนเซริมองมาทางผมอย่างตื่นเต้นเมื่อจะได้เห็นหน้าของเด็ก
"อดทนไว้..."
เสียงทุ้มนั้นเอ่ยกระซิบเสียงแผ่ว กดจูบลงมาที่หน้าผากของผมพร้อมทั้งยื่นลิ้นออกมาเลีย ผมยิ้มออกมาน้อยๆน้ำตาพลันไหลลงมาอาบแก้ม เหมือนกับ... ตอนที่กำลังตั้งท้องลูกของเดม่อนครั้งแรก มันเจ็บไปถึงกระดูกสันหลังแถมตอนนี้มันยังส่งเสียงกร๊อบแกร๊บราวกับกระดูกจะหัก
"ฮ๊ะ แฮ่ก... อึก!!"
พร่วดด
ทั้งถุงน้ำคร่ำ และ เด็กนั้นทะลักออกมาจากช่องทางรักที่เปิดกว้างภายในน้ำกลายเป็นสีแดงฉานโดยทันทีเพราะปากทางฉีกขาดผมซุกตัวลงกับไหล่ของคนตัวสูงหอบหายใจรวยริน ก่อนที่จะ
โพละ
พี่เต้รีบอุ้มเอาเด็กคนเเรกขึ้นมาทันทีมองนาฬิกาที่ข้อมือพลางอุ้มเด็กที่มีสายสะดือเชื่อมอยู่ด้วยกันกับผมนั้นออกจากน้ำ จับเด็กนอนคว่ำลงกับเเขนลูบขึ้นลงที่แผ่นหลัง
อุแว้ อุแว้
"เซริ ห่อผ้าให้น้องที"
"กิ๊ว..."
เด็กหนุ่มรับคำอย่างตื่นเต้นก่อนที่จะกางผ้าเช็ดตัวสีขาวนั้นออกกว้างห่อเอาเด็กก่อนที่พี่เต้จะเริ่มตัดสายสะดือ เด็กคนที่สองถูกเดม่อนอุ้มไว้มันใช้ลิ้นเลียไปตามหน้าตาของเด็กผู้ชายหน้าตาน่ารักน่าชัง กลิ่นคาวเลือดนั้นลอยคลุ้งภายในห้องน้ำผมจ้องมองเด็กพวกนั้นร้องไห้ออกมา
"ฮึก... ขอโทษ ฮืออ"
เดม่อนส่งเด็กที่ร้องไห้จ้าคนน้องนั้นมาให้ผมมือเล็กๆนั้นปัดคว้ามาที่เส้นผมของผมก่อนที่จะหัวเราะอ้อแอ้ ขอโทษ... ขอโทษที่บอกว่าไม่อยากได้ ขอโทษ
"แผลตรงนั้นเริ่มหายดีแล้ว เดี๋ยวพี่จะตัดสายสะดือแล้วนะ"
กรรไกรที่ถูกล้างด้วยยาฆ่าเชื้อนั้นตัดมาที่สายสะดือระหว่างผมและเด็กสองคนนั้น ความรู้สึกเจ็บแปร๊บเเล่นเข้ามา ก่อนที่มันจะถูกสอดกลับเข้าไปภายในช่องทาง
ซ่าา
อ้อมแขนแกร่งของเดม่อนซ้อนตัวผมอุ้มขึ้นมาจากเหนือน้ำผมซบหน้าลงกับอกของอีกฝ่ายหลับตาลง รู้สึกเหนื่อยจนอยากจะหลับก่อนที่ผมจะถูกพาตัวมาที่เตียงนอนภายในห้อง
"หลับซะ"
ไม่ว่าจะนานแค่ไหน หรือกำลังสิงอยู่ในร่างของมนุษย์ เดม่อน... ก็ยังคงเป็นเดม่อน และไม่เคยกลายเป็นคนอื่นเลยไม่เคยเปลี่ยนไปเลยจริงๆ ริมฝีปากหนานั้นพรมจูบมาที่หน้าผากของผมเบาๆผมกุมมือของมันแน่นไม่ยอมปล่อยกลัวว่าถ้าหากปล่อยมือไป... อาจจะหายไปก็ได้ ดูหมือนว่าอีกฝ่ายจะรู้ถึงได้ขยับขึ้นมานั่งข้างๆผมสั่งให้เซริไปเอากาละมังกับผ้าเช็ดตัวมาให้
"ผมรักเดม่อน..."
"..."
มันเงียบไปสักพักก่อนที่จะระบายยิ้มออกมาดวงตาสีดำเหลือบทองนั้นจ้องมองมาด้วยความอบอุ่นแนบจูบลงมาที่ริมฝีปากของผมเบาๆ
"ฉันก็รักเธอ... รักเธอมาก"
ตรงส่วนหน้าท้อง และ ช่องทางลับนั้นรู้สึกปวดหนึบๆแผลที่ตรงนั้นกำลังกลับเข้าหากันเพื่อรักษาบาดแผลที่ฉีกขาด
เลือดของไก่ตัวนั้น และ หัวใจของมัน สามารถรักษาร่างกายที่เป็นแผลได้
พร้อมทั้งเลือดของปลาครึ่งคนที่ทำให้หายใจในน้ำได้อย่างสบาย
อวัยวะภายในของสัตว์ประหลาดภายในเกาะที่เคยกินก็รักษาอาการติดสัตว์ที่เอาแต่เรียกร้องที่จะมีเซ็กส์
หัวใจ ของเดม่อน... สัตว์ประหลาดรูปร่างน่าเกลียดที่ผมไม่เคยแม้แต่จะชายตามองมัน จนถึงตอนนี้
ผมรักสัตว์ประหลาดตัวนั้นมากที่สุด
รักสัตว์ประหลาดที่เอาแต่ข่มเหง แต่ก็ช่วยดูแลมาตลอดนั้น รักที่สุด รักเดม่อน
ชายหนุ่มยืนมองภาพที่ทำให้ปวดใจไม่น้อยนั้นด้วยสีหน้าที่นิ่งเฉย มองสองคนนั้นผ่านบานประตูห้องที่กว้างขวางกำลังบอกรักกันอย่างหวานซื่น
"ทำไมถึงไม่เข้ามาละ"
เสียงแหบพร่านั้นเอ่ยขึ้นมาเบาๆ เต้เดินเข้าไปภายในห้องนอนที่มีคนที่เขารักนั้นนอนอยู่บนเตียงด้วยสีหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความสุข ตั้งแต่ที่ออกมาจากเกาะก็ไม่เคยยิ้มแบบนี้เลยสักครั้ง ไปชอบกันตั้งแต่เมื่อไหร่ ตกหลุมรักสัตว์ประหลาดนั่นได้ยังไง เขาเองก็อยากจะถามเหมือนกัน สัตว์ประหลาดที่ฆ่าเพื่อนสนิทของเขาแล้วสิงร่าง แต่ก็จะให้เกลียดยังไง... แต่คนอย่างเพื่อนของเขา กับคนที่ใจร้อน และ ยอมอ่อนข้อให้ใครไม่ได้นั้นกลับยอมที่จะทำตามข้อเสนอ เพื่อให้เด็กคนนี้รอดออกมาพร้อมกับเขา
'กูอยากจะชดใช้ ที่เคยทำให้เด็กคนนั้นเจ็บ กูเคยข่มขืนมันเหมือนกับโจรชั่ว กูไม่อยากให้เด็กคนนั้นเกลียดกู'
คำพูดเมื่อตอนนั้นทำให้เขากลายเป็นคนนอกโดยทันที เต้ถอนหายใจออกมาวางเด็กที่สุขภาพดีสองคนนั้นลงข้างๆคนเป็นแม่ ผู้ชายที่ท้องได้... เรื่องนี้จะบอกใครไม่ได้เด็ดขาดถ้าหากบอกไป เรื่องราวใหญ่โตนี้จะทำให้คนตรงหน้าได้รับิันตราย พอคิดไปคิดมาแล้ว ในโลกของเกาะนั้นก็คงจะเหมือนกับโลกของคนเราที่คอยเอาแต่รังแก และ เข่นฆ่าคนที่อ่อนแอกว่า เพื่ออยู่รอด เพื่อความสะใจ เพื่อตัวเอง และ เพื่อครอบครัว
"มันยังอยู่ในนั้นมั้ย?"
ชายหนุ่มเอ่ยถามขึ้นมาใช้มือปัดไปที่ผมสีดำขลับที่เริ่มยาวอีกครั้งนั้นออกจากใบหน้าสวย
"ไม่..."
คำตอบนั้นทำเอาเขายิ้มขื่นขึ้นมา ก็คงจะเป็นอย่างนั้นนั่นแหละ... แต่มันก็รู้สึกแปลกๆทั้งๆที่เป็นร่างของเพื่อนเขาแต่นิสัยกลับไม่ใช่ช่วงที่หายไปก็ออกไปตามหาร่างให้กับสไลม์พวกนั้นเพื่อที่จพให้ออกมาจากเกาะ ไปทำงาน พร้อมทั้งหาที่อยู่ใหม่บนเกาะเล็กๆที่ห่างไกลจากผู้คนอยู่แถบน่านน้ำสิงคโปร์ที่สภาพแวดล้อมเหมือนกับเกาะตุ๊กตานั่น จริงๆแล้วจะซื้อเกาะสักเกาะอยู่ที่นี่ก็ได้แต่มันก็เลือกที่จะไม่อยู่ และ ตอนนี้สิ่งที่ขาดไปเพียงอย่างเดียวก็คือ น้ำ
"ฉันไม่ว่าอะไรถ้าหากว่าจะรัก เหมือนกัน"
"ถ้าเขาไม่รัก มันก็ไม่มีความหมาย"
เต้ตอบกลับโดยทันที ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนที่เด็กหนุ่มที่หน้าต่างเหมือนชาวต่างชาติคนนั้นจะวิ่งถลาเข้ามาในห้องพร้อมกับกาละมัง และ ผ้าเช็ดตัว
"คิดแบบนั้นเหรอ?"
เดม่อน เอ่ยขึ้นมาก่อนที่จะรับเอาผ้าซุบน้ำอุ่นๆนั้นซับไปตามหน้าตาของคนที่นอนอยู่บนเตียง เขาเผลอยิ้มออกมา ใจซึ้นขึ้นมาหน่อยหนึ่งเมื่อได้ยินแบบนั้น
งั้นก็แสดงว่า... เขามีความหวังงั้นสิ?
...
จบ แล้วววววววววว จบแล้วจริงๆนะ ไม่ได้โกหก555555555
เอาละ สวัสดีปีใหม่ไทยนะครับ ใครกลับบ้านกลับช่องก็ขอให้เดินทางด้วยความสวัสดีภาพ ก็เล่นน้ำให้สนุกนะครับ ส่วนทาส #นอนตากแอร์ เฝ้าบ้าน รู้สึกเหมือนแก่แล้ว ไม่อยากออกไปไหน ฮิคิโคโมริตัวเล็กตัวน้อยชัดๆ5555555 จริงๆแล้วไม่ได้กลับบ้าน =_= อยากกลับจิตาย...
แต่ก็ช่าง ไม่ให้ไปก็จินอน ไม่ไปไหนละเหวย!! งั้นก็ ไปละครับ ราตรีสวัสดิ์
หัวข้อ: เปิดPRE ORDER [Alien] เกาะตุ๊กตา :: ตอนที่ 27 :: มาแถมให้หายคิดถึง [07/07/2560] (อ่าน 87617 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก