-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com
.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
...........................................
สวัสดีครับ ฮะฮะ เมื่อกี้ตอนเข้ามาดู ตกใจมากนิยายหายไป ไม่รู้ทำไม หรือผมทำอะไรผิดพลาดไปรึเปล่า นิยายจู่ๆก็โดนลบไปทั้งแบบนั้น ยังงงๆอยู่เลย o22 เพราะงั้นก็เลยจะรีอัพใหม่อีกรอบ ขอความกรุณาด้วยครับผม ถ้าทำอะไรไม่ถูกก็แนะนำได้ครับ
โลกของคนโรคจิต
Univers PsyChoSis
มีเรื่องดังนี้ :
[Alien] เกาะตุ๊กตา
:: กรง :: (แนว Psychosis)
[YAOI] คุณแมลงสาบที่รัก CockRoaches Love (ยังไม่เริ่มเขียน)
................................................
บทนำ
คุณเคยรู้สึกเจ็บปวดมั้ย? เวลาที่เจ็บปวด คุณมีสีหน้ายังไง?
แล้วคุณเคยเจ็บปวดมากที่สุดตอนไหน… อกหัก งั้นหรือ?
หรือว่า ตกงาน? บ้านถูกยึด พ่อแม่ตายจากไป… แต่ผมคิดว่า ความเจ็บปวดพวกนั้น มันไม่เท่ากับตอนที่ผมกำลังถูกข่มขืนด้วยเจ้าตัวประหลาดที่คล้ายสัตว์ประหลาดที่หลุดโผออกมาจากหนังสยองขัวญนี่หรอก และ ตอนนี้ ผมก็กำลังท้องป่องใกล้จะคลอดลูกของมันออกมา
สิ่งที่กำลังอยู่ในท้องคือ ลูกของผม และ ไอ้ตัวที่หน้าตาน่าเกลียดตัวนั้น
“อ๊า…!! อ๊ากก เจ็บ มันเจ็บ!!”
กรรร…. กึกๆๆๆๆ
เสียงคำรามของมันดังขึ้นเหนือหัว เขี้ยวขาวช้อนกันเป็นระบบกระทบกันกึกกักพร้อมกับน้ำลายเหนียวหนืดที่ไหลเยิ้มออกมาจากปาก มันไม่มีตา สีของร่างกายเป็นสีเทาเข้ม ส่วนหัวคล้ายอวัยวะเพศชายที่หุ้มเกราะแข็งแต่ส่วนหลังกลับแหลมคม ถัดลงมาคือแผงคอที่บานเหมือนเห็ด ฟันไม่เข้า หางแหลมยาวเป็นใบเลื่อยเหมือนปลายปากของปลาฉนากแต่กลับเป็นกระดูกที่โผล่ออกมาจากก้นที่เหมือนก้นของตั๊กแตน มีแขนสี่แขนที่งอกออกมากลางอก และ บั้นเอวของมัน ขาก็เหมือนตั๊กแตนไม่มีผิด มันกำลังคำรามอย่างดีใจ ที่ผมรู้ก็เพราะผมอยู่กับมันมานานพอสมควร ลิ้นสีดำสองแฉกนั้นเลื้อยออกมาจากปากกว้างของมันตวัดเลียข้างแก้มผม
ผมหลับหูหลับตาไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น ท้องที่กำลังมีสิ่งแปลกปลอมเคลื่อนไหวอยู่ข้างในกำลังประท้วงอยากจะออกมาดูโลกภายนอก ท้องที่ป่องนูนเหมือนกับหญิงท้องแก่ๆนั้นเจ็บปวด เจ็บไปถึงกระดูกสันหลังที่เมื่อกี้ส่งเสียงกึกกักจนน่ากลัว ผมถูกยึดไว้โดยเทนทาเคิลมหึมาสีเนื้อสดที่กำลังดูดกลืนร่างกายผมอยู่ เคยเห็นแต่ในโดจินโป๊ที่เคยแอบอ่านสมัยเรียน ไม่เคยคิดว่ามันจะมีจริงๆเสียด้วยซ้ำ พวกมันกำลังนวดเฟ้นร่างกายของผมให้ผ่อนคลาย เมือกใสเหนอะหนะส่งเสียงจับๆดังก้องภายในหู ผมร้องลั่นอย่างเจ็บปวด ร้องโหยหวนเยี่ยงสัตว์ที่กำลังจะตาย น้ำตา และ น้ำลายไหลทะลักออกมาจนเปื้อนไปหมด ร่างกายเปลือยเปล่ากำลังถูกกลืนกิน ผมอาจจะตายก็ได้ อาจจะตายตอนนี้ ตายเหมือนเพื่อนๆของผม
“ไม่เอา… อ๊า! อย่าเกิดออกมานะ อย่าออกมา… ฮึก อ๊ะ…!”
กรอด
เสียงกัดฟันดังขึ้น อยากจะตายเสียเดี๋ยวนี้ ช่องทางกำลังขยายใหญ่ ขาถูกยกตั้งชันต่อหน้าสัตว์ประหลาดที่กำลังแยกเขี้ยวแหลมคมอยู่ตรงหน้า ผมหันหน้าหนีไม่อยากเห็นมัน ทำไมผมต้องมาถูกมันข่มขืนด้วย!? สิ่งมีชีวิตที่แตกต่างทางพันธุกรรมกลับสามารถผสมกันแล้วมีลูกได้! เกาะนี้มันวิปริต มันวิปริตตั้งแต่ที่เห็นปลาอยู่ในน้ำนั้นแล้ว ทั้งสิ่งมีชีวิตที่อยู่บนเกาะนี้ ล้วนแล้วแต่เป็นสัตว์ประหลาดด้วยกันทั้งสิ้น มนุษย์ที่เหลือรอดมีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้นหลังจากที่เรือล่มแล้วเดินเท้าเข้ามาในป่า เพราะหมอกนั่น หมอกสีดำที่ทำให้พวกผมหลงทาง ทั้งๆที่แค่อยากจะพักร้อนที่เกาะทะเลใต้เช่นคนอื่น แต่กลับมาติดแหง็กอยู่กับเกาะที่พิสดารราวกับว่าหลุดเข้ามาอีกโลกหนึ่ง
“อั่ก…!?”
ช่องทางขยายเต็มที่รู้สึกถึงน้ำเหนียวๆไหลทะลักออกมาจากปากทางที่อ้ากว้างจนน่ากลัว ผมมองไม่เห็นมันหรอกเพราะท้องกำลังบดบังข้างหน้าอยู่ แขนที่ถูกดูดกลืนเข้าไปในเนื้อนุ่มนั้นเคลื่อนไหวเบาๆ ช้าๆ แต่หนักแน่น
“อื่ก… ฮื้ออ มะ ไม่นะ จะออกมาแล้วเหรอ? ไม่เอานะ ไม่อยากคลอดตัวประหลาด…ออกมา ฮึก”
ร้องไห้คร่ำครวญจนไม่เหลือเค้าโครงของคนที่มีสติ ลมหายใจหอบหนัก สิ่งที่กำลังเคลื่อนไหวอยู่ในนั้นเต้นเร่าทั้งดิ้น และ ถีบผนังท้องอย่างรุนแรง น่าแปลกที่พวกมันไม่สามารถทำให้เขาบาดเจ็บ และ มีเลือดออก เพราะว่า ผมถูกจับตัวแซ่ไว้ในเลือดของไก่ยักษ์ที่มีหาง และ เขาตัวหนึ่งเมื่อไม่นานมานี้ คิดว่าเลือดของมันคงทำให้ผมไม่สามารถมีบาดแผล หรือต่อให้มี ก็สามารถหายได้ในชั่วพริบตาเพราะถูกข่มขืนจาก ‘มัน’ มานับครั้งไม่ได้ อวัยวะเพศที่ใหญ่เท่ากับถังดับเพลิงขนาด10ปอนด์ ทำให้ช่องทางฉีกขาด แต่ก็กลับมาหายดีภายในไม่กี่วินาที เป็นเพราะเลือดของไก่สัตว์ประหลาดนั่นเองที่ทำให้เขากลายเป็นอมตะ
พรวดด
“อ๊ากก! …..อ๊า อ๊า! ไม่ ม่ายย!”
สิ่งที่ทะลักออกมาคือถุงน้ำคร่ำที่ยังไม่แตก ผมเห็นเจ้าตัวน้อยสีเนื้อกำลังแหวกว่ายไปตามถุงน้ำหน้าตาเหมือนพ่อมันไม่มีผิดลำตัวยาวได้ชักยี่สิบเซนได้เหมือนงูแต่กลับมีแต่หนังหุ้มกระดูก อ้าปากกว้างแล้วกรีดร้องออกมาชักพักก่อนจะนิ่งไปเหมือนหลับ ก่อนที่จะ
โพละ!
ฟ่ออออ
เสียงแตกของถุงน้ำคร่ำดังขึ้นเจ้าตัวประหลาดตัวเท่าข้อมือนั้นกระเสือกกระสนเลื้อยเข้ามาหาผม แยกเขี้ยวเรียงกันเป็นชั้นที่คมกริบต่อหน้าก่อนจะคดตัวนิ่งอยู่ข้างตัวของผม หลับไปแน่ๆ ผมรับรู้ได้
“ฮึ่ก ฮืออ… ทำไม ทำไมไม่กินกูเลยล่ะ!? กินกูเลยสิ เหมือนที่กินเพื่อนของกูน่ะ!!”
เสียงกรีดร้องดังลั่นร่างกายกลับมาหายดีแล้ว เจ้าตัวใหญ่สามเมตรเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้ แยกเขี้ยวขู่ก่อนจะตวัดเลียช่องทางของผม สอดลึกเข้าไปในช่องทางที่หุบสนิทเหมือนครั้งแรกที่ถูกมันข่มขืน ชิ้นเนื้อนั้นเริ่มตอบสนองเต้นตุบๆ
“ไม่ อย่า… ไม่เอาแล้ว พอแล้ว ไม่อยากท้องอีกแล้ว อ๊า!!”
กรรรร…
อวัยวะเพศชายดำคล้ำรูปร่างเหมือนหนอนยักษ์ที่เคยเจอ พ่นอสุจิสีขาวขุ่นออกมา แยกเกราะที่หุ้มแก่นกายออกเหมือนดอกไม้ต่อมสีแดงเหมือนกับหนวดหมึกนั้นทำหน้าที่ยึดสะโพกของเขาเอาไว้เพื่อไม่ให้หลุดตอนที่สอดใส่ แผ่ขยายเป็นแม่เบี้ยที่กำลังขู่พ่นพิษร้ายใส่
ผมจ้องมองอย่างหวาดผวา แม้จะถูกทำชักกี่ครั้ง ก็ยังเจ็บปวด แทบจะสติแตกตายไปทุกครั้ง
ซึบ สวบบ
“อ๊ากก…!!”
ใครบอกกัน… ว่าการอกหักนั้นเจ็บปวดที่สุด
ใครเป็นคนบอกกันว่าชีวิตนี้มันจบสิ้นเมื่อสูญเสียทุกอย่างไป
ของพันธ์นั้น ยังไม่สามารถเทียบเท่ากับความเจ็บปวดที่ผมต้องถูกขังเอาไว้ให้เป็นแม่พันธ์ของ เอเลี่ยน ตัวนี้หรอก
ถ้าหากว่า… ไม่ขึ้นเรือลำนั้นมา ก็คงจะดี
…………………………………………………………………………………..
จะค่อยๆอัพไปทีละตอนนะครับ :hao5:
-
คือลงให้เทียบเท่าตอนล่าสุดไม่ได้เหรอคะ
เพราะตอนพวกนี้ก็อ่านหมดแล้ว รอตอนใหม่ทุกวัน - -
-
01
ซ่า
เสียงน้ำทะเลกระทบเรือท่องเที่ยวสีขาวที่ลอยลำอยู่บนน่านน้ำของประเทศใดประเทศหนึ่ง ผมที่นั่งอยู่บนเก้าอี้มองไปยังน้ำเค็มมันส่งเสียงครวญครางราวกับว่ากำลังดีใจก็ไม่ปาน ในมือถือน้ำเปล่า ยกขึ้นกินระหว่างที่จ้องทะเลลึกมองไม่เห็นพึ้นเพราะมันลึกเกินไป วันนี้เป็นวันที่เขาขึ้นเรือโลดเเล่นไปตามทะเลที่กว้างใหญ่ จุดหมายปลายทางคือ เกาะสวรรค์ ในแดนใต้ ล่องไปตามลุ่มน้ำทางไปสิงคโปร์ ก็ไม่แน่ใจนักว่ามันมีชื่อว่าเกาะอะไร... แต่ ทริปนี้ผมก็แค่มาเที่ยว การทำงานหนักในรอบหลายปี ก็ย่อมมีรางวัลเป็นผลตอบแทน กระเป๋าเป้ใบเดียวใบใหญ่ ของใช้จำเป็น เงิน และ พาสปอร์ต แค่นี้ก็ทำให้คนเราสามารถไปไหนต่อไหนได้ อ้อ... อย่าลืมที่จะมีวิชาป้องกันตัวด้วย ผมเรียนคาราเต้ชึ่งก็พึ่งจะได้สายน้ำตาล แต่ก็พอสามารถป้องกันชีวิตในบางครั้งได้นะแหละ แต่การมาเที่ยวทริปนี้ น่าจะพาแฟนหรือครอบครัวมาด้วยเหมือนคนอื่นๆ แต่ผมชอบโสด อยากจะขึ้นคาน หาตังค์เที่ยว ใช้ชีวิตเป็นเข็มนาฬิกาทวนไปแบบวันต่อวัน แค่นั้นก็พอใจแล้ว
"Hi~ You alone, right? I sat with a friend who has it?"
เสียงทุ้มดังขึ้นเหนือหัว ผมหันไปมองอย่างงๆเมื่อเขาเดินเข้ามาทัก ชายหนุ่มท่าทางมีเสน่ห์ตามแบบฉบับของคนต่างชาติ ใบหน้าเรียวคม ดั้งโด่ง ตาสีน้ำทะเล และ รอยยิ้มที่น่ารัก ทำเอาผมนิ่งค้าง ความสูงของเขาอยู่ประมานเมตรเก้าสิบ อยู่ในชุดลำลองกางเกงขาสั้น และ เสื้อท่องเที่ยวที่ไกด์มอบให้ก่อนจะขึ้นเรือ ผมหันกลับมามองหนังสือภาษาอังกฤษ-ไทย ที่อยู่บนโต๊ะ อะไร... เฟนๆนะ?
"นายเป็นคนไทยเหรอ?"
น้ำเสียงแปร่งๆดังขึ้นอีกรอบ เขายกยิ้มขนาดผมเป็นผู้ชายยังรู้สึกใจเต้นเลย โอ๊ย... หล่ออะไรปานนั้นพ่อคุณ
"ครับ"
"ผมเคยไปอยู่ประเทศไทยสองสามปี มันสุดยอดมาก!"
พูดไปพลางถือวิสาสะนั่งลงตรงข้ามกับผมชายหนุ่มต่างชาติที่พูดภาษาไทยได้คล่องแคล่วจนน่ายกย่อง แต่กับผม... ที่มาต่างประเทศแต่พองูๆปลาๆได้ น่าขายหน้าจริงๆ ท่าทางโอเวอร์ตอนพูดทำให้ผมยิ้ม คนต่างชาติก็เป็นแบบนี้ ยกไม้ยกมือทำท่าประกอบไปด้วยท่าทางมั่นใจ ชึ่งต่างจากผมที่เอาแต่เงียบตั้งแต่ขึ้นเรือมา
"ผมชื่อ เอ็ด... เอ็ดเวิร์ด โจเช"
"ผมชื่อ น้ำ ครับ"
มือใหญ่หยาบกร้านนั้นยื่นออกมาผมยื่นไปจับตามมารยาท เจ้าตัวยกยิ้มดึงมือผมไปจูบที่หลังมือทำเอาผมสะดุ้งดึงกลับแทบไม่ทัน ก่อนจะลุกขึ้นยืนจ้องหน้าอีกฝ่าย
"ฮ่าๆ อย่าตกใจสิ ผมแค่ทำตามวัฒนธรรมของพวกผม"
เจ้าตัวฉีกยิ้มกว้างให้ผมมองแบบฉุนๆแต่ก็ยอมนั่งลงตามเดิม เรือสำราญที่ค่อนข้างใหญ่ มีแค่ตรงนี้ที่ผมชอบนั่ง และ ไม่ค่อยมีคนมาเสียเท่าไหร่มันเลยสงบทำให้ผมได้คิดอะไรมากมาย แต่ตอนนี้... ดูเหมือนจะไม่ใช่
"ผมไม่ชอบให้ใครมาถูกตัว"
"อ่า ขอโทษทีละกัน"
เอ็ดยกมือขอโทษขอโพยหน้าตาเลิ่กลั่ก ผมมองเขาชักพักก่อนจะหลุดยิ้มออกมา เขาทำตัวน่ารักจนผมอดใจไม่ได้เลย ความจริงแล้ว... ผมชอบผู้ชาย ไม่ใช่ผู้ชายแบบอยากได้เป็นแฟนเหมือนเกย์ แต่แค่ชอบที่พวกเขาน่ารัก เหมือนกับผู้หญิงที่ชอบผู้ชายหล่อๆแล้วบอกว่าคนนี้คือ ผัว
แบบนั้นแหละ ไม่ได้ต่างกัน แต่ก็คงจะต่างอยู่ตรงที่ผมเป็นผู้ชายนั่นแหละ
"รู้มั๊ยว่าเกาะที่เราจะไปมันสุดยอดมาก มีปลาสวยๆเยอะแยะ หมู่บ้านชนเผ่าแปลกๆ"
หือ?
ผมเอียงคอมอง ก็รู้ว่าที่ๆจะไปคือหมู่บ้านของชนเผ่าหนึ่ง เคยเห็นออกในรายการทีวีที่เคยดูนานมาแล้ว เป็นหมู่บ้านที่ไม่มีอุปกรณ์สื่อสารที่จำเป็นต้องใช้ในโลกปัจจุบันแต่ใช้ชีวิตแบบหาเช้ากินเช้า หาค่ำกินค่ำ อยากจะลองมาชัดครั้ง ผมคิดว่ามันเป็นการเปิดโลกใหม่
"เคยไปเหรอครับ?"
"ไปอยู่สองสามเดือน เมื่อหลายปีก่อนเป็นทหารหนีทัพ"
ผมอ้าปากเหวอกับท่าทางสบายๆของเขาที่พูดคำนั้นออกมา
"เดี๋ยวนี้ไม่มีสงคราม..."
"มี... มีสิต้องเฝ้าชายเเดนน่านน้ำ"
ผมร้องอ้อออกมา แต่การเฝ้าชายเเดนนี่ ถ้าไม่อยากเฝ้าจะหนีมันยังไง? ในเมื่อลอยลำอยู่กลางทะเลแบบนั้น พอคิดๆไป เขาอาจจะมีวิธีของเขาก็ได้
"แล้วตอนนี้ละครับ?"
"อ้อ ทำงานรับจ้างทั่วไป"
"งั้นเหรอครับ"
ผมตอบกลับเบาๆ เมื่อไม่รู้ว่ามีอะไรที่จะต้องถามผมจึงเบือนหน้าหนีแล้วมองลงไปตามน่านน้ำอีกครั้ง เมื่อไหร่จะเดินหนีไปซะที... ไปซะสิ ผมสั่นขากึกๆแม้ใบหน้าจะพยายามปรับให้ดูนิ่งแต่ภายในใจผมกลับอยากจะให้เขาไป ไม่อยากมีเพื่อนร่วมทางเสียเท่าไหร่
"น้ำเนี่ย สวยดีนะ"
เอ็ดพูดขึ้นเมื่อผ่านไปไม่กี่นาที ผมพยักหน้า รอยยิ้มของเขามองมาที่ผมดวงตาสุกใสจ้องมาทำเอาผมทำตัวไม่ถูก
"ฉันว่าจะไปหาอะไรกินหน่อย... ไปด้วยกันมั๊ย?"
ผมก้มมองนาฬิกาบนหน้าจอมือถือก่อนส่ายหน้าเบาๆ เลยเที่ยงแล้วแต่ยังไม่หิวขอนั่งอยู่ที่นี่ชักพักแล้วจะเข้าไปนอนที่ห้อง
"ตามใจนะ"
ไม่ได้ตอบกลับ เขาลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินเข้าไปข้างใน พรูลมหายใจออกมาเบาๆโล่งอกเมื่อไม่มีใครมารบกวน
กึง!
"เหวอ!"
หน้าแทบจะขมำลงกับพึ้นเมื่อจู่เรือกับเอียงไปมาเหมือนมีอะไรชักอย่างมาชนเข้าที่ท้องเรือ จากตรงนี้มองเห็นห้องกัปตันชายสูงอายุท่าทางใจดีคนนั้นตะโกนโหวกเหวกเป็นภาษาบ้านของตัวเองด้วยท่าทีสุขุมไม่เหมือนคนที่อยู่ในห้อง กลางทะเลแบบนี้อาจจะมีปลาฉลาม ไม่ก็ปลาวาฬมาชนเอาก็ได้ แต่ถึงกับทำให้เรือเอียงไปมาแบบนี้ทำเอาผวาอยู่นิดหน่อย
ผมเกาะราวข้างตัวแน่นลอบมองไปที่แผ่นผิวน้ำที่กระเพื่อมตามแรงขับเคลื่อนของเรือ มองอยู่ชักพักก่อนจะเห็นตัวอะไรแปลกๆที่ว่ายไปมาในนั้น ลมหายใจสะดุด
ซ่า
มันโผล่หัวออกมาจากใต้น้ำสีน้ำเงินนั่น คน... ไม่ใช่ นั่นไมาใช่คน! หน้าตาเป็นผู้ชายแต่ผิวร่างกายกับเรียบรื่นเหมือนผิวเนื้อของปลาโลมา ดวงตากลมดำมีรอยนูนตามแนวสันตั้งแต่ตามาถึงจมูก แต่ไม่มีจมูก ปากยื่นเล็กๆ หลังหัวเป็นเนื้อยาวลงไปปลายแหลมมีคลีบปลากระพืออยู่น้อยๆ มีหางเป็นโลมา ร่างกายเป็นท่อนกล่ามเนื้อจ้องมองผมอยู่ขณะที่ว่ายตามเรือ
"น้ำ!"
"เอ๊ะ อ๊ะ...ครับ?"
มือใหญ่จับลงมาที่ต้นแขน เอ็ดเวิร์ดนั่นเองที่วิ่งกระหืดกระหอบมาหาผมหน้าตาตื่นๆ
"เป็นอะไรจู่ๆก็จะกระโดดลงไป"
"อ่า... ผมเหรอ?"
อีกฝ่ายขมวดคิ้วแน่นมองผมแปลกๆ ผมเนี่ยนะจะโดดลงไป? ไม่ได้บ้าถึงขั้นนั้น ไม่มีเหตุผลซะหน่อย
"จ้อง... อะไรอยู่?"
"เปล่า... เปล่าครับ แค่ปลา... ปลาโลมา"
ผมตอบกลับเบาๆ ขนลุกไปทั่วทั้งร่างกายทั้งๆที่ร้อนขนาดนี้ เมื่อกี้... มันตัวอะไรนะ?
"อยู่ห้องเบอร์ไหน?"
"เอ๊ะ? ห้อง307 ครับ"
ร่างกายถูกพยุงเข้าไปข้างใน ที่ค่อนข้างเย็นข้าวของตกเกลื่อนเพราะแรงสะเทือนเมื่อกี้ทุกคนต่างพากันช่วยกันเก็บของให้อยู่กับที่
"เมื่อกี้ชนกับอะไรเข้าก็ไม่รู้ ได้ยินกัปตันประกาศว่าชนเข้ากับปลาวาฬ แต่ไม่เห็นตัวมันมีแต่รอยเลือดนิดหน่อย"
เอ็ดพูดขณะที่พาผมขึ้นบันไดมาที่ชั้นสาม ห้องโถงข้างใต้บันไดระเนระนาดไม่ต่างกันเลย ผมน่าจะตกใจมากก่วานี้... แต่ ตอนนี้คิดอะไรไม่ออกแล้วละ
"นายป่วยรึเปล่า? หน้าตาซีดๆ"
พอมาถึงในห้องเขาก็จับผมนอนลงทั้งๆที่ผมไม่ได้เป็นอะไร ผมมองเขาเงียบๆ
"ผมคงเมาแดด"
เพราะแดดข้างนอกมันร้อนเกินไปทำให้เวียนหัว และ อาจจะทำให้ความดันกำเริบก็ได้
"นายพักกับใครเหรอ?"
เอ็ดมองไปรอบๆห้อง คงจะเห็นเสื้อผ้าเกลื่อนอยู่อีกเตียงหนึงตรงข้ามนั่นละมั้ง
"เด็กวัยรุ่นครึ่งไทยญี่ปุ่นแอบพ่อแม่มาเที่ยว ป่านนี้คงจะไปเหล่สาวๆที่ไหนชักแห่งบนเรือ"
เด็กคนนั้นเองก็น่ารัก ร่าเริงแถมยังห้าวสุดๆเมื่อคืนยังชวนเขาช่วยตัวเองด้วยเลยทำเอาแทบลมจับ แต่ก็เป็นคนนิสัยดีพอสมควร
"เด็กสมัยนี้ก็แบบนี้แหละ"
"ครับ แล้วคุณละ ไม่ไปหาอะไรกินเหรอครับ?"
เจ้าตัวยิ้มให้ผมเหมือนพึ่งจะนึกออก
"กินเสร็จแล้ว"
ทั้งๆที่... เพิ่งจะเข้ามาได้ไม่นานเนี่ยนะ?
แกร่ก
"มิสุจางงงงง อ๊ะ? มีแขกเหรอ?"
พอพูดถึงเด็กหนุ่มร่าเริงก็เปิดประตูพร่วดเข้ามายกมือทักทายก่อนจะหุบยิ้มฉับ เดินดุ่มๆเข้ามาในห้องนั่งตุบลงข้างๆผมก่อนจะดึงผมไปกอด
"อ้า วันนี้จีบสาวไม่ได้เลย มีแต่ป้าแก่ๆ"
ท่าทางเหนื่อยล้าจนน่าสงสารผมตบบ่ากว้างปุๆเป็นการปลอบใจเห็นตั้งแต่วันแรกก็โม้แล้วว่าจะจีบหญิงให้ติดเอาไปอวดพ่อแม่จอมบ้างาน เขาหัวเราะออกมาจนสุดเสียงเมื่อคืนนี้
"ไว้ไปจีบสาวชนเผ่า"
"ผมชอบคนขาวอะ ไม่ชอบคำดำ แล้วนี่ใครอะ? ผมชื่อ ยูกินะ ยินดีที่ได้รู้จักครับ"
เด็กหนุ่มวัยใส หน้าตาตี๋ๆเอ่ยออกมา ราวกับว่าลืมไปชักพักเอ็ดยิ้มให้อีกฝ่ายนิ่งๆ
"เอ็ดเวิร์ด ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน"
ทั้งสองจับมือกันพอเป็นพิธี... โอ๊ย คนหล่อสองคน น่ารักด้วยมาอยู่ใกล้ๆ ฟินอะไรขนาดนี้
ผ่านไแไม่กี่ชั่วโมงนัก ท้องฟ้าข้างนอกก็มืดอึมครึม เหมือนมีเมฆมาบดบังเอาไว้ นอกหน้าต่างที่เมื่อกี้ยังเห็นแสงแดดส่องลงมากลับมืดครึ้มจนมองไม่เห็น
"ควันเหรอ?"
พวกผมสามคนที่นั่งคุยกันอย่างสนุกสนานภายในห้องหยุดการเล่นไพ่นกกระจอกไปชักพัก ผมเอื้อมมือไปเปิดหน้าต่างห้องออกกว้างระเบียงตรงหน้าแทบจะถูกกลืนกินเข้าไปในนั้น สัมผัสเย็นซึ้นจนน่ากลัว ปกติฤดูนี้ไม่น่าจะมีหมอก แต่ต่อให้มี แล้วทำไมมันถึงเป็นสีดำ?
"หมอก? สีดำ?"
ยูกินะพูดขึ้น พวกผมสามคนมองหน้ากันงงๆ
"ออกไปข้างบนดูมั๊ย? บางทีอาจจะเป็นควันของอะไรชักอย่าง"
"ดูสิ มองไม่เห็นอะไรเลย น่ากลัวดีแท้"
เอ็ดพูดแบบติดตลก ดาดฟ้าบนเรือที่มีเฮลิคอปเตอร์อยู่ลำหนึ่ง ผู้คนส่วนมากต่างก็ออกมาข้างนอกเพื่อที่จะดูว่ามันคืออะไร ความหนาวเหมือนกับว่ามีน้ำแข็งทิ่มเข้ากับร่างกาย ไอหมอกสีดำวังเวงจนน่ากลัว มันแผ่ไปทั่วทั้งลำเรือ ราวกับว่ากลืนกินเรือลำนี้อยู่
เสียงผู้คนดังเซ็งแซ่ หวาดกลัวไม่ต่างจากพวกเรานักท่าทางมันแปลกๆจนน่ากลัว
"No no! impossible we are lost! We are lost in the mists of black. We're going to the island, Dolly! Hahahaha! "
จู่ๆชายแก่คนหนึ่งก็ตะโกนขึ้น โวยวายท่ามกลางความเงียบที่น่ากลัวเขาทึ้งผมตัวเอง พูดภาษาอังกฤษใบหน้ามีน้ำตานอง หัวเราะบ้าคลั่งผู้คนต่างแตกตื่น บางคนก็ถึงกับร้องไห้ออกมา พวกคนแก่ต่างหวาดกลัว แต่ไม่ใช่กับวัยรุ่นเหมือนพวกเขา และ วัยคุณลุงคุณป้าที่มองหน้ากันเลิ่กลั่กไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเป็นแบบนั้น
"เขาพูดว่าอะไร?"
ผมถามขึ้น
"ตำนานเกาะตุ๊กตา..."
"เอ๊ะ...? หมายถึงเกาะที่มีคนเอาตุ๊กตาไปไว้นั่นนะเหรอครับ?"
"ไม่ใช่... ไม่ใช่แบบนั้น"
ท่าทางซีเรียสของเขาทำให้ผมสับสน ก็หมายถึงเกาะตุ๊กตานั่น... ไม่ใช่รึไง?
คลืนนน
เสียงฟ้าร้องดังขึ้นเหนือหัวผมถูกดึงให้เข้าไปข้างในอีกครั้ง ไม่นานนักเสียงฟนก็ดังกระทบหลังคาดังเปาะแปะ ท่ามกลางหมอกที่มองไม่เห็นทางข้างหน้าทำได้เพียงปล่อยให้เรือถูกชัดไปตามกระแสลมเท่านั้น
เปรี้ยงงงง!
"อึก..."
ร่างกายแข็งทื่อ ดวงตาเบิกกว้างจนรู้สึกได้สายฟ้าฟาดลงมาเป็นทางทำให้พวกผมต่างก็ตกใจ บางคนวิ่งวุ่นอลหม่าน ความวุ่นวายเกิดขึ้นหวาดกลัวว่าเรืออาจจะจมลงได้ทุกเมื่อ แต่... ระหว่างที่ได้แต่กลัวอยู่นั้นสิ่งที่ไม่คาดฝันก็ดันปรากฏอยู่ตรงหน้า
หน้าผาสูงจนมองไม่เห็นยอดรูปร่างเป็นสัตว์หน้าตาแปลกๆผ่านไป ท่ามกลางกระแสลมและฝนที่ตกลงมาหนักๆ เรือสำราญที่ต่างจากเรือรบของทหารนั้นเปราะบางยิ่งก่วาอะไรดี
โครมม!
"เรือกำลังกระแทกโขดหิน! หาที่ยึดเอาไว้"
ท่าทางของเอ็ดนั้นร้อนรนอย่างเห็นได้ชัดผมถูกพลักโดยผู้คนที่วิ่งเข้ามาข้างใน กระจกสั่นส่งเสียงกึกจนกลัวว่ามันอาจจะแตกก็ได้ เอ็ดวิ่งไปข้างในทิ้งให้ผมและยูกินะอยู่ด้วยกันพร้อมกับกำซับว่าห้ามไปไหน ให้รออยู่ที่นี่
ถ้าเรือล่ม... เราจะทำยังไง?
"น้ำกำลังทะลักเข้ามาในชั้นห้องเครื่อง! เรือกำลังจะจม ทุกคนใส่เสื้อชูชีพเอาไว้!!"
ไกด์คนไทยที่คุยกับผมอยู่บ่อยๆคนนั้นพูดหลายภาษาพร้อมกับภาษาไทย แจกจ่ายเสื้อสีส้มภายในมือให้กับคนข้างใน เรือเอียงไปมาจนน่าปวดหัว ผมถูกดึงมากอดเอาไว้ ยูกินะสั่นอย่างเห็นได้ชัด
"ขอโทษครับ! คุณกันย์ผมขอเสื้อด้วย"
ผมตะโกนแข่งกับเสียงฟ้าร้องเขาหันมาทางผมก่อนจะวิ่งมาหาในอ้อมแขนมีเสื้ออยู่หลายตัว
เพล้ง!!
กรี๊ดดด
เสียงกรีดร้องดังระงมผสมเข้ากับเสียงอื้ออึงภายในหัวเหมือนกับว่าตาลายแล้วจะเป็นลม คนตรงหน้ามองมาที่ผมตื่นๆ กระจกแตกเป็นเสี่ยงๆจากตัวอะไรชักอย่างที่ดำทะมึนสูงราวๆเมตรก่วาๆพุ่งตรงมาทางนี้ ไม่ได้ยินเสียงอะไรทั้งสิ้นเหมือนกับว่ามีรีโมตควบคุมเสียงเอาไว้เห็นเพียงแค่ภาพ.... ก้มลงมองมาด้านล่าง เลือดสีแดงข้นกำลังทะลักออกมาจากคอของคุณกันย์... เลือดฉีดพุ่งสาดกระจายบนใบหน้าของผมก่อนจะ
ตุบ
ศีรษะหลุดออกมา กลิ้งหลุนๆไปตามพึ้นที่เอียงของเรือกระจกที่พุ่งเข้ามาตัดคอนั้นยังคงคาอยู่ข้างใน มือใหญ่ปล่อยเสื้อชูชิพไว้หน้าตักใช้มือลูบไปตามคอที่ถูกหั่นออกราวกับว่ากำลังตรวจดู เลือด กลิ่นคาวเลือดฟุ้งกระจายเป็นกลิ่นสนิมของเหล็กที่ติดปลายจมูก
"อ๊ะ... อ๊าาา!!"
เสียงกรีดร้องของผมดังขึ้นเมื่อรู้ตัว ไม่รู้ว่าผมกำลังลอยตัวขึ้นจากพึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าตัวเองกำลังจะถูกลากไปไหน ผู้คนถูกตัวประหลาดที่สูงเท่าคนปกตินั้นใช้แขนที่เป็นเหมือนแขนของตั๊กแตนฟันร่างกาย ปากที่เป็นปลากหมึกกำลังดูดกลืนหัวของหญิงชราคนหนึ่ง รูปร่างคล้ายหนอนใหญ่ส่วนบนแล้วเล็กส่วนล่าง มีขาของปูหกหาล้อมรอบ กำลังฆ่า... มันกำลังฆ่าพวกเขาแล้วกิน
"ตาย... จะตายหมด"
พวกเราจะตายกันหมด
"เฮ้... เฮ้ตั้งสติไว้ น้ำ!"
เพี๊ยะ!
แก้มหันไปตามแรงตบ เอ็ดกำลังพาเขาเข้ามาที่ห้องอะไรชักอย่างที่มีแต่อุปกรณ์แปลกๆ พอมองไปรอบๆผู้คนต่างก็อยู่ที่นี่ส่วนหนึ่ง คนสองร้อย... บนเรือ กำลังจะตาย
"มิสุจัง ทำใจดีๆไว้นะ"
ยูกินะที่ไม่เหลือท่าทางร่าเริงคนนั้นพูดขึ้นเบาๆกอดผมเอาไว้แน่น เลือดของไกด์คนนั้นยังคงเปรอะไปตามเสื้อของผม
"ใส่นี่ไว้"
เสื้อชูชีพถูกสวมลงมาผมได้แต่ยินนิ่ง มองตอบกับหญิงวัยรุ่นคนหนึ่งที่ไม่ได้สติเหมือนๆกันเธอเองก็มีเลือด... เลือดของใครสักคนที่สาดกระจายอยู่บนตัวใบหน้าเหยเกร้องไห้ออกมาจนไม่เหลือคราบของแป้งที่แต่งแต้มเอาไว้
" What the hell is this?"
สำเนียงภาษาของเอ็ดพูดขึ้น ถามรองกัปตันที่ยืนถือปืนสั้นกระบอกหนึ่งอยู่ เขาชะงัก เงอะงะจนน่าสงสัย
""เรากำลัง... อยู่ในน่านน้ำของเกาะตุ๊กตา""
("" ช้อนกันหมายถึงการใช้ภาษา)
""เรากำลังจะตายกันหมด ตายกันหมด!""
ชายวัยกลางคนตะโกนออกมา แกว่งปืนไปทั่วจนผู้คนกรีดร้องก้มลงกับพึ้นไม่เข้าใจที่พูด แล้วไอ้เกาะตุ๊กตา มันคืออะไร!? ที่อยู่ของเจ้าตัวประหลาดนั่นเหรอ!?
""อย่าเสียงดัง! ตัวพวกนั้นจะได้ยินเข้า!""
ชายแก่เอ่ยออกมาเสียงสั่นเครือ พุ่งตรงกระซากปืนจากผู้ช่วยกัปตันคนนั้นจนได้มันมาไว้ในมือ คนที่อยู่ในนี้มีเพียงสิบเอ็ดคนเท่านั้นรวมทั้งเขา แล้ว... ผู้คนที่เหลือข้างนอกนั่นละ?
""ฮือออ... ฉันไม่อยากตาย ไม่อยากตาย""
ชายคนนั้นทรุดลงกับพึ้น ร่ำไห้เรียกหาพ่อและแม่ราวกับว่าเป็นเด็กๆ เขาเองก็อยากจะร้องไห้ อยากจะสติแตก อยากจะเป็นบ้าไม่ให้รับรู้อะไรอีกต่อไปเหมือนกัน
"เราคงต้องหาทางลงจากเรือ ลงไปที่เกาะ"
"จะบ้าเหรอ! ตัวพวกนั้นอาจจะอยู่บนเกาะก็ได้ ทำไมเราจะต้องลงไป รออยู่ที่นี่แหละ เดี๋ยวตำรวจก็มา..."
ยูกินะเถียงกลับอย่างไม่ยอมแพ้แต่ก็ถูกเอ็ดพลักจนหลังกระแทกเข้ากับท่อเหล็กด้านหลัง
"อย่าได้คิดเชียวว่าพวกนั้นจะมาช่วย ไม่รู้ตำนานรึไง ถึงเกาะนี่จะเป็นตำนาน แต่มันก็เหมือนเรื่องที่พิสูจน์ไม่ได้เหมือนสามเหลี่ยมเบอร์มิวดา คนที่เข้ามาในเกาะนี้ไม่มีใครรอดออกไปได้ หมอกสีดำนั่นจะกลืนกินเฉพาะแค่คนที่ไม่รู้ตัว มันจะเอาคนที่ไม่อยากเข้ามา แต่จะไม่เอาคนที่อยากเข้า เข้าใจใช่มั๊ย? พวกตำรวจ ทหารเรือจะหาเราไม่เจอ"
ชายหนุ่มผมทองพูดออกมาเป็นชุดท่าทางโมโห ปล่อยแขนออกจากตัวของยูกินะก่อนจะหันมามองเขา
"แล้ว... ใครที่รอดออกไปเล่าเรื่องเกาะตุ๊กตาต่อละ?"
ผมถามขึ้น ทั้งสองคนมองหน้ากันเหมือนกับว่าเพิ่งจะนึกได้
"นั่นสิ ยังไงมันก็ต้องมีทางออก ต้องมีแน่ๆ"
เด็กหนุ่มหน้าตี๋เอ่ยขึ้นอย่างมีความหวัง
"ผมไม่น่ามาเลย คิดถึงพ่อกับแม่"
น้ำตาใสคลอเบ้า ผมรั้งร่างอีกฝ่ายเข้ามากอดแน่นเสียงสะอื้นดังขึ้นบนบ่าของผม
"ไม่เป็นไรหรอก... มันจะต้องไม่เป็นไร"
กึง! กึงๆๆๆๆ
""มันมาแล้ว! มันกำลังมาแล้ว!!""
เสียงที่ประตูเหล็กดังขึ้น เสียงทุบกึงกังกังวาลอย่างน่ากลัว ฝุ่นที่จับอยู่ขอบประตูร่วงลงมา
""ช่วยด้วย ช่วยฉันที!""
เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังเข้ามา ผมมองไปที่นั่นอย่างหวาดๆ
""ช่วยเธอสิ! จะปล่อยให้เธอตายงั้นเหรอ ไปเปิดประตูสิ!""
ป้าที่ยืนอยู่ข้างๆเขาตวาดออกมาชี้มาที่เอ็ดคนที่อยู่ใกล้ประตูที่สุด
"ไม่... ไม่ต้องเปิด"
ผมบอกเขา รู้สึกแปลกๆ ข้างนอกนั่นมันรู้สึกแปลกๆ เธอเป็นเพียงผู้หญิง เสียงเคาะประตูไม่น่าจะแรงขนาดนั้นได้
"ฉันเข้าใจที่แกพูดนะ! แกมันฆาตกร!"
สำเนียงภาษาไทยนั่นฟังดูโมโห เธอพลักเอ็ดแต่ตัวเองกับถอยร่นเสียเองเพราะตัวเล็กท่าทางฉุนขาดขเธอทำเอาทุกคนผวา
กึง...
แอ๊ดดด
กึงง!
กรี๊ดดดดดด!
ผสมกับเสียงกรีดร้องของคนในห้องเมื่อประตูถูกผลักมาอย่างแรง ตัวประหลาดเดินสองขาเข้ามาข้างใน
ตัวประหลาดที่มีฟันคมกริบนั้นพลักประตูจนเอ็ดถูกมันทับไว้ มือที่มีผังผืดนั้นใช้หนวดยุบยับเฉาะที่หัวของผู้หญิงคนหนึ่งที่ขาดไป เลือดไหลแหมะมาตามทางเดิน ร่างกายของมันเป็นเมือกลื่น ดวงตาแดงก่ำ ฉีกฟันหัวเราะดังก้อง
"ช่วยฉัน... ด้วยย กี้ กั่กๆๆๆ ช่วย....ฉัน! กี้!"
มันพูดได้!? เจ้าตัวเมือกมีเกล็ดที่คล้ายปลาตัวนั้นหัวเราะ
ทะ ทำไม ทำไม
"ออกไปทางหน้าต่าง! ออกไป!"
ผมตะโกนลั่นมันหันมาทางนี้ด้วยร้อยยิ้มแสยะฟันคมมีเลือดติดอยู่ ท่าทางของมันกำลังสนุก
"มิสุจัง!"
ผลั๊วะ!
เหล็กในมือของยูกินะฟาดเข้าไปด้านหลังของมัน ทว่าเหล็กกลับงออย่างกับเป็นพลาสติกของเล่น มันหันกลับไปมองเด็กหนุ่ม
"มิสุ...จาง จาง... มิ๊...สุ"
"มิสุจังหนีสิ วิ่ง! ไป!"
ทะ ทำไม่ได้ ไม่ได้... ขาผมสั่นกึก มันไม่ขยับ มันเลียนเสียงของยูกินะ มันกำลังจะ...กิน กินยูกินะ ผมหันไปแย่งปืนจากชายแก่คนนั้นมาไว้ในมือ ปืนหนักก่วาที่คิดสัมผัสเหล็กสีดำหนักอึ้งชี้ปลายกระบอกไปที่หัวของมัน
มะ... มันไม่ใช่คน ไม่ใช่คน มันกินผู้หญิงคนนั้น มันจะกินเรา
ปัง!!
ผมใช้นิ้วชี้สอดเข้าไปในไกก่อาจะลั่นปืน มันกระตุกร่างก่อนจะฟุ่บลงกับพึ้น
"กี้...! ปัง... ปัง!"
ปังๆๆ
นิ้วที่เหนี่ยวไก ไม่สามารถถอนนิ้วออกมาได้ เสียงของมันยังคงเลียนแบบเสียง ทั้งๆที่กำลังจะตาย... ก็ยังเลียนแบบเสียงอยู่
"มิ...สุจัง?"
ลมหายใจหอบแรงขึ้นผมทิ้งปืนลงกับพึ้น เช็ดมือที่ไม่มีอะไรติดอยู่กับเสื้อตัวเอง มือมันสั่นจน สั่นไปทั่วทั้งร่างกาย สั่นไปหมด
"ไปกันเถอะ มันตายแล้ว รีบไปกัน"
เอ็ดที่จุกกับการโดนกระแทกกุมหน้าผากที่แตกเอาไว้พยุงยูกินะขึ้นก่อนจะคว้าตัวผมอีกคน ผมสะบัดมือออก วิ่งไปปิดประตูเอาไว้
"ทำอะไร?"
"ละ ล็อคเอาไว้ เผื่อตอนลงเรือมันจะเข้ามาไม่ได้"
เอ็ดยิ้มให้บางๆ ก่อนดันหลังให้เด็กหนุ่มหน้าตี๋คนนั้นปีนลงไปชั้นล่าง
"ลงไปก่อนเลย"
เขายกผมขึ้นสูง ผ่านกระจกที่แตกร้าว
ฟิ้วว
ลมแรงพัดกระทบใบหน้าเมื่อสอดหัวออกไป ผมมองไปรอบๆก่อนจะกระโดดลงมาจากความสูงเกือบจะสองเมตรยูกินะรออยู่ตรงนั้น
ตุบ
"เป็นอะไร?"
"ยัยป้านั่น ทิ้งพวกเรา"
เด็กหนุ่มชี้ไปที่เรือลำเล็กที่ถูกพายไปบนฝั่งผู้หญิงคนนั้นตะโกนสั่งผู้ชายที่เหลือนั้นพายเรือออกไป โขดหินที่เรือกระแทกนั่นอยู่มีทุกที่ เกาะที่อยู่ตรงหน้ากว้างจนน่ากลัววังเวงไปหมด แถมยัง... เงียบจนเกินไป ทั้งๆที่เมื่อกี้ฝนก็ตก แถมยัง...ฟ้าผ่าฟ้าร้อง แต่เดี๋ยวนี้ กลับเงียบสนิท
"ปีนหินไปก็ได้"
"แต่... มันเสี่ยงนะ เจ้าตัวพวกนั้นอาจจะออกมา"
ยูกินะประท้วงเอ็ดที่ตามมาข้างหลัง เขาสะพายกระเป๋าใบหนึ่งไว้ นี่เหรอที่ไปเอามา? เขาเพิ่งจะเห็นมันก็ตอนนี้
"ทำไงได้ละ"
กึง!
เสียงประตูข้างบนดังขึ้นอีกครั้ง พวกผมมองหน้ากันสลับไปมา
"โดด!"
ตูมม!
น้ำเย็นเฉียบทะลักเข้าเสื้อผ้าจนเปียกปอน โขดหินข้างหน้านั่นผมหมายจะคว้ามันเอาไว้... ทว่าจู่ๆ ร่างกายกลับดิ่งสู่ใต้น้ำ
บุ๋งๆๆ
"มิสุจัง!?"
แสงสว่างตอนกลางคืนที่มาจากไหนก็ไม่รู้สาดส่องลงมา มองเห็นดวงจันทร์ที่ถูกน้ำกระเพื่อมนั่นทำให้บิดเบือนไร้รูปร่างทรงกลม พอมองลงไปตรงขา กลับพบว่ามีมือหนึ่งกำลังลากเขาอยู่
ฮว๊ากกก
เสียงคำรามของมันดังขึ้น เจ้าปลาโลมาที่เหมือนมนุษย์ที่เห็นเมื่อตอนกลางวัน! ตอนนี้มันกำลังลากเขาลงไปลึกขึ้นเรื่อยๆ ไม่นะ!
ความมืดตรงหน้าทำให้หวาดกลัว ตามองเห็นแค่ฟองอากาศของตัวเองที่ใกล้จะหมดลงเรื่อยๆนั้นลอยผ่านหน้า รู้สึกอุ่นที่หางตา น้ำตากำลังไหลผสมกับน้ำทะเลที่เย็นเฉียบ เจ็บเหมือนมีเข็มทิ่มทั่วร่างกาย เจ็บ... หายใจไม่... ออก พยายามที่ถีบกลับแต่ขากลับถูกยึดไว้แน่นจนขยับไม่ได้ น้ำเค็มทะลักเข้ามาในปาก ความเค็มลื่นทำให้อยากจะอ้วกออกมา มือของผมก็พยายามปัดป่ายจะจับโขดหินเอาไว้แต่เพราะมันเร็วเกินไปมือของผมถึงได้บาดกับหินจนเลือดไหลออกมา แสบจนสมองอื้อ ในรูหูเองก็มีน้ำเข้าไปใกล้จะหมดกำลังต่อต้านเพราะถ้าลึกก่วานี้หูจะต้องดับแน่ๆ เพราะเจ็บจนลามไปถึงหัวแล้วตอนนี้
ฟุ่บ!
จู่ๆเหมือนกับว่ามีอะไรชักอย่างลอยผ่านหน้าไป พอมองขึ้นไปด้านบนเอ็ดกำลังว่ายตามลงมา ใช้ปืนยิงสวนเจ้าตัวนั้น
ฟุ่บ
ฮว๊ากก
โดนเข้าที่แขนมัน ขาผมที่ถูกปล่อยนั้นกระแทกเข้าไปที่หน้าของมันเต็มๆ ขณะที่มันกำลังสนใจแขนที่มีเลือดไหลออกมา ผมก็ลอยตัวขึ้นเพราะชูชิพที่พยุงผมเอาไว้
"อึก... ฮะ..."
อากาศกำลังจะหมดไป รู้สึกอุ่น...ทั้งร่างกายนั้นอุ่นจนผมจะหลับไป
ซ่าา!
"อย่าหลับนะ อย่าได้หลับไปเชียว"
ลมอุ่นปะทะหน้า ภาพข้างหน้าเลือนลางเต็มที เห็นเพียงเงาสลัวที่อยู่ด้านบนร่างกาย ในอกกำลังกระเพื่อมมันกำลังขยับขึ้นลงอย่างแรงจนปวด เจ็วไปหมด เจ็บหู... ปวด ปวดหัว
"แค่ก แค่ก... อั่ก"
"ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรเเล้ว รอดแล้ว"
ผมกระอั่กน้ำเค็มออกมา รับรู้ถึงมืออุ่นๆนั้นลูบไปมาตามใบหน้า ลมหายใจแผ่วลงเรื่อยๆ ได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองเต้นระทึกเหมือนถูกรัวกลอง รู้เพียงเท่านี้... รู้เพียงว่าตัวเองกำลังจะรอด ไม่นานจากนั้น ก็เลือนลางไปหมดทุกสิ่ง
………………………………………………………………………………..
โอเค อัพมันให้หมดเลยละกัน ถถถถถถถถ
-
02
"...อึก"
"มิสุจัง...?"
เสียงทุ้มดังเข้ามาในหูเมื่อผมรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในที่ซึ้น และ มืด แสงสะหว่างจากด้านนอกส่องเข้ามาให้เห็นได้นิดหน่อย ร่างกายของผมถูกจับนอนข้างๆกองไฟขนาดไม่ใหญ่ที่กำลังจะดับไป เห็นชายที่คุ้นหน้านั่งอยู่ไม่ไกล ยูกินะตื่นเต้นเมื่อเห็นคนที่นอนอยู่นั้นลืมตาขึ้นมา หลับไปตั้งแต่เมื่อคืนจนคิดว่าอาจจะไม่สบายแต่พอลองแตะตามเนื้อตัวกลับไม่มีไข้หรือป่วยอะไร โชคดีที่ไม่เป็นอะไร
"หลับไปเหรอ?"
"อื้อ... ใช่แล้วละ ดีจังที่ไม่เป็นอะไร"
ผมลุกขึ้นนั่งเมื่อถูกพยุงช้าๆจากอีกฝ่าย ก่อนจะหันริหันขวางมองหาชายอีกคนที่พึ่งจะช่วยชีวิตผมเอาไว้ สถานที่ที่อยู่ตอนนี้คือถ้ำใกล้ทะเล ได้ยินเสียงชัดเข้ากับโขดหิน และ กลิ่นเกลือที่ลอยแตะจมูก
"เอ็ดละ?"
"ออกไปหาอาหารนะ ใกล้ๆนี่แหละ อ๊ะ นั่นไง กลับมาแล้ว"
ยูกินะชี้ไปที่ชายคนนั้น เอ็ดเดินเข้ามาภายในถ้ำด้วยสภาพเปียกแค่ช่วงล่างหน้าตาซีดแปลกๆจนน่าสงสัย กลิ่นคาวเลือดลอยมาตามลมผสมกับกลิ่นเกลือของทะเล ในมือจับเอาปลาหน้าตาประหลาดที่มีหัวคล้ายปลาวาฬแต่กลับมีครีบนับไม่ถ้วนนั้นเข้ามา เลือดสีน้ำเงินเลอะไปตามหน้าตา ผมเบ้ปากทันที
"เอ่อ... ผมไม่กินหรอกนะ"
แทบจะเห็นพ้องกับคำพูดของยูกินะ ผยักหน้าหงึกๆมองอีกฝ่าย
"เมื่อกี้ฆ่าปลิงทะเลมา... ตัวใหญ่มาก ดูเหมือนบนเกาะนี้จะไม่มีสิ่งมีชีวิตแบบปกติเลย มีแต่ตัวแปลกๆทั้งนั้น นี่คือตัวที่ปกติสุดแล้ว"
เราสามคนมองหน้ากันสลับไปมา ถ้ากินลงไปจะต้องตายแน่ๆ ยังจิตตกกับเหตุการณ์เมื่อคืนไม่หาย... ยังต้องมากล้ำกลืนกินไอ้ตัวที่ไม่รู้จักนี่นะเหรอ?
ไม่เอาด้วยหรอก....
แปะ!
เสียงเนื้อหนังลายสีฟ้าขาวนั้นแตกดังเปาะแปะ ส่งกลิ่นหอมยั่วน้ำลายจนท้องที่ว่างมาตั้งแต่เมื่อวานตอนเที่ยงนั้นร้องโครก ไม่รู้ทำไมเอ็ดถึงได้ปิ้งมัน เสียบตับไตไส้พุงสีทองสะหว่างนั้นกับไม้แล้วปิ้งบนไฟ ตัวปลาใหญ่ขนาดครึ่งเมตรกินได้หลายคนอยู่แต่.... จะให้กินมันจริงๆนะเหรอ? ผมกลืนน้ำลายลงคอ นั่งชิดกับยูกินะที่สภาพหิวไม่ต่างกัน... โอย ไส้กำลังบิดได้ที่เลย ตาลายไปหมดเเล้ว
"หอมดีนะ... ถ้ากลัวตายจะกินให้ก่อนก็ได้ ถึงยังไงคิดว่าเราคงเอาชีวิตไม่รอดจากเกาะนี้หรอก... เมื่อกี้เห็นเรือชูชีพของพวกนั้น... โดนแทะกินจนหมด ไม่รู้ว่าจะรอดไปได้กี่คน"
สีหน้าท่าทางของเอ็ดนั้นดูหมดอาลัยตายอยาก เขี่ยกองไฟไปมา เขาพูดถูก ตั้งแต่ที่เห็นโลมานั่นสัตว์ที่โผล่มามีแต่ตัวแปลกๆทั้งนั้น คิดภาพไม่ออกเลยว่าจะมีชนเผ่าที่เป็นมนุษย์อยู่ แต่ถึงให้มี บนเกาะที่พิสดารแห่งนี้ คนพวกนั้นก็จะล่าเรากินอยู่ดี
"ถ้าตายมาไม่มีที่ฝังนะ"
คนที่เอนตัวพิงเขาพูดขึ้นลอยๆ ให้ตายสิ... ไม่คิดเลยว่าจะมาเจอเรื่องแบบนี้ มีแต่เรื่องที่ทำให้รู้สึกหดหู่ ทั้งสภาพศพการตายของแต่ละคนทำให้แทบจะอ้วก แถมเจ้าตัวประหลาดที่เลียนเสียงได้นั่นอีก เมื่อคืนตอนที่มีสติอยู่... เห็นลางๆว่ามีก้อนหินลอยอยู่บนฟ้า นี่ต้องเป็นความฝันแน่ๆ เรื่องเหนือธรรมชาตินี่มันจะไปมีได้ยังไง อาจจะเป็นเกมส์โชว์ของทางทัวร์ก็ได้ ร่วมมือกับนักท่องเที่ยวหน้าม้าที่สวมบทถูกฆ่า...
"จะกินละนะ"
ชายหนุ่มผมทองยกเอาปลาตัวนั้นขึ้นมาก่อนจะดมฟุดฟิด กลิ่นหอมเหมือนกับไก่ย่างตามร้าน แต่ไม่รู้ว่ารสชาตจะเป็นยังไง ไม่สิ... ไม่รู้ว่าจะมีพิษรึเปล่านะสิ
งั่ม
เนื้อสีน้ำเงินเข้มนั้นยืดออกไปตามรอยกัด ก่อนจะขาดออกจากชิ้นเนื้อขาวที่มีควันฉุยออกมา น้ำลายแทบหกเมื่อเห็นเนื้อนุ่มแบบเนื้อปลานั่นลอยอยู่ตรงหน้า
เอ็ดเคี้ยวไปได้ไม่กี่คำก่อนจะกลืนลงคอ
"เนื้อแน่นมาก อร่อยดีนะ เหมือนเนื้องู"
"งู... เนี่ยนะ"
ก็รู้อยู่หรอกว่าทหารมันต้องลำบากต้องนอนกลางดินกินกลางทราย แต่... ไอ้การกินเนื้องูนี่ มันเกินไปแล้ว ไม่สิ ธรรมดาไปเลยเมื่อเทียบกับตอนนี้ที่เขากำลังเคี้ยวเนื้อสัตว์ประหลาดลงคอ
ฉึก!
ปลาตัวโตถูกวางลงที่เดิม ผมมองงงๆเมื่ออีกฝ่ายทำแบบนั้น
"รอผลลัพธ์ก่อน..."
เตรียมตัวจะตายแล้วไม่ใช่เหรอ? รอผลลัพธ์อะไรกัน...
ผ่านไปประมารสามสิบนาทีตามที่อีกฝ่ายบอกท่าทางของอีกฝ่ายยังคงปกติไม่มีอะไรเกิดขึ้น เนื้อปลาที่แห้งกรอบนั้นน่ากินจนทำเอาผม และ ยูกินะมองตาละห้อย อีกฝ่ายหยิบขึ้นมาอีกครั้งก่อนจะแล่เนื้อด้วยมีดพกในกระเป๋าแบ่งออกเป็นสามส่วน วางไว้บนผ้าขนหนูให้พวกเขา และ ของตัวเอง แต่ไม้อีกอันที่มีเครื่องในเคลือบสีทองถูกส่งมาให้ผม
"อะไร?"
"มันน่าจะมีประโยชน์ต่อร่างกาย สีทองดูน่ากินก่วาสีน้ำเงินๆนี่อีก"
จะให้กินนี่? ผมมองหน้าเขาด้วยความสงสัย เอ็ดพยักหน้าเบาๆ ก็จริงที่เครื่องในของสัตว์มันมีประโยชน์ต่อร่างกาย... แต่สัตว์ประหลาดนี่ จะให้กินเครื่องในไอ้ตัวนี้เนี่ยนะเหรอ?
ผมเบ้ปากแต่ก็ยอมหยิบมากดมดูหน่อยๆ มันส่งกลิ่นหอมแปลกๆ กลิ่นที่ไม่เคยจะได้สัมผัสจากที่ไหน เนื้อตรงหน้าล่อตาล่อใจจนกลืนน้ำลายลงคอ กลืนแล้วกลืนอีก กระทั่งอาหารของทั้งสองคนนั้นหมดไป แต่ส่วนของผมยังคงอยู่ ผมลองยื่นลิ้นออกไปแตะๆมันดูรสชาตอร่อยอย่างที่เอ็ดบอกมา ก่อนที่จะอ้าปากงับมันลงไป กลั้นหายใจแทบตายอย่างกับตอนที่กินยาหลายเม็ดพร้อมกันแล้วอยากจะคายทิ้ง กล้ำกลืนอยู่นานสมควร เสียงเคี้ยวเครื่องในนั้นดังก้องในหัว ผมหลับตาปี๋ กลัวว่ามันจะมีตัวอะไรยึกยือชอนไชในปากซะจริงๆ เกือบจะอ้วกหลายครั้งแล้ว แต่สุดท้ายก็กลืนลงคอแต่โดยดี
อึก
"แหวะ... ไม่เห็นอร่อยเลย ไหนบอกเหมือนเนื้องูไง..."
เนื้องูก็เหมือนเนื้อไก่ แถมยังอร่อยกว่าอีก เอ็ดบอกก่อนที่จะกินเมื่อกี้ แต่รสชาติที่กลืนลงคอเมื่อกี้ มันฝืดจนจะอ้วกออกมาด้วยซ้ำ แถมยังรู้สึกร้อนๆตั้งแต่ลำคอลงไปจนถึงหน้าอก
"กินอีกสิ กินให้หมด เราจะต้องเดินทางเข้าป่านะ"
ถึงจะบอกแบบนั้นก็เถอะ...
ผมใช้เวลากินเนื้อนั่นไปสามสิบนาทีเลยทีเดียว เอ็ดเขาจับเวลาตอนที่ผมกินเข้าไปสีหน้าท่าทางขำๆนั่นทำเอาผมอยากจะบ่นออกมาถ้าไม่ติดที่มีเนื้อในปาก แต่กลับทำไม่ได้ ยูกินะก็คอยเชียร์อยู่ห่างๆ ผมคะยั้นคะยอให้ทั้งสองนั่นช่วยกิน แต่พวกนั้นกลับเลือกที่จะกินเนื้อปลาแทนจะกินเครื่องในด้วย
"อิ่มแล้วอะ... กินเยอะไปจะเดินไม่ไหวแล้วนะ"
แค่กินเครื่องในนั่นลงไปจนหมด กับเนื้อปลาอีกสองสามคำ ท้องมันก็แน่นจนจะจุกถ้ากินลงไปอีกคำต้องอ้วกแน่ๆ ชายสองคนหัวเราะให้ผมก่อนจะเอาไปกินเอง จากนั้นพวกผมก็เตรียมตัวที่จะเดินออกไปจากถ้ำที่อับซึ้นแห่งนี้ แสงสะหว่างสาดเข้ากับตา ผมกระพริบตาอยู่สองสามทีก่อนจะเบิกตากว้าง อ้าปากเหวอเมื่อเห็นภาพตรงหน้า ก้อนหินขนาดยักษ์ลอยเด่นอยู่ทุกที่บนฟ้า เหมือนกับเป็นเกาะๆหนึ่งที่ลอยอยู่กลางทะเล แต่กลับลอยอยู่บนฟ้า มีเถาวัลย์ขนาดใหญ่พันกันขึ้นไปจากหน้าดินถึงเกาะที่ลอยอยู่ น้ำตกจากผาของเกาะนั้นกระทบพึ้น นี่ถ้าไม่คิดว่ามีหัวคนลอยกระเด็นมาใส่เมื่อคืน และ อาหารรสเลิศที่กินไปเมื่อกี้เป็นหลักฐาน คงคิดว่าผมนั้นหลุดเข้ามาในสมองส่วนลึกที่กำลังมโนไปเอง แถมป่ายังใหญ่จนน่ากลัว ต้นไม้ขนาดใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า
จู่ๆพลันรู้สึกปวดท้องขึ้นมาผมหยุดยืนนิ่งขณะที่สองคนนั้นเดินนำหน้าไปแล้ว อาการแสบๆบนร่างกายแบบหาที่มาไม่ได้นั้นทำให้ผมเริ่มรู้สึกไม่ค่อยดี
"เป็นอะไรไป?"
ยูกินะถามขึ้นเมื่อหันกลับมามองผม ส่ายหน้าให้เบาๆก่อนจะฝืนยิ้มออกมา ในท้องเหมือนกำลังมีอะไรเคลื่อนย้ายไปมา
"โอ๊ย!"
"น้ำ!"
"มิสุจัง!"
ผมทรุดลงกับที่มองภาพใบหน้าที่บิดเบี้ยวของตัวเองสะท้อนกับหน้าน้ำตื้น ดวงตาซึ้นแดง พึ่งจะเห็นว่าร่างกายมันแดงไปทั้งตัวทั้งๆที่ก่อนหน้าก็ไม่ได้มีอะไรผิดปกติ เอ็ดเดินเข้ามาพยุงตัวผมเดินข้ามโขดหินไปบนเนินทรายขาว มองเห็นคราบเลือด และ เรือที่จอดเทียบอยู่กับผืนทราย ที่เอ็ดบอกว่ามีคนตายนั่น... โครงกระดูกเกลื่อนไปตามหน้าดินสีขาว ทำเอาตาลายอยากจะอ้วก มือที่กุมท้องอยู่ชะงักผมยกมือขึ้นมาก่อนจะเบิกตาโพรง ทะ ท้องกำลังนูนขึ้นมา ผมเคยไส้เลื่อนมาครั้งหนึ่งเพราะวิ่งมากไป เหมือนกับตอนนั้น ความรู้สึกเหมือนเครื่องในกำลังเคลื่อนที่
"สีหน้า... ไม่ดีเลย มิสุจัง"
ยูกินะลูบหน้าลูบตาให้อย่างเป็นห่วง ผมสะอึ้นออกมา เจ็บจนกัดปากตัวเองแล้วได้กลิ่นคาวของสนิม เล็บจิกเข้ากับมือจนสัมผัสได้ถึงเมือกที่ซึมออกมา เลือดสีแดงสดกำลังซึมออกมาจากรอยที่ถูกจิก
"อุก... เจ็บ เจ็บในท้อง... เหมือนเครื่องในจะหลุดออกมาเลย เหมือนว่าเครื่องในกำลังจะหลุดออกมาเลย!"
เจ็บจนชาไปทั้งตัว ร่างกายสั่นสะท้านอยู่กับพึ้น เอ็ดช่วยประคองผมเอาไว้จากด้านหลังจับมือของผมแน่นเพื่อที่จะไม่ให้ดิ้น จู่ๆปลายจมูกก็ได้กลิ่นอะไรแปลกๆ...
ช่องทวารหนักกำลังกลั่นน้ำออกมา ทั้งสองคนนั้นก็มหน้ากันอย่างอึ้งๆ มะ ไม่ใช่ว่าจะอึออกมาตอนนี้หรอกใช่มั๊ย!? เกิดมาอายุจะสามสิบแล้วเนี่ยนะ! ปวดท้องที่ปวดยิ่งก่วาตอนไส้เลื่อนนั่นนะจะมาอึงั้นเหรอ!
แหมะ
"อ๊ะ... อ๊า! อะไรนะ... อะไรนะ..."
สิ่งที่ซึมออกมาจากกางเกงคือน้ำ... น้ำสีขาวใสเหมือนเมือกนั่นไหลซึมลงมาสู่ผืนทราย เหงื่อผุดออกมาจากร่างกายจนแทบจะไม่มีที่ให้ออกจนเปียกซก
"น้ำเหรอ?... หะ หอม"
เอ็ดพึมพำข้างหู ผมเบ้หน้ามองสภาพที่กางเกงเลอะน้ำใสเมือกนั่นอย่างรังเกียจ จู่ๆก็ปวดท้องแล้วก็มีเมือกออกมา
"ตายแน่... จะต้องตายแน่ๆ"
แซ่ก...
ตึง!
ผมสะดุ้งพร้อมกับมองไปที่ต้นทางของเสียง ไดโนเสาร์?
ไม่ใช่ นั่นไม่ใช่แน่ๆ รูปร่างคล้ายๆกันแต่ไม่ใช่ แขนที่งอกออกมากลางอกนั้นมีสี่แขน นิ้วแต่ละนิ้วยาวจนไม่น่าเชื่อ ไม่มีสัตว์ชนิดไหนที่มีนิ้วยาวขนาดนั้น หัวของมันกลมเป็นอวัยวะเพศที่หุ้มปลาย ตาลูกกะตาแปดอันนั้นหันริหันขวาง ฝันล่างยื่นยาวขณะที่ฝันบนนั้นสั้นจนผลุบเข้าไปในปาก ตาของมันอยู่ข้างแก้ม น้ำลายยืดตกแหมะๆลงกับพึ้น ตัวสูงสี่เมตรได้ ดวงตาสีทองจ้องมาที่ผม... ผมเหรอ?
"ตัวบ้าอะไรกันเนี่ย..."
ยูกินะสบถออกมา
"ลุกขึ้นช้าๆ..."
เอ็ดที่ประคองผมอยู่ดึงผมขึ้น มันกำลังมองมาที่ผมอยู่แน่ๆ เห็นได้ชัดเลยว่ามันกำลังฉีกยิ้ม หน้าตาน่าเกลียดจนเข้าขั้นเป็นสัตว์พิสดาร ถ้าเป็นลมแล้วตื่นมาโดยไม่ถูกมันกินตอนนี้จะทันมั๊ย...
"วิ่ง!"
กรี๊ดดดดด!
เสียงสนั่นจนได้ยินเสียงกระพือปีกออกบินของนกนั่นดังลั่น ไม่ใช่เอ็ดหรือยูกินะที่แตกสาวหรอก แต่มันเป็นเสียงกรี๊ดของเจ้าตัวนั้นที่วิ่งไล่หลังมาต่างหาก!
แซ่ก แซ่ก
"ตาย ตายแน่! อยากกลับบ้าน!!"
ยูกินะวิ่งนำหน้าสุดร้องแหกปากลั่นป่า ต้นไม้ทุกต้นนั้นใหญ่จนสิบคนโอบก็แทบไม่ถึง รู้สึกว่าป่านี้จะใหญ่มาก มีพันธ์พืชที่ไม่เคยเห็นอยู่เต็มไปหมด ผมที่ลืมความเจ็บเมื่อกี้ไปนั้นโกยหน้าตั้ง
หมับ!
ตุบ
แต่ทว่าจู่ๆกลับมีอะไรมายึดขาเอาไว้จนล้มหน้าขมำกับพึ้น
"อึก... เจ็บ"
""ช่วยด้วย...ย""
ยัยป้าที่ทิ้งพวกผมเอาไว้แล้วหนีมานั้นกำลังถูกแทะส่วนล่างโดยไส้เดือนที่มีฟันอยู่ ตัวมันใหญ่มาก... มือของเธอจับขาของผมแน่น แม้จะดึงกลับมาแค่ไหนก็ไม่สามารถที่จะหลุดพ้นออกกมาได้ ผมมองไส้เดือนสีดำนั่นอย่างตะลึง มันหันมาทางผมก่อนจะแยกปากกว้างฟันคมกริบหดเข้าไปในปาก จากนั้นก็พุ่งตรงมาทางนี้!
แผละ!
เท้าขนาดใหญ่เหยียบลงที่หัวของไส้เดือนตัวใหญ่จนแหลกละเอียด เลือดสีดำคล้ำกระเซ็นโดนใบหน้า กระโหลกศรีษะของป้าคนนั้นก็... แตกเป็นชิ้นๆสมองสีขาวที่หุ้มด้วยเส้นเลือดเป็นย่อมๆนั้นสาดกระจายบนพึ้น
"น้ำ!!"
เสียงตะโกนเรียกชื่อของเอ็ดนั้นดังขึ้น เงาใหญ่ทาบทับลงมา เจ้าตัวเมื่อกี้... วิ่งทันแล้ว มันก้มหน้าลงมาใกล้ๆ กลิ่นเหม็นเน่าชวนอ้วกเหมือนตอนที่รถขยะที่ขับผ่านไปนั้นทำให้ผมจะอ้วกออกมา ลิ้นสีเขียวยื่นออกมาจากปาก กลมยาวจนสัมผัสกับแก้ม ลมหายใจหอบหนัก หัวใจเต้นรัวระทึกจนไม่ได้ยินเสียงอะไรอีกแล้วมือจิกลงกับพึ้นมันใช้มือของมันที่ใหญ่กว่าทุกอันขยุ้มเสื้อผมก่อนจะยกขึ้นลอยเหนือพึ้น
"อึก... จะ ทำอะไร? จะทำอะไร อย่านะ!!"
ลิ้นเขียวๆเลียไปที่สะโพกที่เปียกซึ้นผมสะดุ้ง ตัวสั่นเหมือนกับผีเข้าที่เคยเห็นในทีวี มือผมฟาดลงกับหัวของมันอย่างไม่กลัวตายดังปึก!
แต่ทว่ามันกลับนิ่ง เลียซ้ำๆตรงก้นอย่างจดจ่อ
"ปล่อย! ปล่อยผมนะ! ไม่เอา ขยะแขยง อี๋! อี๋!!"
ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่กางเกงหลุดออกไป ผมถูกจับหันหลังคว่ำหน้ากับพึ้นแก้มสัมผัสกับสมองที่เกลื่อนอยู่แถวนั้น มองไปที่เอ็ด และ ยูกินะ อย่างร้องขอ ทั้งคู่เองก็นิ่งอึ้งขยับไปไหนไม่ได้ตกใจกับสภาพของผมที่กำลังจะถูกกิน
"ชะ... ช่วยด้วย ช่วยที ฮึก อุก...!"
ผมอ้วกออกมาเมื่อสมอง และ เลือดก้อนสีดำดันเข้าไปในปาก ใช้มือยันพึ้นสุดความสามารถ เจ้าตัวไดโนเสาร์ (ละกัน) ที่หน้าตาพิลึกทับลงมา หัวของมันแนบกับพึ้นเลยหัวผมไป เสียงครางดัง กรี๊ดๆ เหมือนเสียงผู้หญิงนั้นดังขึ้นเบาๆ มือผมถูกจับไว้แน่น เนื้อสากที่สัมผัสได้ทำเองขนบนตัวลุกซู่ รู้สึกเหมือนมีอะไรร้อนๆแนบลงมากลางหลัง ส่วนอีกอันก็ซุกๆอยู่กับช่องทางผ่านกางเกงใน ทะ... ทำไมละ? มันกำลังทำอะไร... มันคิดจะทำอะไรของมัน
"อึก... ไม่"
น้ำลาย และ น้ำตาเลอะไปตามใบหน้าผมสะอึ้นไห้มองลอดออกไป ยูกินะ และ เอ็ดไม่อยู่แล้ว... ทั้งคู่ไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว น้ำตาใสไหลพรากลงมา ไม่อยู่ ผมโดนทิ้ง นี่ผมถูกทิ้งแล้วใช่มั๊ย? ทั้งๆที่คิดว่าจะช่วยกันแท้ๆ คิดว่าจะมาช่วยแท้ๆ โดนทิ้งไปแล้ว
"ฮึก... ยังไม่อยากตายนะ ผมยังไม่อยากตาย ฮือออ ...ช่วย ด้วย.... ใครก็ได้"
ฉึ่ก!
กรี๊ดดดดดด
เสียงหวีดร้องของมันดังลั่นเหนือหัวก่อนที่ร่างใหญ่ๆนั้นจะหลุดออกไป ผมรีบลุกขึ้นมามองหาสาเหตุ ยูกินะกำลังจับไม้ที่มีปลายแหลมอยู่ ส่วนปลายของไม้มีเลือดติด เจ้าตัวคล้ายไดโนเสาร์เริ่มโมโห แยกเขี้ยวขู่ ก่อนจะ
ฟ่ออ....
เสียงข่มขู่ดังขึ้นที่ด้านหลังของเด็กหนุ่ม ก่อนที่จะทันได้ขยับตัว เพียงแค่พริบตาเดียวเท่านั้น...
สวบบบ
"ยะ... ยู ยูกินะ ไม่... ม่ายยย!"
เสียงกรีดร้องของผมดังขึ้น ไม่รู้ว่าจะมีตัวอะไรได้ยินอีกมั๊ย ตัวที่ถูกแทงนั้นยังอยู่ที่เดิมเพราะเจ็บจากการถูกแทง แต่... ตัวที่ปรากฏขึ้นมาด้านหลังของเด็กหนุ่มนั้น \เหมือนงู แต่มีหัวเป็นมังกรเหมือนในภาพวาด ครีบที่หลังลุกซัน มีหนวดสีขาวตวัดไปมาเหมือนหนวดปลาดุก ตัวใหญ่ก่วาอนาคอนด้า นิ้วคมกริบแทงทะลุร่างกายของยูกินะจนเป็นรูโหว่ ไส้ทะลักออกมาจนถึงพึ้น ผมที่ถูกเอ็ดดึงเอาไว้ตะเกียกตะกายเข้าไปหาร่างที่ฟุบลงกับพึ้น ไม่สนด้วยซ้ำว่าตัวที่โผล่ออกมาอีกตัวนั้นจะอยู่ข้างหลัง
"ไม่ ไม่! ยูกินะ ยูกินะ!"
"ออกมาเดี๋ยวนี้ น้ำ!"
ไม่รู้ว่าไปเอาแรงมาจากไหน ผมไม่สนใจมือที่จับผมลากออกไป ตัวที่เหมือนงูยักษ์นั้นเลื้อยผ่านไป ก่อนจะตวัดหางใส่ตัวที่ถูกแทงพวกมันกำลังสู้กัน
"ยะ ยู..."
มือที่เริ่มเย็นนั้นลูบมาข้างแก้ม เอ็ดใช้สองมือสอดใต้แขนผมแล้วดึงออกให้ห่างจากอีกฝ่าย ยูกินะยกยิ้มขณะที่หลับตาอยู่
"ไม่เอาแบบนี้นะ... ต้องหนีไปด้วยกันสิ หนีไปด้วยกัน ฮึก"
"มิสุ...จังสัญญานะ..."
อีกฝ่ายพึมพำออกมา
"ไม่เอา... ใครจะสัญญากับคนที่ใกล้ตายกัน ไม่ ไม่!"
"สัญญา... ไม่ว่าจะเจ็บแค่ไหน... ทรมานแค่ไหน แค่ก ก็อย่าตายนะ อย่าตาย ฮึก กลับไปบอกพ่อกับแม่ให้ที ว่าผม...ขอ ทะ..."
แผละ!
เท้าขนาดใหญ่ของเจ้าตัวที่ถูกแทงเหยียบลงมาบนตัวของยูกินะจนแบน กลิ่นเลือด และ คราบเลือดสาดกระจายไปติดตามใบไม้ที่อยู่บริเวรนั้น เอ็ดลากผมขึ้นมาก่อนจะพาออกวิ่ง ลูกตาของยูกินะกลิ้งหลุนๆจ้องมาทางนี้
"ฮืออออ..."
"รีบหนีก่อน! ก่อนที่ตัวใดตัวหนึ่งจะตาย"
ชายหนุ่มต่างชาติจับมือของผมแน่น พาวิ่งออกมาจนขาล้าแทบจะทรุดอยู่หลายครั้ง
ก๊า! ก๊า...
วิ่งออกมาได้ไม่ไกลเท่าไหร่ พลันได้ยินเสียงของนกก็ดังขึ้น
"อะไรอีกละทีนี้"
เอ็ดสถบออกมา ท้องฟ้าที่เริ่มมืดทำให้นกส่งเสียงร้องออกมา พวกผมหยุดวิ่งก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองบนต้นไม้ คราบน้ำตาที่ติดกรังบนใบหน้าทำให้แสบจนต้องขยี้ตา
กวางเรนเดียร์ที่มีปากแหลมติดคราบเลือดกำลังส่งเสียงร้อง ดวงตาสีแดงส่องแสงเป็นคู่อยู่บนต้นไม้รอบๆหัว มันโอบต้นไม้อยู่แล้วจ้องลงมาทางนี้ ผิวหนังแห้ง ขนหลุดหลุ่ยหุ้มกระดูกนั้นมีร่างกายเหมือนคนตัวใหญ่ไม่มีผิด ตีนเป็นกีบแพะ กำลังผงกหัวขึ้นลงเป็นจังหวะช้าๆ ส่ายไปมา ก่อนจะผงกอีกครั้ง
ท้องปวดหนึบขึ้นมาอีกแล้ว... น้ำเมือกซึมออกมาจนไหลลงไปตามต้นขาจนถึงพึ้นดิน
เวลานี้... คงจะถึงคราวตายของพวกเขาทั้งสองคนแล้วสินะ
………………………………………………………………………………………..
ลบไป เราก็อัพใหม่ อัพอัพอัพ เราสตรอง :hao7:
-
03
"เอ็ด..."
มือใหญ่นั้นกุมมือผมแน่นแหงนหน้ามองไปยังเจ้าตัวประหลาดที่มีหัวเป็นกวางเเล้วร่างกายที่เหี่ยวเฉาเป็นคนอย่างไม่พูดจา ดวงตาสีแดงจ้องลงมาทำให้ร่างกายสั่น... เมื่อกี้เพิ่งจะหนีออกมาจากเจ้าสัตว์แปลกๆสองตัวนั่นได้แล้วแท้ๆ... แต่ทำไม ทำไมถึงมีพวกนี้อีกแล้ว แถมยังใกล้จะมืดแล้วด้วยพวกเขาจะต้องตาย... ต้องตายกันที่นี่
"น้ำ... ขอโทษนะ"
"เอ๊ะ?"
ผมเงยหน้ามองไปที่ชายคนนั้น เอ็ดยิ้มบางให้เขาก่อนจะ
ผลั่ก!
"อ๊ะ...?"
"ต้อง... ขอโทษด้วย"
จู่ๆร่างกายก็วูบไป ไม่คิดว่าจะถูกทำแบบนี้ ข้างกายนั้นมีเหวลึกที่มองไม่เห็นก้นบึ้งอยู่ ชายหนุ่มต่างชาติคนนั้นผลักเขาลงเหว...
ทั้งๆที่ปลายทางไม่รู้ว่ามันจะมีอะไร แต่... ผลักผมลงมาคนเดียว ก่อนที่สายตาผมจะเห็นกลุ่มกวางพวกนั้นกระโดดลงมาจู่โจม ภาพข้างหน้ารวดเร็ว ลมที่ปะทะจนทำให้แสบคันไปทั่วทั้งร่างกาย จะตาย... แล้วเหรอ? นี่ผมจะตายแล้วเหรอ? ทั้งๆที่... แค่อยากมาเที่ยว แค่อยากมาเที่ยวแท้ๆ
"เอ็ด...!!"
สิ้นเสียงตะโกนที่ดังขึ้น ผมสับสนไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องทำแบบนี้ ทำไมถึงทำแบบนี้!? ทำไมถึงทิ้งกันละ ทำไมถึงผลักผมลงมา หลุมที่มืดมิดขนาดมองด้วยตาเปล่าแทบไม่เห็น สภาพทั้งสองข้างของเหวนั้นมีแต่ก้อนหินแวววาวที่ส่องประกายจ้าขึ้นเรื่อยๆ ผมดำดิ่งลึกลงๆเหมือนกลับว่ากำลังตกลงมาจากฟ้าที่ไม่มีจุดสิ้นสุด กระทั่ง
แผละ!
ร่างกายหล่นทับลงกับอะไรชักอย่างที่นุ่มจนเด้ง ทันท่วงทีที่ร่วงลงสู่พึ้นสายตาของผมยังคงมองไปยังตรงหน้า มองไปที่ขอบเหวอย่างสิ้นหวังแม้จะคว้ากิ่งไม้เอาไว้ก็แล้ว คว้าเอาหญ้าที่เกาะตามหินก็แล้ว แต่ก็... ตกลงมาในที่ๆมืดขนาดนี้ ตัวคนเดียว
"ไม่.... เอาแล้ว ไม่เอาแล้วบ้าไปแล้ว ตกลงมาสูงขนาดนี้แต่ยังไม่ตาย ฮะฮะ... ฮึก ฮะฮ่าฮ่า"
ราวกับว่าสติหลุดเหมือนคนบ้า ผมกุมหน้าตัวเองพลางร้องไห้ออกมา ทั้งๆที่เป็นผู้ชายแต่กลับร้องไห้ ทั้งๆที่เป็นผู้ชายแท้ๆ
"ก็แค่อยากจะมาเที่ยว... แค่อยากจะมาเที่ยว ฮือออ เอ็ด เอ็ด!!"
กึก
จากที่ตะโกนเสียงดังลั่นร้องไห้โฮปานจะขาดใจตาย จู่ๆก็มีเสียงแปลกๆดังขึ้นรอบกายก้อนหินเล็กๆสั่นไหวรู้สึกเหมือนพึ้นกำลังโยกเยกไปมา พึ้นที่นั่งอยู่...เป็นสีน้ำทะเลใสผมหยิบมันติดมือขึ้นมาแต่มันกลับดีดตัวลงไป จากนั้นก็มีอะไรเคลื่อนไหว ผมลุกขึ้นยืนทว่าขากลับถูกดูดลงไปจนถึงเข่า
"อะ... อะไร ตัวอะไร?"
ใบหน้าซีดจนรู้สึกได้ ความเย็นของมันทำให้ผมสั่นในความมืดแบบนี้ แต่แล้วก็มีดวงตาสีทองดวงหนึ่งลืมตาขึ้นมาตรงหน้าระหว่างที่ก้มลงไปดูพอดู
"เหวอ...!?"
ผมดีดตัวออกมาจากเจ้าตัวเมือกแปลกๆนั่นสุดแรงแต่ขาก็ยังติดหนึบไม่ยอมหลุดออกมา ใช้มือดึงก็แล้ว แต่ถ่าถีบกลีบขาก็ยิ่งถูกกลืนลึกขึ้นไปอีก สภาพของมันเคลื่อนไหวเป็นวุ้น เพราะเอาแต่จ้องมองว่ามันจะเป็นตัวอะไรรู้ตัวอีกทีผมก็ถูกดึงเข้าไปจนครึ่งร่าง
"ไม่ ไม่นะ! ปล่อย! ปล่อยสิ ไอ้สัตว์ประหลาด ไม่เข้าใจรึไง บอกให้ปล่อย!"
ร่างกายครึ่งหนึงถูกมันดูดกลืน ผมใช้มือข้างเดียวทุบตีมัน คว้าเอาท่อนไม้ที่อยู่ใกล้ๆมาฟาดแต่กลับเด้งกลับจนเกือบจะโดนหน้าตัวเอง แม้ตัวจะไม่ใหญ่แค่สูงก่วานิดหน่อยเมื่อมันตั้งฉากกับพึ้นดินมันใช้ส่วนเหลวต่างๆในร่างกายแปรสภาพดึงผมเข้าไปในตัวมัน แรงกดดันมากมายจนทำให้ผมแทบขยับตัวไม่ได้ ถ้าไม่มีเอ็ดกับยูกินะ ป่านนี้ก็คงอยู่ในกระเพาะของสัตว์ประหลาดไปแล้ว แล้วตอนนี้ก็เหลือตัวคนเดียวบนเกาะ... เหลือ... คนเดียวที่เป็นมนุษย์ สัตว์ประหลาดที่เหมือนสไลม์นี้ดูดกลืนผม เหมือนกับเป็นน้ำลายเอเลี่ยนที่เคยเห็นเด็กๆเล่นกัน มันกำลังดูดกลืนแล้วจะย่อยในตัวใสๆของมัน
"ไม่เข้าใจรึไง... ฮึก ปล่อยเช่!"
หวอออ
"อึ่ก...!?"
เสียงๆหนึ่งดังขึ้นในระยะใกล้ๆเหมือนกับเสียงหวอของรถพยาบาลนั้นแทรกเข้ามาในหูผมหยุดทุบตีสไลม์สีฟ้านี้ไปก่อนจะเงยหน้าขึ้น ท่ามกลางความมืดเสียงหนุบหนับ และ ความหนาวที่แทรกเข้ามาภายในเสื้อผ้า
แหมะ
น้ำลายเหนียวหนืด... หยดลงข้างแก้มผมเบิกตาโพรง หัวใจแทบจะหยุดเต้นเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเมื่อกี้... ที่ได้ยินเสียงมันอยู่ห่างออกไป ไม่น่าจะถึงเร็วขนาดนี้ โผล่มาอีกแล้ว โผล่มาไม่มีหยุดหย่อน...
ตะขาบยักษ์ที่มีหัวสีฟ้า และ ลำตัวแดงยาวเป็นข้อนั้นมีหนวดเป็นไส้เดือนดิ้นยุบยับไปมาที่หน้าเหมือนปรสิตที่เกาะตามร่างกายของสัตว์อื่น มันตวัดไปมาขณะที่ดวงตาสีดำโบ๋นั้นจ้องมาทางผม
"ให้... พักบ้างเถอะ ให้พักบ้าง อึก อุก!"
และแล้วร่างกายที่ถูกดูดกลืนก็เข้าไปในตัวของมันทั้งหมด ร่างกายอ่อนแรงแทบจะทันทีเมื่อเข้ามาข้างในท้องที่หายดีแล้วนั้นเคลื่อนไหวอีกครั้ง ผมทรุดลงนั่งคดตัวอยู่ในตัวของสไลม์อย่างเจ็บปวด กำลังถูกย่อย.... กำลังจะถูกย่อยสินะ
หวออออ
ฉึ่ก!
ขาหลายร้อยนั้นแทงเข้ามาที่ตัวสไลม์อย่างแรงทว่ามันกลับเด้งกลับไปจนขาของตะขาบหักงอดังกรอบ! มันร้องโหยหวนลั่นหุบเหวที่มีแสงส่องประกายจากหินแถวๆนั้น ผมที่ตะลึงอยู่ถูกยกตัวขึ้นเหมือนกับว่ากำลังลอย จากที่กลั้นหายใจมานาน อากาศในปอดก็เริ่มหมด ผมสูดหายใจเข้าแต่ไม่ได้ยากลำบากเลยชักนิด แถมยังหายใจโล่งก่วาที่คาดไว้ลองแตะมือไปที่ผนังนุ่มก็พบว่าไม่สามารถทะลุผ่านออกไปได้
กิ๊ว
เสียงร้องที่ดังจนร่างกายเหลวๆนั่นสะเทือนเป็นเสียงของมันที่่ร้องขึ้นเบาๆก่อนจะเคลื่อนไหวไปด้วยความรวดเร็วจนผมต้องกอดส่อนที่บวมออกมาในร่างของมันเอาไว้แน่น
"จะ จะไปไหนนะ!?"
การเคลื่อนไหวรวดเร็วแต่กลับไม่สะเทือนเข้ามาข้างในพอลองหันกลับไปมองกลับพบว่าตะขาบที่ตามมานั้นห่างออกไปไกลพอสมควรสไลม์ตัวสีฟ้าใสร้องดังกิ๊วๆเหมือนกำลังดีใจเคลื่อนไหวไปตามแนวหินอย่างกับว่าไม่เจ็บปวด หิน และ ดินกระเด็นกระดอนแต่ไม่สามารถแทรกเข้ามาตามร่างกายของมันได้
"อึก หยุด... ถ้าจะกินก็กินมันชะตอนนี้เลยสิ จะทรมานกันรึไง!?"
เมื่อเรี่ยวแรงกลับมาผมเริ่มอาละวาดทุบไปที่ผนังร่างกายมันอีกครั้ง แต่แล้วเหมือนกับว่าสิ่งที่พูดออกมามันคงกระตุ้นต่อมอะไรชักอย่าง ผมที่ร้องไห้อยู่นั้นสะดุ้งเมื่อมันหยุดเคลื่อนไหว ร่างกายเหลวแต่กลับยืดยุ่นของมันนั้นนิ่งงัน พอรู้ตัวอีกทีผมก็พาเข้ามาภายในถ้ำ
กลิ่นซึ้นแฉะ และ ความมืดทำให้สมองว่างเปล่า คนเราถ้าถูกทำให้กลัวมากเกินไปก็จะไม่มีสติ ผมอาจจะ... บ้า กลายเป็นบ้า
"ฮึก... น่าจะเป็นบ้าไปเลย อัก!?"
ผมกระอักน้ำลายออกมาเมื่อผนังร่างกายสีใสนั้นบีบตัวเข้ากันแน่นเสียงร้องกิ๊วๆของมันยังคงดังไม่หยุดไม่นานนักเหมือนกับว่าร่างกายผมจะร้อนขึ้นทุกชั่วขณะที่หายใจเอาอากาศในถ้ำ หัวที่โผล่พ้นออกมาจากร่างกายเหนียวนุ่มนั่นทำให้ผมยากที่จะแกะตัวออกมา เหมือนกับหนูที่ติดกาวกับดักขยับไม่ไหนไม่ได้
"แฮ่ก... ฮะ อึก"
ร่างกาย... ร้อนไปหมด
"อุก... ปวดท้อง ปวด"
ร่างกายดิ้นไปมาภายในตัวของสไลม์สีฟ้านุ่มก่อนที่มันจะสั่นแปลกๆข้างในท้องปวดอีกแล้วผมพยายามจิกมือแน่นแต่ขนาดมือก็ขยับไม่ได้ด้วยซ้ำไป เจ้าตัวเหนียวหนึบลากตัวเองไปที่น้ำขังตื้นๆ ผยื่นหน้าออกไปดูกลิ่นของน้ำไม่ได้เน่าเหม็นอย่างที่คิดแต่กลับหอมหวานแปลกๆ
จ๋อม
มือขนาดใหญ่ยื่นออกไปตักน้ำนั่นก่อนจะดูดเอามาไว้เหมือนเป็นถุงน้ำใสมันยื่นมาข้างหน้าผม ดวงตาของมันที่เหมือนตาของตัวอะไรชักอย่างนั้นขยับหมุนได้ร้อยแปดสิบองศาเลยทีเดียวมันขยับส่วนตาดำเหลือบทองลงมามองเป็นประกาย มือที่อุ้มน้ำเอาไว้ขยับยื่นเข้ามา
ผมลังเล... ถ้ากินลงไป อาจจะทำให้ผมปวดท้องเหมือนไส้ปลาสีทองนั่นก็ได้ เหมือนกับว่ามันจะรู้ความคิด หนูสามหางตัวใหญ่ที่วิ่งโผล่ออกมาเป็นเวลาเหมาะเจาะถูกมันคว้าตัวเหมือนกับว่าเป็นใยของแมงมุมที่ถูกพ่นออกมาจับเหยื่อเสียงหนูร้องจิ๊ดๆอย่างกลัวตาย ชักพักก่อนที่จะสงบลงมันหลังจากที่มันเห็นหน้าผม หางทั้งสามตวัดไปมาเหมือนหมาไม่มีผิดผมมองมันแปลกๆ... หนูกำลังสะบัดหาง? เหมือนกับว่าในใจจะสงบลงนิดหน่อยเพราะทั้งวันนี้เอาแต่หนีจนเหนื่อย ร่างกายเพลียจนไม่อยากทำอะไรอีกแล้ว ติดอยู่กับเจ้านี่เหมือนโดนกลืนไว้แบบนี้ ถึงข้างในนี้จะอุ่นแต่ก็อยากออกไป... ออกไปงั้นเหรอ? บางทีคิดว่าในนี้อาจจะปลอดภัยก็ได้ เพราะที่เห็นเมื่อกี้ขาของตะขาบที่ฟันลงมามันดีดกลับจนหัก
จิ๊ด!
"อ๊ะ ร้อน"
ข้างในนี้ร้อนขึ้นอย่างกระทันเมื่อเห็นสีของตัวสไลม์เริ่มแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงอ่อนขณะที่ยัดน้ำเข้าไปในปากของหนู ทำให้ผมดูแบบนั้นซ้ำๆจนน้ำบวมในท้องของหนู มันปล่อยหนูลงไป ผมมองหนูตัวนั้นวิ่งวนไปมา เลียขนตัวเองก่อนเงยหน้าขึ้นมามองผม
"กะ กินก็ได้"
ผมอ้าปากออกก่อนที่น้ำเย็นๆจะไหลเข้ามาที่ปากมันป้อนผมอย่างระมัดระวัง
อึกอึก
หนวดสีแดงนั้นเริ่มกลับมาเป็นสีฟ้าอีกครั้ง มันนุ่มหนุบหนับจนผมเผลอดูดมันแรงๆน้ำอร่อยก่วาที่คิดทำให้ร่างกายเย็นลงได้ถนัดเพราะวันนี้ทั้งวันยังไม่ได้กินอะไรนอกจากตอนเช้าเอาแต่วิ่งหนีกลัวตายจนลืมหิว เพราะงั้นตอนนี้ท้องก็เลยร้องออกมาหน่อยๆ
"หิว..."
ผมพึมพำออกมาหลังจากที่กินน้ำเข้าไปจนอิ่มจากที่กระหายน้ำ ตอนนี้กลับกลายเป็นว่าหิวแทน อิ่มน้ำจนจะอ้วกไม่นานนักท้องก็เริ่มอุ่นขึ้น มันเหมือนกำลังหยุดนิ่งรออะไรชักอย่าง ไม่นานนักท้องก็เริ่มรู้สึกตึงๆ น้ำนั่นเป็นได้ทั้งน้ำและอาหารเหรอ? บนเกาะนี้.... มีของที่ดีแบบนั้นนอกจากสัตว์ประหลาดที่มัวเมากับการล่างั้นเหรอ...
"อ๊ะ... อะไร?"
จู่ๆตัวของมันที่กลืนผมก็กระเพื่อมอย่างแรง ก่อนที่จะหนวดตัวของผมเหมือนกับว่าเป็นเก้าอี้ไฟฟ้า ผมหอบหายใจหนัก ความร้อนภายในตัวกำลังพุ่งพล่าน
"อึก... แฮ่ก"
รู้สึกดีแปลกๆ...
แหมะ
ร่างกายของผมถูกวางลงกับพึ้นบนตัวของสไลม์ที่แยกออกจากกันแต่ก็ยังมีทางเชื่อมเล็กๆให้เห็นอยู่ เสียงหอบหายใจหนักขึ้นเรื่อยๆทั่วทั้งร่างกายที่ถูกกลืนอยู่มันดูดหนุบหนับจนสมองว่างเปล่า เสียงฉ่ำแฉะของของเหลวดังขึ้นตรงสะโพก
"อื้อ... จะทำอะไร?"
ถามไปก็ไร้ประโยชน์เมื่อมันพูดไม่ได้ไม่รู้ทำไมถึงไม่กลัวมันเหมือนตัวอื่นๆอาจจะเพราะว่ามันไม่ได้มีหน้าตาน่ากลัว มีกรงเล็บหรือเขี้ยวที่หงิกงอ แถมยังช่วยปกป้องจากตะขาบเมื่อกี้แล้วจะยังป้อนน้ำให้อีก รู้ตัวอีกทีเสื้อผ้าบนร่างกายก็ถูกถอดออกไปหมด
"หะ ห้ามฉีกนะ"
ผมห้ามปรามด้วยน้ำเสียงตื่นๆ เสื้อผ้ามันเป็นของสำคัญที่จะต้องใส่ตลอดเวลาเพราะงั้น... ห้ามทิ้งนะ
ดูเหมือนมันจะเข้าใจความรู้สึกมือลื่นๆของมันวางเสื้อผ้าลงข้างๆอย่างถนุถนอม
"คิดจะทำอะไร อื้อ!"
สวบ
ช่องทางข้างหลังขยายกว้างจนรู้สึกได้มันแทรกตัวเข้ามาด้วยท่อนแข็งๆร้อนๆที่มีตุ่มอยู่รอบๆ ผมสะอื้น มันกำลัง มีเซ็กส์!?
"มะ ไม่ ไม่... ไม่ใช่แบบนี้ ไม่ได้อยากจะมีเซ็กส์ด้วย!"
ผมหวีดร้องออกมาสุดเสียง พยายามขัดขืนแต่กลับถูกกดเอาไว้แน่นข้างในเหมือนกำลังจะฉีกออกเป็นสองส่วนทั้งอึดอัดและหายใจไม่ออกร่างกายสั่นเทิ้มเมื่อมันขยับเข้าออกเนิบๆ
"อึก...ฮือ ทำไม จะต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วย"
เสียงสะอื้นดังขึ้นไม่ขาดสาย หายใจไม่ค่อยจะออก
"อ๊ะ... อ๊า อย่า ขยับ"
ผมบิดตัวไปมาเมื่อข้างในร้อนผ่าวจิกนิ้วลงกับผิวสีฟ้าใสของมันอย่างไม่กลัวว่ามันจะทำอะไรให้ ไม่รู้ทำไม... ร่างกายมันขยับไปเองเสียงกระทบปึกๆทำให้ดวงตาพร่าเลือน ทั้งหน้าอก และ ท่อนกายข้างหน้าก็โดนดูดหนวดจนแทบจะละลาย... ทำไมถึง มามีเซ็กส์กับสไลม์
กิ๊ววว
เสียงของมันแหลมเล็ก เหมือนกำลังดีใจที่ได้ทำอย่างนั้น
ปึด!
น้ำอุ่นๆทะลักเข้ามาจนผมเผลอครางออกมา ข้างในอุ่นวาบไปหมดไม่คิดว่าสไลม์จะมีเซ็กส์กับเขา เสร็จเพราะสอดใส่เข้ามาในทางนี้เหรอ? ทั้งหน้าอกที่โดนดูดจนรู้สึกซานั้นทำให้ขาสั่น ผมนอนโก่งโค้งยอมให้มันขยับเข้าออกขณะที่เผลอมีอารมณ์ร่วมไปกับมัน
"อุก...!? อ๊ะ เสร็จแล้วเหรอ? นะ น้ำมันเข้ามา"
เอ๋... ทะ ทำไมในท้องมันแปลกๆละ? เหมือนกับว่ามีทางตัน ช่องทวารของคนเราไม่มีทางตัน มันเป็น...ช่องทางของไส้ ทะ ทำไมถึง
"อ๊า!?"
จู่ๆท้องก็บวมขึ้นกระทันหันผมคดตัวอยู่กับชิ้นส่วนของสไลม์ที่นอนทับ อวัยวะเพศของมันสวนเข้ามาอีกครั้งก่อนจะขยับถี่ๆจนผมร้องเสียงหลง เสียงเปื่อนลื่นดังจั๊บๆก่อนที่จะรู้สึกแปลกๆในท้อง
"ดะ เดี๋ยวสิ เดี๋ยว... ในท้องมันมีอะไร"
ไม่ใช่อาการปวดท้องแบบเดิม... แต่ว่า มันเหมือนกับว่ามีอะไรกำลังโตขึ้นเรื่อยๆข้างในนี้ เจ้าตัวสีฟ้าอุ้มผมขึ้นมาก่อนจะกลืนเข้าตัวของมันอีกครั้ง
"อื่ก... อา"
สวบบ
"อ๊ะ อ๊ะ... อุก"
ถูกช่วยไว้ แต่กลับต้องมามีเซ็กส์ด้วย ผมกัดฟันกรอด อวัยวะเพศของมันบวมใหญ่ขึ้นอีกถูไปตามผนังจนเสียวไปหมด ผมอ้าปากหวีดครางอย่างไม่รู้ตัว
"อื้มม... นะ หนาว"
มันกลืนผมเข้าไปจนหมดตัว อากาศข้างในค่อนข้างอุ่นทำให้ผมแนบแก้มลงกับตัวมัน อุ่น... อุ่นมาก
รู้ตัวอีกทีก็โดนทำไปหลายครั้ง ผมที่หมดแรงหรี่ตาลงภายในตัวของสไลม์ ง่วงจนตาจะปิดขณะที่ในท้องกำลังมีอะไรป่องนูนขึ้นเรื่อยๆ เจ้าเมือกสีฟ้านั้นร้องกิ๊วอย่างถูกใจก่อนจะสอดหนวดที่คล้ายอวัยะเพศเข้าไปในช่องทางด้านหลังอีกครั้ง
…………………………………………………………………………………………
ตอนที่สาม แล้ว :z2:
-
04
"อึก... เจ็บ"
ไม่นานหลังจากที่มีเซ็กส์กับเจ้าตัววุ้นนี่ไป คิดว่าน้ำอสุจิที่ถูกฉีดเข้าไปคงไปทำอะไรสักอย่างกับท้อง หน้าท้องตอนนี้มีตัวอะไรก็ไม่รู้ยุบยับอยู่ข้างใน เหมือนกับหนังตอนที่เห็นเอเลี่ยนอยู่ในท้องของผู้หญิงที่ดิ้นไปมาจนเห็นเป็นเค้าโครงใบหน้าบนหน้าท้องก็ไม่ปาน... คิดว่าจะช่วยที่ไหนได้ พามามีเซ็กส์งั้นเหรอ? แล้วพวกผู้หญิงละ... ป้าคนนั้นที่ถูกหนอนกินไปก็ถูกทำแบบนี้ด้วยรึเปล่า
พวกผู้หญิงที่นำหน้าลงเรือไปก่อน พวกนั้นก็จะถูกทรมานด้วยรึเปล่า ถูกพาตัวมาในรังของมันก่อนจะมีเซ็กส์ด้วย เพื่อให้ท้องและคลอดลูกของมันออกมา
ผมที่นั่งพิงอยู่ในตัวของมันนั้นแทบจะหายใจไม่ออก รู้สึกปวดร้าวไปทั้งตัวเดี๋ยวก็หนาวจนขนลุกไปทั่ว เดี๋ยวก็ร้อนจนเหงื่อแตกพลั่ก เป็นแบบนี้มากี่นาทีแล้วก็ไม่รู้ ลองใช้มือแตะๆที่ท้องดูก็กลับมีสิ่งที่อยู่ข้างในเด้งกลับออกมา อยากจะร้องไห้ออกมาแต่ก็ร้องไม่ได้เพราะแทบจะไม่มีแรง ได้แต่หายใจรวยรินรอดูว่าข้างในนี้มันมีอะไร อาจจะ...ท้อง แต่ผู้ชายไม่มีมดลูก ผู้ชายมีแต่ลำไส้เท่านั้น แล้วตอนที่อวัยวะเพศของมันชนตอนที่สอดใส่... มันคืออะไร
ไม่คิดว่าเจ้าตัวนี้จะทำแบบนี้ด้วยซ้ำไป เป็นแค่วุ้นแต่ก็เป็นตัวผู้สินะ อาจจะแค่มีตัวอะไรก็เกิดขึ้นมาเหมือนที่ตัวอ่อนฟักในนี้ แค่คิดก็อยากจะบ้า อยากจะสติแตกจนไม่อยากรับรู้อะไรทั้งสิ้น
"นี่... ทำอะไรชักอย่างสิ ไม่สบายตัวเลย"
เป็นครั้งแรกในรอบหลายนาทีที่พูดกับมัน ผมขยับพิงภายในตัวของมันขณะที่จับท้องของตัวเอง ส่วนมากผมจะบ่นคนเดียวเสียมากกว่าตกใจกับการตายของเพื่อน เห็นภาพน่าสยดสยองจนคิดว่าชาตินี้คงไม่มีวันจะได้เห็นที่ไหนในโลกอีกแล้ว เสียงหนุบหนับดังขึ้น ตัวสไลม์ที่นั่งพิงหินอยู่ในถ้ำกำลังฉีกเนื้อของหนูเมื่อกี้เล่น ราวกับว่ามันกำลังสนุกส่งเสียงกิ๊วใสๆออกมาตลอดเวลาก่อนจะหยุดเมื่อผมถามมัน ดวงตาสีทองนั้นหมุนลงมามองผม ก่อนมันจะทิ้งซากศพหนูที่เละเทะไปทั่วนั้นอยู่ตรงมุมถ้ำแล้วคายตัวผมออก
"ผมอาจจะเป็นบ้าก็ได้ แต่... เข้าใจ อึก รึเปล่า? ช่วยทำให้หายทีสิ มันเจ็บ"
เจ็บขึ้นเรื่อยๆจนเหงื่อท่วมร่างกาย ผมอยู่ในสภาพเปลือยล้อนจ้อนมันคายผมออกมาวางไว้บนตัวมันที่แผ่กว้างตามพื้นเหมือนเป็นที่รองนั่งหลังผมพิงเข้ากับหินแต่ไม่เจ็บเพราะมีเนื้อนุ่มใสกั้นเอาไว้ มันมองหน้าผมส่วนหัวนั้นเป็นสีชมพูอ่อนๆ ก่อนที่จะส่งเสียงร้องอีกรอบ
"อ๊ะ... คิดจะทำอะไรอีก? ไม่เอาแล้วนะ"
แรงก็แทบจะไม่มี ผมผลักหนวดที่ยื่นออกมานั้นออกไปห่างๆแต่มันกลับคืบคลานเข้ามาอีกรอบ ผลักไปแล้วก็เข้ามา เป็นแบบนี้จนผมเองก็ติดจะรำคาญ ถ้าตะคอก หรือ โมโหใส่ก็อาจจะโดนฆ่า หั่นศพเหมือนหนูที่กองอยู่มุมถ้ำ เพราะแบบนั้นถึงได้อดทนที่จะไม่ตะโกนด่าทอมันออกมา
ซึบบบ
"เดี๋ยว... อึ่ก อ๊ะ อย่า"
หนวดสีใสเริ่มที่จะสอดใส่เข้าไปในช่องทางด้านหลังที่ยังมีน้ำสีใสนั้นทะลักออกมา กลิ่นของน้ำนั้นหอมแปลกๆจนผมเบือนหน้าหนีพอดมแล้วก็แทบจะลมจับเพราะมันทำให้เวียนหัว
ขาผมถูกจับยกชันเข่า สะโพกโดนจับขึ้นสูงขณะที่หนวดลื่นๆกำลังถูเข้าออก ข้างในท้องเจ็บแปร๊บขึ้นมาทันทีจนผมกัดฟันกรอด หายใจไม่สะดวกก่อนจะ
แหมะ
พร่วดด
"อึ๊ก...!!"
ก้อนสีขาวอมฟ้าอ่อนๆทะลักออกมาจากข้างใน เป็นจำนวนหกถึงเจ็ดก้อน ผมเบิกตากว้างน้ำตาไหลลงมาข้างแก้ม ปากสั่นจนไม่สามารถพูดออกมาได้เป็นคำ เงยหน้ามองมันอีกครั้งด้วยสีหน้าตื่นๆ
"อะไรนะ? นี่มันอะไร ตัวอะไร!? อื้ออ!"
ผมฟาดมือลงไปที่ตัวของมันอย่างไม่กลัวหักเหมือนขาของตะขาบ ฟาดสะเปะสะปะจนเผลอทุบลงที่ดวงตาของมันจนตกลงสู่พื้น ก้อนที่จะได้ยินเสียง กิ๊ววว ยาวๆดังขึ้นเหมือนกับว่าทรมาน ผมหยุดมองก้อนสีขาวอมฟ้าอย่างรังเกียจ เบ้หน้าก่อนจะคว้าเอาหินขึ้นมาทั้งๆที่ยังอ่อนแรง สไลม์ตัวใหญ่นั้นละลายเหมือนน้ำเคลื่อนตัวไปเอาลูกกะตาขณะที่ผมเงื้อมือขึ้นสูงหมายจะทุบลงที่ก้อนพวกนั้น
"ตะ ตายไปซะ... ตายซะ!!"
โผละ!
แกรก!
หินทุบลงกับก้อนแข็งๆทว่าเป็นหินเองที่แตกจนแลกระเอียดจนเศษหินบาดมือจนเลือดซึมออกมา มันหันมามองผมก่อนจะแผ่ขยายเป็นตัวใหญ่สูงจนแทบจะถึงเพดานถ้ำ
กิ๊ว... กิ๊ว!
ราวกับว่ามันกำลังโมโห ผมจับก้อนสีขาวที่กลิ้งมาอยู่ปลายเท้าเขวี้ยงไปที่มันแต่มันกลับรับได้ ก่อนที่ผมจะคลานหนีอย่างกลัวตาย
"บ้า...ฮึก บ้าอะไรกัน มีเซ็กส์กับวุ้นแล้วมีก้อนแปลกๆออกมาจากท้อง ฮือออ... บ้าที่สุด เอ็ด... เอ็ดช่วยด้วย"
ครืดดด
ขณะที่คลานออกมาอย่างยากลำบากทั้งเข่าที่ครูดกับหินจนเป็นแผลทั้งฝ่ามือที่มีเลือดซึมออกมา มันใช้หนวดคว้าเอวผมเอาไว้ก่อนจะยกขึ้นเหนือพื้น
"ไม่! ปล่อยสิ! ปล่อยเดี๋ยวนี้... ปล่อยให้ผมออกไปตายซะ ไม่อยากอยู่ในนี้ อยากออกไป ออกไปตามหาเอ็ด"
โดนจับยกหัวห้อยกลับพื้น น้ำตาที่ไหลออกมาเข้าปากเข้าจมูกจนแสบ เพิ่งจะรู้ตัวก็ต่อเมื่อมีตัวอะไรแปลกๆส่งเสียงขู่ฟ่ออยู่ด้านหลัง พอกันไปมองก็พบกับงูจงอางขนาดใหญ่ที่มีลำตัวเป็นตัวเงินตัวทองแต่กลับมีสีดำ มีเกล็ดมันวาวเป็นงูแลบลิ้นเดินเข้ามาใกล้ ผมหลับตาลงช้าๆ
ฉกให้ตายไปเลย... ฉกให้ตายมันที่นี่จะได้ไม่ต้องทรมาน ถึงพิษจะทำให้ตายช้าแต่ว่า... ถ้าเป็นงูละก็มันคงไม่กลืนผมลงท้องหรอก
กิ๊ว!
ฉึกก!
ผมถูกเหวี่ยงเข้ามาในตัวของสไลม์อีกครั้ง ขณะที่ได้ยินเสียงกึงกังดังขึ้น ก่วาจะรู้ตัวก็เมื่อได้ยินเสียงร้องของมันดังขึ้นสองสามที พอลืมตาขึ้นมากลับพบว่างูสี่ขาตัวนั้นหมอบลงกับพื้น สภาพไม่เขยื้อนเพราะส่วนหัวถูกฉีกจนไม่เหลือเค้าโครงของใบหน้างู ถูกฆ่าไปแล้วเหรอ...
"ทั้งๆที่อ่อนปวกเปียกแท้ๆ นุ่มหนึบหนับแบบนี้ แต่ก็ฆ่าพวกร้ายๆตายได้สินะ"
ผมพิงศีรษะลงกับผนังนุ่ม เริ่มร้องไห้คร่ำครวญอีกครั้ง ร้องไห้จนเหนื่อย นี่ยังไม่ถึงเช้าเลยด้วยซ้ำเพิ่งจะผ่นมาไม่กี่ชั่วโมงเอง
หมับ
"..."
มันยื่นหนวดเข้ามาในตัวของมันลูบมาที่น้ำตาผมเบาๆก่อนจะลูบลงมาที่แก้มผมเงยหน้ามองดวงตาสีทองวาววับนั้นเงียบๆ
ก่อนจะปัดมันทิ้ง แต่มันก็ยังกลับมาแล้ววางลงที่ตัวผมแต่คราวนี้เป็นษศีรษะ ปัดออกอีกครั้ง ก็วางลงอีกที่ตรงส่วนแก้มจนผมเกิดเบื่อแล้วปล่อยให้มันลูบขึ้นลงเอง
"เป็นแค่วุ้นแท้ๆ... สมองก็ไม่มี"
เสียงแหบบ่นขึ้นก่อนจะหันหน้าหนีจากศพของงูใหญ่ตัวนั้น
ตอนที่เข้ามาจำได้ว่าปากถ้ำถูกปิดโดยก้อนหินใหญ่ๆ มันคงจะเข้ามาทางอื่นก็ได้เพราะยังไงซะถ้ำก็ยังมีหลายเส้นทางอยู่ ไม่รู้ว่าถ้ามีแรงแล้ววิ่งหนีออกไปจะหลงรึเปล่า
"นั่นนะ มันคืออะไร?"
ผมชี้ไปที่ก้อนสีขาวอมฟ้าที่ถูกวางเรียงกันอยู่มุมถ้ำข้างๆหนูนั่นอย่างสงสัย ถึงจะถามไปก็ไม่ได้คำตอบแต่ก็ยังดีก่วาเงียบไปแบบนี้ เหมือนกับคนบ้าที่พูดกับวุ้นใส
แต่ดูเหมือนมันจะรู้ว่าผมถามถึงอะไร มันชี้ไปตรงก้อนอันนั้นก่อนจะชี้มาที่ตัวเอง ชี้ไปอีกครั้ง ทำแบบนี้สองถึงสามรอบแล้วมองลงมาที่ผม
"นั่นก็เหมือนแกเหรอ?"
กิ๊ว
พอถามออกไปแบบนั้นก็ตอบกลับด้วยเสียงใสเต้นดึ๋งดั๋งขณะที่ผมยังอยู่ข้างในตัวของมัน
"แล้วทำไมมันออกมาจากตรงนี้?"
ผมชี้ลงมาที่สะโพกของตัวเองอย่างอายๆ ถามมันอย่างตะกุกตะกัก มันเงียบไปชักพัก... จนผมถอนหายใจออกมา
"น่าเบื่อ"
ซวบ ซวบ
มันยกมือใหญ่ของมันทั้งสองข้างขึ้นมาเหนือศรีษะผมก่อนจะทำท่าแทงเข้าแทงออกจากมือข้างช้ายที่ทำเป็นรูปตัวโอ ส่วน
ข้างขวาก็ทำเป็นนิ้วเดียว ก่อนที่จะมีก้อนสีขาวแบบนั้นผุดเหมือนเป็นน้ำออกมาจากนิ้วตัวโอแล้วตกลงพึ้น ผมอ้าปากเหวอ... หน้าซีด ตัวเย็นเฉียบปากก็สั่นพับๆ
"นี่... อย่าบอกนะว่านั่นคือลูก... ของผม กับ..."
กิ๊ว
คำตอบทำเองแทบอยากจะถลาออกไปจากตัวมันแล้วทุบก้อนสีขาวนั้นทิ้ง ผมอึ้งอยู่ชักพักใหญ่
"บ้า... ไปแล้ว ไม่ได้มีมดลูกซะหน่อย! ของแบบนั้นนะ ท้องไม่ได้หรอก! ผมเป็นผู้ชายนะ อวัยวะเพศก็มีเหมือนกัน แค่แทงเข้าออกจากก้นไม่ทำให้มีลูกประหลาดๆแบบนั้นหรอก!"
แปะ!
ผมฟาดลงกับเนื้อนุ่ม ถึงจะฟาดไปมันก็ไม่สะท้านอยู่ดีเพราะมันไม่เห็นจะรู้สึกเจ็บเลยด้วยซ้ำก็แค่หาที่ลง มือที่มีเลือดซึมออกมานั้นเปื้อนไปตามผิวเนื้อสีฟ้าผมติกมือลงกับฝ่ามือแน่น ร้องไห้ไม่ไหวอีกต่อไป ได้แต่หอบหายใจแฮ่กเหมือนหมาหอบแดดอยู่คนเดียว
หมับ
"ออกไปเลย! ขยะแขยงที่สุด... อึก"
ผมปัดหนวดที่วางลงมาบนแก้มก่อนจะนั่งกอดเข่าตัวเองภายในตัวของวุ้น มือถูกดึงออกไปจากเข่าผมเบ้หน้าเพราะความแสบ มันร้องกิ๊วเบาๆก่อนจะใช้น้ำเมือกของมันชโลมลงมาที่แผล ทั้งหัวเข่า แล้วก็ฝ่ามือผ่านไปไม่นานก็รู้สึกว่าไม่เจ็บอีกแล้ว
ไอ้วุ้นขี้ตื้อ ผมพึมพำด่ามันออกไป แต่มันกลับร้องกลับมาอย่างสดใส เข้าใจคำด่ามั๊ยเนี่ย...
ทำไมถึงต้องให้อยู่แต่ในตัวของมันกันนะ... ทั้งๆที่จะวางเอาไว้กับพิ้นก็ได้ ทำไมถึงกลืนเขาเข้ามาในนี้ แล้วดูเหมือนกำลังปกป้องจากสัตว์ประหลาดพวกนั้น จากตอนที่ตกลงมาจากเหวก็อีกที จากเมื่อกี้ก็ทีหนึ่ง...
"พรุ่งนี้... ถ้าหายไปหมดก็คงดี"
เป็นแค่ความฝัน จากความคิดในส่วนลึกของสมองที่จำมาจากหนังสยองขวัญ เป็นแค่ฝัน...เท่านั้นก็คงดี
อีกฝ่ายหลับไปแล้วขณะที่พึมพำ ทิ้งไว้เพียงสไลม์สีฟ้าที่ดูเหมือนจะชอบใจที่มนุษย์บอบบางคนนี้นั้นไม่อาละวาดอีกรอบ หลับไปก่อนจะคว้าเอาหนวดภายในท้องไปกอดฝังหน้าลงกับหนวดอุ่นๆของตัวเอง
ดีใจ... ที่ได้ตัวเมีย ดีใจที่มีลูก ดีใจที่มีวุ้นเหมือนตัวเองเพิ่มขึ้นมา ดีใจจนร่างกายพองใหญ่ขึ้นอีกนิดหน่อยกลายเป็นสีฟ้าเข้มขึ้นอีกนิดหนึ่ง โยกเยกลำตัวไปมา สอดมือเข้าไปในท้องของตัวเองลูบลงไปที่ผิวลื่นๆของอีกฝ่ายอย่างไร้สมอง อีกไม่นานก็จะฟัก พอฟักก็จะมีเพื่อนเล่น... มีตัวเมียให้ปกป้อง ดีกว่าที่ต้องอยู่ตัวเดียวแล้วฝังตัวเองเอาไว้ในตมใต้หุบเหว
...
ตอนที่สี่ อีกตอนเดียว :katai4:
-
05
กี่วันมาแล้วก็ไม่รู้ที่ผมอยู่แต่ในถ้ำนี้ ออกไปไหนไม่ได้เพราะเจ้าตัวเล็กพวกนั้นเอาแต่เฝ้าผมอยู่ บางตัวเป็น สีทองใส บางตัว สีชมพู สีฟ้า สีเขียว และ อีกตัวเป็นสีม่วง พวกมันโตขึ้นเร็วมากฟักออกมาจากไข่ภายในไม่กี่ชั่วโมงหลังจากที่ผมหลับไป พอตื่นขึ้นมาก็เห็นพวกมันทั้งสี่ตัวจ้องผมอยู่ จริงๆมันไม่มีตา แต่มันเอาตาของหนู และ งูมาใช้เป็นตาของมัน อีกตัวหนึ่งยังไม่มี เเละ ดูท่า เจ้าตัวสีเขียวนี่จะอ่อนแอที่สุดในหมู่พี่น้องเพราะยังไม่มีตา เลยตัวเล็กแค่ศอกเดียวเท่านั้นเอง ทั้งๆที่ตัวอื่นโตได้หนึ่งเมตรแล้ว ตอนรู้สึกตัวตื่นอีกทีก็น่าจะเช้าแล้ว ตัวที่ช่วยผมเอาไว้นั่นไม่อยู่ ไม่รู้ว่าออกไปไหน ผมจิ้มจึกๆกับเจ้าตัวสีเขียวที่ไม่มีตาเบาๆ มันไม่มีเสียงร้องเหมือนตัวอื่น แต่ก็ตอบสนองด้วยการดิ้นดุกดิกไปมา
"อยากกลับบ้าน"
ผมพึมพำออกมาเบาๆ อาจจะเพราะเจอแต่พวกสัตว์ประหลาดมามากตอนนี้ก็เลยเฉยๆกับเจ้าตัวพวกนี้ บางทีเจ้าตัวพวกนี้อาจจะน่ารักกว่าตัวอื่นที่อยู่บนเกาะเลยก็ได้
กิ๊ว
กิ๊ว!
แผละ!
ส่งเสียงร้องเจี้ยวจ้าวก่อนจะกระโดดใส่กัน ต่อยตีกันไปมาเหมือนเด็กๆไม่มีผิด แต่แค่เป็นวุ้นที่มีชีวิตแค่นั้นเอง ตัวสีทองใช้แขนยืดๆของมันทุบไปที่หัวของตัวสีฟ้าเบาๆเหมือนกำลังหยอกล้อขณะที่ตัวสีม่วงเอาแต่นอน อยู่อีกมุมหนึ่ง ในถ้ำนี้มีสัตว์เล็กๆตัวอื่นที่โผล่มาบ้างเป็นบางเวลา เมื่อกี้ก็เพิ่งจะมีแมงมุมตัวใหญ่แปดขาสีเทาไต่ลงมาจากเพดานถ้ำกำลังจะกระโดดใส่ผมพอดี แต่ก็โดนเจ้าวุ้นตัวเล็กพวกนี้ฆ่าแล้วแยกชิ้นส่วนไปหมด ลูกตาของแมงมุมมีเยอะอยู่ก็จริงแต่น่าแปลกที่สไลม์สีเขียวที่ผมลูบมันอยู่ไม่ยักกะใช้ตาพวกนั้น อาจจะเล็กไปก็ได้ ตัวสีชมพูที่นั่งตรงข้ามกับผมก็เอาแต่มองผมอยู่ มือก็แปรเปลี่ยนเป็นไปตามที่ต้องการ เดี๋ยวเป็นห้านิ้ว เดี๋ยวเป็นเหมือนเข็ม แทงฉึกๆที่ศพแมงมุมอยู่
แกร่ก!
ตุบ
หินเล็กๆหลายก้อนกระเด็นมาโดนสไลม์ตัวที่ผมลูบอยู่มันสะดุ้งน้อยๆแต่หินไม่ได้ทำอะไรมันได้ ผมจ้องไปที่เจ้าตัวสีฟ้าก่อนจะขมวดคิ้วแน่น
"อย่าซนสิ"
เป็นครั้งแรกที่พูดกับมัน ตัวที่เหลือเองก็มีปฏิกิริยาตอบโต้ด้วยการหันมามองผม
พวกมันส่งเสียงร้องตามแบบของมันก่อนจะเคลื่อนตัวเข้ามาช้าๆ ตัวที่อยู่ใกล้สุดคือสีชมพูมันวางซากศพแมงมุมยักษ์ก่อนจะพุ่งเข้ามาหา
หมับ!
"อะ... อะไร? โกรธรึไง?"
ผมเอ่ยถามอย่างกล้าๆกลัวๆเมื่อดวงตาเรียวของงูนั้นจ้องลึกลงมามันใช้มือของมันลูบไปตามแขนของผมก่อนจะดึงผมที่นั่งอยู่ให้ยืนขึ้น
"คิดจะทำอะไร... ปล่อยนะ! อย่าไปยุ่งกับเจ้านั่นนะ!"
นี่ผมไปปลุกอะไรมันรึเปล่า สไลม์สีเขียวที่ไม่มีตานั้นถูกตัวสีม่วงที่เพิ่งตื่นจับขึ้นก่อนจะเขย่าไปมาอย่างสนุก เพราะมันไม่มีตาเลยไม่มีเสียงร้องแต่ผมคิดว่ามันคงไม่ชอบแบบนั้นแน่
"ยะ อย่า... ปล่อย"
อีกสองตัวที่เหลือที่ตบตีกันอยู่ก็ขยับเข้ามาใกล้ผมที่เปลือยอยู่ถูกมือพวกนั้นลูบไปมาอย่างสงสัย พวกนี้... กำลังคิดจะทำอะไร
แผละ!
ตัวสีเขียวถูกโยนลงพื้นอย่างแรง ตัวมันจะไม่คงที่เท่าไหร่เพราะไม่มีตาคอยค้ำจุนเอาไว้เพราะงั้นตัวมันถึงเหมือนน้ำที่กำลังจะสลายไป
"หยุด... อย่าฆ่ามัน หยุดเดี๋ยวนี้!"
ผมตะคอกออกมาอย่างเหลืออดจ้องไปที่ตาของตัวสีม่วงที่ยกมือค้างกลางอากาศ
ส่วนตัวที่เหลือก็นิ่งค้างไป ดึงมือหนุบหนับนั้นกลับก่อนจะนั่งแหมะลงกับพื้น
"บอกให้ปล่อย"
ผมจ้องตาตัวที่ชมพูที่จับมือผมแน่น มันส่งเสียงแผ่วก่อนจะปล่อยไปแบบง่ายๆ ผมเดินไปหาตัวสีม่วงช้าๆมันหลบตาผมไปมาเหมือนคนกำลังทำผิด ผมยื่นมือออกไปก่อนจะฟาดลงที่ตรงส่วนที่คิดว่าเป็นแก้มของมันเบาๆ
"อย่าทำแบบนี้อีก... เข้าใจมั๊ย?"
กิ๊ว...
มันเอ่ยตอบเบาๆก่อนจะก้มลงหยิบตัวสีเขียวขึ้นมายื่นให้ผม ตัวมันเละเทะแต่ก็สามารถจับต้องได้ยังไม่ละลายไปเลย พออุ้มมันขึ้นมาตัวที่อยู่บนอกก็ดูดหมับเข้าที่ยอดอกของผมเบาๆ
"อึก... มะ ไม่มีนมออกมาหรอกนะ อ๊ะ?"
เจ้าตัวสีม่วงยกผมขึ้นก่อนจะวางลงบนตัวของมันที่แผ่กว้างเหมือนพรมพร้อมกับใช้มือของมันปิดมาที่ตามตัว ส่วนตัวที่เหลือพอเห็นแบบนั้นก็ขยับเข้ามาใกล้แบบกล้าๆกลัวๆนั่งล้อมผมเอาไว้ เหมือนให้ความอบอุ่นแม้จะเห็นตัวสีทองกับสีฟ้านั้นตบตีกันอยู่ก็ตามที เมื่อกี้ที่ตื่นมาเพิ่งจะดื่มน้ำขังไป เพราะงั้นเลยไม่หิว ผมพิงไปที่ตัวสีม่วงก่อนจะใช้มือลูบตามตัวสไลม์ตัวอ่อนที่ดูดนมผมจ๊วบๆอยู่ นี่...ใจดีกับมันแบบนี้ จะเป็นอะไรมั๊ยนะ?
"อ๊ะ... อึก อย่า ตรงนั้นนะ ไม่ได้"
สไลม์ตัวใหญ่กลับมาแล้ว พร้อมกับซากของสัตว์ที่คล้ายมังกรตัวสีเขียวตัวใหญ่ มันคงจะออกไปล่าอาหารมาให้ลูกมันกินขณะที่สไลม์ห้าตัวนั้นกำลังหมกมุ่นอยู่กับการกินอยู่ เจ้าตัวใหญ่นี่ก็พุ่งหรามาหาผมก่อนจะเริ่มลวนลามผมอีกครั้ง
ปลายหน้าอกถูกดูดดึง ขณะที่ส่วนล่างนั้นถูกแก่นกายใหญ่ขยับเข้าออกอยู่ผมกอดตัวมันครางเสียงแผ่ว ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ยอมรับมันแบบนี้ มีอะไรกับวุ้นมีชีวิต แล้วก็คลอดลูกให้มัน เจ้าตัวเล็กพวกนั้นทำราวกับพวกผมเป็นธาตุอากาศ ยังเล่นกันอยู่เหมือนเดิม ตัวสีเขียวตอนนี้ได้ตาแล้ว พอได้กินอาหารก็ตัวโตขึ้นพอๆกับพี่ๆของมัน
"อ๊ะ... อึ่ก อ๊า"
ช่องทางด้านหลังดังขึ้นหนึบหนับเพราะน้ำสีขาวใสยังไหลออกมา มันยังไม่หยุด ยังไหลออกมาเรื่อยๆตอนนี้รู้แล้วว่าน้ำนั้นมีหน้าที่ทำอะไร... มันดึงดูดสัตว์บนเกาะเข้ามาหา ทำให้ฮีท อยากผสมพันธ์กับผมเพราะงั้น... ผมถึงยังไม่ตาย ยังไม่ถูกฆ่าจะนับว่าเป็นความโชคดีหรือโชคร้ายกันแน่...
"อ๊า... เอ็ด..."
จะตายไปแล้วใช่มั๊ยนะ... ครั้งสุดท้ายที่เห็นคือตอนที่กวางพวกนั้นกระโดดลงมาจากต้นไม้แล้วพุ่งหาเขา อาจจะตายไปแล้ว ผมสะอื้นออกมา ทั้งๆที่เอ็ดช่วนชีวิตเอาไว้ ทั้งยูกินะ และ เอ็ดต่างก็เสียสระชีวิตเพื่อช่วยตัวผมเอาไว้ แต่... ทำไมถึงยังไม่หาทางหนี ทำไมถึงยังอยู่ในนี้ จะอยู่ไปจนถึงเมื่อไหร่?
"อ๊า... อ๊า จะแตก อึ่ก"
สวบ
ท่อนกายใสกระแทกเข้ามาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะปลดปล่อยหยาดรักเข้ามา มันอุ้มผมเอาไว้แล้วกอดแน่น ถูแก้มเมือกลงมาหาข้างในท้องเริ่มมีปฏิกริยาทันที... เพียงอีกไม่นาน ก็จะกำเนิดวุ้นอีกชุดใหม่
"นี่... เข้าใจ อึก ที่พูดรึเปล่า?"
มันหมุนดวงตาสีทองมองลงมาก่อนจะพยักหน้าเบาๆ
"อยากไปตามหาเพื่อน พาไปได้มั๊ย?"
รู้ว่าอาจจะตายก็ได้ แต่แค่ได้ออกไปเห็นกับตาว่าเอ็ดเป็นยังไง
"พาออกไปหาเพื่อนที แกเข้าใจใช่มั๊ย? ฮึก... แกก็เหงาไม่ใช่เหรอ? ที่อยู่ตัวคนเดียวมีแต่ตัวเดียวนะ"
ผมอ้อนวอนมันที่นิ่งไปพักใหญ่ มันดูลังเล ทำไมถึงลังเลละ?
"จะอยู่ แค่ในนี้จะไม่ออกไปไหน ไม่เป็นไรใช่มั๊ย? เพราะไม่มีอะไรฟันแกเข้าอยู่แล้ว"
มันเงียบไปอีก มองสลับผมกับลูกๆของมันก่อนจะดึงเอาเสื้อผ้าที่กองอยู่ตรงมุมหินยื่นมาให้
"ขะ ขอบใจนะ"
เพราะไม่รู้ว่าอยู่ในนี้มานานแค่ไหนแล้ว แต่ก็อยากออกไปตามหาเอ็ดให้ได้ เขาอาจจะยังไม่ได้ อยากคิดแบบนั้นจนก่วาจะเจอ
สภาพข้างนอกเขียวขจี ต้นไม้ใหญ่ยักษ์ขนาดหลายคนโอบผมที่อยู่ในตัวของสไลม์ตัวใหญ่มองอย่างระแวดระวังอาจจะมีตัวอะไรโผล่ออกมาก็ได้ จำได้ว่าตกลงมาที่ก้นเหว แต่... พอออกมาจากถ้ำกลับเจอแต่ต้นไม้
"นี่ ผมตกลงไปในที่ๆแบบนั้นก่อนจะทับลงบนตัวแกนะ"
ผมชี้ไปที่ขอบหลุมตื้นๆ มันไม่ตอบยังพาผมเดินไปแบบตรงๆ ตัวที่เหลือนั้นอยู่ในถ้ำไม่รู้ว่าพูดคุยอะไรกันแต่พวกมันดูเหมือนอยากจะตามมามากๆ แต่เจ้าตัวนี้กลับไม่ยอม อากาศข้างนอกค่อนข้างร้อนซึ้น มีแมลงออกมาให้เห็นเป็นพักๆ นกสามขาวินว่อนทั่วฟ้าผมมองไปรอบๆ ตอนวิ่งมาจำทางไม่ได้เพราะเอาแต่วิ่ง... จะเจอมั๊ยนะ เกาะกว้างขนาดนี้
หวี่....
เสียงแมลงวันบินหึ่งไปทั่วๆ ผมปิดจมูกตัวเองก่อนจะจ้องไปที่มุมต้นไม้ เบิกตากว้างก่อนที่เหมือนกับว่ามีอะไรมาจุกอยู่ที่ต้นคอ
"เอ็ด..."
สภาพใบหน้าแหว่งเหมือนโดนกัด นั่งพิงต้นไม้อยู่ไส้ที่แห้งขอดทะลักออกมาแมลงวันสีดำตัวเท่าฝามือสี่ห้าตัวรุมกัดกินลูกตาสีขุ่นอยู่ ตาย....ไปแล้ว
"ฮึก... เอ็ด เอ็ด"
ผมตะเกียกตะกายออกจากร่างกายของตัวสไลม์
มันส่งเสียงร้องเหมือนกำลังห้ามไม่ให้ผมออกไป แต่ผมกลับทุบไปทั่วทั้งร่างกายของมันคว้าเอาลูกกะตาก่อนจะเหวี่ยงออกไปไม่ไกล ร่างกายของมันละลายเป็นน้ำผมวิ่งถลาเข้าหาศพของเอ็ดที่นั่งอยู่ตรงนั้น ปัดแมลงวันตัวใหญ่เขี้ยวคมกริบออกไปอย่างไม่กลัว
"เอ็ด... ขอโทษ ฮือ ผมขอโทษ... ขอโทษ"
ใช้มือลูบไปตามใบหน้าอีกซีกที่ขาวซีดก่อนจะร้องไห้สะอื้นราวกับเป็นเด็ก ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ตายไป
"เอ็ด... คงจะทรมานมากเลยสินะ"
กิ๊ว...
ผมที่กำลังกอดศพอย่างไม่กลัวกลิ่นเลือด และ คราบชิ้นส่วนติดนั้นถูกสไลม์ลูบลงมาที่หัวเบาๆ
"ฮืออ..."
เหลือตัวคนเดียวแล้ว ไม่มีใครอีกแล้ว ผมพึมพำออกมาเบาๆก่อนจะหันหน้าไปหาสไลม์ที่มองผมกลับ
"ช่วยฝังให้ได้มั๊ย? ไม่อยากให้ศพถูกแทะไปมากก่วานี้อีกแล้ว"
เหมือนว่ามันจะรู้ มันขยับห่างออกไปก่อนจะใช้มือของมันแทรกลงตามดินขุดดินจากพึ้นขึ้นมาอย่างง่ายดาย ผมหันมามองคนที่ตายแล้วด้วยความรู้สึกอดสู
"ขอโทษครับ..."
ทั้งๆที่ผมรอด แต่คุณกลับต้องมาตายแบบนี้ ก็เพราะผม
กรร...
จู่ๆขณะที่กำลังมองตัวสไลม์นั้นขุดดินอยู่ เสียงคำรามของสัตว์ก็ดังขึ้น มันหยุดชะงักหันมามองทางผมก่อนจะพุ่งเข้ามาหา
"หวา!?"
ถูกกลืนเข้าไปในตัวของมันทันทียกเว้นศพของเอ็ด
พับพับ
เสียงกระพือปีกของนกที่อยู่แถวนั้นดังขึ้น พวกมันส่งเสียงร้องโหวกเหวกก่อนจะบินหนีไป
"ตะ ตัวอะไรเหรอ?"
สไลม์กำลังกลัว...
มันสั่นเหมือนกำลังกลัว ยืนนิ่งค้างไม่ขยับไปไหนขณะที่ผมมองไปรอบๆ ไม่เจออะไร แต่ก็ยังได้ยินเสียงของสัตว์ตัวนั้นร้องอยู่เรื่อยๆ แถมยัง ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
ฟุ่บ!
กิ๊ว!!
"ตะ ตัวบ้า... อะไรนะ"
เจ้าตัวสองขานั้นกระโดดลงมาที่พื้นตรงหน้า ตวัดหางที่คล้ายกระดูกไปมา แขนทั้งที่ขยับแกว่ง ส่วนหัวไม่มีตา...
เสียงคำรามของมันดังขึ้น เขี้ยวขาวช้อนกันเป็นระบบกระทบกันกึกกักพร้อมกับน้ำลายเหนียวหนืดที่ไหลเยิ้มออกมาจากปาก ดวงตาก็ไม่มี ร่างกายทั้งหมดเป็นสีเทาเข้ม ส่วนหัวกลมยาวลงมาอีกหน่อยคือแผงคอใหญ่ ขาที่คล้ายตั๊กแตนนั้นใหญ่มาก มันกำลังเดินเข้ามาใกล้
สัตว์ประหลาด... ที่เคยเห็นบนเกาะ ดูธรรมดาไปเลยเมื่อเทียบกับลักษณะของตัวนี้
ฟุ่บ
"เดี๋ยว...! เดี๋ยวสิ เเล้วเอ็ดละ?"
กิ๊ว!
มันไม่ฟังคำขัดค้านใดๆทั้งสิ้นเคลื่อนไหวฝ่าพุ่มไม้ไปอย่างรวดเร็วขณะที่ด้านหลังก็มีตัวนั้นวิ่งตามมาแบบไม่หยุดย่อน เร็วมาก
ขนาดตะขาบที่มีหลายขาก็ยังตามไม่ทัน แต่ตัวนี้กลับ...
ฉึก!
กิ๊วว!
กรงเล็บสีดำนั้นฟันเข้ามาที่ตัวสไลม์เหนือหัวจนขาแหว่งเป็นทางยาว ผมมองอย่างอึ้งๆ ฟันเข้างั้นเหรอ?
ซ่า
เสียงแปลกๆดังขึ้นเมื่อมองไปที่แผลกลับเห็นว่าส่วนที่ถูกฟันกำลังจะละลายเหมือนกับโดนน้ำกรด ผมยื่นมือออกไปแตะ แต่กลับโดนดึงกลับก่อนที่ร่างกายจะหยุดโผออกมาจากตัวของสไลม์ มันหยุดวิ่งประจันหน้ากับสัตว์ประหลาดตัวสูงนั้น หันหลังให้กับผมขณะที่พองตัวใหญ่พร้อมสู้
"ทะ ทำอะไรนะ หนีกันเถอะ... หนีไปด้วยกัน"
จะโดนผลักไสอีกแล้ว ผมคลานกลับไปหามันที่ยืนนิ่งอยู่เจ้าตัวสีเทาเข้มนั้นเดินวนไปมาเหมือนกำลังหาโอกาสโจมตี ผมฟาดไปที่แผ่นหลังของมันสุดแรง
"กลับ... ด้วยกันเถอะ ฮึก ผมกลับคนเดียวไม่ได้ ผมกลัว อย่าทิ้งผมนะ"
หนวดสีฟ้ายื่นออกมาจากแผ่นหลังก่อนจะลูบลงมาที่แก้มผมเบาๆโดยที่ไม่มองมา ก่อนจะใช้หนวดนั่นกวักมือไล่ผมออกไป
"มะ ไม่ไป ถ้าจะตายละก็ ผมยอมตายที่นี่ ไม่มีใครแล้วบนเกาะนี้ ผมจะตายกับตัวที่รู้จักดีกว่าไปตายคนเดียว"
น้ำตาใสไหลอาบลงมาที่แก้ม แสบจมูกจนหายใจไม่ออก ร้องไห้ทั้งๆที่สั่นเหมือนเจ้าเข้าอยู่ ทั้งร่างกายซาไปหมด
พลัก!
"ไม่...!!"
สวบ!
พร้อมกับร่างกายสีฟ้าใสที่ถูกฟันเป็นสองท่อน ดวงตาสีทองที่กลิ้งตกลงพื้นกลิ้งไปใกล้เจ้าตัวนั้น
ผมสะอื้นไห้ ก่อนจะหันหลังวิ่ง ตามทางที่เคยผ่านมา เท้าเหยียบโดนอะไรบ้างก็ไม่รู้ เสียงร้องคำรามของสไลม์ดังเป็นครั้งสุดท้าย ขณะที่ผมหลับตาวิ่งจนสุดกำลัง
"อ๊ะ หวา!?"
เท้าหยุดกระทันหันจนงอตัวไปด้านหน้า หน้าผา...สูงชันอยู่ตรงหน้า
"ทางไหน... ถ้ำอยู่ทางไหน?"
ผมหันริหันขวาง ได้ยินเสียงคำรามและเสียงเท้าวิ่งมาแต่ไกล ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ท้องที่ป่องนูนเริ่มปวดจนผมนิ่วหน้า
ก้นผามีอะไร... กัน จะฆ่าตัวตายที่นี่ หรือจะให้เจ้าตัวนั้นเอาตัวไป
"ขะ ขอให้ก้นเหวเป็นน้ำเถอะ"
ฟุ่บ!
ผมกระโดดลงไป ลมแรงปะทะเข้ามากลางแสกหน้าก่อาจะหยุดลง หน้าท้องปวดแปร๊บมีก้อนไข่ของสไลม์เคลื่อนไหวอยู่น้ำสีใสไหลลงตามง่ามขาจนเปียก
ร่างกาย... ไม่ยอมตก ผมหันขึ้นไปมองที่ขอบผา
สัตว์ประหลาดตัวนั้น ยื่นหางออกมารวบเอวผมเอาไว้ มันแยกเขี้ยวขู่ใส่ผมน้ำลายใสหยดลงมาข้างแก้มจนแสบ... น้ำลายของมันเป็นกรด
"แก... น่าจะปล่อยให้ผมตายไปซะ"
กรรร
มันคำรามออก เหมือนตอบโต้ว่าไม่ยอม ก่อนจะดึงผมขึ้นช้าๆ อาการเวียนหัวทำให้ตาลายมองไปที่หุบเหวด้วยสายตาเบลอๆพร้อมกับปวดที่ท้อง ไม่นานนักผมก็หลับไปทั้งๆที่ภายในหัวยังคงตั้งคำถาม
จากนี้... จะเป็นยังไงต่อ
…………………………………………………………………………………
ตอนที่หก เอ้ย ไม่ใช่ ห้าสิ กำลังปั่นตอนนที่หกต่ออยู่ครับ อดใจรอกันให้ถึงตอนเย็นๆ หรือ อาจจะพรุ่งนี้ หรืออาจจะวันต่อไป :z6: ล้อเล่น แฮร่
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
แอบเสียดายคอมเมนท์อ่า ไม่น่าหายไปเลย :katai5:
-
เผลอไปกดลบรึเปล่าค่ะ
-
:ling1: สไลม์ฟ้าเป็นมิตรสุดแล้วอ่ะไม่น่าตายเลยยย
ช่วยเมียแกก่อนนนน ลูกๆรออยู่
-
แง้ สงสารเอ๊ด สงสารสไลมฟ้า แล้วลูกๆวุ้นล่ะ
รอตอนต่อไปนะคะ เดาทางเรื่องไม่ออกเลย
-
เข้ามาช่วยดันนะคะ สงสารที่อยู่ๆโพสก็หายไปหมด
สู้ๆนะ จะแวะมาดันให้บ่อยๆ
-
06
ซ่า...
"เจ็บ...!"
ผมร้องออกมาเมื่อลิ้นของมันเลียมาที่ตรงแก้ม เสียงซู่ซ่าดังขึ้นเบาๆเพราะน้ำลายของมันเมื่อตอนนั้นทำให้ผิวหนังแสบไปหมด ผมร้องไห้ไปกร่นด่าไป ขยับไม่ได้เพราะร่างกายโดนจับวางลงกับเถาวัลย์เหนียวหนึบที่ฝังรากอยู่กับพึ้้นดิน ถูกพวกมันยึดเอาไว้ขณะที่เจ้าสัตว์ประหลาดตัวนี้กำลังเลียไปตามร่างกายของผม ไม่รู้ว่ามันต้องการจะทำอะไร ไม่มีกระทั่งตาจึงไม่รู้ว่ามันรู้สึกยังไงตอนนี้
"ขยะแขยง... ออกไปนะ"
มือที่ถูกยึดแน่นขยับแทบไม่ได้ ทำได้แต่เพียงออกปากไล่เท่านั้น มันขยับนั่งงอเข่าอยู่ตรงหน้าผมก่อนจะยื่นกรงเล็บหยาบๆนั้นเข้ามาใกล้ก่อนจะคว้าเอาต้นขาผมไป
"ไม่ ไม่ ไม่!... คิดจะทำอะไร ปล่อยนะ! ดะ เด็กในท้อง อย่า... อ๊ะ อ๊ากกก!"
กรงเล็บแหลมคมกดลงที่หน้าท้องจนปวด กดแน่นจนจุกไปที่ลิ้นปี่ ผมร้องโหยหวนอย่างกับสัตว์ที่ถูกฆ่าในโรงฆ่าสัตว์ มันใช้มืออีกสองข้างจับขายกสูงก่อนจะใช้มือที่สามกดแทรกเข้าไปในช่องทางลับด้านหลังที่ปิดสนิท
"อย่า...ฮึก เจ็บ เจ็บนะ จะตายแล้ว ฮืออ"
กึก กึก
ก้อนสีใสหลายสีห้าก้อนตกออกมาทันทีเมื่อมือหยาบนั้นล้วงเข้าไปในท้องแล้วดึงออกมา เจ็บที่ปากทางเข้าจนชา กลิ่นเลือดลอยคลุ้งขึ้นจมูกจนมึนหัวไปหมด ขณะที่กำลังหมดแรงมันเขี่ยก้อนใสพวกนั้นออกไปไกลๆก่อนจะเริ่มกรีดที่นิ้วมือของตัวเอง
แหมะ
หยดเลือดสีดำสดไหลทะลักออกมา หยดลงกับไข่สไลม์ที่ยังไม่ฟักออกมาก่อนที่มันจะละลายไปอย่างช้าๆ เลือดของมันเป็นกรดละลายจนทะลุชั้นหินที่พื้นได้ ริมฝีปากที่สั่นระริกแทบจะเปร่งเสียงไม่เป็นคำ หยดน้ำตา น้ำลาย และ น้ำมูกไหลปนกันไปหมดเพราะความเจ็บที่ถาโถมเข้ามา
"อย่า... อย่าฆ่าพวกมัน ขอร้องละ"
ไม่รู้ว่าไปเอาแรงมาจากไหน จากที่ถูกจับยึดไว้อยู่ดีๆร่างกายก็ร่วงผล็อยลงสู่พื้นทันที เจ้าสัตว์ประหลาดยังคงไม่สนใจผม ตั้งอกตั้งใจกำจัดไข่พวกนั้น
"อย่าฆ่า... มันเลย นะ ได้โปรด"
คลานเข้าหามันอย่างไม่นึกกลัวก่อนจะใช้มือที่สั่นเทิ้มทั้งสองข้างนั้นรวบเอาไข่ที่เหลือมาไว้ใต้อก
"อย่าฆ่ามัน ฮือ... ปล่อยมันไปเถอะ อึ่ก!"
กรงเล็บใหญ่ที่อยู่ใต้เอวยกร่างกายผมขึ้นเหนือพื้น มันจับตัวผมที่ไร้แรงขึ้นสูงเท้าลอยเหนือพื้นขณะที่มันกำลังขู่ฟ่ออย่างเอาเป็นเอาตาย เลือดทะลักออกจากปากทาง กลิ่นสนิมยังคงลอยคละคลุ้งไปทั่วแถวนั้น กระโหลกสีเทาเข้มมันวาว มันจับมือผมทั้งสองข้างก่อนจะดึงให้แยกออกจากกัน
"ฮึก... อั่ก แค่ก แค่ก"
ผมไอออกมาไม่หยุดเมื่อถูกมันวางลงกับพึ้นหินที่แข็งทื่อ ดวงตาพร่าเลือนแทบจะมองไม่เห็น สติค่อยๆเลือนลาง คิดว่าคงเพราะเสียเลือดมากไป ปากทางด้านหลังนั้นคงจะฉีกขาดเป็นแผลใหญ่ มันหันหลังให้ผม ก่อนจะวิ่งหนี ปีนป่ายไปตามซอกหินขึ้นไปด้านบนที่มีแสงอาทิตย์ส่องลงมา หลุมขนาดใหญ่สูงถึงสามสิบเมตรเหนือพื้น เหมือนกับเป็นปล่องภูเขาไฟ ข้างใต้นี้กว้างขวาง และ ยังมีทางอยกอีกหลายทาง มีต้นไม้ใบหญ้าสีเขียวขึ้นเต็มไปหมด ตรงกลางระหว่างรูถ้ำเหนือพื้น มีต้นไม้ใหญ่สีเผือกตั้งตระหง่านอยู่ มันไต่ขึ้นไปอย่างรวดเร็วก่อนจะไปยืนที่ปากถ้ำ
ไข่ที่อยู่ในอกขยับดุกดิกไปมา นั่นคือสิ่งสุดท้ายที่รับรู้ก่อนจะหมดสติอีกครั้ง เพราะเสียเลือดมากไป
เอกอิ๊เอ้กเอ้ก!
เฮือก!
ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงไก่ขันที่ดังจนสะเทือนไปทั่ว จากที่นอนฟุบลงกับพื้นหิน กลับกลายเป็นนอนหงายอยู่กับน้ำสีชมพูอ่อนๆอยู่ ภายในมือยังคงอุ้มไข่ไม่วาง ยังสับสนและไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น พอมองไปที่รอบตัวกลับเห็นว่าตัวเองกำลังกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่กับแอ่งน้ำตื้นใสที่ตอนนี้ถูกเลือดของผมย้อมจนเปลี่ยนสี
กรร... เอกอิ๊เอ้กเอ้ก!
ทั้งเสียงไก่ขัน และ เสียงคำรามผสมรวมกันฟังดูแล้วน่าขนลุกยิ่งกว่าอะไร ไก่ตัวใหญ่ยักษ์ที่คล้ายไก่ตีนั้นกำลังยืนจังก้าอยู่ต่อหน้าผม ดวงตาสีแดงเพลิงจ้องมาทางนี้ ลำตัวใหญ่มีหนามงอกออกมา แถมยังมีกรงเล็บที่ปีกของมัน หางเหมือนหนูยาวเฟื้อย มีหนามอยู่เต็มไปหมด มันกระพือปีกพรึบพรับก่อนจะพุ่งมาทางนี้
หนีไปไหนก็ไม่ได้ ในเมื่อไม่มีเรี่ยวแรงเลือดใกล้จะหมดตัวอยู่แล้ว แถมผิวยังซีดอย่างกับคนตายนี่อีก ไม่รอด... ไม่รอดแล้วจริงๆคราวนี้ ไม่มีใคร หรือ ตัวอะไรมาช่วยแล้ว สไลม์... ก็ตายแล้ว ทั้งๆที่คิดว่าใจดีแท้ๆ
ขณะที่น้ำตาไหลอาบแก้ม ลมหายใจก็แผ่วลงเรื่อยๆมองไปยังภาพตรงหน้า เวียนหัว... จะตายแล้ว ภาพในตอนเด็กผุดขึ้นมาในหัว เห็นภาพตอนที่แม่กำลังอุ้มให้นม พ่อสอนปั่นจักรยานครั้งแรก... เพื่อนคนแรก
และ คนที่แอบชอบคนแรก
คนเขาบอกว่า... ถ้าเวลาจะตาย คนเรามักจะมีภาพอดีตฉายซ้ำๆในหัว
"ฮึก... ยังไม่ ...อยากตาย"
เสียงสั่นเครือดังขึ้น เบาเสียจนถูกเสียงฝีเท้าที่ย่ำเข้ามากลบไปหมด
มันกางปีกก่อนจะพุ่งเข้ามาหาผมอย่างรวดเร็ว เปลือกตาหลับลงช้าๆ ต่อให้อยู่ไปบนเกาะนี้ ก็ทรมานเสียเปล่า
ตึก ตึก ตึก
ฉึ่ก!!
จากที่กำลังเตรียมใจจะตาย จู่ๆน้ำมากมายก็ทะลักสาดเข้ามาตามร่างกายจนเปียกโซก พอลองลืมตามองดูกลับพบว่าตรงอกของไก่ยักษ์ตัวนั้นมันมีกรงเล็บงอกออกมาจนเกือบจะถึงดวงตาของผม ตัวแข็งทื่อจนทำอะไรไม่ถูก เล็บยาวสีดำเคลื่อนตัวออกไปช้าๆก่อนที่จะเห็น ตรงกลางรู่โหว่ของไก่ เลือด เครื่องใน ทะลักออกมา เลือดสีสดหยดติ่งๆจากข้างบนรูลงมาอาบทั่วร่างกายของมันเอง มองทะลุออกไป เห็นเจ้าสัตว์ประหลาดตัวนั้นกำลังขู่ฟ่อมาทางนี้ พอมองดูดีๆแล้ว ร่างกายของผม แอ่งน้ำที่นอนอยู่ก็กลายเป็นสีแดงฉานจนน่ากลัว
"อึก..."
กลิ่นคาวจนจะอ้วก ต้องยกมือขึ้นมาปิดปากเอาไว้ มองดูเจ้าไก่ยักษ์นั่นกำลังถูกดึงเอาหัวใจของมันออกมาจากอก หัวใจดวงใหญ่หลุดโผออกมา เส้นเลือดห้อยระโยงระยางจนน่าขยะแขยง เหมือนในหนังฝรั่งฆาตกรรมไม่มีผิด หัวใจดวงใหญ่สีน้ำเงินสะหว่างเต้นตุบตับอยู่ ผมมองมันอย่างอึ้งๆ
ตุบ
"แก... กำลังทำอะไร?"
ผมขยับตัวถอยหลังหนีขณะที่สัตว์แระหลาดตัวนั้นก็ขยับเข้ามาใกล้ๆ ยื่นหัวใจดวงนั้นมาจ่อที่หน้าของผม กลิ่นเหม็นเน่าลอยอบอวลไปทั่ว ผมเบ้หน้าก่อนจะสั่นศรีษะไปมา
"มะ ไม่กินหรอก... อื้อ!?"
ยังพูดไม่ทันขาดคำ หัวใจดวงโตก็ถูกยัดเข้ามาภายในปากกลิ่นฉุนมำให้แสบจมูกจนน้ำตาซึม ผมพยายามดิ้นหนี แต่มันกลับใช้มือของมันยึดผมเอาไว้
กรรร...!
เสียงขู่คำรามดังขึ้น ผมได้แต่ส่ายหน้าไปมา มือใหญ่จับปากผมง้างออกจนเจ็บ ได้ยินเสียงกึกกักที่กรามของตัวเอง เพราะถูกบีบแรงเกินไป กรามถึงได้เคลื่อน เหมือนกับว่ากระดูกจะหักออกจากกัน
ผลั๊วะ!
แผละ
"บอกว่าไม่...!"
ตูมม!
ทันทีที่หัวใจร่วงสู่พื้น กรงเล็บคมยาวก็จับหัวผมกดลงกับน้ำทันที น้ำสีใสกลายเป็นสีแดงขุ่น เหนียวเหนอะจนทำเอาผวา ทั้งๆที่ลึกไม่ถึงหัวเข่า แต่กลับถูกจับกดลงกับน้ำผสมเลือดไก่ได้ ส่วนหัว และ ลำตัวจมอยู่ที่ใต้น้ำ
บุ๋ง บุ๋ง
"อื้ออออ!"
มือที่ไร้เรี่ยวแรงปัดป่ายไปมา แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เมื่อแรงมันเยอะกว่า จากที่ตะเกียกตะกายอยู่ไม่ถึงนาที แต่เหมือนกลับว่ามันยาวนาน
ซ่า
"แค่ก แค่ก... ฮ๊า! อึก"
หัวถูกจับดึงขึ้นเหนือน้ำ ทั้งแสบหู และ แสบจมูก กลืนน้ำเน่าเหม็นลงไปในคอตั้งหลายอึก ผมไอโครกออกมาสุดแรง เลือดผสมน้ำลายไหลย้อยออกจากมุมปาก ขนาดเวลามอง ยังมองเห็นเลือดที่ไหลผ่านลูกตา เป็นสีแดงฉานทั้งหมด
"ยะ อย่า... อย่า อั่ก!"
ตูม...!
จากที่คว่ำหน้าลงกับแอ่งเลือด กลับถูกจับนอนหงายลงไป โดนกดทับทั้งตัว ขนาดนิ้วมือยังโผล่ขึ้นไปเหนือน้ำไม่ได้ เลือดทะลักเข้าปาก ไหลซึมเข้าไปในช่องทางลับจนร้อน แสบไปทั้งตัว หมดแรงจะดิ้นรนต่อไปเมื่อเห็นว่าสู้ไปก็เท่านั้น
ผมหยุดดิ้น นอนลงเงียบๆอยู่ใต้น้ำ ไม่นานนัก เสียงน้ำก็กระเพื่อม
ซ่าา
"ฮ้า... แค่ก แค่ก อื้อ มะ ไม่เอาแล้ว อึก... เจ็บ เจ็บจังเลย"
ไม่นานจากนั้นร่างกายก็ถูกดึงขึ้นมาเหนือน้ำ มันยกตัวผมขึ้นไปใกล้ก่อนจะใช้มือทั้งสี่รัดร่างกายเอาไว้แน่น
ตั้งแต่ขึ้นเกาะมา ก็เอาแต่ร้องไห้ เจ็บปวดจนร้องไห้ ทำไมไอ้สัตว์ตัวนี้มันถึงทำแบบนี้ ทำไมพวกมันถึงฆ่าคน แค่ฆ่าทิ้งก็ยังดี... แต่ มันกลับกินเข้าไปด้วย
ตุบ ตุบ
"ฮึก... อ่า เจ็บ เจ็บ"
ทั้งปวดหัว น้ำเข้าหูจนไม่ได้ยินเสียงอะไรอีกแล้ว ภาพข้างหน้าหมุนคว้าง ทำได้เพียงใช้มือที่สั่นเทาทุบไปที่แผงคอของมัน
"ปล่อยนะ... เจ็บจะตายแล้ว"
ทำไมถึงไม่เข้าใจ?
ผมทุบตีมันไปทั้งๆที่ใกล้จะหลับเต็มที พวกมันเองนั่นแหละที่แข็งแรงเกินมนุษย์ทั่วไป ผมมองไปที่ฟันคมของมันที่มีน้ำลายเหนียวไหลลงมาตามซอกฟัน คิดยังไงไม่รู้ ถึงได้ยื่นมือออกไป
ผลั๊วะ!
กรรร
หน้ามันหันไปตามแรงต่อย ฟันของมันที่ฝังลงกับเนื้อสีแดงไม่ได้เกิดปฏิกริยาอะไร แต่ก็คงทำให้มันเจ็บไม่น้อย เลือดจากมือไหลออกมา ความรู้สึกแสบลามไปทั่วแผลที่เหวอะหวะ ไม่นานจากนั้นก็เริ่มคันที่ตรงปากแผล
"อะ... อะไรกัน?"
แผลที่มือหยุบเข้าหากันเหมือนกับว่าเป็นน้ำที่ถูกจับแยก รวมเป็นเนื้อเดียวกันภายในพริบตา ความรู้สึกแปลกๆลามไปทั่วร่างกาย พอก้มลงมองดูที่ต้นขา เลือดที่ไหลซึมออกมาจากช่องทวารหนักมันกลับไม่มีคราบเลือดแล้ว เอื้อมมือออกไปสัมผัสเบาๆ กลับผมว่า มันสมานเข้ากันหมดแล้ว
"ทะ ทำอะไรกับร่างกายของผม ฮะฮะ... นี่ ทำอะไรลงไป"
ไม่ใช่คิดไปเอง แต่มันเป็นความจริง ผมถามมันออกไปขณะที่มันเอื้อมมือหยิบหัวใจดวงนั้นที่ตกอยู่บนพึ้นกลับขึ้นมา ราวกับคนไม่มีสติ ร้องไห้ไป หัวเราะไป มองดูแผลของตัวเองที่ไม่มีริ้วรอยทั้งๆที่เมื่อกี้มันยังมีเลือดไหลออกมาอยู่เลย
"ไม่กิน ไม่! บอกว่าไม่กินไง"
หัวใจสีน้ำเงินจ่อลงกับปาก มันปล่อยผมร่วงลงกับพึ้นก่อนจะคร่อมลงมา
"ยะ อย่า... อึ๊ก อื้อ!"
ปากถูกจับแยกอีกครั้ง มือสองข้างจับแขนกางกับพึ้น ส่วนขาถูกหางของมันพันเอาไว้ขยับไม่ได้ มือหนึ่งจับหัวใจ อีกมือก็ง้างปากผมออก โดนจับตรึงลงกับพึ้น หนีไปไหนไม่ได้ ทำไมจะต้องบังคับกันขนาดนี้ด้วย!
ขนาดสไลม์เองยัง... สไลม์เองยังไม่เคยบังคับเลย
"อื้อ..."
แหมะ แหมะ
เลือดสีน้ำเงินในหัวใจของมันหยดลงมาที่ปาก ผมหันหน้าทีแต่กลับโดนมันจับหันกลับมาอีกครั้ง
"แหวะ... ถุย!"
เลือดคาวขมพุ่งออกไปเมื่อผมคายมันออกมา สาดกระจายอยู่กับใบหน้าของมันด้วย รสชาติขมคอ บาดลิ้นจนอยากจะอ้วกออกมาเสียเดี๋ยวนี้
กรร...
ดูท่ามันจะหงุดหงิดไม่น้อย ขนาดมีสีแขน มีทั้งหางแต่ก็ทำอะไรไม่ได้
กร๊วม กร๊วม
"อึก..."
มันกลืนหัวใจดวงนั้นเข้าไปในปาก ก่อนจะยื่นลิ้นสีดำสองแฉกออกมา
"ไม่ ไม่ ไม่! ถ้าจะให้กินจากปากของแก ผมกินเองยังจะดีกว่า!"
ยังไม่ทันที่จะได้ทำอะไร เนื้อเหนียวหนุ่มของมันก็แทรกเข้ามาในปากทันที ลิ้นกลมยาวจนคับปากไหลลื่นเข้าไปในลำคอ
ผมตะเกียกตะกายโดยการดันลิ้นของมันออกไป แต่ทว่ามันกับดูดดึงจนรู้สึกชาที่ปาก
"อื้ม... อึ๊ก อื้ออ"
หายใจไม่ออก ชิ้นเนื้อที่ถูกบดระเบียดผลุ่บลงคอไหลเป็นก้อนแข็งๆเข้าไปจนจุกตรงอกร่างกายสีเทาเข้มใหญ่ร่วมสามเมตรนั้น วางมือออกไปก่อนจะใช้มือนั้นลูบไปตามร่างกาย เหมือนกับลิ้นจะเข้าลึกลงไป ผมเบิกตากว้างปัดไปที่หน้าของมัน ทั้งดันทั้งถีบ แต่กลับทำให้มันยิ่งรุกเข้ามาจนใกล้จะหมดอากาศหายใจ
"อื้ออ!"
พรวด!
ลิ้นดำยาวหดกลับเข้าไปในปากอย่างรวดเร็ว ผมใช้มือถูไปที่ปากตัวเองแรงๆจ้องไปที่หน้าของมันอย่างรังเกียจ
"แค่ก แค่ก... ยะ หยาบคายที่สุด!"
กรรร
กึกกึกกึก...
ดูเหมือนกำลังถูกหัวเราะเยาะ มันแยกเขี้ยว จนฟันกระทบเข้าหากันเป็นจังหวะ เดินวนผมไปมาอยู่แบบนั้น ก่อนจะ
ตุบ!
"อ๊า...! เจ็บนะ"
ร่างกายถูกยกก่อนจะโดนพาไปที่เถาวัลย์ที่ขยับดุกดิกไปมา โดนจับวางลงตรงที่เดิมก่อนที่ลิ้นสีดำยาวเฟื้อยจะเลื้อยออกมาอีกครั้ง
"อย่า... ไม่นะ จะ จะทำอะไร?"
แคว่กก
เสื้อผ้าที่เปื้อนเลือดถูกฉีกกระชากจนขาดวิ่น ย่อยยับไปกับตาเมื่อโดนมันดึงออกจากร่างกาย แผ่นหลังแสบร้อนจากเนื้อผ้าที่เสียดสีเข้ามา
มันใช้มือจับกางเกงของผม
"มะ ไม่ ถะ ถอดเอง ขอถอดเอง"
ผมพูดไปพลางดึงกางเกงลงเอง ถ้าเกิดว่า วันไหนสบโอกาสได้หนีไป จะให้โป๊แบบนั้นไม่ได้หรอกนะ แค่กางเกงในก็ยังดี
แผล็บ
"อ๊ะ... อี๋ อย่าเลีย"
ผมใช้เท้ายันเข้าไปที่หัวของมันหลังจากที่ลิ้นนันเลียเสียขึ้นมาจากหน้าท้องจนร้อนวูบวาบ
"อึ๊ก..."
ลำคอถูกฟันคมงับลงเบาๆ รู้สึกปวดหนึบเมื่อฟันคมถอนออกไป มันเหมือนกับว่ากำลังจ้องลงมา ก่อนที่สิ่งนั้นจะผลิออกมา
"ตะ ตรงนั้น..."
อวัยวะเพศที่เหมือนกับดอกไม้ตูมนั้นบานออกมา ใหญ่ยาว และ ดำมะเมื่อมมีหนามคมอยู่รอบ ส่วนโคนเป็นเหมือนกรีบดอกไม้ที่ขยับไปมา ผมถอยออกห่างอย่างหวาดกลัว
"ตะ ตายแน่ๆ..."
ไม่เอานะ... ไอ้แบบนั้นนะ ใหญ่เกินไปแล้ว
"ไม่ อ๊า...!"
ทำไม ผมจะต้องมาโดนพวกสัตว์บนเกาะนี้ข่มขืนด้วย!
ร่างกายที่ใหญ่โตคืบคลานเข้ามาใกล้ ผมหวีดร้องสุดเสียงเมื่ออวัยวะเพศจ่อลงกับปากทาง
"ไม่ ไม่... ฮือออ"
ต้นไม้ยึดร่างกายเอาไว้แน่น ขยับไปไหนไม่ได้ มันทำหน้าที่เหมือนเชื่อฟังเจ้าตัวนี้ทั้งๆที่เป็นแค่พืช น้ำตาไหลอาบแก้ม พร้อมๆกับกลิ่นคาวเลือดลอยคลุ้ง
จะ จะตายแล้ว...
...
ตอนที่หกละเน้อ ไม่ได้เผลอลบครับ พอดีตอนเช้าคิดว่าจะดูนิยายชักหน่อย ก่อนที่จะเขียนตอนต่อไป แล้วก็หาไม่เจอเลย ก่อนหน้าก็ไม่ได้เข้าไปทำอะไรเลยครับ :katai4: เหอๆ น่าเสียดายจริงๆนั่นแหละ แต่ก็เอาเถอะ ในเมื่อหายไป ก็อัพใหม่ได้ ไม่ซีเรียสอยู่แล้ว มาต่อให้อีกตอน ตอนนี้สั้นดีแท้ 555555 :hao7: พระเอกเรามันโหดร้าย นี่มัน จำเลย ชัดๆ ถถถถถถถ อ่านให้สนุกนะครับ ไปละ ฝันดี
-
เดี๋ยววว พระเอกอะไรโหดที่สุด เปลี่ยนเอาสไลม์แทน
-
เราจะคอยติดตามต่อไปนะค่ะ เป็นกำลังใจให้
:L2: :L2: :L2: :L2:
-
เหลือไสลม์อยู่หนึ่งฟอง
:hao5: :hao5:
-
โอ้ยยย :katai1: :katai1: :katai1:
-
จำเลยรักฉบับเอเลี่ยน ?
-
เป็นกำลังใจให้นะคะ
พระเอกช่างโหดแท้
ชอบตัวละครจังค่ะ มีเอกลักษณ์
เรื่องนี้เป็นแนวเอเลี่ยนจริงๆ
:pig4: :pig4:
:L2: :L2:
-
มาต่อไวๆน้ารออยู่
-
โอ้ววววววแมนนนน สู้ๆนะคะคนแต่ง เป็นกำลังใจให้ :pig4: :L2:
-
หา!! นี่พระเอกหรอ โหดจุงเบย
-
ม่ายน้า พระเอกโหดแท้
-
แล้วไข่สไลม์ใบสุดท้ายนี่ยังอยู่ใช่มั้ย ยังสงสารสไลม์น้อยๆอ่ะ
-
พระเอกเหรอ.... สงสารสไลม์อ่ะ ฮือ
-
สนุกแหละแปลกดี :impress2:
-
สงสารครอบครัวสไลมอยู่ดี :hao5:
-
:katai1:
-
สไลม์ ไม่เอาแบบนี้สิ :hao5:
-
...ง่ะ แล้วหนูน้อยสไลม์ของเค้าล่ะ!
รอตอนต่อไป~
-
สงสารสไลม์T^T
พระเอกโผล่มาสองฉาก OMG ดิบเถื่อนมากกกก(เก๊าชอบบบ) :hao6:
เมื่อวานเปิดมาแอบตกใจเหมือนกันที่โดนลบ พอวันนี้ดีใจสะบัดปอมๆเข้ามาอ่านตอนใหม่
-
มาต่อเร็วววว งืออออ
-
ขุ่นพระ นายเอกเราต้องสตรองแค่ไหน
-
สงสารนายเอกอ่าา แงงงงงง
-
สไลมมมมมมม์ของเขาาา โฮ พระเอกแสนดีอบอุ๊นอบอุ่นในใจน้อง
ถ้าให้เปรียบเทียบกับมนุษย์ ตัวนึงนิสัยอบอุ่นอ่อนโยน มักได้เป็นพระรอง #กระซิก
อีกตัว ดิบเถื่อน มักได้เป็นพระเอก #พร่ามอะไร 55555
ชอบอ่ะ พล็อตแบบ ไม่เหมือนใคร
มาต่อด้วยนะ หมั่นไส้คุณพระเอกเถื่อนจริง
:hao7:
-
โอ้ยตายนายเอกเรา โดนทารุณกรรม :katai1:
-
:o8: :o8: :o8: :o8:
-
มาไหร่จะมา คิดถึงพระเอกแล้ว(?)
-
รออ่านขั้นตอนการตั้งครรภค่ะ อิอิ
-
แสดงว่าพระเอกพูดไม่ได้?
-
07
"อึก... อย่า"
ผมร้องไห้ออกมาขณะที่มันกำลังใช้ส่วนที่หุ้มอวัยวะเพศนั้นอ้าออกกว้าง ตรงกรีบนั้นมีต่อมสีแดงอยู่เหมือนหนวดหมึก มันขยับเข้ามาใกล้ก่อนจะดึงต้นขาผมเข้าหาตัวเอง กรีบพวกนั้นโอบเอาเอวของผมเเน่น พันไปตามสะโพกจนเหมือนกับว่ากำลังใส่กางเกงอยู่
กึก!
"หยุด ไม่เอา... ยะ ใหญ่ขนาดนั้น ใส่ไม่ได้ เข้ามาไม่ได้"
ผมใช้มือทุบไปที่หัวของมันอย่างแรง แต่มันกลับไม่สะทกสะท้าน เขี้ยวคมกริบของมันแยกออกกว้างก่อนจะยื่นลิ้นออกมาตวัดเลียข้างแก้ม น้ำลายใสไหลเยิ้มลงมา ที่ใบหน้าแต่ไม่แสบไม่คันเหมือนตอนนั้น
กรรร
สวบบ!
"อ๊ะ... อึก อ๊ากกกก!"
ราวกับว่าตกอยู่ในบ่อน้ำร้อนราวกึบเข็มนับพันที่ถิ่มลงมาตามผิวหนัง อวัยวะเพศใหญ่ยักษ์นั่นแทรกตัวลงมา ทั้งแข็ง และ ร้อนจนมึนหัว แต่ที่แน่ๆช่องทางด้านหลังฉีกขาดไปแล้ว แม้จะมีน้ำใสๆนั่นล่อลื่นมากแค่ไหน แต่ก็ฉีกจนได้กลิ่นเลือดลอยคลุ้ง
"ฮึก เจ็บ... อ๊ะ เจ็บ"
ต้นขาถูกรั้งขึ้นสูง ข้างในท้องบวมเป่งเป็นรูปร่างอวัยวะเพศนูนขึ้นมา ราวกับตับใตไส้พุงมันเคลื่อนที่ แทบจะอ้วกออกมา มือที่อ่อนแรงทุบไปตามกระโหลกแข็งของมัน ช้าลงเรื่อยๆจนขยับไม่ได้ ได้แต่กำมือแน่น จิกลงกับแผงคอของมัน
สวบ สวบ
"ฮ้า...! อ๊า ฮือ เอาออกไป ออกไป..."
ริมฝีปากสั่นพับๆเหมือนกับตอนจับไข้มันไม่สนใจจะฟังเสียงคัดค้านของผมเลยชักนิด เอาแต่โยกเข้าออกช้าๆทั้งอย่างนั้น แรงกระทั้นดังสวบสาบ เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังปึกปัก ก่อนที่จะได้ยินเสียงตรงนั้นฉีกอีกรอบเมื่อท่อนกายสอดลึกเข้าไป
"อึก... แค่ก อ๊ะ"
แหมะ
หยดเลือดหยดหนึ่งไหลลงกับหน้าอกเมื่อไอออกมา ผมเบิกตากว้างมองภาพตรงหน้า เลือดกำเดากำลังไหลออกมา หยดลงตามหน้าท้องไหลย้อยลงไป ผมขมวดคิ้วแน่น...
"ละ เลือด..."
กรรร
แผล็บ
ลิ้นสีดำนั้นตวัดเลียตรงหน้าท้องทันที เลียกินเลือดกำเดาที่ไหลลงไปช้าๆ ก่อนจะตวัดขึ้นมาเลียที่จมูก น้ำลายเหนอะติดไปทั่วทั้งตัวขณะที่มันกำลังเลียอยู่ ข้างล่างก็อัดแน่นไปด้วยความอึดอัด
"อ๊ะ อ๊ะ... ไม่ ไม่ได้เกิดอารมณ์ แค่กลัว... ฮืออ"
แก่นกายที่ตั้งชันขึ้นแนบลงกับหน้าท้องน้อย เถาวัลย์พวกนั้นขยับเข้ามาใกล้ก่อนจะใช้รากไม้พันส่วนนั้นเอาไว้ ขยับถูไถเหมือนรู้งาน แผ่นหลังเสียดสีลงกับหนวดเหนึบๆเปียกลื่น สมองพร่าเลือน แทบจะคิดอะไรไม่ออก ไม่ได้รู้สึกดี... แต่เจ็บมากกว่า
"น่ากลัว... ฮึก ได้โปรด เอาออกไป เอาออก ฮืออ"
ผมซบหน้าลงกับแขนของมันที่ใช้ยันอยู่ข้างๆกายก่อนจะร้องไห้สะอื้นออกมา ไม่ไหวแล้ว แบบนี้... ไม่ไหว เจ็บเกินไป น่ากลัวเกินไปแล้ว
ส่วนที่คล้ายกับกรีบดอกไม้นั้นหุ้มสะโพกเอาไว้ ยึดแน่น ทำให้อวัยวะเพศของมันไม่หลุด แก่นกายยักษ์กระแทกเข้ามาภายในท้อง ปวดจนร่างกายสั่นระริก
กึก!
ข้างในนั้น เจ็บจนซา แทบจะไม่รับรู้อะไรอีก เสียงกุกกักดังขึ้นภายในหัว มันหยุดกระแทกก่อนจะนิ่งไป ส่วนที่เหมือนกรีบดอกไม้นั้นเคลื่อนไหวดูดดุนสะโพกเป็นจังหวะ
กรรร...
พร่วด
"อึ๊ก... ฮึก"
น้ำอสุจิมากมายมหาศาลทะลักเข้ามาภายในลำไส้ ผมกลั้นหายใจเมื่อได้ยินเสียงน้ำเคลื่อนไหวอยู่ในท้อง ก่อนที่จะได้ทำอะไร มันก็กระทั้นเป็นครั้งสุดท้าย
ปลดปล่อยน้ำเชื้อนั้นเข้ามา
"อั่ก... ออกไป ออกไปได้แล้ว ทำเสร็จแล้วก็ออกไป!"
ผมตะคอกออกมาอย่างโมโห ราวๆสิบนาทีได้ที่มันหลั่งแบบไม่หยุดหย่อน น้ำหูน้ำตาไหลออกมาไม่มีหยุด แก่นกายใหญ่ถอนออกไปในที่สุด น้ำสีขาวขุ่นไหลทะลักออกมาจากช่องทางด้านหลังไหลเยิ้มจนเปียกต้นขาไปหมด ทั้งคราบเลือดและคราบอสุจิ ทำเอาตอนนี้ เขาเข้าใกล้คำว่าเป็น คนขายตัวเต็มตัว ผมไอแค่กๆมองไปที่มัน ม่านน้ำตาบดบังภาพตรงหน้า น้ำสีใสไหลลงมาเรื่อยๆ ก่อนที่จะรู้สึกแสบที่ตรงนั้น เถาวัลย์พวกนั้นปล่อยผมออกจากการรัดก่อนที่ตัวผมจะตกลงสู่พื้นหินแข็งๆ
"แค่กแค่ก... อั่ก"
ผมอ้วกออกมาขณะที่นั่งอยู่กับพื้นด้วยร่างกายเปลือยเปล่า มันยืนจังก้าอยู่ตรงหน้ามองผมนิ่งๆก่อนจะนั่งลงตรงหน้า ผมเปลี่ยนท่านั่งก้มลงมองที่หว่างขาของตัวเองอย่างงงๆ คราบเลือดยังติดอยู่ที่ปากทาง แต่ส่วนนั้นหุบสนิทไปแล้ว เหมือนกับวุ้นที่คืนสภาพเดิมไม่มีผิด ไม่รู้สึกเจ็บหรืออะไรอีกต่อไป
"อะไร..."
กรร...
"หิวแล้ว..."
ผมเม้มปากแน่นมองไปที่มัน ถึงจะสงสัย... ว่าทำไมมันไม่ฆ่าผม ทั้งๆที่ผมเองก็ทำร้ายมันขนาดนั้นถึงมันจะหัวแข็งไม่เจ็บก็ตามที
กึก กึก
มันลุกขึ้นก่อนจะเดินไปที่ศพของไก่ตัวนั้น ใช้มือที่อยู่ตรงเอวฉีกเอาเนื้อตรงส่วนอกนั่นออกมาเสียงดังสวบสาบจนน่าผวา ผมหันริหันขวางมองหาเสื้อผ้าที่ถูกฉีกกระซากออกไป เจอแต่เสื้อเชิ้ตตัวสีขาวนั้นตกอยู่ข้างๆแอ่งน้ำเลือด
กรรร
"คะ แค่จะเอาเสื้อ"
ทันทีที่ลุกขึ้นมันก็หันควับมาจนผมสะดุ้ง ไม่รู้ว่ามันจะเข้าใจมั๊ย พอพูดออกไปแบบนั้นมันก็หันไปสนใจไก่ยักษ์นั่นต่อ
จ๋อม
ผมเดินลงไปในน้ำพลางหันไปมองสัตว์ประหลสดตัวนั้นที่ง่วนอยู่กับการฉีกทึ้งไก่ยักษ์ออกจากกัน ก่อนจะใช้มืองมลงไปที่แอ่งน้ำตื้น ไข่สไลม์ที่ยังไม่ถูกฆ่าจมอยู่ในนี้ตอนที่ถูกกดลงน้ำฟองหนึ่ง
จ๋อม
ผมล้างตัวอยู่ในนั้นขณะที่มองไปที่หลังของสัตว์ประหลาดตัวนั้น ก่อนจะคิดหาทางออก ที่ตรงนี้ เป็นถ้ำที่มีรูบนเพดาน ทางออกทางเข้ามีแค่ตรงนั้นเหรอ? น้ำตกที่ไหลลงมานั้นใสจนเห็นสิ่งที่ว่ายอยู่ในนั้น ต้นไม้สีเผือกอยู่บนเกาะเล็กๆตรงกับรูถ้ำพอดี ปีนขึ้นไปตรงนั้นไม่ได้เพราะมันสูงเกินไป
"อ๊ะ..."
ไข่ฟองหนึ่งจมอยู่กับในน้ำนั้นถูกผมเอาขึ้นมาจากในน้ำ สีของมันเปลี่ยนไป จำได้ว่าก่อนหน้านั้นไข่ฟองสุดท้ายนี้เป็นสีเขียว ทำไมตอนนี้ถึงกลายเป็นสีแดงใสได้ พอก้มลงมองในน้ำ... มันอาจจะดูดซับเลือดพวกนี้
กรรร
หมับ!
"หวา...!?"
ข้อมือผมถูกรวบก่อนที่ร่างกายจะลอยหวือขึ้น มันจับผมหันประจันหน้ากับมันตรงๆ แม้จะไม่มีดวงตาแต่มันก็แยกเขึ้ยวขู่ผมทั้งๆที่ผมยังไม่ได้ทำอะไร มืออีกข้างกุมไข่ฟองนั้นแน่น ช่อนเอาไว้ที่หลัง มันดมฟุดฟิดไปตามร่างกายก่อนที่จะวางผมลงตามเดิม
แผล็ะ!
ชิ้นเนื้อที่ถูกฉีกเป็นชิ้นๆนั้นตกลงสู่พื้น มันทิ้งไว้แบบนั้นก่อนจะเดินดุ่มๆไปที่โขดหิน เสียงกรงเล็บคมกริบขลูดลงกับหิน ผมถอนหายใจออกมา หยิบเสื้อเชิ้ตผืนนั้นขึ้นมาก่อนจะใช้มันพันที่เอวเอาไว้ รู้สึกว่าในนี้จะไม่ค่อยหนาวเท่าไหร่ แต่ไม่แน่... กลางคืน อาจจะหนาวก็ได้
เปรี๊ยะ
เสียงของไม้แตกดังขึ้น เนื้อหอมๆของไก่ยักษ์ลอยฟุ้งไปทั่ว ผมนั่งมองเนื้อที่อยู่บนถ่านไม้ กอดเข่ามองไฟที่ลุกอยู่ไม่ไกล เมื่อกี้ที่เห็นมันลับกรงเล็บ จริงๆแล้วไม่ใช่ แต่มันกำลังสร้างไฟขึ้นมา น่าประหลาดใจที่เห็นแบบนั้น ไม่คิดว่าสัตว์ประหลาดอย่างมันจะมีความรู้สึกนึกคิดประดิดอะไรขึ้นมา
กุก กัก
แกร่ก
ผมสะดุ้งเมื่อไข่ที่ถูกห่อไว้ในเสื้อนั้นแตกออกมา เจ้าตัวสัตว์ประหลาดตัวนั้นหันมามองผมทันทีก่อนที่จะพุ่งตรงมาทางนี้
กรรร!
กิ๊ว...
"มะ ไม่... อย่าฆ่ามัน ไม่เอา อย่านะ"
สไลม์ตัวสีแดงใสแตกโพละออกมาจากไข่ฟองนั้น ตัวของมันไม่ใหญ่นักมันกำลังร้องขึ้นมาอย่างหวาดกลัวก่อนที่จะเกาะอยู่กับข้อเท้าของผมแน่น
กรร
"อย่า... ขอร้องละ ไม่เอา ไม่ฆ่ามัน สงสารมันเถอะ"
ไม่รู้อะไรที่ทำให้ผมกล้าที่จะแตะตัวมันผมดึงแขนที่สามนั้นอย่างแรง ฉุดตัวไม่ให้ฆ่าสไลม์ตัวเล็กนี้ มันหันหน้ามามองผมนิ่งๆ ประกอบกับขู่ฟ่อใส่ผม จากนั้นก็เอามือที่ง้างขึ้นมาลง
"ขะ ขอบคุณ..."
ฉึ่ก!
กิ๊วว!
"อย่า...!!"
ผมตะโกนลั่นเมื่อหางที่คล้ายกระดูกนั้นตวัดฟันลงมาที่ตัวสไลม์ตัวสีแดงเล็กๆนั่นเสียงหวีดร้องของมันทำเอาผมสะอื้น ตัวสีแดงโปร่งใสนั้นขาดเป็นสองท่อนละลายเป็นก้อนอยู่กับพื้นหิน ตัวนี้ มีแค่ตัวนี้ตัวเดียวแท้ๆ… มีแค่ตัวนี้ที่จะทำให้รู้สึกปลอดภัยแท้ๆ
"นะ ไหนว่าจะไม่ทำไง... มะ เมื่อกี้ก็หยุดแล้วแท้ๆ!"
สัตว์ประหลาดตัวนั้นไม่สนใจผม หยิบเอาซากของสไลม์ตัวจิ๋วที่ขาดสองท่อนนั้นโยนลงกับกองไฟ เสียงซู่ซ่าดังขึ้น ผมปัดมือมันออกก่อนจะนั่งลงข้างๆกองไฟ จากนั้นสัตว์ประหลาดตัวนั้นก็เดินหนีจากไป นั่งลงที่โขดหินไม่ไกลจากผม รู้ดีว่ามันมองผมอยู่ทั้งๆที่ไม่มีตาแท้ๆ
"เลวร้ายที่สุด... ไม่เห็นจะใจดีเหมือนสไลม์เลย"
ผมพึมพำออกมาเบาๆ มองที่กองไฟสีแดงนั้นอย่างซึมๆ ทำไมผมจะต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย... ถ้าตายไปแล้ว ก็คงดีกว่า เพื่อนก็ตายไปกันหมด ทุกคนก็ตายไปกันหมด ทำไมจะต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ หมอกสีดำนั่น เพราะหมอกสีดำนั่นทำให้พวกเขาหลงทาง หลงเข้ามาในเกาะนี้ ทุกคนต่างก็ตายโดนฆ่ากินทั้งหมด
“ยูกินะ… เอ็ด…”
ผมพึมพำชื่อของพวกเขาทั้งสองคนออกมา ขณะที่กอดเข่ามองกองไฟอยู่ พวกเขาปกป้องผมเอาไว้
‘สัญญา... ไม่ว่าจะเจ็บแค่ไหน... ทรมานแค่ไหน ก็อย่าตายนะ’
คำสัญญาที่ยูกินะสร้างขึ้นมานั้นทำให้น้ำตาผมไหลออกมา เพิ่งจะอายุสิบเก้าแท้ๆ… ต้องมาตายเพราะสัตว์ประหลาดที่แทบไม่เห็นในประวัติศาสตร์
“ฮึก… ขอโทษนะ แต่มัน เจ็บมากเลย”
กิ๊ว...
"เอ๋..."
จู่ๆเสียงร้องแหลมที่คุ้นเคยก็ดังขึ้น ทำเอาผมเงยหน้าขึ้นมา ก่อนที่จะปาดน้ำตาออกจากแก้ม มองไปยังต้นเสียงที่ร้องออกมา
กิ๊วว
ผมสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงร้องเล็กๆของมันอีกครั้ง ก่อนที่จะใช้ไม้เขี่ยที่กองไฟเอาซากของมันออกมา ก้อนสีดำไม่ใหญ่สองก้อนนั้นขยับไปมา ก่อนที่จะหลอมรวมเข้ากันอีกครั้ง สภาพเป็นเหมือนเกล็ดงู ก่อนที่จะลอกออกไปแตกเป็นชิ้นๆ จากนั้นก็กลายเป็นสีแดงดั่งเดิม
"อะ... สไลม์?"
กิ๊ว!
"ยะ ยังไม่ตาย ยังไม่ตาย"
ผมอมยิ้มออกมาเมื่อมันรวมร่างเข้ากันอีกครั้งโดดดึ๋งๆไปมาอยู่ตรงหน้า ก่อนที่จะละลายป็นเหมือนน้ำแล้วเลี้อยมาหาผม
กรร...
"เดี๋ยว เดี๋ยว! ไม่ เห็นมั๊ยว่ามันไม่ตายนะ อย่านะ!"
สัตว์ประหลาดตัวนั้นพุ่งเข้ามาอีกครั้ง ผมดึงมือของมันให้ออกมาห่างๆจากสไลม์ตัวเล็กอย่างสุดแรง ด้วยความที่มันยังตัวเล็กอยู่ ยังไม่ถึงครึ่งของตัวสีเขียวที่อยู่ในถ้ำเสียด้วยซ้ำ
"อย่าฆ่ามันนะ! บอกว่าไม่ไง ยอมแล้ว! จะยอมให้ทุกอย่างเลย อย่าฆ่ามันเลยนะ..."
เสียงที่เอ่ยออกมาสั่นจนมันหยุดที่จะตรงรี่ไปหาสไลม์ตัวเล็ก ชักพักก่อนที่มันจะหยิบเอาเจ้าตัวเล็กนั้นขึ้นมา ผมมองอย่างหวาดๆ
"จะ... ทำอะไร?"
ฉึ่ก
เล็บนิ้วหนึ่งของมันยื่นออกมาก่อนจะข่วนลงกับเนื้อหนุ่มของมัน ผมมองไปที่แผลของมันร่างกายขยับเชื่อมเข้ากันอีกครั้งราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ตอนที่เห็นก่อนหน้าคือตอนที่ตัวใหญ่สีฟ้านั่นถูกฆ่า แค่ฟันรอบเดียว ร่างกายก็ละลายแล้วตายไป แต่ทำไมตัวนี้ถึงไม่ตาย
"อ๊ะ ยังไม่มีตาเลย"
ผมพูดออกมาแบบนั้นก่อนจะวิ่งดุ่มๆไปที่ซากศพของไก่ยักษ์ ใช้มือควักเอาลูกตาลูกใหญ่ของมันข้างหนึ่งออกมา
สวบ
แหมะ แหมะ
เส้นเลือดใหญ่ที่ยึดติดกับลูกตาแน่นจนดึงออกไม่ไหวผมก้มลงหยิบเอาก้อนหินก้อนหนึ่งขึ้นมาก่อนจะใช้มันตัดเส้นประสาทพวกนั้นออกมา
ลูกตาสีแดงใหญ่อยู่ในมือ ผมเดินไปหาสัตว์ประหลาดตัวใหญ่ที่ยังจิ้มจึกกับร่างของสไลม์
"มันไม่ตายเหรอ...?"
ผมถามขึ้นอย่างกล้าๆกลัวๆ ลืมไปว่ามันพูดไม่ได้ ต่อให้ถามเท่าไหร่มันก็คงไม่เข้าใจหรอก ไม่สิอาจจะเข้าใจ แต่มันพูดไม่ได้มากกว่า
"ดีจัง"
ลูกกะตาถูกยัดเข้าไปใส่ตัวของมัน ก่อนที่ผมจะดึงเอาตัวสไลม์ตัวเล็กเข้ามากอด ไม่ได้อยากจะยอมรับ แต่เด็กตัวนี้ก็เป็นเด็กที่ผมเกิดออกมา สัตว์ประหลาดตัวนั้นขู่ฟ่ออย่างหงุดหงิด ก่อนที่มันจะเดินหนีจากไป มันไม่เหมือนสไลม์ตัวใหญ่นั้นที่คอยอยู่ใกล้แล้วกอดผมเอาไว้ แต่… เอาเถอะ มันไม่ทำแบบนั้นจะดีเสียกว่า เพราะผมยังขยะแขยงมัน ตัวบ้าอะไรมีหน้าตาแบบนี้กัน
"ผมจะตั้งชื่อให้นะ... เซริ"
ซึ่งมันก็แปลว่าวุ้นตรงๆนั่นแหละ ยูกินะเป็นคนสอนมา ภาษาญี่ปุ่นตอนที่อยู่บนเรือ... ตอนที่กินขนมตอนนั้น บนเรือ... งั้นเหรอ? เกาะนี้มันกว้าง บางทีอาจจะมีเรือ หรือ อะไรชักอย่างที่ทำให้กลับบ้านได้ แต่ทั้งในน้ำและ บนบกก็มีแต่ตัวประหลาดน่ากลัวกันทั้งนั้น ไม่รู้จะโผล่มาตอนไหน ถ้าเป็นตัวบนฟ้า ก็น่าจะเป็นไก่เมื่อกี้…
"จำได้ว่า... มีฮออยู่บนนั้น แต่"
ก็ขับไม่เป็นนี่นา... งั้นก็ควรจะหาทางอื่น
กิ๊ว
ดวงตาสีแดงฉานนั้นมองมา มันซบตัวลงกับอกของผมแน่น ดวงตาอ่อนลงกว่าไก่ยักษ์ที่มองมาเมื่อตอนนั้นเสียอีก ผมหยิบเอาเนื้อไก่ยักษ์ที่เผาอยู่นั้นขึ้นมากิน
"แหวะ... ซืดจัง"
ไม่เห็นจะอร่อยเลย
โครกก
"อึก...!"
เพียงแค่กินเข้าไปได้ไม่กี่คำ ก็แทบจะอ้วกออกมา ผมวางสไลม์ที่ตัวโตขึ้นเพราะมีดวงตาลงกับพื้น ก่อนจะกล้ำกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก
เสียงโครกครากดังที่ท้องไม่หยุด ก่อนที่จะรู้สึกปวดหนึบ ข้างในท้องร้อนขึ้นมาเรื่อยๆ จนสั่นไปทั้งตัว
"แค่กแค่ก... อืก! เจ็บ"
พอแตะมือลงที่ท้องกลับพบว่ามันนูนขึ้นมาหน่อยๆ ทำเอาเหงื่อแตกพลั่ก
"ทะ ท้อง งั้นเหรอ?"
คะ แค่ท้องสไลม์ก็หดหู่มากพอแล้ว แต่นี่.... ถ้า ถ้าท้องสัตว์ประหลาดตัวนั้น ถ้าเกิดออกมา จะต้องถูกมันแหวกท้องแน่ๆ
ทั้งๆที่คิดว่าจะเป็นแบบนั้น แต่ไม่นาน หลังจากนั้นสองชั่วโมง ผมก็คลอดเจ้าตัวเล็กนั่นออกมา ร่างกายที่เหมือนงูสีเทานั้นเลื้อยเข้ามาซบที่ผม หน้าตาน่าเกลียดจนแทบจะเป็นบ้า
“อึ๊ก… อย่า ออกไปห่างๆเลยนะ”
ผมดันเจ้าตัวเล็กที่ซบลงข้างตัวออกอย่างรังเกียจแต่มันกลับแผดเสียงขู่ ไม่ใส่ใจที่ผมไล่นอนหลับอยู่ข้างกายทั้งอย่างนั้น
พอตอนนั้น ก็เข้าใจแล้ว ว่าเครื่องในสีทองนั้นคือสิ่งที่ทำให้เขามีมดลูก มีสารดึงดูดฮอโมนของสัตว์บนเกาะนี้ และ ผมก็ถูกหมายตาจากสัตว์ทุกชนิทบนเกาะ เพื่อที่จะเอาไว้เป็นแม่พันธ์ ผลิตลูกหลานออกมา
...
การคลอดมันอยู่ที่บทนำละนา... 555555 ตอนหน้ามีผจญภัยน่าตื่นตาตื่นใจ แค่กๆ มันแค่เริ่มเท่านั้นเอง นี่มันแค่เริ่มเอง หึหึ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
แอบคิดว่าตอนที่เพื่อนให้กินเครื่องในสีทองนี่จงใจหรือเปล่า (ส่วนที่ดูปลอดภัยดันไม่ให้กิน ฮา)
อย่ารังเกียจลูกเลยนะ (ถึงจะหน้าตาออกมาเป็นสัตว์ประหลาดแต่ยังไงก็ลูกนะ)
หวังว่านายเอกของเราคงไม่ได้เป็น แม่ของสัตว์ประหลาดทั้งเกาะนะ ฮึ่ม
-
รอต่อไป
-
สงสารสไลม์
-
สไลม์ตัวน้อย น่าร๊ากกกก
:-[ :-[
-
ดีใจที่น้องสไลม์รอด ฮือ
-
รอจ้า
-
มาปูเสื่อรอ
-
อยากอ่านต่อ
-
ดีใจเด็กน้อยสไลม์ยังรอดมาหนึ่งหน่อ
-
เครื่องในเกี่ยวจริงๆ ด้วย
สรุปนี่คือพระเอกของเราใช้ไหมคะ ฮา รู้สึกสงสารนายเอกขึ้นมาเลย
ดีใจที่สไลม์น้อยรอดนะคะ เป็นเพราะแช่ในเลือดไก่หรือเปล่า
ติดตามค่ะ
:pig4: :pig4:
-
ใจหายมากค่ะ ตอนสไลม์น้อยโดนตีโฮฮฮฮฮฮฮ
-
มีลูกอีกแล้ว ส่วนนี่พระเอกจริงๆหรือเปล่าคะ
-
แอ้ะ :-[
มีสามีทั้งเกาะไหมคะ ช๊อบชอบ 55555555
เรื่องนี้ทำให้รสนิยมเปลี่ยนไป !
มาต่อเร็วๆนะ มีเด็กน้อย(?) ตาดำๆรอเรื่องนี้อยู่
-
นึกว่าสไลม์น้อยจะไม่รอดแล้ว ดีใจจุง
แล้วนี่นายเอกเราจะรักลูกไม่เท่ากันหรือเปล่า งูน้อยคงเป็นลูกชังสินะ ถถถ
-
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
สไลม์อมตะแล้ว วะฮะฮ่า :hao6:
-
สนุกมากมาย
..........ห้ามทิ้งนะ
............ห้ามทิ้ง
-
เมื่อไหร่ตอนใหม่จะมา เค้ารอที่ท่าน้ำทุกวันเลย
-
เมื่อหร่จะมาหว่า เรารอคอยมุกวันเลยนะ
-
รออยู่นะค้าาาาาา
-
:o8: :o8: :o8: :o8:
-
08.1
สภาพอากาศตอนนี้ค่อนข้างจะเย็น เสียงเหนอะหนะจากเมือกของเถาวัลย์ดังขึ้นเป็นระยะอยู่ตรงตรอกหินกว้าง ตอนนี้ผมนั่งพิงเซริอยู่ ดวงตาสีแดงฉานนั้นมองลงมา ตัวมันโตขึ้นมาก ดูเหมือนมันจะรู้ว่าผมหนาวถึงได้โอบอุ้มผมเอาไว้ในตัว เจ้าสัตว์ประหลาดตัวเล็กตัวนั้นโตขึ้นเพราะลอกคราบ เกือบจะสูงเท่าๆตัวใหญ่นั่นแล้วแต่ที่น่าตกใจก็คือ สิ่งนั้น มันทำให้ผมถึงกับอึ้ง ไม่รู้ว่ามันทำได้ยังไงขณะที่ตัวใหญ่นั้นเดินด้อมๆมองๆตามโขดหิน
"นะ... หนาว... หนาว..."
เสียงแหบแปร่งๆนั้นดังขึ้น มันเลียนแบบตามที่ผมเคยพูดไปเมื่อกี้
ผมจ้องมองมันอย่างไม่วางตา หลายวันมานี้ก็จริงอยู่ที่แทบจะประสาทกินเพราะเอาแต่พูดคนเดียวอยู่ตลอด ต่อให้พูดกับสัตว์ประหลาดตัวนั้นไปมันก็ตอบไม่ได้ กับเซริเองถึงมันจะเข้าใจก็ตามที แต่มันก็พูดไม่ได้ ต่างจากตัวข้างหน้านี้ที่อยากจะเข้ามาใกล้ๆผม แต่กลับไม่กล้า สีตามตัวเป็นสีน้ำเงินเข้มเหลือบทอง หรือสีของมันต่างกันงั้นเหรอ? ผมขยับตัวออกมาจากตัวของสไลม์ ก่อนจะเข้าไปใกล้มันที่นั่งอยู่ตรงข้ามกองไฟกองใหญ่ คุกเข่าลงกับพึ้นหินสากๆจากนั้นก็มองหน้ามัน
"จะ... จับได้มั้ย?"
มือที่เอื้อมออกไปสั่นเทา ผมใช้มือลูบไปที่หางของมัน กระดูกสีขาวนั้นขยับขึ้นเบาๆก่อนจะนิ่งไปมันแข็งราวกับเหล็กแถมยังอุ่นอยู่
"จับ...ด้าย มั้ย?"
สัตว์ประหลาดสีน้ำเงินตัวนั้นเปร่งเสียงออกมา มันยื่นมือมาจับที่ไหล่ของผมก่อนจะดึงเข้าไปใกล้ๆ ลิ้นสีดำมะเมื่อมยื่นออกมา รู้สึกได้ว่าใบหน้าของผมซีดลง
"มะ... ไม่!"
ผมผลั่กมันออกไปให้ห่างก่อนที่ร่างกายจะล้มลงกับพึ้นภาพเมื่อเช้ายังคงอยู่ในหัว ภาพของเจ้าตัวใหญ่นั้นมันมีเซ็กส์กับผม อวัยวะเพศใหญ่แบบนั้นทำให้ทางด้านหลังของผมฉีกจนเลือดมะลักออกมา แต่ยังดีที่มันหายทันคาดว่าต่อไปมันคงจะทำกับผมเรื่อยๆ เหมือนกับสไลม์... จะว่าไป สไลม์พวกนั้น... ที่อยู่ในถ้ำ เสียงมันขู่ฟ่อราวกับไม่พอใจก่อนจะจ้องมาทางผมเขม็ง แต่ผมกลับไม่สนใจรีบขยับหนีเข้าไปหาเซริที่ทำท่าขู่เหมือนกัน เจ้าสองตัวนี้ไม่ถูกกันไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่ว่าเซริมันไม่ตายต่อให้ฟันเข้าก็สามารถฟื้นหูร่างกายได้ อาจจะเป็นเพราะไข่มันแซ่น้ำอยู่ ที่นี่ผมไว้ใจพวกมันสองตัวไม่ได้เพราะพวกมันจ้องแต่จะจับผมมีเซ็กส์ตลอดเวลา
แต่ถึงจะพูดแบบนั้น... แต่เซริเองก็แทบจะไว้ใจไม่ได้เหมือนกันนั่นแหละ
กิ๊ว~
ดูเหมือนมันจะสะใจอยู่นิดหน่อยที่ผมเข้าไปหามันแทนที่จะอยู่กับอีกตัว ร่างกายถูกดูดเข้าไปภายในตัวของมันร่างกายนุ่มนิ่มนั้นขยับไปมาเบาๆ ความอบอุ่นนั้นแผ่ซ่านไม่ทั่วทั้งร่างกาย ก่อนที่ผมจะสะลืมสะลือ
"...กิ๊ว"
เสียงร้องของสัตว์ประหลาดตัวนั้นดังขึ้นเป็นระยะ ก่อนที่ผมจะหลับไป
แหมะ แหมะ
มือนุ่มๆยืดยุ่นลูบลงมาตรงหน้า ผมตื่นขึ้นมาอีกทีเมื่อเห็นว่าสไลม์มันกำลังจะปลุกผมให้ตื่น ผมหาวหวอดออกมาก่อนจะขยับตัวภายในตัวของเซริอบอุ่น พอหันตะแคงไปกลับเจอสัตว์ประหลาดตัวสีน้ำเงินนั้นนอนอยู่ข้างๆ ดวงตาสีดำสนิทนั้นจ้องมา ให้ตายสิ... ไม่เห็นจะต้องจ้องกันขนาดนี้เลย
"เช้าแล้วเหรอ?"
"...เช้า แล้ว...ว ว"
ผมขมวดคิ้วขุ่นมองไปที่สัตว์ประหลาดตัวสีน้ำเงินนั้น มันเรียนรู้เร็วแถมยังฉลาดด้วยมิน่าถึงได้จับผมกลับมาได้ตลอดเวลาที่จะหนี
"ตะวันยังไม่ขึ้นเลย"
แถมยังมืดอยู่ด้วย
กิ๊ว...
เสียงร้องของเซริดังขึ้นเบาๆ ก่อนที่มันจะขยับตัวเล็กน้อยความอุ่นในตัวแผ่ซ่านออกมา ทำให้ร่างกายอบอุ่น
"อย่าปลุกสิ..."
"ขอ... โทษ ษ..."
สัตว์ประหลาดตัวใหญ่นั้นหมอบลงกับพึ้นก่อนจะกระพริบตาปริบๆ น่ากลัว... มากกว่าจะน่านักเสียอีก
"เด... ม่อน"
"..."
ผมพึมพำออกมา ถึงแม้ว่าจะกลัวมันก็ตามแต่ แต่ว่าคิดว่ามันคงจะไม่ทำอะไรผมถ้ามันจะทำมันคงทำไปแล้วละ
"เดม่อน"
ดวงตาของมันใสกิ๊กจ้องมาทางนี้ก่อนจะวาววับขึ้นมา มือผมที่ยื่นออกไปลูบที่กรงเล็บคมของมัน
"ผมชื่อ... น้ำ"
"น... น้ำ...า า"
เสียงแหบของมันดังขึ้นเบาๆก่อนจะขู่ฟ่อเหมือนดีใจ ผมมองมันยิ้มๆ
มันก็ไม่ได้เลวร้ายเท่าไหร่ ถ้ามันจะเรียกชื่อของผม
...
มาสั้นๆ 5555 พอดีกำลังดูหนัง กร๊ากกกก :hao7: เลยแบบ จะไปก็ไปไม่สุด จะหยุดก็หยุดไม่ได้ เอาไปชักครึ่งก่อนนะครับไว้จะมาต่อ (*¯︶¯*) ฝันดีครับ
-
น้อยไปปป กว่าจะมาต่อก็นาน ขออีกกกกกก :ling3:
-
นายเอกกับอีกสองหนุ่ม(?) รอต่อไปปป
-
:mew1:
-
:hao3:
-
ดีใจจังมาต่อแล้ว
น้ำไม่ตั้งชื่อให้ลูกอีกตัวเลยอ่ะ น่าสงสาร
ปล อ่านแล้วสับสนอ่ะค่ะ สรุปสัตว์ประหลาดตัวพ่อสีน้ำเงิน ตัวลูกสีทอง? แล้วพูดได้ทั้งสองตัว?
-
สั้นไปจริงๆด้วยย ขอสงสัยด้วยคนค่ะว่าสรุปตัวที่น้ำคุยด้วยนี่คือพระเอกใช่มั้ย เดม่อน?
-
อ่านไปก็ลุ้นตลอด จะเจอกับอะไรอีก
-
รู้สึกว่าเริ่มน่ารัก 5555
ชอบสไลม์อ่ะ แต่ไอ้ตัวนั้นก็แอบน่ารักนะ
-
เย้ มีเพื่อนคุยด้วยละ
อันนี้ตัวที่คุยด้วยคือตัวลูกหรอ เหรอตัวพ่อ
-
รอต่อไป ยาวๆที :katai1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ดิ้นนนนน
-
ค้าง :ling1: มาต่อเร็วๆนะคะ
-
ค้างงงงสั้นนนน :ling1: :ling1:
-
ระ รีบมาต่อเถอะ plzzzzzz!
ที่คุยนี้ตัวพ่อเหยอ? รึไม่ใช่?
-
:o8: :o8: :o8: :o8: งง???
-
08.2
ผมตื่นขึ้นมาอีกทีก็เกือบจะถึงตอนเที่ยง แสงอาทิตย์สาดส่องเข้ามาภายในถ้ำผมนั่งมองปลาแถวน้ำตกที่ไหลลงไปยังชั้นใต้ดิน อาจจะเป็นไปได้ว่าตรงนี้น่าจะเชื่อมกับทะเล แต่ต่อให้เชื่อมต่อกันก็ไม่ได้หมายความว่าจะกลั้นหายใจได้นานขนาดนั้น
ผมเหยียดร่างกายจากนั้นค่อยเดินข้ามไปที่เกาะตื้น ต้นไม้เผือกที่อยู่กลางเกาะเล็กๆตรงหน้าตรงกับช่องทางออกพอดี
"แม่..."
"ผมไม่ใช่เเม่"
เดม่อนเรียกผมแบบนั้นเจ้าตัวสัตว์ประหลาดสีน้ำเงินที่ผมเกิดออกมามันเดินตามหลังผมติดๆ ส่วนตัวที่ข่มขืนผมมันออกไปล่าสัตว์แล้วไม่เห็นตั้งแต่เมื่อเช้า
"ทำ... หน่อย...ย ขอ... ทำ"
"ไปทำกับเซริสิ!"
ผมหันไปด่ามันอย่างโมโห ไอ้เจ้าตัวนี้... มันสูงแค่เมตรเดียว ยังไม่โตเต็มไว แถมยังพูดได้อีกไม่เหมือนอีกตัว หรือว่าสัตว์ประหลาดพันธ์นี้มันจะพูดได้ก็ต่อเมื่อมนุษย์คลอดออกมา เจ้าตัวที่อยู่บนเรือก็กรี๊ดได้แบบผู้หญิง แถมบางตัวก็พูดได้ เป็นไปได้ว่ามันเรียนรู้
"แ... แม่"
"โถ่เอ้ย! เดม่อน หัดเงียบๆซะทีสิ"
พอตะคอกออกไปแบบนั้นมันก็คอตกหันไปไล่ฆ่าปลาที่ว่ายอยู่ในน้ำ ผมถอนหายใจออกมาเบาๆให้ตายสิ... พอเจ้าตัวใหญ่นั้นไม่อยู่ก็ชอบมาเกะกะส่วนกลางของเพศชายนั่นก็บวมขึ้นๆแล้วก็มาคลอเคลียผมอยู่ตลอด พวกสัตว์พวกนี้นี่มันคงไม่รู้ว่ากาเสพสมกับสายเลือดเดียวกันมันผิดสินะ
"เซริ ทำอะไร"
กิ๊ว
เจ้าตัวสีแดงนั้นนั่งแหมะลงกับพึ้นหลังต้นไม้ พอผมเข้าไปใกล้มันกลับดีดตัวหนี มันมองมาที่ผมแปลกๆก่อนที่จะคลานหนีไป
"เป็นอะไรของมัน... อ๊ะ เดม่อน?"
กรร
สัตว์ประหลาดตัวสีเทานั้นเดินเข้ามาจากทางด้านหลัง ผมแทบจะไม่ได้รู้ตัวด้วยซ้ำมันยกผมขึ้นอุ้มก่อนที่จะพาเดินข้ามออกมาจากต้นไม้ต้นนั้น พามาวางไว้ที่เถาวัลย์
"จะ จะทำอะไร?"
"พ่อ... บอกว่า อยากทำ..."
เดม่อนตัวที่อยู่ข้างๆนั้นพูดออกมาเบาๆ ผมส่ายหน้าดิกเมื่อได้ยินดั่งนั้น
"ไม่ ไม่ ไม่! อย่างน้อยก็ทำให้ดุ้นนั่นเล็กลงก่อนไม่ได้รึไง!? เห็นมั้ยว่าก้นมันฉีกนะ มันเจ็บนะ แล้วกับตอนคลอดด้วย แล้วนี่... ตัวอื่นหายไปไหนหมด!"
ถึงผมจะถามออกมาแบบนั้นก็ตามทีแต่มันคงจะไม่เข้าใจ ผ่านมาหลายวันที่อยู่ที่นี่ผมเริ่มปรับตัวได้นิดหน่อย ย้ำว่าแค่นิดหน่อยจริงๆอันอื่นนะพอรับได้ แต่ที่จะรับไม่ได้คือเจ้าตัวนี้นั่นแหละที่มันชอบมีอะไรกับผมนะ ตัวอื่นก็ไม่ใช่ว่าไม่อยากแต่พวกมันแค่ทำไม่ได้ ตอนนี้คลอดออกมาได้ห้าตัวแล้ว แต่ละตัวพูดได้ทั้งหมด ยกเว้นเจ้านี่ตัวเดียว แล้วผมก็ไม่คิดจะตั้งชื่อให้มันด้วย
กรร
"..."
สองพ่อลูกนั้นหันไปคุยกันโดยส่วนตัว ข้างหลังผมเห็นตัวอื่นๆกระโดดลงมาจากทางออก เพราะงั้นถ้ารวมสองตัวนี้เข้าไปมันก็จะเป็นเจ็ดตัว คิดไม่ถึงเลยจริงๆว่าจะรับได้ ไอ้ที่การเป็นแม่พันธ์ให้พวกนี้นะ ก็รู้อยู่หรอกว่าถ้าออกไปก็คงจะไม่ต่างกันแต่... ยังไงก็ไม่ชอบอยู่ดี
"...อึ๊ก"
ขาของผมถูกแยกออกจากกันกว้าง อวัยวะเพศของมันนั้นผลิออกมาเป็นเหมือนดอกไม้ ท่อนกายหดลงราวกับว่าปล่อยลมออกไม่รู้ว่าเดม่อนพูดอะไรออกไปมันถึงได้ทำแบบนั้น ท่อนรักสีดำมะเมื่อมใหญ่กว่าของผมมาก แต่ก็ใกล้เคียงกับของมนุษย์ช่องทางลับตอบสนองโดยการปล่อยน้ำสีใสนั้นออกมา
"ดะ เดม่อน... ออกไปสิ จะมาดูทำไม!?"
ผมผลั่กหัวของมันออกไป แต่มันกลับขยับเข้ามาใกล้อีกกว่าเดิม
"ศึก...ษา อีกไม่นาน... น พ่อ บอกว่าพวกเราจะทำได้ รอ...ออ ให้โต ขึ้น..."
"ไม่... มีทาง อ๊ะ อึ๊ก"
ซึบ
แก่นกายร้อนๆนั้นซำแรกเข้ามาภายในท้องจู่ๆมันก็คว้าเอารากไม้ที่ฝังลงดินนั้นขึ้นมายัดใส่ปากผม พอเบือนหน้าหนีลิ้นของเดม่อนก็เบียดเข้ามาในปาก ทั้งร่างกายถูกรัดเอาไว้โดนลูบไล้จนร่างกายซาเหน็บ ร่างกายบิดเร้าอย่างห้ามไม่อยู่จนเผลอกลืนน้ำที่ไหลออกมาจากรากต้นไม้นั้นเข้าไปไม่นานนักร่างกายก็ร้อนวูบวาบจนน่าตกใจ
"อ๊า... อ๊ะ เดี๋ยว มันรู้สึก แปลกๆ...อึ๊ก"
ขณะที่เจ้าตัวใหญ่นั้นกระแทกเข้าออกร่างกายเริ่มสั่นจนน่ากลัวผมหอบหายใจถี่ผลั่กมันให้ออกไปให้ห่างแต่ทว่าเนื้อที่เหมือนดอกไม้พวกนั้นกลับยึดสะโพกเอาไว้แน่น
สวบ
"อ๊า... ไม่ อึ๊ก เดม่อน ออกไป"
ส่วนกลางกายขยับเข้าออกถี่ระรัวจนผมหอบหนัก สมองรู้สึกมึนงงขึ้นมาดื้อๆก่อนที่จะเผลอคว้าเดม่อนเข้ามาใกล้ ลิ้นสีดำลื่นนั้นสอดเข้ามาในปากจากนั้นก็เลียไปตามกระพุ้งแก้มช้าๆเป็นลำดับ
"อื้อ... มะ ไม่ไหว ไม่ไหวแล้ว"
ผมเผลอกระแทกสะโพกสวนไปจนแก่นกายเข้ามาลึก ซนกับมดลูกที่อยู่ในท้องเถาวัลย์พวกนั้นเริ่มปล่อยตัวผมออก ไม่นานก่อนที่ผมจะผลั่กเจ้าตัวใหญ่นั้นลงไปเอง ปีนขึ้นคร่อมมันอย่างไม่กลัวก่อนจะขยับสะโพกขึ้นลง
"ร่างกายมัน... อ๊ะ ร่างกายมันอยากได้อีก จะเอาอีก"
กรร
เดม่อนที่อยู่ด้านหลังเอาแต่เรียกแม่ๆ มันเข้ามาประกบจากทางด้านหลัง เอวถูกกรงเล็บนั้นยึดเอาไว้กระดกสะโพกใส่กันอย่างไม่ลดละ ยิ่งมากเท่าไหร่ก็ยิ่งไม่พอ หายใจแทบจะไม่ทัน
สวบ สวบ
"อ๊ะ อ๊า...! ฮึก"
ตั้งแต่ที่ถูกทำมา ไม่เคยมีใครไหนๆที่เป็นแบบนี้แบบนี้... มันแปลก สัตว์ประหลาดตัวที่เหลือไม่ได้หันมาสนใจเพราะมันยังตัวเล็ก เล็กกว่าเดม่อนหน่อยหนึ่ง พวกมันกำลังเล่น จับเอาสัตว์ต่างๆมาฆ่าที่นี่ แล้วก็เอาไปทิ้งเหมือนกับเด็กที่เล่นของเล่น เสื้อผืนเดียวที่พันรอบเอวถูกดึงออก เดม่อนเข้ามาจากทางด้านหลังใช้อวัยวะเพศของมันถูที่ต้นขา
"แม่... แ...แม่"
ถ้าเป็นเมื่อหลายวันก่อน ผมคงสติแตกถ้าเจอภาพคนมาร่วมรักกับสัตว์ประหลาดแบบนี้ แต่เหมือนพวกนี้จะไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิด พงกมันทุกตัวบนเกาะเป็นตัวผู้ ที่กำลังจะสูญพันธ์เพราะแบบนั้นถึงได้หาแม่พันธ์เพื่อผลิตลูกหลานเผ่าของตัวเองออกมาไม่รู้ว่าทำไมถึงรอด และ ถูกเลือก
"อ๊ะ อ๊า... อึ่ก"
เป็นครั้งแรกที่จูบมันแบบนี้ ฟันคมกริบนั้นบาดมาที่ผิวแก้มก่อนที่แผลจะได้หายไป ผมดูดลิ้นของมันรางกับว่าเอร็ดอร่อย มีแต่กลิ่นเลือดที่ลอยออกมาจากปากของมัน กลิ่นคาวแต่ก็หอมนั้นทำเอาสมองปั่นป่วน ยอดอกถูกบีบคั้นโดยเถาวัลย์ที่ยื่นตัวออกมา แรงกระทั้นถี่เข้าออกจนเกิดเสียงน่าอาย ดวงตาพร่าเห็นแต่ม่านน้ำตาที่ไหลลงมาบดบัง ภาพตรงหน้าเป็นใบหน้าของสัตว์ประหลาดสีเทาเข้มที่ขู่ฟ่ออย่างดีใจ
"อ๊ะ... อึ่ก!"
พร่วด
น้ำเชื้อของมันถูกส่งเข้ามาภายในท้องจนบวมเป่ง ผมกัดฟันกรอด เหมือนกับมีอะไรมาจั๊กจี้ข้างใน เสียงกุกกักจากด้านหลังดังขึ้น พอหันไปมองกลับเห็นว่าเดม่อนกำลังลอกคราบ ครั้งที่สองแล้วกับครั้งนี้ เยื่อผิวของมันลอกออกมาเป็นาสีน้ำเงินขุ่น แต่ตอนนี้ร่างกายของมันทั้งหมดเป็นสีแดงเข้มอมเลือด มันหันมาทางนี้กางกรงเล็บออกกว้างก่อนที่จะใช้กรงเล็กนั้น ฟันมาที่หัวของเจ้าตัวสีเทาตรงหน้า
ฉึก!
ซ่า
เสียงหินที่ถูกกัดกร่อน เลือดของมันสาดกระเช็นไปทั่วโดนมาที่ร่างกายของผม แต่แปลกที่มันทำอะไรไม่ได้ ผมมองอย่างอึ้งๆหันไปมองสัตว์ประหลาดตรงหน้า
"ทะ... ทำอะไร?"
ไม่เคยคิดมาก่อนว่าเดม่อนจะมีนิสัยแบบนี้ ปกติแล้วจะชอบอ้อนเป็นเหมือนเด็ก แต่พอลอกคราบออกมากลับกลายเป็นตัวอื่นไป มันมองมา ด้วยดวงตาสีทองนั่น ก่อนที่จะเอ่ยปาก
"ร่างนั้นใช้ไม่ได้ ก็มัน... พูดไม่ได้ ก็เลยต้องกำจัด"
เสียงแหบแต่ทุ้มใหญ่นั้นฟังดูแปลก ผมถูกยกขึ้นออกมาจากร่างของศพนั้น ตอนนี้สับสนไปหมด ทั้งมึนงง และ ไม่เข้าใจ ก่อนที่ร่างกายจะถูกจับวางที่เถาวัลย์ตามเดิม
"ไม่เข้าใจ พูดอะไร?"
"เผ่าพวกเรา ทุกตัวเชื่อมต่อกัน จิตวิญญานเดียวกัน เพียงแค่มีหลายร่าง ข้ายังไม่พอ น้ำ ตอนนี้ข้าพูดได้เพราะลอกคราบโตเต็มวัย ทุกตัวเมื่อลอกคราบ ก็จะเชื่อมต่อกัน ในเผ่านี้ มีจิตวิญญานเดียวกัน"
ก็พอจะเข้าใจในสิ่งที่พูดออกมา หมายความว่า ตัวเมื่อกี้ที่ตายก็แค่เหมือนเป็นหุ่น? จิตวิญญานที่เหลือตัวเดียวอย่างสัตว์ประหลาดตัวนี้ ก็แค่ย้ายร่างมาที่ร่างนี้
"แล้ว... เดม่อนละ?"
"ไม่เคยมี... ตั้งแต่แรก นั่นก็คือข้า"
ผมขมวดคิ้วแน่น... ที่ผ่านมานี่ ไม่เคยมีงั้นเหรอ...
"แต่เพราะเจ้าอุจส่าห์ตั้งให้ ข้าก็จะใช้มัน"
"ทำไมถึงพูดได้คล่องขนาดนี้"
แผล็บ
ผมดันอกของมันออกห่างเมื่อมันเลียลงมาที่แก้ม ยังคงสับสนไม่หาย
"พอโตเต็มวัยก็จะรู้มากขึ้น เพราะเราเติบโตมาด้วยธรรมชาติ ที่พูดได้เพราะ เกิดมาจากมนุษย์"
กรงเล็บคมนั้นชี้มาที่ท้องเบาๆ
"อึ๊ก... พะ พอแล้ว ไม่ใช่ว่าจะทำวันละสองครั้งเหรอ?"
ผมถามกลับอย่างหวั่นๆเมื่อมันเริ่มปลุกเร้าผมอีกครั้ง
"นับจากนี้... ต้องตามใจตัวผู้เช่นข้า"
ตะ ตามใจอะไร... ยังไม่พอใจอีกรึไงกัน
"อึ๊ก... อ๊ะ"
อวัยวะเพศนั้นจ่อมาที่ปากทาง ก่อนที่จะดันเข้ามาเบาๆ มันใหญ่เท่าเมื่อกี้ยังดีที่ไม่เหมือนตอนแรกที่ทำกันถ้าขนาดแค่นี้ก็พอจะรับไหว
"ยิ่งสมสู่เท่าไหร่ ยิ่งรับน้ำเชื้อของข้ามากเท่าไหร่ ร่างกายของเจ้าก็จะยินยอมเพียงแต่ข้า"
"ฮ๊า... อ๊ะ อ๊ะ"
"หรือเจ้า อยากให้ข้าเล่นบทเป็น ลูก? เรียกเจ้าว่าแม่ แล้วสมสู่ร่วมสายเลือด?"
"มะ ไม่ใช่"
คำพูดนั้นทำเอาผมหน้าแดงวาบ ทำไม... ถึงทำเบาๆแบบนี้ มันขยับเข้าออกเบาๆราวกับว่ากำลังถนอมผมอยู่ นั่นยิ่งทำให้รู้สึก แปลก
แซ่ก แซ่ก
กิ๊ว
กลางดึก ไม่ค่อยจะมีตัวไหนอยู่ นอกจากผม และ เซริที่นอนอยู่ด้วยกัน เสียงต้นไม้ที่สั่นไหวเพราะแรงลมนั้นเริ่มถี่ขึ้นเรื่อยๆ ผมหันไปมองที่ปากถ้ำ ดวงจันทร์ทำให้มองไม่เห็นอะไรเลย
ฟุ่บ แผละ!
ก่อนที่อะไรดำๆสี่ห้าตัวจะหล่นลงมาข้างล่างนี้ ไฟที่ก่อไว้นั้นก็ไม่ได้ให้แสงสว่างมากพอที่จะเห็นได้ ผมเพ่งมองไปที่พวกนั้น
"เดม่อน?"
กิ๊ว
กิ๊วว
"... สไลม์?"
...
ช่วงนี้ไม่ค่อยว่าง แถมยังไม่สบายอีก เป็นหข้ได้ห้าหกวันละ เหนื่อย... 555555555 ติดตามตอนต่อไป~
ปล. ถ้าจะให้บอก ก็คือ สัตว์ประหลาด ตอนนั้นมีสองสี สีเทาคือตัวใหญ่ พูดไม่ได้ แต่ตัวลูก สีน้ำเงิน พูดได้เพราะคลอดออกมาจากคนที่พูดได้ เพราะได้ยินส์ของคนมา ถ้างงอะไรถามได้เลยครับ ไว้จะมาตอบตอนต่อไป
-
ว้ายยยยย ลูกๆสไลม์ ตามมาช่วยเหรอ?!
กลัวจะโดนฆ่ามากๆเลยอ่า จะไปสู้อะไรกับเอเลี่ยนได้ :ling3:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ลูกๆมาช่วย?
-
คือ...ตอนนี้ตัวสีแดงแล้วใช่ไหมคะ และสไลม์ห้าตัวก็ลูกๆ เก่า มาตามกลับไปหรือยังไง
-
โอ๊ยยยยย สไลม์มาตามกลับแล้ว
น่ารักอ่ะ
-
เดม่อนอย่าฆ่าลูกสไลมนะ
-
:o8: :o8: :o8: :o8:
-
เปิดตัวสไลม์! ตึงตึงตึงตื่งงงง ฮ่าๆ
-
o13 ชอบจะรอนะมาเร็วด้วย555หวังว่าคงจะไม่ฆ่ากันใช่ไหมไม่อย่ากให้น้ำถูกสัตว์ตัวอื่นจับไปอีกอะจะรออออออออ
-
โอ๊ะ...สไลบุก
-
ชอบเรื่องนี้มากเลย อย่าทิ้งช่วงนานสิ คนเขียนรีบมาต่อเร็วๆน้าา เ
เปิดเข้ามารออ่านทุกวันเลย คิดถึงเเล้วววว :ling1: :ling1: :ling1:
-
09
กิ๊ว
"ส... สไลม์?"
เจ้าตัวนุ่มนิ่มพวกนั้นเคลื่อนตัวเข้ามาหาผมช้าๆก่อนที่จะร้องอย่างดีใจ ตัวสีชมพู สีฟ้า สีม่วง และ ทองนั้นพุ่งเข้ามาหาผมก่อนที่จะใช้ลิ้นนุ่มๆของมันเลียมาที่ข้างแก้มผมเบาๆ
"มะ มาทำอะไรที่นี่"
ผมกอดหมับเข้าที่สไลม์สีเขียวใสตัวที่เคยเล็กอย่างดีใจพวกมันเองก็ร้องอย่างดีใจเมื่อเห็นผม มาได้ยังไง...
"ตามหาเจอได้ยังไง? มาช่วยเหรอ?"
ผมถามออกไปอย่างดีใจกอดพวกมันที่ขยับเข้ามาใกล้ก่อนที่เสียงพวกมันจะร้องตอบผม
กิ๊ว
"หนีไปซะ ไม่ควรมาที่นี่ ถ้า... ถ้าเดม่อนมาเห็นแล้วละก็ จะต้องแย่แน่ๆ"
ผมดันพวกมันให้ออกไปแต่พวกมันก็ยังดึงดันไม่ยอมหนี ถ้าอยู่ที่นี่จะโดนฆ่า อาจจะโดนเดม่อนฆ่า ที่เซริไม่ถูกฆ่าก็เพราะเซริฆ่าไม่ตายเพราะแบบนั้น จะอยู่ที่นี่ไม่ได้ เสียงกุกกักดังขึ้นมาเมื่อผมหันไปมองเดม่อน และ ลูกๆของมันกำลังกลับมา
"หนี หนีสิ หนีไป!"
กรรร
เสียงคำรามของฝูงสัตว์ประหลาดที่เพิ่งจะเข้ามาดังขึ้นทำให้ผมหันไปมองอย่างผวา เดม่อนกำลังมองมาทางนี้แสยะเขี้ยวคมขู่สไลม์ที่อยู่ข้างๆผม
"ไม่ อย่าฆ่าพวกมันนะ... เดม่อน"
"ทำไมละ...? ทำไมข้าจะฆ่าพวกมันไม่ได้"
เสียงแหบนั้นถามขึ้นมา พลางกางกรงเล็บที่แหลมคมวาววับออกสไลม์พวกนั้นเองก็ตั้งท่าต่อสู้ แม้จะรู้อยู่แก่ใจว่ายังไงก็ไม่ชนะเพราะกรดของพวกนั้นมันสามารถฆ่าพวกมันได้ก็ตามที
"อย่า ไม่เอาอย่าฆ่ามันเลย ขอร้องละ ยอมแล้วจะให้ทำอะไรก็ได้ จะคลอดลูกให้ จะให้เดม่อนทำวันละหลายๆครั้ง เพราะงั้น... ฮึก อย่าฆ่าพวกมันนะ"
ผมถลาเข้าไปดึงแขนของมันอ้อนวอนมันทั้งๆที่มันกำลังขู่ฟ่อๆอยู่ ดูท่ามันจะไม่ได้สนใจผมเลยชักนิดเดียวย่ำเท้าเข้าไปหาสไลม์ที่อยู่ด้านหลังของผม
"ซะ เซริ ช่วยหน่อย ช่วยทีสิ นั่นมันพี่น้องของแกนะ"
ในเมื่อขอจากเดม่อนไม่ได้ผมก็เลยหันไปขอจากเซริที่ยืนมองดูอยู่นิ่งๆ มันเองก็คงต้องการให้สไลม์พวกนี้ตาย... ทำไม ถึงทำเเบบนั้นละ
"เซริ... พา น้ำ...า ออกไป"
ผมโดนผลั่กให้ออกห่างขณะที่ตัวมันกำลังคืบคลานเข้าหาสไลม์พวกนั้น พวกมันร้องกิ๊วๆอย่างน่าสงสารพลางพยายามเข้ามาใกล้ผมทั้งๆที่โดนสัตว์ประหลาดพวกนี้ล้อมรอบอยู่
"อย่า... อย่าทำมัน"
กิ๊วว
เซริพาผมมาอยู่ที่ข้างๆลำธารเล็กๆที่มีเกาะอยู่ใจกลางก่อนที่มันจะกระโดดเข้าไปในวงพร้อมกับตั้งท่าจะจู่โจมสไลม์ตัวอื่นทันที ทำไมมันถึงทำตัวแบบนั้นกัน... นั่นมัน นั่นมันพี่ของแก... นะ
ฉึ่ก!
กิ๊ววว
"ไม่ ไม่!! เดม่อน! อย่าทำนะ!!"
เสียงสวบดังขึ้นสนั่นบาดหูกรงเล็กแหลมคมนั้นกางออกกว้างพร้อมกับฟันลงกับลำตัวของสไลม์ตัวสีทองนั้นอย่างแรงเสียงซู่ซ่าดังขึ้นร่างกายของมันละลายลงไปกับพึ้นทันที
"อย่า... ทำมัน โธ่เว้ย!"
แหมะ
"อะ..."
จู่ๆก่อนที่ผมจะทันได้ข้ามไปอีกฝั่ง น้ำหลายๆหยดเหนียวเหนอะก็หยดลงมาที่แก้มทันที พอผมเงยหน้าขึ้นมองกลับพบกับเสือโคร่งตัวใหญ่สีขาวลายดำเงางอกออกมาจากหน้าผากยาวโค้งตวัดสวยงาม พร้อมกับมันที่แยกเขี้ยวขู่ใส่ผม ปีก... ของมันเหมือนปีกนกอยู่ก็จริงแต่ใหญ่และกำลังจะกระพือลงมาทางนี้ ผมชะงักไปเมื่อในท้องปวดแปร๊บ ขาสั่นระริกทันทีเมื่อน้ำนั่นไหลลงมาอาบต้นขา
"เด... ม่อน"
พรื่บ พรื่บ!
กรรร!
เสียงคำรามของมันดังลั่นถ้ำ ผมมองไม่เห็นอะไรนอกจากพึ้นที่มีหินเล็กๆสะเทือนไปมาลมพัดแรงจนหนาวสั่นมันใช้ขาหน้าของมันตวัดมารั้งเอวผมขึ้นสูงเหนือพึ้น ร่างกายลอยสูงพร้อมกับภาพตรงหน้า พวกสัตว์ประหลาด และ สไลม์ที่หยุดการต่อสู้หันมาทางนี้พอดี
"ชะ ช่วย... ด้วย! ช่วยด้วย...!"
"น้ำ...าา!!"
เสียงสุดท้ายนั้นแผ่วเบาไปตามแรงลมที่สะพัดไปตามปีกที่กระพือ เสือตัวใหญ่สูงเกือบๆสองเมตรนั้นพาผมบินขึ้นสูงจนผมต้องเกาะนิ้วของมันเอาไว้แน่นขนของมันนุ่มแปลกๆถึงแม้มันจะมีกลิ่นฉุนอยู่บ้างก็เถอะ
"อึ่ก... อ๊ะ"
ท้องฟ้ากลางคืนที่มีแสงจากดวงจันทร์นั้นทำเอาผมตะลึงทั้งๆที่ควรจะกลัวแต่กลับเคลิ้มไปกับภาพตรงหน้าทิวทัศน์ก้อนเมฆสีน้ำเงินที่สะท้อนดวงจันทร์นั้นสวยจนผมแทบจะลืมหายใจ ตรงหน้าเป็นเกาะลอยฟ้าที่เคยเห็นอยู่ตอนที่เดินเข้าเกาะนี้ มีถ้ำทางเข้า ต้นไม้ ทุ่งหญ้ากว้าง แม่น้ำใหญ่ที่ไหลลงมาจากเกาะลอยฟ้าตกลงสู่พึ้น
พรื่บ พรื่บ
ตุบ
"อึ๊ก..."
ผมนอนกุมท้องของตัวเองแน่นขดตัวกลมเมื่อมันวางผมลงกับรังของมัน รังที่ทำจากหญ้าเหมือนกับรังนกนั้นกว้างขวางหญ้าไม่ได้ทำให้ระคายเคืองแต่มันกลับนุ่มแปลกๆ ผมหันไปมองหน้ามันหน้าหวาดๆ เสือโคร่งตัวใหญ่ยกเท้าขึ้นมาเลียแผล็บๆเหมือนแมวก็ไม่ปาน เพิ่งเห็นหางของมันที่ยาวเฟื้อยตรงปลายเป็นหางแหลมเหมือนกับใบพัด เท่าที่รู้... เสือก็เหมือนแมว แต่... แต่ผมไม่ยุ่งกับมันดีกว่าไม่รู้ว่าที่มันจับผมมานั้นจับผมมาเป็นอาหารรึอะไรกันแน่ รังก็อยู่ตามผาหินสูงกว่าพึ้นทีราบพวกนั้นไม่มีทางออกไปง่ายๆรองเท้าก็ไม่มีได้เจ็บเท้าก่อนที่จะรอดออกไปได้แน่ๆพอคิดได้แบบนั้นผมก็ถอนหายใจออกมา นั่งกอดเข่าอยู่ตรงมุมมือของรังมันเองก็จ้องมองผมเหมือนกันแต่ทำท่าไม่สนใจขณะที่ในหัวเอาแต่คิดเรื่องสไลม์พวกนั้น... พวกนั้นมัน จะรอดกันมั้ย? หรือว่า ไม่รอดกันเพราะครั้งสุดท้ายที่เห็นก็คือ สไลม์ตัวสีทองถูกฆ่าไปแล้วเหลืออีกสี่ตัวเท่านั้น
ฟู่
เสือโคร่งตัวใหญ่พ่นลมหายใจออกมา กลิ่นคาวเลือดลอยตลบอบอวลไปทั่วจนผมต้องใช้มือปิดจมูกแน่นหางของมันตวัดไปมาก่อนที่จะรวบข้อเท้าผม
"หวา...!"
ร่างกายผมถูกกระชากเข้าไปหามันอย่างแรงร่างกายไถลไปตามหญ้านุ่มๆนั่นก่อนที่ตัวผมจะปะทะเข้ากับหน้าท้องของมันเท้าหน้ากรงเล็บมันวาวสะท้อนแสงยกขึ้นสูงผมหลับตาแน่นคิดว่ามันจะตะปบมาที่หัวของผมแต่ทว่ามันกลับค้วาเอาแผ่นหลังของผมเข้าไปใกล้มัน ตอนนี้ผมมาหยุดอยู่ตรงหน้าของมันความเงียบปกคลุมนอกจากเสียงแซ่กๆจากหางที่ตวัดซ้ายทีขวาที ผมขยับตัวออกห่างจากอุ้งเท้าของมันที่โอบล้อมผมเอาไว้แต่ลิ้นที่ตวัดเลียลงมานั้นกลับโดนจุดสำคัญอย่างหัวนมทำเอาผมสะดุ้ง
แผล็บ แผล็บ
"อ๊ะ อย่า..."
ลิ้นสากๆของมันเลียตั้งแต่ต้นขาจนมาถึงหน้าอกความร้อนจากลิ้นทำเอาผมสั่นเทิ้มใช้มือยกปิดหน้าปิดตาของตัวเอง ต้นขาถูกแยกกว้างอัตโนมัติก่อนที่ลิ้นอวบหนาเปียกซึ้นน้ำลายนั้นจะซุกไซร์ไปตามขอบปากทาง
"อ๊า... อึ๊ก"
ผมรวบกอดเท้าหน้าของมันแน่นทั้งโดยโดนลูบไล้ด้วยลิ้นจนอุ่น แต่ก็ซึ้นจนเกือบจะเปียกเหมือนกันตามร่างกายทุกซอกทุกมุมโดยเลียไปทั่วแทบจะไม่มีตรงไหนที่ไม่เปียกน้ำลายของมันคาวเลือดจนผมแทบจะอ้วกออกมาแต่ผมก็พยายามอดกลั้นเอาไว้ ท่อนกายตั้งซันอย่างไม่อาจห้ามน้ำตรงส่วนลับหายไปหมดแล้วมันเลียซ้ำๆติดๆกันสอดลิ้นที่ห่อเข้ากันเข้าไปได้นิดหน่อย ผมใช้มือปิดปากแน่น อุ้งเท้านิ่มทั้งสองกักแผ่นหลังผมเอาไว้ขณะที่ขาของผมกำลังแยกกว้างให้เสือตัวใหญ่นั้นเลียอย่างเอร็ดอร่อย ร่างกายเขยื้อนไปตามเเรงตวัดลิ้นขึ้นลง จนไม่นานนักเมื่อผมทนไม่ไหว ปลดปล่อยน้ำรักจนสาดกระเซ็นบนหน้าท้องพอมันเห็นแบบนั้นก็รีบกวาดลิ้นต้อนเอาน้ำสีขุ่นเข้าปากทันที ราวกับเสียดายหนักหนา
แผล็บ แผล็บ
"อึ๊ก อ๊า... อา"
เมื่อมันหยุดเลียเสร็จ แก้มที่มีหนวดยาวๆนั้นก็ทิ่มลงมาที่แก้ม เสียงครางครือในลำคอนั้นเหมือนแมวไม่มีผิด รู้สึกโล่งใจขึ้นมาหน่อยเมื่อมันไม่ได้กระหายอยากจะกินผมลงท้องไปแบบนี้ แต่ว่า... แล้ว มันจับผมมาทำไมกันละ?
แต่ถึงให้ถามมันออกไปมันก็คงตอบผมไม่ได้หรอกยังไงซะมันก็เป็นแค่สัตว์ ถึงจะเป็นเสือที่มีปีกก็เถอะนะ... นี่คงจะปกติที่สุดในเกาะแล้วละมั้ง
ตามที่เห็นมา... มีทั้งพวกบนบกเช่น ปลาโลมาที่เหมือนคน พวกที่บุกเรือตอนแรก กับ สัตว์ประหลาดที่ไล่พวกผมตอนขึ้นเกาะครั้งแรก พวกสัตว์ในหุบเหว เช่น สไลม์ และ ตะขาบยักษ์ และ พวกสุดท้ายน่าจะเป็นพวกที่บินได้ สรุปคือ น่าจะมีสี่ประเภทคือ พวกบนบก พวกใต้ดิน พวกในน้ำ และ พวกบนฟ้า แล้ว... ที่สำคัญ คือที่นี่ มันเป็นเกาะอะไรกันแน่ทำไมถึงมีสัตว์ประหลาดเยอะขนาดนี้กัน
แผล็บ
"...อื้อ"
เสือตัวนั้นเลียมาที่แก้มของผมขัดความคิดจนผมต้องหันไปมองมันก้มลงมองผมตาใสก่อนจะเลียผมอีกครั้ง และ อีกครั้ง
"พอที... อ๊ะ เหม็นคาวหมดแล้ว"
ฟู่
มันพ่นลมหายใจออกมาอีกครั้งก่อนที่จะหาวหวอดใหญ่ จากนั้นมันก็ตวัดเท้าหน้ามันโอบผมเอาไว้ ผมขยับตัวลงนอนพลางมองหน้ามันอย่างกล้าๆกลัวๆ จะไม่... เขมือบกันใช่มั้ย? ไม่สิถ้าจะกินคงกินตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอแล้วคลไม่พามาที่รังของมันหรอกหรืออาจจะเอามาตุนไว้...
พอคิดไปๆมาๆความง่วงงุนก็เริ่มโถมเข้ามาอีกรอบนี่เป็นครั้งที่สามแล้วที่ถูกพามารังของพวกสัตว์ประหลาดแปลกๆไม่ได้อยากจะหลับแต่ว่ากลับสู้ความง่วงไม่ได้ ผมอิงเข้ากับเท้านุ่มๆของมันหางของมันตวัดมาห่มให้เบาๆ ก่อนที่ผมจะหลับตาลงมีแต่ความมืดที่ปกคลุมจากนั้นก็ได้ยินแต่เสียงลมหายใจของเสือโคร่งสีขาวตัวใหญ่ ไม่นานหลังจากนั้นสติผมก็เลือนลาง แล้วหลับลงไปในที่สุด.
………………………………………………………………………..
มาแล้ววววว ขอโทษที่ไม่ได้ต่อมานานครับ พอดีสัปดาห์ก่อนนั้นไม่ว่าง ขอโทษจริงๆครับ ฮา อ่านในสนุกนะครับ ราตรีสวัสดิ์
-
สั้นมากกก
-
เดี๋ยวๆๆๆ จะสั้นเกินไปแล้ววว :sad4:
-
:z13: :z13: :z13:
-
:hao5: :hao5: :hao5:
-
ตัวที่สามน่าสนใจ ถถถ
-
เง้อออออ สงสารสไลม์ อ่าาาา ไม่ให้ตายได้ไหม :hao5:
-
ทำไมเซริถึงฤาพี่น้องตัวเองอ่า?
รอตั้งนานสั้นจุงเบย แต่ก็ขอบคุณที่แต่งให้อ่านนะคะ
รอๆๆๆ :pig4:
-
นี่สรุปว่าเธอจะท้องกับทั้งเกาะจริงๆใช่มั้ยน้ำาา -..-
-
:o8: :o8: :o8: :o8: น่ารัก
-
:katai1:
-
สนุกกกกก ตายๆๆๆๆ ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะนิยมไรแบบนี้ 555555 คนเขียนเก่งฉิบหายยยยยย
-
อ่านไป สยองไป :katai1:
-
ที่รัก ชอบมาเลยจ้า มีความตื่นเต้น มโนแรงงงงง
-
สนุกมากกกจ้า :katai2-1:
-
10
ผมไม่เคยคิดว่าชีวิตนี้จะต้องมาเจออะไรแบบนี้ การขึ้นเรือเพื่อที่จะท่องเที่ยว ความฝันที่จะได้ใช้ชีวิตแบบสงบสุข แต่ที่ไหนได้ กลับกลายเป็นว่าโดนหมอกสีดำนั้นกลืนกินจนพังทลายไปหมด ผมยืนอยู่ที่หน้าผาของเกาะที่ลอยอยู่บนฟ้า ข้างๆมีน้ำตกสูงที่กระทบลงกับพึ้นข้างล่าง สายตาของผมมองไปที่ชายหาดสีขาว สัตว์ประหลาดเดินกันขวักไขว่เหมือนกับกำลังเดินเล่น รับลมชมวิว มีแต่ตัวแปลกๆ หมูป่าตัวใหญ่มีปรสิตเกาะที่ตาเหมือนหนอนสีม่วงเลื้อยไปมา คนที่มีขาสี่ขายาวสูงเดินเนิบๆ หัวล้าน ตาลึกโบ๋ เล็บยาว และ กีบเท้าเหมือนแพะ มันเดินช้าจนผมแอบหงุดหงิดทั้งๆที่ก็มีตั้งสี่ขา จะลงก็ลงไม่ได้ ถ้าลงไปได้ตายแน่ๆ เสือโคร่งตัวนั้นตอนนี้ไม่อยู่ มันบินไปไหนก็ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อเช้าทิ้งผมเอาไว้คนเดียวบนเกาะนี้
ซ่า
ผมหันไปมองเสียงน้ำที่กระเพื่อมขึ้นอย่างตกใจ แต่ก็ไม่มีอะไรในนั้นนอกจากปลาแปลกๆที่แหวกว่ายไปมาตามน้ำ ความรู้สึกแปลกๆ และ ระแวงเริ่มที่จะคุกคามทันทีเมื่อเสียงกุกกักดังขึ้นเบาๆ
ฮว๊ากกก
ร่างกายสั่นเทิ้ม น้ำตาแทบจะไหลออกมาเมื่อเจอกับปลานั้น ปลาโลมาที่เหมือนคน มันยิ้มกว้างแลบลิ้นสีแดงยาวเฟื้อยไปมา ก่อนที่จะกางแขนออกกว้าง ส่วนล่างของมันแข็งขึงน่ากลัวเป็นสีแดงก่ำ พร้อมกับครีบหลังหูกระพือไปมา ผมถอยออกห่าง ปลาโลมาตัวนั้นที่เจอก่อนที่เรือจะล่ม มันกำลังเดินเข้ามาหาผมช้าๆ ทำไมมันถึงอยู่ที่นี่... มันมาที่นี่ได้ยังไง?
"ยะ อย่าเข้ามา... นะ"
ผมเอ่ยตะกุกตะกักก่อนที่จะก้มลงหยิบหินที่อยู่ใต้เท้ามันเอียงคอมองร้องเสียงต่ำในลำคอก่อนที่จะพุ่งเข้ามาหา
"อั่ก!"
ร่างกายของผมชาเหน็บโดนอ้อมแขนลื่นๆของมันรัดตัวเอาไว้แน่นจนในหัวได้ยินเสียงกระดูกลั่นเอี๊ยด รู้สึกเจ็บที่สะโพกเมื่อมือหนาลื่นๆนั้นบีบจับมา ผมพยายามเบี่ยงตัวหลบสุดแรง แต่มันกลับกัดลงมาที่ต้นคอของผมจนได้กลิ่นเลือด
"อึ๊ก... ไม่ อย่า "
ฮว๊ากก
ผลั๊วะ!
ผมใช้หินที่กไว้ทุบลงที่หัวของมันอย่างแรงเจ้าปลาครึ่งคนนั้นผงะไปก่อนที่จะแยกเขี้ยวขู่
ตุบ!
"โอ๊ยยย!"
กำปั้นของมันทุบลงมาที่หัวของผมอย่างแรงจนผมมึนไปหมดตัวทั้งตัวทรุดลงกับพึ้นไม่คิดว่ามันจะทำกับผมแบบนี้ ก่อนที่ข้อขาของผมจะถูกลากลงไปในน้ำ
"ไม่... อย่า อึ๊ก หะ หายใจไม่ได้ ในน้ำ ไม่ได้"
ครืดด แกร่ก แกร่ก
ร่างกายที่ขรูดกับพึ้นแสบไปหมด เสียงย่ำเท้าที่เริ่มเข้าใกล้แม่น้ำเรื่อยๆนั้นทำเอาผมแทบอยากจะร้องไห้ ทำไมชีวิตต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ ทำไมพวกนั้นถึงต้องตามเอาตัวผมถึงขนาดนี้ ทำไมกัน...
ฮว๊ากก
"ไม่เอา! ปล่อย! ปล่อย!"
ผมใช้แรงเฮือกสุดท้ายถีบเข้าไปที่ขาของมัน สัตว์ประหลาดครึ่งบกครึ่งน้ำตัวนั้นเซไปตามแรงถีบเผลอปล่อยมือผมไป ก่อนที่ผมจะลุกขึ้นวิ่ง แต่ก็แค่วิ่งได้เพียงไม่กี่ก้าว มือหนาจิกลงมาที่กลุ่มผมของผมทันที
"ฮึก... อย่า ขอร้องละ เจ็บ เจ็บนะ..."
ถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้อยากร้องไห้ แต่ตอนนี้เขากลายเป็นคนที่อ่อนแอไปแล้ว อ้อมแขนแกร่งตวัดโอบเอวผมแน่นก่อนที่จะพาเดินไปกลับไปสู่แม่น้ำอีกครั้งผมทั้งดิ้นทั้งถีบสุดแรง แต่ก็ไม่หลุด ฟันคมกัดลงมาที่หลังคอจนเลือดไหลแหมะ ความเจ็บแสบแล่นผ่านทั่วทั้งร่างกายก่อนที่ร่างกายจะเริ่มเย็นขึ้นทีละเล็กทีละน้อย
ซ่า แปะ แปะ!
ผมฟาดมือลงกับแผ่นน้ำ ร่างกายไม่มีแม้แต่แรงที่จะขัดขืนกลั้นเสียงสะอึ้นที่อยู่ในลำคออย่างสุดความสามารถ ระดับน้ำถึงหน้าอกแล้ว แม่น้ำใสนั้นไหลแรงจนจะพัดพวกเราไปกับน้ำได้
"ช่วย... ฮึก ช่วยด้วย...ย ช่วยที อึก อ๊า!"
ฉึ่ก!
ปลายนิ้วที่ฉุ่มเลือดนั้นลอดผ่านหน้าท้องของผม กลิ่นคาวสนิมปนกับน้ำจนแดงฉาน ก่อนที่เลือดจะทะลักออกมา เนื้อหนังติดกับร่างกายไหลออกไปเป็นชิ้นๆ ก่อนที่ลำไส้ของผมจะโผล่ออกมา ผมรีบใช้มือปิดเอาไว้ ความรู้สึกซึ้นแฉะ และ เจ็บปวดแล่นผ่าน ตาพร่ามัวมองไม่เป็นอะไรเลยนอกจากเลือดสีแดงที่ไหลปนกับน้ำ จะตาย จริงๆแล้ว จะตายแล้ว
"แค่ก แค่ก อึก..."
บุ๋ง...
สมองปวดไปหมด ภาพเลือนลางที่เห็นอยู่ไม่ไกลคือมือของตัวเองที่ค่อยลอยห่างออกไปพร้อมกับลำไส้สีสดที่ไหลไปตามน้ำ ทั้งหูที่อื้อ และ จมูกที่แสบนั้นทำให้ทรมานกว่าครั้งไหนๆ
ช่วยด้วย... ช่วยที
บุ๋ง บุ๋ง...
ปลาครึ่งคนตัวนั้นอุ้มร่างที่ไร้สติลอยไปตามแม่น้ำกัดลงที่ลำคอซ้ำๆจนเกิดรอยเหวะหวะพร้อมกับมองปากแผลที่เริ่มสมานกันอีกครั้งลำไส้ถูกมือหนาจับยัดเข้าไป ภายในท้องลูกตัวอ่อนของสัตว์ประหลาดสี่แขนนั้นหลุดออกมาแล้วลอยห่างออกไปช้าๆ มันมองอย่างพอใจ ก่อนที่จะลอยลงสู่น้ำตกที่สูงซัน
"อึก... อื้อ"
สวบ สวบ ซ่า
ร่างกายบางเขยื้อนไปตามแรงกระแทกจากทางด้านหลัง คลื่นน้ำสาดกระเซ็นไปมา หน้าท้องของอีกฝ่ายถูกรองไว้ด้วยสาหร่ายสีเขียวนุ่มท่อนบนนั้นเกยตื้นเข้ากับพึ้นหินในถ้ำ ส่วนท่อนล่างนั้นโดนจับแหวกขาออกกว้างเผยให้เห็นช่องทางลับสีแดงสดที่มีน้ำสีขุ่นทะลักออกมา ไหลปนกับน้ำที่มีกลิ่นอายของเกลือ ปลาโลมาครึ่งคนนั้นตั้งหน้าตั้งตากระแทกกระทั้นแก่นกายรูปร่างประหลาดอัดเข้าไปในโพรงลึกของสะโพกกลมอวัยวะเพศเรียวแหลมส่วนปลายนั้นแดงสดราวกับถูกไฟเผาไหม้เหล็กก็ไม่ปาน มันกัดลงที่ต้นคอขาวเป็นรอยซ้ำ รอยเหวอะหวะของเนื้อที่หลุดออกมาจากต้นคอ กัดกินชิ้นเนื้อเล็กๆ และ ดูดเลือดสีสดกลืนลงคอ
"อ๊ะ... อ๊า แฮ่ก แฮ่ก"
พร่วด
ผมสะดุ้งสุดตัวเมื่อรู้สึกถึงน้ำที่ไหลเข้ามาภายในท้องของตัวเอง เหมือนกับท้องมันว่างเปล่า แล้วโดนเติมเต็มด้วยอาหารก็ไม่ปาน ความรู้สึกเย็นเฉียบค่อยๆชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ ก่อนที่จะรู้ตัวร่างกายของผมก็ถูกลากขึ้นมาที่ฝั่งแล้ว
"อ๊ะ... อา"
ตามขาของผมซาจนขยับแทบจะไม่ได้ ปลาโลมา... ผมมองเท้าเปลือยสีเนื้อเหมือนปลานั้นเดินเข้าไปภายในถ้ำด้วยตาที่ยังไม่เปิดกว้างดีนัก ต้องหนี... จริงสิ โดนมันพามาที่ไหนก็ไม่รู้ พอก้มตัวลงไปมองตรงหน้าท้องตรงที่ถูกแทงจนทะลุมาที่ด้านหน้า ปรากฏว่าแผลที่หน้าท้องมันหายดีแล้ว เขาเองก็กำลังจะกลายเป็นตัวประหลาด... ขนาดโดนแทงจนเลือดไหลออกไปเป็นแก้วๆยังไม่ตาย
"ฮะฮะ..."
ผมแค่นหัวเราะออกมา พลางน้ำตาก็ไหลอาบแก้มนอนคดตัวอยู่ที่พึ้นเย็นๆอย่างกับหมดอาลัยตายอยาก โดนปล่อยไข่ทิ้งไว้ แล้ว... ก็หายไปรึไง ผมถอดถอนลมหายใจออกมารู้สึกว่าตัวเองจะด้านชาขึ้นมาก็ตอนนี้ ร้องไห้จนเหนื่อยแล้ว ทำอะไรไม่ได้เลยสักนิด
ผมคลานลงไปภายในน้ำพยายามที่จะหาทางหนี น้ำที่สะท้อนบนเพดานถ้ำส่องแสงเป็นสีสวย แต่ตอนนี้แทบจะไม่มีอารมณ์จะดูเลยด้วยซ้ำ มองไปทางไหนก็เห็นแต่กำแพงถ้ำ มีแต่บ่อน้ำนี้เท่านั้นที่ดูเหมือนจะเป็นทางออกทางเข้าทางเดียว
แปะ
หมับ
แต่ก่อนที่ผมจะได้ลงไปมือลื่นๆที่คุ้นเคยนั้นก็จับหมับมาที่ข้อเท้าของผมก่อนที่จะถูกลากกลับขึ้นบกอีกครั้ง น้ำตาผมปริ่มจะไหลออกมาอีกรอบจากนั้นร่างกายเปลือยของผมก็ขรูดเข้ากับพึ้นหินที่ขลุกขลักจนชา
พรื่บ
ผมเงยหน้าขึ้นไปมองสิ่งที่อยู่เหนือหัว ไอ้ปลาครึ่งคนตัวนั้นมันกลับมาพร้อมกับผ้าสีขาวผืนใหญ่ผืนหนึ่งคลุมมาที่ตัวของผมก่อนที่มันจะดึงผมขึ้นอุ้มขนาบข้างเอวของมัน ร่างกายห้อยโตงเตงเหมือนกับสิ่งของก็ไม่ปาน ความอบอุ่นจากผ้าปูขาวที่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นสีซีดนั้นทำเอาผมสะอึ้นไห้แม้จะมีกลิ่นคาวของเนื้อปลาก็ตามที คิดถึงบ้าน... คิดถึงชีวิตแบบนั้น จะไม่บ่นอีกแล้วต่อให้ยากแค่ไหนต่อให้การดำรงชีวิตในสังคมในป่าคอนกรีดแบบนั้นมันยากเย็นแค่ไหนก็จะไม่บ่นอีกแล้ว
ตามทางที่ถูกพามามีแต่ของใช้ในชีวิตประจำวันที่หาได้ตามห้างชื่อดังในเมืองไทย ปากกาเก่าๆที่มีราขึ้น นาฬิกาตาย จานที่แตกไปครึ่งซีกของใช้ที่คุ้นตาตอนนี้มีค่ามากกว่าอะไรเสียอีกต้องมาอาศัยในป่าที่มีแต่ตัวประหลาดโดนยื้อแย่งเหมือนกับก้อนเชือกที่ถูกชักคะเย่อไปมาแค่คิดก็ปวดใจจะตายอยู่แล้ว
ตุบ
เตียงหลังใหญ่ที่อยู่มุมถ้ำเนื้อผ้าที่ไม่ได้สัมผัสมานานทำเอาผมอยากจะหลับลงที่ตรงนี้แล้วตื่นขึ้นมาอีกทีที่ห้องนอนในบ้าน แต่ มันก็แค่นั้นแหละ สิ่งที่คิดเมื่อกี้มันเป็นความฝันต่างหาก
ผมถอนหายใจ อ่อนแรงกับสิ่งที่เจอก่อนที่ปลาตัวนั้นมันจะขยับเข้ามาใกล้ใช้มือของตัวเองที่เป็นกรงเล็บขรูดเอาชิ้นเนื้อที่แขนของตัวเองออกก่อนที่เลือดสีเข้มจะทะลักออกมาผมเบ้หน้าหันหนี ก่อนที่มือหนาจะจับลงมาที่แก้มของผม
"อึก... อื้ออ อื้อ!"
แหมะ แหมะ
เลือดหยดแล้วหยดเล่าไหลอาบมาที่แก้มอีกฝ่ายแยกเขี้ยวคมขู่ฟ่อๆเมื่อผมสะบัดหน้าหนีกลิ่นคาวเลือดของปลาลอยคุ้งภายในปากจนแทบจะอ้วกออกมาแต่มือหนาที่มีผังผืดนั้นก็ปิดเอาไว้แน่นพลางใช้ร่างกายทับลงมา
"อึก... อ๊ะ ไม่ ไม่..."
ฮว๊าก ฮว๊าก
เสียงคำรามภายในลำคอของมันดังขึ้นเบาๆ พร้อมกับสติของผมที่เริ่มเลือนลางอีกครั้ง ร่างกายร้อนขึ้นเรื่อย ๆจนหายใจไม่สะดวก ช่วยที... เดม่อน ช่วยผมที
"นะ หนาว... ฮึก หนาว...ว"
…………………………………………………………………….
สวัสดีปีใหมมมมมมมมม่ มีสุขๆทุกท่าน ไม่ได้มาต่อนาน อย่าเพิ่งทำอะไรผมนะ ฮ่าๆๆ ช่วงนี้ป่วยบ่อย จะว่าป่วยก็ไม่ถูก คือมัน ปวดหัว ปวดดดดดดทั้งวันเลย คิดอะไรก็ไม่ออก เฮ้อ เหนื่อยใจแทนอะ เอาละ มาต่อที่สามีคนต่อไปของนุ้งน้ำกันนะ ไปละ ฝันดีราตรสวัสดิ์
-
อ๊ากกกกกกกกก :hao7: :hao7: :hao7:
อยากอ่านอีก
สนุกมากกกกกกกกกกก
:katai1: :katai1:
-
สงสารน้ำ
-
:katai1:
-
โอ๊ยยยยยย :katai1: :katai1:
-
ชอบเรื่องนี้ได้อารมณ์หื่นๆ แต่ตอนนี้ก็ชักน่าสงสารแล้วแฮะ
รอตอนไป สวัสดีปีใหม่ไรเตอร์นะคะ ขอให้สุขภาพแข็งแรงนะ
ถ้าปวดหัวบ่อยๆไปหาหมอดีกว่านะ
:pig4:
-
สงสารนำ...สรุปคือหนูจะมีสามีหลาย(ตัว)คนใช่ไหม โอ้ยลูกแม่ โดนเเย่งตัวแต่ละทีนี้ต้องมีเสียเลือดตล๊อด :ling2:
-
โดนดึงไส้..... อื้อหือ เดม่อนมาช่วยด่วน
-
:o8: :o8: :o8: :o8: น่ารักกมากกกก
-
เดม่อนจะมาตามไหมมมม
-
เดม่อนน่ะ ดีที่สุดแล้ว
-
คนเขียนเก่งมาก
อ่านแล้วหวาดเสียว
ชาไปทั้งตัวเลย
-
:katai1: :katai1:อยากอ่านอีกกก
-
โหยยยย อีปลาโรคจิตนี่น่าจับไปเชือดจริงๆ
สรุป ต้องมีตัวผู้คอยปกป้องตลอดไม่ก็บากไปข่มขืนเอื่อยๆ
น่าสงสารนายเอกของเราจริงๆ :ling3: :ling3:
-
รอเดม่อนมาช่วยยย อรั๊ยยย
-
11
"อึ๊ก... อ๊ะ"
ทุกครั้งที่ขยับตัว ร่างกายของผมจะถูกอ้อมแขนเมือกลื่นๆนั้นรัดเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อยไข้ผมขึ้นสูงจนทำอะไรไม่ถูกร่างกายร้อนจนตัวสั่นเป็นกับคนกำลังชักก็ไม่ปาน มันนอนเหยียดมองผมด้วยดวงตาดำเล็กๆนั่น ถ้าไม่ติดที่ว่ามันมีครีบปลา และ ดวงตาน่ากลัวๆแบบนั้นผมคงจะคิดว่ามันเป็นแค่มนุษย์คนหนึ่ง ทนแบบนี้ต่อไป ไม่ไหวแล้วจริงๆ... ผมอยากกลับบ้าน อยากกลับใจจะขาด และ ต้องหาทางกลับบ้านให้ได้ไม่ว่าจะยังไงผมก็ต้องกลับบ้าน...
"หนาว... ฮึก ช่วยปล่อยผมไปทีเถอะ ผมทนไม่ไหวแล้ว"
"..."
มันนิ่งเงียบจ้องผมด้วยดวงตาสีดำสนิทโดยที่ไม่มีท่าทีใดๆ ทั้งๆที่แค่จะมาเที่ยว แค่มาเที่ยวแท้ๆ ไม่คิดว่าจะต้องมาเจอกับอะไรแบบนี้
"แฮ่ก... แฮ่ก"
สมองทื่อไปหมด ตลอดเวลาที่อยู่ที่นี่ไม่เคยมีอะไรดีๆเกิดขึ้นเลยชักครั้งผมจ้องตัวเองผ่านดวงตากลมนั้นอย่างสมเพศ
"เด... ม่อน เดม่อน"
ไม่รู้ทำไม ถึงต้องเรียกแต่ชื่อนี้ ทั้งๆที่ตัวมันเองก็ยังเคยข่มขืนผมมานับไม่ถ้วนแล้ว เคยกระทั่งทำให้ตัวเองเจ็บ กระทั่งควักไข่ออกมาจากท้องบังคับให้กินของสดๆ แต่ถึงอย่างนั้น... การที่อยู่กับพวกมัน ก็ยังอุ่นใจอย่างประหลาด
กึง!!
เปรี้ยงงง
จู่ๆเสียงโครมหนึ่งก็ดังสนั่นขึ้นมาจนถ้ำสั่นไหวเจ้าปลาครึ่งคนนั้นสะดุ้งลุกขึ้นจากที่นอนก่อนที่จะร้องขู่คำรามออกมาเสียงดัง น้ำซึมเข้ามาตามซอกหินหยดลงแหมะๆกับเตียง คาดว่าน่าจะมีอะไรมาชนเข้ากับถ้ำนี้ อะไรที่ใหญ่... และ ค่อนข้างแข็งแรง อาจจะเป็นสัตว์ประหลาดบนเกาะนี้ก็ได้ ปลาครึ่งคนตัวนั้นลุกขึ้นยืนก่อนที่จะอุ้มผมขึ้นภายในอ้อมแขนเอาเสื้อผ้าเก่าๆที่สุมกันอยู่มุมถ้ำมายัดๆไว้กับอ้อมแขนของผม ก่อนที่มันจะพาผมเข้าไปในถ้ำอีกทาง
"... อึก"
มันวางผมลงกับพึ้น ภาพตรงหน้าทำเอาผมตาพร่ากระโหลกของคนกองอยู่เต็มไปหมดพร้อมกับของมีค่าทองคำเพชรพรอยต่างๆแวววาวสะท้อนกัน จากนั้นตัวมันก็รีบเดินออกไป ผลั่กหินก้อนโตเอามาปิดไว้ที่ปากถ้ำ
"เดี๋ยว... จะทำอะไร เดี๋ยว! แค่ก แค่ก! จะไปไหน ผมไม่อยากอยู่ในนี้!"
ครืดดด
แต่กว่าที่ผมจะทันได้ไปถึงปากถ้ำหินก้อนใหญ่ก็ปิดลงเหลือเพียงช่องเล็กๆที่พอจะส่องเห็นข้างนอกได้ข้างในมืดสนิทเสียงเงียบงันเข้ามาปกคลุมทันที มะ มันทำอะไรของมัน...
"หรือว่า... จะขังเอาไว้ในนี้"
แผ่นหลังที่หันให้กับโครงกระดูกพวกนั้นสั่นเทา เย็นเฉียบจนไม่กล้าที่จะหันไปมองผมใช้มือของตัวเองขุดพึ้นด้านล่างจนมือของผมมีเลือดซึมออกมา
"เวร... ทำไม ทำไมจะต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย!!"
ตุบ!
ผมฟาดมือลงกับหินก้อนใหญ่อย่างโมโห ก่อนที่น้ำตาจะไหลลงมาอีกครั้ง เจ็บ... ไปหมด ทั้งร้อน มึนหัว แล้วก็เจ็บไปทั้งตัว
"ฮึก ฮืออ..."
แกร่ก แกร่ก
ร่างกายสะดุ้งสุดตัวเมื่อเสียงกุกกักดังขึ้นข้างนอก ผมพยายามหลบพร้อมกับกลั้นหายใจเอาไว้ไม่ให้สิ่งประหลาดข้างนอกได้ยินเข้า น้ำทะเลกำลังไหลซึมเข้ามาภายในห้องนี้ทีละนิดๆ อีกไม่นานมันจะต้องท่วมที่นี่แน่ๆ ลมหายใจฟืดฟาดดังขึ้นเบาๆที่หน้าทางออก ได้ยินชัดเจนถึงเสียงคำรามข้างนอกนั่น คราวนี้ จะเป็นตัวอะไรอีกละ? จะเป็น... ตัวอะไรอีก?
ครืดดด
หินก้อนใหญ่ถูกเคลื่อนออกไปผมหลบแสงที่สาดเข้ามาที่หน้าของตัวเองปรับสายตาเพ่งมองภาพตรงหน้าอย่างอยากลำบาก รูปร่าง... ที่คุ้นเคยนั้นยืนจังก้าอยู่ตรงหน้า
"... ดะ เดม่อน เหรอ?"
ไม่ใช่ ไม่น่าจะใช่ เพราะตัวนี้ มันมีสีน้ำเงินเข้ม ทุกตัวที่อยู่ที่ถ้ำ ไม่ได้มีสีนี้ มันก้มลงมามองผมนิ่งๆ ก่อนจะแลบลิ้นยาวสีแดงออกมาเลียที่ข้างแก้มของผมพลางตวัดแขนอุ้มผมขึ้น
"ระ หรือว่า..."
จะเป็นตัวที่ยังอยู่ในท้อง? แต่ แต่มันยังเป็นตัวอ่อนอยู่ไม่ใช่เหรอ?ผมมองหน้าตาที่เค้าโครงคล้ายๆเดม่อนอย่างงุนงง มันเองก็ไม่ได้สนใจผมเลยชักนิด พาผมออกมาจากถ้ำนั้นเดินผ่านเส้นทางที่คดเคี้ยวไปเงียบๆโดยที่ไม่มีท่าทีอะไรเลย
ซ่าา
ภาพข้างหน้านั้นเป็นน้ำที่ทะลักออกมาจากรูบนเพดานถ้ำหินมากมายถล่มลงมาจนปิดรูทางออกที่ตอนแรกผมถูกพามา พอมองไปรอบๆกลับพบว่าถ้ำนี้มันอยู่ใต้น้ำทะเลลึก สัตว์ประหลาดที่อุ้มผมอยู่พ่นลมหายใจของมันออกมาก่อนจะวางผมลงกับพึ้นที่ฉุ่มน้ำ มันหันไปมองรอบๆพร้อมกับมองมาที่ผม
"จะ ออกไปได้เหรอ?"
ผมถามขึ้นมาเมื่อมันนิ่งไป ครู่หนึ่งก่อนที่หัวของมันจะพยักขึ้นลงงึกๆแขนอันโค้งยาวนั้นอุ้มผมขึ้นอีกครั้งมือทั้งสามกอดผมเอาไว้แน่นพร้อมกับมืออีกข้างที่จับหัวของผมไว้ หน้าของผมแนบลงกับอกของมันก่อนเนื้อภายในนั้นเคลื่อนไหวไปมาทำให้ผมรับรู้ได้ว่ามันเองก็น่าจะมีหัวใจ
กึก โครมมม
มันกระโดดขึ้นสูงไปที่เพดานถ้ำ ก่อนที่ร่างกายของผมจะสะเทือนไปตามแรงที่ชนเข้ากับเพดานหิน หินก้อนใหญ่ถล่มลงมาทับถมข้างล่างน้ำถูกดูดเข้าไปอย่างรวดเร็วแต่ที่น่าแปลกมากกว่านั้นคือสัตว์ประหลาดตัวนี้ใช้มือของมันแผ่ออกเป็นพังผืด แล้วครอบหัวผมเอาไว้ถึงอย่างนั้นน้ำก็ยังซึมเข้ามาจนท่วมจมูกจนต้องเงยหน้าสูดเอาอากาศอันน้อยนิดที่อยู่ในพังผืดวงกลม... และ ที่ทำเอาผมตกใจคือ ผมหายใจในน้ำได้ แม้จะมีน้ำที่ทะลักเข้ามาภายในปากบ้างก็ตามทว่าระดับน้ำที่ลึก และ ค่อนข้างมืดนั้นกลับไม่สามารถทำให้หูอื้อได้เหมือนอย่างตอนแรกที่ถูกลากลงน้ำ อาจจะเป็นไปได้ว่าเลือดของปลาครึ่งคนตัวนั้นจะทำให้ผมหายใจได้แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังกลั้นหายใจไว้อยู่ดีน้ำที่ทะลักเข้าจมูก และ ปากอาจจะไม่ทำให้ทรมานแต่ยังไงถ้าน้ำท่วมปอดผมเองก็อาจจะไม่รอดอยู่ดี
ฟ่อออ
"อึก อื้ออ!?"
จู่ๆ เสียงคำรามของตัวอะไรชักอย่างก็ดังขึ้น พร้อมกับงูตัวใหญ่หลายตัวที่ว่ายเข้ามาหา ราวงูยักย์ที่เคยเห็นในหนังฮอลีวูดเกล็ดหนาสีเขียวนั้นแวววาว ปากเป็นเหมือนปากของนกลิ้นสองแฉกขู่ฟ่อก้านหลังเป็นเหมือนท้องงูที่เรียบเเต่มีหนามผุดขึ้นทั้งสองข้างหางสองแฉกคล้ายกับลิ้นเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว พวกมันพุ่งเข้ามาหาทั้งสามตัวดูเหมือนตัวที่ใหญ่ที่สุดจะหมายตาผมเอาไว้ ตัวที่อุ้มผมอยู่รีบว่ายขึ้นฝั่งอย่างไม่ลดละขณะที่ด้านหลังงูยักย์ทั้งสามตัวนั้นก็ว่ายดิ่งเข้ามา
หมับ!
"อึ๊ก!"
หางของมันตวัดมารัดข้อเท้าผมแน่นก่อนที่จะทำการดึงสุดแรงจนหลุดออกมาจากแขนของสัตว์ประหลาดตัวนั้น ผมใช้มือปิดปากตัวเองแน่นด้วยความที่ยังมีไข้จึงไม่สามารถทำอะไรได้เลยเอาแต่ยอมให้มันลากลงใต้น้ำไปเรื่อยๆ ข้างบนผมเห็นงูสองตัวกำลังรัดมันแน่นก่อนที่จะอ้าปากงับเข้าไปที่หัวของมันจนมิด กรดสีเขียวทะลักออกมาทันทีเมื่อมีรอยแผลเป็นงูสองตัวนั้นดิ้นทุรนทุรายอยู่ชักพักก่อนจะว่ายหนีไป
"อื้อ...!!"
หมับ!
กรรร!!
ฉึ่ก!
กรงเล็บหนาเเข็งๆนั้นจับมือของผมเอาไว้แน่น ก่อนที่หางของมันจะตวัดไปมาฟันฉึ่กเข้ากับกรามล่างของมันจนขาดเลือดสีแดงสด และ ชิ้นเนื้อหลุดออกมาแทบจะพร้อมกันมันร้องโหยหวนอย่างน่ากลัวก่อนที่จะพุ่งมาทางนี้อีกรอบ
"อ๊าาา!!"
ผมเผลอร้องออกมาเสียงลั่นภายในท้องปวดแปร๊บเมื่อร่างกายกำลังลอยขึ้นเหนือน้ำสัตว์ประหลาดตัวนั้นหันมามองผมก่อนที่จะว่ายเข้ามากอดผมแน่น
กรร ซ่า
กรดสีเขียวนั้นลอยไปตามน้ำเมื่อถูกฟันแหลมคมของงูตัวนั้นเฉาะเข้ามาที่กระโหลก ผมเบิกตากว้างมองหน้ามันอย่างตื่นก่อนที่ร่างกายของมันจะจมดิ่งลงไปเพราะถูกดึงลงไปใต้น้ำลึกกรงเล็บใหญ่ผลั่กผมขึ้นสู่หน้าน้ำทันที
ซ่า
"ฮ๊ะ แฮ่ก แค่ก แค่ก... อึก"
ความร้อนที่ร่างกายแผ่ขยายออกมาเมื่อพ้นขึ้นมาจากน้ำก่อนที่สายตาของผมจะเหลือบไปเห็นเรือสำราญลำใหญ่ที่คว่ำลงที่ฝั่ง
"ระ เรือ...?"
เรือ... นั่นมันเรือนี่
ไม่รู้ว่าผมไปเอาแรงมาจากไหนถึงได้ออกแรงว่ายขึ้นฝั่งอย่างเอาเป็นเอาตาย
ฮว๊าก...
"มะ ไม่ ไม่! อย่าเข้ามานะ!"
เสียงจากด้านหลังนั้นส่งเสียงขู่คำรามออกมาปลาโลมาครึ่งคนนั้นว่ายตามมาติดๆ ไม่เอาแล้ว ไม่เอาแล้ว...
หมับ
"ไม่ ฮึก... ไม่เอาแล้ว"
ภาพข้างหน้านั้นทำให้ผมร้องไห้ออกมา มือลื่นๆของมันจับมาที่ข้อมือของผมแน่นก่อนที่จะลากลงน้ำอีกครั้ง ผู้คนที่กำลังยืนอยู่ที่ฝั่งมันไม่ได้ไกลจากตรงที่ผมอยู่เลยชักนิด คน...
มนุษย์
นั่นมันมนุษย์นะ...
"ผมอยาก... กลับบ้าน"
ผลั๊วะ!
ผมชกเข้าไปที่หน้าของมันอย่างแรงจนหน้าหันไปตามแรงชก
ปัง!
มันอ้าปากจะงับมาที่ต้นคอของผมขณะที่ฟันหนากดลงมาเสียงเปรี้ยงหนึ่งก็ดังขึ้น
"อ๊ะ... อะไร?"
ผมสะดุ้งสุดตัวพลางหันไปมองเสียงต้นทางปลายปืนสีดำนั้นจ่อมาทางนี้ผู้ชายคนหนึ่งจ้องมาทางนี้อย่างขึงขังดวงตาคมส่อแววตกใจเมื่อมองหน้าผม
ฮว๊าก ฮว๊าก
เสียงขู่ของมันดังแผ่ว เลือดสีแดงทะลักออกมาจากหน้าผากของมันจนรอบๆตัวเต็มไปด้วยเลือดผสมกับน้ำทะเลกลิ่นคาวเลือดลอยฟุ้งไปหมด มันร้องไห้ออกมาน้ำตาเป็นสีแดงเหมือนกับเลือด ก่อนที่มันจะกอดผมแน่นร่างกายของมันเบาหวิวเมื่อมันหลับตาลงพาผมลอยขึ้นฝั่งพร้อมกับคลื่นที่ซัดตัวผมเข้าผืนทราย
"ฮึก... ฮือออ"
ซ่า ซ่า...
"เป็นอะไรมั้ย? เธอเป็นอะไรรึเปล่า?"
ผู้คนที่ยืนอยู่บนฝั่งวิ่งเข้ามาหาผม ชายคนที่ยิงปืนเมื่อกี้ถลาเข้ามารับตัวผมที่คลานขึ้นฝั่งพร้อมกับร่างไร้วิญญานนั้น ผมแกะแขนแกร่งนั้นออกจากตัวช้าๆปล่อยทิ้งลงกับคลื่นทะเล
หมับ
"อ่ะ... ตัวร้อนจี๋เลย มีไข้นี่ เธอ... เป็นอะไรไป?"
ผมพุ่งเข้ากอดชายคนนั้นแน่นพลางปล่อยโฮออกมา ความรู้สึกอึดอัดภายในใจนั้นตีตึ้นจนจุกมาที่ลำคอร่างกายหนักอึ้งขึ้นมาทันทีอ้อมแขนอุ่นนั้นกอดผมแน่น อ้อมแขนของคน... ของมนุษย์ ก่อนที่สติของผมจะเลือนลางไปช้าๆ
"ไม่เป็นไร.. เธอไม่เป็นไรแล้ว"
ชายหนุ่มร่างสูงกอดร่างที่เปียกโซกนั้นไว้แน่นพร้อมกับหัวใจของตัวเองที่พองโตเต้นตุบๆปานจะหลุดออกมาจากอก ร่างกายเปลือยท่อนบนนั้นขาวเนียนยิ่งกว่าผู้หญิงเสียอีกแต่เพราะมีไข้ร่างกายถึงแดงซ้ำแบบนี้ดวงตาคมเบิกกว้างเมื่อรอยแผลตรงคอนั้นค่อยๆหุบลงราวกับมีเวทมนตร์
"เขาเป็นอะไรมั้ย?"
เสียงทุ้มของเพื่อนสนิทของเขาถามขึ้นเมื่อลากศพของปลาครึ่งคนนั้นขึ้นมาที่ฝั่งพร้อมกับถอนหายใจออกมามองคนที่อยู่ในอ้อมกอดของเพื่อนอย่างสนอกสนใจกลิ่นหอมๆจากตัวคนๆนั้นลอยฟุ้งจนหงุดหงิดงุ่นง่านแปลกๆ
"ไม่เป็นไร มึงเป็นหมอ ดูเขาให้หน่อยรู้สึกว่าจะมีไข้"
..................................................................................................
มาแล้ววววววววว พักนี้ปวดหัวอะ ปวดมากๆ ข้างซ้ายวัน ข้างขวาวัน :katai1: พักนี้ปวดบ่อยมากอะเดี๋ยวว่าจะไปหาหมอ #บอกงี้ตลอด ถถถถถถถ เฮ้อ... น้องน้ำของเรา น่าสงสารเนอะ น่าสงสารจริงๆ :hao7: ไปละๆ ฝันดีครับผม
-
ค้างเลย จะเป็นไงต่อเนี่ย
อยากรู้ว่าใครหรือตัวอะไรเป็นพระเอก
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
-0- นึกว่าฟีโรโมนจะมีผลแค่กับสัตว์ซะอีกกกก
-
เดม่อนหนูหายไปหลายตอนแล้ว
ทำไมพระเอกค่าตัวแพงจังขาาา
โผล่ทีดันเป็นร่างอื่น
-
สนุกมากๆ น่าระทึกใจตลอดเวลา ลุ้นสุดๆ รอตอนต่อไปอยู่นะคะ :katai4:
-
อย่าบอกนะว่าจะมีผลกับคนด้วย :a5:
-
น้องน้ำสู้ชีวิต5555
ขอบคุณมากค่า ตอนนี้ยาวดี ลุ้นตลอดเลย
ตอนต่อไปอย่าหายไปนานนะ
รอเดมอน:o12:
-
:ling1: :ling1: :ling1:มาต่อไวๆน้าาา
-
:o8: :o8: :o8: :o8: สนุกมากกก
-
คิดถึงเดม่อนแล้ว คนเขียนยอมจ่ายค่าตัวได้แล้วค่า
-
:pig4:
-
12
"มันเป็นอะไรมากมั้ย?"
"ไม่... มีแต่ไข้ ยังดีที่กระเป๋ายากูไม่เปียกมาก"
ร่างสูงตอบกลับเพื่อนของเขาพลางเอายาแก้ไข้นั้นส่งเข้าปากของคนที่นอนหอบหายใจรวยรินอยู่ ใบหน้าขาวนั้นซีดเผือกเป็นไก่ต้มนอนสั่นอยู่บนกองใบไม้ใบใหญ่สีเขียวเข้ม ท่ามกลางกองไฟที่ลุกโซน ภายในถ้ำเสียงโหยหวนของสิ่งมีชีวิตประหลาดกำลังหลอกหลอนพวกเขาอยู่
ท่ามกลางเสียงสวบสาบที่ดังก้องเข้ามาภายในหู ร่างกายของผมที่รู้สึกว่ามันสบายขึ้นมามากนั้นทำให้ผมลืมตาขึ้นมาช้าๆ ภาพตรงหน้าเป็นภาพที่คุ้นตา เพดานถ้ำ... ซึ่งแน่นอนว่าที่นี่คงไม่มีบ้าน หรือ ปราสาทให้อาศัย มีแต่ถ้ำ โพรงไม้ก็เท่านั้นเสียงจิ๊บๆของนกกู่ร้อง พร้อมกับเสียงน้ำที่ไหลช้าๆผมเห็นกลุ่มผมสีดำกำลังนอนกอดผมอยู่ข้างๆตัว พร้อมกับเงาของผู้ชายคนหนึ่งที่เพิ่งจะเดินเข้ามาภายในถ้ำ แสงสว่างสาดส่องเข้ามาบดบังใบหน้าของอีกฝ่าย
"ไง... ตื่นแล้วเหรอ?"
ผมพยักหน้าเมื่อคนตรงหน้าถามขึ้นมาผู้ชายคนที่ยิงปืนใส่ปลาครึ่งคนตัวนั้นคนที่ลากผมขึ้นมาจากทะเลเขาเอื้อมมือมาแต่หน้าผากผมเบาๆพร้อมกับคนข้างๆที่ขยับตื่นขึ้นมา ชายหนุ่มดึงเสื้อคลุมมาที่ตัวของผมก่อนที่จะพยุงผมขึ้นนั่ง
"ผมเป็นหมอนะ เธอมีไข้อยู่ รู้สึกยังไงบ้าง?"
"ปวดหัว..."
พอผมตอบเสียงอ่อยออกไปเท่านั้นพวกเขาสองคนก็พากันยิ้มแปลกๆให้แก่กันคนที่บอกว่าตัวเองเป็นหมอจับหัวของผมซบลงกับไหล่ของอีกฝ่าย ความอบอุ่นที่ต่างจากพวกนั้นทำให้ผมน้ำตาซึม
"นั่น ตื่นเเล้วเหรอ? อ่ะ พอดีเห็นผลไม้ในป่าใกล้ๆนี้นะ กินหน่อยมั้ย"
จู่ๆเสียงผู้หญิงคนหนึ่งก็ดังขึ้นพร้อมกับโยนกล้วยสองสามลูกมาให้ ผู้ชายคนที่มีผมน้ำตาลนั้นรับเอาเงียบๆ ก่อนจะหันมามองผม
"มีอะไร อยากจะเล่ามั้ย?"
"..."
หลังจากที่นั่งพักไม่นานผมก็ขยับตัวนั่งพิงหลังกับผนังถ้ำ ผู้คนมากมายที่ไม่ได้เห็นเป็นเดือนนั้นนั่งล้อมผมอยู่โดยที่มองอย่างลุ้นระทึก ผู้หญิง สาม ผู้ชายสาม รวมแล้วเป็นเจ็ดถ้านับผมเข้าไปด้วย รอดออกมาได้แบบนี้ แสดงว่าพวกเขามีสติกันดีต่างจากตอนของพวกเขาสินะ
"นี่... มองหน้าพวกฉันไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาหรอกนะ รีบๆเล่ามาสักทีสิ"
ผู้หญิงที่ชื่อ ปลา คนนั้นพูดอย่างหงุดหงิดข้างๆเธอเป็นผู้ชายท่าทางเอาเรื่องอยู่จ้องผมเขม็งโดยที่สายตาอีกฝ่ายนั้นมองผมตั้งแต่หัวจนถึงเท้าผมขยับเข้าไปใกล้ หมออย่างหวาดๆ
"ก็... พวกคุณมาเที่ยวเหรอ?"
ผมถามขึ้น
"สภาพแบบนี้มองก็น่าจะรู้นะ"
"เงียบนะ กำลังฟังอยู่"
พี่ตา คนที่เอากล้วยมาให้นั้นต่อว่าผู้ชายคนนั้น คนที่นั่งข้างๆปลาอย่างเบื่อหน่าย
"แล้ว ตกลงเธอยังไม่ตายสินะ? แล้วยังมีคนอื่นอีกรึเปล่า?"
เอ๊ะ...?
ผมเอียงคอมองหนุ่มคนไทยคนที่ยิงปืนคนนั้นงงๆ เขามีชื่อว่า ภูผา เห็นบอกว่าทำงานเป็นพนักงานธรรมดาแต่ว่ามีงานอดิเรกเป็นนักแม่นปืน ถึงได้มีปืนไว้ครอบครอง เขามองผมแปลกๆมาตั้งแต่ตอนแรกแล้ว พร้อมกับเพื่อนของเขา พี่ เต้ ที่เป็นหมอ
"มะ ไม่มีหรอก ผม ผมอยู่ตัวคนเดียว"
"ข่าวที่เรือท่องเที่ยวที่เธอนั่งมา สูญหายไปสองเดือนกว่า ตำรวจตามหาพวกเธอนะออกข่าวกันคึกโครมเลย"
พี่ผาเขาตอบเสียงนิ่ง แต่ผมนี่สิกลับมองด้วยสายตาอึ้ง ไม่มีทาง...
"เรือพวกผม ล่มไปเมื่อเดือนก่อนเองนะ"
"อยู่คนเดียวจนเลอะเลือนรึไง? สองเดือนกว่าต่างหาก"
ปลาพูดขึ้นอีกครั้ง ขณะที่คนข้างๆอย่างหญิงหน้าซีดเผือก เธอร้องไห้ตั้งแต่แรก ตั้งแต่ที่ผมเห็นเธอแล้ว และ ตอนนี้เธอก็เงียบกริบไม่มีเสียงอะไรออกมาเลยนอกจากน้ำตาที่ค่อยๆซึมออกมา
"แล้วตกลงที่นี่มันที่ไหน?"
พี่เต้ถามขึ้นมา มองผมด้วยความอยากรู้อยากเห็น ที่นี่... เหรอ?
"เพื่อนของผม เรียกมันว่า เกาะตุ๊กตา"
ผมตอบ
"มันเป็นเกาะ... ประหลาด เพื่อนของผมตายไป คนที่ผมรู้จัก ตายเพราะปกป้องผม ทุกคนถูกสัตว์ประหลาดบนเกาะจับกินหมด"
"อึ๊ก..."
หญิงปิดปากตัวเองแน่น ก่อนที่จะหันหน้าหนีไม่อยากฟังที่ผมพูด ขนาดเเค่ฟังยังเป็นถึงขนาดนี้ แต่ผมนี่สิ... ภาพพวกนั้น ต่อให้มันผ่านมานานแค่ไหนมันก็ยังติดตาผมอยู่ไม่หาย ศพของเอ็ดที่ถูกแมลงวันแทะโลมไปครึ่งหนึ่ง ยูกินะที่ถูกเหยียบจนตาหลุดออกมากลิ้งหลุนๆมากองกับเท้าของผม ภาพพวกนั้น ยังไม่หายไป ผมยกมือจับท้องของตัวเองเบาๆ ภายในท้องมีสิ่งแปลกปลอมเคลื่อนไหวอยู่ในนี้ พยายามที่จะทำหน้าให้ปกติที่สุดพวกสัตว์บนเกาะอยากให้ผมเป็นแม่พันธ์ให้อย่างแน่นอน และ ตอนนี้ ถ้าจำไม่ผิดปลาครึ่งคนตัวนั้น... มันวางไข่ในท้องของผมแล้ว
"แล้วแกรอดออกมาได้ยังไง? ทำไมแกถึงโผล่ออกมาจากทะเล"
"ผม... ผม"
ถูกปลาตัวนั้นจับไปข่มขืน...
"เลิกถามได้แล้ว น้ำมันคงไม่อยากนึกถึงหรอก รีบเตรียมตัวหาทางออกไปจากที่นี่ดีกว่า"
คนที่ตอกกลับไปแทนผมคือ ผู้หญิงคนนั้น พี่ตา เป็นพี่สาวของพี่ภูผา ในนี้มีแค่ผม หญิง ปลา และ กาย ที่อายุเท่าๆกัน โดยที่พีตา พี่ผา และ พี่เต้ อายุมากกว่า ผมบอกไม่ได้... กับเรื่องที่เกิดขึ้นนั่นนะ
"ที่นี่ ไม่มีทางออกหรอก"
"เธอหามันแล้ว?"
พี่ผาถามขึ้นเสียงนิ่ง แต่ผมกลับส่ายหัวเบาๆ เขาถอนหายใจออกมา
"แล้วจะรู้ได้ไงว่าไม่มี? บางทีอาจจะมีทางกลับก็ได้ก่อนหน้านั้นต้องไปหาอาหารตุนไว้ แล้วนี่... รู้ทางไปรึเปล่า?"
เขาถามผมขึ้นมาอีกครั้ง และ ก็เช่นเคย ผมไม่รู้หรอก ตั้งแต่มาที่นี่ก็เอาแต่วิ่งหนีถูกจับไปขังไว้ในที่ๆไม่รู้ทิศทาง โดนจับตามองอยู่ตลอดเวลาไม่มีทางที่จะไปไหนได้
"เอาเถอะ ยังไงตอนที่ออกไปหาอาหารก็ระวังๆกันเอาไว้ด้วย แบ่งกันเป็นสองกลุ่มพี่ตาไปกับเด็กสามคนนั้น ส่วนผมกับไอ้เต้ไปกับน้ำเอง"
ชายหนุ่มพยักเพยิดไปที่สามคนตรงหน้านั้น หญิงท่าทางจะไม่พอใจที่ไม่ได้ไปด้วย เธอคงจะชอบหนึ่งคนในนี้นะ พยายามออกห่างจากพวกเขาดีกว่า
"แต่..."
"ไม่มีแต่ เธอไปกับพวกมันแหละดีแล้ว มากับพวกฉันเดี๋ยวเป็นตัวถ่วงเปล่าๆ"
มะ ไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น... แต่ แต่ว่า ออกไปข้างนอกแบบนี้มัน เป็นความคิดที่ไม่ดีเลย
แซ่ดแซ่ด
เสียงเดินเท้าภายในป่าดังขึ้นมาเบาๆเมื่อย่ำลงกับใบไม้แถวๆนั้น ต้นไม่ใหญ่สูงซันพร้อมกับเสียงสัตว์แปลกๆที่ร้องกู่ก้อง ร่างกายของผมสั่นหันริหันขวางมองไปมาอย่างหวาดๆ
"กลัวเหรอ?"
พี่เต้ถามขึ้นก่อนที่จะลดฝีเท้าลงก่อนจะเดินเคียงผมช้าๆ ร่างสูงสมส่วน ใบหน้าหล่อคมนั้นระบายยิ้มออกมาผมยื่นมือไปจับมือของอีกฝ่ายเบาๆ
"ผม... ขอโทษครับ แต่ผมกลัวจริงๆ"
บนเกาะนี้มีแต่ตัวประหลาดๆที่ต้องการตัวผม พวกมันต้องการตัวผม มันน่ากลัว และ น่าสยดสยองเมื่อเกิดขึ้นกับตัวเองแบบนี้
"อยู่กับหมอไม่ต้องกลัวหรอก"
มือหนาบีบมือผมแน่นขึ้นกว่าเดิมรู้สึกว่าหัวใจซึ้นขึ้นมาหน่อยๆเมื่ออีกฝ่ายทำดีด้วยก่อนที่หน้าของผมจะซนเข้ากับแผ่นหลังของชายคนนั้นดังตุบ ร่างสูงก้มลงมามองผม รูปร่างหน้าที่ดีนั้นตีสีหน้าเรียบเฉย ก่อนที่จะเปิดปากพูด
"ฉันสงสัยมาตั้งแต่ที่เห็นเธอแล้ว... เธอเป็นเหมือนพวกนั้นเหรอ?"
ร่างกายของผมซาวาบเมื่อได้ยินคำถามดั่งกล่าว ก่อนที่ร่างกายของผมจะถูกผลั่กซนเข้ากับต้นไม้ต้นใหญ่ ผมมองอีกฝ่ายหน้าซีด
"มึงพูดอะไร?"
พี่เต้ถามอย่างไม่เข้าใจแต่ก็มองผมด้วยความระแวง
พรื่บ
"...อึ่ก"
เสื้อที่เขาให้ผมยืมใส่ถูกรูดลงจนเผยให้เห็นไหล่ของผม ดวงตาสีน้ำตาลจ้องมองมาที่ตรงลำคอเขม็งพร้อมกับลมหายใจที่รุนแรงนั้น ผมเม้มปากแน่นกลั้นหายใจไม่ยอมตอบอีกฝ่ายดวงตาคมไล่มองร่างกายของผมทำให้ทุกส่วนที่ถูกมองนั้นขนลุกซัน
"รอยแผลที่ปลาตัวนั้นมันกัด หายไปต่อหน้าต่อตากู หลังจากที่เด็กนี่มันสลบ"
"มึงตาฝาดรึเปล่า?"
เสียงทุ้มประท้วงขึ้นมา
"เรื่องแบบนี้จำเป็นด้วยเหรอที่กูต้องกุขึ้นมา คนที่ตายบนเรือ คนที่ตายขณะที่ลงเรือมา เรื่องเหี้ยๆที่เกิดขึ้นนี่ มันยังไม่ทำให้กูจริงจังงั้นเหรอ?"
"กูไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น แต่น้ำมันไม่ใช่ ภูตผีปีศาจแผลที่ถูกกัดจะหายไปได้ยังไง?"
พี่เต้ยังคงเถียงกับพี่ผาอยู่อย่างไม่ยอมแพ้ แต่ร่างกายผมตอนนี้มันกำลังเจ็บเพราะแรงบีบที่ไหล่มันแล่นไปทั่วทั้งร่างกายของผม พร้อมกับหน้าท้องที่ตึงแน่น ปวดไปทั่วทั้งเอว
"แล้วเลือดละ? เลือดที่ติดมาตามเสื้อของมัน"
เมื่อผมถูกปล่อยตัวออกจากการรัดกุม ร่างกายผมก็ทรุดลงกับพึ้นทันทีมือที่สั่นเทาพร้อมกับความร้อนที่โถมเข้ามาอีกรอบนั้นทำให้ผมรู้สึกตัว ส่วนล่างของสะโพกเรียกร้องสิ่งแปลกปลอมให้เข้ามาภายในอีกครั้ง และ ครี้งนี้มันกลับรุนแรงกว่าทุกครั้งภายในหัวได้ยินแต่เสียงตุบๆของจังหวะหัวใจที่ดังก้องภายในอก พร้อมกับเสียงใบไม้ไหวที่ส่งเสียงราวกับเป็นเสียงกู่ร้องโหยหวนของสัตว์พวกนั้น
"ก็เลือดของปลาตัวนั้นไงวะ? มึงยิงหัวมันไม่ใช่? อึ่ก... หอมอะไรวะ?"
ดวงตาของผมพร่าเลือนเมื่อเงยหน้าขึ้นไปมองสองคนนั้น พี่ผาดมฟุดฟิดไปตามอากาศก่อนจะหยุดชะงักมองมาที่ผม
"น้ำ... เป็นอะไรไป?"
เสียงทุ้มถามขึ้นมา มือใหญ่ลูบไปมาตามแก้มของผมเบาๆ
"กลิ่นนั่นมาจากตัวของมัน"
พี่ผาตอบกลับเสียงสั่นๆพร้อมกับขยับเข้ามาใกล้ ผมรีบโผเข้ากอดอีกฝ่ายสภาพหมดแรงก่อนที่จะร้องไห้ออกมา
"ฮืออ... ช่วย ช่วยผมที ผม... พวกมัน กำลังมา กำลังจะมา"
สัตว์ประหลาดพวกนั้น... พวกนั้น จะมาหาผม
...
ว่าจะไม่เขียน เพราะวันนี้หงุดหงิด งอนคุณน้า... งอนมากด้วย :ling1: หมดอารมณ์จะเขียน แต่พอเขียน มันก็ยาว... แบบนี้แหละ 5555555555 เอาเถอะ ในเมื่อเขียนเเล้ว ตอนหน้า... คึคึคึ ไปละครับ ฝันดีเน้อ :mew3:
-
โอ๊ยย ทำไมค้างงง โดนมั้ย ว่าไง โดนมั้ยยย -..-
-
อ๊ากกกกกก ค้างมาก :katai1: :katai1:
อยากรู้มากจะเป็นไงต่อ :hao7: :hao7:
-
อ๊ากกกกกก ค้างมาก :katai1: :katai1:
อยากรู้มากจะเป็นไงต่อ :hao7: :hao7:
-
ค้างเถอะจบแบบนี้ รอๆเมื่อไหร่น้ำจะเจอเดมอน
มาต่อเร็วๆน้อ ไม่งั้นคนอ่านจางอนเหมือนกัน อิๆ
:z13:
-
ค้าง สองคนนี้จะถูกฆ่าไหมนี่
รอติดตามตอนต่อไปอยู่นะคะ :katai4:
-
:katai1: :katai1:
-
มารอ
-
สนุกดีอ่า
-
ค้างงงงง
-
ค้างคาใจดิฉันมากค่ะ...มาเร็วๆน้า~
-
คอออออ อาาาาาา ค้างงงงงง
-
ค้างงงงง
-
โหยยยย เพิ่มเรื่องไปอี๊กกกกก
-
จะมาเอาตัวไปแล้ว แล้วคนพวกนี้มาจากไหนละนี่ รออ่านตอนต่อไปค้าบ
-
13
"อึก... อ๊ะ แฮ่ก แฮ่ก"
"นี่มัน... เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมถึงเป็นแบบนี้?"
ผมขดตัวนอนอยู่บนพึ้นเปียกซึ้นภายในถ้ำแถวๆนั้นขณะที่เสียงร้องของสัตว์ประหลาดบนเกาะกำลังดังขึ้นเรื่อยๆ ทั้งพี่ผา และ พี่เต้ ต่างก็ไม่รู้ว่ากำลังจะเจอกับอะไรพวกเขาสองคนมองผมด้วยความระแวงน้ำเมือกใสที่ซึมออกมาจากช่องทางด้านหลังไหลหยดลงบนพึ้นเรื่อยๆ
"พวก... มัน พวกมัน"
"อะไร? จะบอกอะไร? นี่ มีสติอยู่มั้ยเนี่ย!? โธ่เอ้ย!"
พี่ผาที่ดูท่าจะไม่เข้าใจในสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นตะคอกออกมาอย่างหงุดหงิดพร้อมกับจ้องเขม็งมาที่ตัวของผม มองไล่ลงไปที่สะโพกจ้องมันด้วยความขยะแขยงกับสิ่งที่เกิดขึ้น ผมถูกพี่เต้อุ้มมาไว้ในนี้โดยที่พี่ผาเอาแต่บอกให้ปล่อยผมทิ้งไว้ทั้งอย่างนั้น ไม่ใช่ว่าไม่เข้าใจความรู้สึกที่กลัว กลัวคนที่ไม่รู้ว่าเป็นใครมาจากไหน อยู่บนเกาะนี้มาตั้งสองเดือนกว่าเจอกันก็ตินที่ว่ายขึ้นมาเหนือน้ำ แถมยังตามตัวยังส่งกลิ่นแปลกๆออกไปราวกับเป็นกลิ่นที่เรียกตัวผู้ให้มาผสมพันธ์ด้วย แปลกประหลาด... ผม ผมอาจจะเป็นเหมือนพวกนั้น
"มึงนั่นแหละที่คุมสติหน่อยไอ้เหี้ยผา น้องเขาอาจจป่วยก็ได้ ใช่มั้ยน้ำ?"
ผมมองหน้าพี่เต้อย่างอ้อนวอน ก่อนที่จะส่ายหน้าเบาๆจนอีกฝ่ายซะงักไป
"ผม... ผม อาจจะเป็นเหมือนพวกนั้น ฮึก... ผมไม่ใช่คนปกติอีกต่อไปแล้ว ผมกำลัง กำลังตั้งท้อง"
ชายหนุ่มทั้งสองต่างก็พากันอึ้ง มองหน้ากันสลับกับมองมาที่ผมก่อนที่พี่ผาจะพุ่งเข้ามาหากำคอเสื้อของผมแล้วยกตัวผมขึ้นสูง อีกฝ่ายจ้องตาผมถลึงเหมือนกับว่าจะกินเลือดกินเนื้อ แต่พี่เต้กลับเข้ามายื้อแย่งผมไป
"ขอโทษครับ... ฮือ ผมขอโทษ ขอโทษจริงๆ"
"งั้นมึงก็เป็นคนที่ให้ตัวพวกนั้นมาฆ่าคนบนเรือใช่มั้ย!? ใช่รึเปล่า ตอบมาสิ!!"
เสียงทุ้มเอ่ยถามออกมาอย่างโมโห ก่อนจะผลั่กให้ผมนอนลงกับพึ้นร่างสูงคร่อมทับมาที่ตัวผมพร้อมกับฉีกกระซากเสื้อออกจนกระดุมหลุดลุ่ยออกไปคนละทิศคนละทาง
"อะ ไอ้ผา!? มึงจะทำอะไรน้องเขา!?"
เสียงที่ห้ามปรามของพี่เต้ดังขึ้นมาอย่างสับสน มองการกระทำของพี่ผาไปด้วยพร้อมกับขยับเข้ามาใกล้ ผมหลับตาเเน่นเมื่อกำปั้นใหญ่นั้นง้างขึ้นสูง
อะ... อะไรนะ?
ผมมองอีกฝ่ายอย่างงุนงง พลางลืมตาขึ้นมาดูการกระทำดังกล่าว
ไม่ใช่ ไม่ได้ต่อย ไม่ใช่... พี่ผา
"ยะ อย่านะ... ไม่ ไม่ได้ หยุด ไม่ ฮึก... อื้ออ!?"
หน้าท้องของผมถูกกดแน่นจนปวดไปหมด สิ่งที่อยู่ในท้องเคลื่อนไหวไม่ เหมือนกับมันกำลัง... จะออกมา
"เจ็บ...บ ผมเจ็บ อั่ก!? อย่า"
ความปวดร้าวนั้นแล่นไปทั่วทั้งท้อง ต้นขาของผมถูกพี่เต้ยกขึ้นสูงแหวกออกกว้างจนเกือบจะฉีกก็ว่าได้นิ้วเรียวของพี่ผาสอดเข้าไปภายในช่องทางลับก่อนจะคว้านไปมาจนได้ยินเสียงเปียกลื่น
แหมะ...
"เหี้ย..."
เสียงสบถของพี่ผาดังขึ้นมาดวงตาสั่นระริกนั้นเบิกกว้างจ้องมองตรงนั้นอย่างตกตะลึงมือที่จับต้นขาก็สั่นระริกไม่ต่างกัน
"อะ... อึก อะไร?"
ฮว๊าก...
ทันทีที่ได้ยินเสียงร้องนั้นทำเอาร่างกายของผมซาดิก เสียงนั้น... เสียงนั้นดังออกมาจากในนั้น
เสียงกลืนน้ำลายดังขึ้นอึกใหญ่ชายหนุ่มมองเข้าไปยังภายในช่องทางสีแดงสดที่คายหยาดน้ำสีใสกลิ่นหอมออกมาภายในนั้นมีดวงตาสีดำกำลังจับจ้องมาทางนี้มันกระพริบตาปริบๆมองมายังพวกเขาพร้อมทั้งยังส่งเสียงแปลกๆออกมา เขาเอื้อมมือสอดเข้าไปภายในนั้นเสียงเปียกลื่นดังขึ้นติดๆกันก่อนที่ โพรงรักนุ่มนั้นขยับตัวราวกับเป็นสิ่งมีชีวิตมันดูดนิ้วของเขาเข้าไปพร้อมกับบีบรัดแน่นจนทำเอาชายหนุ่มกลั้นหายใจไปชั่วขณะ
"อ๊ะ... ฮ๊า ไม่ ไม่เอา..."
เสียงร้องห้ามนั้นยังคงดังขึ้นเรื่อยๆขณะที่เขากำลังจับเอาสิ่งที่อยู่ในนั้นดึงออกมาช้าๆ
"ฮะ... อึ๊ก เจ็บ เจ็บ"
ผมร้องออกมาเสียงเบาตั้งแต่ช่วงเอวจนถึงปลายเท้าซาดิกปวดไปทั่วทั้งช่วงล่าง
"อดทนหน่อยนะ มีตัวอะไรก็ไม่รู้อยู่ในนั้น มันมีตัว..."
พี่เต้ขยับขึ้นมาใกล้ลูบหน้าลูบตาของผมเบาๆขณะที่มือก็จับขาของผมยกขึ้นสูง
"ละ ลูกของมัน"
เสียงที่เอ่ยออกมาแหบพร่าพี่เต้ซะงักไปก่อนที่จะมองหน้าผม
"ลูก...?"
"ฮึก ตัวที่พี่ผายิงตาย ตัวนั้น ข่มขืนผม"
พร่วด
ฮว๊าก... ฮว๊ากก
เสียงร้องร่าขนลุกนั้นดังขึ้นมา หัวของผมเริ่มที่จะซาไปทีละนิดๆเห็นลางๆว่าเลือดที่ไหลออกมาจากช่องทางนั้นส่งกลิ่นออกมาภาพตรงหน้าเลือนลางเต็มทีขณะที่เห็นสิ่งมีชีวิตเล็กๆเท่ากำปั้นนั้นหลุดออกมาพร้อมกับการซักดิ้นซักงอของปลาครึ่งคนตัวนั้นหน้าตาของมันแปลกประหลาดไม่ต่างจากตัวใหญ่ที่ตายไป พี่ผาจับคอมันบีบแน่น ตัวสีฟ้าขุ่นลื่นๆนั้นดิ้นไปมาพยายามตะเกียกตะกายให้หลุดพ้นจากเงื้อมือของชายหนุ่ม เจ้าตัวนั้นจ้องมาทางผมแหกปากร้องออกมาอย่างน่าเวทนา
"ฮะ... อึก อึก"
กร๊อบ
เสียงกร๊อบดังขึ้นเบาๆ เมื่อผมกระพริบตาหลับลงชั่วขณะนั้นร่างกายเล็กๆของสัตว์ตัวนั้นก็แน่นิ่งไปทุกครั้งที่ได้สติลืมตาขึ้นมา เห็นการกระทำของสองคนนั้น เหมือนกับกำลังฝัน
สวบ สวบ
ร่างกายของผมขยับไปตามแรงที่กระทั้นเข้ามาต้นขาที่ถูกยกขึ้นสูงพร้อมกับเห็นหน้าท้องแน่นๆนั้นสอดเข้ามาที่หว่างขา ทั่วทั้งตัวซาหนึบ สิ่งสุดท้ายที่ผมมองเห็นคือพี่ผา กับ พี่เต้ กำลังสลับกันข่มขืนผมอยู่
"อื้อ... อ๊ะ"
"แฮ่ก แฮ่ก"
ลมหายใจหอบถี่ทุกครั้งที่ถอนสะโพกออกมา ดวงตาสีน้ำตาลจับจ้องไปยังใบหน้าที่เปื้อนน้ำตาอย่างคลุ้มคลั่ง ควบคุมตัวเองไม่ได้อยากจะส่งสิ่งนั้นเข้าไปทุกครั้งที่มองไปที่เด็กคนนั้น ร่างกายเปลือยท่อนล่างนั้นนอนแน่นิ่ง บ้างก็ส่งเสียงออกมาด้วยความทรมานบ้างก็ลืมตาขึ้นมามองราวกับคนไร้สติ ผายึดต้นขาเรียวนั้นขนาบเอวแน่นพร้อมทังกระแทกเข้าไปในลึกสุด มองเศษซากของศพตัวสัตว์ประหลาดน่ากลัวตัวๆเล็กๆที่ทิ้งอยู่มุมถ้ำนั้นอย่างรังเกียจ เกลียด... ที่มันอยู่ในนั้น ในรูหรรษาที่ตอดรัดเขาแน่น
"อึก..."
พร่วด
เขาปลดปล่อยน้ำเชื้อเข้าไปในช่องทางนั้น ยิ่งเข้าไปลึกเท่าไหร่ช่องทางรักก็ตอดรัดแน่นดูดอวัยวะเพศของเขาปานจะกลืนกิน
ป๊อก แหมะ
ผาถอนแก่นกายที่อ่อนตัวออกมา มองภาพน้ำสีขุ่นที่ไหลรินออกมาอย่างหยาบคายนั้นด้วยความปิติ ความรู้สึกที่ครอบงำเขานั้นทำให้รู้สึกว่ากำลังปลดเปลื้องความดำมืดภายในใจ ก่อนที่ร่างตรงหน้าจะถูกเพื่อนสนิทของเขาจับให้นอนคว่ำกับพึ้น มือหนานั้นบีบคลึงสะโพกไปมาก่อนที่จะยัดท่อนกายเข้าไปอย่างป่าเถื่อนช่องทางรักนั้นฉีกขาดทันทีเมื่อความเป็นชายโอ่อ่านั้นกดเข้าไปจนสุดทาง แต่ก็แค่นั้น... ช่องทางนั้นรักษาตัวเองได้ในพริบตา ต่อให้... มีแผลแค่ไหนก็หายได้ ชายหนุ่มยกยิ้ม
งั้นก็ทำลายเท่าไหร่ก็ไม่พังงั้นสินะ?
แซ่ดแซ่ด
"อ้าว... พวกมึงหายไปไหนมานะ เป็นห่วงแทบแย่ แล้วน้ำมันเป็นอะไร?"
หญิงสาวที่อายุมากที่สุดในกลุ่มถามขึ้นมาอย่างสงสัย มองคนที่หลับสนิทอยู่บนหลังของน้องชายตัวเองอย่างเป็นห่วง
"มันไข้ขึ้นนะ ยังดีที่ไปได้ไม่ไกล แล้วได้อะไรบ้างมั้ย?"
เธอส่ายหัวไปมาก่อนที่จะเดินเข้าไปในถ้ำเดิมที่เพิ่งจะออกมาตามด้วยหมอของกลุ่มที่ภายในมือนั้นมีผลไม้ไม่มากติดตัวมาด้วยมองแก้มที่แดงๆของคนที่หลับอยู่ด้วยความรู้สึกที่ตีวนอยู่ภายในใจ ทำไม... พวกเขาสองคนถึงลงมือข่มขืนเด็กคนนี้กันนะ
กลิ่นหอมที่ลอยออกมานั้น เหมือนกับเป็นสิ่งที่ซักจูงให้พวกเขากระทำเรื่องเลวร้ายแบบนั้นลงไป ทำไม ถึง... ทำเรื่องไม่ดีแบบนั้นกับเด็กที่น่าสงสารคนนี้
...
ขออั่งเปา--- แค่กๆ สวัสดีปีใหม่เจ๊กนะครับ ทุกคนสบายดีมั้ย? เหมือนว่าทางนี้เองก็กำลังขะไปสบาย เอ๊ะ... เดี๋ยวนะ ช่วงตรุษจีนนี้ดีจังน้า ใกล้จะสิ้นเดือนแล้ว ทั้งฟิค ทั้งนิยายก็ไม่คืบหน้าไปไหนเลย แฮ่ ช่วงต้นเดือนหน้านี้ก็จะเป็นวันคล้ายวันเกิดของทาสแล้วละน้า ทุกคนได้อั่งเปาเยอะมั้ย...? เยอะ ใช่มั้ย? ตอนนี้อยากได้กระตังค์ไปเรียนดนตรีจัง เทอมหนึ่งแพงมากสำหรับทาสอะนะ ก็ทาสไม่กล้าขอคนที่บ้าน เขาจะหาว่าไร้สาระ จะเอาตังค์ค่าขนมที่ออมไปจ่าย มันก็กระไรอยู่... ทาสจนนะ ฮึก จนมากด้วย แต่ก็อยากเรียนกลองนะ ฝึกสมอง ฝึกสมอง แต่ปัญหาที่เรียนก็ไกลด้วยนี่สิ แถมยังไม่รู้ทางไป กร๊ากกกกกกกก เอาเถอะ ไว้เป็นฝั่งเป็นฝา สร้างวงดนตรีที่บ้านเองก็ไม่สาย 55555555 พูดมากไปละ ไปละเน้อ ฝันดี
-
ยิ่งอ่านยิ่งหดหู่เนอะ :hao5:
-
เดาไม่ออกใครพระเอก :mew1:
-
น้ำน่าสงสาร แต่สนุกมากกกก :o8: :o8: :o8: :o8: รออ่นตอน
ต่อไป
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
อยากจะสงสารนะแต่สนุกอะ แล้วนี่จะท้องกับคนนด้วยรึเปล่า อยากรู้ รอตอนต่อไปปปปปปปป
:mew1: :mew1:
-
สงสารน้ำอ่า
ลูกโดนฆ่าไปกี่ตัวแล้วเนี่ย ถึงจะเกิดจากการข่มขืนก็เถอะ
เริ่มเคืองคนเขียนแล้วนะ :ling1:
-
สงสารน้ำอ่า
ลูกโดนฆ่าไปกี่ตัวแล้วเนี่ย ถึงจะเกิดจากการข่มขืนก็เถอะ
เริ่มเคืองคนเขียนแล้วนะ :ling1:
-
กรี๊ดมาต่อแล้ว เราว่าเนื้อเรื่องเริ่มน่าสนใจขึ้นตรงดึงคนเข้ามาเกี่ยวด้วยเนี่ยแหละ ทีแรกไม่นึกว่าจะมีบทคนเข้ามาเกี่ยวด้วย แล้วน้ำจะท้องกับคนด้วยมั้ยเนี่ย รอดูค่า
-
จะท้องมั้ยอ่า แต่ถ้าท้องสงสารลูกแย่ ไม่รู้เกิดมาแล้วจะเป็นยังไง
น้องยังเชียร์เดม่อนอยู่นะ เขาหายไปไหนแล้วคะขุ่นพี่ขา
-
พอเห็นสภาพที่โดน รู้สึกว่า ไอ้เจ้านั้นดีสุด - -
-
น่าสงสารโดนทำร้ายตลอด
-
:hao5: :hao5:
-
ฮรือออออออออ คิดถึงเดม่อนล่ะ นายเอกเราช้ำไปทั้งตัวทั้งใจแว้วววว รีบๆ มาช่วยเถอะ พลีสสสสส
-
สนุกมากกกกก เพิ่งมาอ่านค่ะ แต่สงสารคุณสามีสไลม์มากเลยอ่ะ ไม่น่าตายเลยอ่ะ:sad4:
แต่ว่าตอนนี้นายเอกของเราน่าสงสารมากเลยค่ะ เจออะไรก็ไม่รู้เยอะแยะ ถาโถม :katai1:
คุณพระเอกมาช่วยสักที :ling1:
-
อ้ากกกกก สงสารน้ำอ่ะ!! ฮือๆๆทำไมชีวิตนายมันกลายเป็นอย่างนี้เนี้ยยยย :katai1: :katai1:
-
ต้องให้น้ำวางแผนให้คนที่เหลือกินเครื่องในปลาสีทองนั่นจะได้มีชะตาเดียวกัน ถือเป็นการแบ่งเบาภาระช่วยกันหารสามีบนเกาะ
-
เวรกรรม :katai4:
น้ำนี่โชคร้ายจริงๆ เหมือนจะมาช่วยก็เป็นแบบนี้ไปซะแล้ว เดม่อนก็ดีนะ ยังดูแลห่วงใย
อยากให้ใครก็ได้มาช่วยน้ำที รอตอนต่อไปอยู่นะคะ :katai4:
-
กลับมาอ่านอีก พยายามจะบวกเป็ดซ้ำให้ อ่าว ไม่ได้นี่หว่า
-
14
"นี่... เป็นอะไร?"
ชายหนุ่มรีบเร่งฝีเท้าเดินตามคนที่เดินจ้ำอ้าวไปข้างหน้าราวกับจะเดินหนี
"โกรธที่ฆ่ามันเหรอ?"
พี่ผาถามขึ้นพร้อมกับจับข้อมือของผมกระชากเข้าหาอีกฝ่ายขณะที่พวกเรากำลังพากันเดินไปยังริมทะเล ผมเงยหน้ามองอีกฝ่าย ฆ่า... มันงั้นเหรอ? ถึงแม้ว่าจริงๆผมจะรังเกียจมันก็ตาม พวกมันอาจจะฆ่าคน และ กินคนอื่น แต่ถึงแบบนั้น ตัวที่ยังอยู่ในท้องก็ยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ ไม่ใช่ว่าผมรักมัน แต่ว่า... ความรู้สึกตอนที่ถูกคว้านในท้องนั้นมันเจ็บ... เจ็บจนคิดว่าอาจจะตายเสียตอนนั้น กับคนที่ทำแบบนี้ไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไรกันแน่
"รักมันเหรอ?"
"... พี่พูดบ้าอะไร ไปได้แล้วเดี๋ยวไม่ทันคนอื่น"
ผมตอบกลับเสียงนิ่งก่อนที่จะสาวเท้าเดินให้ทันคนอื่นๆนี่เป็นวันที่สองสามแล้วที่ผมได้อยู่กับมนุษย์... ถึงบางคนจะไม่ชอบขี้หน้าผมก็ตาม และ บางคนก็อาจจะทำร้ายผมด้วยแถมยังเป็นสี่วันที่ยังไม่มีใครตายไม่รู้ว่าทำไมเมื่อตอนนั้นที่มาวันแรกมีสัตว์ประหลาดมากมายออกมาแท้ๆ แต่ตอนนี้กลับ... หายไปไหนหมดก็ไม่รู้ ทั้งๆที่ควรจะดีใจที่ไม่ต้องมีใครตายแต่ว่ารู้สึกไม่ดีเลย
"นี่... มึงชอบผู้ชายเหรอ?"
ขณะที่กำลังเดินตามคนข้างหน้าไปอยู่นั้นคนที่ชื่อกายก็ถามขึ้นอย่างสอดรู้สอดเห็น ทำเอาผมไปไม่เป็น ชายหนุ่มยกยิ้มมุมปาก ก่อนที่จะขยับเดินข้างๆผม พร้อมกับมือที่ลูบลงมาที่เอว
"จริงๆกูก็เคยลองมีเซ็กส์กับผู้ชายอยู่นะ ติดใจมากซะจนไม่อยากทำกับผู้หญิงอีกเลยวะ เมื่อวันก่อนที่เห็นมึงโดนแบกมานะ สภาพอย่างกับโดนรุมโทรม"
เพี๊ยะ!
ผมฟาดมืออีกฝ่ายที่เกาะมาที่เอวอย่างแรงจนเสียงดัง ทำเอาทุกคนหันมามองด้วยความตกใจ แต่กายมันกลับยิ้มระรื่นไม่สนใจว่าใครจะมองมาทางนี้เลยสักนิด
"ไม่มีอะไร แค่ยุงนะ..."
ผิดแล้ว... ถ้าเป็นยุง นายคงตายไปนานแล้วละ เพราะผมเคยเห็นยุงที่นี่อยู่หรอก... ยุงที่ตัวใหญ่ยังกะหมาแนะ ดูดเลือดทีทำเอาสัตว์แห้งตายไปอย่างรวดเร็ว
"แล้วนี่... จะเดินไปอีกไกลแค่ไหนเนี่ย! เหนื่อยแล้วนะ หิวก็หิว!"
ตึง!!
ทันทีที่สิ้นเสียงบ่นของปลา เสียงร้องคำรามของสัตว์บนเกาะก็ดังขึ้นทันที พร้อมกับพึ้นที่สั่นไหวอย่างรุนแรงจนทุกคนต่างก็เซล้มระเนระนาดไปหมด แหล่งน้ำใสข้างหน้านั้นเป็นน้ำตื้นแค่เข่า แต่สิ่งที่ทำเอาผมผวาคือ ท่อนไม้กำลังขยับ
"อะ อะไร?"
ผมมองขึ้นไปยังบนฟ้าอย่างอึ้งๆ นั่นมัน... ตัวอะไรนะ? รูปร่างสีขาวสลับสีน้ำตาลเหมือนทางม้าลายของมันเด่นชัด เหมือนกับท่อนไม้แข็งๆที่เดินได้ไม่มีผิด ไม่มีแม้กระทั่งตา หัวของมันเป็นทรงเเหลมสูงเหมือนท่อนไม้ผุๆแยกเป็นสองเขา นิ้วมือที่อยู่แนบกับลำตัวของมันนั้นเป็นพังผืด
"ตัวเหี้ยอะไรวะ?"
กรี๊ดดดดด!
ไม่รู้ว่าใครกันที่ส่งเสียงกรี๊ดออกมาร่างกายของผมถูกกระชากทันที ก่อนที่ร่างกายจะลอยเหนือพึ้น
"น้ำ!!"
"อึ่ก!?"
ร่างกายถูกรัดเอาไว้แน่นจนขยับตัวแทบจะไม่ได้ รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่เท้าของผมไม่ได้แตะพึ้นอีกต่อไป ภาพข้างหน้าไกลออกไปเรื่อยๆ พร้อมกับเห็นกลุ่มคนทั้งหกคนในนั้นกำลังแตกฮือเป็นมดหนีน้ำ
กรรร
เสียงขู่คำรามของมันดังก้องจนผมต้องเอามือมาปิดหูก่อนที่ร่างกายของผมจะถูกเหวี่ยงไปมาจนมึนหัวไปหมด เสียงร้องของสัตว์ต่างๆภายในป่านั้นส่งเสียงเตือนเหมือนมีอะไรสักอย่าง ก่อนที่สัตว์ประหลาดที่คล้ายกันอีกตัวนั้นจะโผล่ออกมาจากพึ้นน้ำ...
"มะ ไม่จริงน่า"
ทันทีที่ตั้งสติได้ สายตาของผมมองเห็นซากศพนับร้อยที่เกลื่อนกระจายอยู่ตามหน้าน้ำ มันเป็น... ศพของคนนับร้อยที่ซีดเผือด เรือของผมไม่ใช่ ลำแรกหรอกหรือ? ทำไม... ศพของแต่ละคนถึงมากองอยู่ตรงนี้กัน
"กรี๊ดดด! ไม่ ไม่นะ ไม่เอานะ ไม่ ปล่อย ปล่อยฉัน!!"
แขนอีกข้างของมันจับหญิงขึ้นมาพร้อมกับบีบจนเธออ้วกออกมาเป็นเลือด เธอกรีดร้องลั่นป่าเสียงนั้นเสียดแทงเข้ามาที่อกจนทำเอาผมทำตัวไม่ถูก ไม่... ไม่ใช่แบบนี้ ต้องไม่ใช่แบบนี้ หมายความ... ว่ายังไงกัน?
"ไม่... ไม่! อ๊าาาา!"
แผละ!
สัตว์สองตัวตรงหน้านั้นยื้ิอแย่งกันกระชากเธอจนขาดออกเป็นสองท่อน เลือดสีแดงสด พร้อมกับเครื่องในสีแดงอุ่นๆนั้นสาดเข้ามาที่ตัวของผมจนแดงฉาน กลิ่นคาวเลือดนั้นลอยฟุ้ง หัวใจของเธอกระเด็นมาตกที่อกของผมระหว่างช่องนิ้วของสัตว์ยักษ์
"อ๊ะ... อ่ะ หญิง"
ผมเบิกตากว้าง มองอย่างตกตะลึงเสียงกร๊อบดังขึ้นหลายต่อหลายครั้งตอนที่ครึ่งตัวของเธอนั้นถูกโยนเข้าปากของตัวที่จับผมอยู่ หัวใจของเธอเต้นตุบๆสองสามที ก่อนที่จะหยุดไปทั้งแบบนั้น ตาย...
อีกแล้ว ตายอีกแล้ว...
"ไม่ มีทาง... ไม่ ม่ายยยยย!!"
ตุบ ตุบ ตุบ!
"ปล่อย ปล่อยกูลง ปล่อยลง ปล่อยกูเซ่! กูทำอะไรผิด ถึงได้ ถึงได้ทำแบบนี้ ปล่อยนะ ฆ่า... ฮึก กูเถอะ ฆ่ากูสักที กูอยากตายแล้ว"
ผมฟาดมือไปที่นิ้วของมันสะเปะสะปะขณะที่พวกมันสองตัวกำลังต่อสู้กันเพื่อที่จะยื้อแย่งอาหาร เสียงคำราม และ เสียงพึ้นที่ดังสนั่นหวั่นไหวนั้นดังก้อง ผมร้องไห้ออกมาอย่างทนไม่ไหวหูอื้อตาลายไปหมดน้ำตาที่หยดลงกับนิ้วของมันนั้นพอที่จะล้างเลือดออกไปบ้างเป็นดวงๆ ทำไม... ถึงต้องเป็นแบบนี้อยู่ตลอดเลย...
กรรร
ฉับ!!
"อึก!!?"
เสียงที่เหมือนกับอะไรสักอย่างที่ถูกตัดขาดนั้นดังขึ้นเมื่อผมเงยหน้าขึ้นมา กลับพบว่าตัวเองกำลังดิ่งลงกับพึ้นพร้อมกับแขนของสัตว์ประหลาดยักษ์ตัวนั้นที่ยังคงกำผมเอาไว้แน่น
ตุบ!!
"อั่ก!... อ๊ะ"
ร่างกายของผมถูกหุ้มเอาไว้ตัวแขนใหญ่นั้นจึงไม่ได้ทำให้ผมเจ็บสักเท่าไหร่ขณะที่กำลังแกะนิ้วใหญ่ๆนั้นออกมา เสียงคำรามที่คุ้นหูก็ดังขึ้น พอหันไปมองก็พบกับเดม่อนที่วิ่งตรงมาทางนี้พร้อมกับลูกๆอีกสองสามตัว
"น้ำ... น้ำเป็นอะไรมั้ย?"
จ๋อม จ๋อม
เสียงร้องเรียกของหญิงสาวนั้นดังขึ้นพร้อมกับร่างของเธอที่วิ่งเข้ามาหา ท่ามกลางความวุ่นวายของสัตว์ยักษ์ทั้งสองที่กำลังสู้กันพวกผมอยู่ใต้เท้ามันนี่เอง อาจจะถูกเหยียบตอนไหนก็ได้
"พี่ตาอย่าเข้ามานะ อย่า!"
ผมผลักเธอให้ออกห่างออกไปขณะที่ด้านหลังนั้นพี่เต้ กับ พี่ผาก็กำลังวิ่งตามมา อย่าเข้ามานะ... เดี๋ยวก็ได้ตายอีกหรอก
กรร
เดม่อนวิ่งเข้ามาตัดหน้าพวกเขา ก่อนจะส่งเสียงข่มขู่พวกนั้นจนคนที่วิ่งมาซะงักไป ร่างกายของผมถูกดึงออกมาจากแขนของสัตว์ประหลาดยักษ์ตัวนั้นโดยที่ตัวสีเหลือบน้ำเงินนั้นใช้ลิ้นเฉาะไปที่แขนของอีกตัวเพื่อที่จะให้กรดไหลลงมากัดท่อนแขนแกร่ง
"ตัว... เหี้ยอะไรอีกวะเนี่ย"
...
ชาล่า เมื่อวานไม่ได้ลง เพราะคนที่บ้านพาไปเลี้ยงพิชช่าฉลองวันเกิดย้อนหลังครับ แฮ่! :katai5: มาต่อ ไม่ยาวเท่าไหร่ จะไปอ่านหนังสือ สะ สอบ... ครับ :katai4: บายๆฝันดี เจอกันครับ
-
เดาทางไม่ถูกเลยแต่สนุกมากกกกกกกกก
-
สนุกมาก แอบสงสารน้ำนะ ดีแล้วที่เดมอนมาช่วย
สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังนะคะ :กอด1:
-
เดม่อนที่หลายคนถามหาโผล่มาแล้ว
สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังค่ะ
-
ว๊ายย พระเอกฉันออกมาเเล้ว~ :katai3: :katai3:
สุขสันต์วันเกิดค่า :mew1:
-
:hao7: :hao7:
-
ค่าตัวแพ๊งแพง ออกมาถึงก็โดนตัดจบ
โถ่!พ่อเดม่อนเค้า เกิดเป็นน้องน้ำต้องสู้ชีวิต ฮ้า!
#ตั้งใจอ่านนะคะไรเตอร์
:katai4:
-
:katai1: เดม่อนน กว่าจะมา
-
ง่ะสั้น พี่พระเอกมาแล้วววว คนอื่นๆจะตายกันหมดไหมอ่ะ กลัวจัง :ling3:
-
นี่จริงๆแอบเชียร์พี่ผาอะ ชอบคาแรคเตอร์นาง 5555555555 แต่พ่อพระเอกตัวจริงเค้ามาแล้ว (เดม่อน) >< สงสัยพี่ผาฉันได้ตายแน่ๆ
-
ในที่สุดพระเอกเราก็มาาาาาาาาา น้องน้ำจะเฉาตายคามือคนอื่นล่ะเนี่ยยยยยยยยย แต่ยังไงเราก็ชอบบบบบบ อุอิ :hao7:
-
เดม่อนมาแล้ววววว เอ้ววว นี่แกไปไหนมาเนี่ย เมียแกถูกข่มขืนจนเยินหมดแล้ววว :laugh: :laugh:
-
ไรท์คะค้างค่าตัวเดม่อนใช่ไหมออกมตัดจบเลย
ดิบเถื่อนแบบนี้เก๋าชอบบบบบ พาน้ำกลับไปเลยเน้อ
-
15
"ตัว... เหี้ยอะไรอีกวะเนี่ย"
"อย่า... อย่านะ"
ผมจับไปที่แผงคอของตัวที่อุ้มผมเเน่น จ้องแผ่นหลังของเดม่อนที่กำลังขู่อยู่ไม่หยุด ไม่... ไม่ได้ ไม่ได้นะ อย่าฆ่านะ
"มันจะกินมึงงั้นเหรอน้ำ?"
พี่ผาถามขึ้นอย่างไม่เข้าใจจ้องตากับเดม่อนไม่กระพริบ ถ้า ถ้าคนกลุ่มนี้ตายละก็... ถ้าตายละก็
"น้ำ..."
ฉึ่ก!!
"มะ... ม่ายยยย!!"
ผมร้องลั่นเมื่อกรงเล็บแหลมคมนั้นตวัดแทงเข้าไปภายในท้องของพี่ตาจนทะลุเป็นรูโบ๋ ทั้งที่เต้ และ พี่ผาต่างก็ตกใจในสิ่งที่เกิดขึ้นเพียงพริบตาเดียวที่พี่ตาเอ่ยปากออกมา
"ทะ ทำไม... ถึงฆ่าละ? ก็บอกแล้วว่าไม่ให้ฆ่า ทำไม ทำไมละเดม่อน!?"
ตุบ ตุบ ตุบ!
กำปั้นของผมฟาดลงกับหัวของตัวที่อุ้มผมอยู่ ผมแหกปากร้องสุดเสียงพร้อมกับถลาเข้าไปหาร่างของพี่ตาที่นอนนิ่งอยู่บนผืนน้ำตื้น
"ทำไมละ... ฮึก ทำไมละ"
กรร
"ออกไป! ออกไปห่างๆนะ...!"
เพี๊ยะ!
ทันทีที่กรงเล็บของมันนั้นแตะลงมาที่ตัวของผม แรงที่ไม่รู้ว่าเอามาจากไหนนั้นฟาดลงกับมือของมัน ผมจ้องอีกฝ่ายอย่างโกรธแค้น ทั้งๆที่... ทั้งๆที่พี่เขาเป็นคนดีแท้ๆ
"เดม่อนเหรอ? มึง... ตั้งชื่อให้ไอ้ตัวประหลาดนี่เหรอ?"
เมื่อพี่ผาตั้งสติได้ เขาก็ถามผมเสียงสั่นพร้อมกับกระซากผมให้ยืนขึ้นมาพร้อมกับพาวิ่งหนีออกมาจากพวกของเดม่อน
กรร
ก่อนที่เท้าของผมจะย่ำลงกับพึ้นข้างแอ่งน้ำเสียงขู่คำรามของเดม่อนก็ดังขึ้นภาพตรงหน้าทำเอาผมตะลึงงันพี่ตาที่ลุกขึ้นมานั้นมีหนอนตัวใหญ่ทะลุท้องออกมามันขยับยั้วเยี้ยพร้อมทังเดินเข้ามาทางนี้
"ผู้หญิงงง คนนั้น... มีปร... สิต"
เสียงแหบพร่าของมันกระซิบข้างหู พร้อมกับดึงตัวผมขึ้นอุ้มอีกครั้งก่อนที่ตัวที่เหลือจะพุ่งจับตัวของพี่เต้ พี่ผา และ อีกสองคนนั้นที่แอบอยู่
"จะ จะทำอะไร? ปล่อยนะ เกลียด เกลียดที่สุดเลย!"
ผมทั้งทุบทั้งตีเดม่อนที่นิ่งเงียบมันออกตัววิ่งอย่างรวดเร็วพร้อมกับเสียงตึงตังที่ดังสนั่น ร่างของสัตว์ประหลาดยักษ์ตัวนั้น
ตุบ!
"...อึ๊ก"
กิ๊ว
ร่างกายของผมถูกทิ้งลงกับเทนทาเคิลสีเนื้อสดกลุ่มเดิมที่อยู่ตรงซอกหินแข็งมันยื่นออกมารัดผมแน่นพวกมันเลื้อยเข้าไปยังเสื้อผืนบางก่อนจะกระซากจนขาดหวิ่น ก่อนที่เสียงสไลม์จะดังขึ้น
"ซะ เซริ...? ฮึก เซริ"
กิ๊ว...
กิ๊วว...
สไลม์... ตัวที่เหลือ ที่เข้ามาช่วยผม ทั้งตัวสีชมพู สีฟ้า สีม่วง และ สีทองนั้น ร้องเรียกผม น้ำตาอุ่นๆไหลอาบแก้มเมื่อเห็นพวกมันอยู่ตรงหน้า ผมร้องไห้สะอึ้นพร้อมกับร่างกายที่หลุดออกมาจากเทนทาเคิล
"ฮือ... เซริ ไม่ได้ฆ่า สินะ... ไม่ตายสินะ"
กิ๊วว
ผมพุ่งเข้ากอดสไลม์พวกนั้นอย่างแรงร้องไห้โฮออกมาขณะที่พวกมันเองก็ติดหนึบผมเอาไว้แน่นเหมือนกัน
กิ๊ว...!
สไลม์ตัวสีเขียวใสนั้นร้องทักผมก่อนที่มันจะซุกๆมาที่อกของผมพวกเรากอดกันกลมอยู่ตรงพึ้นหินที่เย็นเฉียบ ก่อนที่เดม่อนจะเดินเข้ามาหาสไลม์พวกนั้นแยกทางออกให้มันเดินเข้ามา
"..."
ผมมองมันนิ่งๆก่อนที่จะหันหน้าหนีซุกหน้าเข้ากับตัวของเซริโดยไม่สนใจมัน ผมทำอะไรไม่ได้นอกจากเมินมันทั้งแบบนี้ ต่อให้เรียกร้อง หรือ ร้องขอมัน มันก็ไม่ได้สนใจเลยสักนิด พวกพี่ผา... ถูกจับไป ไว้ที่อื่น ถ้ำที่มีทางแยกออกไปตรงทางซ้ายใกล้กับต้นไม้ตรงทางเข้า ไม่รู้ว่าจับเอาไปทำไม แต่... ถึงแม้ว่าอยากจะไปแค่ไหน แต่ก็ถูกจับตามอง ตราบใดที่ยังไม่ได้ยินเสียงกรีดร้องข้างในนั้น ก็นับว่าโชคดีไป จริงๆแล้วเดม่อนชอบฆ่าสัตว์ตัวอื่นเหมือนเป็นงานอดิเรก ฆ่าเพื่อความสนุกฟังเสียงกรีดร้องของตัวที่ถูกฆ่า
หมับ
"... อึก"
ผมขยับถอยร่นเมื่อแขนของมันเอื้อมมาแตะที่ข้างแก้มของผม ฟันของมันยังคงมีน้ำลายไหลเยิ้มออกมาพร้อมกับลิ้นสีดำที่ตวัดเลียข้างแก้ม ผมนั่งนิ่งไม่สนใจตอนที่แขนแกร่งกล้าของมันนั้นสอดเข้ามาที่ใต้แขนของผมยกขึ้นอุ้ม
"ทำ... ไม ถึงง...ง ยอม ให้จับ"
เสียงแปร่งๆนั้นเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ จากนั้นร่างกายของผมก็ถูกวางลงกับเทนทาเคิลที่ขัยเลื้อยไปมา ผมหันหน้าหนีไม่ยอมตอบมัน
"กลัว... มั้ย..."
ผมเม้มปากแน่นเมื่อถูกถามออกมาแบบนั้นน้ำอุ่นๆไหลออกมาราวกับเขื่อนแตกกรงเล็บแหลมๆนั้นลูบหัวของผมเบาๆ พร้อมกับหางคมที่เลื้อยมาพันร่างของผมเอาไว้
"ฮือออ... กลัว ฮึก กลัวที่สุดเลย ทำไมถึงช้าขนาดนี้ ทำไมถึงไปช้าขนาดนี้"
ผมร้องไห้โฮออกมา ก่อนจะกอดร่างกายแข็งกระด้างของเดม่อนเอาไว้ ทั้งเรื่องที่เคยเจอ ทั้งเรื่องที่ถูกล่า ทั้ง... เรื่องที่เห็นคนรู้จักตายต่อหน้าต่อตาไป แบบนั้น... ไม่คิดว่ามันมากเกินไปหน่อยรึไง
"จะ... ปก ป้อง...งง น้ำ"
น้ำเสียงที่เรียบนิ่งนั้นทำเอาผมซะงักไป แต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรออกไป เดม่อน... เป็นแก ไม่ใช่เหรอ ที่ทำให้ผมผิดมนุษย์แบบนี้
ไม่มีทาง... ที่ผมจะอยู่ที่นี่ยังไงซะผมก็จะหาทางหนีให้ได้ ไม่ว่ายังไง ก็อยู่ด้วยไม่ได้เด็ดขาด
...
แฮ่ สอบเสร็จแล้ว~ ทำได้ ดี พอสมควรละนะ :katai2-1: ช่วงนี้ว่าจะพักเรื่องอื่นๆนะ วันนี้ก็เลยเขียนต่อ แฮะๆ สั้นแต่ก็นะ... มาต่อแล้วเน้อ ไปละนะ ฝันดีครัช
-
จะรอตอนต่อไปน้า...........
-
:hao7: :hao7:
-
กว่าเฮียจะเจอเมียนะคะ - -
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
ช้ามากอ่ะเฮียกว่าจะมาได้นะ ค่าตัวแพงจริงไรจริง :hao7:
-
จะเป็นยังไงต่อไปละเนี่ยรอๆๆๆๆ
-
เข้าใจน้ำนะว่ามันคงทำใจยาก แต่อยากให้อยู่กับเดม่อนอะ เค้าก็ดีด้วยจะตายย
ตอนต่อไปจะเป็นยังไงกันนะเนี่ย รอนะคะ
-
อยากให้เดม่อนเป็นพระเอก
-
แหม่..... น้ำเอ๊ย ไม่ทันละมั้ย
-
อยู่ๆก็กลัวดร่าม่า...
มาต่อเร็วๆนะ :z13:
-
อรั้ยยยยย นู๋น้ำ ไปไหนไม่รอดแล้วจร้า เริ่มหลงเค้าแล้วอ่ะดิ
-
:o8: :o8: :o8: :o8: รออออออออ ตอนต่อไป สนุกมากค่ะ
-
ถ้าอยากอยู่อย่างสงบสุขบนเกาะ เดม่อนคงต้องฆ่าสัตว์ประหลาดทุกตังบนเกาะนี้เลย :mew5:
-
16
ตุบ
"มึงมาทำไม...?"
ทันทีที่เซริทิ้งเนื้อหมูป่าที่ย่างสุกแล้วนั้นลงพึ้นเสียงทักของพี่ผาก็เอ่ยขึ้นอย่างอารมณ์เสียเถาวัลย์สีน้ำตาลขนาดนั้นเกี่ยวพันกันเอาไว้เป็นเหมือนคุกก็ไม่ปาน ขังสี่คนนั้นเอาไว้ ทุกเช้า เย็นผมจะแอบมาหาพวกเขา ไม่รู้ว่าเดม่อนต้องการอะไร ทั้งๆที่ปกติจะฆ่าไปหมดแล้วแต่ตอนนี้กลับเก็บเอาไว้ ก็ไม่ใช่ว่าไม่อยากให้ทำ แต่... แปลกใจซะมากกว่าที่มันไม่ฆ่าทิ้ง
"ผมเอาอาหารมาให้"
"อาหารที่สัตว์ประหลาดตัวนั้นหามานะเหรอ? เหอะ... อยากจะขุนให้อ้วนแล้วค่อยจับกินรึไง"
ถามแบบนั้น... ใครมันจะไปรู้กัน
หมับ!
"แกเป็นอะไรกับมันกันแน่ แกทำยังไงถึงไม่ถูกสัตว์ประหลาดบ้าๆนั่นฆ่า บอกฉัน บอกฉันสิ!"
เสียงร้องโวยวายของปลานั้นดังขึ้นพร้อมกับกระซากเถาวัลย์พวกนั้นเป็นคนบ้า ผมเผ้ายุ่งเหยิงเสียจนดูไม่ได้ ผมเม้มปากแน่น ไม่ตอบอะไร สายตาที่โกรธแค้นของพวกเขามองมาที่ผมราวกับผมไปฆ่าคนที่พวกเขารัก และ มองอย่างกับ... ผมเป็นสัตว์ประหลาดบนเกาะนี้ไปแล้ว
"น้ำ เธอคง... ไม่ได้ถูกล้างสมองไปหรอกนะ"
ผมส่ายหน้าเมื่อพี่เต้ถามขึ้นมาเบาๆหลังจากที่พี่ผาเดินกลับไปที่มุมของถ้ำ มือหนายื่นมาจับมือผมเอาไว้แน่นพร้อมกับจ้องตาผมโดยที่ไม่กลัวว่าเซริจะข่มขู่ยังไง
"พี่อยากรู้จริงๆว่าทำไมมันถึงไม่ทำอะไรน้ำ..."
"ผม... ผม"
มือที่สั่นเทานั้นแสดงถึงความหวาดกลัว แต่แม้ว่าจะเป็นอย่างนั้นพี่เต้ก็ยังคงยิ้มสู้
"ไม่เป็นไรหรอก"
เสียงทุ้มนั้นปลอบเบาๆ ทำเอาน้ำตาของผมไหลออกมาช้าๆ ก่อนที่ผมจะหลับตากลืนก้อนสะอึ้นที่จุกอยู่ในลำคอลงไป
"ตอนนั้น... ที่ถูกจู่โจมตอนมีหมอกสีดำล้อมรอบเรือเอาไว้ ทุกคนตายกันหมด หนีกันไปคนละทิศ คนละทาง... ผมถูกเอ็ด กับ ยูกินะ เพื่อนที่เจอกันบนเรือช่วยไว้หลายครั้ง"
น้ำเสียงที่สั่นพร่านั้นทำให้เรื่องราวที่เล่าออกไปแทบจะฟังไม่รู้เรื่อง แต่พี่เต้ก็ยังคงตั้งใจฟัง ลูบมือมาที่หลังมือของผมเบาๆเป็นการปลอบ
"เรือบดถูกส่งลงไปแต่พวกผมสามคนก็ถูกทิ้งไว้ คนอื่นๆหนีกันขึ้นหาดโดยที่ไม่รู้เลยว่าบนเกาะนี้มันมีอะไรที่น่ากลัวกว่าตัวประหลาดบนเรือ พวกผมเลยตัดสินใจโดดลงน้ำเพื่อที่จะเข้าฝั่งบ้าง แต่... ผมก็ถูกปลาครึ่งคนตัวที่พี่ผายิงตัวนั้นลากลงใต้น้ำ คิดไว้แล้ว... ฮึก คิดไว้แล้วว่าอาจจะตายตอนนั้นก็ได้"
สิ่งที่พูดออกไปเหมือนกับเป็นการตอกย้ำความทรงจำที่แย่ๆนั้นอีกครั้ง ภาพทุกอย่าง มันยังคงชัดเจนเมื่อตอนที่หลับตาลง ภาพการตายของแต่ละคนนั้นยังคงตราตรึงภายในความทรงจำ
"ผมควรจะตายตั้งแต่ตอนนั้น ฮือ... แต่ก็ถูกเอ็ดช่วยเอาไว้ เขาช่วยผม แล้วผมก็หมดสติไป จากนั้นตื่นมา... ตอนนั้น ตอนนั้นมันคือสิ่งที่ทำให้ผมมีชีวิตอยู่แบบนี้ ฮึก ที่ถูกข่มขืน ก็เพราะ เครื่องในสีทอง ของปลาประหลาดที่เอ็ดเขาเอามาให้กิน ทุกครั้งที่ปวดท้อง และ มีน้ำใสๆนั้นไหลออกมา ผมจะถูกพวกมันข่มขืน เพื่อที่จะให้คลอดลูกของพวกมัน"
ทันทีที่เล่าถึงตอนนี้ ทั้งพี่เต้ และ พี่ผาต่างก็จ้องหน้ากันอย่างรู้สึกผิด
"เเสดงว่า สัตว์ประหลาดพวกนั้น"
"... อึก พวกมัน ผมคลอดพวกมันออกมา"
หมับ!
อ้อมแขนแกร่งของชายหนุ่มสอดออกมาจากเถาวัลย์พวกนั้น ก่อนที่จะกอดผมเอาไว้แน่น
"มันทรมานมากเลย ฮึก... มันไม่ยอมปล่อยให้ผมตาย ฮือออ ผมไม่ได้อยากจะเป็นแบบนี้ไม่ได้ต้องการแบบนี้"
เสียงร้องไห้สะอึ้นดังขึ้นอย่างน่าสงสารร่างบางทรุดนั่งลงกับพึ้นปล่อยโฮออกมาภายในอ้อมกอดของชายหนุ่ม
"ไม่เป็นไรนะ... เราจะหนีไปจากที่นี่กัน ไปด้วยกัน"
"ฮึก... ฮึก"
ไม่มีทาง... ไม่มีทางที่เดม่อนจะปล่อยให้หนีไปหรอก ไม่มีวันหรอก
หมับ
กรงเล็บใหญ่นั้นค่อยๆซ้อนตัวคนที่หลับอยู่กับกองเถาวัลย์ขึ้นมาอุ้มเบาๆ เพื่อที่จะไม่ให้คนที่ร้องไห้จนหลับไปนั้นตื่นขึ้นมา คราบน้ำตายังคงเปียกเต็มแก้มไปหมด ชายหนุ่มมองการกระทำนั้นเงียบๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้นมา
"มึงนะ... คิดจะทรมานน้ำไปถึงเมื่อไหร่?"
ผาเป็นคนถามสัตว์ประหลาดตัวนั้นขึ้นมา ตอนที่มันกำลังหันหลังเดินกลับออกไปจากปสกถ้ำที่แยกกันหลายชั้น เดม่อนหยุดซะงักเพ่งมองคนที่หลับอยู่ในอ้อมแขนอันหยาบกร้านของตน
"ไม่คิดว่าการปล่อยมันไปคือสิ่งที่ดีที่สุดรึไง?"
เขายังคงถามขึ้นอีก เมื่อเห็นว่ามันไม่ได้คิดที่จะเดินหนีไป
"ปล่อย... ย ย... ไม่ มีทาง..."
เสียงแหบพร่าน่าขนลุกนั้นพูดออกมาเบาๆ ก่อนที่ร่างกายนั้นจะเคลื่อนไหวช้าๆ เดินออกไปทิ้งให้คนพวกนั้นอยู่ภายในกรงขังรากไม้
ไม่ปล่อย ไป... เด็ดขาด
...
มาแหล่ววววว สั้นไปหน่อย แฮ่ ไปละ ฝันดีครับ
-
พวกนี้หนิ มายุพาเมียเค้าหนีหรออ อยากให้เดม่อนเล่นบทโหดใช่มั้ยห๊าา
-
รู้สึกรักเดม่อน :hao7: :hao7:
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
ง่ะ.. มาให้อยากแล้วจากไป
-
ไม่รู้จะเชียร์ใคร อะไรยังไงดี :katai1:
-
ยังยืนยันคำเดิม เอาเครื่องในปลาให้กินให้หมดทุกคนเลย ช่วยหารสามี!!
-
ป้ายไฟเดม่อน
-
ยังยืนยันคำเดิม เอาเครื่องในปลาให้กินให้หมดทุกคนเลย ช่วยหารสามี!!
แอบพยักหน้าเห็นด้วยแบบขำ ๆ หามาให้กินเลย...โดยเฉพาะไอ้พี่เต้พี่ผาที่ข่มขืนน้ำด้วยน่ะนะ (ยังไงก็ชอบไม่ลงหรอก เป็นคนด้วยกันแท้ ๆ ยังทำร้ายน้องได้)
อยากรู้จัง ถ้าน้ำออกจากเกาะได้ เวลาที่น้ำนั่นไหลก็จะถูกมนุษย์ด้วยกันข่มขืนหรือเปล่า ดูเหมือนมันจะคล้ายฟีโรโมนอ่ะ ทำให้ตัวผู้เกิดอารมณ์ทางเพศ ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ไม่ว่าอยู่ไหนก็ไม่ปลอดภัยแน่
-
เดี๊บววววว จะสั้นไปไหนเนี้ยยยย :katai1:
แต่ถ้าน้ำหนีออกไปก็ใชว่าน้ำนั้นจะหยุดไหลนี้...มันจะไม่ยิ่งอันตรายเหรอ ข้างนอกน่ะ...
-
ไอเครื่องในสีทองนี้ไม่มีหมดฤทธิ์หรอคะ หรืออารมณ์แบบมิวเตชั่นไปเรียบร้อยแล้ว
ขอสักตัวมาฆ่าเดม่อนดิ จะได้วิวัฒนาการไปอีก พูดแบบไม่รู้เรื่องอ่านแล้วมันขัดใจ
-
งะน้ำร้องไห้จนหลับเลยน่าสงสารๆๆๆ
-
รู้นะว่ามันทำใจยาก แต่ถ้าหนีออกไปได้จริงๆ น้ำจะอยู่อย่างคนปกติได้เหรอ
อยู่กับเดม่อนนี่แหละดีแล้ว :mew2:
-
:sad4: น้องน้ำน่าชงชารรรรรร อย่าหนีเลยนะ เพราะข้างนอก มันอันตรายยยยยยยยยยยยย
-
อ๊ากกกกกเดม่อนมีความหล่อมากกกกกกกกกกกกกกก
-
ตอนใหม่จะมาหรือยัง เค้ารออยู่นะ ขอยาวๆ
-
17
ตุบ!
กรร
"มะ มันเป็นอะไร?"
ผมถามขึ้นเมื่อเห็นร่างของสัตว์ประหลาดตัวนั้นล้มลงกองกับพึ้น ตัวที่คล้ายกับเดม่อนนั้นซักกระตุกสี่ห้าครั้งก่อนที่จะฟุ่บไป เลือดที่ไหลออกมามีแต่กรดทำให้พึ้นหินแถวนั้นละลายไปหมด คราบเลือด และ ชิ้นเนื้อ ไม่สิ... หัวใจมากกว่า หัวใจดวงใหญ่ที่กำลังเต้นตุบๆอยู่ในอุ้งมือคมของอีกตัวนั้นยังคงเคลื่อนไหวราวกับว่ามันมีชีวิต
เดม่อนไม่ยอมแม้แต่จะมองมา มันคว้าเอาหัวใจดวงโตดวงนั้นมายื่นให้กับผม
"เอามาให้ทำไม?"
"กิน..."
เดม่อนตอบกลับมาเสียงนิ่ง ก่อนที่จะเอาหัวใจดวงนั้นเข้ามาใกล้ๆปากของผม กลิ่นคาวเลือดนั้นลอยฟุ้งเมื่อมันเข้ามาใกล้จมูก แทบจะอาเจียนออกมาตอนที่หยดเลือดสีแดงเข้มนั้นไหลทะลักออกมา
"ไม่... ไม่กิน"
"กินสิ... กิน"
มันพยายามที่จะจับต้นคอของผมให้เข้าใกล้เนื้อดังกล่าว แต่ผมกลับขืนตัวสุดแรง
"ไม่... อึ๊ก"
"ต้องกิน ขอร้อง..."
เสียงแหบพร่านั้นเอ่ยขึ้นมาเบาๆ ก่อนที่่กรงเล็บคมกริบนั้นจะปล่อยตัวผมเอาไว้
"ทำไม... ต้องกินด้วย"
ผมเบือนหน้าหนีจากสิ่งนั้น มันยังคงยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นไม่ยอมไปไหนทำเอาผมถอนหายใจออกมา
"ปิ้งกิน ไม่ได้เหรอ?"
"ไม่ได้"
เดม่อนตอบกลับมาทันทีเมื่อผมถามแบบนั้นออกไป สัตว์ประหลาดที่อยู่ข้างๆเองก็มองมายังผม ด้วยท่าทางที่ว่าอยากให้กินมันเข้าไป รู้สึกเหมือนช่วงนี้ จะได้กินแต่ของดิบๆ และ อาหารแปลกๆ แถมทุกครั้งแต่ละตัวที่ออกไปหามาให้นั้นจะบาดเจ็บ ไม่บางตัวก็ตายไปเหมือนตัวนี้
"แต่ แต่มันคาวเลือด"
"ไม่เป็นไร แค่ครั้งนี้"
ตอนแรกเอง ก็ตกใจอยู่ที่เดม่อน เริ่มที่จะพูดซัดขึ้นมาแถมยังพูดลื่นไหลเสียจนผมคิดว่าเป็นคนปกติเหมือนๆกัน ตอนนี้ ดูเหมือนว่าผมจะซินกับมันแล้วกับสิ่งที่เดม่อนเป็นอยู่ แต่ว่า... จะให้ทำยังไง? ถึงจะพูดให้เดม่อนปล่อยพวกผมไป
ก่อนหน้านี้สองวัน ดูเหมือน ปลา จะติดเชื้อเหมือนพี่ตาเป็น เธอถูกเซริฆ่าอย่างไม่ปราณีเลยสักนิด ถึงจะเข้าใจเเล้วว่าตอนนี้ในป่านี้มันไม่ได้มีแค่สัตว์ประหลาด มันมีทั้งเชื้อโรค ปรสิต และ พิษจากป่า คนที่ค่อนข้างจะอ่อนแอก็จะโดนเชื้อนั้นแทรกซ้อนเข้าไปในร่างกาย ถูกกัดกิน และ ถูกยึดร่างกายเอาไว้... เดม่อน บอกออกมาแบบนั้น จริงๆแล้ว ที่ๆเคยถูกสัตว์ประหลาดบางตัวลากไปอยู่ด้วยเช่นเสือที่บินได้ตัวนั้น ผมยังมองเห็นเรืออีกหลายลำที่เขรอะสนิมอยู่ชั้นล่าง ป่า และ เถาวัลย์ขึ้นปกคลุมจนแทบจะมองไม่เห็นถ้าไม่มองดีๆ แล้ว... พอคิดว่า ปรสิตที่เกาะ ทำให้คนเปลี่ยนสภาพเป็นตัวอะไรก็ไม่รู้ เหมือนตอนที่ปลาเธอเป็น ก่อนจะถูกฆ่า ภายในใจก็แทบจะอดคิดขึ้นมาไม่ได้ว่า เดม่อน... ก็อาจจะเคยเป็นมนุษย์มาก่อนก็ได้
ผมมองมันที่ยืนนิ่งอยู่ตรงหน้า ก่อนที่จะหยิบเอาหัวใจดวงนั้นขึ้นมากิน เพียงแค่กัดเข้าไปแค่คำเดียว เลือดสีเข้มก็ทะลักเข้ามาในปากจนผมสำลักเลือดออกมา รสชาติดิบๆของมันทำเอามึนหัวไปหมด ทั้งหยาบกระด้าง และ เหนียวยิ่งกว่าอะไร ความรู้สึกเหมือนมีสนิมเขรอะอยู่ภายในปาก พอเดม่อนเห็นว่าผมกินมันเข้าไปได้เพียงแค่สองคำเท่านั้น มันก็แย่งออกไปจากมือของผมทันที
"อะไร?"
"พอแล้ว... ถ้าไม่ชอบ ก็ไม่ต้องกิน"
ผมพยักหน้ารับเมื่อเดม่อนเอ่ยออกมาแบบนั้น ก่อนที่ร่างกายของผมจะถูกยกขึ้นอุ้ม อุ้งมือแกร่งนั้นโอบรอบเอวผมแน่น พาเดินไปยังเถาวัลย์ที่ตอนนี้กลายเป็นที่นอนประจำของผมไปแล้ว ถ้าไม่นับที่ว่ามันชอบเลื้อยไปมาแล้วชอบพันแข้งพันขา มันก็คงจะเป็นที่นอนที่ดีได้ไม่ยาก
ตุบ
"เดม่อน..."
ผมรั้งแขนหยาบของมันเอาไว้หลังจากที่ถูกปล่อยให้นั่งลงกับเถาวัลย์พวกนี้มันหันมาหาผมพร้อมกับเสียงครางในลำคอ หลังจากนี้ เดม่อน... ก็จะไปหาพวกพี่ผาเขา ทุกครั้งที่ไปที่นั่น เสียงร้องของแต่ละคนจะดังขึ้นมาบาดหูผมทุกครั้ง อยากจะรู้ว่ามันทำอะไรพวกเขา อยากจะรู้จริงๆว่ามันกำลังมีแผนอะไรอยู่ ถึงจะรู้ว่าอาจจะคิดไปเอง สัตว์ประหลาดพวกนี้คงไม่ฉลาดขนาดนั้น แต่ว่า... ถึงยังไงก็แอบที่จะติดใจไม่ได้
แผล็บ...
ลิ้นร้อนๆสีดำมะเมื่อมนั้นเลียลงมาตรงท้องที่นูนขึ้นของผมเบาๆ พร้อมกับลากเลียขึ้นมายังแก้มของผม เดม่อนจับให้ผมเอนตัวลงนอนช้าๆพร้อมกับเอ่ยเสียงแหบ
"ไม่เป็นไร ข้า ไม่ฆ่ามันหรอก"
มันว่าพลางเดินหนีไป ทิ้งให้ผมนอนอยู่ที่ที่นอนประจำทั้งอย่างนั้น ผมใช้มือลูบลงมาที่หน้าท้องของตัวเองเบาๆ
ทำไมถึง... ยอมรับเรื่องที่โหดร้ายแบบนี้ได้?
ทั้งๆที่ก่อนหน้านั้น ยังคงปฏิเสธมันแท้ๆ ปฏิเสธการสืบพันธ์ ปฏิเสธเกาะนี้ ปฏิเสธการมีลูกให้เดม่อน ทั้งๆที่ควรจะปฏิเสธ แต่ทำไมถึงตั้งชื่อให้ละ? นั่นนะ มันจะไม่ยิ่งเป็นการทำให้พวกนี้ได้ใจรึไง?
แต่ว่า... ที่ต้องยอมแบบนี้ มันเป็นเพียงแค่ การแลกเปลี่ยนที่จะไม่ทำให้คนในนั้นตาย ใช่ มันก็แค่นั้นแหละ ผมขยับตัวนอนลงก่อนที่จะหลับตา ฟังเสียงร้องโหยหวนของคนที่อยู่ภายในถ้ำอีกรูนั้นเงียบๆ เสียงร้องทรมานเมื่อกับตอนที่เขาโดนคว้านท้องออกมา มันน่าหดหู่จนทำเอาน้ำตาผมไหลออกมา
สวบ!
"อึก... อ๊ากกก!!"
เสียงกรีดร้องของชายหนุ่มนั้นดังขึ้นเมื่อท่อสีดำพร้อมกับน้ำสีดำนั้นไหลเข้าไปในหู ทั้งตา จมูก และ ปาก มีเลือดสีแดงสดนั้นไหลออกมาแทน ภูผาร้องลั่น จิกมือลงกับเถาวัลย์ขนาดยักข์ที่อยู่ตรงหน้า พร้อมกับรองรับความเจ็บปวดที่ถูกส่งเข้ามาในสมอง ภาพข้างหน้าเลือนลาง เต็มไปด้วยสีแดงเพราะเลือดของตัวเอง สมองแทบจะคิดอะไรไม่ออก เหมือนกับว่ามันกำลังเคลื่อนไหวอยู่ตลอดเวลา เท่าที่จำได้ เมื่อสองวันก่อน มันก็เข้ามาหาพวกเขา ยื่นข้อเสนอที่ว่า ถ้าอยากออกไปจากที่นี่ ก็จะช่วย แต่ต้องแลกด้วยการเป็นหนูทดลองของมัน จนกว่ามันจะพอใจ เพื่อนของเขา ทั้งสองคนนั้น หมดสติไปตั้งแต่เมื่อกี้ ยังคงมีแต่เขาที่ทนต่อความเจ็บปวดนี้ได้ ทุกวันที่เข้ามาการทรมานของมันจะแตกต่างกันออกไป ถือว่ายังดีที่มันไม่ถึงกับบ้าตัดแขนขา เหมือนที่ทำกับ ปลา แต่ว่า... สิ่งที่อยู่ในหัวตอนนี้ ผมกลับเอาแต่มองไปยังปากถ้ำที่ส่องสว่างอยู่ไกลๆ ครั้งสุดท้ายที่เจอกับน้ำคือวันนั้น วันที่เขาทำให้ร้องไห้จนหลับ แล้วก็โดนสัตว์ประหลาดตัวนี้มันอุ้มออกไป
พรื่ดดด
"แค่ก แค่ก... อึก"
"วันนี้ พอแค่นี้ก่อน แก... อดทนได้ดีมาก ยอดเยี่ยม"
เสียงชมของมันนั้นทำให้ผมถึงกับถลึงตามองอย่างโกรธแค้น เป็นเพียงแค่สัตว์ที่ไม่มีตา... แต่กลับพูดได้แบบนั้น...
"ฉันรู้... ว่าแก กับเพื่อนของแก ชอบน้ำ"
คำพูดนั้นทำให้ผมซะงักไป ทำไม มันถึง... รู้?
"น้ำอสุจิที่พวกแกหลั่งเข้าไปในท้องของน้ำ..."
มันหยุดพูดไปแค่นั้น ก่อนที่จะขู่คำรามขึ้นมาจนผมต้องหลบตัวจากกรงเล็บคมที่ตวัดโฉบลงมาอย่างรวดเร็ว สัตว์ประหลาดตรงหน้าแยกเขี้ยวขู่ น้ำลายไหลเยิ้มอย่างโมโห แต่สุดท้าย มันก็เดินออกไปจากกรงรากไม้ที่ขยายออกเป็นวงเพื่อหลบให้มันออกไป ผมยกยิ้มขึ้นมาเมื่อนึกถึงสิ่งหนึ่งขึ้นมาได้
"หึหึหึ... ฮะฮะ ฮ่าฮ่าฮ่า คิดดีแล้วเหรอที่พูดออกมาแบบนั้น?"
ใช่แล้ว... ต่อให้จะต้องทรมานเพราะมันมากแค่ไหนก็ตาม ยังไงซะ ความจริงมันก็ปรากฏอยู่ตรงหน้านี้แล้ว มันชัดเจนอยู่แล้วไม่ใช่รึไง น้ำนะ... ถึงจะแปลกๆไปบ้าง แต่ตั้งแต่วันนั้น ก็รู้ว่าชอบ รู้ตัวว่าชอบเข้าไปแล้ว แต่กลับ... ทำอะไรไม่ได้ ช่วยอะไรก็ไม่ได้...
"สัตว์ประหลาดอย่างแกนะ น้ำไม่มีทางชอบอยู่แล้ว... ที่น้ำอยู่ด้วยได้จนถึงตอนนี้ ก็ไม่ใช่เพราะแกที่ไปทำให้น้ำกลัวรึไง?"
"..."
มันซะงักไป เมื่อผมตอกกลับไปทั้งอย่างนั้น สัตว์ประหลาดที่ได้ชื่อว่าเดม่อน จากการที่น้ำตั้งชื่อให้นั้นหันมามองผมนิ่งๆ
"สักวัน ฉันจะพาน้ำหนีออกไปจากแกให้ได้ ไอ้ตัวประหลาด..."
"หึ... ถ้าทำได้ก็ลองดูสิ"
เจ้าตัวสีเทาเข้มมันพูดทิ้งท้ายแบบนั้นออกมา ก่อนที่จะเดินหนีไป ทิ้งให้พวกผมอยู่ในกรงไม้ท่ามกลางความมืด และ เย็นเฉียบภายในถ้ำนี้ เลือดที่สาดกระจายไปทั่วนั้นส่งกลิ่นคาวออกมาจนฉุนจมูก ก่อนที่ตัวหนอนดูดเลือดจะค่อยๆไต่ออกมาจากซอกหินเปร่งแสงสีฟ้าภายในความมืด
"ออกมาให้ฆ่า ไม่จบไม่สิ้นเลยสินะ"
...
มาแล้วววววววว เดม่อนยังคงไม่หายไปไหน ช่วงนี้คนเขียนพร้อมเปย์ครับ บทเลยไม่ไปไหนไกล5555555 ศึกซิงนายชัดๆเลยอีแบบนี้ ไปละครับ ฝันดี ราตรีสวัสดิ์ทุกคน
-
:pig4: :pig4:
-
:z10: :z10: :z10: :z10:
-
:o8: :o8: :o8: :o8:
-
555 ค่าตัวถึงสินะ
-
เดม่อนทดลองอะไรหน๋อ.....
ถ้าเจ้าใจไม่ผิด น้ำท้องอีกรอบใช่ไหม?
ท้องกับพวกมนุษย์ซินะ :mew5:
-
รอให้ปริศนาคลี่คลาย
-
เกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ
แต่ถึงยังไงก็ยัวคงเชียร์เดม่อนต่อ
:pig4: :L2: :L1:
-
o13 o13
-
เดม่อนอปป้า :katai4:
-
คนเขียนเก่งอ่ะ
ทำไมเราชอบอะไรจิตๆแบบนี้ ม้ายนะ
-
อย่าบอกนะว่าาน้ำท้องลูกของผาอ่ะ!!!! โอ้วม้ายก้อดดดดดดดด หรือเราคิดไปเองงงงงงงง :z3: :z3: :z3:
-
เห็นคนเขียนบอกว่าจะทุ่มเทกับเรื่องนี้ เราก็รีทุกวัน :hao4: รีเก้อจนขก.รีเลย :hao7: :o12:
-
เหมือนน้ำจะท้องกับสองหนุ่มด้วยหรือป่าว?
แล้วจะยกป้ายไฟให้ใครดีล่ะนี่
-
เดมีอนทดลองอะไรอะ รอๆๆๆ
-
18
"อึก... อื้ออ"
สวบ สวบ
เสียงเนื้อหนันที่ถูกสัมผัสจากด้านล่างนั้นส่งเสียงน่าอายออกมา ทุกครั้งที่ท่อนกายขยับเข้าออกจากช่องทางความรู้สึกร้อนรุ่มก็จะยิ่งเพิ่มขึ้นสูงเรื่อยๆสะโพกที่ถูกยึดเอาไว้ด้วยอวัยวะที่เหมือนกับเป็นกรีบดอกไม้นั้นคับแน่น แต่ก็ยืดยุ่นทุกครั้งที่อวัยวะเพศนั้นถอนออกไป
"เจ็บมั้ย?"
ผมส่ายหน้าเมื่อถูกถามออกมาแบบนั้น ใช้มือทั้งสองยึดเอาต้นแขนแกร่งของเดม่อนแน่นพร้อมกับกลั้นเสียงครางของตัวเอง
"อ๊ะ ไม่ ไม่เจ็บแล้ว"
เพราะคุ้นเคยกับเรื่องแบบนี้หรือยังไง ตามร่างกายถึงได้ร้อนรุ่มจนแทบจะหยุดไม่อยู่ ดูเหมือนทุกครั้งตอนที่ถูกทำแบบนี้นั้นความต้องการก็จะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ราวกับคนตัณหาในเซ็กส์ก็ไม่ปาน การให้อาหาร มีเซ็กส์ และ ให้กำเนิศลูกๆของเดม่อนเรื่องที่เกิดขึ้นนับเดือน คือวัฏจักรของผมไปแล้ว
"ชอบรึเปล่า?"
คำถามนั้นทำให้ผมซะงักไป ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะถามผมออกมาแบบนั้น แรงกระแทกเป็นจังหวะนั้นทำเอาผมเผลอครางออกมา ความรู้สึกดีแผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่างกาย
" อ๊ะ ชะ... ชอบ อึ๊ก! อื้ออ"
ดวงตาพร่ามัวเมื่อท่อนกายนั้นกระแทกเข้ามาภายในความร้อนของมันถูไถเข้ากับผนังช่องทางทำให้น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว ก่อนที่ผมจะใช้แขนกอดรัดไปที่แผงคอของเดม่อน ฟันคมนั้นสั่นกระทบกันกึกกักพร้อมกับน้ำลายที่เยิ้มไหลออกมาจนตัวผมเปียกแฉะไปตามๆกัน
สวบ
"อ๊ะ... อ๊า!"
เดม่อนกระแทกเข้ามาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะปลดปล่อยน้ำเชื้อเข้ามาภายในท้องของผม น้ำรักฉีดพ่นกระทบผนังช่องท้องทำเอาผมต้องบิดตัวเร่าๆอยู่กับที่
หนืด
เนื้อตรงส่วนที่เป็นกรีบดอกไม้นั้นหลุดออกไปความอุ่นร้อนแปรเปลี่ยนเป็นความเย็นเข้ามาแทนที่ เถาวัยล์ที่หยุดขยับไปนั้นกลับมาขยับอีกครั้งมันเข้ามาพัวพันรัดตัวของผมเอาไว้เพื่อที่จะให้ความอบอุ่นร่างกาย กรงเล็บหนาของมันตะปบลูบมาที่หน้าท้องของผมเบาๆก่อนที่จะกรีดเข้าไปช้าๆ
"อะ... จะทำ อะไร?"
"เอามันออก"
มัน...? เอามันออกงั้นเหรอ? แล้ว แล้วอะไรละ
"อึก!?"
น้ำลายเหนียวของอีกฝ่ายไหลย้อยลงมาที่หน้าท้องทำให้หน้าท้องของผมซาเหน็บขึ้นมาทันทีเมื่อตรงแผ่นหน้าท้องถูกผ่าออกมา
"จะ... เจ็บ?"
ผมซะงักไปอีกรอบเมื่อมันไม่ได้รู้สึกเจ็บเลยสักนิดภาพข้างหน้าค่อนข้างจะน่าหวาดเสียว ตอนที่เลือดทะลักออกมาจากหน้าท้องจุดที่โดนกรีดลึก ผมกลั้นหายใจหันหน้าไปทางอื่นมองเห็นเซริที่กำลังขยับเข้ามาใกล้ๆช้าๆ
กิ๊ว...
"มะ ไม่เป็นไร อึก..."
ลมหายใจหอบถี่นั้นดังขึ้นเรื่อยๆขณะที่ปลายกรงเล็บของเดม่อนจะควักเอาสิ่งที่อยู่ในนั้นออกมา ก้อนเลือด... สีขาวเล็กๆนั้นขดตัวอยู่เลือดสีแดงทะลักออกมาจากก้อนสีขาวอันนั้น ผมมองเดม่อนอย่างไม่เข้าใจ
"มันไม่ควร อยู่ในนี้"
"แฮ่ก... อ๊ะ"
ทันทีที่เอามันออกมาได้ไม่ถึงห้านาที หน้าท้องของผมก็เริ่มที่จะสมานกันอีกครั้งภาพตรงหน้าทำให้ผมน้ำตาซึมออกมา ผมนะ...
ผมนะ...
ไม่ใช่มนุษย์ปกติอีกแล้ว หะ หายใจในน้ำก็ได้
แถมแผลยังหายดีเองด้วย
"ฮึก ฮืออ"
"..."
ลมหายใจฟืดฟาดของเดม่อนกระทบมาที่ข้างแก้มเบาๆ ลิ้นสีดำเข้มนั้นตวัดเลียมาที่หางตาของผมก่อนที่ร่างกายจะถูกกกกอดเอาไว้แน่น
ถ้ากลับไปแล้ว เป็นแบบนี้... ผมจะมีชีวิตต่อไปยังไง?
กิ๊ว...
กิ๊ว!
เสียงร้องของสไลม์พวกนั้นดังขึ้นตลอดเวลา ข้างๆแม่น้ำภายใต้ต้นไม้เผือกต้นใหญ่พวกมันกำลังทะเลาะกันอยู่ไม่หยุด ต่อยตีกันเป็นเหมือนเด็ก ถ้าเป็น... เด็กมนุษย์ก็คงจะดีไม่น้อย ผมก้มมองหน้าท้องของตัวเองที่นูนใหญ่ขึ้นมา เสื้อผ้าผืนเก่าซีดที่ดีที่สุดเท่าที่จะหามาได้นั้นถูกสวมใส่ ตอนนี้... เผ่าของเดม่อนมีอยู่ทั้งหมด สามสิบสามตัวเเล้ว รวมทั้งเดม่อน ส่วนเผ่าสไลม์มีแค่หกตัว ซึ่งก็คือเซริ และ พวกที่อยู่ในถ้ำก่อนหน้า เดม่อนบอกว่า... ศัตรูทางธรรมชาติของเผ่ามันคือ สไลม์ เพราะสไลม์นั้นสามารถขับพิษออกมาได้ ฆ่าไม่ตายง่ายๆ สลายตัวไปกับพึ้นดิน หนังเหนียวมาก และ สองเผ่านี้จะชอบฆ่ากันอยู่บ่อยๆ ส่วนเผ่าของเดม่อน หลายร้อยปีก่อนกำเนิดขึ้นมาเพราะมีหินจากเปือกโลกตกลงมา สิ่งมีชีวิตเล็กๆที่เป็นปรสิตที่เป็นเหมือนตัวพระยาดเติมโตขึ้นมาได้เพราะเข้ายึดร่างของตั๊กแตนบางสายพันธ์ จนเกิดกลายเป็นเผ่าของพวกมันมาจนถึงวันนี้
จนถึงตอนนี้ คำถามเดียวที่อยากจะถามคือ ทำไมบนเกาะนี้มีแต่ตัวผู้ เดม่อนบอกมาว่า ตัวเมียนั้นอ่อนแอ และ ตายง่ายเมื่อเจอกับสภาพแววดล้อมแบบนี้ ทั้งสัตว์สี่เผ่าพันธ์จะมีตัวเมียแค่ร้อยละสามสิบ ไม่ว่าจะเผ่าไหน สปีชีส์ไหนพวกมันก็ข่มขืนหมด เพราะความรุนแรงนั้นพวกตัวเมียจึงล้มหายตายจากไป ถึงแม้จะยังมีเหลืออยู่บางตัวก็ตามที แต่พวกมันก็เลือกที่จะจบชีวิตตัวเองดีกว่าจะต้องมาตายเพราะการโดนข่มเหงแบบนั้น บางตัวก็หาวิธีเปลี่ยนเพศของตัวเองบนเกาะนี้ มีสัตว์ชนิตเดียวที่สามารถเปลี่ยนเพศได้ ซึ่งก็คือ ปลาที่มีเครื่องในสีทองตัวนั้นที่ตอนนี้พวกมันก็สูญพันธุ์ไปเกือบหมดแล้ว
"หึ..."
พอคิดไปคิดมาแล้ว ผมควรจะคิดว่ามันเป็นโชคร้าย หรือ โชคดี ดีละ? ที่ตัวเองจะต้องมาเป็นแบบนี้นะ ในท้องนี้มีมดลูก... การเปลี่ยนแปลงตอนนั้นก็คิดแค่ว่าอาจจะปวดท้องธรรมดา ผู้ชายที่ท้องได้... มันมีด้วยเหรอ? ในโลกนี้นะ
ฟ่ออ
จู่ๆขณะที่กำลังนั่งเล่นอยู่ที่ใต้ไม้รับแดดจากข้างบนเสียงขู่ฟ่อจากตัวที่เพิ่งจะเกิดมาใหม่เมื่อไม่นานมานี้ มันเลื้อยเข้ามาหาผมช้าๆแนบหัวเข้ามาที่อุ้งมือของผมเหมือนกับเรียกร้องให้ลูบ ลำตัวยาวเท่าๆศอกพร้อมกับผิวเนื้อหยาบกร้านสีเทาอ่อนๆ
"ถ้าเป็นเด็ก... ก็คงดีเนอะ?"
ซูมม
"น้ำ..."
เสียงน้ำที่กระเพื่อมอยู่ข้างๆบ่อนั้นดังขึ้นมา พร้อมกับเดม่อนที่เดินเข้ามาใกล้อีกฝ่ายย่อตัวลงนั่งข้างๆ
"อะ... อะไร?"
"จะออกไปข้างนอก..."
เอ๊ะ...? ออกไปเหรอ ละ.แล้ว ทำไมจะต้องมาบอกผมด้วยปกติจะไปก็ไม่เห็นจะบอกกันนี่
"อืม"
ผมตอบกลับในลำคอเบาๆ ก่อนที่เดม่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินจากไป มันปีนขึ้นไปยังข้างบนอย่างรวดเร็วทิ้งให้ผมมองแผ่นหลังขลุขละนั้นอยู่เงียบๆ
ตอนแรก... ก็ไม่คิดว่าจะซินกับเรื่องแบบนี้
สัตว์ประหลาดที่โหดร้ายตอนแรกๆ แถมยัง... ชอบใช้กำลังบังคับเขาภาพข้างหน้าเป็นกลุ่มเผ่าของเดม่อน และ สไลม์ที่เดินไปมา บางตัวก็นอน บางตัวก็วิ่งไล่กันเป็นภาพที่ชวนขนหัวลุกเป็นที่สุด
.........................................................................................
ตอนนี้ไม่มีอะไรหรอกกกก แค่ชีวิตประจำวัน กิจกรรมในร่มผ้านิดๆหน่อยๆ555555 บอกตามตรงไม่คิดว่าจะมีคนติดตามและชอบมากขนาดนี้นะ แบบว่า ติดความแปลกใช่มั้ย ฮ่าๆๆๆ ชอบความแปลกใช่มั้ยครับ ดีใจนะครับที่ชอบกันฮา ราตรีสวัสดิ์ ฝันดีครับผม
-
ตอนนี้สบายๆไม่เครียด
-
ชอบตรงไหนไม่รู้เหมือนกัน รู้แต่ชอบมากกกกกกก :mew1: :mew1:
-
เมื่อไหร่น้ำจะรักเดม่อน
-
น้องน้ำมองว่ามันชวนขนลุก แต่ตะไมเรามองว่าแม่งน่ารักว่ะ!!!! เอาเป็นว่าเราแค่ชอบของแปลก =.,= ยิ่งแปลกยิ่งพิลึกเท่าไหร่ได้ยิ่งดี ฮิๆ :hao7: :hao7: :hao7:
-
:hao7: :hao7:
-
เดม่อนไปไหนอ่า
-
เรามองว่าน่ารักออก บางตัวนอนบางตัววิ่งไล่กันเหมือนเด็กๆเล่นกันดีออกนะ
Ps พระยาด= พยาธิ
-
อ่านแล้วเหมือนปลามรณะ+เกาะกระหายเลือด แบบมีเนื้อเรื่อง...
สนุกมาก แต่งเก่งสุดๆเลย
-
แหม อย่าหยะแหยงไปเลยน้ำเอ้ย นั้นลูกนายทั้งนั้นนะนั้น :hao7: ครอบครัวหย่ายยยยย
-
เราก็คิดว่าน่ารัก
-
รอตอนต่อไป
-
เหมือนคลื่นสงบก่อนพายุมา
น้ำเริ่มมีใจแล้วใช่ป่าว?
:mew1:
-
แล้วหมอกับภูผาละ น้ำเลือกสองคนนั้นก็ได้นะ 555
-
19
วันนี้ เป็นวันที่แปลก... จะว่าแปลกก็ดี จะว่าน่าดีใจก็ดี ผมที่นั่งอยู่บนต้นไม้ขนาดใหญ่ที่อยู่ข้างๆน้ำตกมองลงไปเห็นเผ่าของเดม่อนที่กำลังล่าสัตว์ในน้ำนั้นอยู่ เป็นภาพที่ทำให้... คิดว่าผมคงซินกับมันไปแล้ว เดม่อนนั่งข้างๆผมโดยที่ไม่ได้พูดอะไรมาสักพัก ที่บอกว่ามันน่าแปลกก็เพราะผมถูกพามาออกมาข้างนอกถ้ำ ถ้าจะให้บอกว่าทำไมถึงพาออกมา เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม แต่ก็ดีแล้วที่ได้ออกมาบ้างอยู่แต่ข้างในก็คงจะอุดอู้เป็นธรรมดา ผมจ้องภาพที่พวกมันเล่นกันราวกับเด็กด้วยความรู้สึกแปลกๆกลางอก ก่อนที่เสียงขู่ฟ่อๆจากเดม่อนจะดังขึ้นมา
"เล่นน้ำมั้ย?"
อีกฝ่ายถามขึ้นมาขณะที่ขยับตัวไปมาบนกิ่งไม้ใหญ่ อากาศมันก็ร้อนอยู่หรอก แต่ว่า...
"ในน้ำจะมีตัวอะไรแปลกๆมั้ย?"
ผมถามขึ้นมาอย่างกลัวๆ ก็ไม่ว่าที่ไหนก็มีแต่แบบนั้นนี่ ถึงน้ำมันจะใสจนเห็นพึ้นก็เถอะแต่ก็ยังกลัวอยู่ดีกลัวว่าจะมีตัวอะไรโผล่ออกมาให้ตกใจเล่น
"ไม่มีแล้ว"
เสียงแหบพร่านั้นบอกก่อนที่จะช้อนตัวของผมขึ้นอุ้มไว้ในอ้อมแขนแกร่ง วิ่งลงมาจากต้นไม้อย่างรวดเร็วจนน่าตกใจเพียงแค่ไม่กี่นาทีก็มาถึงตรงพึ้นกันเเล้ว ถึงแม่น้ำจะไม่ใหญ่ก็ตามที ผมมองหน้าอีกฝ่ายอย่างกล้าๆกลัวๆ แกะเอาเสื้อผูกไว้กับเอวออก วางลงกับกับกิ่งไม้แถวนั้นกลุ่มของเดม่อนในนี้มาแค่ห้าตัวรวมทั้งเดม่อนด้วย พวกนั้นจ้องมาที่ผมน้ำลายไหลเยิ้มราวกับจะกินผมเข้าไปถึงจะบอกว่าเป็นตัวเดียวกันแต่แยกร่างก็ตามที ยังไงมันก็อายอยู่ดี
จ๋อม
ผมแช่ตัวลงกับแม่น้ำที่เย็นสบายนั้นอย่างช้าๆขณะที่ด้านหลังก็มีเดม่อนที่ตามลงมาด้วย อีกฝ่ายยืนชิดจากทางด้านหลังไม่พูดจา จนผมต้องแช่ตัวลงไปจนถึงคอ พวกมันอาจจะมองเห็นหมดแล้ว แต่ทั้งๆที่ไม่ต้องอายกันแท้ๆเพราะยังไงก็โดนทำทุกวันอยู่แล้ว แต่ยังไงก็ไม่ชินกับการถูกเงียบใส่แบบนี้หรอก
"นะ น้ำไม่เย็นเท่าไหร่ว่ามั้ย?"
เดม่อนไม่ตอบ เมื่อผมถามออกไปกรงเล็บหนานั้นคว้าเอวของผมขยับเข้าไปใกล้อีกฝ่ายแน่นพร้อมทั้งยื่นลิ้นออกมาจากปากที่มีฟันช้อนกันอยู่สองชั้นลิ้นอวบสีดำกลมยาวนั้นซอกซอนเข้ามาภายในปากเมื่อผมอ้าออก ความรู้สึกอุ่นจากทางด้านหลังมาจากอีกตัวที่อยู่ใกล้ๆ
"อึก... อ๊ะ ถะ ถ้าจะทำก็กลับไปทำกันเถอะ ทำอยู่ตรงนี้มันน่าอายนะ"
ผมซุกหัวลงกับอกของมันลมหายใจฟืดฟาดนั้นดังขึ้นมาผสมกับอวัยวะเพศที่ค่อยๆคลายตัว ขยับเข้ามารัดต้นขาของผมแน่น ทั่วทั้งร่างกายถูกเลียด้วยลิ้นสีดำเหนียวเหนอะ ทั่วทั้งร่างกายร้อนไปหมดผมผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆเมื่อลิ้นของตัวใดตัวหนึ่งซำแลกเข้ามาที่ช่องทางด้านหลัง
"อ๊ะ..."
น้ำเย็นๆไหลซึมเข้าไปภายในนั้น ผมเกาะรอบคอเดม่อนแน่นยกสะโพกขึ้นอย่างคุ้นซิน จนถึงตอนนี้ยังไม่เคยถูกทำทีละหลายๆตัวเลย ปกติเเล้วจะมีแต่เดม่อนที่ทำส่วนตัวที่เหลือจะไม่ค่อยสนใจตอนที่พวกผมมีเซ็กส์กันทั้งๆที่ก็ทำอยู่ต่อหน้าบ่อยๆ และ ที่สำคัญรู้สึกเหมือนกับว่าช่วงนี้ น้ำใสๆที่ชอบหลั่งออกมาจากก้นนั้นจะไม่ซึมออกมาแล้ว ถึงแม้จะเล็กน้อยแต่ก็รับรู้ได้ว่ามันไม่เป็นเหมือนเมื่อก่อน อาจจะถึงเวลาหมดก๊อกของมันแล้วก็ได้ ทั้งที่น่าจะเป็นแบบนั้นแต่เดม่อน... ก็พาผมมาทำเพราะกลิ่นของน้ำนั่นไม่ใช่เหรอ? ทั้งๆที่น่าจะเป็นแบบนั้นแต่ก็ยังถูกทำอยู่ตลอดเวลา ถูกเก็บไว้และไม่ถูกฆ่าทิ้ง
ซ่า
"อ๊ะ... ทะ ทำอะไร?"
ร่างกายของผมถูกยกขึ้นสูง ขาของผมเกาะไปยังเอวของเดม่อนก่อนที่จะใช้แขนรั้งต้นแขนแข็งๆของมัน สะโพกอุ่นวาบขึ้นมาอวัยวะเพศที่บานออกเป็นกรีบดอกไม้สีเนื้อนั้นหุ้มมาที่สะโพกช้าๆบดคลึงจนเผลอร้องครางออกมา ก่อนที่ท่อนกายใหญ่นั้นจะสอดแทรกเข้ามาภายในสะโพก
"อ๊ะ... อา เดม่อน อึก"
รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังแปลกไป ทุกครั้งที่ถูกทำรักแบบนี้ผมจะเริ่มแปลกไปโดยเรียกร้องจากอีกฝ่ายมากขึ้น ริมฝีปากผมแนบลงใต้คางของมันก่อนที่จะไล้จูบไปตามส่วนที่น่าจะเป็นลำคอ เดม่อนซะงักไปนิดเดียว เพียงแค่แป็บเดียวเท่านั้นอีกฝ่ายก็กดกระแทกแก่นกายเข้ามาลึกจนเกิดเสียงน่าอาย ตัวอื่นยังคงลูบไล้ไปทั่วทั้งร่างใช้ลิ้นไล้เลียไปตามส่วนต่างๆ
สวบ สวบ
กรรร
"อ๊ะ อ๊า... อ๊า!"
เสียงกระแทกหนักๆนั้นบดเบียดเข้ามายังช่องทาง มดลูกที่อยู่ภายในท้องส่งเสียงกึกกึกอย่างน่ากลัว เเรงเสียดสีภายในผนังลำไส้นั้นทำให้กอดเจ้าตัวแน่นขึ้นกว่าเดิมเสียงขู่ต่ำของอีกฝ่ายนั้นบ่งบอกว่ากำลังรู้สึกดี
"ดะ เดม่อน... อึ๊ก อ๊ะ! อ๊ะ"
ยอดอกถูกตวัดเลียจนบวมแดงน้ำลายใสนั้นไหลเปรอะไปทั่วทั้งอก แรงกระทั้นจากด้านล่างยังคงส่งมาติดๆคนร่างภายสะเทือนไปตามๆกัน ท่อนกายใหญ่ร้อนนั้นกดกระแทกเข้ามาเป็นจังหวะไอร้อนจากสิ่งนั้นทำให้ร่างกายร้อนระอุ
"รู้สึกดีมั้ย...?"
"อึก ดี... อื้มม ดี ดี"
ผมตอบกลับไปเสียงสั่นรับลิ้นร้อนนั้นเข้ามาภายในปาก ทั้งๆที่น่าอายแบบนี้แต่กลับหยุดไม่ได้ ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าชีวินนี้จะต้องมามีอะไรกัยสัตว์ประหลาดแบบนี้ ผมส่ายสะโพกกระแทกสวนกลับ เดม่อนส่งส่วนร้อนนั้นเข้ามาลึกก่อนที่จะปลดปล่อยน้ำรักเข้ามาภายในท้อง อีกไม่กี่ชั่วโมง... ก็จะคลอดอีกแล้ว ผมใช้แขนกอดรอบคออีกฝ่ายแน่นหอบหายใจถี่ระรัวเมื่อส่วนนั้นสั่นกระตุกข้างใน อวัยวะเพศใหญ่โตนั้นยังคงฝังอยู่ในนั้นแน่นปลดปล่อยความต้องการออกมาทุกหยาดหยด เสียงลมหายใจที่กรุ่นไปด้วยกลิ่นคาวเลือดนั้นลอยมาแตะจมูก
"แฮ่ก... อา อ๊ะ"
ร่างกายของผมถูกเช็ดล้างคราบไคลจนสะอาด ด้วยลิ้นของพวกมัน คิดไปเองว่าจะถูกทำจนหมด แต่สุดท้ายก็ถูกเดม่อนทำแค่ตัวเดียว อย่างกับว่า... กำลังหวังอะไรอยู่ ผมยืนนิ่งให้อีกฝ่ายผูกเสื้อที่เอวให้ตามเคย ส่วนสะโพกยังคงสั่นระริก ผมมองเดม่อนอย่างเลิ่กลั่ก
"มีอะไร...?"
เสียงแหบพร่านั้นถามขึ้นมาเมื่อผมเผลอจ้องมันนานไปผมส่ายหน้าดิกก่อนที่จะขยับเดินออกมาห่างๆ
"ไม่มีอะไร... อ่ะ?"
แกร่ก
เสียงแกร่กเบาๆนั้นดังขึ้นมาเมื่อผมเหยียบลงกับกิ่งไม้ที่มีพึ้นนุ่มๆ
กึก กึก กึก
"อ่ะ... อ๊าา!?"
"น้ำ!?"
ผมร้องออกมาสุดเสียงเมื่อปลายเท้านั้นเหยียบลงไปในหลุมขนาดใหญ่ร่างกายของผมไถลไปตามรูในพึ้นดินที่ถูกขุดเอาไว้ กรงเล็บของเดม่อนที่หมายจะคว้าตัวของผมเอาไว้นั้นเอื้อมไม่ถึง เพราะในรูนี้มันลึกเกินไปแถมยังเปียกซึ้นอีกด้วยผมถึงปีนขึ้นไปไม่ได้ขณะที่เดม่อนกำลังจะกระโดดลงมานั้นที่ปากโพรงถ้ำถูกหินก้อนใหญ่หล่นลงมาทับจนปิดสนิท เสียงขู่คำรามนั้นส่งเสียงดังอยู่ข้างบนทำให้รู้ว่าอีกฝ่ายนั้นโมโหแค่ไหน ผมลุกขึ้นมาท่ามกลางความมืดที่ค่อยๆสว่างขึ้นเพราะแมลงส่องเเสงฉะเพาะในถ้ำ มองไปรอบๆอย่างกังวล ผม...ผมถูกขังเอาไว้ในรูใต้ดินนี้!?
"ดะ เดม่อน... เดม่อน"
เมื่อไม่ได้อยู่ใกล้อีกฝ่าย ไม่ได้อยู่ในสายตาของอีกฝ่ายร่างกายของผมก็สั่นเทิ้มขึ้นมาอย่างหวาดกลัว หอบหายใจออกมาอย่างตื่นตระหนกเพียงแค่ได้ยินเสียงน้ำที่หยดลงมาบนพึ้นก็ทำเอาขวัญหนีดีฟ่อ
"ไม่... เป็นไร"
ไม่เป็นไรหรอก ก่อนหน้านั้น... ก่อนหน้านั้นก็รอดมาได้ ไม่เป็นไรหรอก ผมเอ่ยปลอบใจตัวเองเบาๆ ก่อนที่จะใช้มือคลำไปตามผนังดินที่ใหญ่คล้ายๆกับถ้ำ น่าจะเป็นรังของตัวอะไรสักอย่าง... ถ้าเป็นกระต่ายก็คงจะดีไม่น้อย แต่จะต้องหาทางออกให้เจอ ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวก็ได้กลับขึ้นไป
ฟุ่บ แกรก แกรก
"..."
ขณะที่ผมกำลังเดินไปตามถ้ำเสียงกุกกักของอะไรสักอย่างก็ดังขึ้นมา หินก้อนเล็กๆหลายก้อนตกกระทบพึ้นราวกับว่าในนี้มีตัวอะไรเคลื่อนไหวอยู่ ผมกลั้นลมหายใจเอาไว้ ก่อนจะถอนหายใจออกมาช้าๆ ก้มลงหยิบเอาก้อนหินคมที่อยู่ตรงพึ้นขึ้นมาจับแน่นจนเจ็บ ผมเริ่มเดินต่ออีกครั้งเมื่อเสียงภายในถ้ำเงียบไป ก่อนที่จะถูกแทนที่ด้วยเสียงที่คล้ายกับเสียงลมหายใจที่กำลังหอบ
ฟู่ ฟู่...
ทันทีที่ได้ยินเสียงนั้นหัวใจของผมราวกับกำลังจะระเบิดออกมาเสียงเต้นตุบตุบดังก้องภายในหูน้ำตาค่อยๆไหลออกมาจากหางตา
ตรงหน้า...
บนเพดาน
สัตว์ประหลาดตัวสีเทาซีดนั้นเกาะอยู่ข้างบนนั้น ตัวประหลาดคล้ายคนที่มีดวงตาเล็กเท่ากับลูกองุ่นนั้นเป็นสีน้ำข้าวภายในดวงตามีจุดสีดำเล็กขุ่น หูแหลมใบใหญ่ หน้าตาผอมซีด กระโหลกของมันมีขนขึ้นอยู่รำไร พร้อมทั้งจมูกที่แหว่งออกเหลือเพียงรูเหวอะ ฟันสีขุ่นนั้นแหลมยาวพร้อมกับลิ้นแหลมที่ตวัดเลียหน้าตัวเองเป็นพักๆ ลำตัวเป็นมนุษย์อยู่ก็จริง แต่ว่า... กรงเล็บ ลักษณะของเท้าที่ยึดเพดานนั้นเป็นเหมือนพังผืด พวกมันมีอยู่สามตัว กำลังดมฟุดฟิดไต่ไปทั่วทั้งถ้ำ ขณะที่อีกตัวกำลังเดินตรงมาทางนี้ หลังงุ้มลงราวกับเต่ามันเดินไม่เป็นจังหวะ เดินบ้างกระโดดบ้าง ผมทำได้เพียงยืนสั่นอยู่ที่เดิมเท่านั้นมือที่กำหินเอาไว้แน่นนั้นเริ่มรู้สึกซาขึ้นมา ผมผ่อนแรงที่กำหินลง จริงๆแล้วสัตว์พวกนี้นะได้กลิ่นเลือดดียิ่งกว่าอะไร
แกรก!
ก๊ากก
เสียงคำรามของมันร้องขึ้นมาเมื่อผมปาหินอีกก้อนไปทางปากถ้ำอีกทางพวกนั้นสั่นหูพับๆก่อนที่จะวิ่งไปทางนั้นโดยที่ไม่เห็นผมที่ยืนนิ่งอยู่ตรงนี้ ข้างในท้องปั่นป่วน เจ็บ ไปหมดทั้งร่างกาย ไม่ไหวแล้ว... ปวดท้อง
แกรก
"... อึก"
ก่อนที่ผมจะได้เดินต่อไปเสียงลมหายใจจากด้านบนหัวของผมก็ดังขึ้นมา สัตว์ประหลาดเมื่อกี้... มีห้าตัว?
จะ จะทำยังไงดี...
ฟุ่บ
มันกระโดดลงมาก่อนที่จะเดินเข้ามาใกล้ๆผมเสียงลมหายใจนั้นเป่ารดมาที่หน้าอกของผมใกล้ๆ มันแยกเขี้ยวกระทบกันกึกกัก ก่อนที่จะพุ่งเข้าหาผม
ก๊ากกก
ตุบ!! ตุบ! ผลั๊วะ!!
ไม่รู้ว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ ทันทีที่มันพุ่งเข้ามาหาผมมือของผมที่กำก้อนหินเอาไว้ก็ฟาดลงไปที่ศรีษะของมันสุดแรง เสียงเนื้อ เสียงของกระโหลกที่ถูกทุบนั้นดังก้องไปทั่ว
"ฮึก... อึก! ตาย ตายซะ ตายซะ!"
พวกมันอาจจะมา พวกมันอาจจะมา
ก๊ากกก
เสียงขู่ร้องของพวกมันดังขึ้นมา ตัวที่ถูกผมทุบนั้นไม่ได้ใหญ่เท่าไหร่มันสั่นกระตุกคว้าไปตามอากาศสะเปะสะปะเมื่อผมฟาดลงกับเบ้าหน้าของมันอย่างแรง
ผลั๊วะ!!
กระโหลกเบ้าหน้านั้นยุบลงไปเลือดสีเข้มของมันนั้นนองขึ้นมา สาดกระจายไปทั่วทั้งรอบข้าง เปรอะมาเต็มที่ตัวของผม เสียงพวกมันใกล้เข้ามาทุกทีทุกที ตอนนี้... ร่างกายซาเหน็บไปหมดแล้ว ทั้งความกลัว ความบ้าที่กำลังกัดกินในใจของผมนั้นทำให้ผมลุกขึ้นมา กำเอาหินก้อนเดิมที่เยิ้มไปด้วยเลือดขึ้นมาจับไว้
จะตาย... รึเปล่านะ
ผมจะตายใช่มั้ย?
ก๊ากก
ก๊าก
สัตว์ประหลาดที่คล้ายคนนับสิบๆตัวนั้นคลานมาทางนี้ โพรงถ้ำที่กว้างใหญ่นั้นมีแต่พวกมันเกาะก่ายอยู่เต็มไปหมด
"เข้ามาสิ... เข้ามาให้หมดนั่นแหละ กินผม กินผมซะ กินผมให้หมดเลย!!"
เสียงตะโกนของผมนั้นดังสะท้อนไปทั่วทั้งถ้ำ พวกมันมองมาทางนี้เป็นตาเดียวแยกเขี้ยวขู่ ฟันกระทบกันกึกกัก ก่อนที่เสียงร้องโหยหวนจากที่ไกลๆนั้นจะดังขึ้นมา พวกสัตว์ประหลาดเหมือนมนุษย์ซะงักไป ท่าทางตกใจ และ แตกตื่นพวกมันพากันวิ่งหนีอย่างหวาดกลัว
แกรก
ผมทิ้งตัวลงอย่างอ่อนล้าเมื่อทุกอย่างนั้นเงียบลงได้สักพัก เสียงสะอึ้นไห้ของตัวเองดังก้องอยู่ภายในถ้ำ ใครก็ได้... ช่วยที ช่วยทีเถอะ เดม่อน... เดม่อน
จิ๊ดจิ๊ดจิ๊ด
จนถึงตอนนี้... จนถึงตอนเมื่อกี้ผมรู้แล้วว่าสาเหตุที่ทำให้เจ้าสัตว์ประหลาดพวกนั้นมันหนีไปมันเป็นเพราะอะไร เสียงของขาที่เสียดสีกันนั้นส่งเสียงออกมา ผมแค่นยิ้มเมื่อเห็นมันตรงมาทางนี้
แมงมุมยักข์... อาจจะไม่มีใครรู้ว่าผมนะ กลัวแมงมุมมากกว่าสัตว์ไหนๆ เพียงแค่อยู่ใกล้ก็แทบอยากจะตายเสียตรงนั้น ตัวมันใหญ่ขนาดเท่าถังเก็บน้ำใบเล็ก กิ่งก้านของขามันนั้นมีขนปกคลุมไปทั่วฟันสองสามชั้นที่ช้อนกันขยับเข้าออกคล้ายกับว่ากำลังเคี้ยวอาหารอยู่ตลอดเวลา บนหลังมีหนามแหลมมากมายดวงตาหกคู่ของมันนั้นมองช้ายขวาขยับไปมาลำตัวเป็นสีดำสลับทอง แค่ตัวเล็กยังกลัวจนไม่กล้าขยับไปไหนแล้ว แต่พอมาเจอแบบนี้ก็พอรู้แล้วว่าพวกเมื่อกี้มันหนีไปเพราะอะไร ไม่มีทางที่จะชนะพิษที่ร้ายกาจของมันเพียงหยดเดียวเท่านั้น ใยที่แข็งแรงราวกับราวลวด
ผมนะ... ผมนะ...
"ไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกแล้ว"
ฟุ่บ! ตึง!
มันกระโดดเข้ามาคร่อมทับผมเอาไว้ก่อนที่จะกระตุกก้นของตัวเองไปมา อวัยวะเพศของมันโผล่ออกมาจากส่วนก้นยืดยาวราวกับเป็นหนอนอะไรสักอย่าง
"ฮึก... อย่า ไม่ ไม่เอา ไม่ อ๊ากก!!"
ฉึก!
เท้าของมันทั้งสองนั้นเสียบลงมาที่ข้อมือของผมจนทะลุถึงพึ้นเลือดสีเข้มพุ่งกระฉูดออกมาราวกับเป็นน้ำพุเล็กๆสาดกระจายไปทั่ว ทั้งข้อเท้าทั้งข้อมือถูกขาปลายแหลมนั้นเสียบเข้ามา ความเจ็บแล่นขึ้นมาตามแขนจนถึงตัวเจ็บจนต้องร้องตะโกนออกมาเพื่อที่จะระบายความเจ็บ ส่วนท่อนกายยาวเฟื้อยนั้นแนบลงมากับสะโพก
ต้นขาของผมถูกรั้งขึ้นสูงขาถูกแยกออกกว้าง
"ฮืออ ไม่เอา ไม่เอา... อย่านะ"
ผมดิ้นสุดแรงเกิดเมื่อส่วนนั้นกำลังพยายามสอดใส่เข้ามา เพียงแค่เห็นภาพนั้นก็ทำเอาสติจะแตก จะต้องท้องแมงมุมแน่ ท้องเป็นพันๆตัวแน่ มันจะต้องเฉาะทะลุท้องออกมา จะต้องตายแน่ๆ ทั้งๆที่พยายามจะไม่คิด แต่ภาพนั้นกลับวนเวียนอยู่ภายในหัว น้ำตาผมไหลพรากส่ายหน้าไปมา เดม่อน...
"ช่วยด้วย... อึก เดม่อน ช่วยผม ช่วยผมด้วย!!"
กรรร!!
ฉึก! ผลั๊วะ!!
ทันทีที่ตะโกนจนสุดเสียง ร่างกายของผมก็หล่นกระแทกลงกับพึ้นพร้อมกับเสียงเนื้อที่ถูกฟัน เสียงกรีดร้องของแมงมุมยักข์ สัตว์ประหลาดพวกนั้นที่ดังก้องไปทั่วถ้ำ ตัวผมถูกอุ้มขึ้นมาวางไว้กับผนังถ้ำโดยตัวใดตัวหนึ่งของเผ่าเดม่อนก่อนที่มันจะกระโดดเข้าไปฆ่าแมงมุมยักข์ตัวนั้น เลือดสีข้นสาดกระจายไปทั่วทั้งถ้ำ อวัยวะภายในถูกฉีกทึ้งออกมาจนแหลกเท่าที่จะแหลกได้ เดม่อน...
"อา เดม่อน เดม่อน เดม่อน!"
ผมถลาเข้าไปหาอีกฝ่ายวิ่งผ่านซากศพที่เละเทะของพวกนั้นกอดหมับเข้ากับเอวของอีกฝ่ายแน่น กรงเล็บที่คมกริบนั้นช้อนตัวผมขึ้นมาลิ้นสีดำสนิทเลียแก้มของผมช้าๆ
"ฮึก... ฮืออ ฮึก นึกว่าจะตายซะแล้ว นึกว่าจะตายแล้ว"
ผมร้องไห้โฮออกมาซุกหน้าเข้ากับอกของมันเสียงหัวใจของอีกฝ่ายสั่นตึกตึกเต้นระรัวดังก้องภายในหู มันจับข้อมือของผมที่เริ่มจะปิดเข้าหากันขึ้นมาดูก่อนที่จะขู่ฟ่อ
"ไม่เป็นไรแล้วนะ?"
"กลัว... กลัว จะตายอยู่แล้ว ฮึก ขืน... ข่มขืนผม ข่มขืนผมทีเดม่อน"
อีกฝ่ายซะงักไปเมื่อผมพูดขอร้องออกไป เดม่อนส่ายหน้า
"กลับถึงรังก่อนมั้ย?"
"ตอนนี้ เอาตอนนี้ผมอยากทำตอนนี้ ฮืออ ช่วยทำทีเถอะ"
ร่างกายที่สั่นเทิ้มนั้นหยุดไม่ได้ ผมสะอึ้นไห้จนจะขาดใจแสบตาแสบจมูกไปหมด อีกฝ่ายนั้นจ้องผมอยู่ก่อนที่จะพุ่งเข้ามาหาใช้ลิ้นอุ่นร้อนนั้นสอดลึกเข้ามา ผมใช้มือถลกเสื้อที่มัดบนเอวขึ้นลูบมือไปยังท่อนกายที่ฝังอยู่ภายในตัวของมันเพียงแค่ปลุกเร้านิดหน่อยอวัยวะเพศส่วนใหญ่นั้นก็ปรากฏขึ้นมา เดม่อนผลั่กผมออกทันทีเมื่อผมก้มหน้าลงใช้ปากแตะ
"ทำอะไร อย่า..."
"ให้ผมทำ เถอะนะ... ให้ทำเถอะ"
ดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะลังเลก่อนที่จะใช้กรงเล็บลูบหัวผมเบาๆ ส่วนแก่นกายตั้งซันนั้นถูกอมเข้าไปจนสุดลำคอท่ามกลางกลิ่นเลือดที่คละคลุ้งนั้นไม่ได้อยู่ในความสนใจผมเลยสักนิด ตัวที่อยู่ข้างผมดึงมันเข้ามาหาปลุกเร้าส่วนนั้นอีกตัวก่อนที่จะใช้มือสอดส่ายเข้ามาภายในช่องทางลับ จนถึงเดี๋ยวนี้ก็ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าในนี้มันมีอะไรอยู่บ้างเอาแต่หลับตารองรับแรงกระแทกทุกครั้ง ไม่ยอมรับรู้อะไร ดูเหมือนอีกตัวของเดม่อนจะเข้าใจมันสอดใส่แก่นกายเข้ามาจนสุด กระเเทกเข้ามาลึกจนช่องทางนั้นฉีกขาด ถึงแบบนั้นผมก็ยังคงดูดเลียส่วนร้อนที่มีกรีบอวัยวะเพศนั้นโลมเลียอยู่ตรงหน้า
สวบ สวบ สวบ
"อึก... อื้ออ! อั่ก"
น้ำรักมากมายนั้นทะลักเข้ามาภายในปาก ผมรีบกลืนลงคอรสชาติเฟื่อนนั้นติดอยู่ที่ผนังลำคอนิ้ว แหลมเรียวของเดม่อนสอดเข้ามาที่ปากผมดึงให้อ้าออกช้าๆ ดวงตาฉ่ำเยิ้มไปด้วยน้ำตาผมมองอีกฝ่ายยิ้มๆก่อนจะถูกตัวข้างหลังยกขาขึ้นสูงสอดกระแทกขึ้นมาจากด้านล่าง
"ร้อน... ร้อน อะ นั่นมัน"
ความรู้สึกรุนแรงก่อตัวขึ้นมาทันทีเมื่อท่อนกายของเดม่อนนั้นพยายามที่จะกดเข้ามาอีกอันผมคว้าไหล่หนานั้นไว้แน่น บิดตัวเร่าซุกหน้าเข้ากับอกของอีกฝ่าย เสียงหวีดร้องครางผสมกับเสียงคำราม และ เสียงก่อนตายของสัตว์ประหลาดพวกนั้นปลุกเร้าทำให้ผมกระแทกสะโพกเข้าหา
ซึบ!
"อ๊ะ... อ๊า!!"
เสียงฉีกขาดฝังลึกอยู่ภายในหัว ด้วยขนาดที่ใหญ่โตพอๆกัน แก่นกายทั้งสองอันนั้นเบียดแทรกขยับสลับกันไปมา ทำให้ผมหายใจแทบไม่ออก ความรู้สึกหวาบหวามเข้ามาแทนที่เมื่อผ่านไปสักพัก เสียงเฉอะแฉะจากการร่วมรักนั้นดังเป็นจังหวะ ลิ้นอุ่นร้อนซอนไซเข้ามาภายในปากลึกจนถึงลำคอ ร่างกายถูกกระแทกซ้ำๆเป็นครั้งสุกท้าย ก่อนที่สติสัมปชัญญะจะค่อยๆหมดไป กายเป็นคนร่านราคะอย่างเต็มที่ ราวกับว่าร่างกายนี้จะเสพติดความแปลกไปซะแล้ว ผมถูกข่มขืนตามคำร้องขอตลอดทั้งคืนหลังจากที่กลับมาจากถ้ำ ทุกครั้งที่หมดสติจะถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมาทำต่ออีกรอบ ภายในท้องบวมน้ำอย่างเห็นได้ชัด น้ำอสุจิขังเต็มอยู่ในท้องราวกับกำลังท้องอยู่ เดม่อนกกกอดร่างผมไม่ห่างไปไหน ถูกทำรักทุกท่วงท่าทั้งๆที่เป็นแค่สัตว์ประหลาด ร่างกายถูกสั่งให้รับเอาน้ำจากเถาวัลย์ใช้เป็นยาปลุกชั้นดี ป่านนี้... พวกคนในถ้ำอีกฝาก
พี่ผา และ พี่เต้ คงนึกรังเกียจผมภายในใจ กร่นด่าออกมาเหมือนผมเป็นสัตว์ ผมนะ... ไม่ใช่มนุษย์อีกต่อไปแล้ว ไม่ใช่อีกแล้ว
ร่างบางตรงหน้านั้นสลบไปเป็นครั้งที่สี่หน้าท้องขาวที่เต่งตึงนั้นขยับไปมาเบาๆ เด็กในท้องกำลังเบียดกันอยู่ อยากจะออกมาสู่โลกภายนอกเต็มแก่ เดม่อนมองร่างนั้นอย่างหวงแหน สอดใส่อวัยวะเพศเข้าไปอีกครั้งก้มลงใช้ลิ้นยาวเฟื้อยนั้นเลียไปที่หน้าอกบวมแดง
"อดทนรอก่อนนะ... อดทนรออีกนิดเดียว"
...
ก็กะว่าจะแค่ไปเเอ่ว... #นี่ไปแอ่วเร๊อะะะ!! :hao7: พะ พอดีว่า นะ... เขียนแล้วมันเพลิน เลยเตลิดแบบนี้ 55555555555 ตัวละครตัวไหนที่ผมรักอะนะ... ผมมักจะแกล้งให้ร้องไห้แหละ มันเป็นนิสัยที่ไม่ดีเอาเสียเลย อย่าเอาเป็นเยี่ยงอย่างนะเพราะฉะนั้นอ่านให้สนุกนะครับ ไปละ ราตรีสวัสดิ์ :katai4:
-
:hao7: :hao7: :hao7:
-
...กรี๊ดดดดด ตาเถร!! น้ำอย่าพึ่งไป๊ อยู่เป็นน้องน้ำปกติให้พี่ก๊อนนนน
ให้รอไรอ่ะเดม่อน หา? :hao4:
-
สรุปทดลองอะไรอยู่กันแน่.. :hao4:
-
รออะไรอ่ะ?!
-
กรี๊ดดดด ชอบตอนนี้มากกกก
เริ่มจากโมเมนต์เล็กๆที่ทำให้เราประทับใจอย่างตอนเดม่อนผูกเสื้อให้น้ำ
มาถึง double penetration มาถึง (เกือบจะ) mind break
โอ๊ยยย นิยายเรื่องนี้เหมือนรูปทุกอย่างที่เค้าชอบไว้ในเรื่องเดียว
ตอนนี้เดม่อนดูหล่อมาก อบอุ่นมาก หลงมาก /ทำตาเป็นรูปหัวใจ
จริงๆตอนแรกแอบกังวลว่าพ่อคุณเค้าจะค่าตัวแพงมาช่วยไม่ทันอีกหรือเปล่า ฮาาา
ว่าแต่... รออะไรกันนะ
-
ถึงชั้นจะจิตนาการฉากอัศจรรย์ไม่ค่อยออก (ไม่ค่อยชอบอ่านแนวนี้ค่ะ 55555) แต่ชอบเรื่องนี้มากนะคะ สนุกดี ดูซูไวเว่อร์ ดูแอดเวนเจอร์ 55555 เดม่อนก็หล่อมากก (ถึงแรกๆแกจะปล่อยปละละเลยเมียแกไปหน่อยก็เถอะะ แหมม ปล่อยให้ไปกะตัวนู้นนี้โดนแหวกท้องหลายรอบเลย สงสารรร)
ปล.ถ้าทำเป็นเล่มก็คิดว่าน่าจะซื้อนะคะ ชอบความแปลกใหม่ 5555
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:hao7: :hao7:
-
:katai5:
-
คือชอบมากกกกบอกเลย
-
น้ำรักเดม่อนแล้วหรือเปล่าน้า :hao7:
-
อร้ายยยย kเบิ้ล ชอบบบบบบ
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
Oh my gosh!! :impress2:
it's so damn good. :katai4: :hao7:
-
:hao7: :hao7:
-
มาต่อได้แล้ววว งืออ ติดเรื่องนี้มากก :ling1:
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
20
เหมือนกับ... เป็นการย้ายบ้าน ภายในโพรงลึกในถ้ำนั้นมันมีหลายทางไปอย่างที่บอก ตอนนี้ผมถูกย้ายมาอยู่ที่โพรงลึกของรัง มีนซับซ้อนขนาดตัวเองยังจำไม่ได้แม้ว่าจะเข้าๆออกๆตั้งหลายครั้ง ข้างในโพรงมืดแต่ก็พอที่จะมองเห็นได้ด้วยสารเรืองแสง รอบข้างเป็นเหมือนท่อระบายน้ำแต่จริงๆแล้วมันเป็นเหมือนน้ำลายของเผ่าเดม่อนที่สร้างมันขึ้นมา ทั้งแข็ง หนา และ ไม่พังง่ายๆ ตรงส่วนกลางของรังมีเถาวัลย์ขนาดใหญ่สีเนื้อที่คอยทำหน้าที่เหมือนเป็นเตียงให้ ผมซุกตัวเข้ากับเข่านั่งกอดขาไม่ไปไหนอยู่ภายในร่างของเซริ ตั้งแต่วันนั้นก็ไม่กล้าที่จะออกไปข้างนอก กระทั่งนอกรังนี่ยังไม่กล้าที่จะออกไปเลยด้วยซ้ำ ความกลัวเมื่อตอนนั้นยังคงไม่หายไป
กิ๊ว...
เสียงร้องของเซริดังขึ้นเบาๆพลางก้มลงมามองผม เดม่อนออกไปข้างนอกอีกแล้วไม่รู้ว่าออกไปทำไม แต่กลับมาทุกครั้งก็จะมีแต่กลิ่นเลือด และ เศษเนื้อที่ติดมาตามร่างกายของอีกฝ่ายวันนี้ก็คงจะไม่อยู่ทั้งวัน ดูเหมือนพักนี้เดม่อนจะเงียบๆไปออกไปข้างนอกบ่อยขึ้น แถมยังมีอะไรแปลกๆเหมือนกับว่ากำลังปิดบังอะไรบางอย่าง ผมพยุงตัวลุกขึ้นยืนก่อนที่จะเดินลงมาจากเถาวัลย์ที่ขยับยุกยิกไปมา เมือกมากมายติดตามร่างกายผมฝ่าเท้าที่สัมผัสโดนพึ้นนั้นอุ่นผมเดินไปตามทาง เดินซอกแซกออกไปข้างนอก เท่าที่จำได้มันก็มีหลายทางแยกอยู่ถึงจะไม่รู้ว่าทางต่อไปนั่นมันมีอะไรส่วนมากก็จะเป็นที่นอนของพวกลูกๆ และ ยังมีรังที่แยกออกไปแบ่งออกเป็นโซน มีทั้งโซนที่เอาไว้เลี้ยงตัวอ่อนที่เพิ่งฟักออกมา เผ่าเดม่อนโตเร็ว แถมยังฉลาด ขยับเคลื่อนร่างกายได้รวดเร็วเอามากๆ ผมมองไปที่เดม่อนอีกตัวที่เป็นสีน้ำตาลเข้มมันเดินเข้ามาหาผมก่อนที่จะใช้ลิ้นตวัดเลียที่เเก้มเบาๆ
"จะไปไหนเหรอ?"
"อยากออกไปเดินเล่น..."
ผมตอบเสียงเบา
"ให้ไปด้วยมั้ย?"
"ไม่ละ... ผมอยากไปหาคนพวกนั้น"
เดม่อนอีกตัวนั้นพยักหน้าเบาๆก่อนที่จะเดินผ่านไป ผมถึงได้บอกว่าเผ่าเดม่อนนั้นเป็นตัวเดียวกันทั้งหมด แต่แค่มีหลายๆร่างเท่านั้นเองมีเพียงแค่ตัวเล็กเท่านั้นที่เป็นตัวของตัวเองแต่พอลอกคราบไปหลายๆครั้งก็จะกลายเป็นว่ามีจิตวิญญาณดวงเดียวกัน ไม่ว่าผมจะทำอะไร อยู่ที่ไหนก็จะเห็น แถมยังสื่อสารกันด้วยภาษาของพวกเขาเองด้วย
"น้ำ... ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ"
ทันทีที่เดินเข้ามาในห้องขังใหม่ เสียงทักของพี่เต้ก็ดังขึ้นมาพวกเขาทั้งสามคนนั้นถูกขังเอาไว้ตั้งแต่วันนั้นดูเหมือนว่าจะไม่ได้บ้าเหมือนเมื่อก่อนหน้านั้นดูสงบสติอารมณ์ขึ้นมามาก คงไม่คิดว่าจะต้องถูกฆ่าในเร็ววันนี้ถึงได้อยู่กันนิ่งๆ แต่ว่า... คนที่ถูกขังแยกออกไปนั้นมีเพียงพี่ผา เขาไม่พูดไม่จาไม่มองมาทางผมเลยเเม้แต่น้อยเอาแต่จ้องมองตัวเองผ่านแอ่งน้ำใสที่อยู่มุมห้อง ไม่รู้ว่าเป็นอะไรเหมือนกัน พี่เต้รวบตัวผมเข้าไปกอดเบาๆ ความอบอุ่นที่เขามีให้นั้นไม่เคยเปลี่ยนไปจากตั้งแต่ครั้งแรกยกเว้นก็ตอนที่เขาข่มขืนผมเพราะเกิดอาการฮีทเหมือนสัตว์
"ถึงจะไม่รู้ว่าจะได้ออกไปเมื่อไหร่ แต่ว่าแค่ปลอดภัยตอนนี้ก็ดีแล้ว"
"ครับ"
ผมตอบรับนิ่งๆ
"คนอย่างมึงสักวันกูจะฆ่าให้ดู"
เสียงทุ้มแหบของกายก็ดังขึ้นมา รูปร่างหน้าตาตอนนี้แทบจะดูไม่ได้ ไม่รู้ว่าไปโดนอะไรมาแต่ว่าแผลตรงแก้มที่ฉีกออกไปนั้นดูน่ากลัวอีกฝ่ายแสยะยิ้มจ้องผมอย่างโกรธเคือง ผมเข้าใจดีว่าทำไมถึงเป็นแบบนั้น... ภ้าจะโกรธจะเกลียดก็ไม่แปลกในเมื่ออีกฝ่ายนั้นถูกทำราวกับสัตว์ที่โดนขังเอาไว้ในกรง ผมอยากจะถามพวกเขา ในช่วงที่เดม่อนหายไป อาจจะมาที่นี่ก็ได้ในนี้ก็ไม่ได้มีเชื้อโรคอะไร แต่ทำไมพวกเขาถึงมีท่าทีแปลกๆ หรือเป็นเพราะกำลังมีแผนอะไรบางอย่าง ทันทีที่คิดได้แบบนั้น ร่างกายของพี่เต้ที่ผละออกไปก็ถูกแทนที่ด้วยมือหนาที่จิกลงมาแน่นจนเลือดไหลซึมออกมาเล็บยาวๆนั้นข่วนลงกับแขนของผม
"ไอ้เหี้ยกาย..."
"เอากูออกไปจากที่นี่ มึงทำได้ใช่มั้ย? ให้กูออกไป"
มือหนารวบมาที่ต้นคอของผมกระซากเข้าไปใกล้จนหน้าติดกับเถาวัลย์ เจ็บ... ทำไมถึงมีแรงขนาดนี้
"มึงจะทำอะไร ปล่อยน้ำ"
พี่เต้เข้ามาห้ามแต่ก็ถูกกายตะโกนใส่อย่างบ้าคลั่ง ราวกับคนไร้สติ
"พวกมึงมันบ้า! บ้าไปกันหมดแล้ว กูไม่อยู่กับพวกมึงหรอก เอ้า! เปิดสิวะ! มึงบอกให้ไอ้รากไม้เหี้ยๆนี่เปิดได้ไม่ใช่รึไง!?"
"... อึก"
ชายหนุ่มคนนั้นกดมือลงมากับรอบคอของผมแน่น สายตาที่สั่นระริกนั้นแดงก่ำผมขยับปากดึงเอาเถาวัลย์ออก มันขยับช้าๆเปิดเป็นทาง เมื่อเถาวัลย์นั้นเปิดออกทั้งพี่ผา และ พี่เต้ต่างก็เดินออกมามองผมด้วยสายตานิ่งๆ
เกิดอะไรขึ้น... ความรู้สึกแปลกๆนี้ มันคืออะไรกัน
กรร
"ถ้าพวกมึงไม่อยากเห็นแม่ของพวกมึงคอหักตาย ก็หลีกทางซะ"
กายสบถออกมาอย่างหยาบคายแรงบีบที่ต้นคอนั้นไม่มีทีท่าว่าจะลดลงเลียสักนิด จะเป็นไปได้มั้ยว่าถ้าหากคอหักตายจริงๆก็จะฟื้นกลับมาได้... เพราะว่าแผลที่ถูกทำร้ายมามากก็ยังหายเป็นปกติ แต่ดูเหมือนจะไม่ใช่ พวกเดม่อนเห็นแบบนั้นก็ถึงกับต้องหลีกทางให้พวกผม สไลม์ตัวสีเขียวนั้นร้องกิ๊วส่งเสียงเรียกผม
"ไม่เป็นไร... อึก!?"
"ใครให้มึงพูด เงียบๆแล้วพาพวกกูออกไป"
เสียงทุ้มนั้นกระซิบข้างหูพร้อมกับดันหลังของผมให้เดินไป ตามทางเดินลูกๆของผมนั้นเอาแต่หลีกทางให้อย่างไม่โต้แย้ง ส่งเสียงขู่ฟ่อเมื่อเลือดที่ด้านหลังของผมหยดลงมา ก้อนหินที่อีกฝ่ายเอามาจากไหนก็ไม่รู้ถูกลับจนคมแทงเข้ามาที่ด้านหลัง ผมทำตามอีกฝ่ายอย่างว่าง่าย ไม่ได้กลัว... เลยสักนิด ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรกันแน่
มันง่ายเกินไป... ใช่ มันแปลกๆ ง่ายเกินไปที่เดม่อนจะปล่อยพวกผมออกมาจากนอกถ้ำได้ แขนผมถูกกระซากให้วิ่งตามกายไปโดยที่พี่เต้กับพี่ผานั้นวิ่งตามมาติดๆ
"แฮ่ก... จะไปไหน? จะไปไหนกัน?"
"หุบปาก หุบปากซะ!"
มันตะคอกกลับมาดึงผมเข้าไปใกล้ก่อนที่จะพลั่กลงกับพึ้นเมื่อวิ่งออกมาได้ไกลพอสมควร
ตุ่บ! ผลั๊วะ!
"หยุด! จะทำอะไร น้ำพาเราออกมาแล้วไงมึงจะเอาอะไรอีก!"
พี่เต้รีบถลาเข้ามารับการต่อยตีของกายทันทีเมื่อเห็นว่าผมนั้นถูกต่อย ชายหนุ่มร้องห้ามอย่างโมโหดึงผมเอาไปกอดแน่น ขณะที่ผมเวียนหัวจนอ้วกออกมา ร่างกายสั่น... สั่นอย่างประหลาด ออกมาข้างนอก ข้างนอกที่ไม่มีเดม่อน ไม่มีเดม่อน
"ฮึก... ทำไงดี ผมจะทำไงดี กลัว... ไม่เอา"
ที่ร้องไห้ออกมาไม่ใช่เพราะกายมันทำร้ายร่างกายแต่เป็นเพราะไม่มีเดม่อนอยู่ตรงนี้ด้วย ความกลัวเมื่อตอนนั้นเข้ามาครอบงำผมพุ่งเข้ากอดพี่เต้แน่นอีกฝ่ายดึงผมขึ้นยืนก่อนที่จะพาเดินไปทั้งๆที่ยังคงสั่นอยู่
มันง่ายเกินไป... ทำไมเดม่อนไม่มา ทำไมไม่มาช่วย ตอนนี้อยู่ที่ไหนกันแน่ อยู่ไหน
"เหี้ยเอ้ย... พวกมึงสองคนคงชอบมันละสิ ทั้งๆที่ไม่ใช่คนแท้ๆ สักวันพวกมึงก็จะตายเพราะมันจะกินพวกมึง"
ผมเม้มปากแน่นเมื่อได้ยินแบบนั้นอีกฝ่ายเดินนำไปตามป่า ในป่าเองก็แปลกไป... ทำไมไม่มีสัตว์ประหลาดออกมาเลยสักตัว? ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เดินเผ่นผ่านกันเต็มไปหมดแท้ๆ ผมหันไปมองพี่ผาที่เดินตามมาติดๆอีกฝ่ายพึมพำอะไรสักอย่างก่อนที่จะจ้องมาทางผม ดวงตานั้นมีเลือดคั่งอยู่ผมมองอย่างสับสน มีอะไรที่ผมไม่รู้? ทำไมคนพวกนี้ถึงบาดเจ็บ แล้วทำไม... ในป่าถึงไม่ค่อยมีสัตว์ประหลาด
"เราจะไปไหนกัน?"
"ทะเล"
กายตอบเสียงเเข็งเมื่อพี่ผาถามขึ้นมา ไปทะเล... เหรอ?
"คิดจะว่ายน้ำออกไปจากเกาะรึไง?"
"..."
ในน้ำนะ มีตัวอันตรายกว่าอยู่บนบกซะอีก เพราะว่าในน้ำนะคนเราไม่สามารถสู้กับมันได้แน่แต่ถ้าเป็นบนบกอาจจะมีโอกาสรอด
ซ่า
พวกผมเดินมาตามทางจนสุดทั้งๆที่ออกมาได้อย่างปลอดภัยแต่ว่ามันกลับให้ความรู้สึกกลัวอย่างประหลาด อาจจะรู้สึกไปเองว่ากำลังมีตัวอะไรตามมาตั้งแต่เมื่อกี้ ถ้ำเดิม... ที่ตอนแรกผมฟื้นขึ้นมาจากการจมน้ำ ผมถูกมัดเอาไว้ด้วยเชือกพี่เต้นั่งอยู่ข้างๆผมขณะที่เสียงไอโครกของพี่ผาดังขึ้นเป็นระยะ
"หิวแล้ว... มึงออกไปหาอาหารมาให้พวกกูสิ"
ชายหนุ่มพูดขึ้นมาก่อนที่จะดึงตัวผมให้ยืนขึ้นลากออกมาจากถ้ำก่อนที่จะใช้เชือกที่ทำจากเถาวัลย์นั้นมัดเอาไว้เป็นเหมือนเชือกจูง
ในน้ำตึ้นมีพวกปลาตัวเล็กๆแหวกว่ายไปมา แต่ปลาแต่ละตัวนั้นกลับมีแต่พวกหน้าตาประหลาดๆทั้งนั้นผมหยิบก้อนหินขึ้นมาก่อนที่จะเดินลงไปภายในน้ำ หันกลับไปมองกายมันพยักเพยิดให้ผมเดินหาอย่างเต็มที่ขณะที่ภายในถ้ำนั้นพี่ผากำลังสำลักออกมาเป็นเลือดโดยที่พี่เต้กำลังดูอาการอยู่
จ๋อม
"อ่ะ..."
ปลาตัวไม่ใหญ่เท่าไหร่นั้นว่ายมาติดที่โขดหินผมมองมันอย่างอึ้งๆ ปลา...สีฟ้า ลายทางสีขาวเหมือนปลาวาฬ... มีครีบหลายๆครีบ นี่มัน... ปลาตัวเดียวกันกับที่มีเครื่องในสีทอง...
"เจอมั้ย? ฟาดมันสิวะ! รอเหี้ยอะไรอยู่!"
"ไม่... ตัวนี้ ไม่ได้"
ถ้าเกิดกินเข้าไป ถ้าหากว่ากินเข้าไปแล้วละก็
ผลั๊วะ!!
ก้อนหินก้อนใหญ่ถูกปาลงกับหัวของปลาตัวนั้นเลือดสีน้ำเงินนั้นไหลออกมาเหมือนกับหมึกที่ละลายไปกับน้ำ ผมถูกกระซากจนล้มลงกับพึ้นกายเดินเข้ามาใกล้อุ้มเอาปลาตัวนั้นขึ้นฝั่งไป ผมมองไปรอบๆตัวอย่างตื่นกลัว... รู้สึกเหมือนกำลังถูกจับตามองอยู่
เปรี๊ยะ
เสียงเนื้อปลาที่แตกออกมานั้นดังขึ้นผมหอบหายใจถี่เมื่ออาการนั้นเริ่มที่จะกำเริบอีกรอบดวงตาพร่า ผมมองไปยังเครื่องในที่กายกำลังเคี้ยวกินอยู่อย่างประหลาดใจ... มันไม่ใช่สีทอง แต่ว่ามันเป็นสีเงิน... หยดสีเงินที่เหมือนกับเหล็กโดนหลอมละลายนั้นหยดลงกับพึ้นอีกฝ่ายกินเข้าไปอย่างตกะตะกลาม
"ทำไมไม่กิน? ถึงกูจะขู่มึงว่าจะฆ่าแต่กูก็ไม่ชอบที่เห็นมึงมองกูกินแบบนี้ มึงบอกว่าไงนะ?"
กายแสยะยิ้ม กลืนไส้เครื่องในปลาสีเงินนั้นลงคอโยนไม้เสียบนั้นทิ้งไปก่อนที่จะขยับเข้ามาใกล้
"ถึงแม้ว่า... จะถูกอััดตูดโดยสัตว์ประหลาดนั่นก็เถอะ แต่ว่า... กูว่ามันน่าจะดีกว่าถ้าถูกฆ่าจริงมั้ยละ?"
จริงๆด้วย... มันไม่ได้ตั้งใจจะหนีมาตั้งแต่แรกแล้ว แต่ตั้งใจที่จะมากินเครื่องในปลาตัวนั้นเพื่อที่จะ... ทำให้ตัวเองเป็นที่ต้องการของสัตว์ประหลาดพวกนั้น จะได้ถูกดูแลอย่างดี
"..."
ผมนิ่งเงียบไปไม่ได้ตอบกลับใดๆทั้งสิ้นหยิบเอาเนื้อปลานั้นมากิน รสชาติหวานคอนั้นคลุ้งอยู่ภายในปากผมกินไปได้สักพักก่อนที่จะวางลง ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกไม่ดีเลย
"มาลองพนันกันดูมั้ยละ? ว่าไอ้เดม่อนนั่นมันจะเอากูรึเปล่า"
คำพูดนั้นทำเอาผมตัวซา... นั่นสิ ที่เดม่อนไว้ชีวิตผมมันก็เป็นเพราะเครื่องในนั่น ถ้าไม่มีมันผมคงได้ตายไปแล้ว ผมใช้มือปิดลงมาที่หูหลับตาลงไม่อยากฟังเสียงที่เยาะเย้ยนั่น
"ถ้าหากว่ากู อุก... ได้เป็นของมัน กูจะให้มันฆ่ามึง"
พอที... พอสักที ภายในท้องเริ่มที่จะปั่นป่วนเมื่อนั่งไปสักพักพี่ผาสะดุ้งตื่นลุกขึ้นมาจ้องผมด้วยสายตาแข็งกร้าว
น้ำใส... นั่นไหลออกมาจากช่องทางผมเม้มปากแน่นพยายามกลั้นไม่ให้มันไหลออกมามากกว่านี้
"ฮะฮะ อะไรกัน... อึก ไม่อยากแพ้กูจนต้องทำแบบนั้น? เดี๋ยวผัวมึงตามมาก็จะรู้เอง"
หน้าตาของกายนั้นซีดไปริมฝีปากสั่นระริก มันลุกขึ้นยืนก่อนที่จะเดินออกไปข้างนอก
"นั่นมึงจะไปไหนนะ?"
"ช่างกูสิ"
กายตอบกลับพี่เต้ที่ถามขึ้นมาพอกายมันออกไปได้สักพักพี่เต้ก็ขยับเข้ามาใช้หินแถวนั้นมาตัดเถาวัลย์ที่มักมือผมอยู่ อาการปวดท้องน้อยนั้นเริ่มขึ้นมาอีกแล้ว
ตึง!
"ฮะฮะ ฮ่าๆ ดูซะ... ดูซะสิ กูจะกลายเป็นเจ้านายของพวกมัน"
เสียงหัวเราะของกายดังขึ้นมา จนผมต้องลุกขึ้นเดินออกไปดูภาพตรงหน้านั้นราวกับว่าเป็นภาพที่หลุดออกมาจากหนังภูตผีปีศาจ... สัตว์ประหลาดหลายตัวเดินเข้าไปหากายที่กำลังถอดเสื้อผ้าออกจนเปลือยภาพตรงหน้าทำให้ผมร้องไห้ออกมา ทำไมถึง... ทำไมถึงทำขนาดนี้ ทั้งๆที่เขาอยากจะหนีออกไปจากความเจ็บปวดนี้ แต่อีกฝ่ายกลับต้องการมัน กลิ่น... กลิ่นหอมรุนแรงต่างจากกลิ่นของผมนั้นลอยฟุ้งไปทั่ว เรียกหาสัตว์ประหลาดพวกนั้นน้ำสีใสไหลซึมออกมาจากสะโพกของอีกฝ่ายพี่เต้ดึงผมเอาไว้ใช้มือปิดปากผมแน่น
"อย่า... ปล่อยไป"
รู้สึกได้... ว่ามันเเปลก ปกติแล้วตอนที่ผมฮีทนั้นพวกสัตว์ประหลาดจะฆ่ากันเพื่อที่จะแย่งผม แต่ทำไม กับกาย... ถึง สัตว์ประหลาดรูปร่างเหมือนก้อนเนื้อปากกว้างฟันคมยาวหลายๆชั้นนั้นกู่ร้องออกมา มือมีหกมือ มีลิ้นกลมสีแดงสดยื่นออกมาตวัดเลียไปที่แก้มของกาย ปากมีทุกที่บนตัวมันดูดไปตามผิวเนื้อของคนๆนั้นช้าๆ ผมมองภาพนั้นอย่างหดหู่ ขณะที่สะโพกของตัวเองก็มีน้ำที่ซึมออกมา ลมหายใจหอบช้าๆของพี่เต้รดมาที่ต้นคอ ชายหนุ่มอดกลั้นความรู้สึกนั้นไว้ปิดปากผมแน่น ในสถานการณ์แบบนี้... มัน
กร๊วม!
"อ่ะ... อ๊ากกก อ๊าาาา!!"
เสียงเนื้อที่ถูกกัดนั้นดังขึ้นผสมกับเสียงร้องโหยหวนของกาย ไม่ใช่แล้ว... แบบนั้นนะ สัตว์ประหลาดทั้งหลายนั้นกระโดดรุมทึ้งคนๆนั้นจนเลือดสาดกระเช็นไปทั่ว
ก๊ากก ก..ก
กร๊วบ กรุ๊บ
"อ๊ากกก ช่วย ช่วยด้วยยย!! ช่วยกู ช่วยกู ทำไม อั่ก!"
ทุกส่วนของร่างกายนั้นถูกรุมขย้ำ ร่างกายผมเกร็งสะท้าน ก่อนที่เสียงขู่คำรามจะดังขึ้นมาจากทางด้านหลังผมหันไปมองอย่างตกใจ
"... แกมัน"
เสือโคร่งลายทางขาวที่มีปีกตัวนั้นมันกำลังตวัดหางไปมาเหมือนกับว่าดีใจที่ได้เจอผม ผมหันไปมองคนที่ถูกฆ่าอยู่ตรงหาดอย่างชั่งใจ... ช่วยไม่ได้ แล้วสินะ
"พี่เต้ ไปกันเถอะ"
"เอ๋? จะดีเหรอ?"
ผมขยับตัวเข้าไปใกล้ลูบที่จมูกมันช้าๆก่อนที่จะกอดมันแน่นพอๆกับลิ้นสากที่เลียมาที่แก้มของผมจนเปียก
"ผมรู้จักมัน"
พรื่บ!
ลมร้อนปะทะมาที่แก้มจนแสบพวกผมปีนขึ้นมานั่งที่หลังของมันก่อนที่จะถูกพาบินขึ้นสู่ท้องฟ้าผมจับปีกของมันแน่นกลัวว่าจะตกพี่ผานั่งอยธ่ตรงกลาง เหมือนว่ากำลังป่วย ผมมองลงไปข้างล่าง แม้แต่เลือด... ก็ยังถูกพวกปลิงทรายดูดไปจนหมดแรงกอดจากด้านหลังนั้นแน่นขึ้นมา ผมรู้ว่าพวกเขาต้องการอะไร
เมื่อมาถึงที่รังเก่าของเสือโคร่งสีขาว ร่างกายของผมถูกโถมทับเอาไว้อย่างรวดเร็วพี่ผาพุ่งเข้ามาหาผมเมื่อลงจากหลังของเสือตัวนั้นชายหนุ่มสั่น หอบหายใจถี่ระรัวผมมองคนตรงหน้าอย่างหวาดๆ
"พะ พี่ผาเป็นอะไร ป่วยไม่ใช่เหรอ?"
"ไม่... ไม่ใช่"
ชายหนุ่มตอบกลับมาเสียงแหบจับเอาท่อนกายที่แข็งขึนของตัวเองนั้นสอดใส่เข้ามาภายในช่องทางลื่นๆ ผมจิกแผ่นหลังหนานั้นแน่นก่อนที่จะหันไปมองพี่เต้ที่ขยับเข้ามาหาช้าๆยื่นแก่นกายใหญ่ร้อนเข้ามาภายในปาก
"อึก... อ๊ะ พะ พี่ผา ทำไมถึง"
แรงกระทั้นเนิบๆจากอีกฝ่ายนั้นทำเอาร่างกายร้อนขึ้นมาชายหนุ่มกกกอดผมแน่นต่างจากเมื่อตอนแรกที่ถูกข่มขืน พวกเขาเปลี่ยนไปอย่างประหลาด...
ความรู้สึกหวาบหวามนั้นแผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่างกายอวัยวะเพศชายนั้นแทงลึกเข้ามารอบปากมดลูกผมครางออกมาเสียงเบา เสือตัวนั้น... ไม่ได้เข้ามายุ่งแต่มันกลับออกไปข้างนอกไม่รู้ว่าทำไม อาจจะออกไปล่าอาหาร ทิ้งให้พวกผมอยู่กันแค่สามคน
"อ๊า! อึก..."
ร่างกายถูกดึงให้นั่งตักอีกฝ่าย ก่อนที่พี่เต้จะขยับเข้ามาช้อนตัวผมจากด้านหลังความเป็นชายแทรกเข้ามาอีกอันชายหนุ่มกระแทกถี่ๆจนข้างในเสียววาบ
"ขอโทษ... ขอโทษที่ปกป้องไม่ได้ ขอโทษที่ทำแบบนั้นลงไป"
พี่ผากระซิบเสียงสั่นขณะที่สวนกระแทกขึ้นมาร่างสูงกดจูบมาที่หางตาก้มกัดที่ซอกคอจนเจ็บ
"ผม... อ๊ะ ไม่เป็นไรครับ"
ไม่เป็นไรแล้ว ไม่ได้ติดใจที่จะโกรธอีกฝ่ายผมพึมพำออกมาก่อนที่น้ำเชื้อจะทะลักเข้ามาภายในท้องพร้อมๆกัน ร่างกายผมเกร็งกระตุกถี่
"เธอจะต้อง... ท้องให้กับฉัน ที่เป็นมนุษย์"
ชายตรงหน้ากระซิบด้วยน้ำเสียงตื้นตันก่อนที่จะถอนแก่นกายออกมา มองผมด้วยสายตาหวานเยิ้ม
ความรู้สึกนี่อีกแล้ว... มันแปลกๆไปจริงๆด้วย
...
มาต่อแล้วววววววว ใครคิดถึง... น้ำบ้าง เดม่อนไปอีกแล้วครับ มีภารกิจสำคัญนะ #หรา
แค่เก็บไว้ใช้ในตอนสำคัญ? 5555555 ไปละ ฝันดีครับผม
-
นี่มันอะไรกัน
แล้วความรู้สึกจริงๆของน้ำคืออะไรกันแน่
แตายังไงก็รอพ่อเดม่อนนะ
ปล.หรืท้องกะมนุษย์จะเป็นkey wordสำคัญ?
ติดตามต่อปายยย :ling1:
-
เดม่อนคงออกล่าสัตว์ประหลาดในเกาะหรือเปล่า
แล้วก้ตอนนี้รู้สึกเหมือนพี่ผาคือเดม่อนเลย :laugh:
ตอนแรกนึกว่าพี่ผากับพี่เต้จะเป็นแบบน้ำซะอีก
ให้มีคู่อะไรแบบนี้ :hao3:
-
:impress: :impress: :impress:
-
ที่เดม่อนทนลองใช่ไหมล่ะ แล้วก็แบบมีร่างเป็นมนุษย์ ใช่ม้าๆ
-
เรื่องมีความแปลกแต่สนุกดี
-
ค่าตัวเดม่อนแพงมากใช่ไหม T_T หายเป็นพักๆ
เดม่อนไปฆ่าตัวอื่นแน่ๆเลยอะถ้ามีเลือดกลับมาด้วย
แต่ตะหงิดคำที่พูดที่พี่ผาพูดตอนจบอะ คืออะไรเดม่อนสิงปะเพราะเห็นตอนนั้นบอกเป็นปรสิตเหมือนพยาธิ
-
...รอต่อไปค่ะ ไร้คำจะพูด...ยกเว้นเดม่อนค่าตัวแลดูจะแพง ฮ่าๆๆ
-
:pig4: :pig4:
-
'เธอจะต้องท้องให้กับฉันที่เป็นมนุษย์'หรอ ประโยคมันแปลกๆอยู่น้า เดม่อนใช่มั้ยอะ หื้มมม
-
โฮลี่ชิลสสสส์ ลูกจะออกมาเป็นใครหว่า? อิอิ
-
เดม่อนเข้าไปอยู่ในร่างผาหรือเปล่า สดุดตรงประโยค "เธอต้องท้องให้ฉันที่เป็นมนุษย์" เนี่ย น่าสงสัย :hao3:
รอค่ะ รอ อยากอ่านตอนต่อไปแล้วค่า ลุ้น
:pig4: :pig4:
-
กรี้ดดดดดดด รอค่ะรอ :katai5:
-
:katai5: :katai5: :z3: :z3:
-
:hao7: :hao7:
-
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วฟินมาก ปกติก็ชอบแนวเอเลี่ยน beaslity อยู่แล้วเจอเรื่องนี้แล้วติดเหมือนเมากัญชาเลย (หยุดเสพไม่ได้) รักคนเขียนนะคะ :mew1: :กอด1:
-
:-[ :o8: :-[ :o8:
-
นั่นจิๆ อะไรยังไร ลุ้นจัง
-
สนุกที่สุด :katai4:
รอตอนต่อไปค่า
-
สนุกๆ รอตอนต่อไปๆๆๆๆๆ
-
เกิดอะไรขึ้นละเนี่ยเดม่อนไปไหน
-
เดม่อนทำไมทิ้งน้ำอีกและเห้อ :katai1:
-
เดม่อนล่ะคับมีเงื่อนงำ
-
ดันนน มารอตอนใหม่ค่ะ อิอิ :hao7: :hao7: :hao7:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
21
"อึก..."
ผมบิดขี้เกียจไปมาเมื่อร่างกายรู้สึกเย็นๆ ทันทีที่ลืมตาขึ้นมาภาพตรงหน้าทำเอาผมสะดุ้งเสือโคร่งสีขาวตัวใหญ่นั้นจ้องผมตาใสพอมันเห็นว่าผมได้ตื่นแล้วมันก็ลากลิ้นเลียตั้งแต่อกผมจนไปถึงใบหน้า
แผล็บ
"ดูเหมือน... มันจะชอบน้ำนะ"
"อ๊ะ อึก พี่เต้?"
ผมถามขึ้นด้วยความแปลกใจเมื่อเสียงทุ้มนั้นถามขึ้นมาผมหันไปมองชายหนุ่มที่ตอนนี้กำลังเปียกปอนไปด้วยน้ำอยู่ร่างสูงอมยิ้มน้อยๆก่อนที่จะออกปากชวน
"ออกมาสิ มากินมื้อเช้า"
พี่เต้พูดออกมาราวกับว่ามันเป็นเรื่องปกติ... เสือตัวนี้ไม่กินคนงั้นเหรอ? ผมมองไปยังมันที่กำลังหาวหวอดอยู่ก่อนที่จะกระโดดออกไปจากรังที่เป็นเหมือนรังนก ผมไต่ออกมาจากรังช้าๆตามหลัง พึ้นหินที่ขลุขละนั้นทำให้เดินยากลงไปได้ไม่เท่าไหร่ก็ถึงพึ้นหญ้าที่เขียวนุ่ม ผมมองไปรอบๆ ภาพเดิมๆ ตอนที่เคยมาที่นี่ตอนแรก... เกาะลอยฟ้าที่ถูกปลาครึ่งคนตัวนั้นลากลงน้ำไป ผมเห็นแผ่นหลังที่กร้านแดดนั้นไหวๆ พี่ผากำลังนั่งยองๆใช้ไม้เขี่ยกองไฟไปมา
"ทำไมถึงมีไฟละครับ?"
"ดูเหมือนเสือตัวนั้นมันจะพ่นไฟได้นะ"
พ่นไฟ? ผมหันกลับไปมองเจ้าแมวตัวโตนั้นอีกครั้ง พ่นไฟได้งั้นเหรอ? ดูเหมือนสองคนนี้เองก็คงจะชินไม่ต่างจากผมเหมือนกันไม่ได้รู้สึกกลัวมันเลยสินะ
"เพิ่งจะเคยขึ้นมาในที่แบบนี้... ไม่คิดว่าชีวตินี้จะเจออะไรแบบนี้เลยว่ามั้ย?"
ผมยิ้มแหยให้พี่เต้ที่ยังคงพูดออกมาเรื่อยๆ รู้สึกว่าอีกฝ่ายจะไม่ได้ซีเรียสอะไรเลย ต่างจากพี่ผาที่นั่งอยู่ตรงข้ามตอนนี้กำลังกินอยู่ ไม่พูดไม่จาสักคำ ผมมองอีกฝ่ายอย่างเป็นห่วงก่อนที่จะขยับเข้าไปใกล้
"พะ พี่ผา..."
มือของผมเอื้อมไปแตะอีกฝ่ายเบาๆ ชายหนุ่มหันมามองหน้าผม
"มีอะไร?"
"เอ่อ เปล่าครับ แค่คิดว่าที่ไม่สบาย..."
หมับ
อึก... อีกฝ่ายขยับเข้ามาใกล้ผม ก่อนที่จะใช้มือหนานั้นจับมาที่แก้มของผมเบาๆ ร่างสูงขยับเข้ามาใกล้ใช้จมูกดมฟุดฟิดที่ลำคอของผมเบาๆ
"อ่ะ พะ พี่ผา..."
ผมมองอย่างเลิ่กลั่ก ไม่เข้าใจในสิ่งที่อีกฝ่ายทำ พอหันไปมองพี่เต้ก็พบว่าเจ้าตัวนั้นมองมาทางนี้ด่วยสีหน้าเครียดๆชายหนุ่มระบายยิ้มให้กับผมแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ขณะที่มือหนานั้นกำลังลูบไปมาตามสีข้างของผม เสียงกู่ร้องหนักๆก็ดังขึ้นมา
กรรรร!!
พวกเราทั้งสามคนมองหน้ากันอย่างงๆ พี่ผาจิ๊ปากก่อนที่จะลุกขึ้นยืน
"ใกล้จะ ถึงเวลาแล้ว..."
"อะไรครับ? เอ๊ะ... เดม่อน?"
เสียงขู่คำรามนั้นดังขึ้นมาจากด้านล่าง ด้านบนนี้มันสูงอยู่ก็จริงแต่ว่าความรู้สึกแปลกๆนี่ เมื่อรู้ตัวอีกทีร่างกายก็ขยับไปเอง ผมมองลงไปยังด้านล่างจากข้างบนนี้ ภาพที่เห็นนั้นไม่ค่อยชัดแต่ว่า... กลุ่มของสัตว์ประหลาด ไม่สิ น่าจะเหมือนเป็นคนมากกว่าที่อยู่ในชุดขาดๆ กำลังสู้อยู่กับ... เดม่อน?
กรร
ปลายเหล็กสีขาววับนั้นตวัดไปมา หมายที่จะฟาดฟันเดม่อนที่ขยับตัวอย่างรวดเร็ว ผมมองลงไปด้านล่างด้วยความรู้สึกที่แปลกๆ
"เดม่อน เดม่อน...!"
มันซะงักไปเมื่อได้ยินเสียงของผมทั้งๆที่อยู่ตั้งไกล พอๆกับเจ้าตัวประหลาดตัวนั้นที่มองขึ้นมายังด่านบน หน้ากาก? ของสัตว์ที่ถูกถลกหนังออกมานั้นแนบเข้ากับใบหน้าของมัน ก่อนที่มันจะรีบกระโดดขึ้นมายังเถาวัลย์ขนาดใหญ่ที่เชื่อมติดกับเกาะลอยฟ้าทุกอัน ผมซะงักไป มันกำลัง... ขึ้นมาทางนี้ มันขึ้นมาได้เร็วมากจนน่าตกใจ
ตึง!
ก่อนที่ผมจะถอยร่นออกมาจากขอบเกาะ มันกระโดดขึ้นมาเหยียบบนพึ้นเกาะแล้วทั้งๆที่เถาวัลย์นั้นมันยาวมาก ผมเงยหน้ามองมัน รูปร่างเหมือนมนุษย์ทุกอย่าง... แต่กลับตัวใหญ่กว่า ดูสูงกว่า และ พละกำลังที่มากกว่าคนปกติ เหมือนกับ... ชนเผ่าอะไรสักอย่าง แต่มันกลับไม่ใช่แบบนั้น ถ้าเป็นคนปกติไม่มีทางที่จะมีกรงเล็บยาวขนาดนั้นแน่ๆ ทรงผมที่เหมือนกับเป็นหนวดของปลาหมึกนั้นขยับไปมาคล้ายทรงเดทร็อคไม่มีผิด มันจับด้ามเหล็กนั้นแน่น ขู่เสียงคำรามออกมา
กรร
ไม่ใช่... มนุษย์จริงๆด้วย
"น้ำ ถอยออกมา"
เสียงของพี่เต้นั้นเอ่ยบอก ผมขยับตัวแทบจะไม่ได้เมื่อมองลอดเข้าไปดวงตาสีแดงก่ำนั้นจ้องลงมา ก่อนที่มันจะอุ้มผมขึ้นมา
"มะ ไม่ ไม่! ปล่อยนะ!"
กรร!
ตุบ!
เดม่อนที่เพิ่งจะมาถึงนั้นขู่ขึ้นมาหางยาวๆนั้นตวัด ไม่พูดพร่ำทำเพลงร่างกายของผมร่วงลงกับพึ้นมันหันหลังให้ผมก่อนที่จะประจันหน้ากับเดม่อนที่เข้ามาใกล้
"เดม่อน...?"
"หนีไป เร็วเข้า"
ตะ แต่... แต่ว่า จะให้ทิ้งงั้นเหรอ?
"แต่ว่า เดม่อน"
"ทำตามที่บอก อย่ากลับไปที่รัง ซ่อนตัว..."
ผมไม่เคยเห็นอีกฝ่ายเป็นแบบนี้มาก่อน
กรรร
ฟุ่บ!!
ทั้งสองตัวนั้นเริ่มเปิดฉากต่อสู้กันทันที ร่างกายของผมถูกดึงให้ยืนขึ้นพี่ผาพยุงผมถิยห่างออกมา ภาพตรงหน้า เจ้าตัวที่เหมือนคนนั้นดูแข็งแกร่งต่างจากตัวที่เดม่อนฆ่ามันพุ่งเข้าใส่อีกฝ่ายฟาดท่อนเหล็กนั้นเข้าไปที่หางของเดม่อนก่อนที่จะหลบไแทางด้านหลัง
ตุบ! ฉึก!
กรรร!!
"เดม่อน!?"
ลำตัวของอีกฝ่ายถูกแทงจนทะลุเลือดที่เป็นกรดนั้นทะลักออกมาละลายเหล็กท่อนนั้นตกลงสู่พึ้นมันเริ่มเซขณะที่เจ้าตัวประหลาดอีกตัวนั้นร้องออกมาราวกับว่ากำลังจะได้ชัยชนะ
พรื่บ! ฉึก!!
หางของเดม่อนตวัดแทงทะลุท่อนขาแกร่งของมันดึงออกมาจนอีกตัวนั้นล้มไป ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ภายในอกมันเจ็บปวด ผมถูกคนตัวใหญ่นั้นกอดเอาไว้จากทางด้านหลัง น้ำตาใสร่วงเผาะ
"อย่าตายนะ..."
ทั้งๆที่ก็มีตัวอื่นมากมายที่มาทดแทนได้ แต่ว่ากลับผูกพันธ์กับตัวนี้มากกว่าร่างสูงที่อยู่ด้านหลังนั้นสั่นระริก อาจจะกลัวก็ได้ ผมเม้มปากแน่นกลั้นเสียงสะอึ้นที่จุกลำคอ
ตึง!
เจ้าเสือตัวใหญ่ที่กลับมานั้นวิ่งเข้ามาทางนี้มันกู่ร้องก่อนที่จะตวัดปีกไปมาเป็นการข่มขู่ ผมถูกดึง ลากให้ขึ้นไปที่หลังของมัน
"ไม่! ผมจะ ไม่ไปไหนทั้งนั้น ฮึก ...จะไปกับเดม่อน จะอยู่กับเดม่อนที่นี่"
ผมดิ้นหนีจากอ้อมแขนของพี่ผาถลาเข้าไปหาเดม่อนที่ทรุดลง แต่กลับถูกดึงแขนเอาไว้แน่นชายหนุ่มตะคอกออกมาจนผมสะดุ้ง
"ทำตามที่บอก!"
"ฮือ... ทำไมละ ก็ ก็ผมนะ..."
ฉึ่ก!!
กรร...!
เสียงแหลมร้องขึ้นมาบาดหูผมหันกลับไปมองที่ด้านหลัง ภาพตรงหน้าทำเอาเข่าแทบทรุดลงกับพึ้นเสียงสะอึ้นดังระงมเมื่อผมร้องไห้ออกมา เดม่อนทรุดลงไปกับพึ้นดีดดิ้นไปมา พร้อมทั้งกระอักเลือดออกมา
"ไม่ ไม่นะ... ม่ายย!! เดม่อน เดม่อน! ปล่อยผม ฮึก ปล่อยนะ!"
น้ำตาผมไหลพรากออกมา ร่างกายสั่นเทิ้มทำเอาจุกไปทั้งอก ไม่นะ... ไม่ใช่แบบนี้ ไม่เอา แบบนี้...
"อย่า... ตายนะ ฮึก อย่านะเดม่อน ไม่เอานะ ตายมากเกินไปแล้วนะ!!"
ผมตะคอกออกมาสุดเสียง ก่อนที่ร่างกายจะถูกอุ้มให้ขึ้นขี่เสือตัวนั้นพี่ผาปีนขึ้นนั่งที่ด้านหลัง ขณะที่สัตว์ตัวนั้นกำลังตามมาติดๆ จะตายมากเกินไปแล้วนะ... น้ำตาที่ไหลอาบแก้มนั้นบดบังสายตา
ฟู่
ลมหายใจของเสือตัวนั้นพลูออกมา ก่อนที่จะกางปีกบินขึ้นสูง
ฟุ่บ!!
กรร
ทว่ากลับถูกสัตว์ประหลาดที่คล้ายคนตัวนั้นจับเขาของเสือโคร่งแน่น
"มันกำลังจะทำอะไรนะ?"
เสียงที่เต้เอ่ยขึ้นมาอย่างตื่นๆก่อนที่รอบๆตัวจะโคลงเคลงไปมา
ตึง!
ร่างกายของเสือตัวนั้นล้มลงกับพึ้นมันขยับดิ้นไปก่อนที่จะถูกสัตว์ประหลาดตัวนั้นรัดคอแน่นเสียงกร๊อบดังขึ้นสนั่น ร่างกายของพวกผมทั้งสามคนนั้นตกลงมาที่พึ้นทันที ผมกระอักออกมาจุกที่ร่างกายก่อนที่จะถูกสัตว์ประหลาดตัวนั้นกระซากแขนของผมให้ลุกขึ้น
"อึก... แค่ก แค่ก อย่า"
ผมเอ่ยเสียงแผ่ว มือหนาของพี่ผารวบมาทีข้อเท้าของผมพร้อมทั้งพี่เต้ที่คลานมากอดผมเอาไว้แน่น เสียงลมหายใจของมันนั้นสั่นเครือมันจ้องมาทางนี้ก่อนที่จะง้างมือออกกรงเล็บแหลมนั้นกางออกกว้าง
กรร
"อย่า... อย่าฆ่าพวกเขานะ"
ดูเหมือนว่ามันจะเข้าใจ มันก้มลงมาอุ้มผมขึ้นอ้อมแขนแกร่งนั้นรัดแน่นพร้อมกับพาผมเดินห่างออกมา
"อย่าไป น้ำ..."
"ผะ ผมขอโทษครับ แต่มันเป็นวิธีเดียว... ฮึก กลับมานะ ช่วยผม ฮึก"
ภาพข้างหน้าถูกบดบังด้วยน้ำตาสองคนนั้นคงจะเจ็บไม่น้อยร่างกายของเสือตัวนั้นทับร่างสองคนนั้นไว้พี่ผากัดฟันกรอดจ้องถลึงมาทางนี้
ผมไม่อยาก... ให้ใครตายเพราะผมอีกแล้วนะ เสียงสะอึ้นนั้นดังขึ้นเรื่อยๆร่างกายถูกอุ้ม ก่อนที่จะถูกพาลงไปยังชั้นล่างอีกครั้งภาพที่อยู่แถวนั้นทำให้ผมซะงักไป... ศพของเผ่าเดม่อนนับสิบๆตัว ตายเกลื่อนอยู่รอบๆข้าง
"ฮึก ฮืออ..."
ตุบ
ร่างกายถูกทิ้งลงภายในถ้ำ ผมมองมันอย่างดล้าๆกลัวพร้อมกับเช็ดน้ำตาออกลวกๆมันมองมาทางผมก่อนที่จะขยับเข้ามาใกล้ กรงเล็บหนาลูบมาที่แก้มของผมช้าๆ
"ทำไม... ต้องฆ่าเดม่อนด้วย"
"..."
สายตาของมันนั้นจับจ้องมาที่ผมก่อนที่มือหนานั้นจะแกะเชือกที่มัดอยู่ข้างหลังออกหน้ากากสัตว์ประหลาดนั้นหลุดออกมา หัวใจของผมเต้นตุบสั่นระรัวเมื่อเห็นภาพดั่งกล่าว น้ำตาผมเริ่มไหลออกมาช้าๆก่อนที่มือของผมจะลูบไปยังแก้มของอีกฝ่าย ใบหน้าที่คุ้นเคยนั้น กลุ่มผมสีทองที่กลับกลายเป็นสีดำมีเหมือนหนวดปลาหมึกขยับไปมา ดวงตาสีฟ้าใสที่ดูอบอุ่นนั้นกลับกลายเป็นสีแดงฉานเหมือนเลือด ก็… ตายไปแล้วไม่ใช่ เหรอ? ตายไปแล้ว นี่…
"เอ็ด... ฮึก เอ็ด... ทำไม ทำไม?"
กรร
ผมซะงักไปเบิกตากว้างเมื่อแก้มของเจ้าตัวนั้นฉีกแยกออกมา ฟันคมเหมือนกับแมงมุมทั้งสี่ด้านนั้นแยกออกกว้างพร้อมกับฟันที่ช้อนอยู่ข้างในอีกชั้นน้ำลายใสไหลเยิ้มออกมาจากปาก คิ้วของอีกฝ่ายกลายเป็นหนามแหลมคมเหมือนหนามเหม่น
"ไม่ใช่... ฮืออ เอ็ด ทำไมแกถึงมีหน้าของเอ็ดเวิร์ดได้ ออกไปนะ ออกไป!!"
ตุบ ตุบ!! ผลั๊วะ!
ผมฟาดกำปั้นลงกับตัวของอีกฝ่ายมันยอมนั่งนิ่งไม่โต้ตอบฟันของมันขยับไปมา ทำไม... ทำไมถึงทำแบบนี้ พวกแกมันเป็นสัตว์ประหลาด พวกแกมันไม่มีหัวคิด! ทำไมถึงทำแบบนี้กับคนที่ตายไปแล้ว!!
"กูเกลียดมึง ฆ่าทำไม!? ฆ่าเดม่อนทำไม! หรือว่ามึงฆ่าเอ็ดด้วย! ทำไม ฮึก... ทำไมกัน ฮ๊ะ... อึก ทำไมถึงทำแบบนี้"
สัตว์ประหลาดตัวตรงหน้านั้นเงอะงะกางเเขนออกกว้างก่อนที่จะกอดลงมาร่างกายที่เย็นเฉียบนั้นไม่ได้ทำให้อบอุ่นเลยสักนิดมันใช้มือตบลงมาที่แผ่นหลังของผมปุๆ
"ไม่เป็นไรแล้ว... น้ำ"
พอได้ยินเสียงนั้น ผมก็ถึงกลับปล่อยโฮออกมา ขนาดเสียงก็ยังเลียนแบบ แบบนี้... ไม่เอาแล้ว บนเกาะนี้ ไม่เอาอีกแล้ว อยากกลับบ้าน อยากกลับไปบ้าน...
...............................................................
มาแหล่วววว ปวดท้องอะครับ ฮะๆ ปวดจี๊ดๆเลย ถถถถถ มาแบบใสๆ 0-0 อะนะ... มั้งนะ เดม่อน... ตายซะแล้วละ พระเอกตายแล้วอะ ทำไงได้ละ? 555555555555 :hao7: ไม่ได้ใจร้ายนะ อยู่ไม่เป็นสุขเลยสักวัน ฮ่าๆๆๆ #หราาา งั้นไปแล้วนะครับ ฝันดี ราตรีสวัสดิ์ครับผม :katai4:
-
:hao5: :hao5: :hao5:
-
งบหมดไม่มีตังค์พอจ่ายค่าตัวเดม่อนก็บอกมาเถอะไรท์5555 :laugh:
โอ้ยมาให้พระเอกตายแบบนี้ได้ยังไง ย้ายจิตเดม่อนไปสิ่งพวกลูกๆต่อเลยเถอะ
แล้วนี่ตัวอะไรโผล่มาอีกอะ น้ำจะรอดไหม :serius2:
-
เฮ้ยยยยยยยได้ไง..........
-
ทำไมทำกับเดม่อนยังงี้ ใจร้าย
อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว สนุกมากๆ
เขียนเก่งจนเดาเนื้อเรื่องไม่ออกแล้้ว
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ :katai4: :katai4:
-
ยังกะดู Game of thrones...all men must die อารมณ์นั้นเลย
-
:m15: :m15: :m15: :m15:
-
ยังกะฉากเอเลี่ยนปะทะพรีเดเตอร์ 555555555
-
อะไร ยังไง โอ๊ย :m31:
เป็นน้ำต้องแกร่งแค่ไหนถ้าใจดู :ling3:
-
นี่ต้องเป็นเอ็ดตัวจริงแน่เลย หรือว่าทั้งหมดนี่จะเป็นแผน เกี่ยวกับเวลาอะไรบางอย่างที่เดม่อนกับผาพูดอ๊ะเปล่า หื้มมมม /ครุ่นคิด
-
:sad4: :sad4:
-
...มา เดี่ยวเราออกงบช่วย เอาเดม่อนกลับมานะคนเขียนนะ เข้าใจว่าค่าตัวชีแพง ฮ่าๆ :hao7: //เอเลี่ยนปะทะพรีเดเตอร์เวอร์วาย? ฮ่าๆ :katai3:
-
งง? หมายความว่าไง เดม่อนตายหรอ
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
ใครคือพระเอกตัวจริง
-
ซับซอนจัง ใบ้หน่อยสิใครพระเอก
-
เธอกำลังเล่นอะไรกับใจชั้นอยู่ววววววว :ling1: :ling3:
-
:-[ :-[ :-[ :-[
-
เผ่าเดม่อนไม่เหลือสักตัวเลยเหรอ แล้วตัวใหม่นี่พูดได้ด้วย
-
22
"ใกล้ถึงช่วงเวลานั้นแล้ว"
เสียงแหบทุ้มนั้นเอ่ยขึ้นมาเบาๆผมถูกขังเอาไว้ภายในกรงไม้ที่ถูกสร้างขึ้นมาแบบลวกๆไม่เข้าใจว่าทำไมมันถึงพูดแบบนั้น รูปร่างน่ากลัวนั้นก้มๆเงยๆมองลอดออกไปที่ด้านนอก ผมนั่งกอดเข่ามองมันเงียบๆ... ถึงจะเหมือนเอ็ดทุกอย่างที่หน้าตา แต่ว่ากลับไม่ใช่ ทำไมถึงพูดได้? นั่นคือสิ่งที่อยากรู้ สัตว์ประหลาดตรงหน้านั้นกำลังเหลาไม้อยู่ นั่งเหลาได้หลายอันแล้วไม่รู้ว่าจะเอามาทำอะไรกันแน่ ศพของเผ่าเดม่อนที่ตายเกลื่อนอยู่แถวนั้น... มันใช่จริงๆนะเหรอ? ทำไมถึงถูกฆ่าตายมากขนาดนั้น
"ทำไม..."
"..."
มันหันมามองผมทันทีเมื่อผมถามขึ้นมา สัตว์ประหลาดตัวนั้นฉีกยิ้มกว้างแววตาสีแดงเป็นประกาย
"ใกล้ถึงเวลานั้นแล้ว"
"เวลาอะไร?"
ผมถามขึ้นมาอย่างไม่เข้าใจ... ช่วงเวลานั้น? คืออะไรกันละ? มันคือช่วงเวลาไหนกันละ? แล้วทำไมถึงดีใจขนาดนั้นกัน
"บอกมาสิ เวลาอะไร แล้วทำไม... ทำไมต้องฆ่าเดม่อนด้วย!?"
สัตว์ประหลาดตัวนั้นไม่ตอบ แต่ว่ากลับหัวเราะออกมาเสียงดังภายในถ้ำที่เย็นซึ้นผมถูกมันกวนประสาทจนแทบจะเป็นบ้า ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ทำไมถึงต้องเป็นแบบนี้กระทั่ง กระทั่ง... เดม่อนที่คิดว่าแข็งแกร่งแล้วก็ยัง
"เพราะ... ตัวเมียมีแค่แกยังไงละ"
"ผมไม่ใช่! ไม่ใช่ตัวเมีย เลิกทำเหมือนผมเป็นตัวเมียซะที! ผมเป็นผู้ชายที่มีอวัยวะเพศชายเหมือนกัน!"
ดูเหมือนว่าจะถูกสะกิกต่อมโมโหผมตะโกนลั่นภายในถ้ำขณะที่มันซะงักไปหันมามองผมช้าๆดวงตาแวววาวนั้นพราวระยับก่อนที่จะขยับเข้ามาใกล้ระหว่างซี่กรงไม้แข็งๆมันยื่นกรงเล็บเข้ามาบีบที่คางผมเเน่นจนเจ็บ
"งั้น... ถ้าเป็นผู้ชายแกก็ควรจะถูกทำแบบผู้ชาย..."
เสียงทุ้มแหบนั้นดังขึ้นมาจนผมผวา ร่างสูง ไม่สิ... เจ้าสัตว์ประหลาดตัวสูงนั้นยืนขึ้นก่อนที่จะใช้มือทุบลงมาที่ไม้จนหักขยับเข้ามาลากข้อเท้าของผมให้เข้าไปใกล้
"มะ ไม่... จะทำอะไร หยุดนะ!!"
ตุบ ตุบ
ผมใช้เท้าถีบไปที่อกของมันแต่กลับไม่สะเทือนเลยสักนิดก่อนที่อวัยวะเพศชายของมันจะตั้งซันขึ้นมา ผมส่ายหน้าดิกหน้าซีดเผือดเมื่อรับรู้ชะตากรรมของตัวเองสัตว์ประหลาดในคราบใบหน้าของเอ็ดแสยะยิ้มกว้างฟันที่ช้อนกันอยู่นั้นสั่นกุกกระทบกันทำเอาร่างกายของผมสั่นสะท้าน หวาดกลัวไปหมด คิดผิดแล้ว... คิดผิดที่เห็นว่าพูดได้ แล้วมีหน้าตาเป็นคนที่คุ้นเคยเเล้วจะไม่เป็นอะไร เขาคิดผิด
"ผสมพันธุ์..."
"ยะ อย่า! ปล่อย ปล่อย!!"
ผลั๊วะ!!
กำปั้นใหญ่นั่นทุบลงมาที่ต้นขาจนสั่นเสียงกระดูกดังลั่นดูเหมือนว่ามันจะร้าวความเจ็บแล่นผ่านจนจุก แทบจะส่งเสียงออกมาไม่ได้มันปีนขึ้นมาคร่อมผมพร้อมทั้งใช้ลิ้นน่าขยะแขยงนั้นล้สงเข้ามาภายในคอ ลิ้นอุ่นลื่นนั้นไหลลงคอจนแทบอ้วกตวัดเลียไปทั่วทั้งลำคอหายใจไม่ออก... แสบหูแสบตาไปหมดเมื่อมันล้วงลึกเข้าไปจนถึงสะบัก
"อ่อก... อึก"
ฉึก!
กรรร
เมื่อได้ทีผมรีบหยิบเอาไม้ที่หักนั้นแทงลงกับต้นขาของมันสัตว์ประหลาดตัวนั้นร้องลั่นออกมาก่อนที่ผมจะถลา คลานออกมาจากที่นั่น
หมับ!
"อึก... แค่ก แค่ก ปล่อยนะ ปล่อยสิ!"
"ใกล้ถึงช่วงเวลานั้นแล้ว... ใกล้แล้ว"
เสียงแหบยังคงพึมพำอยู่ไม่ขาดปากผมรีบออกเท้าวิ่งเมื่อมันเดินตามมาแบบไม่เร่งรีบ ภายในถ้ำไม่ได้ซับซ้อนเหมือนถ้ำของเดม่อน แสงสว่างตรงหน้านั้นส่องเข้ามา พอหันหลังกลับไปก็พบว่ามันกำลังเดินตามมาติดๆ เท้าเปลือยที่เหยียบลงกับหินนั่นส่งกลิ่นคาวเพราะเลือดที่ไหลอาบออกมาผมไม่ได้สนใจ ตั้งหน้าตั้งตาวิ่งต่อไป
"ฮึก แฮ่ก..."
แซ่ก แซ่ก
ทันทีที่ออกมาถึงปากถ้ำ เสียงน้ำที่ไหลผ่านข้างๆถ้ำดังขึ้นมาป่าไม้ที่รกทึบนั้นส่งเสียงเหมือนแมลงผมรีบวิ่งออกมาอีกครั้ง ไม่อยากอยู่ในนั้น ต่อให้เป็นสัตว์ประหลาดที่พูดได้ และ หน้าตาเหมือนคนที่รู้จักก็ไม่ได้อยากอยู่ด้วย เดม่อน... ต้องตามหา ยังมีเหลืออยู่แน่ๆ เผ่าของเดม่อนยังเหลืออยู่แน่ๆ
"เดม่อน... ฮึก อึก"
เมื่อคิดถึงภาพเมื่อตอนนั้น ตอนที่เห็นอีกฝ่ายตายไปต่อหน้าน้ำตาของผมก็ไหลอ่บแก้มลงมาเสียงสวบๆเพราะเท้าที่ออกวิ่งนั้นไม่ได้อยู่ในหัวเลยสักนิด จะทำยังไงดี... ทำยังไงถึงจะออกไปจากเกาะบ้าๆนี่ได้
"ไม่ได้... ต้องการแบบนี้ ไม่ได้อยากได้แบบนี้ เดม่อน ช่วยด้วย ฮึก ช่วยที อ่ะ...?"
แซ่ก
ผมหยุดชะงักไปเมื่อเห็นตัวอะไรขยับไปมาที่พุ่มไม้ เสียงเคลื่อนไหวนั้นดังขึ้นมาเบาๆ พอหันไปมองรอบๆกลับพบว่าตัวเองกำลังหลงป่า ตัวของผม... สั่นเทิ้ม เหงื่อแตกพลั่กเมื่ออยู่ตัวคนเดียว ถึงแม้ว่าจะได้ออกมาข้างนอกบ้างก็ตามที แต่นั่นก็เพราะมีเดม่อนอยู่ข้างๆ แต่ตอนนี้ไม่ใช่ ไม่ใช่อีกแล้ว
สวบ
"อ่ะ อะไรนะ... อื้อ!?"
จู่ๆก็รู้สึกเหมือนกับว่ามีอะไรหนักๆทับลงมาที่ตัวร่างกายของผมถูกยึดเอาไว้ก่อนที่จะโดนลากตัวไปติดที่ลำต้นไม้ใหญ่
ต้นไม้... ไม่สิ เถาวัลย์ขนาดใหญ่ที่ตั้งตระหง่านบังแสงแดดอยู่นั้นมีดวงตาสีดำสนิทอยู่ใจกลางของลำต้น แต่ว่ามันกลับขยับเลื่อนขึ้นลงไปตามรากต้นไม้ ลำตัวโปร่งใส่ เหมือนกับสไลม์ไม่มีผิด มันจ้องผมอย่างกับจะกินเข้าไป
"อะไรกัน... อะไรกัน"
หมับ
"อึก... ไม่..."
ผมเบิกตากว้างเมื่อเถาวัลย์ขนาดใหญ่นั้นกำลังคายเมือกสีขาวออกมาลูบไปตามลำตัวของผมตุ่มไตอุ่นๆนั้นทาบทับไปทั่วทั้งร่างกายก่อนที่เสียงคำรามของสัตว์ประหลาดจะดังขึ้นมา มันเป็นเสียง เฮือกสุดท้าย ของสัตวประหลาด ผมมองไปที่ด้านหลังต้นไม้โปร่งใสอย่างอึ้งๆเมื่อเห็นซากศพอยู่เต็มไปหมด เพิ่งจะรู้ตัวว่าตัวเองกำลังเหยียบอยู่บนศพของพวกมันที่กำลังเน่าเปื่อย เลือดสะกระจายไปทั่ว เห็นเถาวัลย์ขนาดเล็กใหญ่นั้นสอดส่ายไปมาที่รูบนร่างกายของพวกมัน คราบน้ำขุ่นที่เลอะไปทั่วร่างกายของผมเย็นเฉียบลงทันที ขนทั้งตัวลุกซัน
พวกมัน... ถูกทะลวงร่างกายจนตาย
"ฮึก อย่านะ ได้โปรดเถอะ... ได้โปรด อึก อื้อ!?"
ส่วนอวัยวะที่เหมือนกับของเพศชายนั้นสอดเข้ามาภายในปาก ก่อนที่จะฉีดพ่นน้ำหวานเข้ามาน้ำหวานรสชาติหวานจัดที่ค่อนข้างรู้จักดี เถาวัลย์ที่อยู่ในรังของเดม่อนก็มีน้ำหวานแบบนี้เหมือนกันแต่น้ำอันนี้กลับหวานมากกว่าแถมยังทำให้สมองโล่งจนแทบจะขยับไม่ได้
"แค่ก... อื้อ อั่ก"
ขาทั้งสองถูกแยกกว้างออกจากกันหนวดมากมายที่อยู่รอบๆนั้นหันมาสนใจผม แทนที่จะเป็นศพพวกนั้น
ซึบบ
ทั่วทั้งร่างกายถูกเร้าโลมจนเปียกซึ้นผมขยับดิ้นหนีแต่กลับถูกรัดแน่นที่ข้อมือขึ้นอีกดวงตาสีดำนั้นจ้องลงมาที่สะโพกส่งเถาวัลย์ขนาดใหญ่มีตุ่มใตนั้นเเนบลงมาที่ช่องทาง
"อื้อ อื้ออ!"
สวบบ
มันเป็นเพราะน้ำสีใสที่ไหลซึมออกมาทำให้สิ่งนั้นทะลวงเข้ามาได้เสียงสวบนั้นดังก้องหูผนังลำไส้ของผมถูกดูดอย่างแรงจนตัวสั่นมันสอดลึกเข้ามาภายในก่อนที่จะกระแทกเข้าออกเป็นจังหวะ ขณะที่ด้านหน้าก็มีอีกอันที่สอดใส่อยู่มันเคลื่อนไหวไปมาช้าๆเล้าโลมไปเสียทุกส่วนจนมีอันหนึ่งที่มาหยุดอยู่ตรงหน้าอกของผมมันอ้ากรีบออกกว้างเหมือนกับดอกไม้ เหมือนกับดอกไม้จากอวัยวะเพศของเดม่อนที่คอยหุ้มสะโพกอยู่ตลอดเวลามันพุ่งเข้ามาดูดที่ปลายยอดอกอย่างแรงจนผมสะท้าน
"อ๊ะ... อึก อย่า ...อย่า"
ลำตัวเปียกลื่นของมันนั้นแทบจะห่อหุ้มร่างกายทั้งหมดไม่เว้นแม้แต่เท้าเองก็ยังโดนดูดจนซา ส่วนหน้าแก่นกายถูกดูดเสียงดังร่างกายของผมส่งเสียงระงมเพราะถูกมีเซ็กส์จากต้นไม้ สมองขาวโพลนไปหมด มึนเมาจนไม่รู้สึกตัว
งับ!
อ๊อดด
ผมกัดไปที่เถาวัลย์ที่อยู่ภายในปากจนมันส่งเสียงกรีดร้องออกมา
"อ๊ะ อ๊า!? มะ ไม่ อ๊า อ๊า!"
พอยิ่งทำแบบนั้นมันก็ยิ่งกระแทกเข้าออกที่ช่องทางด้านหลัง ไม่เอา... ไม่ใช่เดม่อน ไม่เอาแบบนี้ ไม่... กลัว กลัวจะตายแล้ว
"อ๊ะ อ๊าาา!! เจ็บ ฮึก... ฮือออ เจ็บนะ! เจ็บ"
ยอดอกที่แข็งเป็นไตนั้นถูกเถาวัลย์อีกอันเลี้อยเข้ามาจากที่กำลังชูชันอยู่กลับถูกกดจนกลับด้านเข้าไปเหมือนกับหัวนมบอด ความเจ็บแล่นไปทั่วราวกับถูกไฟฟ้าดูด ส่วนล่างถูกกระแทกกระทั้นเข้ามาไม่มีหนุด เสียงพรื่ดนั้นดังขึ้นมาหัวนมทั้งสองข้างถูกมันสอดใส่
"จะตายแล้ว ฮึก จะตายแล้ว... ไม่นะ อย่านะ ช่วยด้วย ฮืออ เดม่อน... เดม่อนช่วยผมด้วย ได้โปรด ใครก็ได้"
สวบ สวบ
ร่างกายถูกรุมทึ้งจนเจ็บไปหมดผสมกับความมึนเมาที่ทำให้รู้สึกดี ผมร้องไห้โฮออกมาลั่นป่าไม่สนใจว่าจะเรียกตัวอะไรเข้ามาหาอีก สะโพกถูกบดคลึงจนแทบจะเเตกเป็นเสี่ยงๆ หน้าอกถูกกระแทกเข้ามาลึกจนเจ็บไปหมด ก่อนที่มันจะฉีดน้ำเชื้อเข้ามา
"อ๊าาา! ไม่ ไม่เอาอีกแล้ว! ไม่ท้องอีกแล้ว ไม่อยากท้องอีกแล้ว ปล่อยนะ จะตายแล้ว...วว!!"
พร่วดด
น้ำรักถูกพ่นเข้ามาจนเจ็บไปทั่วทั้งหน้าท้องมันถอนอวัยวะเพศของมันออก ก่อนที่จะมีอีกอันสอดใส่เข้ามาแทน ตายแน่ๆ... จะต้องตายแน่ๆแบบนี้ ไม่เอาแล้ว!
"ไม่... เอา แล้ว"
ฉึ่กก!
อ๊อดดด
ทันทีที่สิ่งนั้นสอดใส่เข้ามาข้างบนศรีษะนั้นจู่ๆมีเสียงดังขึ้นมาร่างกายของผมสั่นราวกับผีเข้าทรุดลงกับพึ้นทันทีท่ามกลางศพนับร้อยๆที่หลงเข้ามาภายในดงไม้พวกนี้น้ำตาใสอาบแก้มบดบังภาพตรงหน้า ผมร้องไห้โฮออกมาสุดจะกลั้น
สัตว์ประหลาดที่หน้าเหมือนเอ็ดใช้หอกที่เหลามานั้นแทงเข้ากับต้นไม้จนทะลุพวกมันหลุดออกจากตัวผมไปกองกับพึ้น
"ไม่เอาแล้ว ไม่อยากอยู่ที่นี่ อยากกลับบ้าน อยากกลับบ้าน...!"
สัตว์ประหลาดตัวที่ตามผมมานั้นนิ่งเงียบ ขยับเดินเข้ามาหาผมช้าๆก่อนที่จะช้อนตัวของผมขึ้นมาจับนั่งตักอีกฝ่ายที่มีอวัยวะเพศปลายแหลมมีหนามขึ้นรอบๆนั้นเสียดแทงเข้ามาน้ำภายในท้องไหลทะลักจนเปียกง่ามขา ผมสะอึ้นไห้พลางอ้วกออกมา อ้วกน้ำหวานที่ถูกยังคับให้ดื่มเข้าไป เสียงสวบๆดังขึ้นเป็นจังหวะ ผมเงยหน้าขึ้นไปมอง ปากที่ิอ้ากว้างนั้นขยับไปมาเคลื่อนเข้ามาหาผมช้าๆขณะที่ส่วนนั้นยังเชื่อมต่อกัน
"ถึงเวลาแล้ว..."
ฟันคมนั้นวาววับ ความเหม็นคาวลอยคลุ้งออกมาจากปากของมันน้ำลายใสนั้นไหลหนืดลงมาผมหลับตาลง อา... ใช่แล้ว ถ้าหากว่าโดนกินละก็จะไม่เจ็บปวดอีกแล้ว จะได้ไม่ต้องรู้สึกอีกแล้ว ฟันคมนั้นโอบลงมาที่ศรีษะของผมเบาๆความเจ็บที่สุขสมนั้นแล่นไปทั่ว กลิ่นเลือดลอยมาแตะจมูก ถ้าหากว่า... โดนกินเข้าไปแล้ว เรื่องทั้งหมดที่เคยเกิดขึ้นก็จะลืมไปเอง มือใหญ่นั้ยจับไหล่ของผมแน่น ฉีดน้ำอสุจิเข้ามา ความอุ่นร้อน ความอบอุ่นครั้งสุดท้ายน้ำตาของผมไหลลงมาช้าๆ ก่อนที่จะ...
กร๊วม...
"อึก..."
เสียงเส้นผมที่ถูกกัดนั้นดังขึ้นมาร่างกายของมันซะงักงันหยุดการกระทำทุกอย่างก่อนที่จะถอนปากออกมา ปากของมันหดเข้าช้าๆดึงตัวของผมออก ผมเงยหน้าขึ้นไปมองมันที่หยุดนิ่งเลือดของผมติดอยู่ตามขอบปาก ก่อนที่เลือดจะทะลักออกมาหลังจากที่ส่วนหัวด้านบนปากนั้นจะหลุดออกไป
ตุบ
เลือดสีแดงสาดกระจายไปทั่วทั้งพึ้น กระเช็นมาโดนที่ใบหน้าของผมจนกลายเป็นสีแดงฉาน ตรงหน้าผมเห็นกรงเล็บคมที่คุ้นเคย เดม่อน... ที่ตอนนี้ย้ายร่างมาสู่ตัวอื่นนั้นแยกเขี้ยวข่มขวัญจนสัตว์ประหลาดตัวอื่นๆที่กำลังจะเข้ามาใกล้นั้นถอยห่าง น้ำตาของผมกลับมาเจ่อนองที่หางตาอีกรอบ
"เด... ม่อน"
"หา เจอแล้ว"
มันขยับเข้ามารวบกอดผมเอาไว้แน่น ด้านหลังผมเห็นพี่ผา และ พี่เต้กำลังวิ่งตามมาติดๆพร้อมกับเซริ และ เผ่าเดม่อนอีกหลายตัวพวกมันตามมาสมทบ
"เดม่อน เดม่อน เดม่อน... ฮือออ นึกว่าจะไม่มาแล้ว นึกว่าจะตายแล้ว"
กรงเล็บของอีกฝ่ายดันให้ผมนอนลงกับพึ้นก่อนที่จะใช้มืออีกข้างนั้นกดลงมาที่หน้าท้องแน่นผมกลั้นหายใจ มองหน้าอีกฝ่าย
"เชื่อใจฉันมั้ย?"
ผมพยักหน้าเบาๆ
กึก!
"อ่ะ... อ๊ากกกก!?"
น้ำที่อยู่ในท้องนั้นไหลออกมากองอยู่กับพึ้นทันทีเมื่อเดม่อนกดมือลงมาผมอ้วกออกมาอีกครั้งเมื่ออวัยวะภายในนั้นเคลื่อนจนเจ็บน้ำตาไหลอาบแก้ม ดีดดิ้นราวกับว่าจะตายลงตรงนี้มันชักมือออกไปรวบตัวของผมที่อ่อนแรงนั้นขึ้นมากอดเอาไว้แน่นพร้อมกับลิ้นอุ่นๆที่เลียไปตามทุกส่วนของร่างกาย ผมหลับตาแน่นเบียดร่างกายเข้าหาอีกฝ่ายไม่สนอีกต่อไปว่าจะถูกมองยังไง ไม่สนใจอีกแล้วว่าจะกลายเป็นสัตว์ประหลาด
"น้ำ... ได้เวลา ไปแล้ว"
เสียงแหบนั้นเอ่ยขึ้นมาเบาๆ ผมขยับถอยห่างใช้มือเช็ดไปตามแก้มของตัวเองขณะที่มองอย่างงุนงง
"อื้อ กลับรังกันเถอะ"
ผมพยักหน้ารวบกรงเล็บนั้นมาจับเอาไว้ แต่อีกฝ่ายนั้นขืนตัวจนผมหันไปมอง มันนิ่งไปสักพักก่อนที่จะพูดประโยคหนึ่งที่ทำให้หัวใจของผมแทบจะหยุดเต้น
"ไม่ใช่... กลับบ้าน กลับบ้านที่เคยจากมา"
สิ้นเสียงนั้นบรรยากาศรอบๆตัวก็เริ่มที่จะเย็นเฉียบขึ้นมา ผมเงยหน้าขึ้นไปมองรอบๆตามท้องฟ้า ไอเย็นที่ทำให้ร่างกายสั่นไปหมด ผมเบิกตากว้างมองอย่างตกใจในสิ่งที่กำลังคืบคลานเข้ามา
หมอก... สีดำ
"ถึงเวลาที่ต้องกลับแล้ว น้ำ"
หมายความว่า... สิ่งที่สัตว์ประหลาดที่มีใบหน้าของเอ็ดพูดขึ้นมานั่นก็คือ เรื่องนี้งั้นเหรอ?
...
วันนี้มาแปลกใช่มั้ยละ? 55555555555 พอดีเบื่อๆกับการเขียนฟิคชั่น ก็เลยมาเขียนเรื่องนี้แทน :hao3: ฮู้ววว เขียนไปมันส์ไปพระยาค่ะ ถถถถถถถถ และ แล้ว... เรื่องราวก็หวนกลับมาที่จุดเริ่มต้นกันอีกครั้ง ซึ่งจริงๆสัตว์ประหลาดที่ล้างบางเผ่าเดม่อนไปอย่างเอ็ดตัวปลอมนั้นมันก็แค่ตัวฆ่าเวลานั่นแหละน้า เอาละ เจอกันตอนหน้า อาทิตย์หน้า... ท้ายเดือนหน้า #ใช่เหรอ? 55555 ล้อเล่นครับ ไปละครับ ฝันดี :z2:
-
:hao4:น้ำจะกลับจริงดิ
-
ค้างงงงงงงงงงงงง จะกลับแล้วเหรอ แล้วเดม่อนล่ะ o9 o9 o9 o9
-
นึกถึงเทเลทับบี้ หมดเวลาสนุกแล้วสิ...
-
:heaven :heaven :heaven
-
รอจ้า :L2:
-
ขอบคุณคนเขียนค่ะ ลุ้นมากกก ปริศนาเพียบ อยากรู้ว่าจะจบยังไง :ling1:
-
อ่าวววว ละเดม่อนล๊าาา :hao5:
-
:hao7: :hao7:
-
ไม่เอา ไม่ให้น้ำกลับ อยู่ต่ออาจจะทรมาน แต่ไม่เห็นเป็นไรเลย สุดท้ายเดม่อนก็จะมา เหมือนทุกทีไง
-
:katai1:
-
อยากให้อยู่กับเดม่อนต่อไปอ่า
-
รอตอนต่อไป อย่างใจจดจ่อ
-
กลับบ้านด้วยกันนะเดม่อนกับน้ำ :katai2-1:
-
เอาจริงอ่ะเดม่อน? จะปล่อยน้องน้ำไปจริงๆเหรอ? :hao4: ...มีซัมติงอินกอไผ่แน่ :katai5:
-
เดม่อนนี่ใช่พระเอจริงเหรอ? โผล่มาแต่ละที น้อยมาก 5555 :katai5:
-
อะไรกัน เดม่อนจะไม่ปล่อยน้ำไปวช่ไหม ต้องตามไปนะ
น้ำดูเหมือนจะเริ่มมีใจให้แล้วด้วย
:katai1:
-
รักเดม่อนมาก น้ำอย่าทิ้งเดม่อนนะ
สนุกมากๆค่ะ รอตอนตอไปอยู่นะคะ
:katai4:
-
กลับบ้านนี่คือหลังไหน บ้านน้ำหรือกลับดาวของเดม่อน :really2:
รอลุ้นต่อไปว่าคู่นี่จะยังไงกีนต่อ
-
กรี้ดกร้าด :hao6: :hao7:
-
จะอยู่หรือจะไปกันนะ :hao4:
-
23
"กลับ... งั้นเหรอ? หมายความว่ายังไงเดม่อน?"
อีกฝ่ายนั้นนิ่งเงียบเมื่อผมถามขึ้นมา ทั้งผมพี่เต้ และ พี่ผาต่างก็ถูกพาออกมาจากที่นั่นไม่รู้ว่าจะถูกพาไปไหนต่อ ผมมองมันอย่างสับสนขณะที่ร่างกายถูกอีกฝ่ายอุ้มขึ้นเหนือพึ้นผมยื่นมือออกไปกุมมือที่สามนั้นเบาๆพลางเงยมองหน้า
"ทำไม... ไม่ชอบผมเหรอ? ไม่ได้ชอบผมงั้นเหรอ?"
ไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงถามออกมาแบบนั้น เดม่อนก้มหัวลงมามองที่ผมก่อนที่จะวางผมลงกับพึ้นก่อนที่จะเงยหน้ามองไปรอบๆ ทำไมถึงได้ไม่สนใจกันเลยละ... ผมเม้มปากแน่นเอื้อมมือไปจับกรงเล็บของอีกฝ่ายอีกครั้ง
"เดม่อน..."
"ไม่มีเวลาแล้ว รีบไปซะ"
เสียงแหบพร่านั้นเอ่ยขึ้นมาก่อนที่จะเดินนำหน้าไป ผมหยุดนิ่งไม่ยอมทำตามที่อีกฝ่ายบอกมาเดม่อนหันหลังกลับมาดูท่ามกลางความสับสน รอบๆตัวกลายเป็นสีดำไปหมด เสียงร้องของสัตว์ต่างๆนั้นดังขึ้นมาเสียงร้องโหยหวน กู่ร้องอย่างยินดียังรอบๆตัว
"ทำไม... ถามว่าทำไม!? ทั้งๆที่ตอนแรกก็บังคับให้อยู่แท้ๆ แล้วทำไมตอนนี้ถึง!"
"เพราะมันไม่จำเป็นอีกแล้ว"
ผมปล่อยให้น้ำตามันร่วงลงมาอาบแก้ม เดม่อนจ้องมาทางนี้ขณะที่พี่ผา และ พี่เต้กำลังเดินมาติดๆชายหนุ่มทั้งสองคนนั้นมองผมด้วยสายตาที่สั่นไหวระคนยินดี จะได้ออกไปจริงๆนะเหรอ? สัตว์ประหลาดเต็มเกาะซะขนาดนี้ ทั้งๆที่แค่ออกมาแค่ปากถ้ำยังโดนพวกนั้นจู่โจมแล้วทำไม ตอนนี้ออกมาไกลถึงขนาดนี้แล้ว ได้ยินเสียงของน้ำทะเลที่ชัดมากระทบชาบหาด ผมถอยหลังกลับส่ายหน้าไปมา
"มัน... ไม่ใช่แบบนี้"
"น้ำ รีบไปกัน"
พี่ผายื่นมือออกมาคว้าต้นแขนของผมแน่นหม่ยจะดึงกลับแต่ผมกลับสะบัดทิ้งโดยที่ไม่สนใจว่าจะทำให้อีกฝ่ายนั้นได้รับบาดเจ็บรึเปล่า นี่ไม่ใช่อย่างที่คิดไว้ เหมือนทุกครั้ง... ทุกครั้งก็จะถูกพากลับรัง แต่ทำไมตอนนี้กลับถูกไล่ให้กลับในที่ๆเลือนลางไปแล้ว บ้านที่อาจจะถูกยึดไปแล้ว
"ผมนะ... ผมนะ กลับไปไม่ได้"
กรร
ตุบ!!
"อย่ามาทำตัวงี่เง่า!"
เสียงคำรามของเดม่อนดังขึ้นมาพร้อมทั้งพุ่งเข้าหาผมกระแทกจนร่างกายล้มลงกับพึ้นเคี้ยวแหลมหลายซี่นั้นกระทบกันกึกกัก ผมเบิกตากว้าง ไม่มีครั้งไหนที่เดม่อนจะโมโหใส่แบบนี้ ไม่เคยมีเลยสักครั้งท่าทางราวกับสัตว์ป่าที่กำลังหิวโหย น่ากลัวกว่าตอนครั้งแรกที่เจอเสียอีก
ตุบ ตุบ!
"ทำไม!? ทำไม!? บ้า บ้าที่สุด เดม่อนบ้าที่สุด ทั้งๆที่เคยบังคับแท้ๆ! ข่มขืนผมสิ กัดผม จะกินผมก็ได้จะทำให้เป็นแม่พันธ์ก็ได้ แต่ผมไม่อยากไป ไม่กลับ! จะอยู่ที่นี่! อึก!"
กรงเล็บคมเย็นเฉียบนั้นบีบมาที่ปากของผมแน่นลิ้นร้อนๆนั้นตวัดเข้ามาที่ปากก่อนที่จะกระซากอย่างแรงจนสมองมึนเมาผมครางอื้อๆในลำคออย่างทรมานยกมือขึ้นกอดอีกฝ่าย ผมนะ... ไม่อยากกลับไป ไม่อยากไปจากเขา ต่อให้จะเป็นแบบนี้ต่อให้เกาะนี้มันอันตรายก็ไม่อยากไป
"แฮ่ก แฮ่ก..."
เสียงหอบหายใจดังขึ้นมาเมื่อลิ้นนั้นดึงกลับเดม่อนลุกขึ้นเดินไป
"จะไม่มีแบบนั้นอีกแล้ว"
"ฮึก... ฮือออ"
ผมปล่อยโฮออกมาทันทีเมื่อได้ยินแบบนั้นพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นขณะที่ก้าวเท้าเดินเข้าไปหาอีกฝ่ายหางที่เป็นกระดูกนั้นตวัดมาใกล้ๆพลักให้ผมออกห่าง ความเจ็บปวดในอกนั้นบีบแน่นร่างกายซาไปหมด พี่เต้เข้ามาหาช้าๆพยุงผมให้เดินต่อไป
"ฮึก ทำไมกัน... ไม่รักผมเหรอ ทำไม"
ซ่าา
ทันทีที่เดินพ้นออกมาจากป่า ตรงหน้าคือหมอกสีดำที่ครอบคลุมทุกอย่างแต่ที่น่าตกใจมากกว่านั้นคือสัตว์ประหลาดที่เคยเห็น และ ทั้งไม่เคยเห็นนั้นกำลังออกันอยู่ที่ชายหาด พวกมันจ้องมองไปยังขอบทะเล ภาพตรงหน้าทำเอาผมอึ้งเมื่อพอๆกับสองคนที่อยู่ข้างๆผม
"ขึ้นไปตรงนี้"
เดม่อนอุ้มตัวผมขึ้นมายังแพที่ถูกต่อเข้าหากันอย่างแน่นหนาข้างล่างนั้นเป็นเหมือนหลุมใหญ่ที่ยัดคนเข้าไปได้หลายคนมันเป็นเหมือนบอลทรงกลมแต่มีแพยื่นออกมามีฝาปิดอย่างมิดชิดถูหสร้างขึ้นด้วยหัวของมด... มดตัวใหญ่ที่ใช้ฟันกัดต่อเข้าหากัน
หมายความว่ายังไงกัน?
"เดม่อน..."
"ที่หายไปก็เพราะทำเจ้านี่"
แสดงว่าตลอดเวลาที่ผ่านมานั้นคือทำเรือนี่ใช่มั้ย? ที่หายไปตลอดนั่นนะ ที่มีเลือดติดตัวกลับมา
กรรร
กรู้ววว
เปรี้ยงงง!
เสียงร้องโหยหวนของสัตว์ประหลาดดังขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นพวกผมเดม่อนรีบหันไปหาพลางพลั่กแพให้ออกสู่ทะเลเสียงฟ้าผ่าลั่นตรงหัว ผมเห็นสัตว์ประหลาดตัวยักข์นั้นกำลังเดินออกมาจากป่า พวกมันบางตัวพยายามตะเกียกตะกายว่ายน้ำไป แต่กลับถูกน้ำทะเลนั้นกัดกร่อนจนตัวละลายไปหมด เสียงโหยหวนของพวกมันดังขึ้นมาติดๆกัน
"ทำไม... ถึง"
"พวกสัตว์บนเกาะอยากจะออกไปจากที่นี่ แต่ออกไปไม่ได้ อันนี้ก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ว่า พวกมันจ้องที่จะยึดร่างมนุษย์เพื่อที่จะออกไป"
พี่ผาที่นั่งหน้าซีดอยู่บนแพเอ่ยขึ้นมาเบาๆผมหันไปมองอย่างตกใจขณะที่เสียงเล็กๆของเซริจะดังขึ้นมา
กิ๊ว...
"ทะ ทำไมพี่ผาถึงรู้เรื่องนี้ละ?"
"เพราะ... เดม่อน"
โครมมม
ผมหันไปมองตามเสียงที่ดังขึ้นมาทางข้างหน้าป่าไม้นั้นถูกแหวกออกกว้างสัตว์ประหลาดตัวยักข์มันทั้งเหยียบทั้งปัดพวกที่อยู่ตรงหน้าออกไป ผมมองมันอย่างตะลึงพอๆกับเสียงคำรามของเดม่อนที่ดังขึ้นมา
กรรร
"เดม่อน!? ไม่!"
หมับ!
อ้อมแขนแกร่งของพี่เต้นั้นกอดรัดมาที่เอวของผมกระซากกลับคืนไม่ยอมให้ผมลงไปจากแพ น้ำทะเลนั้นสาดกระเช็นมาโดนตัวจนเปียกปอนไปหมด เดม่อนกำลังฆ่าพวกสัตว์ประหลาดพวกนั้นโดยที่ไม่ได้หันมามองทางนี้ เผ่าของเดม่อนกำลังถูกฆ่าอยู่เหมือนกัน ดูเหมือนว่ามันจะเป็นห่วงโซ่อะไรสักอย่าง ผมร้องไห้ออกมาสุดเสียง
"ทำไม! ทำไมชีวิตผมจะต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย! ปล่อยผมนะ! ผมจะไปหาเขาผมจะอยู่ที่นี่!"
"พอได้แล้ว! มันเองก็ออกมาจากเกาะไม่ได้เหมือนกันนั่นแหละน้ำ! และน้ำก็อยู่ที่นี่ไม่ได้!"
ผลั๊วะ
เสียงทุ้มนั้นตะคอกกลับมาอย่างโมโหพร้อมทั้งต่อยลงมาที่แก้มของผมจนหน้าหันไปตามแรงต่อยผมเงยหน้ามองอีกฝ่ายอย่างอึ้งๆพี่เต้กำหมัดแน่นมองมาทางผมด้วยสายตาตัดพ้อ
"ทำไม... ถึงต้องการสัตว์ประหลาดนั่นขนาดนั้น ทั้งๆที่มันทำให้ผา... ทั้งๆที่บนเกาะนี้ฆ่าคนไปตั้งหลายคน"
"ฮึก พี่จะไปรู้อะไร จะไปรู้อะไร!?"
ผมฟาดลงกับอกของอีกฝ่ายชายหนุ่มเอื้อมมือมาโอบศรีษะของผมเอ่ยปลอบเสียงเบาขณะที่เสียงร้องโหยหวนของเดม่อนนั้นดังขึ้นมา
"ฮืออ... เขาปกป้องผมนะ เขาปกป้องผมจากพวกนั้น"
กลุก กลุก กลุก
ผมเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงของสัตว์ประหลาดใกล้ๆตัว ทันทีที่หันไปมอง หนอนตัวยักข์ตาหรี่ลงปากแหลม กำลังแสยะยิ้มให้ มันยิ้มให้อยู่จริงๆ... ทำไมละ? ไหนบอกว่าออกจากเกาะไม่ได้ แต่ตัวนี้ที่มันอยู่ในน้ำทำไมมันถึงโผล่มาได้บนหัวของมันเป็นแขนของคนที่ขยับไปมา ราวกับเป็นเหยื่อล่อ
"หลบไป... พี่จะไม่ยอมให้น้ำถูกพวกมันข่มขืนอีกแล้ว"
ร่างกายของผมถูกพลั่กออกห่างพี่เต้ยืนขึ้นกล่ามกลางหมอกสีดำที่กำลังลงหนักมันมองมาทางนี้ไม่สนใจพี่เต้เลยด้วยซ้ำขณะที่ผมกำลังจะแหกปากร้องแขนของมันที่แหลมคมก็ตวัดมาดึงข้อเท้าของผมทันที
"อ๊ะ ไม่! อย่านะ ม่ายย! เดม่อนช่วยด้วย...!"
ตูมม
ทั้งตัวของผมถูกลากลงสู่ใต้น้ำทันทีพี่เต้ร้องเรียกผมสุดเสียงกอดที่จะกระโดดลงมาอีกคนภายใต้น้ำนั้นมีแสงสีฟ้าที่เปร่งออกมาจากพึ้นทะเลส่องสว่างทำใหัเห็นภาพชวนขนลุก สัตว์ประหลาดใต้น้ำกำลังว่ายลอยตัวขึ้นมาเหนือน้ำตัวใหญ่ยักข์นับร้อยๆตัวที่เบียดแทรกกันเพื่อที่จะโผล่พ้นน้ำออกมา
"ไม่... ไม่! บอกว่าไม่! ปล่อยนะ!"
บุ๋ง บุ๋ง
ผมฟาดมือลงกับตาของมันอย่างแรงแต่มันกลับไม่สะท้านใช้หางยาวกลมนั้นพันมารอบๆตัวผมผมนะหายใจในน้ำได้หลังจากที่ดื่มเลือดของปลาครึ่งคนตัวนั้น แต่พี่เต้ที่กำลังตามลงมากลับถูกสัตว์ประหลาดคล้ายหนอนตัวเล็กๆกำลังดูดกินไปตามเนื้อ กลิ่นเลือด... จะเรียกพวกนั้นมา ผมดิ้นหนีออกมาจากแรงรัดของมันทว่ายิ่งดิ้นเท่าไหร่ก็ยิ่งรัดแน่นขึ้นเท่านั้น มันกำลังเบียดอวัยวะเพศเข้ามาที่ต้นขาของผม
"อย่า... อึก"
สวบ!!
ปากของมันถูกกรงเล็บล้วงจากด้านหลังจนทะลุผมรีบขยับตัวหนีทันทีว่ายขึ้นไปยังผิวน้ำขณะที่ดึงเอาพี่เต้ขึ้นมาด้วยชาายตรงหน้ามีรอยแผลมากม่ยบนตัวเพราะหนอนพวกนั้นมันกำลังทำท่าจะมุดตัวเข้าไปผมรีบปัดดึงออกมาอย่างแรง
"อึก... บ้าซิบ"
กรร
ผมหันไปมองเสียงคำรามนั้นอย่างเป็นห่วงเผ่าของเดม่อนเหลือเพียงไม่กี่ตัวเองพอๆกับสไลม์ที่ตายไปสองตัว พวกมันเป็นสัตว์ที่ฟันไม่เข้าแถมยังละลายซึมไปกับพึ้นได้ แต่ว่า... ทำไม
หมับ
"น้ำ อย่าไปเลยนะ..."
"ผม ผมนะ"
ฉึกก!
เสียงผิวเนื้อนั้นโดนเสียบ เดม่อนทรุดลงกับพึ้นเมื่อถูกสัตว์ประหลาดตัวใหญ่กว่านั้นฟันเข้าให้ ร่างกายของอีกฝ่ายขาดเป็นสองท่อน หัวใจของผมเต้นตุบๆราวกับจะหลุดออกมาน้ำตาไหลอาบแก้มก่อนที่จะมีตัวอะไรโผล่ขึ้นมาตรงหน้า
ซ่าา
"เดม่อน... เดม่อน ฮึก"
ผมโผเข้ากอดอีกฝ่ายแน่นกลั่นน้ำตาออกมาจนเปียกผสมกับเม็ดฝนที่ค่อยๆโปรยลงมาเสียงซู่ซ่านั้นดังขึ้นข้างๆหู เดม่อนกำลังละลายไปอย่างช้าๆ
"ไม่ ฮึก ไม่เอาแบบนี้ ไม่... อย่าตายนะ ไม่เอา ไม่ ฮืออ ขอร้องละ ขอร้อง… ละ"
มือของผมลูบไปตามหน้าตาของมันเบาๆกอบโกยเอาเศษเนื้อของอีกฝ่ายขึ้นมา หน้าตาดูไม่ได้เลยสักนิดผมซบหน้าลงกับแผงคอของเดม่อนร้องไห้ออกมาสุดเสียง
"อย่ากลัวเลย..."
เสียงแหบแห้งนั้นดังขึ้นมาข้างหูขณะที่สัตว์ประหลาดพวกนั้นกำลังหนีตายกันไปเพราะเม็ดฝนเป็นเหมือนกรดที่กัดกร่อนกรงเล็บแหลมคมนั้นหลุดตกลงมาที่แพอีกฝ่ายยื่นลิ้นมาสัมผัสที่แก้มของผมเบา
"ฮืก... ไม่เอาแบบนี้นะ ได้โปรดเถอะ ผม ผม..."
"รักน้ำนะ รักมากเลย"
กรร
ฉึก แหมะ...
เดม่อนควักหัวใจของตัวเองออกมา หัวใจสีขาวใสนั้นเปร่งแสงประกายผมมองหน้าอีกฝ่ายอย่างงุนงงเขาแยกเขี้ยวคมออกมา
"กินลงไป... มันสามารถรักษาอาการติดสัตว์ได้ มีชีวิตอยู่ต่อไป อยู่ต่อไป"
ผมรับหัวใจดวงนั้นมาไว้ในมือมองเดม่อนที่ละลายไปต่อหน้าต่อหน้าศรีษะแข็งๆนั้นตกลงกับแพเสียงหัวใจที่กอบกุมเอาไว้นั้นมันยังคงเต้นตุบๆอยู่ภายในมือ ทุกอย่างนั้น... หัวใจของสัตว์พวกนั้นที่ได้กิน เนื้อดิบที่ถูกบังคับให้กิน มันมีความหมายแบบนี้งั้นเหรอ? ผมยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มพี่เต้ขยับเข้ามาช้าๆกอดผมเอาไว้แน่น
"ฮึก ฮึก... เดม่อน รัก รัก ที่สุดเลย รักเดม่อนที่สุดเลย"
ริมฝีปากของผมแนบลงกับกระโหลกสีดำนั้นช้าๆพลั่กมันลงไปสู่ก้นทะเลก่อนที่จะยกหัวใจดวงนั้นเข้าปาก กัดกินลงไปในคอพร้อมทั้งร้องไห้ไปด้วย ทุกอย่างที่ทำมานั้นไม่ได้ไม่มีความหมาย เดม่อนทำทุกอย่างเพื่อผมตั้งแต่ครั้งแรกที่ทำมาทั้งปกป้องไม่ให้ออกไปข้างนอก ทั้งหาหัวใจมาให้ เสียสระร่างกายตัวเองเพื่อล่า กลับมาพร้อมกับเลือดเพราะฆ่าสัตว์ประหลาดบนเกาะพวกนั้นแย่งเอาอวัยวะภายในมาให้ผมกิน แอบออกไปสร้างแพเพื่อที่จะให้หนี
"อึก... ฮือ รัก ที่สุดเลยครับ ผมรักเดม่อนที่สุดเลย ฮือออ ผมจะใช้ชีวิตต่อไปครับ เดม่อน เซริ... ลาก่อน"
หยดเลือดสีแดงนั้นเต็มที่อุ้งมือผมเลียเลือดพวกนั้นอย่างไม่นึกรังเกียจมองไปที่เกาะตรงหน้าที่ห่างออกมาเรื่อยๆ
"ไม่เป็นไรแล้วนะ"
ผมซุกตัวลงกับอกของชายหนุ่มตรงหน้า ร่างกายหนาวเหน็บ ซาไปหมดเมื่อถูกฝนสาดที่ตัวพี่ผาพาผมลงมาที่ลูกกลมๆที่จมอยู่กับน้ำ ข้างในนี้มันกว้างมาก มีอาหาร และ ผลไม้มากพอที่จะอยู่ไปได้เป็นอาทิตย์ พี่ผามีสีหน้านิ่งๆมองมาทางผมด้วยรอยยิ้ม
ทำไม... ถึงยิ้มกัน ดีใจที่เดม่อนตายรึไง!?
รู้สึกดีใจสินะ ที่จะเดม่อนตายนะ เพราะเกลียดมากขนาดนั้น ผมหลับตาลงอย่างอ่อนแรงนั่งพิงลงกับพนังข้างๆพี่เต้พลางหลับตาลงยกมือขึ้นมากุมที่ท้องของตัวเองได้ยินเสียงหัวใจดวงนั้นเต้นอยู่เบาๆ
ผมจะ... ใช้ชีวิตอยู่ต่อไปครับ เดม่อน
...
ก็...ขอขอบคุณทุกคนนะครับที่ติดตามมาจนถึงวันนี้ นี่มันก็นาน ใช่นานมากเลยนะตั้งแต่วันแรก นุ้งน้ำนั้นสตรองครับ ตอนนี้เขียนไปน้ำตาก็ไหลไป... :mew4: ทำไมก็ไม่รู้ ฮะฮะ มันรู้สึกเศร้านะไม่ได้เห็นตัวอะไรตาย แค่ก... สุดท้ายนี้ต้องบอกว่าขอบคุณจริงๆที่เป็นกำลังใจให้กัน :pig4: เป็นเรื่องที่สอง ที่เขียนจบ กร๊ากกกกก :hao7: ถ้าอย่างนั้น ก็... ราตรีสวัสดิ์นะครับผม ติดตามตอนต่อไป... ครับผม
-
:hao5: :hao5:ฮือเอาเดม่อนเค้าคืนมาน้าใจร้ายยยยยย
-
เค้ารู้นะว่าตัวพี่ผายิ้มทำไม หวังว่าจะเป็นแบบที่เราคาดหวังไว้ สนุกมากๆเลยค่ะคนเขียน รอตอนต่อไปอยู่นะคะ :katai4:
-
คนเขียนใจร้ายเกินไปล๊าววววววววว :o12: :z3:
-
เดม่อนยึดร่างพี่ผาไว้แล้วใช่ไหม ใช่ไหม ช่ายม่ายยยยยยยยยยยยยยย :ling1:
แล้วเซริล่ะ ถ้าเดม่อนยึดจริงๆอยากให้เซริไปด้วย :dont2:
-
:katai1:
-
ตอนแรกก็ตกใจแล้วนะที่เห็นอัพถี่//ตบ!!
แต่มาอ่านตอนนี้แล้วตกใจกว่า...เอาหน่องเดฉันคืนมา!!! :katai4:
-
ตอนแรกเกือบช็อคแล้วค่ะนึกว่านี่คือตอนจบ 55555
รอตอนต่อปายยย อย่าทิ้งให้ค้างนานน้า
-
สองผู้นั้น คือเซริกับเดม่อนสินะ กรีสสสสส ค้าง
-
ไม่น้าาา เดม่อนนนนนน :hao4:
-
ฮือออ เดม่อนนนนนนน สงสารรร
รีบมาต่อนะรออยู่
-
อ่านแล้วเครียดขนาดที่ว่าต้องซัดพาราสองเม็ดทีเดียว :ling1:
-
พี่ผาแปลกๆอ่ะ
-
รอ อยู่ นะ :mew2:
-
:sad4: :o12: :z3: :z6:
-
ไม่มีตอนพิเศษเหรอคะ
-
ยังไม่จบชิมิ
-
เดม่อนของเค้าาาาาา :z3: :sad4:
-
:mew6: :mew6:รักเดม่อน
-
:o8: :o8: :o8: :o8:
-
พ่อพระเอกของเค้า :hao5:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:sad4: ฮือออออ ใกล้จบแล้วใช่มั้ยนะะ
เห็นมีเขียนถึง สัตว์ในเกาะนี้ต้องการออกไปพร้อมมนุษย์
เลยนึกไปตอนที่เดม่อนทำการทดลอง กับผา เต้ หมอ
เหยยยยยย
-
กว่าจะรอดออกมาจากเกาะสุดยอดจริงๆๆขอบคุณค้าบติดตามผลงานต่อไป
-
คอยยยย
-
ตอนพิเศษ ด้วย จะเอาเดม่อน
-
ไม่โอเคทีเดม่อนตายเลยง่ะ
-
ยังไม่เคลียร์ความหมายของคำว่า เกาะตุ๊กตา ที่เคยมีคนกำลังจะเล่าให้น้ำฟังเลย
มันต้องมีอะไรแน่ ๆ :hao3:
-
24
"ไม่เป็นไรนะ?"
เสียงทุ้มนั้นดังขึ้นมา พร้อมกับกอดผมเอาไว้ในอ้อมกอดแน่นผมเงยหน้าขึ้นไปมองพี่ผาที่ตอนนีเนั่งอยู่ข้างนอก บนแพที่ยื่นออกไปชายหนุ่มไม่ได้พูดอะไรตั้งแต่วันนั้น ไข้ชอบขึ้นตลอดเวลาที่ตกกลางดึกพวกเราลอยลำอยู่กลางน่านน้ำทะเลสิงคโปร์มาได้ห้าวันแล้ว ผมนั่งอยู่ข้างๆพี่เต้เขากอดผมแน่นไม่ยอมปล่อยเขาปลอบผมจนรู้สึกดีขึ้นมานิดหน่อย
"พี่เต้..."
"หืม?"
ผมนิ่งไปเมื่ออีกฝ่ายนั้นตอบกลับมาเสียงที่แหบแห้งถูกเปร่งออกมาช้าๆเพราะร้องไห้หนักจนเกินไปถึงได้เป็นแบบนี้
"ทำไมเดม่อนถึงไปหาพวกพี่ละครับ?"
"..."
ชายหนุ่มเงียบไป ไม่ได้ตอบเอาแต่มองหน้าผมนิ่งๆก่อนที่จะเผยรอยยิ้มออกมา
"ไม่มีอะไรหรอก"
"บอกผม... มาเถอะครับ"
ผมกลั้นเสียงสะอึ้นที่จุกขึ้นมาที่ลำคอ ผมก็แค่อยากจะรู้แค่นั้นเองพี่เต้ถอนหายใจออกมาก่อนที่จะดึงให้ผมยืนขึ้นแล้วพลั่กให้ผมออกไปที่ด้านนอก
"ออกไปคุยกับผามันมั้ย? บางทีมันอาจจะบอกก็ได้"
ร่างสูงที่นั่งอยู่บนแพนั้นหันหลังให้กับผมพี่ผาเขาเป็นที่ดุอยู่หน่อยๆแต่เมื่อไม่นานผ่านมานี้มันทำให้ภายในอกของผมเกิดรู้สึกแปลกๆ เหมือนกับว่าได้อยู่กับเดม่อน... มันเป็นความรู้สึกแบบนั้น
"เดม่อน..."
อีกฝ่ายหันมามองผมด้วยสายตาฉายเเววฉงนทำเอาผมสะดุ้ง ไม่คิดว่าตัวเองจะเผลอเรียกชื่อนั้นออกมาเขาเป็นคนหนึ่งที่เกลียดเดม่อนถ้าพูดออกมาละก็อาจจะโดนทำอะไรก็ได้
"ขอโทษครับ..."
"มานี่สิ"
ชายหนุ่มดึงแขนของผมให้นั่งลงข้างๆผมนั่งลงอย่างเงอะงะก่อนที่จะลอบมองไปที่เสี้ยวหน้าของอีกฝ่าย รู้สึกว่าหน้าตาของเขาจะ... เปลี่ยนไป จริงๆแล้วก็สังเกตุมาตั้งแต่แรกแล้วว่าคนๆนี้ดูเหมือนจะดูดีขึ้นชายหนุ่มหันหน้ามามองผมด้วยสายตาที่อ่อนโยนเอื้อมมือมาลูบที่หัวของผมช้าๆ
"พะ พี่ผา...?"
ปื้นนน
จู่ๆขณะที่กำลังจะถามคำถามที่เก็บไว้มานานนั้นออกไปเสียงของเรือลำใหญ่นั้นก็ดังขึ้นมาห่างไกลจากที่นี่ประมาณสี่ร้อยเมตรได้มันเป็นเรือสีขาวลำใหญ่มีตราสัญญาลักขององค์กรติดอยู่ ตำรวจ?
"ช่วยด้วย! ช่วยพวกเราด้วย...!"
ผมแหกปากร้องจนสุดเสียงก่อนที่ปลายเท้าของผมนั้นจะมีน้ำซึมเข้ามาหัวของมดพวกนั้นละลายไปกับน้ำทันที ผมร่วงลงสู่น้ำทะเลพร้อมๆกับพี่เต้ และ พี่ผา
ตูมมม
"อึก... อา"
"พวกคุณ...!? เป็นอะไรมั้ย!?"
ภาษาที่ไม่เข้าใจนั้นดังขึ้นมาส่งเสียงโหวกเหวกโวยวายหัวใจของผมเต้นตุบๆดีใจเมื่อเจอเรือลำใหญ่กลางทะเลที่มีแต่น้ำ และ ท้องฟ้าแบบนี้พวกตำรวจพวกนั้นโยนห่วงยางลงมาพี่ผาอุ้มผมให้ขึ้นไปเกาะขอบห่วงยางขณะที่เขากำลังลอยไปที่อีกห่วงหนึ่ง คลื่นน้ำทะเลตีแสกหน้าจนแสบ ผมมองไปรอบๆตัวอย่างระเเวงเมื่อจู่ๆฟ้าก็มืดลง เหมือนกับพายุจะเข้า
แซ่ด แซ่ด
"เราเจอลูกเรือบางส่วนแล้ว ส่งหน่วยลาดตระเวนมาอีก"
น้ำเสียงที่ฟังแล้วดูมีพลังของชายตรงหน้าที่อุ้มผมยกขึ้นมาจากน้ำนั้นดังขึ้นมาชายหนุ่มกดวอสื่อสาร เขามองมาทางผมด้วยสีหน้าที่โล่งอกส่งตัวผมให้กับพี่ผาที่ยืนรอผมอยู่ ชายร่างสูงดึงผมเข้าไปกอดแน่นพร้อมทั้งเอาผ้าคลุมมาคลุมให้ ความรู้สึกที่เจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วผมมองลงไปยังน้ำทะเลที่เริ่มขุ่นหยดเม็ดฝนร่วงลงมา พร้อมกับหยดน้ำตาของผมที่ไหลอาบแก้ม
"ฮือออ เดม่อน เดม่อน..."
ราวกับถูกกดชนวนผมระเบิดอารมณ์ออกมาอย่างสุดจะกลั้นร่างกายสั่นไปหมดคนตรงหน้าพยุงผมขึ้นไปกอดแน่นพร้อมทั้งพรมจูบไปตามเรือนผมของผม คนที่อยู่บนเรือมีหลายสิบคนพวกเขามองมาทางนี้อย่างสงสาร พวกนั้นไม่เข้าใจว่าผมร้องไห้เพราะอะไร อาจจะเพราะเข้าใจไปว่าผมดีใจที่จะได้กลับบ้าน แต่มันไม่ใช่เลยสักนิด ไม่ใช่เลย
"มันกำลังจะมาอีกแล้ว... ฮึก หมอกนั่น ฮืออ อ๊ะ อ๊าาา! พี่ผา ผมนะ ผมนะ! อยากไปไม่อยากอยู่ที่นี่!!"
"ผู้ชายคนนั้นเป็นอะไรไป?"
ชายหนุ่มที่กำลังเก็บเชือกที่ผูกกับห่วงยางใกล้ๆนั้นเอ่ยขึ้นมา ผมไม่เข้าใจที่เขาพูด
"เขากำลังเศร้านะ ที่เห็นคนอื่นๆตายนะ"
ภาษาสิงคโปร์ที่ฟังไม่ออกนั้นดังขึ้นรอบๆข้างผมคลุ้มคลั่งฟาดมือลงกับอกของชายหนุ่มความรู้สึกเย็นเฉียบนั้นไหลผ่านร่างกายจนสั่น พี่เต้พูดภาษาพวกนั้นได้ด้วยเหรอ... เขาตอบกลับอย่างใจเย็นมองมาทางผมด้วยสายตาที่เศร้าศร้อย
"ไม่หรอก ไม่มีอีกแล้วน้ำ... กลับกันนะ ไม่เป็นไรแล้วไม่ต้องกลัวอะไรแล้ว"
ผมถูกพาตัวเข้ามาที่ด้านในของเรือ ห้องนอนที่เย็นเฉียบ ที่นอนที่เเข็งทื่อ และ เเคบทำให้ผมอยู่ไม่ได้เอาแต่ซุกหน้าลงกับแผ่นหลังของพี่ผาที่กำลังเปลี่ยนเสื้ออยู่ มันรู้สึกแปลกๆ ทั้งของ เสียงนาฬิกา เสียงกึงกังของเรือที่ถูกคลื่นกระทบริมฝีปากถูกขบเเน่นจดเลือดซึม แต่มันก็กลับมาหายใหม่อีกรอบ
"ฉันจะเปลี่ยนเสื้อให้"
ภายในห้องที่มีแต่ผมกับเขานั้นมันไม่ได้อึดอัด ผมมองไปที่หน้าของชายคนนั้นดวงตาของเขา... แวววาวเหลือบทอง ผมจ้องดวงตานั่นอย่างไม่อาจละสายตาได้ขณะที่น้ำตากำลังไหลเป็นทาง
แผละ
เสื้อผืนเดียว และ ผืนสุดท้ายที่เคยใส่อยู่เป็นประจำ และ เหลือรอดมาจากบนเกาะนั้นร่วงลงกับพึ้นร่างกายผมเปลือยเปล่าผมก้มลงมองปลายเท้าที่เหยียบอยู่บนแผ่นเหล็กด้วยความรู้สึกแปลกๆ
หมับ
"ผมไม่ใส่ ไม่อยากใส่มัน มันรู้สึกแปลกๆ"
ผมคว้าไปที่มือของชายหนุ่มตัวสูง พี่ผาก้มลงมามองผมด้วยสีหน้าที่อ่อนแรงก่อนที่จะคว้าตัวผมเข้าไปกอด
"ไม่คิดเลยว่าจะเป็นถึงขนาดนี้ ถ้ารู้แบบนี้น่าจะให้ออกมา... เร็วกว่านี้"
ก๊อกก๊อก
เสียงเคาะประตูจากข้างนอกนั้นดังขึ้นมาสองสามทีผมสะดุ้งโหยงกอดหมับเข้าที่อีกฝ่ายอย่างลืมตัวก่อนที่ผ้าผืนใหญ่จะถูกดึงขึ้นมาคลุมใส่ตัวของผมพี่ผาเดินไปเปิดประตูห้องเห็นชายหนุ่มหน้าตาดุๆคนหนึ่งนั้นกำลังมองมาที่ผมพนักเพยิดให้กับพี่เต้ ผมเม้มปากแน่นซ่อนตัวหลังพี่ผา
"เขาอยากจะถามอะไรเราหน่อย... พี่ถูกสอบปากคำเสร็จแล้ว ถึงทีของน้ำแล้ว"
"มะ... ไม่"
ผมส่ายหน้าอย่างหวาดกลัว ผู้ชายคนนั้น มนุษย์ใช่มั้ย นั่นมันคนผมจะต้องอยู่กับพวกคนแบบนั้นงั้นเหรอ ไม่เอาหรอก ไม่เอาแบบนั้นแน่ๆ...
"เราก็จะไปด้วยไม่ต้องกลัว"
มือหนาที่เย็นเฉียบของพี่ผานั้นจับลงมาแน่นพร้อมทั้งพูดภาษาของประเทศนี้อย่างคล่องแคล่วชายที่สวมชุดตำรวจคนนั้นหน้าซีดพยักหน้าขึ้นลงก่อนที่จะปิดประตูลงไป
"รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะนะ เขาแค่จะถามอะไรเรานิดหน่อยเท่านั้นเองแหละ"
พี่เต้พูดขึ้นมาเมื่อล็อคประตูห้องเสร็จก่อนที่จะเดินมานั่งที่เตียงมองผมด้วยรอยยิ้ม เพียงแค่นั้นก็ทำให้ผมสบายใจขึ้นมาได้นิดหน่อย
"แฮ่ก... อึก"
อึดอัด หายใจ... ไม่ออก จะตายแล้วดวงตาที่ปกติของมนุษย์พวกนั้นสายตาที่พวกเรามองมานั้นทำให้ผมอึดอัด ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ก็ไม่ได้มีปัญญากับการสบตากับผู้คน แต่ว่า...ตอนนี้มันกลับต่างออกไปผมนั่งระหว่างกลางของชายทั้งสองพี่เต้ที่นั่งอยู่ด้านซ้ายกำลังพูดตอบคำถามของชายหนุ่มตัวใหญ่ที่ท่าทางมีภูมฐานดีคนนั้นอย่างไม่หวาดหวั่นตอบออกมาแบบรวดเร็ว และ จบมันได้อย่างไร้ข้อขัดแย้งจากตำรวจนายนั้น ภายในห้องสอบปากคำ ทั้งๆที่ปกติแล้วคนจะต้องถูกแยกให้อยู่คนละห้องแต่ว่านี่กลับสอบพร้อมกันสามคน เสื้อผ้าที่ลูบไล้บนผิวเนื้อของผมมันทำให้อึดอัดจนเหงื่อแตกพลั่กภายใต้โต๊ะมือทั้งสองนั้นจับมือของผมแน่นอีกคนมืออบอุ่นจนร้อน ส่วนอีกคนกลับเย็นเฉียบ แต่กลับทำให้สบายใจ
พรื่บ
เฮื๊อก!?
ผมสะดุ้งเมื่อเสียงของกระดาษที่ถูกช้อนเข้าหากันแล้วหนีบด้วยคลิปหนีบกระดาษตำรวจคนนั้นมองหน้าผมอย่างแปลกใจ ก่อนที่จะเอ่ยถามออกมาเป็นภาษาของเขา
"คุณรู้ตัวมั้ยว่าคุณหายไปได้กี่เดือนแล้ว?"
ล่ามที่แปลภาษานั้นเอ่ยขึ้นมาเสียงเรียบนั่งอยู่ข้างๆตำรวจคนนั้นโดยที่จ้องมองมาทางผม ผมหลับตาลงช้าๆมือหนาที่กำอยู่นั้นบีบแน่นจนเจ็บทำให้ผมนิ่วหน้าขึ้นมาทันที
"ครึ่งปีโดยประมาณครับ"
"แล้วคุณใช้ชีวิตอยู่ยังไงที่นั่น? เพื่อนของคุณ คนรอบๆตัวคุณตายหมดแล้วใช่มั้ย?"
ตาย... ผมพยักหน้าขึ้นลงช้าๆมองชายตำรวจคนนั้นอย่างกล้าๆกลัวๆ เขาถอนหายใจออกมาก่อนที่จะถามกลับมาอีกครั้ง
"สภาพคุณดูไม่ค่อยดีเลยนะ ถ้างั้นเราพอกันแค่นี้กันก็แล้วกัน"
ล่ามคนนั้นพูดขึ้นมาอีกครั้งก่อนที่จะปิดพับกระดาษลง ผมยกมือขึ้นมาปิดปากแน่นน้ำตาซึมออกมาจากหางตาช้าๆชายร่างสูงที่นั่งอยู่ข้างๆผมนั้นพยุงผมขึ้นมาก่อนที่จะพาออกมาจากข้างนอกห้อง
"อึก... แค่ก แค่ก"
น้ำใสๆ และ อาหารจำนวนหนึ่งที่กินเข้าไปนั้นถูกอ้วกออกมาผมร้องไห้สะอึ้นขณะที่มือของพี่ผากำลังจับอยู่ที่มือของผมบีบมันแน่นพร้อมกับลูบแผ่นหลังของผมเบาๆ
"ทำไมกันละ... ฮึก ทำไมกัน ทำไมผมถึงรู้สึกไม่ชอบแบบนี้ อยากกลับไปที่เกาะผมอยากกลับ ฮืออ"
ชายหนุ่มพยุงผมให้ลุกขึ้นพลั่กให้ผมขึ้นไปนอนที่เตียงแคบๆสองชั้นที่แม้แต่จะไม่มีที่ขยับตัวผมรีบพุ่งเข้าไปกอดเขาทันทีพร้อมทั้งส่ายหน้าไปมา
"ไม่เอา! ผมไม่อยากนอนตรงนี้... ฮึก ผมไม่ชอบ"
"น้ำ... น้ำ อย่าโวยวายสิ"
เสียงทุ้มนั้นเอ่ยขึ้นมาเสียงนุ่มก่อนที่จะดึงผมเข้าไปกอดแน่นทั้งภาพ และ เสียงของสิ่งรอบตัวมันหลอนอยู่ในสมองแม้ว่าจะเป็นของที่เคยเห็นอยู่เป็นประจำแทัๆ แต่กลับรู้สึกไม่คุ้นเคยจนรังเกียจมัน
พรื่บ
"นอนตรงนี้นะ"
"ฮึก... ฮึก"
ร่างสูงดึงเอาผ้าห่มผืนบางมาพันรอบๆตัวนั่งลงกับช่องแคบๆที่เตียงอ้าแขนออกกว้างเอ่ยเรีบกผมไปนอนตรงนั้นผมรีบซุกตัวเข้าไปทันทีแขนที่เย็นเฉียบพลางแนบแก้มลงกับอกของอีกฝ่ายพี่ผายื่นลิ้นออกมาเลียที่หางตาของผมเบาๆ สิ่งนั้นทำให้ผมซะงักไปเงยหน้าขึ้นไปมองชายหนุ่ม
"หลับเถอะ ไม่นานก็จะถึงแล้ว"
ผมหลับตาลงตามที่ถูกบอกเสียงลมหายใจของเขานั้นแผ่วเบาลงร่างกายของผมค่อยๆหยุดสั่นริมฝีปากของพี่ผาพรมจูบลงมาที่หน้าผากของผมเบาๆไม่นานนักความรู้สึกง่วงนั้นก็กัดกินผมจนจมดิ่งลงไปเรื่อยๆร่างสูงจ้องมองคนที่นอนอยู่ภายในอ้อมแขนอย่างกังวล
"ขอโทษ..."
แซะ แซะ
"ขอถามอะไรหน่อยนะคะ ทำไมพวกคุณถึงรอดมากันได้แค่สามคนคะ? แล้วคนอื่นๆหายไปไหนหมด"
"รบกวนตอบคำถามด้วยครับ"
เสียงกดรัวชัตเตอร์นั้นดังก้องขึ้นมาพร้อมกับแสงแฟรสนั้นสาดเข้ามากระทบที่ใบหน้าผมนั่งอยู่บนรถเข็นคนไข้ เมื่อตอนกลับมาถึงสนามบินสุวรรณภูมิพวกนักข่าว และ พวกสื่อต่างๆ ต่างก็รุมล้อมมาทางนี้พี่เต้เป็นคน้ข็นรถให้กับผม เสียงพวกนั้นทำให้ผมรู้สึกแย่ แย่ไปหมด ขนาดที่ว่าแทบจะอาเจียนออกมาอีกรอบทั้งๆที่ในกระเพาะไม่เหลืออะไรแล้ว
"ช่วยกรุณาถอยออกไปด้วยครับ เรามีคนไข้อยู่"
"ป่วยเป็นอะไรรึเปล่าคะ?"
นายตำรวจที่จับมือกันกั้นพวกนั้นออกไปส่งเสียงห้ามปรามนักข่าวพวกนั้น ผมจิกมือลงกับวีลแชร์แน่นน้ำตาเริ่มไหลลงมาอีกครั้งพร้อมกับทั้งไอโครกออกมา
"ถอย... อึก ออกไป"
ไมค์ที่ใช้สัมภาษณ์นั้นจ่อมาที่ปากของผมหญิงสาวสวมชุดไปรเวทปกตินั้นมองมาทางผมด้วยสายตาที่อยากรู้อยากเห็น
"ถอย..."
"เอ๊ะ? คะ? จะพูดอะไรคะ?"
เธอถามเสียงตื่นเต้น พี่เต้ที่อยู่ด้านหลังนั้นหยุดเข็นรถเข็นก่อนที่จะรวบตัวผมขึ้นอุ้มความวุ่นวายที่เกิดขึ้น ผู้คนพลุกพล่าน เสียงดังของเครื่องจักร์ กลิ่นอายของสิ่งแปลกปลอม ทนไม่ไหวแล้ว... อึก ไม่ไหวแล้ว
"ออกไป! ออกไป ถอยออกไปนะ!!?"
"ว้าย...!"
ผมร้องลั่นจนสุดเสียงพวกนักข่าวพวกนั้นจ้องมาทางนี้ิย่างตกตะลึงก่อนที่จะหน้าถอดสีถอยห่างออกไปขณะที่ผมถูกอุ้มในท่าเจ้าหญิงปลายหางตาผมเห็นพี่ผากำลังมองมาทางนี้ ผมเอื้อมมือไปหาเขา แต่เขากลับส่ายหน้าเบาๆเป็นการปฏิเสธ
"ฮึก... ทำไม ทำไมกันละ อึก... อั่ก!"
น้ำขมๆจากกระเพาะนั้นทะลักออกมาจากปาก พี่เต้รีบพาผมเข้าไปในรถหรูสีดำที่มาจอดรับอยู่แล้วอย่างเร่งรีบก่อนที่จะถอดเสื้อออกเอามาเช็ดที่ปากของผม
"ไม่เป็นไรแล้ว ไม่เป็นไร"
เสียงทุ้มนั้นเอ่ยปลอบอย่างอ่อนโยนเอื้อมมือมาลูบหลังผมเบาๆกอดผมเอาไว้โดยที่ไม่ได้รังเกียจเลยสักนิด
"เป็น... ฮึก มันเป็นไปแล้ว เป็นไปแล้ว ไม่เหลืออะไรแล้ว ฮืออ"
"ยังมีพี่นะ ยังเหลือพี่กับผานะ"
พี่เต้พูดขึ้นมาพร้อมทั้งฉีกกระซากเสื้อของผมออกจนตัวเปลือยเปล่ารีบๆดึงผมขึ้นไปนั่งตักใช้เสื้อผืนสุดท้ายที่เดม่อนผูกเอวให้ผืนนั้นคลุมมาที่ตัว น้ำตาของผมไหลลงมาอย่างไม่อาจห้าม
"ไม่เหลือแล้ว กลิ่นของเดม่อนหายไปแล้ว ฮึก... ผมไม่เหลืออะไรอีกแล้ว"
ความเจ็บปวดนั้นแผดเผาไปทั้งอก ผมสูญเสียสิ่งที่ผมรักไป สูญเสียไปหมดทุกอย่างเลย กลับมาเป็นมนุษย์ไม่ได้ ไม่ใช่คนปกติอีกต่อไปแล้ว อากาศเน่าๆแบบนี้ ผู้คนมากมายขนาดนี้ ผมคิดถึงเดม่อน คิดถึง คิดถึงจะตายอยู่แล้ว คิดถึงเซริ คิดถึงทุกตัวที่อยู่ที่นั่นต่อให้มันจะเลวร้ายแค่ไหน แต่ผมก็อยากอยู่กับพวกมันที่นั่น เพิ่งจะรู้ใจตัวเองเพิ่งจะรู้ว่าการที่สูญเสียพวกนั้นไปมันเจ็บปวดขนาดไหน เพิ่งจะรู้ ว่ารักมากขนาดไหน แต่ตอนนี้กลับสายไปแล้ว…
"ฮึก... เดม่อน เดม่อน"
...
ก็... จะว่าไงดีละ คือว่าสงสารน้องอะ 555555555 #นี่คือสงสาร? สงสารจริงๆนะพอคิดแบบนั้นแล้ว น้ำตาไหลพรากเลย ฮือออออ ทำไมโหดร้ายแบบนี้กันนะ ทำไมมมมม!! เรื่องนี้ใครว่าจบแค่นี้กัน ถถถถถถ ยังมีอีกเถอะ เรามันไม่ใช่สายดราม่าหรอกนะ! ขอบอกไว้ก่อนเลยว่าชอบแบบแฮปปี้เอ็น น้องอาจจะฆ่าตัวตายตกตามกันไปก็ใครจะไปรู้ ถถถถถ ไปละครับฝันดี
-
แฮปปี้แอนดิ้ง?
เศร้ามาก เศร้าตามน้ำเลย ถ้าเวลานานขนาดนี้เจอเรื่องราวมากมายแบบนี้
จะสติแตกก็ไม่แปลก แล้วคืออะไรยังไงคะคุณพี่ผา?
น้องร้องก็ไม่ปลอบ ตอนนี้สงสารจนพาลแล้วเนี่ย :ling1:
-
คือจะเข้าข้างตัวเองไปมั้ยถ้าคิดว่าที่ผาตัวเย็นเพราะตายแล้วเป็นเดม่อนสิงอยู่อะไรแบบเนี้ย
รอวันแฮปปี้ -.-
-
ตอนจบน้ำเป็นบ้าพี่ผาได้กับพี่เต้เลยจบแฮปปี้ใช่ไหมค่ะ :sad5: :sad5:
-
สงสารน้ำ :sad4:ภ
-
+เป็ด คือ เดาตอนจบไว้สองแบบ ลุ้นมาก :hao5:
-
อยากให้เรื่องมันกระจ่างเร็วๆ ขี้เกียจคิดตามแล้ว เหนื่อย
-
:o8: :o8: :o8: :o8:
-
นี่ว่าเดม่อนต้องยึดร่างพี่ผาแน่เลย รึป่าว ???? เห็นน้ำบอกหน้าตาเปลี่ยนไปนิดๆ อิอิ :hao6:
-
:mew6: :mew6: :mew6:
-
:z3:
-
:hao5: :hao5: :hao5:
-
มีความเชื่อว่า เดม่อนจะสถิตที่อยู่ในร่างพี่ผา
-
รอให้ความจริงปรากฏนะ
-
:katai5: :katai5:
-
ม่ายยย! ตายตามอะไร? ไม่เอานะตัวเอง
-
เดม่อนของตูข้าละไรต์
-
ขอเข้าข้างตัวเองว่านุงพี่ผาถูกเดม่อนสิงร่างไปแล้วละกันนะ :katai3:
-
เดม่อนมากับพี่ผาเถอะนะ
-
จะเป็นไงต่อไปคะเนี่ยยย
เดม่อนเป็นผาใช่ไหม แง้
-
ได้แต่รอรอรอรอรอ :serius2:
-
พี่ผาทำไมไม่ช่วยปลอบน้องล่ะ ปล่อยให้พี่เต้ปลอบน้องคนเดียวเลย งือ!! :hao7: :hao3: :hao5:
มาอ่านทุกวันรออยู่นะคะ :katai4:
-
แสดงตัวออกมา..เดม่อน...แกทรมานเมียนานไปแล้วนะ เซริ อีกคน
-
25
"..."
"น้ำ ถ้าหากว่าไม่กินอะไรละก็เด็กในท้องจะสุขภาพแย่เอานะ"
เสียงทุ้มนั้นดังขึ้นมาพร้อมทั้งยื่นช้อนมาจ่อที่ปากผมนั่งนิ่งมองออกไปที่หน้าต่าง เห็นผู้คนเดินวกวนไปมา โรงพยาบาลบ้า... มันคือที่ๆผมอยู่ พี่นพที่เป็นหมอประจำตัวผมนั้นเอ่ยขึ้นมาเบาๆเขาเป็นเพื่อนของพี่เต้ ผมเพิ่งรู้ว่าพี่เต้นั้นทำงานเป็นหมอจิตแพทย์เป็นผู้อำนวยการของโรงพยาบาลแห่งนี้ ผมไม่โทษเขาที่พาผมมาที่นี่ แต่มันเจ็บปวดที่พวกเขามองผมเป็นคนบ้า น้ำตาของผมไหลออกมาช้าๆเมื่อคิดถึงเรื่องแบบนั้น
"ผมอยากกลับรัง... อยากกลับครับพี่กายช่วยพาผมกลับที"
"พี่ไม่รู้หรอกว่าที่นั่นอยู่ไหนนะ แต่น้ำช่วยพี่อย่างหนึ่งได้มั้ย? เพื่อลูกนะ"
ผมส่ายหน้าเมื่อได้ยินแบบนั้นมือของผมจิกลงกับต้นขา มันเจ็บที่หน้าท้องห้องที่ผมอยู่เป็นห้องพิเศษไม่ได้อยู่รวมกับคนอื่น พอมองลงไปที่หน้าต่างก็เจอแต่พวกบ้า ไม่เต็มเตงเดินไปมาอยู่ด้านนอกเต็มไปหมด
"ผมเปล่าท้อง ผมไม่ได้ท้องกับพวกเขา ผมไม่เอาเด็กคนนี้ ผมจะคลอดลูกของเดม่อน ฮึก"
เขามองหน้าผมด้วยใบหน้าอ่อนแรงดึงผมเอาไปกอดแน่นก่อนที่จะพึมพำเสียงเบา
"อย่าพูดแบบนั้นสิ..."
หลังจากที่ออกมาจากเกาะพวกเราถูกลิยแพไปตามน่านน้ำของสิงคโปร์เกือบสองวันก็มีเรือสินค้ามาพบเข้าทันทีที่เจอเรือลำนั้นหัวมดที่ต่อกันเป็นแพก็ละลายไปกับน้ำทะเลราวกับว่านัดหมายกันเอาไว้ ทั้งตำรวจ ทะหารเข้ามารุมล้อมสอบถามกับเรื่องที่เกิดขึ้น พี่ผาที่ดูเหมือนจะหายดีนั้นให้การพวกนั้นด้วยท่าทีนิ่งๆ เหมือนจะเป็นพวกมีอิทธิพลเอามากๆ เพียงไม่นานจากนั้นพวกผมก็ถูกส่งกลับมาที่ประเทศไทย ผมเอาแต่พึมพำเรื่องของเดม่อน นักข่าวนับสิบมาตามติดสอบถามเรื่องราวชีวิตที่พวกผมนั้นหายไปร่วมครึ่งปี แต่ก็ถูกพี่เต้ปฏิเสธและถูกสั่งให้มาอยู่ที่นี่สักพักเพื่อซ่อนตัว แต่ว่า... ทำไมถึงให้มาอยู่ที่นี่กัน นี่ก็ผ่านมาตั้งสามสี่เดือนแล้ว พี่ผาไม่เคยมาให้เห็นหน้าเลยหลังจากนั้น ไม่รู้ว่าทำไม เรื่องราวที่เกิดขึ้นก็อยากจะคิดว่ามันเป็นความฝัน แต่ว่า... ความรู้สึกมันไม่ยอมให้เป็นแบบนั้น หัวใจ และ ร่างกายมันไม่ยอมให้เป็นแบบนั้น
"ผมไม่ได้ท้อง เปล่าท้อง"
ถึงจะพูดออกมาแบบนั้น แต่ว่าหลักฐานมันกลับชัดเจนซะยิ่งกว่าอะไรหน้าท้องที่โหนกนูนขึ้นมานั้นน่ากลัว ผมจะต้องคลอดเด็กคนนี้ออกมางั้นเหรอ? ทำไมผมจะต้องคลอด กับคนที่ผมไม่ได้คิดอะไรด้วยกันละ?
"ทานข้าวเถอะ แล้วนอนซะ อีกประเดี๋ยวจะมีคนมารับ"
"มารับ...? ใครกัน"
ชายหนุ่มเงียบไปก่อนที่จะยื่นมือมายีที่กลุ่มผมของผมเบาๆชายร่างสูงลุกขึ้นเก็บข้าวของที่ระเนระนาดอยู่บนพึ้นห้องนั้นให้เข้าที่อีกครั้ง ผมเม้มปากแน่นจ้องมองอีกฝ่ายอย่างคาดคั้นแต่เจ้าตีวกลับเงียบ และ ไม่ยอมตอบผมเลยสักคำ ภายในห้องที่ขาวสะอาด มีเฟอร์นิเจอร์ครบครันอำนวยความสะดวก แต่นั่นก็เป็นแค่ตอนแรกที่เข้ามาอยู่เท่านั้น มันถูกผมทำลาย พังทิ้ง ทำแตก จนต้องจัดห้องใหม่โดยที่เอาต้นไม้เข้ามาแทน แต่ถึงจะเป็นแบบนั้น มันก็ยังไม่ใช่ ไม่ใช่อยู่ดี
"ทำไมต้องพาออกมา ฮึก... ทำไมกันเล่า ทำไมกัน"
ผมอยากกลับ... บ้าน
"แย่น่าดูเลยนะ"
เสียงทุ้มนั้นเอ่ยขึ้นมาเมื่อเห็นคนที่นอนซบลงกอดต้นไม้ต้นใหญ่ที่อยู่ภายในห้องชายหนุ่มร่างสูงถอนหายใจออกมา จ้องภาพหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่มีร่างหนึ่งร่างนอนอยู่ภายในห้อง นพหันไปมองเพื่อนของตนที่นั่งกุมหัวของตัวเอง อาการไมเกรน... ก็ไม่ใช่ ตั้งแต่ที่เพื่อนของเขาทั้งสองคนนั้นกลับมาจากเกาะแห่งนั้น ร่างกายก็เกิดการเปลี่ยนแปลง เเปลกๆไป... ทั้งคำพูดคำจา และ ท่าทางที่ดูต่างออกไป เพื่อนอีกคนที่เป็นซีอีโอของอสังหาริมทรัพย์ก็หายหน้าหายตาไป เหลือเพียงเพื่อนอีกคน และ เด็กหนุ่มที่อายุน้อยกว่า... เพิ่งจะอยู่ในช่วงวัยที่เข้าทำงานได้ไม่กี่เดือน มันไม่รู้ว่าจะต้องพูดยังไง จากสภาพที่เห็นแล้วเรื่องทุกอย่าง สิ่งที่เกิดขึ้นรอบตัวเขา... นั้น มันประหลาด แต่ถึงแม้จะเป็นแบบนั้น แต่เขาก็ยังเอ็นดูเด็กคนนั้นอยู่ดี น่าสงสาร...นี่เป็นคำเดียว ที่คิดได้
"กู... ปวดหัววะ"
เต้พึมพำออกมาเบาๆ หยิบทิชชู่ขึ้นมาชับเลือดที่ไหลลงมาตรงรูจมูกชายหนุ่มหน้าคมสวมแว่นตาคนนั้นสะบัดศรีษะไปสองสามทีก่อนที่จะจับจ้องไปยังจอภาพ
"ถ้างั้นมึงก็ควรพัก"
"กูปล่อยให้น้อง... อยู่คนเดียวไม่ได้"
น้ำเสียงที่ดูอ่อนโยนนั้นดังขึ้นมาภายในห้องที่เงียบสนิท
"... มึงติดต่อไอ้ผาได้มั้ย?"
"ไม่"
เจ้าตัวตอบกลับ ไม่ใช่ว่าติดต่อไม่ได้แต่ว่าไม่อยากติดต่อเสียมากกว่า เพราะ มัน... บอกว่าช่วงนี้กำลังปรับตัว อีกอย่างหนึ่งเขาก็ต้องมีคนที่จะให้ดูแลหลังจากที่ห่าง เขาลุกขึ้นยืนคว้าเอาผ้าคลุมสีขาวขึ้นมาก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องเพื่อกลับเข้าไปหาคนที่เขารัก มันเกิดสายสัมพันธ์บ้าๆแบบนั้นขึ้นมาตอนที่เห็นความทรมานของอีกฝ่าย จากสงสาร กลายเป็นเห็นใจ แล้วก็เกิดเป็นความรัก
แกร่ก
เสียงประตูห้องที่อยู่ข้างๆห้องของเขานั้นถูกเปิดเข้ามา เต้หยุดยืนอยู่ระหว่างกลางของพรมสีเขียวที่แข็งทื่อ ความรู้สึกของเขา ไม่สิ... เราทั้งสามคนก็คงจะเหมือนๆกันนั่นเพราะ ใช้ชีวิตอยู่ที่นั่นนานเกินไป จนกลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้ เขาคงจะพูดไม่ได้ว่าเพื่อนของเขาเป็นคนที่ทรมานมากที่สุด เพราะว่าพอมาเจอกับคนตรงหน้านี้แล้ว ทำเอาอดที่จะสงสารไม่ได้
ถ้าหากว่า... ไม่ได้เจอกันในสภาพแบบนั้นก็อาจจะมีความสุขกว่านี้
"ทำไมมึงไม่รีบกลับมาเร็วๆวะ..."
ร่างกายของคนที่นอนซบอยู่กับต้นไม้นั้นถูกดึงออกมา ก่อนที่จะถูกชายหนุ่มดึงเข้ามากอดแน่นเสื้อผืนนั้น เสื้อผืนเดิมๆที่ตอนนี้กำลังฉีกขาดเป็นรูโหว่ถูกเย็บไปหลายที่ แล้วตอนนี้มันก็เหมือนกับเป็นผ้าเน่าๆไปแล้วแต่ถึงแบบนั้น ก็ยังคงกอดมันเอาไว้ ดมมันตลอดเวลา เต้ขมวดคิ้วแน่นเมื่อเสียงครางของคนที่อยู่บนอกดังขึ้นมา
"ทำไม... ถึงมองไม่เห็นพี่บ้างละ"
ความน้อยอกน้อยใจกำลังลุกลามเป็นเหมือนไฟที่แผดเผาภายในอก เขาหลับตาลงกระซับกอดคนที่ละเมอชื่อนั้นออกมาอย่างไม่อาจหักห้ามใจให้อิจฉาได้
ทำไม ถึงไม่ลืมไปซะที...
"วันนี้... ทำได้ดีมาก ดูเหมือนเด็กในท้องจะไม่มีอาการอะไรผิดปกติ แต่ว่าทำไมกันนะ..."
"อะไรเหรอครับ?"
ผมถามขึ้นมาด้วยความสงสัยเมื่อพี่นพหยุดพูดไปดื้อๆเขายกยิ้มขึ้นมามองผมด้วยสายตาแปลกๆ
"เปล่าหรอก แค่คิดว่าอายุครรภ์แค่สี่เดือนกว่าแทัๆ แต่ท้องกลับโตจนเกือบจะคลอดอยู่แล้ว น้ำไม่รู้สึกแปลกๆบ้างเหรอ?"
เขาถามขึ้นมา พร้อมทั้งเก็บอุปกรณ์ลงกล่องผมเอื้อมมือแตะลงที่หน้าท้องของตัวเอง ทันทีที่แตะผมก็ถึงกับสะดุ้งเมื่อมันดิ้นตอบกลับมา พี่นพอมยิ้มก่อนที่จะอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นทำเอาผมใจสั่น
"มันก็... แปลกๆ"
"อืม เวลาเรามีอะไรก็คุยกับเขาบ้างก็ได้นะ"
เขาพึมพำขึ้นมาก่อนที่จะลุกขึ้นยืนทิ้งให้ผมจ้องมองดูหน้าท้องของตัวเองที่ขยับไปมาเบาๆ มันไม่ได้เจ็บเหมือนตอนที่ตั้งท้องลูกของเดม่อนผมทรุดตัวลงนอนกับพึ้นสีเขียวที่ถูกสมมุติเอาว่าเป็นต้นหญ้าตัดเกรียน ดวงตาของผมหลุบต่ำลงขดตัวนอนลงกับพึ้นมือก็ดึงเอาเสื้อผืนนั้นมากอดแน่น
"..."
ผ่านไปได้สักพัก ร่างกายกลับรู้สึกเหมือนกับว่ามันกำลังตื่นตัวเสียงๆหนึ่งดังก้องภายในหู ผมลืมตาขึ้นมาท่ามกลางความมืดที่เย็นซึ้นเพราะแอร์ที่เปิดให้เย็นที่สุด มือปริศนาพุ่งเข้ามาปิดที่ปากของผมแน่นพร้อมทั้งร่างกายสูงใหญ่ที่โถมลงมาจนทับหน้าท้องปวดไปหมด
"อึก... อื้อ อื้อ!?"
ผมดิ้นขลุขลักอยู่ใต้ร่างลมหายใจหื่นกระหายนั้นสัมผัสมาที่ใบหน้าลมหายใจร้อนๆที่น่ารังเกียจผมสำลัก อ้วกอาหารที่เพิ่งจะกินลงไปออกมาชายหนุ่มสบถคำหยาบคายก่อนที่จะต่อยลงมาที่แก้มจนผมหน้าหัน
"เหี้ย! อยู่นิ่งๆสิวะ! ให้กูเอาเถอะน่า นะ? ยังไงซะท้องป่องๆของมึงก็ท้องอยู่แล้ว ผู้ชายเหี้ยอะไรวะ ท้องได้"
น้ำเสียงที่ฟังดูคุ้นเคยนั้นดังเข้ามาภายในหู ผมรับรุ้ได้ว่ามันเป็นใคร ผู้ชาย... ที่เคยเห็นมาทำความสะอาดที่ห้องนอนห้องนี้ เด็กผู้ชายที่ท่าทางเกเรคนนั้น มันกำลังจะ... กำลังจะ
"อึก... ฮึก ปล่อย... ปล่อยนะ อ๊ะ อ๊าาา!!?"
ร่างสูงใช้มือจิกลงมาที่หน้าท้องอย่างแรงจนผมร้องลั่นห้อง มันกระเถิบขึ้นมาคร่อมผมเอาหว้ทั้งตัวขณะที่เสียงถอดสายเข็มขัดออก ในสมองอื้ออึงผมดิ้นไปมาเมื่อมันใช้มือบีบลงที่สะโพก
"ไม่... ฮึก เข้ามาได้ยังไง ออกไป ออก... อึก"
ผมเบิกตากว้างเมื่อความรู้สึกร้อนซึ้นนั้นกำลังแล่นไปทั่วทั้งหน้าท้อง อาการปวดหัวกำเริบเต้นตุบๆจนน้ำตาไหลลงมาอาบแก้ม ผู้ชายคนนั้นซะงักไป น้ำ...สีใสที่ไม่เคยจะไหลออกมาหลังจากที่กินหัวใจของเดม่อนลงไปนั้นกำลังซึมออกมาจากปากทาง ร่างสูงสูดหายใจเข้าปอดลึกๆตัวสั่น มองลงมาที่ผมด้วยสายตารางกับสัตว์ป่า
"แฮ่ก... แฮ่ก"
"ช่วยด้วย ช่วยผมด้วย... พี่นพ ฮึก ไปไหนกันกันหมด ไปไหนหมด"
ผมสะอึ้นไห้ยกมือขึ้นมาปิดใบหน้าตอนที่มันก้มลงมาเลียที่ต้นคอของผมร่างกายที่ทาบทับลงมามีส่วนหนึ่งที่กำลังพองโตคับแน่นเสียดสีลงกับต้นขา ไม่เอาแล้ว... ไม่เอาแบบนี้ ไม่เอาแบบนี้อีกแล้ว
"กลิ่นเหี้ยอะไรวะ... มึงมันเป็นสัตว์ประหลาด สัตว์ประหลาด"
คำพูดที่ร้ายกาจนั้นเสียดแทงลงมาที่จิตใจจนแทบทำอะไรไม่ถูกได้แต่นอนนิ่ง เจ็บปวดกับคำกร่นด่าของอีกฝ่าย หน้าท้องตึงแน่นจนปวด ภายในนั้นกำละงเคลื่อนไหว
"อย่า... ฮืออ เดม่อน ช่วยด้วย... ย มะ ไม่ อย่าข่มขืนนะ ไม่..."
"อา... อา"
ลมหายใจร้อนๆนั้นสัมผัสไปทั่วทั้งร่างกาย ผมตัวสั่นเทิ้ม ร่างกายถูกจับแยกต้นขาถูกยกขึ้นตั้งซันกับพึ้นอวัยวะเพศใหญ่โตนั้นกำลังจดจ่ออยู่กับช่องทางรัก
ไม่เอา... ถ้าไม่ใช่ เดม่อน ถ้าไม่ใช่พวกเขา
ไม่เอาแบบนี้
"มะ ม่ายยย...! อ๊าา!?"
ฉึ่ก!!
"อึก... อุ"
เสียงกรีดร้องของผมดังขึ้นมาเมื่อมันขยับเข้ามาใกล้ ก่อนที่ร่างกายของใค่บางคนจะพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว ประตูข้างๆถูกเปิดออกกว้างทำให้มองเห็นเงาของชายหนุ่มอีกสองคนที่กำลังยืนมองดูอย่างตกใจ ผมหอบหายใจระรัว กลิ่นคาวเลือด... ลอยคลุ้งไปทั่วทั้งห้อง ก่อนที่ผมจะเงยหน้าขึ้นไปมองผู้ชายที่อยู่ในชุดสูทสีดำสนิท ดวงตาสีดำเหลือบทองนั้นจดจ้องไปยังเด็กผู้ชายคนนั้นอย่างอาฆาตแค้น อาวุสมีคมอย่างมีดผ่าตัดเสียบทะลุหน้าท้องของคนที่พยายามข่มขืนผม ร่างกายหยุดสั่นแทบจะทันทีพี่นพถูกไล่ให้ออกไปห่างๆโดยที่พี่เต้ยืนจ้องมองนิ่ง เสียงอึกอักจากผู้ชายที่ถูกแทงด้วยมีดผ่าตัดไม่ได้อยู่ในความสนใจของผมเลยสักนิด
ผมเม้มปากแน่น... ความรู้สึกทั้งหมดตีวนขึ้นมาที่หน้าท้องจนเกร็ง จะเด็ก... หรือสัตว์ประหลาดก็ช่าง กำลังดิ้นไปมาภายในท้องราวกับว่ากำลังดีใจ คมเขี้ยวของเขา... ดวงตาของเขา ท่าทางแบบนั้น กับรอยยิ้มที่เคยจินตนาการว่าถ้าเป็นคนจะต้องยิ้มแบบนี้แน่นอน
"ฉันมารับกลับแล้ว น้ำ"
เสียงที่แหบแห้ง ฟังดูคุ้นหูจนอดที่จะปล่อยโฮออกมาไม่ได้นั้นเอ่ยขึ้นมาอย่างอ่อนโยน ความรู้สึกที่บอกว่าต้องใช่แน่ๆ ใช่มันจริงๆ... ไม่ใช่พี่ภูผาที่เคยหัวร้อน และ อารมณ์ร้อนคอยบังคับ แต่ตอนนี้ผู้ชายคนนี้นั้นกลับเปลี่ยนไป ลักษณะท่าทางที่ทำให้ผมถลาเข้าไปกอดอีกฝ่ายโดยที่หมางเมินต่อทุกสิ่ง
"... เดม่อน เดม่อน เดม่อน เดม่อน ผมคิดถึงนาย คิดถึง คิดถึงจะตายอยู่แล้ว ฮึก... ์ฮือออ"
จากกรงเล็บแหลมคมที่กลายมาเป็นฝ่ามือที่ใหญ่ และ หยาบกร้านนั้นลูบลงมาที่ใบหน้าพร้อมกับสิ่งทึ่เคยทำอยู่เสมอ ลิ้นอวบหนายื่นออกมาเลียที่หางตาพร้อมกับน้ำเสียงที่คุ้นหูเป็นที่สุด น้ำเสียงที่ไม่เคยลืมเลยสักครั้ง
"ฉันเองก็คิดถึงเธอน้ำ ฉันกลับมาแล้ว กลับมารับเธอแล้วจากนี้เราจะอยู่ด้วยกัน"
ผมเบ้หน้าร้องไห้พร้อมทั้งยิ้มด้วยน้ำตา เงยหน้าขึ้นไปมองดวงตากลมที่ดูใสชื่อนั้นอย่างปิติยินดี ใช่... จริงๆด้วย เดม่อนกลับมารับผม กลับมาหาผมแล้ว
"ตลอดไป... ฮึก นะ? ใช่มั้ย? ตลอดไปใช่มั้น
ย?"
"ใช่ ตลอดไป ดูสิร้องไห้มากไปแล้ว ไม่ร้อง... อย่าร้อง"
น้ำหูน้ำตาของผมไหลลงมาไม่มีหยุดเมื่อมือที่เย็นเฉียบ แต่กลับอบอุ่นนั้นปาดน้ำตาให้กับสัตว์ประหลาด... ไม่สิ เดม่อนที่กลายเป็นพี่ผานั้นอมยิ้มโชว์เขี้ยวเเหลมที่ดูน่ากลัวนั้นออกมา
"ไม่ร้องนะ...?"
"ครับ อึก ไม่ร้องแล้ว"
ผมซบหน้าลงถูลงกับเสื้อสูทราคาแพงของอีกฝ่าย เขาจับผมดึงออกมาจากอกถอนหายใจมองลงมาราวกับกำลังจะดุ จนผมแอบที่จะขัดเขินไม่ได้เดม่อนจับผมหันไปมองที่หน้าประตู คนที่พยายามข่มขืนผมนั้นถูกผู้ชายที่สวมชุดสีดำลากออกไป มันยังไม่ได้ร้องโอดโอยกุมหน้าท้องของตัวเองโดยที่พี่นพรีบไปดูอาการ ส่วนพี่เต้ก็หันมามองผมยิ้มๆ
"ดูตรงนั้นสิ ฉันพาใครมา..."
"แม่... กิ๊ว"
เสียงร้องใสกังวาน พร้อมกับเสียงคำรามฉะเพาะของเผ่าสไลม์นั้นดังขึ้นมา เด็กผู้ชายอายุราวๆสิบสองปีที่มีดวงตาสีแดง พร้อมทั้งผิวเนื้อที่ออกแดงหน่อยๆนั้นอมยิ้มอย่างขัดเขินเกาะอยู่ที่ขอบประตูห้อง ผมเบิกตากว้าง เอ่ยเรียกชื่อของเด็กคนนั้น
"เซ... ริ?"
........................................................................................
ทะ โทษที... วันนี้เหนื่อย มากกกกกกกกกกกกกกกกก โอ๊ยยยยย :ling1: สุดจะหาคำมาบรรยายได้ แบบ... ทั้งเช้าใช่ปะ? ทาสกับเพื่อนก็ไปซื้อของไปนู่นนั่นนี่ จนเหนื่อย เดินจนขาลาก ปวดเท้าลามมาถึงเอว โอ๊ยยยย... แล้วก็ร้อนด้วย ถึงที่โลตัสจะมีเเอร์แต่พอออกมาก็... โอ๊ยยย จะตาย ภายในหัวก็คิดแต่จะเขียนนิยายเรื่องนี้ แต่ก็เขียนไม่ได้ไอ้เราก็ต้องรีบทำธุระให้เสร็จ พอกลับมาถึงบ้าน... ถถถถถถถ ที่บ้านจัดงานเลี้ยงพอดีจะไปเอากุณแจบ้านจากบ้านน้าอีกคน ไปไขบ้านของน้าอีกคน ไม่ได้พัก... คือแล้วก็เจอน้าเจ้าของกุณแจ (ซึ่งทุกครั้งเสาร์-ทิตย์ จะไปนอนที่บ้านน้าคนนี้) เห็นเขาทำอาหารคนเดียว!! แล้วคนอื่นละ!? หายไปไหน!? ไม่มาช่วย!! มีแต่ไปเต้นดิ้นๆๆๆเป็นกุ้งแซ่น้ำปลา ไม่มาทำอาหาร ทิ้งให้น้าทาสทำคนเดียว แล้วทาสก็แบบ... เออ เอาวะ กัดฟันทำเถอะ ช่วยๆเขา (แล้วจะไปบ้านเขาที่อยู่ห่างออกไป ไม่ชอบเสียงดัง เสียสมาธิ) หิวก็หิว ร้อนจนเหงื่อไหลอาบหน้า กระเป๋าก็ยังไม่ได้ปลด... โถ ชีวิตทาส... แล้วก็ทำเสร็จทาสก็บ่นๆพอหอมปากหอมคอ มากินที่บ้านคนอื่นไม่ทำไม่ช่วย ผลาญญญเก่งนัก (คือแบบคนที่กินเป็นพวกมนุษย์หญิงๆป้าๆที่ค่อนข้างจะ... เออนะก็นั่นละ) แล้วพอทำเสร็จก็ถึงมาที่บ้านอีกหลัง ร้อนมาก... เวียนหัว แทบจะเป็นลมก็จัดอาหารมาให้ย่ากิน พอกินเสร็จก็รีบๆเขียน เลยออกมาเป็นแบบนี้ 5555555555 #บ่นเยอะแฮะวันนี้ :katai5:
ใครว่าจบ... ยังไม่จบนะเฮ้ย! :katai4: อย่าเพิ่งบ่นสิ ถถถถถถ ไปละครับ ฝันดี
-
อุ๊ย เซริก็มาด้วยเหรอลูก ว้ายยย น่าร๊ากกก น่าชัง
เดม่อนยึดร่างพี่ผาคนเดียวเหรอ หรือว่าพี่เต้ก็ด้วย? ก็แบบเผ่านี้เค้าแบบหลายร่างก็ได้นี่นา
เห็นพี่เต้แล้วก็แอบสงสารอ่ะ อยากให้สมหวังทุกคนเลย :-[
-
โอ้ยยยยยย ดีใจที่เป็นเดม่อนนนน ขอตอนพิเศษเยอะๆนะฮะ
ติดงอมแงม
-
ตอนนี้ยาว ตอนมีความคืบน่า ตอนนี้ดีใจ
ฟิน :heaven
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:hao7: จะได้อยู่ด้วยกันแล้วเย่ๆ
-
น่ารักและค้างมากกกกกก ฮือออออ ขออีกค่าาาาาา /ดิ้น
-
กลับมาแล้วววว :mc4: :mc4: :mc4:
-
หุบยิ้มไม่ได้เลอออ
-
เดม่อน...มาแล้ว เซริด้วยสินะ
-
ฮื้อ ดีต่อจัยยย สมกับที่รอ เข้ามาทุกวันวันละหลายรอบ เพื่อรอเรื่องนี้ ^^
-
ครอบครัวอบอุ่น ฟินง่าา
มาลงเร็วๆน้า จุ๊บๆ :mew1: :mew1:
-
:pig4: :pig4:
-
แล้วพี่เต้ล่าาา :hao7: พี่เต้ก็ต้องโดดเดี่ยวอะเซ่ :hao5:
แต่จิตวิญญาณเชื่อมต่อกันนี้นาพอมีหวังมั้ยนะ :hao3: :hao4:
-
รอนะ
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยฟินตัวแตก ปล่อยให้ลุ้นตั้งนาน
-
ฮือออ ดีใจอ่ะ ดีใจแทนน้ำเลยอ่ะ แต่ถ้างั้นพี่ผาอยู่ไหนอ่ะ
-
:-[
-
เดม่อนกลับมาล้าววว :hao7:
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
เดม่อนนนนนน
-
เดม่อนกลับมาแล้ว ว้าวๆๆๆรออ่านต่อค้าบ
-
เซริก็มาอ่ะ ดีใจจจจจ :heaven
-
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
ดีใจอะ อยู่กับครบละครอบครัวสุขสรร
ในที่สุดเดม่อนก็กับมาาาาา :katai2-1:
-
:o8: :o8: :o8: :o8:
-
อย่างงี้พี่ผาตัวจริงก็ม่องแล้วจิ แอบใจหาย
-
26
"ไม่เจ็บใช่มั้ย?"
ผมส่ายหน้าเมื่อถูกอีกฝ่ายนั้นถามขึ้นมาขณะที่กำลังนอนอยู่บนเตียงตรวจครรภ์อยู่พี่เต้ทำหน้าที่ทาครีมอะไรก็ไม่รู้ใสๆเป็นเมือกลงกับหน้าท้องก่อนที่จะเอาเข็มฉีดยาขนาดใหญ่เจาะเข้าไปภายในท้อง
"... อึก มัน แปลกๆครับ"
มือของผมถูกเดม่อน กำเอาไว้แน่นชายหนุ่มลูบมือที่เย็นเฉียบลงมาที่หน้าผากของผมเบาๆพร้อมทั้งกดจูบลงมาตรงกระหม่อมที่ซึ้นเหงื่อ
"เจ็บรึเปล่า?"
"ไม่ครับ ไม่เป็นไร"
ผมส่ายหน้าเบาๆก่อนที่จะพรูลมหายใจออกมา มันรู้สึกตึงๆที่หน้าท้องเสียมากกว่า ห้องพยาบาลส่วนตัวภายในบ้านหลังใหญ่ของพี่เต้นั้นอยู่ท่ามกลางป่าไม้ภายในเมือง พวกเขาพาผมออกมาจากโรงพยาบาลบ้า ก่อนที่จะพามาที่บ้านของพี่เต้ที่มีคลีนิคด้วยถึงจะบอกว่าเป็นจิตแพทย์แต่ก็มีใบรับรองของสายผดุงครรภ์ด้วยถึงได้ทำแบบนี้ได้ ผมมองไปยังจอคอมที่เป็นภาพซ่าๆขาวดำเสียส่วนมาก มองเด็กที่อยู่ในท้อง สองคน... ฝาแฝดผู้ชายที่กำลังดิ้นไปมาอยู่ในท้องทุกครั้งที่ผมแตะมือลงพวกนั้นจะดิ้นขลุกขลักไปมารางกับดีใจ จนถึงตอนนี้... กับสิ่งเคยเกิดขึ้นมันไม่เคยหายออกไปจากความทรงจำ ไม่เคยเลยสักครั้ง พี่เต้กดบันทึกภาพนั้นเอาไว้ก่อนที่จะทำการทำความสะอาดหน้าท้องของผม ร่างกายถูกพยุงให้ลุกขึ้นมาช้าๆก่อนที่เดม่อนที่อยู่ในร่างกายของพี่ผาจะดึงผ้าคลุมหน้าท้องให้ผมมองหน้าอีกฝ่ายไม่วางตา
"ไม่ไปไหนหรอก"
มือหนานั้นลูบลงมาที่แก้มของผมเบาๆพร้อมกับแลบลิ้นออกมาเลียที่แก้ม ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหน มันก็ยังชอบเลียผมอยู่ดี ผมไม่ได้ติดใจอะไรหรอกเพียงแต่... มันแปลกๆที่เดม่อนอยู่ในร่างนี้
เดิมทีแล้ว... พี่ผาได้ตายไปตั้งแต่ช่วงที่กำลังหนีออกมาจากเกาะที่เดม่อนชอบหายไปตอนที่ผมหลับก็เพราะไปหาพวกพี่ผาเขา เพื่อที่จะถ่ายโอนเลือด และ จิตวิญญานลงสู่ร่างกายของพี่ผา และ พี่เต้ แต่พี่เต้กะบกายนั้นร่างกายอ่อนแรงกว่าพี่ผา เพราะงั้นถึงหยุดไปกล่งคัน และ พี่ผาเองจึงถูกทดลองเรื่อยมาจนสำเร็จ จิตสำนึกหรือความเป็นตัวเองของพี่ผาคงจะถูกกลืนไปตั้งแต่ตอนนั้น พี่เต้ก็รู้เรื่องนี้ดีอยู่แล้วแต่เลือกที่จะไม่พูดเสียจะดีกว่า นี่ก็ผ่านมานานตั้งสี่เดือนกว่าที่ออกมาจากเกาะนั้นได้แต่ถึงจะเป็นแบบนั้นผมก็ยังคงอาลัยอาวรณ์กับที่นั่นอยู่ไม่ได้อยากกลับเพราะสัตว์ประหลาดพวกนั้น แต่ที่อยากกลับไปก็เพราะผมคุ้นเคยกับที่นั่นดีกว่าที่นี่แล้วเสียอีกมันเหมือนกับขาดอะไรไปสักอย่าง ผมแนบแก้มลงกับผืนหญ้าที่อยู่หลังบ้าน หลังบ้านของพี่เต้นั้นมีสวนกว้าง และ คนข้างนอกก็คงเข้ามาไม่ได้เพราะมี รปภ ของบ้านเฝ้าอยู่หลายจุดนั่นก็เป็นเพราะผมที่ต้องมาอยู่ที่นี่ แต่ถึงจะมาอยู่ได้หลายวันแล้วก็ตาม มันก็ยังไม่ชินซะทีมันไม่เคยรู้สึกเหมือนตอนที่อยู่ที่นั่น
"แม่ กิ๊ว... แม่"
เสียงของเซริดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง เด็กหนุ่มคนนั้นเดินเข้ามาใกล้ท่าทางโชเชไม่ชินกับร่างของเด็กผู้ชายที่ได้มา เดม่อนบอกว่าเด็กคนนี้ได้ตายไปแล้ว เขากลับไปที่เกาะที่อยู่ใกล้ๆกับเกาะตุ๊กตานั่น เพื่อที่จะเอาศพของเด็กในเผ่าไปให้เซริเปลี่ยนถ่ายร่างกาย ภายในตัวของเด็กคนนี้เป็นสไลม์ทั้งหมด อวัยวะภายในของมันเป็นสีแดงใส ผมสงสัยเรื่องศพของเด็กผู้ชาย แต่ก็ได้คำตอบมา... ชนเผ่าที่อยู่ใกล้ๆแถวนั้นนับถือ และ หวาดกลัวต่อเกาะสัตว์ประหลาดมาตั้งแต่สมัยบรรพบุรุษเมื่อหลายร้อยปีก่อน และ ยินดีที่จะสังเวยร่างของเด็กในหมู่บ้านนั้นให้พวกมันสิงสถิต เซริขยับเข้ามานอนหมอบลงกับพึ้นเหมือนผมหันหน้ามามองด้วยรอยยิ้มสดใส กับดวงตาสีแดงฉานที่แวววาวผมเอื้อมมือไปลูบกลุ่มผมที่เริ่มเปลี่ยนสีกลายเป็นสีแดงนั้นเบาๆ
จนถึงตอนนี้ ไม่รู้ทำไมถึงอยากให้พวกมันกลับกลายไปอยู่ที่ร่างเดิมมากกว่า
"แล้วตัวอื่นๆละ?"
ผมถามขึ้นมาเมื่อนึกถึงตัวอื่นๆที่ไม่ได้มาด้วย เดม่อน... ทำไมถึงไม่พามา อันนี้เขาไม่เคยบอกเอาไว้เลยแต่ว่าได้ยินที่คุยกับพี่เต้เมื่อกี้... ว่าจะให้ย้ายไปที่ไหนสักแห่ง ถึงจะไม่รู้ว่าเป็นที่ไหนแต่ผมก็จะไป
"ตัวอื่น...? อะ อ่า รอ รอ"
คำพูดที่ไม่ค้อยชัดนั้นดังขึ้นมาทำเอาผมหลุดหัวเราะ มันคงไม่ชินที่จะพูดจริงๆนั่นแหละ
กึก!
"อึก... อื้ออ!!?"
ขณะที่กำลังนอนเล่นอยู่ที่สวนหลังบ้าน ผมก็ถึงกับสะดุ้งเมื่อข้างในท้องนั้นปวดแปร๊บขึ้นมาร่างกายร้อนขึ้นมาทันทีเมื่อขยับตัว ผมนอนขดกุมหน้าท้องอยู่
"กิ๊ว... กิ๊วว? แม่ แม่!"
เซริลุกขึ้นมาเขย่าตัวผมเบาๆก่อนที่จะหันไปเรียกคนภายในบ้าน
ตึก ตึก ตึก
"น้ำ...!?"
เดม่อน วิ่งออกมาจากด้านในพร้อมทั้งพี่เต้ที่วิ่งกลับเข้าไปฃายในบ้านอย่างตื่นเต้นร่างกายของผมถูกอุ้มขึ้นเหนือพึ้นก่อนที่จะถูกพาเข้าไปข้างใน
"อึก... อ๊ะ เจ็บ"
ภายในห้องน้ำ ในอ่างอาบน้ำหรูที่น้ำขังอยู่เดม่อนวางผมลงในอ่างก่อนที่จะถอดเสื้อของตัวเองออกลงมาในน้ำพร้อมกันกับผม ข้างในท้องปวดแปร๊บขึ้นมาติดต่อกันผมหอบหายใจออกมาอย่างรวยริน น้ำสีใสนั้นทะลักออกมาเยอะจนรู้สึกได้ก่อนที่จะถูกจับนั่งแยกขาออกกว้าง
"แฮ่ก แฮ่ก... อึก อื้อออ!"
ลูกในท้องดิ้นขลุกขลักไปมาทั้งเตะทั้งยันจนผมเจ็บไปหมดพี่เต้เข้ามาพร้อมทั้งผ้าเช็ดตัวสีขาวสองผืนเซริมองมาทางผมอย่างตื่นเต้นเมื่อจะได้เห็นหน้าของเด็ก
"อดทนไว้..."
เสียงทุ้มนั้นเอ่ยกระซิบเสียงแผ่ว กดจูบลงมาที่หน้าผากของผมพร้อมทั้งยื่นลิ้นออกมาเลีย ผมยิ้มออกมาน้อยๆน้ำตาพลันไหลลงมาอาบแก้ม เหมือนกับ... ตอนที่กำลังตั้งท้องลูกของเดม่อนครั้งแรก มันเจ็บไปถึงกระดูกสันหลังแถมตอนนี้มันยังส่งเสียงกร๊อบแกร๊บราวกับกระดูกจะหัก
"ฮ๊ะ แฮ่ก... อึก!!"
พร่วดด
ทั้งถุงน้ำคร่ำ และ เด็กนั้นทะลักออกมาจากช่องทางรักที่เปิดกว้างภายในน้ำกลายเป็นสีแดงฉานโดยทันทีเพราะปากทางฉีกขาดผมซุกตัวลงกับไหล่ของคนตัวสูงหอบหายใจรวยริน ก่อนที่จะ
โพละ
พี่เต้รีบอุ้มเอาเด็กคนเเรกขึ้นมาทันทีมองนาฬิกาที่ข้อมือพลางอุ้มเด็กที่มีสายสะดือเชื่อมอยู่ด้วยกันกับผมนั้นออกจากน้ำ จับเด็กนอนคว่ำลงกับเเขนลูบขึ้นลงที่แผ่นหลัง
อุแว้ อุแว้
"เซริ ห่อผ้าให้น้องที"
"กิ๊ว..."
เด็กหนุ่มรับคำอย่างตื่นเต้นก่อนที่จะกางผ้าเช็ดตัวสีขาวนั้นออกกว้างห่อเอาเด็กก่อนที่พี่เต้จะเริ่มตัดสายสะดือ เด็กคนที่สองถูกเดม่อนอุ้มไว้มันใช้ลิ้นเลียไปตามหน้าตาของเด็กผู้ชายหน้าตาน่ารักน่าชัง กลิ่นคาวเลือดนั้นลอยคลุ้งภายในห้องน้ำผมจ้องมองเด็กพวกนั้นร้องไห้ออกมา
"ฮึก... ขอโทษ ฮืออ"
เดม่อนส่งเด็กที่ร้องไห้จ้าคนน้องนั้นมาให้ผมมือเล็กๆนั้นปัดคว้ามาที่เส้นผมของผมก่อนที่จะหัวเราะอ้อแอ้ ขอโทษ... ขอโทษที่บอกว่าไม่อยากได้ ขอโทษ
"แผลตรงนั้นเริ่มหายดีแล้ว เดี๋ยวพี่จะตัดสายสะดือแล้วนะ"
กรรไกรที่ถูกล้างด้วยยาฆ่าเชื้อนั้นตัดมาที่สายสะดือระหว่างผมและเด็กสองคนนั้น ความรู้สึกเจ็บแปร๊บเเล่นเข้ามา ก่อนที่มันจะถูกสอดกลับเข้าไปภายในช่องทาง
ซ่าา
อ้อมแขนแกร่งของเดม่อนซ้อนตัวผมอุ้มขึ้นมาจากเหนือน้ำผมซบหน้าลงกับอกของอีกฝ่ายหลับตาลง รู้สึกเหนื่อยจนอยากจะหลับก่อนที่ผมจะถูกพาตัวมาที่เตียงนอนภายในห้อง
"หลับซะ"
ไม่ว่าจะนานแค่ไหน หรือกำลังสิงอยู่ในร่างของมนุษย์ เดม่อน... ก็ยังคงเป็นเดม่อน และไม่เคยกลายเป็นคนอื่นเลยไม่เคยเปลี่ยนไปเลยจริงๆ ริมฝีปากหนานั้นพรมจูบมาที่หน้าผากของผมเบาๆผมกุมมือของมันแน่นไม่ยอมปล่อยกลัวว่าถ้าหากปล่อยมือไป... อาจจะหายไปก็ได้ ดูหมือนว่าอีกฝ่ายจะรู้ถึงได้ขยับขึ้นมานั่งข้างๆผมสั่งให้เซริไปเอากาละมังกับผ้าเช็ดตัวมาให้
"ผมรักเดม่อน..."
"..."
มันเงียบไปสักพักก่อนที่จะระบายยิ้มออกมาดวงตาสีดำเหลือบทองนั้นจ้องมองมาด้วยความอบอุ่นแนบจูบลงมาที่ริมฝีปากของผมเบาๆ
"ฉันก็รักเธอ... รักเธอมาก"
ตรงส่วนหน้าท้อง และ ช่องทางลับนั้นรู้สึกปวดหนึบๆแผลที่ตรงนั้นกำลังกลับเข้าหากันเพื่อรักษาบาดแผลที่ฉีกขาด
เลือดของไก่ตัวนั้น และ หัวใจของมัน สามารถรักษาร่างกายที่เป็นแผลได้
พร้อมทั้งเลือดของปลาครึ่งคนที่ทำให้หายใจในน้ำได้อย่างสบาย
อวัยวะภายในของสัตว์ประหลาดภายในเกาะที่เคยกินก็รักษาอาการติดสัตว์ที่เอาแต่เรียกร้องที่จะมีเซ็กส์
หัวใจ ของเดม่อน... สัตว์ประหลาดรูปร่างน่าเกลียดที่ผมไม่เคยแม้แต่จะชายตามองมัน จนถึงตอนนี้
ผมรักสัตว์ประหลาดตัวนั้นมากที่สุด
รักสัตว์ประหลาดที่เอาแต่ข่มเหง แต่ก็ช่วยดูแลมาตลอดนั้น รักที่สุด รักเดม่อน
ชายหนุ่มยืนมองภาพที่ทำให้ปวดใจไม่น้อยนั้นด้วยสีหน้าที่นิ่งเฉย มองสองคนนั้นผ่านบานประตูห้องที่กว้างขวางกำลังบอกรักกันอย่างหวานซื่น
"ทำไมถึงไม่เข้ามาละ"
เสียงแหบพร่านั้นเอ่ยขึ้นมาเบาๆ เต้เดินเข้าไปภายในห้องนอนที่มีคนที่เขารักนั้นนอนอยู่บนเตียงด้วยสีหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความสุข ตั้งแต่ที่ออกมาจากเกาะก็ไม่เคยยิ้มแบบนี้เลยสักครั้ง ไปชอบกันตั้งแต่เมื่อไหร่ ตกหลุมรักสัตว์ประหลาดนั่นได้ยังไง เขาเองก็อยากจะถามเหมือนกัน สัตว์ประหลาดที่ฆ่าเพื่อนสนิทของเขาแล้วสิงร่าง แต่ก็จะให้เกลียดยังไง... แต่คนอย่างเพื่อนของเขา กับคนที่ใจร้อน และ ยอมอ่อนข้อให้ใครไม่ได้นั้นกลับยอมที่จะทำตามข้อเสนอ เพื่อให้เด็กคนนี้รอดออกมาพร้อมกับเขา
'กูอยากจะชดใช้ ที่เคยทำให้เด็กคนนั้นเจ็บ กูเคยข่มขืนมันเหมือนกับโจรชั่ว กูไม่อยากให้เด็กคนนั้นเกลียดกู'
คำพูดเมื่อตอนนั้นทำให้เขากลายเป็นคนนอกโดยทันที เต้ถอนหายใจออกมาวางเด็กที่สุขภาพดีสองคนนั้นลงข้างๆคนเป็นแม่ ผู้ชายที่ท้องได้... เรื่องนี้จะบอกใครไม่ได้เด็ดขาดถ้าหากบอกไป เรื่องราวใหญ่โตนี้จะทำให้คนตรงหน้าได้รับิันตราย พอคิดไปคิดมาแล้ว ในโลกของเกาะนั้นก็คงจะเหมือนกับโลกของคนเราที่คอยเอาแต่รังแก และ เข่นฆ่าคนที่อ่อนแอกว่า เพื่ออยู่รอด เพื่อความสะใจ เพื่อตัวเอง และ เพื่อครอบครัว
"มันยังอยู่ในนั้นมั้ย?"
ชายหนุ่มเอ่ยถามขึ้นมาใช้มือปัดไปที่ผมสีดำขลับที่เริ่มยาวอีกครั้งนั้นออกจากใบหน้าสวย
"ไม่..."
คำตอบนั้นทำเอาเขายิ้มขื่นขึ้นมา ก็คงจะเป็นอย่างนั้นนั่นแหละ... แต่มันก็รู้สึกแปลกๆทั้งๆที่เป็นร่างของเพื่อนเขาแต่นิสัยกลับไม่ใช่ช่วงที่หายไปก็ออกไปตามหาร่างให้กับสไลม์พวกนั้นเพื่อที่จพให้ออกมาจากเกาะ ไปทำงาน พร้อมทั้งหาที่อยู่ใหม่บนเกาะเล็กๆที่ห่างไกลจากผู้คนอยู่แถบน่านน้ำสิงคโปร์ที่สภาพแวดล้อมเหมือนกับเกาะตุ๊กตานั่น จริงๆแล้วจะซื้อเกาะสักเกาะอยู่ที่นี่ก็ได้แต่มันก็เลือกที่จะไม่อยู่ และ ตอนนี้สิ่งที่ขาดไปเพียงอย่างเดียวก็คือ น้ำ
"ฉันไม่ว่าอะไรถ้าหากว่าจะรัก เหมือนกัน"
"ถ้าเขาไม่รัก มันก็ไม่มีความหมาย"
เต้ตอบกลับโดยทันที ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนที่เด็กหนุ่มที่หน้าต่างเหมือนชาวต่างชาติคนนั้นจะวิ่งถลาเข้ามาในห้องพร้อมกับกาละมัง และ ผ้าเช็ดตัว
"คิดแบบนั้นเหรอ?"
เดม่อน เอ่ยขึ้นมาก่อนที่จะรับเอาผ้าซุบน้ำอุ่นๆนั้นซับไปตามหน้าตาของคนที่นอนอยู่บนเตียง เขาเผลอยิ้มออกมา ใจซึ้นขึ้นมาหน่อยหนึ่งเมื่อได้ยินแบบนั้น
งั้นก็แสดงว่า... เขามีความหวังงั้นสิ?
...
จบ แล้วววววววววว จบแล้วจริงๆนะ ไม่ได้โกหก555555555 :hao7: เอาละ สวัสดีปีใหม่ไทยนะครับ ใครกลับบ้านกลับช่องก็ขอให้เดินทางด้วยความสวัสดีภาพ ก็เล่นน้ำให้สนุกนะครับ ส่วนทาส #นอนตากแอร์ เฝ้าบ้าน รู้สึกเหมือนแก่แล้ว ไม่อยากออกไปไหน ฮิคิโคโมริตัวเล็กตัวน้อยชัดๆ5555555 จริงๆแล้วไม่ได้กลับบ้าน =_= อยากกลับจิตาย... :mew6: แต่ก็ช่าง ไม่ให้ไปก็จินอน ไม่ไปไหนละเหวย!! งั้นก็ ไปละครับ ราตรีสวัสดิ์
-
ขอบคุณคนแต่งมากฮะ สนุกมากๆ
ชอบเดม่อน ทีมเดม่อนแรงมากกกก
จะมีตอนพิเศษไหมน้าา น้ำเดม่อนจากนั้นจะเป็นยังไงเอ่ยย^^
-
ตอนแรกอ่านแล้วก็คิดอยู่ว่าตอนจบป่าว
แต่บรรทัดท้ายๆนี่ดูยังมีต่อนะ
จะจบหรือไม่ก็ตาม แต่บังคับให้มาแต่งต่อ
ยังไม่ได้อยู่ด้วยกันจริงๆเลย
แล้วไหนล่ะฉากหวานๆของครอบครัว ไหนล่ะฉากเด็กๆ
เต้ก็ยังผิดหวัง(เชียร์เต้เซริ555)
ต้องมาแต่งต่อนะ :z13:
-
:3123: :3123: :3123: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :3123: :3123: :3123:
-
ห๊า....จบ....จริงๆเหรอ
-
จบแบบนี้ไม่ด้ายน้าาา ค้างงงงง 55555
-
ค้างงงงงงงไม่เยอะหรอก แต่อยากให้เต้ได้คู่อ่ะ ขอเซริเต้ได้ม้าา
-
ไม่อยากให้จบเลยอ่าาา ขอโมเมนท์หวานๆครอบครัวสุขสันต์อะไรแบบนี้เพิ่มไม่ได้หรอค้าา พลีสส :mew6:
-
แสดงว่าจบแบบ3p สินะ เย่ๆๆๆๆๆ :heaven แล้วตอนต่อขอสไลม์ตัวอื่นๆล่ะคะไรท์ ตอนครอบครัวสุขสันต์ พ่อสอง ลูกสอง แม่หนึ่ง จะมีต่อ ตอนพิเศษมั้ยคะ :hao4: สวดภาวนาให้มี :hao3: :hao3: :-[ :o8:
-
คลอดแฝดแล้ววว 3pหรอคะ อิอิ
เพิ่มพิเศษอีกซักตอนนนนพลีสสสส :mew2:
-
:hao7: :hao7: o13 o13 :bye2: :bye2:
:pig4: :pig4: :3123: :3123: :heaven :heaven
:hao5: :hao5:ไม่อยากให้จบเลยแต่จบแบบนี้ดีแล้วล่ะ ขอบคุณที่เขียนนิยายสนุกๆให้อ่านค่ะ
-
:hao5:
-
เย้แฮปปี้เอนแย้ววววววววววววววววววววววววววววววววว ขอตอนพิเศษอ่ะ ได้ไหม :mew2:
-
จบซะแล้ววววอยากจะขอตอนพิเศษ
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เสียดายยยย........
อยากให้มีต่อจัง
-
เป็นเรื่องแรกที่เราอ่านนายเอกท้องได้และจะเป็นเรื่องเดียวที่เราอ่าน555 จริงๆเราไม่ชอบเรื่องที่นายเอกท้องได้แล้วก็ถูกข่มขืนจากผู้ชายหลายๆคน ไม่นิยมความรุนแรงด้วย แต่ไม่รู้ว่าทำไมยกเว้นแค่เรื่องนี้ ตอนเขามาอ่านแรกๆเพราะสนใจชื่อนิยาย พอกดเข้ามาอ่านไปซักพักรู้ว่านายเอกท้องได้ เรานี่กดปิดเลอะ แต่ไม่รู้ว่าดวงสมพงษ์กันหรือไรเราถึงลองมาอ่านอีกทีแล้วรู้สึกว่า เออเว้ย นิยายเรื่องนี้มันแปลกดีนะ และด้วยความอยากรู้ช่วงแรกๆว่าพระเอกมันจะเป็นตัวไหนบวกกับความอยากรู้ว่ามันจะกลายเป็นคนมั้ย รึมันจะอยู่กันอย่างนี้ตลอด ทำให้เราติดตามนิยายเรื่องนี้ จริงๆนี่เห็นว่าจบแล้วเลยมาอ่าน555 คอมเม้นแค่ช่วงแรกๆ หลังๆเห็นนะว่าอัพเดตแต่ยังขี้เกียจอ่า เค้าขอโต้ดด แต่นี่ก็กลับมาอ่านครบทุกตอนแล้วน้า และนี่ก็เป็นครั้งเเรกที่เราคอมเม้นยาวๆ เอ๊ะนิยายเรื่องนี้ครั้งแรกเราเยอะนะนี่ :hao3: :hao3:
-
:L1:
-
โอ๊วววว...เรื่องนี้สนุกมากมาย
อ่านแล้วลุ้นระทึกตลอดเวลา
อยากให้มีตอนพิเศษช่วงอยู่เกาะแห่งใหม่
ยังรออ่านน้าาาาา
-
ขอตอนพิเศษโหน่ยยยย :katai1: :katai1: :katai1:
-
หลังจากช่วงหลังๆที่อ่านนิยายไม่ค่อยจบ. เรื่องนี้อ่านจบ
-
อุ๊ยๆๆๆ มีเต้เพิ่ม อีกคน :hao7:
-
สนุกมากค่ะ จินตนาการล้ำเลิศ
-
พี่ผามีคู่ แล้วพี่เต้ล่ะ กับเซริมั้ย??
-
26.1
กรร
"อึก..."
ความมืด กำลังปกคลุมทุกๆที่ ลมหายใจที่หอบแรงผมวิ่งหนีพวกมันท่ามกลางความมืดความมืดมิดที่เย็นเฉียบ ลมหายใจของพวกมัน เขี้ยวสีขาวที่แยกกว้าง ป่ารกทึบ และ สัตว์ประหลาด…
"มะ... อึก"
กรรร!!
"ไม่!! อึก! แค่ก แค่ก"
"น้ำ...?"
ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาภายในอ้อมกอดของเดม่อน ชายหนุ่มก้มลงมามองผมด้วยสายตาที่อบอุ่นก่อนที่จะกระซับอ้อมกอดเอาไว้แน่นมือหนาลูบไล้ลงมาที่แก้มของผมซับเหงื่อออกช้าๆ ผมหอบหายใจถี่มองไปรอบๆอย่างผวา ผ่านมาได้ก็เกือบจะได้ปีหนึ่งแล้วแต่ ก็ยังคงฝันร้ายอยู่ตลอดเวลาไม่เคยเปลี่ยน ผมยกมือขึ้นมาลูบที่หน้าของตัวเองเบาๆพร้อมทั้งถอนหายใจออกมา
"ฝันร้ายอีกแล้ว..."
เสียงแหบพร่านั้นเอ่ยขึ้นมาเบาๆผมหันไปมองรอบๆตอนนี้เราอยู่บนเรือยอชจ์ขนาดใหญ่ที่เหมาทั้งลำมาเพื่อที่จะใช้เดินทาง ปลายสายตาผมเห็นเกาะๆหนึ่งอยู่ไม่ไกล นั่นคือปลายทาง เกาะที่ผมจะมาอยู่ผมขยับลุกขึ้นยืนเต็มความสูงหันไปมองเซริที่นอนอยู่ข้างๆ พร้อมกับพี่เต้ที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ เด็กแฝดทั้งสองส่งเสียงอ้อแอ้นอนอยู่ด้วยกันไม่เคยห่างจริงๆสองคนนี้ห่างกันแทบจะนับนาทีได้ และ ไม่ชอบที่จะอยู่ห่างกันเลยสักนิดไม่รู้ทำไม พอห่างกันทีไรจะไม่ชอบใจเอามากๆเอาแต่ร้องไห้ทั้งวี่ทั้งวัน และดูเหมือนจะคุยภาษาเด็กกันรู้เรื่อง สายตาสีดำสนิทเหลือบน้ำเงินเข้มนั้นมองมาทางผมพร้อมกับซูมือขึ้นสูงๆเรียกร้องให้ผมอุ้ม ผมหัวเราะออกมาก่อนที่จะขยับตัวเข้าไปเล่นกับเด็กแฝด
ซ่าา
"กิ๊ว... แม่ แม่!"
ทันทีที่ลงมาจากเรือเซริก็ร้องเรียกผมเสียงดังพร้อมทั้งดึงทึ้งเสื้อผ้าออกจากตัวจนเปลือยท่อนบนก่อนที่จะร้องกิ๊วๆดังลั่นป่า ผืนชายสีขาว กับน้ำทะเลที่เป็นสีฟ้าใสผมหันไปมองรอบๆ ไม่มีตึก... ไม่มีบ้านสักหลังเลย อากาศของมัน... รู้สึกดีมากกว่าตอนที่อยู่ในกรุงเทพ ผมถูกลากให้เข้าไปภายในป่าที่อยู่ลึกเข้าไปเซริหัวเราะคิกคักอย่างอารมณ์ดี ขณะที่พี่เต้ และ เดม่อนกำลังขนของตามมาจากทางด้านหลัง เรือจะเอาของทิ้งลงให้แค่ที่ชายหาดแล้วก็จะกลับไป โดยที่ไม่เข้ามาด้วยคงจะเป็นเพราะถูกเดม่อนจ้างไม่ให้ทำอะไรนอกเหนือจากนี้ อีกตั้งหลายเดือนจนกว่าข้าวของที่จำเป็นจะถูกส่งมาอีก ที่นี่เป็นเกาะส่วยนตัวเพราะงั้นถ้าหากมีใครเข้ามาก็คงจะถูกจับข้อหาบุกรุก
"จะพาไปไหนเหรอ? นี่ เซริ? อ๊ะ?"
ปลายเท้าของผมหยุดซะงักเมื่อตรงหน้านั้นเป็นผู้คนกลุ่มเล็กๆกลุ่มหนึ่งที่กำลังยืนเรียงรายมองมาทางนี้ สายตาของพวกเขามองมาที่ผมมันเต็มไปด้วยความตื้นตันไม่มีผิด บนเกาะ... นี้มีมนุษย์ด้วยงั้นเหรอ?
"เอ่อ..."
"£^¥©@&"
ภาษาที่คนแก่คนหนึ่งพูดออกมานั้นทำให้ผมงุนงง และ ไม่เข้าใจชายแก่ที่หน้าตาเหี่ยวย่นเป็นสีคล้ำแดดนั้นเอื้อมมือมา ทำตัวไม่ถูก ...พวกนี้เป็นใคร? เผ่ากินคนงั้นเหรอ? การแต่งตัวของพวกเขานั้นไม่สวมชุดเลยสักชิ้น อยู่ในสภาพเปลือยกายทั้งชาย และ หญิง พวกหนุ่มสาวนั้นหน้าตาดี ดีจนคิดว่าอาจจะเป็นดาราเลยก็ได้ ขณะที่กำลังเงอะงะอยู่นั้นเสียงแหบทุ้มจากทางด้านหลังก็ดังขึ้นมา
"ยื่นมือให้เขาสิ"
"เอ๊ะ...? อ่า..."
ผมยื่นมือออกไปตามที่เขาบอก มือที่หยาบกร้านของชายแก่คนนั้นลูบลงมาที่ผิวของผมเบาๆก่อนที่จะประทับจูบลง ผมเลิ่กลั่กทำตัวไม่ถูกเมื่อเห็นว่าถูกทำแบบนั้น ก่อนที่หนุ่มสาวพวกนั้นจะหมุนเวียนกัน เข้ามาจูบที่มือด้านขวาของผม ปะ ประเพณีของพวกเขารึไงนะ?
"พวกเขาแค่เคารพ"
"เคารพ?"
ผมถามกลับอย่างไม่เข้าใจชายหนุ่มยกยิ้มขึ้นมาก่อนที่พวกเราจะเดินเข้าไปยังในป่าของเกาะ ผู้คนมากมายราวๆหกสิบคนนั้นเดินนำหน้าเราไป และ ช่วยขนของที่พวกผมเอามา หลายๆคนทั้งหัวเราะ ทั้งร้องไห้ออกมาพูดไม่เป็นภาษา
เมื่อเดินลึกเข้ามาภายในป่าที่ต้องใช้เวลาถึงสองวันทำเอาเหนื่อยจนหมดแรงเมื่อมาถึงใจกลางของเกาะ ผมถอนหายใจออกมา เสียงของน้ำตกที่ไหลเอื่อยลงมาจากบนผานั้นทำให้จิตใจสงบนิ่ง ผู้คนภายในเกาะ ที่เดม่อนบอกว่าเป็นเผ่าที่เคารพ และ หวาดกลัวเกาะตุ๊กตานั้นอาศัยอยู่ที่นี่ และ เกาะนี้ก็เป็นเกาะที่เดม่อนซื้อมา ถึงจะบอกว่าซื้อก็เถอะแต่ใครที่ไหนมันจะให้คนอื่นๆมาอยู่กันตอนแรกคิดว่าเกาะนี้มันจะเล็กซะอีกแต่เอาเข้าจริงๆมันกลับใหญ่ซะจนเดินแทบไม่ไหว ผมมองไปที่เต้นที่ถูกสร้างขึ้นมาด้วยใบไม้นั้นอย่างฉงนบ้านหลายๆหลังเรียงรายกันอยู่ตรงหน้า ภายในป่าดงดิบแห่งนี้ คงจะไม่มี... พวกแปลกๆหรอกนะ หมายถึงสัตว์ประหลาดที่หลุดออกมาเดม่อนบอกเอาไว้ว่า บางจำพวกก็ออกมาจากเกาะได้โดยที่ไม่ต้องพึ่งพาร่างให้สิงสู่ มันจะเติบโต และ ดูดกลืนร่างกายของคนมากกว่าแล้วค่อยๆเปลี่ยนเป็นมนุษย์ แต่มันก็ขึ้นอยู่กับความพอใจว่าจะออกมาหรือจะอยู่ที่นั่นต่อ สัตวประหลาดที่กลายมาเป็นมนุษย์จะฉลาดหลายเท่า อาจจะฉลาดจนสามารถทำอะไรๆที่คนเราทำได้ยากๆอย่างง่ายดายเพราะงั้นเดม่อนจึงใช้เวลาเพียงไม่กี่เดือนสร้างรายดายได้มากมายมหาศาลจนสามารถซื้อเกาะนี้ได้
เมื่อมาถึงที่พัก หรือ ที่เดม่อนเรียกว่าบ้านได้จริงๆจังๆ ผมทรุดตัวลงนอนลงกับเตียงฟางที่มีผ้าปูผืนสีขาวคลุมอยู่มันก็... ดีกว่าที่นอนอยู่ทุกวันนี้ผมตบก้นของลูกชายฝาแฝดทั้งสองปุๆเสียงอ้อแอ้นั้นดังขึ้นมา เด็กแฝดที่หน้าตาน่ารักน่าชังนั้นหัวเราะอยู่ตลอดเวลามือเล็กๆทั้งคู่นั้นกำมาที่นิ้วของผม เด็กน้อยที่อายุเพียงสามเดือน แต่กลับตัวโตถึงเด็กที่อายุหกเดือน พี่เต้บอกออกมาแบบนั้นผมลุกขึ้นขยับนั่งบนเตียงฟางหันไปมองชายหยุรมที่ยังอยู่ในชุดปกติ
ตั้งแต่วันนั้นก็ไม่ได้พูดอะไรด้วยแบบจริงๆจังๆเลยผมเอาแต่หลบเขามาตลอด ตอนนี้เดม่อนเข้าป่าไปลึกขึ้นกว่าเดิมไปกับเซริไม่ได้บอกว่าไปทำไม แต่เขาบอกให้ผมรออยู่ที่นี่
หมับ
"พี่เต้..."
ชายหนุ่มสะดุ้งเมื่อผมสวมกอดเอาไว้จากทางด้านหลังก่อนที่จะวางของทั้งหมดลงหันหน้ามามองผมด้วยสายตาที่งุนงง ตรงอกตรงที่หัวใจของเขาเต้นถี่ระรัวจนผมกลัวแทนว่ามันจะหลุดออกมา ผมฉีกยิ้มปล่อยแขนแต่อีกฝ่ายกลับดึงผมกลับเข้าไปกอดแน่น เสียงถอนหายใจดังขึ้นมาช้าๆ
"ขอบคุณครับ ที่อยู่ข้างๆ"
ผมเอ่ยกระซิบออกมาเสียงเบา ชายหนุ่มยิ้มเมื่อผมเงยหน้าขึ้นไปมองก่อนที่ริมฝีปากหนาจะประทับลงมาช้าๆ เหมือนกับว่ากำลังกลัวอะไรสักอย่างผมขยับตัวกอดอีกฝ่ายแน่น
"น้ำ..."
"ผมรักพี่นะ พอๆกับเดม่อน ถึงจะบอกว่าผมมันหลายใจก็เถอะ... แต่ว่า"
มือหนานั้นปิดลงมาที่ปากของผมเบาๆ ร่างสูงซุกหน้าลงมาที่อกของผมช้าๆลมหายใจหอบสั่นก่อนที่จะรู้สึกเปียกๆตรงอก พี่เต้เป็นคนที่คอยดูแลผมมาตลอดตั้งแต่ที่ออกมาจากเกาะดูแลทุกเรื่องโดยที่ไม่ได้ปริปากบ่นอะไรทั้งนั้น ทั้งรักเซริ รักผม และ ลูกๆของผมกับเดม่อน ถึงจะบอกว่ามันแปลกอยู่บ้างแต่พี่เต้บอกว่าแฝดคนหนึงหนึ่งในนั้นเป็นลูกของเขา ...มันอาจจะฟังดูบ้าแต่เดม่อนเองก็บอกมาแบบนั้นบอกว่าเด็กอีกคนนั้นไม่ใช่มนุษย์ปกติทั่วไปก็จริงแต่เป็นเด็กที่เกิดจากน้ำอสุจิของพี่เต้ ส่วนอีกคนก็เป็นของเดม่อน เด็กทั้งคู่ที่เกิดมาจะเหมือนพวกเรา... ที่บอกว่าเหมือนพวกเราผมเองก็ไม่แน่ใจถ้าหากว่าไม่ได้เห็นกับตา แต่เดม่อนบอกเอาไว้ว่าเลือดที่ผมดื่มลงไปจากสัตว์ประหลาดบนเกาะทำให้เด็กสองคนนั้นเป็นเหมือนกันกับผมทุกอย่าง ส่วนพี่เต้เอง... ก็เพราะเกือบจะได้เป็นเดม่อนอีกคนแต่กลับหยุดซะงักไปได้มีเลือดของเดม่อนอยู่ภายในตัวครึ่งหนึ่งจนกลับกลายเป็นเหมือนๆกัน ผมตบแผ่นหลังหนานั้นปุๆ คิดว่าจะรู้แล้วซะอีกแต่แบบนี้คงจะไม่รู้สินะว่าผมนะชอบเขา ชอบที่ใจดีแบบนี้ ชอบที่ดูแลกันแบบนี้ แถมยังรักตัวประหลาดอย่างผมอีก
"พี่เองก็ชอบน้ำ ขอโทษที่ข่มขืนในวันนั้นขอโทษแทนไอ้ผามันด้วย"
"ไม่เป็นไรครับ ผมไม่เป็นไร..."
เรื่องนั้นนะ มันเล็กมากถ้าเทียบกับสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่บนเกาะ ผมเอนตัวลงนอนตามอีกฝ่ายที่ดันให้ผมนอนลงเสียงคนในเผ่าส่งเสียงดังที่ด้านนอกไม่ได้เรียกร้องความสนใจของพวกเราเลย พี่เต้ใช้มือไล้ไปตามแผ่นอก ก่อนที่จะกดจูบลงมาที่ต้นคอเบาๆ
กิ๊ว...
ผมสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงของสไลม์ดังขึ้นมา เมื่อหันไปมองผมกลับพบว่าพวกสไลม์สี่ตัวที่เหลือนั้นกำลังมองมาทางนี้ มันคืบคลานขยับเข้ามาใกล้
"มะ มาได้ไง?"
"ฉันพามันมา"
เดม่อนที่บอกว่าจะเข้าป่าไปนั้นพูดขึ้นมาพร้อมทั้งย้ายร่างเข้ามาในบ้านต้นไม้ ผมมองพวกมันไปพลางร้องไห้ไป สไลม์ตัวสีเขียวนั้นขยับเข้ามากอดผมเอาไว้
"แก... แกยังไม่ตาย"
ครั้งสุดท้ายที่เห็นตอนที่ออกมาจากเกาะ ผมเห็นเองกับตาว่าถูกฟัน แต่ถึงจะไม่รู้ว่าออกมาจากเกาะโดยที่ไม่พึ่งพาร่างมนุษย์ได้ยังไงแต่ว่าเรื่องนั้น มันไม่สำคัญเมื่อผมเจอกับพวกมันอีกครั้ง
ภายในป่าแห่งนี้... ภายในเกาะที่ไม่มีสัตว์ประหลาด และ มนุษย์ในต้องหลบหนีผมหลับตาลงช้าๆกอดเข้ากับร่างนุ่มนิ่มของสไลม์ตัวสีเขียวตัวนั้น พร้อมทั้งปล่อยให้น้ำตาไหลเอ่อออกมา มันนาน... มากจริงๆ
"ขอบคุณครับ ขอบคุณเดม่อน"
ชายร่างสูงระบายยิ้มออกมาก่อนที่จะยื่นมือมาลูบตรงหัวของผมช้าๆฝ่ามือที่่เย็นเฉียบนั้น ทำให้ผมรู้สึกดีอยู่ตลอดเวลา ไม่มีโรคภัย ไม่เจ็บป่วย ไม่แก่... และ ไม่มีวันตาย ถ้าหากว่าผมเป็นคนเดียวที่เป็นแบบนี้ก็คงจะจิตตกอยู่ไม่น้อย แต่ว่า... มันไม่ใช่ ในเมื่อครอบครัวของผมเองก็ไม่ได้เป็นสิ่งมีชีวิตที่ปกติเหมือนกัน
......................................
............................................................................
ตอนพิเศษ~ มาแล้วววววว รู้สึกมึนๆหัวนะ5555555 เพิ่งตื่น ช่วงนี้นอนดึก ตื่นก็น่าจะเช้ากว่าคนปกติทั่วไปที่ยังเมาสงกรานต์ เหมือนเวลามันผ่านไปเร็ว ฮึก... จะต้องไปโรงเรียนอีกแล้วหรือนี่ หนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา.... เดี๋ยว ยังหยุดไม่ถึงเจ็บวันมั้ง #มั้งนะ สักจะหลงๆลืมๆซะแล้วละนายท่าน เอาละ! วันนี้เป็นวันที่ดี อาส์ อ่านคอมเม้นแล้วมีความสุขมากกกกกกกกก แล้วก็แบบ... คิดไงไม่รู้จากคอมเม้นหนึ่งที่บอกว่ามีคนมาอ่านเพราะมีคนแนะนำนิยายในทวิสเตอร์ ทาสก็เลยแอบส่อง... ปรากฏมี!! แฮชแท็ก!! #เกาะตุ๊กตา!! ซึ่งถึงส่วนมากจะไม่ใช่เกาะตุ๊กตานิยาย แต่เป็นเกาะตุ๊กตาของจริงนั่นก็ตามเถอะ ...ก็ถือว่า ดีใจอะ ดีใจสุดๆ #ดิ้นกันไป จากนี้! ก็ขอขอบคุณ ขอขอบคุณจากใจจริงไม่คิดว่าจะมีคนชอบมากขนาดนี้ บอกตามตรงทาสไม่ค่อยโอเคกับระบบแบบนี้ แต่พอเขาอัพเดทใหม่ก็เลย... อ๊า มันส์พะยาค่ะ สารภาพตามตรงเลย ว่าจริงๆตอนแรกคิดเพียงแค่ว่า จะมาสร้างตำนาน แค่ก! #เอาซะใหญ่โต ก็แบบ... อารมณ์ประมาณว่า ในเด็กดีก็เคยขึ้นท็อปมาแล้ว ....กับหลายๆเรื่องฐานแฟนคลับก็ไม่ได้เยอะ แต่ก็พอใจแล้ว เลยกะว่าจะมาหาฐานในนี้ซึ่ง! ตอนแรกๆแค่จะมาสร้างนิยายภายในนี้ แล้วก็แบบสักวันหนึ่งก็ เฮ้ย เราเคยอัพนิยายลงในเว็บนี้นะ ผลตอบรับก็ดี ซึ่งดีกว่าที่คาดมากๆ และ อีกอย่างเราก็หวังว่าสักวันหนึ่งเราจะเป็นที่รู้จัก ก็แค่นี้ก็พอใจสุดๆเเล้ว ต่อไป ไปสร้างตำนานในเว็บบอยเลิฟกัน 55555555 :hao7:
อะ อันสุดท้ายนี้ อยากขอขอบคุณอีกครั้งที่คอยเป็นกำลังใจให้กันมา คำถามที่ถามมา ทาสก็ไม่รู้จะตอบยังไง... ประเด็นคือ... ชื่อของเกาะ จะตอบก็ ไม่รู้สินะ ในความคิดแล้ว คิดว่าความหมายของมันก็คงจะคล้ายพวกตุ๊กตาที่ถูกทิ้งนั่นละมั้ง แบบ ว่างเปล่า และ ต้องการการสิงสู่ มันค่อนข้างตรงกันข้ามกับการกระทำกับชื่อเรื่อง ซึ่งจริงๆก็แค่ชื่อเรื่อง... เอ๊ะ งง... มันดูเหมือนเป็นอิสระมากเลยละนะ กับพวกสัตว์ประหลาดบนเกาะเนี่ย ถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะกลับไปอีกครั้งจัง... #ยังไม่หมดมุขเลยอะ 55555 เหมือนว่าในนั้นมันแปลกๆดี ทาสชอบนะ ชอบมากด้วยมีแต่พวกแปลกๆ เอร๊ยยย :katai5: ชอบที่สุดก็สไลม์ละมั้ง เสียงร้องน่ารักดี5555 กับคนครึ่งปลาก็ชอบนะ ออกจะซาดิส เดม่อนนี่... แรกๆก็กลัว #เขียนเองกลัวเอง กลัวจริงๆนะ ไม่ได้โม้ แต่คิดว่าก็ดีแล้ว เดม่อนที่เป็นแบบนั้น รู้สึกว่าท็อคจะเยอะกว่านิยาย =_=" ก็เป็นอันว่า... สุดท้าย #อีกละกัน ถ้าหากทำเป็นเล่ม ใช่ อ่านไม่ผิดหรอก ถ้าหากว่าทำเป็นเล่ม จะมีคนสนใจซื้อมั้ยหนอ??? เรามีเซอร์ไพรส์ หุหุ ก็ประมาณนี้ละนะ #ยาวค่อด! จากนี้ก็ฝากเรื่องใหม่ๆด้วยนะเออ อ้อ เปิดเรื่องใหม่ พระเอกหล่อมากเลยละ!! ต้องชอบแน่ๆครับ เพราะงั้น คืนนี้ ก็ราตรีสวัสดิ์นะครับ :hao3:
-
อ่านจบแล้ว เย้ๆๆๆๆ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ชอบเดม่อน นายหล่อมาก :katai2-1:
-
อ่านจบแล้วอ่ะะ โคตรหนุกเลย ชอบมากๆอ่ะ ขอบอก ตอนแรกยงอ่านไม่จบสงสารพี่เต้ นึกว่ารักเขาข้างเดียว พออ่านตอนพิเศษจบนี่ ถึงกับดีใจ นึกว่าจะไม่มีคู่ซะล่ะ จริงๆไม่อยากให้จบเลยอ้ะะ อยากอ่านต่ออ งืออออ
-
ชอบเรื่องนี้มากกกกก อยากอ่านต่ออีกเยอะๆ :3123: :3123: :pig4: :pig4: :pig4: :3123: :3123:
-
จะตามไปเรื่องต่อไปค่ะ ฮือออ ติดเรื่องนี้มากแบบที่เรียกว่าคลั่งไคล้กันเลยทีเดียว you got me so crazy!
ไม่อยากให้จบเลยอ่าาา ส่วนเรื่องที่จะทำเป็นเล่ม ซื้อค่ะ! พลีสเทคมายมันนี่! /กรีดร้องง
-
ขอตอนพิเศษเยอะๆน้าาาาาาาาาาาา o13
-
อ่านจบแล้วสนุกมากๆ
-
เป็นเรื่องที่แหวกแนวและน่าติดตามสุดๆ ลุ้นทุกตอน
-
ถ้าทำเป็นเล่มก็สนใจอยู่นะ
สนุกมาก ดีแล้วที่เป็นเดม่อน
-
รอรวมเล่มนะ :L2:
-
:pig4:
-
เรายังอยากให้พี่เต้คู่กับเซริมากกว่าอ่าาา อยากให้น้ำมีแค่เดม่อน
-
เพิ่งเคยอ่านแนวนี้. ประทับใจมากๆ
ขอบคุณสำหรับเรื่องราว
หวังว่าจะมีตอนต่อไปจ้า :mew1:
-
สนุกมากๆค่ะ ชอบเดมอนมากๆๆๆ เฮียหล่อมากกก แม้ตอนเป็นสัตว์ประหลาดก็เหอะ ใจจริงก็อยากให้น้ำคู่กับเดมอนคนเดียวนะ แต่ก็อย่างว่าปล่อยเต้ไว้คนเดียวทั้งที่มีเลือดและจิตวิญญาณของเดม่อนคงไม่ดี เป็น3p ก็ไม่ต่างจากตอนอยู่ในเกาะที่มีเดม่อนหลายตัวจะได้ช่วยดูแลน้ำ พอเข้าใจ ถ้ายังไงมาต่อตอนพิเศษอีกนะคะ แบบชีวิตหลังจากนั้น ครอบครัวสุขสันต์ หรือจะให้เต้ไปคู่กับลูกแฝดคนที่เกิดจากเดม่อนกับน้ำ แล้วให้เซริคู่กับลูกแฝดที่เกิดจากเต้กับน้ำไงค่ะ ครบคู่พอดีไม่เหงาด้วย (คือแบบยังไงก็อยากให้น้ำคู่กับเดม่อนคนเดียว) 555 แค่เสนอขำๆค่ะ เข้าใจ เคารพคนเขียนและพล๊อตอยู่แล้ว แต่เชียร์ให้ออกเล่มค่ะ จะซื้อแน่นอน จบแบบเดิมก็ได้ค่ะ แต่ต้องมีตอนพิเศษเยอะๆนะคะ :hao7: ยังไงก็ขอบคุณเรื่องสนุกๆแบบนี้มากค่ะ จะติดตามผลงานต่อไปค่ะ :mew1: :pig4:
-
ในที่สุดก็แฮปปี้ :monkeysad: ดีใจอ่า
-
อ่านจนจบรวดเดียว กว่าจะรู้ตัวก็กรีดร้องอยู่ใจ อร๊ายยยยยย เป็นนิยายแนวที่ไม่เคยอ่านแต่ก็อ่านจนจบ แอบหวังให้เดม่อนป้ำลูกอีกเยอะๆ 555 เป็นนิยายที่แหวกแนวสุดๆ ปรบมือค่าาา
-
แปลก
แหวกแนว
แต่ก็สนุก
ขอบคุณที่แบ่งปันขอรับ
-
รอเล่มน้า
-
ขอบคุณค่ะสำหรับนิยาย แม้ตอนแรกจะค่อนข้างจิตตก สงสารนายเอก เพราะถูกข่มขืนปล่อยเหลือเกิน แต่อ่านไปอ่านมาเอาใจช่วยเต้ให้เป็นพระเอกนะเพราะเฮียดูแลน้ำตลอด ถ้าผาไม่ใช่ เดม่อน นี่มีสิทธิ์ยกป้ายประท้วงได้เลยนะ 555
ปล.เพิ่งเคยเม้นยาวขนาดนี้แฮะ o13
-
สนุกแบบแหวกแนว...แต่คือดีอะ..อ่านแล้วว่างไม่ลงเลย..ดีนะเข้ามาอ่านตอนอัพจบแล้ว..ถ้าเข้ามาอ่านตอนแรกๆเราว่าคงมีอาการค้างแบบสุดๆอะ..สุดท้ายเป็นอีกเรื่องที่สนุกมากเลย...ดีจ้า
-
ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุกๆให้อ่านนะคะ
แปลกแหวกแนวดีชอบๆ :mew1:
-
:hao7: :hao7:
-
:mew1:
-
ชอบมาก!!! สนุกมากค่ะ!!!
พล็อตเจ๋ง ตอนหลังโยงแฟนตาซี เข้ากับโลกจริงได้โอเคเลยอ่ะ
ชอบที่นายเอกสติหลุดเบาๆเข้ารพ.บ้า เพราะจิตใจปรับสภาพไม่ทัน ยึดโยงกับเกาะสูง
ไม่ลืมรายละเอียดเล็กๆน้อยๆ และหาทางลงได้สวยงาม ดีใจที่สุดท้าย เดม่อน merge กับผา (ชอบคู่เลย อิอิ)
แม้จะมีความเมือกคาวเลือด และนายเอกโดนยับมาก แต่น่าติดตาม เปิดโลกทัศน์ผู้อ่านดีจังค่ะ
เคยผ่านตามังหงะแนว Tentacle Rape/Erotica มาบ้าง แต่ไม่ได้รู้สึกสนใจเป็นพิเศษอะไร
แต่เรื่องนี้ของคุณโดนอ่ะ ชอบที่จากเซ็กส์ซีนรัวๆ ก็ดึงไปผสานเป็นเรื่องความรู้สึกรักได้ด้วย โอ้ววว ดีงาม
ทำเอามองพระเอกเดม่อน เบ้าทรงเอเลี่ยน ผู้ชื่นชอบการผลิตเผ่าพันธุ์ หล่อเท่ห์ น่าเชียร์ได้เฉยเลย 555
จะตามอ่านเรื่องอื่นๆของคุณต่อไปนะคะ ชอบมากเลย
-
ว๊าวววว...มีตอนพิเศษมากำนันคนอ่านด้วย
ชอบเรื่องนี้...เข้าใจอารมณ์ของน้ำจริงๆ
พี่เต้ แสนดีช่วยเหลือทุกอย่างไม่มีบ่น
เดม่อนก้อตามใจน้ำด้วย...น่ารักๆ
-
เป็นเรื่องที่แปลกและสนุกจริงๆขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะคะ :pig4: :pig4:
-
สนุกมากกกไม่เคยอ่านแนวนี้เลยก็คิดอยู่ว่าจะจบยังไงนะแต่สุดท้ายแล้วจบดีมากอ่ะแต่งเก่งมากเลยค่าทำใผ้ลุ้น ติดตามได้ตลอดไม่เบื่อเลย :-[ แล้วจะติดตามผลงานไปเรื่อยๆนะคะ :mew1:
-
ติดอกติดใจเรื่องนี้เพราะความแปลกนี่ล่ะ แหวกแนว น่าติดตาม หักมุม และโรเเมนติกแบบคาวเลือดซะด้วยสิ สนุกดี
-
เป็นนิยายที่ดีมากๆเลยคะ ช๊อบชอบ ไม่ผิดหวังเลยที่เข้ามาอ่าน ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
-
ชอบๆ ตอนแรกสงสารน้ำและเกลียดเดม่อนมาก แต่ตอนนี้ชอบเดม่อนอ่ะ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ สนุกๆ เรื่องนี้ค่ะ
-
ขอตอนพิเศษอีกน้าา. ชอบเรื่องนี้มาก ไม่อยากให้จบเลย. รักมาก :-[ :mew1:
-
คนเขียนจินตนาการล้ำเลิศมากจ้า เราอ่านไปสยองไป
- สงสัยเรื่องสไลม์ เท่าที่อ่านเข้าใจว่าทุกตัวในเผ่ามีจิตวิญญาณเดียวกัน ยังงี้เซริก็มีจิตวิญญาณเดียวกับสไลม์สีฟ้าสิ แค่ยอมเล่นบทลูก ถูกไหมอ่า? ไม่ใช่อะไร สไลม์สีฟ้าใจดี ปกป้องน้ำด้วย เลยไม่อยากให้ตาย แหะๆ
- จะว่าไป น้ำเจอนายเงือกเป็นตัวแรกเลย(ตอนที่ว่ายตามเรือ) จริงๆเป็นพระเอกได้เลยนะ แบบรักแรกพบ 555 แอบเศร้าตอนมันร้องไห้ก่อนตาย ลูกก็ตายด้วย น่าสงสารง่ะ
- ทำไมเอ็ดไม่โดดหน้าผาลงมากับน้ำอ่า น่าจะมีโอกาสรอดเยอะกว่า ไม่อยากให้ตายเลย ชอบตัวละครเอ็ดมาก ดูเป็นคนอบอุ่น ตอนที่มีสัตว์ประหลาดหน้าเอ็ดและพูดได้โผล่มา เกือบนึกว่าเป็นเอ็ดเวอร์ชั่นเอเลี่ยน 555
- ชอบเจ้าเสือบินได้ ถ้าจำไม่ผิด เป็นสัตว์ประหลาดตัวเดียวที่ดูไม่อันตราย ไม่ทำร้ายและไม่ข่มขืนน้ำด้วย ตอนมันโดนฆ่าตาย เราใจหายวูบเลย แทบไม่อยากอ่านต่อ กระซิกๆ
- พี่ผานี่โคตรพระเอก เสียดายที่ตอนจบดวงจิตไม่อยู่ในร่างแล้ว แต่มองอีกมุม มันก็ดีนะ เพราะอยู่แบบนั้นคงทรมาน :sad11:
- ถ้าทำได้ น้ำเขียนจดหมายไปหาพ่อแม่ของยูกินะหน่อยก็ดีน้า หนุ่มน้อยคิดถึงพ่อแม่จนถึงวินาทีสุดท้ายของชีวิตเลย
ป.ล. ยัยนี่อินกับเรื่องมาก 555
-
:pig4:
-
อ่านตอนแรกๆ รู้สึกสนุกจนไม่อยากให้จบเลยค่ะ55555 ร้องไปตั้งหลายตอนเลยนะคะ
แต่พออ่านจบปุ๊ปรู้สึกขอบคุณมากๆ ขอบคุณที่ให้มันจบแบบนี้ แฮปปี้สุดๆเลยค่ะ :katai2-1: :pig4:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆค่ะ
ทีมเดม่อนมากๆเลยยยย
ถึงจะหลอนๆช่วงแรกอยู่หน่อยๆก้เถอะ555
-
อ่านแล้วตื่นเต้นมาก รู้สึกต้องลุ้นอยู่ตลอดเวลา เหมือนกำลังดูหนังอยู่เลย อ่านแรกๆรู้สึกหลอนนิด แต่สนุกมากค่ะ ติดตามนักเขียนคนนี้เลย ตามไปในธัญวลัยด้วย :กอด1: :กอด1:
-
มีความแฟนตาซีหลุดโลกมากลุ้นแล้วลุ้นนอีกว่าจะโดนข่มขืนทั้งเกาะเลยหรือเปล่า เป็นอีกเรื่องที่ตื่นตาตื่นใจมากค่า ขอชื่นชม จะบอกว่าชอบก็ยังไงๆอยู่ มันเป็นความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้อ่ะ มันหน่วง ๆ อ่านแล้วเครียดเลย555555
-
กลายเป็นเรื่องรักแล้วอินไปด้วยได้ยังไง 555 ไม่รู้ผู้แต่งทำอย่างไร ตกลงยังไงสไลม์ตัวแรกก็ตายสินะเสียดายอยากให้เป็นเพื่อนกับน้ำเพราะแลเด็กๆมีลูกจะได้มีเพื่อนเล่นไรงี้ น่ารักมากทั้งๆที่เรื่องนี้เพิ่งมาดีๆไม่กี่ตอน555 ชอบมาต่อก็ดีมากๆเลยนะ ขอบคุณนะ
-
เป็นเรื่องที่น่ากลัว สยอง ปนโรแมนติก ฮาฮา
-
27
"เอ่อ... สร้างบ้านงั้นเหรอครับ?"
"อืม"
คนตรงหน้านั้นตอบรับเสียงเบาภายในลำคอพร้อมทั้งกระซับอ้อมกอดที่โอบลงมาตรงเอวแน่น อากาศกลางคืนของเกาะค่อนข้างหนาว แล้วยิ่งบ้านที่เป็นเพียงกระท่อมนี้แล้วอาจจะไม่ค่อยสบายเสียเท่าไหร่ แต่ร่างกายของเราก็ปรับสภาพได้ดีแรกๆก็พอหนาวอยู่แต่หลังจากนั้นวันหนึ่งก็กลับกลายเป็นว่ามันสบายดี อย่างกับกิ้งก่าเปลี่ยนสีได้
"พี่เต้ละครับ? จะทำเหรอ?"
ผมหันหน้าไปถามกับหมอประจำตัวของตัวเองอย่างหวั่นๆไม่ใช่ว่าจะคัดค้านเรื่องสร้างบ้านเเต่ผมไม่ชอบคนนอกเลยสักนิด มันยังไม่ชินกับการเห็นบ้านแบบนั้น เมื่อตอนเย็นจู่ๆเดม่อนก็บอกว่าอยากจะสร้างบ้านให้อาศัยอยู่พูดออกมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
"ทำก็ดีนะ เราจะได้ไม่ต้องลำบาก"
พี่เขาพูดออกมาแบบนั้นเกลี่ยกลุ่มผมของผมไปมาช้าๆ ขณะที่ผมนอนอยู่ตรงกลางให้สองคนนี้แต๊ะอั๋งอยู่เรื่อยๆ ก็ไหนบอกว่าอยากให้อยู่ท่ามกลางธรรมชาติถ้าหากไม่ชินกับคน แล้วมาตอนนี้ยังมาถึงไม่ถึงครึ่งปีเลยก็บอกว่าจะสร้างบ้านให้อยู่
"แต่... จะรบกวนคนที่นี่มั้ย?"
"ไม่หรอก เดี๋ยวนี้เขาเร่งพัฒนาไปตามเกาะต่างๆ อีกเดี๋ยวโครงการการศึกษาก็จะเข้ามาแล้วด้วย"
ผมครุ่นคิดอยู่สักพักก่อนที่จะตอบตกลง ยังไงก็เถียงไม่ชนะสองคนนี่อยู่แล้วละครับ... ก็เล่นบังคับด้วยปาก แถมยังทำให้ร่างกายมันยินยอมไปด้วยอีก ขี้โกงทั้งสองคนนั่นแหละ
"ขอบคุณ"
ทุกครั้งที่ขออะไรได้เดม่อน และ พี่เต้ก็จะขอบคุณผมทั้งๆที่ไม่ได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำไป ก่อนที่จะถูกทั้งสองคนนั้นปลุกปล้ำจนเสียตัวไปตั้งหลายรอบ
"พี่จะต้องไปดูแลคุณอาร์คิน ดูเหมือนจะป่วยเป็นไข้ป่า"
ผมพยักหน้างึกๆขณะที่นั่งอยู่ที่แคร่อุ้มเอาลูกแใดคนโตนั้นขึ้นมาให้นม จริงๆตอนแรกเวลาให้นมมันก็อายๆอยู่หรอก แต่พอเห็นคุณแม่ภายในเกาะนั้นให้นมกับลูกๆอย่างไม่อายแล้ว ก็ทำเอาใจกล้าขึ้นมาอยู่นิดหน่อยพี่เต้บอกว่าอย่าให้นมผงเพราะมันจะไม่ดีต่อเด็กเท่าที่ควร ไม่ดีเท่านมแม่จริงๆ ผมเองยังแปลกใจเลยที่ตะวเองมีน้ำนมออกมา ถึงหน้าอกจะไม่ได้ใหญ่เท่าของผู้หญิงก็เถอะ มันเท่าๆกับหน้าอกตูมของเด็กเพิ่งขึ้นนมใหม่นั่นแหละ อันนี้พี่เต้บอกมา
"ไปดีมาดีครับ"
"แม่... กิ๊ว กินข้าว"
เซริที่อุ้มแฝดคนน้องที่ชื่อ ยู นั้นออกมาหาผม อาหารทุกมื้อนั้นจริงๆแล้งควรจะเป็นผมที่ทำเอาไว้แต่สองคนนั้นก็ไม่ยอมให้ผมทำแต่กลับสอนให้เซริทำอาหารแบบง่ายๆให้ เช่นชุบมันฝรั่ง หรือไม่ก็ปิ้งเนื้อ ย่างปลานั่นละครับ เดม่อนเองตอนแรกๆก็กินแต่ของดิบๆ ไม่แตะของสุกเลยจนผมทำท่าติง แล้วงอนไปสักพักหนึ่ง จริงๆแล้วผมเองก็เข้าใจอยู่ว่าเจ้าตัวนั้นเป็นสัตว์ประหลาด จะต้องลำบากเวลาที่กินอะไรที่มันเหมือนกับปกติ แต่ดูเหมือนจะทนไม่ไหวที่ผมไม่คุยด้วยก็เลยกินของสุกเข้าไป ก่อนที่จะพะอืดพะอมอ้วกออกมาบ่นพึมพำว่ารสชาติห่วยแตก รู้สึก... ได้เปรียบครับ แอบสะใจยังไงก็ไม่รู้ เหมือนได้เอาคืนตอนที่อยู่บนเกาะตอนที่เจ้าตัวบังคับให้ผมกินของดิบๆ
"ขอบใจนะ ลำบากแย่เลยโดนไฟเข้าไปแบบนั้น"
ผมลุกขึ้นเดินตามเซริเข้าไปภายในกระท่อมยื่นมือไปหยิบเอาจานที่ทำมาจากใบตองนั้นมาไว้ในมือขณะที่เดม่อนกำลังออกมาจากห้องนอนที่ถูกกั้นไว้เป็นห้องๆด้วยไม้ไผ่
"ทานข้าวเช้ามั้ย?"
"อืม"
ปากบอกแบบนั้นแต่แขนกลับยกเอาสองแฝดนั้นเข้าไปอุ้มคนละข้างผมเพิ่งตระหนักได้เมื่อเร็วๆนี้ไอ้อาการชอบหาของมากอด และ ทำมือให้ไม่ว่างเวลากินข้าวเนี่ย... คือการอยากให้ผมป้อน ผมส่ายหน้าอย่างปลงๆก่อนที่จะหยิบเอาชิ้นเนื้อหมูป่าที่ชาวบ้านเอามาแบ่งให้นั้นยื่นไปหาปากของเดม่อนเจ้าตัวงับมันอย่างรวดเร็วใช้ลิ้นนั้นเลียไปตามมือของผมช้าๆตอนที่น้ำมันหมูไหลย้อยลงกับง่ามนิ้ว
"เดม่อน"
"หืม...?"
ดูท่าจะไม่ได้สนใจเลยว่าผมนั้นอายเซริมากแค่ไหน ถึงแม้ว่าตอนอยู่ที่เกาะเจ้าตัวจะทำต่อหน้าทุกตัวก็เถอะ แต่พอเซริจ้องอยู่แบบนี้ก็ทำตัวไม่ถูกอยู่เหมือนกัน กว่าปากนั่นจะละออกไปได้ก็ใช้เวลานานพอสมควรเจ้าตัวก้มลงใช้ฟันกัดเอาเนื้อที่ถูกฉีกเป็นคำๆที่อยู่บนใบตองฝ่ามือผมนั้นเข้าปากเคี้ยวไปมาจากนั้นก็ประกบปากลงมาใช้ลิ้นเปิดปากของผมช้าๆ ให้ตายเถอะ... ป้อนอย่างกับลูกนกแนะแต่ถึงจะบ่นในใจไปก็เท่านั้นผมกลืนเนื้อที่ถูกบดละเอียดนั้นลงคอ พยายามที่จะไม่จ้องหน้าชายหนุ่มตรงหน้า
"อึก... อ๊ะ พอแล้วครับ เซริจ้องใหญ่แล้ว"
เสียงพร่านั้นถูกเปร่งออกมาจากลำคออย่างน่าอาย เหมือนกับเสียงตอนที่กำลังมีเซ็กส์กันไม่มีผิดผมใช้มืออีกข้างดันอกหนานั้นออกเบาๆ ภายในเกาะมีแต่พวกผมที่ใส่เสื้อผ้าเดม่อนให้เหตุผลว่าจะต้องทำตัวให้ชินเพราะยังไงสักวันก็จะได้กลับไปอยู่ในเมือง ผมเองก็อยากจะกลับไปเหมือนกัน พอคิดๆดูแล้วการที่ทิ้งร้านเอาไว้แบบนั้นลูกค้าคงบ่นคิดถึงแย่ โดยเฉพาะข้าวกล้า เพื่อนคนสนิทที่คอยดูแลเคียงข้างตอนที่ผมอยู่ตัวคนเดียว ครอบครัวของข้าวกล้าเป็นคนใจดีคอยดูแลผมมาตลอดเล่นหายมาแบบนี้ถ้ากลับไปต้องหาเหตุผลดีๆสักข้อเพื่อที่จะไม่ต้องถูกงอนเเล้วละ
"แม่... ป้อนด้วยย"
หน้าบึ้งเลยครับ... พอเซริพูดออกมาแบบนั้นเดม่อนที่อุ้มเด็กแฝดนั้นก็หน้าบึ้งทันทีแต่ผมกลับไม่สนในเอื้อมหยิบเอาเนื้อป้อนเข้าปากของเซริเคี้ยวตุ้ยๆอย่างอารมณ์ดี
"น้ำ"
ผมหัวเราะออกมาเมื่อเห็นใบหน้าทะมึนของเดม่อนที่จ้องมาที่เซริราวกับจะฆ่าจะแกงกัน จริงๆที่เดม่อนรับเซริออกมาด้วยก็เพราะแค่อยากให้ผมอารมณ์ดีเท่านั้นแหละเพราะตอนที่อยู่บนเกาะเซริเป็นทั้งเพื่อน เป็นทั้งลูก... กระดากปากที่จะพูดแบบนี้อยู่เหมือนกันแต่ก็คลอดออกมาเเล้วจะให้ปฏิเสธว่าไม่ใช่ก็ยังไงๆอยู่ ถึงจะเป็นลูกคนละพ่อก็ตามที แถมเดม่อนยังจะฆ่าอีกฝ่ายอีกแต่ก็ฆ่าไม่สำเร็จเพราะดันไม่ตายนี่สิ นานเลยครับกว่าจะป้อนสองคนนี้จนอิ่ม เล่นใช้เวลามากจนคนงานนั้นเริ่มเข้ามาทำงานที่นี่ จริงๆแล้วคนงานนั้นเป็นลูกน้องของเดม่อน อยากจะถามอยู่เหมือนกันว่าทำธุรกิจเถื่อนรึยังไงถึงได้มีผู้ชายชุดดำแบบนี้มาทำงานด้วย ผู้รับเหมาเป็นคนต่างชาติที่เคยสร้างตึกให้พี่ผาครับ เจ้าตัวดีใจยกใหญ่ที่จะได้ทริบงามๆ แต่ต่างชาติเขาก็ดีอย่างนะครับ ดูใส่ใจกับงานมาก
"คนนี้คือภรรยาของฉัน แล้วก็ลูก"
"ยินดีที่ได้รู้จักครับ"
ผมไหว้อีกฝ่ายตามมารยาทขณะที่เจ้าตัวจะยื่นมือมาจับมือของผม ดูจะเข้าใจกับมารยาทของคนไทยดีอีกฝ่ายหันไปพูดกับคนงานชั่วคราวของตัวเอง บ้านจะถูกสร้างขึ้นมาห่างจากกระท่อมพอสมควร เดม่อนบอกว่าให้เสร็จภายในสองอาทิตย์อยากจะถามจริงๆว่าคิดยังไงถึงพูดออกมาแบบนั้น แต่นายช่างใหญ่คนนั้นก็รับปากครับ สงสัยจะเคยทำงานหนักกว่านี้มาเเล้วกับบ้านสองชั้นทรงยุโรปที่ใช้หินเป็นส่วนมาก หวังว่าจะไม่ลำบากเกินไปนะเพราะเครื่องมือทันสมัยก็ไม่มีนี่น่าจะมีก็แค่อุปกรณ์เล็กๆน้อยๆแค่นั้นเอง
"มานั่งทำอะไรตรงนี้?"
ขณะที่กำลังจะหลับอยู่นั้นเสียงทุ้มก็เอ่ยขึ้นมา พี่เต้ก้มตัวลงลอดเข้ามาภายในถ้ำ ที่นี่เป็นฐานลับของเราช่วงเวลาว่างๆผมมักจะมานอนที่นี่กับเซริ สไลม์ตัวอื่นๆนั้นตอนนี้กำลังซ่อนตัวอยู่เพราะกลัวว่าจะถูกเจอผมเลยสั่งไม่ให้ออกมาสักพัก ป่าแถวนี้เป็นป่าดงดิบสัตว์ร้ายก็เยอะ คนไม่ค่อยจะเข้ามากันแต่ผมชอบที่นี่มันเงียบ และ ไม่มีเสียงพูดคุยคู่แฝดนั้นส่งเสียงอ้อแอ้เบาๆนอนกลิ้งไปมาที่ผ้าปูผืนเล็ก
"นอนกลางวันครับ"
ผ่านมาแล้วอาทิตย์กว่าที่บ้านกำลังถูกสร้างมันก็ใกล้จะเสร็จตามที่นายช่างใหญ่บอกเอาไว้จริงๆนั่นแหละครับ
"ที่นี่เย็นดีนะ"
"กลางคืนจะมองเห็นดาวจากตรงนั้นครับ"
ปลายนิ้วผมชี้ไปที่เพดานถ้ำที่เป็นรูโหว่ กลางคืนผมมักจะแอบมาครับ มากับพวกสไลม์นอนนิ่งๆบนตัวพวกมันรู้สึกดีสุดๆนี่ถ้าเดม่อนรู้ได้ตามมาทำลายป่าแถบนี้หมดแน่ๆ
"จริงด้วย... สวยดี หมายถึงน้ำนะ"
มือใหญ่นั้นลูบมาตามแก้มของผมจูบไล้ไปตามใบหูงับมันช้าๆ
"เซริ อึก อ๊ะ..."
ผมใช้มือปิดไปที่ดวงตาสีแดงของเซริเบาๆ โธ่... ทำไมถึงชอบจูบชอบหอมต่อหน้าลูกๆด้วยเนี่ย! ผมขยับตัวดิ้นขณะที่มือหนานั้นกำลังไล้ไปตามขาของผมเบาๆก่อนที่จะถูกแยกออกกว้าง
"ขอทำทีนะ"
ชายหนุ่มตรงหน้านั้นดึงตัวของผมไปนั่งตักกระซับกอดผมเเน่น ผมซุกหน้าลงกับไหล่ของอีกฝ่ายกัดฟันกรอดเมื่อนิ้วเรียวยาวนั้นสอดเข้ามาภายในช่องทางลับ
"อา อึ๊ก พี่เต้แบบนี้ไม่ดีเลยครับ"
"รอบเดียวครับ"
เสียงทุ้มนั้นกระซิบเบาๆดึงนิ้วออกช้าๆจากนั้นก็ปลดเข็มขัดป้อนความเป็นชายนั้นเข้ามา ลมหายใจของผมสะดุดไปทันทีตอนที่มันกระแทกเข้ามาลึก รู้สึกตัวอีกทีเซริก็นั่งมองผมถูกทำโดยพี่เต้หน้าแดงก่ำ
สวบ สวบ สวบ
"อ๊ะ อ๊า อ๊า...!"
คนตรงหน้านั้นกระแทกเข้ามาจนสุดก่อนที่จะรวบตัวผมเข้าไปกอดเอาไว้แน่นมีเพียงแค่สะโพกเท่านั้นที่ขยับ ใบหูถูกกัดเบาๆน้ำลายเหนอะนั้นส่งเสียงขึ้นมา
"พี่เต้... อ๊ะ อึก"
"ทำลูกอีกนะ? อยากได้สักห้าคน"
เสียงหัวเราะนั้นดังขึ้นมาตอนที่ผมฟาดมือลงกับแผ่นหลังหนาของอีกฝ่าย อยากจะปฏิเสธก็ทำไม่ได้เมื่อถูกแก่นกายนั้นถาโถมเข้ามา มันขรูดเข้ากับผนังร้อนจนเสียวซ่าน ทั่วทั้งร่างกายนั้นร้อนวาบจนผวาเฮือกกอดเข้ากับรอบคอนั้นแน่น ก่อนที่ริมฝีปากของเซริจะประกบลงมา
"อึก เซริ... อ๊า!"
พี่เต้คงจะไม่เห็นตอนที่เซริกำลังช่วยตัวเองเเล้วจูบผมอยู่ส่วนร้อนนั้นถูไถไปมาตรงมือของผมเสียงครางของเราสามคนดังลั่นถ้ำสะท้อนกันไปมา
"อื้อออ... อึก ดีจังครับ"
ร่างกายผมสั่นเทิ้มเมื่อน้ำเชื้อนั้นไหลทะลักเข้ามาภายในช่องคลอดสะโพกถูกบีบจนสะท้านวูบวาบขณะที่รอให้มันซึมเข้ามาทุกที่ภายในนั้นหยดน้ำสีขุ่นก็เปรอะไปตามมือของผมจนฉุ่ม
"ไม่ดีเลยแบบนี้นะ"
"ขอโทษครับ แม่..."
"หือ?"
พี่เต้มองผมด้วยความงุนงงแต่ผมกลับคว้าอีกฝ่ายมาจูบละมือจากอวัยวะเพศอันเขื่องของเซรินั้นออกมาเช็ดมันลงกับกางเกงของผม
"กลับกันเถอะครับ เดี๋ยวเดม่อนจะโมโหเอา"
"เกิดอะไรขึ้นครับ?"
ผมถามขึ้นมาด้วยความแปลกใจเมื่อเห็นคนงานของเดม่อนนั้นชุบชิบอะไรกันอยู่อย่างหวาดๆหลังจากที่กลับออกมาจากป่า
"เหมือนคนงานจะบอกว่าได้ยินเสียงคำรามในป่าใกล้ๆถ้ำ..."
เอ๊ะ...?
พอได้ยินแบบนั้นร่างกายก็ซะงักไปแทบจะทันที เสียง... ใกล้ๆถ้ำ พี่เต้หลุดหัวเราะออกมาจนเดม่อนขมวดคิ้วแน่น อะ... อะไรกัน เรื่องแบบนั้นมัน
"มีอะไร?"
"เปล่าครับ"
พี่เต้นะพี่เต้... ทำกันได้ หน้าผมเห่อร้อนขึ้นมาทันทีจนแดงเถือกไปหมดให้ตายเถอะ คราวหน้าจะไม่ยอมให้ทำที่นอกบ้านอีกแล้ว
...
อุ้ยหล่น... ว่าไปนั่น555+ :hao6: ตอนพิเศษมาเสิฟอีก เพราะคำเรียกร้อง ในหลายๆความหมายอะนะ ตอนแรกกะว่าจะคิดไม่ออกแล้วนะ แต่มันเพลินอะ เพลินมากลื่นเชียว ถถถถถถถถ แหม อะไรจะขนาดนั้นเปลี่ยนบรรยากาศไง ในถ้ำอะในถ้ำ ถถถถถถ ไปละครับ ฝันดี
-
:z1: :z1: :z1:
-
พี่เต้ เจ้าเล่ห์นักนะ
:hao6: :impress2: :oo1:
-
แล้วเดม่อนล่ะ??? เค้าไม่ยอมนะ :ling1:
ไม่อยากให้เซริได้อีกคนเลย...
จะมาอีกไหมนะ
-
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษอีกครั้งค่ะ :pig4: :pig4:
-
ต้องยุติธรรมกับเดม่อนด้วยสิ
-
เอาอีกๆ ขอตอนพิเศษอีกกก ภาค 2ก็ได้นะ
:mew1: :mew1: :mew1:
ถึงจะสงสารน้ำก็เถอะ แต่ก็มุ้งมิ้งๆอ่ะ
-
:hao6: :hao6:
-
มาต่ออีกน้า~ :L1:
-
มีมาอีก2ตอนหลังอ่านจบไป^,^ :pig4:
-
มีความสุขกันถ้วนหน้า เย้ :m10:
-
เซริกับแม่....
-
เซริ เซริ
-
ยิ่งอ่านยิ่งเขิน :m25:
-
ทาสตั้งกระทู้เปิดพรีไม่เป็น 55555555 เลยจะมาแจ้งทางนี้ได้มั้ยนะ ถ้าผิดถูกยังไงแนะนำได้ครับ ตอนนี้นิยายเรื่องนี้กำลังจะตีพิมพฅ์แล้วละครับ ใครที่สนใจ รบกวนติดต่อไปทางเพจของทาสนะ ชื่อเพจ นักเขียนผู้โรคจิต ได้นะเออ มีของแถม และ ตอนพิเศษมากมายเลยละครับ
-
จบแล้ว จบดี จบเจ๋ง.... สุดยอดดดด
-
พี่เต้ คนเจ้าเหล่ ฮ่าๆๆๆๆ :katai2-1:
-
:mew2: ขอบคุณค่ะ
-
คิดถึงงงงงง :katai1:
-
อ่านรวดเดียวจบเลย
ตอนแรกเข้ามาอ่านเพราะชื่อดูหลอนๆ
อ่านบทนำจบปุ๊ปก็ เฮ้ย ไม่ใช่ละ
นี่มาเหนือจริงๆ ยิ่งตอนเอ็ดมานะ
คิดว่ายังไม่ตาย
แล้วตอนออกจากเกาะ
นึกว่าจะไม่ได้เจอครอบครัวอีก
ผิดคาด ทุกอย่างเปลี่ยนไปเลย
โดยเฉพาะเรื่องเต้ นึกไม่ถึงจริงๆ
แต่สงสัยนิดที่เดม่อนเอาร่างกลับเกาะได้ยังไง
รู้ได้ยังไงว่าหมอกสีดำเกิดตอนไหน
อันนี้สงสัยจริงๆ ค่ะ ช้าไปไหมนะที่อยากรู้
-
เป็นการผจญภัยที่บากบั่นมาก ต้องมีเซ็กส์ตลอดเวลา 555
-
ตอนพิเศษที่ดีต่อใจ :pighaun:
-
สงสารทุกตัวที่ตายทั้งหมดเลยยย สงสารภูผาด้วย
-
สงสารภูผาอ่าาา :call:
-
ดีงาม ขอบคุณน้าสนุกมากเลย :katai2-1:
-
ไม่เคยอ่านแนวนี้เลย
สนุกมากค่ะ ตอนแรกเข้ามาอ่านแบบเห้ยๆ จะอ่านได้หรอวะ
แต่อ่านไปอ่านมาสนุกมาก
ดีใจที่มีเต้มาเป็นส่วนหนึ่งด้วย
แต่สงสารผาที่ตายนะ จริงๆไม่น่าให้ผาตายเลย
แบบน่าจะรวมจิตวิญญาณผากับเดม่อนเข้าไว้ด้วยกันไรงี้ก็ได้
ยังไงก็ขอบคุณคนเขียนสำหรับนอยายสนุกๆนะคะ ชอบมาก
-
สนุกดีค่ะ แฟนตาซีสุดๆไม่เคยอ่านเรื่องแนวนี้เลย จินตนาการล้ำเลิศมากอ่านไปก็ต้องคิดตามภาพของที่ผู้เขียน บรรยายไว้มันก็ทำให้สนุกไปอีกแบบ :pig4: