21
"อึก..."
ผมบิดขี้เกียจไปมาเมื่อร่างกายรู้สึกเย็นๆ ทันทีที่ลืมตาขึ้นมาภาพตรงหน้าทำเอาผมสะดุ้งเสือโคร่งสีขาวตัวใหญ่นั้นจ้องผมตาใสพอมันเห็นว่าผมได้ตื่นแล้วมันก็ลากลิ้นเลียตั้งแต่อกผมจนไปถึงใบหน้า
แผล็บ
"ดูเหมือน... มันจะชอบน้ำนะ"
"อ๊ะ อึก พี่เต้?"
ผมถามขึ้นด้วยความแปลกใจเมื่อเสียงทุ้มนั้นถามขึ้นมาผมหันไปมองชายหนุ่มที่ตอนนี้กำลังเปียกปอนไปด้วยน้ำอยู่ร่างสูงอมยิ้มน้อยๆก่อนที่จะออกปากชวน
"ออกมาสิ มากินมื้อเช้า"
พี่เต้พูดออกมาราวกับว่ามันเป็นเรื่องปกติ... เสือตัวนี้ไม่กินคนงั้นเหรอ? ผมมองไปยังมันที่กำลังหาวหวอดอยู่ก่อนที่จะกระโดดออกไปจากรังที่เป็นเหมือนรังนก ผมไต่ออกมาจากรังช้าๆตามหลัง พึ้นหินที่ขลุขละนั้นทำให้เดินยากลงไปได้ไม่เท่าไหร่ก็ถึงพึ้นหญ้าที่เขียวนุ่ม ผมมองไปรอบๆ ภาพเดิมๆ ตอนที่เคยมาที่นี่ตอนแรก... เกาะลอยฟ้าที่ถูกปลาครึ่งคนตัวนั้นลากลงน้ำไป ผมเห็นแผ่นหลังที่กร้านแดดนั้นไหวๆ พี่ผากำลังนั่งยองๆใช้ไม้เขี่ยกองไฟไปมา
"ทำไมถึงมีไฟละครับ?"
"ดูเหมือนเสือตัวนั้นมันจะพ่นไฟได้นะ"
พ่นไฟ? ผมหันกลับไปมองเจ้าแมวตัวโตนั้นอีกครั้ง พ่นไฟได้งั้นเหรอ? ดูเหมือนสองคนนี้เองก็คงจะชินไม่ต่างจากผมเหมือนกันไม่ได้รู้สึกกลัวมันเลยสินะ
"เพิ่งจะเคยขึ้นมาในที่แบบนี้... ไม่คิดว่าชีวตินี้จะเจออะไรแบบนี้เลยว่ามั้ย?"
ผมยิ้มแหยให้พี่เต้ที่ยังคงพูดออกมาเรื่อยๆ รู้สึกว่าอีกฝ่ายจะไม่ได้ซีเรียสอะไรเลย ต่างจากพี่ผาที่นั่งอยู่ตรงข้ามตอนนี้กำลังกินอยู่ ไม่พูดไม่จาสักคำ ผมมองอีกฝ่ายอย่างเป็นห่วงก่อนที่จะขยับเข้าไปใกล้
"พะ พี่ผา..."
มือของผมเอื้อมไปแตะอีกฝ่ายเบาๆ ชายหนุ่มหันมามองหน้าผม
"มีอะไร?"
"เอ่อ เปล่าครับ แค่คิดว่าที่ไม่สบาย..."
หมับ
อึก... อีกฝ่ายขยับเข้ามาใกล้ผม ก่อนที่จะใช้มือหนานั้นจับมาที่แก้มของผมเบาๆ ร่างสูงขยับเข้ามาใกล้ใช้จมูกดมฟุดฟิดที่ลำคอของผมเบาๆ
"อ่ะ พะ พี่ผา..."
ผมมองอย่างเลิ่กลั่ก ไม่เข้าใจในสิ่งที่อีกฝ่ายทำ พอหันไปมองพี่เต้ก็พบว่าเจ้าตัวนั้นมองมาทางนี้ด่วยสีหน้าเครียดๆชายหนุ่มระบายยิ้มให้กับผมแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ขณะที่มือหนานั้นกำลังลูบไปมาตามสีข้างของผม เสียงกู่ร้องหนักๆก็ดังขึ้นมา
กรรรร!!
พวกเราทั้งสามคนมองหน้ากันอย่างงๆ พี่ผาจิ๊ปากก่อนที่จะลุกขึ้นยืน
"ใกล้จะ ถึงเวลาแล้ว..."
"อะไรครับ? เอ๊ะ... เดม่อน?"
เสียงขู่คำรามนั้นดังขึ้นมาจากด้านล่าง ด้านบนนี้มันสูงอยู่ก็จริงแต่ว่าความรู้สึกแปลกๆนี่ เมื่อรู้ตัวอีกทีร่างกายก็ขยับไปเอง ผมมองลงไปยังด้านล่างจากข้างบนนี้ ภาพที่เห็นนั้นไม่ค่อยชัดแต่ว่า... กลุ่มของสัตว์ประหลาด ไม่สิ น่าจะเหมือนเป็นคนมากกว่าที่อยู่ในชุดขาดๆ กำลังสู้อยู่กับ... เดม่อน?
กรร
ปลายเหล็กสีขาววับนั้นตวัดไปมา หมายที่จะฟาดฟันเดม่อนที่ขยับตัวอย่างรวดเร็ว ผมมองลงไปด้านล่างด้วยความรู้สึกที่แปลกๆ
"เดม่อน เดม่อน...!"
มันซะงักไปเมื่อได้ยินเสียงของผมทั้งๆที่อยู่ตั้งไกล พอๆกับเจ้าตัวประหลาดตัวนั้นที่มองขึ้นมายังด่านบน หน้ากาก? ของสัตว์ที่ถูกถลกหนังออกมานั้นแนบเข้ากับใบหน้าของมัน ก่อนที่มันจะรีบกระโดดขึ้นมายังเถาวัลย์ขนาดใหญ่ที่เชื่อมติดกับเกาะลอยฟ้าทุกอัน ผมซะงักไป มันกำลัง... ขึ้นมาทางนี้ มันขึ้นมาได้เร็วมากจนน่าตกใจ
ตึง!
ก่อนที่ผมจะถอยร่นออกมาจากขอบเกาะ มันกระโดดขึ้นมาเหยียบบนพึ้นเกาะแล้วทั้งๆที่เถาวัลย์นั้นมันยาวมาก ผมเงยหน้ามองมัน รูปร่างเหมือนมนุษย์ทุกอย่าง... แต่กลับตัวใหญ่กว่า ดูสูงกว่า และ พละกำลังที่มากกว่าคนปกติ เหมือนกับ... ชนเผ่าอะไรสักอย่าง แต่มันกลับไม่ใช่แบบนั้น ถ้าเป็นคนปกติไม่มีทางที่จะมีกรงเล็บยาวขนาดนั้นแน่ๆ ทรงผมที่เหมือนกับเป็นหนวดของปลาหมึกนั้นขยับไปมาคล้ายทรงเดทร็อคไม่มีผิด มันจับด้ามเหล็กนั้นแน่น ขู่เสียงคำรามออกมา
กรร
ไม่ใช่... มนุษย์จริงๆด้วย
"น้ำ ถอยออกมา"
เสียงของพี่เต้นั้นเอ่ยบอก ผมขยับตัวแทบจะไม่ได้เมื่อมองลอดเข้าไปดวงตาสีแดงก่ำนั้นจ้องลงมา ก่อนที่มันจะอุ้มผมขึ้นมา
"มะ ไม่ ไม่! ปล่อยนะ!"
กรร!
ตุบ!
เดม่อนที่เพิ่งจะมาถึงนั้นขู่ขึ้นมาหางยาวๆนั้นตวัด ไม่พูดพร่ำทำเพลงร่างกายของผมร่วงลงกับพึ้นมันหันหลังให้ผมก่อนที่จะประจันหน้ากับเดม่อนที่เข้ามาใกล้
"เดม่อน...?"
"หนีไป เร็วเข้า"
ตะ แต่... แต่ว่า จะให้ทิ้งงั้นเหรอ?
"แต่ว่า เดม่อน"
"ทำตามที่บอก อย่ากลับไปที่รัง ซ่อนตัว..."
ผมไม่เคยเห็นอีกฝ่ายเป็นแบบนี้มาก่อน
กรรร
ฟุ่บ!!
ทั้งสองตัวนั้นเริ่มเปิดฉากต่อสู้กันทันที ร่างกายของผมถูกดึงให้ยืนขึ้นพี่ผาพยุงผมถิยห่างออกมา ภาพตรงหน้า เจ้าตัวที่เหมือนคนนั้นดูแข็งแกร่งต่างจากตัวที่เดม่อนฆ่ามันพุ่งเข้าใส่อีกฝ่ายฟาดท่อนเหล็กนั้นเข้าไปที่หางของเดม่อนก่อนที่จะหลบไแทางด้านหลัง
ตุบ! ฉึก!
กรรร!!
"เดม่อน!?"
ลำตัวของอีกฝ่ายถูกแทงจนทะลุเลือดที่เป็นกรดนั้นทะลักออกมาละลายเหล็กท่อนนั้นตกลงสู่พึ้นมันเริ่มเซขณะที่เจ้าตัวประหลาดอีกตัวนั้นร้องออกมาราวกับว่ากำลังจะได้ชัยชนะ
พรื่บ! ฉึก!!
หางของเดม่อนตวัดแทงทะลุท่อนขาแกร่งของมันดึงออกมาจนอีกตัวนั้นล้มไป ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ภายในอกมันเจ็บปวด ผมถูกคนตัวใหญ่นั้นกอดเอาไว้จากทางด้านหลัง น้ำตาใสร่วงเผาะ
"อย่าตายนะ..."
ทั้งๆที่ก็มีตัวอื่นมากมายที่มาทดแทนได้ แต่ว่ากลับผูกพันธ์กับตัวนี้มากกว่าร่างสูงที่อยู่ด้านหลังนั้นสั่นระริก อาจจะกลัวก็ได้ ผมเม้มปากแน่นกลั้นเสียงสะอึ้นที่จุกลำคอ
ตึง!
เจ้าเสือตัวใหญ่ที่กลับมานั้นวิ่งเข้ามาทางนี้มันกู่ร้องก่อนที่จะตวัดปีกไปมาเป็นการข่มขู่ ผมถูกดึง ลากให้ขึ้นไปที่หลังของมัน
"ไม่! ผมจะ ไม่ไปไหนทั้งนั้น ฮึก ...จะไปกับเดม่อน จะอยู่กับเดม่อนที่นี่"
ผมดิ้นหนีจากอ้อมแขนของพี่ผาถลาเข้าไปหาเดม่อนที่ทรุดลง แต่กลับถูกดึงแขนเอาไว้แน่นชายหนุ่มตะคอกออกมาจนผมสะดุ้ง
"ทำตามที่บอก!"
"ฮือ... ทำไมละ ก็ ก็ผมนะ..."
ฉึ่ก!!
กรร...!
เสียงแหลมร้องขึ้นมาบาดหูผมหันกลับไปมองที่ด้านหลัง ภาพตรงหน้าทำเอาเข่าแทบทรุดลงกับพึ้นเสียงสะอึ้นดังระงมเมื่อผมร้องไห้ออกมา เดม่อนทรุดลงไปกับพึ้นดีดดิ้นไปมา พร้อมทั้งกระอักเลือดออกมา
"ไม่ ไม่นะ... ม่ายย!! เดม่อน เดม่อน! ปล่อยผม ฮึก ปล่อยนะ!"
น้ำตาผมไหลพรากออกมา ร่างกายสั่นเทิ้มทำเอาจุกไปทั้งอก ไม่นะ... ไม่ใช่แบบนี้ ไม่เอา แบบนี้...
"อย่า... ตายนะ ฮึก อย่านะเดม่อน ไม่เอานะ ตายมากเกินไปแล้วนะ!!"
ผมตะคอกออกมาสุดเสียง ก่อนที่ร่างกายจะถูกอุ้มให้ขึ้นขี่เสือตัวนั้นพี่ผาปีนขึ้นนั่งที่ด้านหลัง ขณะที่สัตว์ตัวนั้นกำลังตามมาติดๆ จะตายมากเกินไปแล้วนะ... น้ำตาที่ไหลอาบแก้มนั้นบดบังสายตา
ฟู่
ลมหายใจของเสือตัวนั้นพลูออกมา ก่อนที่จะกางปีกบินขึ้นสูง
ฟุ่บ!!
กรร
ทว่ากลับถูกสัตว์ประหลาดที่คล้ายคนตัวนั้นจับเขาของเสือโคร่งแน่น
"มันกำลังจะทำอะไรนะ?"
เสียงที่เต้เอ่ยขึ้นมาอย่างตื่นๆก่อนที่รอบๆตัวจะโคลงเคลงไปมา
ตึง!
ร่างกายของเสือตัวนั้นล้มลงกับพึ้นมันขยับดิ้นไปก่อนที่จะถูกสัตว์ประหลาดตัวนั้นรัดคอแน่นเสียงกร๊อบดังขึ้นสนั่น ร่างกายของพวกผมทั้งสามคนนั้นตกลงมาที่พึ้นทันที ผมกระอักออกมาจุกที่ร่างกายก่อนที่จะถูกสัตว์ประหลาดตัวนั้นกระซากแขนของผมให้ลุกขึ้น
"อึก... แค่ก แค่ก อย่า"
ผมเอ่ยเสียงแผ่ว มือหนาของพี่ผารวบมาทีข้อเท้าของผมพร้อมทั้งพี่เต้ที่คลานมากอดผมเอาไว้แน่น เสียงลมหายใจของมันนั้นสั่นเครือมันจ้องมาทางนี้ก่อนที่จะง้างมือออกกรงเล็บแหลมนั้นกางออกกว้าง
กรร
"อย่า... อย่าฆ่าพวกเขานะ"
ดูเหมือนว่ามันจะเข้าใจ มันก้มลงมาอุ้มผมขึ้นอ้อมแขนแกร่งนั้นรัดแน่นพร้อมกับพาผมเดินห่างออกมา
"อย่าไป น้ำ..."
"ผะ ผมขอโทษครับ แต่มันเป็นวิธีเดียว... ฮึก กลับมานะ ช่วยผม ฮึก"
ภาพข้างหน้าถูกบดบังด้วยน้ำตาสองคนนั้นคงจะเจ็บไม่น้อยร่างกายของเสือตัวนั้นทับร่างสองคนนั้นไว้พี่ผากัดฟันกรอดจ้องถลึงมาทางนี้
ผมไม่อยาก... ให้ใครตายเพราะผมอีกแล้วนะ เสียงสะอึ้นนั้นดังขึ้นเรื่อยๆร่างกายถูกอุ้ม ก่อนที่จะถูกพาลงไปยังชั้นล่างอีกครั้งภาพที่อยู่แถวนั้นทำให้ผมซะงักไป... ศพของเผ่าเดม่อนนับสิบๆตัว ตายเกลื่อนอยู่รอบๆข้าง
"ฮึก ฮืออ..."
ตุบ
ร่างกายถูกทิ้งลงภายในถ้ำ ผมมองมันอย่างดล้าๆกลัวพร้อมกับเช็ดน้ำตาออกลวกๆมันมองมาทางผมก่อนที่จะขยับเข้ามาใกล้ กรงเล็บหนาลูบมาที่แก้มของผมช้าๆ
"ทำไม... ต้องฆ่าเดม่อนด้วย"
"..."
สายตาของมันนั้นจับจ้องมาที่ผมก่อนที่มือหนานั้นจะแกะเชือกที่มัดอยู่ข้างหลังออกหน้ากากสัตว์ประหลาดนั้นหลุดออกมา หัวใจของผมเต้นตุบสั่นระรัวเมื่อเห็นภาพดั่งกล่าว น้ำตาผมเริ่มไหลออกมาช้าๆก่อนที่มือของผมจะลูบไปยังแก้มของอีกฝ่าย ใบหน้าที่คุ้นเคยนั้น กลุ่มผมสีทองที่กลับกลายเป็นสีดำมีเหมือนหนวดปลาหมึกขยับไปมา ดวงตาสีฟ้าใสที่ดูอบอุ่นนั้นกลับกลายเป็นสีแดงฉานเหมือนเลือด ก็… ตายไปแล้วไม่ใช่ เหรอ? ตายไปแล้ว นี่…
"เอ็ด... ฮึก เอ็ด... ทำไม ทำไม?"
กรร
ผมซะงักไปเบิกตากว้างเมื่อแก้มของเจ้าตัวนั้นฉีกแยกออกมา ฟันคมเหมือนกับแมงมุมทั้งสี่ด้านนั้นแยกออกกว้างพร้อมกับฟันที่ช้อนอยู่ข้างในอีกชั้นน้ำลายใสไหลเยิ้มออกมาจากปาก คิ้วของอีกฝ่ายกลายเป็นหนามแหลมคมเหมือนหนามเหม่น
"ไม่ใช่... ฮืออ เอ็ด ทำไมแกถึงมีหน้าของเอ็ดเวิร์ดได้ ออกไปนะ ออกไป!!"
ตุบ ตุบ!! ผลั๊วะ!
ผมฟาดกำปั้นลงกับตัวของอีกฝ่ายมันยอมนั่งนิ่งไม่โต้ตอบฟันของมันขยับไปมา ทำไม... ทำไมถึงทำแบบนี้ พวกแกมันเป็นสัตว์ประหลาด พวกแกมันไม่มีหัวคิด! ทำไมถึงทำแบบนี้กับคนที่ตายไปแล้ว!!
"กูเกลียดมึง ฆ่าทำไม!? ฆ่าเดม่อนทำไม! หรือว่ามึงฆ่าเอ็ดด้วย! ทำไม ฮึก... ทำไมกัน ฮ๊ะ... อึก ทำไมถึงทำแบบนี้"
สัตว์ประหลาดตัวตรงหน้านั้นเงอะงะกางเเขนออกกว้างก่อนที่จะกอดลงมาร่างกายที่เย็นเฉียบนั้นไม่ได้ทำให้อบอุ่นเลยสักนิดมันใช้มือตบลงมาที่แผ่นหลังของผมปุๆ
"ไม่เป็นไรแล้ว... น้ำ"
พอได้ยินเสียงนั้น ผมก็ถึงกลับปล่อยโฮออกมา ขนาดเสียงก็ยังเลียนแบบ แบบนี้... ไม่เอาแล้ว บนเกาะนี้ ไม่เอาอีกแล้ว อยากกลับบ้าน อยากกลับไปบ้าน...
...............................................................
มาแหล่วววว ปวดท้องอะครับ ฮะๆ ปวดจี๊ดๆเลย ถถถถถ มาแบบใสๆ 0-0 อะนะ... มั้งนะ เดม่อน... ตายซะแล้วละ พระเอกตายแล้วอะ ทำไงได้ละ? 555555555555
ไม่ได้ใจร้ายนะ อยู่ไม่เป็นสุขเลยสักวัน ฮ่าๆๆๆ #หราาา งั้นไปแล้วนะครับ ฝันดี ราตรีสวัสดิ์ครับผม
หัวข้อ: เปิดPRE ORDER [Alien] เกาะตุ๊กตา :: ตอนที่ 27 :: มาแถมให้หายคิดถึง [07/07/2560] (อ่าน 87703 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก