26.1
กรร
"อึก..."
ความมืด กำลังปกคลุมทุกๆที่ ลมหายใจที่หอบแรงผมวิ่งหนีพวกมันท่ามกลางความมืดความมืดมิดที่เย็นเฉียบ ลมหายใจของพวกมัน เขี้ยวสีขาวที่แยกกว้าง ป่ารกทึบ และ สัตว์ประหลาด…
"มะ... อึก"
กรรร!!
"ไม่!! อึก! แค่ก แค่ก"
"น้ำ...?"
ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาภายในอ้อมกอดของเดม่อน ชายหนุ่มก้มลงมามองผมด้วยสายตาที่อบอุ่นก่อนที่จะกระซับอ้อมกอดเอาไว้แน่นมือหนาลูบไล้ลงมาที่แก้มของผมซับเหงื่อออกช้าๆ ผมหอบหายใจถี่มองไปรอบๆอย่างผวา ผ่านมาได้ก็เกือบจะได้ปีหนึ่งแล้วแต่ ก็ยังคงฝันร้ายอยู่ตลอดเวลาไม่เคยเปลี่ยน ผมยกมือขึ้นมาลูบที่หน้าของตัวเองเบาๆพร้อมทั้งถอนหายใจออกมา
"ฝันร้ายอีกแล้ว..."
เสียงแหบพร่านั้นเอ่ยขึ้นมาเบาๆผมหันไปมองรอบๆตอนนี้เราอยู่บนเรือยอชจ์ขนาดใหญ่ที่เหมาทั้งลำมาเพื่อที่จะใช้เดินทาง ปลายสายตาผมเห็นเกาะๆหนึ่งอยู่ไม่ไกล นั่นคือปลายทาง เกาะที่ผมจะมาอยู่ผมขยับลุกขึ้นยืนเต็มความสูงหันไปมองเซริที่นอนอยู่ข้างๆ พร้อมกับพี่เต้ที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ เด็กแฝดทั้งสองส่งเสียงอ้อแอ้นอนอยู่ด้วยกันไม่เคยห่างจริงๆสองคนนี้ห่างกันแทบจะนับนาทีได้ และ ไม่ชอบที่จะอยู่ห่างกันเลยสักนิดไม่รู้ทำไม พอห่างกันทีไรจะไม่ชอบใจเอามากๆเอาแต่ร้องไห้ทั้งวี่ทั้งวัน และดูเหมือนจะคุยภาษาเด็กกันรู้เรื่อง สายตาสีดำสนิทเหลือบน้ำเงินเข้มนั้นมองมาทางผมพร้อมกับซูมือขึ้นสูงๆเรียกร้องให้ผมอุ้ม ผมหัวเราะออกมาก่อนที่จะขยับตัวเข้าไปเล่นกับเด็กแฝด
ซ่าา
"กิ๊ว... แม่ แม่!"
ทันทีที่ลงมาจากเรือเซริก็ร้องเรียกผมเสียงดังพร้อมทั้งดึงทึ้งเสื้อผ้าออกจากตัวจนเปลือยท่อนบนก่อนที่จะร้องกิ๊วๆดังลั่นป่า ผืนชายสีขาว กับน้ำทะเลที่เป็นสีฟ้าใสผมหันไปมองรอบๆ ไม่มีตึก... ไม่มีบ้านสักหลังเลย อากาศของมัน... รู้สึกดีมากกว่าตอนที่อยู่ในกรุงเทพ ผมถูกลากให้เข้าไปภายในป่าที่อยู่ลึกเข้าไปเซริหัวเราะคิกคักอย่างอารมณ์ดี ขณะที่พี่เต้ และ เดม่อนกำลังขนของตามมาจากทางด้านหลัง เรือจะเอาของทิ้งลงให้แค่ที่ชายหาดแล้วก็จะกลับไป โดยที่ไม่เข้ามาด้วยคงจะเป็นเพราะถูกเดม่อนจ้างไม่ให้ทำอะไรนอกเหนือจากนี้ อีกตั้งหลายเดือนจนกว่าข้าวของที่จำเป็นจะถูกส่งมาอีก ที่นี่เป็นเกาะส่วยนตัวเพราะงั้นถ้าหากมีใครเข้ามาก็คงจะถูกจับข้อหาบุกรุก
"จะพาไปไหนเหรอ? นี่ เซริ? อ๊ะ?"
ปลายเท้าของผมหยุดซะงักเมื่อตรงหน้านั้นเป็นผู้คนกลุ่มเล็กๆกลุ่มหนึ่งที่กำลังยืนเรียงรายมองมาทางนี้ สายตาของพวกเขามองมาที่ผมมันเต็มไปด้วยความตื้นตันไม่มีผิด บนเกาะ... นี้มีมนุษย์ด้วยงั้นเหรอ?
"เอ่อ..."
"£^¥©@&"
ภาษาที่คนแก่คนหนึ่งพูดออกมานั้นทำให้ผมงุนงง และ ไม่เข้าใจชายแก่ที่หน้าตาเหี่ยวย่นเป็นสีคล้ำแดดนั้นเอื้อมมือมา ทำตัวไม่ถูก ...พวกนี้เป็นใคร? เผ่ากินคนงั้นเหรอ? การแต่งตัวของพวกเขานั้นไม่สวมชุดเลยสักชิ้น อยู่ในสภาพเปลือยกายทั้งชาย และ หญิง พวกหนุ่มสาวนั้นหน้าตาดี ดีจนคิดว่าอาจจะเป็นดาราเลยก็ได้ ขณะที่กำลังเงอะงะอยู่นั้นเสียงแหบทุ้มจากทางด้านหลังก็ดังขึ้นมา
"ยื่นมือให้เขาสิ"
"เอ๊ะ...? อ่า..."
ผมยื่นมือออกไปตามที่เขาบอก มือที่หยาบกร้านของชายแก่คนนั้นลูบลงมาที่ผิวของผมเบาๆก่อนที่จะประทับจูบลง ผมเลิ่กลั่กทำตัวไม่ถูกเมื่อเห็นว่าถูกทำแบบนั้น ก่อนที่หนุ่มสาวพวกนั้นจะหมุนเวียนกัน เข้ามาจูบที่มือด้านขวาของผม ปะ ประเพณีของพวกเขารึไงนะ?
"พวกเขาแค่เคารพ"
"เคารพ?"
ผมถามกลับอย่างไม่เข้าใจชายหนุ่มยกยิ้มขึ้นมาก่อนที่พวกเราจะเดินเข้าไปยังในป่าของเกาะ ผู้คนมากมายราวๆหกสิบคนนั้นเดินนำหน้าเราไป และ ช่วยขนของที่พวกผมเอามา หลายๆคนทั้งหัวเราะ ทั้งร้องไห้ออกมาพูดไม่เป็นภาษา
เมื่อเดินลึกเข้ามาภายในป่าที่ต้องใช้เวลาถึงสองวันทำเอาเหนื่อยจนหมดแรงเมื่อมาถึงใจกลางของเกาะ ผมถอนหายใจออกมา เสียงของน้ำตกที่ไหลเอื่อยลงมาจากบนผานั้นทำให้จิตใจสงบนิ่ง ผู้คนภายในเกาะ ที่เดม่อนบอกว่าเป็นเผ่าที่เคารพ และ หวาดกลัวเกาะตุ๊กตานั้นอาศัยอยู่ที่นี่ และ เกาะนี้ก็เป็นเกาะที่เดม่อนซื้อมา ถึงจะบอกว่าซื้อก็เถอะแต่ใครที่ไหนมันจะให้คนอื่นๆมาอยู่กันตอนแรกคิดว่าเกาะนี้มันจะเล็กซะอีกแต่เอาเข้าจริงๆมันกลับใหญ่ซะจนเดินแทบไม่ไหว ผมมองไปที่เต้นที่ถูกสร้างขึ้นมาด้วยใบไม้นั้นอย่างฉงนบ้านหลายๆหลังเรียงรายกันอยู่ตรงหน้า ภายในป่าดงดิบแห่งนี้ คงจะไม่มี... พวกแปลกๆหรอกนะ หมายถึงสัตว์ประหลาดที่หลุดออกมาเดม่อนบอกเอาไว้ว่า บางจำพวกก็ออกมาจากเกาะได้โดยที่ไม่ต้องพึ่งพาร่างให้สิงสู่ มันจะเติบโต และ ดูดกลืนร่างกายของคนมากกว่าแล้วค่อยๆเปลี่ยนเป็นมนุษย์ แต่มันก็ขึ้นอยู่กับความพอใจว่าจะออกมาหรือจะอยู่ที่นั่นต่อ สัตวประหลาดที่กลายมาเป็นมนุษย์จะฉลาดหลายเท่า อาจจะฉลาดจนสามารถทำอะไรๆที่คนเราทำได้ยากๆอย่างง่ายดายเพราะงั้นเดม่อนจึงใช้เวลาเพียงไม่กี่เดือนสร้างรายดายได้มากมายมหาศาลจนสามารถซื้อเกาะนี้ได้
เมื่อมาถึงที่พัก หรือ ที่เดม่อนเรียกว่าบ้านได้จริงๆจังๆ ผมทรุดตัวลงนอนลงกับเตียงฟางที่มีผ้าปูผืนสีขาวคลุมอยู่มันก็... ดีกว่าที่นอนอยู่ทุกวันนี้ผมตบก้นของลูกชายฝาแฝดทั้งสองปุๆเสียงอ้อแอ้นั้นดังขึ้นมา เด็กแฝดที่หน้าตาน่ารักน่าชังนั้นหัวเราะอยู่ตลอดเวลามือเล็กๆทั้งคู่นั้นกำมาที่นิ้วของผม เด็กน้อยที่อายุเพียงสามเดือน แต่กลับตัวโตถึงเด็กที่อายุหกเดือน พี่เต้บอกออกมาแบบนั้นผมลุกขึ้นขยับนั่งบนเตียงฟางหันไปมองชายหยุรมที่ยังอยู่ในชุดปกติ
ตั้งแต่วันนั้นก็ไม่ได้พูดอะไรด้วยแบบจริงๆจังๆเลยผมเอาแต่หลบเขามาตลอด ตอนนี้เดม่อนเข้าป่าไปลึกขึ้นกว่าเดิมไปกับเซริไม่ได้บอกว่าไปทำไม แต่เขาบอกให้ผมรออยู่ที่นี่
หมับ
"พี่เต้..."
ชายหนุ่มสะดุ้งเมื่อผมสวมกอดเอาไว้จากทางด้านหลังก่อนที่จะวางของทั้งหมดลงหันหน้ามามองผมด้วยสายตาที่งุนงง ตรงอกตรงที่หัวใจของเขาเต้นถี่ระรัวจนผมกลัวแทนว่ามันจะหลุดออกมา ผมฉีกยิ้มปล่อยแขนแต่อีกฝ่ายกลับดึงผมกลับเข้าไปกอดแน่น เสียงถอนหายใจดังขึ้นมาช้าๆ
"ขอบคุณครับ ที่อยู่ข้างๆ"
ผมเอ่ยกระซิบออกมาเสียงเบา ชายหนุ่มยิ้มเมื่อผมเงยหน้าขึ้นไปมองก่อนที่ริมฝีปากหนาจะประทับลงมาช้าๆ เหมือนกับว่ากำลังกลัวอะไรสักอย่างผมขยับตัวกอดอีกฝ่ายแน่น
"น้ำ..."
"ผมรักพี่นะ พอๆกับเดม่อน ถึงจะบอกว่าผมมันหลายใจก็เถอะ... แต่ว่า"
มือหนานั้นปิดลงมาที่ปากของผมเบาๆ ร่างสูงซุกหน้าลงมาที่อกของผมช้าๆลมหายใจหอบสั่นก่อนที่จะรู้สึกเปียกๆตรงอก พี่เต้เป็นคนที่คอยดูแลผมมาตลอดตั้งแต่ที่ออกมาจากเกาะดูแลทุกเรื่องโดยที่ไม่ได้ปริปากบ่นอะไรทั้งนั้น ทั้งรักเซริ รักผม และ ลูกๆของผมกับเดม่อน ถึงจะบอกว่ามันแปลกอยู่บ้างแต่พี่เต้บอกว่าแฝดคนหนึงหนึ่งในนั้นเป็นลูกของเขา ...มันอาจจะฟังดูบ้าแต่เดม่อนเองก็บอกมาแบบนั้นบอกว่าเด็กอีกคนนั้นไม่ใช่มนุษย์ปกติทั่วไปก็จริงแต่เป็นเด็กที่เกิดจากน้ำอสุจิของพี่เต้ ส่วนอีกคนก็เป็นของเดม่อน เด็กทั้งคู่ที่เกิดมาจะเหมือนพวกเรา... ที่บอกว่าเหมือนพวกเราผมเองก็ไม่แน่ใจถ้าหากว่าไม่ได้เห็นกับตา แต่เดม่อนบอกเอาไว้ว่าเลือดที่ผมดื่มลงไปจากสัตว์ประหลาดบนเกาะทำให้เด็กสองคนนั้นเป็นเหมือนกันกับผมทุกอย่าง ส่วนพี่เต้เอง... ก็เพราะเกือบจะได้เป็นเดม่อนอีกคนแต่กลับหยุดซะงักไปได้มีเลือดของเดม่อนอยู่ภายในตัวครึ่งหนึ่งจนกลับกลายเป็นเหมือนๆกัน ผมตบแผ่นหลังหนานั้นปุๆ คิดว่าจะรู้แล้วซะอีกแต่แบบนี้คงจะไม่รู้สินะว่าผมนะชอบเขา ชอบที่ใจดีแบบนี้ ชอบที่ดูแลกันแบบนี้ แถมยังรักตัวประหลาดอย่างผมอีก
"พี่เองก็ชอบน้ำ ขอโทษที่ข่มขืนในวันนั้นขอโทษแทนไอ้ผามันด้วย"
"ไม่เป็นไรครับ ผมไม่เป็นไร..."
เรื่องนั้นนะ มันเล็กมากถ้าเทียบกับสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่บนเกาะ ผมเอนตัวลงนอนตามอีกฝ่ายที่ดันให้ผมนอนลงเสียงคนในเผ่าส่งเสียงดังที่ด้านนอกไม่ได้เรียกร้องความสนใจของพวกเราเลย พี่เต้ใช้มือไล้ไปตามแผ่นอก ก่อนที่จะกดจูบลงมาที่ต้นคอเบาๆ
กิ๊ว...
ผมสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงของสไลม์ดังขึ้นมา เมื่อหันไปมองผมกลับพบว่าพวกสไลม์สี่ตัวที่เหลือนั้นกำลังมองมาทางนี้ มันคืบคลานขยับเข้ามาใกล้
"มะ มาได้ไง?"
"ฉันพามันมา"
เดม่อนที่บอกว่าจะเข้าป่าไปนั้นพูดขึ้นมาพร้อมทั้งย้ายร่างเข้ามาในบ้านต้นไม้ ผมมองพวกมันไปพลางร้องไห้ไป สไลม์ตัวสีเขียวนั้นขยับเข้ามากอดผมเอาไว้
"แก... แกยังไม่ตาย"
ครั้งสุดท้ายที่เห็นตอนที่ออกมาจากเกาะ ผมเห็นเองกับตาว่าถูกฟัน แต่ถึงจะไม่รู้ว่าออกมาจากเกาะโดยที่ไม่พึ่งพาร่างมนุษย์ได้ยังไงแต่ว่าเรื่องนั้น มันไม่สำคัญเมื่อผมเจอกับพวกมันอีกครั้ง
ภายในป่าแห่งนี้... ภายในเกาะที่ไม่มีสัตว์ประหลาด และ มนุษย์ในต้องหลบหนีผมหลับตาลงช้าๆกอดเข้ากับร่างนุ่มนิ่มของสไลม์ตัวสีเขียวตัวนั้น พร้อมทั้งปล่อยให้น้ำตาไหลเอ่อออกมา มันนาน... มากจริงๆ
"ขอบคุณครับ ขอบคุณเดม่อน"
ชายร่างสูงระบายยิ้มออกมาก่อนที่จะยื่นมือมาลูบตรงหัวของผมช้าๆฝ่ามือที่่เย็นเฉียบนั้น ทำให้ผมรู้สึกดีอยู่ตลอดเวลา ไม่มีโรคภัย ไม่เจ็บป่วย ไม่แก่... และ ไม่มีวันตาย ถ้าหากว่าผมเป็นคนเดียวที่เป็นแบบนี้ก็คงจะจิตตกอยู่ไม่น้อย แต่ว่า... มันไม่ใช่ ในเมื่อครอบครัวของผมเองก็ไม่ได้เป็นสิ่งมีชีวิตที่ปกติเหมือนกัน
......................................
............................................................................
ตอนพิเศษ~ มาแล้วววววว รู้สึกมึนๆหัวนะ5555555 เพิ่งตื่น ช่วงนี้นอนดึก ตื่นก็น่าจะเช้ากว่าคนปกติทั่วไปที่ยังเมาสงกรานต์ เหมือนเวลามันผ่านไปเร็ว ฮึก... จะต้องไปโรงเรียนอีกแล้วหรือนี่ หนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา.... เดี๋ยว ยังหยุดไม่ถึงเจ็บวันมั้ง #มั้งนะ สักจะหลงๆลืมๆซะแล้วละนายท่าน เอาละ! วันนี้เป็นวันที่ดี อาส์ อ่านคอมเม้นแล้วมีความสุขมากกกกกกกกก แล้วก็แบบ... คิดไงไม่รู้จากคอมเม้นหนึ่งที่บอกว่ามีคนมาอ่านเพราะมีคนแนะนำนิยายในทวิสเตอร์ ทาสก็เลยแอบส่อง... ปรากฏมี!! แฮชแท็ก!! #เกาะตุ๊กตา!! ซึ่งถึงส่วนมากจะไม่ใช่เกาะตุ๊กตานิยาย แต่เป็นเกาะตุ๊กตาของจริงนั่นก็ตามเถอะ ...ก็ถือว่า ดีใจอะ ดีใจสุดๆ #ดิ้นกันไป จากนี้! ก็ขอขอบคุณ ขอขอบคุณจากใจจริงไม่คิดว่าจะมีคนชอบมากขนาดนี้ บอกตามตรงทาสไม่ค่อยโอเคกับระบบแบบนี้ แต่พอเขาอัพเดทใหม่ก็เลย... อ๊า มันส์พะยาค่ะ สารภาพตามตรงเลย ว่าจริงๆตอนแรกคิดเพียงแค่ว่า จะมาสร้างตำนาน แค่ก! #เอาซะใหญ่โต ก็แบบ... อารมณ์ประมาณว่า ในเด็กดีก็เคยขึ้นท็อปมาแล้ว ....กับหลายๆเรื่องฐานแฟนคลับก็ไม่ได้เยอะ แต่ก็พอใจแล้ว เลยกะว่าจะมาหาฐานในนี้ซึ่ง! ตอนแรกๆแค่จะมาสร้างนิยายภายในนี้ แล้วก็แบบสักวันหนึ่งก็ เฮ้ย เราเคยอัพนิยายลงในเว็บนี้นะ ผลตอบรับก็ดี ซึ่งดีกว่าที่คาดมากๆ และ อีกอย่างเราก็หวังว่าสักวันหนึ่งเราจะเป็นที่รู้จัก ก็แค่นี้ก็พอใจสุดๆเเล้ว ต่อไป ไปสร้างตำนานในเว็บบอยเลิฟกัน 55555555
อะ อันสุดท้ายนี้ อยากขอขอบคุณอีกครั้งที่คอยเป็นกำลังใจให้กันมา คำถามที่ถามมา ทาสก็ไม่รู้จะตอบยังไง... ประเด็นคือ... ชื่อของเกาะ จะตอบก็ ไม่รู้สินะ ในความคิดแล้ว คิดว่าความหมายของมันก็คงจะคล้ายพวกตุ๊กตาที่ถูกทิ้งนั่นละมั้ง แบบ ว่างเปล่า และ ต้องการการสิงสู่ มันค่อนข้างตรงกันข้ามกับการกระทำกับชื่อเรื่อง ซึ่งจริงๆก็แค่ชื่อเรื่อง... เอ๊ะ งง... มันดูเหมือนเป็นอิสระมากเลยละนะ กับพวกสัตว์ประหลาดบนเกาะเนี่ย ถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะกลับไปอีกครั้งจัง... #ยังไม่หมดมุขเลยอะ 55555 เหมือนว่าในนั้นมันแปลกๆดี ทาสชอบนะ ชอบมากด้วยมีแต่พวกแปลกๆ เอร๊ยยย
ชอบที่สุดก็สไลม์ละมั้ง เสียงร้องน่ารักดี5555 กับคนครึ่งปลาก็ชอบนะ ออกจะซาดิส เดม่อนนี่... แรกๆก็กลัว #เขียนเองกลัวเอง กลัวจริงๆนะ ไม่ได้โม้ แต่คิดว่าก็ดีแล้ว เดม่อนที่เป็นแบบนั้น รู้สึกว่าท็อคจะเยอะกว่านิยาย =_=" ก็เป็นอันว่า... สุดท้าย #อีกละกัน ถ้าหากทำเป็นเล่ม ใช่ อ่านไม่ผิดหรอก ถ้าหากว่าทำเป็นเล่ม จะมีคนสนใจซื้อมั้ยหนอ??? เรามีเซอร์ไพรส์ หุหุ ก็ประมาณนี้ละนะ #ยาวค่อด! จากนี้ก็ฝากเรื่องใหม่ๆด้วยนะเออ อ้อ เปิดเรื่องใหม่ พระเอกหล่อมากเลยละ!! ต้องชอบแน่ๆครับ เพราะงั้น คืนนี้ ก็ราตรีสวัสดิ์นะครับ
หัวข้อ: เปิดPRE ORDER [Alien] เกาะตุ๊กตา :: ตอนที่ 27 :: มาแถมให้หายคิดถึง [07/07/2560] (อ่าน 87807 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก