หัวข้อ: เปิดPRE ORDER [Alien] เกาะตุ๊กตา :: ตอนที่ 27 :: มาแถมให้หายคิดถึง [07/07/2560]

[kothan]

เผ่าเดม่อนไม่เหลือสักตัวเลยเหรอ แล้วตัวใหม่นี่พูดได้ด้วย

[Yuki Nijiiro]

22

   "ใกล้ถึงช่วงเวลานั้นแล้ว"

เสียงแหบทุ้มนั้นเอ่ยขึ้นมาเบาๆผมถูกขังเอาไว้ภายในกรงไม้ที่ถูกสร้างขึ้นมาแบบลวกๆไม่เข้าใจว่าทำไมมันถึงพูดแบบนั้น รูปร่างน่ากลัวนั้นก้มๆเงยๆมองลอดออกไปที่ด้านนอก ผมนั่งกอดเข่ามองมันเงียบๆ... ถึงจะเหมือนเอ็ดทุกอย่างที่หน้าตา แต่ว่ากลับไม่ใช่ ทำไมถึงพูดได้? นั่นคือสิ่งที่อยากรู้ สัตว์ประหลาดตรงหน้านั้นกำลังเหลาไม้อยู่ นั่งเหลาได้หลายอันแล้วไม่รู้ว่าจะเอามาทำอะไรกันแน่ ศพของเผ่าเดม่อนที่ตายเกลื่อนอยู่แถวนั้น... มันใช่จริงๆนะเหรอ? ทำไมถึงถูกฆ่าตายมากขนาดนั้น

"ทำไม..."

"..."

มันหันมามองผมทันทีเมื่อผมถามขึ้นมา สัตว์ประหลาดตัวนั้นฉีกยิ้มกว้างแววตาสีแดงเป็นประกาย

"ใกล้ถึงเวลานั้นแล้ว"

"เวลาอะไร?"

ผมถามขึ้นมาอย่างไม่เข้าใจ... ช่วงเวลานั้น? คืออะไรกันละ? มันคือช่วงเวลาไหนกันละ? แล้วทำไมถึงดีใจขนาดนั้นกัน

"บอกมาสิ เวลาอะไร แล้วทำไม... ทำไมต้องฆ่าเดม่อนด้วย!?"

สัตว์ประหลาดตัวนั้นไม่ตอบ แต่ว่ากลับหัวเราะออกมาเสียงดังภายในถ้ำที่เย็นซึ้นผมถูกมันกวนประสาทจนแทบจะเป็นบ้า ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ทำไมถึงต้องเป็นแบบนี้กระทั่ง กระทั่ง... เดม่อนที่คิดว่าแข็งแกร่งแล้วก็ยัง

"เพราะ... ตัวเมียมีแค่แกยังไงละ"

"ผมไม่ใช่! ไม่ใช่ตัวเมีย เลิกทำเหมือนผมเป็นตัวเมียซะที! ผมเป็นผู้ชายที่มีอวัยวะเพศชายเหมือนกัน!"

ดูเหมือนว่าจะถูกสะกิกต่อมโมโหผมตะโกนลั่นภายในถ้ำขณะที่มันซะงักไปหันมามองผมช้าๆดวงตาแวววาวนั้นพราวระยับก่อนที่จะขยับเข้ามาใกล้ระหว่างซี่กรงไม้แข็งๆมันยื่นกรงเล็บเข้ามาบีบที่คางผมเเน่นจนเจ็บ

"งั้น... ถ้าเป็นผู้ชายแกก็ควรจะถูกทำแบบผู้ชาย..."

เสียงทุ้มแหบนั้นดังขึ้นมาจนผมผวา ร่างสูง ไม่สิ... เจ้าสัตว์ประหลาดตัวสูงนั้นยืนขึ้นก่อนที่จะใช้มือทุบลงมาที่ไม้จนหักขยับเข้ามาลากข้อเท้าของผมให้เข้าไปใกล้

"มะ ไม่... จะทำอะไร หยุดนะ!!"

ตุบ ตุบ

ผมใช้เท้าถีบไปที่อกของมันแต่กลับไม่สะเทือนเลยสักนิดก่อนที่อวัยวะเพศชายของมันจะตั้งซันขึ้นมา ผมส่ายหน้าดิกหน้าซีดเผือดเมื่อรับรู้ชะตากรรมของตัวเองสัตว์ประหลาดในคราบใบหน้าของเอ็ดแสยะยิ้มกว้างฟันที่ช้อนกันอยู่นั้นสั่นกุกกระทบกันทำเอาร่างกายของผมสั่นสะท้าน หวาดกลัวไปหมด คิดผิดแล้ว... คิดผิดที่เห็นว่าพูดได้ แล้วมีหน้าตาเป็นคนที่คุ้นเคยเเล้วจะไม่เป็นอะไร เขาคิดผิด

"ผสมพันธุ์..."

"ยะ อย่า! ปล่อย ปล่อย!!"

ผลั๊วะ!!

กำปั้นใหญ่นั่นทุบลงมาที่ต้นขาจนสั่นเสียงกระดูกดังลั่นดูเหมือนว่ามันจะร้าวความเจ็บแล่นผ่านจนจุก แทบจะส่งเสียงออกมาไม่ได้มันปีนขึ้นมาคร่อมผมพร้อมทั้งใช้ลิ้นน่าขยะแขยงนั้นล้สงเข้ามาภายในคอ ลิ้นอุ่นลื่นนั้นไหลลงคอจนแทบอ้วกตวัดเลียไปทั่วทั้งลำคอหายใจไม่ออก... แสบหูแสบตาไปหมดเมื่อมันล้วงลึกเข้าไปจนถึงสะบัก

"อ่อก... อึก"

ฉึก!

กรรร

เมื่อได้ทีผมรีบหยิบเอาไม้ที่หักนั้นแทงลงกับต้นขาของมันสัตว์ประหลาดตัวนั้นร้องลั่นออกมาก่อนที่ผมจะถลา คลานออกมาจากที่นั่น

หมับ!

"อึก... แค่ก แค่ก ปล่อยนะ ปล่อยสิ!"

"ใกล้ถึงช่วงเวลานั้นแล้ว... ใกล้แล้ว"

เสียงแหบยังคงพึมพำอยู่ไม่ขาดปากผมรีบออกเท้าวิ่งเมื่อมันเดินตามมาแบบไม่เร่งรีบ ภายในถ้ำไม่ได้ซับซ้อนเหมือนถ้ำของเดม่อน แสงสว่างตรงหน้านั้นส่องเข้ามา พอหันหลังกลับไปก็พบว่ามันกำลังเดินตามมาติดๆ เท้าเปลือยที่เหยียบลงกับหินนั่นส่งกลิ่นคาวเพราะเลือดที่ไหลอาบออกมาผมไม่ได้สนใจ ตั้งหน้าตั้งตาวิ่งต่อไป

"ฮึก  แฮ่ก..."

แซ่ก แซ่ก

ทันทีที่ออกมาถึงปากถ้ำ เสียงน้ำที่ไหลผ่านข้างๆถ้ำดังขึ้นมาป่าไม้ที่รกทึบนั้นส่งเสียงเหมือนแมลงผมรีบวิ่งออกมาอีกครั้ง ไม่อยากอยู่ในนั้น ต่อให้เป็นสัตว์ประหลาดที่พูดได้ และ หน้าตาเหมือนคนที่รู้จักก็ไม่ได้อยากอยู่ด้วย เดม่อน... ต้องตามหา ยังมีเหลืออยู่แน่ๆ เผ่าของเดม่อนยังเหลืออยู่แน่ๆ

"เดม่อน... ฮึก อึก"

เมื่อคิดถึงภาพเมื่อตอนนั้น ตอนที่เห็นอีกฝ่ายตายไปต่อหน้าน้ำตาของผมก็ไหลอ่บแก้มลงมาเสียงสวบๆเพราะเท้าที่ออกวิ่งนั้นไม่ได้อยู่ในหัวเลยสักนิด จะทำยังไงดี... ทำยังไงถึงจะออกไปจากเกาะบ้าๆนี่ได้

"ไม่ได้... ต้องการแบบนี้ ไม่ได้อยากได้แบบนี้ เดม่อน ช่วยด้วย ฮึก ช่วยที อ่ะ...?"

แซ่ก

ผมหยุดชะงักไปเมื่อเห็นตัวอะไรขยับไปมาที่พุ่มไม้ เสียงเคลื่อนไหวนั้นดังขึ้นมาเบาๆ พอหันไปมองรอบๆกลับพบว่าตัวเองกำลังหลงป่า ตัวของผม... สั่นเทิ้ม เหงื่อแตกพลั่กเมื่ออยู่ตัวคนเดียว ถึงแม้ว่าจะได้ออกมาข้างนอกบ้างก็ตามที แต่นั่นก็เพราะมีเดม่อนอยู่ข้างๆ แต่ตอนนี้ไม่ใช่ ไม่ใช่อีกแล้ว

สวบ

"อ่ะ อะไรนะ... อื้อ!?"

จู่ๆก็รู้สึกเหมือนกับว่ามีอะไรหนักๆทับลงมาที่ตัวร่างกายของผมถูกยึดเอาไว้ก่อนที่จะโดนลากตัวไปติดที่ลำต้นไม้ใหญ่

ต้นไม้... ไม่สิ เถาวัลย์ขนาดใหญ่ที่ตั้งตระหง่านบังแสงแดดอยู่นั้นมีดวงตาสีดำสนิทอยู่ใจกลางของลำต้น แต่ว่ามันกลับขยับเลื่อนขึ้นลงไปตามรากต้นไม้ ลำตัวโปร่งใส่ เหมือนกับสไลม์ไม่มีผิด มันจ้องผมอย่างกับจะกินเข้าไป

"อะไรกัน... อะไรกัน"

หมับ

"อึก... ไม่..."

ผมเบิกตากว้างเมื่อเถาวัลย์ขนาดใหญ่นั้นกำลังคายเมือกสีขาวออกมาลูบไปตามลำตัวของผมตุ่มไตอุ่นๆนั้นทาบทับไปทั่วทั้งร่างกายก่อนที่เสียงคำรามของสัตว์ประหลาดจะดังขึ้นมา มันเป็นเสียง เฮือกสุดท้าย ของสัตวประหลาด ผมมองไปที่ด้านหลังต้นไม้โปร่งใสอย่างอึ้งๆเมื่อเห็นซากศพอยู่เต็มไปหมด เพิ่งจะรู้ตัวว่าตัวเองกำลังเหยียบอยู่บนศพของพวกมันที่กำลังเน่าเปื่อย เลือดสะกระจายไปทั่ว เห็นเถาวัลย์ขนาดเล็กใหญ่นั้นสอดส่ายไปมาที่รูบนร่างกายของพวกมัน คราบน้ำขุ่นที่เลอะไปทั่วร่างกายของผมเย็นเฉียบลงทันที ขนทั้งตัวลุกซัน

พวกมัน... ถูกทะลวงร่างกายจนตาย

"ฮึก อย่านะ ได้โปรดเถอะ... ได้โปรด อึก อื้อ!?"

ส่วนอวัยวะที่เหมือนกับของเพศชายนั้นสอดเข้ามาภายในปาก ก่อนที่จะฉีดพ่นน้ำหวานเข้ามาน้ำหวานรสชาติหวานจัดที่ค่อนข้างรู้จักดี เถาวัลย์ที่อยู่ในรังของเดม่อนก็มีน้ำหวานแบบนี้เหมือนกันแต่น้ำอันนี้กลับหวานมากกว่าแถมยังทำให้สมองโล่งจนแทบจะขยับไม่ได้

"แค่ก... อื้อ อั่ก"

ขาทั้งสองถูกแยกกว้างออกจากกันหนวดมากมายที่อยู่รอบๆนั้นหันมาสนใจผม แทนที่จะเป็นศพพวกนั้น

ซึบบ

ทั่วทั้งร่างกายถูกเร้าโลมจนเปียกซึ้นผมขยับดิ้นหนีแต่กลับถูกรัดแน่นที่ข้อมือขึ้นอีกดวงตาสีดำนั้นจ้องลงมาที่สะโพกส่งเถาวัลย์ขนาดใหญ่มีตุ่มใตนั้นเเนบลงมาที่ช่องทาง

"อื้อ อื้ออ!"

สวบบ

มันเป็นเพราะน้ำสีใสที่ไหลซึมออกมาทำให้สิ่งนั้นทะลวงเข้ามาได้เสียงสวบนั้นดังก้องหูผนังลำไส้ของผมถูกดูดอย่างแรงจนตัวสั่นมันสอดลึกเข้ามาภายในก่อนที่จะกระแทกเข้าออกเป็นจังหวะ ขณะที่ด้านหน้าก็มีอีกอันที่สอดใส่อยู่มันเคลื่อนไหวไปมาช้าๆเล้าโลมไปเสียทุกส่วนจนมีอันหนึ่งที่มาหยุดอยู่ตรงหน้าอกของผมมันอ้ากรีบออกกว้างเหมือนกับดอกไม้ เหมือนกับดอกไม้จากอวัยวะเพศของเดม่อนที่คอยหุ้มสะโพกอยู่ตลอดเวลามันพุ่งเข้ามาดูดที่ปลายยอดอกอย่างแรงจนผมสะท้าน

"อ๊ะ... อึก อย่า ...อย่า"

ลำตัวเปียกลื่นของมันนั้นแทบจะห่อหุ้มร่างกายทั้งหมดไม่เว้นแม้แต่เท้าเองก็ยังโดนดูดจนซา ส่วนหน้าแก่นกายถูกดูดเสียงดังร่างกายของผมส่งเสียงระงมเพราะถูกมีเซ็กส์จากต้นไม้ สมองขาวโพลนไปหมด มึนเมาจนไม่รู้สึกตัว

งับ!

อ๊อดด

 ผมกัดไปที่เถาวัลย์ที่อยู่ภายในปากจนมันส่งเสียงกรีดร้องออกมา

"อ๊ะ อ๊า!? มะ ไม่ อ๊า อ๊า!"

พอยิ่งทำแบบนั้นมันก็ยิ่งกระแทกเข้าออกที่ช่องทางด้านหลัง ไม่เอา... ไม่ใช่เดม่อน ไม่เอาแบบนี้ ไม่... กลัว กลัวจะตายแล้ว

"อ๊ะ อ๊าาา!! เจ็บ ฮึก... ฮือออ เจ็บนะ! เจ็บ"

ยอดอกที่แข็งเป็นไตนั้นถูกเถาวัลย์อีกอันเลี้อยเข้ามาจากที่กำลังชูชันอยู่กลับถูกกดจนกลับด้านเข้าไปเหมือนกับหัวนมบอด ความเจ็บแล่นไปทั่วราวกับถูกไฟฟ้าดูด ส่วนล่างถูกกระแทกกระทั้นเข้ามาไม่มีหนุด เสียงพรื่ดนั้นดังขึ้นมาหัวนมทั้งสองข้างถูกมันสอดใส่

"จะตายแล้ว ฮึก จะตายแล้ว... ไม่นะ อย่านะ ช่วยด้วย ฮืออ เดม่อน... เดม่อนช่วยผมด้วย ได้โปรด ใครก็ได้"

สวบ สวบ

ร่างกายถูกรุมทึ้งจนเจ็บไปหมดผสมกับความมึนเมาที่ทำให้รู้สึกดี ผมร้องไห้โฮออกมาลั่นป่าไม่สนใจว่าจะเรียกตัวอะไรเข้ามาหาอีก สะโพกถูกบดคลึงจนแทบจะเเตกเป็นเสี่ยงๆ หน้าอกถูกกระแทกเข้ามาลึกจนเจ็บไปหมด ก่อนที่มันจะฉีดน้ำเชื้อเข้ามา

"อ๊าาา! ไม่ ไม่เอาอีกแล้ว! ไม่ท้องอีกแล้ว ไม่อยากท้องอีกแล้ว ปล่อยนะ จะตายแล้ว...วว!!"

พร่วดด

น้ำรักถูกพ่นเข้ามาจนเจ็บไปทั่วทั้งหน้าท้องมันถอนอวัยวะเพศของมันออก ก่อนที่จะมีอีกอันสอดใส่เข้ามาแทน ตายแน่ๆ... จะต้องตายแน่ๆแบบนี้ ไม่เอาแล้ว!

"ไม่... เอา แล้ว"

ฉึ่กก!

อ๊อดดด

ทันทีที่สิ่งนั้นสอดใส่เข้ามาข้างบนศรีษะนั้นจู่ๆมีเสียงดังขึ้นมาร่างกายของผมสั่นราวกับผีเข้าทรุดลงกับพึ้นทันทีท่ามกลางศพนับร้อยๆที่หลงเข้ามาภายในดงไม้พวกนี้น้ำตาใสอาบแก้มบดบังภาพตรงหน้า ผมร้องไห้โฮออกมาสุดจะกลั้น
สัตว์ประหลาดที่หน้าเหมือนเอ็ดใช้หอกที่เหลามานั้นแทงเข้ากับต้นไม้จนทะลุพวกมันหลุดออกจากตัวผมไปกองกับพึ้น


"ไม่เอาแล้ว ไม่อยากอยู่ที่นี่ อยากกลับบ้าน อยากกลับบ้าน...!"

สัตว์ประหลาดตัวที่ตามผมมานั้นนิ่งเงียบ ขยับเดินเข้ามาหาผมช้าๆก่อนที่จะช้อนตัวของผมขึ้นมาจับนั่งตักอีกฝ่ายที่มีอวัยวะเพศปลายแหลมมีหนามขึ้นรอบๆนั้นเสียดแทงเข้ามาน้ำภายในท้องไหลทะลักจนเปียกง่ามขา ผมสะอึ้นไห้พลางอ้วกออกมา อ้วกน้ำหวานที่ถูกยังคับให้ดื่มเข้าไป เสียงสวบๆดังขึ้นเป็นจังหวะ ผมเงยหน้าขึ้นไปมอง ปากที่ิอ้ากว้างนั้นขยับไปมาเคลื่อนเข้ามาหาผมช้าๆขณะที่ส่วนนั้นยังเชื่อมต่อกัน

"ถึงเวลาแล้ว..."

ฟันคมนั้นวาววับ ความเหม็นคาวลอยคลุ้งออกมาจากปากของมันน้ำลายใสนั้นไหลหนืดลงมาผมหลับตาลง อา... ใช่แล้ว ถ้าหากว่าโดนกินละก็จะไม่เจ็บปวดอีกแล้ว จะได้ไม่ต้องรู้สึกอีกแล้ว ฟันคมนั้นโอบลงมาที่ศรีษะของผมเบาๆความเจ็บที่สุขสมนั้นแล่นไปทั่ว กลิ่นเลือดลอยมาแตะจมูก ถ้าหากว่า... โดนกินเข้าไปแล้ว เรื่องทั้งหมดที่เคยเกิดขึ้นก็จะลืมไปเอง มือใหญ่นั้ยจับไหล่ของผมแน่น ฉีดน้ำอสุจิเข้ามา ความอุ่นร้อน ความอบอุ่นครั้งสุดท้ายน้ำตาของผมไหลลงมาช้าๆ ก่อนที่จะ...

กร๊วม...

"อึก..."




เสียงเส้นผมที่ถูกกัดนั้นดังขึ้นมาร่างกายของมันซะงักงันหยุดการกระทำทุกอย่างก่อนที่จะถอนปากออกมา ปากของมันหดเข้าช้าๆดึงตัวของผมออก ผมเงยหน้าขึ้นไปมองมันที่หยุดนิ่งเลือดของผมติดอยู่ตามขอบปาก ก่อนที่เลือดจะทะลักออกมาหลังจากที่ส่วนหัวด้านบนปากนั้นจะหลุดออกไป

ตุบ

เลือดสีแดงสาดกระจายไปทั่วทั้งพึ้น กระเช็นมาโดนที่ใบหน้าของผมจนกลายเป็นสีแดงฉาน ตรงหน้าผมเห็นกรงเล็บคมที่คุ้นเคย เดม่อน... ที่ตอนนี้ย้ายร่างมาสู่ตัวอื่นนั้นแยกเขี้ยวข่มขวัญจนสัตว์ประหลาดตัวอื่นๆที่กำลังจะเข้ามาใกล้นั้นถอยห่าง น้ำตาของผมกลับมาเจ่อนองที่หางตาอีกรอบ

"เด... ม่อน"

"หา เจอแล้ว"

มันขยับเข้ามารวบกอดผมเอาไว้แน่น ด้านหลังผมเห็นพี่ผา และ พี่เต้กำลังวิ่งตามมาติดๆพร้อมกับเซริ และ เผ่าเดม่อนอีกหลายตัวพวกมันตามมาสมทบ

"เดม่อน เดม่อน เดม่อน... ฮือออ นึกว่าจะไม่มาแล้ว นึกว่าจะตายแล้ว"

กรงเล็บของอีกฝ่ายดันให้ผมนอนลงกับพึ้นก่อนที่จะใช้มืออีกข้างนั้นกดลงมาที่หน้าท้องแน่นผมกลั้นหายใจ มองหน้าอีกฝ่าย

"เชื่อใจฉันมั้ย?"

ผมพยักหน้าเบาๆ

กึก!

"อ่ะ... อ๊ากกกก!?"

น้ำที่อยู่ในท้องนั้นไหลออกมากองอยู่กับพึ้นทันทีเมื่อเดม่อนกดมือลงมาผมอ้วกออกมาอีกครั้งเมื่ออวัยวะภายในนั้นเคลื่อนจนเจ็บน้ำตาไหลอาบแก้ม ดีดดิ้นราวกับว่าจะตายลงตรงนี้มันชักมือออกไปรวบตัวของผมที่อ่อนแรงนั้นขึ้นมากอดเอาไว้แน่นพร้อมกับลิ้นอุ่นๆที่เลียไปตามทุกส่วนของร่างกาย ผมหลับตาแน่นเบียดร่างกายเข้าหาอีกฝ่ายไม่สนอีกต่อไปว่าจะถูกมองยังไง ไม่สนใจอีกแล้วว่าจะกลายเป็นสัตว์ประหลาด

"น้ำ... ได้เวลา ไปแล้ว"

เสียงแหบนั้นเอ่ยขึ้นมาเบาๆ ผมขยับถอยห่างใช้มือเช็ดไปตามแก้มของตัวเองขณะที่มองอย่างงุนงง

"อื้อ กลับรังกันเถอะ"

ผมพยักหน้ารวบกรงเล็บนั้นมาจับเอาไว้ แต่อีกฝ่ายนั้นขืนตัวจนผมหันไปมอง มันนิ่งไปสักพักก่อนที่จะพูดประโยคหนึ่งที่ทำให้หัวใจของผมแทบจะหยุดเต้น

"ไม่ใช่... กลับบ้าน กลับบ้านที่เคยจากมา"

สิ้นเสียงนั้นบรรยากาศรอบๆตัวก็เริ่มที่จะเย็นเฉียบขึ้นมา ผมเงยหน้าขึ้นไปมองรอบๆตามท้องฟ้า ไอเย็นที่ทำให้ร่างกายสั่นไปหมด ผมเบิกตากว้างมองอย่างตกใจในสิ่งที่กำลังคืบคลานเข้ามา

หมอก... สีดำ

"ถึงเวลาที่ต้องกลับแล้ว น้ำ"

หมายความว่า... สิ่งที่สัตว์ประหลาดที่มีใบหน้าของเอ็ดพูดขึ้นมานั่นก็คือ เรื่องนี้งั้นเหรอ?








...
วันนี้มาแปลกใช่มั้ยละ?  55555555555 พอดีเบื่อๆกับการเขียนฟิคชั่น ก็เลยมาเขียนเรื่องนี้แทน  ฮู้ววว เขียนไปมันส์ไปพระยาค่ะ ถถถถถถถถ และ แล้ว... เรื่องราวก็หวนกลับมาที่จุดเริ่มต้นกันอีกครั้ง ซึ่งจริงๆสัตว์ประหลาดที่ล้างบางเผ่าเดม่อนไปอย่างเอ็ดตัวปลอมนั้นมันก็แค่ตัวฆ่าเวลานั่นแหละน้า เอาละ เจอกันตอนหน้า อาทิตย์หน้า... ท้ายเดือนหน้า #ใช่เหรอ? 55555 ล้อเล่นครับ ไปละครับ ฝันดี

[windyhot]

 :hao4:น้ำจะกลับจริงดิ

[puiiz]

ค้างงงงงงงงงงงงง จะกลับแล้วเหรอ แล้วเดม่อนล่ะ   

[lilyne]

นึกถึงเทเลทับบี้ หมดเวลาสนุกแล้วสิ...

[tear0313]

 

[ซีเนียร์]

รอจ้า 

[Silvermoon]

ขอบคุณคนเขียนค่ะ ลุ้นมากกก ปริศนาเพียบ อยากรู้ว่าจะจบยังไง

[oilzaza001]

อ่าวววว ละเดม่อนล๊าาา 

[พิศตะวัน]

 

[เมื่อนั้นฝันว่า]

ไม่เอา ไม่ให้น้ำกลับ อยู่ต่ออาจจะทรมาน แต่ไม่เห็นเป็นไรเลย สุดท้ายเดม่อนก็จะมา เหมือนทุกทีไง

[KARMI]

 

[Kei]

อยากให้อยู่กับเดม่อนต่อไปอ่า

[rukamax]

รอตอนต่อไป อย่างใจจดจ่อ

[mirage]

กลับบ้านด้วยกันนะเดม่อนกับน้ำ 

[angel_Z4]

เอาจริงอ่ะเดม่อน? จะปล่อยน้องน้ำไปจริงๆเหรอ? ...มีซัมติงอินกอไผ่แน่

[azure]

เดม่อนนี่ใช่พระเอจริงเหรอ? โผล่มาแต่ละที น้อยมาก 5555

[แม่มดน้อย]

อะไรกัน เดม่อนจะไม่ปล่อยน้ำไปวช่ไหม ต้องตามไปนะ
น้ำดูเหมือนจะเริ่มมีใจให้แล้วด้วย
 

[Roman chibi]

รักเดม่อนมาก น้ำอย่าทิ้งเดม่อนนะ
สนุกมากๆค่ะ รอตอนตอไปอยู่นะคะ
 

[mimasopu]

กลับบ้านนี่คือหลังไหน บ้านน้ำหรือกลับดาวของเดม่อน
รอลุ้นต่อไปว่าคู่นี่จะยังไงกีนต่อ

[Biwty...]

กรี้ดกร้าด

[กบกระชายไทยนิยม]

จะอยู่หรือจะไปกันนะ

[Yuki Nijiiro]

23

   "กลับ... งั้นเหรอ? หมายความว่ายังไงเดม่อน?"

อีกฝ่ายนั้นนิ่งเงียบเมื่อผมถามขึ้นมา ทั้งผมพี่เต้ และ พี่ผาต่างก็ถูกพาออกมาจากที่นั่นไม่รู้ว่าจะถูกพาไปไหนต่อ ผมมองมันอย่างสับสนขณะที่ร่างกายถูกอีกฝ่ายอุ้มขึ้นเหนือพึ้นผมยื่นมือออกไปกุมมือที่สามนั้นเบาๆพลางเงยมองหน้า

"ทำไม... ไม่ชอบผมเหรอ? ไม่ได้ชอบผมงั้นเหรอ?"

ไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงถามออกมาแบบนั้น เดม่อนก้มหัวลงมามองที่ผมก่อนที่จะวางผมลงกับพึ้นก่อนที่จะเงยหน้ามองไปรอบๆ ทำไมถึงได้ไม่สนใจกันเลยละ... ผมเม้มปากแน่นเอื้อมมือไปจับกรงเล็บของอีกฝ่ายอีกครั้ง

"เดม่อน..."

"ไม่มีเวลาแล้ว รีบไปซะ"

เสียงแหบพร่านั้นเอ่ยขึ้นมาก่อนที่จะเดินนำหน้าไป ผมหยุดนิ่งไม่ยอมทำตามที่อีกฝ่ายบอกมาเดม่อนหันหลังกลับมาดูท่ามกลางความสับสน รอบๆตัวกลายเป็นสีดำไปหมด เสียงร้องของสัตว์ต่างๆนั้นดังขึ้นมาเสียงร้องโหยหวน กู่ร้องอย่างยินดียังรอบๆตัว

"ทำไม... ถามว่าทำไม!? ทั้งๆที่ตอนแรกก็บังคับให้อยู่แท้ๆ แล้วทำไมตอนนี้ถึง!"

"เพราะมันไม่จำเป็นอีกแล้ว"

ผมปล่อยให้น้ำตามันร่วงลงมาอาบแก้ม เดม่อนจ้องมาทางนี้ขณะที่พี่ผา และ พี่เต้กำลังเดินมาติดๆชายหนุ่มทั้งสองคนนั้นมองผมด้วยสายตาที่สั่นไหวระคนยินดี จะได้ออกไปจริงๆนะเหรอ? สัตว์ประหลาดเต็มเกาะซะขนาดนี้ ทั้งๆที่แค่ออกมาแค่ปากถ้ำยังโดนพวกนั้นจู่โจมแล้วทำไม ตอนนี้ออกมาไกลถึงขนาดนี้แล้ว ได้ยินเสียงของน้ำทะเลที่ชัดมากระทบชาบหาด ผมถอยหลังกลับส่ายหน้าไปมา

"มัน... ไม่ใช่แบบนี้"

"น้ำ รีบไปกัน"

พี่ผายื่นมือออกมาคว้าต้นแขนของผมแน่นหม่ยจะดึงกลับแต่ผมกลับสะบัดทิ้งโดยที่ไม่สนใจว่าจะทำให้อีกฝ่ายนั้นได้รับบาดเจ็บรึเปล่า นี่ไม่ใช่อย่างที่คิดไว้ เหมือนทุกครั้ง... ทุกครั้งก็จะถูกพากลับรัง แต่ทำไมตอนนี้กลับถูกไล่ให้กลับในที่ๆเลือนลางไปแล้ว บ้านที่อาจจะถูกยึดไปแล้ว

"ผมนะ... ผมนะ กลับไปไม่ได้"

กรร

ตุบ!!

"อย่ามาทำตัวงี่เง่า!"

เสียงคำรามของเดม่อนดังขึ้นมาพร้อมทั้งพุ่งเข้าหาผมกระแทกจนร่างกายล้มลงกับพึ้นเคี้ยวแหลมหลายซี่นั้นกระทบกันกึกกัก ผมเบิกตากว้าง ไม่มีครั้งไหนที่เดม่อนจะโมโหใส่แบบนี้ ไม่เคยมีเลยสักครั้งท่าทางราวกับสัตว์ป่าที่กำลังหิวโหย น่ากลัวกว่าตอนครั้งแรกที่เจอเสียอีก
   
ตุบ ตุบ!

"ทำไม!? ทำไม!? บ้า บ้าที่สุด เดม่อนบ้าที่สุด ทั้งๆที่เคยบังคับแท้ๆ! ข่มขืนผมสิ กัดผม จะกินผมก็ได้จะทำให้เป็นแม่พันธ์ก็ได้ แต่ผมไม่อยากไป ไม่กลับ! จะอยู่ที่นี่! อึก!"

กรงเล็บคมเย็นเฉียบนั้นบีบมาที่ปากของผมแน่นลิ้นร้อนๆนั้นตวัดเข้ามาที่ปากก่อนที่จะกระซากอย่างแรงจนสมองมึนเมาผมครางอื้อๆในลำคออย่างทรมานยกมือขึ้นกอดอีกฝ่าย ผมนะ... ไม่อยากกลับไป ไม่อยากไปจากเขา ต่อให้จะเป็นแบบนี้ต่อให้เกาะนี้มันอันตรายก็ไม่อยากไป

"แฮ่ก แฮ่ก..."

เสียงหอบหายใจดังขึ้นมาเมื่อลิ้นนั้นดึงกลับเดม่อนลุกขึ้นเดินไป

"จะไม่มีแบบนั้นอีกแล้ว"

"ฮึก... ฮือออ"

ผมปล่อยโฮออกมาทันทีเมื่อได้ยินแบบนั้นพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นขณะที่ก้าวเท้าเดินเข้าไปหาอีกฝ่ายหางที่เป็นกระดูกนั้นตวัดมาใกล้ๆพลักให้ผมออกห่าง ความเจ็บปวดในอกนั้นบีบแน่นร่างกายซาไปหมด พี่เต้เข้ามาหาช้าๆพยุงผมให้เดินต่อไป

"ฮึก ทำไมกัน... ไม่รักผมเหรอ ทำไม"

ซ่าา

ทันทีที่เดินพ้นออกมาจากป่า ตรงหน้าคือหมอกสีดำที่ครอบคลุมทุกอย่างแต่ที่น่าตกใจมากกว่านั้นคือสัตว์ประหลาดที่เคยเห็น และ ทั้งไม่เคยเห็นนั้นกำลังออกันอยู่ที่ชายหาด พวกมันจ้องมองไปยังขอบทะเล ภาพตรงหน้าทำเอาผมอึ้งเมื่อพอๆกับสองคนที่อยู่ข้างๆผม

"ขึ้นไปตรงนี้"

เดม่อนอุ้มตัวผมขึ้นมายังแพที่ถูกต่อเข้าหากันอย่างแน่นหนาข้างล่างนั้นเป็นเหมือนหลุมใหญ่ที่ยัดคนเข้าไปได้หลายคนมันเป็นเหมือนบอลทรงกลมแต่มีแพยื่นออกมามีฝาปิดอย่างมิดชิดถูหสร้างขึ้นด้วยหัวของมด... มดตัวใหญ่ที่ใช้ฟันกัดต่อเข้าหากัน

หมายความว่ายังไงกัน?

"เดม่อน..."

"ที่หายไปก็เพราะทำเจ้านี่"

แสดงว่าตลอดเวลาที่ผ่านมานั้นคือทำเรือนี่ใช่มั้ย? ที่หายไปตลอดนั่นนะ ที่มีเลือดติดตัวกลับมา

กรรร

กรู้ววว

เปรี้ยงงง!

เสียงร้องโหยหวนของสัตว์ประหลาดดังขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นพวกผมเดม่อนรีบหันไปหาพลางพลั่กแพให้ออกสู่ทะเลเสียงฟ้าผ่าลั่นตรงหัว ผมเห็นสัตว์ประหลาดตัวยักข์นั้นกำลังเดินออกมาจากป่า พวกมันบางตัวพยายามตะเกียกตะกายว่ายน้ำไป แต่กลับถูกน้ำทะเลนั้นกัดกร่อนจนตัวละลายไปหมด เสียงโหยหวนของพวกมันดังขึ้นมาติดๆกัน

"ทำไม... ถึง"

"พวกสัตว์บนเกาะอยากจะออกไปจากที่นี่ แต่ออกไปไม่ได้ อันนี้ก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ว่า พวกมันจ้องที่จะยึดร่างมนุษย์เพื่อที่จะออกไป"

พี่ผาที่นั่งหน้าซีดอยู่บนแพเอ่ยขึ้นมาเบาๆผมหันไปมองอย่างตกใจขณะที่เสียงเล็กๆของเซริจะดังขึ้นมา

กิ๊ว...

"ทะ ทำไมพี่ผาถึงรู้เรื่องนี้ละ?"

"เพราะ... เดม่อน"

โครมมม

ผมหันไปมองตามเสียงที่ดังขึ้นมาทางข้างหน้าป่าไม้นั้นถูกแหวกออกกว้างสัตว์ประหลาดตัวยักข์มันทั้งเหยียบทั้งปัดพวกที่อยู่ตรงหน้าออกไป ผมมองมันอย่างตะลึงพอๆกับเสียงคำรามของเดม่อนที่ดังขึ้นมา

กรรร

"เดม่อน!? ไม่!"

หมับ!

อ้อมแขนแกร่งของพี่เต้นั้นกอดรัดมาที่เอวของผมกระซากกลับคืนไม่ยอมให้ผมลงไปจากแพ น้ำทะเลนั้นสาดกระเช็นมาโดนตัวจนเปียกปอนไปหมด เดม่อนกำลังฆ่าพวกสัตว์ประหลาดพวกนั้นโดยที่ไม่ได้หันมามองทางนี้ เผ่าของเดม่อนกำลังถูกฆ่าอยู่เหมือนกัน ดูเหมือนว่ามันจะเป็นห่วงโซ่อะไรสักอย่าง ผมร้องไห้ออกมาสุดเสียง
   
"ทำไม! ทำไมชีวิตผมจะต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย! ปล่อยผมนะ! ผมจะไปหาเขาผมจะอยู่ที่นี่!"

"พอได้แล้ว! มันเองก็ออกมาจากเกาะไม่ได้เหมือนกันนั่นแหละน้ำ! และน้ำก็อยู่ที่นี่ไม่ได้!"

ผลั๊วะ

เสียงทุ้มนั้นตะคอกกลับมาอย่างโมโหพร้อมทั้งต่อยลงมาที่แก้มของผมจนหน้าหันไปตามแรงต่อยผมเงยหน้ามองอีกฝ่ายอย่างอึ้งๆพี่เต้กำหมัดแน่นมองมาทางผมด้วยสายตาตัดพ้อ

"ทำไม... ถึงต้องการสัตว์ประหลาดนั่นขนาดนั้น ทั้งๆที่มันทำให้ผา... ทั้งๆที่บนเกาะนี้ฆ่าคนไปตั้งหลายคน"

"ฮึก พี่จะไปรู้อะไร จะไปรู้อะไร!?"

ผมฟาดลงกับอกของอีกฝ่ายชายหนุ่มเอื้อมมือมาโอบศรีษะของผมเอ่ยปลอบเสียงเบาขณะที่เสียงร้องโหยหวนของเดม่อนนั้นดังขึ้นมา

"ฮืออ... เขาปกป้องผมนะ เขาปกป้องผมจากพวกนั้น"

กลุก กลุก กลุก

ผมเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงของสัตว์ประหลาดใกล้ๆตัว ทันทีที่หันไปมอง หนอนตัวยักข์ตาหรี่ลงปากแหลม กำลังแสยะยิ้มให้ มันยิ้มให้อยู่จริงๆ... ทำไมละ? ไหนบอกว่าออกจากเกาะไม่ได้ แต่ตัวนี้ที่มันอยู่ในน้ำทำไมมันถึงโผล่มาได้บนหัวของมันเป็นแขนของคนที่ขยับไปมา ราวกับเป็นเหยื่อล่อ

"หลบไป... พี่จะไม่ยอมให้น้ำถูกพวกมันข่มขืนอีกแล้ว"

ร่างกายของผมถูกพลั่กออกห่างพี่เต้ยืนขึ้นกล่ามกลางหมอกสีดำที่กำลังลงหนักมันมองมาทางนี้ไม่สนใจพี่เต้เลยด้วยซ้ำขณะที่ผมกำลังจะแหกปากร้องแขนของมันที่แหลมคมก็ตวัดมาดึงข้อเท้าของผมทันที

"อ๊ะ ไม่! อย่านะ ม่ายย! เดม่อนช่วยด้วย...!"

ตูมม

ทั้งตัวของผมถูกลากลงสู่ใต้น้ำทันทีพี่เต้ร้องเรียกผมสุดเสียงกอดที่จะกระโดดลงมาอีกคนภายใต้น้ำนั้นมีแสงสีฟ้าที่เปร่งออกมาจากพึ้นทะเลส่องสว่างทำใหัเห็นภาพชวนขนลุก สัตว์ประหลาดใต้น้ำกำลังว่ายลอยตัวขึ้นมาเหนือน้ำตัวใหญ่ยักข์นับร้อยๆตัวที่เบียดแทรกกันเพื่อที่จะโผล่พ้นน้ำออกมา

"ไม่... ไม่! บอกว่าไม่! ปล่อยนะ!"

บุ๋ง บุ๋ง

ผมฟาดมือลงกับตาของมันอย่างแรงแต่มันกลับไม่สะท้านใช้หางยาวกลมนั้นพันมารอบๆตัวผมผมนะหายใจในน้ำได้หลังจากที่ดื่มเลือดของปลาครึ่งคนตัวนั้น แต่พี่เต้ที่กำลังตามลงมากลับถูกสัตว์ประหลาดคล้ายหนอนตัวเล็กๆกำลังดูดกินไปตามเนื้อ กลิ่นเลือด... จะเรียกพวกนั้นมา ผมดิ้นหนีออกมาจากแรงรัดของมันทว่ายิ่งดิ้นเท่าไหร่ก็ยิ่งรัดแน่นขึ้นเท่านั้น มันกำลังเบียดอวัยวะเพศเข้ามาที่ต้นขาของผม

"อย่า... อึก"

สวบ!!

ปากของมันถูกกรงเล็บล้วงจากด้านหลังจนทะลุผมรีบขยับตัวหนีทันทีว่ายขึ้นไปยังผิวน้ำขณะที่ดึงเอาพี่เต้ขึ้นมาด้วยชาายตรงหน้ามีรอยแผลมากม่ยบนตัวเพราะหนอนพวกนั้นมันกำลังทำท่าจะมุดตัวเข้าไปผมรีบปัดดึงออกมาอย่างแรง

"อึก... บ้าซิบ"

กรร

ผมหันไปมองเสียงคำรามนั้นอย่างเป็นห่วงเผ่าของเดม่อนเหลือเพียงไม่กี่ตัวเองพอๆกับสไลม์ที่ตายไปสองตัว พวกมันเป็นสัตว์ที่ฟันไม่เข้าแถมยังละลายซึมไปกับพึ้นได้ แต่ว่า... ทำไม

หมับ

"น้ำ อย่าไปเลยนะ..."

"ผม ผมนะ"

ฉึกก!

เสียงผิวเนื้อนั้นโดนเสียบ เดม่อนทรุดลงกับพึ้นเมื่อถูกสัตว์ประหลาดตัวใหญ่กว่านั้นฟันเข้าให้ ร่างกายของอีกฝ่ายขาดเป็นสองท่อน หัวใจของผมเต้นตุบๆราวกับจะหลุดออกมาน้ำตาไหลอาบแก้มก่อนที่จะมีตัวอะไรโผล่ขึ้นมาตรงหน้า

ซ่าา

"เดม่อน... เดม่อน ฮึก"

ผมโผเข้ากอดอีกฝ่ายแน่นกลั่นน้ำตาออกมาจนเปียกผสมกับเม็ดฝนที่ค่อยๆโปรยลงมาเสียงซู่ซ่านั้นดังขึ้นข้างๆหู เดม่อนกำลังละลายไปอย่างช้าๆ

"ไม่ ฮึก ไม่เอาแบบนี้ ไม่... อย่าตายนะ ไม่เอา ไม่ ฮืออ ขอร้องละ ขอร้อง… ละ"

มือของผมลูบไปตามหน้าตาของมันเบาๆกอบโกยเอาเศษเนื้อของอีกฝ่ายขึ้นมา หน้าตาดูไม่ได้เลยสักนิดผมซบหน้าลงกับแผงคอของเดม่อนร้องไห้ออกมาสุดเสียง

"อย่ากลัวเลย..."

เสียงแหบแห้งนั้นดังขึ้นมาข้างหูขณะที่สัตว์ประหลาดพวกนั้นกำลังหนีตายกันไปเพราะเม็ดฝนเป็นเหมือนกรดที่กัดกร่อนกรงเล็บแหลมคมนั้นหลุดตกลงมาที่แพอีกฝ่ายยื่นลิ้นมาสัมผัสที่แก้มของผมเบา

"ฮืก... ไม่เอาแบบนี้นะ ได้โปรดเถอะ ผม ผม..."

"รักน้ำนะ รักมากเลย"

กรร

ฉึก แหมะ...

เดม่อนควักหัวใจของตัวเองออกมา หัวใจสีขาวใสนั้นเปร่งแสงประกายผมมองหน้าอีกฝ่ายอย่างงุนงงเขาแยกเขี้ยวคมออกมา

"กินลงไป... มันสามารถรักษาอาการติดสัตว์ได้ มีชีวิตอยู่ต่อไป อยู่ต่อไป"

ผมรับหัวใจดวงนั้นมาไว้ในมือมองเดม่อนที่ละลายไปต่อหน้าต่อหน้าศรีษะแข็งๆนั้นตกลงกับแพเสียงหัวใจที่กอบกุมเอาไว้นั้นมันยังคงเต้นตุบๆอยู่ภายในมือ ทุกอย่างนั้น... หัวใจของสัตว์พวกนั้นที่ได้กิน เนื้อดิบที่ถูกบังคับให้กิน มันมีความหมายแบบนี้งั้นเหรอ? ผมยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มพี่เต้ขยับเข้ามาช้าๆกอดผมเอาไว้แน่น

"ฮึก ฮึก... เดม่อน รัก รัก ที่สุดเลย รักเดม่อนที่สุดเลย"

ริมฝีปากของผมแนบลงกับกระโหลกสีดำนั้นช้าๆพลั่กมันลงไปสู่ก้นทะเลก่อนที่จะยกหัวใจดวงนั้นเข้าปาก กัดกินลงไปในคอพร้อมทั้งร้องไห้ไปด้วย ทุกอย่างที่ทำมานั้นไม่ได้ไม่มีความหมาย เดม่อนทำทุกอย่างเพื่อผมตั้งแต่ครั้งแรกที่ทำมาทั้งปกป้องไม่ให้ออกไปข้างนอก ทั้งหาหัวใจมาให้ เสียสระร่างกายตัวเองเพื่อล่า กลับมาพร้อมกับเลือดเพราะฆ่าสัตว์ประหลาดบนเกาะพวกนั้นแย่งเอาอวัยวะภายในมาให้ผมกิน แอบออกไปสร้างแพเพื่อที่จะให้หนี

"อึก... ฮือ รัก ที่สุดเลยครับ ผมรักเดม่อนที่สุดเลย ฮือออ ผมจะใช้ชีวิตต่อไปครับ เดม่อน เซริ... ลาก่อน"

หยดเลือดสีแดงนั้นเต็มที่อุ้งมือผมเลียเลือดพวกนั้นอย่างไม่นึกรังเกียจมองไปที่เกาะตรงหน้าที่ห่างออกมาเรื่อยๆ

"ไม่เป็นไรแล้วนะ"

ผมซุกตัวลงกับอกของชายหนุ่มตรงหน้า ร่างกายหนาวเหน็บ ซาไปหมดเมื่อถูกฝนสาดที่ตัวพี่ผาพาผมลงมาที่ลูกกลมๆที่จมอยู่กับน้ำ ข้างในนี้มันกว้างมาก มีอาหาร และ ผลไม้มากพอที่จะอยู่ไปได้เป็นอาทิตย์ พี่ผามีสีหน้านิ่งๆมองมาทางผมด้วยรอยยิ้ม

ทำไม... ถึงยิ้มกัน ดีใจที่เดม่อนตายรึไง!?

 รู้สึกดีใจสินะ ที่จะเดม่อนตายนะ เพราะเกลียดมากขนาดนั้น ผมหลับตาลงอย่างอ่อนแรงนั่งพิงลงกับพนังข้างๆพี่เต้พลางหลับตาลงยกมือขึ้นมากุมที่ท้องของตัวเองได้ยินเสียงหัวใจดวงนั้นเต้นอยู่เบาๆ

ผมจะ... ใช้ชีวิตอยู่ต่อไปครับ เดม่อน








...
ก็...ขอขอบคุณทุกคนนะครับที่ติดตามมาจนถึงวันนี้ นี่มันก็นาน ใช่นานมากเลยนะตั้งแต่วันแรก นุ้งน้ำนั้นสตรองครับ ตอนนี้เขียนไปน้ำตาก็ไหลไป...  ทำไมก็ไม่รู้ ฮะฮะ มันรู้สึกเศร้านะไม่ได้เห็นตัวอะไรตาย แค่ก... สุดท้ายนี้ต้องบอกว่าขอบคุณจริงๆที่เป็นกำลังใจให้กัน  เป็นเรื่องที่สอง ที่เขียนจบ กร๊ากกกกก ถ้าอย่างนั้น ก็... ราตรีสวัสดิ์นะครับผม ติดตามตอนต่อไป... ครับผม

[อ้วนน้อย]

  :hao5:ฮือเอาเดม่อนเค้าคืนมาน้าใจร้ายยยยยย

[Roman chibi]

เค้ารู้นะว่าตัวพี่ผายิ้มทำไม หวังว่าจะเป็นแบบที่เราคาดหวังไว้ สนุกมากๆเลยค่ะคนเขียน รอตอนต่อไปอยู่นะคะ

[SOO2]

คนเขียนใจร้ายเกินไปล๊าววววววววว

[somberness]

เดม่อนยึดร่างพี่ผาไว้แล้วใช่ไหม ใช่ไหม ช่ายม่ายยยยยยยยยยยยยยย
แล้วเซริล่ะ ถ้าเดม่อนยึดจริงๆอยากให้เซริไปด้วย

[KARMI]

 

[angel_Z4]

ตอนแรกก็ตกใจแล้วนะที่เห็นอัพถี่//ตบ!!
แต่มาอ่านตอนนี้แล้วตกใจกว่า...เอาหน่องเดฉันคืนมา!!!

[lilyne]

ตอนแรกเกือบช็อคแล้วค่ะนึกว่านี่คือตอนจบ 55555
รอตอนต่อปายยย อย่าทิ้งให้ค้างนานน้า