11
“อ้าวน้องรันต์ มาทำอะไรแถวนี้”เสียงคนที่ผมมารอดังขึ้น พี่เซนท์ตรงดิ่งมาหาผม ตามหลังมาด้วยพี่ดีแล้วก็ทศกัณฐ์
ผมมาดักรอพวกเขาอีกตึกในคณะส่วนมากที่เรียนตึกนี้จะมีแต่ภาคอินเตอร์ วันนี้ก็วันพุธแล้วผมยังไม่ได้ขอให้พวกเขาลงกีฬาให้เลย เมื่อวานนี้ไปหาพี่สมิธที่โรงพยาบาลก็ไม่มีโอกาสได้พูด ไอ้เก่งก็เร่งยิกๆทุกวัน เพื่อคณะเพื่อสปอนเซอร์บ้าอะไรของมันไม่รู้ กรรมอะไรของผมก็ไม่รู้
“เอ่อ...คือ”ผมอ้ำอึ้ง ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน
“ไปนั่งคุยในร้านกาแฟนี่ดีกว่านะ”พี่ดีชี้ไปที่ร้านกาแฟชื่อดังข้างๆตึก ทุกคนพยักหน้ารับเห็นด้วย ดีเหมือนกันตอนนี้เหงื่อผมแตกพลั่กๆเลยครับ คิดคำพูดไม่ออกเลย
พี่ดีกับทศกัณฐ์เดินไปสั่งเครื่องดื่มที่เคาน์เตอร์ ส่วนผมกับพี่เซนท์ก็มาหาโต๊ะนั่งรอ
“น้องรันต์เรื่องที่จะพูดมันสำคัญขนาดนั้นเลยหรอ ดูไม่สมกับเป็นน้องเลยนะวันนี้”พี่เซนท์ถามเสียงนิ่ม
“ก็ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ...แต่มันก็เป็นการรบกวนพี่ๆนิดนึงอ่ะครับ”ผมยิ้มแหยๆตอบ
“หืม เรื่องอะไรหรอ”พี่เซนท์ถามอย่างสงสัย
“เดี๋ยวรอเพื่อนพี่มาแล้วพูดทีเดียวดีกว่าครับ”ขี้เกียจพูดซ้ำๆหลายรอบ รอไม่นานพี่ดีกับทศกัณฐ์ก็เดินมานั่งในมือถือแก้วเครื่องดื่มคนละสองแก้ว ทศกัณฐ์ยื่นช็อคโกแลตปั่นมาให้ผมแล้วนั่งลงข้างๆ ผมพึมพำขอบคุณเขาเบาๆ
“เอาล่ะครบแล้ว พูดเลยน้องรันต์”พี่เซนท์เร่ง สายตาเค้าจ้องผมแบบอยากรู้สุดๆ
“อีกไม่ถึงเดือน เราก็จะสอบมิดเทอมแล้วใช่ไหมครับ” ผมเกริ่น สายตากวาดมองรอบโต๊ะ
“แล้วหลังจากนั้นประมาณ1อาทิตย์ก็จะมีการแข่งกีฬาระหว่างคณะ”ผมพูดต่อ
“อือฮึ เหมือนจะได้ยินแว่วๆว่างั้นนะ”พี่เซนท์ทำท่านึก
“ก็นั่นแหละครับ ถ้าผมอยากจะขอให้พวกพี่ลงกีฬาให้สักอย่างสองอย่าง จะรบกวนเกินไปไหมครับ”ผมส่งสายตาที่คิดว่าน่าสงสารที่สุดให้ทุกคนไม่เว้นแม้แต่ทศกัณฐ์
“ไม่”ห้วนๆไร้เยื่อใยหลุดออกมาจากปากไอ้คนนั่งข้างๆผม มึงคิดหน่อยก็ได้นะ
“ไอ้ทศว่าไงพี่ก็ว่าตามนั้น”พี่ดีพูดยิ้มๆ ยกกาแฟขึ้นจิบไม่สนใจสายตาอ้อนวอนผมเลย ผมเลยเปลี่ยนเป้าหมายไปหาความหวังสุดท้ายของตัวเอง พี่เซนท์ทำหน้าเหมือนคนกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ส่งยิ้มเจื่อนๆมาให้ผม
“คือพี่ก็อยากช่วยน้องรันต์น้าาา แต่ถ้าไอ้ทศไม่พี่ก็คงไม่...”เขาส่งสายตารู้สึกผิดมาให้ผม ทำไมพวกเขาแม่งไม่มีจุดยืนเลยวะ ไอ้ยักษ์บ้านี่มีไรดีนักหนาทำไมต้องไปตามมันด้วย
ผมตวัดสายตามองทศกัณฐ์อย่างตัดพ้อ ทศกัณฐ์ก็ทำเหมือนมองไม่เห็น
“น้องรันต์พี่ขอโทษษษษษ”เสียงพี่เซนท์บอกอย่างรู้สึกผิด แต่หน้าผมนี่นิ่งไปแล้ว
“ไม่เป็นไรครับ”ผมยกยิ้มให้พี่เซนท์ แล้วลุกขึ้น
“ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวกลับก่อน”ผมก้มหัวให้พวกเขาเล็กน้อยแล้วเดินออกมา โอเค ผมยอมรับว่าตอนนี้ผมโกรธมากจนสั่นไปหมด มันคล้ายๆความรู้สึกที่อยากได้อะไรแล้วไม่ได้ดั่งใจไม่รู้จะทำยังไง ผมหายใจเข้าออกลึกๆพยายามควบคุมอารมณ์ให้คงที่
แต่แม่งไม่เข้าใจว่ะ ไอ้ยักษ์บ้าแค่นี้ก็ช่วยไม่ได้ เหอะ!
ผมเดินฟึดฟัดไปรอรถเมย์ที่ป้ายรถหน้ามอ ไม่รู้จะบอกไอ้เก่งยังไงดีเรื่องนี้ เพราะรู้สึกแย่นิดหน่อยเหมือนช่วยอะไรเพื่อนไม่ได้ตั้งแต่ปีหนึ่งแล้ว กีฬาไม่เคยลง กิจกรรมก็ร่วมนับครั้งได้ เพราะนิสัยไม่ชอบให้ใครมาคาดหวังในตัวผม แล้วถ้าผมทำไม่ได้อย่างที่พวกเขาหวัง ผมคงได้รับสายตาผิดหวังมาแทนเพราะแบบนี้แหละผมจึงเลือกที่จะไม่สนิทกับใครเลยนอกจากเมฆ
เฮ้ออออ ผมถอนหายใจอย่างคิดไม่ตก ก็คงต้องบอกเพื่อนไปตามตรง รู้ว่ามันสำคัญแค่ไหน ผมบังเอิญว่าได้ยินเก่งคุยกับเมฆว่าปีนี้คณะตัดงบเหลือแค่ครึ่งเดียว เลยอยากดึงคนหน้าตาดีอย่างกลุ่มทศกัณฐ์มาเรียกสปอนเซอร์เพิ่ม เก่งมันก็คงลำบากทำทุกอย่างนั่นแหละ ถึงจะไม่ได้สนิทกันมากแต่มันก็เป็นเพื่อนที่ดีคนหนึ่ง
ผมวิ่งขึ้นรถเมย์แล้วหาที่นั่ง สมองก็คิดหาทางให้ทศกัณฐ์ลงแข่งให้ได้
++++++++++++++++++++++++
ผมลงป้ายรถเมย์หน้าซอยเข้าคอนโดทศกัณฐ์ ตอนนี้พึ่งบ่ายสามนิดๆ แต่ไม่รู้จะไปไหนเลยเลือกมาที่นี่แทน เท่าที่รู้จักทศกัณฐ์มา2อาทินย์กว่าๆ เขาเป็นคนนิ่งๆแต่ไม่เงียบขนาดนั้น กินอาหารทุกอย่างที่ผมทำถ้าไม่ชอบอะไรก็เขี่ยไว้ข้างจานเหมือนเด็กแต่ไม่ยอมบอกผมว่าไม่ชอบ ของหวานก็กินบ้างถ้าบางทีผมซื้อมาให้(ผมไม่ถนัดทำของหวาน) เวลาว่างเขาจะดูไอแพดไม่ก็แม็คบุ๊คตลอด แต่เคยได้ยินพี่สมิธบ่นว่าสนใจแต่ธุรกิจหมื่นล้านหรืออะไรนี่แหละผมไม่ค่อยได้ฟัง นับครั้งได้ที่อ่านหนังสือเรียน และเขาชอบออกไปธุระตอนดึก(มีบางวันผมกลับมาเอาของแต่ไม่เจออยู่ที่ห้อง เลยรู้จากโจเซฟว่าเขาไปทุกวันเรื่องปกติ)แต่จะกลับมานอนที่ห้องเสมอ(ผมเจอทุกเช้า) ของรักของหวงคือโมเดลกันดั้มที่เก็บใส่ตู้ล็อคไว้เรียบร้อย (สงสัยกลัวผมขโมย) จุดอ่อนคือน้าเฟื่องฟ้าแต่ผมไม่กล้าเอามาต่อรองหรอก เข็ดแล้ว
ติ๊ด!
ผมแตะคีย์การ์ดแล้วกดรหัส บิดประตูจะเข้าห้อง ทว่ายังไม่ทันที่มือผมจะสัมผัสกับลูกบิดก็มีเงามาซ้อนทับด้านหลังผม มือของอีกคนก็ยื่นไปหมุนลูกบิดแล้วผลักประตูเปิดออกแทน
“เข้าไปสิ”เสียงดังขึ้นเบาๆข้างหู ผมตกใจเผลอสะดุ้งถอยหลังไม่รู้ตัวทำให้แผ่นหลังผมแนบอยู่กับหน้าอกของอีกคนเข้าอย่างจัง
“หึๆ”เสียงหัวเราะในลำคอทศกัณฐ์ทำให้ผมได้สติรีบผละตัวออกจากเขาอย่างกับโดนของร้อน รู้สึกเหมือนหน้าจะร้อนขึ้นนิดๆ ผมไม่ได้มองทศกัณฐ์แต่เดินหนีมาเข้าห้องแทน
เหอะ! ยังมาทำเป็นอารมณ์ดี ทำคนอื่นเขาโกรธขนาดนี้ยังไม่รู้ตัวอีก
ถึงผมต้องเป็นฝ่ายง้อให้เขาลงแข่ง แต่พอคิดถึงตอนในร้านกาแฟก็ทำให้ผมอดฉุนขึ้นมาไม่ได้
ผมเปลี่ยนรองเท้า เดินเอากระเป๋าไปเก็บทั้งหน้าบึ้งๆ ทศกัณฐ์ก็เลิกคิ้วมองตาม แอบได้ยินเสียงเขาถอนหายใจใส่ด้วย นี่ปมผิดหรอ เขาต่างหากที่ผิด หน้าผมบึ้งยิ่งกว่าเดิม ปากจะเบะอยู่แล้วแต่ก็กัดเอาไว้จนห้อเลือด
“รันต์ มาคุยกันก่อน”ทศกัณฐ์เดินมารั้งแขนผมไว้ขณะที่ผมจะเดินเข้าครัว ผมไม่พูดอะไร หันหน้าหนีไม่คุย เขาพาผมมานั่งที่โซฟาตัวยาวในห้องนั่งเล่น นั่งลงข้างๆจับผมให้นั่งหันหน้าเข้าหาเขา แต่ผมก็เบือนหน้าหนีอยู่ดี โกรธๆๆ
“เฮ้อ ตกลงกูผิดใช่ไหม”ผมยังนิ่งเหมือนเดิม
“รันต์!”ทศกัณฐ์เสียงเข้มขึ้น
“อะไร!”ผมหันกับมามองหน้าทศกัณฐ์ เริ่มขึ้นละๆ
“พูดดีๆ”ทศกัณฐ์ปรามดุๆ
“แล้วทีตัวเองพูดกับคนอื่นล่ะ ไม่อยากช่วยก็ไม่ต้องช่วย” รู้สึกว่าเสียงตัวเองจะตัดพ้อหน่อยๆแหะ
“เวลามึงขอให้คนอื่นช่วยนี่พูดแบบนี้ทุกครั้งรึเปล่า?”ทศกัณฐ์เลิกคิ้วถาม
“ก็ตอนแรกผมขอดีๆแล้วไง จะเอาอะไรอีก”ผมกัดปากตัวเองระงับอารมณ์
“อย่ากัด เดี๋ยวก็เป็นแผล”ทศกัณฐ์ยื่นนิ้วมาคลึงริมฝีปากผมให้คลายออก ผมไม่ได้สะบัดหน้าหนี แต่จ้องตากับทศกัณฐ์อย่างไม่ยอมแพ้
“แล้วตกลงจะช่วยไหม?”ปัดมือเขาออกแล้วถาม
“ก็ได้...แต่”ผมฉีกยิ้มทันทีที่เขาตกลง แต่ก็ต้องหุบฉับกับไอ้คำตามหลัง
“แต่อะไร ทำไมต้องมีเงื่อนไขวะ”
“อ่อ แสดงว่าไม่อยากให้ลงแล้ว?”เลิกคิ้วมองข้างนึงแบบกวนส้นสุดๆ ใครว่ามันนิ่งจะวิ่งไปตบปากให้(มึงนั่นแหละ)
“ก็ไม่...แล้วจะให้ทำอะไร” หน้าเริ่มงอเข้าๆแล้วครับ
“รับปากไหมล่ะ ถ้าตกลงจะให้ไอ้เซนท์ไอ้ดีลงสักคนละอย่างสองอย่างก็ได้”มันกระตุกยิ้มให้ทีนึง คือข้อเสนอล่อตาล่อใจมาก
“แล้วเงื่อนไขคืออะไร บอกมาก่อน”ผมไม่ยอมเสียเปรียบแน่ๆอ่ะ
“เรียกกูว่าพี่เหมือนคนอื่น แล้วแทนตัวเองว่า นะ...รันต์”เหมือนคำทศกัณฐ์จะสะดุดไปนิด แต่ผมไม่ได้สนใจเท่าประโยคแรกที่มันบอกให้เรียกพี่
“ไม่! เรียกแบนี้ก็ดีแล้วนี่”ผมปฏิเสธเสียงแข็ง
“ทำไม? ทีกับคนอื่นเรียกได้แล้วทำไมกูเรียกไม่ได้”ก็มันไม่เหมือนกันนี่
“เรียกแบบเดิมก็สุภาพแล้วไง” ทศกัณฐ์ยักไหล่ไม่สน
“ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนั้น ปากน่ะเบะมากๆระวังจะโดน”ผมเม้มปากแน่น นี่จะต่อยกันเลยหรอ ทศกัณฐ์กดรีโมทเปิดทีวีไม่ได้หันมาสนใจผมอีก ผมนิ่งคิดอยู่นาน เอาวะยังไงก็ไม่มีอะไรเสียหายสักหน่อย กระดากปากไปนิดแต่ก็ทนๆจนกว่าจะจบกีฬาละกัน
“ก็ได้ ผมยอมเรียก คุณ เอ๊ย!พี่ก็อย่าลืมทำตามสัญญาด้วย”ผมรีบกลับคำตอนเผลอเรียกเหมือนเดิม ทศกัณฐ์หรี่ตามอง
“แทนตัวเองว่ายังไงนะ?”กรอด อย่าให้ถึงทีกูนะๆ
“รันต์ครับ”ผมบอกด้วยน้ำเสียงกระด้างๆ
“ทำหน้าให้มันดีๆ จะยิ้มสตอเบอร์รี่เหมือนที่ชอบทำก็ได้นะ”มันยื่นมือมาดึงแก้มผมซะเจ็บผมก็พยายามดึงมือมันออกแต่ไม่สำเร็จ แล้วพูดแบบนี้ใครจะไปยิ้มออกกันล่ะ
“อ่อ แล้วก็อีกอย่าง”พอแกล้งผมหนำใจแล้วก็โพล่งขึ้นเหมือนนึกอะไรออก
“อะไรอีก!”เงื่อนไขเยอะนักนะมึงเนี่ย
“กูบอกหรือใช้ให้ทำอะไรก็ทำ เวลาที่กูไปแข่งทุกครั้งกูต้องเห็นหน้ามึง”
“เกี่ยวอะไรกันวะ พี่ไปแข่งก็ไปดิ ทำไมต้องให้ผะ...รันต์ไปด้วย”รีบเปลี่ยนคำแทบไม่ทัน ก็มันไม่ชินนี่หว่า
“กูอุตส่าห์ยอมเหนื่อยฟรีๆ แค่ไปดูกูแค่นี้จะตายไหม” ยิ่งกว่าตายอีก
“เออ”ผมปฏิเสธได้ด้วยหรอ
“เออนี่คือจะตาย หรือจะไปดู”
“พี่จะกวนตีนทำไมวะ? ก็ต้องไปดูเดะ รันต์มีทางเลือกอื่นด้วยหรอ”พูดจบก็หันหน้าหนีแม่ง ใครว่ากูเป็นตุ๊ดก็ช่างแต่ตอนนี้ไม่อยากเห็นหน้ามัน ของจะขึ้น
“หึ ว่าง่ายๆแบบนี้ค่อยน่ารักหน่อย”แล้วจะมาขยี้ผมกูทำไมเนี่ย จิ๊ ผมเสียทรงหมด ผมปัดมือทศกัณฐ์ออกจากหัวแล้วเขยิบไปชิดอีกมุมโซฟา
“วันนี้ไม่ไปหาพี่สมิธหรอ”ถามถามหลังจากที่ระหว่างเรานั่งเงียบดูทีวีไปสักพัก
“ค่ำๆ จะไปด้วยไหม”เมื่อวานนี้ไปมาแล้ว พี่สมิธก็สดใสร่าเริงปกติดี ชมนักชมหนาว่าอาหารอร่อย พรุ่งนี้อยากกินอีก
“ไม่เอาอ่ะ วันนี้จะทำการบ้าน แต่เดี๋ยวรันต์ทำกับข้าวเผื่อพี่สมิธด้วย”ผมนั่งนึกเมนูที่จะทำให้คนป่วย แกงจืดกระดูกอ่อนหมูดีไหมนะ แล้วก็ผัดผักรวมมิตรดีกว่า
“อืมตามใจ นอนนี่ก็ได้นะ”
“ไม่เอา ไม่มีเสื้อผ้า”ถึงจะขี้เกียจกลับหอจริงๆก็เถอะ
“เสื้อผ้ากูเยอะแยะ ไปเลือกเอา”
“ไม่ถือหรอ”คนแบบทศกัณฐ์น่าจะเป็นคนที่ชอบหวงของมากๆ ดูจากการที่ผมเอากันดั้มเขามาครั้งแรก
“เฉพาะกับบางคน”
“อะไรนะ”ขมวดคิ้วถาม ได้ยินเขาพึมพำแค่ในลำคอ
“ไม่มีอะไร จะใส่ตัวไหนก็ใส่ กางเกงในยังไม่ใส่ก็มี มึงก็เห็นอยู่นิ”ใช่ครับผมรู้ทุกซอกทุกมุมของห้องมันนั่นแหละ เสื้อผ้าผมยังเป็นคนเก็บให้เลย
“รันต์คิดดูก่อนละกัน ไปทำกับข้าวดีกว่า เดี๋ยวดึกมากพี่สมิธจะกินก่อน”ทศกัณฐ์ขมวดคิ้วมองนิ่งงงงง
“ทำไมต้องห่วงมันขนาดนั้นด้วย” แล้วทำไมต้องทำเสียงดุเนี่ย
“ก็เขาเจ็บอยู่ เป็นบ้าอะไรอีกเนี่ย”ประโยคหลังผมพูดกับตัวเองเบาๆ ทศกัณฐ์ไม่ตอบแต่ลุกขึ้นเดินฟึดฟัดไปชั้นสอง กูตามอารมณ์มึงไม่ทันแล้วนะเนี่ย
++++++++++++++++++++++++++
พออาหารเสร็จ ผมก็แบ่งแพ็คใส่กล่องไปให้พี่สมิธที่โรงพยาบาล ส่วนที่เหลือก็คงเป็นทศกัณฐ์กับผมนี่แหละที่จัด ผมกำลังจะเดินไปเรียกทศกัณฐ์แต่เขาก็โผล่เข้ามาในครัวพอดีเปลี่ยนชุดใหม่เรียบร้อย ตายยากจริง
“ทำอะไรกิน”คืออารมณ์กลับมาปกติแล้วใช่ไหมวะ
“แกงจืดกระดูกอ่อนหมู ผัดผักรวมมิตร และก็ไข่เจียวกุ้งสับ จะทานเลยไหมครับ”เมนูสุดท้ายอยู่ๆก็อยากกินเลยทำซะเลย ทศกัณฐ์พยักหน้ารับ ผมจึงเดินไปตักกับข้าวใส่ชาม ส่วนทศกัณฐ์ถือจานไปตักข้าวสองใบ ทุกวันนี้การกินข้าวเย็นด้วยกันกลายเป็นกิจวัตรอย่างหนึ่งของเราสองคนไปแล้ว
เรานั่งทานกันเงียบๆ ทศกัณฐ์เปิดทีวีในครัวดูข่าวเศรษฐกิจช่องต่างประเทศผมก็ดูตามเขาอย่างไม่รู้จะทำอะไร ไม่นานผมก็อิ่ม มองดูเขากินไปดูข่าวไปอย่างกับเด็ก
“สาลี่ไหมครับ”ผมถามเมื่อเห็นเขารวบช้อนไว้ในจาน ทศกัณฐ์พยักหน้ารับ ผมจึงเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบขวดน้ำเทใส่แก้วส่งให้ทศกัณฐ์ก่อน แล้วจึงวางจานสาลี่ตรงหน้าเขา
“ไม่กิน?”ผมส่ายหัว
“อิ่ม”ผมบอกก่อนจะรวบรวมจานชามไปล้าง หันกลับมาอักทีสาลี่สี่ลูกที่หั่นไว้ว่างเปล่า
“ชอบหรอ”ผมถามเขาอึ้งๆ ทศกัณฐ์พยักหน้ารับ เดินเอาจานมาล้างที่ซิงค์เอง แล้วก็มาเบียดกูอีก ผมจึงขยับออก นึกได้ว่ายังไม่ได้กินน้ำเลยตั้งแต่กินข้าวเสร็จ เปิดตู้เย็นหยิบน้ำเทใส่แก้วดื่ม ยืนพิงตู้เย็นมองทศกัณฐ์ที่กำลังล้างจานหันหลังให้อยู่ มองดีๆแล้วไหล่เขากว้างมาก ตัวสูงชะลูดเอวสอบภายใต้เชิ้ตดำล็อคในดูสมส่วน ขายาวในกางเกงสแล็คสีครีมพับขาให้ลอยนิดหน่อยตามแฟชั่น อืมมันตามแฟชั่นด้วยหรอวะ
“มองอะไร หลงเสน่ห์หรอ?”ทศกัณฐ์หันมากระตุกยิ้มให้
“จะบ้าหรอคุณ ทำไมผมต้องหลงเสน่ห์คุณมิทราบ”ผมโพล่งขึ้นอย่างลืมตัว ทศกัณฐ์เลิกคิ้วเช็ดมือกับผ้า แล้วย่างสุขุมมาทางผม
“เมื่อกี้พูดว่าไงนะ?”เขาเดินเข้ามาชิดโดยที่ผมไม่ทันสังเกต
“ก็ผมลืม เอ้ย! รันต์ลืม”ผมประท้วงแต่พอเงยหน้าขึ้นมาจมูกก็ชนกับคนตรงหน้าแล้ว
“กี่รอบแล้วรันต์?”ผมเม้มปากตัวเองแน่น ก็แม่งพูดแต่ละที ปากก็แทบจะแตะกันอยู่แล้ว
“ถอยออกไปยืนห่างๆดิ๊”ยกมือทั้งคู่ดันหน้าอกแกร่งของอีกคน แต่มันไม่ขยับเลย แถมยังเอามือค้ำตู้เย็นไว้ทั้งสองข้างไม่ให้ผมหนีไปไหนได้อีก เริ่มจะเกลียดความผอมแห้งแรงน้อยของตัวเองขึ้นทุกที จะไปออกกำลังกายแล้ว
“ถ้าไม่ล่ะ”เลิกคิ้วมองแบบกวนส้นสุด อยากจะควักลูกตาสีเขียวแสนเจ้าเล่ห์นั่นมาขยี้จริงๆ
“จะทำอะไร”ผมเบิกตากว้างเมื่อทศกัณฐ์เคลื่อนหน้าเข้ามาใกล้กว่าเดิม
“ลงโทษ”พูดจบก็ดึงแว่นผมออกแล้วฉกปากวูบลงมาทันที ผมเบี่ยงหน้าหนีมือดันอกเขาไว้แต่ทศกัณฐ์ก็ใช้อีกมือมาล็อคคางผมไว้แน่น สุดท้ายริมฝีปากเราก็สัมผัสกัน ผมเม้มปากไม่ให้เขาสอดลิ้นเข้ามาทศกัณฐ์จึงบีบแก้มผมแรงๆ มันเจ็บจนผมต้องเปิดปากให้เขาสอดลิ้นเข้ามาในโพรงปากผม ลิ้นเกี่ยวพันกันไปมาไม่รู้ของใครเป็นของใคร เสียงดูดดึงระหว่างริมฝีปากดังไม่ขาดจนหน้าผมเห่อร้อนอย่างช่วยไม่ได้ นานจนผมเริ่มเคลิ้มไปกับสัมผัสทศกัณฐ์ ผมเผลอจูบตอบอย่างเงอะงะ มือเปลี่ยนไปขยุ้มเสื้อเขาแบบไม่รู้ตัว นานจนผมเกือบหมดลมหายใจทศกัณฐ์จึงได้ถอนริมฝีปากออก แต่ยังคลอเคลียอยู่ใกล้ๆ ผมสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆจนลมหายใจกลับมาปกติ ทศกัณฐ์ทำท่าจะแนบริมฝีปากลงมาอีกครั้ง
“อย่า...อื้อ”มึงฟังกูบ้างได้ไหม ไปตายอดตายอยากที่ไหนมาวะ คราวนี้ผมเหมือนเข่าอ่อนหมดแรงกระทันหัน ทศกัณฐ์จึงสอดแขนโอบเอวผมไว้มืออีกข้างก็ตรึงท้ายทอยผมให้เข้าไปแนบชิดกว่าเดิม สุดท้ายก็ต้องปล่อยเลยตามเลยอีกจนได้ เราจูบกันสักพัก จนมันพอใจถึงได้ผละปากออกไป ไม่วายดูดปากผมแรงๆเหมือนหมั่นเขี้ยวส่งท้าย ปากผมคงห้อเลือดหมดแล้วมั้ง
“ปล่อย”ผมก้มหน้างุดบอกเสียงแผ่วจนแทบไม่ได้ยิน มันไม่ได้ปล่อยผมในทันทีแต่รั้งให้ผมไปนั่งที่เก้าอี้แทน ผมก้มหน้ามองพื้นอย่างไม่รู้จะทำยังไง
“อย่ากัดปาก เดี๋ยวก็เป็นแผลจริงๆหรอก”มันบอกเสียงทุ้ม ผมเผลอกัดปากอย่างที่มันว่าจริงๆ
“อาบน้ำทำการบ้านแล้วรีบนอน ไม่ต้องกลับหอ โอเคไหม?” ผมยังเงียบ
“รันต์ได้ยินไหม?”ทำไมต้องทำเสียงดุด้วยวะพูดดีๆไม่ได้อ๋อ แต่ผมก็พยักหน้าตอบไปไม่รู้ตัว
“ดีมาก กลับมาให้เจอ”กูคงกลับหอได้หรอกตอนนี้ สติสตังไปหมดแล้ว ทศกัณฐ์ขยี้หัวผมเบาๆแล้วผละไป ผมนั่งนิ่งอยู่นานได้ยินเสียงปิดประตูห้อง เดินออกมานอกครัว ไม่ได้สนใจจะใส่แว่น จริงๆสายตาผมก็ไม่ได้สั้นขนาดมองไม่เห็นอะไรขนาดนั้นหรอก
ผมตัวนั่งบนโซฟา คือทำตัวไม่ถูก จูบกันอีกแล้วนะเว้ย มันเป็นเกย์หรอวะ ท่าทางไม่ให้เลยจริงๆ แล้วมันจูบกูทำไมเนี่ยไม่มีวิธีลงโทษอย่างอื่นแล้วหรอ
ผมคว้ากระเป๋าควานหาโทรศัพท์ ต่อสายตรงถึงใครบางคน
(เออ ว่าไง?)
“มะเมฆ คือกูสงสัยอะไรนิดหน่อย”
(เออ สงสัยไรวะ)
“คือ...คือแบบว่า”คิดคำพูดไม่ออก
(อะไรวะ อ้ำอึ้งนะมึง มีอะไร)
“มึงเคยจูบกับผู้ชายไหมวะ”กลั้นใจถามในที่สุด
(เคย)
“ห๊ะ จริงอ่ะ กับใคร”ไอ้เมฆเป็นเกย์หรอวะ ทำไมผมไม่เคยรู้
(เออ กับมึงไง ฮ่าๆๆๆ)
“เฮ้ย ไม่ใช่ดิ แบบจูบจริงๆอ่ะ”
“ถามแบบนี้มีอะไรรึเปล่า”
“ปะเปล๊า แค่อยากรู้ไง”ถ้ามันเห็นหน้าผมตอนนี้มันรู้แน่
(อ่อ ก็ถ้าผู้ชายจูบกันก็เป็นเกย์ดิ)
“อ๋อหรอ แล้วถ้าผู้ชายแท้ๆเลยอ่ะจูบกับอีกคน”
(ถามเยอะอะไรนักหนาเนี่ย กูไม่รู้หรอกไม่เคยเว้ย แต่ถ้าให้เดาถ้าผู้ชายแมนๆคนนึงจูบกับผู้ชายอีกคนก็คงจะ...)
“คงจะอะไรวะ”ผมถามอย่างพยายามเก็บอาการสุดฤทธิ์
(ชอบมั้ง)
ติ้ด! มือผมกดวางสายอัตโนมัติ
ชอบหรอ...
โนววววววววววว อย่างไอ้ยักษ์เหี้ยนั่นเนี่ยนะ สะบัดหัวไปมา
กูไม่อยากรู้ล่ะ
จะทำอะไรก็เรื่องของมึง
กูจะนอน กูเจ็บปาก
ฮ่วย!!!
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
