ใจยักษ์ 15
“ไหนๆก็อยู่กันครบแล้ว กูว่าเราไปหาอะไรแดกกันเถอะว่ะ ฉลองที่กูออกจากโรงพยาบาลกันหน่อยเร็วววว” พูดสมิธพูดอย่างอารมณ์ดี ฉุดมือผมให้ลุกขึ้นตามตัวเอง คนอื่นๆก็พลอยผุดลุกขึ้นตามไปด้วย
“คือผมไม่-“
“มึงหุบปากไปเลยไอ้น้องรันต์ มึงยังมีความผิดอยู่นะอย่าลืม” พี่สมิทหันมาชี้หน้าผมก่อนผมจะพูดจบประโยคซะอีก ผมได้แต่หุบปากฉับลงอย่างเถียงไม่ได้
“แล้วจะไปแดกไหน?” พี่ดีถาม
“ไปร้านของซาโต้ซังก็ได้ ไม่ได้ไปนานละอยากแดกอาหารญี่ปุ่นพอดี” พี่สมิธนิ่งคิดไปก่อนจะตอบ
“โอเค แล้วน้องรันต์ว่ายังไงกินได้ใช่ไหม?” พี่เซนท์หันมาถามความเห็น
“ครับ ยังไงก็ได้” พยักหน้ารับยิ้มๆ เมื่อตกลงกันเรียบร้อยแล้วทุกคนก็พากันเดินออกจากห้องไป ส่วนเรื่องค่ารักษาพยาบาลของพี่สมิธได้ยินว่าทศกัณฐ์เป็นคนจัดการให้เรียบร้อยแล้ว
ผมกับพี่สมิธเดินทางไปด้วยรถของพี่ใจดีเหมือนตอนขามาโรงพยาบาล ส่วนทศกัณณฐ์เขาเดินแยกไปอีกทางหนึ่ง
ใช้เวลาไปประมาณหนึ่งชั่วโมงกว่าๆพวกเราก็เดินทางมาถึงร้านอาหารญี่ปุ่นแถวทองหล่อ เป็นร้านขนาดกลางตกแต่งสไตล์ญี่ปุ่นแท้ๆ
“เออ...เข้าไปรอข้างในแล้วใช่ไหม?...เค พวกกูอยู่หน้าร้านแล้ว” เสียงพี่สมิธคุยโทรศัพท์
“ไอ้ทศถึงแล้วรออยู่ด้านใน เข้าไปกันเถอะ” พี่สมิธหันมาบอกทุกคนก่อนจะพากันเดินเข้าไปในร้าน
“อิราไซมาเซะ” พนักงานต้อนรับในร้านโค้งยินดีต้อนรับเป็นภาษาญี่ปุ่น “กี่ท่านคะ” พนักงานคนเดิมถามขึ้น
“จองไว้แล้วครับ ชื่อทศกัณฐ์” พี่สมิธบอก เธอพยักหน้ารับจากนั้นก็พาพวกเราเดินไปยังห้องทางด้านซ้ายและเปิดประตูบานเลื่อนให้พวกเราเข้าไปแล้วค่อยเดินตามหลังเข้ามา
ผมมองเข้าไปเห็นทศกัณฐ์นั่งกดไอแพดรออยู่ด้านในริมสุดของโต๊ะก่อนแล้ว ภายในห้องเป็นแบบนั่งพื้นยกสูงประมาณหนึ่งฝ่ามือ บนยกพื้นสูงประกอบไปด้วยโต๊ะไม้ขนาดปานกลางนั่งกันได้สี่ถึงห้าคน ซึ่งสูงขึ้นมาจากพื้นประมาณสามสิบเซนติเมตร พื้นห้องถูกปูด้วยเสื่อทาทามิ โดยมีฟูกรองนั่งถูกวางเอาไว้ด้านข้างของโต๊ะฝั่งละสองที่นั่งและที่หัวโต๊ะอีกหนึ่งที่นั่ง รอบๆ ห้องถูกประดับด้วยภาพเขียนพู่กันรูปดอกไม้ให้บรรยากาศถึงความเป็นญี่ปุ่น
“มึงสั่งอะไรรึยังวะ” พี่เซนท์ถาม ทศกัณฐ์ละสายตาจากหน้าจอขึ้นมาตอบ “ยัง รอพวกมึง” พวกเราถอดรองเท้าก่อนเข้าไปนั่ง พี่เซนท์กับพี่ดีเดินไปนั่งฝั่งตรงข้ามกับทศกัณฐ์ส่วนไอ้พี่สมิธก็นั่งแหมะลงตรงหัวโต๊ะ ผมยืนงงๆหันรีหันข้างพี่สมิธเห็นก็พยักหน้าไปทางทศกัณฐ์ ส่งสายตาประมาณว่า ไปนั่งตรงนั่นเดะ ผมจึงต้องจำใจไปนั่งข้างทศกัณฐ์อย่างทำอะไรไม่ได้
“เอาซาชิมิแซลม่อนไซส์XLครับ” พี่สมิธสั่งรายการอาหารกับพนักงาน...นี่พี่มันจะสั่งของดิบกินตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาลวันแรกเลยเหรอวะ?
จากนั้นทุกคนก็ผลัดกันสั่งคนละอย่างสองอย่าง พนักงานทวนรายการอีกครั้งก่อนจะเดินออกไปจัดอาหารตามที่สั่ง
เอ่อ...ทำไมผมรู้สึกว่าบรรยากาศตอนนี้มันเงียบแปลกๆ
“แล้ววันนี้มึงจะเดินทางตอนไหน” อยู่ๆพี่สมิธหันมาทางทศกัณฐ์แล้วพูดขึ้น
“มึงจะไปไหนวะ?” พี่ดีถามอย่างสงสัย
“กลับอังกฤษ” ทศกัณฐ์ตอบสั้นๆ
“ไปทำไมอ่ะ? ทำไมไม่เห็นบอกกูเลย” พี่เซนท์พูดติดจะงอนๆหน้างอนิดๆ
“ธุระ” ทศกัณฐ์ตอบหน้านิ่งก่อนก้มลงไปกดไอแพดต่อ หางตาผมเห็นแวบๆว่าเป็นตารางกราฟกับตัวเลข
“ไอ้น้องรันต์มึงไปห้องน้ำเป็นเพื่อนกูหน่อยดิ” พี่สมิธลุกขึ้นก่อนจะหันมาพูดกับผม
“ห๊ะ! ผมเหรอ?” ชี้นิ้วมาที่ตัวเอง อะไรของเขาวะ ไปเข้าห้องน้ำก็ต้องไปเป็นเพื่อนหรอ
“เออมึงนั่นแหละเร็วๆ เลย” ผมจึงต้องลุกขึ้นตามพี่สมิธอย่างทำอะไรไม่ได้...นี่เห็นกูเป็นทาสหรือน้องเนี่ย บังคับจริง
ระหว่างทางที่เดินไปเข้าห้องน้ำพี่สมิธก็ถามขึ้นลอยๆ “มึงกับไอ้ทศทะเลาะอะไรกันรึเปล่าวะ?”
“ทะเลาะอะไรเหรอครับ?”ถามหน้างงๆ จริงๆก็งงนั่นแหละ
“มึงไม่ต้องมาเฉไฉ วันนี้ไอ้ทศมันแปลกๆ กับมึง”
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน พี่ไม่ลองถามเพื่อนพี่ดูล่ะ” ผมส่ายหน้าแล้วย้อนถามพี่สมิธกลับไป นี่ไม่ได้หมายความว่าจะกวนตีน แต่ผมก็ไมรู้เหมือนกันว่าเขาเป็นอะไรกันแน่
พี่สมิธหันกลับมามองหน้าผมตรงๆ เหมือนจะค้นหาว่าผมโกหกอยู่รึเปล่า เขาขมวดคิ้วอย่างครุ่นคิดก่อนจะเดินต่อไปโดยไม่ถามอะไรอีก
++++++++++++++++++++++++
“ไอ้ทศ มึงคีบเทมปุระให้น้องรันต์ดิ” พี่เซนท์หันไปบอกทศกัณฐ์หลังจากที่เรานั่งกินกันไปสักพัก เนื่องจากจานเทมปุระที่ผมสั่งวางอยู่ริมใกล้ๆ มือทศกัณฐ์พอดี แต่เขากลับยกจานเทมปุระมาวางตรงหน้าผมแทน แล้วก้มลงทานอาหารของตัวเองต่อ
ผมวางตะเกียบที่ถืออยู่ลงบนจานเบาๆ แล้วลุกขึ้นช้าๆ อย่างไม่ให้เสียมารยาท
“คุณทศกัณฐ์ ผมมีเรื่องจะคุยด้วยหน่อยน่ะครับ ขอรบกวนเวลาคุณสักเล็กน้อยจะได้ไหมครับ?”หันไปถามอีกคนเสียงนุ่มพร้อมมุมปากกระตุกยิ้มให้บางๆทุกเสียงในห้องเงียบกริบขึ้นมากระทันหัน ทศกัณฐ์เงยหน้าขึ้นมองสบตากลับนิ่งๆก่อนจะลุกขึ้นยืนตามผม คนที่เหลือในห้องเพียงมองตามเงียบๆแต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา
.
.
.
.
.
“มีอะไร”เขาถามขึ้นหลังจากเราเดินมามุมสูบบุหรี่ เขาจุดบุหรี่กลิ่นประจำตัวขึ้นจุดราวกับไม่ใส่ใจ โชคดีที่ตอนนี้ไม่มีคนอื่นนอกจากเรา
“ผมไม่รู้ว่าคุณเป็นอะไร แต่ถ้าคุณไม่อยากให้ผมทำงานให้หรือเข้ามายุ่งเกี่ยวในชีวิตคุณอีกก็บอกมาตรงๆเถอะครับ ผมไม่ฉลาดพอที่จะรู้ว่าคุณต้องการอะไร” ไม่ใช่ทำมาเป็นรังเกียจกันขนาดนี้ เพียงเสี้ยววินาทีผมเหมือนสายตาทศกัณฐ์กระตุกไปวูบหนึ่ง
“มึงเข้าใจถูกแล้ว จากนี้ไปไม่ต้องมาทำอะไรให้กูอีก ส่วนเรื่องลุงกับป้ามึง กูจะจัดการให้”เขาสูบบุหรี่เฮือกใหญ่จนหมดมวน ปล่อยควันผ่านริมฝีปากสีซีดออกมาช้าๆก่อนจะบอก
“เข้าใจแล้วครับ” ผมพยักหน้ารับยอมรับฝืนยิ้มออกมาราวกับไม่ได้รู้สึกอะไร แต่ตัวผมรู้ดีว่าตอนนี้ความรู้สึกมันเป็นยัไง ในใจมันหวิวแปลกๆร่างกายเหมือนชาไปครู่ใหญ่ แต่ก็ดีแล้วล่ะที่เขาพูดออกมาตรงๆ เขามองมาทางผมนิ่งๆก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากไปไม่พูดอะไรอีก
“เดี๋ยวครับ! ผมมีอีกเรื่องอยากจะถาม” พูดรั้งเขาไว้ก่อนเขาจะเดินออกไป ทศกัณฐ์หยุดเดินแล้วหันกลับมาทางผมอีกครั้ง ส่งสายตาเป็นเชิงถามว่ามีเรื่องอะไรอีก
“อยู่ๆก็มีเงินโผล่มาในบัญชีผมโดยไม่มีสาเหตุ แล้วบังเอิญว่าต้นเงินส่งมาจากอังกฤษ คุณพอจะรู้ไหมครับ?” ผมถามสิ่งที่ค้างคาใจมาตลอดหลายวันกับเขา ไม่รู้สิผมแค่มีลางสังหรณ์ว่าเขาจะต้องรู้
“กูไม่เคยใช้ใครทำอะไรให้ฟรีๆ” น้ำเสียงห่างเหินที่เขาเอ่ยออกมาทำให้ผมเข้าใจอะไรหลายๆอย่างได้ชัดเจนขึ้น เหมือนยอมรับว่าเงินนั่นมาจากเขากลายๆ มือผมกำเข้าหากันแน่นโดยไม่รู้ตัว
“สำหรับอะไรงั้นหรอครับ”
“ก็ทุกอย่างนั่นแหละ” ทศกัณฐ์แสยะยิ้มย้ำลงอีกครั้งก่อนจะเดินออกไปอย่างไม่แยแสผมอีก แค่คำพูดเพียงไม่กี่ประโยคแต่มันทำผมจุกจนพูดไม่ออก
เขาช่างเลือดเย็น ...ใช้เงินซื้อแม้กระทั่งความรู้สึก...ที่ผ่านมาทั้งหมดเขาตีค่าผมด้วยเงินอย่างนั้นหรอ
“เหอะ!” อยากจะหัวเราะให้กับความน่าสมเพชตัวเอง
ไม่รู้ว่าผมยืนเหม่ออยู่ตรงนี้นานเท่าไหร่ จนกระทั่งได้ยินเสียงโทรศัท์มือถือของตนเองดังขึ้น
“ครับพี่เซนท์?”
(น้องรันต์อยู่ไหน ทำไมยังไม่กลับเข้ามาอีก)
“เอ่อ...ผมกลับหอแล้วครับพี่เซนท์ พอดีเพื่อนเรียกกระทันหันน่ะครับ” ตัดสินใจพูดปดออกไปเพราะไม่อยากเจอหน้าใครในตอนนี้ ระหว่างที่คุยกับพี่ขาทั้งสองข้างก็ก้าวเดินออกไปหน้าร้านเพื่อเรียกแท็กซี่
(ว่าไงนะ! กลับไปแล้วหรอ...เอามานี่ดิ๊ เฮ้ยรันต์กูเองสมิธ มึงกลับไปทำไมไม่บอกกู)เหมือนปลายสายเกิดความชุมุนขึ้นเล็กน้อย
“ครับ...มันกะทันหันจริงๆ ผมลืมด้วย ขอโทษที่เสียมารยาทนะครับ”
(เกิดอะไรขึ้นวะ ไอ้ทศทำอะไรมึงรึเปล่า)เสียงพี่สมิธเข้มขึ้นอีกระดับ คาดว่าทศกัณฐ์คงไม่ได้พูดอะไรให้ฟัง
“เปล่าครับ เราพูดกันรู้เรื่องแล้ว ผมเข้าใจดีทุกอย่าง”ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกว่าน้ำเสียตัวเองมันถึงได้ดูเหนื่อยๆยังไงชอบกล “พี่สมิธแค่นี้ก่อนนะครับ” รีบบอกก่อนจะกดวางสายไป แท็กซี่หยุดจอดอยู่ตรงหน้าพอดี
“ไป XX ครับ” ขึ้นมานั่งแล้วบอกจุดหมาย ก่อนจะหลับตาทิ้งตัวลงอย่างเหนื่อยอ่อน วันนี้ผมเหนื่อยพอแล้ว
เรื่องวุ่นวายทั้งหมดมันจบลงแล้ว ผมจะได้กลับไปใช้ชีวิตปกติเหมือนที่ผ่านมาสักที
แต่จริงๆผมไม่รู้หรอก...ว่านับจากนี้ไปมีสิ่งที่ทำให้ผมเหนื่อยได้มากกว่านี้จนบรรยายไม่ได้เลยล่ะ
++++++++++++++++++++++++++
ผมกลับหอมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า นอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงได้สักพักแล้วครับ แต่พยายามจะข่มตาหลับตาหลับยังไงก็ทำไม่ได้สักที ทั้งๆที่ปกติผมหัวถึงเตียงปุ๊บก็หลับได้ทันที นั่งดูทีวีไปสักพักเสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น
Rrrr Rrrr Rrrr
หืม เมฆงั้นหรอ
“ว่าไง”
(น้องมึงอยู่ไหน)เสียงเมฆดังมาตามสาย รอบข้างเสียงดังเหมือนเพลง
“หออ่ะ”
(อ้าวกลับมาแล้วหรอวะ)
“อื้อ มึงอยู่ไหน?”
(คลับD แถว ZZ อ่ะมาแดกเหล้ากับพวกไอ้อ๋อง ทำไม?)
“อ่อ ไปหาได้ป่ะ”
(ห๊ะ! มึงเนี่ยนะ เป็นอะไรรึเปล่า?)น้ำเสียงเมฆแสดงความกังวล เสียงเพลงที่ดังตอนแรกๆก็เบาลง
“ไม่ได้เป็นอะไร แค่นอนไม่หลับ เลยอยากไปหา” ความจริงผมก็แปลกใจตัวเองเหมือนกันนั่นแหละ ปกติผมท่องราตรีซะที่ไหนล่ะ
(...เออตามใจ ถึงแล้วโทรมา)เมฆเงียบไปอึดใจก่อนจะตอบกลับมา ผมรับคำแล้วกดวาง สองเท้าเดินไปหยุดหน้าตู้เสื้อผ้า เลือกชุดเปลี่ยนเพื่ออกไปคืนนี้
.
.
.
.
.
.
.
“เหี้ยยยยยยยย นี่กูไม่ได้ตาฝาดใช่ไหมวะที่เห็นไอ้รันต์อยู่ที่นี่” เสียอ๋องอุทานดังลั่นอ้าปากค้างมองผมซะเว่อร์เมื่อเห็นปรากฏตัวขึ้นพร้อมเมฆที่โต๊ะพวกเขากำลังดื่มกินกัน
“มึงไม่ได้ตาฝาดคนเดียวหรอกเว้ย กูว่าเราตาฝาดกันยกกลุ่ม” บอยเพื่อนสาขาอีกคนพูดเสริม มือขยี้ตาล้อๆใส่ จนผมต้องย่นจมูกใส่อย่างหมั่นไส้
“หยิกกูที นี่กูไม่ได้ฝันไปใช่ไหมวะ” เพื่อนอีกคนในโต๊ะสัมทับขึ้นอีกที จำได้คร่าวๆว่าเป็นกลุ่มนักกีฬาฟุตบอล
“เกินไปนะพวกมึง มันก็ไม่ขนาดนั้นป่ะ”ขอแก้ตัวหน่อยเถอะ ผมเคยอยู่นะตอนปีหนึ่งที่โดนรับน้องอ่ะ
“หรอออออออ!!!” พร้อมใจกันเชียว
“เออออออออ” เรื่องอะไรกูต้องยอม
“จะแดกอะไร โค้ก น้ำเปล่า หรือพวกโซดาผลไม้”เมฆถามหลังเรานั่งที่เรียบร้อยร้อย คนอื่นก็หันไปดื่มไปคุยกันไม่ได้สนใจอะไรผมอีก
“เอาที่พวกมึงดื่มอ่ะ” สายตามองที่แก้วตรงหน้ามัน เมฆหันมามองหน้าผมควับ ตาหรี่ลงมองผมอย่างไม่อยากจะเชื่อ
“มีอะไรทำไมไม่บอกกู”คนข้างตัวพูดเสียงเข้ม ผมก้มหน้ามองต่ำมือบีบเข้าหากันไปมาอย่างไม่รู้จะทำยังไง ผมก็อธิบายไม่ถูกเหมือนกันว่าตัวเองตอนนี้เป็นอะไร แต่มันรู้สึกแย่ๆอึนๆอยู่ในอก แค่อยากหลุดพ้นจากความรู้สึกนี้...ก็แค่นั้น
“รันต์!”เมฆเรียกย้ำอีกรอบเมื่อเห็นว่าผมไม่ตอบ
“กูไม่รู้! กูไม่รู้อะไรเลยเมฆ มึงอย่าพึ่งถามอะไรกูตอนนี้ได้ไหม ” ผมไม่รู้ว่าตัวเองทำหน้าแบบไหนออกไป แต่สายตาเมฆก็อ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด
“ไม่เป็นไร พร้อมเมื่อไหร่ค่อยบอกกู กูจะดูแลมึงเอง”เมฆรั้งศีรษะผมเข้าไปซบซอกคอ ผมได้แต่กำเสื้อมันแน่นอย่างไม่รู้จะทำอะไร เพราะรู้นิสัยเพื่อนดีว่าถ้ามันรู้ เรื่องก็คงไม่จบง่ายๆ ให้เป็นแบบนี้คงจะดีที่สุดแล้ว
“พวกมึงดราม่าอะไรกันเนี่ย เอ้าไอ้รันต์แก้วมึง ชนๆๆ”อ๋องชงเหล้ามาให้ ก่อนจะชนกันทั้งวง ผมผละออกจากเมฆแล้วรับแก้วมาชนก่อนกระดกของเหลวสีอำพันรสชาติขมปร่าไหลผ่านลำคอ ทำเอาผมมึนไปชั่วขณะ สะบัดหัวเบาๆ2-3ทียังสามารถประคองสติได้อยู่
“ไอ้เหี้ยอ๋อง มึงชงให้มันซะแรงเลยสัด มันยิ่งคออ่อนๆอยู่” เมฆหันไปด่าอ๋องเอเห็นอาการผมก่อนจะหยิบแก้วไปเติมโซดาเพื่อลดความเข้มข้น
“อ้าว กูจะรู้หรอวะ ก็หัดๆไว้ไง เป็นลูกผู้ชายของแบบนี้ต้องหัดบ้าง มึงดูผู้หญิงบางคนคอแข็งยิ่งกว่าเราอีก กินทีกูนึกว่าอาบเอา” อ๋องเล่าขำๆ ผมก็เริ่มพลอยสนุกไปด้วย
เราเริ่มดื่มกินกันไปเรื่อยๆ ผมนั่งฟังเพื่อนคุยไปมือก็ยกแก้วตัวเองกระดกของเหลวเข้าปากแก้วแล้วแก้วเล่าที่ดื่มได้เยอะก็เพราะเมฆมันชงให้อ่อนๆแต่พอหลายแก้วไปผมก็เริ่มมึนหนักขึ้นแล้วล่ะครับ ยิ่งดึกคลับนี้คนก็ยิ่งเยอะ เพื่อนในโต๊ะบางคนก็เริ่มลุกออกไปวาดลวดลาย ไอ้อ๋องก็เดินไปคลุกวงในแล้วครับ ส่วนเมฆแม่งยังไม่ขยับไปไหนแต่น่าจะเริ่มกรึ่มๆแล้วละ
ผมดื่มไปมองผู้คนไปก็เพลินดีครับ แต่หัวก็ไม่โล่งสักที มองไปทงไอ้เมฆก็เห็นสายตามันมองไปที่ผู้หญิงหน้าตาสะสวยคนหนึ่ง เธออยู่ในชุดเดรสสั้นสีดำเปิดไหล่ เธอก็ส่งสายตาพร้อมรอยยิ้มสื่อนัยยะคืนให้เมฆ แต่มันก็ทำเป็นเล่นตัวไงครับ
“ไปดิ เหยื่อติดกับแล้วไม่ใช่หรอ” เมฆหันมาเลิกคิ้วยิ้มๆกับคำพูดผม
“หึ ไม่ทิ้งมึงหรอกน่า” เมฆโยกหหัวผมเบาๆราวกับผมเป็นเด็กเล็กๆ ผมจับมือมันไว้ แล้วพูดเสียงจริงจัง
“เหอะน่า เดี๋ยวกูก็จะกลับแล้วเนี่ย” แกว่งมือเพื่อนเล่นไปมา หัวก็เอียงไปซบไหล่มันอ้อนๆอย่างไม่รู้ตัว
“หึๆ เดี๋ยวกูไปส่ง”เมฆดึงมือออกมากอดคอผมแทน ตาเริ่มเยิ้มนิดๆเหมือนกัน
“ขอโทษนะคะ เอมี่ขอนั่งด้วยได้รึเปล่าคะ”สาวสวยที่ไอ้เมฆจ้องก่อนหน้านี้เดินเข้ามาประชิดโต๊ะที่พวกเรานั่งกันอยู่ เธอยิ้มซะหวานหยดย้อยให้ไอ้เมฆ อืมรุกเร็วดีแหะ ผมเอียงตัวกลับ
“เชิญเลยครับ ผมกำลังจะกลับพอดี”ผมบอกเธอก่อนจะลุกพรวดขึ้น เซนิดๆแต่ก็ยังยืนได้อยู่ รู้สึกมึนๆแต่ก็ยังมีสติอยู่ เมฆทำท่าจะประท้วงแต่ผมยกมือเบรกมันไว้ก่อน “อย่า กูกลับเองได้ ไม่ได้เมาขนาดนั้น” เมฆทำหน้าไม่ค่อยเชื่อจะลุกตามผมให้ได้
“เมฆ ถึงแล้วเดี๋ยวโทรบอก” ผมพูดหน้านิ่งๆ เมฆถอนหายใจปลงๆอย่างขัดไม่ได้
“เออๆ ถึงแล้วรีบโทรมา” มันพยักหน้าให้ ผมหันไปยิ้มให้สาวสวยที่ยืนอยู่ ก่อนจะขอตัวออกมา แต่ปวดฉี่ว่ะ หาห้องน้ำเข้าก่อนละกัน
เมื่อเข้าห้องน้ำทำธุระส่วนตัวเสร็จเรียบร้อย ผมก็จะเดินกลับไปที่ทางออกซึ่งอยู่ด้านหน้า
พลั่ก! ด้วยเพราะคนเบียดมาก ทำให้ผมไปชนเข้ากับผู้หญิงคนหนึ่ง มือผมคว้าเข้าที่เอวเธอไว้ทันก่อนที่จะล้มไปทั้งคู่
“เป็นอะไรมากรึเปล่าครับ” ด้วยเพราะที่ผมมึนๆอยู่ก่อนแล้วทำให้โดนเบียดนิดหน่อยก็ตั้งตัวไม่ค่อยอยู่ ผมปล่อยมือออกจากเอวเธอ แต่ผู้หญิงตรงหน้ากลับคล้องแขนข้างหนึ่งไว้ที่ต้นคอผมมืออีกข้างถือแก้วเหล้าเอาไว้ เธอสูงชะลูดใกล้เคียงผมแต่อาจจะเตี้ยกว่านิดหน่อย ใบหน้าผมมองไม่ชัดเท่าไหร่เพราะค่อนข้างมืด
“หืม จะทำร้ายกันหรอคะสุดหล่อ” เสียเธอดูทุ้มและแหบไปนิดเหมือนจะเมามากๆแล้วด้วย ผมรู้สึกแปลกๆพยายามจะปลดมือเธอออกแต่ก็ทุลักทุเลพอสมควร
“ขอโทษจริงๆแต่ผมไม่ได้ตั้งใจ”
“ไม่ให้อภัย ตองดื่มแก้วนี้ให้หมดก่อนถึงจะยอม คิๆ” เธอบอกเสียงอ้อแอ้มือที่เกาะอยู่ก็แกะไม่ออกง่ายๆ ผมก็อยากกลับเต็มทีเพราะทั้งมึนทั้งง่วง จึงตัดใจคว้าแก้วเธอขึ้นกระดกจนหมด รสชาติบาดคอกว่าที่อ๋องชงให้ครั้งแรกซะอีก เหมือนโลกเอียงได้ ภาพตรงหน้าดูซ้อนๆกัน ผมพยายามครองสติไว้ แต่ก็ดูเหมือนจะเป็นไปได้ยากเต็มที
“หมดแล้ววว ปล่อยได้ยางงง” แม่งเหมือนลิ้นพันกันเลยว่ะ
“คึๆ แก้วเดียวก็เมาเลยหรอ ไปต่อกับฉันไหมคะ” เธอยื่นหน้าเข้ามาใกล้กับใบหน้าผม มือผมพยายามพลักเธอออกแต่ก็อ่อนปวกเปียกจนน่าหงุดหงิด จนสุดท้ายไม่รู้เธอลากผมมาตอนไหน แต่ผมมาอยู่ที่โต๊ะเธอและผองเพื่อนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว มีหลายคนที่พยายามจะถามชื่อแซ่ผม และชวนคุยผมตอบบ้างไม่ตอบบ้างเพราะคิดไม่ทัน รู้แค่มึนๆเบลอๆง่วงชะมัด แต่เหล่าเพื่อนเธอทั้งชายหญิงพากันยัดแก้วที่มีน้ำสีสวยๆให้ผมไม่หยุด ผมก็ดื่มเรื่อยๆรู้สึกแค่ว่ามันอร่อยและหัวเริ่มโล่งดี
ผู้หญิงที่พาผมมาเธอเริ่มเบียดเข้ามาประชิดตัว ผมอยากกลับแต่ปลีกตัวแทบไม่ได้เลย จึงคว้าโทรศัพท์จะโทรหาเมฆเพราะตอนนี้ผมรู้สึกร้อนรุ่มแปลกๆ สติผมผมกำลังจะขาดหายเต็มที
ไม่นะ พวกเขาเอาอะไรให้ผมดื่มกัน?
++++++++++++++++++++++++++++++
ร่างสูงโปร่งของรันต์พยายามพลักหญิงสาวที่กำลังคุกคามเขาออก มืออีกข้างกดมือถือเพื่อโทรหาความช่วยเหลือจากเพื่อน รอปลายสายนานจนเขาเกือบจะวางสายแต่ในที่สุดปลายสายก็รับโทรศัพท์เขา
“เมฆ ชะ...ช่วยน้องด้วยยย” เหรันต์รีบร้องบอกเพื่อนน้ำ เพราะผู้หญิงข้างๆกำลังจะซุกไซ้ซอกคอเขาแล้ว เขาทั้งผลักทั้งเบี่ยงตัวออกแต่แปลกที่เขากลับสู้แรงผู้หญิงคนนี้แทบไม่ได้ ร้องให้ใครช่วยก็ไม่มีคนสนใจ
(....)
“เขาจะจูบน้องงง กูรู้สึกแปลกๆเหมือนอยากทำ...อ๊ะ...เขาเอาน้ามให้น้องกิน”เสียเขาก็อ้อแอ้ได้ที่ ขาดๆหายๆ พร้อมความร้สึกบางอย่างที่ใกล้จะประทุขึ้นมา
(อยู่ไหน?)ปลายสายถามเสียงนิ่ง
“ที่เดิมงายยย ระ...เร็วๆนะ จะทนม่ายไหวแล้วคร้าบบ อื้อ อย่าทามโผมมม”หญิงสาวแปลกหน้าพยายามจะรั้งใบหน้าของรันต์ให้ประกบจูบกับตนเอง
(Shit!!! แล้วมันที่ไหนวะ!!!) ปลายสายสบถด้วยความหงุดหงิด
“ก็ที่กูนั่งแดกกะเมิงน่านแหละ อย่าโง่ได้ป่าว ติ้ด! อ้าว” ยังพูดไม่ทันรู้เรื่อง หน้าจอโทรศัพท์มือถือของเหรันต์ก็ชิงดับไปซะก่อน เขาใช้แรงฮึดสุดท้ายจนผู้หญิงคนนี้หลุดออกจากตัวเขาได้ ค่อยๆพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นยืน
“นี่!จะเล่นตัวอะไรนักหนา คิดว่าหล่อนักรึไงห๊า!!!” สาวเจ้าเหวี่ยงเสียงหลง ใบหน้าถมึงทึงเมื่อโดนขัดอารมณ์
“ก็ไม่อยากทามมม คูณเอาอารายให้ผมกิน” รันต์ปฏิเสธออกไป แม้ตัวเขาจะร้อนรุ่มและมีความต้องการมากขึ้นกว่าเดิมแต่เขาก็พยายามจะระงับอารมณ์ตัวเองเอาไว้ให้ได้
“ไม่น่าถามนะหนุ่มน้อย ก็สิ่งที่จะทำให้เราขึ้นสวรรค์ยังไงล่ะ” เธอบอกแล้วยิ้มเยาะให้กับความซื่อจนเกินไปของเด็กหนุ่มตรงหน้า
“ผมจะกลับ”มือเรียวกุมขมับอย่างมึนๆ กัดปากตัวเองเพื่อดึงสติไว้จนกว่าเพื่อนจะมา
“ฮ่าๆๆๆ คงจะไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก ยิ่งเด็กผู้ชายซื่อๆซิงๆอย่างเธอน่ะหายากนักล่ะ”เธอพูอย่างอารมณ์ดีพร้อมเลียริมฝีปากอย่างเห็นอาหารอันโอชะตรงหน้า
“อะไรอีแมนนี่ ยังไม่ได้แดกอยู่อีกหรอ กูเห็นมึงตะล่อมนานแล้วนะ”เพื่อนสาวอีกคนของแมนนี่เดินเข้ามาร่วมวง
“ยัง มันเล่นตัวว่ะเหมือนไม่เคยเลย”แมนนี่ตอบเพื่อนเซ็งๆ สติรันต์ใกล้หลุดเต็มที ตอนนี้เขาไม่ได้ยินเสียงใครทั้งนั้น ลำพังแค่พยุงตัวให้ยืนอยู่อยู่ได้ก็ยากเต็มทน
“มึงไม่ได้ใส่ ‘ไอ้นั่น’ให้มันกินหรอ”เธอถามพร้อมมองสำรวจไปที่ตัวรันต์
“ใส่ กูก็งงว่าแม่งไม่รู้สึกอะไรเลยหรอ เล้าโลมมันมาสักพักแล้วนะซินดี้”
“พามันเข้าห้องสิอีด_ก ป่านนี้คงออกฤทธิ์แล้วล่ะ”เธอชี้ทางสว่างให้เพื่อน
“เออก็จริงของมึง ตอนนี้มันก็เริ่มคุมตัวเองไม่อยู่แล้วล่ะ”แมนนี่เห็นด้วยกับเพื่อนสาว
“เด็กหนุ่มซิงๆคงเคี้ยวอร่อยไม่เบาสิมึง”จิกกัดเพื่อนไปด้วยความหมั่นไส้
“ของใครของมันค่ะกรี่ มาช่วยกูลากมันไปขึ้นรถหน่อยสิ”
“เออ” ทั้งคู่ช่วยกันไปหิ้วปีกร่างโปร่งที่ฟุบลงไปเมื่อครู่
“อื้ออออ ปล่อยยยน้องงงงง” รันต์โวยวายออกมาด้วยน้ำเสียงอ้อแอ้ เมื่อกี้เขารู้สึกเหมือนโลกหมุนเลยขาอ่อนฟุบลงกับโซฟา แต่ยังไม่หลับไปซะทีเดียวเพราะความร้อนรุ่มที่เกิดขึ้นกับร่างกายเขานี่แหละ ส่วนกลางลำตัวขยายขึ้นจนดุนดันกางเกงออกมาอย่างเห็นได้ชัด
“นิ่งๆสิวะ”เสียงทุ้มห้าวของซินดี้บ่นอุบ เมื่อรันต์ไม่ยอมให้ความร่วมมือดีๆ จนกระทั่งทั้งคู่พารันต์ออกมาถึงลานจอดรถ
“คนที่เขายอมดีๆก็ไม่เอานะมึง” ซินดี้บ่นให้เพื่อนไม่หยุด
“ก็กูถูกใจ กูจะเอาคนนี้” แมนนี่เถียงเพื่อนอย่างไม่ยอมแพ้ เมื่อมาถึงรถของแมนนี่กำลังจะเปิดประตูรถเพื่อให้รันต์เข้าไปด้านใน ซินดี้กลับหยุดกึก
“อ้าวหยุดทำไมคะดอก เร็วๆกูเสี้ยน”แมนนี่หันไปถามเพื่อน แต่เมื่อเห็นสีหน้าไร้สีเลือดและท่าทางสั่นๆของเพื่อนทำเอาเธอกลืนน้ำลายลงคอดังอึกใหญ่ก่อนจะเบนสายตาไปทางที่เพื่อนมองอยู่
ปืนเบเร็ตต้าสีเงินยวงจ่อหน้าผากของแมนนี่ในเสี้ยววินาทีที่เธอหันไปมอง เธอไม่ได้ยินแม้แต่เสียงฝีเท้าของคนคนนี้เลยด้วยซ้ำ
กริ้ก!เสียงขึ้นนกทำเอาเธอสั่นจนฉี่ราดอย่างกลั้นไม่อยู่ น้ำหูน้ำตาก็ไหลท่วมอย่างกลัวความตาย
“อยากลองหายเสี้ยนไหม”เสียงทุ้มว่าเรียบๆแต่กลับเย็นเยียบไปถึงขั้วหัวใจของเธอทั้งสอง เกิดมาไม่เคยคิดว่านรกจะมาเยือนระยะเผาขนขนาดนี้ พวกเธอทั้งคู่ได้แต่ส่ายหน้าอย่างสั่นๆ “ส่งเขามา” ชายหนุ่มพูดขึ้นอีกครั้งพร้อมลดเบเร็ตต้าในมือลง พวกเธอรีบกุลีกุจอส่งเด็กหนุ่มให้ชายตรงหน้า เขาพยุงเด็กหนุ่มด้วยมือข้างเดียวก่อนจะลากไปอีกทางโดยไม่พูดอะไรกับพวกเธออีก
เมื่อชายหนุ่มพ้นสายตา สาวประเภทสองทั้งคู่ก็เข่าอ่อนทรุดนั่งลงกับพื้นโดยไม่ได้นัดหมาย ตัวพวกเธอยังสั่นไม่หยุด
“อีแมนนี่ มึงเกือบพากูมาตายแล้วนะ!!!มึงเล่นกับเด็กใคร ทำไมไม่ดูดีๆยะ” ซินดี้ตวาดเพื่อนอย่างเสียศูนย์ เธอเพิ่งเหมือนผ่านความตายมาหมาดๆ ตัวเธอยังสั่นไม่หาย
“กูจะรู้หรอ ท่าทางมันก็ดูไม่มีพิษไม่มีภัยนี่หว่า” เธอว่าหวั่นๆ เหตุการณ์ที่ทำเอาเธอกลัวหนักถึงขนาดฉี่แตก เธอยังไม่อยากจะเชื่อว่าตัวเองยังมีลมหายใจอยู่ ผู้ชายคนเมื่อกี้เขาเอาจริง! ไม่ใช่แค่จะขู่ แววตาเขาไม่มีความลังเลที่จะเหนี่ยวไกลสักนิดถ้าหากเธอไม่ทำตามที่เขาบอก
ซวยที่เธอเอง ดันไปยุ่งกับคนที่ไม่ควรยุ่งซะได้...
+++++++++++++++++++++++++++++++++
อีกด้านหนึ่ง
“บาวววว น้องเจบบบบบ” ร่างโปร่งที่โดนอีกคนกึ่งลากกึ่งจูงอย่างแรงโดยไม่สนใจร้องประท้วงออกมา ตาเขาจะปิดอยู่รอมร่อแต่ความต้องการที่ประทุขึ้นทำให้เขารู้สึกอึดอัดและหัวใจสูบฉีดเลือดเร็วขึ้น
ร่างสูงที่ทำหน้าที่เป็นคนจูงหันกลับมามองคนด้านหลัง แม้บริเวณนี้จะมืดแต่ก็มีแสงไฟที่ลานจอดรถส่องให้เห็นหน้า คนประท้วงหน้าแดงหูแดงลามไปถึงคอ ริมฝีปากเห่อแดงกับตาเยิ้มๆเกินปกติทำให้เขาต้องขมวดคิ้วมองอีกคนให้ชัด
“Damn! มึงโดนยาหรอวะ” เขาสบถอย่างหัวเสีย มือเสยผมไปด้านหลังอย่างหงุดหงิดก่อนจะรีบลากคนตัวเล็กกว่าให้เดินเร็วขึ้นกว่าเดิม
จนกระทั่งเดินมาถึงรถ ร่างสูงจับยัดคนเมาให้เข้าไปในรถอย่างทุลักทุเลเมื่อคนไร้สติเกาะเขาหนึบไม่ยอมปล่อย ทีตอนแรกล่ะบอกให้ปล่อยแล้วมาดูตอนนี้สิ
“นั่งดีๆ”บอกก่อนจะปิดประตูให้ ร่างสูงเดินอ้อมไปฝั่งคนขับ เมื่อประจำที่เรียบร้อยก็รีบออกรถ ยังไม่ถึงหนึ่งนาทีคนเมาก็เริ่มแผงฤทธิ์
“เมฆฆฆฆฆ น้องง่วงงง ร้อนนนน…แฮ่กๆ”มือเรียวสะบัดเสื้อตัวเองระบายความร้อนแต่ก็ไม่ช่วยอะไรจึงลงมือปลดกระดุมเสื้อตัวเองอย่างรวดเร็ว คนทำหน้าที่เป็นพลขับหันมามองอีกทีก็เห็นคนเมากำลังจะถอดกางเกงยีนส์ของตัวเองออก เขารีบตะครุบมือขาวไว้ มืออีกข้างก็บังคับพวงมาลัย
“จะทำอะไรวะ ทีสติหน่อยรันต์!” เขาตะคอกรันต์ดุๆ
“อื้อออ ก็มันร้อน ตรงนั้นมันเสียวววว” รันต์ร้องอืออา ขาเรียวสวยบิดสีกันไปมาอย่างทนไม่ไหว ร่างสูงเห็นอย่างนั้นก็รีบเหยียบคันเร่งพาไปถึงจุดหมายให้เร็วที่สุด แต่เหมือนโชคจะไม่เข้าข้างเขาสักนิด เมื่อคนเมาเปลี่ยนเป้าหมายมาเล่นงานเขาแทน
“เมฆฆฆฆ เมื่อหร่ายยยน้องจะหายร้อน งื้อออ” คนเมาข้ามเกียร์ไปอีกเบาะหาคนข้างๆ มือเรียวยาวโอบรอบคอของอีกคนใบหน้าใสไร้กรอบแว่นซุกไซ้ที่ลำคอแกร่งอ้อนๆ
“ถอยไปนั่งดีๆ เดี๋ยวรถคว่ำ” คนโดนก่อกวนบอกคนเมาเสียงดุ หางตาเขาเหลือบเห็นกลางลำตัวคนเมาโป่งพองขึ้น มือเรียวปัดป่ายไปมาบริเวณหน้าอกหนา ทำเขาตัวเกร็งขึ้นอัตโนมัติ ขบกรามแกร่งอดกลั้นอารมณ์ที่ถูกอีคกระตุ้น
“อื้ออออออออ แฮ่กๆ ชะช่วยน้องสักที” เสียงครางข้างหูดังขึ้นเป็นระยะๆ สายตาคมเหลือบเห็นโรงแรมอยู่ด้านหน้าทำให้ความอดทนเขาขาดสะบั้นลงทันที มือแกร่งหักพวงมาลัยเลี้ยวเข้าโรงแรมข้างหน้าทันที
เอาวะ!ค่อยไปแก้ปัญหาเอาทีหลัง
+++++++++++++++++++++++++
คุยกันนิดสวัสดีทุกคนนนนนน ยังอยู่แต่ใกล้ตายแล้ว งื้อ ขอโทษที่หายไปโดยไม่บอกกลายเป็นนิยายรายเดือนไปแล้ว ชีวิตโคตรมีปัญหาเลยค่ะ เข้ามาแบบไม่ทันตั้งตัวเลย เปรมเครียดมากไม่อยากทำอะไรเลย จริงๆเป็นคนทำอะไรตามความรู้สึก ถ้าไม่มีอารมณ์ก็คือไม่ทำ อารมณ์มันไม่คงที่ก็เลยไม่อยากเอามาปนกับนิยาย แต่ตอนนี้ดีขึ้นมากแล้ว(ปัญหายังไม่จบอยู่ดี) นิยายเรื่องนี้เปรมวางพล็อตไว้หมดแล้วเหลือแค่พิมพ์ แต่เปรมไม่รู้ว่าวันไหนเปรมจะหายไปอีก ถ้าใครไม่ตามต่อเปรมก็โอเคแต่จะพยายามไม่หายไปนานแบบนี้อีก ยังไงเรื่องนี้ต้องจบ ค่อยมาอ่านตอนมันจบก็ได้เนอะ จุ๊ฟๆ ขอบคุณที่อ่านฮับ 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
